Σούπερ τροφή οι ξηροί καρποί

Μειώνουν τον κίνδυνο σοβαρών ασθενειών και «φροντίζουν» τη σιλουέτα

H κατανάλωση ξηρών καρπών συνδέεται με σημαντικά οφέλη για την υγεία μας

Μασαχουσέτη 
Διάφορες έρευνες τα τελευταία χρόνια είχαν δείξει πόσο ωφέλιμη είναι για τον οργανισμό η κατανάλωση ξηρών καρπών. Η μεγαλύτερη σχετική μελέτη που διεξήχθη από ερευνητές στις ΗΠΑ όχι μόνο επιβεβαιώνει τα ευρήματα των προηγούμενων ερευνών αλλά ενισχύει το ευεργετικό «προφίλ» των ξηρών καρπών για τον άνθρωπο. Σύμφωνα με τη νέα μελέτη, η κατανάλωση ακόμη και μιας μικρής ποσότητας ξηρών καρπών ημερησίως προστατεύει από καρκίνο και καρδιακά νοσήματα ενώ παράλληλα συμβάλλει στη διατήρηση μιας λεπτής σιλουέτας.
Τρώτε ξηρούς καρπούς
Τη μελέτη πραγματοποίησαν ερευνητές από τη Σχολή Δημόσιας Υγείας του Πανεπιστημίου Χάρβαρντ και από το Ινστιτούτο Dana-Farber για τον Καρκίνο. Οι ειδικοί διαπίστωσαν ότι οι άνθρωποι που καταναλώνουν καθημερινά τουλάχιστον 30 γραμμάρια ξηρούς καπρούς έχουν 20% λιγότερες πιθανότητες θανάτου από οποιοδήποτα αίτιο κατά τα επόμενα 30 χρόνια. Παράλληλα, έχουν μικρότερο βάρος, σε σχέση με όσους δεν τρώνε καθόλου ξηρούς καρπούς, κάτι που ανατρέπει την ευρέως διαδεδομένη αντίληψη πως οι ξηροί καρποί παχαίνουν.
Οι ερευνητές μελέτησαν στοιχεία που αφορούσαν τις διατροφικές συνήθες σχεδόν 119.000 άνδρες και γυναίκες κατά το διάστημα 1980 - 2010. Η έρευνα έδειξε ότι η συχνή κατανάλωση ξηρών καρπών σχετίζεται με μείωση 29% κατά μέσο όρο των θανάτων από καρδιοπάθεια και 11% των θανάτων από καρκίνο.
«Διαβατήριο» μακροζωίας
Δεν κατέστη δυνατόν να διευκρινιστεί αν συγκεκριμένα είδη ξηρών καρπών έχουν συγκριτικά πιο ωφέλιμη δράση από άλλα, καθώς η μείωση της θνησιμότητας φαίνεται να σχετίζεται με την κατανάλωση πολλών διαφορετικών τύπων καρπών. Επίσης στη μελέτη δεν έγινε διαχωρισμός μεταξύ αλατισμένων και ανάλατων καρπών, ψημένων ή ωμών.
«Η έρευνα έδειξε πως όσο περισσότερους ξηρούς καρπούς κατανάλωναν οι εθελοντές, τόσο μικρότερη ήταν η πιθανότητα να πεθάνουν μέσα σε μια περίοδο 30 ετών», δήλωσε η ερευνήτρια Γινγκ Μπάο. Η μελέτη δημοσιεύεται στην επιθεώρηση «New England Journal of Medicine»

Διαβάστε περισσότερα

Τα ρομπότ θα πάρουν τις δουλειές μας;

Ερευνητής υποστηρίζει ότι οι μηχανές θα έχουν «καταλάβει» ορισμένα επαγγέλματα ως το 2018

Τα ρομπότ θα έχουν καταλάβει τις θέσεις των γραφείων μας ως το 2018, σύμφωνα με βρετανό ειδικό στην τεχνητή νοημοσύνη

Οι μηχανές θα έχουν καταλάβει τα γραφεία μας προτού καλά-καλά τελειώσει η δεκαετία που διανύουμε. Τουλάχιστον αυτό υποστηρίζει βρετανός ειδικός στην τεχνητή νοημοσύνη ο οποίος προβλέπει ότι ως το 2018 τα ρομπότ θα εξασκούν επαγγέλματα τα οποία ως τώρα θεωρούσαμε ότι είναι καθαρά «ανθρώπινα». Αν πιστέψουμε τις προβλέψεις του, υπάλληλοι γραφείων, γραμματείς, πωλητές, ασφαλιστές αλλά και διοικητικοί υπάλληλοι θα πρέπει να αρχίσουν να ψάχνουν για άλλο αντικείμενο εργασίας.

Ταχύτερη πρόοδος

Οι δυσοίωνες για το ανθρώπινο επαγγελματικό μέλλον προβλέψεις έγιναν από τον Αντριου Αντερσον, διευθύνοντα σύμβουλο της εταιρείας τεχνητής νοημοσύνης Celaton, σε συνέντευξη που παραχώρησε στη βρετανική εφημερίδα «Daily Mail». Οπως δήλωσε ο βρετανός ειδικός, η εταιρεία του προχώρησε σε μια αξιολόγηση όλων των επιτευγμάτων που έχουν σημειωθεί τα τελευταία χρόνια στον τομέα της τεχνητής νοημοσύνης. Το συμπέρασμά της είναι ότι η αντικατάσταση των ανθρώπων από τις μηχανές στον χώρο εργασίας θα έρθει νωρίτερα από ό,τι πιστευόταν - για την ακρίβεια θεωρείται ότι θα συντελεστεί μέσα στην επόμενη πενταετία, καθώς η πρόοδος που σημειώνεται στην τεχνητή νοημοσύνη είναι πολύ ταχύτερη από το αναμενόμενο.

Η πιο εντυπωσιακή πλευρά των προβλέψεων που προέκυψαν από την αξιολόγηση της Celaton είναι ότι αυτές δεν αφορούν την «εισβολή» των μηχανών στις όχι και τόσο απαιτητικές από άποψη δεξιοτήτων «μηχανικές» δουλειές - αυτό άλλωστε είναι κάτι που ήδη έχει συμβεί σε σημαντικό βαθμό στη βιομηχανική παραγωγή και στον στρατιωτικό τομέα. Αντιθέτως φαίνονται να «ανεβάζουν» το επίπεδο των ρομπότ σε επαγγέλματα τα οποία απαιτούν έναν βαθμό συλλογιστικής και σκέψης. «Φοβάμαι ότι πλέον είναι πραγματικότητα το γεγονός ότι οι περισσότεροι υπάλληλοι γραφείου θα εξαφανιστούν» ανέφερε ο κ. Αντερσον. «Αυτό βεβαίως έχει τεράστιες επιπτώσεις στις θέσεις εργασίας, όμως συνεχώς σημειώνεται πρόοδος και η τεχνητή νοημοσύνη έχει πλέον εξελιχθεί τόσο ώστε να μπορεί να σκέφτεται και να μαθαίνει σαν άνθρωπος».

Μηχανές που σκέφτονται σαν άνθρωποι

Τα συστήματα τεχνητής νοημοσύνης μπορούν πλέον να εκτελέσουν αυτόματα και γρήγορα πολλές εργασίες που για τον άνθρωπο απαιτούν αρκετή δουλειά και κόπο ενώ ορισμένα πιο τελευταία μοντέλα μπορούν ακόμη και να λαμβάνουν αποφάσεις τις οποίες ως τώρα θεωρούσαμε αποκλειστικά ανθρώπινες. «Η τεχνητή νοημοσύνη μπορεί να διαβάσει και να κατανοήσει το νόημα ολόκληρων εγγράφων μαθαίνοντας μοτίβα λέξεων και φράσεων. Αυτή η ικανότητα μάθησης - και μάλιστα μάθησης ως φυσικής συνέπειας της επεξεργασίας των εγγράφων - ελαχιστοποιεί την ανάγκη υπαλλήλων γραφείου για να εκτελέσουν ορισμένα επαναλαμβανόμενα καθήκοντα» τόνισε. «Το δε γεγονός ότι μια μηχανή μπορεί όχι μόνο να εκτελέσει τα καθήκοντα αυτού του είδους αλλά και να μαθαίνει διαρκώς να τα εκτελεί καλύτερα και ταχύτερα σημαίνει ότι οι υπάλληλοι γραφείου δεν είναι πλέον απαραίτητοι σε αριθμό τόσο τεράστιο όσο ήταν κάποτε». Για παράδειγμα, όπως εξήγησε ο ειδικός, μια μηχανή μπορεί να ξεχωρίσει τις «διπλές» αιτήσεις που γίνονται προς τις ασφαλιστικές εταιρείες αναγνωρίζοντας αμέσως ότι έχει ξαναδεί έναν αριθμό τηλεφώνου ή μια διεύθυνση - κάτι που ένας άνθρωπος δεν μπορεί να κάνει με τέτοια ευκολία. Επιπλέον, και πιο σημαντικό, όταν υπάρχει ανάγκη ανθρώπινης παρέμβασης, η μηχανή μπορεί να μάθει από αυτήν διευρύνοντας και βελτιώνοντας τις επιδόσεις της.

Ηλεκτρονικοί πωλητές

Αν και τα λεγόμενα του κ. Αντερσον μπορεί για κάποιους να φαίνονται ότι ανήκουν στη σφαίρα της επιστημονικής φαντασίας, αυτό που περιγράφει συμβαίνει ήδη σε έναν βαθμό στο Διαδίκτυο: αρκετές εταιρείες που πραγματοποιούν πωλήσεις online χρησιμοποιούν αυτόματα συστήματα εξυπηρέτησης πελατών. Στις αρχές του χρόνου άλλωστε η IBM έδωσε «προαγωγή» σε έναν υπερυπολογιστή της ονόματι Watson μετατρέποντάς τον σε ρομποτικό κέντρο υποδοχής του τμήματος εξυπηρέτησης πελατών. Το σύστημα συλλέγει δεδομένα σχετικά με τους πελάτες και φροντίζει να δίνει τις απαντήσεις που ταιριάζουν καλύτερα στην κάθε περίπτωση. Στη συνέχεια ο Watson εξατομικεύει τις απαντήσεις του με βάση την εταιρεία και το είδος του πελάτη ώστε να είναι «προετοιμασμένoς» και για ενδεχόμενες μελλοντικές κλήσεις.

Από την πλευρά τους, ερευνητές από το Πανεπιστήμιο Μπίλεφελντ ανέπτυξαν ένα ρομπότ το οποίο φιλοδοξεί να κάνει καριέρα σε ένα από τα κατ' εξοχήν επαγγέλματα που απαιτούν την ανθρώπινη επαφή και την προσωπική σχέση - αυτό του μπάρμαν. Το όνομα αυτού Joint Action in Multimodal Embodied Systems ή, πιο «φιλικά», JAMES. Ακόμη και αν ο JAMES των ερευνητών του Μπίλεφελντ δεν κατορθώσει ποτέ να γίνει απλώς... Τζέιμς και να κερδίσει τη συμπάθεια και τις εξομολογήσεις των πελατών ενός μπαρ, ο κ. Αντερσον είναι πεπεισμένος ότι τα ρομπότ «αλλάζουν το παιχνίδι» στην αγορά εργασίας. Η επόμενη πενταετία θα δείξει αν έχει δίκιο.

Δημοσιεύτηκε στο HeliosPlus στις 21 Νοεμβρίου 2013

Διαβάστε περισσότερα

To πολιτικό σκηνικό καταρρέει

του Γιώργου Δελαστίκ

Τίποτα τελικά δεν θα µείνει όρθιο από το υφιστάµενο πολιτικό σκηνικό στις επόµενες βουλευτικές εκλογές, όποτε και σε όποιο πολιτικό κλίµα κι αν γίνουν αυτές. Αυτή την αναπότρεπτη εξέλιξη τη συνειδητοποιούν σταδιακά ολοένα και περισσότεροι βουλευτές όλων των κοµµάτων και προσαρµόζουν ανάλογα την πολιτική συµπεριφορά τους, επιλέγοντας και προτάσσοντας τακτικές προσωπικής πολιτικής επιβίωσης. Καµιά κοµµατική πειθαρχία δεν υφίσταται πλέον σε κανένα κόµµα. Μόνο η αποτροπή των εκλογών πάση θυσία ενώνει τους βουλευτές όλων των κοµµάτων πλην του ΣΥΡΙΖΑ.

Όλοι αντιµετωπίζουν τον Σαµαρά και τον Βενιζέλο σαν… πολιτικά ζόµπι, από τα οποία θα απαλλαγούν -συµβολικά µιλώντας- τη νύχτα των επόµενων βουλευτικών εκλογών. Την ίδια νύχτα όµως οι σηµερινοί ηγέτες της ΝΔ και του ΠΑΣΟΚ θα συµπαρασύρουν στο πολιτικό τους τέλος τουλάχιστον καµιά… διακοσαριά (!) από τους σηµερινούς τριακόσιους βουλευτές όλων των κοµµάτων. Αυτό εξηγεί και την εµφανέστατη απέχθεια σχεδόν όλων των βουλευτών προς τη διενέργεια πρόωρων εκλογών, δεδοµένου ότι καµιά ιδεολογία και κανένα γενικότερο ταξικό ή κοµµατικό συµφέρον δεν τίθενται στις σηµερινές συνθήκες από κανένα βουλευτή πάνω από την προσωπική επανεκλογή του! Μέχρι τώρα καταλυτικός παράγοντας της αποσύνθεσης του πολιτικού σκηνικού ήταν το ΠΑΣΟΚ. Μέχρι πέρυσι τον Απρίλιο είχε θεωρητικά 160 βουλευτές (τόσους δηλαδή είχε εκλέξει στις εκλογές του 2009), πέρυσι τον Ιούνιο εξέλεξε 33 και σήµερα, ενάµιση χρόνο µετά, του έχουν αποµείνει 27! Έχει χάσει δηλαδή πάνω από 130 βουλευτές!

