Γιατί οι Γάλλοι δεν θέλουν να είναι Έλληνες

Τα διεθνή Μέσα Ενημέρωσης και οι Ηνωμένες Πολιτείες επιδιώκουν να  επωφεληθούν από τους πόρους της Βενεζουέλας, διαδίδοντας μεγάλα ψέματα σχετικά με την Βενεζουέλα.
Η  Ουάσινγκτον και η ΣΙΑ  αξιοποιούν την πολιτική μετριότητα της Βενεζολάνικης αντιπολίτευσης και την αδυναμία τους στο χρήμα και την εξουσία, για να τους χρησιμοποιήσουν ως αιχμή του δόρατος  και να τους εγκαταστήσουν στην κυβέρνηση με την δύναμη της βίας αφού έχουν ήδη αποτυχία μέσω των εκλογών.

Παρακάτω,  παρατίθενται κάποια από τα ψεύδη τους:

Ψέμα νούμερο Ένα
Τα διεθνή Μέσα Ενημέρωσης, οι Ηνωμένες Πολιτείες και άλλοι, διαβεβαιώνουν ότι στην Βενεζουέλα δεν υπάρχει ελευθερία έκφρασης και η σοσιαλιστική κυβέρνηση έχει  μονοπωλήσει τα ΜΜΕ για να φιμώσει την κριτική εναντίον της.
Η Αλήθεια
Στα περίπτερα διατίθενται καθημερινά προς πώληση  τρεiς ημερήσιες εφημερίδες που είναι φιλοκυβερνητικές: H  “Correo de Orinoco”,  η “Ciudad Caracas”  και η “Diario Vea”. Από αυτές δύο είναι κρατικές και μία ιδιωτική. Αντίθετα, υπάρχουν τέσσερις φανερά αντιπολιτευόμενες: Oι “ΕL Nacional”, “Tal Cual”, “El País”, “El Universal” και το περιοδικό “Zeta”. Η εφημερίδα “Últimas Noticias”, θεωρείται ουδέτερη, ενώ τα τηλεοπτικά κανάλια μοιράζονται εξ ίσου σε έξι φιλοκυβερνητικά και έξι της αντιπολίτευσης.
Ψέμα νούμερο Δύο
Τα Μέσα Ενημέρωσης, Ο  Οργανισμός Αμερικανικών Κρατών (ΟΑΚ) του Ντιέγκο Αλμάγκρο, οι ΗΠΑ και πολλοί άλλοι, λένε ότι στη Βενεζουέλα δεν υπάρχει δημοκρατία, όμως δεν λένε τίποτα π.χ για το Μεξικό, που η προεδρία της χώρας βρίσκεται κάτω από τον έλεγχο του PRP του Ενρίκε Πένια Νιέτο, τα  73 από τα τελευταία 85 χρόνια. Στις 6 αυτού του Ιούνη στην πόλη του Μεξικό, ψήφισε μόνο το 25% του πληθυσμού. Η πρώτη πολιτική δύναμη, ο Μορένα,  ψηφίστηκε μόνο από το 6% από τον συνολικό πληθυσμό. Αυτό κι αν  είναι δημοκρατία.
Η Αλήθεια
Στη Βενεζουέλα  γίνονται εκλογές σε τακτά χρονικά διαστήματα.  Οι πιο πρόσφατες ήταν οι νομοθετικές. Η αντιπολίτευση κατέλαβε 109 έδρες, έναντι 54 της κυβέρνησης.
Ψέμα νούμερο Τρία
Στις 21 του περασμένου Μάη, το γαλλικό πρακτορείο ειδήσεων  AFP  δημοσίευσε μια είδηση που έπεσε σαν κεραυνός, αναπαράχθηκε από όλα τα διεθνή  και κάποια βενεζολάνικα ΜΜΕ,  παρ ότι γνώριζαν ότι πρόκειται για μεγάλο ψέμα. Η είδηση ανέφερε ότι ένα χάμπουργκερ στη χώρα μας κόστιζε 170 δολάρια και ένα δωμάτιο ξενοδοχείου 69.000 δολάρια.
Η Αλήθεια
Με βάση την  επίσημη ισοτιμία του δολαρίου με το μπολίβαρ (1/580), προκύπτει ότι ένα χάμπουργκερ κοστίζει λιγότερο από 3 δολάρια, αλλά με ανταλλαγή στη μαύρη αγορά, κοστίζει περίπου 1,70 δολάρια. Το δωμάτιο ξενοδοχείου κοστίζει λίγο πάνω από 100 δολάρια, όμως για τους τουρίστες, οι οποίοι είναι αυτοί που μένουν σε αυτές τις εγκαταστάσεις, η διαμονή τους κοστίζει κάτι λιγότερο από 70 χιλ. Μπολίβαρες.
Ο τίτλος της είδησης λέει: “Bενεζουέλα, 170 δολάρια η επίσημη τιμή ενός χάμπουργκερ”. Κάτω από την λεζάντα της φωτογραφίας γράφει:  «Caracas (Venezuela) (AFP) – Διεγράφη – Αυτό το άρθρο  έχει διαγραφεί λόγω ενός σφάλματος στην ισοτιμία του νομίσματος” Ωστόσο, η είδηση είχε δημοσιευτεί σε δεκάδες άλλα μέσα ενημέρωσης και η επικοινωνιακή ζημιά ενάντια στην Βενεζουέλα ήταν μη ανατρέψιμη.

Ψέμα νούμερο Τέσσερα
Η  Huffington Post  και το  Reuters, δημοσίευσαν τον Φλεβάρη του 2014, λίγο μετά τις “ειρηνικές” -σύμφωνα  με αυτά τα μέσα- διαδηλώσεις, που κάλεσε η αντιπολίτευση,  ότι ο αντιπολιτευόμενος ηγέτης Λεοπόλδο Λόπες ήταν αθώος.  Οι  Huffington Post, CNN,EFE, País και πολλοί άλλοι, δημοσίευσαν άρθρα που υποστήριζαν ότι ήταν αθώος και ότι όλοι οι νεκροί  εκείνη την 12 Φλεβάρη ήταν όλοι της αντιπολίτευσης. 
Η Αλήθεια
Το κάλεσμα στις διαδηλώσεις από πλευράς Λόπες είχε όλη την πρόθεση να αποσταθεροποιήσει την χώρα. Ο ακροδεξιός ηγέτης είχε συνδεθεί με την Ουάσινγκτον και τη ΣΙΑ και είχε χρηματοδοτηθεί επίσης. Όλοι όσοι πέθαναν εκείνη την ημέρα ήταν υποστηρικτές της κυβέρνησης.
Η διεθνούς φήμης γαλλική εφημερίδα Le Monde δημοσίευσε τον Μάρτη του 2015 το παρακάτω:”Παρά όλες αυτές τις λεπτομέρειες και τα αποδεικτικά στοιχεία που παρουσίασαν οι ανώτερες αρχές της Βενεζουέλας, τα διεθνή μέσα ενημέρωσης (συμπεριλαμβανομένων και της Λατινικής Αμερικής), έδωσαν λίγη πίστη σε αυτή την ανακοίνωση απόπειρας πραξικοπήματος. Αυτή η δυσπιστία – εδώ και δεκαπέντε χρόνια – είναι μέρος της στρατηγικής  των κυρίαρχων μεγάλων μέσων ενημέρωσης, στο πόλεμο ενάντια στην μπολιβαριανή επανάσταση για να δυσφημίσουν τις μπολιβαριανές αρχές”.
Η Le Monde αποκάλυψε επίσης ότι ένας προδότης στρατιωτικός διοικητής είχε σχέδια να επιτεθεί με ελικόπτερα στο Προεδρικό Μέγαρο στο Καράκας με πρόθεση να σκοτώσει τον Νικολάς Μαδούρο. Πίσω από όλα αυτά είναι ο Λόπες και αρκετοί άλλοι, οι οποίοι χρηματοδοτούνται από τις ΗΠΑ.
Ψέμα νούμερο  Πέντε
Reuters, AFP, ABC, BBC και πολλά άλλα μέσα ενημέρωσης, προσπάθησαν να εμφανίσουν μέσω πολύ εντυπωσιακών φωτογραφιών ότι οι ελλείψεις στην Βενεζουέλα είναι πολύ πιο σοβαρές απ ότι είναι πράγματι.  Η κυβέρνηση της Βενεζουέλας δεν αρνείται ότι υπάρχει έλλειψη προϊόντων, αλλά έχει αποδείξει με στοιχεία και κατασχέσεις ότι οι υπεύθυνοι  της εξαφάνισης βασικών προϊόντων είναι  έμποροι και  επιχειρηματίες  οπαδοί της δεξιάς ή απλώς έμποροι που προτιμούν να σκοτώσουν από πείνα τον ίδιο τους τον λαό, προκειμένου να αποκτήσουν υψηλότερα κέρδη.  Ακόμα και ένας Βάσκος επιχειρηματίας παρουσιάσε φωτογραφίες από σούπερ μάρκετ της περιοχής των πλουσίων του Καράκας, όπου υπάρχουν τα πάντα.
Η Αλήθεια
 Στην πραγματικότητα  υπάρχουν, για παράδειγμα αυγά , όμως οι παραγωγοί τους προτιμούν να τα αφήσουν να σαπίσουν, για να υποχρεώσουν να αυξηθεί η τιμή τους. Υπάρχει γάλα, αλλά πως μπορεί να εξηγήσει κανείς, ότι υπάρχουν άφθονα  γαλακτοκομικά προϊόντα, ακόμα και στον δρόμο και πωλούνται σε  διογκωμένες τιμές από τους εμπόρους. Οι αποδείξεις βρίσκονται επίσης, στις εκατοντάδες, αν όχι χιλιάδες τόνους προϊόντων που έχουν κατασχεθεί ενώ κατευθύνονταν στην Κολομβία , για να θαφτούν ή να πουληθούν εκεί στις αγορές.
telesur
Μετάφραση :Βαγγέλης Γονατάς

Βενεζουέλα: Η αλήθεια μακριά από την επίσημη προπαγάνδα

Οι αστοί μέσα από τα ΜΜΕ τους, ιδιαίτερα στην Ελλάδα τις τελευταίες ώρες, επιδίδονται σε ρεσιτάλ προπαγάνδας με ψέματα και συκοφαντίες για την επανάσταση στη Βενεζουέλα.

 

Στην προπαγάνδα τους υπέρ του καπιταλισμού, μετά την προδοσία της ηγεσίας του ΣΥΡΙΖΑ, επιχειρούν να αξιοποιήσουν και τις επιπτώσεις που έχει η διεθνής κρίση, ο οικονομικός πόλεμος από τη ντόπια ολιγαρχία, αλλά και ο παρασιτικός ρόλος της ρεφορμιστικής μπολιβαριανής γραφειοκρατίας στη σημερινή κοινωνική κατάσταση στη Βενεζουέλα.

Για να κατανοηθεί τι πραγματικά συμβαίνει στη χώρα, αναδημοσιεύουμε ένα πολύ κατατοπιστικό άρθρο που γράφτηκε πριν από λίγους μήνες. Το άρθρο γράφτηκε τις παραμονές των κοινοβουλευτικών εκλογών του περασμένου Δεκεμβρίου.

Εκλογές στη Βενεζουέλα : Η Μπολιβαριανή επανάσταση στην πιο δύσκολη πρόκληση (30/11/2015)

 

Οι Βενεζουελάνοι θα πάνε στις κάλπες σήμερα για να εκλέξουν αντιπρόσωπους στην Εθνική συνέλευση. Ένας συνδυασμός παραγόντων έχει καταστήσει αυτή την πρόκληση, μια από τις πιο δύσκολες που η Μπολιβαριανή Επανάσταση έχει αντιμετωπίσει μέσα στα τελευταία 17 χρόνια – από τότε που ο Πρόεδρος Τσάβες πρωτοεκλέχτηκε το 1998. Στις συνηθισμένες προκλήσεις μιας βαθύτατα αντιδημοκρατικής αντιπολίτευσης και επιθετικών ιμπεριαλιστικών προκλήσεων, έρχεται να προστεθεί και ένας συνδυασμός εθνικών και διεθνών οικονομικών παραγόντων που θέτουν τη Βενεζουέλα σε πολύ δύσκολη θέση. Έτσι οδηγούμαστε σε ένα συμπέρασμα: Είτε η επανάσταση θα ολοκληρωθεί, ή θα ηττηθεί.

 

Η κατάρρευση των τιμών του πετρελαίου, η αποτυχία της προσπάθειας ρύθμισης της καπιταλιστικής αγοράς, και το ανοιχτό σαμποτάζ της αστικής τάξης έχουν βάλει ένα τέλος σε μια κατάσταση στην οποία η κυβέρνηση ήταν σε θέση να εφαρμόζει ευρείες κοινωνικές μεταρρυθμίσεις χωρίς ουσιαστικά να παίρνει την καπιταλιστική ιδιοκτησία των μέσων παραγωγής. Εκείνοι που στην Μπολιβοριανή ηγεσία αρνούνται να κινηθούν στην κατεύθυνση της κατάργησης του καπιταλισμού, προετοιμάζουν και την ήττα του Κινήματος.

 

Τα τελευταία τρία χρόνια είδαμε μια απότομη επιδείνωση της οικονομικής κατάστασης στη Βενεζουέλα. Η τιμή του πετρελαίου της χώρας έχει καταρρεύσει στη παγκόσμια αγορά. Κινήθηκε γύρω στα 100 δολάρια το βαρέλι το 2013, έπεσε στα 88 δολάρια το 2014 και έχει κατά μέσο όρο τα 47 δολάρια στη διάρκεια του 2015 έως τώρα. Στη δεύτερη εβδομάδα του Νοεμβρίου μειώθηκε περαιτέρω στα 37 δολάρια το βαρέλι. Αυτό έχει περιορίσει σημαντικά τη δυνατότητα της κυβέρνησης να επενδύσει χρήματα σε κοινωνικά προγράμματα καθώς και στις εισαγωγές τροφίμων και άλλων προϊόντων από την παγκόσμια αγορά.

 

Το ΑΕΠ της Βενεζουέλας αυξήθηκε κατά 1,3% αλλά στη συνέχεια συρρικνώθηκε κατά 4% μέσα στο 2014 και προβλέπεται να μειωθεί περισσότερο κατά 7 έως 10% αυτόν τον χρόνο. Ο πληθωρισμός είχε ήδη ρεκόρ ύψους στα 68,5% πέρυσι όταν η Κεντρική Τράπεζα σταμάτησε να εκδίδει ομόλογα. Ο πρόεδρος Μαδούρο είπε ότι ο πληθωρισμός αυτό το χρόνο θα είναι στο 85%, όμως σε πολλά βασικά προϊόντα έχουν ήδη συσσωρευτεί ετήσιοι ρυθμοί πληθωρισμού άνω του 100%. Το ΔΝΤ προβλέπει ένα ποσοστό πληθωρισμού 159%για ολόκληρο το 2015.

 

Κάποια από αυτά τα προβλήματα τα ανιχνεύουμε πίσω, σε αποφάσεις που πάρθηκαν το 2002-03, τον καιρό του λοκ-άουτ των αφεντικών και του σαμποτάζ της οικονομίας. Η κυβέρνηση του Τσάβες αποφάσισε να βάλει κανόνες στην κοστολόγηση βασικών προϊόντων προκειμένου να προφυλάξει τους εργαζόμενους και τους φτωχούς από τις κομπίνες, την κερδοσκοπία και την καταλήστευση μιας χούφτας μονοπωλιακών ομίλων που ελέγχουν την παραγωγή και διανομή τροφίμων στη Βενεζουέλα.

 

Την ίδια στιγμή, η κυβέρνηση εισήγαγε συναλλαγματικούς ελέγχους προκειμένου να ελέγξει την διαρροή κεφαλαίων. Αυτά τα μέτρα θα μπορούσαν να λειτουργήσουν για ένα μικρό χρονικό διάστημα ώστε να δώσουν στην επανάσταση την απαραίτητη ανάσα ζωής. Αλλά καθώς τα μέτρα αυτά έχουν διατηρηθεί για μεγαλύτερο χρονικό διάστημα, δημιούργησαν τεράστιες στρεβλώσεις στην οικονομία, οι οποίες τώρα έρχονται στην επιφάνεια. Είναι πλέον πασιφανές ότι η καπιταλιστική αγορά δεν μπορεί να ρυθμιστεί και οποιαδήποτε τέτοια προσπάθεια οδηγεί σε σαμποτάζ και ανυπακοή εκ μέρους των ιδιωτών που κατέχουν τα μέσα της παραγωγής.

 

Οι ιδιώτες παραγωγοί έχουν βρει παραθυράκια για να σαμποτάρουν ανοιχτά τον έλεγχο των τιμών. Για παράδειγμα, αντί να παράγουν ρύζι (του οποίου η τιμή ελέγχεται) παράγουν αρωματικό ρύζι με προσθήκη χρώματος (που η τιμή δεν ρυθμίζεται). Αυτό το κάνουν σχεδόν σε όλα τα προϊόντα των οποίων οι τιμές ελέγχονται. Σε κάθε εκλογική διαδικασία, ιδιοκτήτες και παραγωγοί αποσύρουν τα προϊόντα τους από την αγορά με στόχο να προκαλέσουν τεχνητές ελλείψεις για να αναγκάσουν την κυβέρνηση να ελαφρύνει τους ελέγχους κεφαλαίων.

 

Το πιο πρόσφατο παράδειγμα αφορά την τιμή των αυγών. Αυτό το απλό αγαθό αποτελεί τη βασική πηγή πρωτεΐνης για τον λαό της Βενεζουέλας. Στις αρχές του 2014, τα 30 αυγά πωλούνταν σε τιμή 100 μπολιβάρ. Ένα χρόνο μετά η τιμή τους αυξήθηκε 200% φτάνοντάς τα 300 μπολιβάρ για 30 αυγά. Στα τέλη Οκτώβρη του 2015 η τιμή τους είχε φτάσει τα 1000 μπολιβάρ, και τότε η κυβέρνηση αποφάσισε να την μειώσει στα 420 μπλ για 30 αυγά. Το άμεσο αποτέλεσμα ήταν η απότομη εξαφάνιση του προϊόντος από τα ράφια των σουπερμάρκετ καθώς οι παραγωγοί και οι καταστηματάρχες αρνούνταν να τα πουλήσουν σε αυτή την τιμή. Παρόμοια περιστατικά συμβαίνουν σχεδόν σε όλα τα προϊόντα βασικής ανάγκης.

 

Εν τέλει το κράτος αναγκάζεται να χρησιμοποιήσει τα συναλλαγματικά αποθέματα του για να εισάγει τεράστιες ποσότητες βασικών αγαθών από όλο τον κόσμο, τα οποία μεταπωλεί με επιδοτούμενες τιμές στα κρατικά κέντρα διανομής τροφίμων. Αυτό, ενώ δίνει τη πρόσβαση σε φτηνά βασικά αγαθά σε χιλιάδες Βενεζουελάνους, έχει διπλό αρνητικό αντίκτυπο: αφενός λόγω σπανιότητας των τροφίμων δημιουργείται μια παράλληλη μαύρη αγορά στην οποία πωλούνται 5 ή και 10 φορές ακριβότερα και αφετέρου στραγγίζει τα συναλλαγματικά αποθέματα της χώρας.

 

Η κυβέρνηση απάντησε στο σαμποτάρισμα της οικονομίας -στη πραγματικότητα πόλεμο φθοράς- με έναν αποσπασματικό τρόπο. Ανά διαστήματα, γίνονταν έλεγχοι και έφοδοι σε αποθήκες και κατασχέσεις προϊόντων καθώς και βαριά μέτρα ενάντια μεμονωμένων καπιταλιστών. Μετά όμως έκανε παραχωρήσεις στις πιέσεις κάποιων κλάδων βιομηχάνων και παραγωγών με το να επιτρέπει την αύξηση των τιμών κάποιων προϊόντων και την άρση περιορισμών κάποιων άλλων. Αυτή την στιγμή η Ένωση κτηνοτρόφων βοοειδών της χώρας απαιτεί αύξηση της τιμής του βοδινού κρέατος κατά 330% και του γάλακτος κατά 960%!!!

 

Η κατάσταση τώρα έχει γίνει πραγματικά ασφυκτική. Απλοί εργαζόμενοι άνθρωποι αναγκάζονται να περιμένουν στις ουρές για ώρες ώστε να μπορέσουν να έχουν πρόσβαση σε μικρές ποσότητες προϊόντων σε ελεγχόμενες τιμές στα κρατικά σούπερ μάρκετ και τις αλυσίδες διανομής, και μετά να πληρώνουν υπέρογκες τιμές για να καλύψουν τις υπόλοιπες από τις βασικές τους ανάγκες.

 

Οι έλεγχοι του ξένου συναλλάγματος, που είχαν σχεδιαστεί για να καταπολεμήσουν τη φυγή κεφαλαίων, έχουν επίσης γίνει πηγή της μαζικής στρέβλωσης στην οικονομία. Αντί να επενδύσουν τα χρήματά τους στην παραγωγή, οι καπιταλιστές βρίσκουν πολύ πιο κερδοφόρο να χρησιμοποιήσουν τα δολάρια συναλλαγματικής ισοτιμίας που παρέχονται από το κράτος για την εισαγωγή προϊόντων, τα οποία έπειτα πουλούν στην εγχώρια αγορά σε τιμές μαύρης αγοράς.

Άλλοι, ακόμα πιο αδίστακτοι ληστές καπιταλιστές παίρνουν δολάρια από το κράτος για να εισάγουν κοντέινερ γεμάτα από παλιοσίδερα (με το πρόσχημα των εισαγόμενων ανταλλακτικών) και μετά πουλούν απευθείας τα δολάρια στη μαύρη αγορά.

Η προνομιακή συναλλαγματική ισοτιμία για τους εισαγωγείς είναι μεταξύ 6 και 12 μπολιβάρ το δολάριο, όταν το ποσοστό της μαύρης αγοράς έχει πηδήξει από τα 187 μπολιβάρ το δολάριο στην αρχή του 2015, σε πάνω από 890 την ώρα που γράφεται αυτό το άρθρο. Το επίσημο ελεύθερο συναλλαγματικό ποσοστό (SIMADI) είναι λίγο κάτω από 200 μπολιβάρ το δολάριο.

Δεν έχουν δημοσιευθεί πλήρη στοιχεία, αλλά κάποια στιγμή η κυβέρνηση αποκάλυψε πως γύρω στα 20 δις που έχουν δοθεί σε ιδιώτες εισαγωγείς τομέων έχουν παράνομα χρησιμοποιηθεί στο 2013 μόνο κάτω από το παλαιό σύστημα προνομιακής συναλλαγματικής ισοτιμίας για τους εισαγωγείς. Ωστόσο, μέχρι σήμερα, δεκάδες δις δολάρια έχουν δοθεί στους καπιταλιστές κάθε χρόνο από τα κρατικά ταμεία, σε προνομιακές τιμές.

 

Με την σειρά της, αυτή η μετατόπιση της φυσιολογικής οικονομικής δραστηριότητας έχει οδηγήσει σε μια απότομη κατάρρευση των ιδιωτικών επενδύσεων, αφού οι καπιταλιστές προτιμούν να χρησιμοποιούν νόμιμες και παράνομες μεθόδους εκμετάλλευσης της συναλλαγματικής ισοτιμίας από το να επενδύουν στην παραγωγή. Οι έλεγχοι της συναλλαγματικής ισοτιμίας έχουν μετατραπεί στην ουσία σε απευθείας μεταφορά στις τσέπες των παρασιτικών ολιγαρχών των εσόδων του πετρελαίου της χώρας. Τα νομισματικά αποθέματα της χώρας έχουν καταρρεύσει από περίπου 30δις το 2012, σε 20 δις στην αρχή της χρονιάς και 14,8δις στις αρχές του Νοέμβρη. Η Βενεζουέλα έχει να δώσει σε αποπληρωμή του εξωτερικού χρέους περίπου στα 15δις μέσα στο 2015 και 2016.

 

Αυτές οι τεράστιες ανισορροπίες στην οικονομία είναι επίσης σε έναν πολύ μεγάλο βαθμό υπεύθυνες για τη συνέχιση της διαφθοράς και της μαύρης αγοράς, που είναι δίδυμες και αλληλένδετες. Για πολλά χρόνια, μετά την ήττα του λοκ-άουτ των αφεντικών το 2002-3, όταν η κυβέρνηση ανέκτησε τον έλεγχο πάνω στην κρατική εταιρεία πετρελαίου PDVSA, η Μπολιβαριανή Επανάσταση μπορούσε να επενδύσει τεράστια ποσά σε κοινωνικά προγράμματα χωρίς ουσιαστικά να αγγίξει την καπιταλιστική περιουσία.

 

Οι κατακτήσεις υπήρξαν εντυπωσιακές. Μαζική επέκταση της δωρεάν πανεπιστημιακής εκπαίδευσης (από 800.000 φοιτητές σε 2,6 εκατομμύρια), σύστημα περίθαλψης, μείωση της φτώχειας (από 48% σε 27%), εξάλειψη του αναλφαβητισμού, μείωση των επιπέδων υποσιτισμού (από 21% σε 5%), μαζική επέκταση των συντάξεων σε ηλικιωμένους (από 380.000 δικαιούχοι σε 2,1 εκατομμύρια), διάθεση πλέον των 800.000 νεόκτιστων πλήρως επιπλωμένων διαμερισμάτων και κατοικιών σε άτομα που το έχουν ανάγκη, για να αναφέρουμε μερικές.

 

Όλα αυτά εδραίωσαν την υποστήριξη στην Μπολιβαριανή Επανάσταση, η οποία κέρδισε18 στις 19 δημοκρατικές εκλογές και δημοψηφίσματα μεταξύ των ετών 1998 και 2013. Οι ανωτέρω κοινωνικές κατακτήσεις συνοδεύτηκαν από μία γνήσια επαναστατική διαδικασία, μία έκρηξη στην δράση και την οργάνωση των μαζών των εργαζομένων και των φτωχών στρωμάτων, στις οποίες συμπεριλαμβάνονται καταλήψεις εργοστασίων, εργατικός έλεγχος, σύσταση λαϊκών συμβουλίων και ενεργή συμμετοχή των μαζών στην πολιτική δράση.

 

Οι συνθήκες που κατέστησαν τα ανωτέρω εφικτά πλησιάζουν γρήγορα στο τέλος. Η οικονομική κατάσταση δεν επιτρέπει πλέον τη μαζική επένδυση σε κοινωνικές δαπάνες από τα μειωμένα έσοδα πετρελαίου. Η προσπάθεια της κυβέρνησης να διατηρήσει και να επεκτείνει τις κοινωνικές δαπάνες στην κατάσταση αυτή συνέβαλε εν μέρει στην έκρηξη του πληθωρισμού. Η προσφορά χρήματος (Μ2) από 1,2 τρις μπολιβάρ τον Ιανουάριο του 2014 εκτοξεύθηκε σε 2 τρις τον Ιανουάριο του 2015 και σήμερα έφθασε το ρεκόρ 3,5 τρις. Εάν, βέβαια, τα χρήματα που ξοδεύονται αυξάνονται χωρίς την αντίστοιχη αύξηση των παραγόμενων αγαθών, αυτό οδηγεί αναπόφευκτα σε πληθωρισμό. Το σαμποτάζ της οικονομίας από τα ιδιωτικά μονοπώλια διέλυσε το σύστημα ελέγχου των τιμών. Ο επαναστατικός ενθουσιασμός των μαζών επηρεάστηκε από όλους αυτούς τους παράγοντες, καθώς επίσης και από την ανάπτυξη της γραφειοκρατίας και της διαφθοράς.

 

Σε αυτά πρέπει να προσθέσουμε και τη συνεχή πίεση του αμερικανικού ιμπεριαλισμού, μέσω συγκρούσεων στα σύνορα με την Κολομβία και τώρα με την Γουιάνα, την παρενόχληση των κυβερνητικών αξιωματούχων της Βενεζουέλας, τους συνεχείς ισχυρισμούς στα μέσα μαζικής ενημέρωσης, τις συκοφαντίες και τη δυσφήμιση. Αναφέροντας τα πιο πρόσφατα παραδείγματα, είδαμε μία καθαρή πρόκληση από μέρους των ΗΠΑ όταν ένα αμερικανικό αεροσκάφος της ακτοφυλακής παραβίασε τον εναέριο χώρο της Βενεζουέλας για πάνω από 3,5 λεπτά στην περιοχή Los Monjes στις 6 Νοεμβρίου.

Αποκαλύψεις που έγιναν από τον αμερικανό πληροφοριοδότη Σνόουντεν επιβεβαιώνουν επίσης ότι μία επιχείρηση παρακολούθησης της Εθνικής Αρχής Ασφάλειας (NSA) με βάση την αμερικανική πρεσβεία στο Καράκας εισέβαλε στην εσωτερική επικοινωνία εκατοντάδων αξιωματούχων στην εταιρία πετρελαίου PDVSA που ανήκει στο κράτος. Φανταστείτε μόνο οι ρόλοι της Βενεζουέλας και των ΗΠΑ να ήταν αντίστροφοι σε κάθε μία από τις υποθέσεις αυτές! Τέλος, αξίζει να σημειωθεί ότι η εκλογή του δεξιού Μάκρι ως Προέδρου της Αργεντινής έριξε λάδι στη φωτιά στην παρενόχληση της Βενεζουέλας, όταν ανακοίνωσε στην πρώτη, μετά την εκλογική του νίκη, συνέντευξη τύπου, ότι πρέπει να αποβληθεί η Βενεζουέλα από μέλος της «Mercosur».

 

Σε αυτό το πλαίσιο, υπάρχει σημαντικός κίνδυνος η αντιπολίτευση να έχει καλό αποτέλεσμα στις βουλευτικές εκλογές, κερδίζοντας την πλειοψηφία των ψήφων και ίσως την πλειοψηφία των εδρών. Αυτό θα αποτελέσει καταστροφή, καθώς θα χρησιμοποιήσουν αυτή τη θέση για να ξεκινήσουν μία επιθετική πολιτική απέναντι στον Πρόεδρο Μαδούρο και να πάρουν πίσω τις πολλές κοινωνικές κατακτήσεις της επανάστασης. Εάν αυτό συμβεί, δεν θα είναι σφάλμα των μπολιβαριανών μαζών, αλλά των ρεφορμιστών ηγετών που με συνέπεια αποφεύγουν την απαλλοτρίωση της τάξης των καπιταλιστών και επιλέγουν αντ’ αυτού να επικαλούνται την καλή θέληση των ιδιωτών καπιταλιστών ή να χρησιμοποιούν διοικητικά μέτρα προκειμένου να ρυθμίζουν την καπιταλιστική αγορά.

 

Αυτό όμως μπορεί να αποφευχθεί. Υπάρχει ακόμα ένα στοιχείο αποθάρρυνσης στους υποστηρικτές της αντιπολίτευσης μετά την ήττα τους όταν προσπάθησαν να εξεγερθούν το 2014 και οι ηγέτες τους είναι διασπασμένοι. Παρόλα αυτά, η διαφορά με την οποία οι Μπολιβαριανές δυνάμεις κέρδισαν τις προεδρικές εκλογές του 2013 (0,4%) και τις εκλογές του 2010 για το εθνικό κοινοβούλιο (0,9%) είναι τόσο μικρή, που για να υπάρξει θεμελιώδης διαφορά αρκεί 200.000 άνθρωποι να αλλάξουν τα πρόσωπα που υποστηρίζουν ή να απέχουν.

 

Το αποτέλεσμα δεν είναι ακόμα προκαθορισμένο. Οι επαναστατικές μάζες της Βενεζουέλας έχουν δείξει σε κάθε περίπτωση ότι έχουν πολύ έντονη ταξική συνείδηση και έχουν αποφασίσει τη μοίρα της Βολιβαριανής επανάστασης πολλές φορές. Το επαναστατικό αίσθημα δεν έχει εξαφανισθεί, αλλά σίγουρα έχει αμβλυνθεί από τις οικονομικές δυσκολίες και την προφανή ανικανότητα της κυβέρνησης να αντιμετωπίσει τις οικονομικές αυτές δυσκολίες με αποφασιστικό τρόπο. Έχουν πλήρη επίγνωση των κινδύνων μίας νίκης της δεξιάς και μπορεί να αντιδράσουν το τελευταίο λεπτό.

 

Τον Οκτώβριο, μία τηλεφωνική συνομιλία που διέρρευσε μεταξύ του Μεντόζα, ιδιοκτήτη του ομίλου Polar, και του γεννημένου στη Βενεζουέλα Χάουζμαν, ανθρώπου του ΔΝΤ, που βρίσκεται στο Harvard, αποκαλύπτει τα σχέδιά τους για την περίπτωση που η αντιπολίτευση έρθει στην εξουσία, δηλαδή, να ζητήσουν 40 δις $ για τη διάσωση από το ΔΝΤ, το οποίο θα έρθει βεβαίως να θέσει τους όρους του.

Ακόμη και εάν η Βολιβαριανή Επανάσταση καταφέρει να κερδίσει τις εκλογές της 6ης Δεκεμβρίου, για κάτι που οι Μαρξιστές θα παλέψουμε με όλες τις δυνάμεις που έχουμε στη διάθεσή μας, οι οικονομικές δυσκολίες δεν θα εκλείψουν. Υπάρχουν ήδη επιτακτικές φωνές στο Μπολιβαριανό κίνημα που απαιτούν σκληρή δράση και δραστικά μέτρα.

 

Μόνο ένας τρόπος υπάρχει για να λυθούν τα προβλήματα που αντιμετωπίζει η επανάσταση, αυτός που προωθήθηκε από τον Ούγκο Τσάβες πριν από τον θάνατό του, στη διάσημη ομιλία του που καλείται «Στρίψτε το πηδάλιο» (Golpe de Timon), στην οποία υπερασπίζεται το χτίσιμο μίας σοσιαλιστικής οικονομίας και την αντικατάσταση του αστικού κράτους με ένα κράτος που θα βασίζεται στα λαϊκά συμβούλια.

Ένα πράγμα είναι ξεκάθαρο: η προσπάθεια να ρυθμιστεί ο καπιταλισμός έχει αποτύχει και, εκτός εάν υπάρξει μία απότομη στροφή στα αριστερά, η Βολιβαριανή Επανάσταση θα ηττηθεί.

 

Χόρχε Μαρτίν

Μετάφραση από την ιστοσελίδα 

www.marxist.com 

(http://www.marxist.com/venezueladecember-6-parliamentary-elections-the-bolivarian-revolutions-most-difficult-challenge.htm):

Ελένη Ανδριοπούλου, Σοφία Παπακωνσταντίνου, Αγγελική Σωτηροπούλου

marxismos.com

Εικόνες από την Ισπανία παίζουν στά ΜΜΕ γιά τις δήθεν ουρές γιά προμήθεια τροφίμων στη Βενεζουέλα

Μέχρι και δήθεν θάνατος ασθενούς δημοσιεύτηκε μέσω ένός κατασκευασμένου άρθρου από τη Σομαλία 

Cinco grandes mentiras sobre Venezuela en medios extranjeros

Medios internacionales, Estados Unidos y otros que buscan apoderarse de los recursos de Venezuela, propagan grandes mentiras sobre la nación suramericana.
Washington y la CIA se aprovechan de la mediocridad política de la oposición venezolana y de su debilidad por el dinero y  el poder para utilizarlos como punta de lanza e instalarles en el gobierno por la vía de la fuerza, ya que han fracasado por la vía electoral.
Aquí algunas cuantas falacias:
Mentira número uno
Medios internacionales, Estados Unidos y otros aseguran que no hay libertad de expresión en Venezuela y que el gobierno socialista ha monopolizado los medios para silenciar la crítica en su contra.
La verdad
En los kioskos están diariamente a la venta tres periódicos que son abiertamente oficialistas: Correo de Orinoco, Ciudad Caracas y el Diario Vea. Dos son del Estado y uno es privado.
En contraste, existen cinco que son notoriamente de oposición, y son El Nacional, Tal Cual, El País, El Universal y la revista Zeta. El diario Últimas Noticias es considerado neutral, mientras que en la televisión se reparten por igual: seis de oposición y seis pro-gobierno.
Mentira número dos
Medios internacionales, la Organización de Estados Americanos (OEA), Estados Unidos y otros muchos dicen que en Venezuela no hay democracia, pero, por ejemplo, de México no dicen nada pese a que existen muchos estados que han sido gobernados por un partido por 80 años y que la presidencia del país ha estado bajo control del Partido Revolucionario Institucional (PRI) de Enrique Peña Nieto por los últimos 73 de 85 años.
El pasado 6 junio en la ciudad de México sólo votó el 25 por ciento de la población. La primera fuerza política, Morena, fue votada por solamente 6 por ciento de la población total. Eso sí no es democracia.
La verdad
En Venezuela se realizan elecciones periódicamente. Las más recientes fueron legislativas. La oposición barrió adjudicándose 109 curules por 54 del partido gobernante.

Mentira número tres
La agencia francesa AFP publicó el 21 de mayo pasado una nota que como relámpago fue reproducida en todos los medios internacionales y algunos en Venezuela, pese a que sabían que era una enorme mentira. La nota decía que una hamburguesa en el país suramericano costaba mil 700 dólares y una habitación en un hotel, 69 mil dólares.
La verdad
Al cambio oficial de 580 bolívares por un dólar, resulta que esa hamburguesa cuesta poco menos de 3 dólares, pero en base al cambio en el mercado negro, la misma cuesta más o menos 1,70 dólares. El hotel, cuesta poquito más de 100 dólares, pero para un turista, quienes son los que se hospedan en esos establecimientos, el hotel les va a costar menos de 70.

El título de esta nota dice:»Venezuela, donde una hamburguesa es oficialmente 170 dólares». Abajo del pie de foto, dice: «Caracas (Venezuela) (AFP) – BORRAR – Este artículo ha sido borrado debido a un error en el cambio de moneda». Sin embargo, la nota se publicó en decenas de otros medios y el daño mediático contra Venezuela ya era irreversible.
Mentira número cuatro
Huffington Post y Reuters publicaron en febrero 2014, poco después de las protestas “pacíficas”, según esos medios, convocadas por la oposición, que el dirigente opositor Leopoldo López era inocente. El Huffington Post. CNN, EFE, País y muchos más han publicado artículos diciendo que él es inocente y que las muertes que se registraron aquél 12 de febrero habían sido todos de la oposición.
La verdad
El llamamiento a protesta por parte de López fue con toda la intención de desestabilizar al país. El dirigente ultraderechista ha sido vinculado a la CIA y a Washington, de donde incluso ha recibido financiamiento. Todos los que murieron ese día eran simpatizantes del gobierno.
El internacionalmente reconocido diario francés Le Monde publicó en marzo de 2015 lo siguiente: “A pesar de todos estos detalles y pruebas aportados por las máximas autoridades venezolanas, los medios de comunicación internacionales (incluso en América Latina) han dado poco crédito a este anuncio de intento de golpe de Estado».
Esta ‘incredulidad’ forma parte — desde hace quince años — de la estrategia de los grandes medios de comunicación dominantes en guerra contra la Revolución Bolivariana, para desacreditar a las autoridades bolivarianas. Le Monde también reveló cómo un jefe militar traidor tenía planes de atacar con helicópteros al palacio presidencial en Caracas con la intención de matar a Nicolás Maduro. Detrás de todo, López y otros tantos, financiados por Estados Unidos.
lefterianews

Διαβάστε περισσότερα

Γιατί οι Γάλλοι δεν θέλουν να είναι Έλληνες

του Σπύρου Στάλια*
Δυο μήνες, ίσως και παραπάνω, παρακολουθούμε τις εργατικές αναταραχές στη Γαλλία, και από την άλλη την άρνηση της Γαλλικής Σοσιαλιστικής Κυβέρνησης να υποχωρήσει σε αυτά που απαιτεί να εφαρμόσει, καίτοι όλος ο Γαλλικός Λαός είναι εναντίον της. Τι θέλει η Γαλλική Κυβέρνηση;
Να καταστήσει την οικονομία της Γαλλίας ανταγωνιστική, να εξάγει δηλαδή πιο πολλά και πιο πολλά στην Ευρώπη και στον Κόσμο όλο, πιο πολύ απ’ ότι η Γερμανία, για να μπορεί να συνυπάρξει μαζί της.
Για να γίνει όμως αυτό, απαιτείται να μειωθούν οι εργατικοί μισθοί, οι συντάξεις, και να διαλυθεί το κοινωνικό κράτος. Άλλος δρόμος δεν υπάρχει.
Ας δούμε αυτόν τον ισχυρισμό της Γαλλικής Κυβέρνησης κατά πόσο στέκει, και που αποτελεί, ο ισχυρισμός αυτός, τον μεγάλο πυλώνα που στηρίζεται το όραμα της ευρωπαϊκής ολοκλήρωσης.
Θα σας διηγηθώ δυο ιστορίες, με όσο απλό τρόπο μπορώ, να κατανοήσετε την στάση του Γαλλικού Λαού αλλά και την αξίωση των νεοφιλελεύθερων για το πώς η οικονομία πρέπει να λειτουργεί στην ΕΕ τον 21ο αιώνα και που αυτό οδηγεί.
Ας πάμε μια βόλτα στο 19ο αιώνα (επί της ουσίας θα σας μιλώ για τον 21ο αιώνα). Πως θα….
μπορούσε ένας εξαγωγέας εκείνη την εποχή, να είναι σίγουρος ότι ένας αγοραστής των εμπορευμάτων του, τα χρήματα που θα του έστελναν πίσω, θα είχαν άξια, και δεν θα ήσαν ένα μάτσο χαρτιά; Μην το ψάχνουμε πολύ. Η απάντηση είναι ότι δεν θα είχε καμία σιγουριά. Λόγω λοιπόν της έλλειψης της εμπιστοσύνης, το εμπόριο ήταν λίαν περιορισμένο, έως ότου ήρθε στη μέση ο χρυσός.
Με βάση την κατά συνθήκη πίστη, ότι ο χρυσός είναι αποθήκη αξίας, δηλαδή εγώ νομίζω ότι κάτι έχει αξία επειδή κάποιος άλλος νομίζει ότι έχει αξία, και στο τέλος όλοι μαζί πιστεύουμε ότι αυτό το πράγμα έχει αξία, ο χρυσός έλυσε το πρόβλημα της εμπιστοσύνης. Κατέστη το νόμισμα των διεθνών συναλλαγών. Με άλλα λόγια, Χ νομισματικές μονάδες του νομίσματος Υ, θα ανταλλάσσονταν με Ζ γραμμάρια χρυσού και το πρόβλημα της εμπιστοσύνης λύθηκε.
Τι γινόταν ακριβώς; Κάθε χώρα ‘έδενε’ το νόμισμα της με κάποια σταθερή ποσότητα χρυσού που κατείχε, γνωστή σε όλους εκ των πρότερων. Έτσι όταν μια χώρα έκανε μια εξαγωγή σε μια άλλη χώρα, γνώριζε ότι τα χρήματα που θα έπαιρνε, ήσαν εκπεφρασμένα σε χρυσό, που σήμαινε ότι ανά πάσα στιγμή ανταλλάσσονταν με μια συγκεκριμένη ποσότητα χρυσού. Με άλλα λόγια μπορούσε ο εξαγωγέας να απαιτήσει να φορτωθεί ο χρυσός από το λιμάνι του εισαγωγέα στο λιμάνι του εξαγωγέα.
Όσο η μετατρεψιμότητα σε χρυσό διετηρείτο, πράγμα απίθανο, δεν υπήρχε κανένα πρόβλημα, αλλά αν παρουσιαζόταν αδυναμία μια χώρα να τιμήσει την ισοτιμία του νομίσματος της, φαινόμενο σύνηθες, η χώρα πτώχευε, ετίθετο υπό επιτήρηση, το χρέος της αναδιαρθρώνονταν, η χώρα υποθηκεύοταν, πλουτοπαραγωγικές πηγές της επωλούντο και συγκεκριμένα έσοδα από ορισμένα προϊόντα της χώρας πήγαιναν στους πιστωτές της.
Καθώς ο χρυσός μειωνόταν, η προσφορά του χρήματος μειωνόταν, οι μισθοί όπως και η τιμές μειώνονταν και έτσι υποτίθετο ότι η χώρα μακροχρονίως θα καθιστάτο και πάλι ανταγωνιστική. Αλλά αυτό, όπως δεν αποδεικνύεται στη θεωρία, δεν απεδείχθη στην πράξη ποτέ, που η πράξη κρίνει και την θεωρία.
Καθώς η ύφεση και ο αντιπληθωρισμός δρούσαν μαζί, η οικονομία ήταν αδύνατον να ανακάμψει. Ο συνεχής δε δανεισμός, που ανακούφιζε βραχυχρονίως, έκανε μακροχρονίως τα πράγματα πιο χειρότερα. Η ανάπτυξη ήταν γραμμική προς τα κάτω, ενώ ο δανεισμός έτρεχε με εκθετική μορφή. Η χώρα ήταν αιχμάλωτη στα χέρια των δανειστών.
Ο μηχανισμός ο όποιος τελικά εκαλείτο να σηκώσει το βάρος της ανταγωνιστικότητας της χώρας, με στόχο διατήρησης της ισοτιμίας του νομίσματος, ήταν ο μηχανισμός μείωσης των εργατικών μισθών συνεπικουρούμενος με αύξηση των επιτοκίων, αύξηση τη φορολογίας μείωσης των κρατικών δαπανών, πράγμα που δημιουργούσε μεγαλύτερη ύφεση και ανεργία εφιαλτική. Αυτοί που δεν εζημιώνονταν ήσαν οι τράπεζες και οι κάτοχοι κεφαλαίων.
Εδώ τελειώνει η πρώτη ιστορία και πάμε στην δεύτερη.
Το 1945 πιστέψαμε όλοι οι Ευρωπαίοι ότι μάθαμε πια την Γερμανία να ζει ειρηνικά μέσα στην Ευρώπη. Την βοηθήσαμε όλοι να βγει από την καταστροφή και μάλιστα να γίνει η μεγαλύτερη οικονομική δύναμη της Ευρώπης.
Εδώ όμως ανέκυψε ένα άλλο θέμα. Πως εμείς θα συνυπάρξουμε με μια τέτοια οικονομική υπερδύναμη με όρους αποτελεσματικότητας και παραγωγικότητας. Η Γερμανία παράγει τέτοια προϊόντα που και αν αυξηθεί η τιμή τους η ζήτηση τους δεν μειώνεται. Τα προϊόντας της έχουν την χαμηλότερη ελαστικότητα ζήτησης.
Οι Ευρωπαίοι στο πλαίσιο της προσπάθειας της ευρωπαϊκής ενοποίησης, θεώρησαν ότι είναι δυνατόν να παρακολουθήσουν την Γερμανία, αν έδεναν τα νομίσματα τους με το γερμανικό μάρκο σε κάποια ισοτιμία, που σημαίνει ότι θα υπήρχαν τιμές και πληθωρισμός ανάλογα της Γερμανίας. Αυτό πρακτικά σήμαινε ότι η υπόλοιπη ευρωπαϊκή βιομηχανία θα ήταν ανταγωνιστική της γερμανικής, με όρους τιμών και ποιότητας. Πόσο κοντή είναι η ανθρώπινη μνήμη. Τι ανοησία Θεέ μου.
Το 1990 στον ευρωπαϊκό μηχανισμό των ισοτιμιών, εισήλθε και η Αγγλία. Ο μόνος τρόπος όμως για να διατηρήσει την ορισμένη ισοτιμία η λίρα Αγγλίας προς το Γερμανικό μάρκο ήταν, ή να μειώσει δραματικά τους μισθούς και τις τιμές της που σήμαινε ανεργία ή να διαθέτει αποθετικά σε ξένο νόμισμα.
Έτσι όταν η λίρα Αγγλίας έχανε την αξία της, η Κεντρική Τράπεζα της Αγγλίας πούλαγε τα ξένα αποθεματικά που είχε, για να διατηρήσει την σχέση λίρας-μάρκου, αγοράζοντας πίσω τις λίρες.
Αλλά αν η αγορά υπολογίζει ότι δεν έχεις αρκετά αποθεματικά, τότε οι κερδοσκόποι στοιχηματίζουν εναντίον σου, και σε εξαναγκάζουν σε υποτίμηση και κερδίζουν την διάφορα της ‘δεμένης τιμής’ με την νέα τιμή της αγοράς του νομίσματός σου.
Το 1992 η λίρα Αγγλίας και η Ιταλική λιρέτα δεχτήκαν μια άνευ προηγούμενου επίθεση από τον γνωστό σε όλους μας George Soros που είχε υπολογίσει ότι η Αγγλία δεν είχε αρκετά αποθεματικά να στηρίξει την τιμή της λίρας. Ο George Soros και οι άλλοι κερδοσκόποι κέρδισαν αμύθητο πλούτο!
Οι Άγγλοι δεν είχαν άλλη επιλογή από το να αποχωρήσουν αναγκαστικά από τον Ευρωπαϊκό Μηχανισμό Ισοτιμιών τον γνωστό ως ‘φιδάκι στο τούνελ’, εκτός αν έκαναν γενναία υποτίμηση των μισθών και των τιμών τους, δηλαδή στα τέλη του 20ου αιώνα, να επαναφέρουν τον κανόνα του χρυσού. Αυτό δεν τους έπαιρνε να το κάνουν.
Έφυγαν, άφησαν το νόμισμα τους να διακυμαίνεται ελευθέρα και αποκατέστησαν την εσωτερική ισορροπία της οικονομίας τους, ασκώντας ανεξάρτητη δημοσιονομική και νομισματική πολιτική.
Αυτή είναι και η αιτία που ποτέ η Αγγλία δεν υιοθέτησε το ευρώ και τώρα ετοιμάζεται να εγκαταλείψει εντελώς την ΕΕ. Αυτό θα το δούμε σε λίγες μέρες. Ελπίζω ότι δεν θα έχουν κοντή μνήμη.
Ας συνοψίσουμε τις δυο ιστορίες. Ο κανόνας του χρυσού ήταν από την φύση του αντιφατικός. Από την μια καθόριζε ένα κόσμο χωρίς πληθωρισμό, αλλά με τιμές αντιπληθωριστικές, που είχαν τεράστια επίπτωση στην καταναλωτική και επενδυτική δαπάνη με αποτέλεσμα ο κόσμος του 19ου αιώνα και του 20ου ως τα μισά του, να είναι ένας κόσμος θλιβερός για τους εργαζόμενους. Τον κανόνα του χρυσού η Ελλάδα τον πλήρωσε με 6 πτώχευσες έως το 1932 και με μια καινούργια το 2010. Όλες οι πτωχεύσεις της χώρας έγιναν όταν η χώρα είχε ξένο νόμισμα. Αυτό ως Έλληνες δεν κάνει να το ξεχνάμε.
Ο κανόνας του χρυσού δημιούργησε δυο από τις μεγαλύτερες υφέσεις στην ιστορία της ανθρωπότητας, το 1870 και το 1930, ήταν υπεύθυνος για το 1ο και 2ο ΠΠ, γιατί κάθε Λαός προσπαθούσε το πρόβλημα του να το εξάγει στον άλλο Λαό, για την υπονόμευση της Δημοκρατίας στην Ευρώπη, για τον ιμπεριαλισμό, και για τραγικά πανανθρώπινα εγκλήματα. Δεν είναι τυχαίο ότι όλα τα εργατικά κινήματα άνθισαν εκείνη την εποχή.
Τώρα αν στη θέση του χρυσού βάλετε το ευρώ, δεν θα κάνετε κανένα λάθος. Το ευρώ εκ κατασκευής έχει τις ιδιότητες του χρυσού και γι’ αυτό απαιτεί λιτότητα, κατάλυση του κράτους, διάλυση των εργατικών κατακτήσεων, εξευτελιστικούς μισθούς και συντάξεις.
Πάμε στην ουσία του θέματος του κανόνα του χρυσού και του ευρώ. Μια χώρα όταν αντιμετωπίζει οικονομική κρίση και έχει το δικό της νόμισμα, για να ξεφύγει από αυτή θα πρέπει ή να πληθωρίσει ή να αποπληθωρίσει ή να υποτιμήσει το νόμισμα της ή να πτωχεύσει.
Στην εποχή του χρυσού οι χώρες δεν μπορούσαν να πληθωρίσουν την οικονομίας τους, το κράτος δηλαδή να δαπανήσει, ούτε να υποτιμήσουν το νόμισμα τους λόγω του κανόνα του χρυσού. Το μόνο περιθώριο που είχαν ήσαν να πτωχεύσουν, που δεν ήταν επιθυμητό, και έτσι το μόνο που έμενε ως άσκηση πολίτικης ήταν η διάλυση του κοινωνικού κράτους, η πώληση του και η δραματική μείωση μισθών και συντάξεων με αποτέλεσμα την φτώχεια. Ασκούσαν μόνο εισοδηματική πολιτική τα κράτη και οι κυβερνήσεις προς τα κάτω.
Το ευρώ ως καθεστώς είναι ακόμα πιο σκληρό από το καθεστώς του χρυσού. Φυσικά εδώ δεν υπάρχει η μετατρεψιμότητα του νομίσματος σε χρυσό, αλλά η εμπιστοσύνη ότι το κράτος, έως το τελευταίο ευρώ, θα εξοφλήσει τα χρέη του, πράγμα που οδηγεί κατ’ ευθείαν σε πολιτικές λιτότητας, όπως και ο χρυσός 80 χρόνια πριν. Είναι σαν να έχουμε καθεστώς χρυσού στην καρδιά της Ευρώπης το 21ο αιώνα.
Στο κάτω κάτω, και όπως έγινε, τα κράτη κάποια στιγμή αποτίναξαν την μετατρεψιμότητα του νομίσματος τους σε χρυσό και πορεύτηκαν στην ανάπτυξη. Εμείς τώρα ούτε αυτό δεν μπορούμε να κάνουμε αφού οι πάνσοφοι ηγέτες μας παρέδωσαν τις τυπογραφικές πρέσες των Εθνικών Νομισμάτων στην Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα και στους Γερμανούς. Δεν μπορούμε να πάμε πίσω μέσα από το παρόν καθεστώς. Μας απομένει η άσκηση εισοδηματικής πολιτικής προς τα κάτω, με άλλα λόγια η φτώχεια ως άσκηση πολίτικης.
Αν μελετήσουμε την εφαρμογή της λιτότητας ως πολίτικης στις ΗΠΑ 1921-1937, στη Μεγάλη Βρετανία 1921-1939, στη Σουηδία 1921-1938, στη Γερμανία 1923-1933, στην Ιαπωνία 1921-1937, στη Γαλλία 1919-1939 και από την εφαρμογή της λιτότητας σε διάφορα κράτη από το 1980 έως το 1990 και από το 2008 έως το 2016 στην Ευρώπη δυο πολύτιμα μαθήματα παίρνουμε.
Το πρώτο μάθημα είναι ότι η λιτότητα ποτέ δεν λειτούργησε όσες φορές έχει εφαρμοστεί. Αναγνωρίζοντας αυτό, το δεύτερο μάθημα είναι, ότι οικοδομώντας την ευρωπαϊκή νομισματική πολιτική πάνω στον αποπληθωρισμό, αυτό σταματά την ανάπτυξη σε κράτη με μικρότερη παραγωγικότητα, τα αιχμαλωτίζει στους τραπεζίτες, καταλύει τελικά την Κοινωνική Δημοκρατία, μετατρέποντας τους ευρωπαϊκούς λαούς σε άτομα στη ζούγκλα. Δεν μπορεί οι λαοί να φτωχαίνουν και οι τραπεζίτες και οι άθλιοι προδότες πολιτικοί τους να ευημερούν.
Οι αίσθηση μου είναι ότι ο Γαλλικός Λαός αυτά τα έχει κατανοήσει και γι’ αυτό δεν θέλει να είναι ο παθητικός Ελληνικός Λαός.
spyridonstalias@hotmail.com
*Ο Σπύρος Στάλιας, είναι οικονομολόγος Ph.D

Διαβάστε περισσότερα

Ποιός κινδυνεύει να καταρρεύσει από το Brexit, η Βρετανία, ή η ΕΕ;

Δημήτρης Καζάκης 

Καθώς η ψήφος υπέρ της εξόδου από την ΕΕ στη Βρετανία αποκτά δυναμική επικράτησης, οι διεθνείς αγορές αρχίζουν και παραπαίουν. Τα διεθνή αρπακτικά εκδίδουν ανακοινώσεις επικείμενης «καταστροφής» σε περίπτωση εξόδου. Μια ψήφος ναι την επόμενη εβδομάδα στο λεγόμενο Brexit θα ήταν μια «οικονομική καταστροφή για το Ηνωμένο Βασίλειο και πολιτική καταστροφή για την ΕΕ,» δήλωσε ο πρόεδρος της Deutsche Bank AG, Paul Achleitner σε δείπνο το βράδυ της Τετάρτης στη Νέα Υόρκη από το Αμερικανικό Συμβούλιο για τη Γερμανία.

Άλλοι ηγέτες γνωστών τραπεζικών γιγάντων που έπαιξαν και παίζουν πρωταγωνιστικό ρόλο στην παγκόσμια ύφεση, ο πρόεδρος της JPMorgan Chase & Co., Jamie Dimon και της HSBC Holdings Plc, Stuart Gulliver, έχουν εκδώσει, επίσης, προειδοποιήσεις εναντίον μιας πιθανής εξόδου του Ηνωμένου Βασιλείου από την ΕΕ μετά το δημοψήφισμα της 23ης Ιουνίου. Τα στελέχη τους έχουν προβλέψει αναταράξεις της αγοράς, μακροχρόνια αβεβαιότητα για το Ηνωμένο Βασίλειο και περικοπές στις θέσεις εργασίας του χρηματοπιστωτικού κλάδου του Λονδίνου, αν οι χρηματιστικές επιχειρήσεις μεταφέρουν δράσεις τους στην Ήπειρο.

Βέβαια, η κοινή λογική λέει ότι από την στιγμή που ανησυχούν τόσο πολύ οι δήμιοι της οικονομίας και της κοινωνίας, οι Αλ Καπόνε της παγκόσμιας τραπεζικής και χρηματιστικής αγοράς, αυτό είναι καλό μαντάτο για τους εργαζόμενους και την πραγματική οικονομία. Ο λόγος είναι απλός. Αν η Βρετανία φύγει από την ΕΕ θα είναι υποχρεωμένη να στηριχθεί περισσότερο σε εθνικές ρυθμίσεις και εθνικές πολιτικές με έμφαση πρωτίστως στην πραγματική οικονομία.

Αυτό σημαίνει ότι κινδυνεύει η λογική της «ποσοτικής χαλάρωσης», των bail-out και bail-in που το τραπεζικό και χρηματιστικό καρτέλ έχει επιβάλλει διαμέσου της ΕΕ για να διασωθεί το ίδιο σε βάρος της οικονομίας και της κοινωνίας. Η Τράπεζα της Αγγλίας, παρά το γεγονός ότι δεν έχει υιοθετήσει το ευρώ, διατηρεί ένα πρόγραμμα αγοράς ομολόγων από τις μεγάλες ιδιωτικές τράπεζες αξίας £375 δις, ή $532 δις, ή €473 δις.

Μόνο και μόνο για να μπορούν οι μεγάλες τράπεζες και τα επενδυτικά κεφάλαια να κερδοσκοπούν στις ευρωπαϊκές και παγκόσμιες αγορές. Μεταφέροντας διαμέσου των κεντρικών τραπεζών το ρίσκο και τις ζημιές τους στην πραγματική οικονομία και τον φορολογούμενο.

Σε περίπτωση εξόδου της Βρετανίας από την ΕΕ, ποιός διασφαλίζει τους Αλ Καπόνε της Deutsche Bank AG, της JPMorgan Chase, της HSBC και των υπολοίπων ότι θα συνεχίσει να ρέει τσάμπα και άφθονο το χρήμα από τις κεντρικές τράπεζες; Ποιός τους εξασφαλίζει ότι δεν θα γίνουν πολύ πιο αυστηροί οι θεσμικοί κανόνες των εθνικών αρχών ενάντια στη χειραγώγηση των αγορών, για την οποία ήδη έχουν συλληφθεί και καταδικαστεί οι συγκεκριμένοι τραπεζικοί κολοσσοί;

Είναι πολλά τα τσάμπα λεφτά για να τα ρισκάρουν οι Αλ Καπόνε της χρηματαγοράς. Ενώ η υπερεθνική ευρωπαϊκή γραφειοκρατία, η οποία δεν λογοδοτεί σε κανέναν, συνιστά το πιο αποτελεσματικό μέσο πίεσης και προάσπισης των συμφερόντων των εν λόγω αρπακτικών έναντι των εθνικών αρχών και των λαών σ’ όλες τις χώρες της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Γι’ αυτό φωνάζουν και ωρύονται. Γι’ αυτό μιλάνε για «καταστροφή».

Από κοντά και οι αγέλες των ευρωλιγούρηδων όλων των κομμάτων και αποχρώσεων. Κάθε λογής τυχοδιώκτης και κοινός απατεώνας μιλά για κατάρρευση της λίρας και της οικονομίας της Βρετανίας. Οι τερατώδεις προβλέψεις – παντελώς ανυπόστατες – για τις συνέπειες μιας πιθανής εξόδου έχουν σαν στόχο να τρομοκρατήσουν τον κακομοίρη που βλέπει τη χώρα του, τη δουλειά του και την ίδια τη ζωή του να σπαράσσεται κυριολεκτικά από τα αρπακτικά των αγορών υπό την κατοχική προστασία της ΕΕ.

Η αλήθεια είναι άλλη. Μεγαλύτερη ταραχή στο ενδεχόμενο εξόδου δεν έχει υποστεί τόσο η Βρετανία και η λίρα, όσο οι παγκόσμιες αγορές τίτλων. Σύμφωνα με ανάλυση του Bloomberg (15/6) σχεδόν ποτέ ξανά δεν υπήρξαν τόσο πολλοί παγκόσμιοι τίτλοι σε παρακμή. «Εν μέσω των αποδεικτικών στοιχείων ότι το στρατόπεδο «Αφήνω» κερδίζει την υποστήριξη, οι παγκόσμιες μετοχές έχουν έρθει κάτω από οξεία πίεση, με το δείκτη MSCI All World Index δίνει πίσω περισσότερο από 4% κατά τους τέσσερις συνεδρίες της Τρίτης. Αυτό που τρομάζει σχετικά με τη συγκεκριμένη υποχώρηση είναι πως ο αριθμός των μετοχών που αυξάνονται ήταν, κατά το χθεσινό κλείσιμο, επισκιάστηκε απολύτως από τον αριθμό σε παρακμή, παρατηρούν αναλυτές της Bespoke Investment Group.»

Την ίδια ώρα, παρά την κερδοσκοπική πίεση, η λίρα αντέχει στις αγορές Forex. H ισοτιμία της με το ευρώ βρίσκεται 1:1,26 και με το δολάριο 1:1,42. Οι περισσότεροι επενδυτές πιστεύουν πώς μια πιθανή έξοδος της Βρετανίας από την ΕΕ, θα επιτρέψει στην Τράπεζα της Αγγλίας να αυξήσει το τρέχων τραπεζικό επιτόκιο, το οποίο σήμερα διατηρεί στο 0,5%. Κι αυτό φυσικά θα φέρει ροή κεφαλαίων στο Λονδίνο. Κυρίως από την ΕΕ, μιας και η EKT αναγκάζεται να διατηρεί το τραπεζικό της επιτόκιο στο 0,0%.

Με τη Βρετανία εκτός ΕΕ τόσο η χρηματαγορά της, όσο και η οικονομία της θα έχει κάθε ευκαιρία να λειτουργήσει ως καταφύγιο κεφαλαίων σε μια παγκόσμια οικονομία που βρίσκεται σε αναταραχή και συνεχιζόμενη ύφεση. Επομένως, η Βρετανία θα δει να σταθεροποιείται η οικονομία και το νόμισμά της έναντι της ΕΕ, που θα δει να ενισχύεται η υποχώρηση της οικονομίας και του ευρώ. Η φυγή κεφαλαίων από το αποθεματικό ευρώ θα είναι τέτοια, που είναι αμφίβολο αν η ΕΚΤ θα μπορεί να το σταθεροποιήσει έναντι του δολαρίου στο σημερινό επίπεδο. Ακόμη και με τη συνδρομή της αμερικανικής Fed.

Κι ενώ οι ανυπόστατες κασσανδρικές προφητείες περί μακρόχρονης αβεβαιότητας για τη Βρετανική οικονομία σε περίπτωση εξόδου από την ΕΕ δίνουν και παίρνουν προκειμένου να τρομοκρατηθεί ο μέσος Βρετανός ψηφοφόρος, αλλά και οι υπόλοιποι λαοί της Ένωσης που αρχίζουν να σκέφτονται την έξοδο, τα στοιχεία λένε μια άλλη ιστορία. Το ποσοστό ανεργίας μειώθηκε στο 5% κατά τους τρεις μήνες μέχρι τον Απρίλιο, στα χαμηλότερα επίπεδα από το 2005, δήλωσε την Τετάρτη η Εθνική Στατιστική Υπηρεσία στο Λονδίνο. Ο αριθμός των ανθρώπων στην εργασία αυξήθηκε κατά 55.000 στα επίπεδα ρεκόρ των 31,6 εκατ.

Ο λόγος είναι απλός. Οι πιέσεις στις αμοιβές χαλάρωσαν με το βασικό μισθό να αυξάνεται. επίσης το υψηλότερο. Ο βασικός μισθός αυξήθηκε κατά 2,3% από 2,2% το πρώτο τρίμηνο. Μόνο τον Απρίλιο, το ποσοστό αυξήθηκε στο 2,5% από 1,9% το Μάρτιο, αντανακλώντας εν μέρει την εισαγωγή ενός υψηλότερου κατώτατου μισθού.

Όταν ο Κάμερον εισήγαγε National Living Wage την 1η Απριλίου 2016, το οποίο απαιτούσε από τους εργοδότες να καταβάλλουν στους εργαζομένους άνω των 25 ετών τουλάχιστον £7,20 ανά ώρα, οι περισσότεροι προέβλεπαν καταστροφή με την ανεργία να αυξάνει. Στην πράξη αποδεικνύεται ότι ο μισθός και η άνοδός του δεν συνδέεται με την αύξηση της ανεργίας, όπως ισχυρίζεται η οικονομική θεολογία της αγοράς, αλλά με την αύξηση της απασχόλησης και μάλιστα στην πραγματική οικονομία.

Φανταστείτε τι μπορεί να κάνει μια οικονομία που διαθέτει το δικό της νόμισμα και τη δυνατότητα να ασκεί εθνικές πολιτικές υπέρ των αμοιβών και της παραγωγικότητας των εργαζομένων. Πώς είναι δυνατόν να μιλά κανείς για μακρόχρονη αβεβαιότητα μιας τέτοιας οικονομίας; Ιδίως όταν μιλάμε για μια οικονομία με το εκτόπισμα της βρετανικής. Μόνο οι κατ’ επάγγελμα απατεώνες της πολιτικής, της δημοσιογραφίας και των χρηματαγορών.

Διαβάστε περισσότερα

Ενσωμάτωση της ήττας;, του Κώστα Παπαγιάννη

Όσο περνά ο καιρός, όλο και περισσότερο ο ΣΥΡΙΖΑ αρχίζει να «υιοθετεί» το Μνημόνιο, υποστηρίζοντας πολιτικά τις κατευθύνσεις του. Κατά συνέπεια, όλο και λιγότερες είναι οι αναφορές στο «πραξικόπημα» του Ιούλη του 2015. Η υπόσχεση του απεγκλωβισμού από το Μνημόνιο δείχνει να έχει ξεχαστεί, κι αν σήμερα δεν έχουμε επανάληψη του success story της κυβέρνησης Σαμαρά, σίγουρα έχουμε μια επαναφορά των θέσεων της ΔΗΜΑΡ περί σταδιακής απαγκίστρωσης: «να το εφαρμόσουμε να τελειώνουμε».

Από τη μεριά του ΣΥΡΙΖΑ που εξακολουθεί να μιλά στο όνομα της «σοσιαλιστικής προοπτικής» διατυπώνεται συχνά-πυκνά η αιχμή προς όσες κι όσους αποχωρήσαμε από το κόμμα το καλοκαίρι του 2015, μετά την υπογραφή του Μνημονίου, ότι «έχουμε ενσωματώσει την ήττα της Αριστεράς»[1]. Το επιχείρημα αυτό σε γενικές γραμμές λέει τα εξής:

Οι αποχωρήσαντες έχουν συμφιλιωθεί με την ιστορική ήττα της Αριστεράς και δεν μπορούν να διανοηθούν μια Αριστερά που νικάει και μπορεί να κυβερνήσει τη χώρα. Στην πρώτη τέτοια πρόκληση εγκαταλείπουν την μάχη μη αποδεχόμενοι τους όποιους αναγκαίους συμβιβασμούς. Ουσιαστικά, οι αποχωρήσαντες έχουν αποδεχτεί την πολιτική απομόνωση της Αριστεράς για να διατηρήσουν την «αθωότητά» της και να μη λερωθούν τα χέρια της στο πεδίο της άσκησης της εξουσίας.

Όσοι χρησιμοποιούν το επιχείρημα αυτό ασκούν κριτική σε μια «ηθικιστική», υποτίθεται, αντίληψη για την πολιτική, όμως κι η δική τους η αντίληψη δεν έχει λιγότερη «ηθική» μέσα της. Ο στόχος «η Αριστερά στην κυβέρνηση» μπαίνει πάνω από το πολιτικό συμφέρον των λαϊκών τάξεων που συνεχίζουν να υφίστανται την επίθεση του Μνημονίου. Μάλιστα, ο ίδιος ο στόχος είναι κατά βάση «ηθικός», αφού με την κατάκτηση της εξουσίας από την Αριστερά διορθώνεται μια ιστορική αδικία, η περιθωριοποίηση της Αριστεράς μετά τον Εμφύλιο.

Αποτίμηση, ένα στοιχείο που λείπει από τη συζήτηση

Αυτό που λείπει από τη συγκεκριμένη συζήτηση είναι η αποτίμηση των όσων έχει καταφέρει η Αριστερά που, όπως υποστηρίζει, δεν έχει ενσωματώσει την ήττα. Σχεδόν ένα χρόνο μετά την υπογραφή του μνημονίου, τι έχει να επιδείξει ο ΣΥΡΙΖΑ ως επιτεύγματα της «κυβέρνησης της Αριστεράς» και της πολιτικής της «ταξικής μεροληψίας»; Γιατί διορθώσεις πολιτικών που έχουν εφαρμόσει κι άλλες μνημονιακές κυβερνήσεις (100 δόσεις, πρόσβαση των ανασφάλιστων στα νοσοκομεία) δεν συνιστούν επιτεύγματα.

Όταν λέμε για επιτεύγματα μιλάμε για την πραγματική βελτίωση του επιπέδου ζωής των λαϊκών τάξεων, καθώς και για την υπονόμευση της στρατηγικής του Κεφαλαίου προς όφελος της στρατηγικής του κόσμου της Εργασίας. Ή για προοδευτικά μέτρα που καμία άλλη κυβέρνηση δεν θα έπαιρνε και γι’ αυτά χρειαζόταν η κυβέρνηση της Αριστεράς.

Στην πραγματικότητα, η στρατηγική του Κεφαλαίου συνεχίζεται απρόσκοπτα με συνεχείς ιδιωτικοποιήσεις και παροχές κάθε είδους, τη στιγμή που οι φόροι που αυξάνονται για να καλυφθούν οι «στόχοι» του προγράμματος αφορούν κατά βάση τους φτωχούς, μειώνοντας κι άλλο τα εισοδήματά τους. Οι αλλαγές στο ασφαλιστικό κι οι επερχόμενες αλλαγές στα εργασιακά επίσης στρέφονται σαφώς εναντίον των φτωχών.

Στην λογική της συνέχειας του κράτους το «παράλληλο πρόγραμμα»

Την ίδια ώρα, αν επικεντρωθούμε στα λεγόμενα ζητήματα του «παράλληλου προγράμματος», δηλαδή όσων δεν έχουν άμεση σχέση με τον έλεγχο των δανειστών, θα δούμε μια εικόνα μάλλον απογοητευτική. Παρά το γεγονός ότι θα μπορούσε να αποτελέσει πεδίο δόξης λαμπρό για σοβαρές αλλαγές, αφού δεν συνδέεται με αξιολογήσεις και προαπαιτούμενα, ό,τι έχει να επιδείξει η κυβέρνηση εκεί είναι μια ανησυχητική τάση συντηρητικοποίησης. Η ίδια δείχνει να έχει υποταχθεί στην λογική της συνέχειας του κράτους.

Ιδιαίτερα στις προτάσεις για τις αλλαγές στο πολιτικό σύστημα η τάση προς αυταρχικοποίηση είναι περισσότερο από εμφανής. Όσες από αυτές έχουν ήδη διαρρεύσει, τόσο από τον διάλογο για την Παιδεία, όσο κι από την όλη συζήτηση για τον εκλογικό νόμο και τη συνταγματική αναθεώρηση, δείχνουν ότι οι επικείμενες πρωτοβουλίες επαναλαμβάνουν ή προωθούν βασικές ιδέες που η κυβέρνηση του εκσυγχρονιστικού ΠΑΣΟΚ δεν μπόρεσε ή δεν πρόλαβε να ολοκληρώσει, με την αλλαγή βεβαίως της «εξ αριστερών» υπεράσπισης. Κι όλα αυτά, συνδυασμένα με πολιτικαντισμούς και παλαιοκομματικές λογικές που ο ΣΥΡΙΖΑ είχε υποσχεθεί ότι δεν θα επαναλάβει.

Αριστερά ή Αντι-Δεξιά;

Τα στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ, αντιλαμβανόμενα ότι τελικά το καλάθι των προσδοκιών από τη μεριά της Αριστεράς δεν έχει σχεδόν τίποτα μέσα, επικαλούνται μια υπόθεση: Τα πράγματα θα ήταν χειρότερα αν κυβερνούσε η Δεξιά.  Αν όμως η αξία της Αριστεράς είναι απλώς να αποτρέψει τη Δεξιά από το να προκαλέσει την κοινωνική καταστροφή που σχεδιάζει, μήπως αυτό δεν είναι μια «ενσωμάτωση της ήττας»; Ένας περιορισμός της Αριστεράς σε ρόλο Αντι-Δεξιάς; Αυτό άραγε δεν είναι μια επιστροφή στο παρελθόν, όταν η Αριστερά ήταν ηττημένη και φοβική κι η Δεξιά νικήτρια και με αυτοπεποίθηση;

Το σκίτσο είναι του Τάσου Αναστασίου και δημοσιεύτηκε στην Αυγή

__________

[1] Ενδεικτικά παραθέτουμε τα κείμενα των Γ. Κυρίτση (http://www.avgi.gr/article/6558394/eimaste-kai-fainomaste) και Γ. Διάκου (http://3pointmagazine.gr/liga-logia-gia-ti-zoi-konstantopoulou-giorgou-diakou/), καθώς και τη συνέντευξη του Μ. Σπουρδαλάκη στην «Εποχή» (http://epohi.gr/mixalhs-spourdalakis-xreiazetai-megalyterh-fantasia-eurhmatikothta-kai-apofasisthkothta), όπου γίνονται τέτοιες αναφορές.

Διαβάστε περισσότερα

«Έχετε απομονωθεί από τη λαϊκή μάζα και έχετε χάσει τον παλμό της…»

Γράμμα του Άρη στα μέλη της ΚΕ του ΚΚΕ, το Μάρτη του 1945, για το μέλλον του αγώνα

ΗΜΕΡΟΔΡΟΜΟΣ

16 Ιούνη 1945: Σαν σήμερα, πριν από 71 χρόνια, περνά από στόμα σε στόμα σε όλη την Ελλάδα η είδηση: Ο χιλιοτραγουδισμένος πρωτοκαπετάνιος του ΕΛΑΣ, ο Άρης Βελουχιώτης, είναι νεκρός.
Το προηγούμενο βράδυ, έξω από τη Μεσούντα , κυκλωμένος από τους διώκτες του, ο Άρης θα ανοίξει την πόρτα της αιωνιότητας. Θα περάσει στην αθανασία, θα εγκατασταθεί αμετάκλητα στο θησαυροφυλάκιο της συλλογικής μνήμης και της λαϊκής συνείδησης, δίνοντας ο ίδιος το τέλος με το ατομικό του περίστροφο. Μαζί του στο θάνατο τον συντρόφεψε ο πιστός του αντάρτης, ο Τζαβέλας.

Η Βάρκιζα και οι διαφωνίες του Άρη

Μετά την υπογραφή της συμφωνίας της Βάρκιζας και τις αντιρρήσεις του Άρη, οι σχέσεις του πρωτοκαπετάνιου του ΕΛΑΣ με την ηγεσία του ΚΚΕ διαταράχθηκαν. Βεβαίως, διαφορές και διχογνωμίες υπήρχαν και κατά τη διάρκεια των προηγούμενων χρόνων, αλλά αυτές εκδηλώνονταν στο πλαίσιο των κομματικών οργάνων και διαδικασιών. Μετά τη Βάρκιζα και την απόφαση του Άρη να μην παραδώσει τα όπλα και να συνεχίσει την ένοπλη δράση στις νέες συνθήκες, οι διαφορές με το Κόμμα πήραν ανοιχτό και δημόσιο χαρακτήρα. Ωστόσο δεν έλειψαν οι προσπάθειες και από τις δύο πλευρές για συνεννόηση. Μια απ΄ αυτές αποτυπώνεται και στο σπαρακτικό γράμμα του Άρη προς τα μέλη της Κεντρικής Επιτροπής του ΚΚΕ, που γράφτηκε στις 24 Μαρτίου 1945, «εν πορεία», όπως σημειώνει ο ίδιος. Η πηγή από την οποία δημοσιεύεται η θρυλική αυτή επιστολή είναι το βιβλίο του Γρηγόρη Φαράκου: «Άρης Βελουχιώτης. Το χαμένο αρχείο – Άγνωστα Κείμενα», Εκδόσεις Ελληνικά Γράμματα, σελ.400-404.

Η επιστολή

Προς όλα τα μέλη της Κ.Ε. του Κ.Κ.Ε.
Αγαπητοί σύντροφοι,
Με το σημείωμά μου τούτο θα προσπαθήσω να τραβήξω την προσοχή σας στα πιο κάτω.
1. Όπως πιστεύω, θα έχετε πειστεί και εσείς τώρα πως οι Έλληνες αντιδραστικοί και οι Άγγλοι κατακτητές δεν έχουν καμιά πρόθεση να εφαρμόσουν έστω κι αυτή την ετεροβαρή, επιζήμια στα συμφέροντα του λαού μας και μη δίδουσα καμιά εγγύηση –ομολογία δική σας – για το σεβασμό των ελευθεριών του λαού μας, συμφωνία της Βάρκιζας. Οι παραβάσεις είναι καθημερινές και σοβαρές. Τις ξέρετε εσείς καλύτερα και δεν συντρέχει κανένας λόγος να τις απαριθμήσω.
2. Αν δεν σας ήταν εύκολο να γνωρίζετε προοπτικά τις προθέσεις της ελληνικής αντίδρασης και των Άγγλων εχθρών της Ελλάδας, τώρα, θέλω να πιστεύω πως πρέπει να μπορείτε να τις βλέπετε. Πρόθεσή τους είναι: όχι να συμβάλουν σε προσπάθεια για ομαλή εξέλιξη της πολιτικής ζωής του τόπου, ή έστω να ανεχθούν απλώς τη δική σας προσπάθεια προς την τέτοια κατεύθυνση, αντίθετα, να οργανώσουν και να διεξαγάγουν με πλεονεκτικές γι’ αυτούς συνθήκες τον εμφύλιο πόλεμο μ’ όλα τα μέσα.
3. Η διάσκεψη και συμφωνία της Γιάλτας δεν πρέπει να έχετε καμιά αυταπάτη πως είναι δυνατό να επιδράσει σε τόσο μεγάλο βαθμό, ώστε να στρέψει το τιμόνι της χώρας που αφήσατε να κρατούν γερά στα χέρια τους οι Άγγλοι. Η Σοβιετική Ένωση, όπως πρέπει να σας είναι γνωστό, δεν μπορεί να κάνει «ελληνική» πολιτική ώστε να επέμβει ενεργά στο ελληνικό δράμα. Γιατί δεν κάνει ούτε Σέρβικη, ούτε Βουλγάρικη, ούτε Ρώσικη ακόμα πολιτική. Κάνει πολιτική παγκόσμιας επανάστασης, και δεν είναι διατεθειμένη ούτε κατ’ ελάχιστο να την διακινδυνεύσει για το μικρό αυτό ποσοστό της ανθρωπότητας που λέγονται Έλληνες, που οι ίδιοι –δια των ηγετών τους- οδηγήθηκαν στη νέα σκλαβιά και που στο κάτω κάτω, αργά ή γρήγορα, μετά την πλήρη νίκη της πολιτικής της παγκόσμιας επανάστασης της Σ.Ε. δεν μπορεί παρά να είναι στο πλευρό του σοσιαλισμού.
4. Η Σ.Ε. θα μπορούσε να επέμβει «ενεργότερα», όπως, δεν αποκλείεται, κι αυτή η Αμερική, αν εμείς –εσείς δηλαδή- ήσασταν ικανοί να δημιουργήσετε στην Ελλάδα διαφορετική κατάσταση, ανάλογη περίπου με την της Γιουγκοσλαβίας και ίσως και καλύτερη, με μια ορθή και συνεπή πολιτική και όχι γεμάτη «αριστερά» και δεξιά οπορτουνιστικά λάθη στα βασικότερα προβλήματα της χώρας. Οι δυνατότητες υπήρχαν όλες για μια τέτοια πολιτική και για δημιουργία μιας τέτοιας διαφορετικής κατάστασης στη χώρα μας. Και όποιος δεν το βλέπει και δεν παραδέχεται αυτό πρέπει να είναι ή μαρξιστικά αγράμματος ή … τι να πω.
Μπορεί όπως μου παρήγγειλε ρητά ο σ. Γιάννης (Γιάννης Ιωαννίδης),διά του σ. Ζήση (Ζήσης Ζωγράφος), να υπάρχει «σαφής παραίνεση» των Ρώσων συντρόφων προς το ΚΚΕ για το κλείσιμο της συμφωνίας της Βάρκιζας. Όμως αυτό δεν αλλάζει τίποτα. Μετά τη σωρεία των σοβαρών οπορτουνιστικών τακτικών λαθών από των αρχών του 1943 στη διεύθυνση του αγώνος από μέρους σας και το εγκληματικό επιστέγασμά τους, τη μάχη των Αθηνών, έχασαν την εμπιστοσύνή τους κι αναγκάστηκαν, για να μην οδηγήσετε τη χώρα και το λαό της σε μεγαλύτερες καταστροφές, να σας «συμβουλέψουν» να υποχωρήσετε και να κλείσετε τη συμφωνία της Βάρκιζας. Τις απόψεις του Γενικού Στρατηγείου του ΕΛΑΣ για τις δυνατότητες συνέχισης του αγώνα είμαι σίγουρος ότι δεν τις είπατε πουθενά και συνεπώς δεν γνώριζαν οι Ρώσοι σύντροφοι αν μπορούσε και σε ποιες δυνάμεις να βασιστεί μια άλλη πολιτική.
5. Το ΕΑΜ ως το Λίβανο ακολουθούσε ανιούσα γραμμή ανάπτυξης. Από εκεί κι ύστερα πήρε την κάτω βόλτα. Από τη «μάχη της Αθήνας» κι ύστερα και την ήττα και, πολύ περισσότερο, μετά τη συμφωνία της Βάρκιζας, χάνει σε επιρροή ραγδαία. Προβλέπω ως το δημοψήφισμα και τις εκλογές και πιθανή διάσπασή του.
6. Το ΚΚΕ έχασε από την αίγλη του και τη δύναμη συγκέντρωσης και μέσα στο ΕΑΜ και μέσα στο λαό. Ακόμα έχασε σε στενούς οπαδούς του και σε μέλη του. Τις στατιστικές εσείς τις κρατάτε και είμαι βέβαιος πως θα έχετε διαπιστώσει ήδη σημαντικό ποσοστό διαρροής. Προοπτική μου είναι ότι αυτό το ποσοστό θα δυναμώσει πολύ.
7. Η «διαφώτιση» του λαού, των οπαδών του ΕΑΜ και των οπαδών και μελών του ΚΚΕ επί της «αναγκαιότητας» της πολιτικής της Βάρκιζας είναι αστεία κυριολεκτικά και κανένα μέλος του ΚΚΕ δεν την πιστεύει. Μα και τι διαφώτιση να γίνει; Κατά ποιο ταχυδακτυλουργικό τρόπο θα μπορούσε το άσπρο να γίνει μαύρο; Αφήνω τους οπαδούς του ΕΑΜ και του ΚΚΕ, δεν υπάρχει κανένα μέλος απλό, γραμματέας βάσης, αχτιδικός ή περιφερειακός, εκτός ελαχίστων εξαιρέσεων στους τελευταίους αυτούς, που η δύναμη της συνήθειας και η ρουτίνα δεν τους αφήνει να δούνε, που να μην έρχεται να με συναντήσει με λαχτάρα σε κάθε χωριό που περνάω και να μου ρίχνει βροχή τα ερωτήματα:
Γιατί το κάνατε αυτό;
Για πού πάμε, γιατί χύσαμε το αίμα μας και κάψαμε τα σπίτια μας επί τρία χρόνια; Γιατί μας παραδίνετε αμαχητί;
Τι θα κάνουμε τώρα;
Πού είναι η λαϊκή μας δικαιοσύνη και η αυτοδιοίκηση;
Γιατί και πάλι θα μας χαρακτηρίζουν το βιος μας ως λαθραίο και θα ξαναπληρώνουμε 2.000 δραχμές για ένα τσιγάρο χωριάτικο καπνό με εφημερίδα; Τι θα κάνουμε με τους εθνοφύλακες – μπουραντάδες που άρχισαν τις έρευνες, τους ξυλοδαρμούς, τις απαγορεύσεις συγκεντρώσεων, συνελεύσεων κλπ;
Τι θα κάνουμε με την αντίδραση των χωριών μας που σήκωσε κεφάλι και μας απειλεί ανοιχτά ότι θα μας σφάξουν όλους;
Με τι να προστατευθούμε; Με τον «εθνικό στρατό»; Μα πώς θα γίνει τέτοιος, αφού εμάς δεν μας δέχονται χαρακτηρίζοντάς μας ανίκανους οι επιτροπές με χίλιες ψεύτικες δικαιολογίες; Δεν το βλέπετε πως στην περιοχή Καρδίτσας από την κλάση του 1939 δεν πήραν ούτε 20% από τους αμαρκάριστους ως δικούς των;
Όλα αυτά θα ήταν ένας σίφουνας ενάντιά σας, αν εγώ για να αποφύγω διασπάσεις κλπ δεν έκανα την πρόταση να πάω έξω και να θέσω τις απόψεις μου, μη τυχόν και λυθεί κομματικά το ζήτημα, κι έβγαζα από τα χωριά τους τούς 200 και πλέον αντάρτες που είχα καταγράψει στο βουνό και άρχιζα τον πόλεμο.
8. Παντού οι οργανώσεις είχαν μουδιάσει. Η αντίδραση είχε σηκώσει κεφάλι. Το πέρασμά μας δημιουργεί ρίγη συγκινήσεως και ενθουσιασμού και οι γυναίκες ακόμα βγαίνουν και μας καλωσορίζουν, μας εύχονται «καλή επιτυχία και καλή λευτεριά από το νέο κατακτητή». Η αντίδραση κρύβεται. Πολλοί φεύγουν για τις πόλεις. Το ξεκαθάρισμα ΕΔΕΣιτών στην Ευρυτανία, που είχαν έλθει με ρητή εντολή να οργανώσουν εκεί ένοπλες ομάδες αντίδρασης, επικροτήθηκε από όλους. Θα ξεκαθάριζα και την ομάδα του Π. Μελιά (Ευρυτανία – Λεπιανά) και την ομάδα Σούρλα σε μια εβδομάδα, αν δεν ερχόταν ο αντιπρόσωπός σας. Στους κομματικούς των χωριών λέμε ότι για ειδικούς λόγους δεν πρέπει να εμφανιστούμε. Περπατάμε όλη νύχτα και κρυβόμαστε την ημέρα για να φανούμε συνεπείς σ’ ό,τι συμφωνήσαμε με σας. Μα οι κομματικοί επιμένουν και με τρόπο το διαλαλούν οι ίδιοι στους χωριανούς τους: «Ξαναβγήκαν αντάρτες μας. Σε λίγο θα βγούμε και πάλι όλοι, ο Άρης μας είναι εδώ μη φοβάστε. Ξέρει αυτός και θα νικήσουμε και πάλι Έλληνες αντιδραστικούς και Άγγλους κατακτητές».
9. Εσείς δεν τα βλέπετε όλα αυτά. Έχετε απομονωθεί από τη λαϊκή μάζα και έχετε χάσει τον παλμό της. Συνέλθετε έστω και τώρα. Δεν είναι αργά. Αργότερα σίγουρα θα είναι πολύ αργά και θα χρειαστούν τεράστιες θυσίες σε κόπους και σε αίμα για ν’ αρχίσει κάτι σοβαρό. Μην αφήνετε να θρονιαστεί η αντίδραση οριστικά. Μην πιστεύετε ότι η «εθνοφυλακή» είναι πραγματικά εθνικός στρατός και μην βάζετε τον κόσμο να τους δέχεται τους Μπουραντάδες ως «παιδιά του λαού», ενώ αυτοί τους δέρνουν. Μην κάνετε το έγκλημα να επιτρέψετε στην εθνοφυλακή να εγκατασταθεί παντού και να παίξει το ρόλο της παλιάς χωροφυλακής.
10. Μην αυταπατάστε ότι τα όπλα που κρύψαμε θα μπορέσετε αργότερα να τα χρησιμοποιήσετε. Όχι! Θα τα βρουν σε λίγο οι εθνοφύλακες, χρησιμοποιήστε τα –έστω και μέρος τους- από τώρα. Βγάλτε από τώρα, έστω και λίγους αντάρτες, έστω από μια ομάδα σε κάθε επαρχία. Μην τη χρωματίζετε ως δική σας ή ως συνέχεια του ΕΛΑΣ. Αφήστε την καμουφλαρισμένη, αφού δεν καταλαβαίνετε ότι πρέπει να ξαναπάρει τα όπλα ο ΕΛΑΣ. Δε θέλετε εμένα επικεφαλής τους; Βρείτε έναν άλλον. Πάντως μην κάνετε το έγκλημα να αργείτε. Ενεργήστε σύντομα και δραστήρια.
11. Εγώ συνεχίζω το ταξίδι για το Ηπειρωτικό Γραφείο και από εκεί για έξω. Όμως με κάποια επιβράδυνση γιατί κινούμαστε όπως ξέρετε και λέω και πιο πάνω.
Επί όλων των ανωτέρω ελπίζω να έχω γραπτή απάντησή σας με έκτακτο σύνδεσμο ώσπου να φτάσω στο Ηπειρωτικό Γραφείο. Εύχομαι να σκεφτείτε ώριμα έστω και την τελευταία στιγμή.
Εν πορεία, 24/3/45,
Συντροφικά
Άρης Βελουχιώτης

ΜΕΓΑΛΟ ΑΦΙΕΡΩΜΑ ΤΟΥ «ΗΜΕΡΟΔΡΟΜΟΥ» ΣΤΟΝ ΑΡΗ 

O «Ημεροδρόμος» με αφορμή την επέτειο των 70 χρόνων από το χαμό του Άρη Βελουχιώτη παρουσίασε στις 16 Ιουνίου 2015 ένα μεγάλο αφιέρωμα, το οποίο μπορείτε να διαβάσετε εδώ.

Διαβάστε περισσότερα

H δράση της Χρυσής Αυγής

Από τον Σίμο Ανδρονίδη
Με αφορμή τις προσπάθειες που λαμβάνουν χώρα με στόχο την επανέναρξη της δίκης της Χρυσής Αυγής, μπορούμε πάλι να εστιάσουμε στη βίαιη, ‘ιδεολογική’ και μη δράση της, έτσι όπως εκδηλώθηκε και την περίοδο της κρίσης που βιώνει ο ελληνικός κοινωνικοοικονομικός σχηματισμός. Πραγματικά, η Χρυσή Αυγή εμφιλοχωρεί στο πεδίο του κοινωνικού, παράγει και αναπαράγει βία, μίσος, ρατσισμό, το ίδιο το ‘φορτίο’ του ιστορικού φασισμού-ναζισμού, προσκολλάται στην ‘πορεία’ των διαφορετικών κοινωνικών τάξεων και μερίδων τάξεων. Η αύξηση της κοινωνικής της επιρροής αντανακλά το βάθος που προσέλαβε η κρίση του ελληνικού κεφαλαιοκρατικού σχηματισμού καθώς και τις ευρύτερες κοινωνικές μεταβολές που προκάλεσε.
Έτσι η νεοναζιστική Χρυσή Αυγή «ανασυγκροτείται» ως κρίσιμος ‘δείκτης’ ως ‘φορτίο’ συσσώρευσης στάσεων, κοινωνικών προσδοκιών και ιδεολογιών, «συναντώντας» ακριβώς την κίνηση τμημάτων των κοινωνικών τάξεων. Σε αυτό το πλαίσιο, η ιδεολογικοποίηση της δράσης της δεν είναι λιγότερο σημαντική από την καθαυτό βίαιη δράση της, από την «εξαγωγή» των σημάνσεων της νεοναζιστικής βίας. Η   ιδεολογική αναπαράσταση-πρόσληψη του ιστορικού γίγνεσθαι ως ‘ομοιομορφία-καθαρότητα’, είναι η ίδια η διαρκή της αφήγηση: η παρούσα ετερότητα (ο μετανάστης-εργάτης ως έτερος, ο πολιτικός-ιδεολογικός αντίπαλος ως έτερος, ο ομοφυλόφιλος ουσιαστικά ως μη-εαυτός), απειλεί την «καθαρότητα», το μεγαλείο,  τη συνοχή και την αδιατάρακτη συνέχεια του ελληνισμού και, πέρα από αυτό το ιδεολογικό πλαίσιο αποτελεί «αίτιο» (κύρια οι μετανάστες-προλετάριοι) της δεινής κατάστασης στην οποία έχει περιέλθει το μπλοκ των λαϊκών τάξεων.
Για το νεοναζιστικό μόρφωμα της Χρυσής Αυγής το σημαίνον διακύβευμα είναι η έννοια της εθνικής-κοινωνικής «αμολυντότητας», η ίδια η προσπάθεια να καταστεί πάλι το έθνος (δια της πρακτικής εφαρμογής της βίας), «απρόσβλητο» από προσμείξεις και αλλότριες «μολύνσεις». Θα μπορούσαμε να αναφέρουμε πως η, με τη μορφή «ιατρικοποίησης» του κοινωνικοοικονομικού γίγνεσθαι ανάλυση εναλλάσσεται με την ασκούμενη σωματική (και λεκτική) νεοναζιστική βία, στο βαθμό που η (και ιατρική) ιδεολογία της Χρυσής Αυγής ενέχει και διαμορφώνει όχι την «ουδέτερη» και «άχρωμη» βία αλλά την «φορτισμένη», εστιασμένη και συγκεκριμένη βία, τη βία που «ενσωματώνει», «εδαφικοποιεί » και χαράζει στο σώμα τη γροθιά και την ιδεολογία, το χτύπημα και το μήνυμα, τον ξυλοδαρμό και την ιστορική αφήγηση-φενάκη.
Ο Σάββας Μιχαήλ τονίζει την ‘αναγκαιότητα’ σύνδεσης της Χρυσής Αυγής με το παρόν ως χρόνο και ως ‘κίνηση’, ως τομή-οδοδείκτης που δείχνει προς το παρελθόν και δύναται να δείξει προς το μέλλον: «Το αρχαϊκό επιστρατεύεται (κυριολεκτικά!) αναπόφευκτα σαν φάρσα- και στην περίπτωση της «Χρυσής Αυγής» σαν φάρσα μιας αιματηρής φάρσας, σαν μια παρωδία όπου οι ομηρικοί θεοί φοράνε φουστανέλα και εμβλήματα των SS Waffen- για να πνίξει το παρόν, την επαναστατική δυνατότητα μιας κοινωνικής χειραφέτησης από το κεφάλαιο και το κράτος του που θα έλυνε τις σύγχρονες αντιφάσεις. Le mort saisit le vif, το νεκρό αδράχνει το ζωντανό, όπως θα έλεγε και ο Μαρξ».[1]  Το βίαιο ιστορικό παρόν της Χρυσής Αυγής αποτελεί τον προπομπό ενός λανθάνοντος μέλλοντος: ενός καπιταλιστικού μέλλοντος προγραφών και εκκαθάρισης που θα «ενδυθεί» τον μανδύα ενός ιδιαίτερου «άχρονου χρόνου», χρόνος που είτε ως ‘εθνική ανάταση’ είτε ως εθνική ‘πορεία’ προς τα εμπρός προμηνύει και περιλαμβάνει το θάνατο, τη φυσική εξόντωση ως ιδιάζων χαρακτηριστικό υπερπροσδιορισμού της ναζιστικής ιδεολογίας, ως ολική άρση του νοήματος της ζωής. Ο «άχρονος χρόνος» κλείνει πονηρά το μάτι στην ιστορία. Η στάση του ‘τώρα’ είναι η στάση του χθες.
Πραγματικά, η Χρυσή Αυγή όντας «καμουφλαρισμένη» εθνικά αναπαράγεται ως ιδεολογική «εικόνα» κράτους μέσα στο κράτος (στους κατασταλτικούς του μηχανισμούς), ‘διαχέει’ την ισχύ της ως θεσμοποίηση της βίας στους δρόμους, ‘τέμνει’ την ιστορία στο βαθμό που δε ζητά τη μεταβολή της αλλά την αντιδραστικοποίηση της, ‘τσαλαβουτά’ στο «απολεσθέν» μεγαλείο, και, ‘αντανακλά’ τον κεφαλαιοκρατικό τρόπο παραγωγής ως (όπως και το Γερμανικό Εθνικοσοσιαλιστικό κόμμα) ως βίαιη επιτάχυνση-πόλεμο.
Ο φασισμός-ναζισμός είναι πραγματικός πόλεμος. Συμβολικός, πρακτικός, πραγματικός. Απαιτείται η διαρκής αποκάλυψη της δράσης και της ιδεολογικής του σκευής. Η ολική του απεύθυνση συσσωρεύει προϋποθέσεις έντασης της ιδεολογικής διαπάλης, του ταξικού επικαθορισμού, του αρχηγικού καισαρισμού που μετασχηματίζεται σε «κρίση» ακριβώς για να υπερβεί μία δεδομένη κρίση του κεφαλαιοκρατικού τρόπου παραγωγής. Ο φασισμός-ναζισμός είναι η επιδίωξη συνάρθρωσης των αντιθέτων, των κινούμενων κοινωνικών τάξεων και μερίδων τάξεων, ο ίδιος ο αναπροσδιορισμός του πεδίου του κοινωνικού.  O αντισημιτισμός είναι  ο διαρκής ρατσισμός του, δομικό συστατικό της ρατσιστικής του ‘κυβερνομηχανικής’.
Η δράση της νεοναζιστικής Χρυσής Αυγής αποτελεί μία μορφή προσίδιας και διαρκούς «υποστασιοποίησης» των προταγμάτων της στην κοινωνική δομή, συνιστά το συλλογικό «υποκείμενο» που ‘εργαλειοποιεί’,  συσσωρεύει και συμπυκνώνει συνάμα τα συναισθήματα της οργής και της βίαιης πρωτογενούς αντίδρασης σε ότι η ίδια ορίζει και προσδιορίζει ως έτερο. Αυτό το πρωτογενές βίαιο «υλικό» συμπυκνώνεται και κοινωνικοποιείται, αποζητώντας διαρκώς μία απεύθυνση, έναν κοινωνικό δείκτη.

Members of the extreme-right Golden Dawn party stand around a stage during a gathering in Athens February 2, 2013. Thousands of supporters gathered to pay tribute to three Greek officers who were killed when their helicopter crashed during a crisis with Turkey over the eastern Aegean isle of Imia back in 1996. REUTERS/Yorgos Karahalis (GREECE – Tags: POLITICS CIVIL UNREST)

Για αυτόν τον λόγο θεωρούμε πως η Χρυσή Αυγή αποτελεί το πολιτικά κατοπτρικό «είδωλο» μερίδων των κοινωνικών τάξεων (και τμημάτων του μπλοκ των λαϊκών-κυριαρχούμενων τάξεων). Ο ρατσισμός και ο ξενόφοβος λόγος, η «απαγκίστρωση» από τα διδάγματα του ορθού (politically correct) λόγου, η «εξέγερση» σε αυτό που θεωρείται ως «ομοιόμορφη και διεφθαρμένη κομματοκρατία» (που οδήγησε και στην κρίση), απετέλεσαν ‘ιδεολογία’ που ενέσκηψε και έδρασε στο εσωτερικό του ελληνικού καπιταλιστικού σχηματισμού.
Την ιστορική περίοδο που διανύουμε, περίοδος εκδίπλωσης της βαθιάς κρίσης του συγκεκριμένου σχηματισμού, η Χρυσή Αυγή, μεγεθύνει, ριζοσπαστικοποιεί βίαια και οξύνει την παραπάνω ιδεολογική παράμετρο, με τέτοιον τρόπο που την προσδιορίζει και την ‘ενεγράφει’ κοινωνικά-ιδεολογία ως ‘κόμβο’ φασιστικοποίησης και επιδίωξης φασιστικοποίησης που θέλει να είναι ταυτόχρονα λαϊκή (ο λαός ως έθνος Ελλήνων και το έθνος των Ελλήνων ως συνέχεια και  ως λαός), εργατική ( το προλεταριάτο ως τάξη-στήριγμα του έθνους, ως καθαυτό «οικογενειακή» τάξη.
Η Χρυσή Αυγή δεν διστάζει να «ενδυθεί» και συγκεκριμένα «αντιπλουτοκρατικά-αντικαπιταλιστικά στοιχεία), μικροαστική (η μικροαστική τάξη ως ‘πλοηγός’ ως φαντασιακή «παραγωγός» «γνήσιων» και «υγιών» συναισθημάτων), αγροτική (ο αγροτικός φασισμός εδράζεται πάνω στη βάση της σχέσης με τη γη-μύθο, στην ‘ανάγκη’ προστασίας των αγροτών από τις «επιθέσεις»  που τείνουν να την αποσπούν από τη γη-οικογένεια-βιόκοσμο-πρόσληψη στοιχείων αυτοπροσδιορισμού και διαγενεακής αναπαραγωγής.
Όπως αναφέρει ο Νίκος Πουλαντζάς:

«Ο φασισμός εμπεριέχει δημαγωγικά στοιχεία απέναντι στη φτωχή αγροτιά, καθώς οικειοποιείται τις απατηλές υποσχέσεις περί «εποικισμού» και διανομής της γης. Αλλά κι εδώ πάλι, υπάρχει και κάτι ακόμα: ο φασισμός από τη μια εκμεταλλεύεται σε βάθος τις ιδιαίτερες μορφές που προσλαμβάνει μέσα στις λαϊκές τάξεις της υπαίθρου η ιδεολογία της επαναστατημένης μικροαστικής τάξης, και από την άλλη μεριά εκμεταλλεύεται το ιδεολογικό θέμα της αγροτικής «αλληλεγγύης» και της «κοινότητας γης». Η πλευρά αυτή συνιστά τη συντεχνιακή θεώρηση, σχετίζεται με την ύπαιθρο και στοιχειοθετεί τον κύριο ιδεολογικό ρόλο του φασισμού στο χώρο αυτό. Ο εμφατικός πάλι, τονισμός των  δεσμών γης και αίματος, των δεσμών προσωπικής εμπιστοσύνης κ.λπ. διασταυρώνεται με τα κατάλοιπα της φεουδαρχικής ιδεολογίας μέσα στον «αγροτικό» φασισμό. Ο συγκερασμός της ιδεολογίας των επαναστατημένων μικροαστών  της υπαίθρου με τα υπολείμματα της φεουδαρχικής ιδεολογίας αποτελεί την πρωτοτυπία του αγροτικού φασισμού».[2]

Συσσωρεύοντας ενέργεια και ισχύ πάνω στο «οργισμένο» κοινωνικό έδαφος, το νεοναζιστικό ‘κρόσσι’ της Χρυσής Αυγής μεταβιβάζει-μετατοπίζει αυτή τη λαϊκή-εργατική ισχύ που αποκτά προς την πλευρά του αστικού μπλοκ εξουσίας, όχι δια της εις άτοπον και άχρονης απαγωγής αλλά ως διαδικασία που συντελείται εντός του πλαισίου της πολιτικής-ιδεολογικής διαπάλης, των ευρύτερων και δομικών ΄κρισιακών’ μεταβολών που έχουν συντελεστεί στο συγκεκριμένο κεφαλαιοκρατικό σχηματισμό, καθώς και στην ίδια τη θέση της Χρυσής Αυγής (και του εθνικοσοσιαλισμού), ως κρίσιμου κρίκου-ενδιάμεσου μεταξύ της λειτουργίας της  ως ιδεολογικής ψευδαίσθησης-βίαιης πρωτογενούς δράσης (που αποτελούν την ίδια  τη «βιτρίνα» της οργάνωσης και την άλλη μορφή σύνδεσης ταξικής απεύθυνσης-σύνδεσης με λαϊκά στρώματα), της λειτουργίας της ως «διακομιστή» της λαϊκής οργής και των λαϊκών προσδοκιών για υπέρβαση της κρίσης στο άρχον αστικό συγκρότημα εξουσίας, της λειτουργίας της στο πεδίο της πάλης των τάξεων.
Η υπέρβαση της οικονομικής κρίσης που συντελείται προς όφελος του μπλοκ εξουσίας και των πλέον ηγεμονικών του μερίδων, λειτουργεί, για τη Χρυσή Αυγή, προς όφελος και των λαϊκών-κυριαρχούμενων τάξεων. Συνιστά ένα συνολικό ίδιον, κοινωνικό όφελος.  Είναι η άρχουσα τάξη που θα φέρει την ανάπτυξη και τη δημιουργία θέσεων εργασίας για τις λαϊκές τάξεις.
Το νεοναζιστικό μόρφωμα (και ο ιστορικός φασισμός-ναζισμός)  δεν αφίσταται του πλαισίου λειτουργίας και αναπαραγωγής του κεφαλαιοκρατικού τρόπου παραγωγής. Θα λέγαμε πως η ίδια η δράση της Χρυσής Αυγής διαμορφώνει τους όρους και τις στοιχειώδεις προϋποθέσεις για την ανάδυση στην κοινωνική δομή και την εν συνόλω αποκρυστάλλωση ενός «βίαιου καπιταλισμού», βίαιου στο βαθμό που συρρικνώνει και αίρει (φυσική εξόντωση) την πολλαπλή άλλη ύπαρξη, καπιταλισμού στο βαθμό που δεν προκύπτει εν κενώ και εκτός ιστορικού προτσές-χρόνου. Αντιθέτως, δεν αφίσταται του καπιταλιστικού τρόπου παραγωγής, επιδιώκοντας να συμβάλλει στη «συγκρότηση» ενός εθνικού, «καθαρού», «υγιούς» και παραγωγικού καπιταλισμού (εθνική χωροχρονική-κεφαλαιοκρατική ‘μήτρα) στην προμετωπίδα του οποίου τοποθετείται η καθαυτό ενδογενής  αστική τάξη (και η ηγεμονική της μερίδα που για τη Χρυσή Αυγή είναι το βιομηχανικό κεφάλαιο). Ένας ενδογενής καπιταλισμός που θα επιφέρει και τη διευρυμένη αναπαραγωγή του, κάτι που ισοδυναμεί με την ένταση της ταξικής εκμετάλλευσης.[3]
Δίχως να αφίσταται αυτού του πεδίου, η Χρυσή Αυγή προβάλλεται και ‘αναδιαμορφώνεται’ ως λαϊκή, εργατική, μικροαστική και αγροτική συνάμα.  Η ταυτότητα που διεκδικεί για τον εαυτό της της είναι κοινωνικά έντονη και σύνθετη μαζί.
Σε αυτό το πλαίσιο διαπλέκεται με την ιστορική κίνηση του κοινωνικοοικονομικού σχηματισμού, επενεργεί στα ιδεολογικά πλαίσια που αναδύονται, στην ίδια την πολιτική-ιδεολογική διαπάλη, επιδιώκει να αποκτήσει δεσμούς εκπροσώπησης με ‘κρόσσια’ των λαϊκών-καταπιεσμένων τάξεων, ασκεί τη λεκτική-σωματική βία της «εκκαθάρισης». Η εκκίνηση της δύναται να διαφέρει από τις προθέσεις της. Η δράση της συναρθρώνει τη μικροκλίμακα του ‘τώρα’ με τη μακροκλίμακα του αύριο, συναρθρώνει τη βίαιη ‘μικροϊστορία’ του δρόμου με τη ‘μακροϊστορία’ της αυριανής κοινωνικής προγραφής και μία πάντα ταξικής-καπιταλιστικής κοινωνίας. Ο Λέων Τρότσκι επισημαίνει ότι «το ανθρώπινο υλικό του ο φασισμός το βρίσκει ιδιαίτερα στους κόλπους της μικροαστικής τάξης, η οποία τελικά καταστρέφεται από το μεγάλο κεφάλαιο».[4]
Με τα λόγια του Λέων Τρότσκι, «η φασιστικοποίηση του κράτους σημαίνει… πριν απ’ όλα και πάνω απ’ όλα καταστροφή των εργατικών οργανώσεων, ξεπεσμό του προλεταριάτου σε μια άμορφη κατάσταση».[5] Όμως ο φασισμός-ναζισμός ευρύτερα, ειδικότερα η Χρυσή Αυγή δεν εστιάζουν μόνο σε αυτή την πτυχή. Επιδιώκοντας να διευρύνουμε τη σκέψη του Τρότσκι θα λέγαμε πως ο φασισμός (και η Χρυσή Αυγή), είναι μικροαστικός/ή στο βαθμό που επιδιώκει να είναι λαϊκός-εργατικός/ή, αγροτικός/ή, τείνοντας προς τη διάχυση στο πεδίο του κοινωνικού ως όλον. Η μία πτυχή δεν αναιρεί την άλλη, καθότι ακριβώς ο φασισμός-ναζισμός χρησιμοποιεί μία συγκεκριμένη ελκτική κοινωνική-ιδεολογική δύναμη, εστιάζοντας σε ένα ενιαίο ιδεολογικό σύνολο το οποίο προσλαμβάνει διάφορες μορφές απεύθυνσης.
Ο «μύθος» της αδιάλειπτης εθνικής συνέχειας αποκτά  τον ‘τύπο’, το ‘υπόδειγμα’ επιδίωξης συγκρότησης σχέσεων πολιτικής εκπροσώπησης και συνάρθρωσης συμφερόντων. Για τη Χρυσή Αυγή τα πληττόμενα και «προδομένα» λαϊκά στρώματα χρήζουν «πατρικής» προστασίας-υπεράσπισης.  Όταν ο «κατεστραμμένος» μικροαστός διαβλέπει στο νεοναζιστικό μόρφωμα την  ανάκτηση του σημαίνοντος ρόλου του, ο εργάτης δύναται να διαβλέψει την ‘αντανάκλαση’ μίας βίαιης λεκτικής-σωματικής δράσης η οποία στρέφεται ενάντια στον ‘εχθρό’: στους μετανάστες που «κλέβουν» τις δουλειές, στους «τοκογλύφους», εγχώριους και μη, στους «άκαρδους» τραπεζίτες και πλουτοκράτες. Έχουμε να κάνουμε με μία σφαιρική κοινωνική προσέγγιση-απεύθυνση.
Όπως επισημάναμε και σε παλαιότερο κείμενο μας: Το νεοναζιστικό μόρφωμα συμπληρώνει και συμπυκνώνει την προσίδια διάσταση μίας ιδιότυπης διαχείρισης ‘χώρου’, ενός ‘χώρου’ που μετουσιώνει το ίδιο το ναζιστικό μικροπεριβάλλον δράσης, προοικονομώντας, κι προεικάζοντας το κάθε φορά ‘μέγαπεριβάλλον’, πλαίσιο και πεδίο γεωγραφικής και ταυτόχρονα υλικής-κοινωνικής συμπύκνωσης ενός ‘εθνικού’ κεφαλαιοκρατικού τρόπου παραγωγής ο οποίος εδράζεται σε μία τύποις ‘ταυτοτική’ κοινότητα συμφερόντων και συνάρθρωσης συμφερόντων, μία ‘κοινότητα’ της οριοθετημένης ολότητας που επιδιώκει να «συσκοτίσει» και να επικαλύψει τη διάσταση της ταξικής εκμετάλλευσης και της συνακόλουθης κεφαλαιακής συσσώρευσης.[6]

[1]Βλέπε σχετικά, Μιχαήλ Σάββας, ‘Η Φρίκη μιας Παρωδίας. Τρεις ομιλίες για τη «Χρυσή Αυγή», Εκδόσεις Άγρα, Αθήνα, 2013, σελ. 43.
[2] Βλέπε σχετικά, Πουλαντζάς Νίκος, ‘Φασισμός και Δικτατορία. Η Τρίτη Διεθνής αντιμέτωπη στον Φασισμό’, Μετάφραση: Αγριαντώνη Χριστίνα, Εκδόσεις Θεμέλιο, Αθήνα, 2006, σελ. 308-309.
[3] Ακόμη και την περίοδο της φασιστικής-ναζιστικής δικτατορίας, το ναζιστικό κόμμα διατηρεί ‘ψήγματα-κρόσσια’ της ‘λαϊκής-εργατικής’ του ιδεολογίας ενώ επιχειρεί να προσδώσει κάποια εργατικά χαρακτηριστικά και στην πολιτική του πρακτική.
[4] Παρατίθεται στο, ‘Μαθήματα από την πάλη ενάντια στο Φασισμό’, 05/07/2009, avantgarde2009.wordpress.com
[5] Παρατίθεται στο, ‘Μαθήματα από την πάλη ενάντια στο Φασισμό’, 05/07/2009, avantgarde2009.wordpress.com
[6] Βλέπε σχετικά, Ανδρονίδης Σίμος, ‘Χώρος και Χρυσή Αυγή’.

Διαβάστε περισσότερα

Ήταν ο Άρης Βελουχιώτης…

Από τον Χάρη Ζάβαλο
Πριν κάποιες ημέρες, αποφάσισα να ακολουθήσω λίγα από τα χνάρια του Πρωτοκαπετάνιου του ΕΛΑΣ, Άρη Βελουχιώτη. Διαβάζοντας το άρθρο του Οικοδόμου, μαζί με αγαπημένη παρέα, ξεκινήσαμε από την Αθήνα με σκοπό να επισκεφτούμε τα βουνά της Άρτας, τα Τρίκαλα και την Λαμία. Εκεί, ο μεγαλύτερος λαϊκός ήρωας που γέννησε αυτή η χώρα, έδωσε ένα τέλος οριστικό και αμετάκλητο ”που ουδείς δικαιούται να κρίνει, να εξάρει ή να καταδικάσει”.

Το τέλος ενός θρύλου που εδώ και 71 χρόνια παραμένει ασύλληπτος.

Φτάνουμε στη Μεσούντα, που βρίσκεται  και παίρνουμε τον δρόμο προς τον Αχελώο. Αφήνουμε το αμάξι στα αριστερά του δρόμου και μπροστά μας ξεκινά το μονοπάτι που οδηγεί στο φαράγγι του Φάγκου, εκεί όπου στις 15 Ιουνίου του 1945 ο Πρωτοκαπετάνιος του ΕΛΑΣ, Άρης Βελουχιώτης, αυτοκτονεί με μία σφαίρα πίσω από το δεξί αυτί.

Στη χαράδρα κυκλωμένος δυτικά από ομάδες εθνοφυλακής που είχαν σταλεί να τον συλλάβουν, με επικεφαλής τον οπλαρχηγό Βόιδαρο, και ανατολικά από τμήμα του Ελληνικού στρατού με επικεφαλής τον υπολοχαγό Μουρελάτο, ο Άρης αυτοκτονεί και ο πιστός του υπασπιστής Τζαβέλας (Γιάννης Αγγελέτος) απασφαλίζει μια χειροβομβίδα και αγκαλιάζει τον Καπετάνιο. Η έκρηξη της χειροβομβίδας συγκλονίζει τη χαράδρα και οι διώκτες του περιμένουν το ξημέρωμα προκειμένου να πλησιάσουν στο σημείο. Τα πτώματα φέρεται να αναγνώρισε ο Καπετάν Δράκος (Σωτήρης Δράκος), ο οποίος είχε προηγουμένως συλληφθεί στη μάχη με τους παρακρατικούς.
Ο Βελουχιώτης και ο Τζαβέλας αποκεφαλίζονται κάτω από ιαχές θριάμβου των διωκτών του, τα άκρα τους διαμελίζονται και τα σώματα αφήνονται βορά στα άγρια ζώα του δάσους.

«Αυτό το σώμα δημιουργημένο μες στη φωτιά του αγώνα μας μεταφέρει σε παλιές εποχές, σε έθιμα αρχαία, στον Αλέξανδρο με τους επίλεκτούς του, στον Δαρείο με τους Αθανάτους. Ο Άρης προσέχει ως ένας ηγούμενος του καλογέρους. Για όποιον έχει ιδέα καλογερικής, έμοιαζαν κάπως με κοινοβίτες. Είχαν αυτοδιοίκηση, κάναν συνελεύσεις».

Επιστρέφουμε στη Μεσούντα και στον προαύλιο χώρο της εκκλησίας του Αγίου Νικολάου συναντάμε ένα λιτό μνημείο που τοποθέτησε το ΚΚΕ προς τιμήν του Καπετάνιου. Την ίδια μέρα του θανάτου του Άρη, η εφημερίδα Ριζοσπάστης δημοσίευσε την απόφαση της Κ.Ε. του ΚΚΕ για τη διαγραφή του από το Κόμμα.
Στις 16 Ιουλίου του 2011, κατά την πανελλαδική συνδιάσκεψη, το ΚΚΕ αποφασίζει να αποκαταστήσει πολιτικά τον Βελουχιώτη αλλά όχι κομματικά.

«Αν ζήσει κανένας σας να θυμάται τα λόγια αυτά. Οι Εγγλέζοι θα σας σφάξουν όλους σαν αρνιά, εγώ στα χέρια τους δε θα πέσω, γιατί τα βουνά με ξέρουν. Με την πέτρα προσκέφαλο, την ψείρα συντροφιά, την κάπα σκέπασμα δε θα με ιδούνε ζωντανό στα χέρια τους. Αυτό θέλω να το θυμάστε αν κανένας σας ζήσει».

Επιβιβαζόμαστε ξανά στο αμάξι και συνεχίζουμε προς την πόλη των Τρικάλων. Στις 18 Ιουνίου του 1945 τα κεφάλια των Βελουχιώτη και Τζαβέλα κρεμιούνται σε δημόσια θέα σε έναν φανοστάτη στην πλατεία Ρηγα Φεραίου. Είχαν οδηγηθεί εκεί από τους παρακρατικούς και τους εθνοφύλακες, οι οποίοι είχαν παστώσει τα κεφάλια με ρίγανη κι αλάτι για να μην μυρίσουν, αφού πρώτα τα μετέφεραν και τα επέδειξαν με γλέντια σε κατοίκους των γύρω χωριών. Την ταυτότητα των δύο ανταρτών επιβεβαίωσε ο Ναπολέων Ζέρβας ο οποίος καταφτάνει στα Τρίκαλα την ίδια μέρα. Τα κεφάλια μεταφέρονται έπειτα στην Αθήνα και αποτελεί μυστήριο τι απέγιναν.

”Το κρέμασμα των κεφαλιών ακολουθεί μια γιορτή ζούγκλας που διαρκεί ως το ξημέρωμα της άλλης μέρας, με πίπιζες, νταούλια, ζουρνάδες, βασιλικά θούρια και με τον Ζέρβα μ’, σε θέλει ο Βασιλιάς….”

Εξαιρετική αναπαράσταση του διασυρμού των κεφαλιών των Βελουχιώτη και Τζαβέλα στην ταινία ‘Θίασος’ του Θεόδωρου Αγγελόπουλου.

Στα Τρίκαλα, στο σημείο όπου κρεμάστηκαν τα κεφάλια, έχει τοποθετηθεί μαρμάρινη πλάκα προς τιμήν του Καπετάνιου.

“Εγώ παιδί του ελληνικού λαού, ορκίζομαι να αγωνιστώ πιστά από τις τάξεις του ΕΛΑΣ, χύνοντας και την τελευταία ρανίδα του αίματός μου, σαν γνήσιος πατριώτης για το διώξιμο του εχθρού από τον τόπο μας, για τις ελευθερίες του λαού μας, κι ακόμα να είμαι πιστός και άγρυπνος φρουρός προστασίας στην περιουσία και το βιος του αγρότη. Δέχομαι προκαταβολικά την ποινή του θανάτου αν ατιμάσω την ιδιότητά μου ως πολεμιστής του Έθνους και του λαού και υπόσχομαι να δοξάσω και να τιμήσω το όπλο που κρατώ και να μην το παραδώσω αν δεν ξεσκλαβωθεί η Πατρίδα μου και δε γίνει ο λαός νοικοκύρης στον τόπο του”.

Ο Όρκος της πρώτης αντάρτικης ομάδας στη Ρούμελη που έγραψε ο Άρης Βελουχιώτης και δόθηκε το 1942 στη Γραμμένη Οξιά.
 
Επόμενος σταθμός η πόλη της Λαμίας. Στην πλατεία Λαού, συναντάμε το μοναδικό άγαλμα του έφιππου Άρη Βελουχιώτη. Το δημοτικό συμβούλιο του Δήμου Λαμιέων πήρε το 1985 την ομόφωνη απόφαση για την κατασκευή του ανδριάντα. Μετά από πανελλήνιο καλλιτεχνικό διαγωνισμό, η κατασκευή του ανατέθηκε στον Γιαννιώτη γλύπτη, Κώστα Καζάκο.

Ο Άρης Βελουχιώτης (ψευδώνυμο του Αθανάσιου Κλάρα) γεννήθηκε στη Λαμία στις 27 Αυγούστου του 1905. Λίγες μέρες μετά την αποχώρηση των Γερμανών από τη Λαμία, ο Καπετάνιος του ΕΛΑΣ μπήκε θριαμβευτικά στην πόλη. Αφού κατέθεσε στεφάνι στον ανδριάντα του ήρωα του ’21, Αθανάσιου Διάκου, έβγαλε τον διάσημο λόγο του στις 29 Οκτώβρη του 1944. Στην ομιλία του έκανε ιδιαίτερη αναφορά στον πολύχρονο αιματηρό αγώνα του ΕΛΑΣ, στο πολιτειακό, στην εθνική ανεξαρτησία και σε ενδεχόμενους αγώνες για την κατοχύρωσή της και μετά την απελευθέρωση.

”Μα ούτε είχαμε το δικαίωμα να κολλήσουμε μια ατιμωτική σφραγίδα, μια σφραγίδα αίσχους, στο κούτελο των επερχόμενων γενεών, των παιδιών μας και των εγγονιών μας, ότι κατάγονται από γενιά ευνούχων, που δέχονται να πεθαίνουν στα πεζοδρόμια από τον ατιμωτικότερο των θανάτων, από την πείνα, παρά να πεθαίνουν με το όπλο στο χέρι, παλεύοντας για τη λευτεριά”.

Ο θρύλος του Άρη Βελουχιώτη ακόμα και σήμερα, 71 χρόνια μετά τον θάνατο του, αποτελεί σημείο αναφοράς, για όσους δεν παραδίνονται ποτέ, που δεν κάνουν πίσω ακόμα και μπροστά στον όλεθρο.
Έκανε λάθη, αλλά και ποιος δεν θα έκανε μέσα στην φωτιά του πολέμου;
Ο ίδιος έφτιαξε με επιμονή και υπομονή έναν από τους μεγαλύτερους αντάρτικους στρατούς της κατεχόμενης από τους Ναζί Ευρώπης.
Και μαζί με κάθε Ελασίτη και ελεύθερο άνθρωπο που έδωσε τα πάντα στα βουνά της Ελλάδος, πολέμησε μέχρι τέλους για την ελευθερία και την αξιοπρέπεια.
Ήταν σκληρός προς τον εαυτό του και δεν ζητούσε ιδιαίτερη μεταχείριση για το κατάλυμα ή το φαγητό του. Μάλιστα το άλογο που κέρδισε από την μάχη στο Κρίκελλο, το χρησιμοποιούσαν περισσότερο όσοι δεν μπορούσαν να περπατήσουν, παρά ο ίδιος.
Ήταν ο Άρης Βελουχιώτης.
Δόξα και τιμή στον Πρωτοκαπετάνιο του ΕΛΑΣ.

”Έζησα 40 χρόνια. Έζησα και καλά και άσχημα. Κοιτάξτε εσείς τι θα κάνετε τώρα. Γεια σας”. 

Διαβάστε περισσότερα

Ο Πάγκαλος, τα Ιμια, οι “γκρίζες ζώνες” και οι Αμερικανοί “μάγοι” που έπιαναν πυραύλους στον αέρα

 

FILE PHOTO: Συνέντευξη τύπου μετά τό τέλος τής σύσκεψης για τα Ιμια υπό την προεδρία του Πρωθυπουργού Κ.Σημίτη, εδωσαν οι Υπουργοί Εθνικής Αμυνας, Εξωτερικών και Τύπου κ.κ. Θ. Πάγκαλος (Α), Γ. Αρσένης (Κ) και Δ. Ρέππας (Δ). ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΑ ΑΠΕ

Από Μιχάλης Ιγνατίου 

Πώς θα σας φαινόταν αν βλέπατε στις οθόνες των τηλεοράσεών σας έναν πρώην υπουργό Εξωτερικών
που θα δικαιολογούσε τις επιλογές του τη νύχτα των Ιμίων λέγοντας ότι «δεν μπορούσαμε να κάνουμε τίποτε εναντίον των Τούρκων γιατί οι Αμερικανοί είχαν έτοιμη μια ομάδα πανίσχυρων μαύρων μάγων, οι οποίοι με τα ξόρκιά τους θα τύφλωναν τα αεροπλάνα μας, θα έριχναν τους πυραύλους μας, θα έκαναν τις…
τορπίλες μας να ξεστρατίσουν και γενικότερα θα αδρανοποιούσαν όλα μας τα όπλα»;Και όμως, αυτό ουσιαστικά υποστήριξε χθες το βράδυ στη συνέντευξή του στον Αλέξη Παπαχελά και την εκπομπή ΙΣΤΟΡΙΕΣ στον τηλεοπτκό σταθμό ΣΚΑΪ ο  πολύς κ. Πάγκαλος, υποστηρίζοντας ότι ο Ρίτσαρντ Χόλμπρουκ τον είχε προειδοποιήσει για δύο πλοία του Αμερικανικού Ναυτικού, τα οποία έπλεαν στην περιοχή των Ιμίων και με τα πανίσχυρα συστήματα ηλεκτρονικού πολέμου που διέθεταν θα έκαναν όλα αυτά τα φοβερά και τρομερά. Θα πυροβολούσαμε και οι πύραυλοι ή οι τορπίλες μας θα πήγαιναν στη θάλασσα! Και μάλιστα αυτό προβλήθηκε ως… μυστική επιχείρηση των Αμερικανών! Εδώ μάλλον ταιριάζει η ρήση «η επιστήμη σηκώνει ψηλά τα χέρια»…
Κάποια στιγμή ο κ. Πάγκαλος, αλλά και οι άλλοι σαν αυτόν, μιας και παρόμοια μυθεύματα βρίσκουν πολλά ευήκωα ώτα στην Ελλάδα, θα πρέπει να καταλάβουν ότι δεν ζούμε στον κόσμο του Game of Thrones… Μόνον εκεί υπάρχουν παρόμοιες ικανότητες. Στον πραγματικό κόσμο, τέτοια συστήματα δεν υπάρχουν.
Και ας μην μπει στον κόπο κανείς να μιλήσει για «μυστικά όπλα» που «δεν τα γνωρίζουμε». Όσον εξελιγμένης τεχνολογίας και είναι κάποια όπλα παρόμοιες ικανότητες απλά ΔΕΝ μπορούν να τις έχουν. Δεν είναι μαγικά και  δεν ζούμε σε κάποιο παραμύθι. Υπάρχουν και οι νόμοι της φυσικής.
Ας σταματήσουν λοιπόν οι δεισιδαιμονικές ανοησίες για τα αμερικανικά «υπερόπλα» (και για τα ρωσικά εδώ που τα λέμε γιατί παρανοϊκές εμμονές υπάρχουν για όλα τα γούστα) και ας σοβαρευτούμε. Το ανησυχητικό πάντως θα είναι αν ο κ. Πάγκαλος λέει όντως την αλήθεια. Ότι δηλαδή ο Χόλμπρουκ  πράγματι του σέρβιρε αυτό το παραμύθι και αυτός το έχαψε!
Αν οι Έλληνες ηγέτες χειραγωγούνται τόσο εύκολα με παρόμοιες πομφόλυγες περί τεχνολογικής μαύρης μαγείας των Αμερικανών, τότε μάλλον δεν υπάρχει  καμιά ελπίδα για ουσιαστική και συγκροτημένη εξωτερική πολιτική ακόμη και στο πιο μακρινό μέλλον… Και την πάτησε τόσο κραυγαλέα, παρότι επέλεξε να το «αποκαλύψει» τώρα που ο γνωστός για τα ψυχολογικά παιχνίδια στους συνομιλητές του Ρίτσαρντ Χόλμπρουκ, μας έχει αφήσει χρόνους και δεν μπορεί να επιβεβαιώσει ή να διαψεύσει.
Τούτων λεχθέντων, δεν έχει νόημα να σχολιάσουμε ούτε την πασίγνωστη αγένεια του εν λόγω και τον σκαιό τρόπο με τον οποίο επιχείρησε να προσβάλει τον δημοσιογράφο που τον αντιμετώπιζε με τόση δημοσιογραφική ευγένεια όταν τόλμησε να χρησιμοποιήσει τον όρο «γκρίζες ζώνες». Τόσο άθλια προσβολή που τον οδήγησε στο να χάσει το δίκιο του, αφού η ουσία του επιχειρήματος χάθηκε κάπου εκεί στον κακό, υπερφίαλο και αλαζονικό του χαρακτήρα.
Δεν έχει νόημα να σχολιάσουμε από τον συγκεκριμένο και τη βαρύτατη προσβολή – ύβρη που διέπραξε σε βάρος του Πολεμικού Ναυτικού, λέγοντας ότι δεν είχε Στόλο η Ελλάδα εκείνη τη νύχτα που κρίθηκαν όλα, αποφαινόμενος ότι η υπεροπλία της Τουρκίας ήταν συντριπτική και πως αν ξεκινούσε κάποια σύγκρουση «θα έκλαιγαν μανούλες» από τη δικιά μας πλευρά των συνόρων.
Όμως, δεν μπορείς να μη θέσεις το απλούστατο ερώτημα στον κύριο αυτόν που έχει αποφασίσει –δικαίωμά του – να αδικεί τον εαυτό του διεκδικώντας  κάτι σαν το παπικό αλάθητο, αφού όλοι έσφαλαν εκτός από τον ίδιο, μη έχοντας την αρετή της αυτοκριτικής ακόμα και 20 χρόνια μετά…
Τί ισχύει λοιπόν κύριε Πάγκαλε; Ότι θα έκλαιγαν Ελληνίδες μανούλες ή ότι  θα πήγαιναν πύραυλοι και τορπίλες «στον γάμο του καραγκιόζη»; Διότι και  τα δύο ΔΕΝ μπορεί να ισχύουν, όσες σοφιστείες και να επικαλεστεί. Οι… μανούλες κλαίνε μόνο όταν βρίσκουν στόχο πύραυλοι και τορπίλες. Ας σταματήσει λοιπόν να περιφέρει την ημιμάθειά του στα κανάλια διότι γελοιοποιείται.
ΠΗΓΗ: http://www.defence-point.gr
sibilla

Διαβάστε περισσότερα