"Θεάτρου Όψεις" : Τελετή Λήξης - Θεατρική Παράσταση "Στάχτη στα Μάτια" από τη Θεατρική Ομάδα Αιτωλικού

Κυριακή 28 Ιουλίου 2013

η Τελετή Λήξης 

της 2ης Θεατρικής Συνάντησης Ερασιτεχνικών Ομάδων

 "Θεάτρου Όψεις"

με την παράσταση 

"Στάχτη στα Μάτια"

από τη Θεατρική Ομάδα Αιτωλικού - Πολ. & Μορφ. Συλλόγου "Το Αιτωλικό"

ώρα 9.15 μ.μ.

στο Υπαίθριο Θέατρο Αιτωλικού

Στην Τελετή Λήξης θα έχουμε την τιμή να φιλοξενούμε τον ηθοποιό

Χρήστο Καλαβρούζο ως τιμώμενο πρόσωπο.

Γιατί επιλέξαμε το "Στάχτη στα Μάτια"
Αλήθεια ή.... Φάρσα?
Μπορεί αυτή τη στιγμή να μη διανύουμε την καλύτερη εποχή μας ως λαός, όμως δεν έχει περάσει πολύς καιρός από τότε που νιώθαμε ότι ευημερούμε κοινωνικά, και κυρίως, οικονομικά. Οι οικονομικές αναλύσεις ήταν… εύκολο θέμα, το χρηματιστήριο… ευχάριστο θέμα και η διαχείριση χρημάτων… απλό θέμα. Όλο αυτό το κλίμα μας έδινε ένα κύρος και μια αυτοπεποίθηση! Κοιταζόμασταν στον καθρέφτη και λέγαμε: «Φτου σου… ευρωπαίε μου!» Κοιτάζαμε τον άλλον υποτιμητικά και λέγαμε: «Ξέρεις ποιος είμαι εγώ, ρε;» Η ‘σαμσονάιτ’ ποτέ δεν έλειπε από το χέρι μας, υπονοώντας ότι εκεί μέσα κρύβονται τόσα μεγάλα οικονομικά συμφέροντα, που ένας ‘κοινός θνητός’ δε θα μπορούσε να αντιληφθεί…Τώρα,  κοιτάζοντας πίσω, αναρωτιόμαστε: όλα αυτά ήταν αλήθεια, ή, μας έκαναν… φάρσα;

Ο Ευγένιος Λαμπίς, 2 αιώνες –σχεδόν- πριν, αντιλαμβάνεται στη Γαλλία της εποχής του, την εκεί, κοινωνική υποκρισία. Άνθρωποι μεσοαστοί που θέλουν να περνιόνται για αριστοκράτες, που ανενδοίαστα επιδεικνύουν τις –ανύπαρκτες- ‘υψηλές’ γνωριμίες τους, τα –ανύπαρκτα- πολλά λεφτά τους, που παρακολουθούν θεάματα τα οποία δεν καταλαβαίνουν  -μόνο και μόνο επειδή κάποιοι άλλοι το κάνουν- που μπλέκονται εν τέλει σ’ έναν φαύλο κύκλο και  το ένα ψέμα φέρνει το άλλο, ώσπου στο τέλος δε μπορούν να το ελέγξουν πια.

Αυτές τις γκροτέσκες φιγούρες, ο Λαμπίς, τις ‘υπογραμμίζει’ ακόμα περισσότερο όταν απέναντί τους τοποθετεί ό,τι είναι αληθινό και αγνό: από τη μια μεριά, η αλήθεια βρίσκεται στον θείο Ρομπέρ, που είναι το μόνο υγιές στοιχείο. Ένας άνθρωπος που έχει αυτογνωσία και είναι περήφανος γι’ αυτό που είναι και για τίποτα παραπάνω. Απ’ την άλλη, η αγνότητα και η ομορφιά βρίσκεται στον έρωτα δύο νεαρών παιδιών, που όμως περνάει σε δεύτερο πλάνο, αφού κι αυτός υποσκελίζεται μπροστά στα… συμφέροντα. Ο Λαμπίς μας παραδίδει ένα έργο μέσα στο οποίο αναγνωρίζουμε πολλά στοιχεία από τη δική μας πρόσφατη πραγματικότητα(;). Η κάθαρση έρχεται χάρη στη φάρσα, αφού ο θεατής μέσα απ’ αυτό το είδος, παίρνει εκδίκηση για την καταπίεση της πραγματικότητας και της ‘φρόνιμης’ λογικής. Το απελευθερωτικό γέλιο θριαμβεύει και οι μάσκες πέφτουν.

Διονυσία Ολιβώτου, Θεατρολόγος - Εκπαιδευτικός

Διαβάστε περισσότερα

Η παρακμή του Κοινοβουλευτισμού και το «φούντωμα» της Χρυσής Αυγής

του Λευτέρη Ριζά

Αν δεν απατώμαι πρώτος ο κ. Ε. Βενιζέλος κάλεσε τα «κόμματα του δημοκρατικού τόξου» σε κοινό μέτωπο και αγώνα κατά της αντικοινοβουλευτικής και αντιδημοκρατικής Χρυσής Αυγής. Προχτές μάλιστα, με αφορμή ένα επεισόδιο  μεταξύ βουλευτών της Χρυσής Αυγής  και του προεδρεύοντος εκείνη την ώρα κ. Γ. Δραγασάκη, τα κόμματα του «δημοκρατικού τόξου» επιτέθηκαν στο κόμμα της ακροδεξιάς – ακόμα και οι κ.κ. Άδωνις Γεωργιάδης και Μ. Βορίδης – καταγγέλλοντας το  για προσβολή του κοινοβουλίου – του «Ναού της Δημοκρατίας» – και  καλώντας όλους να το υπερασπίσουν.
Είναι αλήθεια ότι οι βουλευτές της Χρυσής Αυγής – και συνολικά το κόμμα αυτό – μέσα και έξω από τη Βουλή πολύ συχνά – και με ένα τρόπο αρκετά χυδαίο και φασιστο-ναζιστικό, επιτίθενται στον κοινοβουλευτισμό, γενικά στη Δημοκρατία, χλευάζοντας και αμφισβητώντας  και τα δύο, στο όνομα πάντα του εθνικισμού και των ελλήνων.

Αλλά για να δούμε ποιοι νομιμοποιούν αυτές τις επιθέσεις, ποιοι τους βοηθάνε να αποκτούν ολοένα και ευρύτερο ακροατήριο. Είναι, πιστεύω ακριβώς αυτοί που καθημερινά υποβαθμίζουν τη Βουλή – το Κοινοβούλιο και τον κοινοβουλευτισμό -  με τα έργα και τις πράξεις τους.
Όταν π.χ. οι βουλευτές καταδικάζονται, επί ποινή διαγραφής, να μην βουλεύονται αλλά απλά να πειθαρχούν στην «γραμμή» της ηγεσίας του κόμματος τους, όταν αναγκάζονται μέσα σε πολύ λίγες ημέρες να ψηφίσουν ενάντια σε προηγούμενη απόφαση τους ή όταν τέλος μια σειρά νόμοι κρίσιμοι για τη ζωή του λαού δεν συζητούνται στην Βουλή αλλά επιβάλλονται με Πράξεις Νομοθετικού Περιεχομένου ή Προεδρικά Διατάγματα, τότε ποιος κουρελιάζει τη Βουλή και τους βουλευτές, ποιος ξεθεμελιώνει το «Ναό της Δημοκρατίας»;

Όταν με τροπολογία τους – που κατέθεσαν σαν άσχετο νομοσχέδιο του υπουργείου οικονομικών – οι κ.κ. Γιάννης Στουρνάρας και Κυριάκος Μητσοτάκης – ουσιαστικά καθιστούν περιττές τις συνεδριάσεις της Βουλής, δίνοντας το δικαίωμα στους υπουργούς να νομοθετούν με προεδρικά διατάγματα, ποιος πραγματικά ξευτιλίζει τη Βουλή, τον κοινοβουλευτισμό και τους βουλευτές δικαιολογώντας έτσι τις επιθέσεις εναντίον τους από τη Χρυσή Αυγή; Κι όταν λέμε Στουρνάρας και Μητσοτάκης, εννοούμε Ν.Δ. και ΠΑΣΟΚ αντάμα.
Τι προβλέπει η τροπολογία που κατέθεσαν οι δυο υπουργοί της δικομματικής κυβέρνησης των μνημονίων στο Σχέδιο Νόμου «Αντιμετώπιση της Αυθαίρετης Δόμησης- Περιβαλλοντικό Ισοζύγιο και άλλες διατάξεις»; Προβλέπει απλούστατα ότι «η οργάνωση και λειτουργία των υπουργείων, των αυτοτελών δημόσιων υπηρεσιών, των αποκεντρωμένων διοικήσεων και των νομικών προσώπων δημοσίου δικαίου καθορίζονται με τους Οργανισμούς των φορέων αυτών, οι οποίοι καταρτίζονται, αντικαθίστανται ή τροποποιούνται με προεδρικά διατάγματα, τα οποία εκδίδονται με πρόταση των Υπουργών Διοικητικής Μεταρρύθμισης και Ηλεκτρονικής Διακυβέρνησης, Οικονομικών και του αρμόδιου κατά περίπτωση υπουργού. …..μπορεί με τα ίδια προεδρικά διατάγματα να αντικαθίσταται, να καταργείται ή να τροποποιείται κάθε ισχύουσα διάταξη νόμου  ή κανονιστικής πράξης, σχετική με την οργάνωση και λειτουργία των φορέων που αναφέρονται στο πρώτο εδάφιο της παρούσας παραγράφου». Στη συνέχεια, για να μην υπάρξει καμία σύγχυση ή αμφισβήτηση της θέλησης της δικομματικής κυβέρνησης που υπηρετεί σήμερα τους δανειστές, την Τροϊκα κλπ, , μας ξεκαθαρίζουνε ότι «3. Με τους Οργανισμούς της προηγούμενης παραγράφου μπορεί επίσης να προβλέπεται:
α ) η κατάργηση ή συγχώνευση υπηρεσιών ή οργανικών μονάδων των φορέων της παραγράφου 1, καθώς και η μεταφορά αρμοδιοτήτων τους σε άλλες υπηρεσίες  ή οργανικές μονάδες του φορέα ή εποπτευομένων φορέων του ή η κατάργηση τους.»

Να μην πολυλογούμε δεν χρειάζεται η Βουλή να συνεδριάζει, να «τσακώνονται», να ιδροκοπάνε και να κουράζονται οι βουλευτές. Οι δύο υπουργοί και ο καθ’ ύλην αρμόδιος υπουργός – ούτε καν δηλαδή οι 29 κατασκευαστές πλυντηρίων  -  μπορούν να απολύουν, να μεταφέρουν, να καταργούν κατά πώς η κυβέρνηση  αποφασίζει [τρόπος του λέγειν, σωστότερα κατά πως οι δανειστές, η Τρόϊκα και πιο συγκεκριμένα η Γερμανία επιθυμούν]. Οι βουλευτές δεν έχουν καμιά δουλειά να ανακατεύονται.

Ποιος λοιπόν δικαιώνει και νομιμοποιεί τον αντικοινοβουλευτισμό και την αντιδημοκρατική νοοτροπία της άκρας δεξιάς; Αυτοί που καταργούν το Κοινοβούλιο. Που μας γυρίζουν σε   εποχές προ-κοινοβουλευτικές ή σε περιόδους Κατοχής. Επί Κατοχής οι κυβερνήσεις των συνεργατών των κατακτητών με αυτό τον τρόπο νομοθετούσαν: με προεδρικά διατάγματα. Αλλά τότε α) δεν υπήρχε – δεν ίσχυε – το Σύνταγμα μια και η δικτατορία του Μεταξά το είχε καταργήσει και β) ανοιχτά οι «κυβερνήτες» παραδεχόντουσαν πως κάθε ενέργεια τους είχε την έγκριση των δυνάμεων κατοχής.

Και να σκεφτεί κανείς ότι μόλις πριν τρείς (3) ημέρες [24-7-13] ο πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ κ. Ε. Βενιζέλος –  αντιπρόεδρος  και Υπουργός Εξωτερικών της δικομματικής κυβέρνησης της Τρόϊκα / Μέρκελ / Σόϊμπλε – μίλησε  για την «Πρόκληση της αναθεώρησης του Συντάγματος» σε εκδήλωση του ΙΣΤΑΜΕ.  Εκεί λοιπόν, με τις γνωστές μεγαλόστομες «τρίπλες» του προσπάθησε να καλύψει με όμορφα λογάκια αυτό που πραγματικά αυτή τη στιγμή το όλον σύστημα έχει ανάγκη: το «Συνταγματικό» περιορισμό της δημοκρατίας, της λαϊκής κυριαρχίας και επιβολής των σχεδίων και συμφερόντων των κυρίαρχων οικονομικών- κοινωνικών- πολιτικών και μεγαλοκρατικών συμφερόντων.

