Όταν τα μαργαριτάρια έχασαν τους αλιείς τους «Ou sont les neiges d’ antant ?» Francois Villon

  https://diexodosmes.blogspot.com

Της Ακακίας Κορδόση*

          Το Μεσολόγγι πρωτοεμφανίζεται τον 16^ο αιώνα σε γραφές  ευρωπαίων θαλασσοπόρων – και τυχοδιωκτών – σαν «οικισμός ψαράδων». Οικισμός, που γρήγορα έγινε πόλη, και σαν πόλη  με βασικό κύτταρο πάντα  τους ψαράδες, διέσχισε και διέγραψε  4 αιώνες  ακμής ως τα μέσα του εικοστού.

          Οι  ψαράδες  που είχαν  βρει  εκεί απάνεμο καταφύγιο έγιναν σιγά σιγά  καραβοκύρηδες και με τις δύο έννοιες  που έχει η λέξη  στο Μεσολογγίτικο  ιδίωμα. Είτε δηλαδή  καραβοκύρηδες στο «τσούρμο»  των ψαράδων ενός ιχθυοτροφείου (ιβαριού), είτε ιδιοκτήτες κάποιου πλεούμενου. Έτσι άνθισε  στην πόλη  το εμπόριο με τις χώρες  της Δύσης και,  συνεπακόλουθα,  αργότερα και  η ναυπηγία. Η οικονομική άνθιση  έφερε  τέλος  και την πνευματική. 

          Πάντα  το ζωντανό κύτταρο και  βάση ακλόνητη της πόλης  ήταν οι ψαράδες. Αυτοί κρατούσαν την ισορροπία ανάμεσα στα ανεβάσματα  και στα – αναπόφευκτα – κατεβάσματά της, αυτοί διατηρούσαν το ύφος της,  αυτοί χρωμάτιζαν  τη φυσιογνωμία της.

         Κι όπως ήταν φυσικό, και η λογοτεχνία – ποίηση και πεζογραφία -, που  είναι ο καθρέφτης  της  ζωής  και των πραγμάτων, και που άνθισε και  καρποφόρησε στο Μεσολόγγι όσο σε καμιά άλλη πόλη, αυτό ακριβώς  το στοιχείο  μετουσίωσε.

          Καραβοκύρης ήταν ο Πέτρος Φλώρης της παλαμικής  «Τρισεύγενης»,  «κόρη ενός  θαλασσινού  κι ενός  λιμνιώτη αδελφή» ήταν η  Μπίλιω στο «Μεσολογγίτικο» του Μαλακάση και ψαρόπουλο ήταν ο Φάνης, ο Αφηγητής – και τραγικός ήρωας – στην «Εξαδέλφη» του  Τραυλαντώνη, για να περιοριστούμε σε τρία – κορυφαία – έργα μεσολογγιτών  δημιουργών.

          Στα πρώτα χρόνια μας, οι ψαράδες αποτελούσαν ακόμα τον καμβά που πάνω του κεντιούνταν  η ζωή της πόλης. Τους βλέπαμε  το πρωί  να κουβαλάνε τα – άφθονα – ψάρια  τους στα σπίτια τους  ή στις πάγκες της  αγοράς, τους βλέπαμε  τα μεσημέρια μέσα στις  βάρκες τους που,  με ανοιγμένα πανιά, σαν σμάρια άσπρων πουλιών, 

γύριζαν απ΄την ανατολή, το νότο και τη δύση - αφού το Μεσολόγγι ήταν ακόμα χερσόνησος – τους συναντούσαμε και το σούρουπο, συχνά με τις  γυναίκες τους  ή τα μεγάλα  παιδιά τους,  να κουβαλάνε στους μώλους τα πράγματά τους για τις  νυχτερινές  τους  «πριές».

        Κοντά τους  γεννηθήκαμε  και μαζί τους  μεγαλώσαμε.

        Και ξαφνικά, γυρίζοντας απ’ τις σπουδές μας, δεν τους βρήκαμε  στο Μεσολόγγι, τους χάσαμε. Αυτόκλητοι «τεχνολόγοι» και φωστήρες «σωτήρες» έκαναν άγρια επίθεση στην «ήμερη» λιμνοθάλασσα κι ανάγκασαν  έτσι  τους εργάτες  και παιδιά  της να φύγουν. 
 Να ψάξουν  για δουλειά  στην Αθήνα  σε εργοστάσια – που  δεν είχαν  δει  ούτε από μακρυά -, σε μια ηλικία μεγάλη ή και περασμένη,  να κλαίνε  που δεν μπορούσαν να  ζήσουν την οικογένειά τους, που δεν μπορούσανε  να δουν τη θάλασσα  και να πεθαίνουν  πικραμένοι  μακρυά  απ’ τον  τόπο  τους.

          Σήμερα δυστυχώς έχουν  μείνει  ελάχιστοι -  συγκριτικά με άλλοτε -  ψαράδες στο Μεσολόγγι. Κι  απ’ αυτούς  ακόμα  πιο λίγοι – μια και η  προηγούμενη  γενιά  έχει  εκπατριστεί – γιοί ψαράδων. Κι αυτό  θα πει  πως  αυτοί οι  ελάχιστοι  πρέπει  να εφεύρουν  μόνοι τους – και με νέα δεδομένα – μια τέχνη  απ’ τη φύση  της πατροπαράδοτη, τη μοναδική  ίσως τέχνη που  δεν είναι δυνατόν να διδαχτεί, αλλά  πρέπει  να μαθευτεί  βιωματικά. 

Να τη  ζήσει  δηλαδή  κανείς  από παιδί κοντά  στον πατέρα του – ή στενό συγγενή του -  χρόνια πολλά  ώστε με  τη δική του πια πείρα  να μάθει,  ας πούμε,  απ’ την κίνηση  του νερού  τι ψάρι περνάει από κάτω, ή – ακόμα  δυσκολότερο – αν αυτό το ψάρι είναι θηλυκό  που βγάζει  το αυγοτάραχο.

          Ελάχιστοι λοιπόν  και υπό διωγμόν. Γιατί  η λιμνοθάλασσα, η θάλασσά τους,  όση δεν αποξηράνθηκε, δεν απομυζήθηκε, δεν  χαράχτηκε από  χαλικόδρομους,  έγινε  γι’ αυτούς επαγγελματικό ναρκοπέδιο, σταυρόλεξο άλυτο,  που  όπου κι αν  ακουμπήσεις τιμωρείσαι. 

          Έτσι πολιορκημένοι στο Μεσολόγγι  σήμερα  είναι μόνο  οι -εναπομείναντες – «ελεύθεροι αλιείς».

*Από την πνευματική παρακαταθήκη της Α.Κ
 https://diexodosmes.blogspot.com

Διαβάστε περισσότερα

Άρης Βελουχιώτης: «Εγώ, παιδί του Ελληνικού Λαού…» – του Νίκου Μπογιόπουλου

 ΝΙΚΟΣ ΜΠΟΓΙΟΠΟΥΛΟΣ

«Πριν κάμποσο καιρό, πάνου στη Λιάκουρα, στο αετοχώρι το Δαδί, ρώτησα ένα παιδί ως οχτώ χρονώ:

– Τον ξέρεις τον Άρη;

– Ναι, μου λέει. Τον ξέρω.

– Τον είδες ποτέ σου;

– Όχι. Μα τόνε ξέρω.

– Πώς είναι;

– Τρεις βολές πιο αψηλός απ’ τον πατέρα μου. Κι έχει ένα μεγάλο-μεγάλο κόκκινο άλογο. Και πίσω τον ακολουθάει πάντοτες ένας τρανός αητός με μια σημαία.

Μιαν άλλη φορά, στα Τρίκαλα, ρώτησα ένα “αετόπουλο” που πέρναγε τις γραμμές του οχτρού μεταφέροντας μαντάτα στους αντάρτες μέσα στο κούφωμα ενός καλαμιού.

– Γιωργή, τον ξέρεις τον Άρη;

– Τόνε ξέρω.

– Τον είδες ποτέ σου;

– Τον είδα με τα μάτια μου.

– Πώς είναι;

– Έχει μακριά γένεια κι ένα αληθινό άστρο στο μαύρο σκούφο του. Κι άμα μιλάει -κι ας χιονίζει ακόμα- γίνεται μονομιάς πολλή ζέστα. Κι όταν ακούνε το όνομά του οι Γερμανοί κρύβουνται σα λαγοί μέσα στα δάσα.

Ένα μεγάλο κόκκινο άλογο, ένας αητός με μια σημαία, ένα άστρο αληθινό, πολλή ζέστα -αυτός είναι ο Άρης των παιδιών και των μεγάλων.

Και γω που δυο φορές όλο-όλο τον αντάμωσα, έτσι σαν τα παιδιά και γω, έτσι τον βλέπω και τον τραγουδάω τον ΑΡΗ»

(Γιάννης Ρίτσος, Το υστερόγραφο της δόξας – Άρης Βελουχιώτης) 

   Πριν από 73 χρόνια, ο πρωτοκαπετάνιος του ΕΛΑΣ, ο Άρης Βελουχιώτης, θα φύγει από τη ζωή.
   Ο Άρης, κυκλωμένος από τους διώκτες του, έξω από τη Μεσούντα, θα ανοίξει ο ίδιος την πόρτα της αιωνιότητας. Θα περάσει στην αθανασία της συλλογικής μνήμης και συνείδησης, δίνοντας το τέλος με το ατομικό του περίστροφο. Μαζί του στο θάνατο τον συντρόφεψε ο πιστός του αντάρτης, ο Τζαβέλας.
   Ακολούθησε ο κανιβαλισμός. Η θηριωδία του μεταβαρκιζιανού καθεστώτος. Οι δύο νεκροί σύντροφοι θα αποκεφαλιστούν και τα κεφάλια τους θα κρεμαστούν από τις 18 έως τις 20 Ιούνη, σ’ ένα φανοστάτη στα Τρίκαλα.

   Τι ήταν ο Άρης; Εκείνο το «αμείλικτο τέρας» που περιγράφουν οι θιασώτες του πιο πρωτόγονου και συνάμα βλακώδους αντικομμουνισμού; Ήταν από στρατιωτική άποψη ένας «κατσαπλιάς», όπως διατείνονταν οι «ήρωες» του δοσιλογισμού; Κάποιος με «θολή» πολιτική σκέψη, όπως λένε εκείνοι που όσα δεν φτάνουν τα κάνουν κρεμαστάρια; Ας δώσουμε το λόγο στους – σοβαρούς – πολιτικούς αντιπάλους του Άρη:
   Ο Παναγιώτης Κανελλόπουλος αναφέρει: «Ο Άρης ήταν ένας αγνός ιδεολόγος» (Φίλιππος Φιλλίπου, «Βήμα», 3/2/2002), «ήταν ένας ευφυής άνθρωπος» (εφημερίδα «Πρώτη», 24/9/1986)

«… ο Άρης απέδειξε ότι είχε ψυχοσύνθεση ηγέτου, χάρη σ’ αυτόν, το γόητρο του ΕΛΑΣ ανήλθε κατακορύφως», γράφει ο Ευάγγελος Αβέρωφ – Τοσίτσας στο βιβλίο του «Φωτιά και τσεκούρι». Ο ίδιος μιλώντας για την «θεαματική εξέλιξη»του ΕΑΜ/ΕΛΑΣ τονίζει ότι «ο Άρης ήταν ο κύριος παράγων της». Ο Αβέρωφ – και όχι κάποιος πολιτικός φίλος του Άρη – τον περιγράφει ως«ηγέτη», «γενναίο», «καλό οργανωτή», ως άνθρωπο που «δεν του έλειπε ούτε η ευφυΐα ούτε κάποια παιδεία». Και προσθέτει ο Αβέρωφ: «Ένας Ιταλός στρατηγός, που δεν είχε κανένα λόγο να τον συμπαθή, ο Ινφάντε, είπε το 1945 στον γράφοντα τις σελίδες αυτές: «Από όλους τους αρχηγούς του ΕΑΜ / ΕΛΑΣ που γνώρισα, και γνώρισα πολλούς, μόνον ο Άρης μου έκαμε εντύπωση. Ήταν δυνατός, στοχαστικός, είχε λεπτότητα»».

