Κρίσεις ζωής

Σε όρους ψυχολογίας, ως «κρίση» νοείται η αντίδραση που θα παρουσιάσει ένας άνθρωπος απέναντι σε ένα οποιοδήποτε γεγονός ή κατάσταση. Υπό αυτή την έννοια, γίνεται αυτομάτως αντιληπτό ότι ένα γεγονός, που μπορεί να καταρρακώσει ψυχικά και συναισθηματικά έναν άνθρωπο, κάποιον άλλον μπορεί να τον αφήσει έως και ανεπηρέαστο. Ο άνθρωπος που βιώνει μία κρίση, βρίσκεται ξαφνικά αντιμέτωπος με κάποιο εμπόδιο που δεν του επιτρέπει να προχωρήσει στους βασικούς στόχους της ζωής του και το οποίο δεν μπορεί να υπερπηδήσει – για κάποιο χρονικό διάστημα – με τα συνήθη μέσα επίλυσης προβλημάτων που διαθέτει. Έτσι, γίνεται φανερό ότι μία κρίση, όπως αυτή βιώνεται από τον κάθε άνθρωπο, ανατρέπει μία δεδομένη και εδραιωμένη ισορροπία και, ως εκ τούτου, ενδέχεται να προκαλέσει αποπροσανατολισμό, αίσθηση αβοηθησίας, θλίψη, σύγχυση και πανικό.
Αξίζει να σημειωθεί πως δεν υπάρχει ένα είδος κρίσης. Ανάλογα με τα επίπεδα στα οποία μας επηρεάζουν (σωματικό ή κοινωνικό) και ανάλογα με την ευθύνη ή όχι που φέρουμε για αυτές, μπορούμε να διακρίνουμε τέσσερις διαφορετικούς τύπους κρίσης: υπάρχουν οι σωματικές, που απειλούν την ίδια μας την ακεραιότητα και την αίσθηση της ασφάλειας που έχουμε, οι κοινωνικές, όπως ένας πόλεμος ή μία επανάσταση, που αλλάζουν την θέση μας στον κόσμο σε σχέση με τους υπόλοιπους ανθρώπους, οι προσωπικές, που αφορούν τις εντελώς δικές μας, προσωπικές αποτυχίες, και βεβαίως οι πνευματικές κρίσεις, που έρχονται να ανατρέψουν εν μία νυκτί τα όσα θεωρούσαμε ως τώρα δεδομένα και μας κάνουν να αμφισβητούμε για το νόημα της ζωής μας. Πολλοί είναι εκείνοι που υποστηρίζουν ότι η έννοια της κρίσης κρύβει μέσα της το στοιχείο του κινδύνου και της ευκαιρίας. Στην πραγματικότητα, η Κινεζική λέξη για την κρίση ενσωματώνει τις έννοιες κίνδυνος και κρίσιμο σημείο. Το κρίσιμο σημείο, θα μετατραπεί σε ευκαιρία μόνο όταν η κατάσταση που βιώνει το άτομο βελτιωθεί. Βεβαίως, η αλήθεια είναι πως τη στιγμή που βιώνουμε μία κρίσιμη κατάσταση, το μόνο που αντιλαμβανόμαστε είναι το πρώτο στοιχείο, τον κίνδυνο, αδυνατώντας να φανταστούμε ότι μπορεί να υπάρχει κάποια θετική πλευρά στο μέλλον. Είναι η στιγμή που διαπιστώνουμε πως η γη χάνεται κάτω από τα πόδια μας, το μέλλον φαντάζει ζοφερό, τα στηρίγματα που μέχρι πρότινος είχαμε καταρρέουν και εμείς καλούμαστε να αποφασίσουμε μεταξύ δύο εναλλακτικών που μοιάζουν εξίσου αρνητικές: η επιλογή μίας νέας κατάστασης συνοδεύεται από τον φόβο για το άγνωστο και το ενδεχόμενο μίας αποτυχίας, ενώ η επιλογή της παλαιάς κατάστασης μπορεί να συνεπάγεται τον συμβιβασμό μας με μία στασιμότητα που θα διαιωνίσει ή και θα εντείνει πρότερες δυσκολίες. Και, ίσως τελικά να είναι αυτή η κατάσταση, η σύγκρουση ανάμεσα σε δύο δύσκολες καταστάσεις που να μας βυθίζει σε αυτό το αίσθημα της καταστροφής και του πανικού.
Το ερώτημα λοιπόν είναι τι κάνουμε. Πώς αντιμετωπίζουμε μία τόσο δύσκολη και τρομακτική μετάβαση στη ζωή μας; Ακόμα δε περισσότερο, πώς διαχειριζόμαστε μία κατάσταση για την οποία εν πολλοίς δεν νιώθουμε καν υπεύθυνοι, αφού ούτε την έχουμε προκαλέσει, ούτε μπορούμε προσωπικά και από μόνοι μας να την αποφύγουμε ή να την ρυθμίσουμε; Η απάντηση δεν είναι εύκολη, ούτε μπορεί να γενικευτεί σε όλους τους ανθρώπους και σε κάθε περίσταση. Άλλωστε, όπως προαναφέρθηκε, κάθε άνθρωπος αντιλαμβάνεται με διαφορετικό τρόπο τα γεγονότα που του συμβαίνουν και, επιπλέον, οι συνθήκες ζωής, το πλαίσιο στο οποίο ζει κανείς είναι διαφορετικά για τον καθένα από εμάς. Στόχος του παρόντος κειμένου δεν είναι να δώσει έτοιμες και γενικευτικές συνταγές ή οδηγίες διαχείρισης μίας κρίσης· άλλωστε δεν υπάρχουν. Στόχος είναι η σκιαγράφηση ενός γενικού πλαισίου μέσα στο οποίο, ο κάθε άνθρωπος, ανάλογα με την κατάσταση που βιώνει, θα μπορέσει να εντοπίσει σημεία και σκέψεις που ίσως τον βοηθήσουν να δει καλύτερα τη θέση του, τα πατήματά του μέσα στη δυσκολία που αντιμετωπίζει.
Την στιγμή που αντιλαμβανόμαστε έναν κίνδυνο, μία απειλή ενάντια στην ύπαρξη και τα σταθερά μας σημεία, η πρώτη, φυσιολογική και αυτόματη αντίδραση είναι ο φόβος. Ο φόβος, αρχικά είτε μας ωθεί σε παρορμητικές συμπεριφορές πανικού, είτε μας ακινητοποιεί – παγώνει το μυαλό και το σώμα μας. Σε αυτό το πρώτο στάδιο, χέρι βοήθειας μπορεί να αποδειχθεί η οικογένειά μας, οι φίλοι μας και οι γνωστοί μας, οι άνθρωποι που εμπιστευόμαστε και με τους οποίους θα μιλήσουμε και θα μοιραστούμε τους φόβους μας. Μπορεί επίσης να μας βοηθήσουν πρότερες εμπειρίες μας από άλλες κρίσεις, τις οποίες καταφέραμε να διαχειριστούμε. Πώς τις αντιμετωπίσαμε; Τι κάναμε, και τι δεν κάναμε; Τι και ποιος μας βοήθησε και με ποιον τρόπο; Σε κάθε περίπτωση, στόχος εδώ δεν είναι κάποιος επίπλαστος εφησυχασμός, αλλά περισσότερο η υπενθύμιση ότι στο παρελθόν τα έχουμε καταφέρει, και ότι υπάρχουν άνθρωποι γύρω μας που μπορούν να μας στηρίξουν – ίσως όχι τόσο υλικά ή πρακτικά, αλλά απλώς με το να είναι εκεί. Μέσα από αυτή τη διαδικασία, θα ξεκινήσει σταδιακά μία προσωπική, εσωτερική κινητοποίηση για μία πιο ψύχραιμη εκτίμηση της όλης κατάστασης: Τι συμβαίνει, γιατί, πού ήμουν και πού βρέθηκα, πού οδηγεί, πώς νιώθω για αυτό, τι μπορώ και τι δεν μπορώ να κάνω για αυτό, ποιες είναι οι προτεραιότητές μου, ποια είναι τα περιθώριά μου; Αυτό βεβαίως δεν θα γίνει από τη μία στιγμή στην άλλη. Καθώς θα διερευνούμε τη δική μας θέση μέσα σε αυτό που βιώνουμε,  θα δώσουμε χρόνο στον εαυτό μας να εμπεριέξει και να επεξεργαστεί τις πληροφορίες και τα γεγονότα, έτσι ώστε να σχηματίσουμε μία όσο το δυνατόν πληρέστερη εικόνα της κατάστασης. Μόνο όταν κρίνουμε ότι την έχουμε εκτιμήσει επαρκώς, μπορούμε να προχωρήσουμε στο επόμενο βήμα που είναι η λήψη μίας απόφασης. Εδώ ωστόσο, θα πρέπει να σημειωθεί κάτι σημαντικό: η απόφαση διαφέρει από την λύση. Πολλές φορές, η κατάσταση που βιώνουμε δεν έχει κάποια – κρυφή ή λιγότερο κρυφή – λύση. Μπορεί να είναι μία – προς το παρόν τουλάχιστον – αδιέξοδη κατάσταση. Ή μπορεί οι όποιες λύσεις να φαντάζουν εξίσου ζοφερές. Σε αυτές τις περιπτώσεις, τα βήματά μας στο μέλλον θα εξαρτηθούν από την στάση που θα επιλέξουμε να τηρήσουμε απέναντι στην κατάσταση. Το πώς θα σταθούμε απέναντι στην κρίση.
Μία απόφαση είναι να καταλήξω ότι δεν μπορώ ή δεν θέλω να προσαρμοστώ στα νέα δεδομένα. Ίσως και να κλείσω τα μάτια. Να συνεχίσω να δυσφορώ παθητικά, διαιωνίζοντας ή και εντείνοντας την προηγούμενη αρνητική κατάσταση. Μία άλλη απόφαση είναι να δεχθώ ότι αυτό που βιώνω, αυτή τη στιγμή, δεν μπορώ να το αλλάξω- μπορώ μόνο να αλλάξω εγώ ως προς αυτό. Να προσαρμοστώ. Να αλλάξω τον τρόπο ζωής μου, παίρνοντας την ευθύνη για αυτή και λειτουργώντας ως ενεργός πρωταγωνιστής σε μία κατάσταση που, τουλάχιστον μέσα από τα δικά μου χέρια, δεν αλλάζει. Βεβαίως, μπορεί να πληρώσουμε ένα τίμημα. Μπορεί και να αποτύχουμε. Είναι όμως κομμάτι της ζωής ο πόνος και η αποτυχία. Τουλάχιστον, ας μην μας βρουν παθητικούς δέκτες. Όταν θα υπερβούμε την κρίση, όταν θα έχουμε περάσει από το κρίσιμο σημείο, τότε θα γίνει ο απολογισμός. Άλλωστε, η επίγνωση πάντα εκ των υστέρων αποκτάται. Προηγείται πάντα η απόφαση και η δράση.
Ο Viktor Frankl ήταν ένας σημαντικός ψυχολόγος, που στη διάρκεια του Δεύτερου Παγκόσμιου Πολέμου κατάφερε να επιβιώσει στα στρατόπεδα συγκέντρωσης, έχοντας χάσει ολόκληρη την οικογένειά του: μητέρα, σύζυγο, συγγενείς, φίλους, συναδέλφους. Δίπλα του, καθημερινά έβλεπε χιλιάδες ανθρώπους να πεθαίνουν χωρίς νόημα, χωρίς λόγο, άδικα και βάναυσα, παραιτημένοι και παραδομένοι στη συμφορά που τους είχε πλήξει. Αργότερα, στο βιβλίο που έγραψε για την εμπειρία του αυτή, σημείωσε πως, εκείνο που τελικά τον κράτησε στη ζωή μέσα στο στρατόπεδο συγκέντρωσης, ήταν μία σημαντική συνειδητοποίηση: πως το μοναδικό πράγμα που δεν μπορείς να στερήσεις από έναν άνθρωπο, είναι η ελευθερία να επιλέγει ο ίδιος το πώς θα αντιδράσει σε αυτό που του κάνεις. Η ύστατη ελευθερία του ανθρώπου είναι η δυνατότητα να επιλέξει τη στάση που θα κρατήσει απέναντι σε οποιαδήποτε περίσταση, όσο δύσκολη κι αν είναι αυτή.
Αποστολοπούλου Αντιγόνη, Συμβουλευτική Ψυχολόγος

Διαβάστε περισσότερα

Δέκα λόγοι, που οι δοσίλογοι κι οι φασίστες θα ψηφίσουν ΝΑΙ!

«Κάποια στιγμή, πρέπει να βάλουμε το κεφάλι κάτω και να πούμε, ότι φταίμε όλοι. Ο καθένας με τον τρόπο του».

Γιώργος Νταλάρας. 

