Χάρτης Υγειονομικής Ασφάλειας και Προστασίας από τη λοίμωξη covid-19

Όπως ανακοινώθηκε στη χθεσινή ενημέρωση, τα τέσσερα επίπεδα επικινδυνότητας ξεκινούν από την ένδειξη «ετοιμότητα» και φτάνουν στον «αυξημένο κίνδυνο». Ανάλογα με το επίπεδο που βρίσκεται η κάθε Περιφέρεια, τα μέτρα θα παίρνονται οριζόντια ενώ η κατάσταση θα επαναξιολογείται κάθε δεκαπέντε μέρες.

Ο ειδικός χάρτης, του οποίου τα δεδομένα θα ανανεώνονται κάθε 14 ημέρες, με τα επίπεδα επικινδυνότητας δημιουργεί κατηγοριοποιήσεις βάση τεσσάρων χρωμάτων: πράσινο, κίτρινο, πορτοκαλί και κόκκινο. Αξίζει να σημειωθεί πως -μέχρι στιγμής- δεν υπάρχει περιοχή στο κόκκινο χρώμα, δηλαδή στο ανώτατο επίπεδο συναγερμού και ανησυχίας.

Η ανησυχία είναι έντονη για την Αττική – η οποία βρίσκεται στο επίπεδο 3 – την ώρα που το σύστημα υγείας πιέζεται μετά και το αρνητικό ρεκόρ διασωληνωμένων ασθενών. Σύμφωνα, πάντως, με τον Νίκο Χαρδαλιά, η Αττική βρίσκεται απέχει αρκετά από το επίπεδο 4 (καμία περιοχή της χώρας δεν είναι σε αυτό το επίπεδο). «Αν πάμε στο επίπεδο 4 τότε θα είναι υποχρεωτική η χρήση τους και στους εξωτερικούς χώρους», απάντησε σε σχετική ερώτηση ο υφυπουργός Προστασίας του Πολίτη.

Σημειώνεται ότι ο χάρτης είναι διαθέσιμος στην ιστοσελίδα και η ενημέρωση για τα προληπτικά μέτρα σε κάθε περιοχή της χώρας μπορεί να γίνει με τρεις τρόπους:

• α) με την εισαγωγή ταχυδρομικού κωδικού στο σχετικό πεδίο
• β) επιλέγοντας την περιφερειακή ενότητα από το οικείο μενού ή
• γ) κάνοντας κλικ στην περιοχή ενδιαφέροντος πάνω στον χάρτη.

Παράλληλα ο κ. Χαρδαλιάς παρουσίασε και κάποιες τροποποιήσεις που θα περιλαμβάνει ο χάρτης αυτός σε επιμέρους κανόνες που ίσχυαν έως σήμερα.

Οι σημαντικότερες αλλαγές είναι οι ακόλουθες:

1) Χρήση μάσκας είναι υποχρεωτικής σε εσωτερικούς χώρους εργασίας και εξωτερικούς χώρους με συγχρωτισμό σε όλα τα επίπεδα συναγερμού για όλη τη χώρα.
2) Περιορίζεται το ωράριο λειτουργίας της εστίασης και των κέντρων ψυχαγωγίας σε όλα τα επίπεδα συναγερμού, δηλαδή σε όλη τη χώρα σε όλη την επικράτεια. Πιο συγκεκριμένα: Οι παραπάνω επιχειρήσεις δεν θα λειτουργούν από τη 1 μετά τα μεσάνυχτα έως τις 5 το πρωί, στις περιοχές που βρίσκονται στο επίπεδο 1. Από τις 00:30 το βράδυ έως τις 5 το πρωί στις περιοχές που βρίσκονται στο επίπεδο 2 και από τις 12 τα μεσάνυχτα έως τις 5 στις περιοχές που βρίσκονται στο επίπεδο 3. 3) Στις συναθροίσεις σε εσωτερικούς και εξωτερικούς χώρους ορίζεται ανώτατο όριο χωρίς εξαιρέσεις τα 100 άτομα για τις περιοχές στο επίπεδο 1, τα 50 άτομα για τις περιοχές στο επίπεδο 2 και τα 9 άτομα στις περιοχές που βρίσκονται στο επίπεδο 3.
4) Τίθενται αναλογικοί κανόνες τετραγωνικών και πληρότητας σε συνέδρια, χώρους λατρείας και μουσεία.
5) Τίθενται αυστηρά όρια πληρότητας σε θέατρο, σινεμά και συναυλίες, που είναι τα εξής: 65% στο επίπεδο 1, 50% στο επίπεδο 2 , 30% στο επίπεδο 3.
6) Τα όρια πληρότητας στην εστίαση καθορίζονται σε 80% για το επίπεδο 1, 65% για το επίπεδο 2 και 50% για το επίπεδο 3
7) Προβλέπεται χρήση μάσκας στα γυμναστήρια για το προσωπικό αλλά και τους αθλούμενους αναλόγως του επιπέδου συναγερμού.

Στο επίπεδο 3 ανήκουν μέχρι στιγμής, όλη η Αττική ( Ανατολική Αττική, Δυτική Αττική, Βόρειος Τομέας Αθηνών, Δυτικός Τομέας Αθηνών, Κεντρικός Τομέας Αθηνών, Νότιος Τομέας Αθηνών, Πειραιάς, Νήσοι Αττικής), Αχαΐα, Ζάκυνθος, Ηράκλειο, Θήρα, Ιωάννινα, Καρδίτσα, Καστοριά, δήμος Κύθνου-Κέας, Κοζάνη, Μυτιλήνης, Μύκονος, Πέλλα, Σάμος, Τρίκαλα.

Διαβάστε περισσότερα

Aιτωλοακαρνανία : Από Δευτέρα κλείνουν μετά τα μεσάνυκτα εστίαση, μπαρ, κέντρα διασκέδασης

Τον χάρτη υγειονομικής ασφάλειας της χώρας μέσω του οποίου οι πολίτες θα ενημερώνονται για τα μέτρα που ισχύουν ανά περιοχή, βάσει του επιδημιολογικού φορτίου που καταγράφεται από τις υγειονομικές αρχές, παρουσιάζουν ο υπουργός Ψηφιακής Διακυβέρνησης Κυριάκος Πιερρακάκης και ο υφυπουργός Πολιτικής Προστασίας Νίκος Χαρδαλιάς.

Η Αιτωλοακαρνανία επί του παρόντος σε αυτό το χάρτη βρίσκεται στο δεύτερο επίπεδο αυτό της επιτήρησης, στο οποίο προβλέπονται μια σειρά από μέτρα τα οποία θα ισχύσουν από την ερχόμενη Δευτέρα 12/10. Η σημαντικότερη ίσως αλλαγή είναι ότι εστίαση, μπαρ, κέντρα διασκέδασης και μουσικές σκηνές θα κλείνουν μετά τα μεσάνυκτα (00:30 – 05:00). Εξαίρεση υπάρχει μόνο για τον κλάδο της εστίασης και για την υπηρεσία take away – delivery με απαγόρευση πώλησης αλκοόλ.

Αναλυτικά τα σημαντικότερα μέτρα:
Μάσκα
Σε όλους τους εσωτερικούς χώρους εργασίας
Σε όλους τους εξωτερικούς χώρους με συγχρωτισμό

Συναθροίσεις
Λήψη μέτρων για περιορισμό συναθροίσεων ανάλογα με την επιδημιολογική κατάσταση των όμορων περιοχών και του συνόλου της χώρας.
Μέχρι 50 άτομα με μάσκες
Τήρηση απόστασης 1.5 μ

Συναυλιακοί χώροι, Θεατρικές παραστάσεις, λοιπές παραστατικές τέχνες (μόνο καθήμενοι)
Ανοικτοί (υπαίθριοι) χώροι διεξαγωγής
50% πληρότητα
Yποχρεωτική χρήση μάσκας
Λειτουργία μέχρι 31/10/2020

Κλειστοί χώροι
50% πληρότητα
Yποχρεωτική χρήση μάσκας
Υποχρεωτική έκδοση ηλεκτρονικού εισιτηρίου
Αναστολή διενέργειας σε χώρους κλειστών γηπέδων και γυμναστηρίων

Κινηματογραφικές προβολές Ανοικτοί (υπαίθριοι) χώροι διεξαγωγής
50% πληρότητα
Yποχρεωτική χρήση μάσκας
Λειτουργία μέχρι 31/10/2020

Κλειστοί χώροι
50% πληρότητα
Yποχρεωτική χρήση μάσκας
Υποχρεωτική έκδοση ηλεκτρονικού εισιτηρίου

Παιδότοποι (κλειστοί)
1 παιδί ανά 5 τ.μ. έως 50 παιδιά
Yποχρεωτική χρήση μάσκας (>2 ετών)
1 συνοδός ανά παιδί.
Συνοδοί με μάσκα στο χώρο αναμονής.
Τήρηση αποστάσεων στα τραπεζο-καθίσματα και κανόνων υγιεινής

Κέντρα διασκέδασης συμπεριλαμβανομένων χώρων δεξιώσεων, μπαρ (μόνο καθήμενοι σε τραπέζια)
Μόνο καθήμενοι 6 άτομα ανά τραπέζι
Χώροι διεξαγωγής χωρητικότητας άνω 300 ατόμων: 50% του πιθανού πληθυσμού της άδειας με μέγιστο 300 καθήμενοι
Χώροι διεξαγωγής χωρητικότητας έως 300 άτομα: 50% : του πιθανού πληθυσμού της άδειας με μέγιστο 150 καθήμενοι
Αποστάσεις 1.8μ ανάμεσα στα τραπέζια
Υποχρεωτική χρήση μάσκας στο προσωπικό
Κλειστά 00.30-05.00

Μουσικές σκηνές Μόνο καθήμενοι
4 άτομα ανά τραπέζι
Χώροι διεξαγωγής χωρητικότητας άνω 300 ατόμων: 50% του πιθανού πληθυσμού της άδειας με μέγιστο 200 καθήμενοι
Χώροι διεξαγωγής χωρητικότητας έως 300 άτομα: 50% : του πιθανού πληθυσμού της άδειας με μέγιστο 100 καθήμενοι
Αποστάσεις 1.8μ ανάμεσα στα τραπέζια
Υποχρεωτική χρήση μάσκας στο προσωπικό
Κλειστά 00.30-05.00

Εστίαση
Υποχρεωτική χρήση μάσκας στο προσωπικό
6 άτομα ανά τραπέζι
Στην εστίαση κατά την αναμονή μάσκα.
Πληρότητα 65% της ωφέλιμης επιφάνειας
Αποστάσεις τραπεζο-καθισμάτων (σχετική ΚΥΑ)
Κλειστά 00:30-05:00 (εξαιρείται Take away – delivery με απαγόρευση πώλησης αλκοόλ)

Λαϊκές αγορές
65% των πωλητών, με 3 μέτρα απόσταση μεταξύ πάγκων
Λειτουργία παράλληλων αγορών
Υποχρεωτική χρήση μάσκας από όλους
Εμποροπανηγύρεις- Κυριακάτικες Αγορές κλπ
50% των πωλητών με 5 μέτρα απόσταση μεταξύ πάγκων
Υποχρεωτική χρήση μάσκας από όλους

Δημόσιες υπηρεσίες και ιδιωτικές επιχειρήσεις
Υποχρεωτική χρήση μάσκας από εργαζόμενους και κοινό
Υποχρεωτική τηλεργασία στο 20% ανεξαρτήτως εάν αφορά ευάλωτη/αυξημένου κινδύνου ομάδα

 https://www.agrinioculture.gr

 

Διαβάστε περισσότερα

Νίκος Μπογιόπουλος: Όσοι τάισαν το φίδι είναι εδώ – Κανένας εφησυχασμός

 

Μιλώντας στο κεντρικό δελτίο ειδήσεων του MEGA και τη Ράνια Τζίμα, χθες, ο Νίκος Μπογιόπουλος, δημοσιογράφος, χαρακτήρισε την απόφαση για τη Χρυσή Αυγή ιστορική. «Είναι ιστορική απόφαση. Για πρώτη φορά μετά τη δίκη της Νυρεμβέργης, καταλήγει στο συμπέρασμα ότι έχουμε μια εγκληματική συμμορία και το κίνητρο του εγκλήματός της δεν είναι άλλο παρά αυτό που αυτοί οι μαχαιροβγάλτες αποκαλούν ιδεολογία, η ναζιστική ιδεολογία».

Ο Ν. Μπογιόπουλος τόνισε ότι η καταδικαστική απόφαση για τη Χρυσή Αυγή ξεπερνά τα σύνορα της Ελλάδας και είναι «μια απόφαση με παγκόσμια διάσταση», ενώ σημείωσε ότι το κίνητρο των ενεργειών της οργάνωσης και των μελών της, «δεν ήταν άλλο από τη ναζιστική τους συγκρότηση».

