Το κείμενο μανιφέστο του Μάνου Χατζιδάκι κατά του εθνικισμού: «Οι βρικόλακες επιστρέφουν...»

Λίγους μήνες πριν το τελευταίο του «ταξίδι», στις 22 Φεβρουαρίου 1993, ο Μάνος Χατζιδάκις διηύθυνε για τελευταία φορά την Ορχήστρα των Χρωμάτων, στο Μέγαρο Μουσικής Αθηνών, σε μια συναυλία – διαμαρτυρία εναντίον του φαινομένου του νεοναζισμού, που είχε αρχίσει να εξαπλώνεται και πάλι στην Ευρώπη, με έργα Κουρτ Βάιλ, Φρανς Λιστ και Μπέλα Μπάρτοκ. Στο έντυπο πρόγραμμα της συναυλίας με τον υπότιτλο «Οι βρικόλακες επιστρέφουν» κατέθετε και τις δικές του απόψεις. Ένα κείμενο - μανιφέστο κατά του εθνικισμού με τίτλο: «σκέψεις και παρατηρήσεις για το αναζωογονημένο φαινόμενο του Νεοναζισμού»...

«Ο νεοναζισμός, ο φασισμός, ο ρατσισμός και κάθε αντικοινωνικό και αντιανθρώπινο φαινόμενο συμπεριφοράς δεν προέρχεται από ιδεολογία, δεν περιέχει ιδεολογία, δεν συνθέτει ιδεολογία. Είναι η μεγεθυμένη έκφραση-εκδήλωση του κτήνους που περιέχουμε μέσα μας χωρίς εμπόδιο στην ανάπτυξή του, όταν κοινωνικές ή πολιτικές συγκυρίες συντελούν, βοηθούν, ενισχύουν τη βάρβαρη και αντιανθρώπινη παρουσία του.

Η μόνη αντιβίωση για την καταπολέμηση του κτήνους που περιέχουμε είναι η Παιδεία. Η αληθινή παιδεία και όχι η ανεύθυνη εκπαίδευση και η πληροφορία χωρίς κρίση και χωρίς ανήσυχη αμφισβητούμενη συμπερασματολογία. Αυτή η παιδεία που δεν εφησυχάζει ούτε δημιουργεί αυταρέσκεια στον σπουδάζοντα, αλλά πολλαπλασιάζει τα ερωτήματα και την ανασφάλεια. Όμως μια τέτοια παιδεία δεν ευνοείται από τις πολιτικές παρατάξεις και από όλες τις κυβερνήσεις, διότι κατασκευάζει ελεύθερους και ανυπότακτους πολίτες μη χρήσιμους για το ευτελές παιχνίδι των κομμάτων και της πολιτικής. Κι αποτελεί πολιτική «παράδοση» η πεποίθηση πως τα κτήνη, με κατάλληλη τακτική και αντιμετώπιση, καθοδηγούνται, τιθασεύονται. Ενώ τα πουλιά… Για τα πουλιά, μόνον οι δολοφόνοι, οι άθλιοι κυνηγοί αρμόζουν, με τις «ευγενικές παντός έθνους παραδόσεις».

Κι είναι φορές που το κτήνος πολλαπλασιαζόμενο κάτω από συγκυρίες και με τη μορφή «λαϊκών αιτημάτων και διεκδικήσεων» σχηματίζει φαινόμενα λοιμώδους νόσου που προσβάλλει μεγάλες ανθρώπινες μάζες και επιβάλλει θανατηφόρες επιδημίες. Πρόσφατη περίπτωση ο 2ος Παγκόσμιος Πόλεμος. Μόνο που ο πόλεμος αυτός μας δημιούργησε για ένα διάστημα μιαν αρκετά μεγάλη πλάνη, μιαν ψευδαίσθηση. Πιστέψαμε όλοι μας πως σ’ αυτό τον πόλεμο η Δημοκρατία πολέμησε το φασισμό και τον νίκησε. Σκεφθείτε: η «Δημοκρατία», εμείς με τον Μεταξά κυβερνήτη και σύμμαχο τον Στάλιν, πολεμήσαμε το ναζισμό, σαν ιδεολογία άσχετη από μας τους ίδιους. Και τον… νικήσαμε. Τι ουτοπία και τι θράσος. Αγνοώντας πως απαλλασσόμενοι από την ευθύνη του κτηνώδους μέρους του εαυτού μας και τοποθετώντας το σε μια άλλη εθνότητα υποταγμένη ολοκληρωτικά σ’ αυτό, δεν νικούσαμε κανένα φασισμό αλλά απλώς μιαν άλλη εθνότητα επικίνδυνη που επιθυμούσε να μας υποτάξει.

Ένας πόλεμος σαν τόσους άλλους από επικίνδυνους ανόητους σε άλλους ανόητους, περιστασιακά ακίνδυνους. Και φυσικά όλα τα περί «Ελευθερίας», «Δημοκρατίας», και «λίκνων πνευματικών και μη», για τις απαίδευτες στήλες των εφημερίδων και τους αφελείς αναγνώστες. Ποτέ δεν θα νικήσει η Ελευθερία, αφού τη στηρίζουν και τη μεταφέρουν άνθρωποι, που εννοούν να μεταβιβάζουν τις δικές τους ευθύνες στους άλλους. (Κάτι σαν την ηθική των γερόντων χριστιανών. Το καλό και το κακό έξω από μας. Στον Χριστό και τον διάβολο. Κι ένας Θεός που συγχωρεί τις αδυναμίες μας εφόσον κι όταν τον θυμηθούμε μες στην ανευθυνότητα του βίου μας. Επιδιώκοντας πάντα να εξασφαλίσουμε τη μετά θάνατον εξακολουθητική παρουσία μας. Αδυνατώντας να συλλάβουμε την έννοια της απουσίας μας. Το ότι μπορεί να υπάρχει ο κόσμος δίχως εμάς και δίχως τον Καντιώτη τον Φλωρίνης). Δεν θέλω να επεκταθώ. Φοβάμαι πως δεν έχω τα εφόδια για μια θεωρητική ανάπτυξη, ούτε την κατάλληλη γλώσσα για τις απαιτήσεις του όλου θέματος. Όμως το θέμα με καίει. Και πριν πολλά χρόνια επιχείρησα να το αποσαφηνίσω μέσα μου. Σήμερα ξέρω πως διέβλεπα με την ευαισθησία μου τις εξελίξεις και την επανεμφάνιση του τέρατος. Και δεν εννοούσα να συνηθίσω την ολοένα αυξανόμενη παρουσία του. Πάντα εννοώ να τρομάζω.

Ο νεοναζισμός δεν είναι οι άλλοι. Οι μισητοί δολοφόνοι, που βρίσκουν όμως κατανόηση από τις διωκτικές αρχές λόγω μιας περίεργης αλλά όχι και ανεξήγητης συγγενικής ομοιότητος. Που τους έχουν συνηθίσει οι αρχές και οι κυβερνήσεις σαν μια πολιτική προέκτασή τους ή σαν μια επιτρεπτή αντίθεση, δίχως ιδιαίτερη σημασία που να προκαλεί ανησυχία. (Τελευταία διάβασα πως στην Πάτρα, απέναντι στο αστυνομικό τμήμα άνοιξε τα γραφεία του ένα νεοναζιστικό κόμμα. Καμιά ανησυχία ούτε για τους φασίστες, ούτε για τους αστυνομικούς. Ούτε φυσικά για τους περιοίκους). Ο εθνικισμός είναι κι αυτός νεοναζισμός. Τα κουρεμένα κεφάλια των στρατιωτών, έστω και παρά τη θέλησή τους, ευνοούν την έξοδο της σκέψης και της κρίσης, ώστε να υποτάσσονται και να γίνονται κατάλληλοι για την αποδοχή διαταγών και κατευθύνσεων προς κάποιο θάνατο. Δικόν τους ή των άλλων.

