Poutanique τεχνη, εσυ τα φταις ολα!

Να είναι τέχνη; Επάγγελμα ή μήπως ματαιοδοξία;

Ο μουσικός του πεζοδρόμου!!

Ξαφνικά την καλοκαιρινή ηρεμία στο μικρό μας Μεσολόγγι σκέπασε μια γλυκιά μελωδία που έρχονταν από το βάθος του πεζοδρόμου. Όσο πλησίαζε.....

Να πως γινεται το Μεσολογγι προορισμος!

αι θα αξιοποιηθεί. Ακούγονται διάφορες ιδέες και έχουν συσταθεί αρκετές ομάδες πολιτών που προτείνουν υλοποιήσιμες και μη ιδέες προκειμένου να επιτευχθεί ο στόχος και έμμεσα να επωφεληθούμε όλοι.....

Ποσα κτηρια ρημαζουν στο Μεσολογγι;

Ένα από τα θέματα του δημοτικού συμβούλιου στις 27/ 11 είναι η «Εκμίσθωση χώρου για κάλυψη στεγαστικών αναγκών του Δήμου». Οι πρώτες σκέψεις που μου έρχονται στο μυαλό είναι πως μετά από τόσα χρόνια και πώς μετά από τόσο κονδύλια έχουμε φτάσει ....

Μεσολόγγι - αδέσποτα ώρα μηδέν.

Αδέσποτα, ένα ευαίσθητο θέμα για όσους είναι πραγματικά φιλόζωοι* και με τις δυο έννοιες της λέξης. Ας αρχίσουμε να μιλάμε για τις αβοήθητες ψυχές που ξαφνικά βρεθήκαν απροστάτευτες στον δρόμο όχι από το τέλος δηλαδή από τα αποτελέσματα που βλέπουμε...

Facebook, φωτογραφιες με σουφρωμενα χειλη...

Κάλος ή κακός αγαπητοί φίλοι διανύουμε μια εποχή που θέλει τους περισσότερους άμεσα εξαρτημένους από τις ιστοσελίδες κοινωνικής δικτύωση τύπου face book. Έρχεται λοιπόν το Ινστιτούτου Ψυχικής και Σεξουαλικής Υγείας

7 Σεπ 2021

Παρατηρώντας επί πενήντα χρόνια την ισραηλινή Δεξιά

 De notre correspondant à Jérusalem. Le journalisme comme identité (French  Edition): Enderlin, Charles: 9782021473377: Amazon.com: Books

Στο βιβλίο του «Του ανταποκριτή μας στην Ιερουσαλήμ. Η δημοσιογραφία ως ταυτότητα», ο Σαρλ Εντερλέν, επί πολλά χρόνια ανταποκριτής του γαλλικού τηλεοπτικού σταθμού France 2 στο Ισραήλ, μεταξύ άλλων εξετάζει και την άνοδο του Λικούντ. Το δεξιό συντηρητικό κόμμα, επί χρόνια μειοψηφικό, κατάφερε να καθιερωθεί ως η κυρίαρχη πολιτική δύναμη στο Ισραήλ, με όλους τους ηγέτες του να συμβάλλουν στην εντατικοποίηση του εποικισμού των παλαιστινιακών εδαφών. Ακολουθούν αποσπάσματα από το βιβλίο που αφορούν τρεις ιστορικές προσωπικότητες του Λικούντ: τον Μεναχέμ Μπέγκιν, τον Γιτζάκ Σαμίρ και τον Μπενιαμίν Νετανιάχου.

Η πρώτη νίκη του Λικούντ

Στις 17 Μαΐου 1977, το Εργατικό Κόμμα χάνει τις εκλογές και, για πρώτη φορά μετά τη δημιουργία του κράτους του Ισραήλ, η εξουσία περνά στη δεξιά αντιπολίτευση. Το Λικούντ έρχεται στα πράγματα. Επιθυμία του νέου πρωθυπουργού Μεναχέμ Μπέγκιν είναι η προσάρτηση των παλαιστινιακών εδαφών. Πρόκειται άλλωστε για έναν ένθερμο υποστηρικτή της σιωνιστικής θρησκευτικής οργάνωσης Γκους Εμουνίμ («Συνασπισμός της Πίστης»), η οποία έχει ως στόχο την επέκταση του εποικισμού της Δυτικής Όχθης. Για τον ραδιοφωνικό σταθμό Kol Israel («Η Φωνή του Ισραήλ»)1, αυτό σημαίνει αλλαγή λεξιλογίου. Δεν πρέπει πλέον να λέμε «Δυτική Όχθη» αλλά «Ιουδαία-Σαμάρεια», ενώ ο όρος «αποικίες» είναι κατ’ αρχήν απαγορευμένος. Στο μέτρο του δυνατού, δεν πρέπει να μιλάμε για «εποικισμούς» αλλά για εβραϊκές «κοινότητες». Όλα αυτά είναι ακόμη προαιρετικά και έτσι δεν χρησιμοποιώ πάντα το «προτεινόμενο» λεξιλόγιο που, για μένα, δεν αποκρύπτει την πραγματικότητα της κατοχής των παλαιστινιακών εδαφών.

Υπό αυτές τις συνθήκες, τα σχόλια και τα ρεπορτάζ μου δεν έχουν πάντα την τύχη να αρέσουν σε μεγάλο αριθμό Ισραηλινών γαλλικής καταγωγής. Ιδίως στον καθηγητή Αντρέ Νέχερ. Εξέχουσα προσωπικότητα του γαλλικού ιουδαϊσμού, προσφάτως μετεγκατασταθείς στην Ιερουσαλήμ, τα βρίσκει απαράδεκτα. Πολύ αργότερα θα ανακάλυπτα τις προειδοποιήσεις που είχε απευθύνει, μετά τον Πόλεμο των Έξι Ημερών του Ιουνίου 1967, προς «τους θεωρητικούς μιας καθαρόαιμης Αριστεράς [και προς] πολλούς Εβραίους διανοούμενους της Διασποράς, που διεκδικούν το δικαίωμα να ασκούν κριτική στο Ισραήλ, δίχως να αντιλαμβάνονται τον θανατηφόρα επικίνδυνο μηχανισμό στον οποίο δέχονται να ενταχθούν. (…) Αν είσαι ενάντια στο Ισραήλ, όσο λεπτή κι αν είναι η απόχρωση που το κάνεις, σημαίνει, τούτη ακριβώς τη στιγμή, ότι είσαι πραγματικά και ολέθρια ενάντια στο Ισραήλ. Σημαίνει ότι συνεισφέρεις στο κατηγορητήριο εναντίον του Ισραήλ, μια συνεισφορά με επικίνδυνα απρόβλεπτες επιπτώσεις στο σύνολο. Άρα, με όρους καθαρής λογικής, οι “κριτικές” αυτές είναι επιζήμιες»2.

