ΔΑΚΡΥΣΜΕΝΗ ΠΡΩΤΟΜΑΓΙΑ 2020… Πενθεί φέτος η Πρωτομαγιά!

Γρά­φει η Ηλέ­κτρα Στρα­τω­νί­ου

Ντυ­μέ­νη με μαύρα κου­ρέ­λια του θα­νά­του, της αρ­ρώ­στιας , της ανερ­γί­ας , της πεί­νας, της από­γνω­σης των ερ­γα­τών όλου του πλα­νή­τη, δεν ξέρει σε πια χώρα να πάει , σε ποιες πλα­τεί­ες να βγει, σε ποιους δρό­μους να περ­πα­τή­σει.

Μόνη, ολο­μό­να­χη, χωρίς τρα­γού­δια και συν­θή­μα­τα, χωρίς πλα­κάτ και ση­μαί­ες κόκ­κι­νες πε­ρή­φα­να να κυ­μα­τί­ζουν στον ου­ρα­νό, δίχως επα­να­στα­τι­κές φωνές και γρο­θιές υψω­μέ­νες, δεν ξέρει … δεν ξέρει γιατί κί­νη­σε να ρθει εφέ­τος !

Ανα­ρω­τιέ­ται και απο­ρεί: – Που πήγαν Όλοι ;;;  Βλέ­πει αυλές άδειες, μπαλ­κό­νια έρημα, πόρ­τες και πα­ρά­θυ­ρα κλει­δο­μπα­ρω­μέ­να, πάρκα και παι­δι­κές χαρές ορ­φα­νε­μέ­νες, προ­βλή­τες λι­μα­νιών, αε­ρο­δρό­μια και σταθ­μούς τραί­νων εγκα­τα­λει­μέ­να, χωρίς μα­ντή­λια απο­χαι­ρε­τι­σμού, δίχως αγκα­λιές κα­λω­σο­ρί­σμα­τος, χωρίς φιλιά με δά­κρυα χαράς!

Δεν ξέρει αυτή η Πρω­το­μα­γιά που να στρέ­ψει το βλέμ­μα της, ποιόν να ρω­τή­σει, σε πια μνη­μεία να κα­τα­θέ­σει τα στε­φά­νια της, σε πια που­κά­μι­σα να στο­λί­σει τα γα­ρύ­φαλ­λα της , σε ποιες καρ­διές να φυ­τέ­ψει τους σπό­ρους του Αγώνα και της Ελ­πί­δας για το αύριο, για το Μέλ­λον, την Ει­ρή­νη, την Ισό­τη­τα, την Δι­καιο­σύ­νη και την Αδελ­φο­σύ­νη των Λαών!

– Αχχχ αυτή η Πρω­το­μα­γιά … του 2020 …. Φο­ρά­ει γά­ντια και μάσκα στο πι­κρα­μέ­νο της  πρό­σω­πο, θρη­νεί κι ανα­τρι­χιά­ζει, στέ­κει ακί­νη­τη μπρός στα Προ­πύ­λαια του Πα­νε­πι­στη­μί­ου  με την πλάτη ακου­μπι­σμέ­νη  σε μια κο­λώ­να, αντή­λιο βάζει το χέρι στα μάτια – κοι­τά­ζει – προς την Ομό­νοια και καρ­τε­ρά­ει το βου­ε­ρό, πύ­ρι­νο πο­τά­μι του κό­σμου… μά­ταια όμως …

Τραυ­μα­τί­ζε­ται η ψυχή της στην θέα των ασθε­νο­φό­ρων , στα σπλά­χνα της καρ­φιά οι σει­ρή­νες που ουρ­λιά­ζουν, τα πε­ρι­πο­λι­κά με τους φά­ρους αναμ­μέ­νους – μέρα με­ση­μέ­ρι – σε τρελή πο­ρεία με «τσίτα» γκά­ζια να χα­ρα­κώ­νουν την άσφαλ­το, αφή­νο­ντας βα­θιές πλη­γές σε αό­ρα­τα, άψυχα κορ­μιά ανώ­νυ­μων αν­θρώ­πων!…..

– 

 Όχι­ι­ιι ..!!!  Και όμως, αυτή η Πρω­το­μα­γιά δεν μπο­ρεί να ξε­χά­σει πως υπάρ­χουν ακόμη ΚΑ­ΠΟΙΟΙ ΗΡΩΕΣ παλ­λη­κά­ρια, ΚΑ­ΠΟΙΕΣ ΗΡΩ­Ι­ΔΕΣ κο­πέ­λες που ΜΠΟ­ΡΟΥΝ να πε­θά­νουν από απερ­γία πεί­νας, δεν μπο­ρεί να ξε­πε­ρά­σει την HELIN BOLEK τον MUSTAFA KOCAK και όλους τους καλ­λι­τέ­χνες – μου­σι­κούς  Τούρ­κους του CRUP YORYM που για να ζουν Λεύ­τε­ρα και να τρα­γου­δούν τον Σο­σια­λι­σμό, την δι­καιο­σύ­νη και την Ει­ρή­νη των Λαών, που για να έχουν αξιο­πρέ­πεια και λόγο ύπαρ­ξης σε μια βάρ­βα­ρη χώρα, σ ένα δι­κτα­το­ρι­κό κα­θε­στώς, ενά­ντια σ έναν κόσμο φα­σι­στι­κό, ιμπε­ρια­λι­στι­κό, κε­φα­λαιο­κρα­τι­κό, πήραν την ζωή τους στα χέρια τους , σε υπέρ­τα­τη θυσία θα­νά­του και όρι­σαν την μοίρα τους θά­βο­ντας τα κορ­μιά τους σαν δέ­ντρα, που θα ρι­ζώ­σουν , θα καρ­πί­σουν και θα χορ­τά­σουν οι ανή­μπο­ροι της γης – οι κο­λα­σμέ­νοι – με Πίστη, Δύ­να­μη, Αγώνα, Πο­λι­τι­σμό, Ποί­η­ση και Με­λω­δί­ες !!!

– ΑΘΑ­ΝΑ­ΤΟΙ !!! Αυτή η Πρω­το­μα­γιά δεν θα τους ξε­χά­σει ΠΟΤΕ θα τους ΤΙ­ΜΑ­ΕΙ ΠΑΝΤΑ !!!

Η Πα­γκό­σμια ση­με­ρι­νή μέρα του 2020 φο­ρά­ει διπλή μάσκα στο πρό­σω­πο και διπλά γά­ντια στα χέρια, όχι γιατί φο­βά­ται τον κο­ρω­νοιό, – αυτός όπως ήρθε, θα φύγει, – τον φα­σι­σμό φο­βά­ται, που πλα­νιέ­ται αιώ­νες τώρα σαν Δα­μό­κλειος σπάθη πάνω από τα κε­φά­λια του κό­σμου και δεν λέει να φύγει, να εξα­φα­νι­στεί, να τε­λειώ­σει, να πε­θά­νει! Ο φα­σι­σμός είναι ο εχθρός !!! Αυτόν πρέ­πει να τσα­κί­σει !!!

Θυ­μά­ται η δα­κρυ­σμέ­νη Πρω­το­μα­γιά, θυ­μά­ται και χα­μο­γε­λά­ει…. τους 200 Ήρωες Κομ­μου­νι­στές που εκτε­λέ­στη­καν στο Σκο­πευ­τή­ριο της Και­σα­ρια­νής,  την Πρω­το­μα­γιά του 1944 και πό­τι­σαν με το αίμα τους τα Άγια χώ­μα­τα, γρά­φο­ντας μια χρυσή σε­λί­δα στο βι­βλίο της νε­ώ­τε­ρης Ιστο­ρί­ας της Ελ­λά­δος, με την θυσία και τον Πα­τριω­τι­σμό τους!

Σκύ­βει σεμνά το κε­φά­λι της στο χώμα, ψη­λα­φί­ζει τα χνά­ρια του αί­μα­τος που έτρε­χε απ΄ τα κα­μιό­νια και τ΄ ακο­λου­θεί με βήμα αργό, ως που φτά­νει ΕΚΕΙ στο μνη­μείο των ΑΘΑ­ΝΑ­ΤΩΝ!! Προ­σκυ­νά­ει, υψώ­νει την γρο­θιά της, αφή­νει τα γα­ρύ­φαλ­λα και φω­νά­ζει :

-ΤΙΜΗ ΚΑΙ ΔΟΞΑ στους Ήρωες Αγω­νι­στές, στους ερ­γά­τες, την νε­ο­λαία, στους φοι­τη­τές, τις ερ­γά­τριες, τις νοι­κο­κυ­ρές και πε­ρι­μέ­νει … Υπό­σχε­τε η κάθε μέρα να είναι μια Πρω­το­μα­γιά! Υπό­σχε­τε να αντα­μώ­σει με όλους τους Λαούς ξανά στους δρό­μους, στα ερ­γο­στά­σια, στα σχο­λειά, στα νο­σο­κο­μεία με τους για­τρούς, εύ­χε­ται καλή ανάρ­ρω­ση στους ασθε­νείς, πα­ρη­γο­ρεί τους πεν­θού­ντες ……

Αυτή η Πρω­το­μα­γιά έχει φωνή!!! Χαι­ρε­τά­ει τους αν­θρώ­πους σ΄ όλη την γη και ξαφ­νι­κά, τα κου­ρέ­λια της πέν­θι­μης φο­ρε­σιάς της λά­μπουν με φως, ένα φως πιο δυ­να­τό απ΄ του Ήλιου!!

-ΖΗΤΩ Η ΠΑ­ΓΚΟ­ΣΜΙΑ ΕΡ­ΓΑ­ΤΙ­ΚΗ ΠΡΩ­ΤΟ­ΜΑ­ΓΙΑ! -ΜΕ ΔΥ­ΝΑ­ΜΗ ΣΤΟΝ ΑΓΩΝΑ!

-ΕΜΕΙΣ ΘΑ ΝΙ­ΚΗ­ΣΟΥ­ΜΕ!!!

Διαβάστε περισσότερα

Αλέκος Παναγούλης: Όταν έφυγε ένας ωραίος Έλληνας

ταν την 1η Μαΐου του 1976, που το νήμα της ζωής ενός «ωραίου» Έλληνα, του Αλέκου Παναγούλη, κόπηκε μια για πάντα, σε ηλικία 36 ετών.

Επιβαίνοντας σε ένα πράσινο αυτοκίνητο ο Αλέκος Παναγούλης κινείται στη λεωφόρο Βουλιαγμένης, όταν υπό αδιευκρίνιστες συνθήκες χάνει τον έλεγχο και πάει και καρφώνεται σε ένα υπόγειο κατάστημα επί της λεωφόρου, κάθετα στην πορεία του.

Ποιός ήταν ο Αλέκος Παναγούλης

Ο Αλέξανδρος Παναγούλης συμμετείχε ενεργά στον αγώνα για την επαναφορά της δημοκρατίας και εναντίον του στρατιωτικού καθεστώτος του Γεωργίου  Παπαδόπουλου. Λιποτάκτησε από το στράτευμα και ίδρυσε την οργάνωση Εθνική Αντίσταση. Στη συνέχεια αυτοεξορίστηκε στην Κύπρο για να καταστρώσει σχέδιο δράσης.

Εκεί ήρθε σε επαφή με τους πολιτικούς άνδρες του τόπου, όπως ο Πολύκαρπος Γιωρκάτζης, με σκοπό να τους ζητήσει να συνδράμουν στην αντίσταση. Όταν επανήλθε στην Ελλάδα, μαζί με στενούς του συνεργάτες σχεδίασε την απόπειρα δολοφονίας του δικτάτορα Παπαδόπουλου την 13η Αυγούστου 1968 κοντά στη Βάρκιζα. Εκείνη απέτυχε κι εκείνος συνελήφθη.

Όπως έγραφε η διάσημη δημοσιογράφος και αιώνια αγαπημένη του Οριάνα Φαλάτσι στην συνέντευξη της με τον Αλέξανδρο Παναγούλη μετά την απελευθέρωση του, η πράξη του ήταν μια πολιτική πράξη εναντίον της δικτατορίας

Στις φυλακές από τις οποίες πέρασε τα βασανιστήρια τον φτάνουν πολύ κοντά στο θάνατο. Χαρακτηριστικό είναι ότι στις Στρατιωτικές Φυλακές του Μπογιατίου, από όπου προσπάθησε να δραπετεύσει πολλές φορές, είχε φτιαχτεί ένα κελί που ειδικά για τον Παναγούλη που ήταν σαν αντίγραφο τάφου. Τη διέξοδο του την βρήκε στην ποίηση. Ακόμα κι όταν του κατάσχεσαν κάθε γραφική ύλη, εκείνος χρησιμοποίησε για μελάνι το αίμα του και για χαρτί τους τοίχους του κελιού-τάφου του.

Τον Αύγουστο του 1973 – μετά από τεσσεράμισι σχεδόν χρόνια φυλάκισης – κι αφού είχε απετράπη η εκτέλεση του στο Γουδί από τον ίδιο τον Παπαδόπουλο, απελευθερώθηκε βάση της γενικής αμνηστίας που απένειμε το καθεστώς των συνταγματαρχών στους πολιτικούς κρατούμενους.

Τότε είναι που αυτοεξορίστηκε εκ νέου, αυτή τη φορά στην Φλωρεντία της Ιταλίας, για να επαναδραστηριοποιηθεί στην αντίσταση.

Μετά τη διάσημη απόπειρά του να δολοφονήσει τον δικτάτορα Γιώργο Παπαδόπουλο και τα βασανιστήρια τα οποία υπέστη ο Παναγούλης εκλέχθηκε βουλευτής με την Ένωση Κέντρου και πάλεψε κατά των πολιτικών που συνεργάστηκαν με το δικτατορικό καθεστώς της Χούντας.