Η εμπειρία μου διδάσκει πως η αληθινή σκέψη, ο προβληματισμός οφείλει κάπου να σταματά. Δεν συμφέρει. Γι’ αυτό και σταματώ. Ο ερασιτεχνισμός μου στην επικέντρωση κι ανάπτυξη του θέματος κινδυνεύει να γίνει ευάλωτος από τους εχθρούς. Όμως οφείλω να διακηρύξω το πάθος μου για μια πραγματική κι απρόσκοπτη ανθρώπινη ελευθερία.

Ο φασισμός στις μέρες μας φανερώνεται με δυο μορφές. Ή προκλητικός, με το πρόσχημα αντιδράσεως σε πολιτικά ή κοινωνικά γεγονότα που δεν ευνοούν την περίπτωσή τους ή παθητικός μες στον οποίο κυριαρχεί ο φόβος για ό,τι συμβαίνει γύρω μας. Ανοχή και παθητικότητα λοιπόν. Κι έτσι εδραιώνεται η πρόκληση. Με την ανοχή των πολλών. Προτιμότερο αργός και σιωπηλός θάνατος από την αντίδραση του ζωντανού και ευαίσθητου οργανισμού που περιέχουμε.

Το φάντασμα του κτήνους παρουσιάζεται ιδιαιτέρως έντονα στους νέους. Εκεί επιδρά και το marketing. Η επιρροή από τα Μ.Μ.Ε. ενός τρόπου ζωής που ευνοεί το εμπόριο. Κι όπως η εμπορία ναρκωτικών ευνοεί τη διάδοσή τους στους νέους, έτσι και η μουσική, οι ιδέες, ο χορός και όσα σχετίζονται με τον τρόπο ζωής τους έχουν δημιουργήσει βιομηχανία και τεράστια κι αφάνταστα οικονομικά ενδιαφέρονται. Και μη βρίσκοντας αντίσταση από μια στέρεη παιδεία όλα αυτά δημιουργούν ένα κατάλληλο έδαφος για να ανθίσει ο εγωκεντρισμός η εγωπάθεια, η κενότητα και φυσικά κάθε κτηνώδες ένστιχτο στο εσωτερικό τους. Προσέξτε το χορό τους με τις ομοιόμορφες στρατιωτικές κινήσεις, μακρά από κάθε διάθεση επαφής και επικοινωνίας. Το τραγούδι τους με τις συνθηματικές επαναλαμβανόμενες λέξεις, η απουσία του βιβλίου και της σκέψης από τη συμπεριφορά τους και ο στόχος για μια άνετη σταδιοδρομία κέρδους και εύκολης επιτυχίας.

Βιώνουμε μέρα με τη μέρα περισσότερο το τμήμα του εαυτού μας – που ή φοβάται ή δεν σκέφτεται, επιδιώκοντας όσο γίνεται περισσότερα οφέλη. Ώσπου να βρεθεί ο κατάλληλος «αρχηγός» που θα ηγηθεί αυτό το κατάπτυστο περιεχόμενό μας. Και τότε θα ‘ναι αργά για ν’ αντιδράσουμε. Ο νεοναζισμός είμαστε εσείς κι εμείς – όπως στη γνωστή παράσταση του Πιραντέλο. Είμαστε εσείς, εμείς και τα παιδιά μας. Δεχόμαστε να ‘μαστε απάνθρωποι μπρος στους φορείς του AIDS, από άγνοια αλλά και τόσο «ανθρώπινοι» και συγκαταβατικοί μπροστά στα ανθρωποειδή ερπετά του φασισμού, πάλι από άγνοια, αλλά κι από φόβο κι από συνήθεια. Και το Κακό ελλοχεύει χωρίς προφύλαξη, χωρίς ντροπή. Ο νεοναζισμός δεν είναι θεωρία, σκέψη και αναρχία. Είναι μια παράσταση. Εσείς κι εμείς. Και πρωταγωνιστεί ο Θάνατος».

Διαβάστε περισσότερα

Ο ρόλος της εκπαίδευσης στην οικοδόμηση της κουλτούρας των δυτικών ατόμων νεαρής ηλικίας

Ευγενία Σαρηγιαννίδη
Παρατηρούμε όλο και πιο συχνά, σχεδόν σε όλο το δυτικό κόσμο ένα διάχυτο κλίμα νεολαγνείας που καλλιεργεί για τους νέους το μύθο μιας οντότητας σχεδόν αποκομμένης απ’ το κοινωνικό σύνολο.
Φαίνεται λοιπόν να καλλιεργείται στις συνειδήσεις των ατόμων νεαρής ηλικίας η ιδέα ότι η ταυτότητά τους χτίζεται σχεδόν αποκλειστικά και μόνο πάνω σε ιδιαιτερότητες και σε μια άκριτη, συχνά χωρίς… ξεκάθαρο περιεχόμενο, διαφοροποίηση.

Η διαφοροποίηση αυτή στην πλειοψηφία των περιπτώσεων συγκροτείται γύρω από καταναλωτικά πρότυπα που προβάλλονται από την αγορά και το κυρίαρχο marketing.

Ποιός είναι άραγε ο ρόλος του σχολείου ως προς τη διαμόρφωση αυτού του ιδεολογικού κλίματος; Η εκπαίδευση το ενισχύει, το καλλιεργεί ή μήπως επιχειρεί να το διαχειριστεί, ή ακόμα και να το ανατρέψει;

Μια προοπτική απάντησης στο ερώτημα αυτό συναντάμε στο βιβλίο της Natacha Polony, “Τα Χαμένα Παιδιά μας”, εκδ. Πόλις, Αθήνα: 2006. Η Polony μελετώντας το παράδειγμα της γαλλικής εκπαίδευσης κάνει παρατηρήσεις πολύ εύστοχες για την ελληνική κοινωνία και εκπαίδευση:

«Όπως λέει μια παροιμία, η νιότη είναι μια αρρώστια από την οποία θεραπευόμαστε καθημερινά. Αν σταματήσουμε τα φάρμακα, δεν μένουν και πολλές ελπίδες για ανάρρωση. Φάρμακα είναι οι γνώσεις, οι αξίες, οι αφηγήσεις, τα γεγονότα διαμεσολαβημένα από την καινούργια ανάγνωση που επιχειρεί η κάθε εποχή, είναι-ή ήταν- το περιεχόμενο της σχολικής παιδείας. Αλλά από τη στιγμή που σκεφτόμαστε ότι όλα αυτά δεν έχουν κανένα ενδιαφέρον συγκριτικά με τον πηγαίο πλούτο της νιότης ,της γεμάτης ζωή και καταναλωτικές ορμές, τοτε δεν υπάρχει κανένας σοβαρός λόγος να συνεχίσουμε να μεταδίδουμε οτιδήποτε.
Κάποτε, ούτε καν ετίθετο ζήτημα: ζούσαμε σε έναν κοινό κόσμο. Η Εκκλησία, η οικογένεια, το κράτος και όλοι οι θεσμοί είχαν αναλάβει να παρέχουν τα κλειδιά που επέτρεπαν την ανάγνωση του κόσμου, την αίσθηση του ανήκειν σε μια ομάδα, σε μια κοινότητα και, μέσα από εκεί, σε ολόκληρη την ανθρωπότητα. σ.104 […]
Το να ζητάμε από το σχολείο να εξασφαλίζει την κοινωνικοποίηση, να καλλιεργεί την κοινωνική αγωγή που άλλοτε μεταβιβαζόταν από την οικογένεια, να διδάσκει την οδική συμπεριφορά, την υγιεινή, την οικολογία, κι επιπλέον σήμερα να «δίνει νόημα»-η μεγάλη εμμονή όσων επικρίνουν την απομάγευση του κόσμου-, όλα αυτά είναι πρόσκρουση σε τοίχο. Το να ζητάμε από το σχολείο να αντικαταστήσει τους άλλους παράγοντες κοινωνικής συνοχής, ενώ ακόμα και στο ίδιο απαγορεύουμε να παίξει το ρόλο αυτού που ενώνει το έθνος, κι από πάνω να απαιτούμε πρακτική αποτελεσματικότητα, είναι μια ενέργεια καταδικασμένη σε αποτυχία. Σημαίνει, αν μη τι άλλο, ότι στερούμε από το θεσμό του σχολείου την εκπλήρωση της πρωταρχικής του λειτουργίας: να μεταδώσει γνώση η οποία θα επιτρέπει στους νέους να κατανοήσουν τον κόσμο που τους περιβάλλει, να συνειδητοποιήσουν το γεγονός ότι τον βλέπουν από μια ορισμένη οπτική γωνία, ανάλογα με τον συγκεκριμένο πολιτισμό και τη συγκεκριμένη εποχή, ώστε να μην παραμένουν φυλακισμένοι στην ταυτότητά τους και στους προσδιορισμούς τους. Το ότι το σχολείο βρίσκεται έτη φωτός μακριά από όλα αυτά, είναι το μόνο σίγουρο. Χωρίς να έχουν γνώση για ό,τι προηγήθηκε, οι περισσότεροι νέοι δέχονται τα δεδομένα της εποχής τους σαν αυταπόδεικτα και δεν κρατούν καμιά κριτική απόσταση από τις δικές τους αξίες. σ.106 […]
Αξιοσημείωτο παράδοξο: συχνά εν ονόματι ακριβώς του ανοίγματος στον άλλο και της ανεκτικότητας, απαγορεύσαμε στο σχολείο να γίνει όχημα μιας κληρονομιάς η οποία, αντιθέτως, μας εισάγει στις παγκόσμιες αξίες. σ.107 […]
Αποτέλεσμα: οι νέοι που είναι σήμερα παράγωγα αυτού του συστήματος αδυνατούν να βρουν τη θέση τους, να αντιληφθούν τον εαυτό τους μέσα στη διαδοχή των γενεών. Είναι ταυτόχρονα πρώτοι και τελευταίοι. Πριν από αυτούς, σκοτάδι. Μετά από αυτούς, το χάος. σ.108 […] »

Διαβάστε περισσότερα

Μόνο ένα φιλελεύθερο μυαλό εγγυάται την κοινωνική ασφάλιση!

Η απίθανη δήλωση του εισηγητή της Νέας Δημοκρατίας στο ασφαλιστικό Βασίλη Οικονόμου

ΓΕΡΑΣΙΜΟΣ ΛΙΒΙΤΣΑΝΟΣ

«Μόνο ένα φιλελεύθερο μυαλό μπορεί να δημιουργήσει ένα νομοσχέδιο που θα εγγυηθεί την κοινωνική ασφάλιση»! Με τον απίθανο αυτό ισχυρισμό παρουσίασε στην Βουλή ο εισηγητής της Νέας Δημοκρατίας, Βασίλης Οικονόμου το περίφημο ασφαλιστικό νομοσχέδιο της κυβέρνησης, που ξεκίνησε σήμερα να συζητείται στις επιτροπές οικονομικών και κοινωνικών υποθέσεων της Βουλή. 

Ο Βασίλης Οικονόμου (γνωστός …γυρολόγος του πολιτικού συστήματος αφού ξεκίνησε από το ΠΑΣΟΚ, πήγε στο Άρμα Πολιτών, στην ΔΗΜ.ΑΡ και κατέληξε το 2015 στην Νέα Δημοκρατία αφού ψήφισε για πρόεδρο Δημοκρατίας τον Σταύρο Δήμα) θέλησε να δώσει… ιδεολογική διάσταση στο ασφαλιστικό νομοσχέδιο της κυβέρνησης,  παρά το γεγονός ότι με αδιαμφισβήτητους οικονομικούς υπολογισμούς είναι ένα νομοσχέδιο περικοπής συντάξεων: Αυτό προκύπτει απλούστατα από τον κρατικό προϋπολογισμό αφού το κονδύλιο για τις συντάξεις που προβλέπεται για το 2020 είναι μικρότερο κατά 220 περίπου εκατομμύρια από το κονδύλιο του 2019, γεγονός που από μόνο του ανατρέπει το βασικό κυβερνητικό επιχείρημα περί αυξήσεων στις συντάξεις.

Σύμφωνα με τον Βασίλη Οικονόμου το ασφαλιστικό νομοσχέδιο της κυβέρνησης αποδεικνύει ότι η κυβέρνηση εμφορείται από σαφές θετικό κοινωνικό πρόσημο αφού όπως δήλωσε «είμαστε φιλελεύθεροι κοινωνιστές». Μάλιστα, προκειμένου να ενισχύσει τον ισχυρισμό του δήλωσε ότι το νομοσχέδιο παρέχει «ελευθερία» στους συνταξιούχους να επιλέξουν τον τρόπο και το ύψος των ασφαλιστικών εισφορών τους ανάλογα με τους σχεδιασμούς τους για το ύψος της σύνταξης που προσδοκούν. Με τον τρόπο αυτό υποστήριξε ότι «δεν τιμωρείται πια η επιχειρηματικότητα», μιας και οι ελεύθεροι επαγγελματίες θα μπορούν να προσαρμόσουν την ασφαλιστική δαπάνη τους (ξεχνώντας φυσικά ότι αυξάνεται το κατώτατο όριο εισφορών, δηλαδή επιβαρύνεται κατά 20% η πλειοψηφία των ασφαλισμένων που έχει χαμηλό εισόδημα). 

Ο Βασίλης Οικονόμου επισήμανε επίσης πως το ασφαλιστικό είναι προσαρμοσμένο στο «κίνημα της γραβάτας» δηλαδή «στην Ελλάδα της ανάπτυξης». Συνολικά ο εισηγητής της Νέας Δημοκρατίας επανέλαβε τα γνωστά κυβερνητικά επιχειρήματα περί του ότι «ολοκληρώνεται η προσπάθεια για τον εξορθολογισμό και την βιώσιμη αντιμετώπιση του ασφαλιστικού μας συστήματος». Επίσης ότι «ενισχύονται οι συντελεστές της ανταποδοτικής σύνταξης» μια και έχουμε «αύξηση άνω των 7 ποσοστιαίων μονάδων για την 40ετία», παρότι είναι σαφές ότι τα 40 χρόνια ασφάλισης είναι …όνειρο απατηλό για τους ασφαλισμένους σε καθεστώς ανεργίας που προσεγγίζει τυπικά το 18%, κυριαρχίας της μερικής απασχόλησης και συρρίκνωσης των μισθών.

