Poutanique τεχνη, εσυ τα φταις ολα!

Να είναι τέχνη; Επάγγελμα ή μήπως ματαιοδοξία;

Ο μουσικός του πεζοδρόμου!!

Ξαφνικά την καλοκαιρινή ηρεμία στο μικρό μας Μεσολόγγι σκέπασε μια γλυκιά μελωδία που έρχονταν από το βάθος του πεζοδρόμου. Όσο πλησίαζε.....

Να πως γινεται το Μεσολογγι προορισμος!

αι θα αξιοποιηθεί. Ακούγονται διάφορες ιδέες και έχουν συσταθεί αρκετές ομάδες πολιτών που προτείνουν υλοποιήσιμες και μη ιδέες προκειμένου να επιτευχθεί ο στόχος και έμμεσα να επωφεληθούμε όλοι.....

Ποσα κτηρια ρημαζουν στο Μεσολογγι;

Ένα από τα θέματα του δημοτικού συμβούλιου στις 27/ 11 είναι η «Εκμίσθωση χώρου για κάλυψη στεγαστικών αναγκών του Δήμου». Οι πρώτες σκέψεις που μου έρχονται στο μυαλό είναι πως μετά από τόσα χρόνια και πώς μετά από τόσο κονδύλια έχουμε φτάσει ....

Μεσολόγγι - αδέσποτα ώρα μηδέν.

Αδέσποτα, ένα ευαίσθητο θέμα για όσους είναι πραγματικά φιλόζωοι* και με τις δυο έννοιες της λέξης. Ας αρχίσουμε να μιλάμε για τις αβοήθητες ψυχές που ξαφνικά βρεθήκαν απροστάτευτες στον δρόμο όχι από το τέλος δηλαδή από τα αποτελέσματα που βλέπουμε...

Facebook, φωτογραφιες με σουφρωμενα χειλη...

Κάλος ή κακός αγαπητοί φίλοι διανύουμε μια εποχή που θέλει τους περισσότερους άμεσα εξαρτημένους από τις ιστοσελίδες κοινωνικής δικτύωση τύπου face book. Έρχεται λοιπόν το Ινστιτούτου Ψυχικής και Σεξουαλικής Υγείας

19 Μαρ 2016

Οδυσσέας Ελύτης, «Τι φταίει για την κακοδαιμονία της ελληνικής ζωής;», συνεντευξη στο Ρένο Ηρ. Απστολίδη (15/07/1958)




Ἀπό τό βιβλίο Ὁδυσσέας Ἐλύτης Σύν τοῖς ἄλλοις, ἐκδόσεις Ὕψιλον, 2011
Ἐφημερίδα Ἐλευθερία, 15 Ιουλίου 1958

ΟΙ ΠΟΛΙΤΙΚΕΣ ΠΡΑΞΕΙΣ ΕΚΤΕΛΟΥΝΤΑΙ ΕΡΗΜΗΝ ΤΩΝ ΑΝΤΙΛΗΨΕΩΝ ΓΙΑ ΤΗ ΖΩΗ
- Ζητεῖται ἡ γνώμη σας, κύριε Ἐλύτη, ἡ ἐντελῶς ἀνεπιφύλακτη καί ἀδέσμευτη, ἐπάνω σέ ὅ,τι θεωρεῖτε ὡς τήν πιό κεφαλαιώδη κακοδαιμονία τοῦ τόπου. Ἀπό τί κυρίως πάσχουμε καί τί πρωτίστως μᾶς λείπει; Ποιά θά ὀνομάζατε «πρώτη μάστιγα» τῆς νεοελληνικῆς ζωῆς;
- Ἀπό τί πάσχουμε κυρίως; Θά σᾶς τό πῶ ἀμέσως: ἀπό μιά μόνιμο, πλήρη, καί κακοήθη ἀσυμφωνία μεταξύ τοῦ πνεύματος τῆς ἑκάστοτε ἡγεσίας μας καί τοῦ “ἤθους' πού χαρακτηρίζει τόν βαθύτερο ψυχικό πολιτισμό τοῦ ἑλληνικοῦ λαοῦ στό σύνολο του!
- Ἄ! Ἀρχίσαμε!… Μόνιμος, πλήρης καί κακοήθης ἀσυμφωνία!…
- Βεβαίως! Ἀλλ᾿ ἀφῆστε με νά συνεχίσω. Αὐτή ἡ ασυμφωνία δέν εἶναι μιά συγκεκριμένη κακοδαιμονία, εἶναι, ὃμως, μιά αἰτία πού ἐξηγεῖ ὃλες τίς κακοδαιμονίες, μικρές καί μεγάλες, τοῦ τόπου αὐτοῦ. Ἀπό τήν ἡμέρα πού ἔγινε ἡ Ἑλλάδα κράτος ἕως σήμερα, οἱ πολιτικές πράξεις, θά ἔλεγε κανένας, ὅτι σχεδιάζονται καί ἐκτελοῦνται ἐρήμην τῶν ἀντιλήψεων γιά τή ζωή, καί γενικότερα τῶν ἰδανικῶν πού εἶχε διαμορφώσει ὁ Ἑλληνισμός μέσα στήν ὑγιή κοινοτική τοῦ ὀργάνωση καί στήν παράδοση τῶν μεγάλων ἀγώνων γιά τήν άνεξαρτησία του. Ἡ φωνή τοῦ Μακρυγιάννη δέν ἔχει χάσει, οὔτε σήμερα ἀκόμη, τήν ἐπικαιρότητά της.
»Σημειῶστε ὅτι δέν βλέπω τό πρόβλημα ἀπό τήν ἀποκλειστική κοινωνική του πλευρά, οὔτε κάνω δημοκοπία.
- Δημοκοπία ἀσφαλῶς ὄχι. Πολιτική, ὅμως, ναί. Τό ἐντοπίζετε, δηλαδή, [τό πρόβλημα] κυρίως μέσα στόν χώρο τῆς πολιτικῆς - ἤ κάνω λάθος; Στό κέντρο μάλιστα τοῦ δικοῦ της χώρου. Ἐκεῖ μάς πάει τό πρόβλημα πού θέσατε, τῶν σχέσεων μεταξύ λαοῦ καί ἡγεσίας.
- Μά ναί. Γιατί εἶναι βασικό. Εἶναι πρῶτο… κι ἄς εἶμαι ποιητής, ἐγώ πού τό λέω, μακριά πάντα ἀπό τήν “πολιτική'. Κοιτάξτε: ὁ λαός αὐτός κατά κανόνα ἐκλέγει τήν ἡγεσία του. Καί ὅμως, ὅταν αὐτή ἀναλάβει τήν εὐθύνη τῆς ἐξουσίας –εἴτε τήν ἀριστοκρατία ἐκπροσωπεῖ εἴτε τήν ἀστική τάξη εἴτε τό προλεταριάτο-, κατά ἕναν μυστηριώδη τρόπο ἀποξενώνεται ἀπό τή βάση πού τήν ἀνέδειξε, καί ἐνεργεῖ σάν νά βρισκόταν στό Τέξας ἤ στό Οὐζμπεκιστάν!
- Στό Τέξας καί στό Οὐζμπεκιστάν; Ποιητικές χῶρες!… Ἤ μήπως θέλετε νά πεῖτε: «… Σάν νά βρισκόταν στή χώρα τοῦ ἑκάστοτε ρυθμιστικοῦ “ξένου παράγοντος'; Τοῦ ἑκάστοτε… “προστάτου' μας;» Μήπως ἐκεῖ ἀκριβῶς ἔγκειται τό κακό;
- Τό εἶπα μέ τρόπο, ἀλλά βλέπω ὅτι τό θέλετε γυμνό. Καί δέν ἔχω ἀντίρρηση νά τό ξαναπῶ φανερά, καί πιό ἔντονα: ἕνας ἀπό τούς κυριότερους παράγοντες τῶν “παρεκκλίσεων' τῆς ἡγεσίας ἀπό τό ἦθος τοῦ λαοῦ μας, εἶναι ἡ ἐκ τοῦ ἀφανοῦς καί ἐκ τῶν ἔξω “προστατευτική' κατεύθυνση. Ἀποτέλεσμα καί αὐτό τῆς ἀπώλειας τοῦ ἕρματος, τῆς “παράδοσης'. Ἀντιλαμβάνομαι ὅτι στήν ἐποχή μας ἡ ἀλληλεξάρτηση τῶν ἐθνοτήτων εἶναι τόση, πού ἡ πολιτική δέν μπορεῖ ν᾿ ἀγνοήσει, ὥς ἕναν βαθμό, αὐτό πού θά λέγαμε “γενικότερη σκοπιμότητα'. Ὅμως, ὑπάρχει τεράστια διαφορά ἀνάμεσα στήν “προσαρμοστική πολιτική' καί στή δουλοπρέπεια! Αὐτό εἶναι τό πιό εὐαίσθητο σημεῖο τοῦ ἑλληνικοῦ λαοῦ, “τό τιμιώτατόν του'! Καί αὐτό τοῦ καταπατοῦν συνεχῶς, κατά τόν ἐξοργιστικότερο τρόπο, οἱ ἐκπρόσωποί του στήν ἐπίσημη διεθνή σκηνή!
- Κι ὁ «ἐπίσημος» ὅρος τῆς δουλοπρέπειας αὐτῆς, κύριε Ἐλύτη; Μήπως εἶναι ὑποκριτικότερος ἀπ᾿ τό «προσαρμοστική πολιτική»; Ἐξοργιστικότερος;
- Δέν μ᾿ ἐνδιαφέρει ὁ ἐπίσημος ὅρος τῆς δουλοπρέπειας. Μ᾿ ἐνδιαφέρει ἡ οὐσία. Κι ἐκεῖνο πού ξέρω εἶναι ὅτι μ᾿ αὐτά καί μ’ αὐτά ἐφτάσαμε σέ κάτι πού θά μοῦ ἐπιτρέψετε νά ὀνομάσω “ψευδοφάνεια'. Ἔχουμε, δηλαδή, τήν τάση νά παρουσιαζόμαστε διαρκῶς διαφορετικοί απ’ ὅ,τι πραγματικά εἴμαστε. Καί δέν ὑπάρχει ἀσφαλέστερος δρόμος πρός τήν ἀποτυχία, εἴτε σάν ἄτομο σταδιοδρομεῖς εἴτε σάν σύνολο, ἀπό τήν ἔλλειψη τῆς γνησιότητας. Τό κακό πάει πολύ μακριά. Ὅλα τά διοικητικά μας συστήματα, οἱ κοινωνικοί μας θεσμοί, τά ἐκπαιδευτικά μας προγράμματα, ἀρχῆς γενομένης ἀπό τούς Βαυαρούς, πάρθηκαν μέ προχειρότατο τρόπο ἀπό ἔξω, καί κόπηκαν καί ράφτηκαν ὅπως ὅπως ἐπάνω σ᾿ ἕνα σῶμα μέ ἄλλες διαστάσεις καί ἄλλους ὅρους ἀναπνοῆς.
«Ο ΕΛΛΗΝΙΣΜΟΣ ΕΠΕΤΥΧΕ ΩΣ ΓΕΝΟΣ ΑΛΛ᾿ ΑΠΕΤΥΧΕ ΩΣ ΚΡΑΤΟΣ»
- Ὥστε, λοιπόν, ζητᾶτε «δικούς μας ὅρους ἀναπνοῆς»!
- Ναί. Καί δέν πρόκειται βέβαια γιά “προγονοπληξία'. Τά λέω, ἄλλωστε, αὐτά ἐγώ πού, σ᾿ ἕναν τομέα ὅπως ὁ δικός μου, κήρυξα μέ φανατισμό τήν ἀνάγκη τῆς ἐπικοινωνίας μας μέ τό διεθνές πνεῦμα, καί πού σήμερα μέ ἐμπιστοσύνη ἀποβλέπω στή διαμόρφωση ἑνός ἑνιαίου εύρωπαϊκού σχήματος, ὅπου νά ἔχει τή θέση της ἡ Ἑλλάδα. Μέ τή διαφορά ὅτι ὁ μηχανισμός τῆς ἀφομοιώσεως τῶν στοιχείων τῆς προόδου πρέπει νά λειτουργεῖ σωστά, καί νά βασίζεται σέ μιά γερή καί φυσιολογικά ἀναπτυγμένη παιδεία. Ἐνῶ σ’ ἐμᾶς, ὄχι μόνον δέν λειτουργεῖ σωστά, ἀλλά δέν ὑπάρχει κάν ὁ μηχανισμός αὐτός γιά νά λειτουργήσει! Καί μέ τή διαφορά ἀκόμη ὅτι, ἐκτός ἀπό ἐλάχιστες ἐξαιρέσεις, ἡ ἡγετική μας τάξη, στό κεφάλαιο τῆς ἑλληνικῆς παιδείας, ἔχει μαῦρα μεσάνυχτα! Κοιτάξετε μέ προσοχή τά ἔντυπα πού εκδίδει ἡ ἴδια, ἤ πού προτιμᾶ νά διαβάζει, τά διαμερίσματα ὅπου κατοικεῖ, τίς διασκεδάσεις πού κάνει, τή στάση της ἀπέναντι στή ζωή. Οὔτε μιά σταγόνα γνησιότητας! Πῶς θέλετε, λοιπόν, ν᾿ ἀναθρέψει σωστά τή νέα γενιά; Ἀπό τά πρῶτα διαβάσματα πού θά κάνει ἕνα παιδί ὥς τά διάφορα στοιχεῖα πού θά συναντήσει στό καθημερινό του περιβάλλον, καί πού θά διαμορφώσουν τό γοῦστο του, μιά συνεχής καί άδιάκοπη πλαστογραφία καί τίποτε ἄλλο!
»Θά μοῦ πεῖτε: εἶσαι λογοτέχνης, καλαμαράς, καί βλέπεις τά πράγματα ἀπό τή μεριά πού σέ πονᾶνε. Ὄχι, καθόλου! Καί νά μοῦ έπιτρέψετε νά ἐπιμείνω. Ὅλα τά ἄλλα κακά πού θά μποροῦσα νά καταγγείλω - ἡ ἔλλειψη οὐσιαστικῆς ἀποκεντρώσεως καί αὐτοδιοικήσεως, ἡ ἔλλειψη προγραμματισμοῦ γιά τήν πλουτοπαραγωγική ἀνάπτυξη τῆς χώρας, ἀκόμη καί ὁ τρόπος μέ τόν ὁποῖο ἀσκεῖται ἡ ἐξωτερική μας πολιτική- εἶναι ζητήματα βαθύτερης ἑλληνικῆς παιδείας! Ἀπό τήν ἄποψη ὅτι μόνον αυτή μπορεῖ νά προικίσει ἕναν ἡγέτη μέ τήν ἀπαραίτητη εὐαισθησία πού χρειάζεται γιά νά ἐνστερνιστεῖ, καί ἀντιστοίχως νά ἀποδώσει, τό ἦθος τοῦ λαοῦ. Γιατί αὐτός ὁ λαός, πού τήν ἔννοιά του τήν ἔχουμε παραμορφώσει σέ σημεῖο νά μήν τήν ἀναγνωρίζουμε, αὐτός ἔχει φτιάξει ὅ,τι καλό ὑπάρχει - ἄν ὑπάρχει κάτι καλό σ᾿ αὐτόν τόν τόπο! Καί αὐτός, στίς ὧρες τοῦ κινδύνου, καί στό πεῖσμα τῆς συστηματικῆς ἡττοπαθείας τῶν ἀρχηγῶν του, αἴρεται, χάρη σ᾿ ἕναν ἀόρατο, εὐλογημένο μηχανισμό, στά ὕψη πού ἀπαιτεῖ τό θαῦμα!
»Ὅσο, λοιπόν, καί ἄν εἶναι λυπηρό, πρέπει νά τό πῶ: ὁ Ἑλληνισμός, γιά τήν ὥρα τουλάχιστον, ἐπέτυχε ὡς γένος, ἀλλ᾿ ἀπέτυχε ὡς κράτος! Καί παρακαλῶ νύχτα μέρα τόν Θεό, καί τό μέλλον, νά μέ διαψεύσουν.
- Πρίν κλείσομε, κύριε Ἐλύτη, τη συνέντευξη, κάτι πού ἐθίξατε στήν ἀρχή, τό τῆς παλαιᾶς ὑγιοῦς κοινοτικῆς ὀργανώσεως τοῦ λαοῦ μας, πού ἔχει χαθεῖ πιά, πῶς νομίζετε ὅτι θά μποροῦσε ν’ ἀναβιώσει; “Αν κατεβάλλετο προσπάθεια, πρός ποιά κατεύθυνση;
- Σέ μιάν ἀναβίωση αὐθεντική δέν εἶναι δυνατόν πιά νά ἐλπίζουμε - ἀλίμονο! Ἑκατόν τριάντα καί πλέον ἔτη ἀχρησίας εἶναι ἀρκετά γιά ν᾿ ἀτροφήσουν ἀκόμη καί οἱ πιό ζωντανοί θεσμοί. Ὡστόσο, ὑπάρχει τρόπος νά πλησιάσουμε, μέ σωφροσύνη καί μελέτη, στή λύση τοῦ προβλήματος, καί αὐτό σαφώς πρός τήν πλευρά τῆς αὐτοδιοικήσεως, μέ τήν πιό αὐστηρή της ἔννοια.
»Δέν εἶμαι ἀρμόδιος βέβαια νά σᾶς προτείνω σχέδια. Θά ἤθελα μόνο νά κάνω δύο παρατηρήσεις: ἡ μία εἶναι ὅτι κάθε ἀπόπειρα πρός τήν κατεύθυνση αὐτή θά πρέπει νά βασιστεῖ στή φυσική καί ἱστορική διαίρεση τῆς χώρας σέ μεγάλα διαμερίσματα, πού εἶναι μιά πραγματικότητα δοσμένη, καί ὄχι στή θεωρητική τῆς γεωοικονομίας, ὅπως ἄκουσα νά ὑποστηρίζεται ἀπό πολλούς. Θά εἶναι μεγάλο σφάλμα νά παραγνωριστοῦν οἱ ψυχολογικοί παράγοντες, ἀπό τούς ὁποίους πολλές φορές ἐξαρτᾶται τό μεγαλύτερο μέρος της ἐπιτυχίας. Ἡ ἄλλη παρατήρηση εἶναι ὅτι τά μεγάλα αὐτά διαμερίσματα (μέσα στά ἑλληνικά μέτρα πάντοτε) θά πρέπει νά ὑποδιαιρεθοῦν σέ πολλές μικρές μονάδες, στενότερες καί ἀπό τήν ἐπαρχία, μέ ἀρχές δικές τους καί μέ τή δυνατότητα γιά κοινοπραξίες, προπάντων σέ ὅ,τι ἀφορᾶ τή γεωργία. Γιατί ὁ πρῶτος ἀντικειμενικός σκοπός εἶναι νά λυτρωθεῖ ὁ πολίτης ἀπό τό “ταμπού' τῆς ἐξουσίας! Καί θά λυτρωθεῖ μόνον ἄν ἔχει τρόπο νά παρακολουθεῖ ἀπό κοντά ποῦ καί πῶς ἀξιοποιοῦνται οἱ θυσίες του, οἰκονομικές καί ἄλλες, πού σήμερα καταβροχθίζονται ἀπό ἕνα μακρινό καί ἀόρατο Φάντασμα.



