“Το κοινό ευρωπαϊκό μας σπίτι” γέμισε… σβάστικες

    Η Ευρωπαϊκή Ένωση, αυτό το… «κοινό ευρωπαϊκό μας σπίτι», δεν είναι μόνο το γνωστό άντρο των οικονομικών εκβιαστών, των Μνημονίων, των τραπεζιτών και των επιτρόπων που μας εύχονται «καλό κουράγιο Έλληνες».
    Είναι και… λίκνο της «δημοκρατίας». Εκείνης της «δημοκρατίας» που αρμόζει στους «θεσμούς», στους Σόιμπλε, στους Ντάισελμπλουμ και στους Ντράγκι. Ορισμένα παραδείγματα:

***

     Σε επιστολή της ευρωκοινοβουλευτικής ομάδας του ΚΚΕ προς τον Γιούνκερ με θέμα τις γερμανικές αποζημιώσεις, ο πρόεδρος της Ευρωπαϊκής Επιτροπής απάντησε επί λέξει:

«Με επιστολή της 18ης Φεβρουαρίου 2015, με ερωτάτε ποια είναι η θέση της Επιτροπής ως προς το {...} δικαίωμα του ελληνικού λαού για την επιστροφή του αναγκαστικού κατοχικού δανείου, την πληρωμή των πολεμικών επανορθώσεων και αποζημιώσεων και την επιστροφή των κλεμμένων αρχαιολογικών θησαυρών από το γερμανικό κράτος. Σύμφωνα με το άρθρο 5 παράγραφος 2 της Συνθήκης για την Ευρωπαϊκή Ένωση, "η Ένωση ενεργεί μόνον εντός των ορίων των αρμοδιοτήτων που της απονέμουν τα κράτη - μέλη με τις Συνθήκες (...)". Εφόσον δεν έχει ανατεθεί στην Ένωση καμία αρμοδιότητα για τα θέματα στα οποία αναφέρεστε, η Επιτροπή δε λαμβάνει θέση επί των θεμάτων αυτών».

    Όπως βλέπετε ο κ.Γιούνκερ, αυτός ο φίλος της Ελλάδας, «δεν λαμβάνει θέση» για το θέμα των γερμανικών αποζημιώσεων… Ο πρόεδρος της Κομισιόν - η οποία δεν έχει κανένα πρόβλημα να συναγελάζεται με ναζί στην Ουκρανία – πιστός στις «αξίες» και τις «αρχές» της ΕΕ, δηλώνει… αναρμοδιότητα. Τόσο ο ίδιος όσο και η Επιτροπή του δεν γνωρίζουν κάτι όσον αφορά τις οφειλές της Γερμανίας λόγω των ναζιστικών θηριωδιών και της φασιστικής κατοχής στην Ελλάδα…

***

    Στη Γενική Συνέλευση του ΟΗΕ, στις 21/12/2010 και για δεύτερο συνεχόμενο έτος, υιοθετήθηκε ψήφισμα με το οποίο καταδικάστηκε η ηρωοποίηση όσων συμμετείχαν στις φασιστικές λεγεώνες των «Βάφεν SS».
    Το ψήφισμα καταδίκασε τις δημόσιες εκδηλώσεις δικαίωσης του ναζιστικού παρελθόντος και του ναζισμού, την ανέγερση μνημείων προς τιμήν των ναζί και των συνεργατών τους, τη βεβήλωση ή καταστροφή μνημείων προς τιμήν των αγωνιστών κατά του φασισμού και του ναζισμού, την παράνομη εκταφή ή μεταφορά των σορών των θυμάτων της φασιστικής θηριωδίας.
     Το ψήφισμα υπερψηφίστηκε από τη συντριπτική πλειοψηφία των χωρών (129) του ΟΗΕ. Υπήρξαν όμως κι εκείνοι που - για δεύτερη συνεχόμενη φορά - καταψήφισαν το ψήφισμα. Ήταν οι ΗΠΑ… Αλλά οι ΗΠΑ δεν ήταν μόνες τους. Είχαν στο πλευρό τους και την ΕΕ!
    Ναι. Τα κράτη – μέλη της ΕΕ επέλεξαν να… απέχουν από την ψηφοφορία! Η ΕΕ της «δημοκρατίας» και του «πολιτισμού», αρνήθηκε να καταδικάσει στον ΟΗΕ τον ναζισμό. Απείχε…

***

    Η Λετονία είναι από το 2003 μέλος της ΕΕ. Στη Λετονία η 16^η Μάρτη έχει ανακηρυχτεί «ημέρα του Λετονού στρατιώτη».ΗΗη Γιατί η συγκεκριμένη ημερομηνία; Διότι η 16η Μάρτη είναι η ημερομηνία κατά την οποία τα λετονικά Ες Ες επιτέθηκαν ενάντια στον Κόκκινο Στρατό κατά την περίοδο της χιτλερικής κατοχής...
    Προχτές, λοιπόν, για μια ακόμα φορά, σε ένα κράτος – μέλος της της «αντιφασιστικής» και «αντιρατσιστικής» ΕΕ, στη Λετονία, οι απόγονοι των χιτλερικών λετονικών λεγεώνων των χιτλερικών Ες Ες, φορώντας τη στολή των Λετονών «γερμανοτσολιάδων», παρέλασαν στους  δρόμους της Ρίγας υπό τις επιδοκιμασίες των Αρχών.
    Κάθε χρόνο, παραμονές της «επετείου» τους, εκτός τω άλλων τα αποβράσματα κάνουν επισκέψεις σε σχολεία και σε παιδικούς σταθμούς όπου και διαφημίζουν στα παιδάκια τον «ηρωισμό» των προγόνων τους και τους δίνουν να επεξεργαστούν όπλα, ρούχα και εξοπλισμό της ναζιστικής λεγεώνας...
    Στην ίδια χώρα, το 1998, ένας Λετονός πολίτης, ο Βασίλι Κόνονοφ, ήρωας του Μεγάλου Πατριωτικού Πολέμου συνελήφθη από τις αρχές της Λετονίας, δικάστηκε, καταδικάστηκε και φυλακίστηκε για 20 μήνες. Η κατηγορία: «Εγκληματίας πολέμου». Το «έγκλημα» του Κόνονοφ ήταν ότι το 1944, σε ηλικία 23 ετών, ήταν επικεφαλής της παρτιζάνικης σοβιετικής ομάδας που κατάφερε μετά από ηρωική μάχη να εξουδετερώσει φυλάκιο δωσίλογων συνεργατών των «SS». Σύμφωνα όμως με την φιλοναζιστική κυβέρνηση της Λετονίας, ο Κόνονοφ, με την αντιστασιακή του δράση το 1944, είχε παραβιάσει τους νόμους της Λετονίας. Όμως, οι νόμοι της Λετονίας το 1994, ήταν οι νόμοι του Χίτλερ! Τους «νόμους» των ναζί έιχε παραβιάσει ο Κόνονοφ. Και τους παραβίασε υπερασπιζόμενος με το όπλο στο χέρι την ελευθερία της πατρίδας του από τους κατακτητές.
    Παρότι αρχικά ο Κόνονοφ κέρδισε το 2007 την δικαστική μάχη στο Ευρωπαϊκό Δικαστήριο για τα Δικαιώματα του Ανθρώπου, δώδεκα χρόνια μετά την πρώτη σύλληψή του, και σε ηλικία 87 ετών, βρέθηκε ενώπιον μιας νέας καταδίκης. Το ίδιο δικαστήριο, το Ευρωπαϊκό Δικαστήριο για τα Δικαιώματα του Ανθρώπου, αλλά αυτή τη φορά στην Ευρεία Ολομέλειά του, και μετά από προσφυγή της ίδιας της κυβέρνησης της Λετονίας, κατέληξε στις 17 Μάη 2010 στην οριστική του απόφαση: «Ένοχος»!
    Το Ευρωπαϊκό Δικαστήριο αποδέχτηκε τους ισχυρισμούς της λετονικής κυβέρνησης και επικύρωσε την καταδίκη του σοβιετικού Παρτιζάνου με το αιτιολογικό ότι το 1944, πολεμώντας εναντίον των γερμανοτσολιάδων της πατρίδας του, ο Κόνονοφ παρανομούσε εναντίον των νόμων της χώρας! «Παρανομούσε», δηλαδή, εναντίον των νόμων της χιτλερικής κατοχής!
    Στην «δημοκρατική» Λετονία, στη χώρα - μέλος της ΕΕ, ο Κόνονοφ και οι σύντροφοί του - με τη βούλα και του Ευρωπαϊκού Δικαστηρίου - λογίζονται «εγκληματίες». «Πατριώτες» ανακηρύσσονται οι συνεργάτες των ναζί...

***

    Το 2010 σε ένα κράτος της ΕΕ, στη Λιθουανία, το δικαστήριο που συνεδρίασε στην πόλη Κλάιπεντα είχε να εξετάσει μια περίεργη υπόθεση: Τον Φλεβάρη του ίδιου έτους ομάδα φασιστών συμμετείχε στις εκδηλώσεις για τη λεγόμενη μέρα της «ανεξαρτησίας» της Λιθουανίας. Το έμβλημα στα πλακάτ των φασιστών ήταν απολύτως εύληπτο: Η ναζιστικήσβάστικα.
    Το δικαστήριο απεφάνθη: Η σβάστικα είναι σύμβολο του... Ήλιου, αποτελεί «πολύτιμο σύμβολο» των χωρών της Βαλτικής και με την ανάρτησή του στις εθνικές εορτές δεν παραβιάζεται κανένας νόμος της χώρας, αφού η σβάστικα αποτελεί υπόμνηση της εθνικής κληρονομιάς της Λιθουανίας...   
    Στη Λιθουανία, έχει απαγορευτεί διά νόμου η χρήση κομμουνιστικών συμβόλων, όπως για παράδειγμα το σφυροδρέπανο και το κόκκινο αστέρι (σσ: το κόκκινο αστέρι της πολυεθνικής «Χάινεκεν» δεν συμπεριλαμβάνεται στην απαγόρευση...).
    Στη Λιθουανία, κράτος – μέλος της ΕΕ, όπου η χρήση του σφυροδρέπανου θεωρείται και διώκεται ως διαφήμιση «ολοκληρωτικού καθεστώτος», η σβάστικα, κατόπιν απόφασης δικαστηρίου, έχει ανακηρυχτεί «πολύτιμο σύμβολο»...

email: mpog@enikos.gr 

Διαβάστε περισσότερα

Ο Τσίπρας, ο Μάρσαλ κι οι ναπάλμ

Από τους Θεσμούς του  Brussel Group οδηγούμαστε στο Ταμείο των Μακελάρηδων του κόσμου

Ομάδα «Τοίχος»

Ενώ όλα τα καθοδηγούμενα ΜΜΕ δείχνουν ότι η Ελλάδα φλέγεται με διπλωματικές συναντήσεις του Έλληνα πρωθυπουργού με τα μεγάλα πολιτικά κεφάλια της Ε.Ε, στο παρασκήνιο ο κ. Βαρουφάκης κάνει  συναντήσεις με οικονομικά φόρουμ αμερικανο-γερμανικών συμφερόντων που έχουν διαλύσει κράτη με πρόσχημα την Δημοκρατία και στρατηγούς Επενδυτές μακελάρηδες.

Από τις 20 μέχρι τις 22 Μαρτίου στο ετήσιο φόρουμ του Brussel Forum που διοργανώνει στις Βρυξέλλες το Γερμανικό Ταμείο Μάρσαλ ( German Marshall Fund) θα συμμετάσχει και ο Έλληνας υπουργός Οικονομικών.

Την στιγμή που ο ελληνικός λαό καίγεται για το τι θα του ξημερώσει μετά τις «διπλωματικές ρήξεις» κυβέρνησης και εταίρων, η κυβέρνηση στέλνει τον σημαντικότερο υπουργό της να λάβει μέρος σε συζητήσεις με τα μεγαλύτερα κεφάλια του παγκόσμιου οικονομικού κόσμου.

Στο Φόρουμ των Βρυξελλών ως προσκεκλημένοι του Γερμανικού Ταμείου Μάρσαλ θα παραβρίσκονται: Ο διεθνής επενδυτής Τζορτζ Σόρος, η αντιπρόεδρος της Ευρωπαϊκής Επιτροπής και Ύπατη Εκπρόσωπος για θέματα εξωτερικής πολιτικής Φεντερίκα Μογκερίνι, η υπουργός Άμυνας της Γερμανίας Ούρσουλα Φον Ντερ Λάιεν, ο Γενικός Γραμματέας του ΝΑΤΟ, Γενς Στόλτενμπεργκ, η Ευρωπαία Επίτροπος Εμπορίου Σεσίλια Μάλμστρομ, ο πρώην πρόεδρος του Ευρωπαϊκού Συμβουλίου Χέρμαν βαν Ρομπέι, ο Γερμανός υφυπουργός Οικονομικών Στέφεν Κάμπετερ, και πολλοί άλλοι.

Στους συμμετέχοντες περιλαμβάνονται ακόμη ανώτεροι υπάλληλοι από τα θεσμικά όργανα της Ευρωπαϊκής Ένωσης και των κρατών-μελών, Αμερικανοί αξιωματούχοι, βουλευτές, ακαδημαϊκοί, καθώς και εκπρόσωποι του ιδιωτικού τομέα.

Το νέο Σχέδιο Μάρσαλ του Τσίπρα

Από το 2012 που ο Σύριζα άρχισε να ανεβάζει τα ποσοστά του ως κόμμα, ως οικονομική λύση για την Ελλάδα έφερνε πάντα στο τραπέζι ένα «Νέο Σχέδιο Μάρσαλ». Τι ήξερε ο κύριος Τσίπρας από εκείνη την εποχή και τώρα που όλα δείχνουν ότι το ρευστό στην Ελλάδα στερεύει εφόσον όλα έχουν παγώσει στην παραγωγή της χώρα σπεύδει να ζητήσει ενισχύσεις από Ταμεία τα οποία δημιουργήθηκαν μετά από πολέμους και για να σχεδιάζουν πολέμους; Τι είναι αυτό που κάνει την ελληνική κυβέρνηση να είναι σίγουρη ότι θα αναπτυχθεί μόνο μέσω Ταμείων γερμανικο-αμερικανικών συμφερόντων και πώς ως αριστερός πολιτικός δέχεται μεγαλοεπενδυτές να συζητάνε για την πολιτική και την οικονομία χωρών με εκλεγμένους δημοκρατικά βουλευτές της Ε.Ε;

Αν αυτή είναι η Πολιτική Αλλαγή που θέλει για την ΕΕ ο κύριος Τσίπρας τότε πραγματικά έχει ξεπεράσει τα όρια των μνημονιακών κυβερνήσεων  για την παράδοση της ανάπτυξης της χώρας και κατ’ επέκταση της εθνικής κυριαρχίας. Στρίβει το τιμόνι ολοταχώς για παράδοση μέσω «αναπτυξιακών επενδυτικών» προγραμμάτων του εθνικού πλούτου της χώρας παίζοντας το χαρτί ακόμα και επικίνδυνων πολιτικών εκτροπών που μπορεί να συμβούν ξαφνικά όπως σε χώρες των Βαλκανίων και της Ανατολικής Ευρώπης.

