Αφορολόγητα εκατομμύρια αντί πινακίου φακής

Με μόλις 11 εκατομμύρια ευρώ η Hellas Gold απέκτησε το δικαίωμα εκμετάλλευσης 317.000 στρεμμάτων στη βόρεια Χαλκιδική με σύμβαση που έγινε χωρίς διαγωνισμό, με απευθείας ανάθεση

Ντίνα Δασκαλοπούλου

Οι Σκουριές δεν είναι απλώς ένα πεδίο σύγκρουσης μιας κοινωνίας με μια πολυεθνική, ούτε η αντιπαράθεση μιας κυβέρνησης με μια εταιρεία. Η «χρυσή επένδυση» αποτυπώνει το ελληνικό πρόβλημα σε όλες του τις διαστάσεις: μια ολόκληρη περιοχή μοναδικού φυσικού κάλλους παραδόθηκε σκανδαλωδώς αντί πινακίου φακής με αδιαφανείς διαδικασίες σε μια πολυεθνική κι έναν αδηφάγο επιχειρηματία.

Με μόλις 11 εκατομμύρια ευρώ η Hellas Gold απέκτησε το δικαίωμα εκμετάλλευσης 317.000 στρεμμάτων στη βόρεια Χαλκιδική με σύμβαση που έγινε χωρίς διαγωνισμό, με απευθείας ανάθεση. 60.000 ευρώ ήταν το μετοχικό κεφάλαιο της εταιρείας Hellas Gold που είχε δημιουργηθεί δύο μέρες πριν!

Εξι μήνες μετά την πώλησή τους από το ελληνικό Δημόσιο η αγοραία αξία των μεταλλείων υπολογίστηκε από διεθνή οίκο σε 408 εκατομμύρια ευρώ (37 φορές παραπάνω).

Οταν η τοπική κοινωνία ξεσηκώθηκε, επιστρατεύτηκε εναντίον της η προηγούμενη κυβέρνηση, η αστυνομία κι ένας γιγάντιος μηχανισμός προπαγάνδας. Με την αλλαγή κυβέρνησης τον Ιανουάριο, η εταιρεία άρχισε να χρησιμοποιεί τους εργαζομένους της ως ασπίδα προστασίας και την πολύπαθη έννοια του «δημόσιου συμφέροντος» το οποίο υπηρετεί τάχα η επένδυση.

Κράτος εν κράτει

Αν λοιπόν μελετήσουμε την υπόθεση των Σκουριών, έχουμε μπροστά μας ένα case study για να κατανοήσουμε τι συμβαίνει στην ελληνική κοινωνία. Μέσα από σειρά ρεπορτάζ και ερευνών η «Εφ.Συν.» έχει καταγράψει τα έργα και τις ημέρες της χρυσής εταιρείας που μέχρι πρόσφατα λειτουργούσε ως κράτος εν κράτει στη χώρα.

Οι εργαζόμενοι είναι το ισχυρό χαρτί της εταιρείας για να υπερασπιστεί την παρουσία της στη Χαλκιδική. Ο αριθμός τους ανεβοκατεβαίνει κατά το δοκούν. Ο Δήμος Αριστοτέλη έχει ζητήσει να ενημερωθεί επίσημα για τον αριθμό των εργαζομένων και το αίτημά του δεν ικανοποιήθηκε, ενώ ούτε και στις δημοσιογραφικές ερωτήσεις που έχουμε αποστείλει στη διοίκηση της εταιρείας από τον Απρίλιο έχουμε λάβει απαντήσεις.

Την περασμένη Τρίτη ο πρόεδρος ενός εκ των τεσσάρων σωματείων εργαζομένων, κ. Ζαφειρούδας, δήλωνε πως η εταιρεία έχει θέσει σε διαθεσιμότητα 1.100-1.200 εργαζόμενους, ενώ κρατά ως προσωπικό ασφαλείας 80 άτομα. Ωστόσο την άνοιξη του 2015, σύμφωνα με τους συνδικαλιστές, στην εταιρεία απασχολούνταν 1.986 εργαζόμενοι.

Οταν ρωτήθηκαν πώς γίνεται να είναι τόσοι, ενώ η εταιρεία στη μελέτη της αναφέρεται σε 1.300 θέσεις εργασίας στην πλήρη ανάπτυξη του έργου, διευκρίνισαν πως «στη μελέτη αναφέρονται μόνο όσοι είναι παραγωγικά ενεργοί, χωρίς να περιλαμβάνονται όσοι κάνουν διοικητική εργασία ή συντήρηση».

Εν τέλει πόσοι είναι οι εργαζόμενοι με σύμβαση αορίστου χρόνου στην παραγωγή, στη διοίκηση και τη συντήρηση; Σύμφωνα με στοιχεία που έδωσε στη δημοσιότητα το σωματείο «Αγία Βαρβάρα», το 90-95% των εργαζόμενων είναι γραμμένο στα σωματεία –είτε πρόκειται για εκείνους που έχουν σύμβαση αορίστου χρόνου είτε για όσους δουλεύουν σε εργολάβο.

Με βάση τα στοιχεία των συνδικαλιστών, η «Αγία Βαρβάρα» αριθμεί περίπου 650 μέλη και εδώ εντάσσονται και εργαζόμενοι από άλλα σωματεία. Το σωματείο των υπογειτών έχει 400 μέλη, των δασεργατών 110 και των επιστημόνων 110. Αν τους αθροίσουμε φτάνουμε στους 1.270 εργαζόμενους –ακόμα και αν δεν συνυπολογίσουμε τους διπλοεγγεγραμμένους.

Ακόμα κι αν προσθέσουμε ένα 10% που δεν είναι μέλη κάποιου σωματείου και πάλι δεν φτάνουμε στον αριθμό 1.986. Αγνωστο παραμένει το πόσοι είναι οι εργολάβοι με τους οποίους συνεργάζεται η εταιρεία και για ποιες εργασίες, όπως και πόσους εργαζόμενους χρησιμοποιεί ο κάθε εργολάβος και για πόσο διάστημα.

Το «δημόσιο συμφέρον» είναι ο δεύτερος πυλώνας της ρητορικής της εταιρείας. Ωστόσο τον Μάρτιο, κι ενώ η ελληνική κυβέρνηση δεχόταν ασφυκτικές πιέσεις για να αυξήσει την είσπραξη φόρων κι ο υπουργός Οικονομικών της Ολλανδίας και πρόεδρος του Eurogroup, Γερούν Ντάισελμπλουμ, μας κουνούσε απειλητικά το δάχτυλο, μια έκθεση-κόλαφος για φοροαποφυγή μέσω Ολλανδίας έβλεπε το φως της δημοσιότητας.

Οι «εταιρείες-θυρίδες»

Σύμφωνα με τους ερευνητές του ολλανδικού κέντρου SOMO, «η φοροαποφυγή με τη χρήση νόμιμων, αλλά επιθετικών φορολογικών μεθόδων είναι ευρέως διαδεδομένη στην Ελλάδα». Η Eldorado Gold έχει 12 θυγατρικές στην Ολλανδία με σχεδόν 2 δισ. ευρώ περιουσιακά στοιχεία.

Ωστόσο οι έντεκα δεν απασχολούν κανέναν απολύτως υπάλληλo -είναι απλώς εταιρείες με γραμματοκιβώτια ως διεύθυνση- και μία έχει μόνο τρεις υπαλλήλους.

Ολες μαζί όμως είχαν στο ενεργητικό τους περίπου 2 δισ. δολάρια! Πρόκειται για «εταιρείες-θυρίδες», οι οποίες λειτουργούν ως αγωγοί -εντός της Ευρωπαϊκής Ενωσης- για τη μεταφορά κερδών προς υπεράκτιους φορολογικούς παραδείσους της Καραϊβικής.

Η «μηχανή» τής Εldorado Gold στην Ελλάδα λειτουργεί ως εξής: οι δραστηριότητες της ελληνικής θυγατρικής «Ελληνικός Χρυσός Α.Ε.» χρηματοδοτούνται με την έκδοση ομολόγων, για τα οποία αυτή οφείλει να καταβάλει τους τόκους στους κατόχους τους. Ολα τα ομόλογα όμως έχουν αγοραστεί από τις ολλανδικές εταιρείες-θυρίδες της Eldorado Gold, δύο εκ των οποίων χρηματοδοτούνται με δάνεια από μια άλλη θυγατρική η οποία εδρεύει στον φορολογικό παράδεισο των Νήσων Μπαρμπέιντος.

Οι τόκοι που οφείλει η «Ελληνικός Χρυσός» πληρώνονται στις εταιρείες-θυρίδες στην Ολλανδία και από εκεί μεταφέρονται στη θυγατρική των Mπαρμπέιντος. Με αυτό τον τρόπο γίνεται μια τεράστια μεταφορά αφορολόγητων κεφαλαίων από την Ελλάδα στα Μπαρμπέιντος.

Σύμφωνα με την έκθεση, το Ελληνικό Δημόσιο έχασε από την καταβολή παρακρατούμενων φόρων 1,7 εκατ. ευρώ σε διάστημα δύο ετών και φόρο εταιρικού εισοδήματος ύψους 1,7 εκατ. ευρώ σε διάστημα πέντε ετών.