(πηγή: http://blog.karasoulos.com/post/33632228559/15-10-2012)

18 Μαρ 2016

Οι Ρώσοι θέλουν πάλι τη Σοβιετική Ένωση

Οι Ρώσοι σε ποσοστό μεγαλύτερο του 60%, όπως και πριν από 25 χρόνια, θα ψήφιζαν υπέρ του να
διατηρηθεί η ΕΣΣΔ, όπως δείχνουν τα αποτελέσματα της δημοσκόπησης που έκανε το Πανρωσικό Κέντρο Μελέτης της Κοινής Γνώμης (VITSIOM).
Σύμφωνα με το ρωσικό πρακτορείο ειδήσεων ria.ru και όπως αναφέρεται στο greece-russia2016.gr: «Σήμερα, 25 χρόνια μετά τη διενέργεια του δημοψηφίσματος, της 17ης Μαρτίου του 1991, στο οποίο οι περισσότεροι πολίτες είχαν ταχθεί υπέρ της διατήρησης της ΕΣΣΔ, η πλειονότητα των Ρώσων δηλώνει ότι αν γίνονταν δημοψήφισμα θα ψήφιζαν υπέρ της διατήρησης της ΕΣΣΔ. Σύμφωνα με τα στοιχεία της Κεντρικής Επιτροπής για το δημοψήφισμα της ΕΣΣΔ, τότε το 76% των ψηφισάντων είπε «ναι», ενώ μεταξύ των ψηφισάντων της τότε Ρωσικής Ενωσιακής Ομοσπονδιακής Σοσιαλιστικής Δημοκρατίας υπέρ του «ναι» ψήφισε το71%. 
Σήμερα δε, το 64% των Ρώσων ισχυρίζεται ότι εάν γίνονταν δημοψήφισμα θα ψήφιζε υπέρ του να διατηρηθεί η ΕΣΣΔ» αναφέρεται στην ανακοίνωση της VITSIOM.
Παράλληλα επισημαίνεται ότι το ποσοστό εκείνων που θα ψήφιζαν «ναι» αυξάνεται από το 47% στις ηλικίες 18-24 ετών, έως το 76% στις ηλικίες 60 και άνω, ενώ στις γραμμές των μελών του Κομμουνιστικού Κόμματος της Ρωσικής Ομοσπονδίας το ποσοστό αυτό φθάνει το 81%. Σύμφωνα με τη δημοσκόπηση, το 20% των Ρώσων θα ψήφισε «όχι» αν γίνονταν ένα τέτοιο δημοψήφισμα σήμερα.
Σύμφωνα με τα αποτελέσματα της δημοσκόπησης που διενήργησε το VITSIOM, το 27% των Ρώσων επιρρίπτουν την ευθύνη για την κατάρρευση της ΕΣΣΔ πρωτίστως στον Μιχαήλ Γκορμπατσόφ και την κυβέρνηση του επειδή δεν τηρήθηκε το αποτέλεσμα του δημοψηφίσματος του 1991, στο οποίο οι Ρώσοι τάχθηκαν υπέρ της διατήρησης της ΕΣΣΔ. Το 17% επιρρίπτει την ευθύνη γενικά στην ανώτατη ηγεσία και το 13% στην πολιτική του Μπορίς Γιέλτσιν. Το2% των ερωτηθέντων καταλογίζει ευθύνες στις ΗΠΑ και τις άλλες δυτικές χώρες και μόνο το 1% θεωρεί ότι δεν ευθύνεται κανένας για ό,τι συνέβη. Παράλληλα, επισημαίνεται ότι το 40% δεν ήταν σε θέση να προσδιορίσει ΄τους λόγους για τους οποίους δεν τηρήθηκε το αποτέλεσμα του τότε δημοψηφίσματος.
Η δημοσκόπηση διενεργήθηκε με πρωτοβουλία του Πανρωσικού Κέντρου Μελέτης της Κοινής Γνώμης (VITSIOM), στο διάστημα 5-6 Μαρτίου του 2016. Ρωτήθηκαν 1.600 άνθρωποι σε 130 κατοικημένα σημεία, σε 46 περιοχές, περιφέρειες και δημοκρατίες της Ρωσίας, ενώ το περιθώριο λάθους δεν υπερβαίνει το 3,5%.

1871: Η Κομμούνα του Παρισιού

commune
ΔΑΝΗΣ ΠΑΠΑΒΑΣΙΛΕΙΟΥ Στις 18 Μάρτη 1871ανοίγει μια καινούρια περίοδος στηνπαγκόσμια Ιστορία. Τη μέρα εκείνη, για πρώτη φορά στην ιστορία της ανθρωπότητας, η κρατική εξουσία πέρασε, αν και για σύντομο χρονικό διάστημα, στα χέρια του προλεταριάτου, της πιο πρωτοπόρας, της μοναδικής μέχρι το τέλος επαναστατικής τάξης της καπιταλιστικής κοινωνίας. Η Κομμούνα που ίδρυσαν το 1871 οι εργάτες του Παρισιού έζησε μόνο 72 μέρες, αλλά η σημασία της για τον παραπέρα απελευθερωτικό αγώνα της εργατικής τάξης ήταν τεράστια.
Για την αντιμετώπιση της αντίδρασης των αστών και των τσιφλικάδων η εργατική τάξη και οι μικροαστοί του Παρισιού ίδρυσαν τοΦεβρουάριο του 1871 μια μαζική πολιτική οργάνωση, τηΔημοκρατική Ομοσπονδία της Εθνοφρουράς του τμήματος του Σηκουάνα με δύναμη 215 τάγματα που συγκροτήθηκαν στις εργατικές και σε άλλες δημοκρατικές συνοικίες. Η κεντρική επιτροπήτης οργάνωσης με επικεφαλής επιφανείς δημοκράτες και σοσιαλιστές (ανάμεσα τους ήταν και μέλη της Διεθνούς) έγινε ουσιαστικά το έμβρυο της καινούριας λαϊκής εξουσίας που ξεπήδησε από τα κάτω.
Barricade_Voltaire_Lenoir_Commune_Paris_1871
Τη νύχτα της 17ης προς τη 18η Μάρτη η κυβέρνηση του Θιέρσουέστειλε στρατό στη Μονμάρτη, στο Μπελβίλ και σε άλλες εργατικές συνοικίες του Παρισιού για να πάρει από την εθνοφρουρά τα κανόνια, που είχαν αγοραστεί με λεφτά των εργατών. Παρά τον αρχικό αιφνιδιασμό οι άνδρες της Εθνοφρουράς άρπαξαν τα όπλα και με την υποστήριξη του πληθυσμού, ακόμη και των γυναικών, ματαίωσαν τις προσπάθειες του στρατού. Οι στρατιώτες αρνήθηκαν να πυροβολήσουν το λαό, έπιασαν δυο στρατηγούς (το Λεκόντ και τονΤομά) και τους εκτέλεσαν. Η κεντρική επιτροπή της εθνοφρουράς πέρασε από την άμυνα στην επίθεση και έστειλε τάγματα από τις εργατικές συνοικίες στο κέντρο της πόλης. Τα τάγματα αυτά κυρίευσαν την αστυνομική Διεύθυνση, πολλά υπουργεία, σιδηροδρομικούς σταθμούς, τους στρατώνες, σε μερικές συνοικίες τα Δημαρχεία και αργά το βράδυ το κεντρικό Δημαρχείο, όπου ύψωσαν κόκκινη σημαία.Η πρωτεύουσα της Γαλλίας είχε πέσει στα χέρια των ξεσηκωμένων εργατών.
Η κυβέρνηση του Θιέρσου κατέφυγε στην παλιά έδρα των Γάλλων βασιλιάδων, στις Βερσαλλίες (περίπου 19 χιλιόμετρα έξω από το Παρίσι) εκεί συγκέντρωσε και τα πιστά της στρατεύματα. Η κεντρική επιτροπή της εθνοφρουράς έγινε προσωρινή κυβέρνηση του προλεταριάτου που νίκησε και της ριζοσπαστικής μερίδας των μικροαστών που είχε συμμαχήσει μαζί του.

Αποφυλάκιση Ρουπακιά

Αυτές οι δηλώσεις δεν έγιναν ούτε πριν 10, ούτε πριν 20, ούτε πριν από 30 χρόνια.
    Έγιναν στις 3/3/2012, μόλις 1 χρόνο πριν από τη δολοφονία του Φύσσα.    


