Μεσολόγγι - Εκλογές - "Ουαί υμίν γραμματείς και Φαρισαίοι υποκριτές".

Φτάσαμε μια ημέρα πριν τις αυτοδιοικητικές εκλογές και οι πολιτικές συζητήσεις οργιάζουν καθώς και ο λαϊκισμός ειδικά στο διαδίκτυο. Τα άπλυτα όλων των υποψηφίων βγαίνουν στην φόρα  επώνυμα ή ανώνυμα προκειμένου να οδηγηθεί ο «καταναλωτής» στον δρόμο που επιθυμεί ο εκάστοτε λαϊκιστής. 

Παρά το γεγονός ότι οι Δήμοι από δω και στο εξής θα έχουν πολύ χαμηλή χρηματοδότηση οι υποψήφιοι είναι αρκετοί υποσχόμενοι όρεξη και ικανότητες να διοικήσουν χωρίς να καταχραστούν δημόσιο χρήμα λειτουργώντας πάντα αξιοκρατικά προς όφελος των δημοτών αποφεύγοντας να ενισχύσουν τα λόμπυ που σέρνουν από πίσω. 

Όλοι δηλαδή δηλώνουν άξιοι να διαχειριστούν την δύσκολη οικονομική κατάσταση, έτοιμοι να συμβιβαστούν με την ιδιωτική πρωτοβουλία και επιχειρηματικότητα πιστεύοντας ότι έτσι θα δημιουργηθούν θέσεις εργασίας και θα βελτιωθεί η καθημερινότητα. Επίσης δηλώνουν έτοιμοι πλέον όλοι να ασκήσουν κοινωνική πολιτική και σωστή διοίκηση τέτοια που θα βοηθήσει τις ευπαθείς ομάδες και θα κάνει έναν Δήμο υπόδειγμα λειτουργιάς. Όλα αυτά φυσικά θα γίνουν με την χρηματοδότηση από το νέο ΕΣΠΑ που αχνοφαίνεται στον ορίζοντα έχοντας αριστερή βάση και φορά δεξιά, η γνωστή πολιτική δηλαδή των τελευταίων δεκαετιών. 

Βέβαια το πολιτικό παρελθόν του κάθε υποψηφίου και η κοινωνική του δράση μας δείχνουν προς τα πού είναι έτοιμοι να κλείσουν το μάτι  και ποιες οργανωμένες μειοψηφίες είναι διατεθειμένοι να βοηθήσουν για να εκπληρώσουν τα ψηφοθηρικά τους γραμμάτια. Εξάλλου μιλάμε για επαγγελματίες πολιτευτές που έχουν ζητήσει την ψήφο του λαού σε διάφορα ψηφοδέλτια για διάφορες θέσεις με διάφορους συνδυασμούς δείχνοντας την ιδεολογία τους και που αποσκοπούν αρνούμενοι να το βάλλουν κάτω από το όνειρο, εξάλλου «Το χρήμα πολλοί εμίσησαν, τη δόξα ουδείς».

Στηρίζοντας τέτοιες πολιτικές ποτέ δεν πρόκειται να καλυτερέψει τίποτα και πάντα θα είμαστε υποχείρια του κεφαλαίου που θέτει τους όρους και δημιουργεί ψευδαισθήσεις στον λαό για να εφησυχάζατε και να νομίζει ότι με καλύτερη διοίκηση μπορούμε να πολεμήσουμε το σημερινό οικονομικό μοντέλο. Το πρόβλημα δεν είναι που είμαστε προσκείμενοι για να επωφεληθούμε εμείς και η «οικογένεια» μας το πρόβλημα είναι πως θα αλλάξει αυτή η πολιτική και πως θα διεκδικήσουμε ίσους όρους για όλους χωρίς να ξεπουλάμε την δημόσια περιουσία για δήθεν επενδύσεις.

Υ.Γ Εύχομαι όσα είπα να είναι λάθος και η επομένη μέρα των εκλογών να φέρει όλους τους ανιδιοτελείς ενεργούς πολίτες που έθεσαν υποψηφιότητα στα δημοτικά συμβούλια και στους πραγματικούς αγώνες του λαού δείχνοντας ότι ο αγώνας δεν ήταν μόνο για έξη μήνες εντός του διαδικτύου και εντος των δήθεν διαμαρτυριών για μια αγωνιστική φωτογραφία.

Διαβάστε περισσότερα

Κόκκινη πόλη

   «Απ’ τη συνοικία τα λεωφορεία
γέμισαν φανέλες κι αναμμένα μάτια
Σμάρι οι οικοδόμοι μπρος στη δημαρχία
στις γωνιές η νύχτα γίνεται κομμάτια
   Κόκκινη πόλη μες στ’ αγιάζι
Βάλε τα ρούχα τα παλιά
Άρχισε να γλυκοχαράζει
στα λασπωμένα σου γιαπιά
   Απ’ τη συνοικία μέχρι το λιμάνι
πάνω στους σκυμμένους ώμους του εργάτη
αίμα και τσιμέντο γίνονται χαρμάνι
χτίζεται η ζωή μας, θάνατο γεμάτη
   Κόκκινη πόλη μες στ’ αγιάζι
Βάλε τα ρούχα τα παλιά
Άρχισε να γλυκοχαράζει
στα λασπωμένα σου γιαπιά»
       («Απ’ τη συνοικία», στίχοι Φώντα Λάδη, μουσική Μάνου Λοΐζου)


 
 Με άλλα λόγια, ως στήλη και ως άνθρωποι δεν θα μπορέσουμε να συμφωνήσουμε ούτε με τη  γκλαμουριά, ούτε με τη σκουριά. Ούτε με τα «μοντέρνα», ούτε με τα αενάως αναπαλαιωθέντα εκλογικά «διλήμματα».
   Επιμένουμε – και μάλιστα πεισμένοι όσο δεν παίρνει επ΄ αυτού - στα «κριτήρια ψήφου» (σ’ εκείνα τα… «παλιομοδίτικα») που ξεκινούν από τον «εργάτη» και καταλήγουν στο «δίκιο» του εργάτη. Οπως εμείς το καταλαβαίνουμε το δίκιο, φυσικά.
   Το δίκιο του εργάτη, του άνεργου - εργάτη, του λαού – εργάτη, το δίκιο του  στα γιαπιά και στα γραφεία, στα δημαρχεία και στα κυβερνεία. Αυτά είναι τα δικά μας «κριτήρια ψήφου» και στον Δήμο, και στην Περιφέρεια, και παντού.
   Καλό βόλι!

Διαβάστε περισσότερα

«Καθαρίζουν» χωρίς αφεντικά

Του ΣΑΚΗ ΑΠΟΣΤΟΛΑΚΗ

Εξαγωγές προϊόντων ξεκινούν σε λίγες μέρες οι πρώην εργαζόμενοι της ΒΙΟ.ΜΕ. στη Θεσσαλονίκη, που αποδεικνύουν στην πράξη ότι η λειτουργία ενός εργοστασίου «χωρίς αφεντικά» μπορεί να πετύχει.

 Η ΒΙΟ.ΜΕ. λειτουργεί «χωρίς αφεντικά» επί 15 μήνες, λέει ο εκπρόσωπος των εργαζομένων, Αλέξανδρος Σιδερίδης Οι 23 πρώην εργαζόμενοι που συνέστησαν Κοινωνική Συνεταιριστική Επιχείρηση στη ΒΙΟ.ΜΕ. πήραν κάποια μηχανήματα του εργοστασίου που είχαν βγει σε πλειστηριασμό, άλλαξαν κατεύθυνση στα προϊόντα που παρήγαν και πλέον κοιτούν εκτός συνόρων. Από οικοδομικά υλικά που παρήγε το εργοστάσιο και οδηγήθηκε στο κλείσιμο λόγω της καταβαράθρωσης του κλάδου της οικοδομής, στράφηκαν στην παραγωγή φυσικών καθαριστικών με βάση το σαπούνι και το ξύδι. Και πλέον έχουν παραγγελίες από τη Σουηδία, τη Γερμανία, τη Γαλλία και την Ιταλία.
«Πρόκειται για οργανώσεις και κινήματα που μας είχαν στηρίξει ηθικά, οικονομικά και υλικά όλο αυτό το διάστημα», λέει ο εκπρόσωπος των εργαζομένων, Αλέξανδρος Σιδερίδης. Η ΒΙΟ.ΜΕ. λειτουργεί «χωρίς αφεντικά» επί 15 μήνες. «Στην αρχή δίναμε τα φυσικά καθαριστικά σε οργανώσεις και κινήματα. Από όσα κερδίζαμε, μπορέσαμε να ζήσουμε όλους αυτούς τους μήνες, και να αγοράζουμε τις πρώτες ύλες για να συνεχίσουμε τη παραγωγή. Τώρα τα ζητάνε και κινήματα από το εξωτερικό», συνεχίζει ο Αλ. Σιδερίδης, και τονίζει ότι τα πάντα γίνονται με παραστατικά και τιμολόγια.
Το περασμένο Σαββατοκύριακο πραγματοποιήθηκε στο εργοστάσιο της ΒΙΟ.ΜΕ. πανελλαδική συνέλευση των αλληλέγγυων υποστηρικτών και εργαζόμενων σε διάφορους κλάδους. Μεταξύ άλλων, συζητήθηκε το θέμα της δικτύωσης του εγχειρήματος της ΒΙΟ.ΜΕ. και το πώς θα υπάρξει στενότερη συνεργασία μεταξύ των κινημάτων και των κοινωνικών συλλογικοτήτων, ώστε το εγχείρημα να διευρυνθεί. Στη συζήτηση συμμετείχαν εκπρόσωποι κινημάτων τόσο από την Ελλάδα όσο και από την Ευρώπη. Μεταξύ άλλων, το «παρών» έδωσαν μέλη τού υπό κατάληψη εργοστασίου «Οφιτσίνα Τσέρο» της Ρώμης, μέλη του ιταλικού κινήματος κατά της ιδιωτικοποίησης του νερού, του «SOSτε το Νερό», της «Κίνησης 136», του Κοινωνικού Ιατρείου Αλληλεγγύης, εργαζόμενοι στα Τσιμέντα Χαλκίδας, στην ΕΛΒΟ, και στην αυτοδιαχειριζόμενη ΕΡΤ3. Κύριο θέμα συζήτησης ήταν οι τρόποι με τους οποίους οι εργαζόμενοι μπορούν να πάρουν τις τύχες τους στα χέρια τους και να λειτουργήσουν υπέρ της κοινωνίας, αλλά και των ιδίων, «χωρίς αφεντικά».
Χθες επρόκειτο να εκδικαστεί στα Δικαστήρια Θεσσαλονίκης αίτηση ακύρωσης του πλειστηριασμού μέσω του οποίου οι εργαζόμενοι που παραμένουν στη ΒΙΟ.ΜΕ. πήραν στα χέρια τους τμήμα του μηχανολογικού εξοπλισμού του εργοστασίου, ώστε να παράγουν τα φυσικά καθαριστικά. Την αίτηση ακύρωσης κατέθεσαν πρώην συνάδελφοί τους. Η συζήτηση όμως αναβλήθηκε για τις 16 Ιανουαρίου 2015.
Εξω από τα δικαστήρια πραγματοποιήθηκε συγκέντρωση συμπαράστασης των εργαζομένων που παραμένουν στο εργοστάσιο, ενώ στο σημείο υπήρχε και ισχυρή αστυνομική, η οποία τελικά δεν χρειάστηκε να επέμβει.
Πηγή: Ελευθεροτυπία

