Μειώσεις μισθών εως και 35% στον ιδιωτικό τομέα από τις 15 Μαΐου- Ποια επιδόματα κόβονται.

Πάνω από ένα εκατομμύριο εργαζόμενοι του ιδιωτικού τομέα θα δουν τους μισθούς τους να μειώνονται από τις 15 Μαΐου εξαιτίας μιας σειράς ρυθμίσεων που ψηφίστηκαν το 2011 και ανατρέπουν το σύστημα αμοιβών που καθόριζαν η εθνική και οι κλαδικές συμβάσιες εργασίας.

Σύμφωνα με την εφημερίδα "Ελεύθερος Τύπος", η ουσιαστική αλλαγή από αυτέ ςτις ρυθμίσεις είναι ότι παύει να είναι υποχρεωτική η καταβολή επιδομάτων που προβλέπουν οι συλλογικές συμβάσεις. Συνολικά καταργούνται 65 επιδόματα μεταξύ αυτών και το επίδομα γάμου με αποτέλεσμα στο εξής, εργοδότες και επιχειρήσεις να δεσμέυονται μόνο για την καταβολή του βασικού μισθού της κάθε σύμβασης και 4 ακόμη επιδόματα τα οποία είναι: προϋπηρεσίας, τέκνου, πτυχίου και ανθυγιεινής εργασίας.

Ουσιαστικά, με αυτή την αλλαγή μειώνονται σημαντικά οι αμοιβές ενός μεγάλου αριθμού εργαζομένων, των οποίων οι συμβάσεις έληξαν και δεν ανανεώθηκαν. Η αρχή γίνεται από 45 κλαδικές συμβάσεις που έληξαν στις 14/02/2013 και στις 14 Μαΐου λήγει και η τρίμηνη μετενέργεια. Χαρακτηριστικό παράδειγμα είναι η κλαδική σύμβαση των τραπεζοϋπαλλήλων, που αν δεν υπογραφεί άλλη μέχρι τις 14 Μαΐου τότε από την επόμενη ημέρα οι τραπεζίτες δεν είναι υποχρεωμένοι από το νόμο να καταβάλουν όλα τα επιδόματα εκτός από τα 4 παραπάνω. 

Με άλλα λόγια, αν δεν υπογραφούν νέες συμβάσεις, τόσο οι τραπεζοϋπάλληλοι όσο και άλλοι μισθωτοί κινδυνεύουν να βρεθούν αντιμέτωποι με μειώσεις ύψους 30-35%. 

Αυτές είναι οι συμβάσεις που έληξαν και λήγει και η μετενέργειά τους στις 14/05/2013.
Ακόμη όμως και να υπογραφούν νέες συμβάσεις, αυτές μπορεί να περιλαμβάνουν μισθούς των 586 ευρώ!

Όπως είναι φυσικό, οι αλλαγές που έρχονται σε περίπου δέκα ημέρες, θα φέρουν τα πάνω-κάτω στην αγορά εργασίας.newsit.

Διαβάστε περισσότερα

Η Χρυσή Αυγή αντιγράφει όλα όσα έκαναν οι Χιτλερικοί

  ΔΡΑΣΕΙΣ ΤΗΣ ΧΡΥΣΗΣ ΑΥΓΗΣ

Αντιγραφή όσων έκαναν οι χιτλερικοί

Σε ευθεία διασύνδεση με τις πρακτικές των ναζί είναι οι «θέσεις» και «κοινωνικές δράσεις» που αναπτύσσει η φασιστική Χρυσή Αυγή. Η «ανεύρεση εργασίας», οι διανομές τροφίμων και αιμοδοσίες (όλα «μόνο για Ελληνες») που στήνει προσπαθώντας να δείξει φιλολαϊκό προφίλ. Στην πραγματικότητα, ταυτιζόμενη πλήρως με τα μεγάλα συμφέροντα, το μεγάλο κεφάλαιο, που τάχα καταγγέλλει, παίρνοντας το νήμα από τις αστικές κυβερνήσεις και στο ίδιο αντιλαϊκό μονόδρομο, ετοιμάζει ένα νέο Καιάδα για τους εργάτες και το λαό, εμπνευσμένο κατ’ ευθείαν από το εφιαλτικό Γ’ Ράιχ. Οι αντιστοιχίσεις με κείνη την (όχι και τόσο μακρινή) εποχή πολλές, και χρήσιμο είναι να υπενθυμιστούν:

Στο ξέσπασμα του ιμπεριαλιστικού Α’ Παγκόσμιου Πολέμου, τα σοσιαλδημοκρατικά κόμματα της Β’ Διεθνούς προδίδουν την εργατική τάξη, στηρίζοντας τους αστούς και καλούν τους εργάτες να ριχτούν στη σφαγή. Τέσσερα χρόνια μετά, η Γερμανία βγαίνει από τον πόλεμο ηττημένη. Η επιδείνωση των συνθηκών ζωής και η ακτινοβολία της Οχτωβριανής Επανάστασης οδηγούν σε μια πρωτόγνωρη κίνηση μαζών στη Γερμανία. Η εξέγερση των ναυτών του γερμανικού στόλου στο Κίελο, Νοέμβρης του 1918, μεταφέρθηκε σε όλες σχεδόν τις μεγάλες πόλεις της Γερμανίας, όπου οι στρατιώτες συμφιλιώνονταν με το λαό, συγκροτούνταν Συμβούλια στρατιωτών και εργατών. Ο φόβος για ένα «Γερμανικό Οκτώβρη» αναγκάζει το γερμανικό κεφάλαιο να πάρει δραστικά μέτρα. Χαρακτηριστική η ομολογία του μεγαλοβιομήχανου Ρόμπερτ Μπος ότι «για να σβήσεις το σπίτι σου, που καίγεται, θα χρησιμοποιήσεις και βρωμόνερα». Τα «βρωμόνερα» στη συγκεκριμένη περίπτωση είναι η σοσιαλδημοκρατία, που έχει ήδη δώσει εξετάσεις.

Η αστική τάξη τής αναθέτει τη διακυβέρνηση. Το Σοσιαλδημοκρατικό Κόμμα Γερμανίας (SPD) πρωτοστατεί στη δολοφονία των ηγετών της γερμανικής επανάστασης, Λίμπκνεχτ και Λούξεμπουργκ, και στη σφαγή των εργατών. Διαμορφώνεται τυπική κοινοβουλευτική δημοκρατία, που ονομάστηκε «δημοκρατία της Βαϊμάρης». Μια αστική εξουσία που διασφάλισε όλες τις λειτουργίες του αστικού κράτους ως μηχανισμού βίας ενάντια στην εργατική τάξη και στους άλλους καταπιεσμένους.

Το SPD και τα άλλα κόμματα της Βαϊμάρης στήριξαν όλα τα αντιλαϊκά μέτρα και συνέβαλαν αποφασιστικά στη δημιουργία ανοχών απέναντι στον ανερχόμενο φασισμό. Κατέστειλαν εργατικές εξεγέρσεις, απεργίες, ανασυγκρότησαν τους μηχανισμούς του γερμανικού αστικού κράτους, το στρατό της Ράιχσβερ και τα αντιδραστικά Freikorps, από τα οποία ξεπήδησαν στη συνέχεια οι ναζιστικές δυνάμεις των SS και SA. Εκαναν τα πάντα για αναχαίτιση του εργατικού κινήματος.

Η δημοκρατία της Βαϊμάρης και το γερμανικό κεφάλαιο εξέθρεψαν το ναζιστικό τέρας. Με το ξέσπασμα της κρίσης του 1929 – 1932, τα αστικά κόμματα πήραν πολύ σκληρά μέτρα, με στόχο το ξεπέρασμα της κρίσης σε βάρος της γερμανικής εργατικής τάξης και προς όφελος του γερμανικού κεφαλαίου. Η αντιλαϊκή πολιτική των «δημοκρατικών» δυνάμεων εκείνης της περιόδου αποτέλεσε βασικό παράγοντα ενίσχυσης της πολιτικής επιρροής του Εθνικοσοσιαλιστικού Κόμματος (ΝΑΖΙ – Nationalsozialismus – εθνικοσοσιαλισμός)). Το SPD στήριξε την αντιλαϊκή πολιτική στη λογική του «μικρότερου κακού». Με την ίδια λογική στήριξε στις προεδρικές εκλογές τον φιλομοναρχικό Χίντενμπουργκ, ο οποίος στη συνέχεια παρέδωσε την καγκελαρία στον Χίτλερ. Σε συνθήκες νέας οικονομικής κρίσης, όξυνσης της ταξικής πάλης και προετοιμασίας για ένα νέο ιμπεριαλιστικό πόλεμο (τον Β’ ΠΠ), τα γερμανικά μονοπώλια επέλεξαν τη στήριξη του ναζισμού ως πιο αυθεντικού εκφραστή των συμφερόντων τους εκείνη την εποχή.

Οντας οι ναζί στη διακυβέρνηση αξιοποίησαν το μηχανισμό της πρόνοιας σαν μηχανισμό πειθάρχησης της εργατικής τάξης. Μάλιστα, η μετατροπή της Πρόνοιας από «υπηρεσία επιδομάτων» σε «υπηρεσία πληροφοριών» δεν ήταν καθόλου δική τους επινόηση αλλά ξεκίνησε από τα χρόνια της Δημοκρατίας της Βαϊμάρης και συγκεκριμένα από τις κυβερνήσεις Μπρούνινγκ και Φον Σλάιχερ. Η πρόνοια έθετε διαχωρισμούς και διακρίσεις ανάμεσα στους εργαζόμενους και στους ανέργους, αλλά και ανάμεσα σε διαφορετικές κατηγορίες ανέργων, με αποκλεισμούς από τα επιδόματα. Ανάμεσα στις ομάδες που στερήθηκαν επιδόματα και παροχές στο όνομα της «αναγκαιότητας για μείωση του δημοσίου ελλείμματος» συγκαταλέγονται, εκτός από τους πιο απείθαρχους εργάτες, όσοι ήταν ασθενικοί, αλλά και οι νέοι κάτω των 21 ετών και ιδιαίτερα οι νέες γυναίκες που δεν είχαν παιδιά.

Λειτουργώντας σαν υπηρεσία πληροφοριών, ο μηχανισμός της Πρόνοιας κατέγραφε, κατηγοριοποιούσε και επιτηρούσε την εργατική τάξη, λειτουργούσε αποτρεπτικά ή τιμωρητικά όσον αφορά τη συμμετοχή της στους αγώνες. Σε μεγάλο μέρος της η Πρόνοια πέρασε στους δήμους. Η αύξηση της ανεργίας ανάγκαζε χιλιάδες ανέργους να υφίστανται λεπτομερή καταγραφή και έλεγχο της προσωπικής τους ζωής, στην προσπάθειά τους να πείσουν το σύστημα της δημοτικής πρόνοιας να τους χορηγήσει επίδομα ανεργίας ή κοινωνική ασφάλιση, τους καθιστούσε έτσι ευάλωτους σε κάθε είδους εκβιασμό. Οταν οι ναζί ήρθαν στην εξουσία, παρέλαβαν αυτό το μηχανισμό και συνέχισαν με παρόμοιο τρόπο τη λειτουργία του, συμπληρώνοντάς τον με μια παράλληλη δομή καταγραφής και διαχωρισμού των ατόμων στη βάση βιολογικών και φυλετικών κριτηρίων.

Ιδεολογική βάση της ναζιστικής εργατικής πολιτικής αποτελούσε η άποψη για την αρμονία κεφαλαίου – εργασίας, η ταξική συνεργασία και ο χαρακτηρισμός όλων ως «παραγωγών», αφεντικών και εργατών. Αυτά λένε και οι Χρυσαυγίτες σήμερα. Στο κείμενο «θέσεων» που ανάρτησαν στην ιστοσελίδα τους 11/11/2012, δικαιολογούσαν στο «εργατικό δυναμικό» τους «κεφαλαιοκράτες»: «Αυτοί είναι οι κάτοχοι του κεφαλαίου, που με τη μετατροπή του σε κεφαλαιουχικά αγαθά (μηχανές, κτίρια κλπ.) αποτελεί το αναγκαίο (εκτός από τον απαραίτητο παράγοντα της εργασίας) υπόβαθρο για να υπάρξει παραγωγή. Ετσι οι κεφαλαιοκράτες, παρά το γεγονός ότι δεν εργάζονται και αποτελούν στην ουσία μια τάξη παρασιτική, σαν κάτοχοι του επίσης απαραίτητου για να υπάρξει παραγωγή κεφαλαίου, θα δικαιούνταν ίσως ένα μέρος της υπεραξίας, που στον καπιταλισμό την καρπούνται ολόκληρη, κι αυτό για να έχουν ένα κίνητρο για τις απαραίτητες επενδύσεις (…) Ο απλούστερος τρόπος μοιράσματος της υπεραξίας μεταξύ Κεφαλαίου και Εργασίας είναι 1:1».

Το Γερμανικό Μέτωπο Εργασίας (DAF) που ιδρύθηκε στις 11 Μάη 1933 αποτελούσε τη «συνδικαλιστική» οργάνωση των ναζί και βέβαια ήταν η μόνη τέτοια οργάνωση που μπορούσε να υφίσταται, αφού παράλληλα προχώρησαν σε κατάληψη όλων των γραφείων των συνδικάτων, σε κατάσχεση της ιδιοκτησίας τους και στη σύλληψη και φυλάκιση των ηγετών τους. Σήμερα, οι χρυσαυγίτες μιλούν και γράφουν για «εσμό συνδικαληστών» στοχοποιώντας τους, αποδίδοντας μια σειρά «ευθύνες» για τα λαϊκά προβλήματα βγάζοντας λάδι το μεγάλο κεφάλαιο.

Για την αντιμετώπιση της ανεργίας, τα ποσοστά της οποίας έγιναν εκρηκτικά στην περίοδο της δημοκρατίας της Βαϊμάρης, λόγω της εκδήλωσης της καπιταλιστικής κρίσης, οι ναζί κατάργησαν την ελεύθερη εκλογή θέσης εργασίας, με ορισμένες κρατικές επιχειρήσεις να επιβάλουν όχι μόνο στρατιωτικούς κανονισμούς αλλά ακόμα και στρατιωτικές στολές στους εργαζομένους τους. Από τα 20,5 εκατ. εργάτες και υπαλλήλους στο τέλος του 1932, τα 12 εκατ. ήταν εργαζόμενοι και τα 8,5 εκατ. άνεργοι. Στο τέλος του 1933, μετά από ένα χρόνο, οι εργαζόμενοι ήταν 13,3 εκατ. άλλα 4,1 εκατ. καταγράφονταν ως άνεργοι που αναζητούσαν εργασία ενώ 3,1 εκατ. δεν καταγράφονται ούτε ως εργαζόμενοι, ούτε ως άνεργοι αλλά είχαν «εξαφανιστεί» από τη στατιστική.

