Βάρκιζα

 

• pogiopoulos
• mpog@imerodromos.gr

Η υπογραφή κάτω από εκείνη την απαράδεκτη για τον λαό και το μεγαλειώδες ΕΑΜικό κίνημα συμφωνία μπήκε σαν σήμερα, στις 12 Φεβρουαρίου 1945.

 Το τι θα ακολουθούσε για το λαό και το κίνημά του από τις διαπραγματεύσεις στη Βάρκιζα κι από εκείνον τον απαράδεκτο συμβιβασμό, το είχε προβλέψει ο πρωτοκαπετάνιος του ΕΛΑΣ, ο Άρης Βελουχιώτης.

Ο Άρης, αρνούμενος να εφαρμόσει την συμφωνία της Βάρκιζας, στην επιστολή του προς την ΚΕ του ΚΚΕ, στις 24 Μάρτη 1945, έγραφε: 

«Όπως πιστεύω, θα έχετε πειστεί και εσείς τώρα πως οι Έλληνες αντιδραστικοί και οι Άγγλοι κατακτητές δεν έχουν καμιά πρόθεση να εφαρμόσουν έστω κι αυτή την ετεροβαρή, επιζήμια στα συμφέροντα του λαού μας και μη δίδουσα καμιά εγγύηση (…) για το σεβασμό των ελευθεριών του λαού μας, συμφωνία της Βάρκιζας. Οι παραβάσεις είναι καθημερινές και σοβαρές».

Μετά τη συμφωνία της Βάρκιζας ένα πρωτοφανές όργιο τρομοκρατίας σαρώνει όλη τη χώρα. 

Με την συμπλήρωση ενός χρόνου από την υπογραφή στη Βάρκιζα και από τον αφοπλισμό του ΕΑΜ, στις 12/2/1946, δημοσιεύεται και κατατίθεται στον ΟΗΕ ο απολογισμός της κρατικής καταστολής, της βρετανικής κατοχής και της δράσης των 206 μοναρχοφασιστικών συμμοριών που λεηλατούν τη χώρα: 

Νεκροί: 1.289. Τραυματίες: 6.671. Βασανισθέντες: 31.632. Συλληφθέντες: 84.931. Βιασμένες γυναίκες: 165. Ληστείες: 6.567. Επιδρομές σε τυπογραφεία: 572. Καταδιωκόμενοι δημοκρατικοί πολίτες: Πάνω από 100.000. 

Αυτά συνέβησαν τότε. Και ήταν τόσο τραγικά που θα μπορούσαν να λειτουργήσουν αντίστροφα από την απαισιόδοξη εκτίμηση του Χέγκελ: «Η Ιστορία – έλεγε – διδάσκει πως ουδείς διδάσκεται απ’ αυτήν».

Από το συγκλονιστικό ντοκουμέντο αφοπλισμού του ΕΛΑΣ

Διαβάστε περισσότερα

Τα παιδιά των καλών ανθρώπων

 

του Γιάννη Λαζάρου 

Οι καλοί άνθρωποι στην Ελλάδα πάντα είχαν μια ξεχωριστή θέση στην κοινωνία αφού σε ό,τι κι αν συνέβη σ΄ αυτή την χώρα πάντα ήταν με τους νικητές και τελικά νίκησαν οι ίδιοι κατά κράτος. Οι καλοί άνθρωποι όπως είναι φυσικό αναπαράγονται (ανεξέλεγκτα κι αυτοί), όμως δεν κάνουν κανένα κακό αφού ακολουθούν πιστά τις εντολές του Θεού τους ο οποίος τους το ζήτησε επιτακτικά να αυξάνονται και να πληθύνονται. 

Τους καλούς ανθρώπους αμέσως τους ξεχωρίζεις γιατί πάντα είναι πρώτη θέση στην εκκλησία και σε ό,τι άλλο συμβαίνει στην ζωή της χώρας. Επίσης είναι και απόγονοι καλών ανθρώπων, οι οποίοι στο παρελθόν πρόσφεραν τα μάλα σε καιρούς χαλεπούς εξασφαλίζοντας το παντεσπάνι τους για τους ίδιους αλλά και για τα τέκνα τους. 

Αυτό το έκαναν πάντα για να διατηρούν την δύναμη αλλά και την θέληση να συνεχίσουν να μεταδίδουν τις αξίες τους, θρησκευτικές, πολιτικές, οικονομικές κ.λπ στα βλαστάρια τους. 