Ο  καθηγητής του «Συνταγματικού Δικαίου» κ. Βενιζέλος με απόλυτα βέβαιο και στομφώδη τρόπο μας διαβεβαίωσε ότι «το ελληνικό πρόβλημα δεν είναι συνταγματικό. Το ελληνικό πρόβλημα είναι ιστορικό. Αυτό σημαίνει ότι υπάρχει και ανατροφοδοτείται από τότε που υπάρχει και το σύγχρονο ελληνικό κράτος. Μιλάμε για ένα πρόβλημα νοοτροπίας, για ένα πρόβλημα διάρθρωσης κοινωνικής, οικονομικής και θεσμικής». Αλήθεια, μπορεί να μας πει, να μας υποδείξει έστω, μια χώρα που το πρόβλημα της δεν είναι ιστορικό; Π.χ. γιατί η Μ. Βρετανία ή η Ολλανδία, το Βέλγιο, η Σουηδία και η Ισπανία έχουνε βασιλεία ενώ η Γαλλία, η Γερμανία, η Ιταλία, οι ΗΠΑ όχι; Ακόμα και πώς κατάφερε και η Ελλάδα να απαλλαγεί από τον θεσμό της Βασιλείας και να αποκτήσει Πρόεδρο Δημοκρατίας; Δεν εξηγούνται όλες αυτές οι περιπτώσεις ιστορικά και όχι συνταγματικά; Ή μήπως οι άλλες χώρες στερούνται νοοτροπιών, κοινωνικής διάρθρωσης οικονομικής και θεσμικής; Δηλαδή – παράδειγμα φέρνουμε έτσι εύκολο και πρόχειρο – ο Αλέξης ντε Τοκβίλ πως εξηγεί τη «Δημοκρατία στην Αμερική» ή αναλύει «Το παλαιό καθεστώς και την Επανάσταση», αν όχι ιστορικά και με γνώση της πολύπλοκης κοινωνικο-οικονομικής και θεσμικής διάρθρωσης δυό χωρών που δεν βρίσκονται δίπλα η μια στην άλλη.
Αλλά αυτή η φουσκωμένη φρασεολογία  - έτσι για να «ψαρώσει» το κοινό – εξυπηρετεί κάτι άλλο, «βαθύτερο» και γενικότερο. Μας το αποκαλύπτει άθελα του βέβαια: «δεν πρέπει να κάνουμε το λάθος να νομίζουμε ότι αναπτύσσοντας ένα είδος συνταγματικού βολονταρισμού ή ένα είδος θεσμικής υπερκινητικότητας, θα δώσουμε απάντηση στα μεγάλα προβλήματα που αντιμετωπίζουμε. Τα προβλήματα αυτά είναι σε πάρα πολύ μεγάλο βαθμό προβλήματα πανευρωπαϊκά, διεθνή.»
Νάτο το «φασούλι». Τα προβλήματα είναι σε πάρα πολύ μεγάλο βαθμό πανευρωπαϊκά και διεθνή. Τι ωραία! Τι χαριτωμένα ! Δηλαδή αν το Σύνταγμα μας θα είναι δημοκρατικό ή όχι, αν θα αποφασίζει ο λαός ή όχι, αν η Βουλή θα λειτουργεί με βάση αυτό το Σύνταγμα ή όχι, αυτό δεν αφορά εμάς, αλλά την Ευρώπη – λέγε με Γερμανία – και τον κόσμο – λέγε με ΗΠΑ. Δηλαδή με μια λέξη εξαρτάται – και πρέπει να το αποδεχτούμε συνειδητά και χωρίς πολλές – πολλές αντιρρήσεις, από τον ευρωπαϊκό και διεθνή ιμπεριαλισμό.
Και συνεχίζει με τον ίδιο φουσκωμένο λόγο:
«Βιώνουμε μια κρίση, όπως βιώνουν και άλλες πολλές χώρες της Ευρωπαϊκής Ένωσης και της Ευρωζώνης. Η Ευρωπαϊκή Ένωση βιώνει μια βαθιά κρίση. Η κρίση αυτή που είναι σε πολύ μεγάλο βαθμό κρίση του κράτους, είναι και μια κρίση κυριαρχίας και αυτό αφορά και τα κράτη μέλη, αλλά και την Ευρωπαϊκή Ένωση ως πολιτική οντότητα, η οποία είναι αμήχανη και αναποτελεσματική. Και φυσικά αφού μιλάμε για μια κρίση των ευρωπαϊκών θεσμών, κρίση του φαινομένου του εθνικού κράτους, κρίση κυριαρχίας. Μιλάμε φυσικά και τελικά για μια κρίση συνταγματικού χαρακτήρα που πρέπει να την αντιμετωπίσουμε, αλλά η συνταγματική κρίση είναι δευτερογενής».Συγκρατείστε το «κρίση κυριαρχίας». Ποιος την αμφισβητεί και γιατί; Μην πάει το μυαλό σας στα χαρακτηριστικά της εποχής του ιμπεριαλισμού. Σε αυτά άλλωστε δεν πάει ούτε του Γιάννη Μηλιού και ίσως και του προέδρου του ΣΥΡΙΖΑ.
Βέβαια, όπως μας διαβεβαιώνει ο κύριος καθηγητής, πρόεδρος και υπουργός  «η χώρα μας, διαθέτει ένα από τα πιο σύγχρονα ευρωπαϊκά συνταγματικά κείμενα. Ένα συνταγματικό κείμενο που πολλοί το αγνοούν, κάποιοι άλλοι το υποτιμούν, ή κάποιοι άλλοι το επικαλούνται για λόγους κομματικής ή συνδικαλιστικής σκοπιμότητας. Δεν έχουμε δυστυχώς τα τελευταία 40 χρόνια -ενώ προδικτατορικά είχαμε- ανεπτυγμένο το αίσθημα του συνταγματικού πατριωτισμού, παρά την ευρύτατη, εντυπωσιακά ευρεία, συνταγματική συναίνεση, που μετά από πολύ κόπο επιτεύχθηκε, για πρώτη και μόνη φορά, στην ελληνική πολιτική και συνταγματική ιστορία, με την αναθεώρηση του 2001.»  Πόσες χαριτωμενιές μαζί. Αλλά αυτή του «συνταγματικού πατριωτισμού» (να μην ξεχνάμε και τον Χάμπερμας)  που παλιά είχαμε ενώ τελευταία χάσαμε – ειδικά τα τελευταία 40 χρόνια που κατά σύμπτωση τα 30 από αυτά κυβέρνησε το ΠΑΣΟΚ  - είναι για βραβείο ανοησίας. Ώστε χάσαμε έτσι από αμέλεια στο δρόμο τον συνταγματικό πατριωτισμό μας, χωρίς να βάλουμε στη θέση του τον «σοσιαλιστικό πατριωτισμό μας»; Πως και γιατί τον χάσαμε; Μήπως ακριβώς σε αυτό συνέβαλε τα μέγιστα ΚΑΙ το ΠΑΣΟΚ, ιδίως από την εποχή Σημίτη (Ίμια κλπ), στη συνέχεια Γιώργου (ναι στο σχέδιο Ανάν και μετά Μνημόνια;)
Το πιο ωραίο ακολουθεί: «Η οικονομική κρίση, η εποχή του μνημονίου, έθεσε σε δοκιμασία την ερμηνεία του Συντάγματος και στη χώρα μας και σε όλες σχεδόν τις χώρες, δανείστριες και δανειζόμενες. Έθεσε σε κρίση τους θεσμούς της Ευρωπαϊκής Ένωσης…». Γιατί και πώς η κρίση έθεσε σε δοκιμασία την ερμηνεία του Συντάγματος και από ποιους έγινε κάτι τέτοιο αποδεκτό; Μήπως από τους πρόθυμους υπηρέτες των δανειστών, τροϊκανών, Γερμανών και γενικά του μεγάλου ευρωπαϊκού και διεθνούς κεφαλαίου; Που ακόμα και αυτό το Σύνταγμα – ακόμα και ο οποιοσδήποτε «συνταγματικός πατριωτισμός» – εκτός του «ευρωπαϊκού συντάγματος» που δεν έγινε αποδεκτό – τους είναι ενοχλητικό και απαράδεκτο;  Κι έτσι«Οδήγησε την Ευρωπαϊκή Ένωση σε ένα θεσμικό διπλασιασμό. Άλλο είναι το θεσμικό σύστημα που περιγράφει η Συνθήκη της Λισαβόνας και άλλο είναι το εν τοις πράγμασι θεσμικό σύστημα που έχει διαμορφωθεί στους κόλπους της Ευρωζώνης με ταχύτητα, υπό πίεση, με καθαρά διακυβερνητικά χαρακτηριστικά, χωρίς πραγματικά να εφαρμόζεται η λεγόμενη κοινοτική μέθοδος.»
Σε απλά ελληνικά: υπάρχουν από τη μια τα συμφέροντα των δανειστών – δηλαδή των κυρίαρχων ιμπεριαλιστικών κρατών – και από την άλλη οι δανειζόμενοι και συνήθως αδύναμοι κρίκοι του ιμπεριαλιστικού συστήματος. Οι πρώτοι, λοιπόν, θέλουν να επιβάλλουν τα συμφέροντα τους ακόμα και συνταγματικά – όπως πρόβλεπε το Ευρωσύνταγμα – καθιστώντας τους άλλους λαούς και έθνη υποχείρια τους και γι αυτό εμείς – δηλαδή ο κόσμος και τα συμφέροντα που εκφράζει και υπηρετεί ο κ. Βενιζέλος, το ΠΑΣΟΚ του και η δικομματική κυβέρνηση – πρέπει να συμμορφωθούμε. Αν, λέμε αν, ο κ. Βενιζέλος είχε μπει στον κόπο να διαβάσει έστω τον «Ιμπεριαλισμό» του Λένιν – μπορεί να ισχυριστεί πως το έχει κάνει, αλλά είναι πια «ξεπερασμένος» κλπ – και φυσικά το είχε καταλάβει – και γι αυτό δεν αρκεί η εξυπνάδα αλλά και η σκοπιά από την οποία βλέπεις τα πράγματα – θα μας απάλλασσε από τη φλυαρία. Όλα αυτά περιέχονται εκεί μέσα.
«θεσμικός διπλασιασμός που υπάρχει στην Ευρωπαϊκή Ένωση»,συνεχίζει, «έχει επηρεάσει και την εθνική συνταγματική τάξη όλων των κρατών-μελών» έτσι ώστε «η έννοια του δημοσίου συμφέροντος, άλλαξε περιεχόμενο. Άλλαξε περιεχόμενο γιατί άλλαξαν οι ανάγκες, οι προτεραιότητες, οι συσχετισμοί.». Τόσες φιοριτούρες για να μας πει ότι ο ίδιος, το ΠΑΣΟΚ του και η δικομματική (και η τέως τρικομματική) καταλαβαίνουν τις έννοιες, τα συντάγματα, τα προτάγματα κλπ κλπ αποκλειστικά «νεοφιλελεύθερα». Πες το με λίγες λέξεις, μη το κλωθογυρίζεις: είμαι, είμαστε νεοφιλελεύθεροι.
Αυτή λοιπόν η νέα πραγματικότητα, του αχαλίνωτου νεοφιλελευθερισμού, που η πλήρης κυριαρχία του συνδυάστηκε με την κατάρρευση του «υπαρκτού» σοσιαλισμού και μια σειρά αποτυχίες άλλων προσπαθειών – εθνκο-απελευθερωτικών επαναστάσεων και ευρωπαϊκής σοσιαλδημοκρατίας – συνοδεύεται από την αμφισβήτηση, τον κλονισμό, της εθνικής κυριαρχίας – απαίτηση του είναι – των μικρών και μεσαίων εθνών-κρατών, της λαϊκής κυριαρχίας και της Δημοκρατίας. Τα Συντάγματα ως κατάκτηση και εγγύηση της εθνικής και λαϊκής κυριαρχίας είναι πλέον περιττά. Η Αυτοκρατορία μπορεί και πρέπει να διοικείται με διατάγματα. Χωρίς λαϊκή  συμμετοχή και έλεγχο, έστω και αστικού κοινοβουλίου.
Αυτή την εξέλιξη την αισθάνεται ο λαός. Μπορεί να μην μπορεί ακόμα να την εξηγήσει θεωρητικά, αλλά νοιώθει ότι πια μπαίνει εντελώς στο περιθώριο. Κι εδώ «πατάει» η Χρυσή Αυγή πλασάροντας ένα αντικοινοβουλευτικό και αντιδημοκρατικό λόγο  - νομιμοποιώντας δηλαδή με τη σειρά της την επίθεση του κεφαλαίου και πολιτικών εκπροσώπων του ενάντια στον κοινοβουλευτισμό και τη δημοκρατία – και επικαλούμενη τον «εθνικισμό», που όμως, είναι κι αυτούς εντελώς μα εντελώς κούφιος γιατί δεν είναι αντι-ιμπεριαλιστικός, άρα και αντικαπιταλιστικός, δηλαδή δεν στηρίζεται και δεν  στηρίζει κανενός είδους κοινωνική χειραφέτηση των εργαζομένων, καμιά προοπτική αυτοδιαχείρισης από αυτούς των πλουτοπαραγωγικών πόρων και μέσων που διαθέτει σήμερα η χώρα.
«Θεωρητικά» και πρακτικά το δρόμο ανοίγει στη Χρυσή Αυγή – όπως και στο παρελθόν στο φασισμό /ναζισμό – το ίδιο το κεφαλαιοκρατικό σύστημα, ο ιμπεριαλισμός και τα πολιτικά του στηρίγματα και η άκρα δεξιά, φασιστική, φασιστοειδής ή ναζιστική αναλαμβάνει το έργο να εκτρέψει και απορροφήσει τη λαϊκή αγανάκτηση και αντίδραση  όπως το αλεξικέραυνο τον κεραυνό.
Ο αγώνας για να είναι αποτελεσματικός – προς όλες τις κατευθύνσεις  - πρέπει να είναι αντι-ιμπεριαλιστικός και γι αυτό και πατριωτικός, αντικαπιταλιστικός και γι αυτό να έχει άξονα συσπείρωσης του τους παραγωγικά εργαζόμενους, με προοπτική την κοινωνική τους χειραφέτηση.

Διαβάστε περισσότερα

Λάβαμε και Δημοσιεύουμε - ΕΠΙΣΤΟΛΗ Γ. ΑΓΓΕΛΟΠΟΥΛΟΥ ΓΙΑ ΜΑΡΙΝΑ ΜΕΣΟΛΟΓΓΙΟΥ

"Κύριε Παπαδόπουλε Παναγιώτη,

Στην ανάρτηση του Messolonghi news την 22/07/2013 υπογράφω ως Α.Γ. (διαβάστε εδώ) όχι γιατί είμαι δειλός ή ένοχος, αλλά γιατί τα επαγγελματικά μου χρόνια και πριν από αυτά τα πέρασα δουλεύοντας και όχι ανακατεύοντας χαρτιά. Δεν μ’ αρέσει η δημοσιότητα!

Είμαι λοιπόν ο Γιάννης Αγγελόπουλος και με ξέρουν όλοι οι Μεσολογγίτες, όχι όμως μερικοί πάροικοι όπως εσύ κ.Παπαδόπουλε Παναγιώτη.

