Ασφαλιστικό: Ερχεται το αληθινό πρόσωπο της κρίσης

Του Βασίλη Αγγελόπουλου
Φαίνεται ότι πλησιάζουν γοργά οι μέρες όπου το υπουργείο Εργασίας θα κληθεί να παρουσιάσει το σχέδιό του για το Ασφαλιστικό Σύστημα της χώρας. Εάν δεν είχε μεταβεί ο Γιώργος Κατρούγκαλος στη Λίμα του Περού για συναντήσεις με εκπροσώπους του ΔΝΤ, ίσως ο χρόνος αυτός να είχε επισπευσθεί ακόμα περισσότερο.

Όμως ακόμα και έτσι, όλες οι πληροφορίες συγκλίνουν ότι η εβδομάδα που μας έρχεται θα μας προσφέρει τη... χαρά και την τιμή να ασχοληθούμε με ένα νέο μοντέλο ασφάλισης. Ένα μοντέλο που θα περιγράφεται στο πόρισμα της Επιτροπής Σοφών και το οποίο όμως θα πρέπει στη συνέχεια να εξειδικευτεί περαιτέρω, που σημαίνει να κοστολογηθεί με όσο γίνεται μεγαλύτερη ακρίβεια. Έργο πραγματικά δύσκολο, αφού οι αναλογιστές θεωρούν ότι πρακτικά δεν μπορούν να έχουν όλα τα απαραίτητα δημογραφικά στοιχεία στη διάθεσή τους για να μπορέσουν να προχωρήσουν στην απαιτούμενη κοστολόγηση, με απόλυτη επιτυχία. Έστω όμως και με «μερική» επιτυχία, το νέο μοντέλο Κοινωνικής Ασφάλισης θα πρέπει να αποτιμηθεί και στη συνέχεια να εγκριθεί για να γίνει νόμος του Κράτους.
Εκεί ακριβώς θα αντιληφθεί ο κάθε ασφαλισμένος τι τον περιμένει για τα επόμενα έτη. Οι περισσότεροι θα διαπιστώσουν ότι για να συνταξιοδοτηθούν, τα έτη ασφάλισής τους, θα αυξηθούν σημαντικά, όπως επίσης και το όριο ηλικίας. Άλλοι θα καταλάβουν ότι ακόμα και όταν συμβεί αυτό και καταφέρουν δηλαδή να βρεθούν στην πλευρά των συνταξιούχων, η σύνταξη που θα λάβουν θα είναι πολύ μικρότερη από εκείνη που ίσως περίμεναν, προσδοκούσαν και γιατί όχι, τους αξίζει κιόλας. Δεν είναι σωστό να χρησιμοποιούμε τη λέξη «φιλοδώρημα» όταν αναφερόμαστε σε συντάξεις γιατί απευθύνονται σε μια πολύ «ειδική» κατηγορία πολιτών, αλλά η πραγματικότητα είναι πως στο εξής οι καταβαλλόμενες συντάξεις θα υποχωρούν συνεχώς. Η εξισορρόπηση εισφορών και παροχών θα γίνει μόνο προς «τα κάτω» αφού δεν υπάρχει τρόπος για το αντίθετο. Το πραγματικό πρόσωπο της σημερινής κρίσης, θα το βιώσει η γενιά που τώρα εργάζεται και παράγει ή ίσως προσπαθεί να εργαστεί και να παράξει, αλλά η ανεργία δεν της το επιτρέπει, για πολλά χρόνια ακόμη. Για την ακρίβεια θα το... κουβαλάει μαζί της όσο θα περνούν τα έτη και όσο θα πλησιάζει προς τη σύνταξη.
Ο αγώνας είναι ξεκάθαρα άνισος. Όμως έστω και έτσι, κάποιοι ίσως αντιληφθούν ότι το «συννεφάκι προστασίας» που υπήρχε για τις προηγούμενες γενιές, εξαφανίστηκε. Τώρα, απλώς θα βιώσουν την σκληρή πραγματικότητα, που οι ίδιοι δημιούργησαν με την εργασία τους, με την στήριξή τους, με την ψήφο τους, ακόμα και με την ανοχή τους, στα πολιτικά δρώμενα της τελευταίας πενταετίας.  Η πραγματικότητα όμως αρκετά συχνά είναι οδυνηρή και μας κάνει να αντιληφθούμε τυχόν λάθη και παραλείψεις. Ήρθε η ώρα η ελληνική κοινωνία να κοιταχτεί στον «καθρέφτη», χωρίς μακιγιάζ και χωρίς φτιασιδώματα. Χωρίς εξαιρέσεις και... θολά σημεία. Χωρίς ευνοϊκές διατάξεις και βολεμένους. Τότε ίσως καταλάβει τα λάθη που έκανε τα τελευταία 30 έτη και που δυστυχώς, κινδυνεύουν να στερήσουν από τα παιδιά της, μια αξιοπρεπή σύνταξη, όταν έλθει εκείνη η ώρα. Καλημέρα και καλή τύχη...

Διαβάστε περισσότερα

Εντίθ Πιαφ: Η γυναίκα που δεν μετάνιωσε για τίποτα

Σαν σήμερα, 10 Οκτωβρίου 1963, έφυγε από τη ζωή, η Edith Piaf, η μεγαλύτερη ίσως τραγουδίστριας της γαλλικής σκηνής. Η επιτυχία, η δόξα, οι έρωτες αλλά και πολλές κακοτυχίες στιγμάτισαν την πολυτάραχη ζωή του μικρού σπουργιτιού με την μεγάλη φωνή. Η Εντίθ Τζοβάνα Γκασιόν, ή κατά κόσμον Εντίθ Πιάφ, ήρθε στον κόσμο στις 19 Δεκεμβρίου του 1915 στο Παρίσι. Γονείς της ήταν ο ακροβάτης του δρόμου Louis-Alphonse Gassion και η λυρική τραγουδίστρια Anita Maillard, γνωστή και με το ψευδώνυμο Line Marsa, η οποία και την εγκατέλειψε λίγες εβδομάδες αργότερα.

Για δυο περίπου χρόνια ζει με την γιαγιά της, από την πλευρά της μητέρας της, ενώ το 1917 ο πατέρας της, που περιοδεύει με το τσίρκο Ciotti, την πηγαίνει στην δική του μητέρα, ιδιοκτήτρια ενός οίκου ανοχής στο Bernay της Νορμανδίας.
To πρώτο πλήγμα στην υγεία της Edith έρχεται το 1919 όταν τυφλώνεται εξαιτίας εγκεφαλικής πάθησης. Δυο χρόνια αργότερα η όραση της θα επανέλθει χωρίς θεραπεία, ενώ την ίδια περίοδο θα ξεκινήσει τις περιοδείες με τον πατέρα της σε όλη την Γαλλία. Η δεκάχρονη πλέον Εντίθ τραγουδάει στους δρόμους, μην εκπληρώνοντας έτσι την επιθυμία του πατέρα της να την κάνει ακροβάτη.

Έχοντας ανακαλύψει τις φωνητικές της ικανότητες, στα 15 της εγκαταλείπει τον πατέρα της για να ζήσει στο Παρίσι, στους δρόμους του οποίου εργάζεται σαν τραγουδίστρια.
Μόλις στα 18 της θα κάνει το πρώτο της παιδί με τον Louis Dupont ,ένα κοριτσάκι τη Μαρσέλ, που θα πεθάνει όμως από μηνιγγίτιδα.
Στους δρόμους της Piggale θα γνωρίσει τον διευθυντή του τότε πιο δημοφιλούς καμπαρέ στα Ηλύσια Πεδία, Louis Leplee. Πρόκειται για τον άνθρωπο που την "βάφτισε" καλλιτεχνικά με το ψευδώνυμο "Mome Piaf" (μικρό σπουργίτι) και έβγαλε τον πρώτο της δίσκο το 1935.

Ο ίδιος θα δολοφονηθεί λίγο αργότερα, και η Εντίθ θα κατηγορηθεί πως αποκρύβει στοιχεία. Αν και καταφέρνει να αθωωθεί φεύγει στην επαρχία, για να επιστρέψει στο Παρίσι το 1937.
Ο Β' Παγκόσμιος πόλεμος έρχεται και η Εντίθ βοηθώντας στην αντίσταση συμβάλλει στο να δραπετεύσουν πολλοί Γάλλοι φαντάροι, εισάγει πλαστές άδειες εργασίας στα κέντρα κράτησης αιχμαλώτων, και τραγουδάει για αιχμαλώτους πολέμου.
Στα 23 της είναι πλέον ιδιαίτερα επιτυχημένη ενώ η πρώτη της ταινία την οδηγεί στον θρίαμβο.Στα 30 της ερωτεύεται τον Yves Montand, τον οποίο και μανατζάρει ενώ στην συνέχεια θα ζήσει ένα από τα πιο ρομαντικά ειδύλλια με τον βασιλιά του μποξ Marcel Cerdan, ο θάνατος του οποίου σε αεροπορικό δυστύχημα το 1949 την βυθίζει σε μια αξεπέραστη για το υπόλοιπο του βίου της, κατάθλιψη.
To 1951 ακολουθούν δύο τροχαία ατυχήματα τα οποία επιφέρουν τον εθισμό της στην μορφίνη, την οποία συχνά συνδυάζει με αλκοόλ δυσχεραίνοντας της ήδη κακή κατάσταση της υγείας της. Στην συνέχεια κάνει πολλές θεραπείες αποτοξίνωσης συνεχίζοντας ωστόσο να ηχογραφεί εξαιρετικά κομμάτια.
Το 1955 δίνει μια καταπληκτική παράσταση στο Οlympia και ένα χρόνο αργότερα, χωρίζει με τον επί 5 χρόνια σύζυγο της και τραγουδιστή Jacques Pills. Η παγκόσμια καταξίωση έρχεται με μια τουρνέ στην Αμερική και ένας ακόμη τρελός έρωτας ακολουθεί με τον τραγουδιστή και συνθέτη Georges Moustaki, o oποίος μάλιστα συνθέτει για εκείνη το τραγούδι Milord, που κυκλοφορεί το 1960 και γίνεται μεγάλη επιτυχία.

Ανίατος καρκίνος είναι η διάγνωση των γιατρών όταν στα τέλη της δεκαετίας του 50' η Εντίθ καταρρέει σε κονσέρτο της στην Στοκχόλμη. Η ίδια συνεχίζει τις περιοδείες της και μάλιστα το 1960 τραγουδάει με επιτυχία το "Non Je Ne Regrette Rien" του Charles Dumont. Tον Οκτώβριο του 1962 παντρεύεται τον τελευταίο της έρωτα Θεοφάνη Λαμπουκά,που η ίδια τον βαπτίζει Τεό Σαγαπό. Εκείνο το καλοκαίρι βραβεύεται για πρώτη φορά από την Ακαδημία Charles Cros,για το σύνολο της καριέρας της.

Η Εντίθ Πιάφ πεθαίνει από κίρρωση στις 11 Οκτωβρίου του 1963,ενώ την ίδια μέρα "φεύγει" και ο καλός της φίλος Jean Cocteau. Η σωρός της μεταφέρεται από τον Theo Sarapo στο Παρίσι και μέσα σε 3 μέρες θάβεται στο κοιμητήριο Pere Lachaise.
H αξέχαστη τραγουδίστρια έφυγε αφήνοντας μια τεράστια ιστορία και επιτυχίες όπως:"La vie en rose", "Hymne a l'amour"," Padam..Padam..", "Non,je ne regrette rien", "Les amants d'un jour", "La foule" και πολλές ακόμη.

Διαβάστε περισσότερα

Επιμενίδεια παράδοξα

ΠΑΝΤΕΛΗΣ ΜΠΟΥΚΑΛΑΣ

Καμιά φορά στα γήπεδα ο παίχτης που ετοιμάζεται να χτυπήσει πέναλτι δείχνει στον τερματοφύλακα πού θα στείλει την μπάλα. Πανικός στο μυαλό του τερματοφύλακα. Πάνω που καταστάλαζε πού θα κινηθεί, ενθυμούμενος και παλιότερα πέναλτι του αντιπάλου, παγιδεύεται. «Μου δείχνει δεξιά. Αρα θα τη στείλει αριστερά. Ή μήπως πράγματι δεξιά, για να ’χει έπειτα λόγο να με κοροϊδεύει ακόμα χειρότερα;». Ωσπου ν’ αποφασίσει, βλέπει την μπάλα στα δίχτυα.

Στην ίδια σύγχυση βρέθηκαν όλοι στη Ν.Δ. ακούγοντας τον πρωθυπουργό να πριμοδοτεί τον κ. Μεϊμαράκη, ευχόμενος να τον έχει αντίπαλό του για χρόνια. Δεν είναι απίθανο να φέρθηκε με αυθόρμητη ειλικρίνεια ο κ. Τσίπρας, λόγω της θρυλούμενης «καλής χημείας» του με τον κ. Μεϊμαράκη. Κι έτσι ακόμα, θα έπρεπε να τιθασεύει με τα ηνία της ουδετερότητας τον αυθορμητισμό του. Για να μη βρεθεί κατηγορούμενος για εισοδισμό σε ξένα χωράφια ή για εισπήδηση, ίσως και τυρεία, με εκκλησιαστική ορολογία. Αλλά στην πολιτική ουδείς είναι ουδέτερος για τίποτε. Τα εσωτερικά του ΣΥΡΙΖΑ, λ.χ., είναι συχνά βασικό επιχείρημα των αντιπάλων του, που πριμοδοτούν κατά περίσταση τον έναν ή τον άλλον. Δανεικό και αυτό από τα γήπεδα: «Πειράξτε τους το μυαλό», αυτή είναι η κύρια προπονητική οδηγία, όχι το 4-3-3 ή το 3-5-2.

Ιδού. Τώρα στη Ν.Δ. σκέφτονται αν ο κ. Τσίπρας το εννοούσε (άρα θεωρεί τον κ. Μεϊμαράκη του χεριού του, άρα δεν πρέπει να τον επιλέξουν) ή ακριβώς το αντίθετο, άρα πρέπει να διαλέξουν τον «Βαγγέλαρο» (που «ο Τσίπρας τον φοβάται»). Και όχι τον κ. Γεωργιάδη (τον «μόνο ικανό να νικήσει» τον Συριζάρχη) ή τον κ. Μητσοτάκη (δεινό εχθρό του νεποτισμού) ή τον κ. Τζιτζικώστα, το πρόγραμμα του οποίου εξαντλείται στον εμπειρίκειο στίχο «νεότης νεότης τι ωραία που είναι τα μαλλιά σου», συν λίγο μακεδονίσι. Γνωστό το λογικό παράδοξο του Επιμενίδη. «Κρήτες αεί ψεύσται» απεφάνθη, Κρης αυτός. Αρα; Εφόσον για τη Ν.Δ. ο κ. Τσίπρας είναι αεί ψεύστης, οιονεί Κρητικός, όταν έλεγε καλά λόγια για τον κ. Μεϊμαράκη (όντως Κρητικό!), τα έλεγε ως Κρης, ψευδόμενος; Ή ως Κρης που, γνωρίζοντας ότι όλοι περιμένουν ψέμα από το στόμα του, είπε την αλήθεια; Μύλος. Και δεν υπάρχει περιθώριο να πέσουν οι διαπορούντες σε επιμενίδειο ύπνο (57 ετών), ώστε να δουν κατ’ όναρ τη λύση του αινίγματος.

