Poutanique τεχνη, εσυ τα φταις ολα!

Να είναι τέχνη; Επάγγελμα ή μήπως ματαιοδοξία;

Ο μουσικός του πεζοδρόμου!!

Ξαφνικά την καλοκαιρινή ηρεμία στο μικρό μας Μεσολόγγι σκέπασε μια γλυκιά μελωδία που έρχονταν από το βάθος του πεζοδρόμου. Όσο πλησίαζε.....

Να πως γινεται το Μεσολογγι προορισμος!

αι θα αξιοποιηθεί. Ακούγονται διάφορες ιδέες και έχουν συσταθεί αρκετές ομάδες πολιτών που προτείνουν υλοποιήσιμες και μη ιδέες προκειμένου να επιτευχθεί ο στόχος και έμμεσα να επωφεληθούμε όλοι.....

Ποσα κτηρια ρημαζουν στο Μεσολογγι;

Ένα από τα θέματα του δημοτικού συμβούλιου στις 27/ 11 είναι η «Εκμίσθωση χώρου για κάλυψη στεγαστικών αναγκών του Δήμου». Οι πρώτες σκέψεις που μου έρχονται στο μυαλό είναι πως μετά από τόσα χρόνια και πώς μετά από τόσο κονδύλια έχουμε φτάσει ....

Μεσολόγγι - αδέσποτα ώρα μηδέν.

Αδέσποτα, ένα ευαίσθητο θέμα για όσους είναι πραγματικά φιλόζωοι* και με τις δυο έννοιες της λέξης. Ας αρχίσουμε να μιλάμε για τις αβοήθητες ψυχές που ξαφνικά βρεθήκαν απροστάτευτες στον δρόμο όχι από το τέλος δηλαδή από τα αποτελέσματα που βλέπουμε...

Facebook, φωτογραφιες με σουφρωμενα χειλη...

Κάλος ή κακός αγαπητοί φίλοι διανύουμε μια εποχή που θέλει τους περισσότερους άμεσα εξαρτημένους από τις ιστοσελίδες κοινωνικής δικτύωση τύπου face book. Έρχεται λοιπόν το Ινστιτούτου Ψυχικής και Σεξουαλικής Υγείας