Οι άνεργοι χωρίστηκαν σε τρία μέρη: Περίπου 4 εκατ. συνέχισαν να λαμβάνουν ένα επίδομα – μέρος του μισθού, ένα δεύτερο μέρος περίπου 3 εκατ. αντιμετωπίστηκε ως «αόρατο» και αφέθηκε στην εξαθλίωση, χωρίς καμία παροχή, ενώ ένα τρίτο μέρος, περίπου 1 εκατ., συγκεντρώθηκε στα Στρατόπεδα Εργασίας. Ενα μέρος επομένως του προλεταριάτου ζούσε σε στρατόπεδα, εργαζόταν χωρίς μισθό, σιτιζόταν ίσα-ίσα για να διατηρεί την ικανότητά του για εργασία, σε συνθήκες απαγόρευσης των σωματείων, χωρίς δικαίωμα σε ελεύθερο χρόνο και προσωπικές ελευθερίες, μακριά από το σπίτι και την οικογένειά του. Σήμερα, η Χρυσή Αυγή έχει ζητήσει στη Βουλή οι άνεργοι αντί να επιδοτούνται από τον ΟΑΕΔ να κάνουν δουλειές του Δημοσίου για 14 ευρώ την ημέρα…

Στο ζήτημα της εργασίας και της εξυπηρέτησης των αναγκών της «αγοράς» για τη λειτουργία της οποίας κόπτεται και η Χρυσή Αυγή, αξίζει να θυμίσουμε τα εξής: Στη διάρκεια του Β’ ΠΠ, τα Στρατόπεδα Συγκέντρωσης που έστησαν οι ναζί λειτουργούσαν και ως δουλεμπορικά γραφεία, νοικιάζοντας «εργαζόμενους» σε επιχειρήσεις, γερμανικά μονοπώλια. Σήμερα η Χρυσή Αυγή αναζητά μέσω δουλεμπορικών γραφείων που έχει στήσει πάμφθηνους εργάτες, με 18 ευρώ μεροκάματο, δίχως ένσημο και ασφάλιση, ακριβώς στον εργασιακό μεσαίωνα που σχεδιάζουν αστικές κυβερνήσεις, τρόικα και ΕΕ, και τους στέλνει σε εργολάβους, ξενοδόχους, τσιφλικάδες.

Για δε τις γυναίκες, το ναζιστικό καθεστώς τις μετέτρεψε σε παρίες όσον αφορά τη συμμετοχή τους στην κοινωνική παραγωγή. Υιοθέτησε μια γραμμή «προστατευτισμού» με έμφαση στη μητρότητα και το νοικοκυριό. Το πεδίο μέσα στο οποίο κινούνταν η αποδεκτή για το ναζιστικό καθεστώς δραστηριότητα των γυναικών οριοθετήθηκε από τα 3 «Κ», Kinder, Kuche und Kirche – δηλαδή παιδιά, κουζίνα και εκκλησία. Σήμερα η Χρυσή Αυγή ως βασική θέση της προβάλλει την «απαγόρευση των αμβλώσεων» επεμβαίνοντας στα πιο προσωπικά ζητήματα μιας γυναίκας, ενός ζευγαριού.

Στα επόμενα χρόνια με την ένταση της πολεμικής προετοιμασίας σημειώθηκε σημαντική αλλαγή στη στάση των Ναζί απέναντι στη γυναικεία εργασία. Η γυναικεία εργασία γινόταν σταδιακά όλο και πιο απαραίτητη στις πολεμικές προετοιμασίες και εξέταζαν τρόπους που να την επιβάλλουν. Σε ένα ανάλογο επίπεδο σήμερα, η Χρυσή Αυγή ζητά σε όλους τους τόνους αναγκαστική στράτευση των γυναικών για τις «ανάγκες» (όπως βλέπει τους τυχοδιωκτισμούς της) του στρατεύματος.

Θ. Μπ.

Ριζοσπάστης, 4/5/2013

Διαβάστε περισσότερα

Το άγχος μου με παραλύει. Υπάρχει λύση;

Όλοι οι άνθρωποι έχουμε νοιώσει έντονο άγχος κάποια στιγμή στη ζωή μας. Σε καλά επίπεδα, το άγχος ωφελεί καθώς μας βοηθάει να προετοιμάσουμε νοητικά τον εαυτό μας για καλές επιδόσεις σε σημαντικές ενασχολήσεις.


Κλείστε ραντεβού με τον/την γιατρό!
Διατηρούμε τις επιφυλάξεις μας όταν χρειάζεται και ενισχύουμε την ικανότητά μας να μαθαίνουμε από τις εμπειρίες. Όμως, όταν το άγχος αγγίζει επίπεδα υπερβολής, η αίσθηση πίεσης και εξάντλησης είναι παραλυτική. Επηρεάζει αρνητικά την ικανότητά μας να είμαστε λειτουργικοί στην καθημερινότητα. Σε αυτή την περίπτωση, ο φόβος και η αγωνία οδηγούν σε «παράλυση».

Σύμφωνα με τα στατιστικά δεδομένα του Διεθνούς Ινστιτούτου Ψυχικής Υγείας, το 18% των ενηλίκων και το 25% των παιδιών και των εφήβων έχουν βιώσει υπερβολικό άγχος κάποια στιγμή στη ζωής τους. Μια σημαντική μερίδα αυτών έχουν διαγνωστεί με κάποια διαταραχή άγχους αρκετά σοβαρή με σημαντικό αντίκτυπο στην λειτουργικότητά τους όσον αφορά καθημερινές υποχρεώσεις σε επαγγελματική και προσωπική ζωή. Τα συμπτώματα του άγχους είναι αρκετά έντονα και προκαλούν συνήθως δυσφορία. Μια αίσθηση ότι η καρδιά χτυπάει τόσο δυνατά και γρήγορα που θα σπάσει, αίσθηση κρύου ενώ την ίδια στιγμή τα άκρα παρουσιάζουν εφίδρωση, έντονη ανησυχία και αγωνία, ξηροστομία, δυσκολία αναπνοής, τρέμολο, ζάλη και ναυτία. Επειδή τα συμπτώματα αυτά είναι αρκετά ενοχλητικά, πολλές φορές αγχωνόμαστε για τα ίδια τα συμπτώματα και στην ουσία, αυτό αυξάνει την δυσφορία που αισθανόμαστε εκείνη την στιγμή. Ένας φαύλος κύκλος ο οποίος σπάει πολύ δύσκολα χωρίς την βοήθεια ειδικού.

Υπάρχουν διάφορες μορφές αγχώδων διαταραχών και θα σας αναφέρω περιγραφικά αυτές που διαγνώσουμε με μεγαλύτερη συχνότητα.

Φοβίες. Η φοβία δημιουργείται λόγω ακραίου ή παράλογου και μη-ελεγχόμενου άγχους για ένα ερέθισμα που θεωρούμε στρεσογόνο, όπως ο φόβος για πολυσύχναστους χώρους, τα ύψη, κάποια ζώα, η ομιλία σε κοινό, κλπ. Όσοι υποφέρουν από κάποια φοβία, γενικά έχουν τάση να αποφεύγουν την έκθεση του εαυτού τους σε συνθήκες που μπορεί να προκαλέσουν την αίσθηση δυσφορίας.

Πανικός. Εμφανίζονται σαν κρίσεις άγχους που προκαλούνται είτε από συγκεκριμένες συνθήκες είτε χωρίς κάποια προειδοποίηση (αιφνίδια) με αποτέλεσμα να εντείνουν την υπάρχουσα δυσφορία. Όπως και στις φοβίες, το άτομο που υποφέρει από πανικό αποφεύγει να βρεθεί σε συνθήκες όπου φοβάται ότι μπορεί να του εμφανιστούν συμπτώματα πανικού. Όμως αυτό μπορεί να οδηγήσει σε συνεχή αποφυγή κοινωνικών και επαγγελματικών υποχρεώσεων οι οποίες είναι κρίσιμες για την εργασία και την γενικότερη επιβίωσή του.

Εμμονές - Ψυχαναγκασμοί . Έντονα παρεμβατικές σκέψεις πολλές φορές παράλογες και υπερβολικές με αρκετή δυσκολία από το άτομο να τις αλλάξει. Οι ψυχαναγκασμοί από την άλλη μεριά είναι τάσεις για δράση συγκεκριμένου τύπου ή για εδραίωση ρουτινών. Οι εμμονές και οι ψυχαναγκασμοί μπορούν να δημιουργήσουν άγχος. Αλλά πιο συχνά βλέπουμε ότι οι άνθρωποι δημιουργούν ψυχαναγκαστικές συνήθειες ή νοητικές εμμονές οι οποίες μόνο βραχυπρόθεσμα τους βοηθούν να μειώσουν το άγχος τους.

Μετά-τραυματικό Στρες . Μια αρκετά παρερμηνευμένη κατάσταση. Δεν αφορά μόνο την συναισθηματική σύγχυση μετά από μια επώδυνη κατάσταση. Όσοι υποφέρουν από μετά-τραυματικό στρες, έχουν περάσει μια απειλητική για τη ζωή τους ή πολύ τραυματική εμπειρία και συχνά έχουν κρίσεις άγχους μετά από αυτό. Επίσης έχουν έντονες μνήμες αυτής της τραυματικής εμπειρίας, αρκετό άγχος και αποφεύγουν οτιδήποτε σχετίζεται με καταστάσεις ή συνθήκες που τους υπενθυμίζουν το τραύμα ή τους προκαλούν συμπτώματα συναισθηματικής αμφιθυμίας, δυσκολία στον ύπνο και εφιάλτες, κατάθλιψη, μη-συνήθεις για το άτομο συμπεριφορές και χαμηλή ανοχή στο στρες.

Ενώ μερικοί θεωρούν ότι οι αγχώδεις διαταραχές αποτελούν ένδειξη αδυναμίας χαρακτήρα, γνωρίζουμε πλέον ότι υπάρχουν πολλοί παράγοντες που συμβάλλουν στην ανάπτυξή τους, όπως οικογενειακό ιστορικό προδιάθεσης σε τέτοιες διαταραχές, βιολογικό υπόβαθρο, κάποιες παράμετροι ανάπτυξης και προσωπικότητας, και συγκεκριμένες λειτουργίες του εγκεφάλου. Όπως και να ?χει, μια διαταραχή άγχους δεν είναι σίγουρα ένδειξη αδυναμίας χαρακτήρα αλλά μια κατάσταση η οποία έχει να μας δώσει πολλές και σημαντικές πληροφορίες για τις σωματικές και ψυχικές ανάγκες του οργανισμού μας.

Όμως υπάρχουν καλά νέα για όσους υποφέρουν από υπερβολικό άγχος. Η αντιμετώπιση αυτών των διαταραχών φτάνει στα υψηλότερα ποσοστά επιτυχίας όλων των παρεμβάσεων στις ψυχολογικές δυσκολίες. Τις περισσότερες φορές ο καλύτερος θεραπευτικά συνδυασμός είναι χρήση φαρμακευτικής αγωγής και ψυχοθεραπείας, κυρίως γνωσιακής-συμπεριφοριστικής προσέγγισης η οποία έχει αποδειχθεί και πιο αποτελεσματική. Άλλες φορές, μπορεί να μην χρειαστεί φαρμακευτική αγωγή. Ανάλογα με την περίπτωση, η θεραπεία μπορεί να είναι περιορισμένη χρονικά ή και πιο εκτενής. Υπάρχει εύρος επιλογών με αποδεδειγμένη αποτελεσματικότητα όλες τους και με κάποιες καταλληλότερες για συγκεκριμένες περιπτώσεις.

Η εμπειρία μου με ανθρώπους που υποφέρουν από διαταραχές άγχους μου έχει δείξει ότι όσοι πέφτουν στην παγίδα να αποφεύγουν κάποιες περιστάσεις, δεν το κάνουν επειδή φοβούνται την συγκεκριμένη περίσταση που αποφεύγουν, αλλά λόγω του φόβου που έχουν αποκτήσει για την πιθανή εμφάνιση των έντονων και μη-διαχειρίσιμων συμπτωμάτων του άγχους στην συγκεκριμένη περίσταση. Η επιστήμη έχει βελτιωθεί σημαντικά στην αντιμετώπιση του άγχους και έχει κάθε λόγο κάθε άτομο που έχει «παραλύσει» από έντονους και παράλογους φόβους να ελπίζει ότι η κατάλληλη αντιμετώπιση θα τον βοηθήσει να απελευθερωθεί από αυτό και να απολαύσει την ζωή του πάλι όπως παλιά, ίσως και καλύτερα.

Θεοδωρακοπούλου Ιωάννα, MSc
Συμβουλευτικός Ψυχολόγος
www.feelwelltoday.com

Διαβάστε περισσότερα

Η θεωρία του σκοπού της ζωής - Φρίντριχ Νίτσε

«Η ευτυχία μου: Από τότε που κουράστηκα να γυρεύω, έμαθα να βρίσκω. Από τότε που κάποιος άνεμος μου εναντιώθηκε, ταξιδεύω με όλους τους ανέμους». Φρίντριχ Νίτσε

Πάντα βρίσκω όλους τους ανθρώπους, όπως κι αν τους κοιτάζω, με καλοσύνη ή κακία, να φροντίζουν για ένα πράγμα: Πως να εξυπηρετήσουν τη συντήρηση του είδους. Και φροντίζουν γι? αυτό, όχι από αγάπη για το είδος, αλλά γιατί δεν υπάρχει μέσα τους τίποτα παλιότερο, δυνατότερο, ανέλεκτο και πιο ακατανόητο από αυτό το ένστικτο, γιατί είναι αλήθεια πως το ένστικτο αυτό, είναι στην κυριολεξία η ουσία του είδους μας, η ουσία του κοπαδιού μας.

Παρ? όλο που τα καταφέρνουμε αρκετά γρήγορα μπορώ να πω, με τη συνηθισμένη φυσικά μυωπία μας, να ξεχωρίζουμε από απόσταση πέντε βημάτων τους ομοίους μας, σε χρήσιμους και σε άχρηστους, σε καλούς και σε κακούς ανθρώπους, ωστόσο αν καθίσουμε και τα βάλουμε κάτω και κάνουμε έναν απολογισμό και σκεφτούμε το γενικό σύνολο αυτού του ξεχωρίσματος, καταλήγουμε σε μια φοβερή δυσπιστία. Δεν μας ικανοποιεί το ξεχώρισμα, δεν είμαστε σίγουροι και στο τέλος τα παρατάμε. Στο κάτω κάτω της γραφής, ίσως ο πιο άχρηστος, ο πιο βλαβερός άνθρωπος να είναι ο πιο χρήσιμος για τη συντήρηση του είδους. Γιατί ο άνθρωπος αυτός -ο βλαβερός- συντηρεί στον εαυτό του ή στους άλλους ανθρώπους, διάφορα ένστικτα που χωρίς αυτά η ανθρωπότητα θα είχε εδώ και πολύ καιρό αποχαυνωθεί και διαφθαρεί…

Ευγένεια και χυδαιότητα
Οι χυδαίοι άνθρωποι βλέπουν τα ευγενικά και γενναιόφρονα αισθήματα σαν κάτι να τους λείπει, να τους λείπει η ορθότητα, άρα -να τους λείπει-, η αληθοφάνεια. Όταν μιλούν γι? αυτό, κλείνουν πονηρά το μάτι, σαν να λένε: «Κάποιο συμφέρον υπάρχει κρυμμένο πίσω απ? αυτό· δεν μπορεί να δει κανείς τι υπάρχει μέσα σε όλα τα πράγματα», και υποψιάζονται πως το ευγενικό πλάσμα γυρεύει να κερδίσει κάτι μ? έναν ελιγμό. Όταν όμως πεισθούν, με αναμφισβήτητο τρόπο, πως ο άνθρωπος αυτός δεν έχει καμιά εγωιστική πρόθεση, και πως περιφρονεί το μικρό κέρδος, τότε βλέπουν τον άνθρωπο αυτόν σαν έναν τρελό· του δείχνουν περιφρόνηση όταν τον βλέπουν να χαίρεται και γελούν με τη λάμψη των ματιών του. Και αναρωτιούνται: «Πώς μπορεί να είναι χαρούμενος όταν πάθει κάποια ζημιά; Πώς μπορεί να ζητά να ζημιώσει; Σίγουρα, το πάθος της ευγένειας θα είναι μπερδεμένο με κάποια αρρώστια του λογικού!».

