Έρχεται η ώρα ενός νέου «Σικελικού Εσπερινού»;

του Λεωνίδα Χ. Αποσκίτη*
Υπάρχουν στιγμές στο παρελθόν των λαών και των εθνών όπου η μεγάλη ανομία και αδικία ωθούν τους καταπιεσμένους στην συσσώρευση τέτοιας οργής και μίσους, ώστε να αρκεί ένα τυχαίο γεγονός για να αλλάξει την πορεία της ιστορίας.
Μια τέτοια στιγμή ήταν η σφαγή των Γάλλων στην Σικελία το 1282, που έμεινε γνωστή με τ’ όνομα «Σικελικός Εσπερινός» και ήταν καίριας σημασίας για την ιστορία της Μεσογείου, του Βυζαντίου και των Ελλήνων.
Όπως περιγράφει ο Στήβεν Ράνσιμαν στο σχετικό βιβλίο του Σικελικοί Εσπερινοί (εκδ. Γκοβόστη, 2003), τότε ήταν που, χάρη στους Έλληνες της Κάτω Ιταλίας, σώθηκε η Βυζαντινή Αυτοκρατορία από τα νύχια της Φραγκιάς.
Ήταν το Πάσχα του 1282, όταν οι βασιλικοί πράκτορες του Φράγκου βασιλιά Καρόλου ντ’ Ανζού περιέτρεχαν την Σικελία και επιτάσσανε το βιός των κατοίκων για να οργανωθεί η εκστρατεία για την κατάληψη της Κωνσταντινούπολης.
Η ατμόσφαιρα στο νησί ήταν τεταμένη και εκρηκτική λόγω της δικαιολογημένης εχθρότητας των Σικελών απέναντι στους κατακτητές. Στο Παλέρμο, ενώ όλα φαινομενικά έδειχναν ήρεμα, την ώρα που οι καμπάνες των εκκλησιών της πόλης σήμαιναν τον Εσπερινό (Σικελικός Εσπερινός) ξεκίνησε η αυθόρμητη λαϊκή εξέγερση από ένα τυχαίο γεγονός.
Ένας Γάλλος λοχίας, ονόματι Ντρουέ, παρενόχλησε μια νέα παντρεμένη γυναίκα από το πλήθος και μέσα σε λίγα λεπτά βρέθηκε μαχαιρωμένος. Οι υπόλοιποι συμπατριώτες τους γρήγορα περικυκλώθηκαν από ένα πλήθος εξαγριωμένων Σικελών οπλισμένων με στιλέτα και σπαθιά. Δεν επέζησε ούτε ένας από τους Γάλλους ενώ, στην συνέχεια, αγγελιοφόροι ξεχύθηκαν στους δρόμους του Παλέρμο καλώντας σε εξέγερση εναντίον του κατακτητή.
Οι δρόμοι γέμισαν εξαγριωμένους άνδρες, λέει ο Ράνσιμαν, που φώναζαν «θάνατος στους Γάλλους» (Moranu li Franchiski) στα σικελικά κι ώς το ξημέρωμα είχαν βρει τον θάνατο περίπου 2.000 Γάλλοι.
Η είδηση της ανταρσίας διέτρεξε όλο το νησί και, η μία μετά την άλλη, οι σικελικές πόλεις ξεσηκώνονταν. Τα σχέδια του Καρόλου κατέρρευσαν από τους Σικελούς επαναστάτες, με αποτέλεσμα την σωτηρία της Κωνσταντινούπολης, ενώ ο ίδιος πέθανε μετά από σύντομη ασθένεια, τρία περίπου χρόνια μετά.
Οι ελληνογενείς πληθυσμοί της Σικελίας ανέτρεψαν τα σχέδια των τότε επικυρίαρχων που απέβλεπαν στον ολοσχερή εκλατινισμό της Ευρώπης και των Ελλήνων, όπως μετά από 540 χρόνια οι Έλληνες του Μωρηά πρωτοστάτησαν στον εξευτελισμό της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας και της Ιεράς Συμμαχίας.
Σήμερα βρισκόμαστε σε μια ανάλογη στιγμή της ιστορίας καθώς μια νέα παγκόσμια τάξη επιχειρείται με την βία να επιβληθεί στους λαούς και μια νέα «ιερά εξέταση», με θεό το αδηφάγο κέρδος, προσπαθεί να μεταλλάξει τις παραδοσιακές κοινωνίες και τα ιστορικά έθνη σε «πολιτικά ορθές» υποταγμένες τεχνο-φεουδαρχίες.
Το καθεστώς της Χρεοκρατίας ξεκίνησε την στοχοποίηση των ευρωπαϊκών λαών από την Ελλάδα, παρ’ όλο που η χώρα μας, μαζί με την Ιταλία, είχε τα λιγότερα προβλήματα από τις υπόλοιπες.
Έχουν κουρελιάσει το Σύνταγμα της χώρας, έχουν εξαθλιώσει τον λαό και μετατρέπουν τον τόπο σε ιδιωτική-επιχειρηματική περιουσία αδίστακτων κερδοσκόπων. Οι έννοιες του δημόσιου συμφέροντος και του δημόσιου χώρου έχουν χάσει πλέον το νόημά τους.
Το μίσος που συσσωρεύεται ενάντια στον ξένο δυνάστη και τους κυνικούς Εφιάλτες του πολιτικού καθεστώτος είναι πρωτοφανές και εκρηκτικό.
Δεν μπορεί να προβλέψει κανείς με ακρίβεια τις εξελίξεις, αλλά το σίγουρο είναι ότι οδεύουμε προς ένα νεοελληνικό, αυτή την φορά, «Σικελικό Εσπερινό», ο οποίος θα πυροδοτήσει την ωρολογιακή βόμβα που έχει βάλει η τρόϊκα στα θεμέλια της χώρας και καταστάσεις χωρίς προηγούμενο στη νεώτερη ιστορία μας.
Η τριμερής κυβερνητική συνεργασία, όσο κι αν αντανακλά ένα 48% των προηγούμενων εκλογών, σήμερα ήδη από την πλειοψηφία του λαού θεωρείται κυβέρνηση ξένης κατοχής.
Οι βουλευτές της τροϊκανής συγκυβέρνησης, όσο ηλίθιοι και εξωνημένοι κι αν είναι, γνωρίζουν τι τους ζητούν, καταλαβαίνουν ότι με την υπογραφή τους μπαίνει η ταφόπλακα στο νεοελληνικό κράτος και ότι τους περιμένουν οι κρεμάλες στην πλατεία Συντάγματος.
Αυτό επιτείνει τον εκνευρισμό και την αστάθεια του καθεστώτος, συν το γεγονός ότι το καζάνι των ενόπλων δυνάμεων βράζει, τόσο γιατί το ένστολο τμήμα του λαού βιώνει κι αυτό την φτωχοποίηση της κοινωνίας, αλλά και όσο γιατί αγωνιούν για την υποβάθμιση της γεωπολιτικής σημασίας της χώρας σε μια περιοχή που μυρίζει μπαρούτι.
Οι δωσιλογικές πολιτικές ηγεσίες του ΠΑΣΟΚ, της ΝΔ, του ΛΑΟΣ και της ΔΗΜΑΡ συναίνεσαν και συναινούν στην παράδοση της εθνικής κυριαρχίας στους ξένους τοκογλύφους, την ώρα που ο έλεγχος των πλουτοπαραγωγικών πηγών στην Ανατολική Μεσόγειο και η σύγκρουση μεγάλων συμφερόντων γύρω απ’ αυτά οδηγεί σε γενικευμένη κρίση και πόλεμο.
Από την άλλη, η αναλγησία των προτεινόμενων μέτρων από την τρόϊκα, σε αγαστή συνεργασία με την ντόπια ολιγαρχία και το δωσιλογικό πολιτικό προσωπικό δημιουργεί, με μαθηματική ακρίβεια, για την κοινωνία χαοτικές και διχαστικές συνθήκες και δεν αφήνει καμμία πιθανότητα κοινωνικής ειρήνης και οικονομικής ανάκαμψης.
Εάν τις επόμενες εβδομάδες ξεκινήσει η ελληνική κατάρρευση, θα προωθηθεί γενικότερο ντόμινο οικονομικών και γεωπολιτικών εξελίξεων στην Ευρώπη και τον κόσμο. Το ίδιο θα συμβεί και αν αρχίσει πρώτα η πυραυλική επίθεση στο Ιράν από Αμερικανούς και Ισραηλινούς.
Οι τιμές του πετρελαίου θα εκτοξευθούν αυτομάτως και η ευρωζώνη θα βρεθεί σε περιδίνηση που θα συμπαρασύρει και το δολλάριο. Ούτως ή άλλως, σ’ αυτές τις εξελίξεις θα εμπλακούν σταδιακά η Κύπρος, η Τουρκία, το ΝΑΤΟ, το Ισραήλ και η Ρωσσία. Το κουρδικό θα πάρει φωτιά και θα αποσταθεροποιήσει από τα μέσα το καθεστώς της Άγκυρας και όλη την κουρδική περιοχή.
Με βάση αυτή την εικόνα της κατάστασης, το επείγον καθήκον των λαϊκών-πατριωτικών δυνάμεων και της εθνικο-απελευθερωτικής αντίστασης είναι:
α) η αλληλεγγύη της κοινωνίας και η εξομάλυνση των προβλημάτων επιβίωσης-επισιτισμού.
β) η αποφυγή του ξεπουλήματος των πλουτοπαραγωγικών πηγών, της δημόσιας ραχοκοκκαλιάς και των φυσικών θησαυρών της χώρας.
γ) η αποτροπή των δρομολογημένων διχαστικών εξελίξεων και του κοινωνικού εμφυλίου, όταν καταρρεύσει το κράτος.
δ) η υπεράσπιση της εθνικής ανεξαρτησίας και η ανάκτηση της κυριαρχίας της χώρας.
Η υποχρέωση όλων μας να αντισταθούμε στην καταστροφή που έρχεται, με απόλυτη βεβαιότητα, καταπάνω μας πολιτικά μπορεί να μεταφρασθεί σ’ ένα σχέδιο συντεταγμένης εξόδου από το ευρώ, αφού πρώτα ανατραπεί το δωσιλογικό καθεστώς και απαλλαγούμε από τις δεσμεύσεις των δανειακών συμβάσεων.
Για να φτάσουμε εκεί οργανωμένα και συντεταγμένα, και όχι μέσα από τυχαία και χαοτικά (ή προβοκατόρικα) συμβάντα, χρειάζεται να αναβαθμίσουμε τις κοινωνικές αντιστάσεις, να οργανώσουμε πειστικότερα την απόκρουση των μηχανισμών καταστολής, να προετοιμασθεί ο λαός για μια πιο οξυμένη φάση σύγκρουσης με όλες τις δυνάμεις που έχουμε απέναντί μας.
Πρώτο βήμα είναι να ξεπεραστεί ο κοινοβουλευτικός αποπροσανατολισμός του λαϊκού κινήματος και να υποχρεωθούν όσες πολιτικές δυνάμεις θεωρούνται «αντιμνημονιακές» να εγκαταλείψουν την Βουλή και να ζητήσουν την παραίτηση της τροϊκανής συγκυβέρνησης και την διεξαγωγή ελεύθερων εκλογών για Συντακτική Εθνοσυνέλευση.
Δεύτερο βήμα, να οργανωθεί μια μαχητική Γενική Πολιτική Απεργία μέχρι να εξαναγκασθεί να παραιτηθεί η κυβέρνηση, με την δημιουργία παράλληλης λαϊκής εξουσίας μέσα από καταλήψεις δημόσιων χώρων, αυτοδιαχείριση εργοστασίων ή κλινικών και εγκαταστάσεων στρατηγικής σημασίας.
Τρίτο βήμα, να συγκροτήσουν προσωρινή κυβερνητική λύση οι αντιστασιακές δυνάμεις που θα στηρίξουν αυτή την οργανωμένη εξέγερση μέχρι την ψήφιση του νέου Συντάγματος και την διεξαγωγή ελεύθερων εκλογών.
Οι πολιτικές εξελίξεις, μέσα στο κλίμα της διεθνούς αναταραχής και ρευστότητας, δεν αφήνουν περιθώρια για κανέναν εφησυχασμό. Δεν μπορούμε να μένουμε άλλο άπραγοι, ή αναποτελεσματικοί, βυθισμένοι στην εθνική μας κατάθλιψη, την ώρα που Γερμανοί και Νεο-Οθωμανοί της Άγκυρας απεργάζονται το ιστορικό μας τέλος και την λιβανοποίηση της χώρας. Απέναντι στους επονείδιστους όρους του ΔΝΤ και τις απάνθρωπες απαιτήσεις του 4^ου Ράϊχ να αντιτάξουμε άλλες πηγές όπου μπορούμε να βρούμε βοήθεια και νέες συμμαχίες στα πλαίσια μιας πολυδιάστατης εξωτερικής πολιτικής.
Μόνο με την ανατροπή της λογικής της υποτέλειας και των θανάσιμων δεσμών της ευρωζώνης θα ξαναβρούμε την θαμμένη μέσα μας ανυπόταχτη ταυτότητα σαν έθνος. Θα ξαναγίνουμε ο «λαός βασιλιάς», που δεν τον φοβίζει ο θάνατος, όπως έλεγε ο Πωλ Ελυάρ στο ποίημα του «Αθήνα» για τους Έλληνες τον Δεκέμβριο του 1944.
Γιατί, όπως προέβλεψε και τότε ο ποιητής:
«Ελληνικέ λαέ, λαέ βασιλιά, λαέ απελπισμένε
Δεν έχεις πια να χάσεις τίποτα παρά την λευτεριά».
*[Δημοσιεύθηκε στο Hellenic Nexus τ.68, Νοέμβριος 2012]

Διαβάστε περισσότερα

Ανοιχτή επιστολή του γνωστού μουσικοσυνθέτη για τη συναυλία στο Μεσολόγγι

«Με την επιστολή μου αυτή απευθύνομαι στο νυν Δήμαρχο κ. Καραπάνο, το δημοτικό συμβούλιο και στα μέσα ενημέρωσης του νομού σας (Αιτωλοακαρνανία). Το θέμα αφορά τον προηγούμενο Δήμαρχο κ. Κατσούλη.

Στις αρχές Ιουνίου μου τηλεφώνησε μία κοινή φίλη (ανωτέρα δικαστικός) δική μου και του πρώην Δημάρχου κ. Κατσούλη και με παρακάλεσε να κάνω μία συναυλία στο Μεσολόγγι για το κοινωνικό παντοπωλείο της πόλης.

Επειδή είμαι ευαισθητοποιημένος σε αυτά τα θέματα, είπα αμέσως ναι, χωρίς δεύτερη σκέψη και για ένα λόγο περισσότερο το ότι ήταν για μια πόλη ηρωική που τη λατρεύω και έχω και πολύ καλούς φίλους εκεί.

Συμφώνησα με το Δήμαρχο να έρθω αφιλοκερδώς και θα παρακαλέσω τους συνεργάτες μου να πληρωθούν με τη μικρότερη αμοιβή, βασικά για τα έξοδά τους, η οποία ήταν για τα 14 άτομα 2.500 ευρώ. Έτσι κι έγινε.

Από εκείνη τη στιγμή και μετά αρχίζει η περιπέτεια. Δεν έθεσα κανένα όρο, διαφήμισης, διαμονής σε ξενοδοχείο κ.λπ. Μας ζήτησε να στείλει το πούλμαν το δημοτικό να μας παραλάβει από την Αθήνα και να μας επιστρέψει μετά κι αυτό το δεχτήκαμε. Τη διαδρομή θα τη θυμάμαι για πάντα, το πούλμαν είχε σιδερένια καθίσματα και χωρίς κλιματισμό, αλλά με έναν εξαιρετικά ευγενή οδηγό. Είχα συμφωνήσει με το Δήμαρχο να δώσει τα χρήματα στους μουσικούς και τους τραγουδιστές μόλις φτάσουμε εκεί, πριν τη συναυλία. Δε συνέβη κάτι τέτοιο.

Έγινε η συναυλία και παρότι είδαμε μόλις 2-3 αφίσες, νομίζω ότι πήγε καλά. Μάλιστα στο τέλος ανέβηκε στην εξέδρα ο κ. Κατσούλης κι αφού μας ευχαρίστησε δημόσια, μου ζήτησε να χορέψει μόνος του ζεϊμπέκικο επάνω στην εξέδρα. Παρότι αυτό δε συνηθίζεται στις συναυλίες, του παίξαμε το ζεϊμπέκικο της Ευδοκίας κι εκείνος χόρεψε ένα κουνιστό χορό που καμία σχέση δεν είχε βεβαίως με ζεϊμπέκικο.

Τέλος μας είπε να πάμε σε ένα εστιατόριο μόνοι μας και θα ερχόταν αργότερα να πληρώσει τα παιδιά. Μετά από ψάξιμο βρήκαμε το χώρο και κάτσαμε. Αφού πέρασε ώρα τον είδα να έρχεται αλλά μόλις μας είδε έκανε μεταβολή κι εξαφανίστηκε.

Μετά από το φαγητό δεν υπήρχε πουθενά, ήταν άφαντος. Ούτε απαντούσε στο τηλέφωνό του. Την άλλη μέρα τηλεφωνούσα στο Δημαρχείο, τίποτα.

Ήμασταν μαζί με τους συνεργάτες μου 3-4 ώρες παρέα και με ένα λεβέντη, φίλο μου και συμπατριώτη σας, τον Ξενάκη Μαρούλη, αλλά ο Δήμαρχος δυστυχώς δεν πήρε ούτε ένα τηλέφωνο. Εκεί έμαθα από τους συνεργάτες μου ότι ο Δήμαρχος τους έβαλε να υπογράψουν ένα χαρτί πως θα δουλέψουν αφιλοκερδώς και ότι τα χρήματα θα τους τα έδινε μέσω κάποιου χορηγού. Εκεί πλέον κατάλαβα ότι την είχε μεθοδεύσει την κατάσταση.

Είπα στα παιδιά ότι θα τους πληρώσω εγώ αν δεν τακτοποιηθεί το θέμα και ανέθεσα σε ένα συνεργάτη μου τις επόμενες μέρες να τηλεφωνεί.  Μία φορά μόνο βρήκε τη γραμματέα η οποία είπε να μην ανησυχούμε και ότι σε μία εβδομάδα θα τακτοποιηθεί το θέμα.

Θέλω να πω συγχαρητήρια στο νέο Δήμαρχο κ. Καραπάνο γιατί μόλις του τηλεφώνησα προ ημερών κατανόησε αμέσως το πρόβλημα και το έφερε στο δημοτικό συμβούλιο, όπου όπως έμαθα ο κ. Κατσούλης με αποκάλεσε, ψεύτη, μπαταχτσή και ότι θα με μηνύσει.

Τι να πω, υπάρχουν άνδρες με τέτοια συμπεριφορά; Εσείς θα κρίνετε. Αυτό που έχω να πω, είναι ότι η πορεία μου είναι γνωστή.

Η συμμετοχή μου σε κοινωνικές εκδηλώσεις είναι αμέτρητες. Έχω στο συρτάρι μου δεκάδες ευχαριστήριες επιστολές από Δημάρχους, συλλόγους, ιδρύματα κ.λπ. Δεν είναι κάτι που διαλαλώ, απλά το αναφέρω λόγω της περίπτωσης. Θα πω και κάτι ακόμα.

Το κόστος μίας τέτοιας συναυλίας φτάνει πάνω από 8.000. Υπάρχουν πολλοί άνθρωποι που δουλεύουν για να πραγματοποιηθεί (όπως τεχνικοί, φωτιστές, ηχολήπτες, 8 με 10 μουσικοί, 3 με 4 τραγουδιστές, πούλμαν, φορτηγό).

Δεν είναι δυνατόν να πιστέψει κανείς ότι έστησα μία ολόκληρη επιχείρηση μαζί με 14 άτομα για να εξαπατήσουμε ένα φορέα μίας ηρωικής πόλης για μόλις 2.500 ευρώ.

Αν δε λυθεί το πρόβλημα, το αποτέλεσμα θα είναι να τα πληρώσω από την τσέπη μου τους συνεργάτες μου και ειδικά τους μουσικούς που δουλεύουν για το μεροκάματο.

Μετά τιμής

Χρήστος Νικολόπουλος

Μουσικοσυνθέτης»

Διαβάστε περισσότερα

Υπάρχουν περισσότερα στη ζωή από το να είσαι ευτυχισμένος...

  «Είναι η ίδια η αναζήτηση της ευτυχίας που ματαιώνει την ευτυχία» ~Victor Frankl

Τον Σεπτέμβριο του 1942, ο Victor Frankl, διακεκριμένος εβραίος ψυχίατρος και νευρολόγος στην Βιέννη, συνελήφθη από τους ναζί και μεταφέρθηκε σε ένα στρατόπεδο συγκέντρωσης μαζί με τους γονείς του και τη γυναίκα του. Τρία χρόνια αργότερα, όταν απελευθερώθηκε, τα περισσότερα μέλη της οικογένειας του - συμπεριλαμβανομένου της εγκύου γυναίκας του - είχαν πεθάνει. Στο βιβλίο του που κυκλοφόρησε το 1946 «Αναζητώντας νόημα ζωής και ελευθερίας σε ένα στρατόπεδο συγκέντρωσης» ο Frankl, αποτύπωσε την εμπειρία του από το στρατόπεδο συγκέντρωσης.

 Μια σημαντική παρατήρηση τους ήταν πως η ειδοποιός διαφορά αυτών που πέθαναν κατά τη διάρκεια της κράτησης τους και αυτών που επέζησαν ήταν μια: το Νόημα. Όσοι κατάφερναν  να δώσουν ένα νόημα στη ζωή τους ακόμα και κάτω από τις πιο άθλιες συνθήκες ήταν πολύ πιο ανθεκτικοί στον πόνο σε σχέση με αυτούς που παραιτούνταν από την αναζήτηση νοήματος.

Στο ίδιο βιβλίο έγραψε «όλα μπορούν να τα στερήσουν από έναν άνθρωπο, εκτός από ένα πράγμα, την ύστατη ανθρώπινη ελευθερία, να ελευθερία να επιλέγει τη στάση του σε οποιαδήποτε δεδομένη συνθήκη, την ελευθερία να χαράσσει ο ίδιος το δρόμο του»

Σύμφωνα με το Gallup το 60% των αμερικανών νιώθουν ευτυχισμένοι, χωρίς ιδιαίτερο άγχος και έγνοιες. Από την άλλη μεριά σύμφωνα με το Κέντρο Ελέγχου Ασθενειών (Center for DiseaseControl) , 4 στους 10 αμερικανούς δεν έχουν βρει ένα ικανοποιητικό νόημα στη ζωή τους. To 40% είτε πιστεύουν ότι η ζωή τους δεν έχει έναν ξεκάθαρο σκοπό ή είναι ουδέτεροι αναφορικά με την ύπαρξη νοήματος στη ζωή τους. Οι έρευνες δείχνουν ότι η ύπαρξη νοήματος και σκοπού στην ζωή αυξάνει την ποιότητα ζωής και την ικανοποίηση, βελτιώνει την πνευματική και φυσική υγεία, αυξάνει την ανθεκτικότητα και την αυτοεκτίμηση και μειώνει τις πιθανότητες εμφάνισης κατάθλιψης. Σύμφωνα επίσης με πρόσφατη έρευνα η μονοδιάστατη επιδίωξη της ευτυχίας κάνει τους ανθρώπους λιγότερο ευτυχείς.