   Πολύ πριν από την αποχώρηση των Γερμανών από την Ελλάδα τα 4/5 της χώρας είχαν ήδη απελευθερωθεί από τον ΕΛΑΣ. Ήδη από την Άνοιξη του ’44, το Γερμανικό επιτελείο του οποίου ηγείτο ο Χέλμουτ Φέλμυ αναγκάστηκε να κηρύξει την Πελοπόννησο ως εμπόλεμη ζώνη και τούτο λόγω της καθόδου του Άρη στην Πελοπόννησο. Ο ίδιος ο Φέλμυ σημείωνε ότι χρειαζόταν τουλάχιστον 3 μεραρχίες επιπλέον, μόνο για την Πελοπόννησο, λόγω της ανάπτυξης στις τάξεις του ΕΛΑΣ που είχε εμφυσήσει το οργανωτικό πνεύμα του Άρη και η προσωπική του παρουσία στην περιοχή («Από τη Βιέννη στα Καλάβρυτα. Τα αιματηρά ίχνη της 117ης Μεραρχίας Καταδρομών στη Σερβία και την Ελλάδα», Βιβλιοπωλείον της Εστίας). Τέτοια αποτελέσματα μάλλον δεν θα μπορούσαν να επιτυγχάνονται από «κατσαπλιάδες»…

   Καταγεγραμμένες είναι οι απόψεις του Κρις Μοντάγκιου Γούντχαουζ, του Άγγλου Συνταγματάρχη, επικεφαλής της βρετανικής αποστολής στην Ελλάδα, για τον Άρη ως στρατιωτική μεγαλοφυΐα. «Χωρίς Ζέρβα δεν γινόταν, χωρίς Αρη δεν πετύχαινε», έλεγε ο Γούντχαουζ για την επιχείρηση της ανατίναξης του Γοργοποτάμου. Ο Κρις Γουντχάουζ, σε επιστολή του προς την ηγεσία του ΕΑΜ, αμέσως μετά την ανατίναξη της γέφυρας του Γοργοποτάμου, ανάμεσα στα άλλα γράφει: «…θέλω να ευχαριστήσω εκ μέρους της Αγγλίας και την οργάνωσίν σας και τον ικανώτατον στρατιωτικόν αρχηγόν σας»(Στρατηγού Ν. Ζέρβα: «Απομνημονεύματα», εκδόσεις «Μέτρον»).
   Όσο για την πολιτική διορατικότητα και οξυδέρκεια του Άρη, πέρα από τις διαπιστώσεις του για τις συμφωνίες του Λιβάνου, της Καζέρτας και φυσικά της Βάρκιζας ότι «παρέδιδαν το απελευθερωτικό κίνημα δεμένο χειροπόδαρα στους Άγγλους» («Άρης, ο αρχηγός των ατάκτων», Δ.Χαριτόπουλου, εκδόσεις «Τόπος» – RealNews) αρκεί η υπόμνηση των λόγων του στη σύσκεψη των καπετάνιων του ΕΛΑΣ τον Νοέμβρη του ’44: «Αν ζήσει κανένας σας – τους έλεγε – να θυμάται τα λόγια αυτά. Οι Εγγλέζοι θα σας σφάξουν όλους σαν αρνιά, εγώ στα χέρια τους δε θα πέσω, γιατί τα βουνά με ξέρουν. Με την πέτρα προσκέφαλο, την ψείρα συντροφιά, την κάπα σκέπασμα δε θα με ιδούνε ζωντανό στα χέρια τους. Αυτό θέλω να το θυμάστε αν κανένας σας ζήσει». Επομένως, όπως έχει γράψει και ο συνάδελφος Δημήτρης Κωνσταντακόπουλος:«Μπορεί να προσάψει κανείς ό,τι θέλει στον Βελουχιώτη, όχι όμως απουσία στρατηγικού, “γεωπολιτικού” ενστίκτου και βαθιάς ιστορικής γνώσης».

   Ο Άρης Βελουχιώτης δεν γεννήθηκε μέσα σε μια στιγμή, όπως η Αθηνά μέσα από το κεφάλι του Δία. Δεν προέκυψε αστραπιαία. Για να φτάσει να διαμορφωθεί από τον Θανάση Κλάρα (αυτό ήταν το πραγματικό του όνομα) στον χιλιοτραγουδισμένο πρωτοκαπετάνιο του ΕΛΑΣ, διένυσε μια πολυκύμαντη πορεία βασανιστικής ωρίμανσης . Ο Άρης ήταν δημιούργημα και «γέννημα» της ανάτασης του ίδιου του ελληνικού λαού. Ο μεγάλος ποιητής Κώστας Βάρναλης στο βιβλίο του Πάνου Λαγδά «Άρης Βελουχιώτης ο πρώτος του αγώνα», έγραψε: «Θρυλικός ο Άρης Βελουχιώτης. Ο πρώτος που άρχισε την Αντίσταση του λαού στα βουνά κι ο τελευταίος που την έκλεισε με τον τραγικό του θάνατο. Η πρώτη ψυχή του Αγώνα, κι η τελευταία πνοή. Λίγοι το καταλάβανε όπως ο Άρης, πως οι εχθροί της Ελλάδας (ξένοι και ντόπιοι) θα μετατρέπανε τη νίκη του έθνους σε νίκη των εχθρών του. Τιμή και δόξα στο ασύγκριτο παλληκάρι. Τιμή και δόξα και στο λαό που τόνε γέννησε».
   Ο Άρης δεν υπήρξε, δεν διαμορφώθηκε «τυχαία». Η διαδρομή από τον Θανάση Κλάρα μέχρι τον κομμουνιστή Άρη Βελουχιώτη, είναι μια διαδρομή ταυτισμένη με το μήνυμα που εκπέμπεται από τα ίδια τα νάματα της ποίησης του κομμουνισμού. Πολλοί παριστάνουν τους «αρμόδιους» να μιλήσουν γι’ αυτή τη διαδρομή. Όμως, αρμοδιότερος ήταν ο ίδιος ο Άρης. Και μίλησε: «…Αν στη ζωή μου υπάρχει ένα σημείο που με συγκίνηση και με υπερηφάνεια αφάνταστη από καιρού σε καιρό γυρίζω και βλέπω, είναι ακριβώς η εποχή που μπήκα στο Κομμουνιστικό Κόμμα»,γράφει σε επιστολή στον «Ριζοσπάστη», στις 9/9/1931. «Έκτοτε – συνεχίζει – δεν έχω στο ενεργητικό μου παρά φυλακίσεις για πάλη επαναστατική. Μιλάν τα γεγονότα, μιλάει αυτή η αλήθεια. Ούτε ΜΙΑ ΚΗΛΙΔΑ. Είναι αυτό σε βάρος μου; Είναι αυτό στοιχείο ενάντια στο Κομμουνιστικό Κόμμα;».Περίπου προφητικά στην ίδια επιστολή καταλήγει: «Στο κόμμα αυτό έδωσα όλη μου τη ζωή και θα συνεχίσω να δίνω όσες δυνάμεις μου απομείναν στον αγώνα του, για το ψωμί των εργαζομένων, κατά των φόρων και των πολέμων, για την επανάσταση».
   Με αυτά τα εφόδια έφερε σε πέρας ο Άρης την αποστολή που του ανατέθηκε, όταν ανέλαβε να υλοποιήσει την απόφαση της ΚΕ του ΚΚΕ για την συγκρότηση αντάρτικου απελευθερωτικού στρατού. Με αυτό το πνεύμα γράφτηκε από το χέρι του Άρη ο όρκος του ΕΛΑΣ, ο όρκος της πρώτης αντάρτικης ομάδας στη Ρούμελη που δόθηκε το 1942 στη Γραμμένη Οξιά.

«Εγώ παιδί του Ελληνικού Λαού, ορκίζομαι να αγωνιστώ πιστά από τις τάξεις του ΕΛΑΣ, χύνοντας και την τελευταία ρανίδα του αίματός μου, σαν γνήσιος πατριώτης για το διώξιμο του εχθρού από τον τόπο μας, για τις ελευθερίες του Λαού μας, κι ακόμα να είμαι πιστός και άγρυπνος φρουρός προστασίας στην περιουσία και το βιος του αγρότη.

Δέχομαι προκαταβολικά την ποινή του θανάτου αν ατιμάσω την ιδιότητά μου ως πολεμιστής του Έθνους και του Λαού και υπόσχομαι να δοξάσω και να τιμήσω το όπλο που κρατώ και να μην το παραδώσω αν δεν ξεσκλαβωθεί η Πατρίδα μου και δε γίνει ο Λαός νοικοκύρης στον τόπο του».

   Αθάνατο πολιτικό κειμήλιο, διαχρονικής αξίας – και δραματικής επικαιρότητας στη σημερινή Ελλάδα των ξένων δανειστών και των εγχώριων «σωτήρων» – αποτελεί η ιστορική ομιλία του Άρη που την εκφωνεί στις 29 Οκτώβρη του 1944 στην απελευθερωμένη Λαμία εκ μέρους του Γενικού Στρατηγείου του ΕΛΑΣ. Ο Άρης παρουσιάζει την πολιτική του ΕΑΜ και, ανάμεσα στα άλλα, λέει:

«Θα δώσουμε στο λαό τα οικονομικά μέσα για να μπορεί να μη σκορπάει την οικογένειά του στα τέσσερα σημεία του ορίζοντα.

Μας κατηγορούν ότι θέμε να καταργήσουμε τα σύνορα και να διαλύσουμε το κράτος. Μα το κράτος εμείς το φτιάχνουμε σήμερα, γιατί δεν υπήρξε, μια που αυτοί οι ίδιοι το είχανε διαλύσει.

Ποιος είναι λοιπόν πατριώτης; Αυτοί ή εμείς; Το κεφάλαιο δεν έχει πατρίδα και τρέχει να βρει κέρδη σ’ όποια χώρα υπάρχουνε τέτοια. Γι’ αυτό δε νοιάζεται κι ούτε συγκινείται με την ύπαρξη των συνόρων και του κράτους.

Ενώ εμείς το μόνο που διαθέτουμε είναι οι καλύβες μας και τα πεζούλια μας. Αυτά, αντίθετα από το κεφάλαιο που τρέχει όπου βρει κέρδη, δεν μπορούν να κινηθούν και παραμένουν μέσα στη χώρα που κατοικούμε.

Ποιος, λοιπόν, μπορεί να ενδιαφερθεί καλύτερα για την πατρίδα του; Αυτοί που ξεπορτίζουν τα κεφάλαιά τους από τη χώρα μας ή εμείς που παραμένουμε με τα πεζούλια μας εδώ;

Όταν έξαφνα στα 1929-’31 το κράτος ζήτησε, λόγω της οικονομικής κρίσης που μάστιζε τότε τη χώρα μας, να κατεβάσουν οι ξένοι ομολογιούχοι το ποσοστό που πληρώναμε σε τοκοχρεολύσια, οι Άγγλοι δέχτηκαν να το μειώσουν σε 35%, αλλά οι Έλληνες ομολογιούχοι αρνήθηκαν.

Να, λοιπόν, ποιος είναι ο πατριωτισμός τους! Αυτός φτάνει μέχρι το σημείο που δεν θίγονται τα οικονομικά τους συμφέροντα.

Αυτοί, λοιπόν, οι ίδιοι που μας κατηγορούν ότι επιδιώκουμε την κατάργηση των συνόρων και τη διάλυση του κράτους,αυτοί τα ξεπουλάνε αυτά στην πρώτη ευκαιρία (…). Με αυτά τα μέσα προσπαθούν να εξαπατήσουν το λαό για να συνεχίσουν το ξεζούμισμα και την εκμετάλλευσή του».

