Τρόφιμα που δε φτάνουν στα στόματα των πεινασμένων – Πετάμε το 30% των τροφίμων παγκοσμίως ενώ εκατομμύρια άνθρωποι πεινούν

Μεγάλο μέρος του πληθυσμού του πλανήτη συνεχίζει να υποσιτίζεται. Εκτιμάται ότι 1,3 δις τόνοι τροφίμων ή περίπου το 30% της παγκόσμιας παραγωγής, χάνεται ή σπαταλάται σε ετήσια βάση, σύμφωνα με τον Οργανισμό Τροφίμων και Γεωργίας των Ηνωμένων Εθνών (FAO) την στιγμή που 800 εκατομμύρια άνθρωποι πεινούν.

Επιμέλεια: Τόνια Γκόρου

Η ποσότητα αυτή είναι ικανή να θρέψει τουλάχιστον 2 δις ανθρώπους. Αυτό οδήγησε τον ΟΗΕ στη δημιουργία ενός διαδραστικού προγράμματος που έχει στόχο να μειώσει τις απώλειες. Παραμένει ασαφές το πόσο αποτελεσματικό θα είναι το πρόγραμμα για την επίλυση του προβλήματος, ωστόσο, οι αναλυτές υποστηρίζουν ότι είναι ένα βήμα προς τη σωστή κατεύθυνση.

Η ιστοσελίδα «The Global Community of Practice of Food Loss Reduction» δίνει πληροφορίες στους επισκέπτες της σχετικά με την ανάσχεση της σπατάλης του φαγητού. «Πρέπει οι άνθρωποι που έχουν γνώση του προβλήματος να λειτουργούν ανάλογα όταν βρίσκονται σε κάποιο σούπερ μάρκετ ή στην κουζίνα τους. Η συνειδητοποίηση είναι το πρώτο βήμα» δήλωσε στο Al Jazeera ο Dana Gunders από το Συμβούλιο Υπεράσπισης Φυσικών Πόρων, μια ομάδα δράσης υπέρ του περιβάλλοντος στις ΗΠΑ.

Περισσότερο από το 40% των καλλιεργειών όπως φρούτα και λαχανικά, το 20% των λαδιών, και το 35% των ψαριών δεν φτάνουν ποτέ τα στόματα των πεινασμένων ανθρώπων,

Σύμφωνα με τον Οργανισμό Τροφίμων και Γεωργίας των Ηνωμένων Εθνών (FAO) περισσότερο από το 40% των φρούτων και των λαχανικών, το 20% της παραγωγής λαδιού και το 35% των ψαριών δεν φτάνουν ποτέ στα στόματα των πεινασμένων ανθρώπων.

Στις ανεπτυγμένες χώρες, τα τρόφιμα που καταλήγουν στον κάδο είναι συνήθως αυτά που οι καταναλωτές πιστεύουν ότι έχουν σαπίσει ή αυτά που έμποροι κρίνουν ότι «δεν έχουν ωραία εμφάνιση». Η μεγαλύτερη φθορά στα τρόφιμα συμβαίνει κατά τη διάρκεια της αποθήκευσης ή της μεταφοράς μιας και οι συνθήκες ψύξης και διατήρησης τους είναι συχνά ανεπαρκής.

Η ιστοσελίδα «The Global Community of Practice of Food Loss Reduction» ίσως βοηθήσει προτείνοντας κάποιες λύσεις. Αν για παράδειγμα οι αγρότες της Μπουρκίνα Φάσο βρουν ένα τρόπο για να μειώσουν την ποσότητα των τροφίμων που καταλήγουν στα σκουπίδια μπορούν να ανεβάσουν τις σχετικές οδηγίες στο portal ώστε να είναι διαθέσιμες και σε άλλους αγρότες σε όλο τον κόσμο.

Ως μέρος της πρωτοβουλίας, το Παγκόσμιο Επισιτιστικό Πρόγραμμα του ΟΗΕ παρέχει μεταλλικούς χώρους αποθήκευσης σιτηρών και εξελιγμένες σακούλες αποθήκευσης σε 400 μικρούς αγρότες στη Μπουρκίνα Φάσο και την Ουγκάντα. Οι καλύτερες αποθηκευτικές εγκαταστάσεις μειώσαν τα απορρίμματα μετά τη συγκομιδή σε ποσοστό λιγότερο από 2% κατά τη διάρκεια μιας δοκιμαστικής περιόδου 90 ημερών. Τώρα το πρόγραμμα θα εφαρμοστεί σε 41.000 αγρότες με στόχο τη μείωση των απωλειών κατά 70%

«Με τις κατάλληλες τεχνολογίες τα τρόφιμα όχι μόνο κρατιούνται φρέσκα για μεγαλύτερο χρονικό διάστημα αλλά και οι αγρότες μπορούν να διαχειρίζονται πιο αποτελεσματικά τον επιχειρηματικό τους κύκλο» υποστηρίζει ο Dana Gunders.

Πολλοί είναι οι αγρότες θέλουν κρατήσουν ένα μέρος από την συγκομιδή τους για κάποιο χρονικό διάστημα καθώς οι τιμές ανεβαίνουν όταν υπάρχει λιγότερα διαθέσιμα τρόφιμα στην αγορά. Εξάλλου οι μικροκαλλιεργητές ανήκουν στις ομάδες που πλήττονται ιδιαίτερα από την πείνα σε πολλές αναπτυσσόμενες χώρες.

Ο Gunders μελέτησε τις πρακτικές των αγροτών που καλλιεργούσαν μπιζέλια σε πολλές αφρικανικές χώρες και οι οποίοι δεν είχαν πρόσβαση σε σιλό ή δεν είχαν αεροστεγείς σακούλες αποθήκευσης. Έτσι ψέκαζαν τα τοξικά φυτοφάρμακα απευθείας πάνω στο προϊόν μετά τη συγκομιδή.

«Τα παιδιά έτρωγαν τα μπιζέλια και κυριολεκτικά πέθαιναν από τα φυτοφάρμακα» εξηγεί ο Gunders. «Οι αεροστεγείς σακούλες εξάλειψαν αυτό το πρόβλημα. Οι αγρότες διατηρούν τα προϊόντα τους για μεγαλύτερο διάστημα και τα πωλούν σε καλύτερη τιμή».

Πηγή: e-parembasis.blogspot.gr

Διαβάστε περισσότερα

Coca-Cola Zero Tax – μέσα σε μια ανατριχιαστική σιωπή των μίντια

Ποιο είναι πιο σκανδαλώδες; Το ότι η μεγαλύτερη ελληνική πολυεθνική διαπρέπει στη φοροαποφυγή ή ότι σχεδόν σύμπασα τα ελληνικά ΜΜΕ επιλέγουν να αποσιωπήσουν τη συμμετοχή ελληνικών εταιρειών στα LuxLeaks;
Γνωρίζουμε ότι η Coca-Cola SBC, πιθανότατα η μεγαλύτερη ελληνική πολυεθνική, είναι η επόμενη στη σειρά ελληνικών συμφερόντων εταιρεία (μετά το EFG Group του Ομίλου Λάτση, και τη Wind Hellas) που χρησιμοποίησε το μηχανισμό της ελεγκτικής εταιρείας PwC ώστε να φοροαποφεύγει μέσω Λουξεμβούργου.
Η αποκάλυψη αναρτήθηκε από το ICIJ (τη Διεθνή Σύμπραξη Ερευνητών Δημοσιογράφων) στη σελίδα των Luxembourg Leaks, μαζί με τα σχετικά έγγραφα που τεκμηριώνουν τη φοροαποφυγή – και τα οποία μπορείτε να διαβάσετε εδώ.
Η Coca Cola HBC (Hellenic Bottling Company) είναι μια από τις μεγαλύτερες εταιρείες εμφιάλωσης προϊόντων της Coca-Cola στον κόσμο (η μεγαλύτερη στην Ευρώπη), με πελάτες 585 εκατομμύρια ανθρώπους σε 28 χώρες. Θυγατρική της κατά 100% είναι η γνωστή μας 3Ε (άλλοτε «Ελληνική Εταιρεία Εμφιαλώσεως»). Η μητρική εταιρεία ιδρύθηκε το 1969 στην Ελλάδα και ακόμα ελέγχεται από τις οικογένειες Δαυίδ και Λεβέντη.
Από την Ελλάδα στις Βρετανικές Παρθένες Νήσους μέσω Λουξεμβούργου
Σύμφωνα με το ρεπορτάζ του Χάρη Καρανίκα, του μοναδικού Έλληνα δημοσιογράφου που συνεργάζεται με το ICIJ, στα σημερινά NEA, στο κέντρο του δικτύου, μεταξύ Ελλάδας και Βρετανικών Παρθένων Νήσων, βρίσκονται δύο εταιρείες με έδρα το Μεγάλο Δουκάτο, οι Boval και Kar-Tess Holding, μέτοχοι αμφότερες της Coca-Cola 3E, θυγατρικής της Coca-Cola ΗBC στην Ελλάδα.
Μέχρι το 2010, οι εταιρείες με έδρα το Λουξεμβούργο μπορούσαν να απολαμβάνουν ένα καθεστώς εκτεταμένης φοροαπαλλαγής, βάσει ενός περιβόητου νόμου του 1929, ο οποίος αποτέλεσε διαχρονικά το ισχυρότερο κίνητρο μετοίκησης των εταιρειών στο Μεγάλο Δουκάτο.
Είναι χαρακτηριστικό ότι όπως αναφέρει το ρεπορτάζ των ΝΕΩΝ, οι δύο εταιρείες υφίστανται στο Λουξεμβούργο στο πλαίσιο του καθεστώτος του 1929 η μεν Boval από τη δεκαετία του ’70 και η Kar-Tess από τη δεκαετία του ’80. Αυτό με άλλα λόγια σημαίνει ότι επί 40 χρόνια χρησιμοποιούν το φοροπαράδεισο του Λουξεμβούργου. Αν το δει κανείς ανάποδα, σημαίνει πως επί 40 χρόνια το ελληνικό δημόσιο χάνει φόρους…
Αλλά το 2010 το καθεστώς αυτό, υπό την πίεση εταιρειών και κρατών που κατήγγειλλαν τον αθέμιτο ανταγωνισμό, καταργήθηκε. Οι εταιρείες του ομίλου της CCHBC βρέθηκαν ξαφνικά σε μια πρωτοφανή για τις ίδιες κατάσταση: σε καθεστώς κανονικής φορολόγησης, σα να ήταν κοινοί θνητοί. Όπως και σε εκατοντάδες άλλες περιπτώσεις, το πρόβλημα ανέλαβε να επιλύσει η PcW επινοώντας ένα σχήμα που στόχο του είχε να αποφύγει τη φορολόγηση των εταιρειών τόσο στην Ελλάδα (με 25%) όσο και στο Λουξεμβούργο (με 15%).

Για να γίνει αυτό επιλέχθηκε μια στρατηγική σε σειρά βημάτων, με αντικείμενο τη μεταφορά συνολικά 159 εκατομμυρίων ευρώ και σκοπό την καταβολή των λιγότερο δυνατών (ή μηδενικών;) φόρων.
Πρώτο βήμα, μία κίνηση κεφαλαίων από την Ελλάδα στο Λουξεμβούργο ύψους 59 εκατομμυρίων ευρώ, πριν εκπνεύσει το καθεστώς φοροαπαλλαγής. Η μεταφορά απέφυγε την καταβολή φόρων στη χώρα προέλευσης βάσει της Συμφωνίας Διπλής Φορολόγησης και δεν φορολογήθηκε στο Λουξεμβούργο βάσει του καθεστώτος του 1929.
Στο Δ.Σ. της Kar-Tess το 2009 εμφανίζονταν οι Γιώργος Δαυίδ και Αναστάσιος Λεβέντης (οι ηγέτες δηλαδή της ελληνικής Coca-Cola), δηλώνοντας ως έδρα το Λάγος της Νιγηρίας. (Η οικογένεια Λεβέντη έχει δεσμούς με τη Νιγηρία από το 1920).
Τον Μάιο του 2009, οι Γενικές Συνελεύσεις των δύο εταιρειών αποφάσισαν να απεκδυθούν των προνομίων που τους έδινε ο νόμος του 1929 και να υπαχθούν σε ένα καθεστώς κανονικής φορολόγησης. Αυτό σήμαινε πως στο εξής θα πλήρωναν κανονικά τους φόρους τους; Όχι ακριβώς…
Τον Ιούλιο του 2009, η PwC υποβάλλει τη φορολογική της πρόταση προς τις αρχές και η συμφωνία εγκρίνεται αυθημερόν! Ακολουθεί η δεύτερη κίνηση κεφαλαίων από το Λουξεμβούργο προς τις Βρετανικές Παρθένες Νήσους (τις γνωστές BVI) η οποία βαπτίστηκε τόκος από υφιστάμενο δάνειο από τη Lavonos (βλέπε γράφημα) ώστε και πάλι να αποφευχθεί η φορολόγησή του.
Τελευταίο βήμα: Συστήνεται μία νέα εταιρεία στην Κύπρο με το ίδιο όνομα (Boval) και μεταφέρονται οι μετοχές της Boval Λουξεμβούργου σε αυτήν. Στο εξής, οι διανομές μερισμάτων στην κυπριακή Boval Ltd θα απαλλάσσονταν από την παρακράτηση φόρου.
Με άλλα λόγια: Το Λουξεμβούργο κατάργησε επισήμως το καθεστώς φοροπαλλαγής και την ίδια ώρα, με συνεργό την PwC, από την πίσω πόρτα εγκαθίδρυσε ένα νέο αντίστοιχο καθεστώς.
Όσο για την ελληνική πολευθνική και τους επιχειρηματίες που τη διοικούν, αφού παραιτήθηκαν με τη βούλα όλων των φορολογικών τους προνομίων, με συνεργό την PwC και τις αρχές του Δουκάτου, επέστρεψαν στο καθεστώς από το οποίο υποτίθεται παραιτήθηκαν… Coca-Cola Zero Tax….
Σύμφωνα με το ρεπορτάζ του Καρανίκα, πηγές από την Γενική Διεύθυνση Φορολόγησης και Τελωνειακής Ενωσης της Κομισιόν ανέφεραν ότι ενδιάμεσες εταιρείες, οι οποίες δηλαδή παρεμβάλλονται ανάμεσα σε άλλες, με μόνο σκοπό τη φορολογική ελάφρυνση, “θα μπορούσαν να αγνοηθούν και η φορολόγηση να εφαρμοστεί ωσάν οι εταιρείες να συνδέονται απευθείας μεταξύ τους. Σαν να έχουν δηλαδή απευθείας σχέση.”
Η Κομισιόν, έστω χωρίς την ευθύνη μιας δήλωσης on-the-record, πετάει το μπαλάκι στις ελληνικές αρχές. Και το ερώτημα που τίθεται είναι προφανές: Το Υπουργείο Οικονομικών θα αναλάβει δράση απέναντι στην ελληνικών συμφερόντων εταιρεία ώστε τα κεφάλαια που έφυγαν από την Ελλάδα (τουλάχιστον αυτά των εν λόγω συμφωνιών) να φορολογηθούν όπως πρέπει;
Το πραγματικό σκάνδαλο: Η ανατριχιαστική σιωπή των μίντια
Ποιο είναι όμως το μεγαλύτερο «σκάνδαλο»; Το ότι το ότι η μεγαλύτερη ελληνική πολυεθνική διαπρέπει στη φοροαποφυγή ή ότι σύμπασα τα ελληνικά ΜΜΕ επιλέγουν να αποσιωπήσουν το γεγονός;
Η εφημερίδα ΤΑ ΝΕΑ που είναι ο αποκλειστικός συνεργάτης στην Ελλάδα του ICIJ στη δημοσίευση των LuxLeaks, παρότι είχε κατ’αποκλειστικότητα το θέμα χειρίστηκε το θέμα ως εξής: Στην πρώτη της σελίδα, αντί το θέμα να είναι πρώτο όπως θα άρμοζε σε μία διεθνή και εθνική αποκλειστικότητα, είναι θαμμένο στον πάτο της σελίδας με έναν τίτλο από τον οποίο λείπει εντελώς κάθε αναφορά στην Coca-Cola. Ο τίτλος, σκέτο-αίνιγμα, αναφέρει:
Luxembourg Leaks: H ελληνική «παροικία» στο Λουξεμβούργο και η σκληρή απάντηση των Γερμανών
Και ενώ ΤΑ ΝΕΑ σαμποτάρουν την ίδια τους την αποκλειστικότητα, οι υπόλοιπες εφημερίδες επέλεγαν αν αποσιωπήσουν πλήρως την αποκάλυψη της προηγούμενης ημέρας: ότι το EFG Group του Ομίλου Λάτση και η Wind ήταν ανάμεσα στις «ελληνικές» εταιρεία που έχουν εμπλοκή στην υπόθεση της LuxLeaks.
Απο το σύνολο του ημερήσιου τύπου, ούτε μια δεν ανέφερε το EFG Group στο πρωτοσέλιδό της. Υπήρξαν δύο μόλις εξαιρέσεις που αναφέρθηκαν μεν στην υπόθεση LuxLeaks, η «Εστία» και η Εφημερίδα των Συντακτών, αλλά ούτε αυτές αναφέρθηκαν στο πρωτοσέλιδό τους στα ονόματα των ελληνικών εταιρειών.
Και η Coca-Cola; Τα ιντερνετικά μέσα περιορίστηκαν σε χλωμές αναφορές στο ρεπορτάζ. Μέσα που καθημερινά ανεβάζουν εκατοντάδες ποστ, δεν βρήκαν χώρο για ένα τόσο μεγάλο και διεθνές θέμα, κι ας αφορούσε τη μεγαλύτερη ελληνική πολυεθνική.
Η Coca-Cola HBC αποτελεί έναν από τους μεγαλύτερους διαφημιζόμενους στην Ελλάδα (όπως και διεθνώς το αντίστοιχο αμερικάνικο brand) ενώ ταυτόχρονα απολαμβάνει ένα είδος ευρύτερης ασυλίας που ίσως να συνδέεται και με το στάτους των Ελλήνων ιδιοκτητών της, και ιδίως του κ. Γεώργιου Δαυίδ.
Με τον ίδιο τρόπο που σήμερα τα ελληνικά ΜΜΕ προσποιούνται ότι η υπόθεση φοροαποφυγής της Coca-Cola δεν υπάρχει, μερικούς μήνες πριν αποσιώπησαν, στη μεγάλη τους πλειοψηφία, το μποϊκοτάζ που οι εργαζόμενοι κήρυξαν εναντίον της εταιρείας εξαιτίας των απολύσεων και του κλεισίματος παραγωγικών μονάδων.
Τέλος, η ίδια η εταιρεία, προσέφυγε στα δικαστήρια ζητώντας προσωρινή διαταγή προκειμένου να σταματήσει το μποϊκοτάζ. Ως τώρα, η ελληνική δικαιοσύνη έχει απορρίψει το αίτημά της.
Πηγή: ThePressProject.gr

