Ίμια 1996-2016 - «Σηκωθείτε παιδιά, μας πήραν το νησί».

Αυτές τις μέρες συμπληρώνονται είκοσι χρόνια από την κρίση των Ιμίων (Λιμνίων) και τον θάνατο εν ώρα καθήκοντος τριών μελών των Πολεμικού Ναυτικού, του υποπλοίαρχου Χριστόδουλου Καραθανάση, του υποπλοίαρχου Παναγιώτη Βλαχάκου και του αρχικελευστού Έκτορος Γιαλοψού . Το αποτέλεσμα της κρίσεως εκτός από το βάρος των νεκρών μελών των ενόπλων δυνάμεων, είναι οι λεγόμενες «γκρίζες ζώνες», περιοχές στο Αιγαίο καθ' όλα Ελληνικής κυριαρχίας που τελούν από τότε σε κατάσταση «αμφισβητούμενης» κυριαρχίας με τη σιωπηρή αποδοχή των ελληνικών κυβερνήσεων που εμποδίζουν ιδιώτες να προσεγγίσουν στην περιοχή των Ιμίων, ενώ παρατηρείται αμέσως δυναμική αντίδραση των Τουρκικών αρχών, αν κάποιος με κάποιο τρόπο παρακάμψει τις ελληνικές αρχές και φτάσει στα Ίμια.Δεν είμαι στρατιωτικός και έτσι η άποψή μου ως προς τα στρατιωτικά της κρίσεως ελέγχεται ανεξάρτητα από το αν βασίζεται σε πηγές και μαρτυρίες στρατιωτικών. Το θέμα ήταν και είναι πρωτίστως πολιτικό.
Από τότε έχουν γραφεί πολλά, έχουν εκδοθεί βιβλία σχετικά με το διπλωματικό και στρατιωτικό παρασκήνιο, τόσο από Ελληνικές και Τουρκικές όσο και από άλλες πηγές. Σημαντικές πληροφορίες ήλθαν στο φως από την δικαστική διερεύνηση της υπόθεσης «Βαριοπούλα» (Βalyoz) όπου καταγράφηκε πως τα καύσιμα για τις λέμβους των Τούρκων βατραχανθρώπων πληρώθηκαν από την πιστωτική κάρτα ενός αξιωματικού της ειδικής μονάδος βατραχανθρώπων SAT, ο οποίος τα προμηθεύθηκε επί τόπου από παραλιακό πρατήριο καυσίμων της περιοχής πριν την επιχείρηση, δείγμα της «προχειρότητος» της άλλης πλευράς. Άλλες πληροφορίες ανέφεραν προβλήματα λόγω των καιρικών συνθηκών στον Έβρο καθιστώντας αδύναμο και μη αξιοποιήσιμο το Τουρκικό αρματικό δυναμικό. Όλα αυτά ασφαλώς πρέπει να μελετηθούν εκ των υστέρων, δεν μπορούν όμως να ανατρέψουν ή να αμβλύνουν τετελεσμένα εις βάρος της εθνικής μας κυριαρχίας γεγονότα.
Η αλήθεια είναι ότι πράγματι σύμφωνα με τα απομνημονεύματα του τότε προέδρου Μπιλ Κλίντον, αυτός που τον κάλεσε για να μεσολαβήσει για την εκτόνωση της κρίσης ήταν ο Τούρκος πρόεδρος Ντεμιρέλ. Και αυτό ενεφανίσθη από την ελληνική πλευρά δια μέσου κομματικών κονδυλοφόρων ως δειλία από την Τουρκία να προχωρήσει σε πλήρη εμπλοκή. Είναι όμως έτσι, ή μήπως ο πρόεδρος Ντεμιρέλ απλώς επέλεξε να σταματήσει την κρίση όταν είχε εξασφαλίσει την διπλωματική και δυστυχώς εδαφική νίκη με την τακτική δύο βήματα εμπρός , ένα πίσω, κερδίσαμε ένα βήμα εμπρός;
Επίσης στα πλαίσια εσωτερικού πολιτικού ξεκαθαρίσματος ανεδείχθη ως «εγκέφαλος» της σύγκρουσης ο βετεράνος πολιτικός Ονούρ Οϊμέν, ο οποίος αν και είχε ξεκάθαρη πληροφόρηση για το νομικό καθεστώς των Ιμίων ως περιοχή αναμφισβήτητης ελληνικής κυριαρχίας, απέκρυψε την πληροφόρησή του από Τούρκους διπλωμάτες υπηρετούντες στην Ιταλία και δεν ανέφερε τα σχετικά στην πρωθυπουργό Τανσού Τσιλέρ. Και αυτά αξιολογούνται, αρκετά με την Τουρκική πλευρά. Τι γίνεται όμως με την Ελληνική;
Bασικoί λόγοι της αποτυχίας των ελληνικών ενόπλων δυνάμεων να αντιμετωπίσουν αποτελεσματικά την Τουρκική επιθετικότητα ήταν η μεταπολιτευτική κομματικοποίηση των ενόπλων δυνάμεων αφενός, και αφετέρου η διαχρονική ηττοπάθεια και η χρόνια απουσία σοβαρής πολιτικής εξοπλισμών με την ισχυρή αποτροπή που θα συνεπάγετο ένα αξιόλογο εξοπλιστικό πλαίσιο με ενίσχυση της εγχώριας πολεμικής βιομηχανίας. Το χειρότερο, η κρίση αξιοποιήθηκε ως χρυσή ευκαιρία για τα κοράκια των εξοπλισμών, ως άλλοθι για ένα πανάκριβο εξοπλιστικό με ορισμένα αμφισβητούμενης χρησιμότητος συστήματα και με κραυγαλέες αποκλείσεις εκατομμυρίων ευρώ με ανάλογες αγορές των ίδιων συστημάτων από άλλες χώρες.
Κατά δεύτερον, τεράστια ευθύνη φέρει η κυβέρνηση Σημίτη και ειδικά ο ίδιος ο κ. Σημίτης και ο κ. Πάγκαλος οι οποίοι σε συνθήκες κρίσης αντί να εφαρμόσουν τα υφιστάμενα σχέδια περί συγκέντρωσης πολιτικής και στρατιωτικής ηγεσίας στο ΕΘΚΕΠΙΧ (Εθνικό Κέντρο Επιχειρήσεων), ευρίσκοντο ο μεν κ. Πάγκαλος σε τηλεοπτική εκπομπή, ο δε κ. Σημίτης στο γραφείο του στην Βουλή αρνούμενος να δεχθεί τον διοικητή της ΕΥΠ ναύαρχο Βασιλικόπουλο ο οποίος ήθελε επειγόντως να τον πληροφορήσει για την τρέχουσα κατάσταση. Ο κ. Σημίτης ρωτούσε τον αρχηγό ΓΕΕΘΑ ναύαρχο Λυμπέρη αν είναι σημαντική η ύπαρξη στρατιωτικής σημαίας στο έδαφος (είναι να απορείς με την αφασία των ανθρώπων), ο κ. Πάγκαλος το τερμάτισε με το περίφημο «να την πάρει ο άνεμος τη σημαία». Χρόνια μετά σε μία δημοσιογραφική εκπομπή είπε (ο κ. Πάγκαλος) ότι χαίρεται που δεν έκανε πόλεμο επειδή είναι υπέρ της ειρήνης και επειδή θα πέθαιναν χιλιάδες άνθρωποι. Είναι νέο δόγμα, δεν κάνουμε πόλεμο ακόμα αν μας καταλαμβάνουν εδάφη διότι θα έχουμε...απώλειες.
Πολλά τα ερωτηματικά για την τότε στρατιωτική ηγεσία που έδωσε διαταγή να υποσταλεί η ελληνική σημαία από ελληνικό κυρίαρχο έδαφος. Ως αξιωματικοί ορκίστηκαν υπακοή στο Σύνταγμα και το Σύνταγμα στο άρθρο 27 ορίζει ότι: «Χωρίς νόμο, που ψηφίζεται με την απόλυτη πλειοψηφία του όλου αριθμού των βουλευτών, δεν είναι δεκτή στην Ελληνική επικράτεια, ξένη, στρατιωτική δύναμη,ούτε μπορεί να διαμένει σε αυτή ή να περάσει μέσα από αυτή». Ο δε Στρατιωτικός Ποινικός Κώδικας ορίζει στο άρθρο 96 ότι «Τιμωρείται με θάνατο ή ισόβια κάθειρξη: α) Διοικητής ή κυβερνήτης ο οποίος σε ναυμαχία υποστέλλει τη σημαία χωρίς να εξαντλήσει όλα τα μέσα άμυνας»...Δεν υπήρχαν εναλλακτικές επιλογές για την αποστολή δυνάμεων προς αναγνώριση της περιοχής των Ιμίων και επελέγη να αποσταλεί το ελικόπτερο ΠΝ21 το οποίο πετούσε χωρίς οπλισμό αυτοπροστασίας σε περιοχή με πιθανή έως βεβαία εχθρική παρουσία και μέσα σε συνθήκες κακοκαιρίας που καθιστούσε ακόμη δυσχερέστερη την αποστολή; Θα εκτελούσε ατομικώς εις της στρατιωτικής ηγεσίας την αποστολή που δέχθηκαν να εκτελέσουν οι τρεις ήρωες των Ιμίων;

Kατά δεύτερον, αληθεύει ότι υπήρχαν σχέδια επέμβασης και φύλαξης των Ιμίων από τις δυνάμεις αμφιβίων καταδρομών της ΑΣΔΕΝ που ήταν και στον χώρο ευθύνης τους; Αν υπήρχαν γιατί δεν εφαρμόσθηκαν και επελέγη η Μονάδα Υποβρυχίων Καταστροφών; H ΜΥΚ είναι η πιο επίλεκτη μονάδα των ελληνικών ενόπλων δυνάμεων, δεν θα μπορούσε να χρησιμοποιηθεί με άλλο τρόπο; Δεν σημαίνει βέβαια ότι δε μπορούσε να εκτελέσει την αποστολή. Τι θα γινόταν επί παραδείγματι αν η στρατιωτική ηγεσία έδιδε εντολή στην ΜΥΚ προς σύλληψη μέλους ή μελών του πληρώματος της παραπλέουσας Τουρκικής φραγάτας Yavuz, μία κλασική αποστολή της ΜΥΚ; Τελικά η στρατιωτική ηγεσία διέταξε τους βατραχανθρώπους να υποστείλουν τη σημαία και πρέπει να διευκρινίσουμε ότι ήσαν υποχρεωμένοι να το κάνουν διότι δεν εγνώριζαν τη μεγάλη εικόνα, δεν ήξεραν δηλαδή αν τους αποσύρουν για να πλήξουν οι φίλιες δυνάμεις με άλλα πυρά την περιοχή ή έχουν άλλο σχεδιασμό.

Ένας άλλος τέως ΓΕΕΘΑ που έγραψε και βιβλίο για τα Ελληνοτουρκικά, γράφει ως τελευταία φράση-επίλογο στο βιβλίο του «δυστυχώς έχουμε κακούς γείτονες». Άλλη μία γενίκευση που δεν λαμβάνει υπόψιν την εσωτερική κατάσταση της Τουρκίας και κυρίως κάνει λάθος και συμπεριλαμβάνει στον ανθελληνισμό του τουρκικού στρατιωτικού και πολιτικού κατεστημένου τον απλό τουρκικό λαό και τις πλείστες πληθυσμιακές μειονότητες της σημερινής Τουρκίας, οι οποίες θα εγένοντο θετικός παράγοντας βελτίωσης των Ελληνοτουρκικών σχέσεων, αν κάποτε στην Τουρκία ερχόταν πραγματική δημοκρατία. Αλήθεια, πόσοι άξιοι στρατιωτικοί με σοβαρές γνώσεις περί Τουρκίας εν προκειμένω, απλώς παρακάμφθηκαν από άλλους που δεν είχαν την επάρκεια αλλά είχαν κομματικές περγαμηνές;

Αφού εκφράσω την συμπάθεια και εκτίμησή μου στις οικογένειες των πεσόντων ηρώων των Ιμίων που θα ξαναζήσουν δύσκολες στιγμές κατά την διάρκεια των τελετών που ακολουθούν, θα προτείνω κάτι για το μέλλον. Να κηρυχθεί ως εθνική εορτή-αργία η 31η Ιανουαρίου για να μαθαίνουν όλα τα Ελληνόπουλα ποιοι είναι οι ήρωες και ποιοι υπέστειλαν τις σημαίες. Και αν ψάχνετε για πλακάτ με ρητά που θα στολίσουν τις σχολικές αίθουσες για την εορτή, δεν χρειάζονται πομπώδεις ηρωικές επικλήσεις και υπερβολές. Αρκεί μία φράση:

«Σηκωθείτε παιδιά, μας πήραν το νησί».

Νίκος Γαλάρας

Διαβάστε περισσότερα

Η απολυταρχική διακυβέρνηση, οι ιδιορρυθμίες και οι αγριότητες των Τσάρων: Οι άγνωστες πλευρές της δυναστείας των Ρομανόφ

Η εποχή της τσαρικής Ρωσίας και η δυναστεία των Ρομανόφ, με πολλές άγνωστες πτυχές οι οποίες περιελάμβαναν συχνά αγριότητες, βρίσκεται στο επίκεντρο του βιβλίου «The Romanovs: 1613-1918», του Simon Sebag Montefiore.
Το εν λόγω βιβλίο, που χαρακτηρίζεται «βιβλίο της εβδομάδας» από τη Daily Mail, επικεντρώνεται στις απολυταρχικές- συχνά στρατοκρατικές – τάσεις της δυναστείας, αναφέροντας περιπτώσεις όπως αυτές του Νικολάου του 1ου, ο οποίος μάλιστα σχεδίαζε στολές. Όταν επισκέφθηκε τη βασίλισσα Βικτωρία το 1844, αρνήθηκε την «πολυτέλεια» του μαλακού κρεβατιού, επιμένοντας να κοιμηθεί σε ένα που είχε φέρει από έναν στρατώνα. Ο τσάρος Αλεξέι, που ανέβηκε στον θρόνο το 1645, ήταν εξαιρετικά θρησκόληπτος, και ξυπνούσε στις 4 το πρωί για να προσευχηθεί.