Δήθεν δικαιώθηκες με τα γραφθέντα στο Messolonghi News και έτρεξες να απαντήσεις μέσω του προσφιλούς σου φύλλου, το οποίο όμως “ξέχασε” να δημοσιεύσει την ανάρτηση μου στο Messolonghi News. 

Αυτή η δημόσια επιστολή δεν έρχεται ως απολογία για λογαριασμό της κας Υπουργού Τουρισμού, του κ.Αγγελάκα και του νέου Προέδρου του Λιμενικού Ταμείου κ.Λουκόπουλου. Αυτοί για σένα είναι το “σύστημα” στο οποίο δήθεν αντιστέκεσαι. Ξεχνάς ότι αυτό σε βόλεψε και σε θρέφει. Μην με αναγκάσεις να δώσω ονόματα και διευθύνσεις… 

Για μένα οι ανωτέρω ήταν και είναι οι ασκούντες τον έλεγχο στην εταιρεία που μετέχω. Σέβομαι την ιεραρχία και αντιδρώ σε πράξεις βλαπτικές των συμφερόντων της Μαρίνας, όπως τον Μάρτιο του 2012 που επισκεφτήκαμε μαζί τον τότε Υπουργό Τουρισμού. Θυμάσαι τον καυγά που άνοιξα;;; Εσύ δεν μιλούσες. Υπεγράφη μετά έναν μήνα η τροποποίηση χωροθέτησης κι εσύ ως πρόεδρος της Λιμενικής επιτροπής εισέπραξες την δόξα. Μετά όμως επανήλθες με νέα γκρίνια και αμφισβητούσες την Μαρίνα. Μήπως πλην της δόξας ήθελες και κάτι παραπάνω;;;

Σου απαντώ λοιπόν ευθέως και όχι για λογαριασμό των προαναφερθέντων, σε κάθε σου πρόταση ως έχων έννομο συμφέρον, ως μέτοχος κατέχων 47,50% των μετοχών της εταιρείας “Μαρίνα Μεσολόγγι Α.Ε.”.

1. Επιβεβαιώνεται η προσπάθεια που κάνει ο έτερος πάροικος, Πρόεδρος του Ναυτικού Ομίλου Μεσολογγίου κ.Κανής, για να απαξιώσει την Μαρίνα. Μήπως απορείς; Παρόμοια έγγραφα έστελνες κι εσύ ως πρόεδρος του Λιμενικού Ταμείου Αιτωλ/νίας. Εσύ βέβαια ήσουν χυδαιότερος διότι πριν γίνεις πρόεδρος, ως μέλος επί προεδρίας κ.Σταράμου, ψήφιζες τα πάντα υπέρ της Μαρίνας. Και τα δικά σου και του κ.Κανή έγγραφα είναι στη διάθεση και των δύο σας.

2. Αν εγώ, ο Γιάννης Αγγελόπουλος, βρήκα το αισχρό έγγραφο του κ. Κανή που απευθύνεται στην κα Υπουργό Τουρισμού και μετά από δυο μέρες βρήκα τον κ.Κανή να επισκέπτεται τον νέο Πρόεδρο του Λιμενικού Ταμείου, ποιό είναι το ζήτημα;;; Δέχεται και συζητά με όποιον θέλει ο νέος Πρόεδρος της Λιμενικής Επιτροπής, αρκεί να μην ενδίδει όπως εσύ σε συμφέροντα. 

Όπως για παράδειγμα ενέδωσες στα Ολλανδικά συμφέροντα, όταν ο κ.Καλιαμπάκος, μέλος της Λιμενικής Επιτροπής ανέδειξε Διοικητικό Συμβούλιο της Μαρίνας, ύστερα από παράνομη απόφαση της Γενικής Συνέλευσης των Μετόχων στις 15/04/2013 και  δεν τον απέσυρες παρά την εξώδικη διαμαρτυρία μου. Και δεν φθάνει αυτό, την Πέμπτη 17/07/2013 εσύ ο άκαμπτος, ο άμεμπτος και ουδέτερος της Λιμενικής Επιτροπής, μπορείς να μας πεις τί παρέλαβες από την κ.Μασούρα, υπάλληλο της Μαρίνας μετά τη συνάντηση του κ.Κανή και των άλλων με τον Πρόεδρο της Λιμενικής Επιτροπής και πριν τη δική σου συνάντηση με τον Πρόεδρο της Λιμενικής Επιτροπής;;; Μήπως τις θέσεις του Ολλανδού συνεταίρου μου και ομοτράπεζου σου;;; Δηλαδή την παραμονή του κ.Καλιαμπάκου στο παράνομο Διοικητικό Συμβούλιο της Μαρίνας;;; Θα ζητήσω τα πρακτικά και θα επανέλθω προς ενημέρωση του κοινού σου.

3. Μην υποκρίνεσαι πως δεν γνωρίζεις για την συνάντηση Κανή και των άλλων. Όταν από το Λιμενικό Ταμείο έβγαινε ο κ.Κανής, έμπαινες εσύ στο Λιμενικό Ταμείο. Γνωρίζεις ότι η σύμβαση παραχώρησης έχει ζητηθεί από την κα Υπουργό Τουρισμού, στην κοινοποιήσανε όταν ήσουν πρόεδρος και δεν υπάρχει πισωγύρισμα. Πώς λοιπόν η κα Υπουργός ζητά την σύμβαση να υπογραφεί και ταυτόχρονα θέλει να δώσει την Μαρίνα σε τρίτους;;; Το ίδιο έκανε το Υπουργείο Τουρισμού την 11/07/2012 με αρ.πρωτ.10035 έγγραφο του προς το Λιμενικό Ταμείο. Ζητούσε την μετοχική σύνθεση της εταιρείας για να υπογραφεί η σύμβαση. Αυτό το έγγραφο το εξαφάνισες. Και επί ένα χρόνο δημιουργούσες προβλήματα μεταξύ εταιρείας και Υπουργείου Τουρισμού με έγγραφα σου, επισκέψεις σου και δημοσιεύσεις σου.

4. Η Μαρίνα, ο πραγματικός πατριωτισμός από εμένα και τα τουρκικά συμφέροντα έχουν την εξής σχέση:

a. Εγώ, ο Α.Γ. ή Αγγελόπουλος Γιάννης, μελέτησα, κατασκεύασα ότι υπάρχει έως σήμερα και λειτούργησα την Μαρίνα ως πληρεξούσιος του Ολλανδού συνεταίρου μου. Το γνωρίζεις!!!

b. Ο πατριωτισμός μου κατά ελάχιστον περιορίζεται στο να επενδύσω τα χρήματα μου, που ως Μηχανικός κέρδισα απ΄όλη την Ελλάδα και το εξωτερικό, στον τόπο μου. Εσύ τι έκανες γι’ αυτό τον τόπο;;; Ανακάτευες χαρτιά;;; Ξεχνάς ότι σε έψαχνα στη δουλειά σου και ο συνάδερφος σου μου έλεγε πως ήσουν στο Εργατικό Κέντρο, η γραμματέας του Εργατικού Κέντρου μου έλεγε ότι ήσουν στο Λιμενικό Ταμείο και τελικά  σε ανακάλυπτα στο Status Café;;;

c. Τα τουρκικά επενδυτικά συμφέροντα να τα ψάξεις με τον κ.Κανή, του οποίου ήσουν συνεργάτης στο θέμα της Μαρίνας. Μαζί στέλνατε έγγραφα βλαπτικά των συμφερόντων της Μαρίνας, στο Υπουργείο Τουρισμού, την ΔΟΥ Μεσολογγίου, το ΣΔΟΕ Πατρών, την Γενική Γραμματεία Αποκεντρωμένης Διοίκησης κλπ. Ποιός από τους δύο σας έστελνε τα περισσότερα να τα βρείτε μεταξύ σας.

5. Το Υπουργείο Τουρισμού ζητά να υπάρξει Διοικητικό Συμβούλιο στην Μαρίνα με εκλεγμένο εκπρόσωπο από το Λιμενικό Ταμείο. Ο κ. Καλιαμπάκος μετά την ανασυγκρότηση της Λιμενικής Επιτροπής βρίσκεται παράνομα στο Διοικητικό Συμβούλιο της Μαρίνας. Τί περισσότερο νόμιμο να ζητήσει;;; Εξάλλου γιατί κόπτεσθε;;; Τί συμφέροντα έχεις εσύ και ο κ.Καλιαμπάκος από την Μαρίνα;;; Αν έχεις, δήλωσε το κ. Παπαδόπουλε. Προσωπικά πιστεύω ότι αν κάποια επιχείρηση έχει το μικρότερο νομικό πρόβλημα, είναι δούλη των ελεγκτών της. Εσύ που ανακατεύεις χαρτιά κ.Παπαδόπουλε είσαι μόνιμα ελεγκτής. Εγώ θα επιδιώξω η Μαρίνα να είναι νόμιμη για να μην γίνω δούλος σου.

6. Το Υπουργείο Τουρισμού που συνέταξε τη Σύμβαση Παραχώρησης επιθυμεί, και καλά κάνει, να συμβληθεί με την εταιρεία Μαρίνα Μεσολόγγι Α.Ε. υπό νόμιμο Διοικητικό Συμβούλιο. Όταν ο κ.Καλιαμπάκος είναι στο Δ.Σ. ως εκπρόσωπος του Λιμενικού Ταμείου, παύει η νομιμότητα διότι ο κ.Καλιαμπάκος από 26/04/2013 έπαψε να το εκπροσωπεί. Αυτό, προσωπικά πιστεύω ότι το κατάλαβες, δεν θέλεις όμως να γίνει, γιατί θέλεις συμβάσεις υπό αίρεση. Επενδύεις στην καταστροφή!!! Δεν θα το επιτρέψω.

7. Η θητεία του Διοικητικού Συμβουλίου της Μαρίνας ισχύει έως 15/04/2013, αν το Δ.Σ. είναι νόμιμο. Πιστεύω τόσο εγώ όσο και ο νόμος, ότι όταν κάποιος για κάποιο λόγο αποσυρθεί από ένα τριμελές Διοικητικό Συμβούλιο κάποιας Ανώνυμης Εταιρείας, το διμελές Δ.Σ. δεν μπορεί να διοικήσει. Εσύ λοιπόν επιδιώκεις την παρανομία και το υποστήριξες την 19/07/2013 στην συνεδρίαση της Λιμενικής Επιτροπής. Αρκετά! Ξέρουμε ότι πρεσβεύεις τα συμφέροντα του Ολλανδού συνεταίρου μου και όχι του Λιμενικού Ταμείου. Το έγραψες στην απόφαση της Λιμενικής Επιτροπής την 28/03/2013 για την οποία θα επανέλθω.

8. Μου είχες πει κάποτε ότι σπούδασες νομικά. Εγώ που δεν σπούδασα νομικά, θα σου δηλώσω ότι ένα νομικό πρόσωπο όπως το Λιμενικό Ταμείο, μπορεί να προτείνει όποιον θέλει στη Γενική Συνέλευση των μετόχων της Μαρίνας για να εκλεγεί ή όχι. Αυτό δεν έκανες με τον κ.Καλιαμπάκο και τον σύντροφο κ.Μπλάγκα;;; Aυτό δεν ισχύει παρανόμως έως σήμερα;;; Γιατί κόπτεσαι για τον Δήμαρχο;;; Γιατί τον ειρωνεύτηκες στο Εργατικό Κέντρο λέγοντας ότι “θέλει και ο Πάνος να γίνει επιχειρηματίας”;;;  Ίσως επειδή τον πρότεινα.

9. Επί της ουσίας, είμαι σε θέση να γνωρίζω, διότι κατέχω το 47.50% της εταιρείας και έχω έννομο συμφέρον, ότι ο κ.Αγγελάκας και η κα Υπουργός Τουρισμού αν είχαν ενδιαφέρον για ξεπούλημα της Μαρίνας σε τρίτους, ποτέ δεν θα ζητούσαν υπογραφή της σύμβασης παραχώρησης. Το κεφάλι του ενοχλητικού πράγματι προέδρου το πήραν, διότι ήταν αντίθετος στη  πρόοδο και το σκοπό του Λιμενικού Ταμείου. Με τον κ. Κανή δεν πιστεύω να ασχοληθούν, διότι είναι αμελητέα ποσότητα. Τον αποκάλυψα την 22/07/2013 και δεν έχει πλέον τύχη.

Κύριε Πάνο Παπαδόπουλε, εσύ και ο κ.Κανής με κοινό νομικό σύμβουλο και κοινό μέσο προβολής, που από την ημέρα της δημοπράτησης έως σήμερα συκοφαντεί την εταιρεία, εξυπηρετείτε τα συμφέροντα όλων εκτός των Μεσολογγιτών. Οι “σικέ” διαξιφισμοί σας για τα τραπεζοκαθίσματα σε παραλίες, ίσως αποπροσανατολίσουν αδαείς, όχι εμένα.

Α.Γ. ή Αγγελόπουλος Γιάννης  (όπως βολεύεσαι)

Υ.Γ.

• Στην Αρχαία Αθήνα οι πάροικοι δεν είχαν Πολιτικά Δικαιώματα.

• Στο σύγχρονο Μεσολόγγι οι πάροικοι (όπως ο κ.Πάνος Παπαδόπουλος και ο κ.Γιάννης Κανής) επιδιώκουν να μην έχουν πολιτικά δικαιώματα. Ψηφίζουν και επενδύουν στο Μύτικα και την Παλούκοβα. Απορώ τι θέλουν από τους ντόπιους…

• Να με συγχωρέσουν οι φίλοι μου, κουμπάροι μου και πελάτες μου από τον Μύτικα και την Παλούκοβα. Δεν έχω κάτι με τον τόπο τους. Είμαι όμως σίγουρος ότι και αυτοί κάτι έχουν με τους προαναφερθέντες."

