Ο αγώνας της Αλγερίας για ανεξαρτησία

Από το μακρόχρονο αγώνα των Αλγερινών για ανεξαρτησία από τη Γαλλία, ο οποίος άρχισε σαν σήμερα την 1η Νοεμβρίου 1954, δεν γνωρίζουμε, ίσως, πολλά περισσότερα από την περίφημη μάχη του Αλγερίου, η οποία και αποτέλεσε το αντικείμενο της αριστουργηματικής ταινίας «Η μάχη του Αλγερίου» του 1966.
Κι όμως πρόκειται για μια μάχη η οποία συγκλόνισε τη Γαλλία, δημιουργώντας μέχρι και εσωτερικά προβλήματα στη χώρα. Για να μην αναφερθεί κανείς στα προβλήματα που δημιουργήθηκαν στην Αλγερία, με πρώτο τον εμφύλιο μεταξύ του «Μετώπου για την Εθνική Απελευθέρωση» (FLN), το οποίο και ξεκίνησε τον πόλεμο για ανεξαρτησία και των Αλγερινών εκείνων που επιθυμούσαν τη συνέχεια της εξάρτησης από τη Γαλλία. Προβλήματα που θα μπορούσε κανείς να πει, όπως είναι συνήθως ο κανόνας, βασανίζουν τη χώρα έως και σήμερα.

FLN και γαλλικές βιαιότητες
Παρότι, λοιπόν, ήδη από το φθινόπωρο του 1954 το FLN είχε προβάλλει το αίτημα για αποτίναξη του γαλλικού αποικιοκρατικού ζυγού και τη δημιουργία μιας ανεξάρτητης Αλγερίας, η γαλλική κυβέρνηση άργησε να ανταποκριθεί, μη παραδεχόμενη ότι η κατάσταση στην αποικία της είχε φτάσει εκτός ελέγχου. Δυο χρόνια αργότερα, το 1956, περισσότεροι από 400.000 Γάλλοι στρατιώτες είχαν σταλεί στην Αλγερία. Στόχος η καταστολή της επανάστασης τόσο με συμβατικά μέσα, από αέρα και θάλασσα, αλλά και με τη χρήση βομβών τύπου ναπάλμ, τη διείσδυση και ανάπτυξη δεσμών με τον μουσουλμανικό πληθυσμό, την χρήση προπαγάνδας, παραπληροφόρησης και κατασκοπείας. Εν ολίγης με μεθόδους οι οποίες αποκαλούνται σήμερα «covert actions» και είναι ιδιαίτερα επίκαιρες στις μέρες μας... Χαρακτηριστικός ο διάλογος που ακολουθεί από τη «Μάχη του Αλγερίου».
«Δεν θεωρείτε ότι είναι δειλία να κρύβετε μπόμπες στις τσάντες των γυναικών σας και να σκοτώνετε αθώους πολίτες;» ρωτά τον συλληφθέντα Αλγερινό εθνικιστή ένας δημοσιογράφος. «Δεν νομίζετε ότι είναι δειλία να μας σκοτώνετε με ναπάλμ; Δώστε μας τα αεροπλάνα σας και μπορείτε να έχετε τις τσάντες και τις βόμβες μας», απαντά εκείνος.
Η Αλγερία αποτελούσε γαλλική αποικία από το 1830, και παρά την αρχική πρόθεση του να τη διατηρήσει, ο De Gaulle έχει πια συνειδητοποιήσει ότι εποχή των αυτοκρατοριών και των αποικιών έχει φτάσει στο τέλος της.