Συνέχισε απτόητος τον αγώνα του για απομόνωση των συνεργατών της επταετίας, μέχρι το μοιραίο αυτοκινητιστικό δυστύχημα στο οποίο έχασε τη ζωή του, λίγες μέρες πριν την αποκάλυψη των φακέλων σχετικά με τα όργανα ασφαλείας της Χούντας. Η αποκάλυψη του φακέλου δεν έγινε τελικά ποτέ.

Ήταν ατύχημα ή δολοφονία; Για το θάνατο του Αλέκου Παναγούλη έχουν διατυπωθεί πολλά σενάρια σχετικά με το μοιραίο ατύχημα που του στέρησε τη ζωή, χωρίς όμως να έχει αποδειχθεί ποτέ κάτι σχετικά.

Δείτε το ντοκιμαντέρ «Ωραίος ως Έλλην»

«Αλέξανδρος Παναγούλης... ωραίος ως Έλλην» from TV Χωρίς Σύνορα on Vimeo.

Διαβάστε περισσότερα

Θετικά τα πρώτα αποτελέσματα της ιντερφερόνης κατά του κορονοϊού στην Κούβα

 Τα στατιστικά του υπουργείου υγείας της χώρας δείχνουν ότι το 93,4% των διαγνωσμένων κρουσμάτων κορονοϊού έλαβαν θεραπεία με ιντερφερόνη. Εξ αυτών, μόνο το 5,5% παρουσίασε στη συνέχεια βαριά ή κρίσιμη κλινική κατάσταση.

 

H δύναμη του συστήματος υγείας της Κούβας και οι στενοί του δεσμοί με τη βιοτεχνολογία και τη φαρμακευτική βιομηχανία στο κοινωνικό μας σύστημα, που έχει προτεραιότητα την υγεία του λαού, καθιστά εφικτό να έχουν πρόσβαση σε αυτό όλοι οι Κουβανοί που το χρειάζονται”.

Τα στατιστικά του υπουργείου υγείας της χώρας δείχνουν ότι το 93,4% των διαγνωσμένων κρουσμάτων κορονοϊού έλαβαν θεραπεία με ιντερφερόνη. Εξ αυτών, μόνο το 5,5% παρουσίασε στη συνέχεια βαριά ή κρίσιμη κλινική κατάσταση. Επίσης, το υπουργείο ανακοίνωσε μια θνησιμότητα 2,7% για τον κορονοϊό, η οποία όμως ανέρχεται σε μόλις 0,9% για όσους έλαβαν ιντερφερόνη. Πρόκειται για στοιχεία που συλλέχθηκαν και αναλύθηκαν στις 14 του μήνα. Σε διεθνές επίπεδο, ένα 20% εμφανίζει σοβαρή ή κρίσιμη κλινική κατάσταση, ενώ η θνησιμότητα ανέρχεται στο 6%.

Aναφορά υπήρξε και στα αποτελέσματα της χρήσης ιντερφερόνης για προληπτικούς σκοπούς στην Κίνα. Ο Πιμεντέλ παρουσίασε προκλινικές και κλινικές ενδείξεις έρευνας στην Ουχάν, όπου 2944 υγειονομικοί έλαβαν προληπτικά ιντερφερόνη, ενώ 3387 δεν την έλαβαν, χρησιμεύοντας ως ομάδα ελέγχου. Περίπου 50% όσων δεν την έλαβαν παρουσίασαν τη νόσο, έναντι κανενός στην πρώτη ομάδα.

“Αυτά τα στοιχεία δείχνουν ότι το πρωτόκολλο στη χώρα μας είναι αποτελεσματικό και η ιντερφερόνη παίζει ρόλο στα αποτελέσματα”, σχολίασε ο Πιμεντέλ.

Αυτή την περίοδο βρίσκεται σε φάση κλινικών δοκιμών και ένα εμβόλιο που έχει ως στόχο την ενίσχυση του ανοσοποιητικού.

Σύμφωνα με τα στοιχεία των αρχών, πάνω από 80 χώρες έχουν ζητήσει να λάβουν ιντερφερόνη από την Κούβα.

Mε πληροφορίες από telesur

Διαβάστε περισσότερα

«Όταν η συμφορά συμφέρει, λογάριαζέ την για πόρνη»

• facebook.com/mpogiopoulos
• mpog@imerodromos.gr

Γράφει στην «Μαρία Νεφέλη» ο Ελύτης: «Όταν η συμφορά συμφέρει, λογάριαζέ την για πόρνη».

Πάμε τώρα να δούμε τι συμβαίνει σε συνθήκες… πανδημιοκρατίας (τα στοιχεία παρατίθενται αναλυτικά στην τελευταία έκδοση του βιβλίου «Είναι ο Καπιταλισμός, ηλίθιε» – https://kapsimi.gr/einai-o-kapitalismos-ilithie):

α) Το 2007, λίγο πριν την εκδήλωση της κρίσης, το παγκόσμιο χρέος ήταν 142 τρις δολάρια. Υπολογιζόταν περίπου 2,5 φορές μεγαλύτερο από το παγκόσμιο ΑΕΠ.  Σήμερα, σύμφωνα με το Ινστιτούτο Διεθνών Χρηματοοικονομικών (Γενάρης 2020), το παγκόσμιο χρεος ανέρχεται πλέον στα 257 τρις δολάρια και είναι 3,2 φορές πάνω από το παγκόσμιο ΑΕΠ. Μεγαλύτερο δηλαδή απ’ όταν ξέσπασε η προ δεκαετίας κρίση.

β) Το 2008 υπολογιζόταν ότι το μέγεθος του χρηματοπιστωτικού τομέα μόνο όσον αφορά τους «άυλους τίτλους», δηλαδή η «φούσκα» των λεγόμενων «παραγώγων», ήταν μεγαλύτερο έως και 10 φορές από το παγκόσμιο ΑΕΠ. Σήμερα, σύμφωνα με την Τράπεζα Διεθνών Διακανανονισμών, η «φούσκα» των παραγώγων ανέρχεται στα 640 τρις (δηλαδή 800% πάνω από το παγκόσμιο ΑΕΠ που υπολογίζεται στα 80 τρις). Δεδομένου, δε, ότι ακόμα και το ΔΝΤ έφτασε να διαπιστώσει ότι «οι συναλλαγές παραγώγων αυξάνονται και η διαφάνεια των σχετικών στοιχείων δεν είναι επαρκής», η εικόνα περιγράφεται ήδη από το 2017 ως εξής:«Οι πιο αισιόδοξες εκτιμήσεις υπολογίζουν την συνολική αξία των παραγώγων σε 542 τρις δολάρια, οι πιο απαισιόδοξες εκτιμούν ότι ανέρχεται σε 1.200 τρις δολάρια» (www.thepressproject.gr, «Οι τράπεζες «μαγειρεύουν» τα στοιχεία για να μικρύνουν τη φούσκα της παγκόσμιας οικονομίας», Μιχάλης Γιαννεσκής, 7/11/2017). Στην καλύτερη περίπτωση, λοιπόν, κι εφόσον δεχτούμε ότι τα ψέματα των τραπεζιτών δεν είναι ψέματα, και χωρίς να προσμετράμε τα συμβόλαια προεξόφλησης μελλοντικής απόδοσης, τον χρηματιστηριακό τζόγο κτλ, τότε ο πλανήτης – που δεσμεύεται με ένα χρέος 3,2 φορές μεγαλύτερο από το παγκόσμιο ΑΕΠ – θα πρέπει ό,τι παράγει για τα επόμενα 8-10 χρόνια να τα διαθέτει (χωρίς να ξοδεύεται ούτε μια δραχμή) μόνο και μόνο για να αποπληρωθεί η “φούσκα” των παραγώγων του σήμερα.

 Τα παραπάνω σημαίνουν κάτι πολύ απλό: Το σύστημά τους «μπούκωσε». Για μια ακόμα φορά. Και μάλιστα «μπούκωσε» πριν καταφέρει να ανακάμψει από την δίνη της κρίσης που ξέσπασε πριν από μια δεκαετία και πλέον. Πρόκειται για μια κατάσταση που ήδη από τα μέσα Γενάρη (και πριν από την πανδημία) η γενική διευθύντρια του ΔΝΤ την περιέγραφε έτσι: Ερχεται κρίση και τεράστια οικονομική καταστροφή μεγαλύτερη της Μεγάλης Υφεσης (https://www.theguardian.com/business/2020/jan/17/head-of-imf-says-global-economy-risks-return-of-great-depression)

 Και τώρα τίθεται το ερώτημα: Είναι ο κορωνοιός, ίσως, μια… κάποια λύση στο πως θα εξηγήσουν, στο πως θα εφαρμόσουν και κυρίως πως θα επιβάλλουν, πάνω στα ερείπια της προηγούμενης κρίσης, όλα εκείνα τα μέτρα της νέας μετακύλησης των βαρών στα ήδη σφαγιασθέντα θύματα, στο πώς θα στηρίξουν, πάλι, στις πλάτες εκείνων που την πληρώνουν την κρίση εκείνους που προκαλούν; 

Εδώ ΠΡΟΣΟΧΗ:

Μακριά από τον γράφοντα κάθε παρερμηνεία ότι τάχα η πανδημία είναι «ένα ψέμα» ή ένα «κατασκεύασμα» ή μια «συνομωσία» που «προσχεδιάστηκε» κι άλλα τέτοια γελοία και ανάξια. Ο γράφων ισχυρίζεται ότι η συμφορά της πανδημίας είναι ανείπωτη και τόσο πραγματική όσο οι 205.000 νεκροί και τα 3 εκατομμύρια κρούσματα – μέχρι που γράφονταν αυτές οι γραμμές. Ισχυρίζεται ότι για τις συνέπειες και της πανδημίας, την εγκληματική ευθύνη φέρουν ακέραια οι κεφαλαιοκράτες που εμπορευματοποιούν την αρρώστια, διαλύοντας τα συστήματα υγείας, ευθύνεται ο ιμπεριαλισμός που παρέχει στον ΠΟΥ ένα πολλοστημόριο σε σχέση με τα τρισεκατομμύρια που αφειδώς παρέχει για στρατιωτικούς εξοπλισμούς.   

 Ισχυρίζεται, λοιπόν, ότι αυτή η αδιανόητη φρίκη έρχεται να επιδεινώσει τη σφοδρότητα μια κρίσης που βρισκόταν προ των πυλών. Ότι προσδίδει στην νέα κρίση, που επέρχετο με μαθηματική ακρίβεια, μεγαλύτερη ένταση και βάθος. Ταυτόχρονα, δε, και εδώ βρίσκεται ο σχεδιασμός, ισχυρίζεται ότι η πανδημία θα αξιοποιηθεί από τα βαμπιρ του κεφαλαίου, τους καπιταλιστές και τα πολιτικά τσιράκια τους, σαν μια εξαιρετική «δικαιολογία» και πρόσχημα για να εξαπολύσουν μια γιγάντια εκστρατεία επιβολής μέτρων, με αντίστοιχο κανονιοβολισμό ιδεολογικής καταστολής, ώστε να ισοπεδώσουν ό,τι απέμεινε από τον προηγούμενο οδοστρωτήρα, φροντίζοντας να «αθωώνουν» τον καπιταλισμό και να «ενοχοποιούν» για την νεα λιτότητα και την νέα φτωχοποίηση τον ιό.

 Η πανδημία επιχειρείται, ήδη, να εμφανιστεί από τους εμπρηστές (και της δημόσιας υγείας) σαν εκείνος ο «εξωγενής», «απρόβλεπτος» και «αναπάντεχος» παράγοντας στο όνομα του οποίου θα επιδιώξουν να κουρδίσουν όλους τους μηχανισμούς αποχαύνωσης και να ρυθμίσουν όλους τους μηχανισμούς ιδεολογικής τρομοκρατίας ώστε να καταπνίξουν αντιστάσεις, να διαμορφώσουν κοινωνικές συμμαχίες και να περάσουν σαν «αναπόφευκτα», «αναγκαστικά» και «μοιραία» τα νέα εγκλήματα που ετοιμάζουν εις βάρος των λαών.

Οποιος, δε, αδυνατεί να αντιληφθεί τι σημαίνει «έγκλημα», αλλά και «μετατροπή – κατά τον κομψευάμενο κυνισμό τους – της κρίσης σε ευκαιρία», αρκούν τρία στοιχεία:

    α) Την ώρα που 1 στους 10 ανθρώπους επιβιώνει με λιγότερα από 2 δολάρια τη μέρα, μόλις 42 μεγιστάνες του πλούτου καταμετρήθηκαν το 2018 να διαθέτουν εισοδήματα τόσα όσα διαθέτει το 50% του πληθυσμού της Γης, δηλαδή 3,6 δισεκατομμύρια άνθρωποι,

    β) τo 82% του παγκόσμιου πλούτου πήγε το 2017 στο 1% της οικονομικής ελίτ, την ίδια ώρα που το φτωχότερο μισό του κόσμου δεν είδε καμία αύξηση στο μερίδιό του,

    γ) τα τελευταία 20 περίπου χρόνια, περίοδος που περιλαμβάνει και τον καπιταλισμό της κρίσης αλλά και τον καπιταλισμό της «ανάπτυξης», τα εισοδήματα του πλουσιότερου 1% του πληθυσμού της Γης αυξήθηκαν κατά 182 φορές.

