Ο εφιάλτης στο δρόμο με τους… φόρους!

Τι πλήρωσαν (μέχρι τώρα) μισθωτοί και ελεύθεροι επαγγελματίες στην εποχή των μνημονίων

ΔΑΝΗΣ ΠΑΠΑΒΑΣΙΛΕΙΟΥ 

«Αν ήθελα να βάλω έναν τίτλο στη φορολογική ιστορία της χώρας, θα ήταν: τέλειωσαν τα άσχημα- έρχονται τα χειρότερα»! Αυτή η εύστοχη δήλωση έγινε πριν από δέκα περίπου μέρες (18 Μαρτίου) από τον αναπληρωτή υπουργό Οικονομικών, Τρύφωνα Αλεξιάδη, στη Βουλή. Όπως ήταν φυσικό αυτή η διαπίστωση έστρεψε τα φώτα των μέσων ενημέρωσης στο πρόσωπο του υφυπουργού, όχι γιατί είπε ψέματα, αλλά γιατί προσδιόρισε και το τι μας περιμένει…

Από το κακό στο.. χειρότερο

Ο κ. Αλεξιάδης, ο οποίος κατά τη συνήθη πρακτική προέβη σε διορθωτικές δηλώσεις, θα μπορούσε να διεκδικήσει το βραβείο ειλικρίνειας, και μάλιστα ως μέλος μιας κυβέρνησης, η οποία δεν διακρίνεται καθόλου γι αυτή την αρετή. Το θέμα όμως είναι ότι ο κ. Αλεξιάδης δεν έγινε υπουργός για να κάνει διαπιστώσεις, αλλά για να αλλάζει τα κακώς κείμενα που εντοπίζει. Το ίδιο φυσικά ισχύει και για όλα τα μέλη της κυβέρνησης.
Πράγματι, αν ανατρέξει κανείς στην πρόσφατη (την μετά το πρώτο μνημόνιο) φορολογική ιστορία της χώρας, θα καταλήξει στη διαπίστωση ότι το «κάθε χρόνος και χειρότερα» ισχύει απολύτως για τη συντριπτική πλειοψηφία των φορολογουμένων.

Επιστροφή στο 2003!

Για να δούμε τι ακριβώς συνέβη αυτά τα χρόνια των μνημονίων στον τομέα της φορολογίας, αρχίζουμε με τον προσδιορισμό του μέσου ετήσιου εισοδήματος σήμερα, για να υπολογίσουμε κατόπιν τι υπέστη ο μέσος φορολογούμενος πολίτης.
Έτσι λοιπόν το μέσο κατά κεφαλήν εισόδημα, με όρους Ακαθάριστου Εγχώριου Προϊόντος (ΑΕΠ) το 2015 ήταν περίπου 16.000 ευρώ. Δηλαδή, όσο ήταν το 2003!(1)
Αξίζει, όμως, να δούμε την «περιπέτεια» του μέσου εισοδήματος αυτά τα τελευταία, μνημονιακά, χρόνια, για να έχουμε ένα μέτρο σύγκρισης για τις συνέπειες από την εφαρμογή των μνημονίων. Έτσι, αν το 2003 είμασταν στα 16.000 ευρώ, το 2008 φθάσαμε στα 21.845 ευρώ (αύξηση κατά 36%). Από το 2009 ως το 20015, με τη εφαρμογή των μνημονίων, πέσαμε στα 16.000 ευρώ, εκεί που είμασταν, δηλαδή, πριν δώδεκα χρόνια…
Θα πρέπει, όμως να διευκρινίσουμε ότι οι 16.000 ευρώ του 2015 έχουν πολύ μικρότερη αξία από τις 16.000 ευρώ του 2003, αφού οι τιμές παραμένουν κατά 25% υψηλότερες σε σχέση με τις προ δωδεκαετίας, ενώ οι φορολογικοί συντελεστές έχουν αυξηθεί από 15% ως 400%!

Ο μισθωτός στην πρέσσα 

Ας πάρουμε λοιπόν το τυπικό δείγμα του φορολογούμενου. Του μισθωτού οικογενειάρχη με δυο παιδιά και ετήσιο εισόδημα 16.000 ευρώ (δηλαδή το μέσο κατά κεφαλήν).

• Το 2003 ένας μισθωτός με αυτά τα χαρακτηριστικά είχε φόρο εισοδήματος 1.530 ευρώ. Τότε, το αφορολόγητο για την περίπτωση του ήταν 8.400 ευρώ (σήμερα είναι 9.550). Τότε, ακόμη, αυτός ο μισθωτός είχε έκπτωση φόρου, για τα δυο παιδιά, 210 ευρώ. Έτσι, τελικά πλήρωνε 1.320 ευρώ.(2)
  
• Το 2015 ένας μισθωτός με τα ίδια χαρακτηριστικά (δυο παιδιά και 16.000 ευρώ εισόδημα) πλήρωσε 1.532 ευρώ. Φυσικά στο υπολογισμό δεν περιλαμβάνεται το επίδομα τέκνων, που καταργήθηκε, ενώ προστέθηκε η εισφορά αλληλεγγύης. Βεβαίως, αν υλοποιηθεί το σενάριο μείωσης του αφορολόγητου, ο φόρος θα εκτοξευθεί σε πάνω από 2.000 ευρώ. Δηλαδή αύξηση του φόρου, από το 2003 ως το 2015, κατά 16% (στην καλύτερη περίπτωση), με προοπτική να ανέβει πάνω από το 50% αν μειωθεί το αφορολόγητο…
  

Ο ελεύθερος επαγγελματίας στο απόσπασμα…

Για να έχουμε μια πληρέστερη εικόνα της φορολογικής λεηλασίας που υπέστησαν τα λαϊκά στρώματα κατά τη μνημονιακή περίοδο προσθέτουμε τα στοιχεία που αφορούν στους ελεύθερους επαγγελματίες, οι οποίοι αποτελούν μια μεγάλη μερίδα του συνόλου των φορολογουμένων. Και στην περίπτωση αυτή παίρνουμε το τυπικό δείγμα, δηλαδή τον ελεύθερο επαγγελματία, με δυο παιδιά και ετήσιο εισόδημα 16.000 ευρώ (δηλαδή το μέσο κατά κεφαλήν εισόδημα των φορολογουμένων το 2015).

• Το 2003 ο επαγγελματίας αυτής της κατηγορίας πλήρωσε φόρο 1.370 ευρώ. Τώρα πληρώνει 4.160 ευρώ ως φόρο εισοδήματος, συν 650 ευρώ ως τέλος επιτηδεύματος, σύνολο 4.810 ευρώ. Στην περίπτωση του δηλαδή ο φόρος υπερδιπλασιάστηκε και συγκεκριμένα η ποσοστιαία αύξηση το 2015 σε σχέση με το 2003 έφτασε το 250%!
  

Ομως ο φορολογικός Γολγοθάς για μισθωτούς, συνταξιούχους, μικρομεσαίους επιχειρηματίες δεν τελειώνει εδώ, αφού στα δυσβάστακτα βάρη που προαναφέραμε πρέπει να προσθέσουμε και τους έμμεσους φόρους, την κατά γενική ομολογία πιο άδικη φορολογία.

Η… εκτόξευση του ΦΠΑ 

Πριν 12 χρόνια, ο ΦΠΑ υπολογιζόταν με 18% και όχι 23%, όπως σήμερα. Κατά μέσο όρο, ο ΦΠΑ αυξήθηκε στα περισσότερα προϊόντα κατά 27%, ενώ σε σειρά προϊόντων και υπηρεσιών (τρόφιμα, είδη πρώτης ανάγκης), όπου ο συντελεστής αυξήθηκε από το 8% στο 23%, η αύξηση ήταν 187,5%. Ακόμη, ο ειδικός φόρος κατανάλωσης στο πετρέλαιο θέρμανσης τετραπλασιάστηκε, ενώ μεγάλες αυξήσεις σημειώθηκαν σε τσιγάρα, ποτά, βενζίνη και τέλη κυκλοφορίας.
Μια από τις σημαντικότερες πηγές άντλησης φορολογικών εσόδων από το κράτος και ταυτόχρονα μια από τις μεγαλύτερες πληγές αφαίμαξης του εισοδήματος των λαϊκών νοικοκυριών αυτή την δωδεκαετία ήταν τα τεκμήρια διαβίωσης, τα οποία αυξήθηκαν και σε αριθμό και σε τιμές. Φυσικά, το μεγαλύτερο πλήγμα, στον τομέα αυτό, ήταν ο φόρος ακίνητης περιουσίας, με τη μορφή του ΕΝΦΙΑ.

• Το 2003, λοιπόν, ο μόνος φόρος για ακίνητη περιουσία ήταν ο Φόρος Μεγάλης Ακίνητης Περιουσίας (ΦΜΑΠ), τον οποίο πλήρωναν περίπου 200.000 φορολογούμενοι, με ακίνητη περιουσία αξίας άνω των 400.000 ευρώ.
  
• Εννοείται ότι οι αντικειμενικές αξίες, επί των οποίων υπολογιζόταν η φορολογητέα αξία των ακινήτων, ήταν πολύ μικρότερες σε σχέση με σήμερα αφού μεσολάβησαν οι αυξήσεις του 2005 και του 2007.
  
• Για να γίνει κατανοητό το μέγεθος της φορολογικής καταιγίδας, που έπληξε την ακίνητη περιουσία, αξίζει να πούμε ότι ο αριθμός των ιδιοκτητών που πληρώνουν αυξήθηκε από τις 200.000 σε 6.000.000!
  

Υπολογίστε τώρα ότι στον προϋπολογισμό του 2016, υπάρχουν σαφείς προβλέψεις εσόδων από τις αλλαγές στη φορολογία εισοδήματος και από την αύξηση του φόρου εισοδήματος στους αγρότες και στα ενοίκια, συνολικού ύψους περίπου 330 εκατ. Ευρώ. Μάλιστα θεωρείται πιθανότερο ότι το ποσό αυτό θα είναι  αρκετά μεγαλύτερο, εξ αιτίας των αντιρρήσεων του «κουαρτέτου». Με δυο λόγια, και πάλι, τα χειρότερα έρχονται…
(1) «Οι τιμές παραμένουν αισθητά υψηλότερες», «Καθημερινή» 21/3/2016
(2) Στοιχεία Τραπέζης της Ελλάδος. 

Διαβάστε περισσότερα

Pablo Neruda, “Το Βιβλίο των Ερωτήσεων” (μετάφραση: Γιώργος Μίχος) (Α’ δημοσίευση)

1.
Γιατί τεράστια τόσο τ’ αεροπλάνα
βόλτες δε κάνουνε με τα παιδιά τους;
Ποιο είναι το κίτρινο πουλί
που τη φωλιά γεμίζει με λεμόνια;
Γιατί δεν τα μαθαίνουν να μαζεύουν
μέλι απ’ τον ήλιο τα ελικόπτερα;
Που άφησε η ολόγιομη σελήνη
το νύχτιο σάκο της με αλεύρι;
2.
Αν πέθανα χωρίς να καταλάβω
τώρα από ποιόν ρωτάω την ώρα;
Από πού βγάζει τόσα φύλλα
η κάθε της Γαλλίας άνοιξη;
Που ο τυφλός μπορεί να ζήσει
που οι μέλισσες τον κυνηγάνε;
Αν και το κίτρινο τελειώσει
με τι το ψωμί θα φτιάχνουμε;

3.
Πες μου, είναι γυμνό το ρόδο
ή έχει μόνο αυτό το ρούχο;
Γιατί τα δέντρα συναντούνε
το μεγαλείο των ριζών τους;
Ποιός, ποιός τις τύψεις που ακούει
απ’ το παράνομο αμάξι;
Είναι στον κόσμο κάτι πιο θλιμμένο
από ένα τρένο ακίνητο μες στη βροχή;
7.
Είναι ειρήνη του περιστεριού η ειρήνη;
Ο λιόπαρδος κάνει τον πόλεμο;
Γιατί ο καθηγητής διδάσκει
τη γεωγραφία του θανάτου;
Τι τρέχει με τα χελιδόνια
που αργά φτάνουν στο κολέγιο;
Είναι αλήθεια πώς μοιράζουν
γράμματα διάφανα στα ουράνια;
8.
Τι πράγμα προκαλεί τα ηφαίστεια
και φτύνουν φλόγα κρύο τρέλα;
Γιατί ο Χριστόφορος Κολόμβος
δεν ανακάλυψε την Ισπανία;
Πόσα ερωτήματα έχει ο γάτος;
Τα δάκρυα που δεν κλαίγονται
προσμένουν σε μικρές λιμνούλες;
Ή είναι αόρατα ποτάμια
που τρέχουν όλο προς τη θλίψη;
12.
Σε ποιόν χαμογελάει το ρύζι
με δόντια άπειρα λευκά;
Γιατί τις σκοτεινές τις εποχές
γράφουν με αόρατο μελάνι;
Γνωρίζει η ωραία του Καράκας
πόσες έχει το ρόδο φούστες;
Γιατί να με τσιμπούν οι ψείρες
και οι λογοτεχνικοί λοχίες;
24.
Το 4 είναι 4 για όλους;
Τα εφτά ειν’ όλα ίδια;
Το φως που σκέφτεται ο κρατούμενος
είναι το ίδιο αυτό που σε φωτίζει;
Έχεις σκεφτεί ποτέ τι χρώμα
ειν’ ο Απρίλης των αρρώστων;
Ποια μοναρχία δυτική
έχει σημαία παπαρούνες;
43.
Ποια ήταν αυτή που σ’ αγαπούσε
στο όνειρο, όταν κοιμόσουν;
Που παν τα πράγματα του ονείρου;
Πάνε στα όνειρα των άλλων;
Και ο πατέρας που ζει στα όνειρά σου
Πεθαίνει πάλι όταν ξυπνάς;
Ανθοφορούνε τα φυτά του ονείρου
και ωριμάζουν τα βαριά τους φρούτα;
59.
Γιατί δεν γεννήθηκα μυστηριώδης;
Γιατί με δίχως συντροφιά μεγάλωσα;
Ποιός μ’ έστειλε να χαλαρώσω
τις πόρτες της ίδιας μου της περηφάνιας;
Και Ποιός έβγαινε για μένα να ζήσει
όταν κοιμόμουν ή όταν αρρώσταινα;
Τι σημαία ξεδιπλώθηκε
εκεί όπου δεν με ξεχάσαν;
60.
Και τι σημασία έχω εγώ
στο δικαστήριο της λησμονιάς;
Ποια είν’ η αναπαράσταση
του ερχομένου αποτελέσματος;
Είναι ο σπόρος δημητριακού
με το κίτρινο πλήθος του;
Ή είναι η κοκκαλιάρικη καρδιά
ο αντιπρόσωπος του ροδάκινου;
65.
Λάμπει η σταγόνα του μετάλλου
σαν συλλαβή στο άσμα μου;
Και δεν σέρνεται μια λέξη
φορές σαν ένα ερπετό;
Δεν έριξε μες στην καρδιά σου
ένα όνομα σαν πορτοκάλι;
Από ποιο ποτάμι βγαίνουν τα ψάρια ;
Από τη λέξη αργυροχόος;
Και δεν ναυαγούν τα ιστιοφόρα
από υπερβολή φωνηέντων;
67.
Μπορείς, αναγνωστάριο, να μ’ αγαπήσεις
και να μου δόσεις ένα φιλί ουσιαστικό;
Το λεξικό είναι ένας τάφος
ή μια κηρήθρα κλειστό μέλι;
Σε ποιο παράθυρο κάθισα
κοιτάζοντας το χρόνο το θαμμένο;
Ή αυτό που βλέπω από μακριά
είναι αυτό που δεν έχω ζήσει ακόμα;
74.
Γιατί μένει στα κλαριά
μέχρι που τα φύλλα πέφτουν;
Και που μένουν κρεμασμένα
τα κίτρινα παντελόνια του;
Αλήθεια πως μοιάζει να προσμένει
να συμβεί κάτι το φθινόπωρο;
Ίσως η ζέστη ενός φύλλου
ή η μεταφορά του σύμπαντος;
Υπάρχει ένας μαγνήτης κάτω από τη γη
μαγνήτης αδελφός του φθινοπώρου;
Πότε υπαγορεύεται κάτω απ’ τη γη
η ονομασία του ρόδου;
Το βιβλίο ανήκει στην όψιμη παραγωγή του Νερούδα και φαίνεται να γράφτηκε μεταξύ 1971(Γαλλία) και1973 (Χιλή). Δημοσιεύτηκε μετά το θάνατο του ποιητή το 1974. Ο ποιητής έχει δοκιμάσει τη μορφή των ερωτήσεων στο ποίημα «Από το κλειστό στόμα μπαίνουν οι μύγες» στο βιβλίο Εστραβαγάριο. Από τη μορφή αυτού του ποιήματος βγαίνει ολόκληρο το παρόν βιβλίο.
Στο Βιβλίο των Ερωτήσεων έχουμε την αλλεπάλληλη ερωτηματοθεσία που προσιδιάζει σε ένα παιδί που ρωτάει για τον κόσμο. Από μια άποψη πρόκειται για παιδικά ποιήματα. Κάποια μάλιστα αποσπάσματα του βιβλίου έτυχαν τέτοιο χειρισμό και δημοσιεύτηκαν με σχέδια απευθυνόμενα σε παιδιά.
Αυτό που τώρα μας είναι αόρατο είναι το γιατί μιας τέτοιας ποιητικής αντίδρασης. Γιατί μας είναι σχεδόν αόρατη η πίεση της κομματικής σοβαροφάνειας που αξίωναν τα κομμουνιστικά κόμματα από τα μέλη τους, πόσο μάλλον από το Νερούδα, τον χρεωμένο με το Γενικό Άσμα. Και ο Νερούδα ως γνήσιος ποιητής έβλεπε καθαρά αυτό τον αόρατο κορσέ με τον οποίο προσπαθούσαν να τον μουμιοποιήσουν, και πιστεύω πως αυτό ήταν που τον οδήγησε στη συγγραφή του Εστραβαγάριου και του βιβλίου που μεταφράζουμε εδώ. Κάποια παρόμοια προβλήματα είχε και ο δικός μας ο Ρίτσος εδώ όταν η δημοσίευση των πεζογραφημάτων του σκόνταψε πάνω στην υπερσυντηρητική κομματική ηθική. Και βέβαια ο Ρίτσος και ο Νερούδα είχαν την εμβέλεια να αντιδράσουν, άλλοι πολλοί βρέθηκαν στα μικρά σαγόνια των συνελεύσεων και των διαγραφών.
Σε όλους αυτούς που υπερεκτίμησαν συναισθηματικά όλες αυτές τις αστείες τώρα πια διεργασίες, http://www.poiein.gr/archives/11372/index.html