Προβλήματα και στο εσωτερικό της Γαλλίας
Περισσότερο, δηλαδή, από την θέληση να παραχωρηθεί στο λαό της Αλγερίας αυτό που τόσο επιθυμεί, ο ακριβός και –πλέον- μη δημοφιλής αγώνας της Γαλλίας να καταστείλει τον αλγερινό αγώνα για ανεξαρτησία δημιουργεί προβλήματα στο εσωτερικό της Γαλλίας. Ο De Gaulle αναγκάζεται να υποκύψει. Ο πόλεμος αυτός είχε σημαντικές επιπτώσεις και στο εσωτερικό της Γαλλίας. Ο ολοένα αυξανόμενος αριθμός των θυμάτων κατά τον πόλεμο της Αλγερίας για ανεξαρτησία είχε προκαλέσει ένταση στο εσωτερικό της Γαλλίας και είχε πλήξει σημαντικά την γαλλική οικονομία. Ο γαλλικός λαός είχε χωριστεί σε δυο στρατόπεδα: τους υποστηρικτές της ανεξαρτησίας της αποικίας και αυτούς που επέμεναν ότι η Αλγερία πρέπει να παραμείνει μέρος της γαλλικής επικράτειας.
Σε μια κίνηση απελπισίας, το 1958 ο Πρόεδρος Rene Coty ζήτησε από τον στρατηγό De Gaulle να προχωρήσει σε σχηματισμό νέας κυβέρνησης, 12 χρόνια μετά την αποχώρηση του τελευταίου από την εξουσία. Μετά την ανάληψη των καθηκόντων του στις 2 Ιουνίου, ο De Gaulle προειδοποίησε την Εθνική Συνέλευση ότι η Γαλλία απειλείται με “παράλυση, ακόμα και εμφύλιο πόλεμο.” «Πρόβλημα... δημόσιας τάξης της χώρας» είχε, μάλιστα, αποκαλέσει τότε την Αλγερινή Επανάσταση ο τότε υπουργός Δημόσιας Τάξης και εξαιρετικά δημοφιλής στη χώρα μας, Francois Mitteran.
Ο De Gaulle τους καταλαβαίνει πάντως
Σε επίσκεψη του στην Αλγερία μόλις δυο μέρες αργότερα, ο De Gaulle απηύθυνε έκκληση στον αλγερινό λαό, στοχεύοντας ιδιαίτερα σε συγκεκριμένες πληθυσμιακές ομάδες, δυσαρεστημένες με τις πρακτικές των προηγουμένων κυβερνήσεων: τους λεγόμενους pied-noir και τον επαγγελματικό στρατό. «Σας καταλαβαίνω», αναφώνησε, για να ακολουθήσει το «Ζήτω η γαλλική Αλγερία.» Αν και απαισιόδοξος για την έκβαση των προσπαθειών του, ο De Gaulle ήλπιζε να αγγίξει τον απλό λαό, μια τρίτη δύναμη ανάμεσα στο FLN και τους ultra. Στον λαό που τον καλωσόρισε ως σωτήρα, υποσχέθηκε ισότητα Μουσουλμάνων και Ευρωπαίων και δεν απέκλεισε το ενδεχόμενο χορήγησης αμνηστίας για τους αλγερινούς «θαρραλέους μαχητές.»
Στο νέο σύνταγμα το οποίο συντάσσεται στη συνέχεια, οι δυνάμεις του Προέδρου της Γαλλίας είναι εμφανώς αυξημένες: προβλέπεται ακόμα και η ανάληψη πλήρους εξουσίας σε περιόδους κρίσης. Ακολουθεί η προετοιμασία δημοψηφίσματος το οποίο είναι έτοιμο το Σεπτέμβρη του 1958 και υποβάλλεται προς ψήφιση από τους Γάλλους πολίτες ανά τον κόσμο. Πέρα από το θέμα της έγκρισης του νέου συντάγματος, στις γαλλικές αποικίες προβάλλεται η εξής επιλογή: παραμονή στην «Γαλλική Κοινότητα» (La Communaute) ή πλήρης ανεξαρτητοποίηση. Το νέο σύνταγμα εγκρίνεται και, με την εξαίρεση της Γουινέας, όλες οι αποικίες ψηφίζουν την παραμονή τους στην Communaute. Ο De Gaulle είναι ο νέος παντοδύναμος πρόεδρος της χώρας.
Η κατάσταση όμως στο εσωτερικό της Αλγερίας χειροτερεύει και τον επόμενο χρόνο, τον Σεπτέμβρη του 1959, ο De Gaulle προτείνει τα εξής: τέσσερα χρόνια αφότου οι αναταραχές στη χώρα σταματήσουν, οι Αλγερινοί θα πρέπει να επιλέξουν μεταξύ της πλήρους ένωσης με τη Γαλλία, την ένωση μαζί της με την ιδιότητα ανεξάρτητης οντότητας ή την δημιουργία ενός ανεξάρτητου κράτους. Ακολουθεί ακόμα μεγαλύτερη αναταραχή και εμφύλιος σπαραγμός και η Γαλλία αυξάνει την στρατιωτική δύναμή της στη χώρα σε 500.000 στρατιώτες.
Προς μια ανεξάρτητη Αλγερία
Μπροστά στις εξελίξεις αυτές η Γαλλία αλλάζει πολιτική: το φθινόπωρο του 1961 η γαλλική κυβέρνηση ξεκινά μυστικές συνομιλίες με την προσωρινή κυβέρνηση της Αλγερίας (GPRA), με έδρα την Τύνιδα. Τον Μάρτιο του επόμενου έτους αποφασίζεται ανακωχή και ακολουθεί δημοψήφισμα σχετικά με την ανεξαρτησία της Αλγερίας, την οποίο ο γαλλικός λαός αποδέχεται. Χιλιάδες Γάλλων πολιτών εγκαταλείπουν την πρώην αποικία, η οποία την 1η Ιουλίου του 1962, μετά από σχετικό δημοψήφισμα ανάμεσα στον αλγερινό λαό, αποφασίζει την ανεξαρτησία της. Δυο μέρες αργότερα ο De Gaulle αναγνωρίζει και επίσημα την νέα χώρα.

Διαβάστε περισσότερα

«Το τελευταίο σημείωμα»

 ΝΙΚΟΣ ΜΠΟΓΙΟΠΟΥΛΟΣ 

mpog@imerodromos.gr

facebook.com/mpogiopoulos

   Η ιστορία των 200 της Καισαριανής και η εκτέλεσή τους από τους Ναζί την Πρωτομαγιά του 1944 είναι από εκείνες τις ιστορίες που ανεβάζουν το μπόι του ανθρώπου ψηλότερα.
    H επιλογή του Παντελή Βούλγαρη να καταπιαστεί στην τελευταία του δουλειά – «Το τελευταίο σημείωμα» – με τους 200 και να αφιερώσει την ταινία στην μνήμη τους, είναι από μόνη της εκδήλωση τιμής και αναγνώριση χρέους. Μπράβο στον Παντελή Βούλγαρη και στους συνεργάτες του.
    Η ταινία, στο βαθμό που μπορούμε να μιλήσουμε όχι σαν «ερασιτέχνες κριτικοί» αλλά ως «επαγγελματίες» λάτρεις του κινηματογράφου, είναι σπουδαία. Εμπνευσμένη η σκηνοθεσία του Βούλγαρη. Εξαιρετικό το από κοινού με την Ιωάννα Καρυστιάνη σενάριό τους. Υψηλού επιπέδου η υποκριτική των ηθοποιών. Καθηλωτική η ατμόσφαιρα.
    Προτρέπουμε να δείτε την ταινία. Μια ταινία που γενεσιουργός αιτία της είναι η εκτέλεση των 200. Που επιλέχτηκαν να εκτελεστούν από τους δημίους τους με ένα πολύ συγκεκριμένο κριτήριο: Ότι ήταν κομμουνιστές. Το τονίζουμε διότι αν δεν ήταν κομμουνιστές δεν θα είχαν εκτελεστεί με τον συγκεκριμένο, τουλάχιστον, τρόπο που συνέβη και περιγράφει η ταινία. Και επομένως δεν θα υπήρχε καν ταινία.
    Όμως εδώ έχουμε το παράδοξο: Στην ταινία που είναι αφιερωμένη στους 200, την κρίσιμη στιγμή της κινηματογραφικής ροής, ό,τι προκάλεσε την εκτέλεση των 200, δεν λέγεται. Δεν αναφέρεται…
    Για να εξηγήσουμε τι δεν λέει η ταινία, ας θυμηθούμε τι έλεγε η διαταγή των Ναζί, όπως δημοσιεύτηκε στον Τύπο των Αθηνών, μια μέρα πριν από την εκτέλεση των 200:
  