Διαβάστε περισσότερα

ΔΥΣΤΥΧΩΣ ΟΙ ΑΓΟΡΕΣ ΦΟΒΟΥΝΤΑΙ ΝΕΑ ΠΤΩΧΕΥΣΗ ΤΗΣ ΕΛΛΑΔΑΣ

Του Πάνου Παναγιώτου
Μία από τις πιο διαχρονικές αλήθειες είναι ότι οι ελληνικές κυβερνήσεις λένε αναλήθειες. Και αυτό γιατί ο στόχος τους δεν είναι να αναδείξουν την πραγματικότητα ως έχει αλλά να την παρουσιάσουν όπως τις συμφέρει.
«Με ρωτήσατε προηγουμένως, κ. Τσίπρα, αν το χρέος μας είναι βιώσιμο.
Ευτυχώς για την Ελλάδα είναι. Δυστυχώς για το ΣΥΡΙΖΑ είναι.
Εμένα ρωτάτε άλλωστε; Το λένε ήδη οι αγορές.»
Αντώνης Σαμαράς, Συζήτηση στη Βουλή,Οκτώβριος 2014
«Προκειμένου να διασφαλιστεί η βιωσιμότητα του χρέους απαιτείται …
η εφαρμογή δημοσιονομικής πολιτικής που θα οδηγήσει σε ικανά πρωτογενή πλεονάσματα»
Λουκάς Παπαδήμος, Ιούλιος 2014
Προκειμένου να δει κανείς μέσα από το προπέτασμα καπνού της κυβέρνησης, πρέπει να συγκεντρώσει και να συνθέσει τα κομμάτια του παζλ  που θα τον καθοδηγήσουν να εμφανίσει την εικόνα που κρύβεται και να είναι έτοιμος να την αντέξει όσο άσχημη και αν είναι.
Πέντε τέτοια κομμάτια συγκεντρώνονται στην εικόνα που συνοδεύει το άρθρο και βοηθούν στην ολοκλήρωση του χρηματοοικονομικού παζλ της Ελλάδας και στην ανάδειξη της εικόνας που κρύβ ει για το παρόν και το μέλλον της χώρας. Τα πέντε αυτά κομμάτια είναι :
α) η τιμή των 10ετών ομολόγων της Ελλάδας, λήξης το 2024  (πάνω αριστερά στην εικόνα που συνοδεύει το άρθρο),
β)  τα επιτόκια των 10ετών ομολόγων (η κόκκινη καμπύλη στο πάνω δεξιά κομμάτι της εικόνας).
γ)  ο Γενικός Δείκτης τιμών του Χρηματιστηρίου Αθηνών (άσπρες και κόκκινες μπάρες στο πάνω δεξιά κομμάτι της εικόνας)
δ) το ελληνικό χρέος ως ποσοστό του ΑΕΠ, (κίτρινες μεγάλες μπάρες στο μέσο της εικόνας  – πρόβλεψη για το διάστημα 2015-2022 από το πανεπιστήμιο της Οξφόρδης, με βάση και τις επίσημες προβλέψεις της Τρόικας)
ε) η βαθμολογία του ελληνικού χρέους από τους τρεις, κύριους, οίκους πιστοληπτικής αξιολόγησης (πίνακας στο κάτω μέρος της εικόνας)
Ξεκινώντας από το τέλος, το πέμπτο κομμάτι του παζλ (ε) μας δείχνει πως η πιστοληπτική βαθμολογία της Ελλάδας από τους τρεις, κύριους, οίκους πιστοληπτικής αξιολόγησης είναι B, Caa1και B, δηλαδή από τις χαμηλότερες στον κόσμο. Αυτή η βαθμολογία συνεπάγεται πως η Ελλάδα θεωρείται μία χώρα της οποίας τα ομόλογα δεν είναι επενδυτικά προϊόντα αλλά προϊόντα πολύ υψηλού ρίσκου στα οποία εμπεριέχεται το ρίσκο αναδιάρθρωσης, εξαιτίας του ότι υπάρχει κίνδυνος αδυναμίας εξυπηρέτησης του χρέους, δηλαδή ο κίνδυνος πτώχευσης.
Η βαθμολογία αυτή συνδέεται με το τέταρτο κομμάτι του παζλ, το χρέος ως ποσοστό του ΑΕΠ σήμερα και την εξέλιξη του με βάση τις εκτιμήσεις του πανεπιστημίου της Οξφόρδης, που  αν και στηρίζονται στις αντίστοιχες της Τρόικας, είναι κατά τι ρεαλιστικότερες και πιο αρνητικές από αυτές.
Το χρέος στο 2014 κυμαίνεται κοντά στο 175% του ΑΕΠ και η πρόβλεψη είναι πως θα μειώνεται σταθερά χάρη στην πολιτική λιτότητας που θα παράγει πολύ μεγάλα πρωτογενή πλεονάσματα και στην ανάπτυξη που θα αυξάνει το ΑΕΠ αλλά θα παραμένει κοντά στο 130% ακόμη και μέχρι το 2022,
Ενώνοντας αυτά τα κομμάτια μπορούμε να εξηγήσουμε το τρίτο κομμάτι του παζλ, το οποίο δείχνει πως η τιμή των 10ετών ελληνικών ομολόγων διαμορφώνεται στα 82,5 σεντ στο ευρώ καθώς οι αγορές  ενσωματώνουν σε αυτήν ένα ρίσκο αναδιάρθρωσης των ομολόγων κοντά στο 15% και συνεπώς θεωρούν πως υπάρχει ένα υπολογίσιμο ρίσκο νέας πτώχευσης της Ελλάδας εντός της προσεχούς δεκαετίας.
Το ρίσκο πτώχευσης συνδέεται με το ότι το χρέος ως ποσοστό του ΑΕΠ είναι δυσθεώρητο (δεύτερο μεγαλύτερο στον κόσμο), τα πρωτογενή πλεονάσματα που πρέπει να παραχθούν μέσω λιτότητας για να μειωθεί είναι εντυπωσιακά μεγάλα (τα μεγαλύτερα μεταξύ όλων των αναπτυγμένων κρατών του κόσμου) και η  διάρκεια των μέτρων λιτότητας προκειμένου να παραχθούν και να διατηρηθούν για να μειώσουν το χρέος, πρωτοφανής (μετρώντας από το 2010, περί τα είκοσι έτη).
Τα παραπάνω μας οδηγούν στο δεύτερο κομμάτι του παζλ (β), το επιτόκιο των 10ετών ελληνικών ομολόγων, το οποίο κυμαίνεται στο 8,04%. Αυτό σημαίνει πως το επιτόκιο που οι αγορές ζητούν για να δανείσουν χρήματα στην Ελλάδα για δέκα χρόνια είναι απαγορευτικό ακριβώς γιατί σε αυτό συμπεριλαμβάνουν το ‘premium’ (το οποίο θα ήταν μεγαλύτερο αν τα ομόλογα ήταν ελληνικού και όχι αγγλικού Δικαίου) από το ρίσκο πτώχευσης της χώρας και αναδιάρθρωσης των ομολόγων της.
Και καταλήγουμε στο πρώτο κομμάτι του παζλ, το Γενικό Δείκτη του Χρηματιστηρίου Αθηνών, ο οποίος βρίσκεται 83% χαμηλότερα από το υψηλό του 2007. 70% χαμηλότερα από το υψηλό του 2009 και 35% χαμηλότερα από το υψηλό του Μαρτίου 2014.
Αυτό συνδέεται με όλα τα παραπάνω κομμάτια και δείχνει ότι η χρηματιστηριακή αξία όλων των εισηγμένων στο ελληνικό χρηματιστήριο μετοχών έχει μειωθεί στα τελευταία χρόνια αλλά και στους τελευταίους μήνες  περισσότερο από ότι σε οποιοδήποτε αναπτυγμένο ή αναπτυσσόμενο κράτος στον κόσμο, ακριβώς γιατί οι δυνατότητες κερδοφορίας και ανάπτυξης αλλά και οι πιθανότητες επιβίωσης των ελληνικών εταιριών έχουν συρρικνωθεί δραματικά εξαιτίας του υπέρογκου δημοσίου χρέους και της πολιτικής λιτότητας προκειμένου αυτό να εξυπηρετηθεί.
Έτσι, η συνολική εικόνα όπως προκύπτει από το παζλ είναι σαφής και μας δείχνει πως για τους οίκους πιστοληπτικής αξιολόγησης, τις αγορές κεφαλαίων και τους διεθνείς επενδυτές  η ακολουθούμενη μέχρι σήμερα οικονομική πολιτική δρακόντειων μέτρων και ο σχεδιασμός συνέχισης της στο μέλλον, δεν καθιστά, για μία πληθώρα λόγων,  το ελληνικό χρέος βιώσιμο σε ορίζοντα δεκαετίας και δεν άρει την πιθανότητα νέας πτώχευσης της  χώρας εντός αυτού του διαστήματος (πτώχευση που μπορεί να λάβει πολύ διαφορετική μορφή από την πρώτη).
Μπορεί η κυβέρνηση να μη θέλει να το παραδεχτεί και η Τρόικα να μη μπορεί αλλά οι οίκοι αξιολόγησης το δείχνουν με τη βαθμολογία τους και οι αγορές  κεφαλαίων και μετοχών με τις πράξεις τους.
Και όπως μας δίδαξε το ξέσπασμα και τα πρώτα χρόνια της ελληνικής κρίσης, τόσο οι οίκοι όσο και οι αγορές έχουν ένα μοναδικό τρόπο να μετατρέπουν τους φόβους τους σε μία αυτοεπαληθευόμενη προφητεία και η Γερμανία έχει  να διαστροφικό πείσμα να εμποδίσει κάτι τέτοιο να συμβεί.
* O Πάνος Παναγιώτου είναι χρηματιστηριακός αναλυτής, Διευθυντής της Ελληνικής Κοινότητας Τεχνικών Αναλυτών (www.ekta.gr)

Διαβάστε περισσότερα

Ο ΣΥΡΙΖΑ βλέπει ήδη τα «Προσεχώς»

Σταύρος Χριστακόπουλος

Η πρόσφατη κρίση στη σχέση της κυβέρνησης με τις «αγορές», τόσο στο επίπεδο των ελληνικών ομολόγων όσο και σε αυτό του Χρηματιστηρίου Αθηνών, αποτέλεσε, μεταξύ άλλων, ένα χρήσιμο μάθημα και για τον ΣΥΡΙΖΑ. Μάλιστα ο Αλέξης Τσίπρας αποφάνθηκε ότι οι αγορές θα είναι εχθρικές προς την Ελλάδα για μεγάλο χρονικό διάστημα.

Καθώς ο χρόνος μέχρι την κήρυξη εθνικών εκλογών λιγοστεύει διαρκώς, ο ΣΥΡΙΖΑ έχει την ευκαιρία να «ζήσει», μέσα από τις περιπέτειες της κυβέρνησης Σαμαρά, μια προσομοίωση διακυβέρνησης, καθώς μια σειρά ζητήματα τα οποία θα βρει μπροστά του αποτελούν σήμερα τον επίλογο των απερχόμενων διαχειριστών της εξουσίας.

Εκτός από την κρίση με τις αγορές, ήρθαν τα τεστ αντοχής των τραπεζών να αποκαλύψουν – με το σταγονόμετρο έως τώρα – τις προθέσεις των δανειστών για το περίφημο «μαξιλαράκι» των 11,5 δισ. ευρώ, στο οποίο η αξιωματική αντιπολίτευση υπολογίζει για την αντιμετώπιση ζητημάτων πέρα από την ανακεφαλαίωση των τραπεζών, για το οποίο αρχικά η Ελλάδα το είχε δανειστεί.

Παράλληλα βεβαίως τίθεται το ζήτημα του μοντέλου διαχείρισης των τραπεζών, όπου ο ΣΥΡΙΖΑ διαφοροποιείται αισθητά στο θέμα των μετοχών που κατέχει το Ταμείο Χρηματοπιστωτικής Στήριξης,  ζητώντας το κράτος να μην ξεπουλήσει «μπιρ παρά» τα δικαιώματά του, αλλά να τα διαχειριστεί «προς όφελος του δημοσίου συμφέροντος».

Θέμα απολύτως διασυνδεδεμένο με αυτό των τραπεζών είναι κι εκείνο των «κόκκινων» δανείων, για το οποίο ο νυν υπουργός Οικονομικών έχει δηλώσει – και το δημοσιευμένο προσχέδιο αποκαλύπτει – ότι δεν υπάρχει στα σκαριά ρύθμιση που θα μπορούσε να προκαλέσει ζημία στη σταθερότητα του τραπεζικού συστήματος. Κοινώς δεν θα υπάρξει λύση που να ζημιώνει τις τράπεζες.

Είναι ερώτημα το αν ο ΣΥΡΙΖΑ, αναλαμβάνοντας τη διακυβέρνηση, θα διατηρήσει αποφάσεις στα θέματα των τραπεζών και των δανείων που θα έχουν ληφθεί από τη νυν κυβέρνηση σε συμφωνία με την τρόικα.

Η στάση της τρόικας έναντι των τελευταίων «μεταρρυθμίσεων» πριν από την επίσημη λήξη του ευρωπαϊκού σκέλους του τρέχοντος μνημονίου μοιάζει δυναμική όχι μόνο στο σκέλος της πίεσης προς την κυβέρνηση, αλλά και σε αυτό της προειδοποίησης προς τον ΣΥΡΙΖΑ. Τις καυτές πατάτες του ασφαλιστικού και της απελευθέρωσης των απολύσεων δεν είναι βέβαιο αν θα τις κρατήσει στα χέρια του ο Σαμαράς ή ο Τσίπρας.

Καυτό θέμα της ατζέντας των δανειστών, αλλά και της ελληνικής κυβέρνησης, αποτελεί η νέα συμφωνία για το είδος της επιτήρησης που θα ασκείται στην Ελλάδα, αλλά και αυτή για τη ρύθμιση – αναδιάρθρωση των δόσεων αποπληρωμής του δημόσιου χρέους. Είναι όμως άγνωστο όχι μόνο το περιεχόμενό τους, αλλά και το αν οι νέες συμφωνίες θα επιλεγεί από τους δανειστές να συναφθούν με τη νυν ή την επόμενη κυβέρνηση.

Το μόνο βέβαιο είναι ότι, όσο το χρέος παραμένει στο σημερινό δυσθεώρητο και μη διαχειρίσιμο ύψος, κάθε σκέψη για χαλάρωση της επιτήρησης σχεδόν… αποκλείεται. Επίσης αποκλείεται κάθε σκέψη εγκατάλειψης των νεοφιλελεύθερης κοπής «μεταρρυθμίσεων», οι οποίες όχι μόνο αποτελούν κοινό τόπο μεταξύ Γερμανίας, Κομισιόν και ΔΝΤ, αλλά δεν αμφισβητούνται καν από τις χώρες – π.χ. Ιταλία, Γαλλία – που διαπραγματεύονται χαλαρότερη δημοσιονομική πολιτική.

Όλα τα παραπάνω ήταν περίπου βέβαιο ότι ο ΣΥΡΙΖΑ δεν θα αποφύγει να τα διαχειριστεί, δεδομένου ότι ο χρόνος έως τις – αναπόφευκτες με τα σημερινά δεδομένα – εκλογές είναι βραχύς, τα διαπραγματευτικά περιθώρια της νυν κυβέρνησης είναι στενά και οι δανειστές δύσκολα θα προτιμήσουν τη διευθέτησή τους με την απερχόμενη κυβέρνηση. Μια κρίσιμη συμφωνία είναι προτιμότερο να συνάπτεται με αυτόν που θα την εφαρμόσει και όχι με αυτόν που αύριο θα αντιπολιτεύεται.

Το κερασάκι στην τούρτα πάντως είναι η κρίση στα εθνικά θέματα. Η σημερινή περιπλοκή στο τρίγωνο Ελλάδας – Κύπρου – Τουρκίας, με την εμπλοκή ΗΠΑ, Ισραήλ, Αιγύπτου και, ίσως, της Ρωσίας, είναι ένα κουβάρι που θα ξετυλιχθεί σε βάθος χρόνου.

Δεδομένου ότι κρίσιμες εμπλοκές και διευθετήσεις ενδέχεται να συμπέσουν με τη διακυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ, είναι προφανές ότι για την επόμενη κυβέρνηση ο δρόμος είναι ήδη ναρκοθετημένος και οι όποιες κινήσεις της θα απαιτήσουν εξαιρετική μαεστρία ώστε να μην ταυτιστεί με δυσμενείς εξελίξεις στο κρισιμότερο πολιτικό «πακέτο» που θα βρει μπροστά της.

Όπως πολλές φορές έχουμε τονίσει στο παρελθόν, τα δικαιώματα, οι μισθοί και οι συντάξεις, στο πλαίσιο μιας επιθετικής και διεκδικητικής πολιτικής σε βάθος χρόνου, ενδέχεται να αποκατασταθούν, έστω εν μέρει και αναλόγως της διεθνούς οικονομικής και πολιτικής συγκυρίας.

Όμως, στο διεθνές πεδίο, για μια χώρα με τις σημερινές δυνατότητες της Ελλάδας και υπό το βάρος των υποχωρήσεων του πρόσφατου παρελθόντος («γκρίζες ζώνες» στο Αιγαίο και οικονομική διείσδυση της Τουρκίας στη Θράκη), κάθε απώλεια κυριαρχίας, δικαιωμάτων ή και εδάφους δεν αναπληρώνεται. Το παράδειγμα της Κύπρου με την εισβολή και κατοχή είναι περισσότερο από σαφές.