Διαβάστε περισσότερα

Πέρα από τους μύθους για την τοπική αυτοδιοίκηση

Του Γιώργου Κ. Καββαδία*

Στην τελική ευθεία για τις δημοτικές και περιφερειακές εκλογές και η εκλογική φλυαρία εστιάζεται στους «άξιους» και «ικανούς» «τοπικούς σωτήρες», αφού οι «δημοτικές εκλογές δεν είναι πολιτικές» και «ψηφίζουμε για τον τόπο μας». Μαζί με τις μάσκες του «ανεξάρτητου» και του «υπερκομματικού» που φορά η πλειονότητα των υποψηφίων δημάρχων και συμβούλων προσφέρει και έναν . λωτό. Για να ξεχάσουμε πόσο στήριξαν ενεργά ή παθητικά την κυρίαρχη πολιτική που μετέτρεψε την τοπική – κατ’ ευφημισμόν – αυτοδιοίκηση σε «αποκεντρωμένο μηχανισμό» του κράτους που έπαιξε σημαντικό ρόλο στην αναδιανομή του πλούτου και στη ραγδαία φτωχοποίηση του λαού και του τόπου.
Στήριξαν ή ανέχτηκαν την πολιτική της μείωσης της κρατικής επιχορήγησης από τους ΚΑΠ (Κεντρικούς Αυτοτελείς Πόρους) κατά 55% (από 3.907 εκατ. ευρώ σε 1.760) από το 2009 μέχρι το 2014 καταφεύγοντας στην φοροεπιδρομή με τα «ανταποδοτικά τέλη», αυξάνοντας κατακόρυφα το κόστος ζωής και στο τελευταίο χωριό της Ελλάδας την ώρα που υποβαθμίζονταν δραματικά οι όποιες προσφερόμενες υπηρεσίες.

Είναι μύθος ότι τα τοπικά προβλήματα, ακόμα και του μικρότερου χωριού, είναι αποκομμένα από τα γενικότερα προβλήματα και την κεντρική πολιτική. Η κεντρική εξουσία εφαρμόζοντας τις πολιτικές της ΕΕ μεταθέτει τις ευθύνες και τα βάρη για τις κοινωνικές δαπάνες στην υγεία, την παιδεία στις πλάτες των Ο.Τ.Α. διευκολύνοντας έτσι την εμπορευματοποίησή τους και το πέρασμά τους στα χέρια ιδιωτικών επιχειρήσεων. Είναι αλήθεια ότι οι δήμοι διαχειρίζονται τεράστια κεφάλαια, έχουν πόρους, μόνο που αυτοί προέρχονται από πρόσθετη φορολογία των πολιτών λειτουργώντας με ιδιωτικοοικονομικά κριτήρια και ως φορείς αποκέντρωσης της .διαφθοράς. Δεκάδες δήμοι είναι χρεοκοπημένοι, ενώ η λειτουργία τους έχει τεθεί υπό την εποπτεία και την καθοδήγηση της “Task Force” του Γερμανού ανθύπατου Φούχτελ. Με πράξη Νομοθετικού Περιεχομένου αποφασίστηκε να εγκαθίστανται επόπτες στους προβληματικούς δήμους της χώρας.

Η νέα δομή, με βάση τα ψευδοαποκεντρωμένα μοντέλα της ΕΕ ούτε τοπική ούτε αυτοδιοίκηση είναι. Άλλωστε από την εφαρμογή του «Καποδίστρια 1» φάνηκε ότι η μεταφορά εξουσίας σε όργανα τοπικά ή περιφερειακά που παραμένουν, όμως στην ιεραρχία των κρατικών μηχανισμών δε δίνει τη δυνατότητα άμεσης παρέμβασης του λαού. Αντίθετα πρόκειται για απλή αποσυμπύκνωση της συγκεντρωτικής κρατικής εξουσίας. Με άλλα λόγια, όσο περισσότερες εξουσίες αποκτούν οι δήμοι, τόσο περισσότερο δένονται με την κεντρική εξουσία και απομακρύνονται από τους πολίτες. Όσο κι αν ακούγεται ως παράδοξο το σύγχρονο κράτος επιδιώκει να γίνει πιο συγκεντρωτικό μέσα από την «αποκέντρωσή» του.

Εξάλλου σε πανευρωπαϊκό επίπεδο το «εθνικό κράτος» αποδυναμώνεται στο όνομα της «περιφερειακής ανάπτυξης» και ενίσχυσης του περιφερειακού καπιταλισμού. Στις επιταγές της  Λευκής Βίβλου καταγράφεται χαρακτηριστικά: «Η οικονομία της αγοράς λειτουργεί βάσει των αρχών της αποκέντρωσης». Και επισημαίνεται «η αυξανόμενη σπουδαιότητα του τοπικού επιπέδου, όπου όλα τα στοιχεία της δημόσιας δράσης ενσωματώνονται πληρέστερα και όπου πολλαπλασιάζονται τα δίκτυα εταιρικής σχέσης». Πίσω από τέτοιες διατυπώσεις και παρόμοιες διατυπώσεις περί «αυξημένης επιχειρησιακής ικανότητας και οικονομικής αυτοδυναμίας» των δήμων κρύβεται η επιχειρηματική λογική και η εξυπηρέτηση ιδιωτικοοικονομικών σκοπών. Οι Οργανισμοί Τοπικής Αυτοδιοίκησης αποτελούν βασικούς μοχλούς της «επιχειρηματικότητας» και της «ιδιωτικοποίησης». Δεν είναι τυχαίο, άλλωστε, είτε απροκάλυπτα ο μπερλουσκονισμός διεισδύει στις δημοτικές εκλογές πχ. Πειραιάς,Βόλος είτε καλυμμένα  με πολλούς υποψηφίους επιχειρηματικών συμφερόντων.

Ολοένα και περισσότεροι δήμοι είναι καταχρεωμένοι και εκχωρούν όλο και πιο πολλές λειτουργίες τους σε επιχειρηματίες.  Κυρίως με την ανάληψη έργων σε τοπικό επίπεδο με τις Συμπράξεις Δημόσιου – Ιδιωτικού Τομέα (ΣΔΙΤ) δημιουργούνται ευνοϊκές συνθήκες για αύξηση της κερδοφορίας του κεφαλαίου. Οι ΣΔΙΤ είναι ο δούρειος ίππος της «ανάπτυξης» που ιδιωτικοποιεί τη δημόσια περιουσία καταστρέφοντας το περιβάλλον, υπονομεύοντας την υγεία και την ίδια την ανθρώπινη ζωή για τη συσσώρευση κέρδους στο κεφάλαιο και τις πολυεθνικές με αντάλλαγμα . ψίχουλα θέσεων εργασίας και εγκαθιδρύει καθεστώς σύγχρονης δουλείας.  Νερό, σκουπίδια, υπηρεσίες, ελεύθεροι δημόσιοι χώροι, ηλεκτρισμός, λιμάνια, τρένα και αεροδρόμια, γη, θάλασσα, αέρας, περιβάλλον και όλος ο δημόσιος πλούτος, γίνονται εμπορεύματα, από την κυβέρνηση και το μακρύ χέρι της, την κατ’ ευφημισμό Τοπική Αυτοδιοίκηση, για να τεθούν στην υπηρεσία του ντόπιου και ξένου κεφαλαίου, για την πλήρη εκμετάλλευσή τους και την αύξηση της κερδοφορίας του. Οι περισσότερες παραλίες είτε έχουν καταπατηθεί από μεγάλες ή μικρές ξενοδοχειακές ή άλλες επιχειρήσεις. Παραδόθηκε η δημόσια περιουσία και η εκμετάλλευση των αιγιαλών και των παραλιών στο ιδιωτικό κεφάλαιο. 

Εξάλλου μέχρι τώρα οι Δήμοι λειτουργούν ως φυτώρια των νέων «ευέλικτων» μορφών εργασίας, χωρίς δικαιώματα και της μερικής απασχόλησης (ωρομίσθιοι, συμβάσεις ορισμένου χρόνου, Stage, διαθεσιμότητες – απολύσεις – αξιολόγηση κ.α.). Με τον δούρειο ίππο της διαθεσιμότητας χιλιάδες υπάλληλοι έχασαν και πρόκειται να χάσουν τη δουλειά τους με την ευλογία των κάθε λογής «σωτήρων» που προεκλογικά υπόσχονται θέσεις εργασίας για τον καθένα και . «ανάπτυξη»!

*Ο Γιώργος Κ. Καββαδίας είναι φιλόλογος, μέλος της Σ.Ε. του περιοδικού «Αντιτετράδια της εκπαίδευσης», αρθρογράφος στο «ΕΘΝΟΣ».

