Πρέπει να αλλάξουμε μοντέλο. Εδώ και τώρα!

By Serge Halimi

 

Όταν ξεπεράσουμε αυτήν την τραγωδία, θα ξαναρχίσουν όλα όπως πριν; Εδώ και τριάντα χρόνια, κάθε κρίση τροφοδοτεί την παράλογη προσδοκία επιστροφής στη λογική, συνειδητοποίησης, ανατροπής της πορείας. Πιστέψαμε στην απομόνωση και την ανατροπή μιας κοινωνικο-πολιτικής δυναμικής, της οποίας όλοι θα είχαν συνειδητοποιήσει τα αδιέξοδα και τους κινδύνους (1). Ότι το κραχ της χρηματιστηριακής αγοράς του 1987 θα σταματούσε την έξαρση των ιδιωτικοποιήσεων. Ότι οι χρηματοπιστωτικές κρίσεις του 1997 και των ετών 2007-2008 θα ταρακουνούσαν την ευτυχή παγκοσμιοποίηση. Αυτό δεν συνέβη.

Οι τρομοκρατικές επιθέσεις της 11ης Σεπτεμβρίου 2001 πυροδότησαν, με τη σειρά τους, κριτικές σκέψεις για την αμερικανική ύβρη και τις δυσάρεστες ερωτήσεις του τύπου: «Γιατί μας μισούν;». Ούτε αυτό διήρκεσε. Διότι, ακόμη κι όταν προχωρά προς τη σωστή κατεύθυνση, η κίνηση των ιδεών δεν είναι ποτέ αρκετή, για να σταματήσει τις καταχθόνιες μηχανές. Χρειάζεται πάντα και η ανάληψη δράσης. Για αυτό είναι καλύτερα να μην εξαρτιόμαστε από τους κυβερνήτες, υπεύθυνους της καταστροφής, ακόμη και αν αυτοί οι πυρομανείς γνωρίζουν να γοητεύουν, να θυσιάζουν κάτι, να ισχυρίζονται ότι άλλαξαν. Κυρίως, όταν η ζωή τους -όπως η δική μας- κινδυνεύει.

Οι περισσότεροι από μας δεν γνωρίσαμε άμεσα, ούτε πόλεμο, ούτε στρατιωτικό πραξικόπημα, ούτε απαγόρευση κυκλοφορίας. Παρόλα αυτά, τέλος Μαρτίου, τρία δισεκατομμύρια κάτοικοι ήταν ήδη έγκλειστοι, συχνά σε δύσκολες συνθήκες. Η πλειονότητα δεν ήταν συγγραφείς που παρατηρούσαν την καμέλια να ανθίζει γύρω από την εξοχική τους κατοικία. Ό,τι κι αν συμβεί τις επόμενες εβδομάδες, η κρίση του κορονοϊού θα έχει αποτελέσει την πρώτη πλανητική αγωνία στη ζωή μας: αυτό δεν ξεχνιέται. Οι αρμόδιοι πολιτικοί είναι υποχρεωμένοι να το λάβουν υπόψη αυτό, έστω εν μέρει.

Η Ε.Ε. μόλις ανακοίνωσε, λοιπόν, τη «γενική αναστολή» των δημοσιονομικών της κανόνων. Ο Πρόεδρος Εμανουέλ Μακρόν αναβάλλει μία συνταξιοδοτική μεταρρύθμιση που θα έπληττε το προσωπικό των νοσοκομείων. Το Κογκρέσο των Η.Π.Α. ενισχύει με επιταγή 1.200 δολαρίων την πλειονότητα των Αμερικανών. Αλλά πριν δέκα και περισσότερα χρόνια, για να διασώσουν το σύστημά τους που κινδύνευε από κατάρρευση, οι φιλελεύθεροι αποδέχτηκαν μία θεαματική αύξηση τους χρέους τους, μία δημοσιονομική ανάκαμψη, την εθνικοποίηση των τραπεζών, τη μερική επαναφορά των κεφαλαιακών ελέγχων. Στη συνέχεια, η λιτότητα τους επέτρεψε να πάρουν πίσω αυτά που είχαν εκχωρήσει, αφήνοντάς τους στη λογική «ο σώζων εαυτόν σωθήτω». Και, ακόμη και να σημειώσουν κάποια «πρόοδο»: οι μισθωτοί θα εργάζονταν περισσότερο, περισσότερα χρόνια και σε όλο και πιο επισφαλείς συνθήκες, ενώ οι «επενδυτές» και οι εισοδηματίες θα πλήρωναν λιγότερους φόρους. Από αυτό το πισωγύρισμα, οι Έλληνες πλήρωσαν το βαρύτερο τίμημα, όταν τα δημόσια νοσοκομεία τους -σε κατάσταση οικονομικής δυσπραγίας και σε συνθήκες εξάντλησης των φαρμάκων- παρατήρησαν την επιστροφή των θεωρούμενων εξαφανισμένων ασθενειών.

Έτσι, αυτό που αρχικά θεωρείτο ως «η πορεία προς τη Δαμασκό», θα μπορούσε να οδηγήσει σε μία «στρατηγική του σοκ». Το 2001, ήδη, αμέσως μετά την τρομοκρατική επίθεση στο Παγκόσμιο Εμπορικό Κέντρο, η σύμβουλος ενός Βρετανού υπουργού έστειλε ένα μήνυμα στους ανώτερους αξιωματούχους του υπουργείου της: «Είναι μία πολύ ωραία μέρα, για να περάσουμε διακριτικά όλα τα μέτρα που πρέπει να λάβουμε».

Δεν σκεφτόταν, απαραιτήτως, τους συνεχείς περιορισμούς στη δημόσια ελευθερία, με το πρόσχημα της καταπολέμησης της τρομοκρατίας, ακόμη λιγότερο δεν σκεφτόταν τον πόλεμο του Ιράκ και τις αναρίθμητες καταστροφές που αυτή η αγγλο-αμερικανική απόφαση θα προκαλούσε. Αλλά είκοσι χρόνια μετά, δεν είναι απαραίτητο να είσαι ποιητής ή προφήτης, για να φανταστείς τη «στρατηγική του σοκ» που σχεδιάζεται.

Ως απόρροια του «Μένουμε Σπίτι» και της οδηγίας να κρατάμε αποστάσεις, το σύνολο της κοινωνικότητάς μας κινδυνεύει να ανατραπεί από την επιταχυνόμενη ψηφιοποίηση των κοινωνιών μας. Η κατάσταση έκτακτης ανάγκης στον τομέα της υγείας θα καταστήσει ακόμη πιο πιεστικό -ή εντελώς άκυρο- το ερώτημα εάν μπορούμε ακόμη να ζήσουμε χωρίς το διαδίκτυο (2). Καθένας, λοιπόν, πρέπει να έχει μαζί του την αστυνομική του ταυτότητα. Σε λίγο, ένα κινητό τηλέφωνο θα είναι όχι μόνο χρήσιμο, αλλά απαιτούμενο στον έλεγχο. Και, εφόσον τα κέρματα και τα χαρτονομίσματα αποτελούν βασική πηγή μόλυνσης, οι τραπεζικές κάρτες, ως εγγύηση, πλέον, δημόσιας υγείας, θα επιτρέψουν σε κάθε συναλλαγή να ταξινομείται, να καταγράφεται και να αρχειοθετείται. «Κοινωνική πίστωση» αλά κινεζικά  ή «καπιταλισμός της επιτήρησης», η ιστορική οπισθοδρόμηση του αναφαίρετου δικαιώματος να μην αφήνουμε ίχνη στο πέρασμά μας, όταν δεν παραβιάζουμε κανένα νόμο, εμπεδώνεται στο μυαλό μας και στη ζωή μας, δίχως να συναντά σχεδόν καμία αντίδραση. Ήδη πριν από τον κορονοϊό, ήταν αδύνατο να πάρουμε ένα τρένο, δίχως να δηλώσουμε την ταυτότητα μας. Η διαδικτυακή χρήση του τραπεζικού μας λογαριασμού επέβαλλε να γνωστοποιούμε τον αριθμό του κινητού μας τηλεφώνου, ο περίπατός μας εγγυημένα καταγραφόταν από κάμερες. Με την υγειονομική κρίση, έγινε ένα νέο βήμα. Στο Παρίσι, τα drones επιβλέπουν τις απαγορευμένες περιοχές. Στη Νότια Κορέα, αισθητήρες συναγερμού ειδοποιούν τις αρχές, όταν η θερμοκρασία ενός κατοίκου παρουσιάζει κίνδυνο για την κοινότητα. Στην Πολωνία, οι κάτοικοι οφείλουν να επιλέξουν μεταξύ μιας εγκατάστασης -στο κινητό τους- επαλήθευσης του εγκλεισμού τους και αιφνιδιαστικών ελέγχων της αστυνομίας στα σπίτια τους (3). Σε περιόδους καταστροφής, τέτοιες συσκευές παρακολούθησης είναι δημοφιλείς. Εξακολουθούν, όμως, να επιβιώνουν και μετά τις καταστάσεις έκτακτης ανάγκης που τις δημιούργησαν.

Οι αναδυόμενες οικονομικές ανατροπές εδραιώνουν κι αυτές ένα σύμπαν, όπου οι ελευθερίες περιορίζονται. Για να αποφύγουμε κάθε μόλυνση, εκατομμύρια καταστήματα τροφίμων, καφετέριες, κινηματογράφοι, βιβλιοπωλεία έκλεισαν σε όλον τον κόσμο. Δεν διαθέτουν υπηρεσίες κατ’ οίκον παράδοσης και δεν έχουν την τύχη να πουλούν προϊόντα, εικονικά. Όταν περάσει η κρίση, πόσα από αυτά θα ξανανοίξουν και σε ποια κατάσταση; Η επιχειρηματική δραστηριότητα θα είναι πολύ καλύτερη, αντίθετα, για τους γίγαντες της διανομής, όπως την Amazon, η οποία είναι έτοιμη να δημιουργήσει εκατοντάδες χιλιάδες θέσεις εργασίας οδηγού και αποθηκάριου, ή τη Walmart, η οποία ανακοινώνει τη συμπληρωματική πρόσληψη 150.000 «συνεταίρων». Ποιος γνωρίζει καλύτερα από αυτούς τις προτιμήσεις μας και τις επιλογές μας; Προς αυτήν την κατεύθυνση, η κρίση του κορονοϊού θα μπορούσε να αποτελέσει μία «πρόβα τζενεράλε» που προεικονίζει τη διάλυση των τελευταίων κέντρων αντίστασης στον ψηφιακό καπιταλισμό και στην έλευση μιας κοινωνίας «ανέπαφης» (4).

Εκτός κι αν… Εκτός κι αν φωνές, χειρονομίες, κόμματα, λαοί, κράτη δεν διαταράξουν αυτό το εκ των προτέρων γραμμένο σενάριο. Είθισται να ακούμε: «Η πολιτική δεν με αφορά». Μέχρι την ημέρα, όπου ο καθένας καταλαβαίνει ότι οι πολιτικές επιλογές είναι αυτές που υποχρέωσαν τους γιατρούς να ταξινομούν τους ασθενείς που θα επιχειρήσουν να σώσουν και αυτούς που πρέπει να θυσιάσουν. Εδώ φθάσαμε λοιπόν. Αυτό ισχύει ακόμη περισσότερο στις χώρες της Κεντρικής Ευρώπης, στα Βαλκάνια ή την Αφρική, που, εδώ και χρόνια, βλέπουν το νοσηλευτικό προσωπικό τους να μεταναστεύει σε χώρες λιγότερο απειλούμενες ή σε θέσεις περισσότερο επικερδείς. Ούτε στην περίπτωση αυτή επρόκειτο για υπαγορευμένες -από τους νόμους της φύσης- επιλογές. Σήμερα, αναμφίβολα, το καταλαβαίνουμε καλύτερα. Ο εγκλεισμός είναι, επίσης, μια στιγμή, όπου ο καθένας σταματά και σκέφτεται….

Φροντίζοντας να δράσουμε. Εδώ και τώρα. Διότι, αντίθετα με αυτό που πρότεινε ο Γάλλος Πρόεδρος, δεν πρόκειται πια για «αμφισβήτηση του αναπτυξιακού μοντέλου στο οποίο δεσμεύτηκε ο κόσμος μας». Η απάντηση είναι γνωστή: πρέπει να αλλάξουμε μοντέλο. Εδώ και τώρα. Και εφόσον «η ανάθεση της προστασίας μας σε άλλους είναι μία τρέλα», ας σταματήσουμε, λοιπόν, να υφιστάμεθα στρατηγικές εξαρτήσεις, για να διατηρήσουμε μία «ελεύθερη, μη στρεβλωμένη, αγορά». Ο κ. Μακρόν ανακοίνωσε «αποφάσεις ρήξης». Αλλά δεν θα λάβει ποτέ τις επιβαλλόμενες, όχι μόνο για την προσωρινή αναστολή, αλλά ούτε για την τελική καταγγελία των ευρωπαϊκών συνθηκών και των συμφωνιών ελεύθερων συναλλαγών, οι οποίες θυσίασαν τις εθνικές κυριαρχίες και ανέδειξαν τον ανταγωνισμό σε απόλυτη αξία. Εδώ και τώρα.

Καθένας γνωρίζει, πλέον, τι κοστίζει να εμπιστεύεται τις διάσπαρτες σε όλον τον κόσμο αλυσίδες εφοδιασμού που χειρίζονται χωρίς αποθέματα τη φροντίδα παροχής, σε μία χώρα που διατρέχει κίνδυνο, εκατομμυρίων υγειονομικών μασκών και φαρμακευτικών προϊόντων, από τα οποία εξαρτάται η ζωή των ασθενών, του νοσοκομειακού προσωπικού, των προμηθευτών, των λογιστών. Καθένας γνωρίζει, επίσης, το κόστος που έχουν, για τον πλανήτη, οι αποψιλώσεις δασών, οι μετεγκαταστάσεις, η συσσώρευση αποβλήτων, η μόνιμη κινητικότητα – το Παρίσι υποδέχεται κάθε χρόνο τριάντα οκτώ εκατομμύρια τουρίστες, ήτοι δεκαεφτά φορές τον αριθμό των κατοίκων της, και ο δήμος είναι ευχαριστημένος…

Πλέον, ο προστατευτισμός, η οικολογία, η κοινωνική δικαιοσύνη και η υγεία συνδέονται. Αποτελούν τα στοιχεία-κλειδιά ενός αντικαπιταλιστικού πολιτικού συνασπισμού, αρκετά ισχυρού, για να επιβάλει, αυτήν τη στιγμή, ένα πρόγραμμα ρήξης.

(1) Βλ. « Le naufrage des dogmes libéraux » et Frédéric Lordon, «Η ημέρα που η Γουόλ Στριτ έγινε σοσιαλιστική », Le Monde diplomatique, αντίστοιχα Οκτώβριος 1998 και Οκτώβριος 2008.
(2) Lire Julien Brygo, « Peut-on encore vivre sans Internet ? », Le Monde diplomatique, Αύγουστος 2019.
(3) Βλ. Samuel Kahn, « Les Polonais en quarantaine doivent se prendre en selfie pour prouver qu’ils sont chez eux », Le Figaro, Παρίσι, 24 Μαρτίου 2020.
(4) Βλ. Craig Timberg, Drew Harwell, Laura Reiley et Abha Bhattarai, « The new coronavirus economy : A gigantic experiment reshaping how we work and live », The Washington Post, 22 Μαρτίου 2020. Βλ. επίσης Eric Klinenberg, « Facebook contre les lieux publics », Le Monde diplomatique, Απρίλιος 2019.