Τέτοιες ερωτήσεις κάνουν μέσα τους, έτσι σκέπτονται, όπως σκέπτεται κάποιος εμπρός στη χαρά που αισθάνεται ένας τρελός για την έμμονη ιδέα του.
Μια χυδαία φύση αναγνωρίζεται εύκολα αν προσέξει κανείς δυο βασικά πράγματα. Πρώτον -μια χυδαία φύση- δεν λησμονά ποτέ ποιο είναι το συμφέρον της· δεύτερον, η μανία αυτή του σκοπού του κέρδους, είναι σ? αυτή πιο ισχυρή, παρά το βίαιο ένστικτο. Μέλημά της και αξιοπρέπειά της είναι το να μην παρασύρεται από την άλογη παρόρμηση σε άκαιρες πράξεις. Η ανώτερη φύση είναι πιο παράλογη και αυτό γιατί ο ευγενής, ο γενναιόφρων άνθρωπος υπακούει στα ένστικτά του· στις πιο καλές στιγμές του, σταματάει το μυαλό του. Ένα αρσενικό ζώο που προστατεύει τα μικρά του βάζοντας σε κίνδυνο την ίδια του τη ζωή, ή που ακολουθεί το θηλυκό στον θάνατο, την εποχή του οργασμού, δεν λογαριάζει ούτε τον κίνδυνο, ούτε καν αυτόν τον ίδιο τον θάνατο, κι αυτό γιατί ακόμα κι η λογική του σταματά, η ευχαρίστηση που του προσφέρουν τα μικρά του ή το θηλυκό του και ο φόβος μην τύχει και τα αποχωρισθεί, το κυριεύουν ολοκληρωτικά, γίνεται πιο ζώο από ότι συνήθως είναι, όπως ακριβώς συμβαίνει στον ευγενικό, στον γενναιόφρονα άνθρωπο. Μέσα του, ο ευγενικός άνθρωπος έχει ένα συγκεκριμένο αριθμό αισθημάτων, είτε έλξεις είτε απωθήσεις είναι αυτές, που μιλάνε με τόση δύναμη, που μπροστά τους η διάνοια δεν μπορεί να κάνει τίποτ? άλλο παρά να σωπάσει ή και να παραδοθεί και να γίνει υπηρέτης τους. Η καρδιά αλλάζει θέση, ανεβαίνει στον εγκέφαλο και τότε μιλάμε για «πάθος». Βέβαια, συμβαίνει πολλές φορές να δημιουργείται ένα αντίστροφο φαινόμενο, μια αναστροφή του πάθους κατά κάποιον τρόπο, όπως π.χ. στον Φοντενέλ, που κάποιος του έλεγε μια φορά τοποθετώντας του το χέρι στην καρδιά: «Αυτό που υπάρχει εκεί μέσα, φίλτατέ μου, είναι και αυτό εγκέφαλος».

Στο ευγενικό ον, εκείνο που περιφρονεί ο όχλος, είναι ο παραλογισμός του πάθους του, η λανθασμένη λογική του, και προπαντός όταν αυτό το πάθος αφορά αντικείμενα που η αξία τους του είναι παντελώς χιμαιρική ή αυθαίρετη, θυμώνει πολύ με όποιον υποκύπτει στο πάθος του στομαχιού του, αλλά καταλαβαίνει την έλξη αυτής της τυραννίας· εκείνο που δεν μπορεί να καταλάβει είναι, π.χ., το πως μπορεί κάποιος να παίζει την υγεία του και την ευτυχία του από πάθος για τη γνώση. Το γούστο των ανωτέρων φύσεων στρέφεται σε πράγματα εξαιρετικά, σε πράγμα που αφήνουν αδιάφορους τους πιο πολλούς από τους άλλους ανθρώπους και που δεν φαίνονται καθόλου γοητευτικά. Η ανώτερη φύση μετρά τις αξίες σε προσωπική κλίμακα. Γενικά όμως, δεν πιστεύει πως αυτή η κλίμακα προσιδιάζει ιδιαίτερα στην καλαισθητική της ιδιοσυγκρασία. Συμβαίνει το αντίθετο μάλιστα· εκτιμά τις προσωπικές αξίες και μη, και πέφτει έτσι στην ακατανοησία και στο απραγματοποιήσιμο. Μια ανώτερη φύση είναι πολύ σπάνιο να διατηρήσει αρκετή λογική ώστε να θεωρεί και να μεταχειρίζεται τον μέτριο άνθρωπο σαν τέτοιο· γενικά πιστεύει μυστικά πως το πάθος της είναι σαν το πάθος όλου του κόσμου και η πίστη αυτή αποτελεί τη φλόγα της και την ευφράδειά της.

Αν οι εξαιρετικοί άνθρωποι δεν νιώθουν τον εαυτόν τους, πώς θα μπορέσουν να καταλάβουν τον όχλο και να αναμετρήσουν δίκαια τον κανόνα;
Μιλάνε λοιπόν και αυτοί για τρέλα, για έλλειψη πνεύματος, ωφελιμιστικού φυσικά, και για τον «χιμαιρισμό» της ανθρωπότητας, και παραξενεύονται για το τρένο της ζωής αυτού του ανόητου κόσμου που δεν επιθυμεί να αναγνωρίσει το «μόνο αναγκαίο του πράγμα». Αυτή είναι η αδικία των ευγενικών φύσεων, η αιώνια αδικία.

Η χαμένη αξιοπρέπεια
Σήμερα ο στοχασμός έχει χάσει όλη του την εξωτερική αξιοπρέπεια. Έχουν ρεζιλέψει το τελετουργικό και την επίσημη στάση εκείνου που στοχάζεται· δεν μπορούμε πλέον να ανεχθούμε έναν σοφό της παλιάς σχολής. Σήμερα σκεφτόμαστε αρκετά γρήγορα, στην πορεία, την ώρα που περπατάμε, μέσα σε κάθε λογής υποθέσεις, ακόμα και όταν σκεφτόμαστε τα σοβαρότερα πράγματα. Δεν έχουμε ανάγκη από πολλή προετοιμασία, ούτε και από πολλή σιωπή. Όλα πραγματοποιούνται σαν να είχαμε στο κεφάλι μας μια μηχανή που να γυρίζει ασταμάτητα και που συνεχίζει να δουλεύει, ακόμα και στις ασχημότερες συνθήκες. Παλαιότερα, όταν κάποιος προσπαθούσε να σκέφτεται -και ήταν αυτό κάτι το πολύ σπάνιο- το καταλάβαινες αμέσως. Έβλεπες πως προσπαθούσε, ήθελε να γίνει πιο σοφός και προετοιμαζόταν για μια ιδέα. Σταματούσε στη μέση του δρόμου, έπαιρνε ένα σοβαρό ύφος, σαν να προσευχόταν, έμενε ασάλευτος για ολόκληρες ώρες, στο ένα του πόδι ή και στα δυο, σαν να «του έρχονταν η ιδέα». Ε, τότε το πράγμα «άξιζε τον κόπο αυτόν».

Ό,τι ονομάζουμε «αγάπη»
Αγάπη και φιληδονία! Αλήθεια, πόσο διαφορετικά ακούγονται στις καρδιές μας οι δυο αυτές λέξεις. Κι όμως, θα μπορούσαν να εκφράζουν και οι δυο αυτές λέξεις το ίδιο ένστικτο, βαφτισμένο δυο φορές. Η πρώτη εγκωμιαστικά, απ? την άποψη των ανικανοποίητων και των ακόρεστων που βρίσκουν «καλό» το ένστικτο αυτό· τη δεύτερη με τη χυδαία έννοια, από την άποψη εκείνων που γνωρίζουν καλά πλέον, που έχουν ένα ένστικτο κατοχής κατασιγασμένο κάπως, και που τώρα φοβούνται για τα «αγαθά» τους.
Η «αγάπη για τον συνάνθρωπό» μας δεν είναι τάχα επιτακτική ανάγκη για μια καινούρια ιδιοκτησία; Και αλήθεια, το ίδιο μήπως δεν συμβαίνει και με την αγάπη μας για τη γνώση, για την αλήθεια; Και γενικότερα για κάθε επιθυμία καινούριου; Κουραζόμαστε με το παλιό, για ό,τι γνωρίζουμε καλά και σίγουρα, έχουμε ανάγκη να τεντώσουμε τα χέρια μας ακόμα πιο μακριά. Και το πιο όμορφο τοπίο, όταν το ζήσουμε, όταν το έχουμε μπροστά στα μάτια μας για τρεις ολόκληρους μήνες, μας κουράζει· δεν είμαστε βέβαιοι για την αγάπη μας γι? αυτό. Κάποια άλλη μακρινή όχθη, μας τραβάει περισσότερο.

Γενικότερα, μια κατοχή μειώνεται με τη χρήση.
Η ευχαρίστηση που αισθανόμαστε για τον εαυτόν μας προσπαθεί να διατηρηθεί με το να μεταμορφώνει πάντοτε κάποιο καινούριο πράγμα μέσα μας· κι αυτό ακριβώς ονομάζεται «κατοχή». Όταν κουραζόμαστε από ένα απόκτημα, κουραζόμαστε με τον ίδιο μας τον εαυτό. (Μπορούμε και να υποφέρουμε απ? το παραπανίσιο· επίσης, και η ανάγκη του να πετάμε, να προσφέρουμε, μπορεί και αυτή να πάρει το κολακευτικό όνομα «αγάπη»). Όταν βλέπουμε κάποιον να υποφέρει, με μεγάλη προθυμία αρπάζουμε την ευκαιρία που μας προσφέρεται. Αυτό κάνει ο φιλεύσπλαχνος, ο συμπονετικός άνθρωπος· και αυτός, ονομάζει «αγάπη» την επιθυμία ενός νέου αποκτήματος που έχει ξυπνήσει μέσα στη ζωή του και την χαίρεται, όπως χαίρεται κανείς την πρόσκληση μιας καινούριας κατάστασης. Αλλά εκείνο που παρουσιάζεται σαν επιθυμία απόκτησης είναι η φυλετική αγάπη. Αυτός που αγαπά θέλει να γνωρίζει αποκλειστικά το πρόσωπο που επιθυμεί, θέλει να εξουσιάζει απόλυτα, τόσο την ψυχή του, όσο και το σώμα του, θέλει να αγαπιέται μονάχα αυτός, να κυριαρχεί και να βασιλεύει μέσα στην άλλη ψυχή, σαν το υψηλότερο και πιο επιθυμητό αγαθό.
Αν καθίσουμε και σκεφτούμε προσεκτικά όλα τα παραπάνω, θα δούμε πως αυτό, ούτε λίγο ούτε πολύ, δεν φανερώνει τίποτ? άλλο παρά απ? το να αποκλείουμε ολόκληρο τον κόσμο απ? την απόλαυση ενός αγαθού και μιας πολυτιμότατης ευτυχίας, αν σκεφτούμε πως αυτός που αγαπά προσπαθεί να κάνει φτωχούς και να στερήσει όλους τους άλλους αντιπάλους, και να γίνει ο δράκουλας του θησαυρού του σαν τον πιο αδιάκριτο «κατακτητή» και τον πιο εγωιστή εκμεταλλευτή· αν, τέλος, υποθέσουμε πως ολόκληρος ο υπόλοιπος κόσμος του είναι τελείως αδιάφορος, χωρίς χρώματα και χωρίς καμιά άξια, και πως είναι έτοιμος να κάνει κάθε θυσία, να διαταράξει κάθε καθιερωμένη τάξη, να βγάλει στο περιθώριο κάθε ενδιαφέρον, θα μείνουμε κατάπληκτοι!… Ναι! Θα μείνουμε κατάπληκτοι και Θα αναρωτηθούμε: Πως αυτή η άγρια φιληδονία, αυτή η παράφρονη αδικία της σεξουαλικής αγάπης, υμνήθηκε και θεοποιήθηκε τόσο πολύ σε όλες τις εποχές της ιστορίας, και ακόμα, πως έβγαλαν από την αγάπη αυτή την ιδέα της αγάπης σαν αντίθετο του εγωισμού, ενώ ίσως αντιπροσωπεύει την πιο αυθόρμητη έκφρασή του.

Η συνήθεια, σ? αυτή την περίπτωση, θα δημιουργήθηκε από αυτούς που δεν είχαν τίποτα και που επιθυμούσαν να αποκτήσουν κάτι. Είναι σίγουρο πως πάντα θα υπήρχαν και οι παραπανήσιοι. Όσοι άνθρωποι είχαν την τύχη να γνωρίσουν πολλά, να κορεστούν δηλαδή, πετούσαν κάπου κάπου τη λέξη «μανιασμένος δαίμονας», όπως ο αρχαίος Σοφοκλής, ο πιο αξιαγάπητος στους Αθηναίους. Αλλά ο Έρωτας πάντα κοροϊδεύει κάτι τέτοιους βλάσφημους· είναι οι μεγαλύτεροι ευνοούμενοί του.
Βέβαια, υπάρχει εδώ κι εκεί πάνω σ? ολόκληρη τη γη κι ένα είδος επέκτασης του έρωτα, όπου η φιλήδονη επιθυμία που αισθάνονται δυο άνθρωποι ο ένας για τον άλλον, παραχωρεί τη θέση της σε μια καινούρια επιθυμία, σ? έναν καινούριο πόθο, σε μια ύψιστη, κοινή επιθυμία, την επιθυμία ενός ιδανικού που να τους υπερβάλλει και τους δυο τους. Αλλά ποιός γνωρίζει αυτή την αγάπη; Ποιός άνθρωπος την έζησε;
Το όνομά της, το αληθινό της όνομα, είναι ΦΙΛΙΑ.