Συμπέρασμα; Ο ΣΥΡΙΖΑ θα πρέπει να μελετήσει με τεράστια προσοχή τα… «Προσεχώς» της διακυβέρνησής του, τα οποία ήδη προβάλλονται μπροστά του. Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι θα αντιμετωπίσει τεράστιες δυσκολίες αναλαμβάνοντας μια χώρα χρεοκοπημένη και στη δίνη δυναμικών γεωπολιτικών ανακατατάξεων. Οι σημερινές δυσκολίες της κυβέρνησης Σαμαρά ας λειτουργήσουν ως καμπανάκι προειδοποίησης και για τον ίδιο…

* Ο Σταύρος Χριστακόπουλος είναι διευθυντής σύνταξης στην εφημερίδα «Το Ποντίκι»

Διαβάστε περισσότερα

900.000 νέοι φτωχοί σε μία πενταετία

Του ΚΩΣΤΑ ΚΑΛΛΩΝΙΑΤΗ

Το 2008 η Ελλάδα είχε ποσοστό κινδύνου φτώχειας ή κοινωνικού αποκλεισμού 28,1% στο σύνολο του πληθυσμού της και ήταν η έκτη χειρότερη κατά σειράν στην Ευρώπη πίσω από τις Βουλγαρία, Ρουμανία, Λετονία, Πολωνία, Ουγγαρία.

 

  3,9 εκατ. Ελληνες ζουν κοντά στο όριο της φτώχειας και του κοινωνικού αποκλεισμού Το 2013 το ποσοστό αυτό είχε ανέλθει σε 35,7% φέρνοντας την Ελλάδα στην τρίτη χειρότερη θέση μετά τις Βουλγαρία, Ρουμανία.

Η ραγδαία αυτή αύξηση του ποσοστού κινδύνου φτώχειας/κοινωνικού αποκλεισμού στην Ελλάδα (7,6 εκατοστιαίες μονάδες μέσα σε 5 χρόνια) είναι η μεγαλύτερη στην Ευρώπη (10,9 φορές μεγαλύτερη από την αντίστοιχη αύξηση της ΕΕ28). Με τον ετήσιο δε ρυθμό αύξησης της τελευταίας πενταετίας εκτιμάται πως το 2014 θα υπερβεί το 37%.
Συγκεκριμένα, κοντά στο όριο της φτώχειας και του κοινωνικού αποκλεισμού ζει πάνω από ένας στους τρεις Ελληνες (35,7%), το δε 23% ζει με πενιχρό εισόδημα, όπως δείχνουν τα στοιχεία της Eurostat για το 2013, που δόθηκαν χθες στη δημοσιότητα στις Βρυξέλλες.
Σύμφωνα με την Eurostat, άτομα κοντά στο όριο της φτώχειας θεωρούνται εκείνα που ζουν σε νοικοκυριά με διαθέσιμο εισόδημα κάτω του 60% του εθνικού μέσου διαθέσιμου εισοδήματος -μετά τις μεταβιβάσεις των κοινωνικών επιδομάτων- ή που αδυνατούν να καλύψουν σημαντικά αγαθά, ή που ζουν σε νοικοκυριά χαμηλής εντάσεως εργασίας.
Οπως προκύπτει από τα στοιχεία της Eurostat, το 2013, στην Ελλάδα ζούσαν 3,9 εκατομμύρια άνθρωποι κοντά στο όριο της φτώχειας και του κοινωνικού αποκλεισμού, ή το 35,7% του πληθυσμού, έναντι 28,1% το 2008.
Την ίδια χρονιά, στην Ε.Ε., 120 εκατομμύρια άνθρωποι ζούσαν κοντά στο όριο της φτώχειας, ή το 24,5% του πληθυσμού, έναντι 23,8% το 2008.
Τα υψηλότερα ποσοστά πληθυσμού που ζουν κοντά στο όριο της φτώχειας ή του κοινωνικού αποκλεισμού καταγράφηκαν στη Βουλγαρία (48%), στη Ρουμανία (40%), στην Ελλάδα (35,7%), στη Λετονία (35%) και στην Ουγγαρία (33%).
Αντιθέτως, τα χαμηλότερα ποσοστά πολιτών που ζουν στο όριο της φτώχειας καταγράφηκαν στην Τσεχία (14,6%), στην Ολλανδία (15,9%), στη Φινλανδία (16%) και στη Σουηδία (16,4%).
Εξάλλου, το 16,7% του πληθυσμού της Ε.Ε. ζούσε με πενιχρό εισόδημα, μετά τις μεταβιβάσεις των κοινωνικών επιδομάτων. Τα υψηλότερα ποσοστά πληθυσμού με πενιχρό εισόδημα καταγράφηκαν στην Ελλάδα (23,1%), στη Ρουμανία (22,4%), στη Βουλγαρία (21%), στη Λιθουανία (20,6%) και στην Ισπανία (20,4%) και τα χαμηλότερα καταγράφηκαν στην Τσεχία (8,6%) και στην Ολλανδία (10,4%).
Σε ό,τι αφορά το ποσοστό του ελληνικού πληθυσμού που αδυνατεί να καλύψει σημαντικά υλικά αγαθά, το 2013 ανήλθε σε 20,3%, έναντι 9,6% στην Ε.Ε. Ο συγκεκριμένος δείκτης παρουσιάζει μεγάλη διακύμανση στην Ε.Ε., ξεκινώντας από 1,4% στη Σουηδία και 1,8% στο Λουξεμβούργο και φτάνοντας στο 43% στη Βουλγαρία.
Σημειώνεται ότι άτομα που αδυνατούν να καλύψουν σημαντικά υλικά αγαθά θεωρούνται εκείνα τα οποία αδυνατούν να καλύψουν τέσσερα από τα ακόλουθα εννέα αγαθά: ενοίκιο ή εξόφληση δανείου, θέρμανση, απρόοπτα έξοδα, διατροφή με κρέας ή ψάρι κάθε δύο ημέρες, διακοπές εκτός οικίας για μία εβδομάδα, αυτοκίνητο, πλυντήριο ρούχων, έγχρωμη τηλεόραση και τηλέφωνο.

Διαβάστε περισσότερα

Να οι “υποκινητές” κ.Λοβέρδο

    Ας δούμε τι συμβαίνει στην τριτοβάθμια εκπαίδευση στο πλαίσιο της… «δημόσιας και δωρεάν Παιδείας»:

• Προ 4ετίας το Πανεπιστήμιο της Αθήνας είχε κρατική χρηματοδότηση περίπου 40 εκατομμύρια ευρώ. Σήμερα ο προϋπολογισμό του 2015 προβλέπει χρηματοδότηση 11 εκατομμύρια ευρώ.
• Το Πανεπιστήμιο χρειάζεται 2.000 υπαλλήλους για να λειτουργήσει στοιχειωδώς. Σήμερα έχει 732...
• Μόνο με το PSI τα αποθεματικά του Πανεπιστημίου της Αθήνας «κουρεύτηκαν» κατά 13 εκατ. ευρώ, του Πολυτεχνείου κατά 30 εκατ. ευρώ, του Πανεπιστημίου Μακεδονίας κατά 4,5 εκατ. ευρώ, του Αριστοτέλειου κατά 8 εκατ. ευρώ, της Πάτρας κατά 4 εκατ. ευρώ, του Παντείου κατά 9 εκατ. ευρώ και ούτω καθ’ εξής.
• Στη χώρα που ο πρωθυπουργός κύριος Σαμαράς για να δικαιολογήσει την ένταση στα Πανεπιστήμια επιτίθεται στους φοιτητές – «θρασίμια» (!) που δεν έχουν καλή αγωγή από το σπίτι τους, όπως είπε στη γιορτή της ΟΝΝΕΔ, οι φοιτητές και οι βυθισμένες στην φτώχεια οικογένειές τους καλούνται να πληρώνουν για οτιδήποτε έχει σχέση με την… «δημόσια και δωρεάν Παιδεία», από σίτιση και στέγαση μέχρι για μετακινήσεις και για συγγράμματα.

***

    Ας δούμε τι συμβαίνει στην δευτεροβάθμια εκπαίδευση στο πλαίσιο της… «δημόσιας και δωρεάν Παιδείας»:

• Στα τρία μόνο πρώτα χρόνια των Μνημονίων οι κυβερνώντες βάλανε λουκέτα σε 980 σχολεία, αλλά σύμφωνα με το λεξικό της πολιτικής απάτης φρόντισαν τα λουκέτα να τα βαφτίσουν… «συγχωνεύσεις».
• Στις σχολικές αίθουσες τσουβαλιάζονται σε κάθε τάξη 27 – 30 μαθητές και αυτό λέγεται «μάθημα»…
• Μόνο πέρσι από τα σχολεία χάθηκαν λόγω ελλείψεων σε καθηγητές πάνω από 32.000 (!) διδακτικές ώρες.
• Από το 2009 και μετά, οι μειώσεις δαπανών για τα σχολεία ξεπέρασαν το 47%!
• Στα σχολεία δεν καλύπτονται στοιχειώδεις ανάγκες, από τη στέγαση και τη θέρμανση, μέχρι τις καθαρίστριες και τους φύλακες.
• Η Ελλάδα είναι η χώρα της ΕΕ, που, εκτός από το υψηλότερο ποσοστό μαθητικής διαρροής, παρουσιάζει και το «προνόμιο» το ποσοστό της αύξησης των νέων που βρίσκονται εκτός εκπαίδευσης, κατάρτισης και απασχόλησης να έχει αυξηθεί από το 2008 μέχρι το 2011 κατά 54,7%! 
• Με την πολιτική τους περί το λεγόμενο «νέο Λύκειο» εκείνο που κατόρθωσαν ήταν το με - μαθηματική ακρίβεια - προβλεπόμενο: Να έχουν εξαναγκάσει τα παιδιά και τους γονείς να τρέχουν στα φροντιστήρια από το… Δημοτικό! 

    Εν ολίγοις: Στα σχολεία της χώρας, που παιδιά λιποθυμούν λόγω της ασιτίας, οι μεν καθηγητές πασχίζουν να αντεπεξέλθουν στο λειτούργημά τους σε συνθήκες φτωχοποίησής τους (σσ: ο μισθός του νέου εκπαιδευτικού ισοδυναμεί πλέον με το 56% του μέσου όρου των χωρών της Ευρώπης), οι δε γονείς πληρώνουν τα μαλλιοκέφαλά τους: Γι' αυτή την «Παιδεία» οι Έλληνες γονείς πληρώνουν πάνω από 5 δισ. ευρώ το χρόνο.

***

    Αν αυτή είναι (και είναι) η κατάσταση της Παιδείας στην Ελλάδα των Μνημονίων, ας πάμε να θυμηθούμε τι συνέβαινε και πριν από τα Μνημόνια.
    Μια παλιότερη μελέτη των καθηγητών Μάνου Αντωνίνη και Πάνου Τσακλόγλου (www.aueb.gr/Users/tsakloglou/educ-imop.pdf) με θέμα τις «αναδιανεμητικές επιπτώσεις της δημόσιας εκπαίδευσης στην Ελλάδα» δίνει ενδιαφέρουσες απαντήσεις για τον (ταξικό) χαρακτήρα της ακολουθούμενης εκπαιδευτικής πολιτικής με ή χωρίς Μνημόνια. Τα στοιχεία και συμπεράσματα των ερευνητών μιλούν από μόνα τους:
    α) Η εμπειρία όλων των (καπιταλιστικών) χωρών δείχνει ότι στην κούρσα για την είσοδο στην ανώτατη εκπαίδευση τα παιδιά των πλούσιων στρωμάτων έχουν πολλαπλάσιες πιθανότητες από τα παιδιά των φτωχότερων στρωμάτων. «Παρόμοια – τονίζεται - είναι η κατάσταση και στην Ελλάδα».
    β) Η δομή του συστήματος για την είσοδο στα ανώτερα και ανώτατα εκπαιδευτικά ιδρύματα οδηγεί στη δημιουργία ενός παράλληλου εκπαιδευτικού συστήματος φροντιστηρίων και ιδιωτικών μαθημάτων για την υποστήριξη των υποψηφίων «σε βάρος της ποιότητας της διδασκαλίας στη σχολική αίθουσα (...). Αναπόφευκτα το σύστημα αυτό επιδρά στις πιθανότητες επιτυχίας μαθητών από διαφορετικά εισοδηματικά στρώματα».
    γ) Η θεωρία της «δωρεάν δημόσιας» εκπαίδευσης είναι μια απάτη καθώς στην πράξη «οι μαθητές που δε συνεχίζουν τις σπουδές στο λύκειο προέρχονται κυρίως από φτωχότερες ομάδες του πληθυσμού». Η πιθανότητα να μη μετέχουν οι φτωχοί στην εκπαιδευτική διαδικασία του λυκείου «είναι 12 φορές μεγαλύτερη» από την πιθανότητα να μη μετέχουν οι πλούσιοι. «Έτσι λιγότερα παιδιά από τα φτωχότερα νοικοκυριά φτάνουν στο σημείο αφετηρίας για τις πανελλήνιες εξετάσεις».
    δ) Η πιθανότητα ένας μαθητής να συμμετέχει στην παράλληλη διαδικασία (φροντιστήρια, ιδιαίτερα) για την προετοιμασία του για τις πανελλήνιες είναι 3 φορές υψηλότερη αν ανήκει στα πλούσια εισοδηματικά στρώματα έναντι των φτωχότερων. Καθόλου τυχαία λοιπόν, στην τριτοβάθμια εκπαίδευση εισάγονται 6 στους 10 πλούσιους μαθητές λυκείου έναντι 3 στους 10 των φτωχών μαθητών.
    ε) Στις ηλικίες των 15-17 ετών εκτός εκπαιδευτικού συστήματος σύμφωνα με στοιχεία της δεκαετίας του '90 ήταν το 2,5% των μαθητών από πλούσια εισοδηματικά στρώματα έναντι 31,5% των μαθητών από τα φτωχά εισοδηματικά στρώματα. Μάλιστα, τα 3/5 των παιδιών που εγκαταλείπουν το σχολείο στην ηλικία των 14 χρόνων προέρχονται από τα πιο φτωχά, μεταξύ των φτωχών, στρώματα.
    Συμπέρασμα:  Στα 40 χρόνια της μεταπολίτευσης οι εκάστοτε κυβερνώντες – οι ίδιοι που έκαναν καμιά τριανταριά (!) εκπαιδευτικές «μεταρρυθμίσεις» - κάθε φορά παρέδιδαν χειρότερο μπάχαλο απ' ό,τι παραλάμβαναν.
    Προκάλεσαν αμορφωσιά. Μετέτρεψαν τα σχολεία σε πάρκινγκ παιδιών και σε παρακολούθημα του φροντιστηρίου. Επέβαλαν ένα σύστημα ταξικής εκπαιδευτικής «κρησάρας».
    Αυτή είναι η κατάσταση στο χώρο της Παιδείας, συνολικά. Τόσο «δημόσια» και τόσο «δωρεάν» είναι.
    Αλλά οι καλοί ταγοί μας, από τους κυβερνώντες μέχρι τους Ποταμίσιους φίλους τους, εκείνο που προκρίνουν ως «φάρμακο» είναι τo ίδιο το «δηλητήριο»: Την επέκταση της ιδιωτικοποίησης!

***

    Μετά από όλα αυτά, οι κύριοι που διαλύουνε τα πάντα, που την πολιτική για την Παιδεία από ταξικό κόσκινο την «αναβάθμισαν» σε ταξικό πέλεκυ για τα παιδιά του λαού,
    οι ταγοί μας που στα κάθε λογής «Χάρβαρντ» που σπούδασαν πρέπει να είχαν ιδιαίτερη έφεση στα μαθήματα της υποκρισίας, του θράσους και του «μαυρογιαλουρισμού»,
    αυτοί που εξοντώνουν τους γονείς των μαθητών, αυτοί που εξαθλιώνουν τους δασκάλους των μαθητών,
    έχουν για μια ακόμα φορά το «ανάστημα» να παριστάνουν τους προστάτες των «ονείρων», των «ελπίδων» και των «δικαιωμάτων» των μαθητών.
    Οι μαθητές – όπως λένε οι ταγοί μας – κινητοποιούνται, διαδηλώνουν και διαμαρτύρονται διότι «υποκινούνται» από… σκοτεινές δυνάμεις και όχι γιατί βιώνουν πραγματικό πρόβλημα.  
    Από μια άποψη, πράγματι, οι μαθητές… «υποκινούνται». Οι δημοκράτες της κυβέρνησης, λοιπόν, που έχουν επιδοθεί στο κατασταλτικό σαφάρι «του νόμου και της τάξης» αναζητώντας τους «υποκινητές» των κινητοποιήσεων των μαθητών, μπορούν με μια απλή κίνηση να εντοπίσουν τους υποκινητές των μαθητικών καταλήψεων: Ας κοιταχτούν στον καθρέφτη. 

email: mpog@enikos.gr 

Διαβάστε περισσότερα

Ξύπνα! Μην αφήνεις τη ζωή να φεύγει!

Ο σκηνοθέτης Κώστας Καρύδας έγραψε και σκηνοθέτησε ένα κλιπ, διάρκειας 2,5 λεπτών με τίτλο "Ξύπνα", με το οποιο συμμετείχε στο διαγωνισμό ταινιών μικρού μήκους του Λονδίνου "Mofilm", αποσπώντας το δεύτερο βραβείο. Το μήνυμα που περναει το βίντεο ειναι εκείνο της αισιοδοξίας. Τα γυρίσματα έγιναν στην Θεσσαλονίκη με τον εμπνευστή και δημιουργό του να έχει συνθέσει και την μουσική. Τι θα έκανες μια μέρα αν ξυπνούσες πρωί και ήσουν 30 χρόνια νεότερος; Απολαύστε και σκεφτείτε, μήπως έφτασε η ώρα να πείτε... "Ξύπνα"!

Διαβάστε περισσότερα

Μεσολόγγι - αδέσποτα ώρα μηδέν.