Διαβάστε περισσότερα

Πώς το πληγωμένο μέσα μας παιδί μολύνει τη ζωή μας

 

«Πιστεύω ότι αυτό το παραμελημένο, πληγωμένο μέσα παιδί του παρελθόντος είναι η μεγαλύτερη πηγή της ανθρώπινης δυστυχίας. Μέχρι να διεκδικήσουμε και να προασπίσουμε εκείνο το παιδί, αυτό θα συνεχίσει να κάνει εκδραμάτιση και να μολύνει την ενήλικη ζωή μας». -Bradshaw

Πολλά άτομα ενηλικιώνονται έχοντας μέσα τους ένα θυμωμένο και πληγωμένο παιδί, το οποίο χωρίς αιτία και ασυνείδητα μολύνει την ενήλικη συμπεριφορά του ατόμου. Για να γίνει κατανοητό πώς μας επηρεάζει το πληγωμένο μέσα μας παιδί θα πρέπει να δούμε τα βασικά χαρακτηριστικά με τα οποία εκφράζεται και επηρεάζουν άμεσα ή έμμεσα τη ζωή μας.
Συν-εξάρτηση: Η συν-εξάρτηση σημαίνει ότι το άτομο δεν έχει επαφή με τα δικά του αισθήματα, τις δικές του ανάγκες και επιθυμίες, με αποτέλεσμα να βιώνει απώλεια της ταυτότητας. Το άτομο εξαρτάται από κάτι έξω από τον εαυτό του για να μπορεί να έχει μια ταυτότητα.
Τα νοσηρά οικογενειακά συστήματα υποθάλπουν τη συνεξάρτηση. Όταν το οικογενειακό περιβάλλον είναι γεμάτο βία ή αδιαφορία το παιδί πρέπει να επικεντρωθεί σε κάτι έξω από αυτό.
«Χωρίς υγιή εσωτερική ζωή, ζει στην εξορία προσπαθώντας να βρει εκπλήρωση από έξω».
Οι ανάγκες της παιδικής ηλικίας δεν ικανοποιήθηκαν, με αποτέλεσμα το άτομο να μην γνωρίζει ποιο είναι, ποια είναι η ταυτότητά του.
Βάναυση συμπεριφορά: Κάποια άτομα με το πληγωμένο μέσα τους παιδί μπορεί να εμφανίσουν βάναυση συμπεριφορά.
Όταν ένα παιδί βιώνει κακοποίηση κατά τη διάρκεια της σωματικής, συναισθηματικής ή σεξουαλικής βίας που δέχεται δεν μπορεί να παραμείνει μέσα στον ίδιο του τον εαυτό, με αποτέλεσμα να απομακρύνεται από τον εαυτό του.
Για να επιβιώσει από τον πόνο το παιδί αποσυνδέεται από την ταυτότητά του και αντί για αυτό ταυτίζεται με τον βασανιστή του, το άτομο από το οποίο δέχεται τη βία.
Ναρκισσιστική διαταραχή: Μια βασική ανάγκη κάθε παιδιού είναι η άνευ όρων αγάπη, που προέρχεται από έναν μη επιτιμητικό γονέα. Μέσα από την αγάπη αυτή που δέχεται, το παιδί μαθαίνει ποιο πραγματικά είναι.
Όλοι έχουμε ανάγκη από ένα πρόσωπο που λειτουργεί ως καθρέφτης και αντανακλά τα κομμάτια του εαυτού μας, που μας δείχνει ότι μετράμε, ότι αξίζουμε, ότι κάθε κομμάτι του εαυτού μας μπορεί να γίνει αποδεκτό.
Ως παιδιά έχουμε ανάγκη να στηριχτούμε στην αγάπη όσων μας φροντίζουν. Πρόκειται για υγιείς ναρκισσιστικές ανάγκες, που αν δεν έχουν ικανοποιηθεί, έχουμε οδηγηθεί σε μια απώλεια ή καταστροφή της αίσθησής μας για το Εγώ Είμαι.
Αν ως ενήλικες κουβαλάμε μέσα μας ένα παιδί που είναι ναρκισσιστικά στερημένο τότε έχουμε μια ακόρεστη λαχτάρα για αγάπη, προσοχή και τρυφερότητα.
Οι απαιτήσεις του παιδιού έρχονται στην επιφάνεια και σαμποτάρουν τις ενήλικες σχέσεις μας, καθώς νιώθουμε ότι η αγάπη που μας δίνουν δεν είναι αρκετή. Ένα ναρκισσιστικά στερημένο παιδί δεν μπορεί να ικανοποιήσει τις ανάγκες του, καθώς στην πραγματικότητα είναι ανάγκες του παιδιού και όχι του ενήλικα.
Πρόκειται για ανάγκες εξάρτησης, που απαιτούν μια διαρκή παρουσία του άλλου για να ικανοποιηθούν, καθώς τα παιδιά έχουν την ανάγκη του γονιού δίπλα τους όλη την ώρα. Για να επέλθει θεραπεία θα πρέπει ο ενήλικας να θρηνήσει για αυτή τη στέρηση που έχει βιώσει και βιώνει.
Οι ναρκισσιστικά στερημένοι ενήλικες απογοητεύονται από τις σχέσεις τους, αναζητούν τον τέλειο εραστή που θα ικανοποιήσει όλες τις ανάγκες τους, γίνονται εξαρτημένα άτομα, αναζητούν υλικές ανέσεις και χρήματα και χρησιμοποιούν τα παιδιά για να καλύψουν τις ναρκισσιστικές τους ανάγκες.
Εμπιστοσύνη: Ένα ακόμη σημαντικό θέμα κατά τη φροντίδα του παιδιού είναι πόσο αξιόπιστοι είναι αυτοί που το φροντίζουν, ώστε να βοηθήσουν το παιδί να μην αναπτύξει ένα αίσθημα δυσπιστίας.
Το παιδί που έχει μεγαλώσει μέσα σε ένα επικίνδυνο, εχθρικό και απρόβλεπτο περιβάλλον, θεωρεί ότι θα πρέπει να είναι πάντα σε εγρήγορση ώστε να ελέγχει τα πάντα και να μην πληγωθεί.
Το παιδί που μεγάλωσε χωρίς την κατάκτηση της εμπιστοσύνης από το περιβάλλον είτε εγκαταλείπει κάθε έλεγχο και εμπιστεύεται με ένα αφελή τρόπο, ενώ εξαρτάται από τους άλλους και τους υπερεκτιμά, είτε αποσύρεται στην απομόνωση και τη μοναξιά, βάζοντας προστατευτικά τείχη γύρω του.
«Ένα άτομο που δεν έμαθε να εμπιστεύεται συγχέει την ένταση με την οικειότητα, την καταπίεση με τη φροντίδα και τον έλεγχο με την ασφάλεια».
Συμπεριφορά ρόλων: «Η εκδραμάτιση ή η εκ νέου αναπαράσταση είναι ένας από τους πιο καταστροφικούς τρόπους με τους οποίους το πληγωμένο μέσα μας παιδί σαμποτάρει τη ζωή μας».
Μέσα από συμπεριφορές καταναγκασμού που μας οδηγούν σε επανάληψη του παρελθόντος θεωρούμε ότι αυτή τη φορά θα μπορέσουμε να τα καταφέρουμε. Μπαίνουμε σε μια διαδικασία να πιστεύουμε ότι αν γίνουμε τέλειοι θα καταφέρουμε να κάνουμε τον γονιό να μας υπολογίσει και να μας δείξει αγάπη και στοργή.
Επίσης, η εκδραμάτιση μπορεί να είναι προς τον εαυτό μας και να αφορά την κακοποίηση που έχουμε βιώσει στο παρελθόν.
«Το αδιάλυτο συναίσθημα από το παρελθόν συχνά στρέφεται εναντίον του εαυτού».
Μαγική πίστη: είναι η πίστη ότι ορισμένες λέξεις, χειρονομίες ή συμπεριφορές μπορούν να αλλάξουν την πραγματικότητα.
Οι δυσλειτουργικοί γονείς συχνά ενισχύουν τη μαγική σκέψη των παιδιών τους. Είναι φυσικό ένα παιδί να σκέφτεται μαγικά. Αλλά αν ένα παιδί είναι πληγωμένο λόγω των ανικανοποίητων αναγκών εξάρτησης, δε μεγαλώνει στην πραγματικότητα. Γίνεται ενήλικος μολυσμένος από τη μαγική λογική του παιδιού.
Παραδείγματα μαγικής πίστης είναι: "Άν έχω χρήματα θα είμαι εντάξει". "Άν προσπαθήσω πολύ, ο κόσμος θα με ανταμείψει". "Η αναμονή φέρνει υπέροχα αποτελέσματα". "Ο γάμος μπορεί να λύσει όλα μου τα προβλήματα".
Αν το μέσα μας παιδί είναι πληγωμένο, θα συνεχίσει να αντιλαμβάνεται αυτές τις ιστορίες κυριολεκτικά. Ως ενήλικες παιδιά, περιμένουμε και/ ή αναζητάμε με τρόπο μαγικό το καλό τέλος όπου έκτοτε θα ζήσουμε ευτυχισμένοι».
Δυσλειτουργία οικειότητας: Πολλοί ενήλικες που έχουν ένα πληγωμένο μέσα τους παιδί κινούνται ανάμεσα στον φόβο της εγκατάλειψης και τον φόβο του καταποντισμού της προσωπικότητας.
Κάποιοι είναι μόνιμα απομονωμένοι επειδή φοβούνται να αφεθούν στις εκδηλώσεις αγάπης ενός άλλου προσώπου, ενώ κάποιοι αρνούνται να διακόψουν καταστροφικές σχέσεις επειδή φοβούνται να μείνουν μόνοι.
Το πληγωμένο μέσα μας παιδί δεν μας αφήνει να αναπτύξουμε οικειότητα στις σχέσεις, καθώς δεν έχουμε την αίσθηση του αυθεντικού εαυτού.
Το πληγωμένο παιδί έχει ήδη βιώσει ένα μεγάλο πλήγμα, που είναι η απόρριψη του αυθεντικού εαυτού, καθώς δεν πήρε την επιβεβαίωση που είχε ανάγκη από τον γονιό. Αυτό έχει ως αποτέλεσμα τη δημιουργία ενός ψεύτικου εαυτού, που συμπεριφέρεται με τον τρόπο που θεωρεί ότι θα μπορέσει να κερδίσει την αγάπη.
«Βαθμιαία, ο ψεύτικος εαυτός γίνεται αυτός που το άτομο νομίζει πραγματικά ότι είναι. Ξεχνάει ότι ο ψεύτικος εαυτός είναι μια προσαρμογή, ένας ρόλος βασισμένος σε ένα σενάριο που κάποιος άλλος έγραψε.
Πώς μπορείς να μοιραστείς τον εαυτό σου με έναν άλλο, όταν δεν ξέρεις στην πραγματικότητα ποιος είσαι; Πώς μπορεί κάποιος άλλος να σε μάθει αν δεν ξέρεις εσύ ποιος πραγματικά είσαι;
Χωρίς ασφαλή όρια δεν μπορούμε να ξέρουμε που τελειώνουμε εμείς και που αρχίζουν οι άλλοι. Δε μπορούμε να πούμε όχι και δεν ξέρουμε τι θέλουμε, πράγματα που είναι κρίσιμες μορφές συμπεριφοράς για την καθιέρωση της οικειότητας».
Απείθαρχη συμπεριφορά: Το παιδί έχει ανάγκη από γονείς που λειτουργούν με βάση την αυτοπειθαρχία και δεν την απαιτούν μόνο από το παιδί.
«Μαθαίνουν από αυτό που οι γονείς τους στην πράξη κάνουν, όχι από αυτό που λένε ότι κάνουν. Όταν οι γονείς δεν είναι πρότυπα πειθαρχίας, το παιδί γίνεται απείθαρχο. Όταν οι γονείς τιμωρούν αυστηρά (και δεν κάνουν όσα λένε) το παιδί γίνεται υπερ-πειθαρχικό.
Το απείθαρχο μέσα μας παιδί είναι φυγόπονο, χρονοτριβεί, αρνείται να αναβάλλει την άμεση ικανοποίηση των αναγκών του, επαναστατεί, είναι ισχυρογνώμον και αδιάλλακτο και δρα ενστικτωδώς χωρίς σκέψη.
Το υπερ-πειθαρχικό παιδί είναι άκαμπτο, έμμονο, υπερβολικά ελεγχόμενο και υπάκουο, ευχαριστεί τους άλλους και είναι παγιδευμένο στη ντροπή και την ενοχή. Οι περισσότεροι ταλαντεύονται ανάμεσα στα δύο».
Εξαρτημένη καταναγκαστική συμπεριφορά: Το πληγωμένο μέσα μας παιδί έχει ανάγκη από σχέσεις εξάρτησης για να μπορέσει να επιβιώσει.
Η εξάρτηση αποτελεί μια παθολογική σχέση προς κάθε μορφή αλλαγής της διάθεσης η οποία οδηγεί σε καταστροφικές για τη ζωή συνέπειες. Οι εξαρτήσεις είναι εξαρτήσεις δράσης (εργασία, αγορές, χαρτοπαιξία, σεξ, θρησκευτικές ιεροτελεστίες), συναισθηματικές εξαρτήσεις και εξαρτήσεις από διάφορα αντικείμενα.
«Η σκέψη μπορεί να είναι ένας τρόπος για να αποφύγουμε τα συναισθήματα».
Όλες οι εξαρτήσεις έχουν ένα στοιχείο σκέψης, που ονομάζεται ψυχαναγκασμός.
«Στον πυρήνα των περισσότερων έξεων υπάρχει το πληγωμένο μέσα παιδί, το οποίο βρίσκεται σε συνεχή κατάσταση λαχτάρας και ακόρεστης ανάγκης».
Διαστροφές της σκέψη: Το παιδί καθώς μεγαλώνει έχει ανάγκη από υγιή πρότυπα για να μπορέσει να μάθει να ξεχωρίζει τη σκέψη από το συναίσθημα- «να σκέπτονται τα συναισθήματα και να νιώθουν τη σκέψη».
Αν το παιδί μάθει να διαχωρίζει τη σκέψη από το συναίσθημα, μεγαλώνοντας μπορεί να χρησιμοποιήσει τη σκέψη σαν ένα τρόπο για να αποφύγει τα οδυνηρά συναισθήματα που βιώνει.
Δύο παραδείγματα διαστρέβλωσης της σκέψης είναι η γενίκευση (γίνεται διαστρέβλωση όταν τη χρησιμοποιούμε για να μας αποσπάσει από τα συναισθήματά μας) και λεπτολογία (όταν η λεπτολογία- έμφαση στις λεπτομέρειες- χρησιμεύει για να μας αποσπάσει από τα οδυνηρά συναισθήματά μας, τότε διαστρεβλώνει την πραγματικότητα της ζωής μας.
Αν απορροφηθούμε σε συμπεριφορές τελειομανίας δίνοντας έμφαση στη λεπτομέρεια αποφεύγουμε τα συναισθήματα της ανεπάρκειας που νιώθουμε).
Το κενό (απάθεια, κατάθλιψη): Το πληγωμένο μέσα μας παιδί μπορεί να μας οδηγήσει στην εκδήλωση μιας χαμηλού βαθμού κατάθλιψης, που εκφράζεται κυρίως με ένα αίσθημα κενότητας.
Η κατάθλιψη οφείλεται στην υιοθέτηση του ψεύτικου εαυτού και στην εγκατάλειψη του αληθινού εαυτού, που δημιουργεί ένα κενό μέσα στο άτομο. «Αναφέρομαι σ’ αυτό το φαινόμενο ως η "τρύπα στην ψυχή κάποιου". Όταν ένα άτομο χάσει τον αυθεντικό εαυτό του, χάνει την επαφή με τα αληθινά αισθήματα, τις ανάγκες και τις επιθυμίες του.
Αντί γι’ αυτά βιώνει αισθήματα που απαιτούνται για τον ψεύτικο εαυτό του. Το να έχεις ψεύτικο εαυτό σημαίνει να παίζεις κάποιο ρόλο. Ο αληθινός εαυτός δεν είναι ποτέ παρών». Το άτομο ουσιαστικά νιώθει ένα κενό και μια απάθεια, καθώς βρίσκεται σε μια κατάσταση πένθους του αληθινού εαυτού.
«Όταν το μέσα μας παιδί πληγώνεται, νιώθουμε κενοί και μελαγχολικοί. Η ζωή έχει κάτι το μη πραγματικό γύρω της. Είμαστε εκεί, αλλά δε μετέχουμε. Αυτή η αίσθηση του κενού οδηγεί στη μοναξιά. Επειδή ποτέ δεν είμαστε αυτοί που πράγματι είμαστε, δεν είμαστε ποτέ αληθινά παρόντες. Ακόμη κι αν οι άνθρωποι μας θαυμάζουν και προσκολλούνται σε μας, νιώθουμε μόνοι».
Όλα τα παραπάνω χαρακτηριστικά οδηγούν στη διατήρηση ενός πληγωμένου μέσα μας παιδιού, το οποίο μολύνει την ενήλικη ζωή μας, με αποτέλεσμα να κουβαλάμε συναισθήματα από την παιδική ηλικία, που διαστρεβλώνουν τις ανάγκες και επιθυμίες μας, την αναζήτηση αγάπης και τα συναισθήματα που μας προκαλούν οι σχέσεις μας.
«Αυτό το παραμελημένο, πληγωμένο μέσα παιδί του παρελθόντος είναι η μεγαλύτερη πηγή της ανθρώπινης δυστυχίας».
Bradshaw, John. (1992). «Ο γυρισμός στο μέσα μας παιδί»,  Εκδόσεις Λύχνος.
Παπαδοπούλου Ελένη, Ψυχολόγος, MSc
Πηγή: papadopsixologos