Όπως αναφέρεται στο σχετικό δημοσίευμα, οι τσάροι ήταν κατά κανόνα πολεμοχαρείς, επιδιώκοντας συχνά συγκρούσεις με γειτονικές δυνάμεις όπως η Πολωνία, η Σουηδία και η Οθωμανική Αυτοκρατορία. Γενικότερα, όπως προκύπτει (και) από μία τοποθέτηση στην οποία είχε προβεί ο Μέγας Πέτρος, υπήρχε η ευρύτερη αντίληψη ότι ο μόνος τρόπος να κυβερνηθεί η χώρα ήταν δεσποτικός. «Ο λαός είναι σαν τα παιδιά, που δεν κάθονται να μάθουν γράμματα εκτός και αν ο κηδεμόνας τους τα αναγκάσει» είχε πει.
Μεγάλο μέρος του βιβλίου του Μοντεφιόρε μοιάζει να είναι βγαλμένο από ταινία τρόμου, με δηλητηριασμούς, όργανα βασανιστηρίων και παλουκώματα. Οι 14 αίθουσες βασανιστηρίων στο Κρεμλίνο λειτουργούσαν νυχθημερόν, εκτός από τις Κυριακές, όπως αναφέρεται σχετικά. Λίγοι ήταν αυτοί οι οποίοι «απλά» αποκεφαλίζονταν, καθώς οι περισσότεροι θάβονταν ή καίγονταν ζωντανοί. Τα μέλη άλλων εξαρθρώνονταν και στη συνέχεια ξανατοποθετούνταν στη θέση τους, άλλοι βασανίζονταν με πυρωμένα σίδερα, διαμελίζονταν κ.α. - βασανιστήρια τα οποία βεβαίως συναντιούνταν και στη δυτική Ευρώπη, αν και στην περίπτωση των τσάρων φαίνεται πως ήταν συχνότερα φαινόμενα.

Η δυναστεία των Ρομανόφ φαίνεται ότι ήταν μια δυναστεία «μεγαλομανών, τεράτων και αγίων», όπως αναφέρεται- 12 δολοφονήθηκαν, με διάφορα μέσα, ενώ ουκ ολίγες ήταν οι απόπειρες. Ακόμη, δεν απουσίαζαν και οι ασθένειες.
Σημειώνεται ότι οι Ρομανόφ ως δυναστεία είχαν τις ρίζες τους σε Μογγόλους Χαν και σε αυτοκράτορες του Βυζαντίου- και κληρονόμησαν πολλές «παραδόσεις» του Ιβάν του Τρομερού. Η λέξη «τσάρος» προέρχεται από το «Καίσαρ», και οι πρώτοι της δυναστείας, όπως διαβόητοι Ρωμαίοι αυτοκράτορες, επιδίδονταν σε όργια φόνων, σεξ κ.α. Πολλοί δεν εμπιστεύονταν (συχνά απόλυτα δικαιολογημένα) τους περιγύρους τους, αρκετές φορές προβαίνοντας σε κτηνωδίες, π.χ κόβοντας μύτες και γεννητικά όργανα, θάβοντας γυναικόπαιδα κάτω από πάγους κ.α (όχι ότι αυτό σημαίνει βεβαίως, όπως προαναφέρθηκε, ότι στη Δύση οι βασιλείς ήταν πιο «ήμεροι», όπως για παράδειγμα ο Ερρίκος ο 8ος). Μία αγαπημένη ενασχόληση κατά τη διάρκεια επίσημων δείπνων ήταν το...πέταγμα νάνων, οι οποίοι θεωρούνταν...τυχεροί, και κάποιες φορές τους έβαζαν να πετάγονται γυμνοί μέσα από τούρτες.

Επίσης, γνωστός είναι ο έκλυτος βίος της Αικατερίνης της Μεγάλης – και γενικά οι τσαρίνες συχνά ήταν το ίδιο σκληρές με τους τσάρους: Η Ελισαβέτα, θεία της Αικατερίνης, είχε απαγορεύσει στις γυναίκες να φορούν ροζ, και όλες όσες παραβίαζαν τον νόμο αυτό τιμωρούνταν με ξερίζωμα γλώσσας. Όταν πέθανε, το 1761, είχε 15.000 φορέματα. Ωστόσο, μέχρι τον 18ο αιώνα, οι γυναίκες της αυλής αντιμετωπίζονταν όπως οι γυναίκες ενός χαρεμιού, κάτι που άλλαξε με την Αικατερίνη.

Βεβαίως, το τέλος των τσάρων ήταν άγριο: Μεταξύ του 1905 και του 1910, συνολικά 16.000 κρατικοί αξιωματούχοι του καθεστώτος Ρομανόφ εκτελέστηκαν, με αποκορύφωμα τη Ρωσική Επανάσταση.

Διαβάστε περισσότερα

Κλειστός από 17:00 έως 22:00 ο Κόμβος Κεφαλόβρυσου το Σαββατοκύριακο.

Συνέλευση πραγματοποιήθηκε στο Μπλόκο Κεφαλόβρυσου σχετικά με την πορεία των κινητοποιήσεων και τον προγραμματισμό των δράσεων.

Μετά απο πρόταση της Συντονιστικής Επιτροπής αποφασίστηκε για την το Σάββατο  30 και Κυριακή 31 Ιανουαρίου, να πραγματοποιηθεί από 17:00 έως 22:00, αποκλεισμός του Κόμβου.

Διαβάστε περισσότερα

Την τιμή του πρόσφυγα ξέρω μονάχα

ΗΛΙΑΣ ΣΚΥΛΛΑΚΟΣ 

Είναι προφανές πως από την ανθρώπινη τραγωδία βγαίνουν δισεκατομμύρια ευρώ. Βιομηχανίες πολέμων, δουλέμποροι, ΜΚΟ και λοιπά όρνεα επενδύουν στον πόνο που ζουν οι κατατρεγμένοι της υφηλίου. Λεφτά βγαίνουν και από τον πόλεμο αλλά και από τον ξεριζωμό.

Η είδηση όμως που διαβάσαμε προ ημερών, πως εταιρεία της γειτονικής Ιταλίας πουλάει στο Amazon, στολές… προσφυγόπουλων για τις απόκριες(!) ξεπερνάει κάθε όριο και αποκαλύπτει ότι όλα μπορούν να συμβούν στο βωμό του κέρδους.

24-27 ευρώ το κομμάτι πουλιούνται οι στολές προσφυγόπουλων για τις απόκριες στην Ιταλία.

Και έτσι, όταν κάποιος πιτσιρικάς από την «πολιτισμένη» Δύση γουστάρει, μπορεί να πάρει και τα υπόλοιπα κομφόρ. Μπορεί ο μπαμπάκας του και η μαμάκα του με ένα κλικ να παραγγείλουν μόνο την στολή.

Είσαι αγόρι, διαλέγεις την αγορίστικη, είσαι κορίτσι παίρνεις αυτή με το φουστανάκι! Θέλεις και βαλιτσάκι, το παίρνεις! Τι και αν τα ρούχα που πουλάνε δεν έχουν όμως καμία σχέση με τη σύγχρονη πραγματικότητα. Δεν πειράζει… γιατί αυτές οι στολές φέρνουν κάτι από το παρελθόν. Ρομαντικό ε;

Σκέτη ξεφτίλα θα πούμε εμείς.

Δεν είναι πάντως το μοναδικό γεγονός, μιας και το παραπάνω περιστατικό αποτελεί μόνο ένα κομμάτι της άθλιας αλυσίδας παραγωγής προϊόντων που δεν σέβονται ούτε καν την ανθρώπινη αξιοπρέπεια.

Το 2013 ένα ακόμα έκφυλο περιστατικό είχε κάνει τον γύρο του κόσμου από δημοσίευμα της βρετανικής Guardian το οποίο είχε προκαλέσει φρίκη στη κοινή γνώμη. Η εφημερίδα είχε δημοσιεύσει φωτογραφίες όπου αποκαλύπτονταν πως στο e–bay πωλούνταν προς κάθε ενδιαφερόμενο, κειμήλια του ολοκαυτώματος του Άουσβιτς όπως ρούχα, προσωπικά είδη, και πολλά άλλα από χιλιάδες νεκρούς ανθρώπους που έχασαν τη ζωή τους στα ναζιστικά κρεματόρια.

Κάποιοι πάντως θα σκεφτούν πως ένα αρρωστημένο μυαλό σκέφτηκε αυτές τις μακάβριες ιδέες για τα φράγκα. Άλλοι θα σκεφτούν πως πρόκειται για κάποιες «επιχειρηματικές αστοχίες».

Εμείς θα πούμε πως τίποτα από αυτά δεν είναι.

Ο κανόνας λέει πως όλα τα πράγματα πουλιούνται και αγοράζονται σε τούτο τον κόσμο. Άλλα πουλιούνται φθηνά, αλλά ακριβά, όμως όλα έχουν κάποια τιμή.

Από την εργασία και την αξιοπρέπεια, το ήθος και την Τέχνη, μέχρι τον μπιντέ και το καλάθι της τουαλέτας.

Άλλωστε τις τελευταίες μέρες γίναμε μάρτυρες δύο ακόμα φρικαλεοτήτων που σημαδεύουν τη σύγχρονη ιστορία της «δημοκρατικής» Ευρώπης, με αποτέλεσμα τα περιστατικά που αναφέρθηκαν παραπάνω να αποτελούν απλώς πταίσματα.

Από την μία, η ΕΕ κατέθεσε πρόταση στην Ελλάδα για δημιουργία στρατοπέδων συγκέντρωσης προσφύγων και από την άλλη το κοινοβούλιο της Δανίας ψήφισε νόμο σύμφωνα με τον οποίο θα δημεύεται ολόκληρη η περιουσία των προσφύγων, με εξαίρεση ορισμένα προσωπικά αντικείμενα όπως είναι οι βέρες τους…

Τα υπόλοιπα μας τα εξηγεί ο Μπέρτολτ Μπρεχτ

Διαβάστε περισσότερα

«Πρώτη φορά», τί;

Εδώ κι ένα χρόνο έχουμε κυβέρνηση της «Αριστεράς»!
    Να το γιορτάσουμε, λοιπόν!
    Ας κρατήσουν οι χοροί για τη «Νέα εποχή – χωρίς Μνημόνιο και τρόικα»(Αυγή, 21/2/2015):

    Ας κρατήσουν οι χοροί αφού «Αυτή η κυβέρνηση και η Βουλή δεν θα ψηφίσουν νέο Μνημόνιο» (Τσίπρας, Αυγή 6/6/2015):

    Ας κρατήσουν οι χοροί αφού οι τροικανοί πήραν την απάντηση που τους άξιζε:«Μνημόνιο; Forget it» (Αυγή, 27/6/2015):

    Ας κρατήσουν οι χοροί αφού έχουμε στην κυβέρνηση ένα κόμμα που έκανε πράξη την υπόσχεσή του: «Ποτέ ξανά Μνημόνια»!

    Ας κρατήσουν οι χοροί.
    Κι ας θυμηθούμε τον «αριστερό» πρωθυπουργό τι έλεγε για το «πρόγραμμα της Θεσσαλονίκης» – πριν γίνει πρωθυπουργός:
Audio Player

00:00

00:00

Use Up/Down Arrow keys to increase or decrease volume.

    Ας τον θυμηθούμε τι έλεγε το βράδυ της εκλογικής του νίκης στις 25 Γενάρη στα Προπύλαια:
Audio Player

00:00

00:00

Use Up/Down Arrow keys to increase or decrease volume.

    Ας θυμηθούμε τις παραινέσεις του να είμαστε «αισιόδοξοι και χαρούμενοι» όπως μας καλούσε την ημέρα που η Βουλή δεν εξέλεξε πρόεδρο της Δημοκρατίας και είχε ανοίξει ο δρόμος για τις εκλογές και την πρωθυπουργία Τσίπρα:
Audio Player

00:00

00:00

Use Up/Down Arrow keys to increase or decrease volume.

    Και τώρα που η «γιορτή» έχει φτάσει στο τσακίρ κέφι, πάμε να θυμηθούμε κι αυτό:
    Όλα αυτά κάποιοι τα αποκαλούν «αριστερά». Εμείς, πάλι, η λέξη που θυμόμαστε να τα περιγράφει είναι τούτη: Ξεφτίλα!
Πηγή: enikos.gr

Διαβάστε περισσότερα

Όρσε τα “ευρωιδεώδη” σας – ΑΠΟΔΕΣΜΕΥΣΗ!

