Το πολιτικό πρόβλημα του Αλέξη Τσίπρα

Του Γιώργου Δελαστίκ
Πέρα από τις δημοσκοπήσεις, όλοι οι Έλληνες διαπιστώνουν ή διαισθάνονται ότι η εκρηκτική αύξηση της εκλογικής επιρροής του ΣΥΡΙΖΑ -αυτή που από το 4,6% των εκλογών του 2009 τον οδήγησε στο 16,8% των εκλογών του Μαΐου του 2012 και τον απογείωσε στο 26,9% ένα μήνα αργότερα, στις εκλογές του Ιουνίου- έχει ανακοπεί. Υπάρχουν περισσότερες της μίας αιτίες που προκάλεσαν το φαινόμενο αυτό.
Η πρώτη είναι η κατηγορηματική άρνηση του ΚΚΕ να ανταποκριθεί καθ” οιονδήποτε τρόπο στις προσκλήσεις συνεργασίας που του απηύθυνε ο ΣΥΡΙΖΑ. Όσο κι αν το ΚΚΕ πλήρωσε βαρύτατο εκλογικό τίμημα για τη στάση του αυτή, πέφτοντας από το 8,5% του Μαΐου του 2012 στο 4,5% του Ιουνίου, που αποτελεί το χειρότερο εκλογικό αποτέλεσμα όλης της ιστορίας του από την ίδρυση του μέχρι σήμερα, το πολιτικό αποτέλεσμα αυτής της στάσης ήταν σαφέστατο: εξάλειψε από τη συνείδηση του ελληνικού λαού τη δυνατότητα συγκρότησης κυβέρνησης της Αριστεράς στην Ελλάδα!
Μπορεί να ακούγεται μελοδραματικό, αλλά το Μάιο του 2012 η ελληνική Αριστερά έχασε τη μοναδική ευκαιρία πειραματισμού αναζήτησης ενός ραντεβού με την εξουσία. Αβέβαιης, φυσικά, έκβασης, με πολλούς κινδύνους, αλλά που άξιζε τον κόπο να προσπαθήσει κανείς.
Χάθηκε η ευκαιρία της Αριστεράς
Έχουν δίκιο όσοι έλεγαν ότι η Αριστερά είναι ανέτοιμη να κυβερνήσει. Άλλωστε, η ευκαιρία του Μαΐου παρουσιάστηκε όχι εξαιτίας της απήχησης στο λαό της αριστερής πολιτικής αυτής καθαυτής, αλλά λόγω της προσωρινής κατάρρευσης του πολιτικού συστήματος εξουσίας εξαιτίας του Μνημονίου. Με τη μορφή αυτή όμως παρουσιάζονται ιστορικά οι ευκαιρίες για την Αριστερά και τις προοδευτικές δυνάμεις. Όχι κατά παραγγελία όποτε αυτές θέλουν. Στις εκλογές του Μαΐου του 2012 βγήκε πρώτο «κόμμα» το… εξωκοινοβούλιο – δηλαδή τα κόμματα που έμειναν εκτός Βουλής μη κατορθώνοντας να υπερβούν το όριο του 3% και τα οποία αθροιστικά συγκέντρωσαν το απίστευτο ποσοστό του… 19%!Όταν στις ίδιες εκλογές η ΝΔ πήρε μόλις 18,9% και το ΠΑΣΟΚ 13,2% -ποσοστό, δηλαδή, λίγο υψηλότερο από το άθροισμα των κομμάτων της Αριστεράς-, είναι προφανές ότι το πολιτιικό σύστημα είχε καταρρεύσει.
Αλλωστε, το ποσοστό της ΝΔ ήταν πρακτικά ίσο με τις εκλογικές επιδόσεις του αθροίσματος της αντιμνημονιακής Δεξιάς των Ανεξάρτητων Ελλήνων, που είχαν πάρει 10,6%, και του ακροδεξιού καρκινώματος της Χρυσής Αυγής, που είχε εκτοξευτεί στο 7% από το… 0,29% των εκλογών του 2009!
Η Αριστερά στο σύνολο της αποδείχτηκε ανίκανη να εκμεταλλευτεί αυτή τη μοναδική ευκαιρία. Αυτό επισφραγίστηκε με τα εκλογικά αποτελέσματα του Ιουνίου. Η ΝΔ συσπείρωσε όλες τις δεξιές και ακροδεξιές μνημονιακές δυνάμεις, μειώνοντας παράλληλα κατά 3 εκατοστιαίες μονάδες το ποσοστό της αντιμνημονιακής Δεξιάς, ρίχνοντας τον Π. Καμμένο από το 10,6% στο 7,5%. Η ΝΔ κέρδισε έτσι 11 εκατοστιαίες μονάδες. Καθώς το ΠΑΣΟΚ έχασε μόνο μία εκατοστιαία μονάδα, πέφτοντας από το 13,2% στο 12,3%, το σύστημα μπόρεσε να ανασυγκροτηθεί σχηματίζοντας μια σταθερή δεξιά κυβέρνηση ακραίου μνημονιακού χαρακτήρα υπό τον Α. Σαμαρά, προσλαμβάνοντας ως πολιτικό υπηρετικό προσωπικό το τελειωμένο ΠΑΣΟΚ του Β. Βενιζέλου και τη μνημονιακή «Αριστερά» της ΔΗΜΑΡ του Φ. Κουβέλη, με μακρά θητεία στην αποκαλούμενη «Αριστερά της προσκολλήσεως» στο αστικό σύστημα.
Ήττα των αντιμνημονιακών
Η άρνηση του ΚΚΕ να συνεργαστεί με τον ΣΥΡΙΖΑ στο πλαίσιο σχηματισμού αριστερής κυβέρνησης κάποιου τύπου, εντός ή εισαγωγικών, κατάφερε σοβαρό πλήγμα και στη δυνατότητα σχηματισμού μιας κρατικής κυβέρνησης με σαφή έστω μόνο αντιμνημονιακό χαρακτήρα.
Η προοπτική αυτή απομακρύνθηκε ακόμη περισσότερο με τη φθορά που υπέστη επιρροή των Ανεξάρτητων Ελλήνων του Πάνου Κομμένου εξαιτίας της αποχωρήσεις από το κόμμα αυτό γνωστών στελεχών που ανήκαν στη ΝΔ πριν περάσουν στο αντιμνημονιακό στρατόπεδο, στο οποίο είναι αβέβαιο αν θα παραμείνουν.
Με το ΚΚΕ να λέει «όχι» και τις έδρες των Ανεξάρτητων Ελλήνων πιθανότατα να μην επαρκούν προστιθέμενες σε αυτές του ΣΥΡΙΖΑ για να σχηματιστεί βιώσιμη κυβερνητική πλειοψηφία είτε της Αριστεράς είτε αντιμνημονιακών δυνάμεων, ο Αλεξης Τσίπρας και η ηγεσία του κόμματος του άρχισαν να διολισθαίνουν σε επικίνδυνες ατραπούς κυβερνητισμού και μόνο, ουσιαστικά ανεξαρτήτως πολιτικού περιεχομένου. Αυτή η στροφή καθόρισε και το περιεχόμενο τόσο των πολιτικών τους κινήσεων όσο και της ρητορικής τους.
Κυβερνητισμός χωρίς περιεχόμενο
Συρρικνώνοντας το ΚΚΕ στο απόλυτο ναδίρ της επιρροής του και αποψιλώνοντας ακόμη και την εξωκοινοβουλευτική Αριστερά εκλογικά, ο ηγετικός πυρήνας του ΣΥΡΙΖΑ κατέληξε στο συμπέρασμα ότι δεν έχει πλέον να περιμένει άλλη προσέλευση ψηφοφόρων από τα αριστερά του. Για να αυξήσει το εκλογικό του ποσοστό πρέπει να προσελκύσει ψηφοφόρους μόνο από τα δεξιά του, από το ΠΑΣΟΚ και τη ΝΔ – άρα πρέπει να μετριάσει το φραστικό ριζοσπαστισμό των θέσεων του, να τις κάνει μετριοπαθέστερες προκειμένου να τις καταστήσει δελεαστικές σε πασοκονεοδημοκράτες ψηφοφόρους, ώστε να ψηφίσουν τον ΣΥΡΙΖΑ.
Έχοντας ανομολόγητα οδηγηθεί στην άποψη ότι δεν υπάρχουν περιθώρια σχηματισμού κυβέρνησης η οποία να εκφράζει είτε ένα αριστερό κοινωνικό κίνημα είτε ένα ρωμαλέο αντιμνημονιακό ρεύμα, ο Αλέξης Τσίπρας εκτίμησε ότι η επιλογή που του απομένει για να ανοίξει ο δρόμος προς την εξουσία είναι να προσπαθήσει να πείσει ότι αυτός και ο ΣΥΡΙΖΑ είναι καλύτεροι διαχειριστές της εξουσίας ακόμη και μέσα πλέον στο σύστημα, χωρίς ρήξεις, τομές και ριζοσπαστικές ανατροπές. Μια τέτοια γραμμή επιβάλλει όμως όχι μόνο δεξιότερες θέσεις, αλλά και απόσπαση της ανοχής της πρωθυπουργίας Τσίπρα και της διακυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ τόσο από την ελληνική ολιγαρχία όσο και από τους ξένους επικυρίαρχους της πατρίδας μας.
Η εγκατάλειψη από τον ηγέτη του ΣΥΡΙΖΑ των ριζοσπαστικών θέσεων αλλά και τα ταξίδια του στις ΗΠΑ και στη Γερμανία εντάσσονται στο σχεδιασμό αυτό του Αλέ-ξη Τσίπρα. Ιδίως τα όσα είπε στην Αμερική υποδηλώνουν έμμεσα την προσπάθεια του να αποσπάσει πρωτίστως την υποστήριξη της Ουάσιγκτον, η οποία αναζητεί συμμάχους στην ευρωπαϊκή ήπειρο εναντίον της Γερμανίας, και σε αυτή τη φάση δείχνει δια-τεθειμένη να εξετάσει τη δυνατότητα ακόμη και «ετερόκλητων» συμμαχιών.
Το θεμελιώδες λάθος
Ακολουθώντας τη γραμμή αυτή, ο ηγέτης του ΣΥΡΙΖΑ σημειώνει «πόντους» υπέρ του από τις ελληνικές ελίτ και τους Αμερικανούς, αποτέλεσμα των οποίων είναι και το γεγονός ότι ο Γερμανός Βόλφγκανγκ Σόιμπλε αναγκάστηκε να δεχτεί τον Τσίπρα στο Βερολίνο για να διαπιστώσει ιδίοις όμμασι εάν είναι όντως σκληρός αριστερός ή υποψήφιος «πολιτικής κωλοτούμπας» σαν τον Σαμαρά, αν γίνει πρωθυπουργός.
Η ηγεσία του κόμματος της αξιωματικής αντιπολίτευσης σωστά εκτιμά ότι το πρωτοφανές ρεύμα που το εκτόξευσε από το 4,6% στο 27% μόνο κατά το μισό συνίσταται από αριστερούς ψηφοφόρους. Το άλλο μισό ούτε αριστεροί ήταν ούτε αριστεροί έγιναν ούτε αριστερή πολιτική θέλουν. Ακόμη δεξιότεροι από τους προηγούμενους είναι οι άλλοι τόσοι ψηφοφόροι τουλάχιστον που πρέπει να πείσει ο ΣΥΡΙΖΑ για να πάρει τέτοιο ποσοστό, ώστε να μπορέσει να αποτελέσει τον πυρήνα μιας οποιασδήποτε κυβέρνησης.
Το θεμελιώδες λάθος όμως του Αλέξη Τσίπρα έγκειται στο ότι δεν κατάλαβε πως αυτοί οι δεξιότεροι ψηφοφόροι ήρθαν και θα συνέχιζαν να έρχονται στο κόμμα του μόνο στο βαθμό που αυτά που λέει ο ΣΥΡΙΖΑ και ο αρχηγός του δημιουργούσαν στους πολίτες -ανεξάρτητα από τις προσωπικές τους πολιτικές πεποιθήσεις- το όραμα μιας ριζικής αλλαγής και ανατροπής της υφιστάμενης άθλιας κατάστασης.
«Στερνή μου γνώση»
Αλλαγή προσδοκούσε ο ελληνικός λαός από τον Τσίπρα, όχι απλώς καλύτερη διαχείριση της ίδιας τάξης πραγμάτων που άρχισε να του υπόσχεται αυτός μετεκλογικά. Τα ανοίγματα του ηγέτη του ΣΥΡΙΖΑ προς την οικονομική ελίτ και τους ξένους δυνάστες μπορεί να τον καταστήσουν πραγματικά «πρωθυπουργήσιμο», αν αυτοί κρίνουν ότι έχει γίνει ακίνδυνος για να προκαλέσει σοβαρή βλάβη στα συμφέροντα τους ή αν υποχρεωθούν ακόμη και να τον ανεχτούν παρά τη θέληση τους.
Για να γίνει πρωθυπουργός όμως ο Αλέξης Τσίπρας πρέπει πρώτα να κερδίσει τις εκλογές, κι αυτό γίνεται λιγότερο βέβαιο όσο σβήνει στα μάτια του λαού η εντύπωση ότι ο ΣΥΡΙΖΑ προτίθεται να κυβερνήσει ως φορέας αλλαγής και ανατροπών σε διάφορους τομείς. Οι διαχειριστές της εξουσίας ουδέποτε συγκινούσαν τον κόσμο.
Παρά την κάμψη του ενθουσιασμού σημαντικής μερίδας των ψηφοφόρων για τον ΣΥΡΙΖΑ, η εκλογική νίκη του δεν παύει να είναι πιθανότερη από εκείνη της ΝΔ, τουλάχιστον για την ώρα. Είναι πολύ μισητή η κυβέρνηση Σαμαρά – Βενιζέλου – Κουβέλη για το μισό και πλέον πληθυσμό της Ελλάδας για να την ψηφίσει κι από πάνω.
Έτσι κι αλλιώς όμως δεν βρισκόμαστε σε προεκλογική περίοδο για να είναι δυνατόν να κάνει κάποιος σχετικά αξιόπιστες εκτιμήσεις – και όσο δεν αναπτύσσεται ένα ισχυρό κίνημα ανατροπής, οι κυβερνητικοί εταίροι δεν είναι τρελοί να προκηρύξουν μόνοι τους εκλογές και να εισπράξουν τις πολιτικές επιπτώσεις των επαίσχυντων πεπραγμένων τους.
«Επίκαιρα»