Διαβάστε περισσότερα

Το lifestyle πέθανε. Ζήτω η μετριοπάθεια

Του Κώστα Βαξεβάνη
Tο lifestyle πέθανε. Αν έχετε κάποια αμφιβολία, ρίξτε μια ματιά στα κανάλια. Το τηλεμάρκετινγκ για τους μασαζοκορεσέδες, έχει αντικαταστήσει τις αστραφτερές διαφημίσεις που ήταν γυρισμένες δίπλα στα ακριβά ντεκ των πισινών.
Ο ίδιος ο Πέτρος Κωστόπουλος μαγειρεύει on camera, για μια χούφτα ηλικιωμένες κυρίες που είναι ακόμα εξαρτημένες από την τηλεόραση. Και δεν μαγειρεύει ουρές πεσκανδρίτσας με μους φινόκιο και σπόρους κόλιανδρου λιασμένους στην αύρα της Μυκόνου. Άλλωστε οι περισσότεροι πλέον δηλώνουν πως γνωρίζουν τη Μύκονο από τον παραδοσιακό μυκονιάτικο σοβά και μόνο. Ο Πέτρος ως λύκος των τηλεπρωινών, μαγειρεύει (φευ) αρνάκι με πατάτες στο φούρνο με γνήσια λαϊκή ανησυχία που συναγωνίζεται τη λαϊκότητα του μενού.
Το lifestyle πέρασε, έπαιξε το ρόλο του ως ο προπαγανδιστής μιας πραγματικότητας που χρειαζόταν δανεικά για να εκπληρώσει όλα τα όνειρα μιας σύντομης ζωής που έπρεπε να είναι πάνω απ όλα ευχάριστη, κράτησε πεόμετρα για να επιβραβεύσει σεξουαλικότητες, σάρκασε κοινωνικές ανησυχίες παρουσιάζοντάς τις παρωχημένες, χτύπησε στην πλάτη παρτάκηδες διαπλεκόμενους και άρρωστους εγωκεντρικούς παρουσιάζοντάς τους ως τα βάθρα της επιχειρηματικότητας.
Το lifestyle όμως είναι εδώ. Έγινε ανίσχυρο αλλά κυριαρχεί σε μια κουλτούρα που δημιούργησε. Όσοι σχολιάζουν με σαρκασμό “πού να ‘ξερε ο Πέτρος πως το τατού στο χέρι του θα γινόταν ντεκόρ σε ένα ταψί με σπανακόπιτα” δεν παρατηρούν πως το lifestyle μετασχηματίζεται. Αποκτά πολιτικό προβληματισμό, ανησυχεί για τη χώρα, προσπαθεί να την περιφρουρήσει από τους καταστροφείς της και επιμένει να την κρατά μακριά από κάτι τύπους που σφίγγουν γροθιές και λένε στενάχωρα πράγματα. Το lifestyle έφυγε από την σφαίρα της καταναλωτικής επικοινωνίας και τις παραλίες της Μυκόνου και πέρασε στα πολιτικά γραφεία.
Οι εραστές του δεν ψάχνουν να κλείσουν ξαπλώστρα στην Ψαρού, αλλά καρέκλα γραφείου σε έναν πολιτικό σχηματισμό που πλασάρει την “μετριοπάθεια” και χαμηλούς τόνους ως αναγκαίο τρόπο ζωής για να ορθοποδήσει η χώρα. Τα θερινά πάρτι, έγιναν πολιτικά projects. Όσοι μάσησαν επιδοτήσεις, επιχορηγήσεις, διαφημιστικές πίτες, αναμασούν τα επιχειρήματα για μια χώρα που πρέπει να σωθεί με σύνεση και κυρίως χωρίς ανατροπές. Άφησαν τα μικρόφωνα του καραόκε και έπιασαν τα μικρόφωνα των πολιτικών λογυδρίων που μιλούν για ευθύνη (που ποτέ δεν είχαν), για πάταξη του τερατώδους κράτους (το οποίο απομύζησαν), για υγιή επιχειρηματικότητα (την οποία δεν υπερασπίστηκαν ποτέ ζώντας με τραπεζικά δάνεια) και για δικαιώματα (εννοώντας πάντα φυσικά αυτά που αρχίζουν και τελειώνουν στο μαλακό τους υπογάστριο). Οι έξαλλοι των μπουζουκλερί, γίνονται φορείς της κοινωνικής μετριοπάθειας και ονομάζουν τον εαυτό τους ακτιβιστή μιας άλλης Ελλάδας.
Ανησυχούν για την παράδοση που χάνεται, για την έλλειψη χρώματος στην πόλη, για τις απρεπείς συμπεριφορές των Ελλήνων, για την ευρωπαϊκή προοπτική αλλά μην ζητάτε να ανησυχήσουν για τον άνθρωπο δίπλα τους που πεθαίνει από την πείνα. Εκτός αν πρέπει να τον σώσουν με κάποιο τηλεοπτικό γκαλά φιλανθρωπίας, διευκρινίζοντας πως είναι θύμα του δαρβινισμού, πως τα έφερε έτσι η κακιά η ζωή και η μοίρα και όχι τα μνημόνια. Οι παλιοί ατζέντηδες της επιπολαιότητας, καλούν τους πάντες να καταλάβουν πως πρέπει να προσπαθήσουμε όλοι μαζί, και να το θέλουμε τόσο ώστε να εκπληρωθούν οι επιθυμίες όπως στο ρητό του Κοέλιο.
Προσπαθούν να πείσουν πως δεν φταίνε οι πολιτικές αλλά οι κακές σκέψεις. Πως αρκεί να είσαι χαρουμενάκι και να αποτάξεις τους ριζοσπαστισμούς και τις διεκδικήσεις για να λάμψει μπροστά σου η βουδιστική πολιτική αλήθεια. Άφησαν τα καλοκαιρινά κοκτέιλ και έφτιαξαν άλλα, αχταρμάδες με απολίτικες θέσεις που φαντάζουν πολιτική. Πέρασαν Ποτάμια, Γέφυρες, δημιούργησαν από την νεοπασοκική χλωρίδα τους νέους κήπους όπου θα ανθίσουν Ελιές και μουσμουλιές, με τους ίδιους κηπουρούς όπως πάντα.
Είναι επιτέλους για πρώτη φορά στη ζωή τους έτοιμοι για κοινωνική δράση, να βάλουν μπροστά τα στήθη τους για να μην καταλάβουν την εξουσία άνθρωποι που δεν ξέρουν να ξεχωρίσουν τη διαφορά ανάμεσα σε ένα dry Martini από ένα απλό. Είναι ικανοί να κάνουν μεγάλες θυσίες γι’ αυτό. Ακόμη και να αφήσουν το φουά γκρα, και να αρχίσουν να ψήνουν κατσικάκι. Να βγάλουν τα Prada και να βάλουν γαλότσες.

Διαβάστε περισσότερα

Και γιατί η ανισότητα ν’ αποτελεί κοινωνικό πρόβλημα;

CYNICAL

Το θεμα της ανισότητας στον καπιταλισμό ουδέποτε απασχόλησε στα σοβαρά τους policy makers, κι αν τους απασχολούσε βρισκόταν πάντα σε μια υποδεέστερη τέταρτη ή πέμπτη θέση, για λόγους face lifting πιο πολύ, παρά ουσίας. Άλλωστε η ανισότητα αποτελεί την πεμπτουσία της νεοφιλελεύθερης ιδεολογικής σχολής είτε ως στόχος είτε ως αποτέλεσμα. Ως στόχος, διότι σύμφωνα με αυτήν, αποτελεί την κινητήριο δύναμη της ανθρώπινης προσπάθειας και ευφερετικότητας στον αγώνα της κοινωνικής κινητικότητας και του πλουτισμού, και ως αποτέλεσμα, λόγω της φύσης του κεφαλαίου να συγκεντρώνεται σε όλο και λιγότερα χέρια.

 

Επιπλέον, ο καπιταλισμός ειδικά στις τελευταίες δεκαετίες του ξεσαλώματος φρόντιζε συνάμα να χτίζει και τ’ άλλοθί του, αφ’ ενος φυσικοποιώντας την, με το να αποδίδει την άνιση κατανομή του πλούτου στην άνιση κατανομή των χαρισμάτων από το χέρι ενός άδικου θεού, και αφ’ ετέρου λανσάροντας ευφάνταστες θεωρίες του τύπου “trickling down”, σύμφωνα με την οποία μπορεί το χρήμα να πηγαίνει προς τους πάνω, αλλά κάτι περισσεύει και για τους κάτω ώστε να μένουν ευχαριστημένοι δοξάζοντες.

 

Το πρώτο βιβλίο στην αρχική περίοδο της κρίσης-συγκεκριμένα εκδόθηκε το 2009-, που ασχολήθηκε σοβαρά με την ανισότητα και τις κοινωνικές της επιπτώσεις ήταν το “Spirit Level: Why More Equal Societies Almost Always Do Better”των επιδημιολόγων Richard G. Wilkinson και Kate Pickett.

 

Το ρεζουμέ του βιβλίου, όπως δίνεται μέσα από πληθώρα στατιστικών στοιχείων είναι ότι στις αναπτυγμένες κοινωνίες υπάρχει ένα εντυπωσιακό κοντράστ ανάμεσα στην υλική ευημερία και την κοινωνική αποτυχία, η οποία αποτυπώνεται στην αυξημένη εγκληματικότητα, στα ναρκωτικά, στα ψυχικά νοσήματα, στη χειροτέρευση των επιπέδων περίθαλψης και παιδείας, και διαφόρων άλλων κοινωνικών δεικτών.

 

Οι ερευνητές συνέλεξαν στοιχεία κοινωνικής ευημερίας από τις 23 πλέον πλούσιες χώρες του κόσμου με πληθυσμό μεγαλύτερο των 3 εκατομμυρίων και τα συνέκριναν με το βαθμό ανισοκατανομής του εισοδήματος. Το αποτέλεσμα φαίνεται με εύγλωττο τρόπο στο παρακάτω διάγραμμα, όπου η χειροτέρευση των κοινωνικών δεικτών αυξάνεται γραμμικά με την ανισοκατανομή του εισοδήματος. Παρατηρούμε ότι η Ελλάδα εντοπίζεται στην περιοχή της μεγάλης ανισοκατανομής, ήδη πριν από την έναρξη της κρίσης, μαζί με την Ιταλία και Ιρλανδία. Η Πορτογαλία βρίσκεται σε ακόμα χειρότερη θέση. Το ότι οι χώρες αυτές βίωσαν την κρίση με τον πλέον οδυνηρό τρόπο ίσως να εξηγείται και έτσι. Για το Ηνωμένο Βασίλειο και τις ΗΠΑ δεν χρειάζεται να σχολιάσουμε ιδιαίτερα.

 

 

 

Το βιβλίο συνδέει με αδιαμφισβήτητο τρόπο την κοινωνική ευημερία σε μια χώρα με το βαθμό ισοκατανομής του εισοδήματος, αλλά δεν διερευνά τις αιτιακής σχέσεις και τη φύση αυτών. Πάντως, την περίοδο που εκδόθηκε ήταν σαν να χτυπούσε το πρώτο καμπανάκι.

 

Το δεύτερο ακούστηκε το 2012, την περίοδο των αραβικών εξεγέρσεων και του κινήματος Occupy με την έκδοση του βιβλίου του Joseph Stiglitz, “The Price of Inequality”. O Stiglitz, αντιθέτως, πιάνει το θέμα από πολιτική σκοπιά, περιγράφει και διερευνά τους μηχανισμούς, που επέτρεψαν τη γιγάντωση ενός παρασιτικού 1%, το οποίο όμως λόγω της οικονομικής του ισχύος, αποκτά και πολιτική, μέσω των άπειρων χρηματοδοτικών του ικανοτήτων ώστε να μανιπουλάρει τα εκλογικά αποτελέσματα, τις αποφάσεις του Κονγκρέσου και της Γερουσίας, καθώς και τις δικαστικές. Το βιβλίο αποκτά μεγάλη απήχηση, και πολλές από τις αναφορές του συμπυκνώνονται στα αιτήματα των πανταχού εξεγερμένων.

 

Ο Stiglitz μαζί με τον Krugman, - ο δεύτερος με την αδιάλειπτη καθημερινή αρθρογραφία του κυρίως στους Νew York Times-, έφεραν σιγά σιγά την εισοδηματική ανισότητα στο προσκήνιο, τόσο ώστε να αποτελέσει και το κεντρικό θέμα στην τελευταία μάζωξη του World Economic Forum Davos.

 

Το τρίτο καμπανάκι, και το πιο ηχηρό, χτύπησε μόλις πριν λίγο με την έκδοση ενός ογκωδέστατου βιβλίου, 700 σχεδόν σελίδων, του γάλλου ερευνητή Thomas Piketty με τίτλο “Capital in theTwenty-First Century”. Είναι αυτό που λέμε ότι “χτύπησε φλέβα”. Η έκδοση προκάλεσε μεγάλο σάλο και στις δυο όχθες του Ατλαντικού, ενώ κι εγώ δεν ξέρω για πόσες βδομάδες βρίσκεται σταθερά στις πρώτες θέσεις των best sellers, αποδεικνύοντας ότι το θέμα της υπερβολικής ανισότητας και αυτών των περίφημων κομματιών του 1%, του 0.1% και του 0.01% έχει ξεφύγει από τους κλειστούς πολιτικούς κύκλους και έχει διαχυθεί στο γενικό κοινό. Η μεγάλη ανακάλυψη του Piketty είναι ότι δεν πάμε απλώς στα επίπεδα της ανισότητας του 19ου αιώνα, αλλά ότι βρισκόμαστε ακόμα πιο πίσω, στην τροχιά του “πατριαρχικού καπιταλισμού” όπου οι κυρίαρχες ελίτ και οικονομικοί παράγοντες δεν βρίσκονται εκεί ελέω προσόντων και της περίφημης “αξιοκρατίας”, αλλά αποτελούν συνέχειες οικογενειακών δυναστειών. Κοντολογίς, αυτό που μάς λέει είναι ότι ο “Μητσοτακισμός” και ο “Καραμανλισμός” δεν αποτελούν τοπικό φαινόμενο μιας καθυστερημένης περιφεριακής χώρας, αλλά έκφανση του ύστερου καπιταλισμού.

