Δυστυχώς Survivor

 Και βεβαίως το Survivor είναι μια βαθιά πολιτική υπόθεση. Συνιστά μια προσομοίωση της κοινωνίας, έτσι όπως τη θέλει η εξουσία. Μιας κοινωνίας «ναυαγών» που αθλούνται στην πείνα.

Δύο ομάδες, που εναλλάξ η μία φυτοζωεί, η άλλη πεινάει. Δυο ομάδες ομοιότροπες, που δεν τις χωρίζει καμιά ιδεολογική ή πολιτική διαφορά (περίπου όπως τα κυρίαρχα κόμματα στη σημερινή Bουλή) και τις προσδιορίζει ο αγώνας για την καρύδα (όπως αντιστοίχως για την καρέκλα).
Η χόρτασή μου η πείνα σου, ο θάνατός σου η ζωή μου, είναι ο ύψιστος στόχος δύο ομάδων που συκοφαντούν κάθε έννοια συλλογικότητας, λογικής, ηθικής, πολιτικής και πολιτισμού. Δυο ομάδες ομοούσιες,
απολύτως υποταγμένες στους κανόνες του παιχνιδιού - στους κανόνες της εξουσίας. Δυο ευκαιριακές συνθέσεις ατόμων που πρέπει να αποδεικνύουν ότι δεν είναι πρόσωπα, ότι δεν έχουν χρώματα και σημαίες, ότι μπορούν να αλλάζουν φανέλες,
ότι προσαρμόζονται
και ότι με το παράδειγμά τους μπορούν να μας εθίσουν στο αξίωμα ότι η υποταγή οδηγεί στην επιβίωση.
Το «παιχνίδι» αυτό είναι ασφαλώς μια επικερδέστατη μπίζνα για το κανάλι που το προβάλλει (και οι φιλοδοξίες του ίσως να φθάνουν έως εκεί - στα φράγκα), αλλά η δομή του βασίζεται στην παθολογία που οι εξουσίες θέλουν να δημιουργούν στις κοινωνίες, ενώ η επιτυχία του ξεπερνά και τα πιο τρελά όνειρα αυτών των εξουσιών - πράγμα που
μεταθέτει την ευθύνη για αυτήν την επιτυχία στην κοινωνία. Κι αυτό δεν είναι οξύμωρο. Το Survivor δεν είναι μόνον ένας παραμορφωτικός καθρέφτης στον οποίον μεγεθύνονται κοινωνικές παθολογίες, αλλά και ένα κάτοπτρο μέσα στο οποίο μεγάλο μέρος της κοινωνίας βλέπει αυτά που συμβαίνουν στην ίδια. Και ταυτίζεται.
Θα έλεγε κανείς, αν ήταν προβοκάτορας, ότι μεγάλο μέρος της κοινωνίας είναι τόσο καταπτοημένο, ώστε να αρέσκεται πλέον να παρακολουθεί -υπό μορφήν θεάματος- τη λειτουργία των μηχανισμών που το αποβλακώνουν. Ενα Σύνδρομο της Στοκχόλμης σε μαζική κλίμακα.
Δεν είναι κάτι το καινοφανές, ούτε είναι η πρώτη φορά που οι άνθρωποι μιμούνται τους πιθήκους. Επίσης, δεν είναι η πρόθεσή μας στο σημείωμα αυτό να κρίνουμε τους παίκτες και τα κίνητρά τους, αλλά να παρατηρήσουμε πώς λειτουργούν τα πιόνια σε ένα παιγνίδι με τόσο μεγάλη κοινωνική απήχηση - που μόνον η αμηχανία μας (ή η αλαζονεία μας) θα μπορούσε να σνομπάρει. Οι πολίτες
που απεχθάνονται το Survivor είναι και πάλι μια μειοψηφία. Η πλειοψηφία ή ταυτίζεται με το παίγνιον, ή διασκεδάζει την ανία της, ή καταφεύγει σε μια «ξένη» μιζέρια για να ξεφύγει από τη δική της. Σε αυτό το παιχνίδι
δεν παίζουν κανονικοί ή κοινοί άνθρωποι, common people όπως λένε οι Αγγλοι, αλλά είδωλα μέσα απ’ τη ζωή των οποίων το lifestyle μάθαινε επί δεκαετίες τους κοινούς ανθρώπους να ζουν τη δική τους ζωή. Μπορεί σήμερα, μετά τον θάνατο του lifestyle, τα είδωλα αυτά να είναι συνήθως φθηνιάρικα, αλλά η συνταγή παραμένει η ίδια: να ψιμυθιώνει κανείς τα βάσανά του με το γκλάμουρ κατασκευασμένων όντων, με το photoshop μιας εικονικής πραγματικότητας, με ένα λαχείο που δεν θα σου κληρώσει ποτέ - ώσπου λήγοντα στον λήγοντα να λήξεις.
Αν συγκρίνει κανείς παλαιότερα ριάλιτυ σώου με το Survivor, θα τα βρει πιο ενδιαφέροντα, απόδειξη ότι η παρακμή χρόνο με τον χρόνο οδηγεί σε όλο και πιο ευτελή προϊόντα, σε όλο και πιο ανόητες καταστάσεις - με λείο εγκέφαλο.

Τι βλέπουμε στο Survivor; Εν πρώτοις, το «διαίρει και βασίλευε» με τον επιμερισμό των παικτών σε δύο αντιμαχόμενες (που θα μπορούσαν να ήταν σύμμαχες) ομάδες, σε δύο «σταυροφορίες χωρίς σταυρό». Ακριβώς όπως «πρέπει» να συμβαίνει στις κοινωνίες: για όσα σου κάνει ο αποπάνω να σου φταίει ο διπλανός. Ο διαρκής και βλακώδης διαχωρισμός. Σε «ιδιωτικούς» και «δημόσιους» υπαλλήλους, φέρ’ ειπείν. Οπου ο θάνατος της κατσίκας του γείτονα χορταίνει τον πρωτογονισμό όσων σκέφτονται μόνον με στερεότυπα.
Στον κόσμο του Survivor, που παραπέμπει σε μια επιστροφή (της ελεεινής μορφής) στη φύση (της ελεεινής μορφής) -σε ένα «εξωτικό νησί» βγαλμένο μέσα από τις σελίδες των περιοδικών και τις σκηνές τηλεοπτικών σειρών-,
δυο μπουλούκια κάνουν χύδην ψυχανάλυση το ένα στο άλλο, αγωνίζονται σε έναν γελοιωδέστατο «στίβο», που προσβάλλει κάθε είδους σχολή σωματικής αγωγής, ομιλούν τα ελληνικά των εκατό λέξεων, κακοποιούν τις λέξεις, τις έννοιες και το συντακτικό σε κάθε τους φράση, ενώ ταυτοχρόνως συνοδεύουν τα λεγόμενά τους με τηλεοπτικού τύπου χειρονομίες και άλλους πιθηκισμούς.
Δύο αξιοθρήνητα σύνολα, τα μέλη των οποίων αποδίδουν τα ίδια στον εαυτόν τους το «ηθικό πλεονέκτημα», διαθέτοντας ταυτοχρόνως και τον κυνισμό που χρειάζεται για να αναφέρονται στη δική τους ιδιοτέλεια - έναν κυνισμό που θεωρούν ειλικρίνεια,
και μια δολιότητα που αναγκαστικώς πρέπει να μετέλθουν για να «επιβιώσουν» ώστε να φθάσουν στην τελική φάση του παιχνιδιού. Στον κόσμο αυτό η «υποψηφιότητα» δεν παραπέμπει στην εκλογή αλλά στην απομάκρυνση, στον εξοστρακισμό. Οπου, μάλιστα, ο αποσυνάγωγος πρέπει να «δικαιώσει», να επαινέσει την καταδίκη του.
Ο εν δυνάμει παρίας μαρτυρά τον χρυσούν κανόνα της λειτουργίας των Στρατοπέδων Συγκέντρωσης, όπου πάντα υπάρχει ένας κατώτερος, όπου κάποιος οδεύει προς την εξάλειψη - άρα εμείς καλά είμαστε, τουλάχιστον για την ώρα. Ωσπου να ’ρθει η ώρα μας.
Θα μου πείτε: όλα αυτά στο Survivor; Ναι. Υποδορίως. Οπερ ακόμα πιο επικίνδυνο. Αυτά και άλλα πολλά. Που μου διαφεύγουν.
Αυτό το παιχνίδι, η επικοινωνιακή του διαχείριση, η κατασκευή (εκτός παιχνιδιού) γεγονότων που αφορούν τη διόγκωση του ενδιαφέροντος για το παιχνίδι, η έμμεση συμμετοχή σε αυτό των διαδικτυακών κερκίδων, συνιστούν μια επιτυχία κατά τον τρόπο που τα φράγκα και η ισχύς αντιλαμβάνονται την επιτυχία.
Το Survivor δεν είναι μια εμφανώς αισχρή κατάσταση - αν ήταν, η κοινωνία θα το απέρριπτε. Είναι μια κατάσταση αισχρή στο βάθος της, που μπορεί να εμφανίζει τον εαυτόν της ανώδυνον. Μια κατάσταση που στην επιφάνειά της περιέχει το γελοίο και το ανόητο σε δόσεις που μας κάνουν να νιώθουμε καλύτεροι -στον καναπέ μας- από τους φουκαράδες που τρώνε καρύδες (εμείς τις καρύδες τις ψωνίζουμε απ’ το σουπερμάρκετ). Νιώθουμε
επίσης ότι πρόκειται για πρόσωπα αναλώσιμα, ότι η δόξα τους είναι πεπερασμένη, ότι στο τέλος οι περισσότεροι θα καταλήξουν στα αζήτητα - στον ίδιον ορίζοντα μεταξύ κουζίνας-λίβινγκ ρουμ-κρεβατοκάμαρας που κινείται και η δική μας φτωχοζωή.
Αλλωστε και το ίδιο το παιχνίδι, παρά το όνομά του, πέπρωται να πεθάνει - ενώ τη συνταγή του κάποτε η κόπωση του κοινού θα καταβάλει. Αλλο τι, χειρότερο πιθανόν, θα το διαδεχθεί.
Σε μια χώρα που τα παιδιά στα σχολεία δεν βλέπουν με οπτικοακουστικά μέσα τη ζωή των ανθρώπων στην Αθήνα του 5ου π.Χ. αιώνα ή στην Πόλη του 11ου μ.Χ. αιώνα, που η κοσμογραφία είναι μάθημα της μιας ώρας, σε μια χώρα που ο Τσίπρας λέει ψέματα σαν να πίνει νερό, που ο Σόιμπλε χειρουργεί στα νοσοκομεία και το Σύνταγμα κρατείται στα υπόγεια της οδού Μπουμπουλίνας, γιατί να μην «ξεχνιόμαστε με ένα Survivor»;

Διαβάστε περισσότερα

Οι «σκληροί» ηγέτες

By Serge Halimi and Βάλια Καϊμάκη (μετάφραση)
Σε έναν πλανήτη που εκτροχιάζεται, δεν είναι περίεργο ότι σε πολλά κράτη του κόσμου αναδεικνύονται ηγετικές προσωπικότητες από διαφορετικά στρατόπεδα, αλλά συγγενείς μεταξύ τους, καθώς τα κοινά τους χαρακτηριστικά είναι η πυγμή, ο θυμός και η πολεμόχαρη διάθεση.