Ήδη, κατά τη διάρκεια των ετών που ακολούθησαν τον Πόλεμο των Έξι Ημερών, δεν του άρεσαν τα ρεπορτάζ του ισραηλινού Τύπου σχετικά με την καταστολή της αντίστασης στα κατεχόμενα εδάφη και την έναρξη του εποικισμού των παλαιστινιακών εδαφών. Για εκείνους που σχημάτιζαν πλέον μια εβραϊκή Δεξιά, τα μέσα ενημέρωσης έπρεπε να αυτολογοκρίνονται, να μην αποκαλύπτουν όσα συνέβαιναν στο πεδίο. Μετά την εκλογική νίκη του 1977, ο Νέχερ και οι φίλοι του πολεμούσαν κάθε κριτική κατά του εποικισμού που προωθούσαν ο Μεναχέμ Μπέγκιν και ο Αριέλ Σαρόν.

Ο Μπέγκιν και η ειρήνη με την Αίγυπτο

Μερικούς μήνες αργότερα, ένα μείζον γεγονός θα συγκλονίσει τη Μέση Ανατολή και θα ανατρέψει μια αντίληψη βαθιά ριζωμένη στη συλλογική συνείδηση των Ισραηλινών: ότι η ειρήνη με τον αραβικό κόσμο είναι, στην καλύτερη των περιπτώσεων, ένα απραγματοποίητο όνειρο. Στις 9 Νοεμβρίου 1977, ο Αιγύπτιος πρόεδρος Ανουάρ Αλ Σαντάτ ανακοινώνει, κατά τη διάρκεια ομιλίας του στο Κοινοβούλιο της χώρας του, ότι είναι έτοιμος να μεταβεί στην Κνεσέτ [σ.σ.: το Κοινοβούλιο του Ισραήλ], στην Ιερουσαλήμ, «εάν κάτι τέτοιο είναι σε θέση να αποτρέψει τον θάνατο έστω και ενός Αιγύπτιου στρατιώτη ή αξιωματικού». Στους δημοσιογράφους του Kol Israel κάτι τέτοιο μοιάζει εντελώς παράλογο. Ο «ραΐσης» της Αιγύπτου στην Ιερουσαλήμ; O Μπέγκιν τού απαντά το ίδιο βράδυ ότι είναι έτοιμος να τον υποδεχτεί. Η προσέγγιση μεταξύ των ηγετών των δύο εχθρικών κρατών συνεχίζεται επί αρκετές ημέρες. Μέσα στην αίθουσα σύνταξης την αναλύουν, στην καλύτερη περίπτωση, ως μια μεγαλοπρεπή επιχείρηση δημοσίων σχέσεων, και ένα αστείο προκαλεί τη γενική ευθυμία: «Ο Σαντάτ θα επισκεφτεί το Γιαντ Βασσέμ!»3. Ήταν αδιανόητο. Μόλις λίγες εβδομάδες νωρίτερα, ο Σαντάτ είχε δηλώσει πως ήταν έτοιμος να θυσιάσει ένα εκατομμύριο στρατιώτες προκειμένου να ανακτήσει το έδαφός του, τη χερσόνησο του Σινά. Την Παρασκευή 18 Νοεμβρίου 1977, αργά το πρωί, βρίσκομαι στο αεροδρόμιο Μπεν Γκουριόν για να καλύψω την άφιξη της προπαρασκευαστικής αντιπροσωπείας από το Κάιρο. Για πρώτη φορά στην ιστορία, ένα αεροπλάνο της αιγυπτιακής κυβέρνησης προσγειώνεται στο Ισραήλ. H επίσκεψη λοιπόν σίγουρα θα πραγματοποιούνταν. (…) Δύο ημέρες αργότερα, από το βήμα της Κνεσέτ, ο Σαντάτ διακηρύττει: «Η ειρήνη δεν θα γίνει πραγματικότητα παρά μόνο όταν βασιστεί στη δικαιοσύνη και όχι στην κατοχή της γης των άλλων». Επιμένει στην «ανάγκη για ολική αποχώρηση από τα αραβικά εδάφη, συμπεριλαμβανομένης και της Ανατολικής Ιερουσαλήμ» και τη δημιουργία ενός «παλαιστινιακού κράτους».

Στις 17 Σεπτεμβρίου 1978, υπό την αιγίδα του Αμερικανού προέδρου Τζίμι Κάρτερ, ο Μεναχέμ Μπέγκιν και ο Ανουάρ Αλ Σαντάτ υπογράφουν με τον πλέον επίσημο τρόπο τις συμφωνίες του Καμπ Ντέιβιντ. Η Αίγυπτος θα ανακτήσει το σύνολο της χερσονήσου του Σινά4 και θα προχωρήσει στη σύναψη συνθήκης ειρήνης με το Ισραήλ κατά τους επιβεβλημένους τύπους. Θα πρέπει όμως να επιστρέψουμε σε αυτά τα κείμενα με τίτλο «Συμφωνία-πλαίσιο για την ειρήνη στη Μέση Ανατολή». Μία φράση σήμανε συναγερμό στην ισραηλινή Δεξιά, η οποία για καιρό θα μεμφόταν τον Μπέγκιν γι’ αυτήν: «Οι Παλαιστίνιοι θα συμμετέχουν στον καθορισμό του μέλλοντός τους». Πώς; Αρχικά, μέσω μιας μεταβατικής περιόδου πέντε ετών, με την έναρξη της οποίας «οι κάτοικοι της Δυτικής Όχθης της Ιορδανίας και της Λωρίδας της Γάζας θα εκλέξουν μια αυτόνομη αρχή που θα τους κυβερνά και θα συγκροτήσει μια ισχυρή τοπική αστυνομική δύναμη, η οποία θα συνεισφέρει στην εγγύηση της ασφάλειας του Ισραήλ και των γειτόνων του». Τρία χρόνια μετά την έναρξη αυτής της μεταβατικής περιόδου, θα πρέπει να ξεκινήσουν οι διαπραγματεύσεις για τον καθορισμό του οριστικού νομικού καθεστώτος της Δυτικής Όχθης και της Λωρίδας της Γάζας, καθώς και για την ολοκλήρωση της συνθήκης ειρήνης μεταξύ του Ισραήλ και της Ιορδανίας, των οποίων οι εκπρόσωποι θα συμμετέχουν στο σύνολο της διαδικασίας. Και ακολουθεί μια ακόμη μικρή πρόταση που, ξανά, προκαλεί αντιδράσεις στην ισραηλινή Δεξιά: «Κάθε λύση που θα προκύψει από τις διαπραγματεύσεις οφείλει επίσης να αναγνωρίζει τα νόμιμα δικαιώματα του παλαιστινιακού λαού και τις δίκαιες ανάγκες του». Αυτός ο ορισμός της παλαιστινιακής αυτονομίας θα βρεθεί, σχεδόν αυτολεξεί, στις συμφωνίες του Όσλο, δεκαπέντε χρόνια αργότερα…