Διαβάστε περισσότερα

Μήπως “φραγκέψαμε” κύριε υπουργέ”;

Ο κύριος Γιαν Φαμπρ είναι ο νέος καλλιτεχνικός διευθυντής του Φεστιβάλ Αθηνών. Όπως ο ίδιος συστήθηκε - και καθότι δεν πρόλαβε να ενημερωθεί για τις ελληνικές Τέχνες - «στην πρώτη μου χρονιά ως καλλιτεχνικός διευθυντής, θέλω να δημιουργήσω ένα αφιέρωμα στο Βέλγιο» μιας και το Βέλγιο «είναι το σπίτι και το καταφύγιο μου» εκεί «γεννήθηκα και ανατράφηκα» και διότι εκεί «έχω αναπτύξει την καλλιτεχνική πρακτική μου»…
    Μετά ήρθε το (ελληνικό) υπουργείο Πολιτισμού να μας ενημερώσει ότι μέσω του Φεστιβάλ «το κοινό θα εισαχθεί στο καλλιτεχνικό σύμπαν του καλλιτεχνικού του διευθυντή του Jan Fabre μέσω διαφόρων καλλιτεχνικών του έργων», ότι η έναρξη του Φεστιβάλ θα είναι «μια πρόβα που θα προετοιμάζει το κοινό για το Φαμπριανό σύμπαντων διαφορετικών μορφών τέχνης και της ποιητικής του σώματος» και ότι γενικώς μέσα στην επόμενη τετραετία τα πράγματα θα εξελιχθούν κάπως έτσι:

• Τον πρώτο χρόνο το Φεστιβάλ θα είναι αφιερωμένο στις βελγικές Τέχνες (με έμφαση στα έργα του ίδιου του καλλιτεχνικού του διευθυντή),
• τα δυο επόμενα χρόνια ο «διεθνής» προσανατολισμός του Φεστιβάλ θα στηρίζεται κατά βάση σε καλλιτεχνικές συμπράξεις με καλλιτέχνες «που έχουν συνεργαστεί ή εξακολουθούν να συνεργάζονται με τον Jan Fabre»
• όσο για τον τέταρτο χρόνο θα έχουμε μια «πρωτότυπη παράσταση» που φυσικά «ο ίδιος ο Fabre θα δημιουργήσει…».

    Α, ναι: Από τον δεύτερο χρόνο και μετά προβλέπεται συμμετοχή Ελλήνων καλλιτεχνών κατά το 1/3 των παραστάσεων…
    Παρατήρηση πρώτη: Είναι θαυμάσιο κάθε άνθρωπος να αγαπά την πατρίδα του, όπως ο κ.Φαμπρ, πολύ περισσότερο που όπως λέει την θεωρεί «μια πύλη προς τον υπόλοιπο κόσμο».
    Παρατήρηση δεύτερη: Καθότι η Ελλάδα και ειδικώς η Αθήνα, ε όλο και κάποιο ρόλο έχουν παίξει διαχρονικά σε αυτό που ονομάζουμε «πύλη προς τον υπόλοιπο κόσμο», καλό θα ήταν και το Φεστιβάλ της να μην ρίχνει «πόρτα» στις ελληνικές Τέχνες που έκαναν ακριβώς αυτό: Ανέδειξαν την Ελλάδα και τον πολιτισμό της σε πύλη του πανανθρώπινου πολιτισμού.
    Παρατήρηση τρίτη: Θα ήταν λάθος η αντίθεση στα απίθανα του κ.Φαμπρ και τα πιο απίθανα του υπουργείου να πάρουν χαρακτήρα αντιπαράθεσης ανάμεσα στο ελληνικό και το ξένο. Το ουσιώδες που ανακύπτει από την λογική που μοιάζει να αναγορεύει «το ξένο καλύτερο από το ελληνικό» είναι η άλλη όψη του ίδιου νομίσματος: Από τη μια ο σωβινισμός και ο εθνικιστικός ψευτοπατριωτισμός του «όταν εμείς χτίζαμε Παρθενώνες αυτοί τρώγανε βελανίδια» και από την άλλη εκείνος ο τάχα μου «διεθνισμός» που καπηλεύεται την πολυπολιτισμικότητα και που πίσω από τα ωραία λόγια για τις γέφυρες των πολιτισμών χρησιμοποιεί το πανίσχυρο όπλο της Τέχνης για να «τονώσει» το αντιδραστικό, το σάπιο, το παλιό εκείνο σύστημα «αξιών» του φραγκολεβαντινισμού (πράγμα, προφανώς, επιβεβλημένο σε εποχές ευρωΜνημονίων και ΝΑΤΟικών σουλατσαδόρων στο Αιγαίο). 

    Κατόπιν αυτών, η στήλη δίνει το λόγο σε έναν από τους μεγαλύτερους συνθέτες που έχει αναδείξει ο τόπος μας, τον σπουδαίο Χρήστο Λεοντή:

    «ΑΝΟΙΧΤΗ ΕΠΙΣΤΟΛΗ ΠΡΟΣ ΤΟΝ ΥΠΟΥΡΓΟ ΠΟΛΙΤΙΣΜΟΥ

    Καθηγητή του Πολυτεχνείου κύριο Μπαλτά

    Κύριε Υπουργέ

     Οι επιλογές σας, – δεν νομίζω ότι μπορεί να είναι μνημονιακή υποχρέωση - σε πρόσωπα που καλείτε από... το εξωτερικό, για να συμβάλλουν στην ανάπτυξη, την προώθηση και την προβολή του σύγχρονου ΕΛΛΗΝΙΚΟΥ πολιτισμού, με αφήνουν άναυδο!!  

    Μας πέταξε «στη μούρη», χωρίς αιδώ, χωρίς ευγένεια, με έπαρση, θράσος και αναίδεια, ένα ... ΕΤΟΣ ΒΕΛΓΙΟΥ!! με δικά του έργα, με Βέλγους καλλιτέχνες και με έξοδα τού πενιχρού Ελληνικού δημοσίου, που θα παρουσιάσει φέτος το ...ΕΛΛΗΝΙΚΟ ΦΕΣΤΙΒΑΛ, που άλλαξε και τ’ όνομά του, σε ΔΙΕΘΝΕΣ... για να ξεκαθαρίσουμε μιά και καλή με τον ντόπιο πληθυσμό... ( Διεθνιλίκι με έργα ενός ατόμου πρώτη φορά το ακούω... Τι σπουδαία ιδέα!).

    Για μία τετραετία θα πρέπει οι Έλληνες καλλιτέχνες να διδαχτούμε πρώτα από Βέλγους και μετά, θα δούμε τι θα γίνει, αν είμαστε καλοί μαθητές!!  

    Υπενθυμείστε, παρακαλώ, στον κύριο καλλιτεχνικό διευθυντή ότι, ο πολιτισμός δεν είναι προνόμιο μόνο των Βέλγων ή δικό του... Κάτι υπάρχει κι αλλού από Θέατρο, Μουσική, Κινηματογράφος, Ποίηση, Λογοτεχνία, Εικαστικά...

    Επισημαίνω και κάτι που παρατήρησα τελευταία, όχι μόνο στο δημόσιο τομέα. Μουσείο Μπενάκη: ΓΑΛΛΟΣ, Ελληνικό κέντρο κινηματογράφου: ΓΕΡΜΑΝΟΣ, Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης: ΓΑΛΛΙΔΑ, Ελληνικό Φεστιβάλ: ΒΕΛΓΟΣ... Η συνέχεια;  

    Μεγαλύτερη περιφρόνηση και προσβολή για ΟΛΟΥΣ τους Έλληνες καλλιτέχνες, δεν νομίζω ότι έχει ξαναγίνει. ΝΤΡΕΠΟΜΑΙ ! ΝΤΡΕΠΟΜΑΙ !  ΌΛΟΙ οι Έλληνες, καλλιτέχνες και κοινό, είμαστε απέναντί σ’ αυτή τη λογική και σ’ αυτές τις επιλογές.

    Στο παρελθόν είχαμε απαγορεύσεις, λογοκρισίες και τώρα αποκλεισμούς. Δεν έχετε αυτό το δικαίωμα και δε φαντάζομαι ότι μπορεί κανείς να επαίρεται για τη συμβολή του στον πολιτισμό της χώρας του.

    Οι ενέργειες αυτές κουμπώνουν απόλυτα με το λεχθέν κατά το παρελθόν ότι ο έλεγχος μιας χώρας περνάει μέσα από τον έλεγχο του πολιτισμού της.  

    Αλλάξτε ρότα κύριε Υπουργέ. ΤΩΡΑ! ΤΩΡΑ! Απαλλάξτε μας από αυτές τις επιλογές. Μην εμποδίζετε με τον τρόπο σας την ελπίδα από τους δημιουργούς της πατρίδας μας. ΦΤΑΝΕΙ ! Μήπως «φραγκέψαμε»;

    Κύριε Υπουργέ

    ΔΕΝ ΘΕΛΩ ΝΑ ΓΙΝΩ ΒΕΛΓΟΣ. Έχω την τιμή και το προνόμιο, να είμαι πολίτης αυτής της δύσμοιρης χώρας.

    Αλήθεια, αν επεδίωκα να γίνω Βέλγος πολίτης, μήπως με αυτόν τον τρόπο θα μπορούσε να συμπεριληφθεί στο πρόγραμμα του φεστιβάλ, το ορατόριο μου «ΦΥΛΑΤΤΕΙΝ ΘΕΡΜΟΠΥΛΑΣ», το οποίο παρακολούθησε και ο εξοχότατος ΠΡΟΕΔΡΟΣ ΤΗΣ ΕΛΛΗΝΙΚΗΣ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑΣ που με κάλεσε στο γραφείο του να με συγχαρεί για το ΕΘΝΙΚΟΥ χαρακτήρα έργο μου, όπως μου τόνισε;

    ΚΡΙΜΑ!