__________________________________________

Όπως μας γνωστοποιεί σε περίοπτη ανάρτησή του το φιλοτραπεζικό ΚΟΥΡΔΙΣΤΟ ΠΟΡΤΟΚΑΛΙ, ο δημοσιογραφικός και πνευματικός ογκόλιθος, που ακούει στο όνομα Δημήτρης Παπαγεωργίου, έχει δέκα (μόνο;) λόγους να ψηφίσει ΝΑΙ στα μέτρα, που προτείνουν οι οικονομικοί δολοφόνοι της Ε.Ε. και του Δ.Ν.Τ.  Τι είπατε; Δε γνωρίζετε ποιος είναι ο Δημήτρης Παπαγεωργίου;

Πρόκειται για το «δημοσιογράφο» των εφημερίδων, «Ελέυθερος Κόσμος» και «Ελεύθερη Ώρα». 

Στις 23.01.10, έξι συνδικάτα και μαζικοί φορείς (Β΄ ΕΛΜΕ, ο τοπικός σύλλογος Γονέων και Κηδεμόνων και δυο σωματεία νοσοκομειακών) είχαν προγραμματίσει αντιρατσιστική συγκέντρωση στο σταθμό του μετρό της Πανόρμου, σε ένδειξη διαμαρτυρίας για την επιδρομή, δυο βδομάδες νωρίτερα (10.1.10), ακροδεξιών σε πολιτιστικό στέκι της περιοχής κατά τη διάρκεια εκδήλωσης της κίνησης «Απελάστε το Ρατσισμό». Πριν καλά καλά η συγκέντρωση αρχίσει, πενήντα περίπου κρανοφόροι, εξοπλισμένοι με ρόπαλα, σιδηρολοστούς, σιδερογροθιές, πέτρες κλπ («Αυτόνομοι Εθνικιστές»), επιτέθηκαν για να τη διαλύσουν, αλλά  απωθήθηκαν από τους παρευρισκόμενους. Η αστυνομία, παρόλο που είχε ειδοποιηθεί και βρισκόταν (με μικρές δυνάμεις) στο χώρο, δεν αντέδρασε κατ’ αρχήν στην επίθεσή τους. Υπό την πίεση του κόσμου όμως, που εν τω μεταξύ είχε συγκεντρωθεί στην πλατεία, τελικά προχώρησε σε μαζικές προσαγωγές των φασιστών. 

Αξίζει να διαβάσει κάποιος το επίσημο αστυνομικό ανακοινωθέν: «Ενώ βρισκόταν σε εξέλιξη προγραμματισμένη αντιρατσιστική συγκέντρωση κατοίκων και φορέων των Αμπελοκήπων», οι ακροδεξιοί πλησίασαν τους συγκεντρωμένους με απειλητικές διαθέσεις, έχοντας στην κατοχή τους ξύλινα κοντάρια και εκτοξεύοντας ύβρεις. Ακολούθησαν αντεγκλήσεις και συμπλοκή μεταξύ τους, με αποτέλεσμα των τραυματισμό τριών (3) ατόμων από τους αρχικά συγκεντρωθέντες και ενός (1) ατόμου, από την ομάδα που προσέγγισε στο σημείο. Οι αστυνομικές δυνάμεις απώθησαν τα επιτιθέμενα άτομα και μετά από επιχείρηση τα συνέλαβαν».  Οι συλληφθέντες ανήλθαν σε 45, ανάμεσά τους κι ο εν λόγω «δημοσιογράφος», Δημήτρης Παπαγεωργίου, που κρίθηκε προφυλακιστέος, καθόσον θεωρήθηκε ομόφωνα επικίνδυνος για τέλεση νέων αξιόποινων πράξεων με μια διάταξη του άρθρου «περί ομοειδών αδικημάτων», εξ αιτίας παλιότερων συμμετοχών του σε επεισόδια με πρόσωπα του αντιεξουσιαστικού και αριστερού χώρου. 

Ιδού το...πόνημά του:

Του Δημήτρη Παπαγεωργίου

Δε γουστάρω τη λιτότητα και δε γουστάρω τους εκβιασμούς της Μέρκελ και του Σόιμπλε. Επειδή όμως ζούμε σε αυτόν τον κόσμο, όπου οι νεοφιλελεύθεροι κυριαρχούν, πρέπει να βρούμε τον καλύτερο τρόπο επιβίωσης μέχρι να αλλάξουμε τις συνθήκες.

Να σας δώσω 10 λόγους που θα ψηφίσω ναι;

1)   Το δημοψήφισμα επί της ουσίας είναι ναι ή όχι στο ευρώ. Εγώ είμαι με το ευρώ.

σ.σ. Απόλυτα φυσιολογικό! Διότι το ευρώ το κατέβασε ο Μωυσής από το όρος Αραράτ, είναι δηλαδή θεόσταλτο κι ως εκ τούτου δεν είναι δυνατόν να αμφισβητηθεί. Το ίδιο-επί της ουσίας- ισχυρίζονται, από το Μπάμπη και την Όλγα, έως το Θεοδωράκη και το Μιχαλολιάκο

2)   Η χώρα δεν έχει συντεταγμένο πλάνο εξόδου από το ευρώ. Αν και σαν διεθνιστής διαφωνώ με τις ιαχές του Καμμένου, ακόμη και εάν ήθελα να βγούμε από το ευρώ θα έπρεπε να γίνει η έξοδος από την ακόλουθη συνάρτηση: Χρήμα, τρόφιμα, καύσιμα, φάρμακα για ένα μεγάλο διάστημα μέχρι που το νέο νόμισμα να έχει αξιοπιστία. Όλα αυτά σε συνδυασμό με κράτος που παράγει προϊόντα, άρα πλούτο και θα προσελκύσει νέες επενδύσεις. Βλέπετε κάτι τέτοιο στην Ελλάδα όπου ''ξέρω έναν που ξέρει έναν για να με βάλει σε δουλειά;''. Όχι, οπότε πάμε παρακάτω.

σ.σ. Μυρηκασμός του ευρω-σλόγκαν «οι Έλληνες είναι τεμπέληδες και διεφθαρμένοι».

3)  Εάν πάμε στη δραχμή υπό ανεξέλεγκτη χρεοκοπία, τότε τα γεράκια των αγορών και κάτι μεγαλοεπιχειρηματίες με χρέη στην Ελλάδα -τα οποία θα διαγραφούν- που έχουν τα λεφτά τους σε ευρώ, θα μπουκάρουν στη χώρα και θα πάρουν τα πάντα τσάμπα. Σε αντάλλαγμα, θα δίνουν αντί για μισθούς χάντρες για ιθαγενείς και αντί για φαγητό μπόλικη εθνική υπερηφάνεια.

σ.σ. Ως αστοιχείωτος, αγράμματος κι άσχετος προς το θέμα (όπως άλλωστε άπαντες οι ξεπουλημένοι παπαγάλοι των καναλιών), δε γνωρίζει τα βασικά: Εθνικό νόμισμα σημαίνει, αφενός ΔΙΑΧΕΙΡΙΣΤΙΚΟΣ ΕΛΕΓΧΟΣ στις συστημικές τράπεζες, για να δούμε που πήγαν τα λεφτά των ΑΝΚΕΦΑΛΑΙΟΠΟΙΗΣΕΩΝ και τα ΘΑΛΑΣΣΟΔΑΝΕΙΑ των ολογαρχών κι αφετέρου ΕΛΕΓΧΟΣ εισροής κι ερροής κεφαλαίων, ώστε να προστατευθεί η εσωτερική αγορά και να ξεκινήσει η ενίσχυση του ατομικού εισοδήματοςς και της  αγοραστικής δύναμης  των πολιτών, με σκοπό την επαναλειτουργία μιας λεηλατημένης και ημιθανούς οικονομίας. Όσα λέει, είναι όντως...χάντρες για ιθαγενείς!

4)  Δεν είμαστε Ισλανδία, που σημαίνει ότι δεν είμαστε ένα απομονωμένο νησί χωρίς εχθρούς. Γύρω μας, δεν έχουμε τους πιο ήρεμους και φιλειρηνικούς γείτονες. Ετσι δεν είναι εθνοπατριώτη ΥΠΕΘΑ;

σ.σ. Αν ήξερε γεωγραφία, θα γνώριζε ότι η Ισλανδία βρίσκεται κοντά στο Β. Πόλο. Eκτός κι αν, ο μέγας...opinion maker, δε θεωρεί το Β. Πόλο και τους διαύλους του εξ’ ίσου σημαντικό γεωστρατηγικό σημείο.

5) Σαν δημοκρατικός πολίτης, δεν πρόκειται να συνταχθώ με ψεκασμένους ακροδεξιούς, χρυσαυγίτες και εθνοκομμουνιστές από περιθωριακά κόμματα.

σ.σ. Ασχολίαστο...

6) Οι Ποδέμος, το Σιν Φέιν και το SNP ανεβαίνουν. Καλύτερα να παλέψουμε μαζί τους για να αλλάξουμε την νεοφιλελεύθερη ΕΕ παρά να γίνουμε Βόρεια Κορέα.

σ.σ. Ασχολίαστο...

7)  Είμαστε μια μικρή χώρα. Η έξοδος από το ευρώ δεν θα μας αποδεσμεύσει από τους κακούς ξένους. Αντίθετα θα μας ρίξει στην αγκαλιά του πιο φασιστικού κράτους της Ευρώπης, την Ρωσία.

σ.σ. Η κλασσική ιδεολογική βάση του ραγιαδισμού και του δοσιλογισμού: Η θεωρία της ψωροκώσταινας, που ως άλλη πόρνη, αδυνατεί να ζήσει χωρίς προστάτες. Κι όλα αυτά σε συνδυασμό με την απροκάλυπτη υιοθέτηση της  νεοναζιστικής και ΝΑΤΟικής προπαγάνδας στην Ουκρανία.  

8)  Τα φλέρτ με τη Ρωσία δεν βοήθησαν κανέναν. Μπορεί ο Λαφαζάνης να υποκλίνεται μπροστά στον Μίλερ, αλλά δεν νομίζω το ''ξανθό γένος'' να έρθει να μας δώσει καραβιές λεφτά για χάρη της Ορθοδοξίας.

σ.σ. Το ίδιο ως άνω.

9)       Η πολιτική αστάθεια, τους μόνους που θα ωφελήσει είναι τους ακραίους. Ηδη έχουμε έναν νέο Εθνικό Διχασμό: Τους συμφωνιακούς και τους αντισυμφωνιακούς. Φανταστείτε τι θα γίνει σε μια χώρα η οποία θα έχει διαλυθεί.

σ.σ. Αποδεχόμαστε το σουρεαλισμό, απ’ όπου κι αν προέρχεται! Ο συλληφθείς και προφυλακισθείς, για δολοφονική επίθεση σε αντιφασίστες, αγωνίζεται- μεσω του ΝΑΙ- κατά των ακραίων!

                        10)  Η λιτότητα είναι τοξική όντως και έχει εξαθλιώσει πολύ κόσμο. Εάν πάμε στη δραχμή, απλά θα οξυνθεί η εξαθλίωση των αδυνάμων.

                               σ.σ. Απ’ όσο θυμάμαι, επί δραχμής ζούσαμε στα δέντρα, τρώγαμε ωμά χόρτα και ωμό κρέας βροντόσαυρου και φορούσαμε προβιές. Ο Παπαγεωργίου δεν έχει ακούσει ότι το εθνικό νόμισμα καθίσταται πληθωριστικό, όταν διοχετεύεται προς κάλυψη σκανδάλων και μαύρων τρυπών του προυπολογισμού  και προς αντιπαραγωγικές δραστηριότητες. Δεν έχει ακούσει πως, όταν το εθνικό νόμισμα (υπό τις κατάλληλες πολιτικές και κοινωνικές προυποθέσεις βέβαια) διοχετεύεται προς ενίσχυση της παραγωγής και της αγοραστικής δύναμης των πολιτών, παράγει πλούτο, που επιστρέφει στην κοινωνία και καθίσταται εργαλείο ανάπτυξης.  Όταν η ασχετοσύνη τέμνεται με τη βλακεία, το αποτέλεσμα είναι φαντασμαγορικό! Είναι προφανές, ότι ο πόλεμος μαίνεται κι ότι τα στρατόπεδα αρχίζουν να διαμορφώνονται, όλο και πιο ξεκάθαρα.