28 Απρ 2016

Πατήρ Αντώνιος Παπανικολάου, ένας άνθρωπος που λάμπει

pater-antonios
«Η αγάπη είναι μεταδοτική. Αρκεί κάποιος να κάνει την αρχή. Μετά θα βρει το δρόμο της.»
Η πίστη σε μία ανώτερη δύναμη είναι μία αστείρευτη πηγή ενέργειας, ένα δώρο που προσωπικά δε μου έχει δοθεί. Η χριστιανική διδασκαλία είναι όμως ένα τελείως διαφορετικό πράγμα.
Υπάρχει ένας άνθρωπος που με έκανε να αναθεωρήσω για πολλά, ένας σύγχρονος άγιος, στα δικά μου μάτια.
Ανέκαθεν οι σχέσεις μου με την εκκλησία δεν ήταν καλές. Τα λογικά κενά που αντιμετώπιζα δε μου επέτρεπαν να τη συμπαθήσω: Χρυσά καντήλια, χρυσοί σταυροί, μεταξοκέντητα πετραχήλια, μίας θρησκείας που ο δάσκαλός της έζησε ταπεινά και κήρυξε την απόλυτη λιτότητα.
Δεσπότες που μιλάνε για τον εαυτό τους στο τρίτο πρόσωπο και απαιτούν προτεραιότητα στις συνάξεις αντί να δώσουν πρώτοι το παράδειγμα σεμνότητας και ταπεινοφροσύνης, οδηγοί μίας ομάδας πιστών και ηγέτες μίας θεοφοβούμενης κοινωνίας που διαχωρίζουν τους εαυτούς τους από τους υπόλοιπους, ακόλουθοι όλοι μίας θρησκείας που ο πρωτομάστοράς της έπλυνε τα πόδια των μαθητών του και κύρηξε την ισότητα.
«Όλα αυτά που έβλεπα γύρω μου μου έδωσαν ένα έναυσμα ότι, ξέρεις κάτι,εγώ δε μπορώ να περιοριστώ σε αυτή τη στενή έννοια ότι ο ιερέας θα πρέπει να μείνει μέσα στο συγκεκριμένο χώρο και να κλείσει τα μάτια στη γύρω πραγματικότητα.»
Μέσα στο χώρο της εκκλησίας όμως, υπάρχουν κάποιοι άνθρωποι που διατηρούν το πνεύμα του χριστιανισμού ζωντανό, μακρυά από φανφάρες και μεγαλοσύνες, κάποιοι άνθρωποι που έχουν τον σεβασμό χωρίς να τον ζητούνε. Ίσως κιόλας ακριβώς γι’αυτό, επειδή δεν τον απαίτησαν αλλά τον κέρδισαν.
«Φταίει η αναπηρία να υπάρξουμε ως ενότητα, ως κοινωνία. Αποκτήσαμε επίπλαστες ανάγκες και απομακρυνθήκαμε ο ένας από τον άλλον. Δεν μπορούμε να τα χρεώνουμε όλα στους ξένους. Δεν γίνεται να βλέπουμε παντού προβλήματα, αλλά να μη βλέπουμε τη δική μας ευθύνη σ’αυτό. Έχουν αυξηθεί τα ελληνόπουλα που έρχονται στην “Κιβωτό” τα τελευταία χρόνια και, αντί να δούμε τι συνέβη, μου στέλνουν απειλητικά γράμματα και e-mails, να προτιμώ μόνο ελληνόπουλα γιατί –για παράδειγμα–είναι χριστιανοί, λες κι ο χριστιανισμός “ξεδιαλέγει” ψυχές. Είναι ντροπή.
Σαν εθελοντής στην Κιβωτό του Κόσμου τους τελευταίους μήνες, έτυχε δύο φορές να συναντήσω τον πατέρα Αντώνιο Παπανικολάου, τον εμπνευστή και ιδρυτή του εγχειρήματος της Κιβωτού.
Αυτό που είδα και περιέγραψα αργότερα στον περίγυρό μου και περιγράφω και εδώ χωρίς κανέναν ενδοιασμό δεν είναι παρά η απόλυτη αλήθεια.
Είδα έναν άνθρωπο που ακτινοβολούσε. Έναν άνθρωπο που έλαμπε ολόκληρος και εξέπεμπε καλοσύνη, μία ενέργεια που την ένιωθες, που σχεδόν την έβλεπες.
Αν με ρωτούσες πώς θα φανταζόμουν έναν άγιο άνθρωπο, θα είχα να σου δώσω απάντηση μετά από τη συνάντησή μας.
Το βλέμμα του ήταν ένα κράμα σεμνότητας, γαλήνης και αγάπης.
Την πρώτη φορά που μπήκε στον χώρο κι ενώ κάναμε μάθημα στα παιδιά της Κιβωτού, τράβηξε άθελά του όλα τα βλέμματα πάνω του, χωρίς να πει ή να κάνει κάτι. Η αύρα του ήταν αρκετή.
Παρατήρησα το παιδί που κάναμε μάθημα μαζί, ένα βαθιά θρησκευόμενο παιδί, το οποίο προσπάθησε να του φιλήσει το χέρι, μία και δύο φορές, ο παπάς όμως του χαμογέλασε και με ένα βλέμμα που έλεγε «δε χρειάζεται αυτό που πας να κάνεις, εμείς είμαστε φίλοι, είμαστε το ίδιο», τον χτύπησε φιλικά στην πλάτη και του χάιδεψε το κεφάλι.