Τι είναι το  Γερμανικό Ταμείο Μάρσαλ;

Ιδρύθηκε το 1972 από την Δυτική Γερμανία με έδρα την Γερμανία για να τιμήσει τον Αμερικανό υπουργό  Εξωτερικών, Μάρσαλ, που έσωσε την πολεμοχαρή χώρα διαγράφοντας χρέη και κακουργήματα εναντίον των λαών της Ευρώπης κατά τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο, ενισχύοντας την βιομηχανίας της και ισχυροποιώντάς την ξανά,  κάνοντάς την  ως το πιο κυρίαρχο κράτος στην Ευρώπη μεταπολεμικά.

Το Γερμανικό Ταμείο Μάρσαλ σκοπό έχει, σύμφωνα με το καταστατικό του, να ενισχύσει την διατλαντική συνεργασία (ΗΠΑ- Ε.Ε) σε περιφερειακό και ΕΘΝΙΚΟ επίπεδο.

Το σκεπτικό του πρώτου Ταμείου Μάρσαλ (και του σημερινού) βρίσκεται στις παγκόσμιες προκλήσεις βασισμένο στις ίδιες αρχές που το εγκατέστησαν στην Ευρώπη μεταπολεμικά από τα οικονομικά κεφαλαία των ΗΠΑ που θέλησαν κομμάτι της ανάπτυξης και του πλούτου των κρατών της Ευρώπης. Να πάρουν και αυτές κομμάτι του κέρδους μετά την ολοκληρωτική καταστροφή τους από τον Γερμανικό Ναζισμό.

Δε μένει όμως στην «ανάπτυξη» των χωρών. Για να μπορέσει να χαράξει τον δρόμο που θέλει, το Γερμανικό Ταμείο Μάρσαλ δρα και «στην χάραξη πολιτικής» των κρατών που επεμβαίνει,  με συνεδριάσεις ηγετών και φορέων που σκοπό έχουν το κοινό καλό των ΗΠΑ και των ηγετών της Ευρώπης.

Καθόλου τυχαίο δεν είναι ότι ο πρώτος σκοπός της γέννησης του συγκεκριμένου Ταμείου ήταν ο εκδημοκρατισμός των χωρών των Βαλκανίων και της Μαύρης Θάλασσας. Ως κομουνιστικά κράτη για τους Ευρωπαίους και τους Αμερικάνους, θα έπρεπε να εκδημοκρατιστούν και να αναπτυχθούν σύμφωνα με τα δυτικά πρότυπα. Πράγμα το οποίο έγινε ξεκινώντας από την πτώση του Τείχους του Βερολίνου και την «ανάπτυξη» της Ανατ. Γερμανίας, την Περεστρόικα του Γκορμπατσώφ (σημ: περεστρόικα=αναδόμηση, ανασυγκρότηση, αναδιάρθρωση),  τον πόλεμο στην Γιουγκοσλαβία και τον πόλεμο στην Ουκρανία.

Παντού χωμένο με όχημα την «Δημοκρατία» και στρατούς ναζιστικούς

Κεφάλαιο πρώην Γιουγκοσλαβία:

Διαβάζοντας τις εκθέσεις των αναλυτών του Γερμανικού Ταμείου Μάρσαλ διαπιστώνει κανείς ότι οι «Σωτήρες» του Ταμείου βρίσκονται πάντα την καίρια στιγμή όταν έχει ήδη επέλθει μια καταστροφή ή καταστρώνεται μία καινούργια.

Σε μία έκθεση του Αμερικανού Ντάγκλας Ντέιβιντσον το 2009 με θέμα το πολιτικό σύστημα της Βοσνίας- Ερζεγοβίνης αναφέρει: «Ο Εθνοσοσιαλισμός που διέπει την Βοσνία-Ερζεγοβίνη μετά τον πόλεμο θυμίζει μία μίνι Γιουγκοσλαβία. Αν δεν αλλάξει το Σύνταγμα της και δεν εκδημοκρατιστεί βάση των φιλελεύθερων ιδεωδών η χώρα δεν μπορεί να αναπτυχθεί. Η διεθνής κοινότητα θα πρέπει να δώσει μεγάλη προσοχή στην μεταρρύθμιση και των δύο αυτών χωρών και να συνεχίσουν να επιδιώκουν την δημιουργία μιας φιλελεύθερης δημοκρατίας και στις δύο αυτές χώρες«.

Ακριβώς 6 χρόνια μετά από αυτή την έκθεση, η Ε.Ε στις 17 Μαρτίου του 2015 άναψε το «πράσινο φως» στην έναρξη εφαρμογής της Συμφωνίας Σύνδεσης και Σταθεροποίησης με την Βοσνία-Ερζεγοβίνη, πρώτο βήμα προς μία πιθανή μελλοντική ένταξη της χώρας στους κόλπους της ΕΕ.

Τα 28 μέλη-κράτη υιοθέτησαν την πρόταση της επικεφαλής της ευρωπαϊκής διπλωματίας Φεντερίκα Μογκερίνι να τεθεί σε ισχύ η Συμφωνία Σύνδεσης. Πού αλλού την βρίσκουμε την κυρία Μογκερίνι; Στο ετήσιο Φόρουμ του Γερμανικού Ταμείου Μάρσαλ ως Υπατη Αντιπρόσωπο για θέματα Εξωτερικής Πολιτικής. Μαζί της θα βρίσκεται και ο κ. Βαρουφάκης.

Να θυμηθούμε ποιος ξεκίνησε και με ποιους τον αιματηρό πόλεμο στην Γιουγκοσλαβία προσαρτώντας στην Ε.Ε κομμάτι-κομμάτι τα κράτη που δημιουργήθηκαν μετά την διαλύσή της; Οι ΕΕ και οι ΗΠΑ με το Νατοϊκό Στρατό ως επικεφαλής των επιθέσεων. Που αλλού βρίσκουμε το ΝΑΤΟ; Στο Φόρουμ των Βρυξελλών για το ετήσιο συνέδριο του Γερμανικού Ταμείου Μάρσαλ. Ποιους χρησιμοποίησαν ως πρώτους «απελευθερωτές» της πρώην Γιουγκοσλαβίας οι εταίροι μας; Κροάτες ναζιστικών καταβολών (η φωτό που ακολουθεί είναι αναμνηστική του «απελευθερωτικού» αγώνα των «Γιουγκοσλάβων»:

Κροάτες των ακροδεξιών HOS πανηγυρίζουν και χαιρετούν φασιστικά στα περίχωρα της πόλης Τσάπλινα της δυτικής Ερζεγοβίνης, 1992

Κεφάλαιο Ουκρανία και Ανατολική Ρωσία:

Στην κεντρική σελίδα του  Γερμανικού Ταμείου Μάρσαλ (German Marshall Fund) υπάρχει μία ολόκληρη ανάλυση για το πώς βλέπει από την πλευρά της η Ε.Ε και το Ταμείο Μάρσαλ την ουκρανική κρίση. Δεν βάζουν όμως στην συζήτηση μόνο την Ουκρανία αλλά όλες τις Ανατολικές περιοχές που συνορεύουν με την Ρωσία.

«Η Ανατολική Γειτονιά της Ευρωπαϊκής Ένωσης  αντιμετωπίζει  τεράστιες προκλήσεις που απορρέουν από τις εξελίξεις στις επιμέρους χώρες από την ΕΠΙΘΕΣΗ της Ρωσίας που κάνει πρώτη φορά ανοικτά μετά το τέλος του Ψυχρού  Πολέμου, με αποτέλεσμα την αστάθεια ασφάλειας όλης της Ευρώπης. Με δεδομένη την αναγέννηση της γεωπολιτικής της Ανατολικής Ευρώπης, οι εμπειρογνώμονες του Γερμανικού Ταμείου Μάρσαλ συνεισφέρουν στη συζήτηση για το πώς η ΕΕ και οι διατλαντικοί εταίροι μπορούν να καθορίσουν μια συνεκτική, ενιαία, και αμοιβαίως επωφελή προσέγγιση για την
αντιμετώπιση της πολιτικής της  Ρωσίας«.

Το Γερμανικό Ταμείο Μάρσαλ που μοναδικό σκοπό θα έπρεπε να έχει την ανάπτυξη μιας κατεστραμμένης ή πτωχευμένης χώρας μέσω επενδυτών, παραδέχεται ότι δρα στην πολιτική χάραξη κρατών πάντα με σημαία την «Δημοκρατία». Γράφει το Ταμείο Μάρσαλ για το θέμα των γειτονικών χωρών της Ρωσίας:

«Με βάση την έρευνα και τη σύγκληση, καθώς και την εμπειρία που αποκτήθηκε μέσα από τη μακροχρόνια υποστήριξή της προς την κοινωνία των πολιτών στην περιοχή, το  GMF εστιάζει στον καλύτερο τρόπο για  τη μετάβαση, του εκδημοκρατισμού και της χρηστής διακυβέρνησης στην περιοχή.  Το GMF δίνει ιδιαίτερη προσοχή ώστε να συμπεριληφθούν οι φωνές πολιτών των συγκεκριμένων κρατών για το έργο του, εφόσον το GMF εμπλέκεται ενεργά στην πολιτική, διοικητική, οικονομική, και στους παράγοντες της κοινωνίας των πολιτών«.

Ουκρανοί νεοναζί κατά την «επανάσταση» υπέρ της ένταξης της χώρας στην Ε.Ε το 2014

Πίσω από τα «αναπτυξιακά» έργα της Ελλάδας

Μέχρι και για το πώς θα εκμεταλλευτούν την ενέργεια της Ελλάδας τον πρώτο λόγο (πάντα συμβουλευτικά) έχει το Γερμανικό Ταμείο Μάρσαλ. Τον Δεκέμβριο του 2014 ο σερ Michael Leigh (επικεφαλής του προγράμματος German Marshall Fund (GMF) για τους ενεργειακούς πόρους στην Ανατολική Μεσόγειο) σε έκθεσή του για την συνεργασία Ελλάδας- Ισραήλ- Κύπρου και την δημιουργία υποθαλάσσιου αγωγού για να μεταφερθεί το αέριο της Κύπρου προς την Ε.Ε με σκοπό την απεξαρτητοποίησής της από το φυσικό αέριο της Ρωσίας έγραψε τα εξής:»  Η ποσότητα φυσικού αερίου που έχει ανακαλυφθεί ως τώρα στα νερά του Ισραήλ και της Κύπρου περιορίζει τη δυνατότητα των χωρών αυτών να εξελιχθούν σε σημαντικές εξαγωγικές χώρες. Τα εξακριβωμένα αποθέματα επαρκούν για να αλλάξουν τα δεδομένα των οικονομιών τους αλλά όχι για να προσελκύσουν αυτό το είδος επενδύσεων που απαιτούνται για τη μεταφορά φυσικού αερίου στην Ευρώπη μέσω αγωγού ή διά θαλάσσης υπό τη μορφή υγροποιημένου φυσικού αερίου».

Δεν αφορά την Ε.Ε, ούτε τις ΗΠΑ που έχουν το πάνω χέρι μέσω του Γερμανικού Ταμείου Μάρσαλ αν οι χώρες μπορούν να εξελιχθούν οικονομικά από τους πόρους τους. Δεν θέλουν να έχουν την δύναμη του εθνικού τους πλούτου αν δεν συμφέρει επενδυτές να έχουν κέρδος μέσω του εθνικού πλούτου. Χώρα που εκμεταλλεύεται μόνο προς όφελός της την εθνική της περιουσία για το Γερμανικό Ταμείο Μάρσαλ είναι επικίνδυνη.

Κόβουν και ράβουν την ανάπτυξη ή την καταστροφή μιας χώρας ανάλογα με το τι θα κερδίσουν οι επενδυτές που στηρίζουν οικονομικά τις κυβερνήσεις τόσο των κρατών της Ε.Ε όσο και των ΗΠΑ. Άλλωστε ποιος πληρώνει τους προεκλογικούς αγώνες όλων των ηγετών από την Αμερική μέχρι την Κίνα; Αυτοί που μετά την εκλογή τους πρέπει να πάρουν με τόκο όσα έχουν επενδύσει για τους εκπροσώπους των δημοκρατικών πολιτευμάτων που ορίζουν τις τύχες των λαών.