Παραμονές Χριστουγέννων ο Δήμος Αριστοτέλη ζητά από τον τέως δήμαρχο κ. Πάχτα κι επικεφαλής της μείζονος αντιπολίτευσης «να υποδείξει τα στοιχεία από τα οποία προκύπτουν οι δωρεές της εταιρείας “Ελληνικός Χρυσός A.E.” προς τον Δήμο Αριστοτέλη κατά τη διάρκεια της θητείας του, οι οποίες -σύμφωνα με σχετικές αποφάσεις του Δημοτικού Συμβουλίου- ανέρχονται σε 3.000.000 ευρώ για κάθε έτος».

Αδιευκρίνιστες δωρεές

Η δημοτική αρχή -σύμφωνα με τον λογιστή του δήμου- αναζητά στοιχεία για 2.000.000 ευρώ από το 2011, 1.050.000 από το 2012, 1.570.000 από το 2013 και, τουλάχιστον, 1.150.000 ευρώ από το 2014. Συνολικά η δημοτική αρχή ζητά από τον κ. Πάχτα εγγράφως εξηγήσεις για 5.770.000.

Η νέα δημοτική αρχή διενήργησε έλεγχο για να διαπιστώσει αν οι δωρεές τής «Ελληνικός Χρυσός», τις οποίες συστηματικά επικαλούνταν ο κ. Πάχτας, αποδίδονταν στον δήμο και πώς αυτές αξιοποιούνταν.

Αντί απάντησης, ο κύριος Πάχτας στις 15.01.2015 κοινοποίησε στον δήμο έγγραφό του προς την εταιρεία «Ελληνικός Χρυσός Α.Ε.», με το οποίο ζητά... από την ίδια την εταιρεία να ενημερώσει τη δημοτική αρχή για τις δωρεές της προς τον Δήμο Αριστοτέλη.

Η ανακάλυψη αυτή θέτει ένα πλήθος ερωτημάτων, αφού αναδεικνύει τυπικά ζητήματα (ένα μεγάλο μέρος της συναλλαγής γίνεται εξωλογιστικά, με ό,τι αυτό συνεπάγεται), θεσμικά (εκτελούνταν έργα στα όρια του δήμου χωρίς αποφάσεις οργάνων, διαδικασίες, προδιαγραφές και ελέγχους) και ηθικά (ο δήμος δήλωνε αμέριστη συμπαράσταση στο καταστροφικό έργο της «Ελντοράντο» κι ελάμβανε αντίτιμο 3.000.000 τον χρόνο κατά δήλωσή του).

Δεν αλλάζει τίποτα, λέει ο Σκουρλέτης

Δεν ακυρώνεται η απόφαση για ανάκληση της έγκρισης των τεχνικών μελετών των υποέργων Σκουριών και εν μέρει της Ολυμπιάδας, αναφέρει σε χθεσινή ανακοίνωσή του το υπουργείο Περιβάλλοντος, με αφορμή την υπ’ αρ. 3191/2015 απόφαση του ΣτΕ.

Θεωρεί ότι, λόγω ανεπαρκούς αιτιολογίας, ακυρώθηκε η από 28.4.2015 πράξη τού τότε υπουργού. Διευκρινίζει ότι δεν επιθυμεί να σχολιάσει το περιεχόμενο δικαστικών αποφάσεων και διαβεβαιώνει ότι «θα εξαντλήσει τα όρια των θεσμικών αρμοδιοτήτων του και κάθε μέσο που παρέχει ο νόμος για απόλυτη και χωρίς συμβιβασμούς προστασία του περιβάλλοντος και πλήρη διασφάλιση του δημόσιου συμφέροντος».

Για δικαίωση κάνει λόγο η «Ελληνικός Χρυσός» και καλεί το υπουργείο Περιβάλλοντος «να ευθυγραμμιστεί με την απόφαση της Δικαιοσύνης».

Πηγή:

http://www.efsyn.gr/arthro/aforologita-ekatommyria-anti-pinakioy-fakis

Διαβάστε περισσότερα

Πόσο θα αντέξει η φούσκα των διεθνών αγορών;

του Μιχάλη Γιαννεσκή

«Ενόσω η κυβέρνηση δεν επεμβαίνει, εγώ θα πουλάω», σχολίασε πρόσφατα ένας χρηματιστής σχετικά με την πτώση του χρηματιστηρίου της Κίνας. Εννοούσε ότι θα πουλάει μετοχές, ομόλογα και άλλα χρηματοπιστωτικά προϊόντα, για να προκαλέσει κυβερνητική επέμβαση. Διότι γνωρίζει πολύ καλά ότι η κυβέρνησή της Κίνας, όπως και η κυβέρνηση κάθε μεγάλης οικονομίας, αργά ή γρήγορα θα ρίξει όσα κρατικά κονδύλια χρειάζονται στην αγορά για να αγοράσει μετοχές και ομόλογα, να στηρίξει τη φούσκα των αγορών και να αποφύγει περαιτέρω πτώση του χρηματιστηρίου της.

Γιατί, αν και τα παγκόσμια χρέη έχουν φτάσει τα 200 τρις. δολάρια, τα τοξικά χρηματοπιστωτικά προϊόντα (τα «παράγωγα») έχουν ξεπεράσει τα 700 τρις. δολάρια και η πραγματική (η παραγωγική) διεθνής οικονομία έχει πέσει σημαντικά, οι κεντρικές τράπεζες της υφηλίου επαφίενται σε διαστρεβλωμένα στατιστικά στοιχεία που υποδεικνύουν μια επερχόμενη «ανάκαμψη». Στις περισσότερες περιπτώσεις, ένας πιο ακριβής όρος για αυτά τα «στατιστικά στοιχεία» θα ήταν «ψέμματα». Αλλά οι κυβερνήσεις συνεχίζουν να σπαταλούν φόρους και κρατικά έσοδα για να στηρίξουν το σαθρό οικοδόμημα που ονομάζεται «ελεύθερη αγορά».

Ειδικά η Κίνα έχει δοκιμάσει κάθε δυνατό τρόπο υποστήριξης των χρηματιστηρίων της: συνεχείς ενέσεις χρηματοδότησης, υποτίμηση του νομίσματός της, αγορά μετοχών από το γιγαντιαίο κρατικό συνταξιοδοτικό ταμείο της και μείωση των επιτοκίων. Το αποτέλεσμα, όπως παρατήρησε ο οικονομικός αρχισυντάκτης του βρετανικού Channel 4 Πωλ Μέισον στο twitter πριν λίγες μέρες, είναι ότι οι αγορές βουλιάζουν ενώ η υφήλιος καταλαβαίνει ότι η κύρια μηχανή της ανάπτυξης της (η Κίνα) βρίσκεται στα χέρια ενός ανίκανου, μυστικοπαθούς, αστυνομικού κράτους που νομίζει ότι μπορεί να υπαγορεύει τις τιμές των μετοχών.

Και παρ’ όλες τις επεμβάσεις, η πτωτική τάση της κινεζικής οικονομίας συνεχίζεται με μικρές βραχύβιες ανόδους και κέρδη, τα οποία σύντομα εξατμίζονται. Αλλά η Κίνα όχι μόνο δεν αποτελεί εξαίρεση, αλλά ταυτόχρονα, λόγω του μεγέθους της οικονομίας της και της εξάρτησης πολλών κρατών από τις εμπορικές τους σχέσεις με αυτή, έχει αποκτήσει το ρόλο του βηματοδότη πολλών «αναδυόμενων» αγορών. Ως αποτέλεσμα, η αξία των χρηματιστηρίων πολλών τέτοιων αγορών που εξαρτιόνταν από εξαγωγές πετρελαίου και άλλων πρώτων υλών στην Κίνα έχει πέσει πάνω από 33% τον τελευταίο χρόνο: της Ινδονησίας και της Μαλαισίας κατά 37% και της Βραζιλίας κατά 51%.

Μολαταύτα, οι διεθνείς χρηματοπιστωτικοί οργανισμοί προβαίνουν τακτικά σε προβλέψεις συγκρατημένης αισιοδοξίας και εστιάζουν την προσοχή τους στην αποπληρωμή των σχετικά αμελητέων χρεών της Ελλάδας και άλλων κρατών.

Τέτοιες αισιόδοξες προβλέψεις δεν αποτελούν οξύμωρο, εφόσον η ρύθμιση των αγορών επαφίεται σε οργανισμούς όπως η Ομοσπονδιακή Τράπεζα των ΗΠΑ (Federal Reserve) και η ΕΚΤ. Ποιος θα αισθάνονταν ασφαλής για τα φάρμακα που αγοράζει εάν οι οργανισμοί που είναι υπεύθυνοι για τον έλεγχό τους στην Ελλάδα (ΕΟΦ), ή στην Ευρώπη (EMA), ή στις ΗΠΑ (FDA), ήταν εταιρείες των οποίων οι μέτοχοι ήταν οι μεγάλες φαρμακοβιομηχανίες και οι διοικήσεις τους αποτελούνταν από στελέχη αυτών των βιομηχανιών; Παρομοίως, ποιος μπορεί να έχει εμπιστοσύνη στις μεγάλες κρατικές ή διακρατικές τράπεζες, όταν τα συμβούλιά τους περιλαμβάνουν νυν και πρώην τραπεζίτες; 5 από τα 12 μέλη της πιο σημαντικής επιτροπής του Federal Reserve είναι τραπεζικά στελέχη εν ενεργεία, ενώ 2 από τα 6 μέλη της εκτελεστικής επιτροπής της ΕΚΤ υπήρξαν στελέχη τραπεζών - ο Mario Draghi διευθύνων σύμβουλος και αντιπρόεδρος της Goldman Sachs, και ο Peter Praet αρχι-οικονομολόγος της Fortis Bank.

