Η κατάπτωση των ΗΠΑ

Του Απόστολου Αποστολόπουλου

Από τη στιγμή που εκλέχθηκε ο Τραμπ εξαπολύθηκε τεράστια επιχείρηση προπαγάνδας, διαστρέβλωσης της πραγματικότητας. Η ουσία της είναι ότι για όσα στραβά κι ανάποδα συμβαίνουν στις ΗΠΑ φταίει μόνο ο Τραμπ. Πριν όλα πήγαιναν πρίμα. Δεν είχαν χρεοκοπήσει ποτέ οι αμερικανικές τράπεζες (Leemans Brothers), ούτε, ως συνέπεια, βυθίστηκαν οι δυτικές οικονομίες σε κρίση που κρατάει ακόμα, δεν βομβαρδίστηκε ποτέ η Γιουγκοσλαβία και δεν καταδικάστηκε ποτέ ο Μιλόσεβιτς από το Διεθνές Δικαστήριο αλλά όταν πέθανε αναγνώρισε ότι ήταν πατριώτης και όχι εγκληματίας. Αλλά αυτό πέρασε στα «ψιλά». Δεν δολοφονήθηκε ο Καντάφι, ούτε υπήρξε εισβολή στο Ιράκ, άσε την εισβολή στην Κύπρο. Και, εννοείται, δεν υπήρξε ποτέ απόπειρα των ΗΠΑ ανατροπής του Άσαντ ούτε φταίνε για τον πόλεμο όπου τελικά ηττήθηκαν κατά κράτος. Ο κόσμος προ Τραμπ ήταν αγγελικά πλασμένος, όλοι το ξέρουν. Ένδειξη της κατάπτωσης της υπερδύναμης είναι ότι η Ρωσία, μισοκαταστραμμένη έως πρότινος, μπορεί, λέει, να επηρέασε αποφασιστικά, την εκλογή του πλανητάρχη.

Ο ΤΡΑΜΠ ΔΕΝ ΕΠΕΣΕ ΑΠΟ ΤΟΝ ΟΥΡΑΝΟ. Τον ανάδειξε η κρίση στις Ηνωμένες Πολιτείες. Σε ταραγμένους καιρούς αναδεικνύεται αυτός που διαφέρει από το κυρίαρχο μοντέλο των ηγετών που οδήγησαν στις συνεχείς αποτυχίες. Η οργή και η κατάντια του κοσμάκη έφεραν τον Τραμπ στην εξουσία. Το 1% των πλούσιων έχει ίσο εισόδημα με δεκάδες εκατομμύρια των φτωχών Αμερικανών. Η κυρίαρχη ελίτ κάνει τα πάντα ώστε να μην ανθίσει η υποψία ότι ο Τραμπ θα μπορούσε ίσως να το διορθώσει, έστω ελάχιστα.

Ο Τραμπ δεν είναι αλεξιπτωτιστής. Είναι παλαιό μέλος του κόμματος και επιμελής μαθητής του Κίσινγκερ, γνωστού οπαδού της προσέγγισης ΗΠΑ-Ρωσίας. Ήταν και παραμένει πλούσιος, δεν περίμενε τον Ερντογάν για να βγάλει λεφτά. Οι κατήγοροι του Τραμπ έχουν δώσει μαθήματα προδοσίας φίλων και συμμάχων (άραγε ο Κων/νος Μητσοτάκης δεν το δίδαξε στον Κυριάκο;) και αγάπησαν την Τουρκία τόσο ώστε να της χαρίσουν τη μισή Κύπρο.

Δεν υπάρχει ίσως λόγος συμπάθειας για τον Τραμπ αλλά δεν έκανε κανένα καινούργιο πόλεμο, όπως οι τελευταίοι πρόεδροι των ΗΠΑ (Μπους, Κλίντον, Ομπάμα) χωρίς αυτό να σημαίνει ότι είναι ειρηνόφιλος. Οι ΗΠΑ, μετά την ήττα από τους Βιετναμέζους, τη μακρινή δεκαετία του 70, γνώρισαν δεύτερη καθοριστική ήττα αυτή τη φορά από τους Ρώσους και τον Άσαντ. Διασώζονται επειδή διατηρούν, ως υπερδύναμη, την πυρηνική δυνατότητα καταστροφής του πλανήτη γι’ αυτό άλλωστε η στρατηγική του Πούτιν (και της Κίνας) επιδιώκει συνδιαλλαγή και όχι αναμέτρηση.

ΤΙΠΟΤΑ ΑΠΟ ΤΑ ΑΝΩΤΕΡΩ δεν οδηγεί στο συμπέρασμα ότι οι ΗΠΑ αδιαφορούν για τη Μ. Ανατολή επειδή, τάχα μου, τους ενδιαφέρει η Κίνα. Ο στρατηγικός σχεδιασμός ήταν να διαλυθούν τα κράτη της Μ. Ανατολής και αυτό έγινε με τη Λιβύη και το Ιράκ, αλλά απότυχε οικτρά στη Συρία. Άμα αποτύχεις φεύγεις. Στην περίπτωση της Τουρκίας, γλείφεις τον Ερντογάν, που δεν κατάφεραν να διώξουν οι προηγούμενοι, ελπίζοντας ότι θα κλείσουν οι πληγές. Το πραξικόπημα, εφαρμόζοντας τον ίδιο στρατηγικό σχεδιασμό, είχε πρώτο στόχο την ανατροπή Ερντογάν (αλά Καντάφι;) και μετά τον τεμαχισμό της χώρας αλλά και εκεί τζίφος. Οι ΗΠΑ ούτε τον Ερντογάν θέλουν ούτε την Τουρκία ακέραιη. Το μεγάλο της μέγεθος την καθιστά δυνάμει ανεξέλεγκτη, όπως αποδεικνύεται. Κάθε στρατηγικός σχεδιασμός των ΗΠΑ ισχύει έως ότου επιτευχθεί. Η Ελλάδα είναι μικρή αλλά η γεωγραφική θέση της, στη στεριά και τη θάλασσα, προκαλεί αντίστοιχους συνειρμούς με τη μοίρα της Τουρκίας. Οι υποτιθέμενοι προστάτες μας μπορεί να αποδειχθούν πιο επικίνδυνοι από τους δηλωμένους εχθρούς. Το έκαναν το ‘22.

Η δημαγωγία των Δημοκρατικών περί Τουρκίας είναι προεκλογικό παιχνίδι, όπως και η υποτιθέμενη ανάμιξη της Ρωσίας. Οι χαμένοι, η ομάδα Κλίντον κ.λπ., χάνουν εξουσία άρα και πολύ χρήμα. Αυτό είναι το «κρυφό» κίνητρο των αντιδράσεών τους. Οι παλινωδίες (του Τραμπ) αποκαλύπτουν τελικά ότι οι μυστικές διαπραγματεύσεις διεξάγονται εν βρασμώ, σε ασταθές έδαφος, επί ρευστών εξελίξεων με παράγοντες αντιτιθέμενων συμφερόντων (Ρωσία, Ιράν, Τουρκία, Ισραήλ, Άσαντ κ.λπ.). Η γλώσσα (του Τραμπ) δεν είναι η τυπική της διπλωματίας αλλά οι μυστικές διαπραγματεύσεις τηρούν απολύτως τη διπλωματική εχεμύθεια και κυρίως την αποτελεσματικότητα. Αλλιώς θα ήταν ανεξήγητο ότι οι Ρώσοι επέτρεψαν στην ομάδα εκτέλεσης του Μπαγκντάντι να περάσει από τον εναέριο χώρο τους στην περιοχή, ότι επέτρεψαν στις ΗΠΑ να ελέγξουν τις πετρελαιοπηγές που επιθυμούν ενώ ο Ερντογάν καυχάται για τα κέρδη του, με την άδεια του Πούτιν. Όλα αυτά, όμως, είναι προσωρινά. Η στρατηγική της Ρωσίας είναι σαφέστατη: Στη Συρία θα μείνουν όσοι έχουν άδεια παραμονής του Άσαντ. Αλλά όλα στον καιρό τους. Οι Ρώσοι έχουν υπομονή και ο Άσαντ (κερδισμένος) θα περιμένει.

ΕΙΝΑΙ ΤΟΥΛΑΧΙΣΤΟΝ ΑΣΤΕΙΑ η θέση ότι οι ΗΠΑ «εγκαταλείπουν» τη Μ. Ανατολή για να στραφούν στην Κίνα. Απλώς δεν μπορούν πια να κάνουν και τα δυο, όπως θα ταίριαζε σε μια υπερδύναμη στα καλά της. Οι ΗΠΑ έχασαν τον έλεγχο στη Συρία, στην Τουρκία, στη Βενεζουέλα, στο Αφγανιστάν και φυσικά στην Κίνα. Και σαλπίζουν ανασύνταξη. Κρατάνε, πάντως, γερά την Αθήνα. Παρ’ ολότελα…

Πηγή: edromos.gr

Διαβάστε περισσότερα

Τουρκία: Ιδιότροπος σύμμαχος, ανυπόφορος εχθρός

By Didier Billion and Βασίλης Παπακριβόπουλος (μετάφραση)
 

Η Άγκυρα αντιμετωπίζει μια ανοιχτή κρίση με τις Ηνωμένες Πολιτείες μετά την αγορά ρωσικών πυραύλων και την προσέγγιση με τη Μόσχα. Όμως, παρ’ όλες τις εντάσεις, είναι ελάχιστα πιθανή η αποχώρηση της Τουρκίας από την Ατλαντική Συμμαχία. Κάτι που επιβεβαιώθηκε αμέσως μετά τη δημοσίευση αυτού του άρθρου, με την τουρκική εισβολή στα κουρδικά εδάφη της Συρίας.

 

Στις 12 Ιουλίου, η Τουρκία παρέλαβε την πρώτη παρτίδα εξοπλισμού που προορίζονται για το ρωσικής κατασκευής αντιπυραυλικό σύστημα S-400. Αποτελώντας συνέχεια της συμφωνίας του Απριλίου 2017 μεταξύ Άγκυρας και Μόσχας, η παραλαβή, που συμπληρώθηκε από άλλες τον Αύγουστο και τον Σεπτέμβριο, προκάλεσε σημαντικές εντάσεις στις τουρκοαμερικανικές διπλωματικές σχέσεις. Για την Ουάσιγκτον, το σύστημα S-400 θεωρείται μη συμβατό με τα οπλικά συστήματα του ΝΑΤΟ, στο οποίο η Τουρκία είναι μέλος από το 1952. Για να ασκήσει πιέσεις στην Άγκυρα, η κυβέρνηση Τραμπ έσπευσε να επισείσει την απειλή της αναστολής της πώλησης μαχητικών F-35 στον τουρκικό στρατό. Δεν χρειάζονταν περισσότερα για να αναζωπυρωθούν οι φόβοι ότι η Τουρκία θα μπορούσε να αποσυρθεί από το ΝΑΤΟ και ότι θα επιδεινωθούν οι σχέσεις της με τις ΗΠΑ, οι οποίες είχαν ήδη κλονιστεί από τις αποκλίνουσες στρατηγικές τους στη Συρία.