Ο δημοσιογράφος υπογράμμισε ότι η σημερινή απόφαση αποτελεί «νίκη του ελληνικού λαού, σε μια δύσκολη περίοδο που ένα μέρος του πολιτικού και μιντιακού συστήματος παρουσίαζε αυτούς τους τύπους ως τα καλά παιδάκια». Επιπλέον, ανέφερε πως δεν έχουμε ξεμπερδέψει με τον φασισμό. «Ο αγώνας απέναντι στον ναζισμό και τον φασισμό είναι διαρκής».

Δείτε το βίντεο:

Διαβάστε περισσότερα

Οκτώ στους δέκα ασθενείς με Covid-19 έχουν κάποιο νευρολογικό σύμπτωμα

 

Τα νευρολογικά συμπτώματα είναι πολύ συχνά στους ασθενείς με Covid-19, δείχνει μια νέα αμερικανική επιστημονική έρευνα. Περίπου οκτώ στους δέκα ασθενείς θα εκδηλώσουν στην πορεία της νόσου έστω ένα τέτοιο σύμπτωμα, όπως πονοκέφαλο, ζαλάδα, σύγχυση, μυϊκούς πόνους ή εγκεφαλοπάθεια (το σοβαρότερο).

Οι ερευνητές, με επικεφαλής τον δρα Ιγκόρ Κοράλνικ, διευθυντή της νευρολογικής κλινικής για περιστατικά Covid-19 στο Νοσοκομείο Northwestern Memorial του Σικάγο, οι οποίοι έκαναν τη σχετική δημοσίευση στο περιοδικό νευρολογίας "Annals of Clinical and Translational Neurology", ανέλυσαν στοιχεία για 509 ασθενείς με λοίμωξη από κορονοϊό SARS-CoV-2, που είχαν εισαχθεί σε δέκα νοσοκομεία.

Διαπιστώθηκε ότι το 42% των ασθενών είχαν νευρολογικά συμπτώματα κατά την εμφάνιση της Covid-19, το 63% εμφάνισαν νευρολογικά συμπτώματα κατά τη νοσηλεία τους, ενώ το 82% είχαν τέτοια συμπτώματα κάποια στιγμή στη διάρκεια της πορείας της νόσου. Τα ποσοστά αυτά είναι μεγαλύτερα από εκείνα που έχουν βρει προηγούμενες έρευνες στην Ευρώπη και στην Κίνα.

 

«Τόσο οι ασθενείς όσο και οι γιατροί πρέπει να έχουν επίγνωση για τη μεγάλη συχνότητα νευρολογικών εκδηλώσεων της Covid-19 και για τη σοβαρότητα τους. Η εγκεφαλοπάθεια, η οποία χαρακτηρίζεται από αλλοιωμένη νοητική λειτουργία, που εκτείνεται από ήπια σύγχυση έως κώμα, είναι η πιο σοβαρή νευρολογική εκδήλωση της Covid-19», ανέφερε ο δρ. Κόραλνικ.

Το συχνότερο σύμπτωμα στους 509 ασθενείς ήσαν οι μυϊκοί πόνοι (45%) και οι πονοκέφαλοι (38%), ενώ σύγχυση και εγκεφαλοπάθεια εμφανίστηκε σχεδόν στο ένα τρίτο των ασθενών (30%). Το 16% είχαν διαταραχή της γεύσης και το 11% της όσφρησης.

Οι ασθενείς με σοβαρά νευρολογικά συμπτώματα έμειναν κατά μέσο όρο τριπλάσιο χρόνο στο νοσοκομείο, σε σχέση με εκείνους χωρίς τέτοιες διαταραχές. Επίσης το ποσοστό θανάτων στους ασθενείς με εγκεφαλοπάθεια -άσχετα με το πόσο σοβαρά ήταν τα αναπνευστικά προβλήματα τους- ήταν πολύ μεγαλύτερο (22%), σχεδόν επταπλάσιο, σε σχέση με εκείνο των ασθενών χωρίς τέτοιο πρόβλημα (3%).

 

Υπό μελέτη βρίσκεται η εκδήλωση και επίπτωση των νευρολογικών συμπτωμάτων σε ασθενείς με Covid-19 που βγήκαν από το νοσοκομείο, αλλά συνεχίζουν να υποφέρουν από παρόμοια συμπτώματα. Μετά το εξιτήριο από το νοσοκομείο, μόνο ο ένας στους τρεις ασθενείς (32%) που είχε εκδηλώσει εγκεφαλοπάθεια, είναι σε θέση να φροντίσει μόνος του τον εαυτό του (μαγείρεμα, πληρωμή λογαριασμών κ.α.), έναντι 89% όσων δεν είχαν εγκεφαλοπάθεια, όπως μεταδίδει το Αθηναϊκό Πρακτορείο.

Στη μελέτη οι νεότεροι ασθενείς είχαν μεγαλύτερη πιθανότητα για εκδήλωση νευρολογικών συμπτωμάτων, εκτός από την περίπτωση της εγκεφαλοπάθειας. Οι περισσότεροι ασθενείς με εγκεφαλοπάθεια είναι ηλικιωμένοι άνδρες με υποκείμενα νοσήματα, όπως νευρολογικές διαταραχές, καρκίνο, χρόνια νεφρική νόσο, διαβήτη, καρδιακή ανεπάρκεια, υπέρταση κ.α. Ο δρ. Κόραλνικ αρνήθηκε, σύμφωνα με τους «Τάιμς της Νέας Υόρκης», να βγάλει συμπεράσματα κατά πόσο η νέα μελέτη μπορεί να αφορά και τον πρόεδρο Τραμπ, ο οποίος μόλις πήρε εξιτήριο.

Η εγκεφαλοπάθεια είναι ένας γενικός όρος, που -κατά τον Κόραλνικ- μπορεί να περιλαμβάνει προβλήματα εστίασης της προσοχής και συγκέντρωσης, απώλεια βραχυπρόθεσμης μνήμης, αποπροσανατολισμό, λήθαργο, αδυναμία ανταπόκρισης στα ερεθίσματα σε βαθμό κώματος κ.α. Η εγκεφαλοπάθεια μπορεί να συμβεί λόγω διαφόρων ασθενειών, ιδίως σε ηλικιωμένους, και μπορεί να πυροδοτηθεί π.χ. από φλεγμονή.

Μέχρι στιγμής, σύμφωνα με τους ερευνητές, υπάρχουν ελάχιστες ενδείξεις ότι ο νέος κορονοϊός προσβάλλει άμεσα τα εγκεφαλικά κύτταρα και οι περισσότεροι ειδικοί αποδίδουν τις νευρολογικές επιπτώσεις της Covid-19 σε φλεγμονώδεις και ανοσολογικές αντιδράσεις του οργανισμού του ασθενούς, οι οποίες επηρεάζουν διάφορα όργανα του σώματος, καθώς και τον εγκέφαλο.

Διαβάστε περισσότερα

Εγκληματική οργάνωση η Χρυσή Αυγή – Η απόφαση του δικαστηρίου

 

Ένοχοι για διεύθυνση εγκληματικής οργάνωσης κρίθηκαν πριν από λίγο από το Δικαστήριο ο επικεφαλής της Χρυσής Αυγής Νίκος Μιχαλολιάκος, ο Ηλίας Κασιδιάρης, ο Χρήστος Παππάς,  ο Αρτέμης Ματθαιόπουλος, ο Παύλος Γερμενής και όλοι οι πρώην βουλευτές.

Και τα 17 πολιτικά στελέχη της Χρυσής Αυγής κρίθηκαν ένοχοι για εγκληματική οργάνωση. Οι 7 μάλιστα, για διεύθυνση εγκληματικής οργάνωσης και 11 για ένταξη στην εγκληματική οργάνωση.

Συγκεκριμένα ένοχοι για διεύθυνση εγκληματικής οργάνωσης κρίθηκαν οι Νίκος Μιχαλολιάκος, Ηλίας Κασιδιάρης, Γιάννης Λαγός, Παναγιώτης Γερμενής, Ηλίας Παναγιώταρος και Νίκος Παπάς.

Παράλληλα ένοχοι για ένταξη σε εγκληματική οργάνωση κρίθηκαν οι κατηγορούμενοι:

Άγγος

Αποστόλου
Καζαντζόγλου
Καλαρίτης
Μιχαλάρος

Μπαρέκας
Παπαβασιλείου
Παπαδόπουλος
Πόπορη
Ρουπακιάς
Σκιατούνης
Σκάλκος
Στεργιόπουλος
Στράτος
Τσακανίκας
Τσόρβας
Τσαλίκης
Χατζηδάκης
Χρυσαφίτης

***

(Συνεχής ενημέρωση από το Golden Dawn Watch)

Έναρξη της 454ης ημέρας 11:22 στην αίθουσα τελετών του Εφετείου Αθηνών.

(…)
Πρ: Ξεκινάμε με την υπόθεση του Φύσσα. Ρουπακιάς: Oι κατηγορίες που του αποδίδονται είναι ανθρωποκτονία με πρόθεση [αναφέρει τις κατηγορίες] και το δικαστήριο τον κηρύσει ένοχο για όλες τις πράξεις που του αποδίδονται. Λοιπόν. Άγγος. Αναφορικά με τη συνέργεια, όλα τα ονόματα αφορούν τη συνέργεια εις βάρος του Παύλου Φύσσα. Άγγος: ένοχος. Αγιοβλασίτης ένοχος, Δήμου ένοχος, Καζαντζόγλου ένοχος, Καλαρίτης ένοχος, Μιχάλαρος ένοχος Πατέλης ένοχος, Σαντοριναίος αθώος λόγω αμφιβολιών, Τσακανίκας αθώος λόγω αμφιβολιών, Τσορβάς Ν. & Αθ. ένοχοι, Καλαρίτης ένοχος [Σχετικά με την υπόθεση Φύσσα, όλοι ένοχοι εκτός από Σαντοριναίο, Τσακανίκα λόγω αμφιβολιών]. Ο Άγγος αθώος για τα 3 μαχαίρια, ένοχος για το ένα, Μιχάλαρος ένοχος για το ένα μαχαίρι, Σαντοριναίος, ένοχος για όπλο και πυρομαχικά, Τσακανίκας αθώος γιατί αυτό που βρέθηκε ήταν αεροβόλο. Καζαντζόγλου ένοχος για τις φωτοβολίδες.

Πρ: Στην υπόθεση των Αιγυπτίων. Η πραξη που αποδίδεται είναι η απόπειρα ανθρωποκτονίας από κοινού και κρίνονται: Αγριογιάννης ένοχος, Μαρίας ένοχος, Παπαδόπουλος ένοχος […] [Όλοι ένοχοι για την απόπειρα ανθρωποκτονίας Αμπουζίντ Εμπάρακ]. Αποδίδεται επίσης διατάραξη οικιακής ειρήνης, παύθηκε οριστικά η ποινική δίωξη. Επίσης για διακεκριμένη φθορά και αυτή παύθηκε οριστικά η ποινική δίωξη.

 

Πρ: Προχωρούμε στην επίθεση κατά συνδικαλιστών του ΠΑΜΕ. Το δικαστήριο κρίνει να μετατραπεί η κατηγορία σε επικίνδυνη σωματική βλάβη από κοινού και κατά συρροή, κατά Πουλικόγιαννη, Ζύμαρη και Πουντίδη. Όλοι ένοχοι. Για τους λοιπούς παθόντες [μετατροπή σε κατηγορία της] απλής σωματικής βλάβης και να παύσει η δίωξη. Στους ίδιους αποδίδεται, Αντωνακόπουλο κλπ, διατάραξη οικιακής, παύεται οριστικά η ποινική δίωξη.

Παράνομη οπλοχρησία [υπόθεση ΠΑΜΕ] και οι 4 κηρύσσονται ένοχοι. Διακεκριμένη φθορά, παύεται οριστικά η ποινική δίωξη. Αποδίδεται επίσης κακόβουλη βλασφημία, αθώοι επειδή καταργήθηκε το άρθρο Π.Κ. Παράνομη οπλοφορία, πράξη που παύεται οριστικά η ποινική δίωξη. Εκτός από τις 3 υποθέσεις αυτές έχουμε και άλλες αξιόποινες πράξεις που αποδίδονται σε άλλα προσωπα στον Μπαρέκα παράνομη οπλοκατοχή ειναι όπλο και κηρύσσεται ένοχος.

