Τρίζουν οι «κόκκινες γραμμές»

Γιώργος Σαχίνης

«Η εντιμότητα στην πολιτική είναι αποτέλεσμα της δύναμης, ενώ η υποκρισία αποτέλεσμα της αδυναμίας», έλεγε ο Λένιν. Η κυβέρνηση του Αλέξη Τσίπρα δεν εκλέχτηκε με καμία δέσμευση ρήξης και αποχώρησης από την ευρωζώνη. Εκλέχτηκε όμως με ένα σαφές πρόγραμμα δεσμεύσεων για το τέλος της λιτότητας, των επιτηρήσεων της τρόικας, του μνημονίου και επαναδιαπραγμάτευση της δανειακής σύμβασης.

Από χθες το πρωί, με το περίφημο αίτημα εξάμηνης παράτασης της δανειακής σύμβασης και των υποχρεώσεων που απορρέουν από αυτή, οι «κόκκινες γραμμές» έσπασαν και η υποχώρηση σε όλα τα μέτωπα γίνεται ολοταχώς, όσο κι αν οι φραστικές διατυπώσεις για εσωτερική κατανάλωση επιχειρούν να κρατήσουν τα προσχήματα απέναντι σε ένα λαό που ζει ακόμη με χρονοκαθυστέρηση τη φάση του ενθουσιασμού. Ενός ενθουσιασμού που οι καταιγιστικές εξελίξεις στο πεδίο των διαπραγματεύσεων είναι ακόμη δύσκολο να φρενάρουν την ορμή του.

Για την ώρα και όσο σε αυτό το 24ωρο οι διαβουλεύσεις θα συνεχίζονται (άρα ακόμη δεν υπάρχει το τελικό κείμενο), τα προσχήματα (στο εσωτερικό της χώρας), ως άλλο φύλλο συκής, «σώζει» η γερμανική αδιαλλαξία, που μετά την ελληνική «υποχώρηση» τα θέλει εδώ και τώρα «όλα», όπως ακριβώς τα άφησε πριν τις 25 Ιανουαρίου. Για τη Γερμανία είναι αδιάφορο πλέον το πώς η ελληνική κυβέρνηση θα «βαφτίσει» την υποχώρησή της, αρκεί να την κάνει και να είναι πλήρης.

Στο βαθμό που η χθεσινή απόρριψη διά στόματος Σόιμπλε του ελληνικού αιτήματος εξάμηνης παράτασης της δανειακής σύμβασης είναι από θέση αρχής συνειδητή επιλογή της Γερμανίας, είναι προφανές ότι το Βερολίνο πλέον, έχοντας αντιληφθεί την έλλειψη περιθωρίων της ελληνικής κυβέρνησης για άλλους ελιγμούς από τη στιγμή που δέχτηκε να μπει στη διαδικασία που της υποδείχθηκε από το Eurogroup της περασμένης Δευτέρας, αλλά και τη μη χρήση των «πυρηνικών» που διέθετε (στάση πληρωμών και απειλή χρεωκοπίας εντός ευρωζώνης), θα το πάει μέχρι τα άκρα.

Αντίθετα, για την ώρα φαντάζει αρκετά προχωρημένο ως σενάριο η επιμονή του Βερολίνου για πλήρη δημόσια παράδοση της ελληνικής κυβέρνησης να είναι «τέχνασμα», ώστε να φανεί η υποχώρηση ουσίας της Ελλάδας σε όλα τα άλλα, ως «απόδειξη» ότι δεν «έσπασαν οι κόκκινες γραμμές» και γι’ αυτό δήθεν η Γερμανία αντιδρά εμμονικά έως ακατανόητα υπερβολικά.

Με αρκετή δόση χιούμορ, ενδεχομένως πικρού, κάποιος θα μπορούσε να πει αυτή την ώρα πως «η ελπίδα ακόμη υπάρχει…» και αυτή είναι η ισοπεδωτική αδιαλλαξία του Σόιμπλε, που εκών-άκων «σώζει» την κυβέρνηση από μια εικόνα συντριπτικής ήττας, δίνοντας τη χρονική ευχέρεια για μια καλύτερη επικοινωνιακή διαχείριση του όλου συμβιβασμού της, που γέρνει στο να είναι μονομερής. Αν μάλιστα το Βερολίνο δεν ξεκολλήσει από την απόλυτη άρνησή του, τότε το εγχείρημα μπορεί να αποδειχτεί υψηλότατου ρίσκου και να μετατραπεί από πλήρη υποχώρηση της ελληνικής κυβέρνησης σε «μπούμερανγκ» για τη Γερμανία.

Οι επόμενες ώρες, πυκνές σε εξελίξεις, θα δείξουν και την κατάληξη, ακόμη κι χρειαστούν μερικές ακόμη μέρες για να μάθουμε επακριβώς τι θα έχει συμβεί.

Κυβερνητική… στροφή: Το βολικό… nein του Σόιμπλε

Λίγο μετά την υποβολή της πρότασης χθες, για εξάμηνη παράταση της υπάρχουσας δανειακής σύμβασης από τον Έλληνα υπουργό Οικονομικών Γιάνη Βαρουφάκη στον Γ. Ντάισελμπλουμ, ως πρόεδρο του Eurogroup, την ώρα που η πλειοψηφία των ξένων ΜΜΕ μιλούσε για πλήρη υποχώρηση της κυβέρνησης και ο Σόιμπλε «ανατίναζε» το κλίμα περί άμεσης συμφωνίας και ενώ η Αθήνα «πάγωνε», η κυβέρνηση διακινούσε ήδη τη δική της εκδοχή για το τι σημαίνει αυτό το αίτημα παράτασης… Ταυτόχρονα, οι αντίπαλοί της αλλά και τα κεντρικά μέσα ενημέρωσης της χώρας, από τη μια, με χαμηλής έντασης εκφράσεις μιλάνε για «κυβίστηση στον ορθολογισμό», αλλά υποδέχονται θετικά αυτήν την υπαναχώρηση, από την άλλη εξακολουθούν να την εγκαλούν ότι, όπως πήγαινε, οδηγούσε η ελληνική κυβέρνηση σε ρήξη την κατάσταση! Και τα δύο ταυτόχρονα δε γίνονται. Ήρθε όμως «βολικά» η επιμονή στην άρνηση για την ώρα του Σόιμπλε σε αυτές τις υποχωρήσεις, ώστε την ατζέντα να μονοπωλεί η γερμανική άρνηση και όχι η κυβερνητική «στροφή».

Φυσικά το ερώτημα αφορά όλους μας και το έχουμε θέσει από ‘δω τόσο πριν όσο και μετά τις εκλογές. Τελικά, θέλαμε μέχρι τα άκρα πορεία, ψηφίσαμε κάτι τέτοιο και πόσο αποφασισμένοι και με επίγνωση των συνεπειών γι’ αυτά τα άκρα είμαστε; Ομοίως, όταν μιλάμε για έναν «έντιμο συμβιβασμό» τι εννοούμε ακριβώς, αν δε ζούμε με αυταπάτες; Πόσο έτοιμοι είμαστε να δούμε έναν μονομερή τελικά συμβιβασμό ή θα αρκεστούμε δημόσια να μιλάμε για μία ακόμη κυβέρνηση που έκανε «κυβίστηση», αλλά ιδιωτικά «πάλι καλά» θα λέμε;

Η ελληνική κυβέρνηση πάντως σε γενικές γραμμές, μέσω ενός non paper που διακίνησε, υποστηρίζει ότι το αίτημα παράτασης της δανειακής σύμβασης σημαίνει ταυτόχρονα ότι δε ζητήσαμε παράταση του μνημονίου, αναφέροντας: «Η κυβέρνηση, πιστή στις δεσμεύσεις της, δε ζήτησε παράταση του μνημονίου. Καταθέσαμε μια πρόταση η οποία σέβεται τη λαϊκή ετυμηγορία, προασπίζεται την αξιοπρέπεια της κοινωνίας και ταυτόχρονα μπορεί να γίνει αποδεκτή από τους εταίρους μας».

Παράλληλα, ίδιες κυβερνητικές πηγές αναφέρουν ότι στο αίτημα που υποβλήθηκε διά του υπουργού Οικονομικών, η κυβέρνηση «προχωρά άμεσα σε μεταρρυθμίσεις κατά της φοροδιαφυγής και της διαφθοράς, ενώ θα υπάρξουν άμεσα μέτρα για την αντιμετώπιση της ανθρωπιστικής κρίσης, καθώς και για την επανεκκίνηση της οικονομίας».

Σύμφωνα με την κυβέρνηση, κατατέθηκε μια πρόταση «η οποία σέβεται τη λαϊκή ετυμηγορία, προασπίζεται την αξιοπρέπεια της κοινωνίας και ταυτόχρονα μπορεί να γίνει αποδεκτή από τους εταίρους μας».

Αναλυτικά, τι αναφέρουν πηγές του Μαξίμου για την επέκταση της δανεικής συμφωνίας:

1. «Η νέα ελληνική κυβέρνηση, διαμέσου του υπουργού Οικονομικών κ. Γ. Βαρουφάκη, κατέθεσε αίτημα εξάμηνης επέκτασης της δανειακής σύμβασης, προκειμένου να υπάρχει ομπρέλα προστασίας στο χρηματοπιστωτικό σύστημα. Η κυβέρνηση, πιστή στις δεσμεύσεις της, δε ζήτησε παράταση του μνημονίου. Καταθέσαμε μια πρόταση η οποία σέβεται τη λαϊκή ετυμηγορία, προασπίζεται την αξιοπρέπεια της κοινωνίας και ταυτόχρονα μπορεί να γίνει αποδεκτή από τους εταίρους μας.

2. Στο αίτημα τίθεται το θέμα της αποκατάστασης του κοινωνικού κόστους που προκάλεσε η κρίση, καθώς και της αντιμετώπισης των πολύ σημαντικών κοινωνικών επιπτώσεών της.

3. Το αίτημα σηματοδοτεί την επιθυμία της κυβέρνησης να προχωρήσει σε μια εξάμηνη ενδιάμεση συμφωνία («συμφωνία-γέφυρα»), κατά την οποία δεσμεύεται για δημοσιονομική ισορροπία. Ταυτόχρονα, όμως, προχωρά άμεσα σε μεταρρυθμίσεις κατά της φοροδιαφυγής και της διαφθοράς, ενώ θα υπάρξουν άμεσα μέτρα για την αντιμετώπιση της ανθρωπιστικής κρίσης, καθώς και για την επανεκκίνηση της οικονομίας.

4. Η εξάμηνη παράταση δίνει τη δυνατότητα στην κυβέρνηση να δώσει «ανάσες» στην κοινωνία και τον απαραίτητο χρόνο να προχωρήσει σε διαπραγματεύσεις με τους εταίρους, χωρίς εκβιασμούς και έλλειμμα χρόνου, προκειμένου να υπάρξει ένα νέο συμβόλαιο για την ανάκαμψη και την ανάπτυξη με την Ευρώπη για την περίοδο 2015-2019. Στο νέο κοινωνικό συμβόλαιο της κυβέρνησης θα περιλαμβάνεται και συμφωνία για την απομείωση του χρέους, όπως άλλωστε προβλέπει και η απόφαση του Eurogroup του 2012».

Βασικές παραδοχές

Ανεξάρτητα από το κλίμα στο εσωτερικό, η εικόνα εκτός Ελλάδας είναι εντελώς διαφορετική ακόμη και σε μέσα ενημέρωσης με φιλική διάθεση προς τη νέα κυβέρνηση. Κάνουν λόγο για εντυπωσιακή αναδίπλωσή της, κάποια την προτρέπουν ακόμη και τώρα να επανέλθει στη σκληρή γραμμή, καθώς το «Grexit» άλλοι στο ευρωπαϊκό ιερατείο το φοβούνται περισσότερο, άλλοι πάλι κάνουν λόγο για κενή επί δεκαπενθημέρου «ανταρσία» που οδηγείται στα «βράχια».

Όσοι πάλι εξαρχής ήταν αρνητικοί, κάνουν λόγο τώρα για σαφείς αν και άτολμες ενδείξεις προσαρμογής της κυβέρνησης στις απαιτήσεις των δανειστών της, συνέχεια του προγράμματος και του μνημονίου, της τρόικας και των αξιολογήσεών της τουλάχιστον για ένα εξάμηνο ακόμη, και επικεντρώνονται στη μέχρι στιγμής γερμανική αδιαλλαξία.

Στο σημείο αυτό όμως οφείλουμε να παραθέσουμε μερικές αυταπόδεικτες επισημάνσεις, που αφορούν τις δανειακές συμβάσεις αλλά και τα μνημόνια που αφορούν την Ελλάδα.

Μπορεί ο Έλληνας υπουργός Οικονομικών να ζητάει την εξάμηνη παράταση της Κύριας Σύμβασης Χρηματοπιστωτικής Διευκόλυνσης (σικ, τεχνική έκφραση της δανειακής σύμβασης), όμως το υπάρχον μνημόνιο, η 5η αξιολόγηση του οποίου δεν ολοκληρώθηκε από το Σεπτέμβριο του 2014, έχει ενσωματωθεί στην υπάρχουσα δανειακή σύμβαση με αναφορά της σε αυτό και αποτελεί δικαιοπρακτικό θεμέλιό της (σελίδα 59, παράγραφος 8). Αυτό οδηγεί στο συμπέρασμα ότι η κυβέρνηση, μέσω της τελευταίας πρότασής της προς το Eurogroup για παράταση της δανειακής σύμβασης, αποδέχεται, είτε το θέλει είτε όχι, την παράταση του υπάρχοντος μνημονίου. Με την πρότασή της η κυβέρνηση αποδέχεται πλήρως ό,τι υπάρχει, συμπεριλαμβανομένου και του Αγγλικού Δικαίου ως εφαρμοζόμενου Δικαίου στο Ενωσιακό, όταν κι αν χρειαστεί.

Αν η κυβέρνηση επιμένει ότι διαχωρίζει το μνημόνιο σε αυτή τη φάση από τη δανειακή σύμβαση (επιτυχία σαφώς, αν και οι εταίροι-δανειστές το δέχονται αυτό), τότε θα σήμαινε ότι διαχωρίζει το πολιτικό σκέλος της απόφασης από την οικονομική στήριξή του. Αυτό όμως που δεν έχει ακουστεί μέχρι σήμερα είναι πως, αν και αυτό θα το έκανε για να μην εφαρμόζει τους όρους του μνημονίου, χωρίς να το θέλει θα διευκόλυνε τους δανειστές αφού δε θα υπήρχε κανένας πολιτικός έλεγχος. Εκτός από αυτό, θα έθετε εκτός εφαρμογής το Δημοσιονομικό Σύμφωνο που υπέγραψε ο Λουκάς Παπαδήμος, και το οποίο σχετίζεται με την ύπαρξη πολιτικής, δηλαδή με μνημόνιο. Αυτό δεν μπορεί να γίνει δεκτό από τη Γερμανία αλλά και την ευρωζώνη, όπως διαρκώς λένε. Στην πρότασή της όμως η ελληνική κυβέρνηση ουσιαστικά επιβεβαιώνει το μη διαχωρισμό υπάρχοντος μνημονίου και δανειακής σύμβασης, μιλώντας στο κείμενο για πολιτικές και κοινωνικές ανάγκες με δείκτες και κόκκινες γραμμές, παραμέτρους που έχουν σχέση με μνημόνιο και όχι με δανειακή σύμβαση.

Έτσι, είναι φανερό πως για την ώρα περισσότερο για ουσιαστικούς λόγους η Γερμανία απορρίπτει και αυτήν την πρόταση, γιατί το «κλειδί» είναι στις λεπτομέρειες που αφορούν περισσότερο στην προστασία των δανειστών και όχι της ευρωζώνης. Αυτή είναι και η λογική πίσω από τη θέση «χωρίς αξιολόγηση δε δίνονται χρήματα», που εκφράστηκε από την Ευρωπαϊκή Επιτροπή. Να γιατί τελικά με άλλη διατύπωση μεν, αλλά στην πρότασή μας κάναμε δεκτή την αξιολόγηση στο τέλος του εξαμήνου από ΕΚΤ, Ε.Ε. και ΔΝΤ, αποφεύγοντας απλά την αναφορά στον όρο «τρόικα».

Το μόνο που απομένει είναι οι πιθανότητες σε τυχόν οριστική γραπτή συμφωνία να υπάρχει αποδοχή επί της ορολογίας μεταξύ ελληνικής κυβέρνησης και δανειστών (Γερμανών), η οποία θα επιτρέψει σε κάθε πλευρά να εμφανίσει τα κέρδη της – ή να μην εμφανίζεται ως ηττημένη – αυτό από χθες φαίνεται ορατό, όπως τουλάχιστον υποστηρίζουν σε Αθήνα και Βρυξέλλες, υπό την αίρεση ότι το Βερολίνο θα μεταβάλλει την πλήρη για την ώρα άρνησή του παρά την ελληνική προσαρμογή στις απαιτήσεις του Eurogroup.

Ανέφικτος ο διαχωρισμός δανειακής-μνημονίου τεχνικά και νομικά

Σύμφωνα με την «τεχνοκρατική-νομική» ανάγνωση, ο συμβιβασμός είναι ανέφικτος, καθώς «παράταση» μόνο της δανειακής σύμβασης, που λέει ότι αιτείται και επιδιώκει μόνο η ελληνική κυβέρνηση, δεν μπορεί να υπάρξει. Αν αλλάξει και αυτό η Ελλάδα, τότε το Βερολίνο είναι αμφίβολο ότι θα επιμένει στην άρνησή του, αφού πλέον το μνημόνιο θα έχει γίνει αποδεκτό. Κι αυτό διότι η δανειακή σύμβαση στη σελίδα 59, παράγραφος 8, απερίφραστα αναφέρει: «Η διαθεσιμότητα αυτής της Σύμβασης Χρηματοδοτικής Διευκόλυνσης (Δανειακή) εξαρτάται από τη συμμόρφωση της Ελλάδας με τα μέτρα που εκτίθενται στο μνημόνιο…».

Ωστόσο, εκεί όπου η τεχνοκρατική-νομική ακαμψία δημιουργεί αδιέξοδα υπεισέρχονται οι δυνατότητες ενός πολιτικού συμβιβασμού. Αρκεί ο συμβιβασμός να είναι το ζητούμενο, κάτι για το οποίο, ως προς τις προθέσεις της γερμανικής πλευράς τουλάχιστον, δεν υπάρχει βεβαιότητα… το αντίθετο μάλιστα.

Η ελληνική κυβέρνηση ζητάει επισήμως να γίνει αποδεκτή η παράταση της δανειακής σύμβασης, ώστε να τακτοποιηθούν κάποιες «εκκρεμότητες». Από την πλευρά του το Βερολίνο υπογραμμίζει ότι δεν υπάρχει μόνο δανειακή σύμβαση, αλλά ένα συνολικό πρόγραμμα διάσωσης, στο οποίο συμπεριλαμβάνεται και το μνημόνιο των υποχρεώσεων που έχει αναλάβει η χώρα.

Παρ’ όλα αυτά – σύμφωνα με πληροφορίες από τις Βρυξέλλες – η ελληνική κυβέρνηση, σε στενή επαφή με τον επικεφαλής του Euroworking Group Τόμας Βίζερ, είχε χθες συμφωνήσει για τη διατύπωση του αιτήματος παράτασης της δανειακής σύμβασης για ένα εξάμηνο, συμφωνώντας ταυτόχρονα για την υιοθέτηση κοινά αποδεκτών μέτρων.

Σύμφωνα με τις ίδιες πληροφορίες, η εν λόγω διαβούλευση πραγματοποιήθηκε υπό τη στενή παρακολούθηση του Βερολίνου και των συναινετικών παροτρύνσεων της Ουάσινγκτον…

Σενάρια: Το γερμανικό τείχος και οι «πρόθυμοι»

Πέρα, ωστόσο, από το θετικό σενάριο διεξόδου για τη ρευστότητα έστω και μόνο, η ελληνική κυβέρνηση μελετά και το σενάριο της ασφυξίας, το οποίο είναι πιθανό να ακολουθήσει το Βερολίνο, με βάση την πρώτη αρνητική του χθες αντίδραση στο αίτημα εξάμηνης παράτασης της δανειακής. Σύμφωνα με αυτό το σενάριο, η στρατηγική επιδίωξη της Γερμανίας είναι το πλήρες τσαλάκωμα του Αλέξη Τσίπρα και της κυβέρνησής του. Για να πετύχει αυτόν το βασικό του στόχο, το Βερολίνο θα αξιοποιήσει το χρόνο.

Όσο η Γερμανία σαμποτάρει έναν «συμβιβασμό» ακόμη και στα μέτρα της, τόσο η ελληνική οικονομία οδηγείται σε ασφυξία ρευστότητας. Η γερμανική κυβέρνηση με αυτόν τον τρόπο εκτιμά πως – σε κάθε περίπτωση – θα κερδίσει το παιχνίδι:

Είτε διότι ο ΣΥΡΙΖΑ θα υποχωρήσει ατάκτως πλέον και θα τοποθετηθεί στο μνημονιακό ράφι, οπότε θα χάσει τη λαϊκή υποστήριξη και οι προσδοκίες που δημιούργησε στην Ελλάδα και την Ευρώπη για μια διαφορετική πορεία θα εξανεμιστούν.

Είτε διότι η έλλειψη ρευστότητας και τα προβλήματα που θα προκύψουν στην ελληνική οικονομία θα υπονομεύσουν τη δυναμική της πολιτικής ισχύος του ΣΥΡΙΖΑ στο εσωτερικό και θα περιθωριοποιήσουν κάθε σκέψη αμφισβήτησης του γερμανικού δόγματος.

Παρά το κλίμα συμβιβασμού που εκπέμπεται από χθες κατά βάση από Κομισιόν και Γιούνκερ, το Βερολίνο εξακολουθεί να κρατά ανοιχτή την επιλογή της αποσταθεροποίησης της ελληνικής κυβέρνησης. Αν τελικά αυτό ισχύει, θα φανεί (και θα αποδειχτεί), όπως υπογραμμίζουν κύκλοι της ελληνικής κυβέρνησης, μέχρι απόψε, κατά τη διαβούλευση για την αποδοχή ή όχι του ελληνικού αιτήματος για παράταση της δανειακής σύμβασης.

Μάλιστα, όπως υπογραμμίζουν οι ίδιες πηγές, δεν είναι απαραίτητο να εμφανιστούν οι Γερμανοί ως υπονομευτές της συμφωνίας. Μπορούν εύκολα να υποκινήσουν διάφορους πρόθυμους, όπως τους Φιλανδούς, τους Ισπανούς και άλλους…

Με αυτόν τον τρόπο και κρατώντας τη ρέγουλα της ΕΚΤ, η Γερμανία είναι σε θέση να ρυθμίζει-ελέγχει την πολιτική, οικονομική, κοινωνική ζωή της Ελλάδας και των υπόλοιπων Ευρωπαίων «υποτελών» της. Από την πλευρά της, η νέα ελληνική κυβέρνηση αντιλαμβάνεται ότι, αν παρασυρθεί από το γερμανικό χρόνο και τα χρονοδιαγράμματα, θα εξαντλήσει γρήγορα, πολύ πιο γρήγορα απ’ ό,τι Ν.Δ. και ΠΑΣΟΚ, το πολιτικό της κεφάλαιο…

Τα διλήμματα Γερμανίας και Ελλάδας – Τα περιθώρια της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝ.ΕΛ. – Τα όρια ισχύος και αδυναμίας

Ο χρόνος δε λειτουργεί μόνο εις βάρος της Ελλάδας. Επομένως, τίθενται ερωτήματα και προς το Βερολίνο: Έχει χρόνο η Γερμανία να αντιμετωπίσει το ερώτημα (που προκύπτει για την ηγεμονία της) σε περίπτωση ελληνικής χρεωκοπίας; Προλαβαίνει η Γερμανία να αντιμετωπίσει – δίχως να υπονομευτεί η ηγεμονία της – το ερώτημα (που εκ των πραγμάτων τίθεται) από την έναρξη μιας συζήτησης για το ελληνικό και κατ’ επέκταση το ευρωπαϊκό πρόβλημα χρέους; Διαθέτει – από την άλλη πλευρά – η ελληνική κυβέρνηση χρόνο να διαχειριστεί τις προσδοκίες που δημιούργησε στο εσωτερικό της χώρας διανέμοντας τα ψίχουλα που θα προκύψουν από έναν συμβιβασμό;

Σε κάθε περίπτωση, ανεξάρτητα από την πορεία των διαπραγματεύσεων της ελληνικής κυβέρνησης με τους δανειστές (Βερολίνο), τα ερωτήματα αυτά, από τη στιγμή που έχουν τεθεί, συνοψίζουν τα όρια ισχύος και αδυναμίας. Πάνω απ’ όλα περιγράφουν το αδιέξοδο της γερμανικής αρχιτεκτονικής που επιβλήθηκε στην Ευρώπη. Είναι προφανές ότι ένα τέτοιο μοντέλο δεν είναι προορισμένο να μακροημερεύσει, αν δεν προχωρήσει άμεσα η ανακατασκευή του. Θα είναι η νέα ελληνική κυβέρνηση και το ελληνικό πρόβλημα αυτά που θα λειτουργήσουν ως καταλύτης γι’ αυτήν την ανακατασκευή ή τον ενταφιασμό της;

Το όλο εγχείρημα της κυβέρνησης κρίνεται καθοριστικό από το πώς θα αντιδράσει στα ανανεωνόμενα τελεσίγραφα που δέχεται από την πλευρά των ονομαζόμενων Ευρωπαίων «εταίρων» της, δηλαδή από το Βερολίνο κατά βάση. Μέχρι στιγμής οι εξελίξεις δεν είναι ευχάριστες.

Αν και είναι δύσκολο σε αυτήν τη φάση να έχουμε καθαρή εικόνα για το σημείο που βρίσκονται οι «διαπραγματεύσεις», ιδίως του παρασκηνίου που είναι και οι πιο καθοριστικές, αν και αυτός ο όρος αποτελεί σχήμα οξύμωρο δεδομένων του ακραία ανισομερούς συσχετισμού δύναμης και του γεγονότος ότι η μία πλευρά βρίσκεται με το πιστόλι (της ΕΚΤ) στον κρόταφο, ας σταθούμε σε κάτι σχετικά απτό. Το αίτημα της εξάμηνης παράτασης της δανειακής τόσο ο Γιάνης Βαρουφάκης όσο και ο Αλέξης Τσίπρας δήλωσαν ότι είναι έτοιμοι να το υπογράψουν, και αυτό αρκεί για να διαπιστωθεί ότι κατά τη διάρκεια αυτών των «διαπραγματεύσεων» η ελληνική πλευρά έχει ήδη δεχτεί καίριες υποχωρήσεις σε σχέση με τις δεσμεύσεις της προς το λαό που την εξέλεξε.

Το κείμενο αποκλείει «μονομερείς ενέργειες» και αναγνωρίζει το σύνολο του χρέους. Οι όποιες ρυθμίσεις αφορούν την ελάφρυνση του χρέους θα είναι στη γραμμή των όσων αποφασίστηκαν στο Eurogroup του περασμένου Νοέμβρη. Στην ουσία, η υλοποίηση των βασικών μέτρων του προγράμματος της Θεσσαλονίκης εξαρτάται από την προηγούμενη έγκριση των δανειστών, κάτι που ισοδυναμεί με ακύρωσή του. Επιπλέον, αναγνωρίζει τις απολύτως επαχθείς δανειακές συμβάσεις και αποδυναμώνει ακόμη περισσότερο την ελληνική πλευρά σε οποιαδήποτε μελλοντική διαπραγμάτευση επί του θέματος. Είναι προφανές ότι αποδεχόμενη ως έναν δήθεν «έντιμο συμβιβασμό» ένα τέτοιο πλαίσιο, η κυβέρνηση βρίσκεται με δεμένα τα χέρια.

Αλλά ακόμη κι αυτά δεν είναι αρκετά για την Ε.Ε. και τον Σόιμπλε. Έχοντας κατανοήσει ότι, μη επιθυμώντας τη ρήξη, η ελληνική πλευρά αναδιπλώνεται διαρκώς, οι «εταίροι» επιδιώκουν πλήρη παράδοση. Δίνοντας ένα γερό μάθημα στην κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ, προειδοποιούν ταυτόχρονα και το Podemos και την όποια δύναμη στην Ευρώπη επιχειρήσει αύριο να αμφισβητήσει τη λιτότητα, τα μνημόνια και την χρεωκρατία για το τι θα βρει μπροστά της. Εδώ ίσως βρίσκεται και η απρόβλεπτη μεταβλητή της υπόθεσης ακόμη και τώρα. Οι απαιτήσεις του Βερολίνου είναι δύσκολο να γίνουν αποδεκτές από μια κυβέρνηση χωρίς κραδασμούς, όταν έχει αναλάβει κάποιες βασικές δεσμεύσεις απέναντι σε έναν λαό που έχει ξαναρχίσει να ελπίζει και να ξαναγεμίζει πλατείες. Όποια κι αν είναι όμως η έκβαση, ένα είναι βέβαιο: Όλα τα καθησυχαστικά σχήματα που κυριάρχησαν τα τελευταία χρόνια περί «μπλόφας» των Ευρωπαίων, δυνατότητας ανατροπής της λιτότητας εντός ευρωζωνικών πλαισίων, διαχωρισμού δανειακής σύμβασης και μνημονίων, λύσης τύπου «συμφωνίας του Λονδίνου» για το χρέος (δηλαδή ευνοϊκή ρύθμιση για τον οφειλέτη με σύμφωνη γνώμη του δανειστή), με δύο λόγια όλα τα επιμέρους στοιχεία που συνέθεταν το σενάριο του «καλού ευρώ», έχουν καταρρεύσει. Κάποια στιγμή θα πρέπει να δοθούν και οι οφειλόμενες εξηγήσεις γι’ αυτά.

Τι έλεγαν προεκλογικά – Το περιεχόμενο της δανειακής σύμβασης

Αλλά και στην ουσία αυτής καθαυτής της δανειακής σύμβασης, καλό είναι στην κυβέρνηση τώρα που αιτήθηκαν την εξάμηνη παράτασή της να θυμηθούν ορισμένα από αυτά που οι ίδιοι σε ΣΥΡΙΖΑ και ΑΝ.ΕΛ. έλεγαν για αυτήν: Προεκλογικά ο πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ δεσμευόταν ότι θα διαπραγματευτεί τη δανειακή σύμβαση, όχι ότι θα ζητήσει παράτασή της. Ξέχασαν επίσης σε ΣΥΡΙΖΑ και ΑΝ.ΕΛ. ότι επί 5 χρόνια σε όλους τους τόνους διακήρυτταν ότι «η δανειακή σύμβαση είναι μια λεόντεια, αποικιοκρατικού χαρακτήρα σύμβαση σε βάρος της Ελλάδας»; Ξέχασαν ότι εμπεριέχει με βάση τις δικές τους καταγγελίες «την απεμπόληση άνευ όρων και αμετάκλητα όλων των ασυλιών στην υφιστάμενη και μελλοντική περιουσία της Ελλάδας»; Ξέχασαν ότι «εισάγει το αγγλικό δίκαιο και τα δικαστήρια του Λουξεμβούργου, των οποίων οι αποφάσεις θα είναι τελεσίδικες και άμεσα εκτελεστέες στη χώρα μας»;

Ξέχασαν ότι η υφιστάμενη δανειακή σύμβαση δεν είναι ούτε καν νόμιμη με βάση τα προβλεπόμενα από το Σύνταγμα της χώρας; Γιατί δε ρωτάνε την πρόεδρο της Βουλής, τον κ. Κατρούγκαλο, τον κ. Χρυσόγονο (ΣΥΡΙΖΑ) και τις Κόλλια-Χρυσοβελώνη (ΑΝ.ΕΛ.) να τους υπενθυμίσουν τι έλεγαν νομικά και συνταγματικά για τη δανειακή σύμβαση και την κύρωσή της στη Βουλή;

«Περαιτέρω, και οι δύο δανειακές συμβάσεις (του πρώτου και του δεύτερου μνημονίου) έπρεπε να κυρωθούν από τη Βουλή, σύμφωνα με το άρθρο 36 παρ. 2 του Συντάγματος. Παρ’ όλα αυτά – και ανεξαρτήτως του ζητήματος της ανάγκης ύπαρξης αυξημένης ή όχι πλειοψηφίας γι’ αυτό – καμιά από τις δύο δεν κυρώθηκε σύμφωνα με το Σύνταγμα. Η πρώτη κατατέθηκε προς κύρωση το Μάιο του 2010, αλλά μετά αποσύρθηκε, η δεύτερη εγκρίθηκε από τη Βουλή δύο φορές ως σχέδιο, μία φορά ως παράρτημα του Ν. 4046/2012 και μία ως Πράξη Νομοθετικού Περιεχομένου. Ουδέποτε όμως ήρθε για κύρωση στη Βουλή μετά την υπογραφή της. Οι εν λόγω συμβάσεις, εάν είχαν κυρωθεί συνταγματικά, θα θέσπιζαν διεθνείς υποχρεώσεις σε βάρος της χώρας, με τυπική ισχύ ανώτερη από το νόμο, σε αντίθεση με το μη δεσμευτικό χαρακτήρα των μνημονίων. Εφόσον αυτό όμως δε συνέβη, δεν υπάρχει κανένα νομικό εμπόδιο για μία νέα κοινοβουλευτική πλειοψηφία να ανατρέψει τα μνημονιακά μέτρα. Μάλιστα, για μερικά από αυτά, όπως, π.χ. για την κατάργηση των πρόσφατων ρυθμίσεων για τη μετενέργεια, που διαλύουν το εργατικό δίκαιο και τη συλλογική αυτονομία, δεν απαιτείται καν τυπικός νόμος, αλλά αρκεί απλή Πράξη του Υπουργικού Συμβουλίου».

Αλήθεια κι ας είναι και σκληρή – Ο λαός πρέπει να γνωρίζει

Όμως, αυτές τις στιγμές ο λαός έχει δικαίωμα να γνωρίζει. Έχει δικαίωμα στην αλήθεια και όχι στις εφήμερες εντυπώσεις των λέξεων, ειδικά όταν του ζητείται είτε να στηρίξει μία κυβέρνηση όπως τώρα, είτε να κάνει θυσίες όπως πριν. Η εικόνα του Αντώνη Σαμαρά και του Βαγγέλη Βενιζέλου, όταν εξήγγελλαν το τέλος της τρόικας, μόνο ειρωνικό μειδίαμα προκαλούσε, καθώς όλοι γνώριζαν ότι δεν ήταν ειλικρινείς. Το ίδιο και όταν η προηγούμενη κυβερνητική εκπρόσωπος Σοφία Βούλτεψη άρχισε να αποκαλεί το μνημόνιο πρόγραμμα. Αυτού του είδους η υποκρισία υποτιμά τη νοημοσύνη των πολιτών, όταν μετά από 5 χρόνια, όσο κι αν έχουν ενθουσιασμό, καταλαβαίνουν απόλυτα το τι γίνεται και τελικά δεν υπάρχει κανένας λόγος να ακολουθήσει τον ίδιο δρόμο η νέα κυβέρνηση. Αυτήν τη στιγμή οι διαπραγματεύσεις στις Βρυξέλλες γίνονται με την τρόικα και τα ίδια ακριβώς πρόσωπα που ήταν και πριν με φόντο πάντα το Βερολίνο. Όλοι οι ξένοι συνεχίζουν να την αποκαλούν τρόικα και στους διαδρόμους κυκλοφορούν ήδη τα σχετικά ανέκδοτα με την επιμονή της Ελλάδας να την αποκαλούν αλλιώς. Ας κάνουν μια καλή και διαφορετική αρχή, λέγοντας τα πράγματα με το όνομά τους. Αντίθετα τυχόν επικοινωνιακά τεχνάσματα με ορολογίες και ερμηνείες φράσεων και προτάσεων, που χρησιμοποίησε και η προηγούμενη κυβέρνηση, είναι παλιά κόλπα και κρατάνε λίγο. Στο τέλος γυρνάνε και μπούμερανγκ. Πάνω από όλα όμως, δεν είναι συμβατά με το ήθος που πρέπει να έχει μία κυβέρνηση που θέλει να κάνει τη διαφορά.

Ο λαός περιμένει να ακούσει την αλήθεια. Μόνο έτσι θα συνεχίσει να δίνει τη στήριξή του, έστω και πληγωμένος. Και μόνο η λαϊκή υποστήριξη αποτελεί πραγματική ισχύ για μια τέτοια κυβέρνηση. Αλλιώς η υποκρισία, που είναι πράγματι ένδειξη αδυναμίας, θα διαψεύσει σύντομα την ελπίδα και όταν η ελπίδα διαψεύδεται μετατρέπεται εύκολα σε οργή. Θυμίζουμε τι γράφαμε προεκλογικά: «Προσοχή, γιατί πολύ εύκολα, από την Κυριακή των Βαΐων τα ωσαννά και το «Ιδού ο Νυμφίος», στα Ιεροσόλυμα σε τρεις μέρες φτάσαμε στο άρον-άρον σταύρωσον αυτόν…». Υπάρχει, όμως, πάντα η δυνατότητα να αποφευχθούν όλα αυτά.

Ο λαγός και ο σκαντζόχοιρος: Μία άκρως διδακτική ιστορία

Αυτή η μέχρι των άκρων πίεση της Γερμανίας, παρά τη διάθεση πλήρους συμβιβασμού από την ελληνική κυβέρνηση, θυμίζει μία άκρως διδακτική ιστορία, που ως μικρό παραμύθι είναι κατάλληλο για την περίσταση: «Έβρεχε στο λιβάδι κι ο μικρός λαγός κρύφτηκε στη φωλιά του. Ένας σκαντζόχοιρος που στεκόταν μέσα στη βροχή, μαζεμένος σαν μπάλα στρογγυλή, περνώντας έξω από τη φωλιά του λαγού τον παρακάλεσε: « Καλέ μου λαγέ, κάνε μου λίγο χώρο να μπω κι εγώ να μη βρέχομαι και κρυώνω. Ο λαγός, τον λυπήθηκε και του έκανε χώρο να μπει στη μικρή φωλιά του. Μόλις ο σκαντζόχοιρος μπήκε στη ζεστή και ασφαλή φωλιά του λαγού, σιγά-σιγά άρχισε να τεντώνεται και να απλώνεται. Ο λαγός ζάρωσε σε μια γωνίτσα της φωλιάς. Τα αγκάθια του σκαντζόχοιρου πλήγωναν και μάτωναν το τρυφερό δέρμα του μικρού λαγού, που τελικά αναγκάστηκε να εγκαταλείψει τη φωλιά του, μη αντέχοντας άλλο τον πόνο από τα τραύματα»…

Αυτή η αλληγορική ιστορία μας διδάσκει ότι η υπερβολική ανοχή και υποχωρητικότητα αφήνει τους φιλότιμους νοικοκυραίους άστεγους, όταν οι μουσαφίρηδες εκμεταλλεύονται τη φιλοξενία…

Υ.Γ.: Η «απρόσμενη» τηλεφωνική επικοινωνία αργά χθες το απόγευμα Τσίπρα-Μέρκελ επί 50 λεπτά με μεταφραστή (αν δε χαθούμε στη μετάφραση) από το Μαξίμου διαρρέει ότι είχε καλό κλίμα προς αναζήτηση αμοιβαία επωφελούς λύσης… Για την ώρα, το «αμοιβαία» δεν υπάρχει, απλά διατυπώνεται, αλλά όπως γράφαμε σχεδόν στην αρχή του κειμένου αυτού, χωρίς να έχουμε υπόψη μας το τηλεφώνημα, αν δεν είναι συνειδητή επιλογή Σόιμπλε να πάει η Γερμανία στα άκρα την υπόθεση με τη νέα κυβέρνηση είτε για να τη «γονατίσει πλήρως», είτε από «ατύχημα» να οδηγήσει σε ρήξη, τότε υπάρχει και το ακραίο σενάριο οι «φωνές» του Βερολίνου να είναι το «άλλοθι» για το εσωτερικό μας στην πλήρη στροφή επί της ουσίας στις αξιώσεις των εταίρων και δανειστών μας, ώστε να μη φαίνεται έτσι ακριβώς, κατά τη λογική του «καλού και κακού ανακριτή». Ενδυναμώνει την άποψή μας, λοιπόν, για το «όλη την αλήθεια στον πολίτη, χωρίς φραστικές στρογγυλοποιήσεις, όσο σκληρή κι αν είναι».

Διαβάστε περισσότερα

Kατάργηση μνημονίων, δανειακής σύμβασης, χωρίς καταγγελία.

Αναδημοσίευση άρθρου του Γιώργου Κατρούγκαλου που δημοσιεύτηκε στις 4 Ιουνίου 2012 στο tvxs. Μια απλή σύγκριση με τις σημερινές εξελίξεις είναι αναπόφευκτη και γεννά σοβαρά ερωτηματικά.

 

Του Γιώργου Κατρούγκαλου

Προφανώς το πρόβλημα της εξόδου από την κρίση δεν είναι νομικό, ούτε καν κυρίως οικονομικό. Είναι βαθύτατα πολιτικό. Από τη νομική άποψη, όμως, που παρουσιάζεται εδώ, τα πράγματα είναι απλά:

– Τα μνημόνια καθ’ εαυτά δεν αποτελούν διεθνείς συμβάσεις. Συνεπώς από αυτά δεν απορρέουν διεθνείς υποχρεώσεις της χώρας, ούτε η εφαρμοστική τους νομοθεσία έχει τυπική ισχύ ανώτερη από τον κοινό νόμο.

- Ούτε από τις δανειακές συμβάσεις απορρέουν δεσμεύσεις με υπερνομοθετική ισχύ, εφόσον αυτές δεν έχουν κυρωθεί σύμφωνα με το Σύνταγμα.

Συνεπώς, όλοι οι μνημονιακοί νόμοι μπορεί να καταργηθούν με νέο νόμο, με απλή πλειοψηφία, χωρίς να απαιτείται προηγούμενη καταγγελία καμιάς σύμβασης.

Ειδικότερα:

-Η θέση περί της πολιτικής και όχι νομικής φύσης των μνημονίων έγινε, ορθά, δεκτή από την πρόσφατη απόφαση της Ολομέλειας του Συμβουλίου της Επικρατείας 668/2012. Άλλωστε, το ίδιο το μνημόνιο χαρακτηρίζεται από το νόμο ως «σχέδιο προγράμματος», ενώ στο κείμενο του αυτοπροσδιορίζεται ως «σχέδιο δράσης».

-Περαιτέρω, και οι δύο Δανειακές Συμβάσεις (του πρώτου και του δεύτερου μνημονίου) έπρεπε να κυρωθούν από τη Βουλή, σύμφωνα με το άρθρο 36 παρ. 2 του Συντάγματος. Παρόλα αυτά -και ανεξαρτήτως του ζητήματος της ανάγκης ύπαρξης αυξημένης ή όχι πλειοψηφίας για αυτό- καμιά από τις δύο δεν κυρώθηκε σύμφωνα με το Σύνταγμα. Η πρώτη κατατέθηκε προς κύρωση το Μάιο του 2010, αλλά μετά αποσύρθηκε, η δεύτερη εγκρίθηκε από τη Βουλή δύο φορές ως σχέδιο, μία φορά ως παράρτημα του ν. 4046/2012, και μία ως Πράξη Νομοθετικού Περιεχομένου. Ουδέποτε όμως ήρθε για κύρωση στη Βουλή μετά την υπογραφή της.

Οι εν λόγω συμβάσεις, εάν είχαν κυρωθεί συνταγματικά, θα θέσπιζαν διεθνείς υποχρεώσεις σε βάρος της χώρας, με τυπική ισχύ ανώτερη από το νόμο, σε αντίθεση με τον μη δεσμευτικό χαρακτήρα των μνημονίων. Εφόσον αυτό όμως δεν συνέβη, δεν υπάρχει κανένα νομικό εμπόδιο για μία νέα κοινοβουλευτική πλειοψηφία να ανατρέψει τα μνημονιακά μέτρα. Μάλιστα, για μερικά από αυτά, όπως, π.χ. για την κατάργηση των πρόσφατων ρυθμίσεων για τη μετενέργεια, που διαλύουν το εργατικό δίκαιο και τη συλλογική αυτονομία, δεν απαιτείται καν τυπικός νόμος, αλλά αρκεί απλή Πράξη του Υπουργικού Συμβουλίου.

Είναι, βέβαια, αλήθεια ότι σε μία τέτοια περίπτωση οι δανειστές μας ενδέχεται να καταγγείλουν από την δική τους μεριά τις δανειακές συμβάσεις, επικαλούμενοι ως λόγο καταγγελίας την κατάργηση των μνημονιακών ρυθμίσεων. Τούτο δεν θα σημαίνει την έξοδο της χώρας από το Ευρώ, που είναι νομικά αδύνατη, εφόσον δεν υπάρχει παρόμοια πρόβλεψη στις Συνθήκες. Θα συνεπάγεται, όμως, την διακοπή της χρηματοδότησης, πράγμα που δεν θα είναι χωρίς συνέπειες για τη χώρα, ενόψει του πρωτογενούς ελλείμματος που ακόμη αντιμετωπίζει.

Καθόλου δεν είναι βέβαιο, όμως, ότι οι δανειστές μας θα επιλέξουν τη ρήξη. Και αυτό γιατί τότε θα είναι ελεύθερος ο δρόμος για την ενεργοποίηση του βασικού όπλου που έχει η χώρα μας βάσει του διεθνούς δικαίου: Να επικαλεστεί «κατάσταση ανάγκης» για να διακόψει την πληρωμή του χρέους. Σύμφωνα με γενική αρχή του δικαίου (σύμφωνα και με σχέδιο σύμβασης για την Ευθύνη των Κρατών που έγινε δεκτό από τη Γενική Συνέλευση του ΟΗΕ το 2001) τα κράτη μπορούν να επικαλεστούν παρόμοιο λόγο μη συμμόρφωσης σε διεθνή τους υποχρέωση, όταν αδυνατούν να ανταποκριθούν ταυτόχρονα στις βασικές κοινωνικές τους λειτουργίες και στην ικανοποίηση των δανειστών τους.

Συνεπώς, αντίθετα με το κλίμα φόβου που καλλιεργούν τα φερέφωνα του κόμματος του μνημονίου, η υποταγή δεν αποτελεί μονόδρομο.

Ο Γιώργος Κατρούγκαλος είναι Καθηγητής Δημοσίου Δικαίου ΔΠΘ

Κεράσια και Κρίνοι

Διαβάστε περισσότερα

Άρχισε η ανάπτυξη! Η φύτευση αμπελιών για κρασί στα χωράφια μας δεν επιτρέπεται αν δεν πάρουμε άδεια

Θα εκριζώνονται οινοποιήσιμες ποικιλίες αμπέλου που φυτεύτηκαν σε αμπελοτεμάχια χωρίς δικαίωμα φύτευσης !!!

Άρχισε η ανάπτυξη! Η φύτευση αμπελιών για κρασί στα χωράφια μας δεν επιτρέπεται αν δεν πάρουμε άδεια.
Στην Ευρωπαϊκή Ένωση που ανήκουμε δεν μπορούμε πλέον να φυτεύουμε ό,τι εμείς θέλουμε. Επιβάλουν όρους στο τι και πόσο θα φυτεύουμε στα χωράφια μας.

Με αυτά οδήγησαν τη χώρα στη χρεωκοπία, τη γεωργία στην καταστροφή, το λαό στην ανεργία. Μέχρι και σήμερα υπακούουν στις… εντολές των Βρυξελλών, επιβάλουν καταστροφικούς νόμους και θέλουν να συνεχίσουν με κυβερνήσεις κρυφομνημονίων.
Η πολιτική του μνημονίου, η πολιτική της Μέρκελ και του Μπαρόζο, η πολιτική των κομμάτων της συγκυβέρνησης πρέπει να ανατραπεί. Ποινικοποιούν την παραγωγή, ξεκληρίζουν την αγροτιά!!!
Στόχος η διαρκής και με κάθε τρόπο αποθάρρυνση από την πολιτεία κάθε προσπάθειας μικροκαλλιεργητή για αγροτική καλλιέργεια. Κατέστρεψαν την καλλιέργεια του καπνού, του βαμβακιού, των τεύτλων, απαξίωσαν την ελαιοκαλλιέργεια, τώρα ξεριζώνουν και τα κλήματα…
Για όλα τα αμπελοτόπια που είναι φυτεμένα με οινοποιήσιμες ποικιλίες πρέπει να έχει εκδοθεί από το Υπουργείο Γεωργίας σχετική άδεια. Εάν φυτευτεί αμπέλι για κρασί χωρίς άδεια θα εκριζώνεται. Όσοι έχουν φυτεύσει δίχως αντίστοιχο δικαίωμα φύτευσης μετά την 31η Αυγούστου 1998, δεν νομιμοποιούνται να το έχουν και υποχρεούνται να το ξεριζώσουν με δική τους δαπάνη.
Στην περίπτωση που δεν προβούν στην εκρίζωση, αμέσως επιβάλλεται χρηματική ποινή 1.200 ευρώ/στρέμμα που ισχύει για ένα έτος από την ημερομηνία κοινοποίησης του προστίμου. Μετά την παρέλευση του έτους το πρόστιμο διπλασιάζεται, εφόσον η «παράνομη φυτευμένη» έκταση συνεχίζει να υφίσταται.
Διαβάστε τι ανακοίνωσε η Περιφέρεια Δυτικής Ελλάδας:
ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ
Περιφέρεια Δυτικής Ελλάδας
Π.Ε. Αιτωλ/νίας: Θα εκριζώνονται οινοποιήσιμες ποικιλίες αμπέλου που φυτεύτηκαν σε αμπελοτεμάχια χωρίς δικαίωμα φύτευσης.
Η Διεύθυνση Αγροτικής Οικονομίας και Κτηνιατρικής της Περιφερειακής Ενότητας Αιτωλοακαρνανίας ενημερώνει τους αμπελοκαλλιεργητές ότι όλες οι οινοποιήσιμες ποικιλίες αμπέλου που φυτεύτηκαν μετά την 1/8/1998, είναι παράνομες, εκτός των φυτεύσεων που έγιναν βάσει δικαιωμάτων που χορηγήθηκαν από το Υπουργείο Αγροτικής Ανάπτυξης και Τροφίμων. Σύμφωνα με το με αριθμ. 351/49474/25-04-2012 έγγραφο του ΥΠ.Α.Α.Τ. (Διεύθυνση ΠΑΠ-ΔΕΝΔΡ/ΚΗΣ, ΤΜΗΜΑ ΑΜΠΕΛΟΥ ΚΑΙ ΞΗΡΩΝ ΚΑΡΠΩΝ), οι παραπάνω φυτεύσεις θα πρέπει να εκριζωθούν άμεσα με ευθύνη και έξοδα των κατόχων τους. Επιπλέον, η Διεύθυνση Αγροτικής Οικονομίας και Κτηνιατρικής της Π.Ε. Αιτωλ/νίας ενημερώνει όλους τους αμπελοκαλλιεργητές ότι θα προχωρήσει σε ελέγχους για την εφαρμογή του μέτρου.
pressing.news
Σχετικά άρθρα:
Απαγόρευση καλλιεργειών και εκρίζωση αμπελιών ζητάει η Ευρωπαϊκή Ένωση από αγρότες στην Ηλεία
Κάτοχοι αμπελώνων που έχουν φυτευτεί χωρίς δικαίωμα φύτευσης, δεν νομιμοποιούνται και υποχρεούνται να τα εκριζώσουν
SOS !!! O CODEX ALIMENTARIUS ΈΡΧΕΤΑΙ ΣΤΗΝ ΕΛΛΆΔΑ !!!
Ανοίγουν την πόρτα στα μεταλλαγμένα
Πως η Monsanto και άλλοι κολοσσοί ελέγχουν την παγκόσμια παραγωγή
Ο κόσμος με βάση την Monsanto – Όλο το ντοκιμαντέρ
Απαγορεύτηκε η ελεύθερη χρήση σπόρων στη Γαλλία
http://www.ramnousia.com/2012/08/apagoreysh-fyteyshs-gia-ampelia.html

Διαβάστε περισσότερα

Νίκος Καζαντζάκης: Μια αστραπή η ζωή του... μα πρόλαβε

Ήρθε από μια σκοτεινή άβυσσο σαν σήμερα, 18 Φεβρουαρίου 1883, και κατέληξε σε μια σκοτεινή άβυσσο τον Οκτώβριο του 1957, διανύοντας το μεταξύ φωτεινό διάστημα της ζωής. Ένα λογοτεχνικό βιογραφικό του Νίκου Καζαντζάκη μέσα από όσα εκείνος έχει γράψει...

Ο Νίκος Καζαντζάκης δεν πίστευε σε ιδέες αλλά σε ανθρώπους που κουβαλούν τις ιδέες, δίνοντας τους το μπόι τους. Πίστη του ο άνθρωπος, γιατί ο άνθρωπος έχοντας μια καρδιά σαν κουβάρι από κάμπιες που με ένα φύσηγμα μπορούν να γίνουν πεταλούδες, είναι ο καθένας από εμάς που μπορεί να κάμει θάματα, αν καταλάβει πριν να είναι αργά ότι κουβαλά έναν θεό μέσα του... τον ίδιο του τον εαυτό. Σαν άνθρωπος ήταν κι αυτός ένα πλάσμα εφήμερο, αδύναμο, καμωμένο από λάσπη κι ονείρατα, μα έβαλε σκοπό ζωής να ανοίξει τα μάτια του και να δει όλες τις δυνάμεις του Σύμπαντος που στροβιλίζονταν μέσα του. Και ο μυστικός νόμος του σύμπαντος; Ότι το κακό πάντα στην αρχή θριαμβεύει και πάντα στο τέλος νικάται.
Μια αστραπή η ζωή του... μα πρόλαβε! Έλεγε πως δεν έχουμε παρά μια μονάχα στιγμή στη διάθεσή μας και πως θα πρέπει να κάνουμε τη στιγμή αυτή αιωνιότητα, γιατί άλλη αθανασία δεν υπάρχει. Πέθαινε κάθε μέρα. Γεννιόταν κάθε μέρα. Αρνιόταν ότι είχε κάθε μέρα. Η πιο αψηλή εντολή; Ν’ αρνηθεί κανείς όλες τις παρηγοριές, τους θεούς, τις πατρίδες, τις ηθικές και τις αλήθειες, ν’ απομείνει μόνος και ν’ αρχίσει να πλάθει μοναχά με τη δύναμή του, έναν κόσμο που να μην ντροπιάζει την καρδιά του. Ν’ αναλάβει την πάσα ευθύνη. Αγάπαγε την ευθύνη, καθώς κανένας δεν κυβερνάει μόνο τη μικρή ασήμαντη ύπαρξη του. Έλεγε: «Εγώ μονάχος μου έχω χρέος να σώσω τη γης. Αν δε σωθεί, εγώ φταίω». Δε ζύγιαζε, δε μετρούσε, δε βολευόταν. Ακολουθούσε το βαθύ του χτυποκάρδι. Η στερνή, η πιο ιερή μορφή θεωρίας ήταν η πράξη για εκείνον. Η φυγή δεν ήταν νίκη, τ' όνειρο ήταν τεμπελιά, και μόνο το έργο μπορούσε να χορτάσει την ψυχή και να σώσει τον κόσμο.
Πολιτική του ιδεολογία ήταν ότι δεν μισούσε κανέναν. Προσωπική του ιδεολογία η ελευθερία. Ελευθερία για τον Καζαντζάκη ήταν να μάχεσαι στη γης χωρίς ελπίδα, και ανώτερη αρετή από την ίδια την ελευθερία... το να μάχεσαι για αυτή. Η ανώτατη ελευθερία, η πιο αψηλή από όλες ήταν να πάψεις να φοβάσαι το θάνατο αλλά και να λυτρωθείς απ’ όλους τους σωτήρες. Μια τέτοια ελευθερία όμως με δυσκολία την αναπνέει ο άνθρωπος, με δυσκολία την αντέχει... Με δυσκολία άντεξε το εκκλησιαστικό κατεστημένο την κοινωνικοποίηση του «Σωτήρα» του από τον μεγάλο συγγραφέα, ο οποίος σαν θιασώτης της κοινωνικής δράσης διακήρυττε ότι η προσευχή λέγεται πράξη, το να ασκητεύεις θα πει να ζεις με τους ανθρώπους και να ανεβαίνεις κάθε μέρα στο «Γολγοθά» και να σταυρώνεσαι μαζί τους.
Η πιο μεγάλη αλήθεια από όλες τις αλήθειες ήταν για αυτόν η ψυχή του ανθρώπου. Μια ψυχή που για να κατακτήσει την ευτυχία, θα πρέπει να περάσει πρώτα όλες τις δυστυχίες. Την ευτυχία δεν την κυνήγησε σαν σπάνιο πουλί πότε στον ουρανό, πότε στο μυαλό του, γιατί εκείνη ήταν ένα κατοικίδιο πουλί στην αυλή του. «Όσο ζούμε μιαν ευτυχία, δύσκολα τη νιώθουμε. Μονάχα όταν περάσει και κοιτάξουμε πίσω μας, καταλαβαίνουμε ξαφνικά -και κάποτε με κατάπληξη- πόσο σταθήκαμε ευτυχισμένοι», πίστευε. ‘Ότι δεν του συνέβη άλλωστε, ήταν ότι δεν πόθησε αρκετά.
Έψαξε να βρει μια ψυχή σαρανταπληγιασμένη κι απροσκύνητη, σαν την ψυχή του, να της ξομολογηθεί ότι η καρδιά σμίγει ότι ο νους χωρίζει, ξεπερνάει την παλαίστρα της ανάγκης και μετουσιώνει το πάλεμα σε αγάπη. Και τι είναι αγάπη; Δεν είναι συμπόνια μήτε καλοσύνη. Στη συμπόνια είναι δύο, αυτός που πονά κι αυτός που συμπονάει. Στην καλοσύνη είναι δύο, αυτός που δίνει κι αυτός που δέχεται. Μα στην αγάπη είναι ένα. Σμίγουν οι δύο και γίνονται ένα. Δεν ξεχωρίζουν. Το εγώ και εσύ αφανίζονται. Αγάπη είναι να χάνεσαι, έλεγε.
Χτύπησε, χτύπησε τη μοίρα, ως ν' ανοίξει την πόρτα, να γλιτώσει αλλά δεν μπόρεσε να γλιτώσει από την ύστατη μοίρα του ανθρώπου... Νίκησε τουλάχιστον το στερνό, τον πιο μεγάλο πειρασμό, την ελπίδα. Δεν φοβήθηκε γιατί όταν φοβάσαι, ο φόβος διακλαδώνεται σε αναρίθμητες γενεές και εξευτελίζεις αναρίθμητες ψυχές μπροστά και πίσω σου. Πριν φύγει ζήτησε να γράψουν στον τάφο του... «Δεν ελπίζω τίποτα. Δεν φοβάμαι τίποτα. Είμαι λέφτερος!».
Η κηδεία του Νίκου Καζαντζάκη

Ένα ηλιόλουστο πρωινό με τον Καζατζάκη στην Αντίμπ
Στις αρχές του 1957 η δημοσιογράφος Γιολάντα Τερέντσιο επισκέφθηκε το ζεύγος Καζαντζάκη στο σπίτι τους στην πόλη Αντίμπ. Η συνέντευξη είχε δημοσιευτεί στο Περιοδικό «Ταχυδρόμος», στις 2 Μαρτίου του 1957.
«Ζουν ήσυχα, ερημικά, οι δυο Έλληνες στο γραφικό μικρό σπίτι της οδού του Μπα-Καστελέ. Απ’ τα παράθυρά τους βλέπουν το λιμάνι της Αντίμπ και τη γαλανή Μεσόγειο. Η πρόσχαρη φιλοξενία της οικοδέσποινας αγκαλιάζει τον επισκέπτη μόλις δρασκελίσει το κατώφλι. Λίγα σκαλιά οδηγούν στο γραφείο του συγγραφέα. Ψηλός, ίσιος, ασκητικός, μ’ ένα καλό χαμόγελο, απλώνει το μπράτσο και σφίγγοντας το χέρι ρωτάει άπληστα, με την ιδιαίτερη προσφορά του: Τι νέα μας φέρνετε απ’ την Ελλάδα;», γράφει η Γιολάντα Τερέντσιο στον πρόλογο της.
«Ευτυχώς, μια σειρά από δημοσιογραφικές έρευνες μ’ έχουν φέρει τελευταία σ’ επαφή με την έξω από την Αθήνα Ελλάδα κι έτσι του διηγούμαι τι είδα και τι άκουσα στα χωριά και τις πόλεις, από τ’ άγρια βράχια της Μάνης ως την κορφή του Βίτσι. Πως γίνονται και μεγάλα έργα, αλλά πως η φτώχεια μένει πάντοτε φτώχεια και πως η εγκατάλειψη στα χωριά είναι τόση ώστε οι άνθρωποι στη Βόρειο Ελλάδα μου είπαν πως ζούνε «πίσω από τον ήλιο. Πίσω από τον ήλιο, μουρμουρίζει ο Καζαντζάκης και σημειώνει την απλή αυτή φράση, που βγήκε απ’ τα χείλια του λαού που τόσο βαθιά αγαπάει», συνεχίζει.

Γ.Τ.: Πέστε μου τώρα και για σας, είσαστε ευχαριστημένος;
Ν.Κ.: Είμαι ευτυχισμένος -αν κι είναι ντροπή να αισθάνεται κανείς ευτυχισμένος μια ώρα τέτοια. Αν δεν ήταν μπροστά η Ελένη, θα σας έλεγα πως αυτή η γυναίκα είναι η αιτία της ευτυχίας μου… πραγματικά, δεν είχα ποτέ μου τολμήσει να φαντασθώ τέτοια κατανόηση από άνθρωπο. Αλλ’ αν εξακολουθήσω, θα θυμώσει… Είμαι ευτυχισμένος γιατί μπορώ να δουλεύω, γιατί δεν έχω καμία φιλοδοξία, κανένα μίσος, γιατί έχω την καρδιά μου καθαρή. Οταν δουλεύει κανείς πνευματικά δεν αρρωσταίνει, δεν γερνάει – αυτό είναι το μυστικό: να μην παρατήσει κανείς τη δουλειά του, γιατί τότε αλίμονο. Πέντε λεπτά μετά τον θάνατό σου, το μυαλό σου να δουλεύει ακόμα. Του Γκαίτε, είμαι σίγουρος, ότι δούλευε και μετά τον θάνατό του, γι’ αυτό όταν ο Εκερμαν ξεσκέπασε το σώμα του, ήταν σαν του εφήβου, είχε πειθαρχήσει στα βάσανά του.
Γ.Τ.: Αν μπορούσατε να ξαναγεννηθείτε, θα το θέλατε;
Ν.Κ.: Δεν θα ήθελα να πεθάνω ποτέ· μ’ ενδιαφέρει η ζωή, ο άνθρωπος -όχι οι άνθρωποι όλοι μαζί.
Γ.Τ.: Πιστεύετε στην ποιοτική εξέλιξη της ανθρωπότητας;
Ν.Κ.: Ενας Αρμένης ποιητής είπε κάποτε: «Ο πιθηκάνθρωπος ξεκίνησε να γίνει άνθρωπος, αλλά δεν έφτασε ακόμα…».
Γ.Τ.: Υπάρχει ελπίδα για τους ανθρώπους να ζήσουν κάποτε ευτυχισμένοι;
Ν.Κ.: Με στοίχημα, σε χίλια χρόνια!… Ενας χωρικός πήρε έναν κόρακα, για να εξακριβώσει αν αλήθεια ζη εκατό χρόνια, μα ο χωρικός πέθανε πρώτος! Ετσι κι εγώ, και χίλια χρόνια αν ζήσω, δεν θα προφτάσω να δω τους ανθρώπους ευτυχισμένους.
Γ.Τ.: Ποια είναι τα μεγαλύτερα εμπόδια στην ευτυχία τους;
Ν.Κ.: Αυτό είναι πολύ δύσκολο ν’ απαντήσει κανείς, αυτό είναι η μεγάλη μου αγωνία… Το μεγαλύτερο εμπόδιο στον άνθρωπο είναι, φαντάζομαι, η έλλειψη πίστης σ’ ένα ιδανικό ανώτερο από το Εγώ του. Αν δεν πιστεύει κανείς σ’ ένα πράγμα ανώτερο από τον εαυτό του, δεν μπορεί να είναι ευτυχισμένος.
Γ.Τ.: Νομίζετε πως μπορεί ν’ αποφευχθεί ο τρίτος παγκόσμιος πόλεμος;
Ν.Κ.: Δεν νομίζω πως θα τον γλιτώσουμε…
(Μην λέτε τέτοια πράγματα! φωνάζει η κυρία Καζαντζάκη. Ο,τι και να βάλουμε στο μυαλό μας, ό,τι και να πούμε, τα πράγματα θα έρθουν αλλιώτικα).
Ν.Κ.: Ο πόλεμος θα σταματήσει όταν ο πιθηκάνθρωπος γίνει άνθρωπος! Ο μεγαλύτερος κίνδυνος σήμερα είναι η διάσταση που υπάρχει ανάμεσα διανοητικού και ηθικού ανθρώπου. Ο διανοητικός άνθρωπος έχει φθάσει στο μαγικό, στο υπεράνθρωπο, ενώ ηθικά είναι ανάπηρος. Οταν αρμονισθούν αυτά τα δύο, τότε θ’ αποκτήσει κι η ανθρωπότητα το ισοζύγιο και θα γίνει ευτυχισμένη. Ο σημερινός άνθρωπος μου θυμίζει τον θηριοδαμαστή που μπήκε στο κλουβί των θηρίων νομίζοντας πως η τίγρη ήταν γυμνασμένη…
Γ.Τ.: Ο πνευματικός άνθρωπος μπορεί ν’ ανήκει σ’ ένα κόμμα ή πρέπει να μένει πάντοτε ανεξάρτητος, για να είναι ελεύθερος να κρίνει; Οπως είπε ο Σαρτρ, κάποτε, ότι ο πνευματικός άνθρωπος πρέπει να πολεμάει την αδικία όπου και να τη βρίσκει.
Ν.Κ.: Είναι δύσκολο για τον πνευματικό άνθρωπο να μείνει μόνος του. Μόνος του είναι αδύνατος, αν ενωθεί όμως με τους άλλους χαλάει. Το πρόβλημα είναι: πώς είναι δυνατόν να ενωθούν οι τίμιοι άνθρωποι; Ο πνευματικός άνθρωπος πρέπει να καταδικάζει την αδικία όπου τη βρίσκει και κάνοντας αυτό που κάνω απαντώ στο ερώτημά σας: γράφω για την ανθρώπινη αξιοπρέπεια που ποδοπατιέται παντού τόσο εύκολα. Αν ενωθώ με τους άλλους θα χάσω την ελευθερία μου. Η ψυχολογία της μάζας είναι αλλιώτικη, μιλάω για τους διανοούμενους σαν μάζα, όχι για τις λαϊκές μάζες, που τις σέβομαι και που έχουν τη δική τους δουλειά. Ενας πνευματικός άνθρωπος μόνος του μπορεί να δουλέψει καλύτερα: ελεύθερος άνθρωπος παλεύει για την ελευθερία. Δέκα ελεύθεροι άνθρωποι, ενωμένοι, χάνουν την ελευθερία τους. Εκείνο που χρειάζεται είναι ν’ ακολουθήσεις τον δρόμο σου ώς την άκρη. Η αξία του δρόμου είναι να μη σταματήσεις ποτέ!
Γ.Τ.: Ποιο είναι το πολυτιμότερο πράγμα στον κόσμο;
Ν.Κ.: Για μένα ο χρόνος. Οπως είπε ο αισθητικός Μπέρναρντ Μπέρενσον, που αποτραβήχτηκε στη Φλωρεντία κι είναι ενενήντα χρονώ, μου έρχεται να κατέβω στο δρόμο και ν’ απλώσω το χέρι μου στους διαβάτες και να τους πω: «Δώστε μου λίγο από το χρόνο που χάνετε…».
Γ.Τ.: Κι εγώ που σας έφαγα τόσην ώρα απ’ τον πολύτιμο χρόνο σας!
Ν.Κ.: Ε, δεν πειράζει, άπλωσα κι εγώ το χέρι μου και κάτι μάζεψα…

Η τελευταία συνέντευξη του Νίκου Καζαντζάκη

Ελένη Μπέλλου

Διαβάστε περισσότερα

Η Ελλάδα ζητά νέο Μνημόνιο

Το περιβόητο γραπτό αίτημα του Βαρουφάκη για την επέκταση του 6μηνου δανεισμού στην Ελλάδα ήταν μια απότομη προσγείωση στην πραγματικότητα.

Η κυβέρνηση τελικά αναγνωρίζει το χρέος της και τις μνημονιακές υποχρεώσεις της Ελλάδας απέναντι στους δανειστές γράφοντας ότι «οι ελληνικές αρχές τιμούν τις οικονομικές υποχρεώσεις της Ελλάδας προς όλους τους πιστωτές και δηλώνουμε την πρόθεσή μας να συνεργαστούμε με τους εταίρους μας ώστε να αποφευχθούν τεχνικά εμπόδια στο πλαίσιο της Κύριας Σύμβασης Χρηματοπιστοτικής Διευκόλυνσης (Master Facility Agreement) την οποία αναγνωρίζουμε ως δεσμευτική αναφορικά με το χρηματοοικονομικό και διαδικαστικό της περιεχόμενο».

Πουθενά μέσα στο αίτημα δεν υπάρχει ουδεμία νήξη περί κουρέματος του χρέους, αλλά αντίθετα μόνο η υπογεγραμμένη υπόσχεση ότι η Ελλάδα δεν πρόκειται να κάνει ουδεμία μονομερή κίνηση υπέρ του ελληνικού κράτους «σκοπός της αιτούμενης εξάμηνης παράτασης είναι να διασφαλιστεί, σε στενή συνεργασία με τους Ευρωπαίους και διεθνείς εταίρους μας, πως τα όποια νέα μέτρα θα χρηματοδοτούνται πλήρως ενώ θα αποφεύγονται μονομερείς ενέργειεςπου θα υπονόμευαν τους δημοσιονομικούς στόχους, την οικονομική ανάκαμψη και τη δημοσιονομική σταθερότητα».

Το επόμενο Μνημόνιο που θα περιμένει τους Έλληνες σε έξι μήνες μετά την δανειακή παράταση είναι σίγουρο και όχι μόνο υπογεγραμμένο από την ΕΕ και την ΕΚΤ αλλά και πάλι από το ΔΝΤ. Ένας από τους σκοπούς της παράτασης, όπως αναφέρει το αίτημα, είναι μετά την ολοκλήρωσής της «να αρχίσουν οι εργασίες μεταξύ των τεχνικών ομάδων για ένα πιθανό νέο Συμβόλαιο για την Ανάκαμψη και την Ανάπτυξη που οραματίζονται οι Ελληνικές αρχές μεταξύ της Ελλάδας, της Ευρώπης και του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου που θα μπορούσε να ακολουθήσει την τρέχουσα Συμφωνία».

Κύριο σημείο των προεκλογικών θέσεων της κυβέρνησης ήταν η συνεργασία μόνο με τους θεσμούς και όχι με την Τρόικα, χωρίς εποπτεία παρά μόνο ως παρατηρητές της διακυβέρνησης. Όμως ο κύριος Βαρουφάκης δεν έχει πλέον κανένα πρόβλημα, αφού ζήτα με την υπογραφή ενός νέου μνημονίου «να συμφωνηθεί η εποπτεία στο πλαίσιο της ΕΕ και της ΕΚΤ και, στο ίδιο πνεύμα, με το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο για τη διάρκεια της παρατεταμένης Συμφωνίας».

 Επίσης, η ελληνική πλευρά αποδέχεται όλες τις δεσμεύσεις της Ελλάδας που είχε υπογράψει το 2012 ως μέρος ακόμη και της νέας Συμφωνίας (Μνημόνιο) όταν αυτό υπογραφεί: «Να συζητηθούν τρόποι εφαρμογής της απόφασης του Eurogroup του Νοεμβρίου 2012 αναφορικά με τα πιθανά περαιτέρω μέτρα για το χρέος και την βοήθεια στην εφαρμογή μετά την ολοκλήρωση της παρατεταμένης Συμφωνίας στο πλαίσιο του Συμβολαίου που θα ακολουθήσει».

Μετά από όλα αυτά και για τα μάτια του ελληνικού λαού που άλλα περίμενε και άλλα βλέπει, η επιστολή-αίτημα Βαρουφάκη καταλήγει «η Ελληνική κυβέρνηση εκφράζει την αποφασιστικότητά της να συνεργαστεί στενά με τους θεσμούς της Ευρωπαϊκής Ένωσης και με το Διεθνές Νομισματικό Ταμείοπροκειμένου: α) να επιτύχει δημοσιονομική και χρηματοοικονομική σταθερότητα και β) να δοθεί η δυνατότητα στην Ελληνική κυβέρνηση να εισάγει τις θεμελιώδεις, ευρείες μεταρρυθμίσεις που χρειάζονται προκειμένου να αποκατασταθεί το βιοτικό επίπεδο εκατομμυρίων Ελλήνων πολιτών μέσω βιώσιμης οικονομικής ανάπτυξης, επικερδούς απασχόλησης και κοινωνικής συνοχής».

Στον τοίχο

Διαβάστε περισσότερα

Ελλάδα-Ουκρανία συμμαχία

Ξεπέρασε το όριο της απλής διπλωματίας ο κύριος Κοτζιάς.

Ο υπουργός Εξωτερικών της ελληνικής κυβέρνησης στην επίσκεψή του στο Κίεβο υποσχέθηκε στην κοινή συνέντευξη τύπου με τον ομόλογό του, ότι η Ελλάδα είναι έτοιμη να περιθάλψει Ουκρανούς ασθενείς και να στείλει ανθρωπιστική βοήθεια.

Τόνισε δε, ότι η Ελλάδα μπορεί να δώσει τα δημοκρατικά της «φώτα» προσφέροντας τεχνογνωσία σε θέματα Συντάγματος και κράτους δικαίου. Επιλέγοντας την πλευρά της Ε.Ε, η οποία επέβαλλε τις κυρώσεις στην Ρωσία με οικονομικό πλήγμα τις ελληνικές εξαγωγές αλλά και τις πολύχρονες αδιάρρηκτες σχέσεις των δύο χωρών, ο κύριος Κοτζιάς ανέφερε ότι οι κυρώσεις πρέπει να βοηθούν την ειρήνη και τη διπλωματία. Να μην είναι «εργαλείο θυμού» στη διεθνή πολιτική, ενώ τα προβλήματα πρέπει να λύνονται με διαπραγματεύσεις, όχι στρατιωτικές λύσεις. «Στηρίζουμε την κυριαρχία της Ουκρανίας και την εφαρμογή της Συμφωνίας του Μινσκ«, τόνισε ο υπουργός.

Από την πλευρά του, ο Ουκρανός υπουργός Εξωτερικών, Πάβλο Κλίμκιν (πρώην πρέσβης της Ουκρανίας στην Γερμανία κατά την αρχή και διάρκεια της «επανάστασης» των ναζιστών) χάρηκε για την φιλοουκρανική στάση της Ελλάδας ευχαριστώντας τον Έλληνα υπουργό για την υποστήριξη της Ελλάδας όσον αφορά στην εδαφική ακεραιότητα και κυριαρχία της χώρας του, αλλά και για την προσφορά ανθρωπιστικής βοηθείας.

Μετά από τα παραπάνω η ελληνική κυβέρνηση, μέσω του κυρίου Κοτζιά, αποδέχεται επίσημα τις κάθε είδους κυρώσεις της Ε.Ε αλλά και τα αμφιλεγόμενα εδαφικά δικαιώματα της Ουκρανίας στην περιοχή των ρωσικών πληθυσμών, που μέσω μιας καθοδηγούμενης ναζιστικής προπαγάνδας με την υποστήριξη της Ε.Ε, ακόμη μετρά τις πληγές της έχοντας μέχρι στιγμής χιλιάδες αθώα θύματα, μεταξύ αυτών και Ελλήνες αμάχους.

Στον τοίχο

Διαβάστε περισσότερα

Αυτό λέγεται “Μνημόνιο”

Η ελληνική κυβέρνηση κατέθεσε αίτημα στις Βρυξέλλες για παράταση της Δανειακής Σύμβασης. Η παρούσα Δανειακή Σύμβαση – καλούμενη ως «Κύρια Σύμβαση Χρηματοδοτικής Διευκόλυνσης» - επιβλήθηκε στη χώρα με Πράξη Νομοθετικού Περιεχομένου από την κυβέρνηση Παπαδήμου στις 15 Μαρτίου 2012 και κυρώθηκε από τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας Κάρολο Παπούλια μια βδομάδα αργότερα.

    Το κείμενο της Δανειακής αποτελεί νόμο του κράτους και το περιεχόμενό της δημοσιεύτηκε στο ΦΕΚ, Αριθμός Φύλλου 65, της 22ας Μαρτίου 2012. Όπως αναφέρεται ήδη από το πρώτο άρθρο του νόμου (υπ’ αριθμόν 4060) τόσο ηεπίσημη γλώσσα της σύμβασης όσο και των παραρτημάτων που τη συνοδεύουν είναι η αγγλική…

    Στο κείμενο της Δανειακής Σύμβασης (πλην των παραρτημάτων) αναφέρεται τουλάχιστον σαράντα μία φορές (αριθμός: 41) ότι το Μνημόνιο και η Δανειακή Σύμβαση αποτελούν δυο κείμενα τα οποία βρίσκονται σε σχέση αδιάσπαστης ενότητας μεταξύ τους.    

    Ακολουθούν ενδεικτικά ορισμένες τέτοιες χαρακτηριστικές αναφορές:

α) Δανειακή Σύμβαση, Προοίμιο, παράγραφος 7, ΦΕΚ, σελίδα 1790: «Η διαθεσιμότητα και η παροχή Χρηματοδοτικής Ενίσχυσης στο πλαίσιο της παρούσας Σύμβασης (….) εξαρτώνται, εκτός αν ορίζονται άλλως, από (i) τη συμμόρφωση του Δικαιούχου Κράτους Μέλους με τα μέτρα που ορίζονται στο Μνημόνιο και (ii) τη θετική απόφαση των Εγγυητών, επί τη βάσει των αποτελεσμάτων των τακτικών αξιολογήσεων που διενεργούνται από την Επιτροπή σε συνεργασία με την ΕΚΤ…»

    Παρακάτω (στην ίδια παράγραφο) σημειώνεται: «…η οικονομική πολιτική του Δικαιούχου Κράτους Μέλους είναι σύμφωνη με το πρόγραμμα προσαρμογής και τις προϋποθέσεις που καθορίζονται από το Συμβούλιο στην Απόφαση και οποιεσδήποτε άλλες προϋποθέσεις προβλέπονται από το Συμβούλιο ή το Μνημόνιο». 

Δανειακή Σύμβαση, ΦΕΚ 62, σελ.1790 

β) Δανειακή Σύμβαση, ΦΕΚ, σελίδα 1803, παράγραφος 7: «Το Δικαιούχο Κράτος Μέλος πρέπει να χρησιμοποιήσει όλα τα ποσά που του παρασχέθηκαν υπό τους όρους της παρούσας Σύμβασης, συμπεριλαμβανομένων των Διευκολύνσεων, σύμφωνα με τις υποχρεώσεις του που απορρέουν από το Μνημόνιο…».

    Παρακάτω (στη σελίδα 1805) τονίζεται ότι προϋπόθεση εκτέλεσης της Δανειακής Σύμβασης είναι «οι Εγγυητές να έχουν ικανοποιηθεί (με ομόφωνο τρόπο)  προς τη συμμόρφωση του Δικαιούχου Κράτους Μέλους με τους όρους του Μνημονίου…».

Δανειακή Σύμβαση, ΦΕΚ 62, σελ.1803 

γ) Δανειακή Σύμβαση, ΦΕΚ, σελίδα 1819. Σημειώνεται ότι η Δανειακή Σύμβαση ακυρώνεται εάν: «β) το Δικαιούχο Κράτος Μέλος, το ΤΧΣ, ή η Τράπεζα της Ελλάδος αθετήσουν οποιαδήποτε υποχρέωσή τους από την παρούσα Σύμβαση (συμπεριλαμβανομένης και της υποχρέωσης που διατυπώνεται στον Όρο 2(7) να εφαρμοστεί κάθε Χρηματοδοτική Ενίσχυση σύμφωνα με τους όρους του Μνημονίου…»

 

Δανειακή Σύμβαση, ΦΕΚ 62, σελ.1819 

δ) Δανειακή Σύμβαση, ΦΕΚ, σελίδα 1826: «Τα Μέρη στην παρούσα Σύμβαση αναγνωρίζουν και αποδέχονται την ύπαρξη και τους όρους του Μνημονίου…»

Δανειακή Σύμβαση, ΦΕΚ 62, σελ.1826

    Επίσης στην παραπάνω σελίδα καθώς και στην επόμενη (ΦΕΚ, σελίδες 1826 - 1827) υπό τον τίτλο «Εφαρμοστέο Δίκαιο και Αρμόδια Δικαστήρια» καταγράφεται ότι η Ελλάδα όσον αφορά την συμμόρφωσή της με τη Δανειακή Σύμβαση α) τελεί υπό το «Αγγλικό Δίκαιο», β) υπάγεται στην «αποκλειστική αρμοδιότητα των δικαστηρίων του Μεγάλου Δουκάτου του Λουξεμβούργου» και γ) η Ελλάδα και ο λαός της «παραιτούνται με την παρούσα αμετάκλητα και ανεπιφύλακτα από κάθε δικαίωμα ασυλίας που ήδη έχουν ή μπορεί να δικαιούνται σε σχέση με τα ίδια και τα περιουσιακά τους στοιχεία…».

Δανειακή Σύμβαση, ΦΕΚ 62, σελ.1827

   Αφενός, λοιπόν, επειδή το κρέας δεν είναι ψάρι και αφετέρου επειδή ο γάιδαρος δεν πετάει, ανεξαρτήτως από το που θα καταλήξουν οι διαπραγματεύσεις της κυβέρνησης με τους καλούς μας «εταίρους», ανεξαρτήτως επίσης τι θα ακολουθήσει μετά από μια ενδεχόμενη συμφωνία  στο «Eurogroup» στο αίτημα της ελληνικής κυβέρνησης, το δεδομένο  που έχουμε για την ώρα είναι ότι:«Παράταση» της Δανειακής Σύμβασης σημαίνει ένα - και μόνο - πράγμα:Μνημόνιο.    

email: mpog@enikos.gr 

Διαβάστε περισσότερα

Αυξάνεται η φτώχεια στη Γερμανία

Το χάσμα πλούσιων και φτωχών ξεπερνάει κάθε προηγούμενο, προειδοποιεί η Γερμανική Συμβουλευτική Ένωση Κοινωνικής Πρόνοιας στην ετήσια έκθεσή της για τη φτώχεια στη Γερμανία με τίτλο «Κατακερματισμένη Δημοκρατία».

«Κατακερματισμένη Δημοκρατία» επιγράφεται η ετήσια έκθεση της Γερμανικής Συμβουλευτικής Ένωσης Κοινωνικής Πρόνοιας (Paritätischer Wohlfahrtsverband) για τη φτώχεια. Όπως επισημαίνει ο επικεφαλής της οργάνωσης Ουλρίκε Σνάιντερ «η φτώχεια στη Γερμανία δεν ήταν ποτέ τόσο μεγάλη όσο σήμερα». Σύμφωνα με τα τελευταία στοιχεία για το 2013 το 15,5% του πληθυσμού ζει σε συνθήκες φτώχειας, ενώ για το 2012 το αντίστοιχο ποσοστό ήταν 15%. Από το 2006 τα σχετικά στατιστικά στοιχεία καταγράφουν συνεχή άνοδο.

Η Συμβουλευτική Ένωση Κοινωνικής Πρόνοιας είναι ένας σύνδεσμος κοινωνικών οργανώσεων που δημοσιεύει κάθε χρόνο, εδώ και 20 χρόνια, τα στοιχεία για τη φτώχεια στη Γερμανία. Η τελευταία έκθεσή του εστιάζει κυρίως στις περιφερειακές ανισότητες εντός της Γερμανίας. Σε κρατίδια όπως το Βερολίνο ή το Μεκλεμβούργο για παράδειγμα, το ποσοστό της φτώχειας ξεπερνά το 20%, ενώ στην πλούσια Βαυαρία περιορίζεται στο 11%.

Αντικρούοντας τα στοιχεία της κυβέρνησης

Οι μονογονεϊκές οικογένειες κινδυνεύουν, προειδοποιούν οι ειδικοί

Η ομοσπονδιακή κυβέρνηση έκανε λόγο για «αναστροφή της τάσης» στις δικές της ετήσιες εκθέσεις για τη φτώχεια στη Γερμανία. Μάλιστα το 2013 η προηγούμενη κυβέρνηση συνασπισμού Χριστιανοδημοκρατών και Φιλελευθέρων ισχυριζόταν ότι ο αριθμός των «φτωχών» δεν αυξάνεται πλέον. Κατά τον Ούλριχ Σνάιντερ η έκθεση της Συμβουλευτικής Ένωσης Κοινωνικής Πρόνοιας αντικρούει τους κυβερνητικούς ισχυρισμούς.

Σύμφωνα με τα κριτήρια της ένωσης, «φτωχός» θεωρείται εκείνος που διαθέτει λιγότερο από το 60% του ετήσιου μέσου εισοδήματος. Οι μονογονεϊκές οικογένειες διατρέχουν ιδιαίτερα υψηλό κίνδυνο να κυλήσουν στη φτώχεια, ενώ το ίδιο ισχύει για όσους διαθέτουν χαμηλό επίπεδο μόρφωσης. Το 43% όσων μεγαλώνουν μόνοι τους παιδιά είναι φτωχοί και από αυτούς ο ένας στους δύο δεν διαθέτει πτυχίο ή κάποια άλλη, αντίστοιχη πιστοποίηση.

Η φτώχεια επειλεί τους συνταξιούχους

Αυξάνεται συνεχώς η φτώχεια στη Γερμανία, λέει ο Ούλριχ Σνάιντερ

Από το 2013 οι σχετικές έρευνες υποδεικνύουν και μία τρίτη ομάδα «υψηλού ρίσκου»: τους συνταξιούχους, ιδιαίτερα στην ανατολική Γερμανία. «Βγαίνουν πλέον στη σύνταξη πολλοί άνθρωποι, οι οποίοι είχαν περάσει δύσκολα χρόνια στην περίοδο της πολιτικής αλλαγής, άρα δεν πλήρωναν και συνταξιοδοτικές εισφορές για πολλά χρόνια» εξηγεί ο Ούλριχ Σνάιντερ.

Μέχρι σήμερα οι άνθρωποι αυτοί δικαιούνται επίδομα 399 ευρώ τον μήνα συν τα έξοδα ενοικίου. O σύνδεσμος προτείνει την αύξηση του κοινωνικού επιδόματος κατά 100 ευρώ μηναίως- μία αύξηση που θα μπορούσε να χρηματοδοτηθεί μέσω της φορολογίας για τα υψηλότερα εισοδήματα. Συνολικά η κυβέρνηση θα πρέπει να επενδύσει περίπου 15 δισεκατομμύρια ευρώ στην καταπολέμηση της φτώχειας, υποστηρίζει ο Ούλριχ Σνάιντερ.

Mathias Bölinger / Γιάννης Παπαδημητρίου

Διαβάστε περισσότερα

Φρίντερικ Σοπέν. Ερωτεύθηκε τη συγγραφέα Ζορζ Σαντ αν και τον απείλησε με όπλο ο εραστής της....

Το κοινό είχε ένα παράπονο για τον Φρίντερικ Σοπέν: παραήταν ήσυχος.
Το πιάνο του δεν πλημμύριζε την αίθουσα με τον ήχο του και οι συγκρατημένες του συνθέσεις χάνοντας στους μεγάλους χώρους.
Βέβαια, οι χαμηλοί τόνοι ταίριαζαν στην προσωπικότητα του. Σε μια εποχή πληθωρικών συνθετών όπως ο Λιστ και ο Μπερλιόζ, ο Σοπέν ξεχώριζε λόγω της συστολής του.
Δεν είχε αρκετή φιλοδοξία για να οργανώσει περιοδείες και να αυτοπροωθείται.
Δεν είχε αρκετή γοητεία για να εμπνέει υστερική αφοσίωση σε θαυμαστές.
Δεν είχε αρκετή τόλμη για να γίνει διάσημος.
Όμως, ό,τι του έλειπε σε υπεροψία το είχε με το παραπάνω σε ταλέντο.
Λίγοι τον είχαν ακούσει να παίζει, όμως όσοι τον άκουγαν συγκλονίζονταν από το λεπτό κι εκφραστικό του ύφος.

Μόνο λίγο χώμα, χώμα Πολωνικό
Ο Φρίντερικ ήταν το δεύτερο παιδί κι ο μοναχογιός του Νίκολας Σοπέν και της γυναίκας του, Ζιστίνα Κριζανόφσκα.
Η οικογένεια μετοίκησε στη Βαρσοβία εξαιτίας της Γαλλικής Επανάστασης.
Ο Νίκολας δίδασκε γαλλικά στο Λύκειο της Βαρσοβίας κι είχε μια πανσιόν για φοιτητές.

Φρίντερικ Σοπέν

Η μεγαλύτερη αδελφή του Φρίντερικ, η Λουντβίκα, ήταν η πρώτη του δασκάλα πιάνου.
Αμέσως φάνηκε το ταλέντο του. Σε ηλικία εφτά ετών έδωσε το πρώτο του κονσέρτο.
Μετά από λίγα χρόνια σπουδών στο Ωδείο της Βαρσοβίας, ο Σοπέν κατάλαβε με θλίψη ότι η πατρίδα του παρείχε λίγες ευκαιρίες για έναν επαγγελματία μουσικό.
Δεν ήθελε να φύγει, αλλά η πολιτική κατάσταση στη χώρα του ήταν ασταθής, καθώς ένα εθνικό πολωνικό κίνημα απαιτούσε ανεξαρτησία από τη Ρωσία.
Πάντως, ο Σοπέν άφησε τη Βαρσοβία για τη Δυτική Ευρώπη στις αρχές Νοεμβρίου του 1830, παίρνοντας μαζί του μια χούφτα πολωνικό χώμα σε μια χρυσή κούπα.
Τον ίδιο μήνα, τα πολωνικά στρατεύματα στασίασαν κι ο τεράστιος ρωσικός στρατός τα συνέτριψε.
Ο Σοπέν ανησυχούσε για την οικογένειά του και ένιωθε ενοχές που δεν επέστρεφε για να στηρίξει την πατρίδα του.
Έφτασε στο Παρίσι τον Σεπτέμβριο του 1831, χωρίς να ξέρει για πόσο θα έμενε στη Γαλλία.
Ήταν γόνιμη περίοδος. Έπιασε φιλίες με τους συνθέτες Μέντελσον, Λιστ και Μπερλιόζ, με τους συγγραφείς Ονορέ ντε Μπαλζάκ και Βίκτορα Ουγκό, καθώς και με τον ζωγράφο Ευγένιο Ντελακρουά.
Για να παρουσιαστεί στο παρισινό κοινό, οργάνωσε ένα κονσέρτο τον Φεβρουάριο του 1832.
Η αίθουσα γέμισε μόλις κατά το ένα τρίτο, αλλά οι κριτικοί δήλωσαν ότι η βραδιά ήταν αξέχαστη.
Κάποιος επαίνεσε το “κομψό, αβίαστο και γεμάτο χάρη” ύφος του μουσικού, αν και παραπονέθηκε γιατί οι τόνοι του Σοπέν στο πιάνο παραήταν χαμηλοί και δεν ακούγονταν εύκολα.

Ένας άλλος βιρτουόζος θα συνέχιζε την επιτυχία του επαναλαμβάνοντας τα ίδια.
Ο Σόπεν, όχι! Το να ετοιμάζει κονσέρτα ήταν πονοκέφαλος και προτιμούσε να μην μπαίνει στον κόπο.
Τελικά, έπαιξε δημόσια λιγότερες από τριάντα φορές.
Ακόμη κι όταν έκλεινε κονσέρτα, συχνά αρρώσταινε και δεν μπορούσε να ανέβει στη σκηνή.
Σε όλη τη δεκαετία του 1830, περνούσε κρίσεις “βρογχίτιδας” ή “γρίπης” που τον έκαναν να βήχει και να χάνει τις δυνάμεις του.
Πίστευε ότι είχε αδύναμο οργανισμό.
Χωρίς έσοδα από κονσέρτα, προσπαθούσε να ζήσει πουλώντας παρτιτούρες και δίνοντας μαθήματα πιάνου. Και τα δύο όμως, ήταν κάθε άλλο παρά επικερδή, με αποτέλεσμα να φυτοζωεί.
Παρηγοριά στον έρωτα
Πάντως, ο Σοπέν έζησε και κάποια ειδύλλια.
Πηγαίνοντας σ’ ένα γερμανικό θέρετρο για να συναντήσει τους γονείς του, το 1835, ερωτεύτηκε τη Μαρία Βοτζίνσκα, κόρη οικογενειακών φίλων από τη Βαρσοβία.
Τον επόμενο χρόνο της έκανε πρόταση γάμου.
Η Μαρία δέχτηκε, αλλά η μητέρα της επέμεινε ότι η δημόσια ανακοίνωση έπρεπε να αναβληθεί μέχρι να δώσει τη συγκατάθεσή του ο πατέρας της από την Πολωνία.
Περίμεναν για εβδομάδες, κατόπιν για μήνες.
Μετά από έναν και πλέον χρόνο, η μητέρα της Μαρίας πληροφόρησε τον Σοπέν ότι η σχέση έχει τελειώσει.
Εκείνος πήρε τα γράμματα της Μαρίας, τα έδεσε με μια κορδέλα κι έγραψε στο φάκελο “Moja bieda”: “Η Θλίψη μου”.

Σοπέν και Σαντ

Μια πολύ διαφορετική γυναίκα μετρίασε το πλήγμα.
Το 1837, ο Λιστ σύστησε στον Σοπέν την Αρμαντίν Ορόρ Λουσίλ Ντιπέν, βαρόνη Ντιντεβάν, γνωστόστερη ως Ζορζ Σαντ, μητέρα δύο παιδιών.
Ήδη γνωστή για τα πρώτο-φεμινιστικά της μυθιστορήματα, η Σαντ ήταν μια διαβόητη μορφή που φορούσε παντελόνια και κάπνιζε πούρα.
Στην αρχή, ο Σοπέν την αντιπάθησε και έγραψε σ’ ένα φίλο: “Τι απαίσια γυναίκα η Σαντ! Άραγε είναι στ’ αλήθεια γυναίκα; Τείνω να αμφιβάλλω”.
Όταν όμως την ξανασυνάντησε, πολλούς μήνες αργότερα, η αντιπάθεια έγινε επιθυμία.
Η Σαντ ανταποκρίθηκε και τα πράγματα πήγαιναν μια χαρά, εκτός από ένα πρόβλημα: είχε εραστή, έναν θεατρικό συγγραφέα ονόματι Φελισιέν Μαλφίγ, ο οποίος πήρε άσχημα την απόρριψη και περιφερόταν στο πεζοδρόμιο μπροστά από το σπίτι του Σοπέν, μ’ ένα πιστόλι.
Το ζευγάρι αποφάσισε να φύγει απ’ την πόλη.
Εγκαταστάθηκαν στη Μαγιόρκα, προσδοκώντας μάλλον έναν μεσογειακό παράδεισο.
Όμως, οι συντηρητικοί ντόπιοι αποδοκίμαζαν το ανύπαντρο ζευγάρι, ιδίως την ήδη παντρεμένη Σαντ με τα παντελόνια της.
Η έπαυλη στην εξοχή μπορεί να ήταν θαυμάσια το καλοκαίρι, αλλά με τις φθινοπωρινές βροχές έγινε υγρή και μίζερη.
Έπειτα ο Σοπέν άρχισε να φτύνει αίμα. Ο οικοδεσπότης κατάλαβε ότι δεν έπασχε από κρυολόγημα, βρογχίτιδα ή γρίπη, αλλά από φυματίωση και τον ανάγκασε να φύγει αμέσως.
Η Σαντ έψαξε για καταφύγιο και τέλος βρήκε ένα εγκαταλελειμμένο μοναστήρι.
Μαζί με τα δύο παιδιά της Σαντ και μια υπηρέτρια, υπέμειναν τις πρωτόγονες συνθήκες στα σκοτεινά, υγρά κελιά, που προορίζονταν για μοναχούς κι όχι για εραστές σε διακοπές.
Τον Φεβρουάριο, ο Σοπέν ήταν τόσο άρρωστος που μετά βίας περπατούσε.
Επέστρεψαν στη Γαλλία μ’ ένα πλοιάριο που μετέφερε γουρούνια.

Το πιασες το υπονοούμενο;

Η Σαντ σε μεγαλύτερη ηλικία

Ο Σοπέν χρειάστηκε να μείνει κλινήρης για μήνες στη Μασσαλία, προκειμένου να αναρρώσει αρκετά για να επιστρέψει στο Παρίσι.
Το ζευγάρι δεν έκανε άλλες εξωτικές διακοπές. Το χειμώνα τον περνούσαν σε συγκοινωνούντα διαμερίσματα στο Παρίσι και το καλοκαίρι στο εξοχικό της Σαντ.
Εκείνες της μεγάλες, ήρεμες μέρες ο Σοπέν έγραψε κάποιες από τις καλύτερες συνθέσεις του.
Για κάμποσα χρόνια, η Σαντ ντάντευε τον Σοπέν και φρόντιζε την υγεία του, αλλά τελικά η αφοσίωσή της άρχισε να φθίνει.
Αντί να του ζητήσει ευθέως να χωρίσουν, έγραψε ένα μυθιστόρημα, το “Λουκρητία Φλοριάνι”, όπου ένας χαρακτήρας βασισμένος στην ίδια έχει έναν εραστή με τα χαρακτηριστικά του Σοπέν.
Η σχέση τελειώνει όταν η ενάρετη Λουκρητία, που η πνευματικής της ευγένεια συνοδεύεται από υπέρλαμπρη ομορφιά, διώχνει τον παρανοϊκά ζηλιάρη, παρασιτικό πρίγκιπα Κάρολ.
Οι φίλοι του Σοπέν εξοργίστηκαν, αλλά ο ίδιος απλώς επαίνεσε τη Σαντ για τη θαυμάσια δημιουργικότητά της.
Αφού οι νύξεις της απέτυχαν, η Σαντ επέστρεψε στον κατασκευαστή το μεγάλο πιάνο που χρησιμοποιούσε στο εξοχικό της. Κι έτσι τελείωσαν όλα.

Τζέιν Στέρλινγκ

Πιο άρρωστος από ποτέ, ο Σοπέν πέρασε μια νέα κρίση, καθώς ξεσπούσαν πολιτικές ταραχές στη Γαλλία.
Δεν αντιστάθηκε σε μια πρόσκληση για την Αγγλία, μολονότι τον εκνεύριζε η οικοδέσποινά του, μια ακατάβλητη τραγουδίστρια, η Τζέιν Στέρλινγκ.
Τον Απρίλιο του 1948 πήγε στο Λονδίνο. Η Στέρλινγκ τον έμπλεξε σ’ έναν κυκεώνα κοινωνικών υποχρεώσεων, χωρίς να παίρνει είδηση ούτε πόσο αποκαμωμένο έμοιαζε το είδωλο της, ούτε το αίμα που έφτυνε στο μαντήλι του.
Ίσως η αρρώστια έφταιγε για την αποτυχία του στο Λονδίνο.
Δίχως να το βάζει κάτω, η Στέρλινγκ τον έσυρε στη Σκωτία, όπου ο Σοπέν ξεπάγιασε, μένοντας σε υγρούς πύργους με κακή θέρμανση.
Ταυτόχρονα, προσπάθησε να διαψεύσει τις φήμες ότι θα παντρευόταν τη Στέρλινγκ: όχι μόνο δεν του άρεσε, αλλά η φυσική του κατάσταση απαγόρευε το γάμο.
Καθώς είπε σ’ ένα φίλο: “Πιο κοντά σε φέρετρο είμαι παρά σε νυφική παστάδα”.
Εις τους αιώνες των αιώνων
Το ταξίδι στην Αγγλία τελείωσε το φθινόπωρο του 1848, όταν ο Σοπέν επιτέλους γλίτωσε από τη Στέρλινγκ, που είχε καταλήξει να του διαβάζει τη Βίβλο επί ώρες, προσπαθώντας να τον προσηλυτίσει στον Καλβινισμό.
Έφτασε στο Παρίσι απελπιστικά αδύναμος. Κάποιοι φίλοι του βρήκαν σπίτι και ειδοποίησαν την αδελφή του να έρθει στη Γαλλία.
Ο Σοπέν πέθανε νωρίς το πρωί της 17ης Οκτωβρίου 1849.
Οι φίλοι του φρόντισαν να παιχτεί στην κηδεία το Ρέκβιεμ του Μότσαρτ και ενώ κατέβαινε στη γη το φέρετρο, έριξαν στον τάφο την κούπα με το πολωνικό χώμα που είχε πάντα μαζί του.
ΠΗΓΗ: «Η Μυστική Ζωή των Μεγάλων Μουσουργών» από τις εκδόσεις «ΑΙΩΡΑ».

Διαβάστε περισσότερα

Συμφωνία με την Αθήνα ζητούν 18 οικονομολόγοι

Τζ. Στίγκλιτζ, Χρ. Πισσαρίδης και άλλοι ζητούν πραγματισμό στις διαπραγματεύσεις και επίτευξη συμφωνίας με Ελλάδα. Προειδοποιούν για διάσπαση της Ευρωπαϊκής Ένωσης και τονίζουν πως ανάπτυξη στην Ελλάδα σημαίνει ανάπτυξη και στην ευρωζώνη.

Κύριοι,

Οι δυσκολίες στη διαπραγμάτευση ανάμεσα στην Ελλάδα και το Eurogroup προκαλούν πραγματικό κίνδυνο μη επίτευξης συμφωνίας – με πιθανές σοβαρές οικονομικές και πολιτικές συνέπειες για τον ελληνικό λαό αλλά και για όλους τους πολίτες της Ε.Ε. Η ουσία μίας οικονομικής ένωσης είναι το δούναι και λαβείν -δίνοντας τώρα μπορείς να ωφεληθείς αργότερα- αλλά και η ανταπόκριση στα δημοκρατικά αιτήματα των πολιτών. Πράγματι, κατά την άποψη πολλών εξ  ημών, οι «κατάλληλοι συμβιβασμοί» από την πλευρά των πιστωτών θα ευνοούσαν όχι μόνο την Ελλάδα, αλλά ακόμη και εκείνους που της ζητούν τόσο αδιάλλακτα να παραμείνει στην ίδια πορεία. Χωρίς αλλαγή, το ευρωπαϊκό οικοδόμημα θα καταρρεύσει.

Φοβούμαστε ότι η ανικανότητα επίτευξης θετικής συμφωνίας θα μπορούσε να αποτελέσει την αρχή της διάσπασης όχι μόνο της ευρωζώνης, αλλά και του οικοδομήματος της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Το συνεπακόλουθο πλήγμα θα οδηγήσει σε τάσεις πολιτικής αποσύνθεσης.

Είναι ξεκάθαρο τι χρειάζεται τώρα η Ελλάδα: οικονομική ανάκαμψη – με στήριξη από τη σημαντική χαλάρωση των δημοσιονομικών στόχων, θέσπιση μέγιστου πλεονάσματος στο 1,5% του ΑΕΠ,  με κάποια χρηματοοικονομική αναδιάρθρωση των χρεών της, συσχετισμό της εξυπηρέτησης του χρέους με κάποια ουσιώδη ανάπτυξη και με δημοσιονομικές μεταρρυθμίσεις που θα περιλαμβάνουν πάταξη της διαφθοράς και αποδυνάμωση των οικονομικών δυνάμεων των ολιγαρχών.

Επιπλέον, όπως επιμένει και ο αρθρογράφος των Financial Times, Wolfgang Munchau (δείτε εδώ το σχετικό άρθρο), η ελληνική κυβέρνηση έχει δημοκρατική εντολή για εναλλακτική πολιτική από την αποτυχημένη στρατηγική του παρελθόντος. Για τους εταίρους της, που επί του παρόντος είναι προσκολλημένοι σε ένα μοντέλο δρακόντειας δημοσιονομικής προσαρμογής το οποίο οδηγεί σε ελλιπή ανάπτυξη, υπάρχει η πρόκληση της ανάκαμψης, των επενδύσεων και της απασχόλησης. Βεβαίως, αυτό απαιτεί έναν βαθμό πραγματισμού. Το αντάλλαγμα, όμως, είναι η υπόσχεση για μεγαλύτερη ανάπτυξη στην Ευρώπη.

Και η ανάπτυξη -όπως λένε- είναι ούριος άνεμος για όλα τα καράβια. Ο χρόνος μπορεί να εξαντλείται, αλλά φαίνεται ότι πρέπει να επιτευχθεί μία συμφωνία.

*Σημειώνεται ότι στις 23 Ιανουαρίου, 18 οικονομικοί αναλυτές μεταξύ των οποίων οι βραβευμένοι με Νόμπελ Οικονομικών Stiglitz και Πισσαρίδης, με άρθρο τους στους Financial Times, ζητούσαν να δοθεί στην Ελλάδα περίοδος χάριτος, ανακούφιση χρέους και επενδυτική βοήθεια, κάνοντας σύγκριση με τη Γερμανία του 1950.

Καθ. Joseph Stiglitz

Columbia University, Βραβευμένος με Νόμπελ Οικονομικών

Καθ. Chris Pissarides

London School of Economics, Βραβευμένος με Νόμπελ Οικονομικών

Καθ. Mary Kaldor

London School of Economics

Καθ. Stephany Griffith-Jones

IPD Columbia University

Michael Burke

Economists Against Austerity

Καθ. Panicos Demetriades

University of Leicester, πρώην επικεφαλής της Κεντρικής Τράπεζας Κύπρου ΚΥΠΡ +1,13% και μέλος του Εκτελεστικού Συμβουλίου της ΕΚΤ

Καθ. Charles Goodhart

London School of Economics

Sir Richard Jolly

Emeritus Professor Institute for Development Studies

Καθ. Inge Kaul

Hertie School, Berlin

Καθ. Gustav A Horn

Macroeconomic Policy Institute (IMK)

Neil MacKinnon

VTB Capital

Καθ. Marcus Miller

Warwick University

Καθ. Jose Antonio Ocampo

Columbia University

Avinash Persaud

Peterson Institute for International Economics

Helmut Reisen

Shifting Wealth Consult

Robert Skidelsky

Emeritus Professor, University of Warwick

Hilary Wainwright

Transnational Institute, Amsterdam

Καθ. Simon Wren-Lewis

Merton College Oxford

Διαβάστε περισσότερα