 

Επίσης ότι η μεγάλη ανισότητα δεν προκύπτει τόσο από την ανισότητα στην κατανομή των μισθών και των κερδών, αλλά από την άνιση κατοχή κεφαλαίου και κληρονομημένων περιουσιακών στοιχείων τα οποία και περνούν από γενιά σε γενιά. Τα ντοκουμέντα που παρέχει ο Piketty είναι ανεκτίμητα από άποψη έκτασης και ιστορικού βάθους και δεν αφήνουν καμιά αμφιβολία για τα συμπεράσματα που εξάγονται.

 

 

Παρ’ όλα αυτά όμως, το ερώτημα που τίθεται από τη μεριά των αμετανόητων κυνικών είναι και γιατί η ανισότητα να αποτελεί κοινωνικό πρόβλημα στο βαθμό που  τα κατώτερα στρώματα μπορεί να εξασφαλιστεί να απολαμβάνουν στην πλειονότητά τους ένα αξιοπρεπές βιοτικό επίπεδο;

Αν αφήσουμε στην άκρη την ηθική πλευρά του ζητήματος, και την υπόθαλψη του εξεγερσιακού δυναμικού, μιας και από ένστικτο ακόμα και ο πιο ανυποψίαστος μπορεί να αντιληφθεί ότι ο μεγάλος πλούτος δεν απορρέει από ικανότητα και εργατικότητα μόνο ή από απλή τύχη, τα επιχειρήματα που μπορούμε να παραθέσουμε είναι τα εξής:

 

1. Ανατρέχοντας στην database που ο Piketty έχει δώσει στη δημοσιότητα μπορούμε να δούμε κατά πόσον το ‘trickling down effect” έχει όντως λειτουργήσει στην πράξη.

Στα παρακάτω διαγράμματα βλέπουμε τη χρονική εξέλιξη του εισοδήματος του πιο πλούσιου 10% και του υπόλοιπου 90% ενδεικτικά για τη Γερμανία ΗΒ, ΗΠΑ και Γαλλία. Αυτό που παρατηρούμε είναι ότι το εισόδημα του 90% από τη δεκαετία του ’70 και μετά έχει ελάχιστα μεταβληθεί. 

2. Έννοιες όπως αξιοπρεπές επίπεδο διαβίωσης, φτώχεια κλπ δεν είναι απόλυτες, αλλά σχετικές. Αυτό που απολαμβάνει ο πλούσιος σε μια περίοδο, απολαμβάνει ο φτωχός σε μια μεταγενέστερη. Άρα, το πώς προσλαμβάνει τον εαυτό του κάποιος, εξαρτάται από την κλίμακα πλούτου που υφίσταται στην κοινωνία όπου ζει.

 

3. Όπως επισημαίνει ο Stiglitz στο βιβλίο του, οι οικονομικά ισχυροί μετατρέπονται πολύ εύκολα και σε πολιτικά ισχυρούς, οι αποφάσεις των οποίων, προφανώς και έχουν επίδραση στο σύνολο της κοινωνίας. Σε μια εισοδηματικά άνιση κοινωνία, υπάρχει επίσης άνιση μοιρασιά και της πολιτικής ισχύος.

4. Η εισοδηματική ανισότητα αντανακλάται άμεσα στους κοινωνικούς δείκτες, όπως οι 
Richard G. Wilkinson και Kate Pickett έδειξαν στο βιβλίο τους Spirit Level.

5. Η ανισότητα παρεμποδίζει τη ανάπτυξη με το να περιορίζει τη ζήτηση. Δείτε για παράδειγμα το “Inequality and its Perils“.  Συνοπτικά, οι φτωχοί καταναλώνουν όλο τους το εισόδημα, ενώ οι πλούσιοι αποταμιεύουν και επενδύουν κυρίως σε άυλα προιόντα.

Διαβάστε περισσότερα

ΟΡΕΙΝΗ ΠΟΔΗΛΑΤΟΒΟΛΤΑ

Aπαραίτητος εξοπλισμός ! 

1) ΠΟΔΗΛΑΤΟ MOUNTAIN 

 2) ΚΡΑΝΟΣ

Διαβάστε περισσότερα

ΜΑΥΡΟ ΣΤΗ ΜΑΥΡΗ ΓΛΙΤΣΑ

(Πέμπ. 15/5/14 - 08:30)

Του ΣΤΑΘΗ*

Μεγάλο ρεύμα έχει η Χρυσή Αυγή! Κατεβάζει υποψήφιους δημάρχους μόνον σε δέκα δήμους σε όλη την επικράτεια! Ούτε καν σε έντεκα!

Συνεχίζει περιφερόμενος ανά τας οδούς και τας ρύμας άδων ο κ. Ευ. Βενιζέλος: «Αν δεν με ψηφίσετε, θα φύγω» - του το επαναλαμβάνουμε για μιαν ακόμη φορά μπας και το καταλάβει ο υπερτιμημένος αυτός πλην όμως βραχύνους: «Γι’ αυτό δεν σε ψηφίζουμε, χρυσέ μου, για να φύγεις» - τίποτα,τον χαβά του ο νουνεχέστατος: «Θα πάω να το πω (σ.σ.: μαρτυριάρικο) στον...Πρόεδρο της Δημοκρατίας ότι δεν με ψηφίσατε και φεύγω!» - γιατί στον Πρόεδρο της Δημοκρατίας, χρυσέ μου; «Για την ενότητα του έθνους» - ορίστε;!!; Τι σχέση έχει η ενότητα του έθνους με το μαύρισμα που θα φας, ω εσύ ογκόλιθε της ευφυΐας; Ω του ξεπεσμού ω του οδυρμού: «Δεν αξίζει του ΠΑΣΟΚ να γίνεται το πτυελοδοχείο της μεταπολίτευσης» θρηνεί ο κ. Νίκος Ανδρουλάκης, υποψήφιος ευρωβουλευτής της Ελιάς - τι του αξίζει; Ο θαυμασμός των ανέργων; Οι προσευχές των αυτοχείρων; Το βραβείο Εφιάλτης για την υπαγωγή της χώρας σε καθεστώς Υποτέλειας; Το Οσκαρ Τζακ οΑντεροβγάλτης για τα χαράτσια και τους φόρους που έχει επιβάλει; Οταν το ΠΑΣΟΚ έφτυνε την Ελλάδα κατάμουτρα χάριν της Διαπλοκής και των «νταβατζήδων», τι διαφορετικό από πτυελοδοχείο πίστευε ότι θα γίνει;

Το ΠΑΣΟΚ τελειώνει και μαζί του υπάρχει η ελπίδα να τελειώσει όλη αυτή η γλίτσα που άπλωσε επί δεκαετίες στην ελληνική κοινωνία. Ως άλλος Μίδας αυτό το κόμμα ό,τι άγγιζε το έκανε χρυσάφι για τους Δυνατούς και γλίτσα για την κοινωνία, όλη αυτήν τη γλίτσα των δύο μέτρων και δύο σταθμών, της ζωής χωρίς αρχές, της οίησης, της χρήσιμης αμορφωσιάς, του ευρωλιγουρισμού, των κολλητηλικίων - όλη αυτή η γλίτσα που τα χωρούσε όλα, που τα χώνευε όλα, που δηλητηρίαζε ό,τι δεν ήλεγχε, όλος αυτός οχυλώδης Σταλινισμός του «εκσυγχρονισμού», υπάρχει η ελπίδα να πάρει τέλος. Πονηρά γκάλλοπουρανομήκεις φούσκες όπως ο κ. Καμίνης, ένα ολόκληρο πλέγμα ποδηγέτησης του πολιτικού βίου, Ελιές, ποτάμια, ΔΗΜΑΡ, άνθρωποι των ΜΚΟ (ένα μέρος των οποίων ευδοκιμεί και στον ΣΥΡΙΖΑ), ανόητοιόπως ο κ. Τσακυράκης που θέλει σε κάθε ελληνική οικογένεια έναν Γερμανό Κάπο, ανθρωποφάγοι, όπως ο κ. Πρετεντέρης, όστις με άνεση κατασπαράσσει σήμερα τον Γιωργάκη, τον οποίο δόξαζε μόλις χθες, όλος αυτός ο εσμός της ιδεολογικής τρομοκρατίας, του αμοραλισμού και του κυνισμού που διέλυσετον κόσμο της εργασίας που περιφρονεί τους λαϊκούς ανθρώπους και τους βρίζει λαϊκιστές καιτεμπέληδες, όλη αυτή η Σημιτίλα των σκανδάλων, ναι, τραγουδά τώρα το κύκνειο άσμα της. Μαζί της και το συνεταιράκι της, ο κ. Σαμαράς, ο φίλος του κ. Μπαλτάκου και ανδρείκελο τουΜερκελομπαρόζο. Διότι σ’ αυτήν τη γλίτσα χωρούσαν όλοι! Ο κ. Γεωργιάδης συγκυβερνούσε με την κυρία Ρεπούση, ο Φώτης -που τώρα πιάνει τη μύτη του- συγκυβέρνησε με τον κ. Βορίδη. Κι αυτή η συγκυβέρνηση ξεπάτωσε τη χώρα κι αλάλιασε τους πολίτες. Μυξοκλαίνε τώρα οι γλίτσηδες ότι μας έσφαξαν για το καλό μας, ενώ απλώς εκτέλεσαν διαταγές, έγιναν οι μαριονέτες ενός υπερεθνικού παρακράτους, έτσι όπως έχουν καταντήσει την Ευρωπαϊκή Ενωση οι ομοϊδεάτες τους, νεοφιλελεύθεροι, συντηρητικοί, ενσωματωμένοι σοσιαλδημοκράτες και ακροδεξιοί. Γλίτσα Μπίστης, ΓλίτσαΜπαρόζο,Γλίτσα Μέρκελ, Γλίτσα Καμίνης, Γλίτσα Γεωργιάδης, Γλίτσα Στουρνάρας, βρείτε μου τιςδιαφορές.

Πόσους ανέργους κατασκεύασε ο κ. Σαμαράς και πόσους ο κ. Βενιζέλος. Πόσα μαγαζιά έκλεισε ο ένας και πόσα ο άλλος; Εχει διαφορά; Γλίτσα Πάγκαλος, γλίτσα όσα λένε και αμετανόητοι επαναλαμβάνουν.Σε μια κινούμενη άμμο από γλίτσα έχουν πνίξει τη χώρα, το Σύνταγμα της, τους ανθρώπους της, μαριονέτες απ’ τα παλιά όπως ο κ. Σημίτης, μαριονέτες και τώρα όπως οι Σαμαροβενιζέλοι. Σμπίροι των Δυνατών και τίποτα περισσότερο.

Αυτήν την Κυριακή αυτή η γλίτσα των ανδρείκελων θα φάει ένα πρώτο καλό χτύπημα. Την επόμενη Κυριακή θα πάει στον διάολο. Αν ο μοχλός αυτής της διαδικασίας είναι ο ΣΥΡΙΖΑ, ΣΥΡΙΖΑ. Για όσους δεν έχουν πεισθεί, ΚΚΕ, ΑΝΕΛ, ΑΝΤΑΡΣΥΑ, μικρά σχήματα της Αριστεράς και της λαϊκής Δεξιάς. Επίσης PLAN B, Καζάκης και ό,τι έντιμο βρείτε. Σε δημοτικές εκλογές; ναι! Δεν υπάρχει περιθώριο για γλίτσεςούτε στις δημοτικές εκλογές. Υπάρχουν «πρόσωπα», αλλά ο ρόλος τους είναι σχετικός. Το στίγμα το δίνουν και την πολιτική στα πρόσωπα θα υπαγορεύσουν οι πολιτικές δυνάμεις που τα στηρίζουν.