Αδέσποτα, ένα ευαίσθητο θέμα για όσους είναι πραγματικά φιλόζωοι* και με τις δυο έννοιες της λέξης.

Ας αρχίσουμε να μιλάμε για τις αβοήθητες ψυχές που ξαφνικά βρεθήκαν απροστάτευτες στον δρόμο όχι από το τέλος δηλαδή από τα αποτελέσματα που βλέπουμε, αλλά από την αιτία, από το πώς βρεθήκαν στον δρόμο και έπειτα θα δούμε τις λύσεις.

Ο άνθρωπος σαν αλαζόνας που είναι θεώρει τον εαυτό του κυρίαρχο ον άρα κατ’ επέκταση αυτού θεώρει ότι η  φύση και τα ζώα υπάρχουν για να καλύπτουν τις ανάγκες του και όχι να συμβιώνει με αυτά. Αυτό τον οδηγεί σε έλλειψη σεβασμού της ζωής και τελικά τον οδηγεί στην “ευκολία” της εγκατάλειψης. Όλα αυτά τα ζώα που κυκλοφορούν ελεύθερα στον δρόμο κάποτε είχαν ιδιοκτήτη και αν όχι όλα σίγουρα κάποια από αυτά μέχρι να φτάσουν στο σημείο να αναπαρχθούν. Η καθημερινότητα  μας δείχνει ότι ένα κατοικίδιο που έχει αποκτηθεί επιπόλαια αφού καλύψει τον εγωισμό του «αφεντικού» του και χρησιμοποιηθεί σαν attraction και ως μέσο κάλυψης συναισθηματικών αναγκών έπειτα εγκαταλείπεται χωρίς φαγητό, χωρίς νερό και να νοσεί αβοήθητο. Επίσης η διαφήμιση είναι τεραστία με σκοπό να πειστεί και ο τελευταίος αναποφάσιστος καθώς το οικονομικό όφελος των εταιρειών είναι μεγάλο, αυτό  το marketing της κερδοφορίας οδηγεί στην αγορά ενός ζώου από τα pet shops και όχι στην υιοθεσία αν τελικά αποφασίσει κάποιος να αποκτήσει ένα ζώο συντροφιάς, η έκθεση κατοικίδιων στη βιτρίνα διαμορφώνει κουλτούρα «αγοράς» (και όχι υιοθεσίας), άρα και περιορισμένης ευθύνης από την πλευρά του «αγοραστή».
Από δω και πέρα εμπλέκεται όλη η κοινωνία μιας και είμαστε αντιμέτωποι με αδέσποτα ζώα τα οποία είναι πεινασμένα έχουν κακοποιηθεί και είναι έτοιμα να ξεσπάσουν στον οποιονδήποτε. Άλλοι συνεχίζουν την κακοποίηση ή αντιδρούν σε επιθέσεις που δέχονται από αυτά. Άλλοι σπεύδουν να λύσουν το πρόβλημα της αύξησης των αδέσποτων με την φόλα όπως και τις τελευταίες μέρες στην πόλη μας. Άλλοι ταΐζουν τα πεινασμένα ζώα όπου να ναι με αποτέλεσμα οι διαπληκτισμοί στις γειτονιές να είναι καθημερινό φαινόμενο όπως και οι εστίες μόλυνσης. Φυσικά δεν λείπουν και χαρτόκουτα με κουτάβια δίπλα στους κάδους από αυτούς που ναι μεν φροντίζουν τα ζώα τους άλλα δεν τα στειρώνουν με αποτέλεσμα να ικανοποιούν την ανάγκη για ζευγάρωμα ανεξέλεγκτα και έτσι μετά να υπάρχει απρόσμενη αναπαραγωγή. Όλες αυτές οι αντιδράσεις και  τα αποτελέσματα αποδεικνύουν την  έλλειψη παιδείας και την έλλειψη πρόνοιας που έχουμε σε τέτοια ζητήματα.

Τι μπορούμε να κάνουμε άραγε και τι νομιμοποιούμαστε;
Ερώτηση σημαντική η οποία τίθεται μετά από όσα ανέλυσα. Στην Ελλάδα θεωρητικά λύνουμε όλα τα πρόβλημα ειδικά στις ατέρμονες συζητήσεις στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης  μιας και όλοι γνωρίζουμε λίγο απ όλα! Σύμφωνα με τον νόμο  4039/12 & 4235/14 (Άρθρο 9. παρ.10) «Την ευθύνη για την επίβλεψη και τη φροντίδα των επανεντασσόμενων αδέσποτων ζώων έχουν, από κοινού, οι Δήμοι, οι οποίοι μάλιστα δύνανται να δημιουργήσουν και σημεία παροχής τροφής και νερού για τα ζώα αυτά, καθώς και τα συνεργαζόμενα με αυτούς φιλοζωικά σωματεία και ενώσεις.
Δεν απαγορεύεται η παροχή τροφής και νερού σε αδέσποτα ζώα συντροφιάς από φιλόζωους πολίτες, υπό την προϋπόθεση ότι τηρούνται οι κανόνες καθαριότητας και υγιεινής»
Ο Δήμος θα μου πείτε αδυνατεί να λύσει πιο σημαντικά προβλήματα που μαστίζουν την κοινωνία μας και το μόνο που κάνει είναι να σκύβει σε όποιον «βολευτή» μπαίνει στο Δημαρχείο, θα λύσει το θέμα με τα αδέσποτα; Όντως όμως είναι ο μόνος που μπορεί να δώσει λύση στο συγκεκριμένο πρόβλημα. Είναι πολύ εύκολο να βρεθεί ένας δημοτικός χώρος ο οποίος θα διαμορφωθεί έτσι ώστε να μπορεί να φιλοξενήσει τα αδέσποτα ζώα και εκεί να ελέγχονται από τους τοπικούς κτηνιάτρους που είναι διατεθειμένοι να βοηθήσουν, οι εγκαταστάσεις αυτές φυσικά θα πρέπει τουλάχιστον να μην πλημυρίζουν όπως οι ήδη υπάρχουσες. Αν ο Δήμος δεν μπορεί να διαθέσει ένα τόσο μικρό ποσό ας δημιουργηθεί ένας λογαριασμός που θα μπορεί ο καθένας να συμβάλλει για να δημιουργηθεί το κέντρο φιλοξενίας αδέσποτων ζώων, αυτή τη φορά όμως με σχεδιασμό και πρόγραμμα προκειμένου να πιάσουν τόπο τα χρήματα. Το πρόβλημα του φαγητού μπορεί να λυθεί με κάδους όπου πολίτες αλλά και καταστήματα εστίασης θα μπορούν να αφήνουν φαγητό που θα προορίζεται για την σίτιση των ζώων. Έτσι ούτε οι κάδοι θα γεμίζουν φαγητά αλλά και τα ζώα θα έχουν φαγητό οικονομικά. Σε όλο αυτό μπορούν να βοηθήσουν οι φιλοζωικές οργανώσεις που ήδη το έργο τους είναι σημαντικό αλλά και όποιος άλλος που σήμερα ταΐζει τα αδέσποτα όπου να ναι. Βεβαία να αναφέρω ότι ιδέες υπάρχουν πολλές, το πρώτο όμως που πρέπει να γίνει είναι να μεταφερθεί στις νέες γενιές ότι σεβόμαστε τα ζώα και την φύση γιατί πολύ απλά συμβιώνουμε με αυτά. Ας ξεφύγουμε από την άμεση ικανοποίηση των αναγκών, ξεχνώντας τις ευθύνες και τις συνέπειες των όσων πράττουμε. Φυσικά αυτή η λογική ξεφεύγει από τα ζώα και επεκτείνεται στις διαπροσωπικές σχέσεις των ανθρώπων που δεν λογαριάζουν τίποτα μπροστά στην προσωπική τους ικανοποίηση.
Στον Δήμο μας τα καθημερινά προβλήματα πολλαπλασιάζονται, οι αρχές της πόλης αδυνατούν να δώσουν λύσεις παρόλο που τα παπαγαλάκια δίνουν αγώνα να αποδείξουν το αντίθετο. Δημιουργούνται επιτροπές στις επιτροπές και διαφημίζονται τα αυτονόητα για σωστή διοίκηση του Δήμου. Πρώτα εμείς θα πρέπει να αποκτήσουμε συνείδηση, παιδεία και σωστή σκέψη και έπειτα θα επιλέξουμε αυτούς που θα επιφέρουν ουσιαστικές αλλαγές στην καθημερινότητα μας, μέχρι τότε ας ενεργοποιηθούμε για το καλό της κοινωνίας.


*φιλόζωος -η -ο

1. εκείνος που αγαπά τα ζώα
2. στις αρχές του περασμένου αιωνα φιλόζωο έλεγαν (όπως και στην αρχαία Ελλάδα) εκείνον που αγαπούσε υπερβολικά τη ζωή του, είχε κατά κάποιον τρόπο υπερβολική προσήλωση σε αυτήν, τον μικρόψυχο ή και τον δειλό (πηγή: http://el.wiktionary.org/wiki )

Διαβάστε περισσότερα

“Πως”, “με ποιον”, “που”…

    Το 2005 τα κόμματα που ψήφισαν τον Κάρολο Παπούλια στην Προεδρία της Δημοκρατίας είχαν λάβει στις εθνικές εκλογές της προηγούμενης χρονιάς ποσοστό 85,85% (ΝΔ 45,3%, ΠΑΣΟΚ 40,55%). Το 2010, όταν ανανεώθηκε η θητεία του στο Προεδρικό Μέγαρο, τα δικομματικά ποσοστά είχαν μετρηθεί στις εκλογές της προηγούμενης χρονιάς στο 77,39% (ΠΑΣΟΚ 43,92%, ΝΔ 33,47%).
    Σήμερα υπάρχει η ελάχιστη αμφιβολία ότι εκείνο το πολιτικό σκηνικό - όπως πιστοποιεί και η εκλογική αριθμητική και η πολιτική απήχηση των γαλαζοπράσινων εταίρων - έχει σαρωθεί; Αδιάψευστος μάρτυς τόσο οι βουλευτικές εκλογές του Ιούνη του 2012 όταν ΝΔ και ΠΑΣΟΚ δεν ξεπέρασαν μαζί το 42% όσο και οι ευρωεκλογές του 2014, όπου τα ποσοστά τους μόλις και μετά βίας ξεπέρασαν το 30% (ΝΔ 22,7%, ΠΑΣΟΚ 8%).
    Προφανώς, λοιπόν, τα πράγματα σήμερα είναι εντελώς διαφορετικά από την εποχή που η ΝΔ και το ΠΑΣΟΚ ψήφιζαν από κοινού, είτε σε συνεργασία με άλλους πολιτικούς σχηματισμούς, στη θέση του Προέδρου της Δημοκρατίας τον Κάρολο Παπούλια ή τον Κωστή Στεφανόπουλο. Σήμερα ο κόσμος τους έχει απορρίψει.
    Και μάλιστα σε τέτοιο βαθμό που, όχι το κάθε κόμμα από αυτά μόνο του -όπως συνέβαινε στο παρελθόν - αλλά και τα δυο μαζί πλέον, συνθέτουν μια κυβέρνηση οικτρής μειοψηφίας στον λαό.
    Είναι εξόφθαλμο επομένως: Έχουμε δυο κόμματα που δεν απηχούν ούτε το 1/3 του εκλογικού σώματος και που αναζητούν να γαντζωθούν για όσο μεγαλύτερο διάστημα μπορούν στην κυβερνητική καρέκλα. Πως; Μέσω της εκλογής νέου Προέδρου.
    Για να καταδειχτεί ακόμα περισσότερο το εξόφθαλμο, ας κάνουμε μια σύμβαση: Ας παίξουμε στο δικό τους γήπεδο και ας «δεχτούμε» τη λογική τους. Ότι δηλαδή οι εκλογές εξασφαλίζουν την ασφαλή, ανεπηρέαστη, ελεύθερη (εδώ γελάνε) αποτύπωση της λαϊκής βούλησης. Ε, λοιπόν, πριν από μερικούς μήνες έγιναν εκλογές. Το εκλογικό σώμα απεφάνθη.
    Ερώτηση: Μετά από τα παραπάνω, οι επιδιδόμενοι σε πολιτικά παίγνια περί τον επόμενο Πρόεδρο της Δημοκρατίας, αναζητώντας τη μια «Τσιριμώκους» και την άλλη ψήφους από μια δεξαμενή πολιτικά στερεμένη (θυμίζουμε ότι στην παρούσα Βουλή υπάρχουν δεκάδες βουλευτές που στις ευρωεκλογές δεν βρήκαν ούτε την ψήφο τους…) πώς ακριβώς εννοούν τη συνταγματική επιταγή περί «κυρίαρχου λαού»;
    Ο «κυρίαρχος λαός» τούς έστειλε στο 30%. Από την άλλη – και σωστά - λέγεται ότι στην προεδρευόμενη κοινοβουλευτική δημοκρατία, όλο το βάρος της εκλογής του Προέδρου της Δημοκρατίας (που λογίζεται Αρχηγός του Κράτους και ρυθμιστής του Πολιτεύματος), εμπίπτει και αφορά αποκλειστικώς στο Κοινοβούλιο. Από εκεί, από το Κοινοβούλιο, περνά η εκλογή αλλά και η νομιμοποίηση του εκάστοτε Προέδρου της Δημοκρατίας.
    Εδώ, όμως, έρχεται η πραγματικότητα που λέει ότι: Στην παρούσα πολιτική φάση η συγκυβέρνηση δεν διαθέτει κανένα, μα κανένα, όχι τυπικό αλλά ουσιαστικό κοινοβουλευτικό έρεισμα να εκλέξει Πρόεδρο. Διότι, πολύ απλά, είναι η ίδια που δεν διαθέτει ουσιαστική κοινοβουλευτική νομιμοποίηση. Υπάρχει αδιάψευστος μάρτυς που να το μαρτυρεί; Η πρόσφατη λαϊκή ετυμηγορία! 
    Η απάντηση σε όλα αυτά από τη συγκυβέρνηση είναι προφανής: Στα παλιά τους τα παπούτσια. Η απάντηση σε όλα αυτά από τη συγκυβέρνηση είναι η αναζήτηση των 180 κουκιών στο… όνομα του λαού. Αλλά ποιού λαού; Του ίδιου λαού που στις εκλογές τους «έφτυσε»!
    Φυσικά δεν μας διαφεύγει ότι υπάρχουν οι δυνατότητες ώστε η αριθμητική των κουκιών να υπερσκελίσει την πολιτική αριθμητική και να καθυποτάξει την πραγματική πολιτική βούληση του εκλογικού σώματος. Πως θα πρέπει να μετρηθεί αυτή η τακτική σε συνδυασμό με τους όρκους πίστης των συγκυβερνητών στον κοινοβουλευτισμό και στους «θεσμούς»; Ακριβώς με τον ίδιο τρόπο που πρέπει να μετρηθεί το πόσο αξίζουν οι αναφορές τους που ταυτίζουν τα κοινοβουλευτικά τερτίπια με τη δημοκρατία.
    Εξηγούμαστε: Το ζήτημα που ανακύπτει δεν είναι αν στην Ελλάδα έχουμε δημοκρατία κοινοβουλευτική ή αν τηρούνται οι κοινοβουλευτικοί κανόνες της δημοκρατίας. Το ζήτημα που ανακύπτει είναι αν στο όνομα της κοινοβουλευτικής δημοκρατίας και των κανόνων της, που ερμηνεύονται κατά το δοκούν, μπορούν να γίνονται ανεκτά τα «παιχνίδια» που κονιορτοποιούν τη δημοκρατία. Δηλαδή κονιορτοποιούν τη λαϊκή θέληση και το δικαίωμα του λαού να εκφράζει τη θέλησή του και αυτή να γίνεται σεβαστή (σ.σ.: προσωπικά δεν περιμέναμε τα της εκλογής του Προέδρου ούτε για να τεθεί ούτε πολύ περισσότερο για να απαντηθεί αυτό το από συστάσεως ταξικής δημοκρατίας απαντημένο ερώτημα, αλλά τούτο είναι αντικείμενο επόμενου σημειώματος της στήλης).

***

    Σημείωση: Αναφερθήκαμε στο «πως» η κυβέρνηση προσπαθεί να γαντζωθεί στην εξουσία. Όμως τα «παιχνίδια» πέριξ της εκλογής Προέδρου της Δημοκρατίας δεν είναι μονής κατεύθυνσης. Με αφορμή την προ μηνών εμπλοκή του ονόματος του κ.Φώτη Κουβέλη, ο ΣΥΡΙΖΑ είχε καταστήσει σαφές ότι σε περίπτωση που ο κ. Κουβέλης έπαιζε το ρόλο τον οποίο θα ήθελαν οι Σαμαράς-Βενιζέλος τότε ο κ.Τσίπρας θα του χρέωνε το προσωνύμιο «Tσιριμώκος». Το γεγονός ότι ο κ.Κουβέλης εξέφρασε την αρνητική θέση του σε ένα τέτοιο ενδεχόμενο δεν αναιρεί την ανάγκη να θυμίσουμε δύο – τρία πράγματα που σχετίζονται άμεσα με την πορεία προς τις εθνικές εκλογές μέσω της (μη) εκλογής Προέδρου:
    Πρώτον: Στην απόφαση του συνεδρίου του ΣΥΡΙΖΑ αναφέρεται: «Στην πορεία του ΣΥΡΙΖΑ για την κοινωνική, πολιτική ανατροπή  και την αριστερή διακυβέρνηση θα διαφυλάξουμε τη φερεγγυότητα και αξιοπιστία μας. Πρόσωπα και δυνάμεις του χρεοκοπημένου και υπόλογου πολιτικού κόσμου, ιδίως όσοι αποδέχθηκαν την πολιτική του μνημονιακού μονόδρομου και έπαιξαν ενεργό ρόλο σε μνημονιακές κυβερνήσεις από θέσεις ευθύνης, δεν μπορεί να έχουν ρόλο στην κυβέρνηση της Αριστερός». 
   Ωστόσο: Το τελευταίο διάστημα βρίσκεται σε εξέλιξη γύρος συνομιλιών αντιπροσωπειών του ΣΥΡΙΖΑ και της ΔΗΜΑΡ του κ. Κουβέλη, που, όπως προκύπτει από τις ανακοινώσεις του ΣΥΡΙΖΑ, βρίσκονται σε καλό δρόμο.
    Ωστόσο: Στο τελευταίο συνέδριο της ΔΗΜΑΡ ο γραμματέας του ΣΥΡΙΖΑ κ.Βίτσας, απηύθυνε στους συνέδρους κάλεσμα συμπόρευσης με το εξής περιεχόμενο: «Για να εργαστούμε μαζί για τη διαμόρφωση μιας νέας κοινωνικής συμφωνίας για την αναδιανομή, την ανασυγκρότηση, την ανάπτυξη. Μιας συμφωνίας εθνικού χαρακτήρα με ευρωπαϊκό προσανατολισμό». 
    Ερώτηση πρώτη: Ο κ. Κουβέλης και η ΔΗΜΑΡ, που συμμετείχαν στην κυβέρνηση του μνημονίου, έπαψαν να αποτελούν - όπως λέει η απόφαση του συνεδρίου του ΣΥΡΙΖΑ - «πρόσωπα και δυνάμεις του χρεοκοπημένου και υπόλογου πολιτικού κόσμου» που «έπαιξαν ενεργό ρόλο σε μνημονιακές κυβερνήσεις από θέσεις ευθύνης» και που «δεν μπορεί να έχουν ρόλο στην κυβέρνηση της Αριστεράς»;
    Ερώτηση δεύτερη: Το «με ποιον πας» σε συνάφεια με την αξιοπιστία στην πολιτική, σχετίζονται- ναι ή όχι; - με το «που πας»;

email: mpog@enikos.gr 

Διαβάστε περισσότερα

Θα πληρώνει πρόστιμο …το κράτος, αν γίνει απεργία σε πολυεθνική!

