Γεωτρήσεις σκληρής αλήθειας- Για ποιον χτυπάει η καμπάνα;

Τη στιγμή που οι κυβέρνηση και οι άλλοι μνηστήρες της κυβερνητικής εξουσίας, καθησυχάζουν το λαό σε ό,τι αφορά τις οξυμένες προκλητικές ενέργειες της Τουρκίας τις τελευταίες μέρες και εβδομάδες, ένα πολύ επικίνδυνο παιχνίδι με απρόβλεπτες διαστάσεις για τη χώρα μας εξελίσσεται στη θαλάσσια περιοχή της Κύπρου αλλά και εγγύτερα στην ελληνική ΑΟΖ γύρω από το Καστελόριζο.

Όλο αυτό τον καιρό μια σειρά από αναλυτές διαφόρων ΜΜΕ προσπαθούσαν να μας πείσουν, οτι τάχα η Τουρκία ήταν πλεον με την πλάτη στον τοίχο και ότι τάχα η αδιέξοδη πολιτική Ερντογάν την οδηγούσε στο περιθώριο, στριμωγμένη επιτέλους από τους συμμάχους μας στην ΕΕ και το ΝΑΤΟ.
'
Ηταν άραγε έτσι; Φυσικά όχι;
Και μόνο το απλό γεγονός ότι ΕΕ και ΝΑΤΟ έδιναν ρέστα για την ένταξη στους μηχανισμούς τους της νυν Βόρειας Μακεδονίας, δείχνει ότι καθόλου φυσικά δεν θα μπορούσαν να αδιαφορήσουν για μια τεράστια χώρα αλλά και στρατιωτική δύναμη στην περιοχή όπως είναι η Τουρκία.
Όσο κι αν προσπαθούσαν να παρουσιάσουν την Τουρκία σαν τη χώρα που βρισκόταν σε δύσκολη θέση η αλήθεια έλεγε άλλα.
Το γεγονός ότι η Τουρκία διαθέτει τον δεύτερο μεγαλύτερο στρατό του ΝΑΤΟ μετά τις ΗΠΑ, αλλά και το μέγεθος και η θέση της χώρας γεωπολιτικά, κάνει σαφές το ότι αποτελεί την πιο χρήσιμη δύναμη για τη συμμαχία  στην περιοχή. Είναι ευνόητο ότι η Τουρκία το γνωρίζει και φυσικά το εκμεταλλεύεται.
Είναι βεβαια καθαρό ότι τη στιγμή που η Τουρκική αστική τάξη στριμωγμένη από τα δικά της αδιέξοδα αποφασίζει να σηκώσει ζητήματα αξιώσεων στην ευρύτερη περιοχή της Αν.Μεσογείου(και όχι μόνον), κανένας ιμπεριαλιστικός οργανισμός και καμία από τις μεγάλες   ιμπεριαλιστικές χώρες  δεν μπορεί να την αγνοήσει. Και αυτό γιατί απλούστατα τότε θα έβαζαν σε κίνδυνο δικά τους ζωτικά συμφέροντα τα οποία καθόλου δεν υποτιμούν όπως φάνηκε από την εμπλοκή τους τόσο στη Συρία όσο και στη Λιβύη και αλλού.

Αυτό που συμβαίνει τις τελευταίες μέρες είναι το ότι την ίδια στιγμή που η Τουρκία κοντράρει με τις ΗΠΑ. τη Γαλλία, την Ιταλία την Γερμανία, για διαφορετικούς ίσως λόγους στην κάθε περίπτωση, συγχρόνως βρίσκεται σε σοβαρές διμερείς συνομιλίες με όλους τους παραπάνω, κανοντας παζάρια με όλους και για όλα, παίζοντας συγχρόνως το χαρτί της πίεσης που ασκεί η όλο και εξελισσόμενη σχέση της με την Ρωσία. (Στην Άγκυρα βρέθηκε την περασμένη βδομάδα ο Γάλλος ΥΠΕΞ Ζαν Ιβ Λε Ντριάν για συζητήσεις για θέματα από το Συριακό μέχρι την κατάσταση στη Λιβύη, ενω χθες υπήρχε συνάντηση με την Ελιζαμπέτα Μπελόνι, γενική  γραμματέα του ιταλικού ΥΠΕΞ!)
 Ετσι απαιτεί αναβαθμιση του ρόλου της στην περιοχή συνολικά, αλλά και στην περίπτωση μας, για λογαριασμό της μεγαλοαστικής της τάξης, απαιτεί μερίδιο από τα όποια κέρδη προκύψουν από την εξόρυξη υδρογονανθράκων στην περιοχή μας, φτάνοντας στο σημειο να εισβάλει ουσιαστικά στην θαλάσσια περιοχή μιας ανεξάρτητης χώρας και να κάνει γεώτρηση.

Τι κάνουν όμως οι σύμμαχοί μας για αυτό;
Της τραβούν άραγε τα αυτιά όπως ακούμε σε διάφορα δελτία; Με ποιό τρόπο; Εκφράζοντας τη βαθιά τους ανησυχία ή λέγοντας ότι "τώρα είναι η ώρα για διάλογο"(!) όπως είπε ο πρέσβης των ΗΠΑ;
Την στριμώχνουν τάχα οικονομικά προκειμένου να εφαρμόσουν το Διεθνές δίκαιο και να υπερασπιστούν τους συμμάχους τους Ελλάδα και Κύπρο ως "εγγυητές της Διεθνούς ομαλότητας";
Την βάζουν στη θέση της απομονώνοντάς την ή μήπως αντιθέτως την ωρα που εκτοξεύουν φραστικές καταδίκες συζητούν μαζί της, όλοι μαζί και ο καθένας ξεχωριστά, αναζητώντας λύσεις και συμβιβασμούς η κάθε πλευρά για τα δικά της συμφέροντα;
Η λογική αλλά και κυρίως τα γεγονότα δείχνουν πως η απάντηση είναι προφανης.
Καμία από τις παραπάνω δυνάμεις δεν θα έβαζε σε κίνδυνο μεγάλα διεθνή συμφέροντά της για να στηρίξει τάχα το δίκιο που είναι ξεκάθαρο σε ποια πλευρά βρίσκεται.
Οι προσφατες καθημερινές επισκέψεις στην Τουρκία αξιωματούχων των ΗΠΑ, της Γαλλίας, της Ιταλίας, της ΕΕ κλπ. δείχνουν το τι ακριβώς συμβαίνει.

Το ποιος κινδυνεύει από όλο αυτό το γιγάντιων διεθνών συμφερόντων  παζάρι ανάμεσα στους "συμμάχους" μας και την Τουρκία μπορεί να το δει κανείς με ευκολία και βεβαιότητα.
Αυτοί που στο τέλος είναι το πιο πιθανό ενδεχόμενο ότι θα βρεθούν χαμένοι   είναι η Κύπρος και η Ελλάδα και φυσικά οι λαοί τους, στο βαθμό που η συμβιβαστική λύση που θα επιλεγεί. μεσα σε αυτό το  πλαίσιο φοβερών διεθνών ανταγωνισμών, θα είναι ίσως "αναπόφευκτο" να μην θίγει κυριαρχικά δικαιώματα των δύο χωρών.
Ας είναι σαφές ότι προκειμένου η Τουρκία να διατηρηθεί εντός της συμμαχίας του ΝΑΤΟ (ως σαφέστατα αναγκαία δύναμη στη σύγκρουση με την αντίπαλη πλευρά Ρωσίας-Κίνας) με όρους που θα συναποφασιστούν από τις δυο πλευρές, αλλά και να εξασφαλιστούν ή να μην θιγούν γεωπολιτικά και επιχειρηματικά συμφέροντα των μεγάλων ιμπεριαλιστικών χωρών, η Ελλάδα και η Κύπρος θα υποχρεωθούν από τους δήθεν συμμάχους τους σε υποχωρήσεις σε κεκτημένα κυριαρχικά δικαιώματά τους.
Είναι λοιπόν οι "σύμμαχοί" μας σε ΕΕ και ΝΑΤΟ αυτοί που εγγυώνται τα κυριαρχικά μας δικαιώματα ή μήπως, όπως λέει, μόνο  ανάμεσα σε όλους το ΚΚΕ, κάνουν ακριβώς το αντίθετο υπονομεύοντάς τα  όλοι μαζί και χωριστά ο καθένας για δικούς του λόγους με τον πιο ύπουλο τρόπο;

Την ίδια στιγμή κυβέρνηση(ΣΥΡΙΖΑ) και αντιπολίτευση(ΝΔ) στέλνουν μηνύματα εφησυχασμού στο λαό, μιλώντας ο ένας για κινδυνολογία που δεν ωφελεί και ο άλλος για "δραματοποίηση", τη στιγμή που και η κλιμάκωση και ο κίνδυνος και το εξελισσόμενο δράμα βρίσκονται ήδη εντός των πυλών.
Γιατι  άραγε; Μηπως γιατί δεν θέλουν το λαό ανάμεσα στα πόδια τους να διεκδικεί τα δικά του δίκαια;
Αντιθετα το ΚΚΕ καλεί το λαό σε επαγρύπνηση και αγώνα μπροστά σε μια πολύ κρίσιμη κατάσταση, και τον παροτρύνει με όλους τους τρόπους να δει ξεκάθαρα και να απορρίψει το ρόλο των δήθεν συμμάχων μας σε ΕΕ και ΝΑΤΟ που μαζί με την εδώ μεγαλοαστική τάξη επεξεργάζονται σχέδια πίσω από την πλάτη του, που μόνο συμφορές μπορεί να του φέρουν.
Το ΚΚΕ   είναι  το μόνο κόμμα που εδώ και πολύ καιρό καταγγέλλει το παραμύθι που πουλάνε όλοι οι άλλοι μαζί στο λαό ότι η Ελλάδα αποτελεί δήθεν παράγοντα σταθερότητας  και επομένως είμαστε η μόνιμη προτίμηση των συμμάχων μας στην περιοχή. Κι αυτό γιατί απλούστατα οι ίδιοι οι "σύμμαχοι" είναι αυτοί που ενδιαφέρονται για την διατάραξη αυτής της "σταθερότητας" μεσα σε ένα πλαίσιο απίστευτων μεταξύ τους ανταγωνισμών(ΕΕ-ΗΠΑ) ή στα πλαίσια ανταγωνισμών με άλλες μεγάλες δυνάμεις όπως ο άξονας Ρωσίας- Κίνας -Ιράν.
Με απλά λόγια το ΚΚΕ αποδείχνει για άλλη μια φορά καθαρά ότι είναι η μόνη αληθινά πατριωτική δύναμη στο πλάι των συμφερόντων του λαού μας που βεβαια δεν έχει τίποτα να χωρίσει με τους άλλους λαούς της περιοχής που υποφέρουν το ίδιο.

Για άλλη μια φορά είναι πολύ πιθανό ο λαός της Ελλάδας, αλλά και άλλοι λαοί της περιοχής μας, να βρεθούν στην τρομερά δυσάρεστη θέση να νοιώσουν με τον πιο σκληρό τρόπο στο πετσί τους τι σημαίνει ιμπεριαλισμός.
Ποιοι θα βρεθούν τότε στο πλάι του;
Μα αυτοί που βρίσκονταν πάντα στο πλάι του σε κάθε κρίσιμη στιγμή.
Οι κομμουνιστές και το ΚΚΕ.


ΥΓ: Την Τρίτη  το Συμβούλιο Γενικών Υποθέσεων της ΕΕ σε μια επίδειξη υποκρισίας κάλεσε την Κομισιόν και την Ευρωπαϊκή Υπηρεσία Εξωτερικής Δράσης να καταθέσουν «επιλογές για απαραίτητα μέτρα χωρίς καθυστέρηση», απειλώντας με κυρώσεις. Για τέτοια σιδερένια πυγμή μιλάμε! Στο κείμενο συμπερασμάτων ήταν φανερή η προσπάθεια να τηρηθούν ισορροπίες.
Τα ΜΜΕ μίλησαν για χαστούκι στην Τουρκία από την ΕΕ...