Διαβάστε περισσότερα

“Ευρω-δικτατορία”. Άρα;…

    «Ευρω-δικτατορία». «Ευρω-χούντα». «Εκβιαστές». «Αποικιοκράτες». Αυτοί είναι μερικοί από τους πιο… διακριτικούς τίτλους σε ρεπορτάζ των κάθε άλλο παρά αντισυστημικών ΜΜΕ, που περιγράφουν τις σχέσεις της Ελλάδας με τους «εταίρους» της.
    Είναι μερικοί από τους πιο… επιεικείς χαρακτηρισμούς που χρησιμοποιούν κυβερνητικοί παράγοντες για να περιγράψουν την τρόικα (σσ: «θεσμοί»…)  και την τακτική της να εγκρίνει ή να απορρίπτει νομοσχέδια στην κατά τα άλλα ανεξάρτητη και λαϊκά κυρίαρχη Ελληνική Δημοκρατία.
    Αλλά αν είναι έτσι τα πράγματα τότε το ερώτημα που τίθεται είναι απλό: Την «δικτατορία», την «χούντα», τους «εκβιασμούς» την «αποικιοκρατία» τα «διαπραγματεύεσαι»; Η’ τα απορρίπτεις ασυζητητί; Την «υποτέλεια», την «επιτροπεία», την «εξόντωση του λαού» τα συζητάς; Η’ τα απορρίπτεις, τα καταγγέλλεις και τα ακυρώνεις;
    Και τους «δικτάτορες», τους «χουντικούς», τους «εκβιαστές», τους «αποικιοκράτες» πώς τους αντιμετωπίζεις; Τους χωρίζεις σε «καλούς» και σε «κακούς»; Διαχωρίζεις τα «τεχνικά» τους κλιμάκια από τα «πολιτικά» τους κλιμάκια και προστρέχεις στα δεύτερα, στα πολιτικά, για να βρεις το δίκιο σου έναντι των πρώτων, των τεχνικών κλιμακίων, που όμως ενεργούν βάσει των εντολών που λαμβάνουν από τους πολιτικούς προϊσταμένους τους;

***

    Η θεωρία του ΣΥΡΙΖΑ ήταν αναμενόμενο να φτάσει στα όριά της. Η αυταπάτη και η ψευδαίσθηση ότι η ΕΕ είναι το «κοινό ευρωπαϊκό μας σπίτι» όπου ο ελληνικός λαός θα τύχει ευμενούς μεταχείρισης – αρκεί να έχει έναν καλό διαπραγματευτή για να θέσει τα αιτήματά του – έφτασε στο τέλος της.
    Το παραμύθι ότι μπορούν να υπάρξουν φιλολαϊκές λύσεις με μια πολιτική που έχει ως προμετωπίδα της ότι «η θέση της Ελλάδας στην ΕΕ και στο ΝΑΤΟ δεν αμφισβητείται» έληξε.
    Όχι φιλολαϊκές λύσεις δεν μπορούν να υπάρξουν, αλλά ούτε καν κι αυτός ο «μετριοπαθής κευνσιανισμός» που προέβλεπε το λεγόμενο πρόγραμμα της Θεσσαλονίκης. Ένα πρόγραμμα «άμεσων βοηθειών» που όμως κι αυτό «παγώνει», «αναστέλλεται» και που η όποια εφαρμογή του ακόμα και για τα ψίχουλα ξυπνά τα αντανακλαστικά της προκρούστιας κλίνης της τρόικας (σσ: «θεσμών»)…

***

    Η ΕΕ που δήθεν θα άλλαζε, προφανέστατα παραμένει ίδια με την ΕΕ της εποχής των εγχώριων ανδρείκελων των Καννών. Είναι ίδια με την ΕΕ που οι επίτροποι της μας εύχονταν… «καλό κουράγιο Έλληνες». Είναι ίδια με την ΕΕ που πριν είχε τρόικα και τώρα έχει «θεσμούς». Αυτά δεν άλλαξαν επειδή στη θέση του πρωθυπουργού έπαψε να είναι ο κ.Σαμαράς και τώρα βρίσκεται ο κ.Τσίπρας.
    Επομένως ισχύει ό,τι και πριν. Και συγκεκριμένα: Η λυδία λίθος της πολιτικής κάθε κόμματος και κάθε κυβέρνησης, είτε αφορά στους μισθούς και στις συντάξεις, είτε στις εργασιακές σχέσεις, είτε έχει να κάνει με την οικονομία, είτε με την εξωτερική πολιτική, είτε με τις δημοκρατικές ελευθερίες, είτε αναφέρεται στα «μικρά» είτε στα «μεγάλα», η λυδία λίθος για να κρίνουμε όχι μόνο το τι λέει, αλλά και το τι στην πραγματικότητα εννοεί το κάθε κόμμα και η κάθε κυβέρνηση, είναι μία και μόνη: Η στάση της απέναντι στην ΕΕ.  

***

    Θα πει κάποιος: «Μα δεν βλέπετε ότι η σημερινή κυβέρνηση λέει “όχι”  στις απαιτήσεις των εταίρων, πώς μπορείτε να την τσουβαλιάζεται με την προηγούμενη κυβέρνηση;».
    Απαντάμε: Μα δεν βλέπεις ότι η τακτική της ΕΕ τσουβαλιάζει τον ελληνικό λαό ανεξαρτήτως κυβερνήσεων; Μα δεν βλέπεις ότι ανεξαρτήτως των «ναι» των προηγούμενων και των «όχι» των σημερινών, το θυσιαστήριο των Βρυξελλών συνεχίζει να εμφανίζεται σαν «μονόδρομος»;
    Απαντάμε: Είναιασύγγνωστη αφέλεια η θέση πως η ΕΕ μπορεί να μετατραπεί σε «Ευρώπη των λαών». Κι όταν δεν είναι πολιτική αφέλεια, μια τέτοια θέση πως υπάρχουν περιθώρια «βελτίωσης» της ΕΕ, είναι καραμπινάτη απάτη. Είναι καραμπινάτη απάτη (ή ουρανομήκης αφέλεια) ότι η ΕΕ αποτελεί πεδίο «διαπραγμάτευσης». Γιατί η ΕΕ είναι, ήταν και θα είναι ο «λάκκος των λεόντων», όπως ακριβώς την αποκαλούσε η ΕΔΑ από τη δεκαετία του '50.
   Το ζητούμενο, επομένως, για το λαό δεν είναι η προσδοκία μιας λιτότητας με «ανθρώπινο πρόσωπο» μέσα στο λάκκο. Δεν είναι η αναζήτηση της «εθνικής ανεξαρτησίας» κάπου μεταξύ του Άννα (των τεχνικών κλιμακίων) και του Καϊάφα (των πολιτικών κλιμακίων). Δεν είναι η αναζήτηση της λαϊκής κυριαρχίας με διαπραγματεύσεις ανάμεσα στη Σκύλλα (των «Κοστέλο») και την Χάρυβδη (των Γιούγκερ, Μέρκελ, Σόιμπλε και Νταισελμπλουμ).    

***

   Με άλλα λόγια:Μετά από την εμπειρία σχεδόν 35 χρόνων παραμονής στην ΕΕ, η έξοδος από την ΕΕ προκύπτει ως αναγκαία προϋπόθεση αναδημιουργίας της Ελλάδας προς όφελος του λαού της.
    Δεν μιλάμε, βέβαια, για μια έξοδο σαν την «έξοδο από το ΝΑΤΟ», όπως την πλάσαρε το 1974 ο Κωνσταντίνος Καραμανλής, ως αναγκαστική επιλογή του κατεστημένου και ως «τρίπλα» ανασύνθεσης του συστήματος. Μιλάμε για έξοδο από την ΕΕ με όρους ανατροπής όλου του συστήματος της κυριαρχίας των μονοπωλίων. Για την έξοδο και την αποδέσμευση από την ΕΕ με προοπτική να πάρει στα χέρια του την εξουσία ο λαός.
    Στην τοποθέτησηαυτή δεν υπάρχει «τρίτος δρόμος». Ειδικά, μάλιστα, στις σημερινές συνθήκες. Σε συνθήκες βαθιάς καπιταλιστικής κρίσης που τόσο σε παγκόσμιο όσο και - ειδικότερα - στο ευρωπαϊκό επίπεδο σαρώνει με τη σφραγίδα των Βρυξελλών ό,τι έχει απομείνει να θυμίζει λαϊκό δικαίωμα, το να μην αναγνωρίζεις αυτήν την αυτονόητη αλήθεια, τον καθοριστικό ρόλο, δηλαδή, της ΕΕ και το πώς το κάθε κόμμα τοποθετείται απέναντί της, συνιστά είτε πολιτική αυταπάτη είτε ξεκάθαρη πολιτική απάτη.

***

    Συνεπώς: Αφού η ΕΕ δεν είναι παρά το γήπεδο ενός σικέ παιχνιδιού, αφού δεν είναι  τίποτα λιγότερο από μια ζούγκλα από γύπες κι από ύαινες, από σαρκοφάγα και από παχύδερμα που εναλλάσσονται σε ρόλους «καλού και κακού ασφαλίτη», τότε:

• Είναι δικαίωμα του ελληνικού λαού και κάθε λαού να στείλει την ΕΕ στον αγύριστο.
• Είναι δικαίωμα του ελληνικού λαού να αρνηθεί να πληρώνει στην ΕΕ χρέη που δεν του αναλογούν.
• Είναι δικαίωμά του αντί να πληρώνει λύτρα σε εκβιαστές και τρομοκράτες, να οργανώσει την άμυνά του απέναντι στην ΕΕ και να χρηματοδοτήσει ο ίδιος τους όρους της ύπαρξής του.

    Κι εδώ είναι που τίθεται το μέγα ερώτημα: Πώς θα γίνουν όλα αυτά; Μπορούμε να φύγουμε από την ΕΕ; Μπορεί η «μικρή Ελλάδα» να τα βάλει με τέτοιες δυνάμεις; Μην είναι προτιμότερο να περισώσουμε κάτι μέσα από τις διαπραγματεύσεις με τις ύαινες και να διατηρήσουμε τη χώρα και το λαό στην ευρω-αρένα προσδοκώντας την συνεννόηση με τα παχύδερμα;
    Θα το επαναλάβουμε: Ένα τέτοιο πολιτικό σχέδιο, ισοδυναμεί με το να πιστεύεις ότι παίζοντας με τους κανόνες του Κύκλωπα και ζώντας μέσα στη σπηλιά του Κύκλωπα, θα καλοπιάσεις τον Κύκλωπα. Ένα τέτοιο πολιτικό σχέδιο αφοπλίζει, ακινητοποιεί και αποδυναμώνει τον μόνο παράγοντα που μπορεί να σφραγίσει με θετικό τρόπο τις εξελίξεις: Τον λαϊκό παράγοντα.

***

     Όλα βοούν: Εδώ και τώρα απαιτείται η οργάνωση ενός σχεδίου άμυνας, και ταυτόχρονα λαϊκής αντεπίθεσης απέναντι στα σαρκοφάγα και τους Κύκλωπες, χωρίς ψευδαισθήσεις και αυταπάτες.
    Απαιτείται να σημάνει κοινωνικός συναγερμός για την προώθηση και υπεράσπιση ενός πολιτικού σχεδίου με βασικά χαρακτηριστικά:

• Την ανυπακοή στους εκβιαστές και την «ιχνηλάτηση» της πορείας αποδέσμευσης από την αρένα τους.
• Τον σχεδιασμό μιας οικονομίας που δεν θα επιτρέπει τον πλούτο που παράγεται σε αυτόν τον τόπο να τον οικειοποιούνται τρίτοι.
• Την διαμόρφωση ενός οικονομικού προγράμματος που θα αξιοποιεί όλο το εργατικό και επιστημονικό δυναμικό της χώρας στο πλαίσιο της παραγωγικής αναγέννησης του τόπου.
• Την ένταξη της παραγωγικής βάσης, από τον ορυκτό πλούτο και τις βιομηχανικές δυνατότητες μέχρι τον τραπεζικό τομέα και τα συγκριτικά πλεονεκτήματα της χώρας σε ένα σχεδιασμό με γνώμονα τις κοινωνικές ανάγκες και με πολιτική πυξίδα οι παραγόμενες αξίες να μην γίνονται κέρδη ή τοκοχρεολύσια για τους λίγους αλλά κοινωνικό όφελος που θα διανέμεται στους πολλούς.
• Την οικοδόμηση διεθνών σχέσεων όπου ο δανεισμός και οι κάθε λογής σχέσεις της χώρας στο «παγκόσμιο χωριό» θα αποφασίζονται στη βάση του κοινού οφέλους και όχι στη βάση της υποταγής στο δίκιο του εκμεταλλευτή.  

     Ήδη ακούμε τον αντίλογο στα παραπάνω. Έναν αντίλογο που άλλοτε διατυπώνεται με όρους απροσχημάτιστου και άλλοτε ραφιναρισμένου ραγιαδισμού: «Μα όλα αυτά που προτείνετε είναι αδιανόητα διότι θα επιφέρουν τη σύγκρουση με την ΕΕ και με τα πολιτικοοικονομικά τους στηρίγματα εντός και εκτός Ελλάδας».
    Υποκλινόμαστε στην αντιληπτική ικανότητα των «ρεαλιστών» μας και απαντάμε: Μα, ναι! Αυτό ακριβώς λέμε!


email: mpog@enikos.gr 

Διαβάστε περισσότερα

Οι ΗΠΑ εξοπλίζουν το Κίεβο, το Ντονμπάς προειδοποιεί ότι «δεν περνάει το μπλιτσκριγκ*»!

Γρηγόρης Τραγγανίδας
Κλιμάκωση της ιμπεριαλιστικής επέμβασης στην Ουκρανία αποτελεί η απόφαση των ΗΠΑ να στείλουν επιπλέον στρατιωτικό εξοπλισμό και όπλα στο καθεστώς του Κιέβου, την ώρα που η συμφωνία τού «Μινσκ – 2» κρέμεται από μια κλωστή.