Διαβάστε περισσότερα

French students blame Schaeuble for the Greek mess

During his visit at the Science Po University in Paris, the German Finance Minister Wolfgang Schaeuble, engaged in a conversation with the students. As the German paper Suddeutsche Zeitung notes the discussion did not turn in his favour.

While Dr.Schaeuble was planning to talk to the students about the future of Europe, they were more concerned about Europe's present and particularly the Greek problem.

The SZ describes that the students accused the German Minister of wanting to push Greece out of the Eurozone while causing pain and sorrow to the Greek citizens. The German FinMin answered that he is not responsible for the Greek problems and claimed that Greece was building its own troubles long before the crisis. He noted that the EU has rules and obligations based on attributes and values. To his defense he also reminded that in 1994 he suggested that a closed state union should be created within the EU. He also stressed that he does not want the fragmentation of the European Union.

Suddeutsche Zeitung makes the point that the EU is at a crossroads between a path of more pragmatism and one guided by ideology. To prove that, it presents as the antipode of Schaeuble's views, the opinion of the French FinMin, Emmanuel Macron; that the EU must re-invent itself and its structure so that it becomes more democratic.

http://www.thepressproject.gr/details_en.php?aid=82573

Διαβάστε περισσότερα

Τα χαρακτηριστικά του ψυχικά υγιούς ατόμου

Από τον Ιωάννη Ν. Νέστορος, Ψυχίατρο, Διδάκτορα της Νευροφυσιολογίας, Συνθετικό Ψυχοθεραπευτή, Καθηγητή Κλινικής Ψυχολογίας του Τμήματος Ψυχολογίας του Πανεπιστημίου Κρήτης, Επιστημονικό Διευθυντή του Τεχνοβλαστού του Πανεπιστημίου Κρήτης «Σύγχρονα Αμφιαράεια, Α.Ε.»
Θα δώσω ένα λειτουργικό ορισμό της ψυχικής υγείας ο οποίος βασίζεται στα χαρακτηριστικά που  ενθαρρύνεται να αποκτήσει ένα άτομο κατά την διάρκεια της Συνθετικής Ψυχοθεραπείας του. Τα χαρακτηριστικά αυτά δεν είναι θεωρητικά αλλά προϊόν συστηματικών επιστημονικών παρατηρήσεων (evidence-based) όλων των ψυχοθεραπευτών, τουλάχιστο στον δυτικό πολιτισμό, οι οποίοι αποδέχονται τους κοινούς ψυχοθεραπευτικούς παράγοντες σε όλες ανεξαρτήτως τις ψυχοθεραπευτικές προσεγγίσεις (δηλαδή την ψυχαναλυτική, την συμπεριφοριστική, την ανθρωπιστική/υπαρξιστική, την ψυχοθεραπεία Gestalt, την ψυχοθεραπεία κατά Kelly και την συστημική).
Το ψυχικά υγιές άτομο διαθέτει τα ακόλουθα χαρακτηριστικά:  Θεωρεί φυσιολογικό και αναμενόμενο ότι, εάν δεν φροντίσει από μόνο του για κάτι να γίνει, πιθανότατα αυτό που θέλει και επιθυμεί απλώς δεν θα γίνει. Το περιβόητο Αμερικάνικο slogan “There is no free lunch” (ελεύθερη μετάφραση «εάν δεν δουλέψεις, δεν τρως», που θυμίζει την  Ελληνική παροιμία «ότι σπείρεις θα θερίσεις» ή «πριν πεινάσεις, μαγειρεύεις») σε όλες τις παραλλαγές και εκφάνσεις που τονίζουν την ατομική μας ευθύνη για αυτά που συμβαίνουν στην ζωή μας. Χωρίς να σημαίνει ότι πάντα αυτό ισχύει (δηλαδή δεχόμαστε την πραγματικότητα ότι συχνά για αυτά που μας συμβαίνουν ευθύνονται κάποιοι άλλοι), καλό είναι να αναζητούμε πάντα τι μπορούμε εμείς να κάνουμε για να αντιμετωπισθεί ένα πρόβλημα, παρά να περιοριζόμαστε στην τοποθέτηση της ευθύνης και του ελέγχου της κατάστασης έξω από τον εαυτό μας. Για την αποφυγή του υπερβολικού άγχους που θα μπορούσε να προέρχεται από μία κακώς εννοούμενη τελειομανία (κατάσταση στην οποία το άτομο αγχώνεται υπερβολικά εάν δεν μπορεί να προβλέψει επακριβώς και να ελέγξει τι θα συμβεί στο περιβάλλον του), καλό είναι να θυμόμαστε την πραγματικότητα ότι η ζωή συχνά εξελίσσεται απροσδόκητα και ενάντια στα σχέδια και στις προσπάθειές μας. Αυτό όμως δεν πρέπει να αποτελεί πρόσχημα για να σταματήσουμε τις προσπάθειες, ούτε για να απογοητευτούμε,  γιατί, εάν  αφήσουμε τα κακά πράγματα να εξελιχθούν από μόνα τους χωρίς δική μας παρέμβαση, τότε «ενός κακού μύρια έπονται». Συνεπώς λειτουργεί καλύτερα τελικά το άτομο που έχει αντιληφθεί ότι «η ζωή είναι ένας διαρκής αγώνας». Είναι όμως ένας αγώνας που μπορεί να κερδισθεί με μεγάλη υπομονή και επιμονή ή τουλάχιστον αξίζει και δίνει νόημα στην ζωή μας να αγωνιστεί κανείς με τον ορθό και ωραίο τρόπο («η Ιθάκη δεν σε γέλασε»… σου χάρισε «τ’ ωραίο ταξείδι»). Βασικό συστατικό του να λειτουργήσει κάποιο άτομο με τον πάρα πάνω τρόπο είναι η διαπίστωση ότι η ποιότητα της ζωής μας δεν επηρεάζεται μόνο από τις ευχάριστες εμπειρίες. Οι δυσάρεστες εμπειρίες σχεδόν πάντοτε μας πλουτίζουν περισσότερο από τις ευχάριστες. Εξ ου και το πασίγνωστο «τα λάθη μου είναι η περιουσία μου». Σαν στάση ζωής στον υπογράφοντα αρέσει και το Κρητικό γνωμικό «Τα βάσανά μου χαίρομαι, τις πίκρες μου γλεντίζω».
Από τα πάρα πάνω προκύπτει ένας ορισμός ψυχικής υγείας που δεν δίνει έμφαση στο πόσο ήρεμο και ευτυχισμένο είναι ένα άτομο, ούτε σε πόσες από τις δυνατότητες και τα ταλέντα του έχει βρει την ευκαιρία να εκφραστεί, ούτε στο πόσο αγαπά και εργάζεται. Η έμφαση δίνεται στην στάση του ατόμου να αρνείται να σταματήσει την μάχη της ζωής, όσο αντίξοες και εάν είναι οι συνθήκες. Ένα τέτοιο άτομο αρνείται να απελπισθεί και να παραιτηθεί. Βρίσκει τρόπους να επιβιώνει και να ισορροπεί εκεί που οι άλλοι το θεωρούν αδύνατο. Πιστεύει στον εαυτό του και στην ανθρώπινη φύση του ότι μπορεί να τα καταφέρει παντού και πάντοτε. Και εάν καταλήξει να αποτύχει, το άτομο αυτό θα πει στον εαυτό του «άξιζε ο ωραίος αγώνας». Το ότι «ειλικρινά κάνει ότι καλύτερο μπορεί» του είναι αρκετό και το γεμίζει, γιατί είναι μυημένο στην παραίνεση: «Για θέματα που μπορείς να παρέμβεις και να τα αλλάξεις, δεν χρειάζεται να ανησυχείς. Όπως δεν χρειάζεται να ανησυχείς για θέματα που δεν μπορείς να αλλάξεις. Εννοείται ότι διαθέτεις την σοφία να ξεχωρίζεις πότε ισχύει η πρώτη περίπτωση και πότε η δεύτερη».   Έτσι, δευτερογενώς, κάτω από τις οποιεσδήποτε συνθήκες, το άτομο που διαθέτει τα χαρακτηριστικά του ψυχικά υγιούς ατόμου που περιέγραψα, θα έχει την μέγιστη δυνατή ψυχική ηρεμία και αισιοδοξία, θα βρίσκει συνεχώς δημιουργικούς τρόπους να εκδηλώνει τις δυνατότητες και τα ταλέντα του και θα αγαπά και θα εργάζεται πολύ περισσότερο από οποιοδήποτε άλλο άτομο στην θέση του.
Εάν σε κάποιον αναγνώστη δημιουργηθεί ο συνειρμός των όσων προανέφερα με το έργο του Ηράκλειτου, αυτό αποδεικνύει για μία ακόμη φορά ότι η σύγχρονη επιστήμη επιβεβαιώνει τις ρύσεις των αρχαίων φιλοσόφων. Μάλιστα, πολλοί σύγχρονοι επιστήμονες, όταν βρίσκονται σε αδιέξοδα στο επιστημονικό γνωστικό τους αντικείμενο (Μαθηματικά, Φυσική, Αστρονομία κλ.π.), καταφεύγουν για ιδέες στους αρχαίους Έλληνες.

Διαβάστε περισσότερα

Τσίπρα, κάνε τουλάχιστον αυτό!

του system failure

Το "πετσοκομμένο" κομμάτι του ΣΥΡΙΖΑ που κατρακυλάει γρήγορα προς την Σοσιαλδημοκρατία, δείχνει αδύναμο να εφαρμόσει οτιδήποτε δεν επιβάλλεται από τον άξονα Βρυξελλών-Βερολίνου. Ο Τσίπρας και οι εναπομείναντες μετριοπαθείς δεν φαίνεται να είναι σε θέση να εφαρμόσουν κάποια από αυτά που είχε υποσχεθεί ο ΣΥΡΙΖΑ πριν διασπαστεί.

Έως τώρα, δεν φαίνεται να μπορούν να τα βάλουν με τους ντόπιους ολιγάρχες, τους οποίους συνεχίζει να μνημονεύει τακτικά ο Τσίπρας, ενώ η τραπεζομιντιακή δικτατορία καλά κρατεί.

Η λίστα Λαγκάρντ φαίνεται ότι θα πεταχτεί οριστικά στον κάλαθο των αχρήστων. Ο αναπληρωτής υπουργός Οικονομικών, Τρύφων Αλεξιάδης, δήλωσε καθαρά ότι η υπόθεση παραγράφεται μετά το τέλος του τρέχοντος έτους.

Το πρόγραμμα της Θεσσαλονίκης πήγε περίπατο και αντ'αυτού όχι μόνο δεν καταργούνται τα προηγούμενα μνημόνια, αλλά έρχεται και ένα τρίτο για να αποτελειώσει ότι απέμεινε όρθιο.

Το Ταμείο Χρηματοπιστωτικής Σταθερότητας δεν φαίνεται να περνάει υπό δημόσιο έλεγχο και μάλιστα οι γραφειοφασίστες των Βρυξελλών απαιτούν να εξασφαλιστεί εκ νέου η "ανεξαρτησία" του, στο όνομα δήθεν της απαλλαγής από πολιτικές παρεμβάσεις και σκάνδαλα, έτσι ώστε το τραπεζικό σύστημα να συνεχίζει να βρίσκεται έρμαιο στα χέρια των ιδιωτών τραπεζιτών, που κατά τ'άλλα θα συνεχίζουν να διασώζονται με δημόσιο χρήμα.

Και όλα αυτά επειδή η Ελληνική πλευρά πήγε χωρίς σχέδιο στις διαπραγματεύσεις, δηλαδή ένα συγκεκριμένο plan B - οδικό χάρτη για έξοδο από την ευρωζώνη, που θα έκανε κομμάτια τα παιχνίδια και τις μπλόφες του Σόιμπλε. Ένα σχέδιο που θα έκανε τις ευρω-ύαινες να σκεφτούν πολύ σοβαρά, προτού εξαπολύσουν τις γνωστές απειλές και εκβιασμούς.

Έστω και έτσι όμως, ο Τσίπρας μπορεί και τώρα να περάσει ένα νομοσχέδιο που είχε υποσχεθεί όταν ο ΣΥΡΙΖΑ ήταν ακόμα στην αντιπολίτευση. Ένα νομοσχέδιο που δεν κοστίζει, αλλά μπορεί να κάνει τη διαφορά. Αυτό το νομοσχέδιο, ή, νομοθετική ρύθμιση, την είχε υποσχεθεί ο σημερινός πρωθυπουργός όταν περιόδευε στο εργοστάσιο της ΒΙΟΜΕ στη Θεσσαλονίκη.

Όταν η εταιρία χρεοκόπησε, οι απλήρωτοι εργαζόμενοι αποφάσισαν να πάρουν τον έλεγχο του εργοστασίου και το δουλεύουν μέχρι σήμερα μόνοι τους και με την υποστήριξη αλληλέγγυων πολιτών. Ο Τσίπρας είχε υποσχεθεί ότι ο ΣΥΡΙΖΑ θα παλέψει για να περάσει συγκεκριμένη νομοθεσία στη Βουλή που θα επιτρέπει τους εργαζόμενους να παίρνουν τον έλεγχο χρεοκοπημένων επιχειρήσεων.

Έστω και μόνο αυτό να περνούσε ο ΣΥΡΙΖΑ, θα ήταν κάτι πάρα πολύ σημαντικό. Γιατί θα άνοιγε ο δρόμος και για άλλους τομείς αυτοδιαχείρισης, δίνοντας ελπίδα και ώθηση σε χιλιάδες εργαζόμενους και άλλες κοινωνικές ομάδες να παλέψουν μέσα από ένα νέο μοντέλο. Ένα μοντέλο που θα μπορούσε σταδιακά να οδηγήσει σε έναν ριζοσπαστικό κοινωνικό μετασχηματισμό, προς όφελος της μεγάλης πλειοψηφίας.