Οι πραγματικές μειώσεις

Όλα αυτά ενώ σύμφωνα με τα στοιχεία που κατατέθηκαν και στην συζήτηση του ασφαλιστικού νομοσχεδίου της Βουλής από τις ομιλίες των βουλευτών για το ασφαλιστικό σύστημα ισχύουν τα εξής δεδομένα:

• Συνολικά από το 2009 μέχρι σήμερα έχουν αφαιρεθεί από τις συντάξεις ποσά που υπολογίζονται στα 108 δισεκατομμυρίων ευρώ. Δηλαδή το ένα τρίτο του δημόσιου χρέους, ενώ τα χρήματα αυτά κατευθύνονται στην αποπληρωμή του.
• Η βασική σύνταξη έχει μειωθεί από τα 492 στα 345 ευρώ.
• Οι εισφορές υγείας έχουν αυξηθεί από το 4 στο 6% επιβαρύνοντας προφανώς του συνταξιούχους.
• Έχει καταργηθεί το οικογενειακό επίδομα που ήταν 10% για τον σύζυγο και 4% για κάθε παιδί
• Έχει επιβληθεί η γνωστή εισφορά αλληλεγγύης.
• Ο υπολογισμός της σύνταξης γίνεται πλέον με βάση το σύνολο του ασφαλιστικού βίου από το 2002 και μετά ενσωματώνοντας δηλαδή όλες τις μνημονιακές μειώσεις μισθών, αντί για την τελευταία 5ετία όπως ήταν πρίν.
• Επίσης έχει, ως γνωστόν, καταργηθεί η 13^η και 14^η σύνταξη και
• τα ασφαλιστικά ταμεία έχουν χάσει 61 δισεκατομμύρια λόγω του γνωστού κουρέματος που εμπνεύστηκε και εφάρμοσε ο Ευάγγελος Βενιζέλος.

Όλα τα παραπάνω μέτρα έχουν παρθεί κατά σειρά από όλες τις μνημονιακές κυβερνήσεις του Γιώργου Παπανδρέου, φυσικά την κυβέρνηση του Λουκά Παπαδήμου και στη συνέχεια από την κυβέρνηση του Αντώνη Σαμαρά με υπουργό τον (και σημερινό υπουργό) Γιάννη Βρούτση. Το σκηνικό ολοκλήρωσαν οι δύο κυβερνήσεις του ΣΥΡΙΖΑ.

Διαβάστε περισσότερα

Βρετανία: Η φτώχεια πλήττει 14 εκατομμύρια ανθρώπους -Πρώτοι στη «λίστα» εργάτες, παιδιά, συνταξιούχοι

Η φτώχεια πλήττει 14 εκατομμύρια ανθρώπους στη Βρετανία, με πρώτους τους εργάτες, τα παιδιά και τους συνταξιούχους, σύμφωνα με έρευνα που δημοσιεύθηκε την Παρασκευή.

Τα αποτελέσματα της έρευνας του ιδρύματος Joseph Rowntree έρχονται σε αντίθεση με τα επίσημα στοιχεία της βρετανικής κυβέρνησης, η οποία κάνει λόγο για ποσοστό ανεργίας κάτω του 4%, το χαμηλότερο εδώ και 45 χρόνια, παρά την επιβράδυνση της οικονομικής δραστηριότητας εξαιτίας του Brexit.

Η έκθεση δείχνει ότι πολλοί εργάτες αντιμετωπίζουν μεγάλες οικονομικές δυσκολίες καθώς οι μισθοί τους δεν επαρκούν. Εξάλλου η επισφαλής εργασία είναι το αντίτιμο της μείωσης του ποσοστού ανεργίας, όπως δείχνει η ολοένα και συχνότερη προσφυγή στις επισφαλείς συμβάσεις εργασίας, όπως είναι οι συμβάσεις «μηδενικών ωρών εργασίας» που δεν διασφαλίζουν ελάχιστο ωράριο εργασίας. Συνολικά οι μισοί από όσους πλήττονται από τη φτώχεια ζουν σε οικογένειες εργατών, έναντι 39% πριν 20 χρόνια.

Εξάλλου περίπου 4 εκατομμύρια παιδιά και 2 εκατομμύρια συνταξιούχοι ζουν σε άθλιες συνθήκες, αύξηση κατά 400.000 και 300.000 άτομα αντίστοιχα σε σχέση με πέντε χρόνια πριν.

Τα υψηλότερα ποσοστά φτώχειας

Τα πιο αυξημένα ποσοστά φτώχειας απαντώνται στο Λονδίνο, στη βόρεια και την κεντρική Αγγλία και την Ουαλία. Μικρότερα ποσοστά καταγράφονται στη νότια Αγγλία, τη Σκοτία και τη Βόρεια Ιρλανδία.

Σύμφωνα με τα κριτήρια της έρευνας, μια οικογένεια θεωρείται φτωχή όταν το εισόδημά της είναι κατά περισσότερο από 60% μικρότερο από το μέσο εισόδημα μιας αντίστοιχης οικογένειας.

Το ίδρυμα Joseph Rowntree καλεί την κυβέρνηση της Βρετανίας να δράσει για να βελτιώσει την ποιότητα και την ασφάλεια της εργασίας. Τονίζει μάλιστα ότι τα κοινωνικά επιδόματα είναι απολύτως απαραίτητα για την αντιμετώπιση της φτώχειας, όπως και η παροχή πιο οικονομικών κατοικιών.

Από την πλευρά της η εργατική συνομοσπονδία TUC ζητεί να σταματήσουν τα συμβόλαια επισφαλούς εργασίας. «Τα συμβόλαια μηδενικών ωρών θα πρέπει να απαγορευθούν και ο κατώτατος μισθός θα πρέπει αμέσως να φτάσει τουλάχιστον τις 10 λίρες την ώρα», επεσήμανε η γενική γραμματέας του Φράνσις Ο’ Γκρέιντι.

Διαβάστε περισσότερα

Πλούσιοι και φτωχοί

Οι πολιτικές που εφαρμόστηκαν επί κρίσης είναι συνέχεια εκείνων των πολιτικών που εφαρμόστηκαν επί «ανάπτυξης» και έχουν έναν βασικό (ταξικό) προσανατολισμό: Οι πλούσιοι πλουσιότεροι και οι φτωχοί φτωχότεροι.

ΝΙΚΟΣ ΜΠΟΓΙΟΠΟΥΛΟΣ

• facebook.com/mpogiopoulos
• mpog@imerodromos.gr

    Στο μηνιαίο δελτίο του ΣΕΒ (τεύχος 177, 6/2/2020) παρουσιάζεται έρευνα επί τη βάσει δεδομένων του ΟΟΣΑ, στην οποία καταγράφονται ορισμένες διαπιστώσεις όσον αφορά τις κοινωνικές ανισότητες στην Ελλάδα.

    Σύμφωνα με τα στοιχεία προκύπτει ότι: 

    α) Το 10% του πλουσιότερου πληθυσμού κατέχει το 42% του συνολικού πλούτου της χώρας,  

    β) το πλουσιότερο 20% του πληθυσμού έχει μέσο διαθέσιμο εισόδημα 5,5 φορές μεγαλύτερο από το 20% του εισοδηματικά ασθενέστερου πληθυσμού, 

    γ) το 55,4% του πληθυσμού επιβιώνει λίγο πριν από τα όρια της φτώχειας και του κοινωνικού αποκλεισμού καθώς είναι «οικονομικά ευάλωτο», που σημαίνει ότι, αν απολέσει τις όποιες πηγές εισοδήματός του (π.χ. χάσει τη δουλειά του), δεν διαθέτει ούτε το θεωρούμενο ως στοιχειώδες «μαξιλάρι συντήρησης» για διάστημα 3 μηνών, 

    δ) το 12,9% του πληθυσμού έχει υποπέσει, ήδη, κάτω από το εισοδηματικό όριο της φτώχειας.