Στον Παππά παρανομη οπλοκατοχή για τη σιδερογροθιά ενοχος, στην Πόπορη για παράνομη οπλοκατοχή αθώα, για 1 γκλομπ, για φυσίγγια για αστυνομ. ραβδο […] ένοχη όλων των λοιπών και για έναν κάλυκα με ενδείξεις 89 με ενεργό μη πυροδοτημένο. Η Θεώνη Σκαρπέλη για οπλοκατοχή ενοχη για τα φυσιγγια που βρεθηκαν ο Στέφας για την οπλοκατοχή αθώος για 2 μεταλλικές λάμες για πτυσσ. μαχαίρι και για τα φυσίγγια τα κυνηγετικά, ένοχος για σιδερογροθιά, σπαθί και μεταλλ. αντικ. σε σχήμα αστεριού. Ο Χίλιος, παρανομη οπλοκατοχη, αθώος για ρεπλικα και ένοχος για πιστόλι, φυσίγγια και 3 ηλεκτρικους εκκενωτές. Παράβαση 456/76 για φωτοβολιδες, Πόπορη ένοχη, Λαγός ένοχος ομοίως και ο Στέφας για την ίδια παράβαση. Αποδιδεται στις Σκαρπέλη και Μικελάτου η κατηγορία της ψευδορκιας, τώρα ψευδούς καταθεσης, Για τη Σκαρπέλη αθώα λόγω αμφιβολιών, Μικελάτου ένοχη. Μίχος και Χίλιος για ναρκωτικά παύει η ποινικη διωξη.

Διαβάστε περισσότερα

Λίγα λόγια για την αγάπη

 

Νικολία Ζωμένου  

(Ψυχολόγος Υγείας, MSc.- Γνωσιακή Συμπεριφορική Ψυχοθεραπεύτρια )

Αγάπη. Θα μπορούσαμε να μιλάμε για ώρες για την αγάπη. Όλα στη ζωή γύρω από την αγάπη περιστρέφονται. Ή από την έλλειψή της. Αιώνες τώρα η ανθρωπότητα καταπιάνεται με αυτή την τόση δα λέξη.

---

5 γράμματα. Πολλά νοήματα και ορισμοί. Ο καθένας την αντιλαμβάνεται, την αποκωδικοποιεί και την εκφράζει διαφορετικά. Αναλόγως τον δέκτη της αγάπης μας είτε πρόκειται για πρόσωπο είτε για πράγμα ή κάτι πιο αφηρημένο, εκδηλωνόμαστε ποικιλοτρόπως.

Πόσα ποιήματα έχουν γραφτεί, πόσα τραγούδια έχουν ερμηνευτεί, πόσο μελάνι έχει χυθεί σε βιβλία που μιλούν για την αγάπη. Ποια είναι, τι σημαίνει, πώς αγαπάμε, πώς καταλαβαίνουμε αν κάποιος μας αγαπάει, πώς να εκφράσουμε την αγάπη μας με λόγια κι εμπράκτως, πώς να «κερδίσουμε» την αγάπη κάποιου, πώς να σταματήσουμε να αγαπάμε όταν έχουμε πληγωθεί…

 

Πόσες ταινίες περιστρέφονται γύρω από την αγάπη, διαφημίσεις, προϊόντα…Πόσες συζητήσεις με θέμα την αγάπη, συναντήσεις, εξομολογήσεις, εκμυστηρεύσεις. Την αγάπη ψάχνουμε όλοι. Την αγάπη γυρεύουμε, σε όλες τις μορφές που μπορεί να πάρει, σε όλες τις εκδοχές, με όλους τους τρόπους, με όλη της την ένταση.

Προσπαθούμε να κατανοήσουμε τι σημαίνει, τι είναι η αγάπη, πόσα πράγματα και έννοιες εμπερικλείει, πόσα άλλα συναισθήματα συνεπάγεται η αγάπη: τρυφερότητα, πάθος, ενθουσιασμός, χαρά, ικανοποίηση, ελπίδα, πίστη, εκτίμηση, συμπάθεια, θαυμασμός, αισιοδοξία, δυναμισμός, ευγνωμοσύνη, ελευθερία…

Τι πρόσωπο της δίνουμε; Τι εικόνες σχηματίζονται στο μυαλό μας; Που ταξιδεύουμε στο άκουσμα της λέξης αγάπη; Πόσα «είδη» αγάπης υπάρχουν άραγε; Η αγάπη για τις τέχνες, για τη φύση, η αγάπη για τον άνθρωπο, για τα ζώα, η αγάπη για τη δουλειά μας, για μικροπράγματα της καθημερινότητας, η αγάπη για τα χρώματα, για τις λεπτομέρειες, η αγάπη για τους φίλους μας, για τους γονείς μας, για τα αδέρφια μας, η ερωτική αγάπη, η συντροφική αγάπη, η αγάπη για τον Θεό, η αγάπη για τη ζωή, η αγάπη για τον εαυτό μας, για την εξέλιξη και τη δημιουργία…Μπορούμε να ορίσουμε με πολλούς διαφορετικούς τρόπους την αγάπη, ανάλογα με το πώς την έχουμε μάθει, βιώσει, νιώσει, εκφράσει, αποδεχτεί.

Η αγάπη είναι κινητήριος δύναμη. Μας εμπνέει, μια εμψυχώνει, μας οπλίζει, μας ενθαρρύνει, μας ωθεί προς μια κατεύθυνση. Στη ψυχοθεραπεία ξεκινάμε πάντα με την αγάπη προς τον εαυτό. Με τη φροντίδα που εσωκλείει η αυτοαγάπη. Να με νοιαστώ, να με προσέξω, να με γνωρίσω, να με αποδεχτώ, να με αγαπήσω, να με αγκαλιάσω, να με δυναμώσω, να με ενθαρρύνω, να με παρακινήσω, να με εξελίξω.

Να μη σταματήσω να με γνωρίζω, να με αγαπώ και να με εξελίσσω. Όταν τα πετυχαίνουμε αυτά, τότε είμαστε περισσότερο συνδεδεμένοι με τον εαυτό μας και μπορούμε να συνδεθούμε ουσιαστικά και πραγματικά και με τους άλλους. Και να τους αγαπήσουμε. Για αυτό που είναι. Όχι για αυτό που νομίζουμε πως είναι ή θα μπορούσαν να είναι ή θα θέλαμε να τους κάνουμε να είναι.

Στο κομμάτι της αποδοχής και της αγάπης του εαυτού μας χωλαίνει η κοινωνία μας. Τόσα χρόνια εκπαίδευσης, κοινωνικοποίησης, διδασκαλίας και κανείς δεν μας έμαθε πώς να αγαπάμε τον εαυτό μας και γιατί είναι τόσο σημαντικό. Ίσα ίσα, που πλανάται μια εσφαλμένη, γενικόλογη αντίληψη πως όποιος ασχολείται με τον εαυτό του είναι εγωκεντρικός, αλαζόνας, «παρτάκιας».

Αναλόγως με το πώς ασχολούμαστε με τον εαυτό μας. Και εάν ο καθένας δεν ασχοληθεί με τον εαυτό του, δεν ευαισθητοποιηθεί απέναντί του, πώς θα τον μάθει; Πώς θα τον καταλάβει; Πώς θα ακούσει τις ανάγκες του, πώς θα βελτιώσει τα τρωτά του σημεία, πώς θα θέσει στόχους και θα εξελιχθεί; Πώς θα προστατευτεί; Πώς θα σταθεί μέσα στην κοινωνία αν δεν ξέρει ποιος είναι και πού πάει; Χωρίς ταυτότητα; Και ποιος θα ενδιαφερθεί για έναν άνθρωπο που δεν αγαπάει και δεν νοιάζεται για τον ίδιο του τον εαυτό;

Στο πλαίσιο της αυτοφροντίδας και της αυτοαγάπης μαθαίνουμε να ακούμε τα συναισθήματά μας, τις ανάγκες μας, πώς να θέτουμε στόχους και να οργανωνόμαστε για να τους πετύχουμε. Πώς να ισορροπούμε τα θέλω και τα πρέπει, πώς να ξεκουραζόμαστε όταν αυτό χρειαζόμαστε για να εξοικονομούμε ενέργεια, πώς να δουλεύουμε για την ευεξία μας.

Μαθαίνουμε να είμαστε παρόντες. Σε επαφή και συνειδητοποίηση του τι μας συμβαίνει αυτή τη στιγμή. Τι ζούμε, τι σκεφτόμαστε, τι νιώθουμε και τι είμαστε διατεθειμένοι να κάνουμε με αυτό το συναίσθημα.

Είναι περίεργο συναίσθημα η αγάπη. Το ανώτερο όλων. Βαθύ και απόλυτο. Μπορεί να σε εξυψώσει στα ουράνια, να σε δυναμώσει, να σε κάνει «άτρωτο». Μπορεί όμως να σε ρίξει και στα τάρταρα. Αν αγαπάς χωρίς ν’ αγαπιέσαι. Αν δεν εισπράττεις την αγάπη με τους όρους σου. Με τον τρόπο που θα ήθελες ή στην ένταση που επιθυμείς. Αν αγαπάς τον «λάθος» άνθρωπο. «Λάθος» λόγω συνθηκών ή προσωπικότητας. «Λάθος» με βάση το πώς ορίζεται από πρότυπα, στερεότυπα και ηθικούς κανόνες… «Λάθος» για την «κοινωνία».

Κουβαλάει ένα βάρος η αγάπη. Συχνά τη νιώθουμε ή την εισπράττουμε και δεν ξέρουμε πώς να τη διαχειριστούμε. Τι να «την κάνουμε», πώς να αξιοποιήσουμε αυτήν την ενέργεια που κρύβει. Ή πώς να την εκφράσουμε. Αντέχουμε να πάρουμε το ρίσκο να την δείξουμε; Θέλουμε; Επιτρέπεται; Έχω χίλια πράγματα να σου πω. Και χίλιους λόγους να μην το κάνω.

Σε μια κοινωνία που έχουμε συνηθίσει στην αδιαφορία, στην επιπολαιότητα, στην απαξίωση, στην κοροϊδία, όταν εισπράττουμε αγάπη ψάχνουμε να βρούμε την «παγίδα». Γινόμαστε καχύποπτοι, επιφυλακτικοί, δύσπιστοι. Πόση ειρωνεία; Να μην μας προξενεί εντύπωση η κακεντρέχεια του κόσμου και συχνά να μας την προκαλεί μια εκδήλωση αγάπης. Σαν να μην αξίζουμε την αγάπη. Έτσι μάθαμε; Έτσι πιστεύουμε συχνά…

Πόσοι άνθρωποι άραγε έχουν μεγαλώσει χωρίς αγάπη; Πόσοι δεν έμαθαν ποτέ την αγνή, «πρωτόλεια» αγάπη, της οικογενειακής ζεστασιάς και θαλπωρής; Και δεν έμαθαν τι πάει να πει αγάπη ούτε και ν’ αγαπούν τον εαυτό τους, αφού δεν αγαπήθηκαν ποτέ από τους ίδιους τους γονείς τους. Είναι μακρύς ο δρόμος να μάθεις να αγαπάς πραγματικά τον εαυτό σου, ιδίως όταν τον διαβαίνεις μόνος σου.

Σκεφτείτε λίγο πως μπορεί να νιώθει ένας τέτοιος άνθρωπος. Κάποιος που αντί για αγάπη εισέπραξε αδιαφορία, παραμέληση, εγκατάλειψη, απόρριψη, κακοποίηση. Και μάλιστα στην πιο τρυφερή κι ευαίσθητη ηλικία. Τι εικόνα μπορεί να σχηματίσει για τον εαυτό του ένας τέτοιος άνθρωπος;

Πόσο ανάξιος να αγαπηθεί μπορεί να πιστεύει βαθιά μέσα του πως είναι; Και πόσο πολύ, αποτυγχάνοντας να αγαπήσει τον εαυτό του, μπορεί να διώξει από κοντά του κι άλλους ανθρώπους, άθελά του, από φόβο και δυσπιστία, από δυσκολία να αποδεχτεί πως ίσως αξίζει κάτι καλύτερο από αυτό που πιστεύει για τον εαυτό του; Για να αποφύγει μία ακόμη απόρριψη.

Σύμφωνα με έρευνες, εάν όταν φροντίζουμε τα φυτά μας, τους μιλάμε και τους «δείχνουμε αγάπη», θα τα βοηθήσουμε να αναπτυχθούν καλύτερα. Εάν λοιπόν ένα λουλούδι είναι σε θέση να «ακούσει» αυτά που λέμε και να ανθίσει εισπράττοντας το μεράκι μας, τη φροντίδα που του δίνουμε, συλλογιστείτε πόσο μεγάλη μπορεί να είναι η δύναμη της αγάπης απέναντι σ’ έναν άνθρωπο. Σαν τα λουλούδια κι εμείς. Χωρίς αγάπη, πώς θα ανθίσουμε;

Μεγάλη λέξη η αγάπη. Δεν βγαίνει εύκολα από τα χείλη μας. Όχι πάντα. Δειλιάζουμε. Όσο έντονα και να τη νιώθουμε να μας πλημμυρίζει, κομπιάζουμε. Κάτι μας φρενάρει. Και δυσκολευόμαστε να το πούμε σε αυτούς που αγαπάμε περισσότερο. Ίσως να τους το δείχνουμε με έμμεσο τρόπο, με τη συμπεριφορά μας, με μικρές κινήσεις. Με τα μάτια μας. Με καμουφλαρισμένες λέξεις που μαρτυρούν την αγάπη που νιώθουμε.

