Καλοσύνη τους, τι άλλο

ΠΑΝΤΕΛΗΣ ΜΠΟΥΚΑΛΑΣ

​«Η απόφαση να γίνουν μετεγκαταστάσεις είναι δεσμευτική και τα κράτη-μέλη της Ευρωπαϊκής Ενωσης έχουν μια ηθική υποχρέωση να το πράξουν», δήλωσε προ ημερών στο ιταλικό ειδησεογραφικό πρακτορείο Ansa ο κ. Δημήτρης Αβραμόπουλος, ως επίτροπος αρμόδιος για θέματα Μετανάστευσης. Καλοσύνη του να παρηγορεί τους πρόσφυγες, αλλά και την Ελλάδα και την Ιταλία, που δέχονται τεράστιο βάρος. Και μόνη η διευκρίνισή του, ωστόσο, ότι μέχρι στιγμής δεν έχουν επανεγκατασταθεί πάνω από 1.441 άνθρωποι, δείχνει πόσο σοβαρά λαμβάνουν υπόψη την «ηθική υποχρέωσή τους» τα κράτη-μέλη. Για να το δούμε στη γλώσσα των αριθμών, πρόκειται για μια υποχρέωση που δεν γίνεται σεβαστή ούτε κατά το 1%, δεδομένου ότι η περυσινή συμφωνία αφορούσε την αναλογική ανακατανομή στις ευρωπαϊκές χώρες 160.000 προσφύγων. Ούτε καν μοναδιαίο το περίφημο ευρωπαϊκό ηθικό χρέος.

Καλοσύνη της λοιπόν και της Κομισιόν, που σκέφτεται να επιβάλει στα κράτη-μέλη πρόστιμο 250.000 ευρώ για κάθε πρόσφυγα που θα απορρίπτουν, ελπίζοντας ότι έτσι θα τα αναγκάσει να μαθητεύσουν στην αλληλεγγύη, τα αγαθά της οποίας πάντως ήδη γεύονται. Αλλά αυτή η διολίσθηση από το ηθικά δέον και το πολιτικά δίκαιο στο οικονομικά τιμωρητικό φανερώνει και την ήττα της επίσης περίφημης ευρωπαϊκής ιδέας, όσα λείψανά της κι αν έχουν απομείνει.

Οι χώρες του Βίσεγκραντ, πάντως, άρχισαν να διαμαρτύρονται. Εμμένοντας στην α λα καρτ συμμετοχή τους στην Ε.Ε., στο λαβείν άνευ δούναι, διατείνονται ότι οι περί προστίμου προτάσεις «είναι αντίθετες στους ευρωπαϊκούς κανονισμούς» (αυτό το ισχυρίστηκε ο Ούγγρος υπουργός Εξωτερικών Πέτερ Σιγιάρτο). Και, επιπλέον, ότι η πολιτική των ποσοστώσεων στην κατανομή των προσφύγων «περιορίζει την κυριαρχία των χωρών» (αυτό το είπε ο εκπρόσωπος της πολωνικής κυβέρνησης, Ράφαλ Μπότσενεκ). Καλοσύνη τους αμφοτέρων, αλλά και των μέχρι κεραίας συμφωνούντων Τσέχων και Σλοβάκων, που και τους ευρωπαϊκούς κανονισμούς μάς θυμίζουν και τι εστί εθνική κυριαρχία μάς διδάσκουν.

Καλοσύνη του και του Βρετανού πρωθυπουργού Ντέιβιντ Κάμερον, που το ξανασκέφτηκε και δήλωσε πως η χώρα του θα δεχτεί ασυνόδευτα προσφυγόπουλα. Μόνο που ούτε τον αριθμό τους προσδιόρισε ούτε και το πότε ακριβώς θα τεθούν σε εφαρμογή οι φιλάνθρωπες σκέψεις του. Δεν πρέπει πάντως να προβλέπουν μεγάλο αριθμό τα πλάνα του, αν κρίνουμε από το ότι δεν υιοθέτησε την πρόταση του λόρδου Νταμπς. Προσφυγόπουλο κάποτε και ο ίδιος ο λόρδος (είχε δραπετεύσει από την Τσεχοσλοβακία για να σωθεί από τους ναζί), ζήτησε να δεχτεί η Βρετανία 3.000 από τα ασυνόδευτα παιδιά. Και είναι πάμπολλα τα παιδιά αυτά, που ξεκίνησαν μόνα την οδύσσειά τους ή έχασαν καθ’ οδόν τους γονείς τους. Τον φετινό Ιανουάριο ήταν κατά 530% περισσότερα από τον περυσινό. Και ήδη, σύμφωνα με τη Γιούροπολ, έχουν χαθεί 10.000. Τα κατάπιε η μαύρη τρύπα του «ηθικού χρέους» των Ευρωπαίων. Και το τράφικινγκ.

Διαβάστε περισσότερα

Τι έκανες στον πόλεμο, μπαμπά;

Η κυβέρνηση ενήργησε όπως ακριβώς το υπαγορεύει η αθλιότητά της: Φέρνει προς ψήφιση το λεγόμενο «ασφαλιστικό», αυτή την λαιμητόμο κάθε ίχνους κοινωνικής ασφάλισης που έχει απομείνει, σε δυο όλες κι όλες συνεδριάσεις μέσα στο Σαββατοκύριακο…
    Ο κ.Τσίπρας και ο αρμόδιος υπουργός του, αυτοί που θα «έσκιζαν Μνημόνια» αλλά τώρα έχουν φτάσει να επιβάλλουν μέχρι και «Μνημόνια κάβα» (!), αυτοί που ήρθαν πάνω στην καμένη γη των προηγούμενων να πυρπολήσουν ακόμα και τις στάχτες, λένε αυτά:

     
Είναι οι ίδιοι που όπως για την δημόσια περιουσία έλεγαν ότι θα βάλλουν τέλος στην εκποίησή της αλλά ξεπούλησαν από τα αεροδρόμια μέχρι τα λιμάνια, έτσι και για τις συντάξεις έλεγαν αυτά:
    Είναι οι ίδιοι που όπως έταζαν «εθνική αξιοπρέπεια» κι αντί για αυτήν έφεραν το ΝΑΤΟ στο Αιγαίο, έτσι και στην περίπτωση των συντάξεων επιδίδονταν σε «θεατρικές» παραστάσεις, όπως αυτή:
  
 Είναι οι ίδιοι που πριν πάρουν τη σκυτάλη από την Νέα Δημοκρατία και το ΠΑΣΟΚ, από εκείνους δηλαδή με τους οποίους μαζί ψήφισαν το τρίτο Μνημόνιο, παρίσταναν όπως ο κ.Κατρούγκαλος (δεύτερος από αριστερά στην φωτογραφίας που ακολουθεί) τους σημαιοφόρους ενάντια στη «Νέα Κατοχή». Παρίσταναν τους «αντιμερκελιστές» ενάντια στη «Χούντα του ΔΝΤ και της ΕΕ». Παρίσταναν τους «αντιμνημονιακούς» ενάντια στην «κυβέρνηση των υποτελών».
    Αυτοί που σήμερα κόβουν το ΕΚΑΣ και εξαϋλώνουν τις συντάξεις, είναι οι ίδιοι που λίγο καιρό πριν παρίσταναν, όπως ο κ.Κατρούκαλος, τους «αριστερούς» (και έχουν το θράσος να συνεχίζουν) «ενάντια στα μέτρα ΔΝΤ- ΕΕ – Κυβέρνησης».

    Το έγκλημα το οποίο πάνε να θεσμοθετήσουν το Σαββατοκύριακο αποτελεί το έγκλημα των εγκλημάτων.
    Η παράσταση «αντιπαράθεσης» που θα στηθεί στη Βουλή με τους μνημονιακούς συνεταίρους τους θα αποτελέσει την φαρσοκωμωδία των φαρσοκωμωδιών.
    Με τους «αριστερούς» διατεταγμένους να φέρουν σε πέρας την πιο βρώμικη δουλειά της εγχώριας και ξένης πλουτοκρατίας, με τους δεξιούς βαστάζους του ντόπιου και διεθνούς κεφαλαίου, με όλους όσοι εξαπατούν και εξανδραποδίζουν εκατομμύρια ανθρώπους του μόχθου, ένας και μόνο ένας μπορεί να αναμετρηθεί και να τους κερδίσει: Ο λαός.
    Ο ταξικός, αδυσώπητος και μονομερής πόλεμος που έχει κηρυχτεί εναντίον του λαού παίρνει πλέον χαρακτηριστικά κοινωνικού αφανισμού.
    Είναι ώρα ευθύνης του καθένα ξεχωριστά και όλων μαζί. Είναι ώρα ευθύνης απέναντι σε μας, στα παιδιά μας, στα παιδιά των παιδιών μας. Και μετά την ώρα της ευθύνης έρχεται η ώρα του απολογισμού. Τότε που θα καταμετρηθούν οι «παρουσίες» και οι «απουσίες». Τότε που τα παιδιά μας και τα παιδιά των παιδιών μας, θα ρωτήσουν: «Τι έκανες στον πόλεμο, μπαμπά;»…        


email: mpog@enikos.gr

Διαβάστε περισσότερα

Έτσι χρεοκόπησε ένας λαός για να σωθούν πέντε τράπεζες….