ΝΙΚΟΣ ΜΠΟΓΙΟΠΟΥΛΟΣ 

Ανήμερα της ψήφισης από την βουλή της Δανίας του ανατριχιαστικού μέτρου της υπεξαίρεσης, της κατάσχεσης των τιμαλφή των προσφύγων που εισέρχονται στο έδαφός της, λίγες μέρες μετά την ανάλογη απόφαση που λήφθηκε από το θησαυροφυλάκιο της Ευρώπης, την Ελβετία, στα όργανα της Ευρωπαϊκής Ένωσης ακούστηκε ότι η Ελλάδα πρέπει να συγκροτήσει στρατόπεδα 400.000 προσφύγων στην Αττική!
    Εδώ πια είναι προφανές ότι η κομψότητα των διατυπώσεων δεν έχει κανένα νόημα. Και τούτο διότι είναι εξίσου προφανές ότι απέναντί μας έχουμε κατ’ εξακολούθηση δολοφόνους. Το ευρωπαϊκό ιδεώδες τους, όσον αφορά τους πρόσφυγες, ξεκίνησε με την μετατροπή του Αιγαίου σε Άουσβιτς. Τώρα θέλουν να το ολοκληρώσουν μετατρέποντας την Ελλάδα σε Νταχάου!
    Μην ξεχνάμε: Εκείνοι που πνίγουν μωρά, γυναίκες, παιδιά, γέροντες κάθε μέρα στις ελληνικές θάλασσες είναι οι ίδιοι που «πνίγουν», που εξοντώνουν, που ρημάζουν τον ελληνικό λαό.
    Είναι οι ίδιοι που δια στόματος του επικεφαλής του Ευρωπαϊκού Λαϊκού Κόμματος λένε ότι δεν αναγνωρίζουν στην Ελλάδα εθνική κυριαρχία από την στιγμή που πλήττονται τα δικά τους σύνορα!
    Είναι οι ίδιοι με τους οποίους τα έχουν κάνει πλακάκια οι μπλε, οι πράσινοι, οι τιρκουάζ και οι ροζ Έλληνες κυβερνώντες.
    Αυτοί που θέλουν την Ελλάδα προσφυγικό Νταχάου είναι οι ίδιοι που σε συνεργασία με δεξιούς και «αριστερούς» εγχώριους ταγούς έχουν μετατρέψει τον τόπο μας σε μνημονιακό νεκροταφείο.
    Αλλά στην περίπτωση των προσφύγων έχουν πλέον πετάξει και κάθε φύλλο συκής.
    Γι’ αυτό και είναι η ώρα να σταματήσουν τα δάκρυα για τα πνιγμένα παιδιά, είναι η ώρα τη θέση της οργής να πάρει η ψύχραιμη αποτίμηση για να δούμε ολοκάθαρα το ρόλο των φονιάδων.
    Ο φονιάς είναι η ΕΕ που, μαζί με τις ΗΠΑ και το ΝΑΤΟ, πρωταγωνιστεί σε ιμπεριαλιστικούς πολέμους και επεμβάσεις κατά χωρών όπως η Συρία, η Λιβύη, το Ιράκ, το Αφγανιστάν.
    Αυτοί είναι που δημιούργησαν το ισλαμοφασιστικό τέρας των «τζιχαντιστών». Είναι η ΕΕ που με την πολιτική της πνίγει χιλιάδες πρόσφυγες στη Μεσόγειο.
    Τα κύματα των απελπισμένων ανθρώπων φτάνουν στην Ελλάδα εξαιτίας της φτώχειας, των πολέμων και των αντιδραστικών καθεστώτων που προκαλούν οι «σύμμαχοί μας» και δεν μπορούν να τα σταματήσουν ούτε οι «φράχτες», ούτε η Frontex, ούτε άλλα μέτρα καταστολής που το μόνο που κάνουν είναι να αυξάνουν τον αριθμό των νεκρών και την τιμή των δουλεμπόρων.
    Πάνω από 4.000 οι νεκροί στις θάλασσές μας μέσα στο 2015. Πάνω από 250.000 οι νεκροί λόγω του πολέμου στη Συρία. Πάνω από 4 εκατομμύρια οι πρόσφυγες εξ αυτού και μόνο του λόγου.
    Ποιος μπορεί να αμφιβάλει: Είναι η πολιτική της ΕΕ που από τη μια προκαλεί τα προσφυγικά ρεύματα με τις ιμπεριαλιστικές επεμβάσεις, που από την άλλη αφήνει τους πρόσφυγες να πνίγονται για να «παραδειγματίσει» και να αποτρέψει νέες ροές και που στο τέλος καλεί τη χώρα μας, την Ελλάδα, να γίνει ένας απέραντος καταυλισμός ψυχών με αντίτιμο τρία ευρώ το κεφάλι!
    Είναι αυτοί οι άθλιοι που γυρίζουν την Ευρώπη στην εποχή του μεσοπολέμου, που φτάνουν στο σημείο, όπως έγραφαν χτες οι «Financial Times», να παζαρεύουν την μετατροπή της Ελλάδας σε τόπο εξορίας, σε μια απέραντη «Γυάρο», σε ένα «Μακρονήσι» της Ευρώπης έναντι… αμοιβής και με αντάλλαγμα την περίφημη «ρύθμιση του χρέους»! Αλήθεια «πόσο πάει» ένα νεκρό παιδί, πόσο πάει ένας φυλακισμένος άνθρωπος στο χρηματιστήριο των «αξιών» τους;
    Είναι δολοφόνοι! Δολοφονούν με κάθε μέσο. Ακόμα και με το «βαμβάκι».
Έχουμε αναφερθεί ξανά στην έκθεση της Διεθνούς Κοινοπραξίας των Δημοσιογράφων. Εκεί καταγράφεται αναλυτικά ότι η Παγκόσμια Τράπεζα εκτόπισε τον απίστευτο αριθμό των 3,4 εκατομμυρίων ανθρώπων την τελευταία 5ετία χωρίς να λερώσει καθόλου τα χέρια της.
    Πώς; Με την προώθηση των ιδιωτικοποιήσεων, με την αρπαγή της γης, υποστηρίζοντας τις πολυεθνικές και τις κυβερνήσεις που κατηγορούνται για πολιτικά και κοινωνικά εγκλήματα, προσφέροντας  περί τα 50 δισ. δολάρια για «επενδύσεις» που προκαλούν «αμετάκλητες και άνευ προηγουμένου» κοινωνικές επιπτώσεις, η Παγκόσμια Τράπεζα συνέβαλε μαζικά στη ροή μετανάστευσης των φτωχών ανθρώπων σε όλο τον κόσμο.
    Πολλοί και διάφοροι μιλούν για τους λαθρέμπορους. Όμως πίσω από τους λαθρέμπορους βρίσκεται η «μαφία»: Οι εταιρείες πετρελαίου, τα μονοπώλια στο χώρο της ενέργειας, οι βιομηχανίες όπλων και τα όργανά τους: Το ΝΑΤΟ, το ΔΝΤ, η Παγκόσμια Τράπεζα, η ΕΕ.
    Αλλά:

• Η Ευρωπαϊκή Ένωση,αυτή που στο εσωτερικό της έχει οδηγήσει 26 εκατομμύρια «δικά της παιδιά» στην φτώχεια και τον κοινωνικό αποκλεισμό, πώς θα ήταν δυνατόν να ενδιαφέρεται για τα «άλλα παιδιά»; 
• Η ΕΕ που έχει νομιμοποιήσει τα ναζιστικά κτήνη που καίνε ζωντανούς ανθρώπους στην Ουκρανία, πως θα ήταν δυνατόν να «πονάει» για τους ανθρώπους που πνίγονται στα ελληνικά νησιά;
• Η πολιτική των ιμπεριαλιστικών επεμβάσεων και της καταλήστευσης των λαών που ακολουθεί η ΕΕ είναι που οδηγεί απελπισμένους ανθρώπους στον ξεριζωμό. 
• Οι «πολιτισμένοι Ευρωπαίοι ηγέτες», αυτοί που προκαλούν τα μεταναστευτικά ρεύματα, είναι οι ίδιοι που με τα μέτρα καταστολής και τις στρατιωτικές επιχειρήσεις κατά των προσφύγων έχουν μετατρέψει το Αιγαίο και ολόκληρη τη Μεσόγειο σε «λεκάνη» δουλεμπορίου και σε ένα νεκροταφείο θαλασσοπνιγμένων ανδρών, γυναικών και παιδιών που πληρώνουν με τη ζωή τους την προσπάθεια να αποδράσουν από τον πόλεμο και τη φτώχεια.
• Η ΕΕ της αναβίωσης του φασισμού και του σιδερόφρακτου ρατσισμού είναι δυο φορές υπεύθυνη για το έγκλημα. Τη μία γιατί δολοφονεί με την πολιτική των κλειστών συνόρων, την άλλη γιατί εξωθεί εκατομμύρια κατατρεγμένους να ακολουθήσουν το δρόμο της προσφυγιάς.
• Η ΕΕ είναι ένας μηχανισμός ρατσισμού και πολέμου ενάντια στους φτωχούς, είτε αυτοί βρίσκονται εντός των συνόρων της, είτε εκτός. Η πάλη ενάντια στην ΕΕ είναι ταυτόχρονα και πάλη ενάντια στις δολοφονίες στο Αιγαίο. 

     Η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ/ΑΝΕΛ αναλαμβάνει τεράστια ευθύνη. Η Ελλάδα δεν μπορεί να έχει συμμετοχή σ’ αυτό το έγκλημα. Είναι αδιανόητο να δέχονται να ακούνε και μόνο την προστυχιά για την μετατροπή του ελληνικού λαού σε «δεσμοφύλακα» προσφύγων!
    Η κυβέρνηση και όλο το μπλοκ του λεγόμενου «ευρωμονόδρομου» δεν έχουν καμία εξουσιοδότηση να παζαρεύουν την εθνική κυριαρχία και να «κουβεντιάζουν» με όρους ραγιά ή με όρους ζητιάνου της τρόικας το ζήτημα της διαχείρισης των συνόρων της χώρας.
    Η απειθαρχία στον Κανονισμό του Δουβλίνου είναι μονόδρομος για την αντιμετώπιση του προσφυγικού και μεταναστευτικού προβλήματος.   
    Απαιτούνται:

• Μέτρα, εδώ και τώρα, παρά και ενάντια στην ευρωενωσιακή λυκοσυμμαχία και τις διατάξεις του Δουβλίνου για να μπορούν να μετακινηθούν εκτός Ελλάδας, όπως ζητούν.
• Μέτρα, εδώ και τώρα, ενίσχυσης των μέσων διάσωσης των ανθρώπων που πνίγονται στο Αιγαίο, διεκδίκηση και εξασφάλιση πόρων από τους υπαίτιους του εγκλήματος για δημιουργία ανθρώπινων χώρων προσωρινής φιλοξενίας για τους πρόσφυγες και μετανάστες που φτάνουν στη χώρα.
• Κατηγορηματική άρνηση κάθε σκέψης για μετατροπή της Ελλάδας σε στρατόπεδο συγκέντρωσης προσφύγων με ταυτόχρονη λήψη όλων των μέτρων για τη γρήγορη και δίκαιη απονομή ασύλου στους πρόσφυγες, καθώς και για τη χορήγηση ταξιδιωτικών εγγράφων για να φτάσουν στις χώρες του πραγματικού προορισμού τους.
• Απόδοση και κατοχύρωση όλων των κοινωνικών και ασφαλιστικών δικαιωμάτων στους μετανάστες που εργάζονται ώστε να μην πέφτουν θύματα ανείπωτης εκμετάλλευσης και αυθαιρεσίας αλλά και να μην αξιοποιούνται ως πολιορκητικός κριός ενάντια στα δικαιώματα των Ελλήνων εργαζομένων.
• Τσάκισμα των κυκλωμάτων λαθρεμπορίας και εκμετάλλευσης μεταναστών τσάκισμα – με πυγμή παραδειγματική και αμείλικτη – των εγκληματικών κυκλωμάτων Ελλήνων, μεταναστών και «μεικτών» που στρατολογούν καθάρματα από την μεταναστευτική χοάνη.

    Και φυσικά: Διατράνωση από τον λαό μας της θέσης ότι η Ελλάδα δεν μπορεί να είναι συνεργός, αλλά φωνή και δύναμη αντίστασης ενάντια στα εγκλήματα που διαπράττονται στις χώρες των μεταναστών.
    Πράγμα που σημαίνει:

• Άμεση αποχώρηση όλων των ελληνικών στρατευμάτων από ιμπεριαλιστικές αποστολές.
• Καμία συμμετοχή και καμία συνδρομή στις συνεχείς ιμπεριαλιστικές επεμβάσεις.
• Καμία νομιμοποίηση των προσχημάτων που άλλοτε «λόγω» των Μπιν Λάντεν, άλλοτε «λόγω» των Σαντάμ κι άλλοτε «λόγω» των «τζιχαντιστών», πολλαπλασιάζουν τα κύματα των προσφύγων.

    Όλα βοούν! Η αποδέσμευση της Ελλάδας από το ευρωενωσιακό Κολοσσαίο είναι προϋπόθεση ύπαρξης για το λαό της, είναι εκ των ων ουκ άνευ προϋπόθεση ώστε να μπει ένα τέλος στην μετατροπή της χώρας σε σάκο του μποξ, είναι βασικός όρος ώστε ο τόπος μας να πάψει να αποτελεί θύμα και θύτη ενός ειδεχθούς εγκλήματος που έχει όλα τα χαρακτηριστικά της γενοκτονίας.
Πηγή: enikos.gr

Διαβάστε περισσότερα

Τάσος Λειβαδίτης (Τέσσερις στιχουργοί μιλούν για τον αγαπημένο τους ποιητή)

Φωτεινή Λαμπρίδη

Το tvxs.gr δημοσιεύει τις ομιλίες από την εκδήλωση της Επιθεώρησης Ποιητικής Τέχνης, Ποιείν, www.poiein.gr και του περιοδικού και εκδόσεων Μετρονόμος στη Βιβλιοθήκη Βολανάκη, «Τέσσερις στιχουργοί μιλούν για τον αγαπημένο τους ποιητή».