Η αξιοπρέπεια της τρέλας
Αρκετές χιλιάδες χρόνια, ακόμα στον δρόμο του περασμένου αιώνα, και τότε, σε κάθε πράξη που θα κάνει ο άνθρωπος, θα φαίνεται η πιο υψηλή σοφία· αλλά γι? αυτό κιόλας, θα έχει χάσει και όλη της την αξία. Τότε θα είναι βέβαια ανάγκη να είναι κάποιος σοφός, αλλά θα είναι τόσο συνηθισμένο πράγμα, που κάθε άτομο με κάπως υψηλότερο γούστο θα θεωρεί χυδαιότητα την ανάγκη αυτή. Όπως μια τυραννία της επιστήμης και της αλήθειας θα μπορούσε να ανεβάσει την αξία του ψεύδους, έτσι ακριβώς και μια τυραννία της σοφίας θα είχε την δύναμη να κάνει να φυτρώσει ένα καινούριο είδος ψυχικής ευγένειας. Και τότε, το να είσαι ευγενής, θα ήταν να έχεις μέσα στο κεφάλι σου πολλές τρέλες.

Για τους καθηγητές της ανιδιοτέλειας
Αποκαλούμε καλές τις αρετές κάποιου ανθρώπου, όχι για τα αποτελέσματα που μπορούν να έχουν γι? αυτόν, αλλά για τα αποτελέσματα που μπορούν να έχουν για τον πολύ κόσμο και την κοινωνία. Ποτέ δεν υπήρξε κανείς πολύ «ανιδιοτελής» στον έπαινο της αρετής, και ποτέ δεν ήταν πολύ «αλτρουιστής»! Διαφορετικά, θα είχαμε παρατηρήσει πως οι αρετές (όπως η ευλάβεια, η υπακοή, η δικαιοσύνη, η επιμέλεια, η αγνότητα) είναι γενικά επιζήμιες για όποιον τις κατέχει, γιατί είναι ένστικτα που κυριαρχούν μέσα του πάρα πολύ βίαια, πάρα πολύ άπληστα και δεν θέλουν με κανέναν τρόπο να αντισταθμιστούν λογικά από τ? άλλα.

Όταν μέσα μας έχουμε μια αρετή, μια αληθινή αρετή, μια ακέραια αρετή (και όχι καμιά μικρή τάση να την αποκτήσουμε), είμαστε θύματα αυτής της αρετής! Και γι? αυτό ακριβώς την επαινεί ο γείτονας! Εγκωμιάζουν τον ζηλωτή άνθρωπο, παρ? όλο που ο ζήλος του τού καταστρέφει την δράση του, παρ? όλο που καταστρέφει σιγά σιγά τον αυθορμητισμό και τη δροσιά του πνεύματός του. Εγκωμιάζουν, επαινούν και λυπούνται τον νέο που κυριολεκτικά «σκοτώθηκε στη δουλειά», γιατί σκέφτονται: «Το να χάσει το κοινωνικό σύνολο την πιο καλή μονάδα, είναι μικρή θυσία! Είναι πολύ δυσάρεστο που είναι απαραίτητη αυτή η θυσία! Αλλά θα ήταν περισσότερο δυσάρεστο αν σκεφτόταν διαφορετικά το άτομο, αν φρόντιζε πιο πολύ να συντηρηθεί και να αναπτυχθεί, πάρα να δουλεύει στην υπηρεσία όλων!».
Με άλλα λόγια, δεν λυπούνται τον νέο αυτό για τον εαυτό του, αλλά γιατί με τον θάνατό του η κοινωνία έχασε ένα υποταγμένο όργανο, που δεν φροντίζει για τον εαυτό του, με λίγα λόγια, όπως λένε, η κοινωνία έχασε «έναν καλό άνθρωπο», Ίσως ακόμα ν? αναρωτιούνται μήπως δεν θα ήταν προτιμότερο, για το καλό της κοινωνίας, να δούλευε αυτό το παιδί με περισσότερη σύνεση και να ζούσε περισσότερο καιρό. Και συμφωνούν μάλιστα ως προς το κέρδος που θα υπήρχε αν έκανε αυτό, αλλά κρίνουν πως είναι κατώτερο απ? το άλλο, για το γεγονός πως έγινε θυσία και πως η γνώμη του κοινωνικού κτήνους, του όντος που είναι ανάγκη να θυσιαστεί, αποκαλύφθηκε, γι? άλλη μια φορά ολοφάνερα, πως ήταν υψηλότερο και πιο νόμιμο κέρδος.
Όταν επαινούμε την αρετή, επαινούμε κάτι το επιζήμιο για την ιδιωτική ζωή, εξυμνούμε τις τάσεις που στερούν τον άνθρωπο απ? την πιο ευγενική αγάπη για τον ίδιο του τον εαυτό, για την υψηλότερη αυτοπροστασία του.

Είναι γεγονός πως για να διαπαιδαγωγήσουν, για να χαράξουν ενάρετες συνήθειες, βγάζουν απ? την αρετή μια ολάκερη σειρά από αποτελέσματα που την κάνουν έτσι δίδυμη αδερφή του ιδιαίτερου συμφέροντος… Και, πραγματικά, υπάρχει αυτή η συγγένεια.
Αναφέρω ένα χαρακτηριστικό παράδειγμα: Παρασταίνουν τον τυφλό ζήλο, την μανιώδη επιμέλεια, που είναι η τυπική αρετή του οργάνου, σαν τον δρόμο του πλούτου και των τιμών, σαν το αποτελεσματικότερο δηλητήριο για την ανία και τα πάθη… Αλλά αποσιωπούν τον ανώτερο κίνδυνό του.
Γενικά, η διαπαιδαγώγηση ενεργεί με τον εξής τρόπο: Προσπαθεί να προσδιορίσει στο άτομο, με δόλωμα πάρα πολλά πλεονεκτήματα. Με τον τρόπο λοιπόν αυτό, να σκέφτεται και να ενεργεί, θα του γίνει ο τρόπος αυτός, κάποτε συνήθεια, ένστικτο, πάθος· θα κυριαρχήσει σ? όλο του το είναι, ενάντια στα υπέρτατα συμφέροντά του, αλλά «προς το συμφέρον όλων».

Είναι αλήθεια, πως πολλές φορές, άπειρες μπορώ να πω, παρατήρησα πως αυτό το ριζικό φάρμακο για το πάθος και για την ανία, εξασθενίζει τις αισθήσεις και κάνει το πνεύμα να αντιστέκεται σε κάθε καινούριο πράγμα.
Η δική μας εποχή, η πιο εργατική εποχή, δεν ξέρει τι να κάνει τον μόχθο της και τα χρήματά της, εκτός αν είναι να κάνει περισσότερα τα χρήματα και λιγότερο μόχθο. Γιατί χρειάζεται πολύ περισσότερο πνεύμα για να ξοδεύεις παρά για ν? αποκτάς! «Ας τα χαρούν τα εγγόνια μας».
Όταν η αγωγή πετυχαίνει, τότε κάθε ατομική αρετή γίνεται δημόσια μονάδα και ιδιωτική ζημιά -ως προς τον υπέρτατο σκοπό της. Δεν καταλήγει σε τίποτε άλλο παρά σε μια φθορά του πνεύματος και των αισθήσεων, αν όχι και σε μια πρόωρη παρακμή. Από την άποψη αυτή εξετάστε, μια μια, όλες τις αρετές ενός υπάκουου ανθρώπου, αγνού, ευλαβικού και δίκαιου.

Οι έπαινοι που λέγονται για τον αλτρουιστή, για τον ενάρετο άνθρωπο, για τον άνθρωπο εκείνον που παραμελεί τον εαυτό του -δηλαδή για εκείνον που δεν αφιερώνει όλη τη δύναμη, ψυχική και σωματική, στο να αναπτυχθεί, να προοδέψει, να μεγαλώσει τη δύναμή του, αλλά που ζει ταπεινά, χωρίς να νοιάζεται για τον ίδιο του τον εαυτό-, αυτοί οι άνθρωποι σίγουρα δεν ξεκινούν από πνεύμα ανιδιοτέλειας!
Ο «πλησίον» επαινεί την ανιδιοτέλεια γιατί ΚΕΡΔΙΖΕΙ απ? αυτή. Αν αυτός ο «πλησίον» σκεφτόταν με τον ίδιο «ανιδιοτελή» τρόπο, δεν θα ήθελε την θυσία αυτή της δύναμης, αυτή τη ζημιά που ΕΠΩΦΕΛΕΙΤΑΙ απ? αυτή. Θα εναντιώνονταν στη γέννηση των κλίσεών του! Και κυρίως θα εκδήλωνε τη δική του ανιδιοτέλεια υποστηρίζοντας πως δεν είναι καλή.

Αυτό φανερώνει η βασική αντίφαση της ηθικής αυτής που τόσο πολύ προβάλλουν στην εποχή μας. Τα ΑΙΤΙΑ ΤΗΣ βρίσκονται σε ΑΝΤΙΦΑΣΗ με την ΑΡΧΗ ΤΗΣ. Το επιχείρημα που προσπαθεί να χρησιμοποιήσει για να αποδείξει πως είναι νόμιμη, το αποκρούει το κριτήριό της, για το καλό. Για να μη σκοντάφτει στην ίδια της την ηθική θά ?πρεπε, η αρχή του «πρέπει να απαρνηθείς και να θυσιάσεις τον εαυτό σου», να οριζόταν μόνο από ένα ον που θα απαρνιόταν, εφαρμόζοντάς την, τα προσωπικά του πλεονεκτήματα και που ίσως θα προξενούσε την ίδια του την πτώση με τη θυσία που θα απαιτούσε από τ? άτομα· αλλά μόλις ο πλησίον ή η κοινωνία σας συστήνουν τον αλτρουισμό εξ αιτίας της χρησιμότητάς του, εκείνοι εφαρμόζουν ακριβώς το αντίθετο, δηλαδή: «Πρέπει να επιδιώκεις το προσωπικό σου συμφέρον, ακόμα και σε βάρος όλων των άλλων», κι έτσι διακηρύσσουν με μιας και το τι «ΠΡΕΠΕΙ» και το τι «δεν πρέπει».

Η κωμωδία των επιφανών ανδρών
Οι επιφανείς άνδρες που χρειάζονται τη διασημότητά τους -και αυτό γίνεται σε όλους τους πολιτικούς- δεν διαλέγουν πια ποτέ ανυστερόβουλα τους συνεργάτες τους και τους φίλους τους. Από τον έναν φίλο ζητούν λίγη από την λάμψη του, και από την αντανάκλαση της αρετής του. Από τον άλλον, γυρεύουν τον φόβο που μπορούν να προξενήσουν μερικές ανησυχαστικές ιδιότητές του, που τις γνωρίζουν πολλοί άνθρωποι. Από κάποιον άλλο, οι επιφανείς, οι διάσημοι αυτοί άνδρες, προσπαθούν να κλέψουν τη ραθυμία του, γιατί τους είναι χρήσιμη για τους σκοπούς που έχουν, να θεωρηθούν για λίγο καιρό απρόσεκτοι και ράθυμοι. Ναι! Μην σας φαίνεται παράξενο. Με τον τρόπο αυτό (της ραθυμίας), κρύβουν το γεγονός ότι βρίσκονται σε επιφυλακή. Άλλοτε πάλι, χρειάζονται πλησίον τους τον ιδιότροπο, τον ερευνητή, τον σχολαστικό, σαν να είναι το ΕΓΩ ΤΟΥΣ της στιγμής. Μπορεί όμως και να μην τους χρειαστούν την επομένη στιγμή. Έτσι τα περίχωρα τους και οι προσόψεις τους φθίνουν συνεχώς, ενώ όλα φαίνονται σαν να θέλουν να στριμωχτούν σ? αυτό το προάστιο και να του δώσουν «χαρακτήρα». Σ? αυτό, ομοιάζουν με τις μεγάλες πόλεις.
Η φήμη τους μεταμορφώνεται συνεχώς, όπως και ο χαρακτήρας τους, γιατί τα ασταθή μέσα τους αποκτούν την αλλαγή αυτή και σπρώχνουν στο πρώτο επίπεδο, για να φαίνεται καλά, πότε τη μια και πότε την άλλη από τις πραγματικές ή επίπλαστες ιδιότητές τους. Όπως λέγαμε, λοιπόν, οι φίλοι τους και οι συνεργάτες τους, αποτελούν ένα μέρος απ? τις θεατρικές αυτές ιδιότητες.
Ενώ, αντίθετα, πρέπει, αυτό που θέλουν, να μένει ακόμα πιο σταθερό… Ένας λαμπρός χαλκός… Κι αυτό, πολλές φορές, απαιτεί τις σκηνοθεσίες του και την κωμωδία του.
Μαθητές που δυσαρεστούν τον δάσκαλό τους

Ένας φιλόσοφος κάποτε, φώναξε πολύ θυμωμένος:
«Τί να κάνω αυτούς τους δυο νέους; Είναι μαθητές μου που έρχονται σε μένα μια τελείως ακατάλληλη ώρα. Ο ένας απ? αυτούς δεν ξέρει να πει ποτέ του “ΟΧΙ” και ο άλλος δίνει απαντήσεις διά της “μεσαίας οδού”. Κι αν πάρουμε σαν γεγονός, πως και οι δυο τους θα κατανοούσαν τη θεωρία μας, ο πρώτος θα υποφέρει πάρα πολύ, γιατί ο τρόπος της σκέψης μου απαιτεί πολεμικό σθένος, τη θέληση τού να πράττεις το κακό, την ευχαρίστηση να προβάλλεις αντιρρήσεις και σκληρό πετσί.
Για όλα αυτά, ο πρώτος αυτός μαθητής θα υπέκυπτε γεμάτος πληγές κι εσωτερικούς τραυματισμούς.
Ο δεύτερος μαθητής, μπροστά σ? όλα αυτά, θα κατάφερνε να κάνει κάθε πράγμα που θα υπεράσπιζε μια μέτρια μικρή υπόθεση. Θα μου τα έκανε όλα μέτρια… Μα την αλήθεια! Τέτοιον μαθητή εύχομαι να έχει ο εχθρός μου!».

Η εργασία και η ανία
Σήμερα, με το να ζητάμε μια εργασία με σκοπό να κερδίσουμε χρήματα, είναι μια κοινή φροντίδα για όλους τους ανθρώπους που ζουν σε μια πολιτισμένη χώρα. Γι? αυτούς τους ανθρώπους η εργασία είναι ένα μέσο, κι έχει σταματήσει πια να είναι αυτοσκοπός, γι? αυτό και δεν είναι πολύ δύσκολοι στο θέμα εκλογής της εργασίας τους, φτάνει αυτή να τους εξασφαλίζει ικανοποιητικά κέρδη.
Υπάρχουν όμως και άνθρωποι που προτιμούν να πεθάνουν παρά να εργαστούν χωρίς χαρά.
Άνθρωποι δύσκολοι, που δεν αρκούνται στα λίγα και που τα πολλά κέρδη δεν τους ικανοποιούν, όσο δεν θεωρούν την ίδια εργασία σαν το ανώτερο κέρδος. Ένα μέρος της σπάνιας αυτής κατηγορίας είναι οι διάφοροι καλλιτέχνες και στοχαστές. Αλλά τέτοιοι είναι κι εκείνοι οι αργόσχολοι που περνούν τη ζωή τους κυνηγώντας ή κάνοντας ταξίδια και που ασχολούνται με τον έρωτα ή με άλλες περιπέτειες. Όλοι τους ψάχνουν την εργασία και τον κόπο, αλλά μονάχα μέχρι το σημείο εκείνο που η εργασία και ο κόπος μπορούν να συνδέονται με την ηδονή, και, αν είναι ανάγκη, ας είναι και η σκληρότερη εργασία και ο χειρότερος κόπος. Όταν όμως βγουν από εκεί, τότε εκδηλώνουν αποφασιστική τεμπελιά, έστω κι αν η τεμπελιά αυτή τους οδηγεί στην καταστροφή, την ατίμωση, κι ακόμα έστω κι αν κινδυνεύουν να αρρωστήσουν ή και να πεθάνουν. Οι άνθρωποι αυτοί δεν φοβούνται τόσο την ανία, όσο φοβούνται την άχαρη εργασία. Και μάλιστα, πρέπει να νοιώθουν μεγάλη πλήξη για να πετύχει η δουλειά τους.