Διαβάστε περισσότερα

Δια­φη­μι­στι­κές κα­μπά­νιες του αί­σχους, της δια­στρέ­βλω­σης της πραγ­μα­τι­κό­τη­τας και αθώ­ω­σης της εκ­με­τάλ­λευ­σης

Του Γιώρ­γου Τάτση //
μέ­λους της ΕΠ της ΚΟ Ατ­τι­κής του ΚΚΕ

Δια­φή­μι­ση Νο 1: «Ενα με­γά­λο ευ­χα­ρι­στώ στους αν­θρώ­πους μας, στους δι­κούς μας ήρωες», λέει η εται­ρεία «ΑΒ Βα­σι­λό­που­λος» στους ερ­γα­ζο­μέ­νους της, ενώ από το σποτ προ­βάλ­λο­νται πρό­σω­πα χα­μο­γε­λα­στών και ξε­κού­ρα­στων ερ­γα­ζο­μέ­νων.

Δια­φή­μι­ση Νο 2: «Σή­με­ρα όλοι πρέ­πει να μεί­νου­με μέσα. Και οι χι­λιά­δες ερ­γα­ζό­με­νοι, προ­μη­θευ­τές, συ­νερ­γά­τες και οδη­γοί της “Lidl” μέ­νου­νε μέσα. Στο δικό τους μέσα. Μέσα σε όλη την αλυ­σί­δα της πα­ρα­γω­γής…., μέσα στα φορ­τη­γά…, μέσα στα κέ­ντρα δια­νο­μής…, μέσα σε κάθε κα­τά­στη­μα “Lidl”…». Και κα­τα­λή­γει: «Στη­ρί­ζου­με τους ερ­γα­ζό­με­νούς μας. Με 24ωρη τη­λε­φω­νι­κή γραμ­μή συμ­βου­λευ­τι­κής υπο­στή­ρι­ξης (;) και με έκτα­κτη πα­ρο­χή ύψους 1,8 εκατ. ευρώ» (;). Το «χαλί» και αυτής της δια­φή­μι­σης τι άλλο; Χα­μο­γε­λα­στοί και ακού­ρα­στοι ερ­γα­ζό­με­νοι.

Δια­φή­μι­ση Νο 3: Η γνω­στή εται­ρεία «Μy Market» νιώ­θει, λέει, την ανά­γκη να ευ­χα­ρι­στή­σει τους δι­κούς της ήρωες, τους ερ­γα­ζο­μέ­νους της, που είναι στην πρώτη γραμ­μή για όλους τους υπό­λοι­πους. Και σε αυτό το σποτ δεν μπο­ρεί να κρυ­φτεί και πάλι το χα­μό­γε­λο των ερ­γα­ζο­μέ­νων.

Δια­φή­μι­ση Νο 4: Η γνω­στή ομάδα (ελ­λη­νι­κή πάντα…) σού­περ μάρ­κετ ΕΛΟ­ΜΑΣ αφού ευ­χα­ρι­στεί και αυτή τους ερ­γα­ζο­μέ­νους της, κα­τα­λή­γει σε μια «οι­κο­γε­νεια­κή» φω­το­γρα­φία έξω από ένα κα­τά­στη­μα, θυ­μί­ζο­ντάς μας ότι στην ΕΛΟ­ΜΑΣ «εί­μα­στε όλοι μια ΟΜΑΔΑ».

Δια­φή­μι­ση Νο 5: Η αλυ­σί­δα σού­περ μάρ­κετ «Γα­λα­ξί­ας» ευ­χα­ρι­στεί από τα βάθη της ψυχής της «τα μέλη της οι­κο­γέ­νειας του “Γα­λα­ξία” που με αυ­τα­πάρ­νη­ση κα­τα­βάλ­λουν υπε­ράν­θρω­πες προ­σπά­θειες…». Και κλεί­νει λέ­γο­ντας: «Μαζί θα βγού­με νι­κη­τές – Μαζί ενω­μέ­νοι – Μαζί και από από­στα­ση». Κι εδώ το χα­μό­γε­λο των ερ­γα­ζο­μέ­νων δεν κρύ­βε­ται…

Ο κό­σμος τους… Ο κό­σμος μας

Οσοι όμως είναι ερ­γα­ζό­με­νοι στα σού­περ μάρ­κετ, όσοι έχουν συγ­γε­νείς και φί­λους που ερ­γά­ζο­νται σε με­γά­λους χώ­ρους του εμπο­ρί­ου, όσοι έχουν πάει το τε­λευ­ταίο διά­στη­μα σε αυ­τούς τους χώ­ρους για να ψω­νί­σουν τα απα­ραί­τη­τα, ξέ­ρουν ότι η ει­κό­να των «χα­μο­γε­λα­στών» ερ­γα­ζο­μέ­νων και το «οι­κο­γε­νεια­κό» κλίμα που προ­βάλ­λουν οι επι­χει­ρη­μα­τι­κοί όμι­λοι στις δια­φη­μι­στι­κές τους κα­μπά­νιες δεν έχουν καμία σχέση με την πραγ­μα­τι­κό­τη­τα. Είναι ένας «ψεύ­τι­κος κό­σμος», που στόχο έχει να μας πεί­σει ότι σε συν­θή­κες παν­δη­μί­ας «εί­μα­στε όλοι μαζί», ότι όλοι πρέ­πει να «συμ­βά­λου­με στον κοινό σκοπό», ότι τώρα μέ­το­χοι επι­χει­ρή­σε­ων και ερ­γα­ζό­με­νοι εί­μα­στε μια «ΟΜΑΔΑ», εί­μα­στε μια «ΟΙ­ΚΟ­ΓΕ­ΝΕΙΑ».

Αλή­θεια, σή­με­ρα πόσο «οι­κο­γέ­νεια» μπο­ρού­με να νιώ­θου­με όταν:

— Ορ­γιά­ζει η εντα­τι­κο­ποί­η­ση της ερ­γα­σί­ας με κα­τα­πά­τη­ση του δι­καιώ­μα­τος στα ρεπό, με εξα­ντλη­τι­κές υπε­ρω­ρί­ες, όπως κα­ταγ­γέλ­λουν ερ­γα­ζό­με­νοι από τις απο­θή­κες του «Metro» στη Μάν­δρα, από τα «Μy Market», από τα «Lidl» στα Ανω Λιό­σια ή από τον πο­λυ­δια­φη­μι­σμέ­νο ως «καλό ερ­γο­δό­τη» Σκλα­βε­νί­τη. Κου­νά­νε το δά­χτυ­λο στους ερ­γα­ζό­με­νους που δί­καια αγα­να­κτούν, τους κά­νουν κη­ρύγ­μα­τα ότι «στα δύ­σκο­λα πρέ­πει να δου­λέ­ψουν πε­ρισ­σό­τε­ρο». Στο έδα­φος των χα­μη­λών μι­σθών και της εντα­τι­κο­ποί­η­σης, με με­ρι­κά ευρώ ανά ερ­γα­ζό­με­νο, προ­σπα­θούν να «ξε­πλύ­νουν» την άσχη­μη κα­τά­στα­ση που έχουν δη­μιουρ­γή­σει. Πόσο μάλ­λον που ακόμα και αυτά τα λίγα ευρώ, σε πολ­λές πε­ρι­πτώ­σεις, επι­στρέ­φουν στον ερ­γο­δό­τη αφού υπο­χρε­ώ­νουν τους ερ­γα­ζό­με­νους να τα ξο­δέ­ψουν μέσα στο κα­τά­στη­μα, όπως χα­ρα­κτη­ρι­στι­κά γί­νε­ται στα «Lidl».

— Οταν σε χώ­ρους δου­λειάς η ερ­γο­δο­σία σμπα­ρα­λιά­ζει κάθε δι­καί­ω­μα, ασκεί ακόμα και ψυ­χο­λο­γι­κό πό­λε­μο για να ωθή­σει ερ­γα­ζό­με­νους σε πα­ραί­τη­ση και να μην εμ­φα­νί­σει απο­λύ­σεις, όπως κα­ταγ­γέλ­λουν ερ­γα­ζό­με­νοι στην «Alarco» και αλλού.

— Οταν ένα από τα με­γα­λύ­τε­ρα «δου­λε­μπο­ρι­κά» γρα­φεία, αυτό της «Adecco», εν μέσω παν­δη­μί­ας και εκ­με­ταλ­λευό­με­νη την ανά­γκη των ανέρ­γων για ερ­γα­σία, λαν­σά­ρει 15ή­με­ρες συμ­βά­σεις ερ­γα­σί­ας, με «ευ­ε­λι­ξία» στο ωρά­ριο και με κα­θη­με­ρι­νή με­τα­κί­νη­ση από κα­τά­στη­μα σε κα­τά­στη­μα ανά­λο­γα με το φόρτο ερ­γα­σί­ας και το πώς βο­λεύ­ει τη «Βα­σι­λό­που­λος», τη «Σκλα­βε­νί­της» και τις υπό­λοι­πες επι­χει­ρή­σεις.

— Οταν η εται­ρεία «Praktiker» αρ­νεί­ται συ­νά­ντη­ση με την Επι­τρο­πή Υγιει­νής και Ασφά­λειας του Σω­μα­τεί­ου Ερ­γα­ζο­μέ­νων της επει­δή, όπως λέει, εν μέσω παν­δη­μί­ας έχουν ανα­στα­λεί οι συν­δι­κα­λι­στι­κές λει­τουρ­γί­ες και δράση. Επι­χει­ρεί, δη­λα­δή, ένα «τρελό όνει­ρο» των επι­χει­ρη­μα­τι­κών ομί­λων να το κάνει πραγ­μα­τι­κό­τη­τα εν καιρώ παν­δη­μί­ας.

— Οταν ερ­γα­ζό­με­νοι που έχουν ύπο­πτα συμ­πτώ­μα­τα της νόσου (…δεν τους γί­νε­ται τεστ) και χρειά­ζε­ται να μεί­νουν στο σπίτι, εξα­να­γκά­ζο­νται από τους ερ­γο­δό­τες να χρη­σι­μο­ποι­ή­σουν την κα­νο­νι­κή τους άδεια λες και έχουν αυτοί την ευ­θύ­νη που νό­ση­σαν και πρέ­πει να τι­μω­ρη­θούν, όπως γί­νε­ται στις κε­ντρι­κές απο­θή­κες της «Βα­σι­λό­που­λος» στη Μάν­δρα ή όπως πρό­σφα­τα έγινε σε γνω­στό franchise ομορ­φιάς και αλλού. Την ίδια στιγ­μή, στις με­γά­λες απο­θή­κες των σού­περ μάρ­κετ οι ερ­γα­ζό­με­νοι δεν έχουν καμία επί­ση­μη ενη­μέ­ρω­ση από την ερ­γο­δο­σία αν υπάρ­χει ύπο­πτο ή επι­βε­βαιω­μέ­νο κρού­σμα στο χώρο.

Την ίδια στιγ­μή, στους ομί­λους τους το «Μέ­νου­με Σπίτι» γί­νε­ται μέ­νου­με στο κα­τά­στη­μα, μέ­νου­με στην απο­θή­κη, μέ­νου­με στο φορ­τη­γό γιατί αυτό επι­βάλ­λει το συμ­φέ­ρον όσων επι­διώ­κουν να «Μέ­νουν στα ΚΕΡΔΗ τους».

Εν μέσω παν­δη­μί­ας, τα μέτρα υγιει­νής και προ­στα­σί­ας των ερ­γα­ζο­μέ­νων είναι ψιλά γράμ­μα­τα για τους «κοι­νω­νι­κά ευαί­σθη­τους» επι­χει­ρη­μα­τι­κούς ομί­λους, επα­φί­ε­νται στην «καλή θέ­λη­ση» των ερ­γο­δο­τών, τη στιγ­μή που στο λαό κου­νά­νε το δά­χτυ­λο της «ατο­μι­κής ευ­θύ­νης».

Οι ερ­γα­ζό­με­νοι «ΟΜΑΔΑ» και «ΟΙ­ΚΟ­ΓΕ­ΝΕΙΑ» με τους με­τό­χους των επι­χει­ρή­σε­ων δεν ήμα­σταν, δεν εί­μα­στε και ούτε θα γί­νου­με ποτέ

Πριν από χρό­νια, σε συν­θή­κες κα­πι­τα­λι­στι­κής ανά­πτυ­ξης, οι ίδιοι επι­χει­ρη­μα­τι­κοί όμι­λοι έλε­γαν στους ερ­γα­ζό­με­νους ότι «τώρα πρέ­πει να προ­λά­βου­με τους υψη­λούς ρυθ­μούς ανά­πτυ­ξης», να «κά­νε­τε υπο­μο­νή» γιατί η «πίτα με­γα­λώ­νει και όσο με­γα­λώ­νει θα κερ­δί­ζου­με όλοι».

Στα με­τέ­πει­τα χρό­νια της κα­πι­τα­λι­στι­κής κρί­σης έλε­γαν στους ερ­γα­ζό­με­νους ότι «πρέ­πει να βά­λε­τε πλάτη στα δύ­σκο­λα» και ότι έχουν να δια­λέ­ξουν ανά­με­σα στη δου­λειά με τσα­κι­σμέ­να δι­καιώ­μα­τα ή στην ανερ­γία.

Πρό­σφα­τα, σε συν­θή­κες κα­πι­τα­λι­στι­κής ανά­καμ­ψης, τους έλε­γαν ότι «τα υπερ­βο­λι­κά δι­καιώ­μα­τα των ερ­γα­ζο­μέ­νων μάς έφε­ραν στην κρίση», ότι «δεν πρέ­πει να επα­να­λά­βου­με λάθη του πα­ρελ­θό­ντος», ότι «πρέ­πει να βά­λε­τε πλάτη για να μην επι­στρέ­ψου­με στην κρίση».

Πριν από την παν­δη­μία μάς έλε­γαν «να χα­μο­γε­λά­τε με 300 ευρώ», όπως η γνω­στή και μη εξαι­ρε­τέα διευ­θύ­ντρια του «My Market», μας έλε­γαν να λέμε και ευ­χα­ρι­στώ που έχου­με δου­λειά, έστελ­ναν ερ­γα­ζό­με­νους να ψη­φί­ζουν σε ερ­γο­δο­τι­κά σω­μα­τεία τα διευ­θυ­ντι­κά τους στε­λέ­χη, για να μπο­ρούν να έχουν και συν­δι­κα­λι­στι­κές πλά­τες όταν τις χρειά­ζο­νται. Οπως τώρα, στο επι­χει­ρη­σια­κό σω­μα­τείο της «Σκλα­βε­νί­της», όπου πλειο­ψη­φία έχουν διευ­θυ­ντι­κά στε­λέ­χη της επι­χεί­ρη­σης, εκλεγ­μέ­να με την πα­ρά­τα­ξη του ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ, που μπρο­στά σε αυτήν τη δύ­σκο­λη κα­τά­στα­ση που βιώ­νουν οι ερ­γα­ζό­με­νοι, δεν έχουν κου­νή­σει το μικρό τους δα­χτυ­λά­κι.

Ηδη, μας προ­ε­τοι­μά­ζουν για το τι μας πε­ρι­μέ­νει μετά την παν­δη­μία. Συ­νε­χώς ανα­πα­ρά­γουν ότι τα μνη­μο­νια­κά μέτρα των προη­γού­με­νων ετών θα μας φαί­νο­νται αστεία μπρο­στά σε αυτά που θα απαι­τη­θούν μετά την παν­δη­μία. Προ­ε­τοι­μά­ζουν με αυτόν τον τρόπο το έδα­φος, χα­μη­λώ­νουν τον πήχη των απαι­τή­σε­ων. Επι­διώ­κουν να συμ­βι­βα­ζό­μα­στε συ­νε­χώς όλο και με λι­γό­τε­ρα και στο τέλος να χά­νου­με και απ’ αυτά τα λίγα.

