30ου Φεστιβάλ Αρχαίου Θεάτρου Οινιάδων, από 22 Ιουλίου έως 21 Αυγούστου 2016.

Το πρόγραμμα των εκδηλώσεων του 30ου Φεστιβάλ Αρχαίου Θεάτρου Οινιάδων, από 22 Ιουλίου έως 21 Αυγούστου.2016

22 Ιουλίου – Παρουσίαση του βιβλίου του Γιώργου Ρόμπολα
Οινιάδες
μια αρχαία Ακαρνανική πολιτεία
Το βιβλίο αποτελεί έκδοση του ιστορικού μουσείου της «Διεξόδου» με την υποστήριξη του Κορδόσειου Κοινωφελούς Ιδρύματος το οποίο στηρίζει το φεστιβάλ από την πρώτη μέρα λειτουργίας του. Χώρος παρουσίασης το Κτίριο Συγγρού στην Κατοχή ώρα 20.30
.

23 Ιουλίου 2016 ώρα 10,00 π.μ.: Ημερίδα με θέμα
Το Αρχαίο Δράμα σήμερα
Εισηγητές: Κώστας Καζάκος σκηνοθέτης – ηθοποιός, Ολυμπία Βικάτου Αρχαιολόγος – Προϊστάμενος Εφορίας Αρχαιοτήτων, Γιώργος Μικέλης Θεατρολόγος, Ελένη Καράμπελα λέκτορας στο Πανεπιστήμιο Πατρών . Για όσους ενδιαφέρονται θα απευθύνονται στο Πνευματικό Κέντρο στο τηλέφωνο 2631027268 . Το πρωί τους συμμετέχοντες από το Μεσολόγγι και Αιτωλικό μπορεί να γίνει μεταφορά τους με λεωφορείο του Δήμου . Στο τέλος της ημερίδας θα χορηγηθούν βεβαιώσεις συμμετοχής
.
23 Ιουλίου 2016: Θεατρική παράσταση:< ΑΝΤΙΓΟΝΗ > του Σοφοκλή
Σκηνοθεσία: Θέμης Μουμουλίδης
Πρωταγωνιστούν: Ιωάννα Παππά, Νικήτας Τσακίρογλου, Σταύρος Ζαλμάς
.
29 Ιουλίου ώρα: 20.00 – 23.00 Σεμινάριο (workshop) από τον σκηνοθέτη και καλλιτεχνικό Διευθυντή του ΔΗΠΕΘΕ Αγρινίου
Κο Νίκο Καταγεώργο με τίτλο
Μάσκα και τραγικό
Κτίριο Συγγρού
.
3 Αυγούστου 2016: Θεατρική παράσταση: < ΠΛΟΥΤΟΣ > του Αριστοφάνη
Σκηνοθεσία: Γιώργος Κιμούλης
Πρωταγωνιστούν: Γιώργος Κιμούλης, Γιάννης Μπέζος,Πέτρος Φιλιππίδης, Παύλος Χαικάλης, Τάσος Γιαννόπουλος
.
12 Αυγούστου 2016: Θεατρική παράσταση: < ΕΡΩΦΙΛΗ > του Γεωργίου Χορτάτση
Σκηνοθεσία: Γιάννη Νικολαΐδη
Πρωταγωνιστούν: Γιάννης Νικολαΐδης, Φωτεινή Φιλοσόφου
.
21 Αυγούστου 2016: Θεατρική παράσταση: < ΣΥΡΑΝΟ ΝΤΕ ΜΠΕΡΖΕΡΑΚ>
Σκηνοθεσία: Γιάννης Κακλέας
Πρωταγωνιστούν: Βασίλης Χαραλαμπόπουλος, Δήμητρα Ματσούκα
.
Το 30ο Φεστιβάλ Αρχαίου Θεάτρου Οινιάδων υποστηρίζουν:
Το Κορδόσειο Κοινωφελές Ίδρυμα, οι Ελληνικές Αλυκές Α.Ε. , η Αντιπεριφερειάρχης Αιτωλ/νίας Χριστίνα Σταρακά, ο Β’ Αγροτικός Συνεταιρισμός Κατοχής, ο Εμποροβιομηχανικός Σύλλογος Ιερής Πόλης Μεσολογγίου και οι επιχειρήσεις ΣΑΩ ΑΒΕΕ Κουρκουμέλης Ιωάννης και ΑΜΑΛΘΕΙΑ Α.Ε. Ζούκας Κων/νος.

Διαβάστε περισσότερα

Ο ηθοποιός και σκηνοθέτης Κώστας Καζάκος το τιμώμενο πρόσωπο στην 5η Θεατρική Συνάντηση Ερασιτεχνικών Ομάδων "Θεάτρου Όψεις"

Στα πλαίσια των θεατρικών συναντήσεων κάθε χρόνο, τιμούμε έναν άνθρωπο των γραμμάτων και των τεχνών, στον οποίο είναι αφιερωμένο το «Θεάτρου όψεις». 

Ένας σημαντικός άνθρωπος της Θεατρικής Τέχνης, ο ηθοποιός και σκηνοθέτης Κώστας Καζάκος, θα είναι το τιμώμενο πρόσωπο στην 5η Θεατρική Συνάντηση Ερασιτεχνικών Ομάδων "Θεάτρου Όψεις" - Αιτωλικό 2016.
Ο εξαιρετικός ηθοποιός Κώστας Καζάκος, ακούραστος και συνεπής με τις αρχές του, είναι για μισό και πλέον αιώνα παρών στο καλλιτεχνικό αλλά και στο κοινωνικό γίγνεσθαι.

Γεννήθηκε στον Πύργο Ηλείας και μεγάλωσε στον Πειραιά. Το 1953 ξεκίνησε τις σπουδές του στη Σχολή Κινηματογράφου του Λυκούργου Σταυράκου και τον επόμενο χρόνο, στη Δραματική Σχολή του Θεάτρου Τέχνης. Το 1956, σπουδαστής ακόμα, έπαιξε στην ταινία «Η Αρπαγή της Περσεφόνης» του Γρηγόρη Γρηγορίου.

Στο θέατρο εμφανίστηκε το 1957 με την παράσταση του Θεάτρου Τέχνης «Η Αυλή των Θαυμάτων» του Καμπανέλλη και συνέχισε συμμετέχοντας και στις επόμενες παραστάσεις, όπως «Ο Κύκλος με την Κιμωλία» του Μπρεχτ και «Ψηλά από τη Γέφυρα» του Μύλερ. Τον επόμενο χρόνο (1958-59), μαζί με άλλους 12 απόφοιτους της Σχολής του Κουν σχημάτισαν δικό τους θίασο με την επωνυμία «Ελεύθερο Θέατρο» και ανέβασαν τέσσερα έργα σε σκηνοθεσία του Λεωνίδα Τριβιζά. Στη συνέχεια, συνεργάστηκε με εκλεκτούς θιάσους, παίζοντας σε απαιτητικά έργα του Σύγχρονου ρεπερτορίου, αλλά και σε αρχαία δράματα. Επιστρέφοντας το 1963 στο Θέατρο Τέχνης έπαιξε στην θρυλική παράσταση «Όρνιθες» του Αριστοφάνη, και σε Σαιξπηρική παράσταση στο Λονδίνο. Από το 1964 συνεργάστηκε με διάφορους θιάσους, όπως του Αλ. Αλεξανδράκη, της Χρ. Σύλβας, της Έλλης Λαμπέτης, της Άννας Συνοδινού και διακρίθηκε ιδιαίτερα για τις ερμηνείες του στην «Αντιγόνη» του Σοφοκλή σε σκηνοθεσία Κώστα Σεβαστίκογλου και στις «Εκκλησιάζουσες» του Αριστοφάνη σε σκηνοθεσία Μίνου Βολανάκη.
Το 1967, συνεργάστηκε με το θίασο της Τζένης Καρέζη, ενώ την επόμενη χρονιά, παντρεμένοι πια, έφτιαξαν το θίασο «Καρέζη-Καζάκος» στον οποίο, μέχρι το θάνατο σχεδόν της αξέχαστης ηθοποιού, ανέβασαν αξιόλογες παραστάσεις, πολλές εκ των οποίων σκηνοθέτησε ο ίδιος. Κορυφαία στιγμή της θεατρικής καριέρας τους, ήταν το 1973, με την αξέχαστη παράσταση «Το Μεγάλο μας Τσίρκο» του Ιάκωβου Καμπανέλλη και μουσική Σταύρου Ξαρχάκου, την οποία σκηνοθέτησε ο ίδιος. Η παράσταση, αν και λογοκριμένη, είχε τεράστια απήχηση στο κοινό της Αθήνας, και μετά από ταλαιπωρίες των πρωταγωνιστών και των συντελεστών, συνεχίστηκε και στη μεταπολίτευση, εμπλουτισμένη με πολλά νέα και επίκαιρα κείμενα. Με το ίδιο έργο περιόδευσε το 1975 σε όλη την Ελλάδα και το 1976 σε πολλές πόλεις της Γερμανίας, με πρωτοφανή απήχηση στο κοινό.

Μέχρι σήμερα, πρωταγωνίστησε σε άπειρες παραστάσεις, ενώ πάνω από 15 τις σκηνοθέτησε ο ίδιος. Στον κινηματογράφο, έπαιξε σε 40 περίπου ταινίες μέχρι το 1991, ενώ πρώτη συνεργασία του με τη Φίνος Φιλμ, ήταν το 1962 στην «Ηλέκτρα» του Σοφοκλή σε σκηνοθεσία Μιχάλη Κακογιάννη. Το 1966 επανήλθε στη Φίνος Φιλμ παίζοντας στην «Κοινωνία Ώρα Μηδέν» του Δημόπουλου, και μέχρι το 1970 πρωταγωνίστησε σε πέντε ακόμα ταινίες της εταιρίας. Στη συνέχεια, συνεργάστηκε με άλλους παραγωγούς σε πολλές ταινίες, ενώ σε μία από αυτές ήταν σκηνοθέτης και σε δύο παραγωγός. Σκηνοθέτησε επίσης και κάποιες καλές τηλεοπτικές σειρές.

---

Παράλληλα με τις πλούσιες καλλιτεχνικές του δραστηριότητες ο Κώστας Καζάκος, ανέπτυξε και έντονη πολιτική, συνδικαλιστική και κοινωνική δράση. Στις εκλογές του 2007 και του 2009 εκλέχτηκε βουλευτής, ως επικεφαλής του ψηφοδελτίου Επικρατείας του ΚΚΕ. Τιμήθηκε με τον «Χρυσό Απόλλωνα», βραβείο ηθοποιού Ένωσης Κριτικών Κινηματογράφου Αθηνών (1967) και με το Α΄ Χρυσό Βραβείο του Κινηματογραφικού Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης (1973), για την παραγωγή της ταινίας του «Λυσιστράτη».
​
Από το γάμο του με την Τζένη Καρέζη απέκτησε το 1969 τον επίσης γνωστό σήμερα ηθοποιό Κωνσταντίνο Καζάκο, και άλλα τρία παιδιά από το δεύτερο γάμο του, με την επίσης ηθοποιό Τζένη Κόλλια.

---

Φιλμογραφία

• Αρπαγή της Περσεφόνης (1956) .... Πλούτωνας
• Σαράντα παληκάρια (1961) .... Κίτσος
• Ηλέκτρα (1961)... ένας χωριάτης
• Προδομένη αγάπη (1962)... Στέλιος
• Πεζοδρόμιο (1962)
• Λενιώ η βοσκοπούλα (1963) ..... Καραφώτης
• Ένας ντελικανής (1963)... Λεωνίδας
• Η Κύπρος στις φλόγες (1964)
• Εξωτικές βιταμίνες (1964) .... Μανώλης
• Τα δάκρυά μου είναι καυτά (1964)
• Η στοργή (1965)
• Το πρόσωπο της ημέρας (1965)... Λέανδρος, αρχιμαφιόζος
• Το μπλόκο (1965)... Κοσμάς
• Περιφρόνα με γλυκειά μου (1965)... Μιχάλης
• Με πόνο και με δάκρυα (1965)... Βαγγέλης Κατραπάς
• Απόκληροι της κοινωνίας (1965) ..... Χαράλαμπος
• Κοινωνία ώρα μηδέν 1966... μπράβος, των απατεώνων
• Ο γυρισμός του στρατιώτη (1966) ..... Πέτρος
• Οι ένοχοι (1966) .... Σωτήρης Νταβός
• Κοντσέρτο για πολυβόλα (1967)... Αλέξης Θεοδώρου
• Οι σφαίρες δεν γυρίζουν πίσω (1967) .... Τσάκος
• Πεθαίνω κάθε ξημέρωμα (1968)... Ορφέας
• Αγάπη και αίμα (1968) ..... Έκτωρ Αρβούζης
• Η λεωφόρος του μίσους (1968) ..... Κώστας Κυριαζής
• Το παρελθόν μιας γυναίκας (1968) .... Βασίλης Μουτούσης
• Πανικός (1969)... αστυνόμος, Βασίλης Μακρίδης
• Αγάπη και αίμα (1969)... Έκτορας Αργκούσης
• Το κορίτσι του 17(1969)... γιατρός κ. Βλάχος
• Εν ονόματι του νόμου (1970)... Αλέξης
• Μια γυναίκα στην αντίσταση (1970)... Λοχαγός, Δημήτρης Ζορμπάς - "Άγος"
• Υποβρύχιο Παπανικολής (1971)... πλωτάρχης Μίλτος Ιατρίδης, κυβερνήτης του υποβρυχίου
• Ερωτική συμφωνία (1972)... Πέτρος Κρίσπης
• Λυσιστράτη (1972) ... Κινησίας
• Ζήτημα ζωής και θανάτου (1973)... Αντώνης Μαράς
• Ιφιγένεια (1977) ... Αγαμέμνωνας
• Ο άνθρωπος με το γαρύφαλλο (1980)... Κούλης, δημόσιος υπάλληλος
• Στη Ζούγκλα της Αθήνας (1982) .... Σωτήρης
• Ταξίδι στην πρωτεύουσα (1982) .... Μελέτης
• Ο δραπέτης (1991) .... μαστρ - Αντώνης Μπάρκας

Θέατρο (Μερικά έργα)

• Ήταν όλοι τους παιδιά μου (2006)
• Οι μικροαστοί (2000)
• Τα σέβη μας Dr. Τσέχωφ (1999)
• Jogging (1987)
• Ποιος φοβάται τη Βιρτζίνια Γουλφ (1982)
• Πολίτες Β΄κατηγορίας (1978)
• Πάπισσα Ιωάννα (1977)
• Η Παναγιά των δολλαρίων (1977)
• Το μεγάλο μας τσίρκο (1973)
• Ασπασία (1971)
• Η κυρία δε με μέλει (1970)
• Η αυλή των θαυμάτων (1957)
• Η μικρή μας πόλη (1954)

Δείτε το πρόγραμμα παραστάσεων του "Θεάτρου Όψεις" εδώ

Διαβάστε περισσότερα

Για τον κύριο Πρετεντέρη…

ΝΙΚΟΣ ΜΠΟΓΙΟΠΟΥΛΟΣ 

Ο κ. Πρετεντέρης ανήμερα του δημοψηφίσματος στη Βρετανία συνέγραψε ένα εμβριθές άρθρο στα «Νέα» για να διαδηλώσει την πίστη του στην ανάγκη παραμονής της Βρετανίας στην ΕΕ.