Ενώ, για τον στοχαστή και το εφευρετικό πνεύμα, πλήξη είναι εκείνη η «επίπεδη ηρεμία» της ψυχής, εκείνη η «επίπεδη ηρεμία» που αισθανόμαστε πριν από κάθε ευχάριστο ταξίδι και που πρέπει να ανεχθεί αυτή την ηρεμία, ο άνθρωπος, και να περιμένει τα αποτελέσματά της μέσα του. Εδώ είναι το δύσκολο. Αυτό ακριβώς δεν είναι σε θέση να πετύχουν οι λιγότερο υψηλές ανθρώπινες φύσεις!
Είναι χυδαίο να απομακρύνεις με κάθε τρόπο και θυσία την πλήξη, όπως είναι το ίδιο να εργάζεσαι χωρίς ευχαρίστηση.

Αυτό είναι ίσως εκείνο που κάνει τον Ευρωπαίο να ξεχωρίζει από έναν Ασιάτη. Ο Ασιάτης μπορεί να χαρεί μεγαλύτερη και βαθύτερη ανάπαυση. Ακόμα και τα ναρκωτικά που παίρνει απαιτούν μεγάλη υπομονή και επενεργούν στον οργανισμό του αργά αργά, εκ διαμέτρου δηλαδή αντίθετα απ? ότι επενεργεί το ευρωπαϊκό δηλητήριο. Είναι γνωστό σε όλους μας πως το αλκοόλ επενεργεί γρήγορα, απαίσια και αιφνίδια.
Τι φανερώνουν οι νόμοι
Κάνουμε μεγάλο σφάλμα, όταν θεωρούμε τον ποινικό κώδικα ενός λαού σαν έκφραση του χαρακτήρα του. Οι νόμοι δεν φανερώνουν τι είναι ένας λαός, αλλά τι του φαίνεται περίεργο, παράξενο, υπερφυσικό, ασυνήθιστο. Ο νόμος αφορά τις εξαιρέσεις της ηθικότητας των ηθών, ενώ οι σκληρότερες ποινές πλήττουν ό,τι είναι σύμφωνο με τα ήθη του γειτονικού λαού. Έτσι, ο λαός των Ιοχαμπί θεωρεί δυο θανάσιμα αμαρτήματα: Πρώτον, να πιστεύουν άλλον θεό εκτός από τον θεό των Ιοαχαμπί και δεύτερον, να καπνίζουν (το κάπνισμα το λένε «αισχρό τρόπο του να πίνεις»). Κάποτε ένας Άγγλος που έμεινε έκπληκτος όταν άκουσε τα θανάσιμα αυτά αμαρτήματα των Ιοαχαμπί ρώτησε: «Και τι ιδέα έχουν, λοιπόν, οι Ιοαχαμπί για τη μοιχεία και τον φόνο;». Κι ένας γέροντας αρχηγός του απάντησε: «Μα την πίστη μου ο θεός είναι μεγαλόψυχος και ευσπλαχνικός».

Κι αν ρίξουμε μια ματιά στους αρχαίους ρωμαϊκούς νόμους θα δούμε πως ήταν για μια γυναίκα αμαρτία θανάσιμη, πρώτον η μοιχεία και δεύτερον…αν έπινε κρασί. Ο Κάτων πίστευε πως η συνήθεια του να φιλιούνται μεταξύ τους οι συγγενείς, είχε σαν απώτερο σκοπό τον έλεγχο της γυναίκας. Να διαπιστώνουν δηλαδή, αν η γυναίκα έπινε κρασί. Και είναι γεγονός πως είχαν τιμωρήσει με θάνατο, γυναίκες που τις είχαν πιάσει να πίνουν κρασί. Δεν το έκαναν αυτό οι Ρωμαίοι γιατί οι γυναίκες κάτω από την επήρεια του κρασιού, τους έλεγαν «όχι» και τους αντιστέκονταν στον έρωτα. Οι Ρωμαίοι πάνω απ? όλα φοβόντουσαν εκείνη την οργιασμένη και διονυσιακή πνοή που περνούσε καμιά φορά πάνω από τις μεσημβρινές αυτές γυναίκες, τότε που το κρασί ήταν ακόμα κάτι το καινούριο και πρωτότυπο στην Ευρώπη. Θεωρούσαν το κρασί σαν ένα τερατώδη εξωτισμό που θα μπορούσε ίσως να υποσκάψει τα θεμέλια του ρωμαϊκού αισθήματος. Το να μεθά μια γυναίκα ήταν προδοσία για τη Ρώμη, γιατί έβαζε το βαρβαρικό αίμα μέσα στις φλέβες της Ρώμης.
Στην τιμή της φιλίας

Είναι σ? όλους μας γνωστό, πως οι αρχαίοι θεωρούσαν τη φιλία σαν το πιο ευγενές συναίσθημα, και μάλιστα έφταναν σε τέτοιο βαθμό, ώστε να εκτιμούν περισσότερο τη φιλία από την τόσο επαινετή υπερηφάνεια των σοφών κείνων ανδρών που περιόριζαν στο ελάχιστο τις ανάγκες τους και την έκαναν μοναδικό αντίπαλο και νικητή αυτής της υπερηφάνειας.
Θα γνωρίζετε ασφαλώς την όμορφη ιστορία ενός Μακεδόνα πρίγκηπα. Ο πρίγκηπας αυτός, αφού έδωσε ένα νόμισμα σ? έναν Αθηναίο φιλόσοφο που το είχε κάνει δουλειά του να περιφρονεί τον κόσμο, τον είδε να του επιστρέφει το νόμισμα. Και αμέσως είπε ο πρίγκηπας: «Μα τι λοιπόν, δεν έχει φίλο;», Και εννοούσε με αυτό πως εκτιμούσε την υπερηφάνεια αυτή του σοφού Αθηναίου, του ανεξάρτητου αυτού ατόμου, αλλά πως θα εκτιμούσε πολύ περισσότερο την ανθρωπιά του αν μέσα στα βάθη της ψυχής του η φιλία ήταν πιο δυνατή από την υπερηφάνεια. Ο φιλόσοφος είχε ξεπέσει στα ιμάτια του Μακεδόνα πρίγκηπα με το να δείξει πως αγνοούσε ένα απ? τα δυο ευγενικότερα συναισθήματα του κόσμου, και βεβαίως το πιο ευγενικό απ? όλα αυτά.

Η σκληρότητα ενός αγίου
Κάποτε ένας άνθρωπος βρέθηκε σε μια δύσκολη θέση και δεν ήξερε τι να κάνει. Είχε, συγκεκριμένα, αποκτήσει ένα μισοσακάτικο παιδί. Πήγε, λοιπόν, κρατώντας το νεογέννητο μωρό στην αγκαλιά του, σ? έναν άγιο και τον ρώτησε: «Τι να κάνω το παιδί αυτό, άγιέ μου; Είναι ταλαίπωρο και κακώς διαπλασμένο από τη φύση και δεν έχει ζωή, ούτε όση του χρειάζεται για να πεθάνει».
Και σαν αποτελείωσε τον λόγο του, ακούστηκε μια φοβερή φωνή… Ήταν η φωνή του αγίου: «Σκότωσέ το και βάσταξέ το σφιχτά στην αγκαλιά σου τρία ολόκληρα ημερόνυχτα για να το θυμάσαι πάντα… Έτσι, δεν θα ξαναγεννήσεις παιδί σαν δεν του έχει έρθει η ώρα του».
Ακούγοντας τη «συμβουλή» αυτή του αγίου, ο άνθρωπος έφυγε γεμάτος απόγνωση. Πολύς κόσμος σαν άκουσε τον άγιο να συμβουλεύει ένα τόσο σκληρό πράγμα, τον κατηγόρησε. Και ο άγιος τους απάντησε: «Μα δεν είναι άσπλαχνο να το αφήσουν να ζήσει;».

Ενάντια στις τύψεις
Ο στοχαστής βλέπει τις πράξεις του σαν έρευνες και ζητήματα που πρόκειται να του δώσουν λύσεις στο ένα ή στο άλλο ζήτημα. Η επιτυχία και η αποτυχία για τον στοχαστή είναι, πρώτ? απ? όλα, απαντήσεις. Αλλά, το να οργίζεται για μια του αποτυχία, ή ακόμα χειρότερα, το να αισθάνεται τύψεις γι? αυτήν, αυτά τα αφήνει για εκείνους που ενεργούν, επειδή τους το διέταξαν και που θα τους δείρει αν δεν μείνει ευχαριστημένος ο δάσκαλος από το αποτέλεσμα.
Αποσπάσματα από το βιβλίο «Η θεωρία του σκοπού της ζωής», του Γερμανού φιλόσοφου Φρίντριχ Νίτσε

http://www.psixologikosfaros.gr/

Διαβάστε περισσότερα

Επιστολη προς τον Δημαρχο ιερας Πολεως Μεσογγιου.

Αξιότιμε κ. Δήμαρχε,

Το περασμένο Σάββατο ήμουν οικογενειακώς στο Μεσολόγγι.

Η γιορτή μας εντυπωσίασε και μας συγκίνησε πολύ. Εκείνο όμως που μας εξέπληξε ήταν η ομιλία σας στον Κήπο των Ηρώων.

Ειλικρινά σας συγχαίρω για τα θαρραλέα σας λογία. Επιτέλους πρέπει να αφυπνιστούμε οι Έλληνες και να σταματήσουμε να τα δεχόμαστε όλα μοιρολατρικά. Ταγοί χρειάζονται.

 Συνδέσατε ωραία το τότε με το τώρα! Σωστά, γιατί οι εποχές αναγραφούν η μια την άλλη. Αναφέρατε ότι δεν υπήρχαν εκπρόσωποι της Κυβέρνησης. Καλλίτερα κατ εμέ. Σε τέτοιο χώρο και τέτοια γιορτή δεν είχαν θέση θλιβερά προσκυνημένοι.

Εσείς συνεχίστε δυναμικά και μακάρι να βρείτε μιμητές.

Τέλος σας εύχομαι καλές γιορτές και καλή Ανάσταση του έθνους μας.

Με τιμή

Ηλίας Σωτηρέλης

ΠΡΕΒΕΖΑ

Διαβάστε περισσότερα

Βίντεο ντοκουμέντο από την επίθεση Γερμενή (βουλευτή της Χρυσής Αυγής) σε Καμίνη!

«Άσε κάτω το όπλο», έλεγε η φρουρά του δημάρχου στον βουλευτή της Χρυσής Αυγής

Βίντεο ντοκουμέντο με τον βουλευτή της Χρυσής Αυγής έτοιμο να τραβήξει το όπλο του από την τσέπη κατέγραψε ο ALPHA. Στο βίντεο φαίνεται η ασφάλεια του δημάρχου Αθηναίων να προσπαθεί να συγκρατήσει τον Γερμενή φωνάζοντάς του να αφήσει κάτω το όπλο.

Αποκαλυπτικό βίντεο κατέγραψε και η κάμερα της Κρατικής Τηλεόρασης. Σε αυτό το βίντεο μάλιστα φαίνεται πως η φρουρά του κ. Καμίνη βγάζει τον βουλευτή της Χρυσής Αυγής έξω από το κτίριο προκειμένου να τον ηρεμήσει.

Ο Γιώργος Γερμενής προτού αποπειραθεί να τραβήξει το όπλο του, σύμφωνα με μαρτυρίες, είχε αποπειραθεί να χτυπήσει τον δήμαρχο της πρωτεύουσας αλλά τελικά χτύπησε ένα 12χρονο κορίτσι.

πηγή: http://www.newsbomb.gr

Είναι κρίμα άνθρωποι του μόχθου να ψηφίζουν τέτοιους «πολιτικούς» που δεν μπορούν να απαντήσουν εμπεριστατωμένα σε τίποτα, είναι ολοφάνερο ότι δεν μπορεί καν να διαβάσει ποσό μάλλον να μιλήσει Ελληνικά, το μόνο που μπορεί να κάνει είναι να απειλεί!

Διαβάστε περισσότερα

Αναλυτική επεξήγηση για το έργο "e-Kallikratis, στο Δήμο Ιεράς Πόλης Μεσολογγίου"

Στα πλαίσια της με αριθ. πρωτ. 3661/1-6-2010  της  Περιφέρειας Δυτικής Ελλάδας  και σύμφωνα με την με υπ’ αριθ.  136/2011 απόφαση του Δημοτικού Συμβουλίου, ο Δήμος μας κατέθεσε στην Ενδιάμεση Διαχειριστική Αρχή της περιφέρειας Δυτικής Ελλάδας  στον  Άξονα Προτεραιότητας "04 - Ψηφιακή Σύγκλιση και επιχειρηματικότητα Δυτικής Ελλάδας", αίτηση χρηματοδότησης για το έργο “e-Kallikratis, Σύγχρονες Ψηφιακές Υπηρεσίες στο Δήμο Ιεράς Πόλης Μεσολογγίου”.

Την υπ’  αριθ. 20827/9-6-2011 αίτηση χρηματοδότησης του Δήμου μας, προς την ΕΔΑ Περιφέρειας Δυτικής Ελλάδας, συνόδευε Τεχνικό Δελτίο  με αναλυτική περιγραφή του φυσικού Αντικειμένου και των παραδοτέων καθώς και αναλυτικός προϋπολογισμός του έργου, όπως προβλέπεται για κάθε έργο του ΕΣΠΑ.

Η Ενδιάμεση Διαχειριστική Αρχή, Περιφέρειας Δυτικής Ελλάδας, σύμφωνα με τον φάκελο των δικαιολογητικών  που κατέθεσε ο Δήμος, αξιολόγησε θετικά την αίτηση και προχώρησε στην ένταξη του έργου με την υπ αριθ. 2709/23-8-2011 απόφαση του Περιφερειάρχη κ. Κατσιφάρα Απόστολου, στο Επιχειρησιακό Πρόγραμμα Δυτική Ελλάδα –Πελοπόννησος-Ιόνιοι Νήσοι με κωδικό MIS 349608.