Γι'αυτό, Αλέξη Τσίπρα, δείξε ότι υπάρχει ακόμα κάποια διάθεση αντίστασης. Αν δεν κάνεις τα άλλα, κάνε τουλάχιστον αυτό!

Διαβάστε περισσότερα

Θρησκευτικά για ευρωπαίους, του Γιάννη-Ορέστη Παπαδημητρίου

Οι σκληροπυρηνικοί εκκλησιαστικοί κύκλοι και οι υπέρμαχοι της χριστιανικής κατήχησης είναι οι αδιαμφισβήτητοι νικητές της κατά λάθος αναμέτρησής τους με τη Σία Αναγνωστοπούλου, τον Νίκο Φίλη και όσους υπεραμύνθηκαν της απλοποίησης της διαδικασίας απαλλαγής των μαθητών από τα θρησκευτικά. Το συμπέρασμα από την άτακτη υποχώρηση των υπουργών είναι σαφές και καθαρό: το κυβερνών κόμμα διανύει τη δεύτερη θητεία του με τέτοια επισφάλεια, που είναι αδιανόητη κάθε συγκρουσιακή πρακτική με τα εγχώρια δίκτυα εξουσίας, πολλώ δε μάλλον όταν είναι τόσο ισχυρά όσο η εκκλησία.

Ακόμα και στην πρώτη του σταδιοδρομία, ωστόσο, ο ΣΥΡΙΖΑ δεν έδειξε κάποια διάθεση να αντιμετωπίσει κατά μέτωπο την εκκλησιαστική επιρροή ούτε σε επίπεδο πραγματικής πολιτικής, ούτε σε επίπεδο ιδεολογίας. Το συνέδριο «Αριστερά και Εκκλησία», η συνέντευξη της Ρένας Δούρου στο Αγιορείτικο Βήμα, οι παραλληλισμοί των μοναχών του Αγίου Όρους με τους Ζαπατίστας στις σελίδες της «Αυγής», έδωσαν από νωρίς το στίγμα της συμφιλιωτικής διάθεσης με τους εκπροσώπους της ορθοδοξίας. Το μοντέλο διακυβέρνησης που προκύπτει απ’ αυτή τη συμφιλίωση είναι που σήμερα, ελλείψει momentum, καθιστά την παρούσα κυβέρνηση ανίκανη να κινηθεί έστω προς την κατεύθυνση ενός στοιχειώδους προγράμματος αστικού εκσυγχρονισμού, διεκδικώντας μακροπρόθεσμες αξιακές νίκες επί του σώματος της ελληνικής κοινωνίας.

Παρά τα προκλητικά σκάνδαλα που έχουν συνοδεύσει την υλική εξάρτηση της εκκλησίας από το κράτος και παρά τις κοινωνικά βλαβερές επιπτώσεις της ορθόδοξης ιδεολογικής ηγεμονίας, η εκκοσμίκευση μοιάζει ακόμα με μακρινό όνειρο. Ακόμα και οι πιο φιλελεύθερες πτέρυγες της εκκλησίας, στις οποίες τυπικά συγκαταλέγεται και ο νυν αρχιεπίσκοπος Ιερώνυμος, ομνύουν στην κρατική χριστιανοσύνη· σ’ αυτήν άλλωστε οφείλουν την αναπαραγωγή τους. Είναι λογικό να εξεγείρονται όταν απειλείται ένας βασικός πυλώνας της νομιμοποίησής τους, η ορθόδοξη κατήχηση στο σχολικό περιβάλλον, όπως αυτή εκφράζεται από την πρωινή προσευχή, το μάθημα των θρησκευτικών και τις εικόνες στις σχολικές τάξεις.

Μια ανισομερής διαμάχη

Η διαμάχη για το ζήτημα των θρησκευτικών υπήρξε εκπληκτικά ανισομερής. Ωστόσο, παρουσιάζει ιδιαίτερο ενδιαφέρον ο τρόπος που διέσπασε τους δημοσιολογούντες του ευρύτερου φιλελεύθερου χώρου. Σκληροί ιδεολόγοι όπως ο Πάσχος Μανδραβέλης, υπερασπίστηκαν τη διευκόλυνση της απαλλαγής από τα θρησκευτικά, ενώ στις σελίδες της ίδιας εφημερίδας, ο «αποστάτης» Τάκης Θεοδωρόπουλος προέβη στην πιο μάχιμη κατακεραύνωση των εχθρών της Ορθοδοξίας, με μία ανάλυση τιτλοφορημένη «Γιατί χρειάζονται τα Θρησκευτικά», που δεν φείδεται κυνισμού και δεν κρύβει τη στοχοθεσία της.

Από την εποχή που δεχόταν τα πυρά του Μητροπολίτη Πειραιώς Σεραφείμ, καθώς καυτηρίαζε την επικουρική διάθεση της εκκλησίας απέναντι στη Χρυσή Αυγή, έφτασε να δέχεται τα συγχαρητήριά του για το λίβελο που συνέγραψε κατά του Ισλάμ. Άγνωστο ποια ήταν η συμφιλιωτική χειρονομία του μητροπολίτη και του δημοσιογράφου· το σίγουρο είναι πως η μετάβαση από το δεξιό φιλελευθερισμό στη μάχιμη ακροδεξιά, είναι εξαιρετικά εύκολο να συμβεί με φόντο μια «κόκκινη απειλή», όπως συνέβη πολλάκις στην Ιστορία. Τα χρόνια της συμφιλίωσης, ο Θεοδωρόπουλος έχει προσφέρει από τη στήλη του μπόλικο αντικομμουνισμό, σεξισμό, ξενοφοβία, αντιδιανοουμενισμό και άνευ όρων καταδίκες κάθε έκφανσης του πολιτικού φιλελευθερισμού.

Xριστιανισμός και ευρωπαϊσμός

Μικρή σημασία έχει, όμως, εν προκειμένω η ταυτότητα του συγγραφέα, μπροστά στο ίδιο το -ομολογουμένως εύστοχο- επιχείρημά του: ο χριστιανισμός είναι ευρωπαϊσμός, η Βίβλος είναι «από τους πυλώνες του ευρωπαϊκού πολιτισμού» και τα Ελληνόπουλα (sic) οφείλουν να μετέχουν αυτής της χριστιανικής παιδείας, όχι με όρους μελέτης της θρησκειολογίας, αλλά κατήχησης. Πράγματι, παρότι σήμερα είναι συνδεδεμένος με την αθεΐα, ο Διαφωτισμός έφερε τη δυνατότητα κριτικής της εκκλησιαστικής ιεραρχίας, όχι την άμεση απόρριψη της χριστιανικής πίστης. Η Ευρώπη (ή τουλάχιστον οι χώρες της που ανήκουν αβίαστα σ’ αυτή) υπήρξε πάντα χριστιανική, με αιματηρό συνήθως τρόπο, που δεν ξεχνούν να υμνούν οι εκάστοτε ακροδεξιοί, ιστορικά αυθεντικότεροι εκπρόσωποι του ευρωπαϊκού οράματος.

Στο τοπίο που διαμορφώνεται στην Ευρώπη του 21ου αιώνα, όμως, όπου οι μεταναστευτικές ροές επανακαθορίζουν την ανθρωπογεωγραφία και τα αιτήματα της φυλετικής ή πολιτισμικής καθαρότητας οδηγούν σε νέες τραγωδίες, ο ελληνορωμαϊκός πολιτισμός και ο χριστιανισμός που θέλει κατά δήλωσή του να περισώσει ο Θεοδωρόπουλος ως ενεργούς παράγοντες στην άσκηση πολιτικής, αποτελούν θεμέλια του ancien regime. Ένας ευρωπαϊκός χώρος πολυπολιτισμικός και ανεξίθρησκος, είναι η απαραίτητη βάση για ένα αντίβαρο στις νέες ευρωπαϊκές θηριωδίες –και για να συγκροτηθεί αυτός, είναι αναγκαίο το ξερίζωμα της θρησκείας από όλες τις πτυχές του κράτους.

Πηγή: Εποχή

Διαβάστε περισσότερα

Τσε Γκεβάρα

ΝΙΚΟΣ ΜΠΟΓΙΟΠΟΥΛΟΣ
Σήμερα συμπληρώνονται 48 χρόνια από την αιχμαλωσία και την δολοφονία τουΤσε Γκεβάρα, στις 8 προς 9 Οκτώβρη 1967, στη Βολιβία.
    Εκείνος στον οποίο ανατέθηκε να τον εκτελέσει ήταν ο υπαξιωματικός Μάριο Τεράν.
    Ο Μάριο Τεράν, ο δολοφόνος του Τσε, το 2006 υποβλήθηκε σε εγχείρηση από Κουβανούς γιατρούς που συμμετέχουν στο πρόγραμμα της «Επιχείρησης Θαύμα» και προσφέρουν – δωρεάν – τις υπηρεσίες τους σε ασθενείς σε όλη τη Λατινική Αμερική. Ο Τεράν έπασχε από καταρράκτη. Οι επεμβάσεις καταρράκτη δεν είναι και τόσο απλό πράγμα για τους φτωχούς ανθρώπους στη Λατινική Αμερική.
    Ο γιος του Τεράν, το 2007, στην συμπλήρωση 40 χρόνων από την δολοφονία του Τσε, έστειλε  σε εφημερίδα της Βολιβίας ευχαριστήριο μήνυμα προς τους Κουβανούς γιατρούς που αποκατέστησαν την όραση του πατέρα του. Του δολοφόνου, δηλαδή, του (και) γιατρού Τσε Γκεβάρα…
«Θυμηθείτε αυτό το όνομα – Μάριο Τεράν – ένας άνδρας που εκπαιδεύτηκε για να σκοτώσει μπορεί και πάλι να βλέπει χάρη στους γιατρούς που ακολουθούν τις ιδέες του θύματός του»,
    ήταν το ρεπορτάζ με το οποίο κατέγραψε την είδηση η εφημερίδα «Γκράνμα» της Κούβας.

    Λίγο πριν τη δολοφονία του, ο Τσε είχε στείλει στα παιδιά του ένα γράμμα:
 «Αγαπημένα μου Ιλδίτα, Αλεϊδίτα, Καμίλο, Σέλια και Ερνέστο,
Αν μια μέρα χρειαστεί να διαβάσετε τούτο το γράμμα, θα πει πως πια δεν είμαι ανάμεσά σας. Σχεδόν δε θα με θυμάστε πια και τα πιο μικρά θα μ” έχουν ξεχάσει.
Ο πατέρας σας ήταν ένας άνθρωπος που έπραττε όπως σκεφτόταν, και που σίγουρα ήταν πιστός στις πεποιθήσεις του (….).
Να μελετάτε πολύ, για να μπορέσετε να κυριαρχήσετε στην τεχνική, που θα σας επιτρέψει να κυριαρχήσετε στη φύση (…). Να “στε κυρίως ικανά να αισθάνεστε, όσο πιο βαθιά μπορείτε, κάθε αδικία που γίνεται απέναντι σ” οποιονδήποτε, σ” οποιαδήποτε χώρα του κόσμου(…). Πάντα, παιδιά μου, θα ελπίζω να σας ξαναδώ.
Ένα μεγάλο και δυνατό φιλί απ” τον Μπαμπά».
    Δεν είδε ποτέ ξανά τα παιδιά του.Στις 8 προς 9 Οκτώβρη του 1967 ο κομαντάντε Τσε Γκεβάρα θα περνούσε στο πάνθεον των «αθανάτων» της Ιστορίας με διαβατήριο την πίστη του στις πεποιθήσεις του. Χτυπήθηκε από δυο σφαίρες στο σβέρκο. Πισώπλατα.
    Οι δολοφόνοι του, αν και αιχμάλωτος, δεν είχαν το κουράγιο να τον κοιτούν στα μάτια ούτε καν τη στιγμή που τον εκτελούσαν.    
    Οι δολοφόνοι του μοίρασαν ανά την υφήλιο τη φωτογραφία του νεκρού Τσε πιστεύοντας ότι έτσι θα σφράγιζαν και θα έκλειναν τους λογαριασμούς τους μαζί του.
    Έκαναν λάθος. Μια άλλη φωτογραφία ήταν εκείνη που έμελλε να μείνει στην Ιστορία.

    «Υπήρξεαπό τους πιο οικείους, από τους πιο θαυμαστούς, από τους πιο αγαπητούς, και, δίχως αμφιβολία, ο πιο εξαίρετος από τους επαναστάτες συντρόφους μας (…).
    Ξεχείλιζεαπό ένα βαθύ πνεύμα μίσους και περιφρόνησης προς τον ιμπεριαλισμό (…).
    Ικανός αρχηγός, αυθεντία, δεξιοτέχνης του επαναστατικού πολέμου. Κι όμως, με τον ηρωικό και δοξασμένο θάνατό του, κάποιοι επιχειρούν να αρνηθούν την ισχύ ή την αξία των αντιλήψεων και των αντάρτικων ιδεών του. Μπορεί να πεθάνει ο δεξιοτέχνης, κύρια όταν η τέχνη του είναι τόσο επικίνδυνη όσο η επαναστατική πάλη, αλλά εκείνο που με κανέναν τρόπο δε θα πεθάνει είναι η τέχνη στην οποία αφιέρωσε τη ζωή του και την ευφυΐα του (…).
  Επέδρασεσημαντικά στη στάση του η αντίληψη ότι οι άνθρωποι έχουν μια σχετική αξία στην ιστορία, η ιδέα ότι δεν ηττάται η υπόθεση όταν πεθαίνουν οι άνθρωποι, και ότι η ακατάσχετη πορεία της ιστορίας δε σταματά, ούτε θα σταματήσει με το χαμό των αρχηγών(…).
  Άνθρωποισαν κι αυτόν είναι ικανοί, με το παράδειγμά τους, να συμβάλουν στην εμφάνιση άλλων που να τους μοιάζουν (…)».
    Με αυτά τα λόγια αποχαιρετούσε ο Φιντέλ Κάστρο, στον επικήδειο που εκφώνησε στην Πλατεία της Επανάστασης, στην Αβάνα, στις 18 Οκτώβρη 1967, τον Ερνέστο Γκεβάρα. Τον Τσε.