ΗΜΕΡΟΔΡΟΜΟΣ 

Λιγότερο από το 5% των δανείων, ύψους 220 δισεκατομμυρίων ευρώ, που δόθηκαν για τη σωτηρία της Ελλάδας στα πέντε πρώτα χρόνια των μνημονίων, κατέληξαν στον ελληνικό προϋπολογισμό, ενώ τα υπόλοιπα πήγαν στη διάσωση των ευρωπαϊκών τραπεζών, σύμφωνα με 24σέλιδη έρευνα της «Ευρωπαϊκής Σχολής Μάνατζμεντ και Τεχνολογίας» (ESMT) του Βερολίνου, η οποία δημοσιεύεται, κατ΄αποκλειστικότητα, από τη γερμανική οικονομική εφημερίδα Handelsblatt.
Οπως καταδεικνύει η έρευνα, το 95% των μνημονιακών δανείων διατέθηκαν για να σωθούν ευρωπαϊκές τράπεζες και μάλιστα σε βάρος του συνόλου. «Η έρευνα αποδεικνύει ότι η Ευρώπη και το ΔΝΤ έσωσαν τα περασμένα χρόνια κυρίως τις τράπεζες και άλλους ιδιώτες πιστωτές» προσθέτει η Handelsblatt.
«Με τα πακέτα βοήθειας σώθηκαν κυρίως ευρωπαϊκές τράπεζες» δηλώνει στην Handelsblatt ο διευθυντής της ESMT, Γιοργκ Ρόχολ, ο οποίος συμμετέχει και στο γνωμοδοτικό συμβούλιο του γερμανικού Υπουργείου Οικονομικών. Σύμφωνα με την έρευνα, 86,9 δισ. ευρώ πήγαν στην εξόφληση παλαιών χρεών, 52,3 δισ. για εξόφληση τόκων και 37,3 δισ. για την επανακεφαλαιοποίηση των ελληνικών τραπεζών.
Η «Ευρωπαϊκή Σχολής Μάνατζμεντ και Τεχνολογίας» (ESMT) του Βερολίνου προσκομίζει για πρώτη φορά στην 24σέλιδη έρευνα ένα λεπτομερή υπολογισμό: Οι οικονομολόγοι της ανέλυσαν κάθε ένα δάνειο ξεχωριστά επί βδομάδες για να διαπιστώσουν που πήγαν τα λεφτά. Το συμπέρασμα είναι αποκαλυπτικό: μόνο 9,7 δισ., δηλαδή λιγότερο από το 5% μπήκαν στον ελληνικό προϋπολογισμό και επομένως ήταν προς όφελος των πολιτών. Το μεγαλύτερο μέρος χρησιμοποιήθηκε για την εξυπηρέτηση παλαιών οφειλών και την πληρωμή των τόκων.
«Πρόκειται για κάτι που υπέθεταν όλοι αλλά το γνώριζαν λίγοι και επιβεβαιώνεται τώρα από την εν λόγω έρευνα: Εδώ και έξι χρόνια η Ευρώπη προσπαθεί μάταια να τερματίσει την κρίση στην Ελλάδα με δάνεια και απαιτεί συνεχώς σκληρότερα μέτρα και μεταρρυθμίσεις. H αιτία της αποτυχίας βρίσκεται όμως προφανώς λιγότερο στην πλευρά της ελληνικής κυβέρνησης και περισσότερο στο σχεδιασμό των προγραμμάτων βοήθειας» σημειώνει η γερμανική εφημερίδα.
Οπως σημειώνει η εφημερίδα, οι υπολογισμοί αυτοί εγείρουν αμφιβολίες για τον σχεδιασμό των προγραμμάτων βοήθειας, αφού με τα δάνεια εξυπηρετήθηκαν χρέη, αν και η Ελλάδα είναι από το 2010 ντε φάκτο χρεοκοπημένη. Ιδίως η σωτηρία των ελληνικών τραπεζών αποδείχθηκε καταστροφική για τους φορολογούμενους. Συνολικά, διοχετεύθηκαν από τα δύο πακέτα βοήθειας 37,2 δισ. ευρώ στις ελληνικές τράπεζες. Η βοήθεια όμως αυτή εκμηδενίσθηκε εν τω μεταξύ πλήρως, αφού από την ανακεφαλαιοποίηση του 2013 έχασαν σχεδόν το 98% της αξίας τους στο χρηματιστήριο.
«Το κούρεμα του ελληνικού χρέους θα έπρεπε να ήταν πιο σκόπιμο, είναι ήδη στην αρχή των προγραμμάτων βοήθειας το 2010» τονίζει ο Γιόργκ Ρόχολ και προσθέτει: «Θα έπρεπε βέβαια η γερμανική κυβέρνηση να είχε στηρίξει πιθανόν τις γερμανικές τράπεζες με κρατική ενίσχυση, αλλά θα είχε γίνει σαφές τουλάχιστον που πάνε τα λεφτά».
Ο διευθυντής της ESMT σημειώνει με έμφαση ότι «πολλές διαμάχες μεταξύ Βερολίνου και Αθήνας θα είχαν έτσι αποφευχθεί και το κόστος για τους Γερμανούς φορολογούμενους θα ήταν μικρότερο».

Διαβάστε περισσότερα

Τέλος εποχής στην Τουρκία: Ανακοίνωσε ότι παραιτείται ο Νταβούτογλου

Παραιτείται ο Τούρκος πρωθυπουργός, Αχμέτ Νταβούτογλου, όπως ανακοίνωσε σε συνέντευξη Τύπου, προσθέτοντας ότι στις 22 Μαΐου θα λάβει χώρα συνέδριο του ΑΚΡ για την εκλογή του νέου ηγέτη του κυβερνώντος κόμματος.
Όπως είπε, αποφάσισε να αποχωρήσει μετά από συνεδρίαση της Κεντρικής εκτελεστικής Επιτροπής του κόμματος, παρά το ότι η θητεία του ήταν επιτυχής, βάσει των δικών του κριτηρίων, ενώ συμπλήρωσε πως προτιμά να αφήσει ο ίδιος τη θέση, υποδεικνύοντας πως θα παραμείνει φίλος με τον Ερντογάν. «Δεν νιώθω πως απέτυχα ή μετανιώνω που ανέλαβα αυτή τη θέση…δεν επιθυμώ να είμαι υποψήφιος στο συνέδριο. Η σχέση εμπιστοσύνης μας με τον πρόεδρο θα συνεχιστεί» σημείωσε, προσθέτοντας ότι η παραίτηση δεν ήταν επιλογή του, αλλά αναγκαιότητα.
Κατά την ομιλία του, είπε ότι η πρωθυπουργία του χαρακτηρίστηκε από επιτυχίες από πλευράς επενδύσεων και αντιμετώπισης της τρομοκρατίας, ενώ υποστήριξε ότι το κόμμα έδειξε «ατσάλινη θέληση» εναντίον «τσακαλιών» που περίμεναν χάος κατά τη μεταβατική περίοδο μεταξύ των εκλογών της 7ης Ιουνίου και της 1ης Νοεμβρίου. Επίσης, εξέφρασε την πεποίθηση ότι ισχυρές κυβερνήσεις του ΑΚΡ θα συνεχίσουν να κυβερνούν για τα επόμενα τέσσερα χρόνια.
Από πλευράς του ο Τούρκος πρόεδρος, Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν, επιδοκίμασε την απόφαση του Νταβούτογλου, λέγοντας ότι ήταν επιλογή του.
Υπενθυμίζεται πως την Τετάρτη είχε λάβει χώρα συνάντηση του Νταβούτογλου με τον Ερντογάν , που διήρκεσε μία ώρα και 40 λεπτά.
Οι σχέσεις μεταξύ των δύο ανδρών ήταν τεταμένες, εν μέσω φημολογίας εδώ και ημέρες ότι ο Νταβούτογλου θα παραιτούνταν, ύστερα από δηλώσεις του στις 3 Μαΐου ότι δεν θα δίσταζε να «αποχωρήσει από οποιαδήποτε θέση».
Όσο για το ποιος θα μπορούσε να διαδεχθεί τον Νταβούτογλου, στην Τουρκία υπάρχει έντονη φημολογία πως ο Ερντογάν προωθεί τον γαμπρό του και νυν Υπουργό Ενέργειας, Berat Albayrak.
Όπως διαφαίνεται βασικός λόγος της σύγκρουσης Ερντογάν-Νταβούτογλου, αποτελεί η δεδηλωμένη επιθυμία και πρόθεση του πρώτου για αλλαγή του πολιτεύματος σε Προεδρικό με τον ίδιο να απολαμβάνει ιδιαίτερα αυξημένες αρμοδιότητες. «Ο κ.Νταβούτογλου, θα λέγαμε πως κάθε άλλο παρά στηρίζει ένθερμα, όπως θα ήθελε ο Ερντογάν, μια τέτοια αλλαγή. Επίσης όμως θα πρέπει να γίνει κατανοητό πως ο Ερντογάν είναι ένας πολιτικός που δεν αντιδρά θετικά σε όσους διαφωνούν μαζί του. Είτε αυτοί προέρχονται από τα ΜΜΕ, είτε από την ΕΕ είτε από τα ηγετικά στελέχη του κόμματός του» δήλωσε την Τετάρτη στη HuffPost Greece o David Judson διευθυντής σύνταξης της Stratfor και πρώην διευθυντής σύνταξης της Hurriyet Daily News. .
Όσον αφορά στην αντιπαράθεση μεταξύ των δύο ανδρών, ο κ. Judson σημείωσε ότι «υπάρχει μια μεγάλη διαφορά μεταξύ των δύο. Ναι, ο Ερντογάν και ο Νταβούτογλου είναι και οι δύο πιστοί Ισλαμιστές σε ό,τι αφορά τον πολιτικό τους προσανατολισμό και έλκουν την καταγωγή τους από την παράδοση των κομμάτων με έντονο θρησκευτικό πρόσημο και συγκεκριμένα το κόμμα του Εσμετίν Ερμπακάν (Κόμμα της Σωτηρίας), της δεκαετίας του ’70. Ωστόσο, ο Ερντογάν προέρχεται από την εργατική τάξη, ξεκίνησε ως ποδοσφαιριστής και δεν έχει ανώτερη εκπαίδευση. Ο Νταβούτογλου από την άλλη, ανήκει στην “αριστοκρατία” της Τουρκίας είναι γλωσσομαθής, ξεχωρίζει για την άνεση του όταν επισκέπτεται πρωτεύουσες χωρών στο εξωτερικό και τον διακρίνει μια χαρακτηριστική ευγένεια. Εκτός από την πολιτική ρήξη υπάρχει και ένα αγεφύρωτο πολιτιστικό χάσμα», τόνισε σχετικά.
Σημειώνεται πως ο Τζεμίλ Ερτέμ, σύμβουλος της τουρκικής προεδρίας, δήλωσε πως την εκλογή νέου ηγέτη του ΑΚΡ δεν θα ακολουθήσουν πρόωρες εκλογές, προσθέτοντας πως η χώρα θα πορευθεί με «ασφάλεια» ως το τέλος της θητείας της κυβέρνησης το 2019.
Η Τουρκία και η οικονομία της θα σταθεροποιηθούν περαιτέρω όταν αναλάβει ένας πρωθυπουργός που θα συνδέεται στενότερα με τον πρόεδρο Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν, δήλωσε ο Ερτέμ σε ζωντανή συνέντευξη στο τηλεοπτικό δίκτυο NTV.
huffingtonpost.gr

Διαβάστε περισσότερα

Το κεφάλαιο του Μάρξ σε 5 λεπτά.

Το Κεφάλαιο το Καρλ Μαρξ σε ένα ενδιαφέρον βίντεο των zeit geist, διάρκειας μόλις 5 λεπτών.

Διαβάστε περισσότερα

Ναζιστής, άρα και θρασύδειλος

ΓΕΡΑΣΙΜΟΣ ΧΟΛΕΒΑΣ 

O ναζιστής Χρήστος Παππάς, ο οποίος έκανε αυτό το tweet…

…είναι ο ίδιος που, στην πρόσφατη δραστηριότητα του στο twitter, έχει αναρτήσει και αυτά:   

Όταν καλείται να μιλήσει (δημόσια) για δραστηριότητες τέτοιου είδους…

…απαντά για τη «νιότη του», αλλά δεν λέει «είμαι ναζιστής» ή «δεν είμαι ναζιστής».

Ο Χρήστος Παππάς, ο οποίος μάθαινε παιδάκια να χαιρετούν ναζιστικά, συνήθως εμφανίζεται θυμωμένος. Όταν είναι να απαντήσει δημόσια, για τη σχέση του με τον ναζισμό, τότε μετατρέπεται σε πολιτική παρθένα.

Λογικά είναι όλα αυτά. Ο Χρήστος Παππάς δεν ντρέπεται που είναι ναζιστής. Απλά -ως ναζιστής, άρα και θρασύδειλος- επιλέγει πού και πότε το δηλώνει.

Διαβάστε περισσότερα

Ιερή Φλόγα και Αγιο Φως

ΠΑΝΤΕΛΗΣ ΜΠΟΥΚΑΛΑΣ

Με διαφορά ελάχιστων ημερών, η Ελλάδα παρέδωσε την Ολυμπιακή Φλόγα στην αντιπροσωπεία της Βραζιλίας (μιας χώρας που μάλλον θα αποκαταστραφεί, όπως και η δική μας, με το βαρύτατο ολυμπιακό εγχείρημα που ανέλαβε να διεκπεραιώσει) και υποδέχτηκε το εξ Ιεροσολύμων Αγιο Φως. Και μάλιστα με τις καθιερωμένες «τιμές αρχηγού κράτους» (και στην Κύπρο το ίδιο συμβαίνει), που μάλλον προσβάλλουν παρά τιμούν. Οι δύο τελετές, της παράδοσης και της υποδοχής, στάθηκαν αφορμή για ν’ ακουστούν από τα κανάλια, κρατικά και ιδιωτικά, πολλά βαρύγδουπα και τόσο, μα τόσο ελληνοπρεπή που τελικά να καταντούν ανελλήνιστα.

Και για τη Φλόγα και για το Φως οι ήδη πεπεισμένοι, για να πείσουν τους τυχόν δύσπιστους, επικαλούνται το μέγα επιχείρημα του Χρόνου. Των αιώνων δηλαδή, ή μάλλον των χιλιετιών, που, όπως κηρύσσουν, επικύρωσαν τα δύο σύμβολα. Τα ενίσχυσαν με μια αίγλη που τίποτε δεν μπορεί να τη θαμπώσει ή να τη σβήσει. Αλλά δικαιούμαστε όντως να επιστρατεύουμε τις χιλιετίες –και πόσες ακριβώς– σαν απόδειξη της ιερότητας των δύο φλογών, της αναμφίλεκτης συμβολικής τους διάστασης;

Οσον αφορά τη φλόγα των Ολυμπιακών, καμία ρίζα στην αρχαιότητα δεν έχει η τελετή της αφής ούτε η λαμπαδηδρομία που την ακολουθεί. Και ασχέτως αν στη μεταπολεμική περίοδο επιχειρήθηκε ο εξαγνισμός και η ανακατάκτηση του τελετουργικού, η καταγωγή και η πρώτη εφαρμογή του δεν έχουν τίποτε το τιμητικό. Και, φυσικά, τίποτε το ιερό. Η φλόγα ευλάβειας που έμενε αναμμένη κατά τη διάρκεια των Ολυμπιακών στην αρχαιότητα στον βωμό της Εστίας, δεν έχει την παραμικρή πνευματική και ηθική σχέση με όσα επινόησαν και σκηνοθέτησαν οι ναζιστές το 1936, ενθουσιάζοντας τον αρχηγό τους Αδόλφο Χίτλερ και τον Γιόζεφ Γκέμπελς, υπουργό Προπαγάνδας. Είτε η ιδέα έχει την πατρότητα του Καρλ Ντιμ (θεωρητικού της στρατιωτικοποίησης της νεολαίας και υπευθύνου του αθλητισμού στο ναζιστικό καθεστώς) είτε όχι, ο σκοπός ήταν ένας: να φανεί σε πανευρωπαϊκό φόντο η λάμψη του λατρεμένου τους πυρσού – του πυρσού που λίγα χρόνια αργότερα απανθράκωσε τον κόσμο. Το ξαναλέω. Μετά τον πόλεμο, οι υπεύθυνοι ενός «ολυμπιακού κινήματος» με ισάριθμες τις φωτεινές και τις σκοτεινές πλευρές του διετήρησαν το τελετουργικό και προσπάθησαν να το ανανοηματοδοτήσουν. Και ώς ένα βαθμό το πέτυχαν, έστω κι αν χρειάστηκε να αποσιωπήσουν την καταγωγή του και να ποντάρουν στην κόπωση ή και την αδιαφορία της συλλογικής μνήμης. Οι Ελληνες ολυμπιακώς υπεύθυνοι, όμως, δεν δικαιούνται να μη θυμούνται, γιατί τότε παρασύρονται σε αστόχαστες ακρότητες, του τύπου «η φλόγα είναι το σπουδαιότερο σύμβολο της Ελλάδας». Η φλόγα; Οχι ο Παρθενώνας, ως μνημείο της δημοκρατίας και καθαρός λόγος της; Μήπως τάχα σβήνουν οι φωτιές των πολέμων όσο φέγγει η φλόγα, ώστε να πούμε πως έχουμε ένα σύμβολο ισχυρής πανανθρώπινης απήχησης; Οσο για το βάθος χρόνου του Αγίου Φωτός, αύριο.

Διαβάστε περισσότερα

Το Παρίσι φλέγεται, η Αθήνα «καίγεται» – της Βάλιας Μπαζού

Η εργασιακή απορρύθμιση στη Γαλλία, θα χτυπήσει και την πόρτα της Ελλάδας αμέσως μόλις ολοκληρωθεί η πρώτη αξιολόγηση. Για να ακριβολογούμε,  δεν θα την χτυπήσει απλώς, θα την ισοπεδώσει!
Και αυτό γιατί  η  ειδοποιός διαφορά είναι ότι το Παρίσι οδεύει σε έναν νέο εργασιακό μεσαίωνα χωρίς το πιστόλι στον κρόταφο από εταίρους και δανειστές ενώ η πτωχή Αθήνα, ευρισκόμενη μονίμως στο τραπέζι του Προκρούστη, θα πέσει ως ώριμο φρούτο στις ορέξεις του νέου εργασιακού δόγματος. Ένα νέο δόγμα που κινείται σε δυο βασικούς άξονες:
-Την αποδυνάμωση της πλήρους και σταθερής απασχόλησης υπέρ των ευέλικτων σχέσεων εργασίας
-Τη διευκόλυνση των απολύσεων
Και όλα αυτά στο όνομα μιας ευέλικτης αγοράς εργασίας που δήθεν είναι η απάντηση στην ανεργία και ιδιαίτερα των νέων. Είναι χαρακτηριστικό ότι στη Γαλλία η κυβέρνηση προβάλλει ως επιχείρημα για για να υποστηρίξει τις σαρωτικές αλλαγές στο καθεστώς των απολύσεων, ότι ένας επιχειρηματίας θα προσλαμβάνει πιο εύκολα εάν ξέρει ότι μπορεί να ξεφορτωθεί επίσης πιο εύκολα έναν εργαζόμενο!
Γιατί τα σπάνε στη Γαλλία
Οι μαζικότατες και δυναμικότατες κινητοποιήσεις στο Παρίσι και άλλες γαλλικές πόλεις, διαδηλώσεις με ισχυρές συγκρούσεις με τις αστυνομικές δυνάμεις, άγριους ξυλοδαρμούς, καταστροφές και περισσότερες από 100 συλλήψεις,  αποτελούν στην πραγματικότητα μια προβολή του μέλλοντός μας.
Γιατί οι νέοι, κυρίως, φοιτητές και μαθητές που κατέκλυσαν τους γαλλικούς δρόμους, βρίσκονται αντιμέτωποι με την απόλυτη εργασιακή απορρύθμιση.
Η κυβέρνηση Βαλς, προωθεί μέτρα που ανατρέπουν εκ βάθρων την αγορά εργασίας στο όνομα της «μεταρρύθμισης» και της μείωσης της ανεργίας.
Και βέβαια έχει συμπαραστάτη τον επιχειρηματικό κόσμο που υποστηρίζει ότι τα μέτρα θα φέρουν νέες προσλήψεις και θα χτυπήσουν την ανεργία των νέων.
Είναι, όμως, έτσι; Μάλλον όχι και αυτό γιατί οι ρυθμίσεις προβλέπουν να τίθενται κάθε φορά υπό διαπραγμάτευση τα πάντα, από τον  ανώτατο χρόνο εβδομαδιαίας απασχόλησης, τον χρόνο των διακοπών έως και την αποζημίωση των ωρών του διαλείμματος και βέβαια τις αποδοχές.
Οι ρυθμίσεις του νέου νόμου, προβλέπουν, δηλαδή, αλλαγές στο ωράριο και τις αμοιβές κατά παρέκκλιση των νόμων και χωρίς η επιχείρηση να χρειάζεται να αποδείξει ότι οι δραστικές μειώσεις των μισθών και η αύξηση των ωρών εργασίας είναι μέτρα απαραίτητα για την αποφυγή απολύσεων και την επιβίωσή της.
Ο χρόνος της εβδομαδιαίας απασχόλησης γίνεται λάστιχο και αντικείμενο  διαπραγμάτευσης μέσα από ένα «παράθυρο» τεραστίων διαστάσεων.
Για να το κάνουμε λιανά… Και θα ισχύουν οι προβλέψεις για τα εργασιακά και θα τους αλλάξουν τα φώτα.
Έτσι αν και ο εβδομαδιαίος χρόνος εργασίας θα παραμείνει στις 35 ώρες, συνδικάτα και εργοδότες θα δικαιούνται να διαπραγματεύονται επιχειρησιακές συμβάσεις, με στόχο την επέκταση του εργασιακού φόρτου σε χρονική περίοδο τριών ετών και την αύξηση των εβδομαδιαίων ωρών εργασίας έως και 46 ώρες για 16 διαδοχικές εβδομάδες!
Παράλληλα για τους εργαζόμενους πλήρους απασχόλησης ο ισχύον νόμος επιτρέπει έως και 3 ώρες την ημέρα υπερωρίες, ενώ ο προτεινόμενος έως και 4 ώρες υπερωρίες την ημέρα «σε περίπτωση αυξημένης δραστηριότητας ή για λόγους που σχετίζονται με την οργάνωση της εταιρείας».
Η αύξηση των ωρών εργασίας θα συνοδεύεται, όμως, από μείωση του επιδόματος που καταβάλλεται σε όσους δουλεύουν πάνω από 35 ώρες την εβδομάδα.
Απολύσεις
Οι προτεινόμενες αλλαγές προβλέπουν ακόμα δραστική μείωση του κόστους απολύσεων μέσω της μείωσης των νόμιμων αποζημιώσεων αλλά και ρυθμίσεων που θα κάνουν ευκολότερες τις απολύσεις για τους εργοδότες. Επί της ουσίας θα καταργηθεί η πρόβλεψη υπέρ των εργαζομένων για άδικες και αδικαιολόγητες απολύσεις αφού οι επιχειρήσεις θα μπορούν να προβαίνουν σε απολύσεις με την επίκληση οικονομικού ζητήματος χωρίς να καλούνται να το αποδείξουν.
Εντύπωση προκαλεί επίσης η ρύθμιση που προβλέπει την απόλυση εργαζομένων κάτω των 26 ετών χωρίς η επιχείρηση να υποχρεώνεται να προβάλει δικαιολογία. Η γαλλική κυβέρνηση ισχυρίζεται ότι οι εργοδότες θα προσλάβουν περισσότερους ανθρώπους αν γνωρίζουν ότι είναι πιο εύκολο να απαλλαγούν από αυτούς , και  συνεπώς, η ανεργία, ιδιαίτερα μεταξύ των νέων εργαζομένων, θα μειωθεί.
Η σειρά της Ελλάδας
Οι αλλαγές στο εργασιακό καθεστώς θα τεθούν επί τάπητος μετά την ολοκλήρωση της πρώτης αξιολόγησης. Ενδεικτικό του πόσο κρίσιμες θεωρούνται οι αλλαγές αυτές για τους θεσμούς είναι το γεγονός ότι οι εκπρόσωποι του ΔΝΤ θέτουν θέμα απελευθέρωσης των απολύσεων ακόμα και στις συζητήσεις της πρώτης αξιολόγησης.
Οι δεσμεύσεις που έχουμε από το τρίτο μνημόνιο ορίζουν ότι πρέπει να τεθεί επί τάπητος το καθεστώς των ομαδικών απολύσεων,  ο  απεργιακός νόμος και οι συλλογικές διαπραγματεύσεις, λαμβάνοντας υπόψιν, όπως αναφέρεται  τις «βέλτιστες Ευρωπαϊκές πρακτικές» καθώς και την αρχή ότι δεν πρέπει να επέλθουν αλλαγές σε «παλαιότερα πλαίσια πολιτικής», αναφορά που χωρά πολλές ερμηνείες.
Ήδη με ευθύνη του Γιώργου Κατρούγκαλο συστάθηκε η Επιτροπή Εμπειρογνωμόνων για την επανεξέταση του εργασιακού καθεστώτος, στην οποία συμμετέχει μόνον ένας Έλληνας και συγκεκριμένα ο καθηγητής Εργατικού Δικαίου, πρώην ευρωβουλευτής και πρώην υπουργός Ιωάννης Κουκιάδης. Τα υπόλοιπα επτά μέλη, είναι ο Jan Van Ours, Ολλανδός καθηγητής πολιτικής οικονομίας στο πανεπιστήμιο Τίλμπουργκ, που ορίστηκε πρόεδρος και μέλη οι Gerhard Bosch, καθηγητής σε θέματα εργασίας και οικονομικής κοινωνιολογίας στο Εσσεν, Bruno Veneziani , καθηγητής εργατικού δικαίου στο Μπάρι,  Fernandes Monteiro, καθηγητής εργατικού δικαίου στο Πόρτο, Wolfang Daubler, καθηγητής εργατικού δικαίου στη Βρέμη,  Juan Jimeno, διευθυντής του τμήματος ερευνών της κεντρικής τράπεζας της Ισπανίας, και Petro Silva Martins, καθηγητής οικονομικών της εργασίας στο Queen Mary College.


