“Mας σκοτώσατε!” – Διαδηλώσεις σε όλη την Ιταλία για το θάνατο δύο μαθητών εν ώρα υποχρεωτικής εργασίας σε ιδιώτες

 Κατιούσα

Στην 6η ισχυρότερη οικονομία της Ευρωζώνης, το μέλλον για τους τωρινούς και αυριανούς εργαζόμενους είναι κοινό: Εκμετάλλευση από τη νπιο τρυφερή ηλικία, αμοιβές πολύ κατώτερες των αναγκών και δουλειά μέχρι θανάτου – κυριολεκτικά για χιλιάδες θύματα “εργατικών ατυχημάτων στην Ιταλία, 1221 μόνο για το 2021. Στον ατελείωτο κατάλογο των εργοδοτικών εγκλημάτων ήρθαν με το καλημέρα της νέας χρονιάς να προστεθούν τα ονόματα δύο μαθητών μέσα σε λιγότερο από ένα μήνα: Εκείνα του 18χρονου Λορέντσο Παρέλι, που έχασε τη ζωή του την τελευταία μέρα της μαθητείας του σε επιχείρηση, όταν τον καταπλάκωσε σωλήνας, και του 16χρονου Τζουζέπε Λενότσι, που σκοτώθηκε σε τροχαίο την ώρα που με εταιρικό βανάκι πήγαινε σε σπίτι πελάτη για υδραυλική επισκευή.

Foto LaPresse/Marco Alpozzi
16 febbraio 2022 Pechino, Cina
sport
XXIV Giochi olimpici invernali – Short Track – 1500 m D – Quarti
Nella foto: FONTANA Arianna
Photo LaPresse/Marco Alpozzi
February 16, 2022 Beijing, China
sport
Beijing 2022 Winter Olympic Games – Short Track – Women’s 1500m – Quarterfinals
In the pic: FONTANA Arianna

Η λεγόμενη “εναλλαγή σχολείου-εργασίας” υποχρεωτική για όλους τους Ιταλούς μαθητές των τελευταίων τάξεων της δευτεροβάθμιας εκπαίδευσης από το 2015 και μετά, προβλέπει την απλήρωτη παροχή εργασίας σε δημόσιες ή ιδιωτικές επιχειρήσεις, από 90 ως 210 ώρες ανάλογα με τον τύπο λυκείου που παρακολουθούν (γενικό ή επαγγελματικό) κι αποτελεί μάλιστα προϋπόθεση για να συμμετάσχουν στις απολυτήριες εξετάσεις στο τέλος της χρονιάς. Οι κυριολεκτικά τραγικές συνέπειες αυτής της ακραία εκμεταλλευτικής πρακτικής, (η οποία ισχύει και στη χώρα μας για την επαγγελματική εκπαίδευση και γίνονται ποικίλες προσπάθειες να εισαχθεί και στα γενικά λύκεια) έχουν βγάλει εδώ και εβδομάδες στους δρόμους τους μαθητές της γειτονικής χώρας, που με πολύμορφες κινητοποιήσεις ζητούν παραίτηση του υπουργού παιδείας Μπιάνκι και κατάργηση του νόμου 107 περί “εναλλαγής σχολείου εργασίας”. Χθες πραγματοποιήθηκαν μεγάλες διαδηλώσεις σε 40 πόλεις, ανάμεσά τους στη Ρώμη, το Τορίνο και τη Νάπολι, όπου μαθητές ντυμένοι εργάτες βρέθηκαν έξω από την τοπική έδρα του κυβερνώντος Δημοκρατικού Κόμματος, βαμμένοι με κόκκινη μπογιά και πλακάτ όπου αναγραφόταν στην τοπική ναπολιτάνικη διάλεκτο “Μας σκοτώσατε-Τα χέρια μας είναι λερωμένα από το αίμα σας”. Στο Τορίνο μαθητές επιχείρησαν να καταλάβουν την έδρα της Confindustria, του πανίσχυρου ιταλικού ΣΕΒ, κι απωθήθηκαν από τις δυνάμεις καταστολής με χρήση χημικών και γκλομπ.

Στο Τορίνο βρέθηκε σε ένδειξη αλληλεγγύης και μαθητής από τη Συντονιστική Επιτροπή Μαθητών Αθήνας, όπου συμμετείχε σε συνέλευση μαθητών σε λύκειο της πόλης, το οποίο βρίσκεται υπό κατάληψη σε ένδειξη διαμαρτυρίας για το θάνατο των μαθητών στο βωμό της εκμετάλλευσης. Όπως σημειώνεται και στην ανάρτηση του mathites.gr στο Ίνσταγκραμ, “οι μαθητές σε Ελλάδα και Ιταλία έχουν πείρα, ξέρουν πως μόνο μέσα από τους αγώνες τους θα κατακτήσουν τα δικαιώματά τους!”.

Διαβάστε περισσότερα

Γιατί οι ΗΠΑ σκληραίνουν την στάση τους για την Ουκρανία

• Serge Halimi
• Βάλια Καϊμάκη (μετάφραση)

Ο διευθυντής της «Le Monde diplomatique» προτείνει μια διαφορετική ανάγνωση της σπουδής των ΗΠΑ να ανακατευτούν στην υπόθεση της Ουκρανίας. Τα μεγάλα λόγια για τη δημοκρατία σε κίνδυνο, μια στρατιωτική κλιμάκωση και ένας παχυλός προϋπολογισμός για το Πεντάγωνο είναι η καλύτερη στρατηγική συσπείρωσης Ρεπουμπλικανών και Δημοκρατικών.

Όταν ένας ηγέτης υπό αμφισβήτηση κατονομάζει έναν εσωτερικό εχθρό, τότε μπορεί να χαρακτηρίσει τους πολιτικούς αντίπαλους του ταραχοποιούς, ανατροπείς, πράκτορες ξένων δυνάμεων. Του είναι όμως επίσης χρήσιμο να κατονομάσει έναν εξωτερικό εχθρό και να υποδύεται ότι αντιδρά στην απειλή του: τοποθετώντας τον εαυτό του στη θέση του εγγυητή των εθνικών συμφερόντων, κερδίζει σε μεγαλοπρέπεια. Σύμφωνα με τους Δυτικούς, μια τέτοια ερμηνεία εξηγεί ταυτόχρονα γιατί ο Βλαντιμίρ Πούτιν σκλήρυνε την καταστολή των αντιπάλων του και γιατί ζήτησε από τις ΗΠΑ εγγυήσεις ασφαλείας σε σχέση με το ουκρανικό ζήτημα που ήξερε ότι δεν θα μπορούσαν να γίνουν αποδεκτές. Κι όμως, αν πρέπει να βρούμε έναν πρόεδρο που να έχει συμφέρον από μια επίδειξη στρατιωτικής δύναμης ώστε να ανακόψει την πτώση της δημοτικότητάς του, τότε ο Τζο Μπάιντεν έχει τουλάχιστον τις ίδιες πιθανότητες με τον Ρώσο ομόλογό του…

Ο αμερικανικός Τύπος, του οποίου οι αναλύσεις αναπαράγονται αμέσως από τα γαλλικά ΜΜΕ, μας εξηγεί ότι «μια δημοκρατική Ουκρανία θα αντιπροσώπευε έναν στρατηγικό κίνδυνο για το κράτος καταστολής που έχει οικοδομήσει ο Πούτιν. Θα μπορούσε να ενθαρρύνει τις ευνοϊκές προς τη δημοκρατία δυνάμεις στη Ρωσία»¹. Ποιος μπορεί όμως να πιστέψει ότι ο άνεμος ελευθερίας που θα φυσήξει από μια τόσο φτωχή και διεφθαρμένη χώρα όπως η Ουκρανία, στην οποία οι δύο ηγέτες της αντιπολίτευσης βρίσκονται υπό δικαστικό διωγμό, θα μπορούσε να τρομοκρατήσει το Κρεμλίνο; Και δεν είναι η αγάπη του Κιέβου για τις ατομικές ελευθερίες που του χάρισε τη στρατιωτική στήριξη της Τουρκίας.

Όμως τα μεγάλα λόγια για τη δημοκρατία σε κίνδυνο, μια στρατιωτική κλιμάκωση και ένας παχυλός προϋπολογισμός για το Πεντάγωνο² είναι η καλύτερη στρατηγική συσπείρωσης Ρεπουμπλικανών και Δημοκρατικών αιρετών, που τον υπόλοιπο χρόνο αντιπαρατίθενται και υποδύονται ότι φτάνουν σε εξέγερση ή και σε εμφύλιο. «Για να μπορέσει να υπερασπιστεί την ειρήνη στο εξωτερικό, ο πρόεδρος Μπάιντεν θα πρέπει πρώτα να κάνει ειρήνη εδώ», τον συμβουλεύει μάλιστα η «Wall Street Journal». «Η αντίσταση στη Ρωσία ενώνει τους προοδευτικούς και τους συντηρητικούς γερουσιαστές»³. Με δυο λόγια, η σύγκρουση με τη Μόσχα κατευνάζει κάπως τις έντονες αντιπαραθέσεις στην αμερικανική πολιτική…

Η αλλοπρόσαλλη προεδρία του Ντόναλντ Τραμπ, οι δύο παραπομπές του στο Κογκρέσο, οι φαντασιοπληξίες του «Russiagate», η επίθεση στο Καπιτώλιο, οι κατηγορίες για εκλογονοθεία ή για χειραγώγηση των εκλογών υπονόμευσαν τις αξιώσεις της Ουάσιγκτον να επιβάλει μαθήματα δημοκρατίας στον υπόλοιπο κόσμο. Παραδεχόμενος ότι οι προφητείες του για το «τέλος της ιστορίας» διαψεύστηκαν, ο Φράνσις Φουκογιάμα προτείνει «δύο καθοριστικούς παράγοντες τους οποίους υποτίμησα τότε». Ο ένας ήταν ακριβώς η «πιθανότητα μιας πολιτικής αποσύνθεσης των εξελιγμένων δημοκρατιών»⁴. Κρούοντας τον κώδωνα του κινδύνου, θεωρεί ότι οι εσωτερικές διαμάχες στις ΗΠΑ καταφέρνουν πλήγμα στην αποτρεπτική ισχύ της Δύσης.

Όμως, λίγους μήνες μετά την ήττα της Δύσης στο Αφγανιστάν, με τους Ευρωπαίους να έχουν συρθεί σε μια περιπέτεια χωρίς κανείς να έχει ζητήσει τη γνώμη τους για την έκβασή της, την οποία ακολούθησε η αμερικανική σφαλιάρα που εισέπραξε η Γαλλία στον Ειρηνικό, η Ουάσιγκτον μπορεί να χρησιμοποιήσει την ουκρανική κρίση για να επιπλήξει αλλά και να συσπειρώσει τους συμμάχους της στη Γηραιά Ήπειρο.

---

1. «The Wall Street Journal», Νέα Υόρκη, 21 Ιανουαρίου 2022.
2. Στις 15 Δεκεμβρίου 2021, η Γερουσία ψήφισε με 88 υπέρ και 11 κατά έναν αμυντικό προϋπολογισμό 768 δισ. δολαρίων, ήτοι 25 δισ. πάνω από όσα ζητούσε το Πεντάγωνο.
3. Walter Russell Mead, «How to halt Putin’s Ukraine push», «The Wall Street Journal», 18 Ιανουαρίου 2022.
4. Francis Fukuyama, «The New York Times», 9 Ιανουαρίου 2022.

• Serge Halimi
  Διευθυντής της "Le Monde diplomatique"
• Βάλια Καϊμάκη (μετάφραση)

Διαβάστε περισσότερα

Τεχνοκράτες και Θανατοπολιτική

Του Γιώργου Πάσχου*

Μια γρήγορη ανασκόπηση στην ιστορία του καπιταλισμού δύναται να φέρει στην επιφάνεια την εγγενή τάση του δυτικού «φιλελεύθερου» κράτους, κατά την ύπαρξη συνθηκών έντονης κρίσης, να αποσύρεται πάντοτε από το ρόλο του διαχειριστή της κρίσης αυτής, ενεργοποιώντας την ανάδειξη της ελεύθερης αγοράς ως κυρίαρχου παίκτη.

Αν αποδεχθούμε την αρχή της ύπαρξης ενός τέτοιου κράτους στην Ελλάδα, μπορούμε να δούμε πως η πολιτική διαχείριση της πανδημικής κρίσης των τελευταίων χρόνων λειτουργεί με γνώμονα την τεχνοκρατική κυριαρχία της ελεύθερης αγοράς.  Πιο συγκεκριμένα, η έννοια της  τεχνοκρατικής προσέγγισης της πανδημίας συνεπάγεται την κατηγοριοποίηση της ιδίας ως ατομικού – ιδιωτικού – ιατρικού προβλήματος και όχι ως κρίσης δημόσιας υγείας.  Όταν η πανδημία του COVID-19 αντιμετωπίζεται ως ιατρικό πρόβλημα, τότε αυτομάτως η ευθύνη της προστασίας του συνόλου των πολιτών μετατίθεται από το κράτος στο ίδιο το σύνολο.  Με άλλα λόγια, η απουσία κρατικής μέριμνας μετατρέπεται σε βίαιη ατομική ευθύνη η οποία φορά τον μανδύα των θυτών στα ίδια τα θύματα.

Στον αντίποδα, η προσέγγιση και κατανόηση της πανδημίας ως ζητήματος δημόσιας υγείας θα οδηγούσε στην αναγνώριση της άμεσης ανάγκης ενίσχυσης του ΕΣΥ, οδηγώντας παράλληλα στην δημιουργία ισχυρών δομών πρωτοβάθμιας υγείας, επιστημονικώς ορθού συστήματος καταγραφής κρουσμάτων το οποίο θα λειτουργούσε με διαφάνεια, καθώς και κατάλληλων συνθηκών λειτουργίας χώρων εργασίας, εκπαιδευτικών ιδρυμάτων και Μέσων Μαζικής Μεταφοράς.

Η έντονη αυτή ειδοποιός διαφορά μεταξύ των πόλων «ατομικό ιατρικό πρόβλημα – κρίση δημόσιας υγείας» μπορεί να γίνει κατανοητή αφενός μέσω της εργαλειοποίησης της επιστημονικής και ιατρικής αυθεντίας από την κρατική εξουσία, και αφετέρου από την κυριαρχία της αγοράς που εμφανίζει μια εκλεκτική συγγένεια με το αφήγημα της ατομικής ευθύνης. Το παράδειγμα του κ. Τσιόδρα, ο οποίος, αψηφώντας την επιστημονική του κατάρτιση, ανακοίνωσε την οικονομική αδυναμία του κράτους να προμηθευτεί ενισχυμένο στόλο λεωφορείων, ή του κ. Μαγιορκίνη ο οποίος διέσπειρε συνειδητά ψευδό-επιστημονικές τοποθετήσεις περί ίσων μεγεθών διασποράς του ιού σε τάξεις των 10 και των 30 μαθητών,  αποδεικνύουν την νομιμοποίηση του κυρίαρχου κυβερνητικού αφηγήματος και του υπάρχοντος τρόπου κοινωνικής κατανομής των πόρων μέσω του επιστημονικού κύρους συγκεκριμένων και ειδικά επιλεγμένων ιατρών.  Την ίδια στιγμή, οι έντονες νουθεσίες ή – άλλοτε – διαταγές κυβερνητικών «επιστημόνων» περί μη συνωστισμού και ατομικής ευθύνης συνδέονται με την εγκατάλειψη των κυριαρχούμενων στην ανοσία της αγέλης, σε αυτή την ύστατη μορφή κοινωνικού δαρβινισμού που εναποθέτει τα σώματα των ανθρώπων στην «ελεύθερη», ολιγοπωλειακή αγορά.

Στην ζούγκλα, λοιπόν, της αγοράς, η προμήθεια μασκών – η τιμή των οποίων ρυθμίζεται βασιζόμενη στη σχέση αγοράς και ζήτησης – με μέριμνα του πολίτη μεταμορφώνεται από είδος βασικής ανάγκης σε είδος πολυτελείας. Παράλληλα, η πλήρης εμπορευματοποίηση της υγείας αφενός αποκλείει πρακτικά τους μη κυρίαρχους από το δικαίωμα στην ελεύθερη πρόσβαση σε διαγνωστικά τεστ, και αφετέρου στέλνει το ισχυρό μήνυμα της πλήρους κρατικής αδιαφορίας για την υγεία όσων δεν έχουν τη δυνατότητα να γνωρίζουν εάν νοσούν ή όχι.  Συμπληρωματικά, η ανεμπόδιστη λειτουργία των παραγωγικών διαδικασιών που υποχρεώνουν τους εργαζόμενους να συνωστίζονται στα Μέσα Μαζικής Μεταφοράς και να συγκεντρώνονται υπό άθλιες συνθήκες σε μέρη υπερ-μετάδοσης, όπως π.χ. τα εργοστάσια, αποτελεί διαφορετικό σύμπτωμα της ίδιας αιμοβόρου ασθένειας: του τεχνοκρατικού καπιταλισμού.

Δυστυχώς, η επικινδυνότητα αυτής της ασθένειας αυξάνεται με την ίδια αριθμητική συνέπεια που εξαπλώνεται και η πραγματική ασθένεια του κορονοϊού.  Όσο γίνεται ισχυρότερη, τόσο περισσότερο φανερώνει την απάνθρωπη υφή της μεταμοντέρνας βιοπολιτικής, η οποία υπερτονίζει την κυριαρχία όσων ενεργητικά μπορούν να πάρουν αποφάσεις αναφορικά με την αξία της ζωής ενός ανθρώπου.  Πιο απλά, κυρίαρχος είναι εκείνος που έχει τη δύναμη να αποφασίζει ποιος είναι άξιος να ζήσει.

Τελικά όμως, αυτό που γίνεται εμφανές είναι ότι δεν ζούμε σε μια κατάσταση εξαίρεσης που επέβαλε αναπόφευκτα ένα είδος βιοπολιτικής στα σώματα των κοινωνικά αδύναμων μέσω των lockdowns και των διαφόρων μορφών πανοπτισμού. Αυτό που ζούμε είναι πιθανότατα η μεταστροφή αυτή της κατάστασης σε μια νομιμοποιημένη, από τους κυβερνητικούς ιατρούς και τα ΜΜΕ, θανατοπολιτική η οποία αναδύεται πάνω στην βάση τριών μορφών βίας: τη συμβολική, την φυσική και την οικονομική.

*Ο Γιώργος Πάσχος είναι υποψήφιος διδάκτορας κοινωνιολογίας στο Πανεπιστήμιο του Γιόρκ, Αγγλία

Διαβάστε περισσότερα

Η ιστορία με χάρτες…

 

ΜΙΛΤΟΣ ΒΑΣΙΛΕΙΟΥ

Στον πρώτο χάρτη απεικονίζεται το status quo στην ευρωπαϊκή ήπειρο μετά τον δεύτερο παγκόσμιο πόλεμο… Για την ακρίβεια το τέλος Αυγούστου του 1949, που επίσημα τερματίστηκε ο Ελληνικός εμφύλιος. Με το γαλάζιο χρώμα απεικονίζεται ο “ελεύθερος κόσμος” και με το κόκκινο το “σιδηρούν παραπέτασμα”… Αυτήν την ορολογία χρησιμοποιούσαν οι πολύ ελεύθεροι… Με κίτρινο απεικονίζονται οι χώρες, που για τον ένα ή τον άλλο λόγο δεν ήταν ενταγμένες ούτε στο ΝΑΤΟ ούτε στο σύμφωνο της Βαρσοβίας.

Τα χρόνια κυλούσαν και φτάσαμε -χωρίς να το έχουμε πολυκαταλάβει- στο βρώμικο 89, όπως θα έλεγε και ο Λευτέρης Παπαδόπουλος… Η κατάρρευση του “σοσιαλιστικού” μπλοκ με την μία λαϊκή δημοκρατία να καταρρέει ως τραπουλόχαρτο μετά την άλλη, ο χάρτης άλλαξε χρώματα άρδην…

Ένα μεγάλο μέρος του κόκκινου έπαψε να είναι κόκκινο (χάρτης 2)… Τότε, λοιπόν, οι Δυτικοί είχαν συμφωνήσει -υπάρχουν έγγραφα, που το αποδεικνύουν και δεν εναπόκειται στο τί λέει ο ένας και ο άλλος- πως το ΝΑΤΟ ΔΕΝ θα επεκταθεί προς Ανατολάς !!! Όχι μόνον με την ένταξη χωρών αλλά ούτε με την ανάπτυξη οπλισμού στις πρώην χώρες του Συμφώνου της Βαρσοβίας… Βέβαια, η τήρηση των συμφωνιών είναι πάντοτε προϊόν συσχετισμού δυνάμεων, που σίγουρα δεν ήταν ευμενής για την Σοβιετική Ενωση… Η οικονομία της ήταν στα πρόθυρα κατάρρευσης ενώ στην ηγεσία της Ρωσίας είχε ανέλθει ένας μέθυσος, αρλεκίνος, γελωτοποιός που διακρίνονταν μόνον για τα τσιμπήματα στα οπίσθια χαριτωμένων συνοδών… Ετσι, επί Γιέλτσιν, συντελέστηκε ο Γ΄πανευρωπαϊκός πόλεμος για την διάλυση της Γιουγκοσλαβίας ενώ ταυτόχρονα το ένα μετά το άλλο τα κράτη της κεντρικής και Ανατολικής Ευρώπης εντάσσονταν στο ΝΑΤΟ… (χάρτης 3) 

Αυτή η …ταχεία ανακάλυψη και υιοθέτηση της …ελευθερίας από όλα τις πρώην λαϊκές δημοκρατίες είχε πάρει χαρακτήρα χιονοστιβάδας… Λίγο ακόμα να βάλουν μέσα και την Ρωσία στο ΝΑΤΟ… Μάλιστα, αυτό δεν είναι σχήμα λόγου… Ακούστηκε αρκετά έντονα και σίγουρα υπήρξαν παρασκηνιακές συζητήσεις…

Βέβαια η όλη κατάσταση από άποψη πολιτικού ορθολογισμού έμοιαζε σουρεαλιστική… Διότι μοναδικός σκοπός της ύπαρξης του ΝΑΤΟ ήταν η καταπολέμηση του κομμουνισμού… Προς τί λοιπόν ΝΑΤΟ αφού ο κομμουνισμός κατέρρευσε;;;

Σιγά-σιγά τα πράματα άρχισαν να παίρνουν …τον φυσιολογικό, τον λογικό τους δρόμο, που δεν ήταν άλλος από την περικύκλωση της Ρωσίας… Ακόμη και για τους αφελείς, ο πόλεμος για την διάλυση της Γιουγκοσλαβίας δεν αποσκοπούσε σε τίποτε περισσότερο παρά στην κατάχτηση προκεχωρημένων θέσεων απέναντι στην Ρωσία… Γεγονός, που επιτάθηκε με την ταχύτατη στην συνέχεια ΝΑΤΟποίηση των Βαλκανικών κρατών, παλιών και νέων. Τα κράτη της κεντρικής Ευρώπης είχαν ήδη προηγηθεί. Ο Γιέλτσιν εν τω μεταξύ, αναψοκοκκινισμένος και παραπαίων μας άφησε χρόνους αλλά το πολιτικό του έργο κατέγραψε νέα πολιτικά δεδομένα… Ανέτρεψε την πολιτική φυσιογνωμία της Ευρώπης με κεντρικό μακρόχρονο στόχο την περικύκλωση της Ρωσίας. ΟΙ γραφειοκράτες όλων αυτών των χωρών μετατράπηκαν δια της αγίας φιλελεύθερης μαγικής μπαγκέτας σε μεγιστάνες, έχοντας ιδιοποιηθεί τον πλούτο των εργαζόμενων, που …”εκπροσωπούσαν”. Μεγάλο μέρος αυτού του πλούτου …μετανάστευσε σε προσφορότερες περιοχές του πλανήτη  