   Είναι σημαντικό να σημειωθεί ότι σύμφωνα με τις παραδοχές της έρευνας: 

    1) Οι πλούσιοι, που διαθέτουν πλέον το 42% του συνολικού πλούτου, επί κρίσης και μνημονίων είδαν το μερίδιό τους να αυξάνεται, καθώς το 2009 -προ μνημονίων- κατείχαν το 39%, 

    2) αν σήμερα, επί κρίσης, το εισόδημα των πλουσίων είναι 5,5 φορές μεγαλύτερο εκείνου των φτωχότερων, το 2007 -επί «ανάπτυξης»- ήταν μεγαλύτερο κατά 6 φορές…

    Το συμπέρασμα είναι προφανές, ανεξαρτήτως επιμέρους ενστάσεων για το αν και κατά πόσο η έρευνα αποτυπώνει πλήρως το εύρος των ανισοτήτων στην Ελλάδα (και τον κόσμο):

    Οι πολιτικές που εφαρμόστηκαν επί κρίσης είναι συνέχεια εκείνων των πολιτικών που εφαρμόστηκαν επί «ανάπτυξης» και έχουν έναν βασικό (ταξικό) προσανατολισμό: Οι πλούσιοι πλουσιότεροι και οι φτωχοί φτωχότεροι.

Πηγή: Εφημερίδα Real News 16/2/2020

Διαβάστε περισσότερα

Πώς να μεγαλώσετε παιδιά που αγαπούν το διάβασμα

Σ’ έναν κόσμο που συνεχώς αλλάζει και η τεχνολογία γίνεται ολοένα και πιο γρήγορη και μαζική, είναι πολύ λίγα εκείνα που προκαλούν νοσταλγία και φέρνουν αναμνήσεις.

Είναι και πολλά εκείνα τα «αναλογικά» που δεν θα γνωρίσουν ποτέ όσα παιδιά γεννιούνται σήμερα. Μπορούμε κάποια όμως να τους τα συστήσουμε εμείς και να τους κάνουμε να τα αγαπήσουν. Ένα από αυτά είναι και το διάβασμα και κυρίως η μυρωδιά ενός φρέσκου βιβλίου.

Από τη στιγμή που μια γυναίκα μένει έγκυος , βομβαρδίζεται από πληροφορίες που της λένε πόσο σημαντικό είναι το διάβασμα στη ζωή ενός παιδιού. Και για καλό σκοπό. Τα οφέλη που παίρνει ένα παιδί από το διάβασμα είναι εμφανή και μέσα από έρευνες. Το να μεγαλώνεις ένα παιδί που αγαπάει το διάβασμα είναι διασκεδαστικό, σε ανταμείβει και κυρίως είναι εύκολο.

Πάρτε μερικές ιδέες για το πως θα το καταφέρετε:

Βάλτε πρώτα το διάβασμα στη δική σας ζωή: Αν έχετε βάλει τα βιβλία σε δεύτερη μοίρα, είναι καιρός να τα ξαναφέρετε στην «πρώτη γραμμή της μάχης». Βρείτε χρόνο και χώρο να διαβάστε βιβλία για εσάς αλλά και βιβλία με το παιδί σας. Αν θέλετε τα παιδία σας να αγαπάνε την ανάγνωση, θα πρέπει πρώτα να την αγαπάτε εσείς.

Διαβάστε δυνατά. Κάθε μέρα. Οποιοδήποτε βιβλίο: Σε ένα μωρό μπορείτε να διαβάσετε τα πάντα. Από συνταγές μαγειρικής μέχρι άρλεκιν. Το περιεχόμενο δεν έχει σημασία. Αυτό που μετράει είναι ο τόνος της φωνής σας και οι ίδιες οι λέξεις. Έρευνες έχουν δείξει ότι η μόρφωση ενός παιδιού συνδέεται άμεσα με τις λέξεις που ακούει μεγαλώνοντας. Υπάρχει όμως ένα μυστικό. Η γλώσσα πρέπει να είναι ζωντανή και να απευθύνεται στο ίδιο το παιδί. Η τηλεόραση και τα cd δεν μετράνε.

Να διαβάζετε κατά τη διάρκεια της ημέρας: Είναι πολύ διαδεδομένη η πρακτική του να διαβάζεις ένα βιβλίο στο παιδί σου πριν πέσει για ύπνο. Χαλαρώνουν και ο ύπνος γίνεται ακόμα καλύτερος και πιο ξεκούραστος. Καλό θα ήταν όμως να διαβάζουμε στα μικρά μας και κατά την διάρκεια της ημέρας για να τα ηρεμούμε όταν η ενέργειά τους φτάνει στο ζενίθ της και να έχουμε την προσοχή τους. Καθίστε κοντά τους και απολαύστε αυτές τις λίγες στιγμές που έχετε μόνο οι δυο σας, όσο ακόμα λάμπει ο ήλιος.

Να σέβεστε τις προτιμήσεις του παιδιού σας: Όπως δεν τους αρέσουν το μπρόκολο και οι μπάμιες, έτσι μπορεί και να μην του αρέσει το βιβλίο που διαλέξατε. Ενθαρρύνετε τα παιδιά σας να σας πουν τί ακριβώς τους αρέσει και βρείτε όσο πιο πολλά τέτοια βιβλία γίνετε. 

Είναι καλό να σας διακόπτουν: Μην χάνεστε μέσα στο ίδιο σας το διάβασμα, ώστε να αγνοείται τις παρατηρήσεις και τις ερωτήσεις του παιδιού σας. Οι διακοπές δείχνουν ότι το παιδί έχει καταλάβει την ιστορία και την ζει. Αν λέτε «Άφησε με να τελειώσω την σελίδα» και το παιδί επιμένει στην ερώτησή του, τότε απλά ζητήστε του ήρεμα να την επαναλάβει.

Να διαλέγετε από μεγάλη ποικιλία βιβλίων: Τα παιδιά χρειάζεται να βλέπουν τον εαυτό τους στα βιβλία. Να ψάχνετε για εκείνα που έχουν χαρακτήρες οι οποίοι μοιάζουν στο παιδί σας είτε στα εξωτερικά τους χαρακτηριστικά είτε στην προσωπικότητα. Αλλά και το αντίθετο βοηθάει. Είναι καλό να εκθέτουμε τα παιδιά στην διαφορετικότητα. Γίνονται πιο ανοιχτόμυαλα και ανεκτικά. Τα βιβλία που παρουσιάζουν άλλους λαούς και παραδόσεις ετοιμάζουν τα παιδιά σας για την μετέπειτα ζωή τους.