Αν στις επόµενες εκλογές η ΝΔ έρθει δεύτερο κόµµα, χάνοντας κι αυτή τουλάχιστον… 60 µε 70 εβδοµήντα έδρες από τις 129 που έβγαλε πέρυσι (και από τις οποίες της έχουν αποµείνει 127), είναι προφανές ότι οι πυλώνες του µεταπολιτευτικού πολιτικού σκηνικού θα έχουν ισοπεδωθεί. Αυτό µπορεί να είναι δευτερεύουσας σηµασίας για την Αριστερά από τη στιγµή που το σύστηµα δεν φαίνεται για την ώρα να απειλείται µε ανατροπή, αλλά έχει τεράστια σηµασία για την αστική τάξη. Πόσο µάλλον που, όπως είναι τα πράγµατα αυτή τη στιγµή, η επόµενη κυβέρνηση είναι πιθανό να έχει ηγετικό πυρήνα τον ΣΥΡΙΖΑ. Ενα κόµµα δηλαδή που δεν είναι αστικό, αλλά το οποίο η αστική τάξη πρέπει να ενσωµατώσει πλήρως και µάλιστα ταχύτατα, αν δεν θέλει να µπει σε περιπέτειες απελευθέρωσης µιας λαϊκής δυναµικής µε εντελώς απρόβλεπτες συνέπειες. Η οικονοµική, πολιτική και κοινωνική κατοχή της Ελλάδας από τους Γερµανούς και τους υπόλοιπους µισητούς ευρωπαίους εταίρους της ελληνικής αστικής τάξης και της κυβέρνησης ΝΔ-ΠΑΣΟΚ κυοφορεί παντελώς άγνωστες και ενδεχοµένως κοινωνικά ανεξέλεγκτες καταστάσεις και εξελίξεις. Αποκλείεται τα πράγµατα να µείνουν όπως είναι σήµερα! Μπορεί προσωρινά τα πράγµατα να µην εξελίσσονται όπως θα ήθελε η Αριστερά, µε ταξικές και κοινωνικές συγκρούσεις στο µαζικό κίνηµα υπό την ηγεµονία ανατρεπτικών πολιτικών δυνάµεων, αλλά οι αλλαγές στο πολιτικό σκηνικό είναι ήδη κατακλυσµιαίες και η πρώτη φάση τους θα ολοκληρωθεί στις κάλπες των επόµενων βουλευτικών εκλογών.

Οσο κι αν η ριζοσπαστική, αντικαπιταλιστική Αριστερά της ανατροπής δεν συµπεριλαµβάνεται ακόµη στους κερδισµένους των πολιτικών ανακατατάξεων, δεν µπορεί να µην αναγνωρίσει τις εκ βάθρων ανατροπές στο πολιτικό σκηνικό που έχει επιφέρει ο µνηµονιακός όλεθρος της κατοχής και εξαθλίωσης της χώρας µας από την ΕΕ και το ΔΝΤ. Εξαιτίας της δραµατικής φτωχοποίησης του λαού µας µέσω του καθεστώτος που επέβαλε το Μνηµόνιο από τον Μάιο του 2010 αναδείχθηκαν µε θεαµατικό τρόπο τρία αντιµνηµονιακά κόµµατα. Ο ΣΥΡΙΖΑ από το χώρο της Αριστεράς πήγε από το 1,6% το 2009 στο 26,9% του περσινού Ιουνίου. Δηµιουργήθηκαν οι Ανεξάρτητοι Ελληνες και πήραν αµέσως 7,5% στο χώρο της Δεξιάς. Εκτοξεύθηκε από το 0,29% στο 6,92% η Χρυσή Αυγή, στο ακροδεξιό άκρο του πολιτικού φάσµατος. Από το 4,9% δηλαδή που είχαν συνολικά τα κόµµατα αυτά στις βουλευτικές εκλογές του 2009 πήγαν στο… 41,3%! Από το «τίποτα» του 5% πλησίασαν στο µισό των ψηφοφόρων – και έπεται συνέχεια! Αυτονόητο είναι ότι η αντιµνηµονιακή στάση δεν ενοποιεί ούτε κατά διάνοια πολιτικά τα κόµµατα αυτά ή κάποιους στόχους τους, δείχνει όµως τις εκλογικές µεταπτώσεις της ελληνικής κοινωνίας. Από 335.289 ψήφους συνολικά το 2009 πήραν… 2.543.489 ψήφους τον περσινό Ιούνιο! Πάνω από 2,2 εκατ. επιπλέον ψηφοφόροι τάχθηκαν στο πλευρό των αντιµνηµονιακών κοµµάτων! Σχεδόν… οκταπλασίασαν (!) την εκλογική τους απήχηση.

Αυτό συνιστά πολιτικό σεισµό, ανεξάρτητα αν η επαναστατική Αριστερά δεν επωφελήθηκε από αυτόν µέχρι τώρα. Βρισκόµαστε όµως ακόµη στην αρχή της πολιτικής σεισµικής δραστηριότητας. Ολα αυτά που έχουν γίνει µέχρι τώρα ενδέχεται να αποδειχθούν απλώς προσεισµοί του κύριου πολιτικού σεισµού που θα ακολουθήσει. Το βέβαιο είναι πως θα ζήσουµε µεγάλα, πολύ µεγάλα γεγονότα. Και είναι απολύτως σίγουρο ότι δεν θα έχουν πια τους γνωστούς µέχρι σήµερα πρωταγωνιστές, οι οποίοι στην καλύτερη περίπτωση θα πάνε σπίτι τους. Η αντικαπιταλιστική Αριστερά δεν θα είναι παρατηρητής αλλά συνδιαµορφωτής των εξελίξεων αυτών. Εχει κάθε λόγο να φιλοδοξεί να παίξει όχι απλώς ενεργό, αλλά πρωταγωνιστικό ρόλο – µε την κυριολεκτική σηµασία των λέξεων αυτών. Από αυτή τη νοοτροοπία πρέπει να διακατέχεται και για τέτοιο ρόλο να προετοιµάζεται πολιτικά, ιδεολογικά και οργανωτικά.

Διαβάστε περισσότερα

Η ΚΥΡΙΑ ΚΑΙ ΤΟ ΣΚΥΛΑΚΙ

Ένας αξιολύπητος λακές που παριστάνει τον πρωθυπουργό, μια θλιβερή ορντινάντζα, τυφλό όργανο των τοκογλύφων και του διεθνούς κεφαλαίου... ΔΟΞΑΣΤΕ ΤΟΝ!
Ούτε στα σκυλιά συμπεριφέρονται μ' αυτόν τον απαξιωτικό τρόπο... Αν ήσουν Ιάπωνας θα είχες αυτοκτονήσει, αλλά είσαι ένα πουλημένο τομάρι, οπότε ζήσε για να σε φτύνουν!

Διαβάστε περισσότερα

ΔΕΝ ΑΛΛΑΖΕΙ Ο ΜΑΝΩΛΙΟΣ Ο ΚΟΣΜΟΣ ΕΙΝΑΙ ΑΛΛΙΩΣ

Toυ ΑΠ. ΑΠΟΣΤΟΛΟΠΟΥΛΟΥ

Η Σαουδική Αραβία αγοράζει όπλα από τη Ρωσία, η Τουρκία από την Κίνα. Μόλις προχθές θα ήταν απλώς αδιανόητο. Τα ιδεολογικά και θρησκευτικά κριτήρια έχουν καταρρεύσει πλήρως, παραγράφονται όταν μιλάμε για εξωτερική πολιτική. Δεν υπάρχει αριστερή ή δεξιά εξωτερική πολιτική. Τα εξοπλιστικά προγράμματα δεν κατατάσσονται στο συνηθισμένο εμπόριο, όπως όλοι ξέρουν. Ανήκουν καθαρά στη σφαίρα της Πολιτικής, υποδηλώνουν προθέσεις μερικού ή συνολικότερου αναπροσανατολισμού, διάθεση εξισορρόπησης της μονόπλευρης επιρροής με πολυμερή. Για την ακρίβεια, έτσι το βλέπει αυτός που έχει το μονοπώλιο της επιρροής και μπορεί να αντιδράσει, βίαια εν ανάγκη. Μετά τα ιδεολογικά και θρησκευτικά σύνορα-απαράβατα έως προχθές- καταρρέουν πλέον και τα γεωπολιτικά. Δεν αλλάζει ο Μανωλιός, αλλάζει ο Κόσμος.
Βρίθουν εσχάτως τα δημοσιεύματα εναντίον του Ερντογάν στα αγγλοσαξωνικά ΜΜΕ προβλέποντας δεινά για την Τουρκία, έως τον διαμελισμό της. Δεν είναι ποτέ βέβαιο πότε τα ΜΜΕ των ισχυρών χωρών μεταφέρουν πληροφορίες ή διοχετεύουν προπαγανδιστικό υλικό, συνήθως κάνουν και τα δυο μαζί, εντέχνως. Στα ασταθή καθεστώτα περιλαμβάνεται και ο βασιλικός Οίκος της Σαουδικής Αραβίας, δηλαδή, καταλαβαίνουμε, ότι δεν είναι πλέον τόσο αρεστός, δηλαδή τόσο υπάκουος. Παράλληλα το Ισραήλ εμφανίζεται περισσότερο από ποτέ διατεθειμένο να προκαλέσει πολεμική σύρραξη με το Ιράν.

