Κούβα: Σε Παιδεία και Υγεία το 51% του προϋπολογισμού για το 2017

Η κουβανική Εθνοσυνέλευση ενέκρινε τον προϋπολογισμό της χώρας για το 2017 στον οποίο το 72% των τρεχουσών δαπανών διατίθεται σε κοινωνικές υπηρεσίες σύμφωνα με κρατικά μέσα ενημέρωσης. Το Telesur αναφέρει ότι το 51% του προϋπολογισμού αφορά δαπάνες στην Παιδεία και την Υγεία, ενώ το υπόλοιπο ποσοστό αφορά Αθλητισμό και Ασφάλιση

 

Οι προϋπολογισμένες δαπάνες για την εκπαίδευση ανέρχονται σε 8.278.400.000 πέσος, ποσό που αντιπροσωπεύει το 23% του προϋπολογισμού και το 9% του ΑΕΠ σε τρέχουσες τιμές. Έτσι, σύμφωνα με όσα υποστηρίζει η κουβανική κυβέρνηση, εξασφαλίζεται η λειτουργία των 9.433 σχολείων πρωτοβάθμιας και δευτεροβάθμιας εκπαίδευσης με εκτιμώμενο αριθμό 1.771.800 μαθητών και όλη η πανεπιστημιακή εκπαίδευση, με εκτιμώμενο αριθμό 145.770 φοιτητών και επιπλέον των 140.600 παιδιών στα νηπιαγωγεία της χώρας.

Σύμφωνα με το κουβανικό ΜΜΕ που επικαλείται τα έγγραφα του προϋπολογισμού, για την Δημόσια Υγεία και την Κοινωνική Πρόνοια θα διατεθούν 10.206.200.000 πέσος, ποσό που αντιπροσωπεύει το 28% του προϋπολογισμού και το 11% του ΑΕΠ. Όπως αναφέρει το Telesur, η ανάπτυξη προβλέπεται να φτάσει το 2%.

Aυτά τα ποσά επιτρέπουν να διατηρηθούν οι παροχές στις 12.400 μονάδες ιατρικής φροντίδας, στις οποίες περιλαμβάνονται 151 νοσοκομεία, 451 πολυϊατρεία, 10.782 εγκαταστάσεις οικογενειακών ιατρών, 110 οδοντιατρικές κλινικές, 147 οίκοι ευγηρίας, 265 κέντρα ηλικιωμένων και 30 κέντρα σωματικής αναπηρίας. Ο στόχος της κυβέρνησης είναι να υποστηρίξουν 1.200.000 εισαγωγές σε νοσοκομείο σε περισσότερες από 45.000 κλίνες, 86 εκατομμύρια ιατρικές εξετάσεις και περίπου 28,5 εκατομμύρια οδοντιατρικές επισκέψεις.

Ο προϋπολογισμός περιλαμβάνει κονδύλι 1.748.000.000 πέσος για την ανάπτυξη του Πολιτισμού και του Αθλητισμού, ποσό που αντιστοιχεί στο 5% των τρεχουσών δαπανών του προϋπολογισμού. Το Cuba Debate αναφέρει ότι το κονδύλι αυτό θα υποστηρίξει την παροχή υπηρεσιών στον τομέα του πολιτισμού σε 276 κινηματογράφους, σε 383 αίθουσες βίντεο, σε 285 μουσεία, σε 88 θέατρα και θεατρικές αίθουσες, σε 392 βιβλιοθήκες, σε 316 βιβλιοπωλεία, 343 πολιτιστικά κέντρα, 19 κλαμπ παραδοσιακής μουσικής και 130 γκαλερί, μεταξύ άλλων. Υποστηρίζει επίσης την μετάδοση 542.640 ώρες ραδιοφωνικών μεταδόσεων και 73.910 ώρες τηλεοπτικών μεταδόσεων. Στηρίζει επίσης την προετοιμασία 4.591.000 αθλουμένων καθώς επίσης και την λειτουργία 5.134 αθλητικών εγκαταστάσεων.

Στον τομέα της κοινωνικής ασφάλισης, ο προϋπολογισμός προβλέπει κονδύλι 6.000.000.000 πέσος για την καταβολή συντάξεων σε 1.672.000 κουβανούς εκ των οποίων οι 80.087 θα συνταξιοδοτηθούν το 2017. Από το σύνολο των συντάξεων το 96% αφορά συντάξεις γήρατος, αναπηρίας και θανάτου. Εμφανίζονται επίσης, 245.200.000 πέσος για παροχές μητρότητας. Το ύψος της μέσης σύνταξης στη χώρα, είναι 287,14 πέσος (11 δολάρια) και οι πάνω από 80.000 που θα ενταχθούν στο σύστημα συνταξιοδότησης το 2017, θα έχουν μέσο εισόδημα 429,40 πέσος (18 δολάρια).

Πηγές: Telesur, http://www.cubadebate.cu/ (Μετάφραση: Prensa Rebelde) 

Διαβάστε περισσότερα

Ο ευφυής μηχανικός που οχύρωσε το Μεσολόγγι. Το έκανε απόρθητο και πέθανε ηρωϊκά στην Έξοδο. Συνέχιζε να ανακατασκευάζει τα τείχη ακόμη και κατά τη διάρκεια των μαχών...

Στις 26 Οκτωβρίου του 1822, ο στρατός του Κιουταχή και του Ομέρ Βρυώνη περικυκλώνει και πολιορκεί το Μεσολόγγι. Ήταν η αρχή της πρώτης από τις τρεις πολιορκίες του Μεσολογγίου.
Υπεύθυνος για την οχύρωση ήταν ο πολιτικός και αγωνιστής Κωνσταντίνος Μεταξάς. Με την βοήθεια του Αλέξανδρου Μαυροκορδάτου, ο οποίος είχε σπουδάσει οχυρωματικές τέχνες, ανέλαβε να ενισχύσει την άμυνα της πόλης με ό,τι μέσα διέθετε.
Τον Φεβρουάριο του 1823, κατά την δεύτερη πολιορκία του Μεσολογγίου, φτάνει από την Βλαχία στο Μεσολόγγι ένας νεαρός μηχανικός για να αναλάβει εξ ολοκλήρου την οχύρωση. Το όνομά του ήταν Μιχαήλ Πέτρου Κοκκίνης.

Ο άνθρωπος πίσω από το τείχος
Ο Μιχαήλ Κοκκίνης γεννήθηκε στην Χίο. Η ακριβής ημερομηνία γεννήσεώς του είναι άγνωστη. Σπούδασε μηχανική στην Γαλλία και από το 1810 δίδασκε μαθηματικά, γεωγραφία και σχέδιο στην Ανώτερη Ελληνική Σχολή του Βουκουρεστίου. Μιλούσε ελληνικά, γαλλικά, ιταλικά, γερμανικά και ρουμανικά.
Στο Βουκουρέστι, ο Κοκκίνης μυήθηκε στην Φιλική Εταιρεία και έλαβε μέρος στην επανάσταση της Μολδοβλαχίας στο πλευρό του Αλέξανδρου Υψηλάντη. Μετά την ήττα στην μάχη του Δραγατσανίου αποφάσισε να κατέβει στο Μεσολόγγι για να προσφέρει τις υπηρεσίες του εκεί που υπήρχε άμεση ανάγκη.
Το ταξίδι του μέσω Ιταλίας υπήρξε ιδιαίτερα επικίνδυνο αφού το καράβι κόντεψε να χαθεί στα κύματα μαζί με άλλους 71 Έλληνες που ταξίδευαν μαζί του. Τελικά σώθηκαν χάρη στις προσπάθειες του Άγγλου φιλέλληνα Λόρδου Σέφιλντ, τον οποίο θα τιμούσε αργότερα ο Κοκκίνης.
Ο Αλέξανδρος Μαυροκορδάτος αμέσως ανέθεσε στον νεαρό μηχανικό την διεύθυνση και κατασκευή των οχυρωματικών έργων. Μαζί με τον ντόπιο αρχιτέκτονα Σταύρο Κουτζούκη ο Κοκκίνης ξεκίνησε το γιγαντιαίο έργο.
Η κατασκευή του οχυρού διεκόπη πολλές φορές λόγω έλλειψης χρηματοδότησης.  Πολλές φορές δεν υπήρχαν χρήματα ούτε για τα υλικά, ούτε και για τους τεχνίτες οι οποίοι εργάζονταν αδιάκοπα για επτά μήνες.

 

Ο Κοκκίνης, εκτός από ικανότατος μηχανικός, υπήρξε και αξιόλογος ηγέτης. Καθημερινά διηύθυνε 4 εκατονταρχίες που εργάζονταν μέρα-νύχτα.
Είχε χωρίσει σε ομάδες τους εργάτες ανάλογα με την ειδικότητά τους, π.χ μουλαράδες, χτίστες κ.λπ. Για να τους οργανώνει εξέδιδε την «Καθημερινήν Προσταγήν», έναν κατάλογο που ανέφερε αναλόγως την ειδικότητα τις εργασίες της ημέρας.
Ο Κοκκίνης ήταν παθιασμένος με την επανάσταση.
Συχνά ενέπνεε τους εργάτες του εκφωνώντας πατριωτικούς λόγους.
Σε συνεργασία με την κεντρική διοίκηση επέβαλε επιπλέον φορολογία ή διοργάνωνε έκτακτους εράνους για να συγκεντρώσει άμεσα έσοδα για την κατασκευή του οχυρού. Άλλες φορές επέβαλλε  πρόστιμα σε όσους κωλυσιεργούσαν και καθόριζε μόνος του τα ωράρια και τους μισθούς.
Η αμοιβή των εργατών ήταν: 1 γρόσι για τους εργάτες, 1 ½ γρόσι για τους επιστάτες, 20 παράδες για τις γυναίκες και ψωμί για όλους.
Για να μαζέψει ακόμη περισσότερα χρήματα για την ολοκλήρωση του έργου σύναπτε δάνεια με εσωτερικούς και εξωτερικούς φορείς. Συμπαραστάτες του ήταν και οι φιλέλληνες, που προσέφεραν χρήματα από την περιουσία τους.
Στην οχύρωση εργάστηκαν όλοι οι κάτοικοι του Μεσολογγίου ανεξαρτήτως ηλικίας, φύλου και επαγγέλματος.
Παιδιά και γυναίκες έσπευσαν να βοηθήσουν μεταφέροντας καθημερινά υλικά και τρόφιμα.
Ο αρχιμηχανικός έφερε και την οικογένειά στο Μεσολόγγι για να βοηθήσει στον αγώνα. Όλοι τον αποκαλούσαν «ο ιντζινιέρης του φράχτη», δηλαδή ο μηχανικός του φράχτη.
Οι οχυρώσεις
Αρχικά, ο Κοκκίνης κατασκεύασε 23 εξωτερικούς προμαχώνες που κάλυπταν συνολικό μήκος 2 χιλιομέτρων.
Οι κατασκευές έγιναν σύμφωνα με τα σχέδια των Γκλεράκ και Μονταλεμπέρ, που τους διαδέχθηκε.
Το τοίχωμα ήταν δομημένο από λίθο και ασβεστοκονίαμα, είχε ύψος περίπου 3,50 μέτρων και εσωτερικό πλάτος 7-18 μέτρα. Κατά διαστήματα υπήρχαν ξύλινα φράγματα.
Έξω από το τείχος, ο Κοκκίνης έσκαψε τάφρους δυόμιση μέτρων, μετά σχεδίασε δρόμο πλάτους 2 μέτρων και στην συνέχεια άλλη μία τάφρο, την «πρόταφρο».
Για να προστατεύεται το Ελληνικό στράτευμα όταν έβγαινε , ο Κοκκίνης  έστησε ανάχωμα ύψους ενός μέτρου πέρα από τις «πρόταφρους». Τέλος, τοποθετήθηκαν 48 πυροβόλα σε διάφορα σημεία του τείχους. Το αποτέλεσμα ήταν ένα απόρθητο φρούριο.
Θέλοντας να τιμήσει τους Έλληνες αγωνιστές, τους φιλέλληνες και τα σύμβολα της παγκόσμιας επανάστασης, ο Κοκκίνης έδωσε τα όνομά τους στον κάθε προμαχώνα. Από βορειοδυτικά προς νοτιοανατολικά ονόμασε τους προμαχώνες προς τιμήν των εξής, μολονότι διαφέρουν από πηγές σε πηγές:

1. του Σαχτούρη, 2. του Κυριακούλη Μαυρομιχάλη, 3. του Κοστιούσκο, 4. του Γουλιέλμου Τέλλου, 5. του Τοκέλυ, 6. του Λόρδου Βύρωνος, 7. του Βενιαμίν Φραγκλίνου, 8. του Καρλ φον Νόρμαν, 9. του Μιαούλη, 10. του Κουτσονέικα, 11. του Κοραή, 12. του Μπότσαρη, 13. του μητροπολίτη Ιγνατίου, 14. του Δημητρίου Μακρή, 15. Κεραυνοβόλος, 16. του Γουλιέλμου Α’ της Οράγγης, 17. του Ρήγα Φεραίου, 18. του Αντωνίου Κοκκίνη, 19. του Μονταλεμπέρ, 20. του Λόρδου Σέφιλντ, 21. του Σκεντέρμπεη, 22. του Κανάρη, 23. του Ιερολοχίτη Σπύρου Δρακούλη

Ο Κοκκίνης ξεκίνησε την κατασκευή στις 7 Μαρτίου 1823 και την ολοκλήρωσε στις 16 Ιουνίου του 1824. Παρά τις αντίξοες συνθήκες, τις  συνεχείς διακοπές και τα ελλιπή κονδύλια, τα κατάφερε σε  περίπου έναν χρόνο. Λεγόταν «Ελληνικόν επτάγωνον αρ. 1». Καθαγιάστηκε από τον επίσκοπο Ιωσήφ των Ρωγών με την παρουσία του Μαυροκορδάτου και των φιλελλήνων Μάρρεϋ και Μπλάκερ.
Ο Κοκκίνης συνέχισε την οχύρωση του Μεσολογγίου και δια θαλάσσης. Για να φράξει τον τουρκικό στόλο που θα έρχονταν από την λιμνοθάλασσα, τοποθέτησε φραγμούς με την χρηματοδότηση του Λόρδου Βύρωνος. Ονόμασε τον φράχτη «Φρούριο Βύρων».
Ο Κοκκίνης αναφέρει σε επιστολή προς τον Μαυροκορδάτο για το έργο του: «Τὸ ἔργον θὰ καταστῇ πολύτιμον Μνημεῖον ἀντάξιον τοῦ Ἑλληνικοῦ ἔθνους και θὰ περάσῃ εἴς την Ἱστορίαν ὥς ἕν θαῦμα τῆς ἠμετέρας ἐπαναστάσεως».

Π. Ζωγράφος, Η πολιορκία του Μεσολογγίου, Αθήνα, Γεννάδειος Βιβλιοθήκη

Ο «φράχτης» εν δράσει
Το τείχος ή «φράχτης» άντεξε όλες τις επιθέσεις των τουρκικών και αιγυπτιακών δυνάμεων κατά την διάρκεια της δεύτερης πολιορκίας.
Εντυπωσιακό ήταν ότι το τείχος συνέχιζε να «κτίζεται» ακόμη και κατά την διάρκεια των μαχών. Την νύχτα, άνδρες, γυναίκες και παιδιά μάζευαν ερείπια από τα σπίτια που είχαν καταστραφεί από οβίδες και τα ενσωμάτωναν στο τείχος.
Έτσι, κάθε βράδυ το τείχος ανακατασκευάζονταν. Ακόμη και ο ίδιος ο Κοκκίνης έβγαινε έξω από το τείχος για να επιτηρεί την εικόνα του φρουρίου.
Λαγουμιτζήδες άνοιγαν υπόγειες στοές που περνούσαν κάτω από το τείχος και έφταναν μέχρι το στρατόπεδο των τούρκων και των αιγυπτίων. Με αυτόν τον τρόπο ανατίναζαν αιφνιδίως τον εχθρό και τις προμήθειές του.
Το 1825 η διοίκηση του Μεσολογγίου ανακήρυξε τον Κοκκίνη επίτιμο πολίτη και η κυβέρνηση του απένειμε τον βαθμού του χιλίαρχου.

Η έξοδος του Μεσολογγίου, Θ. Π. Βρυζάκης, 1855

Η έξοδος
Για την ημέρα που θα έδιναν την τελευταία μάχη ο Κοκκίνης είχε κατασκευάσει κάτι τελευταίο: τις γέφυρες πάνω στις οποίες θα πατούσαν οι Έλληνες για να περάσουν από τις τάφρους και να ορμήξουν στον εχθρό για την ελευθερία τους.
Τις είχε φτιάξει κρυφά, λίγους μήνες πριν την έξοδο και τις είχε κρύψει στην αυλή του σπιτιού του Νότη Μπότσαρη.
Στις 11 Απριλίου του 1826, την Κυριακή των Βαΐων έγινε η ηρωϊκή Έξοδος. Όχι επειδή δεν άντεξε το τοίχος, αλλά επειδή οι κάτοικοι υπέφεραν από την πείνα.
Ο Κοκκίνης έπεσε νεκρός εκείνη την ημέρα, μαχόμενος στο πλευρό του Ραζηκότσικα, του Τζαβέλλα και του Κασομούλη.
Η γέφυρα του Κοκκίνη απεικονίζεται στον πίνακα του Βρυζάκη «Έξοδος του Μεσολογγίου».
Χτίστηκε από τα κατεδαφισμένα σπίτια με την βοήθεια των κατοίκων.
Είναι ένας από τους πρωταγωνιστές αλλά αφανείς ήρωες της πολιορκίας.

Διαβάστε περισσότερα

Ψαραντώνης: «Ξυπνάει ο κόσμος, ακούει, πάει στην ουσία.»

 

Κείμενο: Χάρις Γεωργίου, Φωτογραφίες: Χρήστος Διαμάντης

Από τα όρη της Κρήτης, ως τα στάδια της Δυτικής Γερμανίας, και από εκεί ως το Μανχάταν της Νέας Υόρκης και το Μάινχεντ της Αγγλίας. Μια συνεργασία με τον Nick Cave το 2009. Συμμετοχές σε Φεστιβάλ στο εξωτερικό. Πολλά βραβεία. Και πολλή μουσική. Ο Ψαραντώνης αποτελεί πλέον έναν από τους ζωντανούς θρύλους της μουσικής παράδοσης και της ελληνικής μουσικής γενικότερα.
Στίχοι βγαλμένοι από τη μυθολογία και τον αρχαίο πολιτισμό. Ήχοι παραδοσιακοί. Τρελαμένες δοξαριές. Διονυσιακές μελωδίες.
Μες τα τραγούδια του Ψαραντώνη νιώθεις να ξαναζωντανεύει η μυθολογία της Κρήτης, o Δίας, οι Κουρήτες, το λίκνο του πολιτισμού, η Κρήτη.
Μέχρι να πάμε στο καφέ που μας περίμενε, ήμουν αγχωμένη. Πώς τάχα μπορεί ένας άνθρωπος να συνομιλεί με ένα θρύλο;
Φτάνοντας, μας υποδέχτηκε εγκάρδια. Με τρόπο που μόνο οι Κρήτες ξέρουν.
«Καλώς τα παιδιά», θα μας πει χαμογελαστός και θα εξαφανίσει το άγχος μου αμέσως. Η ευγένεια της ψυχής του μας κάνει να νιώθουμε αμέσως οικεία. Η κρητική φιλοξενία μεταφέρεται σε ένα καφέ στο κέντρο της Αθήνας.
Η συζήτηση θα ξεκινήσει σχεδόν φυσικά. Τον παρακολουθούμε με δέος. Μοιάζει απλός άνθρωπος, καθημερινός. Κι όμως, είναι πολλά περισσότερα.