Διαβάστε περισσότερα

Τζαν Λορέντζο Μπερνίνι (Gian Lorengo Bernini) – Ιταλός γλύπτης. 440 χρόνια από τον θάνατό του

Γρά­φει η Τασσώ Γαΐλα //
Αρ­θρο­γρά­φος-Ερευ­νή­τρια

Ο Τζιάν Λο­ρέν­τζο Μπερ­νί­νι γεν­νή­θη­κε στη Νά­πο­λη το 1598 και απε­βί­ω­σε στην Ρώμη το 1680. Θε­ω­ρεί­ται ο κυ­ριό­τε­ρος εκ­πρό­σω­πος του Μπα­ρόκ. Γλύ­πτης, αρ­χι­τέ­κτων, ζω­γρά­φος και συγ­γρα­φέ­ας μία από τις κο­ρυ­φαί­ες προ­σω­πι­κό­τη­τες των τε­χνών όλων των επο­χών.

Στο χώρο της γλυ­πτι­κής το δια­ση­μό­τε­ρο πα­γκο­σμί­ως έργο του είναι το υπαί­θριο γλυ­πτό του το ‘Συ­ντρι­βά­νι του Τρί­τω­να’(1647) στην πλα­τεία Να­βό­να.Εμείς όμως περ­νά­με στην ανάρ­τη­ση της Πι­να­κο­θή­κης Borghese(Μπορ­γκέ­ζε) της Ρώμης όπου και εκτί­θε­νται γλυ­πτά του Μπερ­νί­νι και στο έργο του : “Apollo e Dafne” di Gianlorenzo Bernini .Marmo di Carrara, 243 cm, 1625.
(Απόλ­λων και Δάφνη του Τζαν Λο­ρέν­τζο Μπερ­νί­νι).

Έργο που κυ­ριο­λε­κτι­κά κόβει την ανάσα του θεατή.Ας ση­μειω­θεί ότι ακόμη ένα έργο του Μπερ­νί­νι με θέμα από την Ελ­λη­νι­κή μυ­θο­λο­γία το ‘Η αρ­πα­γή της Περ­σε­φό­νη­ς’ εκτί­θε­ται στην ίδια γκα­λε­ρία , ελ­λη­νι­κή μυ­θο­λο­γία με­γά­λη πηγή έμπνευ­σης για τον ιδιο­φυή Ιταλό καλ­λι­τέ­χνη …

Το ιερό δέ­ντρο Δάφνη.

Αρ­χαία χρό­νια, εποχή του Ομή­ρου, η δάφ­νη-αει­θα­λές δεν­δρύλ­λιο- ονο­μά­ζε­ται «Δάφνη του Απόλ­λω­να», είναι αφιε­ρω­μέ­νη στον Θεό Απόλ­λω­να, είναι ήδη το Ιερό Δέ­ντρο. Γιατί;

Η ιέ­ρεια Δάφνη: Κόρη του Πο­τα­μού Πη­νειού και της Γης (Γαίας), της οποί­ας ήταν και ιέ­ρεια. Νύμφη των Δασών η Δάφνη συ­να­να­στρέ­φε­ται μόνο γυ­ναί­κες και η πα­ρου­σία αν­δρών τι­μω­ρεί­ται με άγριο θά­να­το, ο δε μύθος που ανα­φέ­ρε­ται στην πε­ρι­πέ­τειά της με τον Απόλ­λω­να είναι αι­τιο­λο­γι­κές της σύν­δε­σης του θεού με το προ­φη­τι­κό δέ­ντρο, του οποί­ου η νύμφη απο­τε­λεί προ­σω­πο­ποί­η­ση. Όταν, λοι­πόν, σύμ­φω­να με τον μύθο, ο Απόλ­λω­νας συ­νά­ντη­σε την Δάφνη σε κά­ποιο από τα κυ­νή­για του, την ερω­τεύ­τη­κε και προ­σπά­θη­σε να την πλη­σιά­σει. Η Δάφνη όταν κα­τά­λα­βε ότι δεν μπο­ρού­σε να τον απο­φύ­γει, πα­ρα­κά­λε­σε την μη­τέ­ρα της να την σώσει. Και πράγ­μα­τι, δη­μιουρ­γή­θη­κε ένα χάσμα, όπου χά­θη­κε η Δάφνη, ενώ στη θέση της ξε­πρό­βαλ­λε το ομώ­νυ­μο δέ­ντρο. Από τα κλα­διά του ο Απόλ­λων έφτια­ξε ένα στε­φά­νι που φο­ρού­σε πάντα στο κε­φά­λι του σε ανά­μνη­ση της όμορ­φης Δάφ­νης.

Δάφνη, το σύμ­βο­λο της νίκης, της σο­φί­ας και της ποί­η­σης. Με φύλλα δάφ­νης στε­φά­νω­ναν οι αρ­χαί­οι Έλ­λη­νες τους νι­κη­τές, τους φι­λο­σό­φους και τους ποι­η­τές.

Κι αυτός ο μύθος που ενέ­πνευ­σε δε­κά­δες καλ­λι­τέ­χνες πα­γκό­σμια, ανά­με­σα τους και τον Μπερ­νί­νι, ’μύ­θο­ς’ πού ίσως δεν είναι ‘μύ­θο­ς’ έλαβε χώρα πού;Εκεί που στην θέση του κλασ­σι­κού ναού του Απόλ­λω­να βρί­σκε­ται η…

…Η Μονή Δαφ­νί­ου : Πα­γκό­σμιο μνη­μείο πο­λι­τι­στι­κής κλη­ρο­νο­μιάς-UNESCO 1990. Από την Ρώμη στην Αθήνα λοι­πόν, την Ευ­ρω­παϊ­κή πόλη που κα­τα­λαμ­βά­νει την πρώτη θέση με­τα­ξύ 40 ευ­ρω­παϊ­κών πό­λε­ων με 500.000 έως ένα εκα­τομ­μύ­ριο κα­τοί­κους όσον αφορά τον αριθ­μό πο­λι­τι­στι­κών χώρων και εγκα­τα­στά­σε­ων ενώ ταυ­τό­χρο­να δια­θέ­τει δύο μνη­μεία πο­λι­τι­στι­κής κλη­ρο­νο­μιάς της UNESCO —την Ακρό­πο­λη και τη Μονή Δαφ­νί­ου…

…Μονή Δαφ­νί­ου, στα δυ­τι­κά της Αθή­νας, Βυ­ζα­ντι­νό Μο­να­στή­ρι, το οποίο προ­ο­ρι­ζό­ταν να εκ­φρά­σει με την αν­θρω­πι­στι­κή του διά­θε­ση το μέσο επί­πε­δο της αρι­στο­κρα­τι­κής τέ­χνης της πρω­τεύ­ου­σας του Βυ­ζα­ντί­ου, της Κων­στα­ντί­νου πό­λε­ως. Η Μονή Δαφ­νί­ου απο­τε­λεί πο­λύ­τι­μη μαρ­τυ­ρία για την υψηλή αι­σθη­τι­κή της βυ­ζα­ντι­νής ζω­γρα­φι­κής του 11ου αιώνα, αρχή της πα­ρακ­μής της Βυ­ζα­ντι­νής Αυ­το­κρα­το­ρί­ας. Πα­ρα­μέ­νει δε το μόνο με­γά­λο μνη­μείο της επο­χής στην κα­τη­γο­ρία αυτή.

