Ένα απλό μάθημα Πολιτικής Οικονομίας για το ευρώ και τη δραχμή

Σπύρος Στάλιας*
Ένα από τα θέματα που είναι δύσκολα να κατανοηθούν, είναι ο ισχυρισμός γιατί η Ελλάδα με ένα νέο εθνικό νόμισμα, την Νέα Δραχμή, μπορεί άμεσα να μπει στην ανάπτυξη ενώ με την παραμονή της στο ευρώ όλο και πιο πολύ θα βυθίζεται στην ύφεση και θα καταντήσει μια τριτοκοσμική άθλια αποικία των Τραπεζών.
Θα προσπαθήσω να αποδείξω αυτό τον ισχυρισμό, που έχει σημαντικές πολιτικές επιπτώσεις, με τον πιο απλό τρόπο, στην πιο απλή μορφή, συγκρίνοντας το δολάριο, και όχι την δραχμή, με το ευρώ, για να μην υπάρχουν αμφισβητήσεις, αφού η πρόσβαση στη βιβλιογραφία και στα γεγονότα γι αυτό, είναι εύκολη.
Το δολάριο, όπως και όλα τα νομίσματα στο σύγχρονο κόσμο, πλην ευρώ, αποτελεί τον αναγκαίο όρο και μέσο για να ολοκληρωθεί η παραγωγική διαδικασία στη χώρα. Με άλλα λόγια πρέπει να «πέσει χρήμα» για να αρχίσει η παραγωγή.
Είναι ένας περιοριστικός παράγοντας λοιπόν, που χωρίς αυτόν, η παραγωγή του κράτους και του ιδιωτικού τομέα είναι αδύνατον να πραγματοποιηθούν.
Στην πρώτη φάση της παραγωγικής διαδικασίας, ο δημόσιος και ο ιδιωτικός τομέας καθορίζουν το ύψος των δαπανών τους για την περίοδο που έρχεται.
Στη δεύτερη φάση ανατρέχουν, ο δημόσιος τομέας στην κεντρική τράπεζα, και ο ιδιωτικός τομέας στις εμπορικές τράπεζες, για να ανοίξουν πιστώσεις.
Στην τρίτη φάση το δημόσιο και ο ιδιωτικός τομέας δαπανούν τις πιστώσεις με μορφή χρήματος στην παραγωγική διαδικασία, χρήμα που τυπώθηκε για αυτό το σκοπό ενώ ακόμα δεν έχει εισπραχθεί.
Στην τέταρτη φάση το κράτος επιβάλλει φόρους για να εισπράξει αυτά που έδωσε για δημόσια αγαθά από αυτούς που τα αποδέχτηκαν, ενώ οι επιχειρήσεις πωλούν τα αγαθά που παρήγαγαν και μετοχές σε αυτούς που δημιούργησαν εισόδημα (εργαζόμενοι) κατά την παραγωγική διαδικασία και εισπράττουν έτσι όσα δανείστηκαν.
Στην πέμπτη φάση δημόσιος και ιδιωτικός τομέας σπεύδουν στη κεντρική τράπεζα και στις εμπορικές τράπεζες και επιστρέφουν όσα δανείστηκαν, αφού έχουν εισπράξει πια από φόρους και από πωλήσεις αγαθών, υπηρεσιών και μετοχών και κλείνουν τις πιστώσεις. Αυτό συνεπάγεται μια ίση καταστροφή χρήματος. Ότι δεν δαπανήθηκε αποτελεί την εθνική αποταμίευση.
Η περίοδος ολοκληρώθηκε και παρήχθη νέος πλούτος.
Δεδομένου του παραπάνω κυκλοφοριακού σχήματος ας κάνουμε ορισμένες διαφωτιστικές διευκρινίσεις.
1) Η νομιμότητα του χρήματος προκύπτει από το κράτος. Το κράτος εκδίδει και ορίζει το νόμισμα που αποδέχεται για την αποπληρωμή των οιονδήποτε υποχρεώσεων των πολιτών (φόροι, εισφορές, τέλη κα) προς αυτό, και το προσφέρει στους πολίτες μέσω της αγοράς αγαθών και υπηρεσιών από αυτούς.
2) Το κράτος εκδίδοντας το νόμισμα του έχει δυο κύρια καθήκοντα. Αφ ενός μεν να κινητοποιήσει όλους τους διαθέσιμους πόρους της οικονομίας και να δημιουργήσει τους όρους για πλήρη απασχόληση του εργατικού δυναμικού, και αφ’ ετέρου να διατηρήσει και να αυξήσει την αξία του νομίσματος. Για να τα κάνει αυτά το κράτος δεν έχει ανάγκη ούτε από εσωτερικό δανεισμό και ούτε έχει ανάγκη από την φορολογία των πολιτών του. Αφού αυτό εκδίδει το νόμισμα γιατί να προσφύγει σε αυτά τα μέσα; Είναι ανόητο να πιστεύει κάποιος κάτι τέτοιο.
3) Η ποσότητα του νέου χρήματος παράγεται ενδογενώς, δεν πέφτει από τον ουρανό. Καθορίζεται από την αποτελεσματική ζήτηση για πιστώσεις από τις επιχειρήσεις και από το κράτος στην έναρξη της παραγωγικής διαδικασίας.
4) Επειδή το κράτος μπορεί να αγοράσει οτιδήποτε του χρειάζεται από τους πολίτες του, και ταυτόχρονα αυτό το χρήμα δέχεται για την αποπληρωμή των υποχρεώσεων των πολιτών προς αυτό, το χρήμα έχει μια εξωτερική αξία. Η αξία λοιπόν του χρήματος προκύπτει από την παραγωγική κυκλοφορία που αυτό την θέτει σε κίνηση. Αν δεν είχε αξία το χρήμα δεν θα μπορούσε αυτό να το κάνει. Δεν είναι κάποιο ειδικό αγαθό. Σε αυτό ενσωματώνεται το εισόδημα που όταν δαπανηθεί αποκτώνται αγαθά, που θα παραχθούν τώρα και στο μέλλον. Η δαπάνη γεννά πραγματικό πλούτο.
5) Εφ όσον έχει εξωτερική άξια το χρήμα δεν είναι σπάνιο όπως ο χρυσός. Κατά συνέπεια η παρακράτηση του χρήματος δεν αποτελεί μέτρο της άξιας του αλλά η δαπάνη του.
6) Το κράτος φορολογεί λίγο ή πολύ και δαπανά λίγο ή πολύ, αυτό λέγεται δημοσιονομική πολιτική, όχι για να καλύψει τα ελλείμματα του, αφού εκδίδει το δικό του νόμισμα, αλλά για να διατηρήσει την αξία του νομίσματος σταθερή και να την αυξήσει. Η νομισματική πολιτική από την άλλη, αγορά και πώληση ομολόγων, αποσκοπεί στο να έχει τα επιτόκια χαμηλά έτσι ώστε να καθιστά τις επενδύσεις εφικτές.
7) Κατά συνέπεια η άξια του χρήματος αυξάνεται όσο αυξάνεται μέσω του κράτους η δαπάνη για πλήρη απασχόληση, το δε κράτος που εκδίδει το νόμισμα του εξ αντικειμένου δεν ‘ξεμένει ποτέ από ρευστό’ και μπορεί να χρηματοδοτήσει-αγοράσει οτιδήποτε (η Ελλάδα έχει φτάσει εδώ που έχει φτάσει γιατί το συνολικό της πολιτικό σύστημα μετά το 1980 ουδέποτε άσκηση συνετή δημοσιονομική και νομισματική πολιτική).
Συνοψίζοντας: Το χρήμα είναι μια αφηρημένη αξία που την εκδίδει το κράτος. Η αξία του καθορίζεται από την δυνατότητα που έχει να απαιτεί δικαιώματα κάποιος επί της μελλοντικής παραγωγής. Η παραγωγή πραγματοποιείται ακριβώς επειδή το χρήμα έχει αυτή την εξωτερική αξία. Η αξία του χρήματος είναι τόσο πιο μεγάλη όσο η απασχόληση τείνει προς την πλήρη απασχόληση, υπό συνετή Διακυβέρνηση. Αυτά ως προς το δολάριο ή όποιο άλλο νόμισμα θέλετε και την νέα δραχμή.
Ας πάμε τώρα στο ευρώ
Σημειώνει ο Κέϋνς ότι ‘υπάρχουν συντηρητικοί οι οποίοι πιστεύουν ότι υπάρχει ένας φυσικός νόμος ο οποίος απαγορεύει όλοι οι άνθρωποι να εργάζονται. Αν εργαζόντουσαν αυτό θα αποτελούσε παράβαση αυτού του φυσικού νόμου. Δηλαδή πιστεύουν ότι πρέπει να διατηρείται το ένα δέκατο του πληθυσμού ανενεργό (και αφού αυτό είναι φυσικός νόμος) από δημοσιονομική σκοπιά αυτό είναι συνετό και σωστό…
Αυτό βέβαια θα μπορούσε να το πιστέψει κάποιος που είναι υπό διαρκή σύγχυση’ συνεχίζει σχολιάζοντας ο Κέϋνς.
Και όμως πάνω σε αυτή την πίστη-σύγχυση στηρίζεται το ευρώ στην αρχή του 21ου αιώνα. Οι εμπνευστές του ευρώ, ως φορέα της Ευρωπαϊκής Ενοποίησης και ως απάντηση της Ευρώπης στην Παγκοσμιοποίηση, συλλήβδην απέρριψαν τα χαρακτηριστικά που διέπουν όλα τα νομίσματα του κόσμου, που με βάση το δολάριο περιγράφηκαν παραπάνω. Ειδικότερα:
1) Η νομιμότητα του ευρώ πηγάζει από την ανεξάρτητη ΕΚΤ και το τραπεζικό σύστημα. Με άλλα λόγια το ευρώ είναι στην κυριολεξία ένα ιδιωτικό νόμισμα, ένα ιδιωτικό αγαθό, ένα ιδιωτικό εμπόρευμα.
2) Εφ όσον το νόμισμα είναι ιδιωτικό για να ζητείται θα πρέπει να έχει τις ιδιότητες του χρυσού. Θα πρέπει να είναι πιο σπάνιο από τον χρυσό και η αξία του πιο σταθερή από τον χρυσό. Αυτό επιτυγχάνεται με την πρόσδεση του με εκείνο το επιτόκιο προσφοράς που ισοδυναμεί σε μηδενικό πληθωρισμό, ο οποίος με την σειρά του αντιστοιχεί σε ένα ποσοστό φυσικής ανεργίας, όσο υψηλό και να είναι αυτό. Αυτό το ποσοστό της ανεργίας, μέσω του επιτοκίου καθορίζεται πάντα από την ΕΚΤ που για να το κάνει στην κυριολεξία ‘μυρίζεται’ τις δυνάμεις της αγοράς.
3) Εφ όσον το ευρώ έχει διαρκή αξία, ζητείται ως μέσον αποθησαυρισμού όπως ο χρυσός, αφού η ΕΚΤ επιβάλει διαρκώς την ισορροπία μεταξύ προσφοράς και ζήτησης. Κατά συνέπεια ως προς την παραγωγή το ευρώ είναι ουδέτερο δηλαδή καθορίζει μόνο το επίπεδο των τιμών. Η αξία του ευρώ με άλλα λόγια δεν προκύπτει από την δαπάνη του αλλά από την παρακράτηση του. Είναι ο ιδανικός χρυσός.
4) Επειδή η ύψιστη προτεραιότητα στην Ευρωζώνη είναι η διατήρηση της αξίας του ευρώ τα κράτη μέλη θα πρέπει να τηρούν απαρέγκλιτα τους όρους εκείνους που υλοποιούν αυτό το στόχο. Δηλαδή να απέχουν από την δημιουργία χρήματος, να έχουν ισοσκελισμένους προϋπολογισμούς και να ασκούν εισοδηματική πολιτική που δεν θα προκαλεί πληθωρισμό. Εφ’ όσον έχουν δανειακές ανάγκες, θα πρέπει σαν ιδιωτικές εταιρείες να προσφεύγουν στο Τραπεζικό σύστημα για να τις ικανοποιήσουν, ικανοποιώντας ταυτόχρονα τα κριτήρια των τραπεζών για δανεισμό. Λογική συνέπεια της ιδιωτικοποίησης του χρήματος είναι η ιδιωτικοποίηση του κράτους και οι δημοσιονομικοί περιορισμοί. Το κράτος για να μπορεί να χρηματοδοτηθεί και για να μην συσσωρεύει χρέη θα πρέπει να καταστρέφει τόση ζήτηση (να φορολογεί άγρια) ή να δαπανά τόσο ώστε να προσαρμόζει την ανεργία στο φυσικό της επίπεδο που αντιστοιχεί σε μηδενικό πληθωρισμό. Η μη υπακοή στα κελεύσματα των αγορών θα κάνει τα κράτη να νοιώσουν τα εγκληματικά ένστικτα των ανά τον κόσμο τραπεζιτών. Στην Ελλάδα αυτό το ξέρουμε καλά και εκφράζεται στα πλαίσια του γλωσσικού νεοφιλελεύθερου ιμπεριαλισμού ως «αλληλεγγύη».
5) Με την σειρά τους οι ιδιωτικές τράπεζες εφ όσον δεν θα προμηθεύονται με αποθεματικά από τα κράτη θα αναγκάζονται να τα ζητούν από την ΕΚΤ. Η ΕΚΤ με την σειρά της όμως θέλοντας να τηρεί σταθερή την αξία του ευρώ θα θέτει νέους περιοριστικούς όρους. Έτσι ξεκινά μια σπειροειδής αντιπληθωριστική διαδικασία με στόχο να πείσει τους επενδυτές του ευρώ ότι αυτό διατηρεί την αξία του. Όσο η διαδικασία αυτή θα υλοποιείται τόσο η ανεργία θα αυξάνεται, τόσο πιο πολύ οι αγορές θα θέλουν να πεισθούν ότι η αξία του ευρώ είναι ακλόνητη και τόσο πιο πολύ η ανεργία θα απλώνεται. Γνωστά όλα αυτά από το 1929 από την Αμερική, από την Γερμανία, από την Γαλλία του χρυσού και των ισοσκελισμένων προϋπολογισμών. Το ευρώ αποτελεί ουσιαστικά πηγή παγκοσμίου κινδύνου.
Συνοψίζοντας: Η δημιουργία του ευρώ ως απάντηση της Ευρώπης στην παγκοσμιοποίηση τείνει να μετατρέψει την Ευρώπη με όρους εργασίας σε Κίνα. Η αξία του ευρώ είναι αντιστρόφως ανάλογη του επιπέδου απασχόλησης. Η πραγματική του αξία δεν μπορεί να στηριχτεί στην δαπάνη του για να παράγει πλούτο αλλά στον αποθησαυρισμό του. Η χρήση του ευρώ απαιτεί διαρκή λιτότητα και υψηλή ανεργία με να κράτος και τους πολιτικούς υπόδουλους στους διεθνείς κατόχους κεφαλαίων. Η πολιτική είναι απούσα από το τοπίο του ευρώ.
Προσπάθησα με όση επάρκεια διαθέτω να περιγράψω με ακρίβεια και ειλικρίνεια τα δυο τοπία που συνθέτουν το Νέο Εθνικό Νόμισμα και το Ευρώ και που νομίζω ότι και τα δυο είναι εύγλωττα. Η δραχμή παράγει πολιτική για τον Λαό, το ευρώ απαρέγκλιτα καθορίζει πολιτική για τους Τραπεζίτες.
Το τι θα κάνουμε εναπόκειται σε μας με βάση την γνώση. Με οδηγό την γνώση αντιλαμβανόμαστε ότι αποδεχόμενοι το ευρώ είμαστε όλοι νεοφιλελεύθεροι, απολογητές της φτώχειας και της ανεργίας και ας αφήσουν κατά μέρους τις δημαγωγίες τους η λαϊκή δεξιά και η ποικιλώνυμη αριστερά που αποδέχονται το ευρώ. Είναι ντροπή. Και εδώ κατακρίνω και αυτούς που επιθυμούν να κυριαρχούν με τέτοια μέσα αλλά κυρίως τους ανώριμους που έχουν μεγάλη διάθεση να υπακούν και να χάφτουν.
Αν πάλι διαλέξουμε την δραχμή ας είμαστε σίγουροι ότι ανοίγουμε μια θαυμάσια προοπτική για μας και τα παιδιά μας και το κυριότερο αυτή η επιλογή σηματοδοτεί και την ωριμότητας μας σαν Λαό με την έννοια ότι εμείς αναλαμβάνουμε την τύχη μας μέσα στην Ιστορία που έτσι αποκτά νόημα ως δημιούργημά μας.
*Οικονομολόγος ΜΑ, Ph.D, πρ. Διευθύνων Σύμβουλος ΟΛΠ

Διαβάστε περισσότερα

«Το ΠΑΣΟΚ πέθανε»! Ο ενταφιασμός στις ευρωεκλογές

Του Γιώργου Δελαστίκ
Επιδημία… πολιτικού δάκου χτύπησε την «Ελιά» του Βαγγέλη Βενιζέλου εν τη γενέσει της. Ούτε το λαδάκι για το καντήλι στην ταφόπλακα του ΠΑΣΟΚ δεν θα μπορέσει να μαζέψει ο πρόεδρός του! «Το ΠΑΣΟΚ πέθανε!» είχε σπεύσει να προαναγγείλει από το ραδιοσταθμό Βήμα FM ο Κώστας Σκανδαλίδης, τσακίζοντας το ηθικό των μελών του Κινήματος, οι οποίοι έτσι προτίμησαν να τρέχουν στα καπηλειά και να μπεκροπίνουν για να ξεχάσουν το κόμμα τους παρά να τρέξουν δίπλα στον πρόεδρο τους για δενδροφύτευση!
 