«Κάθισα να ακούσω τα παιδιά, τα αποδέχτηκα έτσι ακριβώς όπως είναι. Όταν κάποιος είναι τόσο απελπισμένος, όπως αυτά, τι να του πεις; Ότι ο Χριστός σώζει; Τα ακούει βερεσέ.»
Ένας άνθρωπος της εκκλησίας που δε φοβήθηκε να αποτινάξει τα ταμπού, να σηκώσει τα ράσα του και να παίξει μπάσκετ με τα «αλήτικα» παιδιά της γειτονιάς, τα οποία πριν από 10 λεπτά ίσως να πουλούσαν ναρκωτικά, παιδιά που όλοι απέφευγαν και έβλεπαν ως πρόβλημα, ως καμμένα χαρτιά.
Και δεν δίστασε να τα κοιτάξει στα μάτια και να τους μιλήσει με ευθύτητα και συμπόνια.
Όχι με λύπηση, αλλά με αγάπη και κατανόηση. Γιατί αυτός που αγαπάει δε λυπάται, λέει ο ίδιος.
Μονάχα συμπονά.
Και έτσι τα κέρδισε.
«Τότε όλοι έβλεπαν το πρόβλημα, αλλά κανείς δεν έπαιρνε το ρίσκο να κάνει κάτι, όλοι έριχναν την ευθύνη κάπου αλλού. Έπειτα, μόλις είδαν ότι γίνεται μια προσπάθεια από τα παιδιά, όλοι θέλησαν να βοηθήσουν. Άλλοι να μαγειρέψουν, άλλοι να διδάξουν τα παιδιά. Μετά, δεν χωρούσαμε στα σκαλιά της εκκλησίας, μας δόθηκε ένα παλιό καφενείο, περισσότερα παιδιά, και αλλοδαπά και ελληνόπουλα, όλα δίπλα δίπλα».
Ο λόγος του Θεού, όπως περιγράφεται από τις χριστιανικές γραφές και όχι από τη σύγχρονη εμπορική μορφή της εκκλησίας,νιώθω ότι παίρνει πνοή στο πρόσωπό του και με κάνει να σέβομαι βαθιά τη θρησκεία βλέποντας ότι δίνει κουράγιο και έμπνευση σε τέτοιους ανθρώπους να συνεχίσουν να προσφέρουν.
Η θρησκεία σαν μία κινητήρια δύναμη αγάπης, όπως θα έπρεπε να είναι.
Αλληλεγγύη, ανεξαρτήτως χρώματος, φυλής ή γλώσσας, χωρίς διακρίσεις.
Αυτό που λέμε αγάπη.
Η αγκαλιά της κιβωτού χωράει τους πάντες. Όσους θέλουν βοήθεια για να σταθούν στα πόδια τους.
Βοήθεια. Όχι λύπηση.
«Η λέξη «Θεός»σημαίνει αγάπη χωρίς μέτρο. Σημαίνει τη θυσιαστική αγάπη, σημαίνει πράξη και όχι λόγια. Θεός είναι η πράξη όλων αυτών που πιστεύουμε. Στο πρόσωπο του άλλου μπορούμε να αντικρίσουμε το Θεό μας και ο δρόμος προς το Θεό είναι ο άνθρωπος
Στο πρόσωπό του λοιπόν δε φοβάμαι να πω πως μαρτύρησα αυτή την αγιοσύνη , αυτή την πνευματικότητα που ποτέ δεν πίστευα ότι θα βιώσω, κι ας ήταν ολιγόλεπτη η συνάντησή μας.
Ο πατήρ Αντώνιος είναι ένας άνθρωπος που δε φοβήθηκε να δείξει στους χριστιανούς πώς να είναι χριστιανοί.
Δύο μόνο καλοί άνθρωποι αρκούν για να φτιάξουν μία εκκλησία, λέει.
Εκείνος είναι ο ένας, με τον δικό του τρόπο, κι ίσως εγώ και ο καθένας σαν εμένα που εμπνέεται από το έργο του να είναι ο δεύτερος, με το δικό του τρόπο κι εκείνος, αλλά με κοινό σημείο την αγάπη και την πανανθρώπινη αλληλεγγύη.
Για να φτιαχτεί μία εκκλησία όχι απαραίτητα χριστιανική, όχι ελληνική, αλλά ανθρώπινη.
«Στη βασιλεία των ουρανών, δε θα μπούμε με το διαβατήριο μας, αν είμαστε Έλληνες ή όχι, αλλά με τις πράξεις μας.Κοίταζα προχθές γύρω μου και ήταν όμορφα. Ήταν παιδιά από διάφορες χώρες, που ο καθένας ήξερε τον άλλον με το όνομά του, ήταν φιλαράκια, δεν ήξεραν από πού είναι, τα μίση ανάμεσα στις χώρες. Εδώ κάνουμε ένα μεγάλο πείραμα, γιατί, ξέρεις κάτι, μπορούμε να ζήσουμε όλοι μαζί ειρηνικά, κι ας είμαστε από άλλες χώρες, από άλλες θρησκείες, από άλλες παραδόσεις, όταν σεβόμαστε και αγαπάμε ο ένας τον άλλο για αυτό που είναι. Για την αρετή του. Τα παιδιά είναι καλοκάγαθα, δεν είναι μνησίκακα, δεν τα ενδιαφέρει να αγαπήσουν το φίλο τους επειδή είναι απ’ την ίδια πατρίδα. Δεν υπάρχουν γκέτο εδώ. Τα ακούω να λένε τραγούδια της χώρας τους και σκέφτομαι αυτός είναι ο παράδεισος.»
Πατέρας Αντώνιος Παπανικολάου.
σ.σ. όλα τα κομμάτια μέσα σε εισαγωγικά είναι από συνεντεύξεις του πατέρα Αντώνιου Παπανικολάου.

