Οι βομβαρδισμοί στην Υεμένη έχουν πρόσωπο - Δραματική η αύξηση των νεογνών με δυσπλασίες και βαριές γενετικές ανωμαλίες

Τραγική αύξηση στις γεννήσεις βρεφών με δυσπλασίες κάθε μορφής καταγράφεται από την ιατρική κοινότητα στην Υεμένη, δυο χρόνια μετά την έναρξη ενός πολέμου που έφερε το σύνολο του πληθυσμού μπροστά στο φάσμα του θανάτου, όχι μόνο εξ αιτίας της ανύπαρκτης περίθαλψης και της ακραίας επισιτιστικής κρίσης αλλά κυρίως λόγω των εκατοντάδων χιλιάδων βομβών και πυραύλων που έχουν πλήξει την περιοχή και οι οποίες, παρά τις σχετικές διεθνείς απαγορεύσεις, δεν υπάρχει καμία πλέον αμφιβολία για το ότι εμπεριέχουν απεμπλουτισμένο ουράνιο ή άλλες βαριά τοξικές ουσίες. 

Όπως ανέφερε τις προηγούμενες ημέρες ο Abdulkarim al-Najjar, ιατρός του Μαιευτηρίου και Νοσοκομείου Παίδων Al-Sabeen που βρίσκεται στην πρωτεύουσα Σανά, τον τελευταίο καιρό, όλο και περισσότερες είναι οι πρόωρες γεννήσεις αλλά και τα μωρά που έρχονται στον κόσμο με δυσμορφίες και με βαρύτατες ανωμαλίες, όπως παραμορφώσεις στον εγκέφαλο, στη σπονδυλική στήλη, στον λαιμό, καθώς και στο πεπτικό και νευρικό σύστημα των νεογνών. 

Οι γιατροί κάνουν λόγο συγκεκριμένα για μια «άνευ προηγουμένου» αύξηση των συγκεκριμένων περιστατικών, αποδίδοντάς την ευθέως στις βόμβες διασποράς αλλά και τις ρουκέτες που εξαπολύονται κατά του πληθυσμού κατά τη διάρκεια των αεροπορικών επιδρομών της «Συμμαχίας υπό την ηγεσία της Σαουδικής Αραβίας». 

Ταυτόχρονα απευθύνουν εκ νέου έκκληση στην παγκόσμια κοινότητα, αναφέροντας πως τουλάχιστον 7 εκατ. άνθρωποι βρίσκονται αυτή τη στιγμή κυριολεκτικά μεταξύ ζωής και θανάτου. 
 
Βίντεο που κυκλοφόρησε μέσα από το νοσοκομείο al-Sabeen δείχνει μωρά των οποίων οι γονείς διαμένουν στην παραθαλάσσια περιοχή της Al-Hudaydah που έχει γίνει κατ' επανάληψη στόχος των μαχητικών αεροσκαφών της Σαουδικής Αραβίας. 

Οι γιατροί εξηγούν πως οι δυσπλασίες αυτές θα μπορούσαν να οφείλονται παράλληλα και σε άλλους λόγους, όπως των ασθενειών των εγκύων που κατά κύριο λόγο οφείλονται στη σχεδόν μηδενική ιατρική τους παρακολούθηση αλλά και στην τραγικά ανεπαρκή τους διατροφή, που δεν αφήνει περιθώρια για την ομαλή ανάπτυξη του εμβρύου.  

Σύμφωνα με τους υπολογισμούς των Ηνωμένων Εθνών, από τον Μάρτιο του 2015 που ξεκίνησαν οι βομβαρδισμοί της Σαουδαραβικής Συμμαχίας και μέχρι σήμερα, τουλάχιστον 10.000 άμαχοι έχασαν τη ζωή τους.

Διαβάστε περισσότερα

Η βρετανική κληρονομιά της Ευρώπης

By Bernard Cassen and Χάρης Λογοθέτης (μετάφραση)

Βρυξέλλες και Λονδίνο ασφαλώς θα καταλήξουν σε μια θεσμική διευθέτηση προκειμένου να οργανώσουν την αποχώρηση του Ηνωμένου Βασιλείου από την Ευρωπαϊκή Ένωση, την οποία αποφάσισαν οι Βρετανοί πολίτες στις 23 Ιουνίου. Όμως, το αποτέλεσμα του δημοψηφίσματος για το «Brexit» υποχρεώνει τους Ευρωπαίους ηγέτες να επανεξετάσουν ριζικά ένα κοινό εγχείρημα που περιορίστηκε σε μια «μεγάλη κοινή αγορά», κάτω από την πίεση κυρίως του Ηνωμένου Βασιλείου.
Οι πολιτικές συζητήσεις παίρνουν συχνά τη μορφή μιας μάχης αριθμών, ακόμη κι όταν δεν περιορίζονται αποκλειστικά σε αυτό. Η εκστρατεία του δημοψηφίσματος της 23^ης Ιουνίου, που ολοκληρώθηκε με τη νίκη του «Brexit» και την απόφαση των Βρετανών να αποχωρήσουν από την Ευρωπαϊκή Ένωση, αποτέλεσε μία ακόμη απόδειξη. Και τα δύο στρατόπεδα κινητοποίησαν ειδικούς, ομάδες πίεσης και θεσμούς κάθε είδους για να παραγάγουν στοίβες μελετών και προβλέψεων –προφανώς αντικρουόμενων– σχετικά με τα πλεονεκτήματα ή τους, κυρίως οικονομικούς και χρηματοπιστωτικούς, κινδύνους της αποχώρησης. Αντίθετα, ο Βρετανός πολίτης ενημερώθηκε λιγότερο, ίσως και καθόλου, για τον τρόπο με τον οποίο η χώρα του συνέβαλε στη διαμόρφωση των κοινοτικών πρακτικών και πολιτικών της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Όσοι, στις Βρυξέλλες και στις περισσότερες ευρωπαϊκές πρωτεύουσες, είναι ικανοποιημένοι με την επιρροή αυτή, αποφεύγουν να την διατυμπανίσουν. Όσοι δυσφορούν, ιδιαίτερα στη Γαλλία, δεν θέλουν να αναφερθούν δημόσια στην αδυναμία τους να την περιορίσουν.

Σκίτσο του Selcuk.

Με εξαίρεση τη Γαλλία, η οποία έχει εμπλακεί στρατιωτικά σε αρκετά μέτωπα εξωτερικών επεμβάσεων, τα κράτη-μέλη της Ευρωπαϊκής Ένωσης έχουν περιορίσει σε μεγάλο βαθμό τις διεθνείς στρατηγικές φιλοδοξίες τους στον ευρωπαϊκό ορίζοντα και στο πλαίσιο του ΝΑΤΟ (1). Εκφράζονται από το εσωτερικό της Ευρωπαϊκής Ένωσης, ή και της Ευρωζώνης, έχοντας ενσωματώσει τους περιορισμούς και τα πλεονεκτήματά τους, και δεν επιχειρηματολογούν με όρους αντιπαράθεσης με την «Ευρώπη». Η Ελλάδα, που έχει υποκύψει στα τελεσίγραφα των εταίρων της και απειλείται με αποβολή από το κοινό νόμισμα, αποτελεί την εξαίρεση που επιβεβαιώνει τον κανόνα.
Από το τέλος του Δευτέρου Παγκοσμίου Πολέμου, οι βρετανικές πολιτικές ελίτ υιοθέτησαν μια τελείως διαφορετική στάση. Σε ομιλία του στις 5 Δεκεμβρίου 1962, ο Ντιν Άτσεσον, υπουργός Εξωτερικών των Ηνωμένων Πολιτειών μεταξύ 1949 και 1953 επί προεδρίας Χάρι Τρούμαν, είχε στηλιτεύσει τη στάση των Βρετανών με όρους που πολλοί χρησιμοποίησαν στη συνέχεια και, μάλιστα, ακόμη και στις πρόσφατες αντιπαραθέσεις γύρω από το «Brexit»: «Η Μεγάλη Βρετανία έχασε μια αυτοκρατορία και δεν έχει ακόμη βρει ρόλο. Η απόπειρα να παίξει τον ρόλο της ξεχωριστής δύναμης –δηλαδή έναν ρόλο στο περιθώριο της Ευρώπης που θα στηρίζεται σε μια “ειδική σχέση” με τις Ηνωμένες Πολιτείες και στη θέση της ως επικεφαλής μιας Κοινοπολιτείας που δεν έχει καμία δομή, ενότητα ή εξουσία (…)–, αυτός ο ρόλος έχει ολοκληρώσει τον κύκλο του».

