Από την εποχή των παγετώνων η χρήση της κάνναβης, σύμφωνα με νέα στοιχεία

Για χιλιάδες χρόνια η χρήση της κάνναβης φαίνεται πώς ήταν ευρέως εξαπλωμένη
Σύμφωνα με νέα επιστημονική έρευνα, οι πρόγονοί μας είχαν ανακαλύψει το φυτό της κάνναβης πριν από τουλάχιστον 10.000 χρόνια. Προτού καλά καλά η Γη βγει από την τελευταία εποχή των παγετώνων δηλαδή.
Η αρχαιοβοτανολογική επιστημονική έρευνα που πραγματοποίησαν οι ερευνητές του Ελεύθερου Πανεπιστημίου του Βερολίνου εκτιμούν ότι περίπου 5.000 χρόνια η χρήση της κάνναβης εξαπλώθηκε στην Ευρώπη και στην Ασία, μεταφερόμενη από τις νομαδικές φυλές, στο πλαίσιο ενός αρχαϊκού διηπειρωτικού εμπορίου στη διάρκεια της Εποχής του Χαλκού.
Οι νομάδες Γιαμνάγια των στεππών της Ευρασίας, μία από τις τρεις κύριες «συνιστώσες» που συνέβαλαν στη δημιουργία του σημερινού ευρωπαϊκού πληθυσμού και πολιτισμού (μαζί με τους ντόπιους κυνηγούς- τροφοσυλλέκτες και τους μετανάστες-αγρότες από την Μέση Ανατολή), θεωρείται ότι έπαιξαν κομβικό ρόλο στην εξάπλωση της κάνναβης.
Όμως η αρχή είχε γίνει πολύ νωρίτερα, από τους ανθρώπους της παλαιολιθικής εποχής τόσο στην Ευρώπη όσο και στην Ασία, οι οποίοι, ανεξάρτητα οι μεν από τους δε, είχαν ανακαλύψει τη χρησιμότητα του φυτού της κάνναβης και πιθανώς των ψυχοδραστικών ουσιών του για «ταξίδια» του νου.
Η κάνναβη μέχρι πρόσφατα θεωρείτο ότι αρχικά χρησιμοποιήθηκε και πιθανώς καλλιεργήθηκε στην Κίνα ή στην Κεντρική Ασία. Όμως οι Γερμανοί ερευνητές, που ανασκοπούν όλα τα νεότερα ευρήματα της «αρχαιολογίας της κάνναβης», επισημαίνουν ότι το φυτό εμφανίζεται σε ανασκαφές τόσο της ανατολικής Ευρώπης όσο και της Ιαπωνίας σχεδόν την ίδια εποχή, πριν από 10.200 έως 11.500 χρόνια.
«Το φυτό της κάνναβης φαίνεται πώς ήταν ευρέως εξαπλωμένο ήδη πριν από τουλάχιστον 10.000 χρόνια», συμπεραίνουν οι ερευνητές. Το αν αυτό συνέβαινε για λόγους διατροφής, ιατρικής θεραπείας, κατασκευής υφασμάτων ή απλώς για…αναψυχή (ή και για τα τέσσερα μαζί), παραμένει ασαφές.
Σύμφωνα με τους επιστήμονες, η διαχρονικά συστηματικότερη χρήση κάνναβης από τους ανθρώπους, επί χιλιάδες χρόνια, είχε γίνει στη Δυτική Ευρασία, ώσπου πριν από 5.000 χρόνια το εμπόριο και η χρήση του φυτού διεθνοποιήθηκαν περαιτέρω, τόσο προς την Ανατολή όσο και προς τη Δύση. Αυτό έγινε χάρη στους νομάδες ιππείς των στεππών, που μπορούσαν με τα άλογά τους να καλύπτουν τεράστιες αποστάσεις (μαζί με την κάνναβη που πουλούσαν ή μάλλον αντάλλασσαν), ακολουθώντας σχεδόν τις ίδιες διαδρομές που αργότερα θα ονομάζονταν «Δρόμος του Μεταξιού» – και που με λίγη φαντασία θα μπορούσαν να χαρακτηρισθούν «Δρόμος της Κάνναβης».
Άλλωστε, ο Ηρόδοτος, στις διηγήσεις του, κάνει λόγο για τους Σκύθες, νομάδες των στεππών, οι οποίοι κατέβηκαν νοτιότερα μετά τους Γιαμνάγια και δεν έχαναν την ευκαιρία να καπνίζουν κάνναβη στη χερσόνησο της Κριμαίας.

efsyn

Διαβάστε περισσότερα

Η βία σημαδεύει τα παιδιά

* Ακόμη και η κακή λεκτική συμπεριφορά των γονιών μπορεί να προξενήσει μόνιμες βλάβες στους ανηλίκους

 

 

 

Η σκηνή εκτυλίσσεται στον 10ο όροφο του Children's Hospital της Ιατρικής Σχολής του Πανεπιστημίου Χάρβαρντ στη Βοστώνη. Στο γραφείο μου βρίσκεται ένα επτάχρονο αγοράκι, οχυρωμένο πίσω από τον καναπέ, που φωνάζει εκτός εαυτού να μην το πλησιάσω. Διαβάζοντας το ιστορικό του, διαπιστώνω ότι αυτός ακριβώς είναι ο λόγος που το παιδάκι βρίσκεται για εξετάσεις στα εξωτερικά ιατρεία του νοσοκομείου: επιθετική συμπεριφορά στο σπίτι και στο σχολείο, υπερβολική συναισθηματική αντίδραση σε μικροπράγματα αλλά και βιαιοπραγίες ­ όπως να δαγκώνει ή να χτυπάει τους συμμαθητές του. Μόλις δύο ημέρες πριν από αυτή τη συνάντηση βρισκόταν στο γραφείο μου ένα 14χρονο κορίτσι το οποίο έτρωγε και μάτωνε τα νύχια του, είχε καρφωμένα τα μάτια του στο πάτωμα και πεταγόταν πάνω κάθε φορά που ακουγόταν κάποιος θόρυβος από τον διάδρομο ­ μια πόρτα που έκλεινε με δύναμη, τα βήματα ή ο βήχας κάποιου... Το ιστορικό του κοριτσιού αυτού συμπεριλαμβάνει άγχος, ξεσπάσματα κλάματος, δυσκολία προσοχής και συγκέντρωσης, δυσκολία συναισθηματικής επικοινωνίας με τους γύρω του και χαμηλή σχολική απόδοση. Ακόμη μια 40χρονη ασθενής μου που υπέφερε από μελαγχολία και αγοραφοβία ­ δηλαδή φοβόταν υπερβολικά να βγει από το σπίτι της και να πάει μόνη της στην αγορά, σε εξωτερικές δουλειές ή σε φιλικά σπίτια ­ μου εκμυστηρεύθηκε ότι όταν ήταν παιδί οι γονείς της την έδερναν και της μιλούσαν πολύ άσχημα, «εμπειρίες που θαρρείς και έχουν βγάλει ρίζες μέσα μου και δεν λένε να ξεριζωθούν από τη σκέψη και τη ζωή μου», όπως χαρακτηριστικά δήλωσε. Τι κοινό έχουν αυτές οι τρεις περιπτώσεις; Πρόκειται για άτομα τα οποία σε μικρή ηλικία υπέστησαν κακομεταχείριση, τόσο σωματική (οι γονείς τους τα έδερναν) όσο και συναισθηματική (τα έβριζαν και τους μιλούσαν άσχημα). Συμπεριφορές σαν αυτές που περιέγραψα είναι συχνές στην κλινική πρακτική και συνήθως συνοδεύονται από ιστορικό κακής μεταχείρισης στη βρεφική και παιδική ηλικία. Μια πολύ πρόσφατη έρευνα έρχεται να επιβεβαιώσει τις κλινικές αυτές παρατηρήσεις με χειροπιαστές αποδείξεις. Ο δόκτωρ Martin Teicher και οι συνεργάτες του στο νοσοκομείο McLean της Βοστώνης διαπίστωσαν ότι το συναισθηματικό τραύμα στην παιδική ηλικία μπορεί να προκαλέσει παραμόρφωση σε σημαντικά τμήματα του εγκεφάλου με αποτέλεσμα συναισθηματικές διαταραχές όπως μελαγχολία ή άγχος. Οι διαταραχές αυτές δεν είναι όμως αποκλειστικά ψυχολογικές, αλλά φαίνεται ότι έχουν φυσιολογική βάση, καθώς σχετίζονται με αλλαγές που συμβαίνουν στα νευρωνικά μονοπάτια του εγκεφάλου.

Ας πάρουμε τα πράγματα από την αρχή. Ο εγκέφαλος διαμορφώνεται σε μεγάλο βαθμό από τις εμπειρίες μας, οι οποίες, καθώς επαναλαμβάνονται, χαράζουν «μονοπάτια» και συνδέσεις ανάμεσα στους νευρώνες. Οι αντίξοες εμπειρίες δημιουργούν εγγραφές στον εγκέφαλο, διαμορφώνοντάς τον με διαφορετικό τρόπο απ' ό,τι οι κανονικές εμπειρίες. Ετσι το ερέθισμα που προκαλούν τα άσχημα λόγια και οι βρισιές που προέρχονται από τους γονείς προς το παιδί τους έχουν έναν μόνιμο αντίκτυπο στη διαμόρφωση του εγκεφάλου του παιδιού τους, πολύ διαφορετικό από αυτόν που έχουν τα ωραία λόγια και η τρυφερότητα των γονιών προς το παιδί. Ο δόκτωρ Martin Teicher δήλωσε ότι ο αντίκτυπος της λεκτικής και συναισθηματικής κακομεταχείρισης είναι μόνιμος και δύσκολα αντιστρέψιμος και δεν πρόκειται για μια εμπειρία την οποία ο άνθρωπος μπορεί εύκολα και ανώδυνα να ξεπεράσει.
* Τα συμπεράσματα των ερευνητών
Ο δόκτωρ Martin Teicher και οι συνεργάτες του κατέληξαν σε αυτά τα συμπεράσματα αφού εξέτασαν εκατοντάδες εγκεφάλους από παιδιά που είχαν εισαχθεί στο νοσοκομείο λόγω σεξουαλικής, φυσικής ή συναισθηματικής κακοποίησης. Οι εικόνες των εγκεφάλων αυτών των παιδιών συγκρίθηκαν στη συνέχεια με τις εικόνες των εγκεφάλων παιδιών που δεν είχαν υποστεί τέτοιου είδους κακομεταχείριση. Η σύγκριση των εγκεφαλικών εικόνων έδειξε ότι τα παραμελημένα ή κακοποιημένα παιδιά σαφώς υστερούσαν σε εγκεφαλική μάζα σε σχέση με τα μη κακοποιημένα παιδιά. Ετσι βρέθηκε ότι η δεσμίδα των νεύρων που συνδέει τα δύο εγκεφαλικά ημισφαίρια και η οποία λειτουργεί ως συνδετικός κρίκος για την ανταλλαγή πληροφοριών μεταξύ τους ήταν ως και 40% μικρότερη στα παραμελημένα ή στα κακοποιημένα παιδιά.
Τι σημαίνει όμως από πρακτική άποψη μια τέτοια συρρίκνωση της εγκεφαλικής αυτής δομής; Ενα υπανάπτυκτο μεσολόβιο, δηλαδή η δεσμίδα των νεύρων που συνδέει τα δύο εγκεφαλικά ημισφαίρια, παρακωλύει την ανταλλαγή πληροφοριών ανάμεσα στα δύο ημισφαίρια. Το αποτέλεσμα είναι ότι τα παραμελημένα και κακοποιημένα παιδιά λειτουργούν κυρίως βάσει του ενός ημισφαιρίου αντί να έχουν την ευελιξία να μετακινούνται από το ένα στο άλλο με γρήγορο ρυθμό, όπως είναι φυσιολογικό και χρήσιμο.
Η έρευνα του καθηγητή Seth Pollak πάνω στην ηλεκτρική δραστηριότητα του εγκεφάλου κακοποιημένων και μη παιδιών έδωσε παρόμοια αποτελέσματα σε σχέση με τη συναισθηματική ένταση. Ο κ. Pollak δημιούργησε ένα ανώδυνο πείραμα σαν παιχνίδι, στο οποίο ζητούσε από τα παιδιά να κοιτάξουν μια σειρά προσώπων και να βρουν τα χαρούμενα, φοβισμένα ή θυμωμένα πρόσωπα, πατώντας ένα κουμπί κάθε φορά. Κατά τη διάρκεια του πειράματος τα παιδιά φορούσαν μια κάσκα με ηλεκτρόδια ώστε να μπορεί να μετρηθεί η ηλεκτρική δραστηριότητα του εγκεφάλου. Το ζητούμενο ήταν να μετρηθεί μια έντονη αύξηση της ηλεκτρικής δραστηριότητας στον εγκέφαλο, ως αποτέλεσμα ενός συγκεκριμένου ερεθίσματος. Η ηλεκτρική δραστηριότητα του εγκεφάλου ήταν ίδια τόσο για τα κακοποιημένα όσο και για τα μη κακοποιημένα παιδιά όταν επρόκειτο για χαρούμενα ή φοβισμένα πρόσωπα. Υπήρξε όμως μια δραματική αύξηση της ηλεκτρικής δραστηριότητας του εγκεφάλου των κακοποιημένων παιδιών όταν βρέθηκαν αντιμέτωπα με τις εικόνες των θυμωμένων προσώπων.
* Οι επιπτώσεις του θυμού
Η ηλεκτρική αντίδραση του εγκεφάλου τους στο ερέθισμα του θυμωμένου προσώπου ήταν πολύ έντονη και μακράς διάρκειας. Ο λόγος γι' αυτή την έντονη αλλαγή είναι, σύμφωνα με τον καθηγητή Pollak, ότι ο θυμός των γονιών είναι ένα πολύ έντονο στοιχείο, ότι κάτι πρόκειται να συμβεί στο οικογενειακό περιβάλλον, και η επιβίωση του παιδιού ουσιαστικά εξαρτάται από τη γρήγορη και άμεση ικανότητά του να αναγνωρίσει το σήμα του θυμού και τις επερχόμενες αλλαγές. Αυτή η εγρήγορση προς τον θυμό γίνεται μια αυτόματη συναισθηματική αντίδραση για το άτομο, που ως ενήλικος τείνει να ερμηνεύει ακόμη και ουδέτερα ή ασαφή ερεθίσματα ως απειλητικά, πράγμα το οποίο εμποδίζει τη σύναψη υγιών σχέσεων με άλλους ενηλίκους.
Πώς ερμηνεύονται όμως από φυσιολογική άποψη αυτά τα ευρήματα; Το κάθε εγκεφαλικό ημισφαίριο έχει μια σειρά εξειδικευμένων λειτουργιών, με το αριστερό ημισφαίριο να ελέγχει τη λογική σκέψη και τη γλώσσα, ενώ το δεξί έχει τον έλεγχο της δημιουργικότητας και της συναισθηματικής σκέψης. Οταν δεν υπάρχει άνετη ροή από το ένα ημισφαίριο στο άλλο παρά εμμονή στις λειτουργίες του ενός, τότε μπορεί να προκύψουν διάφορα προβλήματα. Για παράδειγμα, ενήλικοι που είχαν υποστεί κακομεταχείριση στην παιδική τους ηλικία χρησιμοποιούν το αριστερό τους ημισφαίριο στην καθημερινή τους ζωή όταν δεν έχουν δυσκολίες. Οταν όμως οι τραυματικές σκέψεις ξαναβγούν στην επιφάνεια ή κάποιο γεγονός που συναισθηματικά τους θυμίζει την κακομεταχείριση της παιδικής τους ηλικίας έρθει στο προσκήνιο, τότε τα ίδια αυτά άτομα καταφεύγουν στο δεξί τους ημισφαίριο, με αποτέλεσμα να γίνονται υπερβολικά συναισθηματικά και να άγονται και να φέρονται από πάθη και συγκινήσεις χωρίς να τιθασεύει αυτή την ένταση το χαλινάρι της λογικής.
ΕΡΕΥΝΕΣ Κακομεταχείριση και ιδιοφυΐα
Μεμονωμένοι ερευνητές έκαναν μια τολμηρή σύνδεση ανάμεσα στην κακομεταχείριση κατά τη διάρκεια της παιδικής ηλικίας και στην ιδιοφυΐα, βασισμένοι στα παραδείγματα από τη ζωή του Μπετόβεν (φωτογραφία αριστερά επάνω) και του D. Η. Lawrence. Ο Μπετόβεν είχε δύσκολη παιδική ηλικία καθώς ο πατέρας του τον κακομεταχειριζόταν, τον τραβούσε από το κρεβάτι και τον υποχρέωνε να κάνει εξάσκηση στο πιάνο μέσα στη νύχτα, χτυπώντας τον όποτε έκανε λάθος. Ο Lawrence είχε μια πολύ άσχημη σχέση με τον αλκοολικό πατέρα του. Σύγχρονοι καλλιτέχνες έχουν επίσης ομολογήσει επεισόδια κακομεταχείρισής τους όταν ήταν παιδιά, όπως η τραγουδίστρια Sinead Ο' Connor (αριστερά κάτω), η οποία εκμυστηρεύθηκε πως όταν ήταν μικρή την κλείδωναν γυμνή για μέρες σε ένα παγωμένο δωμάτιο και τη χτυπούσαν. Η σύγχρονη ψυχιατρική άποψη υποστηρίζει ότι δεν υπάρχει αιτιακή σχέση ανάμεσα στις ψυχικές ασθένειες ή στην κακομεταχείριση και στην ιδιοφυΐα. Τελικά φαίνεται να ισχύει το αντίθετο, δηλαδή ότι η κακομεταχείριση οδηγεί σε μαθησιακά προβλήματα και χαμηλή σχολική απόδοση.
Η κυρία Λίζα Βάρβογλη είναι διδάκτωρ Ψυχολογίας και εργάζεται ως ψυχολόγος και ερευνήτρια στο Children's Hospital της Ιατρικής Σχολής του Πανεπιστημίου Χάρβαρντ.