Πηγή:topontiki.gr

Διαβάστε περισσότερα

Handelsblatt: Με τα μνημονιακά δάνεια σώθηκαν οι ευρωπαϊκές τράπεζες, όχι η Ελλάδα

Τι διαπιστώνει έρευνα της «Ευρωπαϊκής Σχολής Μάνατζμεντ και Τεχνολογίας» που δημοσιεύεται στη γερμανική εφημερίδα
Λιγότερο από το 5% των δανείων, ύψους 220 δισεκατομμυρίων ευρώ, που δόθηκαν για τη σωτηρία της Ελλάδας στα πέντε πρώτα χρόνια των μνημονίων, κατέληξαν στον ελληνικό προϋπολογισμό, ενώ τα υπόλοιπα πήγαν στη διάσωση των ευρωπαϊκών τραπεζών, διαπιστώνει έρευνα της «Ευρωπαϊκής Σχολής Μάνατζμεντ και Τεχνολογίας» (ESMT) του Βερολίνου, που δημοσιεύεται, κατ΄αποκλειστικότητα, στη γερμανική οικονομική εφημερίδα Handelsblatt.
Οπως καταδεικνύει η έρευνα, το 95% των μνημονιακών δανείων διατέθηκαν για να σωθούν ευρωπαϊκές τράπεζες. «Η έρευνα αποδεικνύει ότι η Ευρώπη και το ΔΝΤ έσωσαν τα περασμένα χρόνια κυρίως τις τράπεζες και άλλους ιδιώτες πιστωτές» αναφέρει συγκεκριμένα η Handelsblatt.
«Με τα πακέτα βοήθειας σώθηκαν κυρίως ευρωπαϊκές τράπεζες» δηλώνει στην εφημερίδα ο διευθυντής της ESMT, Γιοργκ Ρόχολ, ο οποίος συμμετέχει και στο γνωμοδοτικό συμβούλιο του γερμανικού υπουργείου Οικονομικών. Σύμφωνα με την έρευνα, 86,9 δισ. ευρώ πήγαν στην εξόφληση παλαιών χρεών, 52,3 δισ. για εξόφληση τόκων και 37,3 δισ. για την επανακεφαλαιοποίηση των ελληνικών τραπεζών.
Οι οικονομολόγοι που συμμετείχαν στην έρευνα ανέλυσαν κάθε δάνειο ξεχωριστά για να διαπιστώσουν πού πήγαν τα λεφτά και το συμπέρασμα, σύμφωνα με την εφημερίδα, είναι αποκαλυπτικό: μόνο 9,7 δισ., δηλαδή λιγότερο από το 5% κατέληξαν στον ελληνικό προϋπολογισμό και επομένως ήταν προς όφελος των πολιτών. Το μεγαλύτερο μέρος χρησιμοποιήθηκε για την εξυπηρέτηση παλαιών οφειλών και την πληρωμή των τόκων.
«Πρόκειται για κάτι που υπέθεταν όλοι αλλά το γνώριζαν λίγοι και επιβεβαιώνεται τώρα από την εν λόγω έρευνα: Εδώ και έξι χρόνια η Ευρώπη προσπαθεί μάταια να τερματίσει την κρίση στην Ελλάδα με δάνεια και απαιτεί συνεχώς σκληρότερα μέτρα και μεταρρυθμίσεις. H αιτία της αποτυχίας βρίσκεται όμως προφανώς λιγότερο στην πλευρά της ελληνικής κυβέρνησης και περισσότερο στο σχεδιασμό των προγραμμάτων βοήθειας» σημειώνει η γερμανική εφημερίδα.
Οπως παρατηρεί η Handelsblatt, «οι υπολογισμοί αυτοί εγείρουν αμφιβολίες για τον σχεδιασμό των προγραμμάτων βοήθειας, αφού με τα δάνεια εξυπηρετήθηκαν χρέη, αν και η Ελλάδα είναι από το 2010 ντε φάκτο χρεοκοπημένη». Ιδίως η σωτηρία των ελληνικών τραπεζών αποδείχθηκε καταστροφική για τους φορολογούμενους. Συνολικά, διοχετεύθηκαν από τα δύο πακέτα βοήθειας 37,2 δισ. ευρώ στις ελληνικές τράπεζες. Η βοήθεια όμως αυτή εκμηδενίσθηκε στο μεταξύ πλήρως, αφού από την ανακεφαλαιοποίηση του 2013 έχασαν σχεδόν το 98% της αξίας τους στο χρηματιστήριο.
«Το κούρεμα του ελληνικού χρέους θα έπρεπε να ήταν πιο σκόπιμο, είναι ήδη στην αρχή των προγραμμάτων βοήθειας το 2010» τονίζει ο Γιόργκ Ρόχολ και προσθέτει: «Θα έπρεπε βέβαια η γερμανική κυβέρνηση να είχε στηρίξει πιθανόν τις γερμανικές τράπεζες με κρατική ενίσχυση, αλλά θα είχε γίνει σαφές τουλάχιστον πού πάνε τα λεφτά».
Ο διευθυντής της ESM υπογραμμίζει τέλος ότι έτσι «πολλές διαμάχες μεταξύ Βερολίνου και Αθήνας θα είχαν αποφευχθεί και το κόστος για τους Γερμανούς φορολογούμενους θα ήταν μικρότερο».
naftemporiki

Διαβάστε περισσότερα

Αν η Ευρώπη βρίσκεται σε πόλεμο… Τότε βρίσκεται σε πόλεμο με τον εαυτό της…

ώς έφτασε σε αυτό το σημείο;
Ο βασικός λόγος είναι ότι η Ευρώπη δεν μπόρεσε να ενσωματώσει τον αυξανόμενο μουσουλμανικό της πληθυσμό. Και αυτό είναι ένα πρόβλημα που υπάρχει εδώ και έναν περίπου αιώνα.

Του Χιου Ντέιβιντ Σκοτ Γκρίνγουεϊ *

Η ιδέα ότι οι τρομοκρατικές επιθέσεις μπορεί στο μέλλον να αποτραπούν με στρατιωτική δράση κερδίζει έδαφος ακόμη και μεταξύ εκείνων που θα έπρεπε να γνωρίζουν καλύτερα τα πράγματα.
Ο Γάλλος Πρόεδρος Φρανσουά Ολάντ έχει δηλώσει ότι η χώρα του βρίσκεται σε πόλεμο, ενώ ανάλογες δηλώσεις έκαναν και άλλοι ηγέτες μετά τις επιθέσεις των Βρυξελλών. Αν όμως η Ευρώπη βρίσκεται σε πόλεμο, ποιος είναι ο αντίπαλός της; Σχεδόν όλοι όσοι αναμίχθηκαν στις επιθέσεις του Παρισιού και των Βρυξελλών ήταν είτε Γάλλοι είτε Βέλγοι πολίτες.
Αν λοιπόν η Ευρώπη βρίσκεται σε πόλεμο, ο πόλεμος αυτός είναι εμφύλιος. Η Ευρώπη βρίσκεται σε πόλεμο με τον εαυτό της. Πώς έφτασε σε αυτό το σημείο; Ο βασικός λόγος είναι ότι η Ευρώπη δεν μπόρεσε να ενσωματώσει τον αυξανόμενο μουσουλμανικό της πληθυσμό. Και αυτό είναι ένα πρόβλημα που υπάρχει εδώ και έναν περίπου αιώνα.
Τη δεκαετία του 1920, οι μουσουλμάνοι σε όλο τον κόσμο, οι περισσότεροι από τους οποίους ζούσαν σε χώρες που διοικούνταν από Ευρωπαίους αποικιοκράτες, άρχισαν να αναρωτιούνται γιατί η μουσουλμανική κοινωνία, που κάποτε βρισκόταν στην πρωτοπορία στους τομείς της επιστήμης και της λογοτεχνίας, παρουσίαζε τόσο μεγάλη καθυστέρηση. Άρχισαν λοιπόν να κοιτάζουν «τον κόσμο που ξεδιπλωνόταν γύρω τους – τις αγριεμένες πόλεις, τη σύγκρουση των πολιτισμικών τάσεων, τους ξένους με τους περίεργους τρόπους, νέους άνδρες και γυναίκες που ένιωθαν την ανάγκη να αποσυρθούν από αυτόν τον κόσμο, αν όχι να τον καταστρέψουν» όπως έγραψε ο Φουάντ Ατζάμι, ο λιβανικής καταγωγής τέως πρόεδρος του Τμήματος Μεσανατολικών Σπουδών του αμερικανικού Πανεπιστημίου Τζονς Χόπκινς (πέθανε το 2014).
Μετά τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο, οι ευρωπαϊκές αποικιακές δυνάμεις άρχισαν να αποσύρονται από τις αυτοκρατορίες τους. Την ίδια περίοδο, πολλές από αυτές ένιωσαν την ανάγκη να καλύψουν τα κενά στην εργατική τους δύναμη εισάγοντας μετανάστες. Οι Βρετανοί έφεραν στη χώρα Πακιστανούς για να δουλέψουν στα εργοστάσια. Οι Γάλλοι έφεραν ανθρώπους από τη βόρεια Αφρική. Οι Γερμανοί, έχοντας χάσει όλες τις κτήσεις τους το 1919, στρατολόγησαν Τούρκους. Τα κενά συμπληρώθηκαν σε πολλές περιπτώσεις από μουσουλμάνους που προέρχονταν από τις πιο φτωχές περιοχές και θα δυσκολεύονταν να προσαρμοστούν όχι μόνο στο Μάντσεστερ, στο Παρίσι ή στο Αμβούργο, αλλά και στο Ισλαμαμπάντ, στο Αλγέρι, στην Κωνσταντινούπολη.
Σύντομα, όλη η δυτική Ευρώπη γνώρισε τη μουσουλμανική μετανάστευση, χωρίς να είναι προετοιμασμένη γι’ αυτήν. Η Ευρώπη, αντίθετα με την Αμερική, δεν ήταν ποτέ προορισμός μεταναστών. Από την ανακάλυψη της Αμερικής έως το τέλος του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου, 100 εκατομμύρια Ευρωπαίοι έφυγαν από την Ευρώπη για την Αμερική, την Αυστραλία και άλλες περιοχές. Η τάση αυτή στη συνέχεια αντιστράφηκε, με μετανάστες να συρρέουν στην Ευρώπη από τις παλιές αποικίες και την Ευρώπη να μην είναι έτοιμη να τους δεχθεί.
Η πρώτη γενιά μεταναστών ήθελε να δουλέψει σκληρά και να προσαρμοστεί σε μια ξένη γη. Η δεύτερη και η τρίτη γενιά έκοψαν τις σχέσεις τους με τις χώρες από τις οποίες κατάγονταν οι πατεράδες τους και οι παππούδες τους, χωρίς όμως να γίνουν πλήρως αποδεκτοί από τους Ευρωπαίους οικοδεσπότες τους. Αυτό οδήγησε σε αποξένωση, και μερικές φορές σε έξαρση της εγκληματικότητας. Κάποιοι από αυτούς βρήκαν καταφύγιο στα τζαμιά, ενώ μια μικρή μειοψηφία εντάχθηκε σε τρομοκρατικές οργανώσεις όπως η Αλ Κάιντα και ο ISIS.
Εκεί βρήκαν τη χαμένη τους ταυτότητα και έναν καινούργιο σκοπό, καθώς και την αίσθηση ότι ανήκουν σε μια μυστική οργάνωση. Το πρόβλημα για την Ευρώπη είναι πώς να απορροφήσει έναν μουσουλμανικό πληθυσμό που σε μερικές περιπτώσεις αντιστέκεται στην αφομοίωσή του. Ακόμη και μερικοί από αυτούς όμως που θέλουν να ενσωματωθούν ανακαλύπτουν ότι δεν μπορούν. Δεν θα ξεχάσω έναν μουσουλμάνο γιατρό στη Γαλλία που μια μέρα μου είπε: «Ελευθερία, ισότητα και αδελφοσύνη. Δεν υπάρχει ισότητα, αφού ταλαντούχοι άνθρωποι που έρχονται εδώ δεν έχουν τις ίδιες ευκαιρίες με τους ντόπιους. Αν έχεις αφρικανικό όνομα, δεν παίρνεις τη δουλειά. Δεν υπάρχει πολλή αδελφοσύνη, αφού όταν δεν υπάρχει ισότητα δεν μπορείς να είσαι αδελφός με τον άλλον. Όσο για την ελευθερία, δεν μπορεί να υπάρξει αν για μερικούς σημαίνει κάτι και για άλλους σημαίνει κάτι λιγότερο».
Ο πόλεμος δεν μπορεί να λύσει αυτό το πρόβλημα. Πηγή: The Boston Globe, ΑΠΕ-ΜΠΕ Ο Χιου Ντέιβιντ Σκοτ Γκρίνγουεϊ, μετά από 50ετή δημοσιογραφική καριέρα παραιτήθηκε από την Boston Globe αλλά συνεχίζει να αρθρογραφεί τακτικά τόσο σε αυτήν την εφημερίδα όσο και στην International Herald Tribune. Στη διάρκεια της πολυετούς καριέρας του, κάλυψε συγκρούσεις όπως αυτές στην Ινδοκίνα, τον Λίβανο, το Ιράκ, το Πακιστάν, τη Βιρμανία, την Κεντρική Αμερική, την Βοσνία και την Κροατία. Είναι συγγραφέας του βιβλίου «Foreign Correspondent: A Memoir» – Απομνημονεύματα ενός Ξένου Ανταποκριτή (Simon & Schuster, 2014).

Διαβάστε περισσότερα

Η θρασύτητα της αμάθειας

TO BLOG Απόψεις και ανάλυση της επικαιρότητας από τους bloggers της HuffPost

Είναι κατανοητό πως ό,τι δεν ξέρεις απλά δε σε απασχολεί. Αν ξέρεις όμως κάτι για ένα θέμα υπάρχουν δυο οδοί να ακολουθήσεις: είτε να μάθεις περισσότερο για αυτό, είτε να επαναπαυτείς στις πληροφορίες που έχεις, θεωρώντας πως είναι αρκετές.
Αυτή η ελλιπής πληροφόρηση είναι που διακρίνει τη σημερινή μας κοινωνία στο έπακρο. Η ημιμάθεια, οι «μισές γνώσεις», η τεμπελιά της αμάθειας. Γιατί σε έναν κόσμο ο οποίος κινείται πλέον με ψηφιακούς ρυθμούς, κανείς δεν έχει χρόνο για τίποτα - ούτε καν για σωστή ενημέρωση, πόσο μάλλον για εμπλουτισμό γνώσεων.
Μα το πρόβλημα δεν είναι μόνο το ότι ανατρέφουμε πια μια γενιά που τόσο επιμελώς επιμένει να καταγράφει τα τόσα λίγα επιτεύγματά της. Το πρόβλημα αντανακλάται σε αυτό που τόσο εύγλωττα είχε πει ο Περικλής: πως «η αμάθεια προκαλεί το θράσος, ενώ ο συνετός υπολογισμός τον δισταγμό».
Έχουμε γεμίσει φωνές που επαναλαμβάνουν σχεδόν με αυθάδεια τα λίγα που ξέρουν, ασχέτως αν αυτά είναι ελλιπή, σε σημείο που αγγίζουν την παραπληροφόρηση. Από ρήσεις που αναπαράγονται λάθος, σε αβάσιμα επιχειρήματα, ανακριβείς στατιστικές και άγνοια για την άλλη όψη κάθε θέματος. Ίσως ισχύει τελικά πως «ο αμαθής είναι σαν το ντέφι: κάνει θόρυβο χάρη στην κενότητά του» (Ο. Μπέτλινγκ). Γιατί ενώ ο μορφωμένος διψάει για περαιτέρω γνώση, ο αμαθής προτιμάει να κηρύττει στους άλλους και να μην παραδέχεται τα λάθη του. Είναι οι άνθρωποι που έχουν τις «εύκολες λύσεις» στο τσεπάκι. Αυτοί που «αναλαμβάνουν πολιτικές ευθύνες» και νομίζουν πως ξεμπερδεύουν έτσι, ενώ στην ουσία δεν έχουν κάνει τίποτα. Αυτοί που κοιτάνε μόνο τους αριθμούς στην ευημερία μιας χώρας, αγνοώντας το πώς πραγματικά επιβιώνουν οι πολίτες της. Αυτοί που επιμένουν πως ξέρουν καλύτερα λόγω της θέσης που κατέχουν.
Είναι όμως αυτοί οι θρασείς, οι ημιμαθείς και οι επηρμένοι που καταλήγουν να μας διοικούν, και μάλλον φταίμε περισσότερο εμείς για αυτό. Γιατί δεν χρησιμοποιούμε τη μόρφωση που έχουμε ως την εξουσία που αυτή μας προσφέρει, και υποκύπτουμε στην αποχή από τη σύγκρουση ως πιο αξιοπρεπή λύση.


