Ακήρυχτος πόλεμος – του Νίκου Μπογιόπουλου

 ΝΙΚΟΣ ΜΠΟΓΙΟΠΟΥΛΟΣ 

mpog@imerodromos.gr

facebook.com/mpogiopoulos

Πριν από το μακελειό στο Λας Βέγκας με τους 59 νεκρούς, είχε προηγηθεί το μακελειό στο Ορλάντο με τους 50 νεκρούς. Και πριν από αυτό, είχε προηγηθεί το μακελειό στο σχολείο του Κονέκτικατ με τους 26 νεκρούς. Πριν από το μακελειό στο Κονέκτικατ, σε διάστημα 18 μηνών η χρήση όπλων στα αμερικανικά σχολεία είχε προκαλέσει 17 θύματα. Στους 18 μήνες μετά το μακελειό στο Κονβέκτικατ, οι θάνατοι εξ αυτού του λόγου ξεπέρασαν τους 40. Ο κατάλογος είναι ατέλειωτος.
  Σύμφωνα με τα στοιχεία του Iain Overton, τον συγγραφέα του Gun Baby Gun, στις ΗΠΑ:

• μόνο το 2011 έδωσαν τέλος στη ζωή τους 92 παιδιά κάτω των 14 ετών κάνοντας χρήση όπλου που είχαν στην διάθεσή τους,
• κυκλοφορούν τα περισσότερα όπλα ανά άνθρωπο από κάθε άλλη χώρα του πλανήτη,
• το 2013 καταγράφηκαν 100.598 πυροβολισμοί που οδήγησαν στον θάνατο 33.636 ανθρώπους, με τους 1.075 να είναι παιδιά κάτω των 19 ετών.

  Στο φόντο του μακελειού στο Λας Βέγκας, από έναν τύπο που είχε στη διάθεσή του 49 (!) όπλα, πολλά από τα οποία δεν διαθέτει ούτε ο αμερικανικός στρατός, αξίζει να υπενθυμίσουμε ότι ήταν ήδη από το 2000, κάτω από την αιγίδα της οργάνωσης «Ενα εκατομμύριο μαμάδες», που σε ένα από τα μαζικότερα συλλαλητήρια στην ιστορία της Ουάσιγκτον κινητοποιήθηκαν εκατοντάδες χιλιάδες γυναίκες ζητώντας το εξής αυτονόητο: «Νόμους οπλοκατοχής για ασφαλή παιδιά».
  Εντούτοις, και τότε και πολλές φορές έκτοτε, αποδείχτηκε ότι το λόμπι της οπλο-λαγνείας διέθετε ισχυρότερες προσβάσεις στα αμερικανικά κέντρα εξουσίας.
  Οι προσβάσεις αυτές και η αντίστοιχη επιρροή στα αμερικανικά κέντρα λήψης των αποφάσεων δεν έχουν να κάνουν μόνο ή κυρίως με το γεγονός ότι στις ΗΠΑ πρέπει να αναγνωριστεί ως δεδομένη η ύπαρξη σημαντικής κοινωνικής βάσης που τάσσεται υπέρ της οπλοκατοχής. Άλλωστε, είναι γνωστό ότι για κάθε διαμαρτυρία ενάντια στην οπλοκατοχή, στις ΗΠΑ αρθρώνεται λόγος – σε κοινωνικό επίπεδο – υπέρ της οπλοκατοχής.
  Για παράδειγμα, την ίδια ώρα που πραγματοποιούνταν στην Ουάσιγκτον η διαδήλωση στην οποία αναφερθήκαμε κατά της οπλοκατοχής, σε άλλο σημείο της πόλης είχε διοργανωθεί αντι-διαδήλωση υπέρ της «ελευθερίας χρήσης των όπλων»…
  Επομένως, η απάντηση στο ερώτημα για τη διαιώνιση του καθεστώτος της οπλοκατοχής στις ΗΠΑ, βεβαίως και δεν μπορεί να μη λαμβάνει υπόψη της την παράδοση της χώρας.
  Η ουσία, όμως, της υπόθεσης βρίσκεται αλλού. Άλλος είναι εκείνος ο παράγοντας, ο βασικός και ο καθοριστικός, που εξηγεί το γιατί σε μια χώρα 325 εκατομμυρίων ανθρώπων κυκλοφορούν πάνω από 300 εκατομμύρια όπλα!
  Ο παράγοντας αυτός δεν είναι άλλος από την ισχύ που διαθέτει το πολιτικό και οικονομικό λόμπι (που εκπροσωπείται από την «Εθνική Ομοσπονδία Όπλων»), η οποία τάσσεται υπέρ της ελεύθερης οπλοκατοχής στις ΗΠΑ. Πολιτική ισχύς η οποία προέρχεται από τη με χίλια νήματα διασύνδεσή του με επιχειρηματικούς κολοσσούς της βιομηχανίας όπλων, όπως, για παράδειγμα, η «Lockheed».
  Για να καταλάβει κανείς τι εννοούμε με τον όρο «πολιτική ισχύς» αρκεί να ρίξει κανείς μια ματιά στην ανθρωπογεωγραφία της αμερικανικής διοίκησης επί εποχής Μπους:

• Η Λιν Τσέινι, σύζυγος του Αμερικανού αντιπροέδρου Τσέινι, διατέλεσε διευθύντρια στη «Lockheed».
• Ο Στέφεν Χάντλεϊ, αναπληρωτής σύμβουλος εθνικής ασφαλείας στο Λευκό Οίκο, ήταν ταυτόχρονα και ιδρυτής του δικηγορικού γραφείου «Σι και Γκάρντνερ», που εκπροσωπεί τη «Lockheed».
• Ο Νόρμαν Μινέτα ήταν υπουργός Μεταφορών και πρώην αντιπρόεδρος της «Lockheed».
• Οσο για τον αναπληρωτή γενικό εισαγγελέα των ΗΠΑ, ήταν αυτός που εκπροσωπούσε τη «Lockheed» στην Ατλάντα.

  Η «Lockheed» είναι η μεγαλύτερη πολεμική βιομηχανία στον κόσμο, που κατασκευάζει τα πάντα: Από αεροπλάνα, βόμβες και πυραύλους μέχρι υπουργούς, γερουσιαστές και εισαγγελείς. Ενδεικτικά αξίζει να αναφερθεί τούτο:
  Στην πρώτη του κιόλας συνέντευξη μετά την ανάληψη των καθηκόντων του, ο τότε υπουργός Δικαιοσύνης των ΗΠΑ, ο Ντόναλντ Ασκροφτ, είχε δηλώσει στο CNN: «Το να φέρουν όπλα οι Αμερικανοί είναι συνταγματικά κατοχυρωμένο δικαίωμά τους».
  Για να καταλάβουμε πώς ζυγίζει τα «δικαιώματα» το αμερικανικό πολιτικό σύστημα δεν έχουμε παρά να σημειώσουμε ότι αυτός, ο υπέρμαχος των «συνταγματικά κατοχυρωμένων δικαιωμάτων», ο Ασκροφτ, ήταν ο ίδιος άνθρωπος που μετά την 11η Σεπτέμβρη είχε δηλώσει πως η Αμερική, στον «αγώνα της κατά της τρομοκρατίας», δεν μπορεί να ασχολείται με «πολυτέλειες», όπως τα ανθρώπινα δικαιώματα και οι ατομικές ελευθερίες…
  Σε ό,τι αφορά την αμερικανική διοίκηση, επί Ομπάμα, ένα στοιχείο αρκεί: Από τα άτομα που είχαν την υποστήριξη της «Εθνικής Ομοσπονδίας Όπλων» (NRA) στις εκλογές για το Κογκρέσο, ποσοστό άνω του 80% εκλέγονταν…
  Όσο για τον Τραμπ και μόνο η εικόνα του να ανοίγει το ετήσιο συνέδριο του NRA τον περσινό Απρίλη τα λέει όλα. Ο νέος πρόεδρος των ΗΠΑ είναι αυτός που στο ντιμπέιτ του υποψηφίων του Ρεπουμπλικανικού κόμματος το 2015 διαφήμιζε την περηφάνια του για το γεγονός ότι κρατά συχνά όπλα στα χέρια του. Όταν, δε, τέθηκε το θέμα της σύστασης ζωνών απαγόρευσης όπλων γύρω από σχολεία και εκκλησίες το αρνήθηκε λέγοντας πως αυτό θα ήταν «καταστροφή»…
  Ο Τραμπ αποτέλεσε τον εκλεκτό της ΝRA στις προεδρικές εκλογές των ΗΠΑ με την Ομοσπονδία να του εξασφαλίζει πάνω από 30 εκατομμύρια δολάρια για την προεκλογική του εκστρατεία. Ποσό διόλου ευκαταφρόνητο, αλλά στην πραγματικότητα σταγόνα στον ωκεανό για μια βιομηχανία, την βιομηχανία όπλων των ΗΠΑ, που τζιράρει πάνω από 40 δισ. δολάρια ετησίως…
  Ας επαναλάβουμε το νούμερο: 40 δισ. δολάρια! Να, λοιπόν, η αιτία για το «Πώς είναι δυνατόν για τα όπλα να υπάρχει λιγότερο αυστηρή νομοθεσία από τα παιχνίδια;», όπως αναρωτιόταν η «Ουάσιγκτον Ποστ» μετά από ανταλλαγή πυροβολισμών έξω από το Λευκό Οίκο, το Φλεβάρη του 2001.
  Να, λοιπόν, γιατί το πιο απλό πράγμα στις ΗΠΑ είναι η αγορά και η κατοχή όπλου. Κάθε είδους όπλου. Ακόμα και όπλα που εκτοξεύουν οβίδες πωλούνται ελεύθερα στους ενδιαφερόμενους πελάτες. Όπως αποκαλύφθηκε τα όπλα και τα πυρομαχικά που είχαν χρησιμοποιήσει τον Απρίλη του 1999 δύο μαθητές σε λύκειο του Κολοράντο, όταν εκτέλεσαν 13 συμμαθητές τους και στη συνέχεια αυτοκτόνησαν, τα είχαν προμηθευτεί από το σούπερ μάρκετ της περιοχής…
  Να γιατί ακόμα και ο νόμος που ίσχυε από το 1994 μέχρι το 2004 όσον αφορά στην οπλοχρησία (και ο οποίος μετά τις συνεχείς αναβολές χρειάστηκε εφτά χρόνια για να ψηφιστεί) ως μοναδική προϋπόθεση για την αγορά όπλου στις ΗΠΑ όριζε ότι ο αγοραστής θα έπρεπε απλώς να είναι άνω των 18 ετών.
  Να γιατί κατά την προεκλογική περίοδο του 2004, ακόμα και αυτός ο νόμος σχετικά με την οπλοκατοχή τέθηκε σε αχρηστία αφού η κυβέρνηση Μπους φρόντισε να αποφύγει να προχωρήσει στην ανανέωση της ισχύος του.
  Είναι χαρακτηριστικό: Ένα χρόνο μετά το μακελειό στο Τέξας με τους 22 νεκρούς, το 1991, σε 27 Πολιτείες των ΗΠΑ εισήχθησαν ρυθμίσεις άδειας οπλοκατοχής μέσα σε πανεπιστημιουπόλεις και εκκλησίες με δικαίωμα χρήσης του όπλου με πρόφαση την αυτοάμυνα, ακόμα κι αν ο κάτοχος των όπλων ήταν υπό την επήρεια αλκόολ…
  Αρκετές φορές η φιλολογία γύρω από το ζήτημα της οπλοκατοχής στις ΗΠΑ θέλει να κατατείνει στο συμπέρασμα ότι η ευρεία κατοχή όπλων στις ΗΠΑ αποτυπώνει τους όρους συγκρότησης αυτού του κράτους. Όροι οι οποίοι, όπως λέγεται, έχουν διαμορφώσει στο λαό ένα πνεύμα… «πολιτοφύλακα» και ότι τελικά είναι ο ίδιος ο λαός που ενσυνείδητα έχει επιβάλει τέτοιους κανόνες υπεράσπισης των ελευθεριών του, όπως η κατοχή όπλων, ώστε να αναγκάζεται το κράτος να τους αποδέχεται.
  Μόνο που αυτή η προσέγγιση προσπαθεί, πίσω από ένα «έθνικ» και «φολκλορικό» προπέτασμα, να κρύψει ότι εδώ έχουμε να κάνουμε με ένα επικερδέστατο εμπόριο. Με μια μπίζνα τεραστίων διαστάσεων που, στο τέλος τέλος, δεν αντανακλά παρά την ακραία εκμεταλλευτική αγριότητα στο επίπεδο των κοινωνικών σχέσεων. Αγριότητα που θέλει «ο άνθρωπος (να) είναι λύκος για τον άνθρωπο».
  Στο πλαίσιο αυτής της αγριότητας και αυτής της μπίζνας, οι εκπρόσωποι του κράτους και του στρατιωτικο-βιομηχανικού συμπλέγματος μόνο προσχηματικά επικαλούνται την πράγματι υπαρκτή αμερικανική παράδοση της οπλοκατοχής.
  Εύλογο, επομένως, και το συνακόλουθο ερώτημα: Τι κοινωνία είναι αυτή, τελικά, όπου όπως προείπαμε σε έναν πληθυσμό 325 εκατομμυρίων Αμερικανών, τα όπλα που υπάρχουν στα αμερικανικά σπίτια υπολογίζεται ότι ξεπερνούν τα 300 εκατομμύρια (!), δηλαδή ένα όπλο για σχεδόν κάθε Αμερικανό, ανεξαρτήτως ηλικίας!
  Πρόκειται προφανώς για μια κοινωνία βουτηγμένη στην «κουλτούρα του φόβου». Του «τρόμου». Του άκρατου ατομισμού. Της αποθέωσης της «δύναμης» και της επιβολής του «νόμου του ισχυρού». Του ανελέητου ανταγωνισμού και της αντιδραστικής βίας ως μέσου επιβεβαίωσης του εγώ.
  Μια κοινωνία που σπρώχνεται εξ απαλών ονύχων να αναζητά τη «συλλογικότητα» στις συμμορίες. Που διδάσκεται να εκλαμβάνει το έγκλημα ως διαδικασία «επιβίωσης» ή και «καταξίωσης», όπως ακριβώς απορρέει από το γεγονός ότι την μαθαίνουν να αποδέχεται τα εγκλήματα των ταγών της σαν «πατριωτισμό» και «επιβίωση του έθνους». Μια κοινωνία όπου η ανθρώπινη ζωή αξίζει τόσο όσο λέει εκείνο το σλόγκαν: «Ο πρώτος είναι τα πάντα, ο δεύτερος δεν είναι τίποτα».
  Αυτή η κοινωνία,