Η ανταλλαγή φιλοφρονήσεων προκάλεσε έκπληξη. Στις 17 Δεκεμβρίου, ο Ρώσος πρόεδρος Βλάντιμιρ Πούτιν έκανε φανερή την προτίμησή του για έναν από τους υποψήφιους των προκριματικών εκλογών των Ρεπουμπλικάνων στις ΗΠΑ, τον νεοϋορκέζο πολυεκατομμυριούχο Ντόναλντ Τραμπ. Χαρακτηρίζοντάς τον «άνθρωπο έξυπνο και ταλαντούχο», τον ανέδειξε ως το «μεγάλο φαβορί της προεδρικής κούρσας». Αντί να αποποιηθεί μια τέτοια τιμή, η οποία όμως θα μπορούσε να τον καταστρέψει στο εσωτερικό ενός κόμματος όπου οι πολυάριθμοι νεοσυντηρητικοί αναρωτιούνται εάν απεχθάνονται περισσότερο τη Ρωσία ή το Ιράν, ο κύριος Τραμπ αντέδρασε με θέρμη: ο κ. Πούτιν «έχει πραγματικά την εξουσία στην πατρίδα του, είναι ένας δραστήριος ηγέτης, κάτι που τον διακρίνει σε σχέση με όσα ζούμε στον τόπο μας». Ο κύριος Τραμπ υποσχέθηκε επίσης ότι, εάν γίνει πρόεδρος των ΗΠΑ, θα συζητήσει πρόθυμα με τον Ρώσο ηγέτη. Η συμπάθεια που τρέφουν ο ένας για τον άλλο οι δύο σκληροί ηγέτες ενισχύεται από την κοινή τους περιφρόνηση για τον ένοικο του Λευκού Οίκου. Στον κύριο Πούτιν «δεν αρέσει καθόλου ο Ομπάμα, δεν τον σέβεται», επιχαίρει ο κύριος Τραμπ.
Γενικά, τα συμφέροντα τον κρατών υπερισχύουν των σχέσεων ανάμεσα στους ηγέτες τους. Όταν όμως η παγκόσμια οικονομία εκτροχιάζεται, όταν η τιμή του πετρελαίου καταρρέει, όταν οι δολοφονικές επιθέσεις πολλαπλασιάζονται δεν είναι ούτε παράξενο ούτε αδιάφορο να βγαίνουν στο προσκήνιο οι αξίες του νόμου και της τάξης αλλά και σκληρές, κυνικές και βίαιες προσωπικότητες. Υπέρμαχοι μιας πατριωτικής και ηθικής παλινόρθωσης, νοσταλγοί ενός εθνικού αφηγήματος, υψώνουν τη φωνή τους, φουσκώνουν τους μυς τους, ξεδιπλώνουν τα στρατεύματά τους.
Το τείχος στα σύνορα της χώρας του με τη Σερβία και την Κροατία επέφερε πολιτικά οφέλη στον Ούγγρο πρωθυπουργό Βίκτορ Όρμπαν, όπως και η προσάρτηση της Κριμαίας ενίσχυσε την εξουσία του Βλάντιμιρ Πούτιν και η δολοφονική καταστολή των Κούρδων ενίσχυσε τον Τούρκο πρόεδρο Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν. Κατά τον ίδιο τρόπο, όταν ο Ντ. Τραμπ συνιστά την επαναφορά των βασανιστηρίων στις ΗΠΑ ή όταν ο αντίπαλός του για το χρίσμα των Ρεπουμπλικάνων, Τεντ Κρουζ, απαιτεί να αντικατασταθούν οι στοχευμένοι βομβαρδισμοί ενάντια στο Ισλαμικό Κράτος με μια «ομοβροντία» στις περιοχές (και τον άμαχο πληθυσμό) που αυτό ελέγχει, τότε και ο ένας και ο άλλος κερδίζουν σε δημοφιλία στο στρατόπεδό τους. Η περιφρόνηση των διανοουμένων, των πανεπιστημιακών και του «πολιτικά ορθού» που αυτοί πρεσβεύουν, τους χρησιμεύει ως επιπρόσθετο επιχείρημα. Και αυτό συμβαίνει ίσως γιατί παρατήρησαν ότι οι Γάλλοι ηγέτες διανθίζουν ευχαρίστως τις ομιλίες τους με εκφράσεις όπως «σκληρή απάντηση» και «απαίτηση για αυστηρότητα», αυξάνουν τα προνόμια της αστυνομίας εις βάρος της δικαιοσύνης και αντιμετωπίζουν με φλέγμα τους δεκάδες αποκεφαλισμούς των αντιφρονούντων στη Σαουδική Αραβία.
Οι υποσχέσεις για ειρήνη και ευημερία του σύγχρονου καπιταλισμού είχαν ήδη διαψευστεί με την χρηματοπιστωτική πανωλεθρία του 2008. Σήμερα, είναι η σειρά να καταρρεύσει η κουλτούρα, το πνεύμα των ηγετών του με την ψεύτικη ευγένεια. Η «χαρούμενη παγκοσμιοποίηση» ήθελε να είναι ορθολογική, ρευστή, γενικευμένη, διασυνδεδεμένη. Η χρεωκοπία της ανοίγει το δρόμο σε «άνδρες θυμωμένους» και σε πολέμαρχους.

Διαβάστε περισσότερα

Η Le Parisien καταρρίπτει το μύθο για τους δημοσίους υπάλληλους

Πολύ χαμηλά στην λίστα η Ελλάδα
Μόνο η Ιαπωνία έχει λιγότερους δημόσιους υπαλλήλους από την Ελλάδα σε έρευνα της Le Parisien, που εμφανίζει το ποσοστό του εργατικού δυναμικού που απασχολούνται στο δημόσιο σε διάφορες χώρες.
Καταρρίπτοντας το μύθο για τους δημόσιους υπάλληλους στην Ευρώπη τα στοιχεία της γαλλικής εφημερίδας παρουσιάζουν πρώτες δύο σκανδιναβικές χώρες: τη Νορβηγία με 29, 3% και τη Σουηδία με 26,2%.

Ακολουθεί με 21,9% η Γαλλία, όπου το ζήτημα με τους δημοσίους υπαλλήλους κατατάσσεται ψηλά στην προεκλογική αντιπαράθεση, αφού ο Φιγιόν έχει τονίσει την ανάγκη να απολυθούν 500.000 άτομα.
Στις επόμενες θέσεις βλέπουμε τη Βρετανία με 17,4% και τις Ηνωμένες Πολιτείες  με 14,6%.  Με οριακή διαφορά ακολουθεί η Ιταλία με 14,3%.
Χαμηλότερα ποσοστά συγκεντρώνουν η Ισπανία 12,3%, η Γερμανία με 9,6%, η Ελλάδα με 7,9% και τέλος η Ιαπωνία με 6,7%.
efsyn.gr

Διαβάστε περισσότερα

«Τι μου έμαθε η δίκη του βιασμού μου»: Με αφορμή μια αθωωτική απόφαση στην Ξάνθη

Ομόφωνα αθώοι κρίθηκαν την Τετάρτη από το Μικτό Ορκωτό Δικαστήριο της Καβάλας οι δύο Ξανθιώτες, 35 και 30 ετών, που κατηγορήθηκαν για την υπόθεση του ομαδικού βιασμού 22χρονης φοιτήτριας το Μάρτιο του 2015 στην Ξάνθη.
Υπενθυμίζεται ότι η υπόθεση είχε γίνει γνωστή στο πανελλήνιο ενώ μετά και τη δημοσιοποίησή της προκάλεσε σάλο στην τοπική κοινωνία της Ξάνθης, καθώς και οι δύο κατηγορούμενοι είναι ιδιαίτερα γνωστά πρόσωπα στην πόλη.

Η νεαρή κοπέλα ισχυρίστηκε ότι οι δύο άντρες εκμεταλλεύτηκαν τη μέθη της και την οδήγησαν στο σπίτι του 35χρονου, όπου την προέτρεψαν σε χρήση κάνναβης και στη συνέχεια την εξανάγκασαν σε ερωτική πράξη χωρίς τη συγκατάθεσή της. Σε έρευνες που πραγματοποιήθηκαν στα σπίτια των δυο κατηγορουμένων βρέθηκαν και κατασχέθηκαν 20 γραμμάρια κάνναβης, ναρκωτικά χάπια και ηλεκτρονικοί υπολογιστές.
Όπως αναφέρει η τοπική ιστοσελίδα xanthi2.gr η δίκη που είχε διακοπεί τη Δευτέρα, συνεχίστηκε με την πρόταση από την Εισαγγελέα της έδρας Αθηνά Κωνσταντινίδου, η οποία ήταν απαλλακτική για τους δύο κατηγορούμενους, στηριζόμενη κυρίως στην κατάθεση του Ιατροδικαστή Ν. Κιφνίδη που δεν διαπίστωσε ίχνη βιασμού ή βίας, και υποστηρίζοντας ότι από στην ακροαματική διαδικασία δεν αποδείχτηκε το αδίκημα του βιασμού, που τους είχε αποδοθεί.
Στο ίδιο μήκος κύματος και οι συνήγοροι υπεράσπισης των δύο κατηγορουμένων Θ. Ξυνίδης και Σ. Γιαλάογλου (Ξάνθης) που υποστήριξαν ότι υπήρχαν αντιφάσεις από την νεαρή φοιτήτρια και άφησαν υπαινιγμούς για εμπλοκή πρώην ανώτατου στελέχους της ΕΛΑΣ στην αλλαγή στάσης όσον αφορά στις καταθέσεις, ότι οι δύο κατηγορούμενοι δεν είχαν επιδείξει προηγουμένως καμία παραβατική συμπεριφορά ενώ δεν επιχείρησαν να αμφισβητήσουν την ηθική υπόσταση της κοπέλας αλλά τους χειρισμούς και την ψυχολογική της σταθερότητα, την επίμαχη περίοδο.
Από την πλευρά τους οι δικηγόροι πολιτικής αγωγής Α. Τσιαμήτας (Βόλου) και Κ.Μαλάκης (Ξάνθης) αμφισβήτησαν κατά τις αγορεύσεις τους την κατάθεση του Ιατροδικαστή ενώ ειδικότερα στην αγόρευση του Κ. Μαλάκη το κλίμα ήταν φορτισμένο.
Η απόφαση έχει προκαλέσει αντιδράσεις. Μεταξύ αυτών και από γυναικείες και φεμινιστικές συλλογικότητες, όπως της φεμινιστικής ακτιβιστικής ομάδας fylosykis, από το site της οποίας αναδημοσιεύουμε το παρακάτω κείμενο:
Τι μου έμαθε η δίκη του βιασμού μου
*Το πρόσωπο που μιλάει μπορεί να είναι πραγματικό ή φανταστικό
Σήμερα που εξετάστηκε η δίκη του βιασμού μου έμαθα πολλά που δεν ήξερα.
Έμαθα πολλά που ούτε καν μου είχαν περάσει από το μυαλό.
Δεν τα είχα ζήσει ούτε στους πιο τρομακτικούς μου εφιάλτες.
Έμαθα καταρχήν πως δεν βιάστηκα.
Έμαθα πως όλα όσα συνέβησαν ήταν με τη συναίνεσή μου.
Έμαθα πως δεν έπρεπε να είχα βγει εκείνο το βράδυ, αλλά έπρεπε να είχα καθίσει σπίτι να διαβάσω, όπως κάνουν οι άλλες συμφοιτήτριές μου.
Έμαθα πως το να λέω σέναν άντρα «θα τα πούμε αργότερα» σημαίνει πως θέλω να κάνω σεξ μαζί του.
Έμαθα πως τα κορίτσια δεν πρέπει να πίνουν αλκοόλ μαζί με άντρες γιατί έτσι τους δίνουν δικαιώματα.
Έμαθα πως έπρεπε να φοράω πιο σεμνά ρούχα για να μην προκαλέσω τους βιαστές μου.
Έμαθα πως έπρεπε να φροντίσω να πηδήξω από το αμάξι του βιαστή μου, να ανοίξω την πόρτα ακόμα και όταν αυτό ήταν εν κινήσει και να το σκάσω από το παράθυρο για να γλιτώσω το βιασμό μου.
Έμαθα πως κατήγγειλα το βιασμό μου για να δικαιολογήσω στο αγόρι μου το κλειστό κινητό μου.
Έμαθα πως ο ομαδικός βιασμός μου δεν ήταν ομαδικός, γιατί δεν διείσδυσαν και οι δυο μέσα μου ταυτόχρονα, αλλά με βίαζαν εναλλάξ.
Έμαθα πως έπρεπε να αντισταθώ, να γεμίσω εκδορές και να τραυματιστούν τα γεννητικά μου όργανα για να αποδείξω το βιασμό μου.
Έμαθα πως οι σφαλιάρες στο πρόσωπο και το τράβηγμα των μαλλιών μου χωρίς τη θέλησή μου δεν αποτελούν χρήση βίας εναντίον μου γιατί δεν μου είχαν αφήσει σημάδια.
Έμαθα πως δεν είχα πιει αρκετά ώστε να μπορούν να με βιάσουν.
Έμαθα πως σαν αθλήτρια που ήμουν θα έπρεπε να μπορώ να παλέψω μαζί τους.
Έμαθα πως δεν με πλένανε για να εξαφανίσουν τα ίχνη του βιασμού μου, αλλά για να με καθαρίσουν.
Έμαθα πως έπρεπε να καταγγείλω το βιασμό μου απευθείας μόλις έφυγα από το σπίτι των βιαστών μου και όχι λίγες ώρες μετά αφού προσπαθούσα να βάλω σε μια τάξη τα κομμάτια μου.
Έμαθα πως μπήκα σε μια δικαστική διαμάχη βιασμού για να φύγω από μια πόλη που δεν μου άρεσε έτσι κι αλλιώς.
Έμαθα πως είπα ψέματα στους γονείς μου και στις κολλητές μου για το βιασμό μου.
Έμαθα πως κατήγγειλα το βιασμό μου γιατί μου αρέσει να εκδικούμαι τους πρώην μου.
Έμαθα πως οι επισκέψεις μου στην ψυχολόγο, οι αϋπνίες μου, οι εφιάλτες μου, το ότι δεν μιλάω δεν ήταν μετατραυματικό σοκ βιασμού.
Έμαθα πως κατήγγειλα το βιασμό μου γιατί είχα βαρεθεί να είμαι πρώτη σε όλα, πρώτη μαθήτρια, πρώτη φοιτήτρια, πρώτη αθλήτρια και έκανα μια επανάσταση ενάντια στην πρωτιά μου για την οποία μετάνιωσα.
Έμαθα πως «το θέλω» μου που ήταν να πάω με δυο άντρες αναιρέθηκε από το «πρέπει» με το οποίο είχα μεγαλώσει και για αυτό μετάνιωσα και κατήγγειλα το βιασμό μου.
Έμαθα πως είμαι υπαίτια για το βιασμό μου, πως ευθύνομαι που μπήκα σε ένα αμάξι με έναν άντρα, πως ευθύνομαι που δεν πάλεψα να σωθώ, πως ευθύνομαι που ήπια, πως ευθύνομαι για αυτά που φορούσα.
Έμαθα πως βιαστές είναι μόνο οι χαμηλού μορφωτικού επιπέδου άνθρωποι.
Έμαθα πως οι βιαστές μου είναι καλά παιδιά.
Εκτός όμως από αυτά που έμαθα για εμένα υπήρχαν και κάποια που ΓΝΩΡΙΖΑ
Γνωρίζω πως βιάστηκα.
Γνωρίζω πως για να καταγγείλω το βιασμό μου έπρεπε να έχω πολύ γερό στομάχι, να αντέξω τη διαδικασία, να τους ξαναδώ μπροστά μου, να ακούσω όλα τα παραπάνω.
Γνωρίζω πως είμαι γενναία και περήφανη που μπόρεσα να καταγγείλω το βιασμό μου.
Γνωρίζω πως αποτελώ παράδειγμα και για άλλες γυναίκες που θα καταγγείλουν το βιασμό τους.
Γνωρίζω πως καταγγέλλοντας το βιασμό μου προστατεύω και άλλες γυναίκες από τους βιαστές.
Γνωρίζω πως τα δικαστήρια αναπαράγουν την κουλτούρα του βιασμού και με ξαναβιάσαν μπροστά σε κοινό και στην οικογένειά μου.
Γνωρίζω πως το ότι έφτασα ως εδώ είναι ήδη μια νίκη.
Έμαθα πολλά δεν μπορώ να πω, και θέλησα να τα μοιραστώ μαζί σας.
*Όλα τα «Έμαθα» αποτελούν τη σεξιστική επιχειρηματολογία των συνηγόρων υπεράσπισης των κατηγορούμενων για βιασμό στη δίκη που διεξήχθη στις 5/4/2017 στην Καβάλα και είναι συνήθως τα επιχειρήματα που χρησιμοποιούνται σε όλες τις δίκες βιασμών. Οι κατηγορούμενοι κρίθηκαν «ομόφωνα αθώοι».
Αφιερωμένο στην Δ. και σε όλες τις γυναίκες που καταγγέλλουν το βιασμό τους.
Είμαστε δίπλα σας.


antinazizone

Διαβάστε περισσότερα

ΣΥΡΙΖΑ και ΝΑΤΟ στο ίδιο συνδικάτο

Με αφορμή την επέτειο ίδρυσης του ΝΑΤΟ

 ΝΙΚΟΣ ΜΠΟΓΙΟΠΟΥΛΟΣ 

mpog@imerodromos.gr

facebook.com/mpogiopoulos

Παρατήρηση 1^η: Το «εθνωφελές» και «συμμαχικό» ΝΑΤΟ είναι αυτό που το 2014 έκανε δεκτά τα Σκόπια στη σύνοδό του στην Ουαλία ως «Μακεδονία». Είναι αυτό στο πλαίσιο του οποίου ο ΝΑΤΟικός σύμμαχος Ερντογάν μίλησε – από ΝΑΤΟικού εδάφους – για «δυο κράτη» στην Κύπρο…
Παρατήρηση 2^η: Το «εθνωφελές» και «συμμαχικό» ΝΑΤΟ είναι αυτό στο οποίο η Ελλάδα, μόνο από το 2011 έως και το 2014, κατέβαλε με τη μορφή δαπανών για εξοπλιστικές ΝΑΤΟικές δαπάνες ποσό που ανέρχεται στα 16 δισ. ευρώ. Αν δεν υπήρχε αυτή η «συμμαχική» καταβολή στο ΝΑΤΟικό «ταμείο της Δήλου», ο ελληνικός λαός θα μπορούσε να έχει αποφύγει τα μέτρα όλου του πρώτου Μνημονίου ύψους 5 δισ. ευρώ και όλα τα φορολογικά μέτρα του 2014 ύψους 11 δισ. ευρώ. Έκτοτε η Ελλάδα και επί «αριστερής» κυβερνήσεως αναδεικνύεται στον πλέον αξιόπιστο καλοπληρωτή του ΝΑΤΟ δαπανώντας περίπου 2,5% του ΑΕΠ της σε ΝΑΤΟΪκούς εξοπλισμούς (το δεύτερο μεγαλύτερο ποσοστό μετά τις ΗΠΑ).
Παρατήρηση 3^η: Δεν υπάρχει σοβαρό θέμα που άπτεται της ζωής του λαού και της προοπτικής του τόπου, όπως το θέμα του ΝΑΤΟ, που να μην φροντίζουν οι σκηνοθέτες των δημοσίων θεαμάτων να το μεταχειριστούν με τη μικρόνοια που αρμόζει στις μικροκομματικές παραστάσεις τους.
Ειδικά η σημερινή κυβέρνηση – «αριστερή» για να μην ξεχνιόμαστε – εκτός του ότι κάλεσε το ΝΑΤΟ στο Αιγαίο βαφτίζοντάς το «ναυαγοσώστη προσφύγων» (!) – έχει το θράσος να είναι η μόνη κυβέρνηση μετά τη μεταπολίτευση που αφενός παζαρεύει από πενταετή έως δεκαετή ανανέωση της συμφωνίας λειτουργίας της βάσης της Σούδας (από ετήσια που είναι σήμερα) και αφετέρου να συζητά τη δημιουργία νέας ΝΑΤΟϊκής βάσης σε ελληνικό έδαφος (από Κάρπαθο μέχρι Καστέλι).
Σήμερα, λοιπόν, ανήμερα της επετείου ίδρυσης του ΝΑΤΟ (4 Απριλίου 1949) αξίζει να σταθούμε αναλυτικότερα:

1) Για τους λάτρεις του ΝΑΤΟ δεν χρειάζεται να μιλήσει κανείς. Αυτοί πορεύονταν και πορεύονται με πυξίδα το «ανήκομεν εις την Δύσιν». Είτε πρόκειται για το ΝΑΤΟ, είτε για την ΕΕ, είτε για το ΔΝΤ, έχουν ταυτίσει την πολιτική τους ύπαρξη με την ένταξη της Ελλάδας σε ένα πλαίσιο που μπορεί να μην διασφαλίζει τίποτα απ’ ότι οι ίδιοι αποκαλούν «εθνικό συμφέρον», τους διασφαλίζει όμως – στο όνομα του «εθνικού συμφέροντος» – εκείνες τις διεθνείς συμμαχίες οι οποίες στηρίζουν την πολιτική τους εξουσία και διασφαλίζουν τα ταξικά συμφέροντα που πρεσβεύουν.

2) Οι ΝΑΤΟφρονες γνώριζαν ότι δεν διέτρεχαν κανένα κίνδυνο, δεν υπήρχε κανένα ενδεχόμενο, και ως εκ τούτου δεν είχαν καμία ανησυχία ότι θα ήταν ο ΣΥΡΙΖΑ εκείνος που θα αποδεσμεύσει την Ελλάδα από το ΝΑΤΟ. Όπως ακριβώς, δεν είχαν καμία ανησυχία ότι ο ΣΥΡΙΖΑ θα τάραζε τη «γαλήνη» της συμμετοχής της Ελλάδας στην ΕΕ.

Οι διαβεβαιώσεις, άλλωστε, είχαν δοθεί εκ μέρους του ΣΥΡΙΖΑ στο ανώτατο επίπεδο. Μιλώντας, στο «enikos.gr» στις 31 Μάη 2012, ερωτηθείς για το θέμα του ΝΑΤΟ ο πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ απάντησε επί λέξει: «Δεν έχουμε ως προγραμματική θέση την αποχώρηση από το ΝΑΤΟ. Αυτό θα ήταν επιπόλαιο να το έλεγα. Έχουμε όμως σαφή προγραμματική θέση ότι η Ελλάδα πρέπει να μετατραπεί σε χώρα ειρήνης και ασφάλειας. Δεν θα υπάρχει Έλληνας φαντάρος σε αποστολές του ΝΑΤΟ σε ξένες χώρες. Στο Αφγανιστάν ή στη Σομαλία. Να προστατεύσει τι εκεί; Ποιά εθνικά συμφέροντα; Θα επαναπροσδιορίσουμε τους όρους παρουσίας μας εκεί. Αλλά δε θα προχωρήσουμε σε επιπόλαιες κινήσεις που θα θέσουν σε διακινδύνευση τα ζωτικά μας συμφέροντα» (https://www.youtube.com/watch?v=IdS3obOGnvQ)
Δυο χρόνια αργότερα, σε συνέντευξή του στον ANT1 λίγο πριν τις ευρωεκλογές ο κ.Τσίπρας επανέλαβε: «(…) ισχυρίζομαι και το λέω με όλη τη δύναμη της φωνής μου ότι η χώρα πράγματι είναι μια χώρα που ανήκει στο δυτικό πλαίσιο, ανήκει στην Ε.Ε,. στο ΝΑΤΟ, αυτό δεν αμφισβητείται, όμως δεν μπορεί να είναι μια χώρα ασήμαντη της Δύσης που θα ακολουθεί άκριτα τις επιλογές των ισχυρών της δύσης (…)» (https://www.youtube.com/watch?v=nO_1xZnBwUY)
Μέχρι να γίνει βέβαια ο Τσίπρας πρωθυπουργός είχαμε κλαυθμούς και οδυρμούς από τον Άδωνη Γεωργιάδη μέχρι τον τότε πρωθυπουργό Σαμαρά. Το «ανέκδοτο»  τους ήταν ότι ο ΣΥΡΙΖΑ θα έβγαζε την Ελλάδα από το ΝΑΤΟ. Πολύ απλά προπαγάνδιζαν ανύπαρκτα «φαντάσματα». Και το έκαναν για ένα βασικό λόγο: Για να εμπεδώσουν στη συνείδηση του κόσμου ότι η επιλογή της αναδημιουργίας της Ελλάδας, έξω από ΝΑΤΟικές και άλλες επιβουλές είναι ένας δρόμος «μη ρεαλιστικός» άμα τε και «επικίνδυνος».
Ας δούμε συγκεκριμένα ποιός είναι ο δικός τους δρόμος, ο δρόμος του… «ρεαλισμού» και της… «ασφάλειας», τόσο για τους «αριστερούς» όσο και για τους δεξιούς ΝΑΤΟφρονες:

Εθνικός εναέριος χώρος

Ξέρετε ποιός είναι ο πρώτος που αμφισβητεί το κυριαρχικό δικαίωμα της Ελλάδας όσον αφορά στο εύρος του εθνικού εναέριου χώρου στα 10 μίλια και ταυτίζεται με τη θέση της Τουρκίας για περιορισμό του εθνικού εναέριου χώρου στα 6 μίλια; Ξέρετε ποιοί είναι εκείνοι, που όχι μόνο έχουν αποδεχτεί την παραπάνω αμφισβήτηση, αλλά και έχουν συνυπογράψει ότι ο εθνικός εναέριος χώρος δεν επεκτείνεται πέραν των 6 μιλίων; Μα, το ΝΑΤΟ και οι ελληνικές κυβερνήσεις! Όλες οι («γαλαζοπράσινες») ελληνικές κυβερνήσεις…
Για το ποιός είναι ο ρόλος του ΝΑΤΟ και σε αυτό το θέμα, δε χρειάζεται παρά να δει κανείς τις ομολογίες της καθεστηκυίας πολιτικής τάξης, όπως διατυπώθηκαν διά πρωθυπουργικών – μάλιστα – χειλέων, πριν από 34 χρόνια.
Ήταν ο τότε πρωθυπουργός, Γ. Ράλλης, λοιπόν, που στις 22/10/80 ομολογούσε: «Στα έγγραφα του ΝΑΤΟ του 1960 υπάρχει ρητή διάταξη, στην οποία, για σκοπούς του ΝΑΤΟ, ο εναέριος χώρος της Ελλάδος καθορίζεται στα 6 μίλια, στην αυτή δηλαδή έκταση με τα εθνικά χωρικά ύδατα. Συνεπώς 6 μίλια εγένοντο από το 1960, αλλά μόνο για τους σκοπούς του ΝΑΤΟ»!!!
Αυτή όπως και άλλες ομολογίες είχαν ακουστεί στο πλαίσιο των συζητήσεων που είχαν «ανάψει» στην Ελλάδα τότε, λόγω της έγκρισης της συμφωνίας Ρότζερς (με την οποία επανήλθε η χώρα στο στρατιωτικό σκέλος του ΝΑΤΟ), επιφύλασσαν και μερικά «αλληλοκαρφώματα». Όπως, για παράδειγμα, εκείνο που επιφύλαξε ο τότε υπουργός Άμυνας, Ε. Αβέρωφ, στο ΠΑΣΟΚ και τον Α. Παπανδρέου. Το ΠΑΣΟΚ βρισκόταν ακόμα τότε στον αστερισμό της δημαγωγίας, «έπαιζε» με τα αισθήματα εθνικής περηφάνιας του ελληνικού λαού και στις 19/10/80 είχε καταγγείλει ότι «με το σχέδιο Ρότζερς οριστικοποιείται ο περιορισμός του εθνικού εναέριου χώρου από τα 10 στα 6 μίλια». Εκεί ακριβώς ο Αβέρωφ αντέτεινε στον Α. Παπανδρέου: «…Αυτό έγινε το 1960 και δεν αντετάχθη σε αυτό ούτε η κυβέρνηση του Κέντρου υπό τον δημοκράτη και πατριώτη Γ. Παπανδρέου…».

Κορέα

Το ΝΑΤΟ μπορεί να μην αναγνωρίζει το εύρος του ελληνικού εθνικού εναέριου χώρου, «αναγνωρίζει» όμως στην Ελλάδα την υποχρέωση να πολεμάει – για λογαριασμό του ΝΑΤΟ – στα 4 σημεία του ορίζοντα. Κι αυτό δεν συμβαίνει μόνο σήμερα, με την εμπλοκή της χώρας σε ΝΑΤΟικές επιχειρήσεις από το Ιράκ μέχρι το Αφγανιστάν κι από τη Γιουγκοσλαβία μέχρι τη Λιβύη. Αυτή η κολόνια κρατάει εδώ και 60 χρόνια.
Ήταν, για παράδειγμα, η επέμβαση του ΝΑΤΟ στην Κορέα τη δεκαετία του ’50 που βάφτηκε και με ελληνικό αίμα. Ο ελληνικός λαός, από την πρώτη στιγμή ένταξης της χώρας στο ΝΑΤΟ, γνώρισε τις συνέπειες της εμπλοκής του τόπου στον ιμπεριαλιστικό οργανισμό. Τα θύματα Ελλήνων, σύμφωνα με τα επίσημα στοιχεία, ήταν από τον Στρατό 183 νεκροί και 610 τραυματίες και οι απώλειες της Αεροπορίας 12 νεκροί και 4 χαμένα αεροσκάφη.

Κύπρος

Οι υπέρμαχοι του «εθνικού συμφέροντος» αλήθεια τι γνώμη έχουν για το ρόλο του ΝΑΤΟ στο έγκλημα κατά της Κύπρου, το 1974; Η τραγωδία της Κύπρου έχει τη σφραγίδα του ΝΑΤΟ. Αντί οποιασδήποτε άλλης αναφοράς, θα περιοριστούμε στα στοιχεία που προέκυψαν από την ανάκριση που διεξήχθη στη Βουλή το 1987, για το «φάκελο της Κύπρου», και καταγράφτηκαν στο βιβλίο «Έγκλημα εναντίον της Κύπρου», του τότε βουλευτή του ΚΚΕ, Κώστα Κάππου. Το ΝΑΤΟ λοιπόν και οι Αμερικάνοι:

• Ήταν αυτοί, που σχεδίασαν το πραξικόπημα κατά του Μακάριου – όπως ομολόγησε ο επικεφαλής του πραξικοπήματος στην Κύπρο, ο Γεωργίτσης – και οι συνταγματάρχες το εκτέλεσαν ώστε να δοθεί το πρόσχημα για την τουρκική επέμβαση στο νησί.
• Ήταν αυτοί, που ασκούσαν «φορτική πίεση» – όπως ομολόγησε ο «πρωθυπουργός» Κόλλιας – για την αποχώρηση των ελληνικών στρατευμάτων κατά τη διάρκεια της προέλασης των τουρκικών δυνάμεων.
• Ήταν αυτοί, που μέσω του 6ου Αμερικανικού Στόλου, της βρετανικής αεροπορίας και των βρετανικών ναυτικών δυνάμεων, έπαιξαν ρόλο προγεφυρώματος – όπως ομολόγησε ο τότε αρχηγός ΓΕΑ Παπανικολάου – για την εισβολή των τουρκικών δυνάμεων στο νησί και την αναχαίτιση των ελληνικών δυνάμεων σε περίπτωση που αυτές «εκινούντο».
• Ήταν αυτοί, που – όπως ανέφερε ο αντιστράτηγος του ΑΕΔ Μπίτος – σε τηλεφωνικές επικοινωνίες του Κίσινγκερ με τον Ετσεβίτ, του έδωσαν την «άδεια» να βυθίσει το ελληνικό αρματαγωγό που βρέθηκε στην περιοχή.

Γιουγκοσλαβία

Η Ελλάδα αποτέλεσε το 1999 το προκεχωρημένο φυλάκιο του ΝΑΤΟ κατά τη διάρκεια της θηριωδίας ενάντια στη Γιουγκοσλαβία. Στρατιωτικές βάσεις, λιμάνια, αεροδρόμια, ολόκληρο το ελληνικό έδαφος παραδόθηκε στη ΝΑΤΟική συμμορία για να φέρει σε πέρας το έγκλημα.
Παρότι η τότε κυβέρνηση είχε το θράσος να ισχυρίζεται ότι «δεν συμμετείχε» στους βομβαρδισμούς και τη στρατιωτική περικύκλωση της Γιουγκοσλαβίας, τα επίσημα στοιχεία αναφέρουν ότι μόνο από τη Θεσσαλονίκη με κατεύθυνση το Κοσσυφοπέδιο πέρασε η ακόλουθη ΝΑΤΟική δύναμη πυρός: 1.000 αεροσκάφη, 420 πλοία, 510 σιδηροδρομικοί συρμοί, 1.400 φάλαγγες οχημάτων διαφόρων τύπων, 40.000 οχήματα και 60.000 στρατιώτες…

Ιράκ

Παρούσα η Ελλάδα και στο επόμενο έγκλημα του ΝΑΤΟ. Αυτή τη φορά ενάντια στο Ιράκ. Οι αριθμοί το αποδεικνύουν:
Κατά το κρίσιμο διάστημα της επίθεσης στο Ιράκ (20 Μάρτη – 30 Απρίλη 2003), 5.270 αεροσκάφη του ΝΑΤΟ με κατεύθυνση το Ιράκ προσγειώθηκαν ή περνώντας από τον εθνικό εναέριο χώρο μας, έδωσαν αναφορά πορείας στη Σούδα! Ανάμεσά τους 3.963 μεταφορικά και 307 μαχητικά. Επίσης σταθερά κάθε μέρα απογειώνονταν ή προσγειώνονταν από τη Σούδα πάνω από 20 κατασκοπευτικά, ηλεκτρονικού πολέμου, ιπτάμενα τάνκερ και ραντάρ, ανθυποβρυχιακά και άλλα αεροσκάφη.
Όσο για το ναυτικό σκέλος της βάσης, από την αρχή του 2003 που άρχισε η προετοιμασία μέχρι το τέλος των επιχειρήσεων έδεσαν στη Σούδα και υποστηρίχτηκαν (με πυρομαχικά, καύσιμα, τρόφιμα, συντήρηση κλπ.) 196 πλοία – ανάμεσά τους δυο αεροπλανοφόρα, 16 υποβρύχια (και πυρηνοκίνητα), 56 φρεγάτες κ.ο.κ. Αν, δε, πάμε πιο πίσω, στην αφετηρία της αμερικάνικης αντιτρομοκρατικής εκστρατείας (11/9/2001), τα πλοία ξεπέρασαν τα 750…
Οι αριθμοί αυτοί οδήγησαν ακόμα και τον Μπους, σε ειδική τελετή που έγινε στις ΗΠΑ να ανακηρύξει την Ελλάδα τέταρτη σε σημασία σύμμαχο χώρα των ΗΠΑ στο ΝΑΤΟ, από την άποψη της συνεισφοράς της στην εισβολή στο Ιράκ…

«Κόκκινη προβιά»

Το ΝΑΤΟ έχει τη δική του συμβολή και στην εμπέδωση της «δημοκρατίας» στην Ελλάδα. Χαρακτηριστική η υπόθεση της «Κόκκινης προβιάς».
Η υπόθεση ξεκινά τη δεκαετία του ’50, όταν η CΙΑ στήνει σε πανευρωπαϊκό επίπεδο μιαν απίστευτη τρομοκρατική – παρακρατική επιχείρηση, στο όνομα της αντιμετώπισης του «κομμουνιστικού κινδύνου». Η επιχείρηση γίνεται γνωστή στην Ιταλία με τον κωδικό «Γκλάντιο». Στην Ελλάδα, το παράρτημα της «Γκλάντιο» ονομάζεται «Κόκκινη προβιά».
Σύμφωνα με το γερμανικό περιοδικό «Σπίγκελ», που το Νοέμβρη του 1990 αποκάλυψε την υπόθεση, ο παρακρατικός μηχανισμός του ΝΑΤΟ συμπεριλάμβανε κρύπτες με χιλιάδες όπλα που είχαν τοποθετηθεί κάτω από δημόσια κτίρια ή ακόμα και εκκλησίες, και έναν αριθμό «εκπαιδευμένων» να αναλάβουν δράση εφόσον το απαιτούσε η εσωτερική κατάσταση στην Ελλάδα.
Η συμφωνία της «Κόκκινης προβιάς» υπογράφηκε στις 25 Μάρτη του 1955 από τον πρωθυπουργό Παπάγο και το στρατηγό της CΙΑ Τράσκοτ. Πρόσχημα, βέβαια, ο «κομμουνιστικός κίνδυνος». Η παρακρατική ομάδα στην Ελλάδα αποτελούσε, σύμφωνα με το «Σπίγκελ», «μια από τις πιο σκληρές ομάδες μάχης του ΝΑΤΟ».
Ας σημειωθεί ακόμα: Ένας από τους αξιωματικούς των μυστικών υπηρεσιών, που γνώριζαν ακριβώς τα καθήκοντα και το δυναμικό των κρυφών μονάδων της ΝΑΤΟικής «Κόκκινης προβιάς», ήταν ο συνταγματάρχης Γεώργιος Παπαδόπουλος…

Χούντα

Η δικτατορία των συνταγματαρχών ήταν ένα, επίσης, από τα «εξαιρετικά» δημιουργήματα του ΝΑΤΟ και των Αμερικανών. Το πλήθος των παραστρατιωτικών οργανώσεων που είχαν διαβρώσει το στρατό και δρούσαν στη χώρα, όπως ο περιβόητος ΙΔΕΑ, που κορυφαίο του στέλεχος ήταν ο Γ. Παπαδόπουλος, ήταν δικά τους δημιουργήματα.
Αναφορικά με τη στάση της Ουάσιγκτον και του ΝΑΤΟ στη χούντα των συνταγματαρχών, αποκαλυπτικό είναι το τηλεγράφημα της 13ης Γενάρη 1968 του Στέιτ Ντιπάρτμεντ προς τον τότε Αμερικανό πρέσβη στην Αθήνα:

«1. Αποφασίσαμε να κινηθούμε βραχυπρόθεσμα προς μία σχέση συνεργασίας με το καθεστώς της Αθήνας. Το σχέδιό μας είναι πρώτον να συμβουλευτούμε εντός της βδομάδας στην Ουάσιγκτον τους εκπροσώπους του ΝΑΤΟ και έπειτα να σας εξουσιοδοτήσουμε να κάνετε επίσημο τηλεφώνημα στον Πιπινέλι. Η τυπική επαφή με τους υπουργούς της χούντας δε θα πρέπει να εξουσιοδοτηθεί για την ώρα αλλά είναι ορατή ως το επόμενο βήμα (…)».

Από «Σεπτεμβριανά» μέχρι Μαδρίτη

Στα «καλά» του ΝΑΤΟ θα πρέπει, μεταξύ άλλων, να προστεθούν και οι σφαγές των Ελλήνων στην Κωνσταντινούπολη το 1955 όπου και πάλι το ΝΑΤΟ δηλώνει «παρών» με τον υπουργό Εξωτερικών των ΗΠΑ, Τζ. Ντάλες, να στέλνει επιστολή στην Αθήνα καλώντας την να μην αντιδράσει και να επιδείξει πνεύμα καλής θέλησης «χωρίς χρονοτριβή (για) την ενότητα της Βορειοατλαντικής Συμμαχίας, που κλονίστηκε με την επιδείνωση των ελληνοτουρκικών σχέσεων».
Όσο για τα Ίμια και τις «γκρίζες ζώνες» στο Αιγαίο, αυτά ήρθαν να επικυρωθούν με τη ΝΑΤΟική συμφωνία της Μαδρίτης, το 1997. Εκεί ήταν, επί ΝΑΤΟικού εδάφους, που η κυβέρνηση Σημίτη υπέγραψε τη συμφωνία για τα «νόμιμα και ζωτικά συμφέροντα της Τουρκίας στο Αιγαίο»…

*

Υστερόγραφο 1^ο: Αν θα ήθελε λοιπόν κάποιος να περικλείσει σε μια φράση την εμπειρία της Ελλάδας από τη συμμετοχή της στο ΝΑΤΟ, είναι ότι δεν υπάρχει στιγμή της ελληνικής ιστορίας από την είσοδο της Ελλάδας στο ΝΑΤΟ που ο ιμπεριαλιστικός οργανισμός να μην έχει παίξει το ρόλο του υπονομευτή της δημοκρατίας στο εσωτερικό της χώρας και της έκθεσης του τόπου στους κινδύνους που συνεπάγεται η εμπλοκή του στην ιμπεριαλιστική λυκοσυμμαχία.
Υστερόγραφο 2^ο: Οι κήρυκες του «ρεαλισμού» και της «εθνικής ασφάλειας», ακόμα κι όταν παραδέχονται ότι το ΝΑΤΟ δεν είναι και τόσο «εθνωφελές» όσο θα ήθελαν να παραμυθιάζουν το λαό, έχουν ένα ατράνταχτο «επιχείρημα»: Παρά τα δεινά που προκαλεί στον τόπο, λένε, δεν μπορεί η Ελλάδα να πάει – μόνη αυτή – κόντρα στο ΝΑΤΟ και να αποχωρήσει από αυτό. Ένα μόνο σχόλιο: Ευτυχώς που αυτού του τύπου ο «πατριωτισμός» δεν κατίσχυσε ούτε το 1821, ούτε το 1940. Γιατί σε αυτή την περίπτωση η Ελλάδα δεν θα επέλεγε να παλέψει για την ελευθερία της και για την απεξάρτησή της – μόνη αυτή – ούτε από την Ιερά Συμμαχία της εποχής, ούτε από τις ορδές του Χίτλερ.

Διαβάστε περισσότερα

Τετραγώνισαν τον κύκλο του μνημονιακού κανιβαλισμού!

 ΝΙΚΟΣ ΜΠΟΓΙΟΠΟΥΛΟΣ 

mpog@imerodromos.gr

facebook.com/mpogiopoulos

   Μετά από τόσα βάσανα φέρνουν από το 2019 νέα μέτρα που

α) σε ό,τι αφορά τις νέες μειώσεις συντάξεων και τη νέα φορολεηλασία ξεπερνούν τα 4 δισ. ευρώ,

β) σε ό,τι αφορά στα πλεονάσματα ύψους 3,5% του ΑΕΠ για μια τριετία αυτό σημαίνει μέτρα περί τα 20 δισ. ευρώ!

   Την ίδια ώρα οι μεν της κυβέρνησης έχουν το θράσος να μιλούν για «αντίμετρα». Οι δε της αξιωματικής αντιπολίτευσης να καταγγέλλουν τα μέτρα που, όμως, έχουν δεσμευτεί ότι θα εφαρμόσουν.  
   Το παράδοξο, δε, είναι τούτο: Η επιχειρηματολογία ντόπιων και ξένων «σωτήρων» ήταν ότι το ένα Μνημόνιο διαδέχεται το άλλο διότι το κάθε φορά προηγούμενο δεν εφαρμόστηκε σωστά κι έτσι ήρθε το επόμενο. Μάλιστα. Τώρα όμως το τροπάρι έχει αλλάξει. Τώρα, λένε οι κυβερνώντες,  το τρέχον Μνημόνιο είναι πολύ… επιτυχημένο. Πάμε από πλεόνασμα σε υπερπλεόνασμα.
   Αλλά αν είναι έτσι, κι αφού τώρα εφαρμόζεται πιστά και πολύ αποτελεσματικά το τρίτο Μνημόνιο, τότε γιατί ετοιμάζονται μέσω λεγόμενης «αξιολόγησης» να φέρουν το 4^ο (ανομολόγητο) Μνημόνιο;
   Συμπέρασμα: Μπορεί να μην κατάφεραν να μας «σώσουν», κατάφεραν όμως να τετραγωνίσουν τον κύκλο του μνημονιακού κανιβαλισμού. Τουτέστιν, είτε επειδή τα Μνημόνια τους «αποτυγχάνουν», είτε επειδή τα Μνημόνιά τους επιτυγχάνουν, το αποτέλεσμα είναι ίδιο: Νέα Μνημόνια!
   Η όλη τακτική πρώην και νυν κυβερνώντων θα συνιστούσε τον ορισμό της γελοιότητας, αν δεν επρόκειτο για τον ορισμό του αντιλαικού παροξυσμού.
Πηγή: Εφημερίδα Real News 2/4/2017  – To σκίτσο είναι του Στάθη

Διαβάστε περισσότερα

150.000 Ευρώ ζητάει ο δήμαρχος Μεσολογγίου κ. Καραπάνος

Ο δήμαρχος κ. Καραπάνος προσπαθεί να φιμώσει τις φωνές που αντιστέκονται στο πρόβλημα πόσιμου νερού στο Αιτωλικό, να εκφοβίσει προφανώς την επιτροπή πολιτών και να αποτρέψει τους υπόλοιπους από την διεκδίκηση των νόμιμων δικαιωμάτων τους.

Το ποσό των 150.000 ΕΥΡΩ απαιτεί ο δήμαρχος Μεσολογγίου κ. Καραπάνος, με αγωγή που κατέθεσε προσφάτως, από το μέλος της επιτροπής πολιτών για το νερό και την θάλασσα κ. Θεόδωρο Μπότα, για δηλώσεις που έκανε στον τηλεοπτικό σταθμό ΣΚΑΙ τις μέρες που οι βρύσες μας έβγαζαν νερό ακατάλληλο ακόμη και για τα ζωντανά μας.
 Ο δήμαρχος θεωρεί ότι ο Μπότας εκμεταλλεύτηκε το πρόβλημα του νερού λασπολογώντας, με σκοπό να πλήξει την προσωπικότητα του Καραπάνου. 
 Ο δήμαρχος Καραπάνος εστιάζει στα λόγια του Μπότα ότι ουσιαστικά η μελέτη που έγινε από την εταιρεία Γεώσφαιρα είναι ελλιπής. Αν θελήσει όμως κάποιος δίκαιος και αμερόληπτος κριτής να αναλύσει τα πραγματικά στοιχεία της αγωγής, πιθανώς να έβλεπε τα εξής:
Ο πραγματικός στόχος του Καραπάνου δεν είναι ο Μπότας. Ο στόχος είναι να περάσει το μήνυμα στους κατοίκους του Αιτωλικού ότι, όποιος αμφισβητεί τον Δήμαρχο Καραπάνο απειλείται – αρχικά – με καταστροφή οικονομική. Από που προκύπτει αυτό; Από τα βίντεο εκείνων των ημερών, όπου εκτός από τον Μπότα που μίλησε και ήταν θεωρητικά μάλιστα αρκετά ήπιος, υπήρχε πολύς κόσμος που “έλουζε” με τα χειρότερα τον δήμαρχο. Και ήταν επόμενο αυτό, αφού ο κόσμος ήταν αγανακτισμένος, τόσο με την ρυπαρότητα του νερού όσο και με την αποφυγή αυτοπρόσωπης εμφάνισης δημάρχου στο Αιτωλικό, αφήνοντας μόνους τους κατοίκους στην πιο κρίσιμη στιγμή της θητεία του. Μήπως δεν τα ξέρει αυτά ο κ. Καραπάνος αφού τα περισσότερα από αυτά τα βίντεο έχουν «ανέβει» από την ίδια την Αιχμή. Φυσικά και τα ξέρει. Τότε γιατί έκανε αγωγή μόνο στον Μπότα;
Τέτοιες αγωγές γίνονται συστηματικά από εταιρείες συνήθως, προς ενεργούς πολίτες που αντιδρούν ιδίως σε περιβαλλοντικά θέματα. O σκοπός είναι να συρθεί ο πολίτης στα δικαστήρια, να εξοντωθεί οικονομικά από τα έξοδα της δίκης και τελικά ή να δηλώσει υποταγή και να συμβιβαστεί ή να σταματήσει η εταιρεία την διαδικασία αφήνοντάς τον με οικονομική αιμορραγία και δίνοντας και ένα ισχυρό μήνυμα στους υπόλοιπους αντιδρούντες, ενώ στην εταιρεία δεν στοιχίζει τίποτα αφού την υπόθεση αναλαμβάνουν οι δικηγόροι της που ούτως ή άλλως αμείβονται με πάγια αντιμισθία. Είναι μια πρακτική που χρησιμοποιείται πολύ στο εξωτερικό, ιδίως από μεγάλες πολυεθνικές. 

Τι πιθανώς ελπίζει να κερδίσει ο κ. δήμαρχος;

1. Να τρομοκρατήσει την επιτροπή πολιτών και να την θέσει σε αδράνεια
2. Να εξουδετερώσει και κάθε άλλη φωνή που θα τολμήσει στο μέλλον να τον αμφισβητήσει. 

Μετά από 1 με 1,5 χρόνο, που λογικά θα υπάρχει το πρώτο αποτέλεσμα της αγωγής, φυσιολογικά το θέμα του νερού θα έχει λυθεί, ο κόσμος θα έχει καθησυχάσει και ο Μπότας θα είναι μόνος του στην αίθουσα όταν θα δικάζεται. Αν υποχρεωθεί δε ο Μπότας να καταβάλει οποιοδήποτε ποσό, ο δήμαρχος θα μοιράσει το ποσό που θα πάρει – ξεσπιτώνοντας την οικογένεια του Μπότα – σε αγαθοεργίες, όπως αναφέρει στην αγωγή, ενισχύοντας έτσι το προφίλ του καλού φιλοπρόοδου δημάρχου. Αν παρόλα αυτά υπάρξει αντίδραση από τον κόσμο, θα αναλάβουν  προφανώς ο Δήμαρχος και οι περί αυτόν να προβούν σε ενέργειες «καλής θελήσεως» αποσύροντας πιθανόν την αγωγή, και θα έχουν έτσι εξασφαλίσει την επόμενη εκλογή τους σαν αυθεντικά “καλά παιδιά”, αποδεικνύοντας ταυτόχρονα και πόσο μεγαλόψυχος είναι ο κ. Καραπάνος.

Εμείς λοιπόν που υπογράφουμε παρακάτω, μέλη της επιτροπής πολιτών Αιτωλικού, ζητάμε, 

1. Να μας απαντήσει ο κ. δήμαρχος αν με τον ίδιο τρόπο που αντιδρά απέναντι στον Μπότα, έχει καταθέσει αγωγή και στην εταιρία της Ιονίας Οδού, όπως είχε δηλώσει, “δείχνοντάς την” ως πιθανή υπεύθυνη για τις πλημμύρες στο Μεσολόγγι ή την συκοφαντούσε όταν δήλωνε δημόσια για ενδεχόμενες πράξεις η παραλείψεις κατά την εκτέλεση των εργασιών της Ιονίας οδού. 
2. Να σκεφθεί ψυχραιμότερα και ρεαλιστικότερα το θέμα της αγωγής κατά του Μπότα και να αποφύγει στο μέλλον κάθε προσπάθεια ποινικοποίησης της γνώμης της πολιτών.
3. Να πάρουν θέση με ανακοινώσεις τους οι επικεφαλείς των δημοτικών παρατάξεων. 

Το Αιτωλικό θα νικήσει 

Σπύρος Βασιλείου, Σταύρος Γκίζας, Γιώργος Παν. Ζενεμπίσης, Πάνος Σαλωνίτης, Γεώργιος Σουλές, Γιώργος Σφυρής, Ελένη Τσίτζου

 https://sosetoliko.wordpress.com

Διαβάστε περισσότερα

Κούντερα - «Το να αγαπάς κάποιον από συμπόνια δεν σημαίνει ότι τον αγαπάς πραγματικά..»

-Όσο πιο βαρύ είναι το φορτίο, όσο πιο κοντινή στη γη είναι η ζωή μας, τόσο είναι πιο αληθινή πιο πραγματική. Σ΄αντιστάθμισμα, η ολική απουσία του φορτίου κάνει το ανθρώπινο ον να γίνεται πιο ελαφρύ απ΄τον άνεμο, να πετάει, ν΄απομακρύνεται από τη γη, απ΄το  γήινο είναι, να μην είναι παρά μόνο κατά το ήμιση αληθινό και οι κινήσεις του να είναι εξίσου ελεύθερες όσο και χωρίς σημασία.

-Δεν μπορεί κανείς ποτέ να ξέρει αυτό που πρέπει να θέλει, γιατί έχουμε μόνο μια ζωή και δεν μπορούμε  ούτε να την συγκρίνουμε  με προηγούμενες ζωές, ούτε να την επανορθώσουμε σε ζωές επερχόμενες.

-Το να μην μπορείς να ζήσεις παρά μόνο μια ζωή, είναι σαν να μην τη ζεις καθόλου.

–Ο έρωτας δεν εκδηλώνεται με την επιθυμία να κάνεις έρωτα (αυτή η επιθυμία ταιριάζει σε αναρίθμητο πλήθος γυναικών) αλλά με την επιθυμία του μοιρασμένου ύπνου (αυτή η επιθυμία δεν αφορά παρά μια και μόνο γυναίκα)

–Το να αγαπάς κάποιον από συμπόνια δεν σημαίνει ότι τον αγαπάς πραγματικά.

-Δεν υπάρχει τίποτα πιο βαρύ από την συμπόνια. Ούτε ο ίδιος μας ο πόνος δεν είναι τόσο βαρύς όσο ο πόνος που μοιραζόμαστε μ΄έναν άλλο , για έναν άλλο , στη θέση ενός άλλου, πολλαπλασιασμένος απ΄τη φαντασία, σε εκατοντάδες αντίλαλους.

-Η βαρύτητα, η ανάγκη και η αξία είναι τρεις έννοιες στενά και βαθιά  ενωμένες: δεν είναι βαρύ παρά αυτό που είναι αναγκαίο , δεν έχει αξία παρά μόνον ό,τι βαραίνει.

–Όταν όμως δεν φροντίζει κανείς καθόλου το σώμα του, γίνεται πιο εύκολα θύμα του.

-Το τυχαίο είναι που κάνει τέτοια μάγια, όχι το αναγκαίο. Για να είναι ένας έρωτας αξέχαστος πρέπει τα τυχαία να συναντιόνται σ΄αυτόν από την πρώτη στιγμή.

-Ο άνθρωπος ,χωρίς να το ξέρει , συνθέτει τη ζωή του με βάση τους κανόνες της ομορφιάς μέχρι και στις στιγμές της πιο μεγάλης αναταραχής.

-Ο άνθρωπος είναι τυφλός  στα τυχαία αυτά στην καθημερινή ζωή, και στερεί  έτσι τη ζωή από τη διάσταση της ομορφιάς της.

-Αυτό που διακρίνει εκείνον που έχει κάνει σπουδές  από τον αυτοδίδακτο, δεν είναι η ευρύτητα των γνώσεων , αλλά οι διαφορετικοί βαθμοί ζωτικότητας και αυτοπεποίθησης.

–Το όνειρο είναι η απόδειξη, ότι το να φαντάζεται, το να ονειρεύεται αυτό που δεν έχει υπάρξει, είναι μια από τις βαθύτερες ανάγκες του ανθρώπου.

-Όποιος θέλει διαρκώς να «εξυψωθεί» πρέπει να περιμένει ότι μια μέρα θα τον πιάσει  ίλιγγος . Ο ίλιγγος είναι άλλο πράγμα από τον φόβο μην πέσουμε. Είναι η φωνή του κενού κάτω από  εμάς που μας τραβάει και μας καταπίνει, η επιθυμία  μας να πέσουμε που μετά την πολεμάμε με τρόμο.

-Όποιος ζει στην ξενιτιά δεν έχει κάτω από τα πόδια του αυτό το δίχτυ ασφαλείας  που απλώνει σε κάθε ανθρώπινο πλάσμα η χώρα που είναι η δική του χώρα, όπου υπάρχουν  η οικογένειά του, οι συνάδελφοί του, οι φίλοι του και όπου μπορεί να γίνει χωρίς κόπο κατανοητός στη γλώσσα που γνωρίζει από τα παιδικά του χρόνια.

-Αλλά ακριβώς ο αδύναμος ήταν που έπρεπε να μάθει να είναι δυνατός και να φεύγει όταν ο δυνατός  ήταν πάρα πολύ αδύναμος για να μπορεί να προσβάλει τον αδύναμο.

-Όσο οι άνθρωποι είναι λίγο πολύ νέοι και η μουσική παρτιτούρα της ζωής τους δεν είναι παρά στους πρώτους της ρυθμούς,  μπορούν να συνθέσουν μαζί και να ανταλλάξουν μοτίβα, αλλά , όταν συναντιόνται σε μια πιο ώριμη ηλικία η μουσική τους παρτιτούρα είναι λίγο πολύ συμπληρωμένη, και κάθε λέξη , κάθε αντικείμενο , σημαίνουν κάτι διαφορετικό στην παρτιτούρα του καθενός.

-Δεν ήταν όλες οι γυναίκες άξιες να αποκαλούνται γυναίκες.

–Η πρώτη προδοσία είναι ανεπιδιόρθωτη . Προκαλεί , με αλυσιδωτή αντίδραση , άλλες προδοσίες , η καθεμιά από τις οποίες μας απομακρύνει  όλο και περισσότερο από το σημείο της αρχικής προδοσίας.

-Σε μια ευημερούσα κοινωνία οι άνθρωποι δεν έχουν ανάγκη να γίνουν χειρονάκτες και αφιερώνονται σε διανοητικές δραστηριότητες. Υπάρχουν όλο και περισσότερα πανεπιστήμια όλο και περισσότεροι φοιτητές.

-Αυτό που δίνει κάποιο νόημα στη συμπεριφορά μας , μας είναι πάντοτε απόλυτα άγνωστο.

– Η φιλαρέσκια είναι μια υπόσχεση συνουσίας, αλλά μια υπόσχεση χωρίς εγγυήσεις.

– Η στιγμή που γεννιέται ο έρωτας: η γυναίκα δεν αντιστέκεται στη φωνή  που καλεί την τρομαγμένη της ψυχή, ο άντρας  δεν αντιστέκεται στη γυναίκα που η ψυχή της ξέρει να προσέχει τη φωνή του.

-Σε μια κοινωνία που κυβερνά ο τρόμος οι δηλώσεις δεν σε δεσμεύουν σε τίποτα γιατί τις αποσπούν με τη βία κι ένας έντιμος άνθρωπος έχει το χρέος να μην τους δίνει σημασία, να μην τις ακούει.

–Ο έρωτας αρχίζει από μια μεταφορά. Μ’ άλλα λόγια : Ο έρωτας αρχίζει από τη στιγμή που μια γυναίκα εγγράφεται με μια από τις κουβέντες της, στην ποιητική μας μνήμη.

-Το κιτς αποκλείει από το σκηνικό του πεδίο όλα όσα ουσιαστικά απαράδεκτα διαθέτει η ανθρώπινη φύση.

-Όλοι έχουμε ανάγκη να μας κοιτάνε . Ανάλογα με τί είδους είναι το βλέμμα κάτω απ΄το οποίο θέλουμε να ζούμε , μπορούμε να καταταγούμε σε 4 κατηγορίες:

α) Η πρώτη  αναζητάει το βλέμμα ενός ατέλειωτου αριθμού ανώνυμων ματιών, μ’ άλλα λόγια  το βλέμμα του κοινού.

β) Στην δεύτερη κατηγορία εκείνοι που δεν μπορούν να ζήσουν χωρίς το βλέμμα ενός πλήθους γνώριμων ματιών.

γ) Τρίτη η κατηγορία  αυτών που έχουν ανάγκη να βρίσκονται κάτω από το βλέμμα του αγαπημένου προσώπου.

δ) Τέλος η τέταρτη η πιο σπάνια αυτών που ζουν  κάτω απ΄τα  φανταστικά βλέμματα πλασμάτων που είναι απόντα. Είναι οι ονειροπόλοι.

-Κάποια μέρα , παίρνει κανείς μια απόφαση χωρίς καλά-καλά να ξέρει πως κι αυτή η απόφαση έχει τη δική της δύναμη αδράνειας. Κάθε χρόνος που περνάει κάνει ακόμα δυσκολότερο το να αλλάξει κανείς.

-Είναι μια τεράστια ανακούφιση να διαπιστώνει κανείς πως είναι ελεύθερος, πως δεν έχει αποστολή.

Από το βιβλίο «Η αβάσταχτη ελαφρότητα του είναι» του Μίλαν Κούντερα
Πηγή: searchingthemeaningoflife

Διαβάστε περισσότερα

Γυναίκες και μη-αμειβόμενη εργασία: έμφυλος διαχωρισμός και ανισότητες

Μετάφραση: Ντούνης Ανδρέας
Η πρόοδος για την επίτευξη της οικονομικής ανεξαρτησίας μετράται συνήθως μέσω των δεικτών απασχόλησης, αλλά επίσης και μέσω των ωρών αμειβόμενης εργασίας, οι οποίες αντιπροσωπεύουν καλύτερα την ένταση εργασίας. Οι άντρες – κατά μέσον όρο – δαπανούσαν 39 ώρες αμειβόμενης εργασίας ανά εβδομάδα σε επίπεδο Ε.Ε., ενώ οι γυναίκες δαπανούσαν 33 ώρες για αμειβόμενη εργασία.
Αντιθέτως, οι γυναίκες καταλαμβάνουν τη μερίδα του λέοντος σε ό, τι αφορά τις οικιακές εργασίες και τις υποχρεώσεις φροντίδας: οι εργαζόμενες γυναίκες δαπανούσαν 22 ώρες εβδομαδιαίως σε μη-αμειβόμενη εργασία, ενώ οι άντρες δαπανούσαν λιγότερες από 10 ώρες. Παρόλα αυτά, υφίστανται σημαντικές διαφοροποιήσεις μεταξύ των χωρών (δείτε το Γράφημα που ακολουθεί). Ο καταμερισμός των οικιακών εργασιών και των υποχρεώσεων φροντίδας μεταξύ γυναικών και αντρών είναι περισσότερο ισότιμος στις Σκανδιναβικές χώρες, παρότι η πλήρης ισότητα δεν έχει επιτευχθεί ούτε και στην περίπτωση αυτών των χωρών.

Δεν είναι σημαντικός μονάχα ο αριθμός ωρών που διαφοροποιείται κατά πολύ μεταξύ αντρών και γυναικών όσον αφορά την αμειβόμενη και μη-αμειβόμενη εργασία, σημαντικό είναι και το στοιχείο της σημαντικής διαφοροποίησης των καθηκόντων. Οι γυναίκες τείνουν να αναλαμβάνουν καθήκοντα ρουτίνας, με υψηλή ένταση εργασίας, και αυστηρά προκαθορισμένα/προγραμματισμένα, σε ταχύτατη εναλλαγή ή ακόμη και ταυτόχρονα.
Αυτό ισχύει κυρίως στην περίπτωση της μετάβασης στη μητρότητα, αλλά επίσης και στις περιπτώσεις καθηκόντων φροντίδας προς ηλικιωμένους συγγενείς ή συγγενείς με αναπηρία. Στην τελευταία περίπτωση, τείνουν να εμπλέκονται περισσότερο εάν η φροντίδα είναι πιο εντατική και συχνή [1]:

μεταξύ των ατόμων ηλικίας 18-64 ετών, το 20 % των γυναικών και το 18 % των αντρών παρείχαν άτυπη φροντίδα, από τους οποίους το 7% των γυναικών παρείχαν φροντίδα σε καθημερινή βάση, συγκριτικά με το 4% των αντρών [2]

H Πορτογαλία υλοποίησε μία Πανεθνική Έρευνα για τη Χρήση Χρόνου από Άντρες και Γυναίκες το 2016. Με την υποστήριξη του Χρηματοδοτικού Μηχανισμού του Ευρωπαϊκού Οικονομικού Χώρου και των EEA grants, η έρευνα είχε ως στόχο να αποκομίσει επικαιροποιημένες πληροφορίες αναφορικά με τη χρήση χρόνου από γυναίκες και άντρες στην Πορτογαλία, και ειδικότερα αναφορικά με την αμειβόμενη και μη-αμειβόμενη εργασία στο πεδίο της φροντίδας. Τα αποτελέσματα της έρευνας θα καταστήσουν ικανή την ανάλυση τάσεων από το διάστημα της προηγούμενης έρευνας (1999). Η έρευνα θα συμπληρωθεί επίσης από μία ποιοτική ανάλυση, βασισμένη σε συνεντεύξεις σε βάθος. Οι κύριοι στόχοι είναι να αυξηθεί η ευαισθητοποίηση για την ανάγκη της εξισορροπημένης κατανομής της μη-αμειβόμενης εργασίας στην φροντίδα μεταξύ γυναικών και αντρών και να πραγματοποιηθούν συστάσεις για δημόσιες πολιτικές για την διάρθρωση της εργασιακής, προσωπικής και οικογενειακής ζωής με στόχο να βελτιωθεί η ισότητα των φύλων. Σχετικό υλικό που στοχεύει στο γενικό κοινό θα παραχθεί και θα διανεμηθεί.

[1] “Speaking out against the gender pay gap. Taking into account the case of an informal caregiver” (2016) Report by the French economic and social research institute (IRES).
[2] European Quality of Life Survey, 2012.
Source: European Commission, 2017 Report on Equality Between Women and Men in the EU, p.12
sociapolicy.gr

Διαβάστε περισσότερα

H ζωή και το έργο του Φρίντριχ Νίτσε

15 Οκτωβρίου 1844: Ο Νίτσε γεννήθηκε στις 15 Οκτωβρίου 1844 από τον Carl και την Franziska  Nietzsche, στην μικρή πόλη Röcken κοντά στη Λειψία της Γερμανίας. Ο πατέρας του, πρώην καθηγητής, ήταν ο πάστορας της τοπικής Λουθηρανικής εκκλησίας.

Carl Ludwig Nietzsche, o πατέρας του Νίτσε.

30 Ιουλίου 1849: O πατέρας του, Carl Nietzsche, πεθαίνει στην ηλικία των 35 ετών. Η οικογένεια του μετακομίζει τότε στη Νυρεμβέργη, όπου ο Νίτσε παρακολουθεί θεολογική Σχολή, δείχνοντας ικανότητα σε ένα μεγάλο εύρος μαθημάτων, περιλαμβανομένης της μουσικής.

Ο Νίτσε, 17 ετών στη Νυρεμβέργη (1862).

1864: Αφού διέπρεψε στο Γερμανικό Προτεσταντικό οικοτροφείο Schulpforta, ο Νίτσε εισέρχεται στο Πανεπιστήμιο της Βόννης το 1864 για να σπουδάσει θεολογία και κλασική φιλοσοφία.
1865: Μετά από μια πικρή διαμάχη μεταξύ των δύο κλασικών του καθηγητών, Otto Jahn και Friedrich Wilhelm Ritschl, ο Νίτσε ακολούθησε τον Ritschl στο Πανεπιστήμιο της Λειψίας, εκεί όπου έγινε ο μοναδικός φοιτητής που δημοσίευσε ποτέ στο κλασικό επιστημονικό περιοδικό του Ritschl, Rheinisches Museum, δημοσιεύοντας έκτοτε συχνά. Εκεί ο Νίτσε ανακάλυψε το «Ο κόσμος σαν βούληση και σαν παράσταση» του Σοπενχάουερ, το οποίο προφανώς επηρεάσε τη σκέψη του.
Οκτώβριος 1867: Ο Νίτσε ξεκινά τη στρατιωτική του θητεία. Ως βοηθός νοσοκόμος στο Πρωσικό στρατό, υπέστη ένα σοβαρό τραυματισμό στο στήθος και επέστρεψε για να συνεχίσει τις σπουδές του στη Λειψία, ακριβώς ένα χρόνο μετά με εκτεταμένη άδεια λόγω ασθενείας.
Οκτώβριος 1869: Πριν ολοκληρώσει τις σπουδές του στη Λειψία, του προσφέρεται έδρα καθηγητή στη φιλοσοφία στο Πανεπιστήμιο της Βασιλείας στην Ελβετία. Στην ηλικία των 24 ετών, ήταν και παραμένει ο νεότερος σπουδαστής που του προσφέρθηκε ποτέ τέτοια θέση. Ο Ritschl διαβεβαίωσε το Πανεπιστήμιο της Βασιλείας ότι ο Νίτσε μπορούσε να κάνει τα πάντα και ότι δεν είχε ξανασυναντήσει κανέναν σαν και αυτόν στα σαράντα χρόνια που δίδασκε. Τον επόμενο χρόνο, ο Νίτσε πήρε προαγωγή ως τακτικός καθηγητής και έγινε Ελβετός πολίτης. Εκεί, συνάντησε και ανέπτυξε φιλία με τον συνθέτη Richard Wagner, τον οποίο επισκεπτόταν συχνά στο σπίτι της οικογένειας του στη λίμνη Λουκέρνη.

Ο Νίτσε ως καθηγητής κλασικής φιλοσοφίας στο Πανεπιστήμιο της Βασιλείας στην Ελβετία. (1872)

1872: Το πολυαναμενόμενο πρώτο βιβλίο του Νίτσε, «Η Γέννηση της Τραγωδίας», δημοσιεύθηκε το 1872. Υποστήριξε ότι η ελληνική τραγωδία προέκυψε από τη συγχώνευση αυτών που ονόμασε ο Νίτσε Απολλώνια και Διονυσιακά στοιχεία. Το Απολλώνιο, ήταν η αρχή της τάξης, της στάσης, της στατικής ομορφιάς, και ξεκάθαρων οριοθετημένων ορίων. Το Διονυσιακό, σε αντίθεση, ήταν η αρχή της φρενίτιδας, της υπερβολής, και μια ανάλογη κατάρρευση των ξεκάθαρων οριοθετημένων ορίων. Γραμμένο εν μέρη ως άμυνα του Wagner, αργότερα αναιρέθηκε από τον Νίτσε, που ένιωσε ότι η δυαδικότητα που κατασκεύασε ήταν πολύ απλοϊκή.
1876-1878: Το δεύτερο βιβλίο του Νίτσε που συχνά παραβλέπεται, «Unzeitgemässe Betrachtungen» (1876), μετεφρασμένο ως «Untimely Meditations», αποτελούνταν από τέσσερα δοκίμια πάνω στο Γερμανικό πολιτισμό, την ιστορία, τον Wagner και τον Σοπενχάουερ. Το μελλοντικό έργο του Νίτσε θα εγκατέλειπε την αφηγηματική δομή αυτών των δοκιμίων, υπέρ μιας λιγότερο άμεσα αφομοιώσιμης μορφής. Τον ίδιο χρόνο, ο Νίτσε πήρε μέρος στο μουσικό φεστιβάλ του Wagner στην πόλη Μπαϊρόιτ και απογοητεύτηκε τόσο πολύ από την λαϊκιστική του ατμόσφαιρα που αποφάσισε να διακόψει τη σχέση του με τον Wagner τελείως. Σε αυτή τη διακοπή των σχέσεων του με τον Wagner, την οποία περιέγραψε ως κάτι προσωπικά συνταρακτικό, αντέδρασε με ένα παραγωγικό ξέσπασμα γραφής, το οποίο περιελάμβανε τον πρώτο τόμο με αποφθέγματα και στοχασμούς, με τίτλο «Ανθρώπινο, πολύ Ανθρώπινο», το 1878.
14 Ιουνίου 1879: Η υγεία του Νίτσε, που δεν ήταν ποτέ καλή, χειροτέρεψε σε τέτοιο βαθμό που τον οδήγησε να μην μπορεί να συνεχίσει να διδάσκει. Του χορηγήθηκε σύνταξη 3.000 ελβετικών φράγκων για μια περίοδο έξι χρόνων, την οποία συμπλήρωσε με μια μικρή κληρονομιά από έναν συγγενή στην Αγγλία τον οποίο δεν είχε γνωρίσει ποτέ. Η οικονομική αστάθεια βασάνισε τον Νίτσε για το υπόλοιπο της ζωής του. Για τα επόμενα δέκα χρόνια θα ταξίδευε μεταξύ Γερμανίας, Αυστρίας και Ιταλίας προς αναζήτηση ευνοϊκού κλίματος για καλή υγεία και γράψιμο.
1881-1885: Τα έργα αυτής της περιόδου αντικατοπτρίζουν τη χειραφέτηση του Νίτσε με τον πρωτύτερο Ρομαντισμό, καθώς και με τον Wagner και τον Σοπενχάουερ. Αυτοί οι τόμοι, αντικατοπτρίζουν περισσότερο από οποιουσδήποτε άλλους, την επιρροή των γαλλικών γνωμικών, και επευφημούν τις επιστήμες και τις αξίες του Διαφωτισμού. Επίσης, θέτουν την αρχή για τις βαθιές αναζητήσεις του Νίτσε της σχέσης μεταξύ αιτίας και δύναμης, ιδιαίτερα τo υπόγειo χτύπημα της δύναμης που εξουσίασε παραπλανητικά τον ασκητή και τον μάρτυρα – θέματα που θα διερευνθούν στα έργα του αργότερα. Δημοσιευμένο σε τέσσερα μέρη, από το 1883 έως το 1885, το αυτο-ανακηρυσσόμενο φιλοσοφικό αριστούργημα «΄Τάδε έφη Ζαρατούστρας», ήταν ένα λογοτεχνικό-φιλοσοφικό πείραμα, ένα bildungsroman (σ.σ. ένα μυθιστόρημα για την ηθική και ψυχολογική ανάπτυξη του χαρακτήρα) ή ένα εκπαιδευτικό μυθιστόρημα. Ο Ζαρατούστρα μαθαίνει καθώς προχωρά, βρίσκοντας συχνά απαραίτητο να επαναδιατυπώσει τις διδασκαλίες του και μερικές φορές να γελοιοποιεί τον εαυτό του κατά τη διαδικασία. To βιβλίο δεν απόκτησε καμιά προσοχή για κριτική και έκανε λίγες πωλήσεις.
1886-1888: Το 1886, με την έκδοση του «Πέρα από το καλό και το κακό», ο Νίτσε συνέχισε την αναζήτηση μιας δικής του φιλοσοφίας, μόλις δύο χρόνια πριν από την κατάρρευση του τον Ιανουάριο 1889, από την οποία δεν συνήλθε ποτέ. Κατά τη διάρκεια αυτής της μικρής αλλά εκπληκτικά παραγωγικής περιόδου, έγραψε προλόγους σε νέες εκδοχές στα περισσότερα προ-Ζαρατούστα έργα του, πρόσθεσε πέμπτο μέρος σε νέα έκδοση του έργου «Η Χαρούμενη Επιστήμη», δημοσίευσε το «Η Γενεαλογία της Ηθικής» τον ίδιο χρόνο, και τον τελευταίο χρόνο της ενεργούς ζωής του (1888), έγραψε «Το Λυκόφως των Ειδώλων», «Η Περίπτωση Βάγκνερ», «Αντίχριστος»και την αυτοβιογραφία του «Ίδε ο άνθρωπος». Από τα πρώτα έργα του μέχρι τα τελευταία, ο Νίτσε αποδείχθηκε ένας έξυπνος, σοβαρός και προκλητικός κριτής σε πολλά μέτωπα. Πολιτιστικά, κοινωνικά, πολιτικά, καλλιτεχνικά, θρησκευτικά, ηθικά, επιστημονικά και φιλοσοφικά φαινόμενα και εξελίξεις πολλών ειδών, τράβηξαν το ενδιαφέρον του. Παρόλα αυτά, ο Νίτσε ήταν ένας βαθιά θετικός στοχαστής, που ασχολήθηκε πάνω από όλα στο να ανακαλύψει έναν τρόπο πέρα από τη μηδενιστική αντίδραση, η οποία πίστευε ότι ήταν η αναπόφευκτη συνέπεια μιας επικείμενης κατάρρευσης των παραδοσιακών αξιών και τρόπων ερμηνείας, σε μια νέα «επιβεβαίωση» και «ενίσχυση της ζωής».

(1899)

3 Ιανουαρίου 1889 – 25 Αυγούστου 1900: Τον Ιανουάριο του 1889, στην ηλικία των 44 ετών, ο Νίτσε υπέστη ψυχωσικό επεισόδιο το οποίο οδήγησε στην νοσηλεία του. Η ακριβής αιτία της ασθένειας του Νίτσε παραμένει άγνωστη. Για πολύ καιρό θεωρούνταν ότι η αιτία ήταν σύφιλη, αλλά αυτό τον τελευταίο καιρό αμφισβητείται. Πέρασε το υπόλοιπο της ζωής του σε νοσοκομείο ή σε σπίτια συγγενών, πριν το θάνατο του το 1900 στη Βαϊμάρη.
Επιμέλεια: Τομπέα Ελένη
socialpolicy.gr

Διαβάστε περισσότερα