Μπάχαλο το “κανε το ΠΑΣΟΚ με τις δηλώσεις του ο Σκανδαλίδης. Μέχρι και μια άτυπη συνεδρίαση της Κοινοβουλευτικής Ομάδας του κόμματος είχε συγκαλέσει ο δόλιος ο Βενιζέλος μπας και μαζέψει κανέναν άνθρωπο στη συνδιάσκεψη, αλλά από τους 27 βουλευτές που έχει το ΠΑΣΟΚ έκαναν… κοπάνα οι 11!  Τρέχουν να δουν πώς θα μπορέσουν να σώσουν το προσωπικό πολιτικό τους μέλλον και έχουν ήδη σαλπάρει διακριτικά για άλλες κομματικές πολιτείες. Κατά ΣΥΡΙΖΑ μεριά όσοι δεν βαρύνονται με μνημονιακά εγκλήματα.
 
Μιλάμε για τόσο παταγώδη αποτυχία του Βενιζέλου, ώστε πέρασε στους τίτλους του σχετικού ρεπορτάζ πολλών εφημερίδων ότι απουσίασε από τη συνδιάσκεψη ο… Γιώργος Παπανδρέου! Μια απουσία δηλαδή που σε άλλες συνθήκες θα πανηγυριζόταν έξαλλα ως «απαλλαγή από το μίασμα» τώρα προκάλεσε θλίψη!
 
Όλα τα μέσα χρησιμοποίησε ο Βενιζέλος εκλιπαρώντας τον Γιωργάκη να παρευρεθεί. Μέχρι που, όπως αναφέρει η Εφημερίδα των Συντακτών, έφτασε στο έσχατο σημείο πολιτικής κατάπτωσης ο Βενιζέλος να πει στον Γιώργο Παπανδρέου ότι… «η επιτυχία της κυβέρνησης θα εξελιχθεί προς όφελος σου, αφού θα δικαιωθείς για τις επιλογές σου»!
 
Να “σου κι ο Σημίτης!
Βράχος όμως ο Γιώργος! Όπως αναφέρει σε ανακοίνωση του γραφείου του, κατά την τηλεφωνική επικοινωνία με τον Βενιζέλο ο Γ. Παπανδρέου του τόνισε μεταξύ πολλών άλλων: «Το διακύβευμα στο οποίο έχει χρέος να ανταποκριθεί η δημοκρατική παράταξη ούτε με την αυτοκατάργηση του ΠΑΣΟΚ μπορεί να επιτευχθεί ούτε με συνεννοήσεις μεταξύ προσώπων, κινήσεων και ομάδων, όπως συνέβη στην πορεία προς τη συνδιάσκεψη, παρά τις καλές προθέσεις πολλών στην προσπάθεια αυτή»!
 
Αφού λοιπόν χαρακτήρισε «αυτοκατάργηση του ΠΑΣΟΚ» τη συνδιάσκεψη που οργάνωσε ο Βενιζέλος, στη συνέχεια τον ενημέρωσε ότι δεν θα συμμετάσχει σε αυτή, όπως υπογραμμίζει στο τέλος της ανακοίνωσής του. Ο νυν πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ δηλαδή συμπεριλαμβάνεται πλέον στον εξαιρετικά ολιγάριθμο κύκλο ανθρώπων που έχουν φάει… πολιτική χυλόπιτα από τον Γ. Παπανδρέου.
 
Μπορεί ο Γιώργος να την έκανε από τη συνδιάσκεψη του Βενιζέλου με ύφος και ιδέα, αλλά εκεί «πρώτη μούρη» ήταν ο… Κώστας Σημίτης!
 
Για ποιο λόγο; Απλούστατα επειδή νομίζει ότι μπορεί να εκλεγεί… Πρόεδρος της Δημοκρατίας! Όσο εξωφρενικό κι αν ακούγεται αυτό, δεν έχουμε την παραμικρή αμφιβολία ότι η διεκδίκηση της Προεδρίας της Δημοκρατίας είναι το κίνητρο της επανεμφάνισης του πριν από δέκα χρόνια πρωθυπουργού, τον οποίο στη συνέχεια ο Γιώργος Παπανδρέου δεν έβγαζε ούτε βουλευτή!
 
Μια… «Σημιτοελιά»!
Ούτε που περνά προφανώς από το μυαλό του Κ. Σημίτη ότι θα πρέπει να είναι απερίγραπτα ηλίθιος πολιτικά ένας αρχηγός κόμματος πρώτα πρώτα για να υποστηρίξει την εκλογή ως Προέδρου της Δημοκρατίας ενός πρώην πρωθυπουργού ο οποίος ανήκει σε ένα κόμμα που διαλύεται.
 
Κάθε σύγκριση με τον Κωστή Στεφανόπουλο είναι εντελώς παραπλανητική, για τον απλούστατο λόγο ότι αυτός υπήρξε μεν παλιότερα επί πολλά χρόνια υπουργός κυβερνήσεων της Δεξιάς, ουδέποτε όμως πρωθυπουργός. Χώρια που όταν έγινε Πρόεδρος δεν ανήκε στη ΝΔ, αλλά στο ασήμαντο κόμμα της ΔΗΑΝΑ.
 
Εδώ η Δεξιά και ο Σαμαράς -για να απαλλαγούν από τις εγκληματικές ευθύνες για την πολιτική που ασκούν- φορτώνουν όλα τα κακά και τα Μνημόνια στην υπερχρέωση της χώρας επί οκταετίας Σημίτη και στην ανικανότητα του Γ. Παπανδρέου. Πώς θα ήταν δυνατόν να… «τιμωρήσουν» τον Σημίτη για τα όσα δεινά επισώρευσε στον τόπο κάνοντάς τον… Πρόεδρο της Δημοκρατίας;!
 
Πρώτα πρώτα έτσι θα δικαίωναν την πολιτική του. Έπειτα, αφού ΝΔ και ΠΑΣΟΚ δεν έχουν παρά 153 βουλευτές -αφήστε που κανένας δεν ξέρει πόσοι θα τους μείνουν μετά τις ευρωεκλογές- και χρειάζονται τουλάχιστον 180, πού θα έβρισκαν τους υπόλοιπους; Έχουν μήπως την εντύπωση ότι ο Σημίτης… σαρώνει μεταξύ των βουλευτών του ΣΥΡΙΖΑ, του ΚΚΕ, των ΑΝΕΛ, ακόμη και της ΔΗΜΑΡ;
 
Σύμφωνοι, οι «σημιτικοί» έχουν διαβρώσει τους «58» σε βαθμό που ακόμη και ο Πάγκαλος είχε καταγγείλει με ελάχιστα ευγενικό τρόπο ότι στην κίνηση αυτή «έχει συρρεύσει όλο το «σημιταριό» και προσπαθεί να την κάνει σαν να είναι δική του», αλλά οι «58» έτσι κι αλλιώς διαλύθηκαν.
 
Προφανώς ο Κ. Σημίτης νομίζει ότι μπορεί να γίνει Πρόεδρος της Δημοκρατίας μόνο και μόνο επειδή τον θέλουν οι… Γερμανοί! Σίγουρα έχει κάνει εικόνισμα το δημοσίευμα του γερμανικού περιοδικού Der Spiegel τον Οκτώβριο, το οποίο μεταξύ άλλων έγραφε ότι ο Κ. Σημίτης «θεωρείται ένας εκ των υποστηρικτών της νέας σοσιαλιστικής – φιλελεύθερης κίνησης. Μπορούν να επωφεληθούν από αυτόν εάν, όπως λένε, θέσει  υποψηφιότητα στις προεδρικές εκλογές του 2015»!
 
Είναι όντως απύθμενο το πολιτικό θράσος στελεχών του ΠΑΣΟΚ. Ο λαός με την ψήφο του οδηγεί το κόμμα τους προς την εξαφάνιση και αυτοί ονειρεύονται μεγαλεία. Τι να πει κανείς; Άναυδος μένει…
 
«Κλαίμε τον πεθαμένο»
Δεν συνιστά απλώς προσωπική μας άποψη όταν ισχυριζόμαστε ότι το ΠΑΣΟΚ οδεύει προς εξαφάνιση. Τα ίδια τα στελέχη του το λένε.
 
Ο Νίκος Σηφουνάκης, για παράδειγμα. Οπως έγραφε τη Δευτέρα η Εφημερίδα των Συντακτών, ο πρώην υπουργός και ακόμη βουλευτής του ΠΑΣΟΚ «συνομιλώντας με συνεργάτες του τόνιζε ότι η όλη διαδικασία θα έχει ως κατάληξη την πλήρη εξαφάνιση του ΠΑΣΟΚ».
 
Ο Κώστας Σκανδαλίδης τα είπε δημόσια, όχι ανεπίσημα, σε συνέντευξή του στο ραδιοφωνικό σταθμό Βήμα FM. «Πέθανε το ΠΑΣΟΚ όπως το ξέραμε!» διαπίστωσε χωρίς περιστροφές και συνέχισε: «Το ΠΑΣΟΚ είναι παντού και πουθενά. Πουθενά με την εκλογική έννοια ότι είναι ένα κόμμα συρρικνωμένο, που παίζεται αν θα επιβιώσει στην επόμενη εκλογική αναμέτρηση. Παντού με την έννοια ότι σε όλους τους κοινωνικούς χώρους έχουμε ακόμη μια κυριαρχία», ισχυρίστηκε.
 
Η θέση ότι «το ΠΑΣΟΚ πέθανε» προκάλεσε τη θυελλώδη αντίδραση της Τόνιας Αντωνίου στη συνεδρίαση του Πολιτικού Συμβουλίου του ΠΑΣΟΚ την περασμένη Παρασκευή.
 
«Το ΠΑΣΟΚ προσπάθησε να κάνει ανοίγματα σε άλλους πολιτικούς φορείς, αλλά δυστυχώς με ευθύνη των «58″ και με ευθύνη κάποιων άλλων εδώ μέσα, υπονομεύθηκε η προοπτική τους. Και αφού κάποιοι εδώ μέσα την υπονόμευσαν, μας λένε τώρα ότι πέθανε το ΠΑΣΟΚ. Αφού πρώτα υπονομεύσαμε την προσπάθεια της «Ελιάς», τώρα κλαίμε και τον πεθαμένο!» τόνισε μεταξύ άλλων το στέλεχος του ΠΑΣΟΚ.
 
Άκρως επιθετική απέναντι στον Κ. Σκανδαλίδη προσωπικά ήταν η Τόνια Αντωνίου. «Υπονόμευσες και πολέμησες την προσπάθεια. Με ακρωτηριασμένη την «Ελιά», μια μέρα πριν βγαίνεις και λες ότι πέθανε το ΠΑΣΟΚ που ξέραμε», έγραψε η ηλεκτρονική έκδοση του Βήματος ότι του είπε. «Τι περίμενες; Τα γκάλοπ και το 3,8%; Δηλαδή στο 5,6% ήμασταν καλά; Ή είστε αφελείς ή είστε υπονομευτές – και για αφελείς δεν σας έχω!» συνέχισε.
 
Το Μάιο κείται…
Η συνειδητοποίηση της επικείμενης οριστικής απομάκρυνσης του ΠΑΣΟΚ από την εξουσία, πιθανότατα μετά το αποτέλεσμα των ευρωεκλογών της 25ης Μαΐου, έχει οδηγήσει σε παράκρουση τα κορυφαία στελέχη του. Ολοι τους προσπαθούν να βρουν τρόπους προσωπικής πολιτικής επιβίωσης, αλλά οι μυριάδες πασόκοι που είναι εκτεθειμένοι σε οικονομικές «αρπαχτές» που έχουν σχέση με τη δημόσια περιουσία, και έτσι φοβούνται μήπως καταλήξουν στη φυλακή, βρίσκονται σε κατάσταση παραφροσύνης. Είναι έτοιμοι να αρχίσουν να… μαλλιοτραβιούνται και να παίζουν μπουνιές μεταξύ τους, ενώ η αλληλοϋπονόμευση πάει σύννεφο.
 
«Γραμματέα, δεν μπορείς να κρύβεσαι πλέον. Πιστεύω ότι εσύ πρέπει να είσαι υποψήφιος στο ευρωψηφοδέλτιο», είπε η Τόνια Αντωνίου στο νεαρό γραμματέα του ΠΑΣΟΚ, Νίκο Ανδρουλάκη, γνωρίζοντας ότι αυτός δεν θέλει με τίποτα να μπει στο ευρωψηφοδέλτιο από τη στιγμή που δεν υπάρχει λίστα.
 
Ευνόητο το γιατί. Άγνωστος καθώς είναι και με ελάχιστη προσωπική επιρροή, κινδυνεύει να υποστεί πολιτικό εξευτελισμό ως άτομο, γιατί, φυσικά, δεν υπάρχει ούτε μία περίπτωση στο εκατομμύριο να βγει πρώτος! Αν, μάλιστα, τον περάσουν πολλοί από τους υπόλοιπους 41 υποψηφίους του ΠΑΣΟΚ, τότε σίγουρα θα καθαιρεθεί αμέσως από γραμματέας του κόμματος! Μοιραίο πλήγμα για έναν πολιτικό καριερίστα…
Επίκαιρα

ONLINE-PRESS

Διαβάστε περισσότερα

O αξέχαστος κωμικός μας Βασίλης Αυλωνίτης

Ο εμβληματικός ηθοποιός, ο πρωτοπόρος της επιθεώρησης, ο ξεκαρδιστικός πλακατζής!

Η γνήσια λαϊκή μορφή του Βασίλη Αυλωνίτη να γεμίζει πληθωρικά την οθόνη είναι μια εικόνα γνώριμη σε κάθε έλληνα κινηματογραφόφιλο.