Αλλά ακόμη και όταν η ρύθμιση των αγορών περιλαμβάνει αυστηρούς κανόνες, παράδειγμα για τον έλεγχο επισφαλών «παραγώγων», οι μεγάλες τράπεζες βρίσκουν σχεδόν «αόρατα» παράθυρα για να παρακάμπτουν κάθε έλεγχο: το Reuters απεκάλυψε στις 21 Αυγούστου ότι συναλλαγές αξίας εκατοντάδων δισεκατομμυρίων δολαρίων των 5 μεγάλων τραπεζών των ΗΠΑ είχαν «εξαφανιστεί» από τις αμερικανικές αγορές και είχαν μεταφερθεί στο Λονδίνο, όπου η ρύθμιση της αγοράς είναι πιο επιεικής για τους τραπεζίτες, για να ξεφύγουν από τους σχετικούς ελέγχους. Όπως είχε αναφέρει ένας πρώην υπουργός οικονομικών της Κύπρου, οι μεγάλες τράπεζες καταφέρνουν πάντα να βρίσκονται ένα βήμα μπροστά από κάθε περιορισμό και έλεγχο που τους επιβάλλεται. Ακόμη και όταν αυτοί οι έλεγχοι και δημοσιονομικοί κανόνες είναι στημένοι προς όφελος του πλουσιότερου 1% του πληθυσμού της υφηλίου, όπως παρατήρησε την προηγούμενη εβδομάδα ο Αμερικανός γερουσιαστής Bernie Sanders.

Βέβαια κάθε αποφυγή τραπεζικού έλεγχου μεγαλώνει τη φούσκα των αγορών και επιτείνει τον κίνδυνο να σκάσει ανά πάσα στιγμή. Ιδίως όταν οι περισσότερες συναλλαγές των χρηματιστηρίων γίνονται αυτόματα από υπολογιστές, με ιλιγγιώδεις ταχύτητες. Όταν σκάσει η φούσκα, οποιοδήποτε τραπεζικό βήμα μπροστά, όσο γρήγορο και να είναι, θα αποτελεί βήμα στο κενό.

Πηγή:

http://tvxs.gr/news/egrapsan-eipan/poso-tha-anteksei-i-foyska-ton-diethnon-agoron

Διαβάστε περισσότερα

Πως Συνδέεται η “Λογική” με το “Συναίσθημα”

Η “Λογική” και το “Συναίσθημα” είναι δύο θεμελιακά αντικρουόμενες έννοιες. Μια από τις μεγαλύτερες προκλήσεις που έχουμε να αντιμετωπίσουμε, είναι η υπεροχή του ενός έναντι του άλλου και αντίστροφα.
Κατά τη γνώμη μου, αν αποδεχτούμε αυτή τη πρόκληση, είμαστε εξ αρχής χαμένοι και αυτό γιατί ακριβώς έχουμε πιστέψει τυφλά ή αλλιώς “θεμελιακά” -όπως πολλοί άκριτα συμφωνήσατε παραπάνω-, ότι οι δύο αυτές έννοιες πρέπει να αντιτίθενται.
Είναι στη φύση μας να κατηγορούμε τις συνθήκες και τις περιστάσεις της ζωής μας για αυτό που οι ίδιοι είμαστε. Πρακτικά, μέσω αυτού υποδηλώνεται η αδυναμία ανάληψης ευθύνης για τον εαυτό μας, καθώς και η οικειοθελής παραχώρησης της δυνατότητας που υπάρχει, ώστε να δημιουργηθούν και να καλλιεργηθούν εύφορα εδάφη, ακόμα κι όταν είναι -φαινομενικά- άγονα.
Η δειλία και η απουσία πρωτοβουλίας καθορίζει τη δυνατότητα δράσης μας και μας ακολουθεί σε όλες τις πτυχές της ζωής μας.
Το κακό είναι ότι αυτή η αδράνεια έχει διαποτιστεί και εντυπωθεί στο υποσυνείδητό μας τόσο βαθιά, που θεωρούμε δεδομένη την υποταγή της λογικής μας, απέναντι σε ένα “έντονο” συναίσθημα. Με αυτό το τρόπο, απλώς δικαιολογούμε επιλογές και αποφάσεις που δεν απέβησαν ορθές και αντί να αναλογιστούμε τα αίτια και την ελλιπή προσπάθεια λογικού συλλογισμού, ρίχνουμε όλη την ευθύνη στο συναίσθημα, λες και είναι κάτι έξω από εμάς και πέρα από την εμβέλεια ελέγχου μας.
Σαφώς και είναι βέβαιο πως δε μπορούμε να ελέγξουμε τα πάντα γύρω μας, ούτε να αποτρέψουμε μη αναστρέψιμες καταστάσεις, επειδή “έτσι θέλουμε”, αυτό όμως δε σημαίνει ότι πρέπει να αφήσουμε στη τύχη το γεγονός ότι μπορούμε να διαλέξουμε το πώς θέλουμε να νιώσουμε απέναντί τους.
Καθετί που αξίζει και θέλουμε να διαρκέσει, αποκτάται μέσα από οργανωμένη προσπάθεια και απαιτεί αφοσίωση και υπομονή, γιατί οι καρποί της είναι ένας μακροπρόθεσμος στόχος που θα μετατραπεί σε μια σταθερή κατάσταση.
Επομένως, η “αποτοξίνωσή” μας από μερικούς ανθεκτικούς μύθους που συνωμοτούν ενάντια στην ατομική υπευθυνότητα, επιτυγχάνεται μέσα από μια διαδικασία σκέψης,η οποία θα αναδείξει εν τέλει τη προσωπική ικανότητά μας να αποκτήσουμε αυτοέλεγχο και να αναγνωρίσουμε ότι τα συναισθήματα δεν είναι απλώς κάποιες συγκινήσεις που αισθανόμαστε, αλλά αντιδράσεις που διαλέγουμε να επιδείξουμε.
Έτσι, θα φτάσουμε στο σημείο να καταρρίψουμε τη τετριμμένη φράση, ότι δεν είμαστε υπεύθυνοι για τα συναισθήματά μας, η οποία είναι απλά μια μοιρολατρική δήλωση.
Έχουμε συνηθίσει να εναποθέτουμε ελπίδες και να καταλογίζουμε ευθύνες σε όλους και όλα, προσπαθώντας να κρυφτούμε από τον εαυτό μας, γιατί φοβόμαστε να τον εκθέσουμε, σε περίπτωση που συνειδητοποιήσουμε πόσο σαθρός είναι ο τρόπος που σκεφτόμαστε.
Για παράδειγμα, πιστεύουμε ότι κάποιος ή κάτι μας δημιουργεί ένα συναίσθημα, είτε ευχάριστο είτε δυσάρεστο, αλλά αυτό είναι απλά μια διαστρεβλωμένη αποτύπωση της πραγματικότητας.
Αντιθέτως, εμείς δημιουργούμε τη φύση του συναισθήματος, αναλόγως τη σκοπιά από την οποία βλέπουμε και σκεφτόμαστε για το εκάστοτε πρόσωπο ή κατάσταση.
Το συναίσθημα είναι μια σωματική αντίδραση σε μία σκέψη. Όλα τα παραπάνω, λοιπόν, συνοψίζονται επαγωγικά στο ότι εφόσον ελέγχουμε τις σκέψεις μας και τα συναισθήματα προέρχονται από αυτές, τότε είμαστε ικανοί να ελέγχουμε και τα συναισθήματά μας, μέσω της επεξεργασίας σκέψεων που προηγούνται αυτών.
Φαίνεται πολύπλοκο, αλλά στη πραγματικότητα είναι πολύ απλό.

About Ελευθερία Καρακατσίνα

Πτυχιούχος Δημοσιογράφος του Εθνικού και Καποδιστριακού Πανεπιστημίου Αθηνών. Η μόνη βαλβίδα εκτόνωσης των σκέψεων-ανησυχιών μου.. να γράφω. Όταν δεν αποτυπώνω τις σκέψεις μου σε ένα κείμενο, τις χαρίζω σε στίχους και ποιήματα, γιατί μέσα από αυτά καταλαβαίνω περισσότερο τον εαυτό μου. Στόχος μου είναι να παρατηρήσω τον κόσμο και να προσπαθήσω να εξηγήσω γιατί το "Δεδομένο" της επικοινωνίας, έγινε "Ζητούμενο". Λάτρης της καλής μουσικής, των ζώων και της ποιοτικής συναναστροφής.

