Πότε θα επιστρέψει η «πολιτική» μουσική στην Ελλάδα;

Παναγιώτης Χριστόπουλος

Ζούμε σε μια εποχή παράξενη. Ακραία. Ή μάλλον ακραία έχουν γίνει τα συναισθήματά μας, ακραίες έχουν γίνει οι αντιδράσεις μας, ακραία λόγια ξερνάμε ή γράφουμε. Και, βέβαια, ζούμε σε μια εποχή πολιτική. Ακραία πολιτική. Γιατί οι λόγοι που φτάσαμε ως εδώ έχουν να κάνουν από τη μία με τις τρύπες που χάσκουν πάνω στη σάρκα του καπιταλισμού, έχουν από την άλλη να κάνουν και με το πώς εξελίχθηκε η πολιτικοποίηση στην Ελλάδα σε μια πελατειακή κομματικοποίηση.
Ανεξαρτήτως του πώς τελικά ο καθένας αντιλαμβάνεται την κρίση (πώς τη νιώθει στο πετσί του, αλλά και γιατί θεωρεί ότι αυτή έχει πέσει πάνω στα κεφάλια μας), το σίγουρο είναι κάτι έχει να πει για ιδεολογίες, για κόμματα και πολιτικούς που μας έφεραν ως εδώ. Αλλά και για στρατηγικές, ιδέες, νέα πρόσωπα που θα μας βγάλουν από το τούνελ. Ναι, ακόμη και στο εντελώς πρώτο επίπεδο, ακόμη και στην πιο αφελή από τις εκδοχές της, η πολιτική έχει επιστρέψει για τα καλά στην Ελλάδα. Υπάρχει κι ένας επιπρόσθετος λόγος: η γιγάντωση της φασιστικής ιδεολογίας και η μεταμόρφωσή της σε κανονικό κόμμα που πλέον πρωταγωνιστεί στη Βουλή και στη λοιπή πολιτική επικαιρότητα. Δεν γίνεται να μείνεις απαθής στο φαινόμενο «Χρυσή Αυγή», δεν γίνεται να μην έχεις άποψη.
Θα περίμενε κανείς πως σ’ ένα τέτοιο σκηνικό, αυτή η χώρα με την τεράστια παράδοση «πολιτικών» μουσικών θα αποτελούσε πεδίον δόξης λαμπρόν για μια νέα γενιά δημιουργών που οραματίζεται ένα καλύτερο αύριο ή που έχει, τουλάχιστον, το κότσια να γυρεύει να αλλάξει το θλιβερό σήμερα. Στην Ελλάδα του Μίκη Θεοδωράκη, του Διονύση Σαββόπουλου, του Σταύρου Ξαρχάκου, του Γιάννη Μαρκόπουλου, της Σοφίας Βέμπο ακόμη αν θες, ή του Τσακνή και του Νταλάρα (ξέρω, μπαίνω σε επικίνδυνα νερά τώρα, αλλά καταλαβαίνεις τι εννοώ), δεν υπάρχει ένας νέος μουσικός που να μπορεί να εκφράσει αυτά που νιώθουν οι συνομήλικοί του γύρω του; Στην Ελλάδα του Μάνου Χατζιδάκι δεν υπάρχει ένα μουσικός που να μπορεί να αρθρώσει πολιτικό λόγο;
Είναι δυνατόν στην ερώτηση «ποιος είναι ο πιο πολιτικοποιημένος σύγχρονος Έλληνας μουσικός;», η πιο αυθόρμητη απάντηση να είναι «ο Στάθης Δρογώσης»; Είναι απίστευτο το γεγονός ότι ακόμη κι όλοι αυτοί οι έντεχνοι, οι Πλιάτσικες και οι λοιποί, που ευαγγελίζονταν ένα καιρό μια κάποια επανάσταση, έχουν ξαφνικά σιγήσει και κανείς δεν ασχολείται μαζί τους. Ή μάλλον δεν είναι απίστευτο. Είναι απλά η απόδειξη της γύμνιας τους, του «τίποτε» που ήταν τόσο καιρό, αλλά όταν τολμούσαμε να το ξεστομίσουμε, οι ορδές των ακολούθων τους ορμούσαν να μας λιντσάρουν.
Τα ίδια και στη heavy metal σκηνή, τον άλλο φορέα επανάστασης με το μεγάλο κοινό στη χώρα μας και τη σημαντική παρουσία ακόμη και στο εξωτερικό. Σύμφωνοι, το ελληνικό metal είναι κυρίως black, δεν υπήρξε ποτέ κάτι κοντινό στο κίνημα του Bay Area και στον πολιτικοποιημένο λόγο των Metallica, των Megadethή των Testament, αλλά αυτήν την εποχή δεν θα ‘πρεπε η θεματολογία να ξεφεύγει από τα απόκρυφα, τα ομηρικά έπη και τα φαντάσματα της ψυχασθένειας και να κινείται σε κάτι πιο ουσιώδες;
Όσο για τη νέα γενιά των μουσικών που γεφυρώνουν τα πιο «ψαγμένα» με τα πιο «λαϊκά» κοινά, με ηγέτη τους την Monika, η πολιτικοποίηση βγαίνει μόνο σ’ έναν ελαφρό προβληματισμό που λειτουργεί ως φόντο για το ξετύλιγμα ερωτικών περιπετειών και της λοιπής, συνήθους ελαφράς θεματολογίας. Το ίδιο και η σκηνική τους παρουσία ή οι λοιπές τους πράξεις. Δεν έχουν κάτι να πουν, δεν μπορούν να εμπνεύσουν.
Δεν λέω ότι είναι εύκολο. Δεν γίνεται να αλλάξει το σκηνικό από τη μία μέρα στην άλλη -και το σκηνικό είναι τελείως χάλια αυτή την εποχή: Όταν η μουσική σου έντυσε τις προεκλογικές συγκεντρώσεις του ΠΑΣΟΚ, όπου μαζεύονταν τα πλήθη των προς διορισμό αυλοκολάκων, ή όταν αποτελούσε το soundtrack των φεστιβάλ της ΚΝΕ, όταν ακόμη-ακόμη την είχες για αφίσα στην κόντρα ΔΑΠ και αριστερών στα πανεπιστήμια, τότε δεν μπορείς ξαφνικά να της ζητήσεις να αποτελέσει τον ηγέτη σε ένα κίνημα που θα προσπαθήσει να βγάλει τη χώρα από το βάλτο. Αλλά οι Σαββόπουλοι και οι Θεοδωράκηδες βγήκαν στα δύσκολα. Στα εύκολα ο λαός προτιμούσε ν’ ασχολείται με άλλα…
Πηγή: jumpingfish.gr

Διαβάστε περισσότερα

Το κραχ της Ελλάδας χειρότερο από το αμερικανικό

της Ελένης Μπότα
 
Έκθεση – κόλαφο για την πορεία της ελληνικής οικονομίας δημοσίευσε σήμερα το Γραφείο Προϋπολογισμού της Βουλής.

Στην τριμηνιαία έκθεση, εκτιμάται ότι στο τέλος του 2013, η ύφεση στην Ελλάδα θα είναι παγκοσμίως η 3η μεγαλύτερη των τελευταίων 100 χρόνων και η πρώτη σε διάρκεια, ξεπερνώντας ακόμη και τη μεγάλη ύφεση των ΗΠΑ. Στην έκθεση εκτιμάται ότι η Ελλάδα θα έχει χάσει μέχρι το τέλος του 2013, το 1/4 περίπου του ΑΕΠ της σε σχέση με το 2007.

Μάλιστα οι συγγραφείς της έκθεσης, παραδέχονται ότι η προσπάθεια δημοσιονομικής εξυγίανσης είναι σκληρή και η έκβαση της αβέβαιη.

Τις πηγές αβεβαιότητας, δημιουργούν οι χαμηλότερες έναντι του στόχου επιστροφές φόρων, καθώς και τα μεγαλύτερα -έναντι των στόχων- έσοδα του προγράμματος δημοσίων επενδύσεων που όμως δεν συμβαδίζουν με τις αντίστοιχες δαπάνες.

 Σύμφωνα με την έκθεση  δεν υπάρχουν (οικονομικά και κοινωνικά) περιθώρια για περαιτέρω μέτρα λιτότητας, την στιγμή μάλιστα που η χώρα μας κατέχει την πρώτη θέση στην ανεργία μεταξύ των χωρών της ΕΕ. Μάλιστα το Ινστιτούτο Εργασίας της ΓΣΕΕ εκτιμά ότι το 2013, οι άνεργοι θα αγγίξουν το 29% του εργατικού δυναμικού, δηλαδή θα ξεπεράσουν τους 1.450.000!

Δείτε ολόκληρη την έκθεση εδώ (Αναδημοσίευση από www.6meres.gr)

Διαβάστε περισσότερα

ΚΑΝΕΝΑΣ ΔΕΝ ΘΕΛΕΙ ΝΑ ΜΠΕΙ ΣΤΟ ΕΥΡΩ, ΠΛΗΝ ΛΕΤΟΝΙΑΣ

Του Γ. ΔΕΛΑΣΤΙΚ*
Εντάξει, το να επιλέγουν να μην υιοθετήσουν ως νόμισμά τους το ευρώ η Βρετανία ή η Σουηδία και η Δανία, το καταλαβαίνει και το χωνεύει κάποιος. Το να μη θέλουν όμως να μπουν στην Ευρωζώνη «μπατίρηδες» του αλήστου μνήμης «υπαρκτού σοσιαλισμού», χώρες δηλαδή όπως η Πολωνία, η Ουγγαρία, η Τσεχία ή ακόμη και η Ρουμανία και η Βουλγαρία, αυτό συνιστά σίγουρα διασυρμό του ευρώ!

Αποδεικνύει επίσης εμπράκτως πόσο αντιπαθής έχει γίνει στα μάτια όχι μόνο των λαών της Ευρώπης, αλλά και των κυβερνήσεών τους ο πυρήνας της ευρωπαϊκής ολοκλήρωσης μετά το ξέσπασμα της οικονομικής κρίσης και κυρίως μετά τα δεινά και τον όλεθρο που σκόρπισε στις χώρες της Ευρωζώνης η «διάσωσή» τους, με τους βαρύτατους όρους υποτέλειας που τους επέβαλε η Γερμανία μέσω της ΕΕ και της ΕΚΤ. Αν δεν ήταν και τμήματα χωρών με ναζιστικό παρελθόν και συνεργασία με τους χιτλερικούς κατά τη διάρκεια του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου, όπως η Κροατία που από την 1η Ιουλίου θα είναι το 28ο μέλος της ΕΕ και η Λετονία που πιθανότατα από την 1 Ιανουαρίου του 2014 θα είναι το 18ο κράτος-μέλος της Ευρωζώνης, η διαδικασία ένταξης είτε στην ΕΕ, είτε στο ευρώ θα είχε ουσιαστικά σταματήσει ελλείψει υποψηφίων ενδιαφερόμενων χωρών. Το διασκεδαστικό μάλιστα είναι ότι ακόμη και οι πιο εξαθλιωμένες από τις πρώην χώρες-μέλη του Συμφώνου της Βαρσοβίας, του στρατιωτικού συνασπισμού κρατών υπό την ηγεσία της Σοβιετικής Ενωσης, πληρούν τα κριτήρια του Μάαστριχτ για ένταξη στο ευρώ πολύ καλύτερα από τη… Γερμανία ή τη Γαλλία!!!

Για παράδειγμα, η τελευταία των τελευταίων της ΕΕ από πλευράς φτώχειας και κακομοιριάς, η Βουλγαρία, έχει δημόσιο χρέος 17,1% και έλλειμμα 1,3% του ΑΕΠ της, ενώ η προτελευταία, η Ρουμανία, έχει δημόσιο χρέος 38,1% και έλλειμμα 2,4% του ΑΕΠ. Αντιθέτως, το δημόσιο χρέος της Γερμανίας ξεπερνάει το 80% και της Γαλλίας το 90% των αντιστοίχων ΑΕΠ, με αποτέλεσμα τόσο το Παρίσι όσο και το Βερολίνο να… απορρίπτονταν (!) από την Ευρωζώνη, αν η επιλογή των χωρών που θα εντάσσονταν στο ευρώ γινόταν σήμερα. Και η Τσεχία έχει δημόσιο χρέος μόλις 48% του ΑΕΠ της, η Πολωνία 57%, η Λιθουανία 40,5%, η Λετονία 44,4%. Ακόμη και η χειρότερη όλων στις επιδόσεις από αυτήν την κατηγορία χωρών, η Ουγγαρία, έχει δημόσιο χρέος 78,7% του ΑΕΠ - καλύτερα δηλαδή από τους Γαλλογερμανούς! Ενώ, λοιπόν, πληρούν τα τυπικά κριτήρια, η Βουλγαρία και η Ρουμανία ούτε καν συζητούν να καθορίσουν κάποια χρονιά ως στόχο ένταξής τους στην Ευρωζώνη.
Η Τσεχία και η Ουγγαρία έχουν παγώσει τα ανάλογα σχέδιά τους μέχρι τουλάχιστον το 2018. Με την Πολωνία τα πράγματα είναι πιο περίπλοκα. Ο γερμανόδουλος πρωθυπουργός Ντόναλντ Τουσκ σκέπτεται να διοργανώσει δημοψήφισμα για την ένταξη ή όχι στο ευρώ το 2015, χρονιά που θα γίνουν βουλευτικές εκλογές στην Πολωνία και τις οποίες καθόλου δεν είναι βέβαιο ότι θα τις κερδίσει η πειθήνια στο Βερολίνο Κεντροαριστερά του νυν πρωθυπουργού. Μέχρι στιγμής οι δημοσκοπήσεις δείχνουν ότι το 64% των Πολωνών τάσσεται πλέον εναντίον της ένταξης στην Ευρωζώνη και τίποτα δεν δείχνει ότι θα είναι εύκολη υπόθεση η πλήρης ανατροπή των λαϊκών διαθέσεων σε μόλις δύο χρόνια. Ακόμη, όμως, και αν οι Πολωνοί πουν τελικά «Ναι» στο ευρώ, πρέπει να αλλάξει και το Σύνταγμα της χώρας για να υιοθετήσει ως εθνικό νόμισμα το ευρώ. Αυτή η αναθεώρηση του Συντάγματος απαιτεί τα δύο τρίτα των βουλευτών - ποσοστό που είναι παντελώς αδύνατον να κερδηθεί από την Κεντροαριστερά. Η πολωνική δεξιά, όμως, είναι μέχρι στιγμής κατηγορηματικά αντίθετη στην ένταξη στην Ευρωζώνη.
Αν δεν αλλάξει στάση η δεξιά, η ένταξη στο ευρώ της Πολωνίας θα αποδειχθεί πρακτικά αδύνατη. Σίγουρα ο δρόμος θα αποδειχθεί μακρύς.
Απομένουν έτσι ως υποψήφιες για ένταξη στο ευρώ η Λετονία και η επίσης φιλοναζιστική κατά το παρελθόν Λιθουανία, η οποία εξετάζει το ενδεχόμενο να ενταχθεί στο ευρώ το 2015. Ακόμη και στηνπαραδοσιακά φιλογερμανική Λετονία, πάντως, σύμφωνα με πρόσφατη δημοσκόπηση υπέρ του ευρώ τάσσεται μόλις το 33% των Λετονών και εναντίον του το 63%! Αυτό βέβαια δεν έχει σημασία, γιατί η κυβέρνηση της χώρας αυτής δεν πρόκειται να ρωτήσει τον λαό της – θα βάλει με το ζόρι τη Λετονία στο ευρώ, αφού έτσι έχει αποφασίσει! Αλλωστε οι Λετονοί είναι ένας λαός μαθημένος να σκύβει το κεφάλι. Το 2008 η χώρα περιδινήθηκε σε μια εξοντωτική κρίση, με το ΑΕΠ της να πέφτει μέσα σε έναν και μόνο χρόνο, το 2009, κατά το απίστευτο ποσοστό του… 18%!!! Οι Λετονοί το αποδέχθηκαν και εξαθλιώθηκαν χωρίς να ανοίξει μύτη. Ετσι, μπορεί τώρα να λένε ότι το 2012 η λετονική οικονομία αναπτύχθηκε με 5,6%, τον υψηλότερο ρυθμό ανάπτυξης σε όλη την ΕΕ, αλλά αυτό δεν αλλάζει το γεγονός ότι η Λετονία είναι πλέον η τρίτη φτωχότερη χώρα της ΕΕ, μετά τη Βουλγαρία και τη Ρουμανία!
*Δημοσιεύθηκε στο “ΕΘΝΟΣ” την Πάρασκευή 10 Μαίου 2013