Απ’ τη μια, είναι το δοσιλογικό μαύρο μπλοκ της αποικιοκρατίας και των πάσης (πολιτικής, δημοσ/φικής επιχειρηματικής κλπ) φύσεως εγχώριων τζουτζέδων της. Ένας πρόθυμος εσμός φασιστών, αλητών, τυχοδιωκτών, αμόρφωτων και  απατεώνων, που προπαγανδίζουν τον τρόμο (με το αζημίωτο φυσικά, εκτός κι αν είναι ντίπι ηλίθιοι) και την άκριτη θρησκοληψία υπέρ ενός νομίσματος-φούσκα και υπέρ μιας οικονομικής ένωσης διεστραμμένων μαφιόζων, που χρησιμοποιεί κι ενισχύει χιτλερικόύς και μισθοφόρους, προκειμένου να διαλύσει χώρες και να μεταμορφώσει τους λαούς σε Φελάχους του Ιμπραήμ το 1825. 

Κι όλα αυτά, προκειμένου το 1% του πλανήτη να συνεχίζει, να θρέφει κώλο εις βάρος του υπολοίπου 99%.

Το  στρατόπεδο του 1%, έχει ήδη διαμορφωθεί. 

Είμαστε άξιοι να διαμορφώσουμε το πανεθνικό, δημοκρατικό και πατριωτικό στρατόπεδο του 99%;

Και μην ξεχνάμε: Να κρατήσουμε ψηλά, το πνεύμα του μετώπου!

Διαβάστε περισσότερα

Λ. ΜΟΖΕΣΝΤΟΤΙΡ: ΕΛΛΗΝΕΣ ΜΗ ΦΟΒΑΣΤΕ, ΤΟ ΟΧΙ ΕΣΩΣΕ ΤΗ ΧΩΡΑ ΜΟΥ

ΜΗΝΥΜΑ ΣΥΜΠΑΡΑΣΤΑΣΗΣ ΤΗΣ ΙΣΛΑΝΔΗΣ ΠΡΩΗΝ ΒΟΥΛΕΥΤΟΥ ΠΡΟΣ ΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ

Στο άκουσμα της είδησης για το ελληνικό δημοψήφισμα, η Λίλια Μοζεσντοτίρ, οικονομολόγος και πρώην βουλευτής του ισλανδικού κοινοβουλίου, ανακάλεσε στη μνήμη της, τις έντονες συζητήσεις εντός και εκτός Ισλανδίας για τα δύο δημοψηφίσματα που διεξήχθησαν το 2010 και το 2011 στη χώρα, για την υπόθεση Icesave.

Η Λίλιαν Μοζεσντοτίρ, η οποία αντιτάχθηκε στη διάσωση της τράπεζας Icesave, κατά τη θητεία της, προέδρευσε της κοινοβουλευτικής επιτροπής για τη ρύθμιση του χρηματοπιστωτικού συστήματος της Ισλανδίας μετά από την κατάρρευσή του και της κοινοβουλευτικής επιτροπής κοινωνικών υποθέσεων. Το 2010 διατέλεσε αντιπρόεδρος του Συμβουλίου της Ευρώπης.

Η Λίλια Μοζεσντοτίρ θυμάται…

Αμέσως στο άκουσμα της είδησης για το ελληνικό δημοψήφισμα, ανακάλεσα στη μνήμη μου τις έντονες συζητήσεις εντός και εκτός Ισλανδίας για τα δύο δημοψηφίσματα που διεξήχθησαν το 2010 και το 2011στη χώρα, σχετικά με την υπόθεση Icesave. Στα δύο δημοψηφίσματα, οι πολίτες της Ισλανδίας κλήθηκαν να επιλέξουν εάν θα ψηφίσουν ΝΑΙ ή ΟΧΙ στην πρόταση να εγγυηθεί το κράτος την αναχρηματοδότηση του ιδιωτικού χρέους των τραπεζών.

Η εμπειρία των δύο δημοψηφισμάτων

Το δημοψήφισμα είναι ο μόνος τρόπος να εμποδίσεις τους πιστωτές από το να μετατρέπουν το ιδιωτικό χρέος σε δημόσιο και να επιβάλλουν δεινές πολιτικές στους λαούς!

Η διεθνής κοινότητα (ΔΝΤ, ΕΕ και άλλες χώρες του ευρωπαϊκού Βορρά) συνασπίστηκε προκειμένου να ασκήσει πίεση στην Ισλανδία –πρώτα στην κυβέρνηση και μετά στο λαό – ώστε να δεχτεί τους όρους των πιστωτών που θα καθιστούσαν το χρέος μας μη βιώσιμο.

Ο λαός της Ισλανδίας κατηγορήθηκε επανειλημμένα από τη διεθνή κοινότητα για την απροθυμία του να αποπληρώσει το χρέος του, παρά το επρόκειτο για ιδιωτικό χρέος και το ισλανδικό κράτος δεν είχε καμιά νομική υποχρέωση να το πληρώσει.

Το ΔΝΤ σταμάτησε την καταβολή χρηματοδότησης για πολλούς μήνες από το 2009 έως το 2010 για να αναγκάσει τον ισλανδικό λαό να «πεινάσει» και να ψηφίσει ΝΑΙ σε προτάσεις που θα καθιστούσαν το χρέος μας μη βιώσιμο, υποβάλλοντας το λαό σε μεγάλα δεινά.

Οι οίκοι αξιολόγησης (ιδίως ο οίκος Fitch) απείλησαν με υποβάθμιση της αξιολόγησης πιστοληπτικής ικανότητας στην περίπτωση που οι πολίτες ψήφιζαν ΟΧΙ. Η απειλή όμως αυτή δεν συμβάδιζε με το βασικό «οικονομικό κανόνα», σύμφωνα με τον οποίο λιγότερο δημόσιο χρέος (δηλ. ψήφος στο ΟΧΙ) μειώνει τον κίνδυνο χρεοκοπίας και οδηγεί σε υψηλότερη και όχι χαμηλότερη κατάταξη της πιστοληπτικής ικανότητας.

Η διεθνής κοινότητα αγνόησε την κυριαρχία της Ισλανδίας και απείλησε με ισχυρισμούς ότι μια ψήφος στο ΟΧΙ θα οδηγούσε στην έξοδο της χώρας από τις διεθνείς αγορές για μεγάλο διάστημα. Αυτό δεν έγινε και το ισλανδικό κράτος μπόρεσε να επανέλθει στις διεθνείς αγορές το 2011, κατά την περίοδο διεξαγωγής του δεύτερου δημοψηφίσματος. Ωστόσο, αυτός ο ψυχολογικός πόλεμος προκάλεσε βαθύ διχασμό στο λαό της Ισλανδία (οικογένειες, φίλοι, πολιτικά κόμματα, ακαδημαϊκή κοινότητα κλπ.) που ακόμη δηλητηριάζουν την πολιτική ζωή της χώρας.

Όσοι τάχθηκαν υπέρ των προτάσεων υποστήριξαν πως οι διεθνείς συμφωνίες είναι γραμμένες σε μια ξένη, τεχνική γλώσσα που είναι δύσκολο να γίνει κατανοητή για το λαό, επομένως δεν θα έπρεπε να πραγματοποιηθεί δημοψήφισμα. Εκείνοι πάντως που απέρριψαν τις προτάσεις δεν δυσκολεύτηκαν να αποφασίσουν τι θα ψηφίσουν.

Σε μια δημοσκόπηση της εταιρείας Gallup Iceland, τον Αύγουστο του 2009, το 63% τασσόταν κατά της πρώτης πρότασης συμφωνίας για την υπόθεση Icesave, όπως διατυπώθηκε τον Ιούνιο εκείνου του έτους. Οι άνδρες, οι μεγαλύτερες ηλικιακές ομάδες και οι κάτοχοι πανεπιστημιακής μόρφωσης φαίνονταν να υποστηρίζουν τη διάσωση των τραπεζών από το κράτος (ψηφοφόροι του ΝΑΙ), ενώ οι γυναίκες, οι νεότερες ηλικιακές ομάδες και οι πολίτες χωρίς πανεπιστημιακή μόρφωση να την απορρίπτουν (ψηφοφόροι του ΟΧΙ).

Τελικά, η συντριπτική πλειοψηφία (98% το 2010 και 60% το 2011) ψήφισε ΟΧΙ στα δύο δημοψηφίσματα. Πολλοί ήταν εκείνοι που δήλωσαν ότι το κάνουν αυτό για τα παιδιά τους, ενώ οι νεότεροι για να έχουν ένα δικαίωμα σε ένα καλύτερο μέλλον στην Ισλανδία και όχι στο εξωτερικό.

Η υπερψήφιση του ΟΧΙ από τους Ισλανδούς έσωσε τη χώρα από μέτρα λιτότητας ύψους 9% του ΑΕΠ το 2010 και 4% το 2011

Διαβάστε περισσότερα

ΤΙ ΘΑ ΓΙΝΕΙ ΜΕΤΑ ΤΟ «ΟΧΙ»

Του ΓΙΩΡΓΟΥ ΔΕΛΑΣΤΙΚ*

Αν το «όχι» επικρατήσει στο μεθαυριανό δημοψήφισμα, τι πρόκειται να γίνει στην Ελλάδα; Τίποτα δραματικό, είναι η απάντηση. Ο πρωθυπουργός, έχοντας πάρει το «όχι» που ζήτησε από τον ελληνικό λαό, θα επιδιώξει να διαπραγματευθεί με τους Γερμανούς μια νέα συμφωνία. Μια συμφωνία που θα είναι σε κάποια σημεία κάπως λιγότερο κακή από την αποκρουστική τελευταία πρόταση των δανειστών. Τίποτα περισσότερο. Ανεκτή δεν πρόκειται να είναι για τον λαό μας η συμφωνία αυτή, αφού έτσι κι αλλιώς θα επιδεινώνει ακόμη περισσότερο την ήδη άθλια οικονομική κατάσταση της συντριπτικής πλειονότητας των ελληνικών νοικοκυριών. Ο πρωθυπουργός υπήρξε σαφής ως προς το ότι ερμηνεύει το «όχι» ως βήμα συνέχισης των διαπραγματεύσεων. Στο διάγγελμά του της Τετάρτης υπογράμμισε μεταξύ άλλων: «Το "όχι" δεν αποτελεί απλώς ένα σύνθημα. Είναι αποφασιστικό βήμα για μια καλύτερη συμφωνία που στοχεύουμε να υπογραφεί αμέσως μετά το αποτέλεσμα της Κυριακής» δήλωσε ευθέως με ιδιαίτερη έμφαση ο Αλέξης Τσίπρας. «Το "όχι" δεν σημαίνει ρήξη με την Ευρώπη» ξεκαθάρισε. «Εγώ προσωπικά αναλαμβάνω την ευθύνη της άμεσης λύσης αμέσως μετά τη δημοκρατική διαδικασία» του δημοψηφίσματος, τόνισε με ιδιαίτερη έμφαση ο πρωθυπουργός.

Το «όχι» δηλαδή ισοδυναμεί με συνέχιση οπωσδήποτε των διαπραγματεύσεων με τη Γερμανία, ει δυνατόν αμέσως, κατά την επιδίωξη του Ελληνα πρωθυπουργού. «"Οχι" σημαίνει ισχυρή πίεση για μια οικονομικά βιώσιμη συμφωνία που θα δίνει λύση στο χρέος. Δεν θα το εκτινάζει, δεν θα υπονομεύει στο διηνεκές την προσπάθειά μας για την ανόρθωση της ελληνικής οικονομίας και κοινωνίας. "Οχι" σημαίνει πίεση ισχυρή για μια συμφωνία κοινωνικά δίκαιη που θα κατανέμει τα βάρη στους έχοντες και όχι στους μισθωτούς και στους συνταξιούχους» πρόσθεσε ο Αλέξης Τσίπρας για να πει και κάτι αριστερό. Ωραία, λοιπόν, πρόθεση του Αλέξη Τσίπρα είναι να συνεχίσει τις διαπραγματεύσεις. Είναι όμως αυτό εφικτό; Υπάρχει προθυμία και από την άλλη πλευρά να συνεχιστούν οι συζητήσεις ή αυτό θα παραμείνει ανεκπλήρωτος πόθος του πρωθυπουργού; Βεβαίως και υπάρχει η διάθεση διαπραγματεύσεων από τη Δευτέρα, είναι η απάντηση. Εκφράστηκε μάλιστα από τα πιο επίσημα χείλη, αυτά της καγκελαρίου της Γερμανίας Ανγκελα Μέρκελ: «Η πόρτα για συνομιλίες με την ελληνική κυβέρνηση ήταν και παραμένει ανοικτή» δήλωσε η καγκελάριος. Διευκρίνισε, φυσικά, μιλώντας στο γερμανικό κοινοβούλιο κατά τη διάρκεια ειδικής συνεδρίασής του για την Ελλάδα, ότι "πριν από το δημοψήφισμα δεν μπορεί να γίνει διαπραγμάτευση για νέο πρόγραμμα βοήθειας» - δηλαδή για νέο Μνημόνιο.