 
    Αλλά το ναζιστικό ξεγύμνωμα δεν σταματά εδώ.
  • Στις 6/7/2011, στη Σπάρτη ήταν που ο Μιχαλολιάκος δήλωνε:
«Θα κατεβαίναμε στις εκλογές για να μετρηθούμε και για το 0,2%. Για να πούμε ότι υπάρχει 0,2% φασίστες, αμετανόητοι χρυσαυγίτες… Είναι εθνικοσοσιαλισμός ελληνικός στα μέτρα του 2011. Έχω μεγάλο σεβασμό σ’ αυτό που υπήρξε η Γερμανία του Χίτλερ… Εμείς πιστεύουμε στην πατρίδα και όχι στη δημοκρατία. Αν είναι να σωθεί η πατρίδα, ας πάει στο διάολο η δημοκρατία… Τι καταλάβατε από τους δημοκράτες; Τι χειρότερο θα σας κάνουν οι φασίστες;».
  • Στις 24/11/2011, σε ομιλία του στα γραφεία της Χρυσής Αυγής ήταν, που ο Μιχαλολιάκος στην επισήμανση ότι μετά τις εκλογές θα προέκυπτε μια «Βουλή της Βαϊμάρης», κραύγαζε: 
«Ξέρετε τι ακολούθησε μετά. Ε, γι’ αυτό αγωνιζόμαστε, δεν το κρύβουμε. Είμαι υπερήφανος γι’ αυτό».

    Πράγματι, είδαμε «τι ακολούθησε»… Είδαμε και ακούσαμε. Ακούσαμε, παραμονή της συμπλήρωσης δυο χρόνων από την δολοφονία του Παύλου Φύσσα (18 Σεπτεμβρίου 2013), ο επικεφαλής της ναζιστικής συμμορίας, ο Μιχαλολιάκος, τρεις μόλις μέρες πριν από τις εκλογές, να δηλώνει απροκάλυπτα μιλώντας στον Real FM και στον Νίκο Χατζηνικολάου (17/9/2015):
«Αναλαμβάνουμε την πολιτική ευθύνη για την δολοφονία»!



    Σήμερα, ο ομολογημένα δολοφόνος του Φύσσα, ο βγαλμένος από την ίδια «σπορά» με τον αρχηγό του τον Μιχαλολιάκο, ο επιδιδόμενος στον ίδιο… «αρχαιοελληνικό» χαιρετισμό με τον αρχηγό του, ο φυσικός αυτουργός μιας δολοφονίας για την οποία ο Μιχαλολιάκος δήλωσε «αναλαμβάνουμε την πολιτική ευθύνη για την δολοφονία», αναμένεται να αποφυλακιστεί λόγω παρέλευσης του ορίου προσωρινής κράτησής του.
    Η αποφυλάκιση του Ρουπακιά, ως αποτέλεσμα της προκλητικής καθυστέρησης στη διεκπεραίωση της δίκης που εξ αντικειμένου υπονομεύει την προοπτική να λογοδοτήσει ουσιαστικά η ναζιστική συμμορία για τα εγκλήματά της, αποτελεί εξέλιξη που δεν μπορεί παρά να συνδυαστεί με το αναντίρρητο γεγονός:
    Για πολύ καιρό μέχρι το βράδυ της δολοφονίας του Παύλου Φύσσα,
κράτος, κυβερνήσεις, αστυνομία, δικαιοσύνη, αστικά κόμματα και φυσικά ορισμένα ΜΜΕ, ανέχτηκαν κραυγαλέα ή και ενίσχυσαν τη δράση των νεοναζί της Χρυσής Αυγής.
    Είναι στο πλαίσιο αυτό που ο εγκληματικός χαρακτήρας της ναζιστικής συμμορίας συνεχίζεται να καλύπτεται πίσω από τον μανδύα του «νόμιμου πολιτικού κόμματος».
    Τα συμπεράσματα δικά σας.

email: mpog@enikos.gr

17 Μαρ 2016

Η οργάνωση της απαισιοδοξίας, του Χρήστου Λάσκου


Γιατί λοιπόν τα ευρωπαϊκά κράτη διεκδικούν για τον εαυτό τους το δικαίωμα να διαδίδουν τον πολιτισμό και τους καλούς τρόπους σε άλλες ηπείρους; Γιατί όχι στην ίδια την Ευρώπη;
Γιόζεφ Ροτ, 1937

/var/www/rednotebook.gr/httpdocs/wp content/uploads/2016/03/160315 prosfyges 38Με το προηγούμενο παράθεμα ξεκινά ο Μαρκ Μαζάουερ τον πρόλογο στην περίφημη «Σκοτεινή ήπειρό» του. Η οποία είχε, κατά κάποιον τρόπο, την τιμητική της το τελευταίο διάστημα, στο μέτρο που ο προσδιορισμός της Ευρώπης ως σκοτεινής ηπείρου χρησιμοποιήθηκε αρκετές φορές σε κείμενα στον ελληνικό Τύπο – ακόμα και σε ανακοινώσεις πολιτικών χώρων.
Ο ορίζοντας σκοτεινιάζει κι άλλο. Η οικονομική κρίση, το προσφυγικό, η βασική κατεύθυνση των πολιτικών εξελίξεων δεν προμηνύουν καλά πράγματα – ή, μάλλον, αναγγέλλουν ακόμη χειρότερα από τα ήδη κακά.
Γιατί, χωρίς αμφιβολία, υπάρχουν και χειρότερα. Η προηγούμενη μεγάλη κρίση, αυτή του Μεσοπολέμου και της δεύτερης παγκόσμιας ανθρωποσφαγής, είναι εκεί για να μας το θυμίζει.
Επί καιρό και μέχρι πολύ πρόσφατα, ακόμη και σήμερα, ένας ορισμένος -ηγεμονικός, χωρίς άλλο- ευρωπαϊσμός διακονούσε την άποψη πως η «Ευρώπη» είναι, πέρα από κάθε αμφισβήτηση, «κάτι το ωραίον». Οσα κακά συνέβησαν στο πρώτο κυρίως μισό του 20ού αιώνα δεν ήταν παρά εξαιρέσεις σε μια πορεία διαφωτισμένη και προοδευτική, ατυχήματα που, κατά βάση, οφείλονταν στην αστάθμητη επικράτηση φρενοβλαβών δικτατόρων.
Ο Μαζάουερ, λοιπόν, μας λέει πως δεν είναι αυτή η ιστορία μας. Υποστηρίζει, πολύ πειστικά, π.χ., πως ο εθνικοσοσιαλισμός ανήκει στο κύριο ρεύμα της ευρωπαϊκής ιστορίας πολύ πιο ταιριαστά από ό,τι θα θέλαμε να παραδεχτούμε.
Αποδεικνύει πως ο φασισμός ήταν η πιο ευρωκεντρική από τις τρεις μεγάλες ιδεολογίες, πολύ περισσότερο από ό,τι ο κομμουνισμός ή η φιλελεύθερη δημοκρατία.
Μας θυμίζει πως, στα τέλη της δεκαετίας του ’30, μια Ευρώπη οργανωμένη πάνω σε ναζιστικά πρότυπα υπήρξε ένα πολύ πιθανό ενδεχόμενο. Πράγμα που, σε καμία περίπτωση, δεν θα έπρεπε να θεωρηθεί παρά φύσιν, ενάντιο στην ευρωπαϊκή «ουσία» - κάθε άλλο μάλιστα.
Θα έπρεπε, επομένως, οι ευρωπαϊστές μας να εκπλήσσονται πολύ λιγότερο με τις σημερινές εξελίξεις από ό,τι το κάνουν συνήθως. Ο ζόφος, η αντίδραση, ο ρατσισμός, οι εθνικισμοί, οι εφιαλτικές συνθήκες είναι πολύ μεγάλο μέρος της κοινής ευρωπαϊκής εμπειρίας. Οποιος θέλει να το ξεχνάει είναι καταδικασμένος να το ξαναζήσει.
Το ίδιο ισχύει, νομίζω, και για όσους ξεχνούν πως οι κορυφώσεις αυτής της ζοφερής μοίρας, που άγγιξε όλες σχεδόν τις γενιές στην ευρωπαϊκή ήπειρο, συνδυάστηκαν πάντοτε με μια προηγούμενη ήττα, έως συντριβή, της Αριστεράς. Πού είμαστε, σήμερα, από αυτήν την άποψη;
Αν δούμε τη μεγάλη εικόνα, φοβάμαι πως δύσκολα μπορούμε να αρνηθούμε ότι, για ακόμη μία φορά, το πολιτικό και ιδεολογικό πεδίο επικαθορίζεται κατεξοχήν από τη Δεξιά.
Η νεοφιλελεύθερη Δεξιά κρατάει τα σκήπτρα της διακυβέρνησης σχεδόν παντού, με σαφή την πρόθεση να περάσει όλα τα βάρη των επιδεινούμενων συνθηκών στις κατώτερες τάξεις και κατηγορίες. Η σοσιαλδημοκρατία δεν διαχωρίζεται σε τίποτε ως προς τα ουσιώδη – όταν δεν υπερακοντίζει σε αντιδραστικότητα. Η πολιτική και πολιτισμική Ακροδεξιά για πολλούς «μικρούς» ανθρώπους, σε μεγάλο μέρος της Ευρώπης, αποτελεί τη μόνη πραγματική εναλλακτική απέναντι στο «κατεστημένο».
Οποιος νομίζει δε πως αυτή η Ακροδεξιά είναι λιγότερο επικίνδυνη από τη φασιστική του Μεσοπολέμου καλό θα ήταν να αναλογιστεί πως η σημερινή, εκτός από ακραία ρατσιστική, είναι και ακραία νεοφιλελεύθερη – γρήγορα ακόμη και ο «δικός της φυλετικά» φτωχός μετατρέπεται σε υπάνθρωπο, τεμπέλη και εκφυλισμένο.
Η Αριστερά ελάχιστα πείθει πως έχει μια πραγματική πρόταση απέναντι στο θλιβερό παρόν και το δυσοίωνο μέλλον – και η ελληνική εμπειρία δεν πρόσφερε καθόλου καλή υπηρεσία σχετικά, όποια κι αν είναι τα αισθήματά μας απέναντι στη σημερινή συγκυβέρνηση. Η αδυναμία της -σε πολλές περιπτώσεις η απροθυμία της- να σκεφτεί σε βάθος πράγματα πέρα από την «καλύτερη και εντιμότερη διαχείριση» την κάνουν παιχνίδι στα σχέδια των αντιπάλων της.
Σε μια συνθήκη όπου οι άνθρωποι «είναι ευκολότερο να φανταστούν το τέλος του κόσμου παρά το τέλος του καπιταλισμού», τα φληναφήματα περί λαϊκής εξουσίας κάποτε, απροσδιόριστου «σοσιαλισμού του 21ου αιώνα» ή «ρεαλιστικής» αποδοχής μνημονίων-καθεστώτων ένεκα των συσχετισμών ελάχιστα συμβάλλουν στην άρση του καταθλιπτικού αδιεξόδου.
Είναι επιτακτική η ανάγκη να διατυπωθεί μια ριζική εναλλακτική, αντάξια των ριζικών ερωτημάτων με τα οποία βρίσκονται αντιμέτωποι η ανθρωπότητα και ο πλανήτης. Μια ριζική εναλλακτική σήμερα και όχι άλλοτε, «υλικότατη» και όχι γενικώς «οραματική», έμπρακτη και, ταυτόχρονα, υπό διαρκή δοκιμή.
Γίνεται; Αν πιστέψουμε τον Μπένγιαμιν, δεν γίνεται παρά μόνο αυτό. Στη σκέψη του, η επανάσταση απαιτείται όχι για «να πάμε μπροστά», αλλά για να φρενάρουμε μια ατμομηχανή που οδηγείται με μαθηματική ακρίβεια στον εκτροχιασμό και την καταστροφή. Γι’ αυτό και το μέλημα της Αριστεράς είναι η οργάνωση της απαισιοδοξίας - εφόσον η ελπίδα βρίσκεται στην αξιοποίηση της μόνης έλλογης στάσης, που δεν μπορεί παρά να είναι απαισιόδοξη.
Να γίνει η απαισιοδοξία εργαλείο αποφασιστικής δράσης, να ο στόχος.
Ελπίζοντας πως ο Μπένγιαμιν έχει δίκιο.
Πηγή: Εφημερίδα των Συντακτών

Το γράμμα του Ουμπέρτο Έκο στον εγγονό του

umberto-eco-r2
Καλλιέργησε τη μνήμη σου και θα ζήσεις χίλιες ζωές
Αγαπητό μου εγγονάκι,
Δεν θα ήθελα αυτή η χριστουγεννιάτικη επιστολή να θεωρηθεί υπερβολικά  συναισθηματική ή ότι έχει σκοπό να σε νουθετήσει σχετικά με την αγάπη για τους συνανθρώπους μας, για την πατρίδα, για τον κόσμο, και όλα τα συναφή. Δεν θα έδινες καμιά σημασία και όταν θα έφτανε η στιγμή να θέσεις σε εφαρμογή όλα αυτά, (εσύ έφηβος, και εγώ στο επέκεινα), το σύστημα αξιών θα είχε αλλάξει τόσο πολύ, που πιθανότατα οι συμβουλές μου θα προέκυπταν ξεπερασμένες.
Βάζε πράγματα στο μυαλό σου
Γι’ αυτό, θα ήθελα να επικεντρωθώ σε μια μόνο συμβουλή, την οποία μπορείς να ακολουθήσεις ακόμη και τώρα, ενώ  σερφάρεις στο iPad σου. Κι ούτε θα κάνω το λάθος να σου το υποδείξω, όχι γιατί θα φαινόμουν ένας παππούς βαρετός, αλλά γιατί το ίδιο κάνω και εγώ. Στην καλύτερη περίπτωση μπορώ να σου πω ότι, αν κατά τύχη πέσεις πάνω σε εκατοντάδες ιστοσελίδες πορνό που δείχνουν τη σχέση μεταξύ δύο ανθρώπινων όντων, προσπάθησε με χίλιους τρόπους να μην πιστέψεις ότι αυτό είναι το σεξ, όταν μάλιστα σε αναγκάζει να μη βγαίνεις από το σπίτι σου, για να κοιτάξεις τα πραγματικά κορίτσια.
Ξεκινώ από την αρχή ότι είσαι ετεροφυλόφιλος, αλλά κι έτσι να μην είναι, προσάρμοσε τις συμβουλές μου στην περίπτωσή σου. Κοίταζε τα πραγματικά κορίτσια στο σχολείο ή όπου πας να παίξεις, γιατί είναι καλύτερα από τα τηλεοπτικά και μια μέρα θα σου προσφέρουν μεγαλύτερες χαρές από εκείνες του Διαδικτύου. Πίστεψε εκείνους που έχουν μεγαλύτερη εμπειρία από εσένα. Αν εγώ κοίταζα το σεξ μόνο στον υπολογιστή, ο πατέρας σου δεν θα είχε ποτέ γεννηθεί, κι εσύ ποιος ξέρει πού θα βρισκόσουν, μάλλον δεν θα υπήρχες καν. Αλλά δεν είναι αυτό που θέλω να σου πω, αλλά για μια ασθένεια που έχει προσβάλει τη γενιά σου, καθώς και παιδιά μεγαλύτερα από εσένα, που τώρα φοιτούν στο πανεπιστήμιο: την απώλεια της μνήμης.
Είναι αλήθεια ότι αν θέλεις να μάθεις ποιος ήταν ο Καρλομάγνος ή πού βρίσκεται η Κουάλα Λουμπούρ, δεν έχεις παρά να πατήσεις μερικά πλήκτρα και το Διαδίκτυο σου το λέει αμέσως. Κάν’ το όταν χρειάζεται, αφού όμως το κάνεις, προσπάθησε να θυμηθείς τι σου είπε, για να μην αναγκαστείς να το αναζητήσεις για δεύτερη φορά σε περίπτωση που υπάρξει επείγουσα ανάγκη, όπως για μια έρευνα στο σχολείο. Επειδή νομίζεις ότι ο υπολογιστής μπορεί να σου απαντάει οποιαδήποτε στιγμή, ελλοχεύει ο κίνδυνος να χάσεις το ενδιαφέρον να βάζεις πράγματα στο μυαλό σου.
Είναι σαν να λέμε ότι, επειδή έχεις μάθει πως για να πας από την τάδε οδό στη δείνα, υπάρχουν το λεωφορείο ή το Μετρό, που σου επιτρέπουν να μετακινηθείς χωρίς κόπο -το οποίο βεβαίως εξυπηρετεί και κάν΄το κάθε φορά που βιάζεσαι-, για τον λόγο αυτό δεν χρειάζεται πλέον να περπατάς. Αν όμως δεν περπατάς αρκετά, γίνεσαι «άτομο με ειδικές ανάγκες», όπως χαρακτηρίζουμε σήμερα τους ανθρώπους που βρίσκονται σε αναπηρικό καροτσάκι. Εντάξει, ξέρω ότι ασχολείσαι με σπορ, άρα ξέρεις να κινείς το σώμα σου, ας επιστρέψουμε όμως στο μυαλό σου.
Παιχνίδια με τον νου
Η μνήμη είναι ένας μυς, όπως εκείνοι των ποδιών, και αν δεν τον εκγυμνάζεις, ατονεί κι έτσι, από πλευράς εγκεφάλου, γίνεσαι άτομο με ειδικές ανάγκες, δηλαδή, για να μιλήσουμε ειλικρινά, ένας ηλίθιος. Κι επειδή για όλους ελλοχεύει ο κίνδυνος να πάθουν Αλτσχάιμερ όταν γεράσουν, ένας τρόπος για να αποφύγουν αυτό το δυσάρεστο ατύχημα είναι να εξασκούν πάντοτε τη μνήμη τους. Ιδού, λοιπόν, η δική μου συνταγή: Κάθε πρωί μάθαινε απ’ έξω μερικούς στίχους, ένα σύντομο ποίημα ή, όπως έκαναν οι δάσκαλοί μας, που μας έβαζαν να μάθουμε τη «Σταχτιά Φοραδίτσα»1 ή «Το Σάββατο του χωριού»2.
Καλό θα ήταν να κάνεις παιγνίδια μνήμης με τους φίλους σου για να δείτε ποιος θυμάται καλύτερα. Αν δεν σας αρέσει η ποίηση, κάντε το με τους ποδοσφαιριστές. Πρόσεξε όμως! Δεν πρέπει να γνωρίζεις μόνο τους σημερινούς ποδοσφαιριστές της Ρόμα, αλλά και των άλλων ομάδων, ίσως και ομάδων του παρελθόντος. Φαντάσου ότι εγώ θυμάμαι εκείνους της Τορίνο, όταν το αεροπλάνο τους συνετρίβη με όλους τους παίκτες μέσα: Μπατσικαλούπο, Μπαλαρίν, Μαρόζο κ.λπ. Κάντε αγώνες μνήμης σχετικά με τα βιβλία που έχετε διαβάσει. Π.χ., ποιος ήταν πάνω στην Ισπανιόλα προς αναζήτηση του νησιού των θησαυρών; Ο Λόρδος Τριλώνεϋ, ο Καπετάν Σμόλετ, ο Δόκτωρ Λάιβζι, ο Λονγκ Τζον Σίλβερ, ο Τζιμ; Δες αν οι φίλοι σου θυμούνται ποιοι ήταν οι υπηρέτες των Τριών Σωματοφυλάκων και του Ντ’ Αρτανιάν: Γκριμό, Μπαζέν, Μουσκετόν και Πλανσέ. Κι αν δεν θέλεις να διαβάσεις τους «Τρεις Σωματοφύλακες» (να ήξερες τι χάνεις) κάν’ το με κάποια από τις ιστορίες που έχεις διαβάσει. Μοιάζει με παιγνίδι (και είναι), θα δεις όμως πως το κεφάλι σου θα κυριευθεί από διάφορους χαρακτήρες, ιστορίες, αναμνήσεις κάθε είδους.
Θα αναρωτηθείς γιατί παλιά οι υπολογιστές ονομάζονταν ηλεκτρονικά μυαλά; Διότι σχεδιάστηκαν με βάση το μοντέλο του εγκεφάλου σου (μας), αλλά ο εγκέφαλος έχει περισσότερες διασυνδέσεις από έναν υπολογιστή, είναι ένα είδος υπολογιστή που κουβαλάς πάντα μαζί σου, ο οποίος μεγαλώνει και δυναμώνει με την άσκηση, ενώ ο υπολογιστής που έχεις πάνω στο γραφείο σου, όσο πιο πολύ τον χρησιμοποιείς, τόσο περισσότερη ταχύτητα χάνει και μετά από μερικά χρόνια θα πρέπει να τον αλλάξεις.  Αντίθετα, στην εποχή μας, το μυαλό σου μπορεί να διαρκέσει έως και ενενήντα χρόνια -αν το έχεις εξασκήσει. Και στα ενενήντα του χρόνια θα θυμάται περισσότερα πράγματα από αυτά που θυμάσαι τώρα. Και μάλιστα δωρεάν!
Μάθε τι συνέβη πριν τη γέννησή σου
Έπειτα, υπάρχει η ιστορική μνήμη, αυτή που δεν αφορά τα γεγονότα της ζωής σου ή τα πράγματα που έχεις διαβάσει, αλλά αυτά που συνέβησαν πριν ακόμη γεννηθείς. Σήμερα, αν πας σε ένα κινηματογράφο, θα πρέπει να μπεις μέσα μια συγκεκριμένη ώρα, όταν αρχίζει η ταινία, και όταν η προβολή ξεκινά, είναι σαν κάποιος να σε παίρνει από το χέρι και να σου λέει τι συμβαίνει. Στα χρόνια μου, μπορούσε κανείς να μπει στην αίθουσα του κινηματογράφου οποιαδήποτε στιγμή, θέλω να πω στο μέσο της προβολής. Έμπαινε τη στιγμή που συνέβαιναν ορισμένα πράγματα και προσπαθούσε να καταλάβει τι είχε προηγηθεί. Αργότερα, όταν η ταινία ξανάρχιζε, μπορούσε να διαπιστώσει αν είχε καταλάβει σωστά την υπόθεση, εκτός του ότι, αν η ταινία είχε ενδιαφέρον, μπορούσε να μείνει και να την ξαναδεί. Λοιπόν, η ζωή είναι σαν μια ταινία της δικής μου εποχής. Όλοι ερχόμαστε στη ζωή όταν πολλά πράγματα έχουν ήδη συμβεί πριν εκατοντάδες χιλιάδες χρόνια, και είναι σημαντικό να μάθουμε τι έχει συμβεί πριν εμείς γεννηθούμε. Αυτό είναι αναγκαίο, για να κατανοήσουμε καλύτερα γιατί σήμερα συμβαίνουν πολλά νέα πράγματα.
Να ξεφυλλίζεις και να μαθαίνεις
Λοιπόν, το σχολείο, εκτός από τις προσωπικές σου αναγνώσεις, θα έπρεπε να σου διδάσκει να απομνημονεύεις αυτά που συνέβησαν πριν τη γέννησή σου. Φαίνεται όμως ότι δεν το κάνει καλά, διότι διάφορες έρευνες μας λένε ότι τα παιδιά του σήμερα, ακόμη και τα πιο μεγάλα που φοιτούν στα πανεπιστήμια, ας πούμε αυτά που έχουν γεννηθεί το 1990, δεν ξέρουν -και ίσως δεν θέλουν να ξέρουν- τι είχε συμβεί το 1980, για να μη μιλήσουμε για το τι συνέβη πριν από πενήντα χρόνια.
Τα στατιστικά στοιχεία μας λένε ότι αν ρωτήσετε κάποια παιδιά ποιος ήταν ο Άλντο Μόρο, θα απαντήσουν ότι ήταν ο αρχηγός των Ερυθρών Ταξιαρχιών – ενώ ήταν αυτός που οι Ερυθρές Ταξιαρχίες σκότωσαν. Δεν θα μιλήσουμε εδώ για τις Ερυθρές Ταξιαρχίες, αφού για πολλούς παραμένει ένα μυστήριο, παρά το γεγονός ότι αυτά συνέβησαν εδώ και τριάντα χρόνια. Εγώ γεννήθηκα το 1932, δέκα χρόνια μετά την άνοδο του Φασισμού στην εξουσία. Ήξερα όμως ποιος ήταν ο πρωθυπουργός κατά τη στιγμή της Πορείας στη Ρώμη (τι είναι αυτό;)3. Ίσως το φασιστικό σχολείο μου το είχε διδάξει, για να μου εξηγήσει πόσο ανόητος και κακός ήταν εκείνος ο Υπουργός «O δειλός  Φάκτα4», που οι φασίστες είχαν αντικαταστήσει. Εντάξει! Τουλάχιστον όμως το ήξερα.
Ας αφήσουμε όμως το σχολείο. Ένα αγόρι του σήμερα δεν γνωρίζει ποιοι ήταν οι ηθοποιοί του κινηματογράφου είκοσι χρόνια πριν, ενώ εγώ ήξερα ποια ήταν η Φραντσέσκα Μπερτίνι, που πρωταγωνίστησε σε βουβές ταινίες είκοσι χρόνια πριν  εσύ γεννηθείς. Ίσως γιατί ξεφύλλιζα παλιά περιοδικά που συσσωρεύονταν στην ντουλάπα του σπιτιού μας, αλλά αυτό ακριβώς σε καλώ να κάνεις: να ξεφυλλίζεις κι εσύ παλιά περιοδικά, καθώς πρόκειται για έναν τρόπο να μάθεις τι είχε συμβεί πριν εσύ γεννηθείς. Αλλά γιατί είναι τόσο σημαντικό να γνωρίζουμε τι συνέβη πριν; Διότι, πολλές φορές ό, τι συνέβη στο παρελθόν σου εξηγεί γιατί ορισμένα πράγματα συμβαίνουν σήμερα, και οπωσδήποτε (όπως και για τους ποδοσφαιριστές,  που είπαμε) είναι ένας τρόπος για να εμπλουτίζουμε τη μνήμη μας.
Πρόσεξε! Αυτό δεν μπορείς να το κάνεις μόνο με τα βιβλία και τα περιοδικά, αλλά και με το Ίντερνετ, το οποίο μπορούμε να το χρησιμοποιούμε όχι μόνο για να κάνουμε chat με τους φίλους μας, αλλά, (λέμε τώρα) και με την Ιστορία του κόσμου. Ποιοι ήταν οι Χετταίοι; Και οι Καμισάρντι (camisards)5; Και πώς ονομάζονταν οι τρεις καραβέλες του Κολόμβου; Πότε εξαφανίστηκαν οι δεινόσαυροι; Η Κιβωτός του Νώε θα μπορούσε να έχει ένα πηδάλιο; Ποιο ήταν το όνομα του προγόνου του βοδιού; Υπήρχαν περισσότερες τίγρεις πριν από εκατό χρόνια απ’ ό,τι σήμερα; Τι ήταν η αυτοκρατορία του Μάλι; Και ποιος μιλούσε για την Αυτοκρατορία του Κακού; Ποιος ήταν ο δεύτερος Πάπας στην ιστορία;  Πότε εμφανίστηκε ο Μίκυ Μάους;
Θα μπορούσα να θέσω ατέλειωτα ερωτήματα και όλα θα ήταν ωραίες περιπέτειες έρευνας. Θα έλθει η μέρα που θα είσαι ηλικιωμένος και θα νιώθεις ότι έχεις ζήσει χίλιες ζωές, γιατί θα είναι σαν να ήσουν παρών στη Μάχη του Βατερλό,  ότι παρακολούθησες τη δολοφονία του Ιούλιου Καίσαρα κι ότι ήσουν πολύ κοντά στο σημείο όπου ο Bertoldo il Nero [6], αναμιγνύοντας ουσίες σε ένα γουδί για να βρει τον τρόπο να φτιάξει χρυσό, ανακάλυψε κατά λάθος την πυρίτιδα (μπαρούτι) και εκτινάχθηκε στον αέρα (και καλά να πάθει). Αντίθετα, άλλοι φίλοι σου, οι οποίοι δεν θα έχουν καλλιεργήσει τη μνήμη τους, θα έχουν ζήσει μια μόνο ζωή, τη δική τους, που θα πρέπει να ήταν και πολύ μελαγχολική και στερημένη από μεγάλες συγκινήσεις.
Καλλιέργησε, λοιπόν, τη μνήμη σου και από αύριο αποστήθισε την «Εύθυμη Τερέζα» [7].
Σημειώσεις:
1. «La Cavallina Storna», στα ιταλικά. Είναι από τα πιο γνωστά ποιήματα του Ιταλού ποιητή Τζιοβάνι Πάσκολι (1855-1912). Το οποίο έγραψε στη μνήμη του πατέρα του, ο οποίος δολοφονήθηκε  πάνω στην άμαξά του, όταν ο ποιητής ήταν δώδεκα ετών.
2. «Il Sabato del villaggio», στα ιταλικά. Ποίημα του Τζιάκομο Λεοπάρντι (1798-1837), ο οποίος θεωρείται  o μεγαλύτερος Ιταλός ποιητής μετά τον Πετράρχη. Το συγκεκριμένο ποίημα αναφέρεται στις προετοιμασίες που κάνουν οι κάτοικοι του χωριού του, για να υποδεχθούν την Κυριακή.
3. Πορεία προς τη Ρώμη (Marcia su Roma) ονομάστηκε η πορεία που έκαναν προς την πρωτεύουσα της Ιταλίας οι μελανοχίτωνες (η παραστρατιωτική οργάνωση που είχε δημιουργήσει ο Μουσολίνι), προκειμένου να καταλάβουν την εξουσία. Η “πορεία” διήρκεσε από τις 22 ως τις 28 Οκτωβρίου 1922 και κατέληξε στην άνοδο του Μουσολίνι στην εξουσία, στην οποία παρέμεινε επί 21 έτη.
4. Ο Λουίτζι Φάκτα (1861-1930) ήταν ο τελευταίος πρωθυπουργός πριν την ανάληψη της εξουσίας από τον Μπενίτο Μουσολίνι.
5. Γάλλοι καλβινιστές που εμφανίστηκαν το 1700 εναντίον του Λουδοβίκου του 14ου , ο οποίος είχε καταργήσει τη θρησκευτική τους ελευθερία. Ονομάζονταν έτσι από την πουκαμίσα, που φορούσαν πάνω από το ένδυμά τους, ως αναγνωριστικό στοιχείο.
6. Ο Μπερτόλδος, επονομαζόμενος και  Μαύρος (Berthold der Schwartz) ήταν φραγκισκανός μοναχός,  στον  οποίο αποδίδεται (χωρίς να μπορεί να τεκμηριωθεί ιστορικά)  η εφεύρεση της πυρίτιδας.
7. «La Vispa Teresa», στα ιταλικά είναι το πιο γνωστό ποίημα για μικρά παιδιά του Ιταλού ποιητή Λουίτζι Σάιλερ (1825-1885).  Γράφτηκε γύρω στο 1850 και μιλάει για ένα κοριτσάκι, την Τερέζα, που  περιχαρής που έπιασε μια πεταλουδίτσα, ενώ εκείνη πέταγε πάνω από το γρασίδι, αναφωνεί: «Τη έπιασα! Την έπιασα!». Η πεταλούδα  την εκλιπαρεί να την αφήσει ελεύθερη, λέγοντάς της: «Ζώντας πετώντας, τι κακό σου κάνω; Εσύ με πληγώνεις πιέζοντάς μου τις φτερούγες. Άσε με ελεύθερη! Κι εγώ κόρη του Θεού είμαι!». Η Τερέζα, κόκκινη από ντροπή, άνοιξε τα δάχτυλά της κι εκείνη πέταξε και πάλι.
Σημείωμα από την μεταφράστρια του κειμένου
Το ιταλικό περιοδικό «L’ Espresso» ζήτησε από δεκατέσσερις προσωπικότητες του πνεύματος να γράψουν μια επιστολή για το 2014.  Ο Ουμπέρτο Έκο έγραψε μια επιστολή στον εγγονό του, ο οποίος πριν από λίγες μέρες εκφώνησε έναν λιτό και ουσιαστικό επικήδειο λόγο στον παππού του.
Ο προβληματισμός σχετικά με τις Νέες Τεχνολογίες και τη σημασία της μνήμης είναι τα θέματα στα οποία εστιάζει την προσοχή του ο Έκο. Επειδή, υποστηρίζει, ούτε το Διαδίκτυο μπορεί να υποκαταστήσει τη γνώση, ούτε οι υπολογιστές το μυαλό μας, προτρέπει τις νέες γενιές να μαθαίνουν απομνημονεύοντας. Σε καμιά περίπτωση, βεβαίως δεν εννοεί το… εθνικό σπορ του ελληνικού εκπαιδευτικού συστήματος, την παπαγαλία.
Ευελπιστώ ότι το κείμενο αυτό θα βρει ευήκοα ώτα και στον ελληνικό εκπαιδευτικό κόσμο της χώρας, ο οποίος, χρόνια τώρα, βομβαρδίζεται με διαρκείς «εκπαιδευτικές μεταρρυθμίσεις» (απορρυθμίσεις θα ήταν το πιο σωστό).
Το μετέφρασα από τα ιταλικά για δυο λόγους: α) να απολαύσουμε για μια ακόμη φορά το πνεύμα του πρόσφατα εκλιπόντος σπουδαίου στοχαστή, β) να σκεφτούμε μήπως κάποιες βασικές αρχές μάθησης πρέπει να μας απασχολήσουν σοβαρά αν ακόμη ενδιαφερόμαστε για μορφωμένους και με ουσιαστική κριτική ικανότητα πολίτες.  Δεν είναι κακό να παραδεχτούμε ότι κάθε τι το «παλιό» δεν είναι οπωσδήποτε  «συντηρητικό» ή «αντιπαιδαγωγικό». Πόσο μάλλον όταν έτσι αποφαίνεται ένας στοχαστής του εκτοπίσματος του Ουμπέρτο Έκο!
Χριστίνα Πετροπούλου,
σχολική σύμβουλος
Φιλολόγων Α΄ Δ/νσης