Μαζικές καταλήψεις θεάτρων στη Γαλλία

odeon1461850697
Σε μαζικές κινητοποιήσεις ενάντια στην εργασιακή μεταρρύθμιση, βρίσκονται εδώ και καιρό οι εργαζόμενοι στον χώρο του θεάματος στην Γαλλία, με τις καταλήψεις των θεάτρων να διαδέχονται η μία την άλλη και το αδιέξοδο στις διαπραγματεύσεις με την εργοδοσία να είναι εμφανές.
Μετά την κατάληψη του θεάτρου Οντεόν στο κέντρο του Παρισιού, το ένα μετά το άλλο τα θέατρα σε ολόκληρη τη χώρα καταλαμβάνονται από όλους όσους υπερασπίζονται το ειδικό καθεστώς της ασφάλισής τους κατά της ανεργίας.

Με αφορμή την συγκεκριμένη επαναδιαπραγμάτευση, που θέτει σε αμφισβήτηση αλλά και απειλή την βάση της δημόσιας στήριξης των παραστατικών τεχνών στη χώρα, οι εργαζόμενοι έχουν βγει στους δρόμους διαμαρτυρόμενοι έντονα, καταλαμβάνοντας τα θέατρα.

Μάλιστα δεν δίστασαν να διακόψουν ακόμη και την παράσταση “Λουκρητία Βοργία” εισβάλλοντας ακόμα και στην Κομεντί Φρανσέζ, προκαλώντας τη ματαίωσή της. Σε συμβολική κατάληψη τέθηκαν επίσης τα θέατρα της Λιλ, του Στρασβούργου, του Μπορντό, της Καν και του Μονπελιέ, χωρίς ωστόσο να διακοπούν οι παραστάσεις τους.

Οι κινητοποιήσεις των εργαζομένων προκαλούν πολλά ερωτηματικά και για την δυνατότητα πραγματοποίησης των καλοκαιρινών φεστιβάλ.

Σημειώνεται πως οι εργαζόμενοι στο χώρο του θεάματος στη Γαλλία, με περιόδους απασχόλησης και ανεργίας, αποζημιώνονται από ένα ειδικό καθεστώς ασφάλισης ανεργίας, που παραμένει το πιο ευνοϊκό στην Ευρώπη.
Σύμφωνα με την κυβέρνηση το συγκεκριμένο καθεστώς παρουσιάζει ετήσιο έλλειμμα ενός δισεκατομμυρίου ευρώ, κάτι που αμφισβητείται από τους εργαζομένους, αλλά που ωστόσο προκαλεί κατά καιρούς, επαναδιαπραγματεύσεις.
left.gr

27 Απρ 2016

Οι πολιτικοί απατεώνες και το πραγματικό δίλημμα

bogiopulos
Κυβερνούν «πολιτικοί απατεώνες» που δηλώνουν «αριστεροί» για να κάνουν όλη την βρώμικη δουλειά του συστήματος, σημείωσε ο Νίκος Μπογιόπουλος, μιλώντας στον ραδιοφωνικό σταθμό «Κρήτη 9,84». 
Εδώ που φτάσαμε, τόνισε, ο λαός πρέπει να αναστοχαστεί  για το πραγματικό δίλημμα. Το πραγματικό δίλημμα δεν είναι αν καλύτερος εφαρμοστής μνημονίων είναι ο Τσίπρας ή ο Μητσοτάκης, ούτε αν είναι προτιμότερο ένα νέο «οικουμενικό» κυβερνητικό σχήμα από τους ίδιους βουλευτές και τα ίδια κόμματα που ψήφισαν το 3ο Μνημόνιο. 
Το πραγματικό δίλημμα είναι αν ο λαός θα επιτρέψει σε «αριστερούς» και δεξιούς «σωτήρες» να συνεχίσουν να είναι οι μεσάζοντες της υποδούλωσης  και της λαϊκής εξαθλίωσης του ή αν θα εξεγερθεί για να πάρει την εξουσία στα χέρια του, προς όφελος της ζωής του και της ανεξαρτησίας της Ελλάδας.