Οι ερ­γα­ζό­με­νοι θα χα­μο­γε­λά­σουν τε­λευ­ταί­οι, και δεν θα είναι σε δια­φη­μι­στι­κή κα­μπά­νια των επι­χει­ρη­μα­τι­κών ομί­λων

Θα χα­μο­γε­λά­σου­με όταν αντι­λη­φθού­με το κοινό μας τα­ξι­κό συμ­φέ­ρον, όταν δούμε κα­θα­ρά τον πραγ­μα­τι­κό αντί­πα­λο, όταν απο­φα­σί­σου­με να χει­ρα­φε­τη­θού­με και να συ­γκρου­στού­με. Ολες οι άλλες επι­λο­γές έχουν δο­κι­μα­στεί και έχουν φέρει συ­γκε­κρι­μέ­να απο­τε­λέ­σμα­τα.

Η αυ­το­θυ­σία και η δύ­να­μη που δεί­χνουν χι­λιά­δες ερ­γα­ζό­με­νοι στα νο­σο­κο­μεία, στους κλά­δους του Εμπο­ρί­ου, του Επι­σι­τι­σμού, οι ερ­γα­ζό­με­νοι στους δή­μους και αλλού, για να βγού­με όρ­θιοι από την παν­δη­μία, δεν μπο­ρούν να αξιο­ποιού­νται από τους επι­χει­ρη­μα­τι­κούς ομί­λους και την κυ­βέρ­νη­ση. Ο ιδρώ­τας των ερ­γα­ζο­μέ­νων δεν είναι πλυ­ντή­ριο για να ξε­πλύ­νουν κά­ποιοι την αντι­λαϊ­κή τους πο­λι­τι­κή και τα βγαλ­μέ­να με εκ­με­τάλ­λευ­ση κέρδη τους.

Μπο­ρούν όμως να αξιο­ποι­η­θούν από τον ίδιο το λαό για να δει την πραγ­μα­τι­κή του δύ­να­μη και τι μπο­ρεί να κάνει αν το απο­φα­σί­σει.

Διαβάστε περισσότερα

Μπωντλαίρ: «Μείνετε μεθυσμένοι με κρασί, με αρετή, με ποίηση, με ό,τι σας αρέσει»

Ο Σαρλ Πιερ Μπωντλαίρ ήταν Γάλλος ποιητής, ένας από τους σημαντικότερους της γαλλικής λογοτεχνίας. Κατά τη διάρκεια της ζωής του ο Μπωντλαίρ υπέστη δριμεία κριτική για τις συγγραφές του και τη θεματική του. Ελάχιστοι από τους σύγχρονούς του τον κατανόησαν.

Ο Μπωντλαίρ σήμερα αναγνωρίζεται ως σημαντικός ποιητής της γαλλικής και της παγκόσμιας λογοτεχνίας, και συγκαταλέγεται μεταξύ των κλασικών. Χαρακτηριστικά, ο Μπαρμπέ ντ' Ωρεβιγύ τον αποκάλεσε «Δάντη μιας παρηκμασμένης εποχής».

Σε ολόκληρο το έργο του ο Μπωντλαίρ προσπάθησε να ενυφάνει την ομορφιά με την κακία, τη βία με την ηδονή (Une martyre), καθώς και να καταδείξει τη μεταξύ τους σχέση. Παράλληλα με τη συγγραφή ποιημάτων σοβαρών (Semper Eadem) και σκανδαλιστικών για την εποχή (Delphine et Hippolyte), κατόρθωσε επίσης να εκφράσει τη μελαγχολία (Mœsta et errabunda) και τη νοσταλγία (L' Invitation au voyage).

ΜΕΘΥΣΤΕ

Να είστε πάντα μεθυσμένοι.
Αυτό είναι όλο!
Επιτακτική ανάγκη!
Για να μην νιώθετε
το φριχτό βάρος του χρόνου,
να συντρίβει τους ώμους,
να σας γέρνει στην γη.
Μεθύστε και μείνετε μεθυσμένοι.
Αλλά με τι;
Με κρασί, με ποίηση,
με αρετή, με ό,τι σας αρέσει!
Όμως μεθύστε.
Και αν τύχει κάποιες φορές
να ξυπνήσετε,
Στα σκαλιά ενός παλατιού,
Στο πράσινο γρασίδι ενός χαντακιού,
Μέσα στην βαρύθυμη μοναξιά
του δωματίου σας,
Με το μεθύσι σας χαμένο ή ελαττωμένο

Ρωτήστε τον άνεμο, το κύμα,
το αστέρι, το πουλί, το ρολόι,
Ρωτήστε οτιδήποτε φεύγει
Οτιδήποτε βογκάει,
ή κυλάει ή τραγουδάει
Οτιδήποτε μιλάει,
Ρωτήστε τι ώρα είναι;
Και ο άνεμος, το κύμα,
το αστέρι, το πουλί, το ρολόι,
Θα σας απαντήσει:
Είναι ώρα να μεθύσετε!
Για να μην είστε οι βασανισμένοι
σκλάβοι του Χρόνου,
Μεθύστε,
Μείνετε μεθυσμένοι,
Με κρασί, με αρετή,
με ποίηση, με ό,τι σας αρέσει!

Διαβάστε περισσότερα

Ρωτώντας για το Άγιο Φως

Το Άγιο Φως μέχρι το 1988, ερχόταν με πλοίο μια βδομάδα μετά το Μεγάλο Σάββατο. Το 1988 ένας ταξιδιωτικός πράκτορας, ο Έξαρχος του Πανάγιου τάφου στην Ελλάδα και την τότε κυβέρνηση αποφάσισε να «έρχεται» με ειδική πτήση και έξοδα του ελληνικού κράτους, το Άγιο Φως στη χώρα μας.

Είπαμε, στις υπόγειες ιστορίες μας αρέσουν οι ερωτήσεις και αυτές θα υπηρετούμε ως απλοί, αδαείς και παρατηρητές.

• Τα προηγούμενα χρόνια που δεν ερχόταν το Άγιο Φως το βράδυ της Ανάστασης τι γινόταν; Ήταν μήπως χαμηλότερης στάθμης και αξίας το θαύμα της Ανάστασης;

• Πόσοι πιστοί τελικά γίνονται κοινωνοί του Φωτός από τα Ιεροσόλυμα;

• Είναι λιγότερο Άγιο το Φως σε ένα ορεινό χωριό της χώρας που ανάβει με το απλό φώς από ένα καντήλι του ναού;

• Τι νόημα έχει για την εκκλησία το «φως το ανέσπερον»; Αυτό που υπάρχει άσβεστο σε κάθε εκκλησία, σε ένα καντήλι, γι αυτόν ακριβώς το σκοπό, της ανάστασης κάθε χρόνο;

• Πόσο σοβαρά μπορεί να πάρει κάποιος μια χώρα, κυβέρνηση, εκκλησία όταν υποδέχεται με τιμές κράτους μια λαμπάδα, ακόμα και αν δεχτούμε ότι αυτή ανάβει με θαυματουργό τρόπο και σεβόμενοι την πίστη των ανθρώπων;

• Τέλος στα πιο πεζά και εγκόσμια, πόσο κοστίζει όλο αυτό; Ποιος το πληρώνει; Γιατί; Δεν θα ήταν καλύτερο τα χρήματα αυτά να πηγαίνουν προς έναν καλό σκοπό; Να για παράδειγμα, την ορθόδοξη κοινότητα των Παλαιστινίων που είναι υπό διωγμό;

Ο Χριστός, κατά τας γραφάς πάντα, μπήκε στα Ιεροσόλυμα, πάνω σε ένα γαϊδουράκι. Δεν έφτασε ούτε με τσάρτερ, ούτε VIP. Πήγε στο Ναό του Σολομώντα και πέταξε έξω όλους τους τσαρλατάνους της πίστης. Δεν θα ήταν καλό να μείνουμε και να μελετήσουμε μια φορά το δίδαγμα του Χριστού, είτε πιστεύουμε είτε όχι;

Διαβάστε περισσότερα

«Παιδιά ενός κατώτερου θεού»

ΗΛΙΑΣ ΜΙΧΑΛΑΡΕΑΣ*

Σε αυτές τις συνθήκες, της πανδημίας από τον νέο κορωνοϊό, ιδιαίτερα ευάλωτες είναι οι ευπαθείς ομάδες. Άστεγοι, τοξικομανείς, πρόσφυγες, άτομα με προβλήματα ψυχικής υγείας, άτομα τρίτης ηλικίας, μακροχρόνια άνεργοι, κοινωνικά – οικονομικά αποκλεισμένοι σε γκέτο με ή χωρίς τοίχους…

Στις ΗΠΑ, εκατομμύρια κοινωνικά αποκλεισμένοι δεν μπαίνουν στις στατιστικές, οι οποίοι επειδή δεν έχουν να πληρώσουν δεν ζητάνε βοήθεια. Αυτοί οι άνθρωποι νοσούν, πεθαίνουν ή γίνονται καλά χωρίς να το μάθουμε ποτέ.   

Στο Ηνωμένο Βασίλειο, γινόμαστε μάρτυρες φρικτών δημοσιευμάτων, για ανθρώπους που είναι 75 ετών και άνω και εξαναγκάζονται να συναινούν, για την μη υποστήριξή τους στις Μονάδες Εντατικής Θεραπείας. Μαθαίνουμε για  υπερήλικες, στους  κάθε άλλο παρά «οίκους ευγηρίας», που  όπως είναι συγκεντρωμένοι πολλοί μαζί,  αφήνονται να πεθάνουν μαζικά, παγιδευμένοι από την αυταπάτη του ανθρώπινου προσώπου του καπιταλισμού.

Αλήθεια, σε τι διαφέρει αυτή η πραγματικότητα, από την πραγματικότητα των στρατοπέδων συγκέντρωσης των Nαzi; Η ουσιαστική διαφορά, που μας κάνει να ελπίζουμε ότι αυτή η πραγματικότητα μπορεί να αλλάξει, είναι η αυτοθυσία του υγειονομικού προσωπικού, που προσπαθεί να κρατήσει τον άνθρωπο που πάσχει, τον άνθρωπο λίγο πριν πεθάνει, στο μπόι της ανθρωπιάς, της αξιοπρέπειας και της δικαιοσύνης. Ακόμα και στην περίπτωση, που όλες αυτές οι πληροφορίες εμπεριέχουν ένα βαθμό υπερβολής, δεν παύουν να είναι φορείς μιας απειλητικής πραγματικότητας.

Το μεγάλο διακύβευμα της επόμενης μέρας, είναι η ανθρωπιά, η αξιοπρέπεια, η κοινωνική δικαιοσύνη, η ανατροπή της εκμετάλλευσης ανθρώπου από άνθρωπο. Ο μεγαλύτερος φόβος της ανθρωπότητας είναι ήδη εδώ, είναι η επιστροφή στην βαρβαρότητα. Και δεν θα το επιτρέψουμε.  

Στα νοσοκομεία της Ιταλίας, της Ισπανίας…, εξ αιτίας της έλλειψης Μονάδων Εντατικής Θεραπείας και γενικότερης  υλικοτεχνικής υποδομής, οι γιατροί και οι νοσηλευτές   αναγκάζονται να αποφασίζουν για το ποιος θα ζήσει και το ποιος θα πεθάνει.

Η διαρκής συρρίκνωση του αστικού κράτους πρόνοιας, οι τεράστιες κοινωνικές περικοπές, η ανεξέλεγκτη εμπορευματοποίηση του ανθρώπου, της ανθρώπινης δυστυχίας, και του ανθρώπινου πόνου, οδήγησε στην ουσιαστική διάλυση του δημόσιου τομέα της υγείας, που αφού πρώτα κατασυκοφαντήθηκε  (υποδομές, υγειονομικό προσωπικό), παραδόθηκε στην συνέχεια  βορά στο ιδιωτικό επιχειρηματικό κεφάλαιο.

Η επόμενη μέρα, δεν πρέπει να βρει το ιδιωτικό κεφάλαιο να κερδοσκοπεί με τις δημόσιες δομές υγείας και ψυχικής υγείας, είτε  με την μορφή των ΣΔΙΤ, των Μ.Κ.Ο, είτε όποιων άλλων μορφών ληστρικής εκμετάλλευσης, της περιουσίας του ελληνικού λαού. Το Δημόσιο Σύστημα Υγείας, δεν πρέπει να αφεθεί στην φιλανθρωπία, στους εθελοντές, στις Μ.Κ.Ο.

Η κοινωνική ασφάλιση, πρέπει να προστατευθεί από το να γίνει καταναλωτικό προϊόν και αντικείμενο κέρδους. Πρέπει να  καταλάβουμε αυτό που μας είπε ο  κ. Στουρνάρας. Ο κεντρικός τραπεζίτης είπε, πως την μάχη αυτή δεν την δίνουμε όλοι μαζί, όταν στις 28/5/2019, στο  «12th Ιnsurance Conference», παρουσία των κολοσσών τις ιδιωτικής ασφάλισης δήλωνε πως «οι μονοπωλιακές λογικές τύπου κοινωνικής ασφάλισης, περιορίζουν την επενδυτική αποτελεσματικότητα».

Αυτή η επενδυτική αποτελεσματικότητα, είναι πιο φονική από τον CoVID-19, όταν στις  HΠA, συμβαίνουν πάνω από 50.000 θάνατοι των χρόνο από την απουσία ασφαλιστικής κάλυψης, όταν 27 εκατομμύρια πολίτες είναι ανασφάλιστοι, και όταν ένας ανασφάλιστος μπορεί να κλιθεί να πληρώσει για νοσηλεία ως ασθενής του CoVID-19, από 42.000 – 75.000 δολάρια. ( βλ. Ημεροδρόμος, Κ. Λουλουδάκης, «Ιδιωτικοποίηση ένα Ύπουλο Νόσημα»)

Στην χώρα μας, η περιβόητη Ψυχιατρική Μεταρρύθμιση οδήγησε στην διάλυση του πυλώνα της παροχής ψυχιατρικών  υπηρεσιών, και στην συρρίκνωση του, στο επίπεδο των ψυχιατρικών κλινικών στα γενικά νοσοκομεία. Η πολιτική, ακόμη και αυτού του αστικού κράτους πρόνοιας, η κοινωνική πολιτική, αντικαταστάθηκαν από τις πολιτικές των προγραμμάτων (Ψυχαργώς κλπ) της Ε. Ένωσης. Το 40% περίπου των ψυχιατρικών υπηρεσιών ιδιωτικοποιήθηκαν με την μορφή των Μ.Κ.Ο, και ένα μεγάλο μέρος των αρρώστων κατέληξαν σε μικρά άσυλα  ιδιωτικών κλινικών. Πολλοί από τους αστέγους των μεγάλων πόλεων της χώρας, είναι άτομα ψυχικά πάσχοντα που έχουν εγκαταλειφθεί στην μοίρα τους.

    Τελικά η αποασυλοποίηση  κατέληξε σε απόνοσοκομειοποίηση τύπου Ρέιγκαν (όταν ήταν κυβερνήτης στην Φλόριντα, έκανε αναδιάρθρωση της δημοσιονομικής πολιτικής και περικοπή των δημοσίων δαπανών εξαναγκάζοντας μεγάλες νοσοκομειακές δομές σε κλείσιμο πετώντας ασθενείς και εργαζόμενους στο δρόμο).