«Πώς ξεκίνησε η ενασχόληση με τη μουσική;», θα τον ρωτήσω και θα τον γυρίσω χρόνια πίσω.
«Ήμασταν παιδιά. Ο Νίκος… τον έβαλε ο δάσκαλος να τραγουδήσει στις εξετάσεις στο σχολειό. Εγώ δεν είχα μπει ακόμα σχολείο. Μια στιγμής ήθελε ο Νίκος, λύρα και έλεγε «θέλω λύρα», «θέλω λύρα». Και πάει ο πατέρας μας στο δάσκαλο, ωραίος τύπος συγχωριανός μας και του λέει «δάσκαλε το κοπέλι θέλει λύρα, τι θα κάμω;». Και του απαντάει «Γιώργη, θέλει το κοπέλι λύρα; Ο Νίκος; Να πα να του την πάρεις Γιώργη και θα με θυμηθείς». Θα ‘ταν τρίτη-τετάρτη δημοτικού τότε. Και πάει και του παίρνει τη λύρα. Εμείς ακούγαμε τότε τους πιο παλιούς τον Καλομοίρη, τον Μανωλά, τον Πασταράκη, ωραίοι. Και ακούγαμε και παίρναμε εικόνες και πράξεις. Κι εγώ του πείραζα τη λύρα. Ότι είχα μπει στην πρώτη τάξη. Και μου ‘λεγε να μη του την πειράζω τη λύρα και του κάμω ζημιά. Κι έτσι από την ακοή, από αυτό που άκουγα… Επήγα, πάνω στο κρεβάτι και την έπιασα τη λύρα και μου ‘ρθε μια μελωδία. Και άκουσε αυτός τη μελωδία και δε με ενοχλεί, να ανοίξει την πόρτα. Έστεκε και άκουγε μια μελωδία. Με μιας στιγμής ανοίγει σιγά-σιγά την πόρτα, αφήνω εγώ τη λύρα για να μη με μαλώσει και μου λέει κάτσε, για πες μου αυτό που έπαιζες. Βγάνεις ωραίο ήχο. Να παίζεις. Επήρε μου και μαντολίνο και παίζαμε σε γλεντάκια. Κι έτσι μάθαμε.»
 «Οι δικοί σου στίχοι; Πώς σκαρφίζεσαι τις μελωδίες και τους στίχους; Υπάρχει κάτι που να είναι έμπνευση για σένα;»
«Έμπνευση είναι η φύση παιδί μου. Όλα είναι η φύση. Δεν υπάρχει Θεός άνθρωπος. Θεός είναι μόνο η φύση. Κι αν μας τιμωρεί έτσι όπως τις φερόμαστε, θα καθαρίσει. Χωρίς τη φύση δε γίνεται τίποτα. Ο παλμός είναι η ζωή. Η φύση γεννά συναισθήματα. Όταν μπορείς να πάρεις από τη φύση, μπορείς και να δώσεις, να γράψεις, να πεις κάτι, να κάμεις μουσική..»
«Η Κρήτη είναι από τα λίγα μέρη που κρατούν ζωντανή την παράδοση και αυτό είναι ένα από τα συστατικά της γοητείας της. Ειδικότερα, όμως η παράδοση βρίσκεται και στα τραγούδια σας. Πώς ξεκίνησε το ενδιαφέρον για την παραδοσιακή μουσική;»
«Η παράδοση είναι πάντα και παντού παρόν. Είναι η ρίζα ενός λαού. Και χωρίς ρίζα δεν υπάρχει ούτε φύλλο, ούτε καρπός. Δεν είναι μόνο η Κρήτη. Σε όλη την Ελλάδα υπάρχουνε μουσικοί. Και στην Ελλάδα και σε όλο τον κόσμο. Ο κάθε λαός πρέπει να έχει παράδοση. Να την κρατά ζωντανή. Στην Κρήτη, κείνο που με γεμίζει αισιοδοξία είναι ότι όσο περνούν τα χρόνια όλο και περισσότεροι νέοι μουσικοί πιάνουν τη λύρα. Εκατοντάδες παιδιά σήμερα, δεν υπήρξαν ποτέ. Ξυπνάει ο κόσμος, ακούει, πάει στην ουσία. Κι όσο πάει ο καιρός όλο και περισσότεροι. Και αυτό είναι το καλό. Κάποιο ταλέντο θα βρεθεί και θα κάνει και περισσότερα.»
 
«Παίζουν και τα παιδιά σας μουσική. Η μουσική είναι οικογενειακή υπόθεση;»
«Μόνα τους ξεκίνησαν. Επήραν τα όργανα και ξεκίνησαν να παίζουν».
Ο Χρήστος που ακούει καθηλωμένος θα μπει στη συζήτηση:
«Πώς νιώθετε που πολλοί νέοι έχουν πάρει από εσάς;, Που είστε δάσκαλος, αν θέλετε για πολλούς;» θα ρωτήσει.
«Κι εγώ έχω πάρει απ’τους άλλους τους παλιούς. Οι νέοι προσπαθούν να κάμουν περήφανους εμάς, όπως προσπαθήσαμε κι εμείς να κάνομε τους προηγούμενους.»
«Εσείς παίρνετε πράγματα από τους νέους;»
«Φυσικά. Από όλους παίρνεις. Και από τους νέους, και από τη φύση. Ακόμα και από τα πουλιά μπορείς να πάρεις ερεθίσματα.»
«Αυτό το βλέπουμε έντονο στην Κρήτη. Βλέπουμε μουσικούς, στα Ανώγεια, να τραγουδάνε μαζί, να παίρνουν πράγματα ο ένας από τον άλλο..»
«Ναι, από παλιά. Εμείς, θυμάμαι, στο σχολείο κάναμε καντάδες με τα κοπέλια, με λύρα, μαντολίνο, μπάσο… Και γυρνούσαμε, τη νύχτα, τα μεσάνυχτα. Είχανε βγάλει τότε, ο Λεωνίδης ο Κράδος, μικρά δισκάκια. Επαίζαμε αυτούς τους σκοπούς. Τους μαθαίναμε και κάναμε καντάδα. Ο Κλάδος, καλός παίχτης, καλλιτέχνης, ωραίος, έπαιζα κάτι σκοπούς του, από δισκάκια και κάναμε καντάδα. Οι βοσκοί τονε πειράζανε και του λέγανε, άμα ακούσεις του σκοπούς από ένα κοπέλι, θα κρεμάσεις τη λύρα σου στον τοίχο. Τονε γνώρισα, λοιπόν, σε ένα πανηγύρι, σε ένα πλάτανο από κάτω. Θα ήμουνα εννιά χρονώ. Νέος αυτός, λεβέντης. Και σηκώνεται και μου δίνει τη λύρα και έπαιξα δεκάμιση ώρα, τους σκοπούς μου και όταν κατέβηκα είχε τα χέρια από πίσω και με στένει μπροστά του και μου λέει «συ ‘σαι βρε μαϊμούνι που θα με κάμεις να κρεμάσω τη λύρα στον τοίχο;»  Άκου να δεις ωραίοι ανθρώποι! Και με πιάνει και με αγκαλιάζει και με σήκωσε. Από τότε είμαστε αγαπημένοι και πάω και κουβεντιάζομαι. Και μου λεγε θέλω να γράψεις αυτούς τους παλιούς μου σκοπούς να τα παίξεις εσύ με το δικό σου τρόπο. Ο άθρωπος έχει ένα στούντιο, που το ‘χει ένας που παίζει και καλή λύρα, και έγραψε μια δεκαριά κομμάτια, σκοπούς και αυτός πέθανε μετά από λίγο. Και λέει εά δε τα πει ο Αντώνης, να μη τα κυκλοφορήσεις. Και έχω πάει και έχω πει τέσσερα τώρα.»

 «Πρόσφατα κάνατε μια συνεργασία με την Παυλίνα Βουλγαράκη. Στηρίζετε νέους καλλιτέχνες;»
«Ναι, αμέ. Βέβαια. Τα νέα παιδιά πρέπει να τα σέβεσαι και να τα αγαπάς. Γιατί προσπαθούνε.»
Ο Χρήστος θα ξανασχολιάσει:
«Έχω ακούσει πως είστε αυστηρός σε αυτό που κάνετε».
«Όχι, καθόλου. Η μουσική πηγάζει από την ψυχή. Αν λείπει αυτό, είπαμε, δε μαθαίνεται αυτό. Δε γράφεται στο χαρτί το συναίσθημα του καλλιτέχνη για να το μάθεις. Αυστηρός μπορεί να είμαι όταν κάποιος προσπαθεί να παίξει μουσική χωρίς ψυχή».
Ύστερα, η συζήτηση θα βγει από τα σύνορα.  Θα τον ταξιδέψουμε ως την Αγγλία, για να ρωτήσουμε πως έγινε η γνωριμία με τον Nick Cave.
«Γνωριστήκαμε σε ένα φεστιβάλ στην Αγγλία. Και έπαιξε. Και κάθομουν εγώ σε μια άκρη με κάτι συγχωριανάκια μας και τη Νίκη. Πιάνει το μικρόφωνο όταν τελείωσε και μίλησε. Και μου λεν τα κοπέλια, για σένα λέει. «Αύριο, λέει, μη χάσετε τον αρχαίο μέγα εκείνο που εγώ τον ακούω σπίτι μου και όταν ταξιδεύω.» Δε θέλω να πω τίποτα άλλο, τέλος πάντων. Κι από τότε γνωριστήκαμε.
Οι μεγάλοι άνθρωποι, παιδί μου, αγαπούν ο ένας τον άλλο. Όπως βλέπονται τα ψηλά βουνά, περήφανοι, έτσι είναι κι οι αθρώποι. Δε φοβούνται να εκφράσουν θαυμασμό. Μετά είχαμε παίξει και μαζί με τον Nick Cave, στο Φεστιβάλ στην Αυστραλία που είχα πάει το 2009».
 «Και πώς προέκυψαν αυτά τα ταξίδια, αυτές οι συμμετοχές σε φεστιβάλ του εξωτερικού;»
«Σε αυτά τα φεστιβάλ στέλνουν ένα από κάθε χώρα. Έτσι και στην Ελλάδα, κάθε χρόνο, το υπουργείο πολιτισμού επιλέγει να στείλει ένα μουσικό. Τότε που ήμουν νεαρός, είκοσι πέντε χρονώ με επέλεξαν για να πάω στη Γερμανία. Είναι τιμή μου που με επέλεξαν, να εκπροσωπήσω τη χώρα και την παραδοσιακή μουσική.»
«Οι άνθρωποι έξω; Πώς αντιμετωπίζουν την ελληνική μουσική;»
«Γενικά στο εξωτερικό έχω δεχθεί πολύ αγάπη. Οι άνθρωποι μας αγαπούν, μας εκτιμούν. Γνωρίζουν την ιστορία μας, την παράδοσή μας και τη σέβονται. Γνωρίζουν ακόμα και πράγματα που εδώ στην Ελλάδα, είναι πολλοί που δε ξέρουνε για την ιστορία και τον πολιτισμό μας. Ειδικά στα φεστιβάλ πριν βγω, αυτά που λένε για εμάς, δε τα λένε για κανένα άλλο λαό. Μας αντιμετωπίζουνε με δέος, με θαυμασμό. Μάλιστα, με έχει συγκινήσει ότι πολλοί ξένοι έρχονται στην Κρήτη σε δισκάδικα και ζητάνε τον Αντώνη.
Πρόσφατα είχε έρθει ένας μαέστρος Ρώσος και κάναμε παρέα. Ήρθανε τα ταλέντα Ρώσοι από ένα σχολείο, με το μαέστρο, στο θέατρο. Και είχανε κάνει ένα κλαδάκι ελιά και παρουσιάζαμε το κάθε κοπέλι με τιμές. Και πήγαινα εγώ και του δινα το κλαδάκι ελιάς στο κεφάλι. Και μετά παίξαμε κιόλας. Μένει ο μαέστρος στο θέατρο πολύ συλλογισμένος και έλεγε του προέδρου: «θα πάω στην Ρωσία και θα πάψω να διδάσκω, τι είναι τώρα αυτό, από δω ξεκίνησαν όλα.» Είναι συγκινητικό να το ακούς αυτό».

«Όσον αφορά την κρίση…»
«Παιδιά, οι αρχές προκαλούνε όλο το κακό. Δε τα κάνει ο Γερμανός ή ο Τούρκος. Οι αρχές τα κάνουν. Γιατί έχω πάει παντού και ξέρω τους ανθρώπους, πόσο μας αγαπούν και σέβονται την ιστορία μας».
«Πιστεύετε πως η κρίση μπορεί να φέρει πολιτισμική επανάσταση;»
«Μπορεί να γίνει κάτι καλό. Να συμμορφωθούμε. Να καταλάβομε τι κακό κάνομε.»
«Κάποια ιστορία που σας έκανε εντύπωση;»
«Θυμάμαι σε ένα φεστιβάλ, έρχεται ο Κινέζος αντιπρόσωπος να με συγχαρεί. Μουσικοί υπάρχουν από την αρχαιότητα, από την αρχαία Ελλάδα, μου λέει. Η λύρα που έπαιζε ο Ορφέας και ο Απόλλωνας ταξίδεψε σε όλο τον κόσμο. Στην Ελλάδα γεννήθηκε ο πολιτισμός. Ακόμα και οι ονομασίες του ουρανού είναι ελληνικές, γκρεκ. Αυτά λένε, σε όλο τον κόσμο. Κι εδώ στην Ελλάδα πάμε και καταστρέφουμε τις αρχαίες μας περιουσίες. Όταν πηγαίνεις σε έναν αρχαίο χώρο και βλέπεις πα σε ένα μνημείο μια μουτζούρα… Αυτοί που έρχονται ξέρουνε και έρχονται με δέος και βλέπουνε αυτή τη μουτζούρα. Και αναρωτιόνται… Τι θέλουνε να κάμουνε, λέει; Να θάψουνε αυτή την ιστορία; Ή τάχα δεν έχει πιο πέρα χώρο;»
Κλείνοντας, θα του ζητήσω να μου πει μια μαντινάδα για να πάρω λίγο άρωμα Κρήτης. Θα μου πει μία από τον επόμενο δίσκο που ετοιμάζει, όμως επιλέγω να σας αφήσω με την απορία.
Κι αν ίσως πρέπει να κρατήσουμε μια επίγευση από όλη αυτή τη συνάντηση, είναι πως «οι πιο απλοί άνθρωποι, γεννούν τα πιο σύνθετα συναισθήματα», φράση που έχω ξαναγράψει για τον αυτό το θρύλο της μουσικής. Και πως η ψυχή σε ότι κάνουμε είναι το βασικό συστατικό της επιτυχίας, το μυστικό αν θέλετε, αν τάχα υπάρχει μυστικό για την επιτυχία. Η ψυχή και το μεράκι, το πάθος για δημιουργία, το συναίσθημα.
Info:
Τον Ψαραντώνη θα τον απολαύσουμε στο Gagarin 205, όπου θα εμφανιστεί μαζί με τους SWANS την Παρασκευή, 3 Μαρτίου 2017. Ωστόσο, δεν είναι καθόλου απίθανο να τον συναντήσετε να παίζει με τη λύρα του σε παρέες στήνοντας αυτοσχέδια γλέντια, όπως κάνουν στην Κρήτη.

Το κείμενο δημοσιεύθηκε στο ένθετο του Νόστιμον Ήμαρ στον Δρόμο της Αριστεράς, την Παρασκευή 6.1.2017

Διαβάστε περισσότερα

Το συναισθηματικό βάρος των βαθμών (καλών και κακών)

Όπως γνωρίζουν οι περισσότεροι γονείς, τα παιδιά αντιδρούν συναισθηματικά στους βαθμούς που παίρνουν -πολύ περισσότερο από τον ενθουσιασμό που συνοδεύεται από ένα Α+ ή την απογοήτευση ενός Γ.
Όταν η Jessie, μία μαθήτρια της 8ης τάξης πήρε έναν αχαρακτήριστα χαμηλό σκορ στο διαγώνισμα των ισπανικών, δεν ένιωσε μόνο ντροπιασμένη -«επειδή δεν είχα ξαναπάρει τόσο χαμηλό βαθμό»- αλλά και άχρηστη: «Δεν ένιωθα καλά με τον εαυτό μου», είπε.
Ούτε κάθε σκορ στα  95%  είναι αιτία πανηγυρισμού, τουλάχιστον για τον Xavier McCormick, που είναι τώρα πρωτοετής στο κολέγιο. Στο λύκειο, όταν έπαιρνε υψηλούς βαθμούς με λίγη προσπάθεια ο McCormick ένιωθε αδιάφορος για την αξιολόγηση του εκπαιδευτικού. «Ένιωθα … εε…ήταν απλά ένας αριθμός εκείνη τη στιγμή». Συνήθως, ο McCormick δεν δούλευε υπερβολικά για τους βαθμούς. Εστίαζε περισσότερο στη μάθηση παρά στην αναγκαστική επίλυση και της τελευταίας εργασίας στο σπίτι. «Δεν πρόκειται να το κάνω μόνο για πάρω βαθμό» είπε. «Προτιμώ να κοιμηθώ δύο ώρες περισσότερο».

Μία πιο τυπική ανταπόκριση των εφήβων στους βαθμούς και ιδιαίτερα στους χαμηλούς; Ο φόβος. «Οι φίλοι μου αγχώνονται τόσο πολύ με τους βαθμούς», είπε η Jessie. «Όταν δεν τα πηγαίνουν καλά, η πρώτη τους αντίδραση είναι: 'Οι γονείς μου θα με σκοτώσουν!'»
Συναισθήματα και Μάθηση 
Το πρόβλημα με αυτές τις ακραίες συναισθηματικές αντιδράσεις για τους βαθμούς είναι πως η γνώση των μαθητών για ένα θέμα συνδέεται στενά με την εμπειρία τους για τους βαθμούς, λέει η Mary Helen Immordino-Yang, αναπληρώτρια καθηγήτρια της εκπαίδευσης, της ψυχολογίας και της νευρο-επιστήμης στο Πανεπιστήμιο της Νότιας Καλιφόρνιας. Τα δυνατά συναισθήματα γύρω από τους βαθμούς πνίγουν το έμφυτο ενδιαφέρον των παιδιών για κάθε αντικείμενο.
«Είτε ο βαθμός είναι καλός είτε είναι κακός, αποσπάς τον μαθητή από το να επικεντρωθεί στο εγγενές ενδιαφέρον του θέματος και συνδέεις την εμπειρία του με τους βαθμούς» εξηγεί η Immordino-Yang. Υπό τέτοιες συνθήκες το αυθεντικό ενδιαφέρον για αυτή καθεαυτή τη μάθηση μαραίνεται. «Οι βαθμοί μπορεί να δώσουν ώθηση στη δουλειά και μπορεί να είναι πραγματικά ικανοποιητικοί», λέει. «Αλλά το πρόβλημα είναι όταν τα συναισθήματα γύρω από τους βαθμούς πνίγουν τα συναισθήματα γύρω από το αντικείμενο».
Αν και παλιότερα θεωρούνταν εμπόδια στη σκέψη, τα συναισθήματα κατανοούνται τώρα ως αλληλένδετα με ποικίλες γνωστικές διαδικασίες.  Στο βιβλίο Emotions, Learning, and the Brain, η Immordino-Yang γράφει πως ένας καλύτερος τρόπος για να σκεπτόμαστε τη κεντρική σημασία των συναισθημάτων στη μάθηση είναι ο εξής: «Σκεφτόμαστε μόνο για πράγματα για τα οποία νοιαζόμαστε». Όταν τα παιδιά νοιάζονται κυρίως για τους βαθμούς, αφιερώνουν τις περισσότερες πνευματικές δυνάμεις στην αξιολόγηση παρά στο αληθινό περιεχόμενο.
Φαίνεται πως οι μαθητές εκτιμούν τη διάκριση μεταξύ του να μελετούν για να μάθουν και να εργάζονται για τους βαθμούς.
Για την Elizabeth Gilbert, που είναι απόφοιτη του Πανεπιστημίου του Chicago, το να γράψεις την καλύτερη εργασία μετράει περισσότερο από το να πάρεις Α+. Στη προσπάθειά της να αριστεύσει, μερικές φορές παρέδιδε εργασίες μετά τη συγκεκριμένη ημερομηνία παράδοσης, βελτιώνοντας την υποτροφία της αλλά ρίχνοντας  τον μέσο όρο βαθμολογίας της. Σταδιακά συνειδητοποίησε ότι υποβάλλοντας εργασία απλά για το βαθμό ήταν μία λογική στρατηγική να τελειώσεις το πανεπιστήμιο. «Το να συμβιβαστείς για το βαθμό βοήθησε» είπε.
Ο McCrmick το θέτει διαφορετικά. Εάν οι βαθμοί ήταν μία καθαρή αντανάκλαση της μάθησης, προσθέτει, οι μαθητές δεν θα βαθμολογούνταν για το αν έχουν κάνει τις εργασίες τους. Παραδείγματος χάρη, σε τάξεις όπου οι εργασίες καθορίζουν το 20% της βαθμολογίας των μαθητών ακόμα και επιτυγχάνοντας 100% σε κάθε τεστ -και επιδεικνύοντας με αυτόν τον τρόπο πλήρη κατανόηση του αντικειμένου- ο βαθμός Α δεν θα ήταν εγγυημένος.
«Το σχολείο διδάσκει τα παιδιά να ακολουθούν κανόνες και δίδοντας έμφαση στους βαθμούς είναι ο τρόπος που το κάνει», λέει.