Κατόπιν τούτου ακολουθήθηκε όλη η διαδικασία που προβλέπεται για τα χρηματοδοτούμενα έργα. Αναλυτικά :

1)    Το Δημοτικό Συμβούλιο με την υπ αριθμ. 254/2011 απόφασή του αποδέχτηκε την απόφαση ένταξης του έργου

2)    Με την 295/2011 απόφαση Δημοτικού Συμβουλίου ορίστηκε η επιτροπή  διενέργειας διαγωνισμού και αξιολόγησης προσφορών καθώς και η επιτροπή παρακολούθησης και παραλαβής του έργου.

3)    Με το υπ’ αριθμ. 4326/20-12/2011 Η ενδιάμεση Διαχειριστική Αρχή περιφέρειας Δυτικής Ελλάδας διατύπωσε τη σύμφωνη γνώμη για τη δημοπράτηση του έργου, με ανοιχτό διαγωνισμό, κατόπιν και της δημόσιας διαβούλευσης στην ηλεκτρονική σελίδα του Δήμου μας (από 12-10-2011 έως και 11-11-2011)

4)    Οι όροι διακήρυξης του έργου εγκρίθηκαν από την Οικονομική Επιτροπή με την 17/2012 απόφασή της, η οποία επικυρώθηκε με την υπ΄αριθμ. 9517/509-13/2/2012 απόφαση της Αποκεντρωμένης Διοίκησης.

5)    Ακολουθήθηκε όλη η διαδικασία Δημοσιότητας του Ανοικτού Διαγωνισμού σύμφωνα με τη νομοθεσία και το έργο Δημοπρατήθηκε στις 25/12/2012.  Η περίληψη διακήρυξης του Διαγωνισμού Δημοσιεύτηκε σε 5 Εφημερίδες, δύο Αθηναϊκές και τρείς τοπικές, (Εθνική Ηχώ, αρ. φύλλου 11480-16-2-2012, Δημοκρατική Ελεύθερη Φωνή Αιτ/νιας, αρ. Φύλλου 1134/16-2-2012, Συμπολιτεία αρ. φύλλου 3819/16-2-2012)  στην Εφημερίδα της Κυβερνήσεως, Τεύχος Διακηρύξεων Δημόσιων Συμβάσεων (αρ. φύλλου 67/17-2-2012) στην Εφημερίδα Ευρωπαϊκών Κοινοτήτων και στην ιστοσελίδα του Δήμου)

6)    Όλα τα στάδια αξιολόγησης των προσφορών του διαγωνισμού, εγκρίθηκαν από την Οικονομική Επιτροπή του Δήμου, με αντίστοιχες αποφάσεις, αναρτήθηκαν στη « Διαύγεια» και επικυρώθηκαν από την Αποκεντρωμένη Διοίκηση Πελοποννήσου Δυτικής Ελλάδας και Ιονίου.

7)    Τέλος με το υπ αριθ. 1781/3-4-2013 έγγραφο του Περιφερειάρχη  Απ. Κατσιφάρα και αφού έγινε ο συνολικός έλεγχος των διαδικασιών που ακολουθήθηκαν από το Δήμο μας, διατυπώθηκε η Σύμφωνη Γνώμη για την Υπογραφή της Σύμβασης με τους αναδόχους που προέκυψαν από τον διαγωνισμό της 25^η Απριλίου 2012.

8)    Κατόπιν των ανωτέρω ο Δήμος προχώρησε στην υπογραφή της σύμβασης όπως προβλέπεται από τη Νομοθεσία.

Οι φάκελοι του έργου βρίσκονται στο γραφείο Προγραμματισμού, Οργάνωσης και Πληροφορικής του Δήμου και είναι στη διάθεση κάθε ενδιαφερόμενου για περισσότερη ενημέρωση

Ο συνολικός προϋπολογισμός του έργου περιλαμβάνει  :

•       Την ανάπτυξη και θέση σε παραγωγική λειτουργία Διαδικτυακής Πύλης, (όχι απλής ιστοσελίδας) μέσω της οποίας θα παρέχεται πληροφοριακό υλικό και on line υπηρεσίες του Δήμου, Η Διαδικτυακή Πύλη θα λειτουργήσει ως μέσο αμφίδρομης επικοινωνίας και θα εξασφαλίσει την επαφή με τον πολίτη και την αλληλεπίδρασή του με την Τοπική Αυτοδιοίκηση για την ικανοποίηση των αιτημάτων του. Μεταξύ των ηλεκτρονικών συναλλαγών που θα παρέχονται μέσω της Δικτυακής Πύλης θα είναι:

     • Ηλεκτρονικές Αιτήσεις Πιστοποιητικών Δημοτολογίου,

     • Πληρωμή Δημοτικού Φόρου,

     • Αιτήματα & Καταγγελίες Πολιτών,

     • Ενημέρωση Δικαιούχων για τους τίτλους πληρωμής,

     • Ηλεκτρονικές Αιτήσεις για Βεβαιώσεις ΤΑΠ,

     • Πληρωμή Προστίμων ΚΟΚ,

     • Υπηρεσία ενημέρωσης του κοινού για πλήρωση θέσεων σε δημόσιους και

ιδιωτικούς φορείς της περιοχής και υποβολής της αντίστοιχης ηλεκτρονικής αίτησης.

•       Σύστημα δωρεάν τηλεφωνικής επικοινωνίας με τις υπηρεσίες του

Δήμου μέσω Ιντερνετ με χρήση της τεχνολογία VoIP.

•       Την προμήθεια και εγκατάσταση βασικού εξοπλισμού στο Δήμο  (PCs, Printers, Scanners) για την ενημέρωση και τοπική λειτουργία της Διαδικτυακής Πύλης,

•       Την εκπαίδευση των χρηστών που θα αναλάβουν την ενημέρωση της Δικτυακής Πύλης,

•       Δράσεις προβολής και προώθησης της Διαδικτυακής Πύλης στην τοπική κοινωνία του Δήμου. Ενδεικτικά αναφέρεται η δημιουργία ημερίδων, φυλλαδίων καθώς και εκθεσιακού περιπτέρου που θα λειτουργήσει 1 μήνα με τον απαραίτητο εξοπλισμό για την επίδειξη της λειτουργίας της Δικτυακής Πύλης υποστηριζόμενο από στέλεχος του αναδόχου,

•       Επιτόπια υποστήριξη από τον Ανάδοχο για όλη τη διάρκεια της παραγωγικής λειτουργίας της Δικτυακής Πύλης. Η επιτόπια υποστήριξη θα περιλαμβάνει τη διάθεση Ειδικευμένου Τεχνικού που θα παραβρίσκεται στις εγκαταστάσεις του Δήμου για συγκεκριμένη περίοδο κατά τη διάρκεια της Παραγωγικής Λειτουργίας της Δικτυακής Πύλης και θα είναι υπεύθυνος για την ενημέρωση και συντήρηση της Δικτυακής Πύλης αλλά και την μεταφορά τεχνογνωσίας στους υπαλλήλους του Δήμου σχετικά με τη διαδικασία ενημέρωσης και συντήρησης της Δικτυακής Πύλης.

Η Διαδικτυακή Πύλη στο σύνολό της θα ικανοποιεί τις απαιτήσεις της Υπουργικής Απόφασης με θέμα «Ανάπτυξη, ενοποίηση και πιστοποίηση δημοτικών διαδικτυακών τόπων» (ΦΕΚ Β 2147/26-9-11).

Οι υπηρεσίες που θα παρέχονται μέσω της Δημοτικής Διαδικτυακής Πύλης θα ακολουθούν το μοντέλο που πανευρωπαϊκά προτείνεται για την εξειδίκευση των υπηρεσιών «Ηλεκτρονικής Διακυβέρνησης (e-government)»

Ενδεικτικά παρουσιάζουμε και άλλα έργα, που υλοποιούνται  με την ίδια χρηματοδότηση:

1)      στο Δήμο Πηνειού με τίτλο «ΣΥΓΧΡΟΝΕΣ ΨΗΦΙΑΚΕΣ ΥΠΗΡΕΣΙΕΣ ΣΤΟ ΔΗΜΟ ΠΗΝΕΙΟΥ», προϋπολογισμού 387.450,00 €

2)      στο Δήμο Ακτίου- Βόνιτσας με τίτλο «ΑΝΑΠΤΥΞΗ & ΕΦΑΡΜΟΓΗ ΨΗΦΙΑΚΩΝ ΥΠΗΡΕΣΙΩΝ ΣΤΟ ΔΗΜΟ ΑΚΤΙΟΥ – ΒΟΝΙΤΣΑΣ» . προϋπολογισμού 387.450,00 €

Διαβάστε περισσότερα

Περιμένοντας την ανάπτυξη

 

 Ishkandar Raskolnick

Κενό γράμμα παραμένουν οι εξαγγελίες περί ανάπτυξης, αν δε θέλομε να κρυβόμαστε πίσω από το δάχτυλό μας ή να εθελοτυφλούμε. Από τον Ιούνιο του 2010, θυμόμαστε τον τότε «υπουργό» Οικονομικών της πρώτης Παπαδημοκρατίας, να προβλέπει θετικό πρόσημο στην ανάπτυξη, αρχής γενόμενης από το Σεπτέμβριο του 2010.

Έκτοτε η συνολική μείωση του εθνικού προϊόντος έχει υπερβεί το 25% και η έκφραση “έρχεται η ανάπτυξη” αποτελεί πια το συντομότερο κρύο ανέκδοτο.

Το κλείσιμο μονάδων παραγωγής τόσο κεντρικά όσο και περιφερειακά, αποτελούν την πιο ισχυρή απόδειξη ότι η πολιτική λιτότητας και ύφεσης και η πολύ μεγάλη μείωση των μισθών των εργαζομένων δεν συνετέλεσε –όπως ήταν άλλωστε και το αναμενόμενο- στην αύξηση του επιχειρηματικού ενδιαφέροντος και της απασχόλησης, αλλά έδωσε τη χαριστική βολή στην παραγωγική βάση της χώρας με την επιτάχυνση της αποεπένδυσης που, ούτως ή άλλως, παρατηρείται συστηματικά στην Ελλάδα τα τελευταία πολλά χρόνια.

Οι εργαζόμενοι θέλουν τις επιχειρήσεις ανοιχτές και τους εργοδότες να σέβονται τα εργασιακά δικαιώματα, αλλά συνεχίζουν (?) να ελπίζουν ότι αυτό μπορεί να γίνεται με την κρατική αρωγή.

Το κράτος μας όμως, το βλέπομε όλοι, έχει αλωθεί –με την ψήφο μας, μην ξεχνάμε- από τους κατώτερους των περιστάσεων, τους διεφθαρμένους, τους  αργυρώνητους και τους αγύρτες του νεοφιλελευθερισμού

Είναι πια σαφές ότι από αυτούς τους ολετήρες στο τιμόνι της Ελλάδας της Δεύτερης Παπαδημοκρατίας, από αυτούς τους τρισάθλιους και τους  ψοφοδεείς της Τρόικας Εσωτερικού δεν έχομε να περιμένομε τίποτα!

Οι περισσότεροι συμφωνούμε ότι θέλουμε μία αναπτυξιακή πολιτική προς όφελος της κοινωνίας, αλλά τίποτα δεν μπορούμε να περιμένομε από το πτωχευμένο και αλωμένο κράτος μας…

Η τόνωση της οικονομίας με  δημόσιους πόρους δεν αποτελεί επιλογή, όσο κανείς δεν θέλει πια να δανείζει το πτωχό κράτος μας, όταν η φοροδιαφυγή και η φοροαποφυγή παραμένουν προκλητικά στο απυρόβλητο ή όσο οι τερατώδεις έμμεσοι φόροι μαζί με τους άμεσους φόρους των μονίμων υποζυγίων και των έντιμων κορόιδων, πέφτουν στο πηγάδι της εξυπηρέτησης του ύποπτου και ειδεχθούς δημόσιου χρέους.

Σήμερα που το κρατικοδίαιτο επιχειρηματικό μοντέλο πνέει τα λοίσθια, μόνο οι εθνικοί εργολάβοι βρίσκονται στο προσκήνιο για να κάνουν επιλεκτική χρήση του πλούτου τους. Ενός πλούτου, μην ξεχνάμε, που είτε είναι αφορολόγητα αποθησαυρισμένος είτε έχει συσσωρευτεί από την ανέκαθεν ανεξέλεγκτη απομύζηση κρατικών προμηθειών και την υπερτιμολόγηση δημοσίων έργων.

Οι υπόλοιποι, οι μικροαποταμιευτές, που θα μπορούσαν να αποτελέσουν την εναλλακτική πηγή χρηματοδότησης νέων επενδύσεων,  κάθονται πάνω στα αποθέματα του ρευστού πλούτου τους, κρυμμένου συχνά σε στρώματα και συρτάρια, διστάζοντας να επενδύσουν.

Το μεγαλύτερο πρόβλημα μπορεί να είναι η δικαιολογημένη έλλειψη εμπιστοσύνης και το κακό επιχειρηματικό κλίμα  που μαζί με την έλλειψη τραπεζικής ρευστότητας και την εξοργιστική γραφειοκρατία, συνιστούν ένα εκρηκτικό μίγμα αποτροπής δυνητικών επενδύσεων, αλλά σοβαρότερο είναι το έλλειμμα έντιμων ηγεσιών που θα ήταν πρόθυμες να μπουν μπροστά για να εμπνεύσουν, να σχεδιάσουν και να καθοδηγήσουν την παραγωγική ανασυγκρότηση της χώρας.

Διαβάστε περισσότερα

Διευκρινίσεις σχετικα με την Υπογραφή Σύμβασης Εκτέλεσης του Έργου: "e-Kallikratis, στο Δήμο Μεσολογγίου"

Διευκρινίσεις σχετικα με την Υπογραφή Σύμβασης Εκτέλεσης του Έργου: “e-Kallikratis, Σύγχρονες Ψηφιακές Υπηρεσίες στο Δήμο Ιεράς Πόλης Μεσολογγίου”

Είδαμε σε διάφορα ηλεκτρονικά μέσα ενημέρωσης να παρουσιάζεται με περίεργο τρόπο η υπογραφή Σύμβασης Εκτέλεσης του Έργου: “e-Kallikratis, Σύγχρονες Ψηφιακές Υπηρεσίες στο Δήμο Ιεράς Πόλεως Μεσολογγίου” και συγκεκριμένα: «Στην Ελλάδα όλα είναι πιθανά ακόμη και στην εποχή της κρίσης. Την ώρα που οι περισσότεροι Δήμοι «ματώνουν» για την εξοικονόμηση πόρων, ο Δήμος Μεσολογγίου υπέγραψε σύμβαση για τη δημιουργία ιστοσελίδας, η οποία θα κοστίσει 308.000 ευρώ!»

Για την αποκατάσταση της αλήθειας διευκρινίζουμε ότι το συγκεκριμένο έργο θα εξυπηρετήσει τις υπηρεσίες και τους δημότες, ΔΕΝ ΘΑ ΚΟΣΤΙΣΕΙ ΟΥΤΕ ΕΝΑ ΕΥΡΩ στο Δήμο Ιεράς Πόλεως Μεσολογγίου καθώς χρηματοδοτείται από το ΕΣΠΑ!!!