    Χρήστος Λεοντής

    Πιστός και αμετανόητος υπηρέτης του  ΣΥΓΧΡΟΝΟΥ ΕΛΛΗΝΙΚΟΥ ΠΟΛΙΤΙΣΜΟΥ»

email: mpog@enikos.gr

Διαβάστε περισσότερα

Η μαντίλα, η ξεφτίλα και η μαυρίλα

Η άποψη της στήλης και του γράφοντος – και το θέτουμε εκ προοιμίου ώστε να μην υπάρχουν παρανοήσεις ή χάσματα στις σχέσεις της μεταξύ μας ειλικρίνειας – είναι ότι οι άνθρωποι παύουν να έχουν την ανάγκη του Θεού, όταν πάρουν στα χέρια τους την υπόθεση της ζωής τους, ως ζωντανοί πρωταγωνιστές μιας πλατιάς, συλλογικής και απελευθερωτικής προοπτικής που δεν έχει για έμβλημα την μετά θάνατο ζωή αλλά τη ζωή – ζωή.
    Η διατύπωση του Μαρξ παραμένει - για μας - αξεπέραστη:

«Η θρησκευτική αντανάκλαση του πραγματικού κόσμου μπορεί γενικά να εξαφανιστεί μόνο από τη στιγμή που οι σχέσεις της καθημερινής πρακτικής ζωής θα εκφράζουν για τους ανθρώπους καθημερινά καταφανείς λογικές σχέσεις μεταξύ τους και προς τη φύση... Οι πηγές της θρησκείας - τόνιζε - δε θα βρεθούν στον ουρανό, αλλά εδώ στη Γη. Μόλις αυτή η διαστρεβλωμένη πραγματικότητα, της οποίας η θρησκεία είναι αντανάκλαση, διαλυθεί, η τελευταία θα πεθάνει από φυσικό θάνατο».

    Ας έρθουμε τώρα στο θέμα μας.
    Η εικόνα της μαθήτριας που συμμετείχε στην παρέλαση της 25^ης Μαρτίου φορώντας μαντίλα αποτέλεσε αφορμή για να ξεδιπλώσουν διάφοροι είτε τον «ευφυολόγο» είτε τον «ελληναράδικο» - άμα τε και ορθόδοξο – εαυτό τους.
    Άλλωστε πριν ακόμα από την παρέλαση είχε εμφανιστεί ο Πάγκαλος σε τηλεοπτική εκπομπή να αναρωτιέται όλο δυσφορία γιατί οι γυναίκες πρόσφυγες που θαλασσοπνίγονται στο Αιγαίο κατεβαίνουν στα νησιά μας φορώντας μαντίλα. Λογική απορία για κάποιον που ένα μήνα πριν απορούσε «γιατί δεν πάει ο Στρατός να τους μαζέψει (τους πρόσφυγες) και με τη βία να τους πάει στα στρατόπεδα;»…
    Μετά την παρέλαση την σκυτάλη παρέλαβαν εκλεκτοί δημοσιολόγοι που ωρύονταν από μιντιακές συχνότητες – γνωστές και για την αναζήτηση εκ μέρους στελεχών τους μιας «σοβαρής Χρυσής Αυγής» - που αφιονίστηκαν με την εικόνα της κοπέλας και που κραδαίνοντας τα λάβαρα του ’21 ούρλιαζαν ότι «την 25η Μαρτίου εορτάζομεν την ανεξαρτησία μας από τους Οθωμανούς και τις μαντίλες τους».
    Φυσικά, μέσα στο κλίμα που επιχειρήθηκε να δημιουργηθεί, εκτός από την ξεφτίλα, έδωσε το δικό της παρών και η μαυρίλα. Δεν θα μπορούσε να λείπει η ναζιστική συμμορία με το γνωστό ύφος της:

     
Τώρα βέβαια οι λόγοι για τους οποίους αγωνίστηκαν οι Έλληνες το ’21 είναι ελαφρώς διαφορετικοί. Έτσι τουλάχιστον μας διδάσκει ο Ρήγας Φεραίος:

«Σ' Ανατολή και Δύση και Νότον και Βοριά/ για την πατρίδα όλοι να 'χωμεν μία καρδιά/ στην πίστη του καθένας ελεύθερος να ζει/ στη δόξαν του πολέμου να τρέξωμεν μαζί/ Βούλγαροι κι Αρβανίτες, Αρμένιοι και Ρωμιοί,/ αράπηδες και άσπροι, με μια κοινή ορμή,/ για την Ελευθερίαν να ζώσωμεν σπαθί/ πως είμαστ' αντρειωμένοι παντού να ξακουστεί.

    Βούλγαροι κι Αρβανίτες, Αρμένιοι και Ρωμιοί/ Αράπηδες και άσπροι με μια κοινή ορμή/ για την ελευθερία να ζώσουμε σπαθί/ να σφάξουμε τους λύκους που το ζυγόν βαστούν/ και Χριστιανούς και Τούρκους σκληρά τους τυραννούν».

    Αυτά έγραφε τότε ο Ρήγας Φεραίος. Και θα πείτε τι σχέση μπορεί να έχει ο Ρήγας με τους ναζί; Ε, καμία, φυσικά.
    Πάμε παρακάτω:
    Αν η συζήτηση που επιχείρησαν να προκαλέσουν εκείνοι που πετούν ή καλύπτουν εκείνους που πετούν γουρουνοκεφαλές σε πρόσφυγες είχε να κάνει με την αντιπαράθεση στον σκοταδισμό, τα πράγματα θα έμπαιναν σε άλλη βάση.
    Αλλά τι σχέση με συζήτηση μπορεί να έχουν τα γουρουνοειδή; Τι είδους «αντισκοταδιστικός πολιτισμός» είναι εκείνος που πετάει γουρουνοκεφαλές σε ανθρώπους; Και σε ποιο εδάφιο του ελληνικού πολιτισμού ευδοκιμούν τέτοιες αθλιότητες;
    Επιπλέον, ας συγκρίνουμε, τον «αντισκοταδισμό» των υμνητών της σβάστικας με τα λόγια της ίδιας της κοπελίτσας, της 18χρονης – και αριστούχου - μαθήτριας Αγια Ιμπραήμ, που γεννήθηκε στην Ελλάδα και η καταγωγή της είναι από την Αίγυπτο και που όπως επισήμανε (στο «Εθνος») ήθελε να στείλει ένα μήνυμα κατά του ρατσισμού και του φανατισμού:

«Το περίμενα - λέει - ότι το θέμα θα συζητιόταν. Άλλωστε με τη μαντίλα φαινόμουν διαφορετική από τους υπόλοιπους μαθητές. Ήθελα όμως να περάσω το μήνυμα ότι μπορούμε όλοι μαζί να ζήσουμε ειρηνικά ακόμα και αν είμαστε διαφορετικοί. Έλληνες, Αιγύπτιοι, χριστιανοί και μουσουλμάνοι μπορούμε να είμαστε δίπλα ο ένας στον άλλον από τη στιγμή που δεν υπάρχουν φανατισμός και ρατσισμός. Κατάλαβα ότι αυτό το μήνυμα έγινε αποδεκτό αν και κάποιοι το πήραν αρνητικά».

    Θα το επαναλάβουμε: Συγκρίνετε την κοπέλα με τους «εγέρθητου»...

***

    Πριν κλείσουμε δεν μπορούμε παρά να σημειώσουμε την βαθύτατη υποκρισία που αναδύεται τόσο από τους φορείς της ξεφτίλας, όσο και από τους φορείς της μαυρίλας.
    Ας ακολουθήσουμε την σοφή προσέγγιση των Κινέζων ότι «μια φωτογραφία – χίλιες λέξεις»:
    1) Εδώ βλέπουμε εικόνα από την προχτεσινή παρέλαση. Έχουν πρόβλημα και με αυτές τις παραδοσιακές μαντίλες οι «ορθοδοξο-ελληναράδες»; Και γιατί δεν το έχουν εκφράσει 200 χρόνια τώρα;

    2) Κι αυτή η εικόνα, από την παρέλαση είναι. Ευτυχώς! Α, ναι: Η πρώτη χώρα στον κόσμο που αναγνώρισε την Ελληνική Επανάσταση – ήδη από το 1822 και ενώ οι Μεγάλες Δυνάμεις αποκαλούσαν τους Έλληνες «τρομοκράτες» - ήταν μια μικρή δημοκρατία στην άλλη άκρη του κόσμου: Η Αϊτή. Η χώρα αυτή που το 1803 είχε σπάσει τα δεσμά της δουλοκτησίας και είχε διώξει τους γάλλους δουλοκτήτες από το έδαφός της, κατοικείται από ανθρώπους που έχουν το ίδιο χρώμα με την πανέμορφη Ελληνοπούλα της φωτογραφίας.

    3) Τούτη η κοπελάρα είναι Κούρδισα αντάρτισσα. Πολεμάει τους ISIS με το όπλο στο χέρι. Ποιός είναι ενάντια στον σκοταδισμό; Αυτή με την μαντίλα της, ή οι ελληνόφωνοι φασίστες;

    4) Αυτό είναι ένα από τα χαρτονομίσματα με τα οποία έκαναν τις συναλλαγές τους οι Έλληνες μέχρι το 2002. Πώς το άντεχαν οι «ελληναράδες»; Πάλι καλά που δεν ακούσαμε ότι «ευτυχώς που ήρθε το ευρώ και σωθήκαμε από αυτά τα “ισλαμικά” χαρτονομίσματα»!

    5) Αυτή είναι η Μπουμπουλίνα. Γιατί δεν της ζητούν όλοι αυτοί οι γελοίοι να βγάλει την μαντίλα της;

    6) Τούτη η κυρά είναι η Κυρά της Ρω. Το όνομά της έγινε σύμβολο γενναιότητας και πατριωτισμού. Κάθε μέρα, επί 40 χρόνια, πήγαινε στην άκρη του νησιού της, 4 μίλια δυτικά από το Καστελόριζο και σε απόσταση 12 μιλίων από τις τουρκικές ακτές, σηκώνοντας την ελληνική σημαία. Υπάρχει κάποιο πρόβλημα με την μαντίλα της;

    7) Εδώ δεν έχουμε να πούμε τίποτα. Μόνο σεβασμό έχουμε για τους ανθρώπους και την πίστη τους. Σεβασμό. Για όλους τους ανθρώπους. Εκτός από εκείνους τους θεομπαίχτες που δεν έχουν ούτε τον Θεό τους ούτε την (μαντιλοφόρα) Παναγία τους.

    Και κάτι ακόμα: Οι ναζί της Χρυσής Αυγής, αυτοί που μαγαρίζουν τη μνήμη των ηρώων του ’21, εκτοξεύουν αντιισλαμικό δηλητήριο, κάνουν δηλώσεις ενάντια στα τζαμιά, στους μουσουλμάνους, στις μαντίλες.
    Φυσικά, στην πραγματικότητα, δεν έχουν κανένα πρόβλημα ούτε με τα μουσουλμανικά φέσια, ούτε με τα οθωμανικά φακιόλια. Υπό μία προϋπόθεση: Να είναι ναζιστικά!
    Η φωτογραφία του υποφυρερίσκου της Χρυσής Αυγής, του Παππά, καπελωμένου με το μουσουλμανικό φέσι που φορούσαν οι μουσουλμανικές μεραρχίες των SS στα Βαλκάνια το 1943, η φωτογραφία με το «καλό φέσι» (καλό, αρκεί να έχει επάνω τη σβάστικα και τις χιτλερικές νεκροκεφαλές), πράγματι είναι χίλιες λέξεις…   

email: mpog@enikos.gr

Διαβάστε περισσότερα

Νίκος Καλογερόπουλος: Αυτά πουλημένα τομάρια είναι, αλλά ας ξυπνήσει κι ο Έλληνας!

[...] Αυτά πουλημένα τομάρια είναι, αλλά ας ξυπνήσει κι ο Έλληνας! Ας ξυπνήσει κι  ο Έλληνας, να δει τι ψηφίζει εν πάση περιπτώσει! Αλλά δεν ξέρω τι έχει πάθει ο Έλληνας, και κοιμάται ολόρθος! Θυμάσαι τι λέει ο Βάρναλης; Άιντε θύμα, άιντε ψώνιο, άιντε σύμβολο αιώνιο, αν ξυπνήσεις μονομιάς θα ‘ρθει ανάποδα ο ντουνιάς!  Άιντε να δούμε… πότε, στο διάολο, θα ξυπνήσει!" Ο ηθοποιός, συγγραφέας και τραγουδοποιός Νίκος Καλογερόπουλος, μιλά στην Κρυσταλία Πατούλη, με αφορμή το κλείσιμο της κρατικής ραδιοτηλεόρασης, και συμμετέχοντας στην ακτιβιστική Έρευνα για την Κρίση που δημοσιεύεται στο tvxs από το 2010.

N.K.: Η αφορμή δεν είναι για να μιλήσουμε μόνο γι' αυτό που συνέβη, αλλά είναι η αφορμή για να φύγουν όλοι αυτοί οι μαμούχαλοι και να πάνε από κει που ήρθανε! Αυτή η αφορμή να γίνει η ΕΡΤ.
Και πιστεύω ότι ο κόσμος δεν πάει εκεί για να συμπαρασταθεί μόνο στους εργαζόμενους της ΕΡΤ, γιατί οι άνεργοι είναι δύο εκατομμύρια Έλληνες! Πάει, γιατί δεν γούσταρε αυτή την ξεφτίλα να κατεβάσουν τους διακόπτες και να γίνει σκοτάδι, μαύρη νύχτα, στο εθνικό ραδιοτηλεοπτικό δίκτυο. Το οποιο ανήκει σε μας! Δεν ανήκει σ’ αυτούς!
Κι αφού όλες οι πρασινοσκουφίτσες και οι γαλαζοσκουφίτσες είναι εκεί μέσα -γιατί οι ίδιοι τους διορίσανε- δεν μπορούσανε να κάνουν εξυγίανση; Αν θέλανε να την κάνουν, θα λέγανε: ώπα! Κράτα 100 μέσα! Ή 50! Όσους θέλεις κράτα!
Αλλά δεν θα κλείσεις όλο το κανάλι!
Εγώ με την Ερτ δεν τά χω καλά. Παρόλο που τις πιο ωραίες μου δουλειές εκεί της έκανα, έχω να πατήσω το πόδι μου 20 χρόνια. Δεν γουστάρανε εμένα, αλλά δεν τους γούσταρα και γω.
Όμως, το κανάλι, δεν έπρεπε να κλείσει με τίποτα! Μου θύμισε τους Γερμανούς που ήρθανε και φωνάζανε ράους, και μπαμ τους κλείσανε!

Αλλά, φοβάμαι, ότι αυτό το έκανε ο Σαμαράς, γιατί δεν είχε που να σταθεί. Για να καλύψει τις πομπές του με τους Ρώσους, και με όλα αυτά που κάνανε.
Πενήντα – πενήντα το’ χω... Να είναι δηλαδή είτε 50% η μαλακίας τους, είτε κόλπο για να την κάνουνε… Γιατί είναι τρόμπες. Έτσι πιστεύω. Αλλά το άλλο 50% το ‘χω, ότι δεν είχε που να πάει. Kαι με τούτη δω την κίνηση πήγε να κάνει και το μάγκα… ότι πάει να κάνει κάθαρση, και να βρει ευκαιρία να την κοπανήσει και να φύγει. Παίζει και αυτό.
Γιατί αυτοί είναι παράλογοι εντελώς, δεν μπορείς να τους πιάσεις πουθενά. Λες, τώρα, μαλάκας είναι; Ή επικίνδυνος; Αλλά ο μαλάκας είναι και επικίνδυνος. Γι’ αυτό είναι αήττητος ο μαλάκας. Γιατί στρέφεται εναντίον του εαυτού του πρώτα. Κατάλαβες;
Τώρα από μαλακία το κάνανε; Ή… Δεν ξέρω. Τι να πω; Ή από τη μαλακία τους, ή από το φασισμό τους!