Με την Αίγυπτο να μην διακινδυνεύει πλέον να εμπλακεί στην παρεμπόδιση των σχεδίων του Μπέγκιν και του υπουργού του Αριέλ Σαρόν, οι τελευταίοι προχωρούν στον εποικισμό της Δυτικής Όχθης. Ο αριθμός των εποίκων θα φτάσει από, μετά βίας, 20.000 το 1977 σε πάνω από 70.000 δέκα χρόνια αργότερα. Τον Οκτώβριο του 1979, ο Μοσέ Νταγιάν, που είχε εγκαταλείψει το Εργατικό Κόμμα για να γίνει υπουργός Εξωτερικών στην κυβέρνηση του Μπέγκιν, παραιτείται. Συνειδητοποίησε ότι για το Λικούντ στην πραγματικότητα δεν τίθεται ζήτημα συνέχισης της ειρηνευτικής διαδικασίας με τους Παλαιστίνιους… Για τους ίδιους λόγους ο Εζέρ Βάιζμαν, υπουργός Άμυνας, θα παραιτηθεί με τη σειρά του μερικούς μήνες αργότερα.

Το μυστήριο Γιτζάκ Σαμίρ

Το 1988 αποφάσισα να γράψω τη βιογραφία του Γιτζάκ Σαμίρ5. Γνωρίζαμε ελάχιστες πληροφορίες για το παρελθόν του: επικεφαλής της [σ.σ.: παραστρατιωτικής σιωνιστικής] οργάνωσης Στερν (Μαχητές για την Ελευθερία του Ισραήλ) τη δεκαετία του 1940, πράκτορας της Μοσάντ, πρόεδρος της Κνεσέτ κατά την ιστορική επίσκεψη του Σαντάτ στην Ιερουσαλήμ, υπουργός Εξωτερικών κατά τη διάρκεια του πολέμου στον Λίβανο το 1982, διάδοχος του Μπέγκιν στην ηγεσία του Λικούντ και δύο φορές πρωθυπουργός6. Πολλοί Ισραηλινοί διανοούμενοι μου έλεγαν: «Ο Σαμίρ! Χωρίς κανένα ενδιαφέρον! Βλέπει τα πράγματα όπως θα τα ’βλεπε ένα αγκωνάρι». Με άλλα λόγια, ότι δεν υπάρχει τίποτα να γράψω για εκείνον! Όταν, πολύ αργότερα, θα έστρεφα την προσοχή μου στο μεσσιανικό κίνημα και στον Μπενιαμίν Νετανιάχου, θα συναντούσα και πάλι αυτή την έλλειψη ενδιαφέροντος –και κατανόησης– των διανοουμένων της ισραηλινής Αριστεράς για την ιδεολογία της κυβερνώσας Δεξιάς.

Πράγματι, ο Σαμίρ δεν είχε δημοσιεύσει κανένα βιβλίο ούτε είχε παραχωρήσει στα ισραηλινά μέσα ενημέρωσης μακροσκελείς συνεντεύξεις σχετικά με τη ζωή και την προέλευσή του. Δεν υπήρχε σχεδόν τίποτα γι’ αυτόν. Έπρεπε να σκάψω, να ξετρυπώσω μάρτυρες που ήταν ακόμα ζωντανοί. Η ιστορία αυτού του ανθρώπου μού φαινόταν αρκετά συναρπαστική. Ένας πολιτικός επιστήμονας τον χαρακτήριζε «εθνικο-μπολσεβίκο». Οφείλω να αναγνωρίσω ότι δεν κατάφερα να ρίξω φως σε όλες τις σκοτεινές πτυχές του παρελθόντος του. Οι γονείς του ήταν μέλη ενός κομμουνιστικού πυρήνα στο Ροζνόι, το χωριό της Ανατολικής Πολωνίας όπου γεννήθηκε. Μετά την κατάληψη της περιοχής από τον Κόκκινο Στρατό το 1939, η σοβιετική ιεραρχία απέδωσε στον πατέρα του, Σλόμο Ιζερνίτσκι, τη σημαντική θέση του κομισάριου για το εμπόριο δερμάτων και γουναρικών, πόρων στρατηγικής σημασίας.

Δύο παιδικοί φίλοι του Σαμίρ, τους οποίους συνάντησα στο Ισραήλ, μου είπαν πως είχε εντρυφήσει πολύ περισσότερο στα γραπτά του Μαρξ και του Ένγκελς παρά σε εκείνα του Βλαντιμίρ Ζεέβ Γιαμποτίνσκι, ιδρυτή του αναθεωρητικού σιωνισμού, ενός αντικομμουνιστικού και αντισοσιαλιστικού κινήματος, αντιτιθέμενου στους θεσμούς του Παγκόσμιου Σιωνιστικού Οργανισμού και υπέρμαχου της δημιουργίας ενός εβραϊκού κράτους και στις δύο πλευρές του ποταμού Ιορδάνη. Για όλους τους υπόλοιπους μάρτυρες, ήταν αναμφίβολο ότι ο Σαμίρ είχε ενταχθεί πολύ νέος στο Μπετάρ, το κίνημα νεολαίας του αναθεωρητικού σιωνισμού. Να έφτασε άραγε στην Παλαιστίνη το 1935 με την έγκριση των Σοβιετικών, από τους οποίους εξαρτιόταν ο πατέρας του; (…)Πού βρισκόταν η αλήθεια; Η οργάνωση Στερν, της οποίας ανέλαβε την επιχειρησιακή ηγεσία από το 1944, διατηρούσε προνομιακούς δεσμούς με το Κομμουνιστικό Κόμμα στην Παλαιστίνη, την Τσεχοσλοβακία και τη Βουλγαρία. Η απάντηση ίσως να βρίσκεται στα αρχεία της NKVD7 στη Μόσχα.(…)

Ξαναδιαβάζοντας τις δημοσιευμένες αυτοβιογραφίες των πρώην μελών του Στερν, διαπιστώνω ότι, έως τις αρχές της δεκαετίας του 1960, κάποια από τα μέλη καυχιούνταν για τη στράτευσή τους στην τρομοκρατία. Ο όρος αυτός εξαφανίστηκε στις επόμενες εκδόσεις, με τους συγγραφείς τους να παρουσιάζονται περισσότερο ως «μαχητές για την ελευθερία». Η αίσθησή μου ότι βρίσκομαι μπροστά σε ένα ξαναγράψιμο της ιστορίας θα ενισχυθεί κατά το διάστημα που πέρασα στα αρχεία του μουσείου του Στερν στο Τελ-Αβίβ. Έβλεπα ηλικιωμένους, άντρες και μερικές γυναίκες, να περνούν πολλές ώρες καταγράφοντας τις μαρτυρίες τους. Ζητώ εξηγήσεις: «Μετά από τόσα και τόσα χρόνια, τώρα έρχονται να καταθέσουν;». Απάντηση: «Καθόλου! Ξανακαταγράφουν τις μαρτυρίες τους. Υπάρχουν πράγματα που δεν μπορούν να ειπωθούν σήμερα!»