Προκειμένου να κατανοήσει κάποιος τις δυναμικές της τουρκικής διπλωματίας, θα πρέπει προηγουμένως να λάβει υπόψη μία από τις σταθερές της, η οποία συχνά συνοψίζεται στη φράση «σύνδρομο των Σεβρών», από την ομώνυμη συνθήκη που υπέγραψε στις 10 Αυγούστου 1920 η Τουρκία κάτω από την πίεση των νικητών του Α΄ Παγκοσμίου Πολέμου και η οποία σήμανε τη διάλυση της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας. Σε αυτήν την έκφραση κρύβονται όλα τα εθνικά υπαρξιακά άγχη της χώρας. Πράγματι, στις κυριότερες κινητήριες δυνάμεις που κατευθύνουν την τουρκική εξωτερική πολιτική συγκαταλέγεται ένας καχύποπτος και ευερέθιστος εθνικισμός. Σε περιφερειακό επίπεδο, στη διπλωματία της Άγκυρας εξακολουθεί να κυριαρχεί το κουρδικό ζήτημα και η έμμονη ιδέα να εμποδιστεί οποιαδήποτε μορφή οργάνωσης των Κούρδων υπό μορφή κράτους ή αυτόνομης οντότητας, Αυτό ακριβώς όμως φιλοδοξούν να επιτύχουν πολλοί Κούρδοι εθνικιστές, παρά τις μεταξύ τους διαφορές.

«Μηδενικά προβλήματα με τους γείτονες»

Στις αρχές της δεκαετίας του 2000, επιχειρήθηκε μια υπέρβαση αυτών των μοντέλων από τον Αχμέτ Νταβούτογλου, μελλοντικό υπουργό Εξωτερικών και γνωστό για το δόγμα «Μηδενικά προβλήματα με τους γείτονες» (1). Αν και η πρωτοβουλία του μπορεί να προκαλούσε κάποια χαμόγελα, δεδομένων των ταραγμένων σχέσεων που ανέκαθεν διατηρούσε η Τουρκία με τις γειτονικές της χώρες, δεν έπαυε να σηματοδοτεί τη βούληση για ρήξη με μια άλλη θεμελιακή αρχή της εξωτερικής πολιτικής της Άγκυρας, κυρίαρχης επί πολλές δεκαετίες: «Ο μόνος φίλος του Τούρκου είναι ο Τούρκος». Πολύ γρήγορα ωστόσο, το ταραγμένο γεωπολιτικό περιβάλλον της περιοχής, και κυρίως οι ανατροπές του εμφυλίου πολέμου στη Συρία, ακύρωσαν την προσπάθεια και σηματοδότησαν την επιστροφή της τουρκικής εξωτερικής πολιτικής στις βασικές αξίες της.

Η Τουρκία, στενά συνδεδεμένη με τις δυτικές δυνάμεις από τα τέλη του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου, δεν υπήρξε πάντα εύκολος σύμμαχος. Με τις ΗΠΑ, εμφανίστηκαν κατ’ επανάληψη αποκλίσεις. Έτσι, μετά την εισβολή του τουρκικού στρατού στη Βόρεια Κύπρο τον Ιούλιο του 1974, οι Αμερικανοί επέβαλαν εμπάργκο στις παραδόσεις στρατιωτικού υλικού που διάρκεσε αρκετούς μήνες. Επίσης, οι διμερείς σχέσεις γνώρισαν σημαντικές αναταράξεις το 2003, μετά την άρνηση του τουρκικού Κοινοβουλίου να δεχθεί την πρόταση του προέδρου Τζορτζ Μπους να διέλθουν από το τουρκικό έδαφος 62.000 Αμερικανοί στρατιώτες, έτοιμοι για επίθεση στο Ιράκ του Σαντάμ Χουσεΐν.

Ωστόσο, η –συνεχής από τη δεκαετία του 1960– προσπάθεια της Τουρκίας να αναθεωρήσει τις σχέσεις της με τον υπόλοιπο κόσμο δεν συνοδεύτηκε ποτέ από την εγκατάλειψη των παραδοσιακών συμμαχιών της. Τρία πρόσφατα γεγονότα το αποδεικνύουν: α) η συμφωνία της να εγκατασταθούν στο τουρκικό έδαφος τα ραντάρ προσυναγερμού της αντιπυραυλικής ασπίδας του ΝΑΤΟ, η οποία ανακοινώθηκε στη διάσκεψη κορυφής της Λισαβόνας τον Νοέμβριο του 2010 και επιβεβαιώθηκε τον Νοέμβριο του 2011, β) η ανάπτυξη από το ΝΑΤΟ, κατόπιν τουρκικού αιτήματος, πυραύλων Πάτριοτ (αμερικανικής κατασκευής) στα τουρκοσυριακά σύνορα τον Ιανουάριο του 2013, γ) η σύνοδος του ΝΑΤΟ σε επίπεδο πρέσβεων την οποία αιτήθηκε η Άγκυρα –και συγκλήθηκε αμέσως– μερικά λεπτά μετά την κατάρριψη ενός ρωσικού μαχητικού από την τουρκική πολεμική αεροπορία στις 24 Νοεμβρίου του 2015.

Παρά το γεγονός ότι ο τουρκικός εθνικισμός εργαλειοποιεί τις διαφωνίες με τις ΗΠΑ, με αποτέλεσμα μερικές φορές να οξύνονται οι εντάσεις, η Τουρκία δεν σκοπεύει να κόψει τις γέφυρες: αντίθετα, έχοντας πλήρη συνείδηση των δυνατοτήτων της, προωθεί δυναμικά τα συμφέροντά της. Θα πρέπει να υπενθυμιστεί ότι διατηρεί τον δεύτερο μεγαλύτερο στρατό του ΝΑΤΟ όσον αφορά τον αριθμό των ανδρών, ότι έχει θέσει στη διάθεση των συμμάχων της τη στρατιωτική βάση του Ιντσιρλίκ όπου είναι αποθηκευμένα πυρηνικά όπλα, ότι εξακολουθεί να ελέγχει τα στενά των Δαρδανελλίων, καθώς και ότι είναι το μόνο μέλος της Ατλαντικής Συμμαχίας με μουσουλμανική κουλτούρα. Με λίγα λόγια, εξακολουθεί να αποτελεί έναν ευρασιατικό κόμβο που είναι αδύνατο να παρακαμφθεί από την αμερικανική περιφερειακή πολιτική.

Σύμφωνα με την οπτική των Δυτικών, θα πρέπει οπωσδήποτε να διαφυλαχθεί ο κομβικός ρόλος που διαδραματίζει εκ των πραγμάτων η Άγκυρα. Αναμφίβολα, όσο κι αν η αμοιβαία εμπιστοσύνη τραυματίστηκε από την τουρκική απόφαση για απόκτηση των S-400, η σύγκλιση συμφερόντων εξακολουθεί να είναι σημαντική. Γι’ αυτόν τον λόγο, η Τουρκία θα παραμείνει στο ΝΑΤΟ παρά το γεγονός ότι μερικές φορές συμπεριφέρεται ως ταραχοποιός, όπως και ο στρατηγός Ντε Γκολ στην εποχή του.

Είναι αλήθεια ότι οι S-400 είναι ασύμβατοι με τους νατοϊκούς κανόνες, καθώς θα μπορούσαν, κατά την Ουάσιγκτον, να διασυνδεθούν με τα δυτικά οπλικά συστήματα που διαθέτει η Τουρκία, καθιστώντας τα ευάλωτα. Από την άλλη πλευρά, η Τουρκία έχει πλήρη συνείδηση ότι καμία χώρα ή ομάδα χωρών δεν είναι σε θέση να της παράσχει εγγυήσεις για την ασφάλειά της συγκρίσιμες με εκείνες που της προσφέρει το ΝΑΤΟ. Το πλήθος των συμβολαίων αγοράς οπλικών συστημάτων που προγραμματίζονται ή βρίσκονται υπό διαπραγμάτευση με δυτικές δυνάμεις μαρτυρούν αφενός τη ποικιλότητα των αξόνων της τουρκικής διπλωματίας και, αφετέρου, την απόφασή της να ενισχύσει τις δικές της αμυντικές ικανότητες. Πράγματι, οι μονάδες των πυραύλων Πάτριοτ που εξακολουθούν να είναι ενεργές στη βάση του Ιντσιρλίκ δεν αρκούν για την κάλυψη των ανατολικών και των νότιων συνόρων της χώρας.

Ο ίδιος ο Ντόναλντ Τραμπ ελαχιστοποίησε την ευθύνη των Τούρκων στην υπόθεση της αγοράς των S-400. Κατά τη γνώμη του, την ευθύνη φέρει ο Μπάρακ Ομπάμα, τον οποίο και κατηγορεί ότι είχε εμποδίσει την Άγκυρα να προμηθευτεί Πάτριοτ. Αυτό βέβαια δεν τον εμπόδισε, αμέσως μόλις παραδόθηκαν τα πρώτα εξαρτήματα των S-400, να επιβάλλει αντίποινα στην Τουρκία, αποκλείοντάς την από το πρόγραμμα των μαχητικών F-35: αποβολή από την αλυσίδα παραγωγής τους, εκδίωξη από τις ΗΠΑ των Τούρκων πιλότων που παρακολουθούσαν σχετικό πρόγραμμα εκπαίδευσης, απαγόρευση πώλησης αεροσκαφών στην Τουρκία. Στον αντίποδα αυτής της θέσης, ο γενικός γραμματέας του ΝΑΤΟ Γενς Στόλτενμπεργκ, κατά την εναρκτήρια εκδήλωση του Aspen Security Forum που οργανώθηκε στις 17 Ιουλίου 2019 στο Κολοράντο, συνηγόρησε υπέρ της Τουρκίας: «Ο ρόλος της Τουρκίας στο ΝΑΤΟ υπερβαίνει κατά πολύ τα F-35 ή τους S-400» (2).

Διαρκείς εντάσεις με τη Ρωσία

Σε ποιο σημείο βρίσκονται σήμερα οι σχέσεις Άγκυρας και Μόσχας; Όσο κι αν τώρα μοιάζουν αρμονικές, τα γεγονότα των τελευταίων ετών απέδειξαν ότι συνεχώς ακροβατούν πάνω σε τεντωμένο σκοινί. Στην πραγματικότητα, μεταξύ Τουρκίας και Ρωσίας δεν είναι δυνατό να υπάρξει ούτε πραγματική στρατηγική συμμαχία ούτε και πραγματική ρήξη.

Ο φόβος που εκφράζεται συχνά για μια τουρκορωσική συμμαχία που θα στρεφόταν κατά της Δύσης στηρίζεται σε μια λανθασμένη αντίληψη για τη θέση και τους στόχους αυτών των δύο χωρών στη διεθνή σκηνή. Βέβαια, πολλά δεδομένα μοιάζουν να τις οδηγούν σε σύγκλιση: το γεγονός ότι τις κατατάσσουν συχνά στην ομάδα των αναδυόμενων χωρών, η τάση για αυταρχική και προσωποκεντρική άσκηση της εξουσίας, οι ταραχώδεις σχέσεις με την Ε.Ε. και τις ΗΠΑ, μια νοσταλγική σύνδεση με το ένδοξο παρελθόν τους και, τέλος, η επιθυμία να κάνουν αισθητή την παρουσία τους σε διεθνές επίπεδο. Ωστόσο, πρόκειται για δύο παίκτες που ανήκουν σε εντελώς διαφορετικές κατηγορίες.