Στο σημερινό αφιέρωμα η Φωτεινή Λαμπρίδη μιλά για τον Τάσο Λειβαδίτη.
Η μητέρα μου δεν είχε ιδιαίτερη σχέση με την ποίηση αλλά συνήθιζε να με κοιμίζει με ποιήματα του Παλαμά και μάλιστα με τον Τάφο. Ακόμα δεν έχω καταλάβει γιατί επέλεξε  τον θρήνο του ποιητή για τον θάνατο του μικρού παιδιού για να με παραδίδει στην αγκαλιά του Μορφέα, ωστόσο μπορεί το μοιρολόι αυτό να στοίχειωνε τον ύπνο μου, αλλά αυτή της η συνήθεια μαζί με την  παράδοση  της Καρπάθου που μου μετεφερε ο πατέρας μου να συνδιαλεγόμαστε μέσω  αυτοσχέδιων μαντινάδων, με εισήγαγαν στον κόσμο  της ποίησης ο οποίος ευτυχώς είναι έως σήμερα η ασφάλειά μου αν και όχι βολικός και ξεκούραστος όπως τον παρουσιάζουν πολλοί.
Από τότε αγάπησα πολλούς ποιητές και συνεχίζω να ανακαλύπτω νέους και να παθιάζομαι με τη γραφή τους. Κάθε φορά μπαίνω σχεδόν εμμονικά στο έργο τους διαβάζω για τον βίο τους, προσπαθώ να ανακαλύψω ανέκδοτα ποιηματά τους που δεν έχουν βγει στο φως.  Όμοια αντιμετωπίζω και τους νέους ποιητές, αυτούς που με αφορούν τους ξεκοκκαλίζω κυριολεκτικά. Η ερώτηση ποιος είναι ο αγαπημένος σου ποιητής όμως με ζορίζει, γιατί νιώθω ότι κάποιον θα προδώσω. Όταν μου έκανε την πρόταση ο Σπύρος Αραβανής, πέρασαν αστραπιαία από το μυαλό μου σε λίγα δευτερόλεπτα σχεδόν όλοι οι αγαπημένοι ποιητές ο Σεφέρης ο Καρούζος, ο Ρίτσος, ο Γκάτσος, ο Λάγιος, ο Βάρναλης, ο Καρυωτάκης, ο Ανανωστάκης, ο Καβάφης, ο Ελύτης αλλά και ο Ρεμπώ, ο Γουέιτς η Πλαθ, ο Νερούντα, ο Βιγιόν, ο Ρίλκε, ο Τόμας , ο Χικμέτ, ο Πάουντ και σταματώ εδώ γιατί πάλι κάποιον δεν θα αναφέρω κι είναι κρίμα.
Μετά από λίγα δευτερόλεπτα όμως είπα τον Λειβαδίτη. Ενστικτωδώς αστραπιαία και σταθερά. Μετά έκατσα να σκεφτώ γιατί σχεδόν αυτόματα τον επέλεξα .
Πρώτα μου ήρθε στο μυαλό ένα απόσπασμα σαν αυτοσύσταση.
“Κι εγώ ποιος ήμουν
ένας τρελός για επαναστάσεις και άλλα πράγματα χαμένα
και κάθε που χτυπούσαν οι καμπάνες ένιωθα να κινδυνεύει η ανθρωπότητα
κι έτρεχα να τη σώσω
κι όταν ένα παιδί κοιτάει με έκσταση το δειλινό
είναι που αποθηκεύει θλίψη για το μέλλον”
Το διάβασα στα γυμνασιακά μου χρόνια και έκλαψα χωρίς να γνωρίζω βέβαια τότε πόση θλίψη για το μέλλον αποθήκευα
Γι'αυτό διάλεξα τον Λειβαδίτη.
Γιατί με συγκινεί βαθιά.  Γιατί αυτό που αισθανόμουν ότι είναι τον  κόσμος  που  ζω αλλά κι ο άλλος που ονειρεύομαι τον διάβαζα σε κάθε του στίχο . Γιατί η ζωή του ταυτίζόταν απόλυτα με το αξιακό σύστημα το οποίο οικοδόμησε με το έργο του.  Ο Λειβαδίτης αποτελεί την περίπτωση ενός δημιουργού, ο οποίος ταύτισε το έργο με τη ζωή του.
Γιατί στον κάθε του στίχο χτυπούσε η καρδιά του ανθρώπου που αγωνίζεται και μες τον αγώνα του όχι απλά δεν σκληραίνει , αλλά γίνεται η ίδια η  ποίηση του ένας αγώνας ενάντια στην αποκτήνωση. Μάχεται κι ως την ύστατη στιγμή έχει την έγνοια να μη δει στον καθρέφτη το πρόσωπο του τέρατος να μη χάσει την ελπίδα.  Γιατί η πένα του ήταν και σπαθί και αγκάλη.
“Ἡ πιὸ μεγάλη ἀρετὴ τοῦ ἀνθρώπου, εἶναι νὰ ᾿χει καρδιά.
Μὰ ἡ πιὸ μεγάλη ἀκόμα, εἶναι ὅταν χρειάζεται
νὰ παραμερίσει τὴν καρδιά του.”
Ο Λειβαδίτης με βρήκε παιδί μέσα από τους στίχους  του που μελοποίησαν ο Θεοδωράκης, ο Λοΐζος, ο Τσαγκάρης . Κυρίως όμως εκείνα που μελοποίησε ο Θεοδωράκης. Η Δραπετσώνα, Σαββατόβραδο, τα Λυρικά, Βρέχει στη φτωχογειτονια. Μεγάλωνα στα Καμίνια του Πειραιά και οι στίχοι του Λειβαδίτη ήταν σαν να έβγαιναν από τα σπλάχνα της πόλης μου. Από την αγωνία των γειτόνων. Από δάκρυα νωπά από μάχες χαμένες από μια τόσο κοντινή ομορφιά, όπως η μυρωδιά του γιασεμιού στα μπαλκόνια μας. Δεν ήταν ένας ποιητής που ζητούσε να βρω τη σκάλα ν’ανέβω να τον ανταμώσω. 'Ηρθε εκείνος στη γειτονιά μου μέσα στο σπίτι μου, χάρη βεβαια στους  σπουδαίους συνθέτες που τον μελοποίησαν.
Απομόνωνα δίστιχα από τα τραγούδια του κι έμοιαζαν όλα να είχουν μια αυτοτέλεια ένα μικρό αλλά ολόκληρο σύμπαν. Ο κάθε στίχος του μια καθάρια εικόνα πίσω απο την οποία χτυπούσε η καρδιά του κόσμου, του κόσμου μας.
Βρέχει στη φτωχογειτονιά βρέχει και στην καρδιά μου
Την πόρτα ανοίγω το βράδυ τη λάμπα κρατώ ψηλά
να δούνε της γης οι θλιμένοι
να ρθούνε να βρουν συντροφιά
Να βρούνε στρωμένο τραπέζι
σταμνί για να πιει ο καημός
κι ανάμεσα μας θα στέκει
ο πόνος του κόσμου ο αδερφός
Ο πόνος ήταν του κόσμου ο αδερφός στον κόσμο του Λειβαδίτη όχι ένας προσωπικός γολγοθάς . Η περήφανη αυτή στάση του απέναντι στην οδύνη διαποτίζει όλο το έργο του. Φυλακίστηκε,  εξορίστηκε, δεν υπέγραψε δήλωση μετάνοιας και εξαιτίας αυτού τον ξαναπήγαν στον Αη Στράτη.  Αργότερα έμεινε άνεργος, απομονώθηκε, τα βιβλία του κατασχέθηκαν λόγω του φιλειρηνικού περιεχομένου τους και πουθενά στην ποίησή του, δεν διαφαίνεται το προσωπικό του δράμα αλλά ούτε κάτι το ηρωικό.  Αν θέλουμε να συναιστανθούμε την οδύνη της ύπαρξης πρέπει να συναιστανθούμε τον πόνο του αδερφού. Γιατί διαπίστωνε πως "ο κόσμος, μόνο όταν τον μοιράζεσαι υπάρχει..."
«...γι αυτό και μέσα σε κάθε ζωή / υπάρχει πάντα κάτι πιο βαθύ / απ' τον εαυτό της /
η ζωή των άλλων».
Έτσι μας οδηγεί ο Λειβαδίτης στο υπαρξιακό ζήτημα. Είτε μιλά για τον αγώνα είτε για τον θάνατο, για τη θυσία είτε για τον έρωτα. Δεν υπάρχει ζωή έξω από τα μάτια του άλλου στην ποίησή του. Κάποιοι μελετητές του έργου του το είπαν μετριοφροσύνη, εγώ νομίζω πως στην ποίησή του κρατά την ύψιστη αξία ή ουσία της ζωής σαν κεράκι αναμένο.
Αγαπώ τον Λειβαδίτη γιατί έγραφε απλά, έστω κι αν καταλαβαίνουμε οι αναγνώστες του πως καμία λέξη δεν περισσεύει, πως βασάνιζε το μυαλό του για να βρουν οι λέξεις τη σειρά τους  και πως το πιο δύσκολο πράγμα είναι να γράψει κανείς απλά την ώρα που αποποιείται την ευκολογραφία.
«Μας φτάνει να μιλήσουμε/ απλά/ όπως πεινάει κανείς απλά/ όπως αγαπάει/ όπως πεθαίνουμε/ απλά».
Γιατί …«Γράφω για κείνους που δεν ξέρουν να διαβάσουν», θέση στην οποία έμεινε αμετακίνητος σημειώνοντας αργότερα «μίλησα πάντοτε με λόγια απλά για να επιδέχονται όλες τις ερμηνείες.
Με απλές καθημερινές  λέξεις, οι οποίες υπηρετούσαν υψηλά νοήματα και ένα μοναδικό φιλοσοφικό εύρος, μιλούσε ο Λειβαδίτης.
Η σύγχρονη γλωσσολογία διαχωρίζει την αναφορική λειτουργία της γλώσσας που σχετίζεται με το λογικό από την ποιητική που αφορά τη συγκίνηση, το θυμοειδές. Σκοπός του Λειβαδίτη είναι να συγχωνεύσει τις δύο αυτές λειτουργίες ή να μπορέσει να επιτύχει τη διάχυση της μιας μέσα στην άλλη,  γράφει πολύ σωστά η Αλεξάνδρα Μπουφέα.
Αγαπώ τον Λειβαδίτη γι’αυτήν την ιερή και απόλυτη ακροβασία μεταξύ των αντιθέτων των φαινομενικά αταίριαστων. Περιγράφει έναν κόσμο που στάζει αίμα χωρίς να αποστρέφει το βλέμμα από την ομορφιά. Η ματαίωση αλλά και η ματαιότητα  βρίσκει θέση δίπλα σε ένα ολόγιομο φεγγάρι.
Ἀλλὰ τὰ βράδια
Καὶ νὰ ποὺ φτάσαμε ἐδῶ
Χωρὶς ἀποσκευὲς
Μὰ μ᾿ ἕνα τόσο ὡραῖο φεγγάρι
Καὶ ἐγὼ ὀνειρεύτηκα ἕναν καλύτερο κόσμο
Φτωχὴ ἀνθρωπότητα, δὲν μπόρεσες
οὔτε ἕνα κεφαλαῖο νὰ γράψεις ἀκόμα
Σὰ σανίδα ἀπὸ θλιβερὸ ναυάγιο
ταξιδεύει ἡ γηραιά μας ἤπειρος
Ἀλλὰ τὰ βράδια τί ὄμορφα
ποῦ μυρίζει ἡ γῆ
Βέβαια ἀγάπησε
τὰ ἰδανικά της ἀνθρωπότητας,
ἀλλὰ τὰ πουλιὰ
πετοῦσαν πιὸ πέρα
Σκληρός, ἄκαρδος κόσμος,
ποῦ δὲν ἄνοιξε ποτὲ μίαν ὀμπρέλα
πάνω ἀπ᾿ τὸ δέντρο ποὺ βρέχεται
Ἀλλὰ τὰ βράδια τί ὄμορφα
ποῦ μυρίζει ἡ γῆ
Η ποίηση του Λειβαδίτη είναι επαναστατική λένε. Κι αν είναι δεν είναι γιατί μίλησε για την
επανάσταση, δεν είναι γιατί προέτρεψε να βγούμε στους δρόμους, δεν είναι γιατί ύμνησε τους επαναστάτες του αγώνα.
Εξάλλου υπογράμμιζε θαραλέα οτι “..Μεγάλες λέξεις δὲ λέγαν πιὰ τίποτα καὶ τὶς πετοῦσαν στοὺς ὀχετούς …”
Είναι επαναστατική η ποίηση του, γιατί προτίμησε να επαναφέρει ξανά και ξανά το διαχρονικό αίτημα για δικαιοσύνη για ειρήνη για αλληλεγγύη  γιατί δεν φοβήθηκε την αγάπη και την αυτοθυσία ως έννοιες. Γιατί δεν κουράστηκε να επαναλλαμβάνει με διαφορετικό και μοναδικό τρόπο κάθε φορά, πως επανάσταση χωρίς βαθιά αγάπη για τον άνθρωπο, για τον κόσμο, δεν νοείται. Πως δεν γίνεται όλος αυτός ο χαμός για να ‘ ρθουν νικητές οι ηττημένοι, μα για να νικήσει η ζωή την αθλιότητα. Και μπορούσε να τα γράψει γιατί  δεν ήταν ο ποιητής που ζητούσε δικαίωση ήταν ο ποιητής που   “είδε το χέρι του να τον σημαδεύει αλύπητα από το βάθος των περασμένων”
Και μιὰ μέρα θέλω νὰ γράψουν στὸν τάφο μου: ἔζησε στὰ σύνορα
μιᾶς ἀκαθόριστης ἡλικίας καὶ πέθανε γιὰ πράγματα μακρινὰ ποὺ
……εἶδε κάποτε σ᾿ ἕνα ἀβέβαιο ὄνειρο.
Κι ο καθένας ας αναλογιστεί  πόσο επικαιρη είναι σήμερα και πόσο επίκαιρη θα είναι και αύριο η ποίηση του Λειβαδίτη.
Αν θέλεις να λέγεσαι άνθρωπος
δεν θα πάψεις ούτε στιγμή ν' αγωνίζεσαι για την ειρήνη και για το δίκιο.
Σήμερα που χιλιάδες παιδιά να κομματιάζονται την ώρα που παίζουν ανύποπτα στις πολιτείες
μια στιγμή αν κοιτάξεις το ηλιοβασίλεμα
αύριο οι άνθρωποι θα χάνονται στην νύχτα του πολέμου
έτσι και σταματήσεις μια στιγμή να ονειρευτείς
εκατομμύρια ανθρώπινα όνειρα θα γίνουν στάχτη κάτω απ΄τις οβίδες.
Δεν έχεις καιρό
δεν έχεις καιρό για τον εαυτό σου
αν θέλεις να λέγεσαι άνθρωπος.

Διαβάστε περισσότερα

Μήνυση στη Nestlé για εκμετάλλευση παιδιών – σκλάβων στις φυτείες κακάο (Βίντεο)

Η Ακτή Ελεφαντοστού παράγει το 40% της παγκόσμιας παραγωγής του κακάο. Δυστυχώς, τις περισσότερες φορές καταναλώνουμε εν αγνοία μας ένα προϊόν απλήρωτης παιδικής εργασίας.
Η μεγαλύτερη βιομηχανία τροφίμων στον κόσμο, η Nestlé μηνύεται με την κατηγορία ότι χρησιμοποιεί παιδιά-σκλάβους για την συγκομιδή του κακάο στην Ακτή Ελεφαντοστού της Αφρικής. Το Ανώτατο Δικαστήριο των ΗΠΑ απέρριψε την έφεση της Nestle και δύο άλλων εταιρειών, τον Δεκέμβριο του 2014 σύμφωνα με το πρακτορείο Reuters.

Τρία παιδιά-μάρτυρες κατέθεσαν αγωγή το 2005 καθώς είχαν πέσει θύματα εμπορίας. Τα μετέφεραν από το Μάλι στην Ακτή Ελεφαντοστού και τα ανάγκαζαν να δουλεύουν στην συγκομιδή του κακάου χωρίς αμοιβή. Στην κατάθεσή τους, αναφέρουν ότι δούλευαν για 14 ώρες την ημέρα και ότι υπέστησαν σωματική κακοποίηση και βασανίστηρια. Τα κρατούσαν κλειδωμένα σε δωμάτια όταν δεν εργάζονταν και τα τάιζαν με υπολείμματα φαγητών. Ένας ενάγων μάλιστα, αναφέρει ότι όποιο παιδί προσπαθούσε να ξεφύγει του προκαλούσαν βάναυσους τραυματισμούς στα πόδια.
Το 2010, η Nestlé έβαλε φρένο σε νομοσχέδιο του Κογκρέσου των ΗΠΑ σχετικά με την παραγωγή προϊόντων με κακάο. Το νομοσχέδιο όριζε ότι όλα τα προϊόντα αυτά έπρεπε να φέρουν ειδική σήμναση που εγγυάται ότι δεν προέρχονται από παιδική εργασία.
Επιμέλεια: Τόνια Γκόρου – www.enallaktikos.gr

Διαβάστε περισσότερα

Βίντεο, Σκάλα Συκαμιάς: το ακέφαλο προσφυγόπουλο και ο εθελοντής που προστατεύει τη σορό

Το βίντεο αναρτήθηκε χθες στη σελίδα στο Facebook της μη κερδοσκοπικής οργάνωσης Lighthouse – Refugee Relief (μεταδόθηκε χθες από το Mega)  και σε αυτό ο διασώστης φαίνεται να προστατεύει το σώμα του μικρού κοριτσιού, που το έχουν σκεπάσει με ισοθερμική κουβέρτα, μέχρι να φτάσει στο σημείο η αστυνομία.
Όπως γράφει η μη κυβερνητική οργάνωση στη σελίδα της, το άτυχο προσφυγόπουλο αρχικά βρήκε μία νοσοκόμα όταν έβγαλε βόλτα τα σκυλιά της στην παραλία Κάγια στην Σκάλα Συκαμιάς.
«Αυτή είναι η πρώτη φορά που βρίσκω ένα πτώμα στην παραλία. Πριν έβρισκα σώματα που νόμιζα ότι ήταν νεκρά, αλλά στην πραγματικότητα ήταν ζωντανοί και μπορούσαν να σωθούν. Αυτό είναι κάτι που μπορεί να συμβεί οποιαδήποτε στιγμή στους φίλους και γείτονές μας. Είναι μέρος της ζωής εδώ. Μερικές φορές οι ψαράδες πιάνουν ακόμα και πτώματα στα δίχτυα του. Παρόλα αυτά είναι αδύνατο να προετοιμαστεί κανείς για αυτό που είδα σήμερα. Κατά κάποιο τρόπο, ως νοσοκόμα, είμαι ανακουφισμένη που ήμουν εγώ αυτή που το βρήκε, έτσι ώστε να μην χρειαζόταν να το βρει ένας άλλος εθελοντής», λέει η νοσοκόμα που εντόπισε πρώτη το μικρό προσφυγόπουλο.
Το κορίτσι  εικάζεται ότι επέβαινε σε βάρκα που ναυάγησε τις προηγούμενες ημέρες στο Αιγαίο.
Από τις αρχές της χρονιάς τουλάχιστον 113 μετανάστες έχουν βρει τραγικό θάνατο στα παγωμένα νερά του Αιγαίου στην προσπάθειά τους να φτάσουν στην Ελλάδα για να συνεχίσουν το ταξίδι τους προς την Ευρώπη.

