Roundup: Δολοφονεί και τις μέλισσες

Η αυξημένη θνησιμότητα των αποικιών μελισσών παγκοσμίως έχει αποδοθεί σε διάφορους παράγοντες, αλλά ακόμη δεν έχει αποδειχτεί από που προέρχεται συγκεκριμένα. 

Το ζιζανιοκτόνο glyphosate, όπως ισχυρίζεται η εταιρεία είναι αβλαβές για τα ζώα, συμπεριλαμβανομένων των μελισσών, επειδή στοχεύει και καταπολεμά ένα ένζυμο που απαντάται μόνο σε φυτά και μικροοργανισμούς. 

Ωστόσο, οι μέλισσες βασίζονται σε μια εξειδικευμένη λειτουργία μικροοργανισμών του εντέρου που ωφελεί την ανάπτυξή τους και παρέχει άμυνα κατά των παθογόνων παραγόντων. Τα περισσότερα βακτήρια εντέρων των μελισσών περιέχουν το ένζυμο το οποίο σκοτώνει το glyphosate, αλλά αυτά ποικίλλουν ανάλογα με το εάν ευαίσθητα και, αντίστοιχα, αν έχουν αντοχή απέναντι στο glyphosate. 

Η έκθεση των μελισσών στο glyphosate διαταράσσει την φυσιολογική ζωή τους και αυξάνει την ευαισθησία τους σε λοιμώξεις από παθογόνα περιστατικά. Η κατανόηση του τρόπου με τον οποίο το glyphosate έχει αντίκτυπο στις αποικίες των μελισσών και στην υγεία τους θα βοηθήσει να διασαφηνιστεί ο πιθανός ρόλος αυτού του χημικού στην μείωση των πληθυσμών. 

Δεν πέρασαν πολλές ημέρες που ένα αμερικανικό δικαστήριο επιδίκασε 289 εκατομμύρια δολάρια σε αντίδικο της Bayer AG Monsanto για το glyphosate που περιέχεται στο Roundup, προκαλώντας του θανατηφόρο  καρκίνο. Τώρα, μια νέα έκθεση από την PNAS και υποστηρίζει ότι το glyphosate μπορεί να σκοτώνει έμμεσα και τις μέλισσες σε όλο τον κόσμο, μια απειλή που θα μπορούσε ενδεχομένως να επιφέρει θανάσιμο χτύπημα στην παγκόσμια οικονομία, εκτός από την οικολογική καταστροφή. 

Η έρευνα από το Πανεπιστήμιο του Τέξας στο Ώστιν δείχνει ότι οι μέλισσες που εκτίθενται σε glyphosate, το δραστικό συστατικό του Roundup, χάνουν κρίσιμα βακτήρια στο έντερο τους και είναι πιο επιρρεπής σε μόλυνση και θάνατο από επιβλαβή βακτήρια. 

Η έκθεση με τίτλο "Η γλυφοσάτη διαταράσσει τον μικροβιακό ιστό των μελισσών" δημοσιεύθηκε στην Εθνική Ακαδημία Επιστημών των Ηνωμένων Πολιτειών (PNAS) στις 24 Σεπτεμβρίου. 

Παρέχει αρκετές αποδείξεις ότι η γλυφοσάτη μπορεί να θεωρηθεί ως σημαντικός παράγοντας στην ταχεία μείωση των μελισσών σε όλο τον κόσμο, γνωστή και ως Διαταραχή κατάρρευσης αποικιών (CCD), φαινόμενο που συμβαίνει όταν η πλειοψηφία των εργαζόμενων μελισσών σε μια αποικία εξαφανιστεί και αφήσει πίσω της τη βασίλισσα. 

"Χρειαζόμαστε καλύτερες οδηγίες για τη χρήση glyphosate, ειδικά όσον αφορά την έκθεση σε μέλισσες, διότι τώρα οι οδηγίες δεν μας λένε καθαρά ότι οι μέλισσες δεν βλάπτονται από το ζιζανιοκτόνο", δήλωσε ο Erick Motta, ο μεταπτυχιακός φοιτητής που διεξήγαγε την έρευνα μαζί με την καθηγήτρια Nancy Moran. 

"Η μελέτη μας δείχνει ότι δεν είναι αλήθεια πως οι μέλισσες δεν επηρεάζονται." Το UT News του Πανεπιστημίου του Τέξας στο Όστιν απέδειξε ότι η glyphosate παρεμποδίζει ένα σημαντικό ένζυμο που απαντάται στα φυτά και τους μικροοργανισμούς, αλλά όχι στα ζώα. Από καιρό θεωρείται ότι είναι μη τοξικό στα ζώα, συμπεριλαμβανομένων των ανθρώπων και των μελισσών. Ωστόσο, η τελευταία μελέτη αποκαλύπτει ότι μεταβάλλοντας το μικροβιοκτόνο του εντέρου - το οικοσύστημα των βακτηριδίων που ζουν στην πεπτική οδό της μέλισσας, συμπεριλαμβανομένων εκείνων που την προστατεύουν από τα επιβλαβή βακτήρια - το glyphosate θέτει σε κίνδυνο την ικανότητά του βακτηρίου να καταπολεμά τις λοιμώξεις. 

Για τη μελέτη αυτή, οι επιστήμονες εξέθεσαν μέλισσες σε  glyphosate αλλά σε φυσιολογικά επίπεδα  σε αγροκτήματα. Ζωγράφιζαν τις πλάτες των μελισσών με χρωματιστές κουκκίδες, ώστε να μπορούν να εντοπιστούν και αργότερα να ανακτηθούν. 

Τρεις μέρες αργότερα, είδαν ότι οι μέλισσες που εκτέθηκαν σε glyphosate υπέστησαν σημαντική απώλεια βακτηρίων στα έντερά τους και ήταν πιο ευαίσθητες σε μόλυνση και θάνατο από επιβλαβή βακτήρια. 