 Αναρτήθηκε από Γιώργος Σαρρής

Διαβάστε περισσότερα

Ξενάγηση στην Αρχαία Καλυδώνα με VIDEO από τους μαθητές του Λυκείου

Μια ξενάγηση στον αρχαιολογικό χώρο της Καλυδώνας με το βίντεο που έφτιαξαν οι μαθητές του Γενικού Λυκείου Ευηνοχωρίου για το εκπαιδευτικό πρόγραμμα που υλοποιήθηκε με τη συνεργασία του προγράμματος Messolonghi By Locals που υποστηρίζεται από το πρόγραμμα START: Create Cultural Change,

Ένα πρόγραμμα του Robert Bosch Stiftung, που υλοποιείται σε συνεργασία με το Goethe-Institut Thessaloniki και την Ομοσπονδιακή Ένωση Κοινωνικοπολιτιστικών Κέντρων, και υποστηρίζεται από το Κοινωφελές Ίδρυμα Ιωάννη Σ. Λάτση και το Ίδρυμα Μποδοσάκη.

Θερμές ευχαριστίες προς όλους για τη συνεργασία,

καλό καλοκαίρι.

Νικόλαος Σταμάτης

Διαβάστε περισσότερα

Το πρόγραμμα του 33ου Φεστιβάλ Αρχαίου Θεάτρου Οινιαδών

Tο Σάββατο 27 Ιουλίου θα δοθεί η πρώτη παράσταση του Φεστιβάλ Αρχαίου Θεάτρου Οινιαδών, που φέτος συμπληρώνει 33 χρόνια λειτουργίας.
Ειδικότερα, το Σάββατο 27 Ιουλίου το αρχαίο θέατρο θα φιλοξενήσει την τραγωδία του Σοφοκλή «ΟΙΔΙΠΟΥΣ ΤΥΡΑΝΝΟΣ», σε σκηνοθεσία του Κ. Μαρκουλάκη. Πρωταγωνιστούν οι: Δημήτρης Λιγνάδης, Αμαλία Μουτούση, Νίκος Χατζόπουλος, Γιώργος Ζιόβας.

Ακολούθως, θα δοθούν οι παραστάσεις:

Τετάρτη 7 Αυγούστου : «Ο κατά φαντασίαν ασθενής» του Μολιέρου, σε σκηνοθεσία – μετάφραση Πέτρου Φιλιππίδη. Πρωταγωνιστούν: Πέτρος Φιλιππίδης, Μυρτώ Αλικάκη, Τάκης Παπαματθαίου, Τάσος Γιαννόπουλος.
Σάββατο 10 Αυγούστου: «Η αληθινή απολογία του Σωκράτη» του Κώστα Βάρναλη, σε σκηνοθεσία Χ. Σιοπαχά, Πρωταγωνιστεί ο Χρήστος Καλαβρούζος.
Τετάρτη 21 Αυγούστου : «Όνειρο καλοκαιρινής νύκτας» του Ουίλιαμ Σαίξπηρ σε σκηνοθεσία Αιμίλιου Χειλάκη. Πρωταγωνιστούν Βλαδίμηρος Κυριακίδης, Αιμίλιος Χειλάκης, Αθηνά Μαξίμου, Μιχάλης Σαράντης.

Ώρα έναρξης των παραστάσεων: 21.15
Προπώληση εισιτηρίων: Δημοτική Πινακοθήκη (κεντρική πλατεία Μπότσαρη-τηλ: 26310-22134
Δημοτικό Ωδείο Μεσολογγίου: 26310-27268

Διαβάστε περισσότερα

Στελέχη του Γκουαϊδό «έφαγαν» χρήματα της «ανθρωπιστικής βοήθειας»...

Πηγή: Associated Press

Πάρα τις προσπάθειες, το πραγματικό πρόσωπο του αχυρανθρώπου των ΗΠΑ στη Βενεζουέλα, Χουάν Γκουαϊδό και του μηχανισμού του, έρχονται στην επιφάνεια, από καταγγελίες ακόμη και αντιπολιτευόμενων που έχουν καταλύσει στο Μαϊάμι.
Ο Χοσέ Αντόνιο Κολίνα, μέλος μιας οργάνωσης που αυτοαποκαλείται Οργανισμός των Πολιτικά Διωκόμενων Βενεζουελανών στην Εξορία (VEPPEX) με έδρα το Μαϊάμι, σε επιστολή του προς τον Γκουαϊδό με χθεσινή ημερομηνία εξέφρασε το αίσθημα «ματαίωσης που μοιράζονται οι περισσότεροι πολίτες της Βενεζουέλας (...) λόγω των φημών περί διαφθοράς (στη διαχείριση) της ανθρωπιστικής βοήθειας που προορίζονται για το λαό μας που υποφέρει».
Ο Γκουαϊδό διαβεβαίωσε σε ανακοίνωση που δημοσιοποίησε το Σάββατο ότι απέπεμψε όλους όσους βαρύνουν υποψίες για διαφθορά και ότι ζήτησε από τις αρχές της Κολομβίας να διενεργήσουν έρευνα για τις κατηγορίες. Πρόσθεσε ότι όλα τα κεφάλαια που προορίζονται για τη χορήγηση ανθρωπιστικής βοήθειας τα χειρίζονται απευθείας οργανώσεις αρωγής και ΜΚΟ.
Ο Γκουαϊδό εξέδωσε την ανακοίνωση αυτή μετά την αποκάλυψη του ειδησεογραφικού ιστότοπου «PanAm Post» ότι δύο αντιπρόσωποί του καταχράστηκαν κεφάλαια που προορίζονταν για την κάλυψη του κόστους φιλοξενίας σε ξενοδοχεία στρατιωτικών από τη Βενεζουέλα που έχουν αυτομολήσει στην Κολομβία και ότι τα σπατάλησαν για να κάνουν πολυτελή ζωή.
Ένας από τους δύο «άρχισε να στήνει ολόκληρο δίκτυο για την κατάχρηση κεφαλαίων που προορίζονταν για ανθρωπιστική βοήθεια και τον εφοδιασμό των στρατιωτικών στην Κουκουτά», πόλη στα σύνορα Κολομβίας - Βενεζουέλας, κατά τον «PanAm Post».
Ο Λουίς Αλμάγκρο, γενικός γραμματέας του Οργανισμού Αμερικανικών Κρατών, απηύθυνε έκκληση το Σαββατοκύριακο να διενεργηθεί έρευνα για αυτές τις «σοβαρές κατηγορίες», τονίζοντας μέσω Twitter: «Ο εκδημοκρατισμός δεν είναι εφικτός κάτω από την αδιαφάνεια πράξεων διαφθοράς».
Ο υπουργός Εξωτερικών της Κολομβίας, ο Κάρλος Χολμς Τρουχίγιο, τόνισε ότι καταδικάζει «κάθε πιθανή ενέργεια διαφθοράς στον χειρισμό από πολίτες της Βενεζουέλας πόρων που προορίζονταν για να καλυφθεί το κόστος της διαμονής των στρατιωτικών που έχει υποδεχθεί η Κολομβία».
(Με πληροφορίες από: ΑΠΕ-ΜΠΕ, dpa)