Ας δούμε τώρα σε ποιο έδαφος και με ποια νέα εργαλεία θα εξαπολύσουν την νέα επίθεση και γιατί δικαιώνεται ο στίχος του Ελύτη «όταν η συμφορά συμφέρει, λογάριαζέ την για πόρνη»:

– Πριν από 40 και πλέον χρόνια οι κομμουνιστές μιλούσαν για το παγκόσμιο πρόγραμμα παρακολούθησης, το πρόγραμμα «Echelon» που χτιζόταν στα υπόγεια του Αγάλματος της Ελευθερίας, αλλά ήταν… συνομωσιολόγοι. Στις αρχές του αιώνα το πρόγραμμα τέθηκε σε πλήρη εφαρμογή και το 2013 φρόντισε να μας ενημερώσει γι’ αυτό ένας Αμερικανός πράκτορας, ο Σνόουντεν. Όμως, προσέξτε: Αυτοί που κουκούλωσαν την υπόθεση Σνόουντεν, σήμερα, λόγω… πανδημίας, δεν έχουν καμία αναστολή πλέον να μιλούν ανοικτά για προγράμματα επιτροπείας, παρακολούθησης και ελέγχου που δεν θα περιορίζονται σε SMS για το αν θα βγάλεις το σκύλο βόλτα, αλλά για το είδος του μικροτσίπ που πρέπει να κουβαλούν οι άνθρωποι επάνω τους για να ελέγχει ο «Μεγάλος Αδελφός» αν ξύστηκαν ή αν φταρνίστηκαν, στο όνομα του κορωνοιού.    

 – Λίγες βδομάδες μόλις πριν από την πανδημία ο καπιταλιστικός κόσμος των «κάντε σολάριουμ και ενέσεις με απολυμαντικά» (Τραμπ) και των «η ανθρωπινη ζωή δεν είναι απόλυτη αξία» αφού υπάρχει και η οικονομία (Σόιμπλε), συνέχιζε να αρμενίζει με πυξίδα το «δεν υπάρχει εναλλακτική». Όταν, δε, οι ταγοί δεν μπορούσαν να αποτρέψουν με ΠΝΠ τις ενοχλητικές κοινωνικές συναθροίσεις, είχαν όλο το προπαγανδιστικό οπλοστάσιο να βγάζουν φιρμάνι ότι «οι εξεγέρσεις μας είναι εν γένει εκτός του κλίματος». Σήμερα, λίγες βδομάδες μετά, με την Διεθνή Οργάνωση Εργασίας να προειδοποιεί ότι πάνω από 1 δισεκατομμύριο άνθρωποι έρχονται να προστεθούν στην ανεργία και την μισοανεργία, με τους νέους ανέργους μόνο στις ΗΠΑ από τα μέσα Μαρτίου να ξεπερνούν τα 26 εκατομμύρια, οι κεφαλαιοκράτες αντισταθμίζουν το παγκόσμιο όνειδος που προκαλεί η απροσχημάτιστη εκδήλωση της παρακμής και της σαπίλα τους, με τη δύναμη που τους προσφέρει το γεγονός ότι έχουν πια στα χέρια τους μια δουλεμένη τεχνογνωσία για το πώς μπορούν να θέσουν σε καραντίνα όλο τον πλανήτη.   

 – Διαθέτουν έναν αδυσώπητο μηχανισμό που εκπαιδεύτηκε, πλέον, ώστε να μπορεί να παρουσιάζει σαν ενδεδειγμένο τον «εγκλεισμό». Που μπορεί να λανσάρει σαν  «δίκαιη» την τιμωρία λόγω της «απείθειας» έναντι των Αρχών. Που μπορεί να βαφτίζει κατά το δοκούν την κοινωνική αποστασιοποίηση σαν «σωτηρία» ή ακόμα και την κοινωνική αποξένωση σαν υπόδειγμα «κοινωνικής συμπεριφοράς». Εχουν σε πραγματικό χρόνο επιδοθεί στο πείραμα του τηλε-εργαζόμενου, του τηλε-ιατρικώς παρακολουθούμενου, του τηλε-εκπαιδευόμενου, του τηλε-κατευθυνόμενου ανθρώπου.

– Προφανώς και δεν είναι τόσο ανόητοι ώστε να παραιτηθούν από μια τόσο ισχυρή βάση ώστε να επιχειρήσουν να βαφτίσουν σαν «ατομική ευθύνη» τον ατομισμό, σαν κοινωνικό αρμό το «μένουμε σπίτι» και σαν «κοινωνική ανευθυνότητα» την συλλογικότητα, την κοινωνική δράση και διεκδίκηση. Ειδικά τώρα, μάλιστα, που φάνηκε ότι οι χρήσιμοι σε αυτή την κοινωνία είναι οι εργάτες, οι γιατροί, οι υπάλληλοι στα σούπερ μάρκετ, οι οδηγοί, οι σκουπιδιάρηδες και όχι τα παράσιτα της πλουτοκρατίας και οι κηφήνες της «φιλανθρωπίας».

     Αυτή η νέα πραγματικότητα που θα ήθελαν, προμηνύει μια ακόμα πιο φαιά απόχρωση του ήδη υφιστάμενου γκρίζου. Και μπορεί η πορεία του ανθρώπου να είναι προς το φως, αλλά τίποτα πιο ψευδές και ρηχό από το να πιστεύει κανείς ότι οι κρίσεις, ο θάνατος, ο φόβος, η δυστυχία, η εξαθλίωση, η ανασφάλεια, οι πόλεμοι, αποτελούν τις ικανές συνθήκες για να αναζητήσει κανείς το ξέφωτο. Ακόμα και όταν υπό προυποθέσεις όλα αυτά, με την επιδείνωση του βιοτικού επιπέδου και την ασφυξία της ανελευθερίας που προκαλούν, αποδειχτούν αναγκαίες συνθήκες για την εξάντληση του ορίου των αντοχών, δεν επιφέρουν αυτόματα και την ανάταση του ανθρώπου. Πάντα υπάρχει ο κίνδυνος να ξεστρατίσουν σε τυφλά ξεσπάσματα ή ακόμα και να οδηγήσουν σε  συνθηκολόγηση με τον «βάκιλο της πανούκλας».

 Η ικανή συνθήκη για να παλέψει κανείς ενάντια στο γκρίζο και στο μαύρο είναι η γειωμένη με την πραγματικότητα (και όχι η μεταφυσική) ελπίδα ενός καλύτερου τόπου. Τότε αυτή η αποδείξιμη στη θεωρία δυνατότητα, μετατρέπεται σε υλική δύναμη που εμπνέει και συνενώνει. Εδώ πάνω χτίζεται και διευρύνεται το μέτωπο της άρνησης στην υποταγή και στο «και μη χειρότερα». Και σήμερα η θεωρία υπέρ του δημόσιου και του κοινωνικού κόντρα στο ιδιωτικό και την ιδιωτεία, η θεωρία υπέρ του κεντρικού σχεδιασμού στην παραγωγή με ιεράρχηση τις ανθρώπινες ανάγκες κόντρα στον άναρχο κερδοσκοπικό ανταγωνισμό, η θεωρία «όλοι για έναν και ένας για όλους» μέσα από την κοινωνική ιδιοκτησία των μέσων παραγωγής κόντρα στο «δεν υπάρχει κοινωνία, μόνο άτομα», είναι μια πραγματικότητα που βοά.

    Παρά τις ανατροπές, λοιπόν, που βαραίνουν υπέρ των θιασωτών του «τέλους της ιστορίας», η αλήθεια, στην Ελλάδα και στον κόσμο, είναι ότι αν ο Μαρξ, ο Ενγκελς και ο Λένιν έδωσαν την θεωρητική και πολιτική πυξίδα για κοινωνικές κατακτήσεις σε συνθήκες 1^ης και 2^ης βιομηχανικής επανάστασης, σήμερα εκείνοι που σε συνθήκες 3^ης και 4^ης βιομηχανικής επανάστασης θέλουν να ρίξουν βαθύτερα την ανθρωπότητα στον Μεσαίωνα και στη βαρβαρότητα πρέπει να βρουν ξανά απέναντί τους το «Κομμουνιστικό Μανιφέστο» και το «Τι να κάνουμε».  

  Αποφασιστική και αναγκαία, προφανώς, είναι εδώ η παρουσία εκείνων των πρωτοπόρων που με πειθαρχία, οργάνωση, σχέδιο, με τέχνη και αποφασιστικότητα θα απαντήσουν στην ταξική επίθεση με συνεχή δράση για αντίστοιχη άνοδο της ταξικής πάλης εκ μέρους των καταπιεσμένων, συγκροτώντας ισχυρές κοινωνικές συμμαχίες και θέτοντας επίμονα στο πολιτικό προσκήνιο την βασική αντίθεση που διαπερνά την κοινωνία – με ή χωρίς κορωνοιό: «Κεφάλαιο – Εργασία».

 Την ώρα, επομένως, που η πλουτοκρατία θα προχωρά στην νέα συγκέντρωση και συγκεντροποίηση του κεφαλαίου, επιδιώκοντας να επιβάλει τους δικούς της όρους σε μια νέα συμμαχία με τα ακόμα περισσότερο συμπιεζόμενα μεσαία στρώματα,

 την ώρα που το σύστημα για να ελέγχει την “αγέλη” θα αναζητά την δοσολογία μεταξύ νεοφιλελευθερισμού, κευνσιανισμού, ρεφορμισμού, φασισμού, ποντάροντας στην τρομοκρατηση, τις αυταπάτες, την εξάντληση ή την παραίτηση των θυμάτων του,

 οι δυνάμεις της ταξικής πάλης, παντού στον κόσμο και κόντρα στον αρνητικό συσχετισμό, επιταχύνοντας τις διαδικασίες ανασυγκρότησής τους, με ορμή, με ευθύτητα προς τον εργαζόμενο λαό και τα καταπιεζόμενα στρώματα, με εφόδιο τα επιτεύγματα του σοσιαλισμού κατά τον 20^ο αιώνα και με μαεστρία που θα προκαλεί ρωγμές στον αντίπαλο, με τακτική που θα συσπειρώνει τις λαικές δυνάμεις και θα γεφυροποιεί την συνείδησή τους με τον στρατηγικό στόχο της κοινωνικής απελευθέρωσης, δεν έχουν παρά να προτάξουν την μόνη λύση: Κοινωνική ανατροπή και εκ βάθρων κοινωνικοπολιτική ανασύνθεση.

    Σε αυτή τη μάχη, που όπως ο κορωνοιός αφορά όλο τον πλανήτη έτσι κι αυτή είναι μια μάχη απέναντι στην καπιταλιστική πανδημία που αφορά όλο τον πλανήτη, οι κομμουνιστές γνωρίζουν το διακύβευμα, μέσα από τα λόγια του Λένιν:

«Θα ήταν λάθος– έγραφε – να νομίζει κανείς πως οι επαναστατικές τάξεις έχουν πάντα αρκετή δύναμη για να πραγματοποιήσουν την επανάσταση, όταν αυτή η επανάσταση έχει ωριμάσει πέρα για πέρα λόγω των συνθηκών της κοινωνικό-οικονομικής εξέλιξης. Όχι, η ανθρώπινη κοινωνία δεν είναι συγκροτημένη τόσο έλλογα και τόσο ‘‘βολικά’’ για τα πρωτοπόρα στοιχεία. Η επανάσταση μπορεί να ωριμάσει, ενώ οι δυνάμεις των επαναστατών δημιουργών αυτής της επανάστασης μπορεί να φανούν ανεπαρκείς για την πραγματοποίησή της – τότε η κοινωνία σαπίζει και αυτό το σάπισμα παρατείνεται κάποτε ολόκληρες δεκαετίες».

    Στην πατρίδα μας, τόσο μετά και την εμπειρία των Μνημονίων όσο και μετά την αναγγελία της νέας «κανονικότητας» που παρουσίασε η κυβέρνηση (https://www.imerodromos.gr/epistrofi-stin-kanonikotita-me-miso-mistho-misi-doyleia-misi-zoi/), τα σημάδια του ελλοχεύοντος κινδύνου να μετατραπεί αυτή η νέα κρίση σε παρατεταμένο σάπισμα, είναι φανερά.

    Εξίσου φανερές, όμως, είναι και οι δυνατότητες η Ιστορία να τραβήξει τον άλλο δρόμο.  Ειδικά εδώ, στην Ελλάδα. Αλλά και ειδικά από εδώ, από την Ελλάδα. Γιατί εδώ διαθέτουμε ένα ισχυρό πλεονέκτηµα: Το πλεονέκτημα του ΚΚΕ, ενός έµπειρου Κοµµουνιστικού Κόµµατος που ούτε συνθηκολόγησε ούτε ενσωματώθηκε και ενός ισχυρού ταξικού πόλου που αντιπαλεύει την ανυποληψία και τον αφοπλισµό του εργατικού κινήµατος.

Διαβάστε περισσότερα

Το χρονοδιάγραμμα της άρσης των μέτρων

Από τη Δευτέρα 4 Μαΐου, μπαίνει τέλος στην καραντίνα και ξεκινάει η σταδιακή άρση των περιοριστικών μέτρων. 

Οι πολίτες δεν θα χρειάζεται να στέλνουν SMS ή να κάνουν βεβαιώσεις για τις μετακινήσεις τους εντός του νομού. Προς το παρόν, δεν επιτρέπεται η μετακίνηση σε άλλους νομούς. Απαγορεύονται επίσης οι μετακινήσεις σε νησιά εντός της ιδίας περιφερειακής ενότητας, πλην εξαιρέσεων. Η ημερομηνία που θα υπάρχει ολική απελευθέρωση της κυκλοφορίας από νομό σε νομό θα είναι η 18η Μαΐου, πάντα με γνώμονα την εξέλιξη της πανδημίας.