Στον τομέα της παροχής υπηρεσιών απεξάρτησης, έχουμε τεράστιες περικοπές κονδυλίων τόσο στην πρόληψη, στην θεραπεία και στην κοινωνική επανένταξη, όσο και στην έρευνα, την εκπαίδευση και την αξιολόγηση. Έχουμε πάλι, την αντικατάσταση της κοινωνικής πολιτικής από την πολιτική των προγραμμάτων της Ε.Ε., που οδηγεί στην δημιουργία θεραπευτικών δομών μέσω ΕΣΠΑ, με ημερομηνία λήξης (τις περισσότερες φορές 2 συν 1 χρόνο), και με μαθηματική ακρίβεια στην απαξίωση της θεραπείας και της κοινωνικής επανένταξης των εξαρτημένων ατόμων.

Σε αυτή την  εξέλιξη, έχουν τεράστια ευθύνη οι ηγεσίες των θεραπευτικών προγραμμάτων, που συναινώντας σε βραχυπρόθεσμες λύσεις κάλυψης των αναγκών για απεξάρτηση, υποθήκευσαν το δημόσιο χαρακτήρα της παροχής υπηρεσιών απεξάρτησης και άνοιξαν το δρόμο για τις Μ.Κ.Ο και τους ιδιώτες. Όταν δεν υπάρχουν λεφτά για τις δημόσιες υπηρεσίες, υπάρχουν πάντα για τις Μ.Κ.Ο και το επιχειρηματικό κεφάλαιο. Εξαναγκάζονται έτσι, δημόσιοι φορείς, ή νομικά πρόσωπα ιδιωτικού δικαίου, όπως το ΚΕΘΕΑ για παράδειγμα,  να δημιουργούν ληξιπρόθεσμες  θεραπευτικές δομές  ώστε να μπορούν να απορροφούν  ευρωπαϊκά κονδύλια μέσω ΕΣΠΑ, ως τον μόνο τρόπο επιβίωσης .   

Η βραχυπρόθεσμες, ασυντόνιστες, αποσπασματικές και ενίοτε ανταγωνιστικές μεταξύ τους δομές, υποστελεχωμένες, με ελλιπή χρηματοδότηση και χωρίς όραμα, βρέθηκαν αντιμέτωπες με την πριμοδότηση της υποκατάστασης, την ιδεολογική απενοχοποίηση της χρήσης ουσιών και την βαθιά κοινωνική – οικονομική κρίση, που έθεσαν υπό αμφισβήτηση τους λόγους για τους οποίους θα ήθελε και θα έπαιρνε την απόφαση να «καθαρίσει» ένας χρήστης ουσιών.

Παράλληλα, αποκρύπτονται επιμελώς και συστηματικά τα μεγάλα ποσοστά αποθεραπείας των εξαρτημένων ατόμων από τα στεγνά θεραπευτικά προγράμματα, ΚΕΘΕΑ, 18 Ανω, Ιανός και Αργώ στο Ψ.Ν.Θ,  ΔΙΑΠΛΟΥΣ  στο Γενικό Νοσοκομείο Κέρκυρας… και διαφημίστηκε χυδαία η λύση των χώρων εποπτευόμενης χρήσης, που πιθανόν να αποτελέσει  ιδανικό πεδίο δράσης των Μ.Κ.Ο.

Κυριάρχησε έτσι, η ιδεολογία της σήψης και της παρακμής, ενός κοινωνικού συστήματος, που νομιμοποιούσε το «δικαίωμα» στην «ελεύθερη» επιλογή ενός δεκατριάχρονου ή δεκαπεντάχρονου παιδιού στην χρήση και στον θάνατο και ξεχνούσε εντέχνως, πως εδώ έχουμε να κάνουμε με παιδιά, και πως  ελευθερία και εξάρτηση αποτελούν θεμελιώδη αντίφαση εν τοις όροις.

Κάνοντας στην συνέχεια, τις ουσίες καταναλωτικά προϊόντα, που πωλούνται ελεύθερα σε ειδικά καταστήματα με χαρακτήρα boutiques, και γκρεμίζοντας τους παλιούς θεούς, τις ιδεολογίες, τις κοινότητες, χωρίς την δημιουργία νέων αξιών και αφήνοντας την νεολαία χωρίς καθοδήγηση, προετοιμάστηκε το έδαφος για την επιδημία, με ευνοϊκούς, όπως πάντα συμβαίνει σε αυτές τις περιπτώσεις τους ανέμους. Η χρήση έγινε μια ατομική υπόθεση και ευθύνη, που αφορά  εξαρτητικές προσωπικότητες, την  βιοχημεία του εγκεφάλου, το γενετικό υλικό κλπ, αποσιωπώντας επιμελώς τις κοινωνικές, οικονομικές, πολιτικές αιτίες. (βλ. 1. Edwards Griffith, «αποποινικοποίηση ουσιών, σωστή απάντηση ή λάθος ερώτηση;» εκδ. ΚΕΘΕΑ. 2. Ηλίας Μιχαλαρέας, «επτά τρόποι για να προκαλέσετε μια επιδημία ουσιών», Ημεροδρόμος)    

Η πανδημία αυτή την στιγμή, μας αφορά όλους, για να αντιμετωπισθεί πρέπει να μείνουμε δυνατοί, όχι όμως σιωπηλοί. Όσο λιγότερο σιωπηλοί μένουμε τόσο πιο δυνατοί γινόμαστε.  Αναδεικνύουμε λοιπόν και διεκδικούμε όσα έπρεπε να έχουν γίνει και δεν έγιναν, προστατεύουμε όλα όσα έχουμε κατακτήσει και δεν μένουμε σιωπηλοί μπροστά στην αυθαιρεσία, ή το λάθος από όπου και αν αυτά προέρχονται.

Κυρίως, όταν πρόκειται για  αποφάσεις, που μπορεί να θέσουν  σε κίνδυνο την ζωή ανθρώπων που ανήκουν σε ευάλωτες πληθυσμιακές ομάδες. Αποφάσεις που παίρνονται ερήμην των εμπλεκομένων λειτουργών της ψυχικής υγείας, που αυτή την στιγμή βρίσκονται στην πρώτη γραμμή της μάχης. 

Η χρήση εξαρτησιογόνων ουσιών, τα τελευταία χρόνια, έχει  πάρει επιδημικές διαστάσεις. Η εξάπλωσή της στον πλανήτη έχει  χαρακτηριστικά πανδημίας. Μας αφορά όλους, ειδικούς και μη, και σε αντίθεση με τον νέο κορωνοϊό, πλήττει κυρίως τους νέους, πλήττει τα παιδιά μας.

Αυτά τα παιδιά, τα εξαρτημένα παιδιά, είναι σήμερα αντιμέτωπα με μια διπλή καταιγίδα. Από την μια είναι αντιμέτωπα με την πανδημία του COVID-19 και από την άλλη είναι αντιμέτωπα με την επιδημία των ναρκωτικών.

Αυτά τα παιδιά, πέθαιναν και συνεχίζουν να πεθαίνουν κατά δεκάδες. Κάθε χρόνο, συνηθίζουμε να μετράμε και να αποτυπώνουμε σε ψυχρές στατιστικές αυτή την πραγματικότητα, κρύβοντας έτσι τον καθημερινό ανθρώπινο πόνο την δυστυχία, την αρρώστια και τον θάνατο.

Τα δεκάδες παιδιά που πεθαίνουν, τα εκατοντάδες, τα χιλιάδες, που περιφέρουν τα  ταλαιπωρημένα σώματά τους, στους βρώμικους δρόμους των απάνθρωπων πόλεων της αντιπαροχής του 60 και του 70, δεν είναι αριθμοί. Είναι ανθρώπινες  ζωές που χάνονται, είναι ανθρώπινες  ζωές που μπορούν να σωθούν.     

    Αυτά τα παιδιά, τα παιδιά μας, που πάνω στα καταρρακωμένα σώματά τους καθρεφτίζεται το απάνθρωπο πρόσωπο της κυρίαρχης ιδεολογίας, είναι τα εξιλαστήρια θύματα μιας κοινωνίας, που διέπεται από μια βαθιά υποκριτική αστική ηθική. Σε αυτές τις κρίσιμες στιγμές, ή τα βοηθάμε  να επιζήσουν, να γίνουν καλά και να επανενταχθούν κοινωνικά, διεκδικώντας ως δρώντα πολιτικά υποκείμενα πιο δίκαιες, πιο ανθρώπινες πιο δημοκρατικές κοινωνίες, ή τα μαζεύουμε μαζί με όλους τους άλλους, άστεγους, απόκληρους, μετανάστες, ψυχικά πάσχοντες, για να μην μας μολύνουν επειδή τους θεωρούμε υγειονομικές βόμβες.

 Έτσι, ορισμένοι περιφέρουν στα Μ.Μ.Ε και στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης, τις επιτυχημένες φιλανθρωπικές πολιτικές δημάρχων, περιφερειαρχών και άλλων ιθυνόντων, για την φιλοξενία τοξικομανών αστέγων (βλ. για παράδειγμα, τον χώρο του Διεθνούς Εκθεσιακού και Συνεδριακού Κέντρου Θεσσαλονίκης), που όμως θα διαρκέσουν, όσο βρίσκονται σε ισχύ τα μέτρα απαγόρευσης της κυκλοφορίας.

Τέτοια  ερωτήματα καλούμαστε να απαντήσουμε. Βέβαια, είναι ερωτήματα κυρίως για το αύριο, για την επόμενη μέρα. Τότε που ο ιός θα έχει φύγει, και που όλοι αυτοί οι συνάνθρωποί μας θα πρέπει να μας αδειάσουν την γωνιά και να ξαναγυρίσουν στους δρόμους, όπου θα συνεχίσουν να πεθαίνουν από ιούς που δεν μεταδίδονται σε όλους και την ίδια στιγμή. Μιλάμε για τους ιούς της φτώχειας, της ανεργίας. των ναρκωτικών, των αστέγων, των πολέμων, των προσφύγων…

Χρειαζόμαστε αποφάσεις για την δημιουργία περισσότερων Μονάδων Σωματικής Αποτοξίνωσης, ώστε να μην στερούμε  σε μια κρίσιμη στιγμή την παροχή εξειδικευμένων, αποκλειστικά δημόσιων και δωρεάν υπηρεσιών απεξάρτησης, από ευάλωτες ομάδες του πληθυσμού, θέτοντας έτσι την ζωή τους σε κίνδυνο.

Μέχρι τώρα, στους λίγους μήνες λειτουργίας του τμήματος Σωματικής Αποτοξίνωσης του ΔΙΑΠΛΟΥ, στην Κέρκυρα, ολοκλήρωσαν συνολικά την θεραπεία τους είκοσι τέσσερα εξαρτημένα άτομα, η συντριπτική πλειοψηφία των οποίων, συνεχίζει στην ψυχολογική απεξάρτηση κερδίζοντας βήμα, βήμα, στιγμή, τη στιγμή, μέρα, τη μέρα τη δική τους ζωή, μια ζωή που μια υποκριτική πολιτεία  είχε υποθηκεύσει στο βωμό της εκμετάλλευσης ανθρώπου από άνθρωπο κάνοντας τα ναρκωτικά εμπόρευμα  και καταναλωτικό προϊόν. 

Από αυτά τα άτομα, ένας σημαντικός αριθμός, ήταν άτομα που παρουσίαζαν συννοσηρότητα, ενώ οι περισσότεροι, αντιμετώπιζαν σοβαρά προβλήματα υγείας.  Παράλληλα, υποστηρίχθηκαν στο τμήμα οικογένειας συγγενικά τους πρόσωπα. Ο ρόλος της σωματικής αποτοξίνωσης, είναι πολύ σημαντικός στην όλη διαδικασία της ψυχολογικής απεξάρτησης για τα εξαρτημένα άτομα, που δεν μπορούν από μόνα τους να αντιμετωπίσουν το στερητικό σύνδρομο, ή που μπορεί να κινδυνεύσει η ζωή τους από αυτό, για τους εξαρτημένους που χειρίζονται την δυσκολία των στερητικών συμπτωμάτων, για να αποφύγουν την δέσμευση για την ψυχολογική τους απεξάρτηση, για εξαρτημένα άτομα που εμπίπτουν σε ειδικές πληθυσμιακές ομάδες (χρόνια νοσήματα, εγκυμοσύνη κλπ), για τους εξαρτημένους που αντιμετωπίζουν προβλήματα συννοσηρότητας, κλπ.

Χρειαζόμαστε αποφάσεις στήριξης της υλικοτεχνικής υποδομής των θεραπευτικών προγραμμάτων και αποφάσεις που θα ενισχύσουν με προσλήψεις προσωπικού την λειτουργία της αποκλειστικά δημόσιας και δωρεάν παροχής υπηρεσιών απεξάρτησης.

Χρειαζόμαστε Αποφάσεις, που θα απαγορεύσουν στις Μ.Κ.Ο, να κερδοσκοπήσουν πάνω στον ανθρώπινο πόνο των εξαρτημένων παιδιών και των οικογενειών τους.

Προς αυτή την κατεύθυνση, συνηγορούν και τα μέχρι τώρα στοιχεία από την λειτουργία της τηλεφωνικής γραμμής έκτακτης ανάγκης, για τον CoVID-19, της Μονάδας Υποστήριξης Κρίσεων, της ψυχιατρικής κλινικής του Γ. Ν. Κέρκυρας. Περισσότερο, ζητούν βοήθεια ευάλωτες κοινωνικές ομάδες, που αντιμετωπίζουν προβλήματα με την ψυχική τους υγεία, καθώς και εξαρτημένα άτομα. Φόβος, φόβος για την ανεργία και την ανέχεια, φόβος για την υποτροπή της νόσου, ή για την υποτροπή στην χρήση ουσιών, αγωνία, άγχος, στρες, πανικός, καταθλιπτικά συναισθήματα, μοναξιά, κυριαρχούν, μέχρι αυτήν την ώρα,     

H απουσία τέτοιων  αποφάσεων δείχνει, πως σε αυτές τις  κρίσιμες στιγμές, οι χρήστες ουσιών  περισσεύουν.

Η απουσία τέτοιων αποφάσεων, περνά το μήνυμα, ότι τα εξαρτημένα παιδιά  δεν έχουν το δικαίωμα στην θεραπεία. Πρέπει να συνεχίσουν να παίζουν την ζωή τους στην ρώσικη ρουλέτα, γιατί είναι ο μόνος  μαγικός τρόπος, μετά από κάθε γύρο, να νιώσουν ότι κερδίζουν την ζωή, ότι είναι ζωντανοί, ότι  ένας κατώτερος θεός τα σκέπτεται και τα προστατεύει. Αυτός ο θεός, είναι ο δικός τους θεός, είναι το μόνο που έχουν. Αυτά τα παιδιά είναι τα παιδιά ενός κατώτερου θεού.

Το θεραπευτικό πλαίσιο και η θεραπευτική ομάδα, που διαμεσολαβούν τις εσωτερικές ψυχικές διεργασίες αυτών των παιδιών, με την εξωτερική αντικειμενική πραγματικότητα, είναι ο μόνος δικός τους χώρος,  είναι οι μόνοι  δικοί τους άνθρωποι.

Η απουσία τόσων θεραπευτικών δομών όσων έχει ανάγκη η χώρα, με το απαιτούμενο προσωπικό, σημαίνει ότι, αυτοί με τους οποίους δειλά, δειλά, κάνουν τις πρώτες τους θετικές ταυτίσεις, αυτοί με τους οποίους θα προσπαθήσουν να βρουν τα πρώτα ίχνη της κοινωνικής τους ταυτότητας, που επίπονα αναδύθηκε, εάν πρόλαβε, από την εφηβεία, δεν επιτρέπεται να είναι εκεί.

Χάνεται έτσι, ένα σταθερό σημείο αναφοράς, ένα θεραπευτικό πλαίσιο, που αποκτάει σιγά, σιγά προσωπικά χαρακτηριστικά και γίνεται ο προσωπικός χώρος εκείνων που κυριαρχούνται από μια επώδυνη αίσθηση του μη ανήκειν, από την επώδυνη απουσία της αίσθησης του προσωπικού, του κοινωνικού, του φυσικού, του ιδεολογικού χώρου. Σε αυτό το πλαίσιο, το θεραπευτικό πλαίσιο,  θα προσπαθήσουν να  δημιουργήσουν υγιείς σχέσεις, από τις οποίες δεν θα χρειάζεται να μένουν φεύγοντας και να φεύγουν μένοντας.

Εκτεθειμένοι οι χρήστες ουσιών, αποτελούν μια ευάλωτη κοινωνική ομάδα που πληρώνουν πρώτοι το τίμημα. Αυτός ο ιδιότυπος κοινωνικός δαρβινισμός, κρύβει βαθιά μέσα του, την αντίληψη του καπιταλισμού για τον ίδιο τον άνθρωπο.     

Τόσο οι τρόποι χρήσης, όσο και οι χρήση συγκεκριμένων ναρκωτικών ουσιών, καθιστούν τους χρήστες ευάλωτους στην μόλυνση από οποιονδήποτε ιό και ειδικότερα από τον CΟVID-19. H επιβάρυνση της υγείας τους, ο κοινωνικός αποκλεισμός και το στίγμα, η δυσκολία πρόσβασης σε υπηρεσίες υγείας, δημιουργούν τις προϋποθέσεις, ώστε αυτά τα παιδιά να πληγούν σοβαρότερα (υψηλή προσβολή, κακή πρόγνωση).

Όπως χαρακτηριστικά αναφέρεται σε ανακοίνωση του ΚΕΘΕΑ, «αυτό το διάστημα, είναι σημαντικό, οποιαδήποτε μέτρα για την προστασία της δημόσιας υγείας ή αυτοπεριορισμού, να μην έχουν ως αποτέλεσμα την παρεμπόδιση της πρόσβασης των εξαρτημένων σε υπηρεσίες θεραπείας ή μείωσης της βλάβης». Ανάλογο είναι και το πνεύμα του Ευρωπαϊκού Παρατηρητήριου για τα Ναρκωτικά.

    Το αίτημα για απεξάρτηση, ή το αίτημα για σωματική αποτοξίνωση έχει τον χαρακτήρα του επείγοντος γιατί κινδυνεύει άμεσα η ζωή του εξαρτημένου ατόμου. Για όλους αυτούς τους λόγους, ελπίζουμε, ότι η αναγκαστική αναστολή της λειτουργίας Μονάδων Σωματικής Αποτοξίνωσης, όπως αυτή του ΔΙΑΠΛΟΥ στην Κέρκυρα, λόγω έκτακτων ρυθμίσεων που αφορούν στην αντιμετώπιση του νέου κορωνοϊού, θα είναι σύντομη και χωρίς μη αναστρέψιμες συνέπειες για την υγεία και την ζωή αυτών που την έχουν ανάγκη.

     

 (*) Ο Ηλίας Μιχαλαρέας είναι Δρ. Ψυχολογίας – Δρ. Γεωγραφίας. Μέλος  του Δ.Σ της Πανελλήνιας Ένωσης Νοσοκομειακών Ψυχολόγων – Π.Ε.ΝΟ.ΨΥ.  Επιστημονικά Υπεύθυνος της Μονάδας Απεξάρτησης ΔΙΑΠΛΟΥΣ, της Ψ.Κ του Γ.Ν.Κ. Επιστημονικά Υπεύθυνος της Μονάδας Υποστήριξης κρίσεων (Μ.Υ.Κ), της Ψ.Κ του Γ.Ν. Κέρκυρας

Διαβάστε περισσότερα

«Κατάργηση» της περιβαλλοντικής αδειοδότησης στις Προστατευόμενες Περιοχές διά χειρός Χατζηδάκη

Τη σοβαρή υποβάθμιση της ποιότητας του περιβάλλοντος, αλλά και τα νομικά ζητήματα που θα προκύψουν έναντι της χώρας μας υπογραμμίζει το Τμήμα Περιβάλλοντος του Πανεπιστημίου Αιγαίου, απευθύνοντας έκκληση στον υπουργό Περιβάλλοντος και Ενέργειας, Κωστή Χατζηδάκη για τις προωθούμενες ρυθμίσεις του νομοσχεδίου για τον «Εκσυγχρονισμό Περιβαλλοντικής Νομοθεσίας» που μεθοδεύεται εν μέσω καραντίνας και με περιορισμένη διαβούλευση από τους αρμόδιους φορείς.

The Press Project

Τη φωνή του με δεκάδες περιβαλλοντικούς φορείς που καλούν την κυβέρνηση να μην προχωρήσει στην ψήφιση του νομοσχεδίου για τον «Εκσυγχρονισμό Περιβαλλοντικής Νομοθεσίας» ενώνει το Τμήμα Περιβάλλοντος του Πανεπιστημίου Αιγαίου, που εκφράζει τον έντονο προβληματισμό του για τις αλλαγές που δρομολογούνται, τονίζοντας πως ουσιαστικά καταργείται ο έλεγχος της περιβαλλοντικής αδειοδότησης.

Υπενθυμίζεται πως την περασμένη εβδομάδα, 23 περιβαλλοντικές μη κυβερνητικές οργανώσεις κατέθεταν στο υπουργείο Περιβάλλοντος και Ενέργειας κοινό αίτημα για αναβολή της κατάθεσης του νομοσχεδίου , διαμαρτυρόμενοι για τις «εκπτώσεις» της Βουλής στο νομοθετικό της έργο, αφού λειτουργεί με σοβαρούς περιορισμούς στις ακροάσεις φορέων και μειωμένη βουλευτική παρουσία στις συνεδρίασης της ολομέλειας και των επιτροπών.

Όπως ανέφεραν οι οργανώσεις, θεωρείται επιτακτική η ριζική αναθεώρηση του νομοσχεδίου, καθώς στη διαβούλευση έχουν υποβληθεί περισσότερα από 1.500 σχόλια, ώστε να γίνουν ουσιαστικές βελτιώσεις, ειδικά στο κεφάλαιο της προστασίας του περιβάλλοντος. Μπορείτε να δείτε τα σχόλια που έχουν κατατεθεί στην διαβούλευση του νομοσχεδίου εδώ.  Αξίζει να σημειωθεί πως μεταξύ των σχολίων που έχουν κατατεθεί, περιλαμβάνονται πλήθος προτάσεων για αναδιαμόρφωση συγκεκριμένων διατάξεων, αλλά και για την απόσυρση προβληματικών μερών του νομοσχεδίου. Όπως αναφέρουν όλες οι οργανώσεις, το νομοσχέδιο υποβαθμίζει και ελαχιστοποιεί τους όρους προστασίας του φυσικού περιβάλλοντος της χώρας.

Όχι σε «Εκσυγχρονισμό Περιβαλλοντικής Νομοθεσίας» εν μέσω πανδημίας ζητούν 23 Περιβαλλοντικές Οργανώσεις

<![CDATA[//><!]]>

--> 

 Στην επιστολή του Τμήματος Περιβάλλοντος του Πανεπιστημίου Αιγαίου υπογραμμίζεται εκ νέου η ανάγκη να ληφθούν υπόψη τα εκατοντάνδες σχόλια που έγιναν στο πλαίσιο της διαβούλευσης, ενώ ζητείται να διατηρηθεί και να ενισχυθεί το υπάρχον Σχήμα Διοίκησης και Διαχείρισης των Προστατευόμενων Περιοχών της χώρας.

Διαβάστε αναλυτικά την επιστολή προς τον υπουργό Χατζηδάκη:

Προς: Υπουργό Περιβάλλοντος & Ενέργειας, κ. Κωστή Χατζηδάκη.
Θέμα: Σχέδιο Νόμου με τίτλο ‘Εκσυγχρονισμός Περιβαλλοντικής Νομοθεσίας’
Αξιότιμε κύριε Υπουργέ, Αγαπητέ κ. Χατζηδάκη,
Το Τμήμα Περιβάλλοντος εκφράζει τον έντονο προβληματισμό του όσον αφορά τις αλλαγές που δρομολογούνται μέσω του ν/σ με τίτλο ‘Εκσυγχρονισμός Περιβαλλοντικής Νομοθεσίας’.
Συγκεκριμένα το ν/σ:
1. Καταργεί επί της ουσίας τον έλεγχο στην περιβαλλοντική αδειοδότηση.
2. Δέχεται τη θεώρηση του περιβάλλοντος ως ‘χρήση γης’ και όχι ως προστατευτέου αντικειμένου. Προκαθορίζει τις επιτρεπόμενες χρήσεις γης στις διάφορες ζώνες εντός των Προστατευόμενων Περιοχών, μη δεχόμενο εκ των προτέρων τη διαβάθμιση της προστασίας, όπως ορίζεται από τα κείμενα της Διεθνούς Ένωσης για την Προστασία της Φύσης (IUCN) και άλλων Διεθνών Οργανισμών, και ερχόμενο σε πλήρη αντίθεση με την Επιστήμη της Οικολογίας και τη διεθνή πρακτική. Πολλές από τις επιτρεπόμενες χρήσεις, ανάλογα της έκτασης και του μεγέθους τους, ενδέχεται να επιφέρουν σοβαρές αρνητικές επιπτώσεις στα είδη και να αλλοιώσουν τον φυσικό χαρακτήρα των οικοσυστημάτων των Προστατευόμενων Περιοχών.
3. Προτείνει τη μετάβαση από ένα συμμετοχικό Σύστημα Διοίκησης και Διαχείρισης Προστατευόμενων Περιοχών (όπως αυτό των Φορέων Διαχείρισης Προστατευόμενων Περιοχών, Φ.Δ.Π.Π.), σε ένα Σύστημα κρατικής δομής και ισχύος, σε αντίθεση με την τρέχουσα διεθνή πρακτική. Δημιουργεί μια αθηνοκεντρική δομή (ΟΦΥΠΕΚΑ) η οποία θα συντονίζει έναν αριθμό Μονάδων Διαχείρισης Προστατευόμενων Περιοχών (Μ.Δ.Π.Π.) περιορισμένων αρμοδιοτήτων και ασαφούς οργάνωσης. Με την κατάργηση των Φορέων Διαχείρισης Προστατευόμενων Περιοχών διαγράφεται μια πορεία λειτουργίας 20 ετών, η οποία έχει αξιολογηθεί και ως τώρα έχει συμβάλει πολύ σημαντικά στην προστασία της Φύσης.
Το Τμήμα Περιβάλλοντος εκτιμά ότι:
(α) οι προτεινόμενες αλλαγές αναμένεται να προκαλέσουν υποβάθμιση της ποιότητας του περιβάλλοντος και να εγείρουν νομικά ζητήματα έναντι της χώρας.
(β) το υπάρχον Σχήμα Διοίκησης και Διαχείρισης των Προστατευόμενων Περιοχών της χώρας (Φ.Δ.Π.Π.) πρέπει να διατηρηθεί και να ενδυναμωθεί, με συνέχιση του ελέγχου και
της αξιολόγησης των Φ.Δ.Π.Π., όπως ορίζει η διεθνής πρακτική.
(γ) το υπάρχον κείμενο του νομοσχεδίου πρέπει να αναδιαμορφωθεί και να αναδομηθεί στη βάση μιας διαφορετικής φιλοσοφίας και προσέγγισης όσον αφορά τη διατήρηση και προστασία του φυσικού περιβάλλοντος της χώρας. Τα πάνω από 1500 σχόλια που κατατέθηκαν στο πλαίσιο της δημόσιας διαβούλευσης συνηγορούν υπέρ αυτού.
Εκ μέρους της Γενικής Συνέλευσης του Τμήματος,
Με εκτίμηση
Ο Πρόεδρος του Τμήματος
Πέτρος Γαγάνης, Αναπληρωτής Καθηγητής

---

Διαβάστε περισσότερα

Διεθνής Οργάνωση Εργασίας: 1,25 δισεκ. άνθρωποι κινδυνεύουν με απόλυση ή περικοπή μισθού

Με την πανδημία του νέου κορωνοϊού, η αγορά εργασίας βρίσκεται αντιμέτωπη με τη «σοβαρότερη κρίση της από τον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο», καθώς 1,25 δισεκατομμύριο άνθρωποι κινδυνεύουν με απόλυση ή με μείωση του μισθού τους, εκτιμά η Διεθνής Οργάνωση Εργασίας (ΔΟΕ).

Σύμφωνα με μια νέα μελέτη που δόθηκε σήμερα στη δημοσιότητα, η υπηρεσία αυτή του ΟΗΕ εκτιμά ότι η πανδημία θα «εξαφανίσει» το 6,7% των ωρών εργασίας σε όλον τον κόσμο, μόνο κατά το δεύτερο τρίμηνο του 2020, δηλαδή 195 εκατομμύρια ισοδύναμα πλήρους απασχόλησης (για εβδομάδα εργασίας 48 ωρών).

Οι αραβικές και ευρωπαϊκές χώρες εκτιμάται ότι θα πληγούν σφοδρά, όμως σε απόλυτους αριθμούς, η περιοχή της Ασίας και του Ειρηνικού θα υποστεί το μεγαλύτερο πλήγμα, αυτήν την περίοδο του έτους.

Σε παγκόσμιο επίπεδο, αυτές οι απώλειες σε ώρες εργασίας και σε θέσεις απασχόλησης συνιστούν «τη σοβαρότερη παγκόσμια κρίση μετά τον Β΄ΠΠ», προειδοποιεί η ΔΟΕ.

Πολλές χώρες έχουν ζητήσει από τους πολίτες να παραμείνουν στα σπίτια τους για να περιοριστεί ο κίνδυνος εξάπλωσης της επιδημίας από την οποία έχουν χάσει τη ζωή τους περισσότεροι από 75.500 άνθρωποι σε όλον τον κόσμο μέχρι σήμερα. Στον ενεργό πληθυσμό των 3,3% δισεκατομμυρίων εργαζομένων, πάνω από τέσσερις στους πέντε (ποσοστό 81%) επηρεάζεται από το πλήρες ή μερικό κλείσιμο των χώρων εργασίας. Έτσι, 1,25 δισεκ. άνθρωποι απασχολούνται σήμερα σε τομείς που θεωρείται ότι διατρέχουν υψηλό κίνδυνο να αυξηθούν «δραστικά και καταστροφικά» οι απολύσεις και να μειωθούν οι μισθοί και οι ώρες εργασίας.

Η τελική αύξηση της παγκόσμιας ανεργίας για φέτος θα εξαρτηθεί για πολλούς από τα μέτρα που θα υιοθετηθούν, καταλήγει η ΔΟΕ, η οποία στην προηγούμενη εκτίμησή της, στις 18 Μαρτίου, έκανε λόγο για 25 εκατομμύρια χαμένες θέσεις εργασίας αλλά τώρα κρίνει πιθανό ο αριθμός αυτός να είναι μεγαλύτερος.

Πηγή: ΑΠΕ – ΜΠΕ

Διαβάστε περισσότερα

«Λιμοκτονούμε»: Οι Ιταλοί αντιδρούν πλέον στα μέτρα της κυβέρνησης - Δεν θέλουν να μείνουν σε καραντίνα

Ο νέος εχθρός στην μάχη κατά του κορονοϊού: Η κούραση της καραντίνας. Οι κάτοικοι έχουν ξεμείνει από χρήματα και ζητούν την καθημερινότητα τους πίσω.

Fabrizio Villa via Getty Images

Police with the protective masks control the traditional open-air fish market closed due to the coronavirus emergency on March 12 in Catania, Italy.

