Poutanique τεχνη, εσυ τα φταις ολα!

Να είναι τέχνη; Επάγγελμα ή μήπως ματαιοδοξία;

Ο μουσικός του πεζοδρόμου!!

Ξαφνικά την καλοκαιρινή ηρεμία στο μικρό μας Μεσολόγγι σκέπασε μια γλυκιά μελωδία που έρχονταν από το βάθος του πεζοδρόμου. Όσο πλησίαζε.....

Να πως γινεται το Μεσολογγι προορισμος!

αι θα αξιοποιηθεί. Ακούγονται διάφορες ιδέες και έχουν συσταθεί αρκετές ομάδες πολιτών που προτείνουν υλοποιήσιμες και μη ιδέες προκειμένου να επιτευχθεί ο στόχος και έμμεσα να επωφεληθούμε όλοι.....

Ποσα κτηρια ρημαζουν στο Μεσολογγι;

Ένα από τα θέματα του δημοτικού συμβούλιου στις 27/ 11 είναι η «Εκμίσθωση χώρου για κάλυψη στεγαστικών αναγκών του Δήμου». Οι πρώτες σκέψεις που μου έρχονται στο μυαλό είναι πως μετά από τόσα χρόνια και πώς μετά από τόσο κονδύλια έχουμε φτάσει ....

Μεσολόγγι - αδέσποτα ώρα μηδέν.

Αδέσποτα, ένα ευαίσθητο θέμα για όσους είναι πραγματικά φιλόζωοι* και με τις δυο έννοιες της λέξης. Ας αρχίσουμε να μιλάμε για τις αβοήθητες ψυχές που ξαφνικά βρεθήκαν απροστάτευτες στον δρόμο όχι από το τέλος δηλαδή από τα αποτελέσματα που βλέπουμε...

Facebook, φωτογραφιες με σουφρωμενα χειλη...

Κάλος ή κακός αγαπητοί φίλοι διανύουμε μια εποχή που θέλει τους περισσότερους άμεσα εξαρτημένους από τις ιστοσελίδες κοινωνικής δικτύωση τύπου face book. Έρχεται λοιπόν το Ινστιτούτου Ψυχικής και Σεξουαλικής Υγείας

12 Ιουλ 2014

Τζορτζ Γκέρσουιν... μια ζωή μουσικής ραψωδίας

Ο Τζορτζ Γκέρσουϊν υπήρξε ένας από τους σημαντικότερους τραγουδοποιούς, πιανίστες και συνθέτες που έζησαν στην Αμερική, στα τέλη του 19ου και στις αρχές του 20ου αιώνα. Γεννήθηκε το 1898 στο Μπρούκλυν της Νέας Υόρκης. Οι γονείς του ήταν Ρώσσοι μετανάστες από την Αγία Πετρούπολη, με εβραϊκή καταγωγή. Ως παιδί, ο Τζορτζ έδειχνε αποστροφή προς το σχολείο και η συμπεριφορά του χαρακτηριζόταν από έλλειψη πειθαρχίας. Το στενότερο οικογενειακό και κοινωνικό του περιβάλλον δεν είχε σχέσεις με τη μουσική. Παρόλα αυτά, ο νεαρός Γκέρσουϊν έδειξε ενδιαφέρον για την τέχνη της μουσικής από τα παιδικά του χρόνια.
Το 1910 οι γονείς των αδερφών Τζορτζ και Άϊρα, έφεραν στο σπίτι ένα μεταχειρισμένο πιάνο. Ήταν δώρο που προοριζόταν για τον Άϊρα. Ο Τζορτζ καταπιάστηκε με αυτό. Έπειτα από δύο χρόνια εξάσκησης έγινε μαθητής του σπουδαίου πιανίστα και δασκάλου Τσάρλς Χάμπιτζερ.
Απέκτησε γνώσεις κλασσικής μουσικής, έμαθε έργα των Σοπέν, Λίστ και συνόδευε τον δάσκαλό του σε κονσέρτα. Ο Χάμπιτζερ έχοντας πίστη στις ικανότητες και στο ταλέντο του Γκέρσουϊν, αρνήθηκε να εισπράξει χρήματα για τα μαθήματα που έκαναν.
Στη συνέχεια ο Γκέρσουϊν, στράφηκε προς τη μουσική της εποχής του. Θαύμαζε τις συνθέσεις των Τζερόμ Κέρν και Ίρβινγκ Μπέρλιν. Διεύρυνε τις γνώσεις του γύρω από την αρμονία, καθοδηγούμενος από τον Edward Kilenyi.
Στην ηλικία των δεκαπέντε, εγκατέλειψε το σχολείο και εργάστηκε ως πιανίστας διαφημιστής του Τιν Παν Άλι. Αφιέρωνε πολλές ώρες της ημέρας για εξάσκηση στην εκτέλεση τραγουδιών. Κατά την εφηβεία του, αναγνωρίστηκε ως ένας από τους πιο ταλαντούχους πιανίστες της Νέας Υόρκης.
Οι πρώτες του συνθέσεις, χρονολογούνται στο 1916. Από το 1918, τα τραγούδια του συνόδευαν παραστάσεις που ανέβαιναν στο Μπρόντγουέϋ.
Το πρώτο κλασσικό έργο του, ήταν μία σύνθεση για κουαρτέτο εγχώρδων με τον τίτλο Lullaby. Στα χρόνια που ακολούθησαν συνέχισε να ασχολείται με τη σύνθεση. Υπέγραψε συμβόλαιο με τον παραγωγό Τζόρτζ Γουάϊτ για πέντε παραγωγές του Μπρόντγουέϋ (1920 - 1924).
Το έργο Rhapshody In Blue, αποτέλεσμα της συνεργασίας του Γκέρσουϊν με τον διευθυντή ορχήστρας Πολ Γουάϊτμαν, κέρδισε τις εντυπώσεις κοινού και κριτικών. Από το 1924 έως το 1934 ταξίδεψε και γνώρισε σημαντικούς συνθέτες της σύγχρονης κλασσικής μουσικής.
Η φήμη του παράλληλα, γινόταν όλο και μεγαλύτερη. Αποφάσισε να αφοσιωθεί σε ορχηστρικά έργα, χωρίς όμως να εγκαταλείψει τις συνθέσεις τραγουδιών για το θέατρο. Από το 1932 έως το 1936, μαθήτευσε δίπλα στον θεωρητικό της μουσικής Joseph Schillinger.
Ολοκλήρωσε τα έργα Κουβανική Ουβερτούρα και την τρίπρακτη όπερα Porgy and Bess η οποία παρουσιάστηκε τον Οκτώβριο του 1935 στο θέατρο Μπρόντγουεϊ. Το θέμα της όπερας ήταν ζωή των μαύρων της Αμερικής. Η αξία του έργου ωστόσο, ως οπερατικό εγχείρημα, αμφισβητήθηκε από πολλούς.
Οι κακές κριτικές, σε συνδυασμό με το κοινωνικό φαινόμενο των ρατσιστικών διαθέσεων κατά των αφροαμερικανών, περιόρισαν τα οικονομικά έσοδα από τις παραστάσεις, οι οποίες δεν ξεπέρασαν τις 124.
Τους πρώτους μήνες του 1937, ο Γκέρσουϊν υπέφερε από έντονους πονοκεφάλους και παρουσίαζε προσωρινή απώλεια μνήμης. Έως το καλοκαίρι του ίδιου χρόνου, έχασε πολύ βάρος και δεν μπορούσε να περπατήσει χωρίς υποστήριξη.
Στις 9 Ιουλίου του 1937 έπεσε σε κώμα. Οι γιατροί διέγνωσαν όγκο στον εγκέφαλο. Ο θάνατος του ταλαντούχου συνθέτη και τραγουδοποιού, δύο ημέρες αργότερα, σαν σήμερα στις 11 Ιουλίου, συντάραξε την αμερικανική κοινή γνώμη.

Η Ελλάδα είναι μικρή χώρα για να διαπράττει μεγάλες ατιμίες

 
   Τι να (ξανα)γράψει κανείς; Ότι ο ισραηλινός στρατός διαπράττει εγκλήματα κατά της ανθρωπότητας; Ότι καταπατάται κάθε έννοια στοιχειωδών ανθρώπινων δικαιωμάτων και θεμελίων του διεθνούς δικαίου; Ότι όλα αυτά γίνονται με την ανοιχτή υποστήριξη των ΗΠΑ και τη συνενοχή της ΕΕ; Ότι δεν μπορεί παρά να είναι το μέγιστο των εγκλημάτων η δολοφονία παιδιών; Ότι δεν μπορεί παρά να λογίζεται ως τακτική «Αουσβιτς» η διακοπή παροχής ρεύματος, νερού, τροφίμων και φαρμάκων σε έναν ολόκληρο λαό;
   Ο ισραηλινός στρατός σφυροκοπά, για άλλη μια φορά, τα παλαιστινιακά εδάφη. Γιατί; Η εύκολη απάντηση είναι ότι η «ένταση» (σσ: τι κομψός όρος για να περιγράψει ένα μακελειό…) πυροδοτήθηκε λόγω της δολοφονίας τεσσάρων παιδιών. Των 3 νεαρών Ισραηλινών εποίκων που απήχθηκαν και εκτελέστηκαν και ενός νεαρού Παλαιστινίου που οι δικοί τους απαγωγείς τον έκαψαν ζωντανό για αντίποινα.
   Όσο αλήθεια είναι ότι το αίμα των Ισραηλινών δεν είναι λιγότερο κόκκινο από των Παλαιστινίων, άλλο τόσο αλήθεια είναι πως οι απαγωγές και οι εκτελέσεις υπήρξαν η αφορμή. Αν δεν υπήρχε αυτή, θα υπήρχε κάποια άλλη αφορμή. Θα βρισκόταν μια οποιαδήποτε αφορμή, όπως έχει πολλάκις γίνει. Γιατί έχει αποδειχτεί χρόνια τώρα: Οι ισραηλινές ηγεσίες βαδίζουν βάσει σχεδίου και απροκάλυπτα μεθοδεύουν τη σταδιακή εξώθηση των Παλαιστινίων εκτός της πατρίδας τους καταδικάζοντάς τους σε συνθήκες ζωής χειρότερες εκείνων που επιφυλάσσουν στα κατοικίδιά τους.
   Το γεγονός ότι η βία στην περιοχή εκδηλώνεται πολλές φορές με τυφλό τρόπο, είναι το αποτέλεσμα. Δεν είναι η αιτία.  Η αιτία είναι η Κατοχή. Η αιτία είναι η στέρηση του δικαιώματος της πατρίδας. Της ελευθερίας. Του ίδιου του δικαιώματος στη ζωή. Η αιτία είναι να σου έχουν κλέψει και να σου έχουν υφαρπάξει από το 40% του εδάφους σου μέχρι το 95% των υδάτινων πόρων σου. Να σε έχουν φυλακίσει πίσω από ένα τοίχος έκτασης 700 χιλιομέτρων. Να σε κρατούν επί 4 χρόνια σε κατάσταση αποκλεισμού. Να σου στερούν το δικαίωμα να μετακινηθείς για να πάς στο νοσοκομείο ή στο χωράφι σου…
   «Κατοχή»: Σε αυτήν ακριβώς τη λέξη – και μόνο σ’ αυτήν - συμπυκνώνονται σελίδες επί σελίδων από αναλύσεις. Το Παλαιστινιακό δεν είναι γρίφος. Δεν είναι «μια κακή βία που τροφοδοτεί μια άλλη κακή βία». Δεν είναι μια «αντιπαράθεση», όπως θέλουν να το περιγράφουν διάφοροι «ουδέτεροι», που κρατούν «ίσες αποστάσεις». Αλλά αν θες να λέγεσαι άνθρωπος, τότε πόσο «ίση» μπορεί να είναι η απόσταση που επιτρέπεται να κρατάς ανάμεσα σε έναν άοπλο που έχει δίκιο και σε έναν οπλισμένο που του επιβάλλει το άδικο;

