Poutanique τεχνη, εσυ τα φταις ολα!

Να είναι τέχνη; Επάγγελμα ή μήπως ματαιοδοξία;

Ο μουσικός του πεζοδρόμου!!

Ξαφνικά την καλοκαιρινή ηρεμία στο μικρό μας Μεσολόγγι σκέπασε μια γλυκιά μελωδία που έρχονταν από το βάθος του πεζοδρόμου. Όσο πλησίαζε.....

Να πως γινεται το Μεσολογγι προορισμος!

αι θα αξιοποιηθεί. Ακούγονται διάφορες ιδέες και έχουν συσταθεί αρκετές ομάδες πολιτών που προτείνουν υλοποιήσιμες και μη ιδέες προκειμένου να επιτευχθεί ο στόχος και έμμεσα να επωφεληθούμε όλοι.....

Ποσα κτηρια ρημαζουν στο Μεσολογγι;

Ένα από τα θέματα του δημοτικού συμβούλιου στις 27/ 11 είναι η «Εκμίσθωση χώρου για κάλυψη στεγαστικών αναγκών του Δήμου». Οι πρώτες σκέψεις που μου έρχονται στο μυαλό είναι πως μετά από τόσα χρόνια και πώς μετά από τόσο κονδύλια έχουμε φτάσει ....

Μεσολόγγι - αδέσποτα ώρα μηδέν.

Αδέσποτα, ένα ευαίσθητο θέμα για όσους είναι πραγματικά φιλόζωοι* και με τις δυο έννοιες της λέξης. Ας αρχίσουμε να μιλάμε για τις αβοήθητες ψυχές που ξαφνικά βρεθήκαν απροστάτευτες στον δρόμο όχι από το τέλος δηλαδή από τα αποτελέσματα που βλέπουμε...

Facebook, φωτογραφιες με σουφρωμενα χειλη...

Κάλος ή κακός αγαπητοί φίλοι διανύουμε μια εποχή που θέλει τους περισσότερους άμεσα εξαρτημένους από τις ιστοσελίδες κοινωνικής δικτύωση τύπου face book. Έρχεται λοιπόν το Ινστιτούτου Ψυχικής και Σεξουαλικής Υγείας

6 Σεπ 2019

Οι… agri-business του Μπολσονάρου και η καταστροφή στον Αμαζόνιο

Πρέπει να αυξήσουμε την παραγωγή δήλωσε, ενημερώνοντας την Βουλή, ο πρεσβευτής της Βραζιλίας Τσέζαρο Μεναντόνιο Νέτο - Οι αποκαλυπτικές τοποθετήσεις του
Η ανάπτυξη και οι …ανάγκες της διεθνούς αγοράς είναι η πραγματική αιτία της οικολογικής καταστροφής που συντελείται στον Αμαζόνιο.  Επαρκώς αποκαλυπτικός ήταν επ’ αυτού ο πρεσβευτής της Βραζιλίας και της κυβέρνησης Μπολσονάρου στην Ελλάδα, Τσεζάρο Μεναντόνιο Νέτο, που ενημέρωσε την Επιτροπή Περιβάλλοντος της Βουλής για τα όσα συμβαίνουν στην χώρα και συνιστούν οικολογική καταστροφή.
Υποστήριξε ότι στόχος της κυβέρνησης της Βραζιλίας είναι «να βρούμε μια ισορροπία μεταξύ των οικονομικών δραστηριοτήτων και της διατήρησης προστασίας του περιβάλλοντος». Μάλιστα, αναφερόμενος στην αγροτική παραγωγή ο πρεσβευτής της Βραζιλίας ανέφερε ότι είναι
«πολύ δυναμικός τομέας στη Βραζιλία,  για 10 περίπου προϊόντα η Βραζιλία είναι είτε νούμερο 1, είτε νούμερο 2, είτε νούμερο 3 στον κόσμο, επομένως, η συνεισφοράς μας μέσω της αγροτικής παραγωγής είναι πολύ σημαντική για το Α.Ε.Π. της χώρας. Σήμερα 30% της επικράτειας της Βραζιλίας χρησιμοποιείται για την αγροτική παραγωγή, 30% περίπου και για να ελέγξουμε και να βρούμε μια ισορροπία μεταξύ των συμφερόντων των αγροτών όλων των μεγεθών, μεγάλων, μικρών και μικρομεσαίων και της κοινότητας της αντίστοιχης, φαντάζεστε πόσο ισχυρό είναι το λόμπι  στη Βραζιλία».
Πάντως, η γλώσσα που χρησιμοποίησε ο Βραζιλιάνος πρεσβευτής αποδεικνύει την …ουσία του πράγματος. Αφού προκειμένου να αναφερθεί στην γεωργία δεν χρησιμοποιούσε τον αγγλικό όρο «agriculture» αλλά τον όρο …. «agri-business».Το γεγονός επισήμανε άλλωστε και η βουλευτής του ΚΚΕ, Λιάνα Κανέλλη σχολιάζοντας ότι «ανάμεσα σε agriculture και agribusiness υπάρχει ένα ιδεολογικό χάσμα που, αν δεν το συζητήσουμε πολιτικά, δεν πρόκειται να μιλήσουμε και για το μέλλον».
Ο Τσεζάριο Μεναντόνιο Νέτο τόνισε επίσης στην παρέμβασή του πως
«με βάση τον FAO (Διεθνής Οργάνωση Τροφίμων και Γεωργίας), που έχει έδρα τη Ρώμη, η παγκόσμια παραγωγή αγροδιατροφικών προϊόντων θα πρέπει να αυξηθεί κατά 70% μέχρι το 2050. Νομίζω, λοιπόν, ότι θα πρέπει να συζητήσουμε και αυτό το ζήτημα, να θέσουμε τη συζήτηση σε αυτό το πλαίσιο και, βεβαίως, με δεδομένο ότι εκπροσωπώ τη Βραζιλία που είναι πολύ μεγάλος παραγωγός αγροδιατροφικών προϊόντων, καταλαβαίνετε πόσο σημαντικός είναι ο ρόλος μας στην όλη συζήτηση ενόψει αυτής της αυξήσεως. Και πάλι, μιλώντας για δεδομένα αγροδιατροφικά στη Βραζιλία, το 2018 η Βραζιλία ήταν υπεύθυνη για το 16,6% των εξαγόμενων ποσοτήτων βοδινού, δηλαδή περίπου το 17% του βοδινού κρέατος που εισήγαγαν άλλες χώρες το είχε παράξει η Βραζιλία και ακόμη μεγαλύτερο είναι το ποσοστό για τα κοτόπουλα, όπου το 32% των συνολικών ποσοτήτων κρέατος κοτόπουλου ή πουλερικών, εν γένει, είχε παραχθεί στη Βραζιλία πέρυσι».
Αξίζει να θυμίσουμε ότι βασικός εισαγωγέας της βραζιλιάνικής σόγιας η οποία είναι – μαζί με το καλαμπόκι – ένα από τα κύρια εξαγωγικά προϊόντα της χώρας είναι η Κίνα και στην δεύτερη θέση η Ευρωπαϊκή Ένωσης
Πάντως, ο πρεσβευτής της Βραζιλίας αρνήθηκε την ενθάρρυνση και την ανοχή της αποψίλωσης των δασών. Αποδέχθηκε όμως ότι υπάρχει πρόβλημα αποδίδοντας το στην κοινωνική και οικονομική πολυπλοκοτητα της περιοχής. Όπως υποστήριξε
«το 25% των προστατευόμενων περιοχών του, Αμαζονίου είναι εδάφη που ανήκουν στους αυτόχθονες. Ποιο είναι το πρόβλημα, λοιπόν, σε αυτές τις περιοχές; Δεν είναι μόνο η αποψίλωση, δεν χρησιμοποιούν την αποψίλωση οι αυτόχθονες. Οι άλλοι Βραζιλιάνοι το κάνουν αυτό που θέλουν να εισβάλουν και να καταλάβουν στην ουσία τα εδάφη Εκείνοι το κάνουν,  οι αυτόχθονες δεν το κάνουν γιατί ζουν  από το κυνήγι, τη αλιεία, από τα φρούτα, χρησιμοποιούν αυτά για να επιβιώσουν και προστατεύουν το δάσος. Η προστασία λοιπόν των κοινοτήτων αυτών είναι πολύ σημαντική για εμάς, αλλά αυτό βεβαίως προσκρούει στο θέμα του μεγέθους, γιατί έχουμε περιοχή ενός 1 εκατ. τετραγωνικών χιλιομέτρων προστατευόμενων εδαφών και δεν έχουμε όμως  τους κατάλληλους οικονομικούς πόρους για αυτό το μέγεθος».
Ουσιαστικά δηλαδή αποσαφήνισε ότι δεν υφίστανται περιθώρια να ελεγχθεί η δράση των επιχειρηματικών συμφερόντων στην περιοχή που ενίοτε εκφράζεται με επιθέσεις εναντίον των ντόπιων πληθυσμών.