    Αυτά έλεγε η διαταγή. Μια διαταγή που ορθά ο Βούλγαρης έχει επιλέξει να την μεταφέρει στην οθόνη. Μόνο που στην σχετική σκηνή, κατά την μεταφορά της διαταγής στο «πανί», μια λέξη έχει χαθεί. Έχει αφαιρεθεί. Το σενάριο δεν την περιλαμβάνει. Το κοινό δεν την ακούει. Η λέξη της διαταγής που έχει εξαφανιστεί είναι η λέξη «κομμουνιστές».
    Σε αυτό το τόσο κρίσιμο σημείο της ταινίας, όταν ανακοινώνεται η διαταγή εκτέλεσης των κομμουνιστών, η λέξη «κομμουνιστές» έχει απαλειφθεί. Και έχει αντικατασταθεί από τη λέξη «Έλληνες».
    Και φυσικά ήταν Έλληνες οι 200. Όπως και οι άλλοι 100 κομμουνιστές που ήδη πριν από αυτούς τους «εφόνευσαν» (δείτε ξανά την διαταγή) άλλοι «Έλληνες εθελονταί»,  ταγματασφαλήτες και γερμανοτσολιάδες δηλαδή, γεγονός που πολύ «θολά» παρουσιάζεται στην ταινία.
    Τόσο Έλληνες πατριώτες, δε, ήταν οι 200 (σσ: και τόσο ανθρώπινοι όπως προκύπτει από τα συγκλονιστικά στερνά τους σημειώματα που πετούσαν στο δρόμο από τα καμιόνια κατά την μεταγωγή τους από το Χαϊδάρι στην Καισαριανή) που, όπως έχει καταγραφεί από τις μαρτυρίες κατά την ώρα της εκτέλεσής τους, δίπλα στα λόγια τους για τους δικούς τους ανθρώπους, μαζί με τις ιαχές τους για το ΕΑΜ, τον ΕΛΑΣ, το ΚΚΕ, την επανάσταση, τραγουδούσαν τον Εθνικό Ύμνο και την Κομμουνιστική Διεθνή (που επίσης δεν καταγράφονται στην ταινία– αλλά ας το προσπεράσουμε).
    Οι δημιουργοί της ταινίας γνωρίζουν άριστα πόσο κρίσιμο είναι το στοιχείο πως οι Ναζί επέλεξαν να εκτελέσουν τον Σουκατζίδη και τους 199 συντρόφους του γιατί ήταν Έλληνες κομμουνιστές. Αδιάψευστος μάρτυρας η ίδια η μαρτυρία των ίδιων των εκτελεστών τους. Αλλά αυτή η λέξη – μαρτυρία αφαιρέθηκε.
    Θα πει κανείς: Μα, ο κινηματογράφος ως Τέχνη, ακόμα κι όταν εμπνέεται από την Ιστορία, δεν είναι πιστή αποτύπωση της Ιστορίας. Σωστά. Αλλά μια απορία:
    Από τη στιγμή που η Τέχνη καταπιάνεται με ένα ιστορικό γεγονός, γιατί το μυθοπλαστικό της στοιχείο εκδηλώνεται επιλεκτικά και «αφαιρετικά» σε συγκεκριμένο σημείο της πραγματικής Ιστορίας; Ακόμα – ακόμα: Τι θα πάθαινε και η Έβδομη και όλες οι Τέχνες μαζί αν η διαταγή εκτέλεσης των 200 κομμουνιστών είχε μεταφερθεί με την σωστή λέξη στην μεγάλη οθόνη;
    Θα πει άλλος: Μα δεν έχει σημασία η αφαίρεση της λέξης «κομμουνιστές» από τη διαταγή, δεν έχει νόημα να στέκεται κάποιος «μεμψίμοιρα» σε αυτό, αφού η λέξη ακούγεται (όντως ακούγεται κάπως) λίγο πριν.
    Απορία: Άμα «δεν έχει σημασία» η αφαίρεση, τότε γιατί διαπράχτηκε η αφαίρεση; Γιατί απαλείφτηκε η λέξη; Τι σημασία διέκριναν οι παραγωγοί της ταινίας στην απάλειψη μιας λέξης, αν η απάλειψή της «δεν έχει σημασία»; 
    Κι αφού «δεν έχει νόημα» η… «μεμψίμοιρη» παρατήρηση πως η λέξη αντικαταστάθηκε, τότε ποια είναι η «ευρύχωρη» εξήγηση στην πολύ απλή ερώτηση: Αν η αντικατάσταση της λέξης «δεν είχε νόημα», τότε ποιο το νόημα της αντικατάστασής της;
     Και μάλιστα αυτό το «γιατί» μόνο αδικαιολόγητο δεν είναι όταν πρόκειται για μια ταινία που – επαναλαμβάνουμε – υπάρχει διότι εκτελέστηκαν 200 κομμουνιστές, οι οποίοι εκτελέστηκαν ακριβώς επειδή ήταν κομμουνιστές, και που αν δεν ήταν κομμουνιστές δεν θα είχαν εκτελεστεί, και επομένως δεν θα υπήρχε καν αυτή η κατά τα άλλα σπουδαία (δείτε τη) ταινία. 

Διαβάστε περισσότερα

Η εικόνα του Ιμπεριαλισμού

Μετάφραση-Επιμέλεια: Συρμακέζη Αργυρώ, Παλαιολόγος Ανδρέας

Μετάφραση από κομμάτι του βιβλίου Understanding a Photograph,
John Berger (Οκτώβρης 2013)