Τον τελευταίο καιρό, οι μελισσοκόμοι των ανέφεραν τεράστια απώλεια μελισσών. Εκατομμύρια μέλισσες εξαφανίστηκαν μυστηριωδώς, αφήνοντας τα αγροκτήματα με λιγότερους επικονιαστές για καλλιέργειες. Οι υπάλληλοι έχουν μπερδευτεί, και τα μέσα ενημέρωσης έχουν σχετικά με την κατάρρευση του πληθυσμού των μελισσών. 

Οι εξηγήσεις για το φαινόμενο περιλάμβαναν έκθεση σε φυτοφάρμακα ή αντιβιοτικά, απώλεια ενδιαιτημάτων και βακτηριακές λοιμώξεις. Η τελευταία μελέτη προσθέτει τώρα ζιζανιοκτόνα στον κατάλογο ως πιθανό παράγοντα που συμβάλλει στη μείωση. 

"Δεν είναι το μόνο πράγμα που προκαλεί όλους αυτούς τους θανάτους μελισσών, αλλά είναι σίγουρα κάτι που πρέπει να ανησυχούν οι άνθρωποι γιατί το glyphosate χρησιμοποιείται παντού", δήλωσε ο Motta. Και αυτό, πιστεύουν οι ερευνητές, αποδεικνύει ότι το glyphosate μπορεί να συμβάλλει στην εξαφάνιση των μελισσών σε όλο τον κόσμο. 

Η μέλισσα της δύσης είναι το κορυφαίο είδος επικονιαστών στον κόσμο, έχει μεγάλη ζήτηση για τις υπηρεσίες της στον τομέα των φρούτων, καρπών με κέλυφος και λαχανικών Μεταξύ των ξηρών καρπών, οι καλλιεργητές αμυγδάλων έχουν τη μεγαλύτερη ανάγκη για επικονίαση μελισσών. 

Η μόλυνση μελισσών ανέρχεται σε ζημιές 15 δισεκατομμύρια δολάρια για την αμερικανική γεωργία. Οποιαδήποτε απότομη μεταβολή των παγκόσμιων πληθυσμών μελισσών θα μπορούσε να επηρεάσει τη βιομηχανία βοείου κρέατος και γαλακτοκομικών προϊόντων. 

Οι μέλισσες επικονιάζουν τριφύλλι, σανό και άλλες καλλιέργειες ζωοτροφών. Καθώς ο πληθυσμός των μελισσών μειώνεται, αυξάνει το κόστος των πρώτων υλών. Αυτό επιβάλλει αύξηση στις τιμές του βοείου κρέατος και του γάλακτος στις αγορές και τελικά βλάπτει τον αμερικανό καταναλωτή. Αυτό θα μπορούσε να οδηγήσει στη συνέχεια σε αυξημένες εισαγωγές προϊόντων από ξένες χώρες όπου οι πληθυσμοί των μελισσών είναι υγιείς, αυξάνοντας περαιτέρω το εμπορικό έλλειμμα. 

Διαβάστε περισσότερα

Αλμπέρ Καμύ: Η ουσία των ανθρώπινων σχέσεων

Καταρχάς, ας κάνουμε μία μικρή εισαγωγή στη φιλοσοφία του Αλμπέρ Καμύ (παρότι ο ίδιος σε καμία περίπτωση δεν θα αυτοαποκαλούνταν φιλόσοφος, αλλά καλλιτέχνης). Έχουμε να κάνουμε με τον «πιο ευγενικό, τον πιο πράο, τον πιο καλοσυνάτο άνθρωπο του κόσμου. Τον ονειροπόλο, τον ευαίσθητο, τον ποιητή, τον φιλόσοφο, που βρήκε ευθύς τον δρόμο της καρδιάς μας…», όπως τον χαρακτήρισε η Λητώ Κατακουζηνού όταν τον γνώρισε. Προκαλούν σίγουρα ευχάριστη εντύπωση οι εν λόγω χαρακτηρισμοί για τον άνθρωπο που έγραψε τον «Επαναστατημένο Άνθρωπο», και που ανέδειξε την ελευθερία ως το αιθέριο έλαιο της ανθρώπινης ύπαρξης.
Συγγραφέας, ηθοποιός, σκηνοθέτης, φιλόσοφος, πολιτικοποιημένος (με ουσιαστικό τρόπο), ο Καμύ αποτελεί σίγουρα ένα από τα μεγαλύτερα πνεύματα του 20ου αιώνα. Άφησε πίσω του αριστουργήματα, μεταξύ των οποίων είναι ο «Ξένος», η «Πανούκλα» και η «Πτώση», και με κάθε του έργο κλόνισε κάθε λογής στερεότυπα, είτε προσωπικού είτε κοινωνικού επιπέδου – ή, μάλλον, και των δύο ταυτοχρόνως. Η επαφή με τα έργα του θέτουν τον αναγνώστη αντιμέτωπο με προσωπεία και είδωλα του εαυτού του, τον αναγκάζουν να αντικρίσει κατάματα την υποκρισία του, μέσα από τα κύματα ειλικρίνειας με τα οποία λούζει ο Αλμπέρ κάθε γράμμα, λέξη και παράγραφό του.