Για το λόγο αυτό πολλοί επιστήμονες τάσσονται ενάντια στην αναζήτηση της ευτυχίας. Νέα έρευνα που πρόκειται να δημοσιευτεί στο Journal of Positive Psychology υποστηρίζει πως η ζωή με νόημα και η ευτυχισμένη ζωή, αλληλοκαλύπτονται σε μερικά σημεία, αλλά εν τέλει διαφέρουν ουσιαστικά. Το να ζεις μια ευτυχισμένη ζωή, υποστηρίζουν οι ψυχολόγοι, σχετίζεται με το να «παίρνεις» ενώ το να ζεις μια ζωή με νόημα σχετίζεται με το να «δίνεις».

«Η Ευτυχία χωρίς την ύπαρξη νοήματος χαρακτηρίζει μια σχετικά επιφανειακή και εγωιστική ζωή, στην οποία τα πράγματα κυλούν ήρεμα, οι ανάγκες και οι επιθυμίες ικανοποιούνται εύκολα και οι δυσκολίες αποφεύγονται» υποστηρίζουν οι συγγραφείς.

Πως διαφέρουν όμως η ευτυχισμένη ζωή από τη ζωή με νόημα; Η ευτυχία έχει να κάνει με το νιώθουμε καλά, υποστηρίζουν οι συγγραφείς. Συγκεκριμένα οι ερευνητές βρήκαν πως οι άνθρωποι που είναι ευτυχισμένοι τείνουν να πιστεύουν πως η ζωή είναι εύκολη, έχουν καλή φυσική κατάσταση και είναι σε θέση να αγοράζουν όσα θέλουν και χρειάζονται. Η έλλειψη χρημάτων αντίστοιχα μειώνει την αντίληψη τους τόσο για την ευτυχία όσο και για το νόημα στη ζωή τους. Η ευτυχισμένη ζωή χαρακτηρίζεται επίσης από έλλειψη άγχους και προβληματισμών.

Από κοινωνική άποψη, η επιδίωξη της ευτυχίας σχετίζεται με μια εγωιστική συμπεριφορά (να παίρνεις αντί να δίνεις). Οι ψυχολόγοι δίνουν μια εξελικτική ερμηνεία: η ευτυχία σχετίζεται με την ικανοποίηση των ενστίκτων. Αν έχουμε μια ανάγκη όπως η πείνα για παράδειγμα, η ικανοποίηση της συνεπάγεται μια ευτυχία. Οι άνθρωποι με άλλα λόγια γίνονται ευτυχισμένοι όταν παίρνουν αυτό που θέλουν. Υπό αυτήν την έννοια η ευτυχία δεν είναι προνόμιο των ανθρώπων αφού και τα ζώα μπορούν να νιώσουν έτσι ικανοποιώντας τις βασικές τους ανάγκες, επισημαίνουν οι ερευνητές.

«Οι ευτυχισμένοι άνθρωποι αντλούν ικανοποίηση με το να αποκτούν προνόμια έναντι των άλλων, ενώ όσοι έχουν ένα νόημα στη ζωή τους αντλούν ικανοποίηση από το να προσφέρουν στου άλλους» εξηγεί η Kathleen Vohs, μια από τις συγγραφείς της έρευνας.  Με άλλα λόγια η ζωή με νόημα υπερβαίνει τον εαυτό ενώ η ευτυχισμένη ζωή  απλώς του δίνει ό,τι θέλει. Οι άνθρωποι που έχουν βρει ένα νόημα στη ζωή τους είναι πιο πιθανόν να βοηθήσουν όσους έχουν ανάγκη. «Η καθαρή ευτυχία συνδέεται με την μη παροχή βοήθειας προς τρίτους», εξηγούν οι ερευνητές.

Αυτό που ξεχωρίζει τους ανθρώπους από τα ζώα δεν είναι το κυνήγι της ευτυχίας, το οποίο συμβαίνει σε όλο το ζωικό βασίλειο, αλλά η αναζήτηση νοήματος, που είναι μοναδική για τους ανθρώπους σύμφωνα με τον Roy Baumeister, επικεφαλή της έρευνας και συγγραφέα (μαζί με τον John Tierney) του βιβλίου «Willpower: Rediscovering the Greatest Human Strength».

Οι συμμετέχοντες της εν λόγω έρευνας ανέφεραν ότι βρίσκουν νόημα στο να δίνουν ένα κομμάτι του εαυτού τους στους άλλους και να θυσιάζονται για το κοινό καλό. Σύμφωνα με τα λόγια τουMartin E. P. Seligman, ενός από τους κορυφαίους εν ζωή ψυχολόγους σήμερα, στη ζωή με νόημα «χρησιμοποιείς όλες τις δυνάμεις σου και τα ταλέντα σου για να ανήκεις σε και να υπηρετείς κάτι το οποίο πιστεύεις ότι είναι ανώτερο από τον εαυτό». Για παράδειγμα η ύπαρξη νοήματος στη ζωή κάποιου συνδέεται με δραστηριότητες όπως η αγορά δώρων για τους άλλους και η ανατροφή παιδιών. Οι άνθρωποι που βρίσκουν περισσότερο νόημα στη ζωή τους συχνά αναζητούν ενεργά την νοηματοδότηση ακόμα και αν αυτό αποβεί σε βάρος της ευτυχίας τους. Επειδή έχουν επενδύσει σε κάτι μεγαλύτερο από τον εαυτό τους, ανησυχούν περισσότερο και έχουν υψηλότερα επίπεδα άγχους, από ότι οι χαρούμενοι άνθρωποι. Η ανατροφή παιδιών για παράδειγμα συνδέεται με τη ζωή με νόημα και απαιτεί αυτοθυσία, αλλά έχει συνδεθεί συχνά με χαμηλά επίπεδα ευτυχίας των γονιών, συμπεριλαμβανομένων των συμμετεχόντων της έρευνας. Στην πραγματικότητα, σύμφωνα με τον ψυχολόγο του Χάρβαρντ, Daniel Gilbert, οι έρευνες δείχνουν πως οι γονείς είναι λιγότερο ευτυχισμένοι όταν αλληλεπιδρούν με τα παιδιά τους από ότι όταν τρώνε, βλέπουν τηλεόραση ή κάνουν γυμναστική.

Ένα μέρος αυτών που κάνουμε ως άνθρωποι είναι το να φροντίζουμε τους άλλους. Αυτό δίνει νόημα στη ζωή μας, αλλά δεν μας κάνει απαραίτητα και πιο χαρούμενους, υποστήριξε οBaumeister σε μια συνέντευξη.

Το νόημα δεν έχει να κάνει μόνο με την υπέρβαση του εαυτού αλλά και με την υπέρβαση της παρούσας στιγμής – που είναι ίσως το πιο σημαντικό εύρημα της μελέτης, σύμφωνα με τους ερευνητές. Ενώ η ευτυχία είναι ένα συναίσθημα που το νιώθουμε στο εδώ και τώρα, σταδιακά εξαφανίζεται, όπως και όλα τα συναισθήματα. Το θετικό συναίσθημα και η αίσθηση της ευχαρίστησης εξανεμίζονται. Η ποσότητα του χρόνου που οι άνθρωποι αναφέρουν ότι αισθάνονται καλά ή άσχημα, συσχετίζεται με την ευτυχία αλλά δεν συσχετίζεται εξ ολοκλήρου με το νόημα.

Το νόημα από την άλλη πλευρά, έχει διάρκεια. Συνδέει παρόν, παρελθόν και μέλλον. «Το να σκέφτεσαι πέρα από την παρούσα στιγμή, στο παρελθόν ή στο μέλλον, ήταν ένδειξη μιας ζωής με νόημα αλλά χωρίς απαραίτητα και ευτυχία» γράφουν οι ερευνητές. «Η ευτυχία δεν βρίσκεται γενικά στην αναπόληση του παρελθόντος ή του μέλλοντος». Πράγμα που σημαίνει πως οι άνθρωποι που σκέφτονται περισσότερο το παρόν είναι πιο ευτυχισμένοι, αλλά οι άνθρωποι που σκέφτονται περισσότερο το μέλλον ή βάσανα και αντιξοότητες του παρελθόντος, έβρισκαν περισσότερο νόημα στη ζωή τους, παρόλο που ήταν λιγότερο ευτυχισμένοι.

Η έρευνα έδειξε επίσης πως η ύπαρξη αρνητικών συμβάντων στη ζωή κάποιου, μειώνει την ευτυχία αλλά αυξάνει την ύπαρξη νοήματος στην ζωή του. Ακόμα μια έρευνα από το 2011, επιβεβαιώνει το εν λόγω εύρημα, υποστηρίζοντας πως οι άνθρωποι που έχουν βρει νόημα στη ζωή τους, με την έννοια ενός ξεκάθαρου στόχου, αξιολογούν την ικανοποίηση από τη ζωή τους υψηλότερα, ακόμα και όταν αισθάνονται άσχημα, σε σχέση με αυτούς που δεν έχουν βρει έναν ξεκάθαρο στόχο. «Αν υπάρχει οποιοδήποτε νόημα στη ζωή, τότε πρέπει να υπάρχει νόημα στον πόνο» γράφει ο Frankl.

___________

Σχετικά αναγνώσματα:

- "Αναζητώντας νόημα ζωής και ελευθερίας", εκδόσεις Ταμασός, Victor Frankl

- "Το νόημα της ζωής", εκδόσεις ψυχογιός, Victor Frankl

Tο παρόν άρθρο αποτελεί μετάφραση-απόδοση μέρους του άρθρου: There’s more to life thanbeing happy, της Emily Esfahani Smith που αναρτήθηκε στο διαδίκτυο στις 9/01/2013.

  Μετάφραση: valiapavlidou.blogspot.gr

Διαβάστε περισσότερα

Το καταστάλαγμα του βίου μου. Μάνος Χατζιδάκις

Γεννήθηκα στις 23 του Οκτώβρη του 1925 στην Ξάνθη τη διατηρητέα κι όχι την άλλη τη φριχτή που χτίστηκε μεταγενέστερα από τους εσωτερικούς της ενδοχώρας μετανάστες… » Μάνος Χατζιδάκις (1925-1994).

« …Η συνύπαρξη εκείνο τον καιρό ενός αντιτύπου της μπελ-επόκ, με αυθεντικούς τούρκικους μιναρέδες, έδιναν χρώμα και περιεχόμενο σε μια κοινωνία-πανσπερμία απ' όλες τις γωνιές της Ελλαδικής γης, που συμπτωματικά βρέθηκε να ζει σε ακριτική περιοχή και να χορεύει τσάρλεστον στις δημόσιες πλατείες. Σαν άνοιξα τα μάτια μου είδα με απορία πολύ κόσμο να περιμένει την εμφάνισή μου (το ίδιο συνέχισα κι αργότερα να απορώ σαν με περίμεναν κάπου καθυστερημένα να φανώ). Η μητέρα μου ήταν από την Αδριανούπολη, κόρη του Κωνσταντίνου Αρβανιτίδη, και ο πατέρας μου απ' την Μύρθιο της Ρεθύμνου, απ' την Κρήτη. Είμαι ένα γέννημα δύο ανθρώπων που καθώς γνωρίζω δεν συνεργάστηκαν ποτέ, εκτός απ΄ την στιγμή που αποφάσισαν την κατασκευή μου. Γι' αυτό και περιέχω μέσα μου χιλιάδες αντιθέσεις κι όλες τις δυσκολίες του Θεού. Όμως η αστική μου συνείδηση, μαζί με τη θητεία μου την λεγόμενη «ευρωπαϊκή», φέραν ένα εντυπωσιακό αποτέλεσμα.
Προσπάθησα όλον το καιρό που μέναμε στην Ξάνθη να γνωρίσω σε βάθος τους γονείς μου και να εξαφανίσω την αδελφή μου. Δεν τα κατάφερα και τα δύο. Έτσι μετακομίσαμε το '32 στην Αθήνα όπου δεν στάθηκε δυνατόν να λησμονήσω την αποτυχία μου.
Άρχιζα να ζω και να εκπαιδεύομαι στην πρωτεύουσα ενώ παράλληλα σπούδαζα τον έρωτα και την ποιητική λειτουργία του καιρού μου. Έλαβα όμως την αττική παιδεία όταν στον τόπο μας υπήρχε και Αττική και Παιδεία. Μ' επηρεάσανε βαθιά ο Ερωτόκριτος, ο Στρατηγός Μακρυγιάννης, το Εργοστάσιο του Φιξ, ο Χαράλαμπος του «Βυζαντίου», το υγρό κλίμα της Θεσσαλονίκης και τα άγνωστα πρόσωπα που γνώριζα τυχαία και παρέμειναν άγνωστα σ' όλα τα χρόνια τα κατοπινά. Στην κατοχική περίοδο συνειδητοποίησα πόσο άχρηστα ήτανε τα μαθήματα της Μουσικής, μια και μ' απομάκρυναν ύπουλα απ' τους αρχικούς μου στόχους που ήταν να επικοινωνήσω, να διοχετευθώ και να εξαφανιστώ, γι' αυτό και τα σταμάτησα ευθύς μετά την Κατοχή. Έτσι δεν σπούδασα σε Ωδείο και συνεπώς εγλύτωσα απ' το να μοιάζω με τα μέλη του Πανελληνίου Μουσικού Συλλόγου. Έγραψα ποιήματα και πολλά τραγούδια, και ασκήθηκα ιδιαίτερα στο να επιβάλλω τις απόψεις μου με δημοκρατικές διαδικασίες, πράγμα που άλλωστε με ωφέλησε τα μέγιστα σαν έγινα υπάλληλος τα τελευταία χρόνια. Απέφυγα μετά περίσσιας βδελυγμίας ότι τραυμάτιζε το ερωτικό μου αίσθημα και την προσωπική μου ευαισθησία.
Ταξίδεψα πολύ και αυτό με βοήθησε ν' αντιληφθώ πώς η βλακεία δεν ήταν αποκλειστικόν του τόπου μας προϊόν, όπως περήφανα ισχυρίζονται κι αποδεικνύουν συνεχώς οι έλληνες σωβινιστές και της εθνικοφροσύνης οι εραστές. Παράλληλα ανακάλυψα ότι τα πρόσωπα που μ' ενδιαφέρανε έπρεπε να ομιλούν απαραιτήτως ελληνικά, γιατί σε ξένη γλώσσα η επικοινωνία γινότανε οδυνηρή και εξαφάνιζε το μισό μου πρόσωπο.
Το '66 βρέθηκα στην Αμερική. Έμεινα κι έζησα εκεί κάπου έξι χρόνια, τα χρόνια της δικτατορίας, για λόγους καθαρά εφοριακούς - ανεκαλύφθη πως χρωστούσα τρεισήμισι περίπου εκατομμύρια στο δημόσιο. Όταν εξόφλησα το χρέος μου επέστρεψα περίπου το '72 και ίδρυσα ένα καφενείο που το ονομάσαμε Πολύτροπον, ίσαμε τη μεταπολίτευση του '74, όπου και τόκλεισα γιατί άρχιζε η εποχή των γηπέδων και των μεγάλων λαϊκών εκτονώσεων. Κράτησα την ψυχραιμία μου και δεν εχόρεψα εθνικούς και αντιστασιακούς χορούς στα γυμναστήρια και στα γεμάτα από νέους γήπεδα. Κλείνοντας το Πολύτροπο είχα ένα παθητικό πάλι της τάξεως περίπου των τρεισήμισι εκατομμυρίων - μοιραίος αριθμός, φαίνεται, για την προσωπική μου ζωή.
Από το '75 αρχίζει μια διάσημη εποχή μου που θα την λέγαμε, για να την ξεχωρίσουμε, υπαλληλική, που μ' έκανε ιδιαίτερα γνωστό σ' ένα μεγάλο και απληροφόρητο κοινό, βεβαίως ελληνικό, σαν άσπονδο εχθρό της ελληνικής μουσικής, των ελλήνων μουσικών και της εξίσου ελληνικής κουλτούρας. Μέσα σ' αυτή την περίοδο και ύστερα από ένα ανεπιτυχές έμφραγμα στην καρδιά, προσπάθησα πάλι, ανεπιτυχώς είναι αλήθεια, να πραγματοποιήσω τις ακριβές καφενειακές μου ιδέες πότε στην ΕΡΤ και πότε στο Υπουργείο Πολιτισμού, εννοώντας να επιβάλω τις απόψεις μου με δημοκρατικές διαδικασίες. Και οι δύο όμως τούτοι οργανισμοί σαθροί και διαβρωμένοι από τη γέννησή τους κατάφεραν να αντισταθούν επιτυχώς και, καθώς λεν, να με νικήσουν «κατά κράτος». Παρ΄ όλα αυτά, μέσα σε τούτον τον καιρό γεννήθηκε το Τρίτο κι επιβλήθηκε στη χώρα.
Και τώρα καταστάλαγμα του βίου μου μέχρι στιγμής είναι:
Α δ ι α φ ο ρ ώ... για την δόξα. Με φυλακίζει μες στα πλαίσια που καθορίζει εκείνη κι όχι εγώ.
Π ι σ τ ε ύ ω... στο τραγούδι που μας αποκαλύπτει και μας εκφράζει εκ βαθέων, κι όχι σ' αυτό που κολακεύει τις επιπόλαιες και βιαίως αποκτηθείσες συνήθειές μας.
Π ε ρ ι φ ρ ο ν ώ... αυτούς που δεν στοχεύουν στην αναθεώρηση και στην πνευματική νεότητα, τους εύκολα «επώνυμους» πολιτικούς και καλλιτέχνες, τους εφησυχασμένους συνομήλικους, την σκοτεινή και ύποπτη δημοσιογραφία καθώς και την κάθε λογής χυδαιότητα.
Έτσι κατάφερα να ολοκληρώσω την τραυματισμένη από την παιδική μου ηλικία προσωπικότητα, καταλήγοντας να πουλώ «λαχεία στον ουρανό» και προκαλώντας τον σεβασμό των νεωτέρων μου μια και παρέμεινα ένας γνήσιος Έλληνας και Μεγάλος Ερωτικός.».

Διαβάστε περισσότερα

Ο Καπιταλισμός έχει “επέτειο”…

 Πάμε πίσω πριν από 85 χρόνια. Η μεγαλύτερη καπιταλιστική κρίση του 20^ου αιώνα εκδηλώνεται. Ήταν ακριβώς σαν σήμερα:

«Πέµπτη 24 Οκτώβρη 1929. Αρχίζει η καταστροφική πορεία από το χρηµατιστήριο της Νέας Υόρκης: 12.894.650 µετοχές προσφέρθηκαν για πώληση. Έγινε πανικός. Τρίτη 29 του Οκτώβρη οι προσφερόµενες µετοχές έφτασαν τα 30 εκατοµµύρια. Ήταν η αρχή της καταστροφής. Οι 30 µεγαλύτερες βιοµηχανικές µετοχές έπεσαν από 364 σε 62 δολάρια κατά µέσο όρο. Εκατοµµύρια µικροαποταµιευτές καταστράφηκαν. 5.094 τράπεζες (στις 24.000 που υπήρχαν τότε στις Ηνωµένες Πολιτείες) κήρυξαν πτώχευση (...). Οι άνεργοι µέσα σε λίγους µήνες, από 429.000 που ήταν, έγιναν 4.600.000. Το 1930 ανέβηκαν στα 7.800.000. Τον Οκτώβρη του 1932 ήταν 11.600.000 και το 1933 έφτασαν τα 14 εκατοµµύρια, δηλαδή περισσότερο από το 27% του ενεργού πληθυσµού (...). Αλλά αυτή η κρίση εξαπλώθηκε σ’ όλο τον υπόλοιπο κόσµο, φανερώνοντας έτσι την αυξανόµενη αστάθεια της οικονοµίας του καπιταλιστικού συστήµατος. Όλες οι χώρες, όπως εξάλλου δείχνουν και οι στατιστικές τους, δέχτηκαν τα πυρά της εξαθλίωσης. Διαρκείς υποτιµήσεις έφεραν τη φτώχεια στους λαούς, ενώ σε όλο τον κόσµο οι άνεργοι έφταναν τον αριθµό των 30 εκατοµµυρίων. Το 1933 µια χώρα, η µόνη σοσιαλιστική, είχε µια παραγωγή στη βιοµηχανία που ήταν ανώτερη από εκείνη του 1929: η Σοβιετική Ένωση». (1)

***

Η αιτία και τότε, και τώρα και πάντα, είναι πάντα η ίδια:

«H µαζική παραγωγή πρέπει να συνοδεύεται από µαζική κατανάλωση. H µαζική κατανάλωση, µε τη σειρά της, προϋποθέτει διανοµή πλούτου για να παράσχει στα άτοµα αγοραστική δύναµη. Αντί της αναδιανοµής αυτής, µία γιγαντιαία αντλία αναρρόφησης συγκέντρωσε σε λίγα χέρια τον παραγόµενο πλούτο. Kάτι που µπορεί να βοήθησε στη συσσώρευση του κεφαλαίου αλλά αφαιρώντας αγοραστική δύναµη από τα χέρια των καταναλωτών, οι αποταµιευτές αρνήθηκαν στους εαυτούς τους το είδος της αποτελεσµατικής ζήτησης για τα προϊόντα τους που θα δικαιολογούσε µία επανεπένδυση των συσσωρευµένων κεφαλαίων τους σε νέα εργοστάσια. Kατά συνέπεια, όπως συµβαίνει σε µία παρτίδα πόκερ όπου τις µάρκες συγκέντρωναν όλο και λιγότερα χέρια, οι άλλοι παίκτες µπορούσαν να παραµείνουν στο παιχνίδι µόνο µε δανεισµό. Όταν η πίστωσή τους τελείωσε, το παιχνίδι σταµάτησε...» (2)

Kι όµως αυτό το τόσο «σηµερινό» κείµενο δεν γράφτηκε για τις ανάγκες εξήγησης της τρέχουσας συγκυρίας. Δεν γράφτηκε ούτε για τα Μνημόνια, ούτε για την τρόικα, ούτε για την κρίση που βρίσκεται σε εξέλιξη από το 2009, αλλά για την ανάλυση των αιτίων της κρίσης του 1929. Πρόκειται για την «εξοµολόγηση» κάποιου υπεράνω κάθε υποψίας: Του αρχιτραπεζίτη των ΗΠΑ, του Μαρίνερ Εκλς, επικεφαλής της FED, από το 1934 έως το 1948.

***

Η απάντηση στο ερώτημα γιατί συμβαίνουν όλα αυτά, μας οδηγεί στην αειθαλή επιστημονική ανάλυση του Μαρξ :

«Η τελική αιτία όλων των πραγµατικών κρίσεων παραµένει πάντα η φτώχεια και ο περιορισµός της κατανάλωσης των µαζών...» (3). «Εξάλλου, µια και το ποσοστό της αξιοποίησης του συνολικού κεφαλαίου, το ποσοστό του κέρδους, αποτελεί το κίνητρο της κεφαλαιοκρατικής παραγωγής (...), η πτώση του ποσοστού του κέρδους επιβραδύνει το σχηµατισµό καινούργιων αυτοτελών κεφαλαίων και εµφανίζεται έτσι απειλητική για την ανάπτυξη του κεφαλαιοκρατικού προτσές παραγωγής, προάγει την υπερπαραγωγή, την κερδοσκοπία, τις κρίσεις...» (4)

    Το συμπέρασμα για το πώς θα αποδράσουμε από όλα αυτά, από τις καπιταλιστικές κρίσεις λόγω της υπερσυσσώρευσης του κεφαλαίου σε «όλο και λιγότερα χέρια», μας οδηγεί πάλι στον Μαρξ και στην αειθαλή, την πολιτική του – αυτή τη φορά - ανάλυση: Ο καπιταλισμός, έλεγε, είναι ένα σύστημα «συνεπές µονάχα στην απληστία του για πλούτη και στο µίσος του ενάντια στους ανθρώπους που τα παράγουν».
    Συνεπώς: Η’ αυτό το σύστημα που είναι σύμφυτο με τις κρίσεις του θα ανατραπεί ή το μίσος του ενάντια στην ανθρωπότητα θα συνεχίσει να καταγράφεται στις στατιστικές με τις εκατόμβες των κατεστραμμένων, των χρεοκοπημένων, των πεινασμένων, των άνεργων και των καταπιεσμένων όλου του κόσμου.

***

1) «Οι κρίσεις του καπιταλισµού», εκδόσεις Καρανάση.
2) Χάρης Σαββίδης, «Ηµερησία», 25/10/2008.
3) Καρλ Μαρξ, «Το Κεφάλαιο», τόµος Γ, σελ. 160, εκδόσεις Σύγχρονη Εποχή.
4) Καρλ Μαρξ, «Το Κεφάλαιο», τόµος Γ, σελ. 306, εκδόσεις Σύγχρονη Εποχή.

email: mpog@enikos.gr 

Διαβάστε περισσότερα

Νεκρές ψυχές

ΠΑΝΤΕΛΗΣ ΜΠΟΥΚΑΛΑΣ

Θα πίστευε κανείς, εμπιστευόμενος μάλλον υπερβολικά το ανθρώπινο γένος και τη φημισμένη ενδιάθετη αγαθότητά του, ότι ένας τάφος δεν χρειάζεται κανένα πρόσθετο στοιχείο για να προκαλεί τον σεβασμό όλων. Ούτε αποτροπαϊκές σφίγγες στην είσοδο του μνημείου ούτε μαρμάρινα λιοντάρια με άγριο βλέμμα, για να τρομάζουν οι επίβουλοι. Και μόνο η ιδιότητα του μνήματος θα έπρεπε να λειτουργεί αποτρεπτικά για οποιονδήποτε. Ξέρουμε όμως από την Ιστορία -της Ελλάδας για παράδειγμα αλλά και της Αιγύπτου- ότι η τυμβωρυχία έχει περίπου την ίδια ηλικία με την τοποθέτηση κτερισμάτων δίπλα στον ενταφιαζόμενο. Ξέρουμε επίσης πως η ματαιοδοξία που αποτυπώνεται συχνά στην πλούσια επιτάφια διακόσμηση και στα πολύτιμα αντικείμενα που συνοδεύουν τον νεκρό δεν λειτουργεί αποτρεπτικά αλλά ελκυστικά· σαν προσκλητήριο προς όσους αδιαφορούν για την ιερότητα των νεκρών και καγχάζουν ακούγοντας περί του απαραβιάστου της τελευταίας κατοικίας. Κι αυτοί μπορεί να το ’χουν εξαρχής μέσα τους, όπως λέμε, ή να το βρίσκουν κάποια στιγμή, από ζηλοφθονία και γενικώς κακότητα ψυχής και βουλιμία πλούτου, ή επειδή τους σέρνει η ανάγκη εκεί που πίστευαν ότι δεν θα καταντήσουν ποτέ.

Τους τάφους των αρχαίων δεν τους σεβάστηκαν ιδιαίτερα οι νεότεροι. Δεν τους αντιμετώπισαν καν σαν τάφους αλλά σαν τόπους κρυμμένων θησαυρών. Ούτε τους ναούς τους άλλωστε τους υπολόγισαν και τους σεβάστηκαν σαν ναούς. Ολόκληρο εμπόριο, διεθνές μάλιστα, στήθηκε πάνω σε ό,τι οι μη εμπλεκόμενοι και μη κερδοσκοπούντες επιμένουν να αποκαλούν ιεροσυλία. Και κάμποσοι από εκείνους που αργότερα, «ωριμάζοντας», μεταστράφηκαν σε «ευπατρίδες» ή «ευεργέτες», απέκτησαν μια καλή μαγιά τους με τυμβωρυχικές αξίνες και λαθραία φτυάρια.

Αλλά πια στις μέρες μας η ληστρική αδιαφορία για τους νεκρούς και την ιερότητά τους πλήττει τα σύγχρονα νεκροταφεία – τα κάπως απόμερα και αφύλαχτα αλλά και τα κεντρικά· και τι κεντρικότερο από το αθηναϊκό Πρώτο, εύκολη και πλούσια λεία. Οι νυχτερινοί εισβολείς αρπάζουν ό,τι χάλκινο, καντήλια, θυμιατήρια, ακόμα και προτομές, σπάζοντας τη βάση τους αν δεν αποσπώνται εύκολα. Μαζί με τις καμπάνες που επίσης εξαφανίζονται, κυρίως στην περιφέρεια, τα καλώδια, τα αλεξικέραυνα, τα κομμάτια από παλιές γέφυρες και από το παρατημένο σιδηροδρομικό δίκτυο, προκύπτει ένα εμπόρευμα από το οποίο δεν πλουτίζουν οι αυτουργοί των κλοπών αλλά οι σχεδιαστές της όλης επιχείρησης, όσοι επεξεργάζονται και εμπορεύονται το υλικό. Οι αυτουργοί δεν πρέπει να είναι παρά νυχτοκαματιάρηδες. Και ίσως ανάμεσά τους να βρίσκονται και άνθρωποι νεόπτωχοι, όμηροι της ανάγκης τους. Στη βαθιά κρίση, το ξέρουμε και από τον Θουκυδίδη, όσοι απελπίζονται περιφρονούν τους νόμους θεών και ανθρώπων και δεν σέβονται ούτε ζωντανούς ούτε πεθαμένους. Η νεοτυμβωρυχία είναι μία επιπλέον παρενέργεια της κρίσης, που είναι και ηθική. Την υφίστανται άλλωστε και στην επίσης κλονισμένη Ιταλία.

Διαβάστε περισσότερα

Οι φτωχοί και οι άρρωστοι

FRAN QUIGLEY*

Τα δύο πιο θανατηφόρα κρούσματα αυτού τού αιώνα μπορούν να αποδοθούν σε ένα πράγμα: Την φτώχεια. Η χολέρα εξερράγη στην ύπαιθρο της Αϊτής τον Οκτώβριο του 2010, μολύνοντας περισσότερους από 600.000 ανθρώπους και σκοτώνοντας 8.600. Ο έμπολα εμφανίστηκε αυτόν τον Μάρτιο στην Γουινέα και από τότε έχει εξαπλωθεί στην Λιβερία και την Σιέρα Λεόνε. Από τα μέσα Οκτωβρίου, περισσότεροι από 8.000 άνθρωποι έχουν μολυνθεί και 4.000 έχασαν την ζωή τους, σχεδόν αποκλειστικά στην Δυτική Αφρική.
Με την πρώτη ματιά, οι δύο εστίες δεν θα μπορούσαν να είναι πολύ παρόμοιες. Η χολέρα κινείται γρήγορα, αλλά είναι μια ασθένεια του 19ου αιώνα, που εξουδετερώνεται εύκολα από τα σύγχρονα συστήματα επεξεργασίας νερού και υγειονομικής περίθαλψης. Ρήμαξε την Αϊτή, αλλά δεν έχει εξαπλωθεί πέρα από τον αναπτυσσόμενο κόσμο. Ο Ebola, από την άλλη πλευρά, κινείται αργά και δεν είναι τόσο εύκολος στον χειρισμό του. Περαιτέρω, έχει φτάσει στις Ηνωμένες Πολιτείες, κερδίζοντας μια σχεδόν εμμονική προσοχή στις αμερικανικές ειδήσεις. Όπως έγραψε αυτόν τον μήνα στο Quartz [1] ο Greg Gonsalves, συν-διευθυντής τού Yale Global Health Justice Partnership, «Οι εξωτικές λοιμώξεις για τους Αμερικανούς, συχνά από μακρινά μέρη, συχνά από την Αφρική, σπέρνουν φόβο στις καρδιές τους, αλλά μόνο μια φορά τα παθογόνα πέρασαν τα τελωνεία». Ο έμπολα έχει περάσει το τελωνείο με τρόπο που δεν μπόρεσε να κάνει η χολέρα από την Αϊτή.
Αλλά, μια ματιά στο μακρύ κατάλογο των θυμάτων αποκαλύπτει ποιά κοινά έχουν οι δύο ασθένειες. Το δικαίωμα στην υγεία έρχεται με ένα αρχικό κόστος, και μεγάλο μέρος του κόσμου – ειδικά εκείνοι στα χειμαζόμενα κράτη όπως η Αϊτή, η Λιβερία και η Σιέρα Λεόνε – δεν μπορεί να το πληρώσει. Στην Αϊτή, η χολέρα βρήκε τον ιδανικό οικοδεσπότη της. Η φτωχότερη χώρα στο δυτικό ημισφαίριο, η Αϊτή δεν διαθέτει κανένα σύστημα σύγχρονης επεξεργασίας νερού. Το φθινόπωρο του 2010, ειρηνευτικά στρατεύματα των Ηνωμένων Εθνών από το Νεπάλ εισήγαγαν την χολέρα στην Αϊτή. Στάθμευσαν σε μια στρατιωτική βάση στην αγροτική περιοχή τής Αϊτής, όπου οι ακαθαρσίες τους πετιούνταν, στους δρόμους, χωρίς επεξεργασία. Όπως είπε στους New York Times, το 2012, ο Paul S. Keim, ο γενετιστής που μελέτησε τα στελέχη τής χολέρας τής Αϊτής και του Νεπάλ, «Ήταν σαν να ρίχνεις ένα αναμμένο σπίρτο σε ένα δωμάτιο γεμάτο βενζίνη». [2]
Ο έμπολα έφτασε σε παρόμοια «εύφλεκτα» εδάφη στην Δυτική Αφρική. Οι βίαιες συγκρούσεις στην Λιβερία έχουν αφήσει μόνο 51 γιατρούς να νοιάζονται για περισσότερα από τέσσερα εκατομμύρια ανθρώπους. Η χώρα παρουσιάζει έλλειμμα στους τομείς τής ιατρικής, των προμηθειών, των εγκαταστάσεων, και των εκπαιδευμένων νοσοκόμων και των γιατρών. Η Γουινέα και η Σιέρα Λεόνε αντιμετωπίζουν παρόμοιους περιορισμούς.
Για να κατανοήσουμε την επίδραση που είχαν αυτές οι συνθήκες στην κλίμακα της επιδημίας, σκεφτείτε ένα αντιπαράδειγμα: Τι θα είχε συμβεί αν οι εστίες εμφανίζονταν για πρώτη φορά στην πατρίδα μου, την Indianapolis, στην Indiana [στις ΗΠΑ], αντί της Αϊτής και της Δυτικής Αφρικής; Κατ’ αρχήν, είναι απίθανο ότι η χολέρα θα μόλυνε κάποιον. Η αυστηρότητα στην εφαρμογή των νόμων για την δημόσια υγεία θα εμπόδιζε τις πρακτικές διάθεσης βρώμικων λυμάτων, και ακόμη κι αν δεν το έκανε, η αποτελεσματική επεξεργασία των λυμάτων θα είχε εξαλείψει τα βακτήρια πριν εισέλθουν στο πόσιμο νερό. Αν κάποιος όντως μολυνόταν με κάποιο τρόπο, κάθε δωμάτιο έκτακτης ανάγκης θα ήταν έτοιμο να προσφέρει τα υγρά και τα αντιβιοτικά που, όταν παρέχονται έγκαιρα, εξαλείφουν την μόλυνση σε ποσοστό πάνω από το 99% των περιπτώσεων.
Όσο για τον έμπολα, γνωρίζουμε το πώς θα ανταποκριθούν οι Ηνωμένες Πολιτείες. Αυτοί που υπάρχει υπόνοια ότι έχουν μολυνθεί, θα απομονώνονται και θα τους παρέχεται φροντίδα με έναν τρόπο που προστατεύει επίσης τους εργαζομένους τής υγειονομικής περίθαλψης. Όλο αυτό το διάστημα, στο πολιτειακό και ομοσπονδιακό επίπεδο, οι αξιωματούχοι θα επικοινωνήσουν τα απαραίτητα για την δημόσια υγεία και την στρατηγική τής αντιμετώπισης. Το ότι δύο εργαζόμενοι τής υγειονομικής περίθαλψης στο Ντάλλας μολύνθηκαν είναι ανησυχητικό, βέβαια, αλλά υπάρχει κάθε λόγος να πιστεύουμε ότι θα παραμείνουν μια εξαίρεση. Και, οι δύο περιπτώσεις ωχριούν σε σύγκριση με τα 8.000 θύματα στην Δυτική Αφρική, ένας αριθμός που είναι πιθανό να συνεχίσει να αυξάνεται. Όπως έγραψαν σε ένα άρθρο τους τον Αύγουστο στην The Washington Post, ο Jim Yong Kim, πρόεδρος της Παγκόσμιας Τράπεζας, και ο Paul Farmer, καθηγητής στο Harvard, [3], «Ένα λειτουργικό σύστημα υγείας μπορεί να σταματήσει την μετάδοση του έμπολα».
Ωστόσο, τα λειτουργικά συστήματα υγείας έχουν αποδειχθεί άπιαστα για τους φτωχούς τού κόσμου – παρότι το δικαίωμα στην υγεία είναι κωδικοποιημένο στην Οικουμενική Διακήρυξη των Δικαιωμάτων τού Ανθρώπου. Και είναι δύσκολο να κάνει κανείς τις πλουσιότερες χώρες να καταπολεμήσουν τις μαζικές επιδημίες που δεν έχουν ακόμη φτάσει στα σύνορά τους. Ασθένειες όπως ο ιός έμπολα, που επηρεάζουν κατά κύριο λόγο τους φτωχούς τού κόσμου, δεν είναι ελκυστικοί στόχοι για τις φαρμακευτικές εταιρείες που αναζητούν να μεγιστοποιήσουν το κέρδος τους. Η κυβερνητικά χρηματοδοτούμενη έρευνα έχει τους δικούς της περιορισμούς προϋπολογισμού. Σύμφωνα με τον Δρ Φράνσις Κόλινς, διευθυντή τού αμερικανικού National Institutes of Health, ένα εμβόλιο έμπολα θα υπήρχε ήδη αν η κυβέρνηση των ΗΠΑ δεν περιέκοπτε την χρηματοδότηση για έρευνα.
Ειδικοί για την δημόσια υγεία ήταν γρήγοροι στο να επισημάνουν ότι η φτώχεια – και η επακόλουθη έλλειψη πρόσβασης στην ιατροφαρμακευτική περίθαλψη – είναι κάτι πολύ πιο πιθανό να ενσκήψει σε έγχρωμους ανθρώπους. Ο Οργανισμός Ηνωμένων Εθνών έχει αρνηθεί να αναγνωρίσει το ρόλο του στην εξάπλωση της χολέρας στην Αϊτή, ή να προσφέρει οποιεσδήποτε αποζημιώσεις, μια αντίδραση που θα φαινόταν αδιανόητη αν το κρούσμα είχε εμφανιστεί στην Ευρώπη ή στις Ηνωμένες Πολιτείες. Σε μια συνέντευξή της στο Public Radio International [4], η Joia Mukherjee, καθηγήτρια στην Ιατρική Σχολή τού Harvard και επικεφαλής ιατρικός σύμβουλος της μη κερδοσκοπικής Partners in Health που εδρεύει στην Βοστώνη, απέδωσε στον ρατσισμό την αργή διεθνή αντίδραση στην κρίση τού έμπολα. «Νομίζω ότι είναι εύκολο για τον κόσμο – το ισχυρό κόσμο, που είναι σε μεγάλο βαθμό μη Αφρικανικός, μη έγχρωμος – να αγνοήσει τον πόνο των φτωχών μαύρων ανθρώπων». Ο «χρυσούς κανόνας» τής φροντίδας που παρέχεται στους λευκούς Αμερικανούς και τους Ευρωπαίους που έχουν μολυνθεί από τον ιό έμπολα, σε σύγκριση με την υποτυπώδη θεραπεία στην Δυτικής Αφρικής, επιβεβαιώνει τα λεγόμενά της.
Φυσικά, η άφιξη του έμπολα στις Ηνωμένες Πολιτείες έχει ήδη αλλάξει την διεθνή αντιμετώπιση της επιδημίας. Οι προσπάθειες για την δημιουργία ενός εμβολίου ήταν ταχύρυθμη και μη κερδοσκοπικοί οργανισμοί έχουν ξεκινήσει κοινοτικά προγράμματα στην Δυτική Αφρική για την καταπολέμηση του έμπολα και άλλων λιγότερο εντυπωσιακών δολοφόνων, όπως η ελονοσία και η μολυσματική διάρροια.
Αλλά εάν η επιδημία χολέρας χρησιμεύει ως οποιαδήποτε ένδειξη, οι Δυτικοαφρικανοί δεν πρέπει να είναι υπερβολικά αισιόδοξοι. Αυτή η εβδομάδα σηματοδοτεί τέσσερα χρόνια από τότε που η χολέρα εμφανίστηκε στην Αϊτή, και η επέτειος θα περάσει χωρίς αποζημιώσεις για τους πληγέντες Αϊτινούς, κανένα νέο σύστημα επεξεργασίας νερού για την πρόληψη μελλοντικών κρουσμάτων, και καμία εγγύηση ότι η ασθένεια θα σταματήσει να δημιουργεί θύματα. Αν με τον έμπολα πρόκειται να είναι διαφορετικά, η αντιμετώπιση πρέπει να στοχεύει στην ρίζα τού προβλήματος: Την βαθιά φτώχεια που του επέτρεψε να εξαπλωθεί.
Copyright © 2002-2012 by the Council on Foreign Relations, Inc.
All rights reserved.
Στα αγγλικά: http://www.foreignaffairs.com/articles/142258/fran-quigley/the-poor-and-…
Σύνδεσμοι:
[1] http://qz.com/275101/am-i-safe-is-the-wrong-ebola-question-to-ask/
[2] http://www.nytimes.com/2012/04/01/world/americas/haitis-cholera-outraced…
[3] http://www.washingtonpost.com/opinions/whats-missing-in-the-ebola-fight-…
[4] http://www.pri.org/stories/2014-09-15/american-doctor-says-racism-blame-…

*κλινικός καθηγητής και διευθυντής στην Κλινική Health and Human Rights στην Νομική Σχολή McKinney στο Πανεπιστήμιο της Indiana και ο συγγραφέας τού βιβλίου με τίτλο How Human Rights Can Build Haiti.
Πηγή: foreignaffairs.gr

Διαβάστε περισσότερα

Κασιδιάρης: “Εγώ ναζιστής; Παρεξήγηση”…

    Στο χιτλεροειδές που ακούει στο όνομα Κασιδιάρης επιφυλάχθηκε πριν μερικές μέρες ιδιαίτερη φιλοξενία από το σάιτ  «bankingnews.gr», στο οποίο παραχώρησε συνέντευξη. Ας πάρουμε μια γεύση: 

Ερώτηση: Έχει  χαρακτηριστεί πολλές φορές από ελληνικά και διεθνή μέσα η Χρυσή Αυγή ως μια νεοναζιστική οργάνωση που υμνεί τον ναζισμό και τον Χίτλερ. Ειδικά εσάς πολλές φορές σας έχουν αναφέρει ως υμνητή του ναζισμού. Είστε ναζιστής κ Κασιδιάρη;
Απάντηση: Θα το επαναλάβω για πολλοστή φορά ότι οι χαρακτηρισμοί αυτοί είναι υβριστικοί. Η Χρυσή Αυγή είναι το εθνικιστικό πατριωτικό κόμμα που πιστεύει στην Δημοκρατία. Είμαστε οι επίγονοι αυτών που αντιστάθηκαν στην γερμανική εισβολή. Το καλοκαίρι του 2013 με είχαν κατηγορήσει ότι διαθέτω ένα τατουάζ και κάποιοι άρχισαν τα σενάρια ότι είμαι υμνητής του τρίτου Ράιχ. 
Το παράδοξο όμως είναι ότι ακριβώς αυτό το σύμβολο, ακριβώς το ίδιο, υπάρχει στον τάφο της Αμφίπολης, το οποίο είναι βαθιά ελληνικό, υπάρχει σε πολλά σημεία της Ελλάδος όπως στην Αρχαία Ολυμπία. Επομένως όλοι αυτοί οι συνειρμοί που κάνουν τα κανάλια με στόχο ξεκάθαρα επικοινωνιακό είναι απλά ανόητοι. Η Χρυσή Αυγή είναι το ελληνικό εθνικιστικό κίνημα και δεν έχει καμία σχέση με τον ναζισμό.

Ερώτηση: Σας ερωτώ και πάλι η Χρυσή Αυγή είναι κατά του Χίτλερ και κατά του Ναζισμού; 
Απάντηση: Είμαστε ενάντια όσων διέπραξαν εγκλήματα πολέμου, μέσα σε αυτούς είναι ο Χίτλερ (…)» 

Ας τα πάρουμε με τη σειρά:
1)  Προφανώς επειδή είναι «επίγονοι αυτών που αντιστάθηκαν στην γερμανική εισβολή», γι’ αυτό έχουν ως ίνδαλμα και ήρωά τους τον δοσίλογο Τσιρονίκο.
Ο Τσιρονίκος, που επί Κατοχής διετέλεσε υπουργός Γεωργίας και Επισιτισμού στην δοσίλογη «κυβέρνηση» Κωνσταντίνου Λογοθετόπουλου, που στη συνέχεια έγινε υπουργός Οικονομικών  και αντιπρόεδρος στη δοσίλογη «κυβέρνηση» Ιωάννη Ράλλη, είναι το ίδιο πρόσωπο που τον Σεπτέμβριο του 1944 πήγε στη Βιέννη, όπου σχημάτισε κυβέρνηση Ελλήνων γερμανοφίλων. Αυτός είναι, ο προδότης και συνεργάτης των Γερμανών ναζί, που καταδικάστηκε σε θάνατο από το Ειδικό Δικαστήριο Δοσιλόγων, που «κοσμεί» τα έντυπα της «Χρυσής Αυγής». Μέσα από δικά του κείμενα διαφήμιζε η «Χρυσή Αυγή» τον ναζισμό της όπως δείχνει το φύλλο του περιοδικού «Χρυσή Αυγή» (τεύχος 12, Δεκέμβριος 1983, σελ. 2):
2)  Προφανώς επειδή είναι «επίγονοι αυτών που αντιστάθηκαν στην γερμανική εισβολή», γι’ αυτό έχουν ως ίνδαλμα και ήρωά τους τον δοσίλογο Τσολάκογλου.
Τέτοια είναι η σχέση τους με τον αγώνα του ελληνικού λαού πάνω στα βουνά εναντίον του φασισμού ώστε η «Χρυσή Αυγή» (τεύχος 39, Οκτώβριος 1988) αφιέρωνε το εξώφυλλό της στον «πατριώτη» Τσολάκογλου. Ο κατοχικός «πρωθυπουργός» των ναζί εξυμνείτο από τη «Χρυσή Αυγή» σαν ο «Στρατηγός (που) προσπάθησε για μια Έντιμη Ειρήνη»...
3)  Ο Κασιδιάρης παριστάνει ότι είναι «ενάντια όσων διέπραξαν εγκλήματα πολέμου».
 Το ερώτημα, όμως, είναι τι ακριβώς θεωρούν οι ναζί ως έγκλημα πολέμου. Διότι το Ολοκαύτωμα εναντίον των Εβραίων, οι ναζί -  όπως ο Κασιδιάρης - δεν το αναγνωρίζουν ούτε ως έγκλημα, ούτε ως Ολοκαύτωμα. Ιδού:
4)  Η «Χρυσή Αυγή», λέει ο Κασιδιάρης, είναι «ενάντια όσων διέπραξαν εγκλήματα πολέμου». Μόνο που στο άρθρο του Χρ. Παππά, στο περιοδικό «Χρυσή Αυγή» (τεύχος 66, 25/10/1991),το οποίο είχε τίτλο«Το μεγάλο ψέμα των εβραίων», οι χρυσαυγίτες – τότε που δεν έκρυβαν ότι είναι ναζιστές – έλεγαν:

«Κλείνοντας αυτό το μικρό άρθρο αναρωτιέμαι βλέποντας γύρω μου την παρακμή και την ολοκλήρωση της Διεθνούς Εβραϊκής Δικτατορίας του Χρήματος μέρα με την ημέρα, αναρωτιέμαι λοιπόν μήπως θα έπρεπε οι Γερμανοί και γενικά όλοι οι Εθνικοσοσιαλιστές (τότε και τώρα) να νοιώθουμε ένοχοι για μια εξολόθρευση ΟΧΙ γιατί έγινε, αλλά...».

Όπως καταλαβαίνετε οι ναζιστές της «Χρυσής Αυγής» είναι τόσο ενάντια στα εγκλήματα του Χίτλερ ώστε δεν του καταλογίζουν ως έγκλημα το Ολοκαύτωμα. Εκείνο που οι χρυσαυγίτες καταλογίζουν σαν «έγκλημα» του Χίτλερ και ως «ενοχή» στον εαυτό τους είναι ότι – κατά την γνώμη τους –το Ολοκαύτωμα δεν ολοκληρώθηκε!
5)  Η «Χρυσή Αυγή», λέει ο Κασιδιάρης, «δεν έχει καμία σχέση με το ναζισμό». Ας πάρουμε μια γεύση από την «καμία σχέση» της «Χρυσής Αυγής με το ναζισμό:
6)  Ο Κασιδιάρης έχει αρχηγό τον Μιχαλολιάκο. Ιδού η «καμία σχέση» τους με τον ναζισμό:

«Τι εμπόδιο μπορεί να σταθεί στο δρόμο μας αφού ακόμη και σήμερα νοιώθουμεΕΚΕΙΝΟΝνα μας οδηγεί (...) με τη σκέψη και την ψυχή μας δοσμένη στη Μνήμη του Μεγάλου μας Αρχηγού, υψώνουμε το δεξί χέρι ψηλά, χαιρετούμε τον Ήλιο και με το θάρρος που μας επιβάλλει η Στρατιωτική μας Τιμή και τοΕθνικοσοσιαλιστικόμας καθήκονκραυγάζουμε γεμάτοι πάθος, πίστη στο μέλλον και στα οράματά μας: HEIL HITLER!»(Από το άρθρο του Μιχαλολιάκου για τον Χίτλερ,«Χρυσή Αυγή», τεύχος 26, Μάιος 1987)...

7)  Ιδού μια ακόμα από την «καμία σχέση» τους με τον ναζισμό: Η «Χρυσή Αυγή», την ίδια μέρα που ο Μιχαλολιάκος κραύγαζε  «HEIL HITLER!» (τεύχος 26, Μάιος 1987) είχε αφιερώσει το εξώφυλλό της στον ηγέτη της Αδόλφο Χίτλερ. Στο ίδιο εκείνο άρθρο του με τίτλο «Χίτλερ για Χίλια Χρόνια», ο αρχηγός του Κασιδιάρη, ο Μιχαλολιάκος, εκτός των υπολοίπων έκανε λόγο για τον «οραματιστή της Νέας Ευρώπης», τον«εμψυχωτή και απόστολο της Επαναστάσεως του Αγκυλωτού Σταυρού»...

8) Ο Κασιδιάρης «δεν έχει καμία σχέση με τον ναζισμό». Ιδού ένα δείγμα από την «καμία σχέση» του με τον ναζισμό: Μόλις πριν τρία χρόνια, στο έντυπο της «Χρυσής Αυγής», στις 20/4/2011, ο Κασιδιάρης, με το ίδιο χέρι πάνω στο οποίο έχει φιλοτεχνήσει τη σβάστικα, έγραφε ύμνους για το «ανανεωτικό» και «πνευματικό» κίνημα του ναζισμού: 

«Ποιο θα ήταν το μέλλον της Ευρώπης και ολόκληρου του σύγχρονου κόσμου, αν ο Β' Παγκόσμιος Πόλεμος (…) δεν σταματούσε την ανανεωτική πορεία του Εθνικοσοσιαλισμού; Είναι βέβαιο ότι θεμελιώδεις αξίες που πηγάζουν ως επί το πλείστον από την ελληνική αρχαιότητα, θα κυρίευαν πνευματικά όλα τα κράτη και θα όριζαν τις τύχες των λαών. Ο ρομαντισμός ως πνευματικό κίνημα και ο κλασικισμός θα υπερίσχυαν (…).

Αυτά τα αποθεωτικά για το «ανανεωτικό» και «πνευματικό» κίνημα του ναζισμού γράφονταν από τον «δεν έχω καμία σχέση με τον ναζισμό» ανήμερα της επετείου του θανάτου του Χίτλερ….

9) Η σβάστικα που έχει φιλοτεχνήσει στα μούσκουλά του ο Κασιδιάρης  είναι προς τιμήν της… Αμφίπολης και της Αρχαίας Ολυμπίας!

Προφανώς προς τιμήν της… Αμφίπολης είναι και οι ναζιστικοί χαιρετισμοί των ταγμάτων εφόδου του Μιχαλολιάκου.

Προφανώς προς τιμήν της… Αμφίπολης  και του… Ερμή του Πραξιτέλη είναι κι αυτό:

Κι αυτό:

    Δεν υπάρχει καμία αμφιβολία. Είναι όντως όπως το λένε: Είναι  εθνικιστές. Δηλαδή φασίστες! Είναι απόγονοι των δοσίλογων. Είναι ναζιστές!
    Αλλά δεν πρόκειται «απλώς» για ναζιστές από κούνια. Είναι και τόσο «λεβέντες», είναι και τόσο άνανδροι, που φτάνουν να – νομίζουν ότι – κρύβουν το ναζισμό τους πίσω από το γκεσταπίτικο δακτυλάκι τους.

email: mpog@enikos.gr 

Διαβάστε περισσότερα

Μικροί, μικροί μικροί Ακηδες;

ΠΑΝΤΕΛΗΣ ΜΠΟΥΚΑΛΑΣ

Ειπε μια κουβέντα παγκαλικής ποιότητας η κ. Ελένη Κούρκουλα, υφυπουργός Παιδείας επί Σημίτη, και πέσαμε να τη φάμε. Είπε λοιπόν σε συνέντευξή της στην Εφη Μαρίνου στην «Εφημερίδα των Συντακτών»: «Μη σας φανεί ακραίο, αλλά μήπως ο κάθε Ελληνας δεν ήταν ένας μικρός μικρός μικρός “Τσοχατζόπουλος”; Δήλωσε κανείς την πραγματική αξία του σπιτιού που αγόρασε;» Ρητορική η ερώτηση. Η κ. Κούρκουλα, που φρονεί φαίνεται ότι ο κ. Τσοχατζόπουλος ήταν απλώς φοροφυγάς, είναι βέβαιη ότι δεν λέει τίποτε «ακραίο». Αλλωστε, μειώνει την ακρότητα των λεγομένων της με την τριπλή επανάληψη του «μικρός».
Πόθεν η βεβαιότητα της κ. Κούρκουλα, το ξέρει η ίδια. Οπως θα ξέρει, σαν υφυπουργός «και Θρησκευμάτων» αλλά και σαν γεννημένη σε θρησκειόφιλο περιβάλλον («ο παππούς μου ήταν παπάς, ο πατέρας μου θεολόγος»), ότι ο μοναδικός που γνωρίζει τι σκέφτεται «ο κάθε Ελληνας» είναι «ο ετάζων καρδίας και νεφρούς». Δηλαδή, στην επίσημη μετάφραση των Ψαλμών, «αυτός που ξέρει σε όλο τους το βάθος σκέψεις κι επιθυμίες».

Εφόσον ο Θεός δεν μοιράζεται με κανέναν θνητό την παντογνωσία του, πορίσματα του τύπου «ο κάθε Ελληνας…» δεν είναι απλώς «ακραία», όπως αυτοχαρακτηρίζονται για να περισώσουν λίγη αξιοπιστία. Είναι κάτι χειρότερο και από εσφαλμένα. Είναι βαρύτατα προσβλητικά. Για κάθε Ελληνα. Ή μάλλον για όσους Ελληνες δεν υπήρξαν ποτέ «μικροί μικροί μικροί Τσοχατζόπουλοι» και σήμερα ντρέπονται που άφησαν τη μοίρα τους στους Τσοχατζόπουλους και τους συντρόφους τους, που μόλις τώρα αντελήφθησαν τίς ο Ακης. Εκτός πια και η κ. Κούρκουλα ήθελε να πει χιουμοριστικά ότι ο καθένας μας είναι ένας «μικρός³ Ακης», αφού όλα τα ονόματα «υποκορίζονται» στο χαϊδευτικό Ακης: Αντων-άκης, Κωστ-άκης, Σταυρ-άκης κ.ο.κ. Αλλά σε τέτοια πράγματα δεν χωράει χιούμορ.

Αφού λοιπόν μόνο ο Θεός ετάζει καρδίας, o θνητός που αφήνει να εννοηθεί ότι τρυπώνει στην ψυχή όλων και μαθαίνει τα μυστικά τους, υποπίπτει στο αμάρτημα της αντιποίησης (θεϊκής) αρχής. Αυτά όμως είναι της θρησκείας. Εδώ ενδιαφέρει η πολιτική. Και η επιπόλαιη, ψιλοσνόμπ «κοινωνιολογία» που καταδικάζει (με τον ασήμαντο αντίλογο ενός «μήπως;») έναν λαό ολόκληρο, χρεώνοντάς του τσοχατζοπουλοποίηση, για να μιλήσουμε την πασοκικήν.

Αφοριστικότατα, η πρώην υφυπουργός –με αρμοδιότητα, ενόψει των Ολυμπιακών, την «Ολυμπιακή παιδεία», τους καρπούς της οποίας τους απολαμβάνουμε άφθονους στα γήπεδά μας– κολλάει την ετικέτα «μικρός³ Τσοχατζόπουλος» στο μέτωπο κάθε Ελληνα. Θα υποψιάζεται ωστόσο η ουδόλως αυτοκριτική κ. Κούρκουλα ότι, αν όντως «ο κάθε Ελληνας ήταν ένας μικρός κτλ.», δεν θα υπήρχε πια Ελλάδα. Αν δεν υπήρχαν οι πάμπολλοι άγνωστοι που κράτησαν το φρόνημά τους, αντιστάθηκαν στον εκμαυλισμό τους από την πράσινη και τη γαλάζια εξουσία και εναντιώθηκαν σε ό,τι βιώσαμε σαν «καθεστώς ΠΑΣΟΚ», δεν θα είχαν διασωθεί αυτά έστω «τα τελευταία κουρέλια από τα γιορτινά μας φορέματα».

Διαβάστε περισσότερα

Retour ala normale

Γιάννης Κιμπουρόπουλος
Με την ουρά στα σκέλια επιστρέφει η κυβέρνηση στο μνημονιακό μαντρί – Παιχνίδι των εταίρων με τις αγορές και λαθροχειρίες με την «προληπτική πιστωτική γραμμή»
Πόσο κράτησε το κυβερνητικό «αντάρτικο»; Ούτε τρεις εβδομάδες. Η τακτική του σκωτσέζικου λουτρού που ακολούθησαν με ύποπτο συγχρονισμό οι παίκτες των αγορών, οι «ανεξάρτητοι» αναλυτές των χρηματοπιστωτικών ιδρυμάτων και οι θεσμικοί παράγοντες της Ε.Ε. και του ΔΝΤ αποδείχθηκε εξαιρετικά αποτελεσματική. Μετά μια βροχή από χαστούκια, ακολούθησε μια καταιγίδα από χάδια. Το απολωλός πρόβατο επέστρεψε στο μαντρί. Retour ala normale=επιστροφή στην κανονικότητα. Δηλαδή, στο Mνημόνιο, ανεξάρτητα από τη μορφή που θα πάρει η συνέχειά του, στη χρηματοδοτική εξάρτηση και στη «μεταρρυθμιστική» απορρύθμιση της ελληνικής κοινωνίας και οικονομίας.
Οι αξιωματούχοι της Ε.Ε., της ΕΚΤ, του ΔΝΤ προσποιήθηκαν ότι αντέδρασαν με έκπληξη στο άλμα των spreads των ελληνικών ομολόγων, παρ’ ότι συνέβαλαν όσο μπορούσαν σ’ αυτό με τις δηλώσεις Ντράγκι, Λαγκάρντ, Ντάισελμπλουμ και άλλων. Το ρεπορτάζ του πρακτορείου Reuters, την περασμένη Τετάρτη, βασισμένο σε δηλώσεις (ανωνύμων) Ευρωπαίων αξιωματούχων, ήταν εξαιρετικά αποκαλυπτικό της τακτικής τους. «Η ραγδαία άνοδος των αποδόσεων των ελληνικών ομολόγων ήταν ένα reality check», ανέφερε στο πρακτορείο ένας από αυτούς, αφήνοντας να εννοηθεί ότι η εκτόξευση των spreads ήταν το αναγκαίο μάθημα για να ανακρούσει πρύμναν η κυβέρνηση. Και για να μη μένει σε κανέναν αμφιβολία ότι οι ευρωπαϊκοί θεσμοί επιτήρησης λειτουργούν ως εγγυητές της διεθνούς τοκογλυφίας, ένας ακόμη ανώνυμος Ευρωπαίος αξιωματούχος συνόψισε μέσω Reuters την ουσία: «Οι επενδυτές δεν θα πλησιάσουν χωρίς πρόγραμμα» στον «πάγκο» των ελληνικών ομολόγων.

Δημοσιονομικό Σύμφωνο
Η επιστροφή στην κανονικότητα, λοιπόν, σημαίνει πολύ απλά ότι η Ελλάδα, αφού ολοκληρώσει τα μαθήματά της για την 5η (για την Ε.Ε.) ή 6η (για το ΔΝΤ) αξιολόγηση τον Νοέμβριο, θα συνεχίσει να είναι σε κάποιας μορφής πρόγραμμα επιτήρησης.
Υπάρχουν πολλές εκδοχές γι’ αυτό. Η πιο σταθερή και δεδομένη είναι η πλήρης εφαρμογή του Δημοσιονομικού Συμφώνου (σε ισχύ από φέτος) που ενσωματώνεται ακόμη και στο ψευδώνυμο Προσχέδιο Προϋπολογισμού 2015 που κατέθεσε η κυβέρνηση στη Βουλή. Μπορεί να μη δίνει κανείς πια σημασία στις προβλέψεις που «αποπέμπουν» το ΔΝΤ και τον δανεισμό του, ωστόσο η υπαγωγή των κρατικών ταμείων και του Γενικού Λογιστηρίου του Κράτους στον απόλυτο έλεγχο της Κομισιόν είναι δεδομένη και γι’ αυτό το διάτρητο Προσχέδιο, αλλά και για τον τελικό Προϋπολογισμό. Δικαίως ο απερχόμενος πρόεδρος της Κομισιόν Μανουέλ Μπαρόζο διεκδικεί εύσημα για τη θητεία του. «Έχουμε εξουσίες που οι προκάτοχοί μας δεν θα μπορούσαν ούτε να ονειρευτούν», δήλωσε προ ημερών σε έναν αυτάρεσκο απολογισμό, υπογραμμίζοντας ιδιαίτερα την εξουσία της Κομισιόν να απορρίπτει σχέδια εθνικών προϋπολογισμών. Αυτή την καθαρή αλήθεια ενσωματώνει ρητά και το κυβερνητικό προσχέδιο.
Φυσικά, το Δημοσιονομικό Σύμφωνο είναι ένας ζουρλομανδύας για όλη την Ευρωζώνη. Για την Ελλάδα, της οποίας η κανονικότητα είναι μια μόνιμη κατάσταση έκτακτης ανάγκης, χρειάζεται κάτι παραπάνω. Με ή χωρίς το ΔΝΤ, με έξοδο στις αγορές ή χωρίς αυτήν, το χρηματοδοτικό κενό μένει αβυσσαλέο. Η ευρωπαϊκή ηγεσία, ιδιαίτερα η γερμανική, ποτέ δεν παραιτήθηκε από την άποψη υπέρ ενός ακόμη δανειακού προγράμματος για την Ελλάδα. Η εναλλακτική της «προληπτικής πιστωτικής γραμμής» που έπεσε στο τραπέζι και στην οποία προσχώρησε με μια ακόμη «κωλοτούμπα» ο Α. Σαμαράς («η Ελλάδα διαπραγματεύεται προληπτική πιστωτική γραμμή», δήλωσε χθες στο Μιλάνο), είναι κι αυτή ένα δανειακό πρόγραμμα με μνημονιακές δεσμεύσεις. Τεχνικά, φαίνεται πως είναι ό,τι ταιριάζει καλύτερα στο ενδεχόμενο απεμπλοκής του ΔΝΤ και εξόδου στις αγορές. Με δεδομένο ότι το σενάριο έχει και την υπό όρους έγκριση του Βερολίνου, μένει στο συρτάρι για επανεξέταση σε δεύτερο χρόνο. Κι αυτό γιατί διαπλέκεται με την εξασφάλιση της βιωσιμότητας του χρέους. Η συζήτηση αυτή, ως γνωστόν, εκκρεμεί και η ολοκλήρωση δεν αναμένεται πριν από τις αρχές του επόμενου χρόνου.

«Βιώσιμο χρέος»
Ο επικεφαλής του ευρωπαϊκού μηχανισμού ESM Κλάους Ρέγκλινγκ, που επιστρατεύτηκε κι αυτός για να επαναφέρει σε ηρεμία τις αγορές, σε συνέντευξή του έδωσε μια διαφωτιστική απάντηση για το πώς θα επιλυθεί το θέμα του χρέους: «Υπάρχουν πολλοί άνθρωποι που κοιτάζουν μόνο την αναλογία χρέος προς ΑΕΠ, αλλά αυτό είναι ένα πολύ στενό εύρος. Εξαιτίας του πλαισίου που δημιουργήσαμε στην Ευρώπη, προσφέρουμε χρηματοδότηση σε τόσο χαμηλά επιτόκια -περίπου στο 1,5%- για τόσο μεγάλη διάρκεια -32 χρόνια κατά μέσο όρο- που η εξυπηρέτηση του χρέους ετησίως είναι πολύ χαμηλή παρά το γεγονός ότι ο λόγος του χρέους είναι πολύ υψηλός». Ο κ. Ρέγκλινγκ περιγράφει εδώ το νέο κριτήριο βιωσιμότητας που έχει συμφωνηθεί άτυπα με το ΔΝΤ, γι’ αυτό και χαρακτηρίζει το χρέος «απόλυτα βιώσιμο, όσο συνεχίζεται η μεταρρυθμιστική διαδικασία». Πρόκειται για μια ακριβή περιγραφή του τι εστί αποικία χρέους. Σημασία δεν έχει πόσα χρωστάει μια χώρα, αλλά αν πληρώνει κάθε χρόνο τη δόση της.

Πολιτικός γρίφος
Η πολιτική επίδραση αυτής της αβέβαιης στην έκβασή της διεργασίας στην Ελλάδα είναι, προς το παρόν, ασαφής. Οι εταίροι έχουν καταλάβει ότι ο πολιτικός χρόνος της συγκυβέρνησης τελειώνει και είναι εξαιρετικά δύσκολο να διασωθεί. Θα πρέπει να φανούν πολύ γενναιόδωροι μαζί της το επόμενο τρίμηνο, ώστε να έχει μια πιθανότητα παράτασης του βίου της μετά τον Φεβρουάριο. Μέχρι στιγμής κάτι τέτοιο δεν προκύπτει από πουθενά. Δεν συζητείται αληθινό κούρεμα του χρέους και κανείς δεν συζητάει πραγματική χαλάρωση της δημοσιονομικής λιτότητας. Και το ερώτημα που προκύπτει είναι το εξής: Γιατί οι δανειστές, που παρά την παταγώδη αποτυχία του Μνημονίου είχαν επιτύχει τουλάχιστον να καταστήσουν την Ελλάδα περιθωριακό πρόβλημα της Ευρωζώνης ρισκάρισαν να την κάνουν ξανά επίκεντρο της κρίσης;

Διαβάστε περισσότερα