Εκπαιδευτικοί και βαθμοί 
Ορισμένοι εκπαιδευτικοί συμφωνούν. Η Starr Sackstein, μία βετεράνος εκπαιδευτικός στο Flushing της Νέας Υόρκης και συγγραφέας του Hacking Assessment: 10 Ways to Go Gradeless in a Traditional Grades Schoolσυνειδητοποίησε πως άρχισε να χρησιμοποιεί τους βαθμούς ως ένα εργαλείο για να ελέγχει τους μαθητές της: Για κάθε εργασία που ερχόταν μετά την ημερομηνία παράδοσης για παράδειγμα, αφαιρούσε 5 βαθμούς. Άρχισε να αναθεωρεί όταν παρατήρησε τους μαθητές της να γυρίζουν στη πίσω μεριά των φύλλων, που είχε περάσει ώρες να κάνει διορθώσεις, μόνο και μόνο για να δουν το σκορ τους. Η Sackstein κατάλαβε πόσο ισχυροί μπορεί να είναι οι βαθμοί στους μαθητές. Μία δασκάλα που χειραγωγεί μέσω των βαθμών όπως περιγράφει η ίδια τον εαυτό της, αποφάσισε να αλλάξει τον τρόπο που αξιολογούσε τους μαθητές ώστε να μεγιστοποιήσει την μάθησή τους εγκαταλείποντας τους βαθμούς.
Η Sackstein είναι μέρος ενός κινήματος εκπαιδευτικών που αντικαθιστούν τους βαθμούς με πιο διαφοροποιημένα είδη αξιολόγησης των μαθητών. Παρακινούμενοι από παιδαγωγούς όπως ο Alfie Kohn και ο Mark Barnes, οι οποίοι απορρίπτουν τους βαθμούς ως παραπλανητικούς και απλουστευτικούς, αυτοί οι εκπαιδευτικοί διδάσκουν και αξιολογούν τους μαθητές τους χρησιμοποιώντας πορτοφόλιο, ατομικές συναντήσεις, αξιολογήσεις συνομηλίκων και άλλες μορφές ποιοτικής ανατροφοδότησης.
Η Sackstein ξεκίνησε σιγά σιγά και προσπάθησε να εμπλέξει τους μαθητές. Ενημέρωσε τους μαθητές της ότι πρόκειται να βρουν μαζί πως θα βελτιώσουν τις γνώσεις τους και την αξιολόγησή τους και είπε πως όσο αφορούσε την ίδια μπορούσε ο καθένας να πάρει Α. Απέρριψε εξ ολοκλήρου κάθε ποσοτική αξιολόγηση – «Εφόσον μπορούμε πολύ εύκολα να έχουμε πρόσβαση σε πληροφορίες, η απομνημόνευση πληροφορίων δεν πρόκειται για μία δεξιότητα που έχουμε ανάγκη να τεστάρουμε» – και προσκάλεσε τους μαθητές να θέσουν οι ίδιοι τους στόχους τους και τα κριτήρια τους. Έπειτα, η Sackstein χρησιμοποίησε οτιδήποτε οι μαθητές έκαναν μέσα στην τάξη για να τους ελέγξει σε σχέση με τους δικούς τους στόχους.
«Κάνω διαφορετικού είδους συναντήσεις με τους μαθητές. Έχω προφορικά projects, κανονίζω συναντήσεις με τα παιδιά» εξηγεί η Sackstein αναφορικά με την πολλαπλότητα των τρόπων με τους οποίους εργάζεται με τους μαθητές. «Δεν προσδιορίζω τι έχουν ανάγκη. Αυτοί το κάνουν. Εγώ είμαι απλώς ένας αναγνώστης που δίνει ανατροφοδότηση» λέει. Οι μαθητές ανταποκρίθηκαν στις μεθόδους της, επειδή οι αξιολογήσεις είναι πιο προσωπικές και η ίδια τους προσφέρει άφθονες ευκαιρίες για να εκφράσουν τον εαυτό τους.
Η Sackstein συχνά μιλάει στους μαθητές της για το πως οι βαθμοί τους επηρεάζουν και κατανοεί πόσο επαχθείς μπορεί να γίνουν οι ποσοτικές αξιολογήσεις.
«Οι βαθμοί έχουν την ικανότητα να κάνουν τα παιδιά να νιώσουν χαζά ή έξυπνα και αυτό είναι μία τεράστια δύναμη» λέει. Οι εκπαιδευτικοί είναι άνθρωποι, προσθέτει, και θα αντιδράσουν συναισθηματικά και μερικές φορές αυθαίρετα σε διαφορετικά παιδιά και σε διαφορετικούς τρόπους εργασίας. Όταν οι μαθητές προσδιορίζουν τον εαυτό τους θετικά ή αρνητικά από αυτές τις κρίσεις, παραχωρούν τον έλεγχο γύρω από την ευημερία τους σε κάποιον άλλο -τον εκπαιδευτικό- ο οποίος μπορεί να μην τους καταλαβαίνει.
«Εμείς ως εκπαιδευτικοί και διευθυντές πρέπει να εστιάζουμε στα παιδιά που έχουμε μπροστά μας», λέει η Sackstein. «Η μάθησή τους είναι το μόνο που έχει σημασία».
Την τελευταία χρονιά στο λύκειο, η Caroline Wohl άρχισε να συνειδητοποιεί πως το να πάρει Α σε κάθε μάθημα, ανεξάρτητα από τον ενθουσιασμό της για το θέμα, ήταν ανόητο και μη αναγκαίο. «Απλώς μεγάλωσα και ενδιαφέρομαι λιγότερο για το να νικήσω» λέει. Ανέχεται ένα Β στη Φυσική και ασχολήθηκε με την σχολική ομάδα ρητορικής, όπου ικανοποιούσε τα αυθεντικά της ενδιαφέροντα και αποδέχτηκε την ελευθερία από τους βαθμούς.
Η Wohl έχασε αρκετά μαθήματα για να διαγωνισθεί σε εθνικούς διαγωνισμούς ρητορικής χωρίς να το μετανιώνει.
ΠΗΓΗ: giaenadiaforetikosxoleio.wordpress.com

Διαβάστε περισσότερα

Η Ευρώπη των λαών… και της βιομηχανίας όπλων

Του Δημήτρη Κούλαλη

ΕΛΛΟΓΑ ΠΑΡΑΛΟΓΑ

Ήταν στις αρχές του περασμένου μήνα όταν η βρετανική εφημερίδα Independent, υπό τον τίτλο:  «Χρήματα του ευρωπαϊκού προϋπολογισμού μπορεί να διατίθενται για την ανάπτυξη όπλων για τη Σαουδική Αραβία», παρουσίαζε το νέο πλάνο  της Ευρωπαϊκής Επιτροπής για την ενίσχυση της βιομηχανίας όπλων.
Το νέο σχέδιο που παρουσίασε η Κομισιόν, αναφέρει ότι το  Ευρωπαϊκό Ταμείο Άμυνας, θα χρησιμοποιεί χρήματα των κρατών- μελών, δηλαδή των φορολογουμένων, σε ‘’επενδύσεις’’ στην πολεμική βιομηχανία. Η κύρια ανησυχία, όμως, της εφημερίδας έγκειται στο γεγονός ότι  το ταμείο μπορεί να χρησιμοποιηθεί για την παραγωγή όπλων τα οποία στην πορεία θα καταλήγουν σε επικίνδυνα χέρια (sic), όπως σ’ αυτά στυγνών δικτατόρων .
Η γλίσχρα κεφαλαιακή ενίσχυση του ταμείου μέχρι στιγμής ( 25 εκατομμύρια ευρώ για έρευνα) δεν επιτρέπει τον εφησυχασμό, αφού, στόχος της Κομισιόν, είναι το ταμείο να διαθέτει σύντομα εκατοντάδες δισεκατομμύρια ευρώ.
Σημειώστε ακόμη ότι,  τα εν λόγω κεφάλαια, δεν θα προσμετρώνται στα ελλείμματα των κρατικών προϋπολογισμών.  Φανταστείτε δηλαδή, μια χώρα όπως η Ελλάδα, στην οποία, σύμφωνα με την έκθεση της Κομισιόν, «Έκθεση παρακολούθησης  της εκπαίδευσης και της κατάρτισης του 2016»:

• Οι μισθοί των εκπαιδευτικών είναι χαμηλότεροι σε πραγματικούς όρους από ό,τι σε πολλές άλλες χώρες του ΟΟΣΑ και μέχρι το τέλος του 2017 θα παραμείνουν αμετάβλητοι.
• Οι δαπάνες της γενικής κυβέρνησης για την εκπαίδευση ανήλθαν στο 4,4% του ΑΕΠ το 2014, έναντι 4,9% του ευρωπαϊκού μέσου όρου.
• Οι μισοί (49%) στην πρωτοβάθμια εκπαίδευση είναι άνω των 50 ετών, ενώ λιγότεροι από το 1% είναι κάτω των 30.
• Στη δευτεροβάθμια, το 39% έχει ηλικία από 40 έως 49 ετών».

Σε μια χώρα, όπως η Ελλάδα, που, όπως σημειώνει η Ομοσπονδία Ενώσεων Νοσοκομειακών Γιατρών Ελλάδος (ΟΕΝΓΕ), η προϋπολογιζόμενη δαπάνη για τα νοσοκομεία το 2016 ήταν μόλις 1, 156 δισ.  ευρώ., 6.600 οργανικές θέσεις ιατρικού προσωπικού και 20.000 παραϊατρικού είναι κενές, ενώ, τέλος, από τους 1.400 επικουρικούς, οι 1.050 προορίζονται προς απόλυση μέχρι τις 30/9/2017.
Σε μια χώρα, όπως η Ελλάδα, η οποία, ενώ ο λαός της ανεβαίνει καθημερινά τις ακανθώδεις ατραπούς του μισεμού, εκείνη συνεχίζει να καταβάλλει το 2,64% του ΑΕΠ  (κατά κεφαλήν δαπάνη 457$) στο ταμείο του ΝΑΤΟ, η ΕΕ τής ζητά να πετσοκόψει κι άλλο τις κοινωνικές παροχές  στην υγεία και την εκπαίδευση, για να μπορέσει να ξοδέψει ανεμπόδιστα τα χρήματα στους εμπόρους όπλων.
***
Αλλά, αλήθεια, πόσο μας εξέπληξε αυτή η είδηση;
Ήδη από το 2009, προσέξτε- εν μέσω κρίσης, σύμφωνα  με το SIPRI, το 59%  των εισαγωγών όπλων του αυταρχικού καθεστώτος της Σαουδικής  προέρχεται από Ευρώπη .
Η «Ερευνητική ομάδα πληροφόρησης σχετικά με την ειρήνη και την ασφάλεια», αναφέρει χαρακτηριστικά: «Μεταξύ 2009 και 2013, οι χώρες μέλη της Ευρωπαϊκής Ένωσης (ΕΕ) χορήγησαν πάνω από  19 δισεκατομμύρια € των πιστοποιητικών εξαγωγής για  εξοπλισμό και στρατιωτική τεχνολογία στη Σαουδική Αραβία . (…) Το Βέλγιο, το οποίο μόνο το διάστημα 2009 -2013,  έχει διαθέσει 595 εκατ ευρώ για τα πιστοποιητικά εξαγωγής προς τη Σαουδική Αραβία, κατέχει εξέχουσα θέση (…) καθώς είναι γνωστό για μια πολύ ειδική κατηγορία  όπλων: Για τα περίφημα SALW , φορητά όπλα μικρού διαμετρήματος .
(…) Από το 2011, το Ριάντ παραμένει η μεγαλύτερη αγορά για τα όπλα της Βαλλονίας. Μεταξύ 2006 και 2014, η Περιφέρεια της Βαλλονίας χορήγησε πιστοποιητικά εξαγωγής ύψους  1,7 δισεκατομμυρίων ευρώ στη Σαουδική Αραβία, εκ των οποίων τα 397 εκατ. ευρώ μόνο για το 2014. Και τα στοιχεία αυτά δεν λαμβάνουν υπόψη το τεράστιο συμβόλαιο ύψους 3,2 δισεκατομμυρίων ευρώ που υπογράφηκε από την εταιρεία CMI για την παροχή τέτοιου τύπου όπλων. Αυτά τα φονικά όπλα (…)  εξοπλίζουν τα τεθωρακισμένα οχήματα που συναρμολογούνται στον Καναδά για τη Σαουδική Εθνική Φρουρά».
Την επόμενη φορά που θα ακούσετε τους ηγέτες της ΕΕ να εκφωνούν δεκάρικους για την προάσπιση της δημοκρατίας και της ελευθερίας ρωτήστε τους, ποια, ακριβώς, Ευρώπη εκπροσωπούν…

Διαβάστε περισσότερα

Σταμάτησε τη συνεργασία με την Ένωση Αγρινίου και Λιβαδειάς η GAIA ΕΠΙΧΕΙΡΕΙΝ.

Τους λόγους για τους οποίους η GAIA ΕΠΙΧΕΙΡΕΙΝ επέλεξε να σταματήσει τη συνεργασία με τα ΚΕΑ Αγρινίου και Λιβαδειάς διευκρινίζει μιλώντας στην «ΥΧ» ο διευθύνοντας σύμβουλος της, κ. Ιωάννης Κουφουδάκης. «Κάνει πραγματικά εντύπωση πώς είναι δυνατόν σε ένα κείμενο πέντε σελίδων να μην υπάρχει ούτε μία παράγραφος που να αληθεύει. Εμβαθύνοντας όμως λίγο περαιτέρω, όλα αυτά έχουν την εξήγησή τους» σχολιάζει καυστικά όταν ερωτάται για την επιστολή που εστάλη στον ΟΠΕΚΕΠΕ από «θιγόμενους».
Κ. Κουφουδάκη, την Τετάρτη σε δελτίο τύπου της εταιρεία ενημερώσατε ότι σταματάτε την συνεργασία με τα ΚΕΑ Αγρινίου και Λιβαδειάς. Γιατί σταμάτησε αυτή η συνεργασία;
Τα Κέντρα Εξυπηρέτησης Αγροτών (ΚΕΑ) είναι κατοχυρωμένο trademark της GAIA ΕΠΙΧΕΙΡΕΙΝ και η συνεργασία με τους εν λόγω συνεταιρισμούς προέβλεπε τη λειτουργεία των συγκεκριμένων ΚΕΑ. Ο λόγος για τον οποίο σταμάτησε η συνεργασία δεν είναι ένας αλλά πολλοί, κυρίαρχος των οποίων είναι ότι τα συγκεκριμένα ΚΕΑ δεν ωφελούσαν στην εικόνα την οποία οφείλει να έχει η GAIA ΕΠΙΧΕΙΡΕΙΝ απέναντι στους παραγωγούς.
Και τώρα τι θα γίνει;
Στο αμέσως επόμενο διάστημα, και σίγουρα πριν το τέλος του μήνα, τα ΚΕΑ Αγρινίου και Λιβαδειάς θα είναι έτοιμα να εξυπηρετήσουν και πάλι τους παραγωγούς υπό την εποπτεία νέων συνεταιρισμών.
Η καταγγελία των συμβάσεων αυτών οδήγησε τον ΑΣ Αγρινίου και μερικούς ακόμα συνεταιρισμούς στην δημοσίευση μίας επιστολής προς τον πρόεδρο του ΟΠΕΚΕΠΕ. Ποιο είναι το σχόλιό σας για αυτή την επιστολή;
Ερχόμενος στο θέμα της επιστολής, μου κάνει πραγματικά εντύπωση πώς είναι δυνατόν σε ένα κείμενο πέντε σελίδων να μην υπάρχει ούτε μία παράγραφος που να αληθεύει. Εμβαθύνοντας όμως λίγο περαιτέρω, όλα αυτά έχουν την εξήγησή τους.
Δηλαδή ποιοι υπογράφουν;

ο διευθύνοντας σύμβουλος της GAIA ΕΠΙΧΕΙΡΕΙΝ κ. Ιωάννης Κουφουδάκης

Είναι μία επιστολή την οποία φαίνεται να υπογράφουν 22 άτομα. Σε αυτά συμπεριλαμβάνονται 4 ΚΕΑ τα οποία είναι πιστοποιημένοι φορείς της GAIA ΕΠΙΧΕΙΡΕΙΝ ενώ τα άτομα τα οποία υπογράφουν εκ μέρους τους δεν έχουν καμία σχέση με την εταιρεία. Συγκεκριμένα, το ΚΕΑ Λάρισας μπήκε κάπου στη μέση της λίστας για να καλύψει τη Σταφιδική Ένωση Χανίων, καθώς από ότι φαίνεται ο κ. Γωνιωτάκης ενημερώθηκε για την επιστολή και προς τιμήν του αρνήθηκε να συνυπογράψει αυτό το «κείμενο». Επιπροσθέτως, οι νόμιμοι εκπρόσωποι των πιστοποιημένων φορέων του Συνεταιρισμού Πατρών (ΑΑ 1 στη λίστα), της Παναιγιαλείου Ένωσης (ΑΑ 3), του ΑΣ Καρδιτσιωτών Αγροτών (ΑΑ 5) και του ΑΣ Μυλοποτάμου (ΑΑ 18) έχουν εγγράφως δηλώσει στην εταιρεία ότι επιθυμούν να είναι συνεργάτες της GAIA ΕΠΙΧΕΙΡΕΙΝ και για το νέο έτος, ενώ ο ΕΟΣ Σάμου αρνήθηκε κατηγορηματικά και εγγράφως ότι έχει υπογράψει το εν λόγω κείμενο. Για να μην προχωρήσω περαιτέρω, είναι κατανοητό ποιοι και πόσοι τελικά είναι οι αποστολείς του κειμένου με αρ. πρωτοκόλλου 11. Να σημειωθεί ότι αριθμό πρωτοκόλλου είθισται να τηρούν τα νομικά πρόσωπα και από την επιστολή δεν φαίνεται ποιο νομικό πρόσωπο είναι ο αποστολέας.
Πέρα από το πόσοι, ποιοι και γιατί, ποια είναι η άποψή σας για τα γραφόμενα στην επιστολή;
Αρχικώς, θα πρέπει να επισημάνω ότι η GAIA ΕΠΙΧΕΙΡΕΙΝ συνέβαλε τα μέγιστα τόσο στη μείωση του κόστους για τον παραγωγό στη δήλωση της ΕΑΕ, όσο και στη βελτίωση του τρόπου υλοποίησης του έργου. Αυτό είναι κάτι το οποίο ακόμα και εκείνοι που αναπολούν το αμαρτωλό παρελθόν, το παραδέχονται.
Τώρα, από όλα τα ψεύδη και τις ανακρίβειες της επιστολής, θέλω να σταθώ μόνο σε μερικά σημεία. Αναφέρουν ότι:
Α. Το κόστος του ΟΣΔΕ ήταν 70 εκατ. και σήμερα είναι 35 εκατ. ευρώ. Ακόμα και οι συγκεκριμένοι επικριτές της εταιρείας παραδέχονται ότι η διαφορά του παλιού, που εκπροσωπούσαν, και του νέου που εκπροσωπεί η GAIA ΕΠΙΧΕΙΡΕΙΝ, είναι περίπου 35 εκατομμύρια (ή 50% επί του συνόλου) μείωση του κόστους υπέρ των παραγωγών. Επιπρόσθετα, για τα 35 εκατ. υπάρχει πλήρης νομιμότητα με παραστατικά, ΦΠΑ, φόρους κ.λπ. για τα 70 ΚΕΑ.
Β. Το 20% των 35 εκατ. δεν κάνει 8,8 εκατομμύρια ευρώ κύριοι (ψάξτε το).
Γ. Από το γεγονός ότι το κόστος του Φορέα Συντονισμού θα μπορούσε να είναι 200.000, μπορούμε όλοι να καταλάβουμε τι έχουν στο μυαλό τους οι κύριοι. Αλήθεια, τότε παλιά που το έργο είχε η ΠΑΣΕΓΕΣ, γιατί δεν χρεώνανε τους παραγωγούς με 200.000 επιπρόσθετο κόστος και τους χρεώνανε με 36,8 εκατ. (1,8 + 35 η διαφορά κόστους); Σημειωτέων, δε, ότι η ΠΑΣΕΓΕΣ δεν έκανε ούτε το 1/10 από αυτό το οποίο κάνει σήμερα η GAIA ΕΠΙΧΕΙΡΕΙΝ στο έργο.
Δ. Αυτό το οποίο λένε για το CRM, είναι το στοιχείο της ποιοτικής μας διαφοράς. Επενδύσαμε ώστε να μπορεί ο παραγωγός να έρχεται προγραμματισμένα, να είναι μπροστά στην υποβολή της Αίτησης, να υπογράφει με την ολοκλήρωση της υποβολής, να παίρνει το αντίγραφο της Αίτησης, να πληρώνει μετρητοίς ή με πάγια εντολή, δηλαδή με την πληρωμή των επιδοτήσεων, να ενημερώνεται για τα μέτρα του ΠΑΑ και την δυνατότητα συμμετοχής. Όταν δεν μπορούν να αντιληφθούν την πελατοκεντρική προσέγγιση που πρέπει να έχουμε και να αντιμετωπίζουμε τον παραγωγό ως πελάτη που μας τιμάει με την είσοδό του στο ΚΕΑ, τόσο θα μένουν στο χρονοντούλαπο της ιστορίας, όπως αυτοί που υλοποιούσαν το έργο με 70 εκατ. κόστος και επαναλαμβανόμενες ποινές από την ΕΕ. Αν αδυνατούν να καταλάβουν την τεχνολογία και τη χρησιμότητά της για τη μείωση του κόστους, τουλάχιστον ας σωπάσουν.

Kάποιοι θέλουν να γυρίσουν πίσω στην ασυδοσία, εμείς συνεχίζουμε.