Διαβάστε περισσότερα

“Εγώ, εγώ και εγώ κι επίσης εγώ”…

Υπάρχουν στιγμές που παρακολουθώντας την πολιτική επικαιρότητα μένεις άφωνος. Τέτοια στιγμή είναι όταν βρίσκεσαι αντιμέτωπος με συμπεριφορές θηριώδους επίθεσης εναντίον της νοημοσύνης σου.
    Τέτοια ήταν η επίθεση, στο πλαίσιο ενός ρεσιτάλ εγωπάθειας, που εξαπέλυσε εναντίον του ελληνικού λαού ο κύριος εγώ Τσίπρας στην πρώτη του προεκλογική τηλεοπτική συνέντευξη (στον «Άλφα» και την κυρία Παπαϊωάννου).
    Η συνέντευξη του κυρίου εγώ Τσίπρα αποτελεί χαρακτηριστικό προανάκρουσμα του μεγέθους της δημαγωγίας και του πολιτικού ψεύδους με το οποίο θα πορευτεί ο κύριος εγώ πρωθυπουργός μέχρι τις κάλπες.
    Οι δηλώσεις του, οι τοποθετήσεις του, το ύφος του, οι δοκησισοφίες του θα πρέπει να διδάσκονται σε όλα τα κολέγια του μικρομακιαβελισμού.
    Θα έπρεπε να περιέχονται στην διδακτέα ύλη όλων των φαρισαϊκών κατηχητικών για το πώς το μαύρο βαφτίζεται άσπρο.
    Οι σχολές που φιλοδοξούν να προικίσουν την πολιτική ζωή με ανδρείκελα που δεν θα κοκκινίζουν όταν ευλογούν το κρέας για ψάρι θα μπορούσαν να ζητήσουν από τον κύριο εγώ Τσίπρα την άδεια να εντάξουν την συνέντευξή του στο πρόγραμμά τους – και μάλιστα σε επίπεδο διδακτορικού – σε συνδυασμό, φυσικά, με τα όσα έλεγε πριν γίνει πρωθυπουργός.
    Ας πάρουμε μια γεύση από τα «επιχειρήματα» με τα οποία ζητάει την ψήφο του λαού ο κύριος εγώ Τσίπρας:
    Δήλωση 1^η: «Μνημόνιο από Μνημόνιο έχει διαφορά».
    Αλήθεια, με ποιο μέτρο θα έπρεπε να μετρήσουμε την απόσταση που χωρίζει αυτή τη δήλωση του στυλ «εδώ τα καλά Μνημόνια» από εκείνες τις παλιότερες περί «κατάργησης σε ένα νόμο με ένα άρθρο» των Μνημονίων; Θα ήταν κακή ιδέα να χρησιμοποιούσαμε σαν μονάδα μέτρησης την τσίπα;
    Δήλωση 2^η: «Επειδή κάθε δανειακή σύμβαση με τους εταίρους περιλαμβάνει τον όρο Μνημόνιο δεν σημαίνει ότι όλα τα Μνημόνια είναι ίδια».
    Παρεμφερής με την προηγούμενη αυτή η τοποθέτηση, μόνο κάπως πιο τεχνοκρατική. Βλέπετε το πρόβλημα με το Μνημόνιο Τσίπρα δεν βρίσκεται στην ουσία του, αλλά στο γεγονός ότι οι εταίροι δεν του έκαναν τη χάρη να του δώσουν κάποιο από τα παρατσούκλια που διακινούσε ο κύριος εγώ Τσίπρας προμνημονιακά: «Έντιμος συμβιβασμός», «επώδυνη συμφωνία» κλπ.
    Δήλωση 3^η:  «Αν συγκρίνουμε το πρώτο μνημόνιο, το δεύτερο μνημόνιο, την πρόταση Γιούνκερ με αυτό που έχουμε τελικά, θα δούμε ότι οι αριθμοί και μόνο δείχνουν τη διαφορά».
    Στις εκλογές του Γενάρη η προεκλογική αφίσα του ΣΥΡΙΖΑ που δέσποζε ανά την Ελλάδα ήταν εκείνη με το σύνθημα «Ποτέ ξανά Μνημόνια». Η νέα του αφίσα πια θα είναι; «Εδώ το τρίτο, το καλύτερο»;
    Δήλωση 4^η: «Νοιώθω δικαιωμένος και περήφανος για την επιλογή μου διότι συνιστά στάση ευθύνης».
    Αντί άλλου σχολίου, εδώ θα υπενθυμίσουμε όσα έλεγε ο κύριος εγώ Τσίπρας όταν ως αρχηγός της αξιωματικής αντιπολίτευσης (29/11/2014) περιέγραψε την«άτακτη υποχώρηση», την «αυτογελοιοποίηση» και την «παράδοση» των Σαμαρά – Βενιζέλου. Η αυτογελοιοποίηση των Σαμαρά –Βενιζέλου, έλεγε ο κύριος εγώ Τσίπρας «αμέσως μετά (σσ: τα Μνημόνια) βαφτίζεται στάση ευθύνης.Θυσία για να σωθεί η χώρα. Με τον ίδιο πάντα δραματικό και εντυπωσιακό τρόπο. Αποδεχόμενοι κι άλλα σκληρά μέτρα σε μια κοινωνία γονατισμένη, σε μια χώρα και οικονομία λεηλατημένη, σε ένα λαό εξευτελισμένο από τη συνεχή κοροϊδία, από το ψέμα, τις πλαστές υποσχέσεις που κάθε λίγο του προσφέρουν αυτοί που οδήγησαν τη χώρα στην καταστροφή και τώρα θέλουν άλλη μια φορά να παριστάνουν τους διασώστες». Αξεπέραστη δεν είναι η περιγραφή που κάνει ο κ.Τσίπρας για τον κύριο εγώ Τσίπρα;
    Δήλωση 5^η: «Έκανα ένα συμβιβασμό, αλλά ο Τσίπρας δεν συμβιβάστηκε, δεν παραδόθηκε».
    Θαυμάσια τοποθέτηση. Προτείνουμε στον μη συμβιβασμένο και μη παραδομένο κύριο εγώ Τσίπρα, στην επόμενη συνέντευξη, να προσθέσει και τα εξής:
  α) «Είπα ένα ψέμα, αλλά δεν είμαι ψεύτης»,
  β) «Έφερα Μνημόνιο, αλλά δεν είμαι μνημονιακός»,
  γ) «Έκανα τα ανάποδα απ’ όσα υποσχέθηκα, αλλά δεν είμαι κωλοτούμπας»… 
    Δήλωση 6^η: «Δεν υπερασπίζομαι το Μνημόνιο, αλλά θα το εφαρμόσω (…). Θα το εφαρμόσουμε ψάχνοντας τον τρόπο του απεγκλωβισμού από τα Μνημόνια (…). Το Μνημόνιο είναι η λάθος συνταγή, αλλά δεν μπορούσε να γίνει αλλιώς».
    Σχόλιο πρώτο: Καμία αμφιβολία δεν έχουμε ότι θα το εφαρμόσει. Πιστά και απαρέγκλιτα.
    Σχόλιο δεύτερο: Τα εξοργιστικά παραμύθια ότι ψηφίζουμε Μνημόνια για να…«απεγκλωβιστούμε» από αυτά, είναι παλιά. Είναι γνωστά από τότε που ο «απεγκλωβισμός» λεγόταν… «απαγκίστρωση». Βέβαια, την αστειότητα ότι ψηφίζουν και εφαρμόζουν Μνημόνια για να μας… «απαγκιστρώσουν» από αυτά, τότε, δεν τα έλεγε ο ΣΥΡΙΖΑ. Η ΔΗΜΑΡ τα έλεγε…
    Σχόλιο τρίτο: Ότι το Μνημόνιο είναι η «λάθος συνταγή» το ξέρουμε. Το έλεγε και ο Σαμαράς και μάλιστα το έλεγε στις 12 Φεβρουαρίου 2012, όταν δηλαδή ψήφιζε το δεύτερο Μνημόνιο. Αυτά έλεγε και ο κ.Σαμαράς: «Δεν αλλάξαμε στάσηή άποψη για το μνημόνιο, εξακολουθούμε να πιστεύουμε ότι αποτελείλανθασμένη συνταγή(…)», δήλωνε ο Σαμαράς στη Βουλή την ίδια νύχτα που υπερψήφισε το δεύτερο Μνημόνιο. Ό,τι δήλωνε και έλεγε ο Σαμαράς, σήμερα το επαναλαμβάνει και ο κύριος εγώ Τσίπρας. Λογικό. Πώς να ανανεώσεις την γκαρνταρόμπα των «επιχειρημάτων» όταν επιχειρείς να ντύσεις το ίδιο άθλιο και γυμνό κουφάρι;
    Δήλωση 7^η: «Ο Βαρουφάκης έχει πει τόσα πολλά και έχει κάνει τόσες μεταστροφές, που (…)».
    Δεν θα κάνουμε κανένα σχόλιο για τον τρόπο με τον οποίο ο κύριος εγώ Τσίπρας μιλά, πλέον, για τους μέχρι χτες στενούς συνεργάτες του. Θυμίζουμε, μόνο, πως όταν ο Βαρουφάκης εκθείαζε ως καλό το 70% του Μνημονίου ο κύριος εγώ Τσίπρας δεν είχε διατυπώσει κάποια ένσταση για τα λεγόμενά του. Παραδεχόμαστε, πάντως, ότι για κάποιον σαν τον κύριο εγώ Τσίπρα, που έφερε το δικό του και κατά 100% «καλό Μνημόνιο», το να μη μιλάει για το «70% καλό Μνημόνιο» του Βαρουφάκη, ήταν φρόνιμο…
    Δήλωση 8^η: «Η εναλλακτική αυτής της συμφωνίας (σσ: του Μνημονίου) είναι η οικονομική καταστροφή».
    Μνημόνιο ή καταστροφή, λοιπόν… Και τι «δικαίωση» για τον Βενιζέλο, τον Παπαδήμο, τον Σαμαρά, τον Πάγκαλο, τον Στουρνάρα, τον Χαρδούβελη, ε;…
    Δήλωση 9^η: «Ο ελληνικός λαός ήθελε συμφωνία, αλλά δεν ήθελε επιτροπεία, δεν ήθελε εξευτελισμό, δεν ήθελε υποταγή (…)».
    Και όλα αυτά, ισχυρίστηκε ο κύριος εγώ Τσίπρας, τα… εξασφάλισε. Αλλά στη συμφωνία που έκανε ο κύριος εγώ Τσίπρας, σε κάθε σελίδα της, πολλές φορές δυο και τρεις φορές στην ίδια σελίδα, επαναλαμβάνονται μονότονα τα εξής:
–       «Η ελληνική κυβέρνηση πρέπει να δεσμευτεί επίσημα ότι θα ενισχύσει τις προτάσεις της σε ένα σύνολο τομέων που έχουν προσδιοριστεί από τους Θεσμούς (…)»,
–       «το ταμείο (σσ: το λεγόμενο υπερΤΑΥΠΕΔ του ξεπουλήματος) θα διοικείται από τις ελληνικές αρχές υπό την εποπτεία των αρμόδιων ευρωπαϊκών Θεσμών»,
–       «η κυβέρνηση πρέπει να συσκέπτεται και να συμφωνεί με τους Θεσμούς για όλα τα σχέδια νόμου»,
–       «η κυβέρνηση πρέπει σε συμφωνία με τους Θεσμούς» κλπ, κλπ. Αλήθεια, αυτός ο εξευτελισμός, αυτή η επιτροπεία, αυτή η υποταγή, στην νέα γλώσσα, στη μνημονιακή γλώσσα του κυρίου εγώ Τσίπρα, πώς λέγονται;
     Αλήθεια, αυτός ο εξευτελισμός, αυτή η επιτροπεία, αυτή η υποταγή, στη νέα γλώσσα, στη μνημονιακή γλώσσα του κυρίου εγώ Τσίπρα, πώς λέγονται;    
    Δήλωση 10^η: «Το «Όχι» σε μια κακή συμφωνία το έκανα «Ναι» σε μια συμφωνία που έχει προβλήματα αλλά δίνει προοπτική (…). Το δημοψήφισμα ήταν μια μεγάλη ιστορική στιγμή ανάτασης του ελληνικού λαού. (…). Πολλές φορές τα «όχι» στην ιστορία έχουν οδηγήσει σε εξελίξεις υπαναχώρησης, αλλά μένουνε στην ιστορία. Το ΟΧΙ του ’40 ακολούθησε μια 4χρονη Κατοχή, αλλά έμεινε στην ιστορία αυτό το Όχι. Έτσι κι αυτό το «όχι» θα μείνει στην ιστορία (…)».
    Εδώ πια η ιστορική ακροβασία συναγωνίζεται την πολιτική τυμβωρυχία.Εδώ πια ο «αριστερός» πολιτικός αμοραλισμός ενώνεται σε σάρκα μία με την επιθετική πολιτική ξιπασιά. Την πολιτική ξιπασιά που προσπαθεί να σερφάρει πάνω στα κλέη των άλλων, να κουρσέψει δάφνες από αγώνες άλλων, να κρυφτεί πίσω από διδάγματα που αυτή η ξιπασιά και τα έχει ξεπουλήσει και προσπαθεί να τα κοντύνει στα μέτρα της.