Γιατί, αυτό, στρέφεται εναντίον τους. Δεν το φανανταζόντουσαν ότι θα γίνει αυτή η ιστορία τώρα, και το κράξιμο από τα διεθνή μέσα. Αυτό, δεν το φαντάζονταν…

Αλλά τώρα εμείς να πάρουμε αφορμή και να τους πάρουμε φαλάγγι! Να φύγουνε! Ο κόσμος πρέπει να βγει όλος έξω, να γεμίσει η Μεσογείων! Όλοι οι άνεργοι, δύο εκατομμύρια, να πάνε εκεί κάτω. Και ένα εκατομμύριο να πάνε, σε μια βδομάδα έχουνε φύγει με ελικόπτερο σινούκ!

Κρ.Π.: Γενικά, σε όλη αυτή την κρίση γενικά που έχει ξεσπάσει εδώ και χρόνια, προσωπικά πώς έχεις αντιδράσει;

Ν.Κ.: Ηθοποιός είμαι, συγγραφέας είμαι, τραγουδοποιός είμαι. Αυτά κάνω. Μέσα από κει, κάνω αυτό που νομίζω σωστό. Για τον πολιτισμό. Εκεί μπορώ να προσφέρω και να εργαστώ.
Πήρα, λοιπόν, τα τραίνα εδώ στην Κυπαρισσία, που τα ριμάξανε… Γιατί το τραίνο δεν έρχεται πια στην Κυπαρισσία! Άμα δεις έχει μείνει μόνο μια ταμπέλα εδώ δίπλα... Από τη στιγμή που ολοκληρώθηκε το έργο και ανακαινίστηκαν τα βαγόνια, οι γραμμές, οι σταθμοί, και όλα, μετά από μια βδομάδα έκλεισε! Τόσο ηλίθιοι είναι! Τόσο πουλημένοι.
Και πήρα αυτά τα δύο κτήρια που αφήσανε, και χρησιμοποιώντας στην κυριολεξία από τα σκουπίδια όλα τα παλιά υλικά, και ότι είχα, αν και δεν είχα πολλά ποτέ, δεν φημίζομαι για τα πλούτη μου, αλλά τά βαλα όλα, και το ένα το έκανα μουσική σκηνή και θεατράκι, που το λέω «Τραινοτεχνίον» και ξεκινάει από τέλος του μήνα να λειτουργεί.
Και το άλλο κτήριο, θα το κάνω μεγάλο μπακάλικο Μεσσηνιακών αγροτικών προϊόντων. Επιλεγμένα, όμως. Από τα μαγκάκια που κάνουν αυτό που κάνουν με συνείδηση και αγάπη! Ο ένας φτιάχνει ωραίες ελιές, ο άλλος κάνει λάδι εξαιρετικό, ο άλλος κάνει μέλια. Όλα τα προϊόντα της Μεσσηνίας!

Και βρίσκω μια συμπαράσταση από εδώ, από αυτούς που καταλαβαίνουν... κι έχω συγκινηθεί βαθύτατα. Ο ένας έχει μπουλντόζες, χωματουργικά και τέτοια. Ούτε τα πετρέλαια δεν θέλει! Ο άλλος αναλαμβάνει να κάνει τη διαμόρφωση του εξωτερικού χώρου, ο άλλος μας κάνει δώρο όλα τα ηχητικά μας, άλλος έβαλε τις μπογιές. Πραγματικά έτσι γίνεται αυτό. Κι είναι ένας χώρος και ένα έργο που ανήκει σε όλη την περιφέρεια! Εγώ έτσι αντιστέκομαι.

Κρ.Π.: Δηλαδή, από τη μια ο πολιτισμικός και από την άλλη ο φυσικός μας πλούτος;

Ν.Κ.: Μαζί πάνε αυτά! Αλλά, είναι τόσο ξεφτίλες… Έρχονται κάτι κινέζοι εδώ, οι οποίοι έχουν ξετρελαθεί με το λάδι. Από μια κουταλιά λάδι να έτρωγε κάθε κινέζος, θα είχαμε δώσει όλο το λάδι μας στην τιμή που το αξίζει! Δεν σου λέω ακριβά ή φτηνά, αλλά εκεί που του αξίζει!

Διότι, τώρα, το έχουνε μόνο δύο ευρώ το κιλό! Έρχονται οι μαφιόζοι οι Ιταλοί, και οι Ισπανοί, παίρνουνε το λάδι και το πάνε στην Ιταλία και στην Ισπανία, και μετά το φέρνουνε και το πουλάνε στα δικά μας σούπερ μάρκετ σε εκατονταπλάσια τιμή! Κατάλαβες;

Είναι σαν τα πετρέλαια που έχουμε, και τα αέρια! Που δεν θέλουνε να τα βγάλουνε. Θυμάσαι στις εκπομπές του Χαρδαβέλα, που τα έλεγε, και τον χλευάζανε; Ειδικά αυτός ο μαμούχαλος ο «μαζί τα φάγαμε», που του έλεγε, βάλε μου κανά λίτρο πετρέλαιο, και τον εδούλευε.

Αλλά δεν ντρέπονται οι λεχρίτες! Πιάσανε και κλείσανε από πάνω και την Ερτ! Κι οι Ακρίτες μας, τώρα θα βλέπουνε μόνο τα τούρκικα!  Άμα μείνουμε αυτοί επάνω; Είναι ικανοί, να κάνουνε επίσημη γλώσσα την τουρκική! Όπως η Διαμαντοπούλου, είχε πει να κάνουμε την αγγλλική! Κι όλοι αυτοί, εξακολουθούν να είναι παράγοντες!

Αυτά πουλημένα τομάρια είναι, αλλά ας ξυπνήσει κι ο Έλληνας! Ας ξυπνήσει κι  ο Έλληνας, να δει τι ψηφίζει εν πάση περιπτώσει! Αλλά δεν ξέρω τι έχει πάθει ο Έλληνας, και κοιμάται ολόρθος! Θυμάσαι τι λέει ο Βάρναλης; Άιντε θύμα, άιντε ψώνιο, άιντε σύμβολο αιώνιο, αν ξυπνήσεις μονομιάς θα ‘ρθει ανάποδα ο ντουνιάς!  Άιντε να δούμε… πότε, στο διάολο, θα ξυπνήσει!-
---
Υπογραφές διαμαρτυρίας για το κλείσιμο της ΕΡΤ - ΕΔΩ

Διαβάστε περισσότερα

«Παιδί είναι – δεν καταλαβαίνει». Τι καταλαβαίνουν τελικά τα παιδιά και τι κάνουμε εμείς γι' αυτό;

Πόσο αντιφατικοί είμαστε αλήθεια εμείς οι γονείς! Από τη μια λέμε «παιδί είναι – δεν καταλαβαίνει» και από την άλλη «τα παιδιά καταλαβαίνουν τα πάντα». Τι ισχύει τελικά;

Στην ερώτηση τι καταλαβαίνει ένα παιδί, η απάντηση είναι «εξαρτάται». Εξαρτάται από την ηλικία του παιδιού, τον χαρακτήρα του και το θέμα. ‘Αλλα πράγματα μπορεί να κατανοήσει ένα παιδάκι 4 ετών και άλλα ένας έφηβος 11 χρονών.
Ωστόσο, έχει διαπιστωθεί σε σχετικές έρευνες ότι οι γονείς σπάνια μπορούν να προβλέψουν σωστά τι θα καταλάβει το παιδί τους σε μια συγκεκριμένη περίσταση. Φαίνεται πως συχνά οι γονείς είναι τόσο κοντά, τόσο «ταυτισμένοι» με το παιδί τους που δεν καταφέρνουν να το δουν σαν ξεχωριστό άτομο. ‘Ετσι, δεν αξιολογούν πάντα σωστά τις αντιληπτικές του δυνατότητες και δυσκολεύονται να προβλέψουν τι θα αντιληφθεί το παιδί τους για ένα ζήτημα.
Το μόνο σίγουρο είναι ότι το παιδί, ακόμα και το πολύ μικρό ή το χαμηλής νοημοσύνης παιδί, «πιάνει» τον συναισθηματικό τόνο και την ατμόσφαιρα γύρω του. Αν έχουμε ένα σοβαρό οικονομικό πρόβλημα που μας αγχώνει, το παιδί μπορεί, ακόμα κι αν του το εξηγήσουμε, να μην κατανοήσει όλες τις λεπτομέρειες. Σίγουρα όμως θα νιώσει την έντασή μας ή τη στενοχώρια μας.
Το παιδί, όσο μικρό κι αν είναι διαισθάνεται τα συναισθήματα των γύρω του, βλέπει τις εκφράσεις και τις αντιδράσεις τους, ακούει τον τόνο της φωνής τους. Το δίχρονο παιδάκι που θα δει μια μαμά να φωνάζει, νιώθει στο πετσί του την ένταση της και του προξενεί στρες, παρόλο που μπορεί ακόμα να μην ξέρει καν τη λέξη «θυμός» και επομένως να μην μπορεί να σκεφτεί «η μαμά είναι θυμωμένη».
Ως γονείς, λοιπόν, θα έπρεπε να μας απασχολούν δύο σχετικά ερωτήματα. Κατ΄αρχήν τι καταλαβαίνει το παιδί ως προς τις λεπτομέρειες ενός πραγματικού συμβάντος (είτε πρόκειται για ένα γεγονός, είτε για μια συζήτηση, για σχόλια που κάνουμε, κλπ.) Κατά δεύτερο, τι αισθάνεται το παιδί βιώνοντας το συναισθηματικό φορτίο του συμβάντος αυτού.
‘Ενα παιδί οκτώ ετών μπορεί να μην καταλαβαίνει τι ακριβώς σημαίνει απόλυση, καρκίνος ή θάνατος. Διαισθάνεται όμως ότι κάτι άσχημο συμβαίνει και ότι εμείς νιώθουμε άσχημα γι αυτό.
Και χρειάζεται τη βοήθεια μας για να επεξεργαστεί αυτό που αισθάνεται. Και αυτό είναι κάτι που δεν πρέπει να ξεχνάμε ποτέ ως γονείς: το παιδί μας χρειάζεται για να το βοηθήσουμε να ονομάσει κάπως και να εκφράσει τα δυσάρεστα συναισθήματα που βιώνει όταν κάτι άσχημο συμβαίνει. Μόνο του δεν είναι σε θέση να το κάνει και αν δεν το κάνει, τα συναισθήματα αυτά θα παραμείνουν μπερδεμένα μέσα του και θα το μπλοκάρουν.
Από την άλλη μεριά, συχνά τα παιδιά ακούν κάποιες συζητήσεις ή νιώθουν την ένταση στην ατμόσφαιρα και βγάζουν εσφαλμένα συμπεράσματα για το τι συμβαίνει τα οποία μπορούν να τα αγχώσουν χωρίς λόγο. Ο γονιός μπορεί να γυρίσει εκνευρισμένος από την εφορία και να πει κάτι πολύ βαρύ του τύπου «θα πάθω εγκεφαλικό στο τέλος» χωρίς να εννοεί βέβαια πραγματικά ότι θα το πάθει. Το παιδί που το ακούει όμως είναι πιθανό να νομίζει ότι πραγματικά συμβαίνει κάτι πολύ κακό και ότι ο πατέρας του μπορεί να αρρωστήσει.
Το τρομερό είναι ότι αν ένα παιδί βγάλει λάθος συμπέρασμα για το πρόβλημα που βιώνει ο γονιός, είναι πιθανό να μην μιλήσει ποτέ γι΄αυτό καθαρά προκειμένου να μην στενοχωρήσει τον γονιό. ‘Ετσι η παρεξήγηση δεν θα λυθεί ποτέ και το παιδί θα μείνει μόνο του να διαχειριστεί αυτό που νομίζει ότι συμβαίνει.
Καλό θα ήταν, λοιπόν, να έχουμε πάντα κατα νου ότι το παιδί μας αντιλαμβάνεται κάποια πράγματα από όσα συμβαίνουν αλλά δεν ξέρουμε ποιά ακριβώς και με τι τρόπο. Για τον λόγο αυτό πρέπει να επιλέγουμε συνειδητά τι θεωρούμε σωστό να μάθει το παιδί και τι όχι.
Αν συμβαίνει κάτι που για κάποιο λόγο επιλέγουμε να το κρύψουμε από το παιδί, τότε καλό θα ήταν πραγματικά να το κρύψουμε. ‘Οχι να αφήνουμε το παιδί να ακούει μισόλογα, να μας βλέπει «κάπως» αλλά να παριστάνουμε ότι δεν συμβαίνει τίποτα. Η στάση αυτή είναι πολύ επικίνδυνγη και μπορεί να δημιουργήσει πολλά προβλήματα στο παιδί. Αν το παιδί καταλαβαίνει ότι κάτι δεν πάει καλά κι εμείς επιμένουμε πως δεν συμβαίνει τίποτα, θα βγάλει λάθος συμπεράσματα, δεν θα μας εμπιστεύεται, θα αμφιβάλλει για την αντιληπτική του ικανότητα, και θα έχει μια συναισθηματική φόρτιση που δεν θα ξέρει τι να την κάνει.
Ωστόσο, καλό θα ήταν ως γονείς να μην κρυβόμαστε πίσω από το μικρό μας δαχτυλάκι. ‘Οταν συμβαίνει κάτι άσχημο, το παιδί το νιώθει. Είναι προτιμότερο να μιλήσουμε καθαρά γι΄αυτό, με τρόπο που ταιριάζει στην ηλικία και τη νοημοσύνη του παιδιού. Να παρουσιάσουμε τη δυσάρεστη αλήθεια μέσα σε ένα θετικό πλαίσιο του τύπου «θα τα καταφέρουμε», και να το βοηθήσουμε να εκφράσει τα συναισθήματά και τις απορίες του. Να το καθησυχάσουμε ρεαλιστικά (όχι με ψεύτικες υποσχέσεις) και να το ενθαρρύνουμε. ‘Ετσι μέσα από την άσχημη κατάσταση που όλοι βιώνουμε, θα διδάξουμε στο παιδί μας κάποια πολύτιμα πράγματα όπως ότι είμαστε μαζί στα δύσκολα, ότι αντέχουμε, ότι μπορούν τα πράγματα να γίνουν καλύτερα.
________________
Σοφία Ανδρεοπούλου, Ψυχολόγος – Οικογενειακή Θεραπεύτρια
Πηγή: sophiaandreopoulou.gr via antikleidi.com

 

 

Διαβάστε περισσότερα

Οδύσσεια χωρίς Ιθάκη...

ΠΑΝΤΕΛΗΣ ΜΠΟΥΚΑΛΑΣ

Ενα κουφάρι πόλης απόμεινε από την Παλμύρα. Αυτό ανακατέλαβε ο στρατός του καθεστώτος Ασαντ, εκδιώκοντας τους βαρβάρους του Ισλαμικού Κράτους, γηγενείς και Ευρωπαίους. Σοκαριστικές οι εικόνες από την ερειπωμένη πόλη, θα μπορούσαν να αποστομώσουν και τους πλέον μικρόκαρδους απ’ όσους εδώ και στην υπόλοιπη Ευρώπη καταγγέλλουν τους πρόσφυγες σαν καλοπερασάκηδες που παράτησαν την πατρίδα τους χωρίς σοβαρό λόγο. Αλλά βέβαια θα έπαυαν να υβρίζουν μόνο αν επρόκειτο για ανθρώπους διατεθειμένους να αρνηθούν τα εθελότυφλα δόγματά τους μπροστά στην κατάφωρη πραγματικότητα. Και κάτι τέτοιο δεν συμβαίνει.