Διαβάστε περισσότερα

“El pueblo unido”: Μνήμη Σαλβαδόρ Αλιέντε

Στις 26 Ιουνίου του 1908 έρχεται στη ζωή μια από τις σπουδαιότερες προσωπικότητες του 20ου αιώνα, που χάραξε με τρόπο ανεξίτηλο την ιστορία της παγκόσμιας Αριστεράς. Στην πόλη του Βαλπαραΐζο γεννιέται από μια προοδευτική μεγαλοαστική οικογένεια ο Σαλβαδόρ Αλιέντε: ο άνθρωπος που εξήντα δύο χρόνια μετά θα εκλεγεί πρόεδρος της χώρας του, εγκαινιάζοντας μια λαμπρή σελίδα για τη Χιλή αλλά και για ολόκληρο τον κόσμο.

 

Του Τάσου Ξένου

Ο Αλιέντε σπουδάζει Iατρική γιατί θέλει να βοηθά ανήμπορους και φτωχούς ανθρώπους που δεν έχουν καμιά δυνατότητα περίθαλψης στο ανάλγητο αμερικανόφιλο καθεστώς που κυβερνά τη χώρα από τα τέλη του δεκάτου ενάτου αιώνα. Ήδη από τα φοιτητικά του χρόνια μυείται στον μαρξισμό και ασπάζεται τα προτάγματα και τις αξίες του. Το 1933, σε ηλικία 25 ετών, ο Αλιέντε συμμετέχει στην ίδρυση του Σοσιαλιστικού Κόμματος της Χιλής. Παλεύει από τη πρώτη στιγμή για τον κοινωνικό εκδημοκρατισμό και την πολιτική χειραφέτηση της χώρας του.

Οργίζεται από το καθεστώς του «αφανούς» προτεκτοράτου των Η.Π.Α και επιθυμεί την ανατροπή αυτής της κατάστασης.

Ως υπουργός Υγείας στη κυβέρνηση του Πέντρο Αγκίρε Σέντρα (1937-1941) επιβεβαιώνει τον ριζοσπαστισμό του παίρνοντας φιλολαϊκά μέτρα. Θεσπίζει τη δωρεάν περίθαλψη για τους άνεργους και τους αγρότες, εκσυγχρονίζει τα νοσοκομεία και ξεκινά μια σπουδαία προσπάθεια εθνικοποίησης του συστήματος υγείας. Όλες οι προσπάθειες του όμως αναιρούνται από τους επόμενους συντηρητικούς κυβερνώντες.

Χάρη στην πολιτική που ακολουθεί ο Αλιέντε ως υπουργός, καθιερώνεται ως ηγετική προσωπικότητα της Αριστεράς, αλλά και μια από τις πλέον μισητές φιγούρες για τη Δεξιά. Άλλωστε η μαρξιστική του ιδεολογία, η εκπεφρασμένη εναντίωσή του στον αμερικανικό ιμπεριαλισμό και η εμμονή του στην ενότητα όλων των αριστερών δυνάμεων της Χιλής, δικαιολογεί τη στάση συντρόφων και ορκισμένων εχθρών.

Το 1952 κατεβαίνει για πρώτη φορά υποψήφιος πρόεδρος της Χιλής. Τερματίζει τελευταίος, καθώς στο μεταξύ έχει διαγραφεί από το Σοσιαλιστικό Κόμμα, λόγω της στήριξης που του παρέχει το παράνομο – τότε – Κομμουνιστικό Κόμμα. Το 1958, με τη στήριξη αυτή τη φορά του Σοσιαλιστικού κόμματος και του – νόμιμου πλέον – κομμουνιστικού κόμματος, τερματίζει δεύτερος στις προεδρικές εκλογές. Από εκείνη τη στιγμή ο Αλιέντε γίνεται σχεδόν αμέσως το σύμβολο αντίστασης των καταπιεσμένων και των υποτελών. Στο πρόσωπό του, οι εξαθλιωμένες μάζες βλέπουν την περηφάνια και την ευκαιρία για χειραφέτηση. Ο ίδιος χτίζει γέφυρες με όλες τις προοδευτικές δυνάμεις του τόπου και στέκεται αποφασιστικά απέναντι σε κάθε πρακτική που ακολουθούν οι «πουλημένες στις Η.Π.Α κυβερνήσεις μας», όπως λέει.

Η πραγματικότητα όμως δείχνει να διαψεύδει πολλά από τα οράματα και τις απόψεις του Χιλιανού ηγέτη. Η ενότητα στους κόλπους της Αριστεράς αποδεικνύεται δύσκολη υπόθεση. Μολονότι έχουν προϋπάρξει πολλές κυβερνήσεις αριστερών μετώπων από το 1933 μέχρι το 1952 – πάντα υπό τον πρωταγωνιστικό ρόλο του κραταιού τότε Ριζοσπαστικού Κόμματος – ωστόσο η ιδεολογική περιχαράκωση τόσο του σοσιαλιστικού, όσο και του κομμουνιστικού κόμματος, ταλανίζουν τον χώρο. Ο Αλιέντε, άνθρωπος με ιδεολογική συνέπεια αλλά «διπλωματικός» και συναινετικός καταφέρνει να υπερκεράσει εντέλει τις αγκυλώσεις των δύο κύριων εργατικών κομμάτων και να τα φέρει πιο κοντά.

Αποτέλεσμα αυτών των προσπαθειών είναι η δημιουργία ενός μεγάλου και μοναδικού για την εποχή αριστερού μετώπου, με το όνομα Λαϊκή Ενότητα (Unidad Popular), την οποία αποτελούν το Κομμουνιστικό Kόμμα, το Σοσιαλιστικό Kόμμα του Αλιέντε, το Σοσιαλδημοκρατικό Kόμμα, το Ριζοσπαστικό Kόμμα, η Κίνηση της Ενωμένης Λαϊκής δράσης (MAPU), η Ανεξάρτητη Λαϊκή Δράση και ένας μεγάλος αριθμός ανένταχτων αριστερών. Πρόκειται για έναν ετερόκλητο σχηματισμό και ο Αλιέντε είναι ο κύριος παράγοντας σταθερότητάς του.

Από τα μέσα της δεκαετίας του ΄60 γίνεται εμφανές σε όλους ότι μια δημοκρατική κατάληψη της εξουσίας από την ενωμένη Αριστερά θα γίνει μόνο με την ανοχή του μεγάλου κεντρώου κόμματος της χώρας, του Χριστιανοδημοκρατικού Κόμματος – που δεν πρέπει να ταυτίζεται όμως σε καμία περίπτωση με τα αντίστοιχα ευρωπαϊκά χριστιανοδημοκρατικά κόμματα. Οι συγκρούσεις εντός της Λαϊκής Ενότητας θα είναι συχνές και ορισμένες φορές ο Αλιέντε θα αδυνατεί να βρει συμβιβαστική λύση. Το 1969 το Κομμουνιστικό Κόμμα, θέλοντας να αποσπάσει την ανοχή των Χριστιανοδημοκρατών, σκέφτεται να προτείνει για υποψήφιο στις επικείμενες προεδρικές εκλογές κάποιον από το MAPU, κόμμα που προήλθε από τη διάσπαση της αριστερής πτέρυγας των Χριστιανοδημοκρατών. Γρήγορα όμως εγκαταλείπει αυτή την ιδέα, γιατί αναγνωρίζουν στον Αλιέντε το μόνο πολιτικό που θα μπορούσε να ασκήσει σοσιαλιστική διακυβέρνηση χωρίς την αντίθεση των Χριστιανοδημοκρατικών.

Οι Χριστιανοδημοκράτες θα απαιτήσουν από τον Αλιέντε σοβαρά ανταλλάγματα προκειμένου να «παραιτηθούν» από τη διεκδίκηση της προεδρίας. Ο «Νόμος Δημοκρατικών Εγγυήσεων», όπως ονομάστηκε το consensus της Λαϊκής Ενότητας και των Χριστιανοδημοκρατών, ορίζει τη συνέχιση των δημοκρατικών θεσμών και τη διασφάλιση της ουδετερότητας του Στρατού. Με λίγα λόγια, οποιαδήποτε ριζική μεταρρύθμιση θα επιχειρούσε ο Αλιέντε όσο θα ήταν στην εξουσία, θα έπρεπε να περνάει από τη Βουλή, με το στρατό να αναλαμβάνει τον ρόλο του τελικού εγγυητή των – αστικών – θεσμών. Η Λαϊκή Ενότητα θα πιστέψει ότι αυτή είναι η χρυσή ευκαιρία για τη χιλιανή Αριστερά. Ο Αλιέντε θα τιμήσει αυτή τη συμφωνία για καιρό, παρόλο που οι Χριστιανοδημοκράτες δείχνουν να την εγκαταλείπουν σχεδόν αμέσως. Αυτό θα αποδεικνυόταν και το μεγαλύτερο λάθος στην εποχή της διακυβέρνησής του. Ένα λάθος που θα βύθιζε τη χώρα στην πιο αιμοσταγή δικτατορία που γνώρισε ο κόσμος μετά την Γερμανία του Χίτλερ.

Στις προεδρικές εκλογές του 1970 ο Αλιέντε κερδίζει με σχετική μονάχα πλειοψηφία τον ακροδεξιό αντίπαλο του Αλεσσάντρι, με ποσοστό 36,2%, έναντι 34,9%. Οι Χριστιανοδημοκράτες, που έχουν παρακινήσει πολλά στελέχη τους να ψηφίσουν την Λαϊκή Ενότητα, τερματίζουν τρίτοι με ποσοστό 27,8%. Σύμφωνα με το ισχύον Σύνταγμα, η Βουλή πρέπει να διαλέξει το νέο πρόεδρο της χώρας ανάμεσα στους δύο πρώτους υποψηφίους. Οι Χριστιανοδημοκράτες θα στηρίξουν τελικά την Λαϊκή Ενότητα και έτσι ο Αλιέντε θα γίνει ο πρώτος μαρξιστής πρόεδρος που εκλέγεται δημοκρατικά σ’ ολόκληρη την αμερικανική ήπειρο. Δίπλα του στέκεται και ο άνθρωπος σύμβολο της χιλιανής αντίστασης και διανόησης, ο ποιητής Πάμπλο Νερούντα.

Από τη πρώτη στιγμή η κυβέρνηση του Αλιέντε φαίνεται να περπατά σε τεντωμένο σχοινί. Από τη μια πλευρά στέκεται ο εξαθλιωμένος λαός και από την άλλη ο στρατός. Από τη μία η διχασμένη στους ριζοσπάστες και τους μετριοπαθείς Λαϊκή Ενότητα, και από την άλλη μια ηττημένη πολιτικά αστική τάξη που δείχνει να ανασυγκροτείται με γοργούς ρυθμούς. Ο Αλιέντε δηλώνει στους συντρόφους του πως ο «Νόμος Δημοκρατικών Εγγυήσεων» είναι μια τακτική αναγκαιότητα και ότι σύντομα το αστικό κράτος θα καταρρεύσει. Ο ίδιος θα προσπαθήσει να επιβάλει μια πολιτική ριζοσπαστική στην οικονομία και ταυτόχρονα κατευναστική προς τον στρατό. Στα τρία χρόνια που θα μείνει στην εξουσία η Λαϊκή Ενότητα, θα πέτυχε μόνο στο πρώτο.

Το πρόγραμμα που εφαρμόζει η Λαϊκή Ενότητα είναι ένα εξαιρετικά προοδευτικό και ρηξικέλευθο μείγμα πολιτικής. Μέσα σε λίγους μόνο μήνες θα γίνει ο μεγαλύτερος αναδασμός γης που γνώρισε μέχρι τότε η αμερικανική ήπειρος. Εκατομμύρια εκτάρια γης θα δοθούν σε ακτήμονες στο πλαίσιο της αγροτικής μεταρρύθμισης, το γάλα θα μοιράζεται δωρεάν στα παιδιά, ο μισθός των στρατιωτικών θα αυξηθεί, η θέση των εργατών θα βελτιωθεί ραγδαία με την ίδρυση συνδικάτων, οι μισθοί θα αυξηθούν. Επιπλέον, θα ψηφιστεί ένας νέος εργατικός νόμος, θα εισαχθεί ο θεσμός της αυτοδιαχείρισης σε πολλές εταιρίες και θα επιβληθεί η εθνικοποίηση ενός τεράστιου αριθμού επιχειρήσεων. Ο ιδιωτικός τομέας της οικονομίας θα συρρικνωθεί στο ελάχιστο και ο δημόσιος θα αρχίζει να παίζει τον πρωταγωνιστικό ρόλο που του αναλογεί. Την ίδια περίοδο θα ιδρυθεί ο Αναπτυξιακός Συνεταιρισμός Ιθαγενών Πληθυσμών και το Ινστιτούτο εκπαίδευσης των Μαπούτσε, προκειμένου να καλυφθούν οι τρομακτικές ανάγκες των αυτοχθόνων της Χιλής.

Στο πλαίσιο της εξωτερικής πολιτικής, ο Αλιέντε θα επιδιώξει να απαγκιστρωθεί από την κηδεμονία των Ηνωμένων Πολιτειών και θα συνάψει σχέσεις με τη Σοβιετική Ένωση, την Κίνα και την Κούβα του Φιντέλ Κάστρο. Θα ασκήσει ανεξάρτητη πολιτική εντός του Ο.Η.Ε και θα παγώσει τις σχέσεις της Χιλής με τις άλλες χώρες της Λατινικής Αμερικής, όπου έχουν επιβληθεί φιλοαμερικανικές κυβερνήσεις – ή δικτατορίες. Αυτό θα εξοργίσει τον Νίξον, που θα δηλώσει: «Τώρα με τον Κάστρο στην Κούβα και τον Αλιέντε στη Χιλή έχουμε στην Λατινική Αμερική ένα κόκκινο σάντουιτς και μοιραία όλη θα γίνει κόκκινη».

Από την πρώτη στιγμή, ο αμερικανικός παράγοντας στέκεται ανοιχτά απέναντι στον Αλιέντε. Ξαφνιάζεται από την νίκη του, μιας και ο Αλεσάντρι – που έχει πριμοδοτηθεί για τον προεκλογικό του αγώνα από τις Η.Π.Α με το ποσό των 350 χιλιάδων δολαρίων μέσω της μεγάλης εταιρίας τηλεπικοινωνιών ITT – διαβεβαιώνει ότι θα είναι αυτός νικητής.

Ο Νίξον γρήγορα θα επιβάλει έναν «αόρατο οικονομικό αποκλεισμό» της Χιλής ήδη από τη πρώτη μέρα της κατάκτησης της εξουσίας από την ενωμένη Αριστερά. Θα ανακόψει κάθε ενδεχόμενο σύναψης εξωτερικού οικονομικού δανείου από την Παναμερικανική Τράπεζα και θα διατάξει τη CIA και τον ΥΠΕΞ Χένρι Κίσινγκερ να «σώσει τη Χιλή από τα χέρια αυτού του σοσιαλιστή».

Το σχέδιο πραξικοπήματος σχεδιάζεται ήδη πριν από την εκλογή του Αλιέντε. Μεσούντος του Ψυχρού Πολέμου, ο Νίξον δεν θέλει να δει άλλη μια χώρα της αμερικανικής ηπείρου να πέφτει στη σφαίρα επιρροής της Σοβιετικής Ένωσης. Ο ίδιος θα πει στον τότε αρχηγό της CIA, Ρίτσαρντ Χέλμς: «Κάνε αυτό που πρέπει να κάνεις, ξόδεψε όσα χρήματα χρειάζεσαι, λύγισε την Οικονομία, αλλά σώσε την Χιλή. Koίτα να εμποδίσεις τον Αλιέντε να είναι ο πρώτος ελεύθερα εκλεγμένος Σοσιαλιστής Πρόεδρος. Κάνε αυτό που πρέπει».

Η CIA πλησιάζει τον αρχηγό των ενόπλων δυνάμεων της Χιλής Σνάιντερ, και του ζητά να ρίξει την κυβέρνηση Φρέι – για να μη χρεωθεί η ίδια το πραξικόπημα – εκείνος όμως αρνείται. Έτσι, δύο μέρες πριν από την κρίσιμη ψηφοφορία που θα έβαζε τον Αλιέντε στον προεδρικό θώκο, τρία αμάξια κλείνουν τον δρόμο του αρχηγού των ενόπλων δυνάμεων και οι άγνωστοι επιβάτες τους τον δολοφονούν.  Η επιχείρηση αυτή της CIA είναι σήμερα γνωστή με το όνομα «Επιχείρηση FU BELT».

Εκείνο όμως που ωθεί τις Η.Π.Α να ξοδέψουν εκατομμύρια δολάρια για την ανατροπή του Αλιέντε είναι η κρατικοποίηση των μεταλλείων χαλκού. Ο χαλκός είναι το κύριο εξαγωγικό προϊόν της Χιλής και τα μεταλλεία ανήκουν εξολοκλήρου σε μεγάλες εταιρίες των Η.Π.Α. Η καταστροφή των συμφερόντων των Ηνωμένων Πολιτειών είναι ολοκληρωτική. Από την επομένη, λοιπόν, των εκτεταμένων κρατικοποιήσεων στη βαριά βιομηχανία, η CIA θέτει σε εφαρμογή το σχέδιο της ανατροπής του προέδρου Αλιέντε. Πληρώνει περίπου 400 εκατομμύρια δολάρια για να εξαγοράσει το συνδικάτο των οδηγών Φορτηγών, το οποίο κηρύσσει αμέσως απεργία. Για μια χώρα σαν τη Χιλή, αυτή η απεργία είναι καταστροφική, καθώς κοστίζει στο κράτος 200 εκατομμύρια δολάρια.

Ο Αλιέντε όμως δείχνει αλώβητος στην συνείδηση του λαού. Η δημοτικότητα του αυξάνεται κατακόρυφα και πλατιές μάζες δείχνουν να συμμερίζονται τις αντιαμερικανικές του απόψεις. «Λαός ενωμένος, ποτέ νικημένος», φωνάζουν τα πλήθη κάθε φορά που εμφανίζεται, ανησυχώντας τη χιλιανή αστική τάξη και τον στρατό. Τα σχέδια των εχθρών του Αλιέντε και του καθημαγμένου λαού είναι γνωστά πλέον. Στις δημοτικές εκλογές του Απριλίου του 1971, η Λαϊκή Ενότητα κερδίζει το 50,08% και παρόλο που το Σύνταγμα δίνει δυνατότητα στον πρόεδρο να διαλύσει τη Βουλή μετά από δημοψήφισμα, ο Αλιέντε τηρεί την συμφωνία με τους Χριστιανοδημοκράτες και δεν παρεμβαίνει στην ανεξαρτησία του στρατού ή στη διάλυση του κοινοβουλίου. Το αξιοσημείωτο είναι ότι ένα μήνα πριν τις δημοτικές εκλογές έχει αποτύχει απόπειρα δολοφονίας εναντίον του, την οποία έχει στηρίξει υπογείως και το κόμμα των Χριστιανοδημοκρατών.

Ο Αλιέντε ακάθεκτος συνεχίζει τις επαναστατικές μεταρρυθμίσεις του. Η πρόοδος στην αντιμετώπιση του αναλφαβητισμού είναι θεαματική. Η παιδική θνησιμότητα μειώνεται κατά 20,01% και η ανεργία πέφτει από το 8,8% στο 3%. Το πρόβλημα του πληθωρισμού όμως έχει πάρει εκρηκτικές διαστάσεις, αφού ο οικονομικός στραγγαλισμός των Η.Π.Α δυσκολεύει πολύ τον Αλιέντε. Η CIA δε θα αργήσει να κάνει φανερή τη προσπάθεια της να τον ανατρέψει.

Ο πρόεδρος, στην προσπάθειά του να περιορίσει τη δράση του στρατού, κάνει ανασχηματισμό και βάζει στο νέο υπουργικό συμβούλιο τρεις στρατιωτικούς, ανάμεσά τους και τον αρχηγό των ενόπλων δυνάμεων, στρατηγό Πρατς. Το Μάρτιο του 1973 γίνονται νέες εκλογές και η αντιπολίτευση χάνει και πάλι. Αυτή τη φορά όμως η Λαϊκή Ενότητα παίρνει 44% από το 50,08% που είχε πετύχει δύο χρόνια πριν.

Με διάφορες αφορμές, η αντιπολίτευση υποκινεί ταραχές και απεργίες, προσπαθώντας να δημιουργήσει εμφυλιακό κλίμα. Στις 11 Σεπτεμβρίου του 1972 γίνεται η δεύτερη δολοφονική απόπειρα εναντίον του Αλιέντε, η οποία αποτυγχάνει και πάλι. Τον Οκτώβριο του ίδιου έτους, το – ταγμένο στο πλευρό των Η.Π.Α – συνδικάτο Ιδιοκτητών Φορτηγών κηρύσσει απεργία που παραλύει τη χώρα. Τον Ιούλιο του 1973 αποτρέπεται νέα προσπάθεια πραξικοπήματος και έτσι το «σχέδιο Ζ» της CIA αποτυγχάνει.

Την κατάσταση έρχεται να εντείνει λίγο αργότερα και ένα κύμα διώξεων και βασανισμών που υφίστανται δημοκρατικοί αξιωματικοί σε ολόκληρη τη χώρα. Ο ίδιος ο στρατηγός Πρατς προπηλακίζεται δημόσια στον δρόμο και παραιτείται, καταγγέλλοντας την ύπαρξη νέων σχεδίων πραξικοπήματος. Ο Αλιέντε δείχνει να αγνοεί την παραίνεση του Πρατς να ανοίξει της αποθήκες των όπλων και να οπλίσει τον λαό. Αντ’ αυτού, τοποθετεί αρχηγό των Ενόπλων Δυνάμεων, τον στρατηγό Πινοσέτ, τον άνθρωπο που θα εγκαταστήσει σε λίγο καιρό το πιο άγριο καθεστώς που γνώρισε ποτέ η Λατινική Αμερική.

Η νέα απεργία των Ιδιοκτητών Φορτηγών στα τέλη του Ιουλίου του 1973 είναι η αρχή του τέλους για την κυβέρνηση της Λαϊκής Ενότητας. Οι μέρες που περνούν είναι δραματικές. Τελικά στις 11 Σεπτεμβρίου του 1973, ο Πινοσέτ, με υπόδειξη της CIA, εξαπολύει συντονισμένη επίθεση από ξηράς και αέρα εναντίον του προεδρικού μεγάρου. Ο λαός υπερασπίζεται τον πρόεδρο Αλιέντε. Λίγο μετά το μεσημέρι, οι δυνάμεις του Πινοσέτ καταλαμβάνουν το προεδρικό μέγαρο, μέσα στο οποίο βρίσκεται ο νεκρός πλέον Αλιέντε. Έχει αυτοκτονήσει λίγο μετά την τελευταία ραδιοφωνική του ομιλία, στην οποία καλεί τον λαό να αντισταθεί, με το όπλο που του είχε δωρίσει ο Φιντέλ Κάστρο όταν επισκέφτηκε τη Χιλή τον Νοέμβριο του 1971. Αυτή είναι η επίσημη εκδοχή του θανάτου του. Δεν είναι λίγοι εκείνοι που υποστήριξαν ότι ο πρόεδρος σκοτώθηκε προσπαθώντας να υπερασπιστεί το προεδρικό μέγαρο μαζί με τους ελάχιστους συντρόφους του. Αξίζει να αναφερθεί πως ο στρατηγός Κάρλος Πρατς, φίλος και σύντροφος του Αλιέντε, δολοφονήθηκε από μία ακροδεξιά οργάνωση στην Αργεντινή το 1974, πληρώνοντας κι αυτός με τη ζωή του τις προσπάθειες εκδημοκρατισμού του χιλιανού στρατού.

Σήμερα είναι γνωστό ότι ο Αλιέντε είχε εγκρίνει τη σύσταση της δημιουργίας της Εργατικής Πολιτοφυλακής μετά από εισήγηση της Συνομοσπονδίας Εργατών. Ο εξοπλισμός και η ανάπτυξή της, όμως, γίνονταν με απελπιστικά αργούς ρυθμούς, ώστε οι αμερικανοί να πετύχουν τελικά αυτό για το οποίο πάλευαν ήδη από το 1969.

Το καθεστώς Πινοσέτ βύθισε τη χώρα στην τρομοκρατία. Διέλυσε κάθε κατάκτηση των εργαζομένων και των αγροτών και επέβαλε την πιο άγρια μορφή νεοφιλελευθερισμού που γνώρισε ποτέ η υφήλιος μέχρι τότε. Δεκαεφτά χρόνια έμεινε στην εξουσία και τα αποτελέσματα της βάναυσης διακυβέρνησής του είναι ορατά μέχρι και σήμερα. Η Χιλή είναι μία διαλυμένη χώρα και η Αριστερά εκεί βρίσκεται σε πολύ χαμηλά επίπεδα.

Πολλά μπορούν να ειπωθούν για τον Αλιέντε. Για την αποφασιστικότητά του να εφαρμόσει μια ριζοσπαστική σοσιαλιστική πολιτική, αλλά και για την ατολμία του να παλέψει ενάντια στον στρατό, παρόλο που είχε τη λαϊκή νομιμοποίηση. Η ηθική του τον έκανε να υποβαθμίζει τα σχέδια εκείνων που στήριζαν και υποκινούσαν δολοφονικές απόπειρες εναντίον του. Ο Αλιέντε έμεινε εντούτοις στην ιστορία ως ο γνήσιος λαϊκός ήρωας της Χιλής. Είναι εκείνος που πήρε έναν καθημαγμένο λαό και τον εξύψωσε, εφαρμόζοντας μια δίκαιη σοσιαλιστική πολιτική. Σήμερα πολλά καθεστώτα στον κόσμο εμπνέονται από αυτόν τον χαρισματικό πολιτικό και τα οράματά του.  Το πείραμα της Λαϊκής Ενότητας άνοιξε νέους δρόμους σκέψης και πολιτικής στοχοθεσίας στο παγκόσμιο αριστερό κίνημα. Ήταν κάτι τόσο ελπιδοφόρο και δυναμικό, που προκειμένου να κατασταλεί, οι Ηνωμένες Πολιτείες χρειάστηκε να ξοδέψουν δισεκατομμύρια δολαρίων και να αιματοκυλίσουν έναν ολόκληρο λαό.

***

«Αξιώνουμε να δημιουργήσουμε έναν διαφορετικό κόσμο, να αποδείξουμε ότι μπορούν να γίνουν βαθιές αλλαγές που αποτελούν επανάσταση. Πρέπει να δημιουργήσουμε μια κυβέρνηση δημοκρατική, εθνική, επαναστατική και λαϊκή που θα οδηγήσει στον Σοσιαλισμό».

Σαλβαδόρ Αλιέντε

Ο Πάμπλο Νερούντα, που στήριξε τον Αλιέντε, όταν ο Πινοσέτ κατέλαβε την εξουσία έγραψε το ποίημα Σατράπες:

Νίξον, Φρέι και Πινοτσέτ

ως τώρα, ως τούτο τον πικρό

μήνα Σεπτέμβρη του 1973,

με τον Μπορνταμπέρι, τον Γκαρατσάτσου και τον Μπαντζέρ,

ύαινες αχόρταγες, τρωκτικά,

σιγοτρώνε τα λάβαρα,

τα καταχτημένα με τόσο αίμα, με τόση φωτιά,

στα τσιφλίκια ποδοπατημένα,

διαβολικοί δραγουμιστές,

σατράπες, μύριες φορές πουλημένοι,

ξεπουλητάδες βαλτοί

από τους λύκους της Νέας Υόρκης…

πεινασμένες για δολάρια μηχανές,

σημαδεμένοι από τα θύματα

των λαών που θυσιάσατε,

εκπορνευμένοι μικροπωλητές

ψωμιού και αέρα αμερικάνικου,

εγκληματικοί βούρκοι, συμμορίες

από μαστροπούς μπόσηδες

δίχως άλλο νόμο απ’ τα βασανιστήρια

και την πείνα που μαστιγώνει τους λαούς…

Πηγή: rednotebook.gr

Διαβάστε περισσότερα

Να ανακληθούν άμεσα οι απολύσεις στο Πλατυγιάλι!

Η Διοίκηση του Ε.Κ. Μεσολογγίου ανακοινώνει ότι με χθεσινή (25-7-2013) απόφαση της εργοδοσίας και της Δ/νσης της εταιρείας ΑΚΑΡΠΟΡΤ Α.Ε., απολύθηκαν τέσσερις (4) εργαζόμενοι στο Πλατυγιάλι Αστακού, μεταξύ των οποίων ένας (1) είναι υποψήφιος γα την εκλογή του στη Διοίκηση του Σωματείου Εργαζομένων στις αρχαιρεσίες που διεξάγονται αύριο 28-7-2013.

Θεωρούμε ειδικότερα την εν λόγω απόλυση παράνομη, καταχρηστική και εκφοβιστική με στόχο να πλήξει το δημοκρατικό δικαίωμα των εργαζομένων να συμμετέχουν και να εκλέγονται στα συνδικαλιστικά του όργανα και δηλώνουμε ότι θα συμπαρασταθούμε με κάθε τρόπο στο Σωματείο Εργαζομένων στο Πλατυγιάλι Αστακού.

Ζητάμε άμεσα:

1.            Να ανακληθούν οι παραπάνω απολύσεις.

2.            Να παρέμβει η ΓΣΕΕ για την προστασία των δικαιωμάτων των εργαζομένων.

3.            Η επιθεώρηση εργασίας να προβεί στο σχετικό έλεγχο και να επιβάλει όλες τις προβλεπόμενες κυρώσεις στην εργοδότρια εταιρεία.

Ο ΕΡΓΑΣΙΑΚΟΣ ΜΕΣΑΙΩΝΑΣ ΔΕΝ ΕΧΕΙ ΤΕΛΟΣ!

ΝΑ ΑΝΑΤΡΑΠΕΙ Η ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΠΟΥ ΟΔΗΓΕΙ ΣΤΗΝ ΑΠΟΛΥΤΗ ΦΤΩΧΙΑ ΚΑΙ ΕΞΑΘΛΙΩΣΗ!

Ο ΑΓΩΝΑΣ ΜΑΣ ΘΑ ΕΙΝΑΙ ΜΕΤΩΠΙΚΟΣ ΚΑΙ ΑΝΕΝΔΟΤΟΣ!

Η Διοίκηση του Ε.Κ. Μεσολογγίου

Διαβάστε περισσότερα

ΤΟ «ΡΑΝΤΕΒΟΥ ΣΤΑ ΓΟΥΝΑΡΑΔΙΚΑ»…

Ορισμένοι φίλοι αναρωτήθηκαν και με το δίκιο τους, τι σημαίνει η έκφραση «ραντεβού στα γουναράδικα» . Έτσι λοιπόν υποχρεώνομαι να πω δυο λόγια για το τι σημαίνει αυτό το πράγμα και ζητώ προκαταβολικά συγνώμη αν σας φέρει λίγη ανατριχίλα…

Ας ξεκινήσουμε από τη γλώσσα των αγρίων γουνοφόρων ζώων, των κουναβιών και κυρίως των αλεπούδων που κάποτε τις κυνηγούσαν απηνώς για το δέρμα τους και ήταν μάλιστα επικηρυγμένες. Κάθε φορά λένε που έβγαιναν οι αλεπούδες για τροφή, είτε στα χωράφια, είτε στα κοτέτσια ποτέ δεν ήταν βέβαιες πως θα επιστρέψουν στη φωλιά τους και έλεγαν μεταξύ τους σαν αστείο τον χαιρετισμό «καλή αντάμωση στα γουναράδικα». Όπερ σήμαινε ότι αν έπεφταν σε κάποια παγίδα ή τις σκότωναν οι κυνηγοί, θα συναντιόνταν πάλι στον πάγκο του γουναρά όπου το τομάρι τους θα γίνονταν ρούχο, αντικείμενο ή κάποιο αξεσουάρ να στολίσει το κορμί ή το σπίτι.

Αυτή ήταν μια από τις πολλές λαϊκές εκφράσεις που χρησιμοποιούσε ο Άρης Βελουχιώτης σαν ήθελε να σχολιάσει το μέλλον το δικό αλλά και των πιστών συντρόφων του. Θα μπορούσαμε να γράψουμε ένα σωρό πράγματα για τις προσεγγίσεις που έκανε ο Άρης για την εξέλιξη του αγώνα και την ιδιαίτερη ικανότητα να αναλύει τις εξελίξεις που καθορίζονταν από την ηγεσία του Κόμματος. Με βάση λοιπόν αυτά τα στοιχεία ο Άρης θεωρώ πως από πολύ νωρίς ήξερε πως το τομάρι του θα έφτανε κάποια στιγμή στα «γουναράδικα» για να το κάνουν κομμάτια οι εχθροί του και οι «φίλοι» του. Η διαίσθησή του αυτή τελικά επιβεβαιώθηκε με πολύ τραγικό τρόπο στο Φάγγο.

Όποιος δε ενδιαφέρεται να μάθει περισσότερα για τον Άρη αλλά και την Εθνική Αντίσταση, μπορεί να ανατρέξει στην επίσημη βιβλιογραφία που μπορεί να την αναζητήσει σε όλους τους καταλόγους των βιβλιοπωλείων και έτσι ενδεχομένως βελτιώσει τις ισχνές αλλά και συχνά υποβολιμαίες γνώσεις που του παρέχει το Wikipedia…

(Παραθέτω το εξώφυλλο του πρώτου βιβλίου που γράφτηκε από τον Πάνο Λάγδα και τις μαρτυρίες των συντρόφων του πριν περάσουν τα χρόνια και αρχίσουν να παραποιούνται τα πράγματα).

πηγή: http://actimon.blogspot.gr

Διαβάστε περισσότερα

25 απίστευτα στοιχεία για το χρεοκοπημένο Ντιτρόιτ

Κάποτε έσφυζε από ζωή. Τώρα βρίθει εγκληματικότητας. Μια ρημαγμένη πόλη όπου τίποτα δεν λειτουργεί. Τα στοιχεία για το Ντιτρόιτ σοκάρουν ακόμα και τους πλέον αδιάφορους. Η αστυνομία προειδοποιεί πως «εισέρχεσαι στην πόλη με δική σου ευθύνη». Ο μέσος όρος αναμονής για μια κλήση το τμήμα είναι 58 λεπτά. Τα 2/3 των ασθενοφόρων είναι εκτός λειτουργίας. Και το 47% του πληθυσμού είναι αναλφάβητο.  Διαβάστε αναλυτικά 25 στοιχεία για το Ντιτρόιτ που θα σας αφήσουν με το στόμα ανοικτό

1. Αυτή τη στιγμή το Ντιτρόιτ χρωστάει χρήματα σε περισσότερους από 100.000 δανειστές
2. Το χρέος της πόλης είναι 20 δισ. δολάρια. Πράγμα που σημαίνει πως σε κάθε κάτοικο αντιστοιχούν 25.000 δολάρια
3. Το 1960 το Ντιτρόιτ είχε το υψηλότερο κατά κεφαλήν εισόδημα σε όλες τις ΗΠΑ.
4. Το 1950 στην πόλη υπήρχαν περίπου 296.000 θέσεις εργασίας στον κλάδο των κατασκευών. Σήμερα υπάρχουν λιγότερες από 27.000
5. Ανάμεσα στον Δεκέμβριο του 2000 και τον Δεκέμβριο του 2010 χάθηκαν το 48% των θέσεων εργασίας στην πολιτεία του Μίσιγκαν.
6. Αυτή τη στιγμή υπάρχουν προς πώληση σπίτια έναντι 500 δολαρίων.
7. Τα εγκαταλελειμμένα σπίτια ανέρχονται σε 78.000
8. Το ένα τρίτο της έκτασης του Ντιτρόιτ είναι είτε ακατοίκητο, είτε εγκαταλελειμμένο.
9. Το εντυπωσιακό 47% των κατοίκων του Ντιτρόιτ είναι αναλφάβητο.
10. Εργάζονται οι λιγότερο από τους μισούς έφηβους της πόλης.
11. Το 60% των παιδιών ζει κάτω από το όριο της φτώχειας.
12. Το Ντιτρόιτ ήταν κάποτε η τέταρτη μεγαλύτερη πόλη των ΗΠΑ, αλλά ο πληθυσμός του έχει πέσει κατά 63%.
13. Τα έσοδα της πόλης εξαρτώνται από τη φορολόγηση των καζίνο. Υπολογίζεται πως κάθε μήνα στο ταμείο από τα καζίνο μπαίνουν περίπου 11 εκατ. δολάρια.
14. Υπάρχουν 70 επικίνδυνες «χωματερές» σε όλη την πόλη
15. Το 40 % του φωτισμού στους δρόμους δεν λειτουργεί.
16. Τα 2/3 των ασθενοφόρων είναι ακινητοποιημένα.
17. Τα ασθενοφόρα είναι τόσο παλιά που κάποια έχουν καταγράψει στο κοντέρ τους 250.000 χλμ.
18. Τα 2/3 των πάρκων της πόλης έχουν κλείσει από το 2008.
19. Το προσωπικό της αστυνομίας έχει μειωθεί κατά 40% την τελευταία δεκαετία.
20. Λόγω έλλειψης προσωπικού τα αστυνομικά τμήματα είναι κλειστά για το κοινό 16 ώρες τη μέρα.
21. Ο μέσος όρος αναμονής μιας κλήσης σε αστυνομικό τμήμα του Ντιτρόιν είναι 58 λεπτά.
22. Ο δείκτης εγκληματικότητας στην πόλη είναι πέντε φορές πάνω από τον εθνικό μέσο όρο.
23. Ο δείκτης των δολοφονιών είναι 11 φορές πάνω από τον εθνικό μέσο όρο.
24. Η αστυνομία εξιχνιάζει μόλις το 10% των υποθέσεων που αναλαμβάνει.
25. Η εγκληματικότητα έχει ανέβει τόσο που η αστυνομία προειδοποιεί πως «εισέρχεστε στο Ντιτρόιτ με δική σας ευθύνη».

Πηγή: iefimerida.gr το είδαμε στο RAMNOUSIA

Διαβάστε περισσότερα

Ανοιχτή επιστολή Δημάρχου Ιεράς Πόλεως Μεσολογγιού Παναγιώτη Κατσούλη

Στο ΔΣ της ΠΕΔ Δυτικής Ελλάδας το οποίο πραγματοποιήθηκε την Τρίτη 23 Ιουλίου 2013, υποστήριξα την απόφαση του Διοικητικού Συμβούλιου της ΠΕΔ ΑΤΤΙΚΗΣ την οποία επισυνάπτω, ενώ εισηγήθηκα τα κάτωθι:

Βρισκόμαστε ως αιρετοί της αυτοδιοίκησης αντιμέτωποι με μια βίαιη και αντιδραστική αντιμεταρρύθμιση. Στις συνθήκες της βαθύτατης οικονομικής κρίσης που διέρχεται η χώρα, το απαξιωμένο στις συνειδήσεις των πολιτών πολιτικό σύστημα μέσω των διαδοχικών κυβερνήσεων των τελευταίων ετών, απαξιώνει συστηματικά την αυτοδιοίκηση και συγκεντρώνει πόρους και αρμοδιότητες στο κεντρικό κράτος προκειμένου να ελέγξει τις εξελίξεις και να παρατείνει το βίο του.

 Ενδιαφέρεται πρωτίστως για την επιβίωση του, καθώς και για την εξασφάλιση των μνημονιακών του δεσμεύσεων προς τους δανειστές, τις οποίες πολλάκις χρησιμοποιεί και προσχηματικά για να λαμβάνει αποφάσεις που στρέφονται κατά της διοικητικής και οικονομικής αυτοτέλειας της αυτοδιοίκησης. Η περίπτωση του «Οικονομικού Παρατηρητηρίου» και όσα αναφέρονται περί αυτού στο προσφάτως ψηφισθέν πολυνομοσχέδιο, είναι ενδεικτικά των πολιτικών επιλογών της κυβέρνησης και της ανελέητης επίθεσης κατά του ρόλου της αυτοδιοίκησης και των ίδιων των αιρετών που σταδιακά επιχειρεί να μας μετατρέψει σε «αιρετούς υπαλλήλους» υπό τις προσταγές της.  

Το Σεπτέμβρη η επίθεση αυτή θα ενταθεί και όλοι γνωρίζουμε πως στο στόχαστρο θα βρεθούν οι προνοιακές δομές (Βοήθεια στο σπίτι, Παιδικοί Σταθμοί), οι καθαρίστριες των σχολείων και τα Νομικά Πρόσωπα. Παράλληλα θα ενταθεί η επιχείρηση συκοφάντησης μας μέσω των μεγάλων ΜΜΕ και του «Συνηγόρου του Πολίτη», για να καταδειχθεί πολιτικά πως «είμαστε όλοι ίδιοι» και να επιρρίψουν τις ευθύνες της διακυβέρνησης και τη δικαιολογημένη αγανάκτηση των πολιτών σε εμάς.

Η κατάσταση αυτή δεν αντιμετωπίζεται με σπασμωδικές κινήσεις και κλείσιμο των δήμων. Το ζήτημα είναι καθαρά πολιτικό και όλοι το αναγνωρίζουμε ως τέτοιο. Οι συνδικαλιστικού χαρακτήρα μεσοβέζικες αποφάσεις δεν αρκούν. Πρέπει να ενημερώσουμε τις τοπικές κοινωνίες και μαζί τους να προχωρήσουμε σ’ ένα μεγάλο πολιτικό γεγονός που να μπει φράγμος σε αυτή την πολιτική και μέσω του οποίου θα εκφράζεται η συλλογική μας αντίθεση σε αυτή. Πρέπει ν’ αποφασίσουμε οργανωμένα και με σχέδιο να συγκρουστούμε πολιτικά με αυτή την πολιτική και ο ενδεδειγμένος τρόπος πολιτικής αντίστασης είναι η συλλογικά σχεδιασμένη πολιτική παραίτηση ημών και των Δημοτικών Συμβουλίων.