Ν.Δ, ΠΑΣΟΚ και τα παράγωγά τους, Ελιές, Ποτάμια και χουρμαδιές, Χρυσή Αυγή και άλλες παγίδες, πρέπει να πνιγούν μέσα στην ίδια τους τη γλίτσα - τη γλίτσα μέσα στην οποίαν πνίγουν χρόνια τώρα αυτές οι δυνάμεις την Ελλάδα, τον πολιτισμό της, τον λαό της, τα νοσοκομεία του, τασχολεία του, την υπερηφάνεια και την αξιοπρέπειά του.

Μαύρο στη γλίτσα.

Είναι το πρώτο βήμα.

Καλό βόλι σε όλους.

Σκεφθείτε. Σκεφθείτε. Σκεφθείτε.

Και αποφασίστε.

Η Ελλάδα είναι μεγάλη υπόθεση. Οι άνθρωποι και η ζωή τους σε όλον τον κόσμο είναι μεγάλη υπόθεση.

*Δημοσιεύθηκε στο "enikos.gr" την Πέμπτη 15 Μαίου 2014

Διαβάστε περισσότερα

Οι ευρωεκλογές, η διαφορά και η χιονοστιβάδα

Του Σταύρου Λυγερού*

  

Η χαλαρότητα της ψήφου για το Ευρωκοινοβούλιο ευνοεί παραδοσιακά τα μικρότερα κόμματα. Στη συγκεκριμένη περίπτωση, όμως, ευνοεί και τον ΣΥΡΙΖΑ, επειδή οι ψηφοφόροι μπορούν χωρίς άμεσες επιπτώσεις να εκδηλώσουν την οργή τους. Αντιθέτως, ο φόβος, που καλλιεργείται από τα κατεστημένα ΜΜΕ, θα επηρεάσει περισσότερο το αποτέλεσμα των εθνικών εκλογών.

Αυτός είναι ο λόγος που η πρωτιά με μικρή διαφορά δεν αρκεί για να διαμορφώσει ο ΣΥΡΙΖΑ ρεύμα νίκης. Όσο πιο μικρή θα είναι η διαφορά τόσο πιο δυνατά θα παραμείνει η ΝΔ στο παιχνίδι της εξουσίας. Εάν, όμως, η διαφορά υπερβεί τις 4-5 μονάδες θα προκληθεί εκλογική χιονοστιβάδα.

Η συσσώρευση οικονομικών και κοινωνικών ερειπίων έδινε τη δυνατότητα στον Τσίπρα να αφήσει πολύ πίσω τη ΝΔ. Τέτοιες ευνοϊκές συνθήκες δεν είχε ποτέ αξιωματική αντιπολίτευση. Η εχθρική στάση του ευρωιερατείου, των αρχουσών ελίτ και του κατεστημένου μιντιακού συστήματος μόνο εν μέρει εξηγούν την αδυναμία του ΣΥΡΙΖΑ να κεφαλαιοποιήσει πολιτικοεκλογικά τη διάχυτη και έντονη κοινωνική οργή.

Ο βασικός λόγος της αδυναμίας του είναι οι πολλές και συχνά δικαιολογημένες επιφυλάξεις ακόμα και ψηφοφόρων του για το εάν η ομάδα Τσίπρα αποτελεί αξιόπιστη εναλλακτική λύση. Από την άλλα πλευρά, όμως, οι καταστροφικές πολιτικές του Μνημονίου εξωθούν μεγάλα τμήματα του εκλογικού σώματος προς τον ΣΥΡΙΖΑ.

Ούτως εχόντων των πραγμάτων, περίμενε κανείς πως η Κουμουνδούρου θα έκανε ό,τι περνάει από το χέρι της για να διασκεδάσει τις επιφυλάξεις της μικρομεσαίας θάλασσας. Είναι, άλλωστε, ο μόνος τρόπος να προσελκύσει την αναγκαία κρίσιμη μάζα ψηφοφόρων για να προκαλέσει χιονοστιβάδα. Αντ’ αυτού πράττει τα ακριβώς αντίθετα.

* Πρώτον, η κατά κανόνα επιλογή κομματικών υποψηφίων για τις αυτοδιοικητικές εκλογές αναμένεται να φέρει απογοητευτικά αποτελέσματα για ένα κόμμα που διεκδικεί να κυβερνήσει.

* Δεύτερον, συνεχίζοντας να μιλάει με πολλές φωνές για τον τρόπο απεμπλοκής από το Μνημόνιο ο ΣΥΡΙΖΑ αφήνει περιθώρια στους αντιπάλους του να ξανασερβίρουν το εκβιαστικό δίλημμα «ευρώ ή δραχμή».

* Τρίτον, σαν να μην έφταναν τα παραπάνω, ο άθλιος τρόπος που η Κουμουνδούρου χειρίσθηκε την υπόθεση Σαμπιχά άνοιξε νέα πληγή, την οποία, βεβαίως, έσπευσαν να εκμεταλλευθούν τα κατεστημένα ΜΜΕ. Επανήλθε στο προσκήνιο ο φόβος ότι οι διαδεδομένες στην Κουμουνδούρου εθνομηδενιστικές απόψεις (τύπου Χριστόπουλου) μπορούν να προκαλέσουν σοβαρή ζημιά στα εθνικά συμφέροντα. Ακόμα και δεδηλωμένοι αριστεροί ψηφοφόροι έκαναν δεύτερες σκέψεις. Πολύ περισσότερο η μάζα των κεντροαριστερών, η οποία απεχθάνεται αυτές τις απόψεις.

Η υπόθεση Σαμπιχά δε θα στερήσει μόνο σημαντικό αριθμό ψήφων. Η δημόσια συζήτηση που προκλήθηκε αναζωπύρωσε τις ευρύτερες επιφυλάξεις για το εάν ο ΣΥΡΙΖΑ μπορεί να λειτουργήσει ως αξιόπιστη εναλλακτική λύση. Αναφερόμενος στην εθνομηδενιστική πτέρυγα, βουλευτής και μέλος της Πολιτικής Γραμματείας μας είπε χαρακτηριστικά: «εμείς μαζεύουμε μία-μία τις ψήφους κι αυτοί με τις ιδεοληψίες τους τις διώχνουν κατά χιλιάδες».

 

Οι άρχουσες ελίτ, το «Ποτάμι» και οι εκλογικοί πρόσφυγες

Τα τελευταία γεγονότα έκαναν αναμφισβήτητα πιο δυσπρόσιτο τον στόχο μίας νίκης με μεγάλη διαφορά στις ευρωεκλογές, ικανής να προκαλέσει εκλογική χιονοστιβάδα. Μία διαφορά πάνω από 4-5 μονάδες θα διαμόρφωνε ένα πολιτικό κλίμα επέλασης προς την εξουσία που θα έθετε σε δεύτερη μοίρα τις επιφυλάξεις και θα οδηγούσε στο περαιτέρω άνοιγμα της ψαλίδας.

Η πολιτική ιστορία μας διδάσκει πως όταν η αξιωματική αντιπολίτευση αποκτούσε και παγίωνε το προβάδισμά της στις δημοσκοπήσεις κέρδιζε με ακόμα μεγαλύτερη διαφορά τις εκλογές. Στην περίπτωσή μας, η ζωτική ανάγκη της μικρομεσαίας θάλασσας να απαλλαγεί από τις μνημονιακές πολιτικές ενισχύει αυτό τον κανόνα.

Από την άλλη πλευρά, όμως, η αναμέτρηση της ΝΔ με το ΣΥΡΙΖΑ δεν είναι μία συνηθισμένη εκλογική αναμέτρηση. Έχει στοιχεία ολοκληρωτικού πολιτικού πολέμου. Οι εγχώριες άρχουσες ελίτ δίνουν τα ρέστα τους για να αποτρέψουν τη νίκη του Τσίπρα. Το ίδιο και το ευρωιερατείο. Ως εκ τούτου, η πείρα του παρελθόντος δεν προεξοφλεί την έκβαση της μάχης για την εξουσία.

Μέρος αυτού του πολιτικού πολέμου είναι και το «Ποτάμι». Όταν φάνηκε ότι η «Ελιά» δεν μπορούσε να εμποδίσει τη μετακίνηση κεντροαριστερών «εκλογικών προσφύγων» προς τον ΣΥΡΙΖΑ, τη σκυτάλη πήρε ο Θεοδωράκης. Μόλις εξήγγειλε την ίδρυση κόμματος, πριν καν ξεστομίσει μία πολιτική θέση και παρουσιάσει μία ομάδα στελεχών, εκδηλώθηκε ένα πρωτοφανές επικοινωνιακό τσουνάμι προβολής. Υπενθυμίζουμε ότι τα τελευταία χρόνια έχουν ιδρυθεί αρκετά κόμματα, αλλά τα κατεστημένα ΜΜΕ δεν φιλοξένησαν ούτε τη σχετική είδηση.

Με το μαγικό ραβδί του μιντιακού συστήματος, το «Ποτάμι» κέρδισε άνετα την πρώτη κρίσιμη μάχη να υπάρξει στη δημόσια σφαίρα. Από εκεί και πέρα, ήταν δεδομένο πως θα καταγραφόταν και στις δημοσκοπήσεις. Πρόκειται για μία πολιτική κίνηση που κουβαλάει τα χαρακτηριστικά της τηλεοπτικής περσόνας του ιδρυτή της και όλα τα στοιχεία ενός μεταμοντέρνου πολιτικού life style. Η Ελλάδα, όμως, είναι μικρή και η ιστορία του καθενός γνωστή. Η αντισυστημικότητα του Θεοδωράκη εξαντλείται στο σακίδιο και στο μακό κι όσο περνάει ο καιρός αυτό φαίνεται ολοένα και πιο πολύ.

Η είσοδος του «Ποταμιού» στην εκλογική μάχη, ωστόσο, ενδέχεται να λειτουργήσει σαν μπούμεραγκ, επειδή συρρικνώνει εκλογικά και την «Ελιά» και τη ΔΗΜΑΡ. Εάν, όμως, όπως αναμένεται, το πείραμα της «Ελιάς» ναυαγήσει στην κάλπη, το ΠΑΣΟΚ θα εισέλθει σε τροχιά αποσύνθεσης, λόγω και του εσωτερικού διχασμού του σε βενιζελικούς και παπανδρεϊκούς. Μία τέτοια εξέλιξη αναπόφευκτα θα αποσταθεροποιήσει την κυβέρνηση Σαμαρά, ακόμα κι αν η ΝΔ αντέξει στην κάλπη. Γι’ αυτό το ενδεχόμενο, όμως, σε επόμενο άρθρο.

*Το κείμενο δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα Real News, την Κυριακή 4 Μαΐου 2014

Διαβάστε περισσότερα

Τι έγινε στις Κάννες, παιδιά;

   Είναι αδιανόητο! Βγήκαν οι «Financial Times» κι έγραψαν ότι τον Νοέμβρη του 2011 στις Κάννες οι καλοί μας εταίροι είπαν στον Παπανδρέου «κάτσε στ’ αυγά σου» - κι αυτός έκατσε!  Ότι οι καλοί μας εταίροι είπαν στον Βενιζέλο να ακολουθήσει αυτή και όχι την άλλη πολιτική γραμμή – κι αυτός την ακολούθησε!  Ότι οι καλοί μας εταίροι ζήτησαν από τον Σαμαρά να κάνει ετούτο κι εκείνο – κι αυτός έκανε κι ετούτο κι εκείνο! Α, ναι: Οι καλοί μας εταίροι στις Κάννες μας βρήκαν και πρωθυπουργό!  Τον Παπαδήμο…

   «Που είναι το αδιανόητο;», θα πείτε.