Τουρκία,Ισραήλ και Σαουδική Αραβία βρέθηκαν με την πλευρά των χαμένων όταν ο Ομπάμα ματαίωσε την επίθεση εναντίον της Συρίας-πολλά ΜΜΕ αποδίδουν τη ματαίωση της επίθεσης στο γεγονός ότι οι Ρώσοι κατάστρεψαν αμερικανικούς πυραύλους που είχαν εκτοξευθεί στις 3-9-13 στην περιοχή, αποκαλύπτοντας ότι η νίκη δεν ήταν διόλου εξασφαλισμένη. Το Ισραήλ συγκρούεται με την Τουρκία, δεν θέλει τους Άραβες ενωμένους με ηγέτη την Άγκυρα (ήπιο Ισλάμ), θα ήταν μελλοντική απειλή. Αλλά (το Ισραήλ) είναι σε επαφή με τους Σαουδάραβες και τροφοδοτεί τους αντάρτες στη Συρία. Ωστόσο ορισμένα οικονομικά/πολιτικά ισραηλινά συμφέροντα προωθούν τη διοχέτευση αερίου/πετρελαίου της περιοχής μέσω Τουρκίας. Η σύμπλευση των χαμένων στο Συριακό είναι δυσχερής, εύθραυστη, αλληλοσυγκρουόμενη. Η Τουρκία διερευνά τη βελτίωση των σχέσεων με τη Ρωσία ενόψει της συνεννόησης ΗΠΑ-Ιράν που θα καθιστούσε την απελευθερωμένη Τεχεράνη άμεσο ανταγωνιστή της Άγκυρας στη Μ. Ανατολή-η Ελλάδα υπνώττει ή ετοιμάζεται να αναγνωρίσει εκ των πραγμάτων (νέο σχέδιο Ανάν) το τουρκοκυπριακό παράνομο μόρφωμα. Στην κορυφή των χαμένων είναι οι νεοσυντηρητικοί (υπέρ του πολέμου) στις ΗΠΑ. Ο Ομπάμα αποφάσισε να ακολουθήσει τις συμβουλές της Έκθεσης των Μπρεζίνσκι-Γκέητς (προ δεκαετίας) που υποστήριζαν την «περιορισμένη και επιλεκτική» συνεννόηση με τους αντίπαλους των ΗΠΑ αλλά γείτονες/υποστηρικτές της Συρίας, το Ιράν κυρίως. Όλος ο εσμός των χαμένων αντιδρά στην ειρηνευτική διαδικασία της Γενεύης. Δεν συγκρούονται ιμπεριαλιστές/αντιιμπεριαλιστές ούτε φιλοπόλεμοι/ειρηνόφιλοι. Οι σκοποί αμφοτέρων είναι η κυριαρχία, οικονομική και γεωπολιτική, διαχωρίζονται στις μεθόδους. Οι «ειρηνόφιλοι» ελπίζουν και ότι η προσέγγιση με το Ιράν (με το καρότο της άρσης των κυρώσεων που το πνίγουν) θα αποσπάσει αργά ή γρήγορα την Τεχεράνη από τη ρωσική επιρροή, θα απομονώσει τη Μόσχα. Ο απώτερος στόχος είναι πάντα η Ευρώπη, η αποτροπή της ενεργειακής της (και γεωπολιτικής) εξάρτησης από το Κρεμλίνο. Κομμουνιστική ή όχι, πάγια στρατηγική είναι η απομόνωση της Ρωσίας. Στο βάθος, ορισμένοι, τοποθετούν την κόκκινη γραμμή όχι μεταξύ ιμπεριαλιστών/αντιιμπεριαλιστών αλλά μεταξύ αυτών που θέλουν μια Παγκοσμιοποίηση συγκεντρωτική και θεσμοθετημένη (θα λειτουργεί με κανόνες) και εκείνων (αμερικανών και άλλων νεοσυντηρητικών) που επιδιώκουν (χοντρικά) το χάος, μια αποκεντρωμένη Παγκοσμιοποίηση-όπου ο σχετικά ισχυρότερος θα κάνει κουμάντο. Υπέρ της θεσμοθετημένης Παγκοσμιοποίησης κατατάσσουν, μεταξύ άλλων, τον Στρος-Καν (εξηγώντας έτσι, εν μέρει, την τότε αποπομπή του) αλλά και τον Μελανσόν, θεωρώντας, προφανώς, ότι η «Π» είναι, προσώρας τουλάχιστον, μη ανατρέψιμη. Στην ίδια λογική, με μια Αριστερά αδύναμη ιδεολογικά και πολιτικά, ανύπαρκτη αυτή τη στιγμή, ως παράγων εξελίξεων σε διεθνές επίπεδο, η διάκριση Δεξιάς-Αριστεράς περιορίζεται στο εσωτερικό των Εθνών/Κρατών και χρησιμεύει ως εργαλείο διχασμού των κοινών συμφερόντων, εθνικών και κοινωνικών, του λαού- παράδειγμα είναι το ερώτημα ναι ή όχι στη συμμαχία ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ που διχάζει και τις δυο πλευρές. Αντίθετα η άνοδος της ακροδεξιάς, ιδίως και κυρίως στη Γαλλία, είναι κρίσιμο θέμα. Ενωμένη Ευρώπη χωρίς Γαλλία παύει να υπάρχει. Γερμανία χωρίς τη σημερινή της πολιτική χάνει την ηγεμονία-οικονομική και πολιτική. Αν, λοιπόν, λένε, το Εθνικό Μέτωπο αποκτήσει επαρκή λαϊκή βάση, ξυπνώντας το γαλλικό εθνικισμό/σωβινισμό, τότε τίποτα δεν αποκλείει ανατροπές-ή τέτοιους μεγάλους συμβιβασμούς που η σημερινή ΕΕ θα είναι αγνώριστη. Το φαινόμενο της άκρας Δεξιάς στην Ευρώπη αντιμετωπίζεται με κριτήρια του παρελθόντος (αλλά η Ιστορία επαναλαμβάνεται;) και κραυγές (φόβων του παρελθόντος), δεν μελετάται τι πραγματικά θέλουν τα κοινωνικά στρώματα που στρέφονται σ' αυτά τα ακραία κόμματα, τι μπορούν να αποδεχθούν, ως που είναι διατεθειμένα να συγκρουστούν με τους κυρίαρχους.
Στην Αριστερά, ευρωπαϊκή ή ελληνική, οι κλαυθμοί και οδυρμοί για τον «κίνδυνο εκφασισμού» είναι ανώφελοι. Άμα δεν ξέρεις, δεν θέλεις, δεν μπορείς εσύ, ένας άλλος θα πάρει τη θέση σου, κενά δεν υπάρχουν ούτε στη Φύση ούτε στην Πολιτική. Το επιχείρημα, ωστόσο, κάποιων ότι η Αριστερά ευθύνεται για την άνοδο της ακροδεξιάς είναι για τα πανηγύρια. Ο πρώτος υπεύθυνος φυσικά είναι το ίδιο το Σύστημα, η μεθοδευμένη πτώχευση του κόσμου. Είναι αφελής η αντίληψη ότι οι «σωστές» θέσεις της Αριστεράς θα διασφάλιζαν την ηγεμονία της, παραγνωρίζοντας πλήθος άλλων παραγόντων. Απόδειξη αρνητική είναι ότι η ΧΑ με ένα ολότελα θολό και αμφισβητούμενο «εθνικισμό» και «χαστούκια» στους μετανάστες απόκτησε ευρεία εκλογική βάση. Το μοναδικό κοινό σημείο, κοινή αφετηρία όλων των εξελίξεων είναι το Έθνος/Κράτος. Αν, όμως, αυτό είναι το επίκεντρο των εξελίξεων, εκεί πρέπει να στραφεί η προσοχή όλων.

Διαβάστε περισσότερα

ΔΕΝ ΑΛΛΑΖΕΙ Ο ΜΑΝΩΛΙΟΣ Ο ΚΟΣΜΟΣ ΕΙΝΑΙ ΑΛΛΙΩΣ

Toυ ΑΠ. ΑΠΟΣΤΟΛΟΠΟΥΛΟΥ

Η Σαουδική Αραβία αγοράζει όπλα από τη Ρωσία, η Τουρκία από την Κίνα. Μόλις προχθές θα ήταν απλώς αδιανόητο. Τα ιδεολογικά και θρησκευτικά κριτήρια έχουν καταρρεύσει πλήρως, παραγράφονται όταν μιλάμε για εξωτερική πολιτική. Δεν υπάρχει αριστερή ή δεξιά εξωτερική πολιτική. Τα εξοπλιστικά προγράμματα δεν κατατάσσονται στο συνηθισμένο εμπόριο, όπως όλοι ξέρουν. Ανήκουν καθαρά στη σφαίρα της Πολιτικής, υποδηλώνουν προθέσεις μερικού ή συνολικότερου αναπροσανατολισμού, διάθεση εξισορρόπησης της μονόπλευρης επιρροής με πολυμερή. Για την ακρίβεια, έτσι το βλέπει αυτός που έχει το μονοπώλιο της επιρροής και μπορεί να αντιδράσει, βίαια εν ανάγκη. Μετά τα ιδεολογικά και θρησκευτικά σύνορα-απαράβατα έως προχθές- καταρρέουν πλέον και τα γεωπολιτικά. Δεν αλλάζει ο Μανωλιός, αλλάζει ο Κόσμος.
Βρίθουν εσχάτως τα δημοσιεύματα εναντίον του Ερντογάν στα αγγλοσαξωνικά ΜΜΕ προβλέποντας δεινά για την Τουρκία, έως τον διαμελισμό της. Δεν είναι ποτέ βέβαιο πότε τα ΜΜΕ των ισχυρών χωρών μεταφέρουν πληροφορίες ή διοχετεύουν προπαγανδιστικό υλικό, συνήθως κάνουν και τα δυο μαζί, εντέχνως. Στα ασταθή καθεστώτα περιλαμβάνεται και ο βασιλικός Οίκος της Σαουδικής Αραβίας, δηλαδή, καταλαβαίνουμε, ότι δεν είναι πλέον τόσο αρεστός, δηλαδή τόσο υπάκουος. Παράλληλα το Ισραήλ εμφανίζεται περισσότερο από ποτέ διατεθειμένο να προκαλέσει πολεμική σύρραξη με το Ιράν.

Τουρκία,Ισραήλ και Σαουδική Αραβία βρέθηκαν με την πλευρά των χαμένων όταν ο Ομπάμα ματαίωσε την επίθεση εναντίον της Συρίας-πολλά ΜΜΕ αποδίδουν τη ματαίωση της επίθεσης στο γεγονός ότι οι Ρώσοι κατάστρεψαν αμερικανικούς πυραύλους που είχαν εκτοξευθεί στις 3-9-13 στην περιοχή, αποκαλύπτοντας ότι η νίκη δεν ήταν διόλου εξασφαλισμένη. Το Ισραήλ συγκρούεται με την Τουρκία, δεν θέλει τους Άραβες ενωμένους με ηγέτη την Άγκυρα (ήπιο Ισλάμ), θα ήταν μελλοντική απειλή. Αλλά (το Ισραήλ) είναι σε επαφή με τους Σαουδάραβες και τροφοδοτεί τους αντάρτες στη Συρία. Ωστόσο ορισμένα οικονομικά/πολιτικά ισραηλινά συμφέροντα προωθούν τη διοχέτευση αερίου/πετρελαίου της περιοχής μέσω Τουρκίας. Η σύμπλευση των χαμένων στο Συριακό είναι δυσχερής, εύθραυστη, αλληλοσυγκρουόμενη. Η Τουρκία διερευνά τη βελτίωση των σχέσεων με τη Ρωσία ενόψει της συνεννόησης ΗΠΑ-Ιράν που θα καθιστούσε την απελευθερωμένη Τεχεράνη άμεσο ανταγωνιστή της Άγκυρας στη Μ. Ανατολή-η Ελλάδα υπνώττει ή ετοιμάζεται να αναγνωρίσει εκ των πραγμάτων (νέο σχέδιο Ανάν) το τουρκοκυπριακό παράνομο μόρφωμα. Στην κορυφή των χαμένων είναι οι νεοσυντηρητικοί (υπέρ του πολέμου) στις ΗΠΑ. Ο Ομπάμα αποφάσισε να ακολουθήσει τις συμβουλές της Έκθεσης των Μπρεζίνσκι-Γκέητς (προ δεκαετίας) που υποστήριζαν την «περιορισμένη και επιλεκτική» συνεννόηση με τους αντίπαλους των ΗΠΑ αλλά γείτονες/υποστηρικτές της Συρίας, το Ιράν κυρίως. Όλος ο εσμός των χαμένων αντιδρά στην ειρηνευτική διαδικασία της Γενεύης. Δεν συγκρούονται ιμπεριαλιστές/αντιιμπεριαλιστές ούτε φιλοπόλεμοι/ειρηνόφιλοι. Οι σκοποί αμφοτέρων είναι η κυριαρχία, οικονομική και γεωπολιτική, διαχωρίζονται στις μεθόδους. Οι «ειρηνόφιλοι» ελπίζουν και ότι η προσέγγιση με το Ιράν (με το καρότο της άρσης των κυρώσεων που το πνίγουν) θα αποσπάσει αργά ή γρήγορα την Τεχεράνη από τη ρωσική επιρροή, θα απομονώσει τη Μόσχα. Ο απώτερος στόχος είναι πάντα η Ευρώπη, η αποτροπή της ενεργειακής της (και γεωπολιτικής) εξάρτησης από το Κρεμλίνο. Κομμουνιστική ή όχι, πάγια στρατηγική είναι η απομόνωση της Ρωσίας. Στο βάθος, ορισμένοι, τοποθετούν την κόκκινη γραμμή όχι μεταξύ ιμπεριαλιστών/αντιιμπεριαλιστών αλλά μεταξύ αυτών που θέλουν μια Παγκοσμιοποίηση συγκεντρωτική και θεσμοθετημένη (θα λειτουργεί με κανόνες) και εκείνων (αμερικανών και άλλων νεοσυντηρητικών) που επιδιώκουν (χοντρικά) το χάος, μια αποκεντρωμένη Παγκοσμιοποίηση-όπου ο σχετικά ισχυρότερος θα κάνει κουμάντο. Υπέρ της θεσμοθετημένης Παγκοσμιοποίησης κατατάσσουν, μεταξύ άλλων, τον Στρος-Καν (εξηγώντας έτσι, εν μέρει, την τότε αποπομπή του) αλλά και τον Μελανσόν, θεωρώντας, προφανώς, ότι η «Π» είναι, προσώρας τουλάχιστον, μη ανατρέψιμη. Στην ίδια λογική, με μια Αριστερά αδύναμη ιδεολογικά και πολιτικά, ανύπαρκτη αυτή τη στιγμή, ως παράγων εξελίξεων σε διεθνές επίπεδο, η διάκριση Δεξιάς-Αριστεράς περιορίζεται στο εσωτερικό των Εθνών/Κρατών και χρησιμεύει ως εργαλείο διχασμού των κοινών συμφερόντων, εθνικών και κοινωνικών, του λαού- παράδειγμα είναι το ερώτημα ναι ή όχι στη συμμαχία ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ που διχάζει και τις δυο πλευρές. Αντίθετα η άνοδος της ακροδεξιάς, ιδίως και κυρίως στη Γαλλία, είναι κρίσιμο θέμα. Ενωμένη Ευρώπη χωρίς Γαλλία παύει να υπάρχει. Γερμανία χωρίς τη σημερινή της πολιτική χάνει την ηγεμονία-οικονομική και πολιτική. Αν, λοιπόν, λένε, το Εθνικό Μέτωπο αποκτήσει επαρκή λαϊκή βάση, ξυπνώντας το γαλλικό εθνικισμό/σωβινισμό, τότε τίποτα δεν αποκλείει ανατροπές-ή τέτοιους μεγάλους συμβιβασμούς που η σημερινή ΕΕ θα είναι αγνώριστη. Το φαινόμενο της άκρας Δεξιάς στην Ευρώπη αντιμετωπίζεται με κριτήρια του παρελθόντος (αλλά η Ιστορία επαναλαμβάνεται;) και κραυγές (φόβων του παρελθόντος), δεν μελετάται τι πραγματικά θέλουν τα κοινωνικά στρώματα που στρέφονται σ' αυτά τα ακραία κόμματα, τι μπορούν να αποδεχθούν, ως που είναι διατεθειμένα να συγκρουστούν με τους κυρίαρχους.
Στην Αριστερά, ευρωπαϊκή ή ελληνική, οι κλαυθμοί και οδυρμοί για τον «κίνδυνο εκφασισμού» είναι ανώφελοι. Άμα δεν ξέρεις, δεν θέλεις, δεν μπορείς εσύ, ένας άλλος θα πάρει τη θέση σου, κενά δεν υπάρχουν ούτε στη Φύση ούτε στην Πολιτική. Το επιχείρημα, ωστόσο, κάποιων ότι η Αριστερά ευθύνεται για την άνοδο της ακροδεξιάς είναι για τα πανηγύρια. Ο πρώτος υπεύθυνος φυσικά είναι το ίδιο το Σύστημα, η μεθοδευμένη πτώχευση του κόσμου. Είναι αφελής η αντίληψη ότι οι «σωστές» θέσεις της Αριστεράς θα διασφάλιζαν την ηγεμονία της, παραγνωρίζοντας πλήθος άλλων παραγόντων. Απόδειξη αρνητική είναι ότι η ΧΑ με ένα ολότελα θολό και αμφισβητούμενο «εθνικισμό» και «χαστούκια» στους μετανάστες απόκτησε ευρεία εκλογική βάση. Το μοναδικό κοινό σημείο, κοινή αφετηρία όλων των εξελίξεων είναι το Έθνος/Κράτος. Αν, όμως, αυτό είναι το επίκεντρο των εξελίξεων, εκεί πρέπει να στραφεί η προσοχή όλων.