Ενώ η Ρωσία έχει αρχίσει να ξανακερδίζει τη χαμένη θέση της στην παγκόσμια σκηνή, η Τουρκία δεν την έχει βρει ποτέ και εξακολουθεί να την αναζητεί. Η διαρκής αυτή ασυμμετρία οδηγεί σε συνεχείς εντάσεις ανάμεσα στις δύο χώρες, τις οποίες δεν είναι δυνατόν να εξαλείψουν τα κοινά πολιτικά και οικονομικά συμφέροντά τους. Η επιστροφή της Ρωσίας στο κλαμπ των μεγάλων δυνάμεων πραγματοποιήθηκε τα τελευταία χρόνια εις βάρος των φιλοδοξιών της Τουρκίας που επιθυμούσε να αναδειχθεί σε περιφερειακή ηγετική δύναμη. Η Μόσχα, κυρίως μέσω της εμπλοκής της στη συριακή κρίση, διατηρεί σχέσεις με όλους τους παράγοντες που δρουν σε αυτή τη ζώνη και διαδραματίζει τελικά τον κομβικό ρόλο που η Τουρκία επιθυμούσε για τον εαυτό της, επηρεασμένη από τις απόψεις του Νταβούτογλου. Εξάλλου, η παρορμητικότητα του Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν και η ανικανότητά του να καταστρώσει μια ξεκάθαρη προοπτική εξηγούν, μαζί με πολλούς άλλους λόγους, το γεγονός ότι η Τουρκία δεν εμφανίζεται να κατέχει θέση ισχύος στις διαπραγματεύσεις για το συριακό ζήτημα, παρά το γεγονός ότι καμία λύση δεν φαίνεται να είναι εφικτή χωρίς αυτήν.

Γενικότερα, η ίδια η έννοια της συμμαχίας ή της συνεργασίας, η οποία συνεπάγεται ορισμένα πολιτικά καθήκοντα και περιορισμούς για καθεμία από τις δύο πλευρές, δεν μας επιτρέπει να κατανοήσουμε την κατά κύριο λόγο πραγματιστική φύση των ρωσοτουρκικών σχέσεων. Δεν πρέπει να συγχέουμε την ιδεολογική, πολιτική και οικονομική συνεργασία, που κατέστη αναγκαία από τη γεωπολιτική συγκυρία, με μια στρατηγική σύγκλιση στη λογική του «συμμαχικού μπλοκ» –ούτε και να ξεχνάμε την αδιάκοπη επαναξιολόγηση των συμφερόντων της στην οποία προβαίνει καθεμία από τις δύο χώρες. Αν κάτι είναι βέβαιο, είναι το γεγονός ότι η Τουρκία δεν αντιμετωπίζει την Ρωσία ως εχθρό ή ως απειλή, αντίθετα απ’ ό,τι συμβαίνει στην περίπτωση των δυτικών συμμάχων της.

Συνεπώς, δεν υφίσταται στρατηγική συμμαχία, ταυτόχρονα όμως το αμοιβαίο συμφέρον από τη συνεργασία των δύο πλευρών καθιστά εξίσου απίθανο το σενάριο μιας πλήρους ρήξης. Όσο κι αν κάποιος μπορεί να φανταστεί μελλοντικές εντάσεις, ακόμα και άμεσες αντιπαραθέσεις, η Τουρκία αποτελεί έναν αναγκαίο εταίρο του Βλαντιμίρ Πούτιν, αν αυτός θέλει να επιτύχει τους στόχους του στη Συρία και να υλοποιήσει τις διεθνείς φιλοδοξίες του. Το Κρεμλίνο μοιάζει να το έχει συνειδητοποιήσει και αφήνει στην Άγκυρα κάποια περιθώρια ελιγμών στη Νοτιοανατολική Συρία απέναντι στους Κούρδους του Κόμματος της Δημοκρατικής Ένωσης (PYD) ή στην περιοχή του Ιντλίμπ, όπου η Τουρκία διατηρεί κάποια επιρροή πάνω στις ομάδες των αντικαθεστωτικών. Από την πλευρά του, ο Ερντογάν βλέπει στη συνεργασία με τη Ρωσία ένα μέσο για να έχει λόγο στο κουρδικό ζήτημα, το οποίο θεωρεί ζωτικής σημασίας για την ύπαρξη της χώρας του. Αν και δεν αποκλείονται ορισμένες ανατροπές σε ζητήματα τακτικής, για την Άγκυρα είναι προφανές ότι η πολιτική της Μόσχας στην περιοχή είναι πολύ λιγότερο αποσταθεροποιητική για τα τουρκικά συμφέροντα συγκριτικά με εκείνη της Ουάσιγκτον.

Βραχυπρόθεσμα, οι ρωσοτουρκικές σχέσεις θα καθοριστούν σε μεγάλο βαθμό από τις εξελίξεις που θα σημειωθούν στη συριακή σύρραξη και από τις διαπραγματεύσεις που θα διεξαχθούν εν όψει της επίλυσής της. Θα πρέπει επίσης να ειδωθούν υπό το πρίσμα των σχέσεων που καθεμία από τις δύο αυτές χώρες διατηρεί με την Ευρωπαϊκή Ένωση και με τις Ηνωμένες Πολιτείες.

Σε τελική ανάλυση, οι εξελίξεις στην τουρκική εξωτερική πολιτική απορρέουν τόσο από τη μακρά αναζήτηση ταυτότητας της χώρας, ιδιαίτερα αισθητή εδώ και πέντε δεκαετίες, όσο και από την πρόσφατη επιθυμία της Τουρκίας να λάβει υπόψη τα νέα μοντέλα πάνω στα οποία δομούνται οι διεθνείς σχέσεις. Οι αξίες που οι δυτικές χώρες εξακολουθούν να θεωρούν –λιγότερο ή περισσότερο ξεκάθαρα– ως οικουμενικές δεν κατορθώνουν πλέον να επιβληθούν, ούτε στρατιωτικά ούτε πολιτικά ούτε πολιτισμικά. Ανεξαρτήτως της διαφορετικότητάς τους, οι λεγόμενες αναδυόμενες χώρες κάνουν δυναμικά την εμφάνισή τους στην παγκόσμια σκηνή και ανατρέπουν τις παλαιότερες ισορροπίες. Η Τουρκία αποτελεί ένα παράδειγμα αυτών των παγκόσμιων ανατροπών και ο πρόεδρος Ερντογάν εκφράζει συχνά την άρνησή του να αποδεχθεί μια διεθνή τάξη πραγμάτων διοικούμενη από τα πέντε μέλη του Συμβουλίου Ασφαλείας του ΟΗΕ. Στις 21 Ιανουαρίου 2016, κατά το κλείσιμο της 62^ης Κοινοβουλευτικής Συνόδου του ΝΑΤΟ που έλαβε χώρα στην Κωνσταντινούπολη, δήλωνε: «Δεν παύω να το επαναλαμβάνω: το Συμβούλιο Ασφαλείας του ΟΗΕ οφείλει να μεταρρυθμιστεί, έτσι ώστε να αντιπροσωπεύει καλύτερα τον σημερινό κόσμο. Αυτό ακριβώς εννοώ όταν εξηγώ ότι ο κόσμος είναι μεγαλύτερος από τους πέντε» (3).

Συνεπώς, οι παραδοσιακοί σύμμαχοι της Τουρκίας θα πρέπει να μάθουν να διαχωρίζουν όσα εμπίπτουν στον τομέα της συγκυριακής στάσης –συχνά υπαγορευόμενης από σκοπιμότητες της εσωτερικής πολιτικής– από όσα ενδέχεται να μετατραπούν κατά τη διάρκεια των επόμενων ετών σε δομικά ζητήματα.

1. Το δόγμα αυτό εξηγείται στο έργο του «Stratejik Derinlik» («Στρατηγικό Βάθος», εκδ. Ποιότητα, 2010), το οποίο εκδόθηκε στην Τουρκία το 2001.
2. Jens Stoltenberg, «L’OTAN : un atout pour l’Europe, un atout pour l’Amérique», 17 Ιουλίου 2019, nato.int
3. Πρακτορείο Anadolu, Κωνσταντινούπολη, 21 Νοεμβρίου 2016.

Διαβάστε περισσότερα

Δομικές αλλαγές στον εγκέφαλο παιδιών που χρησιμοποιούν ηλεκτρονικά μέσα με οθόνες

Μοιραστείτε στο twitter

Δομικές αλλαγές στον εγκέφαλο των παιδιών προσχολικής ηλικίας που χρησιμοποιούν ηλεκτρονικά μέσα που διαθέτουν οθόνες, αποκάλυψαν νέα ερευνητικά δεδομένα.

Η μελέτη, που δημοσιεύτηκε στην επιστημονική επιθεώρηση JAMA Pediatrics έδειξε ότι τα παιδιά που χρησιμοποιούν πολύ μέσα που διαθέτουν οθόνες παρουσιάζουν ελαττωμένη δομική ακεραιότητα της λευκής ουσίας του εγκεφάλου σε περιοχές του που ελέγχουν τη γλώσσα και τις ικανότητες ανάγνωσης και γραφής.
Στο πλαίσιο της έρευνας αυτής, που διεξήχθη από το Νοσοκομείο Παίδων στο Σινσινάτι της πολιτείας Οχάιο, εκτιμήθηκε ο χρόνος που περνούν τα παιδιά μπροστά σε οθόνες με βάση τις προτάσεις της Αμερικανικής Παιδιατρικής Ακαδημίας. Οι συστάσεις της Ακαδημίας λαμβάνουν υπόψη όχι μόνο τον χρόνο που περνά ένα παιδί μπροστά στην οθόνη, αλλά επίσης την πρόσβαση που έχει σε τέτοιες συσκευές, συμπεριλαμβανομένων των φορητών συσκευών, το περιεχόμενο της χρήσης τους, μαζί με ποιόν τις χρησιμοποιούν και πώς αλληλεπιδρούν με αυτόν όταν ασχολούνται με τα ηλεκτρονικά αυτά.
«Η έρευνα αυτή φέρνει στην επιφάνεια ερωτήματα σχετικά με το αν ορισμένες περιστάσεις χρήσης αυτών των ηλεκτρονικών μέσων που διαθέτουν οθόνες μπορεί να προκαλούν ανεπαρκή διέγερση του εγκεφάλου σε μια ηλικία που ο εγκέφαλος βρίσκεται υπό ταχεία διαμόρφωση» είπε ο Τζον Χιούτον, διευθυντής στο Reading & Literacy Discovery Center, ένα πρόγραμμα του Νοσοκομείου Παίδων στο Σινσινάτι που προσπαθεί να βελτιώσει τις ικανότητες ανάγνωσης και γραφής των παιδιών της περιοχής.
«Δεδομένου ότι δεν μπορούμε ακόμα να καθορίσουμε αν ο χρόνος που ξοδεύουν τα παιδιά μπροστά σε οθόνες προκαλεί αυτές τις δομικές αλλαγές στον εγκέφαλο ή αν αυτός συνδέεται μακροπρόθεσμα με νευροαναπτυξιακά προβλήματα, γίνεται φανερή η ανάγκη διεξαγωγής περαιτέρω ερευνών προκειμένου να προσδιοριστούν τα κατάλληλα όρια στη χρήση της τεχνολογίας».
Μεταξύ των συστάσεων της Αμερικανικής Παιδιατρικής Ακαδημίας περιλαμβάνονται τα παρακάτω:
- Για τα παιδιά κάτω των 18 μηνών, πλήρης αποφυγή τη χρήσης μέσων που περιλαμβάνουν οθόνες εξαιρουμένων των βιντεοκλήσεων. Οι γονείς παιδιών 18 έως 24 μηνών που θέλουν να φέρουν τα παιδιά τους σε επαφή με τα ψηφιακά μέσα θα πρέπει να επιλέγουν προγράμματα υψηλής ποιότητας και να τα παρακολουθούν μαζί με τα παιδιά τους ώστε να τα βοηθήσουν να καταλάβουν τι βλέπουν.
- Για τα παιδιά δύο έως πέντε ετών το όριο χρήσης μέσων που διαθέτουν οθόνη είναι μια ώρα τη μέρα και αφορά μόνο υψηλής ποιότητας προγράμματα. Οι γονείς θα πρέπει να παρακολουθούν μαζί με τα παιδιά τους για να τα βοηθήσουν να καταλαβαίνουν αυτά που βλέπουν και το πώς εφαρμόζονται στον κόσμο γύρω τους.