Έχουν περάσει εβδομάδες ολόκληρες από τότε που η Ιταλία μπήκε σε καραντίνα ως απάντηση στην πανδημία του κορονοϊού και πλέον υπάρχουν οι πρώτες αντιδράσεις στο μέτρο που φαίνεται να έχει εξαντλήσει όλη την χώρα.
«Δεν μας έχει μείνει ούτε ένα ευρώ. Δεν θα αντέξουμε άλλη μια εβδομάδα έτσι» δηλώνει ένας κάτοικος του Παλέρμο σε ένα βίντεο που έχει κυκλοφορήσει στο ίντερνετ τις τελευταίες εβδομάδες, προειδοποιώντας ότι θα υπάρξει «επανάσταση» εάν το κράτος δεν προσφέρει κάποια ανακούφιση.
«Δεν μπορώ να συνεχίσω άλλο έτσι. Είμαι έτοιμος να καταρρεύσω. Λιμοκτονούμε» αναφέρει ένας καταστηματάρχης στο Μπάρι.
Σε ένα άλλο βίντεο φαίνονται κάποιοι πολίτες να φωνάζουν στους αστυνομικούς που στέκονται έξω από μια τράπεζα.
«Δεν έχουμε άλλα χρήματα ή φαγητό. Το μαγαζί μου είναι κλειστό 20 μέρες τώρα. Πώς θα ζήσω;» λέει ένας άλλος άντρας.
«Σας παρακαλώ. Ελάτε σπίτι μου και δείτε μόνοι σας. Δεν μου έχει μείνει τίποτα. Χρειάζομαι φαγητό» αναφέρει μια γυναίκα.
Ιδιαίτερα στις φτωχότερες νότιες περιοχές της Ιταλίας, υπάρχουν ενδείξεις ότι η αρχική αλληλεγγύη που έδειξαν οι Ιταλοί ως απάντηση στην επιδημία του κορονοϊού φαίνεται να εξασθενεί, καθώς οι κάτοικοι έχουν χάσει την υπομονή τους με τους περιορισμούς στην καθημερινότητά τους.
Οι εικόνες των Ιταλών να τραγουδούν από τα μπαλκόνια τους αντικαταστάθηκαν από εκείνες που τους δείχνουν απογοητευμένους και θυμωμένους. 

ASSOCIATED PRESS

Η κατάσταση πλέον δεν είναι ελεγχόμενη

Την περασμένη εβδομάδα, ένας άντρας στη Νάπολη πυροδότησε μια αντιπαράθεση μεταξύ πελατών και προσωπικού σε ένα παντοπωλείο όταν προσπάθησε να αγοράσει λίγα ζυμαρικά, ντομάτες, ψωμί και λάδι - αλλά δεν μπόρεσε να πληρώσει.
«Αυτός ο άνθρωπος δεν έχει χρήματα να πληρώσει, δεν μπορεί να φάει, δεν αγόρασε σαμπάνια ή κρασί, αγόρασε βασικά πράγματα», υποστήριξε ένας μάρτυρας του περιστατικού στο προσωπικό του παντοπωλείου.
Ένα άλλο περιστατικό συνέβη σε σουπερμάρκετ στο Παλέρμο, όταν μια ομάδα 20 οικογενειών γέμισε τα καρότσια τους με τρόφιμα και προσπάθησαν να φύγουν χωρίς να πληρώσουν. Το σουπερμάρκετ κάλεσε την αστυνομία για να ελέγξει την έκρυθμη κατάσταση.
H ιταλική κυβέρνηση πριν από δύο εβδομάδες παρουσίασε πακέτο μέτρων 25 δισεκατομμυρίων ευρώ για την στήριξη της οικονομίας, το οποίο περιελάμβανε διατάξεις για την παροχή βοήθειας στους εργαζομένους που αντιμετωπίζουν προσωρινές απολύσεις. Αλλά τα μέτρα αυτά αφήνουν στην απ′ έξω άτομα που εργάζονται άτυπα στην χώρα και κάτοικοι και δημόσιοι υπάλληλοι υποστηρίζουν ότι είναι πολλά αυτά που πρέπει να γίνουν ακόμα.

SIPA USA/PA Images

«Πρέπει να ενεργήσουμε γρήγορα. Πολύ γρήγορα. Οι απλές αντιδράσεις τώρα μπορεί αργότερα να μετατραπούν σε βία», προειδοποιεί ο δήμαρχος του Παλέρμο, Λεολούκα Ορλάντο.

Αυτήν την εβδομάδα η κυβέρνηση της Ιταλίας ανακοίνωσε πως η καραντίνα παρατείνεται μέχρι το Πάσχα και πιθανόν ακόμα περισσότερο.

Την Δευτέρα ο αριθμός των θανάτων από τον θανατηφόρο ιό στην Ιταλία έφτασε τους 11.591, τον μεγαλύτερο σε οποιαδήποτε άλλη χώρα στον κόσμο.

Κυβερνητικοί αξιωματούχοι και υπάλληλοι δημόσιας υγείας σε ολόκληρη την Ευρώπη αναφέρουν πως οι περιορισμοί που έχουν επιβληθεί στην κοινωνία θα πρέπει να παραμείνουν σε ισχύ για εβδομάδες ή μήνες. Η κοινωνική αποστασιοποίηση είναι απαραίτητη και η άρση των μέτρων βιαστικά, μπορεί να οδηγήσει στην εξάπλωση του ιού με ταχύτατους ρυθμούς. 

Αλλά η κατάσταση που επικρατεί τώρα στην Ιταλία φανερώνει πως αναδύεται ένα άλλο πρόβλημα για την αντιμετώπιση του κορονοϊού: η διατήρηση της κοινωνικής τάξης.

πηγή: HuffPost Australia

Διαβάστε περισσότερα

Μένουμε σπίτι και βλέπουμε κάθε μέρα θέατρο! - Το Θέατρο Πορεία συνεχίζει το online πρόγραμμα του.

ΑΝΑΚΟΙΝΩΣΕΙΣ

Μένουμε σπίτι και βλέπουμε κάθε μέρα θέατρο!
20 χρόνια Θέατρο Πορεία
2ος κύκλος ελεύθερων προβολών
12 παραστάσεις από το αρχείο του θεάτρου
Διαφορετική παράσταση κάθε ημέρα
Δωρεάν ανάγνωση προγραμμάτων των παραστάσεων

Είμαστε σήμερα στην 11η μέρα προβολών των σημαντικότερων παραστάσεων από το αρχείο του θεάτρου μας. Θα θέλαμε να σταθούμε στη συγκινητική συμμετοχή όλων σ’ αυτό το εγχείρημα στους χαλεπούς αυτούς καιρούς. Τα δεκάδες μηνύματα που λαμβάνουμε καθημερινά, υφαίνουν έναν ιστό εμπιστοσύνης γύρω από τον οποίο θα πλέξουμε τα μελλοντικά μας όνειρα, οι τωρινές δυσκολίες θα είναι η αυριανή μας έμπνευση και συμπόρευση.

Αμέσως μετά το τέλος του πρώτου κύκλου στις 4 Απριλίου, θα προβάλουμε τέσσερις επιπλέον παραστάσεις από το αρχείο μας που παρουσιάζουν ιστορικό και καλλιτεχνικό ενδιαφέρον: τη «Φρεναπάτη», τα «Παντρολογήματα», τον «Αμερικάνικο Βούβαλο» και το «The Man Who». Επίσης, ανταποκρινόμενοι στα δεκάδες αιτήματά σας, θα επαναλάβουμε εκ νέου παραστάσεις, ώστε να μην τις χάσουν όσοι δεν πρόλαβαν ή δεν είχαν πληροφορηθεί εγκαίρως, όπως: «Το Ευχαριστημένο», τις «Τρεις Αδερφές» και τη «Μεγάλη Χίμαρα», που θα κλείσει τον κύκλο αυτών των παραστάσεων την Τετάρτη 15/4.

Επιπρόσθετα, δίνουμε δωρεάν πρόσβαση και στα προσεγμένα προγράμματα των παραστάσεων, τα περισσότερα εκ των οποίων περιέχουν και το κείμενο της παράστασης.

Θα θέλαμε να επισημάνουμε και πάλι τη θεμελιώδη διαφορά της παρακολούθησης μίας  παράστασης στο θέατρο και στην οθόνη. Η θεατρική τέχνη παίρνει υπόσταση μόνο διά ζώσης και δεν μπορεί να αποτυπωθεί σε όλη της την έκταση πουθενά αλλού παρά στη σκηνή του θεάτρου, καθώς η αμιγώς κιναισθητική εμπειρία που προσφέρει το θέατρο στον θεατή νοείται μόνο με την αλληλεπίδραση ηθοποιών-κοινού. Ωστόσο, το θέατρο στην παρούσα συγκυρία -έστω διά της οθόνης- μπορεί να παρηγορήσει και κυρίως να θυμίσει την αξία όσων θεωρούσαμε αυτονόητα. Μπορεί επίσης να εμψυχώσει το κοινωνικό σύνολο, που τόση ανάγκη έχει τώρα από ποιοτική ψυχαγωγία. Είμαστε βέβαιοι ότι το τέλος αυτής της παγκόσμιας περιπέτειας θα μας βρει διαφορετικούς, πιο ενωμένους, με μεγαλύτερη συμπόνια και ανθρωπιά, πιο δημιουργικούς ουσιαστικά.

Η βοήθειά σας, όταν θα ανοίξει πάλι το θέατρο Πορεία, θα είναι πολύτιμη. Η δωρεά σας μέσα από το site μας ή η συνδρομή σας, που θα σας κάνει Μέλη, Φίλους, Υποστηρικτές του θεάτρου μας, πέραν των προνομίων που προσφέρει, θα μας δώσει τη δυνατότητα να κάνουμε πραγματικότητα το πολύ ενδιαφέρον και εξαιρετικά προσεγμένο πρόγραμμα της χειμερινής περιόδου '20-'21, με τη μεγαλύτερη πάντα φροντίδα στην ποιότητα και τις λεπτομέρειες που κάνουν την διαφορά και μας έχουν καταστήσει την τελευταία δεκαετία σημαντικό πολιτιστικό πόλο της Αθήνας.

Κάθε ημέρα θα είναι διαθέσιμη μία διαφορετική παράσταση από το αρχείο μας. Μέσα από το site μας, στον σύνδεσμο κάθε παράστασης, πατώντας το κόκκινο κουμπί που γράφει "ΑΡΧΕΙΟ ΠΑΡΑΣΤΑΣΗΣ", μπορείτε να παρακολουθήσετε τις παραστάσεις στις ημερομηνίες που έχουν οριστεί. Αναλυτικά ο προγραμματισμός των παραστάσεων έχει ως εξής:

• Δάφνης και Χλόη, Ταξίδι Αναψυχής βασισμένη στο αρχαίο ελληνικό μυθιστόρημα του Λόγγου και στη μετάφραση του Ρόδη Ρούφου, σε σκηνική σύνθεση και σκηνοθεσία του Cezaris Grauzinis, 2006, Σάββατο 4/4 (10:00 π.μ. έως 10:00 π.μ. της επόμενης ημέρας)

• Φρεναπάτη, ελεύθερη διασκευή του έργου L' Illusion comique του Πιερ Κορνέιγ σε σκηνοθεσία Στάθη Λιβαθινού, 2000, Κυριακή 5/4 (10:00 π.μ. έως 10:00 π.μ. της επόμενης ημέρας)

• Παντρολογήματα του Νικολάι Γκόγκολ, σε σκηνοθεσία Στάθη Λιβαθινού, 2004, Δευτέρα 6/4 (10:00 π.μ. έως 10:00 π.μ. της επόμενης ημέρας)

• Ο Αμερικάνικος Βούβαλος  του Ντέιβιντ Μάμετ, σε σκηνοθεσία Δημήτρη Τάρλοου, 2011, Τρίτη 7/4 (10:00 π.μ. έως 10:00 π.μ. της επόμενης ημέρας)

• The Man Who των Πίτερ Μπρουκ και Μαρί-Ελέν Ετιέν, σε σκηνοθεσία Renate Jett, 2005, Τετάρτη 8/4 (10:00 π.μ. έως 10:00 π.μ. της επόμενης ημέρας)

• Το Ευχαριστημένο της Μαρίνας Καραγάτση, σε διασκευή από την Έρι Κύργια και σκηνοθεσία Δημήτρη Τάρλοου, 2018, Πέμπτη 9/4 (10:00 π.μ. έως 10:00 π.μ. της επόμενης ημέρας)

• Ύψωμα 731 σε κείμενο και σκηνοθεσία Άρη Μπινιάρη, 2019, Παρασκευή 10/4 (10:00 π.μ. έως 10:00 π.μ. της επόμενης ημέρας) 

• Η Αγριόπαπια του Χένρικ Ίψεν, σε σκηνοθεσία Δημήτρη Τάρλοου, 2017, Σάββατο 11/4 (10:00 π.μ. έως 10:00 π.μ. της επόμενης ημέρας)

• Τρεις Αδερφές του Αντόν Τσέχωφ, σε σκηνοθεσία Δημήτρη Τάρλοου, 2016, Κυριακή 12/4  (10:00 π.μ. έως 10:00 π.μ. της επόμενης ημέρας)

• Οι Τρειςευτυχισμένοι του Εζέν Λαμπίς, σε σκηνοθεσία Γιάννη Χουβαρδά, 2017, Δευτέρα 13/4 (10:00 π.μ. έως 10:00 π.μ. της επόμενης ημέρας)

• Μιράντα βασισμένο στην Τρικυμία του Ουίλλιαμ Σαίξπηρ σε διασκευή και σκηνοθεσία του Oskaras Korsunovas, 2016, Τρίτη 14/4  (10:00 π.μ. έως 10:00 π.μ. της επόμενης ημέρας)

• Η Μεγάλη Χίμαιρα του Μ. Καραγάτση, σε διασκευή Στρατή Πασχάλη και σκηνοθεσία Δημήτρη Τάρλοου, 2015, Τετάρτη 15/4 (10:00 π.μ. έως 10:00 π.μ. της επόμενης ημέρας)

ΚΑΝΕ ΜΙΑ ΔΩΡΕΑ: Η συμβολή του καθενός είναι πιο ουσιαστική από ποτέ!

#poreiatheatre #poreia2020 #KatheMeraTheatro #MenoumeSpiti

Διαβάστε περισσότερα

Προσοχή σε μηνύματα «φίλων» που ζητούν χρήματα μέσω Facebook.

Στην Πάτρα έκαναν την εμφάνισή τους τις τελευταίες ώρες τα μηνύματα (messenger) στο facebook, μέσω των οποίων επίδοξοι απατεώνες επιχειρούν να αποσπάσουν χρηματικά ποσά από ανυποψιάστους χρήστες.

Συγκεκριμένα στο λογαριασμό facebook κατοίκου της Πάτρας, έφθασε μήνυμα, στο οποίο φέρεται μια διαδικτυακή του φίλη να του ζητά χρήματα, με την αιτιολογία πως έχασε το πορτοφόλι της και μαζί και την κάρτα τραπέζης και τον ρωτά έαν έχει λογαριασμό σε συγκεκριμένο χρηματοπιστωτικό ίδρυμα.

Η απάτη έχει στηθεί ως εξής: Χακάρονται λογαριασμοί φυσικών προσώπων και στέλνονται μηνύματα προς κάθε φίλο τους προσποιούμενοι τον ίδιο και ζητώντας χρήματα, με σκοπό να αποκτήσουν πρόσβαση στους κωδικούς του e-banking ή του winbank. Στην περίπτωση που ο αποδέκτης του μηνύματος απαντήσει, ακολουθεί ένα δεύτερο με την αποστολή ενός λινκ, που εάν το «ανοίξει», τότε εν αγνοία του επιτρέπει την ελεύθερη πρόσβαση στους απατεώνες στα τραπεζικά του δεδομένα!