Η αλήθεια είναι πως όταν μία λέξη ειπωθεί, δεν μπορούμε να την πάρουμε πίσω. Ίσως λοιπόν, σε κάποιες περιπτώσεις να κρύβεται ο φόβος του να το πεις. Γιατί ποτέ άλλοτε δεν είμαστε τόσο ευάλωτοι, όσο όταν αγαπάμε. Και το βάθος της αγάπης που νιώθουμε σήμερα, μπορεί να γίνει το βάθος του πόνου που θα νιώσουμε αύριο…

Όμως, η αγάπη απλά συμβαίνει. Δεν επιλέγουμε ποιον θα αγαπήσουμε και δεν μπορούμε και πάντα να εξηγήσουμε γιατί αγαπάμε κάποιον. Είναι όλες αυτές οι μικρές λεπτομέρειες που μπορεί να μας τραβήξουν την προσοχή και να μας γοητεύσουν σε έναν άνθρωπο: ιδιαίτερα χαρακτηριστικά της εμφάνισης, τα μάτια του, ο τρόπος που κοιτάζει, που εκφράζεται, που κινείται στο χώρο, το χαμόγελό του, το πώς παθιάζεται όταν μιλάει για κάτι που αγαπάει, το πώς συμπεριφέρεται στους γύρω του, η ηθική του, οι αξίες του, τα πιστεύω του, η ηρεμία και η ασφάλεια που εμπνέει, το χιούμορ του, το γέλιο του, το όραμά του, η δύναμη που κρύβει μέσα του, το θάρρος, η ευγένεια, το πώς μας κάνει να αισθανόμαστε... Τείνουμε να ερωτευόμαστε αυτόν που μας κάνει να αγαπάμε το ποιοι είμαστε κοντά του. Που βγάζει στην επιφάνεια την καλύτερη εκδοχή του εαυτού μας.

Τον άνθρωπο που κάνει την καρδιά μας να χτυπά ακανόνιστα, τα μάτια μας να λάμπουν, το πρόσωπό μας να φωτίζεται. Αυτόν που μόνο η σκέψη του αρκεί για να ζωγραφιστεί το χαμόγελο στο πρόσωπό μας. Που μας κάνει να αισθανόμαστε πιο ζωντανοί, πιο αισιόδοξοι. Που είμαστε ευγνώμονες που απλώς υπάρχει.

Πώς προσδιορίζουμε την αγάπη; Πώς αποφασίζουμε που ξεκινάει και πού τελειώνει; Πόσο καλά πρέπει να ξέρεις κάποιον για να τον αγαπήσεις; Κάποιες φορές, ίσως και καθόλου. Οι γονείς μας, μας αγάπησαν προτού καν γεννηθούμε, προτού έρθουμε σε αυτόν τον κόσμο και μας γνωρίσουν. Μήπως κι εμείς έχουμε συνειδητοποίηση του πώς και πότε αγαπήσαμε τους γονείς μας ή τα αδέρφια μας;

Είναι σαν να τους αγαπούσαμε από πάντα. Δύσκολα θα προσδιορίσει κανείς μια συγκεκριμένη χρονική στιγμή που αγάπησε κάποιον. Το πιο πιθανό είναι να να υπάρξει η στιγμή που συνειδητοποιούμε ότι έχουμε αισθήματα για έναν άνθρωπο. Άλλο η συνειδητοποίηση, άλλο η «απαρχή» τους. Και για όσους αμφισβητούν το αν μπορούμε να αγαπάμε χωρίς να «ξέρουμε» κάποιον, έχω να απαντήσω, πώς εάν οι άνθρωποι μπορούν να μισούν χωρίς λόγο, χωρίς να γνωρίζουν κάποιον, τότε μπορούμε και ν’ αγαπάμε.

Διαβάστε περισσότερα

 

• Richard Sakwa
• Γιάννης Κυπαρισσιάδης (μετάφραση)

Και από τις δύο πλευρές του Ατλαντικού υψώνονται φωνές αντίθετες σε κάθε συμβιβασμό με τη Μόσχα, με το επιχείρημα ότι το Κρεμλίνο υπονομεύει το διεθνές δίκαιο. Υποστηρίζοντας έναν πολυπολικό κόσμο, η Ρωσία ανταπαντά ότι οι ΗΠΑ οφείλουν να μοιραστούν τη δύναμή τους και να σεβαστούν την αρχή της εθνικής κυριαρχίας των κρατών. Μεταξύ της Ευρώπης, με την οποία αισθάνεται πολιτισμικά κοντά, και της Κίνας, που συμμερίζεται τις θέσεις της, η Ρωσία ψάχνει τον δρόμο της.

Τι θέλει η Ρωσία; Κατά τη γνώμη πολλών δυτικών σχολιαστών είναι αγκιστρωμένη σε ένα ξεπερασμένο πρότυπο παγκόσμιας τάξης: στο σύστημα της Γιάλτας της εποχής του Ψυχρού Πολέμου, τότε που το Κρεμλίνο διέθετε μια σφαίρα επιρροής στην Ανατολική Ευρώπη. Η προσάρτηση της Κριμαίας το 2014 φανερώνει, κατά τη γνώμη τους, την άρνησή της να χάσει την Ουκρανία. Έτσι, η σχετική έκθεση για τη στρατηγική εθνικής ασφάλειας των ΗΠΑ, δημοσιευμένη στις 18 Δεκεμβρίου 2017, χαρακτηρίζει τη Ρωσία «αναθεωρητική δύναμη», υπαινισσόμενη ότι θέλει να καταστρέψει το υπάρχον διεθνές σύστημα¹. Σύμφωνα με την έκθεση, πρόκειται για ένα αυταρχικό καθεστώς που προσπαθεί, επιδεικνύοντας τυχοδιωκτισμό στο εξωτερικό, να στρέψει την προσοχή μακριά από τα εσωτερικά ζητήματά του. Ακόμη χειρότερα, η Μόσχα φέρεται να επιδιώκει να εξαγάγει το πρότυπο της πολιτικής της, δημιουργώντας μια συμμαχία αυταρχικών καθεστώτων με την Κίνα.

Κάποια εποχή, οι προκλήσεις της Μόσχας προς τη Δύση είχαν ενισχύσει την πολιτική συνοχή της χώρας. Ωστόσο, θα είχαμε άδικο εάν εξηγούσαμε τη συμπεριφορά της λαμβάνοντας υπόψη μόνο αυτό. Τι θέλει πραγματικά το Κρεμλίνο και ποιον ρόλο διαδραματίζει η προσέγγιση με την Κίνα στην επιδίωξη των στόχων του;

Η βασική απαίτηση της ρωσικής ηγεσίας είναι να καταστεί συνδιαχειρίστρια των διεθνών υποθέσεων και να αναγνωριστεί ως τέτοια: μια πικρά διαψευσμένη φιλοδοξία. Στο τέλος του Ψυχρού Πολέμου, η Σοβιετική Ένωση και στη συνέχεια η Ρωσία προσπάθησαν να μεταμορφώσουν εκείνο που αρέσκονταν να αποκαλούν «Ιστορική Δύση» με την ενσωμάτωσή τους σε αυτήν, σφυρηλατώντας έτσι μια «Μεγάλη Δύση»². Η Μόσχα ήλπιζε ότι αυτό το σχήμα θα απελευθέρωνε την Ευρώπη από το ατλαντιστικό θεσμικό και ιδεολογικό πλαίσιο του Ψυχρού Πολέμου: θα επέτρεπε να αναπτυχθεί μια κουλτούρα πολιτικού διαλόγου και αλληλεπίδρασης με αμοιβαίο όφελος. Εντούτοις, το μόνο που παραχώρησε η Δύση ήταν μια επέκταση του ισχύοντος συστήματος. Απελευθερωμένη από την ιδεολογική και στρατιωτική απειλή της Σοβιετικής Ένωσης, η φιλελεύθερη τάξη πραγμάτων έλαβε τη μορφή ενός διεθνούς δόγματος Μόνροε³ υπό την καθοδήγηση των ΗΠΑ: η αμερικανική σφαίρα επιρροής άρχισε να επεκτείνεται σε όλον τον κόσμο, χωρίς να αφήνει περιθώρια για υποσύνολα ανεξάρτητα από το κέντρο ηγεμονίας.

Προς μια «Μεγάλη Ευρασία»

Η Μόσχα κατέληξε να αντιτεθεί σε αυτόν ακριβώς τον οικουμενισμό, τον οποίον θεωρούσε εργαλειοποιημένο. Ως υπουργός Εξωτερικών (1996-1998) και κατόπιν ως πρωθυπουργός (1998-1999), ο Γεβγκένι Πριμακόφ υπήρξε ο πρώτος ηγέτης που απέδωσε στη χώρα του την ιδιότητα της ανθεκτικής δύναμης. Όταν έγινε εμφανές ότι το NATO θα συνέχιζε να προσαρτά νέα μέλη και να προετοιμάζει επέμβαση στο Κόσοβο χωρίς να υπολογίζει τα συμφέροντα της Ρωσίας, έβαλε και πάλι στο παιχνίδι την έννοια του πολυπολισμού. Κατά τη διάρκεια μιας επίσκεψης στην Ινδία, τον Δεκέμβριο του 1998, ανέπτυξε την ιδέα ενός αντίβαρου στην αμερικανική μονομέρεια. Βάσει αυτού, πρότεινε μια συμμαχία μεταξύ μη ατλαντικών δυνάμεων, ένα «στρατηγικό τρίγωνο» Ρωσίας-Ινδίας-Κίνας το οποίο, εν συνεχεία, θα γινόταν η καρδιά της ένωσης των BRICS (Βραζιλία, Ρωσία, Ινδία, Κίνα και Νότια Αφρική). Η πολιτική του Πριμακόφ εμπνεόταν από το δόγμα της ειρηνικής συνύπαρξης του Νικίτα Χρουστσόφ, πρώην γενικού γραμματέα της Κεντρικής Επιτροπής του Κομμουνιστικού Κόμματος της Σοβιετικής Ένωσης. Σύμφωνα με το συγκεκριμένο δόγμα, τα κοινωνικά και τα πολιτικά συστήματα είναι σε θέση να ανταγωνίζονται μεταξύ τους, χωρίς να έρχονται απαραίτητα σε σύγκρουση⁴.

Όταν αναλαμβάνει την εξουσία το 2000, ο Βλαντίμιρ Πούτιν αποπειράται να συνδυάσει τον ατλαντισμό των αρχών της μετακομμουνιστικής περιόδου με τη στρατηγική του Πριμακόφ. Το 2001 δημιουργείται ο Οργανισμός Συνεργασίας της Σαγκάης (SCO), αποτελούμενος τότε από την Κίνα, το Καζακστάν, το Κιργιστάν, τη Ρωσία, το Τατζικιστάν και το Ουζμπεκιστάν –η Ινδία και το Πακιστάν θα προστεθούν σε αυτές το 2017. Η γέννησή του σηματοδοτεί ένα επιπλέον βήμα στη δημιουργία ενός μη-δυτικού συστήματος συμμαχιών. Παράλληλα, ο Πούτιν επιχειρεί να συνάψει στενότερους δεσμούς με την Ευρωπαϊκή Ένωση. Υπάρχει ακόμη και η προοπτική η Ρωσία να προσχωρήσει στο NATO. Όμως, με την πάροδο των ετών, τις αμερικανικές επεμβάσεις στο Ιράκ, την απόφαση του Τζορτζ Μπους του νεότερου να απορρίψει, το 2002, τη συνθήκη αντιβαλλιστικών πυραύλων (ABM) του 1972, και με τις «χρωματιστές επαναστάσεις» να υποστηρίζονται από ιδρύματα που είχαν στενούς δεσμούς με το αμερικανικό υπουργείο Εξωτερικών, ο Πούτιν παύει να έχει αυταπάτες. Στο συνέδριο για την ασφάλεια του Μονάχου, τον Φεβρουάριο του 2007, καταδικάζει απερίφραστα τις Ηνωμένες Πολιτείες. Προειδοποιεί για τους κινδύνους «ενός μονοπολικού κόσμου (…) στον οποίον υπάρχει μόνο ένας άρχοντας, μόνο ένας κυρίαρχος» και κλείνει την ομιλία του επισημαίνοντας ότι η Ρωσία, «με τη χιλιόχρονη ιστορία της», δεν έχει καμία ανάγκη υποδείξεων για τη συμπεριφορά της στον τομέα των διεθνών υποθέσεων.