———
Η είδηση αναρτήθηκε στο Lesvosnews.net την Κυριακή 24/01/2016
Δείτε το βίντεο:

Διαβάστε περισσότερα

Νόαμ Τσόμσκι: Ο σαδισμός απέναντι στη Δημοκρατία

Ο Νόαμ Τσόμσκι μίλησε στον Xρόνη Πολυχρονίου για το Truthout
Τη στάση της Ευρώπης τόσο απέναντι στην οικονομική κρίση και την Ελλάδα όσο και στη διαχείριση του προσφυγικού δράματος επικρίνει ο διεθνώς αναγνωρισμένος φιλόσοφος και ακτιβιστής Νόαμ Τσόμσκι. Όσον αφορά την κρίση, ο Τσόμσκι λέει ότι «οι σαδιστές ευρωκράτες βασανίζουν την Ελλάδα» που τόλμησε να διεκδικήσει τη Δημοκρατία, ενώ για το προσφυγικό σημειώνει ότι η Ευρώπη ξέρει πολύ καλά από λιτότητα, αλλά όχι από ανθρωπισμό.
Ο σαδισμός απέναντι στη Δημοκρατία
Σχολιάζοντας το θέμα της ελληνικής κρίσης, ο Αμερικανός φιλόσοφος ασκεί δριμεία κριτική στους πιστωτές της χώρας που ζητούν από την Ελλάδα να εφαρμόσει δύσκολα μέτρα που καμία άλλη δημοκρατική χώρα στην Ευρώπη δεν θα μπορούσε να εισαγάγει.
«Οι όροι που επιβάλλονται στην Ελλάδα είναι προς το συμφέρον των πιστωτών κι έχουν καταστρέψει τη χώρα. Ο στόχος υποτίθεται πως ήταν να μειωθεί το χρέος, το οποίο έχει αυξηθεί υπό αυτά τα μέτρα. Με την οικονομία να έχει υπονομευθεί, το ΑΕΠ έχει μειωθεί και ο λόγος του χρέους προς το ΑΕΠ έχει αυξηθεί παρά τη ριζική περιστολή των κρατικών δαπανών.
Στην Ελλάδα έχει παρασχεθεί ελάφρυνση του χρέους, σε θεωρητικό επίπεδο. Στην πραγματικότητα, η Ελλάδα έχει γίνει σαν ένα χωνί μέσω του οποίου ρέει η ευρωπαϊκή βοήθεια προς τις τράπεζες του Βορρά, οι οποίες μέχρι σήμερα έδιναν επισφαλή δάνεια, δεν τα πήραν πίσω και θέλουν τώρα να διασωθούν από τους Ευρωπαίους φορολογούμενους. Πρόκειται για μία συνήθη πρακτική των χρηματοπιστωτικών ιδρυμάτων στη νεοφιλελεύθερη εποχή», λέει.
«Όταν η ελληνική κυβέρνηση πρότεινε δημοψήφισμα, για να ζητήσει από τους πολίτες της χώρας να εκφράσουν την άποψή τους σχετικά με την τύχη τους, η αντίδραση των ευρωπαϊκών ελίτ ήταν απόλυτος τρόμος απέναντι στην αναίδεια. Πώς μπορεί οι Έλληνες να τολμούν να θεωρούν τη Δημοκρατία ως μια αξία που πρέπει να γίνεται σεβαστή στη χώρα γέννησής της;
Οι κρατούντες Ευρωκράτες αντέδρασαν με απόλυτο σαδισμό, προβάλλοντας ακόμα πιο σκληρές απαιτήσεις ώστε να γίνει η Ελλάδα ερείπια και στο μεταξύ, χωρίς καμία αμφιβολία, να ιδιοποιηθούν ό,τι μπορούν για τον εαυτό τους. Το αντικείμενο του σαδισμού δεν είναι οι Έλληνες ειδικά, αλλά όποιος τολμά να φανταστεί ότι οι άνθρωποι μπορεί να έχουν δικαιώματα που συγκρίνονται με αυτά των χρηματοπιστωτικών ιδρυμάτων και των επενδυτών.
Πολύ γενικά, μπορεί να πει κανείς ότι τα μέτρα λιτότητας κατά τη διάρκεια της ύφεσης δεν έβγαζαν οικονομικό νόημα, όπως αναγνωρίζεται ακόμη και από τους οικονομολόγους του ΔΝΤ (αν και όχι από τους πολιτικούς παράγοντες του Ταμείου). Αυτή η κατάσταση είναι δύσκολο να θεωρηθεί ως οτιδήποτε άλλο, εκτός από ταξικός πόλεμος, ο οποίος σκοπεύει να ανατρέψει τις κοινωνικές δημοκρατικές κατακτήσεις, που έχουν υπάρξει μία από τις σημαντικότερες συνεισφορές της Ευρώπης στον σύγχρονο πολιτισμό», θα σημειώσει επίσης.
Ο ΣΥΡΙΖΑ, το μνημόνιο, και ο Βαρουφάκης
Από τη συζήτηση δεν θα μπορούσε να λείπει και ο ΣΥΡΙΖΑ, αλλά και το γεγονός ότι παρά τις προεκλογικές του υποσχέσεις αναγκάστηκε τελικά να υπογράψει ένα νέο μνημόνιο. Τι θα πει ο διεθνώς αναγνωρισμένος ακαδημαϊκός για αυτό; «Δεν αισθάνομαι αρκετά κοντά στην κατάσταση, ώστε να σχολιάσω συγκεκριμένες επιλογές του ΣΥΡΙΖΑ, και να αξιολογήσω τις εναλλακτικές διαδρομές που θα μπορούσε να είχε ακολουθήσει». «Οι επιλογές του θα μπορούσαν να είναι καλύτερες πάντως, αν είχε λάβει ουσιαστική υποστήριξη από άλλες λαϊκές δυνάμεις της Ευρώπης, όπως νομίζω ότι θα μπορούσε να είχε γίνει», θα υπογραμμίσει.
Ο Τσόμσκι καλείται επίσης να σχολιάσει τις βλέψεις του πρώην υπουργού Οικονομικών Γιάνη Βαρουφάκη, για ένα ευρωπαϊκό κόμμα που θα «εκδημοκρατίσει» την Ευρώπη και απαντά στο ερώτημα «γιατί η σοσιαλδημοκρατία αποτελεί παρελθόν για πολλές ευρωπαϊκές κοινωνίες», αλλά και στο «πόσο εφικτό είναι να εκδημοκρατιστεί ο καπιταλισμός».
«Η σοσιαλδημοκρατία, όχι μόνο στην ευρωπαϊκή παραλλαγή της, αλλά και σε άλλες, βρίσκεται κάτω από σοβαρή επίθεση από την νεοφιλελεύθερη περίοδο της προηγούμενης γενιάς, η οποία ήταν επιβλαβής για τον πληθυσμό, αλλά αντίθετα ωφέλησε μικρές ελίτ», λέει.
«Ένα παράδειγμα της χυδαιότητας αυτών των δογμάτων αποκαλύπτεται στη μελέτη που κυκλοφόρησε πριν λίγες μέρες από την Oxfam, η οποία διαπιστώνει ότι το 1% του παγκόσμιου πληθυσμού, θα έχει σύντομα στα χέρια του περισσότερο από το ήμισυ του παγκόσμιου πλούτου. Στο μεταξύ, στις Ηνωμένες Πολιτείες, την πλουσιότερη εκ των κοινωνιών του κόσμου, εκατομμύρια παιδιών ζουν σε νοικοκυριά που προσπαθούν να επιβιώσουν με 2$ την ημέρα. Ακόμη και αυτό κομμάτι ψωμί είναι υπό επίθεση από τους λεγόμενους συντηρητικούς», παρατηρεί.
«Το πόσο μακριά μπορεί να προχωρήσουν μεταρρυθμίσεις στις υπάρχουσες συνθήκες του κρατικού καπιταλισμού, είναι υπό συζήτηση. Αλλά ότι μπορούν να πάνε πολύ πιο πέρα από ό,τι σήμερα, δεν είναι καθόλου υπό αμφισβήτηση. Ούτε τίθεται υπό αμφισβήτηση ότι πρέπει να καταβληθεί κάθε δυνατή προσπάθεια για να φτάσουν στα όριά τους», σημειώνει.
Σύμφωνα με τον Νόαμ Τσόμσκι, «αυτός θα πρέπει να είναι ένας στόχος ακόμη και για αυτούς που διατείνονται για τη ριζοσπαστική κοινωνική επανάσταση, η οποία θα οδηγούσε μόνο σε χειρότερα δεινά, αν δεν προκύψει από την αφοσίωση ευρύτερων μαζών που θα έχουν συνειδητοποιήσει ότι τα κέντρα εξουσίας θα εμποδίσουν περαιτέρω τα βήματά τους προς τα εμπρός».
Οι λόγοι που οδήγησαν στην προσφυγική κρίση
Αναφορικά με τους λόγους που οδήγησαν στο ξέσπασμα της προσφυγικής κρίσης, ο Νόαμ Τσόμσκι κάνει την ανασκόπηση των γεγονότων που είχαν ως αποτέλεσμα τη σημερινή κατάσταση στη Μέση Ανατολή. «Η κρίση χτιζόταν επί ένα μακρό διάστημα», λέει και εστιάζει σε δύο γεγονότα που χτύπησαν τη Μέσα Ανατολή σαν μία «δυτική βαριοπούλα» που απελευθέρωσε δραματικές συνέπειες.
Το πρώτο γεγονός που πρέπει να εξεταστεί είναι σύμφωνα με τον Αμερικανό φιλόσοφο, η εισβολή ΗΠΑ – Ηνωμένου Βασιλείου στο Ιράκ, με τη βάρβαρη κατοχή που ακολούθησε να έχει ως αποτέλεσμα, πέραν των σφαγών και της ολικής ισοπέδωσης της χώρας, το ξέσπασμα μίας σεχταριστικής διαμάχης που μοίρασε τη χώρα αλλά και την ευρύτερη περιοχή σε δύο στρατόπεδα. «Η εισβολή εκτόπισε εκατομμύρια ανθρώπων, οι οποίοι διέφυγαν ή αναγκάστηκαν να καταφύγουν σε φτωχές γειτονικές χώρες, που βρέθηκαν αντιμέτωπες με τα δικά μας εγκλήματα», σημειώνει.
«Μία ακόμα πτυχή της εισβολής είναι και η γένεση του τερατουργήματος του Ισλαμικού Κράτους, που συνέβαλε στην καταστροφή της Συρίας», θα πει ο Νόαμ Τσόμσκι. Και σε αυτή την περίπτωση οι γειτονικές χώρες χρειάστηκε να απορροφήσουν τις προσφυγικές ροές, με την Τουρκία να έχει δεχτεί πάνω από 2 εκατ. Σύρους πρόσφυγες, λέει. Ωστόσο δεν παραλείπει να επικρίνει τη γείτονα χώρα μας για την κατάσταση στην ευρύτερη περιοχή, καθώς όπως σημειώνει την ίδια στιγμή που η Τουρκία καλείται να αντιμετωπίσει το προσφυγικό, συμβάλλει στην κλιμάκωση της κρίσης, με το να υποστηρίζει το Μέτωπο Αλ Νούσρα, την αδελφή οργάνωση της Αλ Κάιντα στη Συρία, και με το να επιτίθεται στους Κούρδους, την κύρια δύναμη που πολεμάει τους τζιχαντιστές του Ισλαμικού Κράτους από εδάφους.
Το δεύτερο γεγονός που οδήγησε στη σημερινή κρίση, είναι σύμφωνα με τον διάσημο ακαδημαϊκό, η καταστροφή της Λιβύης, στην οποία σήμερα επικρατεί ένα χάος μεταξύ αντιμαχόμενων ομάδων. Πρόκειται για μια χώρα -βάση του Ισλαμικού Κράτους, που παράγει όχι μόνο τζιχαντιστές αλλά και όπλα που «ταξιδεύουν» από τη Δυτική Αφρική ως την Μέση Ανατολή, αλλά είναι και δέκτης μεγάλων μεταναστευτικών ροών από όλη την αφρικανική ήπειρο. Η περίπτωση της Λιβύης μάλιστα, σύμφωνα με τον Τσόμσκι, φέρνει στην επιφάνεια και ιστορικούς παράγοντες, όπως το ότι η Ευρώπη, συστηματικά μετά τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο, έχει βασανίσει και εκμεταλλευτεί την Αφρική για να προωθήσει τη δική της ανάπτυξη.
Η Ευρώπη ξέρει από λιτότητα αλλά όχι από ανθρωπισμό
Πώς βλέπει την αντίδραση της Ευρώπης απέναντι στην προσφυγική κρίση;
«Τα ευρωπαϊκά κέντρα διακυβέρνησης είναι πολύ αποτελεσματικά στο να επιβάλλουν σκληρά μέτρα λιτότητας που καταστρέφουν τις φτωχότερες χώρες και ωφελούν τις τράπεζες. Στον αντίποδα, φαίνεται να έχουν καταρρεύσει σχεδόν ολοκληρωτικά απέναντι στην ανθρωπιστική καταστροφή που σε μεγάλο βαθμό έχουν δημιουργήσει τα δυτικά εγκλήματα. Το βάρος έπεσε στους λίγους που ήταν πρόθυμοι, τουλάχιστον προσωρινά, να κουνήσουν έστω και λίγο το δαχτυλάκι τους, όπως η Σουηδία και η Γερμανία. Πολλοί άλλοι απλά έκλεισαν τα σύνορά τους», σχολιάζει ο Νόαμ Τσόμσκι.
Παραλληλίζει μάλιστα την κατάσταση στα σύνορα της Ευρώπης, σαν την κατάσταση που επικρατεί στα σύνορα των ΗΠΑ με το Μεξικό, όπου οι Αμερικάνοι υποστηρίζουν ότι ακολουθούν μία «ανθρωπιστική πολιτική που μειώνει την παράνομη μετανάστευση», αλλά σε ποιους; Σε αυτούς που προσπαθούν να ξεφύγουν από τα συντρίμμια που άφησαν στην κεντρική Αμερική τα εγκλήματα των ΗΠΑ σε αυτή, όπως τονίζει.
«Τι μας λέει όλο αυτό για τις επικρατούσες αξίες; Είναι δύσκολο ακόμη και να χρησιμοποιήσεις τη λέξη “αξίες”, πόσο μάλλον να το σχολιάσεις», θα σημειώσει χαρακτηριστικά…
Ο Νόαμ Τσόμσκι τοποθετείται όμως και για το επιχείρημα που όλο και πιο συχνά ακούγεται από επίσημα ευρωπαϊκά χείλη και λέει ότι «είναι απλά αδύνατο να δεχτεί η Ευρώπη τόσους μετανάστες και πρόσφυγες». «Η Γερμανία έχει απορροφήσει σχεδόν 1 εκατ. πρόσφυγες, όντας μια πολύ πλούσια χώρα, με πληθυσμό άνω των 80 εκατ. πολιτών. Κάντε τη σύγκριση με τον Λίβανο, μια φτωχή χώρα με σοβαρά εσωτερικά προβλήματα. Το 25% του πληθυσμού του Λιβάνου αποτελείται από μη Λιβανέζους.
Όπως πολύ σωστά έχει παρατηρήσει ο επικεφαλής του Human Rights Watch, Kenneth Roth, “Αυτό το κύμα ανθρώπων μοιάζει σαν σταγόνα, αν αναλογιστεί κανείς την πισίνα που καλείται να το απορροφήσει. Λαμβάνοντας υπόψη τον πλούτο της ΕΕ και την προηγμένη της οικονομία, είναι δύσκολο να υποστηρίξει κανείς ότι η Ευρώπη δεν διαθέτει τα μέσα για να απορροφήσει αυτούς τους νεοφερμένους, ιδιαίτερα οι χώρες που χρειάζονται τους μετανάστες για την οικονομική τους ευρωστία”».
Η κρίση ως ευκαιρία
Καταλήγοντας ο Αμερικανός φιλόσοφος θα σχολιάσει: «Νομίζω ότι θα πρέπει να γίνει σαφής διάκριση μεταξύ του ενιαίου νομίσματος ― για το οποίο οι συνθήκες δεν ήταν κατάλληλες ― και το έργο της ευρωπαϊκής ολοκλήρωσης, η οποία νομίζω ότι έχει υπάρξει μια σημαντική εξέλιξη. Υπενθυμίζεται ότι για εκατοντάδες χρόνια η Ευρώπη αλληλοσπαρασσόταν.
Το να έχουν ξεπεραστεί οι εθνικές εχθροπραξίες και τα σύνορα είναι ένα σημαντικό επίτευγμα. Θα ήταν μεγάλη ντροπή αν η συνθήκη Σένγκεν καταρρεύσει κάτω από μια αντιληπτή απειλή, που δεν θα πρέπει να είναι δύσκολο να διαχειριστεί με ανθρωπιστικό τρόπο και που θα μπορούσε να συμβάλει στην οικονομική και πολιτιστική υγεία της ευρωπαϊκής κοινωνίας».
tvxs