Για να καταλάβετε τι προσπαθώ να σας πω, παρόλο που δεν το φέρνω γύρω - γύρω, φανταστείτε έναν κουκουλοφόρο της κατοχής την ώρα που επιστρέφει στο σπίτι του φορτωμένος με κονσέρβες, γλυκά, χρήματα κ.α. αφού έχει καταδώσει καμιά δεκαριά πατριώτες να σταλούν στο εκτελεστικό απόσπασμα. Κουρασμένος από τον κάματο της μέρας αφού θα ντερλίκωσε με την οικογένεια τα εδέσματα της προδοσίας, αμέσως μετά θα φώναζε τα βλαστάρια του και χαΐδεύοντάς τα θα έκανε τα αδύνατα δυνατά να τους εμφυσήσει τα ιδανικά της πατρίδας, της αλήθειας, της δημοκρατίας, της ελευθερίας και άλλων ανθρώπινων ιδανικών. 

Έτσι, τα παιδιά του καλού αυτού ανθρώπου μεγαλώνοντας θα γινότανε κι αυτά καλά παιδιά και όπως είναι φυσικό, αφού η πατρίδα πάντα χρειάζεται καλούς ανθρώπους να την κουμαντάρουν, αυτά τα παιδιά θα καλέσει να την υπηρετούν. 

Τα παιδιά των καλών ανθρώπων θεωρούν φυσικό να ψεύδονται, να κλέβουν, να σκοτώνουν, να προδίδουν αφού αυτά είναι περασμένα στο κύτταρό τους και δεν τιμωρούνται από κανένα νόμο που ισχύει μόνο για τα παιδιά των κακών ανθρώπων. 

Τα παιδιά των καλών ανθρώπων είναι με την θέληση του λαού πάντα σε θέσεις κυβερνητικές, αυτό μπορεί και να ονομαστεί "Δημοκρατία των καλών ανθρώπων". Αφού οι κακοί είναι αποκλεισμένοι πάντα και παντού. 

Οι καλοί άνθρωποι δημιούργησαν και ομάδες, που τις αποκαλούν κόμματα, και έτσι αν κανένας από τους κακούς ανανήψει και γίνει κομματόσκυλο τού πετάνε κανένα κοκαλάκι να καλοπεράσει κι αυτός. 

Το ψέμα για τα παιδιά των καλών ανθρώπων δεν είναι τρόπος ζωής αλλά η ίδια η ζωή. Ξεπέρασαν τους προγόνους τους σε φαντασία αφού είναι και σπουδαγμένα την σήμερον σε πανεπιστήμια που οι προηγούμενοι φρόντισαν να τα κάνουν κοτέτσια εκτροφής ζωντόβολων. Για να καταλάβετε πόσο προχωρημένοι είναι μπορεί να σου επιβάλουν φόρο βαφτίζοντάς τον πατριωτικό ή να είναι παιδοβιαστές και να δηλώνουν ασθένεια πέους. 

Τα γράμματα που έμαθαν τα παιδιά των καλών ανθρώπων ποτέ δεν πάνε χαμένα. Πάντα έχουν έτοιμες ωραίες λέξεις να ξεφύγουν από αυτό για το οποίο θα δίκαζαν τα παιδιά των κακών ανθρώπων. 

Αν υπάρξει καμιά διαφωνία από κάποιον για τα έργα και ημέρες των καλών παιδιών στέλνουν τα άλλα καλά παιδιά, που τα πληρώνουν, νόμιμα να βαράνε και σε σαπίζουν στο ξύλο. Έχουν μάθει από τους προπάτορές τους πως σωματικοί και ψυχικοί πόνοι μαζί δύσκολα αντέχονται οπότε κάνουν τα αδύνατα δυνατά να λιγοστεύουν οι κακοί. 

Τα παιδιά των καλών ανθρώπων έχουν εξασφαλισμένη και θέση στον παράδεισο αφού και πρώτο τραπέζι πίστα είναι σε όλες τις εκκλησιαστικές λειτουργίες αλλά και διότι οι αντιπρόσωποι του θεού παιδιά καλών ανθρώπων είναι. 

Έτσι εξασφαλίζεται η καλοπέραση σε όλες τις ζωές. Οπότε οι κακοί θα πρέπει να το εμπεδώσουν πως σε όποια ζωή και να ζουν πάντα θα υπομένουν τα παιδιά των καλών ανθρώπων που θα συνεχίσουν να αναπαράγονται. 