• Μήπως δεν ζούμε στη χώρα που σε παλιότερες εποχές τον εκλογικό νόμο τον έφτιαχνε ο Αμερικανός πρέσβης Πιουριφόι;
• Μήπως εδώ δεν είχαν ακουστεί εκείνα τα «Στρατηγέ μου ιδού ο στρατός σας;».
• Μήπως εδώ δεν είναι που το παρόν (και όχι κάποιο παλιότερο) πολιτικό σύστημα δήλωνε ότι «δεν έχουμε ταμπού στην εκχώρηση ελληνικών κυριαρχικών δικαιωμάτων στην ΕΕ» (Γ.Παπανδρέου, Τάμπερε - Δεκέμβρης 1999, Σύνοδος Κορυφής της ΕΕ);
• Μήπως δεν το είχαμε ακούσει να το λέει το 2005 η τότε πρόεδρος της Βουλής, η Άννα Ψαρούδα Μπενάκη στον κ.Παπούλια, κατά την τελετή για την ανάδειξή του στην προεδρία  της Δημοκρατίας: «Αναλαμβάνετε, κύριε Πρόεδρε, την Προεδρία της Ελληνικής Δημοκρατίας για μία πενταετία όπου θα σημειωθούν σημαντικά γεγονότα και εξελίξεις: Η ευρωπαϊκή ενοποίηση θα προωθηθεί με την ψήφιση ενδεχομένως και της Συνταγματικής Συνθήκης, τα εθνικά σύνορα και ένα μέρος της εθνικής κυριαρχίας θα περιορισθούν (...)».
• Μήπως πριν ακόμα από την υπαγωγή της χώρας στο αγγλικό δίκαιο δεν ήταν που είχε συμφωνηθεί το καθεστώς επιτήρησης, ήδη από το 1992, με το «μνημόνιο των μνημονίων» που ακούει στο όνομα «Συνθήκη του Μάαστριχτ» το οποίο υπερψήφισαν όλες οι («πλην Λακεδαιμονίων»…) πτέρυγες της Βουλής;      

     (Παρένθεση πρώτη: Τα παραπάνω, όποτε τα «ανακαλύπτουν» οι διάφοροι όψιμοι «πρωτομάρτυρες της εθνικής κυριαρχίας»,  άλλοι «μυξοκλαίνε» για τον ραγιαδισμό και άλλοι ζητούν «κατανόηση» επειδή – όπως λένε - οι ταγοί μας«ενδίδουν χωρίς να το θέλουν» κι επειδή είναι τα «θύματα υπέρτερων δυνάμεων». Οι καημένοι... Ουδέν ψευδέστερον! Η «λεβεντιά» που ξεχείλισε στις Κάννες, αυτή η καταισχύνη της υποτέλειας, δεν έχει το άλλοθι της «αδυναμίας». Είναι προϊόν των πολιτικών επιλογών του κεφαλαίου που καθώς δεν έχει πατρίδα, δεν έχει και καμία αναστολή να διαπλέκει το «ναι» με το γιές» και το «γιαβόλ, ώστε να εξυπηρετεί τα δικά του συμφέροντα, υποδουλώνοντας το λαό σε συμμαχία με το ξένο κεφάλαιο που εκπροσωπούν οι Μέρκελ και οι «Σαρκολάντ». Έτσι παίζεται το παιχνίδι το οποίο αυτοβούλως - και όχι λόγω πιέσεων - έχει δεχτεί η ελληνική ολιγαρχία. Και το έχει δεχτεί γιατί έτσι κάνει τις «δουλειές» της, γνωρίζοντας τα συμφέροντά της καλύτερα από τον καθένα. Όπως γνωρίζει και τα όριά της. Που σημαίνει ότι είτε η πολιτική εξάρτηση και η υποτέλειά της, είτε η επιθετικότητα και ο «μεγαλοϊδεατισμός» της, δεν αποτελούν αμετάβλητα δόγματα που υπόκεινται σε ιδεοληψίες ή πολιτικές «σταθερές». Συνιστούν έκφραση της εκάστοτε ιστορικής φάσης και του εκάστοτε συσχετισμού. Επομένως το κυρίαρχο οικονομικό σύστημα όταν αναθέτει στα κόμματά του να πορεύονται είτε δουλοπρεπώς είτε «εθνικομεγαλοπρεπώς», γνωρίζει άριστα αυτά τα όρια εντός του οποίου κινείται ο ελληνικός καπιταλισμός, στο πλαίσιο των διεθνών συμμαχιών που το ίδιο έχει επιλέξει και στις οποίες εξ αντικειμένου ανήκει).

     (Παρένθεση δεύτερη: Η μόνη ΕΕ που υπήρξε, υπάρχει και θα υπάρχει είναι αυτή που βλέπουμε να επιβάλλει από την οικονομική πολιτική μέχρι τους πρωθυπουργούς τόσο στην «μικρή» Ελλάδα όσο και στην «μεγάλη» Ιταλίας. Ωστόσο ο ΣΥΡΙΖΑ λέει ότι με τη διατήρηση της Ελλάδας στο «λάκκο» αυτών των διεθνών «συμμαχιών», ότι με την Ελλάδα δεμένη στα δεσμά αυτής της ΕΕ, εκείνος – ο ΣΥΡΙΖΑ - θα κάνει επωφελείς για τον λαό «διαπραγματεύσεις», «αναδιαπραγματεύσεις», «συζητήσεις» και συμφωνίες. Αυτό θα συμβεί - κατά τον ΣΥΡΙΖΑ – γιατί η ΕΕ μπορεί να μεταμορφωθεί σε «ΕΕ των λαών». Πράγμα πιθανό να συμβεί, αλλά μόνο σε μια περίπτωση: Στην… «Δευτέρα Παρουσία»). 

   «Τι το αδιανόητο;», λοιπόν, προκύπτει από τις Κάννες, αφού προφανώς και όλα αυτά ήταν και είναι δεδομένα; «Τι το νέο;» προέκυψε από τις Κάννες, αφού οι ισχυρές εξαρτήσεις της ιθύνουσας οικονομικής και πολιτικής μας τάξης στο πλαίσιο των διεθνών τους συμμαχιών και γνωστές είναι και δεν είναι σημερινές; «Προς τι η έκπληξη;», αφού – και προφανώς - αυτό ήταν και είναι το πλαίσιο προσαρμογής της καπιταλιστικής Ελλάδας στον διεθνή καπιταλισμό;

   Κι όμως, το αδιανόητο όχι απλώς υπάρχει αλλά είναι και… αδιανόητα πελώριο! Και είναι τούτο: Ότι ενώ όλα αυτά είναι πλέον οφθαλμοφανή (για όσους θέλουν να τα δουν), ενώ είναι εξόχως ηχηρά (για όσους θέλουν να τα ακούσουν), οι πρωταγωνιστές αυτής της καταισχύνης, δεν τολμούν να βγάλουν κιχ! Δεν τολμούν να ψελλίσουν λέξη ώστε – έστω και υποκριτικά ρε αδερφέ – να αρνηθούν ένα δημοσίευμα που τους εμφανίζει στα μάτια όλης της οικουμένης, ούτε λίγο ούτε πολύ, σαν ανδρείκελα!

   Αντίθετα, το μόνο που κάνουν είναι να βάζουν τους ΜΕGAμικροπαπαγάλους τους να προπαγανδίζουν ότι δεν πειράζει που ολόκληρη η πολιτική ηγεσία του τόπου εμφανίζεται να ενεργεί στις Κάννες σαν μια αξιοθρήνητη μαριονέτα. Ότι το «κύριο» είναι άλλο! Και το «κύριο», λένε οι παπαγάλοι, είναι ότι αυτή η ηγεσία (η «μαριονέτα», δηλαδή) λειτούργησε τόσο καλά ως «μαριονέτα» ώστε… μας κράτησε στο ευρώ! Καταλάβατε τι λένε; Δεν έχει σημασία αν σας κυβερνούν ανδρείκελα, αρκεί τα φράγκα (που δεν έχετε) να τα έχετε… σε ευρώ!

   «Δοξάστε» τους λοιπόν! Αυτό ζητούν - κί αυτό είναι το αδιανόητο: Ζητούν να τους «δοξάσουμε» κι από πάνω επειδή τους αποκαλούν «μαριονέτες» κι αυτοί δεν βγάζουν τσιμουδιά!

   «Δοξάστε» τους! Γιατί οι πρωταγωνιστές των Καννών δεν είναι μόνο ότι κυβέρνησαν και κυβερνούν, ότι διαχειρίστηκαν και διαχειρίζονται τα κοινά για λογαριασμό τραπεζιτών, εργολάβων, «νταβατζήδων», τοκογλύφων και κερδοσκόπων. Δεν είναι μόνο ότι «χρεοκόπησαν», ξεφτίλισαν και κατάντησαν την Ελλάδα εδώ που την κατάντησαν. Είναι ότι ακόμα και την ώρα του ξεγυμνώματος επιζητούν «δόξα» (και ψήφο!), ενώ ομολογούν δια της σιωπής τους ότι πάσχουν από απόλυτη έλλειψη πολιτικής αξιοπρέπειας. Από απόλυτη ένδυα στοιχειώδους πολιτικού αυτοσεβασμού!

   Φυσικά δε μας διαφεύγει ότι η πολιτική ως έκφραση συμφερόντων, ταξικών συμφερόντων, δεν διεξάγεται ούτε με όρους τσίπας, ούτε με όρους φιλότιμου, ούτε με όρους αξιοπρέπειας. Ειδικά μάλιστα όταν μιλάμε για εκείνη την πολιτική που υπηρετεί τους λίγους, βασανίζοντας τους πολλούς.