Στα θετικά των εν γένει ελληνοβρετανικών σχέσεων που τον έκαναν ως Έλληνα πατριώτη να επιζητά το Bremain, ο κ. Πρετεντέρης συμπεριέλαβε κι αυτά: «(…) στους Άγγλους – έγραψε – χρωστάμε και μερικές χάρες. Από τον Μπάιρον έως τον Λόιδ Τζορτζ και τον τεράστιο Ουίνστον. Από το Ναυαρίνο και το Ελ Αλαμέιν έως τον Δεκέμβρη του ’44».
Θυμίζουμε ότι τον Δεκέμβρη του ’44, αυτό που έκαναν οι Εγγλέζοι – και για το οποίο τόσο τους θαυμάζει ο Πρετεντέρης – ήταν (σε συνεργασία με τους δοσίλογους, τους ταγματασφαλίτες, τους χίτες και τους πρώην γερμανοτσολιάδες που μετατράπηκαν σε βρετανοτσολιάδες και κατόπιν σε αμερικανοτσολιάδες) να συμπεριφερθούν στην Αθήνα ως δύναμη κατοχής.
Η διαταγή του Τσόρτσιλ στις 5/12/1944 προς τον στρατηγό του, τον Σκόμπυ, ήταν σαφής: «Είσθε υπεύθυνος για την τήρηση της τάξεως στην Αθήνα και πρέπει να εξουδετερώσετε ή να συντρίψετε όλες τις ομάδες του ΕΑΜ – ΕΛΑΣ, που θα πλησιάσουν προς την πόλη. Μη διστάζετε, πάντως, να ενεργείτε σαν να βρίσκεστε σε κατεχόμενη πόλη , όπου έχει ξεσπάσει τοπική εξέγερση» (Γ. Ανδρικόπουλου: «1944 Κρίσιμη Χρονιά», εκδόσεις «Διογένης», τόμος Β`, σελ. 257 – Ριζοσπάστης, Γ.Πετρόπουλος, 1/12/2002).
Τις προηγούμενες μέρες, στις 3 και 4 Δεκέμβρη του ‘44, ήταν οι ντόπιοι φίλοι των Εγγλέζων, τα τσιράκια της εγχώριας πλουτοκρατίας που – με φόντο τα κανόνια του Σκόμπυ – έστρεψαν τα όπλα εναντίον δυο ειρηνικών και άοπλων διαδηλώσεων Ελλήνων πολιτών γεμίζοντας το Σύνταγμα με νεκρούς.
Από τους Εγγλέζους – που τόσο θαυμάζει τα πεπραγμένα τους ο Πρετεντέρης – τον Δεκέμβρη του ’44 «συνολικά στάλθηκαν στην Ελλάδα περίπου 100.000 Βρετανοί στρατιώτες – ακριβώς διπλάσιοι απ’ όσους είχαν έρθει στα 1941 για να βοηθήσουν τη μαχόμενη ενάντια στον Άξονα Ελλάδα. Ταυτόχρονα, οι Βρετανοί, εξόπλισαν και οργάνωσαν στρατιωτικά – ως Εθνοφυλακή – το σύνολο των προερχόμενων από τα Τάγματα Ασφαλείας και τους άλλους δωσιλογικούς σχηματισμούς ανδρών. Στη διάρκεια των μαχών, οι Βρετανοί χρησιμοποίησαν αεροπλάνα (καταδιωκτικά «Σπιτφάιρ», μαχητικά «Μποφάιτερς», αλλά και βομβαρδιστικά «Ουέλιγκτον»!) με ρουκέτες, βόμβες και πολυβόλα ενάντια στις θέσεις του ΕΛΑΣ, αλλά και σε τυφλά χτυπήματα ενάντια στις λαϊκές συνοικίες. Το ίδιο έπραξαν και τα πυροβόλα των πολεμικών πλοίων στον Πειραιά ή στο Φάληρο , ενώ ισχυρό πυροβολικό εγκατεστημένο στην Ψυττάλεια, στο Φάληρο και στο Χαρβάτι πραγματοποιούσε ισχυρούς βομβαρδισμούς στην πόλη» (Γιώργος Μαργαρίτης, Ριζοσπάστης, 16/12/2009).
Ήταν τότε, το Δεκέμβρη του ’44, που οι Εγγλέζοι κατέλαβαν ακόμα και τον Ιερό Βράχο της Ακρόπολης, χτυπώντας με όλμους και πολυβόλα τον ΕΛΑΣ από τον Παρθενώνα…
Είναι πρόδηλο ότι ο αντικομμουνισμός του κυρίου Πρετεντέρη έχει προσαρμόσει τον πατριωτισμό του σε τέτοιο βαθμό, ώστε όχι μόνο να αντέχει και να αποδέχεται αλλά και να επικροτεί την παρουσία ξένου στρατού κατοχής το 1944 στην πατρίδα μας.
Άραγε, μετά τον πατριωτισμό του, θα μπορέσει να προσαρμόσει και τον φιλοευρωπαϊσμό του, στα αντίθετα με τις επιθυμίες του δεδομένα που προκάλεσε το βρετανικό δημοψήφισμα; 
Το πιθανότερο είναι να το καταφέρει. Ιδίως αν ισχύει εκείνο που διαβάσαμε στον «Ριζοσπάστη» (http://www.rizospastis.gr/story.do?id=3766995) πως έγραψε γι’ αυτόν κάποτε ο μακαρίτης Βασίλης Ραφαηλίδης. Ότι, δηλαδή, «ο Ι. Κ. Πρετεντέρης έχει μια απίθανη προσαρμοστικότητα. Προσαρμόζεται ακόμα και μέσα στα σκατά»…

Διαβάστε περισσότερα

Σήμερα κατέρρευσε το 4ο Ράιχ

Kόντρα στην ευρώ-λαγνική προπαγάνδα τρόμου των ΜΜΕ, των τραπεζιτών, των πολυεθνικών, των «καλλιτεχνών», των «πνευματικών ανθρώπων», της ψευτοαριστεράς, των Εργατικών και των τροτσκιστών, της νεοφιλελεύθερης δεξιάς των Συντηρητικών του Κάμερον και των Liberal Democrats αλλά και των γραφειοκρατών Βρυξελλών & Βερολίνου…
…η Βρετανική Εργατική Τάξη… 

-όρθωσε ατρόμητη, συγκροτημένη αλλά  και ακηδεμόνευτη το ανάστημά της απέναντι στο γερμανικό ιμπεριαλισμό, όπως και στους δύο Παγκόσμιους Πολέμους
-αναδείχθηκε για 3η φορά μέσα σε 100 χρόνια ηγετική δύναμη του Βρετανικού Έθνους σε ισάριθμες περιστάσεις υπαρξιακής απειλής του
-έστειλε στο διάολο όλα τα γερμανοδοσιλογικά παράσιτα του Σίτυ που πάχυναν από τις μπίζνες με Βρυξέλλες-Βερολίνο και τρομοκρατούσαν υπέρ της ΕΕ
-εξετέλεσε άριστα το πατριωτικό, ταξικό και διεθνιστικό καθήκον της δείχνοντας σε όλους τους ευρωπαικούς λαούς πως η έξοδος από το νεοφιλελεύθερο, ιμπεριαλιστικό κολαστήριο της ΕΕ είναι εφικτή για όποιο λαό έχει τη βούληση και την πυγμή να παλέψει για την εθνική ανεξαρτησία και λαική κυριαρχία του.

Και τώρα είναι η ώρα των υπόλοιπων ευρωπαικών λαών…

Τσίπρα, είναι ώρα να πληρώσεις για το «ΟΧΙ» που τόσο ύπουλα, μεθοδευμένα και προδοτικά έκανες «ΝΑΙ»…

Διαβάστε περισσότερα

Η Ασπίς & το Συμπόσιο - 24 Ιουνίου στο Αρχαίο Θέατρο Οινιάδων

 

με τους

ΔΗΜΗΤΡΗ ΠΙΑΤΑ

ΤΑΣΟ ΠΑΛΑΝΤΖΙΔΗ

ΓΙΑΝΝΗ ΣΑΜΣΙΑΡΗ

 Παρασκευή 24 Ιουνίου στο Αρχαίο Θέατρο Οινιάδων

Η παράσταση «Η Ασπίς & Το Συμπόσιο» Μενάνδρου και Λουκιανού με πρώτο σταθμό στην Ελλάδα το Θέατρο Βράχων «Μελίνα Μερκούρη» ταξιδεύει σε όλη την Ελλάδα

“Η Ασπίς & το Συμπόσιο” είναι μια διαχρονική «σάτιρα φιλοσοφίας και φιλοσόφων» που έρχεται από το χθες και φτάνει στο μέλλον με μια αναγκαστική στάση στο παρόν. Μια αρχαία κωμωδία ύφους, ήθους και σαρκασμού του ελληνισμού και των Ελλήνων που αν και γνωρίζουν το καλό, πράττουν το ανάποδο κατά τη σωκρατική «ακρασία»! Μια θεατρική παράσταση που επιχειρεί να ερμηνεύσει τα σημερινά δεινά ως σύνδρομο των αρχαίων παθών μας


 Πρωταγωνιστούν οι ηθοποιοί : Δημήτρης Πιατάς, Τάσος Παλαντζίδης, Γιάννης Σιαμσιάρης, Γιάννης Παπαθύμιος, Αλέξης Μαρτζούκος, Κυριακή Υψηλάντη, Πέτρος Τσαπαλιάρης, Κωνσταντίνα Σπάθη, Κέλλυ Νικηφόρου, Εβίτα Φυτσαντωνάκη, Παναγιώτης Γεωργούλας, Κίμωνας Δούσης, Ελένη Ζαφείρη, Ιουστίνα Μάτσιασεκ, Βασιλική Γεωργικοπούλου, Ισμήνη Κυρίτση


Σκηνοθεσία: Χριστόφορος Χριστοφής ( Ασπίς του Μενάνδρου ) και Γιώργος Παπαθεοδώρου ( Συμπόσιο του Λουκιανού)
Χορογραφίες: Έρση Πίττα
Μουσική: Νίκος Πλατύραχος
Σκηνικά – Κουστούμια: Χρήστος Ανδριόπουλος
Φωτισμοί : Τάκης Ποδαρόπουλος
Τεχνικός Διευθυντής Παραγωγής: Διονύσης Βαρχαλαμάς
Διερμηνεία στην Νοηματική: Στράτος Πατρινός – Γιάννης Γιαλούρος
Βοηθός Σκηνοθέτη: Παναγιώτης Γεωργούλας
Μετάφραση – Θεατρική Προσαρμογή:
Χριστόφορος Χριστοφής ( Ασπίς του Μενάνδρου)
Πάναγιώτης Δημητρόπουλος ( Συμπόσιο του Λουκιανού)

 