Διαβάστε περισσότερα

Καλύτερα φτωχοί, παρά... αγρότες

Ακόμα και με τον δείκτη της ανεργίας στο 27,2%, οι περισσότεροι έλληνες αρνούνται να ασχοληθούν με δουλειές στα χωράφια και συναφείς δραστηριότητες

Μέχρι πριν από λίγες ημέρες, τα χωράφια γύρω από το χωριό της Νέας Μανωλάδας στην Πελοπόννησο έμοιαζαν με θορυβώδη κυψέλη σε πλήρη δραστηριότητα, με τους χιλιάδες μετανάστες να μαζεύουν σε πυρετώδεις ρυθμούς τις φράουλες που εξάγονται από τη Νότια Ελλάδα προς ολόκληρη την Ευρώπη. Σήμερα, όμως, στα χωράφια της ευρύτερης περιοχής επικρατεί μια εικόνα ερήμωσης.

Στις 17 Απριλίου τρεις Έλληνες επιστάτες σε ένα χωράφι καλλιέργειας φράουλας άνοιξαν πυρ με καραμπίνες εναντίον πλήθους μεταναστών, με καταγωγή κυρίως από το Μπανγκλαντές, που εργάζονταν στη συγκομιδή του προϊόντος και είχαν μαζευτεί για να διαμαρτυρηθούν για τους αρκετούς μήνες που παρέμεναν απλήρωτοι. Περισσότεροι από 30 μετανάστες τραυματίστηκαν και οι επιστάτες, μαζί με το αφεντικό τους, συνελήφθησαν.

Ως αποτέλεσμα της μεγάλης δημοσιότητας που προσέλαβε το περιστατικό, πολλές από τις ξένες εταιρείες που εισάγουν τις φράουλες από τη Νέα Μανωλάδα ακύρωσαν τις παραγγελίες τους, ενώ οι μετανάστες εργάτες παραμένουν μακριά από την περιοχή, κυρίως από τον φόβο της σύλληψης, επειδή δεν διαθέτουν άδειες παραμονής.

Τη θέση των μεταναστών αυτών, που έχουν εγκαταλείψει πλέον τα χωράφια, είναι μάλλον απίθανο να αναλάβουν οι Έλληνες άνεργοι που υπάρχουν αυτήν τη στιγμή στη χώρα.

Παρά το γεγονός ότι η Ελλάδα βρίσκεται σε βαθιά ύφεση από το 2008 και τα πιο πρόσφατα δεδομένα δείχνουν την ανεργία τον Ιανουάριο να έχει αγγίξει το 27,2%, οι Έλληνες θεωρούν αυτό το είδος ταπεινής και χαμηλά αμειβόμενης εργασίας ως μη κατάλληλο για αυτούς.

«Εμείς δεν κάνουμε αυτού του τύπου τις δουλειές», λέει ο Πλάτων Τήνιος, επίκουρος καθηγητής στο Πανεπιστήμιο του Πειραιά, που ειδικεύεται στα οικονομικά της εργασίας.

«Έχουμε εγκαταλείψει αυτό το είδος δουλειάς εδώ και πολύ καιρό».

Υπάρχουν πάνω από 500.000 μετανάστες που ζουν νόμιμα στην Ελλάδα, αλλά εκτιμάται ότι υπάρχουν τουλάχιστον άλλοι τόσοι που βρίσκονται εδώ χωρίς χαρτιά.

Ενώ η παράνομη μετανάστευση είναι ένα θέμα που απασχολεί τη χώρα εδώ και χρόνια, πλέον έχει γίνει το καυτό θέμα των ημερών, λόγω του ότι σήμερα υπάρχουν 1,3 εκατομμύρια Έλληνες που δεν έχουν δουλειές.

Παρ΄ όλα αυτά, παρά τους ισχυρισμούς ορισμένων πολιτικών -ιδίως εκείνων που προέρχονται από την άκρα Δεξιά- ότι οι μετανάστες κλέβουν τις δουλειές των Ελλήνων, οι τελευταίοι είναι ιδιαίτερα επιφυλακτικοί απέναντι σε γεωργικές εργασίες και άλλες δουλειές έντασης εργασίας.

Οι εργάτες φράουλας, για παράδειγμα, πληρώνονται μεροκάματο 20 με 25 ευρώ για
εργασία περίπου 10 ωρών.

Οι περισσότεροι από αυτούς ζουν σε παράγκες φτιαγμένες πρόχειρα από ξύλινες τάβλες και πλαστικά καλύμματα και δεν έχουν πρόσβαση σε τουαλέτες.

Αντικείμενο εκμετάλλευσης

Η κυρία Λία Λιάπα ψάχνει για μια δουλειά από τον Ιανουάριο, όταν το κατάστημα λιανικής οικιακών συσκευών στην Αθήνα, στο οποίο εργαζόταν για περισσότερο από τρία χρόνια, έβαλε απροειδοποίητα «λουκέτο».

Παρά το γεγονός ότι η 33χρονη έχει δικαίωμα να λάβει επίδομα ανεργίας ύψους μόλις 359 ευρώ τον μήνα, δεν θα σκεφτόταν να εργαστεί σε μονάδα παραγωγής φράουλας. «θα δεχόμουν να κάνω οποιαδήποτε δουλειά, ακόμα και μερικής απασχόλησης», λέει. «Αλλά όχι μία όπου θα γινόμουν αντικείμενο εκμετάλλευσης, όπως οι μετανάστες εργαζόμενοι. Οι Έλληνες δεν θα ήθελαν και δεν θα μπορούσαν να δουλέψουν σε τέτοιες συνθήκες».

Περίπου οι μισοί από τους 10,8 εκατομμύρια Έλληνες πολίτες ζουν σήμερα σε αστικά κέντρα και λίγοι από αυτούς επιθυμούν να ανταλλάξουν τη ζωή στην πόλη με τη ζωή στην επαρχία. «Είναι σπάνιο για τους Έλληνες να μετακινούνται για αναζήτηση εργασίας», λέει ο κ. Τήνιος.

Η κυρία Λιάπα, από την πλευρά της, λέει πως, ενώ η ίδια δεν έχει πρόβλημα να αφήσει την Αθήνα, ο αρραβωνιαστικός της δεν μπορεί να εγκαταλείψει τη δουλειά του ως αστυνομικός: «Θα σκεφτόμουν να μετακομίσω στην επαρχία, αλλά είναι δύσκολο για εμάς να φύγουμε, από τη στιγμή που ο σύντροφός μου έχει σταθερή δουλειά».

* Αναδημοσίευση από την εφημερίδα "Κεφάλαιο" της 2ας Μαΐου

Πηγή:www.capital.gr

Διαβάστε περισσότερα

Πέντε ψυχαναλυτικές απόψεις για τον άνθρωπο διαφορετικές από του Φρόιντ

Οι περισσότεροι επιστήμονες της συμπεριφοράς συμφωνούν στη διαπίστωση ότι οι εμπειρίες που ο καθένας και η καθεμιά μας αποκτάμε μέσα στις πρώτες δύο δεκαετίες της ζωής συμβάλλουν καθοριστικά στην παγίωση σταθερών τρόπων σκέψης, συναισθηματικών αντιδράσεων και συμπεριφοράς.


Τα ώριμα άτομα, σε αντίθεση με τους εφήβους που βρίσκονται σε κατάσταση εξέλιξης – "στο γίγνεσθαι" – επιδείχνουν σημαντική σταθερότητα στον τρόπο, στο στυλ, ζωής και δράσης.
Ας δούμε πέντε ψυχαναλυτικές απόψεις για τον άνθρωπο κα την ανάπτυξη του παιδιού από τους: Alfred Adler, Karl Jung, Otto Rank, Karen Horney και Erich Fromm.

Alfred Adler

Ενώ στην ορθόδοξη ψυχαναλυτική θεωρία ο πυρήνας γύρω από τον οποίο σχηματίζεται η προσωπικότητα του κάθε ατόμου και αντίστοιχα και ο χαρακτήρας του είναι η τόσο πολυσυζητημένη πλέον σεξουαλικότητα, στη θεωρία του μαθητή του Freud, του Alfred Adler (του πρώτου αναθεωρητή του Φροϋδισμού) το επίκεντρο αποτελεί ένα πανανθρώπινο αίσθημα κατωτερότητας.


Ο Άντλερ υιοθέτησε την άποψη ότι οι βασικές δομές συμπεριφοράς, το στυλ ζωής του ατόμου διαμορφώνεται μέσα στα πρώτα πέντε χρόνια της ζωής του και παγιώνεται γύρω στο τέλος της εφηβείας, αντίθετα με τον δάσκαλό του τον Φρόυnt ο οποίος πίστευε ότι η σεξουαλικότητα ήταν το κλειδί. Επιπρόσθετα ο Άντλερ υποβάθμισε τον καθοριστικό ρόλο της σεξουαλικότητας και έδωσε κεντρική σημασία στο ρόλο που διαδραματίζει η έμφυτη τάση του ατόμου για δημιουργία ενός συμπλέγματος κατωτερότητας.

Πώς γεννιέται αυτό το αίσθημα;

Το παιδί, το κάθε παιδί, μικρό και αδύναμο στην αντιπαράθεσή του με τους ενήλικους του περιβάλλοντός του, οικείους, συγγενείς, φίλους ή τρίτους, αισθάνεται σωματικά και μυικά αυτό που πραγματικά είναι – δηλαδή ασθενέστερο μικρότερο, υποδεέστερο. Οι γονείς του όπως οι γονείς του κάθε παιδιού που από αμάθεια ή αφέλεια ή για λόγους παιχνιδιού ειρωνεύονται συχνά το παιδί, του δείχνουν αδιαφορία ή το αντιμετωπίζουν με έλλειψη στοργής, τείνουν να ενισχύσουν τα συναισθήματα κατωτερότητας που αισθάνεται το παιδί.

Ο ρόλος της μητέρας είναι κεντρικός στη θεωρία του Άντλερ για δύο κυρίως λόγους -εάν η μητέρα είναι εξαιρετικά απαιτητική απέναντι στο παιδί ενισχύει υπέρμετρα τα υποκειμενικά του συναισθήματα κατωτερότητας. Εάν πάλι η μητέρα είναι υπερβολικά προστατευτική το εμποδίζει να κατανοήσει σωστά και να αξιολογήσει ορθά το περιβάλλον και τις απαιτήσεις της ζωής θεωρώντας τον εαυτό του επίκεντρο της προσοχής τρίτων και του δημιουργεί ψευδαισθήσεις παντοδυναμίας. Η σταθερή αναζήτηση δύναμης και εξουσίας -αντίδοτα για τα θεμελιακά συναισθήματα αδυναμίας και κατωτερότητας που διακατέχουν το παιδί- οδηγεί το άτομο στην ανεδαφική θεώρηση παντοδυναμίας του (σύμπλεγμα ανωτερότητας) ή το καθηλώνει στη φοβική θέση της αδυναμίας των παιδικών του χρόνων οπότε και εστιάζεται το σύμπλεγμα κατωτερότητας.

Karl Jung
Ένας άλλος συνεργάτης του Φρόυντ που επίσης αντιπαρατάχθηκε στις απόψεις του πατέρα της ψυχανάλυσης για το θεμελιακό και καθοριστικό ρόλο της σεξουαλικότητας ήταν ο Karl Jung. Στην προσπάθειά του να ισορροπήσει τις απαιτήσεις του περιβάλλοντος με το δυναμισμό των υποκειμενικών του αναγκών το άτομο, σύμφωνα με τον Γιουνγκ, υιοθετεί και με τη συμπεριφορά του προβάλλει στον έξω κόσμο, στους τρίτους, έναν από τους δύο πιθανούς τύπους χαρακτήρα και προσωπικότητας τον αποκαλούμενο εσωστρεφή ή τον αποκαλούμενο εσωστρεφή.

Διευθετώντας τις λειτουργίες σκέψης, αισθημάτων, συναισθημάτων και λογικής το άτομο προσανατολίζεται προς οντότητες αντικειμενικές (εξωστρέφεια) ή κλείνεται στον εαυτό του ασχολούμενο με οντότητες υποκειμενικές (εσωστρέφεια).

Αναλυτικότερα, ο εξωστρεφής χαρακτήρας ζει σύμφωνα με τις εξωγενείς πιέσεις. Το ενδιαφέρον και η προσοχή του στρέφονται στα δεδομένα του περιβάλλοντός του και η συμπεριφορά του είναι χαρακτηριστικά κονφορμιστική με τους γραπτούς και άγραφους κανόνες του κοινωνικού συστήματος.

Αντίθετα, ο εσωστρεφής χαρακτήρας αμυνόμενος στα πρόσωπα και τις συμβολικές απαιτήσεις του περιβάλλοντος εντείνει την υποκειμενικότητα της ύπαρξής του.