Ο Γάλλος σοσιαλιστής πρόεδρος Φρανσουά Ολάντ, τον οποίο βεβαίως κανένας δεν ακούει από τους Ευρωπαίους ηγέτες, με δεδομένο ότι ο Ολάντ έχει καταβαραθρώσει με την πολιτική του το κύρος της Γαλλίας, δήλωσε ότι αυτός θέλει συμφωνία πριν από την Κυριακή. Πιο σκληρός ήταν στις διατυπώσεις του ο πρόεδρος της Ευρωομάδας των υπουργών Οικονομικών, ο Γερούν Ντάισελμπλουμ: «Δεδομένης της πολιτικής κατάστασης στην Ελλάδα, της απόρριψης των προηγούμενων προτάσεων, της απόφασης για δημοψήφισμα και την προτροπή της κυβέρνησης προς τους πολίτες για "όχι", η βασική μας απόφαση ήταν ότι δεν υπάρχει έδαφος για συνέχιση των συνομιλιών» είπε ο Ντάισελμπλουμ. «Μέχρι την Κυριακή δεν θα υπάρξουν συζητήσεις είτε στην Ευρωομάδα είτε μεταξύ των ελληνικών αρχών και των θεσμών. Απλώς θα περιμένουμε το αποτέλεσμα του δημοψηφίσματος την Κυριακή και θα το λάβουμε υπόψη μας» πρόσθεσε. Η Γερμανία και η Γαλλία είναι έτοιμες δηλαδή να συνεχίσουν από τη Δευτέρα η πρώτη και αμέσως η δεύτερη τις διαπραγματεύσεις για την εξεύρεση συμφωνίας.

Το δήλωσαν ήδη οι ανώτατοι ηγέτες τους, η καγκελάριος Μέρκελ και ο πρόεδρος Ολάντ. Το δημοψήφισμα, όμως, αν σε αυτό νικήσει το «όχι» θα σηματοδοτήσει την αλλαγή συσχετισμών στο πολιτικό πεδίο. Ηδη διερράγησαν οι σχέσεις της Ελλάδας με το ΔΝΤ, από τη στιγμή που η Ελλάδα δεν πλήρωσε την Τρίτη τη δόση του 1,6 δισεκατομμυρίου ευρώ. Η χώρα μας πλέει πλησίστια προς τη διάρρηξη των δεσμών της και με την Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα. Σε λιγότερο από τρεις εβδομάδες, στις 20 Ιουλίου, η Ελλάδα δεν θα πληρώσει 3,5 δισεκατομμύρια ευρώ στην ΕΚΤ, αν μέχρι τότε, σε 15 μέρες μετά την Κυριακή του δημοψηφίσματος, δεν έχει βρεθεί λύση. Δεν θα πληρώσει γιατί απλούστατα δεν έχει τα λεφτά αυτά. Οπως δεν έχει και τα 3,2 δισεκατομμύρια ευρώ που πρέπει να δώσει στην ΕΚΤ στις 20 Αυγούστου. Το πρώτο «κανόνι» προς το ΔΝΤ έσκασε - και θα σκάσουν κι άλλα προς το ΔΝΤ. Δόση και «κανόνι»! Αν σκάσουν τα "κανόνια" και προς την ΕΚΤ, οι Γερμανοί θα τρέχουν και δεν θα φτάνουν - κι από πίσω τους οι Γάλλοι! Μετά το δημοψήφισμα, αν νικήσει το «όχι», θα τρέχουν αυτοί...

*Δημοσιεύθηκε στο ''ΕΘΝΟΣ'' την Παρασκευή 3 Ιουλίου 2015

Διαβάστε περισσότερα

Τι κρύβει το συνεχές παιχνίδι με τα ποσοστά του Grexit

Οι αναλυτές δίνουν συνεχώς νούμερα και πιθανότητες για Grexit και άλλα γεγονότα, τα οποία δεν είναι υπολογίσιμα. Αυτό δεν εξυπηρετεί παρά μόνο την αγορά... εκτιμήσεων και απλώς βγάζει πολλούς ανθρώπους από την αμηχανία.

Ποια είναι η πιθανότητα της Ελλάδας να εγκαταλείψει την ευρωζώνη; Οι αυξομειώσεις στις πιθανότητες της πιο αδύναμης οικονομίας της ευρωζώνης να αποχωρήσει από το κοινό νόμισμα είναι εξαιρετικής σημασίας για τις χρηματαγορές. Η δε συνέχιση της συμμετοχής της στην ευρωζώνη θα απέτρεπε μία, το ελάχιστο, αποδιοργανωτική διόρθωση στην αγορά.
Οι στατιστικολόγοι θα έλεγαν ότι οι πιθανότητες είναι αδύνατον να υπολογιστούν. Το «Grexit» - μία έξοδος της Ελλάδας από το ευρώ – θα ήταν επακόλουθο μίας σειράς γεγονότων, αποφάσεων και συναισθηματικών επιλογών από ψηφοφόρους και πολιτικούς, καθώς κι ενός πλήθους απρόβλεπτων οικονομικών και χρηματοπιστωτικών παραγόντων. Ακόμα λοιπόν κι αν ήταν δυνατές κάποιες εκτιμήσεις, η ροή των γεγονότων αυτής της εβδομάδας δείχνει ότι αυτές θα μπορούσαν να αλλάξουν από στιγμή σε στιγμή.
Αυτό όμως δεν έχει εμποδίσει οικονομολόγους και στρατηγικούς αναλυτές από το να δίνουν αρκετά ακριβή νούμερα για τις πιθανότητες ενός Grexit. Τη Δευτέρα, η Berenberg Bank αύξησε τις πιθανότητες Grexit από το 40 στο 55%. Η BNP Paribas αναγνώρισε ότι η πιθανότητα έχει αυξηθεί κατά 20%. Και ο οίκος αξιολόγησης Standard & Poor's θεώρησε ότι η πιθανότητα είναι 50%. Γράφοντας για τους Financial Times, o Mohamed El-Erian, οικονομικός αναλυτής της Allianz, υπολόγισε την πιθανότητα στο 85%. Κανείς δεν ήταν όμως πιο συγκεκριμένος όσον αφορά στο χρόνο.
Είναι καθόλου χρήσιμες αυτές οι εκτιμήσεις; Πιθανόν: ως ένας τρόπος να εκφράσει κανείς τα επίπεδα της ανησυχίας του – ή και για να τραβά την προσοχή και να κάνει πρωτοσέλιδα. Όμως το εύρος των εκτιμήσεων απλώς υπογραμμίζει την ψευδεπίγραφή ακρίβεια τους (είσαι σίγουρος ότι είναι 55% και όχι 62%;), η οποία με τη σειρά της αποκαλύπτει την ανικανότητα της αγοράς να βάλει μία τιμή στους πολιτικούς κινδύνους.
Στην πραγματικότητα, μια ευρέως διαδεδομένη άποψη μεταξύ των χρηματιστών προσφάτως είναι πως είναι αδύνατον να τιμολογήσουν τους κινδύνους ενός Grexit, γεγονός που καθιστά ευνόητο το γιατί οι τιμές των μετοχών και των ομολόγων δεν έχουν μετακινηθεί σημαντικά καθώς εκτυλίσσονταν τα γεγονότα στην Αθήνα.
Ο κίνδυνος όμως είναι ότι το να θέτει κανείς αριθμητικές πιθανότητες δημιουργεί την λανθασμένη εντύπωση ότι οι αγορές έχουν μια αφ' υψηλού γνώση για το μέλλον. Ο κίνδυνος είναι να πιαστούν αδιάβαστες όταν τα γεγονότα θα τις διαψεύσουν.
Η ιδέα να προσδίδει κανείς συγκεκριμένες πιθανότητες σε οικονομικά γεγονότα προέρχεται από τις αγορές εταιρικών ομολόγων υψηλού ρίσκου, δηλαδή από το πιο ακραίο σκέλος του πεδίου των εταιρικών χρεών. Εδώ, τα ιστορικά δεδομένα μπορούν να χρησιμοποιηθούν ώστε να εκτιμηθούν οι πιθανότητες μίας εταιρίας να χρεοκοπήσει, καθώς και τα ποσά για πού ενδέχεται οι κάτοχοι των ομολόγων να επανακτήσουν. Με αυτά ως αφετηρία, μπορούν κατόπιν να οριστούν και οι αντίστοιχες τιμές.
Είναι λοιπόν κατανοητός ο πειρασμός να χρησιμοποιείται μια παρόμοια μέθοδος και με τα ομόλογα των ευρωπαϊκών κυβερνήσεων. Οι πιστωτικοί κίνδυνοι – δηλαδή ο κίνδυνος χρεοκοπίας – έχουν σημειώσει άνοδο μετά από την κρίση του 2008. Επιπλέον, σε μια εποχή χαμηλών επιτοκίων και ποσοτικής χαλάρωσης από τις βασικές κεντρικές τράπεζες του κόσμου, οι τιμές των κρατικών ομολόγων έχουν γίνει πιο ευαίσθητες στον πολιτικό κίνδυνο και στα καπρίτσια των πολιτικών ιθυνόντων. Το να είναι κανείς ικανός να υπολογίσει αυτούς τους παράγοντες θα μπορούσε να δημιουργήσει σημαντικές ευκαιρίες κέρδους.
Δυστυχώς όμως κάτι τέτοιο δεν είναι καθόλου εύκολο. Δεν υπάρχει καμία προϊστορία χωρών να έχουν εγκαταλείψει το ευρώ. Η Ελλάδα θα πεταχτεί (υποθετικά) εκτός ευρώ μόνο μία φορά, κι έτσι δε θα υπάρχει κάποιο επαναλαμβανόμενο μοτίβο. Ακόμα και αν οι πιθανότητες του Grexit ήταν υπολογίσιμες κανείς δε θα μπορούσε να διαπιστώσει ποιο θα ήταν το κόστος π.χ. στα ιταλικά ομόλογα. Διότι ενώ το Grexit θα μπορούσε να γεννήσει φόβους για κίνδυνο μιας μεγαλύτερης διάσπασης της ευρωζώνης, πιθανόν θα αντιμετωπιζόταν με μία ισχυρή πολιτική απάντηση από την ΕΚΤ, η οποία θα οδηγούσε τις τιμές για τα ιταλικά ομόλογα ακόμα ψηλότερα.
Συνεπώς γιατί ο κόσμος συνεχίζει να βγάζει εκτιμήσεις-χρησμούς (guesstimates) για τις πιθανότητες του Grexit; H καλύτερη εξήγηση που έχω ακούσει είναι ότι με το να αναφέρουν αριθμούς, οι στρατηγικοί αναλυτές μπορούν να εκφράσουν το πόσο πεπεισμένοι είναι για κάτι. Αν π.χ. λες ότι υπάρχει 90% πιθανότητα να συμβεί κάτι, τότε είσαι αρκετά σίγουρος ότι θα συμβεί. Αν λες ότι υπάρχει πιθανότητα 10%, τότε δεν πιστεύεις ότι θα συμβεί. Ακολουθώντας την ίδια λογική, το να λέει κανείς ότι υπάρχει 50% πιθανότητα, είναι ο τρόπος του αμήχανου αναλυτή να λέει: «δεν ξέρω».
Αυτό που δε λέγεται είναι ότι δεν υπάρχει κανένας τρόπος να ελέγξει κανείς στο μέλλον αν αυτοί οι αριθμοί έβγαζαν ποτέ νόημα. Ακόμα κι αν πει κανείς ότι υπάρχουν 10% πιθανότητες για ένα Grexit και μετά αυτό συμβεί, θα μπορεί να πει: εγώ σας τα λεγα! Ένας στρατηγικός αναλυτής στον οποίο μίλησα παραδέχτηκε: «Το καλύτερο είναι ότι εκ των υστέρων δεν είσαι ποτέ λάθος, εφόσον έχεις αποφύγει να πεις ότι υπάρχει 100% πιθανότητα για κάτι».
Το πλεονέκτημα για τους στρατηγικούς αναλυτές είναι ότι δίνουν την εντύπωση ότι κάνουν εξειδικευμένες εκτιμήσεις. Αν βέβαια αυτές έχουν μια οποιαδήποτε αξία, παραμένει αμφίβολο, αλλά ιδού η δική μου πρόβλεψη: η κοινότητα των επενδυτών θα συνεχίσει να δίνει αναληθή νούμερα για το Grexit και για άλλα πιθανά γεγονότα. Σε αυτό είμαι 95% σίγουρος. Ίσως και 96%.