   Εντούτοις, επιμένουμε: Δεν είναι, δα, και μικρό πράγμα: Όλοι αυτοί, που οι Ηρόστρατοι και οι Γουλιμήδες δεν πιάνουν μπροστά τους χαρτωσιά, να περιφέρονται σαν τον «γυμνό βασιλιά» και να έχουν κι από πάνω το απερίγραπτο θράσος να ποζάρουν σαν «σωτήρες», σαν «σοφοί», σαν «Μεσσίες»! Μα την αλήθεια, αυτό είναι απίθανο! Και είναι, πραγματικά, αδιανόητο!

email: mpog@enikos.gr

Διαβάστε περισσότερα

Η περίπτωση "Πάγκαλος"

   Ο Πάγκαλος. Που η πολιτική του «κριτική» προς τους πολιτικούς του αντιπάλους ξεκινά από το ότι ο Γλέζος είναι «νούμερο» και καταλήγει στο ότι η Δούρου είναι «βρωμερή φάτσα». Ο Πάγκαλος.
   Ο κύριος «το Μνημόνιο είναι ευλογία». Ο «όλοι μαζί τα φάγαμε». Ο «Μεγάλος τραγουδιστής» της υπόθεσης Οτσαλάν.
   Ο υπουργός Εξωτερικών των Ιμίων και της ΝΑΤΟικής συμφωνίας της Μαδρίτης όπου υπογράφηκε εκ μέρους της Ελλάδας χαρτί αναγνώρισης των «νόμιμων και ζωτικών συμφερόντων» της Τουρκίας στο Αιγαίο.
   Ο Πάγκαλος. Ο δημοκράτης. Θυμάστε τη δήλωσή του (συνέντευξη στον ρ/σ ΣΚΑΪ, 12/3/2003): «Έπρεπε το κράτος να πει στους δημάρχους: "Έχετε δυο μήνες για να αποφασίσετε για νέες χωματερές. Δεν αποφασίζετε! Νομοθετώ και κατεβάζω τα ΜΑΤ, τα τανκς, το στρατό, τι χρειάζεται, και ανοίγω νέα χωματερή". Έτσι λειτουργούν τα κράτη»!  Να πώς - κατά τον Πάγκαλο -  λειτουργούν τα κράτη: Με ΜΑΤ, τανκς και στρατό!
   Ο Πάγκαλος. Το υπόδειγμα ευπρέπειας στην πολιτική αντιπαράθεση. Από πού να το πιάσεις; Από τότε που έλεγε ότι «ο Μητσοτάκης είναι σαν το ΕΪΤΖ» ή όταν απηύθυνε δημοκρατικά διαγγέλματα του τύπου: «Ο κ. Καραμανλής είναι παχύδερμο (...)».
   Τι να πρωτοθυμηθείς; Τα «κουραμπιέδες και κουραδόμαγκες» για τους καλλιτέχνες που δεν ασπάζονταν τη δική του άποψη για την υπόθεση Οτσαλάν; Τις ύβρεις κατά ακόμα και του ευεργέτη του, του «δωρολήπτη» - κατά Πάγκαλο - Ανδρέα Παπανδρέου;
   Ο Πάγκαλος. Το ίδιο πρόσωπο που για την υπόθεση με τις μίζες της «Ζήμενς» έχει δηλώσει (στις 5/5/2009, στο ρ/σ «Φλας»): «Πήρε ο Τσουκάτος κάτι λεφτά, τα πήγε σε ένα κόμμα, δηλαδή το ΠΑΣΟΚ. Τι αδίκημα είναι αυτό; (...). Παίρνω από μια ιδιωτική εταιρεία λεφτά και τα πάω σε ένα κόμμα, είναι αδίκημα κάποιου είδους;» (!!!).
   Ο Πάγκαλος. Ο άνθρωπος που - χρόνια πριν από τον Μπαλτάκο – έχει δηλώσει: «Είμαι ένας κανονικός αντικομμουνιστής». Τόσο «κανονικός αντικομμουνιστής» που έφτασε να εκδίδει και… ψυχιατρικές γνωματεύσεις: Κατά τον «δόκτορα» Πάγκαλο, οι ψηφοφόροι του ΚΚΕ «είναι δείγμα καθυστέρησης, πνευματικής και πολιτιστικής (…). Οι άνθρωποι αυτοί είναι τρελοί». 
   Ο Πάγκαλος. Ο εχθρός της προβοκάτσιας. Το ακριβώς αντίθετο του συκοφάντη. Ο άνθρωπος που τον Μάη του 2009 έλεγε (στη «Real News») ότι το ΚΚΕ είχε «επενδύσεις» στην εταιρεία «Γερμανός» και ότι αν αποδεικνυόταν ότι έλεγε ψέματα, τότε θα παραιτείτο. Ε, λοιπόν, παρότι «διαψεύστηκε», αυτό το υπόδειγμα ευθιξίας ποτέ δεν παραιτήθηκε. Και μέχρι να τον στείλει ο λαός στα πολιτικά αζήτητα, συνέχισε να ποιεί… ήθος ως αντιπρόεδρος και του Παπανδρέου, ως αντιπρόεδρος και του Παπαδήμου.

«Το ΚΚΕ έχει επενδύσει στη ‘‘Γερμανός’’ – Παραιτούμαι αν διαψευστώ – Εάν αποδειχτεί ότι έχω κάνει λάθος θα ζητήσω συγγνώμη και θα φύγω από την πολιτική». Αυτά δήλωνε στις 17/5/2009 ο Πάγκαλος. Κι όλα αποδείχτηκαν βρωμιές. Ψέματα. Συκοφαντίες. Αλλά ποτέ δεν παραιτήθηκε. Ποτέ δεν ζήτησε συγγνώμη. Άλλωστε τη μόνη «συγγνώμη» που έχει ζητήσει ποτέ ο Πάγκαλος ήταν από τους Γερμανούς (τι σύμπτωση»!), ήδη από το 1993… 

   Ο Πάγκαλος. Ανέκαθεν το κατεστημένο είχε ανάγκη τους «Πάγκαλους». Οι ρύποι που αφήνει κανείς στον κατήφορό του προς τον πολιτικό πάτο, είναι κι αυτό μια μορφή χρήσιμης για το σύστημα πολιτικής.
   Εδώ έγκειται και η φωτοδότηση του συγκεκριμένου ως δήθεν «σοβαρού» από τις «πυροβολαρχίες» του θεάματος και της «ενημέρωσης». Από οφείλεται η διατήρησή του στον αφρό του δημόσιου βίου, με δεκανίκι την ειδική μεταχείριση που του επιφυλάσσουν ΜΜΕ.
   Για να είμαστε δίκαιοι, όμως, με τον συγκεκριμένο Πάγκαλο, σε αντίθεση με άλλους «Πάγκαλους» της πολιτικής μας ιστορίας, υπάρχει κάτι το ιδιαίτερο. Και είναι τούτο: Ότι του εν λόγω του έλαχε να εκπροσωπεί - με τον αντιπροσωπευτικότερο τρόπο - όχι μόνο ένα κόμμα, αλλά το σύνολο του παρηκμασμένου αστικού πολιτικού κόσμου.
   Ας τον χαίρεται, λοιπόν, το πολιτικό και μιντιακό σύστημα που τον κανάκεψε και τον ανέδειξε. Ας τον χαίρεται και ο «δημαγωγός» Σαμαράς (παλιότερη τοποθέτηση του Πάγκαλου για τον πρωθυπουργό). Ειδικά τώρα που ο Πάγκαλος μετέβαλε άποψη. Τώρα που ο Πάγκαλος τον λατρεύει τον κ.Σαμαρά. Και γι’ αυτό, όπως ανακοίνωσε χτες ο (και) «σοσιαλιστής» Πάγκαλος, σκέφτεται να ψηφίσει τη ΝΔ (ή «το Ποτάμι»)…

*

Για τον Μπάμπη: Σήμερα στο Νεκροταφείο Καισαριανής στις 4.30 μ.μ. γίνεται η πολιτική κηδεία του Μπάμπη Αγγουράκη. Ο Μπάμπης,  ευρωβουλευτής του ΚΚΕ και επί δεκαετίες στέλεχος του Κόμματος, έζησε και πέθανε ως γιος του μυθικού Ψηλορείτη και της λατρεμένης μας Ευανθίας. Ως κομμουνιστής.

email: mpog@enikos.gr

Διαβάστε περισσότερα

ΓΙΑΤΙ ΑΠΟΚΑΛΥΠΤΟΥΝ ΤΩΡΑ ΤΟ ΠΑΡΑΣΚΗΝΙΟ ΤΗΣ ΠΤΩΣΗΣ ΓΙΩΡΓΟΥ;

Του Γ. ΔΕΛΑΣΤΙΚ*

Συγκλονιστικά είναι πραγματικά τα στοιχεία που αποκαλύπτουν οι «Φαϊνάνσιαλ Τάιμς» του Λονδίνου και αναφέρονται στο παρασκήνιο των δραματικών γεγονότων που έλαβαν χώρα στις Κάνες της Γαλλίας στις αρχές Νοεμβρίου του 2011. Αυτά που οδήγησαν στην εκ των ένδον ανατροπή του Γιώργου Παπανδρέου από το αξίωμα του πρωθυπουργού και την αντικατάστασή του από τον μη εκλεγμένο τραπεζίτη Λουκά Παπαδήμο.

Η πολιτική καρατόμηση του Γ. Παπανδρέου συνέβη πριν από δυόμισι χρόνια. Εύλογη η απορία: γιατί οι Αγγλοι των «Φαϊνάνσιαλ Τάιμς» αποφάσισαν να δημοσιοποιήσουν αυτό το πολιτικά εκρηκτικό υλικό δύο μόλις εβδομάδες πριν από τις ευρωεκλογές; Δεδομένου ότι έχουμε να κάνουμε με Αγγλους, είναι αδύνατον να πιστέψουμε ότι πρόκειται για απλή σύμπτωση. Το εκτενέστατο δισέλιδο χθεσινό ρεπορτάζ του «Εθνους» παρέχει πλήρη ενημέρωση στον Ελληνα αναγνώστη. Σίγουρα προκαλεί σοκ ο ισχυρισμός των Βρετανών ότι ο Πορτογάλος πρόεδρος της Κομισιόν Ζοζέ Μανουέλ Μπαρόζο μεθόδευσε την πρωθυπουργοποίηση του Λ. Παπαδήμου, εξασφαλίζοντας αυτός τη συναίνεση τόσο του Αντώνη Σαμαρά όσο και του Ευάγγελου Βενιζέλου αφενός για την καθαίρεση του Γ. Παπανδρέου και αφετέρου για τον σχηματισμό κυβέρνησης ΝΔ – ΠΑΣΟΚ.

Εξόφθαλμο είναι επίσης ότι αυτή η αποκάλυψη δεν βοηθάει βέβαια κανένα από τα δύο κυβερνητικά κόμματα να αυξήσουν την εκλογική επιρροή τους στην επικείμενη αναμέτρηση της 25ης Μαΐου. Πόσω μάλλον που στις πολλές, πολλές χιλιάδες λέξεις του δισέλιδου αφιερώματος της κορυφαίας οικονομικής εφημερίδας της Ευρώπης δεν υπάρχουν παρά δύο – τρεις ασήμαντες φρασούλες για την κοινωνική έκρηξη που είχε προκαλέσει η απόφαση του Γιώργου Παπανδρέου να υπαγάγει την Ελλάδα σε μνημονιακό καθεστώς, κατακρημνίζοντας στα Τάρταρα το βιοτικό επίπεδο του ελληνικού λαού.

Με διακριτικό, πανέξυπνο βρετανικό τρόπο ο Γ. Παπανδρέου «ηρωοποιείται» εμφανιζόμενος ως… θύμα ενός παλατιανού πραξικοπήματος υποκινούμενου από τη Γαλλία και τη Γερμανία, με οργανωτή τον πρόεδρο της Κομισιόν της ΕΕ, τον Μπαρόζο. Προφανώς ως θύμα πλεκτάνης ανατράπηκε ο Γ. Παπανδρέου, μόνο που καθόλου «αθώος» δεν ήταν του εγκλήματος εναντίον των Ελλήνων, οι οποίοι καθολικά πανηγύρισαν την ανατροπή του. Αυτό άλλωστε αντανακλάστηκε στα αποτελέσματα των βουλευτικών εκλογών του 2012, όταν οι Ελληνες διέλυσαν εκλογικά το ΠΑΣΟΚ στέλνοντάς το από το εξαιρετικό 43,92% του Οκτωβρίου του 2009 στο αβυσσαλέο 12,28% δυόμισι χρόνια αργότερα, τον Ιούνιο του 2012. Το χειρότερο ποσοστό της ιστορίας του, πίσω ακόμη και από το εναρκτήριο 13,58% που είχε πάρει το ΠΑΣΟΚ το 1974, στο ξεκίνημά του, σαράντα σχεδόν χρόνια πιο πριν και με τη χούντα των συνταγματαρχών να ελέγχει οργανωτικά τις Ενοπλες Δυνάμεις!