Επεισοδιακή αποχώρηση μελών της Χρυσής Αυγής από εκδήλωση μνήμης στην Τσαριτσάνη


Εκδιώχθηκαν στελέχη της Χρυσής Αυγής που θέλησαν να συμμετέχουν σε εκδήλωση στο μνημείο των πεσόντων στην μαρτυρική Τσαριτσάνη σύμφωνα με ανακοίνωση του τοπικού ΚΚΕ.
Αναλυτικά η ανακοίνωση: «Για μια ακόμη φορά οι φασίστες της Χρυσής Αυγής πήραν από το λαό της Τσαριτσάνης την απάντηση που τους άξιζε.
Την Κυριακή 24 Απρίλη, κλιμάκιο της ναζιστικής οργάνωση από τα Φάρσαλα επιχείρησε απροειδοποίητα να καταθέσει στεφάνι στο αντιφασιστικό μνημείο των Πεσόντων από τα κατοχικά στρατεύματα και τους ντόπιους δοσίλογους στην πλατεία της Τσαριτσάνης. Για την ιστορία το μνημείο απεικονίζει έναν ξεσκισμένο αγκυλωτό σταυρό, τον οποίο ποδοπατά μια γυναίκα αντάρτισσα και γράφει: «Σ’ αυτούς που το φασισμό πολέμησαν και τη Ζωή τους έδωσαν για μια Λεύτερη, Ανεξάρτητη και Δημοκρατική Πατρίδα».
Το σόου τους προκάλεσε άμεσα την αντίδραση δεκάδων παρισταμένων, που βρισκόταν εκείνη την ώρα στην πλατεία και στα μαγαζιά του χωριού. Θύμισε λίγο- πολύ τις επιδρομές βίας, λεηλασίας και εγκλημάτων των πολιτικών τους προγόνων, των Σουρλικών, που θυμούνται πολύ καλά οι παλιότεροι κάτοικοι της Τσαριτσάνης αλλά και οι νέοι γνωρίζουν. Κάτω από έντονες αντιδράσεις και αποδοκιμασίες του κόσμου με μπροστάρηδες τους κομμουνιστές της Τσαριτσάνης, οι θρασύδειλοι απόγονοι των ταγματασφαλιτών αναγκάστηκαν να φύγουν κακήν- κακώς για μια ακόμα φορά. Το στεφάνι τους κατέληξε… στο ποτάμι.
Η Κομματική Οργάνωση Τσαριτσάνης του ΚΚΕ χαιρετίζει την αντίδραση του λαού της Τσαριτσάνης και της νεολαίας του, τα αντανακλαστικά που έδειξε και την αποφασιστικότητα να μην επιτρέψει την προκλητική αυτή πράξη βεβήλωσης και προσβολής της μνήμης των νεκρών της Τσαριτσάνης
Η ιερή μνήμη των πεσόντων της Τσαριτσάνης, είτε αυτοί ήταν άμαχοι και γυναικόπαιδα, είτε ήταν τα παλικάρια -άντρες και γυναίκες-, που έπεσαν στα βουνά παλεύοντας για μια Ελλάδα ελεύθερη, παραμένει ζωντανή και βρίσκει έκφραση στους αγώνες του σήμερα ενάντια στο φασισμό και στην αιτία του, που είναι το σάπιο καπιταλιστικό σύστημα.
Οι φασίστες, να μην τολμήσουν να πατήσουν ξανά το πόδι τους στην Τσαριτσάνη.»

 http://www.onlarissa.gr/2016/04/25/episodiaki-apochorisi-melon-tis-chrisis-avgis-apo-ekdilosi-mnimis-stin-tsaritsani/

26 Απρ 2016

Όχι στο αντιασφαλιστικό έκτρωμα

sytaxioyxoi Στην ολοκλήρωση του έργου της κατεδάφισης του συστήματος Κοινωνικής Ασφάλισης προχωράει η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ- ΑΝΕΛ, ένα έργο που άρχισε η κυβέρνηση της ΝΔ το 1991 και συνεχίστηκε αδιάλειπτα μέχρι σήμερα, με τη συμβολή όλων των κυβερνήσεων που μεσολάβησαν.
Δεν θα πρέπει να διαφύγει της προσοχής μας το γεγονός ότι σ’ όλα αυτά τα χρόνια, οι «μεταρρυθμίσεις» που υπέστη στο σύστημα κοινωνικής ασφάλισης ακολουθούν κατά γράμμα το σχέδιο που εκπονήθηκε στα τέλη της δεκαετίας του ΄80 στην Ευρωπαϊκή Ένωση, όταν τα ασφαλιστικά δικαιώματα των εργαζομένων, υπολογιζόμενα ως «μη μισθολογικό κόστος εργασίας»,τέθηκαν υπό διωγμό στο βαθμό που εμπόδιζαν, μαζί με το «μισθολογικό κόστος εργασίας», την «ανταγωνιστικότητα» των επιχειρήσεων και των εθνικών οικονομιών.
Ήταν τότε που η Ευρωπαϊκή Ένωση εκπόνησε το σχέδιο της «ασφαλιστικής μεταρρύθμισης» κατά το αμερικανικό πρότυπο. Δηλαδή το σύστημα των «τριών πυλώνων», βάσει του οποίου η σύνταξη διαιρέθηκε σε τρία μέρη, την «εθνική σύνταξη» (ένα φιλοδώρημα από το κράτος, στο όριο της φτώχειας), την «ανταποδοτική σύνταξη» (ένα ποσό που θα υπολογίζεται από το χρόνο της ασφάλισης και το ύψος των εισφορών του ασφαλισμένου) και της ιδιωτικής σύνταξης (εφόσον ο εργαζόμενος είχε τη δυνατότητα να πληρώνει κατά τη διάρκεια της εργασιακής του σταδιοδρομίας και μια ιδιωτική ασφαλιστική εταιρεία).
Το αποτύπωμα αυτού του σχεδίου το βλέπει κανείς και στο νομοσχέδιο που έφερε προς ψήφιση η κυβέρνηση. Τα περιλαμβάνει όλα. Και μείωση των συντάξεων, και αλλαγή του τρόπου υπολογισμού των συντάξεων που οδηγεί σε ακόμη χαμηλότερες αποδοχές, και κατάργηση κοινωνικών επιδομάτων που αφορούν σε ειδικές κατηγορίες (όπως οι ανάπηροι), και σπάσιμο της σύνταξης σε «εθνική» και «ανταποδοτική», και απομάκρυνση του κράτους από τη χρηματοδότηση της Κοινωνικής Ασφάλισης.
Επί της ουσίας είναι ένα νομοσχέδιο, το οποίο μέχρι να ψηφισθεί θα γίνει ακόμη χειρότερο, θα επιφέρει τη «χαριστική βολή» στα θεμελιώδη ασφαλιστικά δικαιώματα των εργαζομένων με μοναδικό γνώμονα τα κέρδη του κεφαλαίου.