Η χρήση της μάσκας είναι υποχρεωτική σε μέσα μεταφοράς, ταξί και κλειστούς χώρους διαφορετικά προβλέπεται διοικητικό πρόστιμο ύψους 150 ευρώ
σε κάθε επιχείρηση, επιτρέπονται 4 άτομα ανά 20 τ.μ., από 20-100 τ.μ 4 άτομα +1 ανά 10 τ.μ., άνω των 100 τ.μ. 12  άτομα +1 άτομο ανά 15 τμ. Επιπλέον, οι εργαζόμενοι πρέπει να έχουν απόσταση 2 μέτρων μεταξύ των θέσεων εργασίας.

Όσον αφορά το ωράριο οι δημόσιοι υπάλληλοι θα προσέρχονται σε τρία κύματα από τις 7πμ έως τις 9πμ και οι υπάλληλοι ιδιωτικού τομέα (πλην τραπεζών, σούπερ μάρκετ και φούρνων) σε δύο κύματα από τις 9πμ έως τις 10πμ. Για τις μετακινήσεις  των πολιτών συστήνεται η χρήση ΙΧ αντί μέσων μαζικής μεταφοράς ενώ αναστέλλεται ο δακτύλιος για τις μετακινήσεις στην Αθήνα και ελεύθερο πάρκινγκ στα μητροπολιτικά κέντρα.

Πώς θα ανοίξουν καταστήματα και επιχειρήσεις

Από τις 4 Μαΐου θα ανοίξουν:

• Λιανικό εμπόριο, βιβλία, γραφικής ύλης, οπτικά και αθλητικά είδη, καταναλωτικές αγορές, φυτά και λαϊκές αγορές όπου και απελευθερώνεται η μετακίνηση των παραγωγών μεταξύ των περιφερειών.
• Παροχή υπηρεσιών
• Κομμωτήρια, κουρεία, κέντρα αισθητικής, ΚΤΕΟ (Οι πελάτες θα προσέρχονται μόνο κατόπιν ραντεβού. Το ωράριο απελευθερώνεται από 7.00 το πρωί μέχρι 10.00 το βράδυ).
• Εκκλησίες για ατομική προσευχή με περιορισμό συναθροίσεων (έως 10 άτομα).

11 Μαΐου

• Επιχειρήσεις λιανικού εμπορίου (λοιπές επιχειρήσεις)
• Σχολές οδηγών

18 Μαΐου

• Ζωολογικά πάρκα - βοτανικοί κήποι
• Αρχαιολογικοί χώροι
• Υπηρεσίες τυχερών παιχνιδιών (δεν επιτρέπονται υπηρεσίες σε καθήμενους)
• Θείες λειτουργίες 

1 Ιουνίου

• Εμπορικά κέντρα (χρήση μάσκας + γάντια για τους εργαζόμενους, χωρίς καθήμενους)
• Ένας επισκέπτης ανα 20 τ.μ.
• Εστιατόρια - καφετέριες

Εντός Ιουνίου (5ο στάδιο)

• Κινηματογράφοι (1,5 μέτρο ανά κάθισμα - 60% πληρότητα)
• Ξενοδοχεία 12μηνης λειτουργίας

Εντός ιουνίου (6ο στάδιο)

• Πάρκα αναψυχής
• Θεματικά παρκα παιδότοποι

Εντός Ιουνίου (7ο στάδιο)

• Εστιατόρια (εσωτερικοί χώροι)
• Καφετέριες (εσωτερικοί χώροι)
• Αθλητικές εγκαταστάσεις

Διαβάστε περισσότερα

Εκτός Airbnb τρεις ιστορικές γειτονιές στο κέντρο του Άμστερνταμ

Στην ολική απαγόρευση της βραχυχρόνιας μίσθωσης μέσω της πλατφόρμας του Airbnb σε τρεις ιστορικές γειτονιές του Άμστερνταμ προχωρά η πόλη.

Η απαγόρευση, σύμφωνα με την ανακοίνωση, πρόκειται να τεθεί σε ισχύ την 1η Ιουλίου και αποτελεί την πιο πρόσφατη προσπάθεια της ολλανδικής πρωτεύουσας να συγκρατήσει την ενοικίαση σε πλατφόρμες βραχυχρόνιας μίσθωσης όπως η Airbnb.

Μάλιστα, η απόφαση αυτή ενισχύει ένα πιο διευρυμένο σύστημα περιορισμού που θα τεθεί σε ισχύ την 1η Ιουλίου στο Άμστερνταμ σχετικά με τις πλατφόρμες βραχυχρόνιας μίσθωσης σπιτιών.
Σύμφωνα με τις νέες οδηγίες, οποιοσδήποτε ενοικιάζει το σπίτι του στην πόλη θα πρέπει να έχει ειδική άδεια. Το Δημαρχείο ωστόσο πλέον δεν θα εκδίδει καθόλου άδειες για τις τρεις γειτονιές που καλύπτονται από την ολική απαγόρευση.

Πηγή

Διαβάστε περισσότερα

Περίθαλψη σε… έκπτωση

ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΚΟΥΛΑΛΗΣ

Είναι αλήθεια ότι οι άνθρωποι σε συνθήκες κρίσης, μάλιστα υγειονομικής, ζητούν άμεσες απαντήσεις. Το ερώτημα, στην περίπτωση των ΗΠΑ, είναι αν ο πρόεδρος της χώρας είναι ο κατάλληλος να τις δώσει. Οι δηλώσεις Τράμπ την περασμένη Πέμπτη δεν αφήνουν περιθώρια αμφιταλάντευσης για την ακαταλληλότητά του στον εν λόγω… τομέα.

Όμως, το ζήτημα εδώ δεν είναι ο Tράμπ, που τώρα τρέχει να μαζέψει τα ασυμμάζευτα. Ούτε καν η πανδημία. Αυτή αποτέλεσε την αφορμή. Την αφορμή για το ξεγύμνωμα ενός συστήματος που διαδηλώνει σε κάθε περίσταση το μίσος του απέναντι σ’ όσους θεωρεί «περιττούς».

Σύμφωνα με τα στοιχεία: 50 εκατ. Αμερικανοί είναι ανασφάλιστοι, με τους 18 χιλ. απ’ αυτούς να πεθαίνουν κάθε χρόνο επειδή δεν χωρούν στο σύστημα περίθαλψης. Oι υπόλοιποι, πάνω από 240 εκατ, έχουν ιατροφαρμακευτική ασφάλιση. Έστω αυτό, θα πει κάποιος. Μόνο που, σε ορισμένες περιπτώσεις, χρειάζεται να δουλεύεις μέχρι τα 80 σου έτη, προκειμένου να πληρώνεις τα ασφάλιστρα και τα φάρμακά σου. «Αν όντως υπάρχουν τα χρυσά χρόνια της τρίτης ηλικίας, εγώ δεν τα βλέπω», επισημαίνει ο Φρανκ Καντίλ, εργαζόμενος ετών 79!

Δεν θα ήταν υπερβολή να ισχυριστούμε ότι οι ασφαλιστικές εταιρείες είναι κράτος εν κράτει στις ΗΠΑ, έχοντας το δικαίωμα να απορρίψουν το αίτημα ενός πολίτη για ασφάλιση, ακόμη κι αν πάσχει από μυκητίαση ή να ακυρώσουν το συμβόλαιο σε περίπτωση που «ανακαλύψουν» ότι απέκρυψε κάτι ή έκανε ψευδή δήλωση.

Ήταν στις 30/5/1996, όταν η Λίντα Πίνο, πρ. ιατρική επιθεωρήτρια της Humana ξεμπρόστιαζε τους CEO των ασφαλιστικών καταγγέλλοντας στην Επιτροπή προ του Κογκρέσου, ότι οι πρακτικές τους «σακάτευαν και σκότωναν ασθενείς».

Όμως, ας αναρωτηθούμε: Πώς φτάσαμε στο σημείο οι πολίτες να αναγκάζονται να κοστολογούν το σώμα τους και οι γιατροί με το υψηλότερο ποσοστό απορρίψεων να παίρνουν το μεγαλύτερο μπόνους;

Στις 17/2/1971 ο Ερλιχμαν, σύμβουλος εσ. Πολιτικής του Νίξον, διαβεβαίωνε το Οβάλ Γραφείο ότι η παραχώρηση του HMO στην ιδιωτική πρωτοβουλία αποτελούσε μάννα εξ ουρανού για τα εταιρικά συγκροτήματα της αισχροκέρδειας. Την επόμενη μέρα ο Νίξον εγκαινίασε το νέο σύστημα Υγείας.

Το παιχνίδι διήρκησε αρκετά χρόνια, μέχρι που εμφανίστηκε το «αμαρτωλό» δίδυμο του κλιντονισμού. Κανείς δεν πρέπει να στερείται της περίθαλψης, διακήρυσσε η Χίλαρι με την ισχύ του λόγου της πρώτης κυρίας. Το φάντασμα του… σοσιαλισμού πλανιόταν εκ νέου για τους Ρεπουμπλικάνους πάνω απ’ την Ουάσινγκτον, θυμίζοντας τον «κόκκινο εφιάλτη» για τον οποίο προειδοποιούσε τους Αμερικανούς ο πολιτικά αδίστακτος και δραματουργικά άχρωμος, Ρ. Ρίγκαν.

 Η βιομηχανία της Περίθαλψης τελικά εξαγόρασε την Κλίντον και το Κογκρέσο με $100 εκατ. Το χαρτί ήταν μπόλικο και η αυγή του 21^ου αιώνα υποσχόταν τη συνέχεια της πλαστής ευμάρειας του «ιδιωτικοποιημένου κεϋνσιανισμού» των ’90s.

Ομοίως έπραξε το λόμπι της φαρμακοβιομηχανίας, εξαγοράζοντας τον Μπους ($891.200) και την κυβέρνησή του, η οποία παρέδωσε $800 δισ. φόρων στα χέρια του φαρμακευτικού-ασφαλιστικού συμπλέγματος. Με το πρώτο να χρεώνει όσο θέλει τα φάρμακα και τον δεύτερο να κάνει τον μεσάζοντα. Μίζα, νόμιμη, δηλαδή στην πλάτη των 2/3 των ηλικιωμένων Αμερικανών που έκτοτε πλήρωναν > $ 2 χιλ./χρόνο για φάρμακα.

Ο ρόλος του ALEC

Είναι γνωστή η απέχθεια της οικονομικής ελίτ έναντι των συνδικάτων. Τι γίνεται όμως, όταν εκείνη οχυρώνει τα συμφέροντά της μέσα από τις τάξεις ενός αντίστοιχου φορέα πίεσης;

Η απάντηση βρίσκεται πίσω από τα αρχικά American Legislative Exchange Council, της ιδιωτικής λέσχης πολιτικών (κυρίως Ρεπουμπλικάνων) και εταιρειών που ελέγχουν και ρυθμίζουν την οικονομική-πολιτική ζωή των ΗΠΑ. Φυσικά, όταν μέλη του ALEC Eίναι πανίσχυρα λόμπι σαν το PhRMA και μεγαθήρια του φαρμάκου όπως η Celgene, η Takeda Ph. και η Eli Lilly, η «μπίζνα» της Υγείας δε μπορεί παρά να βρίσκεται στο επίκεντρο της προσοχής του.

Όπως εξηγούσε το περιοδικό «The Nation», ακόμη κι όταν ο Oμπάμα περνούσε το Medicare for All κι ενώ οι Δημοκρατικοί ήλεγχαν το Κογκρέσο, οι ασφαλιστικές, μέσω του ALEC, απαίτησαν να συμπεριληφθούν στη μεταρρύθμιση πέντε αιτήματα που θα διασφάλιζαν την παρασιτική τους παρουσία στην Υγεία. Απ’ αυτά ικανοποιήθηκαν τα τέσσερα! Βλέπεις, τα εξαψήφια νούμερα που δαπάνησε και δαπανά το ALEC, έχουν αποδέκτες και στις δύο πλευρές του κομματικού μονόδρομου…

Ο κ. Γουέιριχ, συνιδρυτής του ALEC, στο παρελθόν είχε αντιταχθεί στο συνταγματικό δικαίωμα της καθολικής ψηφοφορίας στις εκλογές, αφού η ισχύς της τάξης του «αυξάνεται όσο μειώνεται ο αριθμός των ψηφοφόρων». Κι εν μέρει έχει δίκιο. Γιατί, δεν πρόκειται για μια γνήσια δημοκρατική διαδικασία, αλλά για ένα ράλι εκατομμυριούχων, σε μια χώρα που αν ανήκεις στο περίφημο 1% μπορεί να ζήσεις μέχρι και 15 έτη παραπάνω, την ώρα που οι μη προνομιούχοι αποκλείονται, επειδή ο δείκτης της μάζας τους κρίνεται ιδιαίτερα υψηλός.

Λένε ότι είμαστε ίσοι απέναντι στην πανδημία. Ορθόν. Ισχύει το ίδιο και για την πρόσβαση στην περίθαλψη; Ελπίζουμε, με τα παραπάνω , να απαντήσαμε.

Διαβάστε περισσότερα

H Guernica και η στρατευμένη τέχνη!

Η Guernica δεν είναι μασημένη τροφή. Δεν δίνει καμιά προοπτική. Τη γεννά μέσα στο μυαλό σου. Εσύ πρέπει να τη γεννήσεις. Απλώς κάνει αυτονόητη την ανάγκη να απαλλαχτεί η ανθρωπότητα από αυτό που τόσο καλά δείχνει ο πίνακας.

Μάνος Δούκας

Ο βομβαρδισμός της Guernica

Μετά την έναρξη του εμφυλίου πολέμου στην Ισπανία (Ιούλιος 1936) και τις πρώτες επιτυχίες των πραξικοπηματιών το φθινόπωρο του 1936, μπαίνει ο χειμώνας 1936 – 1937 που οι εθνικιστές του Φράγκο συναντούν τα πρώτα… «μπαστούνια». Αποτυχία τους να καταλάβουν τη Μαδρίτη (8/11/36 μέχρι το Φλεβάρη του 1937). Συντριπτική ήττα στη μάχη της Γκουανταλαχάρα (8 – 23/3/37). Αποτυχία τους στην εκστρατεία στο βορρά για να καταλάβουν το Μπιλμπάο (Μάρτη 1937), την πρωτεύουσα των Βάσκων. Η νίκη γοήτρου που χρειαζόταν ο Φράνκο δεν ερχόταν. Λίγο που οι δημοκρατικοί μπόρεσαν να συγκροτηθούν, λίγο που τα σοβιετικά τανκς και αεροπλάνα άρχισαν να φτάνουν, δίνοντας στο δημοκρατικό στρατό έστω και προσωρινή υπεροχή στην αεροπορία, λίγο που η πολιτική της «ουδετερότητας» των ΑγγλοΓαλλοΑμερικάνων δεν είχε προλάβει ακόμα να στραγγαλίσει τη δημοκρατική κυβέρνηση. Ήταν τότε, στις αρχές της άνοιξης του 1937, «ο Φράνκο προειδοποιούσε τους φίλους του ότι αν δε μπουν στον πόλεμο οι Γερμανοί κι οι Ιταλοί πιο μαζικά και πιο δυναμικά, ο πόλεμος θα χανόταν».

Η επιχείρηση ονομάστηκε «Επίπληξη» (Operation Rugen) κι η επιλογή του στόχου της δεν ήταν τυχαία. Η Guernica είναι ιερή πόλη των Βάσκων. Κάτι σαν «Εθνική Εστία» τους, που στο κέντρο της είχε μια αιωνόβια βελανιδιά, κάτω από την οποία συνεδρίαζε η Βουλή των Βάσκων, εκεί ορκιζόταν ο πρόεδρος της Βασκικής βουλής, αλλά και οι Ισπανοί βασιλείς που δεσμεύονταν εκεί να σεβαστούν τις ελευθερίες και τα δικαιώματα των Βάσκων. Αλλά ήταν και σε στρατηγική θέση στο δρόμο προς την πρωτεύουσα των Βάσκων Μπιλμπάο.
Στις 26 Απρίλη 1937 λοιπόν, η γερμανική πολεμική αεροπορία (σμήνος «Κόνδωρ») μαζί και με Ιταλικά αεροπλάνα, ισοπεδώνει, ύστερα από ένα ανηλεή βομβαρδισμό και συνεχή πολυβολισμό τριών ολόκληρων ωρών (16:40 – 19:45) την Guernica, μια μικρή πόλη 7.000 κατοίκων, στη χώρα των Βάσκων. Σκοτώνουν 1650 ανυπεράσπιστους άμαχους και καταστρέφουν εντελώς το 70% των κτηρίων της πόλης.

Οι Γερμανοί ήθελαν να δηλώσουν την στήριξή τους στο Φράnκο, αλλά ήταν και μια γενική δοκιμή των νέων όπλων τους και των μεθόδων αεροπορικής καταστροφής, ενόψει του επερχόμενου Β’ Παγκοσμίου Πολέμου. Αλλά μάλλον αποτέλεσε και τιμωρία των Βάσκων που είχαν ταχθεί από την αρχή με το δημοκρατικό στρατόπεδο. Η καταστροφή της μικρής πόλης ήταν ένα σήμα κινδύνου για όλη την ανθρωπότητα, από την αδίστακτη φονική ναζιστική πολεμική μηχανή, που απειλούσε πλέον ολόκληρη την Ευρώπη. Να σημειώσουμε ότι το ιερό δέντρο των Βάσκων γλύτωσε από το βομβαρδισμό.

Ο Πικάσο ζωγραφίζει την Guernica

Το όνομα της μικρής πόλης δε θα έφτανε τόσο έντονα στις μέρες μας, όπως ξεχνιούνται μέσα στη φράση «αιματηρός Ισπανικός εμφύλιος» τόσα άλλα «σφαγεία» της μεγάλης αυτής χώρας, αν δεν ήταν ο Πικάσο.

Τις ημέρες του βομβαρδισμού, ο Πικάσο ετοίμαζε έναν πίνακα, κατά παραγγελία της Δημοκρατικής κυβέρνησης της Μαδρίτης, για να εκπροσωπήσει την Ισπανία στη Διεθνή Έκθεση του Παρισιού. Μόλις έμαθε για την τύχη της Guernica, αμέσως αποφάσισε το θέμα και  τον τίτλο του έργου του. «Κραυγές παιδιών, κραυγές γυναικών, κραυγές πουλιών», σημείωνε στο ημερολόγιό του λίγο πριν αρχίσει να ζωγραφίζει τον εν λόγω πίνακα. Ο μεγάλος κομμουνιστής και μέγιστος ζωγράφος, την κατάλληλη στιγμή που το απαιτούσε η ιστορία, βρέθηκε εκεί για να κάνει τον κατάλληλο πίνακα, την Guernica.

Η «Guernica», το συγκλονιστικό αντιπολεμικό μανιφέστο του Πάμπλο Πικάσο, το σύμβολο της απανθρωπιάς και της φρίκης όλων των πολέμων, ο σταθμός στην ιστορία της ζωγραφικής, φιλοτεχνήθηκε στο Παρίσι, μεταξύ της 1ης Μάη και της 4ης του Ιούνη 1937.

Η ιστορία του πίνακα

Το έργο περιόδευσε στην Ευρώπη, στα πλαίσια καμπάνιας αλληλεγγύης προς τη δημοκρατική Ισπανία. Με την έναρξη του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου, το έργο φυγαδεύτηκε στις ΗΠΑ.

Στη διάρκεια της κατοχής, ο Γερμανός πρέσβης στο Παρίσι, Όττο Άμπετζ, επισκέφθηκε τον Πικάσο στο εργαστήρι του, όπου βλέποντας  τη φωτογραφία της «Guernica» ρωτάει τον Πικάσο: «Εσείς το κάνατε αυτό;». Κι εκείνος του απαντά λακωνικά: «Όχι, εσείς!».

Το 1969 ο θρασύτατος Φράνκο, ζήτησε να εκτεθεί ο πίνακας στην Ισπανία, αλλά πήρε κατηγορηματική άρνηση από τον Πικάσο, που έβαλε όρο στο Μουσείο Μοντέρνας Τέχνης της Νέας Υόρκης (όπου και φυλασσόταν) να μην πάει ποτέ το έργο του στην πατρίδα του, προτού αποκατασταθεί η δημοκρατία. Αυτό έγινε το 1981, μετά από το θάνατο του Πικάσο, αλλά και του Φράνκο. Σήμερα ο πίνακας εκτίθεται στο Εθνικό Μουσείο Τέχνης «Βασίλισσα Σοφία» στη Μαδρίτη.

Ένα αντίγραφο του πίνακα κοσμούσε για μερικά χρόνια (1985-2009) την είσοδο του Συμβουλίου Ασφαλείας του ΟΗΕ. Όταν ο υπουργός εξωτερικών των ΗΠΑ, Κόλιν Πάουελ, έκανε μια ομιλία για την επικείμενη προκήρυξη του πολέμου στο Ιράκ, το Φλεβάρη του 2003, το αντίγραφο καλύφτηκε με ένα μπλε ύφασμα, για να αποφευχθούν οι επικίνδυνοι αντιπολεμικοί συνειρμοί. Ο πίνακας του Πικάσο, είναι για πάντα εμβληματική κραυγή κατά της θηριωδίας του πολέμου, για πάντα επικίνδυνος κι ενοχλητικός σε κάθε ιμπεριαλιστή. (Δείτε και εδώ)

Τι είναι λοιπόν… στρατευμένη τέχνη;  

Ο κομμουνιστής Πικάσο θα μπορούσε να είναι ο ορισμός του στρατευμένου καλλιτέχνη, αλλά διεκδικούν πολλοί το ρόλο αυτόν στο λεξικό της επανάστασης. Και το έργο «Guernica» είναι ο ορισμός του στρατευμένου έργου.

Ο ίδιος θεωρούσε ότι «Ο καλλιτέχνης είναι μια πολιτική ύπαρξη. Αντιμετωπίζει τα γεγονότα που μπορεί σπαρακτικά ή ευχάριστα και αντιδρά σε αυτά με όλο του το είναι. Τι νομίζετε ότι είναι ο ζωγράφος; Ένας ανόητος που έχει μόνο μάτια; Κανένας πίνακας δε δημιουργήθηκε για να διακοσμεί σπίτια. Είναι ένα εργαλείο πολέμου για επίθεση, αλλά και για άμυνα εναντίον του εχθρού».

«Ένα όπλο στα χέρια του λαϊκού αγωνιστή, μια σημαία στα χέρια της ελευθερίας» (Γιάννης Ρίτσος, «Οι γειτονιές του κόσμου»).

Ο πίνακας παίζει απολύτως αυτό το ρόλο, παρόλο που πάνω του δε φαίνεται ούτε ο εχθρός που καταγγέλλει, ούτε αγκυλωτοί σταυροί, ούτε όπλα, ούτε βόμβες, ούτε  αεροπλάνα. Οι δολοφόνοι δε «φαίνονται» στο έργο, όμως «υπάρχουν» παντού. Τους κάνει προφανείς κι αυτούς και τις προθέσεις τους, ο πόνος που φαίνεται στο πρόσωπο και στην απελπισμένη κραυγή της μάνας και του αλόγου.

«Ένα σύμβολο «της αγριότητας και του σκοταδισμού», όπως τα αντιλαμβάνεται ο κομμουνιστής Πικάσο, χωρίς όπως ο ίδιος έλεγε «Να καρφώνω τα καρφιά με ξεχωριστό τρόπο για να δείξω τις πολιτικές μου πεποιθήσεις»». (Αριστούλα Ελληνούδη).

Ή όπως θάλεγε κι ο Ένγκελς… «Η στράτευση, κατά τη γνώμη μου, πρέπει να αντλείται μέσ’ απ’ την ίδια την κατάσταση κι από τη δράση» … «ο ποιητής πάλι δεν πρέπει να δίνει στον αναγνώστη όμορφα κι ωραία τη μελλούμενη λύση των κοινωνικών συγκρούσεων που περιγράφει» … «Για τούτο και πιστεύω πως το σοσια­λιστικό έργο τέχνης τότε μόνο πραγματώνει την αποστολή του στο ακέραιο, όταν— με την πιστή περιγραφή των πραγματικών καταστάσεων — καταρρίπτει τις συμβατικά κυρίαρχες αυταπάτες, κλονίζει την αισιοδοξία του αστικού κόσμου, γεννάει αναπόφευκτα την αμφιβολία για το αιώνιο κύρος όλων αυτών που υπάρχουν, χωρίς να δίνει άμεσα καμιά λύση — απεναντίας, σε μερικές περιπτώσεις, δίχως καν να παίρνει ξεκαθαρισμένη θέση» (26 Νοέμβρη 1885, από το γράμμα του Φ. Ένγκελς στη Minna Kautsky).

Ας τα κρατήσουμε αυτά να τα θυμόμαστε κάθε φορά που βγαίνουμε από μια ταινία ή ένα θέατρο κι ακούω να μου λένε διάφοροι φίλοι… «δεν δίνει την προοπτική».

Η Guernica δεν είναι μασημένη τροφή. Δεν δίνει καμιά προοπτική. Τη γεννά μέσα στο μυαλό σου. Εσύ πρέπει να τη γεννήσεις. Απλώς κάνει αυτονόητη την ανάγκη να απαλλαχτεί η ανθρωπότητα από αυτό που τόσο καλά δείχνει ο πίνακας.

Η Guernica δεν σου δημιουργεί τεχνητή αισιοδοξία. Βάζει όμως τις βάσεις μέσα σου, για τη δημιουργία της κινητήριας δύναμης της ιστορίας και της αισιοδοξίας, που είναι το ταξικό μίσος.

Η τεράστια αξία του πίνακα σαν στρατευμένο έργο είναι που όταν τον κοιτάς δε γίνεται να σκεφτείς αλλιώς. Ακόμα κι αν είσαι ο Κόλιν Πάουελ.

Αυτά σκέφτομαι κάθε φορά που κοιτάω την Guernica, που την έχω για παράδειγμα σε τέτοιες συζητήσεις. Και φυσικά αυτό δεν είναι καμιά συνολική τοποθέτηση ούτε για τον Πικάσο, ούτε για τη στρατευμένη τέχνη, ούτε για τους συμβολισμούς. Σκέψεις είναι.

Πηγές: Ιστορίες του Ισπανικού Εμφυλίου των Χιου Τόμας, Ζωρζ Ρόυ και Άντονι Μπίβορ.