Διαβάστε περισσότερα

Αποτελέσματα εκλογών A΄ ΕΛΜΕ Αιτωλοακαρνανίας

Στη σημερινή εκλογική διαδικασία για την εκλογή των μελών του νέου ΔΣ της Α ΕΛΜΕ Αιτωλοακαρνανίας τα αποτελέσματα έχουν ως εξής:

Ψήφισαν 455

Έγκυρα:401

Λευκά – Άκυρα:54

Ακολούθησε η διαλογή και μετρήθηκαν τα ψηφοδέλτια που έλαβε κάθε παράταξη και οι σταυροί προτίμησης των υποψήφιων.

Έλαβαν:

1.        Δημοκρατική Ανεξάρτητη Κίνηση Εκπαιδευτικών (ΔΑΚΕ): 167 ψηφοδέλτια

2.        Ανεξάρτητη Συνεργασία Καθηγητών (ΑΣΚ): 138 ψηφοδέλτια.

3.        Αγωνιστική Συσπείρωση Εκπαιδευτικών (ΑΣΕ): 51 ψηφοδέλτια.

4.        Εκπαιδευτική Παρέμβαση Αιτωλοακαρνανίας: 27 ψηφοδέλτια.

5.        Προοδευτική Ενότητα: 18 ψηφοδέλτια.

Σύμφωνα με αυτήν την κατανομή των αντιπροσώπων και τους σταυρούς προτίμησης

Εκλέγονται ως μέλη του νέου ΔΣ της Α ΕΛΜΕ Αιτωλοακαρνανίας:

από τη Δ.Α.Κ.Ε.: Κατσαρός Κωνσταντίνος, Ρήγας Νικόλαος και Χατζής Ιωάννης

από την Α.Σ.Κ.: Κούστας Κωνσταντίνος Στούμπος Αλέξανδρος και Πολιτοπούλου Παναγιώτα

 από την Α.Σ.Ε.: Μαργαρίτης Θεόδωρος

Εκλέγονται ως μέλη της νέας ΕΕ της Α ΕΛΜΕ Αιτωλοακαρνανίας:

από τη Δ.Α.Κ.Ε.: Πιτσιάκκας Πέτρος και Μπουραντάς Ιωάννης

από την Α.Σ.Κ.: Καρακώστας Κωνσταντίνος και Παναγιωτοπούλου Δέσποινα

από την Προοδευτική Ενότητα: Βλαχοπούλου Αλεξάνδρα

Για την Α ΕΛΜΕ

Ο σύμβουλος που πλειοψήφισε

Κατσαρός Κων/νος

Διαβάστε περισσότερα

Maurice Ravel - Bolero

Δημοφιλές μουσικό έργο του γάλλου συνθέτη Μορίς Ραβέλ (1875-1937). Γράφτηκε για μπαλέτο το 1928, κατόπιν παραγγελίας της ρωσίδας μπαλαρίνας Ίντα Ρουμπινστάιν, αλλά έγινε γνωστό από τις ορχηστρικές του εκτελέσεις.
Αρχικά, η Ρουμπινστάιν ζήτησε από τον Ραβέλ να ενορχηστρώσει 6 κομμάτια από την πιανιστική σύνθεση του Αλμπένιθ «Ιμπέρια». Τον πρόλαβε, όμως, ο ισπανός μαέστρος Ενρίκε Αρμπός, που απέκτησε και τα σχετικά πνευματικά δικαιώματα. Τότε, ο Ραβέλ αποφάσισε να ενορχηστρώσει μια δικιά του παλιά σύνθεση. Άλλαξε γνώμη και αποφάσισε να γράψει μια νέα σύνθεση.

Η έμπνευση του ήρθε το καλοκαίρι του 1928, καθώς βρισκόταν σε διακοπές στο παραλιακό θέρετρο του Σεν Ζαν ντε Λιζ. Με το ένα χέρι άρχισε να παίζει μια μελωδία στο πιάνο για τον φίλο του Γκιστάβ Σαμαζέιγ. Σε μια στιγμή του είπε: «Δεν νομίζεις ότι το θέμα αυτό έχει μια επίμονη ποιότητα; Σκοπεύω να το επαναλάβω μερικές φορές χωρίς καμία εξέλιξη, αυξάνοντας βαθμιαία την ορχήστρα, όσο μπορώ». Η σύνθεση είχε αρχικά τον τίτλο «Φαντάνγκο» και στη συνέχεια «Μπολέρο» (γαλλιστί «Μπολερό»). Και οι δύο αυτές ονομασίες παραπέμπουν σε ισπανικούς λαϊκούς χορούς του 18ου αιώνα.
Η πρεμιέρα του «Μπολερό» δόθηκε στις 22 Νοεμβρίου 1928 στη Όπερα των Παρισίων, σε χορογραφία της Μπρονισλάβα Νιζίσκα και σκηνογραφία του Αλεξάντρ Μπενουά. Την Ορχήστρα της Όπερας των Παρισίων διηύθυνε ο Βάλτερ Στάραμ. Η υπόθεση του μπαλέτου, σύμφωνα με το πρόγραμμα της παράστασης: Μέσα σ' ένα καπηλειό, άνθρωποι χορεύουν κάτω από μια λάμπα, που κρέμεται από το ταβάνι. Σε απάντηση της πρόσκλησής τους, μια κοπέλα ανεβαίνει πάνω στο τραπέζι και χορεύει όλο και πιο ζωηρά.
Το έργο γνώρισε αμέσως μεγάλη επιτυχία προς μεγάλη έκπληξη του Ραβέλ, που πίστευε ότι δεν θα γινόταν αποδεκτό από τους μουσικούς. Έγραφε στον κουβανό συνάδελφό του Χοακίν Ντιν: «Δεν έχει καλά - καλά μορφή, δεν έχει ανάπτυξη και μετά βίας έχει μετατροπίες». Η αμερικανική του πρεμιέρα έγινε δεκτή με ουρανομήκεις ζητωκραυγές από το μουσικόφιλο κοινό της Νέας Υόρκης, όταν παρουσιάσθηκε από τον Αρτούρο Τοσκανίνι και τη Φιλαρμονική της αμερικανικής μεγαλούπολης στις 14 Νοεμβρίου 1929. Στην επιτυχία του έργου συνέβαλε αφάνταστα και η διάδοσή του μέσω του γραμμοφώνου. Η πρώτη ηχογράφηση του «Μπολερό» έγινε στις 8 Ιανουαρίου του 1930.

 Το «Μπολερό» δεν είναι ένα από τα σπουδαιότερα έργα του Ραβέλ, αλλά είναι το πιο δημοφιλές. Αποτελεί μια αληθινή ενορχηστρωτική πραγματεία. Ο συνθέτης εισάγει ένα - ένα τα διαφορετικά όργανα της ορχήστρας, βασιζόμενος απλώς και μόνο στην επανάληψη ενός κυρίου θέματος, που χωρίζεται σε δύο μουσικές φράσεις. Το έργο αρχίζει με τον ρυθμό του μπολερό, που παίζεται από το ταμπούρο, ενώ οι βιόλες και τα βιολοντσέλα υποστηρίζουν τον ρυθμό. Ο Ραβέλ κατάφερε να αναδείξει τον ανοιχτά ερωτικό χαρακτήρα του ήρεμου, απλού και λικνιστικού σπανιόλικου θέματος, το οποίο επαναλαμβάνεται ξανά και ξανά, σταδιακά μεταβάλλοντας τις αποχρώσεις των μουσικών οργάνων και οδηγώντας τελικά σε μια οργασμική κορύφωση.

Διαβάστε περισσότερα

Πώς η κρίση χρησιμοποιείται για επίθεση στα εργασιακά δικαιώματα

Πηγή: ιστοσελίδα "Η οικονομία με άλλο μάτι"

Έκθεση του προοδευτικού Αμερικανικού Ινστιτούτου για την Οικονομική Πολιτική(Economic Policy Institute-EPI) αποκαλύπτει πως από το 2008 η διεθνής χρηματοπιστωτική κρίση χρησιμοποιήθηκε για την ολοκληρωτική κατάργηση των δικαιωμάτων των εργαζομένων. Κάθε ομοιότητα με την ελληνική πραγματικότητα είναι συμπτωματική…
Του ΜΩΥΣΗ ΛΙΤΣΗ

Η διεθνής οικονομική κρίση που ξέσπασε από το 2008 και μετά-η κρίση στην Ελλάδα-ευρωζώνη είναι το νέο κεφάλαιο που άνοιξε από το 2010-περιγράφεται συνήθως από τα ΜΜΕ, κάτι ως φυσική καταστροφή. Σαν νομοτέλεια που έπεσε από τον ουρανό… Άντε έφταιγαν και κάποιοι διεφθαρμένοι πολιτικοί που έβαλαν κάτι παραπάνω από δάκτυλο στο μέλι που έρρεε άφθονο τα προηγούμενα χρόνια…
Οι «θυσίες» που κλήθηκε ο ελληνικός λαός (αλλά και οι υπόλοιποι λαοί της Ευρώπης και των ΗΠΑ) να κάνει για το καλό της… οικονομίας, δεν είναι τίποτα περισσότερο παρά η θυσία και των τελευταίων ψηγμάτων κοινωνικών και εργασιακών δικαιωμάτων που είχαν απομείνει, μετά τη «σταδιακή» αποψίλωσή τους, που ακολούθησε την οριστική επικράτηση του νεοφιλελευθερισμού τη δεκαετία του ’90. Ό,τι γινόταν με το «καρότο» του υποσχόμενου νέου μέλλοντος της ευημερίας του ευρώ, τώρα γίνεται με το «μαστίγιο» της καταστροφής που θα φέρει η πιθανή έξοδος από το «κοινό» νόμισμα αν δεν συμμορφωθούμε προς τας υποδείξεις.
Έκθεση του Αμερικανικού προοδευτικού Ινστιτούτου για την Οικονομική Πολιτική(EPI), αποδεικνύει τεκμηριωμένα πως χρησιμοποιήθηκε η κρίση από το 2008 και μετά για την πλήρη κατάργηση των δικαιωμάτων των εργαζομένων στις ΗΠΑ.
Η έκθεση με τίτλο «Η Νομοθετική Επίθεση στους Μισθούς και τα Εργασιακά Δικαιώματα των Αμερικανών, 2011-2012 (The Legislative Attack on American Wages and Labor Standards), η οποία δόθηκε στη δημοσιότητα πριν από λίγο καιρό, αναφέρει χαρακτηριστικά: «Καθώς η αμερικανική οικονομία αναπτύχθηκε ακόμα πιο δραματικά άνισα τις τελευταίες δεκαετίες, παρήγαγε ένα τεράστιο μαζικό πλούτο για τους επιχειρηματίες».