Ο Άρης λατρεύτηκε από τους συναγωνιστές του. Να τι περιγράφει ένας από τους αντάρτες του, ο Καραδημήτρης, στον Σπύρο Μελετζή:

«Τί να σου πω, Σπύρο, τόσο σκληραγωγημένο άνθρωπο δε θα ξανακάνει ο κόσμος. Στις πορείες εμείς παιδιά τώρα και κουραζόμαστε και κείνος άντεχε πιο πολύ απ’ όλους μας, στην πείνα τα ίδια, στη δίψα και στην κακοπέραση. Πολλές φορές έμεινε εκείνος νηστικός για να δώσει σε μας. Κι ένα τσιγάρο ακόμα νά ‘χε θα τό ‘δινε σε μας.Ήταν τόσο σκληρός με τον εαυτό του που πολλές φορές μας τρόμαζε. Ούτε ασκητής, ούτε φακίρης δε θα μπορούσε ν’ αντέξει στη γεμάτη στερήσεις ζωή που έκανε ο Άρης και μάλιστα τότε στις αρχές που ξεκινήσαμε. Μαρτυρήσαμε όλοι μας, κι αν δεν ήταν ο Άρης να μας εμψυχώνει κάθε μέρα, θα τά ‘χαμε παρατήσει. Τόσο δύσκολες μέρες περάσαμε τότε στις αρχές».

   Από την σημερινή Ελλάδα δεν λείπουν οι απόγονοι του δοσιλογισμού. Οι πολιτικοί και ιδεολογικοί συνεχιστές των ταγματασφαλιτών. Οι φασίστες γκεμπελίσκοι που ματαιοπονούν στην προσπάθεια τους να σπιλώσουν τον Άρη και να παραχαράξουν την Ιστορία. Όπως συνηθίζεται στην περίπτωση των φασιστών, ο «Καιάδας» της γελοιότητάς τους είναι τόσο βαθύς όσο η προστυχιά τους. Και όσο πιο πρόστυχοι γίνονται τόσο περισσότερο θυμίζουν τον «ήρωα» ενός επίσης«προφητικού» κειμένου που δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα «Αναγέννηση» στις 21 Ιούνη 1945. Ο Θεσσαλός δημοσιογράφος Φαίδων Μακρής, έγραφε:

«Σύμφωνα με τους μαθηματικούς νόμους του εκκρεμούς, το καθημαγμένο κεφάλι του Αρη Βελουχιώτη, ταλαντευόταν προχθές κρεμασμένο σ’ ένα φανοστάτη της πλατείας των Τρικάλων. Αιωρείτο αργά. Δεξιά – αριστερά, δεξιά – αριστερά και κάθε ταλάντευση σημείωνε και μια τραγική στιγμή των καιρών που διανύουμε. Σιωπηλά τα πλήθη βλέπαν με κατάπληξη το μακάβριο θέαμα.

Ενα «γιατί;» μεγάλο σαν το έργο του Αρη, γεννιόταν μες στις ψυχές όλων χωρίς να φτάνει και στα χείλια. Η ανταρσία του ενάντια στο κράτος τιμωρήθηκε με το θάνατο, η ανταρσία ενάντια στο κόμμα του τιμωρήθηκε ακόμα πιο σκληρά για έναν κομμουνιστή, με τη διαγραφή του.

Ομως, η αισχρή, βάρβαρη και ανίερη διαπόμπευση της κεφαλής του ήρωα είναι μια ιστορική αδικία και μια εθνική ντροπή…

«Χαράς ευαγγέλια» γαύγισε για το θάνατο του ήρωα η εμπαθής ασημότης της Νομαρχίας Τρικάλων, χωρίς να σκεφτεί ότι όταν αυτός θα εγκαταλείψει με «τας κεκανονισμένας τιμάς» τη ζωή, ύστερα από λίγο δε θα τον θυμούνται ούτε οι στενότεροι συγγενείς του, ενώ τον Άρη Βελουχιώτη δε θα τον ξεχάσουν ούτε οι φίλοι του ούτε οι εχθροί του. Γιατί αυτός και το έργο του έχουν πια καταγραφεί στην ιστορία του έθνους».

   Αυτός ήταν ο Άρης. Ανέγγιχτος από κάθε επιχείρηση γκεμπελικού τύπου λασπολόγησης του ονόματός του. Και έτσι θα παραμείνει: Ολικά και αμετάκλητα αποκαταστημένος στη συνείδηση του λαού. Γιατί, πολύ απλά, είναι βαθιά εγκαταστημένος στο νου και στην καρδιά του λαού, ως σύμβολο των αγώνων για τη λευτεριά και τη δημοκρατία του λαού.

Διαβάστε περισσότερα

Κομαντάντε Τσε Γκεβάρα – 90 χρόνια (του Γεράσιμου Χολέβα)

 ΓΕΡΑΣΙΜΟΣ ΧΟΛΕΒΑΣ

  90 χρόνια από τη γέννηση του Τσε. Ο Ερνέστο Γκεβάρα ντε λα Σέρνα γεννήθηκε 14 Ιουνίου  1928 , στο Ροσάριο της Αργεντινής (είναι γνωστό ότι υπάρχει μια ιστορία γύρω από την ημερομηνία γέννησης του Τσε, η οποία τοποθετείται, με βάση ορισμένες μαρτυρίες, ένα μήνα νωρίτερα).
   Ο Τσε Γκεβάρα πολέμησε, με τ’ όπλο και χωρίς αυτό ενάντια σε εκείνους που ονόμαζε «βασιλιάδες χωρίς στέμματα», το σύστημα τους σε όλες τις εκφράσεις του. «Τώρα υπάρχουν βασιλιάδες χωρίς στέμματα: είναι τα μονοπώλια, αληθινοί αφέντες ολόκληρων χωρών…»¹ έλεγε και περιέγραφε την «αθλιότητα» και τη «φαυλότητα» τους: 

«Οι τυφλοί νόμου του καπιταλισμού, αόρατοι για τους περισσότερους ανθρώπους, επιδρούν πάνω στο άτομο χωρίς αυτό να το αντιλαμβάνεται. Δεν βλέπει παρά ένα απέραντο ορίζοντα που φαίνεται ατελείωτος. Έτσι προσπαθεί να παρουσιάσει η καπιταλιστική προπαγάνδα την περίπτωση Ροκφέλλερ – αληθινή ή όχι –σαν ένα δίδαγμα στις δυνατότητες επιτυχίας. Την αθλιότητα που πρέπει να συσσωρεύσεις για να προκύψει ένα τέτοιο αποτέλεσμα και το μέγεθος της φαυλότητας που προϋποθέτει μια περιουσία τόσο τεράστια, αυτά δεν εμφανίζονται στον πίνακα και δεν είναι πάντα εύκολο για τις λαϊκές δυνάμεις να διακρίνουν καθαρά τα φαινόμενα»².

   Με το βλέμμα στραμμένο και στις σημερινές συνθήκες μπορούμε να καταλάβουμε καλύτερα τι εννοούσε όταν έγραφε ότι 

«…το εσωτερικό καθεστώς του κάθε λαού που του επιτρέπει να εξασκεί την εξουσία του περισσότερο ή λιγότερο απόλυτα, είναι ένα θέμα που πρέπει να ρυθμίζεται απ’ αυτόν τον ίδιο το λαό. Αλλά εθνική κυριαρχία, κατ’ αρχήν, εξασφαλίζει σε μια χώρα το δικαίωμα να αρνείται οποιαδήποτε επέμβαση που θέτει σε κίνδυνο την ύπαρξη της, καθώς και το δικαίωμα να διαλέγει τον τρόπο της διακυβέρνησης που της ταιριάζει καλύτερα. Αυτό εξαρτάται από τη θέληση της και ο λαός της είναι ο μόνος που μπορεί ν’ αποφασίσει αν μια κυβέρνηση πρέπει ή όχι να αλλάξει. Άρα όλες αυτές οι αρχές περί πολιτικής και εθνικής ισχύος δεν είναι παρά κούφια λόγια, όταν δεν συνοδεύονται από οικονομική ανεξαρτησία. Είπαμε στην αρχή ότι η πολιτική κυριαρχία και οικονομική ανεξαρτησία συμβαδίζουν. Μια χώρα που δεν έχει δική της οικονομία και στην οποία εισβάλλουν ξένα κεφαλαία δεν μπορεί να ξεφύγει από την κηδεμονία της χώρας απ’ όπου εξαρτάται. Και επί πλέον δεν μπορεί να επιβάλει τη θέληση της, αν βρεθεί σε αντίθεση με τα συμφέροντα της χώρας που την εξουσιάζει οικονομικά»³.

   Εάν υπάρχει ένας λόγος – από τους αρκετούς κατά τη γνώμη μας – να διαβάσει κανείς τα κείμενα του Γκεβάρα είναι πως έγραφε και με την εμπειρία της Επανάστασης. Αποκτούν, λοιπόν ακόμα μεγαλύτερη σημασία αυτά που έγραψε, μεταξύ πολλών άλλων, για τον Μαρξ, δηλαδή 

«πως προκάλεσε ξαφνικά μια χαρακτηριστική αλλαγή στην κοινωνική σκέψη. Eρμηνεύει την ιστορία, καταλαβαίνει τον δυναμισμό της, προβλέπει το μέλλον, άλλα δεν πιστεύει ότι ικανοποιεί με τον τρόπο αυτό μια επιστημονική αναγκαιότητα, γι΄ αυτό εκφράζει επί πλέον μια επαναστατική ιδέα: δεν αρκεί να ερμηνεύουμε τη φύση πρέπει και να την μεταβάλουμε. Έκτοτε ο άνθρωπος παύει να είναι ο σκλάβος και γίνεται ο αρχιτέκτονας του πεπρωμένου του. Απ΄ αυτή τη στιγμή κι έπειτα ο Μαρξ γίνεται ο στόχος όλων εκείνων που έχουν ένα ιδιαίτερο συμφέρον στο να διατηρηθεί η παλιά τάξη…»⁴..

  Το παραπάνω απόσπασμα του Τσε μπορεί να το βρει κανείς στις «Σημειώσεις για τη μελέτη της ιδεολογίας της Κουβανέζικης Επανάστασης», ένα κείμενο το οποίο αποτελεί και μια γνωριμία με την Κουβανέζικη Επανάσταση (μπορείτε να το διαβάσετε ολόκληρο εδώ: http://www.imerodromos.gr/guevara/), αφού εκεί περιγράφει και αποτιμά όλη την πορεία μέχρι τότε που οι αντάρτες 

«άφηναν πίσω τους έναν ορίζοντα βουνών και σύννεφων και το φλογερό έδαφος του νησιού κι έμπαιναν στη Χαβάνα»⁵.

   Όπου και να κοιτάξει κανείς γύρω του αντιλαμβάνεται πως και στην εποχή μας οι άθλιοι που ο Γκεβάρα πολέμησε με κάθε τρόπο υπάρχουν ακόμα και κυριαρχούν, σμπαραλιάζοντας ανθρώπινες ζωές.  Δεν τους πολέμησε σαν «αιώνιος» και «αγνός επαναστάτης» ή κάτι σαν «άγιος» με μεταφυσική ύπαρξη πέρα από τα ανθρώπινα, όπως θέλουν να τον παρουσιάζουν στα «ιλουστρασιόν» και νερόβραστα αφιερώματα τους εκείνοι που θέλουν να τον ξεχωρίσουν από την ίδια την επιλογή που έκανε στη ζωή του. Και η επιλογή αυτή ήταν συγκεκριμένη και αδιαμφισβήτητη: Να πολεμήσει τη βαρβαρότητα ως κομμουνιστής.
  Όσο και αν προσπάθησε η κυρίαρχη προπαγάνδα να μετατρέψει τον Τσε σε ένα ακίνδυνο μπλουζάκι δεν τα κατάφερε.  Ο Τσε δεν χώρεσε στα ράφια της εμπορευματοποίησης, δίπλα σε προϊόντα της μιας ή της άλλης μόδας.
 Δεν ξεθώριασε και η πορεία του υπάρχει για να εκφράζει αυτό που εκπροσωπεί: Τις ώρες των λαϊκών εξεγέρσεων, την Επανάσταση,  που ο Γκεβάρα  και οι σύντροφοι του έκαναν πραγματικότητα.   