Νομοσχέδιο για τον αιγιαλό: Τσιμέντο και συρματοπλέγματα μέχρι τη θάλασσα!


Σαρωτικές τροποποιήσεις στη νομοθεσία για τον αιγιαλό φέρνει το «αναπτυξιακό» νομοσχέδιο της κυβέρνησης, που αναμένεται να τεθεί σε δημόσια διαβούλευση μέσα στις επόμενες ημέρες.
Σύμφωνα με ρεπορτάζ της Καθημερινής, «οι ρυθμίσεις είναι στην κατεύθυνση της διευκόλυνσης της επιχειρηματικής δραστηριότητας στην ακτογραμμή εις βάρος της κοινοχρησίας της. Μάλιστα, περιλαμβάνει και ρύθμιση με την οποία ο (δημόσιος) παλαιός αιγιαλός θα μπορεί να παραχωρείται σε ιδιώτες και να οικοδομείται».
«Οι ρυθμίσεις για τον αιγιαλό, που αποκαλύπτει σήμερα η «Κ», βρίσκονται στο τέταρτο κεφάλαιο του «αναπτυξιακού» σχεδίου νόμου και αφορούν κυρίως τροποποιήσεις του τελευταίου νόμου (ν. 4607/19). Σύμφωνα με πληροφορίες, οι επίμαχες ρυθμίσεις δεν είναι σίγουρο ότι θα συμπεριληφθούν στο «αναπτυξιακό» νομοσχέδιο, καθώς συνεκτιμώνται πολιτικά και οι αντιδράσεις που πιθανότατα θα συναντήσουν. Οι κυριότερες από αυτές είναι:
• Καταργείται η ρύθμιση με την οποία το ελάχιστο πλάτος μιας παραλίας (πλην εξαιρέσεων) οριζόταν στα 30 μέτρα από τη γραμμή του αιγιαλού.
• Καταργείται ρύθμιση που περιόριζε στο 60% ενός αιγιαλού (μη συνυπολογιζόμενου τυχόν δυσπρόσιτου τμήματός του) τον χώρο που παραχωρείται σε ομπρελοκαθίσματα. Επανέρχεται αντ’ αυτού η ελάχιστη απόσταση των 100 μέτρων ανάμεσα στις διαδοχικές παραχωρήσεις, που μπορούν να καλύψουν την υπόλοιπη παραλία.
• Ο (εξ ορισμού δημόσιος, εκτός αν υπάρχουν ιδιωτικά δικαιώματα) παλαιός αιγιαλός παύει να θεωρείται ανεπίδεκτος χρήσης ιδιωτικών δικαιωμάτων και υποχρεωτικά κοινόχρηστος. Αντιθέτως, χαρακτηρίζεται ιδιωτική περιουσία του Δημοσίου και δύναται να παραχωρείται και να οικοδομείται.
• Ως προς το μίσθωμα για την απλή χρήση ενός αιγιαλού, προτείνεται να υπολογίζεται όχι η αντικειμενική και μισθωτική αξία του πλησιέστερου ακινήτου, αλλά του πλησιέστερου εκτός σχεδίου ακινήτου. Η ρύθμιση αυτή είναι δεδομένο ότι θα μειώσει τα μισθώματα, άρα τα έσοδα του Δημοσίου.
• Στις περιπτώσεις στρατηγικών επενδύσεων, δίνεται η δυνατότητα απευθείας παραχώρησης στον επενδυτή του αιγιαλού και της παραλίας που βρίσκεται όχι μόνο σε επαφή με το ακίνητο, αλλά και σε παρακείμενο χώρο.
• Δίνεται η δυνατότητα απευθείας παραχώρησης της χρήσης του αιγιαλού σε επιχειρηματικά πάρκα με μέτωπο στη θάλασσα.
• Σήμερα, η παραχώρηση αποκλειστικής χρήσης αιγιαλού και παραλίας (όχθης, πυθμένα κ.λπ.) απαγορεύεται, εκτός αν επιβάλλεται για λόγους υπέρτερου δημοσίου συμφέροντος, εθνικής άμυνας, δημόσιας τάξης, ασφάλειας, υγείας ή προστασίας αρχαιοτήτων και περιβάλλοντος. Με νέα ρύθμιση, το δικαίωμα αυτό επεκτείνεται και σε περιπτώσεις «ασφάλειας βιομηχανικών ή ξενοδοχειακών εγκαταστάσεων», μια επιδεχόμενη πολλές ερμηνείες αναφορά.
• Καταργείται ρύθμιση με την οποία δινόταν δυνατότητα ανάκλησης της παραχώρησης ενός αιγιαλού, προς αποκατάσταση του κοινόχρηστου χαρακτήρα του.
• Παρατείνεται αυτοδικαίως η χρήση αιγιαλού όταν αφορά έργα που εξυπηρετούν λατομικές και μεταλλευτικές επιχειρήσεις, όσο χρόνο υφίσταται το σχετικό δικαίωμα.»
Πηγή: Καθημερινή

Υποβολή ηλεκτρονικών αιτήσεων σπουδαστών για τα ΔΙΕΚ Μεσολογγίου

Ήδη βρίσκεται σε εξέλιξη η διαδικασία υποβολής ηλεκτρονικών αιτήσεων για συμμετοχή υποψηφίων σπουδαστών στις νέες ειδικότητες των Δημοσίων ΙΕΚ και η οποία θα συνεχιστεί μέχρι την ερχόμενη Δευτέρα, 9/9/2019.