Εκείνο που συστήνουν οι αρχές είναι σε κάθε επικοινωνία που σας κινεί υποψίες, καλό θα ήταν αφενός να μην προχωρείτε σε ότι σας ζητούν πριν επικοινωνήσετε με το δικό σας άνθρωπο – φίλο στο facebook – και αφετέρου να το καταγγείλετε στη Διεύθυνση Δίωξης Ηλεκτρονικού Εγκλήματος των κατά τόπους Διευθύνσεων Αστυνομίας, ώστε να βρεθούν τα ηλεκτρονικά ίχνη των χάκερς.

Σε δεύτερο χρόνο αλλάξτε τους κωδικούς σας και βάλτε πιο δύσκολους συνδυασμούς, καθώς στη συντριπτική τους πλειοψηφία χακάρονται, όσοι έχουν κωδικό ονόματα ή ημερομηνίες και χρονολογίες γεννήσεων που περιλαμβάνονται ακόμη και στις προσωπικές πληροφορίες στο προφίλ σας.

Πηγή: tempo24(dot)news

Διαβάστε περισσότερα

Ενας διαφορετικός κόσμος μετά τον κοροναϊό

Γιουβάλ Νοά Χαράρι

Η ανθρωπότητα αντιμετωπίζει τώρα μια παγκόσμια κρίση. Ίσως τη μεγαλύτερη κρίση της γενιάς μας. Οι αποφάσεις που λαμβάνουν οι πολίτες και οι κυβερνήσεις τις επόμενες εβδομάδες θα διαμορφώσουν πιθανώς τον κόσμο για τα επόμενα χρόνια. Θα διαμορφώσουν όχι μόνο τα συστήματα υγειονομικής περίθαλψης αλλά και την οικονομία, την πολιτική και τον πολιτισμό μας. Πρέπει να δράσουμε γρήγορα και αποφασιστικά. Πρέπει επίσης να λάβουμε υπόψη τις μακροπρόθεσμες συνέπειες των ενεργειών μας. Όταν επιλέγουμε εναλλακτικές λύσεις, πρέπει να αναρωτηθούμε όχι μόνο πώς να ξεπεράσουμε την άμεση απειλή, αλλά και το είδος του κόσμου που θα κατοικήσουμε όταν περάσει η καταιγίδα. Ναι, η καταιγίδα θα περάσει, η ανθρωπότητα θα επιζήσει, οι περισσότεροι από εμάς θα είναι ακόμα ζωντανοί - αλλά θα κατοικήσουμε σε έναν διαφορετικό κόσμο.

Πολλά από τα τωρινά βραχυπρόθεσμα μέτρα έκτακτης ανάγκης θα αποτελέσουν δεδομένα της ζωής. Αυτή είναι η φύση των καταστάσεων έκτακτης ανάγκης. Κινούν με ταχύτητα τις ιστορικές διαδικασίες. Οι αποφάσεις που σε κανονικούς χρόνους θα μπορούσαν να διαρκέσουν χρόνια συζήτησης περνούν μέσα σε λίγες ώρες. Νέες ακόμη και επικίνδυνες τεχνολογίες αξιοποιούνται γι αυτόν το σκοπό, ενώ ολόκληρες χώρες χρησιμεύουν ως πειραματόζωα σε μεγάλης κλίμακας κοινωνικά πειράματα. Τι συμβαίνει όταν όλοι εργάζονται από το σπίτι και επικοινωνούν μόνο από απόσταση; Τι συμβαίνει όταν ολόκληρα σχολεία και πανεπιστήμια λειτουργούν μόνο στο διαδίκτυο; Σε κανονικές συνθήκες, οι κυβερνήσεις, οι επιχειρήσεις και τα εκπαιδευτικά συμβούλια δεν θα συμφωνούσαν ποτέ να διεξάγουν τέτοιου είδους πειράματα. Αλλά αυτές δεν είναι κανονικές συνθήκες.

Σε αυτήν την περίοδο κρίσης, αντιμετωπίζουμε δύο ιδιαίτερες σημαντικές επιλογές. Η πρώτη είναι μεταξύ της ολοκληρωτικής επιτήρησης και της ενδυνάμωσης της κοινωνίας των πολιτών. Η δεύτερη είναι μεταξύ της εθνικιστικής απομόνωσης και της παγκόσμιας αλληλεγγύης.

Παρακολούθηση κάτω από το δέρμα

Προκειμένου να σταματήσει η επιδημία, όλοι οι πληθυσμοί πρέπει να συμμορφώνονται με ορισμένες κατευθυντήριες γραμμές. Υπάρχουν δύο βασικοί τρόποι επίτευξης αυτού του στόχου. Μία μέθοδος είναι η κυβέρνηση να παρακολουθεί τους ανθρώπους και να τιμωρεί αυτούς που παραβιάζουν τους κανόνες. Σήμερα, για πρώτη φορά στην ανθρώπινη ιστορία, η τεχνολογία καθιστά δυνατή την παρακολούθηση όλων συνεχώς. Πριν από πενήντα χρόνια, η KGB δεν μπορούσε να παρακολουθήσει 240 εκατομ. Σοβιετικούς πολίτες 24 ώρες την ημέρα, αλλά ούτε και μπορούσε  να επεξεργαστεί αποτελεσματικά όλες τις πληροφορίες που συγκέντρωνε παρότι βασιζόταν σε οξυδερκείς πράκτορες και αναλυτές. Τώρα όμως οι κυβερνήσεις μπορούν να βασίζονται σε πανταχού παρόντες αισθητήρες και ισχυρούς αλγόριθμους.

Στη μάχη τους ενάντια στην πανδημία του κοροναϊού αρκετές κυβερνήσεις έχουν ήδη αναπτύξει τα νέα εργαλεία επιτήρησης. Η πιο χαρακτηριστική περίπτωση είναι η Κίνα. Παρακολουθώντας προσεκτικά τα smartphones των ανθρώπων, χρησιμοποιώντας εκατοντάδες εκατομμύρια κάμερες αναγνωρίσεως προσώπου και υποχρεώνοντας τους ανθρώπους να ελέγχουν και να αναφέρουν τη θερμοκρασία του σώματος και την ιατρική τους κατάσταση, οι κινεζικές αρχές δεν μπορούν μόνο να εντοπίσουν γρήγορα τους ύποπτους φορείς κοροναϊών, αλλά και οποιονδήποτε έρχονται σε επαφή μαζί τους. Μια ποικιλία εφαρμογών για κινητά προειδοποιεί τους πολίτες για την εγγύτητά τους σε μολυσμένους ασθενείς.

Αυτού του είδους η τεχνολογία δεν περιορίζεται στην ανατολική Ασία. Ο Ισραηλινός πρωθυπουργός Μπέντζαμιν Νετανιάχου εξουσιοδότησε πρόσφατα την Ισραηλινή Υπηρεσία Ασφαλείας να αναπτύξει τεχνολογία επιτήρησης που συνήθως προορίζεται για μάχη με τρομοκράτες για την παρακολούθηση ασθενών με κοροναϊό. Όταν η αρμόδια κοινοβουλευτική υποεπιτροπή αρνήθηκε να εγκρίνει το μέτρο, ο Νετανιάχου το πέρασε με ένα «επείγον διάταγμα».

Μπορεί να υποστηρίξουν κάποιοι ότι τίποτα από αυτά δεν είναι καινούργιο, αφού τα τελευταία χρόνια, τόσο κυβερνήσεις όσο και εταιρείες χρησιμοποιούν τις πιο εξελιγμένες τεχνολογίες για την παρακολούθηση και τον χειρισμό ανθρώπων. Ωστόσο, εάν δεν είμαστε προσεκτικοί, η επιδημία θα μπορούσε να σηματοδοτήσει μια σημαντική καμπή στην ιστορία της επιτήρησης. Όχι μόνο επειδή θα μπορούσε να νομιμοποιήσει την ανάπτυξη εργαλείων μαζικής επιτήρησης σε χώρες που τα έχουν απορρίψει μέχρι τώρα, αλλά ακόμη περισσότερο επειδή σημαίνει μια δραματική μετάβαση από τη φανερή «πάνω από το δέρμα» στην κρυφή «κάτω από το δέρμα» επιτήρηση.

Μέχρι τώρα, όταν το δάχτυλό σας αγγίζει την οθόνη του smartphone σας και κάνει κλικ σε ένα σύνδεσμο, πολλοί ήθελαν να μάθουν που ακριβώς «κλικάρατε». Αλλά με την επιδημία του κοροναϊού, η εστίαση του ενδιαφέροντος μετατοπίζεται. Τώρα μεταξύ άλλων θέλουν να γνωρίζουν τη θερμοκρασία του δακτύλου σας και την αρτηριακή πίεση κάτω από το δέρμα του.

Η έκτακτη ανάγκη και η πουτίγκα

Η τεχνολογία επιτήρησης αναπτύσσεται ταχύτητα και αυτό που φαινόταν επιστημονική φαντασία πριν από 10 χρόνια είναι σήμερα παλιά. Σκεφτείτε υποθετικά μια κυβέρνηση που απαιτεί από κάθε πολίτη να φοράει ένα βιομετρικό βραχιόλι που να παρακολουθεί τη θερμοκρασία του σώματος και την καρδιακή συχνότητα 24 ώρες την ημέρα. Τα προκύπτοντα δεδομένα θα αποθηκεύονται και αναλύονται με κυβερνητικούς αλγορίθμους. Οι αλγόριθμοι θα ξέρουν ότι είστε άρρωστοι ακόμη και πριν το μάθετε εσείς, και θα ξέρουν επίσης πού βρίσκεστε και ποιον συναντήσατε. Οι αλυσίδες της μόλυνσης θα μπορούσαν να μειωθούν δραστικά, ακόμα και να κοπούν συνολικά. Ένα τέτοιο σύστημα θα μπορούσε ενδεχομένως να σταματήσει την επιδημία μέσα σε λίγες μέρες. Ακούγεται υπέροχο, έτσι;

Το μειονέκτημα είναι βέβαια ότι αυτό θα δώσει νομιμότητα σε ένα τρομακτικό νέο σύστημα επιτήρησης. Αν ξέρετε, για παράδειγμα, ότι έκανα κλικ στον σύνδεσμο Fox News και όχι στο CNN, μπορεί να καταλάβετε τις πολιτικές μου απόψεις και ίσως ακόμη και στοιχεία της προσωπικότητάς μου. Αλλά αν μπορείτε να παρακολουθήσετε τι συμβαίνει στη θερμοκρασία του σώματος, την αρτηριακή πίεση και την καρδιακή συχνότητα καθώς παρακολουθώ το βίντεο κλιπ, μπορείτε να μάθετε τι με κάνει να γελάω, τι με κάνει να κλαίω, και τι με κάνει πραγματικά να θυμώνω.

Είναι κρίσιμο να θυμόμαστε ότι ο θυμός, η χαρά, η πλήξη και η αγάπη είναι βιολογικά φαινόμενα όπως ο πυρετός και ο βήχας. Η ίδια τεχνολογία που προσδιορίζει τον βήχα θα μπορούσε επίσης να εντοπίσει το γέλιο. Εάν οι εταιρίες και οι κυβερνήσεις αρχίσουν να μαζεύουν βιομετρικά δεδομένα μαζικά, μπορούν να μας γνωρίσουν πολύ καλύτερα από ό, τι γνωρίζουμε οι ίδιοι τους εαυτούς μας και δεν θα μπορούν απλώς να προβλέψουν τα συναισθήματά μας, αλλά και να χειραγωγήσουν τα συναισθήματά μας και να μας πουλήσουν οτιδήποτε θέλουν - είτε πρόκειται για προϊόν, είτε για πολιτική. Η βιομετρική παρακολούθηση θα καθιστούσε τα δεδομένα της Cambridge Analytica να μοιάζουν με κάτι από την εποχή των λίθων.

Φυσικά, θα μπορούσε κάποιος να ισχυριστεί ότι η περίπτωση της βιομετρικής παρακολούθησης είναι ένα προσωρινό μέτρο που λήφθηκε σε κατάσταση έκτακτης ανάγκης. Θα σταματήσει, όταν η κατάσταση έκτακτης ανάγκης τελειώσει. Ωστόσο, τα προσωρινά μέτρα έχουν την άσχημη συνήθεια να διαρκούν περισσότερο από τις καταστάσεις έκτακτης ανάγκης, καθώς υπάρχει πάντα μια νέα κατάσταση έκτακτης ανάγκης που κρύβεται στον ορίζοντα.

Η πατρίδα μου στο Ισραήλ, για παράδειγμα, κήρυξε κατάσταση έκτακτης ανάγκης κατά τη διάρκεια του πολέμου της Ανεξαρτησίας του 1948, γεγονός που δικαιολόγησε μια σειρά προσωρινών μέτρων από τη λογοκρισία του Τύπου και τη δήμευση γης μέχρι την παρασκευή της πουτίγκας. Ο πόλεμος της Ανεξαρτησίας έχει κερδηθεί εδώ και πολύ καιρό, αλλά το Ισραήλ δεν αποχαρακτήρισε ποτέ την έκτακτη ανάγκη και δεν κατάργησε πολλά από τα προσωρινά μέτρα του 1948.

Ακόμη και όταν τα κρούσματα από τον κοροναϊό μηδενιστούν, ορισμένες κυβερνήσεις που θέλουν τα προσωπικά δεδομένα μας θα μπορούσαν να ισχυριστούν ότι πρέπει να διατηρήσουν τα βιομετρικά συστήματα επιτήρησης επειδή φοβούνται ένα δεύτερο κύμα κοροναϊού ή επειδή υπάρχει ένα νέο στέλεχος Ebola που εξελίσσεται στην κεντρική Αφρική, κ.λπ.

Μια μεγάλη μάχη διεξάγεται τα τελευταία χρόνια σχετικά με την ιδιωτικότητά μας. Η κρίση του κοροναϊού μπορεί να είναι το σημείο ανατροπής της μάχης. Γιατί όταν οι άνθρωποι έχουν τη δυνατότητα επιλογής ανάμεσα στην ιδιωτική ζωή και την υγεία, συνήθως επιλέγουν την υγεία.

Η αστυνομία σαπουνιού

Το να ζητάς από τους ανθρώπους να επιλέξουν μεταξύ της ιδιωτικής ζωής και της υγείας είναι, στην πραγματικότητα, η ίδια η ρίζα του προβλήματος. Επειδή πρόκειται για ψευδή επιλογή. Μπορούμε και πρέπει να απολαμβάνουμε τόσο την ιδιωτικότητα όσο και την υγεία. Μπορούμε να επιλέξουμε να προστατέψουμε την υγεία μας και να σταματήσουμε την επιδημία του κοροναϊού όχι με την καθιέρωση καθεστώτων ολοκληρωτικής επιτήρησης, αλλά με την ενδυνάμωση της δημοκρατίας και της κοινωνίας των πολιτών. Τις τελευταίες εβδομάδες, ορισμένες από τις πιο επιτυχημένες προσπάθειες για περιορισμό της επιδημίας πραγματοποιήθηκαν από τη Νότια Κορέα, την Ταϊβάν και τη Σιγκαπούρη. Ενώ οι χώρες αυτές χρησιμοποίησαν κάποιες εφαρμογές παρακολούθησης, βασίστηκαν πολύ περισσότερο σε εκτεταμένες δοκιμές, στην ειλικρινή αναφορά και στην επιθυμητή συνεργασία ενός καλά πληροφορημένου κοινού.