Διαβάστε περισσότερα

ΤΑ ΔΑΝΕΙΑ του ’21: Τι είχες Γιάννη; -Τι είχα πάντα…

Στις 12 Απριλίου 1823 η έκθεση της δωδεκαμελούς επιτροπής, που είχε ορίσει η Β’ Εθνοσυνέλευση για να συντάξει ένα πρόχειρο προϋπολογισμό του επαναστατημένου Έθνους δεν άφηνε κανένα περιθώριο για την κρισιμότητα της κατάστασης: Τα έξοδα του πρώτου εξαμήνου του 1823 θα ανέρχονταν σε 38 εκατομμύρια γρόσια και τα έσοδα σε μόλις 12 εκατομμύρια γρόσια. Η φορολογία, οι τελωνειακοί δασμοί, οι λείες, τα λάφυρα, τα λύτρα, ο εσωτερικός δανεισμός, οι εισφορές ντόπιων και φιλελλήνων, δεν ήταν ικανές να ισοσκελίσουν τον προϋπολογισμό. Η έκθεση της Επιτροπής κατέληγε με την προτροπή να γίνεται καλύτερη διαχείριση του δημόσιου χρήματος από τους τοπικούς άρχοντες και την ανάγκη να αναζητηθούν νέοι πόροι. Η ανάγκη εξωτερικού δανεισμού ήταν πλέον μονόδρομος.
Στις 2 Ιουνίου 1823 το Εκτελεστικό (Κυβέρνηση) εξουσιοδότησε τους Ιωάννη Ορλάνδο, Ανδρέα Ζαΐμη και Ανδρέα Λουριώτη να μεταβούν στο Λονδίνο και να συνάψουν δάνειο 4.000.000 ισπανικών ταλλήρων. Η επιτροπή καθυστέρησε να αναχωρήσει, λόγω έλλειψης χρημάτων για τα έξοδα του ταξιδιού, τα οποία κάλυψε με δάνειο ο Λόρδος Βύρων. Στις 26 Ιανουαρίου 1824, ο Ιωάννης Ορλάνδος και ο Ανδρέας Λουριώτης έφθασαν στην αγγλική πρωτεύουσα και ύστερα από έντονες διαπραγματεύσεις, στις οποίες πήραν μέρος και μέλη του Φιλελληνικού Κομιτάτου, συνομολόγησαν ένα δάνειο 800.000 λιρών με τον οίκο Λόφναν (9 Φεβρουαρίου 1824). Το δάνειο είχε τόκο 5%, προμήθεια 3%, ασφάλιστρα 1,5% και περίοδο αποπληρωμής 36 χρόνια. Ως εγγύηση για την αποπληρωμή του δανείου τέθηκαν από ελληνικής πλευράς τα δημόσια κτήματα και όλα τα δημόσια έσοδα.
Όμως, το ποσό που έφθασε στην επαναστατική διοίκηση ήταν μόλις 298.000 λίρες, αφού το παραχωρούμενο δάνειο είχε οριστεί στο 59% του ονομαστικού (472.000 λίρες) και από αυτό παρακρατήθηκαν 80.000 ως προκαταβολή τόκων δύο ετών, 16.000 για χρεολύσια, 2.000 ως προμήθεια και άλλες δαπάνες. Σύμφωνα με τη δανειακή σύμβαση, το ποσό θα αποστέλλονταν στις Τράπεζες Λογοθέτη και Βαρφ, που έδρευσαν στην αγγλοκρατούμενη Ζάκυνθο και θα παραδίδονταν τμηματικά στην ελληνική κυβέρνηση, ύστερα από έγκριση της επιτροπής που την αποτελούσαν ο Λόρδος Βύρων, ο συνταγματάρχης Στάνχοπ και ο Λάζαρος Κουντουριώτης.
Παρότι «ληστρικό», το δάνειο χαιρετίστηκε στην Ελλάδα ως πολιτική επιτυχία της Επανάστασης και ως έμμεση αναγνώριση του Ελληνικού Κράτους. Πάντως, οι ελπίδες που στηρίχτηκαν πάνω του θα διαψευστούν οικτρά, καθώς θα χρησιμοποιηθεί για να κερδίσει η παράταξη Κουντουριώτη την εμφύλια διαμάχη. Μεγάλη ευθύνη για τους δυσμενείς όρους σύναψης του δανείου είχαν και οι δύο διαπραγματευτές, ο γιαννιώτης πολιτικός Ανδρέας Λουριώτης και ο σπετσιώτης πλοιοκτήτης Ιωάννης Ορλάνδος, οι οποίοι σπατάλησαν μεγάλα ποσά στο Λονδίνο, ζώντας πολυτελώς, σε αντίθεση με τους αγωνιστές, που πολεμούσαν με μεγάλες στερήσεις.
Στις 31 Ιουλίου 1824, το Βουλευτικό αποφασίζει τη σύναψη και νέου δανείου, λίγες εβδομάδες μετά την καταστροφή της Κάσου και των Ψαρών κι ενώ η Επανάσταση βρίσκεται σε κρίσιμο στάδιο. Το δεύτερο δάνειο ανέλαβε ο τραπεζιτικός οίκος των αδελφών Ρικάρδο με ονομαστικό κεφάλαιο 2.000.000 λιρών (26 Ιανουαρίου 1825). Τη διαπραγματευτική ομάδα αποτελούσαν και πάλι οι Λουριώτης και Ορλάνδος. Όπως και στο πρώτο δάνειο, το καθαρό ποσό περιορίστηκε στις 816.000 λίρες, αφού το παραχωρούμενο δάνειο είχε οριστεί στο 55% του ονομαστικού (1.100.000) και από αυτό παρακρατήθηκαν 284.000 λίρες για προκαταβολή τόκων δύο ετών, χρεολύσια, προμήθεια και άλλες δαπάνες.
Ενώ, όμως, το ποσό του πρώτου δανείου το διαχειρίστηκε η ελληνική κυβέρνηση, έστω και με σκανδαλώδη τρόπο, τη διαχείριση του δεύτερου δανείου ανέλαβαν οι άγγλοι τραπεζίτες και τα μέλη του Φιλελληνικού Κομιτάτου, παραγκωνίζοντας τους έλληνες εκπροσώπους. Από το δάνειο διατέθηκαν: 212.000 λίρες για την αναχρηματοδότηση του πρώτου δανείου, 77.000 για την αγορά όπλων και πυροβόλων, από τα οποία λίγα έφθασαν στην Ελλάδα, 160.000 για την παραγγελία 6 ατμοκίνητων πλοίων, από τα οποία μόνο τρία έφθασαν στην Ελλάδα («Καρτερία», «Επιχείρηση», «Ερμής») και 155.000 για τη ναυπήγηση δύο φρεγατών σε ναυπηγεία της Νέας Υόρκης, από τις οποίες μόνο η μία («Ελλάς») ήλθε στην Ελλάδα, ενώ η δεύτερη πουλήθηκε για να χρηματοδοτηθεί η πρώτη. Τελικά, στην Ελλάδα έφθασε μόνο το ποσό των 232.558 στερλινών, δηλαδή λιγότερο από εκείνο που έλαβε κατά το πρώτο δάνειο, αν και το δεύτερο είχε συναφθεί σε υπερδιπλάσιο ύψος.
Και τα δύο δάνεια προβλεπόταν ότι θα ενίσχυαν τον Αγώνα, τον οποίον όχι μόνο δεν ωφέλησαν, αλλά υπήρξαν αφετηρία εξάρτησης της χώρας από την Αγγλία. Επί Βαυαροκρατίας, ο Υπουργός Οικονομικών Γεώργιος Σπανιολάκης (1838) κατηγόρησε τους δύο διαπραγματευτές ότι ιδιοποιήθηκαν χρήματα από τις αγοροπωλησίες μετοχών των δανείων και επιπλέον τον Ορλάνδο ότι παρακράτησε ποσό 5.900 λιρών από τα δύο δάνεια. Μάλιστα, το Ελεγκτικό Συνέδριο προχώρησε σε προσημείωση των περιουσιακών τους στοιχείων.
ΠΗΓΗ: http://www.sansimera.gr/articles/394#ixzz3yL2xI6Iq

Διαβάστε περισσότερα

Ἐν Mεγάλῃ Ἑλληνικῄ Ἀποικία, 2016 μ.Χ.

ΝΙΚΟΣ ΜΠΟΓΙΟΠΟΥΛΟΣ 

«Ὅτι τα πράγματα δεν βαίνουν κατ’ εὐχήν στήν Ἀποικία
δέν μέν’ ἡ ἐλαχίστη ἀμφιβολία,
καί μ’ όλο πού ὁπωσοῦν τραβοῦμ’ ἐμπρός,
ἴσως, καθώς νομίζουν οὐκ ὀλίγοι, να ἔφθασε ὁ καιρός
νά φέρουμε Πολιτικό Ἀναμορφωτή.
Ὅμως τό πρόσκομμα κ’ ἡ δυσκολία
εἶναι πού κάμνουνε μιά ἱστορία
μεγάλη κάθε πρᾶγμα οἱ Ἀναμορφωταί
αὐτοί. (Εὐτύχημα θα ἦταν ἄν ποτέ
δέν τούς χρειάζονταν κανείς.) Γιά κάθε τί,
γιά τό παραμικρό ρωτοῦνε κ’ ἐξετάζουν,
κ’ εὐθύς στόν νοῦ τους ριζικές μεταρρυθμίσεις βάζουν,
μέ τήν ἀπαίτησι νά ἐκτελεσθοῦν ἄνευ ἀναβολής.
Ἕχουνε καί μιά κλίσι στές θυσίες.
Παραιτηθεῖτε ἀπό τήν κτήσιν σας ἐκείνη∙
ἡ κατοχή σας εἶν’ ἐπισφαλής:
ἡ τέτοιες κτήσεις ἀκριβῶς βλάπτουν τές Ἀποικίες.
Παραιτηθεῖτε ἀπό τήν πρόσοδον αὐτή,
κι ἀπό τήν ἄλληνα τήν συναφῆ,
κι ἀπό τήν τρίτη τούτην: ὡς συνέπεια φυσική∙
εἶναι μέν οὐσιώδεις, ἀλλά τί νά γίνει;
σας δημιουργοῦν μιά ἐπιβλαβή εὐθύνη.
Κι ὅσο στόν ἔλεγχό τους προχωροῦνε,
βρίσκουν καί βρίσκουν περιττά, καί νά παυθοῦν ζητοῦνε∙
πράγματα πού ὅμως δύσκολα τά καταργεῖ κανείς.
Κι ὅταν, μέ τό καλό, τελειώσουνε τήν ἐργασία,
κι ὁρίσαντες και περικόψαντες τό πᾶν λεπτομερῶς,
ἀπέλθουν, παίρνοντας καί τήν δικαία μισθοδοσία,
νά δοῦμε τί ἀπομένει πιά, μετά
τόση δεινότητα χειρουργική. –
Ἴσως δέν ἔφθασεν ἀκόμη ὁ καιρός.
Να μή βιαζόμεθα∙ εἶν’ ἐπικίνδυνον πρᾶγμα ἡ βία.
Τά πρόωρα μέτρα φέρνουν μεταμέλεια.
Ἔχει ἄτοπα πολλά, βεβαίως και δυστυχώς, ἡ Ἀποικία.
Ὅμως υπάρχει τί τό ἀνθρώπινον χωρίς ἀτέλεια;
Καί τέλος πάντων, νά, τραβούμ’ ἐμπρός».
***
    Έχουν περάσει σχεδόν 100 χρόνια από τότε που ο Κωνσταντίνος Καβάφηςέγραφε το ποίημά του «Ἐν Mεγάλῃ Ἑλληνικῄ Ἀποικία, 200 π.Χ.».
    Όσοι κυβέρνησαν αυτόν τον τόπο, της «πρώτης φοράς Αριστερά»συμπεριλαμβανομένης, θα κουβαλούν εσαεί το άγος της τραγικής επικαιρότητας των στίχων του μεγάλου Αλεξανδρινού.
Πηγή: enikos.gr

Διαβάστε περισσότερα

Τα λεγόμενα και τα βλεπόμενα της πρώτης φοράς

ΠΑΝΤΕΛΗΣ ΜΠΟΥΚΑΛΑΣ

Ο​​σο προσπαθώ να φέρω στον χρόνο τα πίσω μπρος, μετρώντας και ζυγίζοντας τις εν εξουσία ημέρες της Αριστεράς, της πρώτης φοράς και της συνεχιζόμενης δεύτερης, στο μυαλό μου κλωθογυρίζουν κάποιες παροιμίες, μπορεί υποβοηθητικές, μπορεί παγιδευτικές. «Αλλα είναι τα λεγόμενα και άλλα τα βλεπόμενα», λέει μία εξ αυτών, που την αποθησαύρισε ο λόγιος Επαμεινώνδας Ι. Σταματιάδης στα πεντάτομα «Σαμιακά» του –«ιστορία της νήσου Σάμου από των αρχαιοτάτων χρόνων μέχρι των καθ’ ημάς»–, τα οποία εκδόθηκαν τη δεκαετία 1881-1891. Την τόσο οικεία διάσταση του υπεσχημένου από το εμπράκτως επαληθευόμενο ζωγραφίζει ο κοινός λόγος. Ο συλλογικός νους, παθός και μαθός, έχει αφιερώσει κι άλλες πικρόχολες σκέψεις, συνοψισμένες σε λίγες λέξεις, έμμετρες ή μη, στη μονότονα επανερχόμενη υπερβολή των υποσχέσεων και στη συνεπακόλουθη, αναπόδραστη διάψευση. Γνωστότερη απ’ όλες είναι η ομοιοκατάληκτη καταδίκη του πολυλογά που κατά κάποιον τρόπο αντιποιείται την εξουσία του Θεού, όμηρος της φαντασίωσης ότι διαθέτει και την κοσμοπλαστική ισχύ του, και «με τα λόγια χτίζει ανώγεια».