Όσον αφορά στο θέμα για το αν λειτουργεί ο ανταγωνισμός, το οποίο επικαλούνται στην επιστολή, τι έχετε να πείτε;
Αντιθέτως, αυτά τα οποία βιώνουμε σήμερα είναι απόρροια του ανταγωνισμού που εισήχθη στο σύστημα τα τελευταία 2 χρόνια. Οι συγκεκριμένοι κύριοι είχαν μάθει τόσα χρόνια να λειτουργούν σε ένα άκρως προστατευμένο περιβάλλον, γαλουχήθηκαν με αυτό και σήμερα έχουν χάσει τη γη κάτω από τα πόδια τους. Να θυμίσω ποια ήταν η στάση αυτών που σήμερα επικαλούνται τον ανταγωνισμό, όταν το υπουργείο αποφάσισε να πιστοποιήσει ακόμα 150 φορείς Α’ βαθμού; Μήπως φώναζαν και έλεγαν ότι θα πρέπει να φύγουμε από το έργο, τα μολύβια κάτω κ.λπ.; Κάτι όμως ήξεραν τότε, είχαν γνώση ότι ο ανταγωνισμός και η διαφάνεια σταδιακά ξεβράζουν όσους λειτουργούν με λάθος τρόπο και σκεπτικό. Το Νέο βγαίνει με πόνο, κάποιοι θέλουν να γυρίσουν πίσω στην ασυδοσία, εμείς συνεχίζουμε.

Πρωτοβουλίες της GAIA ΕΠΙΧΕΙΡΕΙΝ για το ΟΣΔΕ

Η λειτουργία των πιστοποιημένων φορέων διαχείρισης αιτήσεων ΟΣΔΕ αποτελεί επίκαιρο δημόσιο θέμα, που τέθηκε εύλογα ξανά στο προσκήνιο, με αφορμή την πρόσφατη σχετική ερώτηση αρκετών βουλευτών του ΣΥΡΙΖΑ προς τον υπουργό ΑΑΤ. Η ερώτηση βασίζεται στις υποχρεώσεις των Φορέων Α’ και Β’ Βαθμού, όπως αυτές περιγράφονται στις συμβατικές τους υποχρεώσεις, αναδεικνύοντας τελικά το θέμα της συνυπευθυνότητας των φορέων για την πληρωμή των επιδοτήσεων των παραγωγών. Ένα θέμα στο πλαίσιο του οποίου εργάζεται εδώ και δύο χρόνια η GAIA ΕΠΙΧΕΙΡΕΙΝ, με θέσεις και προτάσεις σε πανευρωπαϊκά φόρα και σε κατ’ ίδιαν συζητήσεις με τον ίδιο τον Επίτροπο Γεωργίας. Μια μη αναλυτική και πλήρως τεκμηριωμένη θέση μπορεί να έχει αντίθετο αποτέλεσμα από το προφανές επιδιωκόμενο, ήτοι την ασφάλιση του παραγωγού έναντι οποιουδήποτε μη εκούσιου λάθους από την πλευρά του όσον αφορά την καταβολή της δικαιούμενης επιδότησης.
Για παράδειγμα, η βιαστική και γενική ανακοίνωση της ΕΑΣ ΑΓΡΙΝΙΟΥ ότι θα προχωρεί στην αποζημίωση των παραγωγών που δεν πληρώνονται με δική της ευθύνη, μόνο απλοϊκή μπορεί να χαρακτηριστεί, καθώς αφενός δεν αναφέρει καμία προϋπόθεση που να εξασφαλίζει την ομαλή λειτουργία των φορέων και αφετέρου δεν αναφέρεται σε καμία συγκεκριμένη περίπτωση όπου η υπευθυνότητα του φορέα να οδηγεί στην αποζημίωση των δικαιούχων. Χρειάζεται, λοιπόν, να συζητηθούν σοβαρά και να συγκεκριμενοποιηθούν ενέργειες, προϋποθέσεις και υποχρεώσεις όλων των εμπλεκομένων φορέων του ΟΣΔΕ (Φορείς Α’ και Β’ Βαθμού, Φορέας Συντονισμού, ΟΠΚΕΠΕ, ΥΠΑΑΤ) ώστε να εξασφαλίζονται:
Ομαλές συνθήκες λειτουργίας, έγκαιρη και έγκυρη ανανέωση των υποβάθρων, εξασφάλιση ικανού χρόνου υποβολής των αιτήσεων, τήρηση αυστηρών διαδικασιών αποσφαλμάτωσης των αιτήσεων, διαρκής παρακολούθησης και αυστηρή και δίκαιη αξιολόγηση των φορέων.
Κωδικοποίηση των περιπτώσεων συνυπευθυνότητας των φορέων, ώστε να είναι σαφείς άμεσα και αξιόπιστα τόσο στους φορείς όσο και στους δικαιούχους. Αυτή η κωδικοποίηση θα επιτρέψει αφενός στους φορείς να αναζητήσουν τρόπους αποζημίωσης των δικαιούχων (π.χ. ασφάλιση), αφετέρου θα οδηγεί στην γρήγορη αποζημίωση των παραγωγών που απώλεσαν επιδοτήσεις χωρίς δική τους υπευθυνότητα.
Εάν δεν εξασφαλιστούν οι παραπάνω προϋποθέσεις, οι όποιες (πρόχειρες και για λαϊκή κατανάλωση) προτάσεις θα οδηγήσουν μόνο σε ατέρμονες δικαστικές διαμάχες, όπου οι δικαιούχοι παραγωγοί θα αδυνατούν να βρουν το δίκιο τους.
Στο ίδιο πλαίσιο, η GAIA ΕΠΙΧΕΙΡΕΙΝ, ως Φορέας Συντονισμού του έργου υποβοήθησης των αγροτών για την υποβολή της δήλωσης ΟΣΔΕ, υποβάλει στον ΟΠΕΚΕΠΕ σε ετήσια βάση απολογιστική έκθεση λειτουργίας των πιστοποιημένων Φορέων Α’ και Β΄ Βαθμού. Αποτιμώντας τις λειτουργικές και οργανωτικές πτυχές του έργου, η GAIA ΕΠΙΧΕΙΡΕΙΝ καταθέτει κάθε χρόνο τεκμηριωμένες προτάσεις για την περαιτέρω αναβάθμιση των παρεχομένων υπηρεσιών προς τους πιστοποιημένους φορείς που συμβάλουν αποφασιστικά: α) Στην έγκαιρη συλλογή των αιτήσεων, β) στην αναβάθμιση των δυνατοτήτων εκτέλεσης και ελέγχου της διαδικασίας αποσφαλμάτωσης, γ) στον αποτελεσματικότερο συντονισμό των φορέων και δ) στην καλύτερη εποπτεία και αξιολόγηση των φορέων από τον ΟΠΕΚΕΠΕ.
Η GAIA ΕΠΙΧΕΙΡΕΙΝ προχωρά σε πρωτοβουλίες συζήτησης και ενημέρωσης, προκειμένου τα Κέντρα Εξυπηρέτησης Αγροτών (ΚΕΑ) να συμβάλουν στον μηδενισμό των απωλειών των επιδοτήσεων αυτών πους τις δικαιούνται. Στο αμέσως επόμενο χρονικό διάστημα, θα οργανώσει συναντήσεις με τους ερωτώντες βουλευτές, προκειμένου να τους ενημερώσει για τις θέσεις και τις προτάσεις επί των ερωτημάτων τους. Ακολούθως, αυτές οι συναντήσεις θα επεκταθούν και σε μη ερωτώντες βουλευτές, που θα περιλαμβάνουν και εκπροσώπους των υπόλοιπων πολιτικών κομμάτων. Είναι αυτονόητο ότι η θεματολογία αυτών των συναντήσεων δύναται να υπερβαίνει το ΟΣΔΕ και να αφορά τα ακόμη πιο σοβαρά θέματα της ελληνικής γεωργίας, που ενδεικτικά αφορούν το κόστος παραγωγής, την αδυναμία κρατικού ελέγχου προστασίας των εγχώριων προϊόντων και την ρευστότητα. Επ’ ευκαιρίας, υπενθυμίζεται ότι στην πρόσφατη έκτακτη ΓΣ της εταιρείας, αποφασίστηκε η συνδρομή της στην σύσταση μιας εταιρείας που άμεσα θα δραστηριοποιηθεί, προκειμένου να δημιουργήσει προϋποθέσεις μείωσης του κόστους παραγωγής για τον αγρότη.
GAIA ΕΠΙΧΕΙΡΕΙΝ


Τι δήλωσε στον ΑγροΤύπο ο Πρόεδρος της Νέας ΠΑΣΕΓΕΣ

Όπως δήλωσε στον ΑγροΤύπο ο Πρόεδρος του Α.Σ. «ΑΙΧΜΕΑΣ» (και πρόεδρος της Νέας ΠΑΣΕΓΕΣ) κ. Γ. Ανέστης: «Αναλόγως με το τι θα αποφανθεί ο ΟΠΕΚΕΠΕ θα προχωρήσουμε και στην κατάθεση ειδικού φακέλου αξιολόγησης στον Οργανισμό, μπορεί να μη χρειαστεί τελικά». Αναφορικά με την ανακοίνωση της «GAIA Eπιχειρείν» ο ίδιος σχολίασε: «από την πλευρά της η GAIA μιλάει για μια διακοπή της συνεργασίας η οποία ούτως ή άλλως για τα θέματα, πλην ΟΣΔΕ, έχει γίνει εδώ και καιρό από τον συνεταιρισμό μας. Εμείς είχαμε επιλέξει να μη συνεργασθούμε με τη GAIA για τα γεωργοπεριβαλλοντικά και κάποιες άλλες δράσεις που επιθυμούσε η GAIA και ήδη έχουμε προχωρήσει σε άλλο σχεδιασμό για την εξυπηρέτηση των αγροτών μας. Να επισημάνω επίσης σε σχέση με κάποια προβοκατόρικα δημοσιεύματα ότι μόνο ο ΟΠΕΚΕΠΕ μπορεί να άρει την πιστοποίηση σε κάποιον φορέα και σε καμία περίπτωση δεν μπορεί να αρθεί η πιστοποίηση σε συνεταιρισμούς που έχουν απόλυτη επιτυχία στο έργο τους όπως ο δικός μας».
Σε ερώτηση του ΑγροΤύπου εάν ο Α.Σ. «ΑΙΧΜΕΑΣ» εξακολουθεί να συμμετέχει στη μετοχική σύνθεση της GAIA, o κ. Ανέστης ανέφερε: «Στο μετοχικό σχήμα της GAIA εξακολουθούμε να συμμετέχουμε και μέσα από παρέμβαση που κάναμε στην τελευταία Γενική Συνέλευση, σε συνδυασμό με κάποιους άλλους μετόχους, ζητήσαμε γραπτή πληροφόρηση από τη διοίκηση της GAIA για μια σειρά θεμάτων που σχετίζονται με τη διαχείρηση όλων αυτών των χρημάτων που παίρνει ο Φορέας από τους συνεταιρισμούς. Δυστυχώς καμία απάντηση δεν έχουμε λάβει μέχρι σήμερα.»

Η επιστολή των 22
Στα της επιστολής που απέστειλαν οι 22 συνεταιριστές προς τον ΟΠΕΚΕΠΕ, αυτή αναφέρει τα εξής:
Κύριοι,
Όπως γνωρίζετε το έτος 2014 υιοθετήθηκε από τον ΟΠΕΚΕΠΕ ένα νέο πλαίσιο λειτουργίας των εμπλεκόμενων μερών που αφορούσε το έργο της υποβοήθησης των αγροτών για τις αιτήοεις ενίσχυοης, βασιζόμενο στον υγιή ανταγωνισμό και στην παροχή δυνατότητας στον αγρότη σε περισσότερες από μία επιλογές.
Το μοντέλο αυτό περιγράφεται στην υπ' αριθμ. 8008-22/01/2014 πρόσκληση του ΟΠΕΚΕΠΕ καθώς και στις επόμενες προσκλήσεις με τελευταία αυτή του 2016.
Ωστόσο στα τρία χρόνια υλοποίησης του νέου μοντέλου, διαπιστώνουμε ότι κόποιες υποχρεώσεις που είχαν περιγραφεί στην πρόσκληση αποδεικνύονται ανεφόρμοστες στην πράξη και κάποιες άλλες δημιουργούν στρεβλώσες κατά τέτοιο τρόπο, ώστε να νοθεύεται κατάφωρα ο ανταγωνισμός, δημιουργώντας παράλληλα αδικαιολόγητο πλουτισμό του Φορέα Συντονισμού, δηλαδή της εταιρίας «GAIA ΕΠΙΧΕΙΡΕΙΝ», σε βόρος των πυλών και των αγροτών πελατών τους ή μελών τους, αφού κύριος σκοπός του Φορέα Συντονισμού είναι πλέον η άντληση κεφαλαίων, όπως εξάλλου ομολογεί στην από 2/12/2016 εξωδικη δήλωσή του προς συνεταιρισμούς - μέλη μας και όχι η εξυπηρέτηση των αγροτών, όπως έχει υποχρέωση από τη σύμβαση ανόθεσης. Τα παραπόνω αποδεικνύονται από τα παρακότω παρατιθέμενα στοιχεία ήτοι:

Διαβάστε εδώ τη συνέχεια και το αναλυτικό περιεχόμενο της επιστολής

ΠΗΓΗ: http://www.agrotypos.gr/mobile.asp?mod=articles&id=102109

Διαβάστε περισσότερα

Εχει παλιόκαιρο στον καπιταλισμό

 ΔΗΜΗΤΡΑ ΜΥΡΙΛΛΑ

dmyrilla@imerodromos.gr

H Πολωνία είχε πάντα κρύο το χειμώνα. Αλλά δεν ήταν πάντα μια χώρα που ζει στον παράδεισο της ελευθερίας και του ευκαιριών του καπιταλισμού, όπως τώρα.

Η Βουλγαρία, κρύα χώρα κι αυτή το χειμώνα, γνώρισε όμως τη ζεστασιά της ελεύθερης καπιταλιστικής οικονομίας, την οποία στερήθηκε για κάποιες δεκαετίες.

Η Ιταλία είναι χώρα που το βόρειο τουλάχιστον μέρος της έχει πάντα κρύο και που σε αντίθεση με την Πολωνία ζούσε πάντα στον θαυμαστό καπιταλιστικό κόσμο των θαυμάτων.

Η Γαλλία, ω ναι, η Γαλλία, και εκεί δεν λείπει το δριμύ χειμωνιάτικο κρύο, συγκαταλέγεται εντούτοις στις πρωτοπόρες αναπτυγμένες χώρες του ελεύθερου καπιταλισμού. Βέβαια έχει και αυτή τα προβλήματά της, πλην όμως λάμπει από το φως της ευημερίας.

Η Ελλάδα, σαν την Ιταλία το κρύο εμφανίζεται πιο βαρύ στις βόρειες περιοχές της, αλλά δεν λείπουν και οι στιγμές της ανείπωτης «χαράς» να χιονίσει και νοτιότερα. Μα και δική μας χώραι απολαμβάνει, επίσης, τη μαγεία της ελεύθερης οικονομίας.

Αυτή είναι η μία όψη της εικόνας των ομοιοτήτων. Λείπει, όμως, μια μικρή, τόση δα, λεπτομέρεια.

Πολωνία:  Eξήντα πέντε νεκροί, ως τώρα, από το ψύχος. Δώδεκα άνθρωποι που ήταν «ελεύθεροι» στο δικαίωμα να μην μπορούν να ζεσταθούν.

Βουλγαρία: Δύο Ιρακινοί πρόσφυγες δεν άντεξαν την καπιταλιτιστική «ζεστασιά»…

Ιταλία: 6 «ελεύθεροι» άστεγοι πέθαναν από το κρύο.

Γαλλία: Η κυβέρνηση μάζεψε τις κουβέρτες από τους «ελεύθερους» θαμώνες των πεζοδρομίων… Μήπως γιατί ο κουλουριασμένος και παγωμένος άστεγος των Παρισιών θαμπώνει την πόλη του Φωτός;

Ελλάδα: Μια ηλικιωμένη γυναίκα εναπόθεσε την ελπίδα της για λίγη ζέστη σ’ ένα μαγκάλι. Και το μαγκάλι την εκδικήθηκε και της έκοψε το οξυγόνο. Κάποτε ήταν κάποιοι φοιτητές, που κι αυτοί ευτυχισμένοι στον καπιταλιστικό κόσμο των ελευθεριών, είχαν την ευκαιρία να ανάψουν το μαγκάλι για να ζεσταθούν. Αλλά πώς να αντέξει κανείς τόσες «ελευθερίες» και τόσες «ευκαιρίες»;  Κυριολεκτικά «έσκασαν» από την τόση «ελευθερία»…  Στη Μόρια οι πρόσφυγες «ελεύθερα» θάβονται μαζί με τις σκηνές του μέσα στο χιόνι.

Σε αυτόν, λοιπόν, τον θαυμαστό κόσμο των ομοιοτήτων υπάρχει και μία διαφορά…  Στην Πολωνία, τη Βουλγαρία, τη Ρουμανία, τη Μόσχα κάποτε… στον 20^ο αιώνα δεν μετρούσαν νεκρούς από το κρύο. Δυστυχώς, αυτή την περίφημη «ευκαιρία» της συλλογής παγωμένων ανθρώπων, που απαντάει στον απανταχού  κόσμο της ελεύθερης οικονομίας, όπου ελεύθερα πλουτίζουν οι λίγοι και το ίδιο ελεύθερα εξαθλιώνονται οι πολλοί, δεν την είχαν.  Βέβαια, ήταν ένας κόσμος ανελεύθερος, θα πουν κάποιοι,  πιθηκίζοντας την πιο διαδεδομένη προπαγάνδα που εξυφαινόταν στη «Γη της Ελευθερίας».

Αλλοίμονο, στον «ελεύθερο» κόσμο μας, οι ελεύθεροι εξαθλιωμένοι, ελεύθερα πεθαίνουν….