Η κεντρική παρακολούθηση και οι σκληρές τιμωρίες δεν είναι ο μόνος τρόπος για να συμμορφωθούν οι άνθρωποι με ευεργετικές κατευθυντήριες γραμμές. Όταν οι άνθρωποι ενημερώνονται για τα επιστημονικά δεδομένα και όταν οι άνθρωποι εμπιστεύονται τις δημόσιες αρχές, οι πολίτες μπορούν να κάνουν το σωστό, ακόμη και αν ο Μεγάλος Αδελφός δεν τους παρακολουθεί. Ένας σωστά ενημερωμένος πληθυσμός είναι συνήθως πολύ πιο ισχυρός και αποτελεσματικός από έναν αστυνομικοκρατούμενο, άγνωμο πληθυσμό.

Πάρτε για παράδειγμα, το πλύσιμο των χεριών σας με σαπούνι. Αυτό ήταν μια από τις μεγαλύτερες προόδους που σημειώθηκαν ποτέ στην ανθρώπινη υγιεινή. Αυτή η απλή ενέργεια σώζει εκατομμύρια ζωές κάθε χρόνο. Παρόλο που το θεωρούμε δεδομένο, μόνο τον 19ο αιώνα οι επιστήμονες ανακάλυψαν τη σημασία του πλυσίματος των χεριών με σαπούνι. Προηγουμένως, ακόμη και οι γιατροί και οι νοσηλευτές προχωρούσαν από τη μία χειρουργική επέμβαση στην επόμενη χωρίς να πλύνουν τα χέρια τους. Σήμερα δισεκατομμύρια άνθρωποι καθημερινά πλένουν τα χέρια τους, όχι επειδή φοβούνται την αστυνομία σαπουνιών, αλλά επειδή καταλαβαίνουν τη σημασία του. Πλένω τα χέρια μου με σαπούνι επειδή έχω ακούσει για ιούς και βακτήρια, καταλαβαίνω ότι αυτοί οι μικροσκοπικοί οργανισμοί προκαλούν ασθένειες και ξέρω ότι το σαπούνι μπορεί να τα εξουδετερώσει.

Αλλά για να επιτευχθεί ένα τέτοιο επίπεδο συμμόρφωσης και συνεργασίας, χρειάζεστε εμπιστοσύνη. Οι άνθρωποι πρέπει να εμπιστεύονται την επιστήμη, να εμπιστεύονται τις δημόσιες αρχές και να εμπιστεύονται τα μέσα ενημέρωσης. Τα τελευταία χρόνια αντίθετα, ανεύθυνοι πολιτικοί και πολιτικές υπονομεύουν εσκεμμένα την εμπιστοσύνη στην επιστήμη, στις δημόσιες αρχές και στα μέσα ενημέρωσης. Τώρα αυτοί οι ίδιοι ανεύθυνοι πολιτικοί μπορεί να μπουν στον πειρασμό του αυταρχισμού, υποστηρίζοντας ότι δεν μπορούνε να εμπιστευτούνε την κοινότητα ότι θα κάνει το σωστό.

Κανονικά, η εμπιστοσύνη που έχει διαβρωθεί για χρόνια δεν μπορεί να ξαναχτιστεί σε μια νύχτα. Αλλά τώρα δεν είμαστε κανονικά. Σε μια στιγμή κρίσης, τα μυαλά μπορούν επίσης να αλλάξουν γρήγορα. Αντί να οικοδομήσουμε ένα καθεστώς επιτήρησης, δεν είναι πολύ αργά για την ανοικοδόμηση της εμπιστοσύνης των ανθρώπων στην επιστήμη, στις δημόσιες αρχές και στα μέσα μαζικής ενημέρωσης. Οπωσδήποτε θα πρέπει να χρησιμοποιούμε και τις νέες τεχνολογίες, αλλά αυτές οι τεχνολογίες θα πρέπει να υπηρετούν τους πολίτες. Είμαι υπέρ της παρακολούθησης της θερμοκρασίας του σώματος και της αρτηριακής πίεσης, αλλά τα δεδομένα δεν πρέπει να χρησιμοποιούνται για τη δημιουργία μιας ισχυρής κυβέρνησης. Αντίθετα, τα δεδομένα αυτά θα πρέπει να μου επιτρέψουν να λαμβάνω πιο ενημερωμένες προσωπικές επιλογές και επίσης να μπορώ να απαιτώ την ευθύνη της κυβέρνησης για τις αποφάσεις της.

Αν μπορούσα να παρακολουθήσω την κατάσταση της υγείας μου 24 ώρες την ημέρα, θα μπορούσα να μάθω όχι μόνο εάν έχω γίνει επικίνδυνος για την υγεία των γύρω μου, αλλά και ποιες συνήθειες μου συμβάλλουν στην κατάσταση της υγείας μου. Κι αν θα μπορούσα να αποκτήσω πρόσβαση και να αναλύσω αξιόπιστα στατιστικά στοιχεία για τη διάδοση του κορονοϊού, θα ήμουν σε θέση να κρίνω αν η κυβέρνηση μου λέει την αλήθεια και εάν υιοθετεί τις σωστές πολιτικές για την καταπολέμηση της επιδημίας. Όποτε οι άνθρωποι μιλάνε για επιτήρηση, θυμηθείτε ότι η ίδια τεχνολογία επιτήρησης μπορεί συνήθως να χρησιμοποιηθεί όχι μόνο από τις κυβερνήσεις για την παρακολούθηση ατόμων – αλλά και από τα άτομα για να παρακολουθούν τις κυβερνήσεις.

Η επιδημία του κορονοϊού είναι επομένως μια μεγάλη δοκιμασία της κοινωνικής ευθύνης.

Τις μέρες που θα έρθουν, ο καθένας από εμάς θα πρέπει να επιλέξει να εμπιστευτεί τα επιστημονικά δεδομένα και τους εμπειρογνώμονες στον τομέα της υγειονομικής περίθαλψης και όχι τις αβάσιμες θεωρίες συνωμοσίας και πολιτικούς που νοιάζονται μόνο για τους ίδιους. Αν δεν καταφέρουμε να κάνουμε τη σωστή επιλογή, μπορεί να υπογράψουμε την παράδοση των πιο πολύτιμων ελευθεριών μας, πιστεύοντας ότι αυτός είναι ο μόνος τρόπος για να διασφαλίσουμε την υγεία μας.

Χρειαζόμαστε ένα παγκόσμιο σχέδιο

Η δεύτερη σημαντική επιλογή που αντιμετωπίζουμε έχει να κάνει με την εθνικιστική απομόνωση ή την παγκόσμια αλληλεγγύη. Τόσο η ίδια η επιδημία όσο και η επακόλουθη οικονομική κρίση είναι δυο παγκόσμια προβλήματα. Μπορούν να λυθούν αποτελεσματικά μόνο με την παγκόσμια συνεργασία.

Πρώτα απ ‘όλα, προκειμένου να νικήσουμε τον ιό, πρέπει να ανταλλάξουμε πληροφορίες παγκοσμίως. Αυτό είναι το μεγάλο πλεονέκτημα που έχουν οι άνθρωποι απέναντι στους ιούς. Ένας κορονοϊός στην Κίνα και ένας κορονοϊός στις ΗΠΑ δεν μπορούν να ανταλλάξουν συμβουλές για το πώς να μολύνουν τους ανθρώπους. Αλλά η Κίνα μπορεί να διδάξει τις ΗΠΑ πολύτιμα μαθήματα σχετικά με τον κορονοϊό και πώς να τον χειριστεί. Αυτό που ένας Ιταλός γιατρός ανακαλύπτει στο Μιλάνο το πρωί, θα μπορούσε να σώσει ζωές στην Τεχεράνη το ίδιο βράδυ. Όταν η βρετανική κυβέρνηση διστάζει μεταξύ πολλών πολιτικών, μπορεί να πάρει συμβουλές από τους Κορεάτες που αντιμετώπισαν ένα παρόμοιο δίλημμα πριν από ένα μήνα. Για να συμβεί αυτό, χρειαζόμαστε ένα πνεύμα παγκόσμιας συνεργασίας και εμπιστοσύνης.

Οι χώρες θα πρέπει να είναι πρόθυμες να ανταλλάσσουν πληροφορίες ανοιχτά και να αναζητούν ταπεινά συμβουλές και θα πρέπει να μπορούν να εμπιστεύονται τα δεδομένα και τις γνώσεις που λαμβάνουν. Χρειαζόμαστε επίσης μια παγκόσμια προσπάθεια για την παραγωγή και τη διανομή ιατρικού εξοπλισμού, κυρίως των test kits και των αναπνευστήρων. Αντί κάθε χώρα να προσπαθεί να το κάνει τοπικά και να αποθηκεύσει οτιδήποτε εξοπλισμό μπορεί να πάρει, μια συντονισμένη παγκόσμια προσπάθεια θα μπορούσε να επιταχύνει σημαντικά την παραγωγή και να διασφαλίσει ότι ο σωστικός εξοπλισμός διανέμεται πιο δίκαια. Ακριβώς όπως οι χώρες εθνικοποιούν βασικούς κλάδους κατά τη διάρκεια ενός πολέμου, ο ανθρώπινος πόλεμος κατά του κορονοϊού μπορεί να απαιτήσει από εμάς να «εξανθρωπισούμε» τις κρίσιμες γραμμές παραγωγής. Μια πλούσια χώρα με λίγες περιπτώσεις κορονοϊού θα πρέπει να είναι πρόθυμη να στείλει πολύτιμο εξοπλισμό σε μια φτωχότερη χώρα με πολλές περιπτώσεις, πιστεύοντας ότι εάν πότε χρειαστεί βοήθεια, οι άλλες χώρες θα βοηθήσουν.

Μπορούμε να εξετάσουμε μια παρόμοια παγκόσμια προσπάθεια συγκέντρωσης ιατρικού προσωπικού. Οι χώρες που αυτή την στιγμή πλήττονται λιγότερο, θα μπορούσαν να στείλουν ιατρικό προσωπικό στις περιοχές με τις μεγαλύτερες περιπτώσεις νοσούντων, τόσο για να τους βοηθήσουν στην ώρα της ανάγκης τους, όσο και για να αποκτήσουν πολύτιμη εμπειρία.

Η παγκόσμια συνεργασία είναι ζωτικής σημασίας και από οικονομικής πλευράς. Δεδομένης της παγκόσμιας φύσης της οικονομίας και των αλυσίδων εφοδιασμού, εάν κάθε κυβέρνηση κάνει το δικό της με πλήρη αδιαφορία για τα υπόλοιπα κράτη, το αποτέλεσμα θα είναι το χάος και μια βαθύτερη κρίση. Χρειαζόμαστε ένα παγκόσμιο σχέδιο δράσης και το χρειαζόμαστε γρήγορα.

Επίσης σημαντική είναι η επίτευξη μιας παγκόσμιας συμφωνίας για τα ταξίδια. Η αναστολή όλων των διεθνών ταξιδιών για μήνες θα προκαλέσει τεράστιες δυσκολίες και θα παρεμποδίσει τον πόλεμο κατά του κορονοϊού. Οι χώρες πρέπει να συνεργαστούν για να επιτρέψουν τουλάχιστον τους ουσιαστικούς ταξιδιώτες να συνεχίσουν τη διέλευση των συνόρων: επιστήμονες, γιατροί, δημοσιογράφοι, πολιτικοί, επιχειρηματίες. Αυτό μπορεί να επιτευχθεί με μια παγκόσμια συμφωνία σχετικά με τον προκαταρκτικό έλεγχο των ταξιδιωτών από τη χώρα καταγωγής τους. Αν γνωρίζατε ότι επιτρεπόταν η πτήση μόνο σε προσεκτικά επιλεγμένους ταξιδιώτες σε ένα αεροπλάνο, θα ήσασταν πιο πρόθυμοι να τους δεχτείτε στη χώρα σας.

Δυστυχώς, προς το παρόν οι χώρες δεν κάνουν κανένα από αυτά τα πράγματα. Η διεθνής κοινότητα έχει παραλύσει συλλογικά. Φαίνεται ότι δεν υπάρχουν πια ενήλικες στο δωμάτιο. Κάποιος θα περίμενε να δει πριν από μερικές εβδομάδες μια επείγουσα συνάντηση των ηγετών της παγκόσμιας οικονομίας για να καταλήξουν σε ένα κοινό σχέδιο δράσης. Οι ηγέτες της G7 κατόρθωσαν να διοργανώσουν μια τηλεδιάσκεψη μόλις αυτή την εβδομάδα, η οποία δεν οδήγησε σε ένα τέτοιο σχέδιο.

Σε προηγούμενες παγκόσμιες κρίσεις – όπως η χρηματοπιστωτική κρίση του 2008 και η επιδημία Ebola το 2014 – οι ΗΠΑ ανέλαβαν το ρόλο παγκόσμιου ηγέτη, αλλά η σημερινή αμερικανική κυβέρνηση έχει παραιτηθεί από την δουλειά του ηγέτη. Έχει καταστήσει σαφές ότι ενδιαφέρεται για το μεγαλείο της Αμερικής πολύ περισσότερο από ότι για το μέλλον της ανθρωπότητας.

Η παρούσα κυβέρνηση των ΗΠΑ, έχει εγκαταλείψει ακόμη και τους στενότερους συμμάχους της. Όταν απαγόρευσαν όλες τις μετακινήσεις από την ΕΕ, δεν έκανε τον κόπο να προειδοποιήση την ΕΕ, όσο νωρίτερα γινόταν  – πόσο μάλλον να διαβουλευθεί με την ΕΕ σχετικά με αυτό το δραστικό μέτρο. Έχει «επιτεθεί» στη Γερμανία υποστηρίζοντας ότι προσφέρει 1 δισεκατομμύριο δολάρια σε μια γερμανική φαρμακευτική εταιρεία για να αγοράσει μονοπωλιακά δικαιώματα για ένα νέο εμβόλιο κατά του Covid-19. Ακόμη και αν η σημερινή κυβέρνηση, τελικά αλλάξει στρατηγική και αποφασίσει ένα παγκόσμιο σχέδιο δράσης, λίγοι θα ακολουθήσουν έναν ηγέτη ο οποίος ποτέ δεν αναλαμβάνει την ευθύνη, ο οποίος ποτέ δεν παραδέχεται λάθη και ο οποίος συνηθίζει να παίρνει όλα τα εύσημα για τον εαυτό του αφήνοντας όλο το φταίξιμο στους άλλους.

Εάν το κενό που άφησαν οι ΗΠΑ δεν καλυφθεί από άλλες χώρες, όχι μόνο θα είναι πολύ πιο δύσκολο να σταματήσει η σημερινή επιδημία, αλλά η κληρονομιά της θα συνεχίσει να δηλητηριάζει τις διεθνείς σχέσεις τα επόμενα χρόνια. Ωστόσο, κάθε κρίση είναι επίσης και μια ευκαιρία. Πρέπει να ελπίζουμε ότι η σημερινή επιδημία θα βοηθήσει την ανθρωπότητα να συνειδητοποιήσει τον οξύ κίνδυνο που θέτει η παγκόσμια διάσταση.

Η ανθρωπότητα πρέπει να κάνει μια επιλογή. Θα κινηθούμε προς την κατεύθυνση της διαίρεσης ή θα υιοθετήσουμε την πορεία της παγκόσμιας αλληλεγγύης; Αν επιλέξουμε τον διαχωρισμό, αυτό όχι μόνο θα παρατείνει την κρίση, αλλά πιθανόν να οδηγήσει σε ακόμη χειρότερες καταστροφές στο μέλλον. Αν επιλέξουμε την παγκόσμια αλληλεγγύη, θα είναι μια νίκη όχι μόνο ενάντια στον κορονοϊό, αλλά και εναντίον όλων των μελλοντικών επιδημιών και κρίσεων που θα μπορούσαν να απειλήσουν την ανθρωπότητα τον 21ο αιώνα.

* Άρθρο του γνωστού και σημαντικού Ισραηλινού ιστορικού και συγγραφέα Γιουβάλ Νοά Χαράρι στους Financial Times

Διαβάστε περισσότερα