Otto Rank
Η ειδοποιός διαφορά στη θεωρία του Otto Rank είναι η έννοια της βούλησης – ή τηςανθρώπινης θέλησης - την οποία ο Ρανκ θεωρεί ως τη "θετική οργάνωση και ολοκλήρωση των υποκειμενικών αναγκών του ατόμου σε σχέση δημιουργικής εξισορρόπησής τους με τις απαιτήσεις του περιβάλλοντος".

Αντιπαρερχόμενος την κλασική φροϋδιακή έννοια της σεξουαλικότητας ο Ρανκ εισήγαγε μια νέα διάσταση στο σεξ και συγκεκριμένα, εφόσον το σεξ αποτελεί τη φυσική μέθοδο μείωσης των συγκρούσεων που απειλούν τη βούληση, συχνά δρα αρνητικά καθώς απειλεί το άτομο καθιστώντας το υποχείριο ενός άλλου που του προσφέρει σεξουαλικές ικανοποιήσεις.

Στη θεωρία του Ρανκ η διαφοροποίηση ανδρών – γυναικών θεμελιώνεται στη σεξουαλική τους σχέση.

Οι άνδρες αδυνατούν να αποδεχθούν το γεγονός ότι ο άνθρωπος είναι "θνητό και εφήμερο ον" και το σεξουαλικό ένστικτο, υπενθυμίζοντας, την εφήμερη φύση της ζωής δημιουργεί στους άνδρες αίσθημα έντονου φόβου. Για το λόγο αυτό οι άνδρες – ικανοποιώντας υποκειμενικές ανάγκες του εγώ τους – πασχίζουν για εξουσία και δημιουργικότητα.


Οι γυναίκες, αντίθετα, αποδέχονται το σεξ ως έκφραση της διαιώνισης τους μέσα από την τεκνοποίηση αλλά ταυτόχρονα αντιδρούν με φόβο στη δυνατή ανδρική βούληση.

Εδώ ο "μέσος άνθρωπος" είναι το πρόσωπο που έχει παραδοθεί στην κοινωνική ομάδα απαρνούμενο την προσωπική του βούληση και αποδεχόμενο τη συλλογική βούληση της ομάδας.

Το νευρωτικό άτομο, αντίθετα με το φυσιολογικό άτομο αδυνατεί να αποδεχθεί τη συλλογική βούληση της κοινωνικής ομάδας ενώ ταυτόχρονα δεν κατορθώνει να επιβάλλει σε αυτήν την προσωπική του βούληση. Ο ιδεώδης άνθρωπος, το δημιουργικό άτομο πετυχαίνει την αρμονική εξισορρόπηση των προσταγών του περιβάλλοντος με τις υποκειμενικές ανάγκες και ορμές, προβάλλοντας προς τα έξω την προσωπική του βούληση.

Karen Horney
Η Αμερικανίδα Karen Horney πίστευε ότι η δομή του χαρακτήρα αναπτύσσεται από το σύνολο των παιδικών εμπειριών του ατόμου και παγιώνεται για μερικούς στην κλασική ηλικία των πέντε ετών, για άλλους με το τέλος της εφηβείας, για κάποιους γύρω στα τριάντα και για ελάχιστους εξελίσσεται μέχρι και τα βάθη της τρίτης ηλικίας.

Στην εξελικτική του πορεία μέσα στον κόσμο των ωρίμων που το περιτριγυρίζουν το παιδί, σύμφωνα με τη θεωρητική τοποθέτηση της Χόρνεη, έχει τρεις πιθανές επιλογές και συγκεκριμένα: να προσεγγίσει τους ανθρώπους, να αντιπαραταχθεί με τους ανθρώπους ή να αποφύγει τους ανθρώπους.

Προσεγγίζοντας τους ανθρώπους το παιδί αποδέχεται την αδυναμία του και ανεξάρτητα από τους ενδόμυχους φόβους του, πασχίζει να κερδίσει τη στοργή και την αγάπη τους. Αντιπαρατασσόμενο το παιδί θεωρεί δεδομένη την εχθρότητα των συνανθρώπων του και αποφασίζει να τους πολεμήσει. Τελικά, αποφεύγοντας τους συνανθρώπους του το παιδί δεν επιθυμεί ούτε να εκλιπαρήσει τη στοργή τους ούτε να τους ανταγωνισθεί -αλλά απλούστατα να κρατηθεί μακριά τους. Η Χόρνεϊ δημιούργησε μια τρίπτυχη τυπολογία ανθρώπινων χαρακτήρων: τον συμβιβαστικό, τον επιθετικό και τον αποξενωμένο τύπο.

Ο συμβιβαστικός τύπος είναι το άτομο που δείχνει έντονα την ανάγκη του να κερδίσει τη στοργή και την εκτίμηση των συνανθρώπων του. Τα άτομα με χαρακτήρα συμβιβαστικού τύπου είναι πρόσωπα αδύναμα που εξαρτώνται άμεσα από άλλα πρόσωπα, αντλούν την αυτοπεποίθησή τους από τη στάση που οι τρίτοι κρατούν απέναντί τους και αδυνατώντας να διακινδυνεύσουν την απώλεια της στοργής που τόσο πολύ χρειάζονται, καταπιέζουν κάθε είδος επιθετικότητας προτιμώντας να επωμισθούν τις ευθύνες και τις ενοχές ακόμη και όταν σε μια συγκεκριμένη κατάσταση δεν είναι δικές τους!

O επιθετικός τύπος θεωρεί δεδομένη την εχθρότητα των τρίτων -ακόμη και όταν δεν υπάρχει- και υιοθετώντας τη θέση ότι η ζωή είναι μια ατέλειωτη πάλη για την επιβίωση πασχίζει για την απόκτηση δύναμης και εξουσίας. Στις διαπροσωπικές του σχέσεις το άτομο αυτό στοχεύει πάντοτε στην επικράτηση, στη μείωση του συνανθρώπου του, στη δική του τελική νίκη.

Το αποξενωμένο άτομο πασχίζει να διατηρήσει μια συναισθηματική απόσταση ασφαλείας από τους συνανθρώπους του καθώς το συναίσθημα οικειότητας του δημιουργεί άγχος. Για να εξασφαλίσει την επιβίωσή του το άτομο προσπαθεί να γίνει συναισθηματικά αυτοδύναμο αποφεύγοντας τον ανταγωνισμό ή την αντιπαράθεση με τρίτους όσο και την οικειότητα και συναισθηματική εξάρτηση που μπορεί να απολήξουν σε ερωτικό "δεσμό".

Erich Fromm
Ο Εριχ Φρομμ όρισε τον χαρακτήρα ως "μία σταθερή δομή διοχέτευσης των ανθρώπινων ενεργειών στις διαδικασίες αφομοίωσης και κοινωνικοποίησης του ατόμου" και διαφοροποίησε πέντε τύπους χαρακτήρα παίρνοντας ως βάση τον προσανατολισμό του ατόμου για την ικανοποίηση των υποκειμενικών του αναγκών μέσα στα πλαίσια του δεδομένου περιβάλλοντος στο οποίο ζει και λειτουργεί. Έτσι έχουμε συγκεκριμένα:

Το άτομο με προσανατολισμό αποδοχής πιστεύει ότι όλες του οι ανάγκες και επιθυμίες μπορούν να ικανοποιηθούν από εξωγενείς πηγές. Στηρίζεται στην εξουσία για άντληση γνώσης και βοήθειας και τους ανθρώπους για τη γενικότερη στήριξη της ατομικής του υπαρξιακής οντότητας.

Ο προσανατολισμός εκμετάλλευσης ωθεί τα άτομα σε βίαιη απόκτηση αυτών που επιθυμεί με επιβολή τους στους άλλους. Στις ερωτικές του σχέσεις αισθάνεται γοητευμένος μόνο όταν "κλέβει" από κάποιον το ταίρι του, ενώ στον κόσμο των ιδεών οικειοποιείται τοέργο των άλλων παρουσιάζοντάς το ως δικό του έργο.

Το άτομο με έντονη αίσθηση φιλαργυρίας ή "τσιγγουνιάς αναλώνει τις δραστηριότητές του στη συλλογή και παθολογική φύλαξη των "αποκτημάτων" του -όχι μόνο των υλικών αγαθών και χρημάτων- αλλά και των σκέψεων, συναισθημάτων και άλλων συμβολικών αξιών και εννοιών.

Το άτομο με προσανατολισμό του "μάρκετινγκ" θεωρεί τις ικανότητές του ως "εμπόρευμα για πώληση ή αγορά" και ενώ διακατέχεται από ένα μόνιμο συναίσθημα ανασφάλειας και άγχους διαπραγματεύεται ασταμάτητα την αγοραπωλησία αναγκών, επιθυμιών ή μέσων ικανοποίησής τους.

Σε αντίθεση με τους προηγούμενους, μη παραγωγικούς τύπους χαρακτήρα, ο τύπος του παραγωγικού προσανατολισμού αναφέρεται στον άνθρωπο με την ικανότητα να χρησιμοποιεί τις δυνάμεις του παραγωγικά και δημιουργικά. Το άτομο που διαθέτει τέτοιον τύπο χαρακτήρα δεν είναι απαραίτητο να γίνει μεγάλος επιστήμονας ή καλλιτέχνης.

Ο Φρομ πίστευε ότι ο παραγωγικός χαρακτήρας δίνει στον άνθρωπο την ικανότητα να σκέφτεται ανεξάρτητα, να ικανοποιεί τις αισθήσεις του χωρίς άγχος, να χαίρεται τις ομορφιές της ζωής, τη φύση και τις τέχνες -με άλλα λόγια- να απολαμβάνει αυτήν την τόσο εφήμερη ζωή μας.

http://www.psixologikosfaros.gr 

Διαβάστε περισσότερα

Επίμετρον

Σταματάει ο ανθρωποφάγος να δει το έργο του; Δεν σταματάει.Πεινάει. Δεν κορένυται. Και ως το επόμενο θύμα του, θα ξεκοκαλίζει εκείνο που έχει πέσει στα νύχια του.
Μικρό επίμετρο για τον κανιβαλισμό κατά της κυρίας Δημουλά. Παρά τον έντονον -κι άκρως πολύπλευρον- αντίλογο που ξεσήκωσε το αναίτιολυντσάρισμα μιας γυναίκας της διπλανής μας πόρτας, εκείνοι
που το διέπραξαν δεν φάνηκε να έκαναν μια δεύτερη σκέψη - να αναλογισθούν, βρ’ αδελφέ, μήπως έκαναν λάθος, δεν είναι προς θάνατον, όχι! Αντιθέτως
ακόμα πιο αδιάλλακτοι επανήλθαν: «Το ενδιαφέρον δεν είναι το τι απάντησε η ποιήτρια, όταν κατανόησε την ουσία της παρέμβασής της στην Κυψέλη (…)» έγραφε χθες μαινόμενη συντάκτρια της «Εφημερίδας των Συντακτών». Με ένα λόγο η κυρία Δημουλά
εγκαλείται για την ηλιθιότητα εκείνου που καταλαβαίνει εκ των υστέρων τι λέει και τι κάνει! Εχω δει Κλαζομένιους να ασχημονούν και κνώδαλα να αλαλάζουν, αλλά όταν βλέπω το αποτρόπαιο πρόσωπο του φασισμού(εξακολουθώ να) τρομάζω.
Εννοείται ότι όσοι υποστήριξαν το δίκιο της κυρίας Δημουλά ή αμφέβαλαν για το άδικο των λόγων της, στολίσθηκαν από την καλή εφημερίδα αναλόγως:
«συρφετός», «ρατσιστικές πέννες», «αγοραίοι λιβελογράφοι», «ακροδεξιάς κουλτούρας», συνοδοιπόροι της «Χρυσής Αυγής και τουΦαήλου Κρανιδιώτη!»
Δεν φοράει μόνον μαύρα ρούχα ο φασισμός, φέρει μαύρη ψυχή - μισάνθρωπη, εύκολη στο ανάθεμα, στην καταδίκη στο πυρ το εξώτερο. Εχει αυτός ο φασισμός τη δική του πολιτική ορθότητα, τη δική του πολιτικήκαθαρότητα, τον δικό του ρατσισμό.
Προς τούτο ακριβώς, η συντάκτρια του δημοσιεύματος ταυτίζει (!)τον εαυτό της(!) με την Αριστερά -θείω δικαιώματι προφανώς- και καταλογίζει σεόλους τους άλλους «απέχθεια για την Αριστερά», – σε ποιους; σε εκατοντάδες αριστερούς, γνωστούς συγγραφείς, πολιτικούς και χιλιάδες πολίτες που τόλμησαν να διαφοροποιηθούν από τα συμπεράσματα της Ιεράς Εξέτασης επί των σπλάχνων της κυρίας Δημουλά.
Οπως καταλαβαίνετε, το θέμα δεν είναι πια η κυρία Δημουλά, ενδεχομένως να μην ήταν ποτέ, αλλά η αγριότης του φασισμού. Η επιμονή του. Οπου κι αν φωλιάζει.
Ο φασισμός είναι αλάνθαστος. Δεν παραδέχεται ο φασίστας ότι μπορεί να έχει κάνει κάποιο λάθος. Είναι αλλαζών και οιηματίας – οι άλλοι είναιπαρακατιανοί, δεν καταλαβαίνουν το πρόβλημά τους, είτε στη δουλειά τους είτε στη γειτονιά τους, αν δεν
τους το εξηγήσει ο φασίστας, που με ευκολία τους αποκαλεί φασίστες. Αν δεν τους υποδείξει τη δέουσα και ορθή λύση, με την οποίαν αν δεν συμφωνήσουν είναι, τι άλλο; φασίστες.
Το πράγμα έχει παραβρωμίσει.
Φασίστας είναι αυτός που μιλάει στους ανθρώπους χωρίς κανένανσεβασμό. Που τους οικτίρει. Αρχιφασίστας είναι εκείνος που συκοφαντεί. Που διαστρεβλώνει. Που σκοπίμως παρερμηνεύει. Που σου βάζει στο στόμα λόγια που δεν λες. Που δικάζει τις σκέψεις και τους προβληματισμούς σου. Που αξιοποιεί τους φόβους σου - αυτή είναι η καθημερινή
κοινοτοπία του φασισμού. Κι ακμάζει το ίδιο στα σαλόνια των υπερφίαλων (και πάντα ιδιοτελών) ελίτ, όσο και στις μπυραρίες.
Αυτοί που λοιδορούν τους πιστούς για την πίστη τους (όλων των ειδών τους πιστούς), ή εκείνοι που χλευάζουν τους Χριστιανούς, ενώ βρίσκουν χαριτωμένα πολυπολιτισμικούς τους Μουσουλμάνους, αυτοί που αποστρέφονται τον φασισμό των Χρυσαυγιτών, αλλά τους ανοίγουν τα κεφάλια σε εκθέσεις…βιβλίων (προφανώς για να τους βάλουν μυαλό), αυτοί που ψωμίζονται απ’ τομεταναστευτικό πρόβλημα μέσω των χρηματιζόμενων ΜΚΟ, είναι εκείνοι
που έχουν κατεβάσει το επίπεδο αυτής της χώρας στο ύψος του κ.Δένδια και του κ. Κεδίκογλου. Και του κ. Σόρος.