Διαβάστε περισσότερα

Η ιστορία του food porn: Μια αλλιώτικη ηδονή

Άννα-Μαρία Αρβανιτίδου

To «Κέντρο Επιστημών για το Δημόσιο Συμφέρον» που εδρεύει στην Ουάσινγκτον, θεωρείται το καλύτερο ινστιτούτο σχετικά με τις διατροφικές συνήθειες παγκοσμίως. Το εν λόγω κέντρο κάνει λόγο για τον αιώνα μας και τον χαρακτηρίζει ως αιώνα του «Food Porn» ή «Comida Porno». Ένας αιώνας που χαρακτηρίζεται από την υπερβολική προβολή και προώθηση φαγητών πλούσια σε θερμίδες και με υπερβολική ή εκκεντρική εικόνα. Στα τέλη του προηγούμενου αιώνα η CSPI δημοσίευσε μια σειρά από άρθρα με στόχο την καταπολέμηση του «food porn» προωθώντας παράλληλα την υγιεινή διατροφή. Το κέντρο χαρακτηρίζει αυτά τα άρθρα με τη φράση: «Αυτή είναι η σωστή επιλογή για φαγητό»

Στην πραγματικότητα, η πορνογραφία και η διατροφή συνομιλούν εδώ και δεκαετίες. Ο συγγραφέας Alexander Cockburn είχε αναφέρει ήδη από τη δεκαετία του ’70 τον όρο «Πορνογραφική γαστρονομία» ή «Γαστρο-πορνογραφία». Το άρθρο δημοσιεύτηκε στο βιβλίο «The New York Review of Books». Ένα εγχειρίδιο που εμπεριέχει με μαγειρικές συνταγές και πολλές εικόνες που «Η συγκίνηση και η αίσθηση του ανέφικτου αυξάνονται προσφέροντας πολύχρωμες φωτογραφίες δοχείων γεμάτα φαγητό» αναφέρει ο ίδιος.

Αυτοί οι τύποι εικόνων δεν θα μπορούσαν να παραμείνουν πρωταγωνιστές στην έκθεση «Food for the Eye: Η ιστορία του φαγητού στη φωτογραφία ή η τροφή για τα μάτια»: Η ιστορία του φαγητού στη φωτογραφία, η οποία παρουσιάζεται αυτές τις μέρες στο Κέντρο Εκθέσεων  C / O στο Βερολίνο. Ως εκ τούτου, οι επιμελητές της έκθεσης Susan Bright και Denise Wolff έχουν επιλέξει εικόνες για την έκθεση, όπως αυτή που υπέγραψε ο Αμερικανός Jo Ann Callis, που να ανήκουν στη σειρά “Απαγορευμένες Απολαύσεις” όπως για παράδειγμα η παρουσίαση ενός κέικ φράουλας με κρέμα γάλακτος.

Ο Jo Ann Callis καταφέρνει να φωτογραφίζει τα τρόφιμα με τέτοιον τρόπο ώστε να δίνει προσοχή στην υφή και στο χρώμα, όπως αυτή του κέικ με τις φράουλες, χωρίς όμως να κάνει άμεση αναφορά στο σεξ. Δεν είναι τυχαίο ότι η αυτή η τούρτα που φωτογραφήθηκε πάνω σε μια σατέν επιφάνεια θα μπορούσε να αποτελεί την παρηγοριά ενός κρεβατιού εν έτει 1994.

Η Ιάπων φωτογράφος  Nobuyoshi Araki έχει φτάσει το «Porn Food» σε άλλο επίπεδο. Εξέδωσε πριν αρκετό καιρό έναν κατάλογο φωτογραφιών με τίτλο «Επίσημο δείπνο». Φωτογραφίες που τα τρόφιμα βρίσκονται πολύ κοντά το ένα στο άλλο τονίζοντας απλά μια φυσική πράξη και μια διαδικασία φαγητού. Η πιο ηχηρή της φωτογραφία θα λέγαμε πως είναι αυτή που απεικονίζει ένα πιάτο με κόκκους ρυζιού που μοιάζουν με γυναικείο κόλπο.

Να σημειωθεί πως η φωτογράφος αγαπά πολύ τα στρείδια. Το μαλάκιο αυτό αποτελεί γι’ αυτήν την απόλυτη αναφορά στο σεξ. Δεκάδες στρείδια φωτογραφίζονται προβάλλοντας την άποψή της ότι “ο αισθησιακός τρόπος με τον οποίο τα στρείδια πρέπει να τρώγονται, καθώς και η ομοιότητά τους με τα γυναικεία γεννητικά όργανα, τα έχει μετατρέψει σε κάτι αιώνια αφροδισιακό» αναφέρει συχνά η ίδια.

Ο βασιλιάς της γαλλικής φωτογραφίας Βourdin, φωτογράφισε μια εικόνα καθαρά σεξουαλική που ξεπερνά την ειρωνεία ή την έννοια του υπονοούμενου. Δυο γυναίκες βρίσκονται σ’ ένα κρεβάτι και τρώνε λουκάνικα Φρανκφούρτης. Ο Bourdin, χαρακτηρίζεται από τη σουρεαλιστική του προσέγγιση και βάζει τα μοντέλα του να τρώνε λουκάνικα Φρανκφούρτης, τα οποία στηρίζονται σ’ ένα τεράστιο λάχανο. “Το Sauerkraut προσθέτει ένα παράλογο άγγιγμα σε αυτή τη σεξουαλική εικόνα”, επισημαίνουν οι ειδικοί για να σώσουν την «αμηχανία» της στιγμής.

ΤΕΧΝΗ ΜΕ ΜΟΝΤΕΛΑ ΤΑ ΤΡΟΦΙΜΑ… 19^Ος ΑΙΩΝΑΣ

Θυμάστε τη φωτογραφία του Πικάσο που κάθεται στο τραπέζι για φαγητό και αντί για τα χέρια του έχει βάλει ψωμάκια; Τα ψωμάκια αντικαθιστούν τα δάχτυλά του πάνω στο τραπέζι. Κάποιοι το χαρακτήρισαν μεγαλοφυές.

Γνωρίζουμε ότι η φωτογραφία είναι, ωστόσο, πολύ περισσότερο από ένα μέσο για να κάνει τους ανθρώπους να γελούν ή να θαυμάζουν, να διαχωρίζουν τα φύλα ή να προκαλούν ερωτικές σκηνές. Στην πραγματικότητα, το «Food for the Eye» τονίζει ότι η φωτογραφία αποτελεί την καλλιτεχνική πειθαρχία όπου ο φωτογράφος έχει χρησιμοποιήσει τα τρόφιμα με τόσο μεγάλη ακρίβεια ώστε να εκφράζουν τη σκέψη του και να αποτελούν τον δικό του κώδικα επικοινωνίας αλλά και τα ίδια να έχουν αναπτύξει τη δική τους γλώσσα. Ως εκ τούτου, οι εικόνες που χρονολογούνται από τα μέσα του 19ου αιώνα εκτίθενται από τον Βρετανό φωτογράφο Roger Fenton, έναν από τους πρωτοπόρους της φωτογραφικής τέχνης. Ο Fenton απεικόνιζε φρούτα φορτωμένα με έναν συμβολισμό, ίδιο με εκείνο που χρησιμοποιούν οι ζωγράφοι στους καμβάδες τους πριν από την εφεύρεση της φωτογραφίας.

Στις αρχές του περασμένου αιώνα, ο Αμερικανός δάσκαλος Paul Strand θα διεκδικεί επίσης μια θέση στη φωτογραφία του Food Porn τοποθετώντας τα αχλάδια, τα κύπελλα, τα πιάτα κλπ με τρόπο ώστε οι σκιές που δημιουργούνται να αποτελούν ένα καλό παράδειγμα πρωτοποριακής φωτογραφίας, ήδη από το 1916 .

Πλέον το «Food Porn» ξεπέρασε τη φωτογραφία και σχηματοποιείται και σε βίντεο με εικόνες που προκαλούν την ίδια ηδονή όπως ένα καλό σεξ. Γυαλιστερά ζελέ, υδαρείς σοκολάτες να τρέχουν μέσα από κέικ, σάλτσες να στάζουν από καλοψημένα κρέατα και φρούτα που θυμίζουν γεννητικά όργανα. Οι κινήσεις των βίντεο είναι αργές και ηδονιστικές έτσι ώστε να πατάς συνέχεια το πλέι για το επόμενο βίντεο.

Απόδοση: eldiario.es

Διαβάστε περισσότερα

Οι ΗΠΑ απέτυχαν: Η παρακμή μπροστά στα μάτια ολόκληρης της ανθρωπότητας

Διαβάζουμε από τον Άρη Χατζηστεφάνου για το sputniknews.gr

«Οι ΗΠΑ αντέδρασαν (στην πανδημία) όπως το Πακιστάν και η Λευκορωσία –χώρες με διαλυμένες υποδομές και δυσλειτουργική κυβέρνηση- οι ηγέτες των οποίων είναι αρκετά διεφθαρμένοι ή ηλίθιοι για να αντιμετωπίσουν την δυστυχία του πληθυσμού».

Το σχόλιο θα μπορούσε να ανήκει σε κάποια φιλοκυβερνητική εφημερίδα του Ιράν ή της Βόρειας Κορέας, αλλά δημοσιεύτηκε στο έγκριτο αμερικανικό περιοδικό The Atlantic και φέρει την υπογραφή του γνωστού αρθρογράφου και συγγραφέα, Τζορτζ Πάκερ. Και αν, το να αποκαλείς τον πρόεδρο των ΗΠΑ «διεφθαρμένο ή ηλίθιο», δεν αρκούσε, ο Πάρκερ συνέχισε, συγκρίνοντας τον Ντόναλντ Τραμπ με τον δωσίλογο Φιλίπ Πεταίν, που ηγήθηκε της φιλοναζιστικής κυβέρνησης του Βισύ στην κατεχόμενη Γαλλία. «Όπως η Γαλλία του 1940 έτσι και η Αμερική του 2020», γράφει ο Πάκερ, «παγιδεύτηκε σε μια κατάρρευση η οποία ξεπερνά σε βάθος και σε μέγεθος τον αποτυχημένο ηγέτης της».

Το Atlantic δεν είναι το μόνο έντυπο που τολμά πλέον να αποκαλεί τις ΗΠΑ failed state (αποτυχημένο κράτος) και να αμφισβητεί ευθέως τις αρχηγικές ικανότητες του προέδρου. Εδώ και αρκετές ημέρες, το CNN αρνείται να μεταδώσει απευθείας τις συνεντεύξεις Τύπου του Τραμπ, καθώς θεωρεί ότι θέτουν σε κίνδυνο τη δημόσια ασφάλεια. Προτιμά, λοιπόν, να μεταφέρει τα λεγόμενά του με μια μικρή καθυστέρηση, ώστε οι δημοσιογράφοι να έχουν τον χρόνο να αντικρούσουν τα δεκάδες fake news. Παραδόξως, η συγκεκριμένη πρακτική ξεκίνησε από τη δημόσια ραδιοφωνία των ΗΠΑ, και, συγκεκριμένα, το ραδιοφωνικό σταθμό KUOW του Σιάτλ, ο οποίος κατηγορούσε τον πρόεδρο για «επαναλαμβανόμενες, ψευδείς ή παραπλανητικές πληροφορίες, η ορθότητα των οποίων δεν μπορεί να ελεγχθεί κατά τη διάρκεια μιας ζωντανής μετάδοσης».

Όποια άποψη και αν έχει κάποιος για το δικαίωμα ή την υποχρέωση των ΜΜΕ να παρουσιάζουν τις δηλώσεις του εκλεγμένου προέδρου μιας χώρας (όταν αυτές αποδεδειγμένα μπορεί να βλάψουν το κοινωνικό σύνολο), είναι γεγονός ότι, τέτοιου είδους κινήσεις και σχόλια, φαίνεται να επιβεβαιώνουν όσους πιστεύουν ότι οι ΗΠΑ θυμίζουν πλέον ένα failed state. Το γεγονός, λόγου χάρη, ότι Γερμανοί αξιωματούχοι έφτασαν να κατηγορούν δημοσίως την Ουάσιγκτον για «κρατική πειρατεία», ύστερα από την κλοπή υγειονομικού εξοπλισμού, αποδεικνύει, ταυτόχρονα, την στρατιωτική ισχύ της μοναδικής υπερδύναμης (με την οποία επιβάλλει τη θέλησή της), αλλά και την ηθική της κατάπτωση στα μάτια ολόκληρης της ανθρωπότητας.

Κατάρρευση εντός και εκτός

Οι πρόσφατες καταστροφικές επιλογές του αμερικανικού κράτους έρχονται να προστεθούν σε μια σειρά δεδομένων, τα οποία, άλλοτε με συμβολικό και άλλοτε με απόλυτα πρακτικό τρόπο, αποδείκνυαν ότι οι ΗΠΑ βιώνουν τις τελευταίες ημέρες της Πομπηίας. Το αστρονομικό φοιτητικό χρέος του 1,6 τρισεκατομμυρίων δολαρίων, η εξάρτηση από τα οπιούχα φάρμακα, που σκοτώνει κάθε ημέρα τουλάχιστον 200 πολίτες, η απροθυμία ή αδυναμία συντήρησης βασικών έργων υποδομής, όπως γέφυρες και φράγματα, ήταν μερικά μόνο από τα σημάδια της παρακμής. Μέχρι στιγμής, όμως, η κατάσταση στο εσωτερικό δεν επηρέαζε το κύρος της χώρας στο εξωτερικό.

Τώρα, «καθώς οι ΗΠΑ αδυνατούν να ηγηθούν στη μάχη απέναντι στην πανδημία, χάνουν το κύρος της υπερδύναμης – και αυτό ίσως να μην ανακτηθεί ποτέ», έγραφε πρόσφατα στον Independent o συγγραφέας και δημοσιογράφος, Πάτρικ Κόκμπερν. Για τον ίδιο, η αμερικανική ηγεμονία εισέρχεται σε εκείνη την κρίσιμη στιγμή κάθε αυτοκρατορίας, όπου ένα περιστατικό φανερώνει σε όλους την βαθύτερη αδυναμία της να ηγηθεί – όπως παραδείγματος χάριν ήταν η Κρίση του Σουέζ για τη βρετανική αυτοκρατορία.