Διαβάστε περισσότερα

Ένας Δον Κιχώτης και η αιώνια σιωπή – από το Γιάννη Δημογιάννη

«Μὰ πιὸ πολὺ μιλῶ γιὰ τοὺς ψαράδες
Π᾿ ἀφήσανε τὰ δίχτυά τους καὶ πήρανε τὰ βήματά Του
Κι ὅταν Αὐτὸς κουράστηκε αὐτοὶ δὲν ξαποστάσαν
Κι ὅταν Αὐτὸς τοὺς πρόδωσε αὐτοὶ δὲν ἀρνηθῆκαν
Κι ὅταν Αὐτὸς δοξάστηκε αὐτοὶ στρέψαν τὰ μάτια
Κι οἱ σύντροφοί τους φτύνανε καὶ τοὺς σταυρῶναν
Κι αὐτοί, γαλήνιοι, τὸ δρόμο παίρνουνε π᾿ ἄκρη δὲν ἔχει
Χωρὶς τὸ βλέμμα τους νὰ σκοτεινιάσει ἢ νὰ λυγίσει
Ὄρθιοι καὶ μόνοι μὲς στὴ φοβερὴ ἐρημία τοῦ πλήθους.»
Περίεργο πράγμα θα το πεις… Για τόσα μίλησες, Εμμανουήλ, κι όμως, από εσένα κρατήσαμε περισσότερο τη σιωπή σου. Κι ας ήσουν ακόμη ζωντανός, κι ας είχες ακόμη τόσα να γράψεις. Ποτέ μας, βλέπεις, δεν καταλάβαμε, δε χωρέσαμε έστω, γιατί αποσύρθηκες στη σιωπή, γιατί όλα τα ποιήματά σου δεν ξεπέρασαν ούτε καν τα 200; «Εποχή» 1,2,3. «Συνέχεια» 2,3. Ο «Στόχος». Άντε, να βάλλω και τις «Παρενθέσεις». Τα αραδιάζω όλα σε σειρά, κι η ποίησή σου μοιάζει με ξεχασμένο τηλεγράφημα. Το ανοίγω και γράφεις: «Σαν πρόκες να καρφώνονται οι λέξεις. Να μην τις παίρνει ο άνεμος».
Ίσως, τελικά, αυτό αγνοήσαμε, Μανόλη. Μετρημένες ήταν οι γραφές και οι λέξεις σου, αλλά όλες τους καρφώθηκαν, μία προς μία. Πρώτα στο δικό σου σώμα, ύστερα, στο σώμα όσων σε αγάπησαν. Από τα πρώτα, κιόλας, χρόνια, όπως τότε που ήσουν ένας 22χρονος φοιτητής Ιατρικής… Θεσσαλονίκη, 24 Οκτωβρίου 1948 – «Εφιάλτες στα σιδερένια κρεβάτια, όταν το φως λιγοστεύει τα ξημερώματα» – τέσσερις μέρες πριν την εθνική επέτειο. Ξεφυλλίζοντας την πρωινή εφημερίδα «Φως», η απόφαση του στρατοδικείου μοίραζε θάνατο:
«…Εις το πλαίσιο τής πολυταράχου εποχής μας, θα πρέπει να αντικρύσετε τη ζοφεράν εικόνα ενός εγκληματίσαντος μαθητού εις μίαν τραγικήν εκδήλωσιν… και θα είναι αρτία η απόφασις σας, εάν τα πορίσματά της, απαλλαγαί και ποιναί, αποβούν φάρμακα θεραπευτικά δια την καταπολέμησιν τής κοινωνικής ασθενείας τού εγκλήματος τούτου.»
Στο μοιραίο πρωτοσέλιδο της πρωινής εφημερίδας «Φως», οι καταδικασθέντες ήταν 69, συνομήλικοί όλοι, και συνάμα σύντροφοί Επονίτες. Και εσύ, 3η σειρά, στημένος στη φωτογραφία, ο τρίτος από αριστερά, με τα γυαλιά και το μουστάκι. Όπως και οι υπόλοιποι, δηλώθηκες από τις αρχές σαν επικίνδυνος, «εγκληματίσας» μαθητής, μόνο που στην περίπτωσή σου, ο κλήρος έπεσε βαρύς, αφού μόνο σε σένα και σε άλλους 13 έλαχε θάνατος, για τιμωρία και σωφρονισμό. Και το έγκλημα όλων; Μα ήτανε, λέει, νέοι, «κι έτυχε να ’ναι και καλή σοδειά» – αυτό κυρίως. Όπως το όριζες στο ποίημα σου, αν και ελάχιστοι πρόσεξαν πως μιλάς για τον εαυτό σου:
«Σὲ τούτη τὴ φωτογραφία ἤμουνα νέος κοντὰ 22
χρονῶ… Θυμᾶσαι ὅταν ἤμασταν παιδιὰ εἴχαμε ἕνα ξύλι-
νο ἄλογο καὶ μία γυαλιστερὴ τρομπέτα
Τὰ βράδια ξαγρυπνούσαμε στὰ βιβλία μὲ τὶς ἀρ-
χαῖες ἡρωικὲς ἱστορίες
Τὸν ἀθῷο μας ὕπνο τυράννησαν οἱ ἀντίλαλοι τῶν
φημισμένων πολεμιστῶν
Ὕστερα τὰ ξεχάσαμε ὅλα αὐτὰ σὲ μία γωνιὰ γε-
λώντας γιὰ τὰ παιδιάστικα καμώματα.
Ἴσως αὔριο μιὰ τόση τρυπίτσα μοῦ χαράξει τό μέ-
τωπο
Ὢ μία τρυπίτσα ποὺ χωρᾷ ὅλο τὸν πόνο τῶν ἀν-
θρώπων…»
Αθώα ήταν τα νυχτέρια σας, μακάριος και ο ύπνος σας, Μανόλη ∙ σαν τα παιχνίδια με τα ξύλινα άλογα και τις γυαλιστερές τρομπέτες. Αθώοι ήταν και ο Ραούλ, η Μάρθα, ο Γιώργος, ο Χάρης, εκείνοι οι σύντροφοι που στοίχειωσαν ισόβια τα ποιήματά σου. Οι αναρίθμητοι της γενιάς σας ∙ ψαράδες που αγάπησαν «τα ναυαγισμένα καράβια με τα τραγικά ονόματα». Αυτοί που δε δίστασαν ν’ αφήσουν στην άκρη, τη βολή και τα σιδερωμένα τους όνειρα. Αυτοί που, στην ύστατη κρίση, δεν πρόδωσαν το Δάσκαλο, δεν υποτάχτηκαν, δεν έστρεψαν αλλού τα μάτια. Παρέμειναν μόνοι και όρθιοι μες στη φοβερή μοναξιά του πλήθους:
«Ἴσκιοι βουβοὶ ἀραγμένοι στὴ σκάλα
Μάτια θολὰ ποὺ κράτησαν εἰκόνες θαλασσινὲς
Κύματα μὲ τὴ γλυκιὰν ἀγωνία στὴν κάτασπρη ράχη».

Αθώοι, όμως, δεν ήταν εκείνοι που πείραξαν τα ζάρια, που έστησαν την παρτίδα. Οι αυλικοί με τις φανταχτερές πανοπλίες, σαν και αυτούς που σε διέγραψαν απ’ τις λεγεώνες, λίγες μέρες προτού καταδικαστείς δεύτερη φορά και από τους στρατοδίκες. Πρώτα το ίδιο σου το σπίτι, έπειτα κι οι Άρχοντες. Καταδίκη βαριά και διπλή, διότι συνασπισμένοι οι φύλακες συμφώνησαν, διόλου περιέργως, πως, αν και όφειλες συμμόρφωση και υποταγή, εσύ απλά «δε συνεμορφώθης προς τας υποδείξεις».

Ο μοναδικός ίσως «εγκληματίσας» αναρχικός που καταδικάστηκε σε θάνατο, γιατί – άκουσον, άκουσον – έμεινες αταλάντευτα δεμένος στο κατάρτι, πιστός σ’ ένα όνειρο που προηγουμένως σ’ είχε απαρνηθεί… Δίχως καν ν’ αποκαλύψεις την προδοσία των συντρόφων σου, εκλιπαρώντας ένα ψίχουλο επιείκειας απ’ τους στρατοδίκες.

Και έμεινες εσύ, μόνος και όρθιος, πίσω από τα κάγκελα του Γεντί Κουλέ, ν’ ατενίζεις ερείπια, «σαν τρυπημένες μαύρες σημαίες». Μόνος και όρθιος, πίσω από τους τοίχους της υγρής φυλακής, να χαιρετάς μ’ ένα μαντήλι πικρό, τις αυταπάτες και τις νεκρές αναμνήσεις:

«Δώστε μας πίσω τα χρόνια μας δώστε μας πίσω τα χαρτιά μας
Κλέφτες!
Στα ψέματα παίζαμε!»

Γι’ αυτό και το ρολόι έμεινε κολλημένο για πάντα στα 22 σου χρόνια. Γι’ αυτό απέμειναν τα ποιήματα σου πικραμένα και προπάντων τόσο λίγα. Απ’ ό,τι φαίνεται, είχε δίκιο ο Μαξ, όταν έλεγε: « Θεωρώ μέγα δυστύχημα το σκέπασμα των πληγών που ακόμα πυορροούν – και αλήθεια πυορροούν – το να ξεχνά κανείς πράγματα που δεν τα ξεκαθαρίσαμε, δεν τα καταλάβαμε…» Γιατί, μόνον εσύ περίσσεψες ζωντανός από τη συντροφιά, για να θρηνείς, για να θυμάσαι ή να ονειρεύεσαι. Και τούτο το φορτίο φάνταζε αφόρητο, ιδίως τις νύχτες:

«Τὶς νύχτες ποὺ γύρευα μόνος νὰ βρῶ τὸ χαμένο ἑαυτό μου
Τὶς νύχτες ποὺ μόνος γυρνοῦσα χωρὶς κανεὶς νὰ μὲ νιώσει
Τὶς νύχτες ποὺ σκότωσα μέσα μου κάθε παλιά μου αὐταπάτη.»

Μάλλον – τώρα που σκύβω καλύτερα πάνω στο στίχο σου – δεν ήταν τυχαία εκείνη η
τρυπίτσα, λίγο πιο πάνω απ’ το μέτωπο… Μικρή, όπως το ήθελες, όπως το ζήταγες ∙
φτάνει να χώραγε τον πόνο των ανθρώπων! Γι’ αυτό, ίσως, την βάφτισαν έτσι – σα να σου χάριζε τη λύτρωση που έψαχνες κρυφά. Ποιος ξέρει, άλλωστε; Μπορεί μία φωνή μέσω σου να ευχόταν η σφαίρα εκείνη να είχε αφήσει το ζεστό άγγιγμά της, αλλά πρώτα στο δικό σου μέτωπο. Και να ’φευγες πρώτος εσύ, να μη χρειαζόταν να μείνεις πίσω από τους άλλους, για να θρηνείς:

«Κανεὶς δὲ θ᾿ ἀγγίξει τὴν ἔκταση τῆς στοργῆς
 καὶ τῆς θλίψης μου.
Μιὰ μακρινὴ φωνὴ γυρνᾶ στὴ μνήμη σου καὶ σβήνει
Κι ἕνας καθρέφτης μετρᾶ σκυθρωπὸς τὴ μορφή σου
Τὴ χαμένη μας ἄγνοια, τὰ χαμένα φτερά.»

Γιατί είναι αλήθεια, Μανόλη. Πολλά είδες και πολλά πρόβλεψες απ’ τα τωρινά και τα μελλούμενα. Μπορεί και να ’τανε σημαδιακό, αλλά στα νιάτα σου σπούδασες ακτινολόγος κι, όσο και να το κάνεις, ήξερες ν’ ανιχνεύεις το «καρκίνωμα», ακόμη κι αν ξέφευγε από τους ανυποψίαστους… Τα μάτια σου, βλέπεις, μολονότι φόρεσες νωρίς γυαλιά, διατήρησαν ακμαία την όραση σου. Το έργο, εξάλλου, προβλέψιμο και πολυφορεμένο:

« Ἔρχονται ἀπὸ μακριὰ οἱ νέοι σαλπιγκτὲς
Τῶν ἐπίλεκτων κλάσεων τοῦ μέλλοντος
Οἱ κραυγὲς τοὺς γκρεμίζουν τὰ σαθρὰ τείχη
Τήκουν τὴ λάσπη σὲ φωτεινοὺς ρύακες
Ἔρχονται οἱ ἁγνοί, οἱ ἀνυπόκριτοι.
Οἱ βιαστές, οἱ ἀμέτοχοι, οἱ παρθένοι.
Οἱ πονηροὶ συνδαιτυμόνες, οἱ ἀθῶοι
Οἱ ληξίαρχοι τῶν ἡμερῶν μας
Ἔρχεται τὸ μεγάλο παρανάλωμα.»

Και όντως ήρθε, Μανόλη. Το φέραμε στις αυλές μας, το θρέψαμε και τώρα τρυγάμε τους καρπούς του. Μόνο που εσύ πρόλαβες και βυθίστηκες στη σιωπή, προτού ο χρόνος ανηφορίσει μέχρι τα 80. Και, τότε, ετοίμασες βαλίτσα, να ταξιδέψεις, να τους βρεις. Οι πνεύμονες σου λαχάνιασαν ν’ ανεβαίνουν ατέλειωτες σκάλες, και η καρδιά δεν άντεξε άλλα καρδιοχτύπια. Σε γέρασαν προώρως, όπως το ’λεγες αγαπημένε, κι ας ήσουνα ένας ισόβιος έφηβος. Πάντως, εσύ το έγραψες, ξανά και ξανά:
«κάτω από τα ρούχα μου δεν χτυπά πια η παιδική μου καρδιά.
Λησμόνησα την αγάπη που ’ναι μόνο αγάπη».

Άλλο λόγο δεν είχες ν’ αφήσεις πίσω, τα πένθιμα ποιήματα στέρεψαν:
«Γιατί οἱ μελλούμενοι ποιητὲς δὲ ζοῦνε πιὰ
αὐτοὶ ποὺ θὰ μιλούσανε πεθάναν ὅλοι νέοι
Τὰ θλιβερὰ τραγούδια τους γενήκανε πουλιὰ
σὲ κάποιον ἄλλον οὐρανὸ ποὺ λάμπει ξένος ἥλιος
Γενῆκαν ἄγριοι ποταμοὶ καὶ τρέχουνε στὴ θάλασσα
καὶ τὰ νερά τους δὲν μπορεῖς νὰ ξεχωρίσεις
Στὰ θλιβερὰ τραγούδια τους φύτρωσε ἕνας λωτὸς
νὰ γεννηθοῦμε στὸ χυμό του ἐμεῖς πιο νέοι».