Τον καιρό εκείνο, το Κρεμλίνο πίστευε ακόμη ότι μπορούσε να συνεργάζεται με τις ατλαντικές δυνάμεις για συγκεκριμένα ζητήματα κοινού συμφέροντος, και ειδικότερα τη μάχη κατά της τρομοκρατίας. Τα πάντα καταρρέουν στον απόηχο της επέμβασης του ΝΑΤΟ στη Λιβύη το 2011. Και, το 2014, η σθεναρή αντίδραση ενάντια σε εκείνο που η Μόσχα εξέλαβε ως αυθαίρετη απόπειρα της Ευρωπαϊκής Ένωσης να εντάξει την Ουκρανία στην ατλαντική σφαίρα επιρροής πυροδοτεί τη σοβαρότερη κρίση στη μετά τον Ψυχρό Πόλεμο εποχή.

Συνώνυμη με απόρριψη της αμερικανικής ηγεμονίας, πανταχού παρούσα στις ομιλίες των Ρώσων ηγετών, η πολυπολικότητα παραμένει μια ασαφής έννοια. Είναι άραγε ένας στόχος που πρέπει να επιτευχθεί, ως στοιχείο μιας ενεργού στρατηγικής –δηλαδή να δίνεται μεγαλύτερη σημασία σε δευτερεύουσας βαρύτητας δυνάμεις, όπως η Ρωσία– ή πρόκειται για απτή πραγματικότητα, αποτέλεσμα μιας επανεξισορρόπησης στην παγκόσμια σκηνή; Στις 19 Σεπτεμβρίου 2013, κατά τη διάρκεια μιας συνεδρίασης της λέσχης Βαλντάι (η οποία δημιουργήθηκε το 2004 και συγκεντρώνει στους κόλπους της Ρώσους και δυτικούς ειδήμονες και αρμόδιους για τη λήψη αποφάσεων), ο Πούτιν καταδίκασε «τις απόπειρες που κατά κάποιον τρόπο αποσκοπούν να επαναφέρουν το τυποποιημένο μοντέλο του μονοπολικού κόσμου», υπονοώντας ότι ο τελευταίος αντικειμενικά ανήκε στο παρελθόν. «Ένας τέτοιος κόσμος», πρόσθετε, «δεν χρειάζεται κυρίαρχα κράτη, χρειάζεται υποτελείς. Κάτι τέτοιο, ιστορικά, καταλήγει στην απόρριψη της ίδιας της ταυτότητάς σου και της πολυμορφίας του κόσμου που μας έδωσε ο Θεός». Στο πλαίσιο μιας άλλης συνάντησης, στις 27 Οκτωβρίου 2016, εξέφρασε την ελπίδα ότι «ο κόσμος [θα γίνει] πολυπολικότερος», βλέποντας σε κάτι τέτοιο την προϋπόθεση ώστε μια μέρα «οι καθολικά αποδεκτοί κοινοί κανόνες (…) θα διασφαλίζουν την εθνική κυριαρχία και τα συμφέροντα των λαών», κυρίως μέσω του ΟΗΕ.

Όταν πρόκειται για την περιγραφή των φιλοδοξιών της Ρωσίας, ο όρος «νεοαναθεωρητισμός» μοιάζει να είναι ο πιο ταιριαστός⁵. Ο όρος αυτός, κατάλληλος και για την Κίνα, αντικατοπτρίζει μια δυσαρέσκεια για τον τρόπο με τον οποίο γίνεται στην παρούσα φάση ο χειρισμός των διεθνών υποθέσεων. Το ζήτημα για αυτές τις χώρες δεν έγκειται τόσο στη δημιουργία των δικών τους σφαιρών επιρροής όσο στην επανεπιβεβαίωση της αρχής –που τυπικά διατυπώνεται με όρους εθνικής κυριαρχίας– σύμφωνα με την οποία τα κράτη έχουν την υποχρέωση να διαμορφώνουν τις σχέσεις τους με τη «γειτονιά» τους (πράγμα που δεν λαμβάνει απαραίτητα την παραδοσιακή μορφή της ένταξης σε κάποιον συνασπισμό). Για το θέμα της Ουκρανίας, η αντίδραση της Ρωσίας εξηγείται με την αίσθηση απειλής για τα ζωτικά συμφέροντά της και όχι από κάποια αξίωση να διαχειριστεί τις εσωτερικές υποθέσεις αυτής της χώρας. Όπως απέδειξαν οι διάφορες επαναστάσεις στην Κιργιζία ή, πιο πρόσφατα, στην Αρμενία, εάν δεν αμφισβητούνται τα συμφέροντα της ασφάλειάς της, η Μόσχα δέχεται κάθε είδους πολιτική μεταστροφή στα σύνορά της.

Απλή επιστροφή στο μοντέλο της Βεστφαλίας (17^ος-19^ος αιώνας), κατά το οποίο τα κράτη αλληλεπιδρούν σαν το καθένα τους να είναι μια μπάλα του μπιλιάρδου, στηριγμένο σε κάποια προκειμένου να πλησιάσει τα άλλα; Η Μόσχα και το Πεκίνο αντιλαμβάνονται την πολυπολικότητα με πιο οξυδερκή τρόπο. Παρά το ότι η εθνική κυριαρχία παραμένει στα μάτια τους η κεντρική αξία, μετριάζεται από την ευνοϊκή στάση που επιμένουν να τηρούν προς τους πολυμερείς οργανισμούς. Στάση που εκφράζεται είτε με τη δημιουργία καινούργιων σε περιφερειακό επίπεδο είτε με την υπεράσπιση οργανισμών οικουμενικής εμβέλειας, που προέκυψαν από τις συμφωνίες του Μπρέτον Γουντς του 1944, όπως ο Παγκόσμιος Οργανισμός Εμπορίου (ΠΟΕ). Το θέμα είναι οι δεύτεροι να απελευθερωθούν από την υποταγή τους στο ατλαντικό σύστημα που διευθύνουν οι ΗΠΑ, με την κατασκευή ενός πολυφωνικού διεθνούς συστήματος.

Η Ρωσία και η Κίνα αποτελούν τον πυρήνα μιας εκκολαπτόμενης αντι-ηγεμονικής ευθυγράμμισης⁶. Σε μια περίοδο που η Ρωσία λυγίζει από τις οικονομικές κυρώσεις και η Κίνα πιέζεται στρατιωτικά από τους Αμερικανούς στον Ειρηνικό, οι ηγέτες των δύο χωρών συναντήθηκαν πέντε φορές το 2017 και τέσσερις το 2018. Σε διαφορετικό βαθμό, όλοι οι Ρώσοι ηγέτες επεδίωξαν μια ευρασιατική οικονομική ολοκλήρωση, ωστόσο ο Πούτιν την ενέταξε σε μια βαθύτερη γεωπολιτική λογική. Με την Ευρασιατική Οικονομική Ένωση (EAEU), που δημιουργήθηκε επίσημα την 1^η Ιανουαρίου 2015, εξέφρασε σαφώς τη θέληση να οικοδομήσει τα δικά του δίκτυα ένταξης στην περιοχή. Πράγμα που επιβεβαιώθηκε τον Μάιο του 2015, όταν υπέγραψε με τον Κινέζο πρόεδρο Σι Τζινπίνγκ μια συμφωνία «εναρμόνισης» (sopryazhenie) της EAEU με την απόφαση σχετικά με τους νέους κινέζικους «Δρόμους του Μεταξιού» (Belt and Road Initiative, BRI). Επίσης, η Ρωσία προωθεί το σχέδιο της «Μεγάλης Ευρασίας», που θα αντικαταστήσει το θνησιγενές σχέδιο της «Μεγάλης Ευρώπης» (από τη Λισαβόνα ώς το Βλαδιβοστόκ), που καλόπιανε τον τελευταίο σοβιετικό ηγέτη Μιχαήλ Γκορμπατσόφ. Το σχέδιο φιλοδοξεί να περικλείσει το μεγαλύτερο μέρος της περιοχής σε ένα σύνολο διασυνδεόμενων δικτύων με μεταβλητή γεωμετρία, που θα συμπεριλαμβάνει ήδη υπάρχουσες οντότητες, όπως την Ένωση Νοτιοανατολικής Ασίας (ASEAN).

Ο μηχανισμός αυτός εκφράζει τη λεγόμενη στρατηγική της «ενδοχώρας» (heartland), κλασική έννοια της γεωπολιτικής –θεωρητική σύλληψη του Χάλφορντ Τζον Μακίντερ (1861-1947), με επανερμηνεία από τον Αμερικανό πολιτικό επιστήμονα Ζμπίγκνιου Μπρεζίνσκι– που καθιστά την Ευρασία γεωγραφικό άξονα του κόσμου και, κατά συνέπεια, αντικείμενο διαμάχης ανάμεσα στις μεγάλες δυνάμεις. Στις 9 Ιουλίου 2015, ανοίγοντας μια συνάντηση μεταξύ BRICS και SCO, παρουσία των υπόλοιπων ηγετών της EAEU στην Ούφα της Ρωσίας, ο Πούτιν δήλωνε: «Για εμάς, αυτός ο ευρασιατικός ηπειρωτικός συνασπισμός δεν είναι σκακιέρα, δεν είναι γήπεδο γεωπολιτικού παιχνιδιού. Είναι το σπίτι μας. Όλοι θέλουμε να είναι ειρηνικός, να ευημερεί και να μην παραδοθεί στον εξτρεμισμό ή στις απόπειρες να προστατευτούν τα συμφέροντα κάποιων εις βάρος κάποιων άλλων»⁷.

Πιο σίγουρο για τη δύναμή του το Πεκίνο

Σκοπός: η μέριμνα ώστε να μην μεταμορφωθεί η Ευρασία σε μια εκτεταμένη ζώνη ρήξεων κατά τη σύγκρουση μεταξύ ενός διευρυμένου ατλαντικού συστήματος και των ανερχόμενων ασιατικών δυνάμεων, ιδιαίτερα της Κίνας. Το 2018, για εικοστή τέταρτη συνεχή χρονιά, το Πεκίνο αύξησε τις στρατιωτικές δαπάνες του, οι οποίες ωστόσο αντιπροσωπεύουν μόλις το 40% εκείνων της Ουάσινγκτον (649 δισεκατομμύρια δολάρια). Ο στρατιωτικός προϋπολογισμός της Ρωσίας βαίνει μειούμενος από το 2016, παραμένει όμως ο έκτος στον κόσμο⁸. Η Ευρασία βρίσκεται παγιδευμένη μεταξύ μιας πολύ ισχυρής ακόμη Δύσης και ενός ανατολικού μετώπου σε πλήρη άνοδο. Ανάμεσά τους, η Ρωσία κατέχει μια ιδανική, αλλά επικίνδυνη θέση.

Ανάμεσα στη στάση της Μόσχας και του Πεκίνου εξακολουθούν να υφίστανται θεμελιώδεις διαφορές. Η Ρωσία αναγνωρίζει την πρωτοκαθεδρία των ΗΠΑ στον στρατιωτικό και στον οικονομικό τομέα. Στο Διεθνές Οικονομικό Φόρουμ της Αγίας Πετρούπολης, στις 17 Ιουνίου 2016, ο Πούτιν δήλωνε: «Η Αμερική είναι μια μεγάλη δύναμη, ίσως η μόνη υπερδύναμη σήμερα. Αποδεχόμαστε αυτό το γεγονός». Αντίθετα, η Κίνα, αισθανόμενη μεγαλύτερη εμπιστοσύνη στην οικονομική ισχύ της, αρχίζει να καταρτίζει ένα συνολικό πολιτικό σχέδιο. Το Πεκίνο προωθεί μια σειρά ιδεών όπως η «κοινότητα πεπρωμένου», βασισμένη σε αμοιβαία επωφελείς σχέσεις. Οι σκεπτικιστές είναι ειρωνικοί, ωστόσο το γεγονός ότι οι ιδέες αυτές στηρίζονται στις μεγαλοπρεπείς επενδύσεις των νέων Δρόμων του Μεταξιού και στη δημιουργία μιας πολυμερούς τράπεζας μας καλεί να δώσουμε κάποια προσοχή.