Διαβάστε περισσότερα

Το τέρας του ναζισμού πάνω από την Ευρώπη

Η Μέρκελ εξήγγειλε ραγδαίο εξοπλισμό της Γερμανίας. Πρέπει, είπε, να καλυφθεί η διαφορά αμυντικών δαπανών ΗΠΑ-Γερμανίας. Ο στόχος είναι ιδιαίτερα φιλόδοξος αφού οι ΗΠΑ έχουν το μεγαλύτερο αμυντικό προϋπολογισμό στον Κόσμο, μεγαλύτερο από ότι η Ρωσία και η Κίνα μαζί… 

του ΑΠΟΣΤΟΛΟΥ ΑΠΟΣΤΟΛΟΠΟΥΛΟΥ

Οι ΗΠΑ ζητούν από όλους τους Συμμάχους στο ΝΑΤΟ να αυξήσουν τον αμυντικό τους προϋπολογισμό τους αλλά η περίπτωση της Γερμανίας είναι προφανώς ιδιαίτερη. Tο Foreign Affairs μιλάει για το νέο παγκόσμιο ρόλο της Γερμανίας και ο ΥΠΕΞ κ. Σταϊνμάγερ επιβεβαιώνει ότι η χώρα του δικαιούται να αναλάβει ένα τέτοιο ρόλο. Άλλωστε επιχείρησε δυο φορές να αναλάβει παγκόσμιο ρόλο και όπως λένε οι προληπτικοί κάθε κακό τριτώνει.

Το περιοδικό Σπήγκελ περιγράφοντας τη συγκυρία μετά το ΒΡΕΧΙΤ υποστηρίζει ότι τυχόν διάλυση της ΕΕ ίσως…
απομακρύνει τη Γερμανία από τις ΗΠΑ, ότι δηλαδή το Βερολίνο θα αυτονομηθεί. Ωστόσο μια πολιτική αυτονομίας του Βερολίνου είναι προβληματική: Αν επιλέξει προσέγγιση με τη Ρωσία θα οδηγηθούμε ακαριαία σε παγκόσμια σύγκρουση επειδή οι ΗΠΑ δεν θα χάσουν την Ευρώπη αμαχητί. Αν αντίθετα επιλέξει το δυτικό στρατόπεδο θα πρέπει να αναλογιστεί τι έπαθε από τη Ρωσία στον Β΄ Μεγάλο Πόλεμο. Να τα βάλει και με τους δυο το δοκίμασε και καταστράφηκε.

Μιλώντας για τη συγκυρία ας καταγράψουμε ότι τους ηγέτες τους ΒΡΕΧΙΤ έχει καταλάβει μανία παραιτήσεων και αποχωρήσεων, ανεξήγητων. Ο φυσικός διάδοχος του Κάμερον, πρώην Δήμαρχος του Λονδίνου, Μπόρις Τζόνσον δήλωσε άνευ εξηγήσεων ότι δεν θα είναι, όπως όλοι ανάμεναν, υποψήφιος για την ηγεσία του συντηρητικού κόμματος. Αίφνης παραιτήθηκε και ο επιθετικά λαλίστατος Φάραντζ διότι εκπλήρωσε, είπε, το σκοπό του (!), να βγάλει τη χώρα από την ΕΕ, αλλά αργότερα έγινε λόγος για απειλές κατά της ζωής του. Επικρατέστερη διάδοχος του Κάμερον θεωρείται η κ. Τερέζα Μέϊλ. Θεωρείται η «νέα Θάτσερ» και υπόσχεται διαπραγματεύσεις για την καλύτερη συμφωνία Εξόδου. Το Στράτφορ, σκιώδης δεξαμενή σκέψης της CIA, ανιχνεύει επίμονα τρόπους και πιθανότητες αναίρεσης του δημοψηφίσματος, όπως ακριβώς έγινε και στην Ελλάδα οπότε σκέπτεται κανείς ότι δεν ήταν προσωπική έμπνευση Τσίπρα η μετατροπή του ΟΧΙ σε ΝΑΙ, απλώς συμμορφώθηκε στις υποδείξεις. Οι αντιδράσεις στο ΒΡΕΧΙΤ θα είναι διδακτικές για το πώς εκφράζουν την απαρέσκειά τους οι κυρίαρχες ελίτ σε εξελίξεις που δεν τους αρέσουν, ακόμα και όταν αφορούν σε μια Μητρόπολη του Συστήματος. Αντίστροφα, θα δούμε πως σχεδιάζουν οι ελίτ υπέρ του ΒΡΕΧΙΤ να υπερασπίσουν την πολιτική τους, αν πχ το CITY θα επιτρέψει στο κινέζικο νόμισμα, το γουάν, να πλαγιοκοπήσει το δολάριο, όπως υποστηρίζουν ορισμένοι (Γάλλοι) αναλυτές.

Ο επανεξοπλισμός της Γερμανίας και οι προσεχείς περιπετειώδεις φάσεις του ΒΡΕΧΙΤ αποτελούν κομμάτια ενός γιγαντιαίου, πλανητικού αλλά ενιαίου παζλ που περιλαμβάνει, μεταξύ άλλων, και την αιφνιδιαστική και ακαριαία προσέγγιση Τουρκίας- Ισραήλ και Τουρκίας-Ρωσίας. Όλες οι κινήσεις είναι ελιγμοί προς κατάληψη θέσεων που θα επιτρέψουν ή θα αποτρέψουν μια γενικευμένη σύγκρουση. Το εντυπωσιακό στοιχείο συνεπώς δεν είναι το γιατί ο Ερντογάν κάνει αυτό ή εκείνο αλλά η ταχύτητα και η προθυμία ανταπόκρισης από τη Ρωσία και το Ισραήλ. Ο Ερντογάν ζήτησε συγνώμη από τη Ρωσία αλλά δέχθηκε τη συγνώμη του Ισραήλ. Οι συγνώμες είναι το αναγκαίο τυπικό βήμα πριν μπουν οι ενδιαφερόμενοι στην ουσία. Και αυτή η ουσία είναι προφανώς τόσο επείγουσα και πιεστική ώστε να αγνοηθεί το πολιτικό κόστος της συγνώμης.

Οι τουρίστες δεν επιστρέφουν αυτομάτως επειδή άλλαξαν πολιτική οι κυβερνήσεις και τα κέρδη από το φυσικό αέριο αργούν, συνεπώς η Οικονομία δεν είναι αιτία της ακαριαίας προσέγγισης. Μόνο επικείμενες θεαματικές γεωπολιτικές εξελίξεις και ριζικές ανατροπές άμεσου ενδιαφέροντος των πλευρών δικαιολογούν τις ταχύτατες αντιδράσεις τους. Το ΒΡΕΧΙΤ έχει ουρά, πχ αποχώρηση της Ιταλίας το φθινόπωρο-όπως προβλέπουν Αγγλικές και  Αμερικανικές πηγές- και αναπηρία ή εξάρθρωση συνεπώς της ΕΕ, ριζική ανατροπή συσχετισμών στο Συριακό αλλά και στην Ουκρανία είναι εξελίξεις που ωθούν στον εξοπλισμό της Γερμανίας και προτρέπουν στην επείγουσα αναθεώρηση των σχέσεων Τουρκίας- Ισραήλ-Ρωσίας.

Ο Ερντογάν σε μια πρωτοφανή κίνηση παραχώρησε άδεια χρήσης της Βάσης του Ιντσιρλίκ στα ρωσικά αεροσκάφη που βομβαρδίζουν τους τζιχαντιστές στη Συρία προκαλώντας την άμεση οργίλη αντίδραση των ΗΠΑ (δηλώσεις Νούλαντ) που απείλησαν την Τουρκία με εκδίωξη από το ΝΑΤΟ! Ο Ερντογάν αναίρεσε την άδεια αλλά το σήμα προθέσεων επιδόθηκε στους παραλήπτες. Ο Ερντογάν γνωρίζει, όπως όλος ο Κόσμος, ότι οι ΗΠΑ καλοβλέπουν (ή έχουν αποφασίσει) να ιδρύσουν Κουρδικό Κράτος δίπλα στα τουρκικά σύνορα ή και εντός τουρκικού εδάφους, τεμαχίζοντας την τουρκική επικράτεια. Γνωρίζει επίσης την Ιστορία της χώρας του ότι, δηλαδή, η Ρωσία επί Λένιν στήριξε τον Ατατούρκ και την εδαφική ακεραιότητα του νέου κράτους. Σε ένα λογικό δούναι-λαβείν θα μπορούσε ο Πούτιν να διαβεβαιώσει ότι θα είναι ουδέτερος ή ενάντιος ως προς την ίδρυση του Κουρδικού Κράτους αν αντίστοιχα ο Ερντογάν μείνει αμέτοχος σε επιθετικά σχέδια της Δύσης εναντίον της Ρωσίας. Η ένσταση ότι η Τουρκία είναι μέλος του ΝΑΤΟ με υποχρεώσεις κλπ η απάντηση είναι ότι η σωτηρία της πατρίδας υπερέχει παντός καταστατικού, το έδειξε άλλωστε η Άγκυρα όταν αρνήθηκε να αναμιχθεί στην αμερικανική επίθεση στο Ιράκ.

Η καταστροφή των (αμερικανόφιλων) Τζιχαντιστών είναι ασήμαντο τίμημα αν έτσι ο Ερντογάν θεωρεί ότι διασώζει την ακεραιότητα της χώρας του. Η ερώτηση τι κάνει η Ελλάδα είναι περιττή. Η μισή καρδιά μας στην Κίνα βρίσκεται.

Διαβάστε περισσότερα

Έχει αρχίσει ένας Παγκόσμιος Πόλεμος. Σπάστε τη Σιωπή

Του John Pilger

Ο κόσμος βρίσκεται σε επικίνδυνο σταυροδρόμι. Οι Ηνωμένες Πολιτείες και οι σύμμαχοί τους στο ΝΑΤΟ ξεκίνησαν μια στρατιωτική περιπέτεια που απειλεί το μέλλον της ανθρωπότητας. Διεξάγονται σημαντικές στρατιωτικές επιχειρήσεις και συγκεκαλυμμένες επιχειρήσεις μυστικών υπηρεσιών ταυτόχρονα σε Μέση Ανατολή, Ανατολική Ευρώπη, υπο-Σαχάρια Αφρική, Κεντρική Ασία και Άπω Ανατολή. Με τα παραπάνω λόγια άνοιξε την ομιλία του ο καθηγητής Michel Chossudovsky στο National Autonomous University της Νικαράγουα, στις 17 Μαΐου, κατά την ανάδειξή του σε Διδάκτορα από το εν λόγω πανεπιστήμιο.

Πόσοι άνθρωποι γνωρίζουν ότι έχει αρχίσει ένας παγκόσμιος πόλεμος; Προς το παρόν, είναι πόλεμος προπαγάνδας, ψεμάτων και απόσπασης της προσοχής, αλλά αυτά μπορούν να αλλάξουν ακαριαία με το πρώτο λάθος, την πρώτη εκτόξευση πυραύλων.

Η κυβέρνηση Ομπάμα έχει κατασκευάσει περισσότερα πυρηνικά όπλα, περισσότερες πυρηνικές κεφαλές, περισσότερα συστήματα εκτόξευσης πυρηνικών, περισσότερα πυρηνικά εργοστάσια. Οι δαπάνες μόνο για πυραύλους με πυρηνικές κεφαλές αυξήθηκαν υπό την διακυβέρνηση Ομπάμα περισσότερο από οποιονδήποτε άλλο Αμερικανό πρόεδρο.

Προγραμματίζεται η κατασκευή μίνι πυρηνικής βόμβας. Είναι γνωστή ως Β61 Model 12. Ποτέ δεν υπήρξε ποτέ κάτι ανάλογο. Ο στρατηγός James Cartwright, πρώην υπαρχηγός των αμερικανικών ενόπλων δυνάμεων, δήλωσε, «Η μείωση του μεγέθους κάνει πιο πιθανή την χρήση αυτού του πυρηνικού όπλου».

Τους τελευταίους δεκαοκτώ μήνες, λαμβάνει χώρα η μεγαλύτερη συγκέντρωση στρατιωτικών δυνάμεων από το Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο – με επικεφαλής τις Ηνωμένες Πολιτείες – κατά μήκος των δυτικών συνόρων της Ρωσσίας. Μόνο με την εποχή που ο Χίτλερ εισέβαλε στη Σοβιετική Ένωση μπορεί να συγκριθεί η απειλή που αποδεδειγμένα αποτελούν για την Ρωσσία ξένα στρατεύματα τέτοιου μεγέθους.

Η Ουκρανία – που ήταν κάποτε μέρος της Σοβιετικής Ένωσης – έχει γίνει πεδίο όπου αλωνίζει η CIA. Με το πραξικόπημα που οργάνωσε στο Κίεβο, η Ουάσιγκτων ελέγχει αποτελεσματικά ένα εχθρικό καθεστώς, διαβρωμένο από τους νεοναζί, στην γειτονιά της Ρωσσίας. Οι πολιτικοί απόγονοι των περιβόητων φασιστικών οργανώσεων OUN και UPA του Δευτέρου Παγκοσμίου Πολέμου είναι σήμερα εξέχοντα στελέχη του ουκρανικού κοινοβουλίου. Μιλάνε ανοιχτά υπέρ του Χίτλερ και ζητούν την δίωξη και απομάκρυνση της ρωσσόφωνης μειονότητας.

Στην Δύση σπάνια μεταδίδεται η εικόνα αυτή. Συνήθως αντιστρέφεται για να αποκρύψει την αλήθεια.

Στην Λεττονία, την Λιθουανία και την Εσθονία – δίπλα στη Ρωσσία – ο αμερικανικός στρατός αναπτύσσει στρατεύματα, άρματα μάχης, βαρύ οπλισμό. Αυτή η ακραία πρόκληση της δεύτερης πυρηνικής δύναμης στον κόσμο αντιμετωπίζεται με σιωπή από την Δύση.

Η παράλληλη εκστρατεία κατά της Κίνας κάνει ακόμα πιο επικίνδυνη την προοπτική ενός πυρηνικού πολέμου.

Σχεδόν καθημερινά, η Κίνα παρουσιάζεται ως «απειλή» για την Δύση. Σύμφωνα με τον ναύαρχο Harry Harris, διοικητή των αμερικανικών δυνάμεων του Ειρηνικού, η Κίνα «κατασκευάζει ένα μεγάλο τείχος από άμμο στην Θάλασσα της Νότιας Κίνας».

Αυτό που θέλει να πει είναι ότι η Κίνα δημιουργεί διαδρόμους προσγείωσης στα Νησιά Spratly, τα οποία αποτελούν αντικείμενο διαμάχης με τις Φιλιππίνες – μάλιστα η Ουάσιγκτων πίεσε και δωροδόκησε την κυβέρνηση της Μανίλα και το Πεντάγωνο ξεκίνησε μια προπαγανδιστική εκστρατεία με το σύνθημα «ελεύθερη ναυσιπλοΐα».

Αυτο σημαίνει ότι τα αμερικανικά πολεμικά πλοία θα μπορούν να περιπολούν ελεύθερα και να κυριαρχούν στα παράκτια ύδατα της Κίνας. Προσπαθήστε να φανταστείτε την αμερικανική αντίδραση, αν τα κινεζικά πολεμικά πλοία έκαναν το ίδιο στα ανοικτά των ακτών της Καλιφόρνιας.

Η απάντηση θα έπρεπε να είναι ολοφάνερη. Οι Ηνωμένες Πολιτείες περιβάλλουν την Κίνα με ένα δίκτυο βάσεων, με βαλλιστικούς πυραύλους, ομάδες μάχης, βομβαρδιστικά με πυρηνικά όπλα.