- Γονείς και παιδιά να περνούν χρόνο μαζί σε δραστηριότητες που δεν περιλαμβάνουν ψηφιακά μέσα (όπως κολύμβηση ή να δειπνούν μαζί) και να έχουν δωμάτια στα οποία δεν υπάρχουν αυτά τα μέσα, όπως οι κρεβατοκάμαρες.
Στην έρευνα του ο Χιούτον περιέλαβε 47 υγιή παιδιά -27 κορίτσια και 20 αγόρια- μεταξύ τριών και πέντε ετών και τους γονείς τους. Τα παιδιά συμπλήρωσαν τεστ για την εκτίμηση των γνωστικών τους ικανοτήτων και στη συνέχεια υποβλήθηκαν σε μαγνητική τομογραφία εγκεφάλου (MRI), η οποία παρέχει εκτιμήσεις για την δομική ακεραιότητα της λευκής ουσίας στον εγκέφαλο. Οι ερευνητές χορήγησαν στους γονείς ένα διαγνωστικό εργαλείο με 15 ερωτήματα, το οποίο ονομάζεται ScreenQ και αντανακλά τις συστάσεις της Αμερικανικής Παιδιατρικής Ακαδημίας. Οι επιδόσεις των γονιών σε αυτή τη δοκιμασία συσχετίστηκαν με τις γνωστικές ικανότητες που σχετίστηκαν με την ηλικία, το φύλο και το οικογενειακό εισόδημα.
Διαπιστώθηκε ότι υψηλότερες βαθμολογίες στο ScreenQ συσχετίστηκαν με χαμηλότερα επίπεδα στην ικανότητα να ονομάζουν γρήγορα αντικείμενα και λιγότερο καλές επιδόσεις στην ανάγνωση και τη γραφή. Επίσης οι υψηλές βαθμολογίες συνδέθηκαν με ελαττωμένη ακεραιότητα της λευκής ουσίας η οποία επηρεάζει τις διαδικασίες οργάνωσης και μυελίνωσης (διαδικασία παραγωγής μυελίνης γύρω από ένα νεύρο που επιτρέπει στους νευρικούς παλμούς να κινούνται γρηγορότερα) σε περιοχές του εγκεφάλου που αφορούν την εκτελεστική λειτουργία της γλώσσας και τις ικανότητες ανάγνωσης και γραφής.
«Η χρήση ηλεκτρονικών μέσων που διαθέτουν οθόνη είναι πολύ διαδεδομένη και αυξάνεται όλο και περισσότερο στο σπίτι, στο σχολείο και τους παιδικούς σταθμούς», δήλωσε ο Χιούτον.
Ο ίδιος, σχολιάζοντας τα ευρήματα της μελέτης, τονίζει ότι αυτά μας βοηθούν να κατανοήσουμε τις επιδράσεις στον εγκέφαλο του χρόνου χρήσης ψηφιακών μέσων που έχουν οθόνες, ιδιαίτερα σε μια περίοδο δυναμικής ανάπτυξης του εγκεφάλου, στην πρώιμη παιδική ηλικία. Αυτό μπορεί να οδηγήσει τους υπεύθυνους χάραξης πολιτικής, αλλά και τους ίδιους τους γονείς να θέσουν υγιή όρια σε αυτή τη χρήση.
Πηγή: ΑΠΕ-ΜΠΕ

Διαβάστε περισσότερα

Η σκοτεινή «υπόθεση Μέρτεν» και ο… εθνάρχη

ΔΑΝΗΣ ΠΑΠΑΒΑΣΙΛΕΙΟΥ

• danispapav@imerodromos.gr

Στις 16 Οκτώβρη του 1960, κατά τη διάρκεια μιας θυελλώδους συνεδρίασης στη Βουλή για τη διαβόητη «υπόθεση Μέρτεν », βουλευτές του κυβερνώντος κόμματος της ΕΡΕ επιτίθενται κατά βουλευτών της αξιωματικής αντιπολίτευσης, της ΕΔΑ. Σημειώνονται συμπλοκές και η συνεδρίαση διακόπτεται. Το επεισόδιο υπογράμμιζε τη σημασία της υπόθεσης αυτής, η οποία είχε ως κεντρικό πρόσωπο τον πρώην ναζί αξιωματικό Μαξ Μέρτεν , ο οποίος ευθυνόταν για σειρά εγκλημάτων πολέμου που διαπράχθηκαν κατά τη διάρκεια της Κατοχής στη Θεσσαλονίκη.

Το ταξίδι Καραμανλή στη Γερμανία

Αβέρωφ- Καραμανλής- Αντενάουερ υπογράφουν συμφωνία

Ο Μέρτεν συνελήφθη, κατά σύμπτωση, στην Αθήνα το Μάη του 1957. Το Μάρτη του 1958, εκδόθηκε το παραπεμπτικό βούλευμα και ορίστηκε η δίκη του.
Το Νοέμβρη του 1958, ο πρωθυπουργός Κ. Καραμανλής και ο υπουργός Εξωτερικών Ε.Αβέρωφ πραγματοποίησαν επίσκεψη στη Δυτ. Γερμανία.
Οι Δυτικογερμανοί ηγέτες ενδιαφέρονταν για τη διείσδυση του γερμανικού κεφαλαίου στην Ελλάδα.
Ηθελαν, όμως, να σταματήσει και η δίωξη των εγκληματιών πολέμου στην Ελλάδα, ώστε παράγοντες της οικονομικής και πολιτικής ζωής της Δυτ. Γερμανίας, που βαρύνονταν με εγκλήματα ή είχαν εντάλματα για την κατοχική τους δράση, να μπορούν να μπαινοβγαίνουν ανενόχλητα στη χώρα μας.
Οπως αποδείχτηκε, η ελληνική κυβέρνηση προχώρησε σ’ αυτήν την κατάπτυστη συμφωνία, με αντάλλαγμα μερικά εκατομμύρια μάρκα. Στα τέλη του Γενάρη του 1959, ήρθε για συζήτηση στη Βουλή νομοσχέδιο «περί αναστολής διώξεως εγκληματιών πολέμου»… Μπροστά στις αντιδράσεις των βουλευτών της ΕΔΑ, η κυβέρνηση εξαίρεσε την περίπτωση Μέρτεν . Ολοι, όμως, γνώριζαν ότι επρόκειτο για παραπλανητικό ελιγμό.

Η δίκη 

Ο ΜΑΞ ΜΕΡΤΕΝ, ΔΕΞΙΑ, στη δίκη του με τον δικηγόρο του. Φλεβάρης 1959.

Η δίκη του Μέρτεν άρχισε στις 11 Φλεβάρη του 1959 και κράτησε 20 μέρες. Ο Μέρτεν καταδικάστηκε σε ποινές από 6 έως 20 χρόνια για διάφορα αδικήματα, όπως παράνομες φυλακίσεις και εγκλεισμούς σε στρατόπεδα συγκέντρωσης Ελλήνων και Ισραηλιτών, φόνους και θάνατο από ασιτία Ισραηλιτών, «γκέτο» σε βάρος 56.000 Ισραηλιτών, καταστροφή του εβραϊκού νεκροταφείου Θεσσαλονίκης, εκτόπιση στα γερμανικά στρατόπεδα 40.000 Εβραίων κλπ. Τελικά, το Νοέμβρη του 1959, με τροποποίηση του προηγούμενου νόμου, ο Μέρτεν αποφυλακίστηκε και απελάθηκε. Ήταν, σαν σήμερα 5 Νοεμβρίου 1959.
Στη Γερμανία συνελήφθη, αλλά γρήγορα αφέθηκε ελεύθερος…
Λίγο αργότερα, το Σεπτέμβρη του 1960, η γερμανική εφημερίδα «Ηχώ του Αμβούργου» και το περιοδικό «Ντερ Σπίγκελ» δημοσίευσαν αφηγήσεις του Μέρτεν , σύμφωνα με τις οποίες ο Κ. Καραμανλής και ο υπουργός Εσωτερικών Δημ. Μακρής ήταν συνεργάτες των κατοχικών δυνάμεων.
Το γεγονός προκαλεί σάλο στην Ελλάδα, όπου η κυβέρνηση απορρίπτει μετά βδελυγμίας τις «αποκαλύψεις», αρνείται, όμως, να απαντήσει στα ερωτήματα και τις καταγγελίες της ΕΔΑ για τους πραγματικούς λόγους απελευθέρωσης του Μέρτεν . Προκαλώντας έτσι και ένταση στη Βουλή.

Αριστερά: Το εξώφυλλο του Spiegel με τις αποκαλύψεις για τον Καραμανλή – Δεξιά: Στις φωτογραφίες (από αριστερά): Τάκος Μακρής, Κωνσταντίνος Καραμανλής, Μάξ Μέρτεν.

Ο Μποστ για την «υπόθεση Μέρτεν» 

Απολαύστε μια γελοιογαφία της εποχής, δια χειρός Μπόστ (Μέντη Μποσταντζόγλου) 

Διαβάστε περισσότερα

Η ιστορία της Μονόπολης: Ποιος ήταν ο αρχικός στόχος του παιχνιδιού

Μάρθα Κίσκιλα

“Αγόρασε γη. Δεν κάνουν πια τίποτα άλλο πέρα απ’ αυτό το πράγμα στον κόσμο”, έλεγε ο Μαρκ Τουέιν. Είναι μία συμβουλή που αδιαμφισβήτητα θα σας εξυπηρετήσει στη μονόπολη, το επιτραπέζιο παιχνίδι που σημείωσε παγκόσμια επιτυχία και δίδαξε τόσες γενιές να αγοράζουν ακίνητα, να χτίζουν ξενοδοχεία και να εκτοξεύουν τα ενοίκια στα ύψη όταν κάποιος συμπαίκτης τύχαινε να περάσει για λίγο από τα εδάφη τους. Ήταν όμως πάντα το παιχνίδι, όπως αυτό που γνωρίζουμε σήμερα; 

Η εφευρέτρια του παιχνιδιού, Elizabeth Magie, ελάχιστα γνωστή στο ευρύ κοινό, θα έστελνε τον εαυτό της απευθείας στη φυλακή αν ζούσε για να μάθει, πόση επιρροή ασκεί αυτό το παιχνίδι με τη διαστρεβλωμένη εικόνα που έχει σήμερα. Κι αυτό γιατί ενθαρρύνει του παίκτες σε εντελώς αντίθετες αξίες από αυτές που ήθελε να υπερασπιστεί η ίδια.

Γεννημένη το 1866, η Magie ήταν μια επαναστάτης ενάντια στις νόρμες και την πολιτική της εποχής της. Ήταν μία άγαμη και ανεξάρτητη γυναίκα, που ήξερε να διαφημίζει τον εαυτό της με καυστικό τρόπο, αφού είχε παρουσιάστεί σε αγγελία εφημερίδας ως “νεαρή Αμερικανίδα σκλάβα προς πώληση”. Ο στόχος της ήταν, όπως η ίδια  ανέφερε στους σοκαρισμένους αναγνώστες της εποχής, να υπογραμμίσει την υποδεέστερη θέση των γυναικών στην κοινωνία. “Δεν είμαστε μηχανές. Τα κορίτσια έχουν μυαλό, επιθυμίες, ελπίδες και φιλοδοξίες”, είχε πει χαρακτηριστικά.