• η τόσο διαποτισμένη από το πνεύμα του «κοινωνικού δαρβινισμού»,
• μέσα από το καθεστώς των ταξικά αβυσσαλέων ανισοτήτων,
• με τους 50 εκατομμύρια λειτουργικά αναλφάβητους,
• τα 50 εκατομμύρια των ανασφάλιστων,
• τα 50 εκατομμύρια που τρέφονται με κουπόνια απορίας,
• τα 100 εκατομμύρια φτωχούς και απόκληρους,
• που εθίζεται διαρκώς από την κυρίαρχη ιδεολογία στη λογική της «Άγριας Δύσης», της «εκδίκησης» και της «αντεκδίκησης»,
• που «λύνει» τα υπαρξιακά της φλερτάροντας ακατάπαυστα με την αλλοτρίωση και την αποξένωση μέσω των «σούπερ-ηρώων» της,

φαίνεται να κρατά πάντα ζωντανό εκείνο τον αφορισμό του Κλεμανσό όταν έλεγε ότι «η Αμερική είναι η χώρα που πέρασε από τη βαρβαρότητα στην παρακμή χωρίς να αγγίξει τον πολιτισμό»…
  Το αποτέλεσμα της οπλο-λαγνείας (για να θυμηθούμε το ομότιτλο και βραβευμένο με Οσκαρ ντοκιμαντέρ του Μάικλ Μουρ) είναι ένας πραγματικά «Ακήρυχτος Πόλεμος» στο εσωτερικό των ΗΠΑ.
  Κάθε χρόνο στις ΗΠΑ σκοτώνονται από πυροβόλα όπλα πάνω από 11.000 άνθρωποι (!) ως αποτέλεσμα της ανεξέλεγκτης οπλοκατοχής και οπλοχρησίας. Πρόκειται, δηλαδή, σε επίπεδο ανθρωπίνων απωλειών, για …τέσσερις (!) 11ες του Σεπτέμβρη κάθε χρόνο!
  Όπως έλεγε ο Μουρ στο ντοκιμαντέρ του, αυτός ο «ακήρυχτος πόλεμος» στις ΗΠΑ δεν είναι παρά το τίμημα που πληρώνει ο αμερικανικός λαός για τον «Νο 1» ιμπεριαλιστή του πλανήτη.
  Είναι, όπως ισχυριζόταν, η αντανάκλαση στο εσωτερικό της αμερικανικής κοινωνίας – με τη μορφή της αντικοινωνικής «τρέλας» – του τρόμου, του φόβου και της βίας που οι ΗΠΑ σπέρνουν στον κόσμο…
Πηγή: enikos.gr

Διαβάστε περισσότερα

Η δική σου Παγκόσμια Ημέρα

του Πάνου Σείκιλου

Δεν περίμενα ποτέ ότι θα σου αφιέρωνα τούτες τις σειρές. Όμως τα χρόνια περνούν και μέσα μου σιγοκαίει η ανάγκη να αφήσω κάπου γραμμένα, όσα ο χρόνος σβήνει. Ας είναι αυτό το σύντομο γράμμα, η αρχή όσων ήθελα -από πάντα- να σου πω. Τα επόμενα, μη ειπωμένα, θα τα αφήσω για τις κατ' ιδίαν στιγμές μας . 

Στην αρχή μου έμοιαζε απίστευτο, μα διέψευσες κάθε κανόνα της φύσης. Με βρήκες τυχαία και με αγάπησες, όταν όσοι αγάπησα με αποχαιρέτησαν με κρότο μέσα σε φρικτά αυτοκινητιστικά δυστυχήματα. Η τύχη το' φερε να σε αγκαλιάσω στο πιο ευεργετικό για μένα καρέ της ζωής. Μεγαλώνοντας, μου έμαθες από την αρχή αυτά που άλλοι ξέχασαν να μου θυμίζουν... 

Η κάθε ανάσα μετράει! Το ότι στεκόμαστε ζωντανοί είναι ένα θαύμα. Αυτό είναι που κάνει το χρόνο να μοιάζει πολύτιμος, γι' αυτό κάθε δευτερόλεπτο που περνά δε γυρίζει πίσω. Η αγάπη είναι θάρρος. Έπεσες; Θα σε σηκώσω. Τραυματίστηκες; Θα σε φροντίσω. Η αγάπη είναι συμπόνοια. Στεναχωριέσαι; Είμαι δίπλα σου, αγκάλιασέ με. Όταν όλα θαμπώνουν, το χαμόγελό σου ξεκαθαρίζει το τοπίο. Όταν όλα μοιάζουν μάταια, η παρουσία σου αποπνέει τη μεγαλύτερη σιγουριά. Τη στιγμή που η βαριά σκιά της μοναξιάς είναι έτοιμη να τυλίξει μερόνυχτα ανούσιου φιλοσοφικού πήγαινε-έλα, η αύρα σου ξεδιαλύνει τη σκιά της στο δωμάτιο. Έτσι, μαγικά. 

Σαν από πείσμα, με υποχρεώνεις να κυλιστώ μαζί σου σε ένα εξ απορρήτων συναισθηματικό αλισβερίσι, την ύπαρξη του οποίου αγνοούσα. Ώσπου ήρθες. Και με ζόρισες. Και το πέτυχες. Η συμπεριφορά σου ήταν εκείνη, που με ώθησε να δεχτώ την ύπαρξη και άλλων προτεραιοτήτων. Ήταν με άλλα λόγια, εκείνη που με έπεισε να δεχτώ το ότι ΔΕ ΖΩ ΜΟΝΟΣ ΜΟΥ ΣΕ ΑΥΤΟΝ ΤΟΝ ΣΚΑΤΕΝΙΟ ΚΟΣΜΟ. Κόντρα στις συνήθειες και τα ταμπού της εποχής τρύπωσες στην καρδιά και τα όνειρά μου, έτσι αυτοθέλητα. Και έγινες το δικό μου Expecto Patronum. 

Είσαι η μόνη αιτία που με κάνει να παρατάω το γράψιμο -και τώρα όλοι οι αρχισυντάκτες καταλαβαίνουν- ή μήπως καλύτερα, είσαι η μόνη αιτία που με κάνει να τα παρατάω όλα; Κάποια στιγμή πρέπει να μου απαντηθεί αυτό το ερώτημα. Γιατί όλες μου οι προτεραιότητες έρχονται δεύτερες, όταν πρόκειται να αφιερώσω χρόνο σε εσένα; Ας είναι. Η ζωή είναι μικρή. Θα τη ζήσω πλάι σε όσους την αξίζουν. Εσύ μου το είπες αυτό, ένα πρωί που συναντηθήκαμε και μου σύστησες τον αδελφό σου. Το θυμάσαι; 

*ο Πάνος Σείκιλος βολτάρει με τους Σωματοσκυλοφύλακές του, στο http://www.facebook.com/Somatoskilofilakes

Διαβάστε περισσότερα

Όταν τα παιδιά «κλαίνε» για να πετύχουν κάτι. Τι κάνουμε;

‘Οταν μιλώ για «προσποίηση», δεν εννοώ τα συνηθισμένα κλαψουρίσματα τις εκρήξεις οργής των παιδιών, αλλά τα ψεύτικα, υποκριτικά κλαψουρίσματα και την οργή με την οποία όλα τα παιδιά κάποια στιγμή προσπαθούν πετύχουν κάτι.

 

Και δίνω ένα παράδειγμα: ο πεντάχρονος γιος ενός ζευγαριού θύμωσε όταν έμαθε ότι το επόμενο βράδυ οι γονείς του θα τον άφηναν με μια μπέιμπι σίτερ για να γιορτάσουν την επέτειο του γάμου τους. Μετά από μακρά συζήτηση μαζί του σχετικά με τα συναισθήματά του, οι γονείς διαπίστωσαν ότι δεν μπορούσαν να καταλήξουν σε κάποια λύση. Ο Σον, έτσι λεγόταν ο μικρός, επέμενε ότι ο μοναδικός τρόπος για να νιώσει άνετα ήταν τον συμπεριλάβουν στη νυχτερινή τους έξοδο. Τελικά το ζευγάρι παραιτήθηκε και άφησε τον Σον να κλαίει στο δωμάτιό του. Το γοερό κλάμα συνεχίστηκε για μισή περίπου ώρα, με τους γονείς να πηγαίνουν κατά διαστήματα να ρίξουν μια ματιά στα κρυφά. Κάποια στιγμή, όπως μας είπε ο πατέρας, είδε τον Σον να παίζει τα κυβάκια του ενώ ταυτόχρονα συνέχιζε το γοερό του κλάμα. «Μόλις με αντιλήφθηκε, άρχισε να κλαίει πιο δυνατά», μας είπε ο πατέρας  και προσέθεσε: «Στη συνέχεια τον είδα να χαμογελά. Είχε καταλάβει ότι το κόλπο του αποκαλύφθηκε».
Ο μικρός ήλπιζε ότι με το κλάμα του θα έκανε τους γονείς του να αλλάξει γνώμη. Δεν εννοώ φυσικά ότι δεν ήταν θυμωμένος επειδή θα τον άφηναν με την μπέιμπι σίτερ. Είναι όμως βέβαιο ότι θα αποδεικνυόταν άκαρπη οποιαδήποτε προσπάθεια των γονέων να εμπλακούν σε μια διαδικασία ενσυναισθητικής ακρόασης και συναισθηματικής αγωγής τη στιγμή που το παιδί προσπαθούσε να τους χειραγωγήσει με τη βοήθεια των συναισθημάτων. ‘Επρεπε λοιπόν να του καταστήσουν σαφές ότι δεν θα κατάφερνε να επιβάλει τη θέλησή του με το κλάμα του.
Αυτό ακριβώς έκανε ο πατέρας. Ευγενικά αλλά σταθερά είπε στον γιο του: «Ξέρω ότι έχεις θυμώσει, το κλάμα δεν πρόκειται να κάνει τη μαμά και εμένα να αλλάξουμε σχέδια. Θα βγούμε έξω κι εσύ θα μείνεις με την μπέιμπι σίτερ». Στο σημείο αυτό ο μικρός κατάλαβε τελικά ότι η κατάσταση δεν ήταν διαπραγματεύσιμη και σταμάτησε να κλαίει. Μετά από λίγο ο πατέρας ρώτησε τον Σον αν θα ήθελε να σκεφτούν τρόπους για να κάνουν το βράδυ που θα περνούσε με την μπέιμπι σίτερ πιο ευχάριστο, παίζοντας παιχνίδια, ετοιμάζοντας λιχουδιές για να φάνε κ.ο.κ. Το παιδί συμφώνησε.
Όταν αποφασίζετε να αναβάλετε τη συναισθηματική αγωγή, υποσχεθείτε στον εαυτό σας και στο παιδί σας ότι θα επανέλθετε σύντομα στο θέμα. Η στάση είναι τελείως διαφορετική από εκείνη των «αποστασιοποιημένων» ή «επικριτικών» γονέων. Για «αποστασιοποιημένους» και «επικριτικούς» γονείς η αγνόηση των συναισθημάτων είναι το βασικό στοιχείο της διαπαιδαγώγησης που εφαρμόζουν: νιώθουν άβολα με τα έντονα συναισθήματα και γι’ αυτό τα παραμερίζουν εντελώς. Εγώ προτείνω απλώς να αναβάλετε τη συζήτησή σας μέχρι τη στιγμή που πιστεύετε ότι θα έχετε καλά αποτελέσματα. Αν τελικά αναβάλετε τη συζήτηση για ένα θέμα και πείτε στο παιδί σας ότι θα επανέλθετε αργότερα, σιγουρευτείτε ότι θα το κάνετε.
Βέβαια, η αθέτηση μιας υπόσχεσης προς το παιδί δεν είναι πιθανότατα τόσο καταστροφική όσο θέλουν να την παρουσιάζουν τα μέσα μαζικής ενημέρωσης. Τα παιδιά έτουν τιμιότητα, ευθύτητα και κατανόηση, και προσφέρουν πολλές ευκαιρίες. Αλλά η τήρηση των υποσχέσεων είναι μια μορφή σεβασμού, που τα παιδιά θα ανταποδώσουν αν τους δώσετε το καλό παράδειγμα.
Θέλω να τονίσω ότι η αναβολή της συναισθηματικής αγωγής πρέπει να συμβαίνει μόνο όταν οι γονείς νιώθουν πως είναι απαραίτητο. Σε γενικές γραμμές, θα πρέπει να διαθέτετε όσο περισσότερο χρόνο μπορείτε. Επιπλέον, κάποιοι από εσάς θα πρέπει να παραιτηθούν από την πεποίθηση ότι ο διάλογος για τα συναισθήματα «κακομαθαίνει» τα παιδιά. ‘Οπως έδειξαν οι έρευνές μας, τα παιδιά που διαπαιδαγωγούνται συναισθηματικά βελτιώνουν τη συμπεριφορά τους καθώς μαθαίνουν να χειρίζονται τα συναισθήματά τους. Ούτε βέβαια η επικέντρωση σε αρνητικά συναισθήματα «κάνει τα πράγματα χειρότερα». Αν ένα παιδί βρίσκεται μπροστά σε ένα δύσκολο πρόβλημα, οι γονείς του θα πρέπει να το βοηθήσουν να το αντιμετωπίσει. Αν πάλι το πρόβλημα είναι ασήμαντο, τότε σίγουρα μια συζήτηση σχετικά μ’ αυτό δεν πρόκειται να βλάψει.
Θα ήθελα τέλος να επαναλάβω ότι η συναισθηματική αγωγή δεν αποτελεί κάποια μαγική «φόρμουλα» που εξαλείφει τις οικογενειακές εντάσεις συγκρούσεις ούτε την ανάγκη να τίθενται όρια. Ούτε πρέπει να αντιμετωπιστεί ως τέτοια. Μπορεί όμως να σας βοηθήσει να πλησιάσετε τα παιδιά σας. Καλλιεργεί το έδαφος για μια σχέση συνεργασίας όπου τα προβλήματα επιλύονται από κοινού. Τα παιδιά σας μαθαίνουν ότι μπορούν να σας αποκαλύπτουν τα συναισθήματά τους. Γνωρίζουν ότι δεν θα τα επικρίνετε, ούτε θα τα πληγώσετε «για το δικό τους καλό». Και μεγαλώνοντας δεν θα βιώνουν αυτό τόσο γνωστό σε πολλούς ενηλίκους συναίσθημα που συμπυκνώνεται στη φράση: «Αγαπούσα τον πατέρα μου, αλλά δεν μπορούσα ποτέ να μιλήσω πραγματικά μαζί του».
‘Οταν τα παιδιά σας αντιμετωπίσουν ένα πρόβλημα, θα στραφούν σ’ εσάς επειδή ξέρουν ότι θα τους προσφέρετε κάτι περισσότερο από γενικότητες και λογύδρια. Ξέρουν ότι θα τα ακούσετε πραγματικά. Η αληθινή ομορφιά της συναισθηματικής αγωγής όμως είναι ότι τα απο-τελέσματά της έχουν διάρκεια και στα χρόνια της εφηβείας.
Μέχρι εκείνη την περίοδο τα παιδιά θα έχουν ενστερνιστεί τις αξίες σας και θα δρέπουν το καρπούς της συναισθηματικής νοημοσύνης. Θα γνωρίζουν πώς να συγκεντρωθούν, πώς να συμπεριφερθούν, πώς να αντιμετωπίσουν τους συνoμήλικούς τους και πώς να χειρίζονται τα έντονα συναισθήματά τους.
* John Gottman «Η συναισθηματική νοημοσύνη των παιδιών» / Από το themamagers.gr