    Συχνά επανέρχεται το ερώτημα: Τι ήταν εκείνο που οδήγησε έναν από τους ηγέτες μιας από τις σημαντικότερες επαναστάσεις του 20ού αιώνα να προσφέρει τόσο αφειδώλευτα –  και κατά άλλους τόσο «απερίσκεπτα» και τόσο «τυχοδιωκτικά» – την ίδια του τη ζωή στο πεδίο των μαχών για την κοινωνική απελευθέρωση;
    Στη στάση του Τσε απέναντι στη ζωή επέδρασε σημαντικά αυτό που περιέγραψε ο Φιντέλ Κάστρο στον επικήδειο. Η αντίληψη, δηλαδή «ότι οι άνθρωποι έχουν μια σχετική αξία στην Ιστορία, η ιδέα ότιδεν ηττάται η υπόθεση όταν πεθαίνουν οι άνθρωποι,και ότι η ακατάσχετη πορεία της Ιστορίας δε σταματά ούτε θα σταματήσει με το χαμό των αρχηγών (…)».
    Αυτός ήταν ο Τσε. Ασταμάτητος. Αλύγιστος. Παθιασμένος. Αμετανόητος. Τέτοιος ήταν ο Τσε και αυτός ήταν ο λόγος που συγκαταλέγεται σε εκείνους τους ελάχιστούς που κατάφεραν να μετατρέψουν το θάνατό τους σε ένα τόσο στέρεο σκαλοπάτι για να ανυψωθεί το αίτημα για ζωή, για ανθρώπινη ζωή, ακόμη ψηλότερα.
    Την αντίληψη του Τσε για τον άνθρωπο δε θα μπορούσαν ποτέ να την καταλάβουν οι δολοφόνοι του. Πόσο μάλλον να την εξοντώσουν.
    Το έγκλημα, αντί να σβήσει τα ίχνη αυτού του ασθματικού γιατρού από την Αργεντινή, μετατράπηκε σε βαθιά, σε ζωογόνα και ελπιδοφόρα ανάσα για τους αδικημένους, για τους λαούς όλου του κόσμου.

    Ό,τι  δεν κατάφεραν με τον Τσε  εκείνοι που τον δολοφόνησαν νόμισαν ότι θα το κατόρθωναν όσοι πίστεψαν ότι μπορούν να τον μετατρέψουν σε μια ακίνδυνη στάμπα πάνω σε μπλουζάκια και «μοδάτα» αξεσουάρ.
    Ούτε αυτοί αντιλήφθηκαν ότι η ζωή του Τσε ξεπερνά κατά πολύ την αγοραία λογική τους. Δεν είχαν τα εργαλεία να αντιληφθούν εκείνο που κατάλαβε ο Σαρτρ:«Η ζωή του Τσε»– έλεγε ο Σαρτρ –είναι η ιστορία του πληρέστερου ανθρώπου της εποχής μας».
    Αυτή η «πλήρης Ιστορία», που ο Τσε την έγραψε και την διηγήθηκε με τη ζωή και το θάνατό του, είναι ταυτόχρονα και η απάντηση στο ερώτημα «γιατί ο Τσε  συνεχίζει να ζει».
    Όσοι προσπαθούν να εξαντλήσουν την εξήγηση αυτής της «αθανασίας», εστιάζοντας στην εικόνα του Τσε σαν «γητευτή των φοιτητικών ονείρων», ξεχνούν ότι ο Τσε των εργατών και των αγροτών, ο Τσε των ταπεινών και καταφρονεμένων, ο Τσε της νεολαίας, δε μας άφησε κληρονομιά μόνο το απίστευτο βλέμμα του.
    Ένα βλέμμα που κοιτάζει μακριά αλλά στέρεα προς το φαινομενικά αδύνατο.
    Δεν είναι μόνο το γεγονός ότι ο Τσε και οι σύντροφοί του στην Κούβα έγιναν η απόδειξη της νίκης απέναντι στην καταπίεση, στη διαφθορά, στο φασισμό, στον ιμπεριαλισμό.
    Δεν ήταν μόνο ότι ο Τσε αρνήθηκε μια «στρωμένη» και άνετη ζωή, πριν την κουβανέζικη επανάσταση, ότι δεν θαμπώθηκε από τις τιμές, τα πόστα, την αναγνώριση, μετά την επικράτηση της επανάστασης.
    Στην περίπτωση του Τσε ο τίτλος του «συμβόλου» δεν του χαρίστηκε μετά θάνατον. Ήταν ένας τίτλος που ως καθοδηγητής και ως σύντροφος, ως οδηγός και ως κομαντάντε στην ανειρήνευτη πάλη του ενάντια σε αυτήν την αδικία, τον είχε κατακτήσει ήδη.
     Ο Τσε ουδέποτε αισθάνθηκε ότι ήταν «άγιος», έστω κι αν είχε ήδη θεοποιηθεί από πολλούς ανθρώπους. Δεν άφησε ποτέ περιθώρια για «αγιοποίηση». Τελικά, όπως έλεγε ο ίδιος, ήταν απλώς ένας άνθρωπος. Που έκανε ό,τι πίστευε. Και πίστευε ό,τι έκανε.
«Δεν είμαι απελευθερωτής (libertador). Δεν υπάρχουν libertadores. Οι ίδιοι οι άνθρωποι απελευθερώθηκαν μόνοι τους», έλεγε ο Τσε.
    Όλα αυτά μαζί συνθέτουν κομμάτια από τον «μύθο» του Τσε. Αλλά και πάλι δεν είναι αρκετά να εξηγήσουν το γιατί ο Τσε Γκεβάρα «ζει».
     Γιατί, τελικά, εκείνο που στην πραγματικότητα κρατά «ζωντανό» τον Τσε είναι ότι παραμένουν τραγικά ζωντανά και δραματικά επίκαιρα όλα όσα τον «δημιούργησαν».
    Ο πραγματικός λόγος που ο Τσε  παραμένει «ζωντανός» είναι ότι παραμένουν ζωντανά όλα όσα τον «γέννησαν».

    Ο Τσε «ζει» γιατί, ως πολεμιστής και ως πολιτικός, ήταν ο κομαντάντε μιας υπόθεσης που και ως θεωρία και ως πράξη θα βρει την ολοκλήρωσή της, μόνο όταν καταργηθεί κάθε μορφής εκμετάλλευση.
    Ο μαρξισμός και το κομμουνιστικό ιδεώδες είναι πλήρως εξαγνισμένο μέσα μου, έλεγε ο Τσε, προσθέτοντας με απόλυτη σαφήνεια:
«Δεν υπάρχει για μας κανείς άλλος ορισμός του σοσιαλισμού, πλην της κατάργησης της εκμετάλλευσης του ανθρώπου από άνθρωπο».
    Ο Τσε θα παραμένει «ζωντανός» για όσο το βλέμμα του θα δείχνει ότι είναι ρεαλιστικό το όραμά του για έναν κόσμο ελεύθερο, δημοκρατικό, χωρίς πείνα, χωρίς φτώχεια, χωρίς καταπίεση.
«Αν τρέμεις από αγανάκτηση για κάθε αδικία, είσαι σύντροφός μου», έλεγε ο Τσε.
    Για όσο στον κόσμο η αδικία θα εξακολουθεί το έργο της, όσο οι έννοιες «τιμή» και «αξιοπρέπεια» θα υπάρχουν στο λεξιλόγιο των ανθρώπων,  ο Τσε θα είναι «ζωντανός». Γιατί
«ο άνθρωπος – έλεγε ο Τσε– πρέπει να περπατάει με το κεφάλι απέναντι στον ήλιο. Και ο ήλιος πρέπει να κάψει το μέτωπο και καίγοντάς το να το σφραγίσει με τη σφραγίδα της τιμής.Όποιος περπατάει σκυφτός, χάνει αυτήν την τιμή».

Πηγή: enikos.gr

Διαβάστε περισσότερα

Περί “Volkswagen” και άλλων τινών…

ΝΙΚΟΣ ΜΠΟΓΙΟΠΟΥΛΟΣ

«Όμορφος κόσμος, ηθικός, αγγελικά πλασμένος», τραγουδούσε δυο αιώνες πίσω – και για άλλους λόγους – ο Διονύσιος Σολωμός.
Στον αιώνα μας τα πράγματα έχουν κάπως έτσι:
***
1) Οι Αμερικάνοι αγαπούν το περιβάλλον. Και θέλουν τον κόσμο όμορφο… Το απέδειξαν             άλλωστε με την υπόθεση της «Volkswagen» Διότι είναι σαφές: Οι Αμερικάνοι δεν έδρασαν      εναντίον της «Volkswagen» στο πλαίσιο του αδυσώπητου ενδοιμπεριαλιστικού ανταγωνισμού    τους με την Γερμανία.
       Δεν έβγαλαν στη σέντρα την γερμανική εταιρεία – όπως είχαν κάνει παλιότερα με την «Ζήμενς» – για να της επιφέρουν οικονομικό πλήγμα και για να ενισχύσουν τη δική τους θέση στο πεδίο των αγορών.
    Όχι. Το έκαναν από αγάπη για το περιβάλλον.
    Την αγάπη τους για το περιβάλλον και για την ομορφιά του κόσμου οι ΗΠΑ την έχουν αποδείξει, άλλωστε. Πολλαπλώς.
    Για παράδειγμα: Την απέδειξαν με την άρνησή τους να συμβάλουν στην υλοποίηση των σχεδίων για την σωτηρία των τροπικών δασών, που σύμφωνα με τα στοιχεία του ΟΗΕ θα απαιτούσε μόλις 1,5 δισ. δολάρια το χρόνο για μια πενταετία. Και τούτο σε μια εποχή που οι ΗΠΑ και οι σύμμαχοί τους δαπανούν 3 δισ. δολάρια την ημέρα (σσ: την ημέρα!) για εξοπλισμούς!
    Την απέδειξαν, επίσης, με τις ατομικές τους βόμβες στη Χιροσίμα. Με τις βόμβες απεμπλουτισμένου ουρανίου στη Γιουγκοσλαβία.
    Και φυσικά την αποδεικνύουν συνεχώς με την εξολόθρευση εκατομμυρίων ανθρώπων με τις επεμβάσεις τους όπου Γης (προφανώς για τους Αμερικάνους ο παράγων άνθρωπος είναι μια περιβαλλοντικά ουδέτερη παράμετρος…).
    Βέβαια, στις σχέσεις των ΗΠΑ με το περιβάλλον και με την ομορφιά του κόσμου, υπάρχει και μια ακόμη μικρή λεπτομέρεια: Οι ΗΠΑ είναι αυτές που ευθύνονται για το 25% των εκπομπών αερίων που προκαλούν το φαινόμενο του θερμοκηπίου, έχοντας μόλις το 5% του παγκόσμιου πληθυσμού.
    Εντούτοις αρνήθηκαν να υπογράψουν τόσο το Πρωτόκολλο του Κιότο όπως επίσης σαμποτάρισαν και την συνθήκη του Μόντρεαλ με το επιχείρημα ότι η προβλεπόμενη κατά 5,2% μείωση στις εκπομπές αερίων θα έπληττε την βιομηχανική τους ανάπτυξη…
***
    2)      Η Γερμανία είναι υπόδειγμα ηθικής… Στην Ελλάδα οι αποδείξεις της αγάπης της Γερμανίας              για την ηθική έχουν και ονόματα: «Ζήμενς», Χριστοφοράκος, Σίκατσεκ κλπ.
    Μια στάση εδώ:

• Η «Ζήμενς», που «άλλαξε» και έγινε «καλή» σε τέτοιο βαθμό ώστε το ελληνικό κράτος να έχει προχωρήσει σε εξωδικαστικό συμβιβασμό μαζί της για τις λαμογιές που διέπραξε στην Ελλάδα, είναι εκείνη που έχει εξασφαλίσει σύνταξη ενός εκατομμυρίου (όπως φημολογείται) στον Χριστοφοράκο (είναι εκείνος που «λάδωνε» στην Ελλάδα), για να κρατήσει το στόμα του κλειστό εφαρμόζοντας το «συμβόλαιο εχεμύθειας» που έχει υπογράψει με την εταιρεία για τα πεπραγμένα του στη χώρα μας.
• Η «Ζήμενς», η «καλή», η «αλλαγμένη», είναι αυτή που όσον αφορά τον Σίκατσεκ (αυτόν που τη μία ομολογούσε ότι η «Ζήμενς» λάδωνε στην Ελλάδα και την επόμενη τα πήρε πίσω), του έχει εξασφαλίσει ως αντάλλαγμα για τη «σιωπή» του μια εφάπαξ αποζημίωση και μηνιαία σύνταξη ύψους 3 εκατομμυρίων ευρώ.
• Επειδή, πέραν της «Ζήμενς» που «άλλαξε», μέτρα για την είσοδο της «Ζήμενς» στο δρόμο της αρετής έχει πάρει και το γερμανικό κράτος, να προσθέσουμε το εξής ενδιαφέρον: Είναι στη «Ζήμενς» της λαμογιάς και της μίζας, που σε μια αποθέωση του γερμανικού κρατικομονοπωλιακού καπιταλισμού, επικεφαλής της επιτροπής εσωτερικού ελέγχου της τέθηκε ο Τέο Βάιγκελ. Πρόκειται για τον πρώην υπουργό Οικονομικών της Γερμανίας…