Η Magie εκτός από την συνεχή ενασχόληση της με την αντιμετώπιση των ανισοτήτων των δύο φύλων, αποφάσισε να ασχοληθεί και με το καπιταλιστικό σύστημα της ιδιοκτησίας μέσα από ένα επιτραπέζιο παιχνίδι. Η ιδέα ξεκίνησε από το βιβλίο “Progress and Poverty” (1879) του Henry George, που της είχε δώσει ο πατέρας της, ο πολιτικός James Magie. Στις σελίδες του βιβλίου περιγραφόταν η πεποίθηση του συγγραφέα για το ίσο δικαίωμα όλων των ανθρώπων στη χρήση της γης. “ Είναι ένα δικαίωμα τόσο σαφές, όσο και το δικαίωμα να αναπνέουμε όλοι τον ίδιο αέρα. Είναι ένα δικαίωμα που θα έπρεπε να υπάρχει από την αρχή της ύπαρξης μας”, έγραφε το βιβλίο.

Ταξιδεύοντας στην Αμερική το 1870, ο George συνειδητοποίησε ότι ο συνεχώς αυξανόμενος πλούτος που υπάρχει στον κόσμο, ευθύνεται σε μεγάλο βαθμό για τις ανισότητες της ιδιοκτησίας της γης. Έτσι, αντί να ακολουθήσει την προτροπή του Τουέιν ενθαρρύνοντας τους συμπολίτες του να αγοράσουν γη, κάλεσε το κράτος να το επιβάλει. Κι αυτό γιατί ένα μεγάλο μέρος της αξίας της γης δεν προέρχεται από αυτό που χτίζεται στο οικόπεδο, αλλά από το δώρο της φύσης, του νερού και των ορυκτών ή ακόμα κι από την αξία που δημιουργούσαν οι γύρω παράγοντες, δηλαδή τα καλά οδικά δίκτυα, οι συγκοινωνίες, μία ασφαλής γειτονιά, τα καλά σχολεία και τα καλά νοσοκομεία. Παράλληλα, υποστήριξε ότι οι φορολογικές εισπράξεις θα έπρεπε να επενδύονται για όλους.

Αποφασισμένη να υποστηρίξει τις πεποιθήσεις του πατέρα της, η Magie δημιούργησε ένα παιχνίδι το 1904, που τότε ονόμασε Landlord. Εμφανίστηκε για πρώτη φορά με κυκλικό ταμπλό, που αποτελούσε καινοτομία για εκείνη την εποχή, το οποίο ήταν γεμάτο με δρόμους και αξιοθέατα προς πώληση. Η βασική καινοτομία του παιχνιδιού της ωστόσο, ήταν ότι είχε διαφορετικούς τρόπους παιξίματος, με εντελώς ξεχωριστούς κανόνες. 

Σύμφωνα με τον πρώτο τρόπο, κάθε παίκτης κέρδιζε λεφτά κάθε φορά που κάποιος αποκτούσε ένα καινούριο ακίνητο και το παιχνίδι ολοκληρωνόταν όταν ο παίκτης που είχε ξεκινήσει με τα λιγότερα χρήματα, κατάφερνε να τα διπλασιάσει. Ο δεύτερος τρόπος είχε σαν βασικό στόχο των παιχτών, την αγορά πολλών ακινήτων και την είσπραξη όσο των δυνατών μεγαλύτερων ενοικίων από όσους έχουν την ατυχία να περάσουν από τα εδάφη τους. Νικητής αναδεικνυόταν εκείνος που θα κατάφερνε να οδηγήσει σε χρεοκοπία όλους τους υπόλοιπους. Σας θυμίζει κάτι;

Ο σκοπός των δύο διαφορετικών κανόνων, σύμφωνα με τη Magie, ήταν να βιώσουν οι παίκτες την εμπειρία μιας πρακτικής επίδειξης του συστήματος ανάκτησης γης με όλα τα γνωστά αποτελέσματα και συνέπειες και να καταλάβουν πως οι διαφορετικές προσεγγίσεις στην ιδιοκτησία μπορούν να οδηγήσουν σε διαφορετικά κοινωνικά αποτελέσματα. “Θα μπορούσε κάλλιστα να ονομαστεί ‘Το Παιχνίδι της Ζωής’, καθώς περιέχει όλα τα στοιχεία της επιτυχίας και της αποτυχίας στον πραγματικό κόσμο και το θέμα του είναι το ίδιο με αυτό που φαίνεται να απασχολεί τις ανθρώπινες κοινωνίες, δηλαδή τη συσσώρευση πλούτου”, σημείωνε η Magie.

Το παιχνίδι έγινε αμέσως διάσημο στους κύκλους των αριστερών διανοούμενων στις πανεπιστημιουπόλεις του Πανεπιστημίου του Wharton, του Harvard  και του Columbia, αλλά και σε διάφορες χριστιανικές κοινότητες, κάποιες από τις οποίες τροποποίησαν τους κανόνες και έφτιαξαν καινούρια ταμπλό με διαφορετικούς δρόμους και αξιοθέατα. Μέσα στο πλήθος των ανθρώπων που γοητεύτηκαν από το παιχνίδι ήταν και ο τότε άγνωστος Charles Darrow, ο οποίος αργότερα πούλησε μια τέτοια τροποποιημένη έκδοση της Μονόπολης στην εταιρεία παιχνιδιών Parker Brothers, ως δική του, και έγινε εκατομμυριούχος. 

Όταν όμως ήρθε στο φως της δημοσιότητας η πραγματική προέλευση του παιχνιδιού, οι Parker Brothers άλλαξαν το όνομα του παιχνιδιού σε “Μονόπολη” (αντί Landlord). Στις 5 Νοεμβρίου του 1935 κυκλοφορούν το παιχνίδι με το όνομα, που θα γίνει διάσημο, και με ένα σύνολο κανόνων, αυτών δηλαδή που υπάρχουν μέχρι σήμερα. Μάλιστα, υποστήριξαν ότι εφευρέτης του παιχνιδιού ήταν ο Darrow, που είχε οραματιστεί το παιχνίδι τη δεκαετία του 1930 και στη συνέχεια το πούλησε σε αυτούς.

Την επόμενη φορά που θα ανοίξετε το ταμπλό της σύγχρονης Μονόπολης, σκεφτείτε να παίξετε με λίγο διαφορετικούς κανόνες. Προσθέστε μια κάρτα σύμφωνα με την οποία κάθε ιδιοκτήτης ακινήτου θα πρέπει να συνεισφέρει "φόρο γης" κάθε φορά που χρεώνει ενοίκιο σε έναν συμπαίκτη. Πόσο θα έπρεπε να κοστολογείται αυτός ο φόρος γης; Και πώς θα πρέπει να διανέμονται τα φορολογικά έσοδα που προκύπτουν; Ίσως το παιχνίδι να γίνει πιο ενδιαφέρον αν νικητές βγούνε όλοι κι όχι μόνο ένας!

Με πληροφορίες από το BBC

Διαβάστε περισσότερα

Diminuita: Το ντουέτο που έφερε το gypsy jazz στην Ελλάδα.

Η gypsy jazz δίνει μια ελευθερία.. Η κλασική μουσική είναι παρτιτούρα. Η gyspy μουσική έχει ένα πάθος και μια ένταση που δεν την συναντάς στην κλασική μουσική.

Ματριόσκα Η Κόκκινη

Η Έφη και ο Γιώργος είναι το ντουέτο ”Diminuita” το οποίο φιλοξενούμε σήμερα στην στήλη μας. Ένα ντουέτο που δημιουργήθηκε απο τον έρωτα, πρώτα του ενός για τον άλλον και έπειτα για το ρεμπέτικο τραγούδι. Μαζί ανακάλυψαν και άλλο ένα πάθος που τους ένωσε ακόμα περισσότερο: την gyspy jazz και για αυτήν μας μιλάνε σήμερα.
Συναντήσαμε τους Diminuita στο καφέ ”Κόκκοι Καφε” εκεί που το 2007 έπαιξαν το πρώτο live τους σε μια βραδιά με τους ήχους της gypsy jazz να ακούγονται για πρώτη φορά, επίσημα, σε συνοικία της Αθήνας.
Χαρης και σε εκείνους το είδος άνθισε μέσα στα χρόνια και δημιούργησε την φρενίτιδα της gyspy jazz και του swing τα επόμενα χρόνια. Το κασετοφωνάκι της Κατιούσα ήταν εκεί ”να αιχμαλωτίσει” τα λόγια τους.

Πώς ξεκινήσατε να ασχολείστε με την μουσική;

Γιώργος: Είμαι αυτοδίδακτος. Επηρεάστηκα από ένα φίλο που είδα να παίζει. Ξεκίνησα να παίζω επαγγελματικά έχοντας ελάχιστη γνώση πάνω στην μουσική.Έμαθα από μόνος και πάνω στην δουλειά.

Έφη: Ξεκίνησα κλασική κιθάρα στα 9 μου και μ’ άρεσε. Ασχολήθηκα σοβαρά και τώρα είμαι καθηγήτρια κλασική κιθάρας η ίδια.

Ποια ήταν τα είδη μουσικής που ακούγατε σαν νέοι;

Έφη: κυρίως ροκ όπως όλοι της γενιάς μας.

Γιώργος: Εκείνη την εποχή οι γονείς ακούγανε και πολύ ραδιόφωνο μέσα στο σπίτι και σε οικογενειακές γιορτές έπαιζαν τραγούδια εκείνης της εποχής παράλληλα με την ρεμπέτικη μουσική.

Τα πρώτα σχήματα που συμμετείχατε σαν μουσικοί;

Έφη: Από τα 17 μου χρόνια μέχρι τα 20 έπαιζα σε ένα σχήμα με τον όνομα”Blue Burgers” και παίζαμε blues και ροκ.
Γιώργος: Ήμουν και εγώ σε ένα γκρουπάκι. Σχεδόν τους παρακάλεσα να μπω γιατί ήμουν ο τρίτος κιθαρίστας του σχήματος. Αποφασίστηκε να παίζω μπάσο ώστε να είμαι χρήσιμος. Ψιλο-έμαθα να παίζω και μπάσο μέσα στα χρόνια.

Σαν νέοι είχατε γράψει μουσική;

Γιώργος: Κάτι πρωτόλεια τραγουδάκια.. Τα οποία δεν ήταν για να ακουστούν.

Πώς ανακαλύψατε την gypsy jazz μουσική;
Γιώργος: Πρώτα βρεθήκαμε σαν άνθρωποι μεταξύ μας και μαζί ανακαλύψαμε και την gyspy περίπου την ίδια εποχή. Μετά την φάση με την ροκ μουσική και οι δύο βρεθήκαμε να ασχολούμαστε με την ρεμπέτικη μουσική. Η Έφη ξεκίνησε σε σχήματα ως τραγουδίστρια και εγώ με κιθάρα, μπουζούκι και μπαγλαμά.
Γνωριστήκαμε και γίναμε ζευγάρι. Είχαμε ακούσει από πριν jazz μουσική και οι δύο. Τότε εγώ είχα μια κασέτα του Django Reinhardt την οποία ακούγαμε για χρόνια πριν πάρουμε απόφαση να παίξουμε οι ίδιοι.

Γιατί υπήρχε αυτή η συστολή;

Έφη: Γιατί είναι μια πολύ δύσκολη τεχνικά μουσική.. Δεν είχαμε και γύρω μας ανθρώπους που να γνώριζαν και να μας δείξουν. Δεν υπήρχε κοινό να ακούει αυτή την μουσική τότε.

Γιώργος : Δουλεύαμε και ζούσαμε από την μουσική και μας φαινόταν ρίσκο να ασχοληθούμε με ένα είδος που δεν είχε ακουστεί στην Ελλάδα. Δεν υπήρχε YouTube, δεν υπήρχαν τα κατάλληλα όργανα.