25 Απρ 2016

Η δικτατορία των like

Από τη στιγμή που οργανώθηκε σε κοινωνίες, ο άνθρωπος πάντα επιζητούσε την επιβεβαίωση της αξίας του από τα υπόλοιπα μέλη αυτών.

Αυτό οδηγούσε στη δημιουργία περισσότερο ή λιγότερο σύνθετων κοινωνικών δομών, αναδείκνυε τους ξεχωριστούς ανθρώπους, εξέλισσε τις ανθρώπινες δραστηριότητες και - εν τέλει - εξέλισσε το ίδιο το ανθρώπινο είδος.

Είναι σχετικά εύκολο να αναγνωριστεί, άλλωστε, ότι σχεδόν το σύνολο των σημαντικών αλλαγών που εμφανίζονται καταγεγραμμένες στην ανθρώπινη ιστορία, συνδέονται με ιδιαίτερες περιπτώσεις ανθρώπων ή ομάδων που
- μέσω της αναγνώρισης της αξίας τους και της συνεπαγόμενης επιρροής που απέκτησαν - ώθησαν τις εξελίξεις προς τη μία ή την άλλη κατεύθυνση.

Και ενώ μέχρι την "έκρηξη" της εύκολης πρόσβασης στο διαδίκτυο και της ανάπτυξης των μέσων κοινωνικής δικτύωσης η προηγούμενη διαδικασία φαινόταν να διέπεται από κάποιους παγιωμένους κανόνες, από τότε κι έπειτα οι κανόνες αυτοί - αλλά και η ίδια η διαδικασία - άλλαξαν ριζικά.

Είναι προφανές (και επομένως άσκοπο να αναλυθεί περαιτέρω) ότι στο διαδίκτυο οφείλουμε μια πληθώρα ευεργετικών αλλαγών στη ζωή και την καθημερινότητά μας. Ωστόσο, αυτό από το οποίο δεν καταφέραμε να "θωρακιστούμε" επαρκώς, ήταν οι αρνητικές επιπτώσεις του διαδικτύου στην ικανότητά μας να κρίνουμε οι ίδιοι αυτό που μας προσφέρεται.

Στη σημερινή εποχή "βομβαρδιζόμαστε" ασταμάτητα (sic) από μια ποσότητα πληροφορίας ασυγκρίτως μεγαλύτερη αυτής στην οποία είχαν πρόσβαση οι άνθρωποι 10-15 μόλις χρόνια πριν. Και λόγω αυτού έχουμε:

- από τη μία πλευρά την απουσία χρόνου αξιολόγησης του περιεχομένου που μας παρέχεται, καθώς είναι αυτονόητο ότι ανάλογο όγκο και ρυθμό παροχής πληροφορίας είναι φύσει αδύνατον να τους επεξεργαστεί ο ανθρώπινος εγκέφαλος,

και

- από την άλλη πλευρά την ανάγκη του ίδιου του συστήματος να προσθέτει διαρκώς και σε αμείωτο ρυθμό νέο περιεχόμενο, προκειμένου να εμφανίζεται ότι δεν παρέχει ανεπίκαιρη πληροφορία.