Ζει ο βασιλιάς δολάριο;

Σχεδόν όλοι οι αναλυτές συμφωνούν, ότι ο κόσμος που θα προκύψει μετά το τέλος της πανδημίας, θα έχει δυο βασικά χαρακτηριστικά:

• σαφή περιορισμό της οικονομικής παγκοσμιοποίησης
• μετατόπιση της οικονομικής δραστηριότητας προς την Ανατολή

Σε αυτές τις συνθήκες οι δομικές αδυναμίες του αμερικανικού κράτους ενδέχεται να έρθουν στην επιφάνεια με τραγικό τρόπο.

Φτάσαμε, όμως, πραγματικά, στο σημείο όπου οι ΗΠΑ αποτελούν ένα πραγματικό failed state στο εσωτερικό, αλλά και το εξωτερικό; «Όχι τόσο γρήγορα», φαίνεται να απαντά με πρόσφατη ανάλυσή του ο Άλεξ Καλίνικος, καθηγητής ευρωπαϊκών σπουδών στο King’s College του πανεπιστημίου του Λονδίνου. Ο Τραμπ, εξηγεί ο Καλίνικος, δεν θέλει να παίξει τον ηγετικό ρόλο που έπαιξε ο Τζορτζ Μπους και ο Μπαράκ Ομπάμα στην χρηματοπιστωτική κρίση του 2007-2009. Παρόλα αυτά, κατά τη διάρκεια της πανδημίας, επιχειρήσεις και κράτη αναζήτησαν, για άλλη μια φορά, ασφαλές καταφύγιο στο δολάριο, το οποίο σύμφωνα με τον Καλίνικος αποτελεί έναν από τους δυο πυλώνες της αμερικανικής ισχύος, μαζί με το Πεντάγωνο.

Η αμερικανική κεντρική τράπεζα, σε συνεργασία με το υπουργείο Οικονομικών των ΗΠΑ, ήταν έτοιμοι να προσφέρουν την ρευστότητα σε δολάρια που ζητούσε το παγκόσμιο χρηματοποστωτικό σύστημα – κάτι που ο μεγαλύτερος αντίπαλος της αμερικανικής οικονομίας, η Κίνα, δεν μπορούσε να κάνει με το δικό του νόμισμα.

Την ίδια στιγμή, βέβαια, ο Μάικλ Πέτις, καθηγητής οικονομικών στο πανεπιστήμιο του Πεκίνου, έβλεπε το ίδιο ακριβώς ποτήρι όχι μισογεμάτο, αλλά μισοάδειο.

«Καθώς το μερίδιο των ΗΠΑ στην παγκόσμια οικονομία συρρικνώνεται» υποστήριξε σε πρόσφατη ανάλυσή του «θα είναι πολύ δύσκολο για την Αμερική να συνεχίσει να παίζει το δύσκολο ρόλο της κεντρικής τράπεζας ολόκληρου του πλανήτη».

Όπως γράψαμε και την περασμένη εβδομάδα, οι εξελίξεις φαίνεται να επιβεβαιώνουν όσους υποστηρίζουν ότι μια πανδημία δεν μπορεί να αλλάξει την κατεύθυνση της ιστορίας, αλλά μπορεί να επιταχύνει την εξέλιξή της. Η αμερικανική αυτοκρατορία βρίσκεται, εδώ και χρόνια, σε φάση οικονομικής παρακμής, την οποία αντισταθμίζει μόνο με την στρατιωτική ισχύ του Πενταγώνου. Το ερώτημα είναι εάν ο κορονοϊός θα φέρει τόσο πιο γρήγορα την πτώση, ώστε ο 21ος αιώνας να μην είναι τόσο αμερικανικός όσο ήταν ο 20ος.

Πηγή

Διαβάστε περισσότερα

Ο πλανήτης έχει πυρετό

By Dominique Fromme

Μετά Χριστόν προφήτες εμφανίζονται πολλοί, σε κάθε περίσταση. Αυτό δεν σημαίνει, βεβαίως ότι επιστήμονες και διανοούμενοι δεν είχαν κρούσει τον κώδωνα του κινδύνου για την εξάπλωση μολυσματικών ασθενειών εξαιτίας της μόλυνσης του περιβάλλοντος. Συνεχίζοντας το μικρό μας αφιέρωμα σε κείμενα από αρχείο της «Le Monde diplomatique» που πραγματεύονται το συγκεκριμένο ζήτημα, παρουσιάζουμε σήμερα αποσπάσματα από άρθρο που δημοσιεύτηκε το 1999.

Ο 20^ος αιώνας σημαδεύτηκε από μια αξιοσημείωτη αναστάτωση του φυσικού κύκλου των κλιμάτων. Λόγω της συσσώρευσης αερίων του θερμοκηπίου στη γήινη ατμόσφαιρα η μέση θερμοκρασία του πλανήτη έχει αυξηθεί τόσο γρήγορα κατά τα τελευταία εκατό χρόνια όσο είχε αυξηθεί κατά τη διάρκεια των προηγούμενων δέκα χιλιάδων χρόνων. Ωστόσο, το φαινόμενο του θερμοκηπίου είναι απαραίτητο, καθώς χωρίς αυτό η θερμοκρασία της επιφάνειας του πλανήτη θα έπεφτε κάτω από το 0ο C. Οφείλεται στην ύπαρξη εξατμισμένου ύδατος και ορισμένων αερίων, όπως το διοξείδιο του άνθρακα (CO2) και το μεθάνιο, στην ατμόσφαιρα. Τα αέρια αυτά σχηματίζουν ένα στρώμα διαπερατό από ορισμένες φωτεινές ακτίνες, και ταυτόχρονα έχουν την ιδιότητα να κατακρατούν μέρος της ηλιακής ακτινοβολίας που αντανακλάται από την επιφάνεια της Γης. Χάρη σε αυτό το στρώμα ο πλανήτης προσφέρει κατάλληλη θερμοκρασία για την ύπαρξη ζωής.

Κανείς πλέον δεν αμφισβητεί σοβαρά την ευθύνη του ανθρώπου για την αφύσικη αύξηση της θερμοκρασίας της Γης. Πράγματι, είναι γνωστό ότι η δημογραφική εξάπλωση και η βιομηχανική παραγωγή, λόγω της κατανάλωσης καυσίμων υλών που συνεπάγονται, ευθύνονται για την αυξημένη συγκέντρωση διοξειδίου του άνθρακα στην ατμόσφαιρα (1). Εάν η ανεξέλεγκτη εκπομπή αερίων του θερμοκηπίου συνεχιστεί τον επόμενο αιώνα, η θερμοκρασία θα μπορούσε να σημειώνει άνοδο κατά 1ο C έως 3,5ο C, σε σχέση με τον μισό βαθμό περίπου κατά τον 20ό αιώνα.

Από την εποχή της πρώτης Παγκόσμιας Διάσκεψης για το Περιβάλλον, το 1972, οι οικολογικές ανησυχίες καταλαμβάνουν ολοένα σοβαρότερη θέση στη συλλογική συνείδηση. Άλλοτε πολυτέλεια των πλούσιων χωρών, η πρόληψη του κλιματικού κινδύνου έχει μετατραπεί σε ένα από τα μείζονα διακυβεύματα της αειφόρου ανάπτυξης. Πράγμα που δεν εμποδίζει, να παραμένει το ζήτημα του φαινομένου του θερμοκηπίου, όσο μεγάλη προβολή κι αν έχει τύχει από τα μέσα ενημέρωσης, συγκεχυμένο και παραγνωρισμένο. Για το πρωταρχικό αυτό πρόβλημα, που ωστόσο τον αφορά άμεσα, ο απλός πολίτης θεωρεί ότι στερείται οποιασδήποτε αρμοδιότητας και εγκαταλείπει τη δημόσια συζήτηση και την ευθύνη των αποφάσεων στους ειδικούς και τους πολιτικούς. Ωστόσο, για να συμμετάσχει κανείς στη συγκεκριμένη συζήτηση, αρκεί να έχει στο μυαλό του δύο ή τρία βασικά ερωτήματα: ποιες επιπτώσεις έχει η αύξηση της θερμοκρασίας στα οικοσυστήματα και την υγεία του ανθρώπου; Υπάρχουν, άραγε, τρόποι για να περιοριστεί ο αντίκτυπος μιας τέτοιας εξέλιξης, κι αν ναι, ποιοι είναι αυτοί;

Οι επιστήμονες δεν είναι ακόμη σε θέση να προβλέψουν με ακρίβεια την πιθανότητα και το εύρος των κλιματικών αλλαγών στη μία ή την άλλη περιοχή του πλανήτη. Επομένως, υπάρχουν αβεβαιότητες ως προς την έκταση του φαινομένου της αύξησης της θερμοκρασίας κατά τον 21ο αιώνα. Αυτό που μπορεί από τώρα να υποστηρίξει κάποιος, χωρίς κίνδυνο να διαψευστεί, είναι ότι οι αλλαγές δεν θα είναι ομοιόμορφες σε όλο τον πλανήτη. Θα εκφραστούν, προπαντός, με μια όξυνση των ακραίων κλιματικών συνθηκών και αν πλήξουν, κατ’ αρχήν, τους πιο ευάλωτους πληθυσμούς, τελικά όλοι θα πέσουν θύματά τους.

Απέναντι στην αυξανόμενη εκπομπή διοξειδίου του άνθρακα δεν είναι δύσκολο να φανταστεί κανείς το πιθανότερο σενάριο: το φαινόμενο του θερμοκηπίου θα οξυνθεί, η θερμοκρασία του πλανήτη θα σημειώσει άνοδο, ο κύκλος των υδάτων θα επιταχυνθεί, η εξάτμισή τους θα ενταθεί, η συγκέντρωση εξατμισμένου ύδατος στην ατμόσφαιρα θα γίνει μεγαλύτερη. Το φαινόμενο κατακράτησης της ηλιακής ακτινοβολίας θα κορυφωθεί, ενώ οι βροχοπτώσεις θα ενταθούν σε όλες τις ηπείρους. Η αύξηση της στάθμης των θαλάσσιων υδάτων, που προκαλείται από το λιώσιμο των πάγων στους πόλους, θα κάνει ευάλωτες τις παραθαλάσσιες ζώνες, θα προκαλέσει την εισβολή αλμυρών υδάτων στις εκβολές των ποταμών και θα πλημμυρίσει τις παράλιες περιοχές και τα αρχιπελάγη. Αλλεπάλληλες ξηρασίες θα περιορίσουν την έκταση και την ποικιλία των ειδών της χλωρίδας και θα επιτείνουν την έλλειψη πόσιμου νερού. Σε αυτές τις ανισορροπίες θα προστεθεί μια αυξανόμενη συχνότητα φυσικών καταστροφών: κυκλώνες, πλημμύρες, πυρκαγιές στα δάση και κατολισθήσεις (2).

Όλοι θυμούνται ότι το 1997-98, το φαινόμενο Ελ Νίνιο προκάλεσε διαταραχές και υλικές ζημιές πρωτοφανούς μέχρι τότε έντασης στη ζώνη του Ειρηνικού Ωκεανού. Βέβαια, ορισμένα οικοσυστήματα μπορούν να προσαρμοστούν σε αλλαγές του κλίματος, αλλά με αντίτιμο ριζικές μεταβολές, που συνεπάγονται, και οι ίδιες, σοβαρές επιπτώσεις. Λόγω της γονιμοποιού δράσης του, το διοξείδιο του άνθρακα σε υψηλή συγκέντρωση ευνοεί την ανάπτυξη των ισχυρότερων ειδών της χλωρίδας, σε βάρος των ασθενέστερων. Αυτό έχει ως συνέπεια την ελαχιστοποίηση της βιοποικιλότητας (3). Όσο για τις επιπτώσεις των διακυμάνσεων της θερμοκρασίας στην ανθρώπινη υγεία, αποτελούν αντικείμενο πλήθους ερευνητικών αναλύσεων από επιστήμονες διαφόρων κλάδων, αλλά τα συμπεράσματα των ερευνών αυτών δεν είναι από πρώτη ματιά θεαματικά, γιατί οι δυνατότητες προσαρμογής του ανθρώπου είναι πολύ μεγάλες. Ασφαλώς, τα κύματα θερμότητας όπως και ψύχους συνοδεύονται από κορύφωση της θνησιμότητας και, στις χώρες του Νότου, ο φόρος που πληρώνεται στους κυκλώνες, στις πλημμύρες και τις εκρήξεις των ηφαιστείων είναι βαρύς. Εξάλλου, είναι γνωστό ότι η αύξηση της ροής της υπεριώδους ακτινοβολίας μεγιστοποιεί τις πιθανότητες ανάπτυξης καρκίνων του δέρματος και αλλοιώνει το ανοσοποιητικό σύστημα (4). Άλλωστε, τα μόρια που αιωρούνται στην ατμόσφαιρα -τα αερολύματα- απελευθερωμένα από την κατανάλωση των καυσίμων υλών, προξενούν βλάβες στο αναπνευστικό σύστημα και ευθύνονται για αναπηρίες. Έτσι, από το 1964 έως το 1990, η συχνότητα εμφάνισης άσθματος διπλασιάστηκε τόσο στη Μ. Βρετανία και την Αυστραλία όσο και στην ανατολική Αφρική.