Κατάφερα παρ’ όλα αυτά να εντοπίσω μια αναφορά στον Σαμίρ σε ένα βιβλίο του Τζέρολντ Φρανκ με τίτλο «The Deed». Ένα βράδυ του 1942 συζητά με τον Ελιαχού Μπέιτ Τσουρί, τον οποίο είχε μόλις στρατολογήσει. Αποσπάσματα από τη συνομιλία τους:

-Σαμίρ: «Ποιος είναι ο σκοπός μας; Να απελευθερώσουμε τον λαό μας από τον ξένο κατακτητή. Είναι ο πόλεμός μας εναντίον της Αγγλίας [σ.σ.: τότε εντολοδόχος δύναμη στην Παλαιστίνη]. (…) Δεν είμαστε παρά μια μικρή ομάδα. Λίγοι εναντίον πολλών. Θα είμαστε μόνοι στον πόλεμό μας. Ο κόσμος θα μας καταδιώκει έως ότου καταφέρουμε να τον επιμορφώσουμε. (…) Θα κάνουμε ανταρτοπόλεμο. Είναι το μόνο όπλο των αδύναμων απέναντι στους δυνατούς. Ο μόνος τρόπος να επιτευχθεί ισορροπία δυνάμεων…»

-Μπέιτ Τσουρί: «Τι είδους επιχειρήσεις μπορούμε να πραγματοποιήσουμε;»

-Σαμίρ: «Ατομική τρομοκρατία. Τρομοκρατικές ενέργειες με ατομική δράση και στόχο υψηλά ιστάμενα πρόσωπα της κατοχικής διοίκησης (…).»

Υπό τις εντολές του Σαμίρ, ο Μπέιτ Τσουρί και ο Ελιαχού Χακίμ θα δολοφονήσουν στο Κάιρο τον λόρδο Μόιν, τον Βρετανό υπουργό αποικιών, στις 6 Νοεμβρίου 1944. Θα συλληφθούν, θα καταδικαστούν σε θάνατο και θα απαγχονιστούν.

Η επιστροφή του Νετανιάχου

Οι βουλευτικές εκλογές διεξάγονται στο Ισραήλ στις 10 Φεβρουαρίου 2009. Το κόμμα Καντίμα, με επικεφαλής την Τζίπι Λίβνι, αναδεικνύεται πρώτο με είκοσι οκτώ έδρες. Η Λίβνι, πρώην βουλεύτρια του Λικούντ, έχει κάνει μια ιδεολογική στροφή 180 μοιρών αποδεχόμενη, με αντάλλαγμα την ειρήνη, την αρχή του διαμοιρασμού των εδαφών του Ισραήλ με τους Παλαιστίνιους. Η στάση αυτή έρχεται σε πλήρη αντίθεση με την άκρως δεξιά διαπαιδαγώγηση που έλαβε από τους γονείς της. Ο πατέρας της, Εϊτάν Λίβνι, υπήρξε επικεφαλής των επιχειρήσεων της Ιργκούν, της παράνομης οργάνωσης υπό την ηγεσία του Μπέγκιν που πολέμησε τους Βρετανούς έως την ανεξαρτησία του Ισραήλ το 1948. Ο Πρόεδρος του Κράτους τής δίνει την εντολή σχηματισμού του νέου κυβερνητικού συνασπισμού. Διαπραγματεύεται ανεπιτυχώς με τον Εχούντ Μπαράκ, το Εργατικό Κόμμα του οποίου έχει καταποντιστεί και διαθέτει μόλις δώδεκα έδρες. Οι δύο υπερορθόδοξοι σχηματισμοί απορρίπτουν τις προτάσεις της, όπως και το κόμμα Σας, των υπερορθόδοξων Εβραίων της Ανατολής. Στην πραγματικότητα, ούτε ο Μπαράκ ούτε το Σας την θέλουν στο τιμόνι της χώρας. Συνάπτουν μυστική συμφωνία με τον πρώην πρωθυπουργό Μπενιαμίν Νετανιάχου, ο οποίος και καταφέρνει να σχηματίσει έναν κοινοβουλευτικό συνασπισμό 74 βουλευτών με τη συμμετοχή του Λικούντ, των θρησκευόμενων σιωνιστών, των υπερορθόδοξων, του Σας και των Εργατικών. Ο Μπαράκ διατηρεί το υπουργείο Άμυνας.

Ο Νετανιάχου επιστρέφει λοιπόν στην εξουσία. Ξαναδιαβάζω το βιβλίο του «A Place Among the Nations» («Μια θέση ανάμεσα στα έθνη») και στις δύο εκδόσεις, στα εβραϊκά και στα αγγλικά. Την περίοδο εκείνη, σύμφωνα με τις δηλώσεις του κατά τη διάρκεια της εκστρατείας για το χρίσμα του Λικούντ, δεν έχει αλλάξει την οπτική του, όπως την είχε ορίσει στο βιβλίο του, και δεν έχει καμία πρόθεση να κάνει έστω και την παραμικρή παραχώρηση στους Παλαιστίνιους: «H καθημερινή ζωή των Αράβων μπορεί να κατανοηθεί με διαφορετικό τρόπο όταν βρεθούμε αντιμέτωποι με την πραγματικότητα επί του εδάφους.(…) Όταν μερικοί Άραβες κατοικούν σε έναν απομονωμένο λόφο, δεν υπάρχει κανένας λόγος να κηρυχθεί αυτόνομος ολόκληρος ο λόφος. (…) Μόνο τα αστικά κέντρα μπορούν να είναι αυτόνομα. Τα υπόλοιπα εδάφη, αραιοκατοικημένα καθώς είναι, θα εξαιρούνται από αυτή τη διευθέτηση».

Για τον (σ.σ.: τέως, από τις 13 Ιουνίου 2021) πρωθυπουργό, η Αριστερά παραμένει πάντα ο εσωτερικός εχθρός, αφού αποδέχεται την ιδέα ότι ο παλαιστινιακός λαός έχει δικαιώματα. Είναι, όπως γράφει, το σύμπτωμα της ασθένειας που μεταδόθηκε στην Ανατολική Ευρώπη, στις αρχές του αιώνα: ο ιός του μαρξισμού, που διαπότισε όλα τα σοσιαλιστικά, κομμουνιστικά και αριστερά εβραϊκά κινήματα από τις αρχές του 20ού αιώνα.

Το στρατόπεδο της ειρήνης κατανοεί άραγε την ιδεολογία που καθοδηγεί την πολιτική του Νετανιάχου; Δεν νομίζω. Το επιβεβαίωσα κατά τη διάρκεια μιας συγκέντρωσης στο σπίτι του ιστορικού και πανεπιστημιακού Ζεέβ Στέρνχελ στην Ιερουσαλήμ. Επίτιμος καλεσμένος ήταν ο Γιρμιγιάχου Γιοβέλ, επ’ ευκαιρία της κυκλοφορίας της «Κριτικής του Καθαρού Λόγου» του Ιμάνουελ Καντ σε δική του μετάφραση στα εβραϊκά. Εκεί βρίσκονταν καμιά εικοσαριά και βάλε ομότιμοι καθηγητές, ιστορικοί, κοινωνιολόγοι, φιλόσοφοι, η πλειονότητα των ιδρυτών του κινήματος «Ειρήνη Τώρα» της δεκαετίας του 1970. Κανείς δεν είχε διαβάσει ποτέ ένα βιβλίο του Νετανιάχου.

Το 2012, ο Στέρνχελ θα παραδεχτεί: «Στην Αριστερά δεν είχαμε καταλάβει ότι όλα αυτά θα ήταν το λογικό επακόλουθο. Ο Μπαρούχ Γκολντστάιν [υπεύθυνος για τη σφαγή είκοσι εννέα Παλαιστίνιων στη Χεβρώνα το 1994] και ο Γιγκάλ Αμίρ [δολοφόνος του πρωθυπουργού Γιτζάκ Ράμπιν το 1995], και οι δυο τους, εκπροσωπούσαν ένα σημαντικό ιδεολογικό και πολιτικό ρεύμα, πολύ ισχυρό, έναν πραγματικό χείμαρρο που η Αριστερά αρνούνταν να δει από δειλία. Ήταν πιο βολικό να θρηνούμε σοκαρισμένοι. Ήταν πιο εύκολο να λέμε ότι είχαμε κολλήσει γρίπη από το να παραδεχθούμε πως πάσχαμε από καρκίνο, αφού καρκίνος μάς είχε προσβάλει. Και αυτή ήταν η μεγάλη, η καταστροφική ήττα της ηγεσίας της ισραηλινής Αριστεράς»8.


  1. Σ.σ.: Σε αυτόν τον πολύγλωσσο, εθνικού και διεθνούς ενδιαφέροντος δημόσιο ραδιοφωνικό σταθμό του Ισραήλ ο συντάκτης ξεκίνησε τη δημοσιογραφική καριέρα του το 1971, στο γαλλόφωνο τμήμα.
  2. Ένατη διάσκεψη Εβραίων διανοούμενων της γαλλικής γλώσσας, 29 Ιανουαρίου 1968. Αναφέρεται στο «Israël dans la conscience juive. Données et débats», Εκδόσεις Presses universitaires de France, Παρίσι, 1971.
  3. Σ.σ.: Μνημείο για τα θύματα του Ολοκαυτώματος στην Ιερουσαλήμ.
  4. Σ.σ.: Καταλήφθηκε από το Ισραήλ κατά τη διάρκεια του Πολέμου των Έξι Ημερών, το 1967.
  5. «Shamir. Une biographie», εκδ. Olivier Orban, Παρίσι, 1991.
  6. Σ.σ.: Από το 1983 έως το 1984 και στη συνέχεια από το 1986 έως το 1992.
  7. Σ.σ.: NKVD (Λαϊκό Κομισαριάτο Εσωτερικών Υποθέσεων), η σοβιετική πολιτική αστυνομία.
  8. Συνέντευξη με τον Ζεέβ Στέρχνελ, στο «Au nom du Temple. Israël et l’irrésistible ascension du messianisme juif (1967-2013)», Εκδόσεις Seuil, Παρίσι, 2013, όπως επίσης και στο ομώνυμο ντοκιμαντέρ (2015) .

Αφγανιστάν: Terrorland;

 Όσοι ειδικοί γνώριζαν την εσωτερική κατάσταση στο Αφγανιστάν, δεν εξεπλάγησαν καθόλου από την τρομοκρατική επίθεση στην Καμπούλ. Και αυτό γιατί το ISIS-Khorasan (το Ισλαμικό Κράτος-Χορασάν, ΙΚ-Χ) αποτελεί τον υπ΄ αριθμόν ένα εχθρό των Ταλιμπάν.


Οι δύο επιθέσεις αυτοκτονίας, με τον άγνωστο ακόμα τελικό αριθμό θυμάτων, έξω από το αεροδρόμιο της Καμπούλ, αποτελούν τη φυσική συνέπεια μιας εχθρότητας η οποία σύντομα αναμένεται να μετεξελιχθεί σε εμφύλιο πόλεμο στο Αφγανιστάν. Οι του ΙΚ-Χ, οι οποίοι είχαν επιτεθεί στις δυνάμεις των Ταλιμπάν και όταν εισέρχονταν στην Καμπούλ, με τις επιθέσεις αυτές έκαναν γνωστές τις προθέσεις τους.

Για τους Ταλιμπάν, το πρόβλημα έχει δύο διαστάσεις: μία εσωτερική και μία εξωτερική.

Η ΕΣΩΤΕΡΙΚΗ ΔΙΑΣΤΑΣΗ

Οι Ταλιμπάν είναι Αφγανοί και ο στόχος τους είναι η διοίκηση του κράτους του Αφγανιστάν με βάση τις δικές τους αντιλήψεις (επιβολή ισλαμικού νόμου κ.λπ.). Με το δεδομένο αυτό θα πρέπει να αποκτήσουν πλήρη έλεγχο του εσωτερικού της χώρας. Στην περιοχή του Παντσίρ, υπάρχουν δυνάμεις που κινούνται κοντά στο ανατραπέν καθεστώς, όπως υπάρχουν και δυνάμεις της Βόρειας Συμμαχίας στις βόρειες περιφέρειες της χώρας. Οι Ταλιμπάν θεωρούν ότι θα αντιμετωπίσουν αυτά τα προβλήματα με πολιτικούς και στρατιωτικούς όρους. Αντίθετα, δεν είναι διατεθειμένοι να ανεχθούν τη δημιουργία ζωνών τρομοκρατίας μέσα στο Αφγανιστάν και μάλιστα από πυρήνες του ΙΚ-Χ, αλλά και της Αλ Κάιντα.