«Ο κ. Βενιζέλος, ο οποίος από καιρό εποφθαλμιούσε την πρωθυπουργία, εκινείτο για να εκμεταλλευτεί την αλλαγή των συνθηκών» γράφει η βρετανική εφημερίδα και συνεχίζει: «Βλέποντας τον Βενιζέλο να επιβάλλεται… ο Μπαρόζο τον τράβηξε παράμερα ”Πρέπει να σκοτώσουμε αυτό το δημοψήφισμα” είπε. Ο υπουργός Οικονομικών συμφώνησε σχεδόν αμέσως. Η ιδέα θανάτωσης του δημοψηφίσματος θα ήταν επίσης το τέλος του Παπανδρέου» υπογραμμίζει. Σε άλλο σημείο του ρεπορτάζ, οι «Φαϊνάνσιαλ Τάιμς» γράφουν για τον ρόλο του προέδρου της Κομισιόν. «Χωρίς να το ξέρουν ο Σαρκοζί ή η Μέρκελ, ο Μπαρόζο είχε καλέσει στο τηλέφωνο από το ξενοδοχείο του πριν τη συνάντηση τον Αντ. Σαμαρά, αρχηγό της ελληνικής αντιπολίτευσης (σ.σ. υπενθυμίζουμε ότι βρισκόμαστε στις αρχές Νοεμβρίου του 2011).

Ο Μπαρόζο γνώριζε ότι ο Σαμαράς προσπαθούσε απεγνωσμένα να αποφύγει το δημοψήφισμα. Ο Σαμαράς είπε στον Μπαρόζο ότι τώρα επιθυμούσε να προσυπογράψει μια κυβέρνηση εθνικής ενότητας ανάμεσα στη ΝΔ και στο ΠΑΣΟΚ… Το δημοψήφισμα του Παπανδρέου ήταν νεκρό. Το ίδιο και η πρωθυπουργία του» τονίζει η βρετανική εφημερίδα. Προηγουμένως δεν έχει παραλείψει να τονίσει ότι καθώς ο Μπαρόζο και οι επιτελείς του έψαχναν να βρουν ποιος θα αντικαταστήσει τον Γ. Παπανδρέου στην πρωθυπουργία της Ελλάδας, «το πρώτο πρόσωπο που ήρθε στα χείλη του Μπαρόζο ήταν ο Λ. Παπαδήμος, ο Ελληνας οικονομολόγος που είχε αφήσει πριν από ένα χρόνο τη θέση του ως αντιπροέδρου της ΕΚΤ. Μέσα σε μια εβδομάδα, ο Παπαδήμος ανέλαβε τη δουλειά (σ.σ. του πρωθυπουργού)» επισημαίνει η βρετανική εφημερίδα.

* Δημοσιεύθηκε στο “ΕΘΝΟΣ” την Τετάρτη 14 Μαίου 2014

Διαβάστε περισσότερα

Με τη Bayer ή με τις μέλισσες;

Βάλια Μπαζού

Δυστυχώς, η Ευρώπη στο ερώτημα αυτό τάσσεται ευθέως υπέρ του

γερμανικού κολοσσού της φαρμακοβιομηχανίας, παρά τις δραματικές

εκκλήσεις των επιστημόνων για απαγόρευση των επικίνδυνων

φυτοφαρμάκων και εντομοκτόνων που αποδεκατίζουν τον βασικό

επικονιαστή του πλανήτη, τις μέλισσες.
Στο ίδιο μήκος κύματος με την Κομισιόν κινείται και η ελληνική κυβέρνηση

που χαμένη στη μετάφραση του μεσοπρόθεσμου δεν έχει χρόνο να

ασχοληθεί με τα μικρά και τα ταπεινά.
Και είναι αμφίβολο εάν τη μακαριότητά τους διέκοψε έστω για μερικά

λεπτά η δράση των ακτιβιστών της Greenpeace που μπούκαραν στα

κεντρικά γραφεία της Bayer στην Αθήνα και τοποθέτησαν

φυτά-δολοφόνους και κρέμασαν πανό με το μήνυμα «Προσοχή! Η Bayer

σκοτώνει τις μέλισσες».Δυο έρευνες που σοκάρουν Η πρώτη έρευνα,

που παρουσιάστηκε στις 14 Απριλίου,  εντόπισε κοκτέιλ έως και 17

διαφορετικών τοξικών φυτοφαρμάκων σε περισσότερα από 2 στα 3

δείγματα γύρης που συλλέγουν οι μέλισσες από τους ευρωπαϊκούς

αγρούς και μεταφέρουν στις κυψέλες για να ταΐσουν τις προνύμφες.

Τα χημικά που βρέθηκαν στη γύρη που συλλέχθηκε από κυψέλες

προέρχονται από διάφορες κατηγορίες φυτοφαρμάκων, όπως

εντομοκτόνα, ακαρεοκτόνα, μυκητοκτόνα και ζιζανιοκτόνα που

παρασκευάζονται από μεγάλες αγροχημικές εταιρείες, όπως η

BASF, η Syngenta και η Bayer.
Η δεύτερη έρευνα παρουσιάστηκε στις 24 Απριλίου και αποκαλύπτει

ότι το  79% των καλλωπιστικών φυτών που εξετάστηκαν σε 10

ευρωπαϊκές χώρες περιέχουν φυτοφάρμακα που βλάπτουν τις

μέλισσες. Από τα φυτοφάρμακα αυτά  τα 6 που ανιχνεύθηκαν είναι

της Bayer.
Τα αποτελέσματα στην Ελλάδα
Όπως αναφέρει η Greenpeace, στην Ελλάδα λήφθηκαν 9 δείγματα
από 9 διαφορετικά φυτά. Τα φυτά αγοράστηκαν από 5 διαφορετικά
φυτώρια εντός της Αττικής. Σε 8 από τα 9 δείγματα βρέθηκαν
υπολείμματα φυτοφαρμάκων και σε 7 ανιχνεύθηκαν φυτοφάρμακα
που βλάπτουν τις μέλισσες (Imidacloprid σε 5 δείγματα, Deltamethrin
σε 2 δείγματα και Chlorpyrifos σε 1 δείγμα). Μόνο σε ένα από τα
δείγματα δεν ανιχνεύθηκαν υπολείμματα φυτοφαρμάκων, ενώ τα
υπόλοιπα 8 περιείχαν από 1 έως 7 διαφορετικά φυτοφάρμακα.
Στα ελληνικά δείγματα ανιχνεύθηκαν 3 από τις μεγαλύτερες
συγκεντρώσεις πανευρωπαϊκά σε φυτοφάρμακα που βλάπτουν
τις μέλισσες. Συγκεκριμένα, σε ένα δείγμα βρέθηκε Deltamethrin
σε συγκέντρωση 1118 μg/kg, σε άλλο δείγμα βρέθηκε Pyridaben
σε συγκέντρωση 2758 μg/kg και σε άλλο δείγμα βρέθηκε
Methamidophos σε συγκέντρωση 247 μg/kg. Αξίζει να σημειωθεί
ότι το Methamidophos δεν είναι καταχωρημένο για χρήση στην
Ε.Ε. (EU PD 2014). Είναι η μία από τις δύο δραστικές ουσίες που
ανιχνεύθηκαν στα ελληνικά δείγματα και δεν είναι καταχωρημένη
για χρήση στην Ε.Ε. Η δεύτερη είναι η ουσία Endosulfan που επίσης
ανιχνεύθηκε σε ελληνικό δείγμα.
Ο ρόλος των µελισσών
Επικονίαση ονοµάζεται η διαδικασία στην οποία γίνεται η γονιµοποίηση
στα φυτά, διαδικασία που επιτυγχάνεται κυρίως µε τη βοήθεια των
εντόµων και του αέρα. Για να το πούµε πιο απλά, τα έντοµα
τρέφονται από τη γύρη των ανθών και ταυτόχρονα βοηθούν στη
γονιµοποίησή τους. Την ίδια στιγµή, τα φυτά επιτρέπουν στα
έντοµα να τραφούν από αυτά, µε αντάλλαγµα τη βοήθεια των εντόµων
στην αναπαραγωγική διαδικασία και κατ’ επέκταση στη διαιώνιση
του είδους. Οι µέλισσες έχουν τον πιο ενεργό και σηµαντικό ρόλο στη
γονιµοποίηση των φυτών, καθώς δρουν ως µηχανικοί µεταφορείς
της γύρης. Σύµφωνα µε τους επιστήµονες, µία µέτρια αποικία µελισσών
υπολογίζεται ότι έχει 20 έως 40 φορές περισσότερη αξία για την
επικονίαση των φυτών, παρά για την παραγωγή µελιού. Αν αναλογιστεί
κανείς ότι οι µέλισσες αποτελούν το 80% περίπου των επικονιαστικών
εντόµων, τότε εύκολα καταλαβαίνουµε τη σηµαντική προσφορά
τους στο φυτικό και ζωικό περιβάλλον, αφού τα φυτά που
αναπτύσσονται αποτελούν τροφή για τα ζώα και τον άνθρωπο,
παράγουν οξυγόνο και εμποδίζουν τη διάβρωση του εδάφους.
Όπως υπογραμμίζει η Ομοσπονδία Μελισσοκομικών Συλλόγων Ελλάδας,
η μέλισσα αποτελεί τον κυρίαρχο επικονιαστή στη φύση καθώς ένα
συνηθισμένο μελίσσι με 50.000 μέλισσες επικονιάζει 500.000 άνθη
την ημέρα. Από τα 100 είδη φυτών που προσφέρουν το 90% της
τροφής στον κόσμο, το 70% γονιμοποιείται από τις μέλισσες. Όμως
και όλα τα αγριολούλουδα και τα βότανα χρειάζονται τη μέλισσα,
που αποτελεί θεμέλιο λίθο του περιβάλλοντος. Οι επιστήμονες
έχουν υπολογίσει και την οικονομική αξία που συνεπάγονται τα
έντομα επικονίασης, αξία η οποία στην Ευρώπη υπολογίζεται σε
22 δισεκατομμύρια ευρώ ετησίως.
Καιρός για δράση
Η Greenpeace ζητάει από την Bayer να αποσύρει άμεσα από την
αγορά τα φυτοφάρμακα που βλάπτουν τις μέλισσες, καθώς και την
προσφυγή που έχει καταθέσει ενάντια στη μερική απαγόρευση
που έχει επιβάλει η Ε.Ε. σε αυτά. Παράλληλα καλεί καλεί τον
Υπουργό Αγροτικής Ανάπτυξης και ΤροφίμωνΑθανάσιο Τσαυτάρη:
-Να δημοσιοποιήσει τα στοιχεία σχετικά με την εφαρμογή της μερικής
απαγόρευσης των ουσιών imidacloprid, thiamethoxam και
clothianidin στην Ελλάδα.
-Να προβεί στην πλήρη απαγόρευση όλων των φυτοφαρμάκων
που βλάπτουν τις μέλισσες και τους άλλους επικονιαστές.
-Να προωθήσει ένα Εθνικό Σχέδιο Δράσης για τις Μέλισσες
-Να στρέψει τους οικονομικούς πόρους μακριά από την
καταστροφική βιομηχανική γεωργία και να προωθήσει τη
βιώσιμη γεωργία.
Πηγή: topontiki.gr

Διαβάστε περισσότερα