Νίκος Μπογιόπουλος: Γαργάρα οι … «Μακεδονομάχοι»

bogiopulosΟ Νίκος Μπογιόπουλος, παραθέτοντας στοιχεία αρχείου, αποκαλύπτει, μεταξύ πολλών άλλων πως,«υπάρχουν αυτοί που όταν ακούνε τη λέξη «Μακεδονία», στο εσωτερικό της χώρας, εμφανίζονται να μην σηκώνουν μύγα στο σπαθί τους, όταν, όμως, ακούνε τη λέξη «Μacedonia», στο εξωτερικό,, το κάνουν γαργάρα» – Real fm (16/3/2106)

16 Μαρ 2016

Εθνικισμός είναι αυτό που πουλάει -από τον Χάρη Ζάβαλο

zavalos1
“Εθνικισμός” είναι αυτό που κάνει ο Καμμένος σαν επάγγελμα.
Σε χωρά που έχει απολέσει πλήρως και ολοκληρωτικά την οποιαδήποτε εθνική κυριαρχία και δυνατότητα λήψης της παραμικρής απόφασης χωρίς άδεια, ο κλασσικός μαλάκας εθνικιστής που βρίσκεται μάλιστα και σε ανώτερο υπουργείο, θίγεται και αντιδράει με λύσσα στην χρησιμοποίηση της λέξης “Μακεδονία” για την γείτονα χώρα.
Είναι να μην μπορείς ούτε να αλλάξεις τους διευθυντές των νοσοκομείων χωρίς να ρωτήσεις πρώτα Τρόικα/ΕΚΤ/Μέρκελ, αλλά να ζητάς την παραίτηση άλλου υπουργού που αποκάλεσε την ΠΓΔΜ, Μακεδονία και να παριστάνεις τον Κουβέλη του 2016.
Τα αεροδρόμια, οι αυτοκινητόδρομοι και ο ΟΤΕ είναι γερμανικά.
Τα λιμάνια κινέζικα.
Ο χρυσός είναι σε καναδέζικα χέρια.
Τον ΟΣΕ παρακαλάμενα τον χαρίσουμε στους Ρώσους και δεν τον παίρνουν κιόλας.
Την ΕΥΔΑΠ θα την πάρουν Γάλλοι.
Στην διαχείριση του ξεπουλήματος της κρατικής περιουσίας (ΤΑΙΠΕΔ) θα βάλουμε ξένο διευθυντή με έδρα στο εξωτικό (και φοροαπαλλαγμένο) Λουξεβρούργο του φιλέλληνα Γιούνκερ.
Στα σύνορα γυρνοβολάνε χωρίς καμία ενόχλησηΤούρκοι-Άγγλοι-Γάλλοι-Πορτογάλοι.
Όποια πολιτική απόφαση της κυβέρνησης περνάει πρώτα από Αμερικάνους-Γερμανούς και λοιπούς Ευρωπαίους.
ΑΛΛΑ Η ΜΑΚΕΔΟΝΙΑ ΕΙΝΑΙ ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΡΕ ΠΡΟΔΟΤΕΣ.
Με λίγα λόγια ο “εθνικισμός” είναι κάτι που είναι ακριβό στα πίτουρα και φτηνό στο αλεύρι, με σκοπό την υφαρπαγή ψήφων από το πόπολο.
Θα σταθούμε και λίγο στην θέση της αντιπολίτευσης.
Σε 10 χρόνια, κανείς δεν θα θυμάται το Μακεδονικό”, έλεγε ο πατέρας του Κυριάκου που τώρα κουνάει το δάκτυλο και ζητάει παραιτήσεις, ενώ ο Μητσοτάκης δεν έκανε απολύτως τίποτα ώστε να βρεθεί λύση σε αυτή την σαχλαμάρα που ξεκίνησε το 1991 όντας πρωθυπουργός γιατί φοβόταν μην του φύγει ο “πατριώτης” Σαμαράς, ο οποίος τελικά έφυγε γιατί διαφωνούσε με τις ιδιωτικοποιήσεις που ο ίδιος τελικά υπεράσπιζε με σθένος μερικά χρόνια μετά σαν πρωθυπουργός και ο ίδιος.
Άλλωστε έχει ο καιρός γυρίσματα.
Όλοι λένε ψέματα και εξυπηρετούν σκοπιμότητες.
Είναι απλό.
Το πράγμα άλλωστε σοβάρεψε τόσο που έφτασε στα αυτιά της Ατζελίνας-Ολυμπιάδας Τζολί η οποία αποφάσισε να επέμβει και σήμερα επισκέφτηκε τον Έλληνα πρωθυπουργό.
zavalos2
Κουράγιο πατριώτες.

“Γιατί ο Μαρξ είχε δίκιο”

Την περασμένη Δευτέρα συμπληρώθηκαν 133 χρόνια από τον θάνατο, στις 14 Μάρτη 1883, ενός από τους μεγαλύτερους επαναστάτες και διανοητές της ανθρωπότητας, του Καρλ Μαρξ.
    Η πιο πυκνή, ίσως, καταγραφή της προσφοράς του Μαρξ διατυπώθηκε την ημέρα της κηδείας του μεγάλου νεκρού από τον σύντροφό του και συνιδρυτή της νέας κοσμοθεωρίας που πήρε το όνομα της από τον Μαρξ, από τον επιστήθιο φίλο του, τον Φρίντριχτ Ένγκελς.

    Παραθέτουμε την επικήδεια ομιλία του Ένγκελς:
    «Στις 14 Μαρτίου το απόγευμα, στις τρεις παρά τέταρτο έπαψε να σκέφτεται ο μεγαλύτερος σύγχρονος στοχαστής. Μόλις τον είχαμε αφήσει μονάχο του δύο λεπτά και τον βρήκαμε όταν ξαναμπήκαμε στο δωμάτιό του ήσυχα αποκοιμισμένο στην πολυθρόνα του – αλλά για πάντα.
    Είναι αδύνατο να εκτιμήσουμε τι έχασε το μαχητικό ευρωπαϊκό και αμερικάνικο προλεταριάτο, τι έχασε η ιστορική επιστήμη με το θάνατο αυτού του ανθρώπου.  Πολύ γρήγορα θα γίνει αισθητό το κενό που δημιούργησε ο θάνατος αυτού του γίγαντα.
    Όπως ο Δαρβίνος ανακάλυψε το νόμο εξέλιξης της οργανικής φύσης, έτσι ο Μαρξ ανακάλυψε το νόμο εξέλιξης της ανθρώπινης ιστορίας: το σκεπασμένο ίσαμε τώρα με ιδεολογικά επιστρώματα απλό γεγονός, ότι οι άνθρωποι, πριν απ’ όλα, πρέπει να τρώνε, να πίνουν, να έχουν κατοικία και να ντύνονται προτού αρχίσουν να ασχολούνται με την πολιτική, την επιστήμη, την τέχνη, τη θρησκεία κλπ.
    Ότι επομένως η παραγωγή των άμεσων υλικών μέσων συντήρησης και κατά συνέπεια η κάθε φορά βαθμίδα της οικονομικής ανάπτυξης ενός λαού, η μιας χρονικής περιόδου, αποτελεί τη βάση, απ’ όπου εξελίχθηκαν οι κρατικοί θεσμοί, οι αντιλήψεις για το δίκαιο, την τέχνη, ακόμα και οι θρησκευτικές παραστάσεις των ανθρώπων αυτής της εποχής, τη βάση απ’ όπου επομένως πρέπει να εξηγηθούν και όχι αντίθετα – όπως συνέβαινε ίσαμε τώρα.
    Μα αυτό δεν είναι όλο. Ο Μαρξ ανακάλυψε επίσης τον ειδικό νόμο κίνησης του σημερινού κεφαλαιοκρατικού τρόπου παραγωγής και της αστικής κοινωνίας που προέρχονταν απ’ αυτόν. Με την ανακάλυψη της υπεραξίας, φωτίστηκαν με μιας όλα, ενώ όλες οι προηγούμενες έρευνες, τόσο των αστών οικονομολόγων, όσο και των σοσιαλιστών κριτικών είχαν πλανηθεί στο σκοτάδι.
    Δυό τέτοιες ανακαλύψεις θα ήταν αρκετές για μια ζωή, και θα ήταν ευτυχής εκείνος που θα αξιωνόταν να κάνει έστω και μια τέτοια ανακάλυψη. Ο Μαρξ όμως έκανε πρωτότυπες ανακαλύψεις σε κάθε τομέα που ερεύνησε – ακόμα και στα μαθηματικά – και τέτοιοι τομείς υπήρξαν πάρα πολλοί και δεν υπάρχει ούτε ένας μέσα σ’ αυτούς που να τον ερεύνησε μόνον επιφανειακά. Τέτοιος ήταν ο άνθρωπος της επιστήμης.   
    Αυτό όμως δεν ήταν το βασικό στο έργο του. Η επιστήμη ήταν για τον Μαρξ μια ιστορία κινητήρια, επαναστατική δύναμη. Όσο μεγάλη χαρά κι αν αισθανόταν για κάθε νέα ανακάλυψη σε οποιαδήποτε θεωρητική επιστήμη, που δε μπορούσε ίσως να προβλεφθεί ακόμα καθόλου η πρακτική της εφαρμογή – αισθανόταν μια εντελώς αλλιώτικη χαρά όταν επρόκειτο για μια ανακάλυψη που επιδρούσε αμέσως επαναστατικά στη βιομηχανία και γενικά στην ιστορική εξέλιξη. Έτσι παρακολούθησε επισταμένα την πορεία των ανακαλύψεων στον τομέα του ηλεκτρισμού και τελευταία τις ανακαλύψεις του Μαρκ Ντεπρέ.
    Γιατί ο Μαρξ ήταν προπάντων επαναστάτης. Ο πραγματικός σκοπός της ζωής του ήταν να βοηθήσει με έναν οποιοδήποτε τρόπο στην ανατροπή της κεφαλαιοκρατικής κοινωνίας και των κρατικών θεσμών που έχει δημιουργήσει, να πάρει μέρος στην απελευθέρωση του σύγχρονου προλεταριάτου, που αυτός του έδωσε για πρώτη φορά τη συνείδηση της θέσης του και των αναγκών του, τη συνείδηση των όρων της χειραφέτησής του.
    Ο αγώνας ήταν το στοιχείο του. Και αγωνίστηκε με πάθος, με επιμονή, με επιτυχία, όσο λίγοι. Η πρώτη “Εφημερίδα του Ρήνου” 1842, το παρισινό “Φόρβερτς” 1844 (σ.σ. “Vorwarts” “Εμπρός” – ριζοσπαστική εφημερίδα που έβγαινε στα γερμανικά στο Παρίσι το 1844 από γερμανούς σοσιαλιστές φυγάδες, ένας από τους συνεργάτες της ήταν και ο Μαρξ), “Η Γερμανική εφημερίδα των Βρυξελλών” 1847, “Η Νέα εφημερίδα του Ρήνου” 1848-49, “Το Βήμα της Νέας Υόρκης” από το 1852 έως το 1861 – και χώρια ένα πλήθος από μαχητικά βιβλιαράκια, δουλειά σε συλλόγους στο Παρίσι, στις Βρυξέλλες και στο Λονδίνο, έως ότου ήρθε τελικά σαν στεφάνωμα του συνόλου, η μεγάλη “Διεθνής των Εργατών” - αληθινά ένα ακόμα αποτέλεσμα, που γι’ αυτό μπορούσε να περηφανεύεται ο δημιουργός του – κι αν ακόμα δεν είχε κάνει τίποτε άλλο.
    Να γιατί είχαν μισήσει και συκοφαντήσει τον Μαρξ περισσότερο από κάθε άλλον άνθρωπο της εποχής του. Τον απέλαυναν κυβερνήσεις απολυταρχικές και δημοκρατικές. Αστοί, συντηρητικοί και δημοκράτες των άκρων συναγωνίζονταν αναμεταξύ τους ποιος θα τον δυσφημήσει περισσότερο. Όλα αυτά τα παραμέριζε σαν να ήταν ιστός αράχνης, δεν τους έδινε σημασία και δεν απαντούσε παρά μόνο σε μεγάλη ανάγκη.
    Και πέθανε τιμημένος, αγαπημένος, τον κλάψανε εκατομμύρια επαναστάτες συνεργάτες του, που κατοικούν σ’ όλη την Ευρώπη και την Αμερική, από τα ορυχεία της Σιβηρίας έως την Καλιφόρνια. Και τολμώ να πω: μπορεί να είχε πολλούς αντιπάλους, όμως δύσκολο είναι να πούμε πως είχε έστω και έναν προσωπικό εχθρό.
    Το όνομά του και το έργο του θα ζήσουν στους αιώνες!»
     (Πηγή: Ομιλία στον τάφο του Καρλ Μαρξ,
     «Μαρξ – Ένγκελς Διαλεχτά Έργα», τόμος Α)

    Ήταν ο Ένγκελς, επίσης, που σε μια αξεπέραστη εκδήλωση έκφρασης του δικού του μεγαλείου, τρία χρόνια μετά τον θάνατο του Μαρξ, δίνει την οριστική απάντηση στο «γιατί αποκαλείται “μαρξισμός”» μια θεωρία που φέρει και τη δική του ανεξίτηλη σφραγίδα.
    Μιλώντας για αυτό το θέμα και δίνοντας με ακρίβεια το περίγραμμα της ιδιαίτερης συνεισφοράς του Μαρξ σε ό,τι αποκαλείται «μαρξισμός», σημείωνε:
    «Ας μου επιτραπεί εδώ μια προσωπική διασάφηση. Τελευταία μίλησαν πολλές φορές για τη συμβολή μου σ’ αυτήν τη θεωρία, κι έτσι δεν μπορώ να μην πω εδώ τα λίγα εκείνα λόγια που εξαντλούν το ζήτημα.
    Δεν μπορώ ούτε ο ίδιος ν’ αρνηθώ ότι, πριν και στο διάστημα της σαραντάχρονης συνεργασίας μου με το Μαρξ, έχω κι εγώ κάποιο ανεξάρτητο μερτικό στο θεμέλιωμα της θεωρίας, και ιδιαίτερα στην επεξεργασία της.   
    Όμως το μεγαλύτερο μέρος από τις κατευθυντήριες βασικές ιδέες, ιδιαίτερα στον οικονομικό και ιστορικό τομέα και ειδικά η τελική αυστηρή τους διατύπωση ανήκουν στο Μαρξ. Εκείνο που πρόσφερα εγώ- αν εξαιρέσουμε βέβαια μερικούς ειδικούς κλάδους- μπορούσε βέβαια να τόχε κάνει ο Μαρξ χωρίς εμένα. Ό,τι έδωσε ο Μαρξ, δεν θα τα κατάφερνα εγώ μοναχός.
    Ο Μαρξ στεκόταν πιο ψηλά, έβλεπε πιο μακριά, και το βλέμμα του αγκάλιαζε περισσότερα και ταχύτερα απ’ όλους εμάς τους άλλους. Ο Μαρξ ήταν μεγαλοφυΐα, εμείς οι άλλοι το πολύ- πολύ νάμαστε ταλέντα. Χωρίς αυτόν η θεωρία δεν θάταν σήμερα καθόλου αυτή που είναι. Γι’ αυτό δίκαια φέρνει το όνομά του».
(Πηγή: Ο Λουδοβίκος Φόυερμπαχ και το τέλος της κλασικής γερμανικής φιλοσοφίας,
«Μαρξ – Ένγκελς Διαλεχτά Έργα», τόμος Β)


    Ο Καρλ Μαρξ τάραξε τα ύδατα επειδή ακριβώς έδειξε με το έργο του – και χωρίς ποτέ ο ίδιος να το ισχυριστεί για το εαυτό του - ότι πριν από αυτόν «οι φιλόσοφοι μονάχα εξηγούσαν με διάφορους τρόπους τον κόσμο, το ζήτημα όμως είναι να τον αλλάξουμε».  
    Ο Μαρξ, παρά την εξόχως αντιμαρξιστική ανάγνωσή του από εχθρούς και «φίλους» ουδέποτε ισχυρίστηκε ότι αυτή η «αλλαγή» είναι προδιαγεγραμμένη.
    Καταδεικνύοντας τον εγγενή χαρακτήρα των οικονοµικών κρίσεων του καπιταλισµού προσέφερε ταυτόχρονα όλα εκείνα τα εργαλεία της λογικής που µπορούν να µας κάνουν να δούµε πώς ο καπιταλισµός έχει τη δυνατότητα να αναπαράγεται µέσα από την καταστροφική και απάνθρωπη λειτουργία του.  
    Και είναι λόγω ακριβώς της αναπαραγωγής αυτής της «κανιβαλικής» φύσης του καπιταλισµού που ο Μαρξ μίλησε για την ιστορική αναγκαιότητα της ανατροπής αυτού του συστήµατος.
    Αυτή η ανατροπή εξηγούσε - με επιμονή – ο Μαρξ δεν θα επέλθει σαν απότοκο κάποιου τεχνοκρατικού ντετερµινισµού. Δεν θα αποτελέσει το επιστέγασμα μιας «χιλιαστικού» τύπου αναμονής. Θα επέλθει μόνο ως αποτέλεσµα της πολιτικής δράσης των καταπιεσμένων στο πλαίσιο της πάλης των τάξεων.
    Το συµπέρασµά του, δηλαδή, είναι κάπως πιο σύνθετο απ’ όσα αντιλαμβάνονται οι κατά καιρούς «προικισµένοι» επικριτές του. Ανάμεσά τους κι εκείνοι που προφανώς δεν συγκαταλέγονται σε όσους απευθυνόταν ο Μαρξ ήδη από τον πρόλογο του «Κεφαλαίου», όταν σηµείωνε ότι η κατανόηση του έργο του προϋπέθετε«φυσικά αναγνώστες που θέλουν να µάθουν κάτι το καινούριο και εποµένως να σκεφτούν και οι ίδιοι».
    Ο Μαρξ έδωσε τα οικονομικά, φιλοσοφικά, ιστορικά και πολιτικά εργαλεία με τα οποία μπορεί να οικοδομηθεί μια κοινωνία όπου «η ελεύθερη ανάπτυξη του καθενός (θα) είναι η προϋπόθεση για την ελεύθερη ανάπτυξη όλων», μια κοινωνία που «ο πραγµατικός πλούτος (θα) είναι η ανάπτυξη της κοινωνικής ατοµικότητας».
   Το συµπέρασµα του Μαρξ, εν ολίγοις, συνιστά το πολιτικό πρόταγµα των κοµµουνιστών: Ότι, δηλαδή, ο καπιταλισµός δεν θα ανατραπεί «ντε και καλά», αλλά ότι «πρέπει» να ανατραπεί. Γιατί µόνο εφόσον ανατραπεί θα πάψει να βρικολακιάζει µέσα από τις κρίσεις του, δημιουργώντας νέες ερήµους φτώχειας και δυστυχίας στους λαούς.
    Είναι, τελικά, αυτό το αδήριτο «πρέπει» που καταδεικνύει την αναγκαιότητα αλλά και την δυνατότητα οικοδόμησης μιας κοινωνίας χωρίς εκμετάλλευση και χωρίς τάξεις. Και είναι, τελικά, αυτό το αδήριτο «πρέπει» που καταδεικνύει το «Γιατί ο Μαρξ είχε δίκιο» (Terry Eagleton, εκδόσεις «Πατάκη»).

email: mpog@enikos.gr

"Αφεντικά & Δούλοι..." Θεατρική Ομάδα Αιτωλικού/Πολ. & Μορφ. Συλλόγου "Το Αιτωλικό"

Ενα έργο βασισμένο στο “Το Νησί των Σκλάβων” του Γάλλου θεατρικού συγγραφέα Πιερ Ντε Μαριβώ. Πρόκειται για ένα κλασικό κείμενο του 18ου αιώνα, που δίνει το έναυσμα για μια αλλόκοτη μουσική κωμωδία, που μιλά για τις πιο ύπουλες μεταμορφώσεις του σήμερα. Σε μια τέτοια κωμωδία, οι μεταστροφές δεν έχουν τέλος, με σπαρταριστό χιούμορ και καλά κρυμμένη βία, ανατέμνονται οι μηχανισμοί της εξουσίας. Ένα κείμενο λοιπόν, που γράφτηκε το 1725, παραμένει πιο επίκαιρο από ποτέ.
Τέσσερις ναυαγοί σε ένα νησί, αναγκάζονται να συμμορφωθούν με το τοπικό έθιμο που θέλει τους αφέντες να αλλάζουν ρόλους με τους σκλάβους τους. Απέναντί τους, ακόμη ένα πρόσωπο – αυτό που θα επιβάλλει τους κανόνες... Το επικίνδυνο αυτό παιχνίδι μοιάζει να έχει ευγενείς σκοπούς: οι αφέντες θα αντιληφθούν βιωματικά τι σημαίνει άσκηση εξουσίας, οι σκλάβοι θα δοκιμαστούν ως αφέντες, οι αξίες της δικαιοσύνης, του ανθρωπισμού και της δημοκρατίας θα θριαμβεύσουν. Το πέμπτο πρόσωπο, εκπρόσωπος της εξουσίας αυτής της ουτοπικής πολιτείας που κατοικείται από τους απογόνους εξεγερμένων σκλάβων της αρχαίας Αθήνας, αναπαράγει το πείραμα.
Οι αφέντες αλλάζουν ρούχα με τους σκλάβους τους, τα όρια ανάμεσα στο θέατρο και τη ζωή γίνονται δυσδιάκριτα. Η μουσική - αυτή τη φορά ζωντανά στη σκηνή - από τους "Μέτοικους" εισβάλλει δυναμικά επιχειρώντας να διεμβολίσει τις βεβαιότητές μας. Πώς θα εξελιχθεί αυτό το παιχνίδι; Θα λάμψει η αλήθεια ή μήπως τελικά «όλα είναι θέατρο, ψέματα και ύπουλα μπερδέματα»;
Σκηνοθεσία - Προσαρμογή Διαλόγων: Διονυσία Ολιβώτου
Πρωτότυπη Μουσική: "Μέτοικοι"
Οργάνωση Παραγωγής: Θεατρική Ομάδα Αιτωλικού
Παραγωγή: Πολιτιστικός & Μορφωτικός Σύλλογος "Το Αιτωλικό"