Τώρα θα έρθουμε σε επαφή με ένα από τα πιο σημαντικά και ενδιαφέροντα αποφθέγματά του, και θα επενδύσουμε πάνω σε αυτό:
«Μην περπατάς πίσω μου· δεν πρόκειται να ηγηθώ. Μην περπατάς μπροστά μου· δεν πρόκειται να ακολουθήσω. Απλώς περπάτα δίπλα μου, σαν φίλος μου».
Πόσο ιδιαίτερη και πρωτάκουστη σκέψη σε μία εποχή όπου οι διαπροσωπικές σχέσεις έχουν καταντήσει ολότελα σχέσεις εξουσίας, χρηστικότητας, επαγγελματικού ενδιαφέροντος και «συγγενικής αδιαφορίας».
Σε μία εποχή σαν τη δική μας, όπου η προσωπική επαφή είναι εξολοκλήρου επιφανειακή και συσχετισμένη με ένα πυραμιδικά συστήματα δύναμης και επιρροής. Στην εποχή που βοηθάς για να βοηθηθείς, που δίνεις για να λάβεις, που θέλεις για να σε θέλουν και που είσαι για να είναι.
Όλοι λίγο πολύ φαντασιωνόμαστε την εξουσία· άλλοι λιγότερο, άλλοι περισσότερο. Όχι φυσικά την εξουσία πάνω στον εαυτό μας ―κάτι που κατάντησε να μας είναι τόσο σκοτεινό και άγνωστο― αλλά την εξουσία πάνω σε πρόσωπα, καταστάσεις και συνθήκες της εξωτερικής μας πραγματικότητας. Κατά κάποιο τρόπο, έχουμε φτάσει στο σημείο να συσχετιζόμαστε και να αυτοπροσδιοριζόμαστε εντός της ζωής μας μέσω της επιρροής που ασκούμε, μέσω της δυνατότητάς μας δηλαδή να επιβάλλουμε τα θέλω μας και να καλύψουμε τις επιθυμίες μας. «Είμαι αυτός που είμαι επειδή επιβάλλω το θέλω μου»· ιδού η πιο ηχηρή άποψη του σύγχρονου εγώ, που πλάθεται και δίνει μορφή στον εαυτό του χάρις στον πηλό της καταπίεσης και της παρέμβασης. Όπως ανέφερε και ο Νίτσε: «Η ζωή η ίδια είναι θέληση για δύναμη».
Ο Φρίντριχ φυσικά, με το απαράμιλλη ψυχική ευαισθησία του, απλώς αντιλήφθηκε αυτή την αρρώστια της ανθρώπινης ψυχής και την παρουσίασε, σε καμία περίπτωση όμως δεν την υποστήριξε ― ή μάλλον, πράγματι την «υποστήριξε», αλλά σε ένα πλαίσιο που δύσκολα αντιλαμβανόμαστε με τον τρόπο που έχουμε μάθει να σκεφτόμαστε.
Ο Ζαρατούστρα του κηρύσσει την εξουσία πάνω στον εαυτό μας, τον αγώνα ενάντια στις αυτοκαταστροφικές τάσεις μας, τη μάχη της προσωπικής χαράς κατά της αρρώστιας ― ο Νίτσε ήταν καθολικά υποκειμενικός και όλη του η φιλοσοφία «χορεύει» μέσα στα έγκατα του πιο προσωπικού μας «είναι».
Αν την πάρουμε από εκεί, από τη φυσική της θέση, και την εφαρμόσουμε σε συλλογικό/κοινωνικό επίπεδο, όπως αυτό των διαπροσωπικών σχέσεων, τα αποτελέσματα θα είναι καταστροφικά. Γι’ αυτό πολλοί και τον παρερμήνευσαν και του κόλλησαν μέχρι και τη ταμπέλα του «ναζιστή». Είμαστε λοιπόν σε θέση να πούμε όχι στην ―παραδόξως, εθελημένη― υποταγή των άλλων στο εγώ μας;
Οι περισσότεροι άνθρωποι σήμερα είναι χαμένοι, μπλοκαρισμένοι, μετέωροι, άγνωστοι ως προς τον εαυτό τους, κι ως εκ τούτου μία ζωή ψάχνουν για δασκάλους, για σοφούς και για αυθεντίες. Έχουμε άραγε την απαραίτητη δύναμη να αντισταθούμε στον πειρασμό αυτής της υποτιθέμενης εξουσίας πάνω στους άλλους; Να πούμε όχι στα παρακάλια τους και να γελάσουμε μπροστά στα προσκυνήματά τους; Έχουμε τη δύναμη να είμαστε κύριοι του εαυτού μας;
Επενδύοντας πάνω στη τελευταία παράγραφο της προηγούμενης ενότητας, είμαστε σε θέση να παρατηρήσουμε το χάος, καθώς και τη ―μη εποικοδομητική― σύγχυση, ως το πιο χαρακτηριστικό γνώρισμα της συντριπτικής πλειοψηφίας της σημερινής κοινωνίας. Παντού άνθρωποι χαμένοι, σε ένα ατελείωτο κυνήγι νοήματος, σε διαρκή αναζήτηση ενός «ανώτερου» και «αληθινού» εαυτού, που ψάχνουν με τρεμάμενα πόδια και απαράμιλλο άγχος τη θέση τους μέσα σε αυτόν τον κόσμο. Άνθρωποι που δεν ξέρουν τι είναι, και που αντί να επωφεληθούν της άγνοιάς τους, καταφέρνουν να μετατρέψουν αυτό το μοναδικό εργαλείο της συνείδησης στη γκιλοτίνα που αποκεφαλίζει καθημερινά το «είναι» τους.