    Φεύγοντας από τα ειδικότερα «δικά μας» και για να επανέλθουμε στην γενικότερη αγάπη της Γερμανίας για την ηθική, σημειώστε ότι:
    α) Ο ΟΟΣΑ έχει εκτιμήσει ότι το μαύρο χρήμα που ξεπλένεται ετησίως στη Γερμανία κυμαίνεται μεταξύ 43-47 δισ. ευρώ.
    β) Πάλι ο ΟΟΣΑ μεταξύ 73 χωρών να έχει κατατάξει τη Γερμανία στην 8^η θέση στο «Top 10» των φορολογικών παραδείσων παγκοσμίως πάνω από Λιχτενστάιν (34η θέση), τα νησιά των Βερμούδων (12η θέση) και τις Σεϋχέλλες (55η θέση).
    γ) Εκθέσεις της Κομισιόν αλλά και αποκαλυπτικές δημοσιογραφικές έρευνες (Focus, Deutshe Welle) μιλούν για «σκιώδη οικονομία» στη Γερμανία που δεν φορολογείται ούτε κατ’ ελάχιστο, η οποία αγγίζει το μισό τρισεκατομμύριο ετησίως.
    Κατόπιν όλων αυτών, ας επιστρέψουμε στην «Volkswagen». Μετά τον παγκόσμιο σάλο με τη λαμογιά στο λογισμικό των κινητήρων της εταιρείας (που η επίσης ηθικότατη Κομισιόν τη γνώρισε και την κάλυπτε από το 2013) ο γενικός διευθυντής της Volkswagen, αυτός που λόγω θέσης ανέλαβε την ευθύνη για το σκάνδαλο, παραιτήθηκε.
    Αλλά τότε τι συνέβη; Πως θα βιώσει αυτή την «τιμωρία» ο συγκεκριμένος κύριος; Προσέξτε: Η παραίτηση του εν λόγω, που πιάστηκε με την γίδα στην πλάτη, συνοδεύτηκε από αποζημίωση και μπόνους που ανέρχονται στα… 50 εκατομμύρια ευρώ!
   Έτσι «τιμωρήθηκε» ο κύριος «Volkswagen». Αυτή ήταν η ποινή του για μια λαμογιά που την συζητάει όλος ο πλανήτης. Να ανταμειφθεί με 50 εκατομμύρια ευρώ. Αυτό ήταν και το κερασάκι στην τούρτα. Της γερμανικής (και καπιταλιστικής) ηθικής…
***
    3)    Λίγες μέρες πριν έκανε το γύρο του κόσμου η υπόθεση με τον 32χρονο χρηματιστή που                   αγόρασε τα δικαιώματα παραγωγής φαρμάκου που χορηγείται σε ασθενείς με AIDS και                     ανέβασε την τιμή του κατά5.500%, δηλαδή από τα 13,5 στα 750 δολάρια!
    Το τι θρήνοι και το τι οιμωγές ακούστηκαν για τον «άκαρδο» και αισχροκερδή αυτόν «δολοφόνο» δεν λέγεται.
    Αλλά, τι άλλο έκανε αυτός ο τενεκές, από το να εφαρμόσει στα ακρότατα όριά της την γενική αρχή του κόσμου της «ελεύθερης αγοράς» πως «ό,τι είναι νόμιμο είναι και ηθικό»;
    Τι άλλο έκανε από το να αξιοποιήσει την μπούρδα πως στην «ελεύθερη οικονομία» έρχεται κάποια στιγμή η «αόρατος χειρ» της αγοράς και βάζει – τάχα – τα πράγματα στη θέση τους;
    Τι άλλο έκανε αυτό το καθίκι από το να κινηθεί με τον τρόπο που περιέγραφε οΟσκαρ Ουάιλντ όταν έλεγε πως «μ’ ένα βραδινό κουστούμι και μίαν άσπρη γραβάτα μπορεί ο καθένας να κερδίσει τη φήμη του πολιτισμένου, ακόμα κι αν είναι χρηματιστής»…
***
    Αυτός είναι ο «όμορφος, ηθικός και αγγελικά πλασμένος» κόσμος τους.
    Βουτηγμένος στο ψέμα, στην υποκρισία, στην απανθρωπιά, στο έγκλημα.
    Ο κόσμος τους είναι συνυφασμένος με το έγκλημα. Είτε το έγκλημα διαπράττεται στους πολέμους τους (όπως στη Συρία), είτε τα εγκλήματα διαπράττονται στην ειρήνη τους.
    Η «ηθική», η «ομορφιά» και η «αγγελοσύνη» του κεφαλαιοκρατικού κόσμου τους είναι αντίστοιχες της μήτρας που τις παράγει. Ο λόγος στον Μαρξ:
«(…) το κεφάλαιο γεννιέται βουτηγμένο από την κορυφή ως τα νύχια στο αίμα και στη βρωμιά στάζοντας αίμα απ” όλους τους πόρους (…). Όταν το κεφάλαιο έχει το ανάλογο κέρδος, γίνεται τολμηρό. Με δέκα τα εκατό κέρδος αισθάνεται τον εαυτό του σίγουρο και μπορεί να το χρησιμοποιήσει κανείς παντού, με 20% γίνεται ζωηρό, με 50% γίνεται θετικά παράτολμο, με 100% τσαλαπατάει όλους τους ανθρώπινους νόμους, με 300% δεν υπάρχει έγκλημα που να μη ριψοκινδυνεύσει να το διαπράξει, ακόμα και με κίνδυνο να πάει στην κρεμάλα”». (Καρλ Μαρξ «Το Κεφάλαιο », τόμος Α”, σελίδα 785, Σύγχρονη Εποχή).
    Μπορεί, υπάρχουν οι δυνατότητες, είναι κατορθωτό, αυτός ο κόσμος να ανατραπεί και στη θέση του να ορθωθεί ένας άλλος κόσμος; Οικοδομημένος με τα υλικά που θα παράγουν εικόνες σαν αυτές που ήθελε ο ερωτευμένος Σολωμός;
    Δύσκολο. Αλλά μπορετό.
Πηγή: enikos.gr

Διαβάστε περισσότερα

ΒΙΟΜΕ: Η αυτο-διαχείριση είναι γεγονός!

 

Το «ΑΝΤΙΔΡΑΣΤΗΡΙΟ», στην πρώτη εκπομπή, παρουσιάζει τον αγώνα της αυτοδιαχειριζόμενης ΒΙΟ.ΜΕ. στη Θεσσαλονίκη.

Πώς πήραν οι εργαζόμενοι το εργοστάσιο στα χέρια τους μετά την εγκατάλειψή του από την εργοδοσία. Πώς το λειτουργούν μέσα από συνελεύσεις, με κανόνες άμεσης δημοκρατίας και αυτοοργάνωση.

Πώς οι εργαζόμενοι της ΒΙΟ.ΜΕ. κατάφεραν, μαζί με τις ανοιχτές πρωτοβουλίες αλληλεγγύης, εντός και εκτός Ελλάδας, να αναδείξουν έναν άλλο τρόπο παραγωγής και διασύνδεσης με την κοινωνία και να αποτελέσουν «παράδειγμα του αντι-σοκ δόγματος» για όλο τον κόσμο, όπως τους αποκάλεσε η Ναόμι Κλάιν.

Και πώς ένα αυτοδιαχειριζόμενο εργοστάσιο μπορεί να γίνει κινητήριος μοχλός για κοινωνικές αλλαγές.

Η αυτοδιαχειριζόμενη ΒΙΟ.ΜΕ., διεκδικεί την πολιτική και νομική λύση που θα της επιτρέψει να ξεδιπλώσει πλήρως την αυτοδιαχείριση που τώρα εφαρμόζει στους χώρους του εργοστασίου.

Πηγή:

http://info-war.gr/

Υπενθυμίζεται, ότι ο Τσίπρας και πολλοί βουλευτές του ΣΥΡΙΖΑ πριν από τη διάσπαση και πριν κερδίσει για πρώτη φορά τις εκλογές το κόμμα, "περιόδευαν" στη ΒΙΟΜΕ και υπόσχονταν ψήφιση ειδικής νομοθεσίας που θα επιτρέπει την ανάληψη της διεύθυνσης και επαναλειτουργίας χρεοκοπημένων επιχειρήσεων από τους εργαζόμενους.

Να δούμε κατά πόσο ο Τσίπρας θα τηρήσει έστω αυτή την υπόσχεση, (κάτι που δεν είναι καθόλου αμελητέο), αν και πολύ αμφιβάλλουμε. Ευχόμαστε να διαψευστούμε.

Διαβάστε περισσότερα

Η Ευρώπη σαν εικονολήπτρια

ΠΑΝΤΕΛΗΣ ΜΠΟΥΚΑΛΑΣ

Μνημεία της Παγκόσμιας Κληρονομιάς, όπως η Αψίδα του Θριάμβου στην Παλμύρα της Συρίας, που μετρούν με τις χιλιετίες τη ζωή τους, φανερώνουν την ίδια στιγμή τη μεγάλη δύναμη των ανθρώπων και την τεράστια αδυναμία τους. Τη δύναμή τους να κληροδοτούν δημιουργήματα του μυαλού και των χεριών τους ικανά να αδιαφορούν για την αφανιστική ισχύ του Χρόνου και κάπως να αντέχουν και να δηλώνουν. Αλλά και την αδυναμία τους, ακριβώς ως «όντων της στιγμής», μπροστά στον θεοποιημένο Καιρό των αρχαίων, ή μπροστά στην Ιστορία, με πιο σύγχρονους όρους: ό,τι νομίζουν αθάνατο κι ό,τι λατρεύουν σαν παντοδύναμο –και πρώτα πρώτα οι θεοί τους, με τα ιερατεία και τις τελετές τους– τελεί υπό την ομηρία του Χρόνου. Το λέει αυτό λιτά ο θεοποιημένος Ηρακλής, ένα άγαλμά του μάλλον, σωριασμένο από την επέλαση του πρώτου χριστιανισμού, σε μελαγχολικό επίγραμμα του Παλλαδά του Αλεξανδρέως: «Θεός, μα έμαθα να υπακούω στον Καιρό».

Οι ναοί της Παλμύρας είχαν πάψει από αιώνες να δηλώνουν το θείον σε οποιαδήποτε εκδοχή του και με όποιο όνομα, Δίας, Βάαλ, Βήλος κ.ο.κ. Ακριβώς όπως δεν δηλώνει πια το θείον (την Αθηνά ή, για τους φανατικότερους των χριστιανών, την Παναγία την Αθηνιώτισσα) ο Παρθενώνας. Μόνο θεϊκό εκεί είναι ο άνθρωπος, που υψώνει έργα κάλλους για να εναντιωθεί στην προδιαγεγραμμένη προσωρινότητά του. Τα σαρανταπληγιασμένα μυαλά και οι μαραγκιασμένες ψυχές των φασιστών του «Ισλαμικού Κράτους» βλέπουν στους κίονες, στις αψίδες, γενικώς στα λείψανα των παλαιών πολιτισμών και θρησκειών, τα πειστήρια της «ειδωλολατρίας», της «βλασφημίας» και ό,τι άλλο σκαρφίζεται η θεοληψία τους. Ετσι λένε. Στην πραγματικότητα βλέπουν τα τεκμήρια της απύθμενης μικρότητάς τους, της βαρβαρότητάς τους, της εξωπολιτισμικής υπόστασής τους. Και τα ανατινάζουν για να νιώσουν σπουδαίοι. Και να μην τον έχουν ακουστά, μόνος θεός τους είναι ο Ηρόστρατος.

Τους άλλους ανθρώπους μισούν οι τζιχαντιστές, όχι τους θεούς των άλλων ανθρώπων. Ο,τι δεν καταντάει στην εθελοδουλία, ό,τι αντιστέκεται στην κτηνώδη δράση τους, ό,τι απλώς διαφέρει, εκκόπτεται, εκριζώνεται, δολοφονείται σε «παραδειγματικές εκτελέσεις» σκηνοθετημένες για το παμφάγο Διαδίκτυο, κατεδαφίζεται, πυρπολείται. Εγκληματούν κατά της ανθρωπότητας συνεχώς, συνειδητά και ηδονικά.

Και ποιο το χρέος της ανθρωπότητας; Κατ’ αρχάς να περιθάλψει τα θύματα των τζιχαντιστών, τους πρόσφυγες. Τίμια όμως. Οχι με τη μεζούρα της υποκρισίας. Κι έπειτα να αναλάβει κοινή, συμφωνημένη και σχεδιασμένη δράση κατά του ΙSIS. Τίμια και πάλι. Οχι προσχηματικά. Γιατί οι μέχρι στιγμής αεροπορικές επιθέσεις αποσκοπούν στην εξυπηρέτηση των συμφερόντων των επιτιθέμενων παρά στη φθορά των τζιχαντιστών. Οι Τούρκοι έχουν στο στόχαστρό τους τους Κούρδους, οι Ρώσοι τους αντικαθεστωτικούς, οι Αμερικανοί τους ασαντικούς. Η Ευρώπη; Ηδη μετανιωμένη για τη φιλοπροσφυγική ρητορική της, επανέρχεται στη λογική των τειχών. Βάζει έτσι τρικλοποδιά στον ίδιο της τον εαυτό και στις διαφημιζόμενες αρχές της. Μιμούμενη τη θλιβερή Ουγγαρέζα εικονολήπτρια.

Διαβάστε περισσότερα

Ο πλούτος, η δαπάνη και η πάλη των τάξεων, του Ζώρζ Μπατάιγ

Στο κείμενο που ακολουθεί, μεταφράζονται δύο εκτεταμένα αποσπάσματα από το άρθρο του Ζωρζ Μπατάιγ, «Η έννοια της δαπάνης» (Georges Bataille, La Notion de dépense, Œuvres complètes, τόμος 1, εκδ. Gallimard, Παρίσι, 1970, σελ. 302-320). Ο τίτλος είναι του μεταφραστή. Το άρθρο πρωτοδημοσιεύτηκε το 1933, στο αριστερό ριζοσπαστικό περιοδικό, La Critique Sociale, του Μπορίς Σουβαρίν. Λίγες μέρες αργότερα, ο Ζωρζ Μπατάιγ σημείωνε στο ημερολόγιό του: «η 30η Ιανουαρίου 1933 είναι σίγουρα μια από τις πιο δυσοίωνες ημερομηνίες της εποχής μας». Η κριτική υπερχείλιση στην «Έννοια της δαπάνης» επιδιώκει να καλύψει όλους τους αποξηραμένους ορίζοντες αυτής της εποχής: για να καταδείξει ότι είναι ανέφικτη η «ορθολογική σύλληψη» της ζωής κατά τον τρόπο που οι αστοί γονείς την επιβάλλουν στα παιδιά τους, για να αναστρέψει την ανθρωπολογική εργασία του Μαρσέλ Μως προς τους συσχετισμούς της σπατάλης και της έλλειψης, της καταστροφής και της αποταμιευμένης υποκρισίας στις καπιταλιστικές κοινωνίες, για να εστιάσει στις ετερογενείς κοινωνικές μορφές παραγωγής της δαπάνης. Περίπου δεκαπέντε χρόνια αργότερα, με «Το καταραμένο απόθεμα» (La Part maudite), θα εμβαθύνει και θα συστηματοποιήσει στοιχεία αυτής της προβληματικής σε ένα αξιοθαύμαστο επίτευγμα. Ακόμα και σε (αλλά και χάρη στην) αντιπαράθεση με σημεία παρωχημένα ή αμφιλεγόμενα, η συμβολή του Μπατάιγ διατηρεί ακέραια την επικαιρική σημασία της. Ιδίως τη σημασία της κριτικής ανάγνωσης για μια μαρξική κριτική, η οποία αρνείται να υπαχθεί στη δημοσιονομική πειθαρχία του λόγου της κυριαρχίας, δηλαδή αρνείται να συμμετάσχει στην ταξική διαχείριση της έλλειψης, με τα φτενά υλικούλια στη δοσολογία των προσχημάτων, την ίδια ώρα που εντός της κοινωνίας, πίσω από ιδεολογικά και κατασταλτικά τείχη, σωρεύονται ο πλούτος και η σπατάλη του, μέσα από θεσμοποιημένους μηχανισμούς λεηλασίας, για να βαθύνει η οικονομική, κοινωνική και πολιτική εξαθλίωση των φτωχών και φτωχοποιούμενων κοινωνικών στρωμάτων.