   Ο Παλαιστίνιος πρέσβης στην Αθήνα, σε προχτεσινή του συνέντευξη, έδωσε στοιχεία που δεν αμφισβητούνται ούτε καν από το Ισραήλ. Περιέγραψε την εικόνα: Στους βομβαρδισμούς που συνεχίζονται επί ένα μήνα είναι δεκάδες οι νεκροί. Τις τρεις τελευταίες βδομάδες – πριν δηλαδή την κλιμάκωση – οι δυνάμεις κατοχής είχαν πραγματοποιήσει 387 εισβολές σε σπίτια και καταυλισμούς Παλαιστινίων στη Δυτική Οχθη. Είχαν πραγματοποιήσει 2.400 εισβολές σε σπίτια και κτίρια κοινωνικών υπηρεσιών. Είχα προβεί σε  πάνω από 800 συλλήψεις που ήρθαν να προστεθούν στους ήδη 6.000 Παλαιστίνιους κρατουμένους (ανάμεσά τους και εκλεγμένοι βουλευτές)…
   Κι ενώ το έγκλημα αυτό συνεχίζεται επί δεκαετίες, έφτασε το ίδιο πια το έγκλημα να παρουσιάζεται σαν «σωτηρία»! Θα συνεχίσουμε τους βομβαρδισμούς, λέει ο Νετανιάχου, για το καλό της… ειρήνης! Τα λόγια του μας ξαναθυμίζουν τον Μπρεχτ: «Αυτοί που βρίσκονται ψηλά λένε: πόλεμος και ειρήνη/ είναι δυο πράγματα ολότελα διαφορετικά./ Ομως η ειρήνη τους κι ο πόλεμός τους/ μοιάζουν όπως ο άνεμος κι η θύελλα./ Ο πόλεμος γεννιέται απ' την ειρήνη τους/ καθώς ο γιος από τη μάνα./ Εχει τα δικά της/ απαίσια χαρακτηριστικά./ Ο πόλεμός τους σκοτώνει/ ό,τι άφησε όρθιο/ η ειρήνη τους».
   «Κατοχή». Αυτή είναι η λέξη. Και το Παλαιστινιακό θα λυθεί μόνο έτσι: Οταν τερματιστεί η κατοχή και όλα τα καθημερινά της εγκλήματα. Οταν οι ισραηλινές ηγεσίες δε θα τσαλακώνουν με περιφρόνηση κάτω από τις ερπύστριες των τανκς και με τις πλάτες των ισχυρών τους συμμάχων την αξιοπρέπεια ενός ολόκληρου λαού.
   Αυτή την αξιοπρέπεια, τον πόθο για ελεύθερη, ανεξάρτητη, βιώσιμη πατρίδα, οι Ισραηλινοί δεν έχουν καμιά πιθανότητα να την εξαλείψουν. Αυτό που στο τέλος θα μείνει στη συλλογική μνήμη από την πολιτική του κράτους του Ισραήλ είναι ό,τι απόμεινε από τους Ναζί: Εγκλήματα και κρεματόρια που θα παραδειγματίζουν το ανθρώπινο είδος για το τι σημαίνει ιμπεριαλισμός, γενοκτονία και απανθρωπιά.
   Η μελλοντική δικαίωση δεν καθιστά λιγότερο άφατο τον πόνο του παλαιστινιακού λαού και λιγότερο ειδεχθές το έγκλημα που διαπράττεται εναντίον του τώρα. Αυτή τη στιγμή. Η Γάζα, επί δεκαετίες και τούτη την ώρα, είναι η Γκουέρνικα της εποχής μας. Ένας σωρός από ερείπια, πόνο, δάκρυα και αίμα. Ένας τόπος μαζικών εκτελέσεων. Είναι το αρχιτεκτονικό δημιούργημα της «Νέας Τάξης». Γιατί αυτή είναι η μόνη αρχιτεκτονική που μπορεί να «οικοδομήσει» ο ιμπεριαλισμός: Η φρίκη, η θηριωδία, ο θάνατος.

   Είναι χρέος και τιμή μαζί για τον ελληνικό λαό, να μην επιτρέψει να νικήσει η επιχείρηση μιθριδατισμού που πολλές φορές στο παρελθόν έχει καταντήσει τη γενοκτονία στη Γάζα να αξιολογείται σαν… 15η είδηση από τα δελτία της «ενημέρωσης». Η αλληλεγγύη μας στο λαό της Παλαιστίνης, για λευτεριά και πατρίδα, δεν μπορεί να ξεχνά ότι οι ελληνικές κυβερνήσεις διεξάγουν κοινά  στρατιωτικά γυμνάσια και υπογράφουν συμφωνίες στρατιωτικής συνεργασίας με το Ισραήλ.
   Οι ελληνικές κυβερνήσεις, που έχουν προχωρήσει σε αυτή τη συνεργασία με αυτό τον στρατό, τον ισραηλινό, που διαπράττει τη γενοκτονία στην Παλαιστίνη, φαίνεται να «ξεχνούν» εκείνη τη ρήση που αποδίδεται στον Ελευθέριο Βενιζέλο: «Η Ελλάδα είναι μικρή χώρα για να διαπράττει μεγάλες ατιμίες». Αλλά οι Έλληνες, ως μεγάλος λαός, τέτοια απώλεια μνήμης και κρίσης, δεν θα μπορούσαν να επιτρέψουν στον εαυτό τους.


email: mpog@enikos.gr

Καπιταλιστική επίθεση εναντίον τού ύπνου


τουCrary Jonathan
[Μτφ: Παπακριβόπουλος Βασίλης]

Θεωρούμε συνήθως ότι η ανάγκη μας για ύπνο αποτελεί είτε απώλεια χρόνου, είτε μια ενοχλητική χαλάρωση της επαγρύπνησής μας. Για παράδειγμα, ο ύπνος χρησιμοποιείται ως παρομοίωση για να περιγράψει την απάθεια των λαών μπροστά στην καταπίεση που υφίστανται. Δεδομένου ότι ο καπιταλισμός έχει θέσει ως στόχο να μετατρέψει την ανθρώπινη ζωή σε μια διαδικασία αδιάκοπης παραγωγής και κατανάλωσης, μήπως θα έπρεπε να αναθεωρήσουμε αυτά τα στερεότυπα ;
Όποιος έχει ζήσει στη Δυτική Ακτή των Ηνωμένων Πολιτειών σίγουρα γνωρίζει το φαινόμενο της μετανάστευσης των αποδημητικών πτηνών που διασχίζουν κάθε χρονιά ολόκληρη την αμερικανική ήπειρο. Ωστόσο, ανάμεσα στις εκατοντάδες είδη, ιδιαίτερο ενδιαφέρον παρουσιάζει ένα είδος τσίχλας με λευκό λαιμό. Σε αντίθεση με τα περισσότερα από τα υπόλοιπα είδη, το συγκεκριμένο χαρακτηρίζεται από την ιδιαιτερότητα ότι, κατά τη διάρκεια της αποδημίας του, μπορεί να μείνει ξύπνιο έως και επτά συνεχόμενες ημέρες. Η ιδιαίτερη εποχιακή συμπεριφορά τού επιτρέπει να πετάει τη νύκτα και να αναζητεί την τροφή του κατά τη διάρκεια της ημέρας, χωρίς να ξεκουράζεται διόλου.
Στις Ηνωμένες Πολιτείες, την τελευταία πενταετία, το υπουργείο Άμυνας έχει διαθέσει σημαντικά ποσά για την έρευνα της συμπεριφοράς αυτού του είδους πουλιών. Οι ερευνητές διάφορων πανεπιστημίων –και κυρίως του Μάντισον (Ουισκόνσιν)- έχουν λάβει πλουσιοπάροχη χρηματοδότηση για να μελετήσουν την εγκεφαλική δραστηριότητα των πτηνών κατά τη διάρκεια των περιόδων στέρησης ύπνου. Ο σκοπός των ερευνών είναι η απόκτηση γνώσεων, οι οποίες θα μπορούσαν στη συνέχεια να μεταφερθούν στο ανθρώπινο είδος.
Ο στόχος είναι η δημιουργία ενός στρατιώτη ο οποίος δεν θα κοιμάται. Η μελέτη αυτού του είδους τσίχλας αποτελεί ένα πολύ μικρό τμήμα ενός κατά πολύ ευρύτερου σχεδίου το οποίο αποσκοπεί στην επίτευξη της, έστω μερικής, κυριαρχίας πάνω στον ανθρώπινο ύπνο. Ο βραχυπρόθεσμος στόχος συνίσταται στη δημιουργία μεθόδων οι οποίες θα επιτρέπουν σε έναν στρατιώτη να βρίσκεται σε επιχειρησιακή ετοιμότητα χωρίς να κοιμάται επί τουλάχιστον επτά ημέρες. Σε πιο μακροπρόθεσμο επίπεδο, ο στόχος είναι να διπλασιαστεί αυτό το χρονικό διάστημα, ενώ παράλληλα θα διατηρούνται σε υψηλό επίπεδο οι σωματικές και οι πνευματικές δυνατότητες των άγρυπνων στρατιωτών. Μέχρι σήμερα, τα μέσα που διαθέταμε για να επιτύχουμε καταστάσεις αϋπνίας συνοδεύονταν πάντα από έλλειμμα ψυχικών και διανοητικών ικανοτήτων (για παράδειγμα, μειωμένο επίπεδο επαγρύπνησης). Όμως, στη συγκεκριμένη περίπτωση, ο στόχος της επιστημονικής έρευνας δεν είναι πλέον η ανακάλυψη μεθόδων για την τόνωση της εγρήγορσης, αλλά ο περιορισμός της ίδιας της σωματικής ανάγκης για ύπνο.
Η κλοπή του χρόνου μας
Όπως έχει ήδη αποδείξει η ιστορία, οι καινοτομίες που προκύπτουν από τη στρατιωτική έρευνα έχουν στη συνέχεια την τάση να μεταφέρονται στην ευρύτερη κοινωνική σφαίρα: έτσι, ο άγρυπνος στρατιώτης ενδέχεται να αποτελέσει τον πρόδρομο του άγρυπνου εργαζόμενου ή του άγρυπνου καταναλωτή. Τα προϊόντα « χωρίς ύπνο » που θα προβληθούν και θα προωθηθούν από τη φαρμακοβιομηχανία μέσα από ένα επιθετικό μάρκετινγκ, ενδέχεται αρχικά να παρουσιαστούν ως μια απλή επιλογή τρόπου ζωής, για να μετατραπούν τελικά σε μια αναγκαιότητα για πολλούς ανθρώπους.
Δεδομένου ότι ο ύπνος είναι απόλυτα άχρηστος κι εντελώς παθητικός, με αποτέλεσμα να προκαλεί ανυπολόγιστες απώλειες στους τομείς της παραγωγής, της κυκλοφορίας και της κατανάλωσης αγαθών, θα αποτελεί πάντα εμπόδιο για την εγκαθίδρυση ενός κόσμου που θα ήθελε να λειτουργεί 24 ώρες το εικοσιτετράωρο, επτά ημέρες την εβδομάδα Η μεγαλύτερη προσβολή που μπορούν να κάνουν τα ανθρώπινα όντα στον αδηφάγο σύγχρονο καπιταλισμό, συνίσταται στο να περνούν ένα τεράστιο μέρος της ζωής τους κοιμισμένοι, αποδεσμευμένοι από τον βάλτο των τεχνητών αναγκών που αυτός τους επιβάλλει. Ο ύπνος αποτελεί μια ανυποχώρητη διακοπή της κλοπής του χρόνου μας, την οποία διαπράττει εις βάρος μας ο καπιταλισμός.
Οι περισσότερες από τις πλέον στοιχειώδεις ανάγκες της ανθρώπινης ζωής –η πείνα, η δίψα, η σεξουαλική επιθυμία και, πρόσφατα, η ανάγκη για φιλία- έχουν αποκτήσει εμπορευματοποιημένη μορφή ή έχουν μετατραπεί σε χρηματοοικονομικά προϊόντα. Ο ύπνος επιβάλλει την ιδέα μιας ανθρώπινης ανάγκης κι ενός χρονικού διαστήματος που δεν είναι δυνατόν, ούτε να ελεγχθούν, ούτε και να μετατραπούν σε δραστηριότητα που θα αποφέρει μαζικά κέρδη. Γι’ αυτόν ακριβώς τον λόγο, ο ύπνος εξακολουθεί να αποτελεί μια ανωμαλία κι έναν πόλο κρίσης μέσα στον σύγχρονο κόσμο. Παρόλες τις προσπάθειες της επιστημονικής έρευνας στον τομέα, ο ύπνος εξακολουθεί να προκαλεί απογοήτευση και αμηχανία σε όσους σχεδιάζουν στρατηγικές για να τον εκμεταλλευθούν ή για να τροποποιήσουν τη φύση του. Όσο κι αν αυτό τούς φαίνεται εντυπωσιακό ή αδιανόητο, δεν καταφέρνουν να αποσπάσουν από τον ύπνο καμία οικονομική αξία.
Οι επιθέσεις ενάντια στον χρόνο του ύπνου εντάθηκαν κατά τη διάρκεια του 20ού αιώνα. Ο μέσος Αμερικανός ενήλικας κοιμάται σήμερα εξήμισυ ώρες κάθε βράδυ : παρατηρείται, συνεπώς, μια σημαντική μείωση των ωρών του ύπνου σε σχέση με την προηγούμενη γενιά, που κοιμόταν κατά μέσον όρο οκτώ ώρες. Και δεν μιλάμε για τις αρχές του προηγούμενου αιώνα, όπου η διάρκεια του ύπνου έφθανε –όσο κι αν αυτό μας φαίνεται απίστευτο- τις δέκα ώρες. Το σκάνδαλο του ύπνου συνίσταται στο γεγονός ότι εισάγει μέσα στη ζωή μας τις ρυθμικές εναλλαγές του ηλιακού φωτός και του σκοταδιού, της δραστηριότητας και της ανάπαυσης, της εργασίας και της επανορθωτικής ξεκούρασης, οι οποίες σε άλλους τομείς της ζωής εξουδετερώθηκαν ή εξαλείφθηκαν.
Από τα μέσα τού 17ου αιώνα, ο ύπνος εκδιώχθηκε από τη σταθερή θέση που κατείχε μέσα στο πλαίσιο που έθετε ο Αριστοτελισμός και η Αναγέννηση, καθώς αυτό θεωρήθηκε πλέον ξεπερασμένο. Άρχισαν να τον θεωρούν ασύμβατο με τις νεωτερικές έννοιες της παραγωγικότητας και του ορθολογισμού, και ο Ρενέ Ντεκάρτ, ο Ντέιβιντ Χιούμ και ο Τζον Λοκ δεν ήταν οι μοναδικοί φιλόσοφοι που αρνήθηκαν στον ύπνο τη σημασία του για όλες τις ενέργειες της πνευματικής ζωής και της αναζήτησης της γνώσης. Τον υποτίμησαν και αναγνώρισαν την πρωτοκαθεδρία της συνείδησης και της βούλησης, καθώς επίσης και των εννοιών της χρησιμότητας, της αντικειμενικότητας και του προσωπικού συμφέροντος ως κινήτρου που ωθεί στην ανάληψη δράσης. Για τον Λοκ, ο ύπνος ήταν μια –λυπηρή, αλλά αναγκαία- διακοπή της υλοποίησης των προτεραιοτήτων που ανέθεσε ο Θεός στον άνθρωπο : να είναι εργατικός και ορθολογικός.
Στα μέσα τού 19ου αιώνα αρχίσαμε να αντιλαμβανόμαστε την ασύμμετρη σχέση που υπάρχει ανάμεσα στον ύπνο και στην εγρήγορση, με βάση ιεραρχικά μοντέλα που παρουσίαζαν τον ύπνο ως μια οπισθοδρόμηση προς έναν κόσμο κατώτερων και πιο πρωτόγονων μορφών δραστηριότητας : θεωρούσαμε ότι κατά τη διάρκεια του ύπνου αναστελλόταν η ανώτερη και πολυπλοκότερη λειτουργία του εγκεφάλου. Ο Άρθουρ Σοπενχάουερ υπήρξε ένας από τους ελάχιστους διανοητές που αντέστρεψαν αυτήν την ιεραρχία, φτάνοντας στο σημείο να υποστηρίξει ότι ο « πραγματικός πυρήνας » της ανθρώπινης ύπαρξης μπορεί να ανακαλυφθεί μονάχα κατά τη διάρκεια του ύπνου [1].
Καθώς η εκβιομηχάνιση της Ευρώπης συνοδευόταν από τη χειρότερη δυνατή μεταχείριση των εργαζόμενων, οι διευθυντές των εργοστασίων συνειδητοποίησαν ότι τους συνέφερε να παραχωρήσουν κάποια μικρά διαστήματα ανάπαυσης στους εργάτες τους. Όπως απέδειξε ο Άνσον Ράμπινμπαχ στη μελέτη του για την επιστήμη τής κούρασης [2], το ζητούμενο ήταν να μετατραπούν σε παραγωγικότερους και αποτελεσματικότερους εργαζόμενους, με μεγαλύτερη αντοχή στην κούραση. Όμως, από την τελευταία δεκαετία του 20ού αιώνα, με την κατάρρευση όλου του ρυθμιστικού πλαισίου που περιόριζε την ασυδοσία του καπιταλισμού στην Αμερική και στην Ευρώπη, δεν υπάρχει πλέον μέσα στο σύστημα καμία εσωτερική αναγκαιότητα για ανάπαυση και ανάκτηση των δυνάμεων των συντελεστών της οικονομικής μεγέθυνσης και της κερδοφορίας. Δεδομένων των ιδιαίτερων δομών που αποτελούν χαρακτηριστικό του σημερινού καπιταλισμού, η αφιέρωση χρόνου για την ανάπαυση και την ανάκτηση δυνάμεων των εργαζόμενων κοστίζει πλέον υπερβολικά ακριβά για να είναι δομικά εφικτή.
Στην ανάλυσή τους για τον σημερινό καπιταλισμό, ο Λικ Μπολτάνσκι και η Ιβ Τσιαπέλο κατέδειξαν τον τρόπο με τον οποίο χρησιμοποιείται ένα σύνολο δυνάμεων για να εξυμνηθεί το είδος του ατόμου που είναι απασχολημένο ανά πάσα στιγμή, πάντοτε σε διασύνδεση, αλληλεπίδραση, επικοινωνία, αντίδραση ή συναλλαγή με ένα οποιοδήποτε τηλεματικό περιβάλλον. Όπως παρατηρούν, στις περιοχές του πλανήτη όπου υπάρχει ευημερία, το φαινόμενο συμβάδισε με το γκρέμισμα των περισσότερων συνόρων που χώριζαν στο παρελθόν τον ιδιωτικό χρόνο από τον επαγγελματικό, και την εργασία από την κατανάλωση. Στο μοντέλο « διαρκούς διασύνδεσης » που περιγράφουν, καταγγέλλουν το κυνήγι της « δραστηριότητας για τη δραστηριότητα » : « Θεωρείται σημαντικό το να κάνεις ανά πάσα στιγμή κάτι, να βρίσκεσαι σε κίνηση, να αλλάζεις, ενώ συχνά η σταθερότητα θεωρείται συνώνυμο της αδράνειας [3] ». Αυτό το μοντέλο δραστηριότητας δεν εμφανίζεται ως μια απλή τροποποιημένη μορφή τού προηγούμενου μοντέλου της εργασιακής ηθικής, αλλά ως ένα εντελώς νέο μοντέλο προτύπων, το οποίο, για να λειτουργήσει, απαιτεί χρονικούς ρυθμούς του τύπου 24 ώρες το εικοσιτετράωρο και επτά ημέρες την εβδομάδα, οι οποίοι συχνά συνοψίζονται στον τύπο 24/7.
Φυσικά, οι άνθρωποι θα συνεχίσουν να κοιμούνται, κι ακόμα κι οι μεγαλουπόλεις με τους πλέον φρενήρεις ρυθμούς ζωής θα εξακολουθήσουν να γνωρίζουν νυχτερινά διαστήματα όπου επικρατεί μια σχετική ησυχία. Παρόλα αυτά, ο ύπνος αποτελεί στο εξής μια εμπειρία η οποία έχει αποσυνδεθεί από τις έννοιες της αναγκαιότητας και της φύσης. Πλέον, όπως και πολλά άλλα πράγματα, γίνεται αντιληπτός ως μια μεταβλητή λειτουργία, την οποία οφείλουμε να διαχειριστούμε και η οποία ορίζεται μονάχα με εργαλειακά κριτήρια και με κριτήρια ανθρώπινης φυσιολογίας. Πρόσφατες έρευνες απέδειξαν ότι αυξάνεται με εντυπωσιακό ρυθμό ο αριθμός των ατόμων που σηκώνονται τη νύχτα για να διαβάσουν τα ηλεκτρονικά τους μηνύματα ή για να έχουν πρόσβαση στα δεδομένα τους.
Υπάρχει μια, ανώδυνη υποτίθεται, αλλά πολύ διαδεδομένη έκφραση που χαρακτηρίζει την κατάσταση ενός υπολογιστή ή μιας μηχανής, η sleep mode [4]. Η ιδέα της μηχανής που είναι διαθέσιμη ανά πάσα στιγμή, λειτουργώντας σε χαμηλή ένταση, τείνει να επαναπροσδιορίσει την έννοια του ύπνου ως μια απλή κατάσταση περιορισμένης ή ετεροχρονισμένης λειτουργικότητας και προσβασιμότητας. Η λογική του πλήκτρου on/off είναι πλέον ξεπερασμένη : στο εξής, τίποτε δεν μπορεί να είναι πλέον εντελώς off. Δεν υπάρχει πλέον κατάσταση πραγματικής ανάπαυσης.
Βέβαια, όσο κι αν ο ύπνος αποτελεί μείζον εμπόδιο στην πλήρη υλοποίηση του « καπιταλισμού 24/7 » (ο Καρλ Μαρξ μιλάει για έναν από τους τελευταίους « φυσικούς φραγμούς »), δεν είναι δυνατόν να εξουδετερωθεί εντελώς. Ωστόσο, είναι πάντοτε δυνατόν να διασπαστεί και να τσακιστεί. Όπως αποδεικνύεται κι από τα προαναφερθέντα παραδείγματα, οι μέθοδοι και τα κίνητρα που είναι αναγκαία για την υλοποίηση αυτού του τεράστιου καταστροφικού εγχειρήματος, έχουν ήδη δρομολογηθεί. Σήμερα, οι δημόσιοι χώροι είναι ολοκληρωτικά σχεδιασμένοι ώστε να αποθαρρύνουν και την παραμικρή πρόθεση ύπνου σε αυτούς• ακόμα και το ντιζάιν που έχει επιλεγεί για τα παγκάκια στους δημόσιους χώρους και για όλες τις οριζόντιες επιφάνειες που βρίσκονται σε κάποιο ύψος, αποσκοπεί -με μεγάλη μοχθηρία- στο να καταστήσει άβολη την ξαπλωτή στάση για το ανθρώπινο σώμα.
Η επίθεση που εξαπολύεται ενάντια στον ύπνο είναι αξεδιάλυτα συνδεδεμένη με τις λυσσώδεις μάχες που δίνονται σε άλλες σφαίρες της κοινωνικής ζωής και στοχεύουν στη διάλυση του πλαισίου της κοινωνικής προστασίας. Όπως η οικουμενική πρόσβαση στο πόσιμο νερό πλήττεται σε ολόκληρο τον κόσμο από τη ρύπανση, την ιδιωτικοποίηση και την προώθηση του εμφιαλωμένου νερού, υπάρχει και στην παρούσα περίπτωση ένα παρόμοιο –κι εύκολα ανιχνεύσιμο- φαινόμενο « δημιουργίας της σπανιότητας ». Όλες οι παραβιάσεις που υφίσταται ο ύπνος δημιουργούν τις συνθήκες για μια κατάσταση γενικευμένης αϋπνίας, όπου το μόνο που απομένει είναι η προσφυγή στην « αγορά τού ύπνου » -βέβαια, τελικά πληρώνουμε για να βυθιστούμε σε μια κατάσταση χημικά τροποποιημένη, η οποία ελάχιστη σχέση έχει με τον πραγματικό ύπνο. Οι στατιστικές για τη ραγδαία αύξηση της χρήσης των υπνωτικών, μας δείχνουν ότι το 2010 συνταγογραφήθηκαν σε περίπου πενήντα εκατομμύρια Αμερικάνους φάρμακα όπως το Ambien και το Lunesta, ενώ αρκετά εκατομμύρια συμπατριωτών τους τα αγόραζαν χωρίς ιατρική συνταγή.
Ωστόσο, θα ήταν λάθος να πιστεύουμε ότι η βελτίωση των σημερινών συνθηκών ζωής θα μπορούσε να επιτρέψει στους ανθρώπους να κοιμούνται καλύτερα και να απολαμβάνουν έναν βαθύτερο και πιο επανορθωτικό ύπνο. Στο σημείο που έχουμε φθάσει, δεν είναι καν βέβαιο ότι ένας κόσμος οργανωμένος με λιγότερο καταπιεστικό τρόπο θα κατόρθωνε να εξαλείψει την αϋπνία. Η αϋπνία αποκτάει την ιστορική της σημασία και την ιδιαίτερη συναισθηματική υφή της μονάχα σε σχέση με συλλογικές εμπειρίες που είναι εξωτερικές ως προς αυτήν. Επιπλέον, συνοδεύεται κι από πλήθος άλλων μορφών αλλοτρίωσης και κοινωνικής καταστροφής, που λαμβάνουν χώρα σε παγκόσμιο επίπεδο. Ως αίσθηση στέρησης σε ατομικό επίπεδο, η αϋπνία εντάσσεται σήμερα στο πλαίσιο μιας γενικευμένης κατάστασης « απουσίας κόσμου ». Γύρω από το ζήτημα του ύπνου συναρθρώνεται ένας αριθμός θεμελιωδών υποθέσεων γύρω από τη συνοχή των κοινωνικών σχέσεων. Σε αυτές περιλαμβάνεται κι η ιδέα ότι υπάρχει μια αμοιβαία σχέση ανάμεσα στην ευάλωτη κατάσταση και στην εμπιστοσύνη, ανάμεσα στο γεγονός ότι κάποιος βρίσκεται εκτεθειμένος και στη φροντίδα. Η επαγρύπνηση του Άλλου διαδραματίζει καίριο ρόλο : από αυτήν εξαρτάται η ξενοιασιά του ύπνου, ο οποίος μας αναζωογονεί, αυτή είναι που μας προσφέρει ένα χρονικό διάστημα απαλλαγμένο από φόβους, μια πρόσκαιρη κατάσταση « λήθης του κακού » [5].
Ένας από τους πολλούς λόγους για τους οποίους οι ανθρώπινοι πολιτισμοί συνέδεσαν για τόσο μεγάλο χρονικό διάστημα τον ύπνο με τον θάνατο, οφείλεται στο γεγονός ότι και οι δύο αποτελούν την απόδειξη ότι ο κόσμος συνεχίζεται όσο εμείς απουσιάζουμε. Ωστόσο, η καθαρά προσωρινή απουσία του κοιμώμενου σημαδεύεται από ένα είδος δεσμού με το μέλλον, με τη δυνατότητα μιας νέας αρχής και, συνεπώς, με μια δυνατότητα ελευθερίας. Ακριβώς κατά τη διάρκεια αυτού του χρονικού διαστήματος, ενδέχεται να αγγίξουν φευγαλέα τη συνείδησή μας εικόνες μιας ζωής την οποία δεν έχουμε ζήσει, μιας ζωής την οποία έχουμε εξορίσει στο μέλλον. Η νυκτερινή επιθυμία μας να βυθιστούμε σε έναν ύπνο τόσο βαθύ, ώστε να φθάσουμε στο σημείο να αποκοπούμε από τη συνείδησή μας, αποτελεί ταυτόχρονα και την προσδοκία για ένα ξύπνημα το οποίο θα μπορούσε να περιλαμβάνει κάτι το απρόοπτο.
Να ονειρευθούμε ένα άλλο μέλλον
Στην Ευρώπη, μετά το 1815, κατά τη διάρκεια των δεκαετιών που σημαδεύτηκαν από την κυριαρχία της αντεπανάστασης, τις ανατροπές και τη διάψευση των ελπίδων, ορισμένοι καλλιτέχνες και ποιητές είχαν τη διαίσθηση ότι ο ύπνος δεν αποτελούσε υποχρεωτικά μια απόδραση ή μια φυγή έξω από την ιστορία. Για παράδειγμα, τόσο ο Πέρσι Σέλεϊ όσο και ο Γκιστάβ Κουρμπέ κατανόησαν ότι το όνειρο αποτελούσε άλλη μια μορφή ιστορικού χρόνου, καθώς και ότι αυτή η υποχώρηση και η επιφανειακή, εκ πρώτης όψεως, παθητικότητά του περιλάμβαναν επίσης και την αναταραχή και την ανησυχία που είναι αναγκαίες για τη γέννηση ενός μέλλοντος στο οποίο θα υπάρχει περισσότερη δικαιοσύνη και ισότητα.
Σήμερα, στον 21ο αιώνα, η ανησυχία του ύπνου δημιουργεί μια σχέση με το μέλλον, η οποία παραξενεύει και προβληματίζει. Καθώς ο ύπνος βρίσκεται στα σύνορα του κοινωνικού και του φυσικού, εξασφαλίζει την παρουσία μέσα στον κόσμο ορισμένων ημιτονοειδών και κυκλικών μοτίβων, που είναι αναγκαία για τη ζωή αλλά ασύμβατα με τον καπιταλισμό. Θα πρέπει να προβούμε στον συσχετισμό ανάμεσα στην αφύσικη για τον καπιταλισμό επιμονή του ύπνου να ανθίσταται και στη δρομολογημένη καταστροφή ακόμα και των ίδιων των προϋποθέσεων για τη διατήρηση της ζωής στον πλανήτη. Καθώς ο καπιταλισμός αδυνατεί να αυτοπεριοριστεί, η έννοια της προστασίας ή της διατήρησης καθίσταται επίσης αδύνατη μέσα σε αυτό το σύστημα. Μέσα σε ένα παρόμοιο πλαίσιο, η αποκατάσταση της αδράνειας του ύπνου δημιουργεί εμπόδια στις θανατηφόρες διαδικασίες της συσσώρευσης κεφαλαίου, της κυριαρχίας του χρηματοοικονομικού τομέα σε όλους τους τομείς και της κατασπατάλησης, που έχουν καταστρέψει οτιδήποτε στο παρελθόν εντασσόταν στο καθεστώς των κοινόχρηστων αγαθών.
Στην πραγματικότητα, σήμερα υπάρχει μονάχα ένα όνειρο, το οποίο ξεπερνάει όλα τα άλλα : το όνειρο ενός κόσμου στον οποίο οι άνθρωποι θα μοιράζονται τα αγαθά, του οποίου το πεπρωμένο δεν θα αποδεικνύεται μοιραίο για τον ανθρώπινο πληθυσμό, ενός κόσμου δίχως δισεκατομμυριούχους, ενός κόσμου που θα έχει ένα μέλλον διαφορετικό από τη βαρβαρότητα ή το « μετα-ανθρώπινο » [6], στον οποίο η ιστορία θα μπορέσει να ακολουθήσει μια καμπή διαφορετική από τα σενάρια καταστροφής και τους εφιάλτες που τείνουν να μεταβληθούν σε πραγματικότητα. Σε κάθε είδους μέρος, σε πολύ διαφορετικές καταστάσεις (συμπεριλαμβανομένης και της ονειροπόλησης ή των ονείρων που κάνουμε ξύπνιοι), είναι πιθανόν ότι, το να φανταστούμε ένα μέλλον δίχως καπιταλισμό μπορεί να αρχίσει από τα όνειρα που κάνουμε μέσα στον ύπνο μας. Θα μπορούσαμε, λοιπόν, να εκλάβουμε τον ύπνο ως μια ριζική διακοπή, ως μια άρνηση του αδυσώπητου βάρους του παγκοσμιοποιημένου παρόντος μας, να θεωρήσουμε ότι ο ύπνος αποτελεί –στο πιο πεζό επίπεδο της καθημερινής μας εμπειρίας- μια γενική πρόβα τού με τι ακριβώς θα μπορούσαν να μοιάζουν ορισμένες ακόμα πιο σημαντικές νέες αρχές και ανανεώσεις.
Notes
[1] Άρθουρ Σοπενχάουερ, « Ο κόσμος ως βούληση και ως αναπαράσταση » Presses universitaires deFrance (PUF), Παρίσι, 2014 (1819).
[2] Anson Rabinbach, « Le moteur humain. L’énergie, la fatigue et les origines de la modernité », La Fabrique, Παρίσι, 2004.
[3] Luc Boltanski και Eve Chiapello, « Le Nouvel Esprit du capitalism », Gallimard, Παρίσι, 1999.
[4] « Κατάσταση ύπνου » στα αγγλικά και στα ελληνικά, ενώ στα γαλλικά χρησιμοποιείται ο όρος « κατάσταση εγρήγορσης ».
[5] Roland Barthes, « Le Neutre », Cours au Collège de France (1977-1978), Seul-Imec, Παρίσι, 2002.
[6] (Σ.τ.Μ.) Κυρίως στην Αμερική, πολλοί « οραματιστές μελλοντολόγοι », δεδομένου ότι θεωρούν αδιαπραγμάτευτη την « πρόοδο » που φέρνει ο σύγχρονος τρόπος ζωής, η τεχνολογία και ο καταναλωτισμός, προτείνουν ως λύση για τα προβλήματα που προκαλεί η ρύπανση και η καταστροφή του περιβάλλοντος, το πέρασμα σε έναν βιονικό « μετα-άνθρωπο », γενετικά τροποποιημένο, ώστε να μπορεί να επιβιώσει στο νέο απάνθρωπο περιβάλλον που δημιουργεί η τεχνοεπιστήμη και ο καπιταλισμός. Ανάμεσα στις πλέον ευφάνταστες προτάσεις αυτού του « transhumanisme » προτείνεται το μπόλιασμα των ανθρώπινων οργανισμών με DNA βακτηριδίων που είναι εξαιρετικά ανθεκτικά σε τεράστιες συγκεντρώσεις ρύπων –ή ακόμα και που τρέφονται από αυτούς- όπως και η δημιουργία ανθρώπινου είδους εφοδιασμένου με… βράγχια, ώστε να μπορέσει να καταφύγει στα βάθη των ωκεανών όταν η αφόρητη ρύπανση της ατμόσφαιρας και η καταστροφή της στιβάδας του όζοντος θα έχει καταστήσει τη ζωή αδύνατη στην επιφάνεια του πλανήτη ! Όσο κι αν φαίνεται παρανοϊκό, οι απόψεις τους εξετάζονται σοβαρά από πολλούς επιστήμονες, οι οποίοι διαβλέπουν σε αυτήν την κατεύθυνση μεγαλεπήβολα ερευνητικά προγράμματα (τα οποία φυσικά θα τους αποφέρουν άφθονο χρήμα και δημοσιότητα).
[Πηγή: LeMondeDiplomatique, 28/06/2014]

Συγκλονιστικά στοιχεία για την οικονομική ανισότητα στην Αμερική

Μελετώντας την εισοδηματική ανισότητα στην Αμερική, αποκαλύπτονται στοιχεία που είναι δύσκολο να τα πιστέψει κανείς.
1. Οι Αμερικανικές εταιρείες πληρώνουν συνολικά μικρότερο ποσοστό φόρου, σε σχέση με το φτωχότερο 20% των Αμερικανών.
Το σύνολο των εταιρικών κερδών για το 2011 ήταν 1,97 τρισεκατομμύρια δολάρια. Οι εταιρείες πλήρωσαν 181 δισεκατομμύρια σε ομοσπονδιακούς φόρους (9%) και 40 δισεκατομμύρια δολάρια σε κρατικούς φόρους  (2%). Το ποσοστό της  συνολικής φορολογικής επιβάρυνσης σε σχέση με τα κέρδη ήταν 11%. Το φτωχότερο 20% των αμερικανών πολιτών πλήρωσαν 17,4% σε ομοσπονδιακούς, πολιτειακούς και τοπικούς φόρους.
2. Η υψηλής κερδοφορίας (και χαμηλής φορολόγησης) βιομηχανία της τεχνολογίας, βασίστηκε σε δημόσια χρηματοδοτούμενη έρευνα.
Ο τομέας της τεχνολογίας έχει εξαρτηθεί από την κρατική έρευνα, περισσότερο από οποιαδήποτε άλλη βιομηχανία.  Τη δεκαετία του 80, η κυβέρνηση παρείχε περίπου το ήμισυ της χρηματοδότησης για τη βασική έρευνα, στον τομέα της τεχνολογίας και των επικοινωνιών.
Η IBM ιδρύθηκε το 1911, η Hewlett-Packard το 1947, η Intel το 1968, η Microsoft το 1975, η Apple και η Oracle το 1977, η Cisco το 1984. Όλες βασίστηκαν σε κρατικές και στρατιωτικές καινοτομίες. Η Google, η οποία ξεκίνησε το 1996, μεγάλωσε χάρη στο το σύστημα του Υπουργείου Άμυνας - ARPANET,  και των δράσεων της Ψηφιακής Βιβλιοθήκης του  Εθνικού Ιδρύματος Επιστημών.
Ο μέσος όρος του ποσοστού ομοσπονδιακής φορολόγησης, και για τος 8 εταιρείες, ήταν μόλις 10,6% το 2011.
3. Ο φόρος επί των πωλήσεων σε τετράκις εκατομμύρια δολάρια χρηματιστηριακών συναλλαγών είναι ΜΗΔΕΝ.
Η Τράπεζα Διεθνών Διακανονισμών, ανέφερε το 2008 ότι οι συνολικές ετήσιες συναλλαγές παραγώγων ήταν 1,14 τετράκις εκατομμύρια δολάρια. Την ίδια χρονιά, το Chicago Mercantile Exchange ανέφερε όγκο συναλλαγών ύψους 1,2 τετράκις εκατομμυρίων δολαρίων. Τεράστια ποσά, αν σκεφτούμε ότι ένα τετράκις εκατομμύρια δολάρια είναι το σύνολο της παγκόσμιας οικονομίας
Όμως, θα μπορούσαμε να ισχυριστούμε ότι δεν είναι πραγματικά χρήματα. Το μεγαλύτερο μέρος τους είναι συναλλαγές από υπολογιστή σε χρόνο νανοδευτερολέπτων.  Σε αυτές τις συναλλαγές δεν υπάρχει φόρος επί των πωλήσεων.
Βγείε έξω και να αγοράστε παπούτσια ή ένα κινητό τηλέφωνο. Θα πρέπει να καταβάλετε φόρο. Όμως αν αγοράστε στη Wall Street, ένα εκατομμύριο δολάρια παράγωγα, δεν θα πληρώσετε καθόλου φόρο.
4. Η κοινωνία επιτρέπει σε έναν άνθρωπο ή μια οικογένεια να διαθέτει τόσο μεγάλη περιουσία, ώστε να μπορεί να ταίσει όλους τους πεινασμένους ανθρώπους της γης.
Τα Ηνωμένα Έθνη εκτιμούν ότι απαιτούνται 30 δισεκατομμύρια δολάρια για να εξαλειφθεί η πείνα. Πολλά άτομα έχουν μεγαλύτερη  προσωπική περιουσία από το ποσό αυτό.
Υπάρχουν 925 εκατομμύρια άνθρωποι στον κόσμο που δεν έχουν επαρκή τροφή. Σύμφωνα με το Παγκόσμιο Οργανισμό Τροφίμων, αρκούν 100 δολάρια το χρόνο για να τραφεί (κατ' ελάχιστο) ένας άνθρωπος. Αυτό αντιστοιχεί σε 92 δισεκατομμύρια δολάρια, περίπου ίσo με την περιουσία των έξι κληρονόμων του Wal-Mart.
      Paul Buchheiti, συγγραφέας του βιβλίου  American Wars: Illusions and Realities
by Αντικλείδι , http://antikleidi.wordpress.com

11 Ιουλ 2014

"Θεάτρου Όψεις" - 3η Θεατρική Συνάντηση Ερασιτεχνικών Ομάδων

Θα έχουμε την τιμή να φιλοξενούμε την ομάδα"ΥποκρΙΤΕΑ Θεατρική Συντεχνία" από την Ιτέα, με τέσσερα εξαιρετικά μονόπρακτα των  Κ.Μουρσελά, Ι. Καμπανέλλη και Γ. Σκούρτη.

Η Θεατρική Συνάντηση Ερασιτεχνικών Ομάδων «Θεάτρου Όψεις» διοργανώνεται και υλοποιείται από τον Πολιτιστικό & Μορφωτικό Σύλλογο «Το Αιτωλικό» και τη Θεατρική του Ομάδα, προσθέτοντας ακόμη ένα στοιχείο πολιτισμού στα δρώμενα της πόλης μας – ένα θεσμό για το ερασιτεχνικό θέατρο - την πιο αγνή ίσως μορφή ένδειξης αγάπης για το θέατρο.

Τρίτη χρονιά λοιπόν για το «Θεάτρου Όψεις». Κάθε καλοκαίρι, υποδεχόμαστε και φιλοξενούμε στο Αιτωλικό, θεατρικές ομάδες, αγκαλιάζοντας πάντα με θέρμη τους κοινούς μας στόχους στους δρόμους αναζήτησης της θεατρικής δημιουργικότητας. Μέσα από τις παραστάσεις μας, αποκτούμε θεατρική εμπειρία, που μέσα από την δημιουργία, την ελεύθερη έκφραση, τη σκέψη και την επικοινωνία, συμβάλλουμε στην ανάπτυξη του Ερασιτεχνικού Θεάτρου.

Παράλληλα, στα πλαίσια του θεσμού, έχουν τιμηθεί έως τώρα άνθρωποι του θεάτρου και της τέχνης, όπως οι ηθοποιοί Γιάννης Βογιατζής και Χρήστος Καλαβρούζος. Φέτος θα τιμηθεί η Αιτωλικιώτισσα δημοσιογράφος, συγγραφέας και κριτικός θεάτρου Ροζίτα Σώκου.

Καταφέραμε λοιπόν και φέτος, παρά τους δύσκολα οικονομικούς "καιρούς", χωρίς καμία υποστήριξη από το Δήμο αυτή τη φορά, να φιλοξενήσουμε δύο θεατρικές Ομάδες εκτός του νομού, από την Ιτέα και την Κόρινθο, οι οποίες μαζί με τη Θεατρική Ομάδα του Παρ. Καλ. Εργαστηρίου Αγρινίου και τη Θεατρική Ομάδα του Αιτωλικού/Πολ.& Μορφ. Συλλόγου θα ανεβούν "στη σκηνή" του "Θεάτρου Όψεις" φέτος το καλοκαίρι.

Σας προσκαλούμε όλους να συμμετέχετε στηρίζοντας την προσπάθειά μας και τις φιλοξενούμενες θεατρικές ομάδες!

Δείτε ολόκληρο το πρόγραμμα:
http://theatropsis.weebly.com/

Η Μάχη της Ηλεκτρικής


   Υστερα από 1.264 μέρες φασιστικής σκλαβιάς, στις 12 Οκτώβρη 1944, η Αθήνα απελευθερώνεται από τους ναζί κατακτητές που υποχωρούν κάτω από τα συνεχή χτυπήματα των τμημάτων του ΕΛΑΣ.
   Ενώ όμως στην Αθήνα ο λαός πανηγυρίζει για την απελευθέρωση, στον Πειραιά η μάχη για την σωτηρία της πατρίδας συνεχίζεται. Οι Γερμανοί σκοπεύουν πριν αποχωρήσουν να προκαλέσουν τεράστιες καταστροφές στην υποδομή του τόπου. Βασικός τους στόχος είναι να τινάξουν στον αέρα την «Ηλεκτρική» στο Κερατσίνι.
   Το εργοστάσιο της «Ηλεκτρικής» ήταν η σημαντική ενεργειακή μονάδα της χώρας που τροφοδοτούσε ολόκληρο το λεκανοπέδιο. Αν καταστρεφόταν το εργοστάσιο της Ηλεκτρικής, το μόνο που παρήγαγε ηλεκτρική ενέργεια, οι ζημιές και τα θύματα θα ήταν ανυπολόγιστα. Η Αθήνα και ο Πειραιάς για πολλούς μήνες θα βυθίζονταν στο σκοτάδι. Για μεγάλο διάστημα δε θα δούλευαν τα εργοστάσια και θα υπολειτουργούσε το λιμάνι. Ο Ηλεκτρικός Σιδηρόδρομος και τα τραμ που εκτελούσαν τη γραμμή Αθήνας – Πειραιά θα παροπλίζονταν.
   Η μάχη για την σωτηρία της Ηλεκτρικής ήταν ζωτικής σημασίας. Οι δυνάμεις του ΕΛΑΣ Πειραιά που απαρτιζόταν από το 6ο Σύνταγμα με τέσσερα τάγματα, με καπετάνιο τον κομμουνιστή ηγέτη Νίκανδρο Κεπέση, ήταν σε πλήρη επιφυλακή. Η υπεράσπιση του εργοστασίου από τον ΕΛΑΣ καταγράφηκε στην ιστορία ως η θρυλική «Μάχη της Ηλεκτρικής».
   Ας δούμε ένα σύντομο χρονικό, όπως παρουσιάζεται στην επίσημη ιστοσελίδα του Δήμου Κερατσινίου:
   «Στο Κερατσίνι οι μαχητές του ΕΛΑΣ παρέμεναν σε ετοιμότητα. Σύμφωνα με πληροφορίες, οι Γερμανοί αποχωρώντας είχαν την εντολή να καταστρέψουν όλες τις μεγάλες - και όχι μόνο- βιομηχανικές μονάδες σε όλο το μήκος της βιομηχανικής ζώνης, καθώς και τις λιμενικές εγκαταστάσεις. Ήδη από το πρωί της 12ης Οκτωβρίου ο Πειραιάς, ο οποίος ήταν από άκρη σε άκρη υπονομευμένος, συνταράχτηκε από τις απανωτές εκρήξεις των ανατινάξεων των κτηρίων του Τελωνείου, του Λιμεναρχείου, των εγκαταστάσεων του ΟΛΠ κ.ά., ενώ οι μαχητές του ΕΛΑΣ έδιναν σκληρές μάχες με τους αποχωρούντες Γερμανούς(…).
   Το πρωί της 12ης Οκτωβρίου η γερμανική φρουρά του εργοστασίου της “Ηλεκτρικής”, η οποία αποτελείτο από σαράντα άνδρες, είχε απομονώσει όλους τους εργαζομένους της προηγούμενης βάρδιας (περίπου 300 άτομα) στους θαλάμους και είχε υπονομεύσει με καλωδιώσεις ανατίναξης τις τεράστιες ποσότητες εκρηκτικών που υπήρχαν στο εργοστάσιο δύο-τρεις μήνες πριν, τοποθετημένα κάτω από τις τουρμπίνες ηλεκτροπαραγωγής (…). Αμέσως κινητοποιήθηκαν δυνάμεις του 1ου τάγματος του ΕΛΑΣ και κατέλαβαν θέσεις μάχης γύρω από την “Ηλεκτρική”. Επικοινώνησαν με το Νίκανδρο Κεπέση, καπετάνιο του 6ου Ανεξάρτητου Συντάγματος, και το διοικητή Σωτήρη Κύβελο, και ζήτησαν οδηγίες. Ο Βαρυτιμίδης άρχισε διαπραγματεύσεις μέσω μιας εργαζόμενης στο εργοστάσιο με το διοικητή της φρουράς, εγγυώμενος την ασφαλή αποχώρηση των Γερμανών, εφόσον δεν ανατίναζαν τις εγκαταστάσεις και εφόσον βέβαια απελευθέρωναν τους αιχμαλώτους. Και ενώ οι διαβουλεύσεις συνεχίζονταν, ξαφνικά εμφανίστηκε μια ομάδα τριάντα περίπου Γερμανών ποδηλατιστών, προερχόμενων από το εργοστάσιο ΚΟΠΗ -που μόλις είχε καταληφθεί από τον ΕΛΑΣ- οι οποίοι πυροβολώντας κατευθύνονταν από την οδό Αναπαύσεως προς την «Ηλεκτρική». Ο ΕΛΑΣ απάντησε στα πυρά και η συμπλοκή γενικεύτηκε. Οι ποδηλατιστές (…) αναγκάστηκαν να αποδεχθούν τους όρους του ΕΛΑΣ και να ελευθερώσουν τους εργαζόμενους, ώστε να αποχωρήσουν οι ίδιοι με ασφάλεια (…).
   Παρ' όλα αυτά επειδή υπήρχε ο φόβος να επιστρέψουν οι Γερμανοί και να προσπαθήσουν να ανατινάξουν το εργοστάσιο, και με δεδομένο ότι οι δυνάμεις του εχθρού δρούσαν ακόμη στην περιοχή του Περάματος, αποφασίστηκε οι αντιστασιακές ομάδες να τεθούν σε επιφυλακή (…).
   Τα χαράματα της 13ης Οκτωβρίου η περιοχή συγκλονίστηκε από τη δυνατή έκρηξη που προκλήθηκε από την ανατίναξη των εγκαταστάσεων της Shell στο Πέραμα. Αμέσως εκδηλώθηκε γενική κινητοποίηση των κατοίκων, οι οποίοι έστησαν πρόχειρα οδοφράγματα αποκλείοντας την περιοχή, ενώ το 2ο τάγμα του ΕΛΑΣ της Κοκκινιάς τοποθετήθηκε στο νεκροταφείο, προκειμένου να εμποδίσει πιθανές μετακινήσεις άλλων γερμανικών δυνάμεων.
   Στις 6.45 εμφανίστηκε το γερμανικό απόσπασμα που είχε ανατινάξει τη Shell και το οποίο είχε λάβει τη διαταγή να καταστρέψει τα εργοστάσια του Αγίου Γεωργίου και του Νέου Φαλήρου, όπως ομολόγησε αργότερα ο επικεφαλής Γερμανός Χανς Λίντερμαν που συνελήφθη αιχμάλωτος. Το απόσπασμα ανήκε στο ειδικό επί των ανατινάξεων τμήμα του Μηχανικού των Es Es. Αποτελείτο από 56 άνδρες βαριά οπλισμένους με αυτόματα και τέσσερα μηχανοκίνητα πολυβόλα (…) μόλις οι Γερμανοί πλησίασαν την πύλη του εργοστασίου, ο σκοπευτής Χρήστος Φερούσης πυροβόλησε μέσα από το εργοστάσιο τον οδηγό του πρώτου οχήματος, υποχρεώνοντας τη φάλαγγα να ακινητοποιηθεί κοντά στο γεφυράκι. Αμέσως μια χειροβομβίδα ανατίναξε ένα από τα γερμανικά οχήματα. Αιφνιδιασμένοι οι Γερμανοί δέχτηκαν καταιγιστικά πυρά από μια απόσταση περίπου εξήντα - εκατό μέτρων, που προερχόταν από όλες τις κατευθύνσεις (…).
   Aρχισε έτσι η επίθεση των δυνάμεων του ΕΛΑΣ, του οποίου ο υποτυπώδης οπλισμός αποτελείτο από λίγα ταλαιπωρημένα και αναξιόπιστα ιταλικά όπλα, μερικά περίστροφα και αρκετές χειροβομβίδες, στις οποίες ουσιαστικά στήριξαν όλη την επιχείρηση. Οι Γερμανοί προέβαλαν σθεναρή αντίσταση, γεγονός που ανάγκασε τον Βαρυτιμίδη και το Μωυσιάδη να ζητήσουν ενισχύσεις από τις εφεδρικές δυνάμεις της Κοκκινιάς. Πράγματι, ο κομματικός υπεύθυνος του Κερατσινίου Μίχος, μετά από συνεννόηση με τον αντίστοιχο υπεύθυνο της Κοκκινιάς, Παράσχο, επιβιβάστηκαν σε τρεις πυροσβεστικές αντλίες και έσπευσαν στον τόπο της συμπλοκής.
   Έπειτα από σκληρή μάχη που διήρκεσε περισσότερο από τρεις ώρες, άρχισε η σταδιακή παράδοση των Γερμανών, οι οποίοι ήδη μετρούσαν εννέα νεκρούς και δεκαέξι τραυματίες (…). Είκοσι περίπου συνελήφθησαν αιχμάλωτοι μεταξύ αυτών και ο επικεφαλής τους Λίντερμαν.
   Το εργοστάσιο της “Ηλεκτρικής”, μια σημαντική ενεργειακή μονάδα της χώρας που τροφοδοτούσε ολόκληρο το λεκανοπέδιο, είχε διασωθεί. Επιπλέον, η εξουδετέρωση του αποσπάσματος ανατινάξεων των Ες Ες απέτρεψε τεράστιες καταστροφές σε εγκαταστάσεις υποδομής, καθοριστικές για την οικονομία της Ελλάδας.
   Στο πεδίο της τιμής, όμως, 11 πατριώτες είχαν σκοτωθεί και άλλοι 8 ήταν τραυματίες. Την ημέρα που ολόκληρη η Ελλάδα πανηγύριζε, το ηρωικό Κερατσίνι κήδευε τους νεκρούς της μάχης της “Ηλεκτρικής” στον περίβολο του εργοστασίου, υπό την επιβλητική παρουσία ενόπλων τμημάτων του ΕΛΑΣ. Πένθος από τη μια και χαρμόσυνες κωδωνοκρουσίες από την άλλη, να καλούν τον κόσμο στη μεγαλειώδη παρέλαση της Νίκης που γίνεται υπό ασταμάτητη βροχή. Το σύνθημα που κυριαρχούσε παντού ήταν “ΕΛΑΣ – Λαοκρατία”».
***
   Αυτή ήταν η τελευταία μάχη του ΕΛΑΣ ενάντια στους Γερμανούς στο λεκανοπέδιο. Η μάχη για την σωτηρία της Ηλεκτρικής. Για να μην στερηθεί ο λαός και ο τόπος το αγαθό του ρεύματος. Γιατί ακόμα και την ώρα που αποχωρούσαν από την Ελλάδα, αυτήν ήταν που είχαν βάλει στο μάτι οι Γερμανοί: Την «Ηλεκτρική».
   Ορισμένοι – γιατί υπάρχουν και τέτοιοι - μπορεί να ρωτήσουν: «Και τι σημασία έχουν όλα αυτά μετά από 70 χρόνια;».
   Απάντηση: Εμ, δεν έχουν;…

email: mpog@enikos.gr

Το Ιερό του Θέρμου στην Αιτωλία



Ι. Α. ΠΑΠΑΠΟΣΤΟΛΟΥ
Το Ιερό του Θέρμου στην Αιτωλία
Ιστορία - Μνημεία - Περιήγηση του χώρου
(Βιβλιοθήκη της εν Αθήναις Αρχαιολογικής Εταιρείας αρ. 291) Αθήνα 2014

Ο Θέρμος είναι από τους αρχαιότερους και σημαντικότερους αρχαίους τόπους της Δυτικής Ελλάδας. Σε εύφορο υψίπεδο, ΒΑ της λίμνης Τριχωνίδας, ήταν ακμαίος οικισμός της Εποχής του Χαλκού, από τον 17ο αι. π.Χ. το αργότερο, ύστερα, μετά από την πτώση του Μυκηναϊκού κόσμου έδρα αρχηγική της περιοχής και από τον 8ο αι. π.Χ. ιερό του Απόλλωνος το οποίο εξελίχθηκε σε παναιτωλικό, έως ότου τον 4ο αι. π.Χ. έγινε η θρησκευτική και πολιτική έδρα της Αιτωλικής Συμπολιτείας. Από τότε έως τους χρόνους της ρωμαϊκής κυριαρχίας ο Θέρμος είναι μία από τις κεντρικές σκηνές του δράματος του Ελληνισμού.
Το βιβλίο απαρτίζουν τρία κεφάλαια: 1. «Αιτωλία»: ιστορική επισκόπηση από τις μυθικές αρχές έως του χρόνους του Αυγούστου. 2. «Θέρμος, οι εποχές, τα μνημεία, η λατρεία»: ιστορική και μνημειακή εξέλιξη, περιγραφή της τελούμενης λατρείας και ανάλυση του εθνοτικού ρόλου που διαδραμάτισε ο Θέρμος στην Αιτωλία διαμέσου των αιώνων. 3. «Περίπατος στο ιερό και στην αγορά»: ο καθαυτό αρχαιολογικός οδηγός του χώρου.
Τα τρία μέρη αποτελούν ενιαία ιστορική – αρχαιολογική σύνθεση περί Αιτωλίας και Θέρμου, αλλά είναι και αυτοτελή ώστε να μπορεί να διαβασθούν και μεμονωμένα: κατά την περιήγηση του χώρου π.χ. είναι δυνατό να περιορισθεί ο επισκέπτης στο τρίτο μέρος.
Στο βιβλίο παρουσιάζονται και όλα τα σημαντικά κινητά ευρήματα (έργα τέχνης) που εκτίθενται στο νέο Μουσείο του Θέρμου και στο Εθνικό Αρχαιολογικό Μουσείο. 
Το βιβλίο διατίθεται στα γραφεία της Αρχαιολογικής Εταιρείας στην Αθήνα (Πανεπιστημίου 22, 106 72 Αθήνα, τηλ. 210 3647585, 210 3625531, πληροφορίες: κ. Χριστόφορος Σπυριδάκης, ώρες επικοινωνίας: καθημερινά 08:00-14:00) και σε κεντρικά βιβλιοπωλεία των Αθηνών, Ιωαννίνων, Αγρινίου και Μεσολογγίου).

10 Ιουλ 2014

Περιμένοντας το χάος




Το σύστημα του πλανήτη μοιάζει με έναν γιγαντιαίο, ασταθή χάρτινο πύργο, ο οποίος κάποια στιγμή θα καταρρεύσει – ενώ όποιος πιστεύει πως η μεγαλύτερη φούσκα χρέους στην παγκόσμια ιστορία δεν θα εκραγεί, είναι κάτι παραπάνω από αισιόδοξος.
Όπως αναφέρει το Analyst.gr, όταν ακόμη και η Παγκόσμια Τράπεζα νιώθει την ανάγκη να προειδοποιήσει τον πλανήτη για την επερχόμενη καταιγίδα, λέγοντας ότι “Έχει φτάσει ο χρόνος για να προετοιμαστούμε να αντιμετωπίσουμε την επόμενη κρίση”, τότε πολύ δύσκολα μπορεί να παραμείνει κανείς αισιόδοξος – ισχυριζόμενος πως, αφού μέχρι σήμερα δεν συνέβη τίποτα, παρά τις «καταστροφολογίες» και τις προβλέψεις χιλιάδων ειδικών, τότε δεν θα συμβεί ποτέ.
Άλλωστε, σε ολόκληρη τη Λατινική Αμερική, στην Ευρώπη, στην Ασία, στις Η.Π.Α. και στην Αφρική τα προβλήματα επιδεινώνονται συνεχώς – ενώ κανένας δεν γνωρίζει εάν η Δύση «βυθιστεί» στον αποπληθωρισμό ή στον υπερπληθωρισμό. Ενδεχομένως δε, να προκύψει ένας παράδοξος πληθωρισμός κυρίως στις τιμές των τροφίμων, όπως συμβαίνει σήμερα στις Η.Π.Α. (γράφημα) – ο οποίος όμως θα μπορούσε να αποβεί θανατηφόρος για ορισμένες, πολυπληθείς περιοχές του πλανήτη.

Φυσικά δεν πρέπει να ξεχνάει κανείς τα συνεχώς κλιμακούμενα γεωπολιτικά προβλήματα στη Μέση Ανατολή, στην κινεζική θάλασσα και στην Ουκρανία – ούτε τις κατηγορίες της Γερμανίας, σε σχέση με την κατασκοπεία της κυβέρνησης της από την υπερδύναμη, η οποία λαμβάνει συνεχώς μεγαλύτερες διαστάσεις.
Τέλος, τις επιθέσεις εναντίον του δολαρίου, όπου η Γαλλία πήρε πρόσφατα τη σκυτάλη από τη Ρωσία και την Κίνα – απειλώντας πως θα αντικαταστήσει το κυρίαρχο αποθεματικό νόμισμα με το ευρώ, στις διεθνείς συναλλαγές της. Σε γενικές γραμμές πάντως, τα σήματα κινδύνου είναι τα εξής:
(α)  Η BIS (άρθρο) προειδοποιεί με μία καινούργια μελέτη της, για τη δημιουργία νέων, επικίνδυνων υπερβολών (φούσκες) στα αξιόγραφα – οι οποίες θα μπορούσαν να προκαλέσουν μία επόμενη «βαριά» χρηματοπιστωτική κρίση. Προφανώς η κεντρική τράπεζα των κεντρικών τραπεζών γνωρίζει πολύ περισσότερα από όλους τους υπόλοιπους, σε σχέση με το σύστημα – ενώ έχει εξαιρετικό ενδιαφέρον το παρακάτω γράφημα, με τους μετόχους της το 1931.

(β)  Η Αργεντινή είναι προ των πυλών της επόμενης χρεοκοπίας της, αφού δεν εξυπηρέτησε μία δόση του χρέους της, ύψους 539 εκ. $ – ενώ έχασε την αγωγή της στο αμερικανικό δικαστήριο, το οποίο αρνείται να αναιρέσει την απόφαση του εναντίον της.
Εάν συμβεί το μοιραίο στη χώρα, ολόκληρη η Λατινική Αμερική και ιδιαίτερα η Βραζιλία θα βυθιστούν στο χάος – με την τελευταία να έχει εκλογές τον Οκτώβρη, όπου η κυβέρνηση της ελπίζει να κερδίσει, εάν βοηθηθεί από την επιτυχή διεξαγωγή των αγώνων του Παγκοσμίου Κυπέλλου.
(γ)  Οι τραπεζικές επιθέσεις στη Βουλγαρία, οι οποίες δεν μπορούν να θεωρηθούν τυχαίες ή ως ένα μεμονωμένο γεγονός (άρθρο) – αφού υποφέρει ολόκληρη η Ανατολική Ευρώπη και εξ αυτής η Αυστρία, καθώς επίσης η Ελλάδα.
(δ)  Η κατάρρευση του χρηματιστηρίου του Ντουμπάι, καθώς επίσης η φούσκα ακινήτων στην περιοχή – η οποία υπήρξε «προπομπός» της κρίσης του 2008 (άρθρο).
(ε)  Η μείωση στα δάνεια των νοικοκυριών στην Ευρωζώνη, σε επίπεδα ρεκόρ – γεγονός που τεκμηριώνει τους φόβους των εμπορικών τραπεζών, σε σχέση με τις δυνατότητες των καταναλωτών να εξοφλήσουν τις υποχρεώσεις τους.
(στ) Η αύξηση της ανεργίας στη Γαλλία, η οποία αντιμετωπίζει αφενός μεν μεγάλα οικονομικά προβλήματα, αφετέρου πολιτικά – με την ακροδεξιά να πλειοψηφεί και τον πρώην Γάλλο πρόεδρο να κατηγορείται από τις δικαστικές αρχές.
(ζ)  Οι μηδενικοί ή αρνητικοί ρυθμοί ανάπτυξης σε πολλές ευρωπαϊκές χώρες – στην Ιταλία (0,1%), στη Γαλλία (0%), στην Πορτογαλία (-0,7%), στην Ελλάδα, στην Ιρλανδία κοκ.
(η)  Η τεράστια αύξηση στις τιμές καταναλωτή στην Ιαπωνία (πηγή), η μεγαλύτερη των τελευταίων 32 ετών, η ραγδαία μείωση των δαπανών των νοικοκυριών (-8%), τα δίδυμα ελλείμματα και το τεράστιο δημόσιο χρέος της χώρας  – τα οποία, σε συνδυασμό με την αποτυχημένη πολιτική της κυβέρνησης, οδηγούν την Ιαπωνία στη χρεοκοπία.
(θ)  Η υπερχρέωση πολλών αμερικανικών επιχειρήσεων, οι οποίες αδυνατούν να ανταπεξέλθουν με το δανεισμό τους – επίσης, η ακόμη μεγαλύτερη των κινεζικών εταιρειών (πηγή).
(ι)  Οι «πλαστές» εγγυήσεις με χρυσό (πηγή), ύψους περί τα 80 δις $ στην Κίνα – οι οποίες θα μπορούσαν να δημιουργήσουν μεγάλα προβλήματα, αφενός μεν στην τιμή του χρυσού, αφετέρου στο χρηματοπιστωτικό σύστημα της χώρας.
(κ) Οι προειδοποιήσεις του ΔΝΤ, της Παγκόσμιας Τράπεζας και της ΕΚΤ (άρθρο), καθώς επίσης οι αγωνιώδεις προσπάθειες της κεντρικής τράπεζας να πλημμυρίσει με νέα χρήματα το σύστημα, παράλληλα με τα αρνητικά επιτόκια για τις καταθέσεις των τραπεζών στην ίδια.
(λ)  Οι πιθανότητες χρεοκοπίας της Ελλάδας (άρθρο), οι οποίες δεν έχουν καθόλου μειωθεί – αφού η πολιτική που εφαρμόσθηκε ήταν απολύτως αποτυχημένη.
(μ)  Η ύφεση στις Η.Π.Α., με το ρυθμό ανάπτυξης να υποχωρεί σε ετήσια βάση στο -2,9%. Σε επίπεδα δηλαδή πολύ πιο χαμηλά από τις προβλέψεις, τα οποία δεν αιτιολογούνται από τον ψυχρό χειμώνα που προηγήθηκε, όπως αναφέρθηκε – αφού σε μία τέτοια περίπτωση θα συνέβαινε κάτι ανάλογο και στον Καναδά.
(ν)  Η τεράστια υπερχρέωση πολλών χωρών στον πλανήτη – με το συνολικό χρέος των Η.Π.Α. στα 60.000 δις $, με το αντίστοιχο του πλανήτη στα 233.000 δις $, με τα παράγωγα των μεγάλων τραπεζών πάνω από τα 700.000 δις $ (75.000 δις $ της Deutsche Bank) κοκ.
(ξ)  Η συμμαχία εναντίον τουδολαρίου, ως παγκόσμιου αποθεματικού νομίσματος, στην οποία εισήλθε πρόσφατα και η Γαλλία – με τον υπουργό οικονομικών της να δηλώνει ότι, “Οι Ευρωπαίοι θα πρέπει να σκεφθούν, εάν είναι αναγκαίες οι συναλλαγές εντός της Ευρώπης με δολάρια – όπως συμβαίνει στην κατασκευή αεροπλάνων”.
Ο δε πρόεδρος της γαλλικής Total ανέφερε πως δεν διακρίνει κάποια σοβαρή αιτία, λόγω της οποίας οι παγκόσμιες συναλλαγές πετρελαίου θα έπρεπε να γίνονται με δολάρια (πηγή).
Λίγο πιο πριν ο διοικητής της κεντρικής τράπεζας της Γαλλίας είχε πει πως η χώρα του εξετάζει τη μείωση των συναλλαγματικών αποθεμάτων της σε δολάρια – γεγονός που σημαίνει ίσως ότι, η αντίστροφη μέτρηση για το δολάριο ξεκίνησε ήδη, όπως συνέβη και με τα άλλα παγκόσμια αποθεματικά νομίσματα στο παρελθόν (γράφημα).

Το δολάριο πάντως δεν είναι ανίκητο – θεωρείται δε πολύ πιο αδύναμο, συγκριτικά με τα άλλα παγκόσμια αποθεματικά νομίσματα στην ιστορία. Με δεδομένο όμως το ότι, η αξία του εξαρτάται κυρίως από τη θέση του αυτή, τυχόν απώλεια της θα ήταν θανατηφόρα για τις υπερχρεωμένες Η.Π.Α. – οι οποίες δεν θα μπορούσαν πλέον να εξοφλούν τις υποχρεώσεις τους, τυπώνοντας απλά χαρτονομίσματα, οπότε δεν θα ήταν «άτρωτες» στη χρεοκοπία.
Οι απειλές όμως της Ρωσίας, της Κίνας και της Γαλλίας δεν είναι καθόλου θεωρητικές – οπότε, όταν γίνουν πράξη, θα τελειώσει η βασιλεία του δολαρίου (αν και μάλλον θα αμυνθεί σθεναρά η υπερδύναμη, με όλα τα μέσα που διαθέτει).
Βέβαια, οι Γερμανοί υποθέτουν πως ο έμμεσος στόχος της Γαλλίας είναι η εκτύπωση μεγάλων ποσοτήτων ευρώ, έτσι ώστε να αποδυναμωθεί το νόμισμα και να αυξηθούν οι εξαγωγές της – κάτι με το οποίο δεν συμφωνούν σε καμία περίπτωση. Εν τούτοις, οι χώρες του Νότου είναι καθαρά υπέρ της λύσης του πληθωρισμού και του αδύναμου ευρώ – γεγονός που θα οδηγήσει την Ευρωζώνη σε νέες συγκρούσεις.
Ολοκληρώνοντας, φαίνεται καθαρά πως το χρηματοπιστωτικό σύστημα του πλανήτη μοιάζει με έναν γιγαντιαίο, ασταθή χάρτινο πύργο, ο οποίος κάποια στιγμή θα καταρρεύσει κάτω από το ίδιο του το βάρος – ενώ όποιος πιστεύει πως η μεγαλύτερη φούσκα χρέους στην παγκόσμια ιστορία δεν θα εκραγεί, είναι κάτι παραπάνω από αθεράπευτα αισιόδοξος.

[Πηγή άρθρου: www.analyst.gr]
[Πηγή: NEWMONEY.GR, 08/07/2014]

Οι ζωές των άλλων είναι ο πλούτος μας (must read)

Το κείμενο που ακολουθεί αποτελεί ομιλία του συγγραφέα (και εκπαιδευτικού) Ισίδωρου Ζουργού προς τους τελειόφοιτους της Ελληνογαλλικής Σχολής Καλαμαρί. Εκφωνήθηκε στη Θεσσαλονίκη, στις 28 Ιουνίου 2014.
Βρίσκομαι καλεσμένος εδώ απόψε από τη διεύθυνση του σχολείου για να απευθυνθώ ιδιαίτερα σε σας, νεαρές κυρίες και κύριοι, και να προσθέσω κι εγώ μερικά λόγια σε μια ιδιαίτερη στιγμή της ζωής σας, ξένος ανάμεσά σας είναι η αλήθεια, όμως δάσκαλος κι εγώ, ένας από τους πολλούς που ζούνε για χρόνια ανάμεσα σε παιδιά και νέους, με τη μυρωδιά του σχολείου και της αυλής πάνω στο δέρμα, με το χτύπημα του κουδουνιού να επανέρχεται σ’ εκείνο το διάκενο, που αφήνουν καμιά φορά τα όνειρα της νύχτας.
Σήμερα όμως παρίσταμαι όχι ως δάσκαλος αλλά ως συγγραφέας, ως γεννήτορας βιβλίων ο οποίος νομίζει πως έχει κάτι να σας πει. Ίσως να το έχετε σκεφτεί κι εσείς μερικές φορές ότι μια επιπρόσθετη δυσκολία στους αποχαιρετισμούς είναι η έγνοια μήπως το τυπικό που τους περιβάλλει απορροφήσει την ουσία, μήπως τα «πρέπει» τους αλυσοδέσουν αυτά που αισθανόμαστε, μήπως με άλλα λόγια η φροντίδα της κορνίζας υποκαταστήσει το ίδιο το κάδρο. Σας διαβεβαιώ πως η στόχευσή μου είναι να σας πω δυο λόγια με την πυξίδα της καρδιάς, χωρίς κορνίζες, όπως ταιριάζει όταν μιλάς σε νέους ανθρώπους.
Φαντάζομαι πως θα έχετε επιπλέον έγνοιες και σκέψεις πέρα από τα αποτελέσματα των εξετάσεων, καθώς θα έχετε ακούσει πολλές φορές από τους γονείς σας, τους καθηγητές σας, τα ίδια τα μέσα ενημέρωσης να επαναλαμβάνουν ότι είστε εκείνη η γενιά, που καλείστε να ζήσετε με ψαλιδισμένα όνειρα, αλλά με την οφειλή να ξαναστήσετε στα πόδια της μια ολόκληρη χώρα. Πολλοί από σας ίσως προγραμματίζουν από τώρα τη μετάβαση σε άλλους τόπους, για σπουδές αρχικά κι ύστερα για αναζήτηση εργασίας. Όμως τι μπορεί να σας πει ένας συγγραφέας για τους έλικες της ζωής, που ανοίγονται μπροστά σας, τι μπορούν να πουν τα βιβλία για το μέλλον σας; Ως συγγραφέας ίσως έπρεπε κατευθείαν από εκεί να ξεκινήσω, από τα βιβλία.
«Δεν ζητούσα τίποτα περισσότερο από το να προσπαθώ να ζω σύμφωνα με ό,τι πιο αληθινό ήθελε να βγει από μέσα μου. Γιατί άραγε ήταν τόσο πολύ δύσκολο;» Αυτό αναρωτιόταν στα 1920 ο Έρμαν Έσσε, Γερμανός νομπελίστας συγγραφέας.
Η φράση που ακούσατε είναι παρμένη από τον Ντέμιαν, ένα μυθιστόρημα χρονικό μιας εφηβείας, που έμελε να γίνει το ευαγγέλιο της γερμανικής νεολαίας, πριν ακόμη περάσει ολόκληρη η χώρα στην εποχή των ναζιστικών παγετώνων. Αυτό το ίδιο βιβλίο το διάβαζα και εγώ στα 1980, όταν ήμουν στη δική σας ηλικία και αναρωτιόμουν ολόκληρα μερόνυχτα: Άραγε θα είναι τόσο δύσκολο να προσπαθήσω να ζήσω με τον τρόπο που έγραφε ο Έρμαν Έσσε; Ήταν δύσκολο τελικά, λέω τώρα, 35 χρόνια μετά, αλλά πάντως όχι ακατόρθωτο. Αυτό το πρόταγμα ζωής που μου παρουσίασε ένα βιβλίο στα δεκαεπτά μου χρόνια, τελικά πάλι με βιβλία το στήριξα. Το να προσπαθείς να ζεις σύμφωνα με τις πηγές που αναβλύζουν από μέσα σου είναι ένας μακροχρόνιος πόλεμος, άλλες μάχες τις κερδίζεις, άλλες τις χάνεις, άλλοτε συνθηκολογείς πρόσκαιρα, άλλοτε πεισμώνεις και κλείνεσαι για καιρό πίσω από τείχη ως ελεύθερος πολιορκημένος. Ένα μέρος από το οπλοστάσιο αυτού του μακροχρόνιου πολέμου ήταν τα βιβλία.
Αυτό το φαινόμενο άρνησης της αυθεντικότητας του προσώπου που έθετε ο Ντέμιαν, στη γλώσσα της φιλοσοφίας συχνά το ονομάζουν έκλειψη του υποκειμένου και το μεθοδεύουν η μόδα, οι θεωρίες του συρμού που ονομάζονται τώρα με μια κομψότητα μαζική κουλτούρα, επίσης κάποιες μικρές και μεγάλες εξουσίες… Γενικά το προβάλλουν θεωρίες και απόψεις αμέτοχες όλες τους της ανθρωπιστικής παιδείας. Τελικά όλοι αναρωτιόμαστε πώς το αυτονόητο, να είσαι δηλαδή ο εαυτός σου, βρίσκεται συνεχώς σε κίνδυνο;
Προχωρώντας στην εξομολόγηση της δικής μου αναγνωστικής ιστορίας, στη μακροχρόνια δηλαδή προσωπική μου σχέση με τα βιβλία, δεν ήταν μόνο ο Ντέμιαν που με σημάδεψε, με στοίχειωσε να το πω καλύτερα. Ήταν ο Γιάννης Αγιάννης των Αθλίων του Ουγκώ και ως τον Ντοστογιέφσκι και τον Παπαδιαμάντη ο κατάλογος είναι μακρύς. Προφανώς όμως το να αναφέρω μπροστά σας αυτή την εποχή τη λέξη διάβασμα, ανάγνωση, βιβλία, είναι λίγο παρακινδυνευμένο από τη στιγμή που μόλις έχετε αποδράσει από έναν εξαντλητικό μαραθώνιο προετοιμασίας και εξετάσεων.
Νομίζω όμως πως έχετε καταλάβει ότι προφέρω τη λέξη ανάγνωση χωρίς καμιά χροιά καταναγκασμού, γιατί προφανώς δεν αναφέρομαι στην υποχρεωτική σχολική μελέτη, στις εξετάσεις ή στην αναγκαστική επιστημονική ανάγνωση και ενημέρωση, που σας περιμένει στην μελλοντική επαγγελματική σας ζωή. Μιλάω για κείνη την αβίαστη ανάγνωση που συνοδεύεται από  απόλαυση, εννοώ αυτή την ελεύθερη βοσκή των βιβλίων που εσείς έχετε επιλέξει, γιατί αυτά θα είναι που θα ερεθίσουν τη φαντασία και την περιέργειά σας για τα οδυσσειακά ταξίδια, αυτά που κυρίως η λογοτεχνία μπορεί να σας προσφέρει, χωρίς να αποκλείουμε βέβαια τον κινηματογράφο και το θέατρο.
Θα προσπαθήσω όμως τώρα να προλάβω τυχόν απορίες και αντιρρήσεις σας. Ζήσατε τα τελευταία χρόνια πραγματικά στον σφυγμό και στις αλυσίδες ενός συστήματος, το οποίο απέρριπτε μια τέτοια ανάγνωση ως ξένο σώμα, ένα εξεταστικό σύστημα που ευνοούσε την αποστήθιση και παραγκώνιζε τη δημιουργική φαντασία και την κριτική σκέψη. Δεν είστε εδώ και κάποια χρόνια αναγνώστες, γιατί οι συνθήκες δεν σας επέτρεψαν να είστε. Όσοι και όσες από σας είχατε αρχίσει να κτίζετε αναγνωστικές συνήθειες στο δημοτικό σχολείο και στο γυμνάσιο, στο λύκειο απομακρυνθήκατε από τα εξωσχολικά βιβλία, όπως συνηθίζουμε ακόμη με παλιομοδίτικο τρόπο να τα αποκαλούμε. Η σχέση των μαθητών με τη λογοτεχνία είναι ένα από τα πρώτα σφάγια στο θυσιαστήριο των εισαγωγικών εξετάσεων. Στα χρόνια όμως που έρχονται θα κληθείτε να βρείτε το κομμένο νήμα και να βγείτε από αυτόν τον λαβύρινθο τον γεμάτο μνήμες άγχους και απώθησης.
Οι δημοκρατικές κοινωνίες απαιτούν από τους πολίτες τους όχι μόνο ενημέρωση και πληροφόρηση, κάτι που προσφέρεται αφειδώς από το διαδίκτυο, αλλά και συγκροτημένη σκέψη όπως και δημιουργική φαντασία και επινοητικότητα. Σ’ αυτή όμως την περίπτωση το διαδίκτυο, επιτρέψτε μου αυτό να το πιστεύω, σηκώνει τα χέρια ψηλά. Όλες αυτές οι ικανότητες που αναφέραμε προάγονται όχι από βιαστικά ηλεκτρονικά κοιτάγματα αλλά από την ανάγνωση της λογοτεχνίας, του δοκιμίου, του βιβλίου γενικότερα.
Το διαδίκτυο είναι ένας ωκεανός, αυτό το ξέρετε καλύτερα από εμένα και δεν μπορείτε να τον περάσετε με ένα μικρό βαρκάκι. Θα χρειαστείτε γαλέρες και ατμόπλοια, τα οποία εσείς πρέπει να ναυπηγήσετε με υλικά από συγκροτημένα κείμενα, θα χρειαστεί να ροκανίσετε και να κολλήσετε τα μαδέρια τους συντροφιά με βιβλία.
Μα γιατί στο κάτω κάτω της γραφής, θα μπορούσε κάποιος να αναρωτηθεί, να διαβάζουμε βιβλία; Αξίζει άραγε τον κόπο και αν ναι πώς να τα διαβάζουμε, ποιους τίτλους να επιλέγουμε και με ποιο τρόπο; Αυτές είναι κάποιες από τις ερωτήσεις που μου έχουν κάνει επανειλημμένα πολλοί μαθητές και μαθήτριες σε γυμνάσια και λύκεια, όπου με είχαν προσκαλέσει για να μιλήσουμε για βιβλία. Προς τι άραγε, επιτείνω τώρα εγώ το ερώτημα, αυτή η μανία της ανάγνωσης;
Από τον Μέγα Βασίλειο για παράδειγμα, πριν από χίλια επτακόσια χρόνια, όταν στον γνωστό λόγο του προς τους νέους ζητάει απ’ αυτούς να ετοιμάσουν τη συνείδησή τους με τη μελέτη της κοσμικής σοφίας των αρχαίων ελλήνων συγγραφέων, ως τον Ντανιέλ Πενιάκ, τωρινό συγγραφέα και εκπαιδευτικό ο οποίος με πολύ θάρρος και χιούμορ θέσπισε τα δικαιώματα του σημερινού αναγνώστη. Προς τι λοιπόν η ανάγνωση; Περιορισμένος σήμερα από τον χρόνο θα επιχειρήσω να συνοψίσω μια απάντηση σχεδόν τηλεγραφική.
Ο καθένας μας είναι κλεισμένος στο δωμάτιο της ιδιωτικότητάς του ενώ έξω υπάρχει ο κόσμος, πολύχρωμος, σκληρός αλλά και τρυφερός, βίαιος και ερωτικός, αντιφατικός… Διαβάζουμε λοιπόν για να διευρύνουμε κι άλλο αυτήν τη χαραμάδα της μισάνοιχτης πόρτας μέσα από την οποία αντικρίζουμε τον κόσμο, για ν’ ανοίξουμε την οπτική μας στο θαύμα με ό,τι απόλαυση και αγωνία αυτό συνεπάγεται, άλλωστε η λέξη κόσμος στα αρχαία ελληνικά σημαίνει κόσμημα, δηλαδή στολίδι. Η ανάγνωση, αγαπητά μου αγόρια και κορίτσια, συνεισφέρει τελικά στο ακόνισμα της ματιάς μας η οποία πέφτει πάνω σε αυτό το στολίδι, στη διεύρυνση της ζωής ως εμπειρία, στη χωροθέτηση του κόσμου και στην προσπάθεια ερμηνείας του.
Φυσικά όποιος διαβάζει δε σημαίνει απαραίτητα πως γίνεται αυτόματα και καλύτερος άνθρωπος από κάποιον άλλο που δεν είναι αναγνώστης, όμως βρίσκεται ένα βήμα πιο κοντά στην ενσυναίσθηση της ελευθερίας, ένα βήμα πιο κοντά στην κατανόηση του άλλου, γιατί μέσω των βιβλίων έχει γνωρίσει και άλλες ζωές. Φανταστείτε τελικά το μυθιστόρημα ως ένα ζιπαρισμένο αρχείο της ζωής ενός ανθρώπου. Οι ζωές των άλλων είτε τις γνωρίζουμε ως φυσικές παρουσίες είτε τις πλησιάζουμε μέσω της ανάγνωσης είναι ο πλούτος μας.
Κλείνοντας σας εύχομαι να ζήσετε μια ευτυχισμένη και δημιουργική ζωή προσπαθώντας να την καταστήσετε σε αρμονία με ό,τι πιο αληθινό αναβλύζει από μέσα σας, όπως θα έλεγε και ο Έρμαν Έσσε, όσο είναι αυτό δυνατό, όσο μπορέσετε να το καταφέρετε. Ανοίξτε την αγκαλιά σας στους ανθρώπους και φροντίστε να είναι αρκετά μεγάλη ώστε να χωρέσει μαζί και κάποια βιβλία, γιατί τα βιβλία είναι η κατάφαση της ίδιας της ζωής, γιατί και τα βιβλία τελικά άνθρωποι είναι κι αυτά.
Πηγή: e-parembasis.blogspot.gr

9 Ιουλ 2014

“Ποτάμι”: Το “τι σερτ” των Μνημονίων


“Ποτάμι”: Το “τι σερτ” των Μνημονίων
   «Δεν υπάρχει σοβαρή χώρα στην Ευρώπη που δεν έχει δεύτερο ανταγωνιστή». Αυτή την απάντηση έδωσε ο κ.Σταύρος Θεοδωράκης στην ερώτηση του Νίκου Χατζηνικολάου χτες στον «Real», αν τάσσεται υπέρ της εκχώρησης της λεγόμενης «μικρής ΔΕΗ». Ίσως τον Σεπτέμβρη που αναμένεται το «κυβερνητικό πρόγραμμα» του «Ποταμιού», ο κ.Θεοδωράκης μας εξηγήσει: Ποια θεωρεί «σοβαρή χώρα»;
  • Το Βέλγιο, για παράδειγμα, που η πολιτική της λεγόμενης «απελευθέρωσης» της ενέργειας οδήγησε σε αυξήσεις της τιμής του ρεύματος την περίοδο 2000 – 2012 κατά 43,4% ή την Τσεχία όπου εκεί οι αυξήσεις ήταν 93,5%;
  • Την Δανία με τις αυξήσεις ύψους 51,5% ή την Φινλανδία με τις αυξήσεις 85,8%;
  • Το υπόδειγμα ποιας «σοβαρής» χώρας μας προτείνει ο κ.Θεοδωράκης; Της Γερμανίας που η ιδιωτικοποίηση της ενέργειας επέφερε αυξήσεις στο ηλεκτρικό ύψους 77,6% ή μήπως της Ουγγαρίας με τις αυξήσεις ύψους 157,6%;
  • Της Πορτογαλίας και της Ισπανίας με αυξήσεις 65% και 62,5% αντίστοιχα, ή μήπως της Σουηδίας με αυξήσεις 91,9%; (Έκθεση Διεθνούς Υπηρεσίας Ενέργειας, Νίκος Γεωργακάκης, «Αυγή», 6/7/2014).   
*
   Ένθερμος, επίσης, υποστηρικτής ο κ.Θεοδωράκης της κυβερνητικής τακτικής για κατάλυση ουσιαστικά του δικαιώματος της απεργίας, μέσα από την επαναφορά νεκραναστημένων μεθοδεύσεων της εποχής του αείμνηστου πρώην υπουργού Εργασίας, του Λάσκαρη και της εποχής του «άρθρου 4», του πραξικοπήματος δηλαδή στη ΓΣΕΕ, το 1985. Μα είναι δυνατόν να κηρύσσεται απεργία αν την απόφαση δεν την παίρνει το 51% των εγγεγραμμένων εργαζομένων στα σωματεία τους, λέει η κυβέρνηση. Κι ο κ.Θεοδωράκης συνηγορεί.
   Αλλά θα πρέπει να μας εξηγήσει η κυβέρνηση (και ενδεχομένως και ο κ.Θεοδωράκης): Η κυβέρνηση, που έχει εκλεγεί με το 17% (και όχι με το 51%) των ψήφων των εγγεγραμμένων ψηφοφόρων, γιατί βγάζει νόμους που αφορούν τη ζωή του 100% του πληθυσμού; Τι είδους δημοκρατία, λοιπόν, είναι αυτή που για να εκδίδει νόμους κατά των απεργιών αρέσκεται στο 17% όσων την ψηφίζουν, αλλά για την κήρυξη μιας απεργίας θέλει το 51%; Γιατί για να κόβει μισθούς και συντάξεις αρκεί στην κυβέρνηση να την ψηφίζει το 17% των εγγεγραμμένων που προσέρχονται στις κάλπες, αλλά για την κήρυξη απεργίας θέλει να επιβάλει ως όριο την προσέλευση του 51% των εγγεγραμμένων όσων προσέρχονται στην απεργιακή συνέλευση;
   Μα για την αναζωογόνηση του συνδικαλιστικού κινήματος, λέει η κυβέρνηση (και ο κ.Θεοδωράκης). Κι αν αυτό δεν το έλεγαν εκείνοι που έχουν απαξιώσει και έχουν καταστήσει το συνδικαλιστικό κίνημα σε ιμάντα του κυβερνητικού πεμπτοφαλλαγγιτισμού, μπορεί και να γελάγαμε…
*
   «Ως παλιός αριστερός είμαι και ενάντια στα μονοπώλια», έλεγε χτες ο κ.Θεοδωράκης, θέλοντας με αυτό τον τρόπο να προσδώσει  μεγαλύτερη έμφαση στην άποψή του να χειροκροτεί κάθε νεοφιλελευθερισμό που καμώνεται το «λογικό», το «ρεαλιστικό» και το «νέο»: Από το ξεπούλημα των Ξενία μέχρι το άνοιγμα των καταστημάτων τις Κυριακές λόγω… τουρισμού.
   Δεν ξέρουμε πόσο «παλιός» και πόσο παλιά ήταν «αριστερός» ο κ.Θεοδωράκης. Ξέρουμε όμως ότι αυτού του τύπου ο «αντικρατισμός», που διεκδικεί δάφνες «επαναστατικότητας» βάλλοντας κατά του «κράτους -επιχειρηματία» ώστε να ρίχνει νερό στο μύλο του ιδιώτη – «επενδυτή», δεν έχει καμία σχέση ούτε με την παλιά, ούτε με την σύγχρονη ούτε και με την επόμενη Αριστερά. Δηλαδή την πραγματική Αριστερά. Που παλεύει ώστε τα Ξενία, οι  παραλίες, οι ενεργειακές υποδομές κοκ να είναι κρατική περιουσία, όχι στο όνομα του «κράτους επιχειρηματία», όχι στο όνομα ενός κράτους «συλλογικού κομματάρχη της ολιγαρχίας», όπως το σημερινό κράτος, αλλά στον αγώνα της για ένα κράτος θεματοφύλακα της λαϊκής περιουσίας, που θα δουλεύει για να καλύπτει τις ανάγκες του λαού του και όχι του κρατικοδίαιτου ή μη επιχειρηματία του.
   Όσο για την κυριακάτικη αργία; Γιατί ο κ.Θεοδωράκης δεν ρωτάει όχι κανένα κομμουνιστή, ούτε καν τους εργαζόμενους, που οι τόσο «φρέσκιες» σκέψεις του κ.Θεοδωράκη τους γυρίζουν στην εποχή των ειλώτων. Ας ρωτήσει τους εκπροσώπους της ΝΔ στον εμπορικό κόσμο. Που πολύ γλαφυρά αναλύουν ότι ο τουρισμός είναι το πρόσχημα. Και ότι το όλο θέμα είναι οι αλυσίδες των πολυεθνικών και των μονοπωλίων (που τόσο απεχθάνεται ο κ.Θεοδωράκης) να κάνουν μια χαψιά τα μικρομάγαζα απ’ την μια άκρη της χώρας ως την άλλη. Αφού… τυγχάνει αυτή η χώρα να είναι τουριστική απ’ άκρη σ’ άκρη.  
*
   Ποια η θέση του για την νομιμοποίηση του χασίς, ρωτήθηκε ο κ.Θεοδωράκης. Στο θέμα αυτό «είμαι με την Καλιφόρνια, είμαι με την Αμερική», απάντησε ο επικεφαλής του «Ποταμιού».
   Αλλά εδώ δεν έχουμε κανένα σχόλιο. Αυτό το ξέραμε. Το «είμαι με την Αμερική» του κ.Θεοδωράκη είναι γνωστό. Φρόντισε να μας το επισημάνει ο κ.Θεοδωράκης από την εποχή των αμερικανονατοικής επέμβασης στη Γιουγκοσλαβία. Τότε που ως διευθυντής του περιοδικού «Κλικ» διαφήμιζε – εν μέσω βομβαρδισμών - «το νέο πρόσωπο της Αμερικής»…
*
   «Το θέμα δεν είναι αν θα έχουμε αριστερά ή δεξιά σωσίβια, το θέμα είναι η σωτηρία της χώρας», σημείωσε με πάθος ναυαγοσώστη ο κ.Θεοδωράκης. Τι άλλη απόδειξη ότι το «Ποτάμι» τίθεται υπεράνω «παρωχημένων» ιδεολογικών διαφορών και «προκαταλήψεων». Αλλά αυτή η «νιότη» ιδεών και προσεγγίσεων κάτι μας θυμίζει.
   Α, ναι: Μας θυμίζει την εποχή που ο Γιώργος Παπανδρέου τοποθετούσε στα ψηφοδέλτια του ΠΑΣΟΚ τον Στέφανο Μάνο και τον Ανδρέα Ανδριανόπουλο, μιας και (όπως έλεγε) το δίλημμα «Δεξιά – Αριστερά» είχε… ξεπεραστεί. Τόση «πρωτοτυπία» ο κ.Θεοδωράκης…
   Κατόπιν τούτου, προεκλογικά, και από τα ίδια μικρόφωνα που γνωστός παλιάτσος μιλούσε για μια «σοβαρότερη» Χρυσή Αυγή σε ρόλο κυβερνητικής συνιστώσας, είχε κάθε λόγο ο γνωστός Τζήμερος, να δηλώνει: «Πολύ χαιρόμαστε που οι θέσεις μας είναι θέσεις του Ποταμιού». Ο Τζήμερος, που βλέπει στο «Ποτάμι» τις θέσεις του, κατήλθε στις πρόσφατες εκλογές συνεργαζόμενος με τον νεοφιλελεύθερο – και «εκ γενετής» μνημονιακό – Στέφανο Μάνο…
*
   Το πολιτικό «σακίδιο» του κ.Θεοδωράκη, κάθε άλλο παρά «άδειο» είναι σε θέσεις και προτάσεις, όπως λένε ορισμένοι. Το «σακίδιο» είναι μεν «θολό», αλλά αυτή η θολούρα προκύπτει επειδή είναι γεμάτο με όλη τη σκουριά και την κίβδηλη «νεωτερικότητα» του συστημικού, του καθεστωτικού και, τελικά, του κυβερνητικού, λόγου. Μιλούν τα «συμπεράσματα» του πρόσφατου Συνεδρίου του «Ποταμιού»: Διαβάζουμε:
  • «Θέλουμε να εκφράσουμε τις μεγάλες και μεσαίες επιχειρήσεις που δεν ζητούν προνόμια από το κράτος αλλά θέλουν να αξιοποιήσουν τα ανταγωνιστικά πλεονεκτήματα  της χώρας με σοβαρές και μακροχρόνιες επενδύσεις».
  • «Θέλουμε να εκφράσουμε όλες τις μορφές επιχειρηματικής αγωγής που θα ξυπνήσουν το επιχειρηματικό δαιμόνιο του Έλληνα και θα τον κάνουν δυνατό στις παγκόσμιες αγορές».
  • «Το ελληνικό επιχειρηματικό και επενδυτικό περιβάλλον είναι το χειρότερο της Ευρωπαϊκής Ένωσης… Παράλληλα η έννοια της επιχειρηματικότητας εξακολουθεί να δαιμονοποιείται από πολλούς».
  • «Είμαστε υπέρ των ιδιωτικοποιήσεων εκείνων που μέσω του ανταγωνισμού θα μειώσουν το κόστος για το δημόσιο και θα βελτιώσουν τις υπηρεσίες για το κοινό».
  • «Η ανασυγκρότηση της χώρας μας δεν θα πετύχει αν δεν απαλλαγούμε από την δαιμονοποίηση της ελεύθερης αγοράς».
  • «Η ίδρυση μη κρατικών και μη κερδοσκοπικών πανεπιστημίων είναι αναγκαία».
   «Μεγάλες επιχειρήσεις», «παγκόσμιες αγορές», «επενδυτικό περιβάλλον», «επιχειρηματικό δαιμόνιο», «ελεύθερη αγορά», «ιδιωτικοποιήσεις». Να, δηλαδή, όλα αυτά που λέει ο ΣΕΒ, η Ένωση Τραπεζών, το ΔΝΤ, η τρόικα, η συγκυβέρνηση Σαμαρά και το ΠΑΣΟΚ από την «Ελιά» μέχρι τους «58».  Όλη η – επαναλαμβάνουμε - πολιτική και ιδεολογική καθεστωτική σκουριά. Που «σώζει» αιωνίως την Ελλάδα των πατρικίων εις βάρος της Ελλάδας των πληβείων. Που καμώνεται την «ανανέωση» την ώρα που λειτουργεί ως δεκανίκι αναπαλαίωσης και διαιώνισης του συστήματος της χρεοκοπίας.
   Κι όλα αυτά, πλασαρισμένα, βέβαια, χωρίς τη γραβάτα του Μνημονίου, αλλά με αταξικό – δήθεν - «τι σερτ» και με το αμπαλάζ του τάχα μου «αντισυμβατικού» κόμματος. Που, όμως, δεν θα μπορούσε να διακηρύξει πιο… Μεγκαλόφωνα, τι ακριβώς εκφράζει.

email: mpog@enikos.gr

Share

Facebook Digg Stumbleupon Favorites More