Ένας από τους σημαντικότερους ηθοποιούς της κωμικής φουρνιάς του κλασικού εθνικού μας κινηματογράφου, αυτοδίδακτος και ταλέντο πηγαίο, ένιωσε να τον καλεί η σκηνή ήδη από πιτσιρικά, αν και στο θέατρο μπήκε από την πίσω πόρτα.

Ως βοηθός σκηνογράφου δηλαδή, αν και το έμφυτο χιούμορ και το καλαμπούρι που του άρεσε να κάνει συνεχώς δεν θα του έπαιρναν πολύ να τον φέρουν πάνω στο σανίδι, με τα υπόλοιπα να είναι ιστορία.

Και μάλιστα μια ιστορία συνυφασμένη τόσο με την επιθεώρηση όσο και τα χρυσά χρόνια της εθνικής μας κινηματογραφίας!

Ο ηθοποιός που δεν πέρασε ποτέ από δραματική σχολή θα γινόταν στα χρόνια του συνώνυμο της κωμωδίας, αν και αυτό ακριβώς το χαρακτηριστικό του λίγο έλειψε να του στοιχίσει τη ζωή: το 1931 θερμόαιμος «Βενιζελικός» τον πυροβολεί πάνω στη σκηνή, όταν ένιωσε θιγμένος από το σατιρικό νούμερο του Αυλωνίτη.

Και αυτός ήταν ο «γίγαντας» της υποκριτικής, ο ηθοποιός που έκανε τις πιο σύνθετες κωμικές συνδέσεις μέσα από λιτές ερμηνείες, που είχε την ικανότητα να κάνει μια ολόκληρη πλατεία θεάτρου να δονείται συθέμελα χωρίς καν να αρθρώνει λέξη: ο κεφάτος και ευρηματικός Βασίλης Αυλωνίτης...

Πρώτα χρόνια

Ο Βασίλης Αυλωνίτης γεννιέται την Πρωτοχρονιά του 1904 στο Θησείο της Αθήνας, μέσα σε φτωχή οικογένεια της εργατικής τάξης. Για να συνδράμουν στο οικογενειακό εισόδημα, ο μικρός Βασίλης και ο αδερφός του έρχονται από τρυφερή ηλικία σε επαφή με τη δουλειά αναζητώντας το μεροκάματο. Πρώτη του απασχόληση, σε βιοτεχνία κατασκευής τσαντών, με τον μικρό εργάτη να ψυχαγωγεί τους συναδέλφους του με κωμικά σκετσάκια κάθε φορά που έλειπε το αφεντικό!

Σειρά έχουν κατόπιν αναρίθμητες δουλειές του ποδαριού, μόνο και μόνο για να τσοντάρει στο οικογενειακό εισόδημα: αχθοφόρος, εργάτης, κατασκευαστής πορτοφολιών και όποια δουλειά του έπεφτε στο χέρι.

Καθοριστική στιγμή για τη ζωή του, όταν η μοίρα τον ωθεί να δουλέψει ως βοηθός σκηνογράφου στο θέατρο «Έντεν», στη γειτονιά του, έχοντας βεβαίως αποφοιτήσει από το σχολείο και ολοκληρώσει τις στρατιωτικές του υποχρεώσεις. Ο Αυλωνίτης, με την κωμική του φύση και το χιούμορ του, έγινε αμέσως ο αγαπημένος του θιάσου και ακολουθούσε τα βράδια τους ηθοποιούς στο γειτονικό ταβερνάκι, όπου συχνά μάλιστα αναλάμβανε ρόλο διασκεδαστή.

Σε ένα τέτοιο «πείραγμα» λοιπόν είναι που θα κάνει το πέρασμα από τα παρασκήνια στη σκηνή: ο θεατρικός επιχειρηματίας τον σπρώχνει για πλάκα στη σκηνή, καθώς ήξερε ότι του Αυλωνίτη του άρεσε να κάνει αστεία, αυτοσχεδιασμούς και ήταν πολύ καλός στις γκριμάτσες. Κι έτσι ο πιτσιρικάς, αντί να βουτηχτεί στην ντροπή και την αμηχανία, κερδίζει τη μάχη με το χειροκρότημα! Ήταν η στιγμή της γέννησης του ηθοποιού Αυλωνίτη...

Έναρξη θεατρικής καριέρας

Η πρώτη του επαγγελματική εμφάνιση στη σκηνή έλαβε χώρα το 1924, όταν ο κορυφαίος κωμικός εμφανίστηκε στην παράσταση «Ερωτικές γκάφες» του θιάσου της Ελένης Ζαφειρίου: όπως ήταν αναμενόμενο, το φυντάνι ξεχώρισε αμέσως κάνοντας το κοινό να ξεραίνεται κάθε βράδυ στα γέλια!Σειρά είχε κατόπιν η οπερέτα του Χατζηαποστόλου «Το κορίτσι της γειτονιάς».

Η καθιέρωσή του ως κωμικού υπήρξε σαρωτική και ο ίδιος καθιερώθηκε από πολύ νωρίς στις συνειδήσεις του κοινού. Ο άνθρωπος που κυριάρχησε στην αθηναϊκή επιθεώρηση δεν κάθισε μάλιστα ποτέ στα έδρανα δραματικής σχολής, ενώ τα λιγοστά γράμματα που έμαθε τον ανάγκαζαν συχνά σε αυτοσχεδιασμούς για να καλύπτει τα κενά: το σενάριο του το διάβαζαν συνήθως οι συνάδελφοι, ενώ λίγο με τη βοήθεια του υποβολέα λίγο με το κωμικό του ταμπεραμέντο απογείωνε το κείμενο με ατάκες που δεν ήταν γραμμένες.

Τέσσερα χρόνια αργότερα, το 1928, συγκροτεί τον δικό του θίασο, τον «Κλείδωνα», γράφοντας ιστορία στον τομέα της επιθεώρησης: εγκαταλείποντας πια τις οπερέτες και τις φαρσοκωμωδίες, αποφασίζει να στραφεί αποκλειστικά στην επιθεώρηση!

Ως επικεφαλής πλέον θιάσου, πρωταγωνιστεί στα χρυσά χρόνια της επιθεώρησης των δεκαετιών του '50 και του '60 και γίνεται ένας από τους πρωτοπόρους της λεγόμενης «μεγάλης σχολής των κωμικών»: δίπλα του εμφανίζονται οι Φωτόπουλος, Ηλιόπουλος, Σταυρίδης, Χατζηχρήστος, Γκιωνάκης, Ρίζος, Βλαχοπούλου και τόσοι ακόμα ηθοποιοί που διέπρεψαν και αποτελούν σήμερα αξεπέραστα πρότυπα του θεάτρου και του κινηματογράφου.

Τον Αύγουστο του 1931 έλαβε χώρα το ζοφερό περιστατικό που λίγο έλειψε να του κοστίσει τη ζωή: ο Αυλωνίτης εμφανίζεται στην επιθεώρηση «Κατεργάρα» των Καπετανάκη-Κατριβάνου στο θέατρο Περοκέ και ερμηνεύει ένα σατιρικό σκετσάκι για τους φιλελεύθερους (με καυστικό τίτλο «Από τους υπουργούς βγήκαν τα κολοκύθια»), λιγότερο από έναν χρόνο μάλιστα πριν πέσει τελικά η κυβέρνηση Βενιζέλου. Σε ένα σημείο του σκετς, ο νεαρός Αυλωνίτης σατίριζε ακόμα και στενούς συνεργάτες του Βενιζέλου, οι οποίοι είχαν εμπλακεί σε μεγάλο σκάνδαλο της εποχής (το σκάνδαλο της κινίνης). Τότε ήταν που 4 οπαδοί των «Βενιζελικών» εισβάλουν στο θέατρο και αρχίζουν να πυροβολούν σημαδεύοντας τον Αυλωνίτη, θεωρώντας ότι διακωμωδούταν ο πρωθυπουργός Ελευθέριος Βενιζέλος.

Από την εγκληματική ενέργεια τραυματίστηκαν θεατές, ενώ σκοτώθηκε και τεχνικός του θεάτρου, με τον Αυλωνίτη μάλιστα να μην μπορεί να ξεχάσει το περιστατικό σε όλη του τη ζωή, θεωρώντας τον εαυτό του υπαίτιο για την τραγωδία. Όπως διηγιόταν εξάλλου ο Αλέκος Σακελλάριος, ο Αυλωνίτης είχε έκτοτε τύψεις στη συνείδησή του καθώς άθελά του έγινε αιτία να σκοτωθεί ένας άνθρωπος. Κάτι που προσυπέγραψε φυσικά και η ανάκριση, σύμφωνα με την οποία υπαίτια ήταν η καυστική σάτιρα και όχι το χέρι των δραστών! Γεγονός που οδήγησε στον διαβόητο νόμο «περί Τύπου», ο οποίος έφερε τη λογοκρισία και στη θεατρική επικράτεια.

Επιστρέφοντας στη θεατρική δράση του, το 1961, αφού πέρασε από το Περοκέ, ίδρυσε νέο θίασο με τον Κυριάκο Μαυρέα και υπηρέτησε ως καλλιτεχνικός διευθυντής του θεάτρου Ακροπόλ, σχηματίζει με τα άλλα «ιερά τέρατα» του θεάτρου, Γεωργία Βασιλειάδου και Νίκο Ρίζο, τη νέα θιασαρχική τριάδα «Βασίλης Αυλωνίτης - Γεωργία Βασιλειάδου - Νίκος Ρίζος», με τον θίασο να μετρά ασύλληπτη επιτυχία έως το 1965, παρουσιάζοντας επιθεωρήσεις και κωμωδίες σε κάθε γωνιά της Ελλάδας, αλλά και στη Γερμανία για τους ομογενείς.

Ο τελευταίος θίασος που ίδρυσε με τον Κώστα Χατζηχρήστο το 1967, παρά τις αμέτρητες περιοδείες και την ασύλληπτη επιτυχία, δεν έμελλε να στεριώσει, καθώς λόγοι υγείας ανάγκασαν τον Αυλωνίτη να διακόψει τη συνεργασία.

Για την πρωτοποριακή του δουλειά στο κωμικό ρεπερτόριο, ως θεμελιωτής δηλαδή ενός είδους φαρσοκωμωδίας που προωθούσε το λαϊκό στοιχείο στους χαρακτήρες που ερμήνευε χωρίς ψήγμα λαϊκισμού, ο Αυλωνίτης θεωρείται στην ιστορία του ελληνικού θεάτρου ως ένας από τους ιδρυτές της μεγάλης κωμικής σχολής μας...

Κινηματογραφικές περιπέτειες

Πέντε χρόνια μετά το θεατρικό του ντεμπούτο, έρχεται και η κινηματογραφική «πρώτη»: ήταν το 1929 όταν ο Αυλωνίτης εμφανίστηκε στην ταινία του Μαδρά «Μαρία η Πενταγιώτισσα», έχοντας πάντως κρατήσει μικρορολάκια σε ελληνικές παραγωγές «βήτα διαλογής» ήδη από το 1926.


Οι κινηματογραφικές του εμφανίσεις δεν χαρακτηρίζονταν πάντως επιτυχημένες και αυτός ήταν ο κύριος λόγος που χρόνια αργότερα, το 1955 συγκεκριμένα, ο παραγωγός Φιλοποίμην Φίνος αρνιόταν λυσσαλέα να τον συμπεριλάβει στο καστ της ταινίας «Λατέρνα, φτώχεια και φιλότιμο»! Στις ικεσίες του Αλέκου Σακελλάριου για τον Αυλωνίτη, ο Φίνος απαντούσε παγερά: «Όχι, δεν τον θέλω!».

Ο ανένδοτος Σακελλάριος πείθει τελικά τον κορυφαίο μας παραγωγό, αναλαμβάνοντας μάλιστα προσωπικά το ρίσκο για τη διανομή, και τα υπόλοιπα είναι ιστορία του ελληνικού σινεμά: Ποιος μπορεί να τον ξεχάσει ως καλοκάγαθο πλανόδιο λατερνατζή;


Η παρουσία του στη μεγάλη οθόνη ήταν πια επιβεβλημένη: η ταινία αποδείχθηκε τόσο προσοδοφόρα για δημιουργούς και συντελεστές που γυρίστηκε και σίκουελ(!), η «Λατέρνα, φτώχεια και γαρύφαλλο» του 1957, με τον ίδιο να είναι πια σταθερή αναφορά των κινηματογραφικών παραγωγών!


Στο ενεργητικό του Αυλωνίτη περιλαμβάνονται 75 περίπου φιλμ, ενώ μνημονεύεται ξεχωριστά μια από τις πρώτες του ταινίες, το «Χαρούμενο ξεκίνημα» (1954). Στις αξέχαστες επιτυχίες του ξεχωρίζουν «Η ωραία των Αθηνών» (1954), «Το αμαξάκι» (1957), «Ο θησαυρός του μακαρίτη» (1959), «Ο Κλέαρχος η Μαρίνα και ο κοντός» (1960), «Η Χιονάτη και τα 7 γεροντοπαλίκαρα» (1960), «Η κυρία δήμαρχος» (1960), «Τέρμα τα δίφραγκα» (1962), «Οι γαμπροί της ευτυχίας» (1962), «Κορόιδο γαμπρέ» (1962), «Ο παράς κι ο φουκαράς» (1964), «Η σοφερίνα» (1964), «Ησαΐα χόρευε» (1966), «Ο πεθερόπληκτος» (1968), «Κάθε κατεργάρης στον πάγκο του» (1969)...


Και βέβαια αξίζει να θυμηθούμε το απαράμιλλο κωμικό δίδυμο που δημιούργησε με τη Γεωργία Βασιλειάδου: «Καφετζού» (1956), «Η κυρία δήμαρχος» (1957), «Ο Κλέαρχος, η Μαρίνα κι ο κοντός» (1961), «Ο θησαυρός του μακαρίτη» (1960)...


Η τελευταία φορά που εμφανίστηκε στο σινεμά ήταν στην ταινία «Η αριστοκράτισσα και ο αλήτης» του 1970. Εκπληκτικό είναι το γεγονός ότι ο κορυφαίος μας κωμικός δεν είχε δει παρά ελάχιστες από τις ταινίες του! Ο ίδιος μάλιστα σχολίασε γι' αυτό σε συνέντευξη που παραχώρησε στον Δημήτρη Λυμπερόπουλο: «Δημητράκη, θα τις δω στον άλλο κόσμο, όπου, δεν μπορεί, κάποιος εβραίος ή Έλληνας θα έχει στήσει σινεμά»...


Η ανάλαφρη ερμηνεία του, το βαθιά ριζωμένο λαϊκό στοιχείο και οι παροιμιώδεις αυτοσχεδιασμοί του, που αποτελούν λες προέκταση του χαρακτήρα του παρά υποκριτική επιτήδευση, παραμένουν αξεπέραστα...

Τελευταία χρόνια και προσωπική ζωή

Λίγες μέρες αφότου ολοκληρώθηκαν τα γυρίσματα της «αριστοκράτισσας και του αλήτη», ο μεγάλος μας ηθοποιός έφευγε από τη ζωή, πεθαίνοντας από καρδιακή προσβολή. Το ημερολόγιο έγραφε 10 Μαρτίου 1970.

Ο Αυλωνίτης κράτησε πάντα την προσωπική του ζωή μακριά από τη δημοσιότητα, δίνοντας βάση στην καριέρα του και αποφεύγοντας σκάνδαλα και κουτσομπολιά. Από τα λίγα που έχουν γίνει γνωστά, ο αξέχαστος κωμικός είχε ήρεμη προσωπική ζωή: χτυπημένος από σφοδρό έρωτα, παντρεύτηκε το 1945 την αγαπημένη του Γιογιό, που ήταν Βρετανή, με την οποία απέκτησε δύο παιδιά, τον Γιάννη και την Ελένη.