Η έννοια του «ποτλάτς»[1], κατά κυριολεξία διατυπωμένη, πρέπει να χρησιμοποιηθεί για ανταγωνιστικές δαπάνες, πραγματοποιημένες σαν πρόκληση, οι οποίες συνεπιφέρουν ανταλλάγματα, κι ακόμα πιο συγκεκριμένα για μορφές που δεν αντιδιαστέλλονται από την ανταλλαγή των αρχαϊκών κοινωνιών. Είναι σημαντικό να ξέρουμε ότι στην αρχή της η ανταλλαγή υπαγόταν άμεσα σε μια ανθρώπινη επιδίωξη, εντούτοις είναι πρόδηλο πως η συνδεδεμένη με την εξέλιξη των τρόπων παραγωγής ανάπτυξή της δεν ξεκίνησε παρά στο στάδιο, όπου αυτή η υπαγωγή σταμάτησε να είναι άμεση. Η ίδια η αρχή της παραγωγικής λειτουργίας επιβάλλει ότι τα προϊόντα διασώζονται από την καταστροφή, τουλάχιστον προσωρινά.

Στην εμπορευματική οικονομία, οι διαδικασίες ανταλλαγής έχουν μια έννοια κτήσης. Οι περιουσίες δεν διακυβεύονται πια και γίνονται σχετικά σταθερές. Υποτάσσονται στο καθεστώς της αντιπαραγωγικής δαπάνης μονάχα στον βαθμό που είναι διασφαλισμένη η σταθερότητα και δεν μπορεί να κινδυνεύσει από αξιοσημείωτες απώλειες. Οι στοιχειώδεις συνιστώσες του ποτλάτς επανευρίσκονται σ’ αυτές τις νέες συνθήκες με μορφές, οι οποίες δεν διαθέτουν πια ευθέως ανταγωνιστικό χαρακτήρα: η δαπάνη είναι προορισμένη ακόμα να προσπορίζει ή να συντηρεί την κοινωνική θέση, αλλά, κατά βάση, δεν θέτει πια ως στόχο να την αποστερήσει σε κάποιον άλλον. Όποιες κι αν είναι αυτές οι εκλεπτύνσεις, η επιδεικτική καταστροφή παραμένει οικουμενικά συνδεδεμένη με τον πλούτο, ως η ύστατη λειτουργία του.

Η κοινωνική θέση συνδέεται, περισσότερο ή λιγότερο στενά, με την κατοχή περιουσίας, αλλά ακόμα υπό την προϋπόθεση ότι η περιουσία θυσιάζεται κατά μέρη σε αντιπαραγωγικές κοινωνικές δαπάνες, όπως οι γιορτές, τα θεάματα, οι αγώνες. Παρατηρούμε ότι στις άγριες κοινωνίες, όπου η εκμετάλλευση του ανθρώπου από τον άνθρωπο είναι άτονη ακόμα, τα προϊόντα της ανθρώπινης δραστηριότητας δεν συρρέουν μόνο προς τους πλούσιους, κατ’ αναλογία προς τις υπηρεσίες κοινωνικής προστασίας και διεύθυνσης που υποτίθεται ότι προσφέρουν, αλλά επίσης λόγω των επιδεικτικών δαπανών της συλλογικότητας, για τις οποίες υποχρεούνται να καταβάλουν τα έξοδα. Στις λεγόμενες πολιτισμένες κοινωνίες, η λειτουργική υποχρέωση του πλούτου εξέλειπε σε μια σχετικά πρόσφατη εποχή. Το τέλος του παγανισμού επέφερε το τέλος των αγώνων και των λατρειών, για τις οποίες οι πλούσιοι Ρωμαίοι έπρεπε υποχρεωτικά να καταβάλουν τα έξοδα: γι’ αυτό μπορέσαμε να πούμε ότι ο Χριστιανισμός εξατομίκευσε την περιουσία, αποδίδοντας στον κάτοχό της την ολική διαχείριση των προϊόντων της και καταλύοντας την κοινωνική λειτουργία της. Καταλύοντας, τουλάχιστον, τον υποχρεωτικό χαρακτήρα αυτής της λειτουργίας, καθώς ο Χριστιανισμός υποκατέστησε την εθιμικά καθορισμένη δαπάνη του παγανισμού με την αυτεξούσια ελεημοσύνη, είτε υπό μορφή διανομής από τους πλούσιους στους φτωχούς είτε, κυρίως, υπό μορφή άκρως σημαντικών δωρεών προς τις εκκλησίες και αργότερα προς τα μοναστήρια: κι αυτές ακριβώς οι εκκλησίες κι αυτά ακριβώς τα μοναστήρια είναι που παρέλαβαν κατά τον Μεσαίωνα το μεγαλύτερο μερίδιο από τη θεαματική λειτουργία.

Στις μέρες μας, έχουν εκλείψει οι μεγάλες κι ελεύθερες κοινωνικές μορφές της αντιπαραγωγικής δαπάνης. Ωστόσο, δεν πρέπει να συμπεράνουμε απ’ αυτό ότι η ίδια η αρχή της δαπάνης έπαψε να τοποθετείται στο πέρας της οικονομικής δραστηριότητας. Ένας συγκεκριμένος μετασχηματισμός του πλούτου, του οποίου τα συμπτώματα δίνουν την αίσθηση της νόσου και της εξάντλησης, καταλήγει σε αισχύνη του εαυτού και συγχρόνως σε μικροπρεπή υποκρισία. Ό, τι ήταν γενναιόδωρο, οργιώδες, πέρα από το συνηθισμένο μέτρο, εξαφανίστηκε: η θεματολογία του ανταγωνισμού, η οποία εξακολουθεί να ρυθμίζει την ατομική δραστηριότητα, αναπτύσσεται στο σκοτάδι και προσομοιάζει σε αισχυντηλά ρεψίματα. Οι εκπρόσωποι της αστικής τάξης έχουν προσοικειωθεί μια λαθρόβια συμπεριφορά: η επίδειξη της αφθονίας συντελείται τώρα πίσω από τους τοίχους, σύμφωνα με συμβάσεις φορτισμένες με ανία και καταθλιπτικές. Επιπλέον, οι αστοί της μεσαίας τάξης, οι υπάλληλοι και οι μικρέμποροι, αποκτώντας μια μέτριας αξίας ή υποδεέστατη περιουσία, καταλήγουν να ευτελίζουν την επιδεικτική δαπάνη, που έχει υποστεί ένα είδος κατάτμησης κι από την οποία δεν απομένει πια παρά μια πληθώρα κενόδοξων εγχειρημάτων, συνδεδεμένων με φορτικές μνησικακίες.

Με λίγες εξαιρέσεις, ωστόσο, τέτοια στερεότυπα προσποίησης έχουν γίνει ο πρώτιστος λόγος ζωής, εργασίας και άλγους για οποιονδήποτε στερείται του θάρρους να υποσχεθεί την μουχλιασμένη κοινωνία του σε μια επαναστατική καταστροφή. Γύρω από τις σύγχρονες τράπεζες, όπως γύρω από τους τοτεμικούς στύλους των Κβακιούτλ, η ίδια επιθυμία να επισκιάσουν κινεί τα άτομα και τα παρασύρει σε ένα σύστημα από μικρές ψευδείς επιδείξεις, το οποίο τυφλώνει τους μεν απέναντι στους δε, σαν να βρίσκονταν μπροστά σ’ ένα υπερβολικά δυνατό φως. Λίγα βήματα μακριά από την τράπεζα, τα κοσμήματα, τα φορέματα, τα αυτοκίνητα περιμένουν στις βιτρίνες την ημέρα που θα χρησιμεύσουν, ώστε να εδραιώσουν την προσαυξημένη αίγλη του δυσοίωνου βιομήχανου και της ακόμα πιο δυσοίωνης γηραιάς συζύγου του. Σε ένα κατώτερο επίπεδο, τα επιχρυσωμένα ρολόγια τοίχου, οι μπουφέδες της τραπεζαρίας, τα ψεύτικα λουλούδια προσφέρουν εξίσου ανομολόγητες υπηρεσίες σε ζευγάρια παντοπωλών. Η ζήλεια απελευθερώνεται από ανθρώπινο ον σε ανθρώπινο ον, όπως στους άγριους, με μια ισοσθενή βαναυσότητα: μόνο η γενναιοδωρία και η ευγένεια έχουν εξαλειφθεί και μαζί τους η θεαματική αντιπληρωμή που απέδιδαν οι εύποροι στους ενδεείς.

Ως τάξη που κατέχει τον πλούτο, έχοντας αναδεχθεί μαζί με τον πλούτο και την υποχρέωση της λειτουργικής δαπάνης, η σύγχρονη αστική τάξη χαρακτηρίζεται από τη θεμελιώδη άρνηση, την οποία αντιπαραθέτει σε αυτή την υποχρέωση. Διακρίνεται από την αριστοκρατία κατά το ότι συγκατατίθεται να δαπανήσει μόνο για τον εαυτό της, στο εσωτερικό της, δηλαδή αποκρύπτοντας όσο περισσότερο γίνεται τις δαπάνες της από τα μάτια των υπόλοιπων τάξεων. Αυτή η ιδιαίτερη μορφή οφείλεται αφετηριακά στην ανάπτυξη του πλούτου της υπό τη σκιά μιας αριστοκρατικής τάξης ισχυρότερης από εκείνη. Σ’ αυτές τις ταπεινωτικές αντιλήψεις της περιορισμένης δαπάνης ανταποκρίθηκαν οι ρασιοναλιστικές αντιλήψεις, που η αστική τάξη ανέπτυξε από τον 17ο αιώνα και δεν σημαίνουν τίποτα άλλο από μια στενά οικονομική αναπαράσταση του κόσμου, με το χυδαίο νόημα, με το αστικό νόημα της λέξης. Το μίσος για τη δαπάνη είναι ο λόγος ύπαρξης και η δικαιολόγηση της αστικής τάξης. Είναι συγχρόνως και η βασική αρχή της φρικαλέας υποκρισίας της. Οι αστοί χρησιμοποίησαν τις σπατάλες της φεουδαρχικής κοινωνίας σαν βασική αιτίαση και, αφού έγιναν κύριοι της εξουσίας, θεώρησαν τους εαυτούς τους ικανούς να εφαρμόσουν μια κυριαρχία αποδεκτή στις φτωχές τάξεις, λόγω της εξοικείωσής τους με την απόκρυψη. Και είναι σωστό να αναγνωρίσουμε ότι ο λαός είναι ανίκανος να τους μισήσει τόσο όσο τους προηγούμενους κυριάρχους του: στο μέτρο που, πράγματι, είναι ανίκανος να τους αγαπήσει, καθώς τους είναι αδύνατο, τουλάχιστον, να αποκρύψουν ένα πρόσωπο χαμέρπειας, τόσο αρπακτικό χωρίς ευγένεια και τόσο φρικτά μικροπρεπές, ώστε ολόκληρη η ανθρώπινη ζωή μοιάζει εξευτελισμένη με το να τους βλέπει. Εναντίον τους, η λαϊκή συνείδηση έχει περιαχθεί στο να διατηρεί βαθιά μέσα της την αρχή της δαπάνης, αναπαριστώντας την αστική ύπαρξη ως την αισχύνη του ανθρώπου και ως δυσοίωνη κατάργηση.

Πασχίζοντας για τη στειρότητα όσον αφορά τη δαπάνη, σύμφωνα με μια λογική που μοιάζει με τους λογαριασμούς, η αστική κοινωνία κατόρθωσε να αναπτύξει την οικουμενική μικροπρέπεια. Η ανθρώπινη ζωή δεν ξαναβρίσκει την κίνηση, στο μέτρο των μη αναγώγιμων αναγκών, παρά στην προσπάθεια αυτών που ωθούν στο άκρο τους τις συνέπειες από τις τρέχουσες ρασιοναλιστικές αντιλήψεις. Ό, τι απομένει από τους παραδοσιακούς τρόπους δαπάνης, έχει αποκτήσει τη σημασία του μαρασμού και η ζωντανή αναταραχή της δαπάνης έχει γίνει άφαντη μέσα στη μοναδική σφοδρότητα της πάλης των τάξεων.

Οι συνιστώσες της πάλης των τάξεων είναι δοσμένες μέσα στη διαδικασία της δαπάνης από την εποχή των αρχαϊκών κοινωνιών. Στο ποτλάτς, ο πλούσιος διανέμει τα προϊόντα που του προμηθεύουν άλλοι ενδεείς άνθρωποι. Επιζητεί να εξυψωθεί πάνω από έναν αντίζηλο πλούσιο όπως κι αυτός, αλλά το τελευταίο επίπεδο της επιδιωκόμενης εξύψωσης δεν έχει στόχο πιο αναγκαίο από το να τον απομακρύνει περισσότερο από τη φύση των ενδεών. Κατ’ αυτόν τον τρόπο, η δαπάνη, μολονότι είναι κοινωνική λειτουργία, απολήγει παρευθύς σε μια ανταγωνιστική πράξη διαχωρισμού με αντικοινωνική όψη. Ο πλούσιος καταναλώνει την καταστροφή του φτωχού, δημιουργώντας για εκείνον μια κατηγορία έκπτωσης και εξαθλίωσης, η οποία ανοίγει τον δρόμο στην υποδούλωση. Επομένως, είναι προφανές ότι, από την αόριστα μεταβιβασμένη κληρονομιά του αρχαίου κόσμου της δαπάνης, ο σύγχρονος κόσμος μοιράστηκε αυτή την κατηγορία, η οποία στον παρόντα χρόνο επιφυλάσσεται στους προλετάριους. Δίχως αμφιβολία, η αστική κοινωνία, η οποία ισχυρίζεται πως διοικείται από ορθολογικές αρχές και τείνει, άλλωστε, με την ίδια της την κίνηση να πραγματοποιεί μια συγκεκριμένη ανθρώπινη ομοιογένεια, δεν αποδέχεται αδιαμαρτύρητα έναν καταμερισμό που μοιάζει καταστροφικός για τον ίδιο τον άνθρωπο, αλλά είναι ανίκανη να ωθήσει την αντίσταση πιο πέρα από μια θεωρητική άρνηση. Αποδίδει στους εργάτες δικαιώματα ίσα με αυτά των κυρίων και αναγγέλλει αυτή την ισότητα γράφοντας τη λέξη επιδεικτικά στους τοίχους: ωστόσο οι κύριοι, οι οποίοι δρουν σαν να ήταν η ίδια η έκφραση της κοινωνίας, είναι απασχολημένοι-πιο σοβαρά απ’ ότι με οποιαδήποτε άλλη φροντίδα-να αποδείξουν ότι δεν μετέχουν κατ’ ελάχιστο στην εξαθλίωση των ανθρώπων που απασχολούν. Ο σκοπός της δραστηριότητας των εργατών είναι να παράγουν για να ζουν, ενώ ο σκοπός της δραστηριότητας των εργοδοτών είναι να παράγουν για να διατηρούν τους παραγωγούς εργάτες σε φρικτή στέρηση: διότι δεν υφίσταται η παραμικρή δυνατή διάζευξη ανάμεσα στην εξεζητημένη ειδίκευση των προσίδιων στον εργοδότη τρόπων δαπάνης, που τείνουν να τον εξυψώσουν για τα καλά πάνω από την ανθρώπινη χαμέρπεια, και την ίδια τη χαμέρπεια, της οποίας λειτουργία είναι αυτή η εξειδίκευση.