Την Τρίτη 10 Οκτώβρη 1967, μια φωτογραφία διαδόθηκε σ’ όλο τον κόσμο ως απόδειξη για τον θάνατο του Guevara την προηγούμενη Κυριακή κατά τη διάρκεια μιας σύγκρουση μεταξύ δύο λόχων του Βολιβιανού στρατού και μιας δύναμης των ανταρτών στο βόρειο τμήμα του ποταμού Rio Grande κοντά σ’ ένα χωριό στη ζούγκλα εν ονόματι Higueras (αργότερα το χωριό έλαβε την διακηρυγμένη αμοιβή για τη σύλληψη του Guevara). Η φωτογραφία του πτώματος τραβήχτηκε σ’ έναν στάβλο στη μικρή πόλη Vallegrande. Το σώμα του τοποθετήθηκε σε φορείο πάνω σε μια τσιμεντένια σκάφη.
Κατά τη διάρκεια των προηγούμενων δύο χρόνων, ο ‘Che’ Guevara είχε γίνει θρύλος. Κανείς δεν ήξερε με σιγουριά που βρισκόταν. Δεν υπήρχαν αδιάσειστα αποδεικτικά στοιχεία από κανέναν που να τον έχει δει αλλά την παρουσία του την υπέθεταν και την επικαλούνταν. Στην αρχή της τελευταίας του επιστολής¹– η οποία απεστάλη από μια αντάρτικη βάση ‘’κάπου στον κόσμο΄΄ προς την τριηπειρωτική οργάνωση αλληλεγγύης στην Αβάνα- παρέθεσε μια πρόταση από τον επαναστάτη ποιητή του 19^ου αιώνα José Martí : ‘’Τώρα είναι η εποχή των καμινιών, και μόνο το φως θα πρέπει να δούμε’’. Ήταν σαν στο δικό του υπάρχον φως ο Guevara να ήταν αόρατος και πανταχού παρόν.[i]
Τώρα είναι νεκρός. Οι πιθανότητες επιβίωσής του ήταν αντιστρόφως ανάλογες  με τη δύναμη του θρύλου του. Ο θρύλος έπρεπε να καρφωθεί. Η New York Times έγραψε ότι: ‘’Αν ο Ernesto Che Guevara πράγματι σκοτώθηκε στην Βολιβία, όπως φαίνεται πιθανό, ένας μύθος και ταυτόχρονα ένας άνθρωπος αφέθηκε  να ξεκουραστεί”.
Δεν γνωρίζουμε τις συνθήκες του θανάτου του. Μπορούμε να κατανοήσουμε την ψυχοσύνθεση αυτών που βρήκαν το σώμα του από την μεταχείριση του σώματος του Guevara μετά το θάνατό του. Πρώτα, το έκρυψαν. Έπειτα, το εξέθεσαν. Μετά, το έθαψαν σ’ ένα ανώνυμο τάφο σε άγνωστο μέρος. Στη συνέχεια το ξέθαψαν. Τέλος το έκαψαν.  Όμως πριν το κάψουν, έκοψαν τα δάχτυλά του για μελλοντική ταυτοποίηση. Η τελευταία κίνηση υποδεικνύει ότι είχαν σοβαρές αμφιβολίες αν ήταν πράγματι ο Guevara αυτός που σκότωσαν. Εξίσου όμως μπορεί να σημαίνει ότι δεν είχαν καθόλου αμφιβολίες αλλά ότι φοβόντουσαν το πτώμα. Τείνω να πιστεύω το τελευταίο.
Ο σκοπός της φωτογραφίας της 10^ης Οκτώβρη ήταν να βάλει τέλος σ’ έναν θρύλο. Ωστόσο, η επίδραση σ’ αυτούς που την είδαν θα μπορούσε να είναι πολύ διαφορετική. Ποιο είναι το νόημά της; Τι σημαίνει, επακριβώς αλλά και στη σφαίρα του μη πραγματικού, αυτή η φωτογραφία τώρα πια; Όσον αφορά εμένα θα προσπαθήσω να την αναλύσω προσεκτικά.

Υπάρχει μια ομοιότητα ανάμεσα στη φωτογραφία και στον πίνακα του Rembrandt ‘’The anatomy Lesson of Doctor Nicolaes Tulp’’. Ο άψογα ντυμένος Βολιβιανός αποικιοκράτης με το μαντήλι στην μύτη του έχει πάρει τη θέση του γιατρού. Οι δύο φιγούρες στα δεξιά του κοιτούν το πτώμα με την ίδια ένταση αλλά και με απρόσωπο ενδιαφέρον όπως και οι δύο κοντινότεροι γιατροί στον γιατρό Tulp. Είναι αλήθεια ότι υπάρχουν περισσότερες φιγούρες στον πίνακα του Rembrandt όπως άλλωστε υπήρχαν περισσότεροι άνθρωποι που δεν φωτογραφήθηκαν στον στάβλο στο Vallegrande. Όμως η τοποθεσία του πτώματος σε σχέση με τις φιγούρες από πάνω του όπως και η αίσθηση της απόλυτης ακινησίας του πτώματος ομοιάζουν έντονα.
Δεν θα πρέπει να μας εκπλήσσει η λειτουργική ομοιότητα των δύο εικόνων: και οι δύο ασχολούνται με το να καταδείξουν ότι το πτώμα εξετάζεται επίσημα και αντικειμενικά. Επιπλέον, προσπαθούν να δημιουργήσουν ένα παράδειγμα με βάση τον νεκρό: ένα για την ανάπτυξη της ιατρικής και ένα άλλο ως πολιτική προειδοποίηση. Έχουν τραβηχτεί χιλιάδες φωτογραφίες νεκρών και κατακρεουργημένων όμως σπάνια η αιτία είναι η επίσημη επίδειξη τους. Ο γιατρός Tulp επιδεικνύει τους συνδέσμους του χεριού και ό,τι λέει επ’ αυτού εφαρμόζεται στο συνηθισμένο χέρι κάθε ανθρώπου. Ο αποικιοκράτης με το μαντήλι επιδεικνύει την τελική μοίρα – όπως επιτάσσει η ‘’θεία πρόνοια’’- του διαβόητου αρχηγού των ανταρτών και ό,τι λέει πρόκειται να εφαρμοστεί  σε κάθε αντάρτη σ’ αυτή την ήπειρο.
Μου θύμισε επίσης μια ακόμα εικόνα: τον πίνακα του νεκρού Χριστού από τον Mantegna που βρίσκεται στην Brera² του Μιλάνου. Το σώμα φαίνεται να είναι στο ίδιο ύψος αλλά από τη γωνία των ποδιών και όχι από το πλάι. Τα χέρια βρίσκονται στην ίδια θέση, τα δάχτυλα καμπυλώνουν στην ίδια στάση. Το ύφασμα στο κάτω μέρος του σώματος είναι διπλωμένο και σχηματισμένο με τον ίδιο τρόπο όπως το αιματοβαμμένο, ξεκουμπωμένο, λαδί παντελόνι του Guevara. Το στόμα είναι εκφραστικά χαλαρό με τον ίδιο τρόπο. Τα μάτια του Χριστού είναι κλειστά και υπάρχουν δύο πενθούντες δίπλα του. Τα μάτια του Guevara είναι ανοιχτά και δεν περιστοιχίζεται από πενθούντες: αλλά μόνο από τον αποικιοκράτη με το μαντήλι, τον πράκτορα μυστικών υπηρεσιών των ΗΠΑ, κάποιους Βολιβιανούς στρατιώτες και δημοσιογράφους.  Και πάλι δεν θα πρέπει να μας εκπλήσσει η ομοιότητα. Δεν υπάρχουν πολλοί τρόποι έκθεσης ενός νεκρού εγκληματία.

Ωστόσο, η ομοιότητα εντοπίζεται και σε άλλα επίπεδα πέρα από τη στάση και τη λειτουργία της εκάστοτε φωτογραφίας. Τα συναισθήματα με τα οποία ήρθα αντιμέτωπος όταν είδα τη φωτογραφία στο εξώφυλλο της απογευματινής εφημερίδας ήταν πολύ κοντινά με αυτά που με τη βοήθεια της ιστορικής φαντασίας είχα προηγουμένως υποθέσει για την αντίδραση του σύγχρονου πιστού στον πίνακα του Mantegna. Η δύναμη μιας φωτογραφίας είναι συγκριτικά εφήμερη. Τώρα όταν κοιτάω την φωτογραφία μπορώ μόνο να ανακατασκευάσω τα αρχικά, χωρίς συνοχή, συναισθήματά μου. Ο Guevara δεν ήταν ο Χριστός.  Αν ξαναδώ τον πίνακα του Mantegna στο Μιλάνο, θα δω σ’ αυτόν το σώμα του Guevara. Όμως αυτό συμβαίνει διότι σε ορισμένες σπάνιες περιπτώσεις η τραγωδία του θανάτου ενός ανθρώπου ολοκληρώνει και εξηγεί το νόημα ολόκληρης της ζωής του. Είμαι απόλυτα συνειδητοποιημένος γι’ αυτό όσον αφορά τον Guevara όπως και ορισμένοι ζωγράφοι ήταν όσον αφορά τον Χριστό. Αυτός είναι ο βαθμός της συναισθηματικής ανταπόκρισης.
Το λάθος πολλών σχολιαστών του θανάτου του Guevara ήταν η υπόθεση ότι αντιπροσώπευε μόνο στρατιωτικές ικανότητες ή μια συγκεκριμένη επαναστατική στρατηγική. Έτσι μιλούν μόνο για μια αποτυχία ή μια ήττα. Δεν είμαι σε θέση να αξιολογήσω την απώλεια που σήμανε ο θάνατος του Guevara για το επαναστατικό κίνημα της Ν. Αμερικής. Εντούτοις, είναι σίγουρο ότι ο Guevara εκπροσωπούσε και θα συνεχίσει να εκπροσωπεί πιο πολλά από απλά τις λεπτομέρειες του σχεδίου του. Εκπροσωπούσε μια απόφαση, ένα συμπέρασμα.
Ο βαθμός της εκμετάλλευσης και της υποδούλωσης ήταν εξίσου μεγάλος.  Τα δεινά ήταν εξίσου έντονα και διαδεδομένα. Η  σπατάλη  ήταν κολοσσιαία. Όμως, δεν είχαν γίνει ανυπόφορες διότι η πλήρης έκταση της αλήθειας γι’ αυτές τις συνθήκες δεν είχε γίνει γνωστή-ούτε απ’ αυτούς που τις βίωναν. Οι αλήθειες δεν είναι πάντα φανερές μέσα στις συνθήκες στις οποίες αναφέρονται. Γεννιούνται-ορισμένες φορές όταν είναι αργά. Αυτή η αλήθεια γεννήθηκε με τους αγώνες και τους πολέμους για εθνική ανεξαρτησία. Υπό το φως της νεογέννητης αλήθειας, η σημασία του Ιμπεριαλισμού άλλαξε. Απαιτεί να ειδωθεί διαφορετικά.  Προηγουμένως, απαιτούσε φτηνές πρώτες ύλες, εκμετάλλευση της εργασίας και μια ελεγχόμενη παγκόσμια αγορά.  Σήμερα, απαιτεί μια ανθρωπότητα που δεν μετρά σε τίποτα.
Ο Guevara οραματίστηκε τον θάνατό του στον επαναστατικό αγώνα ενάντια στον Ιμπεριαλισμό.
Όπου και αν μας βρει ο θάνατος, καλωσορίστε τον, υπό την προϋπόθεση ότι η πολεμική κραυγή μας μπορεί και να έχει φτάσει σε κάποια δεκτικά αυτιά και ένα άλλο χέρι μπορεί να απλωθεί για να χρησιμοποιήσει τα όπλα μας και άλλοι άνθρωποι να είναι έτοιμοι να σιγοτραγουδήσουν το μοιρολόι με τον staccato ρυθμό των πολυβόλων και τις νέες νικηφόρες πολεμικές κραυγές ³
Ο προβλεπόμενος θάνατός του  προσέφερε το μέτρο για το πόσο ανυπόφορη θα ήταν η ζωή του αν δεχόταν τις ανυπόφορες συνθήκες του κόσμου ως έχει. Του προσέφερε επίσης το μέτρο της αναγκαιότητας να αλλάξει τον κόσμο.  Του έδωσε την ικανότητα να ζει με την απαραίτητη αξιοπρέπεια που κάνει τον Άνθρωπο.
Με την αναγγελία του θανάτου του Guevara, άκουσα κάποιον να λέει: ‘’Ήταν το παγκόσμιο σύμβολο των δυνατοτήτων του ανθρώπου’’. Γιατί ήταν αλήθεια; Διότι αναγνώρισε τι ήταν ανυπόφορο για τον άνθρωπο και έπραξε αναλόγως.
Τα μέτρα υπό τα οποία έζησε ο Guevara ξαφνικά αποτέλεσαν μια ενότητα που γέμισε τον κόσμο και κατέστρεψαν τη ζωή του. Ο αναμενόμενος θάνατός του έγινε πραγματικότητα. Η φωτογραφία αφορά αυτή την πραγματικότητα. Οι πιθανότητες εξαφανίστηκαν. Στη θέση τους  υπάρχει το αίμα, η μυρωδιά της φορμόλης, οι απεριποίητες πληγές στο άπλυτο σώμα, οι μύγες,  τα ξεσκισμένα παντελόνια: οι μικρές ιδιωτικές λεπτομέρειες του σώματός του αποδόθηκαν μέσω του θανάτου ως κοινές και απρόσωπες και σπασμένες όπως μια κατεστραμμένη πόλη.
Ο Guevara πέθανε περιτριγυρισμένος από τους εχθρούς του. Η μεταχείριση του όσο ήταν ζωντανός ήταν σε αντίστιξη  με την μετά θάνατον μεταχείρισή του. Την έσχατη στιγμή δεν είχε τίποτα να τον υποστηρίξει παρά τις προηγούμενες δικές του αποφάσεις. Έτσι έκλεισε ο κύκλος. Θα ήταν χυδαία αυθάδεια να διεκδικήσουν οποιαδήποτε γνώση από την εμπειρία του εκείνη τη στιγμή ή στην αιωνιότητα. Το άψυχο σώμα του, όπως φαίνεται στη φωτογραφία, είναι η μόνη αναφορά που έχουμε. Όμως όταν κλείνει ο κύκλος δικαιούμαστε να συμπεράνουμε τη λογική πίσω από αυτά που συνέβησαν. Η αλήθεια ρέει προς την αντίθετη κατεύθυνση. Ο αναμενόμενος θάνατός του δεν αποτελεί πια το μέτρο της αναγκαιότητας για την αλλαγή των ανυπόφορων συνθηκών αυτού του κόσμου. Αντιλαμβανόμενος τώρα πια τον επικείμενο θάνατό του, βρίσκει στη ζωή του το μέτρο της δικαίωσής του και ο κόσμος όπως τον έχει βιώσει του είναι υποφερτός.
Η πρόβλεψη αυτής της τελικής λογικής αποτελεί μέρος του τι δύναται να κάνει ένας άνθρωπος ή ένας λαός για να παλέψει ενάντια στις δυσβάσταχτες ανισότητες. Αποτελεί μέρος του μυστικού του ηθικού παράγοντα που μετράει 3 προς 1 απέναντι στην δύναμη των όπλων.
Η φωτογραφία δείχνει ένα στιγμιότυπο: αυτό το στιγμιότυπο στο οποίο το σώμα του Guevara, τεχνητά διατηρημένο, αποτελεί ένα απλό αντικείμενο μιας έκθεσης. Σε αυτό βρίσκεται και ο αρχικός τρόμος. Μα τι προτίθεται να δείξει; Αυτόν τον τρόμο;  Όχι. Να δείξει, την στιγμή του τρόμου, την ταυτότητα του Guevara και κατηγορηματικά, τον παραλογισμό της επανάστασης. Όμως ακριβώς λόγω αυτού του σκοπού, το στιγμιότυπο είναι ξεπερασμένο. Η ζωή του Guevara και η ιδέα ή το γεγονός της επανάστασης άμεσα επικαλούνται διαδικασίες που προηγήθηκαν αυτής της στιγμής και συνεχίζουν ακόμα και τώρα. Υποθετικά, ο μόνος τρόπος κατά τον οποίο ο σκοπός αυτών που κανόνισαν και ενέκριναν τη φωτογραφία θα μπορούσε να επιτευχθεί θα ήταν να διατηρήσουν τεχνητά σ’ αυτή τη στιγμή τη κατάσταση του κόσμου ως έχει, καθολικά,: να σταματήσουν τη ζωή. Μόνο με αυτό τον τρόπο θα μπορούσε να αμφισβητηθεί το περιεχόμενο ολόκληρης της ύπαρξης του Guevara ως παράδειγμα . Έτσι, ούτε η φωτογραφία έχει νόημα διότι ο θεατής δεν έχει την παραμικρή ιδέα του περιεχομένου της, ούτε το νόημά της αρνείται ή πληροί τις προϋποθέσεις για την επίδειξη της.
Την συνέκρινα με δύο πίνακες διότι οι πίνακες, πριν την εφεύρεση της φωτογραφίας, είναι η μόνη οπτική απόδειξη που έχουμε για το πως οι άνθρωποι αντιλαμβάνονται αυτό του βλέπουν. Όμως η επίδρασή της είναι βαθιά διαφορετική από έναν πίνακα. Ένας πίνακας, ή τουλάχιστον ένας επιτυχημένος πίνακας, συμφωνεί με τις διαδικασίες που επικαλούνται από το αντικείμενο του θέματος. Ακόμα προτείνει μια στάση απέναντι σε αυτές τις διαδικασίες. Μπορούμε να θεωρήσουμε έναν πίνακα ως σχεδόν ολοκληρωμένο από μόνο του.
Μπροστά σ’ αυτή τη φωτογραφία μπορούμε είτε να διώξουμε το νόημα της ή να το ολοκληρώσουμε για εμάς τους ίδιους. Είναι μια εικόνα η οποία μπορεί όσο και οποιαδήποτε σιωπηλή εικόνα να απαιτήσει μιαν απόφαση.