Τα ψέματα τελείωσαν. Ήρθε η ώρα να μετρηθούμε.

Υποστηρίζω την χθεσινή απόφαση της ΠΕΔ ΑΤΤΙΚΗΣ, την οποία σας καταθέτω:

ü     «Την έκδοση ενημερωτικής ανακοίνωσης που θα αποσταλεί σε κάθε Δήμο για διανομή στους κατοίκους.

ü     Τη διοργάνωση δημόσιων ενημερωτικών συγκεντρώσεων σε κεντρικά σημεία κάθε Δήμου.

ü     Την ταυτόχρονη κινητοποίηση Δήμων, εργαζόμενων με τη μέγιστη δυνατή συμμετοχή από μέρους τους και κατοίκων σε όλους τους Δήμους, με συμβολικό κλείσιμο κεντρικών λεωφόρων και δράσεις πληροφόρησης των κατοίκων.

ü     Την  κατάθεση των αποφάσεων αυτών  και στο ΔΣ της ΚΕΔΕ ως πρόταση για αντίστοιχες κινητοποιήσεις σε όλη τη χώρα.

Επίσης προτείνεται  στο ΔΣ της ΚΕΔΕ:

ü     Να αρνηθούν οι Δήμοι όλης της χώρας τη μηνιαία αποστολή στοιχείων στο Παρατηρητήριο.

ü     Να γίνει προσφυγή για την αντισυνταγματικότητα του πολυνομοσχεδίου σύμφωνα και με τις επισημάνσεις των πολιτικών κομμάτων στη Βουλή.

            Αναφορικά με το πραγματικά ύστατο όπλο, την μαζική παραίτηση των Δημάρχων και Δημοτικών Συμβουλίων, προτείνεται στο ΔΣ της ΚΕΔΕ:

ü     Να συζητηθεί στα Δημοτικά Συμβούλια όλης της χώρας σε ανοιχτές στους κατοίκους συνεδριάσεις το αδιέξοδο στο οποίο οδηγείται η Αυτοδιοίκηση και το ερώτημα της ομαδικής παραίτησης σε ένδειξη διαμαρτυρίας.

ü     Να κατατεθούν οι σχετικές πολιτικές αποφάσεις, που προηγούνται βέβαια της διαδικαστικής υλοποίησης, στο ΔΣ της ΚΕΔΕ.

ü     Η ΚΕΔΕ να καταθέσει τις πολιτικές αυτές αποφάσεις των Δημοτικών Συμβουλίων στην κυβέρνηση και τα κόμματα, αναδεικνύοντας έτσι τις «κόκκινες γραμμές» που επιτέλους πρέπει να χαραχθούν για την επιβίωση του θεσμού.

ü     Εφόσον η κυβερνητική αδιαλλαξία συνεχιστεί, να επανέλθει το θέμα στα Δημοτικά Συμβούλια με αναλυτική εικόνα των αποφάσεων και των δεσμεύσεων που έχουν ή δεν έχουν ληφθεί από τον καθένα, για την οριστική  λήψη των σχετικών αποφάσεων».

Δυστυχώς η χθεσινή απόφασή του ΔΣ της ΚΕΔΕ δεν κινείται στην παραπάνω λογική, αγνοώντας τόσο την απόφαση της τελευταίας έκτακτης Γενικής Συνέλευσης όσο και τις αποφάσεις πολλών ΠΕΔ της χώρας. Το ΔΣ της ΚΕΔΕ Συνεχίζει την παρελκυστική του τακτική, αρνούμενο να έρθει σε ουσιαστική αντίθεση με την κυβερνητική πολιτική.  

Το βάρος πέφτει στις ΠΕΔ, σ’ εμάς και στα Δημοτικά μας Συμβούλια.

Με συναδελφικούς χαιρετισμούς 

Ο Δήμαρχος Ιεράς Πόλεως Μεσολογγίου

Παναγιώτης Α. Κατσούλης

Διαβάστε περισσότερα

ΗΜΕΡΙΔΑ ΓΙΑ ΤΟ ΕΣΠΑ 2014-2020

Σας προσκαλούμε τη Δευτέρα 29 Ιουλίου 2013, στις 7:30 μμ, στον ημιώροφο του ξενοδοχείου «ΘΕΟΞΕΝΙΑ», στην εκδήλωση για το σχεδιασμό της νέας προγραμματικής περιόδου 2014-2020, με θέμα :

«Τα χρηματοδοτικά εργαλεία των μικρομεσαίων επιχειρήσεων – αγροτών και ο αναπτυξιακός ρόλος της τοπικής αυτοδιοίκησης στη νέα προγραμματική περίοδο 2014-2020».

ΟΜΙΛΗΤΕΣ

• Κατσούλης Παναγιώτης, Δήμαρχος Ιεράς Πόλεως Μεσολογγίου
• Τσιχριτζης Παναγιώτης, Πρόεδρος Επιμελητήριου Αιτ/νιας
• Μιχαλόπουλος Χαράλαμπος, Γεν.Δ/ντης Αιτωλικής Αναπτυξιακής ΑΕ ΟΤΑ

Διαβάστε περισσότερα

Γιατί νικοτίνη και αλκοόλ είναι απαγορευμένος συνδυασμός

Το τσιγάρο μειώνει την απόκριση του εγκεφάλου στο αλκοόλ - απαιτείται περισσότερο ποτό για να επιτευχθεί η ίδια ευχαρίστηση

Νικοτίνη και αλκοόλ αποτελούν έναν πολύ επικίνδυνο συνδυασμό για τον οργανισμό

Ουάσινγκτον 

Όπως οι… ξενύχτηδες γνωρίζουν καλά, όταν πίνουν καπνίζουν περισσότερο ενώ παράλληλα επιζητούν περισσότερο αλκοόλ όταν καπνίζουν. Μέχρι σήμερα δεν ήταν γνωστό γιατί συμβαίνει αυτός ο «φαύλος κύκλος», ωστόσο τώρα αμερικανοί ερευνητές υποστηρίζουν ότι βρήκαν την απάντηση. Όπως συγκεκριμένα αναφέρουν ειδικοί του Κολεγίου Ιατρικής Μπέιλορ, τα «κλειδιά» της όλης διαδικασίας είναι οι ορμόνες του στρες και το κέντρο ευχαρίστησης του εγκεφάλου.
Αρουραίοι… πότες και καπνιστές
Προκειμένου να καταλήξουν στα συμπεράσματά τους οι ερευνητές μελέτησαν αρουραίους στους οποίους έδωσαν νικοτίνη προτού τους προσφέρουν αλκοόλ. Είδαν ότι η νικοτίνη αύξησε το ενδιαφέρον των πειραματοζώων για… ποτό, ακόμη και όταν το αλκοόλ τούς προσφέρθηκε μέχρι και 15 ώρες μετά τη νικοτίνη.
Με δεδομένο ότι απαιτούνται περί τα 90 λεπτά προκειμένου να αποβληθεί η νικοτίνη από τον οργανισμό των αρουραίων, τα ευρήματα μαρτυρούν ότι η ουσία μεταβάλλει την απόκριση του εγκεφάλου στο αλκοόλ ακόμη και όταν έχει απομακρυνθεί ώρες πριν από το σώμα.
Οι επιστήμονες ανακάλυψαν ότι το αλκοόλ αυξάνει τα επίπεδα ντοπαμίνης στο κέντρο ευχαρίστησης του εγκεφάλου. Ανακάλυψαν όμως ότι συγχρόνως μειώνει την ικανότητα του εγκεφάλου να αποκρίνεται σε αυτό, γεγονός που σημαίνει ότι απαιτείται όλο και περισσότερο αλκοόλ για να επιτευχθεί το ίδιο επίπεδο ευχαρίστησης.
Nικοτίνη + περισσότερο αλκοόλ= ίδια ευχαρίστηση
Εκτιμούν ότι η νικοτίνη ενισχύει αυτό το φαινόμενο, γεγονός που μεταφράζεται στο ότι τα άτομα που καπνίζουν χρειάζονται περισσότερο αλκοόλ για να φθάσουν στα ίδια επίπεδα ευχαρίστησης.
Επιπλέον οι επιστήμονες ανακάλυψαν πως η νικοτίνη αυξάνει τα επίπεδα γλυκοκορτικοειδών (ορμονών του στρες), τα οποία μειώνουν την ευχαρίστηση που βιώνουν τα ζώα χάρη στην έκλυση ντοπαμίνης.
Ο δρ Τζον Ντάνι που ήταν εκ των ερευνητών της νέας μελέτης ανέφερε στην ιστοσελίδα Medical Daily ότι «τα νεαρά άτομα πειραματίζονται συχνά με τη νικοτίνη και το αλκοόλ από την εφηβεία και η έκθεσή τους αυτή πιθανότατα συμβάλλει στο να γίνονται πιο ευάλωτα στην κατάχρηση αλκοόλ αργότερα στη ζωή τους. Ετσι απαιτείται περισσότερη εγρήγορση ώστε να αποτραπεί εξαρχής η έκθεση στη νικοτίνη. Επιπροσθέτως η μελέτη μας μαρτυρεί ότι οι ορμόνες του στρες αποτελούν υποψήφιους στόχους για την πρόληψη ή τη θεραπεία των εθισμών στη νικοτίνη και στο αλκοόλ».
Οι καπνιστές παθαίνουν πιο βαρύ hangover
Η νέα μελέτη έρχεται λίγο μετά τα ευρήματα ειδικών του Πανεπιστημίου Μπράουν τα οποία έδειξαν ότι τα άτομα που καπνίζουν παθαίνουν πιο σοβαρά hangover σε σύγκριση με όσα δεν καπνίζουν. Συγκεκριμένα οι επιστήμονες ανακάλυψαν ότι ο καπνός του τσιγάρου περιέχει χημικά τα οποία και προκαλούν συμπτώματα hangover.

Διαβάστε περισσότερα

Αnte portas ή κατόπιν εορτής;

Οταν ο κρατικός (ακροδεξιός) αυταρχισμός αντιπαρατίθεται στηνπαρακρατική ακροδεξιά αλητεία, τότε η αστική δημοκρατία βρίσκεται ανάμεσα στις σταγόνες της αστικονεοφιλελεύθερης τανάλιας.
Η Χρυσή Αυγή ήθελε (για μια ακόμα φορά) να μοιράσει τρόφιμα μόνονγια Ελληνες. Ρατσιστικό; βεβαίως! Ανελλήνιστo; κυρίως! Ομως δικαίωμά της. Νόμιμο κόμμα είναι, κάνει τις επιλογές της και για αυτές κρίνεται. Ισως μάλιστα η ενέργεια αυτή των ναζιστών να περνούσε απαρατήρητη ή και να υφίστατο τις επικρίσεις όλων εκείνων που καταλαβαίνουν σιγά – σιγά με τι έχουμε να κάνουμε.
Την αρχή για τη μετατροπή της πονηρής πολιτικής των Χρυσαυγιτών σε είδηση πρώτου μεγέθους έκαμε ο κ. Καμίνης απαγορεύοντας το ρατσιστικό ανοσιούργημα. Στη συνέχεια έσπευσε ο κ. Δένδιας και, κηρύσσοντας «στρατιωτικό νόμο», σε τέσσερα-πέντε τετράγωνα των Αθηνών, έδωσε επικές (επικοινωνιακές) διαστάσεις στη μικρότητα που ετοιμαζόταν να κάνει η Χρυσή Αυγή. Ο κ. Υπουργός Προστασίας του Πολίτη (όχι βεβαίως απ’ τον ίδιον) έκανε την τρίχα τριχιά (για να πάει να κρεμαστεί η δημοκρατία).
Αλήθεια, ο κ. Δένδιας δεν γνώριζε ότι με την απαγόρευση θαγιγάντωνε την εμβέλεια (την επικοινωνιακή τουλάχιστον) της φασιστικής φάρσας; Bεβαίως το γνώριζε. Ο κ. Δένδιας δεν είναι ηλίθιος. Η εκτροφή όμωςτης ακροδεξιάς επιρροής συμφέρει τη δεξιά (Ν.Δ. και ΠΑΣΟΚ) που κυβερνά, και ως αντίπαλο δέος της Αριστεράς, και ως συμψηφιστικό απόθεμα(ακρο)δεξιάς εκλογικής δύναμης για την περίπτωση που η θεσμισμένη δεξιά θα τη χρειαζόταν.
Επίσης, με την (ακροδεξιάς εμπνεύσεως και πρακτικής) απαγόρευσηεναντίον της ακροδεξιάς αλητείας ο κ. Δένδιας «νομιμοποιεί» έναπροηγούμενο απαγορεύσεων
εναντίον άλλων κομμάτων και σχημάτων, παραδείγματος χάριν του ΣΥΡΙΖΑ (στον οποίον ο κ. Δένδιας-Σαμαράς αρέσκεται να ανακαλύπτει κουκουλοφόρους κάθε Τετάρτη απόγευμα και Παρασκευή πρωί), του ΚΚΕ κι όποιου άλλου κόμματος ή πολίτη δεν κάθεται ήσυχα στον καναπέ του.
Με έναν σμπάρο δυο τρυγόνια ο κ. Σαμαράς-Δένδιας-Βενιζέλος: καιτην πριμοδότηση της ακροδεξιάς επιρροής ως αντίπαλο δέος της Αριστεράς, και την εκ περιτροπής αιχμαλωσία με απαγορεύσεις (τύπου στρατιωτικού νόμου) τυχόν λαϊκών κινητοποιήσεων. Αλλωστε οι επιδόσεις αυτής της κυβέρνησης σε επιστρατεύσεις είναι γνωστές – ακόμα επιστρατευμένοι είναι οι καθηγητές!-εγέρθητου! Απ’ την άλλη μεριά
κότα η Χρυσή Αυγή. Κότα λειράτη! Εφαγε την απαγόρευση Σαμαράαμάσητη κι άρχισε τις γυριστές -ωραία, θα μοιράσουμε τα τρόφιμα απ’ τα γραφεία μας. Γυριστές και κωλοτούμπες. Οπως κάνει συνήθως για όλα όσα κάνει- δεν έριξα εγώ κάτω τον πάγκο, κ. Πρόεδρα, μόνος του έπεσε – δεν βάρηξα εγώ την Κανέλλη, κ. Πρόεδρα, εκείνη μου αντιμίλησε – και τα συναφή.
Ομως, απ’ όλην αυτή την ιστορία το σημαντικότερο, κατά τη γνώμη μου, αφορά στους συμπολίτες μας που πάνε να πάρουν τρόφιμα «μόνον για Ελληνες». Αλλοι, τρελαμένοι απ’ τη φτώχεια, κάνουν στην άκρη το ποιος και μεποιους όρους δίνει αυτά που παίρνουν, κι άλλοι αποδίδουν στο τέρας ταεύσημα, καθαγιάζοντας μέσα τους το δηλητήριο ως αρωγή. Εχουν
όλοι αυτοί οι συμπατριώτες μας «δίκιο» – το δικό τους δίκιο. Η ένδεια και η απελπισία, η αγανάκτηση και ο τρόμος γεννούν το δικό τους δίκιο έξω απ’ την ηθική, πέρα απ’ την ιστορική μνήμη, τους θεσμούς και τις πολιτικέςυπαγορεύσεις.
Για την ένδεια, τον τρόμο, την απελπισία, την οργή και άλλα πολλά που κατατρύχουν αυτούς τους πολίτες ευθύνεται η άρχουσα αστική τάξη, οι πολιτικοί της εκπρόσωποι, οι οικονομικοί της εντολείς κι Επικυρίαρχοι.
Ζώντας πολλά απ’ τα θύματα αυτής της πολιτικής μέσα στηνεγκατάλειψη, έρμαια της οικονομικής απελπισίας και του μεταναστευτικούπροβλήματος, αδυνατούν να καταλάβουν -κι αν το καταλαβαίνουν το αντιπαρέρχονται- ότι η Χρυσή Αυγή είναι η μαύρη χειρ του συστήματος που τους έχει αλέσει. Αυτή
η πραγματικότης, βαριά και δυσοίωνη για τη δημοκρατία και για τηνπατρίδα, αποτελεί ένα πρόβλημα που επειγόντως πρέπει να βρει τη λύση του η Αριστερά και κάθε άλλη δημοκρατική δύναμη, όχι του «συνταγματικού τόξου» κατά τον θρασύτατο νεολογισμό του ΠΑΣΟΚ (μια ακόμα παρένδυση), αλλά κάθε κόμματος
που δεν συντάσσεται με την (ακρο)δεξιά, νεοφιλελεύθερη, μνημονιακή πολιτική. Δεν μπορούν να είναι ή να θεωρηθούν αντιφασιστικά τα κόμματα εκείνα, όπως η Ν.Δ. και το ΠΑΣΟΚ, που διεκπεραιώνουν την πολιτική εκείνη(κι εκείνων) που γεννά τον φασισμό.
Το βάρος της αντιφασιστικής συνεννόησης ακόμα και ενότητας (πριν να είναι αργά) πέφτει σε όλα τα άλλα κόμματα.
Οχι όμως μιας αντιφασιστικής ενότητας σε αμυντική βάση (αυτή ουδέποτε τελεσφόρησε), αλλά μιας πολιτικής που μπορεί να δώσει απτές κι εφαρμόσιμες λύσεις. Και για την οικονομική καταστροφή και για τομεταναστευτικό και για την ίδια την υπόσταση της Ελλάδας…