Διαβάστε περισσότερα

Θα έστελνες το παιδί σου σε ένα σχολείο χωρίς δασκάλους, τάξεις κι εργασίες;

Αν και το ελεύθερο σχολείο Sudbury στις ΗΠΑ είναι ελάχιστο γνωστό στην Ελλάδα, λειτουργεί αρκετά χρόνια ακολουθώντας τις αρχές της δημοκρατικής εκπαίδευσης, της οποίας γνωστότερο εκπρόσωπο αποτελεί το σχολείο Summerhill στην Αγγλία.
Τα παιδιά είναι ελεύθερα να αξιοποιήσουν τον χρόνο τους, όπως επιθυμούν, παρακολουθώντας μαθήματα ή όχι, μαθαίνοντας με το δικό τους ρυθμό και τρόπο, ενώ αποφασίζουν τα ίδια για τους κανόνες λειτουργίες του σχολείου. Είναι άραγε ένα τέτοιο σχολείο αποτελεσματικό; Πώς λειτουργούν οι μαθητές του κατά τη διάρκεια της φοίτησής τους αλλά και αργότερα στη μετέπειτα ζωή τους; Και εν τέλει τι κάνει ένα σχολείο αποτελεσματικό και πως πρέπει να κρίνουμε την αποτελεσματικότητα των σχολείων;
Σε αυτά τα ερωτήματα προσπαθεί να απαντήσει ο ψυχολόγος Peter Gray, ο οποίος ενδιαφέρθηκε ερευνητικά με το συγκεκριμένο σχολείο αλλά και τα δημοκρατικά σχολεία των Η.Π.Α. αφού έστειλε το παιδί του στο Sudbury.
Χωρίς δασκάλους, χωρίς τάξη, χωρίς εργασίες. Θα έστελνες το παιδί σου σε ένα τέτοιο σχολείο;
Στη αγροτική περιοχή της Μασαχουσέτης, όχι μακριά από την Βοστόνη, μία ομάδα 200 περίπου μαθητών όλων των ηλικιών είναι μέρος ενός ριζοσπαστικού πειράματος. Αυτοί οι μαθητές δεν παρακολουθούν κανένα μάθημα που δεν ζητούν ειδικά να διδαχθούν. Μπορούν να ξοδεύουν το χρόνο κάνοντας ότι θέλουν, εφόσον δεν είναι καταστροφικό ή εγκληματικό – να διαβάζουν, να παίζουν ηλεκτρονικά παιχνίδια, να μαγειρεύουν, να ασχολούνται με την τέχνη. Υπάρχουν 11 ενήλικες, που ονομάζονται “μέλη του προσωπικού”. Κανείς τυπικά δεν έχει τον τίτλο του “δασκάλου”. Τα παιδιά καθιερώνουν τους κανόνες και επιβάλλουν τις τιμωρίες μέσω μίας δημοκρατικής διαδικασίας, στην οποίο κάθε μέλος της κοινότητας έχει μία ψήφο. Αυτό σημαίνει πως οι ενήλικες υστερούν αριθμητικά ως προς τα παιδιά σχεδόν 20 προς 1. Σε αντίθεση με τα περισσότερα ιδιωτικά σχολεία, οι μαθητές γίνονται δεκτοί ανεξάρτητα από τις ακαδημαϊκές τους επιδόσεις.
Αυτήν την άνοιξη το Sundbury Valley School θα βρεθεί στο επίκεντρο του βιβλίου του Peter Gray, ψυχολόγου και καθηγητή στο κολλέγιο του Boston, ο γιος του οποίου ήταν στο Sudbury Valley τη δεκαετία του 1980. Εκείνη την περίοδο ο Gray ήταν καθηγητής και ερευνητής νευροβιολογίας και η δουλειά του επικεντρωνόταν στα βασικά ένστικτα των θηλαστικών. Στο εργαστήριο του εργαζόταν με αρουραίους και ποντίκια. Η εμπειρία του νεαρού γιού του, ο οποίος δυσκολευόταν στο σχολείο, τον έπεισε  να να αλλάξει εντελώς την πορεία της καριέρας του
“Ήταν σαφώς δυστυχισμένος στο σχολείο και πολύ αντιδραστικός” λέει ο Gray για τον γιο του σε μία τηλεφωνική συνέντευξη. Στην Δ’ τάξη ο γιός έπεισε τους γονείς του να τον στείλουν στον Sudbury. Ήταν φανερό από νωρίς πως το παιδί “ευδοκιμούσε” εκεί, αλλά ο πατέρας του “είχε αμφιβολίες για το αν μπορούσε κανείς να αποφοιτήσει από ένα τέτοιο ριζοσπαστικό σχολείο και να συνεχίσει στην ανώτατη εκπαίδευση”. Ο Gray ασχολήθηκε με την αναπτυξιακή και τη γνωστική ψυχολογία ώστε να κάνει μία έρευνα για τα αποτελέσματα του Sudbury. Τα αποτελέσματα τον εντυπωσίασαν. Ο Gray παρουσίασε το γιο του ως προικισμένο και με ευχέρεια λόγου. Το πρόβλημά του δεν ήταν πως να χειριστεί το υλικό, αλλά ο “χαμένος χρόνος” της κανονικής εκπαίδευσης με το ρυθμό του μέσου όρου και τις αυστηρές δομές, κατέληξε.
Αλλά δεν ήταν όλοι οι μαθητές και οι απόφοιτοι του Sudbury προικισμένοι μαθητές: “Κάποιοι είχαν διαγνωστεί με μαθησιακές δυσκολίες”. Και ενώ κάποιοι προέρχονταν από προνομιούχες οικογένειες με υποστηρικτικούς γονείς, οι οποίοι είχαν αναζητήσει μετά από σκέψη μία εναλλακτική εκπαίδευση, άλλοι γονείς ήταν απελπισμένοι. (Ο Gray σημειώνει πως όταν έκανε την έρευνά του οι περισσότεροι μαθητές έρχονταν από το δημόσιο σχολείο και όχι από ένα άλλο ιδιωτικό σχολείο). Αλλά φαινόταν πως οι περισσότεροι τα πήγαιναν καλά στο σχολείο και οι απόφοιτοι κατέγραφαν υψηλή ικανοποίηση αργότερα στη ζωή τους. Πώς οι μαθητές που ακολούθησαν ένα τέτοιο αλλοπρόσαλλο πρόγραμμα εμφανίζονται να είναι σχετικώς καλά προσαρμοσμένοι ενήλικες; Ο Gray άρχισε να ερευνά το γιατί.
***
Τίποτα δεν εξοργίζει περισσότερο τους γονείς από την ιδέα πως τα παιδιά τους θα μάθουν να κάνουν ή να λένε ή να σκέφτονται πράγματα με τα οποία δεν συμφωνούν από ανθρώπους που δεν εμπιστεύονται. Ωστόσο, όσο διαφορετικοί και αν είναι οι γονείς το πιθανότερο είναι ότι οι περισσότεροι θα συμφωνήσουν σε μερικά πράγματα. Μερικοί θα συμφωνήσουν πως τα σχολεία πρέπει να διδάσκουν αξίες και συμπεριφορές, όπως το να μοιράζεσαι, να σκέφτεσαι κριτικά ή να κατανοείς τους άλλους, και όχι απλώς δεξιότητες. Οι περισσότεροι θα ανέκριναν ένα πρόγραμμα που θα διδάσκει την προσωπική υπευθυνότητα. Ένα πολύ μεγάλο μέρος πιθανότατα θα πει επίσης πως είναι σημαντικό να καλλιεργείται η δημιουργικότητα και να επιτρέπεται στους μαθητές να ανακαλύπτουν τα ενδιαφέροντα τους.
Υπάρχουν σχολεία που εμφανίζονται να διδάσκουν άμεσα ακριβώς αυτές τις αξίες. Ονομάζονται δημοκρατικά σχολεία και οι περισσότεροι γονείς δεν θα σκεφτόντουσαν ποτέ να στείλουν τα παιδιά τους εκεί. Και αυτό διότι λειτουργούν, σε μεγάλο βαθμό, από τα ίδια τα παιδιά.
Αν και τα δημοκρατικά σχολεία ποικίλλουν σε μεγάλο βαθμό, η βασική ιδέα είναι η ίδια. Όταν φτάνει το ζήτημα της διοίκησης του σχολείου – είτε αφορά το να αποφασίσουν τι μαθήματα θα διδαχθούν είτε να θέσει απαγόρευση κυκλοφορίας- ο κανόνας λήψης αποφάσεων είναι “ένα άτομο, μία ψήφος”. Η ψήφος του δασκάλου μετράει όσο και του μαθητή, είτε ο μαθητής είναι 6 είτε 16. Και εφόσον στα περισσότερα σχολεία το σώμα του προσωπικού είναι μικρότερο από το σώμα των μαθητών, τα παιδιά κυριαρχούν όταν έρχεται η ώρα να ληφθούν αποφάσεις.
Σήμερα το παλαιότερο από όλα τα δημοκρατικά σχολεία είναι το Summerhill, ένα σχολείο – μεικτό οικοτροφείο, που ιδρύθηκε το 1921 από τον Βρετανό παιδαγωγό A.S. Neill. Άνοιξε μία εποχή που πολλά πειράματα της μποέμικης εκπαίδευσης ξεπηδούσαν – και αποτύγχαναν – στην Αγγλία. Αλλά το Summerhill ακόμα ευδοκιμεί με γύρω στους 100 μαθητές και με ευρεία διεθνή γκάμα του πληθυσμού. Το σχολείο πέρασε μία σκληρή τροποποίηση (μεταρρύθμιση;) το 1999 και το 2000 όταν παραλίγο να κλείσει εξαιτίας της διαμάχης του με το Ofsted, το Εθνικό σώμα αδειοδότησης σχολείων στη Βρετανία, αναφορικά με αυτό που οι επιθεωρητές περιέγραψαν ως αγενής και παραβατική συμπεριφορά των μαθητών. Μετά από μία μακρά δικαστική διαμάχη το σχολείο σώθηκε και, από το 2007 είχε επικυρωθεί για πρώτη φορά στην ιστορία του. Οι επιθεωρητές παρέδωσαν μία έκθεση που επαινούσαν τους μαθητές ως “ολοκληρωμένους, με αυτοπεποίθηση και ώριμους”.
Το Sudbury Valley είναι ως ένα βαθμό το Summerhill της Αμερικής, αν και είναι λιγότερο γνωστό εδώ από ότι το βρετανικό αντίστοιχο του στο Ηνωμένο Βασίλειο. Το κίνημα των “ελεύθερων σχολείων” στις Η.Π.Α. έφτασε στην κορύφωσή του στα τέλη της δεκαετίας του 1960 και τη δεκαετία του 1970. Σε ένα μεγάλο βαθμό, τα ιδεώδη του συμπλέχθηκαν με τους στόχους του αντιπολεμικού κινήματος, του κινήματος των μαύρων και άλλες ιδεολογίες της εποχής. Το ίδιο έκανε η αντι-κουλτούρα των σχολείων, αόριστα αναρχική ατμόσφαιρα. Ήταν σε αυτό το πλαίσιο, το 1968, που ένας καθηγητής της ιστορίας της επιστήμης στο Columbia αποφάσισε να αφήσει την πανεπιστημιακή του θέση και να ιδρύσει ένα ελεύθερο σχολείο στην αγροτική Μασσαχουσέτη. Εδώ και πάνω από τέσσερις δεκαετίες δίνει αθόρυβα και αποτελεσματικά πτυχία σε γενιές μαθητών. Το σχολείο είναι ελάχιστα γνωστό έξω από τους εκπαιδευτικούς κύκλους, αλλά δημιουργήθηκαν περίπου 20 σχολεία σε όλο τον κόσμο που λειτουργούν με τις (δημοκρατικές) αρχές του Sudbury.
Όταν ο Gray ξεκίνησε να μελετάει το Sudbury, οι πρώτοι μαθητές του σχολείου είχαν εδώ και αρκετό καιρό αποφοιτήσει. Τα ευρήματα από την έρευνά του για το Sudbury, αν και περιορισμένα, ενέπνευσαν τον Gray να μετατοπίσει το ερευνητικό του ενδιαφέρον στη μάθηση, το παιχνίδι και την εκπαίδευση. Είχε γίνει ένα θερμός υποστηρικτής τόσο του κινήματος της αποσχολειοποίησης όσο και των σχολείων Sudbury, τα οποία κυριαρχούν και τα δύο στο βιβλίο του Free to Learn. Συγκεκριμένα, τονίζει την αξία των κοινοτήτων μεικτών ηλικιών των σχολείων Sudbury –όπου παιδιά ηλικίας από 4 ως 18 συχνά αλληλεπιδρούν. “Τα μικρά παιδιά μαθαίνουν από τα μεγαλύτερα. Μαθαίνουν να διαβάζουν παίζοντας παιχνίδια και εμπλέκουν το διάβασμα με μεγαλύτερα παιδιά που μπορούν να διαβάσουν. Παίζουν πολύπλοκα παιχνίδια με κάρτες που δε θα μπορούσαν ποτέ να παίξουν μόνα τους.” Οι μεγαλύτεροι σε ηλικία μαθητές ωφελούνται επίσης: “Μαθαίνουν πως να νοιάζονται και να γαλουχούν. Παίρνουν μία αίσθηση της δικής τους ωριμότητας.”
Για τα μικρότερα παιδιά, οι μεικτές ηλικίες αντικαθιστούν τη δυναμική δασκάλου-παιδιών. Τόσο η παραδοσιακή εκπαίδευση όσο και το Sudbury δουλεύουν σε κάποιο βαθμό γιατί εκμεταλλεύονται τη “ζώνη της επικείμενης ανάπτυξης”: το σύνολο των πραγμάτων που ένα παιδί μπορεί να κάνει με βοήθεια αλλά όχι χωρίς βοήθεια. Τα παιδιά μαθαίνουν, σύμφωνα με κάποιες θεωρίες, όταν δουλεύουν με ένα πιο έμπειρο άτομο για να κατακτήσουν δεξιότητες στη δική τους ζώνη επικείμενης ανάπτυξής. Θεωρητικά, ένα σχολείο δε χρειάζεται να είναι δημοκρατικό για να επιτρέπει τις μεικτές ηλικίες, και μερικά μοντεσσοριανά σχολεία (για παράδειγμα) επιτρέπουν ένα περιορισμένο ποσοστό. Αλλά όπως ο Gray σημειώνει τα άκαμπτα, σύμφωνα με την ηλικία προγράμματα τα οποία χρησιμοποιούνται στα περισσότερα σχολεία κάνουν σχεδόν αδύνατη την ουσιαστική δημιουργία ομάδων παιδιών μεικτής ηλικίας. Αντιθέτως, ένα σχολείο Sudbury στο οποίο όλα τα παιδιά ήταν της ίδιας ηλικίας “απλά δε θα δούλευε”.
Κατά κάποιον τρόπο, είναι η δημοκρατική συνέλευση η οποία επιτρέπει στο σχολείο να λειτουργεί: Παίρνει ένα ενδεχόμενα άμορφο και χαοτικό στήσιμο και του δίνει δομή. Είναι ένας μηχανισμός για να αντιμετωπιστεί ο σχολικός εκφοβισμός (ο οποίος σχεδόν δεν υπάρχει στο Sudbury) και η διασπαστική συμπεριφορά όταν απλά μία προειδοποίηση από άλλο μαθητή δεν αποδίδει. Είναι επίσης, ένας τρόπος να εξελιχθούν πολύπλοκοι/εξεζητημένοι νόμοι για την κοινότητα. “Το σχολείο” λέει ο Gray “έχει ένα πολύ μεγάλο βιβλίο κανόνων”.
Δίνει και ένα παράδειγμα. “Πριν από μερικά χρόνια, υπήρχε ένας νεαρός έφηβος μαθητής που ερχόταν στο σχολείο με ένα μαύρο δερμάτινο μπουφάν με μία σβάστικα πάνω του. Και, επειδή ήταν προσβλητικό, οδήγησε στην επιθυμία να γίνει ένας κανόνας στη σχολική συνέλευση ο οποίος έλεγε ότι δε μπορούσες να έχεις μία σβάστικα πάνω στα ρούχα σου στο σχολείο”. Ο προτεινόμενος κανόνας ήταν η αφορμή για μία συζήτηση πάνω στα όρια της ελευθερίας του λόγου η οποία ήταν, κατά την άποψη του Gray, “ισάξια του Ανωτάτου Δικαστηρίου”.
Οι μαθητές/μαθήτριες γρήγορα έφτασαν στο συμπέρασμα ότι υπάρχει διάσταση ανάμεσα στον περιορισμό του λόγου και στις δημοκρατικές αξίες του σχολείου. “Υπήρχαν πολλοί και διάφοροι που συμμετείχαν, περισσότερο έφηβοι και προσωπικό, αλλά κάθε λίγο και λιγάκι ένα μικρότερο παιδί θα έλεγε κάτι και αυτό. Και αυτοί που δε μιλούσαν άκουγαν, συνεπαρμένοι, μάθαιναν για την ιστορία, για το Ναζισμό, γιατί το να φοράς μία σβάστικα είναι ασυνήθιστο, και γιατί ίσως είναι διαφορετικό από το να φοράς το σφυροδρέπανο”. Η συνάντηση τελικά αποφάσισε να περάσει τον κανόνα και οδήγησε με το πέρασμα του χρόνου σε έναν γενικότερο κανόνα που απαγόρευε τον λόγο μίσους (hate speech) στο σχολείο, και αναγνώριζε τη διαφορά μεταξύ του λόγου μίσους και του απλού ρητορικού λόγου.
***
Τα περισσότερα από τα σημαντικότερα δημοκρατικά σχολεία, που υπάρχουν σήμερα, έχουν καταγράψει καλά αποτελέσματα. Οι ιδρυτές του Sudbury ήταν ανυπόμονοι στο να διαδώσουν την επιτυχία των μαθητών τους στις απαιτήσεις του “πραγματικού κόσμου”. Ο Gray μου λέει πως η έρευνά του δείχνει πως περίπου το 75% των απόφοιτων του Sudbury συνέχισε σπουδές στο κολέγιο και και αυτοί που δεν πήγαν ανέφεραν ότι έχουν ικανοποιημένες ζωές.
Το μέτρο της επιτυχίας εξαρτάται εν μέρει από το τι θεωρείται μία καλή ζωή. Όταν το Summerhill – το διάσημο βρετανικό ελεύθερο σχολείο – γιόρτασε τα 90 του χρόνια το 2011, η Guardian μάζεψε σκέψεις μιας χούφτας αποφοίτων του. (Οι Βρετανοί, οι οποίοι έχουν μία παράδοση στα αυστηρώς ιεραρχημένα σχολεία, εντυπωσιάστηκαν από το Summerhill πρακτικά από την ίδρυση του). Ανάμεσα στην ομάδα ήταν αρκετοί καλλιτέχνες, ένας οδοντογιατρός και ένας συγγραφέας και πολλοί σχολίαζαν πως η εκπαίδευσή τους τους έκανε “να αγαπούν να είναι ο εαυτός τους”.
Όπως παραδέχτηκε ο Gray στη συνέντευξή μας είναι δύσκολο να γνωρίζουμε ποιοι άλλοι παράγοντες πέρα από το σχολείο επέδρασαν στην επιτυχία αυτών των μαθητών. Οι γονείς, οι οποίοι μετά από έρευνα έστειλαν τα παιδιά τους σε ένα τέτοιο ασυνήθιστο σχολείο, πιθανότατα έδωσαν στα παιδιά τους ένα προβάδισμα σε σύγκριση με λιγότερο προσεκτικούς γονείς, οι οποίοι ξόδεψαν λίγη ενέργεια στην επιλογή του σχολείου ή είχαν λιγότερο χρόνο να εστιάσουν σε αυτό. Και με ετήσια δίδακτρα 7,800$ (ανάλογα και με τον αριθμό των παιδιών) πολλοί μαθητές που πήγαν στο Sudbury ήταν σχετικά προνομιούχοι οικονομικά.
Συγγραφείς, όπως ο Jonathan Kozol, έχουν ισχυριστεί πως τα παιδιά από οικογένειες με χαμηλότερα εισοδήματα έχουν επωφεληθεί από τις μεθόδους της εναλλακτικής εκπαίδευσης όσο και τα πλούσια. Ωστόσο, το ερώτημα της εφαρμογής είναι δύσκολο και τα δεδομένα της αποτελεσματικότητας των δημοκρατικών σχολείων είναι κυρίως ανεπίσημα και ως εκ τούτου υποκειμενικά. Εφόσον, η δημοκρατική εκπαίδευση δεν έχει ποτέ δοκιμαστεί σε ευρεία κλίμακα με παιδιά με μη προνομιούχα ή προβληματική προέλευση, είναι δύσκολο να γνωρίζουμε ακριβώς πως θα λειτουργούσε για αυτά.
Όπως και με όλη την εκπαίδευση, το αν η δημοκρατική εκπαίδευση ταιριάζει σε σένα μπορεί να εξαρτάται από τι ιεραρχείς ψηλότερα. Θα προτιμούσες το παιδί σου να προετοιμαστεί ώστε να γίνει οικονομικά και κοινωνικά επιτυχημένος ή προτιμάς να είναι ένας ιδιαίτερος στοχαστής; Θα δίδασκες το παιδί σου να λειτουργεί επιτυχώς στις γραφειοκρατικές δομές του πραγματικού κόσμου ή θα προτιμούσες να μάθει να συμμετέχει σε μία σχεδόν ουτοπική δημοκρατία; Δεν είναι μία επιλογή ή το ένα ή το άλλο, αλλά τα δημοκρατικά σχολεία προωθούν κυρίως τις τελευταίες αξίες. Ακόμα και μερικοί γονείς και δάσκαλοι, που θεωρούν τον εαυτό τους προοδευτικό, πιστεύουν πως από τα σχολεία λείπει η ισορροπία. Θα μπορούσε να ασκηθεί κριτική στο μοντέλο του Sudbury επειδή δεν διδάσκει στα παιδιά τα βασικά που χρειάζονται να μάθουν, ώστε να λειτουργούν ως ενήλικες. Ωστόσο, οι υποστηρικτές θα πουν ότι τα περισσότερα παιδιά θα καταλήξουν να μάθουν μόνα τους τις δεξιότητες που χρειάζονται για να λειτουργήσουν έτσι κι αλλιώς. Θα μπορούσαμε επίσης, να επιχειρηματολογήσουμε ότι, σε ένα πιο αφηρημένο επίπεδο, μία σίγουρη κοινή βασική γνώση μας βοηθά να γίνουμε άνθρωποι (ή Αμερικάνοι) και ότι οι μαθητές του Sudbury το χάνουν αυτό. (Αυτό είναι η κοινωνική ηθική πίσω από τα βασικά προγράμματα σπουδών στα πανεπιστήμια, για παράδειγμα, και ένα εντελώς αντίθετο στη φιλοσοφία του Sudbury).
Το Sudbury επιβίωσε αλλά τα περισσότερα δημοκρατικά σχολεία που ιδρύθηκαν στα 1960 και 1970 στις Η.Π.Α. απέτυχαν. Σε ένα άρθρο που ο Gray συνέγραψε το 1986, μαζί με το μέλος του προσωπικού του Sudbury, David Chanof, αναρωτήθηκαν το γιατί:
Είναι αλήθεια ότι πολλά αποκαλούμενα ελεύθερα σχολεία ξεκίνησαν το 1960 και 1970 και τα περισσότερα απέτυχαν ως ιδρύματα. …Οι άνθρωποι δεν ήθελαν να ρισκάρουν με τα παιδιά τους. Όταν οι γονείς και τα παιδιά βλέπουν αυτά τα παιδιά, γνήσια να τους δίνεται η ευκαιρία, δεν επιλέγουν να ασχολούνται με δραστηριότητες που όλοι θεωρούν ως “σχολικές δραστηριότητες” γίνονται δικαιολογημένα νευρικοί. “Τι θα γίνει αν το παιδί μου μείνει πίσω και δεν τα καταφέρει να αναπληρώσει το χαμένο έδαφος; Ίσως να γίνεται κακομαθημένο σε αυτό το σχολείο, να αναπτύσσει συνήθειες τεμπελιάς, απουσία πειθαρχίας. Ίσως να μην τα καταφέρει να μπει σε ένα κολέγιο, να πιάσει δουλειά. Η ζωή του ίσως να καταστραφεί.” Για πολλούς λόγους, το παραδοσιακό σχολικό σύστημα ίσως να μην είναι ελκυστικό, αλλά είναι γνωστό και το γνωστό είναι λιγότερο τρομακτικό από το άγνωστο. Το γεγονός είναι ότι στις Η.Π.Α. σήμερα έχουμε σχεδόν κανένα μοντέλο ανθρώπων που να τα έχουν “καταφέρει” χωρίς το παραδοσιακό σχολικό σύστημα. Συνεπώς, έχουμε μία βασανιστική αίσθηση ότι τέτοιο σχολικό σύστημα, ό,τι ελαττώματα κι αν έχει, πρέπει να είναι το ένα από τα απαραίτητα συστατικά της επιτυχίας. …
Και έτσι, όταν ένα εναλλακτικό σχολείο ξεκινά να μη μοιάζει σε τίποτα με σχολείο, (αυτό συμαβαίνει όταν γίνεται στην πραγματικότητα “εναλλακτικό”) εκλαμβάνεται από τους ενήλικες (και πολλά παιδιά, επίσης) ότι αποτυγχάνει και τότε ή κλείνει ή τροποποιείται.
Πολλοί συμφωνούν ότι η γενιά των Αμερικανών που είναι τώρα έφηβοι και στα 20 τους είχαν την πιο υπερ-επιτηρημένη και την πιο υπερ-δομημένη παιδική ηλικία στην ιστορία των Η.Π.Α. Θα ήταν ενδιαφέρον να δούμε αν αυτές οι μόδες θα συνεχιστούν, ή αν αυτοί οι νέας γενιάς γονείς θα αντιδράσουν στην δική τους πειθαρχημένη ανατροφή με το να γίνουν περισσότερο μη παρεμβατικοί. Αν μεγαλώσουν απεχθανόμενοι τον τρόπο με τον οποίο ανατράφηκαν, τα δημοκρατικά σχολεία ίσως να φανούν πολύ ελκυστική επιλογή για τα παιδιά τους.
* Αναδημοσίευση από το Δίκτυο Κριτικής στην Εκπαίδευση
Πηγή: No Teachers, No Class, No Homework; Would You Send Your Kids Here?