Στους πρό­πο­δες , λοι­πόν, του όρους Αι­γά­λεω, δίπλα στην αρ­χαία Ιερά Οδό, -από όπου περ­νού­σε κι η πομπή για τα Ελευ­σί­νια μυ­στή­ρια-βρί­σκε­ται η Μονή Δαφ­νί­ου, τα ση­μα­ντι­κό­τε­ρα μνη­μεία της Βυ­ζα­ντι­νής επο­χής μαζί με την Νέα Μονή της Χίου και την Μονή Οσίου Λουκά. O αρ­χαί­ος Ιστο­ρι­κός Παυ­σα­νί­ας ανα­φέ­ρει την ύπαρ­ξη Ναού σ’ αυτήν την θέση, Ναού τον οποίο είδε ο ίδιος, Ναού του Θεού Απόλ­λω­να. Ιερό του Δαφ­ναί­ου Απόλ­λω­να υπήρ­χε στην το­πο­θε­σία αυτή, τόπος λα­τρεί­ας από την αρ­χαιό­τη­τα όπως μαρ­τυ­ρούν τα πρό­σφα­τα ευ­ρή­μα­τα και από τον αρ­χαίο αυτό ναό προ­έρ­χε­ται ένας κί­ο­νας Ιω­νι­κός στο δυ­τι­κό τμήμα του Χρι­στια­νι­κού Ναού καθώς και ορι­σμέ­νοι λίθοι σε υπό­λοι­πες οι­κο­δο­μές του Μο­να­στη­ρί­ου.

Ακρι­βώς στη θέση του Ιερού του Απόλ­λω­να –εγκλη­μα­τι­κή κατά της κλασ­σι­κής αρ­χαιό­τη­τας συ­νή­θειας των πρω­το­χρι­στια­νών-εί­χε χτι­στεί πα­λαιο­χρι­στια­νι­κή Βα­σι­λι­κή τον 5ο ή 6ο αιώνα και στην θέση αυτής της εκ­κλη­σί­ας (πάνω στα ερεί­πια της) χτί­στη­κε το κα­θο­λι­κό της Μονής Δαφ­νί­ου. Ακο­λού­θη­σαν ερη­μώ­σεις, κα­τα­στρο­φές του πρώ­του αυτού Μο­να­στη­ριού που είχε επι­βλη­τι­κές δια­στά­σεις, ξα­να­χτί­στη­κε τον 11ο αι. στις ίδιες δια­στά­σεις, προ­σθέ­σεις κτι­ρί­ων, κα­τά­λη­ψη της Μονής από Λα­τί­νους Μο­να­χούς τον 13ο αι., άν­θη­ση, πα­ρακ­μή, ζη­μιές από σει­σμούς, του 1886 και πρό­σφα­τα του 1981 και 1999.οι ερ­γα­σί­ες απο­κα­τά­στα­σης του μνη­μεί­ου πρώτη φορά διε­νερ­γή­θη­καν το 1888, το 1990 η Μονή Δαφ­νί­ου ανα­κη­ρύ­χτη­κε από την ΟΥ­ΝΕ­ΣΚΟ μνη­μείο πα­γκό­σμιας πο­λι­τι­στι­κής κλη­ρο­νο­μιάς, αυτός δε ο τύπος του Ναού έχει χα­ρα­κτη­ρι­στι­κό ότι ο τρού­λος στη­ρί­ζε­ται σε οκτώ τόξα που σχη­μα­τί­ζουν οκτά­γω­να. Ακρί­βεια στις ανα­λο­γί­ες του επι­βλη­τι­κού ναού, ψη­φι­δω­τά στην εσω­τε­ρι­κή δια­κό­σμη­ση του ναού, με τις πα­ρι­στά­με­νες μορ­φές των Αγ­γέ­λων να θυ­μί­ζουν τις “Νίκες” της αρ­χαιό­τη­τας,-σύμ­πτω­ση;- αρ­χαιο­πρέ­πεια και γε­νι­κά είναι εμ­φα­νής η τάση που επι­κρα­τού­σε τότε στην Βυ­ζα­ντι­νή Αυλή (εποχή Κο­μνη­νών), για την ανα­βί­ω­ση του αρ­χαί­ου κάλ­λους.

Πηγή: ΑΘΗΝΑ (ΜΝΗ­ΜΕΙΑ ΒΥ­ΖΑ­ΝΤΙ­ΝΗΣ ΠΕ­ΡΙΟ­ΔΟΥ),
ΠΑ­ΠΥ­ΡΟΣ/ LAROUSSE/BRITANNICA./Galleria Borghese Roma

Διαβάστε περισσότερα

Ο ΜΥΘΟΣ ΤΟΥ ΥΠΕΡΤΡΟΦΙΚΟΥ ΕΛΛΗΝΙΚΟΥ ΔΗΜΟΣΙΟΥ ΚΑΙ Η ΠΑΡΑΠΟΙΗΣΗ ΤΗΣ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟΤΗΤΑΣ

Η κρίση χρέους στην Ελλάδα επανέφερε με δραματικό τρόπο στο προσκήνιο τη συζήτηση για το μέγεθος και τις δαπάνες του δημοσίου στη χώρας μας.
Οι μόνιμοι επικριτές του δημοσίου και λάτρεις του Μνημονίου ισχυρίζονται πως, για τη χρεωκοπία της Ελλάδας, φταίει ο «τεράστιος» δημόσιος τομέας. Μάλιστα, ορισμένοι παπα­γάλοι στα επιχειρηματικά συγκροτήματα που ελέγχουν τα ΜΜΕ, λένε ότι η Ελλάδα είναι το τελευταίο κομμουνιστικό κράτος της Ευρώπης…
Ας εξετάσουμε την αλήθεια των ισχυρισμών τους.

Μέγεθος δημοσίου

Ας δούμε τα στοιχεία του ΔΝΤ για το «υπερμεγέθες» ελληνικό δημόσιο, σε όρους δαπανών γενικής κυβέρνησης ως ποσοστό του ΑΕΠ. Όλων των δαπανών. Ακόμα και αυτών της εξυπηρέτησης του δημοσίου χρέους (τόκοι και χρεολύσια). Στις δαπάνες αυτές περιλαμβάνονται όλες οι πληρωμές της χώρας μας: Μισθοί, συντάξεις, επιδόματα, δημόσια έργα, δαπάνες υγείας, παιδείας κλπ κλπ. Επίσης, όλες οι οικονομικές στηρίξεις σε ιδιώτες, τράπεζες, κοινωνικές ομάδες. Εμπεριέχονται ο τεράστιος δημόσιος τομέας, η αλόγιστη σπατάλη, η κακοδιαχείριση, οι προμήθειες κλπ κλπ, και γενικά όλη η παθογένεια του ελληνικού δημοσίου.
Πόσο είναι αυτό το «τεράστιο» μέγεθος;  Επιλέγουμε στοιχεία έτους 2010 (τελευταία διαθέσιμα).