Θα θέλαμε να επισημάνουμε ότι η εμπρόθεσμη υποβολή της ηλεκτρονικής αίτησης είναι σημαντική. Η τελική απόφαση του ΥΠΠΕΘ, για την έγκριση λειτουργίας μιας ειδικότητας θα βασιστεί στον αριθμό των ηλεκτρονικών αιτήσεων των υποψηφίων που θα υποβληθούν για κάθε ειδικότητα, ο οποίος θα πρέπει να είναι τουλάχιστον 15.
Μετά την ολοκλήρωση των ηλεκτρονικών αιτήσεων, οι ΕΠΙΤΥΧΟΝΤΕΣ στα τμήματα που συγκέντρωσαν τον ελάχιστο απαραίτητο αριθμό αιτήσεων, θα κληθούν να προσέλθουν εντός προθεσμιών στο ΔΙΕΚ επιτυχίας τους με τα απαραίτητα δικαιολογητικά, εφόσον τελικά το επιθυμούν, ώστε να εγγραφούν.
Παρακαλούμε, όσοι ενδιαφέρονται να συμμετέχουν σε κάποια από τις παρακάτω ειδικότητες, να υποβάλουν την ηλεκτρονική αίτηση, το αργότερο μέχρι την ερχόμενη Δευτέρα, 9/9/2019, στη διεύθυνση https://diek.it.minedu.gov.gr

3 Σεπ 2019

“Εξόντωση ανάξιας ζωής” – Η επιχείρηση ευθανασίας ΑμεΑ και ψυχικά ασθενών στο Γ’ Ράιχ


 Η ιδέα για την «εκκαθάριση» των σωματικά και ψυχικά ανεπιθύμητων ασθενών δεν ήταν βέβαια καινούρια, αλλά ήταν η ακραία απόληξη του κύματος ευγονικής που σάρωνε ήδη από τις αρχές του 20ου αιώνα πολλές χώρες της Ευρώπης καθώς και τις ΗΠΑ.