Όροι «εταιριοκρατίας» στην Διατλαντική Εταιρική Σχέση για το Εμπόριο και τις Επενδύσεις (TTIP) που θα υπογραφεί μεταξύ Ε.Ε και ΗΠΑ. Το επιβεβαίωσε και ο υφυπουργός Ανάπτυξης Νότης Μηταράκης.

Από «προεδρευόμενη δημοκρατία» σε   «προεδρευόμενη …εταιριοκρατία» θα μετατραπεί το πολίτευμα της χώρας, εφόσον η συμφωνία μεταξύ Ευρωπαϊκής Ένωσης και ΗΠΑ, η περίφημη Διατλαντική Εταιρική Σχέση (TTIP) έχει τα χαρακτηριστικά που προδιαγράφουν οι έως τώρα διαπραγματεύσεις. Κυβερνητικές πολιτικές θα τίθενται …υπό αίρεση, εφόσον δεν πληρούν τους όρους που απαιτούν οι πολυεθνικοί κολοσσοί της Ευρώπης και των Ηνωμένων Πολιτειών προκειμένου να πραγματοποιούν «διατλαντικές» επενδύσεις.

Τα παραπάνω στοιχεία αναδείχθηκαν κατά την διάρκεια της συζήτησης επίκαιρης επερώτησης του ΣΥΡΙΖΑ, που συζητήθηκε στην Βουλή την Δευτέρα (3/11) και το κυριότερο δεν διαψεύσθηκαν από την κυβέρνηση!

Όπως χαρακτηριστικά ανέφερε ο Γιώργος Σταθάκης πρόκειται για «τη μεγαλύτερη εμπορική συμφωνία που έχει υπογραφεί ποτέ, μιας και οι δύο αυτές οικονομικές ενότητες αποτελούν περίπου το 60% της παγκόσμιας οικονομίας». Κεντρικό της χαρακτηριστικό – επισήμανε- είναι το ότι «για πρώτη φορά οι συμφωνίες αυτές επιτρέπουν μια διαμάχη ανάμεσα σε εταιρείες και στο κράτος, ένα εθνικό κράτος. Επαναλαμβάνω ότι είναι η πρώτη φορά που σε ένα τύπο εμπορικών συμφωνιών οι εταιρείες αποκτούν το δικαίωμα να στρέφονται εναντίον κυβερνήσεων»

Σύμφωνα με τον βουλευτή του ΣΥΡΙΖΑ, Δημήτρη Στρατούλη, στο πλαίσιο του ISDS, (δηλαδή του προβλεπόμενου μηχανισμού επίλυσης διαφορών ανάμεσα στις εταιρίες και τα κράτη που θα συνυπογράψουν την συμφωνία) οι επιχειρήσεις θα μπορούν να προσφεύγουν σε περίπτωση που εκτιμήσουν ότι υπέστησαν ζημιά. Ετσι «οι πολυεθνικές θα έχουν δυνατότητες να ζητούν από τις χώρες αποζημιώσεις ακόμα και για απεργιακές κινητοποιήσεις, αν εκτιμούν ότι αυτές περιορίζουν την κερδοφορία τους».

Ο βουλευτής του ΣΥΡΙΖΑ πρόσθεσε ότι «αν επικυρωθεί και εφαρμοστεί αυτή η Συμφωνία, τίθενται σε αμφιβολία και αμφισβήτηση θεμελιώδη εργασιακά δικαιώματα, συλλογικές συμβάσεις, συνθήκες εργασίας, συνδικαλιστικές ελευθερίες, των οποίων η εφαρμογή μπορεί να δημιουργήσει διαφυγόντα κέρδη στις πολυεθνικές».

Μάλιστα αίσθηση προκάλεσε η αναφορά του Δημήτρη Στρατούλη  σύμφωνα με την οποία  «θα δίνεται η δυνατότητα στις πολυεθνικές να σύρουν σε διεθνή δικαστήρια κυβερνήσεις για νόμους εθνικών κυβερνήσεων που αυξάνουν τα ημερομίσθια -για παράδειγμα, μία κυβέρνηση που θέλει να αποκαταστήσει τον κατώτατο μισθό- περιορίζουν το χρόνο εργασίας, ενισχύουν τις συλλογικές συμβάσεις εργασίας, θεσπίζουν ρήτρες προστασίας του περιβάλλοντος και της υγείας. Μια αριστερή αντιμνημονιακή κυβέρνηση αύριο, αν επικυρωθεί αυτή η Συνθήκη, θα κινδυνεύει να συρθεί στα δικαστήρια».

Επιβεβαίωσε  η κυβέρνηση

Το θέμα του μηχανισμού διακανονισμού διαφορών μεταξύ επενδυτή και κράτους (ISDS) έθιξε στην ομιλία του και ο υφυπουργός Ανάπτυξης, Νότης Μηταράκης, ο οποίος κάθε άλλο παρά διέψευσε το ενδεχόμενο ύπαρξης τέτοιων όρων. Δήλωσε πως η ελληνική κυβέρνηση συντάσσεται με την θέση του πρόεδρου της Ευρωπαϊκής Επιτροπής Ζαν Κλώντ Γιούνγκερ, «ως προς την ανάγκη τα κράτη μέλη να εξακολουθήσουν να είναι κυρίαρχα»! Ομολόγησε δηλαδή – ουσιαστικά- ότι ακόμη και αυτό αποτελεί …θέμα υπό διαπραγμάτευση στις συνομιλίες που γίνονται μεταξύ Ε.Ε και ΗΠΑ. Μάλιστα ήταν ξεκάθαρος στο ότι η ελληνική πλευρά δε εμπλέκεται ευθέως στις διαπραγματεύσεις αφού από την ευρωπαϊκή πλευρά διαπραγματεύεται αποκλειστικά η Ευρωπαϊκή Επιτροπή.

Παράλληλα δήλωσε σχετικά με την δυνατότητα των εταιριών να προσφεύγουν εναντίον των κυβέρνησεων πως «ένα είδος ISDS θα πρέπει να υπάρχει στη συμφωνία.  Και τούτο γιατί το νομικό σύστημα των ΗΠΑ δεν επιτρέπει σε εταιρείες να χρησιμοποιήσουν διεθνείς συμφωνίες ως νομική βάση στα δικαστήρια των ΗΠΑ»!

Επίσης κατηγόρησε τον ΣΥΡΙΖΑ λέγοντας πως «η προσέγγιση ότι το ISDS θα αναγκάσει μία υποτιθέμενη μελλοντική κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ να υπαναχωρήσει από τις υποσχέσεις της για επαναφορά των συλλογικών συμβάσεων μου μοιάζει σαν «προφάσεις εν αμαρτίαις» και σαν αναζήτηση δικαιολογιών και άλλοθι.  Βλέπετε κάποια στιγμή έρχεται και η ώρα της αλήθειας για όποιον υπόσχεται στους πάντες τα πάντα.  Και τότε ψάχνει τρόπο για κυβισθήσεις»…

neakriti.gr

Διαβάστε περισσότερα

Νέο Μνημόνιο με αυξημένη επιτήρηση!

 

Τι προβλέπει η «εργαλειοθήκη» του ΕΜΣ

Νέο Μνημόνιο και μάλιστα με αυξημένη επιτήρηση  και ελέγχους από την Τρόικα προβλέπει η θεσμοθετημένη «εργαλειοθήκη» του Ευρωπαικού Μηχανισμού Σταθερότητας όπως αποκαλύπτει το έντυπο ευρωπαϊκής ενημέρωσης Agence Europe, αναφερόμενο στην Ελλάδα.

Σύμφωνα με το δημοσίευμα, υπάρχουν δύο προληπτικές γραμμές πίστωσης  στον Ευρωπαϊκό Μηχανισμό Στήριξης: μία για χώρες που έχουν υγιή οικονομικά και μία για χώρες που  έχουν προβληματική οικονομία. Στην δεύτερη περίπτωση, όπως αυτή της Ελλάδας,  τα χρήματα που δίδονται συνοδεύονται και από όρους, δηλαδή Μνημόνιο. Τα ενδιαφέροντα αυτά στοιχεία δημοσιεύονται  στο Agence Europe  με τίτλο «Ελλάδα: οι επιλογές και οι προτιμήσεις του Eurogroup για το τέλος του ελληνικού προγράμματος βοήθειας» όπου επισημαίνεται ότι το όραμα του Eurogroup για την έξοδο της Ελλάδας από το πρόγραμμα προσαρμογής είναι «αυτή να είναι συνετή, βιώσιμη και αξιόπιστη».

Η εργαλειοθήκη

Στο άρθρο σημειώνεται ότι, η «εργαλειοθήκη» του Ευρωπαϊκού Μηχανισμού Σταθερότητας θα περιλαμβάνει μια προληπτική γραμμή πίστωσης στα μέτρα της Ελλάδας.

Εφικτές θεωρούνται δυο προληπτικές γραμμές πίστωσης: η PCCL (Precautionary Conditioned Credit Line) ή η ECCL (Enhanced Conditions Credit Line). Η γραμμή PCCL προβλέπεται για χώρες με υγιή οικονομικό και χρηματοπιστωτικό τομέα που πληρούν όλα τα απαιτούμενα κριτήρια. Οι χώρες που δεν πληρούν τα κριτήρια της γραμμής PCCL έχουν την επιλογή της γραμμής ECCL η οποία θεωρείται περισσότερο δεσμευτική. Οι προληπτικές γραμμές πίστωσης διαρκούν για ένα έτος κάθε φορά, και η ανανέωσή τους γίνεται κάθε έξι μήνες.

Η Ελλάδα, σύμφωνα με το άρθρο,  δεν φαίνεται να πληροί όλα τα κριτήρια για τη γραμμή PCCL λόγω του ιστορικού της «προηγούμενου», ήτοι την πρόσβαση στις αγορές με λογικούς όρους. Επιπλέον, θα πρέπει ακόμα να περιμένουμε τις τελευταίες προβλέψεις της τρόικα για το ελληνικό χρέος, δεδομένου ότι η βιωσιμότητα του χρέους αποτελεί ένα από τα κριτήρια επιλεξιμότητας, συμπληρώνει το δημοσίευματα. Σύμφωνα με εκτιμήσεις της Eurostat που δημοσιεύτηκαν τον Οκτώβριο, το ελληνικό χρέος θα ανέλθει στο 174.9% του ΑΕΠ για το 2013, σε σύγκριση με το 175.1% που είχε υπολογιστεί τον Απρίλιο.

Αυξημένη επιτήρηση!

Η γενική αίσθηση όμως που καταγράφεται στο Eurogroup είναι ότι η Ελλάδα πρέπει να ενταχθεί στη γραμμή πίστωσης όταν αποχωρήσει από το πρόγραμμα βοήθειας. Αυτό θα γίνει δύσκολα αποδεκτό από την ελληνική κυβέρνηση, δεδομένου ότι μια τέτοια γραμμή πίστωσης θα συνοδεύεται από μια συμφωνία που θα προβλέπει τη λήψη «διορθωτικών μέτρων» για την αντιμετώπιση των υφιστάμενων αδυναμιών. Θα προβλέπει επίσης ισχυρότερη επιτήρηση, με τακτικές αποστολές επιτήρησης (θεωρητικά, κάθε τρίμηνο όπως ισχύει και τώρα). Το κόστος της γραμμής πίστωσης συνδέεται με το αν εν τέλει αυτή θα χρησιμοποιηθεί, γιατί ο Ευρωπαϊκός Μηχανισμός Σταθερότητας πρέπει να διατηρήσει ρευστότητα, σε περίπτωση που αυτή χρειαστεί. Για το λόγο αυτό, θα υπάρξει χρέωση «προμήθειας» (‘commitment fee’) καθώς και ένα μικρό περιθώριο ύψους 0.35% για μια προληπτική γραμμή πίστωσης το οποίο θα πληρωθεί ταυτόχρονα με τους τόκους.

H Wall Street Journal έγραψε ότι η ευρωζώνη επιθυμεί τη συνέχιση της παρουσίας του ΔΝΤ και πως θα μελετηθεί το ενδεχόμενο μιας συμφωνίας με το ΔΝΤ, παρόμοιας με τη συμφωνία διάσωσης των ισπανικών τραπεζών, προκειμένου να δοθεί μεγαλύτερη ευχέρεια στην ελληνική κυβέρνηση. Όσον αφορά τα 11 δις ευρώ που είχαν προβλεφθεί για τη στήριξη των τραπεζών και ενδεχομένως επιστραφούν στο Ευρωπαϊκό Ταμείο Χρηματοπιστωτικής Σταθερότητας με στόχο τη μείωση του χρέους και τη χρήση τους ως γραμμή πίστωσης, ορισμένοι διερωτώνται αν αυτά επαρκούν.

Τέλος, όσον αφορά την επιστροφή της τρόικα στην Αθήνα, δεν έχει ακόμα οριστεί ημερομηνία. Πριν ζητήσει την αποχώρησή της από το πρόγραμμα βοήθειας, η Ελλάδα πρέπει ουσιαστικά να φτάσει στο τέλος του προγράμματος, σημειώνει το άρθρο. Απομένει ακόμα μια αποστολή επιτήρησης, η άφιξη της οποίας έχει μέχρι σήμερα αναβληθεί λόγω διαφωνιών στο χρονοδιάγραμμα. Η Ευρωπαϊκή Επιτροπή είχε αναφερθεί στην επιστροφή της τρόικα στις αρχές Νοεμβρίου αλλά στις 31 Οκτωβρίου αρνήθηκε να δώσει ημερομηνία, λέγοντας πως οι επαφές συνεχίζονται. Η Επιτροπή αναμένει την επίτευξη προόδου όσον αφορά έναν αριθμό μέτρων που πρέπει να ληφθούν στην Ελλάδα.

Πηγή:http://www.omegapress.gr/reportaz/228-mnimonio

Διαβάστε περισσότερα

«Διαγραφή χρέους και εθνικό νόμισμα αποτελούν τη μόνη λύση»

ΤΟΥ Χ. Ι. ΠΟΛΥΧΡΟΝΙΟΥ
«Τι θα κάνει ο ΣΥΡΙΖΑ, ο οποίος έχει επενδύσει τα πάντα στη διαγραφή του χρέους και στην παραμονή της Ελλάδας στην Ευρωζώνη, όταν ο υπουργός Οικονομικών της Γερμανίας ή κάποιος άλλος από τους αφέντες της Ε.Ε. πει στον κύριο Τσίπρα, όσον αφορά το θέμα της διαγραφής του χρέους: Alexis, forget it;»
Τον Αύγουστο του 1997, ο μεγάλος Βρετανός οικονομολόγος Wynne Godley, ο οποίος υπηρέτησε επί σειρά ετών ως διακεκριμένος μελετητής στο Levy Economics Institute, έγραφε τα εξής προφητικά λόγια σε άρθρο του στον «Observer»:

«Εάν ένα κράτος σταματήσει να διαθέτει το δικό του νόμισμα, δεν παραδίδει απλά τον “έλεγχο της νομισματικής πολιτικής”, όπως συνήθως αυτό είναι κατανοητό. Οι εξουσίες του γύρω από τις δαπάνες περιορίζονται επίσης με έναν εντελώς νέο τρόπο. Εάν ένα κράτος δεν διαθέτει τη δική του κεντρική τράπεζα από την οποία μπορεί να αντλεί ελεύθερα επιταγές, οι δαπάνες του μπορεί να χρηματοδοτηθούν μόνο μέσω δανεισμού στην ανοικτή αγορά σε ανταγωνισμό με τις επιχειρήσεις, και αυτό μπορεί να αποδειχθεί υπερβολικά δαπανηρό ή ακόμα και αδύνατο, ιδίως κάτω από «συνθήκες έκτακτης ανάγκης»… Εάν η Ευρώπη δεν μπορεί να έχει το δικό της προϋπολογισμό σύμφωνα με τις νέες ρυθμίσεις, θα εξακολουθεί να έχει, εξ ορισμού, τη δική της δημοσιονομική πολιτική, η οποία θα αποτελείται από τους επιμέρους προϋπολογισμούς των κρατών που την συγκροτούν. Ο κίνδυνος, λοιπόν, είναι ότι η προσπάθεια για δημοσιονομικούς περιορισμούς στους οποίους έχουν δεσμευθεί ατομικά οι κυβερνήσεις θα μεταδώσουν μια αντιπληθωριστική μεροληψία που θα κλειδώσει την Ευρώπη στο σύνολό της σε μια ύφεση από την οποία θα είναι ανίκανη να βγει».
Ενας άλλος ερευνητής του Levy Economics Institute, ο Mathew Forstater, δύο χρόνια αργότερα, δηλαδή το 1999, έγραφε ανάλογα προφητικά σχόλια σε κείμενό του που δημοσιεύθηκε στην οικονομική επιθεώρηση «Eastern Economic Journal»:
«Στο πλαίσιο της ευρωπαϊκής νομισματικής ένωσης, αν οι επενδυτές είναι διστακτικοί για το χρέος ενός οποιουδήποτε μέλους, μπορούν να αγοράσουν το χρέος ενός άλλου μέλους χωρίς να υποστούν συναλλαγματικό κίνδυνο διότι δεν υπάρχει μεταβλητότητα των συναλλαγματικών ισοτιμιών μεταξύ των νομισμάτων των χωρών-μελών. Επειδή τα κράτη-μέλη εξαρτώνται τώρα από τους επενδυτές για τη χρηματοδότηση των δαπανών τους, η μη προσέλκυση επενδυτών οδηγεί σε αδυναμία δαπανών. Επιπλέον, σε τυχόν περίπτωση που τα έσοδα ενός μέλους δεν μπορέσουν να συμβαδίσουν με τις δαπάνες λόγω μιας οικονομικής επιβράδυνσης, οι επενδυτές θα απαιτήσουν πιθανώς έναν προϋπολογισμό που είναι ισοσκελισμένος, πιθανότατα μέσω περικοπών των δαπανών. Με άλλα λόγια, οι δυνάμεις της αγοράς μπορούν να απαιτήσουν προκυκλική δημοσιονομική πολιτική κατά τη διάρκεια μιας ύφεσης, επιδεινώνοντας τις υφεσιακές επιρροές». [1]
Φυσικά, τίποτα απ’ όλα αυτά δεν ελήφθησαν υπόψη από τους αρχιτέκτονες της Οικονομικής και Νομισματικής Ενωσης (ΟΝΕ), με αποτελέσματα να τεθεί σε εφαρμογή το πιο παλαβό πείραμα στην ιστορία των νομισματικών ενώσεων – δηλαδή το διαζύγιο μεταξύ της δημοσιονομικής και της νομισματικής πολιτικής. Στην περίπτωση της Ευρωζώνης, η χάραξη της νομισματικής πολιτικής θα γινόταν από μια ευρωπαϊκή κεντρική τράπεζα, αλλά η δημοσιονομική πολιτική θα συνέχιζε να εξασκείται από τα μεμονωμένα κράτη-μέλη της Ζώνης του Ευρώ.
Ωστόσο, το ατελές οικοδόμημα της ευρωζώνης δεν ήταν απόρροια ούτε έλλειψης γνώσεων ούτε αφέλειας εκ μέρους των ευρωπαίων χαρακτών της νομισματικής ένωσης στην περιοχή. Ηταν αποτέλεσμα της τεράστιας επιρροής που είχε αρχίσει να ασκεί στη σκέψη της ευρωπαϊκής πολιτικής και οικονομικής ελίτ η νεοφιλελεύθερη οικονομική φιλοσοφία από τα μέσα της δεκαετίας του 1980.
Συντηρητικοί, νεοφιλελεύθεροι, σοσιαλδημοκράτες και αριστεροί εκσυγχρονιστές επικροτούσαν την ίδρυση μιας ευρωπαϊκής νομισματικής ένωσης ενός τύπου, αν και η σύγκλιση απόψεων ανάμεσα σε διαφορετικά ιδεολογικοπολιτικά ρεύματα αναφορικά με την ΟΝΕ μπορεί να προέκυψε αρχικά για διαφορετικούς λόγους: η ίδρυση της Ζώνης του Ευρώ αποτελούσε μια χρυσή πολιτική ευκαιρία για τους συντηρητικούς και τους νεοφιλελεύθερους να δώσουν τέλος στο πρότυπο του κοινωνικού κράτους πρόνοιας που αναπτύχθηκε στη δυτική Ευρώπη μετά τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο, ενώ για τους σοσιαλδημοκράτες και αριστερούς εκσυγχρονιστές ήταν ενδεχομένως ένα σωστό βήμα προς την ολοκλήρωση της ενωμένης Ευρώπης, χωρίς όμως καν να έχουν εξετάσει το ερώτημα αν ο φεντεραλισμός στην Ευρώπη ήταν εφικτό ή επιθυμητό εγχείρημα.
Στην πορεία, όλα τα παραπάνω ιδεολογικοπολιτικά ρυάκια καταλήγουν στο ίδιο ποτάμι, με αποτέλεσμα ο νεοφιλελευθερισμός να αποτελεί την ηγεμονική ιδεολογία της εποχής μας όχι μόνο στην απέναντι όχθη του Ατλαντικού, που ήταν παραδοσιακά αντί-προοδευτική στα κοινωνικά και οικονομικά θέματα, αλλά και στην ίδια την Ευρώπη, που μέχρι πριν από δύο δεκαετίες κυριαρχούσε, τουλάχιστον ιδεολογικά, το σοσιαλιστικό όραμα.
Η κίνηση προς την ΟΝΕ έπαιξε συνεπώς καταλυτικό ρόλο στη δημιουργία ενός πολιτικά ευρύτερου νεοφιλελεύθερου συνασπισμού (με τη σοσιαλδημοκρατία ως τον κύριο άξονά του, προδίδοντας έτσι για άλλη μια φορά τις ιδέες της) ενώ το ευρω-οικοδόμημα, ακόμη και στην σημερινή περίοδο της κρίσης, συνεχίζει να αποτελεί μαγνήτη για πολιτικές συσπειρώσεις (είτε οικειοθελώς είτε εξ αναγκασμού) και υποταγή στις νεοφιλελεύθερες επιλογές.
Στη Γερμανία, η κυβέρνηση του σοσιαλδημοκράτη καγκελάριου Σρέντερ ήταν αυτή που ξεκίνησε τις σημερινές οικονομικές πολιτικές που εφαρμόζει η Μέρκελ, ενώ στη Γαλλία το «σοσιαλιστικό» κόμμα έχει μεταλλαχθεί σε νεοφιλελεύθερη παράταξη τουλάχιστον από τις αρχές της δεκαετίας του 1990. Και, φυσικά, κάτι ανάλογο έγινε και στην Ελλάδα με το Πασοκ, ιδίως από την εποχή Σημίτη.
Οι συνεχιζόμενες υποχωρήσεις των ευρωπαϊκών σοσιαλδημοκρατικών κυβερνήσεων στις νεοφιλελεύθερες και καταστροφικές πολιτικές της Γερμανίας δεν πρέπει σε καμία περίπτωση να αποτελούν έκπληξη, καθώς όλες τους εξυπηρετούν πάνω απ’ όλα τα μεγάλα καπιταλιστικά συμφέροντα και δεν είναι σε καμία περίπτωση διατεθειμένες να προκαλέσουν οι ίδιες κραδασμούς στο ευρώ-οικοδόμημα, τουλάχιστον στο βαθμό που οι λαϊκές μάζες συνεχίζουν να αποδέχονται τη μιζέρια που τους επιβάλλουν οι πολιτικές του ζουρλομανδύα του ευρώ – ένα εγγενώς υφεσιακό νόμισμα, καθώς είναι αδύνατον για τις αδύναμες κυρίως οικονομίες της Ευρώπης να μπορούν να είναι ανταγωνιστικές χωρίς το δικό τους εθνικό νόμισμα.
Η λιτότητα, όπως έχει ήδη αποδειχθεί, δεν μπορεί να οδηγήσει τις αδύναμες οικονομίες της Ευρωζώνης σε ανάκτηση της ανταγωνιστικότητάς τους και συνεπώς σε ανάκαμψη των οικονομιών τους. Το ευρώ το ίδιο έχει αποδειχθεί καταστροφικό για τις οικονομίες της περιφέρειας της Ευρωζώνης και ενδεχομένως να αποδειχθεί βλαβερό και για τις ίδιες τις οικονομίες του πυρήνα της Ευρωζώνης, οι οποίες βιώνουν σήμερα οικονομική στασιμότητα και συνεχή πτώση του βιοτικού επιπέδου των πολιτών τους.
Δύο χρόνια μετά το ξέσπασμα της ελληνικής κρίσης χρέους, στο τεύχος του Ιανουαρίου-Φεβρουαρίου 2012 της αξιοσέβαστης αμερικανικής επιθεώρησης διεθνών σχέσεων «Foreign Affairs», ο επιφανής οικονομολόγος του Χάρβαρντ Martin Feldstein έγραψε τα εξής:
«Το ευρώ θα πρέπει τώρα να αναγνωριστεί ως ένα πείραμα που απέτυχε. Αυτή η αποτυχία, η οποία ήρθε μόλις λίγο μετά από δώδεκα χρόνια από τότε που εισήχθη το ευρώ, το 1999, δεν ήταν ένα ατύχημα ή το αποτέλεσμα γραφειοκρατικής κακοδιαχείρισης, αλλά η αναπόφευκτη συνέπεια της επιβολής ενός ενιαίου νομίσματος σε μια έντονα ετερογενή ομάδα χωρών. Οι αρνητικές οικονομικές συνέπειες του ευρώ περιλαμβάνουν τις κρίσεις κρατικού χρέους σε πολλές ευρωπαϊκές χώρες, την εύθραυστη κατάσταση των μεγάλων ευρωπαϊκών τραπεζών, τα υψηλά επίπεδα της ανεργίας σε όλη την Ευρωζώνη και τα μεγάλα εμπορικά ελλείμματα που μαστίζουν σήμερα οι περισσότερες χώρες της Ευρωζώνης».
Συνεπώς, το σημερινό καθεστώς της ΟΝΕ λειτουργεί επίσης σαν κατασταλτικός παράγοντας στη διαμόρφωση ενός οικονομικά και κοινωνικά δίκαιου συστήματος οργάνωσης της παραγωγής και της κατανομής του πλούτου, δηλαδή ένα εναλλακτικό μοντέλο από αυτό του νεοφιλελεύθερου καπιταλισμού, ενώ δεν μπορεί καν να τίθεται ως στόχος το όραμα του σοσιαλισμού.
Στην περίπτωση των υπερχρεωμένων χωρών όπως η Ελλάδα, η διαιώνιση της πεινίας και της οικονομικής υποτέλειας θα παραμείνουν συστατικά του τρόπου λειτουργίας της χώρας για πολύ μεγάλο χρονικό διάστημα. Ακόμη και με μια διαγραφή του χρέους της τάξης του 50%, όπως υποστηρίζουν κάποιοι από τους οικονομικούς εγκέφαλους του ΣΥΡΙΖΑ (οι οποίοι θεωρούν ταυτόχρονα ότι δεν έχει σημασία η μορφή με την οποία θα γίνει η διαγραφή του χρέους – δηλαδή αν γίνει και σε 100 χρόνια, όπως ειπώθηκε, no problem!), ελάχιστα πράγματα αλλάζουν όσον αφορά τις προοπτικές ανάπτυξης της οικονομίας.

Οι επιλογές ΣΥΡΙΖΑ
Βέβαια, στην περίπτωση του ΣΥΡΙΖΑ, ο οποίος έχει επενδύσει τα πάντα στη διαγραφή του χρέους και στην παραμονή της Ελλάδας στην Ευρωζώνη, το πολύ ενδιαφέρον και άκρως κρίσιμο ερώτημα είναι τι θα κάνει όταν ο υπουργός Οικονομικών της Γερμανίας ή κάποιος άλλος από τους αφέντες της Ε.Ε. πει στον κύριο Τσίπρα, όσον αφορά το θέμα της διαγραφής του χρέους, «Alexis, forget it»;
Η αλήθεια είναι ότι οι επιλογές του ΣΥΡΙΖΑ και της ίδιας της χώρας είναι τρομερά περιορισμένες απέναντι στην Ε.Ε. για πολλούς και διάφορους λόγους.
* Πρώτον, καμία ελληνική κυβέρνηση δεν θα είναι σε θέση να ασκήσει οποιαδήποτε πίεση για να παροτρυνθεί η Γερμανία και οι υπόλοιπες χώρες του πυρήνα της Ευρωζώνης να αναθεωρήσουν τις απόψεις τους για την περίπτωση της Ελλάδας από τη στιγμή που δεν υπάρχει μαζική λαϊκή αντίδραση στις πολιτικές της λιτότητας που εφαρμόζονται τα τελευταία τεσσεράμισι χρόνια.
** Δεύτερον, και εν συνεχεία της παραπάνω παραμέτρου, είναι σχετικά δύσκολο να κατανοήσει κανείς τον λόγο για τον οποίον θα υποκύψει η Γερμανία στις πιέσεις του ΣΥΡΙΖΑ για διαγραφή ενός μεγάλου μέρους του χρέους όταν στο τραπέζι της διαπραγμάτευσης δεν υπάρχει η έξοδος από το ευρώ. Εν ολίγοις, μιλάμε για μια διπλωματική διαπραγμάτευση όπου η μια πλευρά είναι παντελώς αδύναμη απέναντι στην άλλη, που συνεπάγεται ότι ο μόνος λόγος για να προκύψουν υποχωρήσεις εκ μέρους της ισχυρής πλευράς στο τραπέζι της διαπραγμάτευσης είναι είτε η επίδειξη αλληλεγγύης προς έναν εταίρο της Ευρωζώνης είτε η αλλαγή αντίληψης για τις επιπτώσεις των πολιτικών που ήδη εφαρμόζονται.
Εκτός κι αν οι υπόλοιποι από εμάς ζούμε σε άλλο σύμπαν, η Γερμανία μέχρι στιγμής δεν έχει δείξει διάθεση ούτε για αλληλεγγύη ούτε για αλλαγή στον τρόπο σκέψης της αναφορικά με τις πολιτικές που εφαρμόζει. Επιπλέον, αν η Γερμανία θέλει να εκφράσει αλληλεγγύη προς ένα εταίρο της Ευρωζώνης ή θεωρεί ότι οι πολιτικές που επιβάλλει στην Ελλάδα πρέπει να αλλάξουν, το λογικό θα ήταν να το κάνει προς μια ελληνική κυβέρνηση που κινείται στον ίδιο πολιτικό και ιδεολογικό χώρο που αυτή ανήκει. Στο πλαίσιο αυτό, δεν είναι διόλου απίθανο να ανακοινωθεί κάποιο σχέδιο εξυπηρέτησης του ελληνικού χρέους πριν από τις επόμενες βουλευτικές εκλογές στην Ελλάδα, σε μια προφανή προσπάθεια εκ μέρους του Βερολίνου και των Βρυξελλών να «ξεφουσκώσει» η δυναμική του ΣΥΡΙΖΑ.
**Τρίτον, ακόμη και αν προκύψει διάθεση από τη μεριά της Γερμανίας και της Ε.Ε. για διαπραγμάτευση του ελληνικού χρέους με μια κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ, η όποια συζήτηση επί του θέματος θα περιλαμβάνει μέτρα διαρθρωτικής προσαρμογής και νεοφιλελεύθερων μεταρρυθμίσεων στην οικονομία τα οποία θα βάλουν ουσιαστικά φρένο στο λεγόμενο «οικονομικό πρόγραμμα» του ΣΥΡΙΖΑ για τον τερματισμό της λιτότητας και την ανάκαμψη της οικονομίας.
Δυστυχώς, η ιστορία είναι τις περισσότερες φορές σκληρή απέναντι στους λαούς. Μια κυβέρνηση τη ριζοσπαστικής Αριστεράς θα έπρεπε να ήταν αυτή που θα διαχειριζόταν την κρίση που ξέσπασε στις αρχές του 2010 αντί αυτή του ανεκδιήγητου Γ. Παπανδρέου. Αρχικά, η ελληνική κρίση αποτελούσε τότε κρίση της ίδιας της Ευρωζώνης, που συνεπάγεται ότι η απειλή της εξόδου από το ευρώ αποτελούσε πραγματικό όπλο για μια ευνοϊκότερη συμφωνία «διάσωσης» από αυτή από την οποία αποδέχτηκε η κυβέρνηση του Παπανδρέου, η οποία ήταν πλήρως προσηλωμένη στις ιδεολογικοπολιτικές γραμμές της νεοφιλελεύθερης ευρωζώνης.
Το χρέος τη Ελλάδας διέπονταν από το ελληνικό δίκαιο. Η ελληνική Βουλή θα μπορούσε, σε περίπτωση εξόδου από το ευρώ, να προσδιορίσει το χρέος σε ευρώ σε οποιαδήποτε αναλογία ήθελε με βάση το νέο νόμισμα. Ομως, τα δάνεια από το δεύτερο σχέδιο «διάσωσης» και μετά υπάγονται στο αγγλικό δίκαιο, που σημαίνει ότι η Ελλάδα είναι τώρα καταδικασμένη στην αποπληρωμή του χρέους σε ευρώ ακόμα και αν εγκαταλείψει το ευρώ.
Στην πραγματικότητα, η έξοδος σήμερα από το ευρώ, χωρίς μεγάλη διαγραφή του χρέους, θα οδηγούσε τη χώρα στην απόλυτη οικονομική εξαθλίωση λόγω του εκκρεμούς χρέους. Η δε μονομερής ακύρωση του χρέους θα μπορούσε, αν ήθελαν οι σημερινοί εταίροι της χώρας στην Ευρωζώνη, να οδηγήσει σε μια ολοκληρωμένη εθνική καταστροφή.
Οπως έχουμε δηλώσει και άλλες φορές, η πικρή αλήθεια είναι ότι οι επιλογές της Ελλάδας είναι τρομερά περιορισμένες κάτω από τις υπάρχουσες συνθήκες, γεγονός που σίγουρα γνωρίζει η ηγεσία του Σύριζα, γι’ αυτό και οι μόνιμα αντικρούομενες απόψεις κάθε τόσο και λιγάκι από στελέχη του σχετικά με τη διαπραγμάτευση του χρέους. Ισως η καλύτερη εναλλακτική λύση για τη χώρα να ήταν η επιδίωξη της διαγραφής του χρέους στον επίσημο τομέα συνοδευόμενη με μια συμφωνία εξόδου από την Ευρωζώνη. Αυτό, ενδεχομένως, να ήταν ένα σενάριο που να βόλευε σε τελική ανάλυση και την ίδια την ευρωζώνη.
Σημείωση
1. Οι παραπομπές από τα κείμενα του Wynne Godley και του Mathew Forstater και αναφορές προέρχονται από την εργασία των Dimitri Β. Papadimitriou και L. Randall Wray, Euroland’s Original Sin. Policy Note 2012/8. Levy Economics Institute of Bard College. Ιούλιος 2012. ΥΓ. Ο Χ. Ι. Πολυχρονίου είναι ερευνητής και Policy Fellow στο Levy Economics Institute του Bard College της Νέας Υόρκης και οι απόψεις που εκφράζονται στο παρόν άρθρο είναι προσωπικές και δεν εκφράζουν υποχρεωτικά το Levy Institute και τα μέλη του διοικητικού του συμβουλίου.
enet.gr