• Αλήθεια, τι μας υπόσχεται ο κύριος εγώ Τσίπρας μετά το «όχι» του λαού που αυτός το έκανε «ναι»: Μας υπόσχεται 4χρονη κατοχή;…
• Πώς μπορεί να μιλά για το Όχι του ’40, το οποίο το ακολούθησε μια 4χρονη εποποιία Αντίστασης, εκείνος που πήρε το «όχι» του δημοψηφίσματος για να το κάνει «ναι», ένα «ναι» επαίσχυντης συνθηκολόγησης σε  ένα Μνημόνιο που οι συνέπειές του ξεπερνούν τις τρεις δεκαετίες;
• Αλήθεια, φανταζόμαστε τι ιστορικός βιασμός θα ήταν, εκείνοι που μετά Όχι του λαού το ’40 είπαν «περάστε» στις Μέρκελ της εποχής, να κρύβονται πίσω από το Όχι που είχαν προδώσει και να παριστάνουν τους συνεχιστές του Όχι που όμως εκείνοι το είχαν κάνει «μάλιστα», «γιαβόλ» και «γιές»!

    Τι ιστορικοί παραλληλισμοί! Τι πολιτικάντικο τσαλαβούτημα στην Ιστορία! Τι φτηνή δημαγωγία!
    Με μια κουβέντα: Τι πολιτικό θράσος! Αντάξιο και καταδεικτικό, προφανώς, κάποιου που πήρε το 62% του «Όχι» του λαού για να το κάνει μέσα σε 48 ώρες 100% «Ναι». Για να το κάνει 100% Μνημόνιο. Για να το κάνει 100% αναξιοπιστία. Και για να ξεδιπλώνει πάνω σε αυτό το «Όχι» (τι «αριστερό» θράσος!) το 100% της πολιτικής του εξαπάτησης.
Πηγή: enikos.gr

Διαβάστε περισσότερα

«Παζαριώτης βγήκε ο γιος του Κλάρα!»

ΝΙΚΟΣ ΤΣΑΚΑΝΙΚΑΣ  

–          «Τα μάθατε; Η Κλάραινα γέννησε!
–          Και τι έκανε;
–          Αγόρι!
–          Αγόρι!…
Τα θαυμαστικά δεν είναι δικά μας. Επιφωνήματα είναι του κόσμου. Ε, δεν ήταν και μικρό πράμα για μια μικρή πολιτεία όπως η Λαμία. Αν το Παζάρι ήταν το μεγάλο γεγονός της χρονιάς, ήταν κι αυτό, το γεγονός της ημέρας. Βούιξε ο τόπος.
–          Παζαριώτης βγήκε ο γιος του Κλάρα, παζαριώτης…
Ετσι με τον συσχετισμό των δυο γεγονότων, του παζαριού και της γέννας, από στόμα σε στόμα, λες και συνεννοήθηκε με μιας όλος ο κόσμος, του κόλλησε και μονομιάς, πριν ακόμα βαφτιστεί το παιδί, το πρώτο του παρανόμι». (Από το βιβλίο «Ο αδερφός μου ο Αρης», Μπάμπης Κλάρας, εκδόσεις Δωρικός)
Σαν σήμερα λοιπόν, στις 27 Αυγούστου του 1905, γεννήθηκε ο Θανάσης Κλάρας, ο μετέπειτα Αρης Βελουχιώτης (το τρίτο και τελευταίο ψευδώνυμο – είχε προηγηθεί το Μιζέριας), ο δημιουργός και αρχηγός του μεγαλύτερου εθελοντικού στρατού που δημιουργήθηκε ποτέ στη χώρα, του ΕΛΑΣ, υπό την καθοδήγηση του ΕΑΜ και του ΚΚΕ. Ο ρόλος του Αρη στη συγκρότηση, ανάπτυξη και δράση του ΕΛΑΣ ήταν αποφασιστικός. Ο Αρης, εκτός από την προσωπική παλικαριά που τον διέκρινε, είχε και εξαιρετικές ηγετικές και πολιτικές ικανότητες. Είδε έγκαιρα την ανάγκη να βάλει το εθνικοαπελευθερωτικό κίνημα ζήτημα εξουσίας. Καταλάβαινε πως μετά την απελευθέρωση θα ήταν αναπόφευκτη η σύγκρουση με τους Αγγλους ιμπεριαλιστές. Κάποιοι άλλοι φαίνεται πως δεν το κατάλαβαν όπως έπρεπε.
Ο Αρης επέλεξε να δώσει ο ίδιος τέλος στη ζωή του, το απόγευμα της 16^ης  Ιούνη του 1945, στην περιοχή της Μεσούντας, χρησιμοποιώντας το περίστροφό του. Οι ανταποκρίσεις των δημοσιογράφων από την ύπαιθρο είναι συνταρακτικές: «Είδα με τα μάτια μου ανθρώπους να κλαίνε για τον Αρη. Είδα φωτογραφίες του βαλμένες στα εικονίσματα. Ακουσα γυναίκες και γριούλες να καταριούνται τους φονείς του και να τον αποκαλούν Αγιο. Ακουσα πολλούς να ελπίζουνε ότι ο Αρης δεν πέθανε». (Αρης Βελουχιώτης, ο Πρωτοκαπετάνιος του Αγώνα, Πάνος Λαγδάς). Ακόμη και σήμερα, σε ορεινά χωριά της Φθιώτιδας, της Ευρυτανίας καθώς και σε άλλες περιοχές της χώρας, η φωτογραφία του βρίσκεται αλλού «μπλεγμένη» στο εικονοστάσι των ανθρώπων και αλλού κατά μόνας σε περίοπτη θέση του σπιτιού. Ο αγαπημένος του φίλος πάτερ Ανυπόμονος (Γερμανός), όσο ζούσε, στο κελί του στη Μονή Αγάθωνος της Φθιώτιδας, οι δύο τοίχοι είχαν φωτογραφίες διάφορων αγίων και οι άλλοι δύο ήταν γεμάτοι από φωτογραφίες του Αρη Βελουχιώτη.
Ο Αρης έγινε μύθος. Ξεπέρασε κατά πολύ και τον αγαπημένο του ήρωα, τον «συντοπίτη» Αθανάσιο Διάκο. Η παρουσία του στα χωριά και τις πόλεις δημιουργούσε τέτοιο ανθρωπομελλίσι και τέτοια αίσθηση που όμοιά της δεν έχει υπάρξει. Οι ομιλίες που πραγματοποίησε σε πόλεις (Τρίπολη, Λαμία, και αλλού) έχουν εντυπωθεί στις μνήμες και τις καρδιές των ανθρώπων που τις παρακολούθησαν, ακόμη και σήμερα. Είναι χαρακτηριστικό πως στις πόλεις αυτές, πέρα από τους κατοίκους της ίδιας της πόλης που παραβρέθηκαν στη συγκέντρωση, χιλιάδες και χιλιάδες λαού ξεκίνησαν από τα χωριά τους με τα πόδια (στην πλειοψηφία τους ξυπόλυτοι), σε απόσταση ακόμη και δεκάδων χιλιομέτρων, προκειμένου να δουν και ακούσουν τον αρχηγό από κοντά. Στην πλ. Αρεως της Τρίπολης οι άνθρωποι κρέμονταν σαν σταφύλια από τα δέντρα, ακροβατούσαν σε όποια μάντρα έβρισκαν διαθέσιμη και στριμώχνονταν στα μπαλκόνια και στις  στέγες των γύρω σπιτιών για να έχουν την καλύτερη δυνατή οπτική επαφή.
Στο βιβλίο του «Υπνοβάτες», ο Αρθουρ Κέσλερ, γράφει σε ένα σημείο: «Οι μύθοι δημιουργούνται σαν τους κρυστάλλους ακολουθώντας το δικό τους παλινδρομικό τύπο. Τους χρειάζεται όμως ο κατάλληλος πυρήνας. Οι μετριότητες και οι απατεώνες δεν έχουν μυθογεννητική ισχύ. Δημιουργούν μόδες που πολύ γρήγορα ξεπερνιούνται».