Αυτά τα δύο φαινόμενα, αλληλένδετα και αλληλοτροφοδοτούμενα στην ουσία και τις προεκτάσεις τους, δημιούργησαν την ανάγκη ύπαρξης κάποιων απλών εργαλείων για την αξιολόγηση της παρεχόμενης πληροφορίας. Και αυτή ικανοποιήθηκε από την ανάπτυξη των metrics διαφόρων τύπων, ξεκινώντας από την επισκεψιμότητα κάποιου ιστοτόπου και καταλήγοντας στις ποικίλες εκδοχές έκφρασης της αποδοχής στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης, με πιο γνωστή όλων το like της πλατφόρμας facebook.

Προσπερνώντας την ανάλυση των διαφόρων τύπων metrics (με τους οποίους οι περισσότεροι είμαστε πλέον εξοικειωμένοι), έχει πιστεύω ιδιαίτερη σημασία να μείνουμε στην επίδραση που έχει η λογική επάνω στην οποία στηρίζονται, στον τρόπο που αντιδρούμε, σκεφτόμαστε, διαμορφώνουμε τον χαρακτήρα μας και - εν τέλει - ζούμε.

Και αυτή είναι η αναγνώριση της δημοτικότητας ως αξίας.

"Η δικτατορία των like" λοιπόν (για να έρθουμε και στον τίτλο του άρθρου), έχει σταδιακά επιβάλει την αντικατάσταση της αξιολόγησης (η οποία μπορεί και πρέπει να είναι πολυεπίπεδη) με ένα σχεδόν δυαδικό κώδικα, αυτόν της αποδοχής ή μη αποδοχής μίας πληροφορίας, του όποιου τύπου "like" δηλαδή ή της απουσίας του. Διαφορετικές εκφάνσεις του συγκεκριμένου κώδικα προφανώς και αναγνωρίζονται, η ουσία όμως παραμένει η ίδια.

Ο σύγχρονος άνθρωπος-καταναλωτής πληροφορίας, αδυνατώντας να επεξεργαστεί το σύνολό της, καταφεύγει - έστω και υποσυνείδητα - στην αξιολόγησή της μέσω του προαναφερθέντος κώδικα. Και είναι έως και τρομακτικό αν σκεφτεί κάποιος πόσες φορές έχει κάνει "like" σε μία άποψη, ένα άρθρο, ένα τραγούδι ή μία φωτογραφία χωρίς να αφιερώσει χρόνο ώστε να τα αξιολογήσει ο ίδιος, απλά και μόνο επειδή εμφανιζόταν να έχουν ήδη ευρεία αποδοχή με βάση των αριθμό των "like" τους.  
Αναγνωρίζοντας τη συγκεκριμένη τάση (ή κατά μία άλλη ερμηνεία επιβάλλοντας το συγκεκριμένο κώδικα), οι εταιρείες που είχαν την οικονομική εκμετάλλευση των εν λόγω μέσων κατάφεραν να προσελκύσουν σε αυτά ένα μεγάλο μέρος της διαφημιστικής δαπάνης, μετατρέποντας σε οικονομικές απολαβές μία πρακτική που οι ίδιες προώθησαν και έμμεσα επέβαλαν. Από την άλλη, αυτό που χρειάστηκε να προσφέρουν στους σημαντικότερους "παρόχους πρωτογενούς πληροφορίας" (δηλαδή τους χρήστες τους) δεν ήταν τίποτε άλλο παρά μία ψευδαίσθηση σημαντικότητας με βάση τον κώδικα των "like", η οποία και δεν τους κόστιζε τίποτα.
 
Το ότι μέσα από την εξέλιξη αυτού του φαινομένου αναδείχτηκαν και κάποιοι χρήστες (μία ισχνή μειοψηφία) οι οποίοι κατάφεραν να εξασφαλίσουν οικονομικά οφέλη για τους ίδιους ή να επιτύχουν (ό,τι τέλος πάντων επεδίωκαν), περισσότερο τζόγο θυμίζει παρά επιχείρημα υποστήριξης της συγκεκριμένης πρακτικής.

Αν συνυπολογίσει κανείς στα προηγούμενα τη βιομηχανία χειραγώγησης περιεχομένου που έχει στηθεί με βάση τη "δικτατορία των like", από τη δημιουργία ψεύτικων προφίλ-"ακολούθων"-"υποστηρικτών", στα λογισμικά αύξησης των metrics και - πρόσφατα - στο εξ ολοκλήρου καθοδηγούμενο από τα metrics περιεχόμενο προς κατανάλωση, το πλαίσιο το οποίο δημιουργείται είναι κάτι περισσότερο από ανησυχητικό. Τουλάχιστον με βάση τη δική μου οπτική.