Αν κάποιος δεν αντέχει όλο αυτό το σκηνικό και έχει ξεπεράσει τα όριά του προ πολλού, μπορεί να αναφωνήσει μαζί μου "ευχαριστώ, πατέρα, που δεν ήσουν καλός άνθρωπος"

Διαβάστε περισσότερα

Ράσελ: «Ο διχασμένος άνθρωπος αναζητεί ζωηρές συγκινήσεις και διασκεδάσεις»

 

«Ο διχασμένος άνθρωπος αναζητεί ζωηρές συγκινήσεις και διασκεδάσεις· του αρέσουν τα έντονα πάθη, όχι για ουσιαστικούς λόγους, αλλά διότι μπορούν να τον βγάλουν προς στιγμήν από τον εαυτό του και να αποτρέψουν την οδυνηρή αναγκαιότητα της σκέψης.

Κάθε πάθος είναι για αυτόν ένα είδος μέθης, και εφ' όσον δεν μπορεί να συλλάβει την ουσιαστική ευτυχία, η μόνη ανακούφιση από τον πόνο που του φαίνεται εφικτή είναι με τη μέθη. Αλλά αυτό είναι σύμπτωμα μιας βαθιά ριζωμένης ασθένειας. Όπου δεν υπάρχει αυτή η κακοδαιμονία, η μεγαλύτερη ευτυχία έρχεται με την πλήρη ανάπτυξη των δυνάμεών σου.

Στις στιγμές που ο νους βρίσκεται σε πλήρη δράση και τα πιο ελάχιστα πράγματα ξεχνιούνται, στις στιγμές αυτές βιώνονται οι πιο έντονες χαρές. Αυτό είναι η λυδία λίθος της ευτυχίας. Η ευτυχία που χρειάζεται τη μέθη, οποιασδήποτε μορφής, είναι κίβδηλη και ανεπαρκής.

 

Η αυθεντική ευτυχία συνοδεύεται από την πλήρη άσκηση των δυνάμεών μας και την πλήρη κατανόηση του κόσμου στον οποίο ζούμε».  

Απόσπασμα από το βιβλίο του Μπέρτραντ Ράσελ, Κείμενα για τη θρησκεία, εκδ. Scripta.

Διαβάστε περισσότερα

Τεχνοκράτες και Θανατοπολιτική

 

Του Γιώργου Πάσχου*

Μια γρήγορη ανασκόπηση στην ιστορία του καπιταλισμού δύναται να φέρει στην επιφάνεια την εγγενή τάση του δυτικού «φιλελεύθερου» κράτους, κατά την ύπαρξη συνθηκών έντονης κρίσης, να αποσύρεται πάντοτε από το ρόλο του διαχειριστή της κρίσης αυτής, ενεργοποιώντας την ανάδειξη της ελεύθερης αγοράς ως κυρίαρχου παίκτη.

Αν αποδεχθούμε την αρχή της ύπαρξης ενός τέτοιου κράτους στην Ελλάδα, μπορούμε να δούμε πως η πολιτική διαχείριση της πανδημικής κρίσης των τελευταίων χρόνων λειτουργεί με γνώμονα την τεχνοκρατική κυριαρχία της ελεύθερης αγοράς.  Πιο συγκεκριμένα, η έννοια της  τεχνοκρατικής προσέγγισης της πανδημίας συνεπάγεται την κατηγοριοποίηση της ιδίας ως ατομικού – ιδιωτικού – ιατρικού προβλήματος και όχι ως κρίσης δημόσιας υγείας.  Όταν η πανδημία του COVID-19 αντιμετωπίζεται ως ιατρικό πρόβλημα, τότε αυτομάτως η ευθύνη της προστασίας του συνόλου των πολιτών μετατίθεται από το κράτος στο ίδιο το σύνολο.  Με άλλα λόγια, η απουσία κρατικής μέριμνας μετατρέπεται σε βίαιη ατομική ευθύνη η οποία φορά τον μανδύα των θυτών στα ίδια τα θύματα.

Στον αντίποδα, η προσέγγιση και κατανόηση της πανδημίας ως ζητήματος δημόσιας υγείας θα οδηγούσε στην αναγνώριση της άμεσης ανάγκης ενίσχυσης του ΕΣΥ, οδηγώντας παράλληλα στην δημιουργία ισχυρών δομών πρωτοβάθμιας υγείας, επιστημονικώς ορθού συστήματος καταγραφής κρουσμάτων το οποίο θα λειτουργούσε με διαφάνεια, καθώς και κατάλληλων συνθηκών λειτουργίας χώρων εργασίας, εκπαιδευτικών ιδρυμάτων και Μέσων Μαζικής Μεταφοράς.

Η έντονη αυτή ειδοποιός διαφορά μεταξύ των πόλων «ατομικό ιατρικό πρόβλημα – κρίση δημόσιας υγείας» μπορεί να γίνει κατανοητή αφενός μέσω της εργαλειοποίησης της επιστημονικής και ιατρικής αυθεντίας από την κρατική εξουσία, και αφετέρου από την κυριαρχία της αγοράς που εμφανίζει μια εκλεκτική συγγένεια με το αφήγημα της ατομικής ευθύνης. Το παράδειγμα του κ. Τσιόδρα, ο οποίος, αψηφώντας την επιστημονική του κατάρτιση, ανακοίνωσε την οικονομική αδυναμία του κράτους να προμηθευτεί ενισχυμένο στόλο λεωφορείων, ή του κ. Μαγιορκίνη ο οποίος διέσπειρε συνειδητά ψευδό-επιστημονικές τοποθετήσεις περί ίσων μεγεθών διασποράς του ιού σε τάξεις των 10 και των 30 μαθητών,  αποδεικνύουν την νομιμοποίηση του κυρίαρχου κυβερνητικού αφηγήματος και του υπάρχοντος τρόπου κοινωνικής κατανομής των πόρων μέσω του επιστημονικού κύρους συγκεκριμένων και ειδικά επιλεγμένων ιατρών.  Την ίδια στιγμή, οι έντονες νουθεσίες ή – άλλοτε – διαταγές κυβερνητικών «επιστημόνων» περί μη συνωστισμού και ατομικής ευθύνης συνδέονται με την εγκατάλειψη των κυριαρχούμενων στην ανοσία της αγέλης, σε αυτή την ύστατη μορφή κοινωνικού δαρβινισμού που εναποθέτει τα σώματα των ανθρώπων στην «ελεύθερη», ολιγοπωλειακή αγορά.

Στην ζούγκλα, λοιπόν, της αγοράς, η προμήθεια μασκών – η τιμή των οποίων ρυθμίζεται βασιζόμενη στη σχέση αγοράς και ζήτησης – με μέριμνα του πολίτη μεταμορφώνεται από είδος βασικής ανάγκης σε είδος πολυτελείας. Παράλληλα, η πλήρης εμπορευματοποίηση της υγείας αφενός αποκλείει πρακτικά τους μη κυρίαρχους από το δικαίωμα στην ελεύθερη πρόσβαση σε διαγνωστικά τεστ, και αφετέρου στέλνει το ισχυρό μήνυμα της πλήρους κρατικής αδιαφορίας για την υγεία όσων δεν έχουν τη δυνατότητα να γνωρίζουν εάν νοσούν ή όχι.  Συμπληρωματικά, η ανεμπόδιστη λειτουργία των παραγωγικών διαδικασιών που υποχρεώνουν τους εργαζόμενους να συνωστίζονται στα Μέσα Μαζικής Μεταφοράς και να συγκεντρώνονται υπό άθλιες συνθήκες σε μέρη υπερ-μετάδοσης, όπως π.χ. τα εργοστάσια, αποτελεί διαφορετικό σύμπτωμα της ίδιας αιμοβόρου ασθένειας: του τεχνοκρατικού καπιταλισμού.

Δυστυχώς, η επικινδυνότητα αυτής της ασθένειας αυξάνεται με την ίδια αριθμητική συνέπεια που εξαπλώνεται και η πραγματική ασθένεια του κορονοϊού.  Όσο γίνεται ισχυρότερη, τόσο περισσότερο φανερώνει την απάνθρωπη υφή της μεταμοντέρνας βιοπολιτικής, η οποία υπερτονίζει την κυριαρχία όσων ενεργητικά μπορούν να πάρουν αποφάσεις αναφορικά με την αξία της ζωής ενός ανθρώπου.  Πιο απλά, κυρίαρχος είναι εκείνος που έχει τη δύναμη να αποφασίζει ποιος είναι άξιος να ζήσει.

Τελικά όμως, αυτό που γίνεται εμφανές είναι ότι δεν ζούμε σε μια κατάσταση εξαίρεσης που επέβαλε αναπόφευκτα ένα είδος βιοπολιτικής στα σώματα των κοινωνικά αδύναμων μέσω των lockdowns και των διαφόρων μορφών πανοπτισμού. Αυτό που ζούμε είναι πιθανότατα η μεταστροφή αυτή της κατάστασης σε μια νομιμοποιημένη, από τους κυβερνητικούς ιατρούς και τα ΜΜΕ, θανατοπολιτική η οποία αναδύεται πάνω στην βάση τριών μορφών βίας: τη συμβολική, την φυσική και την οικονομική.

*Ο Γιώργος Πάσχος είναι υποψήφιος διδάκτορας κοινωνιολογίας στο Πανεπιστήμιο του Γιόρκ, Αγγλία

Διαβάστε περισσότερα