Ο Δήμος Ιεράς Πόλεως Μεσολογγίου τα 2,5 χρονιά έχει καταφέρει να είναι στη πρώτους πέντε Δήμους, σε απορρόφηση κονδυλίων από το ΕΣΠΑ.

Οι συντάκτες του άρθρου προφανώς ήθελαν να παρουσιάσουν διαφορετικά τα πράγματα από ότι είναι και να εξυπηρετήσουν τοπικές πολιτικές σκοπιμότητες.

Για την διαδικασία του διαγωνισμού και τις λεπτομέρειες του έργου θα ενημερωθείτε λεπτομερώς με δελτίο τύπου από την Τεχνική υπηρεσία του Δήμου μετά την αργία της Πρωτομαγιάς.

Διαβάστε περισσότερα

Το ατόπημα του Δημάρχου Μεσολογγίου στον Κήπο των Ηρώων - ΑΝΟΙΚΤΗ ΕΠΙΣΤΟΛΗ

  Του Διονύση Ζακυνθινού
Η παρακάτω ανοικτή επιστολή απευθύνεται στον δήμαρχο της Ιεράς Πόλεως Μεσολογγίου κ. Παναγιώτη Κατσούλη...

Αγαπητέ κύριε δήμαρχε,
Βρέθηκα στη φιλόξενη πόλη σας το βράδυ του Σαββάτου του Λαζάρου, για να παρακολουθήσω την αναπαράσταση της Εξόδου του Μεσολογγίου. Ενός ξεχωριστού ιστορικού γεγονότος που αντανακλά μια μαρτυρική θυσία του ελληνικού λαού στο δρόμο προς την ελευθερία του Έθνους.
Στον Κήπο των Ηρώων, συντοπίτες σας με ενημέρωσαν ότι πριν από την αναπαράσταση θα εκφωνούσατε μια ομιλία, σπεύδοντας να με προκαταλάβουν ότι θα ήταν το πιο βαρετό μέρος της βραδιάς. Όμως, δεν τους πίστεψα, θεωρώντας ότι υπερβάλλουν.
Έτσι, περίμενα την ομιλία σας με ενδιαφέρον, και με τη (λογική, θέλω να πιστεύω) προσμονή ότι θα άκουγα από το στόμα σας κάποια ενδιαφέροντα στοιχεία για τη μαρτυρική θυσία των Μεσολογγιτών, αλλά και των φιλελλήνων που θυσίασαν επίσης τη ζωή τους για την Ελλάδα. Ας μη ξεχνάμε και τη σημαντική αυτή παράμετρο. Όμως, δυστυχώς, δεν συνέβη αυτό.
Αντ’ αυτού που άρμοζε στην τιμητική αυτή βραδιά και στην ιερότητα των στιγμών, ομολογώ ότι με έκπληξη άκουσα από εσάς ένα λίβελο κατά των Μνημονίων και των δυσμενών επιπτώσεων της πολιτικής τους.
Δεν κάνατε την παραμικρή, στοιχειώδη, αναφορά στην ιστορική και μαρτυρική Έξοδο του Μεσολογγίου. Δεν αναδείξατε ούτε κατ’ ελάχιστο την ιστορικότητα του γεγονότος, τον συμβολισμό του. Κρίμα, για όσους βρέθηκαν στον Κήπο των Ηρώων, κρίμα και για το 8χρονο αγόρι που συνόδευα και περίμενε να ακούσει από εσάς δυο πραματάκια για την Έξοδο.
Μια απολύτως, εδώ που τα λέμε, βάσιμη προσδοκία. Γιατί, τι πιο λογικό από έναν εκπαιδευτικό, όπως είστε εσείς, πέραν της θεσμικής ιδιότητας σας, να εκφωνήσει μια ομιλία με μορφωτικό και παιδευτικό χαρακτήρα για ένα ιστορικό γεγονός;
Αγαπητέ κύριε δήμαρχε,
Σας διαβεβαιώνω ότι εάν ήθελα να ακούσω έναν μνημειώδη αντιμνημονιακό λόγο δεν θα ταξίδευα στην πανέμορφη Ιερά Πόλη σας το βράδυ του Σαββάτου. Θα έμενα στην Πάτρα και θα πεταγόμουν μέχρι το παλαιό Αρσάκειο (ενδεχομένως γνωρίζετε το χώρο) όπου διεξήχθη μια φεστιβαλική εκδήλωση της ΚΝΕ για να ακούσω αυθεντικές αντιμνημονιακές καταγγελίες και συνεπείς αντιευρωπαϊκές κορώνες. Χώρια ότι από την αμετροεπή αντιμνημονιακή ρητορική έχω πλέον αρχίσει να νιώθω ότι έχω συμπτώματα κορεσμού. Καθότι τρία χρόνια τώρα, εκ της θέσεως μου και της πρόσβασής μου στην επικαιρότητα ακούω συνέχεια λόγους και δηλώσεις κατά των Μνημονίων και της πολιτικής τους, χώρια ότι τις επιπτώσεις τους τις βιώνω και τις καταπολεμώ, ως πολίτης, καθημερινά.
Επομένως, δεν περίμενα από εσάς να μου πείτε από πού ανατέλλει ο ήλιος κάθε πρωί.
Αγαπητέ κύριε δήμαρχε,
Για την καταστροφική πολιτική των Μνημονίων μπορούμε να μιλάμε με τις ώρες και να προσφεύγουμε με ευκολία σε καταγγελτικούς λόγους και αντιμνημονιακές κορόνες,
Όμως, δεν βλάπτει να κάνουμε και λίγο την αυτοκριτική μας, να κοιτάζουμε πού και πού τα πρόσωπα μας στον καθρέφτη.
Όπως πληροφορήθηκα, δεν είστε κάποιο τυχαίο πρόσωπο, καθώς έχετε επί χρόνια διατελέσει στέλεχος του ΠΑΣΟΚ, και μάλιστα πολιτικώς όχι με το αζημίωτο, εφόσον «ανταμειφθήκατε» με θέσεις στο χώρο των κοινών και της Τοπικής Αυτοδιοίκησης. Καλή ώρα όπως τώρα, που είστε δήμαρχος.
Όπως μάλιστα μού είπαν στο Μεσολόγγι, αναδειχθήκατε δήμαρχος στις τελευταίες δημοτικές εκλογές, έχοντας την επίσημη στήριξη του ΠΑΣΟΚ. Πήρατε το χρίσμα, δηλαδή, από το τότε κυβερνών κόμμα όταν η Ελλάδα υπό την καθοδήγηση του τότε ηγέτη σας Γιώργου Παπανδρέου είχε ήδη μπει στον μνημονιακό δρόμο. Είναι έτσι ή δεν είναι;
Συνεπώς, συνάγεται το συμπέρασμα ότι ανήκετε σε ένα κόμμα, που έχει μεγάλο μερίδιο ευθύνης (για να μην πω την κυρία ευθύνη) για το σημερινό μας κατάντημα. Ανήκετε στο κόμμα που κατάντησε την Ελλάδα προτεκτοράτο. Όχι με την προσφυγή μας στο ΔΝΤ αυτή καθαυτή, αλλά με την πολιτική που άσκησε κυβερνώντας επί πολλά χρόνια τη χώρα.
Υπό αυτήν την έννοια, όπως θα έλεγε και ο συχωρεμένος ο Μένιος Κουτσόγιωργας, «δεν δικαιούστε δια να ομιλείτε». Τον θυμάστε;
Ακόμη, όμως, και αν έχετε συνειδητοποιήσει ότι το κόμμα στο οποίο ανήκετε έχει τεράστια ευθύνη για το σημερινό κατάντημα της χώρας, ακόμη κι αν έχετε περάσει σήμερα στο λεγόμενο «αντιμνημονιακό μπλοκ», καλό θα ήταν να συνειδητοποιήσετε ότι το βράδυ του Σαββάτου διαπράξατε ένα πολύ μεγάλο προσωπικό και πολιτικό ολίσθημα.
Αγαπητέ κύριε δήμαρχε,
Σας πληροφορώ μετά λόγου γνώσεως ότι όση ώρα μιλούσατε πολλοί εκ των παρισταμένων στον Κήπο των Ηρώων εκφράζονταν με απαξιωτικό και ειρωνικό τρόπο για την ομιλία σας, και κατ’ επέκταση για το πρόσωπό σας, ενώ άλλοι (μάλλον οι περισσότεροι) δεν έδιναν την παραμικρή σημασία στα λεγόμενα σας και συνομιλούσαν μεταξύ τους.
Κοινή συνισταμένη των αντιδράσεων ήταν ότι όλα αυτά που λέγατε (είτε τα είχατε γράψει εσείς είτε σας τα είχαν γράψει κάποιοι άλλοι) δεν «κολλούσαν» με τη βραδιά, με την εκδήλωση, με την  περίσταση.
Με άλλα λόγια, εκφωνήσατε μια λάθος ομιλία, σε λάθος τόπο και λάθος χρόνο.
Και σε κάθε περίπτωση, ο συγκεκριμένος λόγος σας ήταν ο απόλυτος συμβολισμός της ισοπεδωτικής αντίληψης και του λαϊκισμού που επικράτησαν στην Ελλάδα από τη δεκαετία του ’80, ένας ατυχής συνδυασμός που συνέβαλε καθοριστικά ώστε να οδηγηθούμε στο σημερινό χάλι και στην απόλυτη ταπείνωση της υποταγής στους ξένους δανειστές μας.