Διαβάστε περισσότερα

Στα χνάρια του Mάρκου - Μια συζήτηση με τον Στέλιο Βαμβακάρη

Του Δημήτρη Κούλαλη

«Συνάντησα» τον Μάρκο στα επτά μου. Ήμουν, θυμάμαι, στην αυλή του παππού μου, ο οποίος μακάριος απολάμβανε τον «πολλά βαρύ και όχι» καφέ του, όταν απ’ το τρανζιστοράκι του άκουσα μια… «περίεργη» φωνή να τραγουδά: Χαράματα η ώρα τρεις/θα ’ρθω να σε ξυπνήσω /κρυφά από τη μάνα σου να σε χαρώ /να βγεις να σου μιλήσω//.
Έκτοτε, τον «απάντησα» πολλές φορές στη ζωή μου. Τον συνάντησα στην εφηβεία, όταν έπεσε στα χέρια μου το «Ουρλιαχτό» του Γκίνσμπεργκ και η «Ρεμπετολογία» του Πετρόπουλου· κι όταν, μαζί με τα υπόλοιπα μέρη της παρέας, εξερευνούσα όλα τα κουτούκια του Πειραιά και της γύρω περιοχής. Όσο μεγάλωνα, τον «έβλεπα» σε κάθε μαντρότοιχο και στενό του Πειραιά, της Κοκκινιάς, του Κερατσινίου, του Κορυδαλλού, του Αιγάλεω και των Ταμπουριών· ήταν εκεί!
Ήταν εκεί κάθε φορά που άκουγα Μπαχ ή Σοπέν. Ήταν εκεί όταν άκουγα αμανέδες της Πόλης και της Σμύρνης, παρασυρόμενος σε ανατολίτικες «περιπλανήσεις» που μιλούσαν για έναν τόπο όμορφο και συνάμα ερωτικό. Ήταν εκεί,  στα πρώτα φοιτητικά ξεφαντώματα, όταν μεθούσαμε «μαζί» με τον Παπαϊωάννου, το Γενίτσαρη, τον Τσιτσάνη, το Μπιθικώτση, το Ζαμπέτα και τα υπόλοιπα «ιερά τέρατα» του ελληνικού τραγουδιού.
Ήταν, είναι και θα είναι εκεί για όποιον αγαπά την Ελλάδα. Για εκείνον, δηλαδή που αγαπά και τραγουδά τούς και για τους ανθρώπους της. Ήταν ο Μάρκος, ο «Πατριάρχης» της σύγχρονης μουσικής μας ιστορίας.
Για όλα αυτά, και για πολλά άλλα, συνάντησα και μίλησα με έναν άνθρωπο με τη δική του ιδιαίτερη και αξιέπαινη πορεία στο χώρο της μουσικής, το γιο του Μάρκου Βαμβακάρη, Στέλιο, ένα πρωινό του Ιούλη στο σπίτι του στον Κορυδαλλό, θέλοντας να «δω» τον μεγάλο μουσικοσυνθέτη  μέσα από τα δικά του μάτια.
Έχουμε ακούσει και διαβάσει πολλά για το Μάρκο, τον «Πατριάρχη» του λαϊκού τραγουδιού. Ωστόσο, θα θέλαμε να μας δώσετε την εικόνα του όπως εσείς τον «ζήσατε» μέσα από τη σχέση σας, πώς ήταν ως άνθρωπος και ως πατέρας;
Ο πατέρας μου λόγω της «ιδιαιτερότητας» που είχε, καθότι άνθρωπος της μουσικής, έγραφε- είχε πνεύμα· έλεγε πράγματα βγαλμένα απ’ τη ζωή του, ήταν δηλαδή ένας χρονογράφος της εποχής του.  Είπε και έγραψε τραγούδια που θα ακούγονται πάντα, γιατί προπάντων ήταν αληθινά. Αυτό παίζει τεράστιο ρόλο τη στιγμή της δημιουργίας. Να μη σκέφτεσαι δηλαδή, πώς θα παίξεις, τι θα γράψεις για να «πουλήσεις», αλλά να είσαι αληθινός. Ο Μάρκος αποτύπωνε στο χαρτί όσα άκουγε ή έβλεπε απ’ το γυρολόι  του, από ανθρώπους που γνώριζε, υπήρχε το έρεισμα να πει πράγματα. Βίωνε επίσης δύσκολες καταστάσεις. Μιλάμε για έναν άνθρωπο που από πολύ μικρός έγινε πατέρας της οικογένειάς του, είχε ευθύνες· είχε μέσα του ένα καντήλι, μια φλόγα που έκαιγε. Αυτή τη φλόγα αποτυπωνόταν στην πενιά του. Ήταν τόσο αληθινός, μα συνάμα και ιδιαίτερος χαρακτήρας, ένας άνθρωπος που γνώριζε κάθε πτυχή της ζωής και μέσα από τη μουσική του τη  χρωμάτιζε. Έβλεπε πολλά, μιλούσε λίγο. Ήταν άνθρωπος απομονωμένος, δεν έπιανε κουβέντα με τον καθένα, ήταν πολύ σοβαρός. Υπήρξε συνετός με τάξη και πρόγραμμα στην καθημερινότητά του.
Ρεμπέτης και πρόγραμμα; Πώς γίνεται;
Κι όμως. Ο πατέρας μου αγαπούσε πολύ τα λουλούδια. Αγαπούσε κάθε είδος τους. Ό,τι είχε σχέση με αυτά. Θυμάμαι  όταν ήμασταν στην παλιά Κοκκινιά, σηκωνόταν και πότιζε τα λουλούδια. Μετά ασχολούταν με τα πουλιά. Δεν ξέρω κι εγώ πόσα κλουβιά είχε. Το κάθε ένα που του κελαηδούσε ήταν τόνος της ψυχής του. Φανταστείτε την αγάπη που είχε δώσει σ’ αυτά τα πλάσματα, που, όταν ο Μάρκος καθόταν στην καρέκλα του στην αυλή κι έκανε μια συγκεκριμένη κίνηση με το χέρι, τα πουλάκια άρχιζαν να κελαηδούν, κι ήταν λες και βρισκόσουν στον παράδεισο, σε ένα χαοτικό τόπο. Έτσι ευχαριστιόταν ο Μάρκος, έτσι εμπνεόταν για να γράψει, πάντα είχε μαζί του ένα τσιγαρόχαρτο και ένα μολύβι. Κάθε του τραγούδι ήταν μια βιωματική εμπειρία, για αυτό, το πιο δύσκολο πράγμα στη σύνθεση, η πρώτη νότα, στο Μάρκο ερχόταν έτσι απλά.
Κάτι ακόμη που θυμάμαι, είναι η αγάπη του προς τα παιδιά του, προς εμάς. Το κάθε παιδί στην οικογένεια είχε το ρόλο του. Για παράδειγμα, ο αδελφός μου ο Ντομένικος ήταν  μουσικός, έπαιζε πιάνο από τεσσάρων χρονών, αντίστοιχα κι εγώ. Όταν έπαιζα, ‘’κομπανιάριζε’’ ο Ντομένικος ή όταν έπαιζε εκείνος βοηθούσα τον πατέρα μου εγώ. Θέλω να πω δηλαδή, ότι γίναμε μουσικοί δίχως να το καταλάβουμε, συμμετείχαμε στη διαδικασία σύνθεσης ενός κομματιού. Αυτό δεν γινόταν, όμως, έτσι. Υπήρχε οργάνωση, κάναμε «κατηχητικό». Το «κατηχητικό» σήμαινε ότι κάθε Κυριακή μας μάζευε και μας μιλούσε, μας έδειχνε πράγματα, παίζαμε μαζί τα τραγούδια  που είχε αρχίσει να συνθέτει. Ήμασταν οι ακροατές και οι συνεργάτες του μαζί.
Ήταν ένας άνθρωπος που αγαπούσε πολύ τον άνθρωπο, αγαπούσε τη ζωή. Περάσαμε μεγάλη φτώχεια, λόγω της αρρώστιας του, αλλά το φύτρο του μίσους  δεν το άφησε να ριζώσει ούτε μέσα του, ούτε στην οικογένειά του. Δεν μπορώ να ξεχάσω ότι, οπουδήποτε και να πήγαινε για κανένα μεροκάματο, όταν γυρνούσε, έχοντας, φερειπείν, δύο αχλάδια στην τσέπη του, δεν κρατούσε τίποτα για τον εαυτό του, τα έδινε όλα σε ‘μάς. Φανταστείτε  τι σημαίνει για ένα παιδί που βλέπει τον πατέρα του ξενυχτισμένο και ταλαιπωρημένο αυτή η κίνηση. Πώς μαθαίνεις έτσι ένα πιτσιρίκι να συνεισφέρει στον πλησίον του παρά τη δική του ένδεια. Ήταν αρωγός του πόνου, πράγμα σπάνιο για την εποχή του.
Με αφορμή την τελευταία σας φράση, θυμάμαι τον Μπρεχτ που έλεγε ότι «υπάρχουν πατώματα πιο κάτω από εμάς», πιο κάτω απ’ το προλεταριάτο. Για αυτούς τραγουδούσε ο Μάρκος; Κι αν ναι,  πώς καταφέρνει ένας άνθρωπος μέσα απ’ την απλότητα του λόγου να εκφράσει τόσο γλαφυρά, σχεδόν ποιητικά, τη λαϊκή σοφία;
Κοιτάτε. Αυτό είναι κάτι έμφυτο, το έχεις από μικρός. Έγραφε, έπαιζε και τραγουδούσε μαζί. Ήταν, όπως προείπα, άνθρωπος που του άρεσε να απομονώνεται. Φανταστείτε ότι, όταν δημιουργούσε , δεν έγραφε σε κανένα σαλόνι. Κλειδωνόταν με τις ώρες σε ένα υπόγειο του σπιτιού, με μια καρέκλα κι ένα ντιβανάκι· εκεί ήταν το «βασίλειό» του. Απ’ αυτό το υπόγειο πέρασαν όλοι: η «τετράς του Πειραιά», η Γκρέυ, ο Ζαγοραίος, η Πόλυ Πάνου, η Γιώτα Λύδια, όλη η Columbia, o Tσιτσάνης, ο Μπιθικώτσης, ο Παπαϊωάννου κ.ά. Κατάφερνε δηλαδή, μέσα από την απομόνωση, μέσα απ’ την απλότητα της ζωής του να συναντήσει την πολυπλοκότητα της ποίησης, πράγμα που συμβαίνει σπάνια, ήταν θεόσταλτος.
Απόδειξη για το μεγαλείο της γραφής του είναι ότι υπάρχει ένα βιβλίο, τιτλοφορείται Λύρα, όπου δίπλα στον Λαπαθιώτη, τον Πολέμη, το Βιζυηνό κ.α, δεσπόζει η στιχουργία του Μάρκου. Δεν μπορείς να διαχωρίσεις την ποίηση από τους στίχους του. Άλλωστε, τόσο οι ποιητές, όσο και εκείνος πραγματεύονταν το ίδιο πράμα, τη ζωή. Ο Μάρκος έγραφε για τον άνθρωπο. Υπάρχει, για παράδειγμα, κάποιος που έχει κάνει φυλακή, άνθρωπος του περιθωρίου, που να μην κάνει «χαρακίρι» με το  Απελπίστηκα; Το ίδιο συμβαίνει με όλα του τα τραγούδια, τα οποία, ένα προς ένα, είναι συσπείρωση ανθρώπων και βιωμάτων.

Ο Μάρκος τραγούδησε, μεταξύ άλλων, για εκείνους που, όπως λέει κι ο Πετρόπουλος, αντιμάχονταν κάθε μορφή εξουσίας. Θα μπορούσαμε πιστεύετε να τον χαρακτηρίσουμε «αντιεξουσιαστή» με την ευρεία, όχι μόνο την πολιτική, έννοια του όρου;
Άνθρωποι σαν το Μάρκο  δεν ανήκουν πουθενά. Δεν ξέρω αν μπορώ να τον τοποθετήσω κάπου. Το μόνο που μπορώ να πω είναι ότι αγαπούσε τους ανθρώπους και βοήθησε πολύ κόσμο. Ήταν ξηγημένος, τίμιος, παρά τη φτώχεια και τις πουστιές που του ‘παιζαν κατά καιρούς, την υποτίμηση και όλα όσα τον καταρράκωσαν. Ναι, η ψυχή του Μάρκου- η ψυχή ενός ανθρώπου που μίλησε για τον πόνο, τον έρωτα, τη γυναίκα· ενός ανθρώπου που κατέκρινε την αδικία, δεν μπορούσε-ήταν αδύνατο να ταυτιστεί με οποιαδήποτε μορφή εξουσίας.
Πολλά τραγούδια του, αρκετά εξ αυτών λογοκριμένα, όπως «ο Μάρκος πρωθυπουργός», είχαν πολιτικό στίχο χωρίς όμως να είναι πολιτικά στρατευμένα σε μια εποχή μάλιστα έντονων πολιτικών εξελίξεων. Πού το αποδίδετε εσείς αυτό;
Ο Μάρκος ήταν ένας ευεργέτης των ανθρώπων, ο οποίος καλλιεργούσε το κέφι σε μεγάλο βαθμό. Μπορούσε και έπιανε τον παλμό του κόσμου. Ο τρόπος που έπαιζε, ο τρόπος που τραγουδούσε ήταν μοναδικός. Με λίγα λόγια, τα τραγούδια του, τού «πήγαιναν, ήταν  καρμπόν με το «είναι» του. Όσο για τα πολιτικά, καταρχάς όταν συνέβαιναν όλα όσα συνέβησαν ο Μάρκος δεν είχε να φάει,  δεν είχε  το χρόνο να ασχοληθεί, έπρεπε να λύσει άλλα προβλήματα πρώτα. Συν τοις άλλοις, ένας άνθρωπος του πνεύματος δεν μπορούσε να μπει στα «χαρακώματα» των κομμάτων. Πίστευε ακράδαντα ότι  το να βοηθήσεις κάποιον δεν απαιτεί την ενεργή ενασχόλησή σου με την πολιτική. Είχε βοηθήσει από δεξιούς και βασιλικούς μέχρι κεντρώους και αριστερούς. Δεν είχε ταμπέλα· δεν μπορούσε να ταχθεί με τη μία ή την άλλη πλευρά. Ό,τι πίστευε το κρατούσε για τον εαυτό του ή το διοχέτευε σαν παράπονο μέσα στα τραγούδια του.
Έχει λεχθεί ότι ο Βαμβακάρης κατάφερε κάτι εξαιρετικά σημαντικό: να ενώσει τα τραγούδια της Πόλης με τα σμυρναίικα και την κλασική μουσική. Ερειδόμενοι σ’ αυτήν την παραδοχή , δυνάμεθα να θεωρήσουμε τα τραγούδια του μια ιστορική πηγή στην οποία μπορούμε να προστρέξουμε όσοι αναζητούμε τις ρίζες μας;
Πριν το Μάρκο, υπήρχαν οι οπερέτες, οι μαντολινάτες και το «ελαφρό» τραγούδι· μέχρι που ήρθαν οι Μικρασιάτες με την Καταστροφή και άλλαξαν όλα. Έφεραν τη μουσική τους και μαζί μ’ αυτήν ήρθαν και σπουδαίοι καλλιτέχνες. Η Σμύρνη είχε «ιερά τέρατα» φωνητικά· η Ρόζα, η Ρίτα, ο Αραπάκης, ο Νταλκάς, ο Παγιουμτζής και τόσοι άλλοι. Σημείο αναφοράς για το τραγούδι ήταν η Κοκκινιά, αλλά και εν γένει ο Πειραιάς: το Κερατσίνι, η Αγία Σοφία, η Αγία Σωτήρα, τα Ταμπούρια, ο Κορυδαλλός, το Αιγάλεω, όλες αυτές οι περιοχές γεννούσαν ταλέντα, ήταν νόμος.
Ο Μάρκος, αγαπούσε πολύ τους Σμυρνιούς, οι πρώτοι συνεργάτες (και φίλοι του) ήταν απ’ τη Σμύρνη. Όλοι αυτοί, όπως ο Περιστέρης για παράδειγμα, κατάλαβαν απ’ την πρώτη στιγμή το «ιδιαίτερο» στοιχείο του. Ήταν εκείνος που θεμελίωσε τη ρεμπέτικη μουσική. Μόλις έγραψε το πρώτου του τραγούδι στην Οντεόν έγινε χαμός, φανταστείτε ότι αυξήθηκαν οι πωλήσεις των γραμμοφώνων. Θέλω να πω, για να το συνοψίσω, ότι ο Μάρκος κατάφερε να ενώσει όλα αυτά τα μουσικά στοιχεία- ακούσματα και να δημιουργήσει το δικό του μοναδικό και αξεπέραστο ύφος. Κάθε φορά που σκέφτομαι την πορεία και τα παιξίματά του, τη συνεισφορά του στη λαϊκή μας παράδοση, λέω: να,  μια ωραία κολώνα του Παρθενώνα. Ένας νέος, ειδικά αν ασχολείται με τη λαϊκή μουσική, πρέπει οπωσδήποτε να περάσει από το «σχολείο» Βαμβακάρης.
Προηγουμένως αναφέρατε ότι ένα από τα δομικά στοιχεία τα στιχουργικής και  μουσικής πορείας του Μάρκου ήταν ο έρωτας. Στη ζωή του, τι ρόλο έπαιζε το ερωτικό στοιχείο, δεδομένης, όπως είπατε, της κατάθεσης των βιωματικών του εμπειριών στα τραγούδια του;
Ο Μάρκος ήταν θύμα του έρωτα. Αγαπούσε τις γυναίκες πολύ, αλλά κι εκείνες τον αγαπούσαν. Τις υπεραγαπούσε, για αυτό και τις έκανε τραγούδια. Ζωγράφιζε την κάθε μια με το μυαλό του και την αποτύπωνε στο μουσικό του «καμβά»· ήταν με δύο λόγια κιμπάρης. Και να πούμε και κάτι ακόμη. Είναι πολύ σημαντικό να σ’ αγαπάνε οι γυναίκες, και τον Μάρκο τον αγαπούσαν· τον αγαπούσαν γιατί, παρότι πέρασε ό,τι πέρασε, δεν γύρισε ποτέ να ανταποδώσει με πισώπλατα μαχαιρώματα, ήταν ντόμπρος και ευθύς και αυτό το εκτιμούσαν όλες.
Στις μέρες μας, πολλά ρεμπέτικα τραγούδια έχουν διασκευαστεί, όπως η «φραγκοσυριανή», κάτι για το οποίο έχετε εκφραστεί θετικά στο παρελθόν. Θεωρείτε πως αν στρέψουμε το βλέμμα μας στο ρεμπέτικο, ακόμη κι μ’ αυτήν την οπτιμιστική προσέγγιση, μπορούμε να απαντήσουμε σε ερωτήματα της εποχής μας;
Από το τραγούδι μπορεί να προκύψουν πολλά πράγματα. Κάθε τραγούδι διαμορφώνει συνειδήσεις. Έτσι και τα τραγούδια του Μάρκου. Μπορείς να πεις, αλλά και να αλλάξεις πράγματα. Το τραγούδι έχει πολλαπλή λειτουργία. Υπάρχουν τραγούδια που σε καθοδηγούν· άλλα σε προβληματίζουν, άλλα σε ευχαριστούν και άλλα σε λυπούν. Το κάθε ένα έχει το σκοπό του. Το σημαντικό, όμως, είναι το τραγούδι να αποτελεί μέρος της «αλήθειας» σου, όχι εμπόρευμα. Με το μυαλό σου, τη σύνθεση και το ύφος σου να μιλάς μέσα απ’ τη μουσική σου.  Τώρα, σχετικά με την ουσία του ερωτήματός σας, προσωπικά πιστεύω ότι ένα δυνατό τραγούδι είναι πάντα επίκαιρο, έχει κάτι να πει σε κάθε εποχή. Τρανό παράδειγμα είναι η απήχηση που είχε η διασκευή της «φραγκοσυριανής», όπως είπατε, που έκανε πάταγο. Ή το γεγονός ότι ετοιμάζονται και νέες διασκευές των τραγουδιών του Μάρκου. Θέλω να πω με όλα αυτά ότι το τραγούδι με μέταλλο, το τραγούδι που «χτυπά φλέβα» θα παραμένει ζωντανό, θα είναι ένας ζωντανός οργανισμός μέσα στο χρόνο.
Αν ζούσε σήμερα, με δεδομένη την άσχημη κατάσταση της χώρας μας, χωρίς βέβαια να συγκρίνουμε τις εποχές, θεωρείτε ότι θα είχε την ίδια στάση ζωής- μιλώντας πάντα ως «αληθινός άνθρωπος» για τους ανθρώπους;
Μακάρι να ζούσε. Αυτό είναι κάτι που το σκέφτομαι πολλές φορές. Ακόμη και 80 και 90 χρονών να ήταν θα μπορούσε να πει μερικά λόγια για όσα βιώνουμε. Ήταν μια ανοιχτή εγκυκλοπαίδεια· έλεγε κουβέντες που έπρεπε να τις σκαλίζεις σε μάρμαρο, ήταν «πρόκα» όσα έγραφε, στόχευαν απευθείας στην ουσία. Επαναλαμβάνω ότι ο λόγος που χαίρει τέτοιας αναγνωσιμότητας και αγάπης, ο λόγος επίσης που είναι πάντα επίκαιρος , είναι γιατί δεν έκανε εμπόρευμα όλα όσα έγραφε και έπαιζε. Η ωραιότητα ήταν η πληρωμή του. Απαξίωνε το χρήμα, για αυτό και εξασφάλιζε μόνο τα βασικά για την επιβίωση της οικογένειάς του. Ήταν ελεύθερος, ακριβώς γιατί δεν «τον κρατούσε» το χρήμα.
Πηγή: nostimonimar.gr