Από την πλευρά του το ΙΚ-Χ φιλοδοξεί να σταθεροποιήσει τη βάση του στο Αφγανιστάν και να καλύψει με τη δράση του την περιοχή Αφγανιστάν, Πακιστάν και κάποιων περιοχών της Κεντρικής Ασίας.

Η βασική κατεύθυνση της δράσης του είναι διεθνιστική, δεν θέλει να περιορίζεται στα όρια του Αφγανιστάν. Ωστόσο, τα τελευταία χρόνια το ΙΚ-Χ έχει επιδοθεί σε εκτεταμένη τρομοκρατική δράση και ενάντια σε αμάχους στο Αφγανιστάν, χρησιμοποιώντας περισσότερο τακτικές επιθέσεων αυτοκτονίας. Οι Αμερικανοί εκτιμούν τη δύναμή του σε περίπου 2.000 τζιχαντιστές. Στις τάξεις του έχουν καταφύγει και ακραία στοιχεία των Ταλιμπάν, αλλά αυτή η διαδικασία δεν είχε συνέχεια.

Με την ανακήρυξη του Ισλαμικού Εμιράτου του Αφγανιστάν, η Αλ Κάιντα εξέδωσε ανακοίνωση υποστήριξης. Αλλά πλέον η Αλ Κάιντα δεν είναι αυτή που ήταν παλιά, δηλαδή μια επικίνδυνη τρομοκρατική οργάνωση, για την εξάλειψη της οποίας ξεκίνησε ο εικοσαετής πόλεμος στο Αφγανιστάν. Είναι μια οργάνωση με λίγους μαχητές, κάποιες εκατοντάδες και χωρίς μεγάλες επιχειρησιακές δυνατότητες, σε σύγκριση με τον κύριο όγκο των δυνάμεών της στην Αφρική.

Σε αυτή τη φάση, αυτό που αναζητείται είναι μια συνύπαρξη της Αλ Κάιντα με τους Ταλιμπάν, αρκεί η πρώτη να μην αναλάβει τρομοκρατική δράση. Στην επέλαση των Ταλιμπάν που κατέληξε στην κατάληψη της Καμπούλ, η Αλ Κάιντα συμπαρατάχθηκε μαζί τους σε 15 από τις 35 περιφέρειες της χώρας. Με τα δεδομένα αυτά, οι σχέσεις των δύο πλευρών είναι ανοικτές.

Η ΕΞΩΤΕΡΙΚΗ ΔΙΑΣΤΑΣΗ

Οι Ταλιμπάν κατανοούν καλά ότι θα πρέπει να έχουν το μονοπώλιο της εξουσίας μέσα στη χώρα, χωρίς αμφισβητήσεις από τρομοκρατικές οργανώσεις. Αυτό αποτελεί την προϋπόθεση για τη δημιουργία σχέσεων με ξένες χώρες. Τόσο η Ρωσία, όσο και η Κίνα, έχουν κάνει σαφές, ότι για να προχωρήσουν οι σχέσεις τους με το καθεστώς των Ταλιμπάν, πρέπει να ελαχιστοποιηθούν οι κίνδυνοι εξαγωγής τρομοκρατίας από ομάδες που εδρεύουν στο Αφγανιστάν.

Εξίσου σαφές έχει γίνει ότι οι τρίτες χώρες δεν θεωρούν τους Ταλιμπάν τρομοκράτες, αλλά αφγανική πολιτική οργάνωση, η οποία θα πρέπει να βαδίσει στην ίδια κατεύθυνση πολέμου ενάντια στη διεθνή τρομοκρατία. Επομένως, το θέμα του ξεριζώματος της διεθνούς τρομοκρατίας από το Αφγανιστάν αποτελεί για τους Ταλιμπάν υπαρξιακό ζήτημα, αφού συνδέεται μεταξύ άλλων και με την εισροή ξένων κεφαλαίων στη χώρα.

Οι Ταλιμπάν ως Αφγανοί, δεν ενδιαφέρονται ιδιαίτερα για την άμεση υποστήριξη από αραβικές χώρες. Σε αντίθεση με το ΙΚ-Χ και την Αλ Κάιντα που στηρίζουν τη δραστηριότητά τους, εν μέρει σε πόρους αραβικής προέλευσης.

Μέχρι σήμερα, οι Ταλιμπάν δηλώνουν ότι ενδιαφέρονται για διπλωματικές σχέσεις με διάφορες χώρες. Πρόκειται για μία πολιτική κατεύθυνση που βρίσκεται τελείως έξω από τη λογική της δραστηριότητας των τζιχαντιστών, οι οποίοι ενδιαφέρονται για τη διεθνοποίηση της τρομοκρατίας.

Αν και φαίνεται ότι το ΙΚ-Χ και η Αλ Κάιντα μπορεί να βρίσκονται κοντά, προς το παρόν αυτό δεν ισχύει. Το ΙΚ-Χ και γενικότερα το ΙΣ είναι απομονωμένη οντότητα. Αντίθετα, μετά από τόσα χρόνια η Αλ Κάιντα έχει αποκτήσει επαφές με διάφορες μουσουλμανικές πρωτεύουσες και το status της είναι ανώτερο από αυτό του ΙΚ. Τα μέχρι τώρα στοιχεία δείχνουν ότι και η Αλ Κάιντα βρίσκεται στο στόχαστρο του ΙΚ-Χ. Μια εκτίμηση που γίνεται σοβαρότερη, αν συνυπολογιστεί και το γεγονός ότι αρκετά από τα ηγετικά στελέχη του ΙΚ-Χ προέρχονται από την Αλ Κάιντα.

Όλα τα στοιχεία δείχνουν ότι οι Ταλιμπάν θα εμπλακούν σε εσωτερικές συγκρούσεις, άγνωστης διάρκειας, μέχρις ότου εδραιώσουν την εξουσία τους, αν τελικά το καταφέρουν. Μέχρι τότε, το Αφγανιστάν θα είναι ένα ναρκο-τρομοκρατικό κράτος, από το οποίο θα κινδυνεύει η σταθερότητα της Κεντρικής Ασίας.

Αυτή η σταθεροποίηση του Αφγανιστάν αποτελεί την προϋπόθεση για να αρχίσουν να παίρνουν υπόσταση τα ποικίλα γεωπολιτικά σενάρια που αναπτύσσονται συνεχώς, χωρίς όμως να έχουν τις περισσότερες φορές, πραγματική υπόσταση.