Δεν λοιδορούν, όμως, μόνο αυτοί τους πρόσφυγες. Δεν είναι αυτοί οι μόνοι που τους περιφρονούν, βασιζόμενοι απροκάλυπτα ή κουτοπόνηρα σε ρατσιστικά κριτήρια. Οι παγίδες και οι κίνδυνοι που έχουν να αντιμετωπίσουν στη ατέρμονη Οδύσσειά τους είναι πάμπολλοι. Και δεν είναι προετοιμασμένοι για όλους. Γνωρίζουν, βέβαια, πως οι διακινητές δεν θα διστάσουν να τους αποσπάσουν εκβιαστικά και τα τελευταία ευρώ τους ή να τους πουλήσουν διαλυμένες βάρκες και μαϊμουδοσωσίβια.

Υποψιάζονται ότι στον δρόμο μπορεί να πέσουν σε κλέφτες και σε κάθε λογής απατεώνες, που θα τους χρεώσουν ένα πεντάευρο το νεράκι κι άλλο τόσο τη φόρτιση του κινητού τους, αλλά και σε φονταμενταλιστές δυτικού τύπου που θα τους κοροϊδέψουν πετώντας τους γουρουνοκεφαλές. Ξέρουν επίσης ότι από τα λόγια των πολιτικών που τάχα έχουν χάσει τον ύπνο τους από τα προσφυγικά βάσανα, είκοσι θ’ ακούνε και πρέπει να κρατάνε ένα μόνο – και αυτό πολύ είναι.

Ολα αυτά, ωστόσο, κι άλλα χειρότερα, θα τα καταπιούν εύκολα και θα πειστούν να εμπιστευτούν και πάλι το ανθρώπινο είδος, αν κάποιος άγνωστος τους προσφέρει μια φραντζόλα ψωμί, ένα σκουφί, μια μπάλα για τον πιτσιρικά. Είναι όμως εντελώς απροετοίμαστοι, ψυχικά και πνευματικά, για το ενδεχόμενο να βρεθούν γελασμένοι ή να εκτεθούν σε σοβαρό κίνδυνο από ανθρώπους που δείχνουν να τους συμπαραστέκονται, είναι όμως μπλεγμένοι με τις κατασκευές του μυαλού τους και τα φαντάσματά του. Αυτή είναι η πιο αθώα ερμηνεία της νέας εξαπάτησης των προσφύγων («το μεσημέρι θ’ ανοίξουν τα σύνορα...») που βρίσκονται καθηλωμένοι στην Ειδομένη. Και αυτή ενδιαφέρει εδώ. Οι υπόλοιπες εικασίες για σκοτεινά κέντρα, πρακτοριλίκια και λοιπά συνωμοσιολογικά έχουν τους δικούς τους πνευματικούς πατέρες και διακινητές.

Ανθρωποι που βρίσκονται στην έσχατη απόγνωση, μετέωροι ανάμεσα στο τίποτε της πατρίδας τους και το (μέχρι στιγμής) τίποτε της φυγής τους, είναι αναγκασμένοι να πιστεύουν οτιδήποτε ελπιδοφόρο και φωτεινό, ακόμη κι αν θα το έβρισκαν πάραυτα ανεδαφικό και ψεύτικο αν μπορούσαν να το μετρήσουν με ψυχρό, καθαρό μυαλό. Οσοι δηλώνουν μεν αλληλέγγυοι, αλλά τους εμπαίζουν καλλιεργώντας καταφανώς φρούδες ελπίδες· όσοι επιχειρούν να τους σκηνοθετήσουν σαν κομπάρσους σε «επαναστατικά συμβάντα», που τάχα θα ξεμπροστιάσουν την Ευρώπη ή θα γκρεμίσουν τους φράχτες, προσθέτουν απογοήτευση στην απογοήτευση. Και αδικία στην αδικία.

Διαβάστε περισσότερα

Τα πογκρόμ εναντίον των Ελλήνων μεταναστών ας ταρακουνήσουν τη συνείδησή μας

Νότια Ομάχα, Τορόντο, Κάλγκουρλι και οι πρόσφυγες της Μικρασιατικής Καταστροφής δίνουν απάντηση στις γουρουνοκεφαλές

ΑΝΔΡΕΑΣ ΔΕΝΕΖΑΚΗΣ

Στους δύσκολους καιρούς μας και μέσα σε συνθήκες παρατεταμένης κρίσης, ανάμεσα στα άλλα που έχουμε χάσει ή χάνουμε, κινδυνεύουμε να χάσουμε και τον ανθρωπισμό μας. Προσπαθούμε να ισορροπήσουμε ανάμεσα στα μεγάλα και οξυμένα προβλήματα επιβίωσης που αντιμετωπίζουμε και τα φαινόμενα ξενοφοβίας και ρατσισμού που φυτρώνουν γύρω μας, μέσα στις αυλές μας.
Είναι καθήκον μας να μην αφήσουμε τη ντροπή της γουρουνοκεφαλής να λεκιάσει τις ψυχές μας.
Ο τόπος στον οποίο ζούμε μαρτυρεί συνεχείς μετακινήσεις πληθυσμών, μεταναστεύσεις και προσφυγικά ρεύματα.
Από τον 12ο αιώνα π.Χ., όπου μπορεί να φτάσει με σχετική σιγουριά η ιστορική μας γνώση, μέχρι σήμερα, μεγάλες ομάδες πληθυσμών πότε έρχονται και εγκαθίστανται στη Νότια Βαλκανική, και πότε φεύγουν από εδώ  σε άλλους τόπους σε Ανατολή και Δύση, σε Βορά και Νότο.
Τον 19ο αιώνα, αμέσως κιόλας μετά την Ελληνική Επανάσταση και τη δημιουργία του σύγχρονου ανεξάρτητου ελληνικού κράτους, το 1830, σημειώνονται μεταναστευτικά ρεύματα κύρια προς τις επαρχίες της …Οθωμανικής Αυτοκρατορίας. Από την Πελοπόννησο,  τη Στερεά Ελλάδα και τα νησιά του Αιγαίου χιλιάδες Έλληνες προσπαθούν να ξεφύγουν από την άθλια οικονομική κατάσταση και τις συνέπειες της πρώτης πτώχευσης του 1827 και να βρουν καλύτερες συνθήκες ζωής στην Κωνσταντινούπολη και τις μικρασιατικές ακτές.
Ακολούθησαν η δεύτερη πτώχευση του 1843, η Τρίτη πτώχευση, του Τρικούπη, το 1893, ο ελληνοτουρκικός πόλεμος του 1897 και οι Βαλκανικοί πόλεμοι του 1912 – 1913 που συνοδεύτηκαν από τα μεγάλα μεταναστευτικά ρεύματα προς την Ευρώπη και την Αμερική.
Η μικρασιατική καταστροφή του 1922 οδήγησε πάνω από 1.500.000 Ελληνες πρόσφυγες στη χώρα μας από την Τουρκία, οι οποίοι αντιμετώπισαν άθλιες συνθήκες επιβίωσης και την αντιπροσφυγική, ξενοφοβική συμπεριφορά αρκετών Ελλήνων της «παλαιάς Ελλάδας».
Οι Ελληνες μετανάστες, αντιμετώπισαν εχθρότητα, ρατσισμό, υποτίμηση. Αισθάνθηκαν ανεπιθύμητοι, πολίτες δεύτερης κατηγορίας. Αυτές οι συμπεριφορές έφτασαν ακόμα και σε επίπεδα πογκρόμ απέναντι στους Ελληνες μετανάστες. Χαρακτηριστικά ήταν τα γεγονότα στις ΗΠΑ το 1909, στον Καναδά το 1918 και στην Αυστραλία το 1935.

Οι μετανάστες, επιβάτες της τρίτης θέσης, πέρναγαν από ιατρική εξέταση στο Ελλις Αίλαντ

ΗΠΑ, Νότια Ομάχα 1909

Χιλιάδες συμπατριώτες μας, διωγμένοι από τη φτώχεια, επιλέξανε τις ΗΠΑ, τη «Γη της Επαγγελίας». Μετά από ένα ταξίδι κάτω από άθλιες συνθήκες, στα αμπάρια των πλοίων, αντιμετώπιζαν την Καραντίνα, τα Κέντρα Διαλογής, τα Hot Spot της εποχής,  το περίφημο Ελλις Αϊλαντ, όπου ακόμα κι ένα κρύωμα από το ταξίδι ήταν αρκετό να σε γυρίσει πίσω. Ανεπιθύμητοι κρίνονταν όσοι δεν φαινόντουσαν αρκετά γεροί για βαριές δουλειές ή δεν είχαν έναν συγγενή ή φίλο να εγγυηθεί ότι θα έβρισκαν ένα κομμάτι ψωμί και ένα κρεβάτι.
Οσοι κατάφερναν, με νόμιμους ή παράνομους τρόπους, να περάσουν τις πύλες εισόδου, βρέθηκαν αντιμέτωποι και με Ελληνες μετανάστες προηγούμενων γενιών, τους Πατρόνους, οι οποίοι τους εκμεταλλεύτηκαν άγρια. Μαζί με άλλες εθνότητες, Ιταλούς, Σλάβους, Ισπανούς, αφρικανούς και ασιάτες, αντιμετώπισαν έναν ξέφρενο ρατσισμό ακόμα και την Κου Κλουξ Κλαν. Ειδικότερα οι Ελληνες ήταν: οι βρόμικοι, υπάνθρωποι, απολίτιστοι, άγριοι, βιαστές, επιρρεπείς στο έγκλημα, τεμπέληδες, χαρτοπαίχτες, παιδεραστές, απεργοσπάστες, απατεώνες, τσαντάκηδες, αλκοολικοί, αντικοινωνικά στοιχεία. Σχεδόν όλα αυτά που ακούμε γύρω μας να χρεώνονται στους πρόσφυγες από το Αφγανιστάν, τη Συρία, το Ιράκ, το Πακιστάν ή παλιότερα τους Αλβανούς, τους Νιγηριανούς, τους Βούλγαρους, τους Πολωνούς και πάει λέγοντας.
Στις αρχές του 20ου αιώνα, στη Νότια Ομάχα της Νεμπράσκα σε μια πόλη 35.000 κατοίκων καταγράφεται μια ελληνική κοινότητα 2 – 3 χιλιάδων κατοίκων,  εργάτες στα τοπικά σφαγεία και τους σιδηροδρόμους οι περισσότεροι, και κάποιοι μικρέμποροι.
Ενας νεαρός μετανάστης, ο Γιάννης Μασουρίδης, που είχε φύγει από ένα χωριό της Καλαμάτας το 1906, συλλαμβάνεται, έπειτα από καταγγελία, κατηγορούμενος ότι «είχε σχέσεις» με μια ανήλικη κοπέλα, 17 χρόνων, η οποία του έκανε μαθήματα αγγλικών. Ηταν Σάββατο 19 Φεβρουαρίου του 1909. Τη στιγμή της σύλληψης ανταλλάχτηκαν πυροβολισμοί με αποτέλεσμα τον τραυματισμό του Μασουρίδη και το θάνατο του αστυνομικού Εντ Λόουρι. Ο Μασουρίδης κινδυνεύει με λιντσάρισμα από μερικές εκατοντάδες που συγκεντρώθηκαν αμέσως με αυτό τον σκοπό. Η αστυνομία με δυσκολία καταφέρνει να τον φυγαδεύσει με ασθενοφόρο, άσχημα χτυπημένο και αναίσθητο.
Την επόμενη μέρα αρχίζει εκστρατεία κατά των «βρωμερών Ελλήνων», το αίτημα είναι να φύγουν οι μετανάστες από την περιοχή. Οι εφημερίδες αμέσως γράφουν για τον «Ελληνα δολοφόνο» και δημοσίευσαν την εμπρηστική ανθελληνική προκήρυξη όπου γινόταν λόγος για τους «βρομερούς Ελληνες που επιτίθενται στις γυναίκες μας και χτυπούν τους περαστικούς στο δρόμο, που διατηρούν χαρτοπαιχτικές λέσχες και κάθε λογής παρανομίες». Στο κλείσιμο της προκήρυξης γινόταν έκκληση για συνάντηση στο Δημαρχείο «όπου θα πάρουμε μέτρα για να διώξουμε τους Ελληνες από την πόλη μας.» (εφημερίδες World Herald και Daily News, 20.2.1909).

Οι πετυχημένοι (πίσω οι ίσκιοι τους απεικονίζουν τους ίδιους όταν έφθαναν στις ΗΠΑ) 

διώχνουν τους φτωχούς νεόφερτους (αμερικανικό σκίτσο της εποχής από το λεύκωμα «Οπου γη Ελλάδα…»). 

ΕΘΝΟΣ 20.2.2010

Την επομένη το κύριο άρθρο της Herald αναφερόταν στον Μασουρίδη με τα ακόλουθα λόγια: «Ενας Ελληνας που στη γενέτειρά του δεν είχε ποτέ το προνόμιο να υψώσει το κεφάλι του προς τα πάνω (…) η μόνη του σκέψη ήταν να σκοτώσει, να σκοτώσει.»
Την Δευτέρα 21 Φεβρουαρίου 1909 οργανώνεται συγκέντρωση χιλίων κατοίκων που γρήγορα μετατρέπεται σε συλλαλητήριο το οποίο κατέληξε σε ανεξέλεγκτη βία. Με κραυγές «θάνατος στους Ελληνες», «θυμηθείτε τον καημένο τον Λόουρι» το πλήθος επιτέθηκε στην ελληνική συνοικία, το «Γκρικ-τάουν». Είχε αρχίσει το πογκρόμ κατά των Ελλήνων και όλων όσων έμοιαζαν με Ελληνες. Οσοι από τους ανύποπτους κάτοικους της συνοικίας δε κατάφεραν να ξεφύγουν έπεσαν στα χέρια των φανατισμένων Αμερικάνων και δάρθηκαν χωρίς έλεος.
Στην απελπισία του κάποιος προσπάθησε να αμυνθεί με όπλο και τραυμάτισε ελαφρά δυο παιδιά. Τότε πλέον το πλήθος των επιτιθέμενων χωρίστηκε στα δυο και άρχισε τις λεηλασίες και τα σπασίματα σ’ όλα τα μαγαζιά και τα σπίτια των Ελλήνων. Οι ταραχές συνεχίστηκαν όλη τη μέρα κάτω από τη σιωπηλή επιδοκιμασία κάποιων αστυνομικών και την αδυναμία των τοπικών αρχών.
Επί έξι ώρες το πλήθος «με ρεβόλβερ, με κλομπ και με δαυλούς γύριζε στην πόλη, έπινε τα κλεμμένα ποτά, έκλεβε εμπορεύματα, χτυπούσε όποιον μπορούσε, μέχρι να τρέξει το αίμα από τις πληγές.»
Περίπου 1.300 Ελληνες αναγκάζονται να εγκαταλείψουν την πόλη και μαζί τους άλλοι Βαλκάνιοι.
Μια βδομάδα μετά, απεσταλμένος της ελληνικής πρεσβείας στις ΗΠΑ, που φτάνει στην πόλη για να καταγράψει τις καταστροφές , συστήνει στους εναπομείναντες Ελληνες να είναι «κόσμιοι» και «να μη ομιλώσιν εις τας γυναίκας» όταν τις συναντούν στο δρόμο!
Τον Ιούνιο του 1909 ο Μασουρίδης καταδικάζεται σε θάνατο με απαγχονισμό. Σύμφωνα με την κατηγορία πυροβόλησε και σκότωσε τον αστυνομικό επιχειρώντας να διαφύγει. Ο ίδιος ισχυρίστηκε ότι επιχείρησε να πετάξει το όπλο του, όταν τον έπιασαν για να μην πληρώσει το βαρύτατο πρόστιμο. Ο αστυνομικός τον πυροβόλησε τότε και τον τραυμάτισε. Αμυνόμενος πυροβόλησε και η σφαίρα βρήκε τον αστυνομικό στην καρδιά.
Τον Μάιο του 1910 λόγω ανεπάρκειας στοιχείων και παραλείψεων στη διαδικασία, το Ανώτατο Δικαστήριο της Νεμπράσκα ακύρωσε τη θανατική ποινή και επέβαλε στον Μασουρίδη συνολική ποινή 14 ετών. Αυτός έμεινε στις φυλακές πεντέμισι χρόνια και μετά επέστρεψε στο χωριό του στην Ελλάδα.
Μετά το τέλος όμως  των ταραχών η κοινότητα των Ελλήνων της περιοχής σκόρπισε σ’ ολόκληρη την Αμερική. Από τις δύο – τρεις χιλιάδες μεταναστών που ζούσαν στη Νότια Ομάχα μέχρι εκείνο το μοιραίο Σάββατο του Φλεβάρη του 1909, σε λίγους μήνες η απογραφή του 1910 κατέγραφε μόλις 59 άτομα.
Την ίδια βδομάδα με τα επεισόδια αυτά ξέσπασαν παρόμοιες βίαιες ταραχές σε δύο τουλάχιστον πόλεις, στο Κάνσας Σίτι της πολιτείας Κάνσας και στο Ντέιτον του Οχάιο.
Η ιστορία της Ομάχα δεν ήταν η μοναδική. Οι μετανάστες ένιωσαν στο πετσί τους εκατοντάδες διωγμούς, διακρίσεις, ρατσισμό και ξενοφοβία. Ηταν όμως το μαζικότερο πογκρόμ και ξεπερνούσε σε βία και παροξυσμό όσα είχαν προηγηθεί και όσα ήλθαν μετά.