Διαβάστε περισσότερα

“Τo τελευταίο μάθημα”

    Με αφορμή το πρυτανικό μοντέλο που εκπροσωπεί ο κ.Φορτσάκης, η στήλη έγινε αποδέκτης του παρακάτω μηνύματος που υπογράφεται  από τον αναγνώστη μας κ.Αντώνη Πρεκατέ, δάσκαλο από τα Τρίκαλα. Του δίνουμε τον λόγο:
«Το τελευταίο μάθημα του Αριστόβουλου Μάνεση (δημοκράτη καθηγητή και συνταγματολόγου) στις φοιτήτριες και στους φοιτητές του. Με θάρρος ανέβηκε στην έδρα και είπε τα λόγια του Ν.Ι.Σαρίπολου (κορυφαίου συνταγματολόγου):
''Εάν βεβαίως η Ελευθερία εδιώκετο από όλη την Οικουμένη, ήθελε διασωθεί εν Ευρώπη. Εάν και απ' την Ευρώπη ολόκληρη εφυγαδεύετο, έπρεπε αυτή να βρει καταφύγιο στην κοιτίδα της ,την ωραία μας Ελλάδα. Εάν δε και απ' αυτή εξωθείτο, τότε η ιερά τούτη έδρα, η πανεπιστημιακή, άξια αυτής, ήθελε γίνει κρυπτήριο και κρυφιομύστες αυτής (σσ: οι μεμυημένοι, οι έμπιστοι της φύλαξης), οι στην πανεπιστημιακή έδρα της σοφίας λειτουργοί. Εάν δε τέλος και ενταύθα ο απηνής διωγμός κατελάμβανε αυτή, τότε ήθελον παραλάβει εγώ κάτω απ' την καθηγητική τήβεννό μου και καταβεί μελανείμων (σσ: ντυμένος στα μαύρα) την έδρα αυτή ως διοπετές τι παλλάδιο (σσ: που έρχεται απ' το Δία, κάτι το πολύ ιερό) κι έτσι κατακρύπτων αυτή (σσ: την Ελευθερία) έως ότου πιο αισιόδοξες και λαμπρές μέρες έρθουν, για να αποδώσω την φυγάδα στην πατρίδα''.
Η έκκληση του Αριστόβουλου Μάνεση στους φοιτητές του, στο τελευταίο του μάθημα, ήταν:
 ''Μην επιτρέψετε να σας εξανδραποδίσουν. Μέσα στους ζοφερούς και άρρωστους καιρούς διατηρήστε άγρυπνη και ανυπότακτη τη σκέψη σας, περιφρουρήστε την άγια υγεία και ρωμαλεότητα της ψυχής σας, κρατήστε στητό και το ανάστημά σας. Και αν η εξουσία που τη συμφέρει να έχει παθητικούς πολιτικά υπηκόους, αδιάφορους, σας πει ότι έτσι κάνοντας δεν είστε φρόνιμοι και νομοταγείς πολίτες, αποδείξτε ότι καλός πολίτης είναι μόνο ο ελεύθερος πολίτης, ο συνειδητός ενεργός και υπεύθυνος πολίτης. Και θυμίστε της αυτό που είπε ο Περικλής στον ''Επιτάφιο''. ΟΠΟΙΟΣ ΑΔΙΑΦΟΡΕΙ ΓΙΑ ΤΑ ΠΟΛΙΤΙΚΑ ΠΡΑΓΜΑΤΑ ΤΟΥ ΤΟΠΟΥ ΤΟΥ, ΕΙΝΑΙ ΟΧΙ ΦΙΛΗΣΥΧΟΣ, ΑΛΛΑ ΑΧΡΕΙΟΣ ΠΟΛΙΤΗΣ”.
Και κατέληξε ο δάσκαλος Αρ. Μάνεσης:
''Και μην ξεχνάτε σήμερα τις δύσκολες για την πατρίδα και το λαό μας περιστάσεις τα λόγια του ποιητή ­ και θέλω μ' αυτά να σας αποχαιρετήσω : '' Όσοι το χάλκεον χέρι βαρύ του φόβου αισθάνονται ζυγόν δουλείας ας έχωσι. Θέλει ΑΡΕΤΗΝ και ΤΟΛΜΗΝ Η ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ''».  

Διαβάστε περισσότερα

'Είμαι εναντίον...' , κείμενο του Ν. Χριστιανόπουλου

Είμαι εναντίον της κάθε τιμητικής διάκρισης, απ΄ όπου και αν προέρχεται. Δεν υπάρχει πιο χυδαία φιλοδοξία, απ' το να θέλουμε να ξεχωρίζουμε. Αυτό το απαίσιο «υπείροχον έμμεναι άλλων», που μας άφησαν οι αρχαίοι.

Είμαι εναντίον των βραβείων, γιατί μειώνουν την αξιοπρέπεια του ανθρώπου. Βραβεύω σημαίνει αναγνωρίζω την αξία κάποιου κατώτερου μου -και κάποτε θα πρέπει να απαλλαγούμε από την συγκατάβαση των μεγάλων. Παίρνω βραβείο σημαίνει παραδέχομαι πνευματικά αφεντικά -και κάποτε θα πρέπει να διώξουμε τα αφεντικά από τη ζωή μας.

Είμαι εναντίον των χρηματικών επιχορηγήσεων. Σιχαίνομαι τους φτωχοπρόδρομους που απλώνουν το χέρι τους για παραδάκι. Οι χορηγίες μεγαλώνουν την μανία μας για διακρίσεις και τη δίψα μας για λεφτά· ξεπουλάνε την ατομική ανεξαρτησία μας.

Είμαι εναντίον των λογοτεχνικών συντάξεων. Προτιμώ να πεθάνω στην ψάθα, παρά να αρμέγω το υπουργείο -κι ας με άρμεξε το κράτος μια ολόκληρη ζωή. Γιατί να με ταΐζει το Δημόσιο επειδή έγραψα μερικά ποιήματα; Και γιατί να αφήσω το Κράτος να χωθεί ακόμη περισσότερο στη ζωή μου;

Είμαι εναντίον των σχέσεων με το κράτος και βρίσκομαι σε διαρκή αντιδικία μαζί του. Ποτέ μου δεν πάτησα σε υπουργείο και το καυχιέμαι. Η μόνη μου εξάρτηση από το κράτος είναι η εφορεία, που με γδέρνει.

Είμαι εναντίον των εφημερίδων. Χαντακώνουν αξίες, ανεβάζουν μηδαμινότητες, προβάλλουν ημετέρους, αποσιωπούν τους απροσκύνητους. Όλα τα μαγειρεύουν, όπως αυτές θέλουν. Δεξιές, αριστερές, κεντρώες -όλες το ίδιο σκατό.

Είμαι εναντίον των κλικών. Προωθούν τους δικούς τους· τους άλλους, όλους τους θάβουν. Όποιοι δεν τους παραδέχονται, καρατομούνται. Κυριαρχούν οι γλύφτηδες και οι τζουτζέδες. Δεν έχω καμμιά αμφιβολία πως το μέλλον ανήκει στα σκουπίδια.

Είμαι εναντίον των κουλτουριάρηδων. Όλα τ' αμφισβήτησαν, εκτός από τις τρίχες τους. Τους έχω μάθει για καλά. χαλνούν τον κόσμο με την κριτική τους. Όλους τους βγάζουν σκάρτους και πουλημένους. Και μόλις πάρουν το πτυχίο, αμέσως διορίζονται στα υπουργεία· από παντού βυζαίνουν και ο ιδεαλισμός τους ξεφουσκώνει μέσ' στα βολέματα του κατεστημένου.

Είμαι εναντίον κάθε ιδεολογίας, σε οποιαδήποτε απόχρωση και αν μας την πασέρνουν. Όσο πιο γοητευτικές και προοδευτικές είναι οι ιδέες, τόσο πιο τιποτένια ανθρωπάκια μπορεί να κρύβονται από πίσω τους. Όσο πιο όμορφα τα λόγια τους, τόσο πιο ύποπτα τα έργα τους. Όσο πιο υψηλοί οι στόχοι, τόσο πιο άνοστοι οι στίχοι.

Είμαι, προπάντων, εναντίον κάθε ατομικής φιλοδοξίας, που καθημερινά μας οδηγεί σε μικρούς και μεγάλους συμβιβασμούς. Αν σήμερα κυριαρχούν παραγοντίσκοι και τσανάκια, δεν φταίει μόνο το κωλοχανείο· φταίνε και οι δικές μας παραχωρήσεις και αδυναμίες. Αν πιάστηκε η μέση του οδοκαθαριστή, φταίμε και εμείς που πετάμε το τσιγάρο μας στον δρόμο. Κι αν η λογοτεχνία μας κατάντησε σκάρτη, μήπως δεν φταίει και η δική μας σκαρταδούρα;...

  ~ Περιοδικό «Διαγώνιος» (Τεύχος 1, Ιανουάριος-Απρίλιος, 1979)
     Πηγή: pare-dose.net

Διαβάστε περισσότερα

Μα ο νεκρός δεν φάνηκε την ορισμένη ώρα

ΠΑΝΤΕΛΗΣ ΜΠΟΥΚΑΛΑΣ

Είναι νωρίς ακόμα για να κρίνουμε αν η ιστορία της Αμφίπολης θα αξιοποιηθεί κινηματογραφικά από το Χόλιγουντ, ώστε να πραγματοποιηθεί επιτέλους και το όνειρο τόσων υπουργών μας επί του Τουρισμού να δουν τη χώρα μας φιλμικό φόντο. Δεν είναι απίθανο να απολαύσουμε κάποτε μια καλογυρισμένη ταινία, όχι σαν εκείνες του Ιντιάνα Τζόουνς, που τόσες φορές τον θυμηθήκαμε τους τελευταίους μήνες, αλλά πολιτικής φαντασίας (ή φαντασιοκοπίας): πώς οι «μη λαϊκιστές» ρυμουλκούν την επιστήμη. Ενδέχεται επίσης να παρακολουθήσουμε ένα παιγνιώδες αντεστραμμένο αστυνομικό, αφού ο αγωνιωδώς αναζητούμενος δεν θα είναι ο δολοφόνος αλλά ο νεκρός.

Προς το παρόν πάντως, βρισκόμαστε πιο κοντά στην τέχνη της ποίησης παρά του κινηματογράφου. Κοντά στον «Νεκρό», το ποίημα του Μανόλη Αναγνωστάκη. Θυμίζω μερικούς στίχους: «Ηρθαν τα πρώτα τηλεγραφήματα / Σταμάτησαν τα πιεστήρια και περιμέναν / Εγιναν οι παραγγελίες στις αρμόδιες αρχές // Μα ο νεκρός δεν πέθανε την ορισμένη ώρα // Ολοι φορέσαν τις μαύρες γραβάτες / Δοκίμασαν στον καθρέφτη τις συντριμμένες πόζες / Ακούστηκαν οι πρώτοι λυγμοί τα θλιβερά εγκώμια. // Μα ο νεκρός δεν πέθανε την ορισμένη ώρα. // Στο τέλος οι ώρες γινήκαν μέρες / Εκείνες οι φριχτές μέρες της αναμονής [...] Μα ο νεκρός δεν πέθανε την ορισμένη ώρα».

Οντως, τα πιεστήρια περιμένουν εβδομάδες τώρα, μήνες, το μεγάλο νέο: «Νεκρός ευρέθη». Κάποια άλλα πράγματα διαφέρουν. Οι γραβάτες δεν είναι πένθιμες αλλά γιορτινές, πολύχρωμες, γαλανόλευκες ίσως. Οι πόζες στον καθρέφτη δεν είναι «συντριμμένες» αλλά περήφανες, αγέρωχες, σχεδόν υπεροπτικές. Και δεν ακούγονται λυγμοί ή θλιβερά εγκώμια αλλά φωνές πανηγυρικές· φωνές ενθουσιασμού για το «παγκόσμιο δέος» που προκάλεσε άλλη μία φορά η πατρίδα. Ενα ρήμα διαφέρει κυρίως: το «πέθανε» πρέπει να γίνει «φάνηκε», τόσο απλό: «Μα ο νεκρός δεν φάνηκε την ορισμένη ώρα». Ο επιθυμητός, ο «μεγάλος νεκρός». Γιατί μπορεί να μην ξέρουμε ακόμα ποιος είναι, μπορεί να μη διαθέτουμε στοιχεία που να νομιμοποιούν τις εικασίες μας, αλλά είμαστε βέβαιοι πως είναι μεγάλος. Ισως ίσως εκείνος ο Ενας, ο Τρισμέγιστος. Που, όπως λένε διάφοροι επιπόλαιοι εθνοψυχολόγοι, Ελληνες και ξένοι, τον χρειαζόμαστε σαν βακτηρία του τσακισμένου φρονήματός μας.

Κάπως έτσι πάει η υπόθεση από το καλοκαίρι. Η αλήθεια είναι ότι κάποια στιγμή ακούστηκε πως θα φτάσουν τα Χριστούγεννα για να έχουμε καθαρή εικόνα, αλλά ο πολιτικός χρόνος είναι βιαστικός· πολύ πιο βιαστικός από τον αρχαιολογικό. Και του επιβλήθηκε. Του επέβαλε τις δικές του ανάγκες και προτεραιότητες. Απαίτησε να κινηθεί ταχύτερα, ακόμα και με τον κίνδυνο να μεταφραστεί η σπουδή σε προχειρότητα. Να, μόλις τώρα λ.χ. ακούγεται ότι θα γίνει διασκόπηση του τύμβου, περίπου όπως συνηθίζεται στην ιατρική να γίνονται οι μαγνητικές κατόπιν χειρουργείου.

Τόση αγωνία. Τόσες προσδοκίες και τόσο συστηματικά καλλιεργημένες – με υψηλές επισκέψεις, με εκπρόσωπο τάφου, με ζωντανές συνδέσεις για να πληροφορούμαστε τις εξελίξεις πάραυτα, σε τόνο επικολυρικό. Μα ο νεκρός δεν φάνηκε την ορισμένη ώρα.