«Κάνω θόρυβο, άρα υπάρχω»

H γνωστή –και παλαιά πλέον με βάση τους διαδικτυακούς χρόνους- ιστορία με το εξώφυλλο του Down Town είναι απλώς ένα χαρακτηριστικό γεγονός της σημειολογίας τού έξω–καλλιτεχνικού θορύβου που σκεπάζει το ίδιο το καλλιτεχνικό γεγονός.  Τη μετατόπιση δηλαδή από το κείμενο στο περικείμενο. Με απλά λόγια οι συνεντεύξεις, οι φεισμπουκικές δηλώσεις ή οι φωτογραφίσεις των καλλιτεχνών επισκιάζουν σε μεγάλο βαθμό την όποια συγχρονική τους δημιουργική παρουσία, αλλά και την ίδια τους την μεγαλύτερη ή μικρότερη ιστορία.


Μια από τις βασικές αιτίες για αυτά είναι το γεγονός πως ο δίαυλος της επικοινωνίας έχει ανοίξει σε υπερμεγέθη βαθμό. Αναρίθμητα «δημοσιογραφικά» μέσα, από μικρά blog μέχρι μεγάλα τηλεοπτικά κανάλια -τα οποία σε συνδυασμό με την ταχεία και άμεση επικοινωνία που προσφέρουν τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης- έχουν δημιουργήσει μια πολύχρωμη και ολάνοικτη βεντάλια δημοσιότητας, η οποία όμως είναι γεμάτη τρύπες που πέφτουμε όλοι μέσα. Καλλιτέχνες, δημοσιογράφοι, κοινό... Γιατί οι όροι της δημοσιότητας στηρίζονται στην θελημένη ή αθέλητη πρόκληση, στα διάφορα τσιτάτα, στις πολιτικές δηλώσεις-ενίοτε κωλοτούμπες-, στις πικάντικες προσωπικές εξομολογήσεις και στο δημόσιο γηπεδικό σχολιασμό  και ελάχιστα στο ίδιο το έργο το οποίο ακόμα και αν είναι εν ενεργεία –και σε ορισμένες περιπτώσεις πολύ σημαντικό- στην ουσία λειτουργεί συμπληρωματικά και όχι κατέχοντας τον πρωταγωνιστικό  ρόλο.

Τα παραδείγματα τον τελευταίο ιδίως χρόνο είναι πλέον πολλά. Και η κατάσταση  όσο πάει και χειροτερεύει όπως και ο εθισμός μας σε αυτήν τη διαδικασία προβολής, η οποία χρειάζεται να εφευρίσκει νέους τρόπους κινητικότητας για να μπορεί να συνεχίσει να υπάρχει ερήμην πάντα του καλλιτεχνικού ζητουμένου. Σε αυτό το γεγονός ο βαθμός υπαιτιότητας βαραίνει αναλογικά όλους. Γιατί όταν περνάς το κατώφλι - για τον οποιοδήποτε έστω «ευγενή» λόγο-, περιοδικών όπως το προαναφερθέν, οφείλεις να γνωρίζεις, λόγω της ιστορίας του,  τις λακκούβες που θα συναντήσεις. Δεν πείθει οποιαδήποτε δήλωση «αγνοίας». Το ίδιο συμβαίνει και όταν αποδέχεσαι προτάσεις από παντός είδους μέσα ή χρησιμοποιείς άνευ όρων και ορίων τον διαδικτυακό άμβωνα ενώ γνωρίζεις την κρεατομηχανή που διατηρούν.

Η εκ των υστέρων δευτερολογία ως επεξήγηση ενός ντόρου που δημιουργείται, είναι μια ήδη χαμένη μάχη, μια βαριά ήττα.

Το «κάνω θόρυβο, άρα υπάρχω» είτε αυτό γίνεται συνειδητά βλ.  ρατσιστικές δηλώσεις τύπου Νότη Σφακιανάκη, είτε αθέλητα  όπως στην περίπτωση της Τάνιας Τσανακλίδου (η οποία εμφανίζεται στο θέατρο Τέχνης μετά από 40 χρόνια, γεγονός που πήρε πολύ λιγότερες διαστάσεις δημοσιότητας) είτε εμφανίζεται με τη μορφή «με παίζουν όλα τα μέσα για τις πολιτικές μου δηλώσεις, αλλά ελάχιστα προβάλλουν τα τραγούδια μου» όπως συμβαίνει στην περίπτωση του Στάθη Δρογώση -για να δώσω τρια ενδεικτικά παραδείγματα- είναι μια φαινομενικά πρόσκαιρη συνθήκη, η οποία όμως έχει ήδη βαθύνει τις ρίζες της στο μέλλον

 http://www.musicpaper.gr

15 Μαρ 2016

Η μυκτηριζόμενη «ιδεοληψία» σαν υποχρέωση


ΠΑΝΤΕΛΗΣ ΜΠΟΥΚΑΛΑΣ

Παντελής ΜπουκάλαςΗ ​​λέξη «ιδεοληψία», που χρησιμοποιείται ευρύτατα τον τελευταίο καιρό, περνώντας από τον χώρο της ψυχιατρικής στον χώρο της πολιτικής, συγκαταλέγεται σ’ εκείνες που και τον πνευματικό τους πατέρα γνωρίζουμε αλλά και πότε ήταν τα γεννητούρια της. Τη γνώση μας αυτή την οφείλουμε στον ληξίαρχο της νεοελληνικής γλώσσας, τον Αδριανουπολίτη λόγιο, Στέφανο Α. Κουμανούδη (1818-1899), και στο σπουδαίο έργο του «Συναγωγή νέων λέξεων υπό των λογίων πλασθεισών από της Αλώσεως μέχρι των καθ’ ημάς χρόνων», που εκδόθηκε το 1980 από τον «Ερμή», με προλεγόμενα του Κ.Θ. Δημαρά. Παραθέτω το οικείο λήμμα: «ιδεοληψία, η. Γαλ. obsession. Αγ. Βλ. εν Αστει 12 Ιαν. και 3 Απρ. 97 εν επιφυλ.». Πατέρας, λοιπόν, της λέξης (ή εισαγωγέας της, μεταφραστής-μεταφορέας) είναι ο πολιτικός και λογοτέχνης, Αγγελος Βλάχος (1838-1920), που χρησιμοποίησε δύο φορές τον νεότευκτο όρο στις αρχές του ζοφερού 1897, σε επιφυλλίδες του στο «Αστυ», «καθημερινή εικονογραφημένη εφημερίδα». Διευθυντής της ήταν ο Κεφαλονίτης, Θέμος Αννινος, ο κορυφαίος γελοιογράφος του 19ου αιώνα.
Ας σημειώσω εδώ δυο-τρία πράγματα. Πρώτον, ότι η εφημερίδα που ξεκοκάλιζε καθημερινά ο Κουμανούδης, αναζητώντας νεολογισμούς, ήταν η «Ακρόπολις» (έρμε Βλάση Γαβριηλίδη, πού κατάντησε ο τίτλος σου), «όπου η νεολογία ήταν κάτι σαν τρόπος, έθιμο, συγγραφική τεχνική», όπως σημειώνει ο Δημαράς· «και το ξέρει αυτό» ο λεξικογράφος μας, ή μάλλον ο συλλογέας μας, «και για τούτο πηγαίνει κάθε μέρα να αντλήσει από αυτήν την ρέουσα πηγή». Δεύτερον, ότι η λέξη ιδεοληψία είναι ένα από τα 60.000 λήμματα της «Συναγωγής», όλα τους λόγιας προέλευσης. «Δεν έχουμε εδώ λεξικό των νέων λέξεων μιας γλώσσας», παρατηρεί ο Δημαράς. «Από τις μεγάλες πηγές πλουτισμού των γλωσσών, αναλογία, δανεισμός, σύνθεση, παρετυμολογία, καθαυτό δημιουργία όρων, όλες περιπτώσεις τις οποίες διακρίνει ο συντάκτης του έργου σε λαϊκή και σε λογία, κρατούμενες εδώ είναι εκείνες μόνο οι λέξεις που έχουν εισαχθεί, προταθεί, από την λογιοσύνη». Και έτσι πάντως πιστοποιείται η δημιουργική δυναμική της ελληνικής.
Τρίτη σημείωση. Χάρη στην ανοιχτή ψηφιακή Βιβλιοθήκη της Βουλής των Ελλήνων, μπόρεσα να κάνω μια κάποια αυτοψία. Να διαβάσω δηλαδή στην οθόνη του υπολογιστή μου το φύλλο του «Αστεως», στο οποίο ο Αγγελος Βλάχος πρωτοεισήγαγε τον όρο ιδεοληψία. Τίτλος της επιφυλλίδας του «Εκφυλισμός κατά τον Max Nordau». Γεννημένος στη Βουδαπέστη το 1849 ο Μαξ Νόρνταου, λογοτέχνης και δοκιμιογράφος, από τους πρωτεργάτες της πρώτης περιόδου του σιωνιστικού κινήματος, συγγραφέας της φημισμένης πραγματείας «Τα κατά συνθήκην ψεύδη του καθ’ ημάς πολιτισμού», υπήρξε και θεωρητικός του «εκφυλισμού» στην τέχνη, «εκφυλισμός» που αργότερα υπέστη τη μανία των χιτλερικών.
Αντιγράφω από το «Αστυ»: «Η κοινή οργανική βάσις των διαφόρων τούτων μορφών ενός και του αυτού φαινομένου είνε εις μεν τους πρωτάρχας και αρχηγούς η επικράτησις της ιδεοληψίας (Obsession), εις δε τους οπαδούς και υποτακτικούς η της θελήσεως ασθένεια και η της υποβολής δεκτικότης. Ο εκφυλισμένος κηρύττει, υπό το κράτος της ιδεοληψίας, οιονδήποτε φιλολογικόν δόγμα, τον πραγματισμόν, την πορνογραφίαν, τον συμβολισμόν. Πράττει δε τούτο ευγλώττως και παραφόρως, εν διεγέρσει και μανία, πάντας και πάντα περιφρονών. Οι δε υστερικοί και νευρασθενείς συναγείρονται περί αυτόν, παραλαμβάνουσιν από των χειλέων του το νέον δόγμα και αφιερούσι του λοιπού τον βίον των εις διάδοσίν του».
Ασθένεια, λοιπόν, η ιδεοληψία. Νόσος του μυαλού και της ψυχής. Μ’ αυτήν την έννοια την καταγράφουν άλλωστε τα λεξικά της εποχής μας. «Ιδεοληψία: 1. επίμονη και επαναλαμβανόμενη ιδέα, εικόνα ή συναισθηματική κατάσταση που επιβάλλεται στη συνείδηση του ατόμου παρά τη θέλησή του και συνήθως δημιουργεί έντονο άγχος. 2. εμμονή σε ιδεολογία», λέει π.χ. το Λεξικό της Ακαδημίας. Και φυσικά, μ’ αυτήν ακριβώς την απαξιωτική σημασία τη χρησιμοποιούν οι οιονεί ψυχίατροι ή κατά φαντασίαν ψυχαναλυτές για να ειρωνευτούν και να προσβάλουν όσους δεν αντιμετωπίζουν το προσφυγικό πρόβλημα με την προσήκουσα ψυχραιμία (το παρανόμι της αδιαφορίας) και τον δέοντα ρεαλισμό (το παρατσούκλι του κυνισμού). Οσους, εν αντιθέσει με τον λεξικογραφικό ορισμό, μένουν με τη θέλησή τους καθηλωμένοι στην ίδια πάντοτε ιδέα· μια ιδέα που κάποιες θρησκείες της δίνουν το όνομα της αγάπης και κάποιες πολιτικές μερίδες το όνομα της αλληλεγγύης.
Για όσους έχουν τη γνωμάτευση έτοιμη από καιρό στην τσέπη τους, και την ετικέτα επίσης, για να την κολλήσουν στο μέτωπο του ασθενούς, ιδεοληψία είναι η αρρώστια από την οποία πάσχουν όσοι πιστεύουν πως όταν πνίγονται άνθρωποι, το τελευταίο που ενδιαφέρει είναι το χρώμα τους, σε ποιον Θεό πιστεύουν ή σε τίνος κράτους τα χωρικά ύδατα κινδυνεύουν. Είναι η αρρώστια όσων Ελλήνων ή αλλοδαπών από πολλές χώρες σπεύδουν να βοηθήσουν όσο κι όπως μπορούν, δαπανώντας χρόνο, χρήμα και ψυχή· και δίχως να παίρνουν την πόζα του ψυχικά ανώτερου και του βαθύτατα συγκεκινημένου στις κάμερες, λες κι ο δικός τους Θεός χρειάζεται φωτογραφικά και βιντεοσκοπημένα τεκμήρια για να αναγνωρίσει την αγαθότητά τους και να την ανταμείψει κατά την Ημέρα της Κρίσεως.
Ιδεοληψία, ένα κράμα αφέλειας και υστερίας, είναι η βαριά αρρώστια όσων εξακολουθούν να πιστεύουν ότι τους ανθρώπους που βρίσκονται στην έσχατη ανάγκη, και που τους καταγράψαμε ώστε να μπορούν πια να τους παρακολουθούν δεκάδες υπηρεσίες, δεν δικαιούμαστε να τους μαντρώνουμε σαν μολυσματικούς, να τους στερούμε εμείς πια όση ελευθερία τούς έχει απομείνει. Και δεν έχουμε ούτε το δικαίωμα να τους μειώνουμε την προσωπικότητα, αντιμετωπίζοντάς τους όχι σαν ανθρώπινο σύνολο αλλά σαν «υγειονομική βόμβα». Μα ναι, έχουν και οι Σύροι προσωπικότητα και, ω Γιαχβέ μου κι ω Αλλάχ, και οι Αφγανοί επίσης.
Και οι «Πάκηδες».
Ιδεοληψία, στην περιφρονητική ρητορική όσων περηφανεύονται πως έχουν σώας τας φρένας και αμολύντους από το μικρόβιο του ιδεαλισμού, είναι η αρρώστια που ταλανίζει όσους θυμούνται τις γραφές του ΟΗΕ και ζητούν να γίνουν σεβαστές. Κι όσους δεν θέλουν να διαγράψουν μεμιάς τις συνθήκες που έχουν υπογράψει τόσες και τόσες χώρες, έπειτα από φονικότατους πολέμους, για να προσδιορίσουν επακριβώς τα αναπαλλοτρίωτα υποτίθεται δικαιώματα των προσφύγων και τις υποχρεώσεις που έχουν απέναντί τους όσοι τυχαίνει (απλώς τυχαίνει) να βρίσκονται σε καλύτερη μοίρα.
Και η «ιδεοληψία», έτσι όπως την εννοούν όσοι την ελεεινολογούν και την καταγγέλλουν, μια υποχρέωση είναι. Απαράγραπτη.