Καναδάς, Τορόντο 1918

Τον Αύγουστο του 1918, 10.000 Καναδοί βετεράνοι του  Α’  Παγκόσμιου Πολέμου μαζί με ένα πλήθος 40.000 «πατριωτών» Καναδών, εξαπέλυσαν πογκρόμ σε βάρος των Ελλήνων μεταναστών του Τορόντο.

Από 2 έως 5 Αυγούστου 1918, όχλος 50.000 βετεράνων και πολιτών διαδήλωσαν στους δρόμους του 

Τορόντο, λεηλατώντας και καταστρέφοντας τις ελληνικές επιχειρήσεις (Ειδικές Συλλογές,

 University of Washington Libraries).

Οι Ελληνες, τους οποίους οι Καναδοί αποκαλούσαν Slackers (τεμπέληδες – φυγόστρατοι), ήταν κυρίως ιδιοκτήτες εστιατορίων ή δούλευαν σαν μάγειροι, ψήστες, σερβιτόροι ή υπάλληλοι εμπορικών καταστημάτων. Κατά τη διάρκεια του Α’ Παγκοσμίου Πολέμου η Ελλάδα παρέμεινε ουδέτερη, με αποτέλεσμα οι Ελληνες του Καναδά να μην κατατάσσονται στον ελληνικό στρατό, οι δε Καναδάς να μην προσλαμβάνει στο δημόσιο τους Ελληνες από φόβο μήπως τελικά η Ελλάδα μπει στον πόλεμο με τη πλευρά της Γερμανίας.

Από τη διαμαρτυρία των βετεράνων πολέμου στο Τορόντο, 1918

Στις 2 Αυγούστου χιλιάδες βετεράνοι του πολέμου είχαν προγραμματίσει το συνέδριο του Μεγάλου Συνδέσμου Βετεράνων Πολέμου στο Τορόντο για την αντιμετώπιση των οξυμένων προβλημάτων που αντιμετώπιζαν γυρνώντας από το μέτωπο, ανάπηροι, ταλαιπωρημένοι και σε άθλια κατάσταση. Για αυτή τους τη κατάσταση πολύ εύκολα θεώρησαν υπεύθυνους τους Slackers Ελληνες.
Η αφορμή δόθηκε την προηγούμενη μέρα, όταν ένας ανάπηρος βετεράνος, ο Κλόντ Κλιντερνάι (Claude Cludernay) μεθυσμένος μπήκε στο ελληνικής ιδιοκτησίας  White City Café, στην Yonge Street, προκάλεσε καυγά και χτύπησε έναν σερβιτόρο, ο οποίος τον πέταξε έξω από το μαγαζί και κάλεσε την αστυνομία.
Ο Κλιντερνάι συνελήφθη και πέρασε το βράδυ του στο αστυνομικό τμήμα. Την άλλη μέρα επέστρεψε στο Καφέ για να ζητήσει συγγνώμη.
Το επεισόδιο όμως δεν έληξε εκεί. Η αφορμή είχε βρεθεί. Ο «Βίαιος Αύγουστος» είχε ήδη ξεκινήσει. Για τις επόμενες 4 μέρες (2 – 5 Αυγούστου 1918) 50.000 πολίτες του Τορόντο εξαπέλυσαν πογκρόμ εναντίον των Ελλήνων και των επιχειρήσεών τους. Η περιοχή που περικλείεται από τις οδούς  Jarvis, Yonge, Carleton και Dundas παραδόθηκε στους βάνδαλους που κατέστρεφαν ότι έβρισκαν μπροστά τους.
Το ανθρωποκυνηγητό και ο ξυλοδαρμός των Ελλήνων ξεκινούσε το πρωί και σταματούσε στις 3 τα ξημερώματα. Το White City Café καταστράφηκε τελείως, δεκάδες άλλες επιχειρήσεις λεηλατήθηκαν και καταστράφηκαν.
Η περιφερειακή εθνοφυλακή και η αστυνομία όλο αυτό το διάστημα παρακολουθούσε χωρίς να επεμβαίνει.
Το ανθελληνικό πογκρόμ, ο «Βίαιος Αύγουστος» τέλειωσε στις 6 Αυγούστου, αφήνοντας πίσω του αδιευκρίνιστο αριθμό νεκρών, εκατοντάδες τραυματίες και ζημιές σε ελληνικές περιουσίες και σπίτια ύψους 1.250.000 δολαρίων. Κανένας Ελληνας δεν αποζημιώθηκε ποτέ για τις ζημιές με πρόσχημα διαφορές που υπήρχαν ανάμεσα στην ελληνική την καναδική και την βρετανική κυβέρνηση.

Βίαιος Αύγουστος: Ένα ντοκιμαντέρ για τα πογκρόμ
εναντίον των Ελλήνων μεταναστών στο Τορόντο το 1918

Αυστραλία, Κάλκουρλι 1934

Παρόμοια αντιμετώπισαν οι μετανάστες μας και στην Αυστραλία. Οι Ελληνες θεωρήθηκαν μετανάστες δεύτερης κατηγορίας και τους είχαν κατατάξει στους white aliens (λευκοί αλλοδαποί) μαζί με τους Ιταλούς, τους Γιουγκοσλάβους, τους Αλβανούς και τους σλαβικής καταγωγής ανατολικοευρωπαίους. Αυτοί ήταν οι dagoes (μελαμψοί βρομιάρηδες). Οι Ελληνες  και στην Αυστραλία, κατηγορήθηκαν για άγνοια της αγγλικής γλώσσας, φτώχεια που οδηγεί στην αλητεία, σεξουαλική παρενόχληση, παραβίαση της εργατικής νομοθεσίας. «Αγράμματοι και ανειδίκευτοι, δουλεύουν με χαμηλούς μισθούς και παίρνουν τις δουλειές των Αυστραλών βρετανικής καταγωγής.
Από το 1924 και μετά αρχίζει μια άλλου τύπου κινδυνολογία: Οι Έλληνες και λοιποί μελαχρινοί αγρεργάτες «έχουν αρχίσει να αγοράζουν τα καλύτερα κτήματα», στερώντας από τους «κατάλευκους» Αγγλοσάξονες το αποκλειστικό προνόμιο της γαιοκτησίας, καταγγέλει το  Εμπορικό Επιμελητήριο της Τάουνσβιλ.
Κατά την διάρκεια του Α’ Παγκοσμίου Πολέμου οι Ελληνες της Αυστραλίας αντιμετωπίζουν την έξαρση των ανθελληνικών αισθημάτων και αντίστοιχο ρατσισμό με εκείνον του Καναδά.
Τον Ιούλιο του 1915, 200 άτομα, ανάμεσά τους 60 στρατιώτες, καταστρέφουν ένα ελληνικό καφενείο στο Μπρίσμπεϊν. Τον Νοέμβρη, στο Σίδνεϊ κυκλοφορεί μια ψεύτικη φήμη ότι έλληνας υπάλληλος ιταλικού μανάβικου δολοφόνησε αδειούχο φαντάρο. Το μανάβικο γίνεται βίδες από τον εξαγριωμένο όχλο. Ακολουθεί λιθοβολισμός της Διεθνούς Λέσχης από 300 στρατιώτες, με συνδρομή κάπου 1000 πολιτών. Λίγες μέρες μετά, στις 13 Δεκεμβρίου, 300 στρατιώτες αρχίζουν να καταστρέφουν συστηματικά τα ελληνικά μαγαζιά στο κέντρο του Σίδνεϊ. Σύντομα τους στρατιώτες τους πλαισιώνουν εκατοντάδες νεαροί και σε λίγο ένας όχλος 4.000 παίρνει μέρος στις βιαιοπραγίες. Οι αρχές χαρακτηρίζουν τις επιθέσεις «άνομη ηλιθιότητα» με το σκεπτικό ότι τα σπασμένα θα τα πληρώσουν οι αυστραλέζικες ασφαλιστικές εταιρείες και όχι οι Ελληνες.
Τον Οκτώβρη του επόμενου χρόνου εκατοντάδες πολίτες λεηλατούν τα ελληνικά μαγαζιά στο Πέρθ.
Στις  9 Δεκεμβρίου 1916, ένα πλήθος με επικεφαλής στρατιωτικούς, λεηλατούν και πυρπολούν ελληνικά καταστήματα στο Κάλγκουρλι και το γειτονικό Μπάουλντερ.
Τα ρατσιστικά ξεσπάσματα συνεχίστηκαν και μετά το τέλος του πολέμου με αποκορύφωμα τις ταραχές και την βία του Ιανουαρίου του 1934 στο Κάλγκουρλι και στο Μπάουλντερ, κέντρα της εξορυκτικής βιομηχανίας χρυσού της Δυτικής Αυστραλίας που έχουν μετατραπεί σε μια μόνιμη εστία ρατσισμού εναντίον των dagoes.

Οι ζημιές στο ξενοδοχείο Home From Home Hotel μετά τις καταστροφές 

του Γενάρη 1934 (State Library of Western Australia)

Στις 28 Γενάρη του 1934, ένας δημοφιλής ποδοσφαιριστής της περιοχής, σε κατάσταση μέθης, ο ανθρακωρύχος Τζόρτζ Εντουαρντ Τζόρνταν (George Edward Jordan) στήνει καυγά στο ιταλικό ξενοδοχείο Home From Home Hotel, με τον Ιταλό μπάρμαν Κλαούντιο Ματαμπόνι (Claudio Mattaboni). Ο Ιταλός τον έσπρωξε έξω από το ξενοδοχείο, ο Τζόρνταν έπεσε και χτύπησε το κεφάλι του στο πεζοδρόμιο. Λίγο αργότερα, από το κάταγμα στο κρανίο, πέθανε. Οι φήμες ότι οι Ιταλοί είχαν δολοφονήσει τον ποδοσφαιριστή προκάλεσαν εκτεταμένη βία.
Επί δύο μέρες εκατοντάδες ένοπλοι «γηγενείς» χρυσωρύχοι θα λεηλατούν και θα καίνε τα ελληνικά, γιουγκοσλάβικα και ιταλικά μαγαζιά της περιοχής, καθώς και αρκετά σπίτια νοτιοευρωπαίων μεταναστών. Εκατοντάδες τραυματίες ο απολογισμός. Συνολικά, 92 κατοικίες και 37 μαγαζιά θα γίνουν παρανάλωμα του πυρός.
Τρομοκρατημένοι, οι Ελληνες του Κάλγκουρλι «εγκατέλειψαν εν ώρα νυκτός τα πάντα», σύμφωνα με τη διατύπωση του τότε γενικού προξένου Λ. Χρυσανθόπουλου, «μεταβάντες δι’ αυτοκινήτων και άλλων μεταφορικών μέσων εις άλλα χωρία, οπόθεν μετέβησαν της εις Πέρθην μεταβαινούσης αμαξοστοιχίας, φθάσαντες εκεί μετά των οικογενειών των εν οικτρά καταστάσει, ως πρόσφυγες» (Τάμης 1997, σ.85).
Στο γειτονικό Μπάουλντερ, Ιταλοί και Γιουγκοσλάβοι μετανάστες θα αντιτάξουν ένοπλη άμυνα στα στίφη των επιδρομέων, με αποτέλεσμα δυο νεκρούς και δεκάδες τραυματίες.

«Το Προσφυγάκι», το μαρμάρινο άγαλμα του 150 μ.Χ. βρέθηκε το 1922 σε ανασκαφές του Έλληνα αρχαιολόγου Κουρουνιώτη στον αρχαιολογικό χώρο του Βουλευτηρίου ή Γεροντικού της Νύσσης. Το Προσφυγάκι ακολούθησε τους πρόσφυγες της Μικρασιατικής καταστροφής και βρίσκεται σήμερα στο Εθνικό Αρχαιολογικό Μουσείο.

Κοντά σε αυτό το ρατσιστικό κυνήγι που βίωσαν οι μετανάστες μας στη Δύση και την Ανατολή πρέπει να συνυπολογίσουμε και το δράμα που έζησαν οι δικοί μας πρόσφυγες μετά την Μικρασιατική καταστροφή, αυτή τη φορά εδώ στα χώματα της μάνας πατρίδας.
Οι «τουρκόσποροι», οι «κουρελήδες» με τις «παστρικιές» τους, δεν έφτανε το ξερίζωμα και η εξαθλίωσή τους, θλιβερό αποτέλεσμα των παιχνιδιών των μεγάλων δυνάμεων, που πάνω στη πλάτη τους και με το αίμα των λαών της περιοχής, μοίρασαν τη λεία τους πάνω στο πτώμα της πάλαι ποτέ Οθωμανικής Αυτοκρατορίας, έζησαν και το ρατσισμό, την ξενοφοβία και την εκμετάλλευση από τους «γηγενείς αδελφούς» τους.
Σήμερα, το πιο πιθανό είναι τις επόμενες μέρες να ενισχυθεί η ρατσιστική και φασιστική βία σε μετανάστες και πρόσφυγες τόσο από το κράτος, όσο και από το παρακράτος στην Ευρώπη και τη χώρα μας.
Μαζί με τον αγώνα και την απαίτηση να σταματήσουν οι ιμπεριαλιστικοί πόλεμοι στη Συρία και στην ευρύτερη περιοχή της Μέσης Ανατολής και την απεμπλοκή της χώρας μας από αυτούς τους σχεδιασμούς, πρέπει να ενισχυθούν τα χαρακτηριστικά της αλληλεγγύης μας προς τους κολασμένους αυτής της γης. Είτε πρόκειται για Ελληνες θύματα της οικονομικής κρίσης, είτε για μετανάστες και πρόσφυγες θύματα των οικονομικών ή πολεμικών παρεμβάσεων των ιμπεριαλιστών.
Οι γουρουνοκεφαλές της Βέροιας δεν μπορεί και δεν πρέπει να χαρακτηρίσουν το λαό μας.

ΠΗΓΕΣ: Ελευθεροτυπία 14.6.1998 και 1.10.2000, 

Εθνος 20.2.2010.

John G. Bitzes, “The Anti–Greek Riot of 1909—South Omaha,” περιοδικό Nebraska History 51 (1970)

The Canadian Encyclopedia – free Toronto in Time app

Αναστάσιος Μ. Τάμης «Ιστορία των Ελλήνων της Αυστραλίας» (τ.A΄ [1830-1958], εκδόσεις Βάνιας, Θεσσαλονίκη 1997).

Διαβάστε περισσότερα

ΝΙΚΟΣ ΜΠΕΛΟΓΙΑΝΝΗΣ

Στις 30 Μάρτη 1952, σαν σήμερα πριν από 64 χρόνια, «έφυγε» ο Νίκος Μπελογιάννης. Ήταν μόλις 37 ετών. Εκτελέστηκε.
    Ο Μπελογιάννης είχε πολλά «κουσούρια» που δεν θα μπορούσαν να περάσουν απαρατήρητα από τους δολοφόνους του.
    Εκτός από μαχητής με το όπλο στο χέρι ενάντια στους κατακτητές και στους εκμεταλλευτές ήταν και μαχητής με «όπλο» την πένα. Ήταν ένας διανοούμενος στην υπηρεσία του λαού.
    Απόδειξη τόσο το βιβλίο του «Η Ιστορία της Νεοελληνικής Λογοτεχνίας», όσο και το βιβλίο του «Το ξένο κεφάλαιο στην Ελλάδα»που εκδόθηκε το 1998 από τις εκδόσεις «Σύγχρονη Εποχή» στην επέτειο των 80 χρόνων του ΚΚΕ. Ένα έργο γραμμένο σε συνθήκες εγκλεισμού του στην Ακροναυπλία από την μεταξική δικτατορία και στη συνέχεια μέχρι την απόδρασή του από τις ναζιστικές δυνάμεις κατοχής.
    Στο βιβλίο εξετάζεται ο ρόλος του ελληνικού κεφαλαίου σε συνδυασμό με τη διείσδυση και τη συνεργασία του με το ξένο κεφάλαιο στην Ελλάδα. Πρόκειται για μια ακτινογραφία της ελληνικής οικονομίας που ξεκινά από το 1824 και φτάνει έως το 1940 για το πώς λειτούργησε ο «σωτήριος» δανεισμός, από τα πρώτα «δάνεια της ανεξαρτησίας» μέχρι και τη μεταξική δικτατορία.
    Ο Μπελογιάννης περιγράφει τους ληστρικούς όρους των δανείων με σκοπό την αποκόμιση κερδών από ντόπιους και ξένους τοκογλύφους και το πώς οι επακόλουθες πτωχεύσεις του 1827, του 1843, του 1893 και του 1932 έγιναν πεδίο θησαυρισμού της πλουτοκρατίας μέσα από επιβολή συνθηκών αποστέρησης του λαού.
«…ο λαός υπόφερνε– γράφει ο Μπελογιάννης. Είχε γονατίσει από τους φόρους, κι η τοκογλυφία ερχότανε ύστερα να του δώσει τη χαριστική βολή. Αφήνω κατά μέρος κάθε δική μου περιγραφή και παίρνω ένα κομμάτι από την Ιστορία του Καρολίδη, καθηγητή στο Πανεπιστήμιο: «Την εποχή εκείνη η χώρα εσπαράζετο υπό της φυγοδικίας και των συμμοριών τοκογλύφων, οίτινες εν συνεργασία προς τους ταμίας του κράτους και αυτούς ακόμα τους δικαστάς είχον δημιουργήσει αλληλεγγύην και κατέτρωγαν τας σάρκας του λαού» (…). Κι έτσι, τοκογλύφοι, κομματάρχες, δικαστές, ταμίες, Εθνοτράπεζα, κράτος και ληστές – τούτοι οι τελευταίοι πολύ λιγότερο από τους άλλους – εκτελούσαν το ίδιο «εθνοφελές» έργο: Την ερήμωση της χώρας και τον αφανισμό του λαού. Και στο αντιλαϊκό τούτο όργιο, έρχονται και οι ξένοι κεφαλαιούχοι να πάρουν μία από τις καλύτερες θέσεις».
    Στον επίλογο του βιβλίου ο Μπελογιάννης σημειώνει:
«… Γενικά, η πολιτική ζωή της χώρας μας μέσα στα 120 χρόνια της ελεύθερης ύπαρξής της επηρεάστηκε σημαντικά από τις θελήσεις κι τα συμφέροντα των ξένων κεφαλαιούχων και των χωρών τους. Και τα συμφέροντα αυτά ήταν πάντοτε αντίθετα με τα συμφέροντα της Ελλάδας και του λαού της. Παρ’ όλα αυτά όμως, οι ελληνικές κυβερνητικές κλίκες, όταν έφταναν στο σταυροδρόμι που οδηγούσε ή στην υπεράσπιση της ανεξαρτησίας της πατρίδας τους ή στην υποταγή στις επιθυμίες και τους εκβιασμούς των ξένων, προτίμησαν πάντοτε, σχεδόν χωρίς εξαίρεση, το δεύτερο δρόμο (…)».

    Ο δημοσιογράφος Γιώργος Κορωναίος, σε ένα συγκλονιστικό ρεπορτάζ που δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα «Προοδευτική Αλλαγή» την επόμενη μέρα της εκτέλεσης του Νίκου Μπελογιάννη και των συντρόφων του, περιγράφει τις τελευταίες στιγμές:
«Ο υπαρχιφύλαξ, διαταχθείς υπό του διευθυντού του, μετέβη αμέσως εις την πτέρυγαν όπου ευρίσκοντο τα κελιά των 8 μελλοθανάτων και εισήλθεν πρώτον εις το υπ’ αριθμ. 2 απομονωτήριον, εις το οποίο εκρατούντο οι Μπελογιάννης, Λαζαρίδης και Μπάτσης. Πλησιάζει τον Μπελογιάννη.
«Νίκο σήκω»
Ατάραχος ο Μπελογιάννης σηκώνεται και λέει:
«Πάμε για καθαρό αέρα;»
«Ναι, του απαντά, σας πάνε για εκτέλεση» (…)»

    ΉτανΚυριακή.Στις30 Μάρτη 1952.Ήταν Κυριακή! Μέρα που κατά της διάρκεια της Κατοχής ακόμα και αυτοί οι Γερμανοί ναζί δεν έκαναν εκτελέσεις…
    Πριν ακόμα χαράξει, μέσα στο σκοτάδι, στις 4.12’ τα χαράματα, σαν κοινός δολοφόνος, το κράτος των γερμανοτσολιάδων, αυτών που πλέον είχαν ντυθεί αμερικανοτσολιάδες, το κράτος των μαυραγοριτών, αυτών που έχτιζαν «Νέους Παρθενώνες» στη Μακρόνησο, προχωρούσε στο στυγερό έγκλημα.  
    Ο Νίκος Μπελογιάννης και οι σύντροφοί του, ο Δημήτρης Μπάτσης, ο Νίκος Καλούμενος και ο Ηλίας Αργυριάδης, πέφτουν νεκροί από τις σφαίρες του εκτελεστικού αποσπάσματος.
    Το παράγγελμα γι’ αυτή την πολιτική δολοφονία, που θα αποτελεί αιώνιο στίγμα για το καθεστώς της αμερικανοκρατίας και για το πολιτικό σύστημα της ολιγαρχίας στην Ελλάδα,δόθηκε σαν σήμερα, πριν από 64 χρόνια.
     Την ίδια μέρα που το μετεμφυλιακό καθεστώς της άρχουσας τάξης, η κυβέρνηση Πλαστήρα, το παλάτι, το στρατιωτικό και παραστρατιωτικό κατεστημένο και οι πάτρωνές τους, οι Αμερικάνοι, εκτέλεσαν τον Μπελογιάννη, ο Γιάννης Ρίτσος, εξόριστος στον Αϊ – Στράτη, στο ποίημά του «Ο ΑΝΘΡΩΠΟΣ ΜΕ ΤΟ ΓΑΡΥΦΑΛΛΟ», γράφει:
«Ο Μπελογιάννης μας έμαθε άλλη μια φορά πώς να ζούμε και πώς να πεθαίνουμε./ Μ’ ένα γαρύφαλλο ξεκλείδωσε όλη την αθανασία./ Μ’ ένα χαμόγελο έλαμψε τον κόσμο για να μη νυχτώσει (…)».

    Ο Μπελογιάννης από την πρώτη στιγμή της σύλληψής του όχι μόνο δεν αφαίρεσε, αλλά είχε φροντίσει να προσθέσει και άλλους λόγους στους εκτελεστές του για του πάρουν τη ζωή.
    Εκείνοι ισχυρίζονταν ότι ήταν «προδότης» και ότι γι’ αυτό τον δίκαζαν. Εκείνος τους απαντούσε:
«Είμαι μέλος της ΚΕ του ΚΚΕ και ακριβώς για την ιδιότητά μου αυτή δικάζομαι, γιατί το Κόμμα παλεύει και χαράζει το δρόμο της Ειρήνης, της Ανεξαρτησίας και της Ελευθερίας…».
    Εκείνοιισχυρίζονταν ότι είναι κομμουνιστής και ως εκ τούτου «κατάσκοπος». Εκείνος τους απαντούσε:
«Οι μάρτυρες φτάσανε μέχρι του σημείου να λένε πως κάθε Κομμουνιστής είναι κατάσκοπος και πως οι Κομμουνιστές δεν είναι Έλληνες και πως το ΚΚΕ δεν είναι ελληνικό Κόμμα. Τι άτιμο ψέμα! Ο πατριωτισμός κάθε κόμματος μετριέται μόνο τότε που η λευτεριά και η εδαφική ακεραιότητα της χώρας μας διατρέχει κίνδυνο. Απ’ αυτό και μόνο αν βγάζατε συμπέρασμα, θα σχηματίζατε τη σωστή εντύπωση για το χαρακτήρα του ΚΚΕ, που χωρίς καμία αμφιβολία πρόκειται για καθαρό πατριωτικό Ελληνικό Κόμμα».
    Όλοτο σύστημα εξουσίας που προσήγαγε τον Μπελογιάννη στο εδώλιο πίστευε ότι με μηχανορραφίες θα μετέτρεπε τις δίκες σε πεδίο διαπόμπευσης των κομμουνιστών. Αλλά ο Μπελογιάννης με τα λόγια του κατά τη διάρκεια της απολογίας του είχε ανατρέψει τα πάντα. Είχε μετατρέψει τους στρατοδίκες του από κατηγόρους σε κατηγορούμενους. Στον αντικομμουνισμό και στις απειλές τους, απαντούσε:
«… αγωνιζόμαστε για να ξημερώσουν στη χώρα μας καλύτερες μέρες,  χωρίς πείνα και πόλεμο. Για το σκοπό αυτό αγωνιζόμαστε κι όταν χρειαστεί θυσιάζουμε και τη ζωή μας». 
    Ο Μπελογιάννης είχε «ενοχλήσει» τους στρατοδίκες του. Η σύγκριση μαζί του ήταν ανυπόφορη για τους διώκτες του. Τον Νοέμβρη του ’51, στην πρώτη του απολογία στο στρατοδικείο, ξεκαθάρισε:
«Εάν έκανα δήλωση αποκήρυξης θα αθωωνόμουνα κατά πάσα πιθανότητα μετά μεγάλων τιμών… Αλλά η ζωή μου συνδέεται με την ιστορία του ΚΚΕ και τη δράση του… Δεκάδες φορές μπήκε μπροστά μου το δίλημμα: Να ζω προδίδοντας τις πεποιθήσεις μου, την ιδεολογία μου, είτε να πεθάνω, παραμένοντας πιστός σ’ αυτές. Πάντοτε προτίμησα το δεύτερο δρόμο και σήμερα τον ξαναδιαλέγω».
    Ο Μπελογιάννης μετέτρεψε το εναντίον του Στρατοδικείο σε πεδίο κατηγορίας και γελοιοποίησης των κατηγόρων του. Ο διάλογος, κατά τη διάρκεια της δίκης με έναν από τους βασικούς κατηγόρους του, τον αστυνομικό Αγγελόπουλο, είναι ενδεικτικός:
 «ΜΠΕΛΟΓΙΑΝΝΗΣ: Ισχυρίζεστε ότι ήρθα εδώ για να εφαρμόσω τις αποφάσεις των Ολομελειών της ΚΕ του ΚΚΕ;
 ΑΓΓΕΛΟΠΟΥΛΟΣ: Μάλιστα.
 ΜΠΕΛΟΓΙΑΝΝΗΣ: Οι αποφάσεις αυτές λένε ότι βάση της δράσης του ΚΚΕ είναι ο αγώνας για το ψωμί, τις δημοκρατικές ελευθερίες, την ειρήνη. Έτσι δεν είναι;
 ΑΓΓΕΛΟΠΟΥΛΟΣ: Έτσι.
 ΜΠΕΛΟΓΙΑΝΝΗΣ: Επομένως, ο αγώνας για το ψωμί, τις δημοκρατικές ελευθερίες και την ειρήνη είναι συνωμοσία κατά της Ελλάδας;
 ΑΓΓΕΛΟΠΟΥΛΟΣ: Όχι.
 ΜΠΕΛΟΓΙΑΝΝΗΣ: Ευχαριστώ. Αυτό μονάχα ήθελα να διευκρινίσω».

«Αγαπάμε την Ελλάδα και το λαό της περισσότερο από τους κατηγόρους μας. Το δείξαμε όταν εκινδύνευε η ελευθερία, η ανεξαρτησία και η ακεραιότητά της και, ακριβώς, αγωνιζόμαστε για να ξημερώσουν στη χώρα μας καλύτερες μέρες χωρίς πείνα και πόλεμο. Για το σκοπό αυτό αγωνιζόμαστε και όταν χρειαστεί θυσιάζουμε και τη ζωή μας. Πιστεύω ότι δικάζοντάς μας σήμερα, δικάζετε τον αγώνα για την ειρήνη, δικάζετε την Ελλάδα».
    Ήταν τα τελευταία λόγια του Μπελογιάννη κατά την απολογία του, το Φλεβάρη του ’52. Λίγες μέρες πριν από την εκτέλεσή του.
    Τα λόγια του Μπελογιάννη – παντοτινό σύμβολο του πατριώτη, του διεθνιστή, του ανθρώπου, του κομμουνιστή – αποδείχτηκαν πολύ πιο ισχυρά από τις κάννες του εκτελεστικού αποσπάσματος. Πολύ πιο ανθεκτικά από τους μικρόνοες που νόμιζαν ότι δολοφονώντας τον Μπελογιάννη θα τον φίμωναν. Τον εκτέλεσαν νομίζοντας ότι έτσι τα λόγια του θα έπαυαν να δονούν για πάντα τις καρδιές όλων εκείνων που δεν κάνουν «δήλωση μετανοίας». Τι ηλίθιοι…

    
Μετάτη δολοφονία ο Πωλ Ελυάρ έγραψε:
«Ο Μπελογιάννης είναι νεκρός. Δε θυσίασε τίποτα απ’ την τιμή και την ελπίδα μας για ένα αύριο φωτεινό. Χαμογελούσε…»
    Ο Μπελογιάννης, στα όπλα των δολοφόνων έστρεψε το δικό του «όπλο»: Ένα γαρύφαλλο. Και τρεις κουβέντες:
«Αγωνιζόμαστε για να προφτάσουμε την αυγή και το αύριο, για να δημιουργήσουμε νέους χρόνους κι εποχές, στο μπόι των ονείρων μας, στο μπόι των ανθρώπων».

Διαβάστε περισσότερα