Το ξέρω, Μανόλη αγαπημένε… Κάποτε υπήρξε ένας ποιητής που συνήθιζε να λέει:
«Ἡ ἀγάπη εἶναι ὁ φόβος ποὺ μᾶς ἑνώνει μὲ τοὺς ἄλλους».

Διαβάστε περισσότερα

“…όπως οι ποντικοί στο λάδι…”

    Πέρυσι, μερικές βδομάδες πριν από το δημοψήφισμα και λίγους μήνες πριν από το τρίτο Μνημόνιο, στην γενική συνέλευση του ΣΕΒ ο κ.Τσίπρας κατά την ομιλία του είχε πει:

«(…) δε χάνω την ακλόνητη πίστη μου πως σε μερικά χρόνια από σήμερα, ίσως και σε μερικούς μήνες, οι μέρες αυτές θα καταγραφούν ως μέρες που επανεπιβεβαιώθηκε η κοινή πίστη στο όραμα της Ενωμένης Ευρώπης, της ισότητας και της αλληλεγγύης».

    Το τι ακολούθησε είναι γνωστό…
    Φέτος, προχτές, από το ίδιο βήμα, ο κ.Τσίπρας ανέφερε:

«Οι αξίες της Ευρωπαϊκής Ένωσης αντανακλώνται στην μεγάλη παράδοση των εργασιακών κεκτημένων και στην προστασία των εργασιακών δικαιωμάτων»…

    Επειδή είναι βαρετό να ασχοληθούμε ξανά με τα παραμύθια του κ.Τσίπρα, ας δούμε - δεδομένου του νέου Αρμαγεδδώνα που έρχεται στα εργασιακά - τι είδους «δικαιώματα» και «εργασιακά κεκτημένα» διασφαλίζονται στην ΕΕ και από την άποψη αυτή το πόσο δίκιο (από την ανάποδη) έχει ο κ.Τσίπρας όταν λέει ότι αυτά «αντανακλώνται» στις… «αξίες» της ΕΕ.
     1)   Σύμφωνα με την Eurostat συνολικά 21,224 εκατομμύρια άνθρωποι στην ΕΕ (εκ των οποίων 16,42 εκατομμύρια στην Ευρωζώνη) είναι σήμερα άνεργοι, περίπου 10 εκατομμύρια είναι υποαπασχολούμενοι υπό το καθεστώς της μερικής απασχόλησης και 9,3 εκατομμύρια άνθρωποι έχουν μεταναστεύσει και αναζητούν εργασία εκτός ΕΕ (Ναυτεμπορική, 21/6/2016).
     2)   Στην ΕΕ της «ευελφάλειας», της «εκ περιτροπής» εργασίας, της «ημιαπασχολησιμότητας», των δουλεμπορικών και της εγγραφής από τις πολυεθνικές των «ενοικιαζόμενων εργαζόμενων» στα «αναλώσιμα υλικά» των ισολογισμών τους, σύμφωνα με την εισήγηση του εισαγγελέα του Δικαστηρίου της ΕΕ κατόπιν προσφυγής της πολυεθνικής «Lafarge – ΑΓΕΤ», οι ομαδικές απολύσεις κατ’ εφαρμογή τόσο της Οδηγίας 98/59/ΕΚ του Συμβουλίου της 20ής Ιουλίου 1998  (http://eur-lex.europa.eu/legal-content/EL/TXT/HTML/?uri=CELEX:31998L0059&from=EL) όσο και του άρθρου 49 της Συνθήκης Λειτουργίας της ΕΕ (http://eclass.uoa.gr/modules/document/file.php/LAW134/%CE%A3%CE%9B%CE%95%CE%95.pdf) όχι μόνο επιτρέπονται αλλά επιβάλλονται κιόλας (!) υπό το πρίσμα του βασικού κανόνα λειτουργίας της ΕΕ που δεν είναι άλλος - όπως διαπίστωσε ο κύριος εισαγγελέας - από την «ελευθερία στην κυκλοφορία κεφαλαίων»…
    Αυτές είναι οι «αξίες» της ΕΕ όσον αφορά στα εργασιακά δικαιώματα.
Γι’ αυτό γέλασε και το παρδαλό κατσίκι όταν πριν από ένα μήνα ο κ.Τσίπρας  δήλωσε ότι όπως η κυβέρνησή του υπερασπίστηκε τα συνταξιοδοτικά και ασφαλιστικά δικαιώματα των Ελλήνων, έτσι στις διαπραγματεύσεις της με τους «θεσμούς» θα υπερασπιστεί και τα εργασιακά τους δικαιώματα. Αντιλαμβάνεστε…
    Όποιος πάντως θέλει ακόμα να παριστάνει ότι «δεν αντιλαμβάνεται», δεν έχει παρά να διαβάσει τι ακριβώς υπέγραψε ο κ.Τσίπρας στο τρίτο Μνημόνιο. Θα βρει τι ακριβώς «διαπραγματεύεται» ο κ.Τσίπρας. Λέει το τρίτο Μνημόνιο:

«(…) η κυβέρνηση θα δρομολογήσει διαδικασία διαβούλευσης με επικεφαλής μια ομάδα ανεξάρτητων εμπειρογνωμόνων με σκοπό την επανεξέταση ορισμένων υφιστάμενων πλαισίων της αγοράς εργασίας, συμπεριλαμβανομένων των ομαδικών απολύσεων, της συλλογικής δράσης (σσ: ποινικοποίηση των απεργιών, δηλαδή!) και των συλλογικών διαπραγματεύσεων, λαμβανομένων υπόψη των βέλτιστων πρακτικών σε διεθνές και ευρωπαϊκό επίπεδο».

    Σύμφωνα, λοιπόν, με το τρίτο Μνημόνιο ο κ.Τσίπρας όχι μόνο κουβεντιάζει τις ομαδικές απολύσεις και όσα περιέχονται στην επερχόμενη «εργασιακή μεταρρύθμιση», αλλά τα κουβεντιάζει μάλιστα στο πλαίσιο των «βέλτιστων πρακτικών» που αφορούν στη ρύθμιση των εργασιακών σχέσεων στην αγαπημένη του ΕΕ.
    Για το ποιες είναι αυτές οι «βέλτιστες πρακτικές» - στις οποίες αναφέρθηκε και ο καλός φίλος του κ.Τσίπρα, ο κ.Γιούνκερ στις κοινές τους δηλώσεις – θα υπενθυμίσουμε τι απάντησε η Επίτροπος Απασχόλησης της ΕΕ, η οποία σε ερώτηση των ευρωβουλευτών του ΚΚΕ ξεκαθάρισε ότι η Ελλάδα πρέπει να συμμορφωθεί σε βάρδιες που διαρκούν έως και 16 ώρες!

«Η Ελλάδα - είπε η κυρία Επίτροπος - οφείλει επίσης να συμμορφωθεί με την οδηγία της ΕΕ για το ωράριο εργασίας, η οποία καθορίζει τις ελάχιστες προδιαγραφές για την οργάνωση του ωραρίου εργασίας, για παράδειγμα τα διαλείμματα, τις περιόδους ημερήσιας και εβδομαδιαίας ανάπαυσης και το μέγιστο μέσο εβδομαδιαίο ωράριο εργασίας συμπεριλαμβανομένων των υπερωριών. Οι βάρδιες που διαρκούν 12 και 16 ώρες δεν παραβιάζουν τις διατάξεις της οδηγίας εφόσον τηρούνται οι προϋποθέσεις που ορίζονται στην οδηγία».

    Αυτές είναι οι «βέλτιστες πρακτικές» της ευρωενωσιακής οδηγίας 2003/88/ΕΚ, βάσει των οποίων κινείται το «καλό» Μνημόνιο του κ.Τσίπρα. Που πάει να πει: Οι μισοί άνεργοι και οι άλλοι μισοί ή ημιαπασχλολήσιμοι ή δουλειά έως και 16 ώρες την ημέρα!
    Για τέτοιες «αξίες» στις εργασιακές σχέσεις μιλάμε… Τέτοιες «αξίες», γενικώς, είναι αυτές που επικρατούν στην ΕΕ, την λατρεμένη  στον κ.Τσίπρα και τους μνημονιακούς φίλους του.

***

   Υστερόγραφο1: Ακούγοντας τα περί «αλληλεγγύης», «ισότητας», «αξιών», «προστασίας των εργασιακών δικαιωμάτων» στην ΕΕ, που αναμηρυκάζουν οι πολιτικοί μας ταγοί, θυμηθήκαμε τα λόγια του Ελύτη στον «Κήπο με τις αυταπάτες», που μιλούσε - σε ανύποπτο χρόνο -  για τα κράτη της Ευρώπης τα «βουτηγμένα στο συμφέρον, όπως οι ποντικοί στο λάδι…». Βλέπετε δεν χρειάζεται να είναι κανείς «αριστερός» ή «δεξιός». Αρκεί σε μερικά θέματα να είναι απλώς σοβαρός άνθρωπος.
    Υστερόγραφο 2: Αν οι κομισάριοι της ΕΕ είχαν την τύχη να διαθέτουν έναν Τσίπρα στην Βρετανία δεν θα είχαν κανένα λόγο να αγωνιούν για το εκεί σημερινό δημοψήφισμα. Ο,τι κι αν έβγαζε το δημοψήφισμα, ένας «Βρετανός Τσίπρας», είναι σίγουρο ότι θα έκανε το… «σωστό».

email: mpog@enikos.gr

Διαβάστε περισσότερα

Λάκηδες και Αποτσιπροποίηση

Από τον Γιάννη Στάμο

Έκπληξη φαίνεται να έχουν προκαλέσει σε ορισμένους τα λεγόμενα του Λάκη Λαζόπουλου ενάντια στην κυβέρνηση κατά την τελευταία τηλεοπτική του εκπομπή. Υπάρχει κάποια λογική σ’ αυτήν την έκπληξη, αν σκεφτεί κανείς πως ο Λαζόπουλος στάθηκε ένας από τους σημαντικότερους υποστηρικτές και προπαγανδιστές του ΣΥΡΙΖΑ τα τελευταία χρόνια. Τα πράγματα είναι λίγο πολύ γνωστά, αλλά ας κάνουμε εδώ μια σύντομη επισκόπηση.
Στην πρώτη μνημονιακή πενταετία, ο Λαζόπουλος στην ουσία ώθησε τον κόσμο να ψηφίσει ΣΥΡΙΖΑ και έστρωσε το δρόμο για τη γενικότερη αποδοχή του και την εκλογική του νίκη. Αμέσως μετά τις εκλογές του Ιανουαρίου 2015 δήλωνε από την εκπομπή του ότι, αν δεν κάνουν όσα υποσχέθηκαν, θα πάνε κι αυτοί από εκεί που ήρθαν. Όταν τελικά ο Τσίπρας όχι απλώς δεν τήρησε τις προεκλογικές του υποσχέσεις, αλλά ανέτρεψε και το αποτέλεσμα του δημοψηφίσματος, ο Λαζόπουλος υποστήριζε πως πρέπει να δώσουμε μια «δεύτερη ευκαιρία» στο ΣΥΡΙΖΑ στις εκλογές του Σεπτεμβρίου.
Είχε προηγηθεί επικριτική αρθρογραφία με λάσπη ενάντια σε όσους αποχώρησαν από τον ΣΥΡΙΖΑ το καλοκαίρι του ’15 και τα γνωστά τρομολαγνικά επιχειρήματα που έχουμε συνηθίσει τόσα χρόνια από τους υπέρμαχους των μνημονίων. Τώρα, όμως, ο Λαζόπουλος αποφάσισε να κλείσει τη σεζόν με μια επίθεση εναντίον του ΣΥΡΙΖΑ. Τον είδαμε μάλιστα να εύχεται «να πάει στο διάολο και η Ευρώπη και το ευρώ κι η αλληλεγγύη τους κι αυτές οι γελοίες συζητήσεις» σχετικά με την ελάφρυνση χρέους, όταν πριν λίγους μήνες έσερνε τα εξ αμάξης σε όσους επέκριναν τις αποφάσεις του Τσίπρα τον Ιούλιο ή μιλούσαν για ρήξη με την ΕΕ.
Όμως όλα αυτά δεν είναι παρά σχετικά με τον οπορτουνισμό που χαρακτηρίζει την ηγετική ομάδα του ΣΥΡΙΖΑ και πολλούς από όσους τη στήριξαν το τελευταίο διάστημα. Και κάτι ακόμα: είναι σχετικά με τη χρόνια πάθηση τμημάτων της ελληνικής Αριστεράς που ακούει στο όνομα «προσωπολατρία» ή «λατρεία του αρχηγού». Ας θυμηθούμε πρώτα από όλα την εικόνα Μεσσία που είχαν ζωγραφίσει κάποιοι για τον Τσίπρα τα τελευταία χρόνια και το χαρακτηριστικότατο παράδειγμα της Θ. Φωτίου, όταν έλεγε πως «ο Τσίπρας είναι ένας ηγέτης παγκόσμιας ακτινοβολίας, απ’ αυτούς που γεννιούνται κάθε 100 χρόνια».
Μέσα σε αυτό το πλαίσιο, όπου ο ηγέτης ξέρει καλύτερα και καθήκον των στελεχών είναι να τον ακολουθήσουν ακόμη και ερχόμενα σε πλήρη αντίθεση με το πρόγραμμα βάσει του οποίου εκλέχθηκαν, όσοι κάνουν κριτική εξ αριστερών απλώς απομονώνονται και πολεμούνται. Είδαμε ιδίως το περσινό καλοκαίρι τον πόλεμο εναντίον όσων δήθεν θέλουν απλώς να γκρινιάζουν και να κάνουν αντιπολίτευση ή συντάσσονται με τις δυνάμεις της αντίδρασης/«το παλιό» κ.λπ..
Δυστυχώς αυτά θυμίζουν μια περίοδο της ιστορίας του ΚΚΕ, αυτήν που σηματοδοτήθηκε με την επιστροφή του Ζαχαριάδη στην Ελλάδα στα 1945. Ας θυμηθούμε ότι και τότε καταδικάστηκε ο Βελουχιώτης αλλά και το θρυλικό «ούτε ψωμί ούτε νερό στον Μιζέρια» που δε δεχόταν τη Συμφωνία της Βάρκιζας (τον «έντιμο συμβιβασμό» της εποχής), γιατί τη θεωρούσε ως αποδοχή της παράδοσης της χώρας στους Άγγλους. Ας θυμηθούμε και άλλες τραγικές επιλογές του Ζαχαριάδη πριν και κατά τη διάρκεια του Εμφυλίου, όπως η αποχή στις εκλογές του ’46, η απομάκρυνση του Μάρκου Βαφειάδη, η εμμονή με την παύση του ανταρτοπολέμου και την οργάνωση τακτικού στρατού.
Σε κάθε περίπτωση, η πλειοψηφία των κομματικών στελεχών υποστήριξε τότε τις θέσεις του αρχηγού για να «συνειδητοποιήσει» αίφνης το 1956 (όταν στη Σοβιετική Ένωση είχε αρχίσει και επίσημα η Αποσταλινοποίηση) ότι ο Ζαχαριάδης είχε πάρει πολλές καταδικαστέες αποφάσεις τα προηγούμενα χρόνια ή ότι ήταν υπερβολικά απολυταρχικός, και να τον καθαιρέσει.
Δεν είναι, λοιπόν, διόλου απίθανο να λειτουργήσει και ο Τσίπρας αργότερα ως αποδιοπομπαίος τράγος, σαν να μην έχουν ευθύνη τα στελέχη που έκαναν τα στραβά μάτια, όταν παρακάμπτονταν οι εσωκομματικές διαδικασίες, ή που συνέχισαν να στηρίζουν την ηγεσία, όταν αυτή αποφάσισε να αγνοήσει τη λαϊκή εντολή. Το μόνο σίγουρο είναι ότι όσο πέφτει η δημοφιλία της κυβέρνησης τόσο κι άλλοι υποστηρικτές του μνημονιακού ΣΥΡΙΖΑ θα… λακίζουν και θα προσποιούνται ότι τώρα συνειδητοποίησαν πως «όταν βαδίζεις τον ίδιο δρόμο θα βρεθείς στο ίδιο αδιέξοδο».