Παλιά, σε αυτή τη δύστηνο χώρα πιστοποιητικά κοινωνικώνφρονημάτων εξέδιδε η μπατσοφυλακή. Σήμερα τα εκδίδουν παράσιτα που δηλώνουν «αριστερά». Τρίχες αριστερά! Αυτοί που υποστήριξαν τουςβομβαρδισμούς στη Γιουγκοσλαβία, που
συμπορεύθηκαν με τον «εκσυγχρονισμό», που άσκησαν ιδεολογικήτρομοκρατία στον λαό, που βοήθησαν την εξουσία να τον αποξενώσει απ’ την προίκα της παράδοσής του, εκείνοι
που ξέσκισαν τα ελληνικά γράμματα, χειραγωγώντας συγγραφείς, επιστήμονες και καλλιτέχνες μέσα από «μεγάλες» εφημερίδες, ιδιωτικά και κρατικά κανάλια, κανονίζοντας για τους ημετέρους βραβεία, διακρίσεις, τροφεία, όλοι αυτοί είναι τόσον αριστεροί, όσον ήταν Ουρσουλίνα ο Τζένγκις Χαν.
Ο αληταράς που ελαφρά τη καρδία (όχι λόγω ελαφράς διανοίας, διότι αυτοί είναι αθώοι) αλλά λόγω πονηρίας, εξομοιώνει με τους Χρυσαυγίτες, ανθρώπους αρνιά, ανθρώπους αγωνιστές, ανθρώπους ανθρώπινους, προσφέρει πολύτιμη υπηρεσία στην εξουσία – ο φασισμός των γενικεύσεων την τρέφει, όσον τα καλά στέικ, πόσω μάλλον όταν αυτός ο φασισμός φαίνεται «αντιεξουσιαστικής» προέλευσης. Ουδείς πολίτης
ανυπεράσπιστος.

Διαβάστε περισσότερα

Μarketwatch: Ποιος θα διαλύσει το ευρώ; Η Ολλανδία

«Η Ολλανδία έχει γίνει μια από τις πιο βαριά χρεωμένες χώρες στον κόσμο. Έχει βουλιάξει στην ύφεση και δεν δείχνει σημάδια ότι θα εξέλθει σύντομα. Τα χαμηλά επιτόκια, που δημιουργήθηκαν για να ευνοήσουν την γερμανική οικονομία, προκάλεσαν κτηματική άνθιση και δανειακή έκρηξη»

Ποια χώρα της ευρωζώνης είναι πιο βαθιά χωμένη στα χρέη; Οι άσωτοι Έλληνες με τις γενναιόδωρες συντάξεις; Οι Κύπριοι με τις, γεμάτες ρωσικά κεφάλαια, τράπεζες; Οι Ισπανοί της λιτότητας ή οι Ιρλανδοί της ακμής και παρακμής;

Κανένας από τους παραπάνω, σχολιάζει ο Matthew Lynn, αρθρογράφος του MarketWatch, κατά τον οποίο η απάντηση είναι: Οι ξενέρωτοι, υπεύθυνοι Ολλανδοί.

Στην Ολλανδία, εξηγεί ο αρθρογράφος το επίπεδο του καταναλωτικού χρέους έφτασε στο 250% του διαθέσιμου εισοδήματος, που είναι ένα από τα υψηλότερα στον πλανήτη. Συγκριτικά, στην Ισπανία δεν έχει ξεπεράσει ποτέ το 125%.

Η Ολλανδία έχει γίνει μια από τις πιο βαριά χρεωμένες χώρες στον κόσμο. Έχει βουλιάξει στην ύφεση και δεν δείχνει σημάδια ότι θα εξέλθει σύντομα. Τα χαμηλά επιτόκια, που δημιουργήθηκαν για να ευνοήσουν την γερμανική οικονομία, προκάλεσαν κτηματική άνθιση και δανειακή έκρηξη. Οι τιμές των ακινήτων διπλασιάστηκαν κι έγιναν από τις πιο υπερθερμασμένες στον κόσμο.

Έτσι σήμερα μετά την διεθνή χρηματοπιστωτική κρίση και την κρίση χρεών της ευρωζώνης, η Ολλανδία βουλιάζει στα χρέη. Η ανεργία εκτινάσσεται και οι στόχοι για τα ελλείμματα χάνονται. Και καθώς η ύφεση επιδεινώνεται, η ολλανδική υποστήριξη για τον γερμανικό κανόνα της λιτότητας εξανεμίζεται.

Εξ αρχής ήταν σαφές ότι η κρίση του ευρώ θα φτάσει στην τελική φάση, όταν εισέλθει στον πυρήνα της ευρωζώνης. Αρκετοί πίστευαν ότι το πρώτο μεγάλο θύμα θα είναι η Γαλλία.

Όμως είναι η Ολλανδία που αρχίζει να πλησιάζει το σημείο ανάφλεξης. Μπορεί να περάσει ένας χρόνος ακόμη ίσως και δύο, αλλά πάντως η Ολλανδία θα είναι κατά τον Matthew Lynn η πρώτη χώρα του πυρήνα που θα «σκάσει». Και το ευρώ δεν πρόκειται να αντέξει αυτή την έκρηξη.
Ολόληρο το άρθρο εδώ
Πηγή: pressproject.gr

Διαβάστε περισσότερα

Ψέμματα και συκοφαντίες για τα ωράρια και τις συνθήκες εργασίας των εκπαιδευτικών

 του Χρήστου Κάτσικα

Το ωράριο εργασίας φτάνει μέχρι τις 30 ώρες, τουλάχιστον, υποχρεωτικά, αλλά στην πράξη μπορεί να υπερβαίνει και τις 40 και περιλαμβάνει ένα πλήθος γραφειοκρατικών εργασιών και καθηκόντων, προκειμένου να λειτουργήσει το σχολείο

Είκοσι πέντε χρόνια μετά την απεργία στις εξετάσεις (7/5–23/6/1988), το υπουργείο Παιδείας με τα νέα εξοντωτικά μέτρα για τη σχολική εκπαίδευση και τα ζωντανά της στοιχεία οδηγεί τους εκπαιδευτικούς σε σύγκρουση. Την ίδια ώρα, τα φιλικά στην κυβέρνηση μέσα μαζικής ενημέρωσης εξαπολύουν τόνους ψεμάτων και συκοφαντιών για τους καθηγητές στην εναγώνια προσπάθειά τους να στρέψουν την κοινή γνώμη εναντίον τους, ποντάροντας στην ενεργοποίηση του κοινωνικού αυτοματισμού και κανιβαλισμού.

Δεν πρόλαβαν οι εκπαιδευτικοί να εκδηλώσουν τις διαθέσεις τους να αγωνιστούν ενάντια στην πολιτική που αφανίζει το δημόσιο σχολείο, τη δουλειά τους και τις ζωές τους και αμέσως έπιασαν δουλειά οι εργολάβοι της παραπλάνησης και συκοφάντησης όσων τολμούν να αντιστέκονται.

Μια ματιά να ρίξει κανείς στις εφημερίδες των τελευταίων ημερών μπορεί να το διαπιστώσει: «Απειλούν τις εισαγωγικές εξετάσεις» ΜΑΚΕΔΟΝΙΑ, «Απεργία στις εξετάσεις-δεν ντρέπονται οι καθηγητές» ΑΡΘΡΟ της Κυριακής, «Γιατί η ΟΛΜΕ παίζει ξανά με τις Πανελλαδικές Εξετάσεις» ΠΡΩΤΟ ΘΕΜΑ, «Νάρκη της ΟΛΜΕ στις Πανελλαδικές» ΤΟ ΒΗΜΑ, «Σύγκρουση με θύματα τους μαθητές» 6 ΜΕΡΕΣ, «Τρόμος για τις Πανελλαδικές» ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ, «Αγωνία για 100.000 υποψήφιους» ΕΛΕΥΘΕΡΟΣ ΤΥΠΟΣ, «Στον αέρα η απεργία στις Πανελλαδικές» ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ, «Απειλούν να τινάξουν στον αέρα τις Πανελλαδικές» ΗΜΕΡΗΣΙΑ κ.λπ.

Αλχημείες του υπουργείου

Το υπουργείο Παιδείας, για να πείσει την κοινή γνώμη ότι οι εκπαιδευτικοί στη χώρα μας εργάζονται λίγο, «δίνει τα ρέστα του» στη διαστρέβλωση των συγκριτικών στοιχείων του χρόνου εργασίας. Είναι γνωστή η αλχημεία του υπουργείου Παιδείας δίνοντας τα στοιχεία στο Δίκτυο Ευρυδίκη να αναφέρει μόνο το καταληκτικό διδακτικό ωράριο των 16 ωρών! Το ίδιο συμβαίνει και στα στοιχεία που έχουν δοθεί στον ΟΟΣΑ.

Στη συνέχεια οι δημοσιογράφοι της αυλής και της οθόνης «ανακαλύπτουν» τους μαθητές «που βρίσκονται στην πιο κρίσιμη φάση της ζωής τους», συμμερίζονται τους γονείς «που αγωνιούν για την τύχη των παιδιών τους», και τραβώντας το νήμα στα άκρα θυμούνται τους «βολεψάκηδες καθηγητές, τους τεμπέληδες, τους ιδιαιτεράκηδες», παρουσιάζοντας τους εκπαιδευτικούς σαν «κοπανατζήδες», «τεμπέληδες της εύφορης κοιλάδας».

Στην πραγματικότητα το διδακτικό ωράριο των καθηγητών στη Δευτεροβάθμια Εκπαίδευση αρχίζει από τις 21 ώρες την εβδομάδα και αποκλιμακώνεται ανάλογα με τα χρόνια υπηρεσίας σε 19, 18 και τελικά 16 μετά την εικοσαετία.

Ταυτόχρονα, όμως, το ωράριο εργασίας φτάνει μέχρι τις 30 ώρες, τουλάχιστον, υποχρεωτικά, αλλά στην πράξη μπορεί να υπερβαίνει και τις 40 και περιλαμβάνει ένα πλήθος γραφειοκρατικών εργασιών και καθηκόντων, προκειμένου να λειτουργήσει το σχολείο! Αν συνυπολογίσουμε και την εργασία στο σπίτι, που συνίσταται στην προετοιμασία της διδασκαλίας για την επόμενη μέρα και τη διόρθωση των συχνών γραπτών εργασιών των μαθητών, προκύπτει ένας αυξημένος όγκος ωρών που ξεπερνά, κατά πολύ, το ημερήσιο οκτάωρο!

Σύμφωνα με τον εκπαιδευτικό Γιώργο Καββαδία, μέλος του Κέντρου Μελέτης και Τεκμηρίωσης (ΚΕΜΕΤΕ), ο μέσος όρος διδακτικών ωρών για τους εκπαιδευτικούς των 25 χωρών από τις 27 της Ε.Ε. για την κατώτερη Δευτεροβάθμια Εκπαίδευση (Γυμνάσιο) είναι 19,1 και για αυτούς της ανώτερης Δευτεροβάθμιας Εκπαίδευσης (Λύκειο) είναι 18,4. Στην Ελλάδα, όπου δεν υπάρχει αντίστοιχος διαχωρισμός, ο μέσος όρος διδασκαλίας είναι 18,5, αντίστοιχος του μέσου όρου Ε.Ε. (19,1 και 18,4).

Οσον αφορά τους Ελληνες εκπαιδευτικούς προκύπτει ότι ως προς τον χρόνο εργασίας συνολικά σε ετήσια βάση στο σχολείο είναι 1.170 ώρες για το Γυμνάσιο και το Λύκειο, ο μέσος όρος του ΟΟΣΑ είναι 1.199 για την κατώτερη και 1.166 για την ανώτερη Δευτεροβάθμια Εκπαίδευση και για την Ε.Ε./19 είναι 1.133 και 1.108, αντίστοιχα.

Ο μέσος όρος των καθαρών εργάσιμων εβδομάδων για τους εκπαιδευτικούς κατά τη διάρκεια του σχολικού έτους είναι 38,6 εβδομάδες, ενώ στην Ελλάδα οι εργάσιμες εβδομάδες για τους εκπαιδευτικούς είναι 39, λίγο πάνω από τον μέσο όρο Ε.Ε./27.

Καθεστώς δουλείας

Τι συμβαίνει όμως και ο εκπαιδευτικός κόσμος βρίσκεται στα πρόθυμα έκρηξης; Οπως είναι γνωστό σε όσους αναπνέουν την κιμωλία μέσα στις σχολικές αίθουσες, με μια αιφνιδιαστική ρύθμιση το υπουργείο Παιδείας αυξάνει το ωράριο των καθηγητών, νομοθετεί υποχρεωτικές μεταθέσεις, ενώ τις επόμενες μέρες σχεδιάζει νέες συγχωνεύσεις σχολικών μονάδων και υπερφόρτωση των σχολικών τμημάτων με 30 μαθητές.

Οι συνέπειες των αλλαγών αυτών είναι τραγικές καθώς σημαίνουν μόνιμη έξοδο 10.000 αναπληρωτών εκπαιδευτικών, αναγκαστικές μετακινήσεις τα επόμενα δύο χρόνια 10.000-15.000 μόνιμων εκπαιδευτικών, απολύσεις εκπαιδευτικών διαφόρων ειδικοτήτων που δεν «χωράνε» στους νέους σχεδιασμούς και μείωση κατά 10.000 των μόνιμων θέσεων εργασίας στη σχολική εκπαίδευση (οργανικών θέσεων) με ανάλογη έξοδο των εκπαιδευτικών που περισσεύουν. Οσοι απομείνουν, θα αναγκαστούν να εργάζονται σε συνθήκες γαλέρας, ενώ την ίδια ώρα πάνω τους θα κινείται απειλητικά το φάντασμα της αργίας και της διαθεσιμότητας.