Οι Λαϊκές Δημοκρατίες του Ντονιέτσκ και του Λουγκάνσκ κατήγγειλαν επίσημα ότι η κυβέρνηση Ποροσένκο δεν εκπληρώνει τις υποχρεώσεις που έχει αναλάβει και σαμποτάρει ανοιχτά τη διαδικασία κατάπαυσης του πυρός και απόσυρσης των βαρέων οπλικών συστημάτων, ενώ η Μόσχα «υπενθυμίζει» το δικαίωμά της να εγκαταστήσει πυρηνικά όπλα στην Κριμαία, αν το θεωρήσει απαραίτητο.
Το νέο «πακέτο» αμερικανικής στρατιωτικής βοήθειας που αποφασίστηκε προχθές ανέρχεται στα 75 εκατομμύρια δολάρια και περιλαμβάνει, μη επανδρωμένα αεροσκάφη τύπου Raven, 30 τεθωρακισμένα οχήματα πολλαπλών επιχειρησιακών δυνατοτήτων,  200 οχήματα Humvee – το «σήμα κατατεθέν» των ΗΠΑ σε Ιράκ και Αφγανιστάν – και συστήματα ραντάρ. Το «Associated Press», επικαλούμενο πηγές στον Λευκό Οίκο, μεταδίδει ότι η αποστολή των όπλων πρόκειται να ξεκινήσει την ερχόμενη εβδομάδα.
Υπάρχουν ισχυρές ενδείξεις ότι αυτή η απόφαση θα μπλέξει ακόμη περισσότερο την κατάσταση και στην Ευρώπη γενικότερα, όπου ισχυροί σύμμαχοι των ΗΠΑ, όπως η Γερμανία και η Γαλλία, προσπαθούν από την αρχή της κρίσης στην Ουκρανία και κυρίως μετά την έναρξη του εμφυλίου πολέμου να ισορροπήσουν μεταξύ των διαφορετικών συμφερόντων του κεφαλαίου των χωρών τους σε σχέση με τη Ρωσία. Η ρωσική εφημερίδα «Κομμερσάντ» αναφέρει ότι στις 10 Μαρτίου, ο πρέσβης της Γερμανίας στις ΗΠΑ, Πέτερ Βίττιγκ, δήλωσε, ότι ο Ομπάμα, μετά από τηλεφωνική συνομιλία με την Μέρκελ τον περασμένο μήνα, αποφάσισε να μην στείλει στρατιωτικό εξοπλισμό στην Ουκρανία. Μάλιστα, μόλις την περασμένη Τρίτη, ο εκπρόσωπος Τύπου του Λευκού Οίκου, Ερικ Σουλτς, ανακοίνωσε, ότι κατά τη γνώμη του αμερικανού Προέδρου, η ενίσχυση της Ουκρανίας με στρατιωτικά μέσα θα οδηγήσει σε αύξηση της βίας…

Τα ρωσικά ΜΜΕ, πάντως, δίνουν πολύ χώρο στις δηλώσεις του γερμανού υπουργού Εξωτερικών, Φρανκ Βάλτερ Στάινμάγερ, κατά την επίσκεψή του στην Ουάσιγκτον, με τις οποίες τάχθηκε σαφώς κατά του εξοπλισμού του Κιέβου. Συγκεκριμένα είπε, ότι η απαίτηση μέρους της κυβέρνησης των ΗΠΑ να βοηθηθεί η Ουκρανία με επιθετικό εξοπλισμό θα οδηγήσει στο πέρασμα της σύγκρουσης σε ανώτερη φάση. Στην ομιλία του στο Κέντρο Στρατηγικών και Διεθνών Μελετών, ο Στάινμάγερ, σημείωσε ότι ο εξοπλισμός του ουκρανικού στρατού θα σημάνει αντίστοιχο εξοπλισμό των ανταρτών και τελικά θα κλιμακώσει την ένταση. Επανέλαβε, τέλος, στον Αμερικανό ομόλογό του, Τζον Κέρρι, την ανάγκη για διπλωματική λύση στην κρίση.
Σύμφωνα με την «Κομμερσάντ», οι Ρεπουμπλικάνοι εξακολουθούν να ασκούν πίεση για μεγαλύτερη στρατιωτική παρέμβαση των ΗΠΑ στην Ουκρανία. Αντικειμενικά, το μέγεθος αυτού του «πακέτου» και ο προφανής επιθετικός του χαρακτήρας – όσο κι αν χαρακτηρίζεται ως «μη θανατηφόρο» –  παραπέμπει σε μια αλλαγή, προς το χειρότερο, της μέχρι τώρα τακτικής των Αμερικανών στην Ουκρανία, πέρα από τις πολεμοχαρείς και προκλητικές κραυγές τους, ακόμη και εντός του Συμβουλίου Ασφαλείας του ΟΗΕ. Όχι διότι ο Ομπάμα είναι… «πασιφιστής», αλλά διότι βλέπουν την αμηχανία των ισχυρών Ευρωπαίων συμμάχων τους, τη στρατιωτική αποτυχία του καθεστώτος του Κιέβου και τη Ρωσία να μην πτοείται από τις κυρώσεις. Είναι χαρακτηριστικό αυτής της στάσης, το δημοσίευμα της «Wall Street Journal», στις αρχές του μήνα, σύμφωνα με το οποίο, οι δορυφορικές εικόνες που δίνουν οι Αμερικανοί στους Ουκρανούς από τους κατασκοπευτικούς δορυφόρους τους, αφενός έχουν «μαύρο» μετά τα ουκρανικά σύνορα προς τη Ρωσία, αφετέρου δεν είναι μεγάλης ανάλυσης και παραδίδονται με 24 ώρες καθυστέρηση, γεγονός που στην πράξη τις καθιστά άχρηστες. Σύμφωνα με αμερικανούς αξιωματούχους που επικαλείται η εφημερίδα, αυτό συμβαίνει συνειδητά για να μην προκληθεί η Ρωσία.
Ακόμη και στην περίπτωση που τέτοιου είδους δημοσιεύματα είναι κατευθυνόμενα σε μια προσπάθεια να «διασκεδαστεί» η κοινή γνώμη, ίσως και οι Γερμανοί και οι Γάλλοι, για το μέγεθος της αμερικανικής παρέμβασης στην Ουκρανία, δείχνουν ότι μέχρι τώρα οι ΗΠΑ προσπαθούν να βάλουν τους Ουκρανούς να κάνουν τη «βρώμικη δουλειά», μη προκαλώντας και τους συμμάχους τους. Ωστόσο, η αποστολή των όπλων αποδεικνύει ότι οι Αμερικανοί, οι οποίοι σαφώς βρίσκονται πίσω από το πραξικόπημα στο Κίεβο ένα χρόνο πριν, πάλι δεν έχουν υπολογίσει σωστά το γεωπολιτικό «καζάνι» της περιοχής. Το ίδιο έπαθαν και τον Αύγουστο του 2008, όταν έβαλαν τους Γεωργιανούς να προβοκάρουν τη Ρωσία, εισβάλλοντας στη Νότια Οσετία με το γνωστό αποτέλεσμα. Παρεμπιπτόντως, ο άνθρωπός τους, ο τότε πρόεδρος της Γεωργίας, αμερικανόθρεφτος, Σαακασβίλι, είναι σήμερα σύμβουλος του Ποροσένκο…
Τα όπλα θα πάνε στους φασίστες
Σε κάθε περίπτωση, πολλοί άνθρωποι είναι σίγουροι, όπως ο Αμερικανός ακτιβιστής, Τζο Αϊοσμπέικερ (Ενωμένος Εθνικός Αντιπολεμικός Συνασπισμός), ο οποίος δήλωσε στο «Radio Sputnik» την Πέμπτη (http://sputniknews.com/analysis/20150312/1019415345.html) ότι ο αμερικανικός οπλισμός που προορίζεται για την Ουκρανία θα φτάσει στα χέρια των φασιστικών ταγμάτων. «Είναι σχεδόν βέβαιο ότι τα όπλα των ΗΠΑ θα αρχίσουν να ρέουν κατευθείαν στα χέρια της φασιστικής στρατιωτικής ηγεσίας που οι ΗΠΑ στηρίζουν» σημείωσε συγκεκριμένα.
Πάντως, την ίδια μέρα (11/3) που οι ΗΠΑ αποφάσισαν την αποστολή των όπλων, ο επικεφαλής του τμήματος για ζητήματα εξοπλισμών του ρωσικού υπουργείου Εξωτερικών, Μιχαήλ Ουλιάνοφ, απαντώντας σε ερώτηση δημοσιογράφου για το αν υπάρχει πιθανότητα ανάπτυξης πυρηνικών στην Κριμαία, απάντησε «έχουμε αυτό το δικαίωμα», αν και έσπευσε να συμπληρώσει ότι δεν γνωρίζει προς το παρόν να υπάρχουν σχετικά πλάνα. Σε κάθε περίπτωση, ο Ρώσος υπουργός Εξωτερικών, Σεργκέι Λαβρόφ έχει πει ότι η Ρωσία δεν επιβαρύνεται με καμία άλλη υποχρέωση, εκτός από τη μη χρήση πυρηνικών όπλων εναντίον της Ουκρανίας. Δήλωση που μπορεί να ερμηνευθεί ποικιλοτρόπως…
Το σίγουρο είναι ότι, με ή χωρίς αμερικανικά όπλα, το καθεστώς του Κιέβου τα έχει βρει πολύ σκούρα στα ανατολικά της χώρας. Ο εκπρόσωπος του γενικού επιτελείου της ΛΔ του Ντονιέτσκ, Εντουάρντ Μπασούριν, προειδοποίησε ότι οποιαδήποτε απόπειρα του Κιέβου για «μπλιτσκριγκ» θα καταλήξει σε αποτυχία.

Χθες, οι επικεφαλείς των ΛΔ του Ντονιέτσκ και του Λουγκάνσκ, Ζαχαρτσένκο και Πλοτνίτσκι, απευθύνθηκαν από κοινού με ανοιχτή επιστολή τους προς την Γερμανίδα καγκελάριο, Α. Μέρκελ και τον Γάλλο πρόεδρο Ολάντ, ως εγγυητών των συμφωνιών του Μινσκ, ώστε να ασκήσουν την επιρροή τους στο Κίεβο για την εφαρμογή των συμφωνηθέντων.
Στην επιστολή σημειώνεται ότι η Ουκρανία σαμποτάρει ανοιχτά τη σχετική διαδικασία, με χαρακτηριστικότερο το γεγονός ότι έχουν τινάξει στον αέρα όλο το χρονοδιάγραμμα απόσυρσης των βαρέων όπλων.  Το δεύτερο και σημαντικότερο είναι ότι το Κίεβο δεν ξεκίνησε τη διαδικασία για το πλαίσιο του «ειδικού καθεστώτος του Ντονμπάς».
Οι δύο ηγέτες ζητούν την αποστολή ειδικών για την επαναλειτουργία του τραπεζικού συστήματος στις περιοχές τους (σσ δεδομένου ότι αποτελεί άμεση αναγκαιότητα η πληρωμή μισθών και συντάξεων) και τη διακοπή της οικονομικής βοήθειας στο Κίεβο όσο διαρκεί ο οικονομικός αποκλεισμός του Ντονμπάς και η μη ειρηνική επίλυση της σύγκρουσης. Τέλος, ζητούν την απαγόρευση διέλευσης στην ΕΕ του Ουκρανού πρωθυπουργού Γιατσενιούκ, του υπουργού Άμυνας Πολτοράκ, του γραμματέα του συμβουλίου ασφαλείας Τουρτσίνοφ, του υπουργού Εσωτερικών Αβάκοφ, του επικεφαλής του προεδρικού γραφείου Λόζκιν και του ολιγάρχη, χρηματοδότη φασιστικών ταγμάτων και κρατικού παράγοντα Κολομόισκι. Φυσικά, όλοι τους, αποτελούν αγαπημένα «παιδιά» της Δύσης…
* Ο όρος κεραυνοβόλος πόλεμος (από το γερμανικό «Μπλίτσκριγκ» (Blitzkrieg), «πόλεμος-αστραπή») αναφέρεται σε πολεμική τακτική, την οποία επινόησε και εφάρμοσε ο Γερμανός στρατηγός Χάιντς Γκουντέριαν κατά τη διάρκεια του Β” Παγκοσμίου Πολέμου. Επονομάστηκε έτσι επειδή περιλάμβανε αιφνιδιαστικές επιθέσεις, ταχύτατες προωθήσεις δυνάμεων στην εχθρική περιοχή με συντονισμένη ισχυρή υποστήριξη από αεροπορικές δυνάμεις, που κτυπούσαν και αιφνιδίαζαν τον εχθρό όπως ακριβώς θα έκανε ένας κεραυνός.

Πηγή: Το Περιοδικό

Διαβάστε περισσότερα

ΑΠΟΚΑΛΥΨΗ: Παράνομο το 60% του δημόσιου χρέους

Πώς μας την έστησαν γερμανικές, γαλλικές και ολλανδικές τράπεζες…
ΤΟΥ ΜΙΧΑΛΗ ΨΥΛΟΥ

«Μπορεί επισήμως ένας στους τρεις Έλληνες να αντιμετωπίζει σοβαρό πρόβλημα επιβίωσης. Μπορεί ένα στα δύο νοικοκυριά στην Ελλάδα να μην καταφέρνει να βγάλει το δεκαπενθήμερο. Μπορεί η νέα γενιά να παίρνει τον δρόμο της ξενιτιάς για ένα μεροκάματο, αλλά όλα κι όλα: ο μηχανισμός στήριξης… έσωσε τη χώρα!».
Με μπόλικη ειρωνική διάθεση ο Γάλλος οικονομολόγος Μισέλ Χουσόν, επικεφαλής του Ινστιτούτου Οικονομικών και Κοινωνικών Ερευνών του Παρισιού, ξιφουλκεί εναντίον των δανειστών της Ελλάδας. «Το 56% του ελληνικού δημόσιου χρέους είναι παράνομο», λέει ο Γάλλος οικονομολόγος και εξηγεί: «Το ήμισυ του ελληνικού χρέους που αποκτήθηκε πριν από την κρίση, από το 1988 ως το 2000, οφειλόταν σε υπέρογκα επιτόκια και στη μείωση των κρατικών εσόδων από το 2000 λόγω της φορολογικής αμνηστίας προς τους πλουσίους. Αν δεν υπήρχαν οι δύο αυτοί παράγοντες, το ελληνικό δημόσιο χρέος θα αντιστοιχούσε μόλις στο 49% του ΑΕΠ το 2007, αντί του 103% που ήταν. Μπορεί, λοιπόν, να εξαχθεί το συμπέρασμα ότι το 56% του ελληνικού χρέους που αποκτήθηκε πριν από την κρίση ήταν παράνομο».
Από την πλευρά του ο Ζαν Γκαντρέ, επίτιμος καθηγητής Οικονομικών στο Πανεπιστήμιο της Λιλ, υποστηρίζει ότι το ελληνικό δημόσιο χρέος είναι παράνομο σε ποσοστό 70%! Σύμφωνα με τον Γκαντρέ, «περισσότερο από το μισό του συσσωρευμένου χρέους το 2007 είναι παράνομο, όπως παράνομο είναι και το σύνολο σχεδόν της αύξησης του χρέους από το 2007. Σύμφωνα με κάποιες προσεγγίσεις, το παράνομο χρέος θα μπορούσε να αποτελεί το 120%-130% του τρέχοντος ΑΕΠ ή περίπου το 70% του συνολικού ελληνικού δημόσιου χρέους».
Τα στοιχεία είναι αποκαλυπτικά. Το 1981 η Νέα Δημοκρατία παρέδωσε το χρέος στο 34,5% στον Ανδρέα Παπανδρέου. Το 1988, τελευταία ολόκληρη χρονιά που ο Ανδρέας Παπανδρέου άσκησε την εξουσία, το δημόσιο χρέος ήταν πάνω από 30 ολόκληρες εκατοστιαίες μονάδες υψηλότερο – είχε φτάσει στο 66,8% του ΑΕΠ. Το 1990 ο Κωνσταντίνος Μητσοτάκης το παρέλαβε στο ύψος του 69,9% του ΑΕΠ. Το απογείωσε, παραδίδοντάς το πάνω από 40 εκατοστιαίες μονάδες υψηλότερο, στο 111,6% του ΑΕΠ, το 1993.Το 1994 και το 1995, που κυβέρνησε πάλι ο Ανδρέας Παπανδρέου, το δημόσιο χρέος μειώθηκε οριακά στο 109,3% και 110,1% του ΑΕΠ. Την οκταετία του Κώστα Σημίτη (1996-2003) το δημόσιο χρέος της Ελλάδας παρέμεινε σταθερό σε αυτό το ύψος. Παραδόθηκε ελαφρώς μειωμένο το 2003, στο 107,8% του ΑΕΠ, έχοντας φτάσει στο μέγιστο το 2001, με 114,1% του ΑΕΠ, και στο ελάχιστο το 1999, με 104,6% του ΑΕΠ. Ο Κώστας Καραμανλής το παρέλαβε, λοιπόν, στο ύψος του 107,8% το 2004 και το παρέδωσε γύρω στο 115% του ΑΕΠ στα τέλη Σεπτεμβρίου, με το τελικό ύψος του για το 2009 –έπειτα από τρεις μήνες διακυβέρνησης του Γιώργου Παπανδρέου και πολλές λαθροχειρίες της Στατιστικής Υπηρεσίας– να ανέρχεται στο 129,7% του ΑΕΠ! Κατά τη μνημονιακή πενταετία 2010-2014, με τον Γιώργο Παπανδρέου πρωθυπουργό τα δύο πρώτα χρόνια και τους Λουκά Παπαδήμο και Αντώνη Σαμαρά στη συνέχεια, το ελληνικό δημόσιο χρέος από το 130% εκτινάχθηκε σχεδόν στο 180% του ΑΕΠ.Αυξήθηκε, δηλαδή, κατά 50 εκατοστιαίες μονάδες μέσα στην ολέθρια πενταετία του Μνημονίου και, μάλιστα, με «κούρεμά» του κατά 53% με το PSI. Όλα αυτά ως συνέπεια μιας πολιτικής που εξουθένωσε τους Έλληνες δήθεν για να… μειωθεί το χρέος!
Περισσότερα στα Επίκαιρα που κυκλοφορούν την Πέμπτη 19 Μαρτίου.

Διαβάστε περισσότερα

GREXIT : ΔΥΣΤΥΧΗΜΑ ‘Η…..ΕΥΚΑΙΡΙΑ ;

Και ο πιο καλόπιστος παρατηρητής δεν θα μπορούσε παρά να μεταφράσει σε προτροπή για bank-run τις δηλώσεις του προέδρου του Eurogroup, Jeroen Dijsselbloem, για σενάριο τύπου Κύπρου για την Ελλάδα.
Η κυβέρνηση του κ. Τσίπρα την επομένη ακόμα της ορκωμοσίας της, συνθηκολόγησε-συμβιβάστηκε, με τους Οικονομικούς Δολοφόνους της χώρας.
Υπήρχαν και υπάρχουν ακόμα κάποιες λεκτικές διαφοροποιήσεις (Αριστερή πλατφόρμα, Κούγκι αντί της πραγματικότητας του Ζαλόγγου κλπ) αλλά απευθύνονται κατά κύριο λόγο στο εσωτερικό ακροατήριο και μάλλον επικυρώνουν παρά ακυρώνουν την πολιτική της υποτέλειας.
Η Διεθνής Μαφία, όμως, θέλει τα πάντα.
Από την στιγμή που η κερκόπορτα μιας χώρας ανοίγει, δεν σταματάει αν δεν την ρημάξει.
Ίσως όμως η τελευταία επιδρομή της, σε μια ΣΥΣΤΗΜΙΚΗ χώρα, να είναι και το κύκνειο άσμα της.
Η Ελλάδα δεν είναι Αργεντινή, δεν είναι Βενεζουέλα, Ισημερινός ή Βραζιλία.
Η Ελλάδα είναι, ασχέτως της ελαττωματικής οικονομίας της, χώρα-μέλος του συστήματος.
Και το σύστημα ως γνωστόν είναι μια φούσκα.
Δεν έχει σημασία αν χθες, σήμερα, αύριο ή σε 10 χρόνια υπάρξει ένα Grexit.
Δεν έχει σημασία αν υπάρξει Grexit, Italexit, ή Spainxit.
Το αποτέλεσμα θα είναι το ίδιο.
Η οικονομική Μαφία του πλανήτη θα ηττηθεί.
Το Grexit είναι μια ευκαιρία που με αγωνία θα πρέπει να αποζητά όχι μόνο η Ελλάδα αλλά όλοι οι σκλάβοι τούτου δω του πλανήτη.
ΠΗΓΗ     HeadWaiter

Διαβάστε περισσότερα

Editorial: Το Grexit είναι η καταστροφή που δεν πρέπει να συμβεί

Η Ευρώπη μπορεί να αντέξει προσωρινά το Grexit, αλλά το μακροπρόθεσμο κόστος είναι ανυπολόγιστο. Η έξοδος από ένα ενιαίο νόμισμα οδηγεί σε αχαρτογράφητα ύδατα για τα οποία δεν έχουν προετοιμαστεί ούτε οι πολιτικοί, ούτε οι αγορές.

H απεχθής λέξη Grexit δεν θα έπρεπε να είχε επινοηθεί ποτέ. Πολύ χειρότερη από μια συμβατική χρεοκοπία, μια απόφαση για την αποχώρηση από ένα νόμισμα συνδέεται συχνότερα με ισχυρές αναταράξεις.
Είναι κάτι που έχει συμβεί μόνο σε στιγμές ιστορικής αποτυχίας, όπως όταν η Γερμανία της Βαϊμάρης εγκατέλειψε το παλιό μάρκο.
Δεν προκαλεί έκπληξη που οι αρχιτέκτονες του ευρώ δεν προέβλεψαν ρυθμίσεις για τη δυνατότητα εξόδου μιας χώρας.
Από τότε που το ριζοσπαστικό αριστερό κόμμα του ΣΥΡΙΖΑ ανέλαβε την εξουσία, η ατίθαση συμπεριφορά των ηγετών του έχει οδηγήσει σε κλιμάκωση των συζητήσεων για έξοδο της Ελλάδας από το ευρώ. Δεν πρόκειται για μια απλή απειλή με στόχο να επανέλθει στην τάξη η ελληνική κυβέρνηση.
Μετά την αποτυχία των προηγούμενων κυβερνήσεων να μεταρρυθμίσουν την οικονομία, οι Ελληνες ψηφοφόροι εξέλεξαν τον Ιανουάριο ένα κόμμα που υποσχέθηκε να ακυρώσει όποια πρόοδο είχε επιτευχθεί. Από το να υπομείνουν το κουραστικό παιχνίδι των υποσχέσεων που δίνονται κακόπιστα με αντάλλαγμα την παράταση των δανείων, πολλοί Ευρωπαίοι (συμπεριλαμβανομένων και των περισσότερων Γερμανών) θα προτιμούσαν η Ελλάδα να βάλει τέλος στο δράμα και να επιστρέψει στη δραχμή.
Το κάνουν πιστεύοντας πως πλέον αυτό δεν θα δημιουργούσε υπαρξιακή κρίση στην Ευρώπη. Η οικονομική έκθεση στην Ελλάδα είναι πολύ μικρότερη από ό,τι το 2012. Όσοι είχαν ελληνικό χρέος το ξεφορτώθηκαν στο διάστημα αυτό. Τώρα υπάρχουν ισχυρά τείχη προστασίας που θα αποτρέψουν τη μετάσταση από μια χώρα στις άλλες. Τέλος, η ΕΚΤ είναι πολύ καλύτερα εξοπλισμένη για να αντιμετωπίσει τις οικονομικές πιέσεις από ό,τι στο απόγειο της κρίσης πριν από τρία χρόνια.
Υπάρχουν φωνές εκτός Ελλάδας που τώρα βλέπουν την αποχώρηση από το ευρώ ως την καλύτερη λύση για το μέλλον των Ελλήνων. Με ένα νέο νόμισμα, υποστηρίζουν, η κυβέρνηση θα μπορούσε να διαγράψει μεμιάς κάθε χρέος και κάθε μισθολογική σύμβαση. Μια εφήμερη οικονομική δυσκολία είναι προτιμότερη από μια αιώνια παγίδευση στο λάθος νόμισμα, που απαιτεί ένα δίχως τέλος αποπληθωρισμό για τη μείωση του εγχώριου κόστους.
Με μια νέα δραχμή η Αθήνα θα μπορούσε και πάλι να επανακαθορίσει το δικό της νομισματικό μέλλον. Aκόμα και ο Γιάνης Βαρουφάκης, ο μαχητικός νέος υπουργός Οικονομικών του ΣΥΡΙΖΑ, έχει γράψει σε ένα μπλογκ όπου εξηγεί πώς θα μπορούσαν να λειτουργήσουν εναλλακτικές ρυθμίσεις.
Αυτή η επιπολαιότητα με την οποία αντιμετωπίζεται το Grexit είναι λάθος. Αν η υποτίμηση ήταν τόσο ωφέλιμη η Ελλάδα δεν θα είχε μπει ποτέ στο ευρώ. Ένα πιο αδύναμο νόμισμα κάνει τις εισαγωγές πιο ακριβές, κάτι ιδιαίτερα επιβλαβές για μια μικρή οικονομία. Η αντικατάσταση των υποχρεώσεων σε ευρώ με υποχρεώσεις σε δραχμές συνιστά μια άνευ προηγουμένου χρεοκοπία που θα διέλυε το χρηματοπιστωτικό σύστημα.
Μόνο οι Έλληνες φορολογούμενοι θα αναγκάζονταν να αποδεχτούν το νέο νόμισμα. Η Αθήνα θα χρειαζόταν πλεόνασμα στο ισοζύγιο τρεχουσών συναλλαγών για να εξασφαλίσει πρόσβαση στις αγορές. Αντί για την εγκαινίαση μιας νέας εξαγωγικής οικονομίας, το Grexit θα παρέτεινε την εποχή της κατάρρευσης του βιοτικού επιπέδου και της μετανάστευσης στο εξωτερικό.
Η ευρωπαϊκή άγνοια είναι επικίνδυνη και για έναν άλλο λόγο. Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι το 98% μιας μεγάλης οικονομίας μπορεί να προστατευτεί από την αποτυχία μιας μικρής. Ορισμένοι μάλιστα θα καλωσόριζαν την έξοδο ενός μόνιμου ταραχοποιού. Αλλά μια τέτοια εκτίμηση ξεχνά την ουσία. Η ευρωπαϊκή αλληλεγγύη θα δεχόταν ισχυρό πλήγμα. Η αναπόφευκτη χρεοκοπία της Ελλάδας θα απέτρεπε τους πλουσιότερους ψηφοφόρους από το να βοηθήσουν ξανά τους γείτονές τους σε μια οικονομική δυσκολία. Θα είχε πολύ μικρή σημασία πώς τα πήγε η Ευρώπη στην καταιγίδα που θα επακολουθούσε αμέσως μετά. Η εικόνα μιας χώρας που αποχωρεί θα καθιστούσε δυνατό αυτό που προηγουμένως ήταν αδύνατο να φανταστεί κανείς.
Η έξοδος από ένα ενιαίο νόμισμα οδηγεί σε αχαρτογράφητα ύδατα για τα οποία δεν έχουν προετοιμαστεί κατάλληλα ούτε οι πολιτικοί ούτε οι αγορές.
Το σχέδιο της Ενωμένης Ευρώπης θα υπέφερε από το πιο μεγάλο πισωγύρισμα από τη δεκαετία του 1950. Ανεξάρτητα από το πόσο μικρή είναι η Ελλάδα ή πόσο ενοχλητικοί είναι οι ηγέτες της, είναι πολύ καλύτερο για την Ευρώπη να κρατήσει την Αθήνα στο ευρώ.

Διαβάστε περισσότερα

Ο ΔΕΙΚΤΗΣ DAX ΚΕΡΔΙΖΕΙ... 1.000 (!) ΜΟΝΑΔΕΣ ΚΑΘΕ ΜΗΝΑ

Του ΓΙΩΡΓΟΥ ΔΕΛΑΣΤΙΚ*  

Καλπάζουν ασυγκράτητες προς τα πάνω οι τιμές των μετοχών των 30 μεγαλύτερων γερμανικών εταιρειών που συγκροτούν τον δείκτη DAX του χρηματιστηρίου της Φρανκφούρτης. Τη Δευτέρα έσπασαν και το φράγμα των 12.000 μονάδων, πηδώντας κατευθείαν στις... 12.219 μονάδες! Αυτό όμως είναι το λιγότερο. Μόλις πριν από έναν μήνα ο DAX είχε υπερβεί τις 11.000 μονάδες! Στις 31 Δεκεμβρίου του 2014 δε ο δείκτης αυτός βρισκόταν στις 9.800 μονάδες, αλλά τις 10.000 μονάδες τις είχε υπερβεί στιγμιαία στα μέσα της προηγούμενης χρονιάς, όπως και κοντά στα τέλη της. Τώρα, τους δυόμισι μήνες του 2015 που έχουν περάσει, ο DAX έχει απογειωθεί, κερδίζοντας... 1.000 μονάδες κάθε μήνα! Καλά, ας μην κάνουμε καλύτερα συγκρίσεις με την αρχή της κρίσης, γιατί τότε θα φανεί πεντακάθαρα πως οι μόνοι που κερδοσκοπούν και κερδίζουν ασύστολα από την κρίση στην Ευρωζώνη είναι πρωτίστως οι Γερμανοί. Για να αντιληφθούμε καλύτερα τι εννοούμε, τον Μάρτιο του 2009 ο DAX βρισκόταν χαμηλότερα από τις... 3.600 μονάδες, πράγμα που σημαίνει πάνω από τριπλασιασμό εν μέσω κρίσης! Αύξηση 240%! Στα μέσα του 2012 ο DAX έπαιζε γύρω στις 6.000 μονάδες. Στις 26 Ιουλίου 2012 ο Μάριο Ντράγκι δήλωσε ότι «η ΕΚΤ θα κάνει ό,τι είναι απαραίτητο για να διατηρήσει το ευρώ». Μετά τη δήλωση αυτή, ο DAX ανέβηκε ταχύτατα και ουδέποτε ξαναπλησίασε τις 6.000 μονάδες, κυμαινόμενος το 2013 εν γένει μεταξύ 8.000 και 9.000 μονάδων, ενώ το 2014 μεταξύ 9.000 και 10.000 μονάδων, με ελάχιστες αποκλίσεις. Στις 22 Ιανουαρίου του 2015 η ΕΚΤ αποφάσισε να παράσχει ρευστότητα ως τον Σεπτέμβριο του 2016 ύψους 1,14 τρισεκατομμυρίων ευρώ, με ρυθμό 60 δισεκατομμυρίων τον μήνα. Με το που ανακοινώθηκε αυτό, ο DAX έγινε... πύραυλος και κερδίζει 1.000 μονάδες κάθε μήνα!

Παράλληλα, η κεντρική τράπεζα της Γερμανίας, η Μπούντεσμπανκ, μηδένισε τα επιτόκια όχι απλά για τα έντοκα γραμμάτια τριών και έξι μηνών, αλλά ακόμη και για τα δεκαετή γερμανικά κρατικά ομόλογα, σπρώχνοντας έτσι όσους έχουν χρήματα να τα τοποθετούν στο χρηματιστήριο. Οι εξελίξεις αυτές, βέβαια, θέτουν ένα κρίσιμο ερώτημα: Η υποτιθέμενη αυξημένη ρευστότητα των τραπεζών προορίζεται να διοχετευθεί στην πραγματική οικονομία, στις επιχειρήσεις δηλαδή που παράγουν προϊόντα και απασχολούν δεκάδες εκατομμύρια εργαζόμενους στην Ευρωζώνη ή, αντιθέτως, στόχο έχει τη χρηματιστηριακή κερδοσκοπία με πρωταγωνιστές τις τράπεζες και τους επιτήδειους πελάτες τους; Από όσα βλέπουμε αυτές τις ημέρες του Μαρτίου που άρχισαν να δίνονται τα δισεκατομμύρια ευρώ στις τράπεζες, μόνο προς τις επιχειρήσεις της Ευρωζώνης δεν δείχνουν να πηγαίνουν. Γεννούνται επίσης σοβαρές υποψίες για την απότομη πτώση της ισοτιμίας του ευρώ προς το δολάριο.

Το πρώτο μισό της περυσινής χρονιάς, το 2014, η ισοτιμία ήταν 1 ευρώ προς 1,3 έως 1,4 δολάρια. Το δεύτερο μισό του 2014 κυμάνθηκε από 1,3 έως 1,2 και μέσα σε δύο μήνες το 2015 έγινε πρακτικά 1 προς 1 σχεδόν. Αν το ευρώ παρέμενε ισχυρό, ο φόβος ότι τα ευρωπαϊκά κεφάλαια θα διοχετεύονταν στις ΗΠΑ για την αγορά μετοχών και ομολόγων του αμερικανικού κράτους θα ήταν βάσιμος και ισχυρός. Με την αποδυνάμωση όμως του ευρώ και την ουσιαστική εξίσωσή του με το δολάριο, συν το γεγονός του καλπασμού του γερμανικού χρηματιστηρίου, θα ήταν τρελός όποιος Γερμανός με λεφτά τοποθετούσε τα χρήματά του στις ΗΠΑ αντί να αγοράσει γερμανικές μετοχές. Δεν έχει κανένα λόγο να το κάνει, αφού αποκομίζει τρελά κέρδη στη Γερμανία, κέρδη πραγματικά ασύλληπτα. Αυτό δεν αφορά μόνο τους Γερμανούς. Ολοι οι Ευρωπαίοι γνωρίζουν βεβαίως ότι οι γερμανικές επιχειρήσεις, ιδίως αυτές του δείκτη DAX, είναι οι ισχυρότερες της Ευρώπης.

Απολύτως λογικό είναι οι θεσμικοί επενδυτές (τράπεζες, κερδοσκόποι, ασφαλιστικά ταμεία κ.λπ.) να προτιμούν να αγοράζουν γερμανικές μετοχές πρώτης ποιότητας αντί να επενδύουν σε μια πορτογαλική τράπεζα, σε μια ισπανική εταιρεία ετοίμων ενδυμάτων ή σε μια ιταλική μακαρονοποιία - δεν μιλάμε φυσικά για το ελληνικό χρηματιστήριο. Για να έχουμε αίσθηση των πραγματικών μεγεθών, τώρα, μετά την αύξηση του δείκτη DAX με τρελούς ρυθμούς, οι 30 μεγαλύτερες γερμανικές επιχειρήσεις που συναπαρτίζουν τον δείκτη αυτόν έχουν συνολική χρηματιστηριακή κεφαλαιοποίηση και οι τριάντα μαζί ύψους 1,3 τρισεκατομμυρίων ευρώ, όταν η συνολική ρευστότητα που θα παράσχει η ΕΚΤ στην Ευρωζώνη θα ανέλθει σε 1,14 τρισεκατομμύρια ευρώ. Τι ποσοστό αυτού του ενός τρισεκατομμυρίου ευρώ θα μεταφερθεί στη Γερμανία;  

*Δημοσιεύθηκε στο ''ΕΘΝΟΣ'' την Τετάρτη 18 Μαρτίου 2015

Διαβάστε περισσότερα

Όλα τελείωσαν, τουλάχιστον όπως τα ξέραμε

Γιάννης Μακριδάκης

Η Τρόικα τελείωσε, τουλάχιστον όπως την ξέραμε. Τα Μνημόνια τελείωσαν, τουλάχιστον όπως τα ξέραμε. Τώρα τελειώνει και το ΤΑΙΠΕΔ, τουλάχιστον όπως το ξέραμε.

H κυβέρνηση που όλα θα τελείωνε με ένα νόμο και ένα άρθρο, υπαναχώρησε τελικά και τα τελειώνει «τουλάχιστον όπως τα ξέραμε».

Ιδίως για την εκποίηση των φυσικών πόρων και της δημόσιας γης και περιουσίας, το έχω γράψει από χρόνια ότι η επενδυτική αριστερά του συστήματος διαφέρει από την δεξιά μονάχα στην αιτιολόγηση της εκποίησης. Η εκποίηση τελειώνει, τουλάχιστον όπως την ξέραμε, ζήτω η εκποίηση! Η οποία φυσικά γίνεται με γνώμονα το δημόσιο συμφέρον πια και για τις ανάγκες της φιλολαϊκής πολιτικής του κράτους…

Χθες η Μέρκελ ένιωσε ότι είναι πλέον όλα έτοιμα για να προσκαλέσει τον Αλέξη Τσίπρα στο Βερολίνο, να του θέσει εκβιασμούς και δέλεαρ και να αναζητήσει στο πρόσωπό του άλλον έναν Αντώνη Σαμαρά. Έναν ακόμη Έλληνα πρωθυπουργό δηλαδή, στον οποίον θα υποσχεθεί τον μόνιμο παράδεισο του Μαξίμου αν αυτός κάνει ό,τι τον ορμηνέψει η ίδια. Δηλαδή αν τηρήσει για λίγο ακόμη σκληρή λιτότητα και υπογράψει άλλο ένα τελευταίο πακέτο στήριξης με το ανάλογο μνημόνιό του φυσικά, όπως αυτό κι αν λέγεται. Αν ο Τσίπρας θα αποδειχθεί ένας ακόμη Σαμαράς ή όχι, απομένει να το δούμε από τα όσα θα πει βγαίνοντας από την καγκελαρία της Δευτέρα και να το βιώσουμε από όσα θα εφαρμόσει ερχόμενος πίσω. Το πιθανότερο είναι, λόγω της μέχρι τώρα πορείας του Τσίπρα και της κυβέρνησής του, ότι θα αποδειχθεί πως ο Σαμαράς τελείωσε, τουλάχιστον όπως τον ξέραμε αλλά το βέβαιον είναι ότι η Μέρκελ δεν τελείωσε ακόμη ούτε όπως είναι, ούτε όπως την ξέραμε, ήτοι δεν πρόκειται και πάλι σε βάθος χρόνου να τηρήσει ουδεμία υπόσχεσή της…

Πηγή: TPP

Διαβάστε περισσότερα

"Ο Τελευταίος Θάνατος Ενός Αναρχικού" - ΟΛΙΤΙΣΤΙΚΟΣ & ΜΟΡΦΩΤΙΚΟΣ ΣΥΛΛΟΓΟΣ "ΤΟ ΑΙΤΩΛΙΚΟ"

Μετά από 3 μήνες προετοιμασίας, η στιγμή των παραστάσεων έφτασε. Οι θεατές άρχισαν να γεμίζουν την αίθουσα σιγά σιγά, έως ότου γέμισε ασφυκτικά. Κάποιοι δε χώρεσαν (σας ζητάμε ταπεινά συγνώμη!) και ήρθαν την επόμενη ημέρα. Κάποιοι πάλι έμειναν όρθιοι μέχρι το τέλος της παράστασης (σας ευχαριστούμε πολύ!). Τεχνικοί και ηθοποιοί έλαβαν θέσεις και κάπου εκεί ξεκίνησε η “εκρηκτική” ερμηνευτικά και σκηνικά παράσταση του εξαιρετικού έργου του Ντάριο Φο “Ο Τυχαίος Θάνατος ενός Αναρχικού”… Ο μυστικός κώδικας σκηνής και πλατείας λειτούργησε άψογα… Πότε με γέλιο, πότε με συγκίνηση, πότε με περισυλλογή και έντονο ενδιαφέρον. Και είναι στιγμές που νοιώσαμε πως η σκηνή ισοπεδώθηκε, πως πήραμε το κοινό από το χέρι και το οδηγήσαμε σε έναν μαγικό κόσμο... Μπροστά στα μάτια του, βρισκόταν ένα αστυνομικό τμήμα, ένας δημόσιος χώρος ψυχρός όσο και τα μεταλλικά του έπιπλα... Οι θεατές έδειχναν να κρυφοκοιτάζουν πίσω από το τεράστιο ανοικτό παράθυρο του τρίτου ορόφου... Οι ανάσες συγχρονίστηκαν στον ίδιο ρυθμό… Άκουγαν… Ένοιωθαν… Βλέπανε μέσα στα μάτια του άλλων, το ρόλο του τρελού, των αστυνομικών, των δημοσιογράφων, την δική τους καθημερινότητα… Χωρίς να μιλάνε… Δεν χρειάζεται, άλλωστε… Αυτή η εκκωφαντική σιωπή τα λέει όλα… Τα μάτια και η ανάσα σας είναι αυτά που μας δίνουν ενέργεια και δύναμη να συνεχίζουμε… Και στις δύο έως τώρα παραστάσεις το καταλάβαμε… Είναι αυτή η αμφίδρομη σχέση… είναι αυτή η μαγεία μιας δυνατής παράστασης… είναι αυτή η μαγεία του θεάτρου… Ευχαριστούμε όλους τους συντελεστές και τη Δασκάλα μας κα Διονυσία Ολιβώτου για το υπέροχο αποτέλεσμα – Επόμενη προγραμματισμένη παράσταση στο Αιτωλικό, στις 14 Απριλίου, ημέρα Τρίτη μετά το Πάσχα. Θα ανακοινωθούν σύντομα και οι παραστάσεις σε Αγρίνιο και Μεσολόγγι. 

Φέτος, η Θεατρική μας Ομάδα, του Πολιτιστικού και Μορφωτικού Συλλόγου «Το Αιτωλικό» η οποία δημιουργήθηκε το 2008 -μαζί με τη θεατρική παραγωγή του παιδικού τμήματος που θα παρουσιαστεί τον επόμενο μήνα- συμπληρώνει τις 20 Θεατρικές παραγωγές, σε σύνολο περίπου 80 παραστάσεις. Έχει δηλ. στο ενεργητικό της 20 Θεατρικά Έργα. 20 παραγωγές οι οποίες ανήκουν στον Πολιτιστικό & Μορφωτικό Σύλλογο «Το Αιτωλικό» και στη Θεατρική του Ομάδα. 

"Βγάλε τον Υπουργό απ' την πρίζα" - Καλοκαίρι 2008 
"Του Νεκρού Αδερφού" -Χειμώνας 2009
"Γκόλφω" -Καλοκαίρι 2009
"Χοηφόροι" Αισχύλου -Χειμώνας 2010
"Ο Αμλετ στ' αλήθεια λεγόνταν Αμστελ" - Καλοκαίρι 2010
"Φόνισσα" του Αλεξ. Παπαδιαμάντη - Χειμώνας 2011
"Πλούτος" του Αριστοφάνη - Καλοκαίρι 2011
"Δέκα Μικροί Ινδιάνοι" της Αγκάθα Κρίστι - Χειμώνας 2012
"Μήδεια" του Μποστ - Καλοκαίρι 2012
"Χριστουγεννιάτικες Ιστορίες" του Αλ. Παπαδιαμάντη - Χειμώνας 2012 - Παιδική Σκηνή
"Ο Λεπρέντης" του Μ. Χουρμούζη - Χειμώνας 2013
"Ματίας, ο Πρώτος" της Άλκης Ζέη - Καλοκαίρι 2013 - Παιδική Σκηνή
"Στάχτη στα Μάτια" του Ευγένιου Λαμπίς - Καλοκαίρι 2013
"Τύμπανα, Τρομπέτα και Κόκκινα Κουφέτα" της Άλκης Ζέη - Χειμώνας 2014 - Παιδική Σκηνή
"Ο Κατηγορούμενος" του Τζέφρευ Άρτσερ - Χειμώνας 2014
"Η Τελευταία Μαύρη Γάτα" του Ευγένιου Τριβιζά - Καλοκαίρι 2014 - Εφηβική Σκηνή
"Αχ, Αυτά τα Φαντάσματα" του Εντουάρντο Ντε Φιλίππο - Καλοκαίρι 2014
"Πρόταση Γάμου" του Άντον Τσέχωφ - Νοέμβριος/Δεκέμβριος 2014
«Ο Τυχαίος Θάνατος Ενός Αναρχικού» του Ντάριο Φο – Χειμώνας 2015
«Το Όνειρο του Ρο» της Στέλλας Μιχαηλίδου – Άνοιξη 2015

Από το Σεπτέμβριο του 2012 και μετά η ομάδα μας έκανε ένα βήμα παραπάνω. Πέρα από τις παραγωγές θεατρικών έργων, δημιουργήθηκαν Τμήματα Θεατρικής Αγωγής. Η συμμετοχή ήταν πολύ μεγάλη με αποτέλεσμα φέτος να λειτουργούν 4 τμήματα Θεατρικής Αγωγής. Δύο παιδικά (Α’ εώς Γ’ Δημοτικού & Δ’ εώς ΣΤ’ Δημοτικού), ένα Εφηβικό και ένα τμήμα Ενηλίκων, το οποίο έχει φτάσει αισίως τα 35 άτομα, τα οποία ανάλογα τον ελεύθερο χρόνο τους και τις υποχρεώσεις τους, συμμετέχουν άλλοτε ως ηθοποιοί και άλλοτε ως τεχνικοί. 

Όλα τα παραπάνω δε θα μπορούσαν βέβαια να επιτευχθούν χωρίς την αγάπη σας και την υποστήριξή σας. Σας ευχαριστούμε πάρα λοιπόν πολύ όλους και σας υποσχόμαστε ότι θα συνεχίσουμε με την ίδια όρεξη και το ίδιο μεράκι να στηρίζουμε το Ερασιτεχνικό Θέατρο στην πόλη μας.

Κλείνοντας, θα θέλαμε να αναφέρουμε κάποια λόγια του Κάρολου Κουν τα οποία μας αντιπροσωπεύουν:
«Δεν κάνουμε θέατρο για το θέατρο. 
Δεν κάνουμε θέατρο για να ζήσουμε. 
Κάνουμε θέατρο για να πλουτίσουμε τους εαυτούς μας, 
το κοινό που μας παρακολουθεί
κι όλοι μαζί να βοηθήσουμε να δημιουργηθεί ένας πλατύς, 
ψυχικά πλούσιος και ακέραιος πολιτισμός στον τόπο μας".

Η Θεατρική Ομάδα Αιτωλικού/Πολ. & Μορφ. Συλλόγου «Το Αιτωλικό»

Διαβάστε περισσότερα

Σκασμός!

    O χαμός του παιδιού στα Γιάννενα θα καταγραφεί ως αυτοκτονία. Αλλά είναι δολοφονία. Μια δολοφονία με ηθικούς αυτουργούς που κατά πάσα βεβαιότητα ποτέ δεν θα τους αποδοθούν κατηγορίες. Όπως δεν θα αποδοθούν κατηγορίες ποτέ και σε κανέναν για το αδίκημα της υποκρισίας.
    Μιλάμε για εκείνους τους υποκριτές που τώρα μόλις ανακάλυψαν την «μαγκιά» και την τρομοκρατία του «λεβέντη» απέναντι στον διαφορετικό. Μέχρι τώρα δεν την ήξεραν αυτή την ψευτομαγκιά. Δεν άκουσαν τίποτα για τον πολυεπίπεδο ρατσισμό ενάντια στο «μη εγκεκριμένο». Δεν τον είδαν ποτέ ούτε στο χωριό τους, ούτε στο σχολείο τους, ούτε στη γειτονιά τους, ούτε στο σόι τους. Δεν ήξεραν τίποτα για την βία του «δυνατού» απέναντι στον αδύναμο, απέναντι στον «άλλον». Αλλά τώρα ήρθε η λέξη…  «bullying» και τους άνοιξε τα μάτια. Για τη λέξη «καψώνι» από το στρατό μέχρι το εργοστάσιο δεν είχαν ακούσει ποτέ τίποτα.
    Το παιδί χάθηκε. Και τώρα έχει στηθεί ένας χορός από «κροκόδειλους που δακρύζουν». Ειδικά στα ΜΜΕ δίνεται μια παράσταση χωρίς προηγούμενο. Με φιλάνθρωπους και εστέτ που συνωστίζονται ποιος θα πρωτολανσάρει τον αποτροπιασμό του.
    Πολλών από αυτούς η ποιότητα των ευαίσθητων χορδών τους είναι γνωστή. Ποιός δεν ξέρει ότι έχουν βάλει κατά καιρούς το δικό τους λιθαράκι για την αναπαραγωγή ενός ηθικού και αγγελικού κόσμου που έχει ως προμετωπίδα του όχι την αλληλεγγύη και την συναλληλία, αλλά τον «ανταγωνισμό»;
    Ποιος δεν έχει ακούσει τη σιωπή τους όλα αυτά τα χρόνια για εκείνα τα κυρίαρχα πρότυπα πολιτικής συμπεριφοράς που οδήγησαν κάποιους άλλους «αδύναμους» σε χιλιάδες αυτοκτονίες;
    Ποιος δεν γνωρίζει ότι τα «κανονιστικά πρότυπα» που δεν χωρούσαν τον Βαγγέλη Γιακουμάκη στον κόσμο των «κανονικών» συνδέονται ως συγκοινωνούντα δοχεία με εκείνα τα «κανονιστικά πρότυπα» που τη μια δεν χωρούν και εξοβελίζουν τον μελαμψό, τον μετανάστη, τον σκούρο, την άλλη εξοστρακίζουν τον άσχημο, την τρίτη καθιστούν αποσυνάγωγο τον οικονομικά κατεστραμμένο κοκ;
    Η παράσταση των «κροκόδειλων που δακρύζουν» είναι σίγουρο ότι θα συνεχιστεί. Τους το επιτρέπει το στάτους μιας πολιτικής, οικονομικής, μιντιακής και τελικά κοινωνικής κυριαρχίας που επιτρέπει σε υπουργούς (σε υπουργούς!) να διαπομπεύουν κορίτσια και να κρεμάνε κοπέλες στα μανταλάκια σαν οροθετικές κι όμως να τη βγάζουν καθαρή!
    Τους το επιτρέπει η απανθρωπιά μιας «δικαιοσύνης» που αθωώνει την εκμετάλλευση ακόμα κι όταν αυτή επιτίθεται με καραμπίνες εναντίον δούλων στη Μανωλάδα.
    Τους το επιτρέπει η πολιτική ανοχή απέναντι σε καθίκια που γρονθοκοπούν γυναίκες ακόμα και σε τηλεοπτικά στούντιο…
    Δίπλα στο θρήνο για το παιδί, στο θρήνο για το πώς μένει πραγματικά στο απυρόβλητο η αιτία που κατά τον Λοκ μετατρέπει τον άνθρωπο σε λύκο για τον άνθρωπο, απευθυνόμενοι στους  «κροκόδειλους που δακρύζουν» μια κουβέντα έχουμε να πούμε, βροντοφωνάζοντας το δικό μας… «bullying»: «Σκασμός οι ρήτορες, πολύ μιλήσατε»!       

  
email: mpog@enikos.gr 

Διαβάστε περισσότερα

Τι πήγε στραβά με το Podemos;

Του Miguel-Anxo Murado
Τα πολιτικά πράγματα εξελίσσονται με μεγάλη ταχύτητα στην Ισπανία των ημερών μας. Τόσο γρήγορα που οι δημοσκόποι δυσκολεύονται να παρακολουθήσουν τις διαθέσεις του εκλογικού σώματος. Πριν από λίγο καιρό, ο κόσμος έμεινε κατάπληκτος με τη θεαματική άνοδο του νέου κόμματος Podemos, με ατζέντα κατά της λιτότητας και της διαφθοράς, που έγινε μεγάλη πολιτική δύναμη μέσα σε ελάχιστους μήνες. Όμως, αν είναι αυτά τα τελευταία νέα που έχει ακούσει κανείς για την Ισπανία, θα πρέπει να τρέξει για να προλάβει τις εξελίξεις.

Το Podemos ακόμη βρίσκεται ψηλά στις δημοσκοπήσεις, αλλά η πρόοδός του έχει καθηλωθεί λόγω ισχυρισμών περί διαφθοράς, και άλλο ένα νέο κόμμα της στιγμής, το Ciudadanos(Πολίτες), ανέρχεται εξίσου θεαματικά.
Πράγματι, οι τελευταίες δημοσκοπήσεις δείχνουν τέσσερα κόμματα –το συντηρητικό Λαϊκό Κόμμα, τους Σοσιαλιστές, το Podemos και το Ciudadanos – να συναγωνίζονται για την πρώτη θέση στις επόμενες εθνικές εκλογές. Τι πήγε, λοιπόν, στραβά με το Podemos;
Συχνά λέγεται ότι το Podemos ήταν το πνευματικό παιδί του κινήματος των Αγανακτισμένων του 2011, προπομπού του κινήματος Occupy. Στην πραγματικότητα, ήταν κυρίως αποτέλεσμα της αποτυχίας αυτού του κινήματος, όταν κάποιοι από τους ηγέτες του συνειδητοποίησαν ότι μόνο με τις διαμαρτυρίες στους δρόμους , παρά τον αντίκτυπο που είχαν στα ΜΜΕ, επηρέαζαν ελάχιστα την κυβερνητική πολιτική.
Για τους Αγανακτισμένους, η κομματική πολιτική και το πολιτικό μάρκετινγκ ήταν ταμπού, για το Podemosαυτά έγιναν το ιερό δισκοπότηρο, το κλειδί για το σχέδιό τους.
Πρώτον, υιοθέτησε όλους τους δοκιμασμένους μηχανισμούς πειθούς: έξυπνη καλλιέργεια της αμφισημίας, πολιτικό μάρκετινγκ και δημιουργία, σε έναν βαθμό, προσωπολατρίας για τον Πάμπλο Ιγκλέσιας, τον νεαρό και χαρισματικό ηγέτη του. Στη συνέχεια, μετατόπισε την προσοχή του από τους αρχικούς σκοπούς –την καταδίκη της λιτότητας, έναν μετριοπαθή αντικαπιταλισμό, την ισότητα– προς το πιο ελκυστικό θέμα της πολιτικής διαφθοράς.
Ήταν σαν όνειρο. Αλλά η εύκολη ψήφος, η πολιτική εκδοχή του εύκολου χρήματος, έχει και την αρνητική πλευρά της. Αντικαθιστώντας τις πιο ιδεολογικές προτάσεις του με το θέμα της διαφθοράς, το Podemosμπορεί να προσέλκυσε μεγάλο πλήθος, αλλά έθεσε απραγματοποίητα κριτήρια αγνότητας για τον εαυτό του.
Ήταν απλώς θέμα χρόνου να βρουν τα ΜΜΕ κάποιο ψεγάδι – και αυτό ακριβώς συνέβη. Επί εβδομάδες υπήρχε ένα μόνιμο ρεύμα ειδήσεων για το Podemos, από μικρά ζητήματα που διογκώνονταν δυσανάλογα – ένας κομματικός ηγέτης που δεν ανταποκρίθηκε στο χρονοδιάγραμμα που απαιτούσε η πανεπιστημιακή επιχορήγησή του– μέχρι πιο σοβαρούς ισχυρισμούς για φορολογική απάτη και παράνομη χρηματοδότηση από την κυβέρνηση της Βενεζουέλας.
Το Podemos υποστηρίζει ότι στοχοποιήθηκε από τα εχθρικά ΜΜΕ –πράγμα που είναι αλήθεια– και ότι οι ισχυρισμοί ενάντια στα πολιτικά στελέχη του δεν έχουν αποδειχθεί ακόμη στα δικαστήρια. Αλλά έπεσε στο λάκκο που το ίδιο έσκαψε. Στο πολιτικό κλίμα που επέτρεψε την άνοδο του κόμματος αυτού, οι ισχυρισμοί είναι εξίσου βάσιμοι με τις καταδίκες.
Η διαφθορά δαιμονοποιήθηκε σε τέτοιο βαθμό που το κοινό δεν είναι πλέον πρόθυμο να κάνει τη διάκριση ανάμεσα σε μια ασήμαντη φορολογική παράβαση και σε πιο σοβαρές εγκληματικές υποθέσεις. Αυτός είναι ο κίνδυνος όταν κανείς υποκαθιστά την πολιτική συζήτηση με μια καθαρά ηθικίστικη προσέγγιση: η πολιτική επιτρέπει αποχρώσεις και λάθη. Η ηθική δεν επιτρέπει.
Σ’ αυτό το σημείο εμφανίζεται το Ciudadanos, ένα ακόμη κόμμα που αυτοπαρουσιάζεται ως η ρομφαία κατά της διαφθοράς και υπόσχεται έναν νέο τρόπο του πολιτεύεσθαι. Η αγανάκτηση, η προσωπική ηθική ανωτερότητα, ο εύγλωττος νεαρός ηγέτης, η έκκληση στον έντιμο, αποϊδεολογικοποιημένο ψηφοφόρο…
Το εντυπωσιακό με το Ciudadanos είναι ότι έχει δομηθεί τεχνητά ως είδωλο του Podemos. Μόνο που στην περίπτωσή του , όπως γίνεται στους καθρέφτες, η αριστερά είναι δεξιά.
Ανιχνεύοντας τις διαθέσεις του κοινού, το Ciudadanos προσπαθεί να προβληθεί ως “κεντρο-αριστερό” κόμμα, αλλά δύσκολα πείθει. Ο ηγέτης του άρχισε την πολιτική καριέρα του στο συντηρητικό Λαϊκό Κόμμα και το οικονομικό πρόγραμμά του είναι καθαρά φιλελεύθερο – και , άκρως ενοχλητικά, το έχουν υιοθετήσει οι μεγάλες επιχειρήσεις. Αλλά αυτό δεν μετράει πολύ στο κλίμα που έχει διαμορφωθεί σήμερα στην Ισπανία. Εκείνο που μετράει είναι αν μπορεί κάποιο κόμμα να προβάλει την εικόνα του νέου έναντι του παλιού.
Σ’ αυτό το πεδίο σημείωσε επιτυχία το Podemos, και το κλίμα τώρα είναι ευνοϊκό για το Ciudadanos. Λίγα χρόνια πριν, η πιο ισχυρή δύναμη στην ισπανική πολιτική ήταν η οργή. Σήμερα είναι η απογοήτευση και η μόνιμη αλλαγή αποτελεί έναν τρόπο για να τη χειριστούν διάφορες πολιτικές δυνάμεις. Ωστόσο, θα ήταν ειρωνικό εάν η ατζέντα κατά της διαφθοράς, που ήρθε στην επιφάνεια λόγω της οργής κατά των τραπεζών, δώσει τελικά ώθηση σε ένα κόμμα που είναι υπέρ των μεγάλων επιχειρήσεων.
Το Podemos μπορεί ακόμη να ανακάμψει. Το Ciudadanos, μέχρι στιγμής, δείχνει να έχει απήχηση κυρίως ανάμεσα στους δυσαρεστημένους συντηρητικούς ψηφοφόρους, αλλά τα ΜΜΕ κάνουν το παν για να το προωθήσουν ως τη “λογική εναλλακτική λύση στο Podemos”. Εάν το πετύχουν, θα είναι μια γλυκόπικρη δικαίωση των αρχιτεκτόνων του Podemos. Θα αποδείξει ότι μπορεί κανείς να κερδίζει ψήφους εάν βάζει στην άκρη την ιδεολογία και συγκεντρώνει την προσοχή στα συναισθήματα του εκλογικού σώματος. Τα συναισθήματα όμως δεν έχουν ιδεολογία. Και αυτό είναι το πρόβλημα.
Μετάφραση: Αριάδνη Αλαβάνου

Διαβάστε περισσότερα

ΤΟ ΑΛΑΣ ΤΗΣ ΓΗΣ - ΑΛΑΣ ΤΗΣ ΙΣΤΟΡΙΑΣ - ΠΡΟΣΚΛΗΣΗ ΕΓΚΑΙΝΙΩΝ

 Το Ιστορικό  Μουσείο "Διέξοδος" συμμετέχοντας και φέτος στις Γιορτές Εξόδου, διοργανώνει έκθεση του εικαστικού Βαγγέλη Ρόμπολα με τον τίτλο "ΤΟ ΑΛΑΣ ΤΗΣ ΓΗΣ - ΑΛΑΣ ΤΗΣ ΙΣΤΟΡΙΑΣ" με δημιουργίες από αλάτι της Μαύρης και Άσπρης Αλυκής του Μεσολογγίου.