Η σινο-ρωσική συναντίληψη δεν επεκτείνεται απαραίτητα μέχρι το θεμελιώδες ζήτημα της πολιτισμικής ταυτότητας. Ενώ απομακρύνεται όλο και περισσότερο από το ατλαντικό σύστημα, ιδιαίτερα μετά τις εβδομήντα οκτώ ημέρες βομβαρδισμού της Σερβίας από το ΝΑΤΟ το 1999, η Ρωσία ποτέ δεν αποκήρυξε τη δυτική ταυτότητά της. Ο Πούτιν την επιβεβαίωνε και πάλι, έμμεσα, ακόμη κι όταν επέκρινε την παρακμή της Δύσης κατά τη διάρκεια της συνάντησης της λέσχης Βαλντάι τον Σεπτέμβριο του 2013: «Βλέπουμε ότι πολλές ευρωατλαντικές χώρες πραγματικά απαρνούνται τις ρίζες τους, συμπεριλαμβανομένων των χριστιανικών αξιών που αποτελούν το θεμέλιο του δυτικού πολιτισμού». Προς το παρόν, οι πολιτικές δυνάμεις στην Ευρώπη που βεβαιώνουν ότι θέλουν να κάνουν τη Δύση να ξαναβρεί αυτή της την ταυτότητα έχουν αποκλίνουσες απόψεις για το θέμα της Ρωσίας. Τι κοινό υπάρχει ανάμεσα στη ρωσοφιλία της Μαρίν Λεπέν και του Ματέο Σαλβίνι, στην καλοπροαίρετη ουδετερότητα του Ούγγρου Βίκτορ Όρμπαν και στην απροκάλυπτη εχθρότητα του κυβερνώντος κόμματος Νόμος Και Δικαιοσύνη της Πολωνίας; Παρ’ όλα αυτά, το Πεκίνο υποψιάζεται, ενδεχομένως δικαιολογημένα, ότι η Ρωσία εξακολουθεί να ονειρεύεται πως θα πρωτοστατήσει σε μια επανεφεύρεση της Δύσης σε περίπτωση που το ευνοήσουν οι συνθήκες. Τι θα απέμενε σε τέτοια περίπτωση από το σχέδιο της «Μεγάλης Ευρασίας»;

1. «National Security Strategy of the United States», Λευκός Οίκος, Ουάσινγκτον, Δεκέμβριος 2017.
2. Βλ. Hélène Richard, «Quand la Russie rêvait d’Europe», «Le Monde diplomatique», Σεπτέμβριος 2018.
3. Το δόγμα της εξωτερικής πολιτικής, ο ορισμός του οποίου διατυπώθηκε το 1823 από τον πρόεδρο Τζέιμς Μόνροε, μεταμόρφωνε τη Λατινική Αμερική σε «πίσω αυλή» των ΗΠΑ.
4. Yevgeny Primakov, «The world on the eve of the 21st century: Problems and prospect», «International Affairs», τόμος 42, αρ. 5-6, Μόσχα, 1996.
5. Βλ. «Russia Against the Rest: The Post-Cold War Crisis of World Order», Cambridge University Press, 2017.
6. Βλ. Isabelle Facon, «Pékin et Moscou, complices mais pas alliés», «Le Monde diplomatique», Αύγουστος 2018.
7. «Interfax: Putin says Eurasia’s not a chessboard, it’s our home», Johnson’s Russia List, 9 Ιουλίου 2015.
8. «World military expenditure grows to $1.8 trillion in 2018», Διεθνές Ίδρυμα Ερευνών για την Ειρήνη της Στοκχόλμης (SIPRI), Σόλνα (Σουηδία), 29 Απριλίου 2019.

• Richard Sakwa
• Γιάννης Κυπαρισσιάδης (μετάφραση)

Διαβάστε περισσότερα

Radio Garden: Ακούστε live ραδιόφωνα από όλο τον κόσμο (σαν το Google Earth)

To Radio Garden είναι, κατ’ουσίαν, το Google Earth για το ραδιόφωνο. Έχετε μία υδρόγειο σφαίρα που μπορείτε να στριφογυρίσετε και να στοχεύσετε σε όποιον live ραδιοσταθμό θέλετε σε όλο τον κόσμο.

Έχετε στη οθόνη σας ένα 3D κόσμο και μπορείτε να κάνετε ζουμ στους τοπικούς σταθμούς σε όλο τον κόσμο. Η άμεση αίσθηση του τι ακούτε και από ποιο σημείο του πλανήτη εκπέμπει (που σημαίνει ότι αντιπροσωπεύει και την εκάστοτε κουλτούρα της περιοχής) είναι καταπληκτική. Ένας κόσμος γεμάτος τελείες που αντιπροσωπεύουν live ραδιοσταθμούς που μπορείτε να συντονιστείτε.

Στο Radio Garden χρησιμοποιώντας τις επιλογές στο πάνω αριστερό μέρος της ιστοσελίδας, μπορείτε να κάνετε εναλλαγή μεταξύ live ραδιοσταθμών, ιστορικού, jingles, και καταγραφομένων συνεντεύξεων. Φυσικά το Live streams είναι το πιο συναρπαστικό, και μέσα σε λίγα λεπτά μπορείτε να περιηγηθείτε παντού, από τους ραδιοσταθμούς στην Ουγκάντα μέχρι τους ποπ ραδιοσταθμούς στη Νορβηγία ή στην Ιαπωνιά για J-pop ή μέχρι την Ινδία για αστρολογικές συμβουλές. Είναι ένα πραγματικό κέρας της Αμάλθειας, με σχεδόν 10.000 σταθμοί στη διάθεση σας για να συντονιστείτε.

Η ιστοσελίδα Radio Garden δεν είναι καινούργια. Υπάρχει στο διαδίκτυο από το 2016, παρόλα αυτά είναι μία καλή εφαρμογή που αξίζει να σας παρουσιάσουμε. Όσοι την εξερευνήσετε, μην περιμένετε να ακούσετε όλους τους ραδιοφωνικούς τοπικούς σταθμούς από την Ελλάδα, καθότι αναμεταδίδει μόνο αυτούς που είναι live στο διαδίκτυο. Είναι όμως μακράν η πιο εύκολα διαχειρίσιμη ιστοσελίδα για ακρόαση παγκόσμιου ραδιοφώνου και χωρίς εκνευριστικές διαφημίσεις. Κατά την διάρκεια σύνταξης αυτού του άρθρου άκουγα κάποιον ραδιοφωνικό σταθμό (είχα κολλήσει θα έλεγα) από την νότια Ιταλία. Το stream δούλευε άψογα και δεν κόλλησε ούτε μία φορά.

Μπορείτε να επισκεφτείτε την ιστοσελίδα Radio Garden από εδώ. Και μπορείτε να κατεβάσετε την αντίστοιχη εφαρμογή για κινητά Android από εδώ.

 

Διαβάστε περισσότερα

Παιδιά - σκλάβοι στην εποχή του κοροναϊού

 

Ευάγγελος Θεοδώρου

Οι επιπτώσεις του COVID-19, τόσο σε υγειονομικό, όσο και σε οικονομικό επίπεδο χαρακτηρίζονται από αρκετές πτυχές. Μια εξ’ αυτών, όσον αφορά την οικονομική πλευρά των συνεπειών της (πολιτικής-οικονομικής διαχείρισης της) πανδημίας, είναι η δραματική αύξηση που παρατηρείται στην παιδική εργασία σε πολλές χώρες παγκοσμίως.

Πιο συγκεκριμένα, σύμφωνα με τη Unicef, η αύξηση είναι τόσο σημαντική και μεγάλη, που απειλεί να “γκρεμίσει” τα αποτελέσματα των προσπαθειών είκοσι χρόνων για τη μείωση του αριθμού των παιδιών που εργάζονται (παρανόμως), τόσο σε χώρες της Αφρικής, όσο και σε χώρες της Λατινικής Αμερικής, της Μέσης Ανατολής και της Ασίας.

Τι φταίει για την παιδική εργασία;

Ασφαλώς, προτού γίνει εκτενέστερη αναφορά σε παραδείγματα χωρών όπου η παιδική εργασία αυξήθηκε τους τελευταίους μήνες, είναι απαραίτητη μια σύνοψη των παραγόντων που συμβάλλουν τα μέγιστα στο συγκεκριμένο φαινόμενο.

“Η παιδική εργασία είναι ένα περίπλοκο ζήτημα με διαφορετικές κοινωνικές, οικονομικές και πολιτικές αιτίες. Αυτές οι αιτίες μπορεί να περιλαμβάνουν την έλλειψη πρόσβασης στην εκπαίδευση, την αδύναμη επιβολή της εργατικής νομοθεσίας, την έλλειψη χειραφέτησης των γυναικών, τη φτώχεια και την ανεπαρκή κοινωνική προστασία για τους φτωχούς. Επιπλέον, μια σοβαρή πανδημία έχει προστεθεί πρόσφατα στη λίστα των αιτιών”, γράφει η Kunera Moore για λογαριασμό του World Economic Forum.

Η “σοβαρή πανδημία” του COVID-19, λοιπόν, αποτελεί μια ακόμη αιτία στη λίστα των ήδη υπαρχόντων, για την παιδική εργασία. Επομένως, στην πραγματικότητα, όταν γίνεται λόγος για “επιπτώσεις του κορονοϊού στην παιδική εργασία”, μιλάμε στην πραγματικότητα για “επιπτώσεις ΚΑΙ του κορονοϊού στην παιδική εργασία”, με τις κυριότερες αιτίες να πηγάζουν άμεσα από το κοινωνικό και οικονομικό σύστημα εντός του οποίου παρατηρείται το ζήτημα.

Άλλωστε, σύμφωνα με όσα υποστηρίζει η Ellie Murphy, μέλος του συνασπισμού κατά της Παιδικής Εργασίας (Child Labor Coalition) , “η φτώχεια είναι η σημαντικότερη αιτία της παιδικής εργασίας”. Η φράση της Murphy μάλιστα, υποστηρίζεται από τις έρευνες που επικαλείται το Borgen Magazine σε σχετικό άρθρο του και δείχνει ξεκάθαρα πως, η άνιση κατανομή των οικονομικών πόρων μιας κοινωνίας, που γεννά με τη σειρά της οικονομικές και κοινωνικές ανισότητες, είναι υπεύθυνη σε σημαντικό βαθμό για το γεγονός πως, παιδιά ηλικίας 8 και 10 ετών, εργάζονται “με τις ώρες”.

Αξίζει να σημειωθεί πως στο ίδιο μήκος κύματος κινούνται και τα όσα αναφέρονται στην σχετική έκθεση της Unicef, η οποία αναφέρθηκε προηγουμένως. Πιο συγκεκριμένα, εντός της έκθεσης διαβάζουμε πως “η παιδική εργασία είναι ο συνδυασμός πολλών παραγόντων, όπως η φτώχεια, οι κοινωνικοί κανόνες που την επιτρέπουν, η έλλειψη αξιοπρεπών εργασιακών ευκαιριών για ενήλικες και εφήβους, η μετανάστευση και οι καταστάσεις έκτακτης ανάγκης”.  “Η παιδική εργασία δεν είναι μόνο αιτία..” , συνεχίζει η έκθεση, “αλλά και συνέπεια κοινωνικών ανισοτήτων που ενισχύονται από διακρίσεις”.

(Και) την εποχή του COVID-19, από τη μια άκρη της γης στην άλλη υπάρχει αγάπη, παιδική εργασία

Λαμβάνοντας υπόψιν λοιπόν τους αρκετούς παράγοντες που αναφέρθηκαν προηγουμένως, το οικονομικό κόστος της πανδημίας του COVID-19 σε συνδυασμό με τη δομή των κοινωνιών που πλήττονται (κοινωνίες ανισοτήτων και διακρίσεων) , συνέβαλαν τα μέγιστα στην αύξηση της παιδικής εργασίας. Όπως ιδιαίτερα κατατοπιστικά αναφέρει η Christine Mui για το Borgen Magazine, “κατά τη διάρκεια της τωρινής οικονομικής κατάστασης, οι επιχειρήσεις προσπαθούν να μειώσουν τα κόστη παραγωγής με το να προσλαμβάνουν παιδιά, τα οποία είναι πρόθυμα να δουλέψουν για πολύ λίγα χρήματα”.

 

Τα “διαθέσιμα για πρόσληψη” παιδιά, αυξήθηκαν ραγδαία λόγω του κλεισίματος των σχολείων, όμως ο σημαντικότερος παράγοντας, όπως τονίζει τόσο η έκθεση της Unicef, όσο και η προηγούμενη φράση της Mui, ήταν οι οικονομικές δυστοκίες των (ήδη πάμφτωχων) οικογενειών των παιδιών αυτών, οι οποίες επιδεινώνονται τους τελευταίους μήνες. Μια σύγχρονη εργατική-παιδική σκλαβιά δηλαδή, η οποία πηγάζει από την εκμετάλλευση της οικονομικής ανάγκης του ασθενέστερου, συγκαλυμμένη εν προκειμένω με το μανδύα της “έκτακτης κατάστασης” καθώς, “είναι πολλά τα έξοδα” για τις επιχειρήσεις.