Διαβάστε περισσότερα

Το λίκνο της δημοκρατίας κλονίζει την Ευρώπη

Τα τελευταία 200 χρόνια η Ελλάδα βρέθηκε στο επίκεντρο όλων των εξελίξεων που διαμόρφωσαν την ιστορία της Ευρώπης. Ο M. Mazower υποστηρίζει ότι και σήμερα η χώρα μας καλείται να παίξει καθοριστικό ρόλο για το μέλλον της Ε.Ε.

Παρέμβαση στις εξελίξεις στην Ελλάδα κάνει με άρθρο του στους “New York Times” ο Mark A. Mazower. Ο γνωστός Βρετανός ιστορικός και φιλόσοφος, με ειδίκευση στην ιστορία της Ελλάδας και της Ευρώπης, είναι διευθυντής του Κέντρου Διεθνούς Ιστορίας του Columbia University.

“Την περασμένη Πέμπτη, όλος ο κόσμος παρακολουθούσε την Ελλάδα, καθώς το κοινοβούλιό της ψήφιζε ένα καθοριστικό πακέτο μέτρων λιτότητας, που θα μπορούσε να έχει κρίσιμες επιπτώσεις σε όλο το παγκόσμιο οικονομικό σύστημα. Αναμφίβολα, προκαλεί έκπληξη το γεγονός ότι αυτό το πολύ μικρό κομμάτι των Βαλκανίων συγκέντρωσε τόσο μεγάλη προσοχή. Συνήθως, αντιμετωπίζουμε την Ελλάδα ως τη γενέτειρα του Περικλή και του Πλάτωνα, μια χώρα που η σπουδαιότητά της περιορίζεται στα χρόνια της αρχαιότητας. Αλλά, στην πραγματικότητα, αυτή δεν είναι η πρώτη φόρα που για να καταλάβουμε το μέλλον της Ευρώπης πρέπει να στρέψουμε την προσοχή μας μακριά από τις μεγάλες δυνάμεις στο κέντρο της ηπείρου και να καταγράψουμε προσεκτικά τα τεκταινόμενα στην Αθήνα. Τα τελευταία 200 χρόνια, η Ελλάδα βρίσκεται στην εμπροσθοφυλακή των ευρωπαϊκών εξελίξεων.
Στη δεκαετία του 1820, η επανάσταση ενάντια στην Οθωμανική Αυτοκρατορία κατέστησε την Ελλάδα ένα από τα πρώτα σύμβολα της απελευθέρωσης από τα δεσμά της απολυταρχίας. Για τους Φιλέλληνες, δεν υπήρχε υψηλότερος στόχος από την αναγέννηση της Ελλάδας. “Στο μεγάλο πρωινό του κόσμου”, γράφει στο ποίημά του “Ελλάς” ο Σέλεϊ, “έλαμψε η λαμπρότητα της ελευθερίας”. H νίκη της ελληνικής επανάστασης θα σήμαινε τον θρίαμβο της ελευθερίας όχι μόνο απέναντι στους Τούρκους αλλά και απέναντι σε όλους τους δυνάστες που κρατούσαν τους Ευρωπαίους υποδουλωμένους. Γερμανοί, Ιταλοί, Πολωνοί και Αμερικανοί ξεκίνησαν να πολεμήσουν με τη γαλανόλευκη σημαία για χάρη της δημοκρατίας. Και μέσα σε μία δεκαετία η χώρα κατάφερε να κερδίσει την ανεξαρτησία της.
Κατά τη διάρκεια του επόμενου αιώνα, το μίγμα συνταγματικής δημοκρατίας και εθνικού πατριωτισμού που ενσάρκωσε η Ελλάδα εξαπλώθηκε σε ολόκληρη την ευρωπαϊκή ήπειρο, καταλήγοντας στην κατάρρευση της Οθωμανικής, Ρωσικής και Αυστροουγγρικής Αυτοκρατορίας στο τέλος του Α΄ Παγκοσμίου Πολέμου και στην αντικατάστασή τους από τα έθνη-κράτη.
Η Ελλάδα ήταν αυτή που χάραξε την πορεία της Ευρώπης και μετά το τέλος του Α΄ Παγκοσμίου Πολέμου.Αλλά αυτήν τη φορά έφερε στο προσκήνιο τη σκοτεινή πλευρά της δημοκρατίας. Σε έναν κόσμο από κράτη-έθνη, οι εθνικές μειονότητες, όπως οι μουσουλμανικοί πληθυσμοί στην Ελλάδα και οι ορθόδοξοι χριστιανοί στη Μικρά Ασία, έφτιαξαν τη συνταγή της παγκόσμιας αποσταθεροποίησης. Στις αρχές του 1920, οι ηγεσίες της Ελλάδας και της Τουρκίας αποφάσισαν να προχωρήσουν σε ανταλλαγή πληθυσμών, διώχνοντας περίπου 2 εκατομμύρια χριστιανούς και μουσουλμάνους για χάρη της εθνικής ομοιογένειας.
Η ελληνοτουρκική ανταλλαγή πληθυσμών ήταν η μεγαλύτερη μετακίνηση μεταναστών που είχε οργανωθεί από κράτη ως τότε και αποτέλεσε το παράδειγμα που ακολούθησαν οι Ναζί και άλλοι σε μετακινήσεις λαών στην ανατολική Ευρώπη, τη Μέση Ανατολή και την Ινδία.
Από αυτήν την άποψη, είναι μάλλον ειρωνικό το γεγονός ότι η Ελλάδα βρέθηκε στην πρώτη γραμμή τηςαντίστασης ενάντια στους Ναζί. Τον χειμώνα του 1940 - ’41, ήταν η πρώτη χώρα που κατάφερε να αντισταθεί με επιτυχία στις χώρες του Άξονα, γελοιοποιώντας τον Μουσολίνι στα ελληνοαλβανικά σύνορα και προκαλώντας τους πανηγυρισμούς της υπόλοιπης Ευρώπης. Και ήταν πολλοί αυτοί που πανηγύρισαν λίγους μήνες αργότερα, όταν ένας νεαρός ακροαριστερός αγωνιστής, ονόματι Μανώλης Γλέζος, σκαρφάλωσε ένα βράδυ μαζί με έναν φίλο του στην Ακρόπολη και κατέβασε μια σημαία με τη σβάστικα που είχαν αναρτήσει οι Γερμανοί. (Σχεδόν 70 χρόνια αργότερα ο κ. Γλέζος θα δεχόταν δακρυγόνα και χημικά από την ελληνική αστυνομία, σε διαδηλώσεις κατά των μέτρων λιτότητας). Αλλά τελικά η Ελλάδα παραδόθηκε στη γερμανική κατοχή. Η κυριαρχία των Ναζί έφερε την πολιτική αποσύνθεση, την πείνα και μετά την απελευθέρωση τον όλεθρο του εμφυλίου πολέμου ανάμεσα στις κομμουνιστικές και στις αντικομμουνιστικές δυνάμεις.
Μόλις λίγα χρόνια μετά την ήττα του Χίτλερ, η Ελλάδα βρέθηκε και πάλι στο επίκεντρο της Ιστορίας, στο μέτωπο του Ψυχρού Πολέμου. Το 1947, ο Πρόεδρος Χάρι Τρούμαν χρησιμοποίησε τον εμφύλιο ως παράδειγμα στο περίφημο Δόγμα Τρούμαν και στη δέσμευσή του να καταπολεμήσει τον κομμουνισμό και να ξαναχτίσει την Ευρώπη. Ξαφνικά η Ελλάδα αποτέλεσε το κέντρο μιας υπερατλαντικής σταυροφορίας για μια διαφορετική Ευρώπη, μια Ευρώπη διχοτομημένη, που ως μόνη διέξοδο από την ένδεια των αρχών του 1940 έβλεπε τη συνεργασία με τις ΗΠΑ.
Την ώρα που τα δολάρια άρχισαν να ρέουν, Αμερικανοί σύμβουλοι εγκαταστάθηκαν στην Αθήνα για να κατευθύνουν την ελληνική κυβέρνηση και ναπάλμ κατέκαιαν τα ελληνικά βουνά, οδηγώντας τους κομμουνιστές στην εγκατάλειψη της χώρας.
Η πολιτική και ευρωπαϊκή ενοποίηση της Ευρώπης είχε στόχο να βάλει ένα τέλος στις αδυναμίες και τις εξαρτήσεις της διαιρεμένης ηπείρου, και η Ελλάδα αποτέλεσε και πάλι το έμβλημα της νέας ιστορικής φάσης.Η πτώση της στρατιωτικής δικτατορίας το 1974 δεν έφερε στη χώρα μόνο τη συμμετοχή στην Ε.Ε,αλλά (μαζί με τις δημοκρατικές μεταβάσεις στην Ισπανία και την Πορτογαλία) έδωσε και το έναυσμα για το κύμα δημοκρατικοποίησης στις δεκαετίες του ’80 και του ’90, πρώτα στη Λατινική Αμερική και στη νοτιοανατολική Ασία και μετά στην ανατολική Ευρώπη. Και έδωσε στην Ε.Ε μια δυναμική επέκτασης και τη φιλοδοξία να μεταλλαχθεί από μια μικρή συμμαχία εύπορων ευρωπαϊκών κρατών σε μια φωνή για μια νέα δημοκρατική ήπειρο στην ολότητά της, από τον Νότο μέχρι την Ανατολή.
Και σήμερα, μετά το ξεθώριασμα της ευφορίας της δεκαετίας του ’90 και την εξάπλωση ανάμεσα στους Ευρωπαίους ενός πνεύματος μαρασμού, είναι πάλι οι Έλληνες που καλούνται να αμφισβητήσουν τουςμανδαρίνους της Ε.Ε. και να εγείρουν το ερώτημα για το μέλλον της ηπείρου. Υποτίθεται ότι η Ε.Ε. είχε στόχο να στηρίξει μια διασπασμένη Ευρώπη, να ισχυροποιήσει τη δημοκρατική δυναμική της και να μετατρέψει την ήπειρο σε μία δύναμη ικανή να ανταγωνιστεί στην παγκόσμια σκηνή.
Είναι ίσως ταιριαστό σε ένα από τα γηραιότερα και πιο δημοκρατικά έθνη-κράτη να βρίσκεται στην πρώτη γραμμή του νέου μετώπου, αμφισβητώντας όλα αυτά τα επιτεύγματα. Γιατί αυτήν τη στιγμή είμαστε όλοι μικρές δυνάμεις, και για άλλη μια φορά η Ελλάδα βρίσκεται στην εμπροσθοφυλακή του αγώνα για ένα νέο μέλλον”.

Διαβάστε περισσότερα