Διαβάστε περισσότερα

Δεν θα ξεπουλήσετε και την ζωή μας

ΗΛΙΑΣ ΣΚΥΛΛΑΚΟΣ 

Ξεπουλιούνται τα πάντα. Το νερό, η γη, η θάλασσα, η ζωή μας. Ακριβώς εδώ, στη χώρα μας, αντικρίζουμε τα πάντα γύρω μας βουβοί, ενώ μονάχα «τελειώσαμε» ακούς να ψιθυρίζουν γύρω σου.

Σε αυτές τις θάλασσες, σε αυτά τα μέρη, σαν θα έμπαινε το καλοκαίρι θα έπρεπε να νιώθεις ευτυχία και περηφάνια για αυτά τα χώματα.

Στις αμμουδιές θα έπρεπε να χαιρόσουν που το πόδι σου θα πατούσε.

Όμως, νιώθεις σαν να διασχίζεις ξένη ιδιοκτησία.

Στη δημοσιότητα βγήκε ο κατάλογος που διαβάζεις τι βγαίνει στο σφυρί και διαπιστώνεις πως όλος ο βιος του λαού μας τελείωσε. Διαβάστε εδώ: «Η λίστα της ντροπής»!

3.175 ακίνητα του Δημοσίου προς πώληση. Από την Πάργα ως το Διδυμότειχο κι απ’ τις Πρέσπες ως την νότια Κρήτη και την Θεσσαλία, τα πάντα πουλιούνται μπιρ παρά.

Τα βουνά, οι θάλασσες, τα δάση, οι ακρογιαλιές, τα αρχαιολογικά μνημεία, τα κάστρα πουλιούνται από την κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ, για ότι χειρότερο και ότι πιο ντροπιαστικό μπορεί κανείς να φανταστεί.

Για να συνεχίζουμε να ζούμε μέσα στο σφαγείο που λέγεται Ε.Ε.

Στον κατάλογο του ξεπουλήματος, ο καθένας μας μπορεί να βρει ένα κομμάτι της ζωής του.

Μπορεί να βρει το χωριό του, να θυμηθεί τις καλοκαιρινές διακοπές, την παραλία που έκανε ως πιτσιρικάς τις βουτιές του.

Πουλάνε έτσι, τα παιδικά μας χρόνια, τις μνήμες μας και όλη μας τη ζωή.

Από την μεριά του κάποτε ο Ζοσέ Σαραμάγκου απαντούσε κατηγορηματικά σε όλους αυτούς τους κύριους και τις κυρίες, που βγάλανε στο παζάρι τη καθημερινότητα μας.

«Aς ιδιωτικοποιηθούν τα πάντα,
ας ιδιωτικοποιηθεί η θάλασσα και ο ουρανός,
ας ιδιωτικοποιηθεί το νερό και ο αέρας,
ας ιδιωτικοποιηθεί η Δικαιοσύνη και ο Νόμος,
ας ιδιωτικοποιηθεί και το περαστικό σύννεφο,
ας ιδιωτικοποιηθεί το όνειρο,
ειδικά στην περίπτωση που γίνεται την ημέρα και με τα μάτια ανοιχτά.
Και σαν κορωνίδα όλων των ιδιωτικοποιήσεων,
ιδιωτικοποιήστε τα Κράτη,
παραδώστε επιτέλους την εκμετάλλευση υμών των ιδίων
σε εταιρίες του ιδιωτικού τομέα με διεθνή διαγωνισμό.
Διότι εκεί ακριβώς βρίσκεται η σωτηρία του κόσμου…
Και μια και μπήκατε στον κόπο, ιδιωτικοποιήστε στο φινάλε και την πουτάνα την μάνα που σας γέννησε.»

Όμως, γύρω μας ο αέρας «μυρίζει» θλίψη. «Ζούμε δέσμιοι, φοβόμαστε, προδοθήκαμε» θα σου πούνε οι πάντες. Όπου και να γυρίσεις βλέπεις σκυθρωπά πρόσωπα, απελπισμένους ανθρώπους, που έχουν παραδοθεί στους δήμιους τους.

Είναι αλήθεια πως η θλίψη περιβάλλει τους πάντες, γιατί είναι πολύ δύσκολο να ζεις το καθημερινό μαρτύριο του γενικευμένου ξεπουλήματος, αλλά και της βαθιάς φτωχοποίησης. Δεν είναι καθόλου εύκολο να ζεις μέσα στην αβεβαιότητα

Θα το ξαναπούμε, πως διανύουμε την εποχή των τεράτων. Την εποχή που η οικονομική ολιγαρχία δείχνει πεντακάθαρα το αποκρουστικό της πρόσωπο. Εντούτοις δεν μπορεί να αποφευχθεί για πάντα και η γέννηση του νεκροθάφτη της.

Άλλωστε, οι κοινωνίες , η ίδια η εξέλιξη της ζωής αλλά και η φύση, δεν ανέχονται τις άλυτες εξισώσεις….

Έτσι δίνουμε τον λόγο στον Μάνο Λοΐζο και στην Χαρούλα Αλεξίου να μας υπενθυμίσουν πως «Τίποτα δεν πάει χαμένο»

*Το σκίτσο είναι της Guardian και αναφέρεται στο ξεπούλημα της Ελλάδας από το μνημόνιο Τσίπρα

Διαβάστε περισσότερα

Θα σας φτιάξουμε και γιοφύρια…

Μετά τον Παπανδρέου και τον Παπαδήμο, μετά τον Σαμαρά και τον Βενιζέλο, τώρα είναι και ο Τσίπρας που θα φέρει «δίκαιη ανάπτυξη». Πολύ ευχάριστο αυτό…

    Φυσικά όπως και οι προηγούμενοι δεν μας έχει φωτίσει επαρκώς: Τι θεωρείται «δίκαιη ανάπτυξη»; Για παράδειγμα σε μια οικονομία που λειτουργεί (για να το πούμε κομψά) με «ιδιωτικοοικονομικά» κριτήρια, πως γίνεται «δίκαια» η μοιρασιά;   

    Ακόμα κι αν παρακάμψουμε τους ληστρικούς και αποικιοκρατικούς όρους που έχουν εξασφαλιστεί στους «επενδυτές», πόσο κομμάτι από την αναμενόμενη αύξηση της «πίτας» θα πηγαίνει στον κεφαλαιοκράτη και πόσο στον εργάτη, για να είναι «δίκαιη» η κατανομή αυτής της ανάπτυξης;

    Τα περί «δίκαιης ανάπτυξης» σε συνθήκες άδικων, ανισότιμων, και εκμεταλλευτικών κοινωνικών μοντέλων, συνιστούν είτε φενάκη και χίμαιρα είτε – και κυρίως – εξαγγελία πολιτικής απάτης. Όσο το κριτήριο για την διανομή της «πίτας» δεν είναι τι και πόση δουλειά βάζει ο εργάτης, αλλά τί και πόσο κεφάλαιο βάζει ο κεφαλαιοκράτης, όσο δηλαδή θα αναπαράγεται ο σφετερισμός και η ιδιοποίηση από το κεφάλαιο του πλούτου που παράγει η εργασία, όσο θα συνεχίζεται η κλοπή της υπεραξίας που παράγει ο εργαζόμενος άνθρωπος από τον καπιταλιστή, καμία «δικαιοσύνη» δεν υπάρχει. Αν ο κ.Τσίπρας ήταν αριστερός, με τέτοια πράγματα δεν θα έλεγε ψέματα…

    Όταν λοιπόν, μιλούν για «ανάπτυξη» δεν εννοούν τίποτα περισσότερο από την καπιταλιστική ανάπτυξη. Εδώ όμως θα πρέπει να δούμε ορισμένα στοιχεία που συγκροτούν τόσο την τρέχουσα πραγματικότητα, αλλά και φωτίζουν ιστορικά τι κρύβεται πίσω και από την «ανάπτυξή τους» και από την «δικαιοσύνη» τους.

    Στοιχείο πρώτο: Η «ανάπτυξη» που τάζουν όταν και αν έρθει θα είναι οικοδομημένη πάνω στους κομμένους μισθούς, στο καταργημένο ΕΚΑΣ, στις εργασιακές σχέσεις δουλεμπορίου, στην μερική και εκ περιτροπής εργασία, στα προνόμια προς ντόπιο και ξένο κεφάλαιο προς το οποίο παραχωρείται αποικιοκρατικά ο τόπος μέσω των 99 χρόνων του ξεπουλήματος. Η ανάπτυξή τους είναι σχεδιασμένη πάνω στα 500 ευρώ βασικό, στην κατάργηση του 13^ου και 14^ου μισθού και σύνταξης, στον εργασιακό Μεσαίωνα που εγγυώνται οι «βέλτιστες εργασιακές πρακτικές» της ΕΕ.

    Στοιχείο δεύτερο: Η Ελλάδα τις δεκαετίες του ’50 και του ’60 γνώρισε τον δεύτερο ρυθμό ανάπτυξης παγκοσμίως. Όμως ήταν ακριβώς εκείνη την περίοδο της καπιταλιστικής ανάπτυξης που η ευημερία των αριθμών δεν απέτρεψε 3 εκατομμύρια Έλληνες να αναζητήσουν ένα κομμάτι ψωμί στις στοές του Βελγίου, στις φάμπρικες της Γερμανίας και στα λαντζέρικα της Αμερικής και της Αυστραλίας.

    Στοιχείο τρίτο: Δεν υπάρχει τίποτα πιο αληθές ότι σε συνθήκες καπιταλισμού, είτε αυτός περνάει της φάση της ανάπτυξης είτε τη φάση της κρίσης του, οι φτωχοί γίνονται φτωχότεροι και οι πλούσιοι πλουσιότεροι. Για παράδειγμα, στην Ελλάδα:

    α) Σε συνθήκες κρίσης, η μειοψηφία του 10% του πιο εύπορου τμήματος του πληθυσμού είδε τα πλούτη της να εκτινάσσονται φτάνοντας το 2015 στο σημείο να κατέχει το 56,1% του εγχώριου πλούτου από το 48,6% που συγκέντρωνε το 2007 (έκθεση της ελβετικής τράπεζας «Credit Suisse»).  

    β) Σε συνθήκες ανάπτυξης συνέβησαν τα εξής:

• Το 1990 το ΑΕΠ της χώρας ήταν 38 δισ. ευρώ. Το 2007 ανήλθε στα 208 δισ. Δηλαδή, αυξήθηκε κατά 5,5 φορές.
• Το 1990 – σύµφωνα µε τα στοιχεία της ICAP – τα κέρδη των επιχειρήσεων (ΑΕ και ΕΠΕ) ήταν 575 εκατοµµύρια ευρώ. Το 2007 τα κέρδη των επιχειρήσεων είχαν εκτιναχτεί στα 16 δισ. ευρώ. Δηλαδή, αυξήθηκαν κατά 28 φορές.
• Το 1990 το ποσοστό των κερδών των επιχειρήσεων σε σχέση µε το ΑΕΠ ήταν 1,5%. Το 2007 το ποσοστό των κερδών των επιχειρήσεων ανήλθε στο 7,7% του ΑΕΠ. Που σηµαίνει ότι αυξήθηκε πάνω από 5 φορές, ισόποσα δηλαδή προς την αύξηση του ΑΕΠ.
• Τη δεκαετία του 1990 το βασικό ηµεροµίσθιο του ανειδίκευτου εργάτη διαμορφώθηκε σε μέσα επίπεδα δεκαετίας στα 15 ευρώ. Το 2007 το βασικό µεροκάµατο µόλις και µετά βίας είχε φτάσει στα 30 ευρώ.