Αυτό το θανατηφόρο τόξο εκτείνεται από την Αυστραλία έως τα νησιά του Ειρηνικού, τα Marianas και τα Marshalls , το Γκουάμ, μέχρι τις Φιλιππίνες, την Ταϊλάνδη, την Οκινάουα, την Κορέα και σε ολόκληρη την Ευρασία μέχρι το Αφγανιστάν και την Ινδία. Η Αμερική έχει δημιουργήσει μια θηλιά γύρω από το λαιμό της Κίνας. Σιωπή από τα μέσα ενημέρωσης, πόλεμος από τα μέσα ενημέρωσης.

Το 2015, με υψηλή μυστικότητα, οι ΗΠΑ και την Αυστραλία πραγματοποίησαν την μεγαλύτερη αεροπορική και ναυτική στρατιωτική άσκηση στην πρόσφατη ιστορία, γνωστή ως Talisman Sabre. Στόχος της ήταν να γίνει πρόβα σε ένα σχέδιο μάχης με κλείδωμα θαλασσίων διαδρόμων, όπως τα Στενά της Malacca και του Lombok, που διακόπτουν την πρόσβαση της Κίνας σε πετρέλαιο, φυσικό αέριο και άλλες ζωτικής σημασίας πρώτες ύλες από τη Μέση Ανατολή και την Αφρική.

Οι ΗΠΑ είναι η χώρα όπου μικρά παιδιά πυροβολούν την μάνα τους και η αστυνομία διεξάγει ένα δολοφονικό πόλεμο ενάντια στους μαύρους Αμερικανούς. Αυτή είναι η χώρα που επιτέθηκε και προσπάθησε να ανατρέψει πάνω από 50 κυβερνήσεις, πολλές από αυτές δημοκρατίες, και έχει βομβαρδίσει από την Ασία μέχρι την Μέση Ανατολή, προκαλώντας τον θάνατο και την εκτόπιση των εκατομμυρίων ανθρώπων.

Καμμία άλλη χώρα δεν έχει να παρουσιάσει τέτοιο ρεκόρ βίας. Οι περισσότεροι από τους πολέμους της Αμερικής (σχεδόν όλοι τους εναντίον ανυπεράσπιστων χωρών) δεν έχουν ξεκινήσει από Ρεπουμπλικάνους προέδρους, αλλά από φιλελεύθερους Δημοκρατικούς: Τρούμαν, Κένεντι, Τζόνσον, Κάρτερ, Κλίντον, Ομπάμα.

Το 1947, μια σειρά από οδηγίες του Εθνικού Συμβουλίου Ασφαλείας καθόριζαν τον πρωταρχικό στόχο της αμερικανικής εξωτερικής πολιτικής: «ένας κόσμος ουσιαστικά καθ’ ομοίωσιν της δική της εικόνας». Επρόκειτο για μεσσιανικό αμερικανισμό. Ή όλοι είναι Αμερικανοί, ή αλλιώς αλλίμονό τους. Οι αιρετικοί πρέπει να προσηλυτιστούν, να ανατραπούν, να δωροδοκηθούν, ή να συνθλιβούν.

Ο Ντόναλντ Τραμπ είναι απλώς ένα σύμπτωμα αυτού του συστήματος, αλλά και ένας αποστάτης. Λέει ότι η εισβολή στο Ιράκ ήταν ένα έγκλημα, δεν θέλει να πάει σε πόλεμο με τη Ρωσσία και την Κίνα. Ο κίνδυνος για τους Αμερικανούς δεν είναι ο Τραμπ, αλλά η Χίλαρι Κλίντον. Αυτή δεν είναι αποστάτης. Αυτή ενσωματώνει την ανθεκτικότητα και τη βία ενός συστήματος του οποίου η περιβόητη «ιδιαιτερότητα» είναι ο ολοκληρωτισμός διανθισμένος περιστασιακά με φιλελεύθερο πρόσωπο.

Καθώς πλησιάζει η ημέρα των προεδρικών εκλογών, η Κλίντον θα προβάλλεται ως η πρώτη γυναίκα πρόεδρος, ανεξάρτητα από τα εγκλήματα και τα ψέμματά της – όπως ακριβώς ο Μπαράκ Ομπάμα προβαλλόταν ως ο πρώτος μαύρος πρόεδρος, αποτελώντας την «ελπίδα» για τους φιλελεύθερους.

Στην προεδρική εκστρατεία του 2008, η Χίλαρι Κλίντον απείλησε να «εξαφανίσει εντελώς» το Ιράν με πυρηνικά όπλα. Ως υφυπουργός Εξωτερικών υπό τον Ομπάμα, συμμετείχε στην ανατροπή της δημοκρατικής κυβέρνησης της Ονδούρας και συνέβαλε καθοριστικά στην καταστροφή της Λιβύης το 2011. Όταν ο ηγέτης της Λιβύης, συνταγματάρχης Καντάφι, θανατώθηκε δημοσίως με ένα μαχαίρι – φόνος που επέτρεψαν οι ΗΠΑ – η Κλίντον βρήκε να δηλώσει: «Ήρθαμε, είδαμε, πέθανε».

Ένας από τους στενότερους συμμάχους της Κλίντον είναι η Μαντλίν Ολμπράιτ, η πρώην υπουργός Εξωτερικών, που έχει καταφερθεί εναντίον των νεαρών γυναικών που δεν υποστηρίζουν την «Χίλαρι». Είναι η ίδια που πανηγύρισε αναίσχυντα στην τηλεόραση για τον θάνατο μισού εκατομμυρίου παιδιών στο Ιράκ, λέγοντας ότι «άξιζε τον κόπο».

Μεταξύ των μεγαλύτερων υποστηρικτών της Κλίντον είναι το λόμπυ του Ισραήλ και οι εταιρείες όπλων που τροφοδοτούν την βία στην Μέση Ανατολή. Αυτή και ο σύζυγός της έχουν κάνει μια περιουσία από τη Wall Street. Και όμως, θέλει να γίνει η αγαπημένη υποψήφια των γυναικών, να κατατροπώσει τον κακό Τραμπ, τον επίσημο δαίμονα. Στους υποστηρικτές της περιλαμβάνονται, επίσης, διακεκριμένες φεμινίστριες.

Μια γενιά πριν, μια μετα-μοντέρνα λατρεία, ο εγωκεντρισμός έγινε το νέο Zeitgeist στις προνομιούχες δυτικές κοινωνίες και σηματοδότησε την κατάρρευση των μεγάλων συλλογικών κινημάτων ενάντια στον πόλεμο, την κοινωνική αδικία, την ανισότητα, τον ρατσισμό και τον σεξισμό.

Σήμερα, μάλλον τελείωσε ο βαθύς ύπνος. Οι νέοι ξυπνούν ξανά. Σταδιακά.

Τι έχει συμβεί με την μεγάλη παράδοση της άμεσης λαϊκής αντίδρασης, που μένει αδέσμευτη από κόμματα; Πού είναι το θάρρος, η φαντασία και η αφοσίωση που απαιτείται για να ξεκινήσει το μακρύ ταξίδι προς έναν καλύτερο, δικαιότερο και ειρηνικό κόσμο; Πού είναι οι αιρετικοί στην τέχνη, τον κινηματογράφο, το θέατρο, την λογοτεχνία;

Πού είναι εκείνοι που θα συντρίψουν την σιωπή; Έχουμε την πολυτέλεια να περιμένουμε να εκτοξευθεί ο πρώτος πυρηνικός πύραυλος;

[Πηγή:  Information Clearing House, 17/04/2016,
http://www.informationclearinghouse.info/article44496.htm%5D

Δημοσιεύθηκε στο Hellenic Nexus, τ.107, Μάϊος 2016

Διαβάστε περισσότερα

Μισθοφόροι και «Σταυροφόροι» στην Μέση Ανατολή

του Λεωνίδα Χ. Αποσκίτη*

Το 2003, όταν ο Αμερικανός πρόεδρος αναζητούσε εναγωνίως ευρωπαϊκά δεκανίκια για την εισβολή στο Ιράκ, συναντήθηκαν στις Αζόρες οι νέοι «Σταυροφόροι»: Τζωρτζ Μπους, Τόνι Μπλερ, Χοσέ Μαρία Αθνάρ, Ζοζέ Μανουέλ Μπαρόζο. Από κοντά και οι υποστηρικτές της Αμερικής στα νέα ευρωπαϊκά κράτη-μέλη της Ανατολικής και Κεντρικής Ευρώπης.

Χίλια χρόνια περίπου πριν, το 1095, μια ανάλογη σύναξη πολεμάρχων έγινε στο Κλερμόν Φεράν. Τότε ο πάπας Ουρβανός, ο αντίστοιχος φέρελπις «πλανητάρχης» του ευρωπαϊκού Μεσαίωνα, μάζεψε εκεί όλη την αφρόκρεμα της Ευρώπης, βασιληάδες, κόμητες, δούκες και αρχιπαπάδες και τους έρριξε την ιδέα «της απελευθέρωσης των Αγίων Τόπων» κι άλλες «μεγαλόπνοες» μπούρδες που ήταν το προκάλυμμα της λεηλασίας και της σφαγής που ακολούθησε και τότε όπως και τώρα.

Οι «Ευρωπαίοι» της εποχής εκείνης είχανε στενάξει στην πείνα, στους φόρους και στην καταπίεση και έτσι δε έμεινε ρεμάλι για ρεμάλι και τυχοδιώκτης για τυχοδιώκτης που να μην πάρει μέρος στην «απελευθέρωση» της Εγγύς Ανατολής που σήμερα την λέμε Μέση Ανατολή χρησιμοποιώντας, κακώς, τον όρο που επικράτησε από την βρετανική αυτοκρατορία.

Η πρώτη Σταυροφορία και οι υπόλοιπες που ακολούθησαν ξεσηκώσανε «όλους τους άτιμους, τους τραμπούκους, τους παλληκαράδες για να τους πάνε προς τον δρόμο τους για την ατιμία, την σφαγή, την αρπαγή και όλων των ειδών τις ανομίες, που χτυπήσανε πισώπλατα το ταλαιπωρημένο Βυζάντιο, τον ίδιο τους τον προμαχώνα, εναντίον του Ασιάτη…», όπως περιγράφει με την ανεπανάληπτη πένα του ο αείμνηστος Νίκος Τσιφόρος στις «Σταυροφορίες» του.

Φαίνεται ότι, όπως «ο Θεός» τότε ενέπνευσε τον Ουρβανό να στρατολογήσει τα καθάρματα για να μακελλέψουν την Ανατολή, έτσι και στην εποχή μας, «ελέω Θεού» του «αναγεννημένου» Μπους, στήθηκε μια τερατώδης μιλιταριστική βιομηχανία μισθοφορικών στρατιών, που δρα ανεξάρτητα από κάθε σύγχρονο στρατιωτικό κανονισμό στην Μέση Ανατολή.

Η δεύτερη μετά τον στρατό των ΗΠΑ στρατιωτική δύναμη είναι αυτή των μισθοφόρων-υπαλλήλων των Ιδιωτικών Εταιρειών παροχής Στρατιωτικών Υπηρεσιών: οι Private Military Companies ή Contractors (για συντομία ΙΕΣΥ).

Οι άνδρες και γυναίκες αυτοί είναι μισθοφόροι και όχι κανονικοί στρατιώτες, δεν υπόκεινται σε καμμία επίσημη ιεραρχία ή στρατιωτικό κανονισμό, δεν μπορεί να τους αποδοθεί κατηγορία για παραβίαση της Συνθήκης της Γενεύης και δεν τηρούν κανέναν κανόνα εμπλοκής.

Πρόκειται, δηλαδή, για ένα κανονικό ληστρικό ασκέρι όπως εκείνα τα μεσαιωνικά φουσάτα που όρμηξαν πάνω στους Άραβες και τους έκαναν να καταλάβουν τι τους περιμένει αν πέσουνε στα χέρια των Δυτικών. Έτσι, από τότε οι Άραβες έμαθαν να αντιστέκονται λυσσασμένα και να θυσιάζονται, αν χρειασθεί, όχι να κάθονται να συνθηκολογούν και να υποτάσσονται στους «ράμπο» που έρχονται να τους «απελευθερώσουν» κατά το συμφέρον τους.

Στα νεοταξικά μισθοφορικά λεφούσια μπορεί να βρει κανείς κάθε καρυδιάς καρύδι. Πρωτοστατούν φυσικά οι Άγγλοι και Αμερικανοί πρώην πράκτορες της CIA, του FBI και της SAS, στρατιωτικοί των ειδικών δυνάμεων –πολλοί ανάμεσά τους έχουν αποταχθεί για εγκληματικές ενέργειες-, δεσμοφύλακες από φυλακές των ΗΠΑ και άλλοι βασανιστές και τυχοδιώκτες. Ιρακινοί, Σιΐτες και Σουννίτες, συνεργάζονται μισθοφορικά στο πλευρό των «απελευθερωτών». Κούρδοι έχουν προσληφθεί ως φρουροί των πετρελαιοπηγών. Γκούρκας από το Νεπάλ, που πολέμησαν με τους Άγγλους στα Φώκλαντ. Χιλιανοί και άλλοι Νοτιοαμερικανοί βασανιστές μαζί με κομμάντος του UCK και Νοτιοαφρικανούς ρατσιστές του «απαρτχάϊντ» προσπαθούν να …«εκδημοκρατίσουν» τους δύστυχους ιθαγενείς με το βλέμμα καρφωμένο στο υψηλότερο ιδανικό της σημερινής εποχής: το αμερικανικό δολλάριο με την πυραμίδα της Νέας Τάξης!

Σύμφωνα με ένα δημοσίευμα της Washington Post (5 Δεκεμβρίου 2006), περίπου 100.000 μισθωμένοι των «ΙΕΣΥ-εργολάβων» βρέθηκαν στο Ιράκ, χωρίς να υπολογίσουμε τους υπεργολάβους. Το νούμερο αυτό «προσεγγίζει το μέγεθος της αμερικανικής στρατιωτικής δύναμης εκεί». Ο αριθμός αυτός που δίνει η εφημερίδα είναι αισθητά μεγαλύτερος από τον αντίστοιχο του Πενταγώνου. Είναι επίσης δεκαπλάσιος του υπολογιζόμενου αριθμού «εργολάβων» που αναπτύχθηκαν κατά την διάρκεια του Πολέμου του Κόλπου, το 1991.

Το προσωπικό αυτό παίρνει μέρος στις μάχες, στις επιχειρήσεις, τις ανακρίσεις και τα βασανιστήρια. Αναλαμβάνουν την φύλαξη εγκαταστάσεων και προσώπων, οδηγούν οχήματα και προστατεύουν αξιωματούχους από επιθέσεις αντιποίνων, εκπαιδεύουν αστυνομικούς και στρατιώτες του νέου Ιράκ. Χειρίζονται ακόμα τα υψηλής τεχνολογίας οπλικά συστήματα που ο τακτικός στρατός δεν αναλαμβάνει να χειριστεί.

Οι εργολάβοι του πολέμου στον 21^ο αιώνα

Στις 10 Σεπτεμβρίου 2001, 24 ώρες πριν την επίθεση στους Δίδυμους Πύργους, πριν καν οι Αμερικανοί ακούσουν για την Αλ-Κάϊντα ή φαντασθούν την πιθανότητα ενός «πολέμου κατά της τρομοκρατίας», ο Ντόναλντ Ράμσφελντ ανέβηκε στο βήμα στο Πεντάγωνο για να εκφωνήσει έναν από τους πρώτους σημαντικούς λόγους του ως υπουργός Άμυνας της κυβέρνησης Τζωρτζ Μπους, τζούνιορ. Μπροστά σε εκπροσώπους εταιρειών αναμεμιγμένων στην εξαιρετικά κερδοφόρα επιχείρηση των στρατιωτικών συμβολαίων -όπως η Enron, η General Dynamics και η Aerospace Corporation– ο Ράμσφελντ εισηγείται την κήρυξη ενός πολέμου…

«Το θέμα σήμερα είναι ένας εχθρός που αποτελεί απειλή, μια σοβαρή απειλή για την ασφάλεια των Ηνωμένων Πολιτειών της Αμερικής…», βρόντηξε ο Ράμσφελντ. «Διασπά την άμυνα των ΗΠΑ και θέτει σε κίνδυνο την ζωή των ανδρών και γυναικών του στρατού και των δυνάμεων ασφαλείας». Και εξέπληξε τους πάντες, λέγοντας: «Μπορεί να νομίσετε ότι περιγράφω κάποιον από τους τελευταίους υπέργηρους δικτάτορες του κόσμου… Ο εχθρός βρίσκεται πιο κοντά σ’ εμάς. Είναι η γραφειοκρατία του Πενταγώνου». Ο Ράμσφελντ τότε εισηγήθηκε να γίνει πλήρης αλλαγή στον τρόπο που διοικείται το Πεντάγωνο, αντικαθιστώντας την παληά γραφειοκρατία του υπουργείου Άμυνας με ένα νέο μοντέλο, που να βασίζεται στον ιδιωτικό τομέα. Ανακοινώντας αυτή την σημαντική αλλαγή, ο Ράμσφελντ είπε στο κοινό του: «Δεν επιθυμώ να επιτεθώ κατά του Πενταγώνου. Θέλω να το απελευθερώσω. Χρειάζεται να το σώσουμε από τον εαυτό του».

Όλως τυχαίως, την επόμενη ημέρα, ένα από τα 4 «επιτιθέμενα» αεροπλάνα, υποτίθεται ότι έπεσε στο κτίριο του Πενταγώνου.

Η νέα πολιτική του Πενταγώνου, που δίνει πλέον έμφαση στις συγκεκαλυμμένες επιχειρήσεις, στα εξελιγμένα οπλικά συστήματα και εξαρτάται περισσότερο από τον ιδιωτικό τομέα, έγινε γνωστή ως Δόγμα Ράμσφελντ.

Προς μεγάλη ικανοποίηση της πολεμικής βιομηχανίας, πριν αποσυρθεί ο Ράμσφελντ έκανε την εξωφρενική κίνηση να εντάξει τον ιδιωτικό-μισθοφορικό τομέα στο επίσημο τμήμα της αμερικανικής πολεμικής μηχανής. Στην Τετραετή Αμυντική Επιθεώρηση του Πενταγώνου του 2006, ο Ράμσφελντ περιέγραψε αυτό που αποκαλούσε «οδικό χάρτη για την αλλαγή» στο υπουργείο Άμυνας, ο οποίος, όπως είπε, άρχισε να εφαρμόζεται από το 2001. Προσδιόρισε την «Συνολική Δύναμη του Υπουργείου» ως …«το ενεργό και εν εφεδρεία στρατιωτικό έμψυχο υλικό του, τους πολίτες υπαλλήλους του και τους ιδιώτες-εργολάβους του –οι οποίοι συνιστούν την πολεμική ικανότητα και δυναμικότητά του. Τα μέλη της Συνολικής Δύναμης υπηρετούν σε χιλιάδες σημεία σε ολόκληρο τον κόσμο, εκπληρώνοντας πολυάριθμα καθήκοντα προκειμένου να επιτελέσουν τις σημαντικότατες αποστολές τους». Αυτός ο επίσημος ορισμός αποτέλεσε τον μεγάλο θρίαμβο των πολεμικών εργολάβων, αφού τους απέδιδε μια νομιμότητα που ποτέ δεν είχαν στην ιστορία τους.

Αποχαιρετώντας τον Ράμσφελντ τον Νοέμβριο του 2006, ο Μπους του αναγνώρισε ότι: «πραγματοποίησε τον πιο σαρωτικό μετασχηματισμό του προσώπου των αμερικανικών στρατιωτικών δυνάμεων παγκοσμίως» από το τέλος του Δευτέρου Παγκοσμίου Πολέμου. Πράγματι, ο Ράμσφελντ καθιέρωσε μια από τις πιο σημαντικές αλλαγές στην σύγχρονη τακτική πολέμου: την ευρεία χρήση των εργολάβων του ιδιωτικού τομέα σε κάθε πλευρά του πολέμου, ακόμα και στην μάχη». Η αμερικανική κυβέρνηση και το ελεγχόμενο από τους Ρεπουμπλικανούς Κογκρέσσο με την σειρά τους απήλλαξαν τους ιδιώτες-υπεργολάβους από κάθε ευθύνη, επίβλεψη και νομικούς περιορισμούς.

Από την στιγμή που ξεκίνησε η ετοιμασία των αμερικανικών στρατευμάτων για την εισβολή στο Ιράκ, το Πεντάγωνο ενσωμάτωσε τους «ιδιώτες-εργολάβους» στις επιχειρήσεις του. Ακόμα και όταν η κυβέρνηση έδινε την εντύπωση δημοσίως ότι προσπαθούσε να βρει λύση δια της διπλωματικής οδού, η Halliburton προετοιμαζόταν για μαζικές επιχειρήσεις.

Για μια Χούφτα Δολλάρια

Οι ιδιώτες-εργολάβοι προσφέρουν πολιτική κάλυψη στην κυβέρνηση των ΗΠΑ και στο ΝΑΤΟ, επιτρέποντάς τους να αναπτύξουν ιδιωτικές ένοπλες δυνάμεις σε μια πολεμική ζώνη χωρίς να είναι αναγκασμένοι να δώσουν λογαριασμό για τους θανάτους, τους τραυματισμούς και τα εγκλήματα αυτών των δυνάμεων που δρουν μυστικά.

Η ώθηση προς την ιδιωτικοποίηση του πολέμου ξεκίνησε επί προεδρίας πατρός Μπους. Μόλις τελείωσε ο Πόλεμος του Κόλπου, το Πεντάγωνο, επικεφαλής του οποίου ήταν τότε ο σημερινός αντιπρόεδρος Ντικ Τσένυ, πλήρωσε την θυγατρική της Halliburton, Brown & Root Services, σχεδόν 9 εκατομ. δολλάρια για να μελετήσει τον τρόπο που οι ιδιωτικές στρατιωτικές εταιρείες θα μπορούσαν να παρέχουν υποστήριξη στους Αμερικανούς στρατιώτες στις εμπόλεμες ζώνες. Κατά την διάρκεια του πολέμου του Κόλπου, το 1991, ο ένας στους πενήντα στο πεδίο της μάχης ήταν πολίτης με συμβόλαιο. Στην Βοσνία, το 1996, η αναλογία αυτή έγινε ο ένας στους δέκα. Σήμερα, πάνω από 40 εταιρείες έχουν τελικά μόνιμη συνεργασία με το Πεντάγωνο.

Ο γερουσιαστής Kucinich, πού θέλησε να διερευνήσει την πιθανή εμπλοκή των ιδιωτικών στρατών στις αποκαλούμενες «black ops», «false flag» ή συγκεκαλυμμένες επιχειρήσεις στο Ιράκ, είπε: «Ποια είναι η διαφορά μεταξύ συγκεκαλυμμένων δραστηριοτήτων και των αποκαλούμενων ανοικτών για τις οποίες δεν έχουμε καμμιά πληροφορία;». Ο Kucinich τόνισε επίσης ότι τα προβλήματα με τις εταιρείες αυτές δεν περιορίζονται απλώς στους τομείς της ευθύνης και της διαφάνειας. «Πρόκειται για την ιδιωτικοποίηση του πολέμου», σημειώνει. Η αμερικανική κυβέρνηση «…συνδέει τα κέρδη των ιδιωτικών στρατιωτικών εταιρειών με την διεξαγωγή των πολέμων. Άρα δίνουμε κίνητρα στις εταιρείες να επηρεάζουν την κυβέρνηση και το Κογκρέσσο ώστε να δημιουργούν περισσότερες ευκαιρίες για κέρδος και οι ευκαιρίες αυτές συνεπάγονται περισσότερους πολέμους. Και γι΄αυτό τον λόγο ο ρόλος των ιδιωτικών στρατών θα πρέπει να περιορισθεί αυστηρά από το Κογκρέσσο».

Οι θάνατοι των μισθοφόρων δεν υπολογίζονται στο σύνολο των νεκρών Αμερικανών και τα εγκλήματα και οι παραβιάσεις τους ούτε τεκμηριώνονται ούτε τιμωρούνται, συσκοτίζοντας ακόμη περισσότερο το πραγματικό κόστος του πολέμου. «Όταν βάζεις στο παιγνίδι μισθοφόρους στους οποίους δεν εφαρμόζεται ο νόμος, η Συνθήκη της Γενεύης, οι κοινές αντιλήψεις περί ηθικής, το κάθε τι πετιέται στον κάλαθο των αχρήστων», καταλήγει ο Kucinich. «Και αυτό σημαίνει ότι αυτοί οι ιδιωτικοί στρατοί είναι πράγματι το μακρύ χέρι της κυβέρνησης και της πολιτικής της».

Κι ακόμα χειρότερα, οι διαβόητοι, πλέον, και ακριβοπληρωμένοι μισθοφόροι όλων αυτών των ΙΕΣΥ που περιπολούν σαν αστακοί στην Μέση Ανατολή σήμερα, στην Νέα Ορλεάνη το 2005, ποιος ξέρει πού αύριο, είναι το μακρύ χέρι της Νέας Τάξης και ίσως προετοιμάζονται να αντιμετωπίσουν βίαια την αφύπνιση των λαών ενάντια στους Επικυρίαρχους και τις όποιες αντιστάσεις θα εκδηλωθούν.

*Πρόλογος από το εκτενές αφιέρωμα που είχε δημοσιευθεί στο περιοδικό Hellenic Nexus, τ.21, Σεπτέμβριος 2007

Διαβάστε περισσότερα

«Αγάπη είναι ό,τι έχεις μάθει απ’ τους γονείς σου!»

Όπως εκφράζουμε τα συναισθήματα μας προς τους γονείς μας και όπως αυτοί ανταποκρίνονται, θα μας κυνηγάει για πάντα.

Ας υποθέσουμε πως η ζωή μας είναι βασισμένη σε μία σειρά μοτίβων, κινήσεων και αντιδράσεων που έχουν τις ρίζες τους στην παιδική μας ηλικία.
Ας υποθέσουμε ότι αν η παιδική μας ηλικία έχει υπάρξει, με οποιονδήποτε τρόπο, δυσλειτουργική, αυτή την οικεία δυσλειτουργία θα βαλθούμε να ψάχνουμε και στην υπόλοιπη ζωή μας.
Ας υποθέσουμε, τέλος, ότι όλες αυτές οι διεργασίες είναι υποσυνείδητες και ότι, ως εκ τούτου, βρισκόμαστε πάντα να αναρωτιόμαστε γιατί μας τυχαίνουν όλοι οι τεμπέληδες/εγωιστές/αγενείς ή όλες οι κακομαθημένες/άπιστες/ακοινώνητες. Αυτή λοιπόν είναι η περίληψη στο βιβλίο της ζωής όλων μας. Ας προχωρήσουμε τώρα στην εισαγωγή. Όπως συνήθως, όλα ξεκινάνε από την παιδική ηλικία.

Σύμφωνα με όλες τις θεωρίες, ο τρόπος με τον οποίο σχετίζεται ένα βρέφος και αργότερα ένα παιδί με τους γονείς του και οι τρόποι με τους οποίους αυτοί ανταποκρίνονται, θα γίνουν αργότερα οι τρόποι με τους οποίους σχετίζεται με τον κόσμο που τον περιβάλλει.
Για τους πρώτους 6 μήνες της ζωής τους τα μωρά εξαρτώνται αποκλειστικά από τους γονείς για όλες τους τις ανάγκες. Ένα μεγάλο λάθος που κάνουν κάποιοι γονείς είναι ότι πιστεύουν πως με το να αφήσουν ένα μωρό 3, 4 μηνών να κλαίει, αυτό θα μάθει κάποια στιγμή να είναι αυτάρκες και θα σταματήσει να ενοχλεί.
Ένα μωρό αυτής της ηλικίας, αν αφεθεί να κλαίει, πράγματι κάποια στιγμή θα σταματήσει, όχι όμως επειδή ξαφνικά δεν επιθυμεί ή δεν έχει την ανάγκη που είχε όταν ξεκίνησε. Θα σταματήσει επειδή έχει λάβει ένα μήνυμα που του λέει ότι κανένας δεν είναι εκεί για να καλύψει τις ανάγκες του.
Όταν ολόκληρος ο κόσμος του δε, είναι οι γονείς του, αυτό μεταφράζεται σε μία απόλυτη έλλειψη εμπιστοσύνης, το μωρό θα αποτραβηχτεί, θα σωπάσει και οι γονείς θα το μεταφράσουν ως επιτυχημένη μέθοδο πειθαρχίας για να μη γίνει το μωρό κακομαθημένο.
Όμως, ένα παραμελημένο παιδί, θα γίνει ένας εξαρτητικός ενήλικας, χωρίς εμπιστοσύνη στον εαυτό του, με ένα σκεπτικό που λέει ‘Αφού δεν ενδιαφέρονται για μένα, μάλλον είμαι/κάνω κάτι λάθος’, και χωρίς εμπιστοσύνη προς τους άλλους, με μία αντίστοιχη πεποίθηση που λέει ‘Η εμπιστοσύνη μου θα προδοθεί, η ανάγκη μου δε θα καλυφθεί.’
Στην ηλικία μεταξύ 12 και 18 μηνών, ένα ασφαλές παιδί, που νιώθει πως οι περισσότερες ανάγκες του καλύπτονται και υπάρχει μία σταθερή και ασφαλής βάση, θα αρχίσει να εξερευνά τον κόσμο, κάνοντας όλο και περισσότερα βήματα προς το άγνωστο, πριν επιστρέψει στην ασφάλεια της μαμάς ή/και του μπαμπά.
Ένα παιδί όμως που δεν έχει νιώσει αυτή τη σιγουριά, θα παραμένει πάντα κοντά στους γονείς, θα φοβάται να κοινωνικοποιηθεί και γενικά θα αποφεύγει οποιαδήποτε εξερεύνηση μπορεί να διακινδυνεύσει την παρουσία των γονιών του.
Και κάπως έτσι δημιουργούμε σχέσεις που είναι λάθος για τον ψυχισμό μας, εφ’όσον οι άνθρωποι ακολουθούμε μοτίβα που έχουμε βιώσει στη διάρκεια της ζωής μας και τα αναπαράγουμε με συνέπεια ώστε να μπορούμε να παραμείνουμε σε αυτό που γνωρίζουμε πώς να το διαχειριστούμε, στο οικείο.
Έτσι, μία γυναίκα που ως παιδί κακοποιείτο σωματικά ή σεξουαλικά ή που παρατηρούσε τους γονείς να παίζουν ξύλο, θα επιλέξει να είναι σε μία σχέση με κάποιον με τον οποίο μπορεί να επαναλάβει αυτό το σενάριο.
Και ενώ γνωρίζω πως η λέξη ‘επιλέξει’ ίσως σας ακούγεται παράδοξη, γιατί ποιος θα επέλεγε να είναι σε σχέση με κάποιον που τον χτυπάει ή τον προσβάλλει, τη χρησιμοποιώ γιατί ο μηχανισμός επιλογής λειτουργεί ασυνείδητα και έτσι γίνεται σχεδόν μία ανάγκη.
Οι ανάγκες είναι, στο συγκεκριμένο παράδειγμα, συνήθως δύο: Αφ’ ενός, πρέπει να επιλέξω να είμαι σε μία κατάσταση που γνωρίζω και άρα μπορώ να τη διαχειριστώ. Δεύτερον, είμαι σίγουρη ότι δεν αξίζω, γιατί αν άξιζα δε θα με έδερναν οι γονείς μου.
Εφ’ όσον δεν αξίζω, σίγουρα δε θα μπορέσω να κάνω μία όμορφη, υγιή σχέση οπότε δε χρειάζεται καν να το προσπαθήσω. Είναι μία ακριβής αναπαραγωγή του οικογενειακού περιβάλλοντος και των δυσλειτουργιών του και χωρίς κάποια βοήθεια, είναι δύσκολο να απεμπλακεί κάποιος.
Ο τρόπος με τον οποίο έχουμε μάθει να εκφράζουμε τα συναισθήματα μας προς τους γονείς μας και ο τρόπος με τον οποίο αυτοί ανταποκρίνονται, επίσης θα μας κυνηγάει για πάντα – ή τουλάχιστον για όσο καιρό αρνούμαστε να μπούμε σε θεραπεία!
Αν οι γονείς μας, μας έμαθαν ότι ο θυμός μας δεν είναι αποδεκτός, με το να μας αγνοούν ή να μας τιμωρούν για αυτόν, εμείς θα περάσουμε τη ζωή μας, όχι χωρίς να βιώνουμε θυμό (κάτι τέτοιο είναι αδύνατο) αλλά βιώνοντας τον παθητικά-επιθετικά.
Αυτό θα μεταφραστεί σε αντιδράσεις λίγο πολύ γνωστές σε όλους μας, δηλαδή παρακράτηση σεξουαλικών επαφών (η αγαπημένη τιμωρία των γυναικών) ή ανεπάρκεια σε δουλειές του σπιτιού ή λοιπές υποχρεώσεις (η αγαπημένη τιμωρία των ανδρών) μέχρι να γίνει μία έκρηξη από τη μία ή και τις 2 πλευρές.
Δυστυχώς όμως, όταν φτάσει το ζευγάρι στο σημείο της έκρηξης, είναι πολύ λίγα αυτά που μπορούν να διασωθούν.
Χρήσιμο είναι λοιπόν να προλαμβάνουμε τέτοιες καταστάσεις, είτε με συζητήσεις με το/τη σύντροφό μας, είτε, αν αυτές φαίνονται αδιέξοδες, με τη βοήθεια ενός επαγγελματία ψυχικής υγείας.
Το κείμενο ανήκει στην Αντωνία Αντωνά Σύμβουλος Ψυχικής υγείας και Συνθετική Ψυχοθεραπεύτρια Ομήρου
Πηγή

Διαβάστε περισσότερα

Η Ελλάδα δεν ασκεί πια καμιά εθνική κυριαρχία

Του Γ. Παπαδόπουλου – Τετράδη
Οι περισσότεροι πολίτες πιστεύουν ακράδαντα ότι η τύχη τους βρίσκεται στα χέρια της κυβέρνησής «τους» (διαχρονικά), των τραπεζών «τους», των εργοδοτών «τους», σε χέρια ελληνικά εν πάση περιπτώσει. Ούτε που φαντάζονται ότι δεν υπάρχει εθνική κυριαρχία σχεδόν σε τίποτε.