Διαβάστε περισσότερα

«Έχετε απομονωθεί από τη λαϊκή μάζα και έχετε χάσει τον παλμό της…»

Γράμμα του Άρη στα μέλη της ΚΕ του ΚΚΕ, το Μάρτη του 1945, για το μέλλον του αγώνα

 

Μετά την υπογραφή της συμφωνίας της Βάρκιζας και τις αντιρρήσεις του Άρη, οι σχέσεις του πρωτοκαπετάνιου του ΕΛΑΣ με την ηγεσία του ΚΚΕ διαταράχθηκαν. Βεβαίως, διαφορές και διχογνωμίες υπήρχαν και κατά τη διάρκεια των προηγούμενων χρόνων, αλλά αυτές εκδηλώνονταν στο πλαίσιο των κομματικών οργάνων και διαδικασιών. Μετά τη Βάρκιζα και την απόφαση του Άρη να μην παραδώσει τα όπλα και να συνεχίσει την ένοπλη δράση στις νέες συνθήκες, οι διαφορές με το Κόμμα πήραν ανοιχτό και δημόσιο χαρακτήρα. Ωστόσο δεν έλειψαν οι προσπάθειες και από τις δύο πλευρές για συνεννόηση. Μια απ΄ αυτές αποτυπώνεται και στο σπαρακτικό γράμμα του Άρη προς τα μέλη της Κεντρικής Επιτροπής του ΚΚΕ, που γράφτηκε στις 24 Μαρτίου 1945, «εν πορεία», όπως σημειώνει ο ίδιος. Η πηγή από την οποία δημοσιεύεται η θρυλική αυτή επιστολή είναι το βιβλίο του Γρηγόρη Φαράκου: «Άρης Βελουχιώτης. Το χαμένο αρχείο – Άγνωστα Κείμενα», Εκδόσεις Ελληνικά Γράμματα, σελ.400-404.
Προς όλα τα μέλη της Κ.Ε. του Κ.Κ.Ε.
Αγαπητοί σύντροφοι,
Με το σημείωμά μου τούτο θα προσπαθήσω να τραβήξω την προσοχή σας στα πιο κάτω.
1. Όπως πιστεύω, θα έχετε πειστεί και εσείς τώρα πως οι Έλληνες αντιδραστικοί και οι Άγγλοι κατακτητές δεν έχουν καμιά πρόθεση να εφαρμόσουν έστω κι αυτή την ετεροβαρή, επιζήμια στα συμφέροντα του λαού μας και μη δίδουσα καμιά εγγύηση –ομολογία δική σας – για το σεβασμό των ελευθεριών του λαού μας, συμφωνία της Βάρκιζας. Οι παραβάσεις είναι καθημερινές και σοβαρές. Τις ξέρετε εσείς καλύτερα και δεν συντρέχει κανένας λόγος να τις απαριθμήσω.
2. Αν δεν σας ήταν εύκολο να γνωρίζετε προοπτικά τις προθέσεις της ελληνικής αντίδρασης και των Άγγλων εχθρών της Ελλάδας, τώρα, θέλω να πιστεύω πως πρέπει να μπορείτε να τις βλέπετε. Πρόθεσή τους είναι: όχι να συμβάλουν σε προσπάθεια για ομαλή εξέλιξη της πολιτικής ζωής του τόπου, ή έστω να ανεχθούν απλώς τη δική σας προσπάθεια προς την τέτοια κατεύθυνση, αντίθετα, να οργανώσουν και να διεξαγάγουν με πλεονεκτικές γι’ αυτούς συνθήκες τον εμφύλιο πόλεμο μ’ όλα τα μέσα.
3. Η διάσκεψη και συμφωνία της Γιάλτας δεν πρέπει να έχετε καμιά αυταπάτη πως είναι δυνατό να επιδράσει σε τόσο μεγάλο βαθμό, ώστε να στρέψει το τιμόνι της χώρας που αφήσατε να κρατούν γερά στα χέρια τους οι Άγγλοι. Η Σοβιετική Ένωση, όπως πρέπει να σας είναι γνωστό, δεν μπορεί να κάνει «ελληνική» πολιτική ώστε να επέμβει ενεργά στο ελληνικό δράμα. Γιατί δεν κάνει ούτε Σέρβικη, ούτε Βουλγάρικη, ούτε Ρώσικη ακόμα πολιτική. Κάνει πολιτική παγκόσμιας επανάστασης, και δεν είναι διατεθειμένη ούτε κατ’ ελάχιστο να την διακινδυνεύσει για το μικρό αυτό ποσοστό της ανθρωπότητας που λέγονται Έλληνες, που οι ίδιοι –δια των ηγετών τους- οδηγήθηκαν στη νέα σκλαβιά και που στο κάτω κάτω, αργά ή γρήγορα, μετά την πλήρη νίκη της πολιτικής της παγκόσμιας επανάστασης της Σ.Ε. δεν μπορεί παρά να είναι στο πλευρό του σοσιαλισμού.
4. Η Σ.Ε. θα μπορούσε να επέμβει «ενεργότερα», όπως, δεν αποκλείεται, κι αυτή η Αμερική, αν εμείς –εσείς δηλαδή- ήσασταν ικανοί να δημιουργήσετε στην Ελλάδα διαφορετική κατάσταση, ανάλογη περίπου με την της Γιουγκοσλαβίας και ίσως και καλύτερη, με μια ορθή και συνεπή πολιτική και όχι γεμάτη «αριστερά» και δεξιά οπορτουνιστικά λάθη στα βασικότερα προβλήματα της χώρας. Οι δυνατότητες υπήρχαν όλες για μια τέτοια πολιτική και για δημιουργία μιας τέτοιας διαφορετικής κατάστασης στη χώρα μας. Και όποιος δεν το βλέπει και δεν παραδέχεται αυτό πρέπει να είναι ή μαρξιστικά αγράμματος ή … τι να πω.
Μπορεί όπως μου παρήγγειλε ρητά ο σ. Γιάννης (Γιάννης Ιωαννίδης),διά του σ. Ζήση (Ζήσης Ζωγράφος), να υπάρχει «σαφής παραίνεση» των Ρώσων συντρόφων προς το ΚΚΕ για το κλείσιμο της συμφωνίας της Βάρκιζας. Όμως αυτό δεν αλλάζει τίποτα. Μετά τη σωρεία των σοβαρών οπορτουνιστικών τακτικών λαθών από των αρχών του 1943 στη διεύθυνση του αγώνος από μέρους σας και το εγκληματικό επιστέγασμά τους, τη μάχη των Αθηνών, έχασαν την εμπιστοσύνή τους κι αναγκάστηκαν, για να μην οδηγήσετε τη χώρα και το λαό της σε μεγαλύτερες καταστροφές, να σας «συμβουλέψουν» να υποχωρήσετε και να κλείσετε τη συμφωνία της Βάρκιζας. Τις απόψεις του Γενικού Στρατηγείου του ΕΛΑΣ για τις δυνατότητες συνέχισης του αγώνα είμαι σίγουρος ότι δεν τις είπατε πουθενά και συνεπώς δεν γνώριζαν οι Ρώσοι σύντροφοι αν μπορούσε και σε ποιες δυνάμεις να βασιστεί μια άλλη πολιτική.
5. Το ΕΑΜ ως το Λίβανο ακολουθούσε ανιούσα γραμμή ανάπτυξης. Από εκεί κι ύστερα πήρε την κάτω βόλτα. Από τη «μάχη της Αθήνας» κι ύστερα και την ήττα και, πολύ περισσότερο, μετά τη συμφωνία της Βάρκιζας, χάνει σε επιρροή ραγδαία. Προβλέπω ως το δημοψήφισμα και τις εκλογές και πιθανή διάσπασή του.
6. Το ΚΚΕ έχασε από την αίγλη του και τη δύναμη συγκέντρωσης και μέσα στο ΕΑΜ και μέσα στο λαό. Ακόμα έχασε σε στενούς οπαδούς του και σε μέλη του. Τις στατιστικές εσείς τις κρατάτε και είμαι βέβαιος πως θα έχετε διαπιστώσει ήδη σημαντικό ποσοστό διαρροής. Προοπτική μου είναι ότι αυτό το ποσοστό θα δυναμώσει πολύ.
7. Η «διαφώτιση» του λαού, των οπαδών του ΕΑΜ και των οπαδών και μελών του ΚΚΕ επί της «αναγκαιότητας» της πολιτικής της Βάρκιζας είναι αστεία κυριολεκτικά και κανένα μέλος του ΚΚΕ δεν την πιστεύει. Μα και τι διαφώτιση να γίνει; Κατά ποιο ταχυδακτυλουργικό τρόπο θα μπορούσε το άσπρο να γίνει μαύρο; Αφήνω τους οπαδούς του ΕΑΜ και του ΚΚΕ, δεν υπάρχει κανένα μέλος απλό, γραμματέας βάσης, αχτιδικός ή περιφερειακός, εκτός ελαχίστων εξαιρέσεων στους τελευταίους αυτούς, που η δύναμη της συνήθειας και η ρουτίνα δεν τους αφήνει να δούνε, που να μην έρχεται να με συναντήσει με λαχτάρα σε κάθε χωριό που περνάω και να μου ρίχνει βροχή τα ερωτήματα:
Γιατί το κάνατε αυτό;
Για πού πάμε, γιατί χύσαμε το αίμα μας και κάψαμε τα σπίτια μας επί τρία χρόνια; Γιατί μας παραδίνετε αμαχητί;
Τι θα κάνουμε τώρα;
Πού είναι η λαϊκή μας δικαιοσύνη και η αυτοδιοίκηση;
Γιατί και πάλι θα μας χαρακτηρίζουν το βιος μας ως λαθραίο και θα ξαναπληρώνουμε 2.000 δραχμές για ένα τσιγάρο χωριάτικο καπνό με εφημερίδα; Τι θα κάνουμε με τους εθνοφύλακες – μπουραντάδες που άρχισαν τις έρευνες, τους ξυλοδαρμούς, τις απαγορεύσεις συγκεντρώσεων, συνελεύσεων κλπ;
Τι θα κάνουμε με την αντίδραση των χωριών μας που σήκωσε κεφάλι και μας απειλεί ανοιχτά ότι θα μας σφάξουν όλους;
Με τι να προστατευθούμε; Με τον «εθνικό στρατό»; Μα πώς θα γίνει τέτοιος, αφού εμάς δεν μας δέχονται χαρακτηρίζοντάς μας ανίκανους οι επιτροπές με χίλιες ψεύτικες δικαιολογίες; Δεν το βλέπετε πως στην περιοχή Καρδίτσας από την κλάση του 1939 δεν πήραν ούτε 20% από τους αμαρκάριστους ως δικούς των;
Όλα αυτά θα ήταν ένας σίφουνας ενάντιά σας, αν εγώ για να αποφύγω διασπάσεις κλπ δεν έκανα την πρόταση να πάω έξω και να θέσω τις απόψεις μου, μη τυχόν και λυθεί κομματικά το ζήτημα, κι έβγαζα από τα χωριά τους τούς 200 και πλέον αντάρτες που είχα καταγράψει στο βουνό και άρχιζα τον πόλεμο.
8. Παντού οι οργανώσεις είχαν μουδιάσει. Η αντίδραση είχε σηκώσει κεφάλι. Το πέρασμά μας δημιουργεί ρίγη συγκινήσεως και ενθουσιασμού και οι γυναίκες ακόμα βγαίνουν και μας καλωσορίζουν, μας εύχονται «καλή επιτυχία και καλή λευτεριά από το νέο κατακτητή». Η αντίδραση κρύβεται. Πολλοί φεύγουν για τις πόλεις. Το ξεκαθάρισμα ΕΔΕΣιτών στην Ευρυτανία, που είχαν έλθει με ρητή εντολή να οργανώσουν εκεί ένοπλες ομάδες αντίδρασης, επικροτήθηκε από όλους. Θα ξεκαθάριζα και την ομάδα του Π. Μελιά (Ευρυτανία – Λεπιανά) και την ομάδα Σούρλα σε μια εβδομάδα, αν δεν ερχόταν ο αντιπρόσωπός σας. Στους κομματικούς των χωριών λέμε ότι για ειδικούς λόγους δεν πρέπει να εμφανιστούμε. Περπατάμε όλη νύχτα και κρυβόμαστε την ημέρα για να φανούμε συνεπείς σ’ ό,τι συμφωνήσαμε με σας. Μα οι κομματικοί επιμένουν και με τρόπο το διαλαλούν οι ίδιοι στους χωριανούς τους: «Ξαναβγήκαν αντάρτες μας. Σε λίγο θα βγούμε και πάλι όλοι, ο Άρης μας είναι εδώ μη φοβάστε. Ξέρει αυτός και θα νικήσουμε και πάλι Έλληνες αντιδραστικούς και Άγγλους κατακτητές».
9. Εσείς δεν τα βλέπετε όλα αυτά. Έχετε απομονωθεί από τη λαϊκή μάζα και έχετε χάσει τον παλμό της. Συνέλθετε έστω και τώρα. Δεν είναι αργά. Αργότερα σίγουρα θα είναι πολύ αργά και θα χρειαστούν τεράστιες θυσίες σε κόπους και σε αίμα για ν’ αρχίσει κάτι σοβαρό. Μην αφήνετε να θρονιαστεί η αντίδραση οριστικά. Μην πιστεύετε ότι η «εθνοφυλακή» είναι πραγματικά εθνικός στρατός και μην βάζετε τον κόσμο να τους δέχεται τους Μπουραντάδες ως «παιδιά του λαού», ενώ αυτοί τους δέρνουν. Μην κάνετε το έγκλημα να επιτρέψετε στην εθνοφυλακή να εγκατασταθεί παντού και να παίξει το ρόλο της παλιάς χωροφυλακής.
10. Μην αυταπατάστε ότι τα όπλα που κρύψαμε θα μπορέσετε αργότερα να τα χρησιμοποιήσετε. Όχι! Θα τα βρουν σε λίγο οι εθνοφύλακες, χρησιμοποιήστε τα –έστω και μέρος τους- από τώρα. Βγάλτε από τώρα, έστω και λίγους αντάρτες, έστω από μια ομάδα σε κάθε επαρχία. Μην τη χρωματίζετε ως δική σας ή ως συνέχεια του ΕΛΑΣ. Αφήστε την καμουφλαρισμένη, αφού δεν καταλαβαίνετε ότι πρέπει να ξαναπάρει τα όπλα ο ΕΛΑΣ. Δε θέλετε εμένα επικεφαλής τους; Βρείτε έναν άλλον. Πάντως μην κάνετε το έγκλημα να αργείτε. Ενεργήστε σύντομα και δραστήρια.
11. Εγώ συνεχίζω το ταξίδι για το Ηπειρωτικό Γραφείο και από εκεί για έξω. Όμως με κάποια επιβράδυνση γιατί κινούμαστε όπως ξέρετε και λέω και πιο πάνω.
Επί όλων των ανωτέρω ελπίζω να έχω γραπτή απάντησή σας με έκτακτο σύνδεσμο ώσπου να φτάσω στο Ηπειρωτικό Γραφείο. Εύχομαι να σκεφτείτε ώριμα έστω και την τελευταία στιγμή.
Εν πορεία, 24/3/45,
Συντροφικά
Άρης Βελουχιώτης