«Το νόημα της ζωής είναι απλώς να είσαι ζωντανός. Είναι τόσο καθαρό και τόσο αυτονόητο και τόσο απλό. Αλλά, παρόλα αυτά, όλοι τρέχουν τριγύρω μέσα στον πανικό, λες και χρειάζεται να επιτύχουν κάτι πέρα από αυτό που είναι».
Αυτό είναι ένα απόφθεγμα του Άλαν Γουάτς, ενός σπουδαίου δυτικού φιλοσόφου του εικοστού αιώνα, που «μετέφρασε» αποτελεσματικά στο πλαίσιο σκέψης του δυτικού ανθρώπου μερικές από τις σημαντικότερες ιδέες και έννοιες της Ανατολίτικης φιλοσοφίας (κυρίως από τον χώρο του Ζεν και του Ταοϊσμού). Προφανώς και δεν έχουμε να κάνουμε με μία ολοκληρωτική εκμηδένιση της ζωής, δεν εννοεί απλώς ο Γουάτς πως: «Τίποτα δεν υπάρχει, δεν είσαι τίποτα, άραξε…».
Aυτή η ακραία κυνική (με τον σύγχρονο ορισμό του «κυνικού»), αυτή η ηλιθιωδώς σκεπτικιστική άποψη για τη ζωή, προφανώς και δεν οδηγεί πουθενά. Δεν υπάρχει λόγος να εξοστρακιστεί κάθε νόημα από τη ζωή και την ύπαρξη, αλλά το πρόβλημα είναι πως έχουμε αρπάξει με μανία το «είναι» μας με λύσσα, και προσπαθούμε ξεζουμίζοντάς το να αντλήσουμε από αυτό ολόκληρους ωκεανούς υποτιθέμενης «αξίας» και «ουσίας».
Ψάχνουμε τον Θεό, το «μυστικό», τον «ανώτερο εαυτό» μας, τον «Πλατωνικό Έρωτα», τον «Ιδεατό Κόσμο», την ανυπέρβλητη σοφία, κι άλλες λοιπές μπούρδες που απορρέουν είτε από αστεία βιβλία αυτοβοήθειας, είτε από καταστροφικά θρησκευτικά δόγματα που απευθύνονται σε ανθρώπους που έχουν πνευματικότητα αμοιβάδας και τσεκαρισμένη ολόκληρη τη λίστα των σύγχρονων ψυχικών νοσημάτων. Όλοι ξεχάσαμε το μέτρο. Δεν χρειάζεται να είναι η ζωή ανούσια για να μη σε βασανίζει, και δεν χρειάζεται να υπάρχει Θεός που να σε κρίνει για να έχεις αξία. Υπάρχει αρκετή ομορφιά, αρκετή χαρά, λύπη (όχι, δε χρειάζεται να τη ξορκίζουμε τη λύπη) και μπόλικα πράγματα να είσαι και να πράττεις. Το να «είναι κανείς αυτό που είναι», το να σκαλίζει δειλά―δειλά το γλυπτό του «είναι» του – αυτό όχι απλώς αρκεί, αλλά είναι μοναδικό.
Και μόνο έτσι κάποιος μπορεί να ξεφύγει από τη φυλακή των ανθρώπων του. Μόνο έτσι κάποιος παύει να είναι υπόδουλος, αλλά ίσος με τους γύρω του. Μόνο έτσι δύναται να γίνει φίλος.
«Απλώς περπάτα δίπλα μου, σαν φίλος μου»
Κάπως έτσι φτάνουμε στο τελευταίο σκέλος του αποφθέγματος του Καμύ. Η ιδέα του φίλου έχει συζητηθεί πολλάκις από τεράστιους στοχαστές (π.χ. Αριστοτέλης, Νίτσε), όμως εδώ ο Αλμπέρ τη χρησιμοποιεί στην πιο ελεύθερη μορφή της.
Ο φίλος για τον Καμύ είναι πρωτίστως ελεύθερος. Ελεύθερος από την εξωγενή εξουσία πάνω στους άλλους και την ενδογενή υποδούλωση του εγώ του στους άλλους. Δεν διατάζει και δεν υπακούει· είναι επαναστάτης, με όλη τη σημασία της λέξεως – σε κάθε λέξη του ζευγαρώνει φυσικά το μεγαλύτερο Ναι και το μεγαλύτερο Όχι. Δεν αποδέχεται, μα δεν αρνείται κιόλας. Απλώς είναι. Όπως είπε ο Διογένης της Σινώπης στον Μέγα Αλέξανδρο, όταν ο φοβερός κατακτητής προσφέρθηκε να ικανοποιήσει οποιαδήποτε επιθυμία του:
«Φύγε απλώς από μπροστά μου, μου κρύβεις τον ήλιο»
Δεν μπορεί να περπατήσει μπροστά σου, γιατί δεν βρίσκει λόγο να σου κρύψει τον ήλιο. Δεν μπορεί να περπατήσει πίσω σου, γιατί του κρύβεις εσύ τον ήλιο. Δίπλα σου, κοντά σου, μαζί σου, αυτή μονάχα είναι η θέση που ξέρει, η μόνη που δεν νιώθει άβολα, η μόνη συνθήκη στην οποία αυτός δύναται να είναι ο εαυτός του και η μόνη στην οποία εσύ είσαι ο εαυτός σου.
Η έννοια της «φιλίας» ωστόσο έχει «βιαστεί» νοηματικά από τη σύγχρονη κοινωνία, μέχρι που στο πλαίσιο των συναισθηματικών σχέσεων αποτελεί πλέον προσβολή. Ο άνθρωπος έφτασε να ακούει τον σύντροφό του να τον αποκαλεί «φίλο» και να αισθάνεται άβολα, λες και μειώνεται η υπόστασή του εντός της σχέσης, μιας και νιώθει ότι υποβιβάζεται το συναισθηματικό επίπεδό της. Έχουμε πιστέψει σε έναν τόσο αρρωστημένο, ιδεατό και ενστικτώδη έρωτα, μέσα στον οποίο δεν υπάρχει χώρος για τον σεβασμό και την ουσιώδη επικοινωνία, για τη βαθιά κατανόηση και ειλικρινή επαφή που προσφέρει η φιλία.
«Δεν είναι η έλλειψη αγάπης, αλλά η έλλειψη φιλίας που κάνουν τους γάμους αποτυχημένους» Νίτσε
Είναι όμως πολύ εύκολο να μπερδευτούμε με όλες αυτές τις έννοιες και τους ορισμούς και να χάσουμε το νόημα. Ο Αλμπέρ Καμύ όμως είναι αφοπλιστικά απλός και δεν μας αφήνει περιθώρια να δουλεύουμε τον εαυτό μας (παρότι φυσικά μπορούμε να το κάνουμε, το δικαίωμα στη βλακεία είναι από τα πιο θεμελιώδη δικαιώματα του ανθρώπου).
Μην ψάχνεις δούλους. Μη ζητάς δασκάλους. Δεν υπάρχουν ― στη καλύτερη των περιπτώσεων να καταντήσεις εσύ δούλος του εγώ σου ή φαντασμένος δάσκαλος μερικών ανίδεων.
Να είσαι ο εαυτός σου, και να είσαι απλώς αυτός που είσαι με τους άλλους. Αυτή είναι η ουσία των ανθρώπινων σχέσεων.

Διαβάστε περισσότερα

Τα εξώφυλλα του… Στάλινγκραντ!!! Όταν το “ΤΙΜΕ” αποκαλούσε τον Στάλιν… «Σωτήρα του Δυτικού πολιτισμού»

Στις 4 Ιανουαρίου του 1943, το περιοδικό «ΤΙΜΕ», κυκλοφόρησε έχοντας στο εξώφυλλό του τη μορφή του ηγέτη της Σοβιετικής Ένωσης, Ιωσήφ Στάλιν. Ήταν αφιερωμένο σ’ αυτόν σαν “Άνθρωπος της χρονιάς 1942”.

Μάνος Δούκας

Σαν σήμερα, στις 4 Ιανουαρίου του 1943, πριν 76 χρόνια, το γνωστό περιοδικό «ΤΙΜΕ», κυκλοφόρησε έχοντας στο εξώφυλλό του τη μορφή του ηγέτη της Σοβιετικής Ένωσης, Ιωσήφ Στάλιν. Ήταν αφιερωμένο σ’ αυτόν σαν “Άνθρωπος της χρονιάς 1942”. Ένα εξώφυλλο με μια ωραία εικόνα του σοβιετικού ηγέτη κι ένα συνοδευτικό κείμενο γεμάτο αναφορές και συνειρμούς που θα έκαναν τους σημερινούς «ιστορικούς» και«δημοσιολόγους» της θεωρίας των δύο άκρων να κοκκινίζουν από αντικομουνιστική κι αντισοβιετική ιερή μανία εναντίον του περιοδικού. Μέχρι και “Σωτήρα του Δυτικού πολιτισμού” τον αποκαλούσαν.

Όχι. Δεν είχε “κολλήσει” προσωπολατρία το περιοδικό. Ούτε είχε αρχίσει να αλληθωρίζει φιλοσοβιετικά.
Το κλίμα στην παγκόσμια κοινή γνώμη
Ήταν τότε που όλη η ανθρωπότητα είχε μείνει με κομμένη την ανάσα μπροστά στην επική άμυνα και αντεπίθεση της ΕΣΣΔ απέναντι στο Χίτλερ. Ήταν μέχρι εκείνη τη στιγμή, ο Χίτλερ προχωρούσε παντού ακάθεκτος. Κατάπινε χώρες – ακόμα και υπερδυνάμεις σαν τη Γαλλία –  με μια χαψιά. Είχε προχωρήσει μέσα στην ΕΣΣΔ, μέχρι τα πρόθυρα της Μόσχας, του Λένινγκραντ και του Στάλιγκραντ και του Καυκάσου, σ’ όλο το τεράστιο ανατολικό μέτωπο.
Ο κόσμος ήταν παγωμένος και ανήσυχος. Απλοί άνθρωποι και ηγέτες της αντιχιτλερικής συμμαχίας, περίμεναν με ανυπομονησία μια κάποια νίκη. Κι αυτή πιά την περίμεναν από τον κόκκινο στρατό. Αφού το ανατολικό μέτωπο ήταν εκεί που φαινόταν από τότε ότι κρίνεται ο πόλεμος. Από τη μάχη της Μόσχας, που ο κόκκινος στρατός έδειξε πρώτη φορά τα δόντια του, αλλά τίποτα δεν είχε κριθεί ακόμα. Από τις δυνάμεις που ήταν αντιμέτωπες. Από το ότι οι Γερμανοί είχαν στην ανατολή το 75% του στρατού τους.
Μη ξεχνάμε ότι στη Δύση, πριν το 1941, οι ηγέτες κι οι μυστικές υπηρεσίες, «μπουκωμένες» από τις προπαγάνδες των αντισοβιετικών κάθε είδους (Γκαίμπελς, Τρότσκι, Χέρστ, κλπ) , πίστευαν ότι η ΕΣΣΔ θα αντέξει την επίθεση του Χίτλερ μερικές μόνο εβδομάδες, όπως ισχυριζόταν κι ο ίδιος Χίτλερ. Ότι μόλις ξεκινήσει η επίθεση οι λαοί κι οι εθνότητες της ΕΣΣΔ θα αποσχιστούν από την ΕΣΣΔ. Ότι κάποιο πραξικόπημα θα ανατρέψει το Στάλιν (αυτό που ετοίμαζε η Γκεστάπο με τους τροτσκιστές) και θα γίνει στη Ρωσία κυβέρνηση φιλοχιτλερική. Ότι η οικονομία δεν θα αντέξει. Κι ότι ο στρατός είναι «διαλυμένος» και χωρίς ικανή ηγεσία, λόγω των λεγόμενων «εκκαθαρίσεων του 1936».
Και μετά διαψεύστηκαν οικτρά. Διαψεύστηκαν ως προς την αντοχή της ΕΣΣΔ, ως προς τις δυνατότητες της οικονομίας της, ως προς την ενότητα και την ομοψυχία του λαού της στην υπεράσπιση της σοσιαλιστικής πατρίδας.
«Και μετά οι λαοί αποκτήσανε Στάλιγκραντ” (Φ. Αγγουλές).
Η μάχη του Στάλιγκραντ είχε αρχίσει στα τέλη Ιούνη του 1942.
Στο ΤΙΜΕ, είχαν “σοβιετικό” εξώφυλλο και τον προηγούμενο μήνα (14 Δεκεμβρίου του 1942), που ήταν αφιέρωμα – σε ποιόν άλλον – στον Ζούκωφ.