Όντας ενεργός χρήστης των μέσων κοινωνικής δικτύωσης ο ίδιος, προφανώς και δεν επιχειρώ να τα αφορίσω συνολικά. Χρησιμοποιώντας τα μάλιστα για να δημοσιεύσω και να κοινοποιήσω αυτό το κείμενο, κάτι τέτοιο θα ήταν τουλάχιστον αστείο.

Ωστόσο, πιστεύω ότι διατηρώ προς το παρόν την ικανότητα να κρίνω ως παρατηρητής τη συγκεκριμένη πρακτική, κυρίως λόγω του γεγονότος ότι η επαγγελματική μου ενασχόληση δεν επηρεάζεται καθ'οιονδήποτε τρόπο από την "αξία" μου στον κώδικα των "like" (η οποία δεν φαίνεται ούτως ή άλλως να είναι και ιδιαίτερα υψηλή). Αν συνέβαινε κάτι τέτοιο ίσως και να έβλεπα τα πράγματα διαφορετικά, ή αυτό το κείμενο να μην είχε κριθεί ωφέλιμο να γραφτεί ποτέ.

(Αρχικά σκέφτηκα πως ίσως με ευνοεί επίσης το γεγονός ότι ανήκω σε μία γενιά που ενηλικιώθηκε πριν από την έκρηξη του διαδικτύου, αλλά διαπίστωσα ότι αυτό μάλλον δεν ισχύει όταν μου ήρθαν στο μυαλό παραδείγματα συνομηλίκων μου ή και μεγαλύτερων σε ηλικία ανθρώπων.)

Προς το παρόν, λοιπόν, και χρησιμοποιώντας τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης ελεγχόμενα και αποκλειστικά για τη διασκέδασή μου, δε μπορώ παρά να θλίβομαι βλέποντας τις στρατιές των ανθρώπων που άκριτα αποδέχονται τη δημοτικότητα ως αξία, που την υπηρετούν και που κάνουν τα πάντα ώστε να την κατακτήσουν.

Ίσως τελικά και να τρομάζω λίγο, αναγνωρίζοντας ότι σύντομα αυτοί οι άνθρωποι θα αποτελούν (αν δεν αποτελούν ήδη) την πλειοψηφία. 

Η…διαδρομή των προσφύγων με τη ματιά 11 φωτορεπόρτερ

προ
Ομαδική έκθεση υπό τον τίτλο «Η Διαδρομή» διοργανώνουν  11 φωτορεπόρτερ για τη μεγάλη πορεία των προσφύγων, από τις χώρες-αφετηρίες σε διάφορα σημεία-σταθμούς, στην προσπάθειά τους να φθάσουν στον προορισμό τους, στην κεντρική ή βόρεια Ευρώπη.
 Οι 11 φωτορεπόρτερ έχουν καταγράψει στιγμές συγκλονιστικές, άλλες συγκινητικές ή σκληρές και άλλες πιο τρυφερές, σε σημεία όπως τα νησιά του Αιγαίου, η Ειδομένη, ο Ελαιώνας, ο Πειραιάς, η ΠΓΔΜ, η Σερβία και η Ουγγαρία, αλλά και στο Ιράκ, τη Συρία και την Υποσαχάρια Αφρική.
Στην έκθεση συμμετέχουν οι Milos Bicanski, Andrea Bonetti, Λουίζα Γκουλιαμάκη, Γιάννης Κολεσίδης, Γιάννης Λιάκος, Δημήτρης Μπούρας, Μενέλαος Μυρίλλας, Νίκος Παλαιολόγος, Άννα Παντελιά, Φώτης Πλέγας Γ. και Ορέστης Σεφέρογλου.
Την έκθεση διοργανώνει η Υπηρεσία Ασύλου στην Τεχνόπολη του Δήμου Αθηναίων, από τις 4 έως τις 8 Μαΐου.
Αποτελεί, δε, τον προπομπό της ημερίδας με τίτλο «Το Μέλλον του Ασύλου στην Ευρώπη» που διοργανώνει η Υπηρεσία Ασύλου στις 9 Μαΐου, στο Αμφιθέατρο της Τεχνόπολης.
Info:
«Η Διαδρομή»
Αίθουσα «Δεξαμενές Καθαρισμού», Τεχνόπολη Δήμου Αθηναίων
από τις 4 έως τις 8 Μαΐου
ώρες: 11.00-23.00
Facebook: https://www.facebook.com/events/619379074877859/

Share

Facebook Digg Stumbleupon Favorites More