Κυριακή 14 Οκτωβρίου 3ος Ημιμαραθώνιος Λιμνοθάλασσας Μεσολογγίου.

Εκεί όπου, η Ιστορία, η Παράδοση και ο Πολιτισμός συναντώνται σε μια συναρπαστική διαδρομή.

Την Κυριακή 14 Οκτωβρίου θα διεξαχθεί ο 3ος Ημιμαραθώνιος Λιμνοθάλασσας Μεσολογγίου.
Ακολουθεί η ανακοίνωση της διοργάνωσης:

«Το Πνευματικό Κέντρο του Δήμου της Ιεράς Πόλης Μεσολογγίου και ο Σύλλογος Δρομέων της Ιεράς Πόλης Μεσολογγίου ανακοινώνουν την συνδιοργάνωση του 3ου Ημιμαραθωνίου της Λιμνοθάλασσας. Μετά την άκρως επιτυχημένη διοργάνωση του δύο προηγούμενων αγώνων, οι οποίοι απέσπασαν ευμενή σχόλια ιδίως από τους αθλητές, τόσο για την οργάνωση, όσο και για το περιβάλλον στο οποίο αυτοί έτρεξαν, αποφασίστηκε να διοργανωθεί ο 3ος Ημιμαραθώνιος, με σκοπό ο συγκεκριμένος αγώνας να γίνει πλέον θεσμός για το δρομικό κίνημα. Ο 3ος Ημιμαραθώνιος θα διεξαχθεί την Κυριακή 14 Οκτωβρίου 2018, δηλαδή ένα μήνα πριν από τον 36ο Αυθεντικό Μαραθώνιο της Αθήνας, ο οποίος θα διεξαχθεί στις 11 Νοεμβρίου 2018, ώστε να αποτελέσει την ιδανικότερη προετοιμασία και για τον Αυθεντικό Μαραθώνιο της Αθήνας. Η εκκίνηση θα δοθεί από το γραφικό λιμάνι της πόλης. Θα υπάρχουν επίσης και διαδρομές 5 χιλιομέτρων, δυναμικού βαδίσματος 5 χιλιομέτρων  και 1.000 μέτρων για τους μικρούς μας φίλους. Ο τερματισμός για όλες τις διαδρομές θα είναι και πάλι στο λιμάνι όπου δρομείς, συνοδοί, εθελοντές και απλός κόσμος θα απολαύσουν όμορφες στιγμές. Θα ακολουθήσει από την οργανωτική επιτροπή του αγώνα η λεπτομερής προκήρυξη».

Διαβάστε περισσότερα

Τάσσος (Αναστάσιος Αλεβίζος)

Από herko

Σαν σή­με­ρα 13 Οκτω­βρί­ου 1985 πε­θαί­νει ο κομ­μου­νι­στής χα­ρά­κτης Α. Τάσ­σος (πραγ­μα­τι­κό όνομα Ανα­στά­σιος Αλε­βί­ζος). Άφησε πίσω του ένα με­γα­λειώ­δες ει­κα­στι­κό έργο.  Γνή­σιος πα­τριώ­της, πι­στός στις αρχές, τους στό­χους και τα ιδα­νι­κά του ΚΚΕ, πο­τι­σμέ­νος από την ελ­λη­νι­κή πα­ρά­δο­ση, απο­τύ­πω­σε το μόχθο των αγρο­τών, τον αγώνα των ερ­γα­τών, το με­γά­λο αντι­φα­σι­στι­κό και τον αντι­δι­κτα­το­ρι­κό αγώνα του λαού μας, τον ξε­ση­κω­μό του Πο­λυ­τε­χνεί­ου.

Ο Α. Αλε­βί­ζος εντά­χθη­κε στην ΟΚΝΕ το 1930 και κα­τό­πιν στο ΚΚΕ. Τα πρώτα του ζω­γρα­φι­κά σχέ­δια δη­μο­σιεύ­θη­καν στο πε­ριο­δι­κό «Νέοι Πρω­το­πό­ροι» το 1932, ενώ στη συ­νέ­χεια στο ίδιο πε­ριο­δι­κό δη­μο­σιεύ­θη­καν χα­ρα­κτι­κά του καθώς και το κεί­με­νό του «Ξυ­λο­γρα­φία: Η Τέχνη των μαζών». Στη διάρ­κεια της Κα­το­χής και της ΕΑ­Μι­κής Εθνι­κής Αντί­στα­σης, ο Τάσ­σος δού­λε­ψε στην Επι­τρο­πή Δια­φώ­τι­σης της ΚΟΑ με κα­θο­δη­γή­τρια την Ηλέ­κτρα Απο­στό­λου. Ξε­χω­ρι­στή και πο­λύ­τι­μη ήταν η προ­σφο­ρά του Τάσ­σου στον πα­ρά­νο­μο αντι­στα­σια­κό Τύπο. Το ση­μα­ντι­κό­τε­ρο έντυ­πο του ορ­γα­νω­μέ­νου αγώνα του ελ­λη­νι­κού λαού για τη λευ­τε­ριά του ήταν το «Λεύ­κω­μα του ΕΛΑΣ – ΕΑΜ», που κυ­κλο­φό­ρη­σε στις 25 Μάρτη 1943 με ξυ­λο­γρα­φί­ες των: Βάσως Κα­τρά­κη, Λου­κί­ας Μαγ­γιώ­ρου, Τάσ­σου Αλε­βί­ζου και Γιώρ­γου Βε­λισ­σα­ρί­δη. Ση­μα­ντι­κή ήταν η συμ­με­το­χή του Τάσ­σου στα λευ­κώ­μα­τα που κυ­κλο­φό­ρη­σαν το 1945 («Για τη χι­λιά­κρι­βη τη λευ­τε­ριά» και το «Θυ­σια­στή­ριο της λευ­τε­ριάς»). Πα­ράλ­λη­λα με τη χα­ρα­κτι­κή, ο Τάσ­σος υπη­ρέ­τη­σε με με­ρά­κι την τέχνη του βι­βλί­ου, ενώ για δώ­δε­κα χρό­νια ασχο­λή­θη­κε με το ελ­λη­νι­κό γραμ­μα­τό­ση­μο και ήταν ο πρώ­τος που του έδωσε πο­λυ­χρω­μία.

Το 1944 πήρε μέρος στην πα­νελ­λή­νια έκ­θε­ση στην οποία συμ­με­τεί­χαν οι ει­κα­στι­κοί του ΕΑΜ και φυ­λα­κί­στη­κε για 40 μέρες στις φυ­λα­κές «Αβέ­ρωφ» μαζί με τους Κε­φαλ­λη­νό, Κο­ρο­γιαν­νά­κη και Κανά. Συμ­με­τεί­χε επί­σης το 1945 στα λευ­κώ­μα­τα «Για τη χι­λιά­κρι­βη τη λευ­τε­ριά» και «Θυ­σια­στή­ριο της λευ­τε­ριάς». Το 1945 επί­σης, ιδρύ­θη­κε από το ΚΚΕ η εκ­δο­τι­κή εται­ρεία «Τα Νέα Βι­βλία» όπου ο Τάσ­σος ανέ­λα­βε καλ­λι­τε­χνι­κός υπεύ­θυ­νος.
Το 1948 άρ­χι­σε να συ­νερ­γά­ζε­ται με τον Ορ­γα­νι­σμό Εκ­δό­σε­ως Σχο­λι­κών Βι­βλί­ων, συ­νερ­γα­σία της οποί­ας καρ­πός υπήρ­ξε η ει­κο­νο­γρά­φη­ση βι­βλί­ων του Δη­μο­τι­κού και του Γυ­μνα­σί­ου. Το 1955 ως το 1967 συ­νερ­γά­στη­κε με τα Ελ­λη­νι­κά Τα­χυ­δρο­μεία στο σχε­δια­σμό γραμ­μα­το­σή­μων. Τα προη­γού­με­να χρό­νια έγινε η πρώτη ανα­δρο­μι­κή έκ­θε­ση έργων του ορ­γα­νω­μέ­νη από την ομάδα “Στάθ­μη”, που την απο­τε­λού­σαν ο ίδιος και άλλοι αξιό­λο­γοι καλ­λι­τέ­χνες, και έλαβε μέρος στη Μπιε­νά­λε της Βε­νε­τί­ας και του Λου­γκά­νο. Το 1959 ανέ­λα­βε τη διεύ­θυν­ση του τμή­μα­τος Γρα­φι­κών Τε­χνών στο Αθη­ναϊ­κό Τε­χνο­λο­γι­κό Ιν­στι­τού­το, όπου δί­δα­σκε ως το 1967.
Κατά τη δε­κα­ε­τία του 1960 η θε­μα­το­γρα­φία του άρ­χι­σε να επι­κε­ντρώ­νε­ται στην από­δο­ση της αν­θρώ­πι­νης μορ­φής με στα­δια­κή εγκα­τά­λει­ψη του χρώ­μα­τος και στρο­φή στο ασπρό­μαυ­ρο. Ιδιαί­τε­ρη και ξε­χω­ρι­στή στιγ­μή στην καλ­λι­τε­χνι­κή δη­μιουρ­γία του Τάσ­σου απο­τε­λεί η ει­κο­νο­γρά­φη­ση των εξω­φύλ­λων των δί­σκων της Σω­τη­ρί­ας Μπέλ­λου.

Κατά την πε­ρί­ο­δο της δι­κτα­το­ρί­ας των συ­νταγ­μα­ταρ­χών, έζησε αυ­το­ε­ξό­ρι­στος εκτός Ελ­λά­δας και φι­λο­τέ­χνη­σε έργα κοι­νω­νι­κής δια­μαρ­τυ­ρί­ας κα­τα­γρά­φο­ντας γε­γο­νό­τα που τον συ­γκλό­νι­σαν. Το 1977 μετά την κα­τάρ­ρευ­ση της χού­ντας, ήταν από τα ιδρυ­τι­κά μέλη της Πα­νελ­λή­νιας Πο­λι­τι­στι­κής Κί­νη­σης. Υπήρ­ξε επί­σης μέλος του Δ.Σ. της Εθνι­κής Πι­να­κο­θή­κης.
Παρά τις δυ­σκο­λί­ες και τις στε­ρή­σεις, ο Τάσ­σος πρω­το­στά­τη­σε στην ανά­πτυ­ξη του μα­ζι­κού, προ­ο­δευ­τι­κού πο­λι­τι­στι­κού κι­νή­μα­τος και πα­ρέ­μει­νε μέχρι το τέλος της ζωής του στρα­τευ­μέ­νος στην υπό­θε­ση της πάλης για μια νέα κοι­νω­νία, δί­καιη, δη­μο­κρα­τι­κή και σο­σια­λι­στι­κή.

Διαβάστε περισσότερα

Ποιος απελευθερώθηκε από ποιον τον Οκτώβρη του 1944;

Στις 12 Οκτώβρη ένας λαός γιόρταζε την ελευθερία του. Και η κυβέρνηση που εξέφραζε την “εθνική του ενότητα” ήταν στο δρόμο καθ’ οδόν, γιατί ο επικεφαλής της φοβόταν θανάσιμα αυτήν ακριβώς την ελευθερία του, μέχρι να έρθουν άλλοι προστάτες στη θέση των παλιών.
Ξέρεις τι είναι να ελευθερώνεται ο λαός σου κι εσύ να δρέπεις του καρπούς από το εξωτερικό; Να έρχεσαι έξι μέρες μετά, αφού έχεις στείλει πρώτα κλιμάκια με τους κομμουνιστές να προλειάνουν το έδαφος και να επιβεβαιώσουν πως δεν υπάρχει κίνδυνος; Κίνδυνος από αυτόν τον ελεύθερο λαό, που έκανε την κυβέρνηση να νιώθει σαν ξένη χώρα -και να ζητάει έναν ξένο στρατό που να δρα όπως θα έκανε σε μια χώρα υπό κατοχή. Ένα λαό που τον έτρεμαν, τον καλόπιαναν με ψεύτικα συνθήματα για “λαοκρατία”, ενώ ετοιμάζονταν να τον χτυπήσουν. Ένας πρωθυπουργός που κοιμήθηκε το τελευταίο βράδυ σε σκάφος στη θάλασσα για λόγους ασφαλείας, όχι από τους δωσίλογους, που σε λίγο θα γίνονταν η εκλεκτή φρουρά του, χωρίς περιττά προσχήματα, αλλά από τον απελευθερωμένο λαό και το στρατό του.
Μια κυβέρνηση με στελέχη που θύμιζαν “ελεύθερους πολιορκημένους” σε μια απελευθερωμένη χώρα, με την ιστορία να επαναλαμβάνεται ως φάρσα. Κι ένας λαός που τραγουδούσε πως το “ΕΑΜ μας έσωσε από την πείνα, θα μας σώσει κι από τη σκλαβιά”. Δε μας έσωσε όμως από την ταξική σκλαβιά κι από τους ντόπιους εκμεταλλευτές, που ήθελαν τον κόσμο υποδουλωμένο, με σκυμμένο κεφάλι, για να τον ξεζουμίζουν καλύτερα. Ο λαός απελευθερώθηκε από τους κατακτητές, δεν απελευθερώθηκε όμως από τους “απελευθερωτές” του, που ήταν η άλλη όψη του ίδιου νομίσματος και βάφτισαν από τη μια στιγμή στην άλλη, τους δωσίλογους συμμάχους.

Η απελευθέρωση, όπως και η ελευθερία, είναι μια κούφια λέξη, αν δε βάλεις το ερώτημα “ποιος-ποιον”. Ποιος πολέμησε για αυτήν, ποιος την γιόρταζε στους δρόμους, ποιοι λούφαζαν και κρύβονταν, ποιοι έτρεμαν το σκελετωμένο τιμωρό χέρι του λαού, που σηκωνόταν σφιγμένο από την πείνα και την κατοχή, για να συντρίψει τους εχθρούς του, αλλά συγκρατήθηκε την τελευταία στιγμή, κι έδωσε στον ταξικό εχθρό και τους διεθνείς συμμάχους του την ευκαιρία να ανασυνταχθούν και να αντεπιτεθούν; Απλά ερωτήματα, με απλές απαντήσεις, όσο και να τα αποφεύγουν κάποιοι σήμερα.
Ποιοι απαιτούσαν να μην μπουν οι αντάρτες του ΕΛΑΣ στην Αθήνα να την απελευθερώσουν; Ποιοι έκλεισαν συμφωνία με τους Γερμανούς, για να φύγουν σχεδόν ανενόχλητοι, λες και έκαναν τελετή παραλαβής-παράδοσης υπουργείου; Ποιοι αντιμετωπίζουν σήμερα αμήχανα την απελευθέρωση; Ποιοι μιλάνε για αυτήν στη δημόσια τηλεόραση, χωρίς να καλούν τους κομμουνιστές; Ποιος μιλάει για εκείνα τα γεγονότα, καταφέρνοντας να μην έχει ούτε ένα σφυροδρέπανο, ούτε ένα λάβαρο του ΕΑΜ, αλλά επιλέγει ως φόντο μια εθνικιστική συγκέντρωση;

Έχουμε χρέος να καταστήσουμε τις νέες γενιές κοινωνούς των αγώνων του λαού μας για ελευθερία & ανεξαρτησία. Έχουμε χρέος να διατηρήσουμε την ιστορική μνήμη, διεκδικώντας τις ανεκπλήρωτες υποχρεώσεις προς την Ελλάδα, αλλά κυρίως σταθερά αγωνιζόμενοι ενάντια σε κάθε μορφή φασισμού. pic.twitter.com/z2ykfg1XLD

— Prime Minister GR (@PrimeministerGR) 12 Οκτωβρίου 2018

Ποιοι μιλάνε για “κάθε μορφή φασισμού”, επίτηδες γενικά και αόριστα, για να υπάρχουν πολλές αναγνώσεις; Ποιοι πρεσβεύουν σήμερα τον παπατζή Παπανδρέου και το ψέμα “και εις τη Λαοκρατίαν πιστεύομεν…”;

Ποιοι μιλάνε με θράσος για αντιφασιστική πόλη, ενώ αφήνουν τους νεοναζί να αλωνίζουν, πάνε μαζί τους ταξιδάκια σε νησιά του Αιγαίου, σαν διακομματικές επιτροπές της Βουλής, αφήνουν τη δίκη να χρονίζει; Ποιοι διώκουν αντίθετα με ζήλο αγρότες, εργάτες συνδικαλιστές, κομμουνιστές; Ποιοι θεωρούν φιέστες τους απεργιακούς αγώνες ενάντια στο ξεπούλημα της παγκόσμιας πολιτιστικής κληρονομιάς; Ποιος τη ζωή μας, ποιος την κυνηγά…;
Ξέρεις τι είναι να θες να καπηλευτείς το ιστορικό φορτίο ενός αγώνα και να ντρέπεσαι να πεις ποιον τον έκαναν, με διευθύνσεις και ονόματα; Και να θυμάσαι γενικά και αόριστα το λαό, που τον είχες ξεχάσει όταν μιλούσες για το Μεταξά και το ΟΧΙ “του”;
Γι’ αυτό ακόμα και στις γιορταστικές εκδηλώσεις μνήμης, θα είμαστε απέναντι. Γιατί το αν τιμάς έναν αγώνα ή προσπαθείς απλώς να τον καπηλευτείες, το δείχνεις πρωτίστως με τη στάση σου στο σήμερα. Και σε αυτό δεν είμαστε όλοι ίσα κι όμοια, στην ίδια πλευρά. Όπως δεν ήμασταν ούτε και τον καιρό της Κατοχής…

Τα παλληκάρια της ΠΕΑΕΑ-ΔΣΕ.
Ήρθε και μπάντα του Ναυτικού να παιανίσει στην κατάθεση του συλλόγου αποστράτων του Εθν. στρατού,της Ταξιαρχίας Ρίμινι και του συλλόγου Αθηναίων (!) και αποχώρησε!
Είναι γνωστό τοις πάσι πως εμείς πάμε μόνοι μας. :) ... οι άλλοι πάνε όλοι μαζί! pic.twitter.com/o9UtAOj9Ja

— sophia tranoudakis (@sophiatranouda1) 12 Οκτωβρίου 2018

Διαβάστε περισσότερα

Με μια λέξη: Αμερικανοτσολιάδες

ΝΙΚΟΣ ΜΠΟΓΙΟΠΟΥΛΟΣ

• facebook.com/mpogiopoulos
• mpog@imerodromos.gr

 Δεν χρειάζονται πολλά λόγια. Για την ακρίβεια αρκούν (και περισσεύουν) τα ίδια τα δικά τους τα λόγια. Λόγια που (σπανίως συμβαίνει στην περίπτωσή τους)  εναρμονίζονται πλήρως με τα έργα τους.

• Ο,τι ακολουθεί είναι από τον Μάη του 2015. Δηλαδή από την πρώτη κιόλας περίοδο (την… κολοκοτρωνέικη ακόμα) της διακυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ/ΑΝΕΛ. Τότε ήταν που για πρώτη φορά μετά το 1974 υπήρξε κυβέρνηση που τόλμησε να θέσει θέμα δημιουργίας νέας αμερικανονατοικής βάσης στην Ελλάδα! Καμία άλλη κυβέρνηση μέχρι τότε δεν είχε τολμήσει κάτι παρόμοιο. Το έκανε η κυβέρνηση του Τσίπρα. Απολαύστε: 

• Πάμε τώρα στον Οκτώβρη του 2017 και στον ίδιο τον Τσίπρα. Τον… «αριστερό». Τον τόσο «αριστερό» που δεν περιορίστηκε στα λογύδρια των προκατόχων του για «κοινούς στόχους», «κοινές αξίες» και τα παρόμοια όσον αφορά τις σχέσεις Ελλάδας – ΗΠΑ. Αυτός το… απογείωσε:  Έφτασε να αναγνωρίσει στο πρόσωπο του διαβολικά αγγελικού Τραμπ την μετενσάρκωση του… Περικλή! Ο Τραμπ – μας είχε πει ο Τσίπρας – είναι ο συνεχιστής των αξιών της δημοκρατίας και της ελευθερίας, όπως αυτές γεννήθηκαν στην αρχαία Ελλάδα! Θαυμάστε:

• Και φτάνουμε στο σήμερα. Εδώ πια δεν χρειάζεται καν μετάφραση. Είναι τόσο παθιασμένος ο τρόπος, είναι τόσο λιγωμένο το ύφος του Καμμένου, που γίνεται αντιληπτό σε όλες τις γλώσσες, σε όλα τα μήκη και πλάτη του κόσμου. Ειδικά στο σημείο εκείνο που καλεί τον Μάτις, τον Αμερικανό ομόλογό του, στην προχτεσινή τους συνάντηση, να κατασκευάσουν στρατιωτικές αμερικανικές βάσεις όπου θέλουν! Όχι μόνο στη Σούδα, μα όπου θέλουν: Στο Βόλο, στη Λάρισα, στην Αλέξανδρούπολη, παντού, σε όλη την Ελλάδα! Δοξάστε τους:

    Υπάρχει σύντομος τρόπος που να μπορεί να περιγράψει όλη αυτή την αμερικανίλα, τόση και τέτοια  που θα έκανε ακόμα και τον Πιουριφόι να ζηλεύει γιατί δεν του έτυχαν αυτοί στο δρόμο του;
    Υπάρχει  τίτλος που θα μπορούσε να περιγράψει το νήμα αυτής της απροσχημάτιστης σύνδεσης της αμερικανοφροσύνης της κυβέρνησης Τσίπρα με την εποχή του Βαν Φλητ και τα «στρατηγέ μου, ιδού ο στρατός σας»;    
    Υπάρχει λέξη που να μπορεί να τα περιγράψει όλα αυτά; Ναι. Μια και μόνο μία. Και δεν χρειάζεται καμία άλλη. Αυτή:

«Αμερικανοτσολιάδες»

    Τίποτα περισσότερο. Τίποτα λιγότερο. 

Διαβάστε περισσότερα

«Ψηφιακή ηρωίνη»: Πώς οι οθόνες μεταμορφώνουν τα παιδιά σε ψυχωτικούς τοξικομανείς

Η Σούζαν αγόρασε στον 6χρονο γιο της ένα iPad όταν πήγαινε πρώτη Δημοτικού. «Σκέφτηκα «Γιατί να μην δοκιμάσει;», μου είπε κατά τη διάρκεια μια συνεδρίας μας. Το σχολείο του Τζον είχε αρχίσει να χρησιμοποιεί τις συσκευές σε όλο και μικρότερες τάξεις, ο δάσκαλος τεχνολογίας εκθείαζε τα εκπαιδευτικά τους ωφέλη, οπότε η Σούζαν θέλησε να κάνει ότι ήταν καλύτερο για το ξανθό της αγοράκι που λάτρευε να διαβάζει και να παίζει μπέιζμπολ.

Αρχικά άφηνε τον Τζον να παίζει διάφορα εκπαιδευτικά παιχνίδια στο iPad του. Ώσπου ο μικρός ανακάλυψε το Minecraft, το οποιο ο δάσκαλος τεχνολογίας χαρακτήρισε «ηλεκτρονικό Lego». Θυμόταν πόσο λάτρευε η ίδια ως παιδί να χτίζει και να παίζει με τα τουβλάκια της, οπότε άφησε το γιο της να παίζει Minecraft το απόγευμα.

Στην αρχή η Σούζαν ήταν αρκετά ευχαριστημένη. Ο Τζον έμοιαζε να απασχολείται με δημιουργικό παιχνίδι καθώς εξερευνούσε τον κόσμο του ηλεκτρονικού παιχνιδιού. Παρατηρησε μεν οτι το παιχνίδι δεν ηταν ακριβώς όπως τα Lego που θυμόταν -στα παιδικα της χρόνια δεν χρειαζόταν να… σκοτώσει ζώα και να βρει σπάνια στοιχεία για να επιβιώσει και να πάει στο επόμενο επίπεδο. Αλλά ο Τζον έμοιαζε να χαίρεται πολύ, ενώ το σχολείο του είχε μέχρι και όμιλο Minecraft, οποτε… πόσο ασχημο μπορεί να ήταν;
Παρ’ ολ’ αυτα, η Σούζαν δεν μπορουσε να αρνηθεί πως έβλεπε αλλαγές στον Τζον. Είχε αρχίσει να απορροφάται όλο και περισσότερο από το παιχνίδι του, είχε χάσει το ενδιαφέρον του για το μπέιζμπολ και το διάβασμα βιβλίων και αρνούταν να βοηθήσει στις δουλειές του σπιτιού. Μερικά πρωινά ξυπνούσε και της έλεγε οτι εβλεπε τετράγωνα στα όνειρά του.
Αν και αυτο την απασχολούσε, πίστευε πως ο γιος της μπορεί απλά να είχε ζωηρή φαντασία. Καθώς η συμπεριφορά του συνέχιζε να χειροτερεύει, προσπάθησε να του πάρει το παιχνίδι, αλλά ο Τζον άρχισε να έχει κρίσεις θυμού. Οι εκρήξεις του ήταν τόσο άσχημες που ενέδιδε, προσπαθώντας να πείσει τον εαυτό της ξανά και ξανά ότι «ειναι εκπαιδευτικό»

Τότε μια νύχτα συνειδητοποίησε πως κάτι δεν πήγαινε καθόλυ καλά.
«Μπήκα στο δωμάτιο του για να τον ελέγξω. Υποτιθεται πως θα κοιμόταν… Και τρόμαξα τόσο!«
Tον βρήκε να κάθεται στο κρεβάτι του και να κοιτάζει με τεράστια μάτια στο κενό, ενώ το φωτεινό του iPad βρισκοταν διπλα του. Έμοιαζε να είναι σε έκσταση. Μέσα στον πανικό της, η Σουζαν χρειάστηκε να τον ταρακουνήσει πολλές φορές για να συνέλθει. Δεν μπορούσε να καταλάβει πως το κάποτε υγιές, χαρούμενο αγοράκι της ειχε εθιστεί τοσο στο παιχνιδι που είχε μεταλλαχτεί σε έναν κατατονικό, ναρκωμένο άνθρωπο.

Αυτος ειναι και ο λογος που οι γονείς που είναι περισσότερο προσεκτικοί με την τεχνολογία ειναι οι σχεδιαστές τεχνολογίας και οι μηχανικοί. Ο Steve Jobs ήταν γνωστός για το πόσο λίγη τεχνολογία επέτρεπε στα παιδιά του. Στελέχη και μηχανικοί της Silicon Valley στελνουν τα παιδιά τους σε σχολεία που δεν χρησιμοποιούν τεχνολογία. Οι ιδρυτές της Google Sergey Brin και Larry Page πήγαν σε μοντεσσοριανά σχολείο, όπως και ο δημιουργός του Αmazon Jeff Bezos και ο δημιουργός της Wikipedia Jimmy Wales.

Πολλοί γονείς καταλαβαίνουν ότι οι φωτεινές οθόνες έχουν αρνητική επιρροή στα παιδιά. Βλέπουμε τις επιθετικές εκρήξεις θυμού όταν παίρνουμε τις συσκευές μακριά, καθώς και την ελλειπή ικανότητα συγκέντρωσης όταν τα παιδιά παύουν να δέχονται αδιάκοπα ερεθίσματα από τις συσκευές τους. Ακόμα χειρότερα: βλέπουμε παιδιά που βαριούνται, που είναι απαθή, αδιάφορα και βαρετά όταν δεν έχουν μια συσκευή στα χέρια τους.
Αλλά είναι ακόμα χειρότερο απ’ ότι πιστεύουμε.
Τώρα ξέρουμε πως όλα αυτά τα iPads, τα κινητά, τα Xboxes ειναι μια μορφή ψηφιακού ναρκωτικού. Πρόσφατη έρευνα δείχνει ότι μπορούν να επηρεάσουν το μπροστινό μέρος του εγκεφάλου με τον ίδιο τρόπο που το επηρεάζει η κοκαίνη. Η τεχνολογία είναι τόσο υπερδιεγερτική που ανεβάζει τα επιπεδα ντοπαμίνης όσο τα ανεβάζει το σεξ.
Αυτό το εθιστικό αποτελέσμα είναι ο λόγος που ο Dr. Peter Whybrow, διευθυντής του τμήματος νευροεπιστήμης στο UCLA αποκαλεί τις οθόνες «ηλεκτρονική κοκαϊνη», ενώ κινέζοι ερευνητές «ηλεκτρονική ηρωίνη». Ο Dr. Andrew Doan, επικεφαλής του τμήματος έρευνας πάνω στους εθισμούς για το πεντάγωνο και το αμερικάνικο ναυτικό αποκαλεί τα βιντεοπαιχνίδια και την τεχνολογία οθόνης «ψηφιακά ναρκωτικά»
Σωστά καταλάβατε: το μυαλό του παιδιού σας καθώς παίζει Minecraft μοιάζει με έναν εγκέφαλο υπο την επήρεια ναρκωτικών. Για αυτό και ειναι δύσκολο να ξεκολλήσουμε τα παιδιά από τις οθόνες τους και τα βρίσκουμε ιδιαίτερα ευερέθιστα όταν διακόπτεται ο χρόνος τους μπροστά στην οθόνη. Εκατοντάδες πια κλινικές μελέτες δείχνουν ότι οι οθόνες αυξάνουν την κατάθλιψη, το άγχος και την επιθετικότητα και μπορούν να οδηγήσουν σε ψυχωσικά επεισόδια κατά τα οποία ο παίκτης χάνει την επαφή με την πραγματικότητα.


Στην κλινική μου μελέτη με πάνω από 1000 εφήβους τα τελευταία 15 χρόνια, βρήκα το παλιό ρητό «Μια ουγκιά πρόληψης αξίζει όσο μια λίβρα θεραπείας» να ταιριάζει απόλυτα όταν μιλάμε για εθισμό στην τεχνολογία. Μόλις το παιδί περάσει τη διαχωριστική γραμμή του αληθινού τεχνολογικού εθισμού, η θεραπεία μπορεί να είναι πολύ δύσκολη. Για την ακρίβεια, βρήκα πολύ ευκολότερο να θεραπεύσω χρήστες ηρωίνης και κρυσταλλικής μεθαμφεταμίνης, παρά χαμένους στο μάτριξ video gamers ή εθισμένους στα social media και το Facebook.

Σύμφωνα με ανακοίνωση του 2013 της αμερικανικης ακαδημίας παιδιάτρων, τα παιδιά ηλικίας 8-10 ετών ξοδεύουν 8 ώρες τη μέρα σε διάφορα ψηφιακά μέσα, ενώ οι έφηβοι περνούν 11 ώρες μπροστά σε οθόνες. 1 στα 3 παιδιά χρησιμοποιεί τάμπλετς ή κινητά πριν καν μιλήσουν. Σύμφωνα με το βιβλίο “Internet Addiction” της Dr. Kimberly Young, 18% των χρηστών του internet στη φάση του κολλεγίου υποφέρουν από τεχνολογικό εθισμό στις ΗΠΑ.

Μόλις ένας άνθρωπος περάσει στον ολοκληρωτικό εθισμό οποιουδήποτε τύπου, πρέπει πρώτα να αποτοξινωθεί ώστε να μπορέσει στη συνέχεια η οποιαδήποτε θεραπεία να έχει αποτέλεσμα. Με την τεχνολογία αυτό σημαίνει ολοκληρωτική αποχή από τα ψηφιακά μέσα: όχι υπολογιστές, όχι κινητά, όχι tablets. Σε προχωρημένα στάδια απαγορεύεται ακόμα και η τηλεόραση. Η συνήθης περίοδος αποχής είναι από 4 εως 6 βδομάδες, αυτός είναι ο χρόνος που χρειάζεται για ένα υπερδιεργεμένο νευρικό σύστημα να κάνει «επανεκκίνηση». Αλλά αυτό δεν είναι εύκολο στην τωρινή μας κοινωνία όπου οι οθόνες βρίσκονται παντού. Ένα άτομο μπορεί να ζήσει χωρίς ναρκωτικά ή αλκοόλ. Με τον τεχνολογικό εθισμό όμως είναι αδύνατο, υπάρχουν παντού ψηφιακοί πειρασμοί.

Οπότε πώς προστατεύουμε τα παιδιά μας από το να ξεπεράσουν το όριο; Δεν είναι εύκολο.
Το κλειδί είναι να αποτρέψεις το 4χρονο, 5χρονο ή 8χρονο σου από το να κολλήσει σε οθόνες. Αυτό σημαίνει Lego αντί για Minecraft, βιβλία αντί για iPads, φύση και άθληση αντί για τηλεόραση. Αν χρειαστεί, ζητήστε από το σχολείο του παιδιού σας να μην του δώσει τάμπλετ μέχρι να γινει 10 ετών (άλλοι συστήνουν 12)
Nα κάνετε ειλικρινείς συζητήσεις με το παιδί σας σχετικά με το γιατί του περιορίζετε την πρόσβασή του σε οθόνες. Να τρώτε φαγητό με τα παιδιά σας χωρίς ηλεκτρονικές συσκευές στο τραπέζι -ακριβώς όπως ο Steve Jobs είχε δείπνα με τα παιδιά του χωρίς τεχνολογία. Μην πέφτετε θύματα του «Ο γονιός είναι αφηρημένος», καθώς όπως ξέρουμε τα παιδιά κάνουν ότι βλέπουν.

Όταν μιλαω στα 9χρονα διδυμα αγόρια μου, τους εξηγώ με ειλικρίνεια το γιατί δεν θέλουμε να έχουν ταμπλετ ή να παιζουν βιντεοπαιχνίδια. Τους εξηγώ πως κάποια παιδιά παίζουν τόσο πολύ με τις συσκευές τους που δυσκολεύονται να σταματήσουν ή να κοντρολάρουν το πόσο θα παίξουν. Τα έχω βοηθήσει να καταλάβουν ότι αν μπλέξουν με οθόνες και παιχνίδια όπως κάποιοι άλλοι φιλοι τους, θα επηρεαστούν άλλα κομμάτια της ζωής τους: μπορεί να μην θέλουν πια να παίζουν μπέιζμπολ, να μην διαβάζουν συχνά βιβλία, να χάσουν το ενδιαφέρον τους στην επιστήμη και τη φύση και να κόψουν τη σχέση τους με τους αληθινούς τους φίλους. Το εντυπωσιακό είναι ότι δεν χρειάζεται ιδιαίτερος κόπος να πειστούν, καθώς έχουν δει από πρώτο χέρι τις αλλαγές στη ζωή κάποιων φίλων τους εξαιτίας της προσκόλλησης τους σε μια οθόνη.

Οι ψυχολόγοι καταλαβαίνουν πως η υγιής ανάπτυξη των παιδιών περιλαμβάνει επικοινωνία, δημιουργικό φανταστικό παιχνίδι και επαφή με τον αληθινό, φυσικό κόσμο. Δυστυχώς ο εθιστικός κόσμος της οθόνης θαμπώνει και εμποδίζει αυτές τις διαδικασίες υγιούς ανάπτυξης.
Ξέρουμε επίσης ότι τα παιδιά είναι πιο επιρρεπή σε εθισμούς όταν νιώθουν μόνα, αποξενωμένα και βαριούνται. Για αυτό πρέπει να βοηθάμε τα παιδιά να συνδέονται με αληθινές εμπειρίες ζωής και αληθινούς δεσμούς και σχέσεις. Το παιδί που ασχολείται με δημιουργικές δραστηριότητες και επικοινωνεί με την οικογένειά του έχει λιγότερες πιθανότητες να ξεφύγει στον ψηφιακό κόσμο φαντασίας. Αλλά ακόμα και ένα παιδί που λαμβάνει όλη την αγάπη και την υποστήριξη του κόσμου, κινδυνεύει να πέσει στο Μάτριξ, μόλις έρθει σε επαφή με τις οθόνες και νιώσει την επίδρασή τους. Άλλωστε, 1 στους 10 ανθρώπους έχουν από τη φύση τους έντονες τάσεις εθισμού.
Στο τέλος, η Σούζαν πήρε το τάμπλετ από το γιο της, όμως η θεραπεία ήταν μια ανηφόρα με πολλές λακούβες και οπισθοχωρήσεις…

Τέσσερα χρόνια αργότερα, με πολλή υποστήριξη, ο Τζον ειναι πολυ καλυτερα. Χρησιμοποιεί έναν υπολογιστή γραφείου και έχει βρει κάποια ισορροπία στη ζωή του: παίζει σε ομάδα και έχει αρκετούς φίλους στο σχολείο. Αλλά η μητέρα του είναι ακόμα σε επιφυλακή ως προς τη χρήση τεχνολογίας από μεριάς του, γιατί όπως κάθε εθισμός μπορεί κανείς εύκολα να ξαναυποκύψει σε κάποια στιγμή αδυναμίας. Το να προσέχει πως έχει υγιείς δραστηριότητες, ότι απουσιάζει ο υπολογιστής από το δωμάτιό του και το βραδινό φαγητό δεν συνοδεύεται από οποιαδήποτε μορφή τεχνολογίας είναι όλα κομμάτι της λύσης του προβλήματος.


~  Dr. Nicholas Kardaras
Πηγή: New York Post

Διαβάστε περισσότερα

Τα τελευταία λόγια του Άρη Βελουχιώτη. Δείτε το σημείο που παγιδεύτηκε και αυτοκτόνησε (βίντεο drone)

Στις 15 Ιουνίου του 1945, στη χαράδρα του Φάγγου στον Αχελώο ποταμό, ο Άρης Βελουχιώτης έδωσε τέλος στη ζωή του. Ο Βελουχιώτης, το πραγματικό όνομα του οποίου ήταν Θανάσης Κλάρας, ήταν η μεγαλύτερη φυσιογνωμία του αντιστασιακού αγώνα.

Ο άνθρωπος που πίστεψε και οργάνωσε το αντάρτικο, ο αρχηγός του ΕΛΑΣ (Εθνικού Λαϊκού Απελευθερωτικού Αγώνα) και στέλεχος του ΚΚΕ για μεγάλο χρονικό διάστημα. Η δράση του στην αντίσταση ήταν πλούσια και αποτελεί ένα ιστορικό πρόσωπο με πολλούς υποστηρικτές, αλλά και επικριτές, ανάμεσα στους ιδεολογικούς του αντιπάλους.
Την περίοδο πριν από την αυτοκτονία, ο Βελουχιώτης ήταν σε ρήξη με το ΚΚΕΕίχε διαφωνήσει με τη συμφωνία της Βάρκιζας, αν και την υπέγραψε, όπου οι κομμουνιστές παρέδωσαν τον οπλισμό τους και αποστρατεύτηκαν. Ίδρυσε το Μέτωπο Εθνικής Ανεξαρτησίας (ΜΕΑ) και τον νέο ΕΛΑΣ με στόχο τον αγώνα εναντίον των Άγγλων. Η δράση του ήταν ενάντια στην απόφαση του κόμματος το οποίο κατηγορούσε ότι «πρόδωσε τον απλό αντάρτη». Ανέβηκε στα ορεινά της κεντρικής Ελλάδας, ενώ ο Ζαχαριάδης τον χαρακτήρισε «τυχοδιωκτικό και ύποπτο στοιχείο» βγάζοντας απόφαση με σύνθημα «ούτε φαϊ, ούτε νερό στον Άρη».
Το σίγουρο είναι ότι τις τελευταίες ημέρες της ζωής του ήταν κυνηγημένος από πολυάριθμο στρατό και ένιωθε προδομένος από τους συντρόφους του και την κομματική γραμμή, την οποία θεωρούσε λανθασμένη.

Το φαράγγι του Φάγγου Βρίσκεται στην Περιοχή της Μεσούντας στην Άρτα δίπλα στον ποταμό Αχελώο. Στο τέλος της ασφαλτοστρομένου δρόμου, κατεβαίνοντας για 20 λεπτά το μονοπάτι, λίγο πρίν φτάσεις στο Φαράγγι, ένα κόκκινο βέλος σε προτρέπει να επισκεφτείς το μνημείο του Άρη Βελουχιώτη.

Η αυτοκτονίαΣτις 15 Ιουνίου ο Βελουχιώτης είχε κυκλωθεί δυτικά και ανατολικά στο φαράγγι του Φάγγου, μαζί με κάποιους πιστούς συντρόφους του. Τον καταδίωκαν ομάδες της Εθνοφυλακής, αλλά και τμήμα του Ελληνικού Στρατού. Η ομάδα του ήταν ολιγάριθμη και το μέρος ήταν τέτοιο που δεν μπορούσαν να ξεφύγουν. Ο Βελουχιώτης διαισθανόμενος το τέλος, όπως ανέφεραν αργότερα οι σύντροφοί του, αυτοκτόνησε πριν να τον συλλάβουν.
Για τον τρόπο που ο αρχικαπετάνιος του ΕΛΑΣ έδωσε τέλος στη ζωή του, υπάρχουν δύο διαφορετικές εκδοχές. Η επικρατέστερη είναι ότι αυτοπυροβολήθηκε και η δεύτερη υποστηρίζει ότι σκοτώθηκε με χειροβομβίδα. Ακόμα και οι ακριβείς λόγοι που τον οδήγησαν στην αυτοχειρία δεν έχουν αποσαφηνιστεί, μιας και ο ίδιος δεν άφησε πίσω του κάποιο στοιχείο που να εξηγεί τη σκέψη του.

Μία από τις επίσημα καταγεγραμμένες εκδοχές για τις τελευταίες στιγμές του Βελουχιώτη, είναι αυτή του συντρόφου και αυτόπτη μάρτυρα της αυτοκτονίας, Βαγγέλη Γκονέζου.

Ο Γκονέζος μετά τον θάνατο του αρχηγού του, περιέγραψε όσα έζησε σε μέλη του κόμματος. Λίγους μήνες αργότερα, αφηγήθηκε την ιστορία στον Αλέκο Κουτσούκαλη, ο οποίος την κατέγραψε στο βιβλίο: «Η Εθνική αντίσταση του νομού Άρτας 1940-5» και το 1976 η διήγηση δημοσιεύτηκε στα «Νέα», μετά από συνέντευξη που έδωσε στον Δημήτρη Γουσίδη. Σύμφωνα με τον Γκονέζο:

Ο Βαγγέλης Γκονέζος διηγήθηκε τα όσα έζησε

«Το μεσημέρι 15-6-45 έφθασε ο στρατός κι έπιασε όλα τα γύρω υψώματα. Βρεθήκαμε τώρα κυκλωμένοι. Η κατάσταση μας γίνεται όλο και πιο δύσκολη. Ο ήλιος είχε βασιλέψει και περιμέναμε με αγωνία πότε θα νυχτώσει για να κινηθούμε και να βγούμε από τον κλοιό.
Ο εχθρός μας πρόλαβε. Έπιασε τους δυο παρατηρητές χωρίς να ρίξουν ούτε μια τουφεκιά. Φαίνεται πως παραδόθηκαν. Γιατί ενώ ήσαν δυο, η σύνδεση γινόταν κάθε μισή ώρα κι ο εχθρός βρισκόταν στα γύρω υψώματα, νομίζω πως όταν κινδυνεύει κανείς δεν κοιμάται εύκολα. Κι ακόμα το μέρος τους επέτρεπε να σημειώσουν την κίνηση του εχθρού με μια τουφεκιά και να συμπτυχθούν εύκολα.
Ο εχθρός χρησιμοποιώντας το πλεονέκτημα αυτό και με τη βοήθεια των παρατηρητών, μας πλησίασε και μας αιφνιδίασε με τα πυρά του.
Το μέρος ήταν ακατάλληλο για άμυνα. 0 Άρης ψύχραιμα δίνει εντολή: Σημείο συγκέντρωσης κάτω στο ποτάμι.
Όλοι κατηφορίσαμε, ο καθένας όπως μπορούσε γρηγορότερα χωρίς να- διαλέγει δρομολόγιο και να κοιτάζει πού βρίσκεται ο διπλανός του και τούτο για ν’ αποφεύγουμε τα πυρά του εχθρού. Δέκα εννέα σύντροφοι μας είχαν φτάσει στο ποτάμι όταν εμείς οι πέντε, Άρης, Τζαβέλλας, Λέων, γερο-Κόζιακας κι εγώ, βρισκόμαστε πολύ ψηλά στη ρεματιά της Κερασιάς.
Αργοπορήσαμε γιατί κατεβαίνοντας το απότομο και βραχώδες αυτό μέρος, ο Άρης έπεσε και χτύπησε πολύ άσχημα στη σπονδυλική στήλη.
Όσο το χτύπημα ήταν ζεστό προχωρούσε μόνος του, στη συνέχεια τον βοήθησα κι εγώ, ώσπου φθάσαμε και σταματήσαμε σ’ ένα σημείο της ρεματιάς που βρίσκεται κάτω από το ύψωμα που λέγεται Μούλκες.
Η ώρα θα ήταν 9 μ.μ. Από την απέναντι πλευρά του Μυροφύλλου, ένα εχθρικό πολυβόλο χτυπούσε κατ’ άξονα τη ρεματιά.
Μπροστά μας σκοτώνεται ο γερο Κόζιακας και πιο κάτω τραυματίζεται ο Λέων, από ένα κομματάκι νικελίου εκρηκτικής σφαίρας, στο δεξιό μέρος του μετώπου πάνω από το μάτι και γυρίζει πίσω γεμάτος αίματα.
Για μια στιγμή ακούω από το στόμα του Άρη να λέει: «Έζησα 42 χρόνια, έζησα και καλά και άσχημα. Κοιτάξτε εσείς τι θα κάνετε τώρα, γεια σας».
Βγάζει το πιστόλι του κι αυτοκτονεί. Δεν μπόρεσα να καταλάβω τη σκέψη του, ούτε και να αντιδράσω.
Ύστερα από το ανεπάντεχο αυτό γεγονός, την αυτοκτονία του Άρη, προχωρήσαμε με τον Λέοντα λίγα μέτρα πιο κάτω και συναντήσαμε τον Τζαβέλλα. «Γιάννη, του είπα, ο αρχηγός αυτοκτόνησε». Αμέσως ο Τζαβέλλας, που ψυχή του ήταν ο Άρης, γύρισε πίσω κι αφού σταμάτησε αριστερά από το νεκρό αρχηγό, άνοιξε μια χειροβομβίδα, την κράτησε στα χέρια του κι αυτοκτόνησε.
Στο σημείο αυτό της ρεματιάς και κάτω από το υψωματάκι Μούλκες, έμειναν για πάντα οι τρεις σύντροφοι» μας.
Οι Άρης και Τζαβέλλας πεσμένοι στο δεξιό μέρος της ρεματιάς κι ο γερο Κόζιακας μέσα στο νερό.

Εδώ, στις 16 Ιουνίου του 1945, έπεσαν καταδιωκόμενοι ο  Άρης Βελουχιώτης και ο Τζαβέλλας. Στη βάση του βράχου δίπλα στη ρεματιά είναι τοποθετημένη μια πέτρινη πλάκα και λίγο ψηλότερα ένα κομμάτι μαύρου γρανίτη με χαραγμένη τη μορφή του Άρη.

Ο αποκεφαλισμός του νεκρού Βελουχιώτη και η διαπόμπευση

Την ίδια (ή την επομένη σύμφωνα με άλλες πηγές) ημέρα του θανάτου του Βελουχιώτη, ο «Ριζοσπάστης» δημοσίευσε την επίσημη διαγραφή του από το κόμμα. Η απόφαση είχε ληφθεί νωρίτερα σε ολομέλεια της Κεντρικής Επιτροπής. Σύμφωνα με μία εκδοχή, ο Βελουχιώτης είχε πληροφορηθεί την αποκήρυξή και ήταν ένας από τους λόγους που τον οδήγησαν στην αυτοκτονία, χωρίς αυτό να είναι τεκμηριωμένο.
Την επομένη του θανάτου του Άρη Βελουχιώτη ακολούθησε η βεβήλωση του πτώματος, τόσο του ίδιου όσο και του συντρόφου του Τζαβέλα.
Τα άψυχα σώματα, μετά την αναγνώριση, αποκεφαλίστηκαν. Τα δύο κεφάλια περιφέρθηκαν σε διάφορα χωριά, όπου γίνονταν γλέντια για να καταλήξουν στην πλατεία Ρήγα Φεραίου στα Τρίκαλα. Εκεί τα κρέμασαν και ακολούθησε μεγάλη γιορτή με νταούλια και χορούς.

Ο Βαγγέλης Γκονέζος περιγράφει το περιστατικό:

«Την άλλη μέρα, 16.6.45, πρωί-πρωί κατέβηκε στη ρεματιά μια Διμοιρία στρατού με τους δυο παρατηρητές μας. Περάσανε από κοντά μας σε απόσταση ενός μέτρου, γιατί δεν υπήρχε άλλος δρόμος. Τους μετρήσαμε, ήταν 33 τον αριθμό. Τους δικούς μας, φαίνεται πως τους πήραν για ν’ αναγνωρίσουν τους νεκρούς. Ύστερα από αρκετή ώρα κι αφού τελείωσαν το βρώμικο έργο τους, ξαναγύρισαν από το ίδιο μέρος κι έφυγαν.
Εκεί μέσα μείναμε 52 ώρες. Από 15 μέχρι 17 Ιούνη. Το βράδυ στις 17.6.45, μόλις νύχτωσε βγήκαμε και προχωρήσαμε προς τους νεκρούς.
Φθάνοντας, είδαμε ένα τρομερό θέαμα.
Εδώ η αντίδραση έδειξε όλη την απανθρωπιά, την κακία και το μίσος στους νεκρούς αγωνιστές του εθνικο-απελευθερωτικού αγώνα. Θέλησε, χωρίς σεβασμό προς τους νεκρούς, να τους εκδικηθεί με τον πιο απάνθρωπο τρόπο. Τον Άρη, αφού τον ξεγύμνωσαν και του πήραν τη στολή και τον οπλισμό του, του κόψανε το κεφάλι, τα χέρια από τους ώμους και τα πόδια από τα γόνατα και κάτω. Του Τζαβέλλα του κόψανε το κεφάλι και το δεξί χέρι. Πραγματικά φριχτό θέαμα. 
Τα πτώματα είχαν αρχίσει να μυρίζουν. Θέλαμε, αλλά δεν μπορούσαμε να τους θάψουμε, γιατί δεν είχαμε κανένα εργαλείο, ούτε και μπορούσαμε να βρούμε στο ερημικό αυτό μέρος. Κι έτσι έμειναν άταφοι, τροφή για τους λύκους και τα όρνια».

Τον Ιούνιο του 2011 το ΚΚΕ αποκατέστησε πολιτικά τον Βελουχιώτη λέγοντας μεταξύ άλλων ότι, «είχε δίκιο ως προς την εκτίμηση που έκανε για τη Συμφωνία της Βάρκιζας».

Ο Άρης Βελουχιώτης γεννήθηκε στις 27 Αυγούστου του 1905. Δείτε το βίντεο του συνεργάτη μας Λάζαρου Τσάτσου (Epirustravel eu – Drone Flights) που πέταξε με drone στο σημείο όπου γράφτηκαν οι τίτλοι τέλους. Κοντά στη Μεσούντα στο φαράγγι του Φάγγου:

Διαβάστε περισσότερα

12 Οκτώβρη: Η (ανολοκλήρωτη) Απελευθέρωση

ΝΙΚΟΣ ΜΠΟΓΙΟΠΟΥΛΟΣ

• facebook.com/mpogiopoulos
• mpog@imerodromos.gr

«Ώρα έντεκα π.μ. – Η ΛΕΥΤΕΡΙΑ ΦΤΕΡΟΥΓΙΖΕΙ ΠΑΝΩ ΑΠ’ ΤΗΝ ΑΘΗΝΑ ΜΑΣ – Οι Γερμανοί εκκενώνουν οριστικά την πρωτεύουσα – Ο γερμανός διοικητής και όλο το στρατηγείο του Λυκαβηττού ανεχώρησαν – Η Αθήνα κηρύχτηκε ανοχύρωτη.

Πριν φύγουν και οι τελευταίοι Ούννοι ο λαός ξεχύθηκε με σημαίες και ζητωκραυγές στους δρόμους. Απ’ το Πανεπιστήμιο, απ’ τις Τράπεζες, απ’ όλα τα κέντρα οι τηλεβόες του ΕΛΑΣ σαλπίζουν το χαρμόσυνο μήνυμα. Οι συνοικίες σε παραλήρημα ενθουσιασμού ετοιμάζονται για το μεγάλο γιορτασμό. Στο μνημείο του Άγνωστου Στρατιώτη αντιπροσωπείες του ΕΑΜ-ΕΛΑΣ κατέθεσαν στεφάνι. Έξαλλος από τον ενθουσιασμό ο συγκεντρωμένος κατά χιλιάδες λαός ζητωκραύγαζε. Δακρύζοντας οι πολίτες αγκάλιαζε ο ένας τον άλλο (…). Η γερμανική σημαία κατέβηκε απ’ την Ακρόπολη και τα τελευταία γερμανικά τμήματα έφυγαν το πρωί απ’ την Αθήνα» (Ριζοσπάστης, 12/10/1944).

   Ήταν σαν σήμερα, 12 Οκτώβρη 1944, πριν 74 χρόνια, μέρα Πέμπτη, όταν το ΕΑΜ, ο ΕΛΑΣ και η ΕΠΟΝ απελευθέρωναν την Αθήνα από την μπότα του ναζί κατακτητή.
   Ηταν  μια συγκλονιστική μέρα.
   Την επομένη της  λαοπλημμύρας στην πρωτεύουσα το κλίμα της γιορτής της Απελευθέρωσης μεταφέρεται από τον Τύπο σε όλη την Ελλάδα. Υπό τον τίτλο «ΛΕΥΤΕΡΙΑ! ΛΕΥΤΕΡΙΑ! Η ΑΘΗΝΑ ΓΙΟΡΤΑΖΕΙ», ο «Ριζοσπάστης» γράφει:

«Χάθηκε το βρωμερό κουρέλι του φασισμού απ’ την Ακρόπολη. Τούτο το σύνθημα περίμενε η Αθήνα. Η μπαρουτοκαπνισμένη Αθήνα, που γνώρισε την πείνα και το βόλι του κατακτητή, το στιλέτο του προδότη, η αδάμαστη Αθήνα, που τρία χρόνια πάλεψε, ξεχύθηκε ζωντανή ανθρωποθάλασσα να διαλαλήσει τη Νίκη, να γιορτάσει τη Λευτεριά της. Πέντε λεφτά φτάσανε για να κολυμπήσει όλη η πόλη στο γαλάζιο. Για ν’ ανέβουν οι ΕΠΟΝίτες στα καμπαναριά και ν’ αντηχήσουν χαρούμενα οι καμπάνες. Διαδηλώσεις, που πρώτη φορά βλέπει η Αθήνα, ξεχύνονται από παντού. Από το Σύνταγμα ως την Ομόνοια ένα ρεύμα είναι ο κόσμος. Γελούν, δακρύζουν, αγκαλιάζονται. Λευ-τε-ρω-θή-κα-με ! Νι-κή-σα-με !

Και πάνω απ’ όλα, μια φωνή που αγκαλιάζει όλη την Αθήνα, που κλείνει όλους τους σκληρούς τρίχρονους αγώνες, όλη την πίστη στη λευτεριά, όλη τη χαρά της Νίκης:

Ε-Α-Μ ! Ε-Α-Μ ! (…). Ανεβασμένοι στ’ αυτοκίνητα, ρίχνουν οι ΕΑΜίτες τα συνθήματα, που τ’ αρπάζει με μια φωνή ο κόσμος και τα κάνει βουή και σάλπισμα για να φτάσουν απ’ άκρη σ’ άκρη της Ελλάδας. Κανένα άσυλο στους προδότες! Λευτεριά – Λαοκρατία!(…) ΕΛΑΣίτες περνούν σ’ αυτοκίνητα και μοτοσικλέτες. Ακράτητος ο κόσμος τους κυκλώνει: Ζήτω ο Λαϊκός Στρατός! Ζήτω ο Στρατός της Λευτεριάς μας! Το δίκοχο του ΕΛΑΣίτη, όπου εμφανιστεί, ξεσηκώνει θύελλα ενθουσιασμού. (…) το πένθιμο εμβατήριο αντηχεί από χιλιάδες στόματα που υπόσχονται πίστη στον αγώνα, το τελικό τσάκισμα του Φασισμού και τη Λαοκρατία (…)».

     «Η Απελευθέρωση της Αθήνας», ξυλογραφία της Βάσως Κατράκη

     Ανάμεσα στα εκατομμύρια των πατριωτών που ξεχύθηκαν στους δρόμους και ζητωκραύγαζαν το θάνατο του αγκυλωτού του φασισμού, κάποιοι ισχυρίζονται ότι «ήταν και αυτοί εκεί». Είναι οι ίδιοι που προσπαθούν να κρύψουν την απουσία των προγόνων τους και τη δική τους πίσω από την «αθώα» φρασούλα: «Τότε όλοι οι Έλληνες ήταν μαζί»…. Όμως:

    1) Άλλο πράγμα ο ελληνικός λαός που πολεμούσε τους Γερμανούς στις πόλεις και στα βουνά, κι άλλο πράγμα εκείνοι που είχαν πάρει τον «πατριωτισμό» τους – μαζί με το χρυσό της χώρας – και τον είχαν φυγαδεύσει στα ασφαλέστατα «χαρακώματα» του Καΐρου και του Λονδίνου. 

    2) Άλλο πράγμα ο ελληνικός λαός που μαχόταν το ναζισμό διεκδικώντας για αντίτιμο μια Ελλάδα της λευτεριάς, της δημοκρατίας και της λαϊκής αναδημιουργίας, κι άλλο πράγμα εκείνοι που το 1944 έσπευδαν να συνταχθούν με τη «εξόριστη» βασιλική κυβέρνηση στην Αίγυπτο. Ήταν, μάλιστα, τόσο «διαθέσιμοι» στην υπηρεσία των Ανακτόρων, που για το λόγο αυτό «βραβεύονταν» με την ανάθεση ρόλου πρωθυπουργού της «κυβερνήσεως Εθνικής Ενότητας».

    3) Άλλο πράγμα το ΕΑΜ κι άλλο εκείνοι που συνεργάστηκαν με τον Χίτλερ, οι δοσίλογοι, οι ταγματασφαλίτες και οι γερμανοντυμένοι. Στους οποίους, αν και προδότες, οι του Καΐρου και του Λονδίνου, όταν επέστρεψαν, στο πλαίσιο της «εθνικής τους ενότητας», επιδαψίλευσαν τιμές και αξιώματα…

    4) Άλλο πράγμα αυτοί που πολεμούσαν και τραγουδούσαν «το ΕΑΜ μας έσωσε απ’ τη πείνα, θα μας σώσει κι από τη σκλαβιά» κι άλλο πράγμα οι «παπατζήδες»που (στις 2-5-1944) σε ομιλία τους στην Αλεξάνδρεια, παρουσία των αξιωματικών του Πολεμικού Ναυτικού, έκαναν λόγο για τη «βρωμιά του ΕΑΜ»!

    5) Άλλο πράγμα αυτοί που πολέμησαν τον Χίτλερ και με τα ίδια όπλα πολέμησαν τον Τσόρτσιλ και τον Βαν Φλιτ, κι άλλο εκείνοι που για να καταπνιγεί κάθε εγχείρημα λαϊκής κυριαρχίας στον τόπο τηλεγραφούσαν στον Τσόρτσιλ τα εξής:«Δύναμαι να σας διαβεβαιώσω ότι η σταθερότης της ελληνικής κυβερνήσεως θα διατηρηθεί πλήρως κατά τας επικείμενους κρίσιμους στιγμάς. Δεν γνωρίζω τους λόγους διά την απουσία της Βρετανίας. Μόνον η άμεσος παρουσία εντυπωσιακών βρετανικών δυνάμεων εις την Ελλάδα και ως τας τουρκικάς ακτάς θα ήτο δυνατό να μεταβάλει την κατάστασιν» (Γεώργιος Παπανδρέου, 22/9/1944, τηλεγράφημα προς τον Τσόρτσιλ).

     6) Άλλο πράγμα αυτοί που έδωσαν την ψυχή, την καρδιά και το αίμα τους για τη λευτεριά της Ελλάδας και για τη σωτηρία του λαού, κι άλλο οι μαυραγορίτες, τα κόμματά τους και οι εφημερίδες που έφταναν να δίνουν ακόμα και το παράγγελμα των εκτελεστικών αποσπασμάτων (!), αυτοί που κράδαιναν ενάντια στο μεγαλειώδες κίνημα της Αντίστασης τη «νομιμότητα» του κατακτητή και των ντόπιων οργάνων του και έγραφαν: «Καλώς συνετάγη ο νόμος που τιμωρεί με θάνατο τους Ελληνες υπηκόους όσοι μετέχουν σε πολεμικές εχθροπραξίες κατά των Γερμανών» («Καθημερινή», 1/6/1941).

    7) Άλλο πράγμα οι εκτελεσμένοι στον τοίχο της Καισαριανής κι άλλο πράγμα οι «Τσολάκογλου» και οι «Ραλληδες». Άλλο πράγμα ο Έκτωρ Τσιρονίκος, ο  δοσίλογος και συνεργάτης των Γερμανών επί Κατοχής. Ο αντιπρόεδρος στη γερμανοδιορισμένη «κυβέρνηση» του Ιωάννη Ράλλη, της κυβέρνησης δηλαδή των γερμανοτσολιάδων που ίδρυσε τα «Τάγματα Ασφαλείας». Κάτι τέτοιοι σαν τον Τσιρονίκο, με τέτοια «πατριωτική» προϋπηρεσία, είναι που απαρτίζουν τους «ήρωες» της Χρυσής Αυγής. Έτσι, στο περιοδικό της Χρυσής Αυγής, στη δεύτερη σελίδα, μέσα σε ειδικό πλαίσιο ώστε να τονίζεται ευδιάκριτα ο ναζισμός τους, δημοσιεύτηκε κείμενο (τεύχος Δεκέμβρη 1983) υπό τον τίτλο «ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΙΣ ΚΑΙ ΑΛΗΘΕΙΑ», το οποίο καταλήγει ως εξής: «Γιατί ΕΜΕΙΣ, μόνο ΕΜΕΙΣ είμαστε ΕΘΝΙΚΟΣΟΣΙΑΛΙΣΤΕΣ, μελλοντικοί ανατροπείς της διαφθοράς, μελλοντικοί Δημιουργοί της Πολιτείας του Ήλιου, της Πολιτείας του Ελληνικού Μεγαλείου, της ΕΘΝΙΚΟΣΟΣΙΑΛΙΣΤΙΚΗΣ ΠΟΛΙΤΕΙΑΣ».

   Η υπογραφή του εν λόγω δημοσιεύματος (και μάλιστα με κεφαλαία γράμματα) είναι: «ΕΚΤΩΡ ΤΣΙΡΟΝΙΚΟΣ».
   Να λοιπόν που η Ιστορία και η αλήθεια είναι πεισματάρικα πράγματα. Και επιμένουν: Όπως και σήμερα, έτσι και τότε, «μαζί» και «ενωμένος» στον αγώνα για την Απελευθέρωση και στη γιορτή για την Απελευθέρωση ήταν, πράγματι, ο ελληνικός λαός. Οι δοσίλογοι και οι πατριδοκάπηλοι ήταν – και θα είναι πάντα – στην άλλη μπάντα.
   Αυτός είναι και ένας από τους λόγους που στην Ελλάδα η 12η Οκτωβρίου, η ημέρα της Απελευθέρωσης της Αθήνας και της Ελλάδας – που έμελλε να μείνει μια ανολοκλήρωτη απελευθέρωση για τον λαό και τον τόπο – είναι μια «ξεχασμένη» επέτειος για την άρχουσα τάξη και το κράτος της.
   Και έχουν απόλυτο δίκιο. Για ποιο πράγμα να γιορτάσουν αυτοί, άλλωστε; Τι να γιορτάσουν; Την απουσία τους από τον αγώνα του ελληνικού λαού για την λευτεριά του; Την προδοσία τους και τη συνεργασία τους με τον κατακτητή; Ή την κατοπινή τους πρόσδεση με τον ευρωατλαντισμό;

Διαβάστε περισσότερα

Pier Paolo Pasolini: Το 1975 ΕΒΛΕΠΕ ΤΟΝ ΣΗΜΕΡΙΝΟ ΡΟΛΟ ΤΩΝ «ΑΝΤΙΦΑΣΙΣΤΩΝ»

«Το Σκάνδαλο των Ριζοσπαστών», του Pier Paolo Pasolini, Νοέμβριος 1975  

(ΠΡΩΤΗ ΦΟΡΑ ΟΛΟΚΛΗΡΗ Η ΟΜΙΛΙΑ ΣΤΑ ΕΛΛΗΝΙΚΑ)

(Είναι η ομιλία που επρόκειτο να εκφέρει στο Συνέδριο των Ριζοσπαστών του 1975. Το διάβασε ο Marco Pannella, ⁽¹⁾ , γιατί ο Πιερ Πάολο Παζολίνι είχε δολοφονηθεί δύο ημέρες πριν – 2 Νοεμβρίου 1975).

Πρώτα απ’ όλα πρέπει να δικαιολογήσω την παρουσία μου εδώ. Δεν είμαι εδώ ως ριζοσπαστικός. Δεν είμαι εδώ ως σοσιαλιστής. Δεν είμαι εδώ ως προοδευτικός.

Είμαι εδώ ως μαρξιστής που ψηφίζει για το Ιταλικό Κομμουνιστικό Κόμμα^(2), και που ελπίζει πολύ στη νέα γενιά των κομμουνιστών. Ελπίζει στη νέα γενιά κομμουνιστών τουλάχιστον όπως ελπίζει στους ριζοσπάστες. Δηλαδή, με εκείνη την θέληση και τον παραλογισμό και μακάρι και τη βούληση, που απροσανατολίζουν και φέρνουν σε δύσκολη θέση – με το ένα μάτι στραμμένο, γιατί όχι, προς τον Wittgenstein – την πραγματικότητα, για να συλλογιστούμε και να σκεφτούμε πιο ελεύθερα. Παραδείγματος χάριν: Το επίσημο PCI(ΚΚΙ) δηλώνει ότι αποδέχεται τώρα πια, και επ’ αόριστον, τη δημοκρατική διαδικασία. Άρα λοιπόν δεν θα πρέπει να μου έχει μείνει καμία αμφιβολία: το PCI δεν αναφέρεται βέβαια στην κωδικοποιημένη και συμβιβαστικοποιημένη αυτή δημοκρατική διαδικασία που μεσουρανεί αυτές τις τρεις τελευταίες δεκαετίες. Αναφέρεται αναμφίβολα λοιπόν, σε εκείνη τη δημοκρατική διαδικασία που αποσκοπεί στην αρχική καθαρότητα της μορφής της, ή, αν θέλουμε, στην συμφωνική μορφή της.
Στη κοσμική θρησκεία της δημοκρατίας. Θα ήταν άραγε αυτουποβάθμιση (αυτοεξευτελισμός) να υποπτευθεί κανείς ότι το PCI αναφέρεται στη δημοκρατικότητα των Χριστιανοδημοκρατών, και ότι δεν μπορεί επομένως να αναφέρεται στη δημοκρατικότητα, για παράδειγμα, των Ριζοσπαστών.

Πρώτη παράγραφος

Α) Τα πιο αξιολάτρευτα άτομα είναι αυτά που δεν γνωρίζουν ότι έχουν δικαιώματα. Β) Είναι αξιολάτρευτα επίσης και εκείνα τα άτομα που, παρότι γνωρίζουν ότι έχουν δικαιώματα, δεν τα απαιτούν ή, ούτε λίγο ούτε πολύ, παραιτούνται από τη διεκδίκησή τους. Γ) Είναι αρκετά συμπαθητικά επίσης και εκείνα τα άτομα που αγωνίζονται για τα δικαιώματα των άλλων (ειδικά για εκείνα που δεν ξέρουν ότι έχουν δικαιώματα) Δ) Υπάρχουν, στην κοινωνία μας, οι εκμεταλλευμένοι και οι εκμεταλλευτές. Λοιπόν, τόσο το χειρότερο για τους εκμεταλλευτές. Ε) Υπάρχουν διανοούμενοι, οι μαχόμενοι εκείνοι διανοούμενοι, που θεωρούν ότι είναι καθήκον τους, και όχι μόνο δικό τους αλλά και των άλλων, να πληροφορήσουν εκείνα τα αξιολάτρευτα άτομα, που δεν το ξέρουν, ότι έχουν δικαιώματα. Να παροτρύνουν αυτά τα αξιολάτρευτα άτομα, τα οποία γνωρίζουν ότι έχουν δικαιώματα, αλλά δεν τα διεκδικούν, να μην παραιτηθούν από τη διεκδίκησκη τους. Να ενθαρρύνουν όλους να αισθανθούν την ιστορική παρόρμηση του να αγωνίζεσαι για τα δικαιώματα των άλλων, και, τέλος, να μην ξεχνάμε ότι, αναμφίβολα και χωρίς καμία συζήτηση, το γεγονός ότι, μεταξύ των εκμεταλλευμένων και των εκμεταλλευτών, οι δυστυχείς είναι οι εκμεταλλευμένοι.

Μεταξύ αυτών των διανοουμένων που έχουν αναλάβει έναν τέτοιο ρόλο, για περισσότερο από έναν αιώνα τώρα, τα τελευταία χρόνια έχουν ξεχωρίσει σαφώς ομάδες ιδιαίτερα μαχητικές και μανιώδεις να μετατρέψουν αυτόν τον ρόλο σε έναν εξτρεμιστικό ρόλο. Αναφέρομαι, λοιπόν, σ’ αυτούς τους εξτρεμιστές, τους νέους, και σε εκείνους τους ηλικιωμένους, που τους κολακεύουν. Αυτοί οι εξτρεμιστές (θα ασχοληθώ μόνο με τους καλύτερους από αυτούς) έχουν θέσει σαν πρώτο και θεμελιώδη στόχο τους, τη διάδοση μεταξύ των ανθρώπων, θα έλεγα σαν καινούργιοι απόστολοι, του αισθήματος της συνείδησης των δικαιωμάτων τους. Το κάνουν με αποφασιστικότητα, με θυμό, με απελπισία, με αισιόδοξη υπομονή ή με δυναμιτική ανυπομονησία, ανάλογα με την κάθε περίπτωση (…)

Δεύτερη παράγραφος

Παρακούοντας την διαστρεβλωμένη επιθυμία των ιστορικών και των εξ’ επαγγέλματος πολιτικών, καθώς και εκείνη των φεμινιστριών της Ρώμης, – επιθυμία που θα με ήθελε εξόριστο και υπό περιορισμό στον Ελικώνα, όπως ακριβώς οι μαφιόζι στην Ustica – πήρα μέρος ένα βράδυ, αυτό το καλοκαίρι, σε μια πολιτική συζήτηση σε μια πόλη του Βορρά. Όπως συμβαίνει πάντοτε, μετά, μια ομάδα νέων θέλησε να συνεχίσει τη συζήτηση, και ας ήταν και στη μέση του δρόμου, στη ζεστή εκείνη βραδιά, την γεμάτη τραγούδια. Μεταξύ αυτών των νέων ήταν και ένας Έλληνας. Ο οποίος και ήταν, μάλιστα κύριοι, ένας από εκείνους τους «συμπαθητικούς» μαρξιστές εξτρεμιστές για τους οποίους μιλούσα προηγούμενα. Ωστόσο, μέσα στο συμπαθητικό εκείνο έδαφος, είχαν μεταμοσχευθεί και ευημερούσαν όλα εκείνα τα πιο εμφανή ελαττώματα της ρητορικής και της εξτρεμιστικής υποκουλτούρας. Ήταν ένας «έφηβος» λίγο ατημέλητος στο ντύσιμό του, ίσως ακόμη και λίγο αλητόβιος, αλλά, ταυτόχρονα, είχε και μια γενειάδα ενός πραγματικού στοχαστή, κάτι ανάμεσα στον Μένιππο και τον Άραμι. Αλλά τα μαλλιά του, μακριά μέχρι τους ώμους, μείωναν και διόρθωναν την όποιαν τυχόν νοηματικό και πομπώδη ρόλο της γενειάδας, προσθέτοντας έναν τόνο εξωτικό και παράλογο: ένας υπαινιγμός προς την Βραχμανική φιλοσοφία, προς την αφελή υπεροψία των κουρού παραμπαμα. Ο νεαρός αυτός Έλληνας ζούσε αυτή του τη ρητορική μέσα σε μια πλήρη απουσία αυτοκριτικής: δεν ήξερε ότι τα είχε όλα εκείνα τα τόσο εμφανή σημάδια, και γι’ αυτό ήταν ακριβώς το ίδιο αξιολάτρευτος με εκαίνους που δεν γνωρίζουν ότι έχουν δικαιώματα … Μεταξύ των ελαττωμάτων του, που τα ζούσε με αθωότητα και αφέλεια, το πιο σοβαρό ήταν σίγουρα η αποστολή του να διαδώσει μεταξύ των ανθρώπων ( «κάθε φορά, και από λίγο», έλεγε. Η ζωή γι ‘αυτόν ήταν μεγάλη, σχεδόν χωρίς τέλος) τη συνείδηση του ότι είχαν δικαιώματα και τη θέληση να πολεμήσουν γι’ αυτά. Και λοιπόν; Να η υπερβολή, όπως την κατάλαβα σε εκείνο τον Έλληνα φοιτητή, ενσαρκωμένη ανεπίγνωστα και χωρίς αίσθηση, στο άτομό του. Μέσα από τον μαρξισμό, το αποστολικό έργο αυτών των νεαρών εξτρεμιστών που προέρχονται από τη μεσαία τάξη – η αποστολή αυτή υπέρ της συνειδητοποίησης των δικαιωμάτων και της αφύπνισης της θέλησης για την απόκτησή τους – δεν είναι τίποτε άλλο από την ασυνείδητη οργή του φτωχού αστού εναντίον του πλούσιου αστού, του νέου αστού εναντίον του παλιού αστού, του ανίσχυρου αστού εναντίον του ισχυρού αστού, του μικρού αστού εναντίον του μεγάλου αστού. Είναι ένας μη συνειδητός, εμφύλιος πόλεμος – κρυμμένος πίσω από τη μάσκα του ταξικού αγώνα – μέσα στην κόλαση της αστικής συνείδησης. (Μη ξεχνάτε: μιλώ για εξτρεμιστές, όχι για κομμουνιστές). Τα αξιολάτρευτα εκείνα πλάσματα που δεν γνωρίζουν ότι έχουν δικαιώματα, ή εκείνα τα αξιολάτρευτα άτομα που το ξέρουν, αλλά παραιτούνται από τη διεκδίκησή τους – σε αυτό το μασκαρεμένο εμφύλιο πόλεμο – παίζουν έναν αρχαίο και πασίγνωστο ρόλο: είναι βορά των κανονιών. Με μια μη συνειδητοποιημένη υποκρισία, χρησιμοποιούνται, κατά πρώτο λόγο, ως αντικείμενα μιας μεταβίβασης που ελευθερώνει τη συνείδηση από το βάρος του φθόνου και της οικονομικής μνησικακίας και, δεύτερον, έχουν προωθηθεί από τους νέους αστούς, φτωχοί, αβέβαιοι και φανατικοί, σαν ένας στρατός περιθωριακών «αγνών», σε έναν αγώνα ασυνείδητα βρόμικο, ακριβώς ενάντια στους παλιούς, τους πλούσιους, σίγουρους για τον εαυτό τους και φασίστες, αστούς.

Για να καταλαβαινόμαστε: ο Ελληνας φοιτητής που πήρα ως σύμβολο ήταν από κάθε άποψη (εκτός από την άγρια αλήθεια) ένας «αγνός» και αυτός, όπως και οι φτωχοί που ανάφερα προηγούμενα. Και αυτή η «αγνότητά» του οφείλεται αποκλειστικά και μόνο στον «ριζοσπαστισμό» που ήταν μέσα του.

 

Τρίτη παράγραφος

Επειδή ήρθε η ώρα να το πούμε: τα δικαιώματα στα οποία αναφέρομαι εδώ, είναι τα «πολιτικά δικαιώματα» τα οποία, έξω από ένα πλαίσιο αυστηρά δημοκρατικό, όπως θα μπορούσε να είναι μια ιδανική πουριτανική δημοκρατία στην Αγγλία ή στις Ηνωμένες Πολιτείες – ή μία Δημοκρατία του Λαού, στη Γαλλία – έχουν λάβει έναν ταξικό χρωματισμό. Αυτή η σοσιαλιστική ιταλικοποίηση των «πολιτικών δικαιωμάτων» δεν θα μπορούσε, μοιραία (ιστορικά), να κάνει τίποτε άλλο από το να χυδαιοποιηθεί. Πράγματι: ο εξτρεμιστής που διδάσκει τους άλλους ότι έχουν δικαιώματα, τι διδάσκει; Διδάσκει ότι όποιος υπηρετεί, έχει τα ίδια δικαιώματα με εκείνον που διατάσσει. Ο εξτρεμιστής που διδάσκει τους άλλους να αγωνίζονται για τα δικαιώματά τους, τι διδάσκει; Διδάσκει ότι πρέπει να απολαμβάνουν τα ίδια δικαιώματα των ιδιοκτητών. Ο εξτρεμιστής που διδάσκει τους άλλους ότι τα θύματα των εκμεταλευτών είναι άτομα δυστυχή, τι διδάσκει; Διδάσκει ότι πρέπει να απαιτήσουν να απολαμβάνουν την ίδια ευτυχία των εκμεταλλευτών. Το αποτέλεσμα είναι ότι με αυτό τον τρόπο, εκείνο που μπορεί πιθανά να επιτευχθεί, είναι μία ταυτοποίηση. Δηλαδή, στην καλύτερη περίπτωση, μία δημοκρατικοποίηση με την αστική έννοια του όρου. Η τραγωδία των εξτρεμιστών, επομένως συνίσταται στο ότι έκαναν να εξελιχθεί ένας αγώνας, που οι ίδιοι με τα λόγια, καθορίζουν ως επαναστατικό μαρξιστικό-λενινιστικό, σε μια εμφύλια διαμάχη παλιά τόσο όσο και η αστική τάξη: ουσιαστικής σημασίας για την ίδια την ύπαρξη της αστικής τάξης. Η απόκτηση των ιδίων αυτών δικαιωμάτων δεν κάνει τίποτε άλλο παρά να προβιβάσει εκείνον που τα απόκτησε στο βαθμό του αστού.

 

Τέταρτη παράγραφος

Με ποια έννοια η ταξική συνείδηση δεν έχει καμία σχέση με τη συνείδηση των μαρξιστικοποιημένων αστικών δικαιωμάτων; Με ποια έννοια το Ιταλικό Κομμουνιστικό Κόμμα δεν έχει καμία σχέση με τους εξτρεμιστές (αν και μερικές φορές, απόρροια της παλιάς γραφειοκρατικής διπλωματίας, τους καλεί κοντά του: έτσι, τόσο που, για παράδειγμα, έχει ήδη κωδικοποιήσει το κίνημα του ’68 περνώντας το στην έννοια της Αντίστασης); Είναι πολύ απλό: ενώ οι εξτρεμιστές αγωνίζονται ουσιαστικά και συγκεκριμένα για τα μαρξιστικοποιημένα πολιτικά δικαιώματα, στο όνομα, όπως είπα, μιας τελικής ταυτοποίησης των εκμεταλλευμένων με τους εκμεταλλευτές, οι κομμουνιστές, αντίθετα, αγωνίζονται για τα πολιτικά δικαιώματα στο όνομα μιας ετερότητας. 
Μιας ετερότητας (όχι σαν μια απλή εναλλακτική λύση), η οποία εξαιρεί, από την ίδια της τη φύση, κάθε οποιαδήποτε πιθανή εξομοίωση των εκμεταλλευμένων με τους εκμεταλλευτές. Ο ταξικός αγώνας ήταν μέχρι στιγμής ένας αγώνας για την επικράτηση μιας άλλης μορφής ζωής (για να αναφερθούμε ακόμα στον δυνητικό ανθρωπολόγο Wittgenstein), δηλαδή μιας άλλης κουλτούρας. Τόσο πολύ, ώστε οι δύο αυτές μαχόμενες τάξεις ήταν επίσης – πώς να πω; – διαφορετικές φυλετικά. Και πράγματι, στην ουσία, εξακολουθούν να είναι. Στην ακμή της καταναλωτικής κοινωνίας.

 

• «Αντιφασίστριες» ή η «χειραφετημένη» φεμινίστρια

Πέμπτη παράγραφος

Όλοι γνωρίζουν ότι «εκμεταλλευτές» όταν (μέσω των «εκμεταλλευμένων») παράγουν αγαθά, στην πραγματικότητα παράγουν ανθρωπισμό (κοινωνικές σχέσεις). Οι «εκμεταλλευτές» της δεύτερης βιομηχανικής επανάστασης (αλλιώς καταναλωτισμού: δηλαδή μεγάλες ποσότητες, περιττά και επουσιώδη αγαθά, ηδονιστική λειτουργία) παράγουν νέα εμπορεύματα. Άρα παράγουν καινούργιο ανθρωπισμό (νέες κοινωνικές σχέσεις). Τώρα, κατά τη διάρκεια των δύο περίπου αιώνων της ιστορίας της, η πρώτη βιομηχανική επανάσταση παρήγαγε πάντα τροποποιήσιμες κοινωνικές σχέσεις. Η απόδειξη; Η απόδειξη δίνεται από την ουσιαστική βεβαιότητα της δυνατότητας τροποποίησης των κοινωνικών σχέσεων σε εκείνους που αγωνίζονταν στο όνομα της επαναστατικής ετερότητας. Ποτέ δεν αντέταξαν, στην οικονομία και στην κουλτούρα του καπιταλισμού μια εναλλακτική λύση, αλλά αντέταξαν μια ετερότητα. Η ετερότητα που θα έπρεπε να τροποποιήσει ριζικά τις υπάρχουσες κοινωνικές σχέσεις: ανθρωπολογικά δηλαδή, την υπάρχουσα κουλτούρα. Βασικά, η «κοινωνική σχέση», η οποία διέπει τη σχέση μεταξύ των δουλοπάροικων και του φεουδάρχη, δεν ήταν και πολύ διαφορετική από αυτή που διέπει τη σχέση μεταξύ του εργάτη και του μεγαλοβιομήχανου: και, όπως και να έχει, πρόκειται για «κοινωνικές σχέσεις» που αποδείχθηκαν εξίσου μεταβλητές. Αλλά αν η δεύτερη βιομηχανική επανάσταση – μέσα από τις τεράστιες νέες δυνατότητες που καθόρισε – θα άρχιζε να παράγει, από τώρα και στο εξής, άκαμπτες, μη τροποποιήσιμες «κοινωνικές σχέσεις»; Αυτό είναι το μεγάλο και ίσως τραγικό ερώτημα που πρέπει να τεθεί σήμερα. Και αυτή είναι τελικά η έννοια της ολικής αστικοποίησης που διαδραμματίζεται σε όλες τις χώρες: οριστικά στις μεγάλες καπιταλιστικές χώρες, δραματικά στην Ιταλία. Από αυτή την άποψη, οι προοπτικές του Κεφαλαίου εμφανίζονται ρόδινες. Οι ανάγκες που δημιούργησε ο παλιός καπιταλισμός ήταν ουσιαστικά πολύ παρόμοιες με τις βασικές ανάγκες. Οι ανάγκες όμως που μπορεί να δημιουργήσει ο νέος καπιταλισμός, είναι εντελώς και απόλυτα άχρηστες και τεχνητές.

• Να λοιπόν γιατί, μέσω αυτών, ο νέος καπιταλισμός δεν θα αρκούταν μόνο στο να αλλάξει, ιστορικά, έναν τύπο ανθρώπου: αλλά θα συνέχιζε αλλάζοντας την ίδια την ανθρωπότητα. Πρέπει να προστεθεί ότι ο καταναλωτισμός μπορεί να δημιουργήσει αμετάβλητες «κοινωνικές σχέσεις», είτε με τη δημιουργία, στη χειρότερη περίπτωση, στη θέση του παλιού παπαδο-φασισμού, ένός νέου τεχνο-φασισμού (που θα μπορούσε να πραγματοποιηθεί μόνο με την προϋπόθεση ότι θα ονομαζόταν αντι-φασισμός), και, όπως είναι τώρα πιο πιθανό, δημιουργώντας μέσα στο πλαίσιο της ηδονιστικής του ιδεολογίας, ένα πλαίσιο ψευδούς ανεκτικότητας, και ψευδούς λαϊκισμού: δηλαδή μιας ψευδούς πραγματοποίησης των πολιτικών δικαιωμάτων. Και στις δύο τις περιπτώσεις ο χώρος για μια πραγματική επαναστατική ετερότητα, θα περιοριζόταν στην ουτοπία ή στις αναμνήσεις: μειώνοντας έτσι τη λειτουργία των μαρξιστικών κομμάτων σε μία σοσιαλδημοκρατική λειτουργία, αν και, από ιστορική άποψη, εντελώς νέα.

 

• Η γυναίκα ως σεξουαλικό αντικείμενο. Η νέα ηθική περνά από το βυζί, το μουνί (όταν κατουράει) και τον κώλο.

Έκτη παράγραφος 

Αγαπητέ Pannella, αγαπητέ Spadaccia, αγαπητοί φίλοι ριζοσπάστες, υπομονετικοί με όλους ως άγιοι και συνεπώς και μαζί μου: η ετερότητα δεν υπάρχει μόνο στην ταξική συνείδηση και στον επαναστατικό μαρξιστικό αγώνα. Η ετερότητα υπάρχει και στην ίδια την καπιταλιστική εντροπία. Εδώ απολαμβάνει (ή μάλλον πάσχει, και συχνά, υποφέρει φοβερά) την ουσιαστικότητά της, τον ρεαλισμό της. Αυτό που βασικά είναι, και το άλλο που είναι μέσα σε αυτό, δύο πολιτιστικά δεδομένα. Μεταξύ αυτών των δύο δεδομένων υπάρχει μια σχέση κατάχρησης και ακμετάλλευσης της θέσης, συχνά, πράγματι, φρικτή.

Η μετατροπή αυτής της σχέσης σε μια διαλεκτική σχέση είναι ακριβώς η λειτουργία, μέχρι σήμερα, του μαρξισμού: διαλεκτική σχέση μεταξύ της κουλτούρας της άρχουσας τάξης και της κουλτούρας της υπόδουλης τάξης. Αυτή η διαλεκτική σχέση δεν θα ήταν πλέον δυνατό να υπάρξει εκεί που η κουλτούρα της κυρίαρχης τάξης θα είχε εξαφανιστεί, εξαλειφθεί, καταργηθεί, όπως λέτε. Επομένως, πρέπει να αγωνιστούμε για τη διατήρηση όλων των μορφών, εναλλακτικών και υποδεέστερων, του πολιτισμού. Είναι αυτό που κάνατε σε όλα αυτά τα χρόνια, και ειδικά στα τελευταία. Και καταφέρατε να βρείτε εναλλακτικές και υποδεέστερες μορφές πολιτισμού, παντού: στο κέντρο της πόλης και στις πιο απομακρυσμένες γωνιές, τις πιο νεκρές, εκεί που δεν συχνάζει κανείς. Δεν είχατε κανέναν ανθρώπινο σεβασμό, καμία ψευδή αξιοπρέπεια και δεν υποκύψατε σε κανέναν εκβιασμό. Δεν φοβηθήκατε ούτε τις πόρνες ούτε τους τελώνες, αλλά ούτε – και αυτό τα λέει όλα – και τους φασίστες.

 

• Οκ. Τη «γαμάμε την ηθική μας»  και ζήτω η νέα ηθική: Πουλάμε βομβαρδισμούς, ανθρωπισμό και ανθρώπους.  «Απελευθερωμένη» Λιβύη σήμερα.

Έβδομη παράγραφος 

Τα πολιτικά δικαιώματα είναι, ουσιαστικά, τα δικαιώματα των άλλων. Τώρα, με τον όρο ετερότητα είναι σαν να διακηρύσσουμε μια σχεδόν απεριόριστη έννοια. Από την γωνία της ηπιότητά σας και με την αδιαλλαξία σας, δεν κάνατε διακρίσεις. Συμβιβαστήκατε στο έπακρο για κάθε άλλη δυνατή ετερότητα. Αλλά πρέπει να γίνει μια παρατήρηση. Υπάρχει μια ετερότητα που αφορά την πλειοψηφία και μια ετερότητα που αφορά τις μειονότητες. Το πρόβλημα που αφορά την καταστροφή της κουλτούρας της κυρίαρχης τάξης, ως εξάλειψη μιας διαλεκτικής ετερότητας που είναι, και κατά συνέπεια απειλητική, είναι ένα πρόβλημα που αφορά την πλειοψηφία. Το πρόβλημα του διαζυγίου είναι ένα πρόβλημα που αφορά την πλειοψηφία. Το πρόβλημα της έκτρωσης είναι ένα πρόβλημα που αφορά την πλειοψηφία. Πράγματι, οι εργάτες και οι αγρότες, οι σύζυγοι και οι σύζυγοι, οι πατέρες και οι μητέρες αποτελούν την πλειοψηφία. Όσον αφορά τη γενική υπεράσπιση της ετερότητας, όσον αφορά το διαζύγιο, όσον αφορά την έκτρωση, είχατε μεγάλες επιτυχίες. Αυτό – και το γνωρίζετε πολύ καλά – αποτελεί ένα μεγάλο κίνδυνο. Για σας- και εσείς γνωρίζετε πολύ καλά πώς να αντιδράτε – αλλά και για ολόκληρη τη χώρα, που αντίθετα, ειδικά σε πολιτιστικά επίπεδα, που θα έπρεπε να ήταν υψηλότερα, αντιδρά κατά κανόνα, άσχημα.

• Τι εννοώ με αυτό; Μέσω της μαρξιστικοποιημένης υιοθέτησης των πολιτικών δικαιωμάτων από τους εξτρεμιστές – για τους οποίους μίλησα στις πρώτες παραγράφους της ομιλίας μου – τα αστικά δικαιώματα έγιναν μέρος όχι μόνο της συνείδησης αλλά και της δυναμικής ολόκληρης εκείνης της ιταλικής άρχουσας τάξης που έχει προοδευτικές ιδέες. Δεν μιλώ για τους υποστηρικτές και τους οπάδούς σας … Δεν μιλώ για εκείνους που έχετε φτάσει στα πιο μακρινά και διαφορετικά μέρη: γεγονός για το οποίο είστε δικαιολογημένα περήφανοι. Μιλώ για τους διανοούμενους σοσιαλιστές, για τους διανοούμενους κομμουνιστές, για τους διανοούμενους αριστερούς καθολικούς, για τους διανοούμενους γενικά (…)

 

• Η νέα ηθική των «αντιφασιστών» της αριστεράς και του νεοφιλελευθερισμού: Η καταστροφή σου – η ηδονή μου. Από τον Τσε στην Coca Cola. Η χαρά του τραπεζίτη. Enjoy υπεύθυνα.

Όγδοη παράγραφος 

Ξέρω ότι λέω πολύ σοβαρά πράγματα. Από την άλλη μεριά ήταν αναπόφευκτο. Αν όχι, τι ήρθα να κάνω εδώ; Σας παρουσιάζω προοπτικά – σε μια στιγμή δίκαιης ευφορίας της αριστεράς – αυτό που, για μένα, είναι ο μεγαλύτερος και ο χειρότερος κίνδυνος που περιμένει, ιδιαίτερα εμάς τους διανοούμενους, στο προσεχές μέλλον. Ένα νέο «trahison des clercs» (προδοσία των κληρικών): μια νέα αποδοχή. μια νέα ένταξη μέλους, μια νέα υποχώρηση μπροστά στο τετελεσμένο γεγονός, ένα νέο καθεστώς, έστω και ακόμα μόνο ως μία καινούργια κουλτούρα και μία νέα ποιότητα ζωής.

Αναφέρομαι σε αυτό που είπα στο τέλος της πέμπτης παραγράφου: ο καταναλωτισμός μπορεί να κάνει αμετάβλητες τις νέες κοινωνικές σχέσεις που γενιώνται από το νέο τρόπο παραγωγής «δημιουργώντας ως πλαίσιο αναφοράς για την ηδονιστική ιδεολογία του, ένα πλαίσιο ψευδούς ανοχής και ψευδούς λαϊκισμού: μια ψεύτικη δημιουργία, δηλαδή, των πολιτικών δικαιωμάτων «. Τώρα, η μάζα των διανοουμένων που σας απομιμήθηκε υιοθετώντας, μέσα από μία ρεαλιστική μαρξικοποίηση εξτρεμιστών, τον αγώνα για τα πολιτικά δικαιώματα, καθιστώντας τον δικό τους προοδευτικό κώδικα, ή κομφορμισμό της αριστεράς, δεν κάνει τίποτε άλλο, παρά το παιχνίδι της εξουσίας: όσο πιο πολύ, ένας προοδευτικός διανοούμενος, είναι φανατικά πεπεισμένος για την θετικότητα της συμβολής του στην υλοποίηση των πολιτικών δικαιωμάτων, τόσο και, κατ ‘ουσίαν, αποδέχεται την σοσιαλδημοκρατική λειτουργία που η εξουσία του επιβάλλει καταργώντας, μέσα από την πλαστή και ολοκληρωτική υλοποίηση των πολιτικών δικαιωμάτων, οποιαδήποτε πραγματική ετερότητα.

• Έτσι αυτή η εξουσία προετοιμάζεται, εκ των πραγμάτων, να προσλάβει τους προοδευτικούς διανοούμενους σαν δικούς της κληρικούς. Και εκείνοι έχουν ήδη δώσει σε αυτή την αόρατη δύναμη μία αόρατη ένταξη στις γραμμές της, βάζοντας στην τσέπη τους μια αόρατη κάρτα. Ενάντια σε όλα αυτά, δεν χρειάζεται να κάνετε τίποτα άλλο (πιστεύω) από το, απλά, να συνεχίσετε να είστε οι ίδιοι: πράγμα που σημαίνει να είσαστε συνεχώς μη αναγνωρίσιμοι.

Ξεχάστε αμέσως τις μεγάλες επιτυχίες: και συνεχίσετε απτόητοι, πεισματικά, αιώνια αντίθετοι, να απαιτείτε, να θέλετε, να ταυτίζεστε με τον διαφορετικό, να σκανδαλίζετε, να βλαστημάτε.»

• Τhis is the end . «Προνόμια» – «δικαιώματα», μόνο για όσους/όσες εκπορνεύονται . Τώρα πια, ο καταναλωτισμός θέλει πουτανιά.

(1) Marco Pannella: ο επικεφαλής του Ριζοσπαστικού κόμματος (Partito Radicale) τότε.

(2) Το πάλαι ποτέ «μεγαλύτερο Κομμουνιστικό Κόμμα της Δύσης», βρίσκεται στο 1%, έχοντας μετατραπεί σε «ριζοσπαστικό» στυλοβάτη των τραπεζιτών της Ε.Ε., δικαιώνοντας την πρόβλεψη της έβδομης παραγράφου, για τους διανοούμενους.

Επιμέλεια μετάφρασης από Ιταλικά: Gianni

————–

(Στις ωραίες εικόνες, ο Δον ΨΥΧΩΤΗΣ. Στις άσχημες:  η πραγματικότητα των αντιφασιστικών «δικαi.ιωμάτων» και του ιμπεριαλισμού  )

ithacanet.

Διαβάστε περισσότερα

Λαός και Κολωνάκι – Φτωχό καφενεδάκι στην πλατεία Κολωνακίου έκλεβε ρεύμα για να γλιτώσει

Κατιούσα

Μπορεί να λέμε συχνά για τα ζόρια που τραβάει ο κοσμάκης για να τα βγάλει πέρα κάθε μήνα, ξεχνάμε όμως τις δυσκολίες που αντιμετωπίζει η αδύνατη τάξη των επιχειρηματιών, που μολονότι συγκεντρώνουν εκλεκτά στελέχη από τον κόσμο της αριστείας, τα περνάνε ακόμα χειρότερα -αφού αυτός ο τόπος, ως γνωστόν, διώκει με σοβιετικό μίσος τους άριστους και τους διώχνει στο εξωτερικό.
Αυτό το δράμα ήρθε στη δημοσιότητα με την υπόθεση γνωστής καφετέριας στην πλατεία Κολωνακίου, που είναι καθημερινό στέκι για την πλέμπα των διάσημων και των επιχειρηματιών της συνοικίας, που πιάστηκε στα πράσα να κλέβει ρεύμα, ενώ οι μετρητες έδειχναν μόνο την ελάχιστη χρέωση.
Επειδή όμως δε γίνεται να το χρεωθεί κι αυτό η αριστεία, το “Πρώτο Θέμα” παρουσίασε το γεγονός ως “πατέντα από τους Ρομά”, που προφανώς βρίσκονται πίσω από όλα και φταίνε για την κατάντια της υγιούς επιχειρηματικότητας, που έφτασε σε αυτό το έσχατο σημείο. “Ενημέρωση” και ρατσισμός, δύο σε ένα.

ΟΙ ΡΟΜΆ ΦΤΑΙΓΑΝΕ ΓΙΑ ΤΟ ΤΣΟΥΡΝΕΜΑ.
ΑΥΤΟΊ ΒΡΗΚΑΝΕ ΤΗΝ ΠΑΤΈΝΤΑ! pic.twitter.com/4x5J2iqNnL

— Christos Xanthakis (@ChristosXanthak) 11 Οκτωβρίου 2018

Διαβάστε περισσότερα

Η ΜΟΝΑΞΙΑ ΤΟΥΣ, ΕΙΝΑΙ Η ΣΥΣΚΕΥΗ ΤΟΥΣ…

Σύμφωνα με μια πρόσφατη έρευνα της Kaspersky Lab, τα τρία τέταρτα (75%) των ερωτηθέντων παραδέχθηκαν ότι χρησιμοποιούν την συσκευή του κινητού τους για να προσποιούνται ότι είναι απασχολημένοι όταν δεν θέλουν να μιλήσουν με κάποιον άλλο, ενώ το 46% παραδέχεται ότι χρησιμοποιεί την συσκευή μόνο και μόνο για να «σκοτώνει» το χρόνο του κάθε μέρα. Οι συσκευές είναι, επίσης μια «σωτηρία» για όσους προτιμούν να μην μιλούν απευθείας σε άλλον άνθρωπο σε καθημερινές καταστάσεις, για να ολοκληρώσουν ορισμένες εργασίες ή να φέρουν εις πέρας κάποιες ανάγκες τους.

Στην πραγματικότητα, σχεδόν το ένα τρίτο (31%) των ανθρώπων προτιμούν να εκτελούν ενέργειες, όπως η κλήση ταξί ή αναζήτηση οδηγιών για το μέρος, που επιθυμούν να μεταβούν, μέσω ενός ιστότοπου ή μιας εφαρμογής, καθώς το θεωρούν μια ευκολότερη λύση σε σύγκριση με το να χρειαστεί να μιλήσουν με άλλον άνθρωπο.

Το μέγεθος της εξάρτησης είναι πλέον τέτοιο, που η έστω και πρόσκαιρη αδυναμία χρήσης των κινητών ή του διαδικτύου έχει γίνει αιτία πανικού με το ένα τρίτο περίπου (34%), σύμφωνα πάντα με την συγκεκριμένη έρευνα, να ανησυχεί ότι δεν θα μπορέσει να διασκεδάσει εάν δεν έχει πρόσβαση στο διαδίκτυο από τη συσκευή του, ενώ το 12% να ανησυχεί ακόμη και για το γεγονός ότι δεν θα είναι σε θέση να προσποιείται ότι είναι απασχολημένο εάν η συσκευή του είναι κλειστή.

Και έτσι, όσο αυξάνονται οι δυνατότητες «επικοινωνίας» τόσο μεγαλώνει η μοναξιά, όσο αυξάνεται η εξάρτηση από τις «έξυπνες» συσκευές σ’ ένα διαδικτυωμένο κόσμο τόσο η αποξένωση απογειώνεται μεταξύ των ανθρώπων, που βιάζονται να μείνουν μόνοι, κοιτώντας την «ζωή» να τρέχει ιλιγγιωδώς σαν video game χωρίς αρχή και τέλος. Μόνο που οι κάθε λογής απώλειες, όσο και αν μοιάζουν και αυτές εικονικές, άλλο τόσο είναι πλέον και ανυπολόγιστες…

Θαυμαστός ο Καινούργιος Κόσμος, θαυμαστά και τα έργα Του.

Χαμογελάστε, η καινούργια συσκευή θα είναι ακόμη μια έκπληξη, που θα σας είναι αδύνατον να στερηθείτε, η μόνη πραγματικά απελπιστική κατάσταση θα είναι η περίπτωση να την στερηθείτε. Αλλά μην σας πιάνει πανικός. Αυτό δεν θα συμβεί. Υπάρχετε για να την αποκτήσετε. Θάρρος και Ψυχραιμία. Το Παλαιό Είδος, άλλωστε, δεν θα υπάρχει σε λίγο…

ΦΘΑΝΕΙ να πάψουν και οι μικρότερες των αντιδράσεων που σημειώνονται που και που από τους θιασώτες της οπισθοδρόμησης.

Εκείνη ημέρα δεν θα αργήσει, ειδάλλως δεν θα έρθει ποτέ…

Λ.

Anarchypress

gregor der grieche

Διαβάστε περισσότερα