Όπως είπε και ο Ξενοφών όμως, «εκείνοι που φαίνονται ότι εκ φύσεως είναι άριστοι, χρειάζονται περισσότερο από τους άλλους την παιδεία», και ίσως εκεί πρέπει να ξεκινήσουμε: να ξεχωρίζουμε τους αναιδείς αμαθείς, από τους θαρραλέους ελλόγιμους.

Μαρία-Χριστίνα Δουλάμη  Δημοσιογράφος με ειδικότητα σε Ευρωπαϊκά, πολιτικά και κοινωνικά θέματα

Διαβάστε περισσότερα

Πώς ο Θανάσης Βέγγος έσωσε τον Νίκο Κούνδουρο στη Μακρόνησο και έγινε ηθοποιός

Ο σκηνοθέτης Νίκος Κούνδουρος εξιστορείται πώς ο Θανάσης Βέγγος, έσωσε τη ζωή του στη Μακρόνησο, πώς φτιάξανε μαζί ένα θέατρο και ο Βέγγος έγινε ηθοποιός:
«Ως γόνος μεγάλης οικογένειας που ήμουν, οι βασανιστές θέλησαν να αλαφρύνουν το δικό μου βασανιστήριο στο Μακρονήσι. “Ζήτα μια χάρη και θα σου την κάνουμε” μου είπαν και το μόνο που ζήτησα ήταν, να με αφήσουν να πάω να μείνω στο βουνό χωρίς φαΐ και χωρίς νερό, ενδεχομένως, αρκεί να μην τους βλέπω και να μη με βλέπουν. Το δέχτηκαν!
Την πρώτη μέρα τράβηξα για το βουνό, βρήκα ένα μέρος να κάτσω και βάλθηκα να ατενίζω την απέραντη μοναξιά του τοπίου. Ξάφνου, ένας γρήγορος, αεράτος τύπος εμφανίζεται κρατώντας κάτι πασσάλους στα χέρια του και δυο τρία κομμάτια ύφασμα. Δεν μου μιλάει, δεν του μιλάω και σε ελάχιστα λεπτά με ταχυδακτυλουργικές κινήσεις στήνει ένα αντίσκηνο! Το δικό μου αντίσκηνο!
«Τι κάνεις;» τον ρωτάω. «Θα πεθάνεις εδώ πάνω» απάντησε σοβαρός και συνέχισε τη δουλειά. Για όλες τις επόμενες μέρες, για όσο καιρό έζησα σαν αγρίμι, εξόριστος μεσ’ στην εξορία, ο ίδιος τύπος πηγαινοερχόταν κάθε μέρα διανύοντας μια τεράστια απόσταση από το στρατόπεδο ίσαμε το βουνό, μόνο και μόνο για να μου φέρνει φαγητό να τρώω να μην πεθάνω. Ήταν ο Θανάσης Βέγγος, η απαρχή μιας μεγάλης φιλίας πάνω απ’ όλα.»
Τρία υπαίθρια θέατρα χτίστηκαν στη Μακρόνησο από το 1947 μέχρι το 1950. Τα έχτισαν οι ίδιοι οι εξόριστοι για την «ιδεολογική αναμόρφωσή τους» με πέτρες που έσπαγαν μόνοι τους από το βραχώδες έδαφος.
Έμεινε μαζί μου όλα τα χρόνια της Μακρονήσου. Είχα χρεωθεί την κατασκευή ενός θεάτρου -ήμουν τριτοετής της αρχιτεκτονικής τότε. Πήγα στη διοίκηση και λέω: «Αυτόν το μισότρελο φαντάρο να μου τον δώσετε». Κι έτσι βρέθηκα να φτιάχνω το θέατρο με το Θανάση βοηθό.
Στήσαμε τη σκηνή, ανεβάσαμε το πρώτο έργο, και να ο Βέγγος ηθοποιός και να ο Βέγγος πρωταγωνιστής και να ο Βέγγος αγαπημένος ολόκληρου του τάγματος, και να ο Βέγγος η ανακούφισή μας, η λύτρωση μας και το χαμόγελό μας».
agonaskritis

Διαβάστε περισσότερα

Από το Σικάγο έως την Καισαριανή και μέχρι το μέλλον…

Από τον Μάη του 1886, στο Σικάγο, την πρώτη Πρωτομαγιά στην Ελλάδα (Αθήνα – 1893), τον ματωμένο Μάη (Θεσσαλονίκη - 1936), την Πρωτομαγιά του 1944 στην Καισαριανή μέχρι το μέλλον...Γιατί η Ιστορία δεν τελείωσε. Το μέλλον των ανθρώπων δεν είναι καταδικασμένο στη βαρβαρότητα.

ΓΕΡΑΣΙΜΟΣ ΧΟΛΕΒΑΣ 

 130 χρόνια από την Πρωτομαγιά του 1886, στο Σικάγο, και οι 200 κομμουνιστές της Πρωτομαγιάς του 1944, στην Καισαριανή, είναι «ζωντανοί»… Είναι «ζωντανοί» πέρα από οποιαδήποτε μεταφυσική προσέγγιση. Είναι εδώ ως απόδειξη για την προοπτική των ανθρώπων. Μαζί και οι εργάτες στο Σικάγο και οι εργάτες του ματωμένου Μάη του 1936, στη Θεσσαλονίκη. Με τον ίδιο τρόπο, ως απόδειξη για το μέλλον των ανθρώπων.

  Γιατί η Ιστορία δεν τελείωσε.

  Το μέλλον των ανθρώπων δεν είναι καταδικασμένο στη βαρβαρότητα.

  Γιατί «…η πιο όμορφη θάλασσα είναι αυτή / που δεν την αρμενίσαμε ακόμα. / Το πιο όμορφο παιδί δε μεγάλωσε ακόμα./ Τις πιο όμορφες μέρες,/ τις πιο όμορφες μέρες μας, δεν τις ζήσαμε ακόμα…» (Ναζίμ Χικμέτ).

Μια θαυμάσια μέρα…

  «Η 1η του Μάη ήταν μια θαυμάσια μέρα. Ο παγωμένος άνεμος, που συχνά ήταν πολύ διαπεραστικός την άνοιξη, ξαφνικά έπεσε και είχε βγει ο δυνατός ήλιος (…) Γύρω στους 340.000 εργάτες διαδήλωναν σε όλη τη χώρα. Περίπου 190.000 είχαν κατέβει σε απεργία. Στο Σικάγο 80.000 απεργούσαν για το οχτάωρο, είπε ο Σπάις, δείχνοντας με συγκίνηση, βρίσκονταν εδώ και περίμεναν να αρχίσει η διαδήλωση (…) Τη Δευτέρα η απεργία απλώθηκε…» (Η άγνωστη Ιστορία του Εργατικού Κινήματος των ΗΠΑ, Ρ. Ο. Μπόγιερ – Χ. Μ. Μορέ, μετφ: Αθηνά Παναγουλοπούλου, εκδόσεις «Σύγχρονη Εποχή», σελ. 152-155).

  Η Αμερικανική Ομοσπονδία Εργασίας το 1884 είχε αποφασίσει πως εάν οι εργοδότες δεν αποδέχονταν το αίτημα του οκτάωρου θα πραγματοποιούσε πανεργατική απεργία την 1η Μάη του 1886.

  Στις 3 του Μάη, έξι εργάτες δολοφονήθηκαν και 30 τραυματίστηκαν όταν η αστυνομία πυροβόλησε σε μεγάλη συγκέντρωση έξω απ’ το εργοστάσιο «Μακ Κόρμικ», στο Χάρβεστερ. Τα συνδικάτα καλούν σε συγκέντρωση διαμαρτυρίας για την επόμενη μέρα στην πλατεία Χαϊμάρκετ.

  130 αστυνομικοί με επικεφαλής έναν γνωστό αξιωματικό, διώκτη των εργατών, επιτέθηκαν στη συγκέντρωση. Κάποιος, που έμεινε άγνωστος, πέταξε μια βόμβα. Σκοτώθηκαν 7 αστυνομικοί, 4 εργάτες και πολλοί άλλοι εργάτες τραυματίστηκαν.

  Η αστυνομία συλλαμβάνει εργατικά στελέχη και οκτώ παραπέμπονται σε δίκη. Οι 4 (Α. Σπάις, Α. Φίσερ, Τζ. Ενγκελ, Α. Πάρσον) καταδικάζονται σε απαγχονισμό και τους κρεμάνε στις 11 του Νοέμβρη του 1887.

«Η φωτιά είναι υπόγεια και δε θα μπορέσετε να τη σβήσετε»

  Τα λόγια με τα οποία ο Αύγουστος Σπάις απευθύνθηκε στους κατηγόρους τους παραμένουν ζωντανά:

  «Είναι αυτό που εσείς αποκαλείτε «αύξηση του εθνικού πλούτου»! «Εθνικού»! Τι ειρωνεία! Τη χαρά μερικών προνομιούχων του έθνους να λέτε.

  (…)Όποιος λέει ιδιωτική βιομηχανία, λέει αναρχούμενη βιομηχανία. Μετρημένα άτομα χρησιμοποιούν προς όφελός τους τις εφευρέσεις. Ο κόσμος είναι για τους λίγους. Δεξιά και αριστερά πέφτουν οι όμοιοί τους, θύματα του πλούτου και της καλοζωίας τους. Λίγο τους ενδιαφέρει. Με τις μηχανές τους μετατρέπουν το ανθρώπινο αίμα σε βώλους χρυσαφιού.

  (…) Εδώ θα ποδοπατήσετε μία μικρή σπίθα, εκεί όμως και πιο πέρα και απέναντι και γύρω μας παντού, θα ξεπεταχτούν οι φλόγες. Η φωτιά είναι υπόγεια και δε θα μπορέσετε να τη σβήσετε…».

«Δεν ήρθαν μελλοθάνατοι…»

  «…Δεν ήρθαν μελλοθάνατοι με κλάμα και λαχτάρα, / μόν’ ήρθαν μελλόγαμπροι με χορό και τραγούδι. Και πρώτος άρχος του χορού, δυο μπόγια πάνου απ’ όλους / κι από το Χάρο τρεις φορές πιο πάνου ο Ναπολέος…» (Κώστας Βάρναλης – Πρωτομαγιά 1944).