Διαβάστε περισσότερα

Ακυρώστε τους

    Το «ναι» την Κυριακή είναι «ναι» στον Σαμαρά, και στον Σόιμπλε, στον Θεοδωράκη, στο ΠΑΣΟΚ και στην Λαγκάρντ, είναι «ναι» στην τρόικα» και στον ΣΕΒ. Είναι ραγιάδικη αποδοχή της «ευλογίας» των Μνημονίων που προηγήθηκαν, είναι αποδοχή του «όλοι μαζί τα φάγαμε», είναι αποδοχή του εγκλήματος των μαγκαλιών, είναι το πιο ιερόσυλο «μνημόσυνο» για τις χιλιάδες αυτοκτονίες της προηγούμενης πενταετίας.
    Στο «ναι» την Κυριακή τον τόνο δεν τον δίνει η σεβαστή – αλλά βαθιά λαθεμένη και ιστορικά ανεπιβεβαίωτη - πολιτική άποψη  πολλών ανθρώπων που έχουν παραπλανηθεί να βλέπουν την συμμετοχή της Ελλάδας στην ΕΕ ως εχέγγυο ασφάλειας και καλυτέρευσης των όρων ανάπτυξης της ελληνικής κοινωνίας.  Τον τόνο στο «ναι» τον δίνει το ταξικό συμφέρον της ολιγαρχίας, που το παριστάνει για «εθνικό συμφέρον, όπως πάντα κάνει για να μακιγιάρει την ιδιοτέλειά της.
    Το «ναι» την Κυριακή θα αποτελέσει μια «ρετσινιά» στην ιστορία του λαού, συνιστά εξ’ αντικειμένου μια δήλωση εθελοδουλείας απέναντι σε δυνάστες, σε εκβιαστές, σε εκμεταλλευτές, οι οποίοι από Δευτέρα θα ριχτούν με μεγαλύτερη αυταρχικότητα και κανιβαλισμό ενάντια στον λαό, από τον οποίο θα έχουν προηγουμένως αποσπάσει μια δήλωση – μια ντροπιαστική δήλωση - που θα ισοδυναμεί με το «σφάξε με αγά μου ν’ αγιάσω».

***

    Το κυβερνητικό «όχι» την Κυριακή είναι «ναι» στον κ.Τρίπρα και στους «θεσμούς», είναι ένα «όχι» που ισοδυναμεί με «ναι» στο 70% των Μνημονίων, που στην πορεία έγινε Μνημόνιο «47 σελίδων» και που κατέληξε να γίνει Μνημόνιο πανομοιότυπο με εκείνο που η κυβέρνηση καλεί σε καταψήφισή του.
    Το κυβερνητικό «όχι» είναι ένα μεταμφιεσμένο «ναι» για τα Μνημόνια που θα έρθουν, είναι ένα «ναι» για τα Μνημόνια που η κυβέρνηση έχει ήδη καταθέσει και φέρουν την δική της υπογραφή. Συνιστά έγκριση μιας «δημιουργικής ασάφειας» που έγινε «έντιμος συμβιβασμός» για να καταντήσει μια επαίσχυντη συμφωνία στην οποία η κυβέρνηση δεσμεύεται ότι θα προχωρήσει από Δευτέρα.
    Το κυβερνητικό «όχι» κρατά μόνο τον ήχο του «όχι» για να υποκριθεί ότι ο ΕΝΦΙΑ που παραμένει, ο ΦΠΑ που αυξάνεται, οι μειώσεις μισθών και συντάξεων που συνεχίζονται, το ξεπούλημα που εντείνεται, μπορεί να έχουν οτιδήποτε το «εθνικοκυριαρχικό» ή το «λεβέντικο». Το κυβερνητικό «όχι» επιδιώκει να αποσπάσει την συγκατάθεση του λαού στα Μνημόνια που αιτήθηκε ο κ.Τσίπρας μόλις προχτές δια των επιστολών του σε Γιούνκερ και Ντάισελμπλουμ.

***

    Κάθε άλλη ερμηνεία που φιλοδοξούν να προσδώσουν αρκετοί φίλοι και σύντροφοι στο κυβερνητικό «όχι», η καλοπροαίρετη προσέγγιση ότι ένα δημοψηφισματικό «όχι» θα υπερβεί το «μαϊμού όχι» της κυβέρνησης και ότι ανεξαρτήτως της κυβέρνησης αυτό θα κατατεθεί στο λαϊκό κίνημα, είναι μια λαθεμένη πολιτική προσέγγιση.
    Ασφαλής απόδειξη γι’ αυτό είναι το πώς διαχειρίστηκε η κυβέρνηση την ψήφο του λαού αυτούς τους 5 μήνες, το πώς μετέτρεψε το «όχι άλλη λιτότητα» σε «δίκαιη λιτότητα» και το πώς με την τακτική της υπονόμευσε το λαϊκό κίνημα, παθητικοποίησε, έσπειρε την απογοήτευση και την παραίτηση σε λαϊκά στρώματα.

***

    Την Κυριακή, τόσο το μνημονιακό «ναι» των προηγούμενων «σωτήρων» (η επαναφορά των οποίων στο προσκήνιο αποτελεί «επίτευγμα» στο οποίο συνέβαλε η κυβέρνηση με την τακτική της), όσο και το κυβερνητικό μνημονιακό «ναι» που πλασάρεται με τη μάσκα του «όχι», πρέπει να καταδικαστούν.
    Πρέπει να ακυρωθούν, και στην συνείδηση του λαού,  και στην κάλπη.  Νυν και πρώην κυβερνώντες θα ισχυριστούν ότι το ψηφοδέλτιο που απορρίπτει και τα Μνημόνια της ΝΔ και τα Μνημόνια του ΣΥΡΙΖΑ είναι ένα άκυρο ψηφοδέλτιο, μια… άκυρη ψήφος.

    Η αλήθεια είναι ότι πρόκειται για την εκείνη την πολιτικά έγκυρη ψήφο που, χωρίς κίνδυνο να τα διπλώνει, στέκεται όρθια στο οδόφραγμα της αντίστασης στα Μνημόνια και στα αίτια που τα γεννούν.
    Ένα οδόφραγμα που από Δευτέρα θα πρέπει να έχει παραμείνει ζωντανό και ανοιχτό για να πάρουν τις θέσεις τους όλοι όσοι εννοούν το «όχι».   

email: mpog@enikos.gr  

Διαβάστε περισσότερα

Μανόλης Αναγνωστάκης: «Ὄρθιοι καὶ μόνοι μὲς στὴ φοβερὴ ἐρημία τοῦ πλήθους»

Σαν σήμερα στις 23 Ιουνίου 2005 πέθανε ο Μανόλης Αναγνωστάκης. Ο Μ. Αναγνωστάκης ήταν από τους σημαντικότερους ποιητές της μεταπολεμικής γενιάς. Γεννήθηκε στις 10 Μαρτίου 1925 στη Θεσσαλονίκη και η πρώτη λογοτεχνική εμφάνισή του έγινε εν μέσω της τριπλής φασιστικής κατοχής και μάλιστα στα 17 του χρόνια. Από γονείς Κρητικούς. Μαθητής, ακόμα, του Γυμνασίου, το 1942, εμφανίστηκε στο περιοδικό «Πειραϊκά Γράμματα», που εξέδιδαν ΕΑμίτες και άλλοι προοδευτικοί λογοτέχνες του Πειραιά, και το 1944 στο ΕΠΟΝίτικο φοιτητικό περιοδικό «Ξεκίνημα», του οποίου ήταν αρχισυντάκτης.
Μετά τη δημιουργία της ΕΠΟΝ, εντάχθηκε στην Οργάνωση της Θεσσαλονίκης και στο ΚΚΕ, ενώ με τη διάσπαση του ΚΚΕ, το 1968, εντάχθηκε στο ΚΚΕ «Εσωτερικού». Σπούδασε Ιατρική στο ΑΠΘ και το 1955 μετεκπαιδεύτηκε στη Βιέννη. Για τη δράση του συνελήφθη το 1948, βασανίστηκε, καταδικάστηκε για παράνομη δράση από έκτακτο στρατοδικείο σε θάνατο και φυλακίστηκε στο Επταπύργιο, έως το 1951. Μετά την αποφυλάκισή του εργάστηκε στη Θεσσαλονίκη σαν ακτινολόγος. Το 1978 εγκαταστάθηκε, με την σύζυγο και τον μοναχογιό του, στην Αθήνα.

Στα χρόνια των αγώνων και του εγκλεισμού του, ο Μ. Αναγνωστάκης έγραψε και δημοσίευσε τις παρακάτω ποιητικές συλλογές: «Εποχές» (1945), «Εποχές 2» (1948), «Εποχές 3» (1951). Ακολούθησαν οι συλλογές «Η συνέχεια» (1954), «Η συνέχεια 2» (1956), «Η συνέχεια 3» (1962), «Το περιθώριο» (1968-1969), «Ο στόχος» (1970), «Κόμμα» (1971). Το 1975 δημοσίευσε τη συλλογή «Τα Ποιήματα (1941-1971)». Το 1983, εκτός εμπορίου, τη συλλογή «Υ.Γ» (επανεκδόθηκε κανονικά το 1992), η οποία περιλαμβάνει ποιήματα μιας ή δυο φράσεων, που μοιάζουν με αυτοβιογραφικά αλλά ετερογραφικά «επιγράμματα». Το 1987 εκδόθηκαν «Τα συμπληρωματικά», «Παιδική μούσα» (τραγούδια για μικρά παιδιά) και το 1990 η συλλογή – ανθολογία «Η χαμηλή φωνή».
Ο Μ. Αναγνωστάκης, σε μια από τις σπάνιες συνεντεύξεις του, εξήγησε τη σχεδόν δεκαπεντάχρονη ποιητική «σιωπή» του: «Στο αλλοιωμένο τοπίο της εποχής μας δε θα ξαναγράψω. Το έργο μου το ολοκλήρωσα. Επιλέγω τη σιωπή».

Παράλληλα με την ποίησή του, που μεταφράστηκε στα αγγλικά, γαλλικά, γερμανικά και ιταλικά, και μελοποιήθηκε από συνθέτες, όπως οι Μίκης Θεοδωράκης, Θάνος Μικρούτσικος, Αγγελική Ιονάτου, Μιχάλης Γρηγορίου, Δημήτρης Παπαδημητρίου κ.ά., ασχολήθηκε και με τη μελέτη και την κριτική της λογοτεχνίας, συνεργαζόμενος με διάφορα περιοδικά και με την εφημερίδα «Αυγή». Επίσης, είχε ανακηρυχτεί επίτιμος διδάκτωρ του Αριστοτέλειου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης.

Διαβάστε περισσότερα

Παγκόσμια πρωτιά της Κούβας στη μάχη κατά του AIDS!

ΗΜΕΡΟΔΡΟΜΟΣ 

Ο Παγκόσμιος Οργανισμός Υγείας κήρυξε επίσημα την Κούβα την πρώτη χώρα στον κόσμο που εξάλειψε την μετάδοση του ιού HIV του AIDS και της σύφιλης από τη μητέρα στο παιδί.
«Η εξάλειψη της μετάδοσης ενός ιού είναι ένα από τα μεγαλύτερα επιτεύγματα στο θέμα της δημόσιας υγείας», δήλωσε η Μάργκαρετ Τσαν, γενική διευθύντρια του ΠΟΥ. «Είναι μια μείζονος σημασίας νίκη στον μακρύ αγώνα μας κατά του ιού της ανθρώπινης ανοσοποιητικής ανεπάρκειας και των σεξουαλικά μεταδιδόμενων λοιμώξεων καθώς και ένα σημαντικό βήμα προς τον στόχο μιας γενιάς χωρίς AIDS».
Η επιτυχία αυτή της Κούβας «δείχνει ότι μια οικουμενική πρόσβαση σε ιατροφαρμακευτική κάλυψη είναι δυνατή και πράγματι είναι το κλειδί της επιτυχίας ακόμη και για την καταπολέμηση τόσο τεράστιων προκλήσεων όπως το AIDS», υπογράμμισε η δρ Καρίσα Ετιέν, διευθύντρια του Παναμερικανικού Οργανισμού Υγείας.
Η εξάλειψη της μετάδοσης του ιού από τη μητέρα στο παιδί «αποδεικνύει ότι είναι δυνατόν να τερματιστεί η πανδημία του AIDS και αναμένουμε η Κούβα να είναι, ανάμεσα σε πολλές χώρες, η πρώτη που επιτυγχάνει να τερματίσει την επιδημία αυτή στα παιδιά», δήλωσε ο Μισέλ Σιντιμπέ, γενικός διευθυντής του Προγράμματος του ΟΗΕ για την καταπολέμηση του AIDS (UNAIDS).
Σύμφωνα με τον ΠΟΥ, σχεδόν 1,4 εκατομμύριο γυναίκες που έχουν προσβληθεί από τον HIV κυοφορούν κάθε χρόνο παγκοσμίως, στην πλειονότητά τους βρίσκονται στις αναπτυσσόμενες χώρες και κυρίως στην υποσαχάρεια Αφρική. Χωρίς αντιρετροϊκή θεραπευτική αγωγή, οι γυναίκες αυτές διατρέχουν από 15 έως 45% κίνδυνο να μεταδώσουν τον HIV στο παιδί τους κατά τη διάρκεια της κύησης, του τοκετού ή δίνοντας αίμα. Ωστόσο αυτός ο κίνδυνος έχει σχεδόν εξαλειφθεί, έχοντας περιοριστεί σε λίγο παραπάνω από 1%, όταν η μητέρα λαμβάνει αντιρετροϊκά φάρμακα κατά τη διάρκεια της κύησης όπως και το παιδί αμέσως μετά τη γέννησή του. Ο αριθμός των παιδιών που γεννιούνται οροθετικά κάθε χρόνο έχει σχεδόν μειωθεί στο ήμισυ από το 2009, περνώντας από τις 400.000 εκείνη τη χρονιά στις 240.000 το 2013.
Οι προσπάθειες όμως πρέπει να ενταθούν για την επίτευξη του σημερινού στόχου που είναι λιγότερα από 40.000 παιδιά να προσβάλλονται με τον HIV από τη μητέρα τους ετησίως, επισημαίνουν οι ειδικοί.