Δαπάνες γενικής κυβέρνησης (% του ΑΕΠ): Υψηλότερες παγκοσμίως       [Πηγή]

 

Παρατηρούμε, πως το μέγεθος του ελληνικού δημοσίου βρίσκεται λίγο κάτω από το μέσο όρο της Ευρωπαϊκής Ένωσης (ΕΕ) και της Ευρωζώνης, ενώ υπολείπεται από πολλές από τις πλέον ανεπτυγμένες ευρωπαϊκές χώρες. Την ίδια συγκριτική εικόνα (με μικροδιαφορές στα ποσοστά των χωρών) δίνουν και τα αντίστοιχα στοιχεία της Ευρωπαϊκής Επιτροπής (τα οποία μπορείτε να δείτε εδώ). Παρατηρούμε μάλιστα πως η εικόνα αυτή ισχύει, όχι μόνο για το 2010, αλλά για τουλάχιστον δύο δεκαετίες για τις οποίες υπάρχουν στοιχεία.
Παρατηρώντας μάλιστα τα στοιχεία πιο προσεκτικά, βλέπουμε πως, κατά κανόνα, όσο πιο ανεπτυγμένη είναι μια οικονομία τόσο μεγαλύ­τερο κράτος διαθέτει. Σε χώρες όπως η Δανία, η Φινλανδία, η Γαλλία, το Βέλγιο, η Αυστρία, η Σουηδία, η Βρετανία, η Ολλανδία, το δημόσιο έχει μεγαλύτερη παρουσία στην οικονομία απ’ ότι στην Ελλάδα. Μήπως και αυ­τές οι χώρες είναι κομμουνιστικές και δεν το ξέρουν; Κι αν για την κρίση και το χρέος φταίει το «μεγάλο» κράτος, τότε γιατί αυτές οι χώρες δεν αντιμετωπίζουν πρόβλημα χρεωκοπίας όπως η Ελλάδα;
Στον αντίποδα, στο διάγραμμα που ακολουθεί, βλέπουμε τις χώρες που βρίσκονται στο κάτω άκρο της λίστας του ΔΝΤ, με τους μικρότερους δημοσίους τομείς (παγκοσμίως). Τι παρατηρούμε;

Δαπάνες γενικής κυβέρνησης (% του ΑΕΠ): Χαμηλότερες παγκοσμίως      [Πηγή]

 

Πρατηρούμε πως οι χώρες που έχουν (συγκριτικά) μικρό δημόσιο τομέα είναι, όλως τυχαίως, τριτοκοσμικές, υποανάπτυκτες χώρες. Με ασθενείς παρασιτικές οικονομίες, χαμηλό βιωτικό επίπεδο, υψηλή ανεργία, τεράστια επίπεδα φτώχειας και διαφθοράς, αποσαθρωμένες κοινωνικά, ασταθείς πολιτικά και έντονα ελγχόμενες.
Είναι τα «οικονομικά θαύματα» του νεοφιλελευθερισμού, που συρρίκνωσαν δραστικά το δημόσιο τομέα και παραδόθηκαν στην λεγόμενη «ελευθερία» των αγορών και των πολυεθνικών, για χάρη της μεγαλύτερης ανταγωνιστικότητας και παραγωγικότητας… Και κατέληξαν έρμαια της διεθνούς μαφίας των πολυεθνικών και του «μονοπωλιακού» καπιταλισμού.
Τα ευρήματα αυτά δεν είναι ούτε καινούργια ούτε τυχαία. Απλά τα παρουσιάζουμε διότι η ακατάπαυστη πολυετής προπαγάνδα μας έχει κάνει να ξεχνάμε τα αυτονόητα. Το κόστος των υπηρεσιών που μπορεί να προσφέρει η συγκεντρωτική ισχύς ενός κράτους στους πολίτες του, είναι σαφώς χαμηλότερο από το κόστος που  πληρώνουν οι ίδιοι οι πολίτες αν αγοράζουν ο καθένας ξεχωριστά τις υπηρεσίες αυτές από μόνοι τους.
Στις χώρες με αδύναμο δημόσιο τομέα, τα ολιγοπωλιακά καρτελ και τα defacto ιδιωτικά μονοπώλια αυξάνουν σημαντικά το κόστος ζωής. Γι’ αυτό και στις χώρες αυτές, είναι πολύ συνηθέστερο (αν όχι κανόνας) το φαινόμενο της επικράτησης των πολυεθνικών επί των (εκλεγμένων ή μη κυβερνήσεων) και της μονοπώλησης του συνόλου σχεδόν της οικονομίας από αυτές.

Επιλεκτική σπατάλη

Είναι γεγονός ότι το δημόσιο στην Ελλάδα είναι διεφθαρμένο και σπάταλο. Αλλά δεν ειναι ούτε μεγαλύτερο, ούτε περισσότερο σπάταλο, απ’ ότι στα υπόλοιπα ανεπτυγμένα κράτη της Ευρώπης. Για την ακρίβεια, το ελληνικό δημόσιο είναι «επιλεκτικά» σπάταλο.  Ενώ διαθέτει, τις χαμηλότερες δαπάνες, ως % του ΑΕΠ, για κοινωνικές παροχές (υγεία, παιδεία, κοινωνική προστασία), ξοδεύει ταυτόχρονα πολύ παραπάνω από τις ανεπτυγμένες χώρες της Ε.Ε. για κρατικές προμήθειες.
Ας δούμε τα στοιχεία της Ευρωπαϊκής Επιτροπής για τις εν λόγω δαπάνες. Επιλέγουμε, σκοπίμως, στοιχεία έτους 2009, όπου δεν είχαν ξεκινήσει ακόμα οι περικοπές των κοινωνικών δαπανών, για να αποφύγουμε την υποψία ευνοϊκού δείγματος.

Κοινωνικές δαπάνες γενικής κυβέρνησης (% του ΑΕΠ)                           [Πηγή]

 

Δαπάνες προμηθειών γενικής κυβέρνησης (% του ΑΕΠ)                         [Πηγή]

Βλέπουμε δηλαδή πως το ελληνικό δημόσιο ξοδεύει ιδιαίτερα επιλεκτικά και όχι προς όφελος της ελληνικής κοινωνίας. Όταν πρόκειται για  διαπλεκόμενους κρατικοδίαιτους προμηθευτές και επιχειρηματίες (ντόπιους και ξένους, βλ. Siemens, Daimler, Ferrostaal κλπ) το ελληνικό δημόσιο είναι σπάταλο όσο εκεί που δεν παίρνει. Όταν όμως πρόκειται για τις βασικές κοινωνικές ανάγκες των πολιτών, τότε συμβαίνει πάντα το δημόσιο ταμείο να μην επαρκεί…
Αλλά αυτό δεν οφείλεται ούτε στο μέ­γεθός του, ούτε στις δαπάνες για δημόσιες παροχές.

Επιμύθιο

Ο ισχυρισμός περί «υπερτροφικού» ελληνικού κράτους είναι απλά ένας μύθος, μια κοινοτοπία που δεν στηρίζεται στα πραγματικά δεδομένα. Ένας μύθος που εξυπηρετεί συγκεκριμένα πολιτικά και οικονομικά συμφέροντα.
Ο μύθος αυτός δεν προέκυψε από την σημερινή κρίση. Καλλιεργείται επί δεκαετίες τόσο στην Ελλάδα όσο και διεθνώς, στα πλαίσια της ιδεολογίας της «απελευθέρωσης» των αγορών και της ιδιωτικοποίησης κάθε οικονομικής δραστηριότητας με δραστική συρρίκνωση του δημοσίου τομέα, που σήμερα επιχειρείται και στη χώρα μας.
Πρόκειται για το ανώτερο στάδιο της αγοραιοποίησης της οικονομίας, δηλ. το στάδιο όπου η κρατική παρουσία και οι έλεγχοι πάνω στις αγορές ελαχιστοποιούνται, (αν όχι καταργούνται ολοσχερώς), με στόχο (δήθεν) τη μεγαλύτερη ανταγωνιστικότητα και παραγωγικότητα… αλλά πραγματικό στόχο την απόλυτη κυριαρχία μονοπωλιακών πολυεθνικών συμφερόντων που (μ’ αυτά κι αυτά) έφθασαν σήμερα να ελέγχουν την παγκόσμια παραγωγή και εμπόριο.

αναδημοσίευση από deltio.wordpress.com

Διαβάστε περισσότερα