Και πολλά στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ συμφωνούν πια, αναγκαστικά συμφιλιωμένα με την αρχή της πραγματικότητας, πως ήταν πάμπολλες και αντιφατικές οι εξαγγελίες τους, όσες οδήγησαν στην εκλογική νίκη της 25ης Ιανουαρίου 2015 και στην επικράτηση στις 20 Σεπτεμβρίου, παρά την ανασκευαστική διαχείριση του δημοψηφίσματος, το νόημα του οποίου ήρθε τα πάνω κάτω, ακυρωμένο. Είχαν βγει από το καλούπι ενός πλειοδοτικού βολονταρισμού που αρκείται στην κολακεία του πλήθους. Δεν επιθυμεί να το συναρπάσει ιδεολογικά και να το πολιτικοποιήσει ουσιωδώς.

Ο ΣΥΡΙΖΑ κέρδισε ψήφους με τον τρόπο αυτό, όχι πολιτικοποιημένες συνειδήσεις. Η «αισιοδοξία της βούλησης» που χαρακτήρισε τον προεκλογικό «ευαγγελισμό» του, όχι στην γκραμσιανή εκδοχή της αλλά μεταποιημένη στη μορφή ενός ετσιθελισμού που όσο περισσότερο αγνοεί την πραγματικότητα τόσο περισσότερο εξοιδαίνεται, έθεσε τον πήχη στα έξι μέτρα του επί κοντώ. Και ωστόσο, προηγούνταν το άλμα εις ύψος, στα 2,30. Γι’ αυτό το αγώνισμα έπρεπε να προπονηθούν οι του ΣΥΡΙΖΑ. Εγκαιρα. Εβλεπαν άλλωστε από νωρίς την εξουσία να έρχεται προς το μέρος τους. Ή μάλλον εκείνο το μικρό κομμάτι εξουσίας που αντιστοιχεί σε μια ισχνή κοινοβουλευτική πλειοψηφία, που κι αυτή τελικά προέκυψε με αναγκαστικό δάνειο. Η σύμπραξη με τους ανερμάτιστους ΑΝΕΛ, που τον Ιανουάριο παρουσιάστηκε σαν υποχρεωτική αλλά τον Σεπτέμβριο επικυρώθηκε θεαματικά, με την άνοδο του κ. Καμμένου στην πανηγυρική εξέδρα των Προπυλαίων, ήταν η πρώτη αιτία βαριάς απογοήτευσης.

Η καθημερινότητα έδειξε γρήγορα ότι στον ΣΥΡΙΖΑ, αν και έβλεπαν πως η προσδοκία τους θα πραγματωνόταν σύντομα, λίγο χρόνο είχαν ξοδέψει για να ετοιμαστούν και να ετοιμάσουν – μελέτες, σχέδια, προγράμματα. Καλά καλά οι επικεφαλής δεν γνώριζαν την ανθρωπογεωγραφία των πολιτευτών τους. Εκ των υστέρων, η μεν προπαρασκευή κρίνεται ισχνή, η δε αυτοπεποίθηση υπερδιογκωμένη. Σε έναν κόσμο που θέλει να λέει και να πιστεύει ότι πολιτεύεται για το «εμείς» και με το «εμείς», για την προσφορά και όχι για την κάρπωση, ήταν οδυνηρά πολλά τα φουσκωμένα «εγώ» που ξεφύτρωσαν στις πρώτες κιόλας κυβερνητικές εβδομάδες (και κάμποσοι οι μη υπουργοποιηθέντες τηλεμεμψίμοιροι). Τυπικότερο δείγμα ο κ. Γιάνης Βαρουφάκης. Μια βεντέτα. Πολιτεύτηκε πρωτίστως για τον εαυτό του, σπαταλώντας περισσότερες ώρες και φαιά κύτταρα για να φτιασιδώνει τις αρθρογραφικές του παρεμβάσεις ή για να σκηνοθετεί τον ναρκισσισμό του στις αμέτρητες συνεντεύξεις του παρά για να ετοιμάζει τους φακέλους με τους οποίους ίσως αντιμετώπιζε αποτελεσματικότερα τον κ. Σόιμπλε και τους δορυφόρους του. Η ψευδαίσθηση ότι αρκεί η προσωπική γοητεία για να καμφθούν προκαταλήψεις, συσχετισμοί και παγιωμένα συμφέροντα μόνο στη διαπραγματευτική ήττα θα μπορούσε να οδηγήσει. Οπως κι έγινε.

Υπερεκτίμησε τις δυνάμεις του ο ΣΥΡΙΖΑ. Το αποδέχεται πλέον και η ηγεσία του, η οποία βιάστηκε να πιστέψει ότι το κόμμα ήταν ήδη κίνημα μαζικό, πανελλαδικό και βαθιά συνειδητοποιημένο. Οπως βιάστηκε να πιστέψει ότι είχε ξεπεραστεί πια η περίοδος του απλού αθροίσματος και ότι οι συνιστώσες είχαν όντως αποφασίσει να απενεργοποιήσουν το αριστερόμετρό τους, διαφορετικό για την καθεμιά, και να πάψουν να κρατούν και δεύτερα, κρυφά κατάστιχα, για να καταγράφουν τους «δικούς τους», επιρροές ή σταυρούς. Ταυτόχρονα, υποτίμησε τους αντιπάλους του στην Ευρώπη, πιθανώς και επειδή υπέθεσε ότι ο σεβασμός τους στη λαϊκή ψήφο θα ήταν πραγματικός και όχι διακηρυκτικός, κι έτσι δεν θα τολμούσαν να καταφρονήσουν τη λαϊκή ετυμηγορία. Και ποντάρισε πολλά σε μια «συμμαχία του Νότου», που όμως ούτε καν τώρα δεν φαίνεται πιθανή, παρότι ο Ματέο Ρέντσι εκδηλώνεται, ξιφουλκεί κατά των Βρυξελλών, στην Πορτογαλία σχηματίστηκε κυβέρνηση σοσιαλιστών (υποστηριζόμενη από τα κόμματα της Αριστεράς), οι δε Podemos διεκδικούν τμήμα της κυβερνητικής εξουσίας στην Ισπανία. Προφανώς και δεν θα είχαν ιδιαίτερη όρεξη οι συντηρητικές δυνάμεις της Ε.Ε. ν’ αφήσουν ανενόχλητο το αριστερό ελληνικό πείραμα, παρακολουθώντας το εξ αποστάσεως και δίχως θεμιτές και αθέμιτες παρεμβάσεις. Μα ποια τα δεύτερα σχέδια, εκτός από τα οιηματικά βαρουφάκεια;

Οταν διαβάζεις βιαστικά και λαθεμένα το κείμενό σου (ας το τιτλοφορήσουμε «Η εξουσία εν Ελλάδι»), εμπιστευόμενος υπερβολικά την αυτοσχεδιαστική σου ικανότητα, δύσκολα καταφέρνεις να το ερμηνεύσεις σωστά, να το μεταφράσεις με πιστότητα και, κυρίως, να το αλλάξεις. Να προσπαθήσεις δηλαδή να το αλλάξεις, ξεπερνώντας την πεισματική αντίσταση των ιδεολογικών αντιπάλων σου, ημεδαπών και αλλοδαπών.
Κάποια κεφάλαια τα διάβασε με καθαρό μυαλό ο ΣΥΡΙΖΑ. Σε αυτά πολιτεύτηκε τιμώντας τις δεσμεύσεις του – και σε αυτά ακριβώς ήρθε σε ρήξη (αναμενόμενη άλλωστε) με τους εθνικιστές ΑΝΕΛ. Εννοώ τον νόμο για την απόδοση της ελληνικής ιθαγένειας σε παιδιά αλλοδαπών που γεννιούνται και σπουδάζουν στην Ελλάδα και το σύμφωνο συμβίωσης προσώπων του ίδιου φύλου. Το ότι και στις δύο περιπτώσεις η νομοθετική μέριμνα θα μπορούσε να είναι ακόμα πιο ανοικτή δεν σημαίνει πως είναι ευτελές ό,τι ήδη συντελέστηκε.
Εννοώ, επιπλέον, την αναγνωρισμένη και από τον υπ. Οικονομικών της Ρηνανίας-Βεστφαλίας βούληση να ελεγχθούν οι λίστες Λαγκάρντ, Μπόργιανς κ.ο.κ., για λόγους οικονομικούς όσο και ηθικούς. Αίσθησή μου, επίσης, είναι ότι στο κεφάλαιο που τα πράγματα θα ήταν εντελώς διαφορετικά, γκρίζα, αν δεν κυβερνούσε ο ΣΥΡΙΖΑ είναι το μεταναστευτικό-προσφυγικό. Γι’ αυτά όμως την άλλη Κυριακή.

Διαβάστε περισσότερα

Πρώτη φορά τέτοια ψευτοαριστερά!

Μετά τον καστανά της Θεσσαλονίκης εντόπισαν, συνέλαβαν και επέβαλαν πρόστιμο 10.000 ευρώ σε 65χρονη καρκινοπαθή που πουλούσε τα προσωπικά της αντικείμενα σε λαϊκή αγορά, παραμονή των Χριστουγέννων, για να αγοράσει τα φάρμακά της. Τα χτυπήματά τους ενάντια στην ολιγαρχία είναι αμείλικτα…
Αυτοί που θα έβαζαν τέλος στο καθεστώς των μαγκαλιών μείωσαν στο μισό το επίδομα θέρμανσης και στους μισούς τους δικαιούχους του…
Αυτοί που θα επέστρεφαν την 13^η σύνταξη έκοψαν κι άλλο τις συντάξεις και τώρα σχεδιάζουν ένα Ασφαλιστικό που μπροστά του εκείνο του Γιαννίτση μοιάζει με «πταίσμα».
Εκείνοι που θα έφερναν την αξιοπρέπεια στους γέροντες έφτασαν στο σημείο ναχτυπούν με τα ΜΑΤ συνταξιούχους (!) στις συγκεντρώσεις του ΠΑΜΕ ανακηρύσσοντας τα δακρυγόνα σε «ήπιο μέσο καταστολής»!

Αυτοί που θα «έσκιζαν τα Μνημόνια», στις 20 Φλεβάρη, ούτε ένα μήνα από την ανάδειξή τους στην κυβέρνηση, πριν ακόμα ψηφίσουν τα δικά τους Μνημόνια, είχαν αποδεχτεί, ψηφίσει και παρατείνει τα Μνημόνια και τις δανειακές συμβάσεις των προηγούμενων, είχαν ανακηρύξει κατά «70% καλό» το μνημονιακό έγκλημα που είχε ήδη διαπραχτεί και προετοίμαζαν το έγκλημα που με τη δική τους σφραγίδα ερχόταν, αναγορεύοντας την πολιτική απατεωνιά σε «δημιουργική ασάφεια»…
Αυτοί που τον Γενάρη είχαν το θράσος να πάνε στο Σκοπευτήριο για να μαγαρίσουν την Ιστορία του ελληνικού λαού, τον Δεκέμβρη μήνα φρόντισαν να απέχουν από την ψηφοφορία στον ΟΗΕ για την καταδίκη του ναζισμού,εναρμονισμένοι – ακόμα και σ’ αυτό – με την τακτική της ΕΕ…
Αυτοί που θα έφερναν την «κοινωνική δικαιοσύνη» ανέβασαν το ΦΠΑ στα είδη λαϊκής διατροφής στο 23% συστήνοντας στο λαό «λιτό βίο» και συνταγές με… γεμιστά, εισηγούνται επιβολή διδάκτρων στα δημόσια σχολεία, συνεχίζουν την πολιτική των ίδιων χαρατσιών και των ίδιων ΕΝΦΙΑ και μάλιστα επί μειωμένων αντικειμενικών αξιών, ψήφισαν έναν προϋπολογισμό που προβλέπει ότι οι φόροι για το λαό θα ξεπεράσουν το 2016 τα 45 δισ. ευρώ, όταν για τραπεζίτες, εργολάβους και πολυεθνικές οι φόροι δεν ξεπερνούν τα 3 δισ. ευρώ…   
Αυτοί που θα έβαζαν τέλος στην εκποίηση της χώρας, ξεπούλησαν τα αεροδρόμια στους Γερμανούς, το λιμάνι στους Κινέζους, τον Αστέρα της Βουλιαγμένης σε Κουβετιανούς και Τούρκους και έπεται συνέχεια…

Εκείνοι που θα ήταν «υπηρέτες» του λαού, αφού πέρασαν από τα «καταργούμε τα Μνημόνια» στα «παράλληλα προγράμματα» κι αφού διέπραξαν κάθε είδους αθλιότητα που αρμόζει στο μικρεμπόριο της ελπίδας, φρόντισαν τα δικά τους Μνημόνια να είναι το επιστέγασμα μιας πρωτοφανούς προδοσίας που – την ακριβώς επόμενη μέρα – μετέτρεψε το 61% «Όχι» του δημοψηφίσματος σε 100% «Ναι» στην ποδιά της Μέρκελ και στα θησαυροφυλάκια των ανακεφαλαιοποιημένων τραπεζών.
Αυτοί που θα «τέλειωναν με το παλιό», σαν «νομιμοποιητική» βάση για τα δικά τους ρουσφέτια, για τον δικό τους νεποτισμό, για τον δικό τουςκαρεκλοκενταυρισμό, έχουν επιδοθεί στην απίθανη κατρακύλα να παραπέμπουν στους αγώνες του ΕΑΜ, στην Μακρόνησο και στους μαχητές του Δημοκρατικού Στρατού Ελλάδας! Τέτοια ξετσιπωσιά…
Αυτοί που θα αποκαθιστούσαν την «εθνική κυριαρχία» και την «εθνική ανεξαρτησία» έφτασαν να προτείνουν δημιουργία νέων ΝΑΤΟϊκών βάσεων στην Ελλάδα, να πρωτοστατούν σε χοροεσπερίδες του ΝΑΤΟ τραγουδώντας «we are the world, we are the children», να έχουν μετατρέψει την Ελλάδα στημοναδική χώρα μετά τις ΗΠΑ που επιτρέπει παρουσία ισραηλινών στρατευμάτων στο έδαφός της, να επιδίδονται σε κάθε λογής κωλοτούμπα που προστάζουν τα «πεντοζάλια των αγορών και να ανοίγουν ομπρέλα όταν ο Σόιμπλε τους κάνει συστάσεις του τύπου «είναι η εφαρμογή (των Μνημονίων),ηλίθιε»…  

Προσοχή, αυτά τα πρωτοσέλιδα (Μάρτης 2013) η «Αυγή» τα επέλεγε για τα Μνημόνια των άλλων…
Αυτοί που θα άλλαζαν την Ελλάδα και την Ευρώπη (!), ήρθαν να φέρουν σε πέραςτην πιο βρώμικη δουλειά που οι προκάτοχοί τους θα ήταν αδύνατον να ολοκληρώσουν, δίνοντας «αριστερό» περιτύλιγμα στην ραγιάδικη θεωρία πως«δεν υπάρχει εναλλακτική» και διακηρύσσοντας – αυτοί οι πρώην «αντιμνημονιακοί» και «αντιμερκελιστές» – ότι όποιος δεν είναι με το «αριστερό» τους Μνημόνιο είναι με τον Σόιμπλε!
Στον έναν χρόνο από τις εκλογές της 25ης Γενάρη του 2015, δεν υπάρχει καμία αμφιβολία: Πρώτη φορά τέτοια ψευτοαριστερά!
Πηγή: enikos.gr

Διαβάστε περισσότερα

365 μέρες κυβέρνησης της «αριστεράς» – Τι μάθαμε

Tι μάθαμε τον 1 χρόνο ΣΥΡΙΖΑ;

Νίκος Μόττας*

Στις 25 Γενάρη συμπληρώνεται ένας χρόνος από την εκλογική νίκη του ΣΥΡΙΖΑ και το θριαμβευτικό ερχομό της «αριστεράς» στη διακυβέρνηση του τόπου. ‘Ενας χρόνος από την περίφημη «Πρώτη φορά Αριστερά», τότε που η «ελπίδα έρχονταν» και η «Ελλάδα προχωρούσε» όπως έγραφαν τα σλόγκαν του ΣΥΡΙΖΑ. Σήμερα, θα ήταν κανείς το λιγότερο αχάριστος αν δεν αναγνώριζε ότι αυτός ο ένας χρόνος της αριστερής διακυβέρνησης αποτελεί πηγή πλούσιων συμπερασμάτων από τα οποία οφείλουμε να διδαχθούμε.
Τι μάθαμε, λοιπόν, μεταξύ άλλων, μέσα σε αυτό το διάστημα;

• Μάθαμε ότι το διαβόητο «σκίσιμο των μνημονίων» του κ. Τσίπρα δεν σήμαινε τελικά απεμπλοκή απ’ τα μνημόνια, αλλά- αντιθέτως– σήμαινε επαναδιαπραγμάτευση και τελικά επιβολή νέου, επαχθέστερου μνημονίου.

• Μάθαμε ότι η- κατά τον κ.Τσίπρα– κατάργηση «με ένα νόμο και σε ένα άρθρο» όλων των μέτρων λιτότητας των προηγούμενων κυβερνήσεων ήταν τελικά «σχήμα λόγου». Έτσι, στα φούμαρα και τις μεταξωτές κορδέλες που ο αρχηγός του ΣΥΡΙΖΑ πουλούσε στο λαό προεκλογικά ήρθαν, μετεκλογικά, να προστεθούν νέα μέτρα λιτότητας. Το δε «Πρόγραμμα της Θεσσαλονίκης», με τα λιγοστά ψίχουλα που έδινε για την ακραία φτώχεια, πήγε κι’ αυτό περίπατο…

• Μάθαμε πως μπορεί η δημιουργική ασάφεια της «πρώτης φοράς αριστερά» να επινοήσει μια σειρά λέξεις και φράσεις όπως πρόγραμμα-γέφυρα, πρόγραμμα-πακέτο, συμφωνία, έντιμος συμβιβασμός, αμοιβαία επωφελής συμφωνία κλπ με έναν και μόνο στόχο: Να ρίξει στάχτη στα μάτια του λαού, κρύβοντας πίσω από την ασάφεια και τους λεκτικούς ακροβατισμούς το απεχθές, αντιλαϊκό πρόσωπο του αναπόφευκτου συμβιβασμού της.

• Μάθαμε πως, στο πλαίσιο της κρίσης, πρέπει να συμβιβαστούμε με το «λιτό βίο» (Βαρουφάκης) και τα «γεμιστά» (Φωτίου). Με λίγα λόγια, να χει ο λαός μειωμένες προσδοκίες, να κρατά χαμηλά το κεφάλι απέναντι στην άρχουσα τάξη, να συμβιβάζεται με τις ταξικές ανισότητες. Αυτή είναι η συνταγή κάποιων που παριστάνουν τους «αριστερούς».

• Μάθαμε ότι, στη διάλεκτο της «αριστεράς» του ΣΥΡΙΖΑ, το «ΌΧΙ» σημαίνει «ΝΑΙ». Είναι η ίδια διάλεκτος, που συνοδευόμενη από μεγάλες δόσεις πολιτικής απατεωνιάς, κάνει το άσπρο-μαύρο, μετατρέποντας την αντιμνημονιακή ψήφο της λαϊκής πλειοψηφίας σε… υπογραφή νέου μνημονίου.

• Μάθαμε ότι η Τρόικα, την οποία ο ΣΥΡΙΖΑ θα έδιωχνε με τις κλωτσιές απ’ την Ελλάδα, παρέμεινε στη χώρα αλλάζοντας όνομα: από Τρόικα μετονομάστηκε σε «θεσμοί». Το«οριστικό τέλος» που η κυβέρνηση του κ.Τσίπρα θα έβαζε στην Τρόικα και τις πολιτικές της πήγε περίπατο και η λαϊκή φράση «άλλαξε ο Μανωλιός κι’ έβαλε τα ρούχα του αλλιώς» επιβεβαιώθηκε και πάλι στην πράξη.

• Μάθαμε ότι ο ΕΝΦΙΑ, την κατάργηση του οποίου ο ΣΥΡΙΖΑ υπόσχονταν προεκλογικά σε όλους τους τόνους, όχι μόνο δεν καταργήθηκε αλλά συνεχίζει, εδώ και ένα χρόνο «αριστερής κυβέρνησης», να επιβαρύνει τα λαϊκά νοικοκυριά.

• Μάθαμε ότι μια «κυβέρνηση της αριστεράς», αν είναι αρκούντως αδίστακτη όπως αυτή του ΣΥΡΙΖΑ, μπορεί να κάνει με επιτυχία τη δουλειά που σκληρές δεξιές, νεοφιλελεύθερες κυβερνήσεις ενδεχομένως να δυσκολεύονταν να βγάλουν σε πέρας. Κάπως έτσι να ξεπουλούνται σε επιχειρηματικούς κολοσσούς 14 περιφερειακά αεροδρόμια και να βρίσκονται στα σκαριά ιδιωτικοποιήσεις λιμανιών, σιδηροδρόμων, τομείς της ενέργειας κλπ.

• Μάθαμε πως μια κυβέρνηση – αυτής της υποτιθέμενης αριστεράς – μπορεί να εφαρμόζει όσα προηγουμένως κατήγγειλε. Όπως, για παράδειγμα, την εφαρμογή Πράξης Νομοθετικού Περιεχομένου (ΠΝΠ) για τη δέσμευση των ταμειακών διαθέσιμων. Το 2012, σύμφωνα με τον τους κ.κ. Τσίπρα και Βούτση, οι ΠΝΠ «συρρίκνωναν τη δημοκρατία» και ήταν «χουντικής έμπνευσης». Το 2015 οι ίδιοι, ως κυβέρνηση, εφάρμοσαν τέτοιες πρακτικές.

• Μάθαμε τι σημαίνει «πολύπλευρη και πολυδιάστατη εξωτερική πολιτική» στη διάλεκτο του ΣΥΡΙΖΑ. Σημαίνει πίστη και υποταγή σε ιμπεριαλιστικές οργανώσεις όπως το ΝΑΤΟ και η ΕΕ. Σημαίνει βαθύτερη εμπλοκή της χώρας στο καζάνι των ενδοιμπεριαλιστικών, ευρωατλαντικών ανταγωνισμών που σιγοβράζει στην περιοχή. Σημαίνει διπλωματικά πάρε-δώσε με ανοιχτά ακροδεξιές, φασιστικές κυβερνήσεις όπως αυτή της Ουκρανίας. Σημαίνει, επιπλέον, συμμετοχή, χαμόγελα και δημόσιες σχέσεις σε διάσημα ιμπεριαλιστικά φόρουμ και think tank, όπως τα ινστιτούτα Brookings, Levy και Κλίντον. Σημαίνει, πως οι – άλλοτε- «φονιάδες των λαών» είναι τώρα οι καλύτεροι μας φίλοι, οι σύμμαχοι και προστάτες μας.

• Μάθαμε ότι η «κυβέρνηση της Αριστεράς» – που τόσο νοιάζεται για την κοινωνική δικαιοσύνη και την υπεράσπιση των αδυνάτων- βρήκε τους ενόχους της φοροδιαφυγής. Όχι βέβαια στο μεγάλο κεφάλαιο -αλοίμονο!- αλλά σε πλανόδιους καστανάδες και καρκινοπαθείς που προσπαθούν να βγάλουν ένα μεροκάματο.

• Μάθαμε ότι το χτύπημα του αστυνομικού κλομπ δε διαχωρίζεται σε «δεξιό» και «αριστερό». Είδαμε, έτσι, τα «αριστερά» ΜΑΤ του κ. Τσίπρα και του κ. Τόσκα να τσακίζουν διαδήλωση συνταξιούχων, χτυπώντας στο ψαχνό απόμαχους της ζωής που διεκδικούν το αυτονόητο – μια αξιοπρεπή σύνταξη. Είδαμε τα ΜΑΤ της ίδιας αυτής αριστερής κυβέρνησης να επιτίθενται σε αγρότες, να παρεμποδίζουν απεργίες (Γιάννενα, SKOT Μάνδρα κλπ) αποδεικνύοντας πως το αστικό κράτος, ως όργανο ταξικής κυριαρχίας, εκφράζει την κοινωνική εκείνη τάξη που βρίσκεται στην εξουσία και τα συμφέροντα της οποίας προασπίζει.

• Μάθαμε πως οι αγωνιστικές περγαμηνές στο ΕΑΜ, τον ΕΛΑΣ, το ΔΣΕ μπορούν να μπαίνουν στο χρηματιστήριο των αγοραίων πολιτικών συναλλαγών για να δικαιολογήσουν μαζικούς διορισμούς. Προφανώς έτσι αντιλαμβάνονται και «τιμούν» την ιστορία της Αριστεράς εκεί στον ΣΥΡΙΖΑ- ξεπουλώντας τους αγώνες των προγόνων τους για βολέματα και ρουσφετολογικούς διορισμούς. «Για ένα κομμάτι ψωμί, θα χεις ξεχάσει πολλά…».

Αυτά είναι ορισμένα απ’ τα διδάγματα ενός χρόνου «κυβέρνησης της Αριστεράς». Μιας Αριστεράς που ετοιμάζεται, σε λίγο καιρό, να επιφέρει το τελειωτικό χτύπημα στην κοινωνική ασφάλιση, μέσω του νομοσχεδίου για το Ασφαλιστικό.
Αυτή, λοιπόν, η περίφημη «Πρώτη φορά Αριστερά» του ΣΥΡΙΖΑ, δεν ήταν ούτε «πρώτη», ούτε πολύ περισσότερο «αριστερά». Ήταν ένα κάκιστο ριμέϊκ του ’81, μια ξινισμένη σούπα σοσιαλδημοκρατικής έμπνευσης φτιαγμένη με τα ίδια υλικά πολιτικής απατεωνιάς, αμοραλισμού και φαυλοκρατίας. Ήταν, εν τέλει, ένας κανιβαλισμός της ίδιας της έννοιας της «Αριστεράς» από τον κ.Τσίπρα και την παρέα του.
Αν είναι, λοιπόν, κάτι που πρέπει να μας μείνει, ως καταστάλαγμα των παραπάνω «μαθημάτων», αυτό είναι το εξής ένα: πως «αριστεροί σωτήρες» του λαού ούτε υπήρξαν, ούτε θα υπάρξουν. Και πως το ταξικό, εκμεταλλευτικό σύστημα δεν καλλωπίζεται και δεν χωρά φιλολαϊκής διαχείρισης, όσα αριστερά στολίδια κι’ αν του βάλεις, παρά μονάχα συντρίβεται και ανατρέπεται από τον ίδιο το λαό και την πάλη του.
* υποψήφιος Διδάκτωρ Πολιτικών Επιστημών και Ιστορίας.
atexnos.gr

Διαβάστε περισσότερα

Αλέξης Τσίπρας προς τους αγρότες της Φθιώτιδας: Μνημόνια και αγρότης και αγροτιά δεν πάνε μαζί.΄Η θα ανατρέψουμε αυτή την πολιτική ή θα γίνουμε όλοι αποικία χρέους!

ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΜΗΛΑΚΑΣ 

καθ ότι η αγροτιά και πάλι είναι στο δρόμο  ας ακούσουμε για να θυμηθούμε μια σθεναρή  και γενναία φωνή υποστήριξης των δίκαιων αιτημάτων της. Η φωνή έρχεται από τον όχι και τόσο μακρινό Φλεβάρη του 2013 και είναι του Αλέξη Τσίπρα
Τι ωραία που τα έλεγε τότε.!!!
Απολαύστε τον….

Διαβάστε περισσότερα