Η επιλογή τους δικαιώθηκε όταν 5 μέρες μετά την κυκλοφορία του περιοδικού (στις 19/11/1942) ξεκίνησε η μεγάλη αντεπίθεση του κόκκινου στρατού, από βορά και νότο του μετώπου του Στάλιγκραντ,  που οδήγησε στην περικύκλωση της Γερμανικής στρατιάς του Φ. Πάουλους κι όλος ο κόσμος περίμενε την παράδοσή τους ή την όποια άλλη πιθανή εξέλιξη.
Με την είσοδο της νέας χρονιάς, στις 4 Ιανουαρίου 1943, (όπως είδαμε), το περιοδικό ανακήρυξε τον Στάλιν άνθρωπο της χρονιάς 1942. Πριν βγει ο μήνας, η στρατιά του Φον Πάουλους είχε παραδοθεί. Το γόητρο και το περίφημο «αήττητο» της Γερμανικής Βέρμαχτ είχε γίνει κουρέλια.
Στις 22 Φεβρουαρίου 1943, πάλι το ΤΙΜΕ είχε πρωτοσέλιδο τον σοβιετικό στρατιωτικό F. Golikov, διευθυντή της υπηρεσίας πληροφοριών του σοβιετικού στρατού και τίτλο « πόσα ποτάμια πρέπει να περάσει ο κόκκινος στρατός», προαναγγέλλοντας επί της ουσίας την επική επέλαση του κόκκινου στρατού από τη Μόσχα και το Στάλιγκραντ μέχρι το Βερολίνο. Πράγματι, χρειάστηκαν πολλές διαβάσεις μεγάλων ποταμών στον κόκκινο στρατό, μέχρι να μπει στο Βερολίνο.

Έλεγε το άρθρο του ΤΙΜΕ, με αφορμή την αρχή της κούρσας του κόκκινου στρατού να σπρώξει τους ναζί έξω από τα σοβιετικά σύνορα : «Ήταν δύσκολο να κατανοήσουμε ποιες νέες νίκες θα φαινόταν δυνατές στο τέλος της περασμένης εβδομάδας. Αυτή η περασμένη εβδομάδα ήταν η  πιο ευτυχισμένη εβδομάδα του πολέμου για το στρατό της Ρωσίας. Οι θρίαμβοι της εβδομάδας ήταν φοβεροί. Νέες δυνατότητες ξεδιπλώθηκαν, οι οποίες πριν από ένα μήνα θα φαινόταν μάλλον αποκυήματα αισιόδοξης φαντασίας». Πίσω από τον σοβιετικό αξιωματούχο έχουν σχεδιαστεί οι αιχμές των σοβιετικών αντεπιθέσεων για την απώθηση των εχθρών Αντίστοιχο εξώφυλλο είχε το LIFE, κι ήταν ολόκληρο αφιερωμένο στην ΕΣΣΔ, στις 29 Μαρτίου 1943. Πάλι με τη φωτογραφία του Στάλιν.

Τέσσερεις μήνες με εξώφυλλα παρμένα από το ανατολικό μέτωπο.
Παγκόσμια ανακούφιση και αναγνώριση
Το εξώφυλλο αυτό λοιπόν με τον “άνθρωπο της χρονιάς Στάλιν”, ήταν ουσιαστικά ένα “ουφ” ανακούφισης, της παγκόσμιας κοινής γνώμης, που αντιλαμβανόταν ή ένοιωθε απλώς τη στροφή του πολέμου. Ένοιωθε τη νίκη των συμμάχων. Ένοιωθε ότι ο πόλεμος από κει και πέρα θα γύριζε ανάποδα. Ότι από δω και πέρα αρχίζει το κυνήγι των ναζί μέχρι το Βερολίνο. Θαύμαζε τον ηρωισμό, την αντοχή και τις δυνατότητες της σοβιετικής οικονομίας. Τιμούσε τα εκατομμύρια των νεκρών. Αλλά ταυτόχρονα αναγνώριζε ότι μέχρι εκείνη τη στιγμή η ΕΣΣΔ πολεμάει μόνη της για λογαριασμό όλου του κόσμου. Αυτό εξέφραζε ολοκάθαρα και η εκτίμηση για το Στάλιν: “Στάλιν: ο σωτήρας του Δυτικού πολιτισμού”.
Ίσως λίγοι διορατικοί μπορούσαν τότε να φανταστούν τι θα έγραφε το ΤΙΜΕ μερικά χρόνια αργότερα (μετά το 1945). Κι ακόμα λιγότεροι ότι θα υπήρχαν κάποιοι που θα τολμούσαν να αποπειραθούν να διαστρεβλώσουν την ιστορία του Β’ παγκοσμίου πολέμου και να εξισώσουν τον Χίτλερ με το Στάλιν και τον ναζισμό με τον κομμουνισμό.
Ας ξαναδιαβάσουν λοιπόν τα δικά τους γραπτά, όπως έχουν αποτυπωθεί στην ιστορία με ανεξίτηλα γράμματα.
Το περιοδικό ΤΙΜΕ, είχε κι άλλες φορές στο εξώφυλλο τον Στάλιν ή άλλους σοβιετικούς ηγέτες του στρατού (π.χ. το στρατάρχη του πυροβολικού Βορονόφ). Παραθέτω παρακάτω μερικά τέτοια παραδείγματα, ασχολίαστα.

Διαβάστε περισσότερα

Η παρενόχληση και ο εκφοβισμός στον χώρο εργασίας βλάπτουν σοβαρά την υγεία: το φαινόμενο του mobbing σε δομές υγείας

• 54
• 0
• 
  
• 
  

Εισαγωγή, μετάφραση και επίλογος: Χριστοδούλου Πάνος*

Με την εξέλιξη της ψυχολογίας και των μέσων δικτύωσης έχει έρθει στην επιφάνεια πλέον το φαινόμενο της εργασιακής παρενόχλησης (mobbing). Για τους επαγγελματίες υγείας, και κυρίως τους φοιτητές Ιατρικής και τους Ειδικευόμενους, η ειρωνεία, ο εξευτελισμός και η καταπάτηση των εργασιακών τους δικαιωμάτων είναι κοινή πρακτική στην Ελλάδα. Ο κάθε κομπλεξικός μεγαλύτερος γιατρός θεωρεί σωστό να βγάζει τα απωθημένα του στους νεότερους συναδέλφους του, βαφτίζοντας το εκπαίδευση. Όχι μόνο όμως δεν είναι εκπαίδευση, όχι μόνο δημιουργεί προβλήματα στους νέους συναδέλφους αλλά όπως δείχνει το ακόλουθο άρθρο ‘TAUGHT BY HUMILIATION’: WHEN SENIOR DOCTORS BULLY JUNIOR DOCTORS PEOPLE Die, των Johanna Westbrook και  Neroli Sunderland, το οποίο μεταφράζεται, οδηγεί σε επιπτώσεις στην ποιότητα της παρεχόμενης φροντίδας.