Διαβάστε περισσότερα

Η απέραντη ένδεια των ευρωλαγνικών επιχειρημάτων

Η αλήθεια είναι πώς ανέκαθεν οι οπαδοί του ευρώ δεν τα πήγαιναν καλά στην προσπάθειά τους να δώσουν σχήμα και μορφή με έναν πειστικό τρόπο στο όραμά τους. Ακόμη και στα τέλη της δεκαετίας του ’90, όταν τίποτε ορατό δεν σκίαζε τον κοινό ευρωπαϊκό ουρανό, το περίβλημα με το οποίο έντυναν το κοινό νόμισμα ήταν η σύγκλιση με την υπόλοιπη Ευρώπη, που υποτίθεται ότι αυτομάτως θα ερχόταν και αυτομάτως θα βελτίωνε τα εισοδήματά μας, και τα χαμηλά επιτόκια, που πράγματι ήρθαν διευκολύνοντας όμως την υπερχρέωση των ιδιωτικών νοικοκυριών και αδυνατώντας να αποτρέψουν την δημοσιονομική κρίση των περιφερειακών κρατών της ευρωζώνης.

του Λεωνίδα Βατικιώτη

Η δυσκολία τους σήμερα να πείσουν θετικά για τα πλεονεκτήματα της παραμονής στο ευρώ ή ακόμη και για τις ζημιές που θα υποστούμε αν ανακτήσουμε την νομισματική μας κυριαρχία έχει κορυφωθεί. Αναμενόμενο, προφανώς, από την στιγμή που όλα εκείνα που υποτίθεται ότι θα παθαίναμε αν βγαίναμε από το μαντρί (πχ όρια στις τραπεζικές αναλήψεις) συνέβησαν εξ αιτίας της παραμονής μας.