   «Εδώ πέσαμε. Παιδιά του λαού. Γνωρίζετε γιατί./Γυμνοί: κατάσαρκα φορώντας σημαίες -/ η Ελλάδα τις έραψε με ουρανό και άσπρο κάμποτο. / Ακούσατε τις ομοβροντίες στα μυστικόφωτα αττικά χαράματα. / Είδατε τα πουλιά που πέταξαν αντίθετα στις σφαίρες / αγγίζοντας με τα φτερά τους τον ανατέλλοντα πυρφόρον./ Είδατε τα παράθυρα της γειτονιάς να ανοίγουν στο μέλλον. Εμείς / μερτικό δε ζητήσαμε. Τίποτα. Μόνο θυμηθείτε το: αν η ελευθερία / δε βαδίσει στα χνάρια του αίματός μας, / εδώ θα μας σκοτώνουν κάθε μέρα. Γεια σας» (Γιάννης Ρίτσος, «Σκοπευτήριο Καισαριανής»).

  Οι εφημερίδες της εποχής δημοσίευσαν την εντολή:

  «Την 27.4.1944 κομμουνιστικαί συμμορίαι, παρά τους Μολάους, κατόπιν μιας εξ ενέδρας επιθέσεως, εδολοφόνησαν ανάνδρως ένα Γερμανό στρατηγό και τους τρεις συνοδούς του αξιωματικούς και ετραυμάτισαν πολλούς Γερμανούς στρατιώτες. Εις αντίποινα θα εκτελεσθούν: 1. Ο τυφεκισμός 200 κομμουνιστών την 1η Μάη 1944. 2. Ο τυφεκισμός όλων των ανδρών, τους οποίους θα συναντήσουν τα γερμανικά στρατεύματα επί της οδού Μολάων προς Σπάρτην, έξωθι των χωριών. Υπό την εντύπωσιν του κακουργήματος τούτου, Ελληνες εθελονταί εφόνευσαν αυτοβούλως 100 άλλους κομμουνιστάς. Ο στρατιωτικός διοικητής της Ελλάδος».

  Οι «εθελοντές» δεν ήταν τίποτα άλλο από ταγματασφαλίτες.

  Ο Θέμος Κορνάρος έγραψε: «Ο διοικητής του Χαϊδαρίου (σ.σ. του στρατοπέδου όπου ήταν φυλακισμένοι Ακροναυπλιώτες κομμουνιστές και άλλοι αγωνιστές της Αντίστασης) δεν είχε κανένα δικαίωμα ν’ αλλοιώσει τη σύνθεση του καταλόγου. Το μόνο που μπορεί να κάνει είναι ν’ αντικαταστήσει έναν ορισμένο αριθμό ονομάτων με άλλα(…) Ο διοικητής απάν’ στη βιάση του φώναξε το επίθετο του Ναπολέοντα (…)Οχι. Οχι εσύ Ναπολέων(…) Το στρατόπεδο αναταράσσεται.

  Ως ετούτη τη στιγμή αιτία της αναταραχής είναι η αγωνία και ο φόβος για τη ζωή του «Παιδιού». Ο Ναπολέων απαντά στο διοικητή. Κι όλα τα αυτιά είναι τεντωμένα και αφουγκράζονται. Οσοι ξέρουν γερμανικά μεταφράζουνε την ίδια στιγμή τα λόγια του: Δέχομαι, κύριε διοικητά, τη ζωή μόνο με τον όρο πως δεν πρόκειται να την πάρω από άλλον κρατούμενο. Μόνο όταν η θέση μου μείνει κενή!…

  Το στρατόπεδο ξεχνά τον κανονισμό, ξεχνά τη θέση του, ξεπερνά κάθε όριο πειθαρχίας και χειροκροτά σαν ηλεχτρισμένο την αποκάλυψη. Την κρυμμένη ψυχή της Ελλάδας που κάνει την παρουσία της. Οι Γερμανοί σαστίζουν, κοιτάζονται και σα νευρόσπαστα χτυπούνε τα τακούνια και στέκονται προσοχή!…».

«Καλύτερα να πεθάνει κανείς στον αγώνα για τη λευτεριά παρά να ζει σκλάβος»

  Ο Ναπολέων Σουκατζίδης στο δρόμο για το εκτελεστικό απόσπασμα γράφει στον πατέρα του: «Πατερούλη, πάω για εκτέλεση, να ‘σαι περήφανος για τον μονάκριβο γιο σου». Στην αρραβωνιαστικιά του: «Η τελευταία σκέψη μαζί σου. Θα ‘θελα να σε κάνω ευτυχισμένη. Να βρεις σύντροφο άξιό σου και άξιό μου». Το ίδιο δωρικά και τα γράμματα των άλλων ηρώων. Ο Ηπειρώτης δάσκαλος Κώστας Τσίρκας: «Πρωτομαγιά. Γεια σας, όλοι πάμε στη μάχη».

  Ο εργάτης μεταλλουργός Σάββας Σαββόπουλος: «Ας μάθει όλη η Ελλάδα, δε χάσαμε την πίστη μας στην τελική νίκη της Σοβιετικής Ενωσης… Καμία δύναμη δε θα τσακίσει το ΚΚΕ. Το ΚΚΕ θα νικήσει. Καλώ τον αδελφό μου με σκληρή δουλιά να προσπαθήσει να ξεπλύνει το κακό που έκανε με τη δήλωση και την αδελφούλα μου να πάρει τη θέση μου στο ΚΚΕ».

  Ο Μήτσος Ρεμπούτσικας: «Οταν ο άνθρωπος δίνει τη ζωή του για ανώτερα ιδανικά, δεν πεθαίνει ποτές». Ο Νίκος Μαριακάκης: «Καλύτερα να πεθάνει κανείς στον αγώνα για τη λευτεριά παρά να ζει σκλάβος». Ο νεαρός Δημήτρης Σοφής από την Πεντέλη με μόλις οκτώ λέξεις: «Χαίρετε φίλοι. Εκδίκηση. Μάνα μη λυπάσαι. Χαίρε μάνα».

  Ηταν, έγραψε ο Νίκος Καραντηνός, «μέρα μουντή πνιγμένη στην ομίχλη. Λένε όσοι τη ζήσανε, πως το πρωινό εκείνο πνιγόσουν. Δεν ανάσαινες. Ηταν Δευτέρα. Ηταν Πρωτομαγιά του 1944. Και το ημερολόγιο έλεγε πως ο ήλιος θα ‘βγαινε στις 5.33΄… Από την Κυριακή κιόλας το ρολόι της ζωής για 200 παλικάρια είχε αρχίσει την αντίστροφη μέτρηση.

  Ηταν 200 αντιφασίστες. Δεσμώτες όλοι της Ακροναυπλίας κι εξόριστοι της Ανάφης, που η μεταξική δικτατορία τους είχε παραδώσει στους χιτλερικούς. Μια τραγωδία με 200 πρωταγωνιστές… Από τον Ναπολέοντα Σουκατζίδη ως το νεολαίο το Σοφή. Η πρώτη πράξη γράφτηκε χαράματα, στο Χαϊδάρι. Στο προσκλητήριο του θανάτου. Με την ιαχή της λευτεριάς. Κι η άλλη, όλο το πρωινό, στην αδούλωτη γειτονιά της Καισαριανής: Το Σκοπευτήριο.

  (…) Ο Στέλιος Φραγκίσκος, Ακροναυπλιώτης, θυμόνταν: «Τέτοιο δράμα, τέτοια μέρα η Καισαριανή δεν την ξανάζησε. Περιμένοντας να ακούσει 10 φορές την ομοβροντία και δέκα φορές τις χαριστικές βολές, που τις διέκοπταν τα τραγούδια κι οι ζητωκραυγές των μελλοθάνατων».

  (…) Η Μαίρη Παρασκευοπούλου ήταν τότε 14 χρόνων. Είχε βρεθεί σε μια ταράτσα. Και καθώς θυμάται κόντευε μεσημέρι. Ηταν η ταράτσα του αστυνομικού Θάνου. Από εκεί με τα κιάλια παρακολουθούσαν. Διέκρινες μια ομάδα να σηκώνει τα χέρια. Είδε τα χέρια ψηλά με τ’ άσπρα πουκάμισα. Και είχε καρφωθεί στη μνήμη της η κραυγή και μια ριπή: Αδέλφια Γεια σας. Και με το Γεια σας η ριπή. Κι αμέσως μετά οι χαριστικές βολές».

  Το ΕΑΜ, λίγες μέρες μετά, σε ανακοίνωσή του γράφει για τις «ΑΛΗΘΕΙΕΣ ΠΟΥ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΞΕΡΕΙ Ο ΚΑΘΕ ΑΘΗΝΑΙΟΣ»:

  «… Η φρικώδης και πρωτάκουστη τρομοκρατία που εξασκεί στην Ελλάδα ο καταχτητής με τη βοήθεια γερμανοράλληδων δεν είναι στην ουσία αντίποινα για τη δράση του ΕΛΑΣ εδώ και στην ύπαιθρο. Αυτό είναι απλή δικαιολογία. Γίνεται για να τρομοκρατηθεί ο λαός να σταματήσει την αντίστασή του και να πραγματοποιήσουν ανενόχλητοι οι καταχτητές την επιστράτευση και τη ληστεία του τόπου μας.

  (…) Η στιγμή είναι κρίσιμη. Αν σκύψουμε το κεφάλι είμαστε χαμένοι. Τα θύματα του αγώνα είναι πολύ λιγότερα από τα θύματα της επιστράτευσης, από τα θύματα της πείνας. Οι κρεμασμένοι και τουφεκισμένοι ήρωες, τα καμένα μας χωριά φωνάζουν. Μην αφήστε τη θυσία μας να πάει χαμένη! Μην υποταχθείτε! Αγωνιστείτε για να μη γίνει η επιστράτευση. Αγωνιστείτε για τη ζωή σας. Εκδικηθείτε μας. Αγωνιστείτε για να σταματήσουν οι σφαγές».

Ο ματωμένος Μάης του 1936

  Θεσσαλονίκη 1936. Οι καπνεργάτες της Θεσσαλονίκης, του Βόλου, της Ξάνθης, της Δράμας και της Καβάλας κατεβαίνουν σε απεργία ζητώντας την εφαρμογή της συλλογικής σύμβασης. Στην απεργία πήραν μέρος 40.000 καπνεργάτες. Τις επόμενες μέρες ακολουθούν συγκρούσεις.

  Στις 9 του Μάη οι χωροφύλακες αρχίζουν επιθέσεις στις συγκεντρώσεις των απεργών. Οι αυτοκινητιστές είχαν κατέβει σε απεργία αλληλεγγύης στην Εγνατία. Για να αμυνθούν στήνουν οδοφράγματα.

  Οι χωροφύλακες χτυπάνε «στο ψαχνό». Πρώτος νεκρός ο Τάσος Τούσης. Ακολουθούν άλλοι τέσσερις. Αντί για σημαίες υψώνονται μαντίλια βουτηγμένα στο αίμα. Οι διαδηλωτές φωνάζουν: «Κάτω οι δολοφόνοι, να φύγει η κυβέρνηση Μεταξά».