Με άλλα λόγια: Σε µια περίοδο που καλύπτει σχεδόν δύο δεκαετίες, κατά τη διάρκεια των οποίων ο ελληνικός λαός πολλαπλασίασε µε τη δουλειά του την περίφηµη «πίτα», από την κατά 5,5 φορές αύξηση του ΑΕΠ της χώρας το αποτέλεσµα ήταν τα κέρδη των καπιταλιστών να αυξηθούν κατά 28 φορές (!) ενώ ο εργάτης, µε την «αύξηση» κατά 1 µόλις φορά του κατώτατου µισθού του, έφτασε να ζει σε συνθήκες που σε αποπληθωρισµένες τιµές ισοδυναµούσαν µε το ότι η αγοραστική του δύναµη είχε πέσει στα επίπεδα του 1984!

    Σηµείωση:  Σύµφωνα µε την έκθεση της ICAP για το 2006, ο ρυθµός αύξησης των προ φόρων κερδών των ΑΕ και ΕΠΕ στην Ελλάδα ήταν της τάξης του 60%, όταν την ίδια χρονιά το ΑΕΠ αυξήθηκε 4%. Δηλαδή τα κέρδη των επιχειρήσεων αυξήθηκαν 15 φορές ταχύτερα απ’ ό,τι αυξήθηκε το ΑΕΠ της χώρας και 5 φορές ταχύτερα απ’ ό,τι αυξήθηκαν τα κέρδη των επιχειρήσεων στην υπόλοιπη ΕΕ. Σύµφωνα µε τα ίδια στοιχεία, το 2006, παραµονές της κρίσης, οι κεφαλαιοκράτες κέρδιζαν ανά εργαζόµενο 44.000 ευρώ.

     Αυτή είναι, χωρίς φτιασιδώματα, η «ανάπτυξη» στην καπιταλιστική Ελλάδα. Κι αυτό δεν αλλάζει επειδή στη θέση των Μαυρογιαλούρων του «θα σας φτιάξουμε και γιοφύρια – θα σας φτιάξουμε και ποτάμια» βρίσκεται πλέον ο κ.Τσίπρας.
    Αυτή ήταν η «δικαιοσύνη» τους προ κρίσης, αυτή είναι η «δικαιοσύνη» του συστήματος εντός κρίσης, αυτό είναι το πλαίσιο που θα καθορίσει τα χαρακτηριστικά και της «ανάπτυξης» για την οποία μιλάει (και) ο κ.Τσίπρας. 
    Αυτή είναι η εικόνα όλου του καπιταλιστικού κόσμου. Η ανάπτυξή τους είναι η άλλη όψη του νομίσματος της διεύρυνσης των κοινωνικών ανισοτήτων.  
    Και επειδή κάποιοι μιλούν για το «ενάρετο» κύκλο στον οποίο θα περάσει η καπιταλιστική οικονομία μετά την κρίση, ας δούμε ποια είναι η πραγματικότητα του προηγούμενου «ενάρετου» κύκλου της:

    1) Στις ΗΠΑ το 1% του πληθυσµού κατείχε προ κρίσης πάνω από το 16% του εθνικού πλούτου. Διέθετει περιουσία µεγαλύτερη από το 40% του φτωχότερου πληθυσµού και το 2007 κατείχε 190 φορές περισσότερο πλούτο από το µέσο αµερικανικό νοικοκυριό – από 131 φορές που ήταν η ψαλίδα το 1983 (Economic Policy Institute, Ελευθεροτυπία, 28.1.2007).

    2) Μέσα σε µια εικοσαετία (1980-2000) το εισοδηµατικά ανώτερο 0,1% του πληθυσµού των ΗΠΑ αύξησε το µερίδιό του στο εθνικό εισόδηµα κατά 300%. Η αναλογία των µισθών των διευθυντικών στελεχών των πολυεθνικών σε σχέση µε τη µέση αµοιβή των εργατών αυξήθηκε από «30 προς 1» που ήταν το 1970, σε σχεδόν «500 προς 1» το 2000, δηλαδή το άνοιγμα της ψαλίδας της ανισότητας διευρύνθηκε πάνω από 16 φορές.

    3) Στη Βρετανία, κατ’ αντίστοιχο τρόπο, το 1% του εισοδηµατικά ανώτερου πληθυσµού κατείχε προ κρίσης το 13% του εθνικού εισοδήµατος.

    4) Στο σύνολο των χωρών του ΟΟΣΑ η εισοδηµατική ψαλίδα µεταξύ του 1/5 του πιο πλούσιου πληθυσµού και του φτωχότερου 1/5 ήταν προ κρίσης της τάξης του 80 προς 1.

    5) Συνολικά στον πλανήτη, στα τέλη του 20ού αιώνα, η καθαρή περιουσία των 358 πλουσιότερων ανθρώπων ήταν ίση µε το εισόδηµα του φτωχότερου 45% του παγκόσµιου πληθυσµού που αριθµεί 2,3 δισεκατοµµύρια ανθρώπους.

    6) Τα περιουσιακά στοιχεία των τριών πρώτων δισεκατοµµυριούχων του πλανήτη ήταν στο τέλος του 20ού αιώνα περισσότερα από το Ακαθάριστο Εγχώριο Προϊόν όλων µαζί των λιγότερο αναπτυγµένων χωρών και των 600 εκατοµµυρίων κατοίκων τους (Ντέιβιντ Χάρβεϊ, Νεοφιλελευθερισµός, Ιστορία και Παρόν, εκδόσεις Καστανιώτη).

 

     Αυτός είναι ο τρόπος µε τον οποίο διενεργείται η αρπαγή του λεγόµενου «εθνικού εισοδήµατος». Έτσι συντελείται το «µοίρασµα» της «ανάπτυξης» ανάµεσα στους δυστυχείς, από τη µια µεριά, και στους μονοπωλιακούς ομίλους, από την άλλη.
    Αυτός είναι ο γενικός κανόνας στον καπιταλισμό, αυτός είναι και στην Ελλάδα, εκτός αν υποθέσουμε ότι λόγω «αριστερού» πρωθυπουργού, η Ελλάδα έχει πάψει να είναι από κάθε άποψη µια καπιταλιστική χώρα.

    Όπως σε κάθε καπιταλιστική χώρα, λοιπόν, έτσι και στην Ελλάδα «ο δισεκατοµµυριούχος δεν µπορεί να µοιράσει... ‘‘το εθνικό εισόδηµα’’ µιας καπιταλιστικής χώρας παρά µόνο: ‘‘ανάλογα µε το κεφάλαιο’’ (κι ακόµα πρέπει να προσθέσουµε ότι το µεγαλύτερο κεφάλαιο θα πάρει περισσότερα απ’ όσα του αναλογούν)... Το µοίρασµα δεν µπορεί να γίνει διαφορετικά παρά ‘‘σύµφωνα µε τη δύναµη’’...» (Λένιν, Άπαντα, τόµος 26, σελ. 361, εκδόσεις Σύγχρονη Εποχή).

    Αν δεν αλλάξει ο συσχετισμός της δύναμης, η «δίκαιη ανάπτυξη» για την οποία μιλούν το μόνο που εγγυάται είναι την αναπαραγωγή και την ένταση της αδικίας. Όπως ακριβώς και η κρίση τους.  

email: mpog@enikos.gr

Διαβάστε περισσότερα

Όταν ο Ζ. Σαραμάγκου (δεν) μίλησε για την ευτυχία…

ΗΜΕΡΟΔΡΟΜΟΣ •

  Έξι χρόνια πριν, 18 Ιουνίου  2010, έφυγε από τη ζωή ο συγγραφέας,  Ζοζέ Σαραμάγκου.

  Λίγα λόγια για τη μεγάλη πορεία του Ζ. Σαραμάγκου, που γοήτευσε με τον ιδιαίτερο τρόπο γραφής του και συνεχίζει να διαβάζεται από χιλιάδες αναγνώστες.  

 Γεννήθηκε στις 16 Νοεμβρίου του 1922 στο χωριό Aζινιάγκα της Πορτογαλίας. Το 1947 εκδόθηκε το πρώτο του μυθιστόρημα («Γη της Αμαρτίας») και πρόλαβε να διαβάσει δημοσιευμένο το τελευταίο του βιβλίο, με τίτλο «Κάιν». Το μυθιστόρημα «Το κατά Ιησούν Ευαγγέλιον» πολεμήθηκε από την Εκκλησία. Το 1998 του απονεμήθηκε το βραβείο Νόμπελ Λογοτεχνίας.

 Ο Σαραμάγκου ήταν κομμουνιστής. Εντάχθηκε το 1964 στο Πορτογαλικό Κομμουνιστικό Κόμμα και  πήρε μέρος στην «Επανάσταση των Γαρυφάλλων» ενάντια στη χούντα του Σαλαζάρ. Ο Πορτογάλος συγγραφέας έδινε τη μάχη μέσα από τη ζωή και το έργο του. Πάντα, δήλωνε τη συμπαράσταση του στους λαούς που παλεύουν και ιδιαίτερα στη  σοσιαλιστική Κούβα.

«Ηρεμία και αρμονία»

   Ο Ζοζέ Σαραμάγκου, σε μια συνέντευξη του το 1998*, απάντησε στο εξής ερώτημα: «Τι σημαίνει για εσάς ευτυχία;»

  «Φαντάζεται κανείς ότι αυτό που αποκαλούμε ευτυχία είναι μια κατάσταση μόνιμης χαράς, κάτι όμως που δεν υπάρχει ούτε υπήρξε ποτέ. Αν η χαρά δεν είναι μόνιμη, τότε είναι βέβαιο ότι θα υπάρξουν στιγμές θλίψης, για κάτι που χάθηκε, για κάτι που δεν έχουμε, για μια απουσία. Ολα αυτά μπορούν να μας οδηγήσουν στη θλίψη.

Εμένα μου είναι αδιάφορη η ιδέα της ευτυχίας, για μένα έχει μεγαλύτερη σημασία αυτό που αποκαλώ ηρεμία και αρμονία. Η έννοια της ευτυχίας προϋποθέτει ότι είναι κανείς πολύ χαρούμενος για τον άλφα ή τον βήτα λόγο. Σε πιάνει βέβαια ένας πονόδοντος, και τότε σου φεύγει η ευτυχία, σου φεύγουν όλα. Νομίζω ότι η ηρεμία είναι άλλο πράγμα. Η ηρεμία έχει να κάνει πολύ με την αποδοχή, αλλά και την, ως έναν βαθμό, αυτογνωσία των ορίων σου.

Το να ζει κανείς αρμονικά δεν σημαίνει ότι δεν έχει ανησυχίες, ή προβλήματα, σημαίνει απλώς ότι μπορεί να συμβιώσει μαζί τους με ηρεμία, γαλήνη. Δεν θέλω να φέρω τον εαυτό μου ως παράδειγμα, μπορώ όμως να πω ότι ζω σήμερα σε αρμονία με τον περίγυρό μου».

«Είμαι καλά με το δέρμα μου»

   Ο Σαραμάγκου, στη διευκρινιστική ερώτηση για παραπάνω εξήγηση των σκέψεων του, απάντησε:

  «Είναι μια σχέση που είναι δύσκολο να την εξηγήσει κανείς. Υπάρχει μια έκφραση που επιχειρεί να προσεγγίσει την εξήγηση και λέει ότι «είμαι καλά στο δέρμα μου». Είναι μια έκφραση πολύ γαλλική. Οχι όμως μόνο στο δέρμα μου. Θα πρέπει να το συσχετίσω αυτό με το γεγονός ότι δεν φιλοδόξησα ποτέ να πετύχω τίποτε, ότι σε καμιά περίπτωση δεν σκέφθηκα τη ζωή μου σαν μια κούρσα προκειμένου να φθάσω σε συγκεκριμένους στόχους. Αυτό είναι που αποκαλώ αρμονία σε κάθε στιγμή της ζωής, κάτι που δεν σημαίνει ότι δεν παλεύεις για να επιλύσεις ένα πρόβλημα, όπως όταν έμεινα άνεργος το 1975 και επί τέσσερα χρόνια έψαχνα για μεταφράσεις για να τα βγάλω πέρα.

Μπορείς να δώσεις τη μάχη, χωρίς δραματοποιήσεις, όμως, βιωμένη με ηρεμία, με αρμονία. Αυτή η αρμονία είναι κάτι το εσωτερικό. Δεν έχει να κάνει με το να λες «τι καταπληκτικός που είμαι»! Οταν το λέω αυτό, αναφέρομαι σε ένα άτομο που τα έχει καλά με τον εαυτό του. Οταν λέω ότι δεν είχα ποτέ φιλοδοξίες, ότι δεν επιθύμησα ποτέ τίποτε και γι’ αυτό τώρα μπορώ να πω ότι τα έχω όλα, είναι γιατί νιώθω εν ειρήνη με ό,τι με περιβάλλει: πρόσωπα, πράγματα, ζώα αν θέλεις, δέντρα, ουρανό και θάλασσα. Είναι σαν να ήμουν ενταγμένος, από τη θέση μου, στο φυσικό μου χώρο, χωρίς να μετατραπώ σε εγωιστή που λέει: «Καθώς τώρα τα έχω όλα, τα υπόλοιπα μού είναι αδιάφορα». Οχι, αντίθετα, εξακολουθώ να είμαι αλληλέγγυος, παίρνω μέρος σε ένα κάρο μάχες, μερικές μάλιστα από αυτές από χέρι χαμένες. Αυτό δεν έχει καμιά σχέση με την ευτυχία. Αν με όμως με ρωτήσεις: Είστε ευτυχισμένος; Ναι, ναι, είμαι ευτυχισμένος, πολύ ευτυχισμένος. Το λέω όμως αυτό για να μην αρχίσω να εξηγώ ότι υπάρχει και κάτι περισσότερο, όπως υπάρχει και κάτι που λέγεται ηρεμία και αρμονία, που ίσως είναι ένα είδος σοφίας».