Διαβάστε περισσότερα

Η συναισθηµατική πρόσδεση και η σηµασία της στις ανθρώπινες σχέσεις

«Εκείνος που δε µπορεί να ζει µέσα στην κοινωνία µε τους άλλους ή αυτός που δεν έχει ανάγκη από τίποτε, αυτός δεν έχει καµιά θέση στην πόλη, γιατί είναι ή θηρίο ή θεός». Αριστοτέλης

---

H ανθρώπινη φύση µας να αναπτύσσουµε συναισθηµατικούς δεσµούς µε τους άλλους αποτελεί δοµικό στοιχείο της ύπαρξής µας αλλά και απαραίτητη προϋπόθεση για τη σωµατική και ψυχοσυναισθηµατική µας υγεία. Η σχέση µε τους άλλους καθορίζει, µε πολλούς τρόπους, όλο το φάσµα της ζωής µας, την εξέλιξή µας, το παρόν και το µέλλον µας. Η επαφή, η επικοινωνία και η αλληλεπίδραση µε σηµαντικά πρόσωπα αναφοράς είναι το µέσο για την αυτοπραγµάτωση, την πνευµατική και συναισθηµατική µας ωρίµανση, την εσωτερική µας συνοχή, την επίτευξη των στόχων µας. Η συνάντηση αυτή µε τους σηµαντικούς άλλους σηµατοδοτεί την απαρχή της ζωής, την κατανόηση του εαυτού µας και του κόσµου που µας περιβάλλει, ενώ σύµφωνα µε τον Winnicott (1971) η ανάδυση του εαυτού µπορεί να συµβεί µόνο µέσα σε ένα πλαίσιο σηµαντικών ανθρώπινων σχέσεων.
Η εξελικτική ψυχολογία εστιάζοντας, ανάµεσα σε άλλα, στο βιολογικό και ψυχολογικό υπόβαθρο της εξέλιξης της ανθρώπινης συµπεριφοράς και νόησης, έχει συµπεριλάβει στους κόλπους της σηµαντικές θεωρίες σχετικά µε τη σηµασία των ανθρωπίνων σχέσεων στην εξέλιξη αυτή.
Η πιο διαδεδοµένη είναι η θεωρία της συναισθηµατικής πρόσδεσης η οποία εξηγεί την εγγενή τάση του ανθρώπου για σωµατική και συναισθηµατική εγγύτητα µε ένα βασικό πρόσωπο αναφοράς, από τη στιγµή της γέννησής του, ως αναγκαιότητα για την επιβίωση και την υγιή ανάπτυξή του. Η σχέση αυτή µοιάζει να σηµατοδοτεί τη ζωή µας, καθώς εγκαθιδρύει, σε πολύ µεγάλο βαθµό, την ατοµική ταυτότητα αλλά και πολλά άλλα δοµικά στοιχεία της προσωπικότητάς µας.

Η θεωρία της συναισθηµατικής πρόσδεσης.
Πριν από µισό περίπου αιώνα ο  Άγγλος ψυχίατρος και ψυχαναλυτής John Bowlby (1907-1990), εισήγαγε τον όρο ‘’συναισθηµατική πρόσδεση’’ (attachment), περιγράφοντας τη σχέση που αναπτύσσεται ανάµεσα στο βρέφος και τον βασικό φροντιστή του. Μέσα από τις εκτενείς κλινικές παρατηρήσεις του, µεταπολεµικά, σε ορφανοτροφεία, νοσοκοµεία και ιδρύµατα ανέδειξε τις συνέπειες της γονεϊκής στέρησης στην ψυχική υγεία των παιδιών.
Πιο συγκεκριµένα παρατήρησε ότι τα παιδιά που είχαν αποχωριστεί για µεγάλο χρονικό διάστηµα τον βασικό φροντιστή τους (συνήθως τη µητέρα) ένιωθαν αβοήθητα και µόνα, βρίσκονταν σε µεγάλη απόγνωση και έπασχαν από καταθλιπτικά συναισθήµατα. Το παρατεταµένο και έντονο κλάµα τους, ύστερα από τον αποχωρισµό αυτό, καθώς και η αµείωτη αναζήτηση του φροντιστή τους έµοιαζαν να λειτουργούν ως µηχανισµοί που στόχο είχαν να φέρουν τον φροντιστή τους πίσω, ενώ την ίδια ώρα αντιδρώντας, τα ίδια ανακουφίζονταν από τον πόνο που βίωναν.
Σύµφωνα µε τις παρατηρήσεις του Bowlby, oι συναισθηµατικές καταστάσεις που εκδηλώνονταν κάθε φορά  που ένα παιδί αποχωριζόταν από το βασικό πρόσωπο αναφοράς ήταν αρχικά η διαµαρτυρία (protest), στη συνέχεια η απελπισία (despair) και τέλος η συναισθηµατική αποδέσµευση (detachment). Στη φάση της διαµαρτυρίας το παιδί έκλαιγε έντονα, εκδήλωνε µεγάλη δυσφορία και άγχος, ενώ αναζητούσε τον φροντιστή του, στη δεύτερη φάση, το παιδί βίωνε απόγνωση και απελπισία για την απώλεια του φροντιστή του, ενώ στην τρίτη φάση έµοιαζε να µην προσδοκά την επιστροφή του, αποδεχόµενο πλέον την οριστική αυτή απώλεια.
Τα κλινικά συµπτώµατα του άγχους αποχωρισµού εµφανίζονται µεταξύ του έβδοµου και δέκατου όγδοου µήνα, καθώς στην αναπτυξιακή αυτή φάση το παιδί αρχίζει να αντιλαµβάνεται τον κόσµο που το περιβάλλει και να αναγνωρίζει το οικείο από το ξένο. Έτσι το άγχος εκδηλώνεται προς τα άγνωστα πρόσωπα, αλλά και κάθε φορά που το βασικό πρόσωπο αναφοράς αποχωρίζεται το παιδί. Στην περίπτωση που έχει αναπτυχθεί ασφαλής πρόσδεση το παιδί διαχειρίζεται µε αναµενόµενο τρόπο τον αποχωρισµό (π.χ. παρόλο που αντιδρά, σταδιακά ηρεµεί, καθώς δείχνει εµπιστοσύνη στο γεγονός ότι ο γονιός του θα επιστρέψει).
Στις περιπτώσεις εκείνες όµως που δεν έχει εγκαθιδρυθεί η ασφάλεια αυτή στη σχέση, το παιδί δεν ηρεµεί, ακόµα κι όταν ο γονιός επιστρέψει, ενώ µπορεί να εµφανίσει διαταραχές στον ύπνο του, στην πρόσληψη τροφής, να εκδηλώσει έντονη ανησυχία και φόβο ότι θα συµβεί κάτι κακό, άρνηση να πάει στον παιδικό σταθµό ή αλλού χωρίς τον γονιό του, κ.ο.κ.
Σύµφωνα µε τον Winnicott (1971), η ψυχική σύνδεση του βρέφους µε τη µητέρα/φροντιστή του, προϋποθέτει σηµαντικές λειτουργίες, όπως η αγκαλιά, η ενσυναίσθηση και το καθρέφτισµα. Πρόκειται για λειτουργίες, οι οποίες αποτελούν µέσο φροντίδας από την πλευρά του φροντιστή, ενώ διασφαλίζουν την αίσθηση της εσωτερικής συγκρότησης και υπόστασης του βρέφους.
Τα στάδια της συναισθηµατικής πρόσδεσης

• 0-2 µηνών, προ - συναισθηµατική πρόσδεση. Το βρέφος στέλνει σήµατα (π.χ. γέλιο, κλάµα) στον φροντιστή του ώστε να του τραβήξει την προσοχή και να καλύψει τις βασικές του ανάγκες.
• 2-6 µηνών. Στο τέλος αυτής της φάσης το βρέφος αρχίζει να διακρίνει το οικείο από το ξένο και να κατανοεί τον τρόπο που ο βασικός φροντιστής αντιδράει, κάθε φορά που το ίδιο χρειάζεται κάτι ή είναι ανήσυχο. 
• 6-11 µηνών. Το παιδί έχει αναπτύξει µια καθαρή εικόνα ως προς το ποιος είναι ο βασικός του φροντιστής και δείχνει ιδιαίτερη προτίµηση στο πρόσωπο αυτό.
• 11-18 µηνών. Η συναισθηµατική πρόσδεση έχει σχηµατιστεί. Το παιδί είναι ενήµερο πλέον ως προς τους τρόπους προσέγγισης του φροντιστή του (π.χ. προσκολλάται σωµατικά στη µητέρα, µπουσουλάει / περπατάει προς το µέρος της, κάθε φορά που αισθάνεται ανασφάλεια ή απειλή). Ο χώρος γύρω από τον φροντιστή αποτελεί την ασφαλή βάση την οποία χρειάζεται προκειµένου να εξερευνήσει τον κόσµο.
• 2-4 χρονών. Η ανάγκη για φυσική εγγύτητα σταδιακά ελαττώνεται. Το παιδί αρχίζει να κατανοεί τον φροντιστή ως ξεχωριστή οντότητα, ενώ στην ηλικία των τριών δεν αντιλαµβάνεται τον αποχωρισµό ως απειλή.
• 4-5 χρονών. Η ανάγκη του παιδιού για ανεξαρτησία και εξερεύνηση µεγαλώνει σε συνάρτηση µε την ικανότητά του να διαχειρίζεται τον αποχωρισµό (π.χ. τις φορές που νιώθει άγχος ξέρει ότι µπορεί να αναζητήσει τη µητέρα για παρηγοριά).
• 6-7 χρονών. Η ανάγκη για συναισθηµατική πρόσδεση έχει µετατραπεί σε πεποίθηση για τη µητρική συναισθηµατική διαθεσιµότητα (π.χ. δεν χρειάζεται διαρκώς τη µητρική παρουσία, όσο γνωρίζει ότι εκείνη θα είναι διαθέσιµη όταν την χρειαστεί).

Ο Bowlby υποστήριξε ότι ο δεσµός που αναπτύσσεται ανάµεσα στο βρέφος και τον φροντιστή του καλύπτει τη βασική έµφυτη ανάγκη του βρέφους για ασφάλεια, φροντίδα, και σταθερότητα, απαραίτητη για την επιβίωσή του. Καθώς τα βρέφη εξαρτώνται άµεσα από τη φροντίδα των ενηλίκων (π.χ. για τροφή, στέγη, ύπνο και προστασία) αναζητούν την εγγύτητα µαζί τους ως το µοναδικό µέσο που διαθέτουν για την επιβίωσή τους, ενώ οποιαδήποτε απώλεια αυτής της σχέσης απειλεί την ύπαρξή τους και µεταφράζεται ως µεγάλος κίνδυνος. Ο φροντιστής / γονιός χρειάζεται να είναι συναισθηµατικά διαθέσιµος και να ανταποκρίνεται θετικά στην κάλυψη των αναγκών αυτών προκειµένου το βρέφος να αναπτύξει µια ασφαλή τύπου πρόσδεση. Η συναισθηµατική αυτή σχέση είναι τόσο ισχυρή, ώστε να εγκαθιδρύει σταδιακά ένα «εσωτερικό λειτουργικό µοντέλο» µέσα από το οποίο το βρέφος αρχίζει να κατανοεί τον εαυτό του και τους άλλους, µε αποτέλεσµα να ορίζει σε µεγάλο βαθµό τον τρόπο που θα σχετίζεται µαζί τους.
Η Mary Ainsworth (1913-1999), στενή συνεργάτιδα του Bowlby, εξέλιξε τη θεωρία, προσδιορίζοντας τρεις τύπους συναισθηµατικής πρόσδεσης του βρέφους µε τον φροντιστή του. Η µελέτη της έριξε περισσότερο φως στις βαθιές συνέπειες που απορρέουν από τους διαφορετικούς τύπους πρόσδεσης που αναπτύσσουν µεταξύ τους, επισηµαίνοντας την ασφαλή πρόσδεση, την ανασφαλή αµφιθυµικού τύπου πρόσδεση και την ανασφαλή αποφευκτικού τύπου πρόσδεση, ενώ µεταγενέστερα η Main και οι συνεργάτες της πρόσθεσαν έναν ακόµη τύπο, τον ανασφαλή/αποδιοργανωµένο τύπο πρόσδεσης.
Τα παιδιά που φαίνονται ασφαλή τείνουν να έχουν ευαίσθητους και διαθέσιµους γονείς που ανταποκρίνονται στις ανάγκες τους. Τα παιδιά που εµφανίζονται ως ανασφαλή και ανήσυχα, συχνά έχουν γονείς που δεν είναι ευαίσθητοι στις ανάγκες τους, είναι ασυνεπείς ή απορριπτικοί στη φροντίδα που παρέχουν και ανταποκρίνονται µε αρνητικό τρόπο στο κάλεσµα του παιδιού τους.