Και είναι σίγουρο ότι όταν έφυγε αθόρυβα το 1970 δεν θα είχε υποπτευθεί τι αντίκτυπο θα είχαν οι ταινίες του στις νεότερες γενιές και τι περίοπτη θέση θα καταλάμβανε ο ίδιος στις καρδιές μας...

Διαβάστε περισσότερα

Η δυσαρέσκεια του Βερολίνου για τον Αντώνη Σαμαρά και τα σενάρια για την επόμενη μέρα

Βασιλική Σιούτη

Δυσαρεστημένο φέρεται το Βερολίνο με τον Αντώνη Σαμαρά, για τον οποίο ανησυχούν ότι «ξανακυλά» στον λαϊκισμό. Δεν σκοπεύουν να τον αμφισβητήσουν δημόσια, προετοιμάζουν ωστόσο τα σενάρια για την επόμενη μέρα, κάποια από τα οποία περιλαμβάνουν και το όνομα Μητσοτάκη

Έντονος προβληματισμός και δυσαρέσκεια για τον Αντώνη Σαμαρά εκφράζεται στο Βερολίνο το τελευταίο διάστημα, σύμφωνα με πληροφορίες, αν και δεν υπάρχει θέμα δημόσιας αμφισβήτησης του, ούτε ρήξης φυσικά με την κυβέρνηση.

«Αν στη ζυγαριά υπάρχει από τη μία ο Τσίπρας και από την άλλη ο Σαμαράς, η επιλογή είναι αυτονόητη» επισημαίνει στο TPP πολιτικός αναλυτής γερμανικής εφημερίδας.

Αν και ο έλληνας πρωθυπουργός έκανε στροφή 180 μοιρών, περνώντας από το αντιμνημονιακό στρατόπεδο στην αυλή του Βερολίνου, οι Γερμανοί δεν έπαψαν να ζητούν χειροπιαστές αποδείξεις για τη «συμμόρφωσή» του, τις οποίες μέχρι και σήμερα, όμως, δεν θεωρούν ικανοποιητικές.Παρέμενε πάντα καχυποψία, καθώς ποτέ δεν πείστηκαν εντελώς ότι ο Α.Σαμαράς μεταμορφώθηκε τόσο σύντομα από «λαϊκιστής» στον «μεταρρυθμιστή» που του ζητούσαν να γίνει.Η συμφωνία και τα «ναι σε όλα» ωστόσο, τους ήταν αρκετά την πρώτη περίοδο. Σήμερα θέλουν κάτι παραπάνω ή τουλάχιστον αυτό επικαλούνται προσχηματικά, αφού ο επιδιωκόμενος στόχος τους είναι η συνεχής επιτήρηση. Το πρόσχημα λοιπόν είναι οι περισσότερες «μεταρρυθμίσεις», για τις οποίες ο πρωθυπουργός δεν εμφανίζεται όσο πρόθυμος θα επιθυμούσαν.

Εδώ και λίγο καιρό, αξιωματούχοι σχολιάζουν, ατύπως πάντα, ότι «ο Α. Σαμαράς δεν είναι ο μεταρρυθμιστής που θα ήθελαν». Η παροχολογία και το μοίρασμα του πλεονάσματος πριν αυτό πιστοποιηθεί, έχει ενοχλήσει και έχει κάνει αρκετούς να μιλάνε για νεποτισμό, ρουσφέτια και συναλλαγή καθώς και για πελατειακή αντίληψη.Όλα αυτά δηλαδή που θεωρούν ότι φταίνε για την κατάσταση της Ελλάδας. Είναι χαρακτηριστικά και κάποια αρνητικά δημοσιεύματα που εμφανίστηκαν πριν από λίγο καιρό σε γερμανικά ΜΜΕ, με αφορμή και το διορισμό του πρώην υπουργού Οικονομικών, Γιάννη Παπαθανασίου, στα ΕΛΠΕ.Δημοσιεύματα όπως αυτό της Handelsblatt που μιλά για ελληνικό νεποτισμό, άποψη που συμμερίζονται πολλοί στη Γερμανία.

«Δεν υπάρχει φυσικά καμία περίπτωση να μην στηρίξουν την κυβέρνηση. Προετοιμάζονται όμως και για το plan B» αναφέρει γερμανός δημοσιογράφος. «Μέχρι τις ευρωεκλογές δεν θα εκφράσουν δημοσίως καμία δυσαρέσκεια. Άλλο τι συμβαίνει πίσω από τις κλειστές πόρτες. Υπάρχει όμως μία κατανόηση και δεν πρόκειται να πιέσουν δημοσίως μέχρι τις 25 Μαΐου. Οι μεταρρυθμίσεις θα χρησιμοποιηθούν ως μοχλός, ώστε η Ελλάδα να παραμείνει υπό τον απόλυτο έλεγχο του Βερολίνου».

Το plan B, για το οποίο προετοιμάζονται, είναι η προσέγγιση του ΣΥΡΙΖΑ. Σύμφωνα με διπλωματικές πηγές, ο νέος γερμανός πρέσβης, μετά από σύντομη και ανεπίσημη συνομιλία που είχε με τον Αλέξη Τσίπρα, στο πλαίσιο της πρόσφατης επίσκεψης του γερμανού προέδρου στην Αθήνα, δήλωνε ότι ο πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ του ανέφερε πως πρέπει να βρεθεί τρόπος συμβίωσης.

Αξίζει επίσης ίσως να σημειωθεί ότι την ώρα που οι μετοχές του Α. Σαμαρά στο Βερολίνο πέφτουν, ανεβαίνουν οι μετοχές της οικογένειας Μητσοτάκη –οι οποίες για να είμαστε ακριβείς, ήταν πάντα ψηλά. Οι πολιτικοί της οικογένειας Μητσοτάκη ήταν πάντα οι αγαπημένοι, όχι μόνο της γερμανικής πρεσβείας, αλλά και της γερμανικής ελίτ –πολιτικής και οικονομικής και αυτό δεν αφορά μόνο τις στενές σχέσεις με τη Siemens και το κυβερνητικό χριστιανοδημοκρατικό κόμμα CDU. Εδώ υπάρχει φυσικά η αντίφαση μεταξύ της εκτίμησης που έχουν οι Γερμανοί για το όνομα Μητσοτάκη και της απέχθειας που δηλώνουν για τον νεποτισμό, τον οποίο χρεώνουν στον Α. Σαμαρά.

Σε κάποιους κύκλους, πάντως, παρασκηνιακά, έχει αρχίσει να συζητιέται το σενάριο μιας συμμαχίας Μητσοτάκη και φιλελεύθερων της Ν.Δ μαζί με στελέχη του λεγόμενου εκσυγχρονιστικού ΠΑΣΟΚ, την κεντροαριστερά και όποιους ακόμα πρόθυμους βρεθούν διαθέσιμοι. Το σενάριο αυτό πάντως, που συζητιέται τώρα για την επόμενη μέρα, μετά την κυβέρνηση Σαμαρά δηλαδή, δεν είναι και τόσο καινούργιο.Είχε ξανακουστεί αρκετά χρόνια πίσω, πριν ακόμα ξεσπάσει η κρίση, επί κυβέρνησης Κώστα Καραμανλή. Το σχέδιο αυτό υποτίθεται ότι θα ενθάρρυνε την ένωση των εκσυγχρονιστικών πλευρών των δύο κομμάτων, που θα αποσχίζονταν από τα λαϊκίστικα κόμματά τους για να προωθήσουν εισαγόμενες «μεταρρυθμίσεις», αλλά τότε δεν προχώρησε. Σήμερα κάποιοι σκέφτονται να το ξαναβγάλουν από τη ναφθαλίνη.

Πηγή: thepressproject.gr

Διαβάστε περισσότερα

Η Καραϊβική ζητά δικαίωση για την “εποχή της δουλείας”

Οι ηγέτες των χωρών της Καραϊβικής αποφάσισαν να προωθήσουν αίτημα για την καταβολή αποζημιώσεων από ευρωπαϊκές χώρες για τα προβλήματα που προκάλεσαν από την περίοδο της αποικιοκρατίας και της δουλείας. Δεκατέσσερα κράτη της Καραϊβικής κατηγορούν τις πρώην αυτοκρατορίες της Ευρώπης για την εκμετάλλευση και το «αποικιακό χάος» που άφησαν πίσω τους.

Η Κοινότητα της Καραϊβικής (Caricom) ενέκρινε, σύμφωνα με το Reuters, ένα σχέδιο δέκα σημείων για καταβολή αποζημιώσεων. Όπως ανέφεραν σε ανακοίνωσή τους οι χώρες της Caricom, οι αποικιοκρατικές δυνάμεις της Ευρώπης φέρουν ευθύνη για τη σκλαβιά και τις γενοκτονίες που σημειώθηκαν για αιώνες. Στην ίδια ανακοίνωση επισημαίνεται πως η Καραϊβική εξακολουθεί να υποφέρει και να βιώνει τις συνέπειες της αποικιοκρατίας, ενώ οι ευρωπαϊκές χώρες έχουν αρνηθεί να αναγνωρίσουν αυτά τα εγκλήματα και να καταβάλουν αποζημιώσεις.

Το σχέδιο των δέκα σημείων περιλαμβάνει μεταξύ άλλων την απαίτηση μιας επίσημης συγγνώμης, τη διαγραφή του διεθνούς χρέους, την ενίσχυση της χρηματοδότησης για οικονομική και πολιτιστική ανάπτυξη, την παροχή τεχνογνωσίας για να αναπληρωθεί η τεχνολογική και επιστημονική υστέρηση, την αντιμετώπιση των χρόνιων προβλημάτων στο τομέα της υγείας και την καταβολή αποζημιώσεων για το «ψυχολογικό τραύμα» από την εποχή της σκλαβιάς.

Το επίσημο αίτημα των χωρών της Καραϊβικής αναμένεται να κατατεθεί επίσημα στις ευρωπαϊκές αποικιοκρατικές δυνάμεις μέχρι το τέλος Απριλίου και σύμφωνα με τις πληροφορίες θα απευθύνεται κυρίως στη Βρετανία, τη Γαλλία, την Ολλανδία, την Πορτογαλία και ενδεχομένως και στις Σουηδία, Νορβηγία και Δανία. Σε μια πρώτη αντίδραση η Βρετανία έχει δηλώσει πως δεν πρόκειται να καταβάλλει αποζημιώσεις.

«Η δουλεία ήταν και είναι ένα αποτρόπαιο φαινόμενο. Το Ηνωμένο Βασίλειο καταδικάζει ανεπιφύλακτα τη δουλεία και έχει δεσμευτεί για την εξάλειψή της, ωστόσο οι αποζημιώσεις δεν αποτελούν λύση. Αντίθετα θα πρέπει να επικεντρωθούν στην εξεύρεση λύσεων που θα οδηγήσουν τις χώρες προς τα εμπρός με έμφαση στις παγκόσμιες προκλήσεις του 21ου αιώνα», ανέφερε εκπρόσωπος της βρετανικής κυβέρνησης, σύμφωνα με το Reuters.

Σημειώνεται πως την υπόθεση έχει αναλάβει το δικηγορικό γραφείο Leigh Day, το οποίο κατάφερε να κερδίσει αποζημίωση 20 εκατ. Λιρών υπέρ των κατοίκων της Κένυας για τα βασανιστήρια που υπέστησαν την δεκαετία του ’50. Μάλιστα ο δικηγόρος που θα κινήσει τις διαδικασίες σημειώνει πως τις μεγαλύτερες υποχρεώσεις έναντι των κρατών της Καραϊβικής έχει η Βρετανία, καθώς αποτελούσε την «μεγαλύτερη αποικιοκρατική δύναμη στην Καραϊβική».

«Πιστεύουμε πως το αίτημά μας είναι δίκαιο και βασίζεται σε ιστορικά δεδομένα», δήλωσε ο πρωθυπουργός της νησιωτικής χώρας Άγιος Βικέντιος και Γρεναδίνες, Ραλφ Γκονσάλβες, ο οποίος ανακοίνωσε πως θα ξεκινήσει ένας διάλογος μεταξύ των χωρών της Καραϊβικής και των πρώην αποικιοκρατικών ευρωπαϊκών δυνάμεων.

Πηγή: tvxs.gr

Διαβάστε περισσότερα

Τα σπίτια των Ναβαταίων.

Στο 27,5% η ανεργία. Συνεχίζει να ανέρχεται το ποσοστό κι όχι να κάμπτεται καθώς έλεγαν (και αδιάντροπα κορόιδευαν τον κόσμο) τα κυβερνητικά στελέχη απ’ τις αρχές του χειμώνα που φεύγει. Τι έγινε; έπεσαν έξω στις προβλέψεις τους; πήγαν κατά διαβόλου τα αναιδή τους ευχολόγια; δεν τους έκατσε η ζαριά; Τίποτα απ’ αυτά. Απλώς τα κυβερνητικά
στελέχη προσπαθούν να δημιουργήσουν μιαν εικονική πραγματικότητα. Οχι μόνον για την ανεργία, αλλά για όλα. Οπως για το πρωτογενές πλεόνασμα. Ξέρουν ότι είναι εικονικό. Ανεξαρτήτως αν είναι 2,5 δισ. το ψέμα ή 800 εκατομμύρια, καθώς τους το «κουρεύει» η Τρόικα (με τον δικό της ιταμό τρόπο), αυτό το πλεόνασμα είναι
η απελπισία του μάγου που θέλει να βγάλει λαγό απ’ το καπέλο του και βγάζει τον Αδώνιδα Αδη Γεωργιάδη να μασουλάει μπαρούφες και να φτύνει φιστίκια.
Οχι, τα κυβερνητικά στελέχη δεν «ζουν στην κοσμάρα τους» (σε μια χαρά και καλά αμειβόμενο κόσμο ζουν), απλώς προσπαθούν να κατασκευάσουν μιαν εικονική πραγματικότητα για να κερδίσουν χρόνο, ώσπου να διαμορφώσουν την πραγματικότητα κατ’ εικόναν και ομοίωσιν των εντολών που λαμβάνουν.
Εικονική πραγματικότητα είναι και η «έξοδος στις αγορές» ει δυνατόν πριν απ’ το Πάσχα κι οπωσδήποτε πριν από τις ευρωεκλογές, μπας και κερδηθεί κάποια εντύπωση – φθηνά κόλπα, που
ούτε αυτά τους κάθονται, καθώς οι γνώμες των Επικυριάρχων διχάζονται: να τους αφήσουμε να ρίξουν μια ζαριά ή τώρα που τα παίρνουμε όλα, να πάρουμε τα πάντα και βλέπουμε;
Ούτε καν το στοιχειώδες επικοινωνιακό δώρο δεν φαίνονται διατεθιμένοι να κάνουν οι Επικυρίαρχοι στους κολαούζους τους, δηλαδή να «μαζέψουν» την Τρόικα έως τις εκλογές και να την αμολήσουν πάλι μετά. Αντιθέτως,
εδώ και τώρα συνεχίζουν να αρπάζουν όσα πιο πολλά μπορούν και βλέπουμε.
Και έτσι μένει η κυβέρνηση μετέωρη ανάμεσα στην εικονική πραγματικότητα που πάει να πλασάρει και τη σκληρή πραγματικότητα που έχει δημιουργήσει: ότι θα γίνει σκληρότερη. Για μας.
Για εμάς που τα σπίτια μας μοιάζουν πλέον με τα σπίτια των Ναβαταίων. Ηταν οι Ναβαταίοι φυλή αραβική αρχαιότατη, που μετοίκησε απ’ την Ευδαίμονα Αραβία στη σημερινή Ιορδανία, πάνω στον δρόμο των καραβανιών, σ’ ένα σημείο που, μέσα στην έρημο, έτρεχαν άφθονα νερά. Κι εκεί ακριβώς έχτισαν την πόλη Πέτρα – όπως με το ελληνικό της όνομα σώζεται ώς σήμερα. Η Πέτρα, καθώς το όνομά της μαρτυρεί, σμιλεύθηκε στις πέτρες – τα πάντα, δημόσια κτίσματα και ιδιωτικές κατοικίες, δρόμοι και υδρορροές, όλα πέτρινα. Μετά
το πέρασμα του Αλέξανδρου, οι Ναβαταίοι κατά τον πολιτισμό εξελληνίσθηκαν και επί εννέα αιώνες (έως όταν το 640 μ.Χ. έφυγαν μαζί με τους τελευταίους Βυζαντινούς στη Βιθυνία, φεύγοντες την αραβική κατάκτηση) έκτιζαν, δηλαδή σμίλευαν, τα κτήριά τους, κατά τον ελληνικό κι ελληνίζοντα τρόπο. Νυμφαία, θέατρα, ναοί, παλαίστρες, λουτρά, παλάτια, οικίες, τα βλέπουμε σήμερα κατά τον ιωνικό, τον δωρικό και τον κορινθιακό ρυθμό, συν κάτι που οι Ναβαταίοι ουδέποτε παρέλειψαν να αποτυπώνουν, ακόμα κι όταν έγιναν χριστιανοί: πάνω στις μετόπες των οικιών τους οι Ναβαταίοι σκάλιζαν κλίμακες, σκάλες. Σκάλες που ανέβαιναν ώς το τέλος του κτιρίου, χωρίς όμως να οδηγούν πουθενά. Ούτε στις οροφές (άλλωστε οι οροφές ήταν ελάχιστες, διότι όλα ήταν σμιλεμένα στις θεόρατες πέτρες) ούτε πουθενά.
Σκάλες που ανέβαιναν, συμβολικώς, στον ουρανό. Διότι οι Ναβαταίοι πίστευαν ότι τις χρειάζονται οι ψυχές για να φεύγουν απ’ τις επίγειες κατοικίες τους προς τις επουράνιες, όταν εκδημούσαν.
Κατά μίαν αναλογία λοιπόν, καθόλου μακάβρια αλλά μάλλον αεράτη, θα έπρεπε και τα σπίτια των σημερινών Ελλήνων να διαθέτουν τέτοιες κλίμακες. Να τις ανεβαίνουν
οι άνεργοι, οι χρεωκοπημένοι μαγαζάτορες, οι χρεωμένοι, τα θύματα των φόρων και των τραπεζών και να αναλήπτονται στους ουρανούς, να μας αδειάζουν τη γωνιά, ώστε επιτέλους να αρχίσει η ανάπτυξη.
Ανάπτυξη με απολύσεις χωρίς όριο. Με mini jobs για όποιον σκλάβο σταθεί τυχερός. Με ενοικιαζόμενους εργαζομένους – έως 36 μήνες κι ύστερα απόλυση χωρίς αποζημίωση. Με μισθούς Μαλαισίας (στην Κίνα ανεβαίνουν) – θα μου πείτε, με
τέτοια «ανάπτυξη» οι Ελληνες-Ναβαταίοι θα συνεχίσουν -μάλιστα πατείς με, πατώ σε- να ανεβαίνουν τις σκάλες προς τους ουρανούς, τουλάχιστον εκεί, πέραν του μεγάλου κενού, δεν μπορεί, θα υπάρχει και η μέριμνα του Θεού για τα στρουθία. Καθ’ ότι
εδώ, σ’ αυτόν τον κρανίου τόπο που δημιούργησαν και δημιουργούν εγχώριοι Δυνατοί και εξωχώριοι Επικυρίαρχοι, μόνον τα δάκρυα των θλιμμένων κλόουν απέμειναν αντί των νερών και των καρπών.
Φεύγουν και καταφεύγουν οι Ελληνες στις Βιθυνίες της ξένης ή στις Βιθυνίες της μελαγχολίας μέσα τους, φεύγουν φεύγοντες την εκ νέου κατάκτηση. Και πού θα βγει αυτό κι ως πότε; Φταίει εις ό,τι μας αφορά -ας το παραδεχθούμε- που πολλά χρόνια τώρα αφήσαμε, σε ορισμένους μάλιστα από μας άρεσε, τις εδραίες πέτρες μέσα μας να τις σκεπάσουν αυτοί που έχτιζαν παλάτια στην άμμο. Μικρό φάνηκε στην αρχή το κακό – ίσως όμως να ’ναι και μεγάλο. Μοιάζει τώρα το τοπίο γύρω μας όπως το ντεκόρ των χορταριασμένων πόλεων στις ταινίες επιστημονικής φαντασίας, μετά από κάποια μεγάλη καταστροφή. Ομως
κι αυτό διορθώνεται, η σκουριά ξύνεται, το τούβλο πλάθεται, η πέτρα σμιλεύεται. Το μέσα μας τοπίο είναι που θα ανησυχούσε περισσότερο τους δράκους που θα ήθελαν να μας χαρίσουν τα δόντια τους. Διότι επί πολλά χρόνια πολλοί έμαθαν να σκέφτονται (ακόμα και να νοιώθουν) καταναλώνοντας τα κυρίαρχα στερεότυπα. Κι έγιναν βασιλικότεροι των βασιλέων. Αλλά, πάλι, θα μου πείτε: «έτσι δεν ήταν πάντα;». Μεγάλο το δίκιο σας, χωρίς ψήφους ο Καίσαρας δεν θα είχε λόγχες. Κι έτσι
πάει σχοινί κορδόνι η Ιστορία. Ωσπου κάποια στιγμή το σχοινί πάει κι αρχίζουνε τα θαύματα, παθαίνει την πλάκα της η Κλωθώ κι αρχίζουν να ροκανίζουν με τα δοντάκια τους οι παιγνιδιάρηδες τους μύθους, να τους δώσουν άλλη εκδοχή. Για αυτό άλλωστε υπάρχουν οι μύθοι, χωρίς πεντέξι εκδοχές ο καθένας δεν θα ξεκλείδωναν τα μυστήρια της Ιστορίας. Ισως λοιπόν οι σκάλες στα
σπίτια των Ναβαταίων να μην οδηγούσαν μόνον προς τους ουρανούς όσους ανέβαιναν, αλλά να υποδέχονταν από τους ουρανούς και όσους κατέβαιναν.

Καλό Σαββατοκύριακο, κυρίες και κύριοι, καπετάνισσες, συντρόφισσες και σύντροφοι, ναυτάκια μου. Παίρνει το έαρ τον Μάρτιο αγκαλιά κι έρχεται ο Απρίλης…


email: stathis@enikos.gr

Διαβάστε περισσότερα

ΟΥΚΡΑΝΙΑ: Η χρεοκοπία των ιδεολογημάτων της «ιμπεριαλιστικής πυραμίδας» και η πλαστογράφηση του Λένιν

Όταν η πολιτική και ιδεολογική σου θεώρηση για την ερμηνεία των εξελίξεων, βρίσκεται σε σύγκρουση με την πραγματικότητα, τότε σίγουρα δεν φταίει η πραγματικότητα, αλλά οι θεωρητικές σου προσεγγίσεις, με τις οποίες επιχειρείς να την ερμηνεύσεις.
Όταν τα ιδεολογικά σου σχήματα, χρεοκοπούν και καταρρέουν, κάτω από το βάρος των εξελίξεων, το πρόβλημα το έχεις εσύ και όχι οι εξελίξεις, οι οποίες σε ξεπερνούν και σε αφήνουν πίσω.
Αυτό συμβαίνει σήμερα με τους φραξιονιστές της ηγεσίας του ΚΚΕ, όταν προσπάθησαν να ερμηνεύσουν τις εξελίξεις στην Ουκρανία, με τα τυχοδιωκτικά, μικροαστικά ιδεολογήματα της «ιμπεριαλιστικής πυραμίδας»  και της «αλληλεξάρτησης» των οικονομιών, και κυριολεκτικά έχασαν τα αυγά και τα πασχάλια.
Γιατί δεν είναι λίγο, τη στιγμή που βρίσκεται σε εξέλιξη η πιο ωμή ιμπεριαλιστική επέμβαση στην Ουκρανία, με την απροκάλυπτη στήριξη αντιδραστικών, νεοναζιστικών δυνάμεων, εσύ να υποστηρίζεις ότι η αιτία του προβλήματος εντοπίζεται στις «ενδοαστικές αντιθέσεις» και στα αλληλοσυγκρουόμενα συμφέροντα της ουκρανικής αστικής τάξης, και να εξαφανίζεις από την αναλυτική σου προσέγγιση το κύριο και καθοριστικό. Την, χωρίς αρχές και προσχήματα, επέμβαση του δυτικού ιμπεριαλισμού, ο οποίος επιχειρεί να μετατρέψει τη χώρα αυτή, σε προκεχωρημένο φυλάκιο και ορμητήριο κατά της Ρωσίας.
Και το κάνουν αυτό, γιατί θέλουν να αποκρύψουν αυτό που καταλαβαίνουν όλοι οι άλλοι. Ότι, στα πλαίσια του αγώνα δρόμου που γίνεται ανάμεσα στις ιμπεριαλιστικές δυνάμεις για το μοίρασμα του κόσμου, την Ουκρανία τη διεκδικούν τόσο οι ιμπεριαλιστικές χώρες της Δύσης – με τις αντιθέσεις τους – όσο και η Ρωσία. Μα αν η ηγετική ομάδα του ΚΚΕ κατέληγε σε ένα τέτοιο συμπέρασμα, θα έπρεπε να αποδεχτεί: α) τη θεωρία της εξάρτησης β) το γεγονός, ότι τα περί «ιμπεριαλιστικής πυραμίδας» και «αλληλεξάρτησης» ιδεολογικά σχήματα, δεν είναι παρά φούμαρα, και ότι κάθε προσπάθεια ερμηνείας των εσωτερικών και διεθνών εξελίξεων, με βάση σχήματα αυτά, σε οδηγεί σε παραλογισμό. Θα έπρεπε δηλαδή να ομολογήσει, ότι η πολιτική που χάραξε, κυρίως με το 19^ο συνέδριο, είναι λαθεμένη και επιζήμια για το κομμουνιστικό και λαϊκό κίνημα.
Μα αν έκαναν κάτι τέτοιο, θα αποκαλύπτονταν οι δικές τους τεράστιες ευθύνες για την κατάσταση αποτελμάτωσης και αδράνειας, στην οποία έχει περιέλθει τόσο το κόμμα, όσο και το λαϊκό κίνημα της χώρας. Είναι, σαν να τους ζητάμε να κάνουν χαρακίρι, κάτι που φυσικά δεν είναι διατεθειμένοι να πράξουν. Γι’ αυτό και επιμένουν σε χρεοκοπημένα και τυχοδιωκτικά ιδεολογικά σχήματα, τα οποία τους απομακρύνουν από την πραγματικότητα, από τον πραγματικό κόσμο και τους οδηγούν στους νεφελώδεις κόσμους των πνευμάτων της «ιμπεριαλιστικής πυραμίδας» και της «αλληλεξάρτησης».
Τα διαπιστευτήρια της χρεοκοπίας
Τα αδιέξοδα και η χρεοκοπία της πολιτικής της σεχταριστικής ηγετικής ομάδας του ΚΚΕ σε σχέση με τα ουκρανικά, αποκαλύπτονται στα άρθρα του Ελισαίου Βαγενά που δημοσιεύτηκαν στο «Ρ» στις 2 και 9 του Μάρτη. Στο πρώτο άρθρο, πάντα σε  σχέση με την Ουκρανία, επιχειρεί να αντικρούσει επιχειρήματα που προβάλουν στη χώρα μας αστικά πολιτικά κόμματα για τη μετατροπή της Ελλάδας σε ενεργειακό κόμβο, για το εάν πρέπει να τίθεται το θέμα της εξόδου της Ελλάδας από την ΕΕ χωρίς κοινωνικοποίηση των μονοπωλίων ( δεν το σχολιάζουμε γιατί το θέμα ξεφεύγει από τη λογική του άρθρου), ενώ για τα γεγονότα που πυροδότησαν τις εξελίξεις στην Ουκρανία, αναφέρει τα ακόλουθα:

«ΒΑΘΙΑ ΔΙΑΙΡΕΣΗ ΤΗΣ ΑΣΤΙΚΗΣ ΤΑΞΗΣ

«Στο εσωτερικό της Ουκρανίας εδώ και χρόνια ωριμάζουν κι άλλες επιμέρους αντιθέσεις, πέρα από τη βασική αντίθεση που χαρακτηρίζει κάθε καπιταλιστική κοινωνία, δηλαδή την αντίθεση κεφαλαίου – εργασίας.
Ετσι, π,χ. στη σημερινή Ουκρανία υπάρχει η αντίθεση ανάμεσα στη Δυτική και στην Ανατολική Ουκρανία. Η Δυτική είναι βασικά αγροτική και έχει άλλη ιστορική πορεία, αφού ενσωματώθηκε στην ΕΣΣΔ μόνον μετά τον Β` Παγκόσμιο Πόλεμο, από εδάφη που είχαν χαθεί και ανήκαν σε Πολωνία, Ουγγαρία και Ρουμανία. Η Ανατολική και Νότια (Κριμαία) είναι βασικά βιομηχανική και είχε πάντα πολύ στενούς δεσμούς (γλωσσικούς, πολιτισμικούς) με τον πληθυσμό της Ρωσίας. Μάλιστα η Κριμαία μέχρι το 1954 ανήκε στη Σοβιετική Ρωσία. Τις διαφορές αυτές τις έχουμε κι άλλες φορές αναδείξει στον «Ρ», ενώ τώρα σ’ αυτές εστιάζουν και άλλα αστικά ΜΜΕ.
Ωστόσο, η βασικότερη από τις επιμέρους αντιθέσεις στη δεδομένη φάση ήταν το βαθύ ρήγμα που εμφανίστηκε στο εσωτερικό της αστικής τάξης της χώρας.
Τμήμα της αστικής τάξης της Ουκρανίας εκτιμά πως μπορεί να βγει ωφελημένο αρχικά από τη σύνδεση και στην πορεία από την ενσωμάτωση της Ουκρανίας στην ΕΕ. Αυτό το κομμάτι της αστικής τάξης βρίσκει πολιτική έκφραση στις πολιτικές δυνάμεις της χθεσινής «αντιπολίτευσης», που εκπροσωπούνται από τα κόμματα «Μπατκίφσινα» («Πατρίδα») της πρώην πρωθυπουργού Γιούλια Τιμοσένκο, «Ουντάρ» («Γροθιά») του πρώην μποξέρ Βιτάλι Κλίτσκο, και το ακροδεξιό/ νεοφασιστικό «Σβομπόντα» («Ελευθερία»), του Ολεγκ Τιαγκνιμπόκ. Μεταξύ τους υπάρχουν και «κόντρες» όχι μόνο για τη διανομή της κυβερνητικής εξουσίας, αλλά και γιατί άλλοι καπιταλιστές επιθυμούν στενότερη συνεργασία με τη Γερμανία και άλλοι με τις ΗΠΑ. Αυτό εκφράζεται και στο πολιτικό επίπεδο, ωστόσο από κοινού αυτά τα κόμματα παρουσιάζουν την ΕΕ ως το «φάρμακο».
Έχουν πείσει σημαντικό τμήμα εργαζομένων, κυρίως της Δυτικής και Κεντρικής Ουκρανίας, πως δεν υπάρχει άλλη λύση για την καλυτέρευση της ζωής τους από την προσέγγιση και τελικά την ένταξη της Ουκρανίας στην ΕΕ και στο ΝΑΤΟ. Οπως επίσης το έχουν πείσει πως ισοδυναμεί με «εθνική καταστροφή» η ένταξη της Ουκρανίας στην Τελωνειακή Ένωση (ΤΕ) Ρωσίας, Λευκορωσίας, Καζαχστάν.
Αντίθετα, ένα άλλο, επίσης σημαντικό, τμήμα της αστικής τάξης της Ουκρανίας, οι επιχειρήσεις των οποίων προσανατολίζονται στη ρωσική αγορά (τόσο για τη χρήση φθηνών ενεργειακών πηγών, όσο και σ’ ό,τι αφορά την πώληση των παραγόμενων προϊόντων) θέλει στενότερες σχέσεις με τη Ρωσία και την ένταξη στην Τελωνειακή Ένωση, που ‘χει συγκροτηθεί ως πρώτο στάδιο της «Ευρασιατικής Οικονομικής Κοινότητας», μιας νέας διακρατικής καπιταλιστικής ένωσης, με «ατμομηχανή» τη Ρωσία. Βασικές πολιτικές δυνάμεις που στήριξαν την επιλογή αυτού του τμήματος της αστικής τάξης της Ουκρανίας ήταν το μέχρι πρόσφατα κυβερνητικό «Κόμμα των περιοχών» και το ΚΚ Ουκρανίας.

«ΜΗΛΟΝ ΤΗΣ ΕΡΙΔΟΣ»

Σ’ αυτήν την ενδοαστική αντίθεση ανάμεσα στους καπιταλιστές της Ουκρανίας παρενέβησαν ΕΕ και ΗΠΑ σε ανταγωνισμό με τη Ρωσία. Οι δυνάμεις αυτές συγκρούστηκαν πάνω στο «κορμί» της Ουκρανίας κι όπως φαίνεται θα συνεχίσουν αυτή τη σύγκρουση, αιματοκυλώντας το λαό της Ουκρανίας για τα συμφέροντά τους, για να μοιράσουν τις αγορές, τις πρώτες ύλες, τα δίκτυα μεταφοράς της Ενέργειας. Οι παραγωγικές δυνατότητες της χώρας, η βιομηχανία της, οι τεράστιες αγροτικές εκτάσεις της, το καταπληκτικό δίκτυο αγωγών αποτελούν το «μήλον της έριδος» για τα μονοπώλια των παραπάνω χωρών, που διαγκωνίζονται για το ποιος θα ‘χει την «πρωτοκαθεδρία» στο «φαγοπότι» της εκμετάλλευσής τους και της εκμετάλλευσης του λαού της Ουκρανίας».
Τι παρατηρεί κανείς διαβάζοντας το κείμενο αυτό; Δεν υπάρχει η παραμικρή αναφορά στην επέμβαση του δυτικού ιμπεριαλισμού, η οποία εκδηλώθηκε αμέσως, μόλις ο πρόεδρος Γιανουκόβιτς, έκανε γνωστό, ότι δεν θα υπογραφεί η συμφωνία σύνδεσης της Ουκρανίας με την ΕΕ. Και τι επέμβαση; Οι υπουργοί εξωτερικών των κυριότερων χωρών της ΕΕ έσπευσαν στην πλατεία Ανεξαρτησίας για να στηρίξουν ανοιχτά τις διαδηλώσεις της «αντιπολίτευσης», ενώ η περιβόητη αμερικανίδα Νούλαν, μοίραζε τις καρέκλες της εξουσίας στους φιλοαμερικάνους ουκρανούς πολιτικούς, εκτοπίζοντας τους φιλογερμανούς. ΗΠΑ και ΕΕ πήραν υπό την προστασία τους, τους φασίστες και νεοναζί που δολοφονούσαν αμάχους, ενώ τα δυτικά μέσα μαζικής ενημέρωσης – το μακρύ χέρι των ιμπεριαλιστικών επεμβάσεων – οργίαζαν με τις «επιδόσεις» τους στην παραπληροφόρηση.
Από όλα αυτά – που τα είδαν όλοι – δεν είδε τίποτα ο Ε. Βαγενάς, γι’ αυτό και σε όλο το μακροσκελές κείμενο, δεν υπάρχει η παραμικρή αναφορά για επέμβαση του δυτικού ιμπεριαλισμού.
Και πως προκλήθηκαν τα γεγονότα; Από την αντίθεση ανάμεσα στην Ανατολική και Δυτική Ουκρανία και το βαθύ ρήγμα που προκλήθηκε στο εσωτερικό της αστικής τάξης της χώρας(!) Σε αυτή την ενδοαστική αντίθεση παρενέβησαν ΕΕ και ΗΠΑ σε ανταγωνισμό με τη Ρωσία.
Ιδού λοιπόν η θεωρία της «ιμπεριαλιστικής πυραμίδας» στην περίπτωση της ιμπεριαλιστικής Ουκρανίας. Δεν υπάρχει ούτε θέμα εξάρτησης, αλλά ούτε και θέμα ξένης επέμβασης στη χώρα αυτή. Το πρόβλημα δημιουργήθηκε επειδή διασπάστηκαν οι Ουκρανοί ιμπεριαλιστές. Επειδή οι μεν βλέπουν τα συμφέροντα τους στη Δύση και οι δε στη Ρωσία (!).
Τα αντιτιθέμενα συμφέροντα των ουκρανών ιμπεριαλιστών, πυροδότησαν τις εξελίξεις και όχι η απροκάλυπτη και ωμή επέμβαση του δυτικού ιμπεριαλισμού. Ο τελευταίος αποενοχοποιείται πλήρως, δεδομένου ότι. η κρίση προήλθε από την εσωτερική σύγκρουση και διάσπαση της ουκρανικής αστικής ιμπεριαλιστικής τάξης, και όχι από τις έξωθεν παρεμβάσεις. Τόσο καλά.
Ήταν επόμενο οι απαράδεκτες και τυχοδιωκτικές αυτές θέσεις να προκαλέσουν θόρυβο και γενικώς να πέσει «κράξιμο» από διάφορες πλευρές.
Γι’ αυτό και ο Ε. Βαγενάς, επανήλθε την επόμενη Κυριακή για διορθώσει τα πράγματα.
Και τα έκανε χειρότερα.
Ξαφνικά «ανακαλύπτει» ότι στην Ουκρανία έγινε επέμβαση (!) Αναφέρει συγκεκριμένα: «Τα αιματηρά γεγονότα στο Κίεβο συνδέονται με την επέμβαση της ΕΕ και των ΗΠΑ στις εξελίξεις στην Ουκρανία, είναι αποτέλεσμα του σφοδρού ανταγωνισμού αυτών των δυνάμεων με τη Ρωσία, για τον έλεγχο των αγορών, των πρώτων υλών και των δικτύων μεταφοράς της χώρας».
Πάνε περίπατο οι αναλύσεις για τα βαθιά ρήγματα και τις ενδοαστικές αντιθέσεις της αστικής τάξης της Ουκρανίας και όλα όσα ανέφερε το προηγούμενο άρθρο.  Ο αρθρογράφος μας είδε τώρα το φως το αληθινό. Στην Ουκρανία έγινε ιμπεριαλιστική επέμβαση.
Μα αν δεν κάνουμε λάθος, ο νέος αυτός τρόπος ερμηνείας των γεγονότων στην Ουκρανία, επιβεβαιώνει τον Λένιν και  τη θεωρία του για τον Ιμπεριαλισμό, το μοίρασμα του κόσμου από τις ενώσεις των καπιταλιστών και τις μεγάλες ιμπεριαλιστικές δυνάμεις, τη θεωρία δηλαδή της εξάρτησης, και όχι ιδεολογήματα της «ιμπεριαλιστικής αλυσίδας» και της «αλληλεξάρτησης».
Τρικυμία εν κρανίω  ο αρθρογράφος μας, ο οποίος έπεσε και σε δεύτερο ατόπημα, φτάνοντας στο σημείο να επικαλεστεί τον Λένιν και το έργο του για τον Ιμπεριαλισμό. Τι το ήθελε;
Αναφέρει λοιπόν. «Για να πάμε στην ουσία: Τι δεν θέλουν να «χωνέψουν» οι παραπάνω οπορτουνιστές; Τη λενινιστική αντίληψη για τον ιμπεριαλισμό. Ο Λένιν ξεκαθαρίζει ότι ο ιμπεριαλισμός είναι μονοπωλιακός καπιταλισμός και περιγράφει τα χαρακτηριστικά του ιμπεριαλισμού. Συγκέντρωση της παραγωγής και του κεφαλαίου, συγχώνευση του τραπεζικού με το βιομηχανικό κεφάλαιο και τη δημιουργία της χρηματιστικής ολιγαρχίας, η εξαγωγή κεφαλαίων, η συγκρότηση διεθνών μονοπωλιακών ενώσεων».
Μήπως «ξέχασε» τίποτα ο αρθρογράφος στον προσδιορισμό των χαρακτηριστικών του ιμπεριαλισμού; Γιατί δεν έχουμε αμφιβολία, ότι το διάσημο αυτό βιβλίο του Λένιν το έχει διαβάσει, όπως το έχει διαβάσει και το σύνολο της φραξιονιστικής ομάδας στην ηγεσία του κόμματος. Αν έχει «ασθενή μνήμη», να του υπενθυμίσουμε εμείς, ότι στον ορισμό των κριτηρίων του ιμπεριαλισμού, ο Λένιν, περιλαμβάνει και «το μοίρασμα του κόσμου ανάμεσα στις μεγάλες δυνάμεις», καθώς και «το μοίρασμα του κόσμου, ανάμεσα στις ενώσεις των καπιταλιστών».
Γιατί δεν τα ανέφερε τα δύο τελευταία κριτήρια ο Ελισαίος Βαγενάς; Μα ακριβώς στα δύο αυτά κεφάλαια, ο Λένιν αναπτύσσει ξεκάθαρα τη θεωρία της εξάρτησης. Αν επομένως παρουσίαζε ολοκληρωμένα και όχι επιλεκτικά, τα χαρακτηριστικά του ιμπεριαλισμού, θα έπρεπε να ομολογήσει αυτό που ο Λένιν αναφέρει στην εισαγωγή του «Ιμπεριαλισμού». Ότι μία χούφτα πλούσιες χώρες, καταπιέζουν την τεράστια πλειοψηφία του πληθυσμού της γης. Επομένως, πάπαλα το αντιμαρξιστικό και αντιλενινιστικό ιδεολόγημα της «ιμπεριαλιστικής πυραμίδας» το οποίο εισήγαγε στην ελληνική πραγματικότητα η ομάδα Μηλιού τη δεκαετία του 80.
Αντί λοιπόν ο αρθρογράφος να σταθεί τίμια στο θέμα αυτό,  προτίμησε να παραφράσει και να παραποιήσει το Λένιν. Ο  καθένας ας βγάλει τα συμπεράσματα του από τη στάση αυτή.
Και μια και αναφερθήκαμε στο Λένιν, παραθέτουμε το ακόλουθο εκτενές απόσπασμα από το έργο για τον «Ιμπεριαλισμό», ώστε να καταλάβει ο καθένας τι έλεγε και τι δεν έλεγε ο μεγάλος επαναστάτης και διανοητής.
«…χαρακτηριστικές γι’ αυτή την εποχή δεν είναι μόνο οι δύο βασικές ομάδες χωρών: οι χώρες που κατέχουν αποικίες και οι αποικιακές χώρες, αλλά και οι ποικίλες μορφές των εξαρτημένων χωρών, που πολιτικά, τυπικά είναι ανεξάρτητες, στην πράξη όμως είναι μπλεγμένες στα δίχτυα της χρηματιστικής και διπλωματικής εξάρτησης».
«…η Νότια Αμερική και κυρίως η Αργεντινή – γράφει ο Σούλτσε Γκέβερνιτς στο έργο του για το βρετανικό ιμπεριαλισμό – βρίσκεται σε τέτοια χρηματιστική εξάρτηση από το Λονδίνο, που πρέπει να την ονομάσουμε σχεδόν αγγλική εμπορική αποικία».
«…μια κάπως διαφορετική μορφή χρηματιστικής και διπλωματικής εξάρτησης με καθεστώς πολιτικής ανεξαρτησίας μας δείχνει το παράδειγμα της Πορτογαλίας. Η Πορτογαλία είναι αυτοτελές κυρίαρχο κράτος, ουσιαστικά όμως εδώ και πάνω από 200 χρόνια, από τον καιρό του πολέμου της διαδοχής της Ισπανίας (1701 – 1714), βρίσκεται κάτω από την κηδεμονία της Αγγλίας».
(Λένιν, άπαντα, τόμος 27, σελ 389 – 390, εκδόσεις Σύγχρονη Εποχή).

Ο Στωικός

Εργατικός Αγώνας

Διαβάστε περισσότερα

«Ξεπούλημα», «Πλουτοκρατία», «Κατοχή» - Τι κακόηχες λέξεις…

Μιλούν για «ανάπτυξη», για «πλεονάσματα», για «success story». Και τι κάνουν; Ξεπουλάνε τα πάντα!

• Μετά τον ΟΠΑΠ, τώρα πήρε σειρά το Ελληνικό, των 6.500 στρεμμάτων και των 400 κτιρίων, το οποίο πάνε να το δώσουν στον… έναν (και πάλι) μειοδότη, έναντι τιμήματος που ανέρχεται σε λιγότερο από 80 ευρώ το τετραγωνικό!!!
• Προχτές ψήφισαν το πλαίσιο για να ξεκάνουν ολόκληρο τον ΟΛΠ.
• Στις «διαπραγματεύσεις» τους με την τρόικα διακρίνει κανείς τις μεθοδεύσεις για το περαιτέρω ξεπούλημα του τραπεζικού τομέα.
• Την περασμένη βδομάδα έδωσαν άδεια στα «κοράκια» να εποπτεύσουν επί τόπου το υπό ξεπούλημα αεροδρόμιο «Μακεδονία».
• Στη Βουλή πέρασαν διατάξεις για να μοιραστούν σε «φέτες» τα ιμάτια της ΔΕΗ.
• Έφτασαν στο σημείο να βγάζουν στο σφυρί ακόμα και τα Προσφυγικά της Λεωφόρου Αλεξάνδρας.

   Ξεπουλάνε μέχρι και τα Προσφυγικά! Που «…αποτελούν κτίρια με ιδιαίτερη κοινωνική και ιστορική σημασία, άρρηκτα συνδεμένα με την αποκατάσταση και ένταξη των Μικρασιατών προσφύγων στον παραγωγικό και κοινωνικό ιστό της χώρας». 

   Aυτά δεν τα λέμε εμείς. Τα αναφέρει η απόφαση του Υπουργού Πολιτισμού Αντώνη Σαμαρά, που το 2009 ανακήρυξε τα Προσφυγικά ιστορικό διατηρητέο μνημείο. Αλλά, σήμερα, είναι η κυβέρνηση του πρωθυπουργού – πλέον - Σαμαρά που τα ξεπουλάει!

   Όποιος ρίξει μια ματιά στον κατάλογο εκποίησης που έχει συντάξει το περιβόητο ΤΑΙΠΕΔ (σσ: πρόκειται για το «ευγενές» Ταμείο που προσπάθησε να βγάλει στο σφυρί ακόμα και τον τοίχο της Καισαριανής!), θα φρίξει!