Διαβάστε περισσότερα

Πίσω από το οικονομικό «θαύμα» της Κίνας

Ο Liu Yanchang εγκατέλειψε τη δουλειά του σε ένα εργοστάσιο στην επαρχία Hebei και ξεκίνησε το ταξίδι για το Πεκίνο, όπου είχε βρει μια θέση εργασίας ως κούριερ. Στις 4 ώρες που διήρκεσε το ταξίδι -που ήταν και το μεγαλύτερο που είχε κάνει ποτέ στα 18 χρόνια ζωής του- σκεφτόταν ότι η νέα του δουλειά, όντας μέρος της αναπτυσσόμενης βιομηχανίας του ηλεκτρονικού εμπορίου, θα του πρόσφερε περισσότερα χρήματα από ό, τι είχε ποτέ πριν, ότι θα μάθαινε αγγλικά κι ότι μια μέρα θα μπορούσε να ταξιδέψει και στο εξωτερικό. Ήταν ευτυχισμένος!

Μόλις λίγους μήνες αργότερα όμως, η αισιοδοξία του θα ήταν ένα μακρινό παρελθόν. «Δεν ανήκω στο Πεκίνο, απλά εργάζομαι εδώ», λέει στο The Atlantic. Οι εξαντλητικές 10 ώρες κατά τις οποίες καθημερινά μεταφέρει πακέτα σε ολόκληρη την πόλη επηρέασαν την απόδοσή του, με αποτέλεσμα πολλά να χαθούν. Κάπως έτσι όχι μόνο χρεώθηκε πρόστιμο για το λάθος του, αλλά κατέληξε να δίνει κι εξηγήσεις στο εξαγριωμένο αφεντικό του. Μέχρι και σήμερα εξακολουθεί να θεωρεί τη γιγαντιαία πόλη έναν λαβύρινθο στον οποίο είναι δύσκολο κανείς να πλοηγηθεί και είχε πολύ λιγότερες ευκαιρίες να την εξερευνήσει από ό,τι περίμενε. Απομονωμένος στο μικρό δωμάτιο που νοικιάζει, ο Liu λέει ότι ο αρχικός του ενθουσιασμός για την περιπέτεια που πίστευε ότι θα ζήσει, μοιάζει με μακρινή ανάμνηση και δηλώνει δυστυχισμένος. 
Η Κίνα απελευθέρωσε πάνω από 850 εκατομμύρια ανθρώπους από την απόλυτη φτώχεια τις τελευταίες δεκαετίες, μια περίοδο κατά την οποία το κυβερνών «Κομουνιστικό Κόμμα» έδωσε μια υπόσχεση στον λαό της χώρας: Αποφύγετε την πολιτική ενασχόλιση και η ευημερία θα είναι δική σας. Η «συμφωνία» αυτή λειτούργησε για τη μεσαία τάξη της Κίνας, η οποία αυξήθηκε από τα 29 εκατομμύρια στη δεκαετία του 1990 σε περίπου 531 εκατομμύρια το 2013. Το 2019, ωστόσο, τα πράγματα έγιναν πιο περίπλοκα και η ιστορία του Liu είναι μία χαρακτηριστική από αυτές των 228 εκατομμυρίων εσωτερικών μεταναστών που εργάζονται στις μεγάλες πόλεις της Κίνας σήμερα. Αυτοί οι εργαζόμενοι, γνωστοί ως «nongmingong», είδαν την αύξηση του πλούτου τους, αλλά η θέση τους στην κινεζική κοινωνία είναι σε μεγάλο βαθμό ασαφής. Οι μεγάλες πόλεις της Κίνας γίνονται ολοένα και πιο εχθρικές απέναντι στους ανθρώπους που έχουν βάλει πλάτη στην ευημερία της και οι nongmingong δεν αισθάνονται τα οφέλη από την υπόσχεση που τήρησαν.
Το οικονομικό θαύμα της Κίνας είναι πράγματι ένα «θαύμα», αλλά αυτό είναι μόνο η μία πλευρά της ιστορίας. Η κυβέρνηση της Κίνας γνωρίζει πολύ καλά ότι η ικανοποίηση από την καθημερινή ζωή πρέπει να γίνει μέρος της εξίσωσης τη οικονομικής ευημερίας. Ο Πρόεδρος Xi Jinping έχει προειδοποιήσει ότι το έθνος και οι ηγέτες του θα πρέπει να ανησυχούν για κάτι περισσότερο από την οικονομική ανάπτυξη. Οι βασικές ανάγκες εκατοντάδων εκατομμυρίων ανθρώπων έχουν επιτευχθεί, αλλά οι ηγέτες της Κίνας πρέπει τώρα να στρέψουν την προσοχή τους στη δυστυχία που αισθάνεται ο Liu και άλλοι σαν αυτόν. Πού βρίσκονται άνθρωποι όπως ο Liu, που εγκατέλειψαν την αγροτική βιομηχανία για να στηρίξουν τον οικονομικό μετασχηματισμό της Κίνας, στο σχέδιο της κυβέρνησης για το μέλλον;
Η έκθεση των Ηνωμένων Εθνών για την Παγκόσμια Ευτυχία διαπίστωσε ότι οι εσωτερικοί μετανάστες στις κινεζικές πόλεις είναι λιγότερο ευτυχισμένοι από τους ανθρώπους που παρέμειναν στην ύπαιθρο, αλλά η πεποίθηση ότι η μετανάστευση φέρνει την επιτυχία εξακολουθεί να είναι ισχυρή. Η πόλη εμπνέει ελπίδα, ενώ η αγροτική Κίνα θεωρείται ως ένα λείψανο του παρελθόντος που συνεπάγεται την πείνα και την φτώχεια.
Οι εσωτερικοί μετανάστες είναι συχνά ιδιαίτερα ευάλωτοι στην αστική ανάπτυξη και ένα αναπόφευκτο φαινόμενο είναι το νέφος. Το Πεκίνο έχει ούτως ή άλλως κακή παράδοση με το νέφος, αλλά το μεγαλύτερο πρόβλημα εντοπίζεται σε λιγότερο γνωστές πόλεις στα πέριξ της καρδιάς της βιομηχανίας. Η Baoding, για παράδειγμα, μια πόλη στην περιφέρεια Hebei όπου ζούσε ο Liu, έχει επίπεδα μέσης ρύπανσης 7,5 φορές υψηλότερα από το όριο που συνιστά ο Παγκόσμιος Οργανισμός Υγείας. Μια πρόσφατη μελέτη διαπίστωσε ότι η ρύπανση έχει αρνητική επίδραση στην ευτυχία για εκείνους που εργάζονται σε εξωτερικούς χώρους και εκτίθενται στον τοξικό αέρα.
Για τους εργαζόμενους λευκού κολάρου στο Πεκίνο ή οπουδήποτε αλλού στην Κίνα, η λύση είναι να αγοράζουν ιωνιστές αέρα για το σπίτι και το γραφείο τους. Αλλά μια τέτοια συσκευή μπορεί να κοστίσει πάνω από 100 δολάρια, ή περίπου το ένα πέμπτο του μέσου μηνιαίου μισθού ενός εσωτερικού μετανάστη. Μαζί με τα έξοδα διατροφής και την αποστολή χρημάτων πίσω στο σπίτι, οι μετανάστες θα πρέπει να έρθουν αντιμέτωποι με την κτηματομεσιτική αγορά, με τους ενοικιαστές να έχουν μηδενικά δικαιώματα απέναντι στους ιδιοκτήτες που αυξάνουν τα ενοίκια τους. Στην πραγματικότητα, οι μετανάστες, συμπεριλαμβανομένου του Liu, συχνά ενοικιάζουν σπίτια δίνοντας απλά τα χέρια και χωρίς να υπογράφουν κάποιο συμβόλαιο. Σε μεγάλες πόλεις στην ανατολική ακτή της Κίνας, οι μετακινούμενοι εργαζόμενοι δαπανούν, κατά μέσο όρο 150 δολάρια το μήνα για ενοίκια για σπίτια μικρότερα από 16 τετραγωνικά μέτρα που έχουν κοινόχρηστο μπάνιο και κουζίνα.