πηγή:  http://www.thebest.gr

Διαβάστε περισσότερα

Η Ισλανδία γυρνά την πλάτη στην Ευρωπαϊκή Ένωση

Κώστας Ράπτης

Οι Ισλανδοί παραμένουν λαός απρόβλεπτος και ακατάταχτος. Πριν από τέσσερα χρόνια κατέβηκαν μαζικά στους δρόμους καταγγέλλοντας τις πολιτικές της χρηματοπιστωτικής απορρύθμισης που οδήγησαν τη μικρή νησιωτική τους χώρα στο σημείο να είναι το πρώτο και πιο θεαματικό θύμα της κρίσης του 2009. Οδήγησαν στο εδώλιο του κατηγορουμένου τον κεντροδεξιό πρωθυπουργό που προέστη της κατάρρευσης, έδωσαν (και προ μηνών κέρδισαν) διεθνή δικαστική μάχη προκειμένου να μην φορτωθούν οι Ισλανδοί φορολογούμενοι τις απώλειες των Βρετανών και Ολλανδών καταθετών στους επίμαχους διαδικτυακούς λογαριασμούς των ισλανδικών τραπεζών, και έφεραν στα πράγματα το πρώτο στα χρονικά κυβερνητικό συνασπισμό της Αριστεράς. Κυρίως, όμως, επέλεξαν να πληρώσουν το τίμημα της κρίσης με νομισματική υποτίμηση και όχι με εκτόξευση της ανεργίας, καταλήγοντας να αποσπούν τα εύσημα του ΔΝΤ και των οίκων αξιολόγησης. Όμως, οι άμεσα ενδιαφερόμενοι είχαν διαφορετική γνώμη. Από το Σάββατο, η ισλανδική κεντροαριστερά μετρά τις πληγές μιας δεινής εκλογική ήττας, ενώ η κεντροδεξιά, που καταγγέλθηκε για τις ευθύνες της ως προς την κατάρρευση του 2008 έχει και πάλι ισχυρή λαϊκή εντολή. Μια εντολή, δε, με πρόσημο σαφώς αντι-ευρωπαϊστικό. Το Κόμμα Ανεξαρτησίας, το οποίο κυριαρχούσε στην ισλανδική πολιτική μέχρι το 2009, έλαβε το 26,7% των ψήφων, ενισχυόμενο κατά 3%, ενώ εντυπωσιακότερα ήσαν τα κέρδη του κεντρώου Προοδευτικού Κόμματος, το οποίο, με ένα άλμα της τάξης των 9,6ποσοστιαίων μονάδων, συγκέντρωσε το24,4% των ψήφων. Οι μέχρι προχθές συγκυβερνώντες Σοσιαλδημοκράτες βυθίσθηκαν από το 29,8% στο 12,9%, ενώ οι εταίροι τους του Πράσινου-Αριστερού Κόμματος προσγειώθηκαν από το 20,4% στο 10,9%. Το νεοσύστατο φιλοευρωπαϊκό κόμμα Λαμπρό Μέλλον (με στελέχη αποσχισθέντα από τους Προοδευτικούς και τους Σοσιαλδημοκράτες) απέσπασε 8,2%, ενώ την εξακομματική Βουλή συμπληρώνει το Κόμμα των Πειρατών με 5,1%, το πρώτο του είδους που κατακτά θέση σε εθνικό κοινοβούλιο. Περίπου 10% κατευθύνθηκε σε κόμματα που δεν συγκέντρωσαν το όριο κοινοβουλευτικής εκπροσώπησης (5%), ενώ το ποσοστό συμμετοχής στην ψηφοφορία (81,4%) υπήρξε το χαμηλότερο στα χρονικά. Υπολογίζεται ότι ένας στους δύο Ισλανδούς άλλαξε εκλογική προτίμηση σε σχέση με το 2009. Τα στοιχεία που κυρίως καθόρισαν την επιλογή των ψηφοφόρων ήταν αφενός ο όγκος του ιδιωτικού χρέους που φρενάρει την ανάπτυξη και αφετέρου το ερώτημα της ένταξης ή μη στην Ε.Ε. Πέντε χρόνια μετά την κατάρρευση, το “προσωρινό” μέτρο των περιορισμών στις κινήσεις κεφαλαίων παραμένει αμετακίνητο, ενώ η αγοραστική δύναμη των Ισλανδών έχει μειωθεί κατά 40% λόγω της υποτίμησης του νομίσματος. Μολονότι τα ποσοστά του ρυθμού ανάπτυξης (1,4%) της ανεργίας (5%) και του πληθωρισμού (4%) θα μπορούσαν να θεωρηθούν ακόμη και αξιοζήλευτα με τα μέτρα της υπόλοιπης Ευρώπης, το γεγονός ότι τα περισσότερα στεγαστικά δάνεια είναι συνδεδεμένα με τον πληθωρισμό, δημιουργεί έναν βαρύ ζυγό για τα νοικοκυριά. Η κυβέρνηση της 70χρονης Johanna Sigurdardottir (η οποία δεν διεκδίκησε επανεκλογή) επικέντρωσε τις προσπάθειές της σε δύο ζητήματα τα οποία δεν είχαν απήχηση στον πληθυσμό, την αναθεώρηση του Συντάγματος και την ένταξη στην Ε.Ε., την ίδια ώρα που εφάρμοζε αυξήσεις φόρων και περικοπές δαπανών οι οποίες έπλητταν την δημοτικότητά της αλλά και την εσωτερική συνοχή της κεντροαριστεράς. Πλέον, η συνεργασία Κόμματος Ανεξαρτησίας και Προοδευτικών είναι ο μόνος δικομματικός συνδυασμός που εξασφαλίζει απόλυτη πλειοψηφία, καθώς το καθένα από τα δύο κόμματα διαθέτει από 19 έδρες στο 63μελές κοινοβούλιο. Όμως οι αποκλίσεις των δύο αυριανών εταίρων είναι αξιοσημείωτες, Ο μεν ηγέτης του Κόμματος Ανεξαρτησίας και πλέον εντολοδόχος πρωθυπουργός Bjarni Benediktsson, 43 ετών, βρέθηκε κατά την προεκλογική περίοδο στα πρόθυρα της παραίτησης, όταν οι δημοσκοπήσεις έφεραν την παράταξή του να κυμαίνεται κάτω και από το ιστορικά χαμηλό ποσοστό του 2009. Ο δε επικεφαλής των Προοδευτικών Sigmundur David Gunnlaugsson προβάλλει ως ο πραγματικός νικητής, όχι μόνο για τις αριθμητικές του επιδόσεις, αλλά και γιατί ήταν αυτός που καθόρισε την ατζέντα της προεκλογικής αντιπαράθεσης προτείνοντας αφενός τη διαγραφή ποσοστού περί 20% όλων των στεγαστικών δανείων, με αντιστάθμισμα το κούρεμα των πιστωτών των τραπεζών, και αφετέρου την διακοπή των ενταξιακών διαπραγματεύσεων με την Ε.Ε., που έχουν ξεκινήσει επισήμως από το 2010. Το ερώτημα αν η Ισλανδία μπορεί να επιβιώσει ως η μικρότερη νομισματική ζώνη στον κόσμο ή θα πρέπει να βρει αποκούμπι στο ευρώ, εξακολουθεί να διχάζει τους Ισλανδούς. Σε μία χώρα η οποία επωφελείται ήδη των προνομίων της ελεύθερης διακίνησης προσώπων και της συμμετοχής στον Ευρωπαϊκό Χώρο Ελεύθερων Συναλλαγών, η παραχώρηση εθνικής δικαιοδοσίας στις Βρυξέλλες δεν φαντάζει θελκτική, δεδομένου ιδίως το ότι η αλιεία αντιπροσωπεύει το 40% του ΑΕΠ. Ο Benediktsson, θιασώτης της μείωσης της μείωσης των φόρων, κατήγγειλε προεκλογικά τον Gunnlaugsson, ότι οι περισσότερο ριζοσπαστικές λύσεις του δεν είναι εφικτές. Επιπλέον, ο Benediktsson εμφανίζεται υπέρ της διατήρησης μιας ειδικής σχέσης με την Ε.Ε. ενώ ο Gunnlaugsson προκρίνει την ενίσχυση της συνεργασίας με εξωευρωπαϊκές δυνάμεις. Το άνοιγμα στην Κίνα Υπενθυμίζεται ότι λίγο πριν από τη διεξαγωγή των εκλογών η Ισλανδία και η Κίνα υπέγραψαν, μετά από κυοφορία έξι ετών, συμφωνία ελεύθερου εμπορίου, την πρώτη του είδους ανάμεσα στον ασιατικό κολοσσό και ένα ευρωπαϊκό κράτος. Το γεγονός ότι η Ισλανδία δεν αποτελεί μέλος της Ε.Ε. κατέστησε τη συμφωνία δυνατή, καθώς οι “27” αρνούνται έως τώρα να αναγνωρίσουν στην Κίνα καθεστώς ελεύθερης οικονομίας. Η δε υποχώρηση της κινεζικής πλευράς σε ό,τι αποτελούσε το κύριο μέλημα των Ισλανδών συνομιλητών της, ήτοι τη διατήρηση των υφιστάμενων περιορισμών στην εγκατάσταση ξένου εργατικού δυναμικού, ώστε να μην αποικισθεί από Κινέζους η νησιωτική πατρίδα τους, διευκόλυνε την ολοκλήρωση του “deal”. Οι Ισλανδοί έχουν κάθε λόγο να είναι ικανοποιημένοι από την κατάργηση των δασμών (της τάξης του 8%-10%) στο κύριο εξαγώγιμο είδος της ισλανδικής οικονομίας: τα αλιεύματα, που πλέον προορίζονται να καλύψουν την εκλέπτυνση των διατροφικών συνηθειών της διαρκώς ογκούμενων κινεζικών μεσοστρωμάτων. Ήδη το 2012, οι ισλανδικές εξαγωγές προς την Κίνα, άγγιξαν τα 65 δισ. δολάρια, σημειώνοντας αύξηση κατά 40%, ενώ αντιστρόφως οι εισαγωγές κινεζικών ειδών έφθασαν τα 43 δισ. δολάρια. Παράλληλα, η κατάργηση των δασμών (17%) στα ανθρακονήματα που παράγει η Ισλανδία από την ηφαιστειακή λάβα, αναμένεται να κινητοποιήσει επενδυτές οι οποίοι ενδιαφέρονται να τροφοδοτήσουν την κινεζική αγορά. Για τη Ουάσιγκτον, τυχόν επέκταση της σινο-ισλανδικής συνεργασίας στον τομέα της ασφάλειας θα αποτελούσε πραγματικό εφιάλτη. Είναι άλλωστε πρόσφατη η πρόταση της Ισλανδίας να παραχωρήσει στη Ρωσία την πρώην ΝΑΤΟϊκή βάση του Keflavik, με αντάλλαγμα ρωσικό δάνειο που θα απέτρεπε την ισλανδική χρεωκοπία. Οι ίδιοι οι Ισλανδοί είναι αμφίθυμοι. Είναι χαρακτηριστικός ο αγώνας εδώ και 18 μήνες του Κινέζου μεγιστάνα Huang Nubo ο οποίος επιθυμεί να αγοράσει μια μεγάλη έκταση στη βορειοανατολική Ισλανδία για τη δημιουργία ενός luxury resort. Ορισμένοι θεωρούν πως πρόκειται για συγκεκαλυμμένη προσπάθεια δημιουργίας ναυτικής βάσης στο εγγύς μέλλον, στο πλαίσιο μιας ευρύτερης στρατηγικής για την απόκτηση ερεισμάτων στην περιφέρεια. Πηγή: capital.gr

Διαβάστε περισσότερα

Φασισμός είναι ….

Του Νίκου Μπογιόπουλου 
Φασισμός είναι η υπονόμευση του συλλογικού και η θρησκεία του άφατου ατομισμού. Στην οικονομία, λατρεύει τον «ιδιώτη». Στην πολιτική, διακηρύττει το θατσερικό δόγμα «η κοινωνία δεν είναι τίποτα, το άτομο είναι το παν». Είναι το ανταγωνιστικό μοντέλο συμβίωσης που αναπαράγει το πρότυπο «ο άνθρωπος, λύκος για τον άνθρωπο» και σε συνθήκες κρίσης διαποτίζει τον κοινωνικό ιστό με το δηλητήριο «ο θάνατος σου, η ζωή μου».
Είναι η παραχάραξη της έννοιας «αλληλεγγύη» σε ψαρισαϊκή «φιλανθρωπία». Η προσπάθεια γελοιοποίησης ή και αντιποίησης του «ένας για όλους και όλοι για έναν» ώστε να στρώνεται το έδαφος στη λογική «ο καθένας για την πάρτη του».
Είναι το κράτος του «κοινωνικού αυτοματισμού», που αναγορεύει το «φραγγέλιο» σε «λύση», καλλιεργεί το μικροαστικό ιδεολογικό κατακάθι και ανάγει το λιντσάρισμα σε απενοχοποιημένη «πολιτική δράση».
Είναι η ελεεινολόγηση του «άλλου» και του «διαφορετικού» από εκείνους που εκμεταλλεύονται τον «διαφορετικό», που τον θέλουνε δούλο τους, και που τώρα τον κλείνουνε σε στρατόπεδα συγκέντρωσης με αλαλαγμούς περί «επανακαταλήψης των πόλεων μας».
Είναι η στοχοποίηση του αδύναμου ως εύκολου στόχου και ως ιδανικού αποδιοπομπαίου αντιπάλου.
Είναι η κοινωνική και πολιτική αγριότητα που γυρεύει νομιμοποίηση υποκρινόμενη ότι ασκείται στο όνομα του «υπέρτερου συμφέροντος».
Είναι ο κατακερματισμός των θυμάτων της κοινωνίας, ο διαχωρισμός τους σε αντιτιθέμενες μερίδες «κανιβάλων» που διαποτίζονται από την αρχή «χάνεις-κερδίζω», «αφανίζεσαι-υπάρχω», «πεθαίνεις-ζω».
Είναι η ενοχοποίηση του μαζικού, του κοινωνικού, του ταξικού, του πολιτικού αγώνα και η ιταμή διασύνδεση τους -μέσω της γκεμπελικής θεωρίας των «δύο άκρων»- με τα «τάγματα εφόδου» των λούμπεν της ακροδεξιάς τρομοκρατίας.
Η νεοναζιστική συμμορία των τραμπούκων του υποκόσμου που υποδύεται το πολιτικό κόμμα είναι το δημιούργημα της σαπίλας ενός πολιτικού και οικονομικού καθεστώτος που για την αυτοπροστασία και την αναπαραγωγή του μετατρέπει την ίδια τη βρωμιά του σε κοπριά για να καλλιεργεί Φρανκενστάιν, εντεταλμένους να υπηρετούν τη σαπίλα που τους δημιούργησε.
Φασισμός είναι η διαστρέβλωση, το ψέμα και η ιστορική αφασία. «Εμείς -ομολογεί η συμμορία- ήμασταν το καθεστώς εκείνο το οποίο εμείς εκφράζουμε ιδεολογικά, το καθεστώς της 4ης Αυγούστου του Ιωάννη Μεταξά» (Ν. Μιχαλολιάκος, ΣΚΑΪ, 24/10/2012).
Αλλά: Πρώτον, ο Μεταξάς ήταν αυτός που το 1936, λίγους μήνες πριν κηρύξει επίσημα τη φασιστική δικτατορία, είχε διοριστεί πρωθυπουργός από τον βασιλιά Γεώργιο και είχε λάβει την ψήφο εμπιστοσύνης όλων των αστικών κομμάτων παρότι το Γενάρη του ίδιου χρόνου στις εκλογές που προηγήθηκαν είχε λάβει μόλις 50.000 ψήφους και μόλις 7 έδρες στη Βουλή. Ο τότε βουλευτής Ηλείας του Λαϊκού Κόμματος Βάσος Στεφανόπουλος ομολογούσε: «Χρεωκοπήσαμεν ως κοινοβουλευτισμός, Εξεπέσαμεν ως συνέλευσις και χάσαμε τον ψυχικόν σύνδεσμο προς τον λαόν. Διότι τι είδους ψυχικός σύνδεσμος είναι δυνατόν να διατηρηθή όταν ο μεν λαός φωνάζη δεν θέλω να με κυβέρνηση ο Μεταξάς, ημείς δε αδιαφορούντες του απαντώμεν: Και όμως θα σε κυβερνήσει ο Μεταξάς». Τόσο «αντισυστημικός», λοιπόν, ο διορισμένος από τα ανάκτορα Μεταξάς. Όσο και οι χρυσαυγίτες απόγονοι του.
Δεύτερον, μετά τη στάση πληρωμών του 1932, η Ελλάδα πλήρωνε στους δανειστές το 30% των τόκων που χρωστούσε. Το καθεστώς Μεταξά, όμως, εξασφάλισε στους τοκογλύφους αποπληρωμές που έφταναν μέχρι και το 43%. Τόσο «πατριωτικό» το καθεστώς Μεταξά. Όσο και οι χρυσαυγίτες απόγονοι του.

Τρίτον, «εκτός από τους χώρους της πολιτικής και του στρατεύματος, το καθεστως (Μεταξά) άντλησε τα στελέχη του και από τον επιχειρηματικό κόσμο (…) και τους τραπεζιτικούς και χρηματιστικούς κύκλους (…) Οι βιομήχανοι Ανδρέας Χατζηκυριάκος (ως πρόεδρος του Συνδέσμου Ελλήνων Βιομηχάνων και Βιοτεχνών, αλλά και ως υπουργός Εθνικής Οικονομίας μέχρι τις 24 Ιουλίου 1937), Επαμεινώνδας Χαρίλαος και Πρόδρομος (“Μποδοσάκης”) Αθανασιάδης στήριξαν ενεργά την άνοδο και την οικονομική πορεία της μεταξικής κυβέρνησης. Ο Αλέξανδρος Κορυζής, υποδιοικητής (και από το 1939 διοικητής) της ΕΤΕ, ανέλαβε το υπουργείο Προνοίας (…). Από το χώρο της ΕΤΕ προήλθε και ο διάδοχος του Χατζηκυριάκου στο υπουργείο Εθνικής Οικονομίας (ο Ιωάννης Αρβανίτης…). Ο Αλέξανδρος Ν. Κανελλόπουλος, διευθύνων σύμβουλος της Ανωνύμου Ελληνικής Εταιρείας Χημικών Προϊόντων και Λιπασμάτων (ΑΕΕΧΠΛ), διατέλεσε κυβερνητικός επίτροπος της ΕΟΝ (1937-41)». (Σπυρίδων Πλουμίδης, «Το καθεστώς Μεταξά, 1936-1940»). Τόσο «αντικεφαλαιοκράτης» ο Μεταξάς. Όσο και οι χρυσαυγίτες απόγονοι του.
Να λοιπόν γιατί: «Φασισμός: Ο πιο ωμός, ο πιο καταπιεστικός, ο πιο θρασύς, ο πιο δόλιος καπιταλισμός» (Μπ. Μπρεχτ).

 ”Unfollow”

Διαβάστε περισσότερα

Επιστολή παραίτησης Προέδρου Πνευματικού Κέντρου Δήμου Ιεράς Πόλεως Μεσολογγίου.

Επιστολή παραίτησης παρέδωσε σήμερα, 29/4/2013, ο πρόεδρος του Πνευματικού Κέντρου Αριστείδης Καβαγιας στο Δήμαρχο Ιεράς Πόλεως Μεσολογγίου Παναγιώτη Κατσούλη, ο οποίος και την έκανε αποδεκτή.

Στην επιστολή του ο κ. Καβαγιας αναφέρει:

«Αγαπητέ μου Δήμαρχε,

Οι εορταστικές εκδηλώσεις για την 187^η επέτειο της Εξόδου τελείωσαν και φέτος και άφησαν σε γενικές γραμμές πολύ καλές εντυπώσεις. Κάποιοι θέλησαν για λογούς καθαρά δικούς τους να επισημάνουν λάθη, που έγιναν κατά τη διάρκεια των δεκαπενθημέρων πολιτιστικών εκδηλώσεων και του τελευταίου διήμερου, που ήταν καθαρά τελετουργικό.

Συγκεκριμένα όμως για την εκδήλωση της Παρασκευής 26 Απριλίου 2013 στον Κήπο των Ηρώων αναλαμβάνω την ευθύνη, ζητώ συγγνώμη και θέτω την παραίτηση μου στη διάθεση σας.»

Διαβάστε περισσότερα