Βέβαια, αξίζει να σημειωθεί πως, δεν είναι μόνο η “κρίση” του κορονοϊού, η οποία συνέβαλε στην αύξηση της παιδικής εργασίας, αλλά, όπως υποστηρίζει η προαναφερθείσα έκθεση, το ίδιο συνέβαινε και με οικονομικές κρίσεις του παρελθόντος, οι οποίες οδήγησαν σε “δραματικά πισωγυρίσματα αρκετές φτωχές χώρες όσον αφορά την πρόοδο στη μείωση της παιδικής εργασίας”.

Σχετικά με τα “δραματικά πισωγυρίσματα” του σήμερα όμως, στην παιδική εργασία, μπορούν να βρεθούν αρκετά παραδείγματα από αρκετές διαφορετικές ηπείρους ανά τη Γη. Πιο συγκεκριμένα, από τη Μέση Ανατολή, όπου η παιδική εργασία έχει αυξηθεί σημαντικά σε χώρες όπως η Υεμένη, η Ιορδανία και ο Λίβανος , στη Νιγηρία , όπου ο 15χρονος Abubakar Mohammad εργάζεται καθημερινά, “συνηθισμένος” πλέον καθώς εργάζεται από τα 9 του χρόνια, στο Μεξικό, στη Βολιβία και φυσικά στην Ινδία, εντοπίζονται παραδείγματα παιδικής εργασίας-σκλαβιάς.

Όσον αφορά μάλιστα την τελευταία, την Ινδία, το κλείσιμο των σχολείων, ενδέχεται να οδηγήσει δεκάδες εκατομμύρια παιδιά στην εργασία, με τις πιθανότητες να επιστρέψουν στο σχολείο να μειώνεται, όσο αυξάνεται η εκμετάλλευση τους από εργοδότες. Σύμφωνα με όσα αναφέρει η Shwetha Sunil στο Bloomberg, “η Ινδία βρίσκεται αντιμέτωπη με μια χαμένη γενιά (σσ. Παιδιών)”, η οποία “αναγκάζει τα παιδιά να παρατήσουν το σχολείο και τα σπρώχνει στη δουλειά”.

Σε κάθε περίπτωση βέβαια, αξίζει να σημειωθεί πως κάποια χιλιόμετρα μακριά από τους συγκεκριμένους εργατικούς (;) χώρους της Ινδίας όπου απασχολούνται παιδιά, πριν από 140 χρόνια, βρισκόταν ένα άλλο 10χρονο παιδί (“ευγενικής καταγωγής”), ονομαζόμενο Μαχάτμα Γκάντι. Μια λοιπόν από τις βασικές αρχές στη διδασκαλία και τη σκέψη εκείνου του ανθρώπου, ήταν η αναζήτηση της αλήθειας (Satya). Δεν είναι σίγουρο το τι θα έλεγε ο Γκάντι, βλέποντας τα παιδιά αυτά να δουλεύουν.

Το σίγουρο είναι πως, ο Γκάντι, αναζητώντας τη μια και μοναδική αλήθεια, θα διαπίστωνε κάτι πολύ απλό και άκρως αληθινό: Πως η κοινωνία της Ινδίας αλλά και πάρα πολλών χωρών παγκοσμίως, είναι δομημένη με τρόπο τέτοιο, λόγω της ηθικής του κέρδους (και της αισχροκέρδειας) που χαρακτηρίζει το νεοφιλελεύθερο καπιταλιστικό σύστημα του 2020, που, όταν μια πανδημία της “χτυπά την πόρτα”, “την πληρώνουν” μεταξύ άλλων α) τα 10χρονα παιδιά της Ινδίας και ολόκληρου του Κόσμου τα οποία αναγκάζονται να εργάζονται ή να ζητιανεύουν, β) τα θύματα της εμπορίας ανθρώπων (που επιδεινώνεται τους τελευταίους μήνες) , ενώ παράλληλα οι ζάπλουτοι (Jeff Bezos, Bill Gates, Mark Zuckerberg) αυξάνουν τις περιουσίες τους και οι πλούσιοι εργοδότες κόβουν μισθούς και παροχές από τους εργαζόμενους. Μια αλήθεια, (πάρα) πολύ μακριά, από την κοινωνία της αγάπης και της αλληλεγγύης, που ονειρευόταν ο Γκάντι.

Διαβάστε περισσότερα

Συντριπτικά τα αποδεικτικά στοιχεία για τη δράση της ναζιστικής εγκληματικής «Χρυσής Αυγής» (6 ΒΙΝΤΕΟ – 18 ΦΩΤΟ)

 

Ενόψει της απόφασης του δικαστηρίου στις 7 Οκτώβρη, υπενθυμίζουμε μια σειρά αποκαλυπτικά δημοσιεύματα, βίντεο και φωτογραφικό υλικό από τα «αναγνωστέα» της δικογραφίας, τα οποία είχε δημοσιεύσει το portal 902.gr κατά τη διάρκεια της δίκης και αποτελούν συντριπτικά αποδεικτικά στοιχεία για τον ναζιστικό εγκληματικό χαρακτήρα της Χρυσής Αυγής…

Κατιούσα

Η δίκη της ναζιστικής εγκληματικής οργάνωσης της Χρυσής Αυγής, με 68 κατηγορούμενους (την ηγεσία και μέλη της) άρχισε στις 20/4/2015 και -ύστερα από σημαντική καθυστέρηση, για την οποία υπάρχουν πολιτικές ευθύνες- οδεύει προς την ολοκλήρωσή της, καθώς την Τρίτη 7 Οκτώβρη αναμένεται η απόφαση του δικαστηρίου.

Την ίδια μέρα, Συνδικάτα, Σωματεία, Φοιτητικοί Σύλλογοι και άλλοι φορείς καλούν σε συγκέντρωση με σύνθημα: «Οι ναζί στη φυλακή». Το αγωνιστικό ραντεβού έχει δοθεί για τις 10 π.μ. στο σταθμό μετρό «Αμπελόκηποι». 

Η διαδικασία της δίκης ολοκληρώθηκε σε 453 δικάσιμους. Εξετάστηκαν 131 μάρτυρες του κατηγορητηρίου, 16 μάρτυρες που πρότεινε η Πολιτική Αγωγή, 69 μάρτυρες υπεράσπισης (από τους 265 που είχαν αρχικά προταθεί!) και αναγνώστηκαν εκατοντάδες έγγραφα του κατηγορητηρίου, καθώς και έγγραφα που προσκομίστηκαν και από τις δύο πλευρές. Μεταξύ των αναγνωστέων εγγράφων συμπεριλαμβάνονταν χιλιάδες αποκαλυπτικά κείμενα, βίντεο, φωτογραφίες, ηχητικά ντοκουμέντα κ.ά., τα οποία αφορούσαν τη ναζιστική ιδεολογία και την εγκληματική δράση της οργάνωσης.

Η εξέλιξη της δίκης σε ό,τι αφορά το χρόνο που διήρκεσε θα ήταν διαφορετική, εάν οι κυβερνήσεις της ΝΔ και του ΣΥΡΙΖΑ είχαν πάρει από την αρχή τα αναγκαία μέτρα για την επιτάχυνση της υπόθεσης. Η αποκλειστική απασχόληση των μελών του δικαστηρίου και η διεξαγωγή της στο Εφετείο, μέτρα που ζητούσε από την αρχή η Πολιτική Αγωγή, αποδείχθηκε -όταν εφαρμόστηκαν τουλάχιστον τα δύο τελευταία χρόνια της δίκης- πως ήταν και αναγκαία και εφικτά. Είναι χαρακτηριστικό ότι τα πρώτα χρόνια οι δικάσιμες δεν ξεπερνούσαν τις τέσσερις με πέντε τον μήνα.

Τα κρινόμενα αδικήματα είναι η ανθρωποκτονία του Παύλου Φύσσα, η απόπειρα ανθρωποκτονίας κατά των κομμουνιστών και συνδικαλιστών του ΠΑΜΕ στη Ναυπηγοεπισκευαστική Ζώνη του Περάματος, η απόπειρα ανθρωποκτονίας κατά του Αμπουζίτ Εμπάρακ στο πλαίσιο της επίθεσης κατά των Αιγυπτίων αλιεργατών επίσης στο Πέραμα και πλέον αυτών το αδίκημα της ένταξης σε εγκληματική οργάνωση, καθώς και της διεύθυνσής της από τους κατηγορούμενους της ηγεσίας της.

Για τη διερεύνηση των αδικημάτων της ένταξης και διεύθυνσης εγκληματικής οργάνωσης, εξετάστηκαν και δεκάδες άλλες επιθέσεις της Χρυσής Αυγής σε κομμουνιστές, αντιφασίστες, προοδευτικούς ανθρώπους, μετανάστες σε όλη την Ελλάδα.

Με την καθοριστική συμβολή της Πολιτικής Αγωγής αναδείχτηκαν τόσο η ναζιστική ιδεολογία της Χρυσής Αυγής ως κινητήρια δύναμη των εγκλημάτων αυτών όσο και η δομή, λειτουργία και δράση της. Κατόπιν της γνωστής, απαράδεκτης και προκλητικής εισαγγελικής πρότασης, δόθηκε ο λόγος στην Πολιτική Αγωγή, η οποία τοποθετήθηκε σε όλα τα παραπάνω, απέδειξε το κατηγορητήριο και κατέρριψε τεκμηριωμένα τόσο την ίδια την εισαγγελική πρόταση, όσο και τους σαθρούς ισχυρισμούς της Υπεράσπισης που η εισαγγελική πρόταση υιοθέτησε.

Στην ομάδα της Πολιτικής Αγωγής των κομμουνιστών και συνδικαλιστών του ΠΑΜΕ συμμετείχαν οι Αντώνης Αντανασιώτης, Άγγελος Βρεττός, Ελένη Ζαφειρίου (η οποία συνταξιοδοτήθηκε κατά τη διάρκεια της δίκης και έτσι δεν μπόρεσε να αγορεύσει), Θόδωρος Θεοδωρόπουλος, Μάνος Μαλαγάρης, Τάκης Σαπουντζάκης και Χάρης Στρατής. Μπορείτε να δείτε ΕΔΩ τις αγορεύσεις τους. 

Ενόψει της απόφασης του δικαστηρίου στις 7 Οκτώβρη, υπενθυμίζουμε μια σειρά αποκαλυπτικά δημοσιεύματα, βίντεο και φωτογραφικό υλικό από τα «αναγνωστέα» της δικογραφίας, τα οποία είχε δημοσιεύσει το portal «902.gr» κατά τη διάρκεια της δίκης και αποτελούν συντριπτικά αποδεικτικά στοιχεία για τον ναζιστικό εγκληματικό χαρακτήρα της «Χρυσής Αυγής», για τη στοχοποίηση του Παύλου Φύσσα από τη «Χρυσή Αυγή», για τη δολοφονική επίθεση εναντίον των κομμουνιστών στο Πέραμα κ.λπ.

Ομολογίες του ναζιστικού χαρακτήρα της Χρυσής Αυγής

Στο βίντεο πάνω περιλαμβάνονται ντοκουμέντα, όπου απεικονίζεται ο επικεφαλής του ναζιστικού μορφώματος, Ν. Μιχαλολιάκος, να λέει ότι «είμαστε διατεθειμένοι να λερώσουμε και τα χέρια μας», να μιλάει για «Τάγματα Εφόδου» και μάλιστα να απειλεί ότι «ας έρθουν να μετρηθούμε» και ότι «αν βγούμε στους δρόμους, εκεί να δούμε πόσα απίδια πιάνει ο σάκος, να δούνε τότε τι σημαίνει Τάγματα Εφόδου, τι σημαίνει μάχη, τις σημαίνει ξιφολόγχες να ακονίζονται στα πεζοδρόμια».

Ακόμα, απεικονίζεται να λέει «είμαστε η σπορά των ηττημένων του 1945», «είμαστε οι εθνικιστές, οι εθνικοσοσιαλιστές, οι φασίστες», ότι αν ζούσε στη Γερμανία το ’33, θα ήταν μέλος του κόμματος του Χίτλερ και θα ήταν πολύ χαρούμενος γι’ αυτό, ότι στόχος τους είναι να γίνει και στην Ελλάδα ό,τι έγινε στη Γερμανία μετά τη Δημοκρατία της Βαϊμάρης, ότι ο λαός είναι «όχλος», εχθροί της Ελλάδας είναι οι Εβραίοι, οι ξένοι, οι μετανάστες, οι κομμουνιστές, καθώς και οι Ρομά που «ο Χίτλερ τους μάζεψε».

Βεβαίως τα παραπάνω συντριπτικά στοιχεία δεν είναι τα μοναδικά.