Διαβάστε περισσότερα

Gregory Peck: Ένας πραγματικός gentleman

Ο Gregory Peck αποτέλεσε ένα από τα πιο σημαντικά ονόματα του παγκόσμιου κινηματογράφου ενώ δεν είναι τυχαίο ότι το 1999 το Αμερικανικό Ινστιτούτο Κινηματογράφου τον κατέταξε στην 12η θέση μεταξύ των Σπουδαιότερων Σταρ όλων των εποχών.

Από το 1940 έως το 1970 ήταν μέσα στην αφρόκρεμα των πιο δημοφιλών ηθοποιών του κινηματογράφου ενώ έπαιξε σημαντικούς ρολους και την δεκαετία του 1990. Ο σπουδαιότερος και πιο γνωστός του ρόλος, ήταν εκείνος του Atticus Finch για τον οποίο απέσπασε και το Όσκαρ Α’ Ανδρικού Ρόλου, ενώ τιμήθηκε με το Προεδρικό Μετάλλιο της Ελευθερίας για τις ανθρωπιστικές του προσπάθειες καθ’ όλη τη διάρκεια της ζωής του.

Γεννημένος στην La Jolla της California, ο Peck μεγάλωσε σε μία αυστηρή καθολική οικογένεια παρόλο που οι δικοί του χώρισαν όταν εκείνος ήταν μόλις πέντε ετών. Ο χωρισμός τους είχε σαν αποτέλεσμα την ανατροφή του να την αναλάβει εξ’ ολοκλήρου η γιαγιά του αλλά όταν εκείνη πέθανε ο Peck ξαναγύρισε στην επίβλεψη του πατέρα του.

Μέχρι τα δέκα του χρόνια παρακολούθησε τη Ρωμαιοκαθολική στρατιωτική σχολή στο Λος Άντζελες και έπειτα φοίτησε στο San Diego High School. Κατάφερε αφού καλυτέρευσε τους βαθμούς του να περάσει στο Berkeley στην Καλιφόρνια όπου πέρασε τρία μοναδικά χρόνια όπως είχε πει ο ίδιος. Συμμετείχε στην ομάδα του πανεπιστημίου όπου το 1997 δώρισε και 25000 δολάρια προς τιμήν του προπονητή του , Ky Ebright ενώ εκεί ανακάλυψε και το υποκριτικό του ταλέντο λαμβάνοντας μέρος στην θεατρική ομάδα του πανεπιστημίου.

Μετά την αποφοίτησή του το 1939 από το τμήμα αγγλικής γλώσσας ο Peck εγκαταστάθηκε στη Νέα Υόρκη για να σπουδάσει στο Neighborhood Playhouse. Τα οικονομικά του ωστόσο ήταν πολύ δύσκολα και αρκετές φορές αναγκαζόταν να κοιμάται στο Σέντραλ Παρκ ενώ εργαζόταν ως ξεναγός στο Radio City Music Hall και παράλληλα έκανε φωτογραφήσεις για καταλόγους της Monrgomery Ward.