Τι σας ερέθισε σε αυτή την μουσική και ασχοληθήκατε με αυτή;

Έφη: Δίνει μια ελευθερία.. Η κλασική μουσική είναι παρτιτούρα.. Η gyspy μουσική έχει ένα πάθος και μια ένταση που δεν την συναντάς στην κλασική μουσική.
Γιώργος: Προσωπικά παίζαμε συνέχεια στα ρεμπέτικα για πολύ καιρό και το να ασχοληθούμε με αυτή την μουσική ήταν αντισυμβατικό και απελευθερωτικό τότε. Μας γοήτευε και το γεγονός πως και τα δύο είδη γεννήθηκαν ταυτόχρονα. Είναι μαγική και η πλαστικότητα της gypsy jazz, πως μπορείς να αυτοσχεδιάσεις πάνω σε αυτή, να νιώσει να σε συνεπαίρνει το συναίσθημα της στιγμής.

Αντιμετωπίσατε πρόβλημα στο να ”περάσει” αυτή η μουσική στο κοινό;

Γιώργος: Καθόλου! Ο κόσμος αγκάλιασε την μουσική αυτή. Μάλιστα είχε γίνει εδώ στην καφετέρια ”Κόκκοι Καφε” το πρώτο live το 2007. Ο κόσμος ήθελε κάτι τέτοιο. Ανέβηκε πολύ η gypsy jazz και η swing και ήταν αναμενόμενο γιατί ο κόσμος αισθάνθηκε αμέσως την αλήθεια και την απλότητα αυτής της μουσικής.
Πολλοί μπερδεύουν αυτά τα δύο είδη gypsy και swing..
Εφη: Στην πραγματικότητα εμφανίστηκαν την ίδια εποχή περίπου. Η gypsy jazz ήταν όπως είχε φανταστεί ο Django την ευρωπαϊκή εκδοχή της swing με έγχορδα αντί για πνευστά.
Γιώργος: Προέκυψε ένα καινούργιο είδος με το παίξιμο του Django ο οποίος προσπαθούσε να μιμηθεί την swing με τα μέσα που είχε. Προέβλεψε μέσα από το παίξιμο του αργότερα το επόμενο είδος, το Bebop.
Μετά από αυτή την εμβληματική μορφή υπάρχει κάποιος αντίστοιχος συνεχιστής του; Διότι δεν ακούμε πολλά γι’ αυτούς.
Γιώργος: Κάθε είδος έχει την ακμή και την παρακμή του. Με τον θάνατο του Django για πολύ καιρό δεν υπήρξε κάποιος αντίστοιχος στο ίδιο επίπεδο. Τα τελευταία χρόνια με την αναβίωση αυτής της μουσικής βλέπουμε πολλούς σπουδαίους μουσικούς αυτής της σκηνής που είτε παίζουν με φρέσκο τρόπο τις συνθέσεις του Django είτε δημιουργούν οι ίδιοι.
Αυτή η μουσική ανήκει στους τσιγγάνους της Γαλλίας οι οποίοι έβαλαν πολλά στοιχεία μέσα σε αυτήν. Τώρα αυτό το είδος έχει ανανεωθεί με άλλα στοιχεία που δεν ανήκουν σε αυτή την πρώτη ύλη;

Έφη: Έχει συμβεί αυτό. Οι πιο επιφανείς μουσικοί όμως παραμένουν οι τσιγγάνοι.

Γιώργος: Εκείνοι έδωσαν πολλά νέα στοιχεία σήμερα και επηρέασαν το είδος περισσότερο ίσως από τους Γάλλους που μπορεί να έχουν ασχοληθεί. Το κέντρο δεν είναι η Γαλλία, πλέον υπάρχουν αξιόλογοι μουσικοί παντού και στην Ελλάδα επίσης..

Ποια είναι τα ιδιαίτερα στοιχεία αυτού του είδους που αν το ακούσει κάποιος θα μπορέσει να το ξεχωρίσει από τα υπόλοιπα είδη;

Έφη: Η μορφή του σχήματος. Υπάρχουν 2 ρυθμικές κιθάρες, όργανα ορχήστρας, δεν υπάρχουν τύμπανα ή πνευστά.

Γιώργος: Είναι πολύ εντυπωσιακό και το παίξιμο στην κιθάρα, βλέπεις μονίμως ένα συνεχές γρήγορο παίξιμο.

Ήσασταν από τα πρώτα σχήματα που έπαιξαν αυτή την μουσική στην Ελλάδα, καταφέρατε όμως να δημιουργήσετε μια μικρή κοινότητα γύρω σας..
Έφη: Αυτό έγινε σιγά-σιγά. Στην αρχή, στην Αθήνα ήμασταν 2-3 σχήματα. Έπειτα μαθαίναμε πως διάσπαρτα, σε διάφορα μέρη της Ελλάδας, υπήρχαν άνθρωποι που παίζουν την ίδια μουσική με εμάς. Μάθαμε για το συγκρότημα της Σύρου. Όλοι μας ήρθαμε κοντά ιντερνετικά. Η ιδέα για το φεστιβάλ Django ήταν ενός παιδιού από την Θεσσαλονίκη ο οποίος έπαιζε αυτή την μουσική. Η αρχική σκέψη ήταν να συναντηθούμε και να παίξουμε όλοι σε μια βραδιά στην μνήμη του Django.
Το 2010 συναντηθήκαμε για πρώτη φορά και παίξαμε και τα 7 συγκροτήματα που υπήρχαμε τότε στην Ελλάδα. Τώρα είμαστε πάνω από 23 συγκροτήματα. Το εντυπωσιακό ήταν πως έγινε το φεστιβάλ μια μέρα στο Gagarin και είχε γεμίσει από κόσμο. Δεν χωρούσαμε. Δεν το περίμενε κανείς μας τότε. Είχε μεγάλη ανταπόκριση..
Τώρα που κλείνει μια 10ετή παρουσία το φεστιβάλ, τι συναισθήματα έχετε;
Έφη: Πιστεύω πως μέσα στα χρόνια η gypsy jazz πήρε πολύ διαφορετικούς δρόμους στην Ελλάδα. Δεν κρίνω τίποτα, απλά κάποια θα μπορούσα να λείπουν. Προσαρμόστηκε στα ελληνικά δεδομένα. Άνοιξε και έχασε λίγο τον κεντρικό πυρήνα της. Τα συγκροτήματα που παίζουν πραγματικά αυτό το είδος είναι όσα υπήρχαν και στην αρχή. Πολλοί χρησιμοποιούν αυτό το ηχόχρωμα αλλά δεν παίζουν το gypsy jazz.
Γιώργος: Μας έκανε καλό να γνωρίσουμε κόσμο με τα ίδια ενδιαφέροντα. Αυτό ήταν και δίκοπο μαχαίρι. Σε πολλές περιπτώσεις διαπιστώσαμε συμπεριφορές ”περίεργες”. Καταλαβαίνεις τον χαρακτήρα του άλλου μέσα στο παίξιμο. Πολλές φορές λυπηθήκαμε που κάποιοι το βλέπουν τόσο “εμπορικά”. Εμείς το βλέπαμε πιο ρομαντικά. Τον έβλεπα προδοτικό για καιρό. Από την άλλη, δεν θέλω να κατακρίνω τους άλλους. Ίσως και να είχαν δίκιο. Ίσως να έπρεπε να το είχα κάνει και εγώ.
Είδαμε. επειδή είμαστε και διοργανωτές του φεστιβάλ, με απογοήτευση κάποιους μάνατζερς, ιδιοκτήτες και όλο το κύκλωμα..

Είστε αισιόδοξοι για την μακροημέρευση αυτού του είδους στην Ελλάδα;

Γιώργος: Υπάρχουν πολλά αξιόλογα σχήματα σήμερα σε αυτή την σκηνή αλλά πάντα κάθε είδος κάνει το κύκλο του. Οπότε δεν γνωρίζω αν θα κρατήσει σαν είδος. Σε ό,τι αφορά το φεστιβάλ νομίζω πως έχει φτάσει στο peak του.

Έφη: Υπάρχει μια καμπή ήδη. Πιστεύω πως το πολύ εμπορικό φεύγει και γίνεται μια επιστροφή στην αξία.

Είναι δύσκολο ένα τέτοιο σχήμα να βρει μεροκάματο στην Ελλάδα;

Έφη: Είναι δύσκολο. Μπορεί για κάποιον που έχει κάποιο δίσκο ή τραγούδι να είναι πιο εύκολο αλλά δεν είναι εύκολη διαδικασία.. Οι Έλληνες μαγαζάτορες δεν δίνουν σημασία στην μουσική αλλά πώς θα κερδίσουν με τον κόσμο..

Εσείς έχετε ξαναγυρίσει μετά από χρόνια στο ρεμπέτικο..

Έφη: Το είχαμε αφήσει για 7-8 χρόνια για να αφιερωθούμε στην gypsy και τώρα ξαναγυρνάμε στα ρεμπέτικα θέλοντας να μοιράσουμε λίγο τους χρόνους μας. Δεν φύγαμε σαν φιλοσοφία ποτέ.

Ποια είναι τα μελλοντικά σας σχέδια;
Γιώργος: Θα θέλαμε να βγάλουμε ένα δικό μας δίσκο με δικές μου συνθέσεις με μια μίξη μουσικών ειδών με τα οποία έχω ασχοληθεί. Στοιχεία ανατολής, ρεμπέτικης μουσικής ίσως και η σχέση μας με την Jazz.
Έφη: Η δική μου σκέψη ήταν να δημιουργηθεί ένας δίσκος με μεγάλη μπάντα, με πνευστά και τύμπανα που να παίζουμε Django.

Να μιλήσουμε λίγο και για τους 2 προηγούμενους δίσκους σας με περισσότερες λεπτομέρειες και να το εντάξουμε μέσα στην συνέντευξη με περισσότερα στοιχεία και λινκ της ιστοσελίδας σας.

Ο πρώτος δίσκος A-rhythmology κυκλοφόρησε το 2011 και είναι δική μας παραγωγή. Περιέχει πρωτότυπες συνθέσεις του Γιώργου Παπαδογιάννη, εκτός από δύο διασκευές σ’ ένα κομμάτι του J.S.Bach και στο Bolero του M.Ravel. Στο κοντραμπάσο παίζει μαζί μας ο Κώστας Αρσένης.
Ο δεύτερος είναι ζωντανή ηχογράφηση συναυλίας στο φεστιβάλ Mani Sonenlink στη Μάνη, με τη σύμπραξη του Gερμανού Gregor Huebner στο βιολί. Την παραγωγή έκανε το ίδιο το φεστιβάλ και ο δίσκος κυκλοφόρησε το 2014. Στο κοντραμπάσο είναι ο Κώστας Πατσιώτης
Επίσημη ιστοσελίδα :www.diminuita.com
Facebook www.facebook.com/diminuita.swing

Διαβάστε περισσότερα

Το παιδί μου με χτυπάει: Πώς να το χειριστώ;

Καθώς μεγαλώνει ένα παιδί μας εκπλήσσει καθημερινά με όλα τα νέα ορόσημα που κατακτά, τα νέα πράγματα που μαθαίνει, τις νέες του συνήθειες. Καλώς ή κακώς, σε αυτό το ταξίδι ανακάλυψης του κόσμου, αλλά και του εαυτού του, το παιδί είναι απαραίτητο να δοκιμάσει, όχι μόνο τα όρια του περιβάλλοντός του, αλλά του ίδιου του του εαυτού.

Στο πλαίσιο αυτό, στην ηλικία περίπου των 18 μηνών μπορεί το παιδί να εμφανίσει επιθετική συμπεριφορά, η οποία να κορυφωθεί στα 2,5 χρόνια. Είναι φυσιολογική και εκδηλώνεται σχεδόν σε όλα τα παιδιά, με το να δαγκώνουν, να χτυπούν και να πετάνε πράγματα με δύναμη. Είναι, όμως, και απαραίτητο να οριοθετηθεί άμεσα, αν δεν θέλει ο γονιός να γίνει αποδέκτης κλωτσιών και μπουνιών, ακόμα και όταν το παιδί μεγαλώσει.
Η μεγάλη πρόκληση που έχουν να αντιμετωπίσουν οι γονείς όταν το παιδί αρχίσει να χτυπάει είναι το ότι η πρώτη αντίδραση που τους έρχεται αυθόρμητα (π.χ. το να αρχίσουν να ουρλιάζουν και να τιμωρήσουν το παιδί) φέρνει συχνά αντίθετα από τα επιθυμητά αποτελέσματα. Το πρόβλημα με αυτή την αντίδραση είναι ότι μπορεί μεν να έχει αποτέλεσμα εκείνη τη στιγμή, όμως μακροπρόθεσμα ενισχύει την επιθετική τάση του παιδιού. Για να αλλάξει οριστικά αυτή η συμπεριφορά, το παιδί πρέπει να διδαχθεί άλλους τρόπους για να εκδηλώνει τον θυμό του, αλλά και να επιβραβεύεται για κάθε θετική του προσπάθεια. Έτσι, την επόμενη φορά που θα σας χτυπήσει το παιδί, διατηρήστε την ψυχραιμία σας και σκεφτείτε πώς θα βελτιώσετε την συμπεριφορά του. Δοκιμάστε τα εξής:
Μην το κάνετε παιχνίδι
Η πρώτη αντίδραση πολλών γονιών όταν το μικρό τους σηκώνει χέρι είναι να γελάσουν και να το πάρουν «στην πλάκα». Αν το κάνετε αυτό, έχετε δώσει στο παιδί αυτό που επιδιώκει: Την επιβεβαίωση ότι αυτό που κάνει είναι ο τρόπος για να κερδίσει την προσοχή σας και μάλιστα να σας διασκεδάσει.
Σταματήστε το παιδί από το να χτυπάει
Απομακρύνετε το παιδί από το περιβάλλον που προκάλεσε τον θυμό του ή κρατήστε τα χέρια του, λέγοντάς του «σταμάτα» χωρίς να φωνάζετε.
Παραμείνετε ψύχραιμοι και διατηρήστε τον έλεγχο
Με το να του φωνάξετε ή να το χτυπήσετε και εσείς γίνεστε πρότυπο της ίδιας κακής συμπεριφοράς. Επιπλέον, ένα παιδί μπορεί να χτυπά για να κερδίσει την προσοχή σας –αν αντιδράσετε έντονα, στο μυαλό του το επιβραβεύετε, είναι σαν να του λέτε ότι αυτός είναι πράγματι ένα καλός τρόπος για να κερδίσει το ενδιαφέρον σας.

Αναγνωρίστε πώς μπορεί να νιώθει το παιδί και εξηγήστε του γιατί πρέπει να σταματήσει
Κάποια παιδιά χτυπούν στο πλαίσιο του παιχνιδιού, ενώ άλλα επειδή είναι θυμωμένα, κουρασμένα, σε υπερένταση ή επειδή βαριούνται. Ονομάστε τα συναισθήματα αυτά και εξηγήστε στο παιδί ότι δεν πειράζει να τα νιώθει, αλλά πειράζει να τα εκδηλώνει έτσι. Μπορείτε, επίσης, να του εξηγήσετε πώς επηρεάζει τους άλλους αυτή η συμπεριφορά (π.χ. ότι άλλος πονάει, ότι νιώθει και εκείνος θυμό ή λύπη). Πείτε στο παιδί ότι τα χέρια μας δεν τα έχουμε για να χτυπάμε και να πληγώνουμε τους άλλους.
Δείξτε στο παιδί τι μπορεί να κάνει διαφορετικά
Χρησιμοποιήστε ένα τέτοιο δυσάρεστο περιστατικό, για να μάθετε στο παιδί ποια θα έπρεπε να είναι η σωστή αντίδρασή του. Το παιδί πρέπει να μάθει να ακουμπάει τους άλλους απαλά ή να τους λέει «δώσε μου αυτό, σε παρακαλώ» όταν θέλει να ζητήσει κάτι. Μπορεί να σας λέει «βοήθα με» όταν γεμίζει με θυμό ή «σταμάτα» όταν θέλει εμποδίσει κάποιον από το να το ενοχλεί.
Επιβραβεύστε το για την καλή του συμπεριφορά
Κάθε φορά που το παιδί συγκρατείται από το να χτυπήσει ή χρησιμοποιεί τα λόγια, αντί για τα χέρια του, για να εκφράσει τον θυμό του, μην αμελήσετε να το επιβραβεύσετε γι’αυτό. Πείτε του π.χ. «μπράβο σου που το ζήτησες τόσο όμορφα!» ή «πολύ ωραίο ήταν αυτό που είπες!».
Μάθετε στο παιδί να ζητά συγγνώμη
Το πιθανότερο είναι ότι το παιδί δεν έχει καμία ειλικρινή πρόθεση να πονέσει ή να στεναχωρήσει κάποιον όταν τον χτυπά –είναι απλά ο τρόπος του να εκδηλώσει τα συναισθήματά του, να δείξει πώς αισθάνεται. Όπως, όμως, πρέπει να μάθει να χρησιμοποιεί τη γλώσσα για τον σκοπό αυτό, έτσι πρέπει να μάθει να απολογείται κιόλας στο άλλο άτομο (είτε είστε εσείς, είτε ένα άλλο παιδί) για να του δείξει ότι αισθάνεται μετανιωμένο για τα δυσάρεστα συναισθήματα που προκάλεσε. Η ενσυναίσθηση είναι μία ικανότητα που θα κατακτήσει αργότερα στη ζωή του, όμως ποτέ δεν είναι αργά να κάνει την αρχή.
Πηγή: mama365.gr

Διαβάστε περισσότερα

Τα «διαβατήρια» του ξενιτεμού

ΝΙΚΟΣ ΜΠΟΓΙΟΠΟΥΛΟΣ

• facebook.com/mpogiopoulos
• mpog@imerodromos.gr

   Οι βόμβες, οι πόλεμοι, οι στρατιωτικές ιμπεριαλιστικές επεμβάσεις, η δια των όπλων επαναχάραξη των συνόρων, όπως υπαγορεύεται από τους δρόμους της ενέργειας. 
   Αλλά τα «διαβατήρια» του ξενιτεμού έχουν κι άλλες σφραγίδες. Μιλάμε για εκείνα τα άλλα αίτια της προσφυγιάς (όπως η πολιτική προσφυγιά) που η πατρίδα μας και ο λαός μας τα έχουν γνωρίσει όσο λίγες χώρες στον κόσμο, από τις αρχές του περασμένου αιώνα μέχρι σήμερα. 
   Σήμερα που η μεν ΝΔ θωπεύει την ακροδεξιά, τον φασισμό, την ξενοφοβία και τον ρατσισμό, που επιδιώκει να βαφτίσει την προσφυγιά σε (λαθρο)μετανάστευση που τα θύματά της δεν δικαιούνται ανθρωπιστικής αντιμετώπισης και «τσακώνεται» με τον ΣΥΡΙΖΑ που και το δικό του «γλειφιτζούρι» ουμανισμού έχει για σήμα κατατεθέν την ίδια Μόρια,  την ίδια συμφωνία ΕΕ-Τουρκίας και τον ίδιο «ανθρωπισμό» του ΝΑΤΟ, ας δούμε ορισμένα κομμάτια από το παζλ της κοινωνικής «Γκουέρνικα» που βασιλεύει στον κόσμο και παράγει αυτό το διαρκές καραβάνι της στέρησης, της φτώχειας, της απελπισίας.
   Ένα καραβάνι που οι Έλληνες πολύ πριν από τον ξενιτεμό λόγω Μνημονίων τον βίωσαν στα ανθρακωρυχεία του Βελγίου, στα εργοστάσια της Γερμανίας, στα λαντζέρικα της Αμερικής, στα πέρατα της Αυστραλίας
     (αντιγράφουμε από το βιβλίο «Είναι ο Καπιταλισμός, ηλίθιε», εκδόσεις ΗΜΕΡΟΔΡΟΜΟΣ,
         διάθεση https://kapsimi.gr/einai-o-kapitalismos-ilithie):

«1. Το 50% του παγκόσµιου πληθυσµού στερείται την πρόσβαση σε βασικά αγαθά για την ανθρώπινη ύπαρξη: τροφή, καθαρό νερό, οποιαδήποτε κοινωνική υποδοµή (στέγη, ηλεκτρικό, αποχέτευση, παιδεία, στοιχειώδη υγεία, περίθαλψη, κ.λπ.).

 2. Περίπου 60.000 άνθρωποι πεθαίνουν ηµερησίως από την πείνα και τη δίψα. Οι µισοί, δηλαδή πάνω από 10 εκατοµµύρια το χρόνο, είναι παιδιά. Στο σύγχρονο κόσµο τους ένα παιδί κάθε 15 δευτερόλεπτα πεθαίνει από ιλαρά, κάθε 53 δευτερόλεπτα ένα παιδί πεθαίνει από κοκίτη.

3. Στις λιγότερο αναπτυγµένες χώρες του κόσµου το προσδόκιµο ζωής φτάνει µόλις τα 49 χρόνια και 1 στα 10 παιδιά δε χρονίζει.

4. Σχεδόν τα 2/3 των κατοίκων του πλανήτη επιβιώνουν µε λιγότερα από 3 δολάρια την ηµέρα.

5. Περίπου 1/4 των κατοίκων του πλανήτη τα βγάζει πέρα µε λιγότερο από 1 δολάριο την ηµέρα, ζώντας σε καθεστώς απόλυτης φτώχειας.

Ποτέ στο παρελθόν δεν έχει συµβεί το 1/6 της ανθρωπότητας να είναι θύµα υποσιτισµού. Κι όµως, ακούγεται εξωφρενικό, αλλά είναι η πραγµατικότητα: Θα έφτανε µόνο το 4% της περιουσίας των 225 πλουσιότερων κεφαλαιοκρατών για να εξασφαλιστεί τροφή για όλους τους κατοίκους της γης. Θα αρκούσαν οι περιουσίες των 7 πλουσιότερων ιδιωτών για να εξαλειφθεί για πάντα η φτώχεια. Αλλά αν ο καπιταλισµός είχε τέτοιες ευαισθησίες, δε θα ήταν καπιταλισµός (…)».

***

   Ας δούμε μερικά στιγμιότυπα του «μοντέλου ζωής» που έχει εγκαθιδρυθεί πάνω στα ερείπια εκείνου του πάλαι ποτέ «Ελευθερία –      Ισότητα  – Αδελφοσύνη»:

«Πρώτον: Η πολυεθνική NIKE προσέφερε πριν από µερικά χρόνια στον αθλητή Τζόρνταν το ποσό των 20 εκατοµµυρίων δολαρίων για να της διαφηµίσει, σε ένα βίντεο των 30 δευτερολέπτων, το νέο σχέδιο αθλητικών παπουτσιών της εταιρείας. Από τις πωλήσεις του νέου µοντέλου της η NIKE προσδοκούσε και πέτυχε εκατοντάδες εκατοµµύρια κέρδη.

Το ποσό αυτό, των 20 εκατοµµυρίων δολαρίων, που η NIKE έδωσε σε έναν άνθρωπο µόνο και µόνο για να της διαφηµίσει το προϊόν της είναι όσα πλήρωσε σε 30.000 ρακένδυτους Ινδονήσιους για να το κατασκευάσουν.

Δεύτερον: Για ένα σουτιέν που κατασκευάζεται στην Κίνα και το οποίο πωλείται από τα πολυκαταστήµατα Καρφούρ στις ευρωπαϊκές πρωτεύουσες έναντι 20 ευρώ, ο ανασφάλιστος Κινέζος εργάτης που το παράγει αµείβεται µε 10 λεπτά του ευρώ. Δηλαδή, µε την πώληση ενός σουτιέν στην Ευρώπη, ο Γάλλος βιοµήχανος, ο Έλληνας µεγαλέµπορος και ο Κινέζος υπεργολάβος τους έχουν εξασφαλίσει την κάλυψη του εργατικού κόστους για την παραγωγή 200 σουτιέν (Πέτρος Παπακωνσταντίνου, Επιστροφή στο µέλλον, εκδόσεις Λιβάνη).

Ποιο όµως το όφελος από την απηνή εκµετάλλευση των Ινδονήσιων και Κινέζων ειλώτων για τους Ευρωπαίους συναδέλφους τους; Το περιγράφει η Lydie Neufcourt, µέλος του Εθνικού Γραφείου του Εργατικού Κόµµατος Βελγίου: «Αυτές τις µέρες 1.672 εργάτες στα σούπερ µάρκετ “Καρφούρ” αγωνίζονται ενάντια στο κλείσιµο των καταστηµάτων και τις απολύσεις. Σύµφωνα µε τα συνδικάτα, διακυβεύονται 5.000 θέσεις εργασίας µαζί µε τους συµβασιούχους ορισµένου χρόνου. Η “Καρφούρ”, o 2oς σε µέγεθος όµιλος διανοµών στον κόσµο, σκοπεύει να περικόψει πάνω από το 11% των 15.698 θέσεων εργασίας στο Βέλγιο, από τις οποίες οι 10.900 είναι θέσεις ελαστικών µορφών απασχόλησης που καταλαµβάνονται κυρίως από γυναίκες. Ο όµιλος “Καρφούρ” παρουσιάζει σαν αναγκαίες αυτές τις αναδιαρθρώσεις, παρά το γεγονός ότι το 2008 έλαβε πάνω από 129 εκατ. ευρώ κρατική επιχορήγηση, φορολογήθηκε µε συντελεστή µόλις 0,008% και είχε κέρδη πάνω από 300 εκατ. ευρώ» (Ριζοσπάστης, 3/4/2010.).

Τρίτον: Το Δεκέµβριο του 2010 η ηθοποιός Τζούλια Ρόµπερτς πρωταγωνίστησε σε διαφηµιστικό ιταλικής εταιρείας καφέ διάρκειας 45 δευτερολέπτων. Τα γυρίσµατα κράτησαν έξι ώρες, το διαφηµιστικό προβλήθηκε µόνο στην Ιταλία και µόνο κατά τη διάρκεια των γιορτών των Χριστουγέννων. Η αµοιβή της κυρίας Ρόµπερτς ήταν 1.000.000 ευρώ. Στη Βραζιλία, τώρα, τη χώρα όπου παράγεται το 1/3 της παγκόσµιας παραγωγής καφέ, πριν από λίγο καιρό δυο Βρετανοί δηµοσιογράφοι πήραν µια συνέντευξη από τον Έκτορ Φελίπε Σάντος, έναν γέροντα 92 χρονών που από τα 12 χρόνια του δούλευε στις βραζιλιάνικες φυτείες του καφέ. Όταν τον ρώτησαν ποιο είναι το µεγαλύτερό του παράπονο, τους απάντησε: «Δουλεύω από τότε που θυµάµαι τον εαυτό µου στις φυτείες του καφέ. Έχω πονέσει και έχω ταλαιπωρήσει όσο δεν µπορείτε να φανταστείτε τούτη τη σάρκα που κρατά ακόµα τα γέρικα κόκαλά µου σε σειρά. Έχω αρρωστήσει στα χωράφια του καφέ ώστε να µπορέσω να ζήσω την οικογένειά µου µε δεκάρες. Έχασα τη γυναίκα µου πριν 15 χρόνια στις φυτείες από υπερκόπωση, αλλά το µεγαλύτερό µου παράπονο ξέρετε ποιο είναι; Μέχρι σήµερα που βρίσκοµαι εδώ και σας µιλάω και έχοντας 92 χρόνια στην πλάτη µου, δεν έχω δοκιµάσει ποτέ τη γεύση του καφέ»…

Στις φυτείες και στην παραγωγή του καφέ απασχολούνται στη Βραζιλία περίπου 25 εκατοµµύρια άνθρωποι. Το µεροκάµατό τους δεν ξεπερνά τα 5 δολάρια ηµερησίως. Στη Βραζιλία, την όγδοη οικονοµία του κόσµου, µε την ακραία φτώχεια να πλήττει περί τα 20 εκατοµµύρια ανθρώπους, ένας εργάτης του καφέ, για να εισπράξει το ποσό που έλαβε η κυρία Ρόµπερτς για ένα διαφηµιστικό των 45 δευτερολέπτων, θα χρειαστεί να δουλεύει αδιάκοπα για 547 χρόνια…

Τέταρτον: Η εταιρεία Apple είδε τη χρηµατιστηριακή της αξία το 2009 να εκτινάσσεται στα 222 δις δολάρια. Η µεγάλη επιτυχία µιας εταιρείας που τη δεκαετία του ’90 κινδύνευε µε καταστροφή οφείλεται στο νέο της προιόν, το iPod. Όταν έγινε η παρουσίαση της νέας ταµπλέτας του iPod στο Τόκιο, που η τιµή της κυµαίνεται από 500 µέχρι 800 δολάρια, τα ειδησεογραφικά πρακτορεία µετέδωσαν από την Ιαπωνία ότι είχαν δηµιουργηθεί ουρές χιλιάδων αδηµονούντων αγοραστών έξω από τα καταστήµατα. Σε διάστηµα ενός µήνα η Apple είχε πουλήσει ένα εκατοµµύριο iPod.

Στις 28 Μάη του 2010, την ίδια µέρα δηλαδή που τα διεθνή πρακτορεία ανακοίνωναν την έλευση του νέου iPod, µετέδιδαν µια ακόµα είδηση: ο 13ος στη σειρά εργάτης της εταιρείας Foxconn στη νότια Κίνα που είχε αποπειραθεί να αυτοκτονήσει ήταν ένας 25χρονος. Η απόπειρα σηµειώθηκε λίγες ώρες µετά την αυτοκτονία ενός άλλου 23χρονου συναδέλφου του που είχε πηδήξει από το µπαλκόνι του κοιτώνα του. Στο εργοστάσιο της Foxconn, µεταξύ άλλων εταιρειών (Sony, Nokia, Packard, κ.ά.) κατασκευάζονται και οι συσκευές της Apple. Οι εργάτες (ανάµεσά τους και όσοι αυτοκτόνησαν – όλοι κάτω των 25 ετών) δουλεύουν τουλάχιστον 12 ώρες την ηµέρα, έξι µέρες τη βδοµάδα, µε εξευτελιστικές αµοιβές των 300 δολαρίων το µήνα. Αµείβονται δηλαδή µε µηνιαίες αποδοχές που κινούνται κάτω από το ήµισυ της τιµής πώλησης ενός µόνο iPod. Εργάζονται σε καθεστώς «στρατιωτικής πειθαρχίας», χωρίς να επιτρέπεται να ανταλλάξουν ούτε µια λέξη µεταξύ τους κατά τη διάρκεια της δουλειάς.

Μετά το κύµα των αυτοκτονιών, που σύµφωνα µε το Παρατηρητήριο Εργασίας οφείλεται στη λειτουργία του εργοστασίου ως κάτεργου και στο γεγονός ότι αφενός η ανθρώπινη αξιοπρέπεια των εργατών καταρρακώνεται από το καθεστώς της εργοδοτικής τροµοκρατίας, αφετέρου η βιολογική τους αντοχή εξαντλείται από τις πολύωρες βάρδιες, η εταιρεία Foxconn σε συνεννόηση µε την Apple έλαβε µέτρα: ανακοίνωσε στους εργαζοµένους ότι θα πρέπει πλέον να δεσµεύονται εγγράφως ότι… δε θα αυτοκτονήσουν (Δρόµοι της Ειρήνης, τεύχος 49, Απρίλης-Ιούνης 2010). Εντούτοις, παρά τις ενυπόγραφες δεσµεύσεις, παρά τον αποκλεισµό των παραθύρων, παρά τα µέτρα υποχρεωτικής ψυχανάλυσης στα οποία υποβλήθηκαν οι εργαζόµενοι, το Γενάρη του 2011 µια ακόµα 25χρονη εργαζόµενη µπήκε στη λίστα των αυτόχειρων.

Αυτά συµβαίνουν πίσω από τα αγκαθωτά συρµατοπλέγµατα που περικλείουν τους λαούς στα εργοτάξια του φτηνού εργατικού κόστους (…)».

***

   Δεν είναι, επομένως, μόνο ο πόλεμος. Είναι και η «ειρηνική» εκείνη πολιτική που παράγει τους πολέμους. Οι πόλεμοι δεν είναι τίποτε άλλο παρά η συνέχιση με άλλα μέσα αυτής της εγκληματικής «ειρηνικής» πολιτικής.

   Ιδού το έγκλημα της «ειρήνης» τους, που κάνουν ότι δεν το γνωρίζουν όσοι παίζουν την κολοκυθιά, κρύβονται πίσω από τις έννοιες «πρόσφυγας» και «μετανάστης» και παριστάνουν τους «ανθρωπιστές» απέναντι στους μετανάστες όταν είναι πρόσφυγες αλλά όχι στους μετανάστες όταν… δεν είναι πρόσφυγες:

«(…) σύµφωνα µε το Διεθνές Ινστιτούτο Έρευνας της Διατροφικής Πολιτικής, αυτή τη στιγµή, τέσσερις δεκαετίες µετά την υπόσχεση του Κίσινγκερ στο Παγκόσµιο Συνέδριο Τροφίµων το 1974 ότι “µέσα στην επόµενη δεκαετία κανένας άντρας, γυναίκα ή παιδί δε θα πηγαίνει για ύπνο νηστικός”:

1. Η πείνα, σε σύνολο 122 αναπτυσσόµενων κρατών, να θεωρείται καθηµερινό φαινόµενο.

2. Σε 30 χώρες η πείνα να παίρνει “ανησυχητικές διαστάσεις”.

3. Σε 25 χώρες το πρόβληµα να αγγίζει τα όρια του “συναγερµού”.

4. Σε 4 χώρες να χαρακτηρίζεται “άκρως ανησυχητικό”.

Τα παραπάνω στοιχεία λένε κάτι πολύ απλό: την ίδια ώρα που πολυεθνικές, µονοπώλια, τράπεζες, χρηµατιστικοί όµιλοι επιχορηγούνται –λόγω… κρίσης– µε τρισεκατοµµύρια επί τρισεκατοµµυρίων, πάνω από τις µισές χώρες του ΟΗΕ πεινάνε!».

***

«Είναι ο Καπιταλισμός, ηλίθιε», εκδόσεις ΗΜΕΡΟΔΡΟΜΟΣ,
διάθεση https://kapsimi.gr/einai-o-kapitalismos-ilithie

Διαβάστε περισσότερα