Διαβάστε περισσότερα

Παραμύθι, τέλος

Αυτή ήταν η προεκλογική αφίσα του ΣΥΡΙΖΑ…  

    Ο κ.Τσίπρας στην επιστολή του προς τον Ντάισελμπλουμ και προς το Διοικητικό Συμβούλιο του ESM (σσ: πρόκειται για τον λεγόμενο «ευρωπαϊκό μηχανισμό σταθερότητας»), στην επιστολή με την οποία αιτείται νέο δάνειο για την Ελλάδα, μεταξύ άλλων αναφέρει:

«Για λογαριασμό της Ελληνικής Δημοκρατίας με το παρόν σας υποβάλλουμε το αίτημά μας για την στήριξη της σταθερότητας όπως αυτή περιγράφεται στα Αρθρα 12 και 16 της συνθήκης του ESM».

    Στην ίδια επιστολή, λίγο παρακάτω, ο κ.Τσίπρας σημειώνει:

«Η Ελλάδα αιτείται χρηματοπιστωτική βοήθεια για την σταθερότητα από τον ESM στη μορφή διετούς Δανείου ("Δάνειο") εφόσον όλες οι συνθήκες που περιλαμβάνονται στο Άρθρο 13 της συνθήκης του ESM και στο άρθρο 2 των Οδηγιών καλύπτονται. Το Δάνειο θα χρησιμοποιηθεί αποκλειστικά για να καλυφθεί η εξυπηρέτηση των ελληνικών χρεών στο εξωτερικό και τις υποχρεώσεις κάλυψης χρέους στο εσωτερικό της χώρας».

    Όπως βλέπουμε στην επιστολή του πρωθυπουργού, το αίτημα της συγκυβέρνησης βασίζεται στα άρθρα 12, 13 και 16 της Συνθήκης για την Ίδρυση του Ευρωπαϊκού Μηχανισμού Σταθερότητας (ΕΜΣ).
    Επίκληση των συγκεκριμένων άρθρων κάνει ο κ.Τσίπρας. Αυτά είναι τα άρθρα που αποδέχεται ο κ.Τσίπρας και βάσει αυτών είναι που ζητά τον νέο δανεισμό.
    Ας δούμε, όμως, τι λένε αυτά τα άρθρα:
    α) Το άρθρο 12 (παράγραφος 1), αναφέρει:

«1.Εφόσον είναι απαραίτητο για τη διασφάλιση της χρηματοοικονομικής σταθερότητας της ζώνης του ευρώ στο σύνολό της και των κρατών-μελών της, ο ΕΜΣ δύναται να παρέχει στήριξη σταθερότητας σε μέλος του ΕΜΣ, κάτω από αυστηρούς όρους, κατάλληλους για το επιλεγμένο μέσο χρηματοπιστωτικής συνδρομής. Οι εν λόγω όροι μπορούν να καλύπτουν το φάσμα από ένα πρόγραμμα μακροοικονομικής προσαρμογής ως τη συνεχή τήρηση προκαθορισμένων όρων επιλεξιμότητας».

    β) Το άρθρο 13 αναφέρει ότι η εκτίμηση επί του αιτήματος «αναμένεται να διενεργείται από κοινού με το ΔΝΤ» (παράγραφος 1,β) και στη συνέχεια προσθέτει (παράγραφοι 3 και 4):

«3. Εάν εκδοθεί απόφαση, σύμφωνα με την παράγραφο 2, το συμβούλιο διοικητών αναθέτει στην Ευρωπαϊκή Επιτροπή - σε συνεργασία με την ΕΚΤ και εφόσον είναι εφικτό, από κοινού με το ΔΝΤ- να διαπραγματευτεί με το ενδιαφερόμενο μέλος του ΕΜΣ Μνημόνιο Κατανόησης (ΜΚ) όπου θα περιγράφονται αναλυτικά οι όροι που θα συνδέονται με τη διευκόλυνση χρηματοπιστωτικής συνδρομής. Το περιεχόμενο του Μνημονίου Κατανόησης αντικατοπτρίζει τις αδυναμίες που πρέπει να αντιμετωπιστούν και το μέσο χρηματοπιστωτικής συνδρομής που έχει επιλεγεί. Παράλληλα ο διευθύνων σύμβουλος του ΕΜΣ καταρτίζει πρόταση συμφωνίας για διευκόλυνση χρηματοπιστωτικής συνδρομής, περιλαμβάνουσα τους όρους και τις προϋποθέσεις χρηματοδότησης, καθώς και την επιλογή των μέσων, που υποβάλλεται στο συμβούλιο διοικητών προς έγκριση.

Το Μνημόνιο Κατανόησης συνάδει πλήρως με τα μέτρα συντονισμού των οικονομικών πολιτικών που προβλέπονται στη ΣΛΕΕ, ιδίως με τυχόν πράξεις του δικαίου της Ευρωπαϊκής Ενωσης, συμπεριλαμβανόμενης οποιασδήποτε γνώμης, προειδοποίησης, σύστασης ή απόφασης απευθυνόμενης στο ενδιαφερόμενο μέλος του ΕΜΣ.

4. Η Ευρωπαϊκή Επιτροπή υπογράφει το Μνημόνιο Κατανόησης εξ ονόματος του ΕΜΣ, υπό τον όρο της προηγούμενης τήρησης των προϋποθέσεων που καθορίζονται στην παράγραφο 3 και της προηγούμενης έγκρισης από το συμβούλιο διοικητών».

    γ) Το άρθρο 16 (παράγραφος 2) αναφέρει:

«2. Οι όροι που συνδέονται με τα δάνεια ΕΜΣ περιέρχονται σε πρόγραμμα μακροοικονομικής προσαρμογής που παρουσιάζεται αναλυτικά στο Μνημόνιο Κατανόησης, σύμφωνα με το άρθρο 13 παράγραφος 3).

    Αυτά ζητάει ο κ.Τσίπρας. 
    Ο κ.Τσίπρας ζητάει δανεισμό κάτω από «αυστηρούς όρους».
    Ο κ.Τσίπρας ζητάει «συνεχή τήρηση προκαθορισμένων όρων», δηλαδή συνεχή επιτήρηση.
    Ο κ.Τσίπρας ζητά την παραμονή της τρόικας στην Ελλάδα (σσ: «Ευρωπαϊκή Επιτροπή - σε συνεργασία με την ΕΚΤ και εφόσον είναι εφικτό, από κοινού με το ΔΝΤ», αναφέρει το άρθρο13).
    Ο κ.Τσίπρας ζητάει Μνημόνιο. Ούτε μία, ούτε δυο αλλά πέντε φορές, στα άρθρα που επικαλείται ο κ.Τσίπρας, αναφέρεται ευκρινώς τι είναι εκείνο που ζητάει.
    Αυτό που ζήτησε, αυτό που αιτήθηκε, αυτό που με την υπογραφή του φέρνει ο κ,.Τσίπρας, μια λέξη υπάρχει που το περιγράφει - και η λέξη αυτή επαναλαμβάνεται 5 φορές: «Μνημόνιο». 
    Αυτό ζήτησε ο κ.Τσίπρας.
    Ο κ.Τσίπρας  που - σε ένα νόμο με ένα άρθρο - θα καταργούσε τα Μνημόνια , με την επιστολή που έστειλε στον «πολύ» κ.Νταισελμπλουμ και στον ESM ζήτησε ακριβώς αυτό: Μνημόνιο.
    Παραμύθι, τέλος. 


email: mpog@enikos.gr  

Διαβάστε περισσότερα

Η ελληνική πρόταση για τη συμφωνία

Ετοιμη η κυβέρνηση να αποδεχτεί τη συμφωνία σε τεχνικό επίπεδο που πρότειναν οι εταίροι με αλλαγές σε πέντε τομείς. Τι ζητά για ΦΠΑ στα νησιά, ΕΚΑΣ, εργασιακά, μεταρρυθμίσεις, ΑΔΜΗΕ. «Δεν αποδεχτήκαμε πλήρως την πρόταση των θεσμών», λέει το Μαξίμου.

Ο Αλέξης Τσίπρας θα αποδεχτεί όλους τους όρους των πιστωτών που ήταν στο τραπέζι αυτό το σαββατοκύριακο με λίγες μικρές αλλαγές, σύμφωνα με το γράμμα που έστειλε ο Ελληνας πρωθυπουργός το βράδυ της Τρίτης και το οποίο έχουν στην κατοχή τους οι FT.
Η δισέλιδη επιστολή, στάλθηκε στους επικεφαλής της Κομισιόν, του ΔΝΤ και της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας, συνοδεύει το αίτημα-έκπληξη που υπέβαλε η Ελλάδα για νέο πρόγραμμα στήριξης, το τρίτο, ύψους 29,1 δισ. ευρώ.
Αν και η λήξη του προγράμματος διάσωσης τα μεσάνυχτα της Τρίτης σημαίνει πως η παράταση δεν βρίσκεται πλέον στο τραπέζι, η νέα επιστολή του κ. Τσίπρα θα μπορούσε να λειτουργήσει ως βάση για ένα νέο πρόγραμμα διάσωσης τις επόμενες ημέρες.
Η επιστολή του κ. Τσίπρα λέει πως η Αθήνα θα αποδεχθεί όλες τις μεταρρυθμίσεις στον ΦΠΑ με μια αλλαγή: να διατηρηθεί η ειδική έκπτωση 30% για τα νησιά, πολλά από τα οποία βρίσκονται σε απομακρυσμένες περιοχές στις οποίες είναι δύσκολος ο εφοδιασμός.
Για το κρίσιμο ζήτημα της συνταξιοδοτικής μεταρρύθμισης, ο κ. Τσίπρας ζητά η αλλαγή του ορίου ηλικίας συνταξιοδότησης στα 67 έτη μέχρι το 2022 να ξεκινήσει από τον Οκτώβριο και όχι αμέσως. Επίσης ζητά το «phase out» στο ΕΚΑΣ, που συμφωνεί να σταματήσει σταδιακά μέχρι τον Δεκέμβριο του 2019, να γίνει με βραδύτερο ρυθμό.
«Η Ελληνική Δημοκρατία είναι προετοιμασμένη να αποδεχθεί αυτήν την συμφωνία σε τεχνικό επίπεδο, υπό την αίρεση των ακόλουθων τροποποιήσεων, προσθηκών ή διευκρινίσεων, στο πλαίσιο μιας παράτασης του λήγοντος προγράμματος (διάσωσης) και της νέας δανειακής συμφωνίας για την οποία υπεβλήθη αίτημα σήμερα, Τρίτη 30 Ιουνίου 2015», γράφει ο κ. Τσίπρας.
«Όπως θα παρατηρήσετε», συμπληρώνει, «οι τροποποιήσεις μας είναι ολοκληρωμένες και σέβονται πλήρως την ευρωστία και αξιοπιστία του σχεδιασμού του συνολικού προγράμματος».
Οι υπουργοί Οικονομικών της ευρωζώνης αναμένεται να συσκεφθούν στις 17:30 (ώρα Βρυξελλών) για να συζητήσουν τη νέα πρόταση του κ. Τσίπρα.


Η επιστολή Τσίπρα
Σας γράφω για να σας πληροφορήσω για τη θέση Ελληνικής Δημοκρατίας έναντι της λίστας προαπαιτούμενων (prior actions) της Συμφωνίας Τεχνικών Κλιμακίων (staff levelagreement) όπως εκδόθηκε στην ιστοσελίδα της Ευρωπαϊκής Επιτροπής στις 28 Ιουνίου 2015. Η Ελληνική Δημοκρατία είναι έτοιμη να αποδεχθεί αυτήν τη Συμφωνία Τεχνικών Κλιμακίων, εφόσον υπάρξουν οι ακόλουθες τροποποιήσεις, προσθήκες και διευκρινήσεις, ως μέρος μίας επέκτασης του προς λήξη προγράμματος του EFSF και μίας νέας δανειακής συμφωνίας με το ΕSM, για την οποία κατατέθηκε αίτημα σήμερα, Τρίτη, 30 Ιουνίου 2015.
Όπως θα παρατηρήσετε, οι τροποποιήσεις μας είναι συγκεκριμένες και σέβονται πλήρως τη συνεκτικότητα και την αξιοπιστία του σχεδίου του προγράμματος συνολικά.
1. Μεταρρύθμιση στον ΦΠΑ: διατήρηση του 30% έκπτωσης στα νησιά, η οποία θα εφαρμοστεί επί των νέων συντελεστών.
2. Δημοσιονομικά διαρθρωτικά μέτρα: Σταδιακή αύξηση της προκαταβολής φόρου εισοδήματος των ατομικών επιχειρήσεων στο 100% και σταδιακή εξάλειψη της προνομιακής μεταχείρισης των αγροτών (συμπεριλαμβανομένων και των επιδοτήσεων στον ειδικό φόρο για το πετρέλαιο diesel) μέχρι το τέλος του 2007.
3. Συντάξεις: Η μεταρρύθμιση των συντάξεων του 2010 θα εφαρμοστεί πλήρως αλλά η μεταρρύθμιση του 2012 (με τον παράγοντα βιωσιμότητας) θα αναβληθεί μέχρις ότου η νέα νομοθετική μεταρρύθμιση εφαρμοστεί τον Οκτώβριο του 2015. Το ΕΚΑΣ θα καταργηθεί σταδιακά μέχρι το τέλος του 2019 αλλά χωρίς καμία άμεση ενέργεια έναντι του ανώτερου 20% των δικαιούχων. Όλες οι πρόωρες συντάξεις θα καταργηθούν σταδιακά μέχρι το τέλος του 2017, αρχής γενομένης από την 31η Οκτωβρίου, 2015.
4. Αγορά εργασίας: Το νέο πλαίσιο θα νομοθετηθεί το Φθινόπωρο του 2015.
5. Αμεση εφαρμογή συγκεκριμένων προτάσεων του toolkit 1 του ΟΟΣΑ (τουριστικές ενοικιάσεις, τουριστικά λεωφορεία, άδειες φορτηγών, κώδικα δεοντολογίας για τα παραδοσιακά τρόφιμα και ευρωκώδικες για τα δομικά υλικά), toolkit 2 (ποτά και πετρελαιοειδή) και άνοιγμα κλειστών επαγγελμάτων για συμβολαιογράφους, αναλογιστές και δικαστικούς επιμελητές, απελευθέρωση της αγοράς γυμναστηρίων και εξάλειψη σημαντικού ποσοστού φόρων υπέρ τρίτων.
Επιπλέον, σε συνεργασία με τον ΟΟΣΑ, εφαρμογή ενός φιλόδοξου πακέτου μεταρρυθμίσεων που περιλαμβάνει:
* Δημιουργία One-Stop Shop (OSS) υπηρεσιών για τις επιχειρήσεις (καλύτερες πρακτικές, όπως επίσης και ένας αναλυτικός οδικός χάρτης ήδη έτοιμος και ολοκληρωμένος σε συνεργασία με τον ΟΟΣΑ)
* Αμεση διεξαγωγή μιας συνολικής αξιολόγησης του ανταγωνισμού σε συγκεκριμένους τομείς που χαρακτηρίζονται από ολιγοπωλιακές πρακτικές (κατασκευές, χονδρεμπόριο, αγροτικά προϊόντα, ΜΜΕ κ.τλ.) και ανάλογη αποδοχή των συστάσεων (οδικός χάρτης και χρονοδιαγράμματα ήδη έτοιμα από τον ΟΟΣΑ).
* Αμεση εφαρμογή πλήρους στρατηγικής ενάντια σε πρακτικές επιχειρηματικής διαφθοράς, για παράδειγμα, στις διαδικασίες σύναψης δημοσίων συμβάσεων (οδικός χάρτης και χρονοδιάγραμμα ήδη έτοιμα από τον ΟΟΣΑ)
Ο ΑΔΜΗΕ θα διαχωριστεί από τη ΔΕΗ σε μια ξεχωριστή οντότητα υπό πλειοψηφικό κρατικό έλεγχο.

Μαξίμου: Δεν τα αποδεχτήκαμε πλήρως την πρόταση των θεσμών

Μετά τη δημοσιοποίηση της επιστολής, η ελληνική κυβέρνηση με non paper επιβεβαίωσε την αποστολή της. Οπως αναφέρει, «τα δημοσιεύματα που αναφέρουν ότι η Ελληνική Κυβέρνηση αποδέχτηκε πλήρως την πρόταση των θεσμών δεν ευσταθούν».
Σημειώνεται ότι η Ελληνική Κυβέρνηση κατέθεσε νέα πρόταση με σειρά τροποποιήσεων στο κείμενο των θεσμών, όπως άλλωστε έχει κάνει τις τελευταίες εβδομάδες, στην προσπάθεια εξεύρεσης μιας αμοιβαία επωφελούς συμφωνίας.
Η νέα πρόταση της Ελληνικής Κυβέρνησης ζητά μια νέα συμφωνία που θα ρυθμίζει τα ζητήματα χρηματοδότησης μέσω του ESM , ώστε να καταστεί βιώσιμο το χρέος καθώς και να δοθεί έμφαση στην αναπτυξιακή προοπτική.
Συγκεκριμένα, με τη νέα πρόταση της Ελληνικής Κυβέρνησης:
- Διατηρείται ο μειωμένος ΦΠΑ στα νησιά.
- Αναστέλλεται η εφαρμογή της ρήτρας μηδενικού ελλείμματος.
- Το νέο πλαίσιο για τις εργασιακές σχέσεις θα ψηφιστεί το φθινόπωρο του 2015.
- Δεν θα εφαρμοστούν τα μέτρα της εργαλειοθήκης ΟΟΣΑ για το γάλα, τα φαρμακεία, το ψωμί και τις Κυριακές.
- Δεν θα προχωρήσει η ιδιωτικοποίηση του ΑΔΜΗΕ.
Σειρά μέτρων που προτείνουν οι θεσμοί δεν θα εφαρμοστούν άμεσα αλλά σταδιακά, ώστε η κυβέρνηση να βρει ισοδύναμα μέτρα για την αντικατάστασή τους.

* Δείτε όλη την επιστολή στη στήλη Συνοδευτικό Υλικό.

Διαβάστε περισσότερα

Διαδικτυακή απελευθέρωση ή υποδούλωση

internet_koinonika_diktya.jpg

Η πληροφορική τεχνολογία έχει διεισδύσει σε όλες τις πτυχές της ιδιωτικής και της κοινωνικής μας ζωής, μεταλλάσσοντας τον σύγχρονο άνθρωπο σε «ψηφιακό πολίτη»

09.05.2015, 19:40 | Ετικέτες:  ίντερνετ, Τεχνολογία, κοινωνία, επιστήμη, facebook, twitter, επιχειρήσεις, κρίση, υγεία, ασθένεια

Συντάκτης: 

Σπύρος Μανουσέλης

Μολονότι ο κυβερνοχώρος και ο Παγκόσμιος Ιστός μάς παρέχουν μια φαινομενικά απεριόριστη δυνατότητα επικοινωνίας, αποθήκευσης και διακίνησης πληροφοριών, ταυτόχρονα αποτελούν έναν ανεξερεύνητο επιστημονικά και άρα αρκετά επισφαλή «τόπο» για τους χρήστες. Οσο για τη νέα ψηφιακή και διαρκώς επιτηρούμενη διαδικτυακή μας ζωή, αυτή μας προκαλεί πρωτοφανή κοινωνικά, ψυχολογικά και πολιτικά προβλήματα.

Εκατομμύρια άνθρωποι σε κάθε γωνιά του πλανήτη χρησιμοποιούν καθημερινά τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης (social media) είτε για να δημιουργήσουν νέες σχέσεις με άγνωστους ανθρώπους είτε για να διατηρήσουν με διαφορετικό τρόπο τις ήδη υπάρχουσες. Οι περισσότεροι από όσους αρχίζουν να επισκέπτονται αυτούς τους διαδικτυακούς τόπους αποκτούν κυριολεκτικά εμμονή με αυτήν τη νέα μορφή κοινωνικής συναναστροφής, στην οποία αφιερώνουν πολύ μεγάλο μέρος του χρόνου τους. (βλ. «Η ζωή στον κυβερνοχώρο διαστέλλει τον ανθρώπινο χρόνο»)

Πρόκειται για ένα φαινόμενο που οι σύγχρονοι ψυχολόγοι και κοινωνιολόγοι το μελετούν συστηματικά τα τελευταία χρόνια με στόχο να ανακαλύψουν τα πιθανά οφέλη αλλά και τους κινδύνους που εγκυμονεί η χρήση αυτής της τεχνολογίας τόσο για τους μεμονωμένους χρήστες όσο και ευρύτερα για την κοινωνία. Ωστόσο, όπως θα δούμε, μια αυστηρά επιστημονική διερεύνηση των πολυάριθμων μέσων κοινωνικής δικτύωσης είναι κάθε άλλο παρά εύκολη: πολύ πριν ολοκληρωθεί η έρευνα, το αντικείμενό της έχει ήδη αλλάξει! Τα ασφαλή επιστημονικά συμπεράσματα απαιτούν χρόνο ενώ οι τεχνολογικές εξελίξεις σε αυτά τα νέα επικοινωνιακά εργαλεία τρέχουν με την ταχύτητα του φωτός.

Το Διαδίκτυο (Internet) είναι σήμερα ένα πολύπλοκο δίκτυο που συγκροτείται από επιμέρους μικρότερα δίκτυα για την καταγραφή, αποθήκευση και ανταλλαγή πληροφοριών.
Ανάμεσα στις πολλές υπηρεσίες οργάνωσης και πρόσβασης στις πληροφορίες του Διαδικτύου η πιο δημοφιλής υπηρεσία είναι ο Παγκόσμιος Ιστός (World Wide Web ή www), που φιλοξενεί σήμερα εκατοντάδες κοινωνικά δίκτυα (social networks).
Ενα από τα πιο δημοφιλή μέσα κοινωνικής δικτύωσης είναι το Facebook. Ιδρύθηκε το 2004 από τον Μαρκ Ζάκερμπεργκ (M. Zuckerberg), τότε φοιτητή Πληροφορικής στο Χάρβαρντ, ο οποίος το προόριζε αρχικά για μέσο επικοινωνίας και επαφής μεταξύ των αποφοίτων του Χάρβαρντ.
Εξάλλου η ονομασία «Facebook» παραπέμπει στις ετήσιες επετηρίδες αποφοίτων των αμερικανικών κολεγίων.
Πολύ σύντομα βέβαια ο Ζάκερμπεργκ συνειδητοποίησε -και εκμεταλλεύτηκε με το αζημίωτο!- τις δυνατότητες αυτού του νέου επικοινωνιακού συστήματος.
Σήμερα το Facebook είναι το πλέον διαδεδομένο παγκοσμίως μέσο κοινωνικής δικτύωσης, με πάνω από ένα δισεκατομμύρια εγγεγραμμένους χρήστες.
Πρόκειται για ένα νέο, εύκολο στη χρήση και σχετικά οικονομικό τρόπο επικοινωνίας και ανθρώπινης επαφής που έγινε εφικτός χάρη στις τεχνολογικές εφαρμογές της σύγχρονης πληροφορικής και της επιστήμης των υπολογιστών.

Η χρήση των μέσων εξαρτάται από την προσωπικότητα;

Μέσα σε μια δεκαετία, από το 2005 μέχρι σήμερα, η τυπικά αμερικανική κοινωνική συνήθεια να διατηρούν την επαφή τους -έστω και διαδικτυακά- οι απόφοιτοι ενός κολεγίου μετατράπηκε σε κυρίαρχη κοινωνική συμπεριφορά σε όλον τον πλανήτη.
Τα ψηφιακά μέσα κοινωνικής δικτύωσης, όπως το Facebook, το My Space, το Orkut και το Twitter, μετέτρεψαν τον Παγκόσμιο Ιστό σε μια πολυσύχναστη εικονική «πλατεία» όπου καθημερινά συναντώνται και επικοινωνούν με πρωτοφανή ευκολία άνθρωποι που ζουν στην ίδια γειτονιά χωρίς να έχουν συναντηθεί ποτέ, ή και στα πιο απόμακρα σημεία του πλανήτη.
Ωστόσο, όπως μας υπενθυμίζουν τα πιο έγκυρα μέσα ενημέρωσης, δεν είναι όλα ρόδινα στον νέο επικοινωνιακό παράδεισο.
Οι φανατικοί επισκέπτες των κοινωνικών δικτύων εκτίθενται σε μια σειρά από λίγο-πολύ πραγματικούς κινδύνους.
Για παράδειγμα, από το 2009 μια σειρά από συστηματικές μελέτες του Βρετανού γιατρού Αρικ Ζίγκμαν (Aric Sigman) έδειξαν ότι: «Η αύξηση της εικονικής επικοινωνίας μεταξύ ατόμων που χρησιμοποιούν τα κοινωνικά δίκτυα μεταφράζεται πάντοτε, σύμφωνα με τις μελέτες που έχουμε στη διάθεσή μας, σε μια σαφή μείωση της ικανότητάς τους να αλληλεπιδρούν με την πραγματικότητα».
Εκτός όμως από την απώλεια επαφής με την πραγματικότητα, άλλες έρευνες διέγνωσαν στους συστηματικούς χρήστες των κοινωνικών δικτύων μια σαφή μείωση της ικανότητας συγκέντρωσης και εστίασης της προσοχής, ενώ άλλοι ειδικοί διαπίστωσαν δυσχέρειες στη σύναψη πραγματικών ερωτικών σχέσεων.
Αυτές οι ερωτικές δυσλειτουργίες υποτίθεται ότι «εξηγούνται» από την υπερβολική συσσώρευση φαντασίας που επιδεικνύουν οι χρήστες του Διαδικτύου.
Ενα πρώτο σχετικά ασφαλές συμπέρασμα που προκύπτει από αυτές τις μελέτες είναι ότι ο τρόπος χρήσης των μέσων κοινωνικής δικτύωσης σχετίζεται στενά με τα ψυχολογικά χαρακτηριστικά της ή του χρήστη: οι εξωστρεφείς προσωπικότητες τείνουν να χρησιμοποιούν τη διαδικτυακή επικοινωνία για να εκφράσουν ή να αυξήσουν αυτό το χαρακτηριστικό τους.
Αντίθετα, οι εσωστρεφείς χρήστες θα χρησιμοποιήσουν τις εικονικές επαφές τους ως δικαιολογία για να μειώσουν ή, σε ακραίες περιπτώσεις, για να εξαλείψουν τις πραγματικές κοινωνικές σχέσεις.
Αν τώρα λάβουμε υπόψιν ότι, σύμφωνα με αρκετές ιατρικές έρευνες, τα μοναχικά άτομα που επιδεικνύουν μια αυτιστική συμπεριφορά τείνουν να εκδηλώνουν περισσότερα προβλήματα φυσικής ή ψυχικής υγείας (όχι μόνο κατάθλιψη αλλά καρδιαγγειακές και αυτοάνοσες παθήσεις), κατανοούμε το γιατί αρκετοί γιατροί και ψυχολόγοι θεωρούν τις καταχρήσεις των μέσων κοινωνικής δικτύωσης ως δυνητικό κίνδυνο για τη δημόσια υγεία.
Πάντως, τέτοιες τεχνοφοβικές αντιδράσεις απέναντι στις υπηρεσίες του Παγκόσμιου Ιστού είναι απολύτως προβλέψιμες, όχι όμως πάντα δικαιολογημένες. Διότι βέβαια είναι σαφές ότι η εκρηκτική διάδοση των διαδικτυακών επαφών ήλθε να καλύψει συγκεκριμένα επικοινωνιακά κενά και ατομικά ή συλλογικά αδιέξοδα.

Η ψηφιακή απώλεια της ιδιωτικής μας ζωής

Ενα διαφορετικό αλλά αρκετά ενδιαφέρον πρόβλημα είναι η περιφρούρηση της ιδιωτικής ζωής και της προσωπικής αυτονομίας την εποχή του Διαδικτύου. Μπορεί να ακούγεται ως παράδοξο, όμως, την ίδια στιγμή που όλοι καταγγέλλουν το τέλος της ιδιωτικής ζωής εξαιτίας των μέσων κοινωνικής δικτύωσης, τα άτομα νεαρής ηλικίας και οι έφηβοι καταφεύγουν σε αυτά για να δημιουργήσουν έναν προσωπικό ιδιωτικό χώρο!
Πράγματι, η λεγόμενη «ψηφιακή γενιά» έχει για το Διαδίκτυο μια εντελώς διαφορετική αντίληψη και σχέση απ’ ό,τι τα πιο ηλικιωμένα άτομα που μεγάλωσαν πριν από την εμφάνιση της νέας τεχνολογίας.
Για τους νεότερους ο εικονικός-ψηφιακός χώρος αποτελεί φυσική προέκταση του πραγματικού και εισέρχονται σε αυτόν για να διευρύνουν, χωρίς χρονικούς ή χωρικούς περιορισμούς, τις πραγματικές κοινωνικές τους σχέσεις.
Οι πιο ηλικιωμένοι, αντίθετα, υιοθετούν συνήθως μια διαφορετική στρατηγική: χρησιμοποιούν τα κοινωνικά δίκτυα για να συσφίγξουν ή να επιβεβαιώσουν κάποιες σχέσεις με άτομα που ήδη γνωρίζουν, ή για να προβάλουν αυτάρεσκα τον εαυτό τους σε άγνωστα άτομα που όμως χαίρουν της διαδικτυακής εκτίμησής τους.

H κοινωνιολόγος Ντάνα Μπόιντ |

Η Ντάνα Μπόιντ (Danah Boyd), ίσως η πιο διάσημη ερευνήτρια της λειτουργίας των μέσων κοινωνικής δικτύωσης, ανέλυσε πριν από μερικά χρόνια τα χαρακτηριστικά των μηνυμάτων που οι άνθρωποι ανταλλάσσουν κατά τη διαδικτυακή τους επικοινωνία.
Οπως διαπίστωσε, πρόκειται συνήθως για τα ίδια πράγματα που συζητάμε σε ένα μπαρ: έρωτας, χρήμα-επάγγελμα, εξουσία, ανθρώπινες σχέσεις.
Μολονότι αρκετά ακριβής, αυτή η κατηγοριοποίηση αποκρύπτει, ωστόσο, μια σημαντική διαφορά που υπάρχει ανάμεσα στις ανέμελες συζητήσεις με αγνώστους στο μπαρ και στα προσωπικά δεδομένα που εκμυστηρευόμαστε στο Διαδίκτυο.
Στα κοινωνικά δίκτυα τα όσα λέμε ή δείχνουμε καταγράφονται μονίμως και διαχέονται με τρόπους εντελώς απρόβλεπτους. Επιπλέον, αυτές οι ιδιωτικές πληροφορίες είναι εύκολα εντοπίσιμες και ανακλήσιμες χάρη στις πανίσχυρες μηχανές αναζήτησης του Google.
Για παράδειγμα, είναι πολύ δύσκολο να αποκρύψουμε τις ερωτικές μας «αταξίες» όταν αυτές έχουν καταγραφεί στον Παγκόσμιο Ιστό. Το φαινόμενο αυτό περιγράφεται σήμερα ως «ερωτική αναδρομή» (retrosexual).
Πρόκειται για την αναζήτηση στο Facebook πρώην ερωτικών συντρόφων για να μάθουμε πώς είναι και τι κάνουν σήμερα. Με κίνδυνο αυτές οι διαδικτυακές αναζητήσεις μας είτε να ενοχλήσουν τα πρόσωπα αυτά είτε να εξοργίσουν τους σημερινούς ερωτικούς μας συντρόφους.

Ισως γι’ αυτό οι περισσότεροι ειδικοί (ψυχολόγοι, κοινωνιολόγοι) συνιστούν στα ζευγάρια να περιφρουρούν την ιδιωτική τους ζωή στο Διαδίκτυο: ένα ζευγάρι δεν είναι καθόλου απαραίτητο να είναι και «φίλοι» στο Facebook.
Πέρα όμως από αυτά τα υποκριτικά τεχνάσματα, η ιστορία μάς διδάσκει ότι στις τεχνολογικές-κοινωνικές εξελίξεις επιστροφή δεν υπάρχει.
Τα νέα κοινωνικά δίκτυα θα αλλάξουν ριζικά τον τρόπο που είμαστε και συνάπτουμε σχέσεις με τους άλλους.
Δεν πρόκειται βέβαια για κάτι πρωτόγνωρο. Κάτι ανάλογο συνέβη και στο παρελθόν μετά την επινόηση π.χ. της σταθερής και κατόπιν της κινητής τηλεφωνίας.
Ομως, πολύ πιο ανησυχητικές από την αποσάθρωση των ανθρώπινων σχέσεων είναι οι αλλαγές που έχουν συντελεστεί τα τελευταία χρόνια στο κυβερνο-έγκλημα, δηλαδή στη δραστηριότητα των χάκερ.
Οι απομονωμένοι και ρομαντικοί «πειρατές» του Διαδικτύου, απ’ ό,τι φαίνεται, έχουν μετατραπεί σε επαγγελματίες του ψηφιακού εγκλήματος.
Οι άλλοτε μοναχικοί παραβάτες και ανιδιοτελείς καταστροφείς των διαδικτυακών στεγανών και των ψηφιακών εμποδίων έχουν γίνει πλέον οι καλοπληρωμένοι υπάλληλοι του οργανωμένου εγκλήματος ή των μυστικών υπηρεσιών.
Δεν υπάρχουν πια αθώοι εισβολείς ή ρομαντικοί κατασκευαστές ψηφιακών ιών. Η δράση των σημερινών χάκερ αποτελεί αναπόσπαστο κομμάτι του παγκοσμιοποιημένου, και άρα πλανητικά οργανωμένου, εγκλήματος: μια νέα τεχνολογική μαφία που υπηρετεί τις ανάγκες για κέρδος και εξουσία της παραδοσιακής μαφίας.
Τελικά, όπως συνέβη και με κάθε άλλο επαναστατικό προϊόν της ανθρώπινης τεχνολογίας, η σκοτεινή πλευρά του κυβερνοχώρου αποτελεί την αναπόφευκτη αντανάκλαση του «σκότους» τόσο του δημιουργού της όσο και της κοινωνίας που οικειοποιείται αυτήν την τεχνολογία.

Η ζωή στον κυβερνοχώρο διαστέλλει τον ανθρώπινο χρόνο

Η ψηφιακή τεχνολογία, αφού ανέτρεψε την παραδοσιακή έννοια του χώρου, φαίνεται πως ανατρέπει ριζικά και την έννοια του χρόνου, όπως τουλάχιστον την ορίζαμε συμβατικά και τη βιώναμε μέχρι σήμερα, χωρίζοντας την ημερήσια διάρκειά του σε 24 ώρες.
Το 2008 σχετική έρευνα της Cisco Systems, γνωστής πολυεθνικής εταιρείας η οποία σχεδιάζει και πουλά τεχνολογία και υπηρεσίες επικοινωνίας και διαδικτύωσης, διαπίστωνε ότι η «ψηφιακή» ημέρα ενός μέσου χρήστη του Διαδικτύου διαρκούσε τότε όχι 24 αλλά 36 ώρες και προέβλεπε ότι την επόμενη πενταετία η διάρκειά της θα διπλασιαζόταν.
Και η πρόβλεψη αυτή όχι μόνο επαληθεύτηκε αλλά σήμερα θεωρείται μάλλον συντηρητική!
Το «ψηφιακό 24ωρο» είναι μια νέα έννοια που αναφέρεται στον χρόνο που δαπανά κάποιος όταν κάνει χρήση των πολυάριθμων υπηρεσιών του Διαδικτύου.
Αυτός ο χρόνος υπολογίζεται εάν αθροίσουμε όλες τις εργασίες που εκτελούμε ταυτόχρονα όταν βρισκόμαστε στον κυβερνοχώρο.
Και οι διαδικτυακές εργασίες δεν είναι λίγες, αν συνυπολογίσει κάνεις όχι μόνο τις εργασίες που εκτελεί ως «ενεργός» χρήστης (αναζήτηση πληροφοριών, πληρωμή λογαριασμών, κρατήσεις εισιτηρίων κ.ά.) αλλά και αυτές που «τρέχουν» χωρίς να χρειάζεται η ενεργός συμμετοχή του («κατέβασμα» αρχείων, ταινιών κ.ά.).
Για παράδειγμα, εάν κάποιος «σερφάρει» στο Διαδίκτυο επί μία ώρα, ενώ παράλληλα ακούει μουσική από κάποιον ιστότοπο ή «κατεβάζει» κάποιο βίντεο από το You Tube, τότε ο «ψηφιακός χρόνος» του διπλασιάζεται.
Το εντυπωσιακό είναι ότι ο εκρηκτικός ρυθμός ανάπτυξης της χρήσης του Διαδικτύου δεν φαίνεται να επηρεάζεται από τη διεθνή οικονομική κρίση. Σε πλήρη αντίθεση μάλιστα με άλλα καταναλωτικά αγαθά, οι υπηρεσίες του Διαδικτύου είναι οι μόνες που δεν εμφανίζουν κάμψη.
http://www.efsyn.gr

Διαβάστε περισσότερα