  Και κάτι ακόμα στο οποίο θα επιμένουμε: Ο Τσε δεν ήταν «υπεράνθρωπος», ήταν άνθρωπος, με τα πλεονεκτήματα και τα μειονεκτήματα που χαρακτηρίζουν τους ανθρώπους. Τον Γκεβάρα δεν μπορούμε να τον κοιτάμε «από μακριά». Εάν ασχοληθεί κανείς, έστω και λίγο, με τη ζωή του θα καταλάβει πως κάτι τέτοιο το απεχθανόταν. Η ρεαλιστική προσέγγιση του θα αναδείξει το μεγαλείο της ύπαρξης του ιστορικού (πια) προσώπου του Τσε. Με αυτή την προσέγγιση δεν μπορούμε παρά να διαβάσουμε (και να ξαναδιαβάσουμε) ποιος ήταν ο Γκεβάρα, αλλά και να μελετήσουμε τα κείμενα του.

  Ο Τσε Γκεβάρα ήταν άνθρωπος των πράξεων κι όταν έλεγε κάτι δεν το έκανε για να προκαλέσει εντύπωση. Μεγαλύτερη απόδειξη για αυτό ήταν η ίδια του η ζωή. Έγραφε σε γράμμα στους γονείς του, με  με ημερομηνία 5 Φεβρουαρίου 1959»:

 «Είμαι από εκείνους που διακινδυνεύουν τη ζωή τους για να για να υπερασπιστούν τις αλήθειες τους»⁶.

   Τον περασμένο Οκτώβριο συμπληρώθηκαν 50 χρόνια από την αιχμαλωσία και τη δολοφονία του (8 προς 9 Οκτώβρη 1967 στη Βολιβία), που ανατέθηκε στον υπαξιωματικό Μάριο Τεράν. Κι όμως, ο Γκεβάρα είναι ακόμα εδώ κι όταν κοιτάζει κανείς τη γνωστή φωτογραφία (αριστερά), με το βάρος της Ιστορίας και τους συμβολισμούς που κουβαλάει, τη φωτογραφία που οι διώκτες του έστειλαν παντού για να αποδείξουν το θάνατο του και να πανηγυρίσουν, μπορεί εύκολα να «αναρωτηθεί»  – όπως έχουμε ξαναγράψει κι επιμένουμε- αν ο Τσε είναι ο «ζωντανός» και οι γύρω του οι «νεκροί».

***

1.Τσε Γκεβάρα, Άπαντα ( τόμος 4) – Πολιτικά κείμενα Α ,  Εκδόσεις Καρανάση, σ.22 – Ομιλία που  που μεταδόθηκε από το ραδιόφωνο στις 20 Μαρτίου 1960, στο πλαίσιο των εκπομπών «Λαϊκό Πανεπιστήμιο».
2 Τσε Γκεβάρα, Άπαντα (τόμος 4) – – Πολιτικά κείμενα Α, Εκδόσεις Καρανάση, «Ο Σοσιαλισμός και ο Άνθρωπος στην Κούβα»,  σ. 176 – Επιστολή στον διευθυντή της «Μάρσα», εβδομαδιαίου εντύπου του Μοντεβιδέο (Μάρτιος 1965). 
3. Τσε Γκεβάρα, Άπαντα ( τόμος 4) – Πολιτικά κείμενα Α ,  Εκδόσεις Καρανάση, σ.23 -24 – Ομιλία που  που μεταδόθηκε από το ραδιόφωνο στις 20 Μαρτίου 1960, στο πλαίσιο των εκπομπών «Λαϊκό Πανεπιστήμιο».
4. Τσε Γκεβάρα, Άπαντα ( τόμος 4) – Πολιτικά κείμενα Α ,  Εκδόσεις Καρανάση, σ.60 -61 – «Σημειώσεις για τη μελέτη της ιδεολογίας της Κουβανέζικης Επανάστασης» (Οκτώβριος,1960).
5. Τσε Γκεβάρα, Άπαντα ( τόμος 4) – Πολιτικά κείμενα Α ,  Εκδόσεις Καρανάση, σ.69 – «Σημειώσεις για τη μελέτη της ιδεολογίας της Κουβανέζικης Επανάστασης» (Οκτώβριος,1960).
6.Τσε Γκεβάρα, Άπαντα ( τόμος 5) – Πολιτικά κείμενα Β , Εκδόσεις Καρανάση, σ.248 – «Γράμμα στους γονείς μου»

Διαβάστε περισσότερα

Ρωσία: Αυξάνουν τα όρια συνταξιοδότησης που είχε θεσπίσει η ΕΣΣΔ το 1928!

Στην Σοβιετική Ένωση από το 1928, όταν στα κράτη της καπιταλιστικής Δύσης εκατομμύρια εργαζόμενοι αναγκάζονταν να δουλεύουν ατελείωτες ώρες και μέχρι τα γεράματα, τα όρια συνταξιοδότησης ορίστηκαν στα 60 χρόνια για τους άντρες και στα 55 για τις γυναίκες.  Τα συγκεκριμένα όρια συνταξιοδότησης ίσχυαν μέχρι και σήμερα στη Ρωσία, αλλά οι κυβέρνηση σχεδιάζει να τα αυξήσει! 
Συγκεκριμένα, η ρωσική κυβέρνηση προτίθεται να αυξήσει σταδιακά τα όρια συνταξιοδότησης στα 65 χρόνια για τους άνδρες και στα 63 για τις γυναίκες. Τη σχετική πρόταση έκανε ο  Ρώσος πρωθυπουργός, Ντμίτρι Μεντβέντεφ κατά τη συνεδρίαση του υπουργικού συμβουλίου, το οποίο ασχολήθηκε με το σχετικό νομοσχέδιο.  

Το θέμα των ορίων συνταξιοδότησης έχει τεθεί και ξανατεθεί και από προηγούμενες κυβερνήσεις, αλλά δεν το είχαν προχωρήσει.  Αξίζει να σημειωθεί το επιχείρημα του Μεντβέντεφ, ο οποίος – στις 8 Μαΐου του 2018 είχε δηλώσει ότι η κυβέρνηση του προτίθεται να παρουσιάσει στο άμεσο μέλλον νομοσχέδιο για τα συνταξιοδοτικά όρια: Τα όρια είχαν ορισθεί για πρώτη φορά επί ΕΣΣΔ (το 1928!) στα 60 και 55 έτη όταν το προσδόκιμο ζωής τότε ήταν τα 40 χρόνια και από τότε έχουν αλλάξει ο τρόπος ζωής και οι όροι εργασίας! Άρα, τώρα – σύμφωνα με τον Μεντβέντεφ – πρέπει να αυξηθούν και τα όρια!
Το επιχείρημα του Μεντβέντεφ μόνο έως κακό αστείο μπορεί να ακουστεί αφού χρησιμοποίησε το προσδόκιμο ζωής του 1928, χωρίς φυσικά να μας λέει πόσο αυξήθηκε τις επόμενες δεκαετίες επί ΕΣΣΔ! Πάντως, το επιχείρημα του δείχνει πραγματικά την αντίληψη περί εργασίας και δικαιωμάτων στην καπιταλιστική Ρωσία, όπως άλλωστε και στον υπόλοιπο καπιταλιστικό κόσμο.  
Η αύξηση των συνταξιοδοτικών ορίων θα ξεκινήσει από τους άνδρες που γεννήθηκαν το 1959 και τις γυναίκες που γεννήθηκαν το 1964, οι οποίοι θα έχουν το δικαίωμα να συνταξιοδοτηθούν το 2020 σε ηλικία 61 και 56 ετών αντίστοιχα. Στην πρόταση Μεντβέντεφ ορίζεται μεταβατική περίοδος που θα ξεκινήσει το 2019 (θα συνεχισθεί έως το 2028 για τους άνδρες και έως το 2034 για τις γυναίκες).

Με πληροφορίες ΑΠΕ – ΜΠΕ

Διαβάστε περισσότερα

Παι­διά – σκλά­βοι: Αυτός είναι ο Κα­πι­τα­λι­σμός, ηλί­θιε!

Γρά­φει ο Νίκος Μότ­τας //
υπο­ψή­φιος Δι­δά­κτωρ Πο­λι­τι­κών Επι­στη­μών και Ιστο­ρί­ας

«Τα παι­διά θέ­λουν πα­πού­τσια/ τα παι­διά θέ­λουν ψωμί/ θέ­λου­νε και φάρ­μα­κα/ δού­λε­ψε και συ/ Γέλα κλαί­γε κι όλο λέγε/ το παιδί: ζωή./ Τί­πο­τ’ άλλο, Ζωή./ Ζύ­μω­νε στη σκάφη/ πρώτο σου ζυ­μά­ρι, πρώτο σου ψωμί/ ένα κα­λυ­βά­κι μια μι­κρού­λα αυλή/για το παιδί./ Ζύ­μω­νε το χώμα/ με το δάκρυ δάκρυ/ φτιά­ξε ένα χω­μά­τι­νο πουλί/ να πε­τά­ει τη νύχτα/ και να κε­λαη­δεί/ για το παιδί./ Τούτη είναι η ζωή μας/ τούτο το με­γά­λο, τί­πο­τ’ άλλο/ γέλα κλάψε, πες ό,τι θες/ Το παιδί ζωή: ζωή/ τί­πο­τ’ άλλο.»!  – Γιάν­νης Ρί­τσος, Για το παιδί.
Ο Ντόρ­σεν είναι οκτώ ετών. Κα­νο­νι­κά θα έπρε­πε να παί­ζει με τους φί­λους του, να πη­γαί­νει σχο­λείο, να ζει ανέ­με­λα όπως κάθε παιδί της ηλι­κί­ας του. Ωστό­σο, ο Ντόρ­σεν ζει μια δια­φο­ρε­τι­κή ζωή: ξυ­πό­λη­τος και πει­να­σμέ­νος ερ­γά­ζε­ται 12 ώρες την ημέρα σε ορυ­χείο εξό­ρυ­ξης κο­βαλ­τί­ου στη Λαϊκή Δη­μο­κρα­τία του Κον­γκό. Ο Ντόρ­σεν δεν είναι μόνος του σε αυτό το κά­τερ­γο της παι­δι­κής ερ­γα­σί­ας.
Παι­διά ακόμη και 4 ετών, όπως η μικρή Μό­νι­κα, δεν ξέ­ρουν τι ση­μαί­νει παι­χνί­δι. Εν­δε­χο­μέ­νως να μην προ­λά­βουν ποτέ να μά­θουν. Βου­τηγ­μέ­να στις λά­σπες, υπό αντί­ξο­ες και επι­κίν­δυ­νες συν­θή­κες, με τα γυμνά τους χέρια συλ­λέ­γουν πέ­τρες που πε­ριέ­χουν κο­βάλ­τιο- την ανα­γκαία πρώτη ύλη που χρη­σι­μο­ποιεί­ται στις μπα­τα­ρί­ες ιό­ντων λυ­θί­ου και απο­τε­λεί απα­ραί­τη­το υλικό για την κα­τα­σκευή προ­ϊ­ό­ντων υψη­λής τε­χνο­λο­γί­ας, όπως τα smartphones.
Πρό­σφα­το ρε­πορ­τάζ του βρε­τα­νι­κού δι­κτύ­ου Sky News στο Κον­γκό επι­βε­βαί­ω­σε την ύπαρ­ξη χι­λιά­δων ανε­πί­ση­μων ορυ­χεί­ων όπου άν­δρες, γυ­ναί­κες και παι­διά ερ­γά­ζο­νται για την εξό­ρυ­ξη κο­βαλ­τί­ου σε συν­θή­κες σκλα­βιάς. Πρό­κει­ται για σύγ­χρο­να κά­τερ­γα όπου μι­κροί και με­γά­λοι σκλά­βοι- με την κυ­ριο­λε­κτι­κή έν­νοια του όρου- ερ­γά­ζο­νται κάτω από άκρως επι­κίν­δυ­νες συν­θή­κες προ­κει­μέ­νου να συλ­λε­χθεί η απα­ραί­τη­τη πο­σό­τη­τα κο­βαλ­τί­ου που χρειά­ζο­νται οι πο­λυ­ε­θνι­κές για να κα­τα­σκευά­σουν τα πε­ρι­ζή­τη­τα gadgets υψη­λής τε­χνο­λο­γί­ας.