Ωστόσο, ο κυριότερος κίνδυνος δεν βρίσκεται εκεί. Έγκειται στην εξάρτηση του ανθρώπου από το περιβάλλον του. Οι μεταναστεύσεις πληθυσμών, η υπερσυγκέντρωση των ανθρώπων στο αστικό περιβάλλον, η μείωση των υδάτινων αποθεμάτων, η ρύπανση και η φτώχεια, ανέκαθεν δημιουργούσαν ευνοϊκές συνθήκες για την εξάπλωση μολυσματικών μικροοργανισμών. Όμως, η αναπαραγωγική και μολυσματική ικανότητα αρκετών εντόμων και τρωκτικών, που είναι φορείς παρασίτων ή ιών, είναι συνάρτηση της θερμοκρασίας και της υγρασίας του περιβάλλοντος. Με άλλα λόγια, μια αύξηση της θερμοκρασίας, έστω και μικρή, δίνει το «πράσινο φως» για την εξάπλωση πλήθους παθογόνων παραγόντων για τον άνθρωπο και τα ζώα.

Με αυτό τον τρόπο, τα τελευταία χρόνια έχουν κερδίσει έδαφος παρασιτικές ασθένειες -όπως η ελονοσία, οι σχιστοστομιάσεις και η ασθένεια του ύπνου- ή μολύνσεις από ιούς -όπως ο δάγγειος πυρετός, ορισμένες εγκεφαλίτιδες και αιμορραγικοί πυρετοί. Είτε επανεμφανίστηκαν σε περιοχές από όπου είχαν εξαφανιστεί είτε πλήττουν σήμερα περιοχές που ώς τώρα είχαν γλιτώσει. Κατά τη διάρκεια των δέκα τελευταίων χρόνων, η ελονοσία διέσχισε το όριο των 1.800 μέτρων στην ανατολική Αφρική και τη Μαδαγασκάρη, υψόμετρο που άλλοτε δεν ξεπερνούσε. Οι προβλέψεις για το 2050 δείχνουν ότι η ελονοσία θα απειλήσει τότε τρία δισεκατομμύρια ανθρώπους. Άλλος λόγος ανησυχίας: μεταξύ 1955 και 1970, μόνο εννέα χώρες πλήττονταν από αρθροποϊούς, (arboviroses) ασθένειες που μεταδίδονται κυρίως από τα κουνούπια. Από το 1996 έχουν προστεθεί 28 ακόμη χώρες.

Με τον ίδιο τρόπο πολλαπλασιάζεται και ο αριθμός των ασθενειών που μεταδίδονται από το νερό. Η αύξηση της θερμοκρασίας των γλυκών υδάτων ευνοεί τη διάδοση των βακτηρίων. Η αύξηση της θερμοκρασίας των αλμυρών υδάτων -ειδικά όταν περιέχουν ανθρώπινα απόβλητα- επιτρέπει στο φυτοπλαγκτόν, ένα πραγματικό εκτροφείο χολερικών βακίλων, να αναπαράγεται με αυξανόμενο ρυθμό. Στη Λατινική Αμερική, μεταξύ του 1991 και του 1996, η χολέρα είχε 1.368.053 θύματα, ενώ ουσιαστικά είχε εξαφανιστεί από την περιοχή μετά το 1960. Παράλληλα, νέες μολυσματικές ασθένειες εμφανίζονται ή εξαπλώνονται πολύ πέρα από τις οικολογικές ζώνες μέσα στις οποίες παρέμεναν μέχρι τώρα περιορισμένες (5). Πρόσφατα παραδείγματα έχουν αποδείξει ότι η Ιατρική στέκεται άοπλη, παρά τις προόδους που έχει σημειώσει, μπροστά στην έκρηξη αναρίθμητων και αναπάντεχων παθολογιών. Η επιδημιολογία των μολυσματικών ασθενειών -οι οποίες, ακόμη και σήμερα, ευθύνονται σχεδόν για το ένα τρίτο των θανάτων στον κόσμο- θα μπορούσε να πάρει, κατά τον 21ο αιώνα, νέες μορφές, κυρίως με την εξάπλωση των ζωονόσων, αυτών των ασθενειών που μεταδίδονται από τα σπονδυλωτά στον άνθρωπο και αντιστρόφως. Αποκαλυπτικό σημάδι: οι Αμερικανοί -που σπανίως υιοθετούν καθυστερημένα κάποια στρατηγική- έχουν ήδη εκδώσει ένα νέο ιατρικό περιοδικό, με τον τίτλο «Emerging Infectious Diseases» («Νεοεμφανιζόμενες Μολυσματικές Ασθένειες») (6).

Ορισμένες χώρες, όπως και αρκετές υπηρεσίες του ΟΗΕ -κυρίως η Παγκόσμια Οργάνωση Υγείας (ΠΟΥ) και ο Παγκόσμιος Οργανισμός Μετεωρολογίας (ΠΟΜ)- έχουν επίγνωση της απειλής (7). Χρηματοδοτούν κλιματολογικές έρευνες, συγκαλούν ανά τακτά χρονικά διαστήματα συνέδρια ειδικών και έχουν επιτρέψει την υπογραφή συμβάσεων που περιορίζουν τις εκπομπές αερίων του θερμοκηπίου. Ωστόσο, το πρόβλημα υπερβαίνει τη ρύθμιση και τη μεταβίβαση του «δικαιώματος στη ρύπανση» (8). Εξάλλου, οι δεσμεύσεις που ανελήφθησαν στη διάσκεψη του Κιότο, το 1997 -συμφωνία μείωσης κατά 5,2% της εκπομπής των κύριων αερίων του θερμοκηπίου από τις βιομηχανικές χώρες, έως το 2012- έχουν παγώσει μετά τη διάσκεψη για το κλίμα στο Μπουένος Άιρες, το 1998, λόγω της ανεπάρκειάς τους στον περιορισμό του κινδύνου. Η διάσκεψη που ακολούθησε και ολοκληρώθηκε στις 5 Νοεμβρίου στη Βόνη, είχε, και αυτή, μέτρια αποτελέσματα. Βεβαίως, περισσότερα από 60 κράτη, μεταξύ των οποίων οι χώρες-μέλη της Ευρωπαϊκής Ένωσης, η Ιαπωνία και η Νέα Ζηλανδία (ομάδα χωρών που, μόνη της, είναι υπεύθυνη για το 41% των εκπομπών αερίων του θερμοκηπίου των βιομηχανικών χωρών) δεσμεύτηκαν να επικυρώσουν εγκαίρως το πρωτόκολλο του Κιότο, ώστε αυτό να τεθεί σε ισχύ πριν από το 2002 (9). Αλλά, για μια ακόμη φορά, οι πετρελαιοπαραγωγές χώρες επιχείρησαν να εμποδίσουν τη συμφωνία και οι Ηνωμένες Πολιτείες -πρώτη χώρα παγκοσμίως σε εκπομπές αερίων του θερμοκηπίου- αντιδρούν, συναρτώντας την επικύρωση του πρωτοκόλλου με τα αποτελέσματα της επόμενης διάσκεψης, που θα πραγματοποιηθεί στη Χάγη, το Νοέμβριο του 2000 (10).

Εδώ και μερικά χρόνια, ορισμένοι οικονομολόγοι συμμερίζονται τις ανησυχίες των οικολόγων. Υπολογίζουν την αξία των οικοσυστημάτων ή «φυσικού ενεργητικού» και αποτιμούν το κόστος της υποβάθμισής τους, το επιπλέον κόστος από την καθυστέρηση λήψης μέτρων μείωσης της ρύπανσης, καθώς και τα δυνητικά οφέλη από την εφαρμογή των νέων τεχνολογιών. Με δυο λόγια, παρουσιάζουν στους παράγοντες της βιομηχανίας τα κέρδη που θα μπορούσαν να αποκομίσουν από την προστασία των φυσικών πόρων. Ωστόσο, η εμφάνιση της έννοιας της «οικονομικά αποδοτικής μάχης ενάντια στη ρύπανση» δεν είναι αρκετή, και, σε μια οικονομία που εκφράζεται μόνο με όρους ανταλλαγών, δεν υπάρχει αόρατο χέρι για να οδηγήσει την αγορά προς το μεγαλύτερο αγαθό για όλους.

Γι’ αυτό το λόγο, στόχοι φαινομενικά μέτριοι, που έχουν τεθεί σε ατομικό και τοπικό επίπεδο, θα μπορούσαν να αποδειχθούν πειστικοί. Απέναντι στην απειλή που επικρέμαται για την υγεία μας και, ακόμη περισσότερο, για την υγεία των παιδιών μας και των εγγονιών μας, είναι επιτακτική ανάγκη, κατ’ αρχήν, να επικαλεστούμε την αρχή της προστασίας. Εφαρμόζοντας την αρχή αυτή ισοδυναμεί με το να παραδεχόμαστε τις αβεβαιότητές μας και την άγνοιά μας, χωρίς όμως να προβάλλουμε την αδυναμία μας ως δικαιολογία αδράνειας. Η άλλη πτυχή της σημασίας που έχει η αρχή της προστασίας είναι ότι υποχρεώνει τον υπεύθυνο -και όχι τον αντιτιθέμενο- σε μια βιομηχανική ή άλλη δραστηριότητα να αποδείξει ότι η σχεδιαζόμενη δράση είναι αβλαβής από οικολογική και υγειονομική άποψη.

Περισσότερο αποτελεσματική χωρίς αμφιβολία θα ήταν η καθιέρωση, από το νηπιαγωγείο κιόλας, μιας «περιβαλλοντικής εκπαίδευσης», και της διδασκαλίας μιας ανανεωμένης φυσικής και ανθρώπινης γεωγραφίας. Για να ευαισθητοποιήσει τον καθένα με μια πλανητική συνείδηση, η εκπαίδευση αυτή θα έπρεπε να υπογραμμίζει την αλληλεξάρτηση του ανθρώπου και της Γης και να επιμένει στη συνεξέλιξη των οικοσυστημάτων και της ανθρώπινης ζωής. Με δυο λόγια, θα έπρεπε να ευαισθητοποιεί και να καθιστά υπεύθυνο τον καθένα, αρκετά πριν ενηλικιωθεί.

(1) Η δημογραφική εξάπλωση θα είναι υπεύθυνη περίπου για το 50% της αύξησης του διοξειδίου του άνθρακα στην τροπόσφαιρα από σήμερα ώς το 2020.

(2) Βλ. τη σειρά άρθρων του Jean-Paul Besset, «La terre se rechauffe», «Le Monde», 26, 27 και 28 Νοεμβρίου 1997. Επίσης, S.H. Schneider, «Où va le climat? Que connaissons-nous du changement climatique?», Editions Silence, Λοριόλ, 1996.

(3) Βλ. Ignacio Ramonet, «Soulager la planète» και Alain Zecchini, «La nature en sursis», «Le Monde diplomatique», Νοέμβριος 1997 και Οκτώβριος 1998 αντιστοίχως.

(4) M.R. Sears, «Descriptive epidemiology of asthma», «The Lancet», Λονδίνο, Οκτώβριος 1997.

(5) Μ.Ε. Wilson, «Infectious diseases: an ecological perspective», «British Medical Journal», Λονδίνο, 23 Δεκεμβρίου 1995, J.A. Patz, P.R. Epstein, Τ.Α. Burke, Μ. Balbus, «Global climate change and emerging infectious diseases», «Journal of the American Medical Association», 17 Ιανουαρίου 1996. Βλ. επίσης: L. Garrett, «The Coming plague», Farrar, Straus and Giroux, Νέα Υόρκη, 1994.

(6) Το περιοδικό εκδίδεται από το National Center for Infectious Diseases, Ga 30333, Ατλάντα, Ην. Πολιτείες.

(7) Κατά την υπουργική σύνοδο που πραγματοποιήθηκε στο Λονδίνο στις 16 και 17 Ιουνίου 1999, με πρωτοβουλία της ΠΟΥ, 50 ευρωπαϊκές χώρες υιοθέτησαν διακήρυξη στην οποία εκφράζουν τη βούλησή τους να λάβουν συγκεκριμένα μέτρα περιορισμού των καταστροφικών συνεπειών της υποβάθμισης του περιβάλλοντος στην υγεία.

(8) Βλ. Monique Chemillier-Gendreau, «Les enjeux de la conférence de Kyoto. Marchandisation de la survie planétaire», «Le Monde diplomatique», Ιανουάριος 1998.

(9) Για να τεθεί σε ισχύ το πρωτόκολλο πρέπει να επικυρωθεί από 55 χώρες, στις οποίες αντιστοιχεί το 55% των συνολικών εκπομπών αερίων του θερμοκηπίου. Βλ. «La ratification du Protocole de Kyoto enfin en vue, un espoir pour limiter les changements climatiques», Greenpeace, Βόνη, 3 Νοεμβρίου 1999.

(10) Η αμερικανική Γερουσία αντιτίθεται στην επικύρωση του πρωτοκόλλου όσο δεν πληρούνται δύο προϋποθέσεις: οι δεσμεύσεις για τη μείωση των εκπομπών πρέπει να μπορούν να τηρηθούν χωρίς να τίθενται περιορισμοί στο μηχανισμό της αγοράς, και ορισμένες μεγάλες αναπτυσσόμενες χώρες, όπως η Ινδία και η Κίνα, πρέπει να δεσμευτούν ότι θα περιορίσουν τις εκπομπές τους (προς το παρόν, μόνο 14 από τις χώρες αυτές έχουν επικυρώσει το πρωτόκολλο του Κιότο). Βλ. Le Monde, 7-8 Νοεμβρίου 1999.

Διαβάστε περισσότερα