Οι πλούσιοι πλουσιότεροι


Η έκθεση μάλιστα δεν διστάζει να αναφέρει ονόματα, «τους μεγάλους επιχειρηματικούς ομίλους της χώρας-στους οποίους περιλαμβάνονται η Wal-Mart, η Coca-Cola, η FedEx, η Exxon Mobil, η Koch Industries και οι κορυφαίες επιχειρήσεις στην καπνοβιομηχανία και την φαρμακοβιομηχανία», στόχος των οποίων «ήταν να προωθήσουν σε νομοθετικό επίπεδο στόχους που από καιρό είχαν στις λίστες με τις επιθυμίες τους, προσβλέποντας σε θεμελιώδη αλλαγή συσχετισμού δύναμης μεταξύ εργαζομένων και εργοδοτών».
Προ ημερών μάλιστα δημοσιεύτηκε μία άλλη ενδιαφέρουσα έκθεση της εταιρίας Wealth-X(ειδικεύεται στην καταγραφή του παγκόσμιου πλούτου όπως γράφει στην ιστοσελίδα της) σε συνεργασία με την ελβετική τράπεζα UBS, η οποία αναφέρει ότι ο πλούτος των δισεκατομμυριούχων του πλανήτη διπλασιάστηκε από το 2009 και μετά(περίοδος διεθνούς οικονομικής κρίσης), την ώρα που οι εργαζόμενοι ανά τον κόσμο πιέζονται για «θυσίες».
Συνολικά ο πλούτος των δισεκατομμυριούχων του πλανήτη έφθασε στα 6,5 τρισ. δολάρια(όσο περίπου είναι το ΑΕΠ της Κίνας, δεύτερη μεγαλύτερη οικονομία στον κόσμο) από 3,1 τρισ. δολάρια το 2009. Ο αριθμός τους αυξήθηκε σε 2.170 το 2013 από 1.360 μία πενταετία πριν.
Στην Ελλάδα η οποία διανύει την έκτη χρονιά ύφεσης και όπου η μείωση του ΑΕΠ κατά 25%, είναι η μεγαλύτερη που συνέβη ποτέ εν καιρώ ειρήνης, 505 άτομα, σύμφωνα πάντα με την έκθεση, διαθέτουν περιουσία που υπερβαίνει τα 30 εκατ. δολάρια, καταγράφοντας αύξηση της τάξης του 11%. Οι πιο πλούσιοι Έλληνες κατόρθωσαν μάλιστα να αυξήσουν τη συνολική τους περιουσία κατά 20%.
Οι δύο λοιπόν προαναφερθείσες εκθέσεις αποτυπώνουν σε αριθμούς, αυτό που λίγο πολύ βιώνουμε όλοι μας. Κάποιοι γίνονται ακόμη πλουσιότεροι, την ώρα που η πλειονότητα του κόσμου ισοπεδώνεται από τις επιπτώσεις ενός ακήρυχτου οικονομικού πολέμου(ταξικό τον έχει χαρακτηρίσει ακόμη και ο πολυδισεκατομμυριούχος Γουόρεν Μπάφετ, επιχαίροντας για την επικράτηση της κοινωνικής του τάξης).

Αρχή από το Ουισκόνσιν



Επανερχόμενοι στις ΗΠΑ, η έκθεση του EPI μας υπενθυμίζει το πώς ο Ρεπουμπλικάνος κυβερνήτης του Ουισκόνσιν Σκοτ Γουόλκερ με νόμο για τη «διόρθωση του προϋπολογισμού», επιτέθηκε στα συνδικάτα του δημοσίου. Η ψήφιση του νόμου το 2011 έγινε η αφορμή για την κατάληψη πάνω από ένα μήνα του τοπικού κοινοβουλίου από 100.000 εργαζόμενους και νεολαίους, κατάληψη που πυροδότησε τη γέννηση του κινήματος «Occupy».
Μετά το Ουισκόνσιν η επίθεση στα εργασιακά δικαιώματα κορυφώθηκε και στις άλλες αμερικανικές πολιτείες, οι οποίες προέβησαν σε 230.000 απολύσεις μέσα σε ένα χρόνο.
Μεγαλύτερη σημασία δεν έχει τόσο η περιγραφή από την έκθεση των πεπραγμένων του ακροδεξιού κυβερνήτη, υποστηρικτή του «κόμματος του Τσαγιού» Σκοτ Γουόλκερ, όσο η επισήμανσή της, ότι η δημοσιονομική κρίση στους προϋπολογισμούς των αμερικανικών πολιτειών, οφείλεται στην κατάρρευση της αγοράς ακινήτων το 2007-2008. Οι αμοιβές των εργαζομένων στο αμερικανικό δημόσιο είχαν παραμείνει στάσιμες. Χάρη στον περιορισμό των αμοιβών αυτών 40 από τις 50 αμερικανικές πολιτείες είχαν καταφέρει να έχουν πλεόνασμα στους προϋπολογισμούς τους μέχρι το 2007-η κατάρρευση της αγοράς ακινήτων, στέρησε μεταξύ άλλων και μία σημαντική πηγή εσόδων(μέσω της φορολογίας) στους προϋπολογισμούς των πολιτειών.
Το 2011 και 2012 ελήφθησαν σειρά νομοθετικών μέτρων σε πολιτειακό επίπεδο με τα οποία πλήττονταν τα δικαιώματα των εργαζομένων, με πρόσχημα βέβαια τη δημοσιονομική κρίση. Όπως αναφέρει το EPI,

Τέσσερις πολιτείες ψήφισαν νόμους με τους οποίους μειώνονταν ο κατώτατος μισθός, τέσσερις ήραν τους νόμους που περιόριζαν την παιδική εργασία και 16 επέβαλαν νέα όρια στα επιδόματα ανεργίας.
Ψηφίστηκαν νόμοι που περιόριζαν το δικαίωμα αδειών ασθενείας, χαλάρωναν τα μέτρα που αφορούσαν την προστασία στον χώρο δουλειάς και δυσχέραιναν το δικαίωμα να μηνυθεί ο εργοδότης για φυλετικές ή σεξουαλικές διακρίσεις.
Για το 93% των εργαζομένων στον ιδιωτικό τομέα που δεν εργάζεται με συμβάσεις που καθορίζονταν από τα συνδικάτα, επετράπη στον εργοδότη να καθορίζει μονομερώς τους μισθούς και τις εργασιακές σχέσεις.
Σε 15 πολιτείες περιορίστηκαν τα δικαιώματα των εργαζομένων που απέρρεαν από συλλογικές συμβάσεις εργασίας.

Και βέβαια πέραν της κατάργησης των εργασιακών κεκτημένων, σε πολλές πολιτείες περικόπηκαν τα διάφορα κοινωνικά προγράμματα. Όπως για παράδειγμα στην Τούσκον, της Αριζόνα, τη δεύτερη μεγαλύτερη σχολική περιφέρεια, μειώθηκαν τα μαθήματα της γεωμετρίας, των τεχνών, του δράματος και της φωτογραφίας. Στο Τέξας απειλούνται με κλείσιμο 850 από τους 1.000 οίκους ευγηρίας και στην Φιλαδέλφεια της Πενσυλβανία μειώθηκε κατά 40% το διδακτικό προσωπικό.
Στην Ελλάδα και χωρίς τεκμηριωμένη ανάλογη έκθεση θεσμικού φορέα, ζούμε καθημερινά στο πετσί μας: Την κατάργηση των Συλλογικών Συμβάσεων Εργασίας με την υπογραφή ατομικών συμβάσεων με όλο και χαμηλότερες αμοιβές, απολύσεις χωρίς αποζημιώσεις και απλήρωτη εργασία(ιδίως στα ΜΜΕ), χωρίς επιπτώσεις για τα αφεντικά που χαιρετίζονται στις τηλεοράσεις(Κωστόπουλος) ή πωλούν αγώνες «Για το Λαό και τη Δημοκρατία»(Ελευθεροτυπία), το κλείσιμο νοσοκομείων, σχολείων και πανεπιστημίων(όχι εξαιτίας των απεργών υπαλλήλων) και γενικά τη μετατροπή της «ισχυρής Ελλάδας της ΟΝΕ» σε τριτοκοσμική χώρα.

Πηγές:
http://www.epi.org/publication/attack-on-american-labor-standards/
http://www.wealthx.com/home/

Διαβάστε περισσότερα

ΕΞΑΠΛΑΣΙΑΣΤΗΚΑΝ ΤΑ «ΚΟΚΚΙΝΑ» ΔΑΝΕΙΑ ΣΕ ΠΕΝΤΕ ΧΡΟΝΙΑ!

Του Γ. ΔΕΛΑΣΤΙΚ*
Ενας ακόμη μύθος με εξόφθαλμη πολιτική σκοπιμότητα κυκλοφορεί τα τρία τελευταία μνημονιακά χρόνια με στόχο να καλλιεργήσει αισθήματα ενοχής στους Ελληνες, ώστε να αποδεχθούν με μικρότερες αντιστάσεις την ολέθρια κυβερνητική πολιτική. Το προπαγανδιστικό αυτό παραμύθι ισχυρίζεται ότι οι Ελληνες ήταν δήθεν ανέκαθεν ασυνεπείς στις δανειακές τους υποχρεώσεις, ότι είναι κακοπληρωτές που δανείζονταν με άφρονα τρόπο. Πρόκειται για ασύστολο ψέμα!
Πριν να υπαχθεί η Ελλάδα στο επονείδιστο καθεστώς του Μνημονίου που ρήμαξε κυριολεκτικά την οικονομία, τον λαό και τη χώρα μας, τα στοιχεία αποδεικνύουν ότι οι συμπατριώτες μας εξυπηρετούσαν τα δάνειά τους με... θρησκευτική ευλάβεια σε εξωφρενικό ποσοστό! Eνα δάνειο χαρακτηρίζεται μη εξυπηρετούμενο («κόκκινο» δάνειο όπως συνηθίσαμε να το ακούμε και να το λέμε εσχάτως) όταν η καθυστέρηση πληρωμής των δανειακών δόσεων υπερβαίνει τους τρεις μήνες. Το 2007, λοιπόν το ποσοστό του συνόλου των «κόκκινων» δανείων (επιχειρηματικά, στεγαστικά, καταναλωτικά) ανερχόταν στο κυριολεκτικά ασήμαντο ποσοστό του... 4,5% (!) του συνόλου του ποσού που χρωστούσαν στις τράπεζες οι επιχειρηματίες και οι ιδιώτες. Το 2008, τελευταία χρονιά πριν από την κρίση για τη χώρα μας, το ποσοστό αυτό αυξήθηκε σε μηδαμινό βαθμό - έγινε μόλις 5%.
Ακόμη και το 2009, όταν με τη γνωστή καθυστέρηση η κρίση αρχίζει να χτυπάει και την Ελλάδα, το ποσοστό των «κόκκινων» δανείων αυξάνεται μεν, αλλά όχι και σε βαθμό να προκαλεί πανικό: ανεβαίνει στο 7,7% του συνόλου. Μόλις όμως η χώρα μπαίνει σε καθεστώς Μνημονίου τον Μάιο του 2010, αρχίζει σταδιακά ο καλπασμός και σύντομα η κατάσταση ξεφεύγει από κάθε έλεγχο: τα μη εξυπηρετούμενα δάνεια αυξάνονται στο 10,5% το 2010, εκτινάσσονται στο 16% του συνόλου το 2011 και απογειώνονται στο 25,4% το 2012. Νέο άλμα στο 27,8% σημειώνεται κατά τους μόλις τρεις πρώτους μήνες του 2013, που είναι και το τελευταίο τρίμηνο για το οποίο έχουμε στοιχεία της Τράπεζας της Ελλάδος. Ειλικρινά απευχόμαστε αυτή η καταβαράθρωση να μη συνεχίστηκε όλο το 2013 με ρυθμό 2,5% αύξηση των «κόκκινων» δανείων ανά τρίμηνο, αλλά αν κρίνουμε από αυτά που λένε επιχειρηματίες, παράγοντες της αγοράς και τραπεζίτες σε ιδιωτικές συζητήσεις, πολύ φοβόμαστε ότι η ευχή μας θα παραμείνει ανεκπλήρωτη. Τα στοιχεία θα τα δούμε, όταν τα βγάλει η Τράπεζα της Ελλάδος. Η ουσία όμως είναι ότι από 5% του συνόλου που ήταν τα μη εξυπηρετούμενα δάνεια στις 31 Δεκεμβρίου του 2008, μέσα στην τετραετία 2009-2012 υπερπενταπλασιάστηκαν και εκτοξεύτηκαν στο 25,4%, και θα είμαστε τραγικά «ευτυχείς», αν στο τέλος του 2013 έχουν μόνο... εξαπλασιαστεί και έχουν παραμείνει στο 30%! Γράφημα του χθεσινού «Εθνους» αποτύπωσε την κατάσταση που υπήρχε στον δανεισμό επιχειρήσεων και ιδιωτών στις 31 Μαρτίου του 2013. Συνολικά χρωστούσαν 225,8 δισεκατομμύρια ευρώ.
Από αυτά τα 123 δισ. τα χρωστούσαν οι επιχειρήσεις, πάνω από τα μισά δηλαδή, και τα υπόλοιπα 102,8 δισ. ευρώ τα χρωστούσαν οι ιδιώτες. Από τα 123 δισ. που έχουν δανειστεί οι επιχειρήσεις, τα 34 δισ. ευρώ έχουν ήδη καταστεί μη εξυπηρετούμενα δάνεια - πάνω δηλαδή από το ένα τέταρτο, το 27,5% για την ακρίβεια.
Χάριν συγκρίσεως να αναφέρουμε ότι στις 31 Δεκεμβρίου του 2008 το ποσοστό των επιχειρηματικών «κόκκινων» δανείων ήταν μόνο 4,3%, έχει δηλαδή ήδη σχεδόν επταπλασιαστεί. Αυτό σηματοδοτεί κυοφορούμενο όλεθρο για την ελληνική οικονομία. Από τα 73,5 δισ. ευρώ του συνόλου των στεγαστικών δανείων, τα 16,8 δισεκατομμύρια έχουν γίνει ήδη «κόκκινα», ποσοστό 22,9%. Εκεί όμως που γίνεται το «έλα να δεις» είναι στα 29,3 δισεκατομμύρια των καταναλωτικών δανείων - πιστωτικές κάρτες, διακοποδάνεια, εορτοδάνεια και όλα τα παρεμφερή δάνεια που με ιδιαίτερη επιμονή προωθούσαν οι τράπεζες προ πενταετίας και πλέον.
Το... 42,4% (!) των καταναλωτικών δανείων -δηλαδή τα 12,3 από τα 29,3 δισεκατομμύρια- δεν εξυπηρετείται πλέον. Συνολικά, σε όλες τις κατηγορίες δανείων μαζί, στις 31 Μαρτίου 2013 δεν εξυπηρετείτο το 27,8% του συνολικού ποσού των δανείων που έχουν χορηγήσει οι τράπεζες σε επιχειρήσεις και ιδιώτες, οδηγώντας σε δυσχερή θέση και το τραπεζικό σύστημα. Ιδίως αν ληφθεί υπόψη ότι τα δάνεια που έχουν χορηγήσει οι τράπεζες υπερβαίνουν κατά... 60 δισεκατομμύρια ευρώ τις καταθέσεις ιδιωτών και επιχειρήσεων σε αυτές, οι οποίες έχουν πλέον συρρικνωθεί γύρω στα 160 δισ. ευρώ από 237 δισ. που ήταν τον Δεκέμβριο του 2009.
*Δημοσιεύθηκε στο "ΕΘΝΟΣ" την Παρασκευή 22 Νοεμβρίου 2013

Διαβάστε περισσότερα

Φέτος το κοριτσάκι με τα σπίρτα...