Στοιβαγμένοι σε αυτούς τους μικροσκοπικούς χώρους, οι μετανάστες απομονώνονται από τα οικογενειακά τους δίκτυα, αφήνοντας τα παιδιά και τους ηλικιωμένους πίσω στα χωριά τους. «Πώς μπορείτε να μιλάτε για ευτυχία;» αναρωτιέται ο Zhu Shengwei, ένας ακόμη nongmingong που εγκατέλειψε το σπίτι του στην φτωχή βόρεια επαρχία Henan το 2003 για να μετακομίσει στο Xi'an, την πρωτεύουσα της επαρχίας Shaanxi, μια απόφαση που όπως λέει τον βοήθησε να ξεπεράσει τα οικονομικά του προβλήματα, με τίμημα ένα μεγάλο προσωπικό κόστος.
Πολλοί μετανάστες, κατηγορούν την κινεζική κυβερνητική πολιτική που τους έχει εξαναγκάσει σε αυτή την επισφάλεια. Το 2017, η κυβέρνηση του Πεκίνου άρχισε να καταστρέφει τις παραγκουπόλεις στις οποίες είχαν βρει στέγη χιλιάδες μετανάστες. Πολλοί εκδιώχθηκαν από αυτές με μια προειδοποίηση τριών ημερών και οι όποιες διαμαρτυρίες τους καταστάλθηκαν από την αστυνομία κι αποκρύφτηκαν από τα ΜΜΕ. Η κυβέρνηση υποστήριξε ότι αυτές οι κατεδαφίσεις εξυπηρετούν το δημόσιο συμφέρον, εξαλείφοντας τους κινδύνους για την υγεία και την ασφάλεια που αντιμετωπίζει ένας ευάλωτος πληθυσμός, δίνοντας μάλιστα ως παράδειγμα μια πυρκαγιά σε μια τέτοια γειτονιά που κόστισε τη ζωή σε 19 ανθρώπους. Αυτοί που εκδιώχθηκαν από εκεί λένε πως το μόνο ήθελαν απλά το Πεκίνο να γίνει πιο «όμορφο».
Οι μετανάστες αντιμετωπίζουν επίσης τεράστια θεσμικά εμπόδια στις προσπάθειές τους να επιτύχουν στην μεγάλη πόλη. Η κινεζική κοινωνία είναι οργανωμένη σε ένα σύστημα καταγραφής των νοικοκυριών γνωστό ως hukou. Εάν κάποιος γεννηθεί σε μια αγροτική περιοχή, είναι συνήθως αδύνατο να καταγραφεί εκ των υστέρων σε ένα αστικό χούκου ανεξάρτητα από το πόσο καιρό εργάζεται σε μια πόλη. Πρόκειται για ένα πρόβλημα που αποκλείει τους μετανάστες από ορισμένες θέσεις εργασίας και εμποδίζει την πρόσβαση τους στην υγειονομική περίθαλψη και τη δημόσια εκπαίδευση για τα παιδιά τους. Το σύστημα αυτό χρονολογείται από την προ-Κομμουνιστική Κίνα, αλλά κατά το δεύτερο μισό του 20ού αιώνα, έγινε τόσο αποφασιστικό για τον προσδιορισμό των ευκαιριών ζωής που -όχι άδικα- έχει συγκριθεί με το σύστημα των καστών.
Καθώς το πρώτο κύμα των αστικών μεταναστών της Κίνας προσεγγίζει την ηλικία συνταξιοδότησης, πολλοί βρίσκονται αποκλεισμένοι από αστικές συντάξεις. Το hukou τους παραμένει στην ιδιαίτερη πατρίδα τους, πράγμα που σημαίνει ότι η μόνη επιλογή τους είναι να επιστρέψουν εκεί και να λάβουν τις πενιχρές συντάξεις της υπαίθρου. Εάν επιστρέψουν, είναι πιθανό να διαπιστώσουν ότι τα χωριά τους δεν είναι πια όπως τα είχαν αφήσει και αυτό συνήθως σημαίνει ότι είναι χειρότερα. Από το 2000 έως το 2015, σχεδόν τα τρία τέταρτα όλων των δημοτικών σχολείων της υπαίθρου έκλεισαν μόνιμα. Πολλοί από αυτούς που έμειναν πίσω έχασαν τη δουλειά τους καθώς η γεωργία έγινε όλο και πιο αυτοματοποιημένη.
Φυσικά, δεν νιώθουν όλοι οι μετανάστες απογοητευμένοι από την αστική τους ζωή. Για μερικούς, η πόλη άλλαξε τη ζωή τους όπως το ήλπιζαν. Το 1995, ο 16χρονος Zhu Liujun έφυγε από το σπίτι του στο Henan για μια νέα ζωή στο Huizhou, μια πόλη λιγότερο από δύο ώρες οδικώς από το Χονγκ Κονγκ. Η πρώτη δουλειά του ήταν σε εργοστάσιο πλακιδίων, με μισθό περίπου 100 δολάρια το μήνα. Τώρα εργάζεται ως κούριερ και κερδίζει περίπου 60 σεντς για κάθε παράδοση, βγάζοντας πολύ περισσότερα από τον σταθερό μισθό του εργοστασίου όπου δούλευε. Ο Zhu εργάζεται μερικές φορές έως και 14 ώρες την ημέρα, αλλά απολαμβάνει την ευελιξία να μπορεί γενικά να επιλέγει τις δικές του ώρες εργασίας. Η ζωή στο Huizhou είναι καλύτερη από ό, τι στο Henan, λέει. «Η Κίνα είναι μια πολύ ισχυρή χώρα», δηλώνει, επιμένοντας ότι οι ευκαιρίες είναι ακόμα άφθονες.
Η Κίνα έστησε την οικονομική της αυτοκρατορία πάνω στις πλάτες των μεταναστών. Ήταν μετανάστες αυτοί που εργάστηκαν για να κατασκευαστεί το στάδιο Bird's Nest, το κόσμημα το κόσμημα των Ολυμπιακών Αγώνων του Πεκίνου. Μετακόμισαν στη Σαγκάη για να χτίσουν ουρανοξύστες που στεγάζουν τώρα διεθνείς τράπεζες. Στα σύνορα με το Χονγκ Κονγκ, εργάστηκαν σε εργοτάξια που μεταμόρφωσαν το Shenzhen από έναν βάλτο σε μια πόλη που αυτοπροσδιορίζεται ως η Silicon Valley της Κίνας.
Το κινεζικό όνειρο ήταν κάποτε ξεκάθαρο: βρισκόταν στις πόλεις. Για ορισμένους, αυτό εξακολουθεί να ισχύει, αλλά το πρόβλημα των μεταναστών υπονομεύει την κεντρική υπόσχεση του Κομμουνιστικού Κόμματος - να βελτιώσει το βιοτικό επίπεδο και να επιτρέψει την κοινωνική κινητικότητα. Επηρεάζει εκατοντάδες εκατομμύρια ανθρώπων των οποίων οι μυριάδες προκλήσεις ενδέχεται να υπονομεύσουν την ικανότητά τους να συμβάλλουν στις συνεχείς οικονομικές φιλοδοξίες της Κίνας, οι οποίες βασίζονται σε ένα παραγωγικό, φιλόδοξο εργατικό δυναμικό. Αν η Κίνα δεν συνυπολογίσει αυτούς τους ανθρώπους, τότε η σταθερότητα στην οποία στηρίζεται το όραμά της, σίγουρα κινδυνεύει.

Διαβάστε περισσότερα

Τα πετρέλαια, το Διεθνές «δίκαιο» και οι αιθεροβάμονες των Αθηνών

ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΜΗΛΑΚΑΣ

• milakas@imerodromos.gr

Ας δούμε στα γρήγορα πως έχει διαμορφωθεί αυτήν τη στιγμή η κατάσταση στα ελληνοτουρκικά καθώς διαλύεται το ιδεοληπτικό «συννεφάκι» μέσα στο οποίο αναπαύεται χρόνια τώρα το ελληνικό πολιτικό σύστημα:

1. στην Κυπριακή ΑΟΖ (η οποία έχει καθοριστεί με διεθνείς συμφωνίες που επιβεβαιώθηκαν με διεθνείς εμπορικές δικαιοπραξίες) έχει εγκατασταθεί εδώ και ενάμιση μήνα τουρκικό πλωτό γεωτρύπανο το οποίο προστατεύεται από τουρκικά πολεμικά πλοία. Το πλωτό γεωτρύπανο εργάζεται για λογαριασμό διεθνούς συνεταιρισμού στο οποίο εκτός από την κρατική τουρκική εταιρία πετρελαίου συμμετέχουν και εταιρίες από δυτικές χώρες
2. δυτικότερα της κυπριακής ΑΟΖ, νότια του Καστελόριζου, η Τουρκία εκδίδει αλλεπάλληλες οδηγίες (naxtex) για δέσμευση θαλάσσιων περιοχών για την πραγματοποίηση είτε ασκήσεων με πραγματικά πυρά είτε ερευνών για πετρέλαιο και φυσικό αέριο.
3. Αυτήν ακριβώς την περιοχή, νότια του Καστελόριζου, η Αγκυρα με απόφαση του υπουργικού συμβουλίου την Ανοιξη του 2012 η οποία δημοσιεύτηκε μαζί με σχετικούς χάρτες, στην τουρκική εφημερίδα της κυβερνήσεως, πρόσφερε για έρευνα και εκμετάλλευση στην τουρκική κρατική εταιρία πετρελαίου
4. Καθημερινά, εδώ και 2 χρόνια, τουρκικά μαχητικά αεροσκάφη επιβεβαιώνουν στην πράξη την θέση της Αγκυρας περί ύπαρξης γκρίζων ζωνών στο Αιγαίο πετώντας πάνω από κατοικημένα ελληνικά νησιά.
5. Πριν μια βδομάδα ο πρώην πρωθυπουργός Κώστας Σημίτης, ο οποίος προφανώς γνωρίζει πως παίζονται αυτού του είδους τα παιχνίδια καθώς επωμίστηκε στις πρώτες μέρες της πρωθυπουργίας του μιαστρατηγική ήττα (αναγνώριση τουρκικών ζωτικών συμφερόντων, αποδοχή ως θέμα διαπραγμάτευσης την ύπαρξη γκρίζων ζωνών) με την κρίση των Ιμίων, με άρθρο του στην Καθημερινή της Κυριακής προειδοποίησε το πολιτικό σύστημα για αυτά που έρχονται…

Τι έρχεται

Η διαπιστωμένη πια ύπαρξη υδρογονανθράκων στην περιοχή και η δρομολόγηση της εκμετάλλευσής τους από κολοσσιαίες πετρελαϊκές εταιρίες προϋποθέτουν οριστικές διευθετήσεις στην περιοχή, έτσι ώστε απρόσκοπτα και με ασφάλεια να προχωρήσουν οι απαιτούμενες θηριώδεις επενδύσεις οι θα αποφέρουν ιλιγγιώδη κέρδη.
Σε τέτοιου είδους «διανομές» όπως μπορεί να αντιληφθεί ο καθένας καθοριστικός παράγοντας είναι η ισχύς του κάθε ενδιαφερόμενου που συμμετέχει στο παιχνίδι. Στην προκειμένη περίπτωση η Τουρκία εμφανίζεται αποφασισμένη να διεκδικήσει την μερίδα του λέοντος έναντι της απόλυτα ανίσχυρης Κύπρου κατ αρχήν και της διαλυμένης και απόλυτα εξαρτημένης οικονομικά /πολιτικά Ελλάδας στη συνέχεια.
Η προφανής ελληνική αδυναμία οδηγεί την κυβέρνηση αλλά και την αξιωματική αντιπολίτευση σε απόλυτα επισφαλή καταφύγια που έχουν να κάνουν είτε με την υποτιθέμενη προστασία ισχυρών «φίλων» (ΗΠΑ, ΕΕ,Ισραήλ κλπ) είτε με το Διεθνές Δίκαιο και τις υποτιθέμενες αδιαπραγμάτευτες βασικές του αρχές.
Ωστόσο, όπως έχει αποδειχτεί χιλιάδες χρόνια πριν (314πχ, Αθηναίοι εναντίων Μήλου, Θουκυδίδης) « τα νομικά επιχειρήματα έχουν αξία όταν εκείνοι που τα επικαλούνται είναι περίπου ισόπαλοι σε δύναμη και ότι, αντίθετα, ο ισχυρός επιβάλλει ότι του επιτρέπει η δύναμή του και ο αδύναμος υποχωρεί όσο του το επιβάλλει η αδυναμία του».
Τις επόμενες μέρες κατά τη Σύνοδο Κορυφής της ΕΕ όπου η ελληνική και η κυπριακή πλευρά θα σπεύσουν να αναζητήσουν το Δίκαιο και την προστασία των Εταίρων τους ζητώντας κυρώσεις σε βάρος της Τουρκίας η οποία καταφανώς παρανομεί αναμένεται να επιβεβαιωθεί για μια ακόμη φορά ότι στις διεθνείς σχέσεις δίκαιο είναι η ισχύς. Καθώς η Τουρκία είναι ο πέμπτος σε μέγεθος εμπορικός εταίρος της ΕΕ μπορεί βάσιμα να περιμένει ότι η ευαισθησία των Ευρωπαίων για το διεθνές δίκαιο θα εξαντληθεί σε κάποιες σκληρές έστω παρατηρήσεις και επιπλήξεις…
Οσο για την προστασία που αναμένει η ελληνική κυβέρνηση από τις ΗΠΑ ως αντάλλαγμα των όσων πολλών και μεγάλων που της έχει ήδη προσφέρει (βάσεις παντού στο ελληνικό έδαφος, Συμφωνία των Πρεσπών) θα αποδειχτεί για μια ακόμη ότι στις διεθνείς σχέσεις δεν υπάρχουν σταθερές φιλίες αλλά συμφέροντα τα οποία η κάθε χώρα υπερασπίζεται κάθε στιγμή.
Και αυτήν τη στιγμή τα αμερικανικά συμφέροντα επιβάλλουν την εξεύρεση ικανών ανταλλαγμάτων προς την Τουρκία, προκειμένου η χώρα αυτή να παραμείνει στη σφαίρα της επιρροής της Ουάσιγκτον. Ποιος θα καταβάλλει το τίμημα του παζαριού ΗΠΑ-Τουρκίας εφ όσων αυτό ευοδωθεί είναι νομίζουμε προφανές…
Κατά τα λοιπά, ο ΣΥΡΙΖΑ που απέρχεται και η ΝΔ που εμφανίζεται στη σκηνή έχουν μόνο να διαχειριστούν την οδυνηρή πραγματικότητα η οποία συντίθεται από λάθη και εγκληματικές παραλήψεις δεκαετιών και να ευχηθούν ότι «η στραβή δεν θα κάτσει στη βάρδια τους»…

Πηγή: topontiki.gr

Διαβάστε περισσότερα

Έφυγε ο σπουδαίος Στέλιος Βαμβακάρης

Ο γιος του Μάρκου υπήρξε ξεχωριστή προσωπικότητα της μουσικής και του τραγουδιού μας.

 

Γεννήθηκε στις 2 Μαρτίου 1947 στην Παλιά Κοκκινιά Πειραιώς. Δημιουργός και δεξιοτέχνης του μπουζουκιού, γιος του Μάρκου Βαμβακάρη.

Βίωσε μαζί του τις δυσκολίες αλλά και την αναγέννησή του.

Συνεργάστηκε σαν παίκτης με μεγάλους του λαϊκού: Περπινιάδη, Γκρέυ, Αγγελόπουλο, Ζαγοραίο κ.ά.

Στην δεκαετία του ‘70 ο Στέλιος Βαμβακάρης συμμετείχε με συνθέσεις του στους δίσκους «Ερωτικά» (1977) με τον Νίκο Ξυλούρη, «Οι Μάηδες οι ήλιοι μου» (1978) με τον Γιώργο Νταλάρα που οι πωλήσεις του ξεπέρασαν τις 100.000 αντίτυπα, καθώς και στον προσωπικό δίσκο της Βίκυς Μοσχολιού (1980). Στην επόμενη δεκαετία συνεργάστηκε πάλι με επιτυχία με τον Νταλάρα στο δίσκο «Άπονα μάτια» .

Επίσης αίσθηση προκάλεσαν οι καταθέσεις του με παλιά και σύγχρονα λαϊκά τραγούδια («Στο Μάρκο» -1981, «Πικρόλογα – Γλυκόλογα» - 1984, «Κατέβα Χριστέ να σε κεράσω» 1990) και η συνεργασία του με την Σωτηρία Μπέλλου στο άλμπουμ «Άνοιξα πόρτα στην ζωή» (1985) όπου υπογράφει σαν συνθέτης όλα τα τραγούδια.

Άριστος γνώστης των μουσικών δρόμων και ανήσυχο πνεύμα δεν δίστασε να συνεργαστεί με πρωταγωνιστές της ροκ μουσικής, όπως με τον Παύλο Σιδηρόπουλο (Η φαντασία στην εξουσία που ξεχώρισε από τους «Ρομαντικούς παραβάτες» -1994, το τραγούδι είχε ήδη ηχογραφηθεί και γίνει γνωστό από το 1986) και να συνδέσει το μπλουζ με το ρεμπέτικο («Το μπλουζ συναντά το ρεμπέτικο» μαζί με τον blues man Luisiana Red, «Ένας ναύτης απ’ την Σύρα σε ένα μπαρ του Μισσισίπι»).

Ήξερε όσο λίγοι τα Καραντουζένια και τα μυστικά κουρδίσματα. Ήταν ρεμπέτης, βαθύς και ροκάς μεστός, όχι για το θεαθήναι.

Στο εξαιρετικό δίσκο του «Επισκέπτης» (2015) την παραγωγή υπογράφει ο Σωκράτης Μάλαμας, ο οποίος συμμετέχει και σαν ερμηνευτής.

Τον Στέλιο τον θάυμαζα και τον εκτιμώ. Απ' τους πρώτους που γνώρισα πιτσιρίκος στο ταξίδι της έρευνας γύρω απ' το ελληνικό τραγούδι. Φίλος του πατέρα μου. Μάγκας, με την ωραία έννοια της λέξης, και ωραίος, με όλη την ουσία της. Αριστοκράτης, ευγενής, καίριος, μάστορας.

Διαβάστε περισσότερα

22 Ιουνίου Ποδηλατούμε για την Λιμνοθάλασσά

 

 Κοινό κάλεσμα 6 Φορέων-συλλόγων-ομάδων πολιτών, για ποδηλατοβόλτα, με στόχο την προστασία της Λιμνοθάλασσας:
Saltsinistas
Σύλλογος Φίλων Ποδηλάτου Ι.Π. Μεσολογγίου
Messolonghi By Locals
3o Δημοτικό Σχολείο Μεσολογγίου - 3rd Primary School of Mesologhi
Κέντρο Περιβαλλοντικής Εκπαίδευσης Μεσολογγίου
Πολιτιστικό Κέντρο Ο.Τ.Ε Μεσολογγίου

Η λιμνοθάλασσα αποτελεί ένα πολύ σημαντικό κομμάτι της καθημερινότητάς μας. Η λιμνοθάλασσα μας δίνει τη δυνατότητα να περπατάμε και να ποδηλατούμε δίπλα στα γαλήνια νερά της. Μας δίνει τροφή με τα νόστιμα ψάρια της. Μας χαρίζει μοναδικά ηλιοβασιλέματα και χρώματα που μας ταξιδεύουν.

Όμως, πολλές φορές της δείχνουμε ένα πολύ κακό πρόσωπο αφού την έχουμε γεμίσει με σκουπίδια, μολύνουμε να νερά της και την υποβαθμίζουμε χρόνο με τον χρόνο.

Επειδή η προστασία της λιμνοθάλασσας είναι ένα πολύ σημαντικό ζήτημα που οφείλει να είναι βασική προτεραιότητα για τους αρμόδιους φορείς, σας προσκαλούμε να συμμετέχετε στην ποδηλατοβόλτα που θα πραγματοποιηθεί:

 Σάββατο 22 Ιουνίου
 17:30
 Αφετηρία την Κεντρική Πλατεία και τέρμα το Παρατηρητήριο στην Ανατολική Κλείσοβα.

✔Στόχος είναι να αναδείξουμε την ομορφιά και την αξία της λιμνοθάλασσας.
✔Να παρατηρήσουμε τα πουλιά της με κιάλια και τηλεσκόπιο και να κατανοήσουμε ακόμη καλύτερα την αξία της. 

✔Στόχος είναι να αναδείξουμε την αδράνεια και την αδιαφορία των αρμόδιων αρχών όσον αφορά την προστασία της λιμνοθάλασσας.
✔Στόχος είναι να γνωρίσουμε τη λιμνοθάλασσά μας.

Σε περιμένουμε να δράσουμε μαζί!

Μήκος διαδρομής: 5χλμ.
Αφετηρία: Κεντρική Πλατεία (ώρα 17:30)
Τερματισμός: Παρατηρητήριο Ανατολικής Κλείσοβας

Τι χρειάζομαι; 🧢
- Καπέλο
- Νερό
- Αντηλιακό

Διαβάστε περισσότερα

Το τσάμικο «Ράστι» ή «Ράστ» του Μεσολογγιού και του Άη – Συμιού!

 

Το οργανικό τραγούδι "ραστ" παίζεται κατ' εξοχήν στην περιοχή Μεσολογγίου και Αιτωλικού με ζουρναδες και νταούλια. Το πανηγύρι του Άη Συμιού (Αγίου Συμεών) είναι μία τελετή που εξυμνεί τη λεβεντιά και τον πόθο των Μεσολογγιτών για Λευτεριά. Το πανηγύρι  πήρε το όνομά του από το μεταβυζαντινό μοναστήρι του Άη-Συμιού, που χτίστηκε το 1740 σε μια λαγκαδιά του Ζυγού, κατάφυτη, οκτώ χιλιόμετρα ανατολικά του Μεσολογγίου.

Ο εορτασμός αυτός συνηθιζόταν και στην Τουρκοκρατία. Με την ανοχή των Τούρκων, που είχαν επιτρέψει στους ραγιάδες την ελεύθερη τέλεση των πανηγυριών, οι Μεσολογγίτες συγκεντρώνονταν την Κυριακή της Πεντηκοστής στο μοναστήρι, εκκλησιάζονταν σε αυτό την Δευτέρα του Αγίου Πνεύματος, έψεναν ύστερα σφαχτά και ακολουθούσαν γλέντια, χοροί και ξεφαντώματα. Ο ξεσηκωμός είχε αναστείλει τη συνήθεια. Με την απελευθέρωση όμως, ξανάρθε στη ζωή με περισσότερη μάλιστα λαμπρότητα, γιατί ο χώρος του μοναστηριού είχε συνδεθεί στενά με την τοπική ιστορία.

Χαρακτηριστικό στοιχείο του εορτασμού είναι οι "αρματωμένοι", Μεσολογγίτες ντυμένοι με την παλιά λαϊκή ενδυμασία, με πολλά άρματα, χρυσοποίκιλτα δηλαδή κοσμήματα και άλλα εξαρτήματα της ανδρικής φορεσιάς.

Οι αρματωμένοι, με την απαραίτητη συνοδεία "ζυγιάς"(δυο ζουρνάδες και ένα νταούλι) σχηματίζουν από το πρωί της Πεντηκοστής παρέες με ορισμένη οργάνωση και καθιερωμένο εθιμικό τυπικό. Αφού γυρίζουν στους δρόμους του Μεσολογγίου, το απόγευμα, μαζί με έφιππους συνεορταστές, ξεκινούν από το περίβολο της εκκλησίας του Αγίου Σπυρίδωνα για το μοναστήρι, σταματώντας, για λίγο, στον κήπο των Ηρώων, όπου ψάλλεται τρισάγιο.

Στο χώρο του μοναστηριού με τα πανύψηλα πλατάνια, κάθε παρέα έχει το δικό της προκαθορισμένο από χρόνια χώρο, όπου κρεμούν τα άρματα, αφού πρώτα προσκυνήσουν και προσευχηθούν στην εκκλησία. Ακολουθεί ολονύχτιο γλέντι με "αισυμιώτικα" τραγούδια και με τοπικούς χορούς. Αργά το βράδυ της επόμενης ημέρας, που και αυτή περνά με χορούς και τραγούδια, γίνεται θεαματική επιστροφή στο Μεσολόγγι και υποδοχή των αρματωμένων από πλήθος κόσμου που τους περιμένει στην είσοδο της πόλης. Το γλέντι συνεχίζεται, με ιδιαίτερα ενδιαφέρον στοιχείο το λεγόμενο "χορό του πεθαμένου", με θέμα το θάνατο και την ανάσταση ενός αρματωμένου.

Το "Ράστι" ή "Ράστ" είναι σειρά μελωδιών και γυρισμάτων, που έχει τις ρίζες του στους εορταστικούς πανηγυρισμούς του Άη Συμιού στο Μεσολόγγι. Συγκεκριμένα "Ράστ" είναι το αργό τσάμικο, "στον τόπο" όπως αποκαλείται, και ύστερα έρχεται το γύρισμα στον καλαματιανό χορό. Παίζεται με πίπιζα και νταούλι κυρίως από Ρομά οργανοπαίχτες, καθώς ο Άη Συμιός θεωρείται προστάτης Άγιος των Αθίγγανων.

Το συγκεκριμένο κομμάτι συνηθίζεται πλέον να παίζεται με κύριο όργανο το κλαρίνο στα πανηγύρια όλης της Αιτωλοακαρνανίας (αλλά και σε πολλές άλλες περιοχές της Ελλάδας.)

πηγή:https://konstantinosdavanelos.blogspot.com

Διαβάστε περισσότερα

Ελλήνων Δρώμενα - Το πανηγύρι του Αη Συμιού (Μεσολόγγι)

Το πανηγύρι του Άη Συμιού έχει ένα πολυσύνθετο ιστορικό, κοινωνικό και συμβολικό χαρακτήρα. Πρόκειται για μία τελετή που εξυμνεί τη λεβεντιά και τον πόθο των Μεσολογγιτών για λευτεριά.

 

 Είναι το πανηγύρι των αρματωμένων ανδρών -που ντύνονται όπως οι παλαιοί κλέφτες και αγωνιστές- και των καβαλάρηδων, οι οποίοι ομαδικά ξεκινούν από το Μεσολόγγι και επισκέπτονται τον Αη Συμιό, προσκυνούν και γλεντούν όλη τη νύχτα για να επιστρέψουν την επόμενη ημέρα έφιπποι στην πόλη του Μεσολογγίου, παρελαύνοντας και γλεντώντας. Ένα στοιχείο του πανηγυριού αυτού, που διατηρείται έως σήμερα, είναι ο ήχος του ζουρνά και του νταουλιού, το οποίο μέσω της συμμετοχής των τσιγγάνων παρέμεινε ανόθευτο για να εκφράζει τον ηρωισμό και τη λεβεντιά των Μεσολογγιτών.

Διαβάστε περισσότερα

Άρης Βελουχιώτης: «Εγώ, παιδί του Ελληνικού Λαού…»

ΝΙΚΟΣ ΜΠΟΓΙΟΠΟΥΛΟΣ

• facebook.com/mpogiopoulos
• mpog@imerodromos.gr

Πριν κάμποσο καιρό, πάνου στη Λιάκουρα, στο αετοχώρι το Δαδί, ρώτησα ένα παιδί ως οχτώ χρονώ:
– Τον ξέρεις τον Άρη;
– Ναι, μου λέει. Τον ξέρω.
– Τον είδες ποτέ σου;
– Όχι. Μα τόνε ξέρω.
– Πώς είναι;
– Τρεις βολές πιο αψηλός απ’ τον πατέρα μου. Κι έχει ένα μεγάλο-μεγάλο κόκκινο άλογο. Και πίσω τον ακολουθάει πάντοτες ένας τρανός αητός με μια σημαία.
Μιαν άλλη φορά, στα Τρίκαλα, ρώτησα ένα “αετόπουλο” που πέρναγε τις γραμμές του οχτρού μεταφέροντας μαντάτα στους αντάρτες μέσα στο κούφωμα ενός καλαμιού.
– Γιωργή, τον ξέρεις τον Άρη;
– Τόνε ξέρω.
– Τον είδες ποτέ σου;
– Τον είδα με τα μάτια μου.
– Πώς είναι;
– Έχει μακριά γένεια κι ένα αληθινό άστρο στο μαύρο σκούφο του. Κι άμα μιλάει -κι ας χιονίζει ακόμα- γίνεται μονομιάς πολλή ζέστα. Κι όταν ακούνε το όνομά του οι Γερμανοί κρύβουνται σα λαγοί μέσα στα δάσα.
Ένα μεγάλο κόκκινο άλογο, ένας αητός με μια σημαία, ένα άστρο αληθινό, πολλή ζέστα -αυτός είναι ο Άρης των παιδιών και των μεγάλων.
Και γω που δυο φορές όλο-όλο τον αντάμωσα, έτσι σαν τα παιδιά και γω, έτσι τον βλέπω και τον τραγουδάω τον ΑΡΗ»
                            (Γιάννης Ρίτσος, Το υστερόγραφο της δόξας – Άρης Βελουχιώτης)

 

   Πριν από 74 χρόνια, ο πρωτοκαπετάνιος του ΕΛΑΣ, ο Άρης Βελουχιώτης, θα φύγει από τη ζωή.
   Ο Άρης, κυκλωμένος από τους διώκτες του, έξω από τη Μεσούντα, θα ανοίξει ο ίδιος την πόρτα της αιωνιότητας. Θα περάσει στην αθανασία της συλλογικής μνήμης και συνείδησης, δίνοντας το τέλος με το ατομικό του περίστροφο. Μαζί του στο θάνατο τον συντρόφεψε ο πιστός του αντάρτης, ο Τζαβέλας.
   Ακολούθησε ο κανιβαλισμός. Η θηριωδία του μεταβαρκιζιανού καθεστώτος. Οι δύο νεκροί σύντροφοι θα αποκεφαλιστούν και τα κεφάλια τους θα κρεμαστούν από τις 18 έως τις 20 Ιούνη, σ’ ένα φανοστάτη στα Τρίκαλα.

   Τι ήταν ο Άρης; Εκείνο το «αμείλικτο τέρας» που περιγράφουν οι θιασώτες του πιο πρωτόγονου και συνάμα βλακώδους αντικομμουνισμού; Ήταν από στρατιωτική άποψη ένας «κατσαπλιάς», όπως διατείνονταν οι «ήρωες» του δοσιλογισμού; Κάποιος με «θολή» πολιτική σκέψη, όπως λένε εκείνοι που όσα δεν φτάνουν τα κάνουν κρεμαστάρια; Ας δώσουμε το λόγο στους – σοβαρούς – πολιτικούς αντιπάλους του Άρη:
   Ο Παναγιώτης Κανελλόπουλος αναφέρει: «Ο Άρης ήταν ένας αγνός ιδεολόγος» (Φίλιππος Φιλλίπου, «Βήμα», 3/2/2002), «ήταν ένας ευφυής άνθρωπος» (εφημερίδα «Πρώτη», 24/9/1986).

   «… ο Άρης απέδειξε ότι είχε ψυχοσύνθεση ηγέτου, χάρη σ’ αυτόν, το γόητρο του ΕΛΑΣ ανήλθε κατακορύφως», γράφει ο Ευάγγελος Αβέρωφ – Τοσίτσας στο βιβλίο του «Φωτιά και τσεκούρι». Ο ίδιος μιλώντας για την «θεαματική εξέλιξη»του ΕΑΜ/ΕΛΑΣ τονίζει ότι «ο Άρης ήταν ο κύριος παράγων της». Ο Αβέρωφ – και όχι κάποιος πολιτικός φίλος του Άρη – τον περιγράφει ως«ηγέτη», «γενναίο», «καλό οργανωτή», ως άνθρωπο που «δεν του έλειπε ούτε η ευφυΐα ούτε κάποια παιδεία». Και προσθέτει ο Αβέρωφ: «Ένας Ιταλός στρατηγός, που δεν είχε κανένα λόγο να τον συμπαθή, ο Ινφάντε, είπε το 1945 στον γράφοντα τις σελίδες αυτές: «Από όλους τους αρχηγούς του ΕΑΜ / ΕΛΑΣ που γνώρισα, και γνώρισα πολλούς, μόνον ο Άρης μου έκαμε εντύπωση. Ήταν δυνατός, στοχαστικός, είχε λεπτότητα»».

 

   Πολύ πριν από την αποχώρηση των Γερμανών από την Ελλάδα τα 4/5 της χώρας είχαν ήδη απελευθερωθεί από τον ΕΛΑΣ. Ήδη από την Άνοιξη του ’44, το Γερμανικό επιτελείο του οποίου ηγείτο ο Χέλμουτ Φέλμυ αναγκάστηκε να κηρύξει την Πελοπόννησο ως εμπόλεμη ζώνη και τούτο λόγω της καθόδου του Άρη στην Πελοπόννησο. Ο ίδιος ο Φέλμυ σημείωνε ότι χρειαζόταν τουλάχιστον 3 μεραρχίες επιπλέον, μόνο για την Πελοπόννησο, λόγω της ανάπτυξης στις τάξεις του ΕΛΑΣ που είχε εμφυσήσει το οργανωτικό πνεύμα του Άρη και η προσωπική του παρουσία στην περιοχή («Από τη Βιέννη στα Καλάβρυτα. Τα αιματηρά ίχνη της 117ης Μεραρχίας Καταδρομών στη Σερβία και την Ελλάδα», Βιβλιοπωλείον της Εστίας). Τέτοια αποτελέσματα μάλλον δεν θα μπορούσαν να επιτυγχάνονται από «κατσαπλιάδες».

 

   Καταγεγραμμένες είναι οι απόψεις του Κρις Μοντάγκιου Γούντχαουζ, του Άγγλου Συνταγματάρχη, επικεφαλής της βρετανικής αποστολής στην Ελλάδα, για τον Άρη ως στρατιωτική μεγαλοφυΐα. «Χωρίς Ζέρβα δεν γινόταν, χωρίς Αρη δεν πετύχαινε», έλεγε ο Γούντχαουζ για την επιχείρηση της ανατίναξης του Γοργοποτάμου. Ο Κρις Γουντχάουζ, σε επιστολή του προς την ηγεσία του ΕΑΜ, αμέσως μετά την ανατίναξη της γέφυρας του Γοργοποτάμου, ανάμεσα στα άλλα γράφει: «…θέλω να ευχαριστήσω εκ μέρους της Αγγλίας και την οργάνωσίν σας και τον ικανώτατον στρατιωτικόν αρχηγόν σας»(Στρατηγού Ν. Ζέρβα: «Απομνημονεύματα», εκδόσεις «Μέτρον»).

 

Όσο για την πολιτική διορατικότητα και οξυδέρκεια του Άρη, πέρα από τις διαπιστώσεις του για τις συμφωνίες του Λιβάνου, της Καζέρτας και φυσικά της Βάρκιζας ότι «παρέδιδαν το απελευθερωτικό κίνημα δεμένο χειροπόδαρα στους Άγγλους» («Άρης, ο αρχηγός των ατάκτων», Δ.Χαριτόπουλου, εκδόσεις «Τόπος» – RealNews) αρκεί η υπόμνηση των λόγων του στη σύσκεψη των καπετάνιων του ΕΛΑΣ τον Νοέμβρη του ’44: 

 

«Αν ζήσει κανένας σας – τους έλεγε – να θυμάται τα λόγια αυτά. Οι Εγγλέζοι θα σας σφάξουν όλους σαν αρνιά, εγώ στα χέρια τους δε θα πέσω, γιατί τα βουνά με ξέρουν. Με την πέτρα προσκέφαλο, την ψείρα συντροφιά, την κάπα σκέπασμα δε θα με ιδούνε ζωντανό στα χέρια τους. Αυτό θέλω να το θυμάστε αν κανένας σας ζήσει». 

 

Επομένως, όπως έχει γράψει και ο συνάδελφος Δημήτρης Κωνσταντακόπουλος:«Μπορεί να προσάψει κανείς ό,τι θέλει στον Βελουχιώτη, όχι όμως απουσία στρατηγικού, “γεωπολιτικού” ενστίκτου και βαθιάς ιστορικής γνώσης».