Τα εγκαίνια θα γίνουν στις 8 το βράδυ του Σαββάτου 21 Μαρτίου.

Λίγο πριν εγκαινiαστεί η  έκθεση, ο Δήμαρχος της Ιερής Πόλης κ. Νίκος Καραπάνος, όπως είναι καθιερωμένο,  θα κηρύξει  από το βήμα της "Διεξόδου" την έναρξη των Γιορτών.

Για τον ιδρυτή και τους συνεργάτες της "Διεξόδου" θα είναι ιδιαίτερη τιμή  και ξεχωριστή χαρά να σας έχουνε κοντά τους σε αυτή την  σημαντική έκθεση  που διοργανώνουν προς τιμή των Ελεύθερων Πολιορκημένων στο σπίτι του Αρχηγού της Φρουράς  Θανάση Ραζη- Κότσικα. 

                                  www.diexodos.com.gr

Διαβάστε περισσότερα

"Γιατί Σοσιαλισμός"

    Το Σάββατο που μας πέρασε συμπληρώθηκαν 136 χρόνια από τη γέννηση του κορυφαίου φυσικού και θεμελιωτή της θεωρίας της σχετικότητας, του Αλμπερτ Αϊνστάιν, στις 14 Μαρτίου 1879.
    Η σκέψη του Αϊνστάιν δεν «περιοριζόταν» στη φυσική επιστήμη.
    Τα αποσπάσματα που παραθέτουμε είναι από το άρθρο του Αϊνστάιν με τίτλο «ΓΙΑΤΙ ΣΟΣΙΑΛΙΣΜΟΣ» που δημοσιεύτηκε πρώτη φορά στο 1o τεύχος του αμερικανικού περιοδικού Monthly Review, το 1949.
    «Υπάρχει διέξοδος;
Είναι εύκολο να θέτεις τέτοια ερωτήματα, αλλά είναι δύσκολο να τα απαντήσεις με κάποιο βαθμό βεβαιότητας. Εντούτοις, πρέπει να προσπαθήσω όσο καλύτερα μπορώ, αν και είναι εν γνώσει μου το γεγονός ότι
τα συναισθήματα και οι επιδιώξεις μας βρίσκονται πολύ συχνά σε αντίθεση και δεν μπορούν να εκφραστούν με εύκολες και απλές φόρμουλες.
    Ο άνθρωπος είναι ταυτόχρονα μοναχικό και κοινωνικό ον.
Σαν μοναχικό ον προσπαθεί να προστατέψει την ύπαρξή του καθώς και την ύπαρξη αυτών που είναι κοντά του, να ικανοποιήσει τις προσωπικές του επιθυμίες και να αναπτύξει τις έμφυτες ικανότητές του.
    Σαν κοινωνικό ον προσπαθεί να κερδίσει την αναγνώριση και τη στοργή των συνανθρώπων του, να μοιραστεί τις χαρές τους, να τους παρηγορήσει στη θλίψη τους και να βελτιώσει τις συνθήκες διαβίωσής τους.
    (...) Η αφηρημένη έννοια "κοινωνία" για ένα άτομο σημαίνει το σύνολο των άμεσων και των έμμεσων σχέσεών του με τους συγχρόνους του, αλλά και με όλους τους ανθρώπους προηγούμενων γενεών.
    Το άτομο είναι σε θέση να σκεφτεί, να αισθανθεί, να παλέψει και να εργαστεί για τον εαυτό του. Εξαρτάται τόσο πολύ όμως από την κοινωνία - στη φυσική, διανοητική και συναισθηματική του ύπαρξη - που είναι
αδύνατο να διανοηθεί ή να κατανοήσει τον εαυτό του έξω από το πλαίσιο της κοινωνίας.
    Είναι η "κοινωνία" που προμηθεύει στον άνθρωπο το φαγητό, την ένδυση, το σπίτι, τα εργαλεία της δουλειάς, τη γλώσσα, τους τύπους σκέψεως και το μεγαλύτερο μέρος των σκέψεών του. Η ζωή του επιτυγχάνεται μέσα από την εργασία και τα επιτεύγματα πολλών εκατομμυρίων και του παρελθόντος και του παρόντος, τα οποία είναι κρυμμένα πίσω από τη λέξη "κοινωνία" (...)
η ανθρωπότητα αποτελεί σήμερα μια πλανητική κοινότητα παραγωγής και κατανάλωσης.
    Έχω τώρα φτάσει σε εκείνο το σημείο, που μπορώ να υποδείξω σύντομα τι κατά τη γνώμη μου αποτελεί την ουσία της κρίσης που αντιμετωπίζει η εποχή μας. Αφορά τη σχέση του ατόμου με την κοινωνία(...).
Ο άνθρωπος μπορεί να βρει νόημα στη ζωή - που είναι σύντομη και επικίνδυνη - μόνο αφιερώνοντας τον εαυτό του στην κοινωνία.
    Η κύρια πηγή του κακού, κατά τη γνώμη μου, είναι
η οικονομική αναρχία της καπιταλιστικής κοινωνίας (...). Έχουμε μπροστά μας μια τεράστια κοινότητα παραγωγών, τα μέλη της οποίας ακατάπαυστα προσπαθούν να στερήσουν ο ένας από τον άλλο τα φρούτα της ομαδικής εργασίας - όχι διά της βίας, αλλά μέσω μιας πιστής συμμόρφωσης σε ένα σύστημα νομικών κανόνων.
    Είναι σημαντικό να αντιληφθούμε ότι τα μέσα παραγωγής - δηλαδή ολόκληρη η παραγωγική ικανότητα, η οποία είναι αναγκαία για την παραγωγή καταναλωτικών αγαθών, αλλά και επιπρόσθετα απαραίτητα αγαθά - μπορεί νομικώς, και κατά μεγάλο μέρος έτσι είναι, να είναι η ατομική ιδιωτική περιουσία.
    (...) Ο κάτοχος των μέσων παραγωγής είναι σε θέση να κυνηγήσει την ικανότητα για εργασία που κατέχει ο εργάτης. Χρησιμοποιώντας τα μέσα παραγωγής ο εργάτης δημιουργεί νέα προϊόντα, τα οποία και θα αποτελέσουν περιουσία του κεφαλαιούχου.
Το ουσιαστικό σημείο της διαδικασίας αυτής είναι η σχέση μεταξύ των προϊόντων που παράγει ο εργάτης και της αμοιβής του, που και τα δύο μετρούνται σε πραγματική αξία (...).
    Είναι πολύ σημαντικό να καταλάβουμε ότι ακόμα και θεωρητικά
η αμοιβή του εργάτη δεν καθορίζεται από την αξία των προϊόντων που έχει παραγάγει.
    Το ιδιωτικό κεφάλαιο τείνει να συγκεντρώνεται σε λίγα χέρια (...).
Το αποτέλεσμα αυτών των εξελίξεων είναι μια ολιγαρχία του ιδιωτικού κεφαλαίου με τεράστια δύναμη, που δεν είναι δυνατό να ελεγχθεί αποδοτικά, ακόμα και από μια δημοκρατικά πολιτικά οργανωμένη κοινωνία.
    Αυτό είναι αλήθεια, αφού τα μέλη των νομοθετικών Σωμάτων εκλέγονται μέσω πολιτικών κομμάτων, τα οποία χρηματοδοτούνται ή επηρεάζονται από το ιδιωτικό κεφάλαιο, το οποίο για πολύ πρακτικούς λόγους διαχωρίζει τους ψηφοφόρους από τους νομοθέτες.
    Το αποτέλεσμα είναι οι αντιπρόσωποι του λαού να μην προστατεύουν επαρκώς τα συμφέροντα των λιγότερο προνομιούχων τμημάτων του λαού. Επιπρόσθετα, υπό τις υπάρχουσες συνθήκες
το ιδιωτικό κεφάλαιο ελέγχει - άμεσα ή έμμεσα - τις κύριες πηγές πληροφόρησης (Τύπο, ραδιόφωνο, εκπαίδευση).
    Για το λόγο αυτό, είναι εξαιρετικά δύσκολο και τις περισσότερες φορές τελείως αδύνατο για έναν πολίτη να εξάγει αντικειμενικά συμπεράσματα και να κάνει έξυπνη χρήση των πολιτικών του δικαιωμάτων (...) σε μια οικονομία που βασίζεται στην ιδιωτική ιδιοκτησία του κεφαλαίου (...) τα μέσα παραγωγής (κεφάλαιο) είναι προσωπική ιδιοκτησία και οι κάτοχοί τους τα διαθέτουν όπως οι ίδιοι θέλουν (...).
    Η παραγωγή γίνεται για το κέρδος και όχι για το όφελος.
Δεν υπάρχει καμιά βεβαιότητα ότι όλοι όσοι είναι σε θέση και έχουν τη θέληση να δουλέψουν, θα μπορούν πάντοτε να βρουν μια δουλειά.
    Ένας "στρατός" από ανέργους υπάρχει σχεδόν πάντοτε. Ο εργάτης διακατέχεται από το συνεχή φόβο ότι μπορεί να χάσει τη δουλειά του. Αφού οι άνεργοι και οι χαμηλά αμειβόμενοι εργαζόμενοι δεν αποτελούν μια κερδοφόρα αγορά, η παραγωγή καταναλωτικών αγαθών υποχρεωτικά περιορίζεται και η συνέπεια είναι οι μεγάλες δυσκολίες.
    Η τεχνολογική ανάπτυξη πολύ συχνά έχει σαν αποτέλεσμα την αύξηση των ανέργων, παρά τη διευκόλυνση της εργασίας για όλους.
Το κίνητρο του κέρδους, σε συνδυασμό με τον ανταγωνισμό μεταξύ των κεφαλαιοκρατών, είναι υπεύθυνο για μια αποσταθεροποίηση στη συσσώρευση και χρησιμοποίηση του κεφαλαίου, η οποία οδηγεί σε συνεχώς αυξανόμενες και σοβαρές υφέσεις.
    Ο χωρίς όρια ανταγωνισμός οδηγεί σε τεράστια απώλεια εργασίας, ενώ ταυτόχρονα παρατηρείται και ένας ακρωτηριασμός της κοινωνικής συνείδησης των ατόμων.
    Θεωρώ ότι αυτός ο ακρωτηριασμός των ατόμων είναι το χειρότερο κακό του καπιταλισμού (...). Είμαι πεπεισμένος ότι υπάρχει μονάχα ένας δρόμος για την εξάλειψη αυτών των θανατηφόρων κακών.
    Είναι η δημιουργία μιας σοσιαλιστικής οικονομίας σε συνδυασμό με ένα εκπαιδευτικό σύστημα, που θα είναι προσανατολισμένο προς την επίτευξη κοινωνικών στόχων.
    Σε μια τέτοια οικονομία, τα μέσα παραγωγής ανήκουν στην ίδια την κοινωνία και χρησιμοποιούνται σε μια σχεδιασμένη φόρμα.
Μια σχεδιασμένη οικονομία, η οποία προσαρμόζει την παραγωγή στις ανάγκες της κοινότητας, θα διένειμε τη δουλειά που πρέπει να γίνει σε όλους όσοι έχουν την ικανότητα για εργασία και θα εγγυόταν τα προς το ζην σε όλους τους ανθρώπους στις γυναίκες και στα παιδιά.
    Η εκπαίδευση του ατόμου, σε συνδυασμό με την προώθηση των ιδιαίτερων ικανοτήτων του, θα προσπαθήσει να αναπτύξει στο άτομο αυτό ένα αίσθημα ευθύνης απέναντι στον συνάνθρωπό του, αντί του αισθήματος εξύμνησης της δύναμης (...).
    Ο σοσιαλισμός κατευθύνεται σ' ένα κοινωνικό ηθικό άκρο.
Η επιστήμη όμως δεν μπορεί να δημιουργήσει άκρα και ακόμα λιγότερο, να τα ενσταλάξει στα ανθρώπινα όντα. Το περισσότερο που μπορεί να κάνει η επιστήμη, είναι να παρέχει τα μέσα με τα οποία μπορούν να επιτευχθούν τα άκρα αυτά.
    Πρέπει να προσέξουμε, ώστε να μην υπερεκτιμήσουμε την επιστήμη και τις επιστημονικές μεθόδους, όταν το ζήτημα αφορά ανθρώπινα προβλήματα.
Καιδεν πρέπει να υποθέτουμε ότι οι ειδικοί είναι και οι μόνοι που έχουν το δικαίωμα να εκφέρουν γνώμη σε ζητήματα που επηρεάζουν την οργάνωση της κοινωνίας». 

email: mpog@enikos.gr 

Διαβάστε περισσότερα