Έτσι, στις περισσότερες περιπτώσεις οι εκκλήσεις «μένουμε Ευρώπη» των ευρωλιγούρηδων συνοδεύονται από κενολογίες για την «ευρωπαϊκή πορεία που έχτισε ο ελληνικός λαός επί 40 χρόνια με θυσίες και συντριπτική πολιτική βούληση» (υιός Ψυχάρη, Βήμα 28 Ιουνίου 2015). Εδώ η κουτοπονηριά είναι εμφανής: ο,τιδήποτε κατάφερε ο εργαζόμενος άνθρωπος, με την εργασία του, να αποδοθεί στην «Ευρώπη των λαών» και το κοινό νόμισμα.

Κι η καταστροφή που εμφανίστηκε τα τελευταία χρόνια, η οποία αποδεδειγμένα (λόγω του συγχρονισμού της σε όλη της ευρω-περιφέρεια) δεν θα είχε προσλάβει αυτή την μορφή αν δεν υπήρχε το κοινό νόμισμα, πως μπορεί να δικαιολογηθεί;

Η καταστροφή, που είναι το κόστος της παραμονής στην ευρωζώνη φαίνεται παραστατικά σε δύο δείκτες. Πρώτο, από την καθίζηση του κατά κεφαλήν ΑΕΠ της Ελλάδας (σε μονάδες αγοραστικής δύναμης) μεταξύ 2009 και 2014. Μετά δηλαδή από 5 έτη εφαρμογής των μνημονίων, όπως πολύ εύστοχα έδειξε ο Μανόλης Δρεττάκης στην Εφημερίδα των Συντακτών στις 24 Ιουνίου, το κατά κεφαλήν ΑΕΠ μειώθηκε κατά 24,1% στη χώρα μας, η οποία κατρακύλησε στην 22η θέση από την 15η που κατείχε. Στην άλλη άκρη της κλίμακας το κατά κεφαλήν ΑΕΠ της Γερμανίας αυξήθηκε κατά 8,1%. Η απόσταση επομένως μεγάλωσε όχι μόνο λόγω των ζημιών της Ελλάδας αλλά και των κερδών της Γερμανίας. Που είναι λοιπόν η πολυαναμενόμενη «σύγκλιση με την Ευρώπη»;

Η ζημιά που υπέστη το παραγωγικό κεφάλαιο στην Ελλάδα, κι αυτός είναι ο δεύτερος δείκτης των υπαρκτών ζημιών της παραμονής στην ευρωζώνη, όλα αυτά τα χρόνια προκαλεί ακόμη μεγαλύτερη ανησυχία γιατί προεξοφλεί συρρίκνωση του προϊόντος και σταθεροποίηση της ανεργίας σε μεσοπρόθεσμο χρόνο.

Ως αποτέλεσμα του γεγονότος ότι οι ακαθάριστες επενδύσεις στη βιομηχανία μεταξύ 2008-2012 έχουν μειωθεί κατά 41%, το καθαρό απόθεμα κεφαλαίου στην Ελλάδα το 2014 (σε τιμές του 2010 κι όπως παρουσιάζεται στη βάση στατιστικών δεδομένων της Γιουροστάτ, Ameco) είχε κατρακυλήσει σχεδόν στα επίπεδα του 2007. Μέσα σε μια οκταετία έμεινε δηλαδή στάσιμο. Την ίδια ακριβώς περίοδο το απόθεμα κεφαλαίου στην ΕΕ αυξήθηκε κατά 8% και στην Γερμανία κατά 10,5%! Η συμμετοχή στην ευρωζώνη επομένως δεν βοήθησε ούτε καν την συσσώρευση του κεφαλαίου που, λόγω της τάσης της ανισόμετρης ανάπτυξης, σε κάθε χώρα της ΕΕ ακολούθησε διαφορετική και αποκλίνουσα κατεύθυνση.

Οι καταστροφικές επιπτώσεις της παραμονής της Ελλάδας στο ευρώ αποτυπώνονται επίσης και στο εμπορικό ισοζύγιο της χώρας, όπου το έλλειμμα μπορεί να μειώθηκε θεαματικά από 43 δισ. ευρώ το 2008 σε 20 δισ. το 2014, αυτό ωστόσο συνέβη κυρίως λόγω της μείωσης των εισαγωγών (κατά 17 δισ. ευρώ) και δευτερευόντως λόγω της αύξησης των εξαγωγών (κατά 6 δισ. ευρώ). Οι δομικές αδυναμίες της ελληνικής οικονομίας δηλαδή παρέμειναν, παρά την εσωτερική υποτίμηση, όπως αποκαλείται η μείωση των μισθών, που τροφοδότησε τα κέρδη των εξαγωγέων χωρίς να αυξήσει σημαντικά τις ίδιες τις εξαγωγές.

Η δομική υστέρηση εκφράζεται στα δεκάδες δισ. ευρώ που έχουν όλα αυτά τα χρόνια ξοδευτεί για εισαγωγές χοιρινού και βόειου κρέατος και γάλακτος κυρίως από την Γερμανία και την Ολλανδία ακόμη και ζάχαρης από την Γαλλία! Η ολοκλήρωση επομένως της αγοράς στο πλαίσιο της ευρωζώνης δεν παρήγαγε συμμετρικά, ισόρροπα αποτελέσματα, είχε χαμένους και κερδισμένους, καταδικάζοντας χώρες όπως η Ελλάδα να γίνουν καθαροί εισαγωγείς ακόμη και σε διατροφικά προϊόντα που ανέκαθεν ήταν καθαροί εξαγωγείς, εισφέροντας μέσω αυτών των εξαγωγών στο παρελθόν τεράστια συναλλαγματικά οφέλη στην οικονομία.

Στον «παράδεισο του ευρώ» όμως οι εισαγωγές ζάχαρης από τη Γαλλία μόνο το 2014 στοίχησαν 142 εκ. ευρώ (με βάση πρόσφατη έκθεση του Πανελλήνιου Συνδέσμου Εξαγωγέων) και χιλιάδες θέσεις εργασίας στην μεταποίηση και την γεωργία χαμένες λόγω του κλεισίματος των εργοστασίων της Ελληνικής Βιομηχανίας Ζάχαρης.

Ο ίδιος «αιματηρός» απολογισμός μπορεί να γίνει σε πολλούς ακόμη κλάδους, πολύ πιο στρατηγικής σημασίας, όπως για παράδειγμα η ναυπηγική βιομηχανία, που κάλλιστα μπορούσε να λύσει όχι μόνο το πρόβλημα της ακτοπλοϊκής σύνδεσης των δεκάδων ελληνικών νησιών, αλλά και της επέκτασης της σιδηροδρομικής κάλυψης στην ηπειρωτική Ελλάδα. Στόχος με πολλαπλά οφέλη που δεν περιορίζονται μόνο στην διευκόλυνση της καθημερινότητας των πολιτών. Επεκτείνονται και στην ίδια την οικονομία, καθώς θα διευκολυνόταν το εμπόριο, εντός κι εκτός Ελλάδας.

Τούτων δοθέντων οι πιο επιστημονικοφανείς αναλύσεις για τα οφέλη από την παραμονή στο ευρώ ξεκινούν και τελειώνουν υπενθυμίζοντας την ανάγκη των διαρθρωτικών αλλαγών: μια εύσχημη μετονομασία της μείωσης των μισθών, της ελαστικοποίησης των εργασιακών σχέσεων και της κατάργησης των συλλογικών συμβάσεων εργασίας. Ένα επιχείρημα, που μπορεί να φάνταζε δύσκολο να ανασκευαστεί πριν πέντε χρόνια, όταν ο ΣΕΒ ζητούσε επιμόνως τη φιλελευθεροποίηση των αγορών, υποσχόμενος μείωση της ανεργίας και ευημερία.

Πλέον όμως όταν οι διαρθρωτικές αλλαγές που έγιναν στην Ελλάδα έχουν χτυπήσει κόκκινο, ξεπερνώντας κάθε ρεκόρ, ποιος μπορεί πειστικά να υποστηρίξει ότι ακόμη κι η μείωση των μισθών στα «βαλκανικά επίπεδα» των 300 ευρώ, όπως κατ’ επανάληψη έχει ζητήσει η τρόικα, μπορεί να οδηγήσει σε επανεκκίνηση την παραγωγή και στο ξεπέρασμα των δομικών αδυναμιών, που έχουν οξυνθεί εξ αιτίας του ανταγωνισμού στην ευρωζώνη;

Ελλείψει επομένως οποιουδήποτε σοβαρού επιχειρήματος ανθούν οι άναρθρες κραυγές περί Αρμαγεδδώνα, σεισμών, λοιμών και καταποντισμών που θα ακολουθήσουν αν η Ελλάδα βγει από το ευρώ και εισάγει το δικό της, εθνικό νόμισμα.

Ανθούν ακόμη και ανοησίες, όπως το συμπέρασμα που κατέληγε το Βήμα στις 14 Ιουνίου (σε άρθρο με τίτλο Πώς θα ήταν η Ελλάδα με εθνικό νόμισμα) βάσει του οποίου σε περίπτωση εξόδου από το ευρώ «το σουβλάκι θα γίνει είδος πολυτελείας». Ο συντάκτης του άρθρου ξεχνάει ωστόσο πως επί δραχμών το σουβλάκι έκανε 100 ή 150 δραχμές και σήμερα φτάνει ακόμη και τα 2 ευρώ, έχει αυξηθεί δηλαδή η τιμή του ακόμη και 7 φορές! Αυτός ήταν ο παράδεισος του ευρώ…

Unfollow 43 – Ιούλιος 2015

Πηγή:

http://www.analystsforchange.org/2015/08/unfollow-43-2015.htm

Διαβάστε περισσότερα