Η καριέρα του ξεκίνησε το 1942 στο Μπρόντγουεϊ κρατώντας το βασικό ρόλο στο έργο The Morning Star, ενώ συνέχισε με την παράσταση The Willow and I την ίδια χρονιά. Ο ντόρος γύρω από το όνομά του ήταν μεγάλος το διάστημα του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου καθώς είχε απαλλαγεί από τα στρατιωτικά του καθήκοντα ύστερα από έναν τραυματισμό στην πλάτη στα μαθήματα χορού με τη Martha Graham που λάμβανε στα πλαίσια της υποκριτικής του εκπαίδευσης.

Η κινηματογραφική του καριέρα ξεκίνησε με την ταινία του 1944 Days of the Glory. Αν και οι κριτικοί απέρριψαν εκείνη την πρώτη του κινηματογραφική απόπειρα, ο ίδιος κατάφερε να προταθεί 5 φορές για το βραβείο Όσκαρ εκ των οποίων, οι τέσσερις στα πέντε πρώτα χρόνια της καριέρας του στη μεγάλη οθόνη με τα έργα ‘The Keys of the Kingdom’ το 1944, ‘The Yearling’ το 1946, ‘Gentleman’s Agreement’ το 1947 και ‘Twelve O’ Clock High’ το 1949.

Μέχρι τα τέλη της δεκαετία του 1940 ο Peck είχε γίνει ο ορισμός του επιτυχημένου πρωταγωνιστή.

Το 1950 έκανε τρεις μεγάλες επιτυχίες με τις ταινίες Roman Holiday το 1953 έχοντας στο πλευρό του την Audrey Hepburn, Moby Dick το 1956 και On the Beach το 1959, ενώ στις αρχές της δεκαετίας του 1960, η αριστοτεχνική υποκριτική του θα συναντούσε ένα αντάξιο σενάριο με το οποίο θα κατάφερνε να αποσπάσει και το πολυπόθητο χρυσό αγαλματίδιο του θείου Όσκαρ. Η ταινία δεν ήταν άλλη από την κινηματογραφική μεταφορά της νουβέλας του Harper Lee ‘To Kill a Mockingbird’, η οποία κυκλοφόρησε το 1962 και στην οποία ο Peck υποδύθηκε τον πασίγνωστο ρόλο του Atticus Finch.

Ενώ η καριέρα του στον κινηματογράφο πήγαινε από το καλό στο καλύτερο, ο Peck ταυτόχρονα υπήρξε και ένας εξαιρετικά δραστήριος πολίτης. Το 1949 μαζί με τους Mel Ferrer και Dorothy McGuire ίδρυσαν το La Jolla Playhouse στη γενέτειρά του το οποίο λειτουργεί ακόμα και σήμερα, ενώ υπηρέτησε ως πρόεδρος του Academy of Motion Picture Arts and Sciences το 1967 αλλά και ως Πρόεδρος του διοικητικού συμβουλίου του American Film Institute το διάστημα 1967-1969.

Παράλληλα, η πολιτική του δράση ήταν έντονη και ο φιλελεύθερος ακτιβισμός του εξαιρετικά δραστικός. Ο Gregory Peck ήταν ένθερμος υποστηρικτής των Δημοκρατικών και το 1970 του είχε προταθεί να τρέξει για το αξίωμα του Κυβερνήτη της Καλιφόρνια απέναντι στον Ronald Reagan, ενώ ήταν ανοιχτά αντίθετος με τον πόλεμο στο Βιετνάμ παρά την υποστήριξη στον γιό του Stephen που είχε καταταχθεί στις αμερικανικές δυνάμεις.

Τη δεκαετία του 1980, ο Peck πρωταγωνίστησε σε μερικές τηλεοπτικές σειρές όπως το ‘The Blue and The Gray’, ενώ αποσύρθηκε από την ενεργό δράση το 1991 αφού είχε καταφέρει να αποσπάσει το 1989 το Lifetime Achievement Award από την Αμερικανική Ακαδημία Κινηματογράφου.

Τα τελευταία χρόνια της ζωής του όπως είχε κάνει και ο Gary Grant πριν από εκείνον ταξίδεψε σε διάφορα μέρη όπου έδινε ομιλίες και συζητούσε με το ακροατήριό του.

Το 2003 και ενώ του είχε προταθεί ο ρόλος του Grandpa Joe στην ταινία ‘Ο Τσάρλι και το Εργοστάσιο Σοκολάτας’ δυστυχώς ο Gregory Peck άφησε την τελευταία του πνοή σε ηλικία 87 ετών στο σπίτι του στο Λος Άντζελες ύστερα από καρδιοαναπνευστική ανακοπή.

Στην προσωπική του ζωή, ο μεγάλος αυτός ηθοποιός του κινηματογράφου παντρεύτηκε δύο φορές και απέκτησε πέντε παιδιά, τρία με την πρώτη του σύζυγο, Greta Kukkonen και δύο με τη δεύτερη γυναίκα του Veronique Passani.

 Πηγή:www.capital.gr

Πηγή:www.capital.gr

Διαβάστε περισσότερα

Συν Αθηνά και χείρα κίνει (γράφει ο Κώστας Κούστας)

Η βίαιη   και  χωρίς  προετοιμασία  επιχείρηση  του  ΥΠ.Π.Θ.Π.Α  να  οδηγήσει  σε  μεταρρύθμιση  τα  Α.Ε.Ι. και  Τ.Ε.Ι  της  χώρας  μόνο  σαν επέλαση  βανδάλων  θα  μπορούσε  να  χαρακτηρισθεί. Φαινομενικά  θα   μπορούσε  να  πει  κανείς  ότι  είναι  αλλαγή  της  δομής  των Πανεπιστημίων  της  χώρας .Όμως  η  αλλαγή  στην  φόρμα  συνεπάγεται  και  αλλαγή  στο  περιεχόμενο, που  δεν  φαίνεται  με  την  πρώτη  ματιά .Η  νέα  πρόταση  για  αλλαγή  του  εκπαιδευτικού  χάρτη  στην  τριτοβάθμια  εκπαίδευση  που επονομάζεται  ΄΄ΑΘΗΝΑ΄΄ δεν  έχει  τίποτε  να  ζηλέψει  από  το  διοικητικό   μοντέλο  της  αιρετής   διοίκησης   που  γνωρίζουμε  όλοι  στο  πετσί  μας   που  λέγεται  ΄΄Καλλικράτης΄΄. Τι  κοινό  έχουν; Το   καινούργιο  που  φέρνει  το  σχέδιο  ΄΄ΑΘΗΝΑ΄΄ είναι  αυτό  που έφερε  και  ο  ΄΄Καλλικράτης΄΄ , στο  όνομα  δήθεν    του  νοικοκυρέματος  και  της  εξοικονόμησης  πόρων  κατέστρεψε  την  ουσία  της  αυτοδιοίκησης , και τώρα  το  σχέδιο  ΄΄ΑΘΗΝΑ΄΄ την  τριτοβάμθια  εκπαίδευση.

  Κώστας  Κούστας  εκπαιδευτικός

   Γ. Γραμματέας   Ά  ΕΛΜΕ  Αιτωλ/νιας

Νοικοκύρεμα   σημαίνει  για  την  νεοφιλελεύθερη  πολιτική  ηγεσία  του  υπουργείου  παιδείας  την  απόλυτη  εφαρμογή   της  συμφωνίας  της  Μπολόνια  που  προσπάθησε να  ξεκινήσει η  κα  Διαμαντοπούλου  και  συνεχίζει σήμερα  Ο  κ.  Αρβανιτόπουλος.  Θέλουν  το  Πανεπιστήμιο ,  επαγγελματικό  εκπαιδευτήριο,   δηλαδή  φτηνό ,  χαμηλότερης   ποιοτικής   στάθμης   τριτοβάθμιο  ίδρυμα  με  ταξικά  φίλτρα .Χονδρικά  θέλουν  το χωρίς  κόστος  ‘’Πανεπιστήμιο  του μνημονίου΄΄ , που  θα  χρηματοδοτείται  από  επιχειρηματικούς  φορείς  και  οικονομικούς  κύκλους   και  θα  υλοποιεί  ερευνητικά  προγράμματα  που  θα   καθορίζονται  από  τα  κερδοσκοπικά  τους  συμφέροντα. Συγκεκριμένα  οι  πτυχιούχοι  θα  έχουν διασπασμένα  επαγγελματικά  δικαιώματα  ώστε να είναι  πιο  εύκολα   εκμεταλλεύσιμοι   στην  αγορά  εργασίας . Οι λέξεις  συνδικαλισμός  και  Συλλογική  Σύμβαση  Εργασίας  θα  είναι  άγνωστες  για  την  νέα  γενιά  πτυχιούχων  του σχεδίου  ΄΄ΑΘΗΝΑ΄΄ .Τότε  πλέον  ο  στόχος  θα   έχει  επιτευχθεί  αφού  θα  αναπαράγεται  η  ιδεολογική  ηγεμονία  της  άρχουσας  τάξης  ώστε  ευκολότερα   θα  υπάρχει   μεγαλύτερη  διείσδυση  των  ιδιωτών  στη  πανεπιστημιακή  έρευνα.

Το  σχέδιο ΄΄ ΑΘΗΝΑ΄΄   υποτίθεται  πως  θα  έδινε  απάντηση  σ την  προβληματική  κατάσταση  «κάθε πόλη και  πανεπιστήμιο,  κάθε   χωριό   και  ΤΕΙ΄΄, που  έχει  δημιουργηθεί  στο  πλαίσιο  μιας  ασύμμετρα   εκπαιδευτικής   περιφερειακής  ανάπτυξης   που  διαμόρφωσαν   οι κυβερνήσεις ΠΑΣΟΚ  και  ΝΔ,   αφού  προσπάθησαν  τις  προηγούμενες  δεκαετίες   να  ικανοποιήσουν  τις  πελατειακές  και  ρουσφετολογικές  δομές    που  δημιούργησαν  σε  όλες  σχεδόν τις  περιοχές  της  χώρα ς. Η  αλήθεια  είναι  ότι  το  σχέδιο  ΄΄ΑΘΗΝΑ΄΄ σε  αυτό  το  πρόβλημα  δεν  δίνει  καμιά  απάντηση  αφού  δεν   έρχεται  να  δώσει  λύση    στην  κακοδαιμονία  της  διασποράς   τμημάτων   χωρίς  όρους . Δεν  απαντά  δηλαδή   στην  ανάγκη   αποκέντρωσης ,μετακίνησης   προς    την  Περιφέρεια  μεγάλων  Πανεπιστημιακών  πόλων  από  την  Αθήνα, Πειραιά ,Θες/νικη ,  κά΄  ώστε  να  δημιουργήσει  Πανεπιστημιακή  κοινότητα   και  να   υποβοηθήσει   στην   πρόοδο   της  περιφέρειας    και  τις   τοπικές   κοινωνίες .

Ούτε  αυτό  που  ονομάζει  ΄΄Εξορθολογισμό΄΄ της  διοίκησης  των  ΑΕΙ  μπορεί  να  πετύχει            όταν  ενοποιεί  τα  πέντε  ΑΕΙ  της  Αθήνας ( ΠΑΝΤΕΙΟ,ΑΣΟΕΕ,ΠΑ.ΠΕΙ,ΓΕΩΠΟΝΙΚΟ,ΧΑΡΟΚΟΠΕΙΟ) σε  ένα  τεράστιο  σε  όγκο  και  δομές  Πανεπιστήμιο  που   είναι  δύσκολο να  διοικηθεί  ακόμα  και  αν  δημιουργήσει  διοικητικό  κέντρο .     

Προφανώς  αυτό που  ενδιαφέρει  το υπουργείο  παιδείας  δεν  είναι  η  λειτουργία  του  νέου    υπερτροφικού  Πανεπιστημίου  αλλά  ο  κυβερνητικός  έλεγχος  που  με  ευκολία  στη  συνέχεια  θα μπορεί  να   οδηγεί  σε  συρρίκνωση  τμημάτων  κατά  βούληση και  σε  μείωση  των μελών ΔΕΠ . Στο  όνομα  της  μείωσης  του  μισθολογικού  κόστους  λόγω  μνημονίου  θα  υπάρξει  μείωση  τμημάτων  και  πλασματική  εικόνα  στελέχωσης  από  μέλη   ΔΕΠ  σε  κάθε  τμήμα .Επίσης  και  ο  αριθμός εισακτέων  μειώνεται  από  15.000 σε  14.000 αφού  ουσιαστικά   απαξιώνει  και  κατακρεουργεί  σχολές  και  τμήματα  των  κοινωνικών  επιστημών  ενώ  αυξάνει  άλλων  αντικειμένων. Η  μείωση  των  εισακτέων  οδηγεί  στην μείωση  των  καθηγητών ,που  δεν  θα  αντικαθίσταται  αφού  θα  συνταξιοδοτούνται .Όμως  το  σχέδιο προβλέπει  την πρόσληψη  διδακτόρων  από τα  τμήματα  ωε  εντεταλμένους  για  διδασκαλία  χωρίς  υποχρέωση  μισθοδοσίας  τους .  Θα  είναι αμοιβόμενοι  από  επιχειρήσεις  εκτός  Πανεπιστημιακής  κοινότητας  και  προφανώς  θα  καθορίζουν  και την  κατεύθυνση  του  ερευνητικών και  όχι μόνο  προγραμμάτων .

Επίσης   στα   υπερεξειδικευμένα   γνωστικά   αντικείμενα,   επιφυλάσσεται  διαφορετική αντιμετώπιση   μεταξύ ΤΕΙ  και  ΑΕΙ.                                                                                                                                           Στα ΤΕΙ, που  είναι  πιο   εύκολα   σε τέτοιες   μεταλλαγές, λόγω  του  πιο «τεχνικού»  και   επαγγελματικού  χαρακτήρα   τους, και μπορούν να λειτουργούν ως  δοκιμαστικοί  σωλήνες               για  αλλαγές  και στα    ΑΕΙ,   τα   επιμέρους   τμήματα  συγχωνεύονται σε   ένα,   όμως   τα  διαφορετικά   αντικείμενα    συνεχίζουν   να  παραμένουν   με  τη  μορφή  των κατευθύνσεων. Ο  στόχος  εδώ  είναι  ολοφάνερος  αφού  φαίνεται  να  προωθείται  η  διαμερισματοποίηση  των  φοιτητών  με  στόχο την   μόνιμη   διάσπαση  των  επαγγελματικών  δικαιωμάτων  μέσω  του  ΄΄ενιαίου΄΄  του  πτυχίου. Πιθανό   αυτό  να  επεκταθεί   αργότερα  και  στα  Α.Ε.Ι.  αφού  έτσι κι αλλιώς  η  ενιαιοποίηση   τμημάτων   και  η  υπερεξειδίκευση   πετυχαίνει  τη    στόχευση   του  σχεδίου  ΄΄ΑΘΗΝΑ΄΄,  που   είναι   η  εξοικονόμηση   πόρων   και  η  μείωση  του  κόστους  εκπαίδευσης .                                                                   

 Βέβαια   έξω  από τον  σχεδιασμό  για  την  διάσπαση των  επαγγελματικών  δικαιωμάτων   που  θα  συντελείται  σε  κάθε  τμήμα με την  ύπαρξη  κατευθύνσεων,  υπάρχει  στο  σχέδιο  ΄΄ΑΘΗΝΑ΄΄    ένα   ακόμη  colpo grosso , που   υπήρχε  και  στο  νόμο  κας Διαμαντοπούλου.,       Η  δυνατότητα  δηλαδή  να  «ολοκληρώνει»  κανείς  τις  σπουδές  του  πολύ  γρηγορότερα   πχ  στο  δεύτερο  έτος,  παίρνοντας   φάκελο  προσόντων  και  όχι  πτυχίο .  Όλα   τα  παραπάνω  που  ανέφερα  εάν  συνδυαστούν  με αυτή  τη δυνατότητα, φτιάχνεται  μία   μοναδική   κατάσταση  εργασιακού  επιστημονικού  μεσαίωνα , όπου  το   φοιτητικό  και  το  επαγγελματικό  σώμα  διασπάται  εντελώς  και  τα  μέρη  του  διαγκωνίζονται  και  αλληλοσπαράσσονται  . Οι απόφοιτοι του δευτέρου   έτους  ελάχιστα  εξειδικευμένοι  θα  αποτελούν   το  μέσο  πίεσης  μείωσης  των  μισθών  των  πτυχιούχων  μ ε πλήρη  προσόντα  με  αποτέλεσμα  χαμηλότερους  μισθούς  άρα  και  κόστος  για  τον  εργοδότη . Και  όταν αυτή η  κατάσταση γενικευτεί, τότε  δεν  θα πρέπει να  μας   παραξενέψει ακόμη   και  το  να  αυξηθούν  οι εισακτέοι    να  μαζικοποιηθεί   περισσότερο   το   πανεπιστήμιο  και   αυτό δεν θα  είναι   επιτυχία  αλλά   στοχευμένη  ενέργεια  .Θα  έχει  πάψει  όμως προ  πολλού  να  είναι   πανεπιστήμιο. Θα  είναι  ένα κέντρο   μαζικής  παραγωγής    αναλώσιμων   γραναζιών  για  την   αύξηση  της  παραγωγής    πλούτου  της  ολιγαρχίας .

Αυτά  προβλέπονται   από  το  σχέδιο   ΄΄ΑΘΗΝΑ ΄΄ που  έχει  δρομολογηθεί  και  είναι  στο  χέρι  μας   να  μην  περάσει ,αφού  είναι  αναγκαίο   να  ανατραπεί τώρα  η  πολιτική   των  αλλεπάλληλων  μνημονίων  που  θα  διαλύσει για πάντα  την  εκπαίδευση  αλλά  και  τη  χώρα .

Διαβάστε περισσότερα

Η παρούσα απουσία της Χρυσής Αυγής

Στον αγώνα των εργαζομένων στο μετρό, είδε κανείς να ίσταται και να παρίσταται η Χρυσή Αυγή; Πού ήταν ο «Λαϊκός Σύνδεσμος» της Χρυσής Αυγής και δεν αποτυπώθηκε στο πλάι των απεργών κάποιο μέλος του εις φωτογραφίαν τινά, στιγμιαία η εβδομαδιαία,
να την έχει ο μελανοχίτων «αγωνιστής» να τη δείχνει στα εγγόνια του και να τους λέει «ήμουν κι εγώ εκεί» όταν σταμάτησαν τα τραίνα. Ομως, ως φαίνεται, οι Χρυσαυγίτες είναι απ’ τους μάγκες εκείνους που τους «πατάνε τατραίνα» και δεν «υπάρχουν πια», διότι ουδέποτε υπήρξαν. Ως μάγκες. Απλώς
ως ψευτόμαγκες, απ’ αυτούς που βαράνε γυναίκες και μαχαιρώνουνμετανάστες (αν οι ίδιοι είναι πάνω από πέντε κι ο μετανάστης μόνος του).

Στους αγώνες των ναυτεργατών κάτω στο λιμάνι είδε κανείς λαϊκούς «αγωνιστές» του «Λαϊκού Συνδέσμου» Χρυσή Αυγή να συμπαρίστανται στους απεργούς;
Διάβασε κανείς καμιά ανακοίνωση της Χρυσής Αυγής υπέρ τωνεργατών;
Για την επιστράτευση των απεργών, διαμαρτυρήθηκαν μήπως οι τα φαιά φορούντες, ή μήπως αντιθέτως ήταν μαζί με εκείνους που -εγέρθητου!-επέβαλαν την επιστράτευση;
Για «Λαϊκός Σύνδεσμος» πολλές απουσίες σημειώνουν απ’ τουςλαϊκούς αγώνες οι Ελληναράδες του Μιχαλολιάκου. Σε ποια τρύπα κρύβονται απ’ τους αγώνες που γίνονται στο φως, περιμένοντας το σκοτάδι, για να ξετρυπώσουν και να κυνηγήσουν, όπως τα νυκτόβια αρπακτικά, εύκολα κι ανυπεράσπιστα θύματα;
Διότι στο φως δεν τους βλέπουμε, παρά μόνον όταν βρίζουν το «σάπιο κατεστημένο», για την ανατροπή του οποίου, φερ’ ειπείν στους πρόσφατους αγώνες, δεν κουνάνε ούτε το μικρό τους δαχτυλάκι.
Το δαχτυλάκι του χεριού που χαιρετά φασιστικά.
Χωρίς να παίρνει την ευθύνη ότι ο χαιρετισμός αυτός είναι φασιστικός, αλλά να μπουρδολογεί ότι είναι… αρχαιοελληνικός. Βεβαίως! Οσον και ταπεπόνια. Κι αυτά στην αρχαία Ελλάδα εφύοντο! Στο Αργος. Εξ ου και το «αιδώς,Αργείοι», όταν τα πεπόνια ήταν μάπα το καρπούζι.
Το χέρι που χαιρετά φασιστικά, ή όταν οι νεοναζί δεν παραδέχονται ότι είναι ναζί.
Τουλάχιστον οι ναζί μετήρχοντο μιας ποπουλίστικης, τάχα φιλεργατικής ρητορείας, οι ημεδαποί νεοναζί κιχ! Τον σκασμό!
Ή μήπως είδε κανείς τίποτε μελανοχίτωνες «αγωνιστές» νασυμπαρίστανται στους γεωργούς στα μπλόκα; Οχι βέβαια!
Διότι το χέρι που υψώνεται και χαιρετά φασιστικά είναι στην πραγματικότητα το μακρύ χέρι του συστήματος,
η απαραίτητη μαύρη και σιδηρά χειρ.

Ας τους χαίρονται τώρα τους «λαϊκούς αγωνιστές» της φακής οιψηφοφόροι τους. Διότι ανάμεσα στους εργαζόμενους που αγωνίσθηκαν και αγωνίζονται στο μετρό, το λιμάνι, τα μπλόκα, υπάρχουν και ψηφοφόροι της Χρυσής Αυγής. Οι
οποίοι ματαίως περίμεναν αν όχι την παρουσία των «λαϊκών αγωνιστών», τουλάχιστον τη φωνή τους. Κιχ οι λεβέντες! Οι οποίοι κατά τα
άλλα κατακεραυνώνουν την Αριστερά, το «σύστημα», τους κομμουνιστάς, τους Εβραίους, τους μετανάστες, τους τραπεζίτες, τους διεφθαρμένους, και δεν συμμαζεύεται.
Ομως, στους προειρημένους αγώνες κι όλους τους αγώνες συναντάει κανείς την Αριστερά, το ΚΚΕ, τον ΣΥΡΙΖΑ, τους απλούς πολίτες της δεξιάς, τους μετανάστες, αλλά δεν συναντάει
τη Χρυσή Αυγή, το «σύστημα», τους τραπεζίτες και τουςδιεφθαρμένους.
Διότι αυτή είναι η διαχωριστική γραμμή.
Και τη Χρυσή Αυγή δεν τη βλέπουμε ποτέ απ’ την πλευρά των εργαζομένων που αγωνίζονται. Και τυφλοί δεν είμαστε. Οσο κι αν
τυφλοί φαντάζουν ορισμένοι ψηφοφόροι αυτού του μορφώματος, που δεν βλέπουν πού είναι η παρουσία και πού η απουσία του.
Αλλά αν δεν το «βλέπουν», ως φαίνεται, το ακούνε. Ακούνε τις μεγάλες φωνές, τις μεγαληγορίες – τίποτε άλλο από μπούρδες και φωνασκίες για το αίμα, την τιμή και τα λοιπά ηχηρά και κούφια.

Χολή για όλους! τους μετανάστες, τις «αδερφές», τους αριστερούς, τη «διεφθαρμένη δημοκρατία», χολή για όλους, διότι η Χρυσή Αυγή είναι η σάπια χολή του συστήματος.
Λέει χοντρά αυτά που ντρέπονται να πουν αλλά θέλουν να γίνονταιοι ταγοί της συγκυρίας, τα ανδρείκελα της τρόικας. Ο Χρυσαυγίτης επαινείτην κακοποίηση που επιτρέπει ο κ. Δένδιας. Ο Χρυσαυγίτης ζητά τηνκαταστολή στην οποίαν καταφεύγει ο κ. Δένδιας.
Κι αν ο κάθε κ. Δένδιας δεν θα επικαλεσθεί ποτέ τον Χρυσαυγίτη για αυτά που κάνει, θα τα κάνει, διότι ο Χρυσαυγίτης έχει διαμορφώσει το κλίμα.Οπως και ο κ. Δένδιας διαμορφώνει το κλίμα για τον Χρυσαυγίτη. Πρόκειται γιααμφιτροφοδοτούμενο κακό.
Ο Χρυσαυγίτης είναι ένα χρήσιμο φόβητρο - η ακροδεξιά υπάρχειγια να πηγαίνει η καθεστωτική δεξιά όσο πιο δεξιά μπορεί.
Για να ζητά ο κ. Βορίδης την επαναφορά της θανατικής ποινής και να μην «ανοίγει μύτη». Διότι έχουν ανοίξει κεφάλια. Εξακόσια κεφάλια έχει ανοίξει η Χρυσή Αυγή και δεν έχει ανοίξει μύτη. Διότι υπάρχει η «θεωρία των δύο άκρων» κι έτσι φασιστικές ενέργειες όπως οι φόνοι στη Μαρφίν και ταμπάχαλα στις διαδηλώσεις να χρεώνονται στην «άκρα Αριστερά» και
βεβαίως βεβαίως στις σχέσεις που υποτίθεται ότι διατηρεί μαζί της ο ΣΥΡΙΖΑ. Κι έτσι να ακυρώνεται κάθε λόγος υποστήριξης των ανθρώπινων καιαστικών δικαιωμάτων ως σύμπλευση με την τρομοκρατία. Κι έτσι να μπορούν να κάνουν τουλούμι στο ξύλο τους όποιους κρατούμενους οι μπάτσοι ή να κυνηγάνε έως θανάτου φτωχοδιάβολους μετανάστες, να τους αναγκάζουν να πηδούν απ’ τις γέφυρες και να σκοτώνονται σαν σκυλιά.
Ω, Χρυσή Αυγή, είσαι χρήσιμη πολύ!
Η Χρυσή Αυγή δεν είναι με τους επιστρατευόμενους, είναι με τουςεπιστρατεύοντες.
Ομως, ας μη μακρηγορώ. Ουκ έρχεται καιρός αλλά ήρθε. Στους αγώνεςφαίνεται ποιος είναι με ποιον, κι αν ψάχνουν
οι ψηφοφόροι της Χρυσής Αυγής να βρουν κανέναν απ’ τους «λεβέντες» τους στις κινητοποιήσεις (αν δεν εμφιλοχωρούν σε αυτές ως προβοκάτορες και κουκουλοφόροι και μπατσοβαλτοί), μάταια θα ψάχνουν, ψύλλους στ’ άχερα θα γυρεύουν,

πραγματικούς ψύλλους, αυτά τα τόσο δα ζωύφια.

 ΣΤΑΘΗΣ

Διαβάστε περισσότερα

Περί χωρητικότητας…

Αγαπητοί αναγνώστες,
Είμαι δάσκαλος και έχω τη θέση διευθυντή σχολείου. Παράλληλα έχω την τύχη να βρίσκομαι στα θρανία για 40 περίπου χρόνια. Πότε με την ιδιότητα του εκπαιδευτικού, πότε με την ιδιότητα του εκπαιδευόμενου και πότε και με τις δυο παράλληλα.
Έχω διδάξει και διδαχθεί σε όλων των ειδών τα σχολικά κτήρια. Και σε αυτά τα υπέροχα νεοκλασικά που κατασκευάστηκαν ενάμιση αιώνες πριν, και σε κτήρια της δεκαετίας του 60, και σε άλλα της δεκαετίας του 90, που μάλιστα λόγω κακοτεχνιών των εργολάβων δεν κατάφεραν να τα βγάλουν πέρα με το σεισμό, αλλά και στου τελευταίου τύπου εκπαιδευτικά διδακτήρια, τις περίφημες  προκατασκευασμένες, μεταλλικές κατασκευές που ονομάζουμε “προκάτ” και που αποδείχτηκαν ως το πιο «διαδεδομένο», «σύγχρονο», «επίτευγμα» της σημερινής ελληνικής εκπαίδευσης.
Μετά από τόσο χρόνια δάσκαλος η πολιτεία αποφάσισε να με ρωτήσει για το χώρο του διδακτηρίου. Όχι για την παλαιότητά του, όχι για την ακουστική του, όχι για το αν λειτουργεί σωστά η ηλεκτρική εγκατάσταση ή αν έχουν καταφέρει να επιβιώσουν τα σώματα θέρμανσης. Αν βουλώνουν οι απαράδεκτες υδρορροές, αν κλείνουν οι πόρτες, αν διαλύονται τα πόμολα και τα μεταλλικά στόρια (παρεμπιπτόντως δεν έχουν προβλεφθεί κουρτίνες για την καλύτερη ακουστική ή για να αναβαθμιστεί αισθητικά αλλά και παιδαγωγικά ο χώρος) και φυσικά όχι για την υγιεινή του η οποία δεν είναι κατάλληλη ούτε για άλλου είδους θηλαστικά, μια και τα κτήρια δεν ανασαίνουν και δεν μπορούν να καθαριστούν επαρκώς.
Φυσικά δεν ρωτήθηκα ούτε για τον εξωτερικό τους χώρο, ούτε για το που είναι χτισμένα ούτε για το θέμα της λάσπης και του νερού αλλά ούτε και της αποχέτευσης των όμβριων.
Με ρώτησαν όμως για τη χωρητικότητα τους. Προσέξτε με αγαπητοί μου, όχι για τα τετραγωνικά τους, αλλά για το πόσους μαθητές μπορούμε να στοιβάξουμε (συγγνώμη) να τοποθετήσουμε για να διδαχθούν σε αυτές.
Και με ρώτησαν επίσημα, μέσω της βάσης δεδομένων του προγράμματος Survey όπου γίνεται η επίσημη καταγραφή της κατάστασης στην εκπαίδευση σε πανελλήνιο επίπεδο.
Επειδή όμως στις οδηγίες συμπλήρωσης αναφέρεται ότι για κάθε μαθητή προβλέπεται από τον κανονισμό 1,5 τ.μ., θα ήθελα να μοιραστώ κάποιες σκέψεις μου μαζί σας.
Οι αίθουσες προκάτ είναι περίπου 22 τ.μ. Άρα 22:1,5 = 16 μαθητές περίπου. Κάτι που έχουν ήδη συμπληρώσει οι περισσότεροι διευθυντές. Έτσι είμαστε «σύννομοι» και δεν έχουμε ξεφύγει από τον προβλεπόμενο κανονισμό. Μπράβο μας!
Βέβαια το 1,5 τμ είναι βάσει ερευνών και δεν μπορώ να αμφισβητήσω την αγγλοσαξονική μεθοδικότητα, ακρίβεια και οργάνωση. Διερευνώντας μάλιστα προηγούμενα επιτεύγματα στο λίγο παλαιότερο παρελθόν αυτών των ερευνητών για την κατανομή ατόμων στο χώρο (μπορείτε μάλιστα να το κάνετε κι εσείς διερευνώντας στο διαδίκτυο με λέξεις κλειδιά όπως χωρητικότητα, χώρος ανά άτομο κλπ) βρέθηκα μπροστά και σε άλλους παρόμοιους κανονισμούς κατανομής ατόμων όπως για παράδειγμα στο πώς ήταν σχεδιασμένα τα βρετανικά δουλεμπορικά πλοία  σύμφωνα με τους κανονισμούς (βλέπε εικόνες 1 & 2).

Εικόνα 1. Βρετανικό δουλεμπορικό πλοίο «Σύμφωνα με τους Κανονισμούς» – British slave ship “According to Regulations” – Navire Négrier britannique “Conformément à la Réglementation”

Εικόνα 2. Αναπαράσταση καταστρώματος δουλεμπορικού πλοίου.
(Πηγή: http://walk2geographies.wordpress.com/2013/01/10)
Βέβαια τα πράγματα στις ελληνικές αίθουσες είναι καλύτερα από ένα δουλεμπορικό σε ό,τι αφορά την κατανομή των μαθητών. Ο χώρος που προβλέπεται ότι αναλογεί σε κάθε μαθητή (1,5 τμ) είναι σαφώς μεγαλύτερος. Δεν φτάνει όμως τις προδιαγραφές που έχουν αποφασίσει βάσει κανονισμού άλλοι πρόγονοι, Βαυαρών αυτή τη φορά, ερευνητών για άλλου είδους άτομα σε στρατόπεδα συγκεντρώσεως στην Πολωνία (βλέπε εικόνα 3).

Εικόνα 3. Ολοκαύτωμα (Πηγή: http://www.exitnews.gr/germania-nazi-imera-mnimis-olokaftoma/)
Ούτε βέβαια τολμάμε να κάνουμε σύγκριση με την προβλεπόμενη από τους κανονισμούς αναλογία «αμνοεριφίων» ανά τ.μ στους στάβλους της ελληνικής επικράτειας. Καθαρά για λόγους ενημέρωσης να σας πληροφορήσω ότι για κάθε αρσενικό πρόβατο ή γίδι  σε σύγχρονες εγκαταστάσεις προβλέπονται μόνο για την ανάπαυσή του 1,4 – 1,7 τμ. Χωρίς να υπολογίζεται ο χώρος που καταλαμβάνουν οι διάδρομοι οι ταΐστρες κλπ, κάτι που ανεβάζει την αναλογία σε πάνω από 2τ.μ ανά ζώο.  (βλέπε πίνακα 1)

Πίνακας 1 Εθνικές Προδιαγραφές λειτουργικότητας (Πηγή:
http://www.aua.gr/~panagak/Provatostasio-Final.pdf)
Και συγκεκριμένα 661τ.μ. στάβλου : 240 προβατίνες = 2. 75 τμ ανά προβατίνα ή 661τ.μ.: 200  = 3.31 ανά γίδι  (βλέπε πίνακα 2)

Πίνακας 2 (Πηγή: http://www.aua.gr/~panagak/Provatostasio-Final.pdf)
Και φυσικά δε γράφω αυτό το άρθρο για σας βάλω να κάνετε τέτοιου είδους συγκρίσεις. Δεν πιστεύω ότι η «Ελληνική Πολιτεία» βλέπει τις σχολικές αίθουσες ως δουλεμπορικά, στρατόπεδα συγκεντρώσεως ή στάβλους. Απλά κάπου πρέπει να «μαζέψουμε» τους μαθητές και ζητάει από τους διευθυντές των σχολείων την σύμφωνη γνώμη.
Το πρόβλημα είναι ότι η Πολιτεία δεν συνυπολογίζει πως μέσα στην αίθουσα δεν υπάρχουν μόνο μαθητές.
Στην κάθε αίθουσα, εκτός από μαθητές, υπάρχουν πρώτ’ απ’ όλα βιβλιοθήκες. Βέβαια είναι φυσικό η πολιτεία να μην το γνωρίζει γιατί, στο δικό μας σχολείο για παράδειγμα, οι βιβλιοθήκες και τα βιβλία είναι κατά κύριο λόγο δωρεά των απλών  γονέων και χωριανών και όχι του κράτους. Αυτό σημαίνει 22 τ.μ εμβαδό – 1.5 τ.μ (για μια τουλάχιστον βιβλιοθήκη) = 20,5 τ.μ. ελεύθερος χώρος.
Απ’ αυτό το χώρο θα πρέπει να αφαιρέσουμε και τον ηλεκτρονικό υπολογιστή που πάλι δεν μας τον έχει προμηθεύσει η πολιτεία και δυστυχώς πρέπει να βρίσκεται πάνω σε γραφείο. Άρα: 20,5 τ.μ – 1 τμ = 19,5 τ.μ.
Φυσικά δεν μπορούμε να συνυπολογίζουμε ξεχωριστό χώρο με μοκέτα που τα παιδιά θα δουλεύουν σε κύκλο ή θα τη χρησιμοποιούν ως γωνιά βιβλίου ή ξεκούρασης. Αυτές είναι «παιδαγωγικές υπερβολές και πολυτέλειες» για το σύγχρονο ελληνικό κράτος. Ούτε φυσικά για χώρο του ψυγείου ολοήμερου σχολείου ή φούρνου μικροκυμάτων. Ας πούμε ότι για ένα σύντομο χρονικό διάστημα 6 χρόνων που τα παιδιά φοιτούν στο δημοτικό σχολείο δε χρειάζονται να φάνε κάτι. Άλλωστε θα προκαλέσουν τη ζήλεια των συμμαθητών τους που οι γονείς τους είναι άνεργοι και πραγματικά πεινάνε.
Πάλι όμως κάτι λείπει…Κάτι άλλο πιάνει χώρο στην αίθουσα…!
Α, ναι! Μα πώς και της διέφυγε της Πολιτείας;
Σε κάθε αίθουσα υπάρχει και η έρμος ο δάσκαλος ή η δασκάλα που αγνοήσαμε την ύπαρξή τους. Καλό θα ήταν να τον ή την  συνυπολογίσουμε δίνοντάς τους τουλάχιστον 1.5 τμ (όσο χώρο δίνουμε και σε κάθε μαθητή) για να βάλει και την έδρα αλλά και μια καρέκλα.  Άρα 19 τμ – 1,5 = 17,5 τμ. ελεύθερος χώρος. Αν το διαιρέσουμε λοιπόν με το 1,5 αναλογούν 11,66 μαθητές. Ας πούμε 12 για να μη χρειαστεί να «διαμελιστεί» κανένας.
Τουλάχιστο με τη δική μου λογική αυτό το νούμερο πρέπει να  γράψουμε στην ηλεκτρονική φόρμα για την μέγιστη χωρητικότητα μαθητών σε αίθουσες προκάτ.
Αγαπητοί αναγνώστες.
Όπως ανέφερα παραπάνω, είμαι δάσκαλος και έχω τη θέση διευθυντή σχολείου. Παράλληλα έχω την τύχη να βρίσκομαι στα θρανία για 40 περίπου χρόνια. Πότε με την ιδιότητα του εκπαιδευτικού, πότε με την ιδιότητα του εκπαιδευόμενου και πότε και με τις δυο παράλληλα.
Δε με διόρισε κανένας, δε με μετέθεσε κανένας αλλά ούτε και με σπούδασε ποτέ, πριν ή μετά το διορισμό μου. Δεν πέρασα ποτέ την πόρτα πολιτικού γραφείου κι αν έχω κάτι που να θυμάμαι από τη δουλειά μου αυτό είναι μόνο μια συνάντηση με μια παλιά μου μαθήτρια που μου είπε ένα απλό: «Ευχαριστώ δάσκαλε» μέσα από την ψυχή της…!
Και σήμερα για πρώτη φορά έχω κλειστεί στο καβούκι μου, χωρίς καμία υποστήριξη από το συνδικαλιστικό μου φορέα. Για πρώτη φορά δεν τολμάω να κάνω απεργία γιατί θα χάσω το σπίτι μου, δεν τολμώ να διαμαρτυρηθώ γιατί θα χάσω τη δουλειά μου, δεν τολμώ να πληρώσω τις φορολογικές μου υποχρεώσεις γιατί θα πεινάσουν τα παιδιά μου.
Πρώτη φορά ντρέπομαι για τον εαυτό μου και γι’ αυτό που η ανοχή μου και, γιατί όχι, οι πολιτικές μου επιλογές έφεραν στον τόπο.
Είμαι, όπως κι εσείς, ένας άνθρωπος που βλέπει να τα χάνει όλα. Το μισθό μου, το αυτοκίνητό μου, την υγειονομική μου περίθαλψη, όλα. Εκτός από δυο πράγματα. Το ένα είναι η παιδεία μου, που τη χρωστάω στους δικούς μου δασκάλους και το άλλο είναι κάποιο ίχνος από την αξιοπρέπειά μου, που απορρέει από το λόγια μου, τα έργα μου και τις παραλείψεις μου. Και με αυτές τις λέξεις θέλω να χτυπήσω δυνατά την καμπάνα στην πολιτεία και να επαναλάβω το να μην ξεχνάει ότι υπάρχει και ο δάσκαλος και η δασκάλα.
Κι αν έγραψα αυτές τις γραμμές είναι για έναν απλό λόγο. Για να μπω αύριο στην τάξη και να διδάξω στους μαθητές μου πόσα άτομα πρέπει να χωράει η κάθε αίθουσα και να μπορέσω, χωρίς πια να ντρέπομαι, να τους κοιτάξω για μια ακόμα φορά στα μάτια.
Τόκας Δημήτριος
δάσκαλος
 πηγή:  seisaxthiablog

Διαβάστε περισσότερα

Ανακοίνωση του Ν.Ο.Μ: Ψηφίστε Πάνο, λεφτά υπάρχουν!...

Είδαμε τις ομόφωνες αποφάσεις της Λιμενικής Επιτροπής και τρομάξαμε… πακτωλός  χρημάτων !!

Ελάχιστες μέρες πριν την οριστική  τακτοποίηση ( αναμένεται ΦΕΚ) του Λιμενικού Ταμείου Ναυπακτίας , σπεύδει ο Μέγας πρόεδρος να προκαταλάβει τους πάντες στην Ναυπακτία. Σπεύδει να επαναπροκηρύξει την Μαρίνα Ναυπάκτου, αφού τα πήγε θαυμάσια μέχρι τώρα με την Μαρίνα Μεσολογγίου!! Δεν αποκλείεται να μας απασχολήσει και η Μαρίνα η ….Σαλονικιά. Επιπλέον  προκαταλαμβάνει την νέα διοίκηση του Λιμενικού Ταμείου Ναυπακτίας με τον ηλεκτροφωτισμό του λιμένος. Προηγήθηκε ο ηλεκτροφωτισμός του Μύτικα ( 4- 5 χιλάρικα εκεί) χωρίς να έχει συνεισφέρει ούτε ένα euro ο Μύτικας στο Λ.Τ κατά το κοινώς λεγόμενο. Σπεύδει να χρηματοδοτήσει κοινωνικά παντοπωλεία στο Δήμο Μεσολογγίου  καθώς και ψυχοθεραπείες παιδιών και εφήβων για «πόντους» στην Δημοτική κονίστρα.  Πότε?  Όταν του επισημάναμε ότι απέτυχε παταγωδώς ως υποψήφιος Βουλευτής!! Σπεύδει ως συνδιοργανωτής στο 25^ο Διεθνές Ιστιοπλοϊκό ράλι Ιονίου. Ρε πανούλη συνδιοργανωτές πάντοτε  είναι οι Πατρινοί  (ΙΟΠ) και οι Κερκυραίοι (ΙΟΚ) , όλοι οι άλλοι είμαστε σταθμοί συμβάλουμε αναλόγως και πρωτίστως οι Δήμοι και οι τοπικοί Ναυτικοί – Ιστιοπλοϊκοί Όμιλοι. Βιάστηκες να βγεις στα ανοιχτά με ναύαρχο τον Τσιχριτζή… Σου είπαμε ότι δεν τα καταφέρνεις και μας δικαιώνεις! Καλέσαμε και τα μέλη του ΣΥΡΙΖΑ να σε εγκαλέσουν στην τάξη, μπας και σε προστατεύσουν… πως την πατάς έτσι την ώρα που η Λιμενική σου Επιτροπή βρίσκεται υπ΄ατμόν!.. μήπως προσπαθείς να δεσμεύσεις τους επόμενους γενικώς?

Όσο ήσουν υπαρχηγός του Σταράμου κράταγες το Λ.Τ εσωστρεφές !! Ποτέ μέχρι τώρα , σε όλες τις εκδηλώσεις μας (Ιστιοπλοϊκή Εβδομάδα Ιονίου 2 φορές, Διασυλλογικούς αγώνες κανόε-καγιάκ 3 φορές, Πανελλήνια πρωταθλήματα κανόε-καγιάκ 3 φορές κ.α ) δεν σε είδαμε ούτε ως αρωγό, ούτε στις απονομές για … το photo opportunity ως κλασικός οπορτουνίστας*.

*συμμόρφωση προς την αστική νομιμότητα (με μαρξιστικούς όρους), άρα η εγκατάλειψη της επανάστασης (με μαρξιστικούς όρους)

                                                        Η διοίκηση του Ναυτικού Ομίλου Μεσολογγίου

Διαβάστε περισσότερα

ΕΛΛΑΣ – ΕΛΛΗΝΩΝ – ΕΠΙΣΤΡΑΤΕΥΜΕΝΩΝ!

Του Ν. ΜΠΟΓΙΟΠΟΥΛΟΥ*
Ηταν Ιούνης του 2002. Τότε πρωθυπουργός ήταν ο Σημίτης και υπουργός Ναυτιλίας οΑνωμερίτης. Κήρυξαν επιστράτευση των ναυτεργατών…
Ηταν Φλεβάρης του 2006. Τότε πρωθυπουργός ήταν ο Καραμανλής και υπουργός Ναυτιλίας ο Κεφαλογιάννης. Κήρυξαν επιστράτευση των ναυτεργατών…
Ηταν Νοέμβρης του 2010. Τότε πρωθυπουργός ήταν ο Παπανδρέου και υπουργός Ναυτιλίας ο Χρυσοχοΐδης. Κήρυξαν επιστράτευση των ναυτεργατών...
Φτάσαμε Φλεβάρη του 2013. Τώρα έχουμε πρωθυπουργό Σαμαρά και υπουργό Ναυτιλίας τονΜουσουρούλη. Κήρυξαν επιστράτευση των ναυτεργατών…
Συμπέρασμα πρώτο: Ο,τι πριν τη συγκυβέρνησή τους το ΠΑΣΟΚ και η ΝΔ ως κυβερνητικά κόμματα έκαναν το καθένα μόνο του, δηλαδή την επιστράτευση των ναυτεργατών, τώρα το διαπράττουν από κοινού (έχοντας «αριστερό» βαστάζο τη ΔΗΜΑΡ).
Συμπέρασμα δεύτερο: Ο,τι υπηρεσίες προσέφεραν το ΠΑΣΟΚ και η ΝΔ στους εφοπλιστές ως κυβερνητικά κόμματα το καθένα μόνο του, τώρα τις προσφέρουν στους εφοπλιστές από κοινού (έχοντας «αριστερό» βαστάζο τη ΔΗΜΑΡ).
Συμπέρασμα τρίτο: Ούτε το 2002 επί υψηλών ρυθμών ανάπτυξης, ούτε το 2006 επί «επανίδρυσης»είχαμε Μνημόνια, κρίση, δανειακές συμβάσεις κ.ο.κ. Επιστρατεύσεις και αντεργατικό ντελίριο, όμως, είχαμε. Συνεπώς η «δημοκρατία» τους δεν χρειάζεται Μνημόνια για να είναι «δημοκρατική». Είναι εξίσου «δημοκρατική» είτε με τα Μνημόνια είτε χωρίς τα Μνημόνια.
Συμπέρασμα τέταρτο: Από το Νοέμβρη του 2010 μέχρι σήμερα έχουν περάσει 26 μήνες. Η άρση εκείνης της επιστράτευσης (του 2010) έγινε μόλις στα τέλη του Νοέμβρη του 2012. Δηλαδή: Οι ναυτεργάτες παρέμειναν (και συνεχίζουν) σε καθεστώς επιστράτευσης για τους 24 από τους 26 μήνες που πέρασαν από το Νοέμβρη του 2010 μέχρι και χτες!
Συμπέρασμα πέμπτο: Πώς θα ήταν δυνατόν να υπάρχει το «εφοπλιστικό θαύμα» σε αυτήν τη χώρα αν δεν στηριζόταν σε ένα διαρκές «δημοκρατικό θαύμα»;
                                                                        ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΕΙ «ΛΑΘΟΣ»
Στην Ιταλία πάνω από το 70% του πληθυσμού είδε την αγοραστική του δύναμη να μειώνεται μέχρι και 40% μέσα σε ένα χρόνο.
Πάνω από το 60% του εργαζόμενου πληθυσμού δηλώνει ότι δεν καταφέρνει να τα φέρει βόλτα με το μισθό του κάθε μήνα.
Κοντά στο 30% του πληθυσμού έχει αναγκαστεί να ξεπουληθεί σε ενεχυροδανειστήρια για να προσποριστεί τα στοιχειώδη για την διαβίωσή του.
Πάνω από το 25% του πληθυσμού αναζητά κάποια «δουλειά του ποδαριού» για να συμπληρώσει τα προς το ζην.
Αυτά είναι τα στοιχεία που δημοσιοποιήθηκαν την περασμένη βδομάδα από έρευνα του ινστιτούτου «Eurispres».
Ας σημειωθεί ότι όλα αυτά συμβαίνουν στην Ιταλία χωρίς Μνημόνιο και χωρίς το ΔΝΤ να έχει διαπράξει κάποιο «λάθος»…
«ΣΠΑΤΑΛΗ»!
Πρώτα έκλεισαν και «συγχώνευσαν» νοσοκομεία.
Μετά έβαλαν λουκέτο σε σχολεία και νηπιαγωγεία.
Στην πορεία κατάργησαν μια σειρά από ιατρεία του ΙΚΑ και υπηρεσίες Υγείας.
Τώρα βάζουν «λουκέτο» σε Πανεπιστήμια και Τεχνολογικά Ιδρύματα...
Οι κυβερνήσεις του ΠΑΣΟΚ και οι συγκυβερνήσεις της ΝΔ, του ΠΑΣΟΚ και των υπόλοιπων «προθύμων», μέσα σε τρία χρόνια, «πέτυχαν» να ισοπεδώσουν και τις τελευταίες υποδομές Παιδείας, Υγείας, Πρόνοιας και να αφαιρέσουν βίαια από τα λαϊκά στρώματα βασικές κοινωνικές υπηρεσίες.
Και αυτή τη βαρβαρότητα, οι συνεπείς στην πολιτική προστυχιά που διακρίνει την τάξη τους, ξέρετε πώς την ονομάζουν:
«Περιστολή της σπατάλης»!
Καταλάβατε; Οποιος ζητά γιατρειά, όποιος ζητά μόρφωση σε αυτήν τη χώρα, είναι… «σπάταλος»!

Του Πάνου Μαραγκού (από το «Εθνος»)
                                                                         «ΝΟΜΙΜΗ ΚΡΑΤΙΚΗ ΒΙΑ»!
Τι είναι αυτό που συνέβη με την κακοποίηση των συλληφθέντων στην Κοζάνη; Μα τίποτε λιγότερο ή περισσότερο από «νόμιμη κρατική βία»!
Το είπε απερίφραστα ο βουλευτής Αδωνις Γεωργιάδης της ΝΔ.
Κατά τα λοιπά, όλοι εμείς που φοιτούμε στο «σχολείο δημοκρατίας» της τρικομματικής κυβερνήσεως θα πρέπει να μην ξεχνάμε την κυβερνητική «εντολή» και να γράφουμε καθημερινά εκατό φορές στο τετράδιό μας τη γνωστή φράση:
«Καταδικάζουμε τη βία απ’ όπου κι αν προέρχεται»!
(Παρεμπιπτόντως: Τι θα γίνει, ρε παιδιά των καναλιών, με αυτήν την ιστορία, να μας μοστράρετε τη μια μέρα τρεις φορές την ημέρα τον Γεωργιάδη και 14 φορές την ημέρα τον Βορίδη και την άλλη μέρα 14 φορές τον Γεωργιάδη και τρεις φορές τον Βορίδη;)…
*Δημοσιεύθηκε στο “ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗ” την Τετάρτη 6 Φεβρουαρίου 2013

Διαβάστε περισσότερα