Μπρο­στά στην κερ­δο­φο­ρία και τον με­τα­ξύ τους αντα­γω­νι­σμό, οι κα­πι­τα­λι­στές δεν έχουν κα­νέ­να εν­δοια­σμό να θυ­σιά­σουν αν­θρώ­πι­νες ζωές. Ακόμη και μι­κρών παι­διών. Σύμ­φω­να με το ρε­πορ­τάζ του Sky News «κα­νέ­νας απ’ τους «ερ­γα­ζό­με­νους» στα ορυ­χεία δεν φο­ρού­σε γά­ντια ή μά­σκες, πα­ρό­λο που ο Πα­γκό­σμιος Ορ­γα­νι­σμός Υγεί­ας ανα­φέ­ρει ότι η έκ­θε­ση σε κο­βάλ­τιο μπο­ρεί να προ­κα­λέ­σει μα­κρο­χρό­νια προ­βλή­μα­τα υγεί­ας». Σχε­τι­κές έρευ­νες της UNICEF και της Διε­θνούς Αμνη­στί­ας για την παι­δι­κή ερ­γα­σία στα κά­τερ­γα του κο­βαλ­τί­ου δεί­χνουν ότι κάθε χρόνο δε­κά­δες χι­λιά­δες παι­διά ερ­γά­ζο­νται  σε συν­θή­κες γα­λέ­ρας για πε­ρισ­σό­τε­ρες από 12 ώρες κα­θη­με­ρι­νά, προ­κει­μέ­νου να κερ­δί­σουν ένα υπο­τυ­πώ­δες «χαρ­τζι­λί­κι» (1-2 δο­λά­ρια). Όπως ανα­φέ­ρουν στοι­χεία της UNICEF, το 2014 ο αριθ­μός των παι­διών που ερ­γά­ζο­νταν σε ορυ­χεία της Λαϊκ. Δη­μο­κρα­τί­ας του Κον­γκό ανέρ­χο­νταν σε πε­ρί­που 40.000.

• Πε­ρί­που 170 εκα­τομ­μύ­ρια παι­διά ηλι­κί­ας 5 έως 17 ετών ερ­γά­ζο­νται με τρόπο που πα­ρε­μπο­δί­ζουν την εκ­παί­δευ­ση τους και τη χαρά της παι­δι­κής ηλι­κί­ας (Στοι­χεία:Διε­θνή Ορ­γά­νω­ση Ερ­γα­σί­ας (ILO)

• Πε­ρισ­σό­τε­ρα από 85 εκα­τομ­μύ­ρια παι­διά το 2012 απα­σχο­λού­νταν σε ερ­γα­σί­ες επι­κίν­δυ­νες για την σω­μα­τι­κή και ψυ­χι­κή τους υγεία.

• 73 εκα­τομ­μύ­ρια από τα ερ­γα­ζό­με­να παι­διά είναι κάτω των 10 ετών και κάθε χρόνο υπο­λο­γί­ζε­ται πως πε­ρί­που 22.000 από αυτά σκο­τώ­νο­νται σε ερ­γα­τι­κά ατυ­χή­μα­τα.

• Την ώρα που εκα­το­ντά­δες χι­λιά­δες μικρά παι­διά χά­νουν τα νιάτα τους (και πολ­λές φορές τις ζωές τους) στα λα­σπω­μέ­να ορυ­χεία κο­βαλ­τί­ου, τα μο­νο­πώ­λια των σύγ­χρο­νων τε­χνο­λο­γιών θυ­σαυ­ρί­ζουν. Χα­ρα­κτη­ρι­στι­κή η πε­ρί­πτω­ση του πο­λυ­ε­θνι­κού κο­λοσ­σού Apple, ο οποί­ος μόνο κατά το τε­λευ­ταίο τρί­μη­νο του 2016 ση­μεί­ω­σε κέρδη 17.8 δι­σε­κα­τομ­μυ­ρί­ων δο­λα­ρί­ων. Στο ίδιο μήκος κύ­μα­τος και η Samsung της οποί­ας τα κα­θα­ρά κέρδη το τέ­ταρ­το τρί­μη­νο του πε­ρα­σμέ­νου έτους άγ­γι­ξαν τα 6.1 δις. δο­λά­ρια.

• Στις 20 Νο­έμ­βρη 1989 η Γεν. Συ­νέ­λευ­ση του ΟΗΕ ψή­φι­σε ομό­φω­να την Σύμ­βα­ση για τα δι­καιώ­μα­τα του Παι­διού, σύμ­φω­να με την οποία όλα τα παι­διά γε­νιού­νται με βα­σι­κές ελευ­θε­ρί­ες και δι­καιώ­μα­τα. Την Συν­θή­κη έχουν επι­κυ­ρώ­σει 193 χώρες με μο­να­δι­κές εξαι­ρέ­σεις τις ΗΠΑ και την Σο­μα­λία οι οποί­ες, αν και έχουν υπο­γρά­ψει την Σύμ­βα­ση, δεν τις έχουν δώσει νο­μι­κή ισχύ. Σε μια σειρά πο­λι­τεί­ες των ΗΠΑ παι­διά 7 έως 17 ετών ερ­γά­ζο­νται σε κα­πνο­χώ­ρα­φα.

• Στον κα­πι­τα­λι­στι­κό… «πα­ρά­δει­σο» των ΗΠΑ, παι­διά ηλι­κί­ας 7 και 8 ετών ερ­γά­ζο­νται έως και 16 ώρες ημε­ρη­σί­ως σε κα­πνο­χώ­ρα­φα για λο­γα­ρια­σμό με­γά­λων μο­νο­πω­λια­κών ομί­λων όπως η Phillip Morris, British American Tobacco, Imperial Tobacco Group, Lorrilard κλπ. Σχε­τι­κή έρευ­να ορ­γα­νι­σμού για τα αν­θρώ­πι­να δι­καιώ­μα­τα το 2013 έδει­ξε ότι τα 3/4 των παι­διών που απα­σχο­λού­νται σε τέ­τοιου εί­δους ερ­γα­σί­ες έφε­ραν συμ­πτώ­μα­τα επι­δεί­νω­σης της υγεί­ας τους. Το νο­μι­κό πλαί­σιο στις ΗΠΑ δεν απα­γο­ρεύ­ει την παι­δι­κή ερ­γα­σία, επε­κτεί­νο­ντας έτσι την ερ­γα­σια­κή εκ­με­τάλ­λευ­ση και σε ανή­λι­κους τους οποί­ους με­γά­λες εται­ρεί­ες απα­σχο­λούν ως φτηνό ερ­γα­τι­κό δυ­να­μι­κό προς όφε­λος της κερ­δο­φο­ρί­ας τους.

• Στην Ελ­λά­δα η παι­δι­κή ερ­γα­σία δεν είναι άγνω­στη. Σύμ­φω­να με στοι­χεία του 2014, οι ανή­λι­κοι που ερ­γά­ζο­νται υπο­λο­γί­ζο­νται σε 100.000 με 150.000, με την πλειο­ψη­φία εξ’ αυτών να ερ­γά­ζο­νται πα­ρα­νό­μως. Όλα αυτά την ώρα που πε­ρί­που 450.000 παι­διά στην Ελ­λά­δα ζουν σε συν­θή­κες φτώ­χειας, ενώ 40.000 παι­διά ετη­σί­ως εγκα­τα­λεί­πουν το σχο­λείο, πριν την ολο­κλή­ρω­ση της υπο­χρε­ω­τι­κής εκ­παί­δευ­σης, προ­κει­μέ­νου να βγουν στο με­ρο­κά­μα­το.

Από τη Λαϊκή Δη­μο­κρα­τία του Κον­γκό προ­έρ­χε­ται πε­ρισ­σό­τε­ρο από το 50% των πο­σο­τή­των κο­βαλ­τί­ου που χρη­σι­μο­ποιεί­ται σε συ­σκευ­ές υψη­λής τε­χνο­λο­γί­ας πα­γκο­σμί­ως. Πρό­κει­ται για μια αλυ­σί­δα που ξε­κι­νά στα κά­τερ­γα της παι­δι­κής ερ­γα­σί­ας και κα­τα­λή­γει στη βι­τρί­να των πο­λυ­κα­τα­στη­μά­των. Είναι η αλυ­σί­δα της κα­πι­τα­λι­στι­κής κερ­δο­φο­ρί­ας με­γά­λων μο­νο­πω­λια­κών ομί­λων που προ­μη­θεύ­ο­νται κο­βάλ­τιο όπως, με­τα­ξύ άλλων, οι Apple, Daimler, Dell, HP, Huawei, Lenovo, LG, Microsoft, Samsung, Sony, Vodafone, Volkswagen κλπ. Στο βωμό του υπερ­κέρ­δους τέ­τοιων μο­νο­πω­λί­ων θυ­σιά­ζε­ται η παι­δι­κή αθω­ό­τη­τα εκα­το­ντά­δων χι­λιά­δων «Ντόρ­σεν», από το Κον­γκό και την Τυ­νη­σία μέχρι την Ινδία και την Ταϊ­βάν.

Η βάρ­βα­ρη αυτή πτυχή του κα­πι­τα­λι­στι­κού τρό­που ανά­πτυ­ξης έρ­χε­ται να μας υπεν­θυ­μί­σει πόσο επί­και­ρος και ανα­γκαί­ος είναι ο σο­σια­λι­σμός. Μας υπεν­θυ­μί­ζει ότι, παρά τις όποιες αδυ­να­μί­ες του, το σο­σια­λι­στι­κό σύ­στη­μα που γνω­ρί­σα­με τον 20ο αιώνα εξα­σφά­λι­ζε σε κάθε παιδί, από τη γέν­νη­ση του ακόμα, όλα όσα ήταν απα­ραί­τη­τα για την σωστή ανά­πτυ­ξη του: από τους κρα­τι­κούς βρε­φο­νη­πια­κούς σταθ­μούς μέχρι τη δη­μό­σια υπο­χρε­ω­τι­κή εκ­παί­δευ­ση και τη δω­ρε­άν πα­ρο­χή υπη­ρε­σιών υγεί­ας, πο­λι­τι­σμού, αθλη­τι­σμού, δια­κο­πών, υπό την ευ­θύ­νη του σο­σια­λι­στι­κού κρά­τους.
Μας υπεν­θυ­μί­ζει, τέλος, ότι μόνο με την κα­τάρ­γη­ση της εκ­με­τάλ­λευ­σης αν­θρώ­που από άν­θρω­πο, με την ανα­τρο­πή του βάρ­βα­ρου κα­πι­τα­λι­στι­κού συ­στή­μα­τος, είναι δυ­να­τό να μπει ένα ορι­στι­κό τέλος στην παι­δι­κή ερ­γα­σία και σκλα­βιά. Για να μπο­ρούν παι­διά όπως ο Ντόρ­σεν να ζουν στην αθω­ό­τη­τα, την ανε­με­λιά και το παι­χνί­δι, όπως ακρι­βώς ορί­ζει η ηλι­κία τους- και όχι ως σύγ­χρο­νοι σκλά­βοι.