Φέτος το «κοριτσάκι με τα σπίρτα» θα πάψει για λίγες μέρες να ’ναι χάρτινο, θα βγει από τις εικονογραφήσεις των παιδικών μας βιβλίων,
θα σεργιανίσει στους δρόμους της χώρας και θα επισκεφθεί τα σπίτια των ανθρώπων. Δεν είναι η πρώτη χρονιά που το κοριτσάκι με τα σπίρτα βγαίνει από το παραμύθι του κι έρχεται στην πραγματικότητα, αλλά πλέον αυτή η πραγματικότητα
υπερβαίνει σε κρύο, πείνα και φτώχεια την εποχή που το κοριτσάκι με τα σπίρτα κρύωνε και πεινούσε (για να ζεστάνει την καρδιά των σκληρών απ’ τους ανθρώπους, των αχόρταγων για σιδερένια νομίσματα και πέτρινα γεύματα)...

Ετος Κυρίου ημών του Σωτήρος 2013, δεν θυμάμαι πια πόσο από κτίσεως Κόσμου, και το κοριτσάκι με τα σπίρτα έχει να επισκεφθεί 350.000 σπίτια όπου ζουν κοριτσάκια κι αγοράκια χωρίς ηλεκτρικό ρεύμα. Χιλιάδες σχολεία όπου τα παιδάκια κάνουν μάθημα υποσιτισμένα.
Μόνον οι παιδικές ζωγραφιές που αναρτούν οι δάσκαλοι στους τοίχους των αιθουσών στα δημοτικά σχολεία εξακολουθούν να είναι χαρούμενες σ’ αυτήν τη χώρα. Τις κοιτάζουν σκυθρωποί και θλιμμένοι οι Ηρωες της Επανάστασης του 1821, κι αυτοί απ’ τις προσωπογραφίες τους στους ίδιους τοίχους αναρτημένες, και παρηγοριά δεν βρίσκουν...
Παράξενο πια το τοπίο μιας χώρας που ανακυκλώνει την παρακμή της, άνεργη, ξεσπιτωμένη, καταχρεωμένη. Αιχμάλωτη. Σε ζοφερούς δρόμους, το κοριτσάκι με τα σπίρτα πλανάται ανάμεσα σε πολίτες, γυναίκες και άνδρες, που περιμένουν τον ξαφνικό θάνατο της απόλυσης, της κατάσχεσης,
της έξωσης, του πλειστηριασμού.
Ενας αρχαίος χορός από φιγούρες που απλώς περπατούν και περιμένουν τη σειρά τους στον αποδεκατισμό.
Μια επικράτεια COSCO απλώνεται παντού! Ενοικιαζόμενοι άνθρωποι για δουλειές του ποδαριού, mini jobs με ατομικές συμβάσεις μιας ημέρας, χωρίς καθόλου συμβάσεις, χωρίς ανάκαρο, απλήρωτοι, παραλοϊσμένοι...
Ακροδεξιά παγωνιά σαρώνει την Ευρώπη...
Παράδοξο, στις αρχές του 21ου αιώνα να έχουν επιστρέψει οι ημέρες στα καταγώγια των παλιών λιμανιών με το ταγκισμένο λίπος και το ξινισμένο κρασί, παραδομένες
στον Ντίκενς να ξαναγράψει την ιστορία τους. Ή μήπως στον Κάφκα;
Απ’ τις ντουντούκες πάνω στις στέγες των δημοσίων κτιρίων μεταδίδονται τα Εγκώμια της Μέρκελ στον κ. Σαμαρά ανάμεσα σε στρατιωτικά εμβατήρια και εξαγγελίες νέων φόρων, συντριπτικών φόρων, καθώς και
άγριων περικοπών που σπαράζουν την υγεία, τα νοσοκομεία, τα φάρμακα των ασθενούντων, τα πανεπιστήμια και τα ασφαλιστικά ταμεία.
Το μόνον που διαταράσσει το πένθιμο παζλ της πόλης είναι μια κωμική πομπή βουλευτών της Ν.Δ. και του ΠΑΣΟΚ που αναβοσβήνουν σαν γλομπάκια σε πανηγύρι και πορεύονται
εν πομπή να καταθέσουν στη Βουλή τον νέο Προϋπολογισμό!
Ωσαννά, Ψεύτη Προϋπολογισμέ!
Ωσαννά, Ψεύτη Προϋπολογισμέ, μισθούς να τους κόβεις, μέρες να μας δίνεις! Αδουν και ψάλλουν οι βουλευτές που φέρνουν λιτανεία τον Ψεύτη Προϋπολογισμό στη Βουλή για να τον τρίψουν στα μούτρα του Συντάγματος, άδουν και ψάλλουν σε ρυθμό ίτε παίδες Ελλήνων τον παιάνα της υποτέλειας - κάτι σαν σε τσάμικο που το χορεύουν ζόμπι.

Το κοριτσάκι με τα σπίρτα δακρύζει - μη, παιδί μου! Τα δάκρυα και τα άλλα όργανα των παιδιών είναι περιζήτητα στις αγορές. Με το δάκρυ μπορεί κανείς να καμουφλάρει το φτύσιμο. Σε ταπεινώνει, βουλευτή μου, η Κομισιόν για τον ψεύτη προϋπολογισμό που έφτιαξες, σε φτύνει για το ποιόν σου κι εσύ φροντίζεις το φτύσιμο να σε πετύχει στο μάτι, για να φανεί σαν δάκρυ.
Οντως, καλέ μου πολιτευτάκια! δεν φταις εσύ για την ψήφο σου! εσύ άλλα της λες να κάνει κι αυτή τρίτο Μνημόνιο για τους Ελληνες ετοιμάζει - τι φταις εσύ; Τι φταις που άρχισαν Ελληνες εργάτες να πηγαίνουν για μεροκάματα στην Αλβανία; Εσύ απλώς έχεις οργανώσει την παλιανθρωπιά σου σε πολιτική - τι φταις εσύ, που το κοριτσάκι με τα σπίρτα έρχεται κι επανέρχεται σαν φάντασμα, καθώς περνούν οι δεκαετίες και στοιχειώνουν οι χαμένες ζωές των ανθρώπων;

Ερχονται οι γιορτές, καλό θα ήταν να απαγορευθούν οι αυτοκτονίες διότι θα αμαυρώσουν την εικόνα της χώρας στο εξωτερικό...
Στα σπίτια που δεν έχουν ηλεκτρικό, στα σπίτια της ανεργίας και της φτώχειας, στην επικράτεια του τρόμου των τόκων, των φόρων και των χρεών, πού να πρωτοπρολάβει να φτάσει το κοριτσάκι με τα σπίρτα, οι χριστουγεννιάτικες ιστορίες, ο Παπαδιαμάντης απ’ τη Σκιάθο κι ο Χριστούλης μέσα στις φασκιές του; πού να πρωτοπρολάβουν να φθάσουν, να παρηγορήσουν, να εμψυχώσουν;

Αυτό πάνω απ’ την πόλη δεν είναι το Χριστουγεννιάτικο Αστέρι, είναι τροχιοδεικτικό για τον επόμενο στόχο...


email: stathis@enikos.gr

Διαβάστε περισσότερα

Τοκογλύφε, ζήσε το «μύθο» σου στην Ελλάδα!

Το 1932, όταν η Ελλάδα κήρυξε και επισήμως «χρεοστάσιο» (σ.σ. χρεοκοπία, δηλαδή...) τα πράγματα είχαν φτάσει σε ένα σημείο που το 43% του προϋπολογισμού πήγαινε σε τόκους και χρεολύσια. Αυτό ήταν και το καθοριστικό στοιχείο για την κήρυξη του «χρεοστασίου». Με τους τόκους και τα χρεολύσια να έχουν φτάσει τότε σε δυσθεώρητα ύψη, η χώρα ήταν αδύνατον πλέον να αντεπεξέλθει σε ένα τέτοιο αβάσταχτο φορτίο. Η χρεοκοπία ήταν, πλέον, γεγονός. Μια χρεοκοπία που η πλουτοκρατία φρόντισε, φυσικά, τα βάρη της να τα φορτωθεί ο καθημαγμένος λαός. Και το φρόντισε διά των κομμάτων της, του Κόμματος των Φιλελευθέρων και του Λαϊκού Κόμματος. Τα οποία λίγο αργότερα έφεραν στην εξουσία τον Μεταξά...
Από το όχι και τόσο... μακρινό 1932 ας έρθουμε στο τώρα. Ας έρθουμε στο 2014: Με τον προϋπολογισμό για το 2014 που κατατέθηκε χτες στη Βουλή (και θα δούμε αναλυτικότερα στη συνέχεια), το ποσοστό των ετήσιων συνολικών δαπανών του τακτικού προϋπολογισμού που προορίζεται να πάει την ερχόμενη χρονιά στους τοκογλύφους ανέρχεται στο 64%!!! Επαναλαμβάνουμε: Το 64% των συνολικών δαπανών του προϋπολογισμού για το 2014 πηγαίνει σε τόκους και χρεολύσια!

Στον πίνακα 3.10 της εισηγητικής έκθεσης του προϋπολογισμού (σελίδα 89) καταγράφονται οι κωδικοί «Δαπανών Εξυπηρέτησης Δημόσιας Πίστης», δηλαδή οι τόκοι και τα χρεολύσια που καλείται να πληρώσει το ελληνικό κράτος μέσα στο 2014. Το ποσό ανέρχεται αθροιστικά στα 74,2 δισ. ευρώ! Μόνο για τα χρεολύσια μεσομακροπρόθεσμου και βραχυπρόθεσμου δανεισμού (κωδικοί 14 – 15) το ποσό αγγίζει τα 65 δισ. ευρώ!

Τα στοιχεία (όπως φαίνεται και στο σχετικό πίνακα 3.10 της εισηγητικής έκθεσης του προϋπολογισμού, σελίδα 89) είναι αμείλικτα και παραδεδεγμένα, τόσο από τους συντάκτες του προϋπολογισμού, όσο και από τα κόμματα της συγκυβέρνησης του «μαύρου μετώπου» που θα τον καταστήσουν νόμο του κράτους. Τι προκύπτει: Σύμφωνα με τα - δικά τους - στοιχεία, στα τέσσερα χρόνια εφαρμογής της πολιτικής της «σωτηρίας» το αποτέλεσμα είναι η Ελλάδα να γυρίζει σε καταστάσεις χειρότερες κι από εκείνες που επικρατούσαν προπολεμικά! Στο πλαίσιο, δηλαδή, αυτής της πολιτικής – με την απροσδιόριστη μάλιστα διάρκεια – κατά το έτος του κυβερνητικού «success story», το 2014, η Ελλάδα επιστρέφει σε καταστάσεις χειρότερες κι από εκείνες που είχαν ως αποτέλεσμα να επέλθει στη χώρα η χρεοκοπία του 1932!
Πιο συγκεκριμένα:

• Κατέθεσαν έναν τακτικό προϋπολογισμό στον οποίο ομολογείται ότι από τα περίπου 116,524 δισ. ευρώ που θα είναι οι συνολικές δαπάνες για το 2014, τα 74,199 δισ. ευρώ (ποσοστό 64% !!!) θα πάνε στους τοκογλύφους! Να, επομένως, γιατί «δεν υπάρχουν» λεφτά για μισθούς, συντάξεις, για Παιδεία, Υγεία και Πρόνοια.
• Κατέθεσαν έναν προϋπολογισμό που προβλέπει ότι ενώ το σύνολο των εσόδων του κράτους θα είναι 54,695 δισ. ευρώ (εισηγητική έκθεση, πίνακας 3.5, Έσοδα Κρατικού Προϋπολογισμού, σελ. 81), οι τοκογλύφοι έχουν καπαρώσει 74,199 δισ. ευρώ, δηλαδή ένα ποσό μεγαλύτερο κατά... 136% από όλα τα έσοδα του κρατικού προϋπολογισμού! Να, επομένως, γιατί συνεχίζεται εσαεί ο φαύλος κύκλος των νέων δανείων, με τους νέους τόκους, με τα νέα χρεολύσια, που θα φέρουν νέα δάνεια, νέους τόκους κ.ο.κ.
• Κατέθεσαν έναν προϋπολογισμό που προβλέπει ένα ΑΕΠ, δηλαδή συνολικό πλούτο που θα παραχθεί στη χώρα, της τάξης των 183 δισ. ευρώ που από αυτά πάνω από το 40% πηγαίνει σε τόκους και χρεολύσια!

Ιδού λοιπόν τι κρύβεται πίσω από τις θεωρίες περί «πλεονασμάτων». Να γιατί τα «λεονάσματα», όπως και τα ελλείμματα, έχουν το ίδιο αποτέλεσμα για το λαό: Φτώχεια, πείνα και δυστυχία. Ιδού γιατί ο ελληνικός λαός θα συνεχίσει να ζει με ανύπαρκτους μισθούς και λεηλατημένες συντάξεις, με χαράτσια, με φόρους και χωρίς εργασιακά δικαιώματα. Να γιατί το μόνο «success story» που του επιφυλάσσουν είναι η ανεργία και η καταστροφή. Να γιατί δεν υπάρχουν λεφτά για το λαό: Γιατί ό,τι παράγεται (τώρα και στο μέλλον!) σε αυτόν τον τόπο «θα πρέπει» να πηγαίνει σε εγχώριους και ξένους «δανειστές»! Σε εγχώριους και ξένους τοκογλύφους. Στις τράπεζες και στους εντός και εκτός Ελλάδας «τζογαδόρους» που «παίζουν» με το ελληνικό δημόσιο χρέος.
Αυτή είναι η κυβέρνηση Σαμαρά – Βενιζέλου και αυτή είναι η αποστολή που έχει αναλάβει. Η αποστολή της δεν είναι τίποτα λιγότερο και τίποτα περισσότερο από εκείνο που στη γλώσσα τους, χρόνια τώρα, το έχουν βαφτίσει «ελεγχόμενη χρεοκοπία». Στο πλαίσιο αυτής της «ελεγχόμενης χρεοκοπίας» κατέθεσαν έναν ακόμα προϋπολογισμό που οδηγεί τον ελληνικό λαό πέρα κι από τη χρεοκοπία! Πέρα κι από την πτώχευση! Μας οδηγούν στον αφανισμό! Στο πλαίσιο αυτής της «ελεγχόμενης χρεοκοπίας» (σ.σ.: «ελεγχόμενη» μόνο για τους κεφαλαιοκράτες), όπου ο μισός και πλέον προϋπολογισμός πηγαίνει σε τοκογλύφους, κερδοσκόπους, δανειστές και κάθε λογής «σωτήρες», ο ελληνικός λαός οδηγείται σε καταστάσεις πιο οδυνηρές κι από εκείνες του 1932!

email: mpog@enikos.gr

Διαβάστε περισσότερα

Ο Κ.Βάρναλης απαγγέλει το τελευταίο του ποίημα

 

Διαβάστε περισσότερα

UMMERS-KRUGMAN: ΣΕ ΕΝΔΗΜΙΚΗ ΜΑΚΡΟΧΡΟΝΙΑ ΥΦΕΣΗ Η ΔΥΣΗ

«Κάτι έχει αλλάξει στη λειτουργία των δυτικών οικονομιών, ίσως με αρχή τη δεκαετία του '80, χωρίς ακόμα και τώρα να είναι ορατή η αλλαγή, κάτι που δεν αντιμετωπίζεται ούτε με τις φούσκες που ενίοτε δημιουργούνται. Η οικονομική στασιμότητα και η ύφεση φαίνεται ότι γίνονται ενδημικά χαρακτηριστικά των δυτικών οικονομιών».

Aυτό υποστηρίζει ο διάσημος Larry Summers, επίτιμος πρόεδρος του Harvard και πρώην υπουργός Οικονομικών των ΗΠΑ. Άποψη που στηρίζει κι ο νομπελίστας οικονομολόγος Paul Krugman, ταράσσοντας τα νερά στους διεθνείς κύκλους άσκησης οικονομικής πολιτικής.

Την άποψή τους ενισχύει το γεγονός ότι οι ανεπτυγμένες οικονομίες δεν έχουν εξέλθει από τη στασιμότητα, παρότι έχουν περάσει τουλάχιστον πέντε χρόνια από τη μεγάλη χρηματοπιστωτική κρίση του 2008. Με άλλα λόγια, δεν δημιουργείται ικανοποιητική ζήτηση στις οικονομίες της Δύσης, εδώ και πολλά χρόνια, ενώ η θετική επίδραση από τις φούσκες, άλλοτε στην τεχνολογία κι άλλοτε στα ακίνητα, περιορίζεται ολοένα και περισσότερο.

Εν ολίγοις, το πρόβλημα φαίνεται πως θα είναι μόνιμο αλλάζοντας τις συνθήκες λειτουργίας των παραδοσιακών οικονομικών μοντέλων. Φαίνεται πως δημιουργείται μια νέα κατάσταση την οποία στο εξής θα θεωρούμε κανονική, ένα «new normal» με πολύ χαμηλά επιτόκια.

Το πρόβλημα είναι ότι οι κεντρικές τράπεζες μπορούν να κατεβάσουν τα επιτόκια στο μηδέν. Αλλά το φυσιολογικό επιτόκιο με το οποίο θα οδηγούμασταν σε συνθήκες πλήρους απασχόλησης είναι πλέον κατά τους οικονομολόγους αρνητικό. Όμως, αν υπάρξει αρνητικό επιτόκιο τα λεφτά θα φύγουν από τις τράπεζες και θα πάνε σε σεντούκια. Ποιες λύσεις βλέπουν οι διάσημοι οικονομολόγοι.

ΤΟ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟ ΠΡΟΒΛΗΜΑ ΤΗΣ ΟΙΚΟΝΟΜΙΑΣ

Στην ομιλία του στο ΔΝΤ ο Larry Summers τόνισε ότι η αδυναμία της Κεντρικής Τράπεζας των ΗΠΑ να μειώσει κάτω του μηδενός το ονομαστικό επιτόκιο, γεγονός που αποδυναμώνει την ισχύ της πολιτικής της, είναι το πιεστικότερο πρόβλημα για την οικονομία της υπερδύναμης.

Όπως σημείωσε, τα τελευταία 50 χρόνια, η Federal Reserve προχωρούσε σε μειώσεις των βραχυπρόθεσμων επιτοκίων της κατά τη διάρκεια υφέσεων για να τονώσει την οικονομική ανάπτυξη. Τώρα, έχει δημιουργηθεί ένα νέο πρόβλημα. Η Fed κατέβασε το επιτόκιο στο μηδέν, όμως η ανάκαμψη είναι ακόμα αργή.

Το πρόβλημα, όπως επισήμανε ο Summers, είναι ότι το φυσιολογικό επιτόκιο -σημείο όπου οι επενδύσεις και οι καταθέσεις θα οδηγούσαν σε επίπεδα πλήρους απασχόληση- είναι πλέον αρνητικό. Η Fed δεν μπορεί να μειώσει το ονομαστικό επιτόκιο κάτω του μηδενός διότι ο κόσμος θα επιλέξει τότε να καταχωνιάσει τα χρήματά του αντί να τα ξαναβάλει στην τράπεζα. Αυτό ονομάζεται zero lower bound (ζώνη μηδενικών επιτοκίων) και έχει περιορίσει την ισχύ της δράσης της.

Για να αντισταθμιστεί αυτό το πρόβλημα, η Fed έχει χρησιμοποιήσει μη συμβατικά προγράμματα, όπως το πρόγραμμα ποσοτικής χαλάρωσης (QE). Έχει στόχο να μειώσει τα μακροπρόθεσμα επιτόκια και να φέρει μεγαλύτερες επενδύσεις. Το QE είναι ο τεχνικός όρος για την αγορά από την ίδια ομολόγων και άλλων τίτλων ύψους δισεκατομμυρίων δολαρίων.

Ακόμα και με αυτές τις κινήσεις, όμως, το φυσιολογικό επιτόκιο παραμένει κολλημένο κάτω από το μηδέν. Η μείωση των βραχυπρόθεσμων επιτοκίων είναι το ισχυρότερο εργαλείο που έχει η Fed για να τονώσει την απασχόληση σε περιόδους ύφεσης, όμως η ισχύς του έχει περιοριστεί από το zero lower bound και γι' αυτό η ανάκαμψη είναι αδύναμη.

Το πραγματικό πρόβλημα όμως είναι ευρύτερο. Εάν υπάρξει νέα ύφεση τώρα ή τα επόμενα χρόνια, η Fed θα έχει ακόμα πιο περιορισμένη δυνατότητα να την αντιμετωπίσει, αφού τα επιτόκιά της είναι ήδη μηδενικά, προειδοποίησε ο L. Summers.

«Φανταστείτε μια κατάσταση όπου το φυσιολογικό επιτόκιο και το επιτόκιο εξισορρόπησης έχουν μειωθεί σημαντικά κάτω από το μηδέν», ανέφερε. «Τότε η συμβατική μακροοικονομική λογική μας αφήνει με ένα πολύ σοβαρό πρόβλημα. Ο λόγος είναι ότι όλοι φαίνεται να συμφωνούμε στο ότι αν και μπορείς να διατηρήσεις τα επιτόκια των ομοσπονδιακών καταθέσεων σε χαμηλό επίπεδο για πάντα είναι πολύ πιο δύσκολο να εφαρμόσεις έκτακτα μέτρα για πάντα, αν και τα προβλήματα μπορεί να συνεχίσουν να υπάρχουν για πάντα».

Σύμφωνα με τον ίδιο, θεωρητικά υπάρχουν κάποιοι τρόποι με τους οποίους μπορεί να αντιμετωπιστεί αυτό το θέμα:

* Η Fed θα μπορούσε να επιτρέψει την ύπαρξη υψηλότερου πληθωρισμού, δίνοντας έτσι κίνητρα στον κόσμο να ξοδέψει χρήματα, αντί να τα καταχωνιάζει.

* Θα μπορούσαμε να κινηθούμε προς μια κοινωνία χωρίς ρευστό, όπου όλο το χρήμα θα είναι ηλεκτρονικό. Αυτό θα καθιστούσε αδύνατο το καταχώνιασμα των χρημάτων εκτός τράπεζας, δίνοντας τη δυνατότητα στη Fed να μειώσει τα επιτόκια κάτω του μηδενός και ωθώντας τον κόσμο να ξοδέψει περισσότερα.

Και οι δύο ιδέες, θεωρητικά, θα ξεπερνούσαν το πρόβλημα του zero lower bound.

«Νομίζω πως αυτό που δεν έχει αντιληφθεί ο κόσμος είναι ότι τίποτα δεν έχει τελειώσει» και ότι «μπορεί να χρειαστεί τα ερχόμενα χρόνια να σκεφτούμε πώς θα διαχειριστούμε μια οικονομία στην οποία τα μηδενικά ονομαστικά επιτόκια αποτελούν χρόνιο και συστημικό εμπόδιο για τις οικονομικές δραστηριότητες», δήλωσε ο Summers.

ΕΠΙΚΡΟΤΕΙ Ο KRUGMAN

«Και οι δικές μου σκέψεις είναι παρόμοιες, όμως η διατύπωση του Larry (Summers) είναι πολύ πιο ξεκάθαρη και δυνατή, και συνολικά καλύτερη απ' οτιδήποτε έχω κάνει εγώ ποτέ», σχολίασε στη στήλη του στους New York Times ο Paul Krugman.

Αναπτύσσοντας περαιτέρω τις δηλώσεις Summers, ο Krugman εξήγησε πως, αν και δεν χρησιμοποιεί τον όρο παγίδα ρευστότητας, κινείται αποδεχόμενος ότι η αμερικανική είναι μια οικονομία της οποίας η νομισματική πολιτική περιορίζεται εκ των πραγμάτων από τη ζώνη των μηδενικών επιτοκίων (ακόμα και αν θεωρήσει κανείς ότι οι κεντρικές τράπεζες θα έπρεπε να κάνουν περισσότερα) και πως αυτό αντιστοιχεί σε μια κατάσταση στην οποία το φυσιολογικό επίπεδο των επιτοκίων -δηλαδή το επιτόκιο στο οποίο το επιθυμητό επίπεδο αποταμιεύσεων και το επιθυμητό επίπεδο επενδύσεων θα συνέπιπταν με την πλήρη απασχόληση- είναι αρνητικό.

Στην κατάσταση αυτή, οι συνήθεις κανόνες της οικονομικής πολιτικής δεν ισχύουν, αφού οι αποταμιεύσεις πλήττουν την οικονομία, ακόμα και τις επενδύσεις, και η εμμονή στα χρέη και στα ελλείμματα βαθαίνουν την ύφεση.

Σε ένα τέτοιο περιβάλλον οι δαπάνες, ακόμα και οι μη παραγωγικές, είναι καλύτερες από το τίποτα. Κατά τον Krugman, ο Summers δηλώνει επίσης εμμέσως ένα σημαντικό επακόλουθο: ότι δηλαδή αυτό δεν ισχύει μόνο για τις δημόσιες δαπάνες και πως και οι περιττές ιδιωτικές δαπάνες είναι καλές. «Πολλοί απεχθάνονται αυτήν τη λογική - θέλουν να υπάρχει ηθική στην οικονομία και δεν ενδιαφέρονται για το πόσοι θα υποφέρουν», σχολιάζει ο Krugman. «Όμως εδώ έρχεται το ριζοσπαστικό κομμάτι της παρουσίασης του Summers: η εκτίμησή του ότι αυτή μπορεί να μην είναι απλώς μια προσωρινή κατάσταση».

«Γνωρίζουμε τώρα πως η οικονομική επέκταση του 2003-2007 οφείλεται σε μια φούσκα. Έτσι, μπορεί να μπει κανείς στον πειρασμό να πει ότι η νομισματική πολιτική συνέχεια ήταν πολύ χαλαρή και πως τα χαμηλά επιτόκια έχουν ενθαρρύνει την επανεμφάνιση φούσκας. Όμως, όπως τονίζει ο Summers, υπάρχει ένα μεγάλο πρόβλημα αναφορικά με τον ισχυρισμό ότι η νομισματική πολιτική υπήρξε πολύ χαλαρή και αυτό είναι η έλλειψη πληθωρισμού».

Όπως αναφέρει ο Summers, «ούτε η μεγάλη φούσκα ήταν αρκετή να παραγάγει συνολικά ζήτηση… Ούτε με την τεχνητή παρακίνηση της ζήτησης που προήλθε από όλη την οικονομική απρονοησία βλέπεις την υπέρβαση(…), το πρόβλημα μπορεί να είναι εκεί για πάντα».

Σύμφωνα με τον Krugman, η απάντηση του Summers είναι ότι ίσως η αμερικανική οικονομία χρειάζεται τις φούσκες για να μπορέσει να επιτύχει επίπεδα πλήρους απασχόλησης και ότι όταν αυτές απουσιάζουν η οικονομία έχει αρνητικά φυσιολογικά επιτόκια.

Ο Summers έκανε λόγο για χρόνια οικονομική στασιμότητα, που οφείλεται σε δημογραφικούς παράγοντες, η οποία έχει ακραίες επιπτώσεις. Όπως επισήμανε, ακόμα και οι policymakers που είναι πρόθυμοι να παραδεχθούν ότι η παγίδα ρευστότητας κάνει τη συμβατική αντίληψη περί σύνεσης στην πολιτική να μοιάζει με ανοησία θεωρούν ότι πρέπει να δράσουν τώρα προκειμένου να αποτρέψουν μελλοντικές κρίσεις. Ωστόσο, η τωρινή κρίση δεν έχει περάσει και, όπως τόνισε ο Summers, «τα περισσότερα από αυτά που θα γίνονταν υπό την αιγίδα της αποτροπής μιας μελλοντικής κρίσης θα ήταν αντιπαραγωγικά».

Κατά τον ίδιο, η επίσημη ατζέντα περιλαμβάνει λιγότερα μέτρα νομισματικής και δημοσιονομικής πολιτικής απ' ό,τι παλαιότερα, παρά το γεγονός ότι η οικονομία παραμένει σε βαθύτατη κάμψη. Επίσης, ακόμα και η βελτίωση των χρηματοοικονομικών κανονισμών δεν είναι απαραίτητα κάτι καλό, αφού μπορεί να αποθαρρύνει τον ανεύθυνο δανεισμό, σε μια περίοδο όπου οποιεσδήποτε δαπάνες είναι καλές για την οικονομία.

Το βασικό πρόβλημα, ωστόσο, είναι ότι τα πραγματικά επιτόκια είναι πολύ υψηλά - παρότι είναι αρνητικά (μηδενικά ονομαστικά επιτόκια μείον κάποιο ποσοστό πληθωρισμού). Εάν όμως η αγορά θέλει ένα πολύ αρνητικό πραγματικό επιτόκιο, τότε τα προβλήματα θα επιμείνουν μέχρις ότου βρεθεί τρόπος να υπάρξει ένα τέτοιο επιτόκιο.

Κατά τον Krugman, μια λύση στο πρόβλημα αυτό θα ήταν η ανασυγκρότηση ολόκληρου του νομισματικού συστήματος - όπως για παράδειγμα με την κατάργηση του φυσικού χρήματος και με την πληρωμή αρνητικών επιτοκίων στις καταθέσεις. Ένας άλλος τρόπος θα ήταν να αξιοποιηθεί το επόμενο boom -είτε αυτό πρόκειται για φούσκα είτε οφείλεται σε επεκτατική δημοσιονομική πολιτική- ώστε να αυξηθεί ο πληθωρισμός και να παραμείνει σε διαχειρίσιμο επίπεδο.

«Προτάσεις τέτοιου είδους, βέβαια, προκαλούν οργισμένες αντιδράσεις», σχολιάζει ο Krugman. «Όμως, σε μια παγίδα ρευστότητας, οι αποταμιεύσεις μπορεί να είναι προσωπική αρετή, αλλά κοινωνικά καθίστανται ελάττωμα».

Όπως λέει και ο Summers, η κρίση δεν έχει τελειώσει μέχρι να… τελειώσει. Και η οικονομική πραγματικότητα τώρα είναι ότι οι κανόνες της ύφεσης θα έχουν εφαρμογή για πολύ μεγάλο διάστημα.

Διαβάστε περισσότερα

Η ΚΥΒΕΡΝΗΣΗ ΒΛΕΠΕΙ ΑΝΑΠΤΥΞΗ, ΟΙ ΞΕΝΟΙ ΚΟΙΝΩΝΙΚΗ ΕΚΡΗΞΗ

Toυ Γ. ΔΕΛΑΣΤΙΚ*

Πολύ λίγοι, αν όχι ελάχιστοι, είναι οι Ελληνες που πιστεύουν τον προπαγανδιστικό κυβερνητικό ισχυρισμό περί δήθεν επερχόμενης ανάπτυξης.

Πολύ λίγοι, αν όχι ελάχιστοι, είναι οι Ελληνες που πιστεύουν τον προπαγανδιστικό κυβερνητικό ισχυρισμό περί δήθεν επερχόμενης ανάπτυξης. Αυτό το ξέραμε. Εκείνο που διαπιστώνουμε τις τελευταίες μέρες είναι ότι την κυβέρνηση Σαμαρά - Βενιζέλου δεν την πιστεύουν ούτε οι ξένοι. Μάλιστα, όχι απλώς δεν πιστεύουν ότι έρχεται ανάπτυξη, αλλά αντιθέτως φοβούνται ότι στη χώρα μας θα γίνει κοινωνική έκρηξη, αν συνεχιστεί η ασκούμενη πολιτική λιτότητας και φορολογικού γδαρσίματος των Ελλήνων!

Για να αναφερθούμε ενδεικτικά μόνο στο τελευταίο δεκαήμερο, την αρχή την έκαναν οι «Τάιμς της Νέας Υόρκης» με κύριο άρθρο τους. «Η Ελλάδα κατευθύνεται προς την πολιτική κατάρρευση» υπογραμμίζουν μεταξύ άλλων. «Η προειδοποίηση του πρωθυπουργού εναντίον πρόσθετων μέτρων λιτότητας αγνοείται» επισημαίνεται από τη μεγάλη αμερικανική εφημερίδα, η οποία τελικά κλείνει το κύριο άρθρο της καταλήγοντας στο εξής συμπέρασμα: «Η συνεχιζόμενη εμμονή της Ευρώπης σε περικοπές, απολύσεις και αυξήσεις φόρων δεν βοηθάει κανέναν, ενώ σπρώχνει την Ελλάδα προς το χείλος της κατάρρευσης».

Ακολούθησε ο γνωστός Γερμανός οικονομολόγος Χανς - Βέρνερ Ζιν, ένας από τους «πέντε σοφούς» της Γερμανίας στα οικονομικά θέματα. Αυτή τη φορά παρουσίασε σχέδιο: αρχικά ευρωπαϊκή διάσκεψη - που αποφασίζει διαγραφή μέρους του δημόσιου χρέους των χωρών της Ευρωζώνης που βρίσκονται σε κρίση.

Στη συνέχεια, αμέσως μετά τη διαγραφή του χρέους, συναινετική έξοδος από το ευρώ της Ελλάδας και της Πορτογαλίας, ίσως και της Ισπανίας, με δικαίωμα επιστροφής στην Ευρωζώνη. Τρίτον, ως δώρο για την «εθελοντική» έξοδο από το ευρώ, μετατροπή του δημόσιου χρέους στο εθνικό νόμισμα των παραπάνω χωρών και κατόπιν το «κούρεμα» ώστε να ωφεληθούν περισσότερο τα εκδιωχθέντα κράτη από την Ευρωζώνη. Σε εντελώς αντίθετη κατεύθυνση οι εξαιρετικά σκληρές για την πολιτική που ακολουθεί η ΕΕ έναντι της Ελλάδας δηλώσεις του Γάλλου Ανρί Μαλρόζ, προέδρου της Οικονομικής και Κοινωνικής Επιτροπής της ΕΕ, σε συνέντευξη που έδωσε στην Αθήνα. «Με σόκαρε η δήλωση Ευρωπαίου αξιωματούχου (σ.σ.: εννοεί τον Αυστριακό επικεφαλής της βοηθητικής Ομάδας Εργασίας του Eurogroup Τόμας Βίζερ) για επανάληψη των συνομιλιών μετά το σκι των χειμερινών διακοπών και για δισεκατομμύρια και μίλια που χωρίζουν την Ελλάδα από τους δανειστές. Οταν παίζεις τέτοια παιχνίδια, είναι βέβαιο ότι θα οδηγηθείς σε ρήξη. Θα έρθει η στιγμή της έκρηξης!» τόνισε απερίφραστα ο Μαλρόζ και συνέχισε ακάθεκτος: «Το χειρότερο είναι ότι εκβιάζουν χώρες. Αυτά πρέπει να τελειώνουν».

Ο Γάλλος πρόεδρος της επιτροπής αυτής της ΕΕ δεν είχε κανένα πρόβλημα να προσδιορίσει τον υπαίτιο της σημερινής κατάστασης που βρίσκεται η Ελλάδα. «Η χώρα βρίσκεται σε αυτή την κατάσταση λόγω της κακής Ευρώπης» υπογράμμισε. «Πρέπει να σταματήσουν τα μέτρα λιτότητας που σκοτώνουν την οικονομία και βλάπτουν τον πληθυσμό. Ολα τα μέτρα πρέπει να επικεντρωθούν στην ανάπτυξη» πρόσθεσε. Η ΕΕ είναι «βασική υπεύθυνη» για την κρίση, υπογράμμισε και προειδοποίησε: «Αν δεν υπάρξει αλλαγή στην οικονομική πολιτική μέσα στους επόμενους μήνες, οι ίδιοι οι πολίτες θα καταστρέψουν το σύστημα της Ευρωπαϊκής Ενωσης» διακήρυξε με ιδιαίτερη έμφαση. Προχτές ήρθε η σειρά του «Γκάρντιαν», της γνωστής βρετανικής κεντροαριστερής εφημερίδας, να γράψει μεταξύ άλλων: «Σχεδόν τέσσερα χρόνια μετά την έκρηξη της κρίσης χρέους της Αθήνας που ανάγκασε τους μανδαρίνους της ΕΕ να ξαναγράψουν το βιβλίο των δημοσιονομικών κανόνων, έχουν επιστρέψει η δυσπιστία, ο θυμός και ο συγκαλυμμένος πανικός δημιουργώντας εντάσεις στις σχέσεις της Ελλάδας με τους δανειστές της στην ΕΕ, την ΕΚΤ και το ΔΝΤ».

Ο «Γκάρντιαν» εκτιμά ότι «ο εύθραυστος συνασπισμός της κυβέρνησης Σαμαρά περνά την πιο δύσκολη περίοδο από την ανάληψη της εξουσίας τον Ιούνιο του 2012, με μια πολύ μικρή πλειοψηφία (στη Βουλή) και με διαρκώς πιο εχθρική αντιπολίτευση κατά των μέτρων λιτότητας...». Σημειώνει το παράπονο ενός ανώνυμου κυβερνητικού αξιωματούχου: «Αυτό που η τρόικα δεν πιστεύει ή δεν καταλαβαίνει, είναι ότι η κυβέρνηση θα πέσει, αν πιεστεί υπερβολικά». Αλλος Ελληνας κυβερνητικός αξιωματούχος είναι προφανές ότι βρίσκεται στα πρόθυρα νευρικής κρίσης. «Μας πιέζουν να υιοθετήσουμε πολιτικές που είναι τρελές... Αν αναγκαστούμε να πάρουμε έστω και μισό μέτρο παραπάνω, θα γίνει επανάσταση στη χώρα! Είναι τυφλοί;» δηλώνει στον «Γκάρντιαν» με απόγνωση. Είναι εμφανές ότι βαδίζουμε προς... «επαναστατική ανάπτυξη»!

*Δημοσιεύθηκε στο "ΕΘΝΟΣ" την Πέμπτη 21 Νοεμβρίου 2013

Διαβάστε περισσότερα