Διδασκαλία μέσω εξευτελισμού: όταν οι παλαιότεροι γιατροί τραμπουκίζουν τους νεώτερους, οι ασθενείς πεθαίνουν
Ο εκφοβισμός και η παρενόχληση των γιατρών και των νοσοκόμων από τους συναδέλφους τους είναι συνήθης πρακτική στο αυστραλιανό σύστημα υγειονομικής περίθαλψης – και πρόσφατη  έρευνα από τις ΗΠΑ δείχνει ότι οι συνέπειες για τους ασθενείς θα μπορούσαν να είναι θανατηφόρες.
Το προηγούμενο διάστημα, το επιστημονικό περιοδικό Medical Journey of Australia  υπογράμμισε ότι περίπου το 25.5% από τους γιατρούς και τους νοσηλευτές στην Αυστραλία έχουν εκφοβισθεί, υφίστανται διακρίσεις ή παρενοχλούνται στην εργασία.
Κατάθλιψη των ιατρών και θάνατοι των ασθενών  
Ο εκφοβισμός στο χώρο εργασίας στα νοσοκομεία έχει αποδειχθεί ότι προκαλεί κατάθλιψη, άγχος και κόπωση μεταξύ των εργαζομένων στον τομέα της υγείας. Μπορεί επίσης να μειώσει την απόδοση και τα επίπεδα αυτοεκτίμηση. Αυτά τα συμπτώματα, μαζί με το άγχος και το χαμηλό ποσοστό ικανοποίησης του προσωπικού στην εργασία, οδηγούν σε υψηλότερα ποσοστά απόσυρσης, επηρεάζοντας τη συνέχεια της φροντίδας των ασθενών και αυξάνοντας το φόρτο εργασίας σε ήδη υπερβολικά τεταμένες κλινικές και τμημάτων.
Ενώ δεν υπάρχουν στοιχεία από την Αυστραλία, μια έρευνα από προσωπικό από περισσότερα από 100 νοσοκομεία των Ηνωμένων Πολιτειών  προσφέρει ενδείξεις σχετικά με τον αντίκτυπο του mobying  σε δομές υγείας. Περισσότερο από τα δύο τρίτα (71%) των ερωτηθέντων – κυρίως νοσηλευτές και γιατροί – συμφώνησαν ότι η μη επαγγελματική συμπεριφορά και η κακή επικοινωνία συνέβαλε στην πρόκληση ιατρικών λαθών. Ακόμα πιο ανησυχητικό είναι το γεγονός ότι πάνω από το ένα τέταρτο των ερωτηθέντων (27%) πίστευαν ότι η αντιεπαγγελματική συμπεριφορά είχε συμβάλει στον πρόωρο θάνατο ασθενούς.
Διδασκαλία μέσω εξευτελισμού
Η καλή επικοινωνία μεταξύ των κλινικών ομάδων έχει κεντρική σημασία για την ασφαλή ιατρική κάλυψη των ασθενών. Όταν τα μέλη της ομάδας αισθάνονται ότι δεν μπορούν να μιλήσουν ελεύθερα λόγω  πιθανών  αρνητικών συνεπειών, η φροντίδα θα διακυβευτεί. Μία μελέτη έδειξε ότι οι ιατρικές ομάδες, οι οποίες υποβλήθηκαν σε αγενή αντιμετώπιση από έναν «παρατηρητή ειδικό», παρουσίασαν σημαντικά χειρότερα αποτελέσματα σε μια προσομοιωμένη κατάσταση όπου έπρεπε να διαχειριστούν ένα άρρωστο βρέφος σε σύγκριση με ομάδες που αντιμετωπίστηκαν με σεβασμό. Οι ομάδες που αντιμετώπισαν αγενή συμπεριφορά, μοιράστηκαν λιγότερες πληροφορίες μεταξύ τους και δεν ζήτησαν βοήθεια τόσο συχνά. Αυτό οδήγησε σε χειρότερα κλινικά αποτελέσματα για τους ασθενείς στην προσομοίωση.
Το παραπάνω είναι αντίστοιχο  με την εμπειρία των νέων ιατρών και των τελειόφοιτων ιατρικής στην Αυστραλία, οι οποίοι αναφέρουν ότι συνήθως «διδάσκονται μέσω εξευτελισμού» και υφίστανται κακομεταχείριση  κατά τη διάρκεια της κλινικής τους εκπαίδευσης. Οι νέοι  ιατροί υπόκεινται τακτικά σε αγένεια, εχθρότητα και επιθετικές ερωτήσεις από τους δασκάλους τους. Αυτοί είναι οι «έμπειροι σύμβουλοι» που υποτίθεται ότι οι νέοι γιατροί χρειάζεται  να πλησιάσουν για να τους βοηθήσουν να διαχειριστούν τους ασθενείς που φροντίζουν.
Πως μπορεί να αντιμετωπιστεί το φαινόμενο;
Οι συνέπειες της αντιεπαγγελματικής συμπεριφοράς των εργαζομένων στον τομέα της υγείας είναι υπερβολικά μεγάλες για να αγνοηθούν. Ωστόσο, οι δηλώσεις για «μηδενική ανοχή» για τέτοιες συμπεριφορές είναι απίθανο να επιφέρουν αλλαγές. Αντ ‘αυτού, χρειάζονται παρεμβάσεις που βασίζονται σε τεκμήρια για τη μείωση του επιπολασμού της αρνητικής συμπεριφοράς, την ελαχιστοποίηση των επιπτώσεών της στο προσωπικό και τους ασθενείς και την εγκαθίδρυση μιας νοοτροπίας ασφάλειας και σεβασμού. Η αλλαγή αυτή είναι απίστευτα δύσκολη. Δυστυχώς, υπάρχουν πολύ περιορισμένα στοιχεία σχετικά με τους τύπους παρεμβάσεων που λειτουργούν και επιφέρουν αλλαγές. Αυτή τη στιγμή αξιολογείται  μια παρέμβαση ευρείας κλίμακας, που ονομάζεται Ethos, στα νοσοκομεία του St Vincent στην Αυστραλία. Το πρόγραμμα αποσκοπεί στο να επιτρέψει και να ενδυναμώσει το προσωπικό ώστε  να εκφράζεται  όταν βλέπει ένα πρόβλημα, μέσω ενός εμπιστευτικού συστήματος ηλεκτρονικής αναφοράς. Οι εκπαιδευμένοι συνάδελφοι στη συνέχεια μεταδίδουν τις πληροφορίες πίσω στο προσωπικό που εμπλέκεται για να ενθαρρύνουν τον αυτό-προβληματισμό και τη διόρθωση. Η τετραετής αξιολόγηση θα μετρήσει πόσο αποτελεσματικό είναι αυτό το πρόγραμμα στη δημιουργία πραγματικής αλλαγής στις συμπεριφορές.
Χρειάζονται περισσότερες παρεμβάσεις στο σύνολο του συστήματος για την αντιμετώπιση του πολύπλοκου προβλήματος του εκφοβισμού και της παρενόχλησης στο σύστημα υγείας μας. Αλλά είναι σημαντικό αυτές οι παρεμβάσεις να υπόκεινται σε αυστηρές αξιολογήσεις που μετράνε τόσο τις επιδράσεις τους στις αντιεπαγγελματικές συμπεριφορές όσο και στις κλινικές εκβάσεις.
ΥΓ μετάφρασης: Το πρόβλημα λοιπόν είναι παραπάνω από σοβαρό. Και για την επίλυση του χρειάζεται να σταματήσει η ηλίθια δικαιολογία ότι όλα αυτά γίνονται για να μάθουν κάποιοι. Όλα αυτά γίνονται γιατί κάποιο ΔΕΝ είναι καλοί γιατροί και το πληρώνουν νέοι συνάδελφοι. Χρειάζεται τα σωματεία και οι διοίκησης να καταγράφουν και να αντιμετωπίζουν το φαινόμενο, προστατεύοντας τόσο την εργασία όσο και την εκπαίδευση των νέων γιατρών. Και φυσικά χρειάζεται να καταλάβουν και οι νέοι γιατροί ότι η διοίκηση και η διαχείριση της καθημερινότητας τους είναι εξίσου σημαντική με την εκπαίδευση και την εργασία τους.
Αρχικό κείμενο: Johanna Westbrook, Neroli Sunderland, 8 Νοεμβρίου ‘TAUGHT BY HUMILIATION’: WHEN SENIOR DOCTORS BULLY JUNIOR DOCTORS PEOPLE Die στο The Feed
*Ειδικευόμενος Ιατρικής Βιοπαθολογίας, MSc Διοίκησης Μονάδων Υγείας