Διαβάστε περισσότερα

Ανακαλύπτοντας τον El Greco…

Της Άννας-Μαρίας Αρβανιτίδου
Η επίσκεψη στο Μουσείο Prado της Μαδρίτης δεν είναι μια υπόθεση που τελειώνει σε μια μέρα. Αν θέλεις πραγματικά να εξερευνήσεις την Αναγεννησιακή Τέχνη και την Τέχνη του Μπαρόκ μέσα από τη ζωγραφική, τότε σίγουρα θα χρειαστείς αρκετές βόλτες στους διαδρόμους του Μουσείου. Κάθε αίθουσα είναι αφιερωμένη σε έναν ή δύο καλλιτέχνες της Aναγέννησης και του Μπαρόκ. Χάνεσαι ανάμεσα σε πελώριους πίνακες, πορτρέτα βασιλιάδων, επιβλητικούς Αγίους και τοπία μέχρι που θα έρθεις μπροστά στον πίνακα του el Greco «Πεντηκοστή».

Έμεινα να τον κοιτάζω για ώρα. Μια ελαιογραφία τεραστίων διαστάσεων του 1600 μ.Χ έστεκε μπροστά μου, με την υπογραφή «Δομήνικος Θεοτοκόπουλος εποίει». Στο κέντρο του έργου η Παναγία, να ξεχωρίζει πάντα με τα κόκκινα και γαλάζια ιμάτια της να κοιτά με δέος τον ουρανό. Γύρω της οι Απόστολοι να στέκουν εκστασιασμένοι μπροστά στην εμφάνιση του Αγίου Πνεύματος που παρουσιάζεται με τη μορφή περιστεριού, να τους δίνει την επιφοίτηση με μια φλόγα. Εκτιμάται μάλιστα πως η Τρίτη μορφή δεξιά της Παναγίας είναι ο ίδιος ο ζωγράφος. Αυτοπροσωπογραφήθηκε ανάμεσα στους Αποστόλους και είναι η μοναδική μορφή που κοιτάζει έξω από τον πίνακα.
Ο Εl Greco ή αλλιώς Δομήνικος Θεoτοκόπουλος γεννήθηκε στον Χάδακα της Κρήτης το 1541 και σύντομα βρέθηκε σε εργαστήρια τα Βενετίας, της Ρώμης και του Τολέδου, που ήταν και ο τελευταίος του σταθμός. Το σπίτι του στο Τολέδο της Ισπανίας λειτουργεί ως Μουσείο και φιλοξενεί μια σειρά από τα σημαντικότερα έργα του. Ένα από αυτά είναι «Η Ανάληψη της Παναγίας». Μια ελαιογραφία τεραστίων διαστάσεων (μήκος περίπου 3,5 μέτρα) που χρονολογείται γύρω στα 1607-1613. Ο πίνακας ήταν παραγγελία με σκοπό να κοσμήσει το παρεκκλήσι της Ισαβέλλας ντε Ομπάγιε (Isabela de Oballe) στην Εκκλησία του Αγίου Βικέντιου στο Τολέδο. Ξετυλίγοντας τον καμβά στο μουσείο αποκαλύφθηκε πως το κάτω μέρος του έργου ήταν το τοπίο του Τολέδου. Ο κύριος άξονας του έργου καλύπτεται από την Παναγία που ανεβαίνει στους ουρανούς με τη συνοδεία αγγέλων. Η έκφρασή της γλυκιά  και με ταπεινοφροσύνη κοιτάζει προς τα πάνω με τα χέρια της ακουμπισμένα στο στήθος από δέηση και προσευχή.

Εν συνεχεία, ένα από τα πιο γνωστά έργα του ΕL Greco είναι «Ο Διαμερισμός των Ιματίων του Χριστού» ή αλλιώς «Εl Espolio». Έργο που τον έκανε να παραβρεθεί ανάμεσα σε αντιπαραθέσεις όχι μόνο για το περιεχόμενό του αλλά και για την τιμή του μιας και ζήτησε τετραπλάσια αμοιβή από την αρχική συμφωνία. Το έργο εικονίζει τον Ιησού μ’ έναν κατακόκκινο χιτώνα και τις τρεις Μαρίες(Μαρία Παρθένο, Μαρία Μαγδαληνή και Μαρία Cleofas) , γεγονός που δεν αναγράφεται στη Βίβλο. Λόγω περιεχομένου αρχικά σαν έργο απορρίφθηκε από τον Εκκλησιαστικό δικαστή με τη δικαιολογία ότι δυσφημίζει την ιστορία του Ιησού. Χρονολογείται γύρω στο 1577 και αποτελεί μια από τις πρώτες του παραγγελίες στην Ισπανία με σκοπό να κοσμήσει τον Καθεδρικό Ναό.

«Η Ταφή του Κόμητος Οργκάθ» αποτελεί ένα έργο παγκόσμιας πολιτιστικής κληρονομιάς και είναι από τα κορυφαία έργα της Ιστορίας της Τέχνης. Πέρα από την ταφή του ιππότη από τον Άγιο Στέφανο και τον Άγιο Αυγουστίνο μπροστά στους παραβρισκόμενους, εντυπωσιακό αποτελεί το γεγονός πως ο καλλιτέχνης κατάφερε να αποτυπώσει στο πανί την εκφραστικότητα επιφανών προσώπων του Τολέδο. Το έργο χωρίζεται σε δύο ζώνες με την ταφή στο κάτω μέρος και την παρουσία του Ιησού και της Παναγίας στο πάνω μέρος. Χρονολογείται γύρω στο 1568 και έχει μήκος πάνω από 4 μέτρα και πλάτος 3,5 μέτρα.
Το περίφημο θέμα της εποχής ήταν η απεικόνιση του Ιησού να φέρει τον Σταυρό στην ανηφόρα του μαρτυρίου. Μία από τις καλύτερες εκδοχές του αποτελεί το έργο «Ο Χριστός αίρων το Σταυρό» το 1580. Είναι ένα από τα μικρά έργα του Θεοτοκόπουλου και βρίσκεται στο Μητροπολιτικό Μουσείο της   Νέας Υόρκης. Το κατάλευκο πρόσωπο του Ιησού και τα υγρά του μάτια έρχονται σε αντιδιαμετρική αντίθεση με τα σκούρα χρώματα των Ιματίων του όπως και με τον συννεφιασμένο ουρανό. Η συναισθηματική φόρτιση του Ιησού και η «βαριά» ατμόσφαιρα της χρονικής στιγμής περνά στο θεατή τόσο άμεσα που κάνει τον πίνακα εντυπωσιακό γι’ αυτόν ακριβώς το λόγο.  Η υπογραφή του καλλιτέχνη έχει μερικώς σβηστεί.

Σε γενικότερες γραμμές τεχνοτροπικά και υφολογικά του Ελ Γκρέκο θεωρείται έκφραση της Βενετικής Σχολής και του μανιερισμού όπως αυτός διαμορφώθηκε στο δεύτερο μισό του 16ου αιώνα. Έντονο είναι και το προσωπικό του στυλ γι’ αυτό και δεν είχε ποτέ μιμητές. Το 2014 ονομάστηκε έτος el Greco και τιμήθηκε τόσο από την Ελλάδα όσο κι από την Ισπανία.

Διαβάστε περισσότερα

Ο ναζιστής είναι κάθαρμα; – του Νίκου Μπογιόπουλου

 ΝΙΚΟΣ ΜΠΟΓΙΟΠΟΥΛΟΣ

Σε κατάσχεση σε βάρος του ευρωβουλευτή του ΚΚΕ, Σωτήρη Ζαριανόπουλου, προχώρησαν οι χρυσαυγίτες Ματθαιόπουλος, Ζησιμόπουλος και Γρέγος (κατηγορούμενοι όλοι για διεύθυνση εγκληματικής οργάνωσης στη δίκη της Χρυσής Αυγής ). Έσπευσαν δηλαδή να εισπράξουν με κατάσχεση τα ποσά που τους επιδίκασε η 174/2018 απόφαση του Μονομελούς Εφετείου Θεσσαλονίκης, αποτελούμενο από την εφέτη Δ. Σίσκου, περιγράφει σε σχετικό ρεπορτάζ ο 902.gr. H απόφαση υποχρέωνε τον ευρωβουλευτή του ΚΚΕ να καταβάλει στους χρυσαυγίτες χρηματική ικανοποίηση για «ηθική βλάβη» τους!
Με αφορμή την εξέλιξη αυτή δημοσιεύουμε ξανά το άρθρο του Νίκου Μπογιόπουλου, με τίτλο «Ο ναζιστής είναι κάθαρμα;», το οποίο είχε γραφτεί όταν δημοσιοποιήθηκε η καταδίκη του ευρωβουλευτή του ΚΚΕ, Σωτήρη Ζαριανόπουλου.

Ο ναζιστής είναι κάθαρμα;

    Tι είναι η Χρυσή Αυγή; Η απάντηση βρίσκεται στα λόγια του αρχηγού της. Ορίστε:

    Τι εκπροσωπεί αυτή η ναζιστική συμμορία όσον αφορά τον αγώνα του ελληνικού λαού ενάντια στον ναζισμό; Ποια η θέση των χρυσαυγιτών απέναντι στην χιτλερική θηριωδία και στους Έλληνες που την υπέστησαν; Τα «αστειάκια» του Μιχαλολιάκου για το Άουσβιτς είναι χαρακτηριστικά. Ας θυμηθούμε πως διασκεδάζουν τα ναζιστόμουτρα όταν μιλούν για τους Έλληνες εβραίους που εξολοθρεύτηκαν στις «ωραίες» και «ψηλές καμινάδες» των κρεματορίων:  

  Σημείωση:  Ο Αρτέμης Ματθαιόπουλος είναι πρώην βουλευτής. Χρυσαυγίτης. Χρυσαυγίτης σαν τον μαχαιροβγάλτη που δολοφόνησε τον Παύλο Φύσσα. Αλλά ο Ματθαιόπουλος είναι και μουσικός. Σαν τον Φύσσα. Μόνο που ο Φύσσας τραγουδούσε για τη ζωή, τον έρωτα και τη λεβεντιά. Ο χρυσαυγίτης του συγκροτήματος Pogrom (τι όνομα, έ;) εμπνέεται από άλλα θέματα. Του αρέσει να τραγουδάει για το Άουσβιτς. Ιδού οι στίχοι από το άσμα του συγκροτήματος, με τίτλο «Άουσβιτς»:

«Γαμώ τον Βίζενταλ, γαμώ την Άννα Φρανκ/ γαμιέται κι όλη η φυλή του Αβραάμ./

Τ’ αστέρι του Δαβίδ με κάνει να ξερνάω/ αχ, το Άουσβιτς, πόσο το αγαπάω!/ 

Ρε κωλοεβραίοι, δεν θα σας αφήσω/ στο τείχος των Δακρύων θα ’ρθω να κατουρήσω./ Juden Raus! Καίγομαι στο Άουσβιτς»…

  Όμως εκτός από τη λατρεία του για το Άουσβιτς, ο Ματθαιόπουλος έχει τραγουδήσει και άλλους στίχους και άλλα «τραγούδια». Για παράδειγμα το «Μια βόλτα στη Βουλή»:

«Θα μπω και στη βουλή είναι όλοι μαζεμένοι/
πολύχρωμο μαντρί είναι οι προσκυνημένοι (…)/
Θα μπω και μέσα στη Βουλή και θα την κάψω όλη
να δώσω λίγο φως σε ολόκληρη την πόλη(…)/

Θα μπω και στη Βουλή θα έρθει η σειρά τους
Θα μπω και στη Βουλή(…)».

   ή το – αφιερωμένο στους μετανάστες – «Μίλα ελληνικά ή ψόφα»:

«Έρχεστε στη χώρα μας, δεν έχετε δουλειά
πεινάτε σα ρεμάλια και τρώτε τα παιδιά.
Μιλάτε ρωσικά, μιλάτε αλβανικά
μα τώρα θα μιλήσετε σωστά τα ελληνικά.
Μίλα ελληνικά ή ψόφα!
Μίλα ελληνικά ή ψόφα!
Τους βλέπω σε πλατείες, τους βλέπω στη δουλειά
τους βλέπω και στη θάλασσα, βρωμίζουν τα νερά.
Μα τώρα θα μιλήσετε σωστά τα ελληνικά.
Μίλα ελληνικά ή ψόφα!»