Οκτώβριος 1967

1. Ολόκληρη η επιστολή https://www.marxists.org/archive/guevara/1967/04/16.htm
2. Πινακοθήκη Brera στο Μιλάνο
3. ‘’Vietnam must not stand alone’’ , New Left Review, London, no. 43, 1967

Πολιτικός σχολιασμός μεταφραστών
9 Οκτώβρη 1967, συμπληρώνονται  50 χρόνια από την εκτέλεση του Ερνέστο ‘’Τσε’’ Γκεβάρα ντε λα Σέρνα από το βολιβιανό καθεστώς. Η παρούσα μετάφραση αναφέρεται στην φωτογραφία που εκδόθηκε στις 10 Οκτώβρη του 1967, που στόχο είχε να βυθίσει σε απογοήτευση τους προοδευτικούς λαούς ολόκληρου του κόσμου, που εμπνέονταν από το όραμα του κομμουνιστή- λαϊκού αγωνιστή Ερνέστο ‘’Τσε’’ Γκεβάρα.
‘’Δεν είμαι απελευθερωτής. Δεν υπάρχουν τέτοιοι. Οι λαοί απελευθερώνονται μόνοι τους’’.  Το παράδειγμα της Κούβας του Τσε Γκεβάρα, του Φιντέλ Κάστρο, του Καμίλο Σιενφουέγος  δόνησε το επαναστατικό – προοδευτικό κίνημα παγκοσμίως. Αποτέλεσε πηγή  έμπνευσης για όλο το σύγχρονο ρεύμα του ευρωπαϊκού αντάρτικου πόλης  που ήρθε για να συγκρουστεί  με την πολιτικό-ιδεολογική στροφή του 20ου Συνεδρίου του ΚΚΣΕ  σε σχέση με την θεωρία του ειρηνικού δρόμου προς τον σοσιαλισμό. Ήταν ένα επαναστατικό σινιάλο  πως οι αδύναμοι μπορούν να νικήσουν  τον πιο δυνατό ιμπεριαλισμό, οργανώνοντας τον λαϊκό αγώνα με αιχμή την ένοπλη πρωτοπορία.Ο Τσε ήταν από τους πρωτεργάτες του παραδείγματος της Κούβας . Έπρεπε να χτυπηθεί, να διαλυθεί. Ο θάνατος του να σημάνει το τέλος του ονείρου, να βυθίσει σε δεύτερες  σκέψεις  την επιρροή που είχε η επανάσταση της Κούβας για τους καταπιεσμένους όλου του κόσμου.
Ο αγώνας απέναντι στον ιμπεριαλισμό παραμένει επίκαιρος, τόσο στην Κούβα που βιώνει καθημερινά την αμερικάνικη επιθετικότητα όσο και σε τούτη την μεριά του κόσμου. Να μεταφέρουμε στο σήμερα το παράδειγμα της Κούβας .Να αγωνιστούμε με όλες μας τις δυνάμεις για ανεξαρτησία και κοινωνική δικαιοσύνη.
‘’Εάν πρέπει να εκφράσουμε πώς θέλουμε να γίνουν τα παιδιά μας, πρέπει να πούμε με την ψυχή γενναίων επαναστατών: Θέλουμε να γίνουν σαν τον Τσε’’
Φιντέλ Κάστρο 12 Ιούλη 1997