Διαβάστε περισσότερα

“Έχε το νου σου στο παιδί…”

    Παρακολουθήσαμε τον υπουργό Δικαιοσύνης κ.Κοντονή να δίνει διευκρινήσεις (στην ΕΡΤ) για το θέμα με το παιδί της Πόλας Ρούπα. Είπε πολλά ο κύριος υπουργός. Αλλά αυτό που έμεινε – σε εμένα τουλάχιστον – ήταν η εμμονή του κυρίου υπουργού, κάθε πέντε λέξεις, να επαναλαμβάνει: «Ο νόμος»! Έτσι λέει «ο νόμος»! Ό,τι πει «ο νόμος»! Μάλιστα… «Ο νόμος»!
    Πολύ ενδιαφέρον για μια κυβέρνηση της «Αριστεράς» να μας επαναφέρει σε μια εκδοχή νομιμότητας αλα «pax romana»: «Dura lex sed lex», τουτέστιν «σκληρός νόμος, αλλά νόμος». Συνεπώς «καλός νόμος ή κακός νόμος, αδιάφορο. Είναι νόμος»!
    Ως εκ τούτου, μη μιλάτε, μην αντιδράτε και κυρίως μην αντιστρατεύεστε «την ευνομίαν και την τάξιν»! Τα πάντα γίνονται διά νόμου.
    Κατ’ αυτή την εκδοχή (και μάλιστα τόσο πιστοποιημένα «νόμιμη» εκδοχή της «νομιμότητας» αφού εφαρμόζεται σε ένα 6χρονο παιδί), δεν έχουμε, συνεπώς, παρά να ακολουθήσουμε το δόγμα «σκάσε και κολύμπα» γενικώς. Να μην βγάζουμε κιχ διαμαρτυρίας ή εναντίωσης σε τίποτα, διότι, πολύ απλά:

Κόψιμο μισθών - νόμος!
Κόψιμο συντάξεων - νόμος!
Ξεπούλημα του τόπου - νόμος!
Φόροι επί φόρων - νόμος!

    Σε λίγο, όπως το πάνε, αυτοί θα μας που και εκείνο το «ό,τι είναι νόμιμον, είναι και ηθικόν»!
    Λοιπόν, έχοντας πλήρη συνείδηση του τι υποστηρίζουμε
 –  διατρανώνοντας, παράλληλα, την πλήρη αντίθεσή μας και ασκώντας ανυποχώρητη πολεμική (κάθετη, οριζόντια και διαγώνια) στην πρακτική, στην τακτική και στην αντίληψη των Μαζιώτη – Ρούπα για το τι σημαίνει επαναστατική πολιτική δράση –
    στο θέμα του 6χρονου παιδιού τους, που οι «νόμοι» και οι ερμηνείες περί τον νόμο το κρατούσαν επί τρεις μέρες σε ιδιότυπη «ομηρία», έχουμε να πούμε:
    Γράφουμε στα παλιά μας τα παπούτσια και τους νόμους σας, και τις ερμηνείες των νόμων σας και τους ανθύπατους (μεταξύ αυτών και ξένοι πρεσβευτές;) που σας επιτροπεύουν (;) κατά την εφαρμογή των νόμων σας.
    Αντιθέτως κρατάμε πολύ ψηλά στην εκτίμησή μας την μαρτυρία της Ερης Ρίτσου, της κόρης του Γιάννη Ρίτσου, που με αφορμή την υπόθεση του 6χρονου παιδιού, καταδεικνύοντας την εξέλιξη της αστικής δημοκρατίας σας, έγραψε:
«21η Απριλίου 1967 
Στις 12 το μεσημέρι συλλάβανε τη μάνα μου στο Καρλόβασι.
 Στις 6 το πρωί η Χούντα είχε συλλάβει τον πατέρα μου στην Αθήνα.
Ήμουν δώδεκα χρονών. Έμεινα σπίτι με τον παππού μου.
 Η Χούντα δεν με συνέλαβε, δεν με κράτησε, δεν με έθεσε υπό προστασία!»
    Κρατάμε πολύ ψηλά στην καρδιά μας, σε κάθε μήκος και πλάτος της ανθρώπινης ιστορίας, την διδαχή από την «Αντιγόνη» του Σοφοκλή για την «αξία» των νόμων του κάθε λογής «Κρέοντα» που στο τέλος κι αυτός εκάμφθη, είδε τις «αρρυθμίες» του συστήματος της αγριότητάς του, αλλά ήταν πολύ αργά (παρεπιμπτόντως κι επειδή ακούμε συχνά για το «κράτος που έχει συνέχεια», αλλά και για την «τυφλή δικαιοσύνη» του αστικού κράτους, ρωτάμε: Στην περίπτωση του παιδιού του ζεύγους Τσοχατζόπουλου, ή του παιδιού που το είδαμε ο ναζί της Χρυσής Αυγής να του διδάσκει το «χάιλ χίτλερ», όταν οι γονείς τους συνελήφθησαν, το κράτος επέδειξε την ίδια συμπεριφορά, όπως με το παιδί της Ρούπα ή – ευτυχώς - όχι;).   
    Κρατάμε, επίσης, πολύ έντονα στο μυαλό μας την άποψη ότι απέναντι σε μια «νομιμότητα» που διασαλεύει την έννοια της ανθρωπιάς, πολιτισμός και νομιμότητα είναι η άρνηση και η παραβίαση κάθε τέτοιου νόμου.
    Κρατάμε, τέλος, εκείνο τον στίχο του Λευτέρη Παπαδόπουλου – «έχε το νου σου στο παιδί, γιατί αν γλιτώσει το παιδί υπάρχει ελπίδα» - όχι όπως λένε ότι τον ερμήνευσαν οι φύλακες του νόμου, αλλά με τον μόνο τρόπο που θα μπορούσε να ερμηνευτεί και να τραγουδηθεί, τον τρόπο του Μίκη Θεοδωράκη.
    Όσο για τον κύριο Κοντονή και την κυβέρνησή του, με απόλυτο σεβασμό στις αστείρευτες νομικές τους γνώσεις, σε ό,τι αφορά την «νομιμότητα» τέτοιων νόμων και των διαδικασιών που ακολουθούνται επ’ ονόματί τους, διαδικασιών που – δεδομένων των στοιχείων της συγκεκριμένης υπόθεσης - θέτουν σε δοκιμασία το αν ένα παιδί 6 χρονών πρέπει από την πρώτη στιγμή να είναι με τη γιαγιά του και τους οικείους του ή – σύμφωνα με τις καταγγελίες γιατρών – να «υποβάλλεται σε αναγκαστική νοσηλεία υπό φρούρηση σε κλειστή παιδοψυχιατρική πτέρυγα του νοσοκομείου»,  θα προτιμήσουμε την άποψη του Μοντεσκιέ:

«Δεν υπάρχει σκληρότερη τυραννία από εκείνη που διενεργείται κάτω από τη σκιά των νόμων και τα προσχήματα της Δικαιοσύνης».

    Φυσικά, δεν έχουμε καμία αυταπάτη, ότι η παρούσα κυβέρνηση θα δώσει καμιά ιδιαίτερη σημασία και στην επόμενη διαπίστωση του Μοντεσκιέ, ότι «είναι καλό να εξορκίσουμε τους νόμους πριν βρικολακιάσουν και ξεκινήσουν να πίνουν το αίμα μας».
    Και δεν έχουμε τέτοιες αυταπάτες, διότι, αναγνωρίζουμε ότι όπως αυτή η κυβέρνηση αποδείχτηκε η καταλληλότερη

• να εφαρμόζει Μνημόνια (που θα τα έσκιζε),
• να νομοθετεί μαζί με την τρόικα (που θα την έδιωχνε),
• να επιβάλλει ΕΝΦΙΕΣ (που θα τους καταργούσε),
• να κόβει συντάξεις (που θα τις επέστρεφε),
• να προσκαλεί στο Αιγαίο το ΝΑΤΟ (που θα το εξοβέλιζε),

   έτσι είναι και η καταλληλότερη να εφαρμόζει τους «τρομονόμους» και τας παραφυάδας αυτών, στο πλαίσιο μιας εβρισκόμενης σε εκτροπή - κατά τον Τσίπρα της αντιπολίτευσης - δημοκρατίας (που θα την αποκαθιστούσε)…

Διαβάστε περισσότερα

Το Κυπριακό, οι συνομιλίες, η εδαφική πτυχή: μια ιστορική αναδρομή

Το Κυπριακό εισέρχεται το 2017 σε μια νέα φάση, ίσως την πιο κρίσιμη σε ό,τι αφορά τις προσπάθειες επίλυσης του προβλήματος με την Συνάντηση της Γενεύης στις 12 Ιανουαρίου. Το Κυπριακό Πρακτορείο Ειδήσεων (ΚΥΠΕ) επιχειρεί μια ιστορική αναδρομή στις διακοινοτικές συνομιλίες, στην χαρτογράφηση των εδαφών της κάθε συνιστώσας, καθώς και μια σύντομη αναφορά στην προ της τουρκικής εισβολής περίοδο της Κυπριακής Δημοκρατίας.

Η επίσημη ανακήρυξη της Κυπριακής Δημοκρατίας έγινε στις 16 Αυγούστου 1960, αφού είχε προηγηθεί ο ένοπλος αγώνας της ΕΟΚΑ 1955-59 και η Διάσκεψη στο Λονδίνο στις 19 Φεβρουαρίου, με παρόντες αντιπροσώπους από την Ελλάδα, την Τουρκία, τη Βρετανία και τις δύο κοινότητες της Κύπρου.

Στις 15.2.1959 ο Αρχιεπίσκοπος Μακάριος μετέβη στο Λονδίνο επικεφαλής ελληνοκυπριακής αντιπροσωπείας για να παραστεί σε πενταμερή Διάσκεψη, στην οποία θα συμμετείχαν επίσης τουρκοκυπριακή αντιπροσωπεία υπό τον Φαζίλ Κουτσιούκ, τουρκική υπό τον Υπουργό Εξωτερικών Φατίν Ζορλού, ελληνική υπό τον Υπουργό Εξωτερικών Ευάγγελο Αβέρωφ και αγγλική με επικεφαλής τον Υπουργό Εξωτερικών Σέλγουιν Λόιντ.

Η υπογραφή των τελικών κειμένων των συμφωνιών για την εγκαθίδρυση της Κυπριακής Δημοκρατίας.

Οι συμφωνίες Ζυρίχης

Ο Μακάριος υπέγραψε στο Λονδίνο τις Συμφωνίες της Ζυρίχης για δύο λόγους, όπως ο ίδιος δήλωσε: α) Επειδή ύστερα από μακρούς αιώνες δουλείας η Κύπρος θα αποκτούσε αμέσως την ελευθερία της. β) Επειδή, αν δεν υπέγραφε, η Κύπρος θα διέτρεχε τον κίνδυνο να διχοτομηθεί.

Στο διάστημα που μεσολάβησε από την ημέρα της υπογραφής των Συμφωνιών Ζυρίχης – Λονδίνου (19.2.1959) έως τις 16.8.1960, την ευθύνη της διακυβέρνησης διατήρησε ο Άγγλος Κυβερνήτης σερ Χιου Φουτ. Σχηματίστηκε όμως και μια μεταβατική κυβέρνηση με Πρόεδρο τον Aρχιεπίσκοπο Μακάριο και Αντιπρόεδρο τον γιατρό Φαζίλ Κουτσιούκ. Στις 13.12.1959 έγιναν οι πρώτες προεδρικές εκλογές, τις οποίες κέρδισε ο Μακάριος με 66,85% έναντι 33,15% του ανθυποψηφίου του Ιωάννη Κληρίδη. Αντιπρόεδρος αναδείχτηκε ο Φαζίλ Κουτσιούκ χωρίς ανθυποψήφιο.

Σύμφωνα με το Σύνταγμα της νεοσυσταθείσας ΚΔ, Πρόεδρος της Δημοκρατίας θα ήταν Ελληνοκύπριος και Αντιπρόεδρος Τουρκοκύπριος, ενώ από τους 10 Υπουργούς οι 7 θα ήταν Ε/κ και οι 3 Τ/κ. Φορείς της νομοθετικής εξουσίας θα ήταν η Βουλή των Αντιπροσώπων, η Ελληνική Κοινοτική Συνέλευση Κύπρου και η Τουρκική Κοινοτική Συνέλευση Κύπρου. Η Βουλή των Αντιπροσώπων θα ήταν ενιαία με 70% Ελληνοκύπριους και 30% Τουρκοκύπριους βουλευτές. Οι κοινοτικές συνελεύσεις θα είχαν αρμοδιότητα για καθαρώς κοινοτικά θέματα, όπως εκπαίδευση, θρησκεία, πολιτιστικά θέματα, συνεργατικά ιδρύματα κ.ά..

Οι Συμφωνίες της Ζυρίχης περιλάμβαναν και πρόνοιες όπως παρουσία στο κυπριακό έδαφος στρατιωτικών αποσπασμάτων της Τουρκίας και της Ελλάδας από 650 και 950 άνδρες, αντίστοιχα, πρόνοια στη Συνθήκη Εγγυήσεως με την οποία παρεχόταν δικαίωμα στην Τουρκία καθώς και στην Ελλάδα και τη Βρετανία να επεμβαίνουν μονομερώς στην Κύπρο, το δικαίωμα του Προέδρου και του Αντιπροέδρου της Δημοκρατίας να ασκούν βέτο σε θέματα εξωτερικής πολιτικής, άμυνας και εσωτερικής ασφάλειας καθώς και πρόνοια ότι καμιά φορολογία δεν θα μπορούσε να επιβληθεί, αν ο σχετικός νόμος δεν εγκρινόταν με απλή πλειοψηφία ξεχωριστά από τα Ε/κ και Τ/κ μέλη της Βουλής. Υπήρχε επίσης πρόνοια ότι, οι Τ/κ θα είχαν το δικαίωμα να κατέχουν το 30% των θέσεων στη δημόσια υπηρεσία και το 40% στην αστυνομία και το στρατό. Επίσης πρόνοια για ξεχωριστούς ε/κ και τ/κ δήμους στις πέντε μεγάλες πόλεις της Κύπρου.

Ο Αρχιεπίσκοπος Μακάριος διατύπωσε προβληματισμούς για τα κείμενα των συμφωνιών, τους οποίους εξέφρασε στον Καραμανλή. Του ζήτησε αν μπορούσε να διαπραγματευτεί και να προσπαθήσει να βελτιώσει ορισμένα σημεία κατά τη διάρκεια της Πενταμερούς Διάσκεψης, την οποίαν είχε συγκαλέσει στο Λονδίνο για τις 17 Φεβρουαρίου ο Βρετανός Πρωθυπουργός. Ο Καραμανλής εξήγησε στον Αρχιεπίσκοπο ότι αυτό δεν μπορούσε να γίνει, επειδή ο Μακμίλαν είχε διαμηνύσει ότι κατά τη διάρκεια της Διάσκεψης δεν θα δεχόταν καμιά συζήτηση πάνω σε θέματα για τα οποία είχε επέλθει συμφωνία στη Ζυρίχη. Υπέδειξε στον Μακάριο ότι το μόνο που μπορούσε να κάμει ήταν να συζητήσει κάποια θέματα με την τουρκοκυπριακή αντιπροσωπεία στο περιθώριο της Διάσκεψης.

Σε σύντομο χρονικό διάστημα μετά την ανεξαρτησία της η Κύπρος έγινε μέλος σημαντικών διεθνών οργανισμών. Η Κύπρος έγινε μέλος του Οργανισμού Ηνωμένων Εθνών (1960) και όλων σχεδόν των εξειδικευμένων Σωμάτων και Οργάνων του, του Συμβουλίου της Ευρώπης (1961), της Κοινοπολιτείας (1961), της Παγκόσμιας Τράπεζας (1961), του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου (1961). Το Μάιο 2004 έγινε μέλος της Ευρωπαϊκής Ένωσης.

Όπως διαφάνηκε στην πορεία, η εφαρμογή ορισμένων προνοιών του Συντάγματος παρουσίαζε σοβαρά προβλήματα. Η ψήφιση νόμου για τη λειτουργία ξεχωριστών Δήμων στις πέντε μεγάλες πόλεις της Κύπρου δεν προχωρούσε. Οι Τ/κ απαιτούσαν εντός των δικών τους δημοτικών ορίων, τα οποία ήθελαν να καθοριστούν με ακρίβεια, να περιληφθούν και περιοχές στις οποίες κατοικούσαν και Ε/κ όπου υπήρχαν και σημαντικές περιουσίες Ελληνοκυπρίων. Παρ’ όλο που οι Συμφωνίες δεν το προνοούσαν, οι Τουρκοκύπριοι απαιτούσαν να δημιουργηθούν δύο διαφορετικά τμήματα, ένα ελληνικό και ένα τουρκικό που να έχουν διαφορετικά στρατόπεδα και διαφορετικές διοικήσεις. Τρίτο σημείο σοβαρής τριβής ήταν η απαίτηση των Τουρκοκυπρίων για άμεση εφαρμογή της πρόνοιας για συμμετοχή τους στη δημόσια υπηρεσία σε ποσοστό 30%. Το 1962 το ποσοστό της συμμετοχής τους είχε ανέλθει στο 25%, αλλά άμεση ικανοποίηση της αξίωσής τους στο ακέραιο αφενός θα δημιουργούσε υπεράριθμο προσωπικό και αφετέρου θα επηρέαζε την απόδοση της δημόσιας υπηρεσίας, επειδή δεν υπήρχαν ακόμη αρκετοί προσοντούχοι Τουρκοκύπριοι.

Η ύπαρξη συνταγματικών διατάξεων που δυσχέραιναν την ομαλή λειτουργία του κυπριακού κράτους οδήγησε τον Μακάριο στην απόφαση να ζητήσει την τροποποίησή τους. Στις 30.11.1963 ο Πρόεδρος Μακάριος επέδωσε στον Αντιπρόεδρο Κουτσιούκ έγγραφο, με το οποίο καλούσε την τουρκοκυπριακή ηγεσία σε διαπραγματεύσεις για την τροποποίηση 13 σημείων του Συντάγματος. Το ίδιο έγγραφο δόθηκε και στους πρέσβεις των τριών Εγγυητριών Δυνάμεων στη Λευκωσία. Οι σπουδαιότερες από τις προτεινόμενες τροποποιήσεις απέβλεπαν στην κατάργηση του δικαιώματος βέτο του Προέδρου, του Αντιπροέδρου και των Βουλευτών καθώς και της πρόνοιας για χωριστούς Δήμους στις πέντε μεγαλύτερες πόλεις της Κύπρου. Απέβλεπαν επίσης στην συμμετοχή των Τουρκοκυπρίων στη Βουλή, τη δημόσια υπηρεσία, την αστυνομία και το στρατό σε ποσοστό 20% αντί 30% και 40%. Ενώ η πρόταση για διαπραγματεύσεις απευθυνόταν στον Φαζίλ Κουτσιούκ, η Τουρκία υποκαθιστώντας τον Τουρκοκύπριο Αντιπρόεδρο απέρριψε επισήμως τις προτάσεις Μακαρίου στις 6.12.1963.

