ΜΑΖΙ ΜΠΟΡΟΥΜΕ ΝΑ ΑΝΑΤΡΕΨΟΥΜΕ ΤΟΝ ΠΑΡΑΛΟΓΙΣΜΟ - Στην Κεντρική πλατεία Μεσολογγίου

Επιστολή – Κάλεσμα

Αγαπητοί συντοπίτες,

Βρισκόμαστε όλοι μας σε ένα δρόμο ολισθηρό με ένα κράτος που επιχειρεί επικίνδυνες παρεμβάσεις. Το ζήτημα είναι πως θα μπορέσουμε να κρατηθούμε όρθιοι.

Η διασφάλιση της αντικειμενικής και με ίσους όρους μετάδοσης πληροφοριών και ειδήσεων – η οποία επιτάσσεται από το ίδιο το Σύνταγμα (άρθρο 15 παρ. 2) – εξασφαλίζοντας την πολυφωνία στον τομέα των μέσων ενημέρωσης, ΝΟΕΙΤΑΙ με την παράλληλη ύπαρξη δημόσιας και ιδιωτικής ραδιοτηλεόρασης.

Η υπόθεση υπεράσπισης της ΕΡΤ δεν είναι μόνο υπόθεση συμπαράστασης στους 2.650 εργαζόμενους. Δεν είναι μόνο υπόθεση προστασίας της ιστορικής και πολιτιστικής μνήμης αυτού του τόπου και της διασύνδεσης με τον ελληνισμό της διασποράς. Είναι ζήτημα Δημοκρατίας και Ελευθερίας, έννοιες που σήμερα δοκιμάζονται.

Η δημόσια ραδιοτηλεόραση σε όσες χώρες υπάρχει είναι θεσμός, συμβάλλοντας στην πολιτική και πολιτισμική διαμόρφωση της κοινωνίας και στην εθνική ενότητα.

Όντας μέλη μιας ομάδας, ενός συλλόγου, ξέρουμε καλύτερα από τον καθένα τι σημαίνει συλλογικό πνεύμα, τι σημαίνει να προσπαθούμε σκληρά να κάνουμε πράξη τα όνειρά μας, τι σημαίνει να προστατεύουμε και να διαδίδουμε τον πολιτισμό μας και να μοιραζόμαστε τις ευαισθησίες μας.

Ανήκουμε στην ομάδα γιατί ξέρουμε ότι μόνοι μας μπορούμε να κάνουμε λίγα πράγματα.

Αυτή την στιγμή προσβάλλονται θεμελιώδη ανθρώπινα δικαιώματα.

Είσαι και εσύ μέλος της ομάδας των ανθρώπων που πλήττονται. Αν μένεις μόνος στο σπίτι, μόνος στην καφετέρια, μόνος μπροστά στον υπολογιστή θα φτιάξουνε τα πράγματα; Έλα να μιλήσουμε, να συζητήσουμε, να προβληματιστούμε, να δώσουμε φωνή στην αγανάκτησή μας, να ενώσουμε τις δυνάμεις μας. Μόνο συλλογικά μπορούμε να πετύχουμε τον στόχο της αφύπνισης.

ΜΑΖΙ ΜΠΟΡΟΥΜΕ ΝΑ ΑΝΑΤΡΕΨΟΥΜΕ ΤΟΝ ΠΑΡΑΛΟΓΙΣΜΟ

Την Κυριακή 16/06/2013 στις 8:30μ.μ. στην Κεντρική πλατεία Μεσολογγίου

Με ομαδικό πνεύμα

Πρωτοβουλία πολιτών Μεσολογγίου

για την δημόσια ραδιοτηλεόραση

 

Διαβάστε περισσότερα

Μάθετε πως να απαντάτε σε βλάκες για το κλείσιμο της ΕΡΤ

Αν προσπαθήσετε, που θα το έχετε ήδη κάνει, να συζητήσετε σοβαρά με κάποιο γνωστό σας για το κλείσιμο της ΕΡΤ, είναι πολύ πιθανό να ακούσετε διάφορα επιχειρήματα, τα οποία το μόνο που αποδεικνύουν είναι ότι η βλακεία είναι άβυσσος και μέσα της χάνονται ακόμα και οι καλοπροαίρετοι. Σταχυολογώ:
-         Καλά την έκαναν και την έκλεισαν, όλοι με βίσμα είχαν μπει
-         Και που υπήρχε δεν έβλεπα, οπότε δεν με νοιάζει
-         Ωραία, τόσο καιρό την πληρώναμε τζάμπα. Τώρα θα ξεφουσκώσει ο λογαριασμός της ΔΕΗ
-         Αφού ήταν παπαγαλάκια της κυβέρνησης, τι σε νοιάζει;
-         Για το Άλτερ γιατί δεν έγιναν τα ίδια και τώρα φωνάζουν όλοι;
-         Ήταν κοπρόσκυλα και δεν δούλευαν. Όπως όλοι οι δημόσιοι υπάλληλοι. Πρέπει να ιδιωτικοποιηθούν όλα.
-         Αφού είπε η κυβέρνηση ότι θα την ξανανοίξει, πως κάνουν έτσι;
-         Καλά εσύ δεν έκραζες την ΕΡΤ για τη Γιουροβίζιον;
-         Στον ιδιωτικό τομέα απολύονται χιλιάδες κάθε μέρα. Δεν βλέπω κανέναν να ασχολείται με αυτούς.
Η βλακεία δεν έχει όρια, όπως όλοι γνωρίζουμε. Επίσης γνωρίζουμε ότι η υπομονή έχει όρια. Για να μην τα εξαντλήσετε, προσπαθήστε να αντιμετωπίσετε την βλακεία όπως της αξίζει: Τρολάρετέ την! Παρακάτω προτείνονται ορισμένες απαντήσεις στα παραπάνω επιχειρήματα:
- Καλά αυτούς τουλάχιστον τους διόρισαν. Εσύ που ψήφιζες τζάμπα τόσα χρόνια ΠΑΣΟΚ-ΝΔ δεν αισθάνεσαι λίγο μαλάκας;
- Ούτε εγώ έχω δει το αγροτικό ιατρείο του χωριού σου, οπότε δεν με νοιάζει αν το κλείσουν
- Αλήθεια ε; Και που σκοπεύεις να επενδύσεις αυτά που θα γλιτώσεις από την ΕΡΤ;
- Ενδιαφέρομαι για την ισορροπία της φύσης και αγαπώ τα σπάνια πτηνά
- Γιατί δεν μπορούν να φανταστούν τη ζωή τους χωρίς Μπήλιω Τσουκαλά
- Και μετά ποιον θα έχεις να βρίζεις;
- Ε, άμα το είπε η κυβέρνηση θα γίνει. Έχεις δίκιο, μαλακία μου που αγχώνομαι
- Καλά εσύ δεν αγχωνόσουν αν θα πλασαριστεί ο Αγάθωνας στην πεντάδα;
- Καλά εσύ δεν μου έλεγες ότι σε έπρηζα πέρυσι με τους Χαλυβουργούς;
Πηγή: 2310net.gr

Διαβάστε περισσότερα

“Λάθος συνταγή” ομολογεί το ΔΝΤ και ζητάει …. κατασχέσεις σπιτιών!

Του Γιώργου Δελαστίκ
Τα «Επίκαιρα» το έγραφαν από την αρχή, αλλά τώρα το ομολογούν και οι ίδιοι. Το Μνημόνιο απέτυχε παταγωδώς, γιατί η συνταγή ήταν από την αρχή λανθασμένη, υποστηρίζει το ΔΝΤ στην τελευταία -απόρρητη δήθεν- έκθεση του για την Ελλάδα, η οποία αρχικά διέρρευσε στον Τύπο και στη συνέχεια δημοσιοποιήθηκε και επίσημα.
Στόχος του Μνημονίου δεν ήταν η βελτίωση της δημοσιονομικής κατάστασης της χώρας, γιατί αυτή απαιτούσε «κούρεμα» του ελληνικού δημόσιου χρέους ευθύς αμέσως με την έναρξη του Μνημονίου, το Μάιο του 2010, παραδέχεται ανοιχτά το ΔΝΤ.
Στόχος ήταν η προστασία των γερμανικών, γαλλικών και άλλων ευρωπαϊκών τραπεζών που κατείχαν ελληνικά κρατικά ομόλογα αξίας πολλών δεκάδων δισεκατομμυρίων ευρώ και γι’αυτό οι ευρωπαϊκές κυβερνήσεις, με επικεφαλής εκείνες της Γερμανίας και της Γαλλίας, αρνήθηκαν κατηγορηματικά κάθε «κούρεμα» του χρέους, ομολογεί το ΔΝΤ.
Με το Μνημόνιο «αγόρασαν χρόνο» που επέτρεψε στις ευρωπαϊκές ιδιωτικές τράπεζες να ξεφορτωθούν τα ελληνικά κρατικά ομόλογα πουλώντας τα στην ΕΚΤ, η οποία εξ ορισμού τα εισπράττει στο ακέραιο της ονομαστικής τους αξίας, βγάζοντας και υπερκέρδη εις υγείαν των «κορόιδων Ελλήνων», τους οποίους υποτίθεται ότι έσωσε κιόλας! Μόλις οι γερμανικές και γαλλικές τράπεζες απαλλάχθηκαν από τα ελληνικά ομόλογα και με τα χρήματα των μνημονιακών δανείων εισέπραξαν τα λεφτά τους, οι ηγέτες της Ευρωζώνης επέβαλαν το επαίσχυντο «κούρεμα», αφού προηγουμένως είχε «κρατικοποιηθεί» το ελληνικό δημόσιο χρέος. Η Ελλάδα, δηλαδή, χρωστούσε πλέον στα ευρωπαϊκά κράτη και στην ΕΚΤ, όχι σε ιδιώτες.
Το αποτέλεσμα ήταν ολέθριο για τους Έλληνες, οι οποίοι φορτώθηκαν το μεγαλύτερο μέρος του κόστους του «κουρέματος». Διαλύθηκαν εντελώς τα ασφαλιστικά ταμεία που είχαν τα αποθεματικά τους βάσει νόμου σε κρατικά ομόλογα, με αποτέλεσμα οι συντάξεις να πέσουν δραματικά. Χρεοκόπησε ουσιαστικά το ελληνικό τραπεζικό σύστημα, το οποίο θα το πάρουν οι Γερμανοί και οι άλλοι Ευρωπαίοι οικονομικοί κατακτητές.

«Έγκλημα κατά της Ελλάδας»

Αυτή ήταν η ουσία του Μνημονίου, όπως αποκαλύπτεται από την έκθεση του ΔΝΤ. «Μια αναδιάρθρωση του χρέους από την αρχή θα ήταν καλύτερη για την Ελλάδα, αλλά δεν ήταν αποδεκτή από τους Ευρωπαίους εταίρους. Η καθυστερημένη αναδιάρθρωση του χρέους έδωσε επίσης το περιθώριο στους ιδιώτες πιστωτές να μειώσουν την έκθεση τους και να μεταφερθεί το χρέος στον επίσημο τομέα», τονίζεται χαρακτηριστικά στην έκθεση του ΔΝΤ.
«Όπως οι Σπαρτιάτες, οι Θηβαίοι, οι Θεσπιείς, έτσι και οι Έλληνες θυσιάστηκαν για να αγοράσει χρόνο η συμμαχία. Και, αντί σεβασμού, διασύρονταν από τους ιδιοτελείς Γερμανούς, Φινλανδούς, Αυστριακούς, Ολλανδούς. Ένα άθλιο επεισόδιο», γράφει οργισμένος στην Daily Telegraph του Λονδίνου ο αρθρογράφος Άμπρος Ίβανς-Πρίτσαρντ.
Στη συνέχεια προχωρεί σε ολομέτωπη επίθεση συμβολικού χαρακτήρα εναντίον της Κομισιόν: «Ο επίτροπος Οικονομικών και Νομισματικών Υποθέσεων, Όλι Ρεν, πρέπει να παραιτηθεί για τα εγκλήματα κατά της Ελλάδας!» τονίζει απερίφραστα. «Αν ήταν υπουργός Οικονομικών ενός δημοκρατικού κράτους, σίγουρα θα είχε παραιτηθεί. (…) Κανένας από τους υπεύθυνους δεν έχει παραιτηθεί, δεν έχει χάσει ένα μεροκάματο, δεν αντιμετωπίζει καν οποιουδήποτε είδους μομφή από εκλεγμένο όργανο. Ουδείς έχει αναλάβει την ευθύνη για τα καταστροφικά λάθη που έγιναν από την ΕΕ και το ΔΝΤ στην Ελλάδα», υπογραμμίζει ο Βρετανός αρθρογράφος.

«Πραξικόπημα κατά των Ελλήνων»

«Καταστροφή που καμιά χώρα δεν έχει ζήσει σε καιρό ειρήνης από την εποχή της Μεγάλης Ύφεσης [Σ.Σ.: της δεκαετίας του 1930]» χαρακτηρίζει τα όσα έχουν συμβεί στη χώρα μας με το Μνημόνιο ο αρθρογράφος του οικονομικού ειδησεογραφικού πρακτορείου Bloomberg Μάθιου Κλαιν.
Διστακτική και επιδερμική προσέγγιση του θέματος από το γερμανικό Τύπο. «Η κριτική που ασκεί το ΔΝΤ οφείλεται στην αυξανόμενη νευρικότητα των αυτοαποκαλούμενων διασωστών, καθώς πλησιάζει η στιγμή που θα καταστεί αναπόφευκτο ένα νέο “κούρεμα” του ελληνικού χρέους», γράφει η γερμανική εφημερίδα Rheinische Post.
Οι Ευρωπαίοι «περιορίστηκαν στην επιβολή λιτότητας στην Αθήνα και στη μείωση των κινδύνων για το ευρώ, ξεχνώντας με τον τρόπο αυτό την προοπτική για τους Έλληνες», γράφει η Togesspiegel του Βερολίνου. Δεν παραλείπει όμως κι αυτή να υποστηρίξει ότι το χειρότερο που θα μπορούσε να συμβεί στην καγκελάριο Μέρκελ είναι η έναρξη μιας συζήτησης για νέο «κούρεμα» του ελληνικού χρέους τρεις μόλις μήνες πριν από τις γερμανικές βουλευτικές εκλογές που θα γίνουν το Σεπτέμβριο.
Πολύ πιο σαρωτικός στην κριτική του ο Βρετανός δεξιός πολιτικός ηγέτης Νάιτζελ Φάρατζ, ο οποίος ηγείται του κινήματος για έξοδο της χώρας του από την Ευρωπαϊκή Ενωση. «Η Ελλάδα θυσιάστηκε στο βωμό του αποτυχημένου πειράματος του ευρώ. (…) Αυτό που είδαμε ήταν ένα πραξικόπημα εναντίον του ελληνικού λαού. (…) Η επιχειρηματικότητα της Ελλάδας αποδεκατίστηκε. Οι οικογένειες της οδηγήθηκαν στην εξαθλίωση. Τα ποσοστά αυτοκτονιών εκτοξεύθηκαν. Η ανεργία τετραπλασιάστηκε. Τα όνειρα καταστράφηκαν. Το μέλλον υποθηκεύτηκε», διακήρυξε χωρίς δισταγμούς και περιστροφές.

Θυσίες χωρίς αποτέλεσμα

Ευνόητο είναι πως, αφού τα κίνητρα των Ευρωπαίων ήταν όχι η σωτηρία της Ελλάδας, αλλά η προστασία των δικών τους, ιδιωτικών τραπεζών, το Μνημόνιο αποκλείεται εξ ορισμού να οδηγούσε σε ανόρθωση της ελληνικής οικονομίας. Αυτό το γράφαμε από την αρχή, η ζωή το επιβεβαίωσε πέραν πάσης αμφιβολίας, αλλά το ότι το ομολογεί τώρα και το ΔΝΤ έχει τη δική του πολιτική σημασία.
«Μακροοικονομικά τα αποτελέσματα [Σ.Σ.: της μνημονιακής πολιτικής που ασκείται εδώ και τρία χρόνια] ήταν πολύ κάτω από τη βάση», αναφέρεται κατηγορηματικά στην έκθεση του ΔΝΤ. «Πολύ κάτω από τη βάση»! Τελεία και παύλα.
Το ΔΝΤ εξηγεί γιατί: «Η εμπιστοσύνη της αγοράς δεν αποκαταστάθηκε. Το τραπεζικό σύστημα έχασε 30% των καταθέσεων του. Η οικονομία αντιμετώπισε ύφεση πολύ μεγαλύτερη απ’ όση αναμενόταν, με εξαιρετικά υψηλή ανεργία. Το δημόσιο χρέος παρέμεινε πολύ υψηλό. (…) Οι τράπεζες επίσης αποδυναμώθηκαν από την ύφεση. (…) Ανέφικτη αποδείχτηκε η αύξηση της παραγωγικότητας».
Χαράμι αποδείχτηκαν, δηλαδή, όλες οι θυσίες και τα πρωτοφανή για τις μετακατοχικές γενιές των Ελλήνων δεινά που επέφερε το Μνημόνιο στον ελληνικό λαό. Ουσίες μάταιες, χωρίς αποτέλεσμα.

Θα μας πάρουν τα σπίτια!

Αν, πάντως, κάποιος Έλληνας νομίζει ότι αυτή η υποτιθέμενη «κρίση ειλικρίνειας» του ΔΝΤ σημαίνει ότι αυτός ο ιδιαζόντως απεχθής διεθνής οργανισμός προτείνει χαλάρωση της λιτότητας, τότε είναι βαθιά νυχτωμένος!
«Αυτή η έκθεση δεν θέτει υπό αμφισβήτηση τη γενική κατεύθυνση της πολιτικής που εγκρίθηκε στο πλαίσιο του προγράμματος για την Ελλάδα», υπογραμμίζεται χωρίς περιστροφές στην παράγραφο 67 της έκθεσης αξιολόγησης του ΔΝΤ, μην αφήνοντας κανένα περιθώριο αυταπατών και παρανοήσεων.
Άλλωστε, ακόμη κι αν δεν υπήρχε αυτή η κατηγορηματική δήλωση του ΔΝΤ, αρκεί μια ματιά σε δυο τρία από τα μέτρα που προτείνει στην ελληνική κυβέρνηση για να συνειδητοποιήσει ότι το ΔΝΤ θέλει ακόμη πιο… άγρια λιτότητα, μέτρα μεγαλύτερης κοινωνικής βαρβαρότητας!
Μέχρι το τέλος Αυγούστου πρέπει να έχει ρυθμιστεί νομοθετικά το θέμα για να αρχίσουν επιτέλους οι κατασχέσεις της πρώτης κατοικίας όσων δεν πληρώνουν κανονικά τις δόσεις των δανείων τους στις τράπεζες απαιτεί το ΔΝΤ!
Καλά, θα τρελαθούμε! Η Δεξιά του Σαμαρά θα πάρει τα σπίτια του κοσμάκη, ο οποίος θα προσεύχεται μήπως κι έρθει στην εξουσία ο… «κομμουνιστής» (!) Τσίπρας για να του δώσει πίσω το σπίτι που του πήραν οι δεξιοί, η ΕΕ και το «αμερικάνικο» ΔΝΤ. Τα  ύστερα του κόσμου!

Μείωση ΦΠΑ; Αύξηση!

Μείωση του ΦΠΑ στην εστίαση δεν ζητάει υποτίθεται, η άθλια συγκυβέρνηση Σαμαρά – Βενιζέλου – Κουβέλη; Ποια μείωση; Αύξηση (!) του ΦΠΑ προτείνει το ΔΝΤ στα πιο ευαίσθητα από κοινωνική σκοπιά προϊόντα και υπηρεσίες.
Στα τρόφιμα, στο νερό, στο ηλεκτρικό, στα εισιτήρια των συγκοινωνιών κ.λπ., από 13% που είναι σήμερα ο ΦΠΑ, πρέπει να πάει στο 19% ή στο 21%, απαιτεί το ΔΝΤ! Επιπλέον από 6,5% που είναι σήμερα ο ΦΠΑ στα φάρμακα, στα βιβλία, στις εφημερίδες κ.λπ. να πάει κι αυτός στο 19% ή στο 21% θέλει ΔΝΤ! Να γίνει, δηλαδή, πιο δύσκολη η αγορά τροφίμων, η πρόσβαση στο νερό που πίνουμε και πλενόμαστε, στο ρεύμα που φωτιζόμαστε και μαγειρεύουμε, στα φάρμακα που βοηθούν την υγεία των Ελλήνων. Οι φτωχοί δηλαδή, πρέπει να πεινάνε, να ζουν μέσα στη βρώμα και τη δυστυχία, να πεθαίνουν  για να αδειάζουν τη γωνιά…
Αυτό το μέλλον μας επιφυλάσσουν οι Αμερικανοί με το ΔΝΤ. Ένα μέλλον ίδιο και χειρότερο από εκείνο που προωθούν οι Γερμανοί με όπλα το ευρώ και την ΕΕ. Ο λαός μεταξύ Σκύλλας και Χάρυβδης…

“Επίκαιρα”

Διαβάστε περισσότερα

Οι ιδιωτικές ζώνες και οι άλλοι

Του

Στέλιου Μοίρα

Η απλοποίηση των γεγονότων δεν είναι κάτι που χαρακτηρίζει τις περιόδους κρίσης. Συνήθως έχουμε να αντιμετωπίσουμε ένα συμπαγές κουβάρι όπου οι άκρες είναι επιμελώς κρυμμένες και δεν είναι άλλες από την ιστορική αλήθεια, το σημείο έναρξης του φαινομένου που λαμβάνει χώρα για τους πολίτες, χωρίς αυτούς.
Με αυτό τον τρόπο διαμορφώνεται από τα κέντρα εξουσίας ένα τεχνητό πεδίο πληροφόρησης για τον πολίτη αρκετά περιορισμένο και εφικτό σε κατανόηση μόνο μέσω των ΜΜΕ. Αν επιτελείται ένα έγκλημα αυτή τη στιγμή σε χώρες όπως η Ελλάδα δεν είναι άλλο από την διπλή έκλυση επιθετικότητας: από το κράτος προς στους πολίτες και αντίστροφα. Οι πρώτοι υιοθετούν μια άνευ ορίων κατάχρηση των δομών και των θεσμών που διαχειρίζονται εν ονόματι μας ενώ οι δεύτεροι εμμένουν στο μεγαλύτερο μέρος τους σε μια ανεξήγητη παθητικότητα(επιθετικής μορφής προς εαυτούς).
Αν και υπάρχει μια πολύ απλή εξήγηση για τον τρόπο που συμπεριφέρεται η εξουσία(αλλά αυτό είναι δουλειά των ψυχαναλυτών να την ορίσουν) δεν ισχύει το ίδιο για τους πολίτες και αυτό εντοπίζεται στο γεγονός πώς οι δεύτεροι δεν έχουν κάποιο ενδιάμεσο αντικείμενο, ένα εργαλείο μετουσίωσης. Αντίθετα η εξουσία έχει τον καπιταλισμό.
Κάθε σημαντική Ιστορική στιγμή ή περίοδος χαρακτηρίζεται από δύο πράγματα:

• Πρώτον έχουμε τη δημιουργία ενός χρονικού ρήγματος, μια παύση της κινούμενης λειτουργίας της πολιτείας ως γενόμενη ιστορία. Δημιουργείται μια στατικότητα που στη συνέχεια μετατρέπεται σε μια θεωρητική νεκροφιλία για όσα έχουν επιτευχθεί στο παρελθόν. Πολίτες και αναλυτές(και φυσικά οι συντηρητικοί Κομμουνιστές) καταφεύγουν στην πεπερασμένη ιστορία ως εργαλείο ανάλυσης αλλά η πραγματικότητα είναι πώς τη στιγμή που βαθαίνει το ρήγμα, πολίτες και πολιτικοί παύουν να παράγουν ιστορία και απλώς ενεργοποιούν μέσα και αντιδράσεις που θα μπορούσαμε να εντάξουμε στο φαινόμενο του πρωτογονισμού.
• Δεύτερον, γίνεται ξεκάθαρο το πόσο έχει αποκοπεί το σύνολο των πολιτών από το πρόσφατο παρελθόν, τις ιστορικές ενέργειες που οι ίδιοι πήραν μέρος καθορίζοντας την διαμόρφωση της υπάρχουσας συνθήκης ενώ παρατηρείται περιέργως και μια εχθρική τάση των ίδιων απέναντι στα δικά τους πεπραγμένα(βλ. baby boomers της δεκαετίας του 1970).

Με βάση τα παραπάνω έχουμε την δημιουργία μιας χρονικής κοινωνικής κένωσης, μιας ex nihilo κατάστασης. Αυτή η εκ του μηδενός συνθήκη βρίσκει το πρώτο και τελευταίο πάτημα της σε αυτό που χιλιάδες μικροαστοί και πεπειραμένοι αμέτοχοι και α-πολίτικοι αποκαλούν το τέλος της ιδεολογίας. Αν υπάρχει ένα σημείο όπου το καπιταλιστικό ρεύμα της δεκαετίας του 1980 και του 1990 κέρδισε ολοκληρωτικά είναι αυτό το μύθευμα πως δεν υπάρχουν πια ιδεολογίες ή αν υπάρχουν βρίσκονται στο χρονοντούλαπο της εξημερωμένης ψυχής μας ή κάτω από τα κλειδιά του αυτοκινήτου.
Σε ότι αφορά την Ελλάδα αν ψάξουμε να βρούμε το πρότερο σημείο μηδέν, το ρήγμα που προηγήθηκε της «σοσιαλιστικής» προπαγάνδας, αυτό θα ήταν η έλευση του ΠΑΣΟΚ στην εξουσία, του οποίου η άφιξη πήρε μια εξουθενωμένη ιδεολογικά ψυχολογία και την μετέτρεψε χωρίς ενδιάμεσο στάδιο σε μια ξέφρενη απάρνηση της προηγούμενης ιστορίας. Μέσα σε λίγα χρόνια και μέσω ενός «σοσιαλιστικού» μοντέλου καθαρά βασισμένου στην παραδοσιακή γραφειοκρατία και ταυτόχρονα στην καπιταλιστική μέθοδο της ιδιοκτησίας,  κατάφερε να εξαλείψει από το σύνολο των πολιτών(εν μέσω λιτότητας να υπενθυμίσουμε) την έννοια της τάξης, της ιδεολογίας, το στοχασμό πάνω στο τι πολιτική συνείδηση έπρεπε να διαμορφώσουμε ως έθνος που έβγαινε από δικτατορία.
Η Ελλάδα έζησε μια ψυχική μετάβαση και  όχι μια πολιτική μετάλλαξη. 
Αν δημιουργείται μια ανάγκη να εξετάσουμε για ποιους λόγους το μεγαλύτερο μέρος των πολιτών άγεται και φέρεται ουσιαστικά αμέτοχο απέναντι σε όλες τις πρόσφατες εξελίξεις θα πρέπει να σκύψουμε και πάλι πάνω από τους όρους της ιδεολογίας, της τάξης και ενώ η πρώτη δεν γνωρίζει κοινωνικούς περιορισμούς στο ποιος την υιοθετεί(μην ξεχνάμε ότι η ΔΗΜΑΡ δηλώνει Αριστερή!), η δεύτερη αποτελείται από βασικά χαρακτηριστικά όπως το εισόδημα, τα εργασιακά δικαιώματα, η κοινωνική και πολιτική επιρροή. Η εξέλιξη.
Είναι αποδεδειγμένο πώς ο καπιταλισμός και ο καταναλωτισμός πέτυχε ένα καίριο χτύπημα στην ιδεολογία τις τελευταίες δεκαετίες. Η εύκολη πρόσβαση σε ευκαιρίες και η ψευδαίσθηση ενός καιρού «κοινωνικής ειρήνης» απομάκρυνε τους πολίτες από αυτό που χρόνια στοίχειωνε την καθημερινότητα τους: την ανισότητα. Με την εργαλειακή μέθοδο του καπιταλισμού, δηλαδή την άμεση πρόσβαση σε δάνεια  και σε αγαθά που ξεπερνούσαν την πρακτική ανάγκη και το πραγματικό εισόδημα, κατασκευάστηκαν αβίαστα και σιωπηρά αυτό που θα μπορούσαμε να ονομάσουμε τώρα πια Ζώνες. Ως τέτοιες θα μπορούσαμε να ορίσουμε τη δημιουργία νοητών χώρων που εμπεριέχουν μέσα τους την έννοια της κοινωνικής τάξης, διαστρεβλωμένης όμως, αφαιρώντας τελείως την έννοια της ιδεολογίας. Οι Ζώνες αφορούν μόνο την ψυχολογία του ανήκειν, όχι ως ταξική επίγνωση αλλά ως κοινωνική όσμωση. Ένας χαμηλόμισθος εργάτης παραμένει εργασιακά εξαρτημένος το πρωί από τις διαθέσεις του εργοδότη αλλά μπορεί ταυτόχρονα πολύ άνετα το βράδυ να ξοδέψει αρκετές εκατοντάδες ευρώ σε ένα μπαρ ή να αγοράσει ένα τεράστιο διαμέρισμα. Με αυτόν τον τρόπο βλέπουμε την ευκολία μεταπήδησης ενός υποκειμένου από μια ταξική ταυτότητα σε άλλη. Ο πολίτης αποκτώντας την πρόσβαση που επιθυμούσε για μια καλύτερη (υλικά) ζωή, απεκδύεται άμεσα τον στοχασμό πάνω στη κοινωνική του θέση και περνά στην κατάκτηση των αγαθών που διαθέτει κάθε Ζώνη. Έτσι τα ταξικά όρια, τα χαρακτηριστικά εκείνα που διαμορφώνουν την ιδεολογία(τους στόχους) αφαιρούνται ή επικαλύπτονται. Μπροστά στην ελεύθερη απόκτηση αγαθών και κοινωνικής επιρροής όλοι είναι ίσοι, όλοι μπορούν να κινούνται από ζώνη σε ζώνη υιοθετώντας τα στοιχεία της κάθε μίας.
Όσοι θα βιαστούν να πουν πώς τα παραπάνω οφείλονται καθαρά στην συστημική λειτουργία του καπιταλισμού, θα είναι απλά κοντόφθαλμοι και ψυχροί μελετητές. Ο καπιταλισμός, στον αντίποδα του κομμουνισμού, είναι και αυτός ένα φιλοσοφικό ρεύμα που στοχεύει επίσης στην ψυχολογία του εργάτη. Οι σκοποί του φτιάχτηκαν για τα κέντρα εξουσίας και οι στόχοι του αντίστοιχα για τα χαμηλότερα κοινωνικά στρώματα.
Ο καπιταλισμός δεν είναι απλά ένα μοτίβο. Θα τον υποτιμούσαμε έτσι και ίσως θα ήταν εύκολο να τον εξαλείψουμε κιόλας. Είναι μια ενεργή κατάσταση(status activus) της οποίας οι αντιπρόσωποι αρέσκονται στην προσαρμογή, στην επιβίωση, όχι την δική τους αλλά του ίδιου του ρεύματος. Πρόκειται για ένα πρακτικό εργαλείο με την ικανότητα να μεταβάλει τις μεθόδους του ανάλογα με τη κοινωνική ζήτηση και την κοινωνική συνθήκη σε κάθε χώρα. Αντίθετα με την μαρξιστική θεωρία που κουβαλιέται ακόμη σαν πτώμα από πολλούς αντιπροσώπους της στοχεύοντας σε μια ξαφνική αφύπνιση, ο καπιταλισμός παραμένει ζωντανή ιστορία που μεταβάλει πολιτεύματα και συνειδήσεις. Κοιτώντας λίγο ιστορικά βλέπουμε πώς ως οικονομικό-φιλοσοφικό ρεύμα, ο καπιταλισμός χτυπάει πάντα στο νεύρο. Κατέχοντας της μεθόδους μιας οικονομικής ψυχολογίας(sic) των τάξεων, παρασιτεί πάνω στις προσδοκίες μας. Πριν εγκατασταθεί συστημικά εγκαθίσταται ψυχολογικά. Για αυτό βλέπουμε να είναι πιο άγριος ακόμη σε χώρες του Τρίτου Κόσμου καταστρέφοντας πρώτα τα πολιτισμικά στοιχεία(βλ. Ινδιάνους, φυλές της Αφρικής) που εμποδίζουν την ανάπτυξη του, για να προσαρμόσουν τους ντόπιους στα δικά του πρότυπα. Για αυτό είδαμε και στην Ελλάδα μια απότομη κιτς οικονομική ανάπτυξη αλλά και έντονη την αντι-Αριστερή τάση που υπάρχει μέχρι σήμερα.
Με τις τάξεις λοιπόν να εξαλείφονται θεωρητικά τις τελευταίες δεκαετίες και τις ιδεολογίες να αποτελούν ένα καθαρά βερμπαλιστικό αντικείμενο θεωρητικής σύγκρουσης, είδαμε την εξάπλωση του φαινομένου της Ζώνης να διαπνέει κάθε διεκδίκηση και α-πολίτικη στάση. Αν θα θέλαμε να προσδώσουμε μια περιγραφική διάσταση σε αυτό το ζήτημα θα διαλέγαμε την ταινία του Σ. Πόλακ «Σκοτώνουν τα άλογα όταν γεράσουν» του 1969. Αφορά την οργάνωση διαγωνισμών χορού μέχρι τελικής πτώσεως κατά τη διάρκεια του κραχ του 1929. Μεγαλό-αστοί και επιχειρηματίες μαζεύονται σε ένα στάδιο, μια αρένα,  για να στοιχηματίσουν σε ζευγάρια φτωχών που χορεύουν για 24ωρα με μόνη επιδίωξη ένα έπαθλο των 500 δολαρίων. Κάθιδροι και ανταγωνιστικοί καταλήγουν σταδιακά πτώματα, εξωθώντας τον εαυτό τους στην αυτό- καταστροφή για ένα μίζερο τρόπαιο που κατά τη διάρκεια το ξεχνούν, μέσα στην αγωνία τους απλά να συνεχίσουν, να μείνουν όρθιοι. Μέσα σε αυτή τη κορυφαία και δηκτική σεναριακή ιδέα εντοπίζεται μια διαχρονική  αλήθεια και μια διαστροφική σχέση εξάρτησης που εγκυμονεί ο καπιταλισμός.
Όχι πολύ μακριά από τη φαντασία, η ελληνική πραγματικότητα μας προσφέρει κι αυτή τα δικά της παραδείγματα όπου πρόσφατα κιόλας μεγάλη εταιρεία επικοινωνίας έκανε διαγωνισμό προσφέροντας ως έπαθλο μια θέση εργασίας για έναν ολόκληρο χρόνο! Έτσι αν είσαι άνεργος κερδίζεις μια θέση και φυσικά το βάρος δεν πέφτει στις μεθόδους εξαγοράς της εταιρείας αλλά στο δώρο που αυτή χαρίζει, επιτρέποντας στο νικητή να παραμείνει εντός της ζώνης: αυτή της εργασίας, του εισοδήματος.  Έτσι ο εργάτης εμμένει πάλι στο πλαίσιο του «χρέους» οφείλοντας ευγνωμοσύνη στους από πάνω.
Άλλο ένα ενδεικτικό παράδειγμα θα μπορούσαμε να βρούμε στην κατάσταση της Ψυχικής Υγείας στην Ελλάδα όπου 3000 εργαζόμενοι περίπου συνεχίζουν και δουλεύουν απλήρωτοι για πάνω από 10 μήνες! Δεν ανήκουν πια σε κάποια τάξη γιατί η τάξη προϋποθέτει εισόδημα. Ανήκουν σε ζώνη. Κάποιος θα σκεφτόταν τι είναι αυτό που κρατάει και συντηρεί αυτή τη συνθήκη; Σίγουρα οι ασθενείς, όμως δε μπορούμε να παραβλέψουμε ή να μην υποθέσουμε την ύπαρξη μιας άνευ προηγουμένου ανοχής που συνειδητά αφορά μια ύστατη προσπάθεια να παραμείνουμε εντός της ζώνης, συνεχίζοντας να κάνουμε τη δουλειά μας. Ταυτόχρονα με την αδυναμία να δράσουμε υπερβατικά απέναντι στους εαυτούς μας, φοβούμενοι την ερημιά έξω από τις ζώνες, συντηρούμε και τις πραγματικές που υπάρχουν και καθορίζουν εκ νέου τις κοινωνικές τάξεις. Επιστρέφοντας πάλι στο παράδειγμα της ψυχικής υγείας, βλέπουμε να πραγματοποιούνται Φεστιβάλ(!) πάντα σε συνεργασία με γνωστά ιδιωτικά κολέγια και εκπαιδευτήρια στα βόρεια προάστια(όπου στεγάζεται και το μεγαλύτερο μέρος των δομών!) ενώ στο κέντρο της Αθήνας και ακόμη χειρότερα σε περιοχές των νοτίων προαστίων οι Κοινωνικές Υπηρεσίες και τα ΚΨΥ φυτοζωούν ή κλείνουν τελείως. Επίσης δεν είναι τυχαίο που κάθε φορέας διαλέγει να συγκρουστεί με το κράτος όταν αυτό χτυπήσει το σύνορο της δικής του και μόνο ζώνης, κατεβαίνοντας όλοι ξέχωρα σε απεργίες και αποχωρώντας λίγο μετά.
Οι ζώνες λοιπόν φτιάχνονται επιμελώς για χρόνια ως ψυχικό μόρφωμα αρχικά και ως χρηστικό πλαίσιο στο τέλος. Από τα τεράστια οικοδομικά συγκροτήματα διαμερισμάτων με πύλες και φρουρούς στο Μαρούσι και στην Κρήτη, τις ζώνες των εισιτηρίων στις συναυλίες, μέχρι τις παροχές υγείας, εκπαίδευσης και τη δυνατότητα να μπορείς να μπαίνεις με ευκολία μέσα σε διαλεκτά κέντρα διασκέδασης του Κολωνακίου, είδαμε(και βλέπουμε) να διαμορφώνεται η κουλτούρα της ζώνης. Ποιος ξέρει ποιόν, αν θα βοηθήσει να πετύχουμε κάτι, αν θα συμπαρασυρθούμε μαζί στην απόλαυση και την καλή ζωή, αν θα μπορούμε κι εμείς να μπαίνουμε στη ζώνη με ευκολία και να επιστρέφουμε πίσω με την ανάμνηση ότι μπορούμε κι εμείς να περνάμε καλά. Όλα τα παραπάνω δεν αποτελούν υπεραπλουστεύσεις ούτε γραφικά παραδείγματα, αλλά μια κοινώς αποδεχτή omerta που πολλοί και κυρίως η πυρηνική και η ευκαιριακή Αριστερά, αρνούνται να δουν. Τον πολίτη όχι ως αμετάβλητο ιδεολογικό δοχείο αλλά ως οντότητα που είναι προϊόν της εποχής της.
Εν τω μεταξύ το ρήγμα βαθαίνει αφήνοντας την αυτοματοποίηση του καπιταλισμού να προχωρά στo πιο γερό του όπλο: την εγκαθίδρυση ενός Κράτους Εκτάκτου Ανάγκης(ενός imperium in imperio) όπως ονόμαζε τις δικτατορίες ο Ν. Πουλαντζάς, και την ενίσχυση της κάθε ζώνης ξεχωριστά με σκοπό οι περισσότεροι να μένουν έξω πια, τελειοποιώντας το δίπολο που τόσο κουράστηκαν κάποιοι να χτίζουν από το 1970 και μετά. Το ζήτημα είναι αν αντιλαμβάνονται πια οι περισσότεροι σε ποια ζώνη ανήκουν και αν επιτέλους σε αυτή την στατική κοινωνικά στιγμή θα επιλέξουμε να μεταβάλλουμε εκ νέου αυτή τη συνθήκη.
Το μεγάλο ερώτημα είναι αν θα κάνουμε την συνείδηση μας αντίστροφη μέτρηση ή θα σιωπήσουμε κοιτάζοντας ο καθένας τον άλλον πίσω από τα κιγκλιδώματα της πραγματικής του ζώνης.

Διαβάστε περισσότερα

20 γνωρίσματα των ανθρώπων που έχουν αποφασίσει να είναι…ευτυχισμένοι!

Η ευτυχία αποτελεί κοινή επιδίωξη όλων των ανθρώπων. Κανείς δεν θέλει να είναι σκυθρωπός και λυπημένος.
Όλοι έχουμε γνωρίσει ανθρώπους που καταφέρνουν να είναι ευτυχισμένοι, ακόμη και εν μέσω κάποιας αγωνιώδους δοκιμασίας στη ζωή τους. Αυτό δεν σημαίνει ότι δε νιώθουν πόνο, θλίψη ή λύπη – απλά, δεν αφήνουν αυτά τα συναισθήματα να κατακλύσουν την ζωή τους.
Πώς το καταφέρνουν; Έρευνες αποκαλύπτουν 20 κυρίαρχα γνωρίσματα των ευτυχισμένων ανθρώπων:
1. Εκτιμούν τη ζωή
Είναι ευγνώμονες που ξυπνούν κάθε πρωί. Αναπτύσσουν μία παιδική αίσθηση θαυμασμού για τη ζωή και εστιάζουν στην ομορφιά της κάθε στιγμής. Δεν παίρνουν τίποτε ως δεδομένο – προσπαθούν να αδράξουν την κάθε στιγμή και αγνοούν τις μικρές αναποδιές.
2. Διαλέγουν τους φίλους τους σοφά
Περιτριγυρίζονται από άλλους χαρούμενους, θετικούς ανθρώπους που μοιράζονται τις αξίες, την ηθική και τους στόχους τους. Ανθρώπους που τους ενθαρρύνουν να κυνηγήσουν τα όνειρά τους και να αξιοποιήσουν τις δυνατότητές τους. Φίλους που τους αγαπούν και τους αποδέχονται γι’ αυτό που είναι και που είναι εκεί όταν χρειάζονται ένα χέρι βοηθείας.
3. Είναι ανεκτικοί
Αποδέχονται και σέβονται τους άλλους γι’ αυτό που είναι και για την κατάσταση στην οποία βρίσκονται. Προσεγγίζουν τους συνανθρώπους τους με καλοσύνη και γενναιοδωρία. Βοηθούν όταν μπορούν, χωρίς να προσπαθούν να αλλάξουν τον άλλον.
4. Μαθαίνουν συνεχώς
Ενημερώνονται για ότι έχει να κάνει με την καριέρα και τα ενδιαφέροντά τους και δοκιμάζουν συνεχώς νέα, και πολλές φορές τολμηρά, εγχειρήματα που κεντρίζουν το ενδιαφέρον τους.
5. Εστιάζουν στην λύση, όχι στο πρόβλημα
Αντί να .βουλιάξουν στην αυτολύπηση, με το που έρχονται αντιμέτωποι με ένα πρόβλημα, καταπιάνονται με το να βρουν λύση. Δεν αφήνουν τις αντιξοότητες να επηρεάζουν την διάθεσή τους και εστιάζουν στην καλή πλευρά των όποιων προβλημάτων – βλέπουν κάθε εμπόδιο σαν μία ευκαιρία να κάνουν μία αλλαγή προς το καλύτερο. Άλλωστε, ουδέν κακόν αμιγές καλού!
6. Κάνουν τη δουλειά που αγαπούν
Ορισμένες έρευνες έχουν δείξει ότι ως και 80% των ανθρώπων δεν αγαπούν την δουλειά τους – με τέτοιο ποσοστό, δεν είναι έκπληξη που υπάρχουν τόσοι δυστυχισμένοι άνθρωποι στον κόσμο! Η πραγματικότητα είναι ότι περνάμε ένα πολύ μεγάλο μέρος της ζωής μας δουλεύοντας, επομένως είναι πολύ σημαντικό να επιλέξουμε μια δουλειά που μας αρέσει, όπως επίσης και να βρίσκουμε χρόνο για τα άλλα ενδιαφέροντά μας και τις ασχολίες που μας ευχαριστούν.
7. Απολαμβάνουν τη ζωή
Ξέρουν να ζουν στο παρόν και να απολαμβάνουν τις μικρές χαρές της ζωής: ένα ηλιοβασίλεμα, μία βόλτα στη φύση, την παρέα ενός αγαπημένου προσώπου, μια μέρα κοντά στη θάλασσα, την μυρωδιά των λουλουδιών. Δεν μένουν προσκολλημένοι στο παρελθόν, ούτε ανησυχούν διαρκώς για το μέλλον.
8. Γελούν συχνά
Δεν παίρνουν τον εαυτό τους ή τη ζωή .πολύ σοβαρά! Αντιμετωπίζουν με χιούμορ τις καταστάσεις, ακόμα και τα προβλήματα, και δεν διστάζουν να γελάσουν με τον εαυτό τους. Στο κάτω κάτω, ουδείς τέλειος! Προσπαθούν, όταν βέβαια το επιτρέπουν οι περιστάσεις, να βλέπουν την αστεία πλευρά των πραγμάτων και με το χιούμορ τους να .ελαφραίνουν την ατμόσφαιρα.
9. Ξέρουν να συγχωρούν
Η κακία και το μίσος πληγώνουν, πρωτίστως, .εμάς τους ίδιους. Η συγχώρεση προσφέρει γαλήνη και ηρεμία. Και βέβαια, εκτός από το να συγχωρούμε τον διπλανό μας, πρέπει να μπορούμε να συγχωρούμε και τον εαυτό μας για τα λάθη ή τις παραλείψεις του.
10. Αισθάνονται ευγνωμοσύνη
Οι ευτυχισμένοι άνθρωποι αντιλαμβάνονται την αξία όσων έχουν, αισθάνονται ευγνωμοσύνη γι’ αυτά και την εκφράζουν. Ακόμα και για τα πράγματα που οι περισσότεροι θεωρούν δεδομένα: για την υγεία τους, το σπίτι, τη δουλειά τους, την οικογένεια τους και τους φίλους τους.
11. Επενδύουν στις σχέσεις
Καλλιεργούν και προστατεύουν τις σχέσεις τους με την οικογένεια και τους φίλους τους, αφιερώνοντας τον απαραίτητο χρόνο και ενδιαφέρον. Είναι υποστηρικτικοί με τους άλλους, δείχνουν κατανόηση και αγάπη και κρατούν τις υποσχέσεις τους.
12. Είναι ειλικρινείς
Η ειλικρίνεια .απλοποιεί τη ζωή! Οι ευτυχισμένοι άνθρωποι είναι ειλικρινείς με τον εαυτό τους και με τους άλλους και βασίζουν τις πράξεις και τις αποφάσεις τους στην εντιμότητα.
13. Ασχολούνται με το εαυτό τους, όχι με τους άλλους
Εστιάζουν στο να φτιάξουν τη δική τους ζωή όπως την θέλουν και στη φροντίδα του εαυτού τους και των αγαπημένων τους προσώπων. Δεν ασχολούνται ιδιαίτερα με το τι λένε ή κάνουν οι άλλοι, δεν κρίνουν και δεν καταπιάνονται με κουτσομπολιά και δολοπλοκίες. Αποδέχονται ότι ο καθένας έχει δικαίωμα να ζει τη ζωή του όπως θέλει – όπως και οι ίδιοι άλλωστε!
14. Είναι αισιόδοξοι
Οι ευτυχισμένοι άνθρωποι βλέπουν πάντα το ποτήρι μισογεμάτο. Εστιάζουν στην θετική πλευρά κάθε κατάστασης – υπάρχει, ακόμα και αν ορισμένες φορές είναι, αρχικά, αδύνατον να την εντοπίσουμε. Διώχνουν συνειδητά τις αρνητικές σκέψεις και τις αντικαθιστούν με θετικές. Αποδέχονται ότι όλα συμβαίνουν για κάποιο λόγο, τον οποίο μπορεί βέβαια ποτέ να μην μάθουν.
15. Αγαπούν άνευ όρων
Οι ευτυχισμένοι άνθρωποι δέχονται τους άλλους γι’ αυτό που είναι και δεν βάζουν όρια ή προϋποθέσεις για την αγάπη τους. Ακόμα και όταν δεν συμφωνούν ή δυσαρεστούνται από τις πράξεις των αγαπημένων τους, δεν παύουν να τους αγαπούν.
16. Είναι επίμονοι
Δεν το βάζουν κάτω. Αντιμετωπίζουν την κάθε δυσκολία ως ένα ακόμα βήμα πιο κοντά στον στόχο τους. Δεν σταματούν να προσπαθούν ποτέ, εστιάζουν στις επιθυμίες τους και τις διεκδικούν.
17. Προλαμβάνουν τις καταστάσεις που μπορούν να ελέγξουν
Οι ευτυχισμένοι άνθρωποι δεν χάνουν χρόνο προσπαθώντας να αλλάξουν καταστάσεις που είναι εκτός του ελέγχου τους και αποδέχονται αυτά που δεν μπορούν να αλλάξουν. Γι’ αυτά όμως που μπορούν, φροντίζουν να προλαμβάνουν τις καταστάσεις και να παίρνουν τον έλεγχο, προκειμένου να δημιουργήσουν το αποτέλεσμα που επιθυμούν. Δεν περιμένουν να τους προλάβουν οