Γιάννης Σκαρίμπας, πνεύμα μαχητικό και ανυπότακτο

Γιάν­νης Σκα­ρί­μπας γεν­νή­θη­κε σαν σή­με­ρα, 28 Σε­πτεμ­βρί­ου του 1893.

Στο­χα­στής μο­να­δι­κός και φύση ανή­συ­χη, που δεν μπό­ρε­σε ποτέ να ανε­χθεί τη συμ­βα­τι­κό­τη­τα, ο ρι­ζο­σπά­στης δια­νοη­τής και λο­γο­τέ­χνης Γιάν­νης Σκα­ρί­μπας , μάς κλη­ρο­δό­τη­σε ένα πλού­σιο και πο­λύ­μορ­φο έργο, που τον κα­τα­τάσ­σει στην πρω­το­πο­ρία της ελ­λη­νι­κής λο­γο­τε­χνί­ας. Οπλι­σμέ­νος με το δρα­στι­κό λόγο του, που δεν «χά­ρι­ζε κά­στα­να», ο Γ. Σκα­ρί­μπας , συγ­γρα­φέ­ας ελεύ­θε­ρος, ανυ­πό­τα­κτος και αμί­μη­τος, έμει­νε απρο­σκύ­νη­τος, μέχρι τα στερ­νά του – «έφυγε» από τη ζωή στις 21 Γε­νά­ρη 1984. Με γλώσ­σα ιδιό­τυ­πη και ύφος εντε­λώς προ­σω­πι­κό, ο καυ­στι­κός, ανα­τρε­πτι­κός, ευ­φά­ντα­στος, πρω­το­πό­ρος συγ­γρα­φέ­ας, υπήρ­ξε μο­να­δι­κή αλλά και πο­λυ­διά­στα­τη φυ­σιο­γνω­μία των Ελ­λη­νι­κών Γραμ­μά­των. Ασχο­λή­θη­κε με όλα σχε­δόν τα είδη του γρα­πτού λόγου, δη­μιουρ­γώ­ντας έργα αιφ­νι­δια­στι­κά, πρω­τό­τυ­πα, ανε­ξάρ­τη­τα από σχο­λές και ρεύ­μα­τα, μνη­μεία μιας προ­σω­πι­κής τέ­χνης και υλικά μιας δικής του μυ­θο­λο­γί­ας.

Πε­ζο­γρά­φος, ποι­η­τής, θε­α­τρι­κός συγ­γρα­φέ­ας, βι­βλιο­κρι­τι­κός, αθυ­ρό­στο­μος αρ­θρο­γρά­φος και επι­στο­λο­γρά­φος, μα­νιώ­δης κα­ρα­γκιο­ζο­παί­χτης, υπο­νο­μευ­τής της σύμ­βα­σης, ο Γ. Σκα­ρί­μπας ει­σέ­βα­λε ολό­φρε­σκος στην κου­ρα­σμέ­νη από τις επα­να­λή­ψεις της ηθο­γρα­φί­ας λο­γο­τε­χνία της δε­κα­ε­τί­ας του ’30 και διέ­σχι­σε ακά­θε­κτος τις με­τα­πο­λε­μι­κές δε­κα­ε­τί­ες με το δικό του μο­να­δι­κό τρόπο. Σου­ρε­α­λι­στής χωρίς να εντα­χθεί ποτέ στην παρέα των σου­ρε­α­λι­στών, πο­λέ­μιος της ρε­α­λι­στι­κής γρα­φής και της ηθο­γρα­φί­ας, χρη­σι­μο­ποί­η­σε τη γλώσ­σα με τρόπο πα­ρά­δο­ξο, σαν πα­ρω­δία της γλώσ­σας των λο­γί­ων με μια εκού­σια ανα­στά­τω­ση της σύ­ντα­ξης και της λο­γι­κής. Κα­τέ­στρε­ψε τους πα­ρα­δο­σια­κούς θε­σμούς της αφή­γη­σης, πα­ρα­βί­α­σε τη σύ­ντα­ξη και τη γραμ­μι­κή της τάξη και κα­τέ­γρα­ψε την πραγ­μα­τι­κό­τη­τα με πνεύ­μα ανή­συ­χο και καυ­στι­κό. Τα γρα­πτά του γε­μά­τα ευαι­σθη­σία, οξυ­δέρ­κεια, χιού­μορ και αυ­το­σαρ­κα­σμό, συν­θέ­τουν ένα έργο που απο­τε­λεί πα­ντο­τι­νή πνευ­μα­τι­κή αξία. Μαζί με τη σπου­δαία πε­ζο­γρα­φία του, ο Γ. Σκα­ρί­μπας μάς δώ­ρι­σε και μία ποί­η­ση ανα­τρε­πτι­κή και ξε­χω­ρι­στή, η οποία όμως έμει­νε στη σκιά της πρώ­της και εν πολ­λοίς άγνω­στη, ενώ εκτός από εκ­πλη­κτι­κός λε­ξι­πλά­στης και στι­χο­πλό­κος υπήρ­ξε και αι­ρε­τι­κός ιστο­ρι­κός.

 Η δη­μιουρ­γι­κή «δια­δρο­μή» του πο­λύ­μορ­φη: «Καη­μοί στο Γρι­πο­νή­σι», «Το θείο Τραγί», «Μα­ριά­μπας», «Ου­λα­μούμ», «Το σόλο του Φί­γκα­ρω», «Εαυ­τού­λη­δες», «Ο ήχος του κώ­δω­νος», «Πε­ρί­πο­λος Ζ’», «Το Βα­τερ­λώ δύο γε­λοί­ων», «Η μα­θη­τευο­μέ­νη των τα­κου­νιών», «Φυγή προς τα εμπρός», «Βοϊ­δάγ­γε­λοι», «Ο Σε­βα­λιέ Σερ­βάν της κυ­ρί­ας», «Το ’21 και η αλή­θεια», «Τυ­φλο­βδο­μά­δα στη Χαλ­κί­δα», «Τρεις άδειες κα­ρέ­κλες», «Τα που­λιά με το λά­στι­χο», «Τα Κα­γκου­ρώ», «Σπα­ζο­κε­φα­λιές στον ου­ρα­νό», «Αντι-Κα­ρα­γκιό­ζης ο Μέγας», «Η κυρία του τρέ­νου», «Ο πάτερ Συ­νέ­σιος»…

Χωρίς ποτέ του να θε­ω­ρεί ότι είναι σπου­δαί­ος, αυτός ο ιδιαί­τε­ρος και πρω­το­πό­ρος λο­γο­τέ­χνης, ο οποί­ος μά­λι­στα δεν είχε μι­μη­τές, είχε επι­λέ­ξει να ζει μα­κριά από τους όποιους (με την καλή ή την κακή έν­νοια του όρου) λο­γο­τε­χνι­κούς κύ­κλους. Ετσι, από τη Χαλ­κί­δα όπου διέ­με­νε, είχε την ελευ­θε­ρία να κρί­νει και συχνά να κα­τα­κε­ραυ­νώ­νει. Ο μπαρ­μπα-Γιάν­νης υπήρ­ξε ένας πο­τα­μός λαϊ­κής σο­φί­ας, γνώ­σης, σπου­δής, πά­θους για τη γυμνή αλή­θεια και αγω­νι­στι­κό­τη­τα. Με το οξύ, ευ­θύ­βο­λο, σαρ­κα­στι­κό και μα­χη­τι­κό του πνεύ­μα έβαλε ενα­ντί­ον δει­λών και «κα­τε­στη­μέ­νων» της πο­λι­τι­κής και του πνεύ­μα­τος, ενα­ντί­ον εθνι­κών μειο­δο­τών, προ­σκυ­νη­μέ­νων της εξου­σί­ας και ξένων «προ­στα­τών».

Σφυ­ρο­κο­πού­σε ό,τι ήταν ξένο προς τις πε­ποι­θή­σεις του, είτε για την τέχνη είτε για την πο­λι­τι­κή. Ερι­χνε τα «βέλη» του σε όσους είχαν… λυ­γι­σμέ­νη μέση. 

Με το ασυ­γκρά­τη­το στόμα του, με τη φλο­γε­ρή πένα του καυ­τη­ρί­α­ζε το κα­τε­στη­μέ­νο, την «ιστο­ρι­κάν­τζα» και τους με­γα­λο­σχή­μο­νες της ακα­δη­μαϊ­κής, πα­νε­πι­στη­μια­κής και λο­γο­τε­χνι­κής κά­στας των Αθη­νών. Στους «ευ­νου­χι­στές της Ιστο­ρί­ας και τους αλ­λου­βρε­χή­τες της αλή­θειας» πε­τού­σε κα­τα­πρό­σω­πο το κάθε του βι­βλίο, άρθρο, ση­μεί­ω­μα… Αμεί­λι­κτα στη­λί­τευε την «πνευ­μα­τι­κή μας ηγε­σία», που ενα­γω­νί­ως πά­λευε να μη δοθεί το Νό­μπελ λο­γο­τε­χνί­ας σε κο­ρυ­φαί­ες μορ­φές των ελ­λη­νι­κών γραμ­μά­των, όπως οι Αγ­γε­λος Σι­κε­λια­νός, Γιάν­νης Ρί­τσος, Κώ­στας Βάρ­να­λης, Νίκος Κα­ζαν­τζά­κης.

 Ο Γ. Σκα­ρί­μπας δεν ανε­χό­ταν την υπο­κρι­σία, το κί­βδη­λο, το πνευ­μα­τι­κό σκο­τά­δι… Και εν γνώ­σει του μα­γνή­τι­ζε τη μήνιν του συ­στή­μα­τος απέ­να­ντί του.

Ρι­ζο­σπά­στης / Ρου­μπί­νη Σούλη

Διαβάστε περισσότερα

ΔΕΛΤΙΟ ΤΥΠΟΥ ΣΩΜΑΤΕΙΟΥ ΧΕΙΡΙΣΤΩΝ ΒΟΗΘΩΝ ΜΗΧΑΝΗΜΑΤΩΝ ΕΡΓΟΥ ΜΕΣΟΛΟΓΓΙΟΥ

Η Διοίκηση του Σωματείου Χειριστών Βοηθών Λιπαντικών Εκσαπτικών Ανυψωτικών Μηχανημάτων έργου Μεσολογγίου ενημερώνει τα μέλη του ότι από την Τρίτη 2 Οκτωβρίου 2018 μέχρι και τη Παρασκευή 30 Νοεμβρίου 2018 οι δικαιούχοι μπορούν να υποβάλλουν την αίτησή τους για την καταβολή του Ειδικού Εποχικού Βοηθήματος.

Οι δικαιούχοι μπορούν να υποβάλλουν την αιτησή τους:

A. Στις κατά τόπους Υπηρεσίες του ΟΑΕΔ, 

B. Ηλεκτρονικά με τη χρήση κλειδάριθμου, 

Γ. Στα  ΚΕΠ και να χορηγηθούν αυτόματα τον  αριθμό πρωτοκόλλου.

ΤΟ Δ.Σ. ΤΟΥ ΣΩΜΑΤΕΊΟΥ

Διαβάστε περισσότερα

Μάιλς Ντέιβις: Η ιδιοφυϊα της jazz

Τη χρονιά που γεννήθηκα το Σεντ Λούις χτυπήθηκε από ένα φοβερό ανεμοστρόβιλο που σάρωσε τα πάντα. Ο ανεμοστρόβιλος εκείνος μου άφησε κάτι από τη βίαιη δημιουργικότητά του. Χρειάζεται δυνατό φύσημα, ξέρετε, για να παίξει κανείς τρομπέτα. Πιστεύω στο μυστήριο και το υπερφυσικό, κι ένας ανεμοστρόβιλος είναι σίγουρα και τα δυο»... διηγείται ο Μάιλς Ντέιβις στην αυτοβιογραφία του.
Κι όταν εκείνος έπαιζε την τρομπέτα του ήταν «ανεμοστρόβιλος». Κι ο ήχος ήταν και μυστήριος και υπερφυσικός. Ο Μάιλς είδε το πρώτο φως στο Άλτον του Ιλινόις, στις 26 Μαΐου του 1926. Το 1944, στα 18 του χρόνια πρωτάκουσε τον Τσάρλι Πάρκερ και τον Ντίζι Γκιλέσπι να παίζουν μαζί στο Σεντ Λούις του Μιζούρι. Αυτό έφτανε. Εγκατέλειψε τα σχέδια του που μέχρι τότε τον οδηγούσαν στην ιατρική και για πολλούς ευτυχώς καθώς η θέση του ήταν δίπλα στα ιερά τέρατα της τζαζ ή της «μαύρης μουσικής» όπως ο ίδιος προτιμούσε να την αποκαλεί.
Δεν του πήρε πολύ καιρό να αναχωρήσει για τη Νέα Υόρκη, το κέντρο της σκηνής της bebop για να πάρει μία θέση που δικαιωματικά του ανήκε στην πιο γνωστή μουσική σχολή του κόσμου, το Julliard. Κι όμως όσο γρήγορα βρέθηκε εκεί αλλά τόσο γρήγορα έφυγε. Και τη μαθητεία του την έκανε στους δρόμους, στα τζαζ μπαρ και τα σοκάκια της πόλης. Θα περιπλανηθεί με τους όμοιους του, μουσικούς, καλλιτέχνες, συγγραφείς και θα κάνει τις τολμηρές μουσικές του προσεγγίσεις που θα τον καθιερώσουν στα μάτια των εραστών της τζαζ. Δεν θα φοβηθεί ποτέ κανέναν πειραματισμό... «Ήμασταν κάτι σαν επιστήμονες του ήχου» περιγράφει ο ίδιος στην αυτοβιογραφία του. «Και η πόρτα να έτριζε μπορούσαμε να πούμε ακριβώς τι νότα ήταν ο ήχος».

«Επιστήμονας του ήχου» ο Μάιλς Ντέιβις υπήρξε και είναι ακόμη μία από τις σημαντικότερες φιγούρες στην ιστορία της τζαζ και μαζί με τον Τσάρλι Πάρκερ «γέννησαν» το bebop τη δεκαετία του ’40. Ο αυτοσχεδιασμός ήταν στο αίμα του και οι πειραματισμοί του πολλοί. Τη δεκαετία του ’70 κατέληξαν σε ένα νέο μουσικό είδος το «fusion» μία μαγική μίξη τζαζ και ροκ. Στην καριέρα του συνεργάστηκε με τους κορυφαίους Charlie Parker, Charles Mingus, Gil Evans, Gerry Mulligan, John Coltrane, Herbie Hancock. Ο πιο επιτυχημένος εμπορικά δίσκος του είναι το «Bitches Brew» ωστόσο αυτοί που σίγουρα ξεχωρίζουν είναι το «Kind of Blue» και το «Sketches of Spain» χωρίς τους οποίους, όπως κάποιος μελετητής του έργου του έγραψε... ο κόσμος ολόκληρος θα ήταν πιο θλιβερός. Κι έγινε λίγο, όταν στις 28 Σεπτέμβρη του 1991, ο «μάγος» της τζαζ έφυγε από τη ζωή.

  

Διαβάστε περισσότερα

Ο ταχυδρόμος του Νερούδα

Ένα λογοτεχνικό κείμενο για το θάνατο του Πάμπλο Νερούδα (23 του Σεπτέμβρη 1973) από το βιβλίο του Αντόνιο Σκάρμετα, Ο Ταχυδρόμος του Νερούδα (αυτό που έγινε ταινία).

Κατιούσα

…Γύρω από το σπίτι του Νερούδα, μερικοί στρατιώτες είχαν φτιάξει ένα οδόφραγμα και πιο πίσω το περιστρεφόμενο φως ενός στρατιωτικού φορτηγού άστραφτε σιωπηλά. Έπεφτε ψιλή βροχή. Μια κρύα παραλιακή ψιχάλα, που περισσότερο ενοχλούσε παρά ύγραινε τα γύρω. Ο ταχυδρόμος πήρε το μονοπάτι και, από την κορυφή του μικρού λόφου, σερνάμενος με το μάγουλο ν’ αγγίζει σχεδόν τη λάσπη, συνόψισε στο μυαλό του την κατάσταση: ο δρόμος του ποιητή ήταν μπλοκαρισμένος προς τα βόρεια και κοντά στο φούρνο τον φρουρούσαν τρεις νεοσύλλεκτοι  που έκαναν έρευνα σε όσους ήταν αναγκασμένοι να διασχίσουν αυτό το κομμάτι. Όλα τα χαρτιά από τα πορτοφόλια τους διαβάζονταν, μάλλον για να ξεγελάνε την πλήξη τους οι φρουροί, ξάγρυπνοι σ’ ένα ασήμαντο ψαροχώρι, παρά από αντιανατρεπτική σχολαστικότητα. Αν ο περαστικός κουβαλούσε μια τσάντα, τον ανάγκαζαν χωρίς βία να δείξει ένα ένα τα περιεχόμενά της: το απορρυπαντικό, το χάρτινο πακέτο με τα μακαρόνια, το κουτάκι με το τσάι, τα μήλα, το κιλό τις πατάτες. Έπειτα, του επέτρεπαν να περάσει, με μια βαριεστημένη κίνηση του χεριού. Αν και όλα αυτά τού ήταν πρωτόγνωρα, ο Μάριο είχε την αίσθηση ότι η συμπεριφορά των στρατιωτών έδειχνε ρουτίνα. Μόνο οι νεοσύλλεκτοι σκλήραιναν τη στάση τους και επιτάχυναν τις έρευνές τους, όταν, σε τακτά διαστήματα, εμφανιζόταν κάποιος υπολοχαγός με μουστάκια και απειλητική αγριοφωνάρα.
Ο Μάριο παρακολούθησε μέχρι το μεσημέρι τις μανούβρες. Ύστερα κατέβηκε προσεκτικά από το λόφο και, χωρίς να πάρει τη βέσπα του, έκανε μια μεγάλη βόλτα πίσω από τις ψαράδικες παράγκες, έφτασε στο μόλο και, παρακάμπτοντας τα απότομα βράχια, προχώρησε μέχρι το σπίτι του Νερούδα, ξυπόλυτος πάνω στην άμμο.
Σε μια σπηλιά, κοντά στους αμμότοπους, έβαλε το σάκο του σε σίγουρη μεριά, πίσω από έναν κοφτερό βράχο, και με όση σύνεση του επέτρεπαν τα ελικόπτερα, που περνούσαν κάθε τόσο ξυστά από πάνω, ξετύλιξε το ρολό με τα τηλεγραφήματα κι έμεινε μια ώρα να τα διαβάζει. Τότε μόνο τσαλάκωσε το χαρτί με τις χούφτες του και το έβαλε κάτω από μια πέτρα. Ο δρόμος ήταν ανηφορικός, αλλά η απόσταση ως το καμπαναριό δεν ήταν μεγάλη. Παρ’ όλα αυτά, τον συγκράτησε, για μια ακόμη φορά, το πηγαινέλα των αεροπλάνων και των ελικοπτέρων, που είχαν ήδη διώξει τους γλάρους και τους πελεκάνους. Τα ελικόπτερα, που οι έλικες τους επιτρέπανε να μένουν ξαφνικά κρεμασμένα στον αέρα πάνω από το σπίτι του ποιητή, του φαίνονταν σαν θηρία που οσμίζονταν κάτι ή σαν αδηφάγα προδοτικά μάτια. Ο Μάριο έπνιξε λοιπόν την παρόρμησή του να σκαρφαλώσει στο λόφο, γιατί θα κινδύνευε ή να γκρεμιστεί ή να τον αρπάξει ο φρουρός του δρόμου. Αναζήτησε την παρηγοριά της σκιάς, για να μετακινηθεί. Δεν είχε ακόμα σκοτεινιάσει, και οι προεξοχές των βράχων από πάνω του εξασφάλιζαν κάποια προστασία. Εκεί δεν έφτανε ο ήλιος, που ξέσκιζε πότε πότε τα μεγάλα σύννεφα, φανερώνοντας ακόμα και τα σπασμένα μπουκάλια ή τα λεία βότσαλα της ακτής.
Όταν έφτασε στο καμπαναριό, αναζήτησε μια πηγή για να ξεπλύνει τα μάγουλά του και κυρίως στα χέρια του, που ήταν γεμάτα γρατσουνιές, αίμα και χώματα ανακατωμένα με ιδρώτα.
Σκύβοντας προς τη βεράντα, είδε τη Ματίλντε με τα χέρια σταυρωμένα στο στήθος και τη ματιά της να χάνεται πέρα στη θάλασσα. Όταν εκείνη ένιωσε την παρουσία του ταχυδρόμου, γύρισε το κεφάλι, αλλά εκείνος της έκανε νόημα και, με το δάχτυλο στα χείλη του, την παρακάλεσε να σωπάσει. Η Ματίλντε περίμενε πότε το τμήμα μέχρι το δωμάτιο του ποιητή δεν θα έπεφτε στο οπτικό πεδίο του φρουρού του δρόμου, και τότε μ’ ένα βλεφάρισμα κάλεσε τον Μάριο να περάσει μέσα.
Για μια στιγμή που η πόρτα έμεινε μισάνοιχτη, ο Μάριο διέκρινε στο μισόφωτο τον Νερούδα ανάμεσα σε οσμές από φάρμακα, αλοιφές και υγρό ξύλο. Προχώρησε πάνω στο χαλί μέχρι το κρεβάτι του με την ευσέβεια επισκέπτη ενός ναού, σοκαρισμένος από τη δύσκολη ανάσα του ποιητή, κι από τον αέρα που, πριν βγει, έμοιαζε να του πληγώνει το λαρύγγι.
«Δον Πάμπλο», ψιθύρισε σιγά, λες και συντόνιζε την ένταση της φωνής του με το αδύναμο φως της λάμπας, που ήταν τυλιγμένη με μια μπλε πετσέτα. Του φάνηκε ότι εκείνος που μίλησε ήταν ο ίδιος ο ίσκιος του. Η σιλουέτα του Νερούδα ανασηκώθηκε με δυσκολία πάνω στο κρεβάτι, ενώ τα θολά του μάτια προσπαθούσαν να διαπεράσουν το μισόφωτο.
«Μάριο;»
«Ναι, δον Πάμπλο».
Παρ’ όλο που ο ποιητής τού άπλωνε το κάτισχνο χέρι του, ο ταχυδρόμος δεν πρόσεξε την κίνησή του μέσα στο παιχνίδισμα αυτών των άυλων, θαρρείς, περιγραμμάτων.
«Πλησίασε, αγόρι μου».
Δίπλα στο κρεβάτι, ο ποιητής τού έπιασε τον καρπό του χεριού, με μια πίεση που ο Μάριο την ένιωσε πυρετική, και του είπε να καθίσει στο προσκέφαλό του.
«Το πρωί θέλησα να μπω μέσα, αλλά δεν μπόρεσα. Το σπίτι είναι περικυκλωμένο από στρατιώτες. Μόνο το γιατρό άφησαν να περάσει».
Ένα αδύναμο χαμόγελο έκανε τα χείλια του ποιητή να μισανοίξουν.
«Τώρα πια δεν χρειάζομαι γιατρό, παιδί μου. Θα ήταν καλύτερα να μου στείλουν κατευθείαν το νεκροθάφτη».
«Μη λέτε τέτοια λόγια, ποιητή».
«Νεκροθάφτης είναι καλό επάγγελμα, Μάριο. Μαθαίνεις να φιλοσοφείς. Θυμάσαι, στον Άμλετ, όταν ο νεκροθάφτης λέει: “Δεν υπάρχουν αρχαίοι τζέντλεμεν, αλλά κηπουροί, σκαφτιάδες και νεκροθάφτες· αυτοί συνεχίζουν το επάγγελμα του Αδάμ”».
Ο Μάριο μπόρεσε να διακρίνει ένα φλιτζάνι πάνω στο κομοδίνο και, όταν ο Νερούδα του έδωσε  με μια κίνηση τη σχετική εντολή, του το πήγε κοντά στα χείλια.
«Πώς νιώθετε, δον Πάμπλο;»
«Ετοιμοθάνατος. Κατά τα άλλα, τίποτα σοβαρό».
«Ξέρετε τι συμβαίνει;»
«Η Ματίλντε προσπαθεί να μου τα κρύψει όλα. Εγώ όμως έχω ένα πολύ μικρό γιαπωνέζικο ραδιοφωνάκι κάτω από το μαξιλάρι μου». Ο Νερούδα ρούφηξε λίγο αέρα κι έπειτα τον έβγαλε τρέμοντας. «Παιδί μου, με αυτό τον πυρετό νιώθω σαν ψάρι στο τηγάνι».
«Θα φύγει ο πυρετός, ποιητή».
«Όχι, παιδί μου. Δεν θα φύγει ο πυρετός. Θα φύγω εγώ μαζί του».
Με την άκρη του σεντονιού, ο ταχυδρόμος σκούπισε τον ιδρώτα, που του έπεφτε από το μέτωπο μέχρι τα βλέφαρα του ποιητή.
«Είναι σοβαρό αυτό που έχετε, δον Πάμπλο;»
«Μια και μιλήσαμε για τον Σαίξπηρ, θα σου απαντήσω όπως ο Μερκούριο, την ώρα που ο Τιμπάλντο του μπήγει το ξίφος. “Η πληγή δεν είναι τόσο βαθιά σαν πηγάδι, ούτε τόσο πλατιά σαν πόρτα εκκλησίας, αλλά αυτό φτάνει. Ρώτησε αύριο το πρωί για μένα και θα σου πουν πως είμαι πεθαμένος”».
«Σας παρακαλώ, ξαπλώστε».
«Βοήθησέ με να φτάσω ως το παράθυρο».
«Δεν μπορώ. Η δόνια Ματίλντε με άφησε να μπω μέσα, επειδή…»
«Είμαι ο προξενητής σου και ο νονός του γιου σου. Χάρη σ’ αυτούς τους τίτλους, που κέρδισα με τον ιδρώτα της πένας μου, απαιτώ να με πας μέχρι το παράθυρο».
Ο Μάριο θέλησε να ελέγξει το σφυγμό του ποιητή σφίγγοντάς του τους καρπούς. Η φλέβα του λαιμού του χοροπηδούσε σαν ζώο.
«Φυσάει κρύο αεράκι, δον Πάμπλο».
«Το κρύο αεράκι είναι σχετικό! Αν ήξερες τι παγωμένος άνεμος φυσάει στα κόκαλά μου! Το τελικό μαχαίρι είναι πρωτόγονο και μυτερό, παιδί μου. Πήγαινέ με ως το παράθυρο».
«Μείνετε εδώ, ποιητή».
«Τι θέλεις να μου κρύψεις; Μήπως όταν ανοίξει το παράθυρο δεν θα βρίσκεται από κάτω η θάλασσα; Μήπως την πήραν κι αυτή και την έβαλαν σε κλουβί;»
Ο Μάριο ένιωσε ότι η φωνή του γινόταν βραχνή και η υγρασία άρχιζε ν’ αναβρύζει από τα μάτια του. Σκούπισε με τρόπο το μάγουλό του, κι ύστερα έβαλε στο στόμα τα δάχτυλά του, σαν μωρό.
«Η θάλασσα είναι εδώ, δον Πάμπλο», είπε.
«Τότε τι σου συμβαίνει;» αναστέναξε ο Νερούδα με μάτια ικετευτικά. «Πήγαινέ με μέχρι το παράθυρο».
Ο Μάριο έχωσε τα δάχτυλά του κάτω από  τα μπράτσα του ποιητή και τον σήκωσε σιγά σιγά μέχρι που στάθηκε όρθιος δίπλα του. Επειδή φοβόταν μήπως λιποθυμήσει, τον έσφιξε με τόση δύναμη, ώστε ένιωσε στο ίδιο του το δέρμα το ρίγος που τράνταζε τον άρρωστο. Σαν ένας μόνος άνθρωπος, προχώρησαν κι οι δυο τρικλίζοντας ως το παράθυρο και παρ’ όλο που ο Μάριο τράβηξε τη βαριά μπλε κουρτίνα, δεν θέλησε να κοιτάξει αυτό που καθρεφτιζόταν στα μάτια του ποιητή. Κατά διαστήματα, το περιστρεφόμενο κόκκινο φως της σειρήνας χτυπούσε με δύναμη τα μάγουλά του.
«Ασθενοφόρο», είπε ο ποιητής γελώντας και ταυτόχρονα συγκρατώντας τα δάκρυά του. «Γιατί όχι και φέρετρο;»
«Θα σας πάνε σ’ ένα νοσοκομείο του Σαντιάγο. Η δόνια Ματίλντε ετοιμάζει τα πράγματά σας».
«Στο Σαντιάγο δεν υπάρχει θάλασσα. Υπάρχουν μόνο ράφτρες και χειρουργοί».
Ο Νερούδα άφησε το κεφάλι του ν’ ακουμπήσει στο τζάμι, θολώνοντάς το με την ανάσα του.
«Μα εσείς καίγεστε, δον Πάμπλο».
Ξαφνικά, ο ποιητής ύψωσε τα μάτια προς το ταβάνι και φάνηκε να παρατηρεί κάτι που ξεκολλούσε από τα δοκάρια μαζί με τα ονόματα των νεκρών του φίλων. Ένα καινούργιο ρίγος πληροφόρησε τον ταχυδρόμο ότι ο πυρετός ανέβαινε. Ήταν έτοιμος να το φωνάξει στη Ματίλντε, αλλά τον σταμάτησε η παρουσία του στρατιώτη, που ερχόταν να παραδώσει ένα χαρτί στον οδηγό του ασθενοφόρου. Ο Νερούδα έβαλε τα δυνατά του για να προχωρήσει ως ένα άλλο παράθυρο, αλλά φάνηκε σαν να τον έπιασε ξαφνικά κρίση από άσθμα. Στηρίζοντάς τον, ο Μάριο κατάλαβε πως η μοναδική δύναμη αυτού του σώματος βρισκόταν τώρα πια στο κεφάλι. Το χαμόγελο και η φωνή του ποιητή ήταν ασθενικά, όταν μίλησε στον Μάριο, χωρίς να τον κοιτάξει.
«Πες μου μια καλή μεταφορά για να πεθάνω ήσυχος, παιδί μου».
«Δεν μου περνάει από το νου καμιά, ποιητή, αλλά ακούστε αυτό που έχω να σας πω».
«Σε ακούω».
«Λοιπόν: σήμερα, ήρθαν περισσότερα από είκοσι τηλεγραφήματα για σας. Ήθελα να σας τα φέρω, αλλά επειδή το σπίτι ήταν περικυκλωμένο, αναγκάστηκα να μην τα πάρω μαζί μου. Συγχωρήστε με γι’ αυτό που έκανα, αλλά δεν είχα άλλη λύση».
«Τι έκανες;»
«Διάβασα όλα τα τηλεγραφήματα και τα έμαθα απέξω, για να μπορώ να σας τα πω».
«Από πού έρχονται;»
«Από πολλά μέρη. Ν’ αρχίσω από αυτό της Σουηδίας;»
«Εμπρός, λέγε».
Ο Μάριο έκανε μια παύση για να καταπιεί το σάλιο του, ενώ ο Νερούδα ελευθερώθηκε για μια στιγμή και αναζήτησε στήριγμα στο χερούλι του παραθύρου. Πάνω στα τζάμια, θολά από αλάτι και σκόνη, φυσούσε δυνατός άνεμος, και τα έκανε να τρίζουν. Ο Μάριο κοίταξε επίμονα ένα λουλούδι που έγερνε από την άκρη ενός πήλινου βάζου, και είπε το πρώτο κείμενο, φροντίζοντας να μην μπερδέψει το περιεχόμενο των διαφόρων τηλεγραφημάτων.
«Οδύνη και αγανάκτηση για τη δολοφονία του Προέδρου Αλιέντε. Η κυβέρνηση και ο λαός προσφέρουν άσυλο στον ποιητή Πάμπλο Νερούδα, Σουηδία».
«Άλλο», είπε ο ποιητής, νιώθοντας πως ανέβαιναν ίσκιοι στα μάτια του και πως, σαν καταρράχτες ή καλπασμοί φαντασμάτων, προσπαθούσαν να σπάσουν τα τζάμια για να ενωθούν με κάποια θολά σώματα, που αναδύονταν από την άμμο.
«Το Μεξικό θέτει στη διάθεση του ποιητή Νερούδα και της οικογένειάς του ένα αεροπλάνο για γρήγορη μετάβαση εκεί», είπε ο Μάριο, σίγουρος πια ότι ο ποιητής δεν τον άκουγε.
Το χέρι του Νερούδα έτρεμε πάνω στο πόμολο του παραθύρου, θέλοντας, φαίνεται, να το ανοίξει. Ταυτόχρονα όμως έδειχνε σαν να ψηλάφιζε, ανάμεσα στα συσπασμένα δάχτυλά του, το ίδιο βαρύ υλικό, που κυλούσε στις φλέβες του γεμίζοντάς του το στόμα με σάλιο. Νόμιζε πως είδε – από τον μεταλλικό κυματισμό, που κατάστρεφε την αντανάκλαση των ελίκων, των ελικοπτέρων σκορπίζοντας ασημένια ψάρια από σπινθηροβόλο κουρνιαχτό – να χτίζεται με νερό ένα σπίτι από βροχή, ένα υγρό άπιαστο ξύλο, που αν και ήταν μόνο ένα κέλυφος, ήταν ταυτόχρονα οικείο. Το σφυροκόπημα του αίματός του (αυτού του μαύρου νερού της κυοφορίας) του αποκάλυπτε τώρα την ύπαρξη ενός μάγματος, στο οποίο ανήκαν τα πάντα, αυτού που όλα τα λόγια αναζητούσαν, καραδοκούσαν, γυρόφερναν, χωρίς να το κατονομάζουν ή το κατονόμαζαν σιωπώντας (το μόνο βέβαιο είναι ότι αναπνέουμε και παύουμε ν’ αναπνέουμε, είχε πει ο νεαρός ποιητής του Νότου αποχαιρετώντας και δείχνοντας με το ίδιο χέρι ένα κάνιστρο γεμάτο μήλα κάτω από το μακάβριο κομοδίνο): το σπίτι του μπροστά στη θάλασσα και το υδάτινο σπίτι, που τώρα μεταρσιωνόταν πίσω από αυτά τα τζάμια, που ήταν επίσης νερό. Τα μάτια του, που ήταν και σπίτι των πραγμάτων, τα χείλια του που ήταν και σπίτι των λόγων, που αφήνονταν να υγραίνονται μακάρια από αυτό το ίδιο νερό. Το νερό που πότισε μια μέρα το φέρετρο του πατέρα του, αφού είχε περάσει από άλλα κρεβάτια κι από άλλους νεκρούς, για να φωτίσει τη ζωή και το θάνατο του ποιητή, σαν ένα μυστικό που αποκαλυπτόταν μόλις τώρα. Και με αυτή τη σύμπτωση, που κάνει την ομορφιά ένα με το τίποτα, κάτω από μια λάβα νεκρών με μάτια κλεισμένα και καρπούς αιμόφυρτους, του έβαζε ένα ποίημα στα χείλια, που αυτός ο ίδιος δεν ήξερε αν το είχε πει. Ωστόσο ο Μάριο το άκουσε, όταν ο ποιητής άνοιξε το παράθυρο, αφήνοντας τον άνεμο ν’ αποκαλύψει το μισόφωτο:
Ξαναγυρνώ στη θάλασσα τυλιγμένος με τον ουρανό,
η σιωπή ανάμεσα σε δυο κύματα
προκαλεί μια επικίνδυνη αιώρηση:
πεθαίνει η ζωή, καταλαγιάζει το αίμα,
ώσπου να διαφανεί η καινούργια κίνηση
και ν’ αντηχήσει η φωνή του απείρου.
Από πίσω του, ο Μάριο τον αγκάλιασε και, σηκώνοντας τα χέρια για να του σκεπάσει τις γεμάτες παραισθήσεις κόρες των ματιών, είπε:
«Μην πεθάνεις, ποιητή».
Το ασθενοφόρο μετέφερε τον Πάμπλο Νερούδα στο Σαντιάγο. Στο δρόμο αναγκάστηκε να παρακάμψει  οδοφράγματα της αστυνομίας και στρατιωτικούς ελέγχους.
Στις 23 Σεπτεμβρίου 1973, ο ποιητής πέθανε στην Κλινική Σάντα Μαρία.
Ενώ ψυχορραγούσε, το σπίτι του στην πρωτεύουσα, σε μια πλαγιά του λόφου Σαν Κριστόμπαλ, λεηλατήθηκε. Τα τζάμια καταστράφηκαν και το νερό από τους ανοιχτούς σωλήνες προκάλεσε πλημμύρα.
Τον ξενύχτησαν ανάμεσα στα ερείπια.
Η ανοιξιάτικη νύχτα ήταν κρύα και αυτοί που έμειναν άγρυπνοι δίπλα στο φέρετρο ήπιαν απανωτά φλιτζάνια καφέ ως το ξημέρωμα. Γύρω στις τρεις το πρωί, έφτασε εκεί και μια μαυροφορεμένη κοπέλα, αφού σύρθηκε στο λόφο, παραβαίνοντας την απαγόρευση της κυκλοφορίας.
Την άλλη ημέρα, ανάτειλε ένας διακριτικός ήλιος.
Από το Σαν Κριστόμπαλ μέχρι το κοιμητήρι, η πομπή μεγάλωνε, ώσπου, περνώντας μπροστά από τα ανθοπωλεία του σταθμού του Μαπότσο, ένα σύνθημα τίμησε το νεκρό ποιητή και ένα άλλο τον Πρόεδρο Αλιέντε. Οι στρατιώτες κύκλωναν την πομπή με προτεταμένες τις λόγχες.
Γύρω από τον τάφο οι παριστάμενοι τραγούδησαν τη Διεθνή. (απόσπασμα)

Αντόνιο Σκάρμετα, Ο Ταχυδρόμος του Νερούδα, Μετάφρ. Λήδα Παλλαντίου, Εκδόσεις Ωκεανίδα, Αθήνα 1996.

Διαβάστε περισσότερα

Να γράφεις, ό,τι καιρό κι αν κάνει, να γράφεις.

Από Γελωτοποιός 

 

Είναι κάποιοι που αναρωτιούνται: “Πώς μπορώ να μιλώ για τέχνη αυτούς τους χαλεπούς καιρούς;”

Όμως η τέχνη δεν είναι κάτι που κάνουν οι άνθρωποι μόνο όταν ο ήλιος λάμπει, όταν οι αγελάδες είναι παχιές και τα πουλιά κελαηδάνε. Δεν περιμένουν να λυθούν όλα τα προβλήματα, να έρθει η πολυπόθητη αέναη ευτυχία για να ξεκινήσουν να γράφουν, να ζωγραφίζουν, να παίζουν μουσική.

Όποιος περιμένει για το τρένο της ευτυχίας, της επιτυχίας, της επαγγελματικής καταξίωσης, της ασφάλειας, της αταξικής κοινωνίας και της ουτοπίας, για να κάνει τέχνη, μάλλον δεν νοιάζεται και τόσο γι’ αυτήν.

Άλλωστε φαίνεται ότι συχνά οι ίδιες οι δυσκολίες, τα πάθη, το μίσος, ο πόλεμος κι εκείνο το περιβόητο γκρέμισμα στο κενό, δημιουργούν τις συνθήκες για να γραφτεί-ζωγραφιστεί-παιχτεί κάτι καινούριο.

~~

Στα χαρακώματα του Μεγάλου Πολέμου (που τελικά δεν ήταν τόσο μεγάλος όσο ο δεύτερος), μέσα στη φρίκη, στις λάσπες, στις οβίδες και στα αέρια μουστάρδας, γράφτηκαν αριστουργήματα της λογοτεχνίας, της μουσικής, της φιλοσοφίας.

Εκεί έγραφε ο ποιητής Απολλιναίρ που γύρισε με τρυπανισμένο κρανίο, εκεί κι ο Βίτγκενσταϊν εμπνεύστηκε το Tractatus. Κι η μικρή Άννα Φρανκ έγραψε το ημερολόγιο της στη σοφίτα, λίγο πριν τη στείλουν στο στρατόπεδο, εκεί όπου κι ο Λεβί δημιούργησε το “Εάν είναι αυτός ο άνθρωπος”.

~~

Κι ας μην περιοριζόμαστε στα αριστουργήματα, αφού στην τέχνη αυτό που έχει σημασία είναι η διαδικασία, το παιχνίδι, κι όχι το αποτέλεσμα.

Άνθρωποι πήγαιναν στον πόλεμο κουβαλώντας και τη φυσαρμόνικα ή την κιθάρα. Όπως κάποια παιδιά-πρόσφυγες, που αναγκάστηκαν ν’ αφήσουν το σπίτι τους, αλλά πήραν μαζί τους το βιολί, για να παίζουν μπρος στον φράχτη της Ειδομένης την “Ωδή στη Χαρά”, τον ύμνο της Ευρωπαϊκής Ένωσης που τους απορρίπτει.

Οι σκλάβοι τραγουδούσαν στις φυτείες της Αμερικής κι όταν γυρνούσαν στα παραπήγματα το βράδυ ξεκινούσαν να χορεύουν, παρά την κούραση και την ανελευθερία, ή μπορεί εξαιτίας αυτών.

~~

Η τέχνη είναι φάρμακο και το χρειάζονται οι άνθρωποι που τυραννιούνται.

Μπορεί η τυραννία να είναι μόνο ο έρωτας, αυτός που ενέπνευσε τα περισσότερα βιβλία, τραγούδια, φιλμ. Μόνο ο έρωτας; Αυτός δεν είναι μέγιστος τύραννος κι ανίκητος στις μάχες;

Μπορεί να είναι η φτώχεια, η αδικία κι η δυστυχία, η ανάγκη να ονειρευτούμε κάτι πιο όμορφο, πιο ωραίο, απ’ αυτό που ζούμε. Σ’ έναν τέλειο κόσμο, όπως ποτέ δεν θα υπάρξει, τι θα έγραφαν οι άνθρωποι; Οι Ελόι, στην κοινωνία που φαντάστηκε ο Ουέλς, ήταν χαμένοι μέσα στην αποχαύνωση της ευτυχίας τους.

Μπορεί να είναι το υπαρξιακό κενό, εκείνη η αίσθηση της ελαφρότητας, που σε κάνει να γυρεύεις νοήματα.

Λόγοι πολλοί υπάρχουν, αφορμές κι αιτίες. Κάποιες φορές μοιάζει αναίτιο, παράλογο, άσκοπο. Αν η ερώτηση είναι γιατί γράφουμε, γιατί κάνουμε τέχνη, η απάντηση μπορεί να είναι: Γιατί είμαστε άνθρωποι, ζώα παράλογα, άλλοτε χαμερπή άλλοτε υψιπετή.

~~

Η τέχνη, κάθε τέχνη, είναι πρώτα απ’ όλα παιχνίδι.

Κανείς δεν θα ρωτήσει ένα παιδί γιατί παίζει. Οι ψυχολόγοι ίσως να ισχυριστούν ότι το κάνει για να μάθει, για να κοινωνικοποιηθεί, για να προετοιμαστεί. Όμως τα παιδιά έχουν άλλη γνώμη. Παίζουν γιατί έτσι χαίρονται.

Οι ενήλικοι ξεχνάμε να παίξουμε. Βουτηγμένοι ως το λαιμό μέσα στα προβλήματα και τις υποχρεώσεις προτιμάμε να αναλώνουμε τον χρόνο μας στους επίπεδους ανθρώπους της τηλεόρασης, αν έχουμε χρόνο.

Και καθώς έχουμε συνδέσει την τέχνη με το αποτέλεσμα της, τραγουδάμε μόνο στο μπάνιο μην τυχόν και δεν ακουστούμε τόσο άρτιοι όσο τα Είδωλα.

Γιατί να γράψεις κάτι όταν υπάρχουν τόσα αριστουργήματα; Πώς θα φτάσεις στο επίπεδο συγγραφέων που ίσως είναι αδύνατο να πλησιάσεις;

Η τέχνη όμως δεν είναι πρωταθλητισμός. Δεν παίζεις για να κερδίσεις, για να σε επευφημήσουν. Παίζεις γιατί αισθάνεσαι ωραία, αισθάνεσαι καλύτερα, όταν το κάνεις.

Ρωτάει ο θάνατος τον ποιητή, λίγο πριν τον πάρει:
– Νομίζεις ότι τα ποιήματα σου θα μείνουν στην αιωνιότητα;
– Δεν ξέρω. Αλλά ξέρω ότι πολλές φορές, τραγουδώντας τα ποιήματα μου, έζησα την αιωνιότητα.

~~

Ο άνθρωπος είναι ένα ζώο που του αρέσει να διηγείται ιστορίες.

Μπορεί η μουσική να είναι η τέχνη η πιο παγκόσμια, η πιο άμεση, η πιο κατακλυσμική, αλλά η συγγραφή είναι η τέχνη η πιο ανθρώπινη.

Υπάρχουν άνθρωποι που ποτέ δεν άκουσαν μουσική κι άλλοι που ποτέ δεν είδαν πίνακα ζωγραφικής, εκ γενετής αποκλεισμένοι απ’ αυτές τις αισθήσεις.

Όμως δεν υπάρχει άνθρωπος που να μην έχει ακούσει-δει-διαβάσει, να μην έχει σκεφτεί μια ιστορία. Είτε παραμύθι είτε μύθο είτε μυθοπλασία είτε φαντασίωση.

Ο πόλεμος κι οι επιστήμες έπλασαν τον σύγχρονο κόσμο, αλλά οι μύθοι συνεχίζουν να ορίζουν τον άνθρωπο.

Η Φυσική του Αριστοτέλη είναι ξεπερασμένη πλέον, αλλά η Αντιγόνη πάντα θα μας συγκινεί. Γιατί μπορεί ν’ αλλάξαμε το περιβάλλον μας, αλλά εμείς παραμείναμε ίδιοι.

Ίδια δειλοί και θαρραλέοι, ίδια ρομαντικοί και κυνικοί, ίδια ηρωικοί και προδοτικοί, ίδια ερωτευμένοι, ίδια παράλογοι.

~~

Είναι κάποιοι που αναρωτιούνται: “Πώς μπορώ να μιλώ για τέχνη αυτούς τους χαλεπούς καιρούς;”

Οι καιροί είναι εφήμεροι, όπως κι εμείς. Κι αν όλοι οι άνθρωποι έκαναν τέχνη, με τον δικό τους τρόπο, τότε ίσως να υπήρχαν λιγότεροι πόλεμοι και δυστυχία, ίσως να μην ήταν τόσο χαλεποί, οι καιροί. Κι ίσως ν’ αγγίζαμε πιο συχνά εκείνη την μικρή αιωνιότητα που περιγράφει ο ποιητής.

– Πώς μπορείς να μιλάς για τέχνη;
– Πώς μπορώ ν’ αντέξω χωρίς αυτήν;

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

Συνεχίζουμε, λοιπόν, να παίζουμε και να γράφουμε, σε χαλεπούς και νεφελώδεις καιρούς.

Το Συνεργείο Δημιουργικής Γραφής 2018, (το δεύτερο τμήμα, αφού το πρώτο συμπληρώθηκε), αρχίζει την Δευτέρα, 8 Οκτωβρίου, 20:00 – 22:00 -με λίγο κρύο, ίσως και βροχή.

Όποιος θέλει μπορεί να συμμετέχει στο παιχνίδι μας. Πού θα φτάσουμε δεν γνωρίζω, αλλά σίγουρα θα περάσουμε καλά στη διαδρομή.

Για πληροφορίες-συμμετοχές στείλτε μήνυμα στο my_sanejoker@yahoo.gr

Σημείωση: Γίνεται στη Θεσσαλονίκη και δεν είναι διαδικτυακό.

Η σελίδα του Γελωτοποιού στο facebook https://www.facebook.com/gelotopoios/

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

… Γράφοντας ιστορίες, ό,τι καιρό κι αν κάνει

Διαβάστε περισσότερα

Η σημασία της συναισθηματικής νοημοσύνης για το παιδί

Η συναισθηματική νοημοσύνη είναι μια έννοια που συνδέεται στενά με την έννοια της ψυχικής υγείας. Και αν οι περισσότεροι γονείς παλιότερα, αλλά ακόμη και τώρα, πίστευαν την ιδέα ότι έχοντας ως κύριο μέλημα την ακαδημαϊκή και νοητική πρόοδο των παιδιών τους, εξασφάλιζαν το λαμπρό μέλλον τους, η σημερινή εικόνα της κοινωνίας, όπως έχει διαμορφωθεί μέσα από τα έντονα κοινωνικά, οικονομικά και πολιτικά προβλήματα και τις σαφείς επιπτώσεις τους στον ψυχισμό των ανθρώπων, αποδεικνύει ότι η διανοητική ευφυΐα (I.Q.) δεν επαρκεί για να βοηθήσει ένα νέο άνθρωπο να “πάει μπροστά” και να είναι πιο αποτελεσματικός στην αντιμετώπιση των περιβαλλοντικών απαιτήσεων.
Πιο σημαντική για την προσωπική και επαγγελματική επιτυχία είναι η συναισθηματική νοημοσύνη (E.Q), η οποία αποτελεί ακρογωνιαίο λίθο για τη δημιουργία παιδιών ικανών να διαχειρίζονται προσωπικές και περιβαλλοντικές δυσκολίες και να προχωρούν στη διαδικασία της μάθησης. Ως συναισθηματική νοημοσύνη ορίζεται η ικανότητα κάποιου να αναγνωρίζει τα συναισθήματά του, να τα κατανοεί και να τα διαχειρίζεται, αλλά και η ικανότητα να αναγνωρίζει τα συναισθήματα των άλλων και να διαχειρίζεται τις διαπροσωπικές του σχέσεις.
Εναρμόνιση νου και καρδιάς
Το να είναι κάποιος-α συναισθηματικά έξυπνος-η, σημαίνει να χρησιμοποιεί το συναίσθημα με λογική, εξυπνάδα. Οι προηγούμενες γενιές μεγάλωσαν με την πεποίθηση ότι τα συναισθήματα δεν είναι καλός σύμβουλος στη ζωή, ενώ η λογική ναι. Οι άνθρωποι που έχουν γαλουχηθεί με την πεποίθηση αυτή, έμαθαν να καταπιέζουν τα συναισθήματά τους, να μην εκφράζουν τις ανάγκες τους και να μην αναγνωρίζουν τα “θέλω” τους και να κάνουν σχέσεις που ενισχύουν την εξάρτηση.
Σήμερα, τα διάφορα θεωρητικά μοντέλα που έχουν αναπτυχθεί σχετικά με τη συναισθηματική νοημοσύνη μας υποδεικνύουν τη μέση οδό: συναίσθημα που χρησιμοποιεί τη λογική με παραγωγικό για το άτομο τρόπο, έτσι ώστε να ενισχύεται το αίσθημα αυταξίας και η ποιότητα της ζωής του. Εν ολίγοις, πρόκειται για μια διαδικασία συντονισμού του συναισθήματος με τη λογική, όπως τόσο επιτυχημένα περιγράφεται στη μεταφορά… “Να κατεβάζεις το νου στην καρδιά”.

Χαρακτηριστικά παιδιών με ανεπτυγμένη νοημοσύνη
Αυτεπίγνωση: Κατανοούν και έχουν επίγνωση των συναισθημάτων και των δικών τους αναγκών, αλλά και των γύρω τους. Μπορούν να ξεχωρίζουν ποιες καταστάσεις τους κάνουν καλό και ποιες όχι.
Ενσυναίσθηση: Κατανοούν τα συναισθήματα των άλλων, εκφράζουν “γνήσιο” το ενδιαφέρον για τους άλλους ανθρώπους, μπορούν να μπουν στη θέση τους. Σέβονται ότι άλλα άτομα μπορεί να έχουν διαφορετικά συναισθήματα για τις καταστάσεις. Αναπτύσσουν υγιή αυτοεκτίμηση, έχουν εμπιστοσύνη στις ικανότητές τους και αναλαμβάνουν πρωτοβουλίες.
Αυτοέλεγχος: Νιώθουν αρνητικά συναίσθημα (π.χ.: θυμώνουν, λυπούνται, φοβούνται) και ταυτόχρονα μαθαίνουν να ρυθμίζουν τα συναισθήματά τους και να παρουσιάζουν ευελιξία προσαρμογής στις διάφορες καταστάσεις.
Συνεργασία: Παιδιά που κατανοούν την αξία της ομαδικότητας και συνεργάζονται για ένα κοινό στόχο. Επίσης, συνάπτουν “γερές” φιλικές σχέσεις.
Αρρωσταίνουν λιγότερο. Αναπτύσσουν πιο ισχυρό ανοσοποιητικό σύστημα.
Πηγή: psychopedia.gr

Διαβάστε περισσότερα

ΕΑΜ: «…έχει πρόγραμμα Λαοκρατία»! – του Νίκου Μπογιόπουλου

• facebook.com/mpogiopoulos
• mpog@imerodromos.gr

   77 χρόνια συμπληρώνονται σήμερα από την ίδρυση του Εθνικού Απελευθερωτικού Μετώπου, του ΕΑΜ.
   Το ΕΑΜ και ο στρατός του, ο δοξασμένος ΕΛΑΣ, έγραψαν ένα «νέο ’21». Πολέμησαν το φασίστα Γερμανο-Ιταλό κατακτητή, χτυπήθηκαν από τον αγγλο-αμερικάνικο ιμπεριαλισμό και τίμησαν μέχρι τέλους τον όρκο για «Λεύτερη Ελλάδα».
   Ψυχή και καρδιά του ΕΑΜ υπήρξε το ΚΚΕ. Ήδη από τις 1 – 3 Ιούλη του 1941, κατά την 6η Ολομέλεια της ΚΕ του ΚΚΕ, προσδιορίστηκε με ως άμεσο επιτακτικό καθήκον για το Κόμμα, το λαό και τις οργανώσεις του η συγκρότηση ενός μετώπου εθνικής απελευθέρωσης.
    «Το Κομμουνιστικό Κόμμα της Ελλάδας – έλεγε η απόφαση της Ολομέλειας – καλεί τον ελληνικό λαό, τα κόμματα και τις οργανώσεις του, σ’ ένα εθνικό μέτωπο της απελευθέρωσης» με στόχους

• το διώξιμο της γερμανοϊταλικής κατοχής από την Ελλάδα,
• την ανατροπή της κυβέρνησης – οργανέτου τους,
• την υποστήριξη κάθε συνεπούς αντιφασιστικής δύναμης με όλα τα μέσα,
• το σχηματισμό προσωρινής κυβέρνησης απ’ όλα τα κόμματα, που θ’ αποκαταστήσει τις δημοκρατικές ελευθερίες του λαού, θα του εξασφαλίσει ψωμί και δουλειά, θα συγκαλέσει Συντακτική Εθνοσυνέλευση και θα υπερασπιστεί την ακεραιότητα και την ανεξαρτησία της Ελλάδας από κάθε ξενική ιμπεριαλιστική δύναμη».

    Πρώτη έκφραση του καλέσματος του ΚΚΕ ήταν στις 16 Ιούλη του ’41 η δημιουργία του Εργατικού ΕΑΜ. Το ΕΕΑΜ έθεσε ως στόχους του να οργανώσει την εργατική τάξη, τόσο για τις καθημερινές διεκδικήσεις και ανάγκες της, όσο και για την απαλλαγή της από τον κατακτητή μέσω της συγκρότησης ενός πανελλαδικού εθνικοαπελευθερωτικού μετώπου.
  Στις αρχές Σεπτέμβρη 1941, συγκλήθηκε η 7η Ολομέλεια της ΚΕ του ΚΚΕ, που αποφάσισε την επιτάχυνση των διαδικασιών συγκρότησης του ΕΑΜ .
«Είναι καιρός – τονιζόταν στην απόφαση της Ολομέλειας – να περάσουμε από τη φιλολογία σε πρακτική δράση, στον τομέα αυτό. Από κάτω ίσαμε πάνω, πρέπει να αποκρυσταλλώσουμε τη συνένωση των εθνικών δυνάμεων, να τους δώσουμε οργανωτική μορφή. Η δουλειά άρχισε και θα προχωρήσει με όσους και όποιους θέλουν να δέχονται να αγωνιστούν για το ξεσκλάβωμα της χώρας».
   Στη βάση αυτής της απόφασης, εντός του ίδιου μήνα, το ΕΑΜ γίνεται πραγματικότητα στις 27 Σεπτέμβρη 1941
   Στις επαφές που έγιναν ανάμεσα στους εκπροσώπους του ΚΚΕ και τους εκπροσώπους των άλλων κομμάτων, το Μάη και τον Ιούνη του 1941, τα παλιά αστικά κόμματα χαρακτήρισαν «τυχοδιωκτισμό» τα σχέδια για οργάνωση αντίστασης εναντίον των κατακτητών και απέρριψαν τις προτάσεις για συνεργασία.
    Μόνο μερικά κόμματα και ομάδες συμφώνησαν να πραγματοποιηθεί η ενότητα για την οργάνωση του εθνικοαπελευθερωτικού αγώνα. Αυτά ήταν: Το Αγροτικό Κόμμα, το νεοσύστατο κόμμα «Ένωση Λαϊκής Δημοκρατίας» και το Σοσιαλιστικό Κόμμα Ελλάδας Οι εκπρόσωποι αυτών των κομμάτων προχώρησαν στις 27 Σεπτέμβρη του 1941 στην ίδρυση του Εθνικού Απελευθερωτικού Μετώπου (ΕΑΜ).
   Οι σκοποί του ΕΑΜ όπως διατυπώθηκαν στο ιδρυτικό του ήταν οι εξής:

α) Η απελευθέρωση του Εθνους μας από τον σημερινόν ξένον ζυγόν και η απόκτησις της πλήρους ανεξαρτησίας της χώρας μας.

β) Ο σχηματισμός προσωρινής κυβερνήσεως, σκοπός της οποίας θα είναι η προκήρυξις εκλογών διά Συντακτικήν Εθνοσυνέλευσιν, με βάσιν την αναλογικήν, ίνα ο λαός αποφανθή κυριαρχικώς επί του τρόπου της διακυβερνήσεώς του.

γ) Η κατοχύρωσις του κυριαρχικού τούτου δικαιώματος του ελληνικού λαού, όπως αποφανθεί περί του τρόπου της διακυβερνήσεώς του, παρά πάσαν αντιδραστικήν απόπειραν, ήτις θα τείνει να επιβάλλει εις τον λαόν λύσεις αντιθέτους προς τας επιθυμίας του και η εκμηδένισης, δι’ όλων των μέσων του ΕΑΜ και των οργάνων που το αποτελούν, πάσης τοιαύτης απόπειρας.

   Η ίδρυση και η δράση του ΕΑΜ και του ηρωικού στρατού του, του  ΕΛΑΣ, στάθηκαν από τα μεγαλύτερα επιτεύγματα στην ιστορία της νεότερης Ελλάδας.
   Για πρώτη φορά στην Ελλάδα ενώθηκαν και πάλεψαν πλάι – πλάι, κάτω από τις δοξασμένες σημαίες μιας ενιαίας πατριωτικής απελευθερωτικής οργάνωσης, τόσο τεράστια πλήθη, που μετριούνταν σε εκατοντάδες χιλιάδες και εκατομμύρια αγωνιστές και αγωνίστριες.

   Ένα χρόνο αργότερα από την ίδρυση του ΕΑΜ κυκλοφορεί η μνημειώδης μπροσούρα του Δημήτρη Γληνού «Τι είναι και τι θέλει το ΕΑΜ» που αποτέλεσε το «Ευαγγέλιο» του εθνικοαπελευθερωτικού αγώνα.
 Ορισμένα αποσπάσματα:   
   – «Ο σημερινός αγώνας του λαού μας στο περιεχόμενό του δεν μπορεί να είναι τίποτ’ άλλο παρά απελευθερωτικός. Πρόκειται να κατακτήσουμε τη λευτεριά μας, να διώξουμε τους ξένους επιδρομείς από τη χώρα μας, να υπερασπίσουμε τα δικαιώματά μας στη ζωή και τον πολιτισμό. Πρόκειται ν’ ανοίξουμε το δρόμο για μιαν ελεύτερη, πολιτισμένη κι ευτυχισμένη Ελλάδα. Αυτός είναι ο πρώτος, ο υπέρτατος, ο μόνος σκοπός που μας προβάλλεται σήμερα επιτακτικά όσο ποτέ».
   – «Στη μορφή του, ο σημερινός αγώνας δεν μπορεί παρά να είναι παλλαϊκός, ν’ αγκαλιάσει όλα τα στρώματα του λαού, και τον εργάτη και τον αστό και τον αγρότη και τον διανοούμενο. Και μ’ αυτή την έννοια της παλλαϊκότητας, ο αγώνας αυτός χαρακτηρίζεται σαν αγώνας εθνικός. Ο σημερινός, λοιπόν, αγώνας που βγαίνει από τα πράγματα και την ψυχική διάθεση όλου του λαού, είναι αγώνας εθνικοαπελευθερωτικός, και μόνο αν έτσι κατανοηθεί και οργανωθεί μπορεί να φέρει το ποθητό αποτέλεσμα…».
   – «Ποια κόμματα και ποιοι πολιτικοί αρχηγοί μπορεί να μην είναι σύμφωνοι για την ανάγκη και τους σκοπούς του εθνικού απελευθερωτικού αγώνα; Οι προδότες και οι φασίστες μόνο. Υπάρχουν άλλοι που πιστεύουν πως ο λαός πρέπει να δεχτεί μοιρολατρικά τη σκλαβιά ή να περιμένει να τον σώσουν άλλοι από τη σκλαβιά; Ας το δηλώσουν. Μα, κι αν δεν το δηλώσουν το ίδιο συμπέρασμα θα βγει από τη στάση τους απέναντι στον αγώνα και απέναντι στο Εθνικό Απελευθερωτικό Μέτωπο…».
   – «Τι πρέπει να κάνεις; Να τι πρέπει να κάνεις. Πρώτα πρώτα, δεν πρέπει ποτέ, για κανένα λόγο, για καμιά περίπτωση να μείνεις μόνος, ξεκομμένος από το σύνολο, άτομο ξεμοναχιασμένο. Ενώσου με τους άλλους. Ενώσου με τους συναδέλφους σου, τους συντρόφους σου, τους συντεχνίτας σου. Έμπα στην οργάνωσή σου, στο σωματείο σου, στο συνεταιρισμό σου, στην ένωσή σου, στο επαγγελματικό σωματείο και γίνε μέλος ενεργητικό. Παίρνε μέρος σ’ όλους τους αγώνες, στις συζητήσεις για τα καθημερινά ζητήματα, προστάτευε τα δικαιώματά σου στη ζωή, για να εξασφαλιστεί η ζωή σου, η συντήρηση η δική σου και των δικών σου».
   Ολόκληρο το κείμενο του Δημήτρη Γληνού «Τι είναι και τι θέλει το ΕΑΜ» μπορείτε να το διαβάσετε ΕΔΩ
   Ενας μεγάλος άνθρωπος και δάσκαλος για τη νέα γενιά δημοσιογράφων, ο αείμνηστος Νίκος Καραντηνός, ο «Διονύσης» της Εθνικής Αντίστασης, έγραψε για τη επέτειο ίδρυσης του ΕΑΜ, υπό τον τίτλο «Κορυφαίο γεγονός σαν το ’21»  (Ριζοσπάστης, 28/9/2005):  
  «…ΤΟ ΕΑΜ  δεν μπήκε στη νεότερη Ιστορία μας σαν ένα απλό γεγονός, μια ηρωική παρένθεση. Ηρθε σαν κοσμογονική μεγάλη, ηφαιστειακή ώρα, που όργωσε κατάβαθα την Ελλάδα. Εσπειρε σπόρο λευτεριάς. Κι έπλασε νέους καινούριους κόσμους. ΤοΕΑΜ αντάμωσε τον κάθε αγωνιστή, τον κάθε πατριώτη σε κρίσιμες ώρες. Στάθηκε γι’ αυτόν μέσα στη χιτλεροφασιστική Κατοχή, το στήριγμα, η απαντοχή κι η ελπίδα.
   ΦΩΤΕΙΝΟ, λαμπερό το εγερτήριο σάλπισμα του ΕΑΜ που καλούσε κάθε πατριώτη να ενταχθεί στις γραμμές του και σκόπιμα παρελκυστική η τακτική των παλαιών κομμάτων στις προτάσεις, που τους έγιναν για να συμπράξουν. Μπροστά σ’ αυτή την κατάσταση, η λύση που απόμενε ήταν μία. Να περάσουν αποφασιστικά στο προσκήνιο οι καθ’ αυτού λαϊκές δυνάμεις. Ετσι η υπόθεση του έθνους και του απελευθερωτικού αγώνα πέρασε στα χέρια του ίδιου του λαού.
   ΜΠΟΡΕΙ να πέρασαν 64 χρόνια από τότε και μένει στη μνήμη του λαού μας, του μεγάλου, του σοφού δάσκαλου, του αταλάντευτου κομμουνιστή ηγέτη, του Δημήτρη Γληνού, το κάλεσμα σ’ εκείνο το μοναδικό βιβλιαράκι «Τι είναι και τι θέλει το ΕΑΜ », που στάθηκε βασικό για τους στόχους του Αγώνα. Θα έλεγε κανείς πως το βιβλιαράκι αυτό ήταν ένας παιάνας, που το κράτησαν χιλιάδες και χιλιάδες αγωνιστές. Ηταν το αλφαβητάρι του Αγώνα μας.   
   ΔΥΝΑΤΟΣ, δωρικός ο λόγος του Γληνού, δίνει πρόσταγμα, κάλεσμα που λέει: «ΟΧΙ. Δεν υπάρχει συμβιβασμός και μοιρολατρική αποδοχή της σκλαβιάς. Ενας και μόνος δρόμος ανοίγεται μπροστά μας. Ο δρόμος της ενεργητικής Αντίστασης, ο δρόμος του εθνικοαπελευθερωτικού Αγώνα. Παλλαϊκός αγώνας για την οριστική κατάχτηση της λευτεριάς. Αυτή είναι η ηρωική διάθεση του ελληνικού λαού, που θέλει να ζήσει. Που θα παλέψει όλος μαζί ενωμένος, που θα παλέψει και θα νικήσει…».
   ΔΕΝ ξεχνιέται και ποτέ δε θα ξεχαστεί η αποτρόπαια και φρικαλέα πράξη που διέπραξε η κυβέρνηση Τσουδερού που μαζί με τους Μανιαδάκηδες κι όλους τους πράκτορες, παράδωσαν – σε κανονική παράδοση με τα κλειδιά της φυλακής και τους καταλόγους – τους κομμουνιστές, που είχαν στην Ακροναυπλία, στην Ανάφη και σε άλλα στρατόπεδα. Τους παράδωσαν στους χιτλερικούς δήμιους. Που τους εκτέλεσαν στο Σκοπευτήριο της Καισαριανής.
  ΤΙΜΩΝΤΑΣ τα 64 χρόνια από την ίδρυση του ΕΑΜ δεν μπορούμε να μη θυμηθούμε την πλατιά και μοναδική στην ιστορία μας λαϊκή ενότητα, που εξασφάλισε αυτό το ένδοξο μέτωπο στον αγώνα της λευτεριάς και της δημοκρατίας. Δεν έχουμε το δικαίωμα να ξεχνάμε τους περίλαμπρους αγώνες στις πόλεις και στην ύπαιθρο για τη ζωή του λαού και της νεολαίας.  
   ΤΟ ΕΑΜ, λέει το γνωστό εκείνο τραγούδι της Κατοχής, μας «έσωσε από την πείνα». Ο αγώνας για την επιβίωση του λαού στάθηκε ένας από τους πρώτους στόχους που με αποφασιστικότητα επιδίωξε το ΕΑΜ και που με μεγάλη επιτυχία τον πέτυχε. Ο ασταμάτητος καθημερινός αγώνας για την εξασφάλιση των αναγκαίων τροφίμων έκανε δυνατή τη λειτουργία των συσσιτίων φυσικά με πολλούς κινδύνους από τους Γερμανούς.
   ΗΤΑΝ μια μεγάλη μάχη ζωής, που έδωσαν τότε οι Οργανώσεις του ΕΑΜ κι έσωσαν χιλιάδες κόσμο ιδιαίτερα στην Αθήνα και στις άλλες πόλεις της χώρας. Ηταν αληθινή μάχη που έδωσαν αντάμα κομμουνιστές, ΕΑΜίτες και ΕΠΟΝίτες για να αποσπάσουν από τους ξένους καταχτητές και τους μαυραγορίτες μια κουταλιά μπλουγούρι.
   ΠΩΣ να μη θυμηθείς τους άθλιους εκείνους δήθεν συμβουλάτορες, που από τους πρώτους κιόλας μήνες, που ξεκινήσαμε τον αγώνα μέσα στα Ανώτατα Ιδρύματα με την ΟΚΝΕ κι έπειτα με το ΕΑΜ Νέων και την ΕΠΟΝ, μας καλούσαν για να μας συμβουλεύσουν τάχατες «πατρικά»: Να παρατήσουμε τα γραψίματα στους τοίχους με συνθήματα και τα τρεξίματα με τις επιτροπές. Χάνετε άδικα το χρόνο των σπουδών σας, τα πτυχία σας. Μήπως νομίζετε, έλεγαν, πως εσείς με τα συνθήματα θα διώξετε τους Γερμανούς, πού ‘χουν στα χέρια τους όλη την Ευρώπη; Αφήστε τις διαδηλώσεις, τις απεργίες κι όλα τα άλλα και κοιτάχτε με φρονιμάδα τις σπουδές σας. Και πολύ συχνά έταζαν υποσχέσεις για μελλοντικά «βουλευτιλίκια» όταν θα λευτερωνόταν η χώρα. Τα νιάτα της Αντίστασης δεν άκουσαν τους συμβουλάτορες. Δε δέχτηκαν τη φρονιμάδα. Μπήκαν ολόψυχα στο μεγάλο αγώνα. Πάλεψαν ηρωικά κι έδωσαν χιλιάδες ζωές για τη λευτεριά της Ελλάδας…
   «Τα πτυχία κι οι σπουδές μας μπορούν να περιμένουν… Αλλά η ζωή στους δρόμους καθημερινά τουφεκίζεται, εκεί είναι η θέση μας. Δεν είμαστε φρόνιμοι»… Αυτή ήταν η απάντησή τους.
    ΚΟΡΥΦΑΙΟ γεγονός μένει πάντα το ΕΑΜ . Και στέκεται επάξια δίπλα στο Εικοσιένα. Δεν είναι μόνο ένας τίτλος τιμής για τους κομμουνιστές και το ΚΚΕ, που πρωτομάχησαν και τους άλλους αντιφασίστες που αγωνίστηκαν στις γραμμές του. Το ΕΑΜ είναι μια αστείρευτη πηγή πείρας διδαγμάτων και αγωνιστικού φρονηματισμού. Η ασυμβίβαστη πάλη του για την εθνική ανεξαρτησία ενάντια στο χιτλερισμό και τους ελληνόφωνους συνεργάτες του, η πλατιά λαϊκή ενότητα είναι μερικά από τα βασικά διδάγματα του ΕΑΜ.
    ΤΟ ΕΑΜ με τους πολύμορφους αγώνες του κέρδισε άξια τη θέση του στο μεγάλο αντιστασιακό κίνημα των λαών της Ευρώπης, συσπειρώνοντας και ενεργοποιώντας τη συντριπτική πλειοψηφία του λαού σ’ ένα μεγάλο παλλαϊκό ξεσηκωμό. Σ’ ένα τεράστιο και μοναδικό αναγεννητικό έργο (…).
    Το ΕΑΜ μάς δείχνει το δρόμο».

   Κάποιοι σαν «αντίλογο» θα έλεγαν, ενδεχομένως, ότι από τη στιγμή που ο λαός δεν κατέκτησε τότε την εξουσία, επειδή δεν κατέστη κατορθωτή η διπλή απελευθέρωση τόσο από την ξενική ιμπεριαλιστική κατοχή όσο και από την εγχώρια αστική πολιτική εξουσία, ότι όλα αυτά ήταν «μάταια»…
    Πως κατορθώματα όπως η αθάνατη εποποιία της Αντίστασης, το γεγονός ότι χάρη στη δράση του ΕΑΜ δεν στάλθηκε ούτε ένας Έλληνας εργάτης για να δουλέψει στα γερμανικά εργοστάσια, ότι η σωτηρία του λαού από την πείνα, η δημιουργία φύτρων της λαϊκής εξουσίας στην Ελλάδα, ότι όλα αυτά ήταν «μάταια»…
    Κάποιοι άλλοι θα συνεχίσουν να επιδίδονται στο ατόπημα του τεμαχισμού του ΕΑΜ. Ένα ατόπημα που ειδικά στις σημερινές συνθήκες συνιστά πολιτικό και ιστορικό αναθεωρητισμό της έσχατης μορφής  Πρόκειται για όσους αναφέρονται συχνά στο πρόγραμμα του ΕΑΜ που μιλούσε για «καθημερινή πάλη για να μην τσακιστεί ο λαός κάτω από την πείνα, την αρρώστια και τις υλικές στερήσεις», αλλά που μονίμως «ξεχνούν» εκείνη την στροφή από τον ΥΜΝΟ του ΕΑΜ: «…έχει πρόγραμμα Λαοκρατία…».
   Ας τους αφήσουμε στην πλάνη τους. Για να δανειστούμε τα λόγια του Δ.Μαριόλη («Η αδύνατη ταξική ανακωχή», εκδόσεις ΚΨΜ) 
«το ΕΑΜ ήταν η πολιτική πρωτοβουλία που απελευθέρωσε μια απίστευτη κοινωνική δυναμική, μετουσίωσε τη δυσαρέσκεια και τη λαϊκή θέληση για αντίσταση σε καθημερινή πολιτική πάλη, ενεργοποίησε υπόγεια ρεύματα που βρίσκονταν σε λανθάνουσα μορφή, ενοποίησε την πλειοψηφία της ελληνικής κοινωνίας σε ριζοσπαστική κατεύθυνση και δημιούργησε τις βάσεις που πάνω τους άνθησε το μαζικότατο κίνημα αντίστασης, η λαϊκή αυτενέργεια, οι λαϊκοί θεσμοί της αντίστασης, η πνευματική και πολιτιστική αναγέννηση».
   Κόντρα λοιπόν σε αυτού του τύπου τις ερμηνείες, το ΕΑΜ και ο ΕΛΑΣ θα αποτελούν πάντα τους φωτεινούς σηματοδότες της δυνατότητας του λαού, μέσα από το κτίσιμο του δικού του μετώπου, να επιτύχει την συνολική του απελευθέρωση.

Διαβάστε περισσότερα

Στη «μέγκενη» του ΔΝΤ η Αργεντινή με 57 δισ. δολάρια

Η κυβέρνηση της χώρας καλείται, τώρα να προβεί σε σκληρές μεταρρυθμίσεις.

Αναβιώνουν οι άσχημες μνήμες της δεκαετίας του 1990 στην Αργεντινή, καθώς το Μπουένος Άιρες ανακοίνωσε πως έφθασε σε συμφωνία με το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο για δάνειο ύψους 57 δισ. δολαρίων.
Η κυβέρνηση της χώρας καλείται, τώρα να προβεί σε σκληρές μεταρρυθμίσεις.
Η κυβέρνηση Μάκρι είχε εξασφαλίσει ένα δάνειο ύψους 50 δισ. δολαρίων στο πλαίσιο της συμφωνίας με το ΔΝΤ τον Ιούνιο, μετά τις αρνητικές οικονομικές εξελίξεις για τη χώρα, όμως η Κριστίν Λαγκάρντ ανακοίνωσε ότι η συμφωνία «έκλεισε» στα 57,1 δισ. δολάρια.
Σύμφωνα με τη διευθύντρια του Ταμείου η κεντρική τράπεζα της Αργεντινής συμφώνησε να παρεμβαίνει στη νομισματική αγορά μόνο σε περιπτώσεις έκτακτων αναγκών.
Η νέα συμφωνία προβλέπει εκταμίευση μεγαλύτερων δόσεων οι οποίες θα αγγίξουν τα 13,4 δισ. από τα 6 δισ. που προέβλεπε η προηγούμενη συμφωνία. Φέτος θα εκταμιευθούν 22,8 δισ. συνολικά έναντι των 11,4 δισ. που είχαν εγκριθεί.
Η μεγάλη χώρα της Λατινικής Αμερικής έχει χτυπηθεί σκληρά από την ξηρασία που επηρέασε την παραγωγή σόγιας (είναι η τρίτη μεγαλύτερη παραγωγός χώρα στον κόσμο), ενώ από τις αρχές του 2018 η άνοδος της τιμής του πετρελαίου και των επιτοκίων στις ΗΠΑ οδήγησε τους επενδυτές να αποσύρουν κεφάλαια από την Αργεντινή. Αυτό προκάλεσε πανικό στους Αργεντίνους, ξυπνώντας μνήμες της κατάρρευσης του 2001, οι οποίοι άρχισαν να αλλάζουν τα πέσο με δολάρια κάτι που προκάλεσε κατάρρευση του εθνικού νομίσματος.
Ήδη ο συντηρητικός Μαουρίτσιο Μάκρι έχει ανακοινώσει σκληρά μέτρα λιτότητας, όπως κατάργηση υπουργείων (με αντίστοιχο ψαλίδισμα δημοσίων υπαλλήλων και κοινωνικών δαπανών), αλλά και αύξηση της φορολογίας στις εξαγωγές.
Μετά τη σύναψη της συμφωνίας με το ΔΝΤ, πάντως, θεωρείται βέβαιο ότι η λιτότητα όχι μόνο θα συνεχιστεί, αλλά θα ενταθεί.
Η πλειοψηφία των πολιτών της Αργεντινής κατηγορεί τις αποτυχημένες πρακτικές των παλαιών κυβερνήσεων και του ΔΝΤ, τη δεκαετία του 1990, που έφεραν την χρεοκοπία της χώρας το 2001 και είχαν ως αποτέλεσμα τεράστια άνοδο της ανεργίας και της φτώχειας.
Το Ταμείο, κατά τη συνήθη πρακτική του, παραδέχθηκε εκ των υστέρων ότι έκανε λάθη που συνέβαλαν στην οικονομική κατάρρευση.
Πηγή

Διαβάστε περισσότερα

Αμετανόητοι πολέμιοι της «αμνησίας»…

 Σχολιάζει ο Νίκος Κλειτσίκας

«H Τυνησία δεν έχει πετρέλαιο;

Λάθος, το πετρέλαιο της Λιβύης είναι κληρονομιά του Τυνήσιου,

του Μαροκινού, του Σουδανού, του Υεμενίτη κι όλων των… Αράβων«

Μουαμάρ Καντάφι

Σαν σήμερα… 25 Σεπτέμβρη 1977…
Ο Καντάφι ανακοινώνει την εθνικοποίηση των δύο αμερικάνικων εταιριών πετρελαίου, που πίνουν το αίμα του λαού της Λιβύης…
Λίγο πριν απελευθέρωσε τη Λιβύη από τις βάσεις Αμερικανών και Άγγλων…
Η εκδίκηση θα έρθει μετά από 33 χρόνια με τη δολοφονία του, την κατοχή ολόκληρης της Λιβύης, την αρπαγή του πετρελαίου και φυσικού αερίου της χώρας…
Οι πολίτες της Λιβύης πως ζούσαν με τον «αιμοσταγή δικτάτορα Καντάφι»;

1 – Η Λιβύη ήταν τελευταία στη λίστα των χωρών όλου του κόσμου, με χρέος. Το «χρέος» ήταν στο 3,3% του ΑΕΠ. Η Γαλλία, που πρωτοστάτησε στη δολοφονία του Καντάφι, με «χρέος» στο 84,5% του ΑΕΠ (14 Αφρικανικές χώρες υποχρεώνονται από τη «δημοκρατική» Γαλλία να καταβάλουν Φόρο Αποικίας…)! Στο 88,9% οι ΗΠΑ και στο 225,8% η Ιαπωνία!
2 – Το ηλεκτρικό ρεύμα ήταν δωρεάν παροχή προς όλους!
3 – Δίκτυο θερμαινόμενου νερού δωρεάν προς… όλους!
4 – Η βενζίνη κόστιζε 0,08 ευρώ το λίτρο!
5 – Οι τράπεζες της Λιβύης έδιναν δάνεια με 0% επιτόκιο!
6 – Οι πολίτες δεν πλήρωναν φόρους και ο ΦΠΑ ήταν άγνωστος στη Λιβύη!
7 – Κάθε Λιβυκή οικογένεια απολάμβανε -με την παρουσίαση του Οικογενειακού Βιβλιαρίου- επιδόματος 300 ευρώ το μήνα!

8 – Κάθε Λίβυος πολίτης, άνδρας ή γυναίκα, απολάμβανε μετά το 18ο έτος της ηλικία του 700 ευρώ μηνιαίως!

9 – Σε οποιονδήποτε φοιτητή ήθελε να σπουδάσει στο εξωτερικό, η «δικτατορική» κυβέρνηση του παρείχε ΔΩΡΕΑΝ Υποτροφία, που ήταν το ποσό των 1627,11 ευρώ το μήνα, μέχρι την ολοκλήρωση των σπουδών του! 

10 – ΔΗΜΟΣΙΑ και ΔΩΡΕΑΝ ιατροφαρμακευτική περίθαλψη σε ΟΛΟΥΣ τους πολίτες, σε νοσοκομειακές μονάδες που ζήλευαν οι πιο αναπτυγμένες χώρες της δύσης.

11 – Η έξοδος από τη χώρα ήταν μια φυσιολογική διαδικασία και ποτέ δεν υπήρξε Λίβυος στα πλωτά φέρετρα που οι δουλέμποροι ψυχών διακινούν στη Μεσόγειο με σκλάβους για λογαριασμό του υπερεθνικού κεφαλαίου!

Λιβύη 2018… με το φρέσκο κρέας σκλάβων για «μετανάστευση» και φθηνά εργατικά χέρια στην «πολιτισμένη» δύση, εκτός από τι διακίνηση κι εμπόριο ναρκωτικών, έχουμε και μια επιπρόσθετη κερδοφορία για το κεφάλαιο: μικρά ανήλικα κορίτσια στην πορνεία, ώστε να ικανοποιούν στα μπουρδέλα της Ευρώπης τις ορέξεις των αξιωματούχων του 4ου Ράιχ…

Τώρα κατάλαβες Γιατί δεν γνωρίζουμε τον Kemi Seba;

Αφού δολοφόνησαν τον Καντάφι, εγκατέστησαν τους τζιχαντιστές στη Λιβύη -και μάλιστα τους έστειλαν να «εκδημοκρατίσουν» τη Συρία…
Η μεγαλύτερη επιχείρηση των ιμπεριαλιστών στον 21ο αιώνα, η «αραβική άνοιξη«,δεν θα μπορούσε ποτέ να γίνει πράξη αν δεν είχε εξαγοραστεί η «ευρωπαϊκή αριστερά».
Το αφήγημα της προσήλωσης στα «ατομικά δικαιώματα», ως «αριστερό» άλλοθι κι η κατακρεούργηση των κοινωνικών κι εργατικών δικαιωμάτων ήταν και το οριστικό τέλος, η πλήρης αποκάλυψη της ιμπεριαλιστικής «ευρωπαϊκής αριστεράς». Το νέο αφήγημα του «αντιφασισμού» δεν μπορεί να καλύψει και να συγκαλύψει την πλήρη ενσωμάτωση αυτής της κοσμοπολίτικης «αριστεράς» του υπερεθνικού κεφαλαίου: Νέος φασισμός… μόνον υπό τον όρο να ονομάζεται αντιφασισμός!
Ο φερετζές της «δικαιωματικής αριστεράς« –των κινημάτων «ανοιχτά σύνορα»-Σόρος, των επαγγελματιών «αντιρατσιστών», των «κoινωνικών καταλήψεων» τύπου City Plaza, της συστράτευσης με τους ιμπεριαλιστές για την κατάπνιξη των εθνικοαπελευθερωτικών κινημάτων-, με τη δολοφονία του Καντάφι.
Για την ιμπεριαλιστική επίθεση εναντίον της Λιβύης πρωταρχικό ρόλο διαδραμάτισε η «δικαιωματική αριστερά«.
Στην Ελλάδα –εκτός από την παραδοσιακή δεξιά και τη «σοσιαλδημοκρατία» του «μεταρρυθμισμένου κι εκσυγχρονισμένου» πρώην ΠΑΣΟΚ-, πρωταγωνιστεί η αυτό-αποκαλούμενη «ριζοσπαστική αριστερά»:

24 Φλεβάρη 2011:
«Το λουτρό αίματος συνεχίζεται στη Λιβύη απο το δικτατορικό καθεστώς Καντάφι, το ΝΑΤΟ και οι ιμπεριαλιστικές δυνάμεις καραδοκούν…
Δήλωση Κώστα Ήσυχου, μέλους της Π.Γ. του ΣΥΝ, υπεύθυνου για την εξωτ. πολιτική και άμυνα
Καταδικάζουμε με τον πιο κατηγορηματικό τρόπο την άγρια δολοφονία του λαού της Λιβύης.  Χιλιάδες οι νεκροί, οι αγνοούμενοι και οι τραυματίες, από την βάρβαρη καταστολή του δικτατορικού καθεστώτος στην Λιβύη…«, με τη κατάλληλη επένδυση από γαρνιτούρα «αντιιμπεριαλιστικών» κορωνών για να υπάρχει η δήθεν διαφοροποίηση των ισαποστάκηδων.

Ένας απόλυτος συντονισμός με το Στέιτ Ντιπάρτμεντ, όπως ακριβώς λίγο αργότερα (Αύγουστος 2011) με την υποστήριξη των δολοφόνων Νατοϊκών μισθοφόρων στη Συρία, ώστε να ανατραπεί ο «αιμοσταγής δικτάτορας Άσαντ«, που άλλωστε μαζί με τον Καντάφι είναι οι πρώτοι στόχοι των ιμπεριαλιστών.
Το απόλυτο άλλοθι; Κοινή με τους ιμπεριαλιστές η αντιμετώπιση των «δικτατόρων» Καντάφι και Άσαντ, αλλά καλό είναι ο πόλεμος να γίνει από τον ΟΗΕ, τη «δημοκρατική» Ευρώπη. Και πριν καν η «δημοκρατική» Ευρώπη επιβάλει φονικό εμπάργκο, το απαιτεί πρώτη η «αριστερά»: «ΤΩΡΑ η διεθνής κοινότητα, με επικεφαλής τον ΟΗΕ και την ΕΕ, οφείλει να απομονώσει το αιμοσταγές καθεστώς, στηρίζοντας παράλληλα, πολιτικά και οικονομικά της δυνάμεις της αντιπολίτευσης…«!
«Θοῦ, Κύριε, φυλακὴν τῷ στόµατί µου καὶ θύραν περιοχῆς περὶ τὰ χείλη µου…»! Αν αυτή η «αριστερά» δεν είναι όπλο του υπερεθνικού κεφαλαίου, τότε ποια είναι τα όπλα του ιμπεριαλισμού;
Προσφάτως, δυστυχώς κι η καθεστηκυία «αριστερά» ενσωματώθηκε και συνέπραξε με το διευθυντήριο: ΚΚΕ-Συριζα «ήλθαν εἰς ἀῤῥαβῶνα κοινωνίαν» με κουμπάρους τα… «ανοικτά σύνορα»;
Το απαραίτητο άλλοθι, η αναγκαία γαρνιτούρα, ο φερετζές που θα φορεθεί πάρα πολύ ενόψει ευρωεκλογών: η άνοδος της «ακροδεξιάς«, ο Ορμπάν, η «ρατσιστική, εθνικιστική, ξενόφοβη, ομόφοβη, ακροδεξιά…» νέα ιταλική κυβέρνηση, όπως επισημαίνει εύστοχα κι αποδομεί η Γεωργία Γκαρδαλίνου: «Οφειλόμενη» απάντηση στην «iskra»… κύριο Μακρίδη»
Παντού στην «μεγάλη ευρωπαϊκή δημοκρατική οικογένεια» του 4ου Ράιχ, η ίδια ταυτόσημη στάση της «δικαιωματικής ριζοσπαστικής αριστεράς«, πάντα στην κατεύθυνση της πολιτικής του Στέιτ Ντιπάρτμεντ. Μάλιστα στην «ευρωπαϊκή αριστερά» δεν έχουν καν τις αναστολές της εγχώριας «αριστεράς», ώστε να παίρνουν ίσες αποστάσεις με τους ιμπεριαλιστές.

Χαρακτηριστικό παράδειγμα ο ηγέτης της «Ανυπότακτης Γαλλίας» Ζαν Λυκ Μελανσόν (Κι όμως… ο Jean-Luc Melenchon είναι ένας Τσίπρας!).
Τι θα μπορούσε να πει ο «αριστερός»  Μελανσόν για τη Λιβύη, για τις 14 Αφρικανικές χώρες που υποχρεώνονται από τη «δημοκρατική» Γαλλία να καταβάλουν Φόρο Αποικίας…, όταν πρέπει να διαβεβαιώνει τη γαλλική πολεμική βιομηχανία με τα υπερκέρδη από τις πωλήσεις όπλων στη Μέση Ανατολή και την Τουρκία, πως αυτός θα συνεχίσει να διεκδικεί “πίτα” των γεωστρατηγικών αλλαγών στη Μέση Ανατολή, “δικαιωματικά” για τους “σοσιαλιστές” και τη γαλλική δεξιά, μιας και ήταν κυρίαρχη αποικιοκρατική δύναμη στη Συρία;

Στη γειτονική Ιταλία ο Pier Luigi Bersani, o προερχόμενος από την πιο επαναστατική κομμουνιστική οργάνωση της Ιταλίας (Autonomia Operaia) της στρατευμένης κι ένοπλης αντιφασιστικής δράσης της δεκαετίας του ’70, μετέπειτα ο ηγέτης της κυβερνητικής «αριστεράς» –σήμερα διαχώρισε τη θέση του από τον Renzi και φτιάχνει σε «αριστερές¨βάσεις νέο κόμμα-, αντιγράφει στην κυριολεξία τον κύριο Ήσυχο και δεν μασάει τα λόγια του –ή μήπως υπάρχει μια οδηγία Στέιτ Ντιπάρτμεντ;– στις 20 Μάρτη 2011:
«Η επέμβαση στη Λιβύη είναι αναγκαία και νόμιμη. Είναι αναγκαία για να εμποδιστεί η σφαγή αθώων πολιτών που εξεγέρθηκαν εναντίον του Καντάφι, του οποίου η προπαγάνδα αποκαλεί έντομα και ποντίκια. Είναι νόμιμη γιατί είναι σύμφωνη με ψηφίσματα του ΟΗΕ, των ΗΠΑ και του Αραβικού Συνδέσμου. Ο Καντάφι να αποσύρει τις δυνάμεις του στα στρατόπεδα και να υπάρξει εκεχειρία«

«l’intervento in Libia è necessario e legale: è necessario per impedire un massacro delle popolazioni civili che si sono ribellate a Gheddafi e che la sua propaganda chiama insetti e topi. E’ legale perché avviene a seguito delle deliberazioni dell’Onu e in accordo tra UE, USA e Lega Araba. Gheddafi ritiri tutte le sue truppe nelle caserme e si arriverà a una tregua«

«Ο Χίτλερ επέστρεψε. Χωρίς σβάστικες και μουστακάκι…

Ομιλεί την αγγλική κι επαναλαμβάνει πως “μας το ζητεί η Ευρώπη”.

Καταδικάζει τις τραγωδίες του παρελθόντος,

για να νομιμοποιήσει τις οικονομικές γενοκτονίες που επιτελεί,

πάντα στο όνομα της αγοράς και της ελεύθερης μετακίνησης»

Diego Fusaro

Έχει χαθεί κάθε αξιοπρέπεια στην σημερινή «αριστερά«. Χάθηκε η δυνατότητα διάκρισης κι εντοπισμού της ολοφάνερης κύριας ανίθεσης, αγνοείται επί τούτου και σε διατεταγμένη υπηρεσία: 4ο Ράιχ (ΟΗΕ, Ε.Ε., ΜΜΕ, ΜΚΟ)… η ανάσταση του ναζισμού & φασισμού!

Ο φίλος Ιταλός Γερουσιαστής Fernando Rossi (Οι λαοί της Ευρώπης θα πρέπει να διδαχθούν πως δεν πρέπει να πιστεύουν στα ΜΜΕ), κομμουνιστής γέννημα θρέμμα, τα λέει όλα στο άρθρο του (13 Σεπτέμβρη 2018, ελπίζοντας να το μεταφράσουμε): Questa sinistra al popolo non serve più (Αυτή η αριστερά δεν είναι πλέον χρήσιμη στο λαό)

“Τα σκυλιά μπορούν να γιορτάζουν στα πτώματα των Λιονταριών,

αλλά τα σκυλιά θα παραμένουν σκυλιά και τα Λιοντάρια Λιοντάρια”

Μουαμάρ Καντάφι

sibilla-gr

ΑΠΟ ΤΟ «PRESS-GR«

Διαβάστε περισσότερα