Οι εξελίξεις αυτές είχαν τόσο πολύ ενθουσιάσει τους ελευθερόφρονες Δυτικούς, που έβαλαν μπροστά τον θεσμό των “ανοιξιάτικων επαναστάσεων” σε Ουκρανία και Γεωργία με λαμπρή επιτυχία ιδιαίτερα στην πρώτη. Με την βοήθεια της αβελτηρίας των Ρωσσόφιλων δυνάμεων που κρατούσαν την αδράνεια της εποχής Γιέλτσιν, εγκατέστησαν κάτι “εκλεγμένες” κυβερνήσεις μπουκιά και συχώριο. Πρόσφατα ετοίμαζαν μία πολύχρωμη επανάσταση και στην Λευκορωσία, που δεν πέτυχε… 

Χάρτης της Ουκρανίας, όπου με μπλέ 
χρώμα αποτυπώνονται οι δύο περιοχές, 
των οποίοων το αίτημα γι ανεξαρτησία 
ικανοποίησε χτες η Ρωσία, που 
αναγνώρισε την ανεξαρρησία τος.

Στην Ουκρανία όμως, αφού ξεκαθάρισαν παλιούς αγωνιστές κομμουνιστές (όχι γραφειοκράτες) έφεραν στο προσκήνιο όλους τους φιλοναζί, φασίστες ακτιβιστές, που σεμνύνονται για το πόσους αντιστασιακούς καθάρισαν οι πατεράδες τους και οι μπαρμπάδες τους στον μεγάλο πόλεμο… Τιμούν σαν ήρωες τους μεγαλύτερους συνεργάτες των ναζί, τους στήνουν αγάλματα. Καθιερώνουν εθνικές γιορτές τις ημερομηνίες νικών των ναζιστικών δυνάμεων και των συνεργατών τους στις αρχές του πολέμου… Ολο αυτό το φασιστικό συνονθύλευμα  συγκροτεί τον μηχανισμό της …ελεύθερης, δημοκρατικής Ουκρανίας… Και η οποία ελεύθερη και δημοκρατική Ουκρανία μία επιθυμία έχει πάνω απ’ όλα: να μπει στο ΝΑΤΟ!!! Για να ολοκληρώσει ακόμη περισσότερο την δημοκρατική της πορεία… Και βεβαίως, βεβαίως να βάλει και μερικά όπλα του ΝΑΤΟ στραμμένα κατά της Ρωσίας.  Ασφαλώς, λένε οι φανατικοί δημοκράτες δυτικοί… Αυτοί, που είχαν δεσμευτεί με διατήρηση του στρατιωτικού status quo στην Ευρώπη, τώρα, δεν αρκούνται στα …κεκτημένα!!! Ζητούν παραπάνω κι’ ακόμα παραπάνω… Ιδιαίτερα κατά την διετία του …δημοκρατικού Μπάϊντεν έχει γεμίσει η ανατολική Μεσόγειος με αμερικάνικες βάσεις, που στοχεύουν την Ρωσία… Και η χώρα μας στην πρώτη γραμμή με την Αλεξανδρούπολη ως αιχμή του δόρατος…

Σε αυτή την περίπτωση, η Ρωσία οφείλει να σκύψει ταπεινά το κεφάλι, να επιτρέψει ασυζητητί την ένταξη της Ουκρανίας στο ΝΑΤΟ, που ξεκάθαρο στόχο έχει μόνον την Ρωσία και να περιμένει ψύχραιμα και νηφάλια τους επόμενους εκβιασμούς των Δυτικών, μέχρι τον πλήρη στραγγαλισμό της… Αυτή είναι μία politically correct στάση, που επιδοκιμάζουν όλα τα αντικειμενικά ΜΜΕ της δύσης και τα δικά μας στην πρώτη γραμμή… Νυχθημερόν αγωνιούμε μπάς και οι … βάρβαροι Ρώσοι επιτεθούν… Αν είναι δημοκράτες, πρέπει να δεχθούν ό,τι ζητάει ο Τζο και το Ουκρανικό φασισταριό…

Καλό πάντως είναι να καταλάβουμε όλοι, πως η ταξική πάλη δεν μεταφράζεται πάντοτε με την απλοϊκή καθαρότητα: από εδώ το κεφάλαιο από εκεί οι εργάτες. Είναι πιο περίπλοκη η καθημερινότητα και η επιλογή της ουδετερότητας ή των ίσων αποστάσεων δεν είναι πάντοτε η ενδεδειγμένη.

Διαβάστε περισσότερα