Εκείνος που αντιπαραθέτει σ’ αυτή την αντίληψη της κοινωνικής ανταγωνιστικής δαπάνης την αναπαράσταση των πολυάριθμων αστικών εγχειρημάτων, τα οποία συγκλίνουν στη βελτίωση της ζωής των εργατών, δεν εκφράζει παρά τη δειλία των σύγχρονων ανώτερων τάξεων, οι οποίες δεν έχουν πια τη δύναμη να αναγνωρίσουν τις καταστροφές τους. Οι δαπάνες που αναλαμβάνονται από τους καπιταλιστές για να ελεήσουν τους προλετάριους και να τους δώσουν την ευκαιρία να ανέλθουν στην ανθρώπινη κλίμακα, μαρτυρούν αδυναμία- από εξάντληση –να ωθήσουν μέχρι το τέρμα μια διαδικασία δαπάνης. Αφότου έχει πραγματοποιηθεί η καταστροφή του φτωχού, η ηδονή του πλούσιου αδειάζει σταδιακά από το περιεχόμενό της και εξουδετερώνεται: παραχωρεί τη θέση της σε ένα είδος απαθούς αδιαφορίας. Σ’ αυτές τις συνθήκες, για να συντηρήσει μια ουδέτερη κατάσταση, που η ίδια η απάθεια καθιστά σχετικά ευχάριστη παρά τα στοιχεία (σαδισμός, οίκτος), τα οποία τείνουν να την διαταράσσουν, μπορεί να είναι χρήσιμη η μερική αντιστάθμιση της δαπάνης που προκαλεί την εξαχρείωση με μια νέα δαπάνη, η οποία τείνει να απαλύνει τα αποτελέσματα της προηγούμενης. Η πολιτική αίσθηση των εργοδοτών, συνδυασμένη με συγκεκριμένες επιμέρους εξελίξεις ευημερίας, επέτρεψε να δοθεί κάποιες φορές αξιοσημείωτο εύρος σε αυτή τη διαδικασία αντιστάθμισης. Με αυτόν τον τρόπο, ιδιαιτέρως στις ΗΠΑ, η πρωτογενής διαδικασία συντελείται πια σε βάρος ενός σχετικά μικρού μέρους του πληθυσμού και, σε κάποιον βαθμό, πείθεται και η ίδια η εργατική τάξη να λάβει μέρος σ’ αυτή (ιδίως όταν το πράγμα είχε διευκολυνθεί από την προϋποτιθέμενη ύπαρξη μιας τάξης, η οποία θεωρήθηκε με κοινή συναίνεση απόβλητη, όπως ήταν οι μαύροι). Αλλά αυτές οι προφάσεις, των οποίων η σημασία, άλλωστε, είναι αυστηρά περιορισμένη, σε τίποτα δεν μεταβάλλει τον θεμελιώδη διαχωρισμό των ανθρώπινων τάξεων σε ευγενείς και απαθλιωμένους. Ο αδυσώπητος αγώνας της κοινωνικής ζωής δεν ποικίλλει διαμέσου των διάφορων πολιτισμένων χωρών, όπου η υβριστική αίγλη των πλουσίων καταστρέφει και ευτελίζει την ανθρώπινη φύση της κατώτερης τάξης.

Πρέπει να προσθέσουμε πως ο μετριασμός της βαναυσότητας των κυρίων- που δεν αφορά, άλλωστε, τόσο πολύ την ίδια την καταστροφή όσο τις ψυχολογικές τάσεις προς την καταστροφή- αντιστοιχεί στον γενικό μαρασμό των αρχαίων διαδικασιών δαπάνης, ο οποίος χαρακτηρίζει την σύγχρονη εποχή. Αντιθέτως, η πάλη των τάξεων καθίσταται η μεγαλοπρεπέστερη μορφή της κοινωνικής δαπάνης, όταν αναληφθεί και αναπτυχθεί για λογαριασμό των εργατών αυτή τη φορά, με ένα εύρος που απειλεί την ίδια την ύπαρξη των κυρίαρχων.

Μετάφραση από τα γαλλικά: Νίκος Σκοπλάκης

1.   Ο ανθρωπολόγος Μαρσέλ Μως (Marcel Mauss) μελέτησε και κατέγραψε στους Ινδιάνους του Νέου Μεξικού την πρακτική του «potlatch, η οποία αφορά μορφές συναλλαγής ή καταστροφής πλούτου και προσδιορίζεται από τα στοιχεία του ανταγωνισμού και της αντιζηλίας. Στη μελέτη του, με τίτλο «Essai sur le don» (1923), ο Μως ανέδειξε το ποτλάτς στην πιο ολοκληρωμένη, ανάμεσα σε ανάλογες μορφές, όπου ουσιώδης στόχος είναι η πρόκληση του αντιπάλου και η εξύψωση ανταγωνιστικά προς αυτόν (ΣτΜ).

Διαβάστε περισσότερα

Διαταραχές στη συμπεριφορά προκαλεί στα παιδιά το παθητικό κάπνισμα

Η πρώιμη έκθεση στον καπνό του τσιγάρου αυξάνει τον κίνδυνο προβλημάτων συμπεριφοράς στα παιδιά υποστηρίζουν Γάλλοι ερευνητές σύμφωνα με στοιχεία που δημοσιεύθηκαν στο επιστημονικό περιοδικό PLOS ONE.
Οι επιστημονικές ομάδες από τo ινστιτούτο Inserm και το πανεπιστήμιο Pierre & Marie Curie, συνεργάστηκαν με το προσωπικό νοσοκομείων σε έξι πόλεις και ανέλυσαν στοιχεία για την προγεννητική και μεταγεννητική έκθεση στον καπνό στις κατοικίες 5.200 παιδιών δημοτικού.
Από την επεξεργασία των στοιχείων προέκυψε ότι η έκθεση στον καπνό είχε συμβεί προγεννητικά και αμέσως μετά την γέννηση του παιδιού.
Τα αποτελέσματα αυτά επιβεβαιώνουν τα ευρήματα μελετών σε πειραματόζωα που έχουν αποδείξει ότι η νικοτίνη έχει νευροτοξική επίδραση στον αναπτυσσόμενο εγκέφαλο.
Κατά τη διάρκεια της κύησης, η νικοτίνη διεγείρει τους υποδοχείς της ακετυλοχολίνης και προκαλεί δομικές αλλαγές στον εγκέφαλο. Στους πρώτους μήνες ζωής του βρέφους, η έκθεση στον καπνό παράγει μια πρωτεΐνη ανισορροπίας που οδηγεί σε τροποποίηση της νευρολογικής ανάπτυξης του ατόμου.
«Η μελέτη αποδεικνύει με σαφήνεια ότι το παθητικό κάπνισμα, εκτός από τις αποδεδειγμένες αρνητικές επιπτώσεις στην υγεία, θα πρέπει να αποφεύγεται και για τις συμπεριφορικές διαταραχές που μπορεί να προκαλέσει στα παιδιά» επισημαίνουν οι ερευνητές.

Διαβάστε περισσότερα

«Είμαι η κάθε λέξη του Μνημονίου»…

ΝΙΚΟΣ ΜΠΟΓΙΟΠΟΥΛΟΣ 

Πόσο αξίζουν οι προγραμματικές δηλώσεις της σημερινής αλλά  και κάθε κυβέρνησης από όσες έχουμε γνωρίσει σε αυτό τον τόπο;
    Αξίζουν όσο ακριβώς αξίζουν οι υποσχέσεις και οι προεκλογικές «δεσμεύσεις» των κυβερνώντων.
    Αξίζουν, δηλαδή, όσο θα άξιζε μια δεκάρα τσακιστή ή ένα τρύπιο ευρώ, αν προτιμάτε…
  

     Βάζουμε δίπλα – δίπλα στον Τσίπρα του λεγόμενου «Προγράμματος της Θεσσαλονίκης», στον Τσίπρα των Προπυλαίων, στον Τσίπρα του «να είστε αισιόδοξοι και χαρούμενοι», τον σημερινό Τσίπρα. Τον Τσίπρα του τρίτου Μνημονίου.
    Ε, αυτή ακριβώς η κατ’ αντιπαράσταση… εξέταση του κ.Τσίπρα με τον κ.Τσίπρα, θα μας δώσει και την απάντηση για το πόσο αξίζουν όσα είπε χτες ο κ.Τσίπρας.
    Επιπλέον και εφόσον κάποιος είναι ιδιαίτερα ανθεκτικός, αλλά και… μερακλής όσον αφορά την περιδίνησή του στο αρχιπέλαγος του «αριστερού» πολιτικού ψεύδους, μπορεί να κάνει κάτι ακόμα.
    Να αντιπαραθέσει τα λόγια του  κ.Τσίπρα κατά την εκφώνηση των νέων προγραμματικών δηλώσεων της νέας του κυβέρνησης, με όσα είχε πει ο Αλέξης Τσίπρας στην πρώτη του ομιλία ως πρωθυπουργός από το βήμα της Βουλής, κατά την ανάγνωση των προγραμματικών δηλώσεων της κυβέρνησης που είχε προκύψει από τις εκλογές του Γενάρη.
    Τότε, λοιπόν, τον είχαμε ακούσει να διαβεβαιώνει για την αμετάκλητη – όπως έλεγε – απόφασή του να τιμήσει στο σύνολό τις προεκλογικές του δεσμεύσεις.
    «Ο λαός – είχε πει τότε ο κ.Τσίπρας – δεν αντέχει άλλη ματαίωση και απογοήτευση μετά από 5 χρόνια μνημονιακής διακυβέρνησης»…
    Το τι πραγματικά συνέβη στην συνέχεια είναι γνωστό.
    Στην ίδια εκείνη συνεδρίαση ο κ.Τσίπρας είχε πει κάτι ακόμα:    
«Είμαστε κάθε λέξη από το Σύνταγμα αυτής της χώρας και αυτό θα υπηρετήσουμε μέχρι τέλους», ήταν τα λόγια του πρωθυπουργού.
    Το τι συνέβη στη συνέχεια, με πρώτο και «καλύτερο» το (και αντισυνταγματικό) ξεπούλημα του δημοψηφίσματος, επίσης είναι γνωστό.
    Να, επομένως γιατί ο κύριος πρωθυπουργός,
αντί να φλυαρεί τόση ώρα όπως χτες, θα μπορούσε να περιγράψει τις προγραμματικές του κατευθύνσεις με τον πιο σύντομο – αλλά και τον πιο τίμιο – τρόπο που έγινε ποτέ. Σε μια μόνο φράση:
    «Είμαι κάθε λέξη από το Μνημόνιο αυτής της χώρας και αυτό θα υπηρετήσω μέχρι τέλους»… 
    Δεν το έκανε. Κι ούτε βέβαια αναμέναμε να το κάνει. Άλλωστε τέτοιες εκρήξεις πολιτικής εντιμότητας, από εκείνους που μιλούσαν περί «έντιμου συμβιβασμού» για να καταντήσουν να ψηφίζουν και να εφαρμόζουν Μνημόνια, θα συνιστούσαν σενάριο επιστημονικής φαντασίας. 
Πηγή: enikos.gr  

Διαβάστε περισσότερα

Για τις φυλακές της παιδικής μας ηλικίας...

Ένα σπίτι που έχει χτιστεί πάνω στην προδοσία του εαυτού μας, αργά ή γρήγορα θα καταρρεύσει και θα καταστρέψει χωρίς έλεος την ανθρώπινη ζωή - αν όχι την ζωή του χτίστη , τότε των παιδιών του, τα οποία θα διαισθανθούν το ψέμα , χωρίς να μπορούν να το συνειδητοποιήσουν και θα καταλήξουν να πληρώνουν ολόκληρο το τίμημα για την κρυφή αυτή διευθέτηση.

Ένα άτομο που μπορεί ν΄αντιμετωπίσει τα συναισθήματά του έντιμα και χωρίς να εξαπατά τον εαυτό του δεν έχει ανάγκη να τα μεταμφιέζει με την βοήθεια διαφόρων ιδεολογιών.
Η βασική ομοιότητα των διαφόρων εθνικιστικών κινημάτων, τα οποία βρίσκονται σε έξαρση στις μέρες μας , αποκαλύπτει ότι τα κίνητρα τους δεν έχουν την παραμικρή σχέση με τα πραγματικά ενδιαφέροντα των μελών που μάχονται και μισούν.
Αντίθετα έχουν μεγάλη σχέση με τις ιστορίες της παιδικής ηλικίας αυτών των ανθρώπων.

