Το Άουσβιτς απελευθερώθηκε;

του Νίκου Μπογιόπουλου

Στις 27 Γενάρη 1945 ο Κόκκινος Στρατός έφτανε στο Άουσβιτς. Συμπληρώθηκαν 72 χρόνια. Όσα αποκαλύφθηκαν τότε θα θυμίζουν για πάντα εκείνο το ρηθέν: Τα κτήνη είναι δημιούργημα του Θεού, η κτηνωδία είναι έργο των ανθρώπων. Η’ για την ακρίβεια εκείνων των υπανθρώπων που ομνύουν στον υπεράνθρωπο για να δικαιολογήσουν την απανθρωπιά τους.

Έχει νόημα να μνημονεύει κανείς την 27^η Γενάρη ως Διεθνή Ημέρα για τα θύματα του Ολοκαυτώματος; Εξαρτάται πως προσεγγίζει κανείς την σημερινή εποχή. Την εποχή του Τραμπ, της Λεπέν, του Βίντερς, του Ορμπαν, των ναζί της Ουκρανίας, της Χρυσής Αυγής…

Έχει νόημα, αφού εκείνοι που προκάλεσαν τα Άουσβιτς κάθισαν στο εδώλιο και τιμωρήθηκαν, να μνημονεύει κανείς την επιγραφή «η εργασία απελευθερώνει» που δέσποζε στην είσοδο του Άουσβιτς; Εξαρτάται πως εννοεί κανείς την έννοια τιμωρία την εποχή των πνιγμένων προσφύγων στο Αιγαίο, πως εννοεί την «εργασία» την εποχή που 8 Κροίσοι κατέχουν τόσα, όσα και τα υπάρχοντα του 50% του πληθυσμού του πλανήτη.

Αλλά, επήλθε πράγματι τιμωρία για εκείνο το έγκλημα;  Κάθισαν, όντως, στο σκαμνί όλοι όσοι το προκάλεσαν; Ας δούμε:

• Στο εδώλιο δεν κάθισε ποτέ η «Κρουπ».  Η πολυεθνική «Κρουπ», που τροφοδοτούσε όλη την πολεμική μηχανή του Χίτλερ, αλλά  η έπαυλη του ιδιοκτήτη της όλως περιέργως έμεινε ανέπαφη όταν οι Αμερικάνοι ισοπέδωναν το Εσσεν.  Ο πρόεδρος των Γερμανών βιομηχάνων, ο «κύριος» Κρουπ, έλεγε  ότι  «ο Εθνικοσοσιαλισμός  απελευθέρωσε τον Γερμανό εργάτη από τη μέγγενη ενός δόγματος (σ.σ. του κομμουνιστικού δόγματος)». Ο «κύριος» Κρουπ  έλεγε ότι «ο Αδόλφος Χίτλερ μετέτρεψε τον εργάτη σε πειθαρχημένο στρατιώτη της εργασίας και σε σύντροφο των βιομηχάνων». Ο «κύριος» Κρουπ το 1940 παρέλαβε από τα χέρια του Χίτλερ το χρυσό παράσημο του ναζιστικού κράτους. Η σημερινή Κρουπ είναι αυτή στην οποία οι κυβερνήσεις της Ελλάδας έχουν ξεπουλήσει τα ναυπηγεία της χώρας. Μόνο από ένα εργοστάσιο της «Κρουπ», της σημερινής «Κρουπ» με τις 670 θυγατρικές σε όλο τον κόσμο, οι ναζί χρηματοδοτήθηκαν μέχρι το 1945 με το ιλιγγιώδες για την εποχή ποσό των 4,7 εκατ. μάρκων.
• Στο εδώλιο δεν κάθισε η «Ντόιτσε Μπανκ».  Η «Ντόιτσε Μπανκ» της Μέρκελ και του Σόιμπλε, που έχει  αναλάβει το   ξεπούλημα της δημόσιας περιουσίας ως σύμβουλος των ελληνικών κυβερνήσεων, είναι η ίδια «Ντόιτσε Μπανκ» που χρηματοδότησε τη δημιουργία και λειτουργία των ναζιστικών φούρνων του Άουσβιτς.
• Στο εδώλιο δεν κάθισε η «Ζήμενς».  Η «Ζήμενς»,  με την οποία έκαναν εξωδικαστικό συμβιβασμό οι ελληνικές κυβερνήσεις  για τις μίζες, είναι η ίδια «Ζήμενς» που έλυνε και έδενε επί φασίστα Μεταξά. Με πρόταση και χρηματοδότηση του επικεφαλής της «Ζήμενς» στην Αθήνα, συγκροτήθηκαν τα Τάγματα Ασφαλείας το 1943.
• Στο εδώλιο δεν κάθισαν οι 25 από τους μεγαλύτερους βιομήχανους της Γερμανίας, αυτοί που το 1933 τροφοδότησαν το αποκαλούμενο και «Ταμείο του Χίτλερ» με το αστρονομικό για την εποχή ποσό των 3 εκατ. μάρκων. Ήταν στις εκλογές του '33 που οι Ναζί πήραν το 44% των ψήφων.
• Στο εδώλιο δεν κάθισε η ελβετική «Τράπεζα Διεθνών Διακανονισμών». Ο πρόεδρός της, ο τραπεζίτης Σαχτ, ήταν ο υπουργός Οικονομικών του Χίτλερ από το 1934.
• Στο εδώλιο δεν κάθισε η «Φάρμπεν». Το τεραστίων διαστάσεων βιομηχανικό συγκρότημα της «Φάρμπεν» κατασκευάστηκε από κρατούμενους του Άουσβιτς . Περισσότεροι από 25.000 άνθρωποι  πέθαναν στη διάρκεια της κατασκευής του. Στη «Φάρμπεν» δούλευαν 85.000 κρατούμενοι των στρατοπέδων συγκέντρωσης. Η «Φάρμπεν» κατασκεύασε το Κυκλώνιο  B. Ηταν το αέριο που χρησιμοποιήθηκε για την εξόντωση χιλιάδων ανθρώπων στα κρεματόρια. Ένα από τα ονόματα με τα οποία κυκλοφορεί σήμερα η «Φάρμπεν» είναι το όνομα «Μπάγερ».
• Στο εδώλιο δεν κάθισαν οι 45 από τους μεγαλύτερους Γερμανούς βιομήχανους  που στις επιχειρήσεις τους στέλνονταν για καταναγκαστική εργασία οι κρατούμενοι από το Μαουτχάουζεν.

 Στο εδώλιο δεν κάθισαν:

• Η αμερικανική πολυεθνική  «ΙΒΜ». Η οργάνωση των 78 ναζιστικών στρατοπέδων  εξόντωσης έγινε με τεχνολογία της «IBM». Ο πρόεδρος της «IBM», ο T. Watson,  τιμήθηκε από το Γ’ Ράιχ με το μετάλλιο του Μεγάλου Σταυρού της Γερμανικής Τάξης του Αετού, το 1937. Ηταν η μεγαλύτερη τιμή που μπορούσε να αποδώσει το ναζιστικό καθεστώς σε μη Γερμανό πολίτη. 
• Η αμερικάνικη πολυεθνική «ΙΤΤ». Ηταν αυτή που μεταξύ άλλων οργάνωσε το σύστημα πληροφοριών του γερμανικού στρατού, που συμμετείχε στον σχεδιασμό βομβών και  βομβαρδιστικών για λογαριασμό της ναζιστικής αεροπορίας.
• Η «Standard Oil». Η «Standard Oil», των συμφερόντων Ροκφέλερ, στη διάρκεια του πολέμου, εκτός από τους συμμάχους προμήθευε με καύσιμα και τον Άξονα.
• Η «General Motors». Χιλιάδες θωρακισμένα αυτοκίνητα, φορτηγά και τανκς για τον γερμανικό στρατό κατασκευάστηκαν από την «General Motors».  Αλλά «ό,τι συμφέρει την General Motors’ συμφέρει την Αμερική», όπως έλεγε κι ο Αϊζενχάουερ. Το αμερικανικό κράτος αποζημίωσε  με  33 εκατ. δολάρια την «General Motors» για τις ζημιές που υπέστησαν τα εργοστάσιά της σε Γερμανία και Αυστρία στον πόλεμο. Ήταν τα εργοστάσια που κατασκεύαζαν τανκς για τον Χίτλερ.
• Η  «Ford». Το 1/3 των φορτηγών της Βέρμαχτ το κατασκεύασε η αμερικανική πολυεθνική «Ford».  Οι μισοί «εργαζόμενοι» της εταιρείας ήταν σκλάβοι από στρατόπεδα συγκέντρωσης.  Ο πρόεδρος της «Ford», ο «κύριος» Ford, το 1938 γιόρτασε τα 75^α γενέθλιά του παραλαμβάνοντας από τους Γερμανούς πρόξενους στο Ντιτρόιτ το μετάλλιο του Μεγάλου Σταυρού της Γερμανικής Τάξης του Αετού. 
• Η τράπεζα «UBC». Ήταν από τους  μεγαλύτερους χρηματοδότες του ναζιστικού καθεστώτος. Πρόεδρός της ήταν ο «κύριος» Πρέσκοτ Μπους. Πατέρας και παππούς δυο κατοπινών αμερικανών προέδρων.

Ο κατάλογος είναι μακρύς. Τα παραπάνω είναι απλώς ενδεικτικά. Σε κάθε περίπτωση: Κανένα από τα στελέχη των εταιρειών δυτικών συμφερόντων δεν τιμωρήθηκε ποτέ μετά τον πόλεμο για τις σχέσεις του με τον ναζισμό. Τα αδικήματά τους παραγράφηκαν.

Το φρόντισε ο κύριος John McCloy.  Ήταν ο Ύπατος Αρμοστής των ΗΠΑ στη Γερμανία μετά τον πόλεμο. Ο  McCloy  ήταν από το 1947  ο πρόεδρος της Παγκόσμιας Τράπεζας. Πριν ως νομικός εκπροσωπούσε τα συμφέροντα των Ροκφέλερ και της τράπεζας «Chase Manhattan».  Η «Chase Manhattan» υπήρξε από τους μεγαλύτερους χρηματοδότες του ναζιστικού καθεστώτος.

Ο κατάλογος είναι μακρύς και το συμπέρασμα ασφαλές: Από το  εδώλιο δεν πέρασαν ποτέ όλοι αυτοί που συνηθίζουν να βρίσκονται δίπλα, πίσω και κυρίως πάνω από τους «Χίτλερ».

Το συμπέρασμα είναι ασφαλές: Από το πινάκιο των ενόχων του ναζιστικού εγκλήματος, λείπουν τα μονοπώλια και όλοι αυτοί που κάνουν κουμάντο σε ένα σύστημα που είτε με φασισμό είτε χωρίς φασισμό, είτε με κοινοβούλιο, είτε χωρίς κοινοβούλιο, έχει πάντα το ίδιο όνομα. Λέγεται καπιταλισμός.

Ο φασισμός το 1945 ηττήθηκε. Η ιστορία, όμως, απεφάνθη ότι – δυστυχώς – ο φασισμός δεν αρκεί να νικηθεί. Ο φασισμός πρέπει να ξεριζωθεί. Και η απόδειξη είναι όλη αυτή η κτηνωδία που καταγράφηκε με την είσοδο του Κόκκινου Στρατού στο Άουσβιτς.

Τίποτα, όμως, δεν ξεριζώνεται αν δεν ξεριζωθούν οι ίδιες οι ρίζες του. Γεγονός που πρέπει να μας βάλει σε σκέψεις: Μήπως, τελικά ο Μπρεχτ είχε δίκιο; Ο Μπρεχτ, κάποιος που γνώρισε όσο λίγοι τον τρόμο και την αθλιότητα του ναζισμού, ισχυριζόταν ήδη από τα μέσα της δεκαετίας του ’30 ότι:

«... ο φασισμός δεν μπορεί να πολεμηθεί παρά σαν καπιταλισμός. Ως ο πιο ωμός,  ο πιο καταπιεστικός,  ο πιο θρασύς κι ο πιο δόλιος καπιταλισμός»

Η κτηνωδία του φασισμού είναι η ίδια η απόδειξη της ανάγκης για τη μέγιστη δυνατή συσπείρωση ενάντιά του. Ενάντια στην ωμότητα, τη δολιότητα, την θρασύτητα, την απανθρωπιά του φασισμού.

Χωρίς άγνοια της ιστορικής εμπειρίας, όπως αναβιώνει μπροστά στα μάτια μας: Οτι ο φασισμός δεν αρκεί να πολεμηθεί. Δεν αρκεί ούτε ακόμα και να νικηθεί. Ο φασισμός πρέπει να ξεριζωθεί. Και θα ξεριζωθεί μόνο έτσι: Ως καπιταλισμός.

Διαβάστε περισσότερα

Η αθλιότητα της φιλανθρωπίας

ΚΙΜΠΙ

Στη λέξη φιλανθρωπία υπάρχει μια βαθιά αντίφαση, στα όρια του οξύμωρου. Ο άνθρωπος είναι απλώς άνθρωπος, δεν μπορεί να είναι φιλάνθρωπος. Όπως ο λύκος δεν μπορεί να είναι φιλόλυκος, ούτε η κότα φιλόκοτα και ο σκύλος φιλόσκυλος.

Ο σκύλος, ναι, μπορεί να είναι φιλάνθρωπος, ως το κατεξοχήν κατοικίδιο που έχει μια σχεδόν αυτοκαταστροφική προσκόλληση στο είδος μας. Η κότα δεν θα μπορούσε να είναι ποτέ φιλάνθρωπη, αν είχε μια ελάχιστη επίγνωση του προορισμού της ως σούπας ή κοκκινιστής. Η γάτα, αν και εξίσου προσκολλημένη στον άνθρωπο και τα ενδιαιτήματά του, δεν είναι φιλάνθρωπη.

Είναι απλώς φίλαυτη. Κι επειδή αγαπάει τον εαυτό της περισσότερο από οτιδήποτε άλλο- αν μπορεί να αποκληθεί αγάπη το ένστικτο αυτοσυντήρησης που έχει κάθε ον-, συμβιβάζεται με την αναγκαστική συνύπαρξή της με τον άνθρωπο. Είναι μια κατεξοχήν φιλόγατα που συνδέεται με μνημόνιο κατανόησης με τον άνθρωπο, αν υποθέσουμε ότι η βάση της συνύπαρξής της μ’ αυτόν είναι να πιάνει ποντίκια ή να προσφέρει το σώμα της στην ανθρώπινη ανάγκη για τρυφερότητα και χάδι.

Ο άνθρωπος δεν μπορεί να είναι φιλάνθρωπος. Μπορεί να είναι φιλόζωος ή ζωόφιλος – ας μην μπλέξουμε με την αυθεντική έννοια των δυο ταυτόσημων λέξεων, ποια σημαίνει την αγάπη για τη ζωή και ποια για τα ζώα. Φιλάνθρωπος μπορεί να είναι μόνον ο άνθρωπος που θεωρεί πως μόνος αυτός -άντε, και μερικοί ακόμη φίλοι, συγγενείς, άτομα της τάξης του, της αισθητικής του, της ιδεολογίας του- έχει ξεφύγει από την κατάσταση του ζώου και αντιμετωπίζει τους άλλους του είδους του ως ζώα, που έχουν την ανάγκη της φιλανθρωπίας του (ή της ζωοφιλίας του) και του οφείλουν ευγνωμοσύνη γι’ αυτήν.

Ακόμη κι αν αποδεχθεί κανείς τη χριστιανική αντίληψη της φιλανθρωπίας, πρέπει να εκκινήσει από τη βάση της, που είναι η φιλαυτία. «Αγάπα τον πλησίον σου ως σεαυτόν», λέει το ευαγγελικό πρόταγμα.

Αλλά αυτό προϋποθέτει, πρώτον, να αγαπάς τον εαυτό σου. Δεύτερον, να αντιλαμβάνεσαι τον εαυτό σου σε μια κατάσταση ισότητας με τον πλησίον. Τρίτον, να νιώθεις ότι βρίσκεσαι σε μια ενότητα με τον πλησίον. Δηλαδή, να αντιλαμβάνεσαι την ανθρώπινη φύση σου, έτσι όπως την αντιλαμβανόταν ο Hobbes στον «Λεβιάθαν» του: «Η φύση έχει κάνει σε τέτοιο βαθμό τους ανθρώπους ίσους ως προς τις ικανότητες του σώματος και του νου, ώστε (…) η διαφορά των ανθρώπων δεν είναι τόσο αξιοσημείωτη που να μπορεί κανείς να αξιώνει για τον εαυτό του οποιοδήποτε ωφέλημα το οποίο κάποιος άλλος να μη μπορεί εξίσου καλά να το αξιώσει».

Η φιλανθρωπία είναι η άλλη όψη της έκπτωσης από τη φυσική κατάσταση ισότητας. Πριν γίνουμε «φιλάνθρωποι», έχουμε αποδεχθεί το γεγονός ότι κάποιοι άνθρωποι είναι κατώτεροι από μας, έχουν χάσει ωφελήματα που για μας είναι αυτονόητα ή φυσικά: το σπίτι τους, μια πατρίδα, ένα αξιοπρεπές εισόδημα, μια δουλειά. Έχουμε, δηλαδή, αποδεχθεί μια αφύσικη κατάσταση ανισότητας. Στην οποία μπορεί και να έχουμε συμβάλει. Με την απληστία μας, την ανοχή μας ή τη σιωπή μας.

Σιχαίνομαι τη φιλανθρωπία. Έστω κι αν σπάνια αντιστέκομαι στον πειρασμό ν’ αγοράσω ένα πακέτο χαρτομάντιλα από τα φανάρια, να υποστώ το καθάρισμα του παρμπρίζ του αυτοκινήτου ή να δώσω στο αποστεωμένο «τζάνκι» το ευρώ με το οποίο υποτίθεται θα αγοράσει τυρόπιτα και δεν θα τσοντάρει για την επόμενη δόση του.

Εξαγοράζω τις τύψεις μου για το γεγονός ότι εγώ ακόμη είμαι «εντός», όταν τόσοι άλλοι είναι «εκτός», όπως οι χριστιανοί με τον οβολό τους θαρρούν ότι διαγράφουν μια από τις αμαρτίες τους και κερδίζουν ένα μέτρο στον μαραθώνιο προς τον παράδεισο. Είναι μια μορφή ψυχοθεραπείας. Διόλου αθώα και ανιδιοτελής, πρέπει να ομολογήσω.

Αλλά η οργανωμένη βιομηχανία φιλανθρωπίας, στην οποία συνωθούνται θύτες και θύματα, μου είναι απεχθής. Είναι μια κολοσσιαία απάτη. Ανοίγεις το ραδιόφωνο, την τηλεόραση, την εφημερίδα κι είσαι μπροστά σε μια παρέλαση δημίων που περιθάλπουν τα θύματά τους λίγο πριν τα καρατομήσουν. Ή και έπειτα απ’ αυτό. Άλλος μαζεύει ρούχα, άλλος λεφτά, άλλος φάρμακα, άλλος τρόφιμα, αφού πρώτα έγδυσε, ξάφρισε, αρρώστησε και άφησε νηστικό τον αποδέκτη της αλληλεγγύης του. «Όλοι μαζί μπορούμε», «κανείς μόνος του στην κρίση».

Γιατί δεν επεδείκνυαν προληπτικά την αλληλεγγύη τους, πριν η κρίση ξεβράσει τα θύματά της στο περιθώριο; Τι είπαν και τι έκαναν όταν περικόπτονταν οι μισθοί, όταν οι συντάξεις έπεφταν στα όρια της πείνας, όταν θερίζονταν τα προνοιακά επιδόματα, και μάλιστα με το ανάθεμα της επαίσχυντης εύνοιας σε «κηφήνες», όταν το ΕΣΥ και τα Ταμεία λεηλατούνταν, όταν η τρόικα πετσόκοβε το ανάπηρο κοινωνικό κράτος κι όταν η μνημονιακή ύφεση πλημμύριζε με λουκέτα και ανέργους τα οικονομικά ερείπια; Σε ποιο μέτρο κοινωνικής καταστροφής λένε «όχι» ακόμη και σήμερα οι πρωταθλητές της φιλανθρωπίας; Το αντίθετο ακριβώς συνέβη και συμβαίνει.

Οι φανατικότεροι φιλάνθρωποι είναι οι κάτοχοι του μνημονιακού πρωταθλήματος. Αυτό θα μπορούσε λαϊκά να εκφραστεί και ως εξής: «Να σε κάψω, Γιάννη, να σ’ αλείψω λάδι». Ή «πρώτα μας χέζουν και μετά μας σκουπίζουν».

Σας ακούγεται χυδαίο; Όμως, δεν είναι πιο χυδαίο να απαιτούν την αναδιανομή της δυστυχίας των θυμάτων επειδή τους είναι αδιανόητη η αναδιανομή του πλούτου των θυτών; Δεν είναι πιο χυδαίο να απαιτούν να οικοδομηθεί στα ερείπια του κοινωνικού κράτους που οι ίδιοι κατεδάφισαν ένα εθελοντικό υποκατάστατό του; Δεν είναι πιο χυδαίο οι χρυσοδάκτυλοι της διαπλοκής και του πλιάτσικου στον κοινωνικό πλούτο να διαγκωνίζονται σε «μαραθώνιους της αλληλεγγύης»;

Η κοινωνία δεν χρειάζεται «ανιματέρ» του ανθρωπισμού, ούτε «σελέμπριτι» του πλούτου και της «γκλαμουριάς» για να αφυπνιστούν τα ανθρωπιστικά ανακλαστικά της. Χρειάζεται μηχανισμούς εξάλειψης της φτώχειας, της ανισότητας και της περιθωριοποίησης. Συζητάει κανείς γι’ αυτό; Όχι. Αλλά, όταν θεωρείται αδιανόητο να μείνει ανεξόφλητος ο ομολογιούχος -κατά κανόνα μέλος του πλουσιότερου 1% του παγκόσμιου πληθυσμού που ευθύνεται για την εξαθλίωση του φτωχότερου 30%- και αυτονόητο να «κουρευτεί» ο συνταξιούχος των 600 ευρώ, το αποτέλεσμα είναι θα είναι αυξάνονται επικίνδυνα οι επαίτες και αποδέκτες της φιλανθρωπίας. Κι είναι μάλλον απίθανο να εξαγοραστούν η επικινδυνότητα και η σιωπή τους με τα ψίχουλα της επαιτείας.

Αλλά η βιομηχανία της φιλανθρωπίας προτιμά ακριβώς αυτό: να καταστήσει τους ανθρώπους, ακόμη και τους φτωχότερους και δυστυχέστερους, συνενόχους της φτώχειας και της δυστυχίας τους. Να τους πείσει ότι οι αναξιοπαθούντες πλησίον τους είναι θύματα μιας «φυσικής ανισότητας», εξίσου ακατανίκητης με τις θεομηνίες ή τις φυσικές καταστροφές. Έτσι, δεν αγαπούν τον πλησίον τους ως σεαυτόν. Απλώς, τον οικτίρουν και τον απομακρύνουν σε απόσταση ασφαλείας. Τον αντιμετωπίζουν ως απειλή που πρέπει να εξευμενιστεί. Κατ’ ουσίαν τον μισούν γιατί υπάρχει, παρ’ ότι η εξαθλίωση του άλλου είναι προϋπόθεση της δικής τους -υπαρκτής ή φανταστικής- ευδαιμονίας, καθιστώντας τη φιλανθρωπία μια αυθεντική μισανθρωπία.

Να μια ακραία αλλά αυθεντική εκδοχή της μισάνθρωπης φιλανθρωπίας: ο Τζορτζ Σόρος, από τους πλουσιότερους και πιο αδίστακτους κερδοσκόπους στον κόσμο, άμεσα υπεύθυνος εκτεταμένων ανθρωπιστικών καταστροφών που προκάλεσε το παιχνίδι του με τα νομίσματα, τις μετοχές ή τα εμπορεύματα, είναι και «ιδιοκτήτης» ενός από τα μεγαλύτερα δίκτυα «φιλανθρωπίας» στον κόσμο. Αν κάθε χρόνο εκπονεί και κάποιου είδους ισολογισμό των αλληλοαναιρούμενων δράσεών του, με τη φιλοδοξία να ισοσκελίσει τα μεγέθη της καταστροφής και της σωτηρίας, υποθέτω ότι θα τρομάζει κι ο ίδιος με το τερατώδες έλλειμμα στο ισοζύγιο του οίκτου του.

ΘΕΩΡΙΕΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΥΠΕΡΑΞΙΑ 

ΠΗΤΣΑΜ: Λαμβάνω την τιμή να συστηθώ: Ιερεμίας Ιωνάθαν Πήτσαμ, της Α. Ε. Πήτσαμ Κόμπανυ. Δουλειά της εταιρείας είναι να ξυπνά στους ανθρώπους τη λύπηση για τον άνθρωπο. Και το δηλώνω ξεκάθαρα… Η επιχείρηση πάει κατά διαόλου. Και σας το λέω εγώ, ο Ιερεμίας Πήτσαμ, που ελέγχω τα δύο τρίτα των ζητιάνων του Λονδίνου και κάτι ξέρω από ανθρώπινο οίκτο. Τι συγκινεί λοιπόν σήμερα τον άνθρωπο; Τίποτα.

Γιατί και το πιο μαύρο χάλι, άντε και το συνηθίσει ο άλλος, δεν του λέει τίποτε. Κανένας δεν λυπάται κανέναν. Γίναμε αναίσθητοι και, μη σας κακοφανεί, γίναμε και γουρούνια. Βλέπεις στη γωνία έναν ωραίο γερό άνδρα με στρατιωτικό αμπέχονο και κομμένο το δεξί του χέρι, τρομάζεις, σαστίζεις, βγάζεις και του δίνεις τρία σελίνια. Τη δεύτερη φορά να σου πάλι ο κουλός στη γωνία του δρόμου, βγάζεις και του ακουμπάς δύο σελίνια.

Άντε και βρεθεί ο κουλός μπροστά σου για τρίτη φορά, σου τη δίνει και τον καρφώνεις στον μπασκίνα της γειτονιάς. Το ίδιο συμβαίνει και με τις ταμπέλες (πιάνει από το ράφι μια ταμπέλα και τη δείχνει στο κοινό). ΕΣΥ ΕΧΕΙΣ, ΕΓΩ ΔΕΝ ΕΧΩ. Ωραία κουβέντα, ωραία ταμπέλα, τι να την κάνεις που ξέφτισε σε δύο βδομάδες. Άλλη ταμπέλα: ΑΓΑΠΑ ΜΕ, ΕΓΩ ΕΙΜΑΙ ΕΣΥ. Καλό, ε; Δύσκολο να το πιάσεις, αλλά όμορφο. Δούλεψε πάνω από δύο μήνες, αλλά πάει κι αυτό, ξέφτισε… Τελειώνουνε κι οι όμορφες κουβέντες, τι νομίζεις; Ο κόσμος άλλαξε, θέλει καινούργια πράγματα.

Μπέρτολντ Μπρεχτ, «Η όπερα της πεντάρας»

 stontoixo

Διαβάστε περισσότερα

Ποιός θέλει κατεστραμμένα κράτη στην Ανατολική Μεσόγειο;

Δρ Κωνσταντίνος Γρίβας*

Αν ρίξουμε μια ματιά σε μια υδρόγειο σφαίρα θα δούμε ότι ο πλανήτης μας είναι ένας θαλάσσιος κόσμος όπου κυριαρχούν δύο μεγάλα νησιά. Για την ακρίβεια, ένα μεγάλο και ένα μικρότερο. Το μεγάλο νησί είναι το σύμπλεγμα της Ευρασίας με την Αφρική, αυτό που ο Βρετανός γεωπολιτικός θεωρητικός Sir Halford Mackinder ονόμασε «Παγκόσμια Νήσο» (World Island) και το μικρότερο είναι η αμερικανική ήπειρος. Με βάση τις αγγλοσαξονικές γεωπολιτικές αντιλήψεις, η κυρίαρχη στεριά του κόσμου είναι η Παγκόσμια Νήσος ενώ η αμερικανική ήπειρος είναι δευτερεύουσας σημασίας έκταση, εξαρτώμενη από την Παγκόσμια Νήσο. Και πάλι με βάση τις αγγλοσαξονικές γεωπολιτικές αντιλήψεις, η κομβική ήπειρος στο σύμπλεγμα αυτό είναι η Ευρασία, ενώ υπαρξιακός πυρήνας της Ευρασίας είναι ο χώρος που ο Mackinder αναφέρει ως Heartland και ο οποίος ουσιαστικά ταυτίζεται με τη Ρωσία και το εγγύς εξωτερικό της Ρωσίας.

Ωστόσο, αν και η Ευρασία είναι το κέντρο του κόσμου, μέχρι σήμερα η ύπαρξη του στρώματος των αρκτικών πάγων ουσιαστικά την έκοβε σε δύο κομμάτια και καθιστούσε τους μεγάλους ωκεανούς του πλανήτη βασικούς διαύλους επικοινωνίας μεταξύ τoυ δυτικού και του ανατολικού κομματιού της.

Και οι ωκεανοί ελέγχονται από τις Ηνωμένες Πολιτείες.

Έτσι, η κυρίαρχη χώρα του δεύτερου νησιού του πλανήτη, δηλαδή της αμερικανικής ηπείρου, ελέγχοντας τις ανοιχτές ωκεάνιες εκτάσεις, καθίστατο η σημαντικότερη χώρα του κόσμου, παρόλο που βρίσκεται σε μια περιφερειακή θέση.

Σήμερα, όμως, τα πράγματα δείχνουν να αλλάζουν. Ένας συνδυασμός γεωγραφικών, τεχνολογικών και πολιτικών παραγόντων απειλεί να δημιουργήσει μια εν δυνάμει γεωπολιτική πραγματικότητα πρωτοφανή στην ανθρώπινη ιστορία.

Η ΤΗΞΗ ΤΩΝ ΑΡΚΤΙΚΩΝ ΠΑΓΩΝ ΚΑΙ Η ΕΝΙΑΙΑ ΕΥΡΑΣΙΑ

Ο πρώτος από αυτούς τους παράγοντες είναι η διαφαινόμενη τήξη του στρώματος των πάγων του Αρκτικού. Εδώ θα πρέπει να επισημάνουμε πως όταν αναφερόμαστε σε τήξη των αρκτικών πάγων δεν εννοούμε τη πλήρη εξαφάνισή τους αλλά τη μείωση του στρώματός τους σε τέτοιο βαθμό ώστε να είναι διαχειρίσιμο καθ’ όλη τη διάρκεια του έτους από τα ρωσικά παγοθραυστικά.

Οι πιθανές συνέπειες από αυτήν την εξέλιξη αναμένεται να είναι κοσμογονικές.

Εδώ θα περιοριστούμε να αναφέρουμε ότι μία από τις συνέπειες αυτής της πιθανής εξέλιξης είναι ότι δημιουργείται ένας νέος θαλάσσιος δρόμος, που επιτρέπει την επικοινωνία του ανατολικού κομματιού της Ευρασίας με το δυτικό, χωρίς να χρειάζονται κατ’ ανάγκην οι ανοικτές ωκεάνιες εκτάσεις.

Θα μπορούσαμε δηλαδή να πούμε ότι δημιουργείται ένα είδος διαδρόμου ταχείας κυκλοφορίας γύρω από την Ευρασία αλλά και γενικότερα γύρω από το σύμπλεγμα Ευρασίας – Αφρικής, που αποτελείται από τα εγγύς ύδατα στην περιφέρεια των δύο ηπείρων. Ο διάδρομος αυτός συμπληρώνεται από το πλέγμα των κλειστών θαλασσών στο εσωτερικό της Παγκόσμιας Νήσου και συγκεκριμένα, τη Βαλτική, τη Μαύρη Θάλασσα και κυρίως τη Μεσόγειο Θάλασσα, η οποία αποτελεί, κατά κάποιο τρόπο, το εσωτερικό αίθριο της Παγκόσμιας Νήσου. Δηλαδή το κέντρο της. Και κέντρο του κέντρου είναι η Ανατολική Μεσόγειος.

Βρισκόμαστε λοιπόν ενώπιον της πιθανότητας δημιουργίας ενός νέου γεωπολιτικού χώρου, αποτελούμενου από τα περιφερειακά ύδατα γύρω από την Ευρασία και την Αφρική και από τις κλειστές θάλασσες στο εσωτερικό αυτού του πλέγματος. Άρα, βασικό στρατηγικό διακύβευμα των ερχόμενων δεκαετιών είναι ποιος θα ελέγξει αυτόν τον χώρο και ιδιαίτερα το κέντρο του, που είναι η Ανατολική Μεσόγειος.

Μέχρι πριν λίγο καιρό, η απάντηση στο ερώτημα αυτό θα ήταν εύκολη. Οι Ηνωμένες Πολιτείες. Δηλαδή, η κατεξοχήν ναυτική δύναμη του πλανήτη. Όμως, εδώ και μερικά χρόνια δραματικές αλλαγές στην τέχνη και την τεχνολογία του πολέμου, προερχόμενες κυρίως από την Κίνα, έχουν αλλάξει αυτό το δεδομένο.

Συγκεκριμένα, για δικούς της λόγους, η Κίνα έχει αναπτύξει οπλικά συστήματα και πολεμικές μεθοδολογίες που σκοπό έχουν να αμφισβητήσουν τη ναυτική ισχύ των Ηνωμένων Πολιτειών ακριβώς στα εγγύς ύδατα γύρω από την Ευρασία. Αυτές οι ικανότητες χαρακτηρίζονται από Αμερικανούς ειδικούς με το αρκτικόλεξο HEAT (High End Asymmetrical Threats) και βασίζονται στη δημιουργία πλεγμάτων αντιπρόσβασης και άρνησης περιοχής (anti – acess area – denial {A2/AD}) που επιδιώκουν να μετατρέψουν τα πλεονεκτήματα του Αμερικανικού Ναυτικού σε μειονεκτήματα στα παράκτια ύδατα και να διώξουν τα αμερικανικά πολεμικά πλοία βαθιά στην ασφάλεια των ωκεανών.

Η περαιτέρω εξέταση αυτών των ικανοτήτων ξεφεύγει από τα όρια αυτής της παρουσίασης. Εδώ θα περιοριστούμε να πούμε ότι αιχμή του δόρατος αυτών των προσπαθειών είναι η ανάπτυξη ASBM (anti – ship ballistic missiles), δηλαδή εξειδικευμένων βαλλιστικών πυραύλων, ικανών να προσβάλουν πλοία επιφανείας εν κινήσει. Ο πιο γνωστός εκπρόσωπος των πυραύλων αυτών είναι ο περιβόητος Dong Feng 21D που χαρακτηρίζεται ως «φονέας αεροπλανοφόρων» (‘air carrier killer’).

Το πιο σημαντικό όμως είναι να γνωρίζουμε ότι οι ικανότητες αυτές δεν είναι αποκλειστικό προνόμιο της Κίνας, ούτε απαιτούν κάποιες ιδιαίτερα εξελιγμένες τεχνολογίες για να αναπτυχθούν. Ήδη κράτη σαν το Ιράν έχουν αρχίσει να επενδύουν σε αυτές ενώ είναι δεδομένο ότι την υψηλότερη τεχνολογία στους σχετικούς τομείς κατέχει η Ρωσία, άρα είναι σε θέση να αναπτύξει πλέγματα προβολής ισχύος από τη στεριά στη θάλασσα ανώτερα από αυτά της Κίνας ή οποιουδήποτε άλλου.

ΤΟ ΤΕΛΟΣ ΤΗΣ ΚΥΡΙΑΡΧΙΑΣ ΤΩΝ ΩΚΕΑΝΩΝ ΚΑΙ Η ΠΕΡΙΘΩΡΙΟΠΟΙΗΣΗ ΤΩΝ ΗΝΩΜΕΝΩΝ ΠΟΛΙΤΕΙΩΝ;

Άρα, λοιπόν, θα μπορούσαμε να πούμε ότι, από γεωστρατηγικής άποψης, οι θάλασσες του πλανήτη τείνουν να χωριστούν σε δύο κομμάτια. Στις ανοιχτές ωκεάνιες εκτάσεις, όπου τον έλεγχο συνεχίζουν να έχουν οι Ηνωμένες Πολιτείες και στα εγγύς ύδατα στην περιφέρεια και το εσωτερικό της Παγκόσμιας Νήσου, όπου η κυριαρχία διεκδικείται με αξιώσεις από τις χερσαίες ευρασιατικές δυνάμεις, δηλαδή τη Ρωσία και την Κίνα, οι οποίες μετατρέπονται σε ένα είδος υβριδικών δυνάμεων με μεικτά χερσαία και θαλάσσια στοιχεία.

Ουσιαστικά δηλαδή, η Παγκόσμια Νήσος, συνδυασμένη με αυτό το νέο θαλάσσιο σύστημα των εγγύς περιφερειακών υδάτων και των κλειστών θαλασσών, κατά κάποιον τρόπο αποκόπτεται από τους ανοιχτούς ωκεανούς και δημιουργεί ένα είδος αυτόνομου κόσμου μέσα στον πλανήτη.

Αυτή όμως είναι μια πιθανή εξέλιξη πολύ αρνητική για τις Ηνωμένες Πολιτείες. Όπως είπαμε και πριν, με βάση τις ίδιες τις αγγλοσαξονικές γεωπολιτικές αντιλήψεις, ολόκληρη η αμερικανική ήπειρος είναι δευτερεύουσας σημασίας στεριά, εξαρτώμενη από την Ευρασία. Κατά συνέπεια, αν οι Ηνωμένες Πολιτείες δεν είναι σε θέση να ασκούν αποφασιστικής σημασίας δράσεις στην Ευρασία, τότε είναι καταδικασμένες να τεθούν στο περιθώριο.

Υπό φυσιολογικές συνθήκες θα μπορούσαν να καταφύγουν στην στρατηγική των Βρετανών προπατόρων τους. Δηλαδή στο διαίρει και βασίλευε που εφάρμοζε η Μεγάλη Βρετανία καθ’ όλη τη διάρκεια του λεγόμενου βεστφαλιανού συστήματος από το 1648 μέχρι τον Α΄ Παγκόσμιο Πόλεμο.

Εδώ όμως εισέρχεται ένα τρίτος παράγοντας. Η οικονομική, πολιτική αλλά και στρατιωτική αποδυνάμωση των Ηνωμένων Πολιτειών που έχει προκύψει τα τελευταία χρόνια. Μετά τον δεκαπενταετή ατέρμονα και χιμαιρικό «Πόλεμο Ενάντια στην Τρομοκρατία», ο οποίος ρούφηξε την αμερικανική στρατιωτική ισχύ, στέγνωσε το αμερικανικό θησαυροφυλάκιο και οδήγησε στο φιάσκο του Ιράκ και του Αφγανιστάν, οι Ηνωμένες Πολιτείες δεν δείχνουν να έχουν ούτε τη δύναμη να επιβάλλουν την κυριαρχία τους σε κομβικά σημεία της Ευρασίας δια της βίας αλλά ούτε και τα χρήματα ώστε να εξαγοράσουν συμμαχίες και συνεργασίες, όπως έκαναν στο παρελθόν.

Ο συνδυασμός αυτών των τριών παραγόντων απειλεί να οδηγήσει στην υλοποίηση ενός γεωπολιτικού εφιάλτη για τους Αμερικανούς. Στη δημιουργία μιας αυτονομημένης Παγκόσμιας Νήσου, που θα έχει αποκοπεί από το ωκεάνιο σύστημα προβολής ισχύος και την οποία δεν θα μπορούν πλέον να ελέγχουν ούτε δια της σκληρής ούτε δια της ήπιας ισχύος, ενώ θα δυσκολεύονται να εφαρμόσουν την παραδοσιακή βρετανική πολιτική των επιλεκτικών και μη μόνιμων αντιπαλοτήτων και συμμαχιών, ώστε να αποτρέψουν τη δημιουργία μιας κυρίαρχης ευρασιατικής δύναμης.

Μπαίνουμε λοιπόν στον πειρασμό να σκεφτούμε ότι για να ξεφύγουν από αυτό το αδιέξοδο, οι Ηνωμένες Πολιτείες ενδέχεται να εφαρμόζουν μια πολιτική καμένης γης σε κομβικά σημεία της Παγκόσμια Νήσου. Δηλαδή, να επιδιώκουν την καταστροφή κρατικών οντοτήτων που βρίσκονται σε κρίσιμες περιοχές του διεθνούς συστήματος, έτσι ώστε να δημιουργήσουν «μαύρες τρύπες» χάους, ρευστότητας και ασάφειας και κατά συνέπεια να αποτρέψουν το ενδεχόμενο σύναψης συμμαχιών και συνεργασιών των χωρών των περιοχών αυτών με τις μεγάλες ευρασιατικές δυνάμεις, προεξαρχούσης της Ρωσίας. Με άλλα λόγια, οι Ηνωμένες Πολιτείες από τη στιγμή που δεν μπορούν να ελέγξουν συγκεκριμένες κομβικές περιοχές, ενδέχεται να προτιμούν να τις καταστρέψουν έτσι ώστε να μην τις ελέγξει κάποιος άλλος.

Και όπως είπαμε και πιο πάνω, το κομβικότερο σημείο αυτής της νέας αυτονομημένης Παγκόσμιας Νήσου είναι το κέντρο της, δηλαδή η Ανατολική Μεσόγειος. Στο πλαίσιο αυτής της λογικής γίνεται πιθανώς κατανοητή και η φαινομενικά παρανοϊκή πολιτική των Ηνωμένων Πολιτειών στη Μέση Ανατολή έναντι του ISIS, όπου από τη μία το καταπολεμούν και από την άλλη το υποστηρίζουν, είτε άμεσα είτε έμμεσα, στρεφόμενες ενάντια στους σημαντικότερους αντιπάλους του και ιδιαίτερα ενάντια στη Ρωσία.

Από πλευράς της τώρα η Ρωσία, τόσο στην Ανατολική Μεσόγειο όσο και γενικότερα στην ευρασιατική περιφέρεια, μάλλον θα επιθυμούσε να υπάρχουν σταθεροποιημένες κρατικές οντότητες, με ανταγωνιστικές μεν σχέσεις μεταξύ τους, αλλά συμπαγείς και αυτόφωτες, έτσι ώστε να μπορεί να εκμεταλλεύεται την κεντρική της γεωγραφική θέση στην Ευρασία και να τις θέτει ενώπιον του διλήμματος ότι αν δεν προχωρήσουν σε μια συνεργατική σχέση με τη Μόσχα, θα προχωρήσουν οι αντίπαλοί τους και θα αποκτήσουν πλεονέκτημα στον μεταξύ τους ανταγωνισμό.

Για παράδειγμα, σε περίπτωση που η Ινδία στραφεί γεωπολιτικά προς τις Ηνωμένες Πολιτείες, η Μόσχα θα μπορούσε να ενισχύσει με προηγμένο στρατιωτικό εξοπλισμό το Πακιστάν, αλλάζοντας τα δεδομένα στις ισορροπίες ισχύος στην ινδική υποήπειρο. Αντιστοίχως, σε περίπτωση που η Κίνα επιχειρήσει να αποκτήσει κυρίαρχο ρόλο στο σινορωσικό σύστημα, η Μόσχα θα μπορούσε να ενισχύσει δραστικά τις σχέσεις της με την Ινδία, διαμορφώνοντας ένα αντίρροπο μέγεθος έναντι του Πεκίνου.

Άρα, για τη Ρωσία χαοτικοί πόλεμοι, σαν αυτόν που διεξάγεται στη Συρία, οι οποίοι αποδομούν κρατικές οντότητες, πολύτιμες για τη μελλοντική γεωπολιτική της στρατηγική, είναι καταρχήν βλαβερές καταστάσεις που θα πρέπει να παύσουν να υφίστανται και να επικρατήσει η ειρήνη.

Αντιθέτως, για τις Ηνωμένες Πολιτείες παρόμοιες συγκρούσεις, που καταστρέφουν την ενότητα της αυτονομημένης Παγκόσμιας Νήσου, διαλύουν τα βασικά συστατικά της στοιχεία, δηλαδή τα συμπαγή κράτη και αποτρέπουν τη δημιουργία μιας κυρίαρχης ευρασιατικής δύναμης, είναι μια θετική κατάσταση που πρέπει να ενισχυθεί.

Με άλλα λόγια, ακόμη και αν θεωρήσουμε ότι, όντως, αυτό που συμβαίνει στη Συρία είναι ο ανταγωνισμός ηγεμονικών δυνάμεων, το γεγονός παραμένει ότι η μία εξ αυτών των δυνάμεων προωθεί μια γεωπολιτική στρατηγική που προϋποθέτει την ύπαρξη συμπαγών και σταθερών κρατών, ενώ η άλλη επιδιώκει την ύπαρξη κατεστραμμένων κρατών, που δεν θα επιτρέψουν στη Ρωσία να δημιουργήσει την αρχιτεκτονική που αυτή θέλει στην περιφέρειά της.

Βέβαια, αυτή η θεωρία μπορεί να φαίνεται σε πολλούς προϊόν συνωμοσιολογικής σκέψης. Καταρχάς, όμως, δεν αναφέρομαι σε βεβαιότητες αλλά σε πιθανότητες. Επίσης, δεν αναφέρομαι, κατ’ ανάγκην, σε ένα συνειδητό και οργανωμένο σχέδιο, το οποίο χαράχθηκε από κυνικές και σοφές δεξαμενές σκέψης σε κάποιες σκοτεινές αίθουσες της Ουάσιγκτον. Αντιθέτως, μιλάω για μια απρόσωπη αντίδραση, που προκύπτει περίπου αυτοματοποιημένα από πλευράς των Ηνωμένων Πολιτειών, λόγω των δραστικών αλλαγών στο διεθνές σύστημα που περιγράψαμε πιο πάνω, με τον ίδιο τρόπο που οι τριβές των τεκτονικών πλακών παράγουν σεισμικές δονήσεις.

Σε κάθε περίπτωση, όλα τα παραπάνω μπορεί να είναι εντελώς λανθασμένα. Όμως, θεωρώ ότι μας προσφέρουν μια εναλλακτική θέαση των τεκταινομένων στη γειτονιά μας και ένα νέο πεδίο προβληματισμού. Γιατί, αν πράγματι υφίσταται έστω και η ελάχιστη πιθανότητα ότι ισχυρά δυτικά κέντρα εξουσίας μπορεί να έχουν επενδύσει στην καταστροφή των κρατικών οντοτήτων σε κομβικά κομμάτια της Ευρασίας, για να μην δημιουργηθεί ένα ενιαίο γεωπολιτικό οικοδόμημα σε αυτήν, τότε δεν είναι καθόλου σίγουρο ότι θα σταματήσουν στη Συρία. Όσο περισσότερες αποτυχημένες χώρες υπάρχουν στην περιοχή της Ανατολικής Μεσογείου τόσο το καλύτερο για αυτούς. Και αυτό είναι κάτι που θα πρέπει να μας προβληματίσει σοβαρά.

(*) Ο Κωνσταντίνος Γρίβας είναι Αναπληρωτής Καθηγητής Γεωπολιτικής στην Στρατιωτική Σχολή Ευελπίδων. Διδάσκει επίσης Γεωγραφία της Ασφάλειας της Ευρύτερης Μέσης Ανατολής στο Τμήμα Τουρκικών και Σύγχρονων Ασιατικών Σπουδών του Πανεπιστημίου Αθηνών. 

 

Το παραπάνω κείμενο αποτελεί την εισήγηση του υπογράφοντος στη διεθνή επιστημονική ημερίδα με θέμα «Ο ρόλος της Ρωσίας στην εδραίωση της ειρήνης και ασφάλειας στη Μεσόγειο», που διεξήγαν το Τμήμα Ρωσικής Γλώσσας και Φιλολογίας και Σλαβικών Σπουδών και το Τμήμα Τουρκικών και Σύγχρονων Ασιατικών Σπουδών του Πανεπιστημίου Αθηνών, στις 19 Δεκεμβρίου 2016 στο αμφιθέατρο «Άλκης Αργυριάδης» στο κεντρικό κτήριο του Πανεπιστημίου Αθηνών.

Διαβάστε περισσότερα

«Είναι το Mνημόνιο, ηλίθιε»

Πριν από δυο χρόνια, ο συνεταίρος του κ.Τσίπρα, ο κ.Καμμένος, είχε περιγράψει τα μελλούμενα κάπως έτσι:

Πολύ γρήγορα αποδείχτηκε ότι ο κ.Τσίπρας, όπως και οι συνεργάτες του, δεν ήταν και τόσο «κολλημένος» όσο – μέχρι και την τελευταία στιγμή – παρίστανε και όσο μερικοί ήθελαν να πιστεύουν:

 Σήμερα, λοιπόν, που συμπληρώνονται δυο ακριβώς χρόνια από την 25^η Γενάρη 2015, δυο χρόνια δηλαδή από την έλευση για «πρώτη φορά» στην κυβέρνηση μιας τέτοιας ψευτοαριστεράς, που βρισκόμαστε;
 Χωρίς καμία αμφιβολία, με ό,τι αυτό σημαίνει για τους πρωταγωνιστές και της νέας πολιτικής απάτης που σαρώνει τον τόπο, βρισκόμαστε ακριβώς στο ίδιο σημείο απ’ όπου ξεκίνησαν όλα. Βρισκόμαστε – για να θυμηθούμε τα δικά τους λόγια – ακριβώς εδώ:

Πηγή: enikos.gr

Διαβάστε περισσότερα

Θαλασσοδάνεια: Οι 4 μεγάλες αμαρτίες που καίνε πολιτικούς, τραπεζίτες, μιντιαρχες

Μείζονα ερωτήματα για ενδεχόμενες ποινικές ευθύνες πολιτικών προσώπων ανοίγουν τα συμπεράσματα της Εξεταστική Επιτροπή για τα θαλασσοδάνεια σε ΜΜΕ και κόμματα.
Σύμφωνα με πηγές του Μαξίμου, η έρευνα της Εξεταστικής ανέδειξε ποινικές ευθύνες πολιτικών προσώπων και τραπεζικών στελεχών. Κατά τις ίδιες πηγές οι εν λόγω ευθύνες θα διερευνηθούν περαιτέρω από τη Δικαιοσύνη και δεν αποκλείεται η ενεργοποίηση του νόμου περί ευθύνης υπουργών και σύσταση Προανακριτικής Επιττοπής.

Ενδεικτικά της δράσης του τριγώνου της διαπλοκής είναι τα όσα αποκαλύπτει το πόρισμα της πλειοψηφίας για τα δάνεια του Θέμου Αναστασιάδη, του ΔΟΛ, του Κυρηκα Χανίων που έχει ως βασικό μέτοχο τον Κυριάκο Μητσοτάκη, καθώς και της ΝΔ και του ΠΑΣΟΚ:
α) Ο Κήρυκας Χανίων του κ. Μητσοτάκη
Χαρακτηριστικό παράδειγμα διαπλοκής δεν είναι άλλο από τα δάνεια στην ίδια την οικογένεια Μητσοτάκη για την εφημερίδα «ΚΗΡΥΚΑΣ Χανίων». Η εφημερίδα, της οποίας μέτοχος είναι ο σημερινός Πρόεδρος της Νέας Δημοκρατίας, Κυριάκος Μητσοτάκης, πήρε ένα ακραία επισφαλές δάνειο από την Τράπεζα Πειραιώς τον Απρίλιο του 2005, ύψους 300.000 ευρώ, κατά παράβαση όλων των πιστοληπτικών κανόνων. Από τότε και μέχρι την 1/11/2016 ουδέποτε οχλήθηκε από την τράπεζα και ουδέποτε κατέβαλε τις δόσεις ως όφειλε. Ο κ. Μητσοτάκης ήταν στρατηγικός κακοπληρωτής εκ πεποιθήσεως, διότι δεν μπορούμε να φανταστούμε ότι αδυνατούσε να ανταπεξέλθει στις υποχρεώσεις του.
Υπό την πίεση της Εξεταστικής Επιτροπής και ενώ το ποσό οφειλής είχε εκτοξευθεί στις 718.000 ευρώ, ο κ. Μητσοτάκης προχώρησε το Νοέμβριο του 2016 σε ρύθμιση με την τράπεζα, η οποία ωστόσο αποτελεί ακόμα μεγαλύτερο σκάνδαλο! Και τούτο, διότι προβλέπει για χρέος 718.000 ευρώ 23 μηνιαίες δόσεις των 3.000 ευρώ (69.000 ευρώ συνολικά) και στον 24ο μήνα, δηλαδή το Νοέμβριο του 2018 την καταβολή της τελευταίας δόσης των 649.000 ευρώ! Δηλαδή επί της ουσίας το σύνολο του δανείου θα εξοφληθεί στο τέλος του χρόνου ρύθμισης, μάλιστα με δικαίωμα του δανειολήπτη για νέα ρύθμιση!
Από τη σκανδαλώδη ρύθμιση, στην οποία εξαναγκάστηκε λόγω της Εξεταστικής Επιτροπής ο στρατηγικός κακοπληρωτής κ. Μητσοτάκης εξάγονται δύο συμπεράσματα:

1. Πρώτον ότι επί έντεκα ολόκληρα χρόνια δεν κατέβαλε ούτε ένα ευρώ αλλά σύμφωνα με τα όσα συνάγονται από τη ρύθμιση balloon, θα έχει τη δυνατότητα το Νοέμβριο του 2018 να καταβάλει το αστρονομικό ποσό των 649.000 ευρώ!
2. Το δεύτερο ωστόσο συμπέρασμα, πολιτικού χαρακτήρα, είναι ότι η καταβολή των 649.000 ευρώ παραπέμπεται εντέχνως από τον κ. Μητσοτάκη σε βάθος χρόνου, δηλαδή στα τέλη του 2018. Μήπως ο κ. Μητσοτάκης λοιπόν τρέφει φρούδες ελπίδες πως μέχρι τότε θα έχουν προκηρυχθεί εκλογές, θα έχει καταφέρει να ρίξει την σημερινή κυβέρνηση και εν συνεχεία θα μπορέσει να «ρυθμίσει» ευνοϊκά το χρέος του από θέση ισχύος;

Όπως αποκαλύφθηκε στην Εξεταστική Επιτροπή ωστόσο το εν λόγω δάνειο δεν αποτελούσε το μοναδικό και το μεγαλύτερο του κ. Μητσοτάκη. Τον Φεβρουάριο του 2007 και ενώ η δανειολήπτρια εταιρία είχε διακόψει την εκδοτική της δραστηριότητα ήδη από τον Ιούνιο του 2006, η Παγκρήτια Συνεταιριστική Τράπεζα ενέκρινε στον Κήρυκα Χανίων 12ετές δάνειο 1.300.000 ευρώ για την ανέγερση τετραώροφου κτηρίου στο κέντρο των Χανίων. Αν και θα έπρεπε να εκταμιεύεται σταδιακά, ανάλογα με την πρόοδο του έργου, μέχρι το 2008 είχε εκταμιευθεί 1.144.000 ευρώ ενώ το έργο είχε προχωρήσει μόλις κατά 30%. Τον Απρίλιο του 2008 η ίδια τράπεζα ενέκρινε και δεύτερο, 25ετές αυτή τη φορά, δάνειο 850.000 ευρώ για την αποπεράτωση του κτηρίου. Ο συνολικός δανεισμός του Κήρυκα Χανίων ανήλθε σε 2.150.000 ευρώ και σύμφωνα με την έκθεση της ειδικής έρευνα της Τράπεζας της Ελλάδος, ποσόν τουλάχιστον 554.000 ευρώ σίγουρα δεν κατευθύνθηκε στην κατασκευή, χωρίς να είναι γνωστό πού πήγε! Στην ίδια έκθεση σημειώνεται με ευκρίνεια πως οι διαδικασίες αξιολόγησης και παρακολούθησης απείχαν της συνήθους τραπεζικής πρακτικής!
β) Τα δάνεια του Πρώτου Θέματος
Η εφημερίδα Πρώτο Θέμα του Θέμου Αναστασιάδη, όπως προέκυψε από το πόρισμα της Εξεταστικής Επιτροπής, ακολούθησε διαφορετικό πλην εξίσου νομικά ελεγχόμενο «μονοπάτι» αναφορικά με τις αλλεπάλληλες δανειοδοτήσεις της. Ο Όμιλος Πρώτο Θέμα είναι χαρακτηριστική περίπτωση που «ξεκίνησε» και «στήθηκε» με «περίεργα» τραπεζικά δάνεια, παραβιάζοντας τους κανόνες του υγιούς ανταγωνισμού, αλλά και το σύνολο των τραπεζικών κανόνων και κυρίως των κανονισμών πιστοδοτήσεων και πίστης.
Παρά το γεγονός ότι στην κατάθεσή του ο κ. Αναστασιάδης θέλησε να διασκεδάσει τις εντυπώσεις, εμφανιζόμενος ως τηλεδιασκεδαστής στην εκπομπή του και διατεινόμενος πως ο δανεισμός του Πρώτου Θέματος είναι καθ’ όλα νόμιμος, η πραγματικότητα είναι ότι οι αγοροπωλησίες μεταξύ των τριών εταιρειών των ίδιων μετόχων (δηλαδή ο δανεισμός για αγοροπωλησίες μετοχών από τους εαυτούς τους), πιστοποιούν στην προκειμένη περίπτωση ότι επιλέχθηκε το «φαινόμενο» διαδοχικά αναδυόμενων εταιρειών («Μπάμπουσκα»).
Ουσιαστικά, οι ίδιοι μέτοχοι, δημιουργούν 3 εταιρείες, την «Πρώτο Θέμα», «Αναπτυξιακή» και το «Νέο Θέμα», εξαγοράζοντας η μία τις μετοχές της άλλης, με τη λήψη δανείων, τα οποία είναι απλήρωτα. Σήμερα, οι συγκεκριμένοι μέτοχοι,  οφείλοντας το συνολικό ποσό των 44 εκ. ευρώ, έχουν και τα χρήματα και τις εταιρείες. Για την πρακτική αυτή ρωτήθηκε πολλές φορές ο κ. Αναστασιάδης όταν εξετάστηκε ενώπιον της Επιτροπής ως μάρτυρας και έδωσε την, πρωτοφανή εξήγηση, ότι επιλέχθηκε η μέθοδος αυτή γιατί ήταν μία μορφή έμμεσης χρηματοδότησης! Πάντως με όρους κοινής λογικής και διαφάνειας,  δεν εξήγησε ποτέ κανείς γιατί, μετά την ίδρυση της εταιρίας που εξέδωσε την εφημερίδα «Πρώτο Θέμα» και την επιτυχημένη κυκλοφορία της, ιδρύθηκαν δύο νέες εταιρίες η «Αναπτυξιακή» και το «Νέο Θέμα» που δεν είχαν πραγματική δραστηριότητα και συνακόλουθα χρηματορροές (εισπράξεις), ώστε να εξυπηρετούνται τα δάνειά εκατομμυρίων που είχαν πάρει από την Τράπεζα Πειραιώς, δεν είχαν συγκεκριμένη έδρα, δεν είχαν  εργαζόμενους και υπό γενική έννοια δεν είχαν αυτοτελές εταιρικό και επιχειρηματικό αντικείμενο. Για το λόγο αυτό χαρακτηρίστηκαν από πολλά μέλη της Επιτροπής ως εταιρίες «φάντασμα».
Η κατάσταση αυτή από μόνη της, δηλαδή ο δανεισμός για αγοραπωλησίες μετοχών εταιρειών από τους ίδιους μετόχους, αποτελεί μία τουλάχιστον ερευνητέα, από κάθε άποψη, πρακτική, διότι πρόκειται για αμφίβολης νομιμότητας χρηματοδότηση.  Και παρά το γεγονός ότι οι οικονομικοί δείκτες της εταιρίας ήταν αρνητικοί η δανειοδότηση και η αύξηση των πιστοδοτικών ορίων  της εταιρίας συνεχίζονταν.
Μάλιστα, παρότι τη διετία 2010-2011 η επιχείρηση αντιμετώπισε οικονομικά προβλήματα λόγω της επιδείνωσης των μακροοικονομικών συνθηκών και της μείωσης κατά 40 % των εσόδων από την κυκλοφορία της εφημερίδας, η στήριξη της εταιρίας από την τράπεζα συνεχίστηκε με τους ίδιους όρους. Εκείνο που εκπλήσσει είναι το ότι οι δεσμευμένοι λογαριασμοί των Θ. Αναστασιάδη και Α. Καραμήτσου, ύψους 4,5 εκ. ευρώ, που είχαν δοθεί ως ενέχυρο προς εξασφάλιση πληρωμής των δόσεων και τόκων (CashCollateral) ήρθησαν στις 17.1.2009, χωρίς να δοθούν ανάλογης βαρύτητας εξασφαλίσεις.
γ) Τα δάνεια στον Σταύρο Ψυχάρη και τον ΔΟΛ
Σύμφωνα με την ειδική Έκθεση της ΤτΕ, η δανειοδότηση του Δημοσιογραφικού Οργανισμού Λαμπράκη και των θυγατρικών εταιριών του Οργανισμού από τις τράπεζες, έχει γίνει σε πολλές περιπτώσεις στα όρια ή και κατά παράβαση του κώδικα πιστοδοτήσεων που οι ίδιες οι τράπεζες έχουν θεσπίσει. Μάλιστα, για την περίπτωση δανεισμού του Ομίλου από την “ALPHA BANK” μετά από έγγραφο του τότε υπουργού Παναγιώτη Νικολούδη, το έτος 2015,  προς τον Εισαγγελέα Οικονομικού Εγκλήματος, έγινε ποινική διερεύνηση της δανειοδότησης του ΔΟΛ και των θυγατρικών εταιριών του Ομίλου. Η ποινική διερεύνηση κατέληξε στο συμπέρασμα ότι υπάρχουν σοβαρές ενδείξεις ενοχής σε βάρος δέκα (10) στελεχών της Τράπεζας ‘ALPHA BANK”, ήτοι των Ε.Α. Πετράκη, Μ.Σ.Γιαννόπουλου, Ε. Ι.Αρζινού , Κ.Ρ. Δορκοφίκη, Α.Α. Πιλάβιου, Σ.Α.Ανδρονικάκη, Γ.Κ.Αρώνη, Α.Χ.Θεοδωρίδη. Σ. Φιλάρετου,  και Δ.Π.Μαντζούνη, για κακουργηματική απιστία (390ΠΚ) και ηθική αυτουργία στο αδίκημα αυτό, από τον Σταύρο Ψυχάρη.
Κατόπιν τούτου ζητήθηκε η άσκηση ποινικής δίωξης εναντίον τους, η οποία έχει ήδη ασκηθεί και βρίσκεται σε εξέλιξη. Ο Δανεισμός προς τον Όμιλο και τις θυγατρικές εταιρίες, έγινε από τις Τράπεζες: α) Εθνική Τράπεζα της Ελλάδος, β) Τράπεζα Πειραιώς, γ) ALPHA BANK, και δ)EUROBANK. Η συνολική δανειακή οφειλή του ανέρχεται στα 179.000.000 ευρώ. Στις 30-04-2016, η οφειλή  της ΔΟΛ Α.Ε., των συνδεδεμένων με την ΔΟΛ εταιριών και του Σταύρου Ψυχάρη προσωπικά προς την “ALPHA BANK”, ανήρχετο στο συνολικό ποσό των 95.500.000 ευρώ.
Αξίζει να σημειωθεί ότι ένα από τα δάνεια εγκρίθηκε προς την προσωπική εταιρία του Σταύρου Ψυχάρη, BRIONTE LTD, ύψους 3.500.000 ευρώ για να φτιάξει πολυτελή κατοικία στο Πόρτο Χέλι! Από το δάνειο αυτό εκταμιεύθηκε ολόκληρο το ποσό χωρίς να εγγράφεται προσημείωση στο ακίνητο, κάτι που έγινε μόλις πρόσφατα, όμως β΄ προσημείωση, γιατί ήδη είχε ήδη εγγράψει α΄ προσημείωση άλλη τράπεζα για άλλο δάνειο. Για το δάνειο αυτό σύμφωνα με την έκθεση της ΤτΕ, δεν έγινε ποτέ τεχνικός έλεγχος και δεν προσκομίστηκαν δικαιολογητικά, που να αποδεικνύουν την εκτέλεση των εργασιών, που αποτελούσαν το αντικείμενο της χρηματοδότησης και ότι αυτό δεν συνάδει με τον κανονισμό Πιστοδοτήσεων. Η ως άνω δανειακή σύμβαση δεν εξελίχθηκε ομαλά, αφού  παρατάθηκε επτά φορές, με τελευταία παράταση στις 12.05.2015 και καταβάλλονταν μόνο οι τόκοι.
Επιπλέον, από την Εξεταστική Επιτροπή επιβεβαιώθηκε πως δόθηκαν δάνεια για αγορά μετοχών του ΔΟΛ προσωπικά στον Σταύρο Ψυχάρη, αρχικά για την αγορά του 21% και με διαδοχικά δάνεια μέχρι την απόκτηση του 100% των μετοχών του ΔΟΛ.  Και παρά την αδυναμία του οφειλέτη να τηρήσει το πρόγραμμα αποπληρωμής του δανείου, στις 25-5-2010 εγκρίθηκε η μη ρευστοποίηση των καλυμμάτων, ενώ στη συνέχεια έχουμε συνεχείς παρατάσεις της  διάρκειας των δανείων, ενώ στις 30-09-2011 έγινε κεφαλαιοποίηση των τόκων μέχρι τον Αύγουστο του έτους 2013. Στις 07-11-2011 δόθηκε νέα παράταση του δανείου κατά τρία έτη και νέα κεφαλαιοποίηση των τόκων, μέχρι τον Μάιο του έτους 2014.
Ενώ εκκρεμούσε η αποπληρωμή του μεγαλύτερου μέρους του ως άνω δανείου, στις 02-05-2012 χορηγήθηκε νέο δάνειο στο Σταύρο Ψυχάρη, ποσού 14.800.000 ευρώ προκειμένου να αγοράσει το  (υπόλοιπο) 71% των μετοχών της ΔΟΛ .  Ως εξασφάλιση δόθηκε εγγύηση του Παναγιώτη Ψυχάρη, μέχρι του ποσού των 15.000.000 ευρώ χωρίς να αναφέρεται σε τι ακριβώς συνίσταται η συγκεκριμένη εγγύηση. Ο ίδιος ο Παναγιώτης Ψυχάρης καταθέτοντας στην Εξεταστική Επιτροπή, είπε ότι η εγγύηση συνίσταται σε «αέρα». Ο δανεισμός του ΔΟΛ από την ALPHA BANK ήταν προβληματικός, κατά μία άποψη σκανδαλώδης και ήδη έχει ασκηθεί ποινική δίωξη για κακουργηματική απιστία σε βάρος του Δ/ντος Συμβούλου της τράπεζας με ηθικό αυτουργό τον Σταύρο Ψυχάρη.
Σύμφωνα με την έκθεση της ΤτΕ, η ΕΤΕ παρείχε διαχρονική στήριξη στον ΔΟΛ με παροχή ρευστότητας, ειδικά την περίοδο της αρνητικής πορείας της εταιρίας, μετά το 2009, ενώ αναγνωρίζονται σχετικές πλημμέλειες, με δεδομένο, ότι η Τράπεζα  δεν επεδίωξε τον περιορισμό των ακαλύπτων απαιτήσεών της, καθώς και τη σταδιακή απεμπλοκή από τον Όμιλο, όταν η μητρική ΔΟΛ ΑΕ, απέτυχε να στηρίξει αποτελεσματικά το πλήθος των θυγατρικών.
Στο πλαίσιο της αναδιάρθρωσης των δανείων του ΔΟΛ, μεταξύ της εταιρίας και τριών εκ των δανειστριών Τραπεζών,  (ΑLPHΑ ΒΑΝΚ, ΕΘΝΙΚΗ, ΠΕΙΡΑΙΩΣ), Κοινοπρακτικό Ομολογιακό Δάνειο (ΚΟΔ) ονομαστικής αξίας 96.817.889 ευρώ.  Οι συμβαλλόμενες Τράπεζες ALPHA, ΕΤΕ και ΠΕΙΡΑΙΩΣ, κάλυψαν τις εκδοθείσες ομολογίες, σε ποσοστό 31% , 47% και 22%, αντίστοιχα. Στην προκειμένη περίπτωση, από την πορεία δανεισμού του Δημοσιογραφικού Οργανισμού Λαμπράκη και των θυγατρικών εταιριών του Οργανισμού, προκύπτει ότι  σε πλείστες περιπτώσεις η χρηματοδότηση έγινε κατά παράβαση των κανονισμών πιστοδοτήσεων, που οι ίδιες οι Τράπεζες έχουν θεσπίσει και ισχύουν για όλους τους δανειολήπτες. Το πόρισμα της πλειοψηφίας της Εξεταστικής Επιτροπής  προτείνει τη διερεύνηση από τη δικαιοσύνη πληθώρας περιπτώσεων με ποινικό ενδιαφέρον, οπότε η συνέχεια αναμένεται εξόχως ενδιαφέρουσα...
δ) Τα δάνεια ΝΔ και ΠΑΣΟΚ
Νέα Δημοκρατία και ΠΑΣΟΚ οφείλουν σήμερα στις τράπεζες 420,4 εκατ. ευρώ, όπως επιβεβαιώθηκε κατά τις εργασίες της Εξεταστικής Επιτροπής, ενώ το δάνειο του ΣΥΡΙΖΑ είναι το μοναδικό που εξυπηρετείται κανονικά. Από αυτά η Νέα Δημοκρατία οφείλει 221,3 εκατ. ευρώ και το ΠΑΣΟΚ 199,1 εκατ. ευρώ.
Ενδεικτικό των πιέσεων αλλά και των εξελίξεων που δρομολόγησε η κυβερνητική πρωτοβουλία για Εξεταστική είναι το γεγονός ότι μία μόλις ημέρα μετά την κατάθεση της πρότασης για Εξεταστική Επιτροπή από τον πρωθυπουργό Αλέξη Τσίπρα, για πρώτη φορά οι τράπεζες ξεκίνησαν να καταγγέλλουν τα κόκκινα δάνεια των κομμάτων, τα οποία για να εξοφληθούν με τα σημερινά δεδομένα απαιτούνται μερικές εκατοντάδες χρόνια! Εξίσου ενδεικτικό είναι το γεγονός ότι από τις μαρτυρικές καταθέσεις των υπευθύνων για τα οικονομικά των κομμάτων, που υπέδειξαν οι σημερινές ηγεσίες τους, δεν δόθηκε καμία απολύτως πειστική απάντηση για το χρόνο και τον τρόπο εξόφλησης των δανείων ύψους 420 εκατ. ευρώ! Εκτός και εάν οι σημερινές ηγεσίες των δύο κομμάτων συμμερίζονται την δημόσια κατατεθείσα πρόταση του κ. Άδωνι Γεωργιάδη για διαγραφή των δανείων. Καλό θα είναι να ενημερώσουν τον ελληνικό λαό.
Οι πρακτικές που ακολούθησαν ΝΔ και ΠΑΣΟΚ για τον δανεισμό τους με την διπλή και τριπλή εκ των προτέρων εκχώρηση της ίδιας απαίτησης για μελλοντική κρατική χρηματοδότηση, μάλιστα με παροχή έγγραφων διαβεβαιώσεων σε διαφορετικές τράπεζες για τη διασφάλιση αλλεπάλληλων δανείων, θα απασχολήσει πλέον την τακτική Δικαιοσύνη, αφού εντοπίζονται δεκάδες κακουργηματικές πράξεις.
Όσον αφορά στις ευθύνες της ηγεσίας αλλά και πρώην υπουργών των κυβερνήσεων ΝΔ και ΠΑΣΟΚ για το «πάρτι» με τα θαλασσοδάνεια, μέχρι στιγμής παραμένουν πολιτικές, χωρίς ωστόσο κανείς να μπορεί να αποκλείσει η δικαστική διερεύνηση να εντοπίσει στην πορεία και τυχόν ποινικές ευθύνες ακόμα και σε ανώτατο επίπεδο. Εξάλλου, για τη δανειοδότηση ΝΔ και ΠΑΣΟΚ έγινε Εισαγγελική έρευνα και συντάχθηκε το γνωστό Πόρισμα του Εισαγγελέα Καλούδη, στο οποίο περιγράφεται με κάθε λεπτομέρεια το σκάνδαλο των θαλασσοδανείων των δύο πολιτικών κομμάτων, που κατάφερναν να αιτούνται και να λαμβάνουν δάνεια από τις τράπεζες με μοναδική εγγύηση την εκχώρηση των μελλοντικών τους χρηματοδοτήσεων από τον κρατικό προϋπολογισμό.  Το πόρισμα Καλούδη αποτελεί αναμφισβήτητα ισχυρή βάση προς αναζήτηση τυχόν ποινικών ευθυνών σχετικά με τα δάνεια που χορηγήθηκαν από τις τράπεζες (Attica Bank, Eurobank, Marfin, Τράπεζα Πειραιώς) προς τα πολιτικά αυτά κόμματα.
Στο πόρισμα της Εξεταστικής Επιτροπής που ολοκλήρωσε σήμερα τις εργασίες της, προτείνεται η ανάσυρση της δικογραφίας Καλούδη από το αρχείο και η συνέχιση της ποινικής διαδικασίας από το σημείο που βρισκόταν τον Απρίλιο του 2013, όταν επί κυβέρνησης ΝΔ ΠΑΣΟΚ δημοσιεύθηκε ο Ν. 4146/2013, που αποτέλεσε Κολυμβήθρα του Σιλωάμ για το σκάνδαλο των θαλασσοδανείων των κομμάτων. Πιο συγκεκριμένα, σύμφωνα με το άρθρο 78 του εν λόγω νόμου απαλλάσσονταν των ευθυνών τους όσοι τραπεζικοί υπέγραψαν τις χρηματοδοτήσεις που δόθηκαν παράνομα την περίοδο 2000 – 2011, βάζοντας έτσι στο συρτάρι το πόρισμα του Εισαγγελέα Καλούδη.

Διαβάστε περισσότερα

Ένα Φάντασμα Πλανιέται…

 ΚΩΣΤΑΣ ΛΟΥΛΟΥΔΑΚΗΣ (ΙΟΥΛΙΑΝΟΣ) 

Υπάρχουν μερικοί αρθογράφοι που η βέλτιστη ικανοποίηση τους είναι να καταστήσουν απρόσβλητη τη θέση της κυρίαρχης τάξης και να εμπνεύσουν στους αναγνώστες τους θετική στάση απέναντι στο πολιτικό αστικό σύστημα.

Προσπαθούν προπάντων να χειραγωγήσουν κοινωνικά μετατρέποντας το συλλογικό σε μια απλή παράσταση μεμονωμένου ατόμου που είναι ικανοποιημένο μόνο ως ισότιμος καταναλωτής.

Ο σύγχρονος μετασχηματισμός της κοινοβουλευτικής  δημοκρατίας σε ένα σύστημα διασφάλισης και ανατροφοδότησης της «ελεύθερης αγοράς»,  τα πολύμορφα καπιταλιστικά συμφέροντα που αναπτύσσονται συγκρουσιακά, οι αναρίθμητες κοινωνικές ομάδες που θέλουν να έχουν το μερίδιο τους στα παραγόμενα αγαθά, μα και οι ταξικές συγκρούσεις, απειλούν την «κοινωνική ειρήνη» τους.

Για να προστατέψουν την κοινωνική ειρήνη που δοκιμάζεται σε περιόδους κρίσης του συστήματος, που οι προσδοκίες έχουν περιοριστεί στο να κατορθώνει το άτομο την πιο χυδαία επιβίωση, δεν θα διστάσουν να θεωρήσουν ως κατάλληλη επιλογή τον φασισμό, ως μέσο εξόδου από την κρίση, που ιστορικά υπόσχεται με τα κατάλληλα μέσα την κοινωνική ειρήνη.

Αυτός ο φενακισμός της συνείδησης του καθένα μας έχει αφεθεί στα χέρια αρθογράφων τύπου Τάκη Θεοδωρόπουλου.Ωστόσο η υποστήριξη αυτής της φενάκης είναι δυνατή μόνον σε όσους έχουν καταφέρει να λησμονήσουν, σε όσους είναι ανίκανοι να δουν πέρα από το προφανές, σε όσους αδιαφορούν για τα δημόσια πράγματα και την ιστορία, και σε όσους όπως ο Θεοδωρόπουλος είναι φορείς-άκοπα- μιας ωφελιμιστικής ηθική, της τάξης που εκπροσωπεί.

Αφορμή γι αυτές τις σκέψεις ήταν κάποια άρθρα του Θεοδωρόπουλου : ένα στις 12.02.2016 με τίτλο «Τα Χάχανα της Ιστορίας» ένα στις 16.02.2016 με τίτλο: «Είναι ο Μεταξάς Ταμπού»  ένα  με τίτλο «Η Σούζι και οι τρεις κομμουνιστές» και ένα στις 22.01.2017 με τίτλο «Συντηρητικός; γιατί όχι»;

Δεν θα παραθέσουμε  ουδεμία λέξη από την παραπάνω αρθογραφία που έτσι κι αλλιώς είναι η προσωποποίηση του ψέματος. Είναι όμως ουσιαστικό να γνωρίζουμε πως ο Θεοδωρόπουλος (όπως και το σαράι των αστών καθηγητάκων που επικαλείται) έχει ταμπού με τον κομμουνισμό αλλά όχι με τον φασισμό.

Επίσης είναι γεγονός αναντίρρητο πως ο Στάλιν είναι ένας παράγοντας νεύρωσης που ενεργεί καταλυτικά στον εγκέφαλο εξωθώντας αυτόν που ασχολείται μαζί του μακριά από την λογική. Γι αυτό και ο Σταλινολόγος προς επίρρωση τής θέσης του παραλείπει κάθε γεγονός του οποίου η επαλήθευση, πέραν της δικιάς του μαρτυρίας δεν είναι εφικτή. Η νεύρωση αυτή που είναι ριζωμένη βαθιά στο ασυνείδητο, δυστυχώς προκαλείται από ριζωμένες κοινωνικές και πολιτικές αιτίες, από αντιδραστικές αντιλήψεις για το ιστορικό γίγνεσθαι, που εμποδίζουν βίαια οποιαδήποτε άμεση θεραπεία.

Παρακαλώ λοιπόν να δείξουμε την συμπάθεια μας, έστω και προσποιητή στον αρθογράφο της «Καθημερινής» κύριο Τάκη Θεοδωρόπουλου   θεραπεία προσιτή δεν υπάρχει, δεδομένου του τεράστιου ποσού της νευρωτικής αθλιότητας του.

Ωστόσο εδώ αναγνωρίζουμε την κοινή κατευθυντήρια γραμμή του φαινομένου του ελληνικού αναθεωρητισμού στο σύνολό του που προσπαθεί με πανούργα δύναμη να εξοντώσει την μνήμη. 

Βλέπουμε  να επιχειρείται, στο μέτρο του δυνατού, η δημιουργική ανασύνθεση των διαφόρων ρευμάτων του αναθεωρητισμού στη βάση της αποκατάστασης της ηθικής και των ανώτερων πανανθρώπινων ιδανικών τής Δύσης και τής καταγγελίας τού «ανατολίτικου» κομμουνισμού και των «αιμοσταγών» εκπροσώπων του, που προγραμματικά αποσκοπεί στην διατήρηση και ισχυροποίηση του κοινωνικού status quo. Ταυτόχρονα εμφανίζουν την Ιστορία ως μεταφυσικό πεπρωμένο και ως αποτέλεσμα θερμογόνων προσωπικοτήτων και προσωπικών παθών αδιαφορώντας για το παγκόσμιο, συνεχώς μεταβαλλόμενο, συσχετισμό δυνάμεων ,τις κοινωνικές και οικονομικές αντιθέσεις, τα πολιτικά αδιέξοδα με βάση τα δεδομένα των καιρών. Όμως τις αποφάσεις των ανθρώπων έχουν αξία αν τις δούμε μέσα από την ιστορική έρευνα του κάθε φορά δοσμένου ιστορικά κοινωνικό –οικονομικού σχηματισμού που εξελίσσεται αδιάκοπα και των γεγονότων που το συνοδεύουν.

Σε περιόδους οξείας κρίσης, σε μια πληθώρα συντηρητικών και αντιδραστικών διανοουμένων εκείνο που προέχει  είναι να ξαναγραφεί η ιστορία ώστε να αντιμετωπιστεί η κατ’ αυτούς «πνευματική ηγεμονία» της Αριστεράς. Γι αυτό συχνά προστρέχουν στον Stéphane Courtois και στην περίφημη από απόψεως μάρκετινγκ «Μαύρη Βίβλο του Κομμουνισμού» όπου σύμφωνα με τον συγγραφέα  είναι «η πρώτη φορά που επιχειρείται μια προσέγγιση του κομμουνισμού μέσω της εγκληματικής του διάστασης».

Σε αυτό το βιβλίο ο Κουρτουά δεν κρύβει καθόλου την απογοήτευσή του για τις εξελίξεις, αποδίδοντάς τις μάλιστα στην «προσκόλληση» της κοινωνίας «στην ιδέα της επανάστασης» «Τα σύμβολά της -η κόκκινη σημαία, ο ύμνος της Διεθνούς, η υψωμένη γροθιά- αναδύονται με την ευκαιρία κάθε ευρύτερου κοινωνικού κινήματος. Ο Τσε Γκεβάρα ξαναγίνεται της μόδας. Επαναστατικές ομάδες δραστηριοποιούνται ανοιχτά και εκφράζονται με κάθε νομιμότητα» (σ. 60). 

Καιρός, λοιπόν, για μια νέα δίκη της Νυρεμβέργης που -όπως ζητά εδώ και χρόνια ο Λεπέν- θα θέσει εκτός «κάθε νομιμότητας» όσους αμφισβητούν τον καπιταλισμό. Η εισαγγελική αυτή λογική διαπερνά την εισαγωγή του βιβλίου και αφορά κάθε κομμουνιστή, χωρίς εξαίρεση: αυτός καθεαυτός ο κομμουνισμός είναι «εγκληματογόνος ιδεολογία», διαβάζουμε, και αρκεί η προσφυγή στον καναδικό (!) Ποινικό Κώδικα για να θεωρηθεί ως «έγκλημα κατά της ανθρωπότητας» ακόμα και η απλή «ενθάρρυνση» των «αυθαίρετων κοινωνικών διακρίσεων με καθαρά ιδεολογικά κριτήρια (μπουρζουαζία- προλεταριάτο)» (σ. 50 και 772).  («Η κατάμαυρη Βίβλος του Κομμουνισμού» iospress)

Βέβαια δεν αποκλείεται ο ισχυρισμός των συγγραφών της «βίβλου» που επικαλείται ο Θεοδωρόπουλος,   ότι τα 100.000.000 θύματα των κομμουνιστών  ήταν προμελετημένο έγκλημα  κατά της ανθρωπότητας γιατί το  «έγκλημα είναι αναγκαίο συνοδευτικό κάθε κομμουνιστικού καθεστώτος» να αποδειχθεί πειστικότερο σε σχέση με τη θέση που υποστηρίζει ένας άλλος «Σταλινολόγος» με ειδικότητα στα εγκλήματα των κομμουνιστών στην Ουκρανία, ο Robert Conquest,  ότι δηλαδή  οι ΗΠΑ τού Ρίγκαν αντιμετώπιζαν τον άμεσο κίνδυνο τής εισβολής των στρατευμάτων τής ΕΣΣΔ τού Γκορμπατσόφ!  Έγραφε μάλιστα και βιβλίο επί του θέματος με τίτλο: «What To Do When The Russians Come: A Survivor’s Guide»!

Εκείνο που προέχει όμως δεν είναι να καταδειχθεί η ανεπάρκεια τής ηθικο-μανιχαϊστικής προσέγγισης του κομμουνισμού από συγκεκριμένους αναθεωρητές  αλλά  σε κάθε περίπτωση και ανεξάρτητα από τα πολιτικά κίνητρα στα οποία βασίζονται, κάθε θέση πρέπει να εξετάζεται σύμφωνα με την τρέχουσα ιστορικότητα.  Πέρα λοιπόν τής «κατανοητής» επιθυμίας να ταυτίσουν τον κομμουνισμό με τον φασισμό υπάρχει και η προσπάθεια να γίνει αντιληπτό πως η καπιταλιστική ιδεολογία τα οικονομικά συμφέροντα και  οι ανάγκες της οικονομικής ολιγαρχίας μέσα σε ένα σύμπλεγμα άγριων ανταγωνισμών και συμφερόντων, δεν παίζουν κανέναν πρωτεύοντα λόγο στην σύγχρονη εγκληματική αχρειότητα του καπιταλισμού που σκοπό έχει  να υπάρχει συνέχεια στην κοινωνική, την ταξική εκμετάλλευση.

Όσο «πειστικότερα» λοιπόν εξισώνουν το κομμουνισμό με το φασισμό τόσο ευκολότερα μπορούσαν να επιβληθούν και τα απαιτούμενα μέτρα στην κατεύθυνση των αναγκών του κεφαλαίου. Ο κομμουνισμός, το φάντασμα που εξακολουθεί να πλανιέται είναι το ζωτικό πρόβλημα των εξιδανικευμένων ελεύθερων αγορών και των τιμητών τους!

Με μεγάλη διαύγεια ο Μπέρτολτ Μπρεχτ είχε επισημάνει για όσους διαθέτουν ισοπεδωμένη συνείδηση: «Αυτοί ή θα αφανιστούν από το φασισμό ή θα προθυμοποιηθούν να μην κάνουν καμιά ενέργεια εναντίον του ή θα προθυμοποιηθούν να κάνουν τα πάντα γι’ αυτόν. Θα αμφιταλαντεύονται στο βαθμό, που θα τους παρασύρει η ελπίδα τους, ότι το σύστημα της ατομικής ιδιοκτησίας στα μέσα παραγωγής μπορεί να σωθεί χωρίς την επιβολή βαρβαρότητας».

Διαβάστε :

«Το Γκουλάγκ των Παρισίων ανιστόρητα ψεύδη και ψυχροπολεμικές τερατολογίες η παρουσίαση της «Μαύρης Βίβλου του Κομμουνισμού» http://www.iospress.gr/mikro2002/mikro20020302.htm

 «Communisme, les falsifications d’ un «livre noir»» (Le Monde diplomatique 12/1997). Συνοπτικό ξετίναγμα των ψευδολογιών και των παραχαράξεων της «Μαύρης Βίβλου» από τους τακτικούς συνεργάτες της έγκυρης γαλλικής επιθεώρησης. Κείμενα των Ζιλ Περό, Μορίς Λεμουάν, Μισέλ Ντρεϊφίς και Σερζ Αλιμί https://www.monde-diplomatique.fr/1998/01/A/4270

Τον επίσης συλλογικό τόμο «Ο αιώνας των Κομμουνισμών» (εκδόσεις Πόλις)

Διαβάστε περισσότερα

Τι φινέτσα…

 ΝΙΚΟΣ ΜΠΟΓΙΟΠΟΥΛΟΣ

mpog@imerodromos.gr

facebook.com/mpogiopoulos

    Τι μπρίο, τι φινέτσα, τι προσεγμένες παρουσίες στη Βουλή. Και τι ωραίες ατάκες!
    Όπως του κ.Τσίπρα προς τον κ.Μητσοτάκη ότι η ΝΔ κινείται μεταξύ του «βάστα Σόιμπλε» και του «βάστα ΔΝΤ». Μόνο να: Θυμόμαστε ότι την τελευταία φορά που ο κ.Τσίπρας συναντήθηκε με τον Σοιμπλε και ο δεύτερος πέταξε εκείνο το ιταμό «είναι η εφαρμογή (του Μνημονίου), ανόητε», ο πρωθυπουργός δεν βρήκε κάτι λεβέντικο να αντιτείνει. Όσο για το ΔΝΤ, το κείμενο της 12 Ιουλίου 2015, που αναφέρει ότι «(…) η Ελλάδα θα ζητήσει τη συνέχιση της στήριξης του ΔΝΤ (…)»,  την υπογραφή του κ.Τσίπρα δεν φέρει;
    Εξίσου υπέροχος ο κ.Μητσοτάκης: «Με τους δανειστές είσαστε εσείς που υπογράψατε τρίτο μνημόνιο», είπε στον πρωθυπουργό. Μόνο να: Ο κ.Μητσοτάκης δεν ήταν που υπερψήφισε το ίδιο Μνημόνιο με αυτό που υπέγραψε ο Τσίπρας; Ένα μήνα πριν δεν ήταν που ούτε τα ψίχουλα κοροϊδίας στους συνταξιούχους δεν ψήφισε η ΝΔ, ταυτιζόμενη, όλως τυχαίως, με τον Σόιμπλε;
    Εξαιρετική και η κυρία Γεννηματά. Που κατηγόρησε τον κ.Τσίπρα πως με το αριστερό χέρι διώχνει το ΔΝΤ και με το δεξί  χέρι το προσκαλεί. Απορία: Η κυρία Γεννηματά με ποιο χέρι αντάλλαξε χειραψία με τον κ.Γιώργο Παπανδρέου – εκείνον που έφερε το ΔΝΤ στην Ελλάδα  – κατά την «τελετή» επιστροφής του τελευταίου στο κόμμα της;
    Συμπέρασμα: Η παράσταση με τους ολετήρες να παριστάνουν τους «σωτήρες», συνεχίζεται. Για πόσο ακόμα; Για όσο θα τους το επιτρέπουν τα θύματά τους.
Πηγή: Εφημερίδα Real News 22/1/2017

Διαβάστε περισσότερα

Ψωροκώσταινα η μήπως οχι;

Προκόπης Μπίχτας

Η προπαγάνδα του ΣΥΡΙΖΑ, προκειμένου να καλύψει την μεγάλη προδοσία της κυβέρνησής του, αναβιώνει εδώ και καιρό την θεωρία της Ψωροκώσταινας που λανσάρησε η Φρειδερίκη κι ακολουθούσε η δεξιά καθ’ όλα τα χρόνια της παντοκρατορίας της. Δηλαδή, προσπαθούν να μας πείσουν ακόμα ότι η Ελλάδα δεν παράγει τίποτα και ότι αν φύγουμε από την Ευρωζώνη θα πεινάσουμε. Παρά τα πλήγματα που έχει δεχθεί η ελληνική οικονομία από τότε που μπήκε στο ευρώ και, μετά, στα μνημόνια και παρά την μείωση της παραγωγής της κατά 25-26%, σήμερα η κατάστασή της είναι (μόνο ενδεικτικά):
ΚΟΙΤΑΣΜΑΤΑ ΣΤΡΑΤΗΓΙΚΩΝ ΠΡΩΤΩΝ ΥΛΩΝ
Βωξίτης, νικέλιο, μαγγάνιο, ουράνιο, χρυσός, κτλ). Τα κοιτάσματα κόκκινου υδραργύρου, ραδόνιου, τα μη συμβατικά κοιτάσματα υδρίτη-ασβεστίτη, τα κοιτάσματα πετρελαίου και φυσικού αερίου. Βάσει εκτιμήσεων του Γεωλογικού Ινστιτούτου των ΗΠΑ (USGS), μόνο η αξία των κοιτασμάτων του πετρελαίου και του φυσικού αερίου ανέρχεται σε 10 τρισεκατομμύρια δολάρια. Ενώ, η αξία ενός κιλού οσμίου -που υπάρχει αρκετό στην Ελλάδα- ισοδυναμεί με την αξία 8 χιλιάδων κιλών χρυσού. Σε παγκόσμια κλίμακα η Ελλάδα είναι η βασικότερη χώρα παραγωγής χουντίτη, η 2η χώρα στην παραγωγή μπεντονίτη, η 1η σε εξαγωγές και η 2η στην παραγωγή περλίτη. Κατέχει τη 2η θέση στην Ευρωπαϊκή Ένωση και την 11η θέση παγκόσμια στην παραγωγή λιγνίτη, κλπ. Κλπ.
ΕΞΑΓΩΓΕΣ
Το 2014, η συνολική αξία των ελληνικών εξαγωγών ανήλθε σε 27.188 εκατομμύρια ευρώ, αποτελώντας το 15.2% του ΑΕΠ της χώρας. Παρά την οικονομική κρίση που συνεχίστηκε στην Ελλάδα και κατά το έτος αυτό, οι εξαγωγές παρέμειναν σχεδόν στα ίδια επίπεδα με αυτά του προηγούμενου έτους.
Χώρες προορισμού (2014):
Οι εξαγωγές προς την Ευρωπαϊκή Ένωση (ΕΕ) ανήλθαν σε 48% κατά το 2014, καταδεικνύοντας το ειδικό βάρος της στο ελληνικό εξωτερικό εμπόριο. Δυναμική αύξηση των ελληνικών εξαγωγών το 2014 σημειώθηκε στις χώρες Σαουδική Αραβία, Αίγυπτο, Κύπρο και Λίβανο.
Στους κυριότερους εταίρους συγκαταλέγονται:
• Τουρκία (12%)
• Ιταλία (9%)
• Γερμανία (7%)
• Βουλγαρία (5%)
• Κύπρος (5%)
• Ηνωμένο Βασίλειο (4%)
• ΗΠΑ (3%)
Κύρια προϊόντα εξαγωγών:
• Τρόφιμα και ποτά
• Βιομηχανικά προϊόντα
• Προϊόντα πετρελαίου
• Χημικά προϊόντα
ΥΠΕΔΑΦΟΣ
1) Μαγνήσιο:
Ο μαγνησίτης που εξάγει η χώρα μας, καλύπτει το 46% της συνολικής παραγωγής της Δυτικής Ευρώπης.
2) Αλουμίνιο:
Εδώ και μερικά χρόνια η Γαλλία ελάττωσε την παραγωγή της σε αλουμίνιο και η Ελλάδα πλέον είναι πρώτη στην Ευρώπη σε παραγωγή του αλουμινίου, για χιλιάδες εφαρμογές.
3) Βωξίτης:
Η Ελλάδα είναι η μεγαλύτερη βωξιτοπαραγωγός χώρα της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Ο βωξίτης χρησιμοποιείται και στην κατασκευή αεροσκαφών, ηλεκτρικών συσκευών, μεταλλικών κατασκευών και άλλων.
4) Σμηκτίτες:
Η Ελλάδα είναι η 2η χώρα στον κόσμο μετά τις ΗΠΑ στην εξόρυξη σμηκτιτών, οι οποίοι έχουν μεγάλο εύρος εφαρμογών, όπως η διάθεση αποβλήτων, τα φάρμακα, τα καλλυντικά κ.α.
5) Νικέλιο:
H Ελλάδα είναι η μοναδική χώρα της ΕΕ με σημαντικά κοιτάσματα νικελίου στο υπέδαφος της. Υπάρχει ένα συγκρότημα παραγωγής νικελίου, του μεγαλυτέρου στην Ευρωπαϊκή Ένωση, αλλά εξάγεται στο εξωτερικό όπως και όλα σχεδόν τα υπόλοιπα όσα εξορύσσονται.
ΑΓΡΟΤΙΚΑ ΠΡΟΪΟΝΤΑ
6) Λάδι:
Έχουμε το 15% της παγκόσμιας παραγωγής (ελιάς-λαδιού)
7) Είμαστε 3η χώρα σε παραγωγή κρόκου.
11) Είμαστε 5η χώρα σε εξαγωγές σπαραγγιών.
9) Είμαστε 7η χώρα παγκοσμίως σε εξαγωγές βαμβακιού (τo 2004 ήμασταν 4η)
10) Είμαστε 11η σε παραγωγή βαμβακιού
11) Ακόμη: 14η σε αφίξεις τουριστών. (18,2 εκ)
12) Είμαστε 16η σε εξαγωγές τυροκομικών προϊόντων…
και Φυσικά είμαστε το νούμερο 1 της παγκόσμιας εμπορικής ναυτιλίας…..
Βάση σχετικής μελέτης της ΠΑΣΕΓΕΣ, το ποσοστό αυτάρκειας της χώρας μας σε μια σειρά βασικών αγροτικών, διατροφικών προϊόντων φυτικής και ζωϊκής παραγωγής διαμορφωνόταν κατά μέσο όρο στο 94% το 2010.
Μάλιστα, από τότε η αγροτική παραγωγή έχει αυξηθεί οριακά κατά 2% (βλέπε παρακάτω)!
Στη φυτική παραγωγή, όπως προκύπτει η αυτάρκεια είναι 99% κατά μέσο όρο και διαφοροποιείται μεταξύ επιμέρους κατηγοριών προϊόντων, όπως τα δημητριακά όπου η αυτάρκεια ανέρχεται στο 82% περίπου, το μικρότερο ποσοστό εντοπίζεται στο μαλακό στάρι (32%) και το υψηλότερο στο ρύζι (171%).
Στα εσπεριδοειδή τη μεγαλύτερη αυτάρκεια παρουσιάζουν τα πορτοκάλια (167%), ενώ στα λεμόνια περιορίζεται στο 67%.
Στα φρούτα η αυτάρκεια παραμένει υψηλή (128%), ενώ χαμηλή διαπιστώνεται στον κλάδο των οσπρίων (39%).
Στη ζωϊκή παραγωγή το ποσοστό αυτάρκειας ανέρχεται κατά μέσο όρο στο 73%.
Στο κρέας καταγράφεται αυτάρκεια 56%, με το μικρότερο ποσοστό στο βόειο κρέας (30% και το υψηλότερο στο αιγοπρόβειο (94%).
Στην κατηγορία των γαλακτοκομικών-τυροκομικών προϊόντων, η φέτα με ποσοστό αυτάρκειας 147% υπερβαίνει το μέσο όρο της κατηγορίας, που κυμαίνεται στο 80%.
Στο μέλι και στα αυγά, καταγράφεται ποσοστό αυτάρκειας 92% και 91% αντίστοιχα.
Πηγές: ΙΓΜΕ, ΕΛΣΤΑΤ, ΠΑΣΕΓΕΣ
«Χαρακτηριστικό γνώρισμα του ιμπεριαλισμού είναι ότι όλος ο κόσμος όπως τον βλέπουμε εμείς, χωρίζεται σήμερα ανάμεσα σε ένα μεγάλο αριθμό καταπιεζόμενων εθνών και σε ένα μηδαμινό αριθμό καταπιεζόντων εθνών, που διαθέτουν τεράστια πλούτη και ισχυρή στρατιωτική δύναμη. Η πολύ μεγάλη πλειοψηφία, που αριθμεί πάνω από δισεκατομμύριο, πολύ πιθανό 1,25 δισεκατομμύρια, αν υπολογίσουμε το σύνολο του πληθυσμού της γης σε 1,75 δισεκατομμύρια, δηλαδή το 70% του πληθυσμού της γης, ανήκει στα καταπιεζόμενα έθνη, τα οποία βρίσκονται σε άμεση αποικιακή εξάρτηση ή είναι μισοαποικιακά κράτη…».
Λένιν : «Έκθεση στην Επιτροπή για το Εθνικό
και Αποικιακό Ζήτημα»».
«Η απόφαση του Διεθνούς Σοσιαλιστικού Συνεδρίου του Λονδίνου, το 1896, που αναγνωρίζει την αυτοδιάθεση των εθνών, πρέπει να συμπληρωθεί σύμφωνα με τις θέσεις που εκθέσαμε πιο πάνω και να τονιστεί
…………………………………………
3) ότι είναι ανάγκη να γίνεται διάκριση ανάμεσα στα συγκεκριμένα καθήκοντα των σοσιαλδημοκρατών των εθνών που καταπιέζουν και των σοσιαλδημοκρατών των εθνών που καταπιέζονται,
4) ότι η αναγνώριση από τους οπορτουνιστές και τους καουτσκιστές της αυτοδιάθεσης είναι ασυνεπής και τυπική και επομένως από πολιτική άποψη υποκριτική,
…………………………………..
6) ότι είναι ανάγκη να υποταχθεί η πάλη γι’ αυτή τη διεκδίκηση, όπως και για όλες τις βασικές διεκδικήσεις της πολιτικής δημοκρατίας, στην άμεση επαναστατική πάλη μαζών για την ανατροπή των αστικών κυβερνήσεων και για την πραγματοποίηση του σοσιαλισμού.
………………………………………………………..
Λένιν: «Η Σοσιαλιστική Επανάσταση
και το Δικαίωμα Αυτοδιάθεσης των Εθνών»,
Όσο για τον «απογοητευμένο λαό» «η ιδεολογία της κυρίαρχης τάξης κυριαρχεί σε όλη την κοινωνία». Αυτό είναι βασικό και αν δεν ίσχυε, δεν θα υπήρχε ανάγκη για αγώνα. Όλα θα έρχονταν στην ώρα τους, μοιραία.

Διαβάστε περισσότερα

Ο τρομοκρατικός πόλεμος της φιλελεύθερης Δύσης

του Κώστα Λουλουδάκη (Ιουλιανού)
Οι υδρογονάνθρακες, στο θαλάσσιο χώρο που εκτείνεται νοτιοανατολικά της Κύπρου και ανάμεσα σε Συρία, Λίβανο, Λωρίδα της Γάζας και Αίγυπτο και οι αντίστοιχες γεωτρήσεις στην ΑΟΖ του Ισραήλ, που την ορίζει σύμφωνα με τα κάθε φορά συμφέροντα του, αποτελούν το «μήλον της έριδος» για τα μεγάλα πολυεθνικά πετρελαϊκά τραστ και ταυτόχρονα δίνουν την αφορμή να ξεδιπλωθούν κινήσεις από πολλούς παίχτες στην ιμπεριαλιστική σκακιέρα.
Λόγω γεωγραφικής θέσης στην Συρία αναλογεί ένα σημαντικό μέρος τού υπεράκτιου ορυκτού πλούτου της Μεσογείου και επιπροσθέτως προσφέρει την δυνατότητα μετατροπής της σε κόμβο μεταφοράς πετρελαίου και φυσικού αερίου από τη Μαύρη Θάλασσα, την Κασπία, τον Περσικό Κόλπο ως τη Μεσόγειο.
Ούτως ή άλλως η Συρία διαθέτει υφισταμένα χερσαία κοιτάσματα πετρελαίου και φυσικού αερίου. Τα αποδεδειγμένα αποθέματα της Συρίας σε πετρέλαιο υπολογίζονται σε 39 δισ. τόνους. Ωστόσο η χώρα έχει περιορισμένη ικανότητα διύλισης. Όσο αφορά το χερσαίο φυσικό αέριο της Συρίας τα αποδεδειγμένα αποθέματα εκτιμώνται σε 8,5 τρισ. κυβικά πόδια.
Όλη η περιοχή έχει μετατραπεί σε μπερδεμένο κουβάρι ενδοϊμπεριαλιστικών ανταγωνισμών που τροφοδοτούνται από νέες αντιθέσεις οι οποίες εμφανίστηκαν μαζί με τα νέα κοιτάσματα υδρογονανθράκων στην νοτιοανατολική Μεσόγειο.
Aς πάμε όμως 13 χρόνια πίσω στον χρόνο τότε που οι φράσεις «ελευθερία των αγορών» και «ελευθερία του εμπορίου» γινόταν συνώνυμα της δημοκρατίας και καραμέλα στα χείλη των μαφιόζων του κόσμου.
Ήταν τέλος του Φεβρουαρίου του 2003 όταν η διευθύντρια σύνταξης και εκδότης της εφημερίδας «Wall Street Journal» Karen Elliott House ανακοινώνει πως : «εφημερίδα της είχε την πρωτοβουλία για τη σύνταξη της κοινής διακήρυξης των 8 Ευρωπαίων ηγετών, που υποστηρίζει την αμερικανική στάση σε ό,τι αφορά στον επικείμενο πόλεμο κατά του Ιράκ (…) καταλήγοντας με το ότι «η εφημερίδα θα ασχοληθεί με τις οικονομικές συνέπειες του πολέμου και όχι με τους βομβαρδισμούς, δίνοντας κεντρική θέση στα θέματα που έχουν να κάνουν με το πετρέλαιο».
Ας μην σπεύσουμε να χαρακτηρίσουμε τις δηλώσεις αυτές ως κυνικές. Προς το παρόν ας κρατήσουμε ως λογική την διαπίστωση, πως με αυτόν τον τρόπο πρέπει να λειτουργεί ένα «έγκυρο» ΜΜΕ, από την στιγμή μάλιστα που η Κάρεν Χάουζ ήταν και πρόεδρος της εταιρείας Dow Jones International η οποία προμηθεύει, με το αζημίωτο, πολυεθνικές εταιρείας και investment funds με έγκαιρη ενημέρωση και κριτική ανάλυση της πολιτικής κάθε κράτους στο κόσμο και για τις τάσεις των επενδύσεων και τα στάδια της ανάπτυξης σε όλη την υφήλιο.
Λίγο πριν, στις ΗΠΑ, η κυβέρνηση του Τζορτζ Μπους είχε ανακοινώσει τον πόλεμο εναντίων της «τρομοκρατίας» με αντίδοτο του πολέμου τις ελεύθερες αγορές και την επιχειρηματική παγκοσμιοποίηση, «ώστε ο κόσμος να καταστεί ελεύθερος, δημοκρατικός και ασφαλής». Να πως περίγραψε η Wall Street Journal τον κόσμο που οραματίζονταν ο ιμπεριαλισμός: «Το όραμα του Μπους είναι το ακόλουθο: μία περιοχή, η οποία, μετά την αλλαγή καθεστώτος στη Βαγδάτη, θα έχει φιλοαμερικανικές κυβερνήσεις στις τρεις πιο σημαντικές χώρες του Αραβικού κόσμου, την Αίγυπτο, το Ιράκ και τη Σαουδική Αραβία. Μακροπρόθεσμα, το γεγονός αυτό θα αλλάξει τη δυναμική της περιοχής, καθιστώντας την πιο φιλική στην Ουάσιγκτον, εδραιώνοντας τη δημοκρατία και κάνοντας τους Παλαιστινίους πιο φιλικούς σε μία συμφωνία με το Ισραήλ».
Στις 5 το πρωί, ώρα Ελλάδας, στις 20 Μαρτίου 2003 ξεκινά ο πόλεμος εναντίων της «τρομοκρατίας» ενώ στις 8 Απρίλη του 2003 παρουσιάστηκε στο Αμερικανικό Κογκρέσο το σχέδιο της «Μεγάλης Μέσης Ανατολής».
Το σχέδιο περιλαμβάνει 32 χώρες: Αλγερία, Μπαχρέιν, Τσιμπουτί, Αίγυπτο, Ιράκ, Ιορδανία, Κουβέιτ, Λιβύη, Παλαιστίνη, Σαουδική Αραβία, Σομαλία, Σουδάν, Συρία, Τυνησία, Αραβικά Εμιράτα, Υεμένη, Αφγανιστάν, Ιράν, Καζαχστάν, Ισραήλ, Κιρκιζιστάν, Πακιστάν, Τατζικιστάν, Τουρκία, Τουρκμενιστάν, Ουζμπεκιστάν κ.ά.
Το 10ο άρθρο του σχεδίου, ανοιχτά και σαφώς, υπογραμμίζει και ζητά την ευθυγράμμιση των εθνικών πολιτικών αυτών των χωρών με τις ΗΠΑ και το ΝΑΤΟ. Τα άρθρα αυτά θεωρούν εχθρική πράξη οτιδήποτε έρχεται σε αντίθεση με την πολιτική της Αμερικής και του ΝΑΤΟ. Ολόκληροι λαοί θεωρούνται τρομοκράτες και όλη η Μέση Ανατολή και η Κεντρική Ασία θεωρούνται περιοχές στρατηγικής σημασίας για την πολιτική, οικονομική και ασφάλεια των ΗΠΑ. Καλούνται οι χώρες της περιοχής να προχωρήσουν σε βαθιές «μεταρρυθμίσεις», αλλά και να απαλλαχτούν από τα καθεστώτα που δεν είναι δημοκρατικά. (Το σχέδιο «Μεγάλη Μέση Ανατολή» Ριζοσπάστης 7 Οκτωβρίου 2012).
Ο ίδιος ο πρόεδρος Μπους προσδιόρισε τις προτεραιότητες του δηλώνοντας: «Τα πολιτισμένα έθνη θα συνεχίσουν να πολεμάνε τους τρομοκράτες και να νικάνε τους τρομοκράτες στο πεδίο της μάχης(…) όλοι μας θα ζήσουμε σε έναν ασφαλέστερο κόσμο αν ακολουθήσουμε το μονοπάτι των ελεύθερων αγορών(…) Επεκτείνοντας το εμπόριο διαδίδουμε ελπίδα και ευκαιρίες σε όλες τις γωνίες της κόσμου και καταφέρνουμε χτυπήματα κατά των τρομοκρατών.
H προετοιμασία της «κοινής γνώμης» του δυτικού κόσμου, δηλαδή η ανάπτυξη μιας συντονισμένης, διεθνούς και μαζικής κλίμακας καμπάνιας εξαπάτησης των λαών, είχε ξεκινήσει δύο χρόνια νωρίτερα, όταν την επόμενη ημέρα από τις τρομοκρατικές επιθέσεις της 11ης Σεπτεμβρίου, ο Μπους ανακοίνωνε το νέο δόγμα της εξωτερικής και της εσωτερικής πολιτικής του που βασιζόταν στην ιδέα του «άξονα του Κακού». Το δόγμα αυτό ονομάστηκε «Νέος Αμερικανικός Αιώνας» και ο Τζορτζ Μπους οικοδόμησε την «συμμαχία των προθύμων» με κριτήριο όσων είναι «μαζί μας» απέναντι σε όσους βρίσκονται «εναντίων μας».
«Η ανατροπή του Σ. Χουσεΐν αποτελεί το πρώτο βήμα στα μακροπρόθεσμα σχέδια των συνεργατών του προέδρου Μπους για την επαναχάραξη του γεωπολιτικού χάρτη της Μέσης Ανατολής και την εγκαθίδρυση της Νέας Τάξης Πραγμάτων (…) με την ίδρυση του «Σχεδίου για ένα νέο Αμερικανικό Αιώνα». Σ’ αυτό συμμετείχαν όλα τα σημερινά «γεράκια» της κυβέρνησης Μπους: Ο αντιπρόεδρος Ντ. Τσέινι, ο υπουργός Αμυνας Ντ. Ράμσφελντ, ο αναπληρωτής του Π. Γούλφοβιτς (που αποτελεί και ιδεολογικό γκουρού)(…) Στόχος τους είναι η χάραξη μιας «νέας ρεαλιστικής εξωτερικής πολιτικής» που θα βασίζεται στην αρχή ότι μόνον υπό την ηγεμονία των ΗΠΑ μπορεί ο κόσμος να γίνει ελεύθερος, δημοκρατικός και σταθερός».Αυτά επισημαίνει σε άρθρο το ο Αθανάσιος Έλλις στα Νέα του Σαββάτου.
Ο πόλεμος αναμφισβήτητα γέμισε τα ταμεία των εργολάβων τού Πενταγώνου και οι αγορές συναρθρώθηκαν και εφάρμοσαν την ελευθερία τους. Εδώ αξίζει τον κόπο να σημειώσουμε έστω και ακροθιγώς τους στενούς δεσμούς των κυβερνητικών παραγόντων με τις πολυεθνικές.
Το ύψος των συμβάσεων πού σύναψε η Halliburton ανέρχεται στα 6 δισ. δολ., ενώ το ύψος των συμβάσεων τής Lockheed Martin ανήλθε στα 29 δισ. Πρόεδρος της Halliburton, η οποία παρεμπιπτόντως ανέλαβε και την μελλοντική διαχείριση του πλούτου του Ιράκ ήταν ο Αντιπρόεδρος των ΗΠΑ Ντικ Τσένεϊ. Ήταν επίσης ο μεγαλομέτοχος της πετρελαϊκής πολυεθνικής που εκμεταλλεύτηκε τα πετρέλαια του Ιράκ Andarko Petroleum. Ενώ διευθύντρια της Lockheed Martin ήταν η σύζυγος του αντιπροέδρου, Λιν Τσένεϊ, στην οποία Lockheed ο σύζυγος τής ήταν μεγαλομέτοχος! Από την εταιρεία άλλωστε Lockheed Martin, την μεγαλύτερη παραγωγό όπλων του κόσμου, προέρχονταν δεκαέξι στελέχη της κυβέρνησης Μπούς.
Η Carlyle Group, ουσιαστικά ένα hedge fund που ειδικεύεται στα προϊόντα κατασκοπίας υψηλής τεχνολογίας και διαπραγματεύεται συμβόλαια όπλων, απέκτησε 9,3 δισ $ σε συμβάσεις με την αμερικανική κυβέρνηση. Διευθυντικά της στελέχη είναι ο πατήρ Μπους και ο πρώην υπουργός Άμυνας Τζέιμς Μπέϊκερ, ενώ στην Ευρώπη ο ίδιος όμιλος έχει για εκπρόσωπό του τον πρώην Πρωθυπουργό της Μεγάλης Βρετανίας Τζον Μέιτζορ.
Ενώ η εταιρεία Bachtel Company ,που Πρόεδρος της είναι ο πρώην υπουργός Εξωτερικών των ΗΠΑ Τζορτζ Σουλτς απολαμβάνει συμβόλαια 3 δισεκατομμυρίων δολαρίων για να ανοικοδομήσει το Ιράκ από τις καταστροφές που προκάλεσαν οι βόμβες της Lockheed Martin.
Ο Υπουργός Εξωτερικών του Μπους, Κόλιν Πάουελ που είχε πρωταγωνιστικό ρόλο στην αμερικανική εισβολή στον Παναμά το 1989, στον πόλεμο του Κόλπου το 1991, όπως και στη Σομαλία και στη Βοσνία την περίοδο 1992-93, είναι μέτοχος της General Dynamic, μέτοχος στο Carlyle Group, ενός ομίλου πολυεθνικών ιδιωτικών κεφαλαίων, και διευθυντής της Gulfstream Aerospace θυγατρικής της General Dynamic.
Ο Πολ Γούλφοβιτς: υφυπουργός Άμυνας ήταν σύμβουλος της πετρελαϊκής BP Amoco, και πρώτος αντιπρόεδρος της General Dynamic.
Αντίστοιχα, το μέλος του Δ.Σ της δεύτερης μεγαλύτερης πετρελαϊκής εταιρείας των ΗΠΑ Chevron, που απέκτησε παχυλά συμβόλαια στο Ιράκ, Κοντολίζα Ράις υπήρξε Σύμβουλος Εθνικής Ασφάλειας (2001-2005) και στη συνέχεια Υπουργός Εξωτερικών (2005-2009) επί προεδρίας Τζορτζ Μπους. Παρενθετικά πρέπει να πούμε πως ο ιδιωτικός μισθοφορικός στρατός της Chevron δολοφόνησε δυο διαδηλωτές στην Νιγηρία στις 28 Μαΐου του 1998 πυροβολώντας από ελικόπτερα μια ομάδα ανθρώπων που είχαν πάει στις εγκαταστάσεις της εταιρείας να διαμαρτυρηθούν για την μόλυνση που προκαλούσαν τα απόβλητα του πετρελαίου τα οποία η Chevron τα έριχνε στα ποτάμια.
Τέλος ο ίδιος ο πρόεδρος των ΗΠΑ Τζορτζ Μπους ήταν μέλος της διοίκησης της εταιρείας πετρελαίου και φυσικού αερίου HARKEN.
Κερδοφόρες είναι οι μπίζνες πολέμου στο Ιράκ και για τις ιδιωτικές στρατιωτικές εταιρείες δηλαδή πολυεθνικές εταιρίες παροχής πολεμικών υπηρεσιών όπως η Blackwater, η Triple Canopy και η Academi που αποτελούν τμήματα της Constellis Holdings, η οποία απολαμβάνει πάνω από 1 δις σε συμβάσεις με την κυβέρνηση των ΗΠΑ. Πρόεδρος αυτής της εταιρείας είναι ο επιφανής χρηματοδότης των αγώνων της Φόρμουλα Ένα, Billy Joe McCombs, ο οποίος σύμφωνα με το περιοδικό Forbes συγκαταλέγεται ανάμεσα στους 400 δισεκατομμυριούχους Αμερικανούς με έντονο φιλανθρωπικό έργο.
Πρόσφατα ο πρώην πρωθυπουργός της Βρετανίας Τόνι Μπλερ εξέφρασε τη λύπη του και ζήτησε συγγνώμη για τον πόλεμο στο Ιράκ. «Ήταν η δυσκολότερη απόφαση που έλαβα ποτέ (…) την έλαβα καλή τη πίστει. Αναλαμβάνω πλήρως την ευθύνη. Εκφράζω τη λύπη μου, διατυπώνω τη μεταμέλειά μου και ζητάω συγγνώμη»
Λεπτομέρεια: Το 2010 το κάθαρμα Τζορτζ Μπους δήλωσε για τον πόλεμο του Ιράκ πως: «Κάποιοι εκ των συμμάχων μας δείλιασαν. Ο Τονι Μπλερ ποτέ»
Ο Μπλερ που σήμερα ζητά συγνώμη για τον πόλεμο στο Ιράκ είναι ιδρυτής της «Tony Blair Associates» η οποία συμβουλεύει την «J.P. Morgan», την «Zurich Insurance», την «Louis Vuitton». Επίσης κατέχει την θέση του πολιτικού και οικονομικού συμβούλου της κυβέρνησης του Καζαχστάν για ενεργειακά θέματα, αλλά και για «ζητήματα κοινωνικο-οικονομικού εκσυγχρονισμού», και τέλος κατείχε μέχρι πρόσφατα, δηλαδή μέχρι τον βομβαρδισμό της Λιβύης θέση συμβούλου και στην Λιβυκή Αρχή Επενδύσεων του Καντάφι. Στα χρόνια που κυβέρνησε η χώρα του πήρε μέρος στους πολέμους στη Γιουγκοσλαβία , τη Σιέρα Λεόνε (2000) και το Αφγανιστάν (2001).
Το Ινστιτούτο Διεθνών Σπουδών Ουάτσον τού Πανεπιστημίου Μπράουν που εδρεύει στην Νέα Υόρκη, εκτιμά σε έκθεση του με τίτλο (Costs of War Project) ότι το κόστος του πολέμου των ΗΠΑ και του ΝΑΤΟ στο Αφγανιστάν και στο Ιράκ ανέρχεται σε 4 περίπου τρισ. δολλάρια.
Ο πόλεμος γέμισε τόσο πολύ τα ταμεία των εργολάβων τού Πενταγώνου που στην εφημερίδα New York Times στις 12 Φεβρουαρίου 2005 δημοσιεύθηκε ένα άρθρο με τίτλο «Το πετρέλαιο βάρυνε από τα πολλά μετρητά» Η πρώτη παράγραφος του άρθρου ξεκινά ως εξής: «Ξεχειλίζοντας από μετρητά οι πετρελαϊκοί γίγαντες βρίσκονται σε παράδοξη θέση. Βγάζουν περισσότερα χρήματα από όσα αντέχουν να ξοδέψουν»
Όμως ο πόλεμος στο Ιράκ το 2003, εκτός από καταστροφική εκστρατεία αναδιάταξης όλης της ευρύτερης περιοχής της Μέσης Ανατολής, υπήρξε επίσης το «επίσημο εναρκτήριο λάκτισμα», της σύγκρουσης μεταξύ ιμπεριαλιστικών δυνάμεων για την απόκτηση γεωστρατηγικού πλεονεκτήματος στην ενεργειακή περιοχή του Περσικού Κόλπου της Ευρασίας και της Ανατολικής Μεσογείου.

Ο ιμπεριαλιστικός ανταγωνισμός στην περιοχή από Ρωσία, την Κίνα την Ινδία, τη συμμαχία των BRICS δηλαδή, απειλεί την αμερικανική παγκόσμια πρωτοκαθεδρία στην ιμπεριαλιστική «πυραμίδα».
Όλα αυτά σε μια εποχή που η καπιταλιστική κρίση είναι εξαιρετικά δύσκολο να καταπολεμηθεί αφού τα χρέη της Δύσης είναι πλέον εκτός ελέγχου, έχοντας ξεπεράσει το 320% του παγκόσμιου ΑΕΠ.
Ωστόσο ο πόλεμος στη Συρία έχει πολλές ομοιότητες με την ιμπεριαλιστική επέμβαση στη Λιβύη που έγινε για να χάσουν οι χώρες των BRICS και μεμονωμένα κράτη της ΕΕ την πρωτοκαθεδρία που τους είχε παραχωρήσει ο Καντάφι στα κοιτάσματα πετρελαίου. Ας θυμηθούμε πως οι πρόθυμοι βομβαρδιστές της Λιβύης έστησαν μια εταιρεία με την ονομασία «Libyan Oil Company» που ως δια μαγείας απέκτησε όλο το πετρέλαιο και φυσικό αέριο της χώρας. Μετά η εταιρία αυτή πέταξε έξω από την Λιβύη την Γερμανική πολυεθνική πετρελαϊκή εταιρεία «Wintershall» την Ιταλική «Eni» την Ρωσική «Gazprom» και την Κινέζικη εταιρεία «CNPC», με τις οποίες ο Καντάφι είχε υπογράψει συμφωνίες που επέτρεπαν την μεταβίβαση των δικαιωμάτων εκμετάλλευσης που αφαίρεσε από τις Γαλλικές και Αμερικανικές πολυεθνικές. Ένας επιπροσθέτως λόγος ήταν η δημιουργία των χρηματοοικονομικών οργανισμών τής Αφρικανικής Ένωσης που έγινε εφικτή χάρη στα Λιβυκά κεφάλαια. Υπολογίζεται ότι ο Καντάφι διέθεσε το ποσό των 40 δισ. δολαρίων στο «Αφρικανικό Νομισματικό Ταμείο» με έδρα το Καμερούν ώστε να παραμεριστεί αφενός το φράγκο CFA, ένα νόμισμα που υποχρεούνται να χρησιμοποιούν δεκατέσσερις αφρικανικές χώρες πρώην γαλλικές αποικίες από την Γαλλία ώστε αυτή να μπορεί να εισάγει πάμφθηνη πρώτη ύλη, αφετέρου να παραμεριστεί το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο από την Αφρικανική Ένωση την οποία εξουσιάζει οικονομικά. Απώτερος σκοπός της Αφρικανικής Ένωσης όπου συμμετέχουν 54 κράτη ήταν να αποκτήσουν ένα ενιαίο νόμισμα.
Όπως και στην Λιβύη, οι ΗΠΑ οργάνωσαν στο έδαφος της Τουρκίας, το 2011, Συριακές αντικαθεστωτικές ομάδες που δημιουργήθηκαν για να λειτουργήσουν ως φορέας εκδήλωσης της εξωτερικής επέμβασης με σκοπό να μην χρησιμοποιηθούν αμερικανικές χερσαίες δυνάμεις. Αυτό έπραξε ο λεγόμενος «Ελεύθερος Συριακός Στρατός» και το «Συριακό Εθνικό Συμβούλιο», τα τσιράκια των ΗΠΑ. Γιατί οι αμερικανικοί πετρελαϊκοί όμιλοι δεν μπορούν να λάβουν μέρος στην εκμετάλλευση του ενεργειακού πλούτου της Συρίας και στην αξιοποίηση της θέσης της, ως χώρας διέλευσης ενεργειακών πόρων της Μέσης Ανατολής, διότι η Κίνα και η Ινδία συμμετέχουν και κατέχουν τα συμβόλαια στην παραγωγή πετρελαίου της Συρίας, και η Ρωσία διαθέτει στο έδαφός της στρατιωτικές και ναυτικές βάσεις, άρα σημαντικά γεωστρατηγικά οφέλη. Δηλαδή η Συρία ασκεί ανεξάρτητη από τα συμφέροντα των μεγάλων αμερικανικών πετρελαϊκών ομίλων, εθνική ενεργειακή πολιτική προτιμώντας άλλους ιμπεριαλιστικούς παίκτες. Και να που τώρα προέκυψε το IS το οποίο φιλοδοξεί να ιδρύσει «χαλιφάτο» μεταξύ Τίγρη, Ευφράτη και Μεσογείου!
Όμως ο πόλεμος στην Συρία καταστρέφει τις υποδομές και τα ενεργειακά έργα, κατάσταση που δεν είναι και τόσο ευοίωνη για τις Κινέζικες και τις Ινδικές εταιρείες. Ωφελεί όμως τις ΗΠΑ, τα αραβικά κράτη, το Ισραήλ, τους πολυεθνικούς πετρελαϊκούς ομίλους. Ωφελεί όμως και τη Ρωσία γιατί διατηρούνται σε υψηλά επίπεδα οι τιμές του πετρελαίου και φυσικού αεριού που πουλάει στην ΕΕ, μιας και δεν δρομολογούνται εναλλακτικοί οδοί εφοδιασμού της.
Εν κατακλείδι
Δεν υπάρχει μεγαλύτερη τρέλα από την παρούσα καπιταλιστική άπληστη οργάνωση της ζωής, και του άθλιου κυνηγιού των κερδών. Για να κρατηθεί ο μονοθεϊσμός της αγοράς έχει επινοηθεί ένας καινούργιος αλλά ταυτόχρονα πανάρχαιος εχθρός: Ο Ισλαμισμός. Ένοχος επειδή ακριβώς είναι ισλαμισμός.

Σιγά-σιγά θα μας πείσουν οι υποστηρικτές της ελευθερίας των αγορών και κάθε εικονοκλαστικής ιδέας ότι σήμερα υπάρχει ένας ανελέητος πόλεμος μεταξύ της χριστιανικής και πολιτισμένης Δύσης και του φανατικού και απάνθρωπου Ισλάμ.

Προσπαθούν να πείσουν στηριγμένοι σε παρωχημένες και αντιδραστικές ιστορικές προκαταλήψεις και μέσα από αυθαίρετες ιδεοληψίες ότι το μοίρασμα τής ηγεμονίας μεταξύ των μεγάλων δυνάμεων, τα ιδεολογικά, πολιτικά, οικονομικά, στρατιωτικά και τα εταιρικά συμφέροντα δεν παίζουν κανέναν πρωτεύοντα ρόλο σε αυτήν την μάχη της πολιτισμένης Δύσης.
Παλαιότερα ως ξένοι προς τη Δύση και τη λευκή φυλή δεν χαρακτηρίζονται μόνον οι Άραβες αλλά σύμφωνα με τον Τσόρτσιλ, όλος «ο κομμουνιστικός κόσμος, ο οποίος συνδαυλίζει την εξέγερση των αποικιακών λαών εναντίον των λευκών, και δεν αποτελεί παρά έκφραση ενός ημιασιατικού επιθετικού ολοκληρωτισμού»
O Ισλαμισμός έτσι κι αλλιώς ήταν χρήσιμος είτε σαν σύμμαχος του Ιμπεριαλισμού τον καιρό που υπήρχε η ΕΣΣΔ -η «Αυτοκρατορία του Κακού» σύμφωνα με την ρήση του Παντοκράτορα Ρέιγκαν- είτε ως αντίπαλος όταν χρειάστηκε ο Ιμπεριαλισμός να γράψει νέα σενάρια ταινιών τρόμου. Οι πρώην σύμμαχοι που ζούσαν από τον προϋπολογισμό του Πενταγώνου, με τα τουρμπάνια τους και τα μούσια τους φάνταζαν φρικτή απειλή και αδιαμφισβήτητη δικαιολογία για να παραμείνουν εύπορες οι ελεύθερες αγορές.
Ωστόσο όπως μας πληροφορεί το Liberal. gr σε άρθρο του με τίτλο «Τα I-Corps και ο Νέος Αμερικανικός Αιώνας» , ενώ ο υπόλοιπος πλανήτης ομφαλοσκοπεί μεταξύ αποσχίσεων και κρίσεων στις ΗΠΑ λαμβάνει χώρα μια επανάσταση. Διότι: «Σε στρατιωτικό επίπεδο υπάρχουν πλέον τα εξοπλισμένα drones να εκτελούν αποστολές. Και οι Πεζοναύτες αντικαθίστανται από τα I-Corps (Innovative Corps), στα οποία εντάσσονται οι νέοι επιχειρηματίες ως μακρύ χέρι άσκησης ελέγχου και παγκόσμιας πολιτικής των ΗΠΑ σε διεθνές επίπεδο. Βάσεις τους, οι έδρες των start up’s τους, τα σπίτια τους, τα γκαράζ τους, τα μικρά τους εργαστήρια. Όπλα τους τα i-phones, τα tablets, τα laptops, οι αλγόριθμοι, το μυαλό τους, η ιδέα τους και η σκέψη τους. Πεδίο δράσης τους ο κόσμος όλος αφού είναι διεσπαρμένοι σε ολόκληρο τον πλανήτη. Κέντρο συντονισμού τους, η Αμερικανική Διοίκηση, τα Αμερικανικά πανεπιστήμια και οι Αμερικανικές επιχειρήσεις.»
Να υποθέσουμε ότι «οι νέοι επιχειρηματίες ως μακρύ χέρι άσκησης ελέγχου και παγκόσμιας πολιτικής των ΗΠΑ σε διεθνές επίπεδο» θα είναι και νεοσύλλεκτοι τής αγαθής βούλησης του καπιταλισμού;

Διαβάστε περισσότερα

Πέθανε ο Λένιν;

 ΝΙΚΟΣ ΜΠΟΓΙΟΠΟΥΛΟΣ

mpog@imerodromos.gr

facebook.com/mpogiopoulos

Ένα ερώτημα πλανάται πάνω από τον κόσμο όπου 8 μόλις άτομα κατέχουν πλούτο που ισούται με τα υπάρχοντα 3,5 δισεκατομμυρίων ανθρώπων, δηλαδή το 50% του πληθυσμού της Γης.
Ένα ερώτημα πλανάται πάνω από τον κόσμο των 3 δισεκατομμυρίων ανθρώπωνπου «ζουν» με 1,5 δολάρια την ημέρα.
Ένα ερώτημα πλανάται  πάνω από την Ευρώπη των 120 εκατομμυρίων φτωχών και απόκληρων.
Ένα ερώτημα πλανάται πάνω από την Ελλάδα της καταχνιάς, της κατάθλιψης, της αιθαλομίχλης και των 2.460 αυτοκτονιών το διάστημα 2010-2014: «Τι να κάνουμε;»…
Στις αρχές του περασμένου αιώνα, σε άλλες (;) συνθήκες το ερώτημα είχε τεθεί και είχε απαντηθεί από τον άνθρωπο που σήμερα συμπληρώνονται 93 χρόνια από τον θάνατό του, στις 21 Γενάρη 1924: Τον Λένιν.

Κατ’ αρχάς, όμως, τι σόι άνθρωπος, τι σόι τύπος ήταν ο Λένιν, ώστε να αξίζει να δώσουμε βάση στην άποψή του για το «τι να κάνουμε» εμείς σήμερα;

«Λένιν, ο πιο ανθρώπινος άνθρωπος»,

έγραφε μετά τον θάνατό του ο Μαγιακόφσκι. Αλλά ο Μαγιακόφσκι λάτρευε τον Λένιν και ίσως δεν θα μπορούσε να είναι αντικειμενικός στην κρίση του.
Είναι σημαντικότερο, επομένως, να μας περιγράψει την προσωπικότητά του κάποιος που οι σχέσεις του μαζί του υπήρξαν, το λιγότερο, πολυκύμαντες:

«Ο Λένιν – γράφει ο Τρότσκι – ανεχόταν την νεροποντή από εγκώμια με τον τρόπο που ένας ανυπόμονος πεζός υπομένει τη βροχή κάτω από μια ξώπορτα».  

Και ως πολιτικός, ως ηγέτης; Ο Τρότσκι πάλι αναφέρει:

«Δεν επέβαλε το σχέδιό του στις μάζες. Βοηθούσε τις μάζες να συλλάβουν και να πραγματοποιήσουν τα δικά τους σχέδια».    

Αλλάδεν έχει λιγότερη σημασία να δει κανείς πως μιλούσαν για τον Λένιν οι ίδιοι οι ταξικοί του αντίπαλοι:

«Ο Λένιν ήτο η επιφανεστέρα των προσωπικοτήτων που ανέδειξεν ο τελευταίος παγκόσμιος πόλεμος»

σημείωναν σε άρθρο τους οι Τάϊμς της Νέας Υόρκης την επόμενη του θανάτου του ενώ οι Τάϊμςτουτ Λονδίνου έκαναν λόγο για

«το σιδερένιο θάρρος του, την ακλόνητη αποφασιστικότητα του και την ολοκληρωτική έλλειψη κάθε ιδιοτελούς συμφέροντος μέσα στον αγώνα»(https://atexnos.gr, 20/1/2017)

Όσο για τα παρακάτω δεν τα έγραψε κάποιος «όποιος κι όποιος». Και κυρίως δεν τα ισχυρίζεται κάποιος που πάσχει από μαρξιστικές και λενινιστικές «παρωπίδες». Ο ύμνος στον Μαρξ και τον Λένιν προέρχεται από έναν υπουργό Οικονομικών του… Ρήγκαν!  Τον ΠολΚρεγκΡόµπερτς. Έγραψε:

«Αν ο Μαρξ και ο Λένιν ήταν σήµερα ζωντανοί, θα ήταν βασικοί διεκδικητές του βραβείου Νόµπελ για την οικονοµία. Ο Μαρξ προέβλεψε την προϊούσα εξαθλίωση των εργαζοµένων και ο Λένιν προείδε την υποταγή της υλικής παραγωγής στη συσσώρευση κερδών του χρηµατοπιστωτικού κεφαλαίου. Οι προβλέψεις τους είναι κατά πολύ ανώτερες από τα “οικονοµικά µοντέλα” που σήµερα βραβεύονται µε Νόµπελ και από τις προβλέψεις των κεντρικών τραπεζιτών, των υπουργών Οικονοµικών και των νοµπελιστώνοικονοµολόγων…» (1)

Φυσικά ο Λένιν δεν θα πάρει ποτέ το βραβείο Νόμπελ. Παρότι είναι ο άνθρωπος που με διεξοδικό τρόπο προσδιόρισε αυτό που ζούμε (και) σήμερα: Δηλαδή τον ζυγό του «αποικιακού» και «τοκογλυφικού ιµπεριαλισµού» (2). Ο Λένιν, αντίθετα, θα συνεχίσει να βαφτίζεται «ξεπερασμένος» από τους αδαείς. Αλλά θα είναι πάντα εκείνος που ανέλυσε ότι:

«Χαρακτηριστικό του καπιταλισµού γενικά είναι ότι χωρίζει την ιδιοκτησία του κεφαλαίου από την χρησιµοποίηση του κεφαλαίου στην παραγωγή, ότι χωρίζει το χρηµατικό κεφάλαιο από το βιοµηχανικό ή το παραγωγικό (…). Ο ιµπεριαλισµός ή η κυριαρχία του χρηµατιστικού κεφαλαίου είναι η ανώτατη εκείνη βαθµίδακαπιταλισµού όπου ο χωρισµός αυτός παίρνει πελώριες διαστάσεις. Η υπεροχή του χρηµατιστικού κεφαλαίου πάνω σε όλες τις υπόλοιπες µορφές κεφαλαίου σηµαίνει κυρίαρχη θέση του εισοδηµατία και της χρηµατιστικής ολιγαρχίας, σηµαίνει ξεχώρισµα µερικών κρατών που κατέχουν τη χρηµατιστικήδύναµη, απ’ όλα τα υπόλοιπα» (3).

Ο Λένιν δεν θα πάρει ποτέ το Νόμπελ. Βλέπετε όσα είχε να μας πει (από τότε!) για την κυρία… Μέρκελ και για τα «χαιδεμένα παιδιά» των εκάστοτε «Μέρκελ» που είναι σπαρμένα στις «μισοαποικίες» των μεγάλων Δυνάμεων, είναι ενοχλητικά. Έγραφε:

«Το κεφάλαιο έγινε διεθνές και μονοπωλιακό. Ο κόσμος είναι μοιρασμένος ανάμεσα σε μια χούφτα μεγάλες Δυνάμεις, δηλαδή Δυνάμεις που έχουν επιτυχίες στη μεγάλη καταλήστευση και καταπίεση των εθνών (…) η Αγγλία, η Γαλλία και η Γερμανία έχουν τοποθετήσεις στο εξωτερικό όχι μικρότερες από 70 δισεκατομμύρια ρούβλια. Για να εισπράττουν το «θεμιτό» εισοδηματάκι τους από το στρογγυλούτσικο αυτό ποσό – ένα εισοδηματάκι που ξεπερνάει τα τρία δισεκατομμύρια ρούβλια το χρόνο – υπάρχουν οι εθνικές επιτροπές των εκατομμυριούχων, που ονομάζονται κυβερνήσεις, που διαθέτουν στρατό και πολεμικό στόλο και «τοποθετούν» στις αποικίες και στις μισοαποικίες τα χαϊδεμένα παιδιά και τα αδέλφια «του κυρίου δισεκατομμυρίου» σαν αντιβασιλείς, προξένους, πρεσβευτές, κάθε λογής υπαλλήλους, παπάδες και άλλες βδέλλες» (4).

Παρόλα αυτά,το ερώτημα παραμένει: Έχει να πει κάτι ο Λένιν στους εργαζόμενους και στους άνεργους, σήμερα; Έχουν νόημα τα λόγια του στην εποχή του Wi – Fi; Μπορούν να ακουστούν μέσα σε όλη αυτή την οχλαγωγία από το σαφάρι των Πόκεμον; Και κυρίως:Τι προοπτική, τι διδάγματα μπορεί να προσφέρει η πολιτική δράση του εκατό χρόνια μετά, τώρα που επήλθε πια  το «Τέλος της Ιστορίας»και το εγχείρημα της Οκτωβριανής Επανάστασης ανατράπηκε;
Μια σκέψη είναι αυτή που διατυπώθηκε από τον Σαρτρ: Ο μαρξισμός, έλεγε ο Γάλλος φιλόσοφος,

«είναι αξεπέραστος διότι δεν ξεπεράστηκαν οι συνθήκες που τον ανέδειξαν».

Και ο Λένιν δεν εκπροσωπεί τίποτα λιγότερο από αυτό: Τον μαρξισμό στην εποχή του ιμπεριαλισμού. Δηλαδή την εποχή της απόλυτης κυριαρχίας των μονοπωλίων στον κόσμο. Η’ μήπως σήμερα, επί «Ζήμενς» και «Κρούπ», επί Novartisκαι Ντόιτσε Μπανκ,επί τραπεζιτών και εργολάβων, ζούμε σε κάποια άλλη εποχή;
Αν πάλι ο Σαρτρ δεν ακούγεται και τόσο πειστικός στα αυτιά ορισμένων, τότε τους προτείνουμε να λάβουν τοις μετρητοίς τον κ.Σαμαρά και τον κ.Τσίπρα. Αυτοί είναι που επί πρωθυπουργίας του πρώτου μνημόνευαν τον Λένιν στη Βουλή συχνότερα κι από το ΚΚΕ. Ας πάρουν τοις μετρητοίς και τον κ.Στουρνάρα. Αυτός (!) ήταν που επαναλάμβανε ότι διαβάζει τον Λένιν. Ανελλιπώς μάλιστα, όπως έλεγε από τη θέση του υπουργού Οικονομικών.
Όσο για τον ΣΥΡΙΖΑ, μετά από κάθε του υπογραφή κάτω από κόφτες και μνημόνια, είναι σύνηθες να βγαίνει και κάποιος «αριστερούλης» του (πρώτος διδάξας ο κ.Τσίπρας αμέσως μετά την υπογραφή του τρίτου Μνημονίου) για να ξεπλύνει την ξεφτίλα του – πως; –  απαγγέλλοντας Λένιν.
Οι μαρτυρίες όλων των παραπάνω όσο να ‘ναι μια κάποια πιστοποίηση της επικαιρότητας της λενινιστικής παρακαταθήκης προσφέρουν.  Ειδικά αν αναλογιστούμε όσα διαπράττουν. Γεγονός που πείθει ότι ο λόγος που αναφέρονται στον Λένιν και ξεπατικώνουν τσιτάτα του, είναι για να κάνουν τα ακριβώς αντίθετα…    

Τι να κάνουμε;», συνεπώς. Αλλά όχι κατά τους παραχαράκτες του Λένιν, μα σύμφωνα με τον ίδιο τον μπολσεβίκο ηγέτη;

Χρέος 

Για παράδειγμα, στην Ελλάδα που λιμοκτονεί υπό το βάρος των χρεών έχει ο Λένιν να μας πει κάτι; Έχει να προτείνει κάτι στους Έλληνες του μόχθου που – ως μη όφειλαν – έχουν πληρώσει αυτά τα χρέη χίλιες φορές, αλλά τους επιβάλλουν να τα πληρώσουν άλλες χίλιες;   
«…νομίζουμε – έλεγε ο Λένιν απευθυνόμενος στους λαούς της Ευρώπης και όλου του κόσμου – πως για την ακύρωση των χρεών  θα αναγκαστούν (σσ: οι λαοί) να περιμένουν κάτι άλλο και να δουλέψουν σε κάποια άλλη κατεύθυνση, χωρίς να υπολογίζουν στη «γενναιοψυχία» των κυρίων καπιταλιστών».
Τι έκανε λοιπόν ο Λένιν που δεν επαφίετο στην «γενναιοδωρία» των τοκογλύφων και των κερδοσκόπων και φυσικά δεν «διαπραγματευόταν» μαζί τους;

Το Γενάρη του 1918, η σοβιετική κυβέρνηση, με διάταγμα υπογεγγραμμένο από τον Λένιν, ακύρωσε τα εσωτερικά και εξωτερικά δάνεια που είχε συνάψει η τσαρική και η Προσωρινή κυβέρνηση. Τέλος!

Όμως, οι Μπολσεβίκοι, επειδή ακριβώς ήταν κομμουνιστές, δηλαδή και πατριώτες και διεθνιστές, την ώρα που οι πολιτικοί προπάτορες του ελληνικού αστικού πολιτικού κόσμου έστελναν στρατό εναντίον τους, εκείνοι, όσον αφορά την Ελλάδα και τον ελληνικό λαό, να τι έκαναν:

«Ένα άλλο οικονομικό μέτρο της σοβιετικής κυβέρνησης στον εξωτερικό τομέα ήταν η παραίτησή της από το Διεθνή Οικονομικό Ελεγχο (ΔΟΕ), που επέβαλαν το 1897, μετά τον ελληνοτουρκικό πόλεμο, οι Μεγάλες Δυνάμεις στην Ελλάδα (…) από την Οχτωβριανή Επανάσταση η Ελλάδα απεκόμισε οικονομικά οφέλη. Η νεαρή Σοβιετική Δημοκρατία, με απόφαση του Δεύτερου Συνεδρίου των Σοβιέτ, απάλλαξε την Ελλάδα από το χρέος που όφειλε στη Ρωσία και ανερχόταν στα 100 εκατομμύρια χρυσά γαλλικά φράγκα. Ακόμα, η σοβιετική κυβέρνηση παραιτήθηκε από τα δικαιώματά της στο ΆγιοΌρος, καθώς και από τις ιδιοκτησίες του τσαρικού κράτους σε διάφορα ευαγή ιδρύματα στην Ελλάδα (…)» (Κώστας Αυγητίδης, «Η στρατιωτική επέμβαση των καπιταλιστικών χωρών ενάντια στη Σοβιετική Ρωσία και η Ελλάδα (1918-1920)», εκδόσεις «Σύγχρονη Εποχή»).

Έτσι αντιμετώπισαν, λοιπόν, οι Μπολσεβίκοι και ο Λένιν τα θέματα του χρέους.

Κυβερνήσεις

Και για τους εκάστοτε «σωτήρες» μας; Έχει να πει κάτι ο Λένιν που να εξηγεί τον ρόλο τους; Η άποψή του δεν μας φαίνεται και πολύ παράταιρη:

«Σε μια κοινωνία – έλεγε – που βασίζεται (…) στην υποδούλωση των εκατομμυρίων φτωχών και εργαζομένων από μια χούφτα πλουσίων, η κυβέρνηση δεν μπορεί παρά να είναι ο πιο πιστός φίλος και σύμμαχος των εκμεταλλευτών, ο πιο πιστός φρουρός της εξουσίας τους. Και για να είναι σίγουρος φρουρός, δεν αρκούν στον καιρό μας τα κανόνια, οι ξιφολόγχες και ο βούρδουλας: Πρέπει να φροντίσεις να υποβάλλεις στα θύματα της εκμετάλλευσης την ιδέα ότι η κυβέρνηση στέκεται πάνω από τις τάξεις, ότι δεν εξυπηρετεί τα συμφέροντα των ευγενών και της αστικής τάξης, αλλά τα συμφέροντα της δικαιοσύνης, ότι φροντίζει να προστατεύει τους αδύναμους και τους φτωχούς από τους πλούσιους και τους ισχυρούς».

Τα διδάγματα της κρίσης

Μήπως ο Λένιν, που φυσικά δεν θα πάρει ποτέ το Νόμπελ – πράγμα που προφανώς ουδόλως θα τον ενδιέφερε και θα τον απασχολούσε – έχει να μας πει κάτι για την κρίση;

Είναι πραγματικά πολύ ενδιαφέρον για μας, τους βουλιαγμένους στις «μισοαποικίες» και στις «μητροπόλεις», τα θύματα των τοκογλύφων ιμπεριαλιστών,  τα υποζύγια των «χαιδεμένων παιδιών» της ολιγαρχίας, να πάρουμε υπόψη μας τις σκέψεις του Λένιν για «Τα διδάγματα της κρίσης». Και –κυρίως – να σκεφτούμε την άποψη του μεγαλύτερου επαναστάτη του 20^ου αιώνα γύρω από τα πολιτικά συμπεράσματα που απορρέουν από την κρίση. Ο Λένιν έγραφε: 
«Για να βγει κέρδος από μια επιχείρηση, πρέπει να πουληθούν τα εμπορεύματα, να βρεθούν αγοραστές. Και αγοραστής πρέπει να είναι κατ’ ανάγκην όλη η μάζα του πληθυσμού, γιατί οι τεράστιες επιχειρήσεις παράγουν βουνά ολόκληρα από προϊόντα. Σ’ όλες όμως τις κεφαλαιοκρατικές χώρες τα εννιά δέκατα του πληθυσμού αποτελούνται από φτωχούς: από εργάτες που παίρνουν ένα πενιχρότατο μεροκάματο, από αγρότες που, στη μεγάλη τους μάζα, ζουν χειρότερα κι από τους εργάτες.
Και να που, όταν η μεγάλη βιομηχανία σε περίοδο άνθησης παίρνει φόρα για να παράγει όσο το δυνατό περισσότερα, ρίχνει στην αγορά τόσο μεγάλη ποσότητα προϊόντων, που δεν είναι σε θέση να τα πληρώσει η φτωχή πλειονότητα του λαού. Αυξάνει ολοένα ο αριθμός των μηχανών, των εργαλείων, των αποθηκών, των σιδηροδρόμων κτλ., όμως, από καιρό σε καιρό διακόπτεται αυτή η αύξηση, γιατί η μάζα του λαού, για την οποία, σε τελευταία ανάλυση, προορίζονται όλοι αυτοί οι βελτιωμένοι τρόποι παραγωγής, παραμένει σε φτώχεια τέτοια, που φτάνει τα όρια της εξαθλίωσης.
Η κρίση δείχνει ότι η σύγχρονη κοινωνία θα μπορούσε να παράγει ασύγκριτα περισσότερα προϊόντα για την καλυτέρευση της ζωής όλου του εργαζόμενου λάου, αν δεν είχαν αρπαχτεί η γη, τα εργοστάσια, οι μηχανές κ.τ.λ. από μια χούφτα ατομικούς ιδιοχτήτες, που βγάζουν εκατομμύρια από τη λαϊκή εξαθλίωση.
Η κρίση δείχνει ότι οι εργάτες δεν μπορούν να περιοριστούν μόνο στην πάλη για μερικές παραχωρήσεις από μέρους των κεφαλαιοκρατών: στην περίοδο της αναζωογόνησης της βιομηχανίας μπορούν να καταχτηθούν τέτοιες παραχωρήσεις (…) όμως επέρχεται η κρίση και οι κεφαλαιοκράτες όχι μόνο παίρνουν πίσω τις παραχωρήσεις που έκαναν, αλλά και επωφελούνται από την αδυναμία των εργατών για να κατεβάσουν ακόμα πιο πολύ τα μεροκάματα. Κι αυτό θα συνεχίζεται αναπότρεπτα, ώσπου οι στρατιές του σοσιαλιστικού προλεταριάτου να γκρεμίσουν την κυριαρχία του κεφαλαίου (…)» (5).

Εκτός από λόγια, όμως, ο Λένιν συνήθιζε να κάνει και πράξεις. Οι οποίες συμβάδιζαν με τα λόγια του. Ως εκ τούτου, πιστός στις θέσεις του να μην επαφίεται στην «γενναιοδωρία» των δημίων του λαού, πιστός στην θέση του για το ξεπέρασμα της κρίσης υπέρ των πολλών, πιστός στη θέση του ότι οι κυβερνήσεις του λαού δεν στέκονται «πάνω από τάξεις» αλλά εκπροσωπούν την τάξη των καταπιεσμένων, φρόντισε: 
1)   Στις 26 Οκτώβρη 1917 – την επόμενη κιόλας μέρα της Επανάστασης –να υπογράψει το Διάταγμα για την Ειρήνη με το οποίο έβγαζε τη Ρωσία έξω από τους ιμπεριαλιστικούς οργανισμούς και έξω από τον Α’ Παγκόσμιο Πόλεμο. Δεν είχε υπογράψει, δηλαδή, κανένα κείμενο με το οποίο να αναγνωρίζει την παραμονή της Ρωσίας σε κανένα «κοινό ευρωπαϊκό σπίτι» με τους ιμπεριαλιστές ούτε κανένα κείμενο που έθετε την εσωτερική πολιτική στη Ρωσία υπό την «αξιολόγηση», την «εποπτεία» και την «επιτήρηση» των ιμπεριαλιστών.   
2)   Την ίδια μέρα (26 Οκτώβρη 1917 – την επόμενη κιόλας μέρα της Επανάστασης) είχε ήδη υπογράψει το Διάταγμα για τη Γη με το οποίο καταργήθηκε – χωρίς καμία αποζημίωση – η ιδιοκτησία της γης από τους τσιφλικάδες, συμπεριλαμβανομένης της αυτοκρατορικής και της μοναστηριακής. Δεν είχε δηλαδή υπογράψει τίποτα που να μιλά για επέκταση των ιδιωτικοποιήσεων, για το ξεπούλημα του λιμανιού στην Cosco, των αεροδρομίων στη Fraport, του ΟΣΕ στους Ιταλούς και του Ελληνικού στον Λάτση.
3)   Πάλι την ίδια μέρα (26 Οκτώβρη 1917 – την επόμενη κιόλας μέρα της Επανάστασης) είχε ήδη υπογράψει το Νομοσχέδιο για τον Εργατικό έλεγχο στις  βιομηχανικές, εμπορικές και τραπεζικές επιχειρήσεις.
4)   Λίγες μέρες μετά την Επανάσταση είχε ήδη υπογράψει (στις 14 Δεκέμβρη 1917) τον νόμο για την Εθνικοποίηση των Τραπεζών. Δεν είχε δηλαδή υπογράψει κανένα κείμενο που να λέει ότι οι τραπεζίτες θα συνέχιζαν να πίνουν το αίμα του λαού μέσω τραπεζών που θα συνέχιζαν να ανακεφαλαιοποιούνται με λεφτά του λαού.
5)   Λίγες μέρες μετά την Επανάσταση είχε ήδη υπογράψει (στις 18 Γενάρη 1918) την Εθνικοποίηση του εμπορικού στόλου.Δεν πήγαινε δηλαδή στην Ένωση Εφοπλιστών μοιράζοντας φοροαπαλλαγές στους εφοπλιστές μαζί με υποκλίσεις στον «πατριωτισμό» τους.
6)   Λίγες μέρες μετά την Επανάσταση (στις 9 Γενάρη 1918) υπέγραψε – επαναλαμβάνουμε – το Διάταγμα Ακύρωσης όλων των Εσωτερικών και Εξωτερικών Δανείων που είχε υπογράψει η τσαρική και η προηγούμενη αστική κυβέρνηση. Αρνήθηκε, δηλαδή, να πληρώνει εγχώριους και ξένους κλέφτες, ληστές, κερδοσκόπους και τοκογλύφους, τους είπε αν θεωρούν πως έχουν λαμβάνειν να πάνε να τα πάρουν από εκείνους που τα είχαν ξεκοκαλίσει και όχι από το ρώσικο λαό, και φυσικά ουδέποτε υπέγραψε κείμενο όπως αυτό:«Οι ελληνικές αρχές επαναλαμβάνουν την αδιαμφισβήτητη δέσμευσή τους να τηρήσουν τις δανειακές υποχρεώσεις προς όλους τους πιστωτές, πλήρως και έγκαιρα»…
Οι μετρ του εξυπνακισµού, φυσικά, επιμένουν: «Ναι», θα µας πουν ειρωνικά, «αλλά όση “σοφία” κι αν κρύβουν τα παραπάνω λόγια του Λένιν, όση αποφασιστικότητα κι αν δείχνουν οι πράξεις του, αυτό δεν αλλάζει το γεγονός ότι τα “καθεστώτα’’ που δημιουργήθηκαν από τον Λένιν και τους οµοίους του κατέρρευσαν».
Από τέτοιες τοποθετήσεις του συρµού άλλο τίποτα. Αυτού του τύπου οι αναγνώσεις της Ιστορίας είναι τόσο «εμβριθείς», ώστε να µην προκαλεί πια καµία εντύπωση ότι παραγνωρίζουν ακόµη και τα στοιχειώδη:

Πρώτον, ότι μετά από την ήττα που επέφεραν στο όραμα της κοινωνικής απελευθέρωσης οι εξελίξεις στις χώρες του λεγόμενου «υπαρκτού σοσιαλισμού», η αλήθεια  που περιέχεται στη σκέψη του ΟσκαρΟυάιλντ  γίνεται ακόμα πιο επίκαιρη: «Ένας χάρτης του κόσµουπου δεν περιέχει την Ουτοπία δεν αξίζει να τον κοιτάξεις καν, γιατί αφήνει έξω τη µόνη χώρα όπου η Ανθρωπότητα πάντα θα προσγειώνεται. Κι όταν προσγειωθεί, κοιτάζει πέρα και, βλέποντας µια καλύτερη χώρα, ξεκινάει για εκεί. Πρόοδος είναι η υλοποίηση της µιας µετά την άλλη Ουτοπίας».
Δεύτερον, ότι ο Λένιν – και εδώ μιλάμε για τον Λένιν – είχε ξεκαθαρίσει πολύ νωρίς στους επιγόνους του: «Κανένας στον κόσμο δεν μπορεί να μας τσακίσει αν δεν κάνουμε καμιά υπερφυσική ανοησία», έγραφε. Το να χρησιμοποιείς τις μεθόδους του καπιταλισμού στο όνομα της «οικοδόμησης του σοσιαλισμού» είναι προφανώς περισσότερο κι από την «υπερφυσική ανοησία», για την οποία προειδοποιούσε ο Λένιν.
Τρίτον, ότι στο πανανθρώπινο αίτημα να «ξελασπώσουμε το μέλλον» δεν υπάρχει άλλος δρόμος από εκείνον που περιέγραφε ο Μαρξ αμέσως μετά την ήττα της Παρισινής Κομμούνας: «Πέθανε η Επανάσταση. Ζήτω η Επανάσταση»!

Ο Λένιν, λοιπόν, εκείνο που πάνω απ’ όλα συμβολίζει, για μας φυσικά, είναι η αστείρευτη δύναμη που περικλείεται στην μετατροπή του κοινωνικού δίκιου σε πολιτική δράση.
Συμβολίζει εκείνη την ακατάβλητη ζωντάνια της σκέψης και της θεωρίας που δεν γίνεται «πατρόν», δεν γίνεται «δόγμα», αλλά εργαλείο και καθοδήγηση για δράση στην προοπτική ενός κόσμου χωρίς ίχνος δεσποτισμού, όπου

«η ελεύθερη ανάπτυξη του καθενός συνιστά προϋπόθεση για την ελεύθερη ανάπτυξη όλων».

Αυτός είναι και ο λόγος της «αθανασίας» του Λένιν αλλά και ο λόγος που κανένας – κομμουνιστής τουλάχιστον – δεν θα μπορούσε να διαφωνήσει με τα λόγια του Μαγιακόφσκι:

«Επιμένουμε: Μην κάνετε τον Λένιν στάμπες/ Μην τυπώνετε το πορτρέτο του σε πλακάτ,/κερόπανα, πιάτα, ποτήρια, ταμπακέρες./ Μην κάνετε τον Λένιν μπρούντζο./ Μην του αφαιρείτε το ζωντανό του βάδισμα/ και το ανθρώπινό του πρόσωπο/ που ο ίδιος μπόρεσε να διαφυλάξει/ ποδηγετώντας την ιστορία./ Ακόμα ο Λένιν είναι της γενιάς μας άνθρωπος/ ζωντανός με τους ζωντανούς/ αφήστε τον να είναι ζωντανός, όχι πεθαμένος/- Διά ταύτα – κάνετε τον Λένιν δάσκαλό σας/ αλλά μην τον αγιοποιήσετε./ Θρησκεία μην κάνετε τ’ όνομα ενός ανθρώπου/ που σ’ όλη του τη ζωή πολέμαγε όλες τις θρησκείες/ μην τον κάνετε σκεύος λατρείας για να το ρίξτε στο εμπόριο – μην εμπορευτείτε τον Λένιν»

 ***

(1) ΠολΚρεγκΡόµπερτς, υπουργός Οικονοµικών των ΗΠΑ επί προεδρίας Ρίγκαν, περιοδικό CounterPunch, Τα Νέα, 9.10.2010.
(2) Λένιν, Άπαντα, τόµος 27, σελ. 367, εκδόσεις Σύγχρονη Εποχή.
(3) Λένιν, Άπαντα, τόµος 27, σελ. 362, εκδόσεις Σύγχρονη Εποχή.
(4) Λένιν, Άπαντα, τόμος 26, σελ. 360 – 363, εκδόσεις «Σύγχρονη Εποχή».
(5) Λένιν, απόσπασμα από το άρθρο «Τα διδάγματα της κρίσης», δημοσιεύτηκε στην «Ισκρα» τον Αύγουστο του 1901, «Απαντα», τόμος 5ος, σελ. 85 – 86, έκδοση «Σύγχρονη Εποχή»).
Πηγή: thepressproject.gr

Διαβάστε περισσότερα