«Και πρώτα απ’ όλα η ζωή»

  Στη συνέχεια ρωτήθηκε «τι μένει ακόμη», έπειτα απ’ όλα όσα είχε επιτύχει. Και απάντησε:
  «Μένουν πολλά. Και πρώτα απ’ όλα η ζωή. Η φιλοδοξία της ζωής, του να ζήσεις, υπάρχει μήπως κάτι ανώτερο από αυτό; Μου μένει η ζωή».

*Η συνέντευξη ήταν στον Χ. Παπαγεωργίου, στο «Βήμα», και ολόκληρη μπορείτε να τη διαβάσετε εδώ.

Διαβάστε περισσότερα

Ιδού η Ρόδος – Τα αδιέξοδα της παγκόσμιας άρχουσας ελίτ και οι ανά τον κόσμον «απείθαρχοι»

Απογοήτευση και δυσαρέσκεια τρώνε, όπως το σαράκι, το ηθικό του Δυτικού Κόσμου, στην ΕΕ και στις ΗΠΑ. Φίλοι εμπειρογνώμονες μου λένε ότι Βρετανοί και Αμερικανοί, στελέχη δημόσιων υπηρεσιών ασφαλείας αλλά και μυστικών υπηρεσιών, θεωρούν σίγουρο ότι το BREXIT θα επικρατήσει, εκφράζοντας το αρνητικό κλίμα… 

του ΑΠ. ΑΠΟΣΤΟΛΟΠΟΥΛΟΥ
Ο Τραμπ και ο Σάντερς προσωποποιούν την αντίδραση των Αμερικανών  για την ανικανότητα του συστήματος να δώσει απαντήσεις στα προβλήματα.

Είναι η πρώτη φορά που οι οπαδοί και των δυο κομμάτων στις ΗΠΑ στρέφονται σε υποψήφιους μη αρεστούς στις κατεστημένες ηγεσίες. Ο Σάντερς ενόχλησε αρχικά αλλά φάνηκε πολύ γρήγορα ότι δεν μπορούσε να…
κερδίσει και με τη δήλωσή του ότι θα στηρίξει τη Χίλαρυ στοιχήθηκε στη γραμμή της κομματικής πειθαρχίας. Αγκάθι για την (υπερκομματική) πανίσχυρη άρχουσα ελίτ των ΗΠΑ είναι ο Τραμπ με τις δηλώσεις του ότι θα (επιδιώξει να) συνεννοηθεί με τον Πούτιν και ότι είναι λάθος η επιβολή της Δημοκρατίας με πολέμους, αμφισβητώντας την πεμπτουσία της αμερικανικής εξωτερικής πολιτικής. Μιλώντας προ ημερών σε Ινστιτούτο της επιρροής Κίσσινγκερ (επισκέφθηκε πρόσφατα τον Πούτιν) ο Τραμπ επέκρινε το στρατιωτικό-βιομηχανικό σύμπλεγμα, μετά τον Άϊζενχάουερ, τη δεκαετία του 50. Παρατηρητές θυμίζουν ότι όσοι το επέκριναν ή διαφώνησαν σε επιμέρους πολιτικές του  (Κέννεντυ, Νίξον αλλά και Μπιλ Κλίντον) δολοφονήθηκαν, εκθρονίστηκαν ή συκοφαντήθηκαν.
Ο Τραμπ έχει κάποια αναλογία με μερικούς πολιτικούς της παραδοσιακής ευρωπαϊκής Δεξιάς (πχ Μπερλουσκόνι) που διαβλέπουν και αντιδρούν στους κινδύνους που εγκυμονεί η πολιτική της παγκοσμιοποιημένης άρχουσας ελίτ και γι’ αυτό συκοφαντούνται συστηματικά. Οι ηγεσίες της παραδοσιακής αριστεράς, αφομοιωμένες ή υποταγμένες στην κυρίαρχη ιδεολογία, συμπράττουν στις κατηγορίες που εκτοξεύει το Μητροπολιτικό Κέντρο, κοιμίζουν εαυτούς και μας αποκοιμίζουν, και κατά περίπτωση συνεργάζονται ανοιχτά και ανερυθρίαστα μαζί του, από το Παρίσι και τη Ρώμη ως την Αθήνα και τη Μαδρίτη. Η παραδοσιακή αριστερά έχει εκφυλιστεί και αποδιοργανωθεί σε όλη την Ευρώπη. Αδυνατεί να συγκροτήσει και να ηγηθεί λαϊκού μπλοκ εξουσίας και τη μοναδική φορά που το κατάφερε, με τον ΣΥΡΙΖΑ, παραδόθηκε θέλοντας και μη. Θα δούμε το μέλλον συγγενικών δυνάμεων, Ισπανών κλπ.
Απορεί κανείς με τους, υποτίθεται μαρξιστές, οπαδούς της άποψης ότι η Ιστορία επαναλαμβάνεται ως φάρσα αλλά διαλαλούν ότι ο φασισμός  επανεμφανίζεται-κατ’ εξαίρεση- και πάλι ως τραγωδία. Η κρίση τους αμφισβητείται επειδή όσα λένε δεν είναι παρά απλή επανάληψη όσων διοχετεύονται από τη Μητρόπολη του Δυτικού Κόσμου, τις ΗΠΑ αλλά και από το ευρωπαϊκό της παράρτημα, τις Βρυξέλλες. Πχ το ευρωιερατείο πρώτο κατάγγειλε τον πρωθυπουργό της Ουγγαρίας Ούρμπαν ως σκληρό δεξιό, φασίστα, εκτός των δημοκρατικών προδιαγραφών (όπως τις ορίζουν οι Βρυξέλλες) και οι της υποτιθέμενης αριστεράς ακολούθησαν ως κολαούζοι. Ο Ούρμπαν είναι όντως δεξιός αλλά το ευρωιερατείο τον καταδικάζει επειδή δεν είναι υπάκουος, όχι επειδή είναι δεξιός. Το ευρωιερατείο καταδιώκει όποιον, δεξιό ή αριστερό, δεν προσαρμόζεται στη «νόρμα». Αυτό ακριβώς είναι ο φασισμός. «Ο Μεγάλος Αδελφός» είναι αυτός που μας βάζει «στον ίσιο δρόμο», το δρόμο που χάραξε αυτός για μας πριν από μας και χωρίς εμάς.
Από πού κι ως που οι Φίληδες και οι Ρεπούσηδες μιλάνε ως αυθεντίες της αριστεράς ενώ απλώς παπαγαλίζουν όσα εκπορεύονται από τα Μητροπολιτικά κέντρα των ΗΠΑ και των Βρυξελλών; Ποιοι είναι αυτοί που θέλουν να επιβάλλουν ότι πρέπει να θεωρούνται ακροδεξιοί, ομοφοβικοί, ρατσιστές και φασίστες όσοι πχ δεν θεωρούν κανονική κατάσταση να μεγαλώνουν παιδιά ομόφυλα ζευγάρια, να μην ξεχωρίζουν «μπαμπά και μαμά», όσοι μπορεί να δέχονται την κάθε σεξουαλική προτίμηση ως υπόθεση ενηλίκων αλλά την απορρίπτουν ως «πολιτικά και ηθικά ορθό» και εμπεδωμένο κοινωνικό πρότυπο, όσοι αντιδρούν στη μαζική και ανεξέλεγκτη μετανάστευση και επικαλούνται, μεταξύ άλλων, θέματα ασφάλειας, αλλοτρίωσης, και απώλειας της εθνικής ταυτότητας και της Ιστορίας του τόπου τους κλπ, κλπ.;
Και αντίστροφα: Γιατί να προκόψουν όσοι δεν τολμούν να καταγγείλουν τους εν λόγω, ότι δεν έχουν σχέση με την αριστερά, πλουραλιστική και πολύχρωμη αλλά όχι χωρίς σύνορα και όρια. Δεν είναι μόνο τα Μνημόνια υπόθεση της αριστεράς αλλά και η εθνική ανεξαρτησία, δεν είναι μόνο το οικονομικό μοντέλο αλλά και το κοινωνικό πρότυπο. Γι’ αυτό γίνεται τόσος λόγος για το ηθικό πλεονέκτημα της Αριστεράς. Τα πρότυπα που προτείνουν αυτοί οι αποχαυνωμένοι επαρχιώτες, εντεταλμένοι της αυτοκρατορικής υπερατλαντικής Ρώμης, δεν τους περιλαμβάνουν σε οποιαδήποτε μορφής αριστερά θα μπορούσε να φανταστεί κανείς.
Η Αριστερά, όπως και κάθε πολιτικός οργανισμός ή άτομο, αν δεν ορίσει τον εαυτό της, το Πιστεύω της, τις Αρχές της, δεν μπορεί να υπάρξει ούτε στο παρόν ούτε στο μέλλον. Ιδού η Ρόδος.