Η κακομεταχείρηση, η ταπείνωση, και η εκμετάλλευση των παιδιών είναι ίδιες σε όλο τον κόσμο , όπως άλλωστε είναι ίδιοι και οι τρόποι αποφυγής αυτών των αναμνήσεων. Τα άτομα που δεν θέλουν να ξέρουν τη δική τους αλήθεια συμφωνούν, όσον αφορά αυτήν την άρνηση, με την μεγάλη πλειοψηφία της κοινωνίας η οποία αναζητά έναν κοινό ”εχθρό” για να εκδραματίσει την απωθημένη της οργή.
Ως κάτοικοι αυτού του πλανήτη, βλέπουμε ότι ο κίνδυνος που ενυπάρχει στην εξαπάτηση του εαυτού μας αυξάνεται εκθετικά και μπορούμε να τον αντέξουμε ολοένα και λιγότερο. Ευτυχώς που διαθέτουμε τα εργαλεία για να κατανοήσουμε αληθινά τον εαυτό μας, όπως ήταν στο παρελθόν και όπως είναι στο παρόν.
* Από το βιβλίο της Alice Miller "Οι φυλακές της παιδικής μας ηλικίας" εκδόσεις Ροές
Πηγή: Thessaloniki Arts and Culture

Διαβάστε περισσότερα

Ντενί Ντιντερό: Ελευθερία σημαίνει το τέλος του ιερέα και του βασιλιά

Στις 31 Ιουλίου 1784 πεθαίνει ο μεγάλος γάλλος Διαφωτιστής, Ντενί Ντιντερό. Ο πολυμαθής φιλόσοφος επηρεασμένος, όπως όλοι οι υλιστές του 18ου αιώνα από τον Βάκωνα, πίστευε πως η γνώση -εμπειρική στην προέλευσή της- δεν έχει σκοπό να φτάσει στην αφηρημένη αλήθεια, αλλά να τελειοποιήσει και να αυξήσει τη δύναμη του ανθρώπου. «Προκλητικά» προοδευτικός μιλούσε για την ομορφιά του κακού, τις χαρές του κοινωνικού παρασιτισμού και το δικαίωμα να αναζητεί κανείς τον εαυτό του όπως επιθυμεί. Το έργο του, λίγο μετά τον θάνατό του θεωρήθηκε αιρετικό. Σήμερα τιμάται για τον σημαίνοντα φιλοσοφικό του ρόλο στη διανοητική χειραφέτηση από τις δεδομένες αυθεντίες, είτε θρησκευτικές είτε κοινωνικές. Της Κατρίν Αλαμάνου

Ο Ντιντερό ήταν, από κοινού με τον Ζαν Νταλεμπέρ, ένα από τα κυριότερη μέλη των Εγκυκλοπαιδιστών στη Γαλλία, ονομασία που τους αποδόθηκε λόγω της συμβολής τους στη συγγραφή της Εγκυκλοπαίδειας, η οποία αποσκοπούσε να αποτελέσει μια πλήρη επιτομή της φιλοσοφικής και επιστημονικής γνώσης της εποχής.

Ο φιλόσοφος δεν σκότωσε ποτέ κανέναν ιερέα, όμως ο ιερέας έχει σκοτώσει πάρα πολλούς φιλοσόφους.

Συμφωνούσε με τον ρασιοναλισμό και τον φιλελευθερισμό του Βολταίρου. Όπως έλεγε χαρακτηριστικά «οι άνθρωποι δεν πρόκειται να ελευθερωθούν προτού ο τελευταίος βασιλιάς στραγγαλιστεί με τα έντερα του τελευταίου παπά».

-Τα συγκρατημένα πάθη κάνουν συνηθισμένους ανθρώπους.
-Τα πάθη ανυψώνουν τον άνθρωπο σε ανώτερα επίπεδα.

Ο διάσημος εκπρόσωπος του γαλλικού υλισμού, ξεκίνησε από τον ηθικό ιδεαλισμό και τον ντεϊσμό για να φτάσει πανηγυρικά στον υλισμό και τον αθεϊσμό. Τα φιλοσοφικά του έργα που γράφτηκαν από το 1740 ως το 1750 αντικατοπτρίζουν αυτήν ακριβώς την εξελικτική πορεία της σκέψης του. Στα κατοπινά του έργα (Ο ανεψιός του Ραμό, Συνομιλία του ντ’ Αλαμπέρ και του Ντιντερό, Το όνειρο του ντ’ Αλαμπέρ) ιστορεί τη θεωρία του υλισμού.

Ο Θεός των χριστιανών είναι ένας πατέρας που δημιουργεί μεγάλο θέμα για τα μήλα του και δεν προσπαθεί πολύ για να βοηθήσει τον γιο του.

Παράλληλα, ανέπτυξε ένα εκτενές έργο σχετικά με ζητήματα που αφορούν στην τέχνη, την αισθητική και την τεχνοκριτική. Στα Salons του, στην αλληλογραφία του με το Φαλκόν, στα «Παράδοξα του ηθοποιού», ανέπτυξε τη νέα αισθητική του ρεαλισμού και την όρθωσε αντιμέτωπη στις θεωρίες των επιγόνων του κλασικισμού και στη νατουραλιστική αντίληψη για την αλήθεια. Αυτές τις θεωρητικές αρχές της αισθητικής ο Ντιντερό προσπάθησε να τις εφαρμόσει στα λογοτεχνικά του δημιουργήματα, στα μυθιστορήματα και τα δράματα.

Τον φανατισμό από τη βαρβαρότητα τον χωρίζει μόνο ένα βήμα.

Όπως και οι άλλοι εκπρόσωποι του γαλλικού υλισμού, ο Ντιντερό ξεκινάει από τη θέση πως η φύση είναι αιώνια και άπειρη. Η φύση δεν δημιουργήθηκε από κανέναν εκτός από τη φύση. Έξω από τον κόσμο δεν υπάρχει τίποτα. Στην υλιστική διδασκαλία για τη φύση προσέφερε μερικά στοιχεία διαλεκτικής. Τις απόψεις του, δε, για την οργανική φύση τις χαρακτηρίζει η αντίληψη πως όλα βρίσκονται σε εξελικτική πορεία, πως οι φυσικοί τύποι μεταβάλλονται αιώνια και οι διάφορες λειτουργίες στη φύση αλληλοδένονται η μία με την άλλη.

Καταπίνουμε με απληστία κάθε ψέμα που μας κολακεύει, αλλά την αλήθεια που μας φαίνεται πικρή την παίρνουμε με μικρές γουλιές.

Ένα ιδιαιτέρως σημαντικό στοιχείο, που συνδέεται με τον αθεϊσμό του Ντιντερό, είναι το γεγονός πως έσπασε τα στενά πλαίσια της μεταφυσικής: Όλα αλλάζουν, όλα χάνονται και το μόνο που μένει είναι το σύνολο. Ο κόσμος γεννιέται και πεθαίνει ασταμάτητα, την κάθε στιγμή βρίσκεται σε κατάσταση γένεσης και φθοράς. Αλλά ο κόσμος ούτε υπήρξε ποτέ ούτε θα υπάρξει.

Τι είναι ο κόσμος μας; Μια σύνθετη οντότητα που υπόκειται σε ξαφνικές αλλαγές, οι οποίες αναδεικνύουν μια τάση προς την καταστροφή. Μια γρήγορη διαδοχή όντων που ακολουθούν το ένα μετά το άλλο, στηρίζουν τους εαυτούς τους και εξαφανίζονται. Μία φευγαλέα συμμετρία, μια στιγμιαία τάξη.

Ασχολήθηκε, ακόμη, επισταμένα, με το ζήτημα της υλιστικής ερμηνείας των αισθημάτων. Με ποιο τρόπο η μηχανική κίνηση των υλικών μορίων μπορεί να γεννήσει το ειδολογικό περιεχόμενο των αισθημάτων; Για τον Ντιντερό, στο ερώτημα αυτό μπορούν να δοθούν δύο απαντήσεις: Ή το αίσθημα εμφανίζεται σε ορισμένο στάδιο εξέλιξης της ύλης σαν κάτι ποιοτικά νέο ή πάλι πρέπει να παραδεχτούμε πως κάποια δυνατότητα, ανάλογη με την ικανότητα των αισθημάτων, είναι ιδιότητα της κάθε ύλης ανεξάρτητα από τη μορφή του υλικού σώματος και από το στάδιο όπου έχει φτάσει στην εξελικτική του πορεία η οργάνωσή του. Σύμφωνα με την τελευταία άποψη, η οργάνωση της ύλης καθορίζει μόνο το είδος της αίσθησης, όχι όμως και την ίδια την ποιότητα της αίσθησης. Η ποιότητα ανήκει στην ύλη, αφού είναι ιδιότητα της ύλης.

Προσέξτε αυτόν που λέει ότι τα πράγματα πρέπει να μπουν σε τάξη! Το να βάζεις πράγματα σε τάξη σημαίνει επίσης να θέτεις άλλους ανθρώπους υπό τον έλεγχό σου.

Για τον Ντιντερό, ανάμεσα στα περισσότερα αισθήματα και τις αιτίες τους υπάρχουν λιγότερες ομοιότητες από ό, τι ανάμεσα στις παραστάσεις που έχουμε από τα αισθήματα και τις ονομασίες τους. Μαζί με τον Λοκ και όλους τους μηχανιστές υλιστές του 17ου και 18ου αιώνα, διέκρινε στα αντικείμενα ποιότητες πρωταρχικές, που υπάρχουν ήδη στα ίδια τα αντικείμενα και δεν εξαρτώνται από τις σχέσεις της συνείδησής μας προς αυτά, και ποιοτικά «δευτερότερες» που υπάρχουν μόνο στις σχέσεις του αντικειμένου με τα άλλα αντικείμενα ή με τον ίδιο τον εαυτό του. Στη δεύτερη περίπτωση οι ποιότητες ονομάζονται αισθητηριακές.

Η απλότητα είναι μία από τις βασικές ιδιότητες της ομορφιάς, είναι αναπόσπαστη ένδειξη της υψηλοφροσύνης. 

Οι αισθητηριακές ποιότητες, κατά τον Ντιντερό, δεν μοιάζουν με τις παραστάσεις που δημιουργούνται γι’ αυτές. Αντίθετα ωστόσο από τον Λοκ, υπογραμμίζει πως οι «δευτερότερες» ποιότητες έχουν χαρακτήρα αντικειμενικό, είναι δηλαδή σύμφυτες στα ίδια τα αντικείμενα του εξωτερικού κόσμου και υπάρχουν ανεξάρτητα από τη συνείδηση του υποκειμένου που τις δέχεται.

Δεν υπάρχει κανένα είδος παρενόχλησης, που ένας άντρας δεν μπορεί να κάνει σε μία γυναίκα χωρίς να παραμείνει ατιμώρητος σε πολιτισμένες κοινωνίες.

Όμως, η κληρονομιά που άφησε ο Ντιντερό στον σύγχρονο ευρωπαϊκό και παγκόσμιο πολιτισμό έγκειται κυρίως στο ότι δίδασκε, στο πνεύμα του Διαφωτισμού, το δικαίωμα του ατόμου να καθορίζει την πορεία της ζωής του. Βέβαια, το είδος της ελευθερίας που περιέγραψε διαφέρει σημαντικά από τη σημερινή κατανόηση της ελευθερίας. Το μήνυμά του αφορούσε στην διανοητική χειραφέτηση από τις δεδομένες αυθεντίες (θρησκευτικές, πολιτικές, κοινωνικές) και κυρίως υπέρ  του γενικότερου συμφέροντος της κοινωνίας.

Ακόμη  περισσότερο από τον Ζαν Ζακ Ρουσό και τον Βολταίρο, ο Ντιντερό ενσάρκωνε την πιο προοδευτική πτέρυγα της σκέψης του Διαφωτισμού, μια θέση που προερχόταν από την πεποίθησή του ότι ο σκεπτικισμός για όλα τα θέμα «είναι το πρώτο βήμα προς την αλήθεια.»
Καταδίκαζε απερίφραστα την υποδούλωση Αφρικανών, προκαλούσε τις αντιλήψεις της εποχής περί θρησκευτικής αγαμίας και επιβεβλημένης αφιέρωσης στον Θεό, ενώ διασκέδαζε με την πιθανότητα ο υλισμός να αρνούταν τελικά την ελεύθερη βούληση.  
Εξάλλου, ως ένθερμος εμπειριστής, αμφέβαλε και για τις δικές του πεποιθήσεις. Ένας από τους πιο αξιομνημόνευτους εκκεντρικούς ολόκληρης της λογοτεχνίας, μιλούσε προκλητικά για την ομορφιά του κακού, τις χαρές του κοινωνικού παρασιστισμού και το δικαίωμα να αναζητεί κανείς τον εαυτό του όπως επιθυμεί.
Εν ζωή ο Ντιντερό φυλακίστηκε για ορισμένα βιβλία του ενώ αμέσως μετά τον θάνατό του το μεγαλύτερο μέρος του έργου καλύφθηκε από σκοτάδι καθώς χαρακτηρίστηκε ως αιρετικό και προκλητικό.

Η αμφιβολία είναι το πρώτο βήμα στον δρόμο της φιλοσοφίας.

  ^{Πηγές:
Γιοτσουκ, Μ.Τ., Ότζερμαν, Τ.Ι, Στσιπάνοφ, Ι.Γ, Σύντομη Ιστορία της Φιλοσοφίας, εκδ. Επίκουρος, Αθήνα 1963.
Burns Edward M., Ευρωπαϊκη Ιστορία: Ο δυτικός πολιτισμός-Νεότεροι χρόνοι, εκδ. Επίκεντρο,  Αθήνα 2006.
Andrews, S. Curran, «Diderot, an American Exemplar? Bien Sûr!», The New York Times, Janouary 24, 2013.}

Διαβάστε περισσότερα

Άγρια επίθεση από εργαζόμενους σε μέλη της διοίκησης της Air France

Την οργή τους για το πογκρόμ απολύσεων στην Air France εξεφρασαν οι εργαζόμενοι σκίζοντας, κατά τη διάρκεια διαμαρτυρίας στο Παρίσι, τα κουστούμια διευθυντικών στελεχών. Το Associated Press μετέδωσε την είδηση αναφέροντας οτι παρά τη φύλαξη των ανδρών ασφαλείας δύο από τα κορυφαία διευθυντικά...

στελέχη της εταιρείας έφυγαν τρέχοντας με σκισμένα πουκάμισα.

Εκατοντάδες πιλότοι, αεροσυνοδοί και εργαζόμενοι εδάφους, που έχουν κατέβει σε απεργία, μετά την ανακοίνωση ενός σκληρού προγράμματος απολύσεων 2.900 ατόμων  εισέβαλαν τη Δευτέρα το πρωί στα κεντρικά γραφεία της εταιρείας διαμαρτυρόμενοι για τις περικοπές της Air France στη Γαλλία. 

Φωτογραφίες που κάνουν το γύρο που Διαδικτύου δείχνουν τον Pierre Plissonnier, διευθυντικό στέλεχος της Air France για τις πτήσεις μεγάλων αποστάσεων,  να τρέχει αναμαλλιασμένος με πουκάμισο σκισμένο.

Ακόμα δεν έχει αποσαφηνιστεί τι ακριβώς συνέβη, ωστόσο, το AFP Newswire μεταδίδει ότι ο διευθύνων σύμβουλός Frederic Gagey «έτρεχε βιαστικά στην έξοδο», αφού οι εργαζόμενοι εισέβαλαν στο συνεδρίαση του διοικητικού συμβουλίου. 

Θα πρέπει να σημειωθεί ότι τα  σωματεία είχαν καλέσει απεργία και συγκέντρωση με αίτημα την ανάκληση των απολύσεων μετά και την απόρριψη από τους πιλότους της πρότασης της διοίκησης της εταιρείας να εργαστούν 100 ώρες περισσότερες ετησίως με τον ίδιο μισθό.

 

Διαβάστε περισσότερα