Αφορμή για την επισήμανση είναι η ύποπτη απόρριψη από το αρμόδιο όργανο της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας για την εποπτεία των τραπεζών (SSM) του κ Παπαδόπουλου, που προτάθηκε μετά από διεθνή αξιολογικό διαγωνισμό ως νέος διευθύνων σύμβουλος της Τράπεζας Πειραιώς.

Η υποψία είναι ότι το «αρπακτικό» fund του Τομ Πόλσον, που αγοράζει «κόκκινα δάνεια» και που έχει αποκτήσει το 10% των μετοχών της τράπεζας χάρη και στην τελευταία ανακεφαλαιοποίηση, λέγεται πως έχει φτιάξει λόμπυ στην Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα, παρενέβη (μέσω SSM) στον διορισμό του κ Παπαδόπουλου και τον σταμάτησε για να βάλει κάποιο δικό του στέλεχος.
Έτσι επιδιώκει τον έλεγχο της Τράπεζας Πειραιώς για να μπορεί να εκμεταλλευτεί τα «κόκκινα δάνεια» των μισών ελληνικών επιχειρήσεων που βρίσκονται εκεί, ελέγχοντας έτσι το μέλλον αυτών των επιχειρήσεων και των αντίστοιχων κλάδων. Επομένως, ελέγχοντας και τις τύχες εκατοντάδων χιλιάδων Ελλήνων εργαζόμενων και επαγγελματιών.
Μέχρι να ξεκαθαριστεί το θέμα, το εύλογο ερώτημα Έλληνα πολίτη είναι «ποιος ελέγχει εδώ από ελληνικής πλευράς τι γίνεται με τις τράπεζες;» Η απάντηση είναι «η Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα»!
Η επόμενη εύλογη ερώτηση είναι «και τι κάνουν η κυβέρνηση και η Τράπεζα της Ελλάδος;» Η απάντηση είναι «δεν έχουν αρμοδιότητα να παρεμβαίνουν»!
Η Τράπεζα της Ελλάδος έχει το ρόλο “τοποτηρητή”, στο πλαίσιο του οποίου έχει την υποχρέωση να πραγματοποιεί επιτόπιους ελέγχους στις τράπεζες. Μέχρι εκεί. Δηλαδή να ελέγχει αν τηρούνται οι κανόνες της ΕΚΤ. Η ΕΚΤ παραμένει ο μεγάλος επόπτης των ευρωπαϊκών τραπεζών και συντονίζει τις “Εποπτικές Ομάδες” που διενεργούν τους ελέγχους. Οι ομάδες αυτές αποτελούνται κυρίως από ξένους.
Τα στελέχη που ελέγχονται από τις Εποπτικές Ομάδες είναι είτε υφιστάμενα πρόσωπα που περνάνε τις εξετάσεις του Ταμείου Χρηματοπιστωτικής Σταθερότητας (ΤΧΣ) , είτε νέα πρόσωπα με διεθνή εμπειρία. Και τα πρόσωπα του ΤΧΣ είναι επιλογής ή έγκρισης της ΕΚΤ μετά από διεθνείς διαγωνισμούς, με κριτήρια Κομισιόν και ΕΚΤ!
Από τα 14 μέλη των διοικητικών οργάνων του ΤΧΣ η ελληνική κυβέρνηση έχει έναν (1) εκπρόσωπο του υπουργείου Οικονομικών και η Τράπεζα Ελλάδος άλλον έναν…
Επομένως, τα πρόσωπα του Ταμείου αποτελούν επιλογή των Ευρωπαίων εταίρων και ειδικότερα της Κομισιόν και της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας, η οποία είναι ο απόλυτος άρχων των τραπεζών της Ευρωζώνης και φυσικά των «ελληνικών» συστημικών τραπεζών, που εποπτεύονται άμεσα από την Φρανκφούρτη.
Όλα αυτά γίνονται με φόντο την ευρωπαϊκή τραπεζική ενοποίηση.
Αφού λοιπόν η ατμομηχανή της οικονομίας που είναι οι τράπεζες δεν ελέγχονται από κανέναν στην Ελλάδα, οι καταθέσεις, τα δάνεια και όλα τα άλλα τραπεζικά προϊόντα και λειτουργίες, άρα τα λεφτά μας, είναι στα χέρια και υπό τη διαχείριση και τον έλεγχο ξένων. Αυτό δεν είναι καινούργιο, αλλά αμφιβάλλω αν ο μέσος Έλληνας πολίτης, καταθέτης, δανειολήπτης, επαγγελματίας το ξέρει. Αν το έχει συνειδητοποιήσει.
Αυτά και ως προς το μύθο ότι «οι τράπεζες είναι κρατικές, άρα μπορούμε να τις κρατικοποιήσουμε» και λοιπά και λοιπά.
Συμπέρασμα: Από τραπεζική οικονομική άποψη η Ελλάδα είναι συμμέτοχος – αποικία της Ευρωπαϊκής Ένωσης με περιορισμένη έως ανύπαρκτη εθνική κυριαρχία.
Σε δημόσιο Οικονομικό επίπεδο οι ελληνικές κυβερνήσεις δεν ασκούν τη δική τους οικονομική πολιτική, δεδομένου ότι η πολιτική είναι καθορισμένη από τους δανειστές μέσω μνημονίων. Οι κυβερνήσεις απλώς είτε εφαρμόζουν αυτή την πολιτική, που καθορίζεται από τις τρόικες, είτε παίζουν τις κουμπάρες μ αυτήν και πληρώνει παραπάνω το λογαριασμό ο γνωστός κυρίαρχος λαός. Επανάσταση, πάντως δεν γίνεται. Ούτε από τις κυβερνήσεις ούτε από το λαό.
Συμπέρασμα: Σε επίπεδο οικονομικής διακυβέρνησης η Ελλάδα είναι φόρου υποτελής με ανύπαρκτη εθνική κυριαρχία.
Σε εργασιακό εργατικό επίπεδο το τι θα γίνει το αποφασίζει στην ουσία μία 8μελής διεθνής επιτροπή «συμβούλων», που αποτελείται από 7 Γερμανούς, Ισπανούς, Ολλανδούς πανεπιστημιακούς και μόνο έναν Έλληνα και η οποία «έχει συσταθεί για να υποδείξει τις βέλτιστες ευρωπαϊκές πρακτικές στο μέτωπο των εργασιακών με τις οποίες η Ελλάδα πρέπει να ευθυγραμμιστεί». Ο ταξικός αποστάτης υπουργός καλείται να αλλάξει το καθεστώς απολύσεων, της λειτουργίας των συνδικάτων και το καθεστώς των συλλογικών διαπραγματεύσεων. Μόνο…
Συμπέρασμα: Σε εργασιακό επίπεδο η κυβέρνηση δεν ασκεί εθνική πολιτική, αλλά την πολιτική που της επιβάλλουν οι δανειστές.
Σε πολιτικό επίπεδο, όλες οι κυβερνήσεις υποτάσσονται στο ένα και μοναδικό μοντέλο οικονομικής διακυβέρνησης, που θέλουν οι δανειστές, επομένως ακολουθούν μία κοινή πολιτική, χωρίς διαφοροποιήσεις.
Συμπέρασμα: Σε πολιτικό επίπεδο οι κυβερνήσεις δεν ασκούν καμιά εθνική κυριαρχία, αφού επιλέγουν την πολιτική και ιδεολογική κατεύθυνση, που επιβάλουν οι δανειστές.
Επομένως, και ο λαός δεν ασκεί καμιά κυριαρχία στη χώρα του αφού η ψήφος του δεν είναι καθοριστική, αλλά καθοδηγείται και υποτάσσεται θέλει –δε θέλει στην πολιτική που επιβάλουν οι δανειστές δια των κυβερνήσεων και των κομμάτων.
Τρανή απόδειξη το ΟΧΙ στο δημοψήφισμα, που δεν ελήφθη καν υπ όψιν, και η ψήφος στον ΣΥΡΙΖΑ για να ακολουθήσει δρόμο εκτός μνημονίων, που επίσης έπεσε στο κενό από το ίδιο το κόμμα!
Σε επίπεδο εθνικής κυριαρχίας Άμυνας και εδάφους, αέρα, θάλασσας η Ελλάδα είναι στο έλεος της μεγαλοθυμίας των γειτόνων της και των «συμμάχων» της. Πρώτον γιατί δεν έχει λεφτά για να θρέψει, να εκσυγχρονίσει και να αναπτύξει τις ένοπλες δυνάμεις της. Οι ελλείψεις είναι τεράστιες και τα κονδύλια κομμένα από τα μνημόνια. Η Τουρκία αλωνίζει στο Αιγαίο όσο ποτέ και κανείς δεν μπορεί να τη σταματήσει είτε με διπλωματία είτε με ισχύ. Και τα δύο χρειάζονται οικονομική ισχύ. Η Αλβανία και τα Σκόπια αυξάνουν τις απαιτήσεις τους!
Στην αρχή της εβδομάδας η Άγκυρα κατέθεσε στον ΟΗΕ για πρώτη φορά τόσο ολοκληρωμένες τις απαιτήσεις της στην ελληνική υφαλοκρηπίδα, την οποία δεν αναγνωρίζει επίσημα πια, τον εναέριο χώρο του Αιγαίου, τα χωρικά ύδατα και την αμφισβήτηση του ελέγχου της εναέριας κυκλοφορίας (του FIR Αθηνών) από την Ελλάδα.
Όπως ξέρει και ο τελευταίος πολίτης της περιοχής η Τουρκία είναι ένα ιμπεριαλιστικό κράτος, που δρα όπως ο Τομ Πόλσον: Περιμένει πότε το θύμα θα είναι αδύναμο για να το δαγκώσει.
Μέχρι στιγμής, η Ελλάδα επιζεί σ αυτά τα τελευταία επίπεδα χάρη στην επιθυμία των ΗΠΑ να μη διαταραχτεί το status quo στην περιοχή και σε τίποτε άλλο. Και οι ΗΠΑ δεν έχουν δώσει ποτέ δωρεάν τη βοήθειά τους και τις εκδουλεύσεις τους.
Συμπέρασμα: Σε επίπεδο άμυνας και κυριαρχίας αέρα, ξηράς, θάλασσας η Ελλάδα ασκεί περιορισμένη κυριαρχία προτεκτοράτου, που στηρίζεται καθ’ ολοκληρία σε ξένες πλάτες. Ήταν πάντα έτσι; Όχι ακριβώς. Θυμίζω τον Μάρτιο του 1987, το βέτο στο ΝΑΤΟ για να μην πάω παλιότερα.
Γενικό συμπέρασμα: Οι Έλληνες πολίτες δεν εξουσιάζουν ούτε το σπίτι που μένουν, ούτε τη θάλασσα που κολυμπάνε, ούτε τον αέρα που ταξιδεύουν, ούτε τις κυβερνήσεις που ψηφίζουν. Η ψήφος τους δεν έχει καμιά αξία στην πράξη και υπό αυτή την έννοια δεν είναι πολίτες. Το χειρότερο: Δεν έχουν καν συνείδηση όλων αυτών. Γιατί αν είχαν, είτε θα ξεσηκώνονταν είτε θα σηκώναν όλοι μαζί τα μανίκια για να πάρουν στα χέρια τους την τύχη τους και την τύχη των παιδιών τους. Την πατρίδα τους.

Πηγή: Liberal

Διαβάστε περισσότερα

Φόβος, άγχος, πείνα

του Προκόπη Μπίχτα

Σύμφωνα με την επιστήμη της ψυχοπαθολογίας ο φόβος είναι ένα αίσθημα με εντοπισμένη αιτία. «Φοβάμαι το αεροπλάνο», «φοβάμαι το κενό», «φοβάμαι το λιοντάρι» κ.λπ. Μόλις παρουσιαστεί το αίτιο του φόβου, ο οργανισμός τίθεται σε ετοιμότητα: εκκρίνεται αδρεναλίνη, οι καρδιακοί παλμοί αυξάνονται, οι αισθήσεις οξύνονται, η κούραση εξαφανίζεται. Για μια στιγμή ή για περισσότερη ώρα το άτομο καταπλήσσεται, δηλαδή ακινητοποιείται στη θέση του, «παγώνει».
Αυτό είναι μια αντίδραση που έρχεται από τα πανάρχαια χρόνια, όταν ο άνθρωπος «πάγωνε» στη θέση του, στη θέα ενός επικίνδυνου θηρίου ώστε να μη γίνει αντιληπτός. Μόλις περνούσε η στιγμή της καταπληξίας, ο άνθρωπος το έβαζε στα πόδια ή αμυνόταν όταν ήταν αποκλεισμένη κάθε οδός διαφυγής. Η άμυνά του ήταν σπασμωδική, χωρίς σχέδιο και είχε σαν σκοπό περισσότερο να βρει τρόπο να ξεφύγει και λιγότερο να τρέψει το θηρίο σε φυγή, ή να το σκοτώσει.

Όταν η έκκριση της αδρεναλίνης ξεπερνάει ορισμένο όριο η καρδιά δεν αντέχει και επέρχεται ο θάνατος («πέθανε από φόβο»).

Η πρόκληση φόβου στους λαούς έχει πολύ σημαντικό ρόλο στη διατήρηση των εκμεταλλευτικών καθεστώτων. Ο φόβος της αστυνομίας, του στρατού, της σύλληψης, του χτυπήματος έχει σαν σκοπό τον εκφοβισμό και την αδρανοποίηση των καταπιεσμένων. Οι σειρήνες στην διαδήλωση, οι καπνοί, οι χειροβομβίδες κρότου-λάμψης, τα χημικά, τα χτυπήματα από τους αστυνομικούς, οι προσαγωγές και οι συλλήψεις αποσκοπούν στο να διαλύσουν τους συμμετέχοντες λόγω του φόβου που προκαλούν και να τους αποθαρρύνουν από το να συμμετέχουν στην επόμενη διαδήλωση. Τα ΜΜΕ αναλαμβάνουν τον ρόλο να σπείρουν τον φόβο στους τηλεβλεψίες και να καταστείλουν τυχόν πρόθεσή τους να συμμετέχουν σε τέτοιου είδους δράσης δείχνοντας συνεχώς, για μέρες και νύχτες εικόνες βίας και καταστροφής.

Το άγχος συγγενεύει με τον φόβο και δημιουργεί τις ίδιες αντιδράσεις στον ανθρώπινο οργανισμό, αλλά έχει κάποιες πολύ σημαντικές διαφορές: η αιτίες που προκαλούν το άγχος είναι απροσδιόριστες. Είναι μια επικρέμουσα απειλή κάποιου κακού, χωρίς το υποκείμενο να ξέρει τι είδους είναι, πότε θα έρθει το κακό και με ποιο τρόπο. Το άγχος, σε διάκριση από τον φόβο μπορεί να διαρκέσει για πολύ χρόνο. Μετά από κάποιο χρονικό όριο προκαλεί ψυχική και σωματική κούραση, κατάθλιψη και ένα μόνιμο αίσθημα αδυναμίας για την αντιμετώπιση της απειλής. Το άτομο πονάει συναισθηματικά και οργανικά «έχει ένα πλάκωμα στο στήθος». Το«πλάκωμα» είναι κυριολεκτικό. Υπάρχει η αίσθηση ενός βάρους που εμποδίζει την κίνηση και την αναπνοή. Το άτομο κυριολεκτικά καταρρέει οργανικά και συναισθηματικά, εμφανίζει κενά μνήμης, χάνει την αίσθηση του χρόνου και του προσανατολισμού και γίνεται αδιάφορο για την τύχη του και την τύχη των αγαπημένων του προσώπων. Γίνεται ανίκανο να προβεί σε κάθε ενέργεια, ακόμα κι αν αυτή θα είναι στιγμιαία και προς το άμεσο συμφέρον του. Το παρατεταμένο άγχος οδηγεί σε παραίτηση από όλα, συνήθως οδηγεί σε αυτοκτονικό ιδεασμό και συχνά στην αυτοκτονία.

Εδώ και 6 χρόνια η συντριπτική πλειοψηφία του ελληνικού λαού βρίσκεται σε κατάσταση άγχους. Η συνεχής υποβάθμιση του βιοτικού του επιπέδου, η ανησυχία για το μέλλον, ο συνεχής, ατελείωτος βομβαρδισμός από νέα μέτρα που τον καταστρέφουν, η επαναλαμβανόμενη προδοσία από πολιτικές δυνάμεις στις οποίες είχε εναποθέσει ελπίδες, η διάψευση αυτών των ελπίδων, η έλλειψη οποιασδήποτε διεξόδου κ.λ.π. τον έχουν οδηγήσει σε κατάσταση κατάθλιψης και αδράνειας.