  Λίγο πιο πέρα οι χωροφύλακες πυροβολούν άοπλο πλήθος. «Απολογισμός»: 20 νεκροί, 300 τραυματίες. Το απόγευμα γίνεται νέα διαδήλωση, τη νύχτα η κυβέρνηση Μεταξά στέλνει στρατιωτικές δυνάμεις από τη Λάρισα και τέσσερα αντιτορπιλικά.

 Την επόμενη μέρα η κηδεία των θυμάτων είναι πραγματικός παλλαϊκός ξεσηκωμός. Στο νεκροταφείο συγκεντρώνονται 150.000 άνθρωποι. Στις 11 του Μάη κηρύσσονται απεργίες διαμαρτυρίας σε πολλές πόλεις της χώρας και στις 13 του Μάη πανελλαδική απεργία. Οι καπνέμποροι υποχωρούν στις περισσότερες οικονομικές διεκδικήσεις. Η κυβέρνηση Μεταξά αρνείται να ικανοποιήσει τα πολιτικά αιτήματα.

  Ο Γιάννης Ρίτσος (γεννήθηκε, σαν σήμερα, την Πρωτομαγιά του 1909), συγκλονισμένος απ’ τα γεγονότα, γράφει τον «Επιτάφιο». Στις 10 του Μάη ο «Ριζοσπάστης» δημοσιεύει τη συγκλονιστική φωτογραφία, όπου απεικονίζεται μια μάνα να θρηνεί καταμεσής του δρόμου το νεκρό παιδί της. Ο νεκρός είναι ο Τάσος Τούσης.

Η πρώτη Πρωτομαγιά στην Ελλάδα

  Αθήνα 1893. Στις 2 του Μάη του 1893 γιορτάστηκε πρώτη φορά η Πρωτομαγιά στην Ελλάδα, στο Παναθηναϊκό Στάδιο, με πρωτοβουλία του Κεντρικού Σοσιαλιστικού Συλλόγου του Σταύρου Καλλέργη. Εγκρίθηκε ειδικό ψήφισμα με αιτήματα το 8ωρο, την κυριακάτικη αργία, τη σύνταξη. Επιδόθηκε στη Βουλή αλλά ο πρόεδρός της το παρουσίασε χλευαστικά στους βουλευτές. Ο Καλλέργης, εξοργισμένος, προσπάθησε να το διαβάσει απ’ το δημοσιογραφικό θεωρείο, όπου βρισκόταν. Αμέσως πιάστηκε και οδηγήθηκε στο αστυνομικό τμήμα. Κρατήθηκε και παραπέμφθηκε στο πλημμελειοδικείο, όπου καταδικάστηκε σε 10 μέρες φυλάκιση.

***

 Πηγές: Η άγνωστη Ιστορία του Εργατικού Κινήματος των ΗΠΑ, Ρ. Ο. Μπόγιερ – Χ. Μ. Μορέ), μετφ. Αθηνά Παναγουλοπούλου ,εκδόσεις Σύγχρονη Εποχή – Η Εργατική Πρωτομαγιά στην Ελλάδα (1890-1999), Δημήτρης Λιβιεράτος, εκδόσεις Προσκήνιο – Δοκίμιο Ιστορίας του ΚΚΕ, Α΄ Τόμος, εκδόσεις Σύγχρονη Εποχή – Θέμος Κορνάρος, «Το στρατόπεδο του Χαϊδαρίου», χαρισμένο στη μνήμη του εθνικού ήρωα Ναπολέοντα Σουκατζίδη. Νεοελληνικές Εκδόσεις, Αθήνα, 1963 – «Γράμματα και μηνύματα εκτελεσμένων πατριωτών», εκδόσεις Κέδρος, 1974 – Νίκος Καραντηνός, «Ο λαός της Καισαριανής ξαναθυμάται τους 200», «Ριζοσπάστης», 27 Απριλίου 1980 –  «Ριζοσπάστης».

  Το χαρακτικό για τους 200 της Καισαριανής είναι έργο του Τάσσου.
  Σημείωση: Τηρείται η ορθογραφία των πρωτότυπων κειμένων.

Διαβάστε περισσότερα

Οι συνέπειες του κρατικού απομονωτισμού της Τουρκίας

ΕΥΘΥΜΙΑ ΓΙΩΣΑ 

Στις 3 Μαΐου του 1840 η Οθωμανική Αυτοκρατορία προέβη στην έγκριση του πρώτου Ποινικού Νόμου, στην αιτιολογική έκθεση του οποίου υπήρχε ένα απόσπασμα σχετικά με την πρόνοια του Διατάγματος του Γκιουλχανέ για την εγγύηση της ασφάλειας όλων των υποκειμένων του κράτους χωρίς εξαίρεση. Από από την Παράγραφο 1, δε, έπεται ότι ο νόμος είχε εφαρμογή και στους μη Μουσουλμάνους. Εισηγητής της ενότητας μεταξύ των Μουσουλμάνων και των μη Μουσουλμάνων της αυτοκρατορίας κατά το 19ο αιώνα ήταν ο Ρεσίτ Πασά, ο οποίος, βέβαια, στόχευε στην εκμετάλλευση όλων των κατοίκων υπέρ της οθωμανικής κυριαρχίας. Η… ειρήνευση με τους γκιαούρηδες θα μπορούσε να έχει διπλό όφελος: αφενός θα καταλάγιαζαν οι εξεγέρσεις των υποτελών χριστιανικών εθνών κι αφετέρου η αυτοκρατορία θα αύξανε τους υπερασπιστές της.
Από τον Ιούλιο του 2015 μέχρι και σήμερα, το τουρκικό κράτος αποδεικνύει με παροιμιώδη συνέπεια αυτό που εδώ και χρόνια ίσχυε, δηλαδή την αδυναμία που εμφανίζει στο να εγγυηθεί την ασφάλεια των πληθυσμιακών του μειονοτήτων. Όχι μόνο αδυνατεί να γίνει εγγυητής αυτής της ασφάλειας, αλλά κρατά το ρόλο του εμπρηστή και του διώκτη της. Τα αποτελέσματα του πολέμου εναντίον των Κούρδων για το διάστημα από τον Ιούλιο μέχρι και τον Δεκέμβριο του προηγούμενου έτους, είναι 200.000 φυγάδες (προκειμένου να σωθούν), 350 δολοφονημένοι άμαχοι, 100 ακρωτηριασμένα παιδιά, 60 σωροί νεκρών χωρίς τάφο και πάνω από 30 δημοσιογράφοι στη φυλακή. Στις πόλεις υπό επίθεση, προσθέστε τις απαγορεύσεις κυκλοφορίας (άνω των 50 ημερών) και τις ελλείψεις σε βασικά αγαθά.
Κύριο επιχείρημα για τις τουρκικές αιματηρές επιδρομές αποτελεί –τι άλλο;- η εξασφάλιση της ευημερίας του έθνους, αυτού του ιερού κατασκευάσματος, που έχει φτάσει να παραπέμπει συνειρμικά στον Δούρειο Ίππο του Οδυσσέα.
Πριν φθάσουμε στη φετινή Πρωτομαγιά, ας κάνουμε μια στάση στην Πρωτομαγιά του 1977. Ήταν ημέρα Κυριακή, στην πλατεία Ταξίμ, όταν 42 άνθρωποι σκοτώνονται ύστερα από ένοπλη επίθεση εναντίον των διαδηλωτών. Το 1978, την ίδια μέρα, οι διαδηλωτές ζητούν τιμωρία για τους δολοφόνους, αίτημα που δεν βρίσκει καμία ανταπόκριση, ειδικά μετά και την επιβολή της δικτατορίας του Εβρέν (1980). Από τότε, οι διαδηλώσεις στην πλατεία Ταξίμ απαγορεύονται, αλλά η πλατεία αυτονομείται και επαναστατεί ξανά χωρίς άδεια το 2013, τις μέρες εκείνες που η Κωνσταντινούπολη επαναπροσδιορίζει (με αίμα) την πολιτική και κοινωνική της ταυτότητα.
1η Μαΐου του 2016. Ενόψει των διαδηλώσεων για τον εορτασμό της εργατικής Πρωτομαγιάς, ένας 57χρονος άντρας χάνει τη ζωή του, αφότου χτυπήθηκε από κονανόνι νερού. Του νερού που απωθούσε τους διαδηλωτές, μαζί με τα χημικά, προκειμένου να γυρίσουν στα σπίτια τους και να μην ενοχλούν με τα συνθήματα και τους αγώνες τους.
Η χώρα με την οποία η Ευρωπαϊκή Ένωση συνδιαλέγεται και στην οποία προσφέρει όσα της ζητά, η χώρα που τους τελευταίους μήνες δεν προλαβαίνει να μετρά νεκρούς και τραυματίες από τις επιθέσεις που δέχεται, η χώρα στην οποία επαναπροωθούνται οι μετανάστες (ούσα ασφαλής βεβαίως βεβαίως), ξεπερνά την ίδια της την ιστορία. Το 1840 αποφάσιζε την εγγύηση της ασφάλειας των κατοικούντων σε αυτή (έστω και στα χαρτιά) και το 2016 το μόνο για το οποίο εγγυάται είναι η διατήρηση της πολεμικής βαρβαρότητας. Ο προσχηματικός λόγος «για το καλό του λαού» έχει πλέον αποδομηθεί, διότι ο πρώτος που βάλλεται από τις τουρκικές κρατικές πρακτικές είναι ο τουρκικός λαός. Αλίμονο στο κομμάτι εκείνο του τουρκικού πληθυσμού που δεν δύναται (ή, δεν αντέχει) ακόμη να το δει.
Σε μια ομιλία του το 1846, ο Ρεσίτ Πασά έθεσε τις αρχές της κοινής επικράτειας και της κοινής κυβέρνησης ως τη βάση για την ενότητα όλων των εθνών, της τότε οθωμανικής αυτοκρατορίας. Έπρεπε να είναι όλοι ενωμένοι για να αντιμετωπίσουν τους εξωτερικούς κινδύνους. Η Τουρκία εδώ και χρόνια, διάγοντας ωστόσο τον τελευταίο καιρό μία από τις πιο κρίσιμες περιόδους της, δεν αντιμετωπίζει κανέναν άλλον κίνδυνο πέραν της ίδιας της Τουρκίας. Ο εχθρός της είναι εσωτερικός κι είναι πλέον αδιαμφισβήτητο ότι οι συνέπειες του κρατικού αυτισμού της έχουν το χρώμα του αίματος και την όψη της ανελευθερίας.

Διαβάστε περισσότερα