ΞΕΠΟΥΛΑΝΕ:

    Τις τράπεζες. Τα αεροδρόμια. Τα λιμάνια. Τους σιδηροδρόμους. Το νερό σε Αθήνα και Θεσσαλονίκη. Τη ΔΕΗ. Το φυσικό αέριο. Τους αυτοκινητόδρομους. Τα ταχυδρομεία. Τα Ολυμπιακά ακίνητα. Τα ακίνητα του δημοσίου. Το Τατόι. Τα «Ξενία». Τα τουριστικά ακίνητα. Ξεπουλάνε από μουσεία μέχρι αρχαιολογικούς χώρους, τα βουνά, τις παραλίες, τις λίμνες, τη Γη, τον Ήλιο και τη θάλασσα, τα πάντα!

   Λένε ότι «δεν υπάρχει άλλη λύση». Λένε ότι έτσι θα έρθει η «ανάπτυξη». Ρωτάμε:

   α) Με το δήθεν «φάρμακο» των ιδιωτικοποιήσεων και του ξεπουλήματος δεν είναι που «γιατρεύεται» η Ελλάδα εδώ και 30 χρόνια; Το «φάρμακό τους», όμως,  σε τι εμπόδισε την χρεοκοπία, την πτώχευση, την καταστροφή; 

   β) Η εκποίηση του ΟΤΕ, του ΟΠΑΠ, της ΑΓΕΤ, των μεταλλείων, της ΙΟΝΙΚΗΣ, ακόμα και της διώρυγας της Κορίνθου (!), πανηγυρίστηκαν τις περασμένες δεκαετίες ως «ανάπτυξη». Αλλά μήπως στο πλαίσιο αυτής της πολιτικής δεν είναι που η Ελλάδα κατρακύλησε στο καθεστώς των κρατικών χρεών, των δημόσιων ελλειμμάτων, της  παραγωγικής αποσάθρωσης;

   γ) Ένιοι εκ των σύγχρονων ξεπουληματιών, όταν έπαιζαν παλιότερους ρόλους, έλεγαν ότι αυτή η πολιτική συνιστά πολιτική «εκποίησης των ασημικών». Ποιος δεν βλέπει ότι είναι οι ίδιοι που μετεξελίχτηκαν σε εκποιητές ακόμα και των Καρυάτιδων!

   Αν όλο αυτό το ξεπούλημα δεν εμποδιστεί και δεν ακυρωθεί από τον μόνο που μπορεί να το σταματήσει και να το αποτρέψει - το λαό, αν όλη αυτή η λεηλασία συντελεστεί, ρωτάμε: Χρειάζεται να συντελεστεί με λαδώματα και με «μαύρα» για να καταγραφεί στην ιστορία της Ελλάδας ως το μεγαλύτερο ΣΚΑΝΔΑΛΟ που γνώρισε ποτέ ο τόπος;

   Αυτό το εξελισσόμενο ΣΚΑΝΔΑΛΟ των ΣΚΑΝΔΑΛΩΝ, το ξεπούλημα του τόπου, ακόμα κι αν διεκπεραιωθεί χωρίς μίζες, ακόμα κι αν συντελεστεί «νόμιμα», «ηθικά» και καπιταλιστικά, ρωτάμε: Πού αλλού θα έχει διαπραχθεί τέτοιο έγκλημα παρά μόνο σε «μπανανίες» ή σε χώρες που τελούν υπό κατοχή, όπως, για παράδειγμα, συνέβη με τη διαρπαγή του δημόσιου πλούτου του Ιράκ από τους Αμερικανούς;

*

     Σημείωση 1^η : Ξέρουμε ότι ορισμένοι θα πιαστούν από την τελευταία μας φράση και θα σπεύσουν να μας βάλλουν στη θέση μας. Τους ακούμε να καταγγέλλουν τις «υπερβολές», τον «λαϊκισμό» και τις «ανίερες συγκρίσεις» μας. Να μας επαναφέρουν στην τάξη καθότι η Ελλάδα δεν είναι Ιράκ και δεν τελεί, φυσικά, υπό κατοχή. Συμφωνούμε μαζί τους. Όντως η Ελλάδα δεν είναι υπό κατοχή. Για την ακρίβεια, αυτό που λέμε (ας το ακούσουν κι εκείνοι που κάνουν ότι δεν μπορούν να ξεχωρίσουν παρά μόνο το μιλιταριστικό πρόσωπο της κατοχής) είναι τούτο: Αυτοί που μας κυβερνούν εξελίσσονται σε μια άνευ προηγουμένου δύναμη «εσωτερικού ζυγού»! Με την εξής – αυταπόδεικτη - έννοια: Ενεργούν ως δύναμη κρούσης που κόβει την Ελλάδα σε φέτες και τη μοιράζει για να την νέμεται και για να την κατέχει όχι ο λαός της, ο οποίος αποστερείται τον πλούτο του τόπου του, αλλά για να την νέμεται και να την κατέχει η εγχώρια και η διεθνής πλουτοκρατία. Δρουν, δηλαδή, ως δύναμη που θέλει την Ελλάδα να τελεί αέναα υπό το «ζυγό» της «σάρας», της «μάρας» και της «φάρας» εκείνων των «κορακιών» που τους έχουμε γνωρίσει άλλοτε σαν «εθνικούς ευεργέτες» κι άλλοτε σαν «φιλέλληλες επενδυτές» από την εποχή της «Ούλεν» και της «Πάουερ»!

   Σημείωση 2^η :  «Η πλουτοκρατία ήτο, είναι και θα είναι ο μόνιμος άρχων του κόσμου, ο διαρκής Αντίχριστος. Αυτή γεννά την αδικίαν, αυτή τρέφει την κακουργίαν, αυτή φθείρει σώματα και ψυχάς. Αυτή παράγει την κοινωνικήν σηπεδόνα» (Αλέξανδρος Παπαδιαμάντης, «Οι Χαλασοχώρηδες»). Το αφιερώνουμε - εξαιρετικά - σε όλους εκείνους τους «προχωρημένους» της σκέψης και της αισθητικής, που, όταν ακούνε τον όρο «πλουτοκρατία», σουφρώνουν τη μυτίτσα τους με υπεροψία και με έκδηλη απαρέσκεια για τα «μαρξιστικά στερεότυπα», για τον «ξύλινο», τον «δογματικό», τον «καθυστερημένο» λόγο των αριστερών και ιδίως των κομμουνιστών. Ίσως, μάλιστα, ως φελλοί που απλώς επιπλέουν, ανίκανοι να αντιληφθούν το ιστορικό βάθος των εννοιών, να τους ανακούφιζε κιόλας - αν ποτέ το μάθαιναν - ότι ακόμα πιο «ξύλινος» ακόμα πιο «καθυστερημένος» και ακόμα πιο «απαρχαιωμένος» (αυτό είναι το μόνο σίγουρο) από το λόγο του Μαρξ, αλλά και του Παπαδιαμάντη, είναι ο λόγος του Πλάτωνα. Προς ενημέρωση (των φελλών), ο Πλάτωνας δεν είναι κάποιος «κρυφοκομμουνιστής». Είναι ο αρχαίος ημών πρόγονος, ο οποίος, με τον πλέον υποτιμητικό τρόπο, χρησιμοποιούσε τον όρο «ολιγαρχία/πλουτοκρατία» από το 4ο π.Χ. αιώνα...

   Σημείωση 3^η : Ξανάρχισαν πάλι από τους κυβερνώντες τα γνωστά: «Το κράτος – λένε – δεν έχει λεφτά, πώς να αξιοποιήσει το Ελληνικό, το Ελληνικό πρέπει να πουληθεί για να αξιοποιηθεί»…  Μάλιστα. Προσέξτε: Η «επένδυση» που λέει ότι θα κάνει αυτός στον οποίο πάνε να παραχωρήσουν το Ελληνικό είναι το 1/40 (!)  των χρημάτων που το κράτος (που… δεν έχει λεφτά) έχει χαρίσει στις τράπεζες την τελευταία 5ετία! Ας κρατήσουν, λοιπόν, τα 39/40 αυτού του πακτωλού για την χούφτα των τραπεζιτών. Κι ας δώσουν έστω το 1/40 από αυτά στο Ελληνικό. Για να γίνει το Ελληνικό πνεύμονας ανάσας και ζωής για τις 5 εκατομμύρια ψυχές του Λεκανοπεδίου. Και να μη γίνει «φιλέτο» που θα παραχωρηθεί για να κάνει «μπίσνες» ο ένας (!) μειοδότης. Καλό «ντίλ» δεν είναι;…

Διαβάστε περισσότερα

Το ΔΝΤ του 1947.Δόγμα Τρούμαν και έκθεση Πόρτερ.Σαν να μη πέρασε μια μέρα!

Το ΄χουμε ξαναγράψει,ότι η ιστορία κύκλους κάνει.Μ΄ ένα κείμενο του 1947,την έκθεση Πόρτερ θα υποστηρίξουμε ξανά αυτή την άποψη. Τι ήταν η έκθεση Πόρτερ;
Με το τέλος του Β΄Παγκοσμίου Πολέμου,ο κόσμος είχε πάλι “μοιραστεί”. Η Βρετανία παρέδιδε τα “κλειδιά” του κόσμου στις ΗΠΑ.Μαζί και την Ελλάδα.
Στις αρχές του 1947, ο εμφύλιος κορυφώνεται στην κατεστραμμένη από το πόλεμο Ελλάδα. Ο Αμερικανός πρόεδρος Τρούμαν στέλνει στην Ελλάδα έναν απεσταλμένο του,τον Πωλ Πόρτερ. Είναι επικεφαλής της “Αποστολής Οικονομικής Έρευνας”. Με απλά λόγια ο Πόρτερ έπρεπε να συντάξει μία έκθεση στην οποία θα αποφαινόταν αν …είμασταν συμφέρουσα επένδυση για τα αμερικανικά συμφέροντα.
Ο Πωλ Πόρτερ χρειάστηκε δυο μήνες για να συντάξει την έκθεσή του. Στις 28 Μαρτίου 1947 την κατέθεσε στη Βουλή των ΗΠΑ. Διαβάστε μερικά αποσπάσματα και ίσως να συμφωνήσετε ότι “η ιστορία κύκλους κάνει”:
•«Υπάρχει μεγάλη ανομοιομορφία εις το βιοτικόν έπίπεδον και τα εισοδήματα ανά την Ελλάδα. Οι κερδίζοντες, δηλαδή οι βιομήχανοι, οι έμποροι, οι κερδοσκόποι και οι μαυραγορίται, διάγουν εν πλούτω και χλιδή, το πρόβλημα δε αυτό ουδεμία κυβέρνησις το αντιμετώπισεν αποτελεσματικώς. Εν τω μεταξύ αι λαϊκαί μάζαι περνούν μίαν αθλίαν ζωή. Οι κερδίζοντες είναι σχετικώς ολίγοι τον αριθμόν και ο συνολικός πλούτος των, περιερχόμενος εις το σύνολον του πληθυσμού θα επέφερεν ελάχιστην βελτίωσιν των γενικών συνθηκών διαβιώ­σεως. Αλλ’ ο πολυτελής τρόπος ζωής των εν μέσω της πτώχειας, συντείνει εις το να εξοργίζη τας μάζας και να υπογραμμίζη την δυστυχίαν των πτωχών”.
•”Υπάρχει εις την χώραν σημαντικόν ποσοστόν συγκεκαλυμμένης ανεργίας, δεδομένου ότι τα 20% του πληθυσμού χρησιμοποιούνται υπό του κράτους ή εξαρτώνται εξ αυτού. Τα χαμηλότατα επίπεδα ζωής των δημοσίων υπαλ­λήλων, των συνταξιούχων και των άλλων μισθοβιώτων αποτελούν ένα σημαντικό παράγοντα, ο οποίος συμβάλλει εις την πολιτικήν και κοινωνικήν έντασιν που χαρακτηρίζει σήμερον την Ελλάδα”.
•”Ουδέν μέτρον ελήφθη από της απελευθερώσεως δια να δοθή χρήσιμος εργασία εις τους δυναμένους να εργασθούν από το ευρύ αυτό στρώμα του πληθυσμού.
•”Δύο και ήμισυ έτη μετά την απελευθέρωσιν η Ελλάς ευρίσκεται εις μί­αν κατάστασιν νεκρώσεως παρά την ουσιαστικήν εξωτερικήν βοήθειαν και την αρμοδίαν εξωτερικήν καθοδήγησιν”.
•”Σημαντικά ποσά ξένου συναλλάγματος εσπαταλήθησαν κατά το παρελθόν έτος [1946] εις εισαγωγάς ειδών πολυτελείας, εις πώλησιν χρυσών λιρών από το κράτος και εις πράξεις επί του νομίσματος εις την μαύρην  αγοράν.»

Εκτός από την επίσημη έκθεσή του ο Πωλ Πόρτερ δημοσίευε στο αμερικανικό περιοδικό Κόλιερς (Σεπτέμβριος 1947) τις εντυπώσεις του από την Ελλάδα ως εξής (Σπ. θεοδωρόπουλου, Απ’ το δόγμα Τρούμαν στο δόγμα Χούντα, Αθήνα Ι 977, σελ. 64-65):
«Απ’ ό, τι μπόρεσα να διαπιστώσω, η κυβέρνηση δεν έχει καμιάν άλλη πολιτική πρακτική από το να ζητάει συνέχεια ξένη βοήθεια για να διατηρεί την εξουσία της και να διασώζει συνέχεια τα προνόμια μιας μικρής κλίκας εμπό­ρων και τραπεζιτών, οι οποίοι αποτελούν την αόρατη εξουσία στην Ελλάδα.
Η κλίκα αυτή είναι αποφασισμένη να υπερασπίσει με κάθε μέσο τα οικονομικά της συμφέροντα και δεν ενδιαφέρεται καθόλου για το τι μπορεί να στοιχίσει αυτό στην οικονομία της χώρας. Τα μέλη αυτής της κλίκας επιθυμούν να διατηρήσουν άθικτο ένα φορολογικό σύστημα που τους ευνοεί, με αληθινά σκανδαλώδη τρόπο. Αντιτίθενται στον έλεγχο συναλλάγματος, γιατί αυτό θα τους εμποδίσει να εξάγουν τα κέρδη τους στις τράπεζες του Καΐρου και της Αργεντινής. Δεν διανοήθηκαν ποτέ να επενδύσουν τα κέρδη τους στη δική τους χώρα για να βοηθήσουν στην αναστήλωση της εθνικής οικονομίας.
…Οι περισσότεροι απ’ αυτούς είναι άνθρωποι πολύ ευχαριστημένοι, που μιλάνε πολύ καλά τ’ αγγλικά. Είναι πάντοτε πρόθυμοι, όταν πρόκειται να εξυπηρετήσουν την αμερικανική αποστολή για τα δικά τους συμφέροντα. Θυμάμαι ακόμα ένα από τα πιο επίσημα γεύματα ενός από τους σημαντικότερους τραπεζίτες, που με είχε καλέσει στη βίλα του των Αθηνών. Είχε τρεις σερβιτόρους με λιβρέα, μια ποικιλία απ’ τα πιο φίνα κρασιά και φαγητά διάφορα, περίφημα γαρνιρισμένα. Κατά τη διάρκεια του γεύματος, ένας από τους αντιπροσώπους της κλίκας που ανέφερα άρχισε να εξυμνεί τις ομορφιές της ζωής κοντά στη θάλασσα, καθώς και τις χαρές των αριστοκρατικών σπορ.
Η αντίθεση ανάμεσα στο γεύμα αυτό και στα παιδιά που πεθαίνουν από την πείνα στους δρόμους της Αθήνας είναι πραγματικά τρομερή…».
Τελικά οι ΗΠΑ μέσω της έκθεσης Πόρτερ έκριναν ότι άξιζε τον κόπο να επενδύσουν πάνω μας. Κι έτσι γεννήθηκε το λεγόμενο Δόγμα Τρούμαν,που αν θυμάστε κάποια στιγμή ακούστηκε και για τα τωρινά “πακέτα διάσωσης”. “Αναζητούμε ένα νέο Δόγμα Τρούμαν για την Ελλάδα”,είπαν.Όπως τώρα έτσι και τότε για να …πέσουν τα “πακέτα σωτηρίας” έπρεπε να υπάρξουν δεσμεύσεις. Διαβάστε ποιες ήταν:••
•«Ένας τρόπος αντιμετωπίσεως των προβλημάτων θα ήτο να υπάρξουν, εκτός από μίαν συμβουλευτικήν αποστολήν αντιπροσωπεύουσαν τας Ηνωμένας Πολιτείας, αρκετοί Αμερικανοί και άλλοι ξένοι τεχνικοί, χρησιμοποιούμενοι ως άτομα από την ελληνικήν κυβέρνησιν εις επικαίρους κρατικάς θέσεις (…καί­ριας εκτελεστικάς θέσεις).
Πρέπει να εγκατασταθή Διεύθυνση Εξωτερικού Εμπορίου υπό την αρχηγίαν ξένου τεχνικού…”
•”Η Αμερικανική Αποστολή πρέπει να δύναται να εξασφαλίζη δια διαφόρων τρόπων ότι γίνεται η καλύτερα δυνατή χρήση της αμερικανικής βοηθείας. Θα πρέπει να έχη την εξουσίαν ως τελευταίον μέτρον να διακόπτη ή να περιορίζη την οικονομικήν βοήθειαν όχι μόνο γενικώς, αλλά και εις την περίπτω­σιν οιουδήποτε σχεδίου ή ενεργείας, οσάκις καθίσταται προφανές ότι οι όροι της βοηθείας δεν ετηρήθησαν”.
•”Η Αμερικανική Αποστολή θα πρέπει να συμμετέχη εις την ανάπτυξιν της πολιτικής εσόδων και εξόδων (της ελληνικής κυβερνήσεως). Θα απαιτηθή η εκ μέρους της έγκρισις του προϋπολογισμού πριν ούτος τεθή εν ισχύι.”
•”Το πρόγραμμα εισαγωγών το όποιον θα ετοιμάζεται υπό την επίβλεψιν τής Διευθύνσεως Εξωτερικού Εμπορίου θα πρέπει να εφαρμόζεται μόνον μετά την έγκρισιν υπό τής αποστολής.»
Πηγή: onalert.gr

Διαβάστε περισσότερα

Μαύρη Προβιά

 Το πρόβλημα με το καπιταλιστικό σύστημα είναι ότι είναι ηλίθιο. Για αυτό παράγει τόσον ανήθικο αποτέλεσμα για τις ζωές των ανθρώπων εις ό,τι αφορά τον πλούτο και τη φτώχεια, τον πόλεμο, τις τυραννίες και τις ασθένειες.
Το σύστημα αυτό για να λειτουργήσει προϋποθέτει εξυπνάδα, ευφυΐα, εφευρετικότητα, πρόοδο των επιστημών, της έρευνας, της τεχνολογίας, μόνον και μόνον για να παράγει ένα τελείως ηλίθιο αποτέλεσμα που καταστρέφει τον πλανήτη και τους ανθρώπους (συν τα ζώα) κατά εκατομμύρια.
Μετά τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο η ανθρωπότητα ζει μια μακρά, την πιο μακρά περίοδο ειρήνης που έχει ζήσει, γεμάτη πολέμους. Κορέα, Βιετνάμ, Αγκόλα, Λίβανος, Παναμάς, για να θυμίσω ελάχιστους απ’ αυτούς τους πολέμους (συν τα πραξικοπήματα και τις επεμβάσεις), πού μετά το τέλος του Ψυχρού Πολέμου πύκνωσαν, Ιράκ, Αφγανιστάν, Σομαλία, φθάνοντας σε ευρωπαϊκό έδαφος, Γιουγκοσλαβία, καθώς και στα πέριξ, Λιβύη, Συρία, ενώ
ταυτοχρόνως ενδημούν παντού εστίες ανάφλεξης, αλλού εν ενεργεία, Κουρδιστάν, Παλαιστίνη, κι αλλού εν αναμονή, Βισκάγια, Καταλωνία, ή σε εξέλιξη, Ουκρανία. Σε αυτόν τον κατάλογο (πολύ, πάρα πολύ μεγαλύτερον απ’ όσα παραπάνω αναφέρονται) προστίθενται χρόνια άλυτα προβλήματα, Κύπρος, μόνιμες εστίες έντασης, Κοσσυφοπέδιο, Βοσνία, FYROM, ασταθείς ή αποσταθεροποιημένες περιοχές, αποσχιστικές τάσεις, Σκωτία, Κορσική, Βόρεια Ιταλία, Κριμαία, ρεβανσιστικά κράτη όπως οι βαλτικές χώρες ή η Πολωνία, κράτη με ρευστότητα σύστασης και προσανατολισμού, Γεωργία, Αρμενία – γενικώς
ο κόσμος πια τείνει σε μια «μακεδονική σαλάτα» που δεν περιορίζεται στα Βαλκάνια, αλλά εξαπλώνεται προς τα τέσσερα σημεία του ορίζοντα, καθώς παλιές αντιθέσεις βρυκολακιάζουν, Κίνα – Ιαπωνία, έρχονται να προστεθούν στις νέες και ακόμα πιο νέες εμφανίζονται.
Οι ηττημένοι των πολέμων Γερμανία και Ιαπωνία επανεξοπλίζονται. Κι από πιόνια των νικητών επί 70 χρόνια διεκδικούν τώρα εκ νέου νέα περίοπτη θέση στα τυπικά και άτυπα διευθυντήρια των εθνών, καθώς και μια λεόντεια μερίδα απ’ το παγκόσμιο μακελειό. Διότι
αυτό αποδεικνύεται να είναι η παγκοσμιοποίηση.
Η Δύση σε όλη αυτή τη διαδικασία της παγκοσμιοποίησης δοξάσθηκε με την εξαγωγή της δημοκρατίας (ευφημισμός του ιμπεριαλισμού) στους «άλλους» -τα παιδιά των κατώτερων θεών- και με την καταστροφή της δημοκρατίας στο εσωτερικό της, προχωρώντας από τις κοινωνίες των δύο τρίτων στις κοινωνίες των πολυεθνικών και των τοκογλύφων.
Το τρίτο κατόρθωμα της Δύσης, προϋπόθεση και αποτέλεσμα των δύο παραπάνω, είναι η αναμόχλευση των εθνικισμών.
Η Δύση δεν έχει κανένα πρόβλημα να κάνει τα αντίθετα απ’ όσα λέει. Διότι ο καπιταλισμός είναι ένα απολύτως ευέλικτο σύστημα, εξόχως αναρχικό, που ουδένα κώδικα αρχών οφείλει να τηρεί, ούτε στο εσωτερικό των κρατών, ούτε στις διεθνείς σχέσεις, αλλά αντιθέτως γύρω από το συνεχώς αναδιαμορφωνόμενο σύστημα ισχύος να καιροσκοπεί ου μην και να κερδοσκοπεί.
Ετσι ο ανορθολογισμός και το παράλογο, ο κυνισμός και η ανηθικότητα κυριαρχούν σε ένα όλο και πιο πολυπολικό χάος, όπου ανά πάσα στιγμή εμφανίζει με την ίδια ευκολία μαύρες τρύπες και σούπερ νόβα. Οταν
η Δύση μιλά για ελεύθερη διακίνηση των ιδεών, εννοεί των εμπορευμάτων, πλουραλισμός είναι η ενιαία σκέψη, ελεύθερη είναι η αγορά που σκλαβώνει, κατάργηση των εθνικών συνόρων είναι η δημιουργία οικονομιών συνόρων, η απόσχιση του Κοσσυφοπεδίου απ’ τη Σερβία είναι νόμιμη, αλλά η απόσχιση της Κριμαίας απ’ την Ουκρανία, πόσω μάλλον η επανένωσή της με τη Ρωσία, παράνομη. Ο κατάλογος δεν θα είχε τέλος (ο Πινοτσέτ ήταν «δικός μας» δικτάτορας, αλλά ο Σαντάμ -παρ’ ότι κι αυτός επί μακρόν «δικός μας»- τα σκάτωσε, όταν το Ισραήλ πυρπολεί Παλαιστίνιους δεν μετέρχεται ναζιστικές μεθόδους κ.τ.λ.) – ο κατάλογος, ξαναλέω, της υποκρισίας, της δοκησισοφίας και της προπαγάνδας δεν θα είχε τέλος. Ας τον περιορίσουμε λοιπόν στα τρέχοντα.
Μόλις προ ημερών η Κίνα ανακοίνωσε αύξηση (πολύ μεγάλη) αμυντικών δαπανών – γενικώς τα τελευταία δέκα χρόνια οι αμυντικές δαπάνες αυξάνονται αλματωδώς. Με ανάλογη αύξουσα ευκολία γίνονται επεμβάσεις σε κράτη και συγκρούσεις κρατών με ένα και
μόνο διαρκές αποτέλεσμα: τη γιγάντωση του χάσματος μεταξύ πλούτου και φτώχειας. Και μεταξύ των κοινωνιών, και στο εσωτερικό των κοινωνιών.
Σ’ αυτό το σκηνικό που βρωμάει μπαρούτι σε όλο και πιο πολλές περιοχές του πλανήτη, όλο κι πιο πολύ μια επιπλέον αποτρόπαιη παράμετρος εμφανίζεται, μάλιστα σημαντική: οι ΗΠΑ κυρίως αλλά και οι Γερμανοί ακολούθως, άρα η Ευρωπαϊκή Ενωση εν συνόλω, φαίνεται να εγκαταλείπουν και τους τελευταίους τους ενδοιασμούς στη χρησιμοποίηση του φασισμού και των φασιστών, όπως έγινε φανερό με την κρίση της Ουκρανίας.
Οχι πως στο παρελθόν δεν υπήρξαν ανάλογα φαινόμενα (Πινοτσέτ στη Χιλή, χούντα στην Ελλάδα ή την Τουρκία), αλλά πάντα συνοδεύονταν από κάποιους δισταγμούς και σχετικές αποδοκιμασίες (όχι μόνο απ’ την κοινή γνώμη, αλλά και από μέρος, ενίοτε σημαντικό, των αστικών τάξεων). Μετά την κατάρρευση της ΕΣΣΔ, μέσα
σε ένα ρεβανσιστικό κλίμα ορισμένων πρώην σοσιαλιστικών χωρών, μέσα σε ένα κύμα αναθεώρησης της Ιστορίας σε αντικομμουνιστική κατεύθυνση (βομβαρδισμοί της Δρέσδης, άρνηση του Ολοκαυτώματος, σφαγή του Κατίν κι άλλα πονηρά ανάλογα), μέσα σε ένα μεταμοντερνικό τοπίο όπου αλήθεια είναι η μπαρούφα του καθενός κι ο Μεγαλέξανδρος εγγονός του Κρούμου, ο φασισμός απενοχοποιείται. Και καλείται ξανά «στα όπλα», σοβαροφανής στην Αυστρία, κοινοβουλευτικός στη Γαλλία, πραξικοπηματίας στην Ουκρανία, οιονεί κυβερνητικός σε ορισμένες ευρωπαϊκές χώρες κι εξ υπονόμων στην Ελλάδα.
Το επικίνδυνο πλέον είναι η χωρίς αναστολές συμπεριφορά των ΗΠΑ – όπου η χρησιμοποίηση του φασισμού ή των φασιστικών μηχανισμών που διαθέτει παντού κάθε αστική τάξη που σέβεται τον εαυτόν της, γίνεται πλέον χωρίς περιορισμούς ή αυτοπεριορισμούς. Οι δικτάτορες που ώς
τώρα χρησιμοποιούσαν οι ΗΠΑ (Πακιστάν, Αφγανιστάν κι αλλού) προέρχονταν κυρίως από καθεστωτικούς, κρατικούς, παρακρατικούς μηχανισμούς, θρησκευτικές σέχτες, και τα τοιαύτα. Τώρα πλέον δεν διστάζουν να αλιεύουν και απ’ τον πούρο φασισμό, το «μακρύ μαύρο σιδερένιο χέρι» που εμφανίζεται αντισυστημικό, ώσπου να βάλει «τάξη» στα πράγματα για λογαριασμό του συστήματος.
Στην Ουκρανία οι ΗΠΑ κι εν γένει η Δύση υποστηρίζουν έναν συρφετό ναζιστικών ομάδων με ονοματεπώνυμο («Σβόμποντα», «Δεξιός Τομέας»), και εξέχουσα δράση στην προβοκάτσια, τους φόνους και τώρα στη διακυβέρνηση.
Αν αυτό οι ΗΠΑ το κάνουν στην Ουκρανία φόρα-παρτίδα, γιατί να μην το κάνουν ήδη λάου-λάου και στην Ελλάδα; Υπογείως τώρα και υπό το φως του ήλιου, αν χρειασθεί…
Εις ό,τι αφορά τη χρησιμοποίησή του απ’ το αφεντικό, η εθνικότης του εθνικιστή μικρή σημασία έχει. Ουκρανός φασίστας, Ελληνας φασίστας, Ρώσος φασίστας, Αγγλος φασίστας, όλοι για την ίδια δουλειά είναι χρήσιμοι: το μάντρωμα του λαού στο θέλημα του αφεντικού.
Παντού οι εθνικιστές δεν δούλεψαν για το έθνος τους, αλλά για τα αφεντικά του έθνους τους. Και για τα αφεντικά των αφεντικών. Οπως τώρα στην Ουκρανία. Οι φασίστες δουλεύουν για τους ολιγάρχες υπό την ευλογία των ΗΠΑ και της Δύσης, όπως πριν δούλευαν (και συνεχίζουν) οι μαφιόζοι, ότι
δυσδιάκριτα γαρ τα όρια μεταξύ φασίστα – μαφιόζου, και υπόκοσμου – παρακράτους, με ηλίου φαεινότερον ένα: την εκπλήρωση της θέλησης του αφεντικού, της θέλησης των Δυνατών.

………………………………………………………………………………..

Υπ’ αυτήν την έννοια, και στην Ελλάδα η ύπαρξη και μόνον της Χρυσής Αυγής μπορεί να έχει μεγαλύτερη αξία από το ποσοστό της.
Διότι αυτή η οργάνωση μπορεί να χρησιμοποιηθεί (κι εδώ όπως στην Ουκρανία) ανεξαρτήτως ποσοστού, αν το προέχον κάποια στιγμή θα είναι να δημιουργηθεί έκρυθμη κατάσταση ή ακόμα και κλίμα ανωμαλίας.
Και κλίμα ανωμαλίας θα είναι πρώτα-πρώτα να τεθεί εκτός νόμου η Χρυσή Αυγή.
Χρειάζεται μεγάλη προσοχή από όλες τις πραγματικά δημοκρατικές δυνάμεις (καμμία σχέση με τα κουραφέξαλα του κ. Βενιζέλου περί «συνταγματικού τόξου»). Κάθε
σκέψη, πόσω μάλλον ενέργεια, προκειμένου να τεθεί εκτός νόμου η Χρυσή Αυγή είναι ένα βήμα προς μια «χρήσιμη ανωμαλία», όχι μόνον διότι «εκτρέφει ποσοστά» για αυτήν την οργάνωση, αλλά διότι
θα ενδυναμώσει (στο εσωτερικό του και στις διασυνδέσεις του με το κράτος και το παρακράτος) έναν μηχανισμό που, σε περίπτωση έκρυθμων καταστάσεων, θα κληθεί να παίξει τον ίδιο ρόλο που έπαιξαν (και παίζουν) οι «διαδηλώσεις κατσαρόλας» ή ο «Δεξιός Τομέας» στο Κίεβο.
Ας έχουμε τον νου μας…

Διαβάστε περισσότερα