Διαβάστε περισσότερα

Μοναδικής ομορφιάς στιγμιότυπα από τη λιμνοθάλασσα στο Μεσολόγγι [εικόνες]

Λιμνοθάλασσα Μεσολογγίου-Αιτωλικού, φωτογραφίες: 

intimenews ΧΑΛΚΙΟΠΟΥΛΟΣ ΝΙΚΟΣ

iefimerida.gr

 

Η Λιμνοθάλασσα του Μεσολογγίου είναι η μεγαλύτερη της Ελλάδας και αποτελεί φυσικό καταφύγιο για σπάνιας ομορφιάς πουλιά.
Πρόκειται για παραθαλάσσια λίμνη, προ του Μεσολογγίου, με θαλάσσιο νερό που εκτείνεται από την Άκρα Μπαμπακούλα, παρά τις εκβολές του Ευήνου, μέχρι τους πρόποδες του όρους Κατσιλάρη προς το Ιόνιο Πέλαγος, και σε βάθος μέχρι του ιχθυοτροφείου Παλιοποταμος.
Χωρίζεται από την ανοικτή θάλασσα του Πατραϊκού Κόλπου από ένα παράκτιο διάζωμα, ύψους μέχρι 80 εκατοστά από τη μέση στάθμη της θάλασσας, που δημιούργησαν οι προσχώσεις των ποταμών Ευήνου και Αχελώου.

Στην περιοχή έχουν παρατηρηθεί περί τα 290 διαφορετικά είδη πουλιών, από τα οποία τουλάχιστον 70 είδη είναι απειλούμενα.
Έχει μέγιστο μήκος περίπου 27.300 μέτρα και μέγιστο πλάτος 14.800 μέτρα.
Ενας μεγάλος και σημαντικός υγροβιότοπος για τη χώρα
Oι φωτογραφίες του intimenews απεικονίζουν το μοναδικής ομορφιάς τοπίο:
Καταφύγιο για σπάνια πουλιά
Κοντά στις ακτές το βάθος φτάνει το 0,1 του μέτρου και γι' αυτό είναι πρόσφορος τόπος για αλυκές. Περίφημο είναι το αβγοτάραχό της που βγαίνει από τον θηλυκο κεφαλο που λέγεται μπάφα.
Στην περοχή Έχουν παρατηρηθεί περί τα 290 διαφορετικά είδη πουλιών, από τα οποία τουλάχιστον 70 είδη είναι απειλούμενα
Εθνικό Πάρκο Λιμνοθαλασσών Μεσολογγίου-Αιτωλικού
 
Οι λιμνοθάλασσες διαχωρίζονται από τον Πατραϊκό κόλπο με αμμώδεις λουρονησίδες
Τμήμα του υγρότοπου έχει μετατραπεί σε αλυκές (13.000 στρέμματα) όπου παράγεται περίπου το 80-85 % του ελληνικού αλατιού

Διαβάστε περισσότερα