του Βαγγέλη Χωραφά για το GeoEurope

Αποφυλακίζουν τον ναζί Αρβανίτη

 

Αποφυλακίζεται με απόφαση του Πενταμελούς Εφετείου Αναστολών το ναζιστόμουτρο και πρώην βουλευτής της Χρυσής Αυγής Μιχάλης Αρβανίτης. 

Ο Αρβανίτης που διατέλεσε βουλευτής του ναζιστικού μορφώματος συνελήφθη το καλοκαίρι καθώς παραβίασε τους περιοριστικούς όρους που του είχε επιβάλει το Τριμελές Εφετείο Κακουργημάτων μετά την καταδίκη του σε κάθειρξη πέντε ετών για ένταξη στην εγκληματική οργάνωση.

Το δικαστήριο όμως έκανε δεκτό το αίτημά του για αποφυλάκιση. Του επέβαλε τώρα τους περιοριστικούς όρους της απαγόρευσης εξόδου από τη χώρα και της εμφάνισης μία φορά το μήνα σε Αστυνομικό Τμήμα και άνοιξε την πόρτα της αποφυλάκισης του ναζιστή. 

Την ίδια στιγμή, απορρίφθηκαν, κατά πλειοψηφία οι αιτήσεις αποφυλάκισης που είχαν καταθέσει οι πρώην βουλευτές της Χρυσής Αυγής, Παναγιώτης Ηλιόπουλος και Νίκος Μίχος, οι οποίοι από τον περασμένο Οκτώβριο εκτίουν τις ποινές που, πρωτοδίκως, που τους επιβλήθηκαν για ένταξη σε εγκληματική οργάνωση.

Στον Παναγιώτη Ηλιούπολο, το Τριμελές Εφετείο Κακουργημάτων έχει επιβάλλει κάθειρξη επτά ετών ενώ στον Νίκο Μίχο κάθειρξη έξι ετών (κατά συγνώνευση) με την αναγνώριση του ελαφρυντικού της έμπρακτης μεταμέλειας.

Ανάλογη αίτηση του Κωνσταντίνου Μπαρμπαρούση αναβλήθηκε προκειμένου να προσέλθει και να καταθέσει στο Δικαστήριο ο πατέρας του.

Υπενθυμίζουμε ότι τα τέσσερα καθάρματα της νεοναζιστικής συμμορίας που επέβαλλαν αιτήσεις αποφυλάκισης, χουν καταδικαστεί σε ποινές 7 χρόνων κάθειρξης ο Ηλιόπουλος, 5 χρόνων ο Μίχος, 6 χρόνων ο Μπαρμπαρούσης και 5 χρόνων ο Αρβανίτης.

Ηλιόπουλος

Είναι στην ουσία η τρίτη αίτηση που υποβάλλει. Η πρώτη είχε απορριφθεί. Υπέβαλε δεύτερη αίτηση που θα εκδικαζόταν στις 2 Ιούλη. Στη συνεδρίαση υπέβαλε αίτημα αναβολής λόγω κωλύματος δικηγόρου. Το γεγονός αυτό, όπως είχαμε σχολιάσει, προκάλεσε αίσθηση, γιατί ένας καταδικασθείς υποβάλλει αίτηση αποφυλάκισης μέχρι να εκδικαστεί η υπόθεσή του σε δεύτερο βαθμό, ισχυριζόμενος –μεταξύ των άλλων- ότι η παραπέρα παραμονή του στη φυλακή θα έχει δυσμενείς επιπτώσεις, οικονομικές και στην υγεία του!

Οταν εκδικάστηκε η πρώτη αίτησή του, ο Ηλιόπουλος και οι μάρτυρές του πρόβαλαν τον ψευδή ισχυρισμό ότι αυτός δεν ασχολείται με την πολιτική και δεν έχει ενταχθεί σε άλλο κόμμα, ενώ είχε ενταχθεί στο νεοναζιστικό μόρφωμα ΕΛΑΣΥΝ του Λαγού. Η δε η σύζυγός του Μ. Μαργέτη ήταν από την πρώτη στιγμή και εξακολουθεί να είναι διαπιστευμένη βοηθός (έτσι τιτλοφορούνται οι συνεργάτες των ευρωβουλευτών) του Λαγού, όπως φαίνεται στην ιστοσελίδα του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου.

Μπαρμπαρούσης

Και γι’ αυτόν είναι η δεύτερη αίτηση αποφυλάκισης. Η πρώτη εκδικάστηκε στις 19 Απρίλη του 2021 και απορρίφθηκε ομόφωνα. Στο δικαστήριο εμφανίστηκε ως… φτωχός αγρότης που πληρώνει στην πρώην σύζυγό του διατροφή 1.500 ευρώ το μήνα, ενώ πρέπει και να κουράρει τον άρρωστο πατέρα του.

Στο Α’ Τριμελές Εφετείο Κακουργημάτων Αθηνών, που καταδίκασε την ΧΑ ως εγκληματική οργάνωση και τον ίδιο σε έξι χρόνια κάθειρξη για ένταξη σ’ αυτήν, ο Μπαρμπαρούσης είχε ισχυριστεί ότι πληρώνει για διατροφή 2.000 ευρώ το μήνα και επιπλέον ότι ο πατέρας του είναι άρρωστος. Το δικαστήριο όμως απέρριψε το αίτημά του να έχει ανασταλτικό αποτέλεσμα η έφεσή του και τον έστειλε στη φυλακή.

Ο Μπαρμπαρούσης αποχώρησε από το νεοναζιστικό μόρφωμα της ΧΑ, αλλά εντάχθηκε στο νεοναζιστικό μόρφωμα του Κασιδιάρη. Οσο για τον ισχυρισμό του ότι πληρώνει διατροφή, που πότε την ανεβάζει στα 2.000 ευρώ και πότε την κατεβάζει στα 1.500, το ποσό είναι εντελώς αναντίστοιχο με το εισόδημα ενός φτωχού αγρότη με μερικές εκατοντάδες πρόβατα. Αν αληθεύει ο ισχυρισμός του για τη διατροφή, πρέπει να έχει εισοδήματα από άλλες πηγές που δεν τολμά να τις κατονομάσει.

Μίχος

Για τον Μίχο αυτή είναι η πρώτη αίτηση αποφυλάκισης. Καθυστέρησε κάπως, προφανώς γιατί ο ίδιος και ο συνήγορός του ήθελαν να διαπιστώσουν ποια θα είναι η τύχη των αιτήσεων των άλλων καταδικασθέντων για ένταξη στην εγκληματική οργάνωση ΧΑ. Μας είχε κάνει εντύπωση, γιατί ο συνήγορός του είχε παρευρεθεί σε δύο συνεδριάσεις του Πενταμελούς Εφετείου Αναστολών και όταν τον ρωτήσαμε για την παρουσία του στο ακροατήριο, μας απάντησε ότι θέλει να αποκτήσει μια εμπειρία προτού υποβάλει αίτηση αποφυλάκισης του πελάτη του.

Στις 8 Αυγούστου του 2013, 35 μέρες πριν από την εγκληματική επίθεση των χρυσαυγιτών στο Πέραμα σε βάρος μελών και στελεχών του ΠΑΜΕ και του ΚΚΕ, οργανώθηκε στη Ζώνη του Περάματος προπαρασκευαστική συνάντηση των βουλευτών Λαγού, Παναγιώταρου και Μίχου μαζί με μέλη των ταγμάτων εφόδου της ΧΑ.

O Μίχος συμμετείχε στην επίθεση των χρυσαυγιτών στο Στέκι «Συνεργείο» της Ηλιούπολης, που είχε οργανωθεί από την Κεντρική Διοίκηση της ΧΑ, δηλαδή και τον Μιχαλολιάκο. Γι’ αυτή τη συμμετοχή καταδικάστηκε στις 18 Γενάρη του 2021 από το Τριμελές Εφετείο Πλημμελημάτων για συνέργεια σε επτά μήνες φυλάκιση.

Ηταν και στον Μελιγαλά ο Μίχος, όπως και ο Μπούκουρας, για να τραμπουκίσουν και να εκδιώξουν τους ακροδεξιούς οπαδούς του Σαμαρά. Δείτε το βίντεο από το ντοκιμαντέρ της Αγγελικής Καρούνη «Χρυσή Αυγή: προσωπική υπόθεση». Ο Μπούκουρας δίπλα στον Παναγιώταρο σε ρόλο αρχηγού των ταγμάτων εφόδου. Ο Μίχος μαζί με τον Παναγιώταρο αρπάζουν το μικρόφωνο από τους άλλους ακροδεξιούς κι αρχίζουν το «πατιρντί». Κασιδιάρης, Παναγιώταρος, Μίχος, Μπούκουρας είναι οι κουμανταδόροι. Στις γραμμές των ταγμάτων εφόδου ο Ρουπακιάς και ο Καζαντζόγλου.

Αρβανίτης

Από το Α’ Τριμελές Εφετείο Κακουργημάτων είχε καταδικαστεί σε 5 χρόνια κάθειρξης για ένταξη στην εγκληματική οργάνωση ΧΑ, ενώ είχε γίνει δεκτό το αίτημά του να έχει η έφεση ανασταλτικό αποτέλεσμα, με την καταβολή εγγύησης 20.000 ευρώ. Ενώ η εγγύηση δεν κατατέθηκε, ο δικαστικός και ο αστυνομικός μηχανισμός έκαναν τα στραβά μάτια και τον άφησαν να κυκλοφορεί ελεύθερος μέχρι τις 15 Ιούλη, έχοντας επιπορόσθετα ενταχθεί στο νεοναζιστικό μόρφωμα του Κασιδιάρη.

Αύριο, Δευτέρα 6 Σεπτέμβρη, το Πενταμελές Εφετείο Αναστολών πρέπει ομόφωνα να απορρίψει τις αιτήσεις αποφυλάκισης των τριών νεοναζιστών, ανεξάρτητα από τον επιβληθέντα χρόνο κάθειρξης στον καθένα και το χρόνο που εξέτισαν στις φυλακές, και να υποχρεώσει τον Αρβανίτη να καταβάλει άμεσα την εγγύηση των 20.000 ευρώ.

Καρατζαφέρης: “Η μισή μου κοινοβουλευτική ομάδα κυβερνά σήμερα τον τόπο – Ο Μητσοτάκης έκανε υπουργό τον Πλεύρη για τους ακροδεξιούληδες ανεμβολίαστους”



 

«Η μισή μου κοινοβουλευτική ομάδα κυβερνά σήμερα τον τόπο. Το μέγιστο ποσοστό των ανεμβολίαστων είναι ακροδεξιούληδες, ο Μητσοτάκης έβαλε έναν άνθρωπο που τους καταλαβαίνει», τόνισε ο ιδρυτής του ΛΑ.Ο.Σ. Γιώργος Καρατζαφέρης, μιλώντας στο Art όπου κλήθηκε να σχολιάσει τον κυβερνητικό ανασχηματισμό που έχει προκαλέσει σφοδρές αντιδράσεις. Μάλιστα «τον τίτλο της «lady» έδωσε στην αναπληρώτρια υπουργό Υγείας, Μίνα Γκάγκα.

Ο Γιώργος Καρατζαφέρης, βλέποντας πολλά πρόσωπα από την κοινοβουλευτική του ομάδα να έχουν εξέχουσες υπουργικές θέσει επί κυβερνήσεως Μητσοτάκη, θέλησε να μιλήσει ουσιαστικά καταρρίπτοντας το αφήγημα του ίδιου περί κεντρώας, φιλελεύθερης παράταξης. Συγκεκριμένα δήλωσε: «Η μισή μου κοινοβουλευτική ομάδα κυβερνά σήμερα τον τόπο» ενώ αναφερόμενος συγκεκριμένα στον Θάνο Πλεύρη που ανέλαβε το ευαίσθητο Υπουργείο Υγείας προκαλώντας σφοδρές αντιδράσεις, δήλωσε μεταξύ άλλων: «Ζήτησα από τον Κώστα Πλεύρη να παραχωρήσει τη θέση του στον Θάνο και δικαιώθηκα. Ο Θάνος Πλεύρης ήταν το πουλέν μου. Το μέγιστο ποσοστό των ανεμβολίαστων είναι ακροδεξιούληδες. Όλοι τους. Ο Μητσοτάκης έβαλε λοιπόν έναν άνθρωπο που τους καταλαβαίνει».

Το αμαρτωλό παρελθόν του νέου υπουργού Υγείας υπενθυμίζουν τα διεθνή ΜΜΕ, φέρνοντας στο φως δηλώσεις του κατά προσφύγων. «Είναι οκ να θέλεις να εξοντώσεις ανθρώπους, έλεγε κάποτε ο νέος υπουργός Υγείας της Ελλάδας» αναφέρει το βρετανικό Vice. «Ο πολιτικός που έχει ζητήσει να πυροβοληθούν οι μετανάστες και έχει υπερασπιστεί την ιδέα για το άνοιγμα του Άουσβιτς» τονίζει η Daily Mail. Το Euronews τονίζει ότι ο «νέος Έλληνας υπουργός Υγείας απολογείται για προηγούμενες δηλώσεις για το Ολοκαύτωμα».

πηγή: ThePressProject

Share

Facebook Digg Stumbleupon Favorites More