Ενδεικτικό των προτεραιοτήτων της ναζιστικής δολοφονικής μηχανής ήταν πως την 1η Σεπτέμβρη 1939, μαζί με την κήρυξη του φονικότερου καταγεγραμμένου πολέμου στην ιστορία, υπογράφηκε προσωπικά από το Χίτλερ ένα έγγραφο με το οποίο εγκαινιαζόταν η συστηματική επιχείρηση «ευθανασίας» χιλιάδων ΑμεΑ και ανθρώπων με ψυχικές διαταραχές, στο όνομα της διατήρησης της φυλετικής καθαρότητας του γερμανικού έθνους.
Ο Φύρερ, με το εν λόγω έγγραφο, το οποίο δεν είχε τυπική νομική ισχύ, ακριβώς επειδή οι ναζί δεν ήθελαν να δημοσιοποιήσουν το νέο τους έγκλημα, εξουσιοδοτούσε τον επικεφαλής της καγκελαρίας του Ράιχ Φίλιπ Μπούλερ, καθώς και τον προσωπικό του γιατρό, Καρλ Μπραντ, «να διευρύνουν τις αρμοδιότητες ιατρών που θα καθοριστούν ονομαστικά, ώστε όσοι έχουν στα ανθρωπίνως δυνατά όρια εκτίμησης κριθεί ανίατα ασθενείς να λάβουν έναν ελεήμονα θάνατο».
Επρόκειτο για την αρχή της Επιχείρησης Τ4, που πρόσθεσε άλλη μια σελίδα φρίκης και ντροπής στο μακρύ κατάλογο των ναζιστικών ανοσιουργημάτων. Η ιδέα για την «εκκαθάριση» των σωματικά και ψυχικά ανεπιθύμητων ασθενών δεν ήταν βέβαια καινούρια, αλλά ήταν η ακραία απόληξη του κύματος ευγονικής που σάρωνε ήδη από τις αρχές του 20ου αιώνα πολλές χώρες της Ευρώπης καθώς και τις ΗΠΑ, με γνωστότερο παράδειγμα τη Σουηδία, όπου οι υποχρεωτικές στειρώσεις ψυχικά ασθενών, αναπήρων, αλλά και «αντικοινωνικών» ατόμων, ήταν πρακτική που σταμάτησε μόλις τη δεκαετία του ’70.
Ταμπλώ σε ανάμνηση της επιχείρησης Τ4 στην οδό Τίργκαρτεν 4 του Βερολίνου, 
απ’ όπου συντονιζόταν 
η μαζική εξόντωση.
Σε ό,τι αφορά συγκεκριμένα την ευθανασία της «ανάξιας ζωής», η ιδέα ανήκε στον αυστριακό ψυχολόγο Άντολφ Γιοστ, που το 1895 κυκλοφόρησε τη μπροσούρα «Το δικαίωμα στο θάνατο». Σε αυτή όριζε πως η αξία της ζωής ενός ανθρώπου ορίζεται από την αξία που έχει για το ίδιο το άτομο, δηλαδή την αναλογία χαράς και πόνου που βιώνει, καθώς και από το κόστος και τα οφέλη που συνεπάγεται για το κοινωνικό σύνολο η ύπαρξή του. Σε περίπτωση που το «ισοζύγιο» ήταν αρνητικό, ο θάνατος πρόβαλε ως θετική εναλλακτική. Κατά μία ειρωνεία της τύχης, ο ίδιος ο Γιοστ πέθανε πάμφτωχος σε ηλικία μόλις 34 ετών σε ψυχιατρείο του Ζόραου.
Παρόλα αυτά, οι ιδέες του δεν ξεχάστηκαν, και στη δεκαετία του ’20 άρχισαν να προπαγανδίζονται εκ νέου στη Γερμανία από το νομικό Καρλ Μπίντινγκ και τον ψυχίατρο και νευρολόγο Άλφρεντ Χόχε, με το έργο «Η νομιμοποίησης εξόντωσης της ανάξιας ζωής».
Οι ναζί υιοθέτησαν με ενθουσιασμό τις ιδέες των συγγραφέων και το 1929, πριν ακόμα έρθουν στην εξουσία δηλαδή, ο Χίτλερ διακήρυσσε στο ετήσιο κομματικό συνέδριο της Νυρεμβέργης πως «Ο παραμερισμός 700.000 – 800.000 των πιο αδύναμων ανάμεσα σε ένα εκατομμύριο νεογνά κάθε χρόνο σημαίνει ενδυνάμωση κι όχι αποδυνάμωση του έθνους». Στην ίδια διοργάνωση, μερικά χρόνια αργότερα, το 1935, ο Χίτλερ ανακοίνωσε στον επικεφαλής των ιατρών του Ράιχ, Γκέρχαρντ Βάγκνερ πως σκόπευε να «κάνει στην άκρη τους ανίατα ψυχικά ασθενείς, το αργότερο στην περίπτωση ενός μελλοντικού πολέμου».
Η επιστολή εξουσιοδότησης της επιχείρησης που υπογράφηκε από το Χίτλερ
Πρόδρομος της επιχείρησης Τ4 ήταν η λεγόμενη «ευθανασία των παιδιών». Σύμφωνα με έγγραφο του υπουργείου εσωτερικών του Ράιχ στις 18 Αυγούστου 1939, που έφερε την ένδειξη «αυστηρά απόρρητο», μαιευτήρες και μαίες, όπως και τα νοσοκομεία στα οποία εργάζονταν υποχρεούνταν να ενημερώνουν το κράτος αν υπήρχαν νεογέννητα που έφεραν «ύποπτα» χαρακτηριστικά σωματικής ή νοητικής στέρησης. Αρχικά το όριο ηλικίας θεσπίστηκε στα 3 έτη, σύντομα όμως περιέλαβε και ασθενείς ως 16 ετών. Μετά την αποστολή των φακέλων, μια επιτροπή αποφάσιζε ποια παιδιά θα κατέληγαν στο πρόγραμμα ευθανασίας και ποια θα επιζούσαν.
Υπήρχαν και περιπτώσεις όπου το μέλλον των παιδιών θα καθορίζονταν από τους γιατρούς σε μεταγενέστερο χρόνο, ανάλογα με την εξέλιξη της αναπηρίας ή της ασθένειάς τους στο μέλλον.
Αλλά και τα καταδικασμένα σε θάνατο παιδιά χρησίμευαν επί μήνες ως πειραματόζωα κλινικών μελετών, ενώ οι εγκέφαλοί τους αφαιρούνταν μετά θάνατο για περαιτέρω εξέταση. Οι ιθύνοντες προσπαθούσαν να αποδίδουν τους θανάτους σε φυσικά αίτια, υποσιτίζοντας τα παιδιά και κρατώντας τα σε χώρους χωρίς θέρμανση, με αποτέλεσμα να θερίζουν οι πνευμονίες, ο τύφος και η φυματίωση. Σε πολλές ακόμα περιπτώσεις η εξόντωση  επέρχονταν με σταδιακή χορήγηση υπερδοσολογίας βαρβιτουρικών και μορφίνης, που έμπαιναν στο φαγητό ή χορηγούνταν ενέσιμα ως δήθεν «φάρμακα κατά του τύφου».
Το ξέσπασμα του πολέμου πράγματι ριζοσπαστικοποίησε, όπως είχε προαναγγείλει ο Χίτλερ, τη δολοφονική διάθεση του καθεστώτος έναντι των ΑμεΑ και των ψυχικά ασθενών, έτσι ώστε από τον Οκτώβρη του 1939 ξεκίνησε η εφαρμογή του προγράμματος και σε βάρος ενηλίκων, οι οποίοι είχαν καθοριστεί κατ’ αρχάς σε 70.000. Η υπηρεσία που ανέλαβε το καθήκον αυτό στεγαζόταν στην οδό Τίργκαρτεν 4 στο Βερολίνο, εξού και στην ιστοριογραφία επικράτησε ο όρος Τ4 για ολόκληρη τη βιομηχανία εξόντωσης ασθενών.
Ανάκτορο Ζόνενσταϊν στην Πίρνα της Σαξονίας. Εδώ θανατώθηκαν περίπου
 σε θαλάμους αερίων 13000 περίπου ασθενείς καθώς και 1000 αιχμάλωτοι 
στρατοπέδων συγκέντρωσης.
Στόχος ήταν η «εξάλειψη των ανίατων κληρονομικών ασθενειών και η μείωση του κόστους περίθαλψης των ασθενών». Όλα τα νοσοκομεία,΄άσυλα και παρεμφερείς δομές υποχρεούνταν να καταγράψουν όλους τους ασθενείς που έπασχαν από σχιζοφρένεια, επιληψία, εγκεφαλίτιδα, νοητική στέρηση, παράλυση, νόσο Χάντιγκτον, άνοια, επίσης όλους όσοι διέμεναν πάνω από 5 χρόνια σε ένα ίδρυμα ή είχαν διαπράξει ποινικά αδικήματα, όπως και τους αλλοδαπούς και τους μη άριους τρόφιμους. Ακολουθούσε και πάλι η αξιολόγηση μιας επιτροπής, που έκρινε τη ζωή, το θάνατο ή την αναμονή για διεξαγωγή τελικών συμπερασμάτων στο μέλλον.
Οι μελλοθάνατοι μεταφέρονταν αρχικά σε «ενδιάμεσα ιδρύματα», κυρίως ψυχιατρεία, για να καθησυχάζονται οι συγγενείς, αλλά και να αποφεύγεται ο συνωστισμός σε αυτά καθεαυτά τα «Ιδρύματα θανάτου». Όταν οι ασθενείς κατέφθαναν στον προορισμό τους, γδύνονταν, ζυγίζονταν, μετριούνταν και φωτογραφίζονταν, πριν εξεταστούν για τελευταία φορά από τους γιατρούς, που στόχο είχαν να εφεύρουν μια αληθοφανή αιτία θανάτου για το πιστοποιητικό που θα εκδιδόταν αργότερα. Οι ασθενείς στέλνονταν τάχα για μπάνιο, σε θαλάμους αερίων, που τότε χρησιμοποιήθηκαν πιλοτικά για πρώτη φορά, όπου διοχετεύονταν μονοξείδιο του άνθρακα. Στη συνέχεια τα πτώματα καίγονταν σε κρεματόρια, ενώ νωρίτερα τους αφαιρούνταν τα χρυσά δόντια.
Στις 31 Γενάρη 1941, ο Γκέμπελς σημείωνε στο ημερολόγιο του: «Συζήτηση με το Μπούλερ για τη σιωπηλή εκκαθάριση ψυχασθενών. 40.000 έφυγαν, 60.000 ακόμα πρέπει να φύγουν. Είναι μια σκληρή, αλλά αναγκαία δουλειά. Και πρέπει να γίνει τώρα. Ο Μπούλερ είναι ο κατάλληλος άνθρωπος γι’ αυτό.»
Στις 24 Aυγούστου 1944 ο Χίτλερ έδωσε προφορικά την εντολή στους Μπούλερ και Μπραντ να ανασταλλεί η επιχείρηση Τ4, συνεχίστηκε όμως κανονικά το πρόγραμμα παιδικής ευθανασίας, καθώς και μεμονωμένες θανατώσεις ενήλικων ασθενών σε ιδρύματα. Επίσης, τρία από τα επίσημα ιδρύματα θανάτου παρέμειναν εν λειτουργία ως το τέλος του πολέμου, για τη θανάτωση αιχμαλώτων στα στρατόπεδα συγκέντρωσης, που ήταν πλέον πολλοί άρρωστοι για να εργαστούν. Κατά μία άλλη εκδοχή, ο πρόωρος τερματισμός της Τ4 οφείλεται περισσότερο στο γεγονός πως την ίδια περίπου εποχή κορυφώθηκε η επιχείρηση εξόντωσης των Εβραίων και άλλων “μιασμάτων” στα στρατόπεδα συγκέντρωσης, με αποτέλεσμα οι “σπεσιαλίστες του θανάτου” να είναι πλέον απαραίτητοι σε άλλες δομές. Ο τελικός αριθμός των θυμάτων είναι δύσκολο να υπολογιστεί, εκτιμάται όμως πως πέρα από τους 70.000 βεβαιωμένους νεκρούς της Τ4, οι συνολικές θανατώσεις όλων των συστηματικών και μεμονωμένων ευθανασιών μπορεί να ανέρχονται και περί τις 300.000.
Ο λόγος που περιορίστηκε το πρόγραμμα ευθανασίας αποδίδεται συνήθως στις εκτεταμένες για τα δεδομένα του Γ’ Ράιχ αντιδράσεις.Γεγονός που είχε να κάνει πως εν προκειμένω η εγκληματική δράση δεν στοχοποιούσε «μόνο» Εβραίους, κομμουνιστές, ομοφυλόφιλους και γενικά α πριόρι δαιμονοποιημένους αντιπάλους και μειονότητες, αλλά και τα παιδιά, τους συγγενείς και τους φίλους, «άριων» και κατά τα λοιπά απόλυτα νομοταγών πολιτών. Δεν είναι τυχαίο που στις αντιδράσεις πρωτοστάτησαν επίσκοποι κυρίως της καθολικής, αλλά και της – ακόμα πιο στενά συνδεδεμένης με το κράτος – προτεσταντικής εκκλησίας, μαζί με συγγενείς θυμάτων, αλλά και μεμονωμένους διευθυντές κι εργαζόμενους στα ιδρύματα όπου γινόταν η διαλογή των προς εξόντωση ασθενών.
Παρά την εξόφθαλμη παρανομία της υπόθεσης, ακόμα και με βάση το δίκαιο της ναζιστικής Γερμανίας, ένας και μόνο δικαστής τόλμησε να ορθώσει το ανάστημά του στη θεσμική ορθότητα της διαδικασίας. Επρόκειτο για το δικαστή Λόταρ Κρέισιγκ, από το Βραδεμβούργο του Χάβελ, που αναλάμβανε συστηματικά κηδεμονίες παιδιών με αναπηρία ή ψυχικές παθήσεις, τα οποία είχαν εγκαταλείψει ή αδυνατούσαν να κρατήσουν οι γονείς τους. Ο Κράισιγκ θορυβήθηκε όταν διαπίστωσε πως αυξανόμενος αριθμός των παιδιών υπό την ευθύνη του δηλώνονταν ως νεκρά. Το 1940 διαβίβασε την υποψία του για μαζικές δολοφονίες των ασθενών αυτών στο υπουργείο δικαιοσύνης, απ’ όπου προσπάθησαν να τον φιμώσουν, ενημερώνοντάς τον πως η επιχείρηση γινόταν υπό την αιγίδα του Μπούλερ. Ο Κράισιγκ τότε δε δίστασε να υποβάλλει μήνυση κατά του διευθυντή της καγκελαρίας για φόνο, ενώ εξέδωσε διαταγές απαγόρευσης μεταφοράς παιδιών υπό την κηδεμονία του από τα ιδρύματα στα οποία φιλοξενούνταν. Προς μεγάλη του έκπληξη, ο Κράισιγκ δε συνελήφθη, ωστόσο βγήκε σε αναγκαστική σύνταξη ώστε να ανακοπεί η ενοχλητική του δράση.
Παιδιά με σύνδρομο Ντάουν σε ίδρυμα κοντά στο Νταχάου της Βαυαρίας, 1934
Σε ό,τι αφορά την τύχη των γιατρών, νοσηλευτών και υπόλοιπων συμμετεχόντων στην εξόντωση των ανεπιθύμητων ασθενών, η μεταπολεμική αστική δικαιοσύνη αντιμετώπισε με εξαιρετική επιείκια την περίπτωσή τους. Από τις 438 συνολικά ποινικές διώξεις που ασκήθηκαν, κυρίως σε βάρος γιατρών και δευτερευόντως δικαστών για το θέμα, μόλις το 6,8% έφτασε τελικά στα δικαστήρια, με τη συντριπτική πλειονότητα των υποθέσεων να λήγει με χαμηλές ποινές, αλλά και αρκετές αθωώσεις. O μόνος που λογοδότησε για τα εγκλήματά του (που δεν περιλάμβαναν μόνο την επιχείρηση Τ4), ήταν ο Καρλ Μπραντ, στη λεγόμενη Δίκη των Γιατρών, όπου καταδικάστηκε και εκτελέστηκε το 1948. Όσο για το βασικό διοργανωτή της επιχείρησης, το Φίλιπ Μπούλερ, είχε προλάβει να αυτοκτονήσει λίγες μέρες μετά τη συνθηκολόγηση της ναζιστικής Γερμανίας, στις 19 Μαΐου 1945.
Σήμερα υπάρχουν πολλά μνημεία διάσπαρτα σε διάφορες περιοχές της Γερμανίας που υπενθυμίζουν το έγκλημα, χρειάστηκε όμως να περάσουν 65 δεκαετίες από το τέλος του πολέμου, ώστε η Γερμανική Ψυχιατρική Εταιρεία να ζητήσει το 2010 επίσημα συγγνώμη για τα “δεινά και την αδικία που προκάλεσαν στα θύματα και τους συγγενείς τους Γερμανοί και Γερμανίδες ψυχίατροι στο όνομα της ψυχιατρικής και για την υπερβολικά μακροχρόνια σιωπή, ωραιοποίηση και απώθηση των γεγονότων που ακολούθησε μετέπειτα”.