Φασιστάκι(ς)

sfakianakis «Το κόλπο είναι στημένο και έρχονται ορδές ανθρώπων οι οποίοι »βιάζουν» την πατρίδα μας». Αυτή είναι η διαπίστωση του τραγουδιστή Νότη Σφακιανάκη, αυτό κατάλαβε, έτσι εξηγεί το γεγονός ότι εκατομμύρια άνθρωποι φεύγουν από τον πόλεμο αναζητώντας μια ευκαιρία για να ζήσουν, αυτοί και τα παιδιά τους.
Για τον Σφακιανάκη, σύμφωνα με όσα είπε σε συνέντευξή του, όλοι αυτοί οι άνθρωποι «δεν είναι πρόσφυγες! Είναι ριψάσπιδες. Δεν τους επιτέθηκε καμία άλλη χώρα, έφυγαν από την πατρίδα τους που έχει εμφύλιο πόλεμο. Και μην ξεχνάς, αυτοί οι άνθρωποι, γιατί εγώ τους έζησα όλο το καλοκαίρι στην Κω, έρχονται με πορτοφόλια, γεμάτα με χαρτονομίσματα των 500 ευρώ. Είναι απίστευτο αυτό που είδα».
Για το (κάθε) φασιστάκι , η παραποίηση των γεγονότων είναι η πεμπτουσία της τακτικής του. Η άγνοια  καλύπτεται από το χοντρό ψέμα που χρησιμοποιείται με τον πιο χυδαίο τρόπο για να δικαιολογήσει την απανθρωπιά του.  Η απανθρωπιά, η αποκτήνωση, είναι άλλωστε απαραίτητες προϋποθέσεις μαζί με την άγνοια για να φυτρώσει ο σπόρος του φασισμού.
Κατά καιρούς  οι κομμουνιστές, οι  Εβραίοι, οι μαύροι, οι ομοφυλόφιλοι οι τσιγγάνοι,  ήταν μιάσματα που έπρεπε να εξαφανιστούν στους φούρνους. Σήμερα  ο εχθρός σε πρώτο πλάνο είναι οι πρόσφυγες –που δεν είναι πρόσφυγες αλλά ριψάσπισδες- και έρχονται για να βιάσουν τη πατρίδα μας και θα πρέπει, προφανώς,  να αντιμετωπιστούν αναλόγως. Να τους πνίγουμε; Να τους πυροβολούμε; Να τους φυλακίζουμε; Το (κάθε) φασιστάκι  δεν προτείνει (προς το παρόν τουλάχιστον) ξεκάθαρα την «τελική» λύση. Την υπονοεί σαφέστατα, ωστόσο…
Το  (κάθε) φασιστάκι έχει βρει τον «εχθρό» του , τον εύκολο στόχο, αυτόν που φταίει για την προσωπική του μιζέρια , για το μαύρο βαθύ του σκοτάδι και γίνεται κήρυκας μισαλλοδοξίας. Και όσο τα λόγια του ακούγονται, τόσο αποθρασύνεται και όσο αποθρασύνεται τόσο πιο επικίνδυνος γίνεται. Γιατί ο εχθρός του δεν είναι τελικά οι κομμουνιστές, οι Εβραίοι, οι μαύροι, οι τσιγγάνοι…
Ο μεγάλος εχθρός για το (κάθε) φασιστάκι  είναι  όλοι όσοι δεν είναι σαν αυτόν, η συντριπτική πλειοψηφία μιας κοινωνίας που  δεν φοβάται να αντιμετωπίσει το φασισμό και να τον  βάλει στη θέση του: στο περιθώριο…
topontiki.gr

«Ο δόκτωρ»

tsipras didactor

Δόκτωρ ή διδάκτωρ είναι ο τίτλος που δίδεται σε πτυχιούχο πανεπιστημίου, αφού προηγουμένως εγκριθεί από την οικεία Σχολή κάποια πρωτότυπη πραγματεία του.
Ούτως εχόντων των πραγμάτων, κι ενώ ο πρωθυπουργός μας βυθιζόταν ακόμα περισσότερο μέσα στη θάλασσα των κακών που ο ίδιος επέτρεψε να ενσκήψουν, να’ τος αιφνιδίως ο από μηχανής θεός! Το βαρελάκι από το ρούμι που επέπλεε μετά το ναυάγιο. Το τμήμα του συντριμμένου μεσιανού καταρτιού, που προς χάριν του επιπλέει. Ιδού, η εκ Θεού (ή Αλλάχ!) σανίδα σωτηρίας.
Ενώ στην Ελλάδα άπαντες, σχεδόν, βυθισμένοι στην κακία υβρίζουν ή χλευάζουν τον πρωθυπουργό μας, στην πέραν του Αιγαίου φίλη και σύμμαχο χώρα κάποιοι άλλοι τον σέβονται και τον τιμούν. Ιδιωτικό πανεπιστήμιο που τιτλοφορείται : «Ismir Ekonomi Univeritesi» αποφάσισε να επιλέξει, ανάμεσα σε κορυφαίους παγκοσμίως οικονομολόγους, τον ανεκτίμητο πρωθυπουργό μας κ. Αλέξιο Τσίπρα και να του απονείμει τον τίτλο του διδάκτορος της Πολιτικής Οικονομίας!
Πράγματι, ο πρωθυπουργός μας δεν θα μπορούσε ποτέ να προσβάλει τη φίλη και γείτονα χώρα και να αποποιηθεί την τιμή που του έγινε.
Αμέσως αποδέχθηκε την πρόσκληση, άφησε στην άκρη κάθε επιφύλαξη, κάθε αντίθετη πιθανώς συμβουλή κι έσπευσε να ταξιδέψει στην πάλαι ποτέ ελληνική Σμύρνη, προκειμένου να παραλάβει τον τίτλο και το αντίστοιχο πιστοποιητικό του δόκτορος, από το κράτος εκείνο που βομβαρδίζει συριακά χωριά, που συμπράττει με τους αποκεφαλιστές του ISIS, που αποκεφαλίζει παιδάκια κρυμμένα στα κουρδικά χωριά, που διαιωνίζει την κατοχή της Κύπρου και που επιβουλεύεται το Αιγαίο και το ελληνικό αρχιπέλαγος!
Βεβαίως, οργανώνοντας το ταξίδι του πήρε μαζί του και τις προσωπικές του αποσκευές, όπως, μεταξύ άλλων, τον κ. Σταθάκη, τον κ. Μουζάλα και τον μεταμφιεσμένο σε Υπουργό Εξωτερικών κ. Κοτζιά.
Η «πρωτότυπη» διατριβή του υποψήφιου διδάκτορος, εν ακράτω συνόψει, περιλάμβανε τα ακόλουθα σπουδαία κεφάλαια :
  1. Η συνέχιση του κράτους, ιδίως όταν εξυπηρετεί τα συμφέροντα του μεγάλου κεφαλαίου.
  2. Η ολοκλήρωση της απότομης στροφής από αριστερά προς τα δεξιά ως φαινόμενο αναγκαίο κατά τις περιστάσεις.
  3. Η προπαγάνδα προς συγκάλυψη κυβιστήσεων.
  4. Η «χημική» ανατροπή του ΟΧΙ σε ΝΑΙ , στις περιπτώσεις που το αποτέλεσμα δημοψηφίσματος δεν τυγχάνει αρεστό στους ξένους πάτρωνες.
  5. Ασκήσεις επίκυψης.
  6. Ο εθισμός στην υπακοή, στον εξευτελισμό, καθώς και στον αυτοεξευτελισμό του πολιτικού προσωπικού μιας χώρας.
  7. Η εμπέδωση της «βολικής θεωρίας», ως της μοναδικής που εξασφαλίζει την παραμονή έμφοβων πολιτικών στην εξουσία.
  8. Η παραχώρηση εθνικής κυριαρχίας μίας χώρας στους κανίβαλους του διεθνούς κεφαλαίου, καθώς και η εγκατάλειψη του λαού και της χώρας στην τύχη της και η μετατροπή της σε αδέσποτο οικόπεδο.
  9. Η αποκολοκύνθωση του λαού και η προώθηση της αδιαφορίας του πολιτικού προσωπικού απέναντι στην απελπισία του πολίτη.
  10. Η αναγκαία τροποποίηση του δικαίου της θάλασσας και η κατάργηση των θαλασσίων συνόρων μιας χώρας, ώστε αυτή να μεταβάλλεται σε ξέφραγο αμπέλι, σε αποθήκη ψυχών και σε κουβά βίαιης ανάμιξης πληθυσμών και πολιτισμών με αποκλειστικό σκοπό την κοινή αυτών πείνα, προς όφελος του διεθνούς κεφαλαίου.
Στην ομιλία του ο νέος διδάκτωρ του οθωμανικού πανεπιστημίου, αφού πρώτα μίλησε εκτενώς για τον μαρξισμό (!), εκτόξευσε τα ακόλουθα :
«Είναι κάπως παράδοξο και παράξενο να απονέμεται σ’ έναν αριστερό αυτός ο τίτλος».
Η απορία του αυτή θα λυνόταν, αν αντιλαμβανόταν ότι οι καθήμενοι απέναντί του Οθωμανοί, ως εκ της θέσεως, τον εξέλαβαν για δεξιό.
Είπε, ακόμα, ο «δόκτωρ» :
«Αυτό που φαίνεται με την πρώτη ματιά είναι ότι η χρηματοπιστωτική σφαίρα προσπαθεί να προβλέψει το μέλλον, ενώ στην πραγματικότητα αυτό που κάνει είναι να πειθαρχεί το παρόν».
Ο λόγος του ακατανόητος στην ελληνική λόγω βαρείας συντακτικής ανωμαλίας. Για τους ίδιους, προφανώς, λόγους αμετάφραστος και στα τουρκικά. Όλως παρεμπιπτόντως, το ρήμα «πειθαρχώ», ως αμετάβατο, δεν συντάσσεται με αντικείμενο (πειθαρχώ εγώ, δεν πειθαρχώ κάποιον).
Πάντως, τον άξιζε τον τίτλο.
Τέλος, καθώς η απονομή συνέπεσε χρονικά με την περίοδο των Απόκρεω, πληροφορηθήκαμε ότι προωθείται προς υλοποίηση το ακόλουθο διάταγμα :
«ΔΙΑΤΑΓΜΑ ΤΩΝ ΑΠΟΚΡΕΩ»
«Έχοντας υπόψιν ότι είναι ωφέλιμος εις στην σπουδάζουσαν νεολαίαν η αναψυχή και η τέρψις και η εκ των μόχθων ανάπαυλα, αντί διασκεδάσεις ξένας είναι προτιμώτερον να παρέχεται αυτή υπό μορφήν διδασκαλίας.
Απεφασίσαμεν και διατάσσομεν : Συνιστάται παρά τη Σχολή της Πολιτικής Οικονομίας ειδική έδρα της διακωμωδήσεως της οικονομικής επιστήμης.
Εις αυτήν θέλει διδάξει, τιμής ένεκεν, ο κ. Αλέξιος Τσίπρας, καθώς και όσοι πολιτικοί εις το μέλλον θα έχουν την τύχη να αναγορεύονται, παρά των εχθρών, διδάκτορες.
Εν Αθήναις, τελευταία Κυριακή των Απόκρεω 2016
Ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας». (1)
  1. Παραφράζοντας τον Εμμανουήλ Ροϊδη (Άπαντα, Τόμος Β, σελ. 183), ο οποίος μιλούσε περί διακωμωδήσεως της Φιλολογίας και της Ιατρικής, στις έδρες των οποίων «τοποθετούσε» αντίστοιχα τους τότε καθηγητές Τζιβανόπουλο και Πύρλα.

Share

Facebook Digg Stumbleupon Favorites More