Οι διανοούμενοι των εκάστοτε κυβερνώντων ξέρουν καλά ότι με το παρατεταμένο άγχος, όχι μόνο αδρανοποιείται ένας λαός, αλλά δυσπιστεί ακόμα και σε ειλικρινείς δυνάμεις που προτείνουν τρόπους διεξόδου.

Την διατήρηση και αύξηση του άγχους δημιουργούν ΚΑΙ τα ΜΜΕ, βομβαρδίζοντας τον λαό με κάθε είδους κοινωνικές, φυσικές καταστροφές, δυστυχήματα (προτιμούνται τα πολύνεκρα), επιδημίες κ.λπ. Δεν είναι τυχαίο ότι εδώ και χρόνια, η τηλεόραση δεν έχει αναφερθεί ούτε σε ένα αισιόδοξο νέο. Η πείνα είναι το ακραίο μέσο καθυπόταξης.

Η πείνα δεν είναι, απλώς, ένα αίσθημα που ταλαιπωρεί το στομάχι. Μετά από μερικές μέρες νηστείας ή ελλιπούς διατροφής το αίσθημα της πείνας του στομαχιού υποχωρεί και αρχίζει η πραγματική πείνα. Πεινάει το κάθε ένα, ξεχωριστό κύτταρο του οργανισμού που απαιτεί τα απαραίτητα συστατικά για την ζωή και αναπαραγωγή του. Αν αυτό διαρκέσει αρκετά, επέρχονται αλλοιώσεις των κυττάρων, αρχίζοντας από τα κύτταρα του εγκεφάλου. Αλλοιώνονται δευτερεύοντα κέντρα στα οποία έχει αποθηκευτεί κάθε έννοια ανθρώπινης συμπεριφοράς, που έρχεται σαν αποτέλεσμα του ανθρώπινου πολιτισμού. Χιλιάδες χρόνια πολιτισμού σβήνονται σχεδόν ακαριαία. Ο πεινασμένος δεν μπορεί να σκεφτεί και να αισθανθεί ο,τιδήποτε, παρά μόνο την πείνα των κυττάρων του. Είναι ανίκανος ακόμα και να κλάψει για την κατάστασή του. Είναι κυριευμένος από την πείνα των ζόμπι που θέλουν, ΕΠΙΘΥΜΟΥΝ να τραφούν και δεν ενδιαφέρονται για τίποτε άλλο.

Υπάρχουν μαρτυρίες από την περίοδο 41-42 της γερμανοϊταλικής κατοχής για ανθρώπους που έφαγαν εμετούς φαντάρων και για μάνες που έκρυψαν μια φλούδα πατάτας από τα παιδιά τους για να την φάνε αυτές. 

Οι Γερμανοί, εκείνα τα χρόνια, εφάρμοσαν την τακτική της πείνας στις χώρες που πίστευαν ότι θα βρουν αντίσταση. Την εφάρμοσαν κατά κόρον στην Ελλάδα και την κατεχόμενη Γαλλία. 

Σήμερα, η δολοφονική Ε.Ε. η κυβέρνηση, η αξιωματική αντιπολίτευση και ολόκληρη η μνημονιακή βουλή εφαρμόζουν τις τακτικές του φόβου, του άγχους και της πείνας. Οι χιλιάδες πεινασμένοι στους δρόμους, οι φοβισμένοι, οι καταθλιπτικοί και οι αυτόχειρες δεν είναι ΜΟΝΟ συνέπειες της οικονομικής κρίσης. Αποτελούν σχεδιασμένες, συνειδητές τακτικές για να κάμψουν κάθε ελεύθερο φρόνημα και να αποκλείσουν κάθε πιθανότητα αντίδρασης του ελληνικού λαού. 

Στην περίοδο της γερμανοϊταλικής κατοχής την λύση έδωσε η εμφάνιση της Εθνικής Αντίστασης. Σήμερα θα την δώσει η ένωση των πληττομένων σε κοινό μέτωπο για την ανατροπή αυτής της κατάστασης. ΑΝ οι διάφορες ιδεολογικές αγκυλώσεις και μικροπολιτικές σκοπιμότητες επιτρέψουν αυτή την ένωση.

Διαβάστε περισσότερα

Η ταξική δομή της ελληνικής κοινωνίας

Από τον Σίμο Ανδρονίδη
Το Ινστιτούτο Εργασίας της Γενικής Συνομοσπονδίας Εργατών Ελλάδος (ΓΣΕΕ), κυκλοφόρησε μία πολύ σημαντική μελέτη με τίτλο ‘’Η ταξική διάρθρωση και η θέση της εργατικής τάξης στην ελληνική κοινωνία’’.[1] Σε αυτή τη μελέτη, λαμβάνει χώρα μία προσπάθεια χαρτογράφησης της ταξικής δομής του ελληνικού κοινωνικοοικονομικού σχηματισμού με βασικούς μαρξιστικούς όρους. Η σημαντικότητα της παραπάνω μελέτης-έρευνας έγκειται στο ότι ‘παρακολουθεί’ τις εξελίξεις στο χώρο και στο ‘χρόνο’, ήτοι τις εξελίξεις που λαμβάνουν χώρα εντός της θεμελιώδους  κεφαλαιοκρατικής δομής.
Εντός του όλου της οικονομικής-κεφαλαιοκρατικής κρίσης, οι κοινωνικές τάξεις και μερίδες τάξεων αναδιατάσσονται και «ανασυγκροτούνται», ως απόρροια μίας διαχείρισης-εγκάρσιας ρήξης η οποία και επενεργεί στο εσωτερικό του συγκεκριμένου κεφαλαιοκρατικού σχηματισμού.
Πραγματικά, εντός του πλαισίου της ιδιαίτερης όσο και συγκεκριμένης χωροχρονικής «μήτρας» επιτελούνται δομικές μεταβολές που προσδιορίζουν εκ νέου, με έναν διττό τρόπο (αλυσιτελή & ολοκληρωμένο), κοινωνικές τάξεις, που αναπαράγουν με έναν έντονο τρόπο μορφές και πλέγματα του ταξικού ‘είναι’, μεταβολές που δεν «εδαφικοποιούν» απλά  εγκάρσιες ρηγματώσεις,  αλλά μετασχηματίζονται οι ίδιες σε υπέργεια ρηγμάτωση: ρηγμάτωση που μας δίνει το περίγραμμα του σύγχρονου  ελληνικού καπιταλισμού, που ως «ασθενής» δύναται να «περάσει» στο στάδιο της διαρκούς «ίασης».[2]
Οι συγγραφείς του τόμου επισημαίνουν ότι:

«Η μαζικότερη, με όρους ποσοστού στη συνολική απασχόληση κοινωνική τάξη, είναι η παραδοσιακή μικροαστική τάξη, η οποία μάλιστα εμφανίζει αυξημένο ποσοστό στη διάρκεια της εξεταζόμενης περιόδου: από 21,36% το 2006 σε 24,77% το 2014. Ακολουθούν με μικρές διαφορές ως ποσοστά στη συνολική απασχόληση κατά τη διάρκεια της περιόδου που εξετάζεται (σ.: 2006-2014), η νέα μικροαστική τάξη (του ΚΤΠ και του κρατικού μηχανισμού και η εργατική τάξη (που συγκροτείται είτε στις ιδιωτικές καπιταλιστικές επιχειρήσεις είτε στις κρατικές καπιταλιστικές επιχειρήσεις). Η καπιταλιστική τάξη ως σύνολο επίσης μειώνεται στην υπό εξέταση περίοδο ως ποσοστό στη συνολική απασχόληση: από 1,32% το 2006 έπεσε στο 0,94% το 2014. Τέλος, η ανώτερη κρατική γραφειοκρατία είναι η μικρότερη κοινωνική τάξη, ως προς το ποσοστό της επί της συνολικής απασχόλησης, το οποίο και φθίνει ελαφρώς την εξεταζόμενη περίοδο: από 0,28% το 2006 μειώθηκε στο 0,27% το 2014».[3]

Οι συγγραφείς επίσης αναφέρονται και στην ύπαρξη μίας «νόθας» εργατικής τάξης, που, αποτελεί μία ιδιαίτερη εκφορά ενός ‘Υβριδικού Τρόπου Παραγωγής (ΥΤΠ), μία ιστορική «μήτρα» που εγκολπώνεται στο πλαίσιο του αμιγούς Καπιταλιστικού Τρόπου Παραγωγής (ΚΤΠ).[4]
Όμως, θεωρούμε πως αυτό που αποκαλείται «νόθα εργατική τάξη», δύναται να επικοινωνήσει με την καθαυτό εργατική τάξη, στο βαθμό που αφενός μεν που το ιστορικό υβρίδιο-τομή καθορίζεται σε σχέση και υπό τον κυρίαρχο τρόπο παραγωγής (κεφαλαιοκρατικό), αφετέρου δε από τη κεντρική διαδικασία μετατροπής του «υβριδικού» κεφαλαίου σε αξία χρήσης, σε εμπόρευμα, σε απόσπαση κέρδους. Αυτές οι τάξεις δεν αποτελούν μία ενιαία δομή, αλλά μια πολλαπλότητα διαφορετικών οντοτήτων.
Την ιστορική περίοδο που διανύουμε, παρατηρείται η πολιτική-κομματική σύγκλιση στο πεδίο της κυβερνησιμότητας-διαχειρισιμότητας: πολιτικά κόμματα συγκλίνουν «ανασυγκροτούνται ως ‘φορείς στην κυβέρνηση’, (και με συγκεκριμένες αποκλίσεις), επανεγγράφουν στα χαρακτηριστικά τους: από τη μία πλευρά  τον ‘δομικό ευρωπαϊσμό’, που, σε αυτή την περίπτωση ορίζεται ως πρόσδεση, ως σωτηριολογική λύση, (το περίφημο τέλος της ιστορίας αναβάλλεται εντός της Ευρωπαϊκής Ένωσης, καθώς και της Οικονομική & Νομισματικής Ένωσης), ως περαιτέρω ενσωμάτωση στον ευρωπαϊκό καπιταλιστικό καταμερισμό της εργασίας. Από την άλλη πλευρά, ένας ‘βαθύς’ μεταρρυθμισμός τίθεται στην προμετωπίδα του πολιτικού-ιδεολογικού λόγου και της δράσης των πολιτικών κομμάτων: η ελληνική οικονομία χρειάζεται δομικές μεταρρυθμίσεις (structural reforms), μεταρρυθμίσεις ‘αναγκαίες’, μεταρρυθμίσεις που συμπυκνώνουν την ίδια την έννοια της κρίσης: και εντός αλλά και εκτός κρίσης-ύφεσης, η ελληνική οικονομία χρειαζόταν μεταρρυθμίσεις άρσης των δομικών της στρεβλώσεων που την καθιστούσαν το τελευταίο «οχυρό» της οπισθοδρόμησης στην Ευρώπη. Επρόκειτο για μία άρθρωση της «κοινής μας μοίρας»: ακόμη και αν δεν υπήρχε, το μνημόνιο θα έπρεπε να εφευρεθεί ως τομή, ως μεταβολή των θεμελιωδών στοιχείων του ελληνικού κοινωνικοοικονομικού σχηματισμού.
Η διαχείριση της οικονομικής κρίση εν  Ελλάδι[5] άπτεται της ίδιας της διαδικασίας κοινωνικής-ταξικής αναπαραγωγής, επιφέροντας αναδιαρθρώσεις και μεταβολές, μία ‘συνέχεια’, ή μία διαμόρφωση του πλαισίου για την απόσπαση (με βάση κλάδο παραγωγής) απόλυτης υπεραξίας. Ο καπιταλισμός, μέσα από ρήξεις και κρίσεις, μέσα από το μπλοκάρισμα της παραγωγής δύναται να εξελίσσεται με έναν τρόπο που αναδύει στη «σκηνή» «νέα» παραγωγικά υποκείμενα που διαθέτουν συγκεκριμένη ισχύ, εκεί όπου πλέον χάσματα (ακόμη και εσωτερικό των κοινωνικών τάξεων) διευρύνονται με ρυθμούς που προσδιορίζει η ρύθμιση της κυκλοφορίας του κεφαλαίου, η διαδικασία-λειτουργία της συσσώρευσης.
«Το κεφαλαιοκρατικό προτσές παραγωγής, εξεταζόμενο στη συνάρτηση του ή σαν προτσές αναπαραγωγής, παράγει επομένως όχι μονάχα εμπόρευμα, όχι μονάχα υπεραξία, παράγει και αναπαράγει την ίδια τη σχέση του κεφαλαίου, από τη μια μεριά τον κεφαλαιοκράτη και από την άλλη τον μισθωτό εργάτη».[6]
Το πεδίο παραμένει το ίδιο, ο χρόνος πυκνώνει, εξελίσσεται, τα συλλογικά υποκείμενα βιώνουν. Σαν τη λογοτεχνία που μετρά τον χρόνο με λέξεις-νοήματα, ο καπιταλισμός ρυθμίζει την ίδια την έννοια του χρόνου, προσδίδει έρμα στις συλλογικότητες που αναπτύσσουν τη δράση τους, είναι τρόπος παραγωγής που νοείται ως «Μορφή της ζωής».[7]
Η πάλη των τάξεων συνεχίζεται. Είναι αυτό που λέει ο ποιητής (Διονύσιος Σολωμός): «Κρυφαναβρύζει τρίσβαθο κι εχόρταινε τη χτίση»,[8] τον κόσμο-δομή ως μονάδα και ως ολότητα, από την βύθιση στην απελπισία στη θέσπιση του στόχου, στην πάλη για τη δομική μεταβολή. Η ιστορία, το ιστορικό προτσές ανακύκλησης προσώπων και παραγόντων δεν ακολουθεί μία γραμμική, μεταφυσική, αέναη και δίχως κύκλους και ρήξεις, πορεία.
Η Ρόζα Λούξεμπουργκ το θέτει ως εξής: «Όμως η ιστορία δεν αναμένει υπομονετικά μέχρι οι πιο καθυστερημένες χώρες και στρώματα να φτάσουν τα πιο προχωρημένα, έτσι που να μπορούν όλοι να κινηθούν μαζί σε συμμετρικούς σχηματισμούς και σφιχτοδεμένες φάλαγγες».[9] Το τέρμα του δρόμου και η πορεία προς αυτό δύνανται να αλλάξουν.