Δανεικά τα γλυπτά του Παρθενώνα ζητάει από τον Μπ. Τζόνσον ο Κυρ. Μητσοτάκης για το 2021

Να δα­νεί­σει η Βρε­τα­νία στην Ελ­λά­δα τα Γλυ­πτά του Παρ­θε­νώ­να προ­τεί­νει ο πρω­θυ­πουρ­γός Κυ­ριά­κος Μη­τσο­τά­κης στον Βρε­τα­νό ομό­λο­γό του Μπό­ρις Τζόν­σον.
https://atexnos.gr/wp-content/uploads/2019/09/glupta.jpg
 
Με συ­νέ­ντευ­ξή του στη βρε­τα­νι­κή εφη­με­ρί­δα «Observer» ο Κυ­ριά­κος Μη­τσο­τά­κης ανα­φέ­ρει πως με αφορ­μή τους γιορ­τα­σμούς του 2021 για τα 200 χρό­νια από την επα­νά­στα­ση του ‘21 «θα προ­τεί­νω στον Μπό­ρις: Ώς μια πρώτη κί­νη­ση, να στα­λούν τα Γλυ­πτά του Παρ­θε­νώ­να στην Αθήνα ως δά­νειο για συ­γκε­κρι­μέ­νο χρο­νι­κό διά­στη­μα. Από την πλευ­ρά μας θα στεί­λου­με πολύ ση­μα­ντι­κά αντι­κεί­με­να, τα οποία δεν έχουν βγει ποτέ από τη χώρα μας, για να εκτε­θούν στο Βρε­τα­νι­κό Μου­σείο».
Πρό­κει­ται για πρό­τα­ση ανταλ­λα­γής εκ­θε­μά­των ανά­λο­γη με αυτή που έκανε και στον Γάλλο Πρό­ε­δρο Εμα­νου­έλ Μα­κρόν.
Σε ότ,ι αφορά το αί­τη­μα για επι­στρο­φή των Γλυ­πτών του Παρ­θε­νώ­να ανα­φέ­ρει ότι «η απαί­τη­σή μας για επι­στρο­φή των Γλυ­πτών πα­ρα­μέ­νει ακέ­ραια».
Ο Observer ανα­φέ­ρε­ται, τέλος, σε δη­μο­σκό­πη­ση του YouGov, η οποία διε­ξή­χθη το 2014 και απο­κά­λυ­ψε ότι μόλις το 23% των ερω­τη­θέ­ντων επι­θυ­μεί να πα­ρα­μεί­νουν τα Γλυ­πτά στο Ηνω­μέ­νο Βα­σί­λειο.

Πειραματική ουσία μπορεί να βάλει τέλος στα σφραγίσματα

Kινέζοι επιστήμονες ανακοίνωσαν ότι ανακάλυψαν μία βιομιμητική ουσία σε μορφή γέλης, που επιτρέπει την αναγέννηση του κατεστραμμένου σμάλτου (αδαμαντίνης) των δοντιών. Το επίτευγμα μπορεί στο μέλλον να καταστήσει περιττά πολλά από τα σφραγίσματα.
Οι ερευνητές της Ιατρικής Σχολής του Πανεπιστημίου Τζετζάνγκ, που έκαναν τη σχετική δημοσίευση στο περιοδικό «Science Advances», σύμφωνα με το New Scientist και τη βρετανική «Ιντιπέντεντ», δοκίμασαν την ουσία σε δόντια που είχαν αφαιρεθεί από ασθενείς και τα οποία διατηρούνταν σε ένα διάλυμα. Η ουσία κατάφερε να αναδημιουργήσει το κατεστραμμένο σμάλτο μέσα σε μόνο 48 ώρες.https://im2.7job.gr/sites/default/files/imagecache/1200x675/article/2019/36/299817-dentist-428646_960_720.jpg
Όμως, υπάρχει ακόμη πολύς δρόμος βελτίωσης, καθώς δημιουργήθηκε ένα νέο στρώμα σμάλτου πάχους μόνο τριών μικρομέτρων (εκατομμυριοστών του μέτρου), περίπου 400 φορές πιο λεπτό από το φυσικό σμάλτο των δοντιών ενός ανθρώπου. Όπως λένε οι επιστήμονες, αν και πολύ λεπτό το αναγεννώμενο στρώμα του σμάλτου, η γέλη είναι δυνατό να εφαρμοστεί σε διαδοχικές στρώσεις και έτσι τελικά να δημιουργηθεί μία πολύ παχύτερη επιφάνεια.
Προς το παρόν οι ερευνητές δοκιμάζουν τη γέλη σε τρωκτικά και ελπίζουν να προχωρήσουν σε επόμενο στάδιο τις δοκιμές σε φυσικές συνθήκες σε ανθρώπους. Πρέπει να βεβαιώσουν ότι η ουσία είναι ασφαλής για την ανθρώπινη υγεία και ότι όντως είναι δυνατό να αναδημιουργήσει το σμάλτο στο πραγματικό περιβάλλον του στόματος ενός ανθρώπου που τρώει και πίνει.
Η αδαμαντίνη (σμάλτο), η οποία καλύπτει και προστατεύει την εξωτερική επιφάνεια των δοντιών, είναι ο σκληρότερος βιολογικός ιστός στο ανθρώπινο σώμα. Σχηματίζεται βιολογικά και δεν έχει δυνατότητα αυτο-ανανέωσης σε περίπτωση καταστροφής. Διάφορες ουσίες (ρητίνες, κεραμικές, αμαλγάματα κ.ά.) μπορούν να χρησιμοποιηθούν ως σφραγίσματα για να αποκαταστήσουν τις φθορές των δοντιών, αλλά δεν επιτυγχάνουν μόνιμη αποκατάσταση και μπορούν στην πορεία να αποκολληθούν από το δόντι ως ξένο σώμα.
Μέχρι σήμερα οι επιστήμονες έχουν αποτύχει να μιμηθούν τεχνητά τη φυσική δομή της αδαμαντίνης. Η νέα ουσία περιέχει ασβέστιο και φωσφορικά άλατα, τους δομικούς λίθους του φυσικού σμάλτου, δημιουργώντας μόνη της κρυστάλλους που μοιάζουν πολύ με εκείνους της αδαμαντίνης.

Μάνος Κατράκης: «…στο μπόι σου παίρνει μέτρο η ανθρωπιά και η τέχνη…»


 
«Σύντροφε Μάνο, κρητικόπουλο, Ερωτόκριτέ μας άξιε γιε της Ρωμιοσύνης
Ερωτας είσαι και ομορφιά και λεβεντιά και αγάπη
στο μπόι σου παίρνει μέτρο η ανθρωπιά και η τέχνη
μες στη φωνή σου ακέριος ο λαός βρίσκει την πιο σωστή φωνή του
μες στη φωνή σου πέντε αηδόνια, τρεις αητοί κι ένα λιοντάρι δένουν τη φιλία του κόσμου.
Σύντροφε Μάνο εσένανε σου πρέπουν αψηλόκορφοι ύμνοι σαν τον πάππο σου τον ψηλορείτη…»
Κάθε φορά που θέλει κάποιος να μιλήσει για τον Μάνο Κατράκη , αυτοί οι στίχοι του Γιάννη Ρίτσου έρχονται και διεκδικούν την πρώτη θέση στη σκιαγράφηση αυτής της πολυδιάστατης προσωπικότητας, διεκδικούν την πρώτη θέση για να μνημονεύσουν τον άνθρωπο, τον αγωνιστή και καλλιτέχνη, που πάντα βρίσκεται στην καρδιά και στη μνήμη μας, κι ας έχουν περάσει (…) χρόνια από τότε που έφυγε (2/9/1984). Τα λόγια αυτά του Ρίτσου ήταν το δώρο του για τον εορτασμό των 50 χρόνων στο Θέατρο του Μάνου Κατράκη , με τον οποίο πρώτα απ’ όλα μοιράστηκαν τα βάσανα της εξορίας, στη συνέχεια βρέθηκαν πλάι – πλάι στους αγώνες για την ειρήνη και το σοσιαλισμό, χτίζοντας έτσι μια βαθιά φιλία.
«Αν ο Μάνος Κατράκης μεσουρανούσε στη θεατρική ζωή του τόπου μας, δεν το χρωστάει μονάχα στο λεβέντικο παράστημα και στο συναρπαστικό φωνητικό όργανο, μα στην απόλυτη ψυχική του αφοσίωση στην Τέχνη» επισημαίνει ο κορυφαίος σκηνοθέτης και συγγραφέας Αλέξης Σολομός, προλογίζοντας το λεύκωμα που κυκλοφορεί από τη «Σύγχρονη Εποχή» με τίτλο «Μάνος Κατράκης (Στη ζωή, στη σκηνή και την οθόνη)». Και συνεχίζει ο Αλέξης Σολομός: «Δίχως συμφεροντολογικά κίνητρα, δίχως συμβιβασμούς και αυτοθαυμασμούς, μας πρόσφερε παραστάσεις με πνευματικό μήνυμα, πατριωτικό αίσθημα και ανθρώπινη πνοή. Οσο παράξενο κι αν φαίνεται, η “υποκριτική τέχνη” δε στηρίζεται στην υποκρισία, αλλά στην ψυχική ειλικρίνεια. Και την ειλικρίνεια αυτή – που χαρακτήριζε τον Κατράκη σαν ηθοποιό και σαν άνθρωπο – τη συνδυάζω με κάτι που μου είπε, όταν ετοιμάζαμε μια παράσταση: “Θα προτιμούσα να μην τονίσω τη φράση αυτή όπως τη θέλεις, γιατί, αν την πω έτσι, δε θα είμαι εγώ”»…

Αδάμαστος και ευαίσθητος

Η ζωή του αρχίζει από το Καστέλι Κισσάμου, όπου ξαναγύριζε όποτε μπορούσε για να ξαναθυμηθεί τον πατέρα του, Χαράλαμπο, από τον οποίο ορφάνεψε νωρίς, τα άλλα τέσσερα αδέρφια του και την κυρα-Ειρήνη, τη μάνα του, που τη λάτρευε και της έμοιαζε όχι μόνο στην εμφάνιση, αλλά και στον πεισματικό χαρακτήρα και την αδάμαστη ψυχή. Θυμίζουμε έναν, καταγραμμένο, σχεδόν δύο δεκαετίες πριν στο «Ρ», διάλογό του με τη μάνα του, ως δείγμα του χαρακτήρα και των δυο. Η κυρα-Ειρήνη, όπως όλες οι μανάδες των κρατουμένων αγωνιστών, υπέφερε με τον εγκλεισμό του παιδιού της. Σε μια συνάντησή τους στην εξορία, ο Κατράκης δοκίμασε την ψυχική αντοχή της μάνας του: -«Τι είναι Μανόλη;» -«Θες να ‘ρθω στο σπίτι, μάνα;» -«Πώς θα ‘ρθεις;» -«Ε… θα υπογράψω και θα ‘ρθω»- «Ιντα να υπογράψεις;» -«Δήλωση» -«Ιντα δήλωση;» -«Οτι δεν είμαι αυτό που είμαι…» -«Και δεν είσαι;» -«Είμαι» -«Μην υπογράψεις, κερατά, μην υπογράψεις…».
ΚΑΤΡΑΚΗΣ
Οσοι τον γνώρισαν μιλούν για την παλικαριά του Μάνου Κατράκη να αγαπά και να μοχθεί για τη ζωή, τον αγώνα, την τέχνη. Δυνατός, εργατικός, σεμνός και αταλάντευτος, επέλεξε το δύσκολο δρόμο και στη ζωή και στην τέχνη. Οι προσωπικές του αγωνίες ήταν οι αγωνίες του λαού και η ανησυχία του ήταν η ανησυχία του παθιασμένου εργάτη της τέχνης.
Ο Μάνος Κατράκης από την πρώτη του κιόλας εμφάνιση στο θέατρο το 1928, φανέρωσε το υποκριτικό του ταλέντο και ανέβηκε γρήγορα την κλίμακα της θεατρικής ιεραρχίας, για να καταλάβει μια δεσπόζουσα θέση ανάμεσα στους κορυφαίους ηθοποιούς μας.
Η κριτική αντιμετωπίζει με ενθουσιασμό την πρώτη κιόλας παρουσία του στο θέατρο (στο ρόλο του Χαρίδημου, στον Ερωτόκριτο). Ο Αλκης Θρύλος έγραψε: «Υπήρξε μια αποκάλυψη. Ο κ. Κατράκης γέμισε τη σκηνή μόλις παρουσιάστηκε, χόρεψε με χάρη γοητευτική και μια εξαιρετική ευλυγισία και έπαιξε σαν δοκιμασμένος ηθοποιός». Ενώ ο Μιχαήλ Ροδάς τον χαρακτήρισε «λεβέντη στην όψη και στο κορμί», «ελπίδα του νεωτέρου μας θεάτρου, ένα καλλιτεχνικό αστέρι λαμπρό», για το οποίο πίστευε ότι «η Κρήτη που τον έβγαλε έπρεπε να υπερηφανεύεται».

«Διάλεξα να είμαι κομμουνιστής»

Στα δύσκολα χρόνια της γερμανικής κατοχής και στα τραγικά χρόνια του εμφυλίου, βρέθηκε στην πρώτη γραμμή της Αντίστασης. Απολύεται από το Εθνικό Θέατρο για τις ιδέες του, συλλαμβάνεται, του ζητούν να υπογράψει δήλωση, αρνείται και εξορίζεται στην Ικαρία, τη Μακρόνησο και τον Αϊ-Στράτη, μέχρι το 1952. Αλλά και αργότερα, ήταν πάντα από τους πρώτους, σε όλους τους λαϊκούς αγώνες και πάντα μέσα από τις γραμμές του ΚΚΕ, μέχρι το θάνατό του. Σε εποχές γενικού ξεπουλήματος ο Μάνος Κατράκης , είτε με το λόγο του «Προμηθέα», είτε με τη συμμετοχή του στην Αντίσταση, στο συνδικαλιστικό κίνημα, στις διεκδικήσεις του ΚΚΕ, τίποτε άλλο δεν επιζητούσε από το να υπηρετήσει τον άνθρωπο.
Χαρακτηριστικό είναι ένα επεισόδιο που έχουν διηγηθεί, τόσο ο Γιάννης Ρίτσος, όσο και η Ρούλα Κουκούλου, όταν οι Αλφαμίτες τον βασάνιζαν: «Γονάτισε Κατράκη » – του έλεγαν – «αλλιώς θα πεθάνεις». «Οχι, ρε παιδιά, τέτοια χάρη δε σας την κάνω». «Τι παριστάνεις, ρε;» – συνέχιζαν – «Τον Μαρίνο Κοντάρα;» (τον ήρωα της ομώνυμης ταινίας που είχε ενσαρκώσει τον ατρόμητο ήρωα). Κι ο Κατράκης αποκρίθηκε «…όχι ρε παιδιά, δεν παριστάνω τον Μαρίνο Κοντάρα, απλά τον άνθρωπο».
Οι ιδέες, η ειλικρίνεια, το ανυπότακτο του χαρακτήρα, η ανθρώπινη και κοινωνική ευαισθησία, η καλλιτεχνική ιδιοσυγκρασία, αλλά και η κρητική ποιητική φύση του Κατράκη αντανακλώνται και σε ποιήματά του, τα οποία παρατίθενται στο βιβλίο και που έμειναν μια προσωπική υπόθεση που μοιράστηκε μόνο με τους πολύ κοντινούς του ανθρώπους και όχι με το αναγνωστικό κοινό κάποιας έκδοσης. Μέσα από αυτά τα ποιήματα φαίνεται πως στην ψυχή του ζει πάντα η ελπίδα για τον καινούργιο κόσμο: «Στ’ ακροθαλάσσι του Αϊ-Στράτη/ κρυφά από του Θεού το μάτι/ Ζουν άνθρωποι και ωριμάζουν/ καινούριο κόσμο ετοιμάζουν».
Οι δυσκολίες της εξορίας, τα βασανιστήρια, η αλληλεγγύη ανάμεσα στους δοκιμαζόμενους συναγωνιστές καταγράφονται από τον Κατράκη με ποιητικό τρόπο:
«Κείνο το βράδυ στη χαράδρα…/ Δεν το ξεχνάω φίλε/ Είχανε σπάσει δυο μπαμπού/ στα κόκαλά μου…/ Η ανανδρία θυμάμαι/ τα ‘βαλε με τη λεβεντιά/ κείνο το βράδυ/ Μα το νεράκι πού το βρήκες/ σύντροφέ μου;/ Τώρα που πέρασαν οι πόνοι/ σε βλέπω αδύνατο κι ωχρό/ να σεργιανάς/ Κι είπα να σου ‘δινα το χέρι/ για να ξοφλήσω τη δροσιά/ κείνης της νύχτας/ Μα το νεράκι πώς το βρήκες/ το νεράκι/ σ’ εκείνο τ’ άνυδρο το ρέμα».
«Η ζωή άρχισε από τότε που μπήκα στο Κόμμα μου», είχε πει ο ίδιος. «Διάλεξα να είμαι κομμουνιστής. Αισθάνομαι υπερηφάνεια για το κόμμα, για τις εκατοντάδες χιλιάδες τους συντρόφους, που αποτελούν τον κορμό του μεγάλου δέντρου του μέλλοντος. Από αυτό αντλούμε όλη τη δύναμη για την τελική δικαίωση των αγώνων και θυσιών του λαού μας. Από τη ζωοδότρα πηγή αυτού του λαού παίρνουμε εμείς οι καλλιτέχνες το υλικό, που το κάνουμε λόγο, εικόνα, ποίηση, μουσική, θέατρο και ό,τι άλλο βοηθά στην καλυτέρευση του νου και της ψυχής».

Με τη γλώσσα της καρδιάς

Ο Μάνος Κατράκης που στη διάρκεια του βίου του στη χώρα αυτή πληγώνεται, βασανίζεται, καταδιώκεται, εξορίζεται έρχεται ο καιρός που τιμάται όχι μόνο με πολιτειακές και κοινωνικές διακρίσεις εντός της χώρας του αλλά και εκτός.
Το Μάρτη του 1981 διοργανώνεται στο Παρίσι τιμητική εκδήλωση από τον σκηνοθέτη Γιάννη Ιορδανίδη. Στην εναρκτήρια βραδιά της εκδήλωσης ο Μάνος Κατράκης απευθύνεται στους παρευρισκόμενους με τη γλώσσα της καρδιάς όπως έκανε πάντα:
«Και να γνώριζα τη γλώσσα του Ρακίνα και του Μολιέρου πάλι θα σας μίλαγα ελληνικά. Δεν θέλω τίποτα να ψευτίσει τη συγκίνησή μου και την ευγνωμοσύνη μου για την τιμή που μου κάνετε. Γι’ αυτό χρησιμοποιώ τις λέξεις της γλώσσας μου που ταυτίζονται με την ψυχή μου. Είναι λέξεις που κρύβουν μέσα τους την καθαρότητα του ελληνικού ουρανού και του ασίγαστου πόντου. Εσείς τιμάτε τα 50 χρόνια της καλλιτεχνικής μου δραστηριότητας. Σας ευχαριστώ. Εγώ όμως θέλω να σας πω ποιος είμαι. Θέλω να με γνωρίσετε σωστά. Θέλω να σας πω πως γεννήθηκα στην Κρήτη. Μεγάλωσα ξυπόλητο παιδί στις αμμουδιές της πατρίδας μου, που έβαζα στ’ αυτιά μου τα κοχύλια της θάλασσας να ακούσω τη βουή του ωκεανού. Δεν ήξερα να αποζητώ την ομορφιά, μα η ομορφιά ξεδιπλωνόταν ολόγυρά μου. Δεν ήξερα να αποζητώ τη λεβεντιά. Μα η λεβεντιά με συνέπαιρνε μέσα μου από τις ιστορίες του παππού μου. Αφήστε να παινέψω την πατρίδα μου. Το αξίζει. Εγινα ηθοποιός όπως θα μπορούσα να γίνω και σιδηρουργός. Ηθελα να ξοδιάσω όσες δυνάμεις κρύβαν τα μπράτσα μου και η ψυχή μου»…

ΠΡΟΣΚΛΗΣΗ ΕΚΔΗΛΩΣΗΣ ΕΝΔΙΑΦΕΡΟΝΤΟΣ ΓΙΑ ΦΟΙΤΗΣΗ ΣΤΟ ΣΔΕ ΜΕΣΟΛΟΓΓΙΟΥ 2019-2020

Δημόσιο καινοτόμο σχολείο ενηλίκων για την απόκτηση Απολυτηρίου Γυμνασίου

Η φοίτηση διαρκεί 2 χρόνια

Το Σχολείο Δεύτερης Ευκαιρίας είναι ένα Δημόσιο καινοτόμο σχολείο, που δίνει την ευκαιρία σε ενήλικες να αποκτήσουν Απολυτήριο Γυμνασίου απαραίτητη προϋπόθεση για το Κοινωνικό Επίδομα Αλληλεγύης (ΚΕΑ).

Η φοίτηση διαρκεί 2 εκπαιδευτικά έτη, χωρίς γραπτές εξετάσεις ή διαγωνίσματα. Το εβδομαδιαίο πρόγραμμα φοίτησης διαρκεί 25 ώρες και τα μαθήματα γίνονται απογευματινές ώρες (16:30-20:30)
Βασικός στόχος είναι η απόκτηση γνώσεων και δεξιοτήτων ενίσχυσης της προσωπικότητας και διαμόρφωσης θετικής στάσης προς τη μάθηση, αλλά και να δώσει δυνατότητες πρόσβασης στην αγορά εργασίας. Εκδίδεται Μαθητικό Δελτίο για τη δωρεάν μετακίνηση στο σχολείο με το Αστικό ή το Υπεραστικό ΚΤΕΛ. Δυνατότητα μετακίνησης με ΤΑΧΙ.

Απαραίτητα δικαιολογητικά:
  • Ταυτότητα ή Διαβατήριο
  • Απολυτήριο Δημοτικού
  • Πιστοποιητικό οικογενειακής κατάστασης

Share

Facebook Digg Stumbleupon Favorites More