Στις 21.12.1963 με αφορμή επεισόδιο κοντά στην εκκλησία της Χρυσαλινιώτισσας στη Λευκωσία κατά το οποίο σκοτώθηκαν δύο Τουρκοκύπριοι, ξέσπασαν ένοπλες διακοινοτικές συγκρούσεις στην Λευκωσία που επεκτάθηκαν και σε άλλα μέρη της Κύπρου. Οι Τουρκοκύπριοι περιχαρακώθηκαν σε θύλακες, ενώ χαράχθηκε «πράσινη γραμμή» στη Λευκωσία. Σκοπός της ήταν να αποτρέψει κλιμάκωση της έντασης μεταξύ Ελληνοκυπρίων και Τουρκοκυπρίων. Ονομάστηκε «Πράσινη Γραμμή» επειδή ο τότε Διοικητής των βρετανικών δυνάμεων στην Κύπρο στρατηγός Γιανγκ τη χάραξε με πράσινο μολύβι πάνω στο χάρτη.

Οι Τουρκοκύπριοι υπουργοί και βουλευτές αποχώρησαν βάσει σχεδίου από την Κυβέρνηση και τη Βουλή και απετέλεσαν για την κοινότητά τους ξεχωριστά όργανα εκτελεστικής και νομοθετικής εξουσίας. Οι Τουρκοκύπριοι αστυνομικοί και δημόσιοι υπάλληλοι αποχώρησαν επίσης από τις θέσεις τους.

Η βρετανική κυβέρνηση συγκάλεσε διάσκεψη στο Λονδίνο για να ασχοληθεί με το πρόβλημα, στην οποία εκπροσωπήθηκαν οι κυβερνήσεις των τριών Εγγυητριών Δυνάμεων και οι δύο κοινότητες στην Κύπρο.

Το Μάρτιο του 1964, με το ψήφισμα του ΣΑ 186, στάλθηκε στο νησί ειρηνευτική δύναμη των Ηνωμένων Εθνών για να βοηθήσει στην αποκατάσταση της ειρήνης και της ομαλότητας.

Τον Ιούνιο του 1968, ύστερα από συστάσεις του ΓΓ του ΟΗΕ, άρχισαν συνομιλίες μεταξύ των Ε/κ και Τ/κ για την επίτευξη λύσης στο Κυπριακό, αλλά καμία πρόοδος δεν επιτεύχθηκε.

Η έναρξη των διαπραγματεύσεων

Η έναρξη των συνομιλιών έγινε εφικτή ένεκα κυρίως των μονομερών μέτρων για επαναφορά στο νησί συνθηκών ομαλότητας που πάρθηκαν από την κυπριακή κυβέρνηση το 1968. Στόχος ήταν οι δύο πλευρές να βρουν μια διευθέτηση βασισμένη σε ένα ενιαίο, ανεξάρτητο και κυρίαρχο κράτος.

Με την επιβολή στρατιωτικής δικτατορίας στην Ελλάδα το 1967 η κατάσταση κατέστη ακόμη πιο περίπλοκη. Οι σχέσεις Ελλάδας και Κύπρου μετά την εγκαθίδρυση της δικτατορίας της 21ης Απριλίου 1967 στην Αθήνα χειροτέρευαν διαρκώς. Το 1967 ανακλήθηκε από την Κύπρο, με εντολή της δικτατορίας των Αθηνών, η ελληνική μεραρχία που είχε σταλεί στο νησί ενώ οι συνταγματάρχες παρενέβαιναν απροκάλυπτα στην πολιτική ζωή της Κύπρου.

Στις 2 Ιουλίου του 1974, ο Μακάριος σε επιστολή του στον στρατηγό Φ. Γκιζίκη κατήγγειλε την ηγεσία της δικτατορίας στην Αθήνα για ανάμειξη στις εναντίον του συνωμοσίες και αξίωνε την ανάκληση των από την Ελλάδα υπηρετούντων αξιωματικών της Κυπριακής Εθνοφρουράς.

Στις 8:20 π.μ. της 15ης Ιουλίου 1974 εκδηλώθηκε στην Κύπρο στρατιωτικό πραξικόπημα το οποίο είχε οργανωθεί από τη Χούντα με στόχο την ανατροπή του Μακαρίου.

Ο Μακάριος κατάφερε και διέφυγε, στην αρχή στην Πάφο και αργότερα στη βρετανική βάση Ακρωτηρίου και από εκεί στο εξωτερικό. Στις 19 Ιουλίου ο Μακάριος εκφώνησε ομιλία ενώπιον του Συμβουλίου Ασφαλείας του ΟΗΕ, όπου χαρακτήρισε το πραξικόπημα ως εισβολή της Χούντας στην Κύπρο και κατάλυση της ανεξαρτησίας της, ενώ ταυτόχρονα κάλεσε το Συμβούλιο Ασφαλείας να παρέμβει με όλα τα πρόσφορα μέσα για την αποκατάσταση της δημοκρατίας.

Μία μέρα μετά η Τουρκία, με το πρόσχημα που επιζητούσε από πολύ καιρό, εισέβαλε στις 20 Ιουλίου 1974 στο νησί. Η «κυβέρνηση» των πραξικοπηματιών του Νίκου Σαμψών παραιτήθηκε υπό το βάρος των εξελίξεων στις 23 Ιουλίου 1974.

Στη Γενεύη άρχισαν πυρετώδεις διαβουλεύσεις για την εξεύρεση ειρηνικής λύσης υπό την αιγίδα του Βρετανού Υπουργού Εξωτερικών Τζον Κάλαχαν. Η ελληνοκυπριακή πλευρά, εκπροσωπούμενη από τον Γλαύκο Κληρίδη, αξίωσε για πρώτη φορά μετά το 1963 εφαρμογή των Συνθηκών Ζυρίχης-Λονδίνου και του Κυπριακού Συντάγματος. Η Τουρκία αρνήθηκε και προέβαλε το πάγιο αίτημά της για γεωγραφικό χωρισμό του νησιού.

Ο Τούρκος Υπουργός Εξωτερικών Τουράν Γκιουνές αντιπρότεινε σχέδιο, σύμφωνα με το οποίο η Κυπριακή Δημοκρατία θα ήταν δικοινοτικό ομοσπονδιακό κράτος πολλών καντονιών, στο οποίο οι Τουρκοκύπριοι θα έλεγχαν το 34% περίπου του νησιού. Ο Κληρίδης ζήτησε αναβολή 36 ή 48 ωρών, για να συμβουλευτεί το Υπουργικό Συμβούλιο. Οι Τούρκοι απέρριψαν το αίτημά του.

Ενόσω διαρκούσαν οι διπλωματικές ειρηνευτικές διαπραγματεύσεις στη Γενεύη δεν φαινόταν να επιτυγχάνεται αίσια έκβαση και η Τουρκία, αφού πρώτα στις 3:30 τα ξημερώματα της 14 Αυγούστου του 1974 απέσυρε την αντιπροσωπεία της, σε λιγότερο από 1 1/2 ώρα μετά (4:35 π.μ. της ίδιας ημέρας) προχώρησε και στο δεύτερο κύμα εισβολής υπό την κωδική ονομασία «Αττίλας 2» με την κατάληψη της Αμμοχώστου και της Καρπασίας.

Ο Μακάριος επέστρεψε στην Κύπρο το Δεκέμβριο του 1974.

Το Φεβρουάριο 1975 η ε/κ πλευρά υπέβαλε στην τ/κ προτάσεις για διευθέτηση του Κυπριακού, βασισμένες στα ψηφίσματα του ΟΗΕ. Ωστόσο η απάντηση ήταν η εγκαθίδρυση του “Τουρκικού Ομόσπονδου Κράτους της Κύπρου” στα κατεχόμενα με τον Ραούφ Ντενκτάς ηγέτη.

Τον Φεβρουάριο του 1977 επιτεύχθηκε η πρώτη Συμφωνία Υψηλού Επιπέδου μεταξύ του τότε Προέδρου της Κυπριακής Δημοκρατίας Αρχιεπισκόπου Μακαρίου και του Τουρκοκύπριου ηγέτη Ραούφ Ντενκτάς. Η συμφωνία αυτή, που έγινε στην παρουσία του τότε Γενικού Γραμματέα των Ηνωμένων Εθνών Κουρτ Βάλντχαϊμ, προέβλεπε την εγκαθίδρυση μιας διζωνικής δικοινοτικής ομοσπονδίας.

Τον Αύγουστο του 1977 ο Αρχιεπίσκοπος Μακάριος απεβίωσε. Πρόεδρος της Δημοκρατίας ανέλαβε ο Σπύρος Κυπριανού.

Τον Μάιο του 1979 έγινε και δεύτερη Συμφωνία Υψηλού Επιπέδου, η οποία προέβλεπε μεταξύ άλλων ότι έπρεπε να δοθεί προτεραιότητα στο θέμα της επιστροφής της Αμμοχώστου στους νόμιμους κατοίκους της, ανεξαρτήτως της κατάληξης των διακοινοτικών συνομιλιών για συνολική διευθέτηση του προβλήματος.

Ωστόσο, ύστερα από πολλούς γύρους συνομιλιών από το 1977 υπό την αιγίδα των Ηνωμένων Εθνών, δεν υπήρξε κανένα αποτέλεσμα, δεδομένου ότι η τουρκική πλευρά συνέχισε την πολιτική της άρνησης συμμόρφωσης με τα ψηφίσματα των Ηνωμένων Εθνών.

Στις 15 Νοεμβρίου 1983, με σκοπό να εδραιώσει τον έλεγχό της στην κατεχόμενη περιοχή, η τουρκοκυπριακή ηγεσία ανακήρυξε μονομερώς την περιοχή αυτή σε «ανεξάρτητο κράτος», με την ονομασία «Τουρκική Δημοκρατία της Βόρειας Κύπρου». Παρά το γεγονός ότι τα Ηνωμένα Έθνη έχουν καταδικάσει την ενέργεια αυτή και καμιά άλλη χώρα εκτός από την Τουρκία δεν έχει αναγνωρίσει αυτή την παράνομη αποσχιστική οντότητα, η κατάσταση συνεχίζεται.

Συνεχίστηκαν οι προσπάθειες της κυβέρνησης της Κύπρου για λύση με τον Πρόεδρο Κυπριανού να παρουσιάζει τον Ιανουάριο 1984 πλαίσιο συνολικής λύσης του Κυπριακού για απάμβλυνση των ανησυχιών των Τουρκοκυπρίων. Η νέα προσπάθεια απορρίφθηκε από την τουρκική πλευρά. Το Σεπτέμβριο του 1984 ο ΓΓ του ΟΗΕ Πέρεζ Ντε Κουεγιάρ κάλεσε τον Πρόεδρο Κυπριανού και τον Ραούφ Ντενκτάς στη Νέα Υόρκη, για να λάβουν μέρος σε εκ του σύνεγγυς συνομιλίες. Παρ` όλη την συγκρατημένη αισιοδοξία και τη συνάντηση κορυφής τον Ιανουάριο 1985, ο Ρ. Ντενκτάς προχώρησε σε “δημοψήφισμα” για έγκριση του “νέου συντάγματος” για το ψευδοκράτος. Η τουρκική πλευρά απέρριψε την ιδέα για διεθνή διάσκεψη για το Κυπριακό τον Ιανουάριο του 1986 και προχώρησε στην εισαγωγή και άλλων εποίκων ενώ τα τουρκικά στρατεύματα κατοχής έφθασαν τις 35 χιλιάδες.

Το περίγραμμα προτάσεων για λύση του Κυπριακού

Το 1989, ο νέος Πρόεδρος της Κυπριακής Δημοκρατίας Γιώργος Βασιλείου άρχισε νέο γύρο συνομιλιών υπό την αιγίδα του νέου ΓΓ του ΟΗΕ Μπούτρος Μπούτρος Γκάλι. Υπέβαλε «Περίγραμμα Προτάσεων για την Εγκαθίδρυση μιας Ομόσπονδης Δημοκρατίας και τη Λύση του Κυπριακού Προβλήματος», που ήταν σύμφωνο με τα ψηφίσματα των Ηνωμένων Εθνών και τις δύο Συμφωνίες Υψηλού Επιπέδου. Ο κ. Γκάλι υπέβαλε “Δέσμη Ιδεών” ως “τροφή για σκέψη” με στόχο τον καταρτισμό ενός σχεδίου συνολικής συμφωνίας μέχρι το Σεπτέμβριο του 1989. Όρισε συνάντηση με τους δύο ηγέτες αλλά ο Ντενκτάς έθεσε όρους που δεν ήταν μόνο αντίθετοι προς τη συμφωνημένη βάση των διαπραγματεύσεων αλλά και ασυμβίβαστοι με τα σχετικά ψηφίσματα του ΟΗΕ.

Το 1990 και 1991 η αδιάλλακτη στάση της τουρκικής πλευράς συνεχίστηκε και επιδεινώθηκε περαιτέρω με πράξεις προώθησης του ψευδοκράτους. Παράλληλα, η Κυπριακή Δημοκρατία υπέβαλε αίτηση για πλήρη ένταξη στην ΕΕ, εκπροσωπώντας τον πληθυσμό ολόκληρου του νησιού.

Η Δέσμη Ιδεών του Γενικού Γραμματέα αποτέλεσε αντικείμενο των διακοινοτικών συνομιλιών εκ του σύνεγγυς και υπό την προεδρία του Γενικού Γραμματέα που με διάφορες φάσεις και συναντήσεις παρατάθηκαν μέχρι τις 11 Νοεμβρίου 1992. Η «Δέσμη Ιδεών», ενώ έγινε δεκτή από τον Πρόεδρο Γιώργο Βασιλείου ως βάση για διαπραγματεύσεις, απορρίφθηκε από τον Ρ. Ντενκτάς.

Από την αρχή της διαμόρφωσής της μέχρι την οριστική της μορφή τον Αύγουστο του 1992 υιοθετήθηκε από το Συμβούλιο Ασφαλείας με δύο ψηφίσματα το 750 της 10ης Απριλίου 1992 και το 774 λίγους μήνες αργότερα τον Αύγουστο του 1992. Η πλειοψηφία των ελληνοκυπριακών κομμάτων σε έκτακτη συνεδρία της Βουλής στις 27.1.1993 τάχθηκε εναντίον της Δέσμης Ιδεών Γκάλι.

Με τον Γλαύκο Κληρίδη το 1993 νέο Πρόεδρο της Δημοκρατίας, η κυπριακή κυβέρνηση πρότεινε στις 17 Δεκεμβρίου 1993 προτάσεις σύμφωνα με τις οποίες η Δημοκρατία ήταν διατεθειμένη να διαλύσει την Εθνική Φρουρά και να παραδώσει τον οπλισμό της στη φύλαξη της Ειρηνευτικής Δύναμης των Ηνωμένων Εθνών στην Κύπρο.

Τον Ιανουάριο 1994, ο Ντενκτάς συμφώνησε τελικά να αποδεχθεί κατ`αρχήν το πακέτο των Μέτρων Οικοδόμησης Εμπιστοσύνης (ΜΟΕ) και έτσι άρχισαν εκ του σύνεγγυς συνομιλίες στις 17 Φεβρουαρίου με στόχο την εφαρμογή τους.

Η διπλωματία του πήγαινε-έλα των Ηνωμένων Εθνών (Αναπληρωτή Ειδικού Αντιπροσώπου του ΓΓ του ΟΗΕ στην Κύπρο Γκουστάβ Φεϊσέλ) συνεχίστηκε αλλά καμία πρόοδος δεν συμφωνήθηκε, με το Συμβούλιο Ασφαλείας να βρίσκεται εκ νέου αντιμέτωπο με το γνωστό σενάριο της απουσίας συμφωνίας λόγω ουσιαστικά έλλειψης πολιτικής βούλησης εκ μέρους της τουρκοκυπριακής πλευράς.

Το 1994 στη Συνάντηση Κορυφής της ΕΕ στην Κέρκυρα αποφασίζεται ότι η επόμενη φάση της διεύρυνσης της ΕΕ θα περιλαμβάνει την Κύπρο και τη Μάλτα.

Κατά τη διάρκεια του Αυγούστου 1996 υπήρξε αύξηση της έντασης στην Κύπρο μετά τις δολοφονίες δύο Ε/κ στη νεκρή ζώνη από τις τουρκικές κατοχικές δυνάμεις, υποβοηθούμενες από εξτρεμιστικά σοβινιστικά στοιχεία. Το Συμβούλιο Ασφαλείας σε ψήφισμά του 1092 για ανανέωση της θητείας της ΟΥΝΦΙΚΥΠ, εκφράζει βαθιά ανησυχία για την επιδείνωση της κατάστασης στην Κύπρο.

Οι συνομιλίες που πραγματοποιήθηκαν στο Τράουτμπεκ τον Ιούλιο του 1997 αν και δεν είχαν νέες εξελίξεις, εντούτοις δημιούργησαν καλό κλίμα, είχε δηλώσει ο Κληρίδης. Ο δεύτερος γύρος των απευθείας συνομιλιών στο Μοντρέ της Ελβετίας τον Αύγουστο του 1997 ωστόσο δεν έφερε αποτέλεσμα αφού ούτε διεξήχθηκαν διαπραγματεύσεις.

Ταυτόχρονα, αποφασίστηκε η ενταξιακή διαδικασία για την Κύπρο να αρχίσει στις 30 Μαρτίου 1998. Ο Πρόεδρος Κληρίδης πρότεινε τη συμμετοχή των Τουρκοκυπρίων στην ενταξιακή ομάδα υπό τον Γιώργο Βασιλείου, αλλά ο Ραούφ Ντενκτάς ήταν αρνητικός, δηλώνοντας “ότι αν η ΕΕ θέλει τη συμμετοχή μας, τότε θα πρέπει να αναγνωρίσει το κράτος μας”.

Ο Πρόεδρος Κληρίδης επανεξελέγη Πρόεδρος για μια δεύτερη θητεία τον Φεβρουάριο 1998. Αποφάσισε τη μεταφορά των S-300 στην Κρήτη, ύστερα από διαβουλεύσεις με τη ρωσική πλευρά και στο πλαίσιο του ενιαίου αμυντικού δόγματος με την Ελλάδα.

Επανήρχισαν το Δεκέμβριο 1999 εκ του σύνεγγυς συνομιλίες για προετοιμασία του εδάφους για ουσιαστικές διαπραγματεύσεις και τον Ιανουάριο 2000 νέος γύρος συνομιλιών με τον ΓΓ του ΟΗΕ Κόφι Ανάν και τον ειδικό του Σύμβουλο Άλβαρο ντε Σότο. Ο Κόφι Ανάν υπέβαλε Σχέδιο για συνολική επίλυση του Κυπριακού. Η αρχική του μορφή (το αποκαλούμενο σήμερα σχέδιο Ανάν Ι) παρουσιάστηκε για πρώτη φορά στις 11 Νοεμβρίου 2002. Παρουσιάστηκε δεύτερο αναθεωρημένο σχέδιο στις 10 Δεκεμβρίου 2002.

Η ένταξη της Κύπρου στην ΕΕ

Σε μια άλλη εξέλιξη, το Συμβούλιο Κορυφής της ΕΕ στην Κοπεγχάγη κάλεσε την Κύπρο για ένταξη στην ΕΕ τον Ιούνιο του 2004. Αυτό είχε ως αποτέλεσμα την έντονη διαμαρτυρία των Τ/κ καλώντας τον Ντενκτάς να παραιτηθεί ή να αποδεχθεί το Σχέδιο Ανάν.

Με την εκλογή του στην Προεδρία της Κυπριακής Δημοκρατίας, ο Τάσσος Παπαδόπουλος βρήκε μπροστά του το Σχέδιο Ανάν. Ο ΓΓ του ΟΗΕ ήρθε στην Κύπρο στις 28 Φεβρουαρίου και υπέβαλε αναθεωρημένο σχέδιο Ανάν, το 3. Τον Μάρτιο του 2003, στις συνομιλίες της Χάγης υπό το ΓΓ του ΟΗΕ, ο Πρόεδρος Παπαδόπουλος αποδέχτηκε, υπό κάποιες τεχνικές προϋποθέσεις, να παραπέμψει το σχέδιο Ανάν 3 ως είχε σε δημοψήφισμα, υπογράφοντας τη «θεμελιώδη συμφωνία». Ο Ντενκτάς όμως απέρριψε το Ανάν 3 και οι συνομιλίες κατέρρευσαν.