Διαβάστε περισσότερα

H CIA σχεδίαζε να βάλει βόμβες στο Μαϊάμι και μετά να κατηγορήσει τον Φιντέλ Κάστρο

 ΗΜΕΡΟΔΡΟΜΟΣ

Αποχαρακτηρισμένο έγγραφο δείχνει ότι η CIA σχεδίαζε να βάλει βόμβες στο Μαϊάμι, στις αρχές της δεκαετίας του 1960, δολοφονώντας Κουβανούς στην περιοχή, με στόχο να στρέψει τη διεθνή κοινή γνώμη κατά του ηγέτη της Κούβας, Φιντέλ Κάστρο, σύμφωνα με δημοσίευμα της δημοσιογραφικής ιστοσελίδας «Democracy Now» (διαβάστε το δημοσίευμα στα αγγλικά εδώ).
Το έγγραφο είναι ανάμεσα στα σχεδόν 3.000 αρχεία που αφορούσαν τη δολοφονία του πρώην προέδρου των ΗΠΑ, Τζον Φιτζέραλντ Κένεντι, που δόθηκαν στη δημοσιότητα την περασμένη εβδομάδα.
Πρόκειται – όπως σημειώνεται στην ιστοσελίδα «Democracy Now» – για έγγραφο προς τον στρατηγό  Maxwell Taylor, τον Απρίλιο του 1962, που περιγράφει το σχεδιασμό της επιχείρησης  Mongoose,, που προέβλεπε την ανατροπή της επαναστατικής κυβέρνησης της Κούβας.
Σε ένα μέρος του εγγράφου αναφέρεται, μεταξύ άλλων:
   Η τρομοκρατική επιχείρηση θα μπορούσε να στοχεύει  Κουβανούς πρόσφυγες που αναζητούν καταφύγιο στις ΗΠΑ.
   Θα μπορούσαμε να βυθίσουμε ένα σκάφος με Κουβανούς που κατευθύνονται στην Φλόριντα (πραγματικά ή σε προσομοίωση).
  Μπορούμε να προωθήσουμε απόπειρες εναντίον της ζωής των Κουβανών στις ΗΠΑ (…) Να εκραγούν πλαστικές βόμβες σε προσεκτικά επιλεγμένα σημεία.
Επίσης, σε άλλο σημείο του εγγράφου περιγράφονται σχέδια για απελευθέρωση βιολογικών και χημικών ουσιών σε κουβανικά αγροκτήματα με στόχο να προκληθούν καταστροφές σε καλλιέργειες.

Διαβάστε περισσότερα

Χρυσή Αυγή: Προσωπική Υπόθεση – Στο μυαλό του νεοναζί της διπλανής πόρτας.

Στο μυαλό του νεοναζί της διπλανής πόρτας.

For all languages please visit: goldendawnapersonalaffair.com/el/

«Ο σύντροφός μου είναι Εβραίος, ο ένας γιός μου γκέι, ο άλλος αναρχικός κι εγώ αριστερή φεμινίστρια, κόρη μεταναστών. Αν η Χρυσή Αυγή έρθει στα πράγματα το μόνο μας πρόβλημα θα είναι σε ποιό βαγόνι θα μας βάλουν.»

Μια δημοσιογράφος ερευνά για χρόνια την οργάνωση του ελληνικού νεοναζιστικού κόμματος «Χρυσή Αυγή».
Η οικονομική κατάρρευση, η πολιτική αστάθεια και οι οικογενειακές σχέσεις έρχονται σε πρώτο πλάνο καθώς το ντοκυμανταίρ προσπαθεί να ανακαλύψει «τί έχουν στο κεφάλι τους οι Χρυσαυγίτες που παρουσιάζονται ως θύματα» του συστήματος.
Η Χρυσή Αυγή «ποτέ δεν κρύφτηκε», όσον αφορά στην ιδεολογία της. Η απήχησή της στις κάλπες μπορεί παλιότερα να ήταν απειροελάχιστη, όμως η συμβατότητα αυτής της ιδεολογίας με γερά παγιωμένες αντιλήψεις στην Ελλάδα – που καλλιεργούν πολλοί κληρικοί, τα περισσότερα ΜΜΕ και το πολιτικό σύστημα – αποτελεί το εύφορο έδαφος στο οποίο ανθεί η οργάνωση.
Η σκηνοθέτρια εξετάζει το θέμα μέσα από τις προσωπικές της εμμονές, τις ανησυχίες και τους φόβους της, έχοντας ήδη αφιερώσει αρκετά χρόνια και άλλες δύο τηλεοπτικές παραγωγές στην προσέγγιση του νεοναζιστικού κόμματος, που κατέλαβε την τρίτη θέση στο πολιτικό σύστημα της Ελλάδας ύστερα από τρεις δεκαετίες περιθωριακής, αλλά αιματηρής, δραστηριότητας.
Σκηνοθεσία: Angélique Kourounis | Παραγωγή: omniatv.com | Συμπαραγωγή: Arte, Yemaya Productions
goldendawnapersonalaffair.com

Διαβάστε περισσότερα

30 Οκτωβρίου 1944: Ο ΕΛΑΣ απελευθερώνει τη Θεσσαλονίκη

Στις 30 Οκτωβρίου 1944 ο ΕΛΑΣ απελευθερώνει τη Θεσσαλονίκη από τους Γερμανούς κατακτητές. Οι ηρωικοί απελευθερωτές έγιναν δεκτοί από το βασανισμένο, αλλά ακατάβλητο, λαό της μακεδονικής πρωτεύουσας με πρωτοφανείς εκδηλώσεις αγάπης, χαράς και ενθουσιασμού. Παντού αναρτήθηκαν σημαίες, στήθηκαν αψίδες, ετοιμάστηκαν στεφάνια, για να στεφανωθούν οι νικητές. Επί δυόμισι ώρες οι ΕΛΑΣίτες παρήλαυναν περήφανοι στους δρόμους της ελεύθερης Θεσσαλονίκης, ενώ ο λαός τους έραινε με λουλούδια. Μετά την παρέλαση έγινε συγκέντρωση, όπου ο λαός εξέλεξε τα όργανα της αυτοδιοίκησής του.

           Θεσσαλονίκη, 30 Οκτωβρίου 1944, Πλατεία Αγίας Σοφίας, παρέλαση ΕφεδροΕΛΑΣιτών

Τα ξημερώματα της 30ής Οκτώβρη, τμήματα του ΕΛΑΣ της πόλης ματαίωσαν την προσπάθεια των Γερμανών να ανατινάξουν το εργοστάσιο Ηλεκτρισμού, ενώ τμήματα του 19ου Συντάγματος, μαζί με μαχητές του εφεδρικού ΕΛΑΣ Θεσσαλονίκης, ματαίωσαν την απόπειρα άλλου γερμανικού τμήματος να ανατινάξει το ηλεκτρικό εργοστάσιο της οδού Αγίου Δημητρίου. Άλλα τμήματα του ΕΛΑΣ διέσωσαν, επίσης, από την καταστροφή τις σιταποθήκες και το εργοστάσιο Αλατίνη και χτύπησαν γερμανικά τμήματα, που υποχωρούσαν στην οδό Μοναστηρίου και στο Χαρμάνκιοϊ. Στις 2 μετά το μεσημέρι τα τμήματα της ΧΙ Μεραρχίας του ΕΛΑΣ ολοκλήρωσαν την απελευθέρωση της πόλης.

                                    Θεσσαλονίκη, 30 Οκτωβρίου 1944, περνούν οι ΕΠΟΝίτες.

Μια μικρή ομάδα Άγγλων σε ένα φορτηγό αυτοκίνητο μπήκε στη Θεσσαλονίκη μόλις στις 31 Οκτώβρη του 1944. Τους οδηγούσε ένας λοχαγός του ΕΛΑΣ. Όμως, αυτό δε δυσκόλεψε το BBC να αναγγείλει μετά τρεις μέρες ότι η Θεσσαλονίκη απελευθερώθηκε από τα βρετανικά στρατεύματα.

Θεσσαλονίκη, 31 Οκτωβρίου 1944, Πλατεία Αγίας Σοφίας. Μέρος από την παλλαϊκή συγκέντρωση για την απελευθέρωση της πόλης από τον ΕΛΑΣ.

Τις μέρες της απελευθέρωσης της Θεσσαλονίκης οι επιδιώξεις των Γερμανών ήταν να εξασφαλίσουν την υποχώρησή τους και των Άγγλων και της αντίδρασης να κυριαρχήσουν με τους ταγματασφαλίτες στην περιοχή Κεντρικής Μακεδονίας. Για το σκοπό αυτό η κύρια δύναμη των ένοπλων εθνοπροδοτικών σωμάτων, που ανέρχονταν σε μερικές χιλιάδες, συγκεντρώθηκε και οχυρώθηκε στο Κιλκίς και τμήματα του Μιχάλαγα στην περιοχή της Κοζάνης. Αλλά τα τμήματα του ΕΛΑΣ έδωσαν αποφασιστική μάχη και εξουδετέρωσαν τις δυνάμεις της αντίδρασης. Ετσι, οι ελπίδες τους να επικρατήσουν στην περιοχή της Κεντρικής Μακεδονίας διαψεύστηκαν. Από δω και μπρος η ελληνική αντίδραση, που συνεργάστηκε στενά με τους κατακτητές, πρόδωσε την πατρίδα και κακούργησε σε βάρος του λαού, όλες τις ελπίδες της θα τις στηρίξει πια στα όπλα της «συμμάχου» Μεγάλης Βρετανίας.

Διαβάστε περισσότερα

«Μελωδία» το «εμβατήριο»; – του Νίκου Μπογιόπουλου

 ΝΙΚΟΣ ΜΠΟΓΙΟΠΟΥΛΟΣ 

mpog@imerodromos.gr

facebook.com/mpogiopoulos

Το μνημονιακό «Star Trek» (τουτέστιν «αξιολόγηση») συνεχίζεται. Αισίως περάσαμε στη φάση όπου στις ξενοδοχειακές αίθουσες όπου φιλοξενούνται οι… θεσμοί, παίζεται το επεισόδιο με τίτλο «Αξιολόγηση 3».
Το έργο είναι ένα περίεργο κράμα, κάτι μεταξύ κωμωδίας και θρίλερ μαζί. Το κωμικό στοιχείο έχει να κάνει με το σύνηθες στο σενάριο μοτίβο που θέλει την (κάθε) κυβέρνηση αισιόδοξη για τα αποτελέσματα της «διαπραγμάτευσης», μα και αποφασισμένη να μην επιτρέψει στους συνομιλητές της να υπερβούν τις «κόκκινες γραμμές» της. Το συγκεκριμένο εύρημα στην αρχή προκαλούσε γέλιο. Τώρα ούτε θυμηδία.
Όσο για το θρίλερ, ξεκινάει από τη στιγμή που λαμβάνονται οι αποφάσεις, οι οποίες αμέσως μετά μεταφέρονται από το «πανί» στις πλάτες των θεατών. Τέτοιες, για παράδειγμα, είναι οι αποφάσεις που αναμένονται για κατάλυση, ουσιαστικά, του απεργιακού δικαιώματος, την επιτάχυνση ηλεκτρονικών πλειστηριασμών, τον επανυπολογισμό συντάξεων, την εκποίηση λιγνιτικών φιλέτων της ΔΕΗ κτλ.
Στα παραπάνω προστίθενται τα «νέα δεδομένα» που ενίοτε προκύπτουν από την «απρόσμενη» στάση του ΔΝΤ, οι θέσεις του οποίου για τα πλεονάσματα κυοφορούν (;) νέα μέτρα ή επίσπευση της επιβολής των ήδη ψηφισμένων κατά την δεύτερη αξιολόγηση.
Για το ΔΝΤ, πάντως, εξόχως καθησυχαστική είναι η προσέγγιση του πρωθυπουργού μετά την συνάντηση του με την κυρία Λαγκάρντ, τα λόγια της οποίας ακούστηκαν στα αυτιά του σαν γλυκιά μελωδία.  Η προηγούμενη «μελωδία», πάντως, που έφερε τις νέες μειώσεις στις συντάξεις και την μείωση κατά 50% του αφορολόγητου, έμοιαζε περισσότερο με «στρατιωτικό εμβατήριο»…

Εφημερίδα Real News 29/10/2017

Διαβάστε περισσότερα