Διαβάστε περισσότερα

Ο Φιλελευθερισμός κατά των Ανθρώπινων Δικαιωμάτων

Γρηγόρης Σουλτάνης

Ο σύγχρονος φιλελευθερισμός δεν αμφισβητεί μόνο το κοινωνικό κράτος, αλλά και τα θεμελιώδη, συνταγματικά κατοχυρωμένα δικαιώματα. Η εξέλιξη αυτή καταρρίπτει τον αστικό μύθο σύμφωνα με τον οποίο η συνταγματική κατοχύρωση των θεμελιωδών δικαιωμάτων είναι αποτέλεσμα των κατακτήσεων του φιλελευθερισμού. Ως κυρίαρχη ιδεολογία, ο φιλελευθερισμός, όχι μόνο αποκρύπτει την ολιγαρχική και αντιδημοκρατική του φύση, μα επιπλέον, έχει οικειοποιηθεί-ρητορικά- κάθε δημοκρατικό θεσμό που έχει επιβάλλει με τους αγώνες της η δημοκρατική κοινωνία, όπως τα θεμελιώδη δικαιώματα. Το δράμα του φιλελευθερισμού, εδώ και δύο αιώνες, υπήρξε η αδυναμία να επιβάλλει την κοσμοθεώρησή του, αφού αντιμετώπιζε πάντα άσπονδους εχθρούς και για λόγους τακτικής όφειλε να συμβιώνει μαζί τους. Οι διάφορες μικτές μορφές φιλελευθερισμού (πχ. Κοινωνικός φιλελευθερισμός) είναι αποτέλεσμα αυτών των συμβιβασμών.
Ο μεγαλύτερος συμβιβασμός υπήρξε αυτός που συντελέστηκε μεταπολεμικά, όταν μετά το φιάσκο του διεθνοποιημένου προπολεμικού καπιταλισμού και κάτω από την πίεση του σοσιαλισμού, των δημοκρατών και του φασισμού, ο φιλελευθερισμός εξαναγκάστηκε να μοιραστεί την εξουσία με τη σοσιαλδημοκρατία, με αποτέλεσμα το μεταπολεμικό κοινωνικό συμβόλαιο. Έτσι, άθελά του, ο φιλελευθερισμός έγινε ο εγγυητής του δημοκρατικού κράτους, του κράτους ευημερίας, του κοινωνικού κράτους, του κράτους δικαίου, και των ανθρωπίνων δικαιωμάτων γενικότερα.
Ο Hayek, στα 1944, έγραφε: «Αν και μας είχαν προειδοποιήσει κάποιοι από τους μεγαλύτερους πολιτικούς στοχαστές του 19ου αιώνα…(.)…οτι ο σοσιαλισμός σημαίνει σκλαβιά, κινηθήκαμε σταθερά προς την κατεύθυνση του σοσιαλισμού».
Η κατάρρευση του υπαρκτού σοσιαλισμού στα τέλη της δεκαετίας του ‘80, ταυτόχρονα με την μεταβολή των κοινωνικών συσχετισμών στην Ευρώπη, σηματοδότησε το τέλος των ιδεολογιών και το θρίαμβο του φιλελευθερισμού. Η απόλυτη κυριαρχία του παγκοσμιοποιημένου καπιταλισμού, η επιτάχυνση της επέκτασης του κεφαλαίου και οι διεθνείς κανόνες που επιβάλλονται από υπερεθνικούς καπιταλιστικούς οργανισμούς, υπό τη διεύθυνση μιας υπερεθνικής ελίτ, όσο και η υπονόμευση του εθνικού κράτους έχει επιτρέψει την ανασύνταξη του φιλελευθερισμού και την αθέτηση του μεταπολεμικού κοινωνικού συμβολαίου-μια ευρεία αποσοσιαλιστικοποήση.
Κατ’ αυτό τον τρόπο, ο φιλελευθερισμός, με τον αέρα του νικητή, δεν χρειάζεται πια να τηρεί τα προσχήματα, και επιστρέφοντας στις πηγές του, αναβαπτίζεται στα αυθεντικά φιλελεύθερα δόγματα.
Η καπιταλιστική αγριότητα των ημερών μας, που δεν υπολείπεται σε τίποτα από εκείνη που επέδειξε ο καπιταλισμός κατά την πρώιμη εκβιομηχάνιση στη Δυτική Ευρώπη και η διαφαινόμενη κοινωνική αντίσταση, που μπορεί να εκλάβει απροσδιόριστες εκφάνσεις είναι γεγονός ότι προβληματίζει μια μερίδα φιλελεύθερων ιδεολόγων, ώστε να επιχειρείται η απενοχοποίηση του φιλελευθερισμού με τον διαχωρισμό του φιλελευθερισμού από τον καπιταλισμού και τον νεοφιλελευθερισμό.
Ο επιφανής φιλελεύθερος L. von Mises γράφει: «Μια κοινωνία στην οποία οι αρχές του φιλελευθερισμού γίνονται πράξη καλείται συνήθως καπιταλιστική κοινωνία και η κατάσταση που επικρατεί καπιταλισμός»· «Το φαινόμενο που (κακώς) ονομάστηκε «νεοφιλελευθερισμός» πρωτοπαρουσιάστηκε στις αρχές της δεκαετίας του ’80 και συνεχίζει να πρωταγωνιστεί στις διεθνείς εξελίξεις. Δεν πρόκειται όμως για τίποτε άλλο παρά για την επιστροφή των κυβερνήσεων των δυτικών (και έπειτα και των ανατολικών) χωρών της Ευρώπης και της Βόρειας Αμερικής στις αρχές της οικονομίας της αγοράς», γράφει ο φιλελεύθερος Α. Χατζής.
Στη σημερινή συγκυρία, ο φιλελευθερισμός επιτίθεται στο αντιπροσωπευτικό πολίτευμα και στα λεγόμενα θεμελιώδη δικαιώματα, με αφορμή την κρίση της καπιταλιστικής συσσώρευσης που μπορεί να οφείλεται σε πτώση του ποσοστού κέρδους, στην υπερσυσσώρευση κεφαλαίου, στην χρηματιστικοποίηση της οικονομίας ή στην έλλειψη ανταγωνιστικότητας στα πλαίσια του παγκόσμιου οικονομικού πολέμου για τον καταμερισμό των πόρων και της εργασίας.
Σε κάθε περίπτωση, η ιδεολογικοποίηση αυτών των εξελίξεων δεν γίνεται με την κατασκευή πρόσθετων ιδελογημάτων, αλλά με την επιστροφή στα πατρώα δόγματα. Κάτι τέτοιο δεν σημαίνει δεσμευτικά ότι οι οικονομιστικοί παράγοντες διαδραματίζουν τον αποφασιστικότερο ρόλο: επιδίωξη της αστικής τάξης από την εμφάνισή της υπήρξε η κυριαρχία μέσω του κεφαλαίου· το κεφάλαιο λειτουργεί όχι μόνο ως οικονομική οντότητα, αλλά και ως σύμβολο ισχύος και κυριαρχίας.
Το οξύμωρο στη παρούσα κατάσταση είναι ότι ο φιλελευθερισμός επιτίθεται στην υποτιθέμενη θεμελιώδη αξία του: την ελευθερία- αν και επί της ουσίας, θεμελιώδη φιλελεύθερη αξία είναι η ιδιοκτησία.
Τούτο όμως δεν οφείλεται σε κάποιου είδους εγγενούς αντίφασης της φιλελεύθερης ιδεολογίας, αλλά στην διαπλοκή της με την εξουσία και την κυριαρχία.
Η πολιτική ελευθερία, ως έννοια, δεν μπορεί να γίνει αντιληπτή στην ονομαστική της αξία και σε ιστορικό κενό. Αποκτά συγκεκριμένο περιεχόμενο σε κάθε ιστορική στιγμή, ανάλογα με το υποκείμενο που επιδιώκει την κυριαρχία και την εξουσία ή που τα κατέχει.
Η ελευθερία των φιλελεύθερων, ως ιστορική έννοια, αναφέρεται στα δικαιώματα των ιδιοκτητών, των εμπόρων και των επιχειρηματιών, στους αστούς πολίτες-έναντι της απολυταρχίας-,κενή από κάθε αίτημα χειραφέτησης· είναι ένας τεχνικός όρος στα πλαίσια της στρατηγικής για την κατάληψη της εξουσίας.
Αλλά καθώς «η ανθρωπότητα κυβερνιέται από τις λέξεις», όπως έλεγε ο ιστορικός Gibbon, η ασάφεια του περιεχομένου της έννοιας επέτρεψε την οικοδόμηση του φιλελεύθερου μύθου.

Η Χίμαιρα των Δικαιωμάτων
«Όποιος παλεύει με τέρατα, πρέπει να προσέξει να μη γίνει τέρας» έγραψε ο Nietzsche και φαίνεται ότι η δημοκρατική κοινωνία, τιθασεύοντας το καπιταλιστικό τέρας πίστεψε ότι το υπέταξε, ενώ ταυτόχρονα, οι σοσιαλδημοκράτες που ανέλαβαν τον ρόλο του θηριοδαμαστή μεταμορφώθηκαν σε υπερφιλελεύθερους απολογητές του. Η υπόθεση των δικαιωμάτων δεν έχει πλέον υποστηρικτές στο μπλοκ της εξουσίας.
Ανεξάρτητα από το γεγονός ότι δεν υπάρχουν ανθρώπινα δικαιώματα, πέρα από την ρητορική χρήση τους, για την εξυπηρέτηση πολιτικών σκοπών, η ίδια η έννοια του δικαιώματος είναι διάτρητη για την όποια θεμελίωση πραγματιστικών αξιώσεων.
Δεν υπάρχει αναφαίρετο, απαράγραπτο ή αναπαλλοτρίωτο δικαίωμα, γιατί δικαίωμα είναι κάτι που παρέχεται από την εξουσία. Η εξουσία είναι πάροχος και εγγυητής του δικαιώματος. Η νομιμοποίηση ενός δικαιώματος και η θεμελίωσή του σε οποιαδήποτε αξιακό θεμέλιο απαιτεί την έγκριση της εξουσίας.
Τα ανθρώπινα, τα ατομικά, τα πολιτικά και κοινωνικά δικαιώματα δεν διαθέτουν καμία εγγενή αξία, στο μέτρο που εξαρτώνται από τους εξουσιαστικούς μηχανισμούς χειραγώγησης και από το περιεχόμενο που αποδίδει σε αυτά η πολιτική εξουσία, το θετικό δίκαιο. Μπορούν να έχουν μόνο κάποια ετερόνομη σχετική αξία στο μέτρο που οι συσχετισμοί της κοινωνικής ισχύος το επιτρέπουν.
Έτσι, η συνταγματική κατοχύρωσή τους δεν αποτελεί εγγύηση για την πραγματική ισχύ ή διατήρησή τους. Το «κοινωνικό κράτος δικαίου» που βρίσκεται σε άμεση συνάφεια με την έννοια του πολίτη και τα κοινωνικά δικαιώματα (το «κοινωνικό κεκτημένο») δεν είναι κάτι δεδομένο και αχρονικό, αλλά αποτέλεσμα των κοινωνικών συσχετισμών.
Για την καπιταλιστική επέκταση, με την μορφή της παγκόσμιας οικονομίας της αγοράς-μια αφηρημένη σύλληψη, με βάση την οποία το σύνολο της πραγματικότητας αποκτά νόημα και αξία μέσω της εμπορευματοποίησης και της απόδοσης τιμής, δηλαδή κεφαλαιοποίησης -, τα δικαιώματα αποτελούν διπλό εμπόδιο: τόσο για την συσσώρευση υπεραξίας όσο και για την απόλυτη κυριαρχία. Η κυριαρχία της υπερεθνικής αστικής ελίτ συνδέεται άμεσα με την αξίωση αριστοκρατικών προνομίων για τον εαυτό της, γεγονός που νομιμοποιείται με την φετιχοποίηση της παγκόσμιας αγοράς.

Η Επίθεση στα κοινωνικά δικαιώματα
Τα δικαιώματα δέχονται επίθεση σε τρία επίπεδα: στο ιδεολογικό πλαίσιο που τα θεμελιώνει, στο κοινωνικό πεδίο της πραγμάτωσής τους και στο τυπικό συνταγματικό πλαίσιο.
Πρώτα στο στόχαστρο είναι τα κοινωνικά δικαιώματα και όσα πολιτικά σχετίζονται με τη συλλογική δράση, την οποία οι φιλελεύθεροι ενοχοποιούν για την μεταπολεμική σοσιαλδημοκρατική στροφή. Φιλελεύθερη κυριαρχία σημαίνει: εφαρμογή του ατομικιστικού προγράμματος, υπονόμευση του κοινωνικού κράτους, στο οποίο υποστασιοποιούνται συλλογικές, εξισωτικές και δημοκρατικές ιδέες, και ανάπτυξη ιδιωτικών κέντρων οικονομικής και πολιτικής ισχύος.
«Απομακρύνοντας την οργάνωση της οικονομικής δραστηριότητας από τον έλεγχο των πολιτικών αρχών, η αγορά εξαλείφει αυτή την πηγή της καταναγκαστικής εξουσίας. Επιτρέπει στην οικονομική ισχύ να ελέγχει, αντί να ενισχύει, την πολιτική εξουσία», γράφει ο Friedeman.
Η καπιταλιστική επίθεση στα δημόσια αγαθά και την εργασία είναι αναγκαία, όχι μόνο για την αύξηση της κερδοφορίας αλλά και για την πλήρη αστική κυριαρχία των ιδιωτών που θα αποτρέψει κάθε έλεγχο της κρατικής μηχανής από συλλογικότητες. Η εμπροσθοφυλακή των κοινωνικών δικαιωμάτων, η συλλογική δράση, τίθεται στο στόχαστρο.
Έτσι, το δικαίωμα του συνδικαλισμού και της απεργίας δέχονται μια συντονισμένη επίθεση, αφού ενοχοποιούνται ως υπεύθυνα για την οικονομική κρίση, καθώς επιτρέπουν στους εργαζόμενους, με τα συνδικαλιστικά τους όργανα, να «διώχνουν επενδύσεις, να προκαλούν ανωμαλία στην τουριστική εισροή» και να εξαναγκάζουν σε «δημοσιονομικές σπατάλες». Οι εργαζόμενοι οφείλουν να καταστούν είλωτες, με την κατάργηση του εργατικού Δικαίου και την αντικατάσταση των συλλογικών συμβάσεων με ατομικές, ενώ εμμέσως, συντελείται και η ενοχοποίηση της αυτονομημένης από την οικονομία πολιτικής εξουσίας-που ενδίδει στις πιέσεις των εργαζομένων- ώστε να διευκολυνθεί η μετάβαση εξουσιών σε ιδιωτικά κέντρα εξουσίας.
Η φιλελεύθερη τακτική έναντι των κοινωνικών δικαιωμάτων αφορά την μεθοδευμένη κατάργησή τους στην πράξη, μέσω του οικονομικού καταναγκασμού που ασκείται από τα οργανωμένα υπερεθνικά οικονομικά κέντρα, με την σταδιακή συνταγματοποίηση του κράτους νυχτοφύλακα, στο οποίο η κοινωνική προστασία αντικαθίσταται από την ελεημοσύνη.
Τα εργασιακά δικαιώματα, η προστασία του περιβάλλοντος, η κοινωνική ασφάλιση, η δημόσια υγεία, η δημόσια εκπαίδευση, οι πολιτικές στέγασης και αναδιανομής του πλούτου υπονομεύονται και χάνουν τον χαρακτήρα του δικαιώματος, αφού η εξουσία θέτει υπεράνω αυτών των δικαιωμάτων τις έννοιες της οικονομικής μεγέθυνσης, της ανάπτυξης και της ανταγωνιστικότητας προς όφελος του κεφαλαίου.

Η επίθεση στα ατομικά και πολιτικά δικαιώματα
Αν η αποδομητική επίθεση των καπιταλιστικών κέντρων εξουσίας στα κοινωνικά δικαιώματα (τα λεγόμενα τρίτης γενιάς) με βάση την φιλελεύθερη ηθική των ίσων ευκαιριών και τη δικαιοσύνη της «αόρατης χειρός» της αυτονομημένης αγοράς, είναι ως ένα βαθμό κατανοητή, στα πλαίσια της αποσοσιαλιστικοποίησης του μεταπολεμικού κράτους, η επίθεση στα ατομικά και πολιτικά δικαιώματα, αναδεικνύει τον ελιτιστικό, ολιγαρχικό και αντιδημοκρατικό χαρακτήρα της φιλελεύθερης ιδεολογίας.
Η συσσώρευση οικονομικής και πολιτικής δύναμης σε ιδιωτικά κέντρα εξουσίας-κατά το μοντέλο του Friedman- έχει επιτρέψει την ανεξέλεγκτη διαμόρφωση οικονομικών πολιτικών, πέρα από κάθε δημοκρατικό έλεγχο και εγγυήσεις, παράλληλα με εξωθεσμικούς κατασταλτικούς μηχανισμούς, συστήματα ελέγχου και ορθολογικοποιημένους μηχανισμούς ιδεολογικής χειραγώγησης. Στην πράξη, τα θεμελιώδη δικαιώματα έχουν καταργηθεί από τις ιδιωτικές εξουσίες, ενώ το κράτος δικαίου, έχοντας καταστεί ένα μαυσωλείο που ελέγχεται από πολιτικές μαριονέτες των κουκουλοφόρων της αγοράς, λειτουργεί πλέον μόνο συμβολικά.
Τα ατομικά και πολιτικά δικαιώματα που εγγυώνται την ανθρώπινη αξιοπρέπεια, την ασφάλεια, την ελευθερία έκφρασης, ιδιωτικότητας, ιδιοκτησίας, του συνέρχεσθαι και συνεταιρίζεσθαι, της πληροφόρησης, της συμμετοχής στη πολιτική ζωή, κτλ., παραβιάζονται απροκάλυπτα, ενώ σταδιακά συντελείται η απονομιμοποίησή τους, καθότι οι πανίσχυρες ιδιωτικές εξουσίες (των εκατό ισχυρότερων πολυεθνικών του πλανήτη) επιβάλλουν ιδεολογικά το φετιχισμό και το αυτονομημένο Δίκαιο της αγοράς.
Η συνταγματοποίηση του κράτους της αγοράς, που εγγυάται τα μη- δικαιώματα είναι ζήτημα χρόνου, σε συνάρτηση με τους κοινωνικούς συσχετισμούς.
Το φιλελεύθερο κράτος έκτακτης ανάγκης, δεν αποτελεί την εξαίρεση, αλλά τον θεωρητικό φιλελεύθερο κανόνα που υλοποιείται στις παρούσες συνθήκες.
Παρά τον ουτοπικό χαρακτήρα της κατασκευής μιας κοινωνίας της αγοράς- και τη συλλογική ναρκισσιστική διαταραχή μεγαλείου που χαρακτηρίζει τα φιλελεύθερα υποκείμενα που την απεργάζονται-, οι κοινωνικοί συσχετισμοί, προς το παρών, καθιστούν εφικτό το σχέδιο της υπερεθνικής φιλελεύθερης ελίτ, αφού εκ των πραγμάτων, η επίθεση στα δικαιώματα έχει αποψιλώσει τους πολίτες από κάθε ιδιότητα εκτός από αυτή του είλωτα και του καταναλωτή.
Η βιοπολιτική έχει προλειάνει τον δρόμο του πολιτικού ολοκληρωτισμού που στοχεύει στην συνταγματική οχύρωση της ελίτ έναντι των πρώην πολιτών.
Γιατί, σκοπός της φιλελεύθερης ελίτ είναι η απώλεια της ιδιότητας του πολίτη από ένα μεγάλο μέρος του πληθυσμού που προσμετρείται σε πλανητικό και όχι εθνικό επίπεδο και κατανέμεται με βάση την «αόρατη χείρα» των μεγάλων πολυεθνικών.
Η στέρηση της ιδιότητας του πολίτη ισοδυναμεί με την μετακίνηση του υποκειμένου των δικαιωμάτων στο χώρο του κοινωνικού περιθωρίου και του αποκλεισμού.
Το κράτος Δικαίου υποκαθίσταται από το κράτος καταστολής.
Έτσι, τα υποκείμενα στερούνται όχι μόνο τα θεμελιώδη δικαιώματα, αλλά ακόμη και αυτά τα ανθρώπινα.
Οι «περιφράξεις» δεν αφορούν μόνο την ιδιωτικοποίηση των κοινών, αλλά και την περίφραξη, την κατανομή των ανθρώπων με βάση τον κοινωνικό δαρβινισμό που υπάρχει στη σκιώδη πλευρά του φιλελεύθερου ορθολογικού Λόγου.
Η κατάρρευση του φιλελεύθερου μύθου συμπαρασύρει τις ηθικορητορικές και νομικές κατασκευές, με βάση τις οποίες έγινε η δόμηση των διαχρονικών μηχανισμών χειραγώγησης των κοινωνιών, επαναφέροντας το ζήτημα των ελευθεριών, όχι ως αίτημα ή αξίωση προς κάποια εξουσία-που υποκαθιστά το Θεό-, αλλά ως αυταξία και αυτοδίκαιη πράξη που επιβάλλεται από μια κοινωνία που λειτουργεί πολιτικά, μέσα από διαδικασίες αυτονομίας, αυτοδιαχείρισης και αυτοθέσμισης.

Μωριας Εγκωμιον

Διαβάστε περισσότερα