Οι συνέπειες της συναισθηµατικής πρόσδεσης στα παιδιά.
Τα παιδιά που έχουν αναπτύξει ασφαλή πρόσδεση µε τους γονείς τους µοιάζει να έχουν µια υγιή συναισθηµατική και γνωστική ανάπτυξη, ενώ δηµιουργούν διαπροσωπικές σχέσεις εµπιστοσύνης και ασφάλειας. Σε ερευνητικές µελέτες τα παιδιά αυτά έδειξαν µεγαλύτερη αυτοπεποίθηση και επιµονή στην επίλυση προβληµάτων και εκδήλωσαν θετικά συναισθήµατα και ενθουσιασµό µε ό,τι καταπιάνονταν.
Σε αντίθεση, τα παιδιά που έχουν αναπτύξει ανασφαλή τύπου πρόσδεση, καθώς έχουν βιώσει τη γονεϊκή αποστέρηση και δε έχουν καλυφθεί οι βασικές συναισθηµατικές τους ανάγκες, δυσκολεύονται να προσαρµοστούν στο περιβάλλον και να διαχειριστούν αποτελεσµατικά πληθώρα θεµάτων, από τη δηµιουργία λειτουργικών διαπροσωπικών σχέσεων µέχρι την έκφραση των συναισθηµάτων τους, καθώς και την αυτορρύθµισή τους σε στρεσσογόνες καταστάσεις. Η Αµερικανική Ψυχιατρική Εταιρεία, στο εγχειρίδιό της (DSM IV), περιγράφει τα παιδιά µε ανασφαλή δεσµό (ανεσταλµένου τύπου), παιδιά µε παγωµένο βλέµµα που έχουν χάσει την πίστη τους ότι θα λάβουν αγάπη, ανακούφιση και παρηγοριά, µε αποτέλεσµα η συµπεριφορά τους να διέπεται από αντιφάσεις, αµφιθυµία και υπερδιέγερση.
Πολλοί ερευνητές θεωρούν ότι τα συµπτώµατα που εµφανίζονται στη συµπεριφορά των παιδιών αυτών συνδέονται άµεσα µε τα κενά που έµειναν ακάλυπτα από το βασικό πρόσωπο φροντίδας. Έτσι, για παράδειγµα, στην περίπτωση του παιδιού που έχει ανασφαλή αµφιθυµικού τύπου πρόσδεση (το παιδί έµαθε ότι η επικοινωνία µε τον γονιό του είναι ασυνεπής, κάποιες φορές οι ανάγκες του καλύφτηκαν, κάποιες άλλες όχι), παρουσιάζεται έντονο άγχος και ανασφάλεια, καθώς γνωρίζει ότι δεν µπορεί να βασιστεί σε κανέναν.
Συχνά όµως παρατηρείται και το παράδοξο, να επιδεικνύει δηλαδή το παιδί υπερβολική εξάρτηση από τον γονιό, ελπίζοντας ασυνείδητα ότι εκείνος τελικά θα του καλύψει το συναισθηµατικό του κενό, ικανοποιώντας τις βαθύτερες ανάγκες του. Στη δε περίπτωση του ανασφαλή/αποδιοργανωµένου τύπου πρόσδεσης (ο γονιός αγνοεί τις ανάγκες του παιδιού του, ενώ η συµπεριφορά του µπορεί να προκαλεί τρόµο) παρατηρούνται αδόµητες και χαοτικές συµπεριφορές, όπως υπερβολική παθητικότητα, επιθετικότητα, κοινωνική απόσυρση και αποσύνδεση.
Η εµπειρία της ασυνεπούς γονεϊκής φροντίδας αποτελεί µια εξαιρετικά επώδυνη και τραυµατική εµπειρία για το παιδί. Η µη διαθεσιµότητα του γονιού (λόγω άλυτων προσωπικών του δυσκολιών, ψυχικής νόσου, κ.ο.κ.), η συναισθηµατική του ψυχρότητα, η αδιαφορία, η ασυνέπειά του, καθώς και η έκθεση του παιδιού σε συνθήκες όπου επικρατούν κακοποίηση, παραµέληση των αναγκών του για στοργή, φροντίδα, κ.α., οι ενδοοικογενειακές συγκρούσεις, οι επανειληµµένες αλλαγές του βασικού προσώπου φροντίδας του παιδιού αποτελούν µερικές µόνο πηγές µεγάλου ψυχικού πόνου, άγχους, και καταθλιπτικών συναισθηµάτων για το παιδί.

Οι συνέπειες της συναισθηµατικής πρόσδεσης στους ενήλικες.
Ο τύπος συναισθηµατικής πρόσδεσης που θα αναπτύξει κανείς ως ενήλικας στη σχέση του µε τους άλλους αντανακλά σε µεγάλο βαθµό τις πρώιµες εµπειρίες που απέκτησε µε τους γονείς/φροντιστές του. Οι Hazan and Shaver (1987) υπήρξαν από τους πρώτους ερευνητές που διερεύνησαν τη θεωρία της συναισθηµατικής πρόσδεσης στο πλαίσιο των ενήλικων διαπροσωπικών και ερωτικών σχέσεων. Πιο συγκεκριµένα διαπίστωσαν ότι οι ενήλικες που αισθάνονταν ασφαλείς στις ερωτικές τους σχέσεις είχαν περισσότερες πιθανότητες να θυµούνται τους γονείς τους ως φιγούρες στοργής, φροντίδας και αποδοχής. Οι ασφαλείς ενήλικες, υποστήριξαν, τείνουν να είναι πιο ικανοποιηµένοι στις σχέσεις τους, µπορούν να εµπιστευτούν πιο εύκολα, να ανοιχθούν συναισθηµατικά και να δεσµευτούν σε µακροχρόνιες και στενές σχέσεις.
Είναι επίσης πιο πιθανό να ζητήσουν στήριξη και βοήθεια από τον/την σύντροφό τους κάθε φορά που τη χρειάζονται, καθώς και να την ανταποδώσουν, ενώ αξιοποιούν τη συντροφική τους σχέση ως µια ασφαλή βάση για να εξερευνήσουν τον κόσµο (Fraley & Davis, 1997). Ο θετικός τρόπος διαχείρισης των δυσκολιών, η ανοιχτότητα στην επικοινωνία, η ψυχική ανθεκτικότητα και η δυνατότητα ανάκτησης της γαλήνης και της ηρεµίας σε στρεσσογόνες καταστάσεις αποτελούν µηχανισµούς τους οποίους απέκτησε κανείς σε µια ασφαλή τύπου πρόσδεση και οι οποίοι διαχέονται στη σχέση και στην καθηµερινή αλληλεπίδραση µε τον / την σύντροφο.
Στο αντίποδα, όσοι σχετίζονται µε ανασφαλή αµφιθυµικού τύπου πρόσδεση δεν είναι βέβαιοι ότι αγαπιούνται, ή  ότι αξίζουν να αγαπηθούν, και αυτή η ανασφάλεια εκφράζεται µε υπερβολική επαγρύπνηση, µε µια διαρκή αναζήτηση επιβεβαίωσης ή µε συναισθήµατα όπως θυµός και ζήλια. Τα άτοµα αυτά παρουσιάζουν υψηλά επίπεδα άγχους όταν βρίσκονται σε µια σχέση, καθώς φοβούνται ότι ο / η σύντροφός τους θα τους εγκαταλείψει, ενώ εξαρτώνται υπερβολικά από εκείνον. Η ασυνεπής ανταπόκριση της µητέρας στην κάλυψη των συναισθηµατικών τους αναγκών είχε ως αποτέλεσµα να µην καθησυχάζονται ούτε να ανακουφίζονται εύκολα µέσα στη σχέση.
Αυτοί που συνδέονται µε ανασφαλή αποφευκτικού τύπου πρόσδεση αποφεύγουν τη δηµιουργία κοντινών σχέσεων, ενώ έχουν µάθει ότι για να αισθάνονται ασφαλείς πρέπει να βασίζονται αποκλειστικά στον εαυτό τους και να µην αποζητούν από τους άλλους στήριξη και φροντίδα. Είναι συνήθως επιφυλακτικοί και δύσπιστοι µε τους άλλους και δυσκολεύονται να εκφράσουν τα συναισθήµατά τους,  αφού ως βρέφη έµαθαν να καταστέλλουν τις ανάγκες και τις επιθυµίες τους. Εµφανίζονται συνήθως ως αυτόνοµα και ιδιαίτερα δυναµικά άτοµα, και κάθε ένδειξη αδυναµίας και ευαλωτότητάς τους αποσιωπάται. Και στις δύο περιπτώσεις υπάρχει έλλειψη ικανοποίησης και ευχαρίστησης µέσα στη σχέση, µε αποτέλεσµα σταδιακά να ακολουθεί η διάλυσή της.

Η διορθωτική εµπειρία της ψυχοθεραπείας
Τα άτοµα µε ανασφαλή τύπου πρόσδεση βρίσκονται σε µια διαρκή αγωνία να καλύψουν το κενό της πρωταρχικής ανάγκης για συναισθηµατική εγγύτητα, είτε αναζητώντας την µε υπερβολικό τρόπο, γεµίζοντας άγχος, είτε αποφεύγοντάς την, φτάνοντας σε ακραίες καταστάσεις, όπως η κοινωνική αποµόνωση. Και στις δύο περιπτώσεις καταβάλλονται από διαστρεβλωµένες και αρνητικές αντιλήψεις για τον εαυτό και τους άλλους, εµφανίζοντας υψηλά ποσοστά ψυχικών ασθενειών και για τον λόγο αυτό η ψυχοθεραπεία κρίνεται αναγκαία.
Η πορεία προς την ψυχική αλλαγή, ανάµεσα σε άλλα, περιλαµβάνει την αµφισβήτηση πρότερων σχέσεων και συνδιαλλαγών, ενώ περνάει από πολλά στάδια. Η έκφραση δυσπιστίας, για παράδειγµα, προς το πρόσωπο του θεραπευτή θεωρείται αναµενόµενη, καθώς ήδη τα άτοµα αυτά έχουν βιώσει την απόρριψη και την εγκατάλειψη στην αρχική σχέση µε τους ενήλικες φροντιστές τους, σε µια ιδιαίτερα ευαίσθητη και κρίσιµη περίοδο της ζωής τους. Πρωταρχικός στόχος της ψυχοθεραπείας είναι να τους δώσει ευκαιρίες ώστε να βιώσουν την ασφάλεια και την αποδοχή µέσα στη θεραπευτική σχέση για να µπορέσουν σταδιακά να εξερευνήσουν τις επώδυνες αυτές εµπειρίες ζωής.
Ως εκ τούτου η κυρίαρχη δυσκολία που διέπει τα περισσότερα άτοµα µε ανασφαλή τύπου πρόσδεση, να ανοιχτούν δηλαδή και να µοιραστούν τις σκέψεις και τα συναισθήµατά τους, γίνεται αντικείµενο επεξεργασίας κατά τη διάρκεια της θεραπευτικής διαδικασίας. Πιο συγκεκριµένα, µέσα σε ένα πλαίσιο ασφαλούς βάσης, τους δίνεται η δυνατότητα να επεξεργαστούν το τραύµα και να αναθεωρήσουν πρότερα δυσλειτουργικά µοντέλα σχέσεων αλληλεπίδρασης µε τους σηµαντικούς άλλους. Κατανοώντας ότι προσπαθούν να καλύψουν τις βασικές τους ανεκπλήρωτες ανάγκες µε αναποτελεσµατικούς τρόπους µαθαίνουν εναλλακτικές ώστε να ικανοποιούν τις συναισθηµατικές αυτές ανάγκες, ρυθµίζοντας µε θετικό τρόπο το συναίσθηµά τους, αποκτώντας την ίδια ώρα  διορθωτικές εµπειρίες µέσα από τη δηµιουργία ισορροπηµένων ανθρώπινων σχέσεων και νοηµατοδοτώντας τη ζωή τους εκ νέου.

Αντί επιλόγου
Είναι αλήθεια ότι οι πρώιµες εµπειρίες ζωής που αποκτάει κανείς µέσα από τη συνύπαρξη µε τους σηµαντικούς άλλους παρέχουν το υπόβαθρο για τη ρύθµιση των συναισθηµατικών και νοητικών του λειτουργιών, την οργάνωση και διαµόρφωση της αντίληψής του για τον εαυτό του και τον κόσµο. Παρά όµως την επίδραση των πρώιµων αυτών σχέσεων, σε όλο το φάσµα της ενήλικης ζωής του µπορεί να αποκτηθούν νέες εµπειρίες, οι οποίες να διαµορφώσουν πιο εµπλουτισµένους τρόπους συναισθηµατικής σύνδεσης µε τους άλλους, µέσα από την ψυχοθεραπευτική διαδικασία.
Οι ανθρώπινες σχέσεις, όσο δύσκολες και επώδυνες κι αν είναι, όσο κι αν αποτυγχάνουν κάποιες φορές να καλύπτουν βαθιές συναισθηµατικές µας ανάγκες, είναι εντούτοις απαραίτητες για την ύπαρξή µας, καθώς διαφορετικά οδεύουµε, σύµφωνα µε τη ρήση του Αριστοτέλη, να χάσουµε τον εαυτό µας και την ανθρώπινη φύση µας, καταλήγοντας είτε θηρία είτε θεοί.

---

Συγγραφέας: Ελισάβετ Μπαρμπαλιού: Ψυχολόγος –Ψυχοθεραπεύτρια
Image Credit: Amelia Bauerle (Bowerley)
Βιβλιογραφία
Ainsworth, M.D.S., Blehar, M., Waters , E., & Wall, S. (1978). Patterns of attachment. Hillsdale, N.J.: Erlbaum.
Bowlby, J. (1969). Attachment and loss: Vol.3. Loss. New York: Basic Books.
Fraley, R.C., & Davis, K.E.(1997).  Attachment formation and transfer in young adults' close friendships and romantic relationships. Personal Relationships, 4,131–144.
Hazan, C., & Shaver, P. R. (1987). Romantic love conceptualized as an attachment process. Journal  of Personality and  Social Psychology, 52, 511-524.
Winnicott, D.W. (1971). Playing and Reality.  UK: Tavistock Publications.

Διαβάστε περισσότερα

Η γερμανική ακροδεξιά και η μάχη των ιδεών

By Rachel Knaebel and Γιάννης Χρυσοβέργης (μετάφραση)

Η νίκη του AfD στις εκλογές της 24^ης Σεπτεμβρίου ήταν μεγαλύτερη από αυτήν που προέβλεπαν οι δημοσκοπήσεις. Ο δρόμος ήταν ήδη στρωμένος: το AfD επέβαλλε τη δική του θεματολογία στον δημόσιο διάλογο και διεξήγαγε τη μάχη του πολιτισμού παράλληλα με τον πολιτικό αγώνα. Στη Γερμανία, όπως και αλλού, τα εθνικο-συντηρητικά πολιτικά σχήματα φροντίζουν να φέρουν σε πέρας το διπλό αυτό καθήκον. Το επιτυγχάνουν με την έκδοση περιοδικών και εφημερίδων και τη δημιουργία εκδοτικών οίκων. Χαρακτηριστικό παράδειγμα είναι ένα εβδομαδιαίο γερμανικό έντυπο που γνώρισε τα τελευταία χρόνια μια χωρίς προηγούμενο επιτυχία.

Στην υποδοχή των γραφείων της εβδομαδιαίας εφημερίδας «Junge Freiheit» («νεαρή ελευθερία»), σε μια εύπορη συνοικία του Δυτικού Βερολίνου, μια διακοσμητική παράσταση αποδίδει μια αλληγορία της γερμανικής ιστορίας απεικονίζοντας είκοσι ανθρώπινες φιγούρες σε κίνηση: χωρικούς και βασιλιάδες, στρατιώτες και γυναίκες που έχουν πάρει τον δρόμο της εξορίας. Είναι ακόμα και ο Καρλ Μαρξ εκεί και, στην άκρη, ένας διαδηλωτής ενάντια στην πυρηνική ενέργεια. Αλλά ούτε ένας ναζί. Η μόνη ένδειξη της δωδεκάχρονης εθνικοσοσιαλιστικής δικτατορίας είναι μια σημαία με τον αγκυλωτό σταυρό, πεσμένη στο έδαφος, τσαλακωμένη και τσαλαπατημένη. Ο Ντίτερ Στάιν, ιδρυτής και αρχισυντάκτης της εφημερίδας, έχει διακοσμήσει τον τοίχο του γραφείου του με ένα πορτρέτο του κόμη φον Στάουφενμπεργκ, του αξιωματικού της Βέρμαχτ που είχε οργανώσει την αποτυχημένη απόπειρα δολοφονίας του Χίτλερ στις 20 Ιουλίου του 1944.

«Υπάρχει ένα ρεύμα, που δεν είναι σημαντικό από αριθμητική άποψη, αλλά παραδοσιακά υπαρκτό στη Γερμανία, που τροφοδοτεί μια νοσταλγία για το Γ΄ Ράιχ. Δεν το ενστερνιζόμαστε». Ο Στάιν, 50 ετών, θέλει να είναι σαφής ως προς τη γραμμή της εφημερίδας που ίδρυσε το 1986, ενώ ήταν ακόμα μαθητής λυκείου: εθνικιστικός συντηρητισμός, χωρίς σχέσεις όμως με το νεοναζιστικό κόμμα, το Nationaldemokratische Partei Deutschlands (NPD). Ο ιδρυτής της εφημερίδας διατηρεί πάντα το 15% του μετοχικού κεφαλαίου της εκδότριας εταιρείας, ενώ το υπόλοιπο ανήκει σε περίπου τριακόσιους εταίρους χωρίς ευθύνη, μια νομική μορφή που επιτρέπει στον Στάιν να συγκεντρώνει κεφάλαια διατηρώντας τον έλεγχο της εφημερίδας.

Στις τριάντα μεγάλου μεγέθους σελίδες της, με μια παλαιού τύπου τυπογραφική εμφάνιση και ένα καθαρευουσιάνικο στυλ, η «Junge Freiheit» προβάλλει τα κινήματα διεκδίκησης της γερμανικής ταυτότητας (30 Σεπτεμβρίου 2016), υιοθετεί την έκφραση «μεγάλη αντικατάσταση», που εισήγαγε ο Γάλλος συγγραφέας Ρενώ Καμύ (16 Δεκεμβρίου 2016) και προσφέρει τακτικά τις σελίδες της, από το 1994, σε έναν διανοούμενο που είναι εμβληματική φυσιογνωμία του γαλλικού επαναστατικού συντηρητισμού, τον Αλαίν ντε Μπενουά (1).

Ο αναγνώστης θα βρει λίγα ρεπορτάζ σε αυτή την εφημερίδα που αυτοπροσδιορίζεται ως «εβδομαδιαία έκδοση διαλόγου». Θα βρει όμως πολλές πολιτικές αναλύσεις και σχόλια με πλήθος ιστορικών και φιλοσοφικών αναφορών, οι οποίες κάποιες φορές εκπλήσσουν –όταν για παράδειγμα ένας αρθρογράφος αναφέρει τον Αμερικανό λογοτέχνη Χένρυ Ντέιβιντ Θόρω, υπέρμαχο της κατάργησης της δουλείας και της πολιτικής ανυπακοής, προκειμένου να κάνει έκκληση ανυπακοής στην καγκελάριο Άγγελα Μέρκελ (6 Ιανουαρίου 2017). Η εφημερίδα παρακολουθεί κάθε γεγονός ή κίνηση, καθώς και τις έντονες εσωτερικές αντιπαραθέσεις, της Εναλλακτικής για τη Γερμανία (Alternative für Deutschland, AfD), του ακροδεξιού κόμματος που ιδρύθηκε το 2013 με ένα πολιτικό λόγο κατά των μεταναστών, κατά του ευρώ, αντιφεμινιστικό και ακραία φιλελεύθερο (2). Στις βουλευτικές εκλογές του 2013 η AfD για λίγο δεν κατόρθωσε να πιάσει το 5%, το όριο εισόδου στην Μπούντεσταγκ (3). Έχει όμως κοινοβουλευτική παρουσία στα κοινοβούλια των δώδεκα από τις δεκαέξι Länder (4), με εκλογικά αποτελέσματα που κυμαίνονται μεταξύ του 5,5% και του 24%.

Από διαμαρτυρία του ακροδεξιού γερμανικού σχηματισμού Pegida στη Φρανκφούρτη εναντίον του “Lügenpresse”, του “Ψευδόμενου Τύπου” (φωτ.: flickr).

Στο βαθμό που η μία εκλογική επιτυχία διαδεχόταν την άλλη, η AfD ανακάλυπτε έναν αστερισμό φιλικών προς αυτή ΜΜΕ, όλα προερχόμενα από την πολιτιστική σκηνή της γερμανικής ακροδεξιάς. Είχε ήδη κατοχυρώσει μια αναγνωρισιμότητα το 2010 με την έκδοση του ξενοφοβικού βιβλίου «Η Γερμανία εξαφανίζεται», του τέως σοσιαλδημοκράτη πολιτικού Τίλο Σαραζέν, που πούλησε περισσότερα από ενάμισι εκατομμύριο αντίτυπα. Ταυτόχρονα, μια μηνιαία έκδοση θεωριών συνωμοσίας, το «Compact», «περιοδικό για την εθνική κυριαρχία», εξέδιδε το πρώτο τεύχος του. Οι πωλήσεις της «Junge Freiheit» αυξάνονται αλματωδώς: 1.000 συνδρομητές το 2005, 20.000 το 2014, 25.000 το 2016. Η εφημερίδα ισχυρίζεται ότι πλέον οι πωλήσεις της φθάνουν τα 30.000 αντίτυπα την εβδομάδα.

Το «Compact» και η «Junge Freiheit» οργανώνουν επίσης συνέδρια και διανέμουν τα δικά τους βιβλία ή εκείνα συγγενών ιδεολογικά εκδοτικών οίκων. Προσελκύουν το ενδιαφέρον των συμπαθούντων του κινήματος των «Ευρωπαίων πατριωτών κατά της ισλαμοποίησης της Δύσης» (Pegida), που, όπως και η AfD αλλά με λιγότερο θεσμική μορφή, διεκδικεί την πολιτική ηγεμονία από τα κυβερνώντα κόμματα. Ύστερα από παρότρυνσή του, χιλιάδες ανθρώπων διαδήλωναν κάθε εβδομάδα ενάντια στην «ισλαμοποίηση της Γερμανίας» στους δρόμους της Δρέσδης το φθινόπωρο του 2014. Ένα μέρος των διαδηλωτών φώναζε συνθήματα κατά του Lügenpresse («ο Τύπος που ψεύδεται»). Το «Compact» και η «Junge Freiheit» εμφανίζονται ως εγγυητές της πολυφωνίας απέναντι στον υπόλοιπο Τύπο, ο οποίος υποτίθεται τηρεί ενιαία στάση στα κοινωνικά θέματα.

«Υπάρχει πρόβλημα με τους δημοσιογράφους-νταντάδες στη Γερμανία», εκτιμά ο Ντίτερ Στάιν. «Χειραγωγούν τον αναγνώστη, σαν να είναι εντελώς ηλίθιος και να μην μπορεί να καταλάβει προς τα πού πηγαίνουν τα πράγματα. Φιλτράρουν την πληροφορία με τρόπο ώστε ο αναγνώστης να μην ενστερνίζεται απόψεις τις οποίες οι δημοσιογράφοι θεωρούν αναληθείς, στα θέματα μετανάστευσης και τα σχετικά με την πολυπολιτισμική κοινωνία». Εκείνος διεξάγει έναν «ιδεολογικό αγώνα» και δεν το κρύβει. «Υπάρχουν υπερβολικά πολλοί αριστεροί στα ΜΜΕ», επισημαίνει στηριζόμενος σε μια δημοσκόπηση σύμφωνα με την οποία η πλειοψηφία των δημοσιογράφων είναι φιλικά προσκείμενοι προς το Σοσιαλδημοκρατικό Κόμμα (SPD).

Δεν εκπλήσσει το γεγονός ότι οι δημοσιογράφοι της «Junge Freiheit» είναι μάλλον φίλα προσκείμενοι στην AfD. Άλλωστε το κόμμα απασχολεί αρκετούς από τους αρθρογράφους του. Ο Ντίτερ Στάιν μας διαβεβαιώνει: περίμενε για περισσότερο από δύο δεκαετίες την ανάπτυξη ενός κόμματος πιο δεξιού από τη Χριστιανοδημοκρατική Ένωση (CDU), όχι ανοιχτά νεοναζιστικού και ικανού να σημειώσει αξιοπρεπή αποτελέσματα στις κάλπες. Μετά από ένα πέρασμα από τη νεολαία της CDU, ο Ντίτερ Στάιν προσχωρεί, στα μέσα της δεκαετίας του 1980, σε ένα κόμμα της ριζοσπαστικής Δεξιάς, το Die Republikaner (5), που εκτρέπεται προς την άκρα Δεξιά, και στη συνέχεια στο Freiheitlische Volkspartei (Λαϊκό Φιλελεύθερο Κόμμα), το οποίο εγκαταλείπει μετά από μια εκλογική αποτυχία. «Τα κυρίαρχα ΜΜΕ στην αρχή αγνόησαν τα νέα κόμματα της Δεξιάς, ή αναφέρθηκαν σε αυτά με τρόπο ιδιαίτερα αρνητικό, αναζητώντας σκάνδαλα», λέει ενοχλημένος ακόμα και σήμερα. «Δεν υπήρχαν ΜΜΕ φιλικά διακείμενα προς αυτά, όπως έγινε με τους Πράσινους ή το Die Linke [το κόμμα της Αριστεράς] όταν τα κόμματα αυτά δημιουργήθηκαν». Αυτό το σκοπό υπηρετεί το «Junge Freiheit» έναντι της AfD.

Ένα εύπορο αναγνωστικό κοινό

Ο στόχος δεν είναι τόσο η υποστήριξη του κόμματος και των ηγετών του, όσο η ένταξη στον δημόσιο διάλογο της αγαπημένης θεματολογίας του: πρόσφυγες, μετανάστευση, Ισλάμ. Η «Junge Freiheit» αναφέρεται στο μεταναστευτικό κύμα που δέχεται η Γερμανία από το 2015 μόνο από την οπτική γωνία της απειλής –τρομοκρατία, εγκληματικότητα, σεξουαλικές επιθέσεις. Πολύ λίγο τους ενδιαφέρει αν οι απειλές αυτές είναι πραγματικές, ενδεχόμενες ή φανταστικές. Οι πολιτικές συμπάθειες συμβαδίζουν με τα οικονομικά συμφέροντα. «Όταν η Μέρκελ άνοιξε τα σύνορα, οι πωλήσεις μας, και κυρίως οι επισκέψεις στην ιστοσελίδα μας, αυξήθηκαν αλματωδώς», αναφέρει ο αρχισυντάκτης.

Στις 7 Οκτωβρίου 2016 ο πρωτοσέλιδος τίτλος της εφημερίδας είναι «Το Ισλάμ θέλει την εξουσία» και συνεχίζει στις εσωτερικές σελίδες με το ρεπορτάζ «Πώς η σαρία εδραιώνει τη θέση της στην Ευρώπη», επικαλούμενο το γαλλικό εβδομαδιαίο περιοδικό «Valeurs actuelles» για την υποτιθέμενη γνώση που αυτό έχει για την κατάσταση στα προάστια των γαλλικών πόλεων. Η εφημερίδα αντιμάχεται επίσης τον φεμινισμό, το δικαίωμα στην άμβλωση, τη σεξουαλική διαπαιδαγώγηση στα σχολεία και τις εργασίες σχετικά με ταυτότητα φύλου. Έχει επίσης εκδώσει μια μπροσούρα για την «τρέλα γύρω από το φύλο», που «απειλεί εσάς, τα παιδιά και τα εγγόνια σας» (6). Οι πολιτιστικές σελίδες προβάλλουν ιστορικά βιβλία αφιερωμένα σε εξαφανισμένους πολιτισμούς, σε αυτοκράτορες, σε πολέμους του εικοστού αιώνα. Οι σελίδες του κινηματογράφου αναφέρονται στην κυκλοφορία σε DVD μιας ταινίας του πιο διάσημου ναζιστή σκηνοθέτη, του Φάιτ Χάρλαν, χωρίς φυσικά να τον αναφέρουν ως τέτοιον, αξιολογώντας το ταλέντο του σύμφωνα με την άποψη που είχε γι’ αυτόν ο Γιόζεφ Γκαίμπελς (6 Ιανουαρίου 2017). Στην τελευταία σελίδα ο αναγνώστης διαβάζει ότι το κάπνισμα πίπας επιστρέφει ως ισχυρή τάση στην ανδρική μόδα.

Λάτρης ή όχι του παλιού καπνού, ο μέσος αναγνώστης της «Junge Freiheit» είναι άνδρας (90%), ηλικιωμένος (οι μισοί από τους αναγνώστες είναι άνω των 60 ετών), εύπορος και μορφωμένος (46% έχουν πανεπιστημιακό πτυχίο), σύμφωνα με τα δεδομένα που είναι στη διάθεση των υποψήφιων διαφημιζομένων. Συναντούμε ένα τέτοιο δείγμα στα τέλη Μαρτίου του 2017, στη Βιβλιοθήκη του Συντηρητισμού στο Βερολίνο, μια δομή που ίδρυσε ο αρχισυντάκτης της εφημερίδας για να συγκεντρώσει μια κατηγορία αγαπητών σε αυτόν έργων. Την ημέρα εκείνη ο χώρος φιλοξενούσε μια διάλεξη για «την κοινωνική ζεστασιά του καπιταλισμού και την κοινωνική ψυχρότητα του Κράτους Πρόνοιας». Ο ομιλητής, ένας ενθουσιώδης οπαδός του Φρήντριχ Χάγιεκ, στοχαστή της νεοφιλελεύθερης οικονομίας, εξευτελίζει την αρχή της αναδιανομής του εισοδήματος και υπερασπίζεται τον καπιταλισμό, ο οποίος «επέτρεψε στις γυναίκες να έχουν ηλεκτρικά πλυντήρια αντί να πλένουν τα ρούχα στο ποτάμι, πράγμα που αναμφισβήτητα θα ήταν ρομαντικό». Καθισμένοι στο βάθος της αίθουσας , η Ουλρίκε και ο Αλφ, δύο Γερμανοί γύρω στα εξήντα, ακούν προσεκτικά.

Εκείνη είναι γιατρός, εκείνος συνταξιούχος, πρώην καθηγητής φυσικής αγωγής και γαλλικών και δραστήριος επί σαράντα χρόνια στη γαλλογερμανική φιλία. Το ζευγάρι διαβάζει τη «Junge Freiheit» εδώ και δεκαπέντε χρόνια. «Πολλά μέλη της AfD την διαβάζουν», εξηγεί ο Αλφ. «Διότι πολλοί είναι υψηλού μορφωτικού επιπέδου, είναι διανοούμενοι». «Είναι μια ποιοτική εφημερίδα, κλασική, με προσεγμένη γλώσσα», συμπληρώνει η σύζυγός του. «Κι έπειτα, στη “Junge Freiheit” δεν υπάρχει πολιτική ορθότητα όπως στις άλλες εφημερίδες. Δεν υπάρχουν διακρίσεις σε βάρος της AfD, ούτε σε βάρος του Pegida (ΣτΜ: Patriotische Europäer gegen die Islamisierung des Abendlandes, Πατριώτες Ευρωπαίοι Ενάντια στην Ισλαμοποίηση της Δύσης, ακροδεξιά πολιτική κίνηση), Κατά τη γνώμη μου, η “Junge Freiheit” είναι επίσης πιο αντικειμενική απέναντι στη Ρωσία. Τα άλλα ΜΜΕ επιδίδονται σε κυνήγι μαγισσών. Όλα λένε το ίδιο πράγμα, δεν ασκούν καμιά κριτική στην κυβέρνηση, ούτε στο μεταναστευτικό κύμα».

Με τιμή φύλλου 4,40 ευρώ και ετήσια συνδρομή 200 ευρώ, η «Junge Freiheit» δεν είναι φθηνή. Πέρα όμως από την έντυπη έκδοση, η εφημερίδα επηρεάζει κάθε μέρα περισσότερους Γερμανούς, μέσω της ιστοσελίδας της, του καναλιού της στο YouTube και των μέσων κοινωνικής δικτύωσης. Ο Ντήτερ Στάιν αρέσκεται να συγκρίνει το ΜΜΕ του με την υπερσυντηρητική σελίδα Breitbart, που ίδρυσε στις ΗΠΑ ο Στήβεν Μπάνον, ο πρώην σύμβουλος του Ντόναλντ Τραμπ. Με μια μικρή διαφοροποίηση: «Εμείς επιθυμούμε να δημοσιεύουμε στην ιστοσελίδα μας μόνο αληθινές ειδήσεις, για τις οποίες, αν είναι δυνατόν, έχουμε κάνει δική μας έρευνα. Και να διαχωρίζουμε από αυτές τα σχόλια».

Το μουστάκι του Χίτλερ

Πράγματι, παρά τη δοξαστική ματιά της απέναντι στη γερμανική Ιστορία, τη συμπάθειά της προς τον Τραμπ και τον Πούτιν και την ισλαμοφοβία της, η «Junge Freiheit» είναι μάλλον μετριοπαθής στο νέο τοπίο του ακροδεξιού Τύπου, ακόμη και για τη Γερμανία. Το μηνιαίο περιοδικό «Compact» την ξεπερνάει σε ακρότητα. Ιδρυμένο το 2010 από τον Γιούργκεν Ελσέσσερ, ακροαριστερό δημοσιογράφο στη δεκαετία του 1990, που έκτοτε πέρασε στο Pegida και στις θεωρίες συνωμοσίας, ισχυρίζεται ότι πουλάει σήμερα 40.000 αντίτυπα.

Στο εξώφυλλο του πρώτου τεύχους του 2017 εμφανιζόταν η Μέρκελ με ένα χιτλερικό μουστάκι. Ο τίτλος του: «Η τελευταία μάχη της Μέρκελ. Τέλος χρόνου στο μπούνκερ της καγκελαρίας». «Αντί για τον εθνικοσοσιαλισμό, σήμερα εφαρμόζεται ένας αντεθνικός σοσιαλισμός, που διανέμει τον πλούτο της Γερμανίας σε όλο τον κόσμο», εξηγούσε ο Γιούργκεν Ελσέσσερ στο κύριο άρθρο του «ενάντια στη μαζική εισαγωγή μουσουλμάνων». Αντιθέτως, η ηγέτιδα της AfD, Φράουκε Πέτρυ, παρουσιαζόταν στο τεύχος του Μαρτίου 2016 ως «η καλύτερη καγκελάριος». Το «Compact» διακηρύσσει επίσης τη συμπάθειά του για το Εθνικό Μέτωπο της Γαλλίας και τα κινήματα ταυτότητας. Το τεύχος του Φεβρουαρίου 2016 αφιέρωνε το εξώφυλλό του στη Μαριόν Μαρεσάλ – Λε Πεν, μία από «τις κόρες της Ευρώπης ενάντια στην ισλαμοποίηση», σύμφωνα με το μηνιαίο περιοδικό.

Το πανόραμα του Τύπου με τις φαιές αποχρώσεις θα ήταν ατελές χωρίς το περιοδικό «Sezession» (7), το οποίο εκδίδεται από το 2003 από ένα «Ινστιτούτο για την Κρατική Πολιτική», που διευθύνει ο Γκετς Κούμπιτσεκ, ένας από τους συνήθεις ομιλητές των εκδηλώσεων του Pegida. Με μονάχα δύο χιλιάδες αντίτυπα, η επιρροή του διμηνιαίου περιοδικού φαίνεται περιορισμένη. Αυτό όμως ισχύει αν δεν ληφθεί υπ’ όψιν το πλήθος των συνεδρίων και διαλέξεων που διοργανώνει, τα οποία με το πέρασμα του χρόνου έχουν εξελιχθεί σε τόπο συνάντησης της ακροδεξιάς διανόησης, τόσο της Γερμανίας όσο και από αλλού. Άλλωστε το «Sezession» και η «Junge Freiheit» έχουν αρκετούς κοινούς συντάκτες. Εδώ τα δυσδιάκριτα όρια που θέτει ο Ντίτερ Στάιν εξαφανίζονται. Στα συνέδρια και τις διαλέξεις τα οποία διοργανώνει το ινστιτούτο που εκδίδει το «Sezession», με την έδρα του στη Σαξωνία-Άνχαλτ, οι υπεύθυνοι της AfD συναντιούνται με πρώην στελέχη του νεοναζιστικού NPD, τον Τζακ Ντόνοβαν, έναν Αμερικανό υπέρμαχο της ανωτερότητας των αρσενικών, που κηρύσσει την επιστροφή στην εποχή των φυλών, και Αυστριακούς εκπροσώπους κινημάτων ταυτότητας. Ένα ιδεολογικό εργαστήριο το οποίο η επιτυχία του Ντόναλντ Τραμπ έπεισε ότι όχι μόνο μπορεί να βγει από το περιθώριο, αλλά και να κυριαρχήσει στον δημόσιο διάλογο.

1. Βλ. Thorsten Thaler, «Der Freiheit eine Gasse! 25 Jahre Junge Freiheit, Eine deutsche Zeitungs–geschichte», Edition JF, Βερολίνο 2011.
2. Βλ. Dominique Vidal, «A droite du nouveau», «Le Monde diplomatique», Μάιος 2015.
3. (Σ.τ.Μ.) Bundestag: Ομοσπονδιακό Κοινοβούλιο.
4. (Σ.τ.Μ.) Land, πληθ. Länder: έτσι ονομάζονται τα δεκαέξι ομόσπονδα κρατίδια της Γερμανίας.
5. (Σ.τ.Μ.) Die Republikaner: οι Ρεπουμπλικανοί.
6. https://jungefreitheit.de/gender
7. (Σ.τ.Μ.) Sezession: απόσχιση.

Διαβάστε περισσότερα

«Κυνομαχίες» – του Νίκου Μπογιόπουλου

 ΝΙΚΟΣ ΜΠΟΓΙΟΠΟΥΛΟΣ

mpog@imerodromos.gr

facebook.com/mpogiopoulos

   «Είσαι συκοφάντης». «Εσύ ήσουν συνεργάτης του Γεωργαλά». «Εσύ είσαι φασιστοειδές». «Δεν με εκπλήσσει η χυδαιότητά σου». «Είστε πιστόλια εγκληματικής ομάδας». «Εσείς είστε ρόμπες». «Είστε επί πληρωμή βλάκες και εκπρόσωποι συμφερόντων». «Κι εσύ είσαι τζάμπα μάγκας». «Πέστε μας για εκείνο το εκατομμύριο στο Λονδίνο». «Εσείς με τον τρόπο που έχετε μαζέψει τα λεφτά σας, προσέξτε». «Είστε ατζέντηδες επιχειρηματιών». «Κι εσύ κρύβεσαι πίσω από τις φούστες του κυρίου Τσίπρα».
    Αυτά είναι – μερικά μόνο – από όσα αντηλλάγησαν μεταξύ των εκπροσώπων της κυβέρνησης και των εκπροσώπων της αξιωματικής αντιπολίτευσης στην τελευταία συνεδρίαση της Βουλής σε επίπεδο Ολομέλειας. Ήταν εκεί όπου συζητείτο η απορριφθείσα πρόταση για την σύσταση Εξεταστικής Επιτροπής για τον κ.Π.Καμμένο. Μια συνεδρίαση που αποτέλεσε την αφορμή ώστε η… πολιτική αντιπαράθεση να διεξαχθεί με φόντο «ισοβίτες», «ναρκωτικά», «ρουλέτες», «καζίνο» και λοιπά εύοσμα.
    Επιτρέψτε μας, λοιπόν, να ρωτήσουμε: Ο,τι έγινε στη Βουλή, προχτές, πως λέγεται; Πολιτική αντιπαράθεση ή πολιτική εξαχρείωση; Το θέαμα και το ακρόαμα ήταν έκφραση «κοινοβουλευτικού» ή «κυνοβουλευτικού» βίου;   
    Μακριά, δε, από εμάς κάθε διάθεση προτεσταντισμού. Άλλωστε θεωρούμε ότι το λεγόμενο «ήθος» στην πολιτική καθορίζεται, τελικά, από τα όρια της ίδιας της πολιτικής που ασπάζονται και εφαρμόζουν οι εμπλεκόμενοι σε αυτήν.
    Αυτό, εντούτοις, δεν αφαιρεί την σημασία και την αξία του τρόπου με τον οποίο μάχεσαι για την εφαρμογή και την προώθηση της πολιτικής σου θέσης. Ισα- ίσα, πολλές φορές συνιστά και ασφαλή ένδειξη για την ποιότητα ή την «ποιότητα» των όσων μάχεσαι.

Πηγή: Εφημερίδα Real News 1/10/2017

Διαβάστε περισσότερα

«Εχεις στην καρδιά σου την επανάσταση για να πεθάνεις γι’ αυτήν»

Συντάκτης: 

Χριστίνα Πάντζου

Μπορείς / να κατακτήσεις τη μοίρα με τη δύναμη της βούλησης. / Να πεθάνω, ναι, αλλά διάτρητος / από τις σφαίρες, διαλυμένος από τις ξιφολόγχες, / ναι, όχι, όχι πνιγμένος... / μια ανάμνηση πιο διαρκής από το όνομά μου / είναι να αγωνίζoμαι, να πεθάνω αγωνιζόμενος

Ερνέστο Τσε Γκεβάρα, 1947

Δεν είχε συμπληρώσει τα 19 του χρόνια και χαιρέτιζε τον θάνατο στη μάχη στοιχηματίζοντας υπέρ της τόλμης και της βούλησης, δύο αρετών που τον συνόδευσαν σ’ όλη τη διάρκεια της ζωής του. Είκοσι χρόνια ύστερα από εκείνο το «προφητικό» ποίημα, στις 9 Οκτωβρίου του 1967, o Ερνέστο Τσε Γκεβάρα δολοφονήθηκε εν ψυχρώ σε ένα ταπεινό σχολείο στη Λα Ιγκέρα της Βολιβίας και τον έθαψαν σε έναν μυστικό ομαδικό τάφο. Θέλησαν να τον εξαφανίσουν. Αλλά με τη δολοφονία του μεγεθύνθηκε ο θρύλος του, που επιζεί πενήντα χρόνια τώρα.

Λάτρης της τέχνης της φωτογραφίας |

Ηταν 39 ετών όταν τον σκότωσαν κι είχε διανύσει στη σύντομη ζωή του πολλές διαφορετικές ζωές. Γιατρός, εργάτης, αγρότης, δημοσιογράφος, αντάρτης, υπουργός, πάντα ασυμβίβαστος επαναστάτης, αυτοσυστηνόταν σαρκαστικά, ανάμεσα στα άλλα, ως «πλανόδιος φωτογράφος, ημι-άνεργος ερευνητής και κακοπληρωμένος γιατρός, μόνιμος εξόριστος, προσωρινός και ασήμαντος σύζυγος, τυχοδιώκτης του Σαββατοκύριακου, συντάκτης γραμμάτων και ποιημάτων και προσωπικών ημερολογίων».
Εφυγε από την πατρίδα του την Αργεντινή για να ταξιδέψει στη Λατινική Αμερική όχι ως μποέμ τουρίστας αλλά για να γνωρίσει την πραγματικότητά της. Ανακάλυψε μια ήπειρο καταδυναστευμένη από τον αμερικανικό ιμπεριαλισμό και σημαδεμένη από την εκμετάλλευση, μια πραγματικότητα που άλλαξε την κοσμοαντίληψή του. Τον σφράγισε η παραμονή του στη Γουατεμάλα της προοδευτικής κυβέρνησης του Χακόμπο Αρμπενς, όπου ήρθε σε επαφή με τον μαρξισμό και τους κομμουνιστές της χώρας, οι οποίοι επηρέασαν καταλυτικά την ιδεολογική του διαμόρφωση.

Με την οικογένειά του |

Εκεί γνώρισε Κουβανούς επαναστάτες, συντρόφους του φυλακισμένου τότε Φιντέλ Κάστρο κι ήταν ένας από αυτούς, ο Αντόνιο Νίκο Λόπες, που άρχισε να τον αποκαλεί με το παρωνύμιο με το οποίο θα έμενε στην Ιστορία: Τσε. Με το πραξικόπημα κατά του Αρμπενς ο Γκεβάρα κατέφυγε στο Μεξικό όπου αργότερα συνάντησε τον εξόριστο πλέον Φιντέλ.
Μαζί του και με λίγους άντρες έφτασε με το πλοιάριο Granma στην Κούβα τον Δεκέμβριο του 1956, πρωταγωνίστησε στην εποποιία του αντάρτικου της Σιέρα Μαέστρα που κατέληξε στη νίκη της ιστορικής κουβανικής επανάστασης την 1η Γενάρη του 1959.
Θα μπορούσε να είχε παραμείνει στα κυβερνητικά αξιώματα. Αλλά τον τροφοδοτούσε άλλο όνειρο: μετά την επανάσταση στην Κούβα ήταν η σειρά άλλων επαναστάσεων σε άλλες γωνιές του κόσμου. Οσο για τη ρήξη με τον Κάστρο, ήταν καθαρή μυθολογία, υποστηρίζει ο Πάκο Ιγνάσιο Τάιμπο ΙΙ, ένας από τους βιογράφους του.

«Δεν υπάρχει κανένα στοιχείο που να στηρίζει τη θέση της ρήξης Φιντέλ-Τσε το 1965. Υπάρχουν διαφωνίες ήδη από το 1957. Υπάρχουν στοιχεία σύγκρουσης ανάμεσά τους, αλλά πολύ ελεγχόμενα γιατί συνάμα υπάρχει τεράστιος αλληλοσεβασμός. Ο Τσε έβλεπε την έξοδό του ήδη από το 1961.
Δεν ήθελε ποτέ να είναι κρατικός αξιωματούχος. Το πέρασμά του από το υπουργείο Βιομηχανίας ήταν περιστασιακό. Εκείνος θεωρούσε τον εαυτό του αντάρτη, έβλεπε ότι ο ρόλος του ήταν να επεκτείνει την κουβανική επαναστατική εμπειρία. Το 1965 ο Φιντέλ προσπάθησε να τον αποτρέψει, αλλά δεν τα κατάφερε: γιατί δεν υπήρχε κανείς που να μπορούσε να συγκρατήσει τον Τσε».

Με τη σφραγίδα της CIA

Εφυγε για το Κονγκό με ομάδα Κουβανών μαχητών για να πολεμήσουν πλάι στο επαναστατικό κίνημα της χώρας, αλλά ηττήθηκαν. Τον Νοέμβριο του 1966 έφτασε στη Βολιβία. Δεν ήταν μια αποστολή αυτοκτονίας αλλά η απαρχή ενός σχεδίου για τη δημιουργία γενικευμένου αντάρτικου κινήματος σε Βολιβία, Περού και Αργεντινή. Οι πρώτες μάχες έφεραν και τις πρώτες δραματικές απώλειες στις γραμμές του.
Μέσα σε λίγους μήνες ο στρατός τον εντόπισε με τη βοήθεια ομάδας Κουβανών πρακτόρων της CIΑ. Στις 8 Οκτωβρίου 1967, σε ενέδρα στην Κεμπράδα ντελ Γιούρο, ομάδα Βολιβιανών Rangers –επίλεκτη μονάδα καταδρομέων εκπαιδευμένη από Αμερικανούς πρασινοσκούφηδες που είχαν καταφτάσει στη χώρα– υπό τη διοίκηση του λοχαγού Γκάρι Πράδο τον συνέλαβε μαζί με συντρόφους του.
Μεταφέρθηκε σε σχολείο στον πλησιέστερο οικισμό, τη Λα Ιγκέρα, όπου στις 9 Οκτωβρίου στις 9 το πρωί ήρθε η εντολή «Χαιρετίσματα στον μπαμπά»: το σύνθημα για την εκτέλεση του Τσε. Δόθηκε από τον τότε πρόεδρο, στρατηγό Ρενέ Μπαριέντος, έπειτα από «συμβουλή» του πράκτορα της CIA Φέλιξ Ροντρίγκες που επέβλεψε την επιχείρηση, όπως αναγνώρισε αργότερα ο ίδιος στο βιβλίο του Shadow Warrior (Πολεμιστής στη σκιά). Μάλιστα συμβούλευσε την κυβέρνηση «τελειώνετε τώρα, μην καθυστερείτε άλλο», γιατί ήθελαν να αποφύγουν μια δίκη που θα μπορούσε να πυροδοτήσει ένα παγκόσμιο κύμα διαδηλώσεων υπέρ του διάσημου αντάρτη.
Απόστρατος στρατηγός πλέον (και σε κατ’ οίκον περιορισμό από το 2010 με την κατηγορία της ακροδεξιάς τρομοκρατικής δράσης), ο Γκάρι Πράδο εξέδωσε το βιβλίο «Το θυσιασμένο αντάρτικο. Η εκστρατεία του Τσε στη Βολιβία» και αποκάλυψε τον δολοφόνο του Τσε: «Οταν ο συνταγματάρχης Χοακίν Σεντένο πήρε τη διαταγή “Χαιρετίσματα στον μπαμπά”, κάλεσε υπαξιωματικούς και λοχίες που βρίσκονταν στη Λα Ιγκέρα. Ζήτησε εθελοντές. Ηταν επτά κι όλοι προσφέρθηκαν. Τότε υπέδειξε με τον δείκτη τον Μάριο Τεράν Σαλασάρ για να εκτελέσει τον Τσε».
Ενα απόσπασμα της έγγραφης κατάθεσης του Τεράν, που διέρρευσε το 1978, περιγράφει τη στιγμή της εκτέλεσης. «Μπήκα στην αίθουσα κι όταν με είδε είπε “ήρθατε να με σκοτώσετε”. Φοβήθηκα. Κατέβασα το κεφάλι χωρίς να απαντήσω. Δεν τόλμησα να πυροβολήσω. Εκείνη τη στιγμή είδα τον Τσε μεγάλο, τεράστιο. Ενιωθα πως θα ερχόταν καταπάνω μου και όταν με κοίταξε σταθερά ζαλίστηκα.
Σκέφτηκα ότι με μια γρήγορη κίνηση θα μπορούσε να με αφοπλίσει. “Ηρεμήστε, θα σκοτώσετε έναν άνθρωπο”, είπε και έκανε ένα βήμα. Εκλεισα τα μάτια και έριξα την πρώτη ριπή. Ο Τσε έπεσε στο πάτωμα με τα πόδια τραυματισμένα και χάνοντας πολύ αίμα. Ξαναβρήκα το θάρρος μου και έριξα και τη δεύτερη ριπή, οι σφαίρες τον βρήκαν στο χέρι, τον ώμο, την καρδιά».
Το πτώμα του μεταφέρθηκε την επομένη στη βάση των Rangers στο αεροδρόμιο της Βιγιαγκράντε. Επλυναν τον νεκρό, τον απόθεσαν σε φορείο πάνω σε μια τσιμεντένια γούρνα στο πλυσταριό του τοπικού νοσοκομείου και εξέθεσαν τη σορό σε δημοσιογράφους, στρατιωτικούς και απλούς πολίτες επί ένα εικοσιτετράωρο. Η επίσημη εκδοχή ήταν ότι έπεσε μαχόμενος κι όχι ότι εκτελέστηκε.
Σε σύσκεψη παρουσία του Φέλιξ Ροντρίγκες και του αρχηγού των ενόπλων δυνάμεων Αλφρέντο Οβάντο αποφασίστηκε να του κόψουν τα χέρια για να γίνει ταυτοποίηση από Αργεντίνους εμπειρογνώμονες που κατέφτασαν στην πρωτεύουσα Λα Πας και να θαφτεί σε μυστική τοποθεσία η σορός του, καθήκοντα που ανέθεσαν να διεκπεραιώσει άλλος Κουβανός πράκτορας της CIA, o Γκουστάβο Βιγιόλντο.

Γνωρίζοντας τη Λατινική Αμερική πάνω σε μοτοσικλέτα |

Τριάντα χρόνια αργότερα, το 1997, ο ομαδικός τάφος όπου τον είχαν θάψει μαζί με έξι συντρόφους του ανακαλύφθηκε από ομάδα Κουβανών ιατροδικαστών και εμπειρογνωμόνων στο αεροδρόμιο της Βιγιαγκράντε και τα λείψανά τους επέστρεψαν στην Κούβα, όπου ο Φιντέλ Κάστρο τα υποδέχθηκε συγκινημένος: «Σήμερα φτάνουν σε εμάς τα λείψανά τους, αλλά δεν έρχονται ηττημένοι, έρχονται μεταμορφωμένοι σε ήρωες, αιώνια νέοι, γενναίοι, δυνατοί, τολμηροί». Ετσι έμεινε και ο Τσε στην Ιστορία. Κι έτσι επιβίωσε είτε ως «Αγιος Ερνέστο της Λα Ιγκέρα» είτε ως θρύλος των ασυμβίβαστων και των εξεγερμένων του πλανήτη.

Πέρα από τον μύθο

Ο Ερνέστο Τσε Γκεβάρα παραμένει παγκόσμιο σύμβολο της αντιιμπεριαλιστικής πάλης και της κοινωνικής επανάστασης: ένας ιδεολόγος, αντάρτης, κρατικός αξιωματούχος, εργάτης γης, που από όποια θέση και αν βρέθηκε διεκδίκησε τη χειραφέτηση των λαών του κόσμου.
Ο ιμπεριαλισμός εκδηλώνεται παντού όπου μπορεί να έχει οικονομικά ή στρατιωτικά κέρδη μέσω της εκμετάλλευσης και της λεηλασίας, έτσι που η μάχη εναντίον του δεν μπορεί να περιοριστεί σε μία χώρα, πίστευε ακράδαντα. Και η ανάδυση του «γκεβαρισμού» εν μέσω του ψυχρού πολέμου έφερε έναν νέο άνεμο για τα επαναστατικά κινήματα της εποχής.

Με τον Ραούλ Κάστρο |

Ενοπλη πάλη, Πατρίδα ή Θάνατος, αίσθηση του ιστορικού καθήκοντος, εθελοντική δουλειά, ήταν στάση ζωής για τον Τσε, που έθεσε σε πρώτο πλάνο το αμείλικτα επείγον καθήκον της ανάδειξης «του νέου ανθρώπου».
Ο Γκεβάρα δεν είναι μια κενή περιεχομένου εικόνα σε ένα μπλουζάκι αλλά ένας μαρξιστής-λενινιστής και ένας κομμουνιστής που έζησε τις αντιφάσεις του μαρξισμού-λενινισμού και του κομμουνισμού τις δεκαετίες του 1950-1960 και δύσκολα μπορούσε να κατηγοριοποιηθεί στις τάσεις της εποχής, έγραφε ο Ισπανός κομμουνιστής φιλόσοφος Φρανσίσκο Φερνάντες Μπουέι.
«Ηταν ετερόδοξος. Για την κριτική του στη σοβιετική γραφειοκρατία τού κόλλησαν την ετικέτα του τροτσκιστή, αλλά δεν ήταν. Για τις δηλώσεις του για το Βιετνάμ και τον Τρίτο Κόσμο τον είπαν φιλομαοϊκό, αλλά δεν ήταν. Για το πάθος του για τον εθελοντισμό όταν ήταν επικεφαλής του κουβανικού υπουργείου Βιομηχανίας τον αποκάλεσαν “αντίποδα του Κάστρο”, αλλά δεν ήταν. Για την προτροπή του “να κάνουμε δύο, τρία, πολλά Βιετνάμ”, κάποιοι τον χαρακτήρισαν “ο νέος Μπακούνιν”, αλλά δεν ήταν.
Ηθελε να είναι ένας νέος άνθρωπος σε έναν παλιό ακόμη κόσμο. Και το πέτυχε με τον μόνο τρόπο που το πετυχαίνεις σε έναν κόσμο άνισο και κοινωνικά διχασμένο: με τραγική συνείδηση των αντιφάσεων, με την απαισιοδοξία της γνώσης και την αισιοδοξία της βούλησης, όπως έλεγε ο Γκράμσι».
Ισως για άλλους ο Τσε να είναι μύθος για αυτή την εικόνα του ρομαντικού ιδεαλιστή που κυριάρχησε για εκείνον, γιατί έφυγε βίαια και νωρίς, για την τόλμη του, την αψηφισιά, την ανιδιοτέλεια, την απόλυτη συνέπεια σε όσα πίστευε, την ετοιμότητα να πληρώσει το τίμημα των επιλογών του ρισκάροντας τη ζωή του για να κατακτήσει το όνειρο. Ή γιατί σε μια εποχή υποκρισίας στην πολιτική, εκείνος πρόταξε την αμεσότητα χωρίς υπεκφυγές, ακόμη και τη μετωπική αντιπαράθεση, τα λόγια του δεν απείχαν από τις πράξεις του και η διγλωσσία δεν τον χαρακτήρισε ποτέ.

Βολιβία. Διαβάζοντας εφημερίδα |

Ή ακόμη γιατί σ’ έναν κόσμο κυριαρχούμενο από την αδικία, οι άνθρωποι αναγνωρίζουν ως δικά τους τα πιο ισχυρά χαρακτηριστικά της οικουμενικής φυσιογνωμίας του Τσε: τον ανθρωπισμό, τον διεθνισμό, την κριτική, το ήθος, την εντιμότητα, αλλά και την αποστροφή στην τυπολατρία, την τάση του να είναι εικονοκλάστης και ασυμβίβαστος ακόμη κι όταν ήταν στην εξουσία.
Ή γιατί σε αυτόν συναντάς το πείσμα και την αποφασιστικότητα να μην αφήσεις τίποτε (ούτε το άσθμα) να σε νικήσει, την αδάμαστη βούληση, τη στάση του ερημίτη μπροστά στον κοσμοπολιτισμό, την ελευθερία να αμφισβητείς τα δόγματα και να τα διορθώνεις όταν αποδεικνύονται από την ίδια τη ζωή τα ελαττώματά τους, την τεράστια αυτοπειθαρχία αλλά και μαζί την ανυπακοή, την πιο απόλυτη αντίληψη της ισότητας που εφάρμοσε σε όλη του τη ζωή: αυτή των μηδενικών προνομίων για τους ηγέτες.
Ελεγε: «Αντεπαναστάτης είναι αυτός που μάχεται κατά της επανάστασης, αλλά αντεπαναστάτης είναι και ο κύριος που εκμεταλλευόμενος την επιρροή του, αποκτά ένα σπίτι και μετά δύο αυτοκίνητα, [...] και μετά έχει όλα όσα δεν έχει ο λαός».
Και πίστευε πολλά ακόμη που σήμερα φαντάζουν εξίσου επίκαιρα. «Την επανάσταση δεν την έχεις στο στόμα σου για να ζήσεις από αυτήν, αλλά την έχεις στην καρδιά σου για να πεθάνεις γι’ αυτήν». «Να είμαστε ρεαλιστές και να κάνουμε το αδύνατο», σύνθημα που παραφρασμένο κυριάρχησε τον Μάη του ‘68. «Δεν ζεις γιορτάζοντας νίκες αλλά ξεπερνώντας ήττες». Ή γιατί διατράνωνε πειστικά πως «αν το παρόν είναι αγώνας, το μέλλον είναι δικό μας». Ή επειδή καλούσε «να είστε πάντα ικανοί να νιώθετε, βαθιά, οποιαδήποτε αδικία γίνεται ενάντια σε οποιονδήποτε άλλο σε οποιοδήποτε σημείο του κόσμου. Αυτή είναι η πιο όμορφη αρετή του επαναστάτη».
Για κάποιους είναι ένα είδος «Αγίου» που βοήθησε τους ταπεινούς, γιάτρεψε τις πληγές τους και μοιράστηκε μαζί τους ανθρωπιά και αλληλεγγύη. Ισως γιατί –όπως πρώτος επισήμανε ο κορυφαίος κριτικός τέχνης Τζον Μπέργκερ–, εκείνη η φωτογραφία που τράβηξε ο Φρέντι Αλμπόρτα με τον Τσε να κείται νεκρός με ορθάνοιχτα μάτια και γυμνό στέρνο περιτριγυρισμένος από στρατιωτικούς που τον επιδεικνύουν σαν πολεμικό λάφυρο, θύμιζε τον πίνακα ο «Χριστός Νεκρός» του Αντρέα Μαντένια, εξισώνοντάς τους συμβολικά.

Νεκρός στη Βολιβία | KEYSTONE / POLIZEIMUSEUM LA PAZ VIA AP

Αλλά ο Τσε αρνιόταν θείες παρομοιώσεις, όπως έγραφε στη μητέρα του το 1956: «Δεν είμαι Χριστός ούτε φιλάνθρωπος, είμαι το αντίθετο ενός Χριστού. Αγωνίζομαι για τα πράγματα που πιστεύω, με όλα τα όπλα που διαθέτω και προσπαθώ να αφήσω νεκρό τον άλλο για να μη με καρφώσουν σε έναν σταυρό ούτε σε οτιδήποτε άλλο». Αν παρά τη θέλησή του έγινε για τους άλλους ένα είδος Ιησού, θα ήταν ένας Χριστός που θα έμοιαζε με εκείνον του Καζαντζάκη μάλλον παρά των Ευαγγελίων.
Αυτό που καλύτερα από όλα ταιριάζει του Τσε, είναι όσα ο ίδιος είπε για τον θάνατο σύντροφου και φίλου του από την εποποιία της Σιέρα Μαέστρα: «Τον σκότωσε ο εχθρός και τον σκότωσε ο χαρακτήρας του. Δεν θα του αποδώσουμε ταμπέλες, για να τον φυλακίσουμε σε καλούπια, δηλαδή να τον σκοτώσουμε ξανά».

Διαβάστε περισσότερα

Τα παιδιά που περπατούν 50χλμ για ένα μπουκάλι νερό!

«Πόσο μακριά θα περπατούσες για ένα μπουκάλι νερό;»Αυτό είναι το μήνυμα του νέου βίντεο της UNICEF που έχει σκοπό να δείξει το πρόβλημα της ξηρασίας στη Σομαλία.

Για μια μέρα, υπεύθυνοι της UNICEF έστησαν πάγκο στους δρόμους της Αγγλίας και έδιναν μπουκάλια με νερό στους περαστικούς. Το αντίτιμο όμως, για ένα μπουκάλι δεν ήταν χρήματα αλλά να περπατήσουν μερικά χιλιόμετρα σε έναν διάδρομο που είχε στηθεί κοντά στον πάγκο.
Αυτό έγινε για να δείξουν πώς κάτι τόσο απλό όπως η αγορά ενός μπουκαλιού με νερό, είναι τόσο δύσκολο για τα παιδιά στη Σομαλία.
«Τα παιδιά στη Σομαλία περπατάνε 10 χιλιόμετρα για να βρουν νερό. Σε κάποιες περιπτώσεις η απόσταση είναι ακόμη μεγαλύτερη και μπορεί να περπατάνε μέχρι και 50 χιλιόμετρα», αναφέρεται στο βίντεο.

 Όσοι δέχτηκαν να περπατήσουν για να αποκτήσουν το μπουκάλι, ήρθαν αντιμέτωποι με ακόμη μια πρόκληση. Το κάθε μπουκάλι με νερό υποτίθεται ότι μετέδιδε μολυσματικές ασθένειες όπως χολέρα, πολιομυελίτιδα, τυφοειδή πυρετό και ηπατίτιδα Α.
Με αυτό τον τρόπο η UNICEF ήθελε να μεταφέρει το μήνυμα ότι ακόμη και αν βρουν νερό τα παιδιά στη Σομαλία, είναι μολυσμένο.

Συγκεκριμένα, περίπου 2.4 εκατομμύρια παιδιά στη Σομαλία δεν έχουν καθαρό νερό να πιούν.
«Το νερό και η υγιεινή είναι το ίδιο σημαντικά με την τροφή για τα παιδιά και τις οικογένειες που είναι υποσιτισμένες»
Στην Υεμένη, στο Νότιο Σουδάν και στη βορειο-ανατολική Νιγηρία το σύστημα ύδρευσης και αποχέτευσης έχει σχεδόν καταστραφεί.
Η κλιματική αλλαγή και σοβαρές καιρικές συνθήκες, όπως η ξηρασία, επηρεάζουν την ποιότητα και την ποσότητα του νερού.
Οικογένειες φεύγουν από το σπίτι τους για να βρουν νερό και εκτίθενται σε ασθένειες και σοβαρούς κινδύνους. Στη Σομαλία, η κατάσταση έχει επιδεινωθεί από το 2016 εξαιτίας της σοβαρής ξηρασίας.

«Ανεξάρτητα από το πόσο φαγητό τρώει ένα υποσιτισμένο παιδί, η κατάστασή του δεν βελτιώνεται εάν το νερό που πίνει δεν είναι ασφαλές», δήλωσε ο διευθυντής προγραμμάτων έκτακτης ανάγκης της UNICEF Manuel Fontaine.

«Το νερό είναι δικαίωμα και όχι προνόμιο», ήταν το μήνυμα της UNICEF στην World Water Week, μια ετήσια διοργάνωση που έχει θέμα τα προβλήματα που σχετίζονται με το νερό παγκοσμίως

Δείτε το κοινωνικό πείραμα της UNICEF που έγινε viral: 

Διαβάστε περισσότερα

«Ποία είναι η ωραιοτέρα λέξις της ελληνικής γλώσσης;»

Απαντούν»:Κωστής Παλαμάς, Γρηγόριος Ξενόπουλος, Κωνσταντίνος Παρθένης, Ζαχαρίας Παπαντωνίου, Παντελής Χορν και Σπύρος Μελάς και άλλοι διανοούμενοι
 
«Ποία είναι η ωραιοτέρα λέξις της ελληνικής γλώσσης;» αναρωτιόταν ο Πέτρος Χάρης (Ιωάννης Μαρμαριάδης 1902-1998) πριν από περίπου 80 χρόνια και ξεκινούσε ένα όμορφο δημοσιογραφικό παιχνίδι, δημοσιεύοντας τις απόψεις των σπουδαιότερων λογοτεχνών, δημοσιογράφων αλλά και πολιτικών της εποχής· μιας εποχής κατά την οποία κυρίως ο κόσμος των Τεχνών και των Γραμμάτων ερωτοτροπούσε με τη γλώσσα μας, επηρεασμένος σαφώς από την εθνική πολιτική και τον αστικό εκσυγχρονισμό της σχολικής γνώσης που διαμόρφωνε τη νέα ελληνική γλώσσα.

Nομοσχέδια και γλωσσο-εκπαιδευτικές μεταρρυθμίσεις από το 1913 και εντεύθεν, καθώς και το νεοφιλελληνικό γλωσσικό κίνημα που αναπτύχθηκε στο εξωτερικό –κυρίως στη Γαλλία με αιχμή την ίδρυση του Ινστιτούτου της Σορβόνης (1920) από τον Hubert Pernot (1870-1946)– έδιναν νέες διαστάσεις στην ευρεία κατανόηση και διάδοση του ελληνικού πνεύματος τόσο στο εσωτερικό όσο και στην Ευρώπη.

Στην Ελλάδα ο Π. Χάρης, εκμεταλλευόμενος το γεγονός ότι στον τόπο μας ακόμη και η καθημερινή γλώσσα χώριζε τους ανθρώπους σε στρατόπεδα, καλούσε τους διανοούμενους να απαντήσουν.
Έτσι, ο Κωστής Παλαμάς απάντησε ότι η ωραιότερη λέξη είναι ο «δημοτικισμός», ο Γρηγόρης Ξενόπουλος έβρισκε γοητεία στη λέξη«αισιοδοξία», ο Σπύρος Μελάς χωρίς δισταγμό έβρισκε πιο ελκυστική τη λέξη «ελευθερία» και ο στιλίστας Ζαχαρίας Παπαντωνίου εξήρε την ομορφιά της λέξης «μοναξιά». Ο ζωγράφος και καθηγητής της Σχολής Καλών Τεχνών Ουμβέρτος Αργυρός επέλεγε τη λέξη «χάρμα» διότι, όπως υποστήριζε, δεν υπάρχει σε καμία άλλη γλώσσα και στα πέντε γράμματά της κλείνει ό,τι χίλιες άλλες λέξεις μαζί.

Ο Σωτήρης Σκίπης ανέσυρε τη λέξη «απέθαντος» από τα βυζαντινά κείμενα, διαχωρίζοντάς την από τη λέξη «αθάνατος», και ο Παντελής Χορν δήλωσε παντοτινή προτίμηση στη λέξη«νειάτα».
Ο αλησμόνητος Αθηναιογράφος Δημήτριος Γρ. Καμπούρογλους, παρά τα χρόνια του, προτιμούσε τη λέξη «ιμερτή», δηλαδή την αγαπητή, την ποθητή.
Ο θεατράνθρωπος Νικόλαος Λάσκαρις τη «ζάχαρη», ο ιστορικός Διονύσιος Κόκκινος τη λέξη«χίμαιρα», ο ζωγράφος Παύλος Μαθιόπουλος το «φως» και ο γλύπτης Μιχαήλ Τόμπρος τη λέξη «ουσία».
Ο Παύλος Νιρβάνας (Πέτρος Κ. Αποστολίδης), προφανώς επηρεασμένος από τον τόπο του (Σκόπελο), αγαπούσε τη λέξη «θάλασσα».

Οι ζωγράφοι αποκάλυπταν τις ευαισθησίες τους: Ο Δημήτριος Γερανιώτης ήθελε την«αρμονία», ο Κωνσταντίνος Παρθένης την «καλημέρα» και ο Δημήτριος Μπισκίνης το «όνειρο».
Ως προς τις γυναίκες που κυριαρχούσαν στην πνευματική ζωή η λαογράφος Αγγελική Χατζημιχάλη ήθελε «πίστη», ενώ η 25χρονη ηθοποιός Ελένη Παπαδάκη, η οποία έμελλε να δολοφονηθεί άδικα στα Δεκεμβριανά του 1944, δήλωνε πως «η λέξις που περικλείει τα περισσότερα πράγματα, τα πάντα θα έλεγα, είναι η λέξις» «ΖΩΗ»!

Η γιατρός και συγγραφέας Άννα Κατσίγρα ήθελε «χαρά» και η καθηγήτρια του Ελληνικού Ωδείου Αύρα Θεοδωροπούλου αναζητούσε την «καλοσύνη».
Ενδιαφέρουσες όμως ήταν και οι απαντήσεις των πολιτικών του 1933:
Ο στρατιωτικός και Πρόεδρος της Γερουσίας Στυλιανός Γονατάς προτιμούσε το «εμπρός», ο Αλέξανδρος Παπαναστασίου τη λέξη «μάννα» και ο πρόεδρος της Βουλής Θεμιστοκλής Σοφούλης τη λέξη «φιλότιμο» διότι εκφράζει έναν ολόκληρο ηθικό κόσμο και δεν υπάρχει σε άλλη γλώσσα του κόσμου.

Ο αρχηγός του Αγροτικού Κόμματος Ελλάδος Ιωάννης Σοφιανόπουλος πρότασσε την«ανατολή» και ο ιδρυτής του ίδιου κόμματος Αλέξανδρος Μυλωνάς τη λέξη «πόνος».
Αισιοδοξία, ελευθερία, μοναξιά, νειάτα, ιμερτή, θάλασσα, αρμονία, καλημέρα, όνειρο, πίστη και ζωή είναι λέξεις με τις οποίες πορευόταν η Ελλάδα πριν από ογδόντα χρόνια. Ατένιζε την έξοδο από την οικονομική κρίση, έπαιζε με τη ζωντανή ελληνική γλώσσα και επέτρεπε στην παγκόσμια κοινότητα να βαφτίζεται στα νάματά της.

Του Ελευθερίου Γ. Σκιαδά.

Διαβάστε περισσότερα