Η ορφανή «αγγλόσφαιρα»
Εκείνη την εποχή, οι συγκεκριμένες αναφορές προκάλεσαν σκάνδαλο στο βρετανικό κατεστημένο, πόσο μάλλον αφού αμφισβητούσαν ευθέως τον πυρήνα των δύο, εξίσου ιστορικών, λόγων που είχε εκφωνήσει ο Ουίνστον Τσόρτσιλ δεκαπέντε χρόνια νωρίτερα (2). Στον πρώτο, στις 5 Μαρτίου 1946, στη Ζυρίχη, ο τότε Βρετανός πρωθυπουργός συνιστούσε τη δημιουργία μιας ομοσπονδιακής Ευρώπης, την οποία το Ηνωμένο Βασίλειο θα στήριζε καλοπροαίρετα, αλλά από έξω: «Είμαστε μαζί σας, αλλά δεν είμαστε δικοί σας». Στον δεύτερο λόγο του, το 1948, στο συνέδριο του Συντηρητικού Κόμματος, ο Τσόρτσιλ ανέπτυσσε τη θεωρία των «τριών κύκλων», στην τομή των οποίων βρισκόταν, σύμφωνα με τον ίδιο, το Ηνωμένο Βασίλειο: πρώτα οι αγγλόφωνες χώρες –δηλαδή οι Ηνωμένες Πολιτείες και οι παλαιές «λευκές» κτήσεις (Καναδάς, Αυστραλία και Νέα Ζηλανδία)–, στη συνέχεια η Ευρώπη και, τέλος, η Κοινοπολιτεία. Ούτε σκέψη για ένταξη αποκλειστικά σε έναν από τους κύκλους αυτούς, ακόμη και στον πλησιέστερο: την Ευρώπη.
Το τελευταίο διάστημα, στα μέσα ενημέρωσης έχει επανέλθει μια έκφραση για να περιγράψει τις σχέσεις μεταξύ Λονδίνου και Ευρωπαϊκής Ένωσης: «semi–detached» («ημι-ανεξάρτητες»), έκφραση η οποία χρησιμοποιείται για τις κατοικίες των βρετανικών προαστίων που συνδέονται με μεσοτοιχία. Η Ευρωπαϊκή Ένωση δεν είναι μόνο μία οικία, αλλά δύο: μία που αριθμεί 28 δωμάτια –μεταξύ τους και το Ηνωμένο Βασίλειο– και μία δεύτερη που αποτελείται από ένα και μοναδικό δωμάτιο, το Ηνωμένο Βασίλειο. Ανάλογα με τις περιστάσεις, η Γηραιά Αλβιώνα κατοικεί στη μία από τις δύο οικίες. Οι παραχωρήσεις που απέσπασε ο Βρετανός πρωθυπουργός Ντέιβιντ Κάμερον στο Ευρωπαϊκό Συμβούλιο, στις 18 και 19 Φεβρουαρίου 2016, το επιβεβαιώνουν (3).
Η διεκδίκηση μιας «ειδικής σχέσης» με τις Ηνωμένες Πολιτείες αποδεικνύεται λιγότερο εύκολη. Η ψευδαίσθηση αυτή, η οποία συντηρείται για πολλά χρόνια, πήρε νέα παράταση ζωής το 2013, χάρη στις ανακαλύψεις του Έντουαρντ Σνόουντεν για το πλανητικό δίκτυο παρακολουθήσεων της αμερικανικής Υπηρεσίας Εθνικής Ασφαλείας (NSA). Εκείνο που κανείς δεν αγνοούσε στον κόσμο των μυστικών υπηρεσιών αναδύθηκε μεγαλόπρεπα σε δημόσια θέα: τα «μεγάλα αυτιά» που ακούν όλα τα μηνύματα του πλανήτη για λογαριασμό των Ηνωμένων Πολιτειών δεν είναι μόνο αμερικανικά, αλλά και αυστραλέζικα, βρετανικά, καναδικά και νεοζηλανδέζικα. Απ’ ό,τι φαίνεται, οι στρατηγοί της Ουάσινγκτον δεν δείχνουν απόλυτη εμπιστοσύνη παρά μόνο στους αγγλόφωνους υπεργολάβους τους.
Η λέσχη των «πέντε ματιών» (five eyes) είχε ιδρυθεί μετά τον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο μέσω μυστικών συμφωνιών, με πρώτη την United Kingdom – United States Communication Intelligence Agreement (UKUSA), η οποία υπογράφηκε το 1946. Από το σημείο αυτό, όμως, μέχρι τη φαντασίωση ότι η «αγγλόσφαιρα» αποτελεί πόλο ισχύος στο περιθώριο της Ευρωπαϊκής Ένωσης, μέσω του οποίου το Λονδίνο θα μπορούσε να ασκεί διεθνή επιρροή, υπάρχει μία απόσταση την οποία ούτε ο Μπαράκ Ομπάμα ούτε οι προκάτοχοί του διανοήθηκαν ποτέ να διανύσουν. Στις 22 Απριλίου 2016, κατά την επίσκεψή του στο Λονδίνο, ο Αμερικανός πρόεδρος υπενθύμισε με σαφήνεια στους οικοδεσπότες του ότι η παραμονή του Ηνωμένου Βασιλείου στην Ευρωπαϊκή Ένωση είναι ζήτημα εθνικού συμφέροντος –το μόνο που μετράει– για τις ΗΠΑ. Ακόμη και αν η «αγγλόσφαιρα» εξακολουθεί να έχει πολύ ισχυρή συναισθηματική και πολιτιστική απήχηση στον Καναδά, στην Αυστραλία και στη Νέα Ζηλανδία, δεν θα μπορούσε να αποτελέσει προτεραιότητα για τις κυβερνήσεις των κρατών αυτών, ίσως μάλιστα για γεωπολιτικούς λόγους: η Οτάβα πρέπει πρώτα να χειριστεί τη σχέση της με τον μεγάλο νότιο γείτονα, ενώ Καμπέρα και Ουέλινγκτον αναζητούν τη θέση τους στη ζώνη της Νοτιοανατολικής Ασίας και του Ειρηνικού.
Οι φυγόκεντρες αυτές δυνάμεις μαρτυρούν τη δυσκολία συγκρότησης μιας πολιτικής κοινότητας με μοναδική συγκολλητική ουσία τους γλωσσικούς δεσμούς. Όμως, οι ένθερμοι οπαδοί της «αγγλόσφαιρας», οι οποίοι λυπούνται για τον κατακερματισμό της, δεν έχουν ακόμη αντιληφθεί ότι έχουν σημειώσει μια τεράστια νίκη. Υπάρχει ήδη μια άλλη «αγγλόσφαιρα», και μάλιστα σε φάση εξάπλωσης: η Ευρωπαϊκή Ένωση (4). Με καθαρά γλωσσικούς όρους, η Ευρωπαϊκή Ένωση γίνεται όλο και πιο αγγλική. Το διαπιστώνει κανείς στους περισσότερους επιστημονικούς και τεχνικούς κλάδους, στη διοίκηση επιχειρήσεων, στην ανώτατη εκπαίδευση, στα επαγγέλματα που συνδέονται με την επικοινωνία και το εμπόριο, όπου τα αγγλικά εκτοπίζουν τις υπόλοιπες γλώσσες.
Στο εσωτερικό των ευρωπαϊκών θεσμών –οι οποίοι θα έπρεπε να δίνουν το παράδειγμα– η Ευρωπαϊκή Επιτροπή, μολονότι καταστατικά αποτελεί τον θεματοφύλακα των συνθηκών και του «κοινοτικού κεκτημένου», αγνοεί ανοικτά τη γλωσσική διευθέτηση του 1958, η οποία παραχωρεί στις εθνικές γλώσσες των κρατών-μελών (24 σήμερα) καθεστώς επίσημης γλώσσας και γλώσσας εργασίας της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Στην πραγματικότητα, ευνοεί σκανδαλωδώς τα αγγλικά, όπως κάνει και η Ευρωπαϊκή Υπηρεσία για την Εξωτερική Δράση, αλλά ακόμη και οι θεσμοί του Ευρωπαϊκού Συμβουλίου (5). Το απόγειο της εθελοδουλείας καταγράφηκε όταν ο Πιέρ Μοσκοβισί, Ευρωπαίος επίτροπος γαλλικής εθνικότητας, απηύθυνε, τον Δεκέμβριο του 2014, επίσημη επιστολή στα αγγλικά στον Μισέλ Σαπέν, υπουργό Οικονομικών του Φρανσουά Ολάντ. Η ισχυρή αυτή κοινοτική τάση έχει οικονομικές επιπτώσεις: περιφρονώντας τον «ελεύθερο και ανόθευτο ανταγωνισμό», ευνοεί τις επιχειρήσεις των αγγλόφωνων χωρών (Ιρλανδία και Ηνωμένο Βασίλειο), οι οποίες δεν χρειάζεται να καταβάλουν τα σημαντικά μεταφραστικά έξοδα για τις, συχνά ογκώδεις, απαντήσεις στις προσκλήσεις ενδιαφέροντος της Ευρωπαϊκής Επιτροπής (6).
Άλλος λόγος ικανοποίησης για το Λονδίνο; Η Ευρωπαϊκή Ένωση δεν είναι αγγλική μόνο στις γλωσσικές πρακτικές της, αλλά και στη φιλοσοφία και στις πολιτικές της, και μάλιστα ήδη από την ίδρυσή της. Η Συνθήκη της Ρώμης, με την οποία ιδρύθηκε η Ευρωπαϊκή Οικονομική Κοινότητα (ΕΟΚ) το 1957, τοποθέτησε τα φιλελεύθερα δόγματα του ανταγωνισμού και του ελεύθερου εμπορίου στην κορυφή του κοινοτικού οικοδομήματος. Οι μεταγενέστερες συνθήκες, και ιδιαίτερα η Ενιαία Ευρωπαϊκή Πράξη (1986), απλώς επιβεβαίωσαν το γεγονός. Η βρετανική ηγεσία, η οποία δεν υπέγραψε την ιδρυτική συνθήκη εφαρμόζοντας το δόγμα Τσόρτσιλ, συνειδητοποίησε αργότερα τις δυνατότητες που προσφέρει και προσπάθησε να διορθώσει το λάθος της. Μετά από δύο απόπειρες που συνάντησαν την άρνηση του στρατηγού ντε Γκολ, το Ηνωμένο Βασίλειο εντάχθηκε τελικά στην ΕΟΚ το 1973. Αυτός ο πραγματιστικός υπολογισμός του κόστους και του οφέλους της ένταξης βρισκόταν στον αντίποδα του ευρωπαϊστικού μυστικισμού των ηγετών της σοσιαλδημοκρατίας και της χριστιανοδημοκρατίας της ηπειρωτικής Ευρώπης.
Η Μάργκαρετ Θάτσερ, πρωθυπουργός από το 1979 μέχρι το 1990, διατύπωσε με μεγαλύτερη σαφήνεια τον στόχο του Ηνωμένου Βασιλείου: «Ολόκληρη τη μεγάλη αγορά και τίποτε πέραν αυτής». Από εκεί πήγαζε και μια μόνιμη πολιτική γραμμή, ανεξάρτητα από το χρώμα της κυβέρνησης στο Λονδίνο: εξάλειψη των εμποδίων για τις δυνάμεις της αγοράς, εάν χρειαστεί και μονομερώς, απαιτώντας εξαιρέσεις από την κοινοτική νομοθεσία, ιδιαίτερα σε κοινωνικά ζητήματα, πολλαπλασιασμός των εμποδίων σε οποιαδήποτε μορφή πολιτικής ή νομισματικής ένωσης, χωρίς δισταγμούς διεκδίκηση του μέγιστου των ωφελημάτων από τη συμμετοχή στην Ευρωπαϊκή Ένωση. Μία από τις επιτυχίες της στρατηγικής αυτής –σε συνεργασία με τη Γερμανία– υπήρξε η διεύρυνση της Ευρωπαϊκής Ένωσης το 2004 και στη συνέχεια το 2007, προς τις χώρες της Κεντρικής και Ανατολικής Ευρώπης, με την οποία αυξήθηκαν σημαντικά οι δυνατότητες ενδοκοινοτικού κοινωνικού αθέμιτου ανταγωνισμού (social dumping), ιδιαίτερα μέσω της χρησιμοποίησης «αποσπασμένων εργαζομένων» (7). Επρόκειτο για αριστοτεχνική κίνηση, τα αποτελέσματα της οποίας βεβαίως δεν διατυμπανίζει η βρετανική διπλωματία, έτσι ώστε να αποσπά όλο και περισσότερα από τους εταίρους της…

Διαρκής εμβάθυνση του φιλελευθερισμού
Το Λονδίνο είχε βρει έναν απρόσμενο συνοδοιπόρο: την Ευρωπαϊκή Επιτροπή. Οπωσδήποτε, το εκτελεστικό όργανο των Βρυξελλών, το οποίο βλέπει τον εαυτό του ως την κυβέρνηση μιας υποθετικής ομοσπονδιακής Ευρώπης, υπήρξε τελείως εχθρικό προς την Ευρώπη των κρατών που υποστήριζαν οι περισσότεροι Βρετανοί ηγέτες. Από την άλλη πλευρά όμως, τους είχε θεωρήσει πολύτιμους σύμμαχους για τη διαρκή εμβάθυνση του φιλελευθερισμού. Η σύμπλευση αυτή είχε αποτυπωθεί στην τοποθέτηση Βρετανών σε νευραλγικές για τα συμφέροντά τους θέσεις στο εσωτερικό των ευρωπαϊκών θεσμών. Έτσι, η Βίκι Φορντ, την ώρα που οργανώνεται η αποχώρηση του Ηνωμένου Βασιλείου, είναι ακόμη πρόεδρος της επιτροπής του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου για την εσωτερική αγορά και την προστασία του καταναλωτή. Ακόμη σημαντικότερη ήταν η απόφαση του Ζαν-Κλοντ Γιουνκέρ, προέδρου της Ευρωπαϊκής Επιτροπής, να ορίσει επίτροπο αρμόδιο για τις χρηματοπιστωτικές υπηρεσίες τον Τζόναθαν Χιλ, γνωστό κυρίως ως παράγοντα επιρροής για λογαριασμό του λονδρέζικου Σίτι και εκπρόσωπο του τραπεζικού λόμπι. Δεν είναι ο μοναδικός επίτροπος σε κατάσταση σύγκρουσης συμφερόντων, είναι όμως σίγουρα η πιο εμβληματική περίπτωση, όπως άλλωστε και ο ίδιος ο Γιουνκέρ, πρώην πρωθυπουργός του Λουξεμβούργου, ο οποίος, όπως έδειξαν οι αποκαλύψεις των «LuxLeaks», επεφύλαξε ευνοϊκή φορολογική μεταχείριση σε αρκετές πολυεθνικές, όπως η Apple ή η Amazon (8).
Για τον Ντιν Άτσεσον, πριν από παραπάνω από μισό αιώνα, το Ηνωμένο Βασίλειο βρισκόταν σε αναζήτηση ρόλου. Εάν ο Άτσεσον μιλούσε σήμερα, θα μπορούσε να επικαλεστεί τον ρόλο του λαθρεπιβάτη του ευρωπαϊκού οικοδομήματος (9). Έναν λαθρεπιβάτη που θριάμβευσε σιωπηλά, αφήνοντας σε άλλους να μιλούν για τα κατορθώματά του. Και κανείς δεν είναι πιο κατάλληλος για κάτι τέτοιο από τον Πίτερ Σάδερλαντ, πραγματικό ολιγάρχη της φιλελεύθερης παγκοσμιοποίησης (10). Πράγματι, ήξερε για τι πράγμα μιλούσε, όταν έγραφε: «Ένα από τα πιο λυπηρά παράδοξα ενός ενδεχόμενου “Brexit” είναι ότι το Λονδίνο έχει σημειώσει μεγάλη επιτυχία, διαμορφώνοντας μια Ευρωπαϊκή Ένωση του ελεύθερου εμπορίου στα δικά του πρότυπα» (11).

1. Από τα κράτη-μέλη της Ευρωπαϊκής Ένωσης, μόνο έξι δεν είναι μέλη του ΝΑΤΟ (Φινλανδία, Σουηδία, Ιρλανδία, Αυστρία, Μάλτα, Κύπρος).
2. Βλ. «“Brexit”: Ο Ντέιβιντ Κάμερον έπεσε στην παγίδα που είχε στήσει», «Le Monde diplomatique – ελληνική έκδοση», 6 Μαρτίου 2016, http://monde-diplomatique.gr/?p=1165
3. Βλ. «Et si David Cameron avait ouvert la voie à “une autre Europe”?», Mémoire des luttes, 1^η Μαρτίου 2016, medelu.org.
4. Βλ. Benoît Duteurtre, «La langue de l’Europe», «Le Monde diplomatique», Ιούνιος
5. Βλ. «Pour une ambition francophone», ενημερωτική έκθεση Νο 1723 που παρουσίασε ο Πουριά Αμιρσαχί, Επιτροπή Εξωτερικών Υποθέσεων, γαλλική Εθνοσυνέλευση, Παρίσι, Ιανουάριος 2014.
6. Βλ. Dominique Hoppe, «Le coût du monolinguisme», «Le Monde diplomatique», Μάιος
7. Βλ. Gilles Balbastre, «Travail détaché, travailleurs enchaînés», «Le Monde diplomatique», Απρίλιος
8. Βλ. Eva Joly και Guillemette Faure, «Le loup dans la bergerie», Les Arènes, Παρίσι, 2016.
9. Η έννοια του λαθρεπιβάτη (free rider), που χρησιμοποιείται στις κοινωνικές επιστήμες για να περιγράψει κάποιον που ωφελείται από μια συλλογική δράση χωρίς ο ίδιος να συμμετέχει σε αυτήν, έτυχε θεωρητικής επεξεργασίας από τον Αμερικανό οικονομολόγο Mancur Olson, στο «Logique de l’action collective», Presses universitaires de France, Παρίσι, 1978 (1^η έκδοση, 1965).
10. Πρώην μέλος της Τριμερούς Επιτροπής, πρώην Ευρωπαίος επίτροπος, πρώην γενικός διευθυντής της Γενικής Συμφωνίας Δασμών και Εμπορίου (GATT), πρώην πρόεδρος της Goldman Sachs και της ΒΡ.
11. Peter Sutherland, «A year of magical thinking for the Brexiteers», «Financial Times», Λονδίνο, 31 Μαρτίου

Authors:

Bernard Cassen

Ομότιμος καθηγητής στο Ινστιτούτο Ευρωπαϊκών Σπουδών του πανεπιστημίου Paris-VIII και γενικός γραμματέας της ένωσης Mémoire des luttes.

Διαβάστε περισσότερα

Η ψευδής θεολογία των ιδιωτικοποιήσεων

Του Γιάννη Στάμου
Διαβάζω σήμερα ένα άρθρο της Εβελίνας Χατζηδάκη στον Αγώνα της Κρήτης για το ξεπούλημα των 14 περιφερειακών αεροδρομίων. Το άρθρο δημοσιεύτηκε στις 13 Μαρτίου και τιτλοφορείται χαρακτηριστικά «Το ξεπούλημα των αεροδρομίων στη Fraport είναι σα να πηγαίνεις σε κατάστημα και να σε πληρώνει ο καταστηματάρχης για να αγοράσεις πράγματα». Σύμφωνα με το κείμενο:
«Είναι τα κερδοφόρα αεροδρόμια τα οποία ξεπουλάει και μάλιστα σε τιμή πολύ κάτω της πραγματικής αξίας τους η χώρα αυτή που θα είχε τόση ανάγκη και από την παραμικρή πηγή εσόδων. Τα υπόλοιπα αεροδρόμια που δεν είναι κερδοφόρα και επιχορηγούνται παραμένουν στο ελληνικό δημόσιο. Κι αυτό γιατί οι δανειστές που στις εξωφρενικά παράλογες απαιτήσεις τους την παραμικρή αντίσταση δεν φέρνουν οι «εκπρόσωποί» μας απαιτούν ιδιωτικοποιήσεις. Και λίγο τους ενδιαφέρει ότι το συγκεκριμένο ξεπούλημα δεν είναι καν ιδιωτικοποίηση αφού η Fraport είναι γερμανική κρατική εταιρεία. Τα κέρδη από τα αεροδρόμια απλά δεν θα πηγαίνουν στα ελληνικά κρατικά ταμεία αλλά στα γερμανικά.»
Να πούμε εδώ ότι το αρχικό πλάνο για τα περιφερειακά αεροδρόμια προέβλεπε την πώληση ενός μείγματος πλεονασματικών και ελλειμματικών αεροδρομίων, ούτως ώστε οι αγοραστές να μην πάρουν απλώς κοψοχρονιά τα καλύτερα φιλέτα, αλλά να αναγκαστούν έστω να επενδύσουν και κάτι για να αναβαθμίσουν και να εξυγιάνουν μερικά προβληματικά αεροδρόμια. Οι δανειστές, που πολύ μας αγαπάνε και θέλουν μόνο το καλό μας, απέρριψαν την πρόταση, και με το τρίτο μνημόνιο επισημοποιείται το ξεπούλημα μόνο των πλεονασματικών αεροδρομίων (δηλαδή αυτών που όχι μόνο δεν ήταν ζημιογόνα, αλλά προσέφεραν ένα πάγιο εισόδημα για το ελληνικό δημόσιο).
H συμφωνία προβλέπει επίσης ότι τα έξοδα για τις περιβαλλοντικές μελέτες που είναι αναγκαίες για την επέκταση ή ανάπλαση αυτών των αεροδρομίων τα επωμίζεται το ελληνικό δημόσιο. Η νέα ιδιοκτήτρια εταιρεία έχει επιπλέον το δικαίωμα να απολύσει υπαλλήλους ή να σπάσει τα συμβόλαια με εταιρείες που συνεργάζονταν με ή στεγάζονταν σε αυτά τα αεροδρόμια μέχρι τώρα. Τυχόν αποζημιώσεις και δικαστικά έξοδα τα επωμίζεται πάλι το ελληνικό δημόσιο. Ο κατάλογος με τα ειδικά προνόμια, τις φοροαπαλλαγές και τις αποζημιώσεις που εξασφαλίζει η Fraport από το ελληνικό δημόσιο δεν έχει τελειωμό (δηλαδή όχι μόνο χάνει ένα πάγιο εισόδημα, αλλά πουλώντας αυτά τα αεροδρόμια το ελληνικό δημόσιο θα καταλήξει να πληρώνει κι από πάνω).
Πέρα από το γερμανικό δημόσιο, μέτοχος της Fraport είναι και η γερμανική αεροπορική εταιρεία Lufthansa, της οποίας η θυγατρική Lufthansa Consulting GmbH είχε διοριστεί σύμβουλος του ΤΑΙΠΕΔ για την πώληση των 14 αεροδρομίων. Ξένα μέσα που ασχολήθηκαν με το θέμα, όπως η γερμανική έκδοση της Le Monde diplomatique, έχουν χαρακτηρίσει το όλο ζήτημα ως μια μεγάλη «απάτη», αλλά στην Ελλάδα ο κόσμος έχει πιο σοβαρά πράγματα να ασχοληθεί, όπως το Survivor.
Αξιοσημείωτα είναι και τα συμπεράσματα της μελέτης του Transnational Institute με τίτλο Η βιομηχανία ιδιωτικοποιήσεων στην Ευρώπη που εκδόθηκε το 2016, όπου βρίσκει κανείς τα ακόλουθα: «Τα στοιχεία δείχνουν ότι οι κρατικές εταιρείες συστηματικά πωλούνται φθηνότερα από όσο αξίζουν και καταλήγουν ακόμη και να κοστίζουν επιπλέον χρήματα στις κυβερνήσεις (υπονομεύοντας το επιχείρημα ότι οι ιδιωτικοποιήσεις αποφέρουν έσοδα)». Η εν λόγω μελέτη συζητάει, όπως δηλώνει κι ο τίτλος, τις ιδιωτικοποιήσεις ως πανευρωπαϊκό φαινόμενο, που, με αφορμή την οικονομική κρίση, επιβλήθηκε σε διαφορετικό βαθμό σε αρκετά κράτη μέλη της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Ωστόσο, κι αυτό είναι ενδεικτικό της έντασης της λεηλασίας που συντελείται την τελευταία επταετία υπό το κάλυμμα των μνημονίων στη χώρα μας, τα συμπεράσματα της μελέτης συνεχίζουν ως εξής: «Ειδικά στην Ελλάδα, κρατικά περιουσιακά στοιχεία έχουν συχνά πωληθεί σε τιμές μακράν χαμηλότερες της πραγματικής τους αγοραίας αξίας. Η έρευνα δείχνει επίσης ότι οι ιδιωτικοποιήσεις έχουν αρνητικές επιπτώσεις στα εργατικά δικαιώματα και στο τι πληρώνουν οι καταναλωτές για τις δημόσιες υπηρεσίες».
Να πούμε επίσης ότι πέρα από τη Fraport, της οποίας πάνω από το 50% ανήκει στο γερμανικό δημόσιο, τόσο η εταιρεία που παίρνει την ΤΡΑΙΝΟΣΕ (Ferrovie dello Stato Italiane) όσο και η εταιρεία που πήρε το μεγαλύτερο λιμάνι της χώρας (COSCO) είναι κρατικές εταιρείες της Ιταλίας και της Κίνας αντίστοιχα. Ας μας εξηγήσουν λίγο πάλι μερικοί γιατί οι «ιδιωτικοποιήσεις» είναι αναγκαίες και πώς ο ιδιωτικός τομέας θα εξυγιάνει όσα ανήκαν ώς τώρα στο ελληνικό δημόσιο…
Αυτά συμβαίνουν, όμως, όταν η πληροφόρησή μας τόσα χρόνια προέρχεται από το MEGA, το ΣΚΑΙ, το Πρώτο Θέμα ή την Καθημερινή, αυτά τα μεγαθήρια του πλουραλισμού που μονοπωλούν το ελλαδικό μιντιακό πεδίο και μαζί με όλο το μνημονιακό πλέγμα εξουσίας έχουν ρίξει την Ελλάδα κάτω από όλες σχεδόν τις χώρες της Ευρώπης στην παγκόσμια κατάταξη για την ελευθερία του τύπου. Το 2010 και μέσα σε μία μόνο χρονιά η χώρα έπεσε 35 ολόκληρες θέσεις στην κατάταξη των Ρεπόρτερ Χωρίς Σύνορα, ενώ η κατρακύλα συνεχίστηκε μέχρι το 2014, με 39 ακόμη θέσεις (στο τελευταίο προφανώς έπαιξε ρόλο και το κλείσιμο της ΕΡΤ το 2013). Ενώ το 2009 βρισκόταν στην 35^η θέση, το 2014 η Ελλάδα προσγειώθηκε στην 99^η. Στην πιο πρόσφατη κατάταξη, αυτήν του 2016, εμφανίζεται στην 89^η θέση, και πάλι όμως πολύ πιο χαμηλά από χώρες σαν τις οποίες υποτίθεται θα γινόμασταν αν δεν μπαίναμε στα μνημόνια, όπως η Μποτσουάνα ή η Μογγολία, πιο χαμηλά κι από τη Μοζαμβίκη, το Κιργιστάν ή ακόμη και την κατεχόμενη βόρεια Κύπρο. Επόμενο είναι σε τέτοιο κλίμα ελευθεροτυπίας να βγαίνουμε μετά και να επαναλαμβάνουμε με ύφος βεβαιότητας και αυθεντίας ως δήθεν «κοινή λογική» και «ώριμη» πολιτική τοποθέτηση ό,τι μας πασάρει ο κάθε προπαγανδιστής τύπου Πρετεντέρη, Μανδραβέλη, Πορτοσάλτε κ.λπ.
Κάπως έτσι έχει δημιουργηθεί κι όλη η αφήγηση περί ιδιωτικοποιήσεων στην Ελλάδα, που, όσο κι αν θα το ’θελαν ορισμένοι, καμία σχέση με τον ορθολογισμό ή την παράδοση του Διαφωτισμού δεν έχει. Αντίθετα, φέρει τα χαρακτηριστικά μιας τυφλωμένης θεολογίας των αγορών, μιας εμμονικής επανάληψης ότι οι ιδιωτικοποιήσεις είναι αναγκαίες και θεμιτές δήθεν μεταρρυθμίσεις, άσχετα αν ούτε μεταρρυθμίσεις είναι και συχνά ούτε καν ιδιωτικοποιήσεις. Αυτό συνδυάζεται με μια φανατική πίστη στις δυνατότητες του απορρυθμισμένου καπιταλισμού και παραθρησκευτικές δοξασίες για αόρατα χέρια που με κάποιο μαγικό τρόπο λύνουν όλα τα προβλήματα. Και βέβαια οι αγορές οι ίδιες δεν είναι παρά άυλες μεταφυσικές οντότητες που αποσύρουν την εμπιστοσύνη τους από αιρετικούς κρατιστές και που ως εκ θαύματος όσο πιο πολύ τις απορρυθμίζουμε τόσο πιο πολύ αυτορρυθμίζονται. Κι όλα αυτά, φυσικά, κόντρα στα στοιχεία που καταδεικνύουν το αντίθετο και παρά το γεγονός ότι η απορρύθμιση του οικονομικού συστήματος ήταν που οδήγησε στην κρίση του 2008. Αλλά οι μεταρρυθμίσεις που δεν είναι μεταρρυθμίσεις και οι ιδιωτικοποιήσεις που κάποτε δεν είναι καν ιδιωτικοποιήσεις ενσφηνώνονται και νομιμοποιούνται στη συνείδηση του κόσμου εν πολλοίς από δημοσιογράφους που δεν είναι δημοσιογράφοι.
Για αυτούς τους δήθεν δημοσιογράφους, που επιτελούν το ρόλο ιερατείου των αγορών, η αποδόμηση των δομών πρόνοιας και του ελληνικού κράτους εν γένει αποτελεί τον απόλυτο στόχο. Κι οι πιστοί ακολουθούν με θρησκευτική μανία και με τη νοοτροπία ότι ο κρατισμός είναι μια αντίπαλη θρησκεία στην Ελλάδα, κι άρα κάθε αποδόμηση του δημοσίου είναι εξ ορισμού θετική κι όσο πιο πολύ μικραίνει το κράτος, τόσο πιο κοντά έρχεται ο παράδεισος των αγορών. Μέχρι να ξεπουληθούν τα πάντα και να συνειδητοποιήσουν, όσοι τουλάχιστον από τα κατώτερα στρώματα τα πιστεύουν αυτά, ότι ο παράδεισος των αγορών είναι ένας μύθος και η πραγματικότητα μοιάζει περισσότερο με κόλαση. Το πρόβλημα με το δημόσιο ώς τώρα είναι ότι ελέγχεται ως κομματικό φέουδο και λεία της εκάστοτε κυβέρνησης. Το να γίνει φέουδο και λεία ιδιωτικών επιχειρήσεων ή άλλων κρατών δε θα λύσει το πρόβλημα, το αντίθετο.
Για το τέλος απλώς αντιγράφω την κατακλείδα του κειμένου της Εβελίνας Χατζηδάκη:
«Στην Κρήτη έχει ξεκινήσει η οργάνωση μιας αντίστασης κινηματικού χαρακτήρα. ΔΕΝ ΠΑΕΙ ΑΛΛΟ ΑΥΤΗ Η ΚΑΤΑΣΤΑΣΗ.
Με ελπίδα να εξαπλωθεί σ’ όλη τη χώρα η διαμαρτυρία.»
Το κείμενο δημοσιεύθηκε στο ένθετο του Νόστιμον Ήμαρ στον Δρόμο της Αριστεράς, τo Σάββατο 19.3.2017

Διαβάστε περισσότερα

1821: Ποιοι «όλοι μαζί», βρε ζαγάρια;

 ΝΙΚΟΣ ΜΠΟΓΙΟΠΟΥΛΟΣ 

mpog@imerodromos.gr

facebook.com/mpogiopoulos

«Ό,τι ξέρουμε για το 1821 μοιάζει με αντεστραμμένο είδωλο στον καθρέφτη. Υπάρχουν δύο ‘21, αυτό των αρχόντων, των Φαναριωτών και της επίσημης διπλωματίας και αυτό του λαού και των προοδευτικών ανθρώπων όλου του κόσμου…» 

                                                                    (Δ. Φωτιάδης, από την ιστορική μονογραφία «ΚΑΡΑΪΣΚΑΚΗΣ»)

Πώς γίνεται η Καλαμάτα να έχει απελευθερωθεί από τον τουρκικό ζυγό στις 23 Μάρτη του 1821, αλλά να γιορτάζουμε την έναρξη της Επανάστασης στις 25 Μάρτη;
Η απάντηση είναι απλή: Έπρεπε ο ξεσηκωμός να εγκιβωτιστεί σε ένα σχήμα που θα εξυπηρετούσε τους επί τουρκοκρατίας εξουσιαστές του λαού που παρέμειναν τέτοιοι και μετά την Επανάσταση. Ανάμεσά τους οι σεβάσμιοι δεσποτάδες της εποχής. Κι αφού οι τελευταίοι δεν είχαν να επιστρατεύσουν τίποτα άλλο για να οικειοποιηθούν την Επανάσταση, επιστράτευσαν την Παναγία.
Ήταν 17 ολόκληρα χρόνια μετά την Επανάσταση, με διάταγμα του 1838, που ως εθνική γιορτή ορίστηκε η μέρα του Ευαγγελισμού ώστε το ιερατείο να καμώνεται ότι ευλόγησε τον ξεσηκωμό…
Η αλήθεια, βέβαια, είναι ελαφρώς διαφορετική: Η σημαία της επανάστασης πρωτοσηκώθηκε από το λαογέννητο ηγέτη και δολοφονημένο αργότερα από τους πρόκριτους, Παναγιώτη Καρατζά, στην Πάτρα στις 21 Μάρτη. Όσο για τον Παλαιών Πατρών Γερμανό, που όπως επιβεβαιώνουν τα απομνημονεύματά του απλώς… απουσίαζε, θυμήθηκε να «ευλογήσει» τα όπλα μόνο αφότου η Επανάσταση είχε ξεσπάσει και επιβληθεί.
Και τούτο συνέβη γιατί ο λαός (ανάμεσά του και ο λαϊκός κλήρος) δεν άκουσε τις «νουθεσίες» του ραγιαδισμού ούτε τις φοβέρες των φορέων του. Αυτοί, οι δεύτεροι, αντί του «Ελευθερία ή θάνατος» είχαν άλλη αντίληψη:

«Ας αφήσουμε τα παιδιά του Μωάμεθ να αποτελειώσουν τα παιδιά του Ροβεσπιέρου», έλεγαν…

***

Ας δούμε τι έλεγαν τα «παιδιά του Ροβεσπιέρου» και γιατί δεν άρεσαν στο αρχοντολόι:

«Σ’ Ανατολή και Δύση και Νότον και Βοριά

για την πατρίδα όλοι να ‘χωμεν μία καρδιά

στην πίστη του καθένας ελεύθερος να ζει

στη δόξαν του πολέμου να τρέξωμεν μαζί

Βούλγαροι κι Αρβανίτες, Αρμένιοι και Ρωμιοί,

αράπηδες και άσπροι, με μια κοινή ορμή,

για την Ελευθερίαν να ζώσωμεν σπαθί

πως είμαστ’ αντρειωμένοι παντού να ξακουστεί.

Βούλγαροι κι Αρβανίτες, Αρμένιοι και Ρωμιοί

Αράπηδες και άσπροι με μια κοινή ορμή

για την ελευθερία να ζώσουμε σπαθί

να σφάξουμε τους λύκους που το ζυγόν βαστούν

και Χριστιανούς και Τούρκους σκληρά

τους τυραννούν».

Αυτά έγραφε τότε ο Ρήγας Φεραίος. Έγραφε κι αυτά:

«Όταν η Διοίκησις βιάζη, αθετή, καταφρονή τα δίκαια του λαού και δεν εισακούη τα παράπονά του, το να κάμη τότε ο λαός ή κάθε μέρος του λαού επανάστασιν, να αρπάζη τα άρματα και να τιμωρήση τους τυράννους του, είναι (το) πλέον ιερόν από όλα τα δίκαιά του και το πλέον απαραίτητον από όλα τα χρέη του.

Αν ευρίσκωνται όμως εις τόπον, όπου είναι περισσότεροι τύραννοι, οι πλέον ανδρείοι πατριώται και φιλελεύθεροι πρέπει να πιάσουν τα περάσματα των δρόμων και τα ύψη των βουνών, εν όσω ν’ ανταμωθούν πολλοί, να πληθύνη ο αριθμός των, και τότε να αρχίσουν την επιδρομήν κατά των τυράννων (…)».

Κι επειδή έγραφε κι έλεγε αυτά, γι’ αυτό και ο Πατριάρχης Γρηγόριος ο Ε’ και οι αυλικοί του είχαν αποφανθεί ότι ο Ρήγας ήταν ένας «διεφθαρμένος τη φρένα»…
Όταν, δε, ο Ρήγας και οι σύντροφοί του δολοφονήθηκαν, οι …άνθρωποι του Θεού και …προστάτες του Γένους, αγαλλίασαν! Όπως έγραφε ο Μητροπολίτης Ιωαννίνων, ο Ρήγας και οι σύντροφοί του «εσκόπευον να κάμουν επανάστασιν κατά του κραταιωτάτου Σουλτάνου αλλ’ ο μεγαλοδύναμος Θεός τους επαίδευσε κατά τας πράξεις των με τον θάνατον όπου τους έπρεπε (…)».
Έχουν κάποιο νόημα όλα αυτά ή μήπως να τα αγνοήσουμε και να το ρίξουμε στο τσάμικο αυτής της περίφημης… «εθνικής ομοψυχίας» και του «όλοι μαζί» που διακινούν αιώνες τώρα οι «από πάνω», οι οποίοι συνήθως απουσιάζουν και από το «όλοι» και από το «μαζί»;

***

Τι ήταν ο Παπαφλέσσας; Ήταν ο φλογερός αγωνιστής που γνωρίζουμε; Για το λαό ναι. Αλλά οι κοτσαμπάσηδες και οι σεβάσμιοι δεσποτάδες που τα είχαν κάνει τάτσι μήτσι κότσι με τους πασάδες είχαν άλλη άποψη.
Για παράδειγμα, και σύμφωνα με τα λόγια του Παλαιών Πατρών Γερμανού όπως καταγράφονται στα απομνημονεύματά του, ο Παπαφλέσσας – αυτός που θα μνημονεύεται στους αιώνες για τη θυσία του στο Μανιάκι – ήταν «… άνθρωπος απατεών και εξωλέστατος περί μηδενός άλλου φροντίζων ειμή τινί τρόπω να ερεθίση την ταραχήν του έθνους…».
Όταν ο Παπαφλέσσας συναντήθηκε με τον Παλαιών Πατρών Γερμανό για να του πει ότι όλα ήταν έτοιμα για την Επανάσταση, ο τελευταίος αυτό το «πατριωτικό» του απάντησε: «Είσαι απατεώνας».
Ποιο το συμπέρασμα; Μήπως να αδιαφορήσουμε για την αλήθεια και να συνεχίσουμε το «εθνικό» τσάμικο εκείνων που όποτε ακούνε για «ελευθερία» και «δικαιώματα» βλέπουν «ταραχήν του έθνους»;

***

Τι ήταν το κίνημα του Υψηλάντη και του Σούτσου που ξεδιπλώθηκε τον Μάρτη του ’21 στην Μολδοβλαχία; Τι ήταν αυτή καθ’ αυτή η Επανάσταση του 1821; Αν μιλάμε για το λαό ήταν η λύτρωση. Ήταν το σάλπισμα για την διεκδίκηση της λευτεριάς και του δίκιου.
Για τους προύχοντες, όμως, τι ήταν; Για το «ιερατείο» των «κεφαλών του Έθνους» τι ήταν; Μας το πληροφορεί το φιρμάνι του αφορισμού (!) της Επανάστασης (ο αφορισμός εκτός από την υπογραφή του πατριάρχη Κωνσταντινουπόλεως, φέρει την υπογραφή του μητροπολίτη Ιεροσολύμων, καθώς και, μεταξύ άλλων, των μητροπολιτών Καισαρείας, Νικομήδειας, Δέρκων, Ανδριανουπόλεως, Βιζύης, Σίφνου, Ηρακλείας, Νικαίας, Θεσσαλονίκης, Βέροιας, Διδυμοτείχου, Βάρνης, Φαναρίου, Ναυπάκτου, Χαλκηδόνος, Τυρνάβου…):

«… αμφότεροι (Υψηλάντης και Σούτσος) αλαζόνες και δοξομανείς, ή μάλλον ειπείν ματαιόφρονες εκήρυξαν του γένους την ελευθερίαν και με την φωνήν αυτήν εφείλκυσαν πολλούς των εκεί κακοήθεις και ανοήτους (…) έγινε γνωστή εις το πολυχρόνιον κράτος η ρίζα και η βάσις όλου αυτού του κακοήθους σχεδίου. Με τοιαύτας ραδιουργίας εσχημάτισαν την ολεθρίαν σκηνήν οι δύο ούτοι και τούτων συμπράκτορες φιλελεύθεροι, μάλλον δε μισελεύθεροι, και επεχείρησαν έργον μιαρόν, θεοσταγές και ασύνετον, θέλοντες να διακηρύξωσι την άνεσιν και ησυχίαν των ομογενών μας πιστών ραγιάδων της κραταιάς βασιλείας (…) Αντί λοιπόν φιλελευθέρων εφάνησαν μισελεύθεροι, και αντί φιλογενών και φιλοθρήσκων εφάνησαν μισογενείς, μισόθρησκοι και αντίθετοι, διοργανίζοντες, φευ, οι ασυνείδητοι με τα απονενοημένα κινήματά των την αγανάκτησιν της ευμενούς κραταιάς βασιλείας (…)».

Και οι εκπρόσωποι του …Θεού και του Έθνους φτάνουν στο διά ταύτα και «παραγγέλλουν»:

«Διά τούτο (…) συμβουλεύομεν και παραινούμεν και εντελλόμεθα και παραγγέλλομεν πάσιν υμίν (…) να διακηρύξητε την απάτην των ειρημένων κακοποιών και κακόβουλων ανθρώπων και να τους αποδείξητε και να τους στηλιτεύσητε πανταχού (…) Εκείνους δε τους ασεβείς πρωταιτίους και απονενοημένους φυγάδας και αποστάτας ολεθρίους να τους μισήτε και να τους αποστρέφεστε και διανοία και λόγω, καθότι και η εκκλησία και το γένος τούς έχει μεμισημένους, και επισωρεύει κατ’ αυτών τας παλαμναιοτάτας και φρικωδεστάτας αράς: ως μέλη σεσηπότα, τους έχει αποκεκομμένους της καθαράς και υγιαινούσης χριστιανικής ολομελείας. Ως παραβάται δε των θείων νόμων και κανονικών διατάξεων… αφορισμένοι υπάρχειεν και κατηραμένοι και ασυγχώρητοι και μετά θάνατον (…)».

Ωραίο δεν είναι το τσάμικο της… «εθνικής ομοψυχίας»;

***

Αυτά, λοιπόν, με τους «μέσα». Αλλά υπήρχαν και οι «φίλοι» μας οι «απ’ έξω». Ας πάμε να δούμε τι συνέβη και με τους «έξω». Ο λόγος στον Στρατηγό, τον Μακρυγιάννη:

«Και παραδοθήκαμεν εις την τιμή εσάς των ομοθρήσκων μας Ρούσσων και Άγγλων και Γάλλων να μας σώσετε – κ’ εσείς οι φιλάνθρωποι της πρώτες χρονιές πιάνατε ένα αθώον παιδί, ένα αρφανό, οπού γύρευε η τυραγνία να του πάρη την ζωή του και την τιμή του και θρησκεία του και με την βοήθεια του Θεού εσώθη· και οι τρεις εσείς το κιντυνεύετε να το πάτε πάλε εις την δικαιοσύνη του τύραγνου·(…) Τι φαντάζεστε, ότι μας βοηθήσετε, ή μας μολύνετε και μας αφανίσετε; Ξίκι να γίνεταν από ‘μας ήταν καλύτερα και το καλό σας και το κακό σας! Ευγνωμονούμεν οι Ελληνες γενικώς τους φιλανθρώπους υποκόγους σας, έχομεν χάριτες εις αυτούς τους ευεργέτες μας –καμμιά χάρη ‘σ εσάς της ανεμοδούρες, της διαφταρμένες μηχανές δεν έχομεν! Οι τίμιοι άνθρωποι να μην σας ακούσουνε! Ούτε το καλό σας θέλουν να τους κάμετε. Ας σας ευγνωμονήσουνε εκείνοι οπού τους δώσετε τα δάνεια και τα ‘φκειασαν λούσια και πολυτέλειες κι’ άλλα τοιούτα. Εκεινών εκάμετε καλό με τα δάνειά σας, του Αρμασπέρη, του Κωλέτη, του Μαυροκορδάτου, του Μεταξά και συντροφιές τους (…) δεν θέλω σας ξέρη, ούτε να σας ακούσω! Από αυτά όλα η πατρίδα κλονίζεται, από της οδηγίες της πατρικές των Πρέσβεων και δικώ μας ξενολάτρων».

Αυτά συνέβαιναν, γράφονταν και λέγονταν δυο αιώνες προ ΝΑΤΟ και προ ΕΕ. Και μάλλον δεν χρειάζεται κάποιο πιο επίκαιρο σχόλιο.

***

Τα συμπεράσματα – τα δικά μας τουλάχιστον – από όλα αυτά παραμένουν αναλλοίωτα:
Πρώτο: Τιμή και δόξα στην Επανάσταση του ’21. Τιμή και δόξα στους επαναστάτες, σε εκείνους που ανάμεσά τους δεν υπήρξε «κανένας φρόνιμος», όπως το λέει ο Κολοκοτρώνης.
Δεύτερο: Τιμή και δόξα στην «επαναστάτισσα Ελλάδα» που ύμνησε ο Πούσκιν και λάτρεψε ο Μπάιρον, τιμή και δόξα στον επαναστατημένο λαό που δεν αρνήθηκε το ευκταίο στο όνομα του «εφικτού», τιμή και δόξα στους «Καραισκάκηδες» που δεν διαπραγματεύτηκαν τον ξεσηκωμό τους με τον Μέτερνιχ.
Τρίτο: «Όσοι το χάλκεον χέρι του φόβου βαρύ αισθάνονται, ζυγόν δουλείας, ας έχουσι. Θέλει αρετήν και τόλμην η Ελευθερία» (Αντρέας Κάλβος). Η’ όπως το έλεγε 120 χρόνια μετά την Επανάσταση του ’21 ο ύμνος του ΕΛΑΣ: «Αντάρτης, κλέφτης, παλικάρι, πάντα είναι ο ίδιος ο λαός».
Τέταρτο: Ο λαός. Ο μόνος που μπορεί να βάζει τέλος στις τυραννίες. Που ακόμα κι όταν «χάνονται» οι Επαναστάσεις του, δεν έχει άλλο δρόμο από εκείνον που γράφει: «Πέθανε η Επανάσταση. Ζήτω η Επανάσταση»!

Πηγή: enikos.gr (25/3/2016) – To κείμενο δημοσιεύθηκε με τον τίτλο «1821: «Αντάρτης, κλέφτης, παλικάρι, πάντα είν’ ο ίδιος ο λαός»».

Διαβάστε περισσότερα

Ο κύριος Γερούν και ο εκφασισμός του βλάκα

 ΓΕΡΑΣΙΜΟΣ ΧΟΛΕΒΑΣ

cholevas@imerodromos.gr

   Εάν θέλαμε να απαντήσουμε στον κύριο Γερούν Ντάισελμπλουμ, με το πνεύμα που μίλησε ο ίδιος για τους νότιους, υπάρχουν πολλοί και εύκολοι τρόποι. Ένα παράδειγμα: «Βρε Γερούν, τι λες; Αυτά δεν τα μουρμουράνε ούτε οι μεθυσμένοι βόρειοι – καλοκαιράκι σε ελληνικό νησί – μετά από χυλόπιτα, καθώς κοιτάζουν θλιμμένοι το σανδαλάκι τους (με την κάλτσα)!».Ένας τέτοιου είδους «διάλογος» θα μπορούσε να μην έχει τέλος και ο κύριος Γερούν θα αναγκαζόταν να βρει νέα (οινο)πνευματώδη επιχειρήματα.

   Ο κύριος Γερούν, πρόεδρος του Eurogroup, επιμένει στη δήλωση του πως οι νότιοι σπατάλησαν τα λεφτά τους στα ποτά και στις γυναίκες. «Στη διάρκεια της κρίσης στην ευρωζώνη οι χώρες του βορρά έδειξαν αλληλεγγύη στις χώρες που αντιμετώπιζαν κρίση. Εγώ, ένας σοσιαλδημοκράτης, πιστεύω ότι η αλληλεγγύη είναι εξαιρετικά σημαντική. Όμως αυτός που τη ζητά έχει και υποχρεώσεις. Δεν μπορώ να σπαταλάω όλα μου τα χρήματα για σναπς και γυναίκες και στη συνέχεια να ζητώ υποστήριξη», δήλωσε ο κύριος Γερούν στη Frankfurter Allgemeine Zeitung. Μάλιστα, όταν κλήθηκε από ευρωβουλευτή – μπροστά σε επιτροπή του Ευρωκοινοβουλίου – να ανακαλέσει, τότε αρνήθηκε. «Όχι, σίγουρα όχι», είπε ο κύριος Γερούν, για να προσθέσει: «Αυτή η δήλωση είχε στόχο να ξεκαθαρίσει απολύτως τι σημαίνει αλληλεγγύη κατά τη γνώμη μου».

   Ακούστε, κύριε Γερούν. Το πνεύμα σας διακατέχεται από κάτι που πρέπει να το ψάξετε. Αυτό το κάτι ξεκινά από τα χαζά κλισέ και φτάνει στα επικίνδυνα μονοπάτια του εκφασισμού του βλάκα. Όχι, κύριε Γερούν, δεν έχουμε σκοπό να σας υποτιμήσουμε. Δεν λέμε πως δεν είστε έξυπνος, άλλο υποστηρίζουμε. Προσέξτε τι εννοούμε: Αν, κύριε Γερούν, μιλήσουμε με τους δικούς σας όρους, τότε μπορούμε να βρούμε χαρακτηρισμούς όχι μόνο για τους νότιους και τους βόρειους, αλλά και για κάθε εθνικότητα. Θα ήταν έως και αστείο, ακόμα και με χαζά κλισέ, σε μια καλογραμμένη κωμωδία. Ίσως γελάγαμε με τη σάτιρα χαρακτηριστικών τύπων κάθε λαού.

   Εσείς, κύριε Γερούν, δεν έχετε, καν, το χιούμορ να κάνετε μια τέτοια προσπάθεια, οπότε κινδυνεύετε να περάσετε κατευθείαν (εάν δεν έχετε περάσει ήδη) στον εκφασισμό του βλάκα, ο οποίος άνετα θα διεύρυνε το σκεπτικό κάπως έτσι: «Η Ελλάδα είναι μόνο για ήλιο, θάλασσα, λαμογιά και τεμπελιά». «Η Ολλανδία είναι μόνο για τουλίπες, ωραία πάρκα, χασίσια και  πουτάνες στη βιτρίνα».

  Ακούστε, κύριε Γερούν. Υπάρχουν Ολλανδοί και Ολλανδοί, Έλληνες και Έλληνες, νότιοι και νότιοι, βόρειοι και βόρειοι. Εάν δεν τα έχετε μάθει αυτά μέχρι τώρα δεν πρόκειται να σας τα μάθουμε εμείς. Κρίμα κι ο κόπος να καθόμαστε να γράφουμε τα αυτονόητα, για την κοινωνική διαστρωμάτωση σε κάθε χώρα, για τους διαφορετικούς τύπους που μπορεί να συναντήσει κανείς.

  Προσέξτε, κύριε Γερούν, για να κερδίσετε και κάτι: Άλλο τα χαρακτηριστικά στοιχεία του κάθε λαού, που προκύπτουν από την ιστορία και την πολιτισμική του διαδρομή, και άλλο οι γενικεύσεις, για ολόκληρους λαούς – το Νότο και το Βορά, τη Δύση και την Ανατολή – που οδηγούν στον εκφασισμό των κοινωνιών. Σταματάμε εδώ τα αυτονόητα, αν και υπάρχουν κι άλλα πολλά, διότι δεν έχουμε άλλο χρόνο, για εσάς, κύριε Γερούν. Μια σημείωση μόνο κι ένα τραγουδάκι, για το τέλος.

  Η σημείωση: Και η βλακεία έχει τα κοινωνικά της αίτια, δεν είναι «προνόμιο» για κανένα λαό. Στην περίπτωση των Νταϊσελμπλουμ προκύπτει και από τον (ανεξήγητο) ελιτισμό τους, την απόσταση τους από την κοινωνία και τα απωθημένα τους για πλευρές της ζωής που μάλλον δεν έζησαν.

  Το τραγουδάκι είναι του Λουκιανού Κηλαηδόνη, που έφυγε πρόσφατα. Το αφιερώνουμε στους (νότιους και βόρειους) Ντάισελμπλουμ.

Διαβάστε περισσότερα

Το Μεσολόγγι προδόθηκε… μια ιστορική αναλογία

Της Ιωάννας Μπισκιτζή – Λέκτορας κλασικής φιλολογίας              
Το 1525, ο Νικολό Μακιαβέλι, συγγράφοντας την ιστορία για την πόλη του, την Φλωρεντία, λέει: «όταν συντρέχουν ομοειδείς γενεσιουργοί παράγοντες, τότε αναδύονται στο διάβα του χρόνου, φαινόμενα που τα χαρακτηρίζει μια εσωτερική αλληλουχία, η ιστορική αναλογία».[1] Ό,τι δηλαδή συμβαίνει σήμερα, αντανακλά το χθες και η Έξοδος του Μεσολογγίου, αυτή η κορυφαία συλλογική πράξη αυτοθυσίας, αναδεικνύει τους «ελεύθερους πολιορκημένους» σε αιώνιο σύμβολο για τον αγώνα υπέρ της ελευθερίας, αλλά ταυτόχρονα η αδυναμία της τότε Ελληνικής Διοίκησης να συνδράμει και να αποτρέψει τον χαμό του Μεσολογγίου, παρουσιάζει μια ιστορική αναλογία με την σημερινή τραγική πραγματικότητα.
Το Μεσολόγγι προδόθηκε. Πιθανόν να υπήρξε ”θύμα” της εξωτερικής πολιτικής της Αγγλίας, που ως ελεύθερο Ελληνικό κράτος σχεδίαζε μόνο τον Μοριά και τις Κυκλάδες, απορρίπτοντας την Ρούμελη. Τα …δάνεια της Αγγλίας, πάντως, δεν περίσσεψαν για την ενίσχυση του Μεσολογγίου σε τροφές και πολεμοφόδια. Αναλώθηκαν στις εμφύλιες διαμάχες ανάμεσα σε καπεταναίους και προεστούς που ”κατέτρωγαν” την Ελληνική Επανάσταση. Ψαριανοί, Υδραίοι, Σπετσιώτες, κ. ά., ήθελαν μετρητά για να κινήσουν τα πλοία, γιατί τα στόματα που τάιζαν ήταν πολλά. Η κυβέρνηση του Γεωργίου Κουντουριώτη, προχώρησε σε εκποίηση “έκτατης ανάγκης” γόνιμων εθνικών γαιών του Ναυπλίου. Αλλά κι αυτά τα γόνιμα εδάφη περιήλθαν στους “ημετέρους” με πρώτο τον Κουντουριώτη κι έτσι στο δημόσιο κορβανά δεν “έμβη ούτε γρόσι’’…
Το Μεσολόγγι γνώρισε δύο πολιορκίες. Η πρώτη στις 25 Οκτωβρίου 1822, από τους Ομέρ Βρυώνη και Κιουταχή, οι οποίοι αναγκάστηκαν να λύσουν την πολιορκία τους στις 31 Δεκεμβρίου 1822, μετά την σθεναρή αντίσταση των πολιορκημένων, υπό τις διαταγές των οπλαρχηγών, Αλέξανδρου Μαυροκορδάτου, Μάρκου Μπότσαρη, Αθανασίου Ραζή-Κότσικα, κ. ά..
Η δεύτερη πολιορκία ξεκίνησε στις 15 Απριλίου 1825, από τον Κιουταχή, με 10.000 άνδρες, οι οποίοι ενισχύθηκαν με άλλους 15.250 του Ιμπραήμ, στις 12 Δεκεμβρίου 1825.Οι φρικτές μέρες της πολιορκίας, καταγράφονταν με λεπτομέρειες στην εφημερίδα του Ελβετού φιλέλληνα  Ιωάννη-Ιάκωβου Μάγερ,  «Ελληνικά Χρονικά»[2], με κυριότερους αρθρογράφους τους Αρτέμιο Μίχο και Σπυρομήλιο, αγωνιστές στο πολιορκημένο Μεσολόγγι.
Στις αρχές όμως του 1826 η ελληνική κυβέρνηση ήταν απασχολημένη με την προετοιμασία της Γ’ Εθνοσυνέλευσης και έτσι δεν έδειξε την προσοχή που έπρεπε στην πολιορκημένη πόλη. Ο Αρτέμιος Μίχος γράφει στο ημερολόγιο της πολιορκίας που κρατούσε: «Αλλ’ αφού αι Αγγλικαί του δανείου στερλίναι, δι’ ων και τα πάθη εις την Ελλάδα διαιωνίσθησαν, είχον καταναλωθεί δια την κατάπαυσιν της ανταρσίας, ευρέθη νυν εις απορίαν περί του πρακτέου[…] ‘Εκτοτε, μ΄όλην την ανωτέρω εκτεθείσαν  απορίαν του Εθνικού Ταμείου, η Κυβέρνησις  δεν έλειπεν από καιρού εις καιρόν να προμηθεύη το Μεσολόγγι με τας αναγκαίας τροφάς».[3]
Η τραγικότητα των συνθηκών των τελευταίων ημερών της πολιορκίας, διαγράφεται ολοκάθαρα στην αναφορά προς τη Διοίκηση, δύο μέρες μετά την Έξοδο, 12 Απριλίου 1826. Την αναφορά υπογράφουν εννέα οπλαρχηγοί, ανάμεσά τους ο Κίτσος Τζαβέλας, ο Νότης Μπότσαρης, ο Φωτομάρας, και ο Δημήτρης Μακρής[4]:
«Με την ελπίδα να μας καταφθάσουν τα καράβια εφθάσαμεν εις την αθλιωτάτην κατάστασιν. Εφάγαμεν όλα τα άλογα, μολάρια, γομάρια, σκύλους και γάτες, τα οποία ετελείωσαν και αυτά. Τα καράβια δε τα ελληνικά μίαν φοράν εφάνησαν εις τον λιμένα μας και επειδή ήταν ολίγα, όχι[μόνο] δεν έβλαψαν τον εχθρόν, αλλά και εκδιώχθησαν. Και περιμέναμεν οκτώ μέρες τρώγοντας θαλάσσια χόρτα και πλέον δεν τα ματαείδαμεν.Έφθασε να πεθαίνουν και εκατόν και εκατόν πενήντα την ημέραν, ώσπου οπού έμειναν ανάθαφτοι, διότι οι άλλοι δεν είχαν την δύναμιν να τους θάφτουν.
Δια να μην χαθεί όμως με την ολότητα το στρατιωτικόν απεφασίσαμεν να εβγούμεν με την έξοδον με τα σπαθιά εις τας χείρας, να εβγάλωμεν και όλον το αδύνατον μέρος και όποιος γλυτώσει, πράγμα οπού δεν έγινε ποτέ εις τον κόσμον. Λοιπόν εις τας 10 του παρόντος, το βράδυ τας τρείς ώρας της νυκτός, εκάμαμεν την έξοδον, μέσον τα γεφύρια, και επέσαμεν εις τα εχθρικά περιχαρακώματα[…]Εβάσταξεν ο πόλεμος εξ ώρας. Όλες οι φαμίλιες και αδύνατοι εχάθησαν και από τους δυνατούς πολλά ολίγοι, όσους έπιασε το βόλι και το μυσδράλι[…]Δεν λυπούμεθα τόσον δια τον χαμόν του Μεσολογγίου, δια το οποίον εχύσαμεν τόσα αίματα, αλλά μας θλίβει περισσότερον ότι ο χαμός του έγινε εις ένα καιρόν οπού είχαμεν καταστήσει τον εχθρόν εις τόσην αδυναμίαν[…] διότι τρεις φορές του εκάμαμεν έφοδον από το κάστρον, του εκόψαμεν μέσα εις τες τάπιες περίπου από δύο χιλιάδας».
Και τελείωναν: « Το Μεσολόγγι η πείνα το επαρέδωσεν. Αλλά μη φοβάσθε. Εκείνοι οπού εβαστούσαν το Μεσολόγγι, οι περισσότεροι, εγλύτωσαν με το σπαθί εις το χέρι. Διό παρακαλούμεν να μας καταφθάσουν αι αναγκαίαι διαταγαί τι έχομεν να κάμωμεν, και κάθε καλή κυβέρνησιν από τροφάς, πολεμοφόδια και λοιπά. Ημείς με το να είμεθα αδύνατοι από την πείναν και τον κόπον και με το να μην ευρίσκεται εις τούτα τα μέρη τίποτε, απερνούμεν εις τα Σάλωνα, όπου και περιμένομεν τας ανωτέρω διαταγάς».
Το γεγονός της αδυναμίας της ναυτικής δύναμης να στηρίξει την άμυνα και να εφοδιάσει το Μεσολόγγι, είναι εμφανές σε γράμμα του Μιαούλη, στις 27 Ιανουαρίου 1826:
« Προς την Σεβαστήν Διοίκησιν της Ελλάδος
Το ψωμί μας ετελείωσε προ ημερών και αν από τότε ανεχωρούσαμεν ηθέλαμεν αφήσει το άθλιον Μεσολόγγι πάλιν στερημένον ως πρότερον[…] Ιδού η κατάστασίς μας! Ιδού ο Ελληνικός στόλος από τον οποίον ζητείτε τα πάντα και όλον το Έθνος προσμένει την σωτηρίαν του. Ω, της αθλιότητός μας! Αλοίμονον εις το Έθνος μας! Και μη γαρ είναι τούτο μόνον ή το μεγαλύτερον κακόν; Γνωρίζετε, λέγετε, την κατάστασιν του στόλου. Ποία μέτρα λοιπόν, παρακαλώ ελάβατε δια την οικονομίαν του, δια την ευταξίαν του, δια την ενέργειάν του; Ποίον οργανισμόν εδιωρίσετε; Διατί δεν φαίνεσθε ότι φροντίζετε οπωσούν και δια τούτο το άθλιον ναυτικόν της Πατρίδος; Απεφασίσθη τάχα πλέον ο αφανισμός μας;»
Ο Μιαούλης δεν έλαβε απαντήσεις αλλά στις 10 Απριλίου 1826, η Διοίκηση απαντά  σε γράμμα των προκρίτων της Ύδρας, οι οποίοι ζητούσαν «να πράξη η Κυβέρνησις ό,τι αι περιστάσεις υπαγορεύουν».
« Η Διοίκησις με λύπην της μανθάνει τον επικείμενον κίνδυνον του Μεσολογγίου, πλην εις την στενοχωρίαν εις την οποίαν ευρίσκεται και την παντελή έλλειψη των χρηματικών μέσων αμηχανεί, μη δυναμένη οποίαν βοήθειαν να δώση εις μίαν τοιαύτην ανέλπιστον κατάστασιν, ενώ ήλπιζεν ότι έπρεπεν όλα τα πλοία, όσων τα μηνιαία επληρώθησαν να παρευρίσκωνται εις τον στόλον».
Και ο Μιαούλης στις 15 Απριλίου ανακοινώνοντας την πτώση του Μεσολογγίου γράφει:
« Ιδού πώς, με την αδιαφορίαν μας, εφέραμεν τον εχθρόν μέσα εις τους κόλπους μας[…]πάλιν με την αδιαφορίαν μας ημπορεί αυτός να μας χαλάσει δια μιας και να τελειώσει, φευ, με τον εξολοθρευμόν του Έθνους τον ιερόν τούτον πόλεμον[…] ενεργήσετε ειλικρινώς με όλους τους τρόπους και τάχιστα, εις το να τον προλάβωμεν και να τον απαντήσωμεν»[5].
Η πτώση του Μεσολογγίου αν και υπήρξε βαρύτατο πλήγμα για την Επανάσταση, δημιούργησε τις προϋποθέσεις  να ενισχυθεί ο αγώνας, με την αναζωπύρωση του φιλελληνισμού και την προώθηση του ελληνικού ζητήματος. Ο Καποδίστριας γράφει στον αδελφό του Βιάριο, στις 18 Απριλίου 1826, ότι το θλιβερό γεγονός του Μεσολογγίου δεν πρέπει να απελπίσει τους έλληνες γιατί σ’ αυτό βλέπει την αρχή της σωτηρίας τους.[6]  Η Κεντρική Διοίκηση αδιαφόρησε για τους πολιορκημένους, πιθανότατα γιατί οι Μεσολογγίτες δεν έπαιζαν κάποιο ρόλο στο πολιτικό παιχνίδι για τις εκλογές της Γ’ Εθνοσυνέλευσης. Η ιστορική αναλογία του χθες στο σήμερα είναι η πικρή διαπίστωση, πως τα περισσότερα και τα μεγαλύτερα δεινά μας προέρχονται από την αδράνεια και την απροβλεψία μας, καθώς και από την ανεπάρκεια των κυβερνήσεών μας. Οι  μελετητές της θυσίας του Μεσολογγίου, αλλά και όλοι οι Νεοέλληνες θα πρέπει, πέρα από την θλίψη που μας καταλαμβάνει για την καταστροφή της ιερής πόλης, η οποία θα μπορούσε να αποφευχθεί, να ακουμπάμε τη σκέψη μας με απόλυτο σεβασμό και ευγνωμοσύνη στους γενναίους Ελεύθερους Πολιορκημένους.
Ο Διονύσιος Σολωμός, που γνώριζε τις λεπτομέρειες  της πολιορκίας από τα «Ελληνικά Χρονικά», που στέλνονταν στη Ζάκυνθο, γράφει στο Σχεδίασμα Α’ των «Ελεύθερων Πολιορκημένων» : « Τα μάτια μου ποτέ δεν είδαν τόπον ενδοξότερο από τούτο το αλωνάκι”
[1] Τάκης Κονδύλης, Φλωρεντινές ιστορίες, εκδ. Κάλβος, Αθήνα, 1984.
[2] Την εφημ. «Ελληνικά Χρονικά», την αποκαλούσαν και «Εφημερίδα της Πολιορκίας», αφού μεγάλο μέρος της ύλης της αφιερώθηκε στην περίοδο της πολιορκίας του Μεσολογγίου.
[3] Αρτέμιος Ν. Μίχος, Απομνημονεύματα της δευτέρας πολιορκίας του Μεσολογγίου 1825-1826, εκδ. Σ. Π. Αραβαντινού, Αθήναι 1883, σσ. 11, 13-14.
[4] Εμμ. Πρωτοψάλτης, Αλληλογραφία Φρουράς Μεσολογγίου, 1825-1826, εν Αθήναις, εκ του Εθνικού Τυπογραφείου, 1963, σ. 353.
[5] Πρωτοψάλτης, το ίδιο ό.π..
[6] Απ. Βακαλόπουλος, Ιστορία του Νέου Ελληνισμού, τ. Ζ’, Θεσσαλονίκη, 1986, σσ. 461-62.

---

[1] Πρωτοψάλτης, το ίδιο ό.π..
[1] Απ. Βακαλόπουλος, Ιστορία του Νέου Ελληνισμού, τ. Ζ’, Θεσσαλονίκη, 1986, σσ. 461-62.

 http://www.anogi.gr/p21900

Διαβάστε περισσότερα

Ο ρατσισμός τσακίζεται από την ανωτερότητα του ανθρώπου

 ΓΕΡΑΣΙΜΟΣ ΧΟΛΕΒΑΣ 

cholevas@imerodromos.gr

   Οι παγκόσμιες μέρες αρκετές φορές χάνουν το συμβολισμό τους και γίνονται απλά μια αφορμή εύκολων και επετειακών – επίσημων και ανεπίσημων – δηλώσεων.  

   Σήμερα είναι παγκόσμια μέρα κατά του ρατσισμού*, για την ακρίβεια κατά των φυλετικών διακρίσεων. Δεν θα ήταν απίθανο ακόμα οι ναζί της Χρυσής Αυγής να βγάλουν μια ανακοινωσούλα, περιγράφοντας το ρατσισμό που δέχονται οι Έλληνες από τους «λαθρομετανάστες»… Τέτοιοι είναι οι θρασύδειλοι ναζί.  

   Δεν θα παίξουμε με τη χρήση των εννοιών και των λέξεων, γιατί το παιχνίδι αυτό είναι επικίνδυνο. Ο ρατσιστής δεν είναι πάντα και ναζί, ο ναζί όμως είναι σίγουρα και ρατσιστής. Οι ρατσιστικές συμπεριφορές και απόψεις, άλλωστε, λειτουργούσαν και λειτουργούν σαν εύφορο έδαφος για το ναζισμό.

  Η φετινή παγκόσμια μέρα κατά ρατσισμού έρχεται σε μια χρονική περίοδο που, παγκοσμίως, εθνικιστικές και ρατσιστικές πολιτικές δυνάμεις ισχυροποιούνται κι έχουν αποκτήσει διευρυμένα ακροατήρια. Μάλιστα, μετά την εκλογή του Ντόναλντ Τραμπ, στις ΗΠΑ, έχουν και «πρότυπο». Θαυμαστές του προέδρου των ΗΠΑ δηλώνουν αρκετοί, από τους καμουφλαρισμένους φασίστες του Εθνικού Μετώπου της Μαρίν Λεπέν στη Γαλλία μέχρι τους ναζί της Χρυσής Αυγής στην Ελλάδα.

  Μεγάλοι εχθροί τους είναι οι πρόσφυγες και οι μετανάστες, χωρίς αυτό να σημαίνει πως έχει αντιμετωπιστεί και εξαλειφθεί ο ρατσισμός από τους «ανώτερους» λευκούς στους «κατώτερους» μαύρους. Από τις ΗΠΑ, τη Γαλλία και τη Γερμανία μέχρι τη χώρα μας οι ρατσιστικές πολιτικές δυνάμεις επιμένουν στις φυλετικές διακρίσεις, είτε με κάλυψη, είτε χωρίς και αναλόγως την περίσταση και το πολιτικό τους συμφέρον σε κάθε συγκυρίας.

    Το πολιτικό κατεστημένο των τελευταίων δεκαετιών δηλώνει την απέχθεια του για τους ρατσιστές και τους ακροδεξιούς. Το ίδιο πολιτικό κατεστημένο που μετατοπίζει τη συζήτηση στο έδαφος των ακροδεξιών και των ρατσιστών, για να εκλεγεί. Το παράδειγμα των εκλογών στην Ολλανδία είναι χαρακτηριστικό. Για να αντιμετωπιστεί ο ακροδεξιός Γκ.Βίλντερς το παιχνίδι έγινε στο γήπεδο του και με αυτό τον τρόπο κυριάρχησε ο Μ. Ρούτε. Με ακροδεξιά ρητορεία κέρδισε τον ακροδεξιό… Κι εάν δεν μας φτάνει η «μικρή» και «ήσυχη» Ολλανδία ας πάμε στη Γαλλία. Ο δεξιός υποψήφιος πρόεδρος Φρανσουά Φιγιόν, πριν και μετά τα σκάνδαλα, αντιμετώπιζε και αντιμετωπίζει τη Λεπέν με έναν «ευγενικό» εθνικιστικό, ώστε να κερδίσει μέρος του ακροατηρίου της.    

   Και μέσα σε όλα αυτά οι πάντα πολιτικά ευλύγιστοι σοσιαλδημοκράτες παλιάς και νέας κοπής, που δεν έχουν πρόβλημα να διακηρύξουν τα αντιρατσιστικά τους αισθήματα, εφαρμόζοντας πολιτικές που διαμορφώνουν με τον καλύτερο τρόπο έδαφος στον ρατσισμό.  Επί «σοσιαλιστή» Ολάντ, άλλωστε, στήθηκαν στο Παρίσι πριν λίγο καιρό σιδερένιοι φράχτες για τους πρόσφυγες. Το προσφυγικό, άλλωστε, έχει παρελθόν και οι πολύμορφες πολεμικές και οικονομικές επεμβάσεις που το προκάλεσαν έχει και έντονη «σοσιαλιστική» σφραγίδα. Το προσφυγικό διαχειρίστηκαν και διαχειρίζονται και οι «συντηρητικοί» και οι «προοδευτικοί» της Ευρωπαϊκής Ένωσης, με τους οποίους συντάσσεται (και υλοποιεί) η ελληνική κυβέρνηση που αυτοχαρακτηρίζεται «αριστερή» και θέλει με κάθε τρόπο να ενταχθεί στην ομάδα των σοσιαλδημοκρατών της Ευρωπαϊκής Ένωσης.

    Επίσης, στην Αμερική του μαύρου και «προοδευτικού» Ομπάμα η αστυνομία στις ΗΠΑ συνέχιζε να έχει με ευκολία στο στόχαστρο τους Αφροαμερικάνους. Λέμε για τον «ειρηνικό» Ομπάμα της παρουσίας και των επεμβάσεων των ΗΠΑ στο Αφγανιστάν, στο Ιράκ, στη Λιβύη, στη Συρία, στη Σομαλία, των επιχειρήσεων στη Νιγηρία, στο Καμερούν και των παρεμβάσεων σε δεκάδες χώρες του πλανήτη, μέσω της οικονομικής κυριαρχίας των αμερικανικών συμφερόντων. 

    Τι γίνεται; Ξεκινήσαμε να μιλάμε για την παγκόσμια μέρα κατά του ρατσισμού και τους βγάλαμε όλους ρατσιστές; Όχι, το είπαμε από την αρχή, άλλωστε, πως δεν πρόκειται να παίξουμε το (επικίνδυνο) παιχνίδι των εννοιών και των λέξεων. Αυτό το παιχνιδάκι το αφήνουμε σε άλλους.

  Επιδιώξαμε να παρουσιάσουμε, σύντομα, το γήπεδο των σύγχρονων ρατσιστικών αντιλήψεων, του «μοντέρνου» ρατσισμού που δεν έχει μόνο μια έκφραση και μια αιτία. Ένα γήπεδο τόσο παλιό με υπέδαφος το οποίο συνδέεται με τον «κλασικό» φυλετικό ρατσισμό και τις εθνικιστικές εξάρσεις που επιδιώκουν να διατηρούν τα πλαστά και απάνθρωπα τείχη μεταξύ «ανώτερων» και «κατώτερων» ανθρώπων.  

   Σε κάθε περίπτωση, πάντως, ένας τρόπος υπάρχει για να αντιμετωπιστεί και να τσακιστεί ο ρατσισμός: Η ανωτερότητα του ανθρώπου. Η μοναδική ανωτερότητα που δεν ξεχωρίζει ούτε χρώμα στο δέρμα, ούτε θρησκεία, ούτε φυλετικά «προνόμια». Δεν ξεχωρίζει, τελικά, ούτε «άξιους» και «ανάξιους». Είναι αδύνατο, δε, να ξεχνάμε κάτι που προκύπτει από την ίδια την πραγματικότητα. Ο ρατσισμός στρέφεται εναντίον εκείνων που, σύμφωνα με τα κυρίαρχα κοινωνικά πρότυπα, δείχνουν αδύναμοι και διαφορετικοί.

     Και για να μην αναζητά κανείς …μεταμοντέρνες εξηγήσεις ο ρατσισμός κατά βάση στρέφεται ενάντια στη φτώχεια και συναγελάζεται με τους οικονομικά και κοινωνικά ισχυρούς. Ακόμα και στους «στρατούς» μικροαστών και φτωχών ρατσιστών, που προσπαθεί να φτιάξει, αυτό που «πουλάει» είναι δύναμη απέναντι σε διάφορους «κατώτερους» που ανακαλύπτει. Κάπου εκεί ο ναζισμός μπορεί να κάνει την εμφάνιση του, για να «ιδεολογικοποιήσει» την απανθρωπιά. Ο τρόπος αντιμετώπισης είναι ο ίδιος, να τσακιστεί με την ανωτερότητα των ανθρώπων και να γίνει ξεκάθαρο: Άλλος άνθρωπος, άλλο ναζί. 

***

Η φωτογραφία είναι από μια μικρή πόλη της Σουηδία, το Borlänge. Η γυναίκα ονομάζεται Tess Asplund και είναι ακτιβίστρια από τη Στοκχόλμη. Σήκωσε τη γροθιά της μπροστά στους ναζί την περασμένη Πρωτομαγιά. Συμμετείχε σε κινητοποίηση διαμαρτυρίας ενάντια στη συγκέντρωση των ναζί. Τη φωτογραφία, η οποία είχε κάνει τον γύρο του διαδικτύου, τράβηξε ο φωτογράφος David Lagerlöf.

*Η παγκόσμια μέρα κατά του ρατσισμού καθιερώθηκε το 1966 από τη Γενική Συνέλευση των Ηνωμένων Εθνών και συνδυάζεται με γεγονότα που συνέβησαν 6 χρόνια πριν. Συγκεκριμένα, στις 21 Μαρτίου η αστυνομία, στη Νότια Αφρική του Απαρτχάιντ, πυροβόλησε σε διαδήλωση που έγινε στην Σάρπβιλ κι έχασαν τη ζωή τους δεκάδες άνθρωποι.

Διαβάστε περισσότερα

«…ίσως εκεί που κάποιος αντιστέκεται χωρίς ελπίδα, ίσως εκεί να αρχίζει η ανθρώπινη ιστορία…»

 ΝΙΚΟΣ ΜΠΟΓΙΟΠΟΥΛΟΣ
Παγκόσμια Μέρα Ποίησης η σημερινή. 
Ανάμεσα στις διαχρονικές δημιουργίες του οικουμενικού Τούρκου ποιητή Αζίζ Νεσίν το – οδυνηρά επίκαιρο – ποίημά του «Σώπα, μη μιλάς» (η συγκλονιστική απαγγελία από την Μαριέττα Ριάλδη):

***

«Γύφτε λαέ, άκουσέ με!… Το πρωτόσταλτο είμαι/
σημάδι από την πλάση που θάρθει-/
κ’ ύστερα κι από ποιους καιρούς και χρόνια πόσα!/
Ένας εγώ, και ζω για χίλιους./
Γύφτε λαέ, άκουσέ με…- δε σου μίλησε/
προφήτης σου ποτέ σαν τη δική μου γλώσσα! (…)
Ο Νόμος, όταν απ’ τη γνώμη του σοφού/
δε δίνεται σαν κάτι τι θεόσταλτο,/
στραγγουλιστής και πνίχτης είναι ο Νόμος!/
Πνοή του Νόμου, που τα πάντα κυβερνά,/
μέσα μας είν’ εμάς ο Νόμος, αητομάτης!/
Νόμος, εμάς, νυχτοήμερα και πάντα, ο δρόμος!/ (…)
Εμείς δε γονατίσαμε σκυφτοί/
τα πόδια να φιλήσουμε του δυνατού,/
σαν τα σκουλήκια που πατεί μας/
μα για ν’ αντισταθεί με το σπαθί,/
βρέθηκε σαν πολύ στοχαστική/
και σαν πολύ ονειρόπλεχτη η ψυχή μας./ (…)»
                                                                   Κωστής Παλαμάς

***

«Γράφω για κείνους που δεν ξέρουν να διαβάσουν
για τους εργάτες που γυρίζουνε το βράδυ με τα μάτια κόκκινα απ’ τον άμμο
για σάς χωριάτες, που ήπιαμε μαζί στα χάνια τις χειμωνιάτικες νύχτες του αγώνα
ενώ μακριά ακουγότανε το ντουφεκίδι των συντρόφων μας.
Γράφω να με διαβάζουν αυτοί που μαζεύουν τα χαρτιά απ’ τους δρόμους
και σκορπίζουνε τους σπόρους όλων των αυριανών μας τραγουδιών
γράφω για τους καρβουνιάρηδες, για τους γυρολόγους και τις πλύστρες.
Γράφω για σάς
αδέρφια μου στο θάνατο
συντρόφοι μου στην ελπίδα
που σας αγάπησα βαθειά κι απέραντα
όπως ενώνεται κανείς με μια γυναίκα.
Κι όταν πεθάνω και δε θάμαι ούτε λίγη σκόνη πια μέσα στους δρόμους σας
τα βιβλία μου, στέρεα κι απλά
θα βρίσκουν πάντοτε μια θέση πάνω στα ξύλινα τραπέζια
ανάμεσα στο ψωμί
και τα εργαλεία του λαού».
                                       Τάσος Λειβαδίτης

***

«(…) Α, ναι, πόσες ανόητες μάχες, ηρωισμοί, φιλοδοξίες, υπεροψίες,
θυσίες και ήττες και ήττες, κι άλλες μάχες, για πράγματα που
κιόλας
ήταν από άλλους αποφασισμένα, όταν λείπαμε εμείς. Και οι
άνθρωποι, αθώοι,
να χώνουν τις φουρκέτες των μαλλιών μες στα μάτια τους, να
χτυπούν το κεφάλι
στον πανύψηλο τοίχο, γνωρίζοντας βέβαια πως ο τοίχος δεν πέφτει
ούτε ραγίζει καν, να δουν τουλάχιστον μέσ’ από μια χαραμάδα
λίγο γαλάζιο ασκίαστο απ’ το χρόνο και τη σκιά τους. Ωστόσο
– ποιος ξέρει –
ίσως εκεί που κάποιος αντιστέκεται χωρίς ελπίδα, ίσως εκεί να
αρχίζει
η ανθρώπινη ιστορία, που λέμε, κι η ομορφιά του άνθρωπου (…)».
                                                                             Γιάννης Ρίτσος

***

«(…) Κράτησα τη ζωή μου κράτησα τη ζωή μου ταξιδεύοντας
ανάμεσα στα κίτρινα δέντρα κατά το πλάγιασμα της
βροχής
σε σιωπηλές πλαγιές φορτωμένες με τα φύλλα της οξιάς,
καμιά φωτιά στην κορυφή τους· βραδιάζει.
Κράτησα τη ζωή μου˙ στ’ αριστερό σου χέρι μια γραμμή
μια χαρακιά στο γόνατο σου, τάχα να υπάρχουν
στην άμμο του περασμένου καλοκαιριού τάχα
να μένουν εκεί πού φύσηξε ό βοριάς καθώς ακούω
γύρω στην παγωμένη λίμνη την ξένη φωνή (…)».
                                                    Γιώργος Σεφέρης

***

«Σε ονόμασα βασίλισσα.
Υπάρχουν ψηλότερες από σένα, ψηλότερες.
Υπάρχουν αγνότερες από σένα, αγνότερες.
Υπάρχουν ομορφότερες από σένα, ομορφότερες.
Αλλά εσύ είσαι η βασίλισσα.
Όταν περπατάς στο δρόμο
κανείς δε σε αναγνωρίζει.
Κανένας δε βλέπει το κρυστάλλινο σου στέμμα, κανένας δεν κοιτάζει
το από κόκκινο χρυσό χαλί
που πατάς καθώς περνάς,
το χαλί δεν υπάρχει.
Κι όταν εμφανίζεσαι
όλοι οι ποταμοί ακούγονται
στο κορμί μου, καμπάνες
σείουν τον ουρανό
κι ένας ύμνος γεμίζει τον κόσμο.
Μονάχα εσύ κι εγώ,
μονάχα εσύ κι εγώ, αγάπη μου,
τον ακούμε».
                                           Πάμπλο Νερούντα

***

Στις 19 Οκτωβρίου 1979, με αφορμή την αναγγελία για τη βράβευσή του με το Νόμπελ Λογοτεχνίας, ο Οδυσσέας Ελύτης  – το περασμένο Σάββατο συμπληρώθηκαν 21 χρόνια από τον θάνατό του, στις 18 Μαρτίου 1996 – είχε κάνει την ακόλουθη δήλωση:
«Ήδη, σας το είπα. Είναι η βαρβαρότητα. Τη βλέπω να ‘ρχεται μεταμφιεσμένη, κάτω από άνομες συμμαχίες και προσυμφωνημένες υποδουλώσεις. Δεν θα πρόκειται για τους φούρνους του Χίτλερ ίσως, αλλά για μεθοδευμένη και οιονεί επιστημονική καθυπόταξη του ανθρώπου. Για τον πλήρη εξευτελισμό του. Για την ατίμωσή του.
Οπότε αναρωτιέται κανείς: Για τι παλεύουμε νύχτα μέρα κλεισμένοι στα εργαστήριά μας; Παλεύουμε για ένα τίποτα, που ωστόσο είναι το παν. Είναι οι δημοκρατικοί θεσμοί, που όλα δείχνουν ότι δεν θ’ αντέξουν για πολύ. Είναι η ποιότητα, που γι’ αυτή δεν δίνει κανείς πεντάρα. Είναι η οντότητα του ατόμου, που βαίνει προς την ολική της έκλειψη. Είναι η ανεξαρτησία των μικρών λαών, που έχει καταντήσει ήδη ένα γράμμα νεκρό. Είναι η αμάθεια και το σκότος. Ότι οι λεγόμενοι “πρακτικοί άνθρωποι” -κατά πλειονότητα, οι σημερινοί αστοί – μας κοροϊδεύουν, είναι χαρακτηριστικό.
Εκείνοι βλέπουν το τίποτα. Εμείς το πάν. Που βρίσκεται η αλήθεια, θα φανεί μια μέρα, όταν δεν θα ‘μαστε πια εδώ. Θα είναι, όμως, εάν αξίζει, το έργο κάποιου απ’ όλους εμάς. Και αυτό θα σώσει την τιμή όλων μας – και της εποχής μας».

Ναι, ο λαός μας και οι λαοί όλου του κόσμου, χρωστάμε πολύ περισσότερα στους ποιητές μας απ’ ό,τι στους… δανειστές μας.

Διαβάστε περισσότερα

Όλα «πρίμα»!

 ΝΙΚΟΣ ΜΠΟΓΙΟΠΟΥΛΟΣ

mpog@imerodromos.gr

facebook.com/mpogiopoulos

Μια από τις συμπαθητικότερες πρακτικές των παγκόσμιων «σωτήρων» είναι το λεξικό με τους ευφημισμούς που χρησιμοποιούν για την αποκολοκύνθωση των εννοιών. Αυτό το λεξικό μέσω του οποίου

• ο καπιταλισμός περιγράφεται σαν «οικονομία της ελεύθερης αγοράς»,
• ο ιμπεριαλισμός σαν «παγκοσμιοποίηση»,
• οι βομβαρδισμοί λαών σαν «προληπτική δράση», οι δολοφονίες αμάχων σαν «παράπλευρες απώλειες»,

είναι διαδεδομένο και στα τέσσερα σημεία του πλανήτη.
Ειδικά στην Ελλάδα, όμως, μπορούμε να είμαστε περήφανοι καθώς το λεξικό γνωρίζει μεγάλη ανθεκτικότητα παρότι έχει να αναμετρηθεί με έννοιες όπως «τσίπα», «φιλότιμο» και «αξιοπρέπεια».
Έτσι ακούμε τους εγχώριους πια «σωτήρες» να μας λένε κατά καιρούς ότι:

• Η απόλυση και η ανεργία δεν είναι απόλυση ούτε ανεργία. Είναι «εργασιακή εφεδρεία».
• Η τραπεζοκρατία δεν είναι τραπεζοκρατία είναι «ανακεφαλαιοποίηση».
• Η μισοανεργία δεν είναι μισοανεργία. Είναι «απασχολησιμότητα».
• Οι μίζες δεν είναι μίζες. Είναι «χορηγίες».
• Το ξεπούλημα του δημόσιου πλούτου δεν είναι ξεπούλημα. Είναι «αξιοποίηση».
• Το Μνημόνιο δεν είναι Μνημόνιο είναι «έντιμος συμβιβασμός» κοκ.

Το τελευταίο διάστημα, δε, πληροφορούμαστε καθημερινά για την προσμονή που υπάρχει ώστε να προκύψει «θετική» εξέλιξη στο ζήτημα της λεγόμενης αξιολόγησης.
Όμως, όπως όλοι γνωρίζουμε, το κλείσιμο της νέας συμφωνίας με την τρόικα (στην οποία μετά βεβαιότητας θα προχωρήσει η «αριστερή» μας κυβέρνηση όπως όλες οι προηγούμενες) σημαίνει – μεταξύ άλλων – μείωση του αφορολόγητου (δηλαδή νέα φορολεηλασία για τους ασθενέστερους) και νέα μείωση συντάξεων (δηλαδή οριστικός Καιάδας για τους γέροντες).
Αλήθεια, αν αυτό είναι «θετικό», τότε «αρνητικό» τι είναι;
Πηγή: Εφημερίδα Real News 19/3/2017 
*Το σκίτσο είναι του Πάνου Ζάχαρη

Διαβάστε περισσότερα

«Σας σφάζουν μπροστά στα μάτια του Πλανήτη»

Ανοιχτή Επιστολή στους Έλληνες του Peter Koenig
«Σας σφάζουν μπροστά στα μάτια του Πλανήτη και κανείς δεν λέει κουβέντα. Πρώτα από όλα η ελίτ της Ελλάδας. Και η κυβέρνησή σας. Λίγοι, αλλά πολλοί λίγοι, επιτρέπουν την σφαγή γιατί δεν τους αφορά. Έχουν τυφλωθεί από την απατηλή λάμψη του ευρώ και τη συμμετοχή στην προνομιούχα τάξη των ευγενών Ευρωπαίων.
Λαέ της Ελλάδας! – Ξυπνήστε.

Πάρτε τα πράγματα στα χέρια σας. Μην πιστεύετε τους πολιτικούς σας, τα μίντια σας!
Αποχωρήστε από αυτήν την εγκληματική οργάνωση που αποκαλείται Ευρωπαϊκή Ένωση και από αυτό το απατεωνίστικο δυτικό νομισματικό σύστημα που σας πνίγει μέχρι θανάτου. 
Πάρτε πίσω την κυριαρχία σας, το νόμισμά σας.

Παύτε να πληρώνετε το χρέος σας -η δύση δεν μπορεί να κάνει τίποτα ενάντια σε αυτό. 
Δεν μπορεί να κάνει, αν λειτουργείτε τη χώρα σας με τις δικές σας δημόσιες τράπεζες και το δικό σας χρήμα, βαθμιαία αλλά με βεβαιότητα ανοικοδομώντας μια κατεστραμμένη οικονομία. 
Η εκπλήρωση του χρέους είναι διαπραγματεύσιμη. Τα παραδείγματα αφθονούν σε όλο τον κόσμο. Η Αργεντινή είναι ένα από τα πιο πρόσφατα. Ακόμη κι η Γερμανία επαναδιαπραγματεύθηκε το διεθνές της χρέος το 1952 με τη Συμφωνία του Λονδίνου για το εξωτερικό γερμανικό χρέος.
Λαέ της Ελλάδας, αφυπνιστείτε για το τι συμβαίνει. ΜΗ ΔΕΧΤΗΤΕ αυτό που η κυβέρνηση, οι Βρυξέλλες και η τρόικα κάνουν σε ΣΑΣ και στη χώρα ΣΑΣ. Απεναντίας ζητήστε το GREXIT ως μια εντελώς νομιμοποιημένη συνέχεια στη ΔΙΚΗ ΣΑΣ θριαμβευτική ψήφο για το όχι σε νέα προγράμματα «διάσωσης» μέσα από την λιτότητα που επιβάλλει η τρόικα.
Εάν το κάνετε, γρήγορα θα δείτε το φως στο τέλος του τούνελ – ένα φως που έχει κρυφτεί για πάρα πολύ καιρό από την Γερμανία και τους γκάνγκστερ της τρόικα και την δική σας κυβέρνηση.
Ο Γερμανός υπουργός οικονομικών WolfgangSchauble προσπαθεί ακόμα να μπλοφάρει τους Έλληνες και να εντυπωσιάσει τον υπόλοιπο κόσμο απειλώντας την Ελλάδα με έξοδο από το ευρώ. Κάθε υγιής κυβέρνηση θα μετέτρεπε αυτή την απειλή σε δική της πρωτοβουλία και θα εγκατέλειπε το απολιθωμένο τέρας που καλείτε Ευρωπαϊκή Ένωση μαζί με το ψευδές και απατηλό κοινό νόμισμα που καλείτε ευρώ. Αλλά αυτό είναι το πρόβλημα, στην Ελλάδα βασιλεύει η νοσηρότητα.
Έτσι, η ελληνική κυβέρνηση ανταποκρίνεται στην νοσηρότητα της τρόικα με νοσηρή υποτέλεια συγκεκριμένα με πλήρη συμμόρφωση – για την καταστροφή εκατομμυρίων αποστερημένων και σκλαβωμένων συμπατριωτών της. Κανείς δεν κραυγάζει, κανείς δεν φωνάζει, κανείς δεν επαναστατεί, κανείς δεν παίρνει τους δρόμους, κανείς δεν μπλοκάρει τους δρόμους, τις γέφυρες, τους σιδηροδρόμους για μέρες ή και βδομάδες, κανείς δεν εμποδίζει το συνεχιζόμενο εμπόριο των ξένων επιχειρηματιών με ότι έχει απομείνει από τη δημόσια περιουσία της ΔΙΚΗ ΣΑΣ χώρας. Κανείς. Αυτό δεν είναι για να κατηγορήσουμε τον έλληνα που έχει να παλέψει για την στοιχειώδη επιβίωση, που έχει να βρει τρόπους για να θρέψει τα παιδιά και τις οικογένειες, αλλά το «κατηγορώ» απευθύνεται στη συμμορία του ΣΥΡΙΖΑ και του Τσίπρα και σε όλη την αφρόκρεμα της Ελλάδας, στα μίντια και στους βουλευτές που απλώς παρακολουθούν τον τρόμο -αλλά στέκονται παράμερα. Καμία δράση. Βλέποντας την Ελλάδα – τη ΔΙΚΗ ΣΑΣ χώρα, Λαέ της Ελλάδας!- να αιμορραγεί μέχρι θανάτου.
Χρειάζεται αφύπνιση, το πρόβλημα δεν είναι για χρέη και διασώσεις. Εάν σας λένε ότι η «κρίση χρέους» της Ευρώπης είναι λάθος της Ελλάδας και ότι μια νέα κρίση κυοφορείται εξαρτώμενη από το πόσο καλά η Ελλάδα θα συμμορφωθεί με τους κανόνες της επόμενης διάσωσης, είναι ένα εξωφρενικό ψέμα. Αυτή την κρίση μηχανεύτηκαν η ίδια η ευρωπαϊκή ολιγαρχία, οι διάφορες «GoldmanSachs» που καθοδηγούνται από την Αμερικάνική Κεντρική Τράπεζα, που διαχειρίζονται την Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα μέσω του MarioDraghi, ενός πρώην στελέχους της GoldmanSachs, αυτοί ντεφάκτο διαχειρίζονται την ευρωπαϊκή οικονομία.
Γιατί θέλουν την Ελλάδα κάτω από τις μπότες τους; Επειδή θέλουν μια υποτελή Ελλάδα. Γιατί η Ελλάδα είναι σε μια εξαιρετικά στρατηγική γεωγραφική περιοχή στο σταυροδρόμι δύσης και ανατολής. Η Ελλάδα είναι μια χώρα του ΝΑΤΟ. Ίσως η δεύτερη πιο σπουδαία χώρα του ΝΑΤΟ, μετά την Τουρκία λόγω της στρατηγικής της θέσης. Δεν θέλουν η Ελλάδα να κυβερνάται από μια αριστερή κυβέρνηση. Ο ΣΥΡΙΖΑ βέβαια είναι οτιδήποτε άλλο εκτός από αριστερά. Είναι τόσο νεοφιλελεύθεροι όσο φαίνονται. Οι κυρίαρχοι του πλανήτη θέλουν αλλαγή καθεστώτος -την καλή παλιά αλλαγή καθεστώτος που απειλεί όσους δεν γονατίζουν μπροστά στους κανόνες της δύσης. Ακριβώς τώρα η κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ βαδίζει προς τα πίσω για να ευχαριστήσει τους κυρίους του χρήματος και να αφήσει το λαό της Ελλάδας να ταπεινώνεται και να κατακρημνίζεται σε βαθμό αθλιότητας.
Αυτό που επιδιώκει η Ουάσιγκτον και οι μαριονέτες των Βρυξελλών είναι μια Ελλάδα που συμμορφώνεται, που ποτέ δεν θα αμφισβητήσει το ρόλο της στο ΝΑΤΟ, ποτέ δεν θα αμφισβητήσει την Ευρωπαϊκή Ένωση, ποτέ δεν θα αμφισβητήσει τις δεσμεύσεις στο ευρώ και ποτέ δεν θα αμφισβητήσει τη διείσδυση των ΗΠΑ στη Μεσόγειο πλούσια σε υποθαλάσσιους υδρογονάνθρακες και ορυκτά. Το ίδιο ισχύει, με την ευκαιρία, επίσης με την Ιταλία και την Ισπανία, επίσης παράλιες χώρες της Μεσογείου. Οι κυβερνήσεις τους ήδη με εξωτερική παρέμβαση (ΗΠΑ, Ε.Ε.) έχουν μεταμορφωθεί σε δεξιά, νεοφιλελεύθερα, συμμορφωμένα ανδρείκελα.
Η αδράνεια της ελληνικής ολιγαρχίας και της κυβέρνησης είναι ασυγχώρητες. Αυτό είναι σύνδρομο της Στοκχόλμης στα χειρότερά του. Υποταχτικοί στο δήμιο μέχρι να χωριστούν από το θάνατο. Κι ο θάνατος υπό την μορφή της ολικής καταστροφής, της ολικής λεηλασίας, της ολικής σκλαβιάς δεν είναι μακριά.
Λαέ της Ελλάδας, θέλετε να συνεχίσετε αυτόν τον δρόμο της υποδούλωσης από μια αρπακτική αυτοκρατορία που τελικά ελέγχει κάθε κίνηση που κάνετε;
Ή θέλετε να ανακτήσετε την κυριαρχία σας, το νόμισμά σας και να είστε αποδεσμευμένοι από τις υπαγορεύσεις των Βρυξελλών και να ξεκινήσετε από την αρχή, όπως ο ευγενής και σοφός ελληνικός λαός που έφερε την Δημοκρατία στον κόσμο περίπου 2500 χρόνια πριν; Σίγουρα η Ελλάδα έχει ακόμα οραματιστές και την σοφία να ξαναφτιάξει την Δημοκρατία. Θυμηθείτε, ενώ δεν μπορούμε να αλλάξουμε την γεωγραφική μας θέση -το μέλλον είναι αναμφισβήτητα στην Ανατολή.
Ζήτω η Ελλάδα!
Ζήτω ο ελληνικός λαός!
(Από το κείμενο έχουν παραλειφθεί τμήματα τα οποία ενημερώνουν τους ξένους αναγνώστες για τις εξελίξεις στην Ελλάδα από το 2009 μέχρι σήμερα, που μας είναι εντελώς γνωστές).
Ο Peter Koenig είναι πρώην στέλεχος της Παγκόσμιας Τράπεζας από τον Καναδά.

Πηγή: Αγγλικά globalresearch Ελληνικά Σχέδιο Β

Διαβάστε περισσότερα