    Ας έρθουμε τώρα στην προ μερικών εβδομάδων καταδίκη του ευρωβουλευτή του ΚΚΕ, του Σωτήρη Ζαριανόπουλου, από το μονομελές εφετείο Θεσσαλονίκης που κάλεσε τον Ζαριανόπουλο να αποζημιώσει 3 χρυσαυγίτες (μεταξύ των οποίων τον πρώην βουλευτή Ματθαιόπουλο) γιατί τους «έθιξε» την «τιμή» και την «προσωπικότητά τους»…
    Πως, όμως, προέκυψε το «έγκλημα» του Ζαριανόπουλου: Ως επικεφαλής της δημοτικής παράταξης «Λαϊκή Συσπείρωση» στη Θεσσαλονίκη, ρωτήθηκε σε συνέντευξη Τύπου (24/10/2012) να σχολιάσει την παρουσία στελεχών και βουλευτών της Χρυσής Αυγής στις εορταστικές εκδηλώσεις για την 28η Οκτωβρίου. Ο Ζαριανόπουλος απάντησε:

«Σε μια εορτή που τιμούμε την μάχη και τον αγώνα ενάντια στον φασισμό θέλουμε να καταγγείλουμε δημάρχους και περιφερειάρχες που κάτω από τη μάσκα του κοινοβουλευτισμού κάλεσαν βουλευτές και στελέχη της Χρυσής Αυγής στις παρελάσεις. Αυτά τα καθάρματα δεν έχουν δουλειά εδώ. Βρώμιζαν τότε τη χώρα, τη βρωμίζουν και τώρα…».

    Ήρθε, λοιπόν το δικαστήριο, και είπε:
    α) Ναι, η συνέντευξη του Ζαριανόπουλου «σκοπό είχε την άσκηση πολιτικής κριτικής»
    β) Ναι, οι απόψεις των (σσ: χρυσαυγιτών) εναγόντων είναι «ακραίες» – δηλαδή, εμμέσως,  αποδέχτηκε ότι οι χρυσαυγίτες, στελέχη και βουλευτές της Χρυσής Αυγής είναι φασίστες   
    γ) Ναι, ο Ζαριανόπουλος έχει το δικαίωμα να τοποθετείται απέναντι στις χρυσαυγίτικες απόψεις «τις οποίες, όπως κάθε πολίτης δικαιούται να αξιολογήσει»·
    εντούτοις – απεφάνθη το δικαστήριο – ο Ζαριανόπουλος πρέπει να αποζημιώσει τους χρυσαυγίτες διότι, αξιολογώντας ως «καθάρματα» τα στελέχη και τους βουλευτές της Χρυσής Αυγής και αναφέροντας πως «βρώμιζαν» και «βρωμίζουν» τη χώρα, χρησιμοποίησε εκφράσεις
    αφενός «που θίγουν την τιμή και την υπόληψή τους και προσβάλλουν την προσωπικότητά τους»,
    αφετέρου η τοποθέτησή του «στην προκειμένη περίπτωση αποτελεί συλλογικό εξυβριστικό χαρακτηρισμό, για όλα τα άτομα της σχετικής ολότητας, δηλαδή, για όλους τους βουλευτές και στελέχη της Χρυσής Αυγής…».    
    Αυτά είπε το καλό, δημοκρατικό και αδέκαστο δικαστήριο.
    Και τώρα εμείς, έχουμε τις εξής απορίες:

• Η Χρυσή Αυγή ως ηγεσία, στελέχη, επιτελείο, δομή, είναι «ολίγον ναζιστικώς έγκυος»; Η’ μήπως είναι ναζιστική ως «ολότητα»;
• Όσοι είναι βουλευτές και στελέχη, και μάλιστα υψηλόβαθμα, σε ναζιστική «ολότητα», είναι ναζιστές; Ναι ή όχι;
• Κάποιος ναζιστής, από αυτούς που ανήκουν σε «ολότητες» που τραγουδούν υπέρ των κρεματορίων του Άουσβιτς, είναι άνθρωπος που έχει τιμή και διαθέτει υπόληψη; Η’ είναι μισάνθρωπος και σκουλήκι;
• Αυτός που διασκεδάζει με την εξόντωση στο Άουσβιτς των Ελλήνων εβραίων της Θεσσαλονίκης και μετά για να παραστήσει τον «πατριώτη» πάει στην παρέλαση (και μάλιστα στη Θεσσαλονίκη) της 28^ης Οκτωβρίου – δηλαδή στην εθνική επέτειο του αγώνα της Ελλάδας ενάντια στην θηριωδία του φασισμού και του ναζισμού – ανήκει σε αυτούς που έχουν ευυπόληπτη προσωπικότητα και σέβονται τον τόπο; Η’ ανήκει σε αυτούς έχουνκαθαρματένια προσωπικότητα και ως εκ τούτου βρωμίζουν τον τόπο;

    Και επειδή δεν θέλουμε να κουράσουμε το δικαστήριο, θα συμπυκνώσουμε όλα τα ερωτήματα σε ένα. Και θέλουμε μια καθαρή απάντηση. Όχι μόνο από το μονομελές εφετείο Θεσσαλονίκης. Θέλουμε να έχουμε, καθαρή και ξάστερη, την απάντηση της ελληνικής Δικαιοσύνης, εν συνόλω. Για να ξέρουμε, τελικά τι είναι «εξύβριση» και ποιος την διαπράττει. Και το ερώτημα είναι το εξής:
    Κατά την αστική ελληνική Δικαιοσύνη, του αστικού ελληνικού κράτους, τι είναι ο ναζιστής; Μπορεί να είναι ένας καλός, αγαθός, με τιμή και με υπόληψη άνθρωπος; Η’ είναι ένα απόβρασμα; Ένας υπάνθρωπος και μισός;
    Και επειδή η Ιστορία, η παγκόσμια και του τόπου μας, έχει αποφανθεί ότι τα ναζιστικά καθάρματα δεν μπορούν να επικαλούνται την ανθρώπινη τιμή και υπόληψη, γιατί πολύ απλά είναι καθάρματα, αν, τελικώς, η ελληνική Δικαιοσύνη έχει άλλη άποψη, α) πως ακριβώς την στοιχειοθετεί στην χώρα του Διστόμου, της Βιάννου, των Καλαβρύτων, του τοίχου της Καισαριανής (τότε) και του Φύσσα (σήμερα), β) πως μας προτείνει  να αποκαλούμε τα καθάρματα για να μην παρανομούμε; 

Διαβάστε περισσότερα

Η υπόθεση των Σκοπίων: πέντε ερωτήματα (και οι απαντήσεις τους) – του Δημήτρη Μηλάκα

 ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΜΗΛΑΚΑΣ 

Αντιμέτωποι με το καρότο και το μαστίγιο των ΗΠΑ οι πρωθυπουργοί Α. Τσίπρας και Ζ. Ζάεφ μετά από πολύμηνες διαβουλεύσεις εμφανίζονται έτοιμοι να πράξουν ότι τους αναλογεί προκειμένου να ικανοποιηθεί η απαίτηση/ στρατηγικός στόχος της Ουάσιγκτον: ένταξη της ΠΓΔΜ στις ευρωατλαντικές (ΝΑΤΟ και ΕΕ) δομές. Για να ικανοποιηθεί αυτή η αμερικανική επιθυμία/ διαταγή οι κυβερνήσεις των δύο χωρών κατέληξαν- όπως όλα δείχνουν σε μια συμφωνία διευθέτησης του προβλήματος της ονομασίας και άλλων παρεμφερών ζητημάτων.
Για να υλοποιηθεί το αμερικανικό σχέδιο ένταξης της ΠΓΔΜ στο ΝΑΤΟ οι αμερικανικές (διπλωματικές και άλλες) υπηρεσίες εργάστηκαν μεθοδικά τον τελευταίο χρόνο προσφέροντας στις κυβερνήσεις των δύο χωρών «δώρα» που (όπως θα το διατύπωνε ο Κορλεόνε στην ταινία ο Νονός) δεν θα μπορούσαν να αρνηθούν:

• Στα Σκόπια οι Αμερικανοί δημιούργησαν με παρεμβάσεις τους, όχι πάντα κομψές, το πλαίσιο που εγκαινίασε την εποχή Ζάεφ. Με λιγότερο κομψή διατύπωση, οι Αμερικανοί τον έστησαν στην εξουσία…
• Στην Αθήνα η Ουάσιγκτον πρόσφερε μια «αναβαθμισμένη στρατηγική/ στρατιωτική συνεργασία» η οποία μεταξύ άλλων περιλαμβάνει τη δημιουργία αμερικανικών στρατιωτικών (και άλλων) εγκαταστάσεων (αναβάθμιση Σούδας, νεώριο Σύρου, Λάρισα, Αλεξανδρούπολη). Αυτή η αναβαθμισμένη ελληνοαμερικανική σχέση επισφραγίστηκε με την επίσκεψη Τσίπρα στην Ουάσιγκτον και την συνάντησή του με τον Τραμπ το περασμένο Φθινόπωρο.

Μετά την επίσκεψη Τσίπρα στην Ουάσιγκτον επιταχύνθηκε η διαδικασία υλοποίησης των συμφωνηθέντων και επιτεύχθηκε ραγδαία πρόοδος στο θέμα της ονομασίας της ΠΓΔΜ προκειμένου να υλοποιηθεί το χρονοδιάγραμμα που απαιτεί την πρόσκληση για ένταξη της ΠΓΔΜ στην ΕΕ (τέλη Ιούνη) και ΝΑΤΟ (αρχές Ιούλη).
Έχοντας (για λόγους σασπένς αλλά και εσωτερικών χειρισμών για την διαχείριση των αντιδράσεων) εξαντλήσει το χρονοδιάγραμμα οι κυβερνήσεις Ελλάδας και ΠΓΔΜ θα ανακοινώσουν τη Συμφωνία η οποία περιλαμβάνει την νέα ονομασία (πιθανότατα Βόρεια ή Ανω Μακεδονία) καθώς και τα στάδια υλοποίησής της.
Οι απαντήσεις στα παρακάτω πέντε ερωτήματα βοηθούν να αντιληφθούμε το γενικότερο και συμφωνημένο (με τους Αμερικανούς) πλαίσιο μέσα στο οποίο εξελίχθηκε/ εξελίσσεται αυτή η υπόθεση:

1. Ποιος ο στόχος της διευθέτησης; Όπως ομολογείται στην τελευταία (πριν την πρώτη τηλεφωνική επικοινωνία Τσίπρα – Ζάεφ) ανακοίνωση του υπουργείου εξωτερικών της ΠΓΔΜ στρατηγικός στόχος της χώρας (και των Αμερικανών) είναι η ένταξή της στο ΝΑΤΟ και την ΕΕ. Για την υλοποίηση αυτού του στόχου θα μπορούσε κάποιος να πει ότι «προσλήφθηκε» από την Ουάσιγκτον ο Ζάεφ μια που οι αμερικανικές διπλωματικές και μυστικές υπηρεσίες έπαιξαν καθοριστικό ρόλο στην εδραίωσή του στο πολιτικό σύστημα της χώρα. Αυτόν ακριβώς τον στόχο συμμερίστηκε και εργάστηκε για την υλοποίησή του και η ελληνική «αριστερή» κυβέρνηση, ξεχνώντας τις παλαιότερες θέσεις της περί «φονιάδων των λαών» και «εξόδου της Ελλάδας από το ΝΑΤΟ»
2. Γιατί τώρα; Το χρονοδιάγραμμα ταχύτατης επίλυσης της διαφοράς Ελλάδας- ΠΓΔΜ καθορίστηκε από τις ανάγκες της αμερικανικής εξωτερικής πολιτικής και τις αποφάσεις για «επιστροφή στα Βαλκάνια» προκειμένου μέσω της ΝΑΤΟικής ομπρέλας να μπει οριστική φραγή στη ρωσική επιρροή και τα ενεργειακά πρότζεκτ της Μόσχας. Με την ένταξη των δυτικών Βαλκανίων (και της ΠΓΔΜ) στο ΝΑΤΟ οι Αμερικανοί ρυμουλκούν τους συμμάχους τους στην πολιτική που αποκλείει τη δημιουργία ρωσικού νότιου διαδρόμου μεταφοράς ενεργειακών πόρων προς την Ευρώπη. Ταυτόχρονα και για αν επισφραγιστεί ο αμερικανικός ενεργειακός έλεγχος οι Αμερικανοί έχουν ανακοινώσει τη συμφωνία με την Ελλάδα για τη δημιουργία στην Αλεξανδρούπολη εκτός από στρατιωτική βάση και τερματικό σταθμό για την υποδοχή σχιστολιθικού υγροποιημένου αμερικανικού φυσικού αερίου που θα κατευθυνθεί στην Ευρώπη.
3. Τι έδωσε η Αθήνα στα Σκόπια; Πέρα από την πανηγυρική πρόσδεση της χώρας στο άρμα της αμερικανικής εξωτερικής πολιτικής προκειμένου να εμπεδωθεί η αμερικανική τάξη στην περιοχή η συνεισφορά της ελληνικής κυβέρνησης στη επίλυση του προβλήματος της ονομασίας της ΠΓΔΜ είναι η αναγνώριση της Μακεδονικής εθνότητας και γλώσσας.
4. Τι έδωσαν τα Σκόπια στην Αθήνα; Η κυβέρνηση που εγκαταστάθηκε με την βοήθεια των ΗΠΑ στα Σκόπια προσφέρει ως αντίδωρο την αλλαγή της ονομασίας καθώς έχει αποδεχτεί απόλυτα ότι ο αμερικανικός στρατηγικός στόχος (ένταξη της ΠΓΔΜ στο ΝΑΤΟ και ΕΕ) συμπίπτει με τα συμφέροντα της χώρας. Έτσι λοιπόν και προκειμένου να βρεθούν στην προστατευτική αγκάλη των ευρωατλαντικών δομών οι κυβερνήτες της ΠΓΔΜ δέχονται την αλλαγή της συνταγματικής τους ονομασίας με μια άλλη η οποία όταν ολοκληρωθεί η Συμφωνία θα ισχύει (erga omnes) έναντι όλων.
5. Πως θα ολοκληρωθεί η συμφωνία; Μετά την μονογραφή της Συμφωνίας (πιθανότατα μέσα στο Σ/Κ) από τους δυο πρωθυπουργούς ο Ζάεφ θα την παρουσιάσει στο κοινοβούλιό του ζητώντας ημερομηνία δημοψηφίσματος (μέσα στο Φθινόπωρο) έγκρισής της. Εν τω μεταξύ η ελληνική κυβέρνηση με επιστολές της θα ανοίξει τον δρόμο για την ένταξη της ΠΓΔΜ στην ΕΕ και το ΝΑΤΟ. Από το ελληνικό κοινοβούλιο η συμφωνία θα κυρωθεί μετά το Φθινόπωρο και το δημοψήφισμα στην ΠΓΔΜ.

Συμπέρασμα: εξαιρουμένης της κυβέρνησης Ζάεφ η ελληνική κυβέρνηση είναι αυτή που στην περιοχή των Βαλκανίων έχει επενδύσει τα περισσότερα στην αμερικανική βοήθεια και υποστήριξη…
Υστερόγραφο: ακριβώς τις μέρες που κορυφώθηκε το σασπένς για την διευθέτηση του προβλήματος της ονομασίας της ΠΓΔΜ η ελληνική κυβέρνηση ολοκλήρωσε στη βουλή την ψήφιση και των τελευταίων (;) απαιτήσεων των δανειστών οι οποίοι θα εξακολουθούν να εποπτεύουν για τον επόμενο μισό αιώνα αν οι εκλεγμένες ελληνικές κυβερνήσεις κόβουν και ξεπουλούν όσο και όσα πρέπει…

Πηγή:topontiki.gr

Διαβάστε περισσότερα

Λέσχη Μπίλντερμπεργκ

 ΝΙΚΟΣ ΜΠΟΓΙΟΠΟΥΛΟΣ

Ξέρετε πώς εξηγείται η συμμετοχή (για δεύτερη φορά μέσα σε δυο χρόνια) του κ. Μητσοτάκη στην περιβόητη Λέσχη Μπίλντερμπεργκ  που συνεδριάζει από χτες στο Τορίνο; Απλό: Πήγε εκεί για «να παλέψει» για τις ελληνικές θέσεις.

Από πού συνάγεται αυτό το συμπέρασμα; Εξίσου απλό: Επειδή αυτό είχε ισχυριστεί και ένας άλλος προσκεκλημένος της Λέσχης, όταν κλήθηκε να απαντήσει στη Βουλή για την δική του συμμετοχή, το 2005: Πήγα για να παλέψω για τις ελληνικές θέσεις, είχε δηλώσει. Ήταν ο κ. Γιώργος Παπανδρέου…
Άλλωστε είναι γενικώς αποδεκτό ότι η παρουσία Ελλήνων πολιτικών σε τέτοιες Λέσχες γίνεται για το καλό του τόπου. Όπως, για παράδειγμα, η παρουσία το 2014 του τότε αρχηγού της αξιωματικής αντιπολίτευσης και νυν πρωθυπουργού κ. Τσίπρα στην (πιο «ανοιχτή» είναι αλήθεια από την Μπίλντερμπεργκ) Λέσχη Αμπροσέτι.
Ήταν σε εκείνη την περίφημη συνάντηση του Κόμο, που ο κ.Τσίπρας εξηγούσε την συμμετοχή του πλάι σε τραπεζίτες (από τον Σάδερλαντ της Goldman Sachs μέχρι τον Τρισέ) και σε μεγιστάνες και εξέχοντες πολιτικούς (από τον Μαρτσιόνε της Fiat μέχρι τον Ντάισελμπλουμ), με αναρτήσεις στο τουίτερ του τύπου:
«Η Αριστερά έχει καινοτόμες ιδέες, με περιεχόμενο, για την οικοδόμηση μιας διαφορετικής Ευρώπης»
και
«Στην Ιταλία παρουσιάζουμε τις θέσεις του ΣΥΡΙΖΑ για την αναπτυξιακή επανεκκίνηση της Ευρώπης»…
Συνεπώς, για να επιστρέψουμε στην Μπίλντερμπεργκ, το γεγονός ότι ένας ακόμα αρχηγός της αξιωματικής αντιπολίτευσης, όπως ο κ. Μητσοτάκης, συμμετέχει σε ένα μυστικό κονκλάβιο, που το συνοδεύουν αναρίθμητες ιστορίες συνωμοσιολογίας (κάποιοι λένε συνωμοσίας), δεν πρέπει να μας απασχολεί καθόλου…

• Ότι στην επίσημη ιστοσελίδα της Μπίλντερμπεργκ αναφέρεται ρητώς ο κανόνας… εχεμύθειας που βασιλεύει στη Λέσχη, ότι δηλαδή στις συναντήσεις αυτές «δεν επιδιώκεται κανένα επιθυμητό αποτέλεσμα, δεν τηρούνται πρακτικά και δεν συντάσσεται καμία έκθεση. Επιπλέον, δεν προτείνονται ψηφίσματα, δεν γίνονται ψηφοφορίες και δεν εκδίδονται δηλώσεις πολιτικής», επίσης δεν χρειάζεται να μας απασχολεί…
• Ότι στο ίδιο κονκλάβιο συμμετείχαν και συμμετέχουν κατά καιρούς γνωστοί «ανθρωπιστές», από τον Ροκφέλερ, τον Ανιέλι, τον Κίσινγκερ (σχεδόν μόνιμα) και τους ΓΓ του ΝΑΤΟ (από Κάριγκτον και Σέφερ μέχρι Στόλτενμπεργκ), από τους «άρχοντες του σκότους» της αμερικανικής πολιτικής (Ράμσφελντ, Περλ, Γούλφοβιτς) μέχρι τους επικεφαλής του ΔΝΤ, εκπρόσωποι ευαγών ιδρυμάτων (από Ντόιτσε Μπανκ μέχρι Goldman Sachs και από Τράπεζα του Ισραήλ μέχρι Βατικανό) μέχρι εκπρόσωποι πολυεθνικών τραστ του πετρελαϊκού και στρατιωτικοβιομηχανικού συμπλέγματος (από Shell, Total και Airbus μέχρι Finmeccanica), οικονομικοί «καλοί Σαμαρείτες» (από τον Τζορτζ Σόρος, τον Κάιζερ της Ζήμενς και τον Σόιμπλε) μέχρι εκλεκτοί θεσμοί (από την Κομισιόν μέχρι την ΕΚΤ), επίσης δεν θα πρέπει να μας προβληματίζει…
• Ότι – σύμφωνα με τις δηλώσεις κάποιων εκ των συμμετεχόντων (“Inside the secretive Bilderberg Group”, BBC) – όλοι αυτοί μαζεύονται κάθε χρόνο για να επηρεάσουν τον τρόπο που λειτουργεί ο κόσμος, έχοντας, όπως λένε, ως πλαίσιο αναφοράς τους την «κοινή λογική», επίσης δεν πρέπει να μας προβληματίζει αφού η «κοινή λογική» τους προφανώς δεν έχει καμία σχέση με την «λογική» των οικονομικών και πολιτικών συμφερόντων που εκπροσωπούν…
• Ότι όλοι αυτοί συνηθίζουν να «εξετάζουν» σε ετήσια βάση τα καυτά ζητήματα του πλανήτη πίσω από ένα αδιαπέραστο πέπλο μυστικότητας, σε συνεδριάσεις όπου βασιλεύει το απόρρητο και η «εχεμύθεια», ότι λειτουργούν σαν μια μυστική ελίτ, που έχει συχνά κατηγορηθεί πως συσκέπτεται κεκλεισμένων των θυρών με αντικείμενο «το μέλλον της ανθρωπότητας», ότι όσοι δημοσιογράφοι (υπάρχουν και αρκετοί τέτοιοι) κλήθηκαν κατά καιρούς να συμμετάσχουν στο άβατο δεν έγραψαν ποτέ λέξη για την εμπειρία τους, όλα αυτά επίσης δεν θα πρέπει να μας βάζουν σε σκέψεις…

Ο κ. Μητσοτάκης, όπως πριν ο κ. Παπανδρέου, άλλοι Έλληνες πολιτικοί (Αλογοσκούφης, Διαμαντοπούλου, Μπακογιάννη, Μάνος, Καραμανλής, Σαμαράς, Πάγκαλος), πάνε στην Μπίλντερμπεργκ επειδή θέλουν να προωθήσουν τις ελληνικές θέσεις…
Μόνο, που ποτέ μέχρι τώρα δεν μας είπαν τι διημείφθη σε αυτές τους τις συναντήσεις (σσ: δυο μάλιστα, το 1993 και το 2009, έγιναν στην Ελλάδα). Γιατί μας κρατούν κρυφές τις μάχες που δίνουν για την πατρίδα, εν μέσω των εκλεκτών «Μπιλντερμπεργκιστών»…
Αν μη τι άλλο, όπως είχε παρατηρήσει ο δημοσιογράφος Τόνι Γκόσλινγκ, «όταν τόσοι πολλοί άνθρωποι, που έχουν δύναμη στα χέρια τους, συναντώνται σ’ ένα μέρος, δικαιούμεθα να ρωτήσουμε τι ακριβώς συμβαίνει».
`Η, για να το πούμε όπως το είχε διατυπώσει κάποια στιγμή το ΒΒC: «Αν οι συμμετέχοντες πραγματικά συζητούσαν για το καλό των ανθρώπων, γιατί δεν το δημοσιοποιούν;»…

Διαβάστε περισσότερα