Σε συνάντησή τους στη Νέα Υόρκη τον Φεβρουάριο 2004, ο Τ. Παπαδόπουλος και Ρ. Ντενκτάς αποφάσισαν μια νέα διαδικασία που στόχο είχε, όπως το Σχέδιο Ανάν τεθεί σε ταυτόχρονα δημοψηφίσματα στις δύο κοινότητες πριν από την ένταξη της Κύπρου στην ΕΕ την 1η Μαΐου 2004. Μεταξύ 27 – 31 Μαρτίου 2004, ο Τάσσος Παπαδόπουλος μαζί με το Εθνικό Συμβούλιο μετέβησαν στο Μπούργκενστοκ για την τελική διαπραγμάτευση και εκεί ο ΓΓ του ΟΗΕ κατέθεσε το Ανάν 4.

Κατά την επιστροφή του, σε τηλεοπτικό διάγγελμά του προς τους Ελληνοκυπρίους, ο Τάσσος Παπαδόπουλος πήρε σαφή θέση υπέρ του ΟΧΙ στο δημοψήφισμα, σημειώνοντας ότι παρέλαβε κράτος και δεν θα παραδώσει κοινότητα.

Στις 24 Απριλίου 2004, το 76% των Ελληνοκυπρίων ψήφισε ΟΧΙ στο Σχέδιο Ανάν, ενώ αντίθετα το 62% των Τουρκοκυπρίων ψήφισε ΝΑΙ. Ο Τ. Παπαδόπουλος άρχισε διεθνή εκστρατεία για να εξηγήσει τους λόγους του ΟΧΙ.

Την 1 Μαϊου 2004, στη Σύνοδο Κορυφής του Δουβλίνου, η Κυπριακή Δημοκρατία έγινε αποδεκτή ως πλήρες μέλος της Ευρωπαϊκής Ένωσης.

Την 1η Ιανουαρίου 2008, η Κύπρος εισήλθε στη ζώνη του ευρώ.

Τον Φεβρουάριο 2008, νέος Πρόεδρος της Δημοκρατίας εκλέχθηκε ο Δημήτρης Χριστόφιας. Μαζί με τον Μεχμέτ Αλί Ταλάτ, αρχηγό του Ρεπουμπλικανικού Τουρκικού Κόμματος, που διατηρεί στενές σχέσεις με το ΑΚΕΛ, νέο ηγέτη των Τουρκοκυπρίων, διαφάνηκε μια ευνοϊκή ευκαιρία για διαπραγματεύσεις ηγετών που βρίσκονταν κάτω από την ίδια ιδεολογική στέγη.

Κατά τη διάρκεια των συναντήσεων των δύο ηγετών από τον Σεπτέμβριο 2008 μέχρι Απρίλιο 2010, Χριστόφιας και Ταλάτ έφθασαν σε συγκλίσεις. Σύμφωνα με τον Τουμάζο Τσιελεπή, διεθνολόγο, επικεφαλής διαπραγματευτικής ομάδας επί Χριστόφια και μέλος του Π.Γ. του ΑΚΕΛ, επιτεύχθηκε σημαντική πρόοδος στα κεφάλαια της διακυβέρνησης και κατανομής εξουσιών, το κεφάλαιο της οικονομίας και το κεφάλαιο που είχε σχέση με τα θέματα της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Στα υπόλοιπα τρία κεφάλαια του Κυπριακού που ήταν το περιουσιακό, το εδαφικό και το κεφάλαιο της ασφάλειας και των εγγυήσεων δεν είχε επιτευχθεί πρόοδος.

Οι έρευνες της ΚΔ για υδρογονάνθρακες

Τον Αλί Ταλάτ διαδέχθηκε ο Ντερβίς Ερογλου, με τον οποίο ο Δ. Χριστόφιας είχε 77 συναντήσεις. Κορύφωση των συναντήσεων ήταν στο Greentree του Long Island στη Νέα Υόρκη μεταξύ 21-24 Ιανουαρίου 2012. Ο Πρόεδρος Χριστόφιας δήλωσε μετά την ολοκλήρωση των συνομιλιών ότι δεν δικαιολογείτο η πρόσκληση του Γενικού Γραμματέα του ΟΗΕ, καθώς δεν σημειώθηκε πρόοδος στο διάστημα των 2,5 μηνών μεταξύ των δύο συναντήσεων στο Greentree. Ο Ντ. Ερογλου συνέχισε με την επιμονή του πάνω σε διάφορα ζητήματα που δεν μπορούσε η ε/κ πλευρά να αποδεχθεί.

Το Σεπτέμβριο 2011 άρχισαν οι έρευνες της Κυπριακής Δημοκρατίας για υδρογονάνθρακες στην Αποκλειστική Οικονομική της Ζώνη, με την Τουρκία να χαρακτηρίζει την εξέλιξη παράνομη και να απειλεί να στείλει πλοία του τουρκικού πολεμικού στόλου στην περιοχή.

Το Φεβρουάριο 2013 εκλέγεται στην Προεδρία της Δημοκρατίας ο Νίκος Αναστασιάδης. Το Κυπριακό μπήκε σε δεύτερη μοίρα αφού ο Ν. Αναστασιάδης άρχισε σχεδόν αμέσως τη διαπραγμάτευση για τριετές πρόγραμμα οικονομικής προσαρμογής, που έληξε επίσημα στις 31 Μαρτίου 2016.

Το 2014 ξεκίνησε με καλούς οιωνούς αφού οι δύο ηγέτες συμφώνησαν σε κοινή διακήρυξη στις 11 Φεβρουαρίου. Η δήλωση αναφέρεται στη διζωνική δικοινοτική ομοσπονδία, στη σημασία των ΜΟΕ, αλλά και μέτρων «για μελλοντική αναζωογόνηση της περιοχής της Αμμοχώστου όταν συμφωνηθεί από τις δύο κοινότητες», ενώ επαναβεβαιώνεται η υποστήριξη των ΗΠΑ «στην άσκηση των κυριάρχων δικαιωμάτων της Κυπριακής Δημοκρατίας για εξερεύνηση και ανάπτυξη των πόρων στις υπεράκτιες ζώνες της».

Το 2014 σημαδεύεται από την εντατικοποιημένη εμπλοκή του αμερικανικού παράγοντα στη διαδικασία με την επίσκεψη του Αντιπροέδρου Τζο Μπάιντεν, την αντικατάσταση του Ειδικού Συμβούλου του ΓΓ του ΟΗΕ Αλεξάντερ Ντάουνερ από το Νορβηγό πρώην Υπουργό Εξωτερικών Έσπεν Μπαρθ Έιντε και την αναστολή των συνομιλιών εξαιτίας των τουρκικών προκλήσεων με την έκδοση οδηγίας προς ναυτιλομένους (NAVTEX) και της έναρξης ερευνών από το σεισμογραφικό σκάφος «Μπαρμπαρός».

Ο Πρόεδρος Αναστασιάδης απέστειλε επιστολή στον ΓΓ του ΟΗΕ, με την ομόφωνη στήριξη των μελών του Εθνικού Συμβουλίου, αναστέλλοντας τη συμμετοχή του στις συνομιλίες.

Η εκλογή του Μουσταφά Ακιντζί στην ηγεσία των Τουρκοκυπρίων το 2015 έδωσε νέα πνοή στις διαπραγματεύσεις με τον Πρόεδρο Αναστασιάδη να επιστρέφει στο τραπέζι των διαπραγματεύσεων. Οι διαπραγματεύσεις συνεχίστηκαν με εντατικό ρυθμό το 2016 με αποκορύφωμα την απόφαση να συναντηθούν στο θέρετρο Mont Pelerin στην Ελβετία. Ύστερα από δύο γύρους Αναστασιάδης και Ακιντζί δεν μπόρεσαν να επιτύχουν στις απαραίτητες περαιτέρω συγκλίσεις στα κριτήρια για εδαφικές προσαρμογές που θα άνοιγαν το δρόμο για την τελευταία πράξη των συνομιλιών.

Σύμφωνα με τον Ειδικό Σύμβουλο του ΓΓ των Ηνωμένων Εθνών Έσπεν Μπαρθ Έιντε, οι δυο πλευρές αποφάσισαν «να επιστρέψουν στην Κύπρο και να εξετάσουν την πορεία προς τα μπρος…».

Σε δείπνο στη Λευκωσία την 1η Δεκεμβρίου 2016, αποφάσισαν να συνεχίσουν τις διαπραγματεύσεις στη Λευκωσία και να συναντηθούν στη Γενεύη. Στις 11 Ιανουαρίου 2017 θα παρουσιάσουν τους χάρτες τους. Από την 12η Ιανουαρίου 2017 θα συγκληθεί Διάσκεψη για την Κύπρο με την πρόσθετη συμμετοχή των εγγυητριών δυνάμεων και θα προσκληθούν όσα άλλα αρμόδια μέρη απαιτείται.

Η χαρτογράφηση του Κυπριακού απο το 1977 μέχρι το 2004

Η εδαφική πτυχή του Κυπριακού και η αποτύπωση των εδαφών της κάθε συνιστώσας πολιτείας σε χάρτη είναι ένα από τα κρίσιμα θέματα που πρέπει να διευθετηθούν στο πλαίσιο μιας λύσης και αποτελεί αντικείμενο και της παρούσας φάσης των συνομιλιών μεταξύ του Προέδρου της Δημοκρατίας Νίκου Αναστασιάδη και του Τουρκοκύπριου ηγέτη Μουσταφά Ακιντζί, που συνεχίζονται αυτό τον μήνα στη Γενεύη, στο πλαίσιο των οποίων είναι προγραμματισμένο στις 11 Ιανουαρίου οι δυο πλευρές να παρουσιάσουν τους χάρτες τους.

Πηγή της ελληνοκυπριακής πλευράς ανέφερε στο ΚΥΠΕ πως το γεγονός ότι την ίδια στιγμή θα κατατεθούν χάρτες από τις δυο πλευρές για τις εδαφικές αναπροσαρμογές είναι μια σημαντική εξέλιξη, προσθέτοντας πως αυτό που αναμένεται είναι ότι στους χάρτες θα αποτυπώνεται το κριτήριο του ποσοστού εδάφους της κάθε συνιστώσας πολιτείας επί του οποίου υπήρξε στο Μοντ Πελεράν κατ `αρχήν συμφωνία σε ό,τι αφορά την έκταση της τουρκοκυπριακής συνιστώσας πολιτείας, μεταξύ 28,2%-29,2%.

Πρόσθεσε πως η ελληνοκυπριακή πλευρά θα έχει στις αποσκευές της παραλλαγές χαρτών και πως αναμένει ότι στη Γενεύη οι δυο πλευρές θα συνεχίσουν και τη συζήτηση επί των κριτηρίων για το εδαφικό πριν την παρουσίαση των χαρτών τους, υπενθυμίζοντας πως δεν υπήρξε συμφωνία επί των άλλων δυο κριτηρίων που αφορούν τον αριθμό των προσφύγων που θα επιστρέψουν υπό ελληνοκυπριακή διοίκηση και το ποσοστό της ακτογραμμής της κάθε πλευράς.

Η ίδια πηγή είπε ακόμα πως σε μεγάλο βαθμό η σύγκλιση ή η απόκλιση που θα υπάρχει στους χάρτες που θα κατατεθούν θα επηρεάσει το κλίμα κατά τη Διάσκεψη για την Ασφάλεια και τις Εγγυήσεις. Ερωτηθείσα κατά πόσο έχουν ληφθεί υπόψη κατά την προετοιμασία της ελληνοκυπριακής πλευράς, χάρτες και προτάσεις για εδαφικές αναπροσαρμογές που είχαν γίνει στο παρελθόν, η ίδια πηγή ανέφερε πως «φυσικά λαμβάνονται υπόψη», προσθέτοντας πως «υπάρχουν κάποιες ευαισθησίες».

Πρόσθεσε πως για παράδειγμα για την ελληνοκυπριακή πλευρά εκείνο που έχει σημασία είναι να επιστραφούν περιοχές που ήταν πυκνοκατοικημένες πριν την τουρκική εισβολή.

Στο παρελθόν τόσο οι δυο πλευρές όσο και τα Ηνωμένα Έθνη είχαν ετοιμάσει χάρτες και έκαναν εισηγήσεις για εδαφικές αναπροσαρμογές, χωρίς ωστόσο να γίνει κατορθωτή η επίτευξη συμφωνίας. Η “χαρτογράφηση” της λύσης του Κυπριακού άρχισε από νωρίς στο πλαίσιο των δικοινοτικών συνομιλιών μετά την τουρκική εισβολή του 1974.

Αφετηρία: Το 1977 και όλες οι εδαφικές αναπροσαρμογές

Το 1977, κατά τον έκτο γύρο των συνομιλιών, η ελληνοκυπριακή πλευρά προσήλθε με προτάσεις τόσο για το Συνταγματικό όσο και για το Εδαφικό. Στο πλαίσιο αυτό η ελληνοκυπριακή πλευρά ετοίμασε χάρτη (31/3/1977) που προέβλεπε ποσοστό εδάφους 80,3% για την ελληνοκυπριακή πλευρά και 19,7% για την τουρκοκυπριακή. Η ελληνοκυπριακή πλευρά λάμβανε ποσοστό 75,3% της ακτογραμμής και η τουρκοκυπριακή 24,7%. Ο αριθμός των Ελληνοκυπρίων που θα επέστρεφαν ήταν 109.515. Η πρόταση αυτή επανήλθε και στις 8 Οκτωβρίου 1980.

Στις 13 Απριλίου 1978 κατέθεσε προτάσεις η τουρκοκυπριακή πλευρά. Η νεκρή ζώνη θα τίθετο υπό ελληνοκυπριακή διοίκηση ενώ σε ό,τι αφορά τα υπόλοιπα εδάφη υπήρχε απλώς ευθυγράμμιση με αποτέλεσμα να επιστρέφεται μόλις το 1,2% των εδαφών. Έτσι ποσοστό 64,8% θα ανήκε στην ελληνοκυπριακή συνιστώσα πολιτεία, η οποία θα είχε τον έλεγχο του 44,5% της ακτογραμμής. Το 35,2% του εδάφους θα ανήκε στην τουρκοκυπριακή συνιστώσα πολιτεία, η οποία θα είχε τον έλεγχο του 55,5% της ακτογραμμής. Συνολικά θα επέστρεφαν 4.124 Ελληνοκύπριοι.

Στις 5 Αυγούστου 1981 η τ/κ πλευρά προχώρησε στην υποβολή νέων προτάσεων επί αριθμού θεμάτων, περιλαμβανομένου και του Εδαφικού. Ο χάρτης της προέβλεπε ποσοστό εδάφους 33,4% για την ίδια και 66,6% υπό ελληνοκυπριακή διοίκηση. Η τουρκοκυπριακή πλευρά θα είχε το 53,4% της ακτογραμμής και η ελληνοκυπριακή το 46,6% ενώ θα επέστρεφαν 13.818 Ελληνοκύπριοι.

Ακολούθησε την ίδια χρονιά ο πρώτος χάρτης του Ειδικού Αντιπροσώπου των Ηνωμένων Εθνών Χούγκο Γκόμπι με τον οποίο ποσοστό εδάφους 72,6% τίθετο υπό ελληνοκυπριακή διοίκηση και 27,4% υπό τουρκοκυπριακή. Σε ό,τι αφορά την ακτογραμμή ποσοστό 49,8% θα ανήκε στην ελληνοκυπριακή πλευρά και 50,2% στην τουρκοκυπριακή. Θα επέστρεφαν 78.025 Ελληνοκύπριοι.

Ο δεύτερος χάρτης Γκόμπι επίσης του 1981 έδινε 0,2% περισσότερο ποσοστό εδάφους στην ελληνοκυπριακή πλευρά (72,8%) και το 27,2% στην τουρκοκυπριακή. Τα ποσοστά της ακτογραμμής για την κάθε πλευρά παρέμεναν τα ίδια ενώ θα επέστρεφαν 79.720 Ελληνοκύπριοι.

Τον Αύγουστο του 1992 υποβάλλεται ο χάρτης του τότε ΓΓ των Ηνωμένων Εθνών Μπούτρος Μπούτρος Γκάλι με τις εδαφικές αναπροσαρμογές ο οποίος ήταν ενσωματωμένος στη “Δέσμη Ιδεών” Γκάλι για ένα πλαίσιο συνολικής συμφωνίας για το Κυπριακό. Ο χάρτης προέβλεπε ποσοστό εδαφών 72,1% υπό ελληνοκυπριακή διοίκηση και 27,9% υπό τουρκοκυπριακή διοίκηση. Με βάση το χάρτη η ελληνοκυπριακή πλευρά θα κατείχε το 49,9% της ακτογραμμής και η τουρκοκυπριακή το 50,1%. Θα επέστρεφαν 78.912 Ελληνοκύπριοι.

Το Δεκέμβριο του 1999 υπήρξαν δυο χάρτες από την ελληνοκυπριακή πλευρά στο πλαίσιο των προτάσεών της για το Εδαφικό. Και στις δυο περιπτώσεις τα ποσοστά εδάφους και ακτογραμμής παρέμεναν τα ίδια, άλλαζε μόνο ο αριθμός των Ελληνοκυπρίων που θα επέστρεφαν. Το ελληνοκυπριακό συνιστών κρατίδιο θα είχε το 76% του εδάφους και το τουρκοκυπριακό το 24%, ενώ η ελληνοκυπριακή πλευρά θα έλεγχε το 65% της ακτογραμμής και η τουρκοκυπριακή το 35%. Με βάση τον πρώτο χάρτη θα επέστρεφαν 107.778 Ελληνοκύπριοι και με βάση το δεύτερο 99.916.

Οι αναπροσαρμογές του Σχεδίου Ανάν

Οι επόμενες προτάσεις εδαφικών αναπροσαρμογών έγιναν στα πλαίσια των συζητήσεων για τις διάφορες εκδοχές του Σχεδίου Ανάν.

Με βάση την πρόταση του πρώτου Σχεδίου το Νοέμβριο του 2002, το ελληνοκυπριακό συνιστών κρατίδιο θα είχε το 71,4% του εδάφους και το τουρκοκυπριακό το 28,6%. Η ελληνοκυπριακή πλευρά θα είχε το 45,5% της ακτογραμμής και η τουρκοκυπριακή το 54,5%, ενώ θα επέστρεφαν 82.170 Ελληνοκύπριοι.

Ακολούθησε δεύτερη πρόταση από τα Ηνωμένα Έθνη τον ίδιο μήνα, με βάση την οποία το ελληνοκυπριακό συνιστών κρατίδιο θα είχε το 71,5% του εδάφους και το τουρκοκυπριακό το 28,5%. Η ελληνοκυπριακή πλευρά θα είχε το 58,3% της ακτογραμμής και η τουρκοκυπριακή το 41,7%, ενώ θα επέστρεφαν 79.947 Ελληνοκύπριοι.

Το Δεκέμβριο του 2002 υπήρξε πρόταση της ελληνοκυπριακής πλευράς για 73,1% του εδάφους για την ίδια και 26,9% για την τουρκοκυπριακή πλευρά. Η ακτογραμμή της κάθε πλευράς θα ήταν 60,3% και 39,7%, αντίστοιχα. Θα επέστρεφαν συνολικά 100.311 Ελληνοκύπριοι.

Η πρόταση που περιλαμβανόταν στο Σχέδιο Ανάν 2 το Δεκέμβριο του 2002 προνοούσε ποσοστό εδάφους 71,5% υπό ελληνοκυπριακή διοίκηση και 28,5% υπό τουρκοκυπριακή ενώ σε ό,τι αφορά την ακτογραμμή το 59% θα ήταν υπό ελληνοκυπριακή διοίκηση και το 41% υπό τουρκοκυπριακή. Θα επέστρεφαν 79.947 Ελληνοκύπριοι.

Ακολούθησαν οι προτάσεις επί του Εδαφικού στο Σχέδιο Ανάν 3 το Φεβρουάριο του 2003, στις 29 Μαρτίου 2004 (Σχέδιο Ανάν 4) και στις 31 Μαρτίου 2004 (Σχέδιο Ανάν 5 το οποίο τέθηκε σε δημοψήφισμα). Και οι τρεις προτάσεις προνοούσαν ποσοστό εδάφους 71,3% υπό ελληνοκυπριακή διοίκηση και 28,7% υπό τουρκοκυπριακή και επιστροφή 86.366 Ελληνοκυπρίων.

Σε ό,τι αφορά τα ποσοστά της ακτογραμμής στην πρόταση του 2003 αυτά ήταν 49% για την ελληνοκυπριακή πλευρά και 51% για την τουρκοκυπριακή και στις δυο επόμενες προτάσεις 45,7% για την ελληνοκυπριακή πλευρά και 54,3% για την τουρκοκυπριακή.

Πηγή: ΚΥΠΕ

[Πηγή: SigmaLive, 07/01/2017 / SigmaLive, 05/01/2017]

pylitonfilon

Διαβάστε περισσότερα