Σε άλλο βίντεο, παρακάτω, φαίνονται ξεκάθαρα η πίστη των μελών της Χρυσής Αυγής στη ναζιστική ιδεολογία, οι ναζιστικοί χαιρετισμοί, οι ομολογίες του αρχηγού ότι είναι φασίστες και ναζιστές, το χυδαίο μίσος για τους Εβραίους, οι στρατιωτικές ορολογίες κ.λπ., ενώ παράλληλα αναδεικνύεται ο εγκληματικός χαρακτήρας της Χρυσής Αυγής.

Παράλληλα, αποδεικνύεται η τυφλή αφοσίωση στον αρχηγό ή αλλιώς η «αρχή του αρχηγού», θεμελιακό στοιχείο των εθνικοσοσιαλιστικών (ναζιστικών) κομμάτων γεγονός που αποδεικνύει πως «τίποτα δεν γίνεται τυχαία στη Χρυσή Αυγή» και τίποτα δε γίνεται αν δεν το πει ο αρχηγός.

Στο βίντεο που ακολουθεί, φαίνονται τα Τάγματα Εφόδου σε παράταξη και σε «παρελάσεις» στους δρόμους της Νίκαιας και του Πειραιά, η στρατιωτικού τύπου πειθαρχία και εμφάνισή τους, τα παραγγέλματα, εμετικά ρατσιστικά συνθήματα κ.λπ. Επίσης, καταγράφονται και συνεννοήσεις ενόψει επιθέσεων των ταγμάτων εφόδου, όπως όταν λέει ο πυρηνάρχης Νίκαιας ότι περιμένουν να έρθει η «γραμμή» για επίθεση για να «καθαρίσουν την Παναγίτσα», όπου «ό,τι κινείται σφάζεται».

Κόντρα στους ισχυρισμούς της ηγεσίας της ναζιστικής οργάνωσης, είναι ξεκάθαρο πως τα τάγματα εφόδου δεν δρουν χωρίς να έχουν λάβει εντολές «άνωθεν». Αποκαλύπτεται και από το βίντεο ότι η εγκληματική δράση των ταγμάτων εφόδου δεν είναι ούτε «αυθόρμητη» ούτε πρόκειται για μεμονωμένα περιστατικά -όπως επιχειρούν κατά καιρούς να εμφανίσουν οι χρυσαυγίτες για να αποφύγουν την ευθύνη της ηγεσίας τους- αλλά αντίθετα πρόκειται για προσχεδιασμένες ενέργειες που υλοποιούν τη γενική κατεύθυνση εντολών που δίνει ο αρχηγός και διοχετεύεται μέσω της αυστηρής ιεραρχίας προς τα τάγματα εφόδου.

Δολοφονικές επιθέσεις

Παράλληλα, αποκαλύφθηκαν στοιχεία που επιβεβαιώνουν τη δολοφονική επίθεση στους κομμουνιστές και συνδικαλιστές του ΠΑΜΕ στο Πέραμα, καθώς στη συνομιλία που προέρχεται από τη δικογραφία και παρουσιάστηκε στη διαδικασία ανάγνωσης στοιχείων, την ομολογεί ο Ι. Λαγός.

Επίσης, στο πλαίσιο της διαδικασίας των «αναγνωστέων» ακούστηκαν αποκαλυπτικές τηλεφωνικές συνομιλίες (από άρση τηλεφωνικού απορρήτου) του στρατολογητή του Ρουπακιά, χρυσαυγίτη Νικόλαου Αποστόλου, υπεύθυνου των ταγμάτων εφόδου της «Χρυσής Αυγής» του Πειραιά.

Μεταξύ άλλων, αποκαλύπτεται ότι ο Παύλος Φύσσας ήταν στοχοποιημένος από τη ναζιστική εγκληματική «Χρυσή Αυγή».

Στο ηχητικό ντοκουμέντο που μπορείτε να ακούσετε στο βίντεο που ακολουθεί, από τις τηλεφωνικές συνομιλίες του Ν. Αποστόλου, είναι ξεκάθαρο ότι ο Παύλος Φύσσας ήταν στοχοποιημένος, καθώς σε διάφορες συνομιλίες ακούγεται ο Ν. Αποστόλου να λέει ότι «(…)τον ψάχναμε τόσο καιρό…», ή «αυτούς τους ψάχναμε πολύ καιρό, είχαμε πάει και με τους Περαματιώτες 3 φορές Ρεσάλτο»… Επίσης, σε συνομιλίες του ο Ν. Αποστόλου ακούγεται να λέει ότι «καλά του έκανε» (σ.σ. ο Ρουπακιάς του Φύσσα, που τον δολοφόνησε), καθώς και ότι ο Ρουπακιάς έκανε «κάτι καλό για το κόμμα», δηλαδή για τη ναζιστική εγκληματική οργάνωση.

Ταυτόχρονα, αποδεικνύεται και το πώς εκτελούνται οι εντολές της ηγεσίας από τα μέλη της οργάνωσης, με βάση την ιεραρχία, καθώς ακούμε συγκεκριμένα: «Για να κάνεις κάτι παίρνεις πρώτα τον Γιάννη, ο Γιάννης το λέει στο Μεγάλο και αν δώσει το ΟΚ ο Μεγάλος πας».

Ο ναζιστικός εγκληματικός χαρακτήρας της «Χρυσής Αυγής», το ρατσιστικό δηλητήριο, καθώς και η αρχή του αρχηγού και η ιεραρχία της εγκληματικής οργάνωσης, προκειμένου να διασφαλίζεται η «πειθαρχία» στην κεντρική διοίκηση, αποτυπώνονται μέσα από τα δεδομένα που ήρθαν στη δημοσιότητα κατά τη διαδικασία της ανάγνωσης στοιχείων από τον Η/Υ του αρχηγού της ναζιστικής εγκληματικής οργάνωσης, Ν. Μιχαλολιάκου.

Οι ομιλίες του Ν. Μιχαλολιάκου είναι αποκαλυπτικές, τόσο για τις προσπάθειες συγκάλυψης του ναζιστικού της χαρακτήρα, που έχει επιχειρήσει κατά καιρούς η εγκληματική «Χρυσή Αυγή», όσο και για αυτόν καθεαυτόν τον χαρακτήρα της ως ναζιστικού μορφώματος και γι’ αυτό εγκληματικού. Το ψέμα, που είναι δεύτερη φύση των ναζί, αποκαλύπτεται σε όλο του το μεγαλείο, όπως επίσης το μίσος για τους μετανάστες, ο ρατσισμός απέναντί τους, οι ναζιστικοί χαιρετισμοί, οι επικλήσεις σε φράσεις του Γκέμπελς, οι φωτογραφίες του Χίτλερ κ.λπ.

Επίσης, ξεκάθαρα φαίνεται από το βίντεο που ακολουθεί, μέσα σε ποιο πλαίσιο εντολών, ποιας ιεραρχίας και ποιοι είναι αυτοί που ευθύνονται για τη «δραστηριότητα» των ταγμάτων εφόδου, ενώ αναδεικνύεται και η ίδια η δράση τους. Ακούμε τον αρχηγό της «Χρυσής Αυγής» να λέει «…τώρα που έχουμε 50 γραφεία, πρέπει να έχουμε κοινή γραμμή, για να το λύσουμε, απαιτείται πειθαρχία, άμεση επαφή με διοικητικό κέντρο οργανώσεως, δε θα επιτρέψουμε να υπάρχουν καταστάσεις που λειτουργούν εκτός κεντρικής γραμμής, πρέπει να λειτουργήσουμε πειθαρχημένα» και στη συνέχεια «μοιράζει» τις υπευθυνότητες π.χ. «…Κασιδιάρης εκπρόσωπος Τύπου, εκπρόσωπος κόμματος, θα αναλάβει το κομμάτι της ιδεολογίας και εκπαίδευσης στελεχών του κόμματος, έχουμε πολύ μεγάλα σχέδια προς αυτήν την κατεύθυνση». «Ο συναγωνιστής Λαγός αναλαμβάνει το θέμα οργάνωση κινήματος, πώς πρέπει να πορεύεται η οργάνωση (…) υπεύθυνος των πυρήνων σε Ασπρόπυργο, Νίκαια, Πέραμα, Σαλαμίνα και Πειραιά».

Στον αντίποδα των απαράδεκτων ισχυρισμών της Εισαγγελέα, η οποία με την αγόρευσή της επιχείρησε να βγάλει λάδι την εγκληματική οργάνωση, αποσιωπώντας το βασικό κίνητρο που είχαν τα μέλη της για τη διάπραξη των εγκλημάτων τους, η Πολιτική Αγωγή και δεκάδες μάρτυρες ανέδειξαν ότι η ναζιστική ιδεολογία είναι η «μήτρα» όλων των δολοφονικών και άλλων επιθέσεών τους. Αναδείχθηκε επίσης ότι όλες οι επιθέσεις (δολοφονία Φύσσα, επίθεση στους συνδικαλιστές του ΠΑΜΕ στο Πέραμα, ενάντια στους Αιγύπτιους αλιεργάτες κ.λπ.) είχαν κοινά χαρακτηριστικά: Συγκρότηση, συντονισμένη κινητοποίηση, οπλισμός, παρουσία στελέχους που καθορίζει την έναρξη και τη λήξη της εφόδου, ομοιόμορφη εμφάνιση – ενδυμασία και προφανώς επιλογή στόχων με βάση την ιδεολογία της οργάνωσης: Τα θύματα ήταν κομμουνιστές, μετανάστες, αντιφασίστες. Προς το ίδιο συμπέρασμα άλλωστε συνηγορούν η στρατιωτική δομή και ιεραρχία, η τυφλή υπακοή στον αρχηγό, η στρατιωτική εκπαίδευση κ.ο.κ.

Η ακροαματική διαδικασία ανέδειξε επίσης τις διασυνδέσεις της φασιστικής συμμορίας με τον κρατικό μηχανισμό και με επιχειρηματικά συμφέροντα, όπως φανερώθηκε από την υπεράσπιση των αιτημάτων των εργολάβων και των εφοπλιστών της Ζώνης του Περάματος (στο οποίο πλαίσιο ήταν ενταγμένη η δολοφονική επίθεση στους κομμουνιστές συνδικαλιστές, η οποία άλλωστε είχε προαναγγελθεί από τον Λαγό μέσα στο λιμάνι) αλλά και από τις πολύμορφες διευκολύνσεις που απολάμβανε η ΧΑ από την Αστυνομία, η οποία παρείχε κάλυψη σε επιθέσεις της.

Φωτογραφίες

902.gr

Διαβάστε περισσότερα

Φτώχεια-Γαλλία: «Δεν έχουμε ξαναζήσει παρόμοια κατάσταση από τον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο και μετά»

 

«Δεν έχουμε ξαναζήσει παρόμοια κατάσταση από τον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο και μετά», είναι η οδυνηρή διαπίστωση της ανθρωπιστικής οργάνωσης «Secours populaire» (Λαϊκή Αρωγή), με αφορμή το αποτέλεσμα του ετήσιου βαρόμετρου για την φτώχεια που έδωσε στη δημοσιότητα σήμερα, σε συνεργασία με την εταιρεία Ipsos. 

Στα 9.300.000 υπολογίζονται σήμερα οι φτωχοί και οι βρισκόμενοι σε επισφαλή κατάσταση στη Γαλλία. Πρόκειται για το 15% του πληθυσμού και βεβαίως ο κορωνοϊός έχει παίξει το ρόλο του. 

Κοντά στο εκατομμύριο υπολογίζονται ότι θα φθάσουν οι νέοι άνεργοι ως το τέλος του 2020. Ένας στους τρεις Γάλλους υπέστη απώλεια εισοδήματος, παρά τα διάφορα προγράμματα μερικής απασχόλησης.

Στο «κόκκινο» οι τραπεζικοί λογαριασμοί

Με δυσκολία το 38% των  νοικοκυριών τα φέρνει βόλτα ως το τέλος του μήνα και οι λογαριασμοί στην τράπεζα είναι μονίμως στο «κόκκινο». Η δε πικρή διαπίστωση είναι ότι ο κατώτατος μισθός των 1.219 ευρώ στη Γαλλία δεν προφυλάσσει πλέον από τη φτώχεια, με συνέπεια για πολλούς τη στέρηση της τροφής.

Ένας στους 4 Γάλλους δηλώνει ότι περιορίζει την ποσότητα τροφής στο πιάτο του ή παραλείπει γεύματα.

Η μαζική επισιτιστική βοήθεια από τις διάφορες οργανώσεις επιτρέπει να επικεντρώνονται οι προσπάθειες στην κάλυψη του ενοικίου και να αποφεύγονται οι εξώσεις. Η «Secours populaire» βοηθάει πάνω από 3 εκατ. άτομα.

Συντάκτης: Ολυμπία Τσίπηρα 

Πηγή: DW

Διαβάστε περισσότερα