Διαβάστε περισσότερα

Παγκοσμιοποίηση VS λαϊκισμός

    Ο Ντόναλντ, ο Μπόρις, η Μαρίν και ο Μπέπε

του Νίκου Ιγγλέση
Όποιοι διαβάζουν, το τελευταίο διάστημα, το διεθνή Τύπο και ακούν τις δηλώσεις διαφόρων κυβερνητικών αξιωμα-τούχων δεν μπορεί παρά να νομίζουν ότι ζούμε στις πρώτες δεκαετίες του Ψυχρού Πολέμου. Όπως τότε, έτσι και σήμερα, η Δύση (Ευρώπη και ΗΠΑ) αντιμετωπίζει ένα νέο «κομμουνιστικό» κίνδυνο. Οι νέοι «Μπολσεβίκοι» βρίσκονται ante portas!
Πρέπει να σώσουμε το υπάρχον σύστημα από τους σύγχρονους «κόκκινους» κραυγάζουν πολιτικοί, δημοσιογράφοι, τραπεζίτες, πανεπιστημιακοί αναλυτές και κάθε «καρυδιάς καρύδι». Σε ρόλο υποβολέα όλων των τελευταίων, οι πολυεθνικές επιχειρήσεις και το χρηματοπιστωτικό κεφάλαιο. Το περιούσιο σύστημα που θέλουν να σώσουν, αν και δεν το λένε φανερά, είναι η παγκοσμιοποίηση, το ανώτατο -μέχρι στιγμής- στάδιο της καπιταλιστικής ολοκλήρωσης.
Κάποιοι απίθανοι τύποι, ο Ντόλαλντ, ο Μπόρις, η Μαρίν, ο Μπέπε και αρκετοί άλλοι θέλουν να διαλύσουν την Ευρωπαϊκή Ένωση, θέλουν να βγουν από την Ευρωζώνη, θέλουν να επιβάλλουν δασμούς στις φτηνές εισαγωγές, θέλουν να περιορίσουν τη μετανάστευση που συμπιέζει τους μισθούς, αρνούνται εμπορικές συμφωνίες όπως η ΤΤΙΡ (Διατλαντική Εμπορική και Επενδυτική Σχέση μεταξύ ΗΠΑ και ΕΕ) και μιλούν για την -κατά το σύστημα βδελυρή- εθνική κυριαρχία.
Αν τα καταφέρουν, έστω και εν μέρει, τι θα απομείνει από την παγκοσμιοποίηση; Η τελευταία….
βασίζεται σε τρείς πυλώνες: α) στην ελεύθερη διακίνηση των κεφαλαίων (αγορές), β) στην ελεύθερη διακίνηση των αγαθών και γ) στην ελεύθερη διακίνηση ανθρώπων (εργατικό δυναμικό). Αν οι τρείς πυλώνες τιναχτούν στον αέρα, πώς θα δουλεύουν τα εργοστάσια των πολυεθνικών στις φτωχές χώρες για να εξάγουν στις αναπτυγμένες; Αν διαλυθεί ή συρρικνωθεί η Ευρωζώνη μήπως «σκάσει η φούσκα» στις αγορές κεφαλαίων;
Η γερμανική εφημερίδα Die Zeit (3-6-16) δημοσιεύει τους φόβους της αμερικανίδας ιστορικού Άν Άπλμπομ: «Αν ο Ντόναλντ Τραμπ εκλεγεί Πρόεδρος των ΗΠΑ θα απομονώσει την Αμερική. Αν η Ευρωπαϊκή Ένωση δεν καταφέρει να αποτρέψει την άνοδο των δεξιών, θα διαλυθεί το ευρωπαϊκό οικοδόμημα. Και τι θα είναι μετά η Δύση;» Το υπάρχον σύστημα έχει ήδη εξαπολύσει ολοκληρωτική αντεπίθεση. Σε όσους τολμούν να το αμφισβητήσουν τους αποδίδονται απαξιωτικοί χαρακτηρισμοί και συκοφαντούνται προκειμένου να ηττηθούν ολοκληρωτικά.
Ο Ντόναλντ
Τα διεθνή συστημικά μέσα ενημέρωσης πάντα αναφέρονται στον υποψήφιο του Ρεπουμπλικανικού κόμματος στις ΗΠΑ ως ο «εκκεντρικός πολυεκατομμυριούχος Ντόναλντ Τράμπ». Το μεν «εκκεντρικός», στο υποσυνείδητο των ψηφοφόρων, παραπέμπει σε ιδιόρρυθμο, η συμπεριφορά και οι αντιλήψεις του οποίου δεν συμφωνούν με αυτές της υπόλοιπης κοινωνίας. Το δε «πολυεκατομμυριούχος» τον διαφοροποιεί από τα λαϊκά στρώματα, της εργατικής και μεσαίας τάξης, σε αντίθεση με την «πτωχή» αντίπαλό του Χίλαρι Κλίντον.
Στη συνέχεια ακολουθούν άπειροι χαρακτηρισμοί: λαϊκιστής, ρατσιστής, σεξιστής, ξενοφοβικός, λαοπλάνος, επικίνδυνος τυχοδιώκτης, οπαδός του προστατευτισμού και του απομονωτισμού κ.ο.κ. Τα συστημικά μέσα και οι άνθρωποί τους καθιέρωσαν μάλιστα και τον όρο «τραμπισμός» που προσδιορίζει κατ’ αυτούς την πολιτική ανοησία και την ανερμάτιστη ρητορεία. Προσπαθούν, εκμεταλλευόμενοι την πολιτική απειρία του, να τον αποξενώσουν από τους μαύρους, τους ισπανόφωνους και τις γυναίκες ψηφοφόρους. Τρόμος έχει καταλάβει το σύστημα μήπως σημαντικό τμήμα των οπαδών του γερουσιαστή Μπέρνι Σάντερς, που καθ’ όλη την προεκλογική διαδικασία του Δημοκρατικού Κόμματος καταφερόταν κατά της Wall Street και των αγορών, στηρίξει, στις εκλογές του Νοεμβρίου, τον Ντόναλντ Τραμπ.
Αναμφίβολα ο Τραμπ δεν έχει ένα σαφώς επεξεργασμένο πρόγραμμα και μια συνεκτική ιδεολογική βάση, επιτίθεται όμως κατά της διεφθαρμένης γραφειοκρατίας της Ουάσιγκτον και κατά της παγκοσμιοποίησης που στερεί θέσεις εργασίας στο εσωτερικό των ΗΠΑ. Ο διορατικός πρόεδρος της Ρωσίας Βλαντιμίρ Πούτιν σε συνέντευξή του (18-12-15) είπε για τον Τραμπ: «Σπουδαίος άνθρωπος και γεμάτος ταλέντο χωρίς αμφιβολία». Ο Πούτιν, που κατηγορείται και αυτός από τους Δυτικούς ως εθνικιστής, λαϊκιστής και αυταρχικός, βλέπει το δάσος και όχι το δέντρο, βλέπει, δηλαδή, τη ρωγμή που προκαλεί ο Τραμπ στο σύστημα της παγκοσμιοποίησης. Τα υπόλοιπα είναι δευτερεύοντα.
Ο Μπόρις
Στη Βρετανία ο βουλευτής του Συντηρητικού κόμματος και πρώην δήμαρχος του Λονδίνου Μπόρις Τζόνσον και ο αρχηγός του κόμματος της Ανεξαρτησίας (Ukip) Νάϊτζελ Φάρατζ ηγούνται του αγώνα για την έξοδο από την ΕΕ. Απέναντί τους έχουν τον πρωθυπουργό Ντέϊβιντ Κάμερον και την πλειοψηφία της ηγεσίας των Συντηρητικών, το Εργατικό κόμμα του Τζέρεμι Κόρμπιν, το Φιλελεύθερο, τα εθνικιστικά κόμματα της Ουαλίας και της Σκωτίας και βεβαίως τις πολυεθνικές εταιρείες, την Τράπεζα της Αγγλίας και το Σίτυ του Λονδίνου. Αξιοσημείωτο είναι ότι το εθνικιστικό κόμμα της Σκωτίας που έδωσε αγώνα για την ανεξαρτησία από το Ηνωμένο Βασίλειο στηρίζει την παραμονή της Βρετανίας στην ΕΕ, άρα, την εξάρτηση της Σκωτίας από την εξουσία των Βρυξελλών. Πρόκειται για απύθμενη πολιτική ανοησία.
Βασικά επιχειρήματα των οπαδών του Brexit η ανάκτηση της εθνικής κυριαρχίας από την υπερκυβέρνηση των Βρυξελλών, που ελέγχεται από το Βερολίνο, και η αντιμετώπιση του Μεταναστευτικού όχι μόνο από τρίτες χώρες αλλά και από χώρες της Ανατολικής Ευρώπης και των Βαλκανίων. Στις 23 Ιουνίου θα ξέρουμε το αποτέλεσμα του βρετανικού δημοψηφίσματος. Ήδη ο γερμανός υπουργός Οικονομικών Βόλφγκανγκ Σόϊμπλε εξέφρασε το φόβο ότι ένα πιθανό Brexit θα δημιουργήσει ένα ντόμινο κατά το οποίο και άλλες χώρες θα επιδιώξουν την αποχώρησή τους από την ΕΕ. Φοβούνται οι Γερμανοί τη διάλυση της ΕΕ, γι’ αυτό ακόμα και τα εργατικά συνδικάτα τους κάνουν έκκληση στους βρετανούς ψηφοφόρους να απορρίψουν το Brexit, για να διασωθεί η γερμανική Ευρώπη που τόσα οικονομικά οφέλη τους εξασφαλίζει.
Ο πρόεδρος του Ευρωπαϊκού Συμβουλίου Ντόναλντ Τουσκ σε συνέντευξή του (13-6-16) στη γερμανική εφημερίδα Bild είπε: «Μια ψήφος υπέρ του λεγόμενου Brexit θα δώσει μεγάλη ώθηση στις ακραίες αντι-ευρωπαϊκές δυνάμεις οι οποίες θα ανοίξουν σαμπάνιες. Γιατί είναι τόσο επικίνδυνο; Επειδή κανένας δεν μπορεί να προβλέψει ποιες θα είναι οι μακροπρόθεσμες επιπτώσεις. Ως ιστορικός, φοβάμαι πως το Brexit μπορεί να είναι η αρχή της καταστροφής  όχι μόνο της ΕΕ  αλλά και του δυτικού πολιτικού πολιτισμού στο συνολό του». Ο κ. Τουσκ εννοεί τον «πολιτισμό» της παγκοσμιοποίησης.
Περιττό να πούμε ότι και ο Μπόρις Τζόνσον και ο Νάϊτζελ Φάρατζ χαρακτηρίζονται απ’ όλα τα διεθνή συστημικά μέσα ενημέρωσης και τους στρατευμένους αναλυτές ως εθνικιστές, ακροδεξιοί, λαϊκιστές, ξενοφοβικοί και ευρωσκεπτικιστές – η σωστή λέξη θα ήταν ευρωαρνητές.
Η Μαρίν και ο Μπέπε
Στη Γαλλία το Εθνικό Μέτωπο της Μαρίν Λεπέν και στην Ιταλία το ισχυρό Κίνημα 5 Αστέρων (M5S) του Μπέπε Γκρίλο έχουν ταχθεί υπέρ της εξόδου από την Ευρωζώνη και την υιοθέτηση εθνικών νομισμάτων. Βασικό ζητούμενο η απαλλαγή από τα δεσμά των Βρυξελλών – Βερολίνου και η αποκατάσταση της εθνικής κυριαρχίας. Η επίθεση του συστήματος κατά των δύο δεν φείδεται χαρακτηρισμών: ακροδεξιοί, φασίστες, λαϊκιστές, ρατσιστές, επικίνδυνοι τυχοδιώκτες που αποτελούν ένα ιδεολογικό συνοθήλευμα «αριστερο-εθνικολαϊκισμού». Όταν αναφέρονται δε στον Μπέπε Γκρίλο προτάσσουν πάντα την ιδιότητά του ως κωμικός ηθοποιός. Το «κωμικός» μεταφράζεται στο υποσυνείδητο των ψηφοφόρων σε κωμικός άνθρωπος, άρα αυτά που λέει δεν μπορεί παρά να είναι κωμικά. Όλα τα όπλα χρησιμοποιούνται με βασικό στόχο την υπεράσπιση της παγκοσμιοποίησης και του ευρωπαϊκού υποσυνόλου της, της ΕΕ και της Ευρωζώνης.
Ο γερμανός Μάρτιν Σελμάϊρ, διευθυντής του γραφείου του προέδρου της Κομισιόν, Ζαν-Κλωντ Γιούνγκερ, κατά την πρόσφατη Σύνοδο των επτά ισχυρότερων χωρών (G7) στην Ιαπωνία έγραψε στο twitter: «G7 το 2017 με Τραμπ, Λεπέν, Μπόρις Τζόνσον και Μπέπε Γκρίλο; Ένα σενάριο φρίκης που δείχνει πόσο απαραίτητο είναι να πολεμήσουμε το λαϊκισμό». Όσοι εχθρεύονται το λαό εμφανίζουν τις πολιτικές  υπέρ του λαού ως λαϊκισμό…
Απ’ όλα τα ανωτέρω είναι φανερό ότι η κύρια αντιπαράθεση, το μέγιστο διακύβευμα είναι αν το σύστημα της παγκοσμιοποίησης θα υποστεί θανατηφόρες ρωγμές ή θα θριαμβεύσει συντρίβοντας όσους το αμφισβητούν.
Η οξυδερκής πολιτικά Μαρίν Λεπέν έχει καταλάβει ποιά είναι η φύση της σύγκρουσης. Σε συνέντευξή της στη γαλλική εφημερίδα Le Monde (20-1-15), πέντε μέρες πριν από τις εκλογές που, όπως φαινόταν, θα έφερναν στην Ελλάδα μια κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ, είπε: «Υπάρχει ένα ρήγμα στην Ευρώπη που περνάει από το γεγονός ότι πρέπει οι λαοί να ξαναπάρουν το πάνω χέρι από τον ολοκληρωτισμό της ΕΕ και των συνενόχων της, που είναι οι αγορές. Ελπίζω σε μια νίκη του ΣΥΡΙΖΑ. Δεν είναι παράξενο. Δε σημαίνει ότι έγινα θιασώτης της άκρας Αριστεράς. Δε συμφωνούμε με το πρόγραμμά τους, ειδικά για το Μεταναστευτικό. Στην Ελλάδα και την Ισπανία που δεν υπάρχει το αντίστοιχο του δικού μας Εθνικού Μετώπου η άκρα Αριστερά παίρνει τη θέση μας». 
Η ειρωνεία είναι ότι, δύο μήνες πριν απ’ αυτήν την συνέντευξη της Μαρίν Λεπέν στη Le Monde, ο πρώην πρόεδρος της Γαλλίας και ηγέτης της ευρωπαϊκής Δεξιάς Νικολά Σαρκοζί είχε δηλώσει: «Η Λεπέν δεν ανήκει στην άκρα Δεξιά αλλά στην άκρα Αριστερά». Είναι σαφές ότι το σύστημα βλέπει ως εχθρούς όσους το αμφισβητούν και αδιαφορεί αν προέρχονται από τη Δεξιά ή την Αριστερά.
Δυστυχώς η, άλλοτε πανίσχυρη, ευρωπαϊκή Αριστερά, παρακολουθεί άφωνη την αντιπαράθεση που εξελίσσεται, αφού πουθενά σχεδόν (με την εξαίρεση της Ιταλίας) δεν ηγεμονεύει των κοινωνικών δυνάμεων που συγκρούονται με την παγκοσμιοποίηση. Στην Ισπανία το κίνημα των Podemos του Πάμπλο Ιγκλέσιας δεν αμφισβητεί ούτε την ΕΕ ούτε την Ευρωζώνη, αντιτίθεται στη λιτότητα και προσπαθεί να βελτιώσει τις πολιτικές της Ένωσης. Το πιθανότερο είναι ότι η τύχη του θα είναι ανάλογη με αυτή του ΣΥΡΙΖΑ στην Ελλάδα, δηλαδή, η ήττα και η υποταγή.
Εγκλωβισμένη σε ιδεολογήματα του παρελθόντος η ευρωπαϊκή Αριστερά εξακολουθεί να δίνει μάχες κατά του εθνικισμού, του ρατσισμού και της ξενοφοβίας και δεν αντιλαμβάνεται ότι ο πιο απειλητικός φασισμός είναι αυτός των πολυεθνικών γιγάντων και ο πιο στυγνός ρατσισμός αυτός των αγορών, που για τα κέρδη τους καταδικάζουν ολόκληρους λαούς και κράτη στον πόλεμο, την πείνα, την εξαθλίωση και το θάνατο.
Δεν μπορούμε να προβλέψουμε αν ο Ντόναλντ, ο Μπόρις, η Μαρίν και ο Μπέπε θα μείνουν σταθεροί, μέχρι τέλους, σε όσα υποστηρίζουν ή αν θα εξαπατήσουν τους οπαδούς και ψηφοφόρους τους κάτω από τις ασφυκτικές πιέσεις και τους εκβιασμούς του συστήματος. Δεν γνωρίζουμε αν κάποιοι από αυτούς μεταμορφωθούν σε «πολιτική Ντίσνεϋλαντ». Εκείνο όμως που μπορούμε να πούμε είναι ότι ο αγώνας κατά της παγκοσμιοποίησης είναι αγώνας πρωτίστως εθνικοαπελευθερωτικός για κάθε λαό.
Το κείμενο αυτό είναι μια προσπάθεια να γίνουν εμφανή τα βαθύτερα αίτια και η πολυπλοκότητα των συγκρούσεων στο σύγχρονο κόσμο.
http://greekattack.wordpress.com
Το άρθρο αυτό δημοσιεύθηκε στο περιοδικό «ΕΠΙΚΑΙΡΑ» στις 17-6-2016

Διαβάστε περισσότερα