   Ο Άρης Βελουχιώτης δεν γεννήθηκε μέσα σε μια στιγμή, όπως η Αθηνά μέσα από το κεφάλι του Δία. Δεν προέκυψε αστραπιαία. Για να φτάσει να διαμορφωθεί από τον Θανάση Κλάρα (αυτό ήταν το πραγματικό του όνομα) στον χιλιοτραγουδισμένο πρωτοκαπετάνιο του ΕΛΑΣ, διένυσε μια πολυκύμαντη πορεία βασανιστικής ωρίμανσης . Ο Άρης ήταν δημιούργημα και «γέννημα» της ανάτασης του ίδιου του ελληνικού λαού. Ο μεγάλος ποιητής Κώστας Βάρναλης στο βιβλίο του Πάνου Λαγδά «Άρης Βελουχιώτης ο πρώτος του αγώνα», έγραψε: 

«Θρυλικός ο Άρης Βελουχιώτης. Ο πρώτος που άρχισε την Αντίσταση του λαού στα βουνά κι ο τελευταίος που την έκλεισε με τον τραγικό του θάνατο. Η πρώτη ψυχή του Αγώνα, κι η τελευταία πνοή. Λίγοι το καταλάβανε όπως ο Άρης, πως οι εχθροί της Ελλάδας (ξένοι και ντόπιοι) θα μετατρέπανε τη νίκη του έθνους σε νίκη των εχθρών του. Τιμή και δόξα στο ασύγκριτο παλληκάρι. Τιμή και δόξα και στο λαό που τόνε γέννησε».

   Ο Άρης δεν υπήρξε, δεν διαμορφώθηκε «τυχαία». Η διαδρομή από τον Θανάση Κλάρα μέχρι τον κομμουνιστή Άρη Βελουχιώτη, είναι μια διαδρομή ταυτισμένη με το μήνυμα που εκπέμπεται από τα ίδια τα νάματα της ποίησης του κομμουνισμού. Πολλοί παριστάνουν τους «αρμόδιους» να μιλήσουν γι’ αυτή τη διαδρομή. Όμως, αρμοδιότερος ήταν ο ίδιος ο Άρης. Και μίλησε:

 «…Αν στη ζωή μου υπάρχει ένα σημείο που με συγκίνηση και με υπερηφάνεια αφάνταστη από καιρού σε καιρό γυρίζω και βλέπω, είναι ακριβώς η εποχή που μπήκα στο Κομμουνιστικό Κόμμα»,γράφει σε επιστολή στον «Ριζοσπάστη», στις 9/9/1931. 

   «Έκτοτε – συνεχίζει – δεν έχω στο ενεργητικό μου παρά φυλακίσεις για πάλη επαναστατική. Μιλάν τα γεγονότα, μιλάει αυτή η αλήθεια. Ούτε ΜΙΑ ΚΗΛΙΔΑ. Είναι αυτό σε βάρος μου; Είναι αυτό στοιχείο ενάντια στο Κομμουνιστικό Κόμμα;».Περίπου προφητικά στην ίδια επιστολή καταλήγει: «Στο κόμμα αυτό έδωσα όλη μου τη ζωή και θα συνεχίσω να δίνω όσες δυνάμεις μου απομείναν στον αγώνα του, για το ψωμί των εργαζομένων, κατά των φόρων και των πολέμων, για την επανάσταση».
   Με αυτά τα εφόδια έφερε σε πέρας ο Άρης την αποστολή που του ανατέθηκε, όταν ανέλαβε να υλοποιήσει την απόφαση της ΚΕ του ΚΚΕ για την συγκρότηση αντάρτικου απελευθερωτικού στρατού. Με αυτό το πνεύμα γράφτηκε από το χέρι του Άρη ο όρκος του ΕΛΑΣ, ο όρκος της πρώτης αντάρτικης ομάδας στη Ρούμελη που δόθηκε το 1942 στη Γραμμένη Οξιά.

«Εγώ παιδί του Ελληνικού Λαού, ορκίζομαι να αγωνιστώ πιστά από τις τάξεις του ΕΛΑΣ, χύνοντας και την τελευταία ρανίδα του αίματός μου, σαν γνήσιος πατριώτης για το διώξιμο του εχθρού από τον τόπο μας, για τις ελευθερίες του Λαού μας, κι ακόμα να είμαι πιστός και άγρυπνος φρουρός προστασίας στην περιουσία και το βιος του αγρότη.
Δέχομαι προκαταβολικά την ποινή του θανάτου αν ατιμάσω την ιδιότητά μου ως πολεμιστής του Έθνους και του Λαού και υπόσχομαι να δοξάσω και να τιμήσω το όπλο που κρατώ και να μην το παραδώσω αν δεν ξεσκλαβωθεί η Πατρίδα μου και δε γίνει ο Λαός νοικοκύρης στον τόπο του».

   Αθάνατο πολιτικό κειμήλιο, διαχρονικής αξίας – και δραματικής επικαιρότητας στη σημερινή Ελλάδα των ξένων δανειστών και των εγχώριων «σωτήρων» – αποτελεί η ιστορική ομιλία του Άρη που την εκφωνεί στις 29 Οκτώβρη του 1944 στην απελευθερωμένη Λαμία εκ μέρους του Γενικού Στρατηγείου του ΕΛΑΣ. Ο Άρης παρουσιάζει την πολιτική του ΕΑΜ και, ανάμεσα στα άλλα, λέει:

«Θα δώσουμε στο λαό τα οικονομικά μέσα για να μπορεί να μη σκορπάει την οικογένειά του στα τέσσερα σημεία του ορίζοντα.
Μας κατηγορούν ότι θέμε να καταργήσουμε τα σύνορα και να διαλύσουμε το κράτος. Μα το κράτος εμείς το φτιάχνουμε σήμερα, γιατί δεν υπήρξε, μια που αυτοί οι ίδιοι το είχανε διαλύσει.
Ποιος είναι λοιπόν πατριώτης; Αυτοί ή εμείς; Το κεφάλαιο δεν έχει πατρίδα και τρέχει να βρει κέρδη σ’ όποια χώρα υπάρχουνε τέτοια. Γι’ αυτό δε νοιάζεται κι ούτε συγκινείται με την ύπαρξη των συνόρων και του κράτους.
Ενώ εμείς το μόνο που διαθέτουμε είναι οι καλύβες μας και τα πεζούλια μας. Αυτά, αντίθετα από το κεφάλαιο που τρέχει όπου βρει κέρδη, δεν μπορούν να κινηθούν και παραμένουν μέσα στη χώρα που κατοικούμε.
Ποιος, λοιπόν, μπορεί να ενδιαφερθεί καλύτερα για την πατρίδα του; Αυτοί που ξεπορτίζουν τα κεφάλαιά τους από τη χώρα μας ή εμείς που παραμένουμε με τα πεζούλια μας εδώ;
Όταν έξαφνα στα 1929-’31 το κράτος ζήτησε, λόγω της οικονομικής κρίσης που μάστιζε τότε τη χώρα μας, να κατεβάσουν οι ξένοι ομολογιούχοι το ποσοστό που πληρώναμε σε τοκοχρεολύσια, οι Άγγλοι δέχτηκαν να το μειώσουν σε 35%, αλλά οι Έλληνες ομολογιούχοι αρνήθηκαν.
Να, λοιπόν, ποιος είναι ο πατριωτισμός τους! Αυτός φτάνει μέχρι το σημείο που δεν θίγονται τα οικονομικά τους συμφέροντα.

Αυτοί, λοιπόν, οι ίδιοι που μας κατηγορούν ότι επιδιώκουμε την κατάργηση των συνόρων και τη διάλυση του κράτους,αυτοί τα ξεπουλάνε αυτά στην πρώτη ευκαιρία (…). Με αυτά τα μέσα προσπαθούν να εξαπατήσουν το λαό για να συνεχίσουν το ξεζούμισμα και την εκμετάλλευσή του».

Ο Άρης λατρεύτηκε από τους συναγωνιστές του. Να τι περιγράφει ένας από τους αντάρτες του, ο Καραδημήτρης, στον Σπύρο Μελετζή:

«Τί να σου πω, Σπύρο, τόσο σκληραγωγημένο άνθρωπο δε θα ξανακάνει ο κόσμος. Στις πορείες εμείς παιδιά τώρα και κουραζόμαστε και κείνος άντεχε πιο πολύ απ’ όλους μας, στην πείνα τα ίδια, στη δίψα και στην κακοπέραση. Πολλές φορές έμεινε εκείνος νηστικός για να δώσει σε μας. Κι ένα τσιγάρο ακόμα νά ‘χε θα τό ‘δινε σε μας.Ήταν τόσο σκληρός με τον εαυτό του που πολλές φορές μας τρόμαζε. Ούτε ασκητής, ούτε φακίρης δε θα μπορούσε ν’ αντέξει στη γεμάτη στερήσεις ζωή που έκανε ο Άρης και μάλιστα τότε στις αρχές που ξεκινήσαμε. Μαρτυρήσαμε όλοι μας, κι αν δεν ήταν ο Άρης να μας εμψυχώνει κάθε μέρα, θα τά ‘χαμε παρατήσει. Τόσο δύσκολες μέρες περάσαμε τότε στις αρχές».

   Από την σημερινή Ελλάδα δεν λείπουν οι απόγονοι του δοσιλογισμού. Οι πολιτικοί και ιδεολογικοί συνεχιστές των ταγματασφαλιτών. Οι φασίστες γκεμπελίσκοι που ματαιοπονούν στην προσπάθεια τους να σπιλώσουν τον Άρη και να παραχαράξουν την Ιστορία. Όπως συνηθίζεται στην περίπτωση των φασιστών, ο «Καιάδας» της γελοιότητάς τους είναι τόσο βαθύς όσο η προστυχιά τους. Και όσο πιο πρόστυχοι γίνονται τόσο περισσότερο θυμίζουν τον «ήρωα» ενός επίσης«προφητικού» κειμένου που δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα «Αναγέννηση» στις 21 Ιούνη 1945. Ο Θεσσαλός δημοσιογράφος Φαίδων Μακρής, έγραφε:

«Σύμφωνα με τους μαθηματικούς νόμους του εκκρεμούς, το καθημαγμένο κεφάλι του Αρη Βελουχιώτη, ταλαντευόταν προχθές κρεμασμένο σ’ ένα φανοστάτη της πλατείας των Τρικάλων. Αιωρείτο αργά. Δεξιά – αριστερά, δεξιά – αριστερά και κάθε ταλάντευση σημείωνε και μια τραγική στιγμή των καιρών που διανύουμε. Σιωπηλά τα πλήθη βλέπαν με κατάπληξη το μακάβριο θέαμα.

Ενα «γιατί;» μεγάλο σαν το έργο του Αρη, γεννιόταν μες στις ψυχές όλων χωρίς να φτάνει και στα χείλια. Η ανταρσία του ενάντια στο κράτος τιμωρήθηκε με το θάνατο, η ανταρσία ενάντια στο κόμμα του τιμωρήθηκε ακόμα πιο σκληρά για έναν κομμουνιστή, με τη διαγραφή του.

Ομως, η αισχρή, βάρβαρη και ανίερη διαπόμπευση της κεφαλής του ήρωα είναι μια ιστορική αδικία και μια εθνική ντροπή…

«Χαράς ευαγγέλια» γαύγισε για το θάνατο του ήρωα η εμπαθής ασημότης της Νομαρχίας Τρικάλων, χωρίς να σκεφτεί ότι όταν αυτός θα εγκαταλείψει με «τας κεκανονισμένας τιμάς» τη ζωή, ύστερα από λίγο δε θα τον θυμούνται ούτε οι στενότεροι συγγενείς του, ενώ τον Άρη Βελουχιώτη δε θα τον ξεχάσουν ούτε οι φίλοι του ούτε οι εχθροί του. Γιατί αυτός και το έργο του έχουν πια καταγραφεί στην ιστορία του έθνους».

   Αυτός ήταν ο Άρης. Ανέγγιχτος από κάθε επιχείρηση γκεμπελικού τύπου λασπολόγησης του ονόματός του. Και έτσι θα παραμείνει: Ολικά και αμετάκλητα αποκαταστημένος στη συνείδηση του λαού. Γιατί, πολύ απλά, είναι βαθιά εγκαταστημένος στο νου και στην καρδιά του λαού, ως σύμβολο των αγώνων για τη λευτεριά και τη δημοκρατία του λαού.

Διαβάστε περισσότερα