[1] Ολόκληρη η μελέτη διαθέσιμη στο: ineobservatory.gr
[2] Μπαίνουμε στον πειρασμό να μιλήσουμε με όρους μίας αισθητής «ιατρικοποίησης» του κοινωνικοπολιτικού γίγνεσθαι. Η εγκάρσια τομή στο πάσχον σώμα, είναι η ίδια η τομή-ρήξη στο status, στις συνθήκες αναπαραγωγής, στο «σώμα» του συλλογικού εργαζόμενου.
[3] Βλέπε σχετικά τη μελέτη του ΙΝΕ/ΓΣΕΕ με τίτλο ‘’Η ταξική διάρθρωση και η θέση της εργατικής τάξης στην ελληνική κοινωνία’’, σελ. 173-176. Η συγκρότηση και η αναπαραγωγή της παραδοσιακής μικροαστικής τάξης διαθλάται στο εσωτερικό ενός συγκεκριμένου τρόπου παραγωγής (κεφαλαιοκρατικού): λόγω θέσης, κοινωνικής ιεράρχησης και ιδεολογικών προσλαβανουσών, η παραδοσιακή μικροαστική τάξη ‘υπερπροσδιορίζεται’ και ‘υποπροσδιορίζεται’ συνάμα προς και σε συσχέτιση με τις δύο θεμελιώδεις τάξεις της καπιταλιστικής ιστορικής «μήτρας»: την αστική και την εργατική τάξη. Τα ειδικά της ‘κρόσσια’, το πλαίσιο της περιλαμβάνει μηνύματα-τάσεις: η κίνηση της καθορίζεται από την αναπαραγωγή του τρόπου παραγωγής, τις κρίσεις του, από το πως αντανακλάται η ιδεολογική διαπάλη στο εσωτερικό της, από το πως «ρίχνεται», αποκρυσταλλώνεται στην πολιτική σκηνή. Είναι ο «ωκεανός της μικρής παραγωγής» του Λένιν, η τάξη-στήριγμα (τάξεις-στηρίγματα) του Νίκου Πουλαντζά. Αναφέρει  ο Νίκος Πουλαντζάς: «Το Κράτος, μέσο μιας σύνθετης ιδεολογικής διαδικασίας, επωφελείται απ’ την ανικανότητα πολιτικής επιβεβαίωσης αυτών των τάξεων (των τάξεων-στηριγμάτων), εξ αιτίας της θέσης τους μέσα στην παραγωγική διαδικασία- αντίθετα με την εργατική τάξη, για την οποία συντελείται η κοινωνικοποίηση της διαδικασίας της εργασίας: το Κράτος εμφανίζεται συχνά άμεσα σαν ο πολιτικός αντιπρόσωπος των συμφερόντων της μικρής παραγωγής». Βλέπε σχετικά, Πουλαντζάς Νίκος, ‘Πολιτική Εξουσία και Κοινωνικές Τάξεις’, Τόμος Β’, γ’ έκδοση, Εκδόσεις Θεμέλιο, Αθήνα, 1982, σελ. 155. Θα έπρεπε να υπάρξει μία περισσότερο εκτενής αναφορά στον ποιοτικό ρόλο της παραδοσιακής μικροαστικής τάξης καθώς και στις μεταβολές που έχουν επέλθει στο εσωτερικό της στο προτσές του χρόνου-κρίσης-πολιτικής.
[4] Η ύπαρξη «πεπαλαιωμένων» τρόπων παραγωγής στο εσωτερικό ενός κυρίαρχου τρόπου παραγωγής ισοδυναμεί και με την ιδιότυπη λειτουργία αυτού που θα αναφέρουμε ως «κτήση του καθρέπτη»: η λειτουργία του ‘μέγακαπιταλιστή’, αντανακλά κοινωνικά και ιδεολογικά στο ‘μικροκαπιταλιστή’, ο οποίος βλέπει δυνητικά τον εαυτό του ως ‘μεγάλο’, και, (μέσω και της διαμεσολάβησης των ιδεολογικών μηχανισμών του κράτους), ως ‘ισχυρό’. Η ιδεολογία, η ιδέα της αέναης προόδου χαρακτηρίζει τον κεφαλαιοκρατικό τρόπο παραγωγής.
[5] Ένα σημαντικό στοιχείο: «Στην Ελλάδα, το 1% συγκεντρώνει το 56,1% του εγχώριου πλούτου». Βλέπε σχετικά, ‘Το 1% των Ελλήνων κατέχει το 56% του πλούτου της χώρας’, TVXS, 16/10/2014, tvxs.gr/news. H ανισοκατανομή του κοινωνικά παραγόμενου πλούτου αποτελεί έναν δείκτη των εντεινόμενων ταξικών αναδιαρθρώσεων. Ισούται με τις διεργασίες που συντελούνται στο εσωτερικό των κοινωνικών τάξεων, με τις εκκαθαρίσεις και αποστοιχίσεις  να γίνονται τόπος πρόσληψης του νοήματος της κρίσης. Δεν επρόκειτο για έναν τούρμπο-καπιταλισμό αλλά για έναν καπιταλισμό εν συνόλω, που διαμορφώνει τους όρους για την ανάδυση και την αποκρυστάλλωση πολλαπλών χώρων επισφάλειας. Δεν είναι η εικόνα του μέλλοντος, είναι η εικόνα του τώρα, που διαβλέπει στους πρόσφυγες τα «απομεινάρια» ενός ανατολίτικου δεσποτισμού.
[6] Βλέπε σχετικά, Μαρξ Καρλ, ‘Το Κεφάλαιο’, Τόμος Πρώτος, Μετάφραση: Μαυρομμάτης Παναγιώτης, Εκδόσεις Σύγχρονη Εποχή, Αθήνα, 1978, σελ. 599.
[7] Βλέπε σχετικά, Μιχαήλ Σάββας, ‘HOMO POETICUS’, Εκδόσεις Άγρα, Αθήνα, 2006, σελ. 10.
[8] Αναφέρεται στο Μιχαήλ Σάββας, ‘HOMO POETICUS…ό.π., σελ. 109.
[9] Βλέπε σχετικά, Λούξεμπουργκ Ρόζα, ‘Μαζική Απεργία, κόμμα, Συνδικάτα,’ Εκδόσεις Μαρξιστικό Βιβλιοπωλείο, Μετάφραση: Πίττας Γιώργος, Αθήνα, 2014, σελ. 100.

Διαβάστε περισσότερα

Της εκδιδομένης κυβέρνησης η απλωμένη παλάμη

ΔΗΜΗΤΡΑ ΜΥΡΙΛΛΑ 

Υφος χαλαρό, βλέμμα διερευνητικό, αλλά και πολλά υποσχόμενο, κίνηση χαλαρή με μία δόση γοητευτικής κούρασης, ντύσιμο casual… To στυλ είναι μανιέρα ή αλλιώς τυφλοσούρτης. Το υιοθετεί κάποιος και με αυτό μπορεί να γίνει από playboy, ήρωας βίπερ, μέχρι ντήλερ και γιατί όχι πρωθυπουργός. Βέβαια, σε όλα τα παραπάνω υπάρχουν βασικές διαφορές στο «εμπόρευμα» και τα αποτελέσματα που παράγονται μετά την πώληση, την απομάκρυνση από το ταμείο και την κατανάλωσή του. Αν είναι κανείς playboy διαχειρίζεται το σώμα του, αν είναι ντήλερ διαχειρίζεται ένα προϊόν προς πώληση, αν είναι πρωθυπουργός διαχειρίζεται τις τύχες μιας χώρας η οποία, αλλοίμονο, δεν είναι ιδιόκτητη και αποτελείται από μερικά «πράγματα» που δεν τα βάζεις στο βαλιτσάκι σου για να τα επιδείξεις.

Τελευταία, λόγω έκτακτων αναγκών, γεννήθηκε και το επάγγελμα του πρωθυπουργού – ντήλερ. Επάγγελμα με καλή προοπτική πωλήσεων, αλλά με κακή προοπτική μακροχρόνιας καριέρας. Εκείνος που θα το επιλέξει (ή μήπως εκείνος τον οποίον θα επιλέξουν;) ξέρει ότι η δουλειά πρέπει να γίνει γρήγορα, το deal να είναι αποτελεσματικό και μετά να παραδώσει το βαλίτσα σε άλλον…. Η δημόσια έκθεσή του πρέπει να είναι σύντομη ώστε να αποφευχθούν τυχόν ανεπιθύμητες παρενέργειες μαζικής δυσαρέσκειας, κάτι που δεν θα συνέφερε κανέναν, ούτε των  πωλητή, ούτε τον αγοραστή.
Εάν συμβαίνει ο ντήλερ να μην είναι στεγνός, στριφνός και σοβαροφανής ακόμα καλύτερα. Οσοι παρακολουθούν την πορεία την αγοραπωλησίας είναι πιθανό να «κολλήσουν» στην cool εικόνα και να ξεχάσουν το άνοιγμα της βαλίτσας με τα πωλητέα.
Συμβαίνει,  καμιά φορά, ο υπάλληλος – ντήλερ – πρωθυπουργός να μπει τόσο πολύ στο ρόλο ώστε να φτάσει σε … στυλιστικές υπερβολές, οι οποίες όμως είναι παράγωγα τους είδους και της φύσης της δουλειάς, η οποία του έχει ανατεθεί.
Δηλαδή, αν μπορεί κανείς να «αγγίζει» θάλασσες, λίμνες, ποτάμια, δάση, λιμάνια, αεροδρόμια και να τα βγάζει στο παζάρι, τότε είναι προφανές ότι έχει χάσει το μέτρο που μετρά αξίες, αξιολογεί καταστάσεις, περιστάσεις και αντικείμενα, διακρίνει το εφήμερο από το διαχρονικό. Δηλαδή έχει απωλέσει το ΗΘΟΣ, αν υποθέσουμε ότι κάποτε το είχε για να το χάσει κιόλας.
Το ακουμπισμένο χέρι, τύπου «λίγο να ξαποστάσω» από το «ντήλινγκ» ( το λένε και «ήρθα για να ξεπουλήσω»), πάνω στο Σινικό Τείχος δεν προκαλεί εντύπωση.  Εφ’ όσον με το στυλ «είμαστε άνετοι τύποι» μπορούν να εξαργυρώνουν ό, τι πολυτιμότερο ανήκει στον τόπο και τον λαό που τον κατοικεί, με το ίδιο στυλ μπορούν να απλώνουν την παλάμη τους πάνω σε ένα μνημείο. Βέβαια, θα πει κάποιος  ότι σε αυτό το Τείχος περπατάνε και ακουμπάνε χιλιάδες τουρίστες καθημερινά και επίσης ότι το ίδιο το μνημείο είναι κατά ένα πολύ μεγάλο μέρος του ανακατασκευσμένο με νέο υλικό.  Οι τουρίστες όμως δεν είναι θεσμοί, σε αντίθεση με ένα πρωθυπουργό, ο οποίος δεν είναι πρόσωπο, είναι θεσμός. Ας φανταστούμε για παράδειγμα τον Κινέζο πρωθυπουργό να ξαποσταίνει πάνω σε ένα κίονα του Παρθενώνα, έστω και αν τυχαία ακουμπούσε σε ένα από τους σπονδύλους  από νέο υλικό.
Εβλαψε ο πρωθυπουργός το μνημείο; Όχι. Το μόλυνε; Όχι. Εκανε κάτι χειρότερο.  Το απαξίωσε. Διότι, όταν με χαρακτηριστική και μη γραβατωμένη άνεση απαξιώνεις και ξεπουλάς μια χώρα, δεν διαθέτεις πλέον καμία προσωπική, ηθική ασφαλιστική δικλείδα.
‘Η, όπως λέει και ο σοφός λαός απλώνουν το «ξερό» τους  παντού…
Ειρήσθω εν παρόδω, ανάμεσα στις συναντήσεις που είχε στην Κίνα για να πουλήσει λιμάνια, ναυπηγεία, τουριστικές εγκαταστάσεις, μεταφορές και ό,τι άλλο μπορεί να βάλει ο νους του ανθρώπου, υπήρξε και συνάντηση με τον πρόεδρο του χρηματο-οικονομικού κολοσσού της Κίνας Wanda Cultural Industry Group, τον μεγαλύτερο πολιτιστικό οργανισμό της χώρας με δραστηριοποίηση σε τομείς όπως το σινεμά, οι τουριστικές επιχειρήσεις, η παιδική διασκέδαση. Μην πάει ο νους σας σε δημόσιο πολιτιστικό οργανισμό. Πρόκειται για μία αμιγώς ιδιωτική επιχείρηση η οποία το 2015 είχε έσοδα 39 δισ. ευρώ.
Προφανώς και δεν πιστεύει κανείς ότι ο εν λόγω κολοσσός θα έρθει στην Ελλάδα ως πνευματικό ίδρυμα που σκοπό έχει την πνευματική και πολιτιστική καλλιέργεια Ελλήνω ν και Κινέζων. Και στην Ελλάδα το πολιτιστικό, μνημειακό, αρχαιολογικό περιβάλλον στη δική τους τη λογιστική «κόβει χρήμα»…

Διαβάστε περισσότερα

2 Ιουλίου 1942: Η σφαγή των παιδιών του Lidice (βίντεο)

Στις 2 Ιουλίου του 1942, τα περισσότερα από τα παιδιά του Lidice, ενός μικρού χωριού της τότε Τσεχοσλοβακίας, παραδόθηκαν στο τοπικό γραφείο της Γκεστάπο. Τα 82 παιδιά μεταφέρθηκαν σε στρατόπεδο εξόντωσης στο Chełmno, 70 χιλιόμετρα μακριά, όπου δολοφονήθηκαν με δηλητηριώδη αέρια.

Το χωριό Lidice βρίσκεται στην Τσεχία σε απόσταση 20 χλμ. από την Πράγα. Το χωριό καταστράφηκε, κατά τη διάρκεια του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου από τους Ναζί ως αντίποινα για τη δολοφονία του Reinhard Heydrich, ανώτατου στελέχους των Ες-Ες, επιφορτισμένου με την «Τελική λύση του Εβραϊκού ζητήματος» και υπεύθυνου του Ολοκαυτώματος.

Το χωριό ξαναχτίστηκε μετά το τέλος του πολέμου σε απόσταση 300 μ. από την παλιά του τοποθεσία. Ο χώρος όπου βρισκόταν το χωριό μετατράπηκε σε μνημείο. Η γλύπτης Marie Uchytilová δημιούργησε ένα χάλκινο σύμπλεγμα αποτελούμενο από 82 παιδιά (42 κορίτσια και 40 αγόρια). Η Τσεχοσλοβακία καταλήφθηκε από τη ναζιστική Γερμανία τον Απρίλιο του 1939 και η διοίκηση του Heydrich που ακολούθησε χαρακτηρίστηκε από καταπίεση, βασανισμούς και δολοφονίες.

Στα τέλη Μαΐου του 1942 ομάδα στρατιωτών αποτελούμενη από Τσέχους και Σλοβάκους κατάφερε ένα μεγάλο χτύπημα στους Γερμανούς. Τον ισχυρό τραυματισμό του Heydrich.

Η Τσεχοσλοβακία καταλήφθηκε από τη ναζιστική Γερμανία τον Απρίλιο του 1939 και η διοίκηση του Heydrich που ακολούθησε χαρακτηρίστηκε από καταπίεση, βασανισμούς και δολοφονίες. Στα τέλη Μαΐου του 1942 ομάδα στρατιωτών αποτελούμενη από Τσέχους και Σλοβάκους κατάφερε ένα μεγάλο χτύπημα στους Γερμανούς. Τον ισχυρό τραυματισμό του Heydrich.

   Το γλυπτό της Marie Uchytilová αποτελεί φόρο τιμής σε αυτά τα παιδιά

Μια εβδομάδα αργότερα στις 4 Ιουνίου του 1942, ο Heydrich πέθανε από σηψαιμία. Ολόκληρη η χώρα πίστευε ότι γνώριζε τι θα επακολουθήσει. Κανένας όμως δεν μπορούσε να προβλέψει την φρίκη που τους ετοίμαζαν οι κατακτητές.

Η αρχή έγινε με ολική απαγόρευση κυκλοφορίας στην Πράγα. Μια τεράστια επιχείρηση αναζήτησης των δραστών ακολούθησε χωρίς όμως αποτέλεσμα. Την εβδομάδα μεταξύ τον τραυματισμό και τον θάνατο του Heydrich 157 άνθρωποι είχαν ήδη εκτελεστεί με συνοπτικές διαδικασίες.

Μετά την κηδεία του Heydrich στο Βερολίνο, ο Χίτλερ, διέταξε τι θα έπρεπε να γίνει στα χωριά που έκρυβαν τους υπεύθυνους. Όλοι οι ενήλικες άνδρες να εκτελούνται και τα γυναικόπαιδα να μεταφέρονται σε στρατόπεδα συγκέντρωσης. Τα παιδιά που είχαν χαρακτήρα και χαρακτηριστικά «Αρείου» να υιοθετούνται από Γερμανικές οικογένειες SS για να γίνουν καλοί Ναζί. Τα υπόλοιπα να ανατραφούν με «άλλους τρόπους». Τέλος, τα χωριά να εξαφανιστούν από τους χάρτες, τίποτα να μην μείνει που να δηλώνει ότι κάποτε υπήρξαν.

Οι εντολές του άρχισαν να εφαρμόζονται αμέσως. Στο χωριό Lidice, που παρά την απουσία αποδείξεων ότι είχαν βρει εκεί καταφύγιο οι στρατιώτες που ήταν υπεύθυνοι για τη δολοφονία του Heydrich, έγινε η αρχή. Όλοι οι άνδρες μεταφέρθηκαν σε ένα αγρόκτημα στην άκρη του χωριού και εκτελέστηκαν, πρώτα σε ομάδες των πέντε. Όταν ο ηθικός αυτουργός αυτού του τρόμου, Horst Böhme, παραπονέθηκε ότι θα του έπαιρνε πάρα πολύ καιρό για να τους εκτελέσει όλους οι ομάδες έγιναν των δέκα. Μέχρι το απόγευμα της ίδιας μέρας, 173 άνδρες είχαν εκτελεστεί.

203 γυναίκες και 105 παιδιά συγκεντρώθηκαν στο σχολείο του χωριού. Από εκεί οδηγήθηκαν σε άλλο σχολείο στην κοντινή πόλη Kladno. Τέσσερις από τις γυναίκες ήταν έγκυες. Οι έγκυες μεταφέρθηκαν στο ίδιο νοσοκομείο όπου εξέπνευσε ο Heydrich, για να τους αφαιρεθούν με βίαιο τρόπο τα βρέφη. Οι περισσότερες από τις υπόλοιπες γυναίκες οδηγήθηκαν στο στρατόπεδο συγκέντρωσης Ravensbrück όπου έχασαν τη ζωή τους από μια σειρά από ασθένειες. Τα παιδιά στην αρχή μεταφέρθηκαν σε ένα εγκαταλελειμμένο εργοστάσιο στο Łódź όπου Γερμανοί Αξιωματούχοι έκαναν τον διαχωρισμό ανάλογα με τα χαρακτηριστικά τους. Όσα δεν είχαν τα χαρακτηριστικά που απαιτούνταν, παρά τις αρχικές διαφωνίες, αποφασίστηκε από τον Adolf Eichmann να θανατωθούν.

Στις 2 Ιουλίου, 82 παιδιά παραδόθηκαν στην Γκεστάπο. Από εκεί μεταφέρθηκαν στο στρατόπεδο εξόντωσης Chelmno όπου δηλητηριάστηκαν με αέρια. Από τα 105 παιδιά του Lidice, μόνο τα 17 παιδιά επέστρεψαν κάποια στιγμή στο χωριό τους. Λόγω των «άριων» χαρακτηριστικών τους είχαν μεταφερθεί στη Γερμανία όπου και έζησαν μέχρι το τέλος του πολέμου.

Κανείς δεν θα μάθει ποτέ αν κάποιο από τα 82 παιδιά έκλαιγε λίγο πριν χάσει την ζωή του, μακριά από το σπίτι, την μητέρα του και τον πατέρα του. Ωστόσο, έστω και με αυτόν τον τρόπο, τα αθώα παιδιά που έχασαν την ζωή τους εκείνη την ημέρα επέστρεψαν και θα κατοικούν για πάντα στο Lidice. Τα 82 χάλκινα αγάλματα, 40 αγόρια και 42 κορίτσια, θα στέκονται εκεί ως αιώνια υπενθύμιση της σφαγής. 

Τα παιδιά του Lidice βρίσκονται επιτέλους στο σπίτι τους.

Διαβάστε περισσότερα

Η άνοδος των μετρίων

…δείχνει πλήρη αδιαφορία και απραξία που ξεπερνάει τα όρια της περιφρόνησης για τους Έλληνες ανέργους και αστέγους. Η Αριστερά έχει διαχωρίσει, στην ΠΡΑΞΗ τους δυστυχισμένους που ζουν στη χώρα μας σε «καλούς» αλλοδαπούς και «ανάξιους» Έλληνες. Οι δεύτεροι ή είναι ανύπαρκτοι για τις Αριστερές πολιτικές ή είναι άξιοι της μοίρας τους. Αυτή η στάση αποτελεί αντίστροφο ρατσισμό, αλλά πάντα ρατσισμό. Είναι ένα ξεκάθαρο απαρτχάιντ που έχει δημιουργήσει η Αριστερά και οι συνεταίροι της, όχι στην βάση του χρώματος του δέρματος, αλλά στην βάση της εθνικότητας. Αυτή η στάση έχει ποτίσει μέχρι το κόκαλο ακόμα και τα ξεχωριστά άτομα και εκδηλώνεται με καθημερινές πρακτικές κάθε είδους. ΚΑΙ σ’ αυτό το σημείο η Ακροδεξιά χορεύει, έξαλλη από χαρά.

του Προκόπη Μπίχτα

«Σήμερα με την έννοια εθνικός δεν σκεπάζουμε τα συμφέροντα μιας ολιγαρχίας, μιας μικρής μερίδας του λαού, που εκμεταλλευότανε την έννοια αυτή για να προσδώσει γενικό χαρακτήρα σ’ εκείνο που ανταποκρινότανε μόνο στα προνόμια και τα συμφέροντά της. Σήμερα η έννοια εθνικός σημαίνει παλλαϊκός. Σήμερα, που συνειδητοποιούνται όλα τα στρώματα του λαού, έθνος και λαός τείνουν και πρέπει να συμπέσουν. Δεν μπορεί να είναι εθνικό ό,τι δεν είναι παλλαϊκό. Και εθνικό απελευθερωτικό μέτωπο, σημαίνει παλλαϊκό απελευθερωτικό μέτωπο. Και εθνικός αγώνας για τη λευτεριά, σημαίνει παλλαϊκός αγώνας για τη λευτεριά, και για σήμερα και για αύριο και για πάντα…«

Δημήτρης Γληνός

Η ιδεολογία της «παγκοσμιοποίησης», ύστερα από πολλά χρόνια προπαγάνδας, οικονομικής κατάστασης και πολιτικών πρακτικών, έχει αλλοτριώσει τις συνειδήσεις των δεξιών, των κεντρώων, των αριστερών και έχει διαστρεβλώσει κάθε έννοια. Η πλειοψηφία των αριστερών ονομάζει «ρατσιστικό» ο,τιδήποτε έχει σχέση με τις διεκδικήσεις του ελληνικού λαού, την λαϊκή κυριαρχία και τον διεθνισμό και, ανάλογα, ονομάζει «διεθνιστικό» και «δημοκρατικό» κάθε επιταγή του ισοπεδωτικού κοσμοπολιτισμού και της απάνθρωπης παγκοσμιοποίησης. (Ανάλογα, οι δεξιοί και κεντρώοι υπηρέτες του κατεστημένου ονομάζουν «λαϊκισμό» ο,τιδήποτε έχει σχέση με οικονομικές και δημοκρατικές διεκδικήσεις του ελληνικού λαού).

Έτσι η Αριστερά, με την απόλυτη ιδεολογική θολούρα της, με την υιοθέτηση των θέσεων της παγκοσμιοποίησης και με την πολιτική της οκνηρία έχει αποκοπεί από τα πραγματικά προβλήματα της εποχής, έχει αποξενωθεί από τις ανάγκες και την πραγματικότητα που βιώνει η συντριπτική πλειοψηφία του ελληνικού λαού. Με τον τρόπο αυτόν, ενισχύει έμμεσα αλλά καθοριστικά και με το πείσμα του φανατικού τις φασιστικές και ρατσιστικές θέσεις. Με τις ελιτίστικες αντιλήψεις της και τις καθημερινές της πρακτικές βαθαίνει τον λάκκο κάθε ριζοσπαστικού κινήματος. Οποιαδήποτε κριτική ή πολεμική της ενάντια στον φασισμό και τον ρατσισμό έχει γίνει στείρα κραυγή χωρίς περιεχόμενο και κύρος. Δεν υπάρχει καλύτερο στήριγμα μιας αντιδραστικής κατάστασης από αυτόν που, θεωρητικά, την αντιμάχεται αλλά, πρακτικά, την στηρίζει.

Στο όνομα ενός στρεβλού διεθνισμού και ενός δήθεν αντιεθνικισμού θεωρεί σαν «φίλους λαούς» κρατικές πολιτικές γειτονικών χωρών, που μόνιμα και διαρκώς προβάλλουν εδαφικές και άλλες διεκδικήσεις σε βάρος της Ελλάδας. Από την εποχή της μεταπολίτευσης ακόμα, δικαιολογεί αυτή την θέση της με το επιχείρημα ότι η Ελλάδα «είναι μια καπιταλιστική χώρα και δεν θα αγωνιστούμε για το κεφάλαιο», λες και οι άλλες χώρες έχουν περάσει στην αταξική κοινωνία. «Δεν» καταλαβαίνει ότι αυτή η στάση οδηγεί, αργά η γρήγορα σε αλλαγή συνόρων, δηλαδή σε πόλεμο, νεκρούς, ανάπηρους και πρόσφυγες, ειδικά σήμερα που όλα φλέγονται γύρω μας. «Δεν» καταλαβαίνει ότι μια αλλαγή συνόρων θα φέρει οποιαδήποτε ριζοσπαστική προσπάθεια πίσω για πολλές δεκαετίες κι ότι η κατάσταση των εργαζομένων και όλων των αδύναμων στρωμάτων της ελληνικής κοινωνίας θα χειροτερεύσει, οικονομικά και πολιτικά σε ασύλληπτο βαθμό. Η φράση του Τσίπρα «δεν βλέπω σύνορα στη θάλασσα» καλύπτεται και δικαιολογείται από τέτοιου είδους απόψεις.

Τις πρώτες συνέπειες αυτής της Αριστερής θέσης τις ζούμε, με τα κύματα των μεταναστών και των προσφύγων, τις μαζικές παραβιάσεις την τουρκικής αεροπορίας και ναυτικού στο Αιγαίο, την παρουσία της FRONTEX και του στόλου του ΝΑΤΟ, που καταλύουν κάθε υπόλειμμα λαϊκής κυριαρχίας. Η πρόσφατη δήλωση του Στάιενμάγιερ «η Ελλάδα δεν έχει δικαίωμα να αναχαιτίζει τα τουρκικά αεροπλάνα» καθιστά περιττή κάθε ανάλυση. Φυσικά η κυβέρνηση, αλλά και όλη η υπόλοιπη Αριστερά «δεν» ακούν και «δεν» βλέπουν τίποτα.

Η Αριστερά, μαζί με τους κατοχικούς εταίρους και συνεταίρους της έχει «ξεχάσει» ότι τα σημερινά σύνορα της Ελλάδας τα χάραξε ο ελληνικός λαός με το αίμα του και όχι τα μεταξωτά κουστούμια και οι λευκοί γιακάδες.

Μ’ αυτές τις αντιλήψεις η Αριστερά συνηγορεί και ενθαρρύνει τον εθνικισμό των γειτόνων και τις επεκτατικές τους βλέψεις. Η Αριστερά «δεν» αναρωτήθηκε ποτέ, αν ο ελληνικός χώρος συρρικνωθεί, σε ποιόν χώρο και με ποια εργατική τάξη θα γίνει η επανάσταση; Σε ποιόν χώρο και με ποιόν τρόπο η εργατική τάξη θα γίνει «κυρίαρχη τάξη του έθνους» πράγμα που αποτελεί βασική προϋπόθεση για το πέρασμα στον σοσιαλισμό, σύμφωνα με την ρήση των κλασσικών του Μαρξισμού; Ποιος λαός και ποιό έθνος της εργατικής τάξης θα αγωνιστεί για την αυτοδιάθεσή του από τον εφιάλτη του εγχώριου και διεθνούς κεφαλαίου;

Η Αριστερά δεν εξετάζει το θέμα των μεταναστών σε διαλεκτική βάση. Βλέπει το ζήτημα αποκομμένο από την καπιταλιστική πραγματικότητα, κάτι «έξω» και «αδιάφορο» προς τις καπιταλιστικές σχέσεις παραγωγής και το αντιμετωπίζει με έναν ηθικό, μεταφυσικό τρόπο.«Δεν» βλέπει ότι στον καπιταλισμό υπήρχε πάντα το φαινόμενο της μετανάστευσης, σε βαθμό που ολόκληρα κράτη όπως οι ΗΠΑ και η Αυστραλία δημιουργήθηκαν εξ’ ολοκλήρου από μετανάστες. Κυρίως «έχει ξεχάσει» ότι οι μετανάστες είναι κομμάτι της παγκόσμιας εργατικής τάξης και πρέπει, μαζί με τους Έλληνες εργαζόμενους, να στραφούν ενάντια στον κοινό εχθρό: τo κεφάλαιο. Η Αριστερά δεν έχει παρουσιάσει ποτέ μια ανάλυση τέτοιου είδους και, πολύ περισσότερο ένα ανάλογο σχέδιο. Αντίθετα, όταν δεν σύρεται πίσω από τις ΜΚΟ του Σόρος, παραδίδει τους μετανάστες στην φιλανθρωπία των ΜΜΕ και του κράτους.

Οι διανοούμενοι της Αριστεράς, μέσα σε συνθήκες πλήρους ηγεμονίας των ιδεών της άρχουσας τάξης είτε λόγω αδυναμίας τους να διερμηνεύσουν την πραγματικότητα των τελευταίων πολλών δεκαετιών είτε από την ανάγκη της φυσικής τους επιβίωσης, τάχθηκαν με το μέρος της αστικής τάξης και, μάλιστα με το πιο ισχυρό και αντιδραστικό τμήμα της, το τμήμα της παγκοσμιοποίησης.

Η Αριστερά «έχει ξεχάσει» ότι, σύμφωνα με την διαλεκτική ανάλυση, το έθνος είναι μια μορφή συλλογικής ταυτότητας που έχει προκύψει μέσα από μια ιστορική πορεία αγώνων και αίματος και περικλείει τις προσδοκίες ενός λαού για το μέλλον. Η Αριστερά παραβλέπει ότι παράγοντες όπως η οικονομία, το νόμισμα, η ιστορία και οι παραδόσεις, το πολιτισμικό επίπεδο, η εδαφική έκταση, ο αριθμός του πληθυσμού και η σύνθεσή του, το πολίτευμα, ο δημόσιος πλούτος και πολλά άλλα στοιχεία που συγκροτούν την γεωπολιτική ισχύ θα μπορούσαν να χρησιμοποιηθούν, σε κάποια άλλη κατάσταση, προς όφελος των εργαζομένων. Όταν η Αριστερά μιλάει για έθνος λαμβάνει υπ’ όψη της μόνο την αστική άποψη για το «όμαιμον», το γένος και τη φυλή. Η πολεμική που κάνει σ’ αυτή την άποψη δεν είναι από την πλευρά των εργαζομένων του χεριού και του πνεύματος, αλλά από την πλευρά του αντιδραστικού κοσμοπολιτισμού. Τα τελευταία χρόνια, ΚΑΙ σε αυτό το σημείο, έχει συρθεί πίσω από τις θέσεις του αμερικάνικου μεταμοντερνισμού και θετικισμού, δηλ. της ισοπεδωτικής παγκοσμιοποίησης.

Είναι ευνόητο ότι μέσα από τις αναλύσεις και επιταγές του κοσμοπολιτισμού επιδιώκεται η υποταγή των πιο αδύναμων χωρών στις βουλές των ισχυροτέρων. Το μερίδιο της δυστυχίας πέφτει πάλι στους λαούς. Είναι ευνόητο, αλλά για τους διανοούμενους και το πολιτικό προσωπικό της Αριστεράς είναι δυσνόητο.

Όταν η Αριστερά μιλάει για αντιρατσιστικές πολιτικές εννοεί την υποκριτική, χριστιανικού τύπου, «αγάπη», «συμπόνια» και «αλληλεγγύη» για τους αλλοδαπούς μετανάστες και πρόσφυγες, χωρίς να αγωνίζεται ενάντια στις αιτίες του κακού. «Αγάπη», «συμπόνια» και «αλληλεγγύη» που εξαντλούνται σε κάποιο συσσίτιο ντροπής, ή στην ανεύρεση κάποιας αμφίβολης και ποντικοκατεχόμενης στέγης και, σε κραυγές υποκριτικής αγανάκτησης για τους δουλεμπόρους και τα πνιγμένα παιδιά. Αυτά τα κάνει κι ο παπάς από τον άμβωνα της εκκλησίας.

Ταυτόχρονα, δείχνει πλήρη αδιαφορία και απραξία που ξεπερνάει τα όρια της περιφρόνησης για τους Έλληνες ανέργους και αστέγους. Η Αριστερά έχει διαχωρίσει, στην ΠΡΑΞΗ τους δυστυχισμένους που ζουν στη χώρα μας σε «καλούς» αλλοδαπούς και «ανάξιους» Έλληνες. Οι δεύτεροι ή είναι ανύπαρκτοι για τις Αριστερές πολιτικές ή είναι άξιοι της μοίρας τους. Αυτή η στάση αποτελεί αντίστροφο ρατσισμό, αλλά πάντα ρατσισμό. Είναι ένα ξεκάθαρο απαρτχάιντ που έχει δημιουργήσει η Αριστερά και οι συνεταίροι της, όχι στην βάση του χρώματος του δέρματος, αλλά στην βάση της εθνικότητας. Αυτή η στάση έχει ποτίσει μέχρι το κόκαλο ακόμα και τα ξεχωριστά άτομα και εκδηλώνεται με καθημερινές πρακτικές κάθε είδους. ΚΑΙ σ’ αυτό το σημείο η Ακροδεξιά χορεύει, έξαλλη από χαρά.

Αυτές οι πολιτικές μοιάζουν σχιζοφρενικές, αλλά δεν είναι. Είναι απόρροια της πλήρους υποταγής της Αριστεράς στις επιταγές και τις πολιτικές των κέντρων της παγκοσμιοποίησης. Η Αριστερά έχει ενστερνιστεί αυτές τις πολιτικές ίδια κι απαράλλαχτα με το Κέντρο, την Δεξιά και την Ακροδεξιά. Μ’ αυτούς τους τρόπους πριμοδοτεί έμμεσα, αλλά με σαφήνεια και ενισχύει την δράση και ανάπτυξη της ακροδεξιάς, η οποία χρησιμοποιεί τις Αριστερές πολιτικές προς όφελός της.

Σήμερα, ύστερα από έξι χρόνια κατοχικών κυβερνήσεων και με την ύπαρξη της σημερινής, 100% μνημονιακής βουλής, τα δικαιώματα του ελληνικού λαού και η εθνική του κυριαρχία έχουν τραυματιστεί βαριά και έχουν τυλιχθεί μέσα σε ένα οικονομικό και νομικό ατσάλινο πλέγμα. Τώρα πια, οι κόμποι είναι τόσοι πολλοί και αξεδιάλυτοι, που μόνο μια εξέγερση μπορεί να τους κόψει. Μόνο αν ενώσουν τις φωνές τους και την δράση τους όλοι οι πληττόμενοι από τα μνημόνια, ανεξάρτητα από πολιτικές πεποιθήσεις και ιδεολογικές αγκυλώσεις, μόνο αν βρίσκονται ενωμένοι στους δρόμους με κάθε αφορμή, με κάθε ευκαιρία, θα υπάρξει ελπίδα. Αν όχι…

Η Ιστορία δεν αστειεύεται. Είναι αμείλικτη και μισεί θανάσιμα τους λαούς που δεν αγωνίζονται.

Διαβάστε περισσότερα