Αρθρο  στην Εφημερίδα των Συντακτών

Διαβάστε περισσότερα

Νέο χάπι κατά του αλκοολισμού

Τις μέρες της «βαριάς κατανάλωσης» φαίνεται να σβήνει το χάπι κατά του αλκοολισμού Selincro, υποστηρίζουν οι επιστήμονες

Διαθέσιμο στη Βρετανία είναι πλέον το χάπι κατά του αλκοολισμού Selincro. Σύμφωνα με την δανέζικη παρασκευάστρια εταιρεία Lundbeck,  οι ασθενείς που λαμβάνουν το νέο χάπι με τη δραστική ουσία ναλμεφαίνη και παράλληλα ακολουθούν συμβουλευτική θεραπεία, μπορούν να περιορίσουν την κατανάλωση του αλκοόλ κατά 61%.
Τον περασμένο Δεκέμβριο, το Selincro είχε λάβει την έγκριση του Ευρωπαϊκού Οργανισμού Φαρμάκων (ΕΜΑ).
Σύμφωνα με τους ειδικούς, το συγκεκριμένο χάπι απευθύνεται σε ενήλικες που αντιμετωπίζουν πρόβλημα αλκοολισμού, δεν εμφανίζουν συμπτώματα στέρησης και για τον λόγο αυτόν δεν χρήζουν άμεσης αποτοξίνωσης.
Παρά το γεγονός ότι άλλα σκευάσματα οδηγούν τους ασθενείς στην πλευρά του αντιαλκοολισμού, η ναλμεφαίνη τους βοηθά να περιορίσουν σημαντικά την ποσότητα του αλκοόλ που καταναλώνουν. Αυτό, σύμφωνα με τους επιστήμονες, οφείλεται στο ότι το νέο χάπι επιδρά στον μηχανισμό ανταμοιβής του εγκεφάλου.

Ελπιδοφόρα αποτελέσματα
Σε κλινικές δοκιμές, το Selincro φάνηκε να βοηθά ασθενείς που έπιναν περί τις 12,75 μονάδες αλκοόλ την ημέρα– μια μονάδα αλκοόλ αντιστοιχεί σε περίπου 10ml –  να περιορίσουν την κατανάλωση σε μόλις πέντε μονάδες αλκοόλ την ημέρα. Αυτό, κατά τους ειδικούς, αντιστοιχεί σε έναν περιορισμό κατανάλωσης αλκοόλ της τάξεως του 61%.
Ακόμα, οι ασθενείς που συνδύασαν τη λήψη του χαπιού με συμβουλευτική θεραπεία κατάφεραν μέσα σε διάστημα έξι μηνών να μειώσουν τις μέρες της «βαριάς κατανάλωσης» από 23 σε εννέα μέρες τον μήνα.
«Οι ασθενείς που έλαβαν μέρος στη μελέτη δεν ήταν άτομα που αντιμετώπιζαν τυπικό πρόβλημα αλκοολισμού, καθώς οι περισσότεροι από αυτούς είχαν οικογένειες και δουλειές» εξηγεί ο δρ Ντέιβιντ Κόλιερ από την Ιατρική Σχολή Barts and The London. «Μόνο τα κοντινά τους άτομα γνώριζαν δηλαδή ότι οι ασθενείς ήταν εθισμένοι στο αλκοόλ».
«Βάση των αποτελεσμάτων μας λοιπόν, η λήψη ναλμεφαίνης σε συνδυασμό με συμβουλευτική θεραπεία, θα μπορούσε να προσφέρει αποτελεσματική λύση σε όσους χρειάζονται βοήθεια ώστε να περιορίσουν την κατανάλωση του αλκοόλ» υπογραμμίζει ο ειδικός.

Διαβάστε περισσότερα

Οι Ψυχολογικές Επιπτώσεις του Φαινομένου Της Ανεργίας

1. Ποια είναι η ψυχολογική επίδραση του φαινομένου της ανεργίας στο άτομο;
Μεγάλος αριθμός επιδημιολογικών μελετών δείχνει μια σημαντική συσχέτιση μεταξύ του φαινομένου της ανεργίας και της αύξησης των ποσοστών των προβλημάτων ψυχικής υγείας. Επιστημονικές έρευνες καταδεικνύουν ότι οι άνεργοι εκδηλώνουν χαμηλότερα επίπεδα ψυχολογικής ευεξίας και αυτοπεποίθησης σε σχέση με τους συνομηλίκους τους που εργάζονται. Επίσης, μελέτες δείχνουν ότι τα άτομα αυτά έχουν τις διπλάσιες πιθανότητες να παρουσιάσουν ψυχικά προβλήματα απ?ότι άτομα της ίδιας ηλικίας που εργάζονται.

Πιο συγκεκριμένα, φαίνεται ότι η ανεργία:
αυξάνει τα ποσοστά θνησιμότητας
επιδρά αρνητικά στην ψυχική υγεία του ατόμου
μειώνει την ικανοποίηση από τη ζωή
μειώνει τη συζυγική ή οικογενειακή ποιότητα ζωής
σχετίζεται σημαντικά με την κατάθλιψη, το άγχος και τα ψυχοσωματικά συμπτώματα
επιβαρύνει και τη σωματική υγεία του ατόμου
Αξίζει να σημειωθεί ότι, η ανεργία αποτελεί ένα επιβαρυντικό παράγοντα που μπορεί να προκαλέσει τόσο έντονη ψυχολογική δυσφορία ώστε να επιφέρει βιολογικές αλλαγές στο άτομο. Στα αποτελέσματα μιας αυστριακής μελέτης διαπιστώθηκε ότι τα επίπεδα κορτιζόλης (stress hormone) ήταν αυξημένα σε ένα δείγμα ανέργων κατά τη διάρκεια του πρώτου έτους της ανεργίας τους. Όσο περνούσε ο καιρός και παρέμεναν άνεργοι, τα επίπεδα κορτιζόλης συνέχισαν να αυξάνονται.

2. Σε ποιο βαθμό επηρεάζει τις οικογενειακές σχέσεις;
Οι επιπτώσεις της ανεργίας επιφέρουν επιζήμιες αλλαγές στις οικογενειακές σχέσεις και στην ψυχολογική υγεία των συζύγων και των παιδιών. Σχετικές έρευνες αναφέρουν ότι οι άνδρες που βιώνουν σημαντική οικονομική ζημία παρουσιάζονται ως πιο οξύθυμοι, πιο εκρηκτικοί και σε διαρκή υπερδιέγερση/ένταση. Αυτή η ψυχοσυναισθηματική αλλαγή των γονιών επηρεάζει αρνητικά και τα παιδιά τους εφόσον οι πατέρες γίνονται πιο τιμωρητικοί. Έτσι, με μεγάλο ενδιαφέρον παρατηρείται ότι αυτή η πατρική συμπεριφορά ενισχύει εκρήξεις θυμού, ευερεθιστότητα, και αρνητισμό στα παιδιά, κυρίως στα αγόρια, όπως και κατήφεια, υπερευαισθησία, αισθήματα ανεπάρκειας και μείωση φιλοδοξιών στις έφηβες κοπέλες.

Έχει επίσης βρεθεί αυξημένη καταθλιπτική συμπτωματολογία στις άνεργες άγαμες μητέρες. Οι μητέρες που ήταν καταθλιπτικές τιμωρούσαν πιο συχνά τα έφηβα παιδιά τους. Συχνά, οι τιμωρημένοι έφηβοι, με τη σειρά τους, βίωναν αυξημένη δυσφορία, έντονο άγχος και καταθλιπτικά συμπτώματα.

3. Πόσο παροδικές ή/και βραχύχρονες είναι οι συνέπειες της ανεργίας για το άτομο;
Είναι πιθανό το φαινόμενο της ανεργίας να μην αποτελεί απλά ένα επεισόδιο στη ζωή ενός ατόμου. Διαχρονικές μελέτες δείχνουν ότι η ανεργία αποτελεί ένα παράγοντα που επιταχύνει μια σειρά από γεγονότα που μπορούν να επηρεάσουν κάποιον στο μέλλον, ακόμη και μετά την εύρεση νέας εργασίας. Επίσης, φαίνεται ότι ένα άτομο που κάποτε ήταν άνεργος/η διατρέχει μεγαλύτερο κίνδυνο να μείνει πάλι άνεργος/η (Occupational Injuries and Illnesses, 2009).

4. Πως θα μπορούσε η κοινωνία (οι αρμόδιοι κοινωνικοί φορείς) να υποστηρίξει αποτελεσματικά τον άνεργο; Ποιες θα μπορούσαν να είναι οι πιθανές μελλοντικές προτάσεις για την αποκατάσταση της ψυχικής υγείας ενός ανέργου;
Η ανάγκη του ανέργου να λάβει άμεση και αποτελεσματική θεραπεία ενώ παράλληλα «προετοιμάζεται» για το ενδεχόμενο της επαναπρόσληψής του φαίνεται υψίστης σημασίας. Πολλές θεραπευτικές προσεγγίσεις θα μπορούσαν να φανούν χρήσιμες όπως η ατομική & ομαδική ψυχοθεραπεία, προγράμματα ψυχο-συναισθηματικής αποκατάστασης, προγράμματα προαγωγής ψυχικής υγείας και φαρμακευτική αγωγή εάν αυτό είναι απαραίτητο.

Η πρώιμη παρέμβαση δεν στοχεύει μόνον στην έγκαιρη αντιμετώπιση του πραγματικού προβλήματος της ψυχολογικής επιβάρυνσης από την ανεργία, αλλά μπορεί επίσης να χρησιμεύσει μακροπρόθεσμα για να μειωθεί το οικονομικό βάρος για την κοινωνία.

Φυσικά, κανείς δεν μπορεί να αμφισβητήσει ότι η «θεραπεία» για το ψυχολογικό κόστος της ανεργίας είναι η εύρεση νέας επαγγελματικής απασχόλησης. Η εργασία είναι ευεργετική για την ψυχική ανάταση του ατόμου.

Έτσι, η συνεργασία των αρμόδιων κοινωνικών υπηρεσιών και φορέων με προγράμματα υγείας που αφορούν σε θέματα επαγγελματικής απασχόλησης/αποκατάστασης θα μπορούσε να βοηθήσει στην πρόληψη τουλάχιστον μερικών επιβλαβών συνεπειών της ανεργίας για το άτομο και την οικογένεια.

Η προληπτική αυτή παρέμβαση σε ένα κλίμα συνεργασίας θα μπορούσε επίσης να βοηθήσει να αποτραπούν μερικές από τις επιπτώσεις του φαινομένου στον κοινωνικό ιστό, σε περιπτώσεις μάλιστα που τα ποσοστά ανεργίας είναι αυξημένα.

Δεδομένου ότι ο απώτερος στόχος είναι να επιστρέψουν οι άνεργοι στην παραγωγή με το μικρότερο κόστος για την ψυχική τους υγεία αλλά και την κοινωνία, η ευκαιρία να ξαναβρεθούν σε χώρο εργασίας θα πρέπει να ενθαρρύνεται και να υποστηρίζεται από την κοινωνία με κάθε χρήσιμο τρόπο.



Βασιλική Μαργέτη –
MSc in Psychology and Health | Ψυχολόγος - Ψυχοθεραπεύτρια Νέα Ιωνία.

http://www.psy-therapy.gr/

Διαβάστε περισσότερα

Φιλέτα

πιτσιρικος

Στο σφυρί βγάζει η κυβέρνηση ακίνητα-φιλέτα του Δημοσίου, τώρα που πέρασε η νηστεία της Σαρακοστής και επιτρέπεται να φας κρέας. Σύμφωνα με πληροφορίες, η κυβέρνηση σκοπεύει να τα πουλήσει όλα, ώστε, αν χρειαστεί να διαφύγει στο εξωτερικό, να έχει ρευστό από το ξεπούλημα.
Ανάμεσα στα εκατοντάδες ακίνητα του Δημοσίου που θα πουληθούν είναι το Στάδιο Ειρήνης και Φιλίας, η μαρίνα Φαλήρου και το Χάνι της Γραβιάς.
Εν τω μεταξύ, υπάρχει πρόβλημα με το ξεπούλημα γιατί κάποια ακίνητα δεν έχουν οικονομική άδεια, σε άλλα λειτουργούν φορείς του Δημοσίου, ενώ σε κάποια άλλα υπάρχουν ένα σωρό αυθαίρετες κατασκευές.
Το Στάδιο Ειρήνης και Φιλίας είναι αυθαίρετο -όπως αυθαίρετο είναι και το όνομά του-, με αποτέλεσμα όχι μόνο να είναι δύσκολη η πώλησή του αλλά και να μας ζητάει πίσω η Σοβιετική Ένωση το χρυσό μετάλλιο του Ευρωμπάσκετ του ’87, με την αιτιολογία πως ο Γιοβάισα έχασε το τελευταίο σουτ επειδή το γήπεδο έγερνε.
Αυθαίρετες κατασκευές υπάρχουν και στο κτίριο της ΓΑΔΑ, οπότε έτσι εξηγείται και η αυθαίρετη συμπεριφορά των αστυνομικών που κάνουν ό,τι γουστάρουν χωρίς να δίνουν λογαριασμό σε κανένα.
Ευτυχώς είναι και η Ακρόπολη αυθαίρετη -αφού δεν υπάρχει οικοδομική άδεια-, οπότε αυτήν τουλάχιστον δεν θα την πουλήσουν αλλά θα την νοικιάσουν.
(Κάποια στιγμή, βρέθηκα σε ένα ίδρυμα για ανθρώπους με προβλήματα -που βρίσκεται σε μια πανέμορφη περιοχή «φιλέτο»- και με εντυπωσίασαν κάποια παλιά εγκαταλελειμμένα κτίρια που βρίσκονταν ανάμεσα στα καινούργια. «Γιατί δεν τα γκρεμίζουν;» ρώτησα με απορία μια κυρία. «Αυτά τα κτίρια είναι η ασπίδα μας» μου απάντησε, «όταν η Μελίνα Μερκούρη ήταν υπουργός Πολιτισμού, τα κήρυξε διατηρητέα, ώστε, αν αποφασίσει κάποια κυβέρνηση να πουλήσει την περιοχή σε κάποιον ιδιώτη για να κάνει καζίνο, να συναντήσει εμπόδια». Ήταν πολύ μπροστά η Μελίνα. Αν αποφασίσουν να πουλήσουν τις εκτάσεις και τα ακίνητα στα οποία στεγάζονται ιδρύματα για ενήλικες και παιδιά με προβλήματα, πρέπει να τους σταματήσουμε. Τουλάχιστον να μην γίνει αυτό. Αν μας έχει μείνει λίγη ντροπή.)

Διαβάστε περισσότερα

Η Google αποκαλύπτει τις ανασφάλειές μας - βίντεο

Η Google αποκαλύπτει τις ανασφάλειές μας
Πηγή: Kool News
Add comment + 8 0 0 8

«Είμαι ακόμη παρθένα», «Είμαι έγκυος», «Δεν έχω σχέση», «Δεν έχω καριέρα», είναι μερικές από τις μεγαλύτερες ανασφάλειες, όπως αποκαλύπτουν τα αποτελέσματα του Google, για τις γυναίκες -αλλά και τους άντρες- ηλικίας 10-85 ετών!

Σύμφωνα με βίντεο που αναρτήθηκε στο YouTube από τη Μάριους Μπούτιν, δείχνει, ποιες είναι οι λέξεις που εμφανίζονται αυτόματα (ως προτεινόμενα αποτελέσματα), μέσω της μηχανής αναζήτησης του Google, πατώντας τη φράση «Είμαι [ηλικία] και…».

Η μεγαλύτερη ανησυχία –σε όλες τις ηλικίες- φαίνεται πως είναι η ανυπαρξία ερωτικής ζωή, αφού η πλέον πολυσύχναστη φράση είναι «Είμαι [ηλικία] και είμαι ακόμη παρθένος/α». Ακολουθούν οι φράσεις: «Είμαι [ηλικία] και είμαι έγκυος» (ή αντίστροφα «Ακόμη δεν έχω μείνει έγκυος», «Είμαι [ηλικία] και δεν έχω φιλήσει αγόρι/κορίτσι», «Είμαι [ηλικία] και δεν έχω κάνει καριέρα».

Στο βίντεο, φαίνεται, πως όταν πατήσει κανείς τη φράση «Είμαι 10», η πρώτη επιλογή που εμφανίζεται είναι «Είμαι 10 και είμαι έγκυος». Αντίστοιχα, για την ηλικία των 11, οι πρώτες επιλογές είναι «Είμαι 11 και θέλω μωρό», αλλά και «Είμαι 11 και είμαι χοντρός/η».

Αν «ανέβει» κανείς μερικά ηλικιακά σκαλοπάτια, και συγκεκριμένα στην ηλικία των 15 ετών, θα δει, πως οι περισσότεροι έφηβοι θέλουν να βρουν δουλειά, ενώ στα 16, ψάχνουν πολύ για να μετακομίσουν από το πατρικό τους σπίτι, σύμφωνα πάντα με τα αποτελέσματα της αναζήτησης στη διάσημη μηχανή του διαδικτύου.

Μεγαλώνοντας λίγο ακόμη, φαίνεται πως οι ανησυχίες σχετικά με την εξωτερική εμφάνιση γίνονται ολοένα και μεγαλύτερες, αφού οι αναζητήσεις στην ηλικία των 20, έχουν ως συχνότερα αποτελέσματα τα εξής: «Είμαι 20 και δεν έχω σχέση», «Είμαι 20 και έχω αδύναμα μαλλιά» και «Είμαι 20 και έχω ακόμη ακμή».

Αντίστοιχα, είναι τα αποτελέσματα και στις ακόμη μεγαλύτερες ηλικίες. Έτσι, μοιάζει πως το Google, μπορεί να δώσει μια εικόνα για το τι είναι αυτό που απασχολεί την κάθε ηλικία, δίνοντας –κατά κάποιον τρόπο- ένα σύντομο ψυχογράφημα της παγκόσμιας κοινωνίας.

Δείτε το αποκαλυπτικό βίντεο:

Διαβάστε περισσότερα

Μπαμπάδες με ρούμι" των Ρέππα-Παπαθανασίου από την θεατρική ομάδα "Πρόβα"

Η θεατρική ομάδα "Πρόβα" του Καλλιτεχνικού εργαστηρίου Ι.Π.Μεσολογγίου παρουσιάζει 

την μαύρη κωμωδία των Ρέππα-Παπαθανασίου "Μπαμπάδες με ρούμι". Στο Τρικούπειο 

Πολιτιστικό Κέντρο Ι.Π.Μεσολογγίου - 12, 13, 15 Μαΐου - ώρα 8:30 μ.μ. Κρατήσεις θέσεων 

από 9 Μαΐου, στο Τρικούπειο, 7-9 μ.μ.

Διαβάστε περισσότερα

Φαντάσου μια κοινωνία ..(Jonathan Livingston)

Φαντάσου μια κοινωνία πολύ διαφορετική απ αυτή που ζεις. Μια κοινωνία όπου δεν θα υπήρχαν κοινωνικές τάξεις , δεν θα υπήρχε ιδιοκτησία, δε θα υπήρχε χρήμα , δε θα υπήρχε σκλαβιά αντί για εργασία, δεν θα υπήρχε κατευθυνόμενη και επί πληρωμή εκπαίδευση, δεν θα υπήρχαν δεσμά..
Φαντάσου μια κοινωνία όπου όλοι οι άνθρωποι θα ήταν κοινωνικά ίσοι έχοντας τις ίδιες επιλογές και δυνατότητες.

Φαντάσου μια κοινωνία που δεν θα υπήρχε ιδιοκτησία και χρήμα και που αυτές οι έννοιες θα ήταν άγνωστες. Κανείς δεν θα ενδιαφερόταν να είναι “ιδιοκτήτης” υλικών αγαθών . Αντίθετα θα μπορούσε να χρησιμοποιεί και να μοιράζεται ελεύθερα όλα τα αγαθά, μαζί με τα μέλη της κοινότητας του. Θα μπορούσε για παράδειγμα να οδηγεί όποιο αυτοκίνητο ήθελε, να χρησιμοποιήσει όποιο δωμάτιο ή σπίτι επιθυμούσε, να διαλέξει, από τις αποθήκες της κοινότητας όποια ρούχα ήθελε , να φάει δωρεάν στα εστιατόρια της πόλης του. Όλα θα ήταν κοινόχρηστα, τίποτα δεν θα ήταν προς πώληση.

Φαντάσου μια κοινωνία όπου η εργασία δεν θα ήταν μισθωτή σκλαβιά, αλλά “ηθική υποχρέωση” του ατόμου απέναντι σε όλα τα αγαθά που θα απολάμβανε δωρεάν. Τα μέσα παραγωγής και οι πλουτοπαραγωγικές πηγές , θα ήταν υποταγμένες στις ανάγκες και στο συμφέρον του συνόλου. Θα παραγόταν μόνο ότι ήταν απαραίτητο και χρήσιμο για τη κοινωνία. Ενώ υλικά αγαθά που θα απασχολούσαν πόρους για να δημιουργηθούν και δεν θα είχαν χρηστική αξία δεν θα δημιουργούνταν ποτέ. Εξ άλλου , σε μια τέτοια κοινωνία δεν θα υπήρχε και η επιθυμία για τέτοια αγαθά. Σ αυτό το πλαίσιο λοιπόν, το άτομο θα μπορούσε να επιλέξει να εργασθεί όπου το επιθυμούσε και όπου υπήρχε ανάγκη, για όσο χρονικό διάστημα το επιθυμούσε. Για εργασίες που απαιτούσαν εξειδικευμένες γνώσεις , το άτομο αν δεν τις διέθετε, θα μπορούσε φυσικά να τις αποκτήσει.

Φαντάσου μια κοινωνία όπου η μόρφωση και η παιδεία θα ήταν ελεύθερη και δωρεάν (στ αλήθεια όμως). Ο κάθε άνθρωπος , θα μπορούσε να επιλέξει και να μορφωθεί σε όποια και όσα γνωστικά αντικείμενα ήθελε, από εκπαιδευτικούς και επιστήμονες που δεν θα πληρώνονταν για να παράξουν έργο στο όνομα καμίας πολυεθνικής, αλλά στο όνομα της αλληλεγγύης και της προόδου της κοινότητας. Ο κάθε άνθρωπος θα μπορούσε να διδαχθεί όσο φυσική όσο μαθηματικά και χημεία ήθελε και μετά να κάνει ένα διάλειμμα για να σπουδάσει μουσική και φιλοσοφία. Σε μια τέτοια κοινωνία , η μόρφωση θα ήταν ο πραγματικός πλούτος του ανθρώπου και όχι το μέσον για τον υλικό πλουτισμό.

Σε μια τέτοια κοινωνία, που θα προϋπόθετε ένα ανθρώπινο είδος απαλλαγμένο από εγωισμό , ιδιοτέλεια , μνησικακία , εγωκεντρισμό και άλλα τέτοια ευτελή πάθη, η διοίκηση τις κάθε κοινότητας και εν γένει όλης της κοινωνίας θα ανατίθετο σε επιτροπές πολιτών που θα αποφάσιζαν για τα κοινά, επιτροπές οι οποίες θα είχαν συγκεκριμένη χρονική διάρκεια και στις οποίες θα μπορούσε να συμμετάσχει όποιος το επιθυμούσε.

Φαντάσου μια τέτοια κοινωνία λοιπόν…και μετά φαντάσου τη κοινωνία που έχουμε σήμερα…


ΠΗΓΗ
http://thesecretrealtruth

Διαβάστε περισσότερα

VIDEO: Οι σκύλοι που πάνε κάθε μέρα στη δουλειά.!

Κάθε πρωί, παίρνουν το τρένο από τα προάστια και κατεβαίνουν στην πόλη. Περνάνε τη μέρα τους εκεί, κάνοντας τα απαραίτητα για την επιβίωσή τους. Και το βράδυ μπαίνουν πάλι στο τρένο και επιστρέφουν στα προάστια. Τα σκυλιά των προαστίων της Μόσχας παίρνουν το τρένο προς το κέντρο της πόλης και αναζητούν φαγητό. Μετά από μια μέρα ψαξίματος και επαιτείας στους κεντρικούς δρόμους της πόλης, πηδάνε πάλι στο τρένο και επιστρέφουν στα ήσυχα προάστια να κοιμηθούν.

Οι ειδικοί που μελετούν τα σκυλιά, έχουν διαπιστώσει πως επιλέγουν συνήθως τα πιο ήσυχα βαγόνια στο μπροστινό ή στο πίσω μέρος του τρένου. Επίσης συνεργάζονται μεταξύ τους για να βεβαιωθούν πως θα κατέβουν στη σωστή στάση -υπολογίζουν επίσης το πόση ώρα πρέπει να περάσουν μέσα στο τρένο μέχρι να φτάσουν στον προορισμό τους.

Οι επιστήμονες πιστεύουν ότι το φαινόμενο αυτό άρχισε μετά την κατάρρευση της Σοβιετικής Ένωσης στη δεκαετία του 1990, και οι νέοι καπιταλιστές της Ρωσίας μετέφεραν τις βιομηχανίες τους από το κέντρο της πόλης προς τα προάστια. «Αυτά τα βιομηχανικά συγκροτήματα χρησιμοποιήθηκαν από αδέσποτα σκυλιά ως καταφύγια. Επειδή όμως το καλύτερο μέρος για αναζήτηση τροφής είναι το κέντρο, τα σκυλιά έπρεπε να μάθουν τα ταξιδεύουν προς τα εκεί και το βράδυ να ξαναγυρνάνε σπίτι, ακριβώς όπως κάνουν και οι άνθρωποι» επισημαίνει ο Δρ Adrei Poiarkov, του Ινστιτούτου Οικολογίας και Εξέλιξης της Μόσχας. Οι σκύλοι επίσης έχουν μάθει να διασχίζουν το δρόμο χρησιμοποιώντας τα φανάρια.

Οι ερευνητές λένε πως οι σκύλοι είναι επίσης -χωρίς αστεία- εκπληκτικοί ψυχολόγοι. Στοχεύουν στα παιδιά -για να το παίξουν χαριτωμένοι, για να κάνουν νάζια και να ρίξουν εκείνο το ικετευτικό ακαταμάχητο ύφος- με σκοπό να κερδίσουν ένα μεζέ. Ο Δρ Poiarkov λέει πως στα σκυλιά αρέσει να παίζουν κατά τη διάρκεια της καθημερινής μετακίνησής τους με το τρένο. «Θα ανέβουν στο τρένο δευτερόλεπτα πριν κλείσουν οι πόρτες, διακινδυνεύοντας να πιαστούν οι ουρές τους ανάμεσά τους. Και θα το κάνουν για διασκέδαση». 

Κάτι σαν extreme sport σκύλων δηλαδή;

Διαβάστε περισσότερα

Ομιλία Φήμιας Πετροπουλου-Χαρωνη στο Πολεμικο Μουσειο στις 20/4/2013

Ο Αντίκτυπος της εξόδου του Μεσολογγίου στο εσωτερικό και εξωτερικό.

Κυρίες και Κύριοι

            Αρχίζοντας, θέλω να ευχαριστήσω τους οργανωτές της σημερινής εκδήλωσης που μου εμπιστεύθηκαν αυτό το βήμα.

            Ο αντίκτυπος της Εξόδου στο εσωτερικό και στο εξωτερικό είναι θέμα τεράστιο που επηρέασε σε όλον τον κόσμο ανθρώπους που είδαν την μεγαλοσύνη του λαού μιας μικρής πόλης να δίνει έμπρακτα το ύψιστο δίδαγμα, πως η ζωή πρέπει  να τελειώνει με την Ελευθερία ή για την Ελευθερία.

            Και αυτή η μεγαλοσύνη, για τους πολιορκημένους Μεσολογγίτες, δεν ήταν μια λέξη, αλλά μια ιδέα όπως την είδε ο δικός μας Παλαμάς.

                                                            «Η μεγαλοσύνη στα έθνη

                                                             δε μετριέται με το στρέμμα

                                                            με της καρδιάς το πύρωμα μετριέται

                                                            και με το αίμα.»

            Στην περίπτωση της πολιορκίας δεν ήταν δυνατόν να υπάρχει άλλη λύση εκτός από την Έξοδο. Ένας λαός που δεν μπορούσε να σκύψει το κεφάλι μπροστά στους τυράννους του, από λεβεντιά κι από ιδιοσυγκρασία το μόνο που μπορούσε να σκεφθεί ήταν το ηρωικό δίλλημα: Εδώθε με τη λευτεριά εκείθε με το Χάρο.

            Ένα χρόνο πολιορκίας άντεξαν οι εγκλωβισμένοι Μεσολογγίτες. Και δεν τους νίκησαν οι πολιορκητές. Αλλά η ΠΕΙΝΑ.

            Τα πάντα είχαν εξαντληθεί και ο αποκλεισμός από θαλάσσης έκανε ακόμα την κατάσταση χειρότερη χωρίς αλιεία, που ήταν ένα μέσον επιβίωσης γι’ αυτούς.

            Την κατάσταση αυτή περιγράφανε πολλοί σημαντικοί άνθρωποι σε βιβλία και δημοσιεύματα, έλληνες και ξένοι. Αλλά πρώτα ας θυμηθούμε λίγα από τα πολλά που έγραψε ο μεγάλος φιλέλληνας γιατρός και εκδότης της ελληνικής εφημερίδας, Ιάκωβος Μάγερ προς τον Στάνχοπ λίγο πριν από την μεγάλη Απόφαση της Εξόδου.

«Κατηντήσαμεν εις τοιαύτην ανάγκην ώστε να τρεφόμεθα από τα πλέον ακάθαρτα ζώα.Υποφέρομεν φρικτά από πείνα και δίψαν.Προσεβλήθημεν από διαφόρους ασθενείας.1740 από τους αδελφούς μας έχουν ήδη αποθάνει.περισσότεραι από 100.000 βόμβαι ριφθείσαι από τον εχθρόν κατέστρεψαν τους προμαχώνας και τα οικήματά μας.Το ψύχος μας βασανίζει ένεκα της παντελούς ελλείψεως ξύλων... Με όλας τας στερήσεις ταύτας είναι αξιοθαύμαστον θέαμα να βλέπει κανείς το θάρρος και το υψηλόν φρόνημα της φρουράς μας. Εις ολίγας ημέρας όλοι αυτοί οι γενναίοι θα είναι σκιαί μόνον αγγέλων μάρτυρες ενώπιον του θρόνου του Θεού (μάρτυρες) της αδιαφορίας του Χριστιανικού κόσμου δι’ υπόθεσιν που ήτο δική του.»

            Συνεχίζει την επιστολή του ο Μάγερ για να καταλήξει με τούτα τα λόγια: «Εμέ καθιστά υπερήφανον η σκέψις ότι το αίμα ενός Ελβετού απογόνου του Γουλιέλμου Τελου μέλλει να συμμειχθεί με το αίμα των ηρώων της Ελλάδος.»

            Μια τέτοια περίπτωση ενός λαού που όχι στη θεωρία αλλά στην πράξη, πέθανε για την Ελευθερία, ήταν αδύνατο να μην επηρεάσει έλληνες και ξένους στο εσωτερικό και στο εξωτερικό.

            Και είναι από τα λίγα που γίνονται στη ροή των ιστορικών γεγονότων. Ακόμα και σήμερα τόσα χρόνια μετά τη θυσία τους, οι Εξοδίτες ζούνε στο νου και στις καρδιές των ανθρώπων – όπου γης – σαν παράδειγμα ανθρώπινης αντοχής αλλά και Πίστης στην ιδέα της Ελευθερίας.

Ο αντίκτυπος από την Έξοδο προκάλεσε συγκίνηση στους λαούς των τότε πολιτισμένων χώρων και ανυπόκριτο θαυμασμό.

            Για τον αντίκτυπο της εξόδου στο εξωτερικό θα δούμε λίγα χαρακτηριστικά από τα πολλά που μαρτυρούν την πάνδημη συμπαράσταση, στους σκληρά δοκιμαζόμενους Μεσολογγίτες...

            Ο μεγάλος συγγραφέας Βίκτωρ ουγκώ έγραψε:

«Απ’ τη γή , απ’τα κύματα, απ’το βαθύ κόλπο των φλογών ξέφευγαν νέφη Ψυχών που έπεφταν στην άβυσσο ή πετούσαν στον ουρανό.»

            Όταν αναγγέλθηκε η είδηση της Εξόδου, στο Παρίσι Γάλλοι φοιτητές οργάνωσαν μεγάλη διαδήλωση και γυρνώντας στους δρόμους κατηγορούσαν Γάλλους αξιωματικούς που υπηρετούσαν υπό τον Ιμβραήμ.Τελικά κατέληξαν στα Ανάκτορα όπου ο βασιλιάς Κάρολος βγήκε στον εξώστη και αναφώνησε: «Ζήτωσαν οι έλληνες, θα τους ακολουθήσουμε στην Κωνσταντινούπολη.»

 Σχετικά με αυτούς τους φοιτητές υπάρχει μια μαρτυρία στο γαλλικό βιβλίο «Το δόντι του λύκου» με συγγραφέα τον Geo Galani, που θα σας διαβάσω από αυτό δυο-τρεις αράδες:

«Ήταν δειλινό την ώρα που ακούστηκαν οι πρώτες φωνές κι ο μικρός δρομάκος του Καρτιέ Λατέν, τόσο ήσυχος συνήθως, πήρε άξαφνα ζωή. Φοιτητές αναμαλλιασμένοι και με δυνατές φωνές κρατούσαν άσπρα πανιά με γράμματα διαφόρων χρωμάτων που έγραφαν:

            «Ζήτω η Ελλάδα», «Λυπηθείτε το Μεσολόγγι», «Κάτω οι Τούρκοι», «ο Μέτερνιχ στην κρεμάλα».

            Στην πορεία τους, είδαν έναν νέο και τον πλησίασαν ρωτώντας τον : «Εσύ φίλε μου τι είσαι; Tούρκος ή Έλληνας; Κι εκείνος αποκρίθηκε: Τούρκος και Έλληνας». Ξαφνιάστηκαν οι διαδηλωτές ώσπου ο νεαρός τους εξήγησε: «Είμαι Τούρκος γιατί γεννήθηκα πραγματικά τέτοιος και έλληνας γιατί είμαι με το μέρος των Ελλήνων. Αυτός ήταν ο Μουράτ Σερίφ που έμενε στο Μεσολόγγι και οι παρέες τους ήταν αδελφικές με τους συνομηλίκους του Μεσολογγίτες.Σπούδαζε στο Παρίσι»...

Το επεισόδιο δείχνει πως οι Τούρκοι και οι Έλληνες ζούσαν αρμονικά και σ’αυτό το βιβλίο (το δόντι του λύκου) περιγράφονται πολλές σκηνές από την κοινή βίωση του λαού. Χαρακτηριστικό είναι πως ο Μουράτ Σερίφ γύρισε εκείνες τις μέρες στο Μεσολόγγι, όταν έμαθε το θάνατο ενός φίλου του με τον οποίο είχε ορκισθεί «μαζί στη ζωή και στο θάνατο». Ανέβηκε σε ένα άλογο και ρίχτηκε σε ένα γκρεμό κατηγορώντας τους ομοεθνείς του.

            Για τη συμμετοχή γάλλων αξιωματικών μαζί με τους επιτιθέμενους τούρκους διαβάζουμε ανάμεσα στα πολλά ένα επεισόδιο στο σημαντικότατο κα πλήρως τεκμηριωμένο βιβλίο του πατέρα μου, Κωστάκη Πετρόπουλου, «Σκηνές Εθνικού Μεγαλείου από τις πολιορκίες και την έξοδο του Μεσολογγίου». Γράφει:

«Μετά από μια αποτυχημένη επίθεση τα Χριστούγεννα του 1825, οι αραπάδες κάτω από τις διαταγές των Γάλλων αξιωματικών τους, άρχισαν γυμνάσια τακτικής στον Μεσολογγίτικο κάμπο. Οι δικοί μας από τις ντάπιες παρακολουθώντας τα γυμνάσια βρίζανε τους ξένους αξιωματικούς που πολιτισμένοι και χριστιανοί προπαντός αυτοί, εκπαίδευαν τέτοια μεγάλη μέρα της θρησκείας μας, τους άπιστους του Ισλάμ για να υποδηλώσουν ομόθρησκούς τους. Κι ένας πολεμιστής νομίζοντας πως χάσανε τον προσανατολισμό τους, τους φώναζε ανυπόμονα: «Καταπού τραβάτε μωρέ. Εδώ είναι το Μεσολόγγι».

Τέτοια λεβεντιά που αψηφάει το θάνατο μόνο σε λίγες σελίδες της Παγκόσμιας ιστορίας μπορούμε να βρούμε. Και είναι χαρακτηριστικές οι προτάσεις που τους γινότανε από πολλές πλευρές. Μια περίπτωση που αναφέρεται στο ίδιο βιβλίο του Κωστάκη Πετρόπουλου είναι η πρόταση στους πολιορκημένους να παραδοθούν, να εξασφαλίσουν τη ζωή τους και να πάρουν ένα εκατομμύριο γρόσια... αν καταθέσουν τα όπλα. Τότε ο Νότης Μπότσαρης τους απάντησε: «Πέστε στον βεζίρη σας τ’άρματά μας μπορεί να μας τα χαρίσει όταν μας τα πάρει κι όσο τάχουμε στο ζωνάρι τα ορίζουμε εμείς.» Όμως επόμενο ήταν να μην αντέξουν την πολύμηνη πείνα και δίψα και επιχειρήθηκε η Έξοδος.

            Σκηνές υπέρτατου Μεγαλείου εκτυλίχτηκαν που αν τις διαβάσει κανένας στα βιβλία που γράφτηκαν πρέπει να χει γερά νεύρα... Ο γέρο-Καψάλης μάζεψε τα γυναικόπαιδα κι όταν οι Τούρκοι πλησίαζαν έβαλε φωτιά στην πυριτιδαποθήκη, όπως κι ο Δεσπότης Ιωσήφ με τους πολεμιστές και τα γυναικόπαιδα βάζοντας φωτιά στο τελευταίο βαρέλι με τα πολεμοφόδια. Και τότε οι Τούρκοι έδειξαν τον πιο βάρβαρο εαυτό τους. Έκοψαν τα αυτιά των σκοτωμένων και τα έστειλαν στο Σουλτάνο τους, σαν τρόπαια της νίκης. Αυτή η βαρβαρότητα αναγγέλθηκε από τον πρόξενο της Αυστρίας στην Πάτρα Σεβασμιότατο Αβά ντον Μικιαρέλλι προς τον προϊστάμενο του Σεβαλιέ Μωρέττη... Και συγκλόνισε την Ευρώπη.

            Ο αντίκτυπος από αυτήν την εποποιία της Εξόδου ξύπνησε συνειδήσεις λίγων αξιωματούχων αλλά αναρίθμητων απλών ανθρώπων της καθημερινής ανάγκης, που εκφράσανε με πολλούς τρόπους το θαυμασμό τους για τους αγωνιστές του Μεσολογγίου, αλλά και την οργή τους εναντίον των βαρβάρων πολιορκητών ενός μικρού λαού που δεν ζητούσε παρά την Ελευθερία του – ένα από τα μεγαλύτερα αγαθά της ζωής.

            Και βέβαια επόμενο ήταν να υπάρχει αυτός ο αντίκτυπος γιατί πότισαν το ελληνικό χώμα με το αίμα τους πολλοί ξένοι. Εκτός από τον Λόρδο Βύρωνα προηγούμενα και τον Μαγερ τις πικρές εκείνες ώρες με τους έξι συνεργάτες του, ακόμα γνωστοί είναι 11 Γερμανοί, 3 Ιταλοί , ένας Δανός και ένας Σουηδός. Ο στρατηγός Νόρμαν Φον Χερενφελστ από την Βυρτεμβέργη πέθανε από τύφο.

            Η εφημερίδα της Λωζάννης ανήγγειλε την πτώση του Μεσολογγίου με ένα μεγάλο κείμενο στο οποίο εκτός των άλλων έγραφε: «Ούτως ένδεκα χιλιάδες Χριστιανών έπαυσαν να ζουν και παριστάμενοι προ του δικαστηρίου του Θεού εγκαλούν τα ανακτοβούλια άτινα απηρνήθησαν τον Χριστιανισμόν».

            Ο γαλλικός ιστορικός Καμίγ Παγκανέλ δημοσίευσε επίκληση προς τους φίλους της Ελλάδας αποκαλώντας την πτώση του Μεσολογγίου «αξιοθρήνητον θρίαμβον της Ευρωπαϊκής Διπλωματίας».

            Ο βασιλιάς της Βαυαρίας Λουδοβίκος, πατέρας του Όθωνα, σε ένα ποίημά του με τίτλο «θρήνος των Ελλήνων» κατηγορούσε τους Ηγεμόνες και διπλωμάτες Χριστιανούς που λησμόνησαν τα δίκαια του Ελληνικού Έθνους στο οποίο οι χώρες τους οφείλουν τα φώτα τους. Αλλά και ο μεγάλος Γερμανός ποιητής Γουλιέλμος Μίλερ, σε ένα από τα 4 ποιήματά του που έγραψε για το Μεσολόγγι, στο ποίημά του «η ανάληψη του Μεσολογγίου» κατηγορεί τους ισχυρούς της Ευρώπης για την αναλγησία τους.

            ‘Όλα αυτά είχαν σαν αποτέλεσμα να μεγαλώνει το Λαϊκό κίνημα υπέρ της Ελλάδας και οι κατηγορίες κατά εκείνων που έμειναν ουδέτεροι ή και εχθρικοί προς τους αγωνιζόμενους για την Ελευθερία τους Έλληνες.

            Για να πάρουν οι φίλοι της Ελλάδας μια ολοκληρωμένη πληροφορία από το τι έγινε στην Έξοδο, γράφτηκαν και θεατρικά έργα όπως το λυρικό δράμα του Jean Georges Ozanneaux που ανεβάστηκε στο Οντεόν το 1828 με θέμα: «Η τελευταία μέρα του Μεσολογγίου», ενώ η Ευανθία Καϊρη, αδελφή του διεθνούς φήμης Θεόφιλου Καϊρη, έγραψε τρίπρακτο δράμα με τίτλο «Νικήρατος» και με υπόθεση την Έξοδο και τον ηρωισμό του Καψάλη.

            Ο Γκαίτε εμπνέεται από την Έξοδο μια σκηνή του «Φάουστ». Έναν από τους ήρωές του που εκπροσωπεί το πνεύμα της ανδρείας και της λευτεριάς, τον βάζει στο Μεσολόγγι να νιώσει την πιο μεγάλη έξαρση φωνάζοντας τα περίφημα λόγια: «Πάντα ψηλότερα ν’ανεβαίνω πάντα μακρύτερα να κοιτάζω»...

            Η συγκρότηση φιλελληνικών εταιριών σε διάφορες χώρες της Ευρώπης εντάθηκε και δημιουργήθηκε ένα ρεύμα ενίσχυσης του αγωνιζόμενου ελληνικού έθνους.

            Ο Ελβετός φιλέλληνας Εϋνάρδος κυκλοφόρησε έκκληση του Επισκόπου Άρτας ικετεύοντας να προστατευθούν τα γυναικόπαιδα που αιχμαλωτίστηκαν και μεταφέρονταν στην Αίγυπτο όπου πουλιούνταν σαν σφάγια.

            Στο Παρίσι η φιλελληνική Εταιρία είχε και πολλά μέλη της υψηλής κοινωνίας διανοούμενων και συγγραφέων και έγινε το κέντρο πανευρωπαϊκής οικονομικής ενίσχυσης.

            Ο μεγάλος φιλέλληνας συγγραφέας Chateaubriand στη Βουλή και στον τύπο υπερμαχούσε για τα ελληνικά δίκαια. Γυναίκες διοργάνωναν φιλανθρωπικές γιορτές και εράνους για την ενίσχυση όσων επέζησαν της μεγάλης καταστροφής.

            Στη Ρωσία, σύμφωνα με πληροφορία που αναφέρεται στο ιστορικό βιβλίο του στρατηγού Νικολάου Κολόμβα, είχε συσταθεί ερανική επιτροπή για την απελευθέρωση Ελλήνων σκλάβων.

            Στη Γερμανία, τα κηρύγματα των διανοούμενων Ούφελανδ και Νέανδρου επέδρασαν τόσο ώστε μερικά άτομα, μέλη βασιλικών οικογενειών ως τους φτωχούς μεροκαματιάρηδες, έδιναν χρήματα ανάλογα με τις δυνατότητές τους, «σαν οφειλή του πολιτισμένου κόσμου προς την Ελλάδα φορέα του πολιτισμού και της ανθρωπιστικής παιδείας».

            Μέσα σε δύο μήνες μαζεύτηκαν 1.260.000 φράγκα. Ο βασιλιάς Λουδοβίκος από το προσωπικό του ταμείο διέθεσε ένα ποσό για την εξαγορά από την τουρκική δουλεία γυναικόπαιδων του Μεσολογγίου που είχαν απαχθεί.

            Όλη αυτή η εκστρατεία συμπαράστασης δημιούργησε μια ατμόσφαιρα γενικότερης συμπάθειας προς το Ελληνικό έθνος, που προβλημάτισε την Διπλωματία, που έπαιζε το ρόλο της ουδετερότητας. Ακόμη και ο πολύς Μέτερνιχ, εγκέφαλος της Ιερής συμμαχίας, αναγκάστηκε να γράψει στο Σουλτάνο: «Δεν θα μπορέσουμε να σας βοηθήσουμε με την ίδια ζέση όπως πρώτα. Δυστυχώς μεσολάβησε το Μεσολόγγι».

            Μ’ολα αυτά δημιουργήθηκε κι ένα πολιτικό κλίμα με το οποίο δρομολογήθηκε η συγκρότηση του νέου Ελληνικού Κράτους.

            Είναι γνωστό ότι η Ευρωπαϊκή διπλωματία ,συχνά δεν συμπορευόταν με τους λαούς των κρατών της. Υπάρχει ένα, σχεδόν άγνωστο μικρό βιβλιαράκι με τίτλο «Επιστολή Ελληνίδων τινών προς τας Φιλελληνίδας», όπου καταγγέλλεται πως ευρωπαϊκά κράτη ενισχύουν τους Τούρκους. Και γράφουν: «τις δε φρίττει,βλέπων τον σταυρόν να συμμαχεί με το μηνοειδές εναντίον μικρού έθνους χριστιανικού, ενώ μάχεται υπέρ αυτού του σταυρού; Δεν ηξεύρομεν πως η Ιστορία θέλει περιγράψει την ακατανόητον ταύτην της Ευρώπης απάθειαν...».

            Υπήρξε όμως και η άλλη πλευρά, σ’αντίθεση με τη διπλωματική απάθεια, την τάχα ουδετερότητα και τη φανερή συνεργασία με τους εχθρούς του έθνους: η ανθρώπινη και ανθρωπιστική που εκτός από τις θεατρικές παραστάσεις που είδαμε πιο πριν, την ευρύτερη πνευματική προσφορά την ανιχνεύουμε στο βιβλίο του Κωστάκη Πετρόπουλου, όπου μέσα σε λίγες αράδες μας δίνει τον μεγάλο αντίκτυπο της Εξόδου και γράφει:

«Τότε η Ψυχή είχε καταδαμάσει την Ύλη. Και το πήραν οι ποιητές και το έκαμαν ωδές και τραγούδι. Και οι ζωγράφοι ατίμητους πίνακες (Delavcroix, De Lansac, De Sejer) και οι μουσουργοί παθητικές συμφωνίες και οι γλύπτες μνημεία τέχνης αθάνατα (David d’Anger) και ο λαός ο ανώνυμος παραμύθι και μοιρολόι και η αδέκαστη Ιστορία κατέγραψε με ανεξίτηλα γράμματα τις λαμπρότερές της σελίδες».

Στο βιβλίο «Ελευθερία» του Σπ. Κανίνια παρουσιάζονται πολλά ποιητικά, πεζά και μουσικά έργα, ξένων και ελλήνων καλλιτεχνών εμπνευσμένα από την Έξοδο του Μεσολογγίου που εκδόθηκαν σε πολλές ευρωπαϊκές χώρες εκείνη την εποχή.

            Καλά όλα αυτά, αλλά δεν μπορούμε να αγνοήσουμε και κάτι που το πληρώνουμε ως σήμερα. Όταν ελευθερωθήκαμε η Διπλωματία μερικών ευρωπαϊκών χωρών προσπάθησε να προσεταιριστεί την ελευθερωμένη Ελλάδα με κάποιου είδους προστασία και θρόνους δικών τους βασιλιάδων. Φυσικά και με έντοκα δάνεια, που η διάρκεια των τόκων τους έφτασε ως την προηγούμενη γενιά μας. Ήρθαν ως προστάτες, αλλά δημιούργησαν πολλά προβλήματα στη χώρα μας. Έναν εμφύλιο διχασμό. Όλα αυτά έκαναν τον ποιητή μας Ανδρέα Κάλβο να επισημαίνει σε έντεχνο λόγο στην 6ή Ωδή με τίτλο «Ευχαί»

                                                «Καλύτερα, καλύτερα

                                                διασκορπισμένοι οι Έλληνες

                                                να τρέχωσι τον κόσμον

                                                με εξαπλωμένην χείρα

                                                παρά προστάτας ναχωμεν ψωμοζητούντες»

            Ο αντίκτυπος της Εξόδου στο εσωτερικό της χώρας προσδιορίζεται επιγραμματικά από τον Σπυρίδωνα Τρικούπη με τούτα τα λόγια:

«Η πόλις του Μεσολογγίου η δόξασα την Ελλάδα ζώσα έμελλε να την αναστήσει και πεσούσα. Τούτο δε ου μόνον διότι ως αναγράφεται εις την εφημερίδα «Φίλος του Νόμου» της 30^ης Απριλίου 1826, η καταστροφή εκείνη, εξύπνησε τους Έλληνας από την ληθαργίαν, καθησύχασε τον αναβρασμόν των παθών και έπνιξε το πνεύμα της ιδιοτέλειας, αλλά και διότι παρέσχεν εις την Ελλάδα και εις ολόκληρον τον κόσμον μοναδικόν υπόδειγμα αυτοθυσίας και ηρωισμού, όπερ εκίνησεν αμείωτον το ενδιαφέρον του πεπολιτισμένου κόσμου υπέρ της ελληνικής υποθέσεως, ήτις ούτως εύρεν εις την κοινήν γνώμην πολύτιμον σύμμαχον και υποστηρικτήν».

            Είναι γεγονός ότι υπήρξαν προηγούμενες αντιπαλότητες καπεταναίων. Η Έξοδος μόνο ως ένα σημείο «έπνιξε το πνεύμα της ιδιοτέλειεας». Αυτό το πνεύμα της ιδιοτέλειας το ανακαλύπτουμε και στα δημοτικά τραγούδια όπως στο:

«Να μουν πουλί να πέταγα να πήγαινα τ’αψήλου ν’αγνάντευα τη Ρούμελη, το μαύρο Μεσολόγγι».

            Όπως το διαβάζουμε στο βιβλίο του αντιστράτηγου Ιωάννη Ιωαννίδου, οι στίχοι του προχωράνε κανονικά χωρίς καμιά αιχμή κατά προσώπων ή καταστάσεων. Υπάρχει όμως και η άλλη μορφή του ίδιου τραγουδιού που ακούστηκε στην Καλαμάτα και γράφτηκε όπως το άκουσε κάποιος ολιγογράμματος όπως φαίνεται από τα ορθογραφικά λάθη του. Έτσι δημοσιεύτηκε στην «Ανθολογία Πολεμιστήριων Ασμάτων του ‘21»:

                                    «Να μουν πουλί να πέταγα (όπως το άλλο)

                                    να γνάντευα τη Ρούμελη το δόλιο μισολόγκι

                                    τους λένε να παραδοθούν, τους λεν να προσκυνήσουν

                                    κι αυτοί γυρεύουν πόλεμον στάρματα να σταθούνε

                                    εμείς δεν είμαστε άπιστοι σαν τους ξερομερίτες σαν τα

                                    σκυλιά τους βαλτινούς, σαν τον τουρκογιωργάκη»

            Υπάρχει όμως και ένα ποιητικό ιστορικό βιβλίο με τίτλο «Ιστορία χέρσου Ελλάδος» με υπότιτλο «ποίημα απλούν» ενός Σπυρίδωνος Παιδάκου, που τυπώθηκε στο Μεσολόγγι το 1825. Σε έναν μικρό πρόλογο, έγραφε ανάμεσα στ’αλλα πως το έγραψε να μη λησμονηθούν τα κατορθώματα των κατοίκων της Δυτικής Χέρσου Ελλάδος και μάλιστα της περιφήμου πόλεως Μεσολογγίου με τα οποία απεδείχθησαν γνήσιοι απόγονοι των αθανάτων εκείνων παλαιών Ελλήνων...».

            Το ποίημα αρχίζει έτσι:

                        «κονδύλι αποφάσισα στην δεξιάν να πιάσω

                          Τον πόλεμον Μεσολογγίου δια να περιγράψω...»

Και μέσα σε 24 σελίδες γράφεται όλη η ιστορία εκείνων των χρόνων με φοβερές αποκαλύψεις.

            Διαβάζουμε:

                        «’Οταν κινήθ’ ο ΜερΠασάς, Ρεσίτ Πασάς μαζί του

                        με αρβανίτες διαλεχτούς όλους στη θέληση του

                        τους άφησε κι απέρασαν ο τουρκοβαρνακιώτης

                        Διάβολος, αντίχριστος, Ιούδας ο προδότης...»

Από το οτι συνεχίζοντας γράφει πως ο Πρίγκηπας δεν ήξερε πως ο τουρκοβαρνακιώτης ήταν επίβουλος προδότης (γιατί παλιότερα ήταν φίλος του) φαίνεται πως πίσω από αυτές τις αντιπαλότητες πρωταγωνιστής ήταν ο πρίγκηπας δηλαδή ο Αλέξανδρος Μαυροκορδάτος.

            Το θέμα αυτό είναι τεράστιο και δεν είναι της παρούσης ώρας. Σύμφωνα με τον Κωστάκη Πετρόπουλο: «Η ιστορική αλήθεια δεν πρέπει ποτέ να κρύβεται, γιατί τα διδάγματα βγαίνουν εξίσου χρήσιμα και από το καλό και από το κακό».

            Ο αντίκτυπος όμως της Εξόδου στον ελληνικό λαό ήταν διαφορετικός. Οι απλοί άνθρωποι ένιωθαν πως κάτι δικό τους χάθηκε, τ’αδέλφια τους, οι συγγενείς τους. Ένα μόνο παράδειγμα θα θυμηθούμε, από τα πολλά που υπάρχουν. Το αναφέρει ο Παναγιώτης Αραβαντινός (1809-1870) στο βιβλίο του «Βιογραφική Συλλογή λογίων της Τουρκοκρατίας». Αναφέρει:

«Ο Αναστάσιος Σακελλάριος από τη Ζαγορά, πολύπλευρος γνώστης της αρχαίας ελληνικής Γραμματείας «επί τω θλιψικαρδίου ακούσματι της περιβοήτου εκπολιορκώσεως του ενδόξου Μεσολογγίου κατά το 1826 τοιαύτην θλίψην και απόγνωσιν διέχυσεν εις την ευαίσθητον καρδίαν του, ώστε επί τρεις ημέρας διέμενεν άσιτος και επί ολόκληρον εβδομάδα ενεκλείσθη κλαίων και οδυρόμενος εντός του δωματίου του, ουδένα δεχόμενος και ακούων».

            Η θλίψη των Ελλήνων πέρασε σε πολλά συγκλονιστικά δημοτικά τραγούδια, όπως:

            «Θέλεις ν’ακούσεις κλάματα γυναίκεια μοιρολόγια

            Πέρασ’από το καραλί κι από το Μεσολόγγι»

Άλλο:

            «Και σιέται κι ανταριάζεται το μαύρο Μεσολόγγι

            Εδ’ω αντρίκιο χούγιασμα εκεί γυναίκειοι βόγγοι»

            Οι επώνυμοι ποιητές ύμνησαν την εποποιϊα της Ιερής πόλης. Ο Σολωμός στους «Ελεύθερους Πολιορκημένους»:

            «και βλέπω πέρα τα παιδιά και τες αντρογυναίκες

            Γύρω στη φλόγα π’άναψαν και θλιβερά τη θρέψαν»

            Και φυσικά εκείνη η «Γυναίκα της Ζάκυνθος» με τις Μεσολογγίτισσες να ζητάνε βοήθεια για τους πολεμιστές και τους πεινασμένους. Και για το θάνατο του Λόρδου Βύρωνα εκείνο το συγκλονιστικό:

«Λευτεριά για λίγο πάψε

να χτυπάς με το σπαθί

Τώρα σίμωσε και κλάψε

εις του Μπάϊρον το κορμί».

‘Ολοι οι ποιητές και πεζογράφοι ασχοληθήκανε με την Έξοδο που στάθηκε στ’αλήθεια, ένα μάθημα ηρωϊσμού όταν είναι για την υπεράσπιση της Ελευθερίας.

            Σαν συμπέρασμα όλης αυτής της μεσολογγίτικης μαγαλοσύνης, μπορούμε να πούμε πως ο θάνατος των εξοδιτών έδωσε ζωή στο Έθνος. Οι έλληνες συνειδητοποίησαν πως η Ελευθερία δεν χαρίζεται, αλλά κερδίζεται με αγώνες. Την μεγάλη προσφορά των εξοδιτών με απλά λόγια μας την δίνει ο Θεόδωρος Κολοκοτρώνης: «Το Μεσολόγγι εχάθη ενδόξως αλλά θα μείνει αιώνες αιώνων η ανδρεία».

            Ο Υψηλάντης σε μια διακήρυξή του καταλήγει: «Το στήθος κάθε έλληνος ας γίνει δεύτερον Μεσολόγγι». Ο καθηγητής της Ιστορίας ακαδημαϊκός, Σωκράτης Κουγέας, με λίγα λόγια προσδιορίζει με ακρίβεια τον αντίκτυπο από τον ηρωϊσμο των εξοδιτών: «Ο χαλασμός του Μεσολογγίου γίνεται ο οικοδόμος της Ελλάδας. Εις το φρόνημα και το παράδειγμα της πόλεως ταύτης, χρεωστεί η Ελλάς την σωτηρίαν της».

            Κυρίες και κύριοι

            Το θέμα του αντίκτυπου της Εξόδου είναι πολύπλευρο και πολυδιάστατο. Κι ούτε μπορούμε να το δούμε αυτόνομα ή ξεχωριστά από το γενικότερο κλίμα της εποχής...

            Το μόνο με το οποίο μπορώ να τελειώσω, είναι να πω, πως κάποτε ο ηρωϊσμός νικάει το θάνατο όπως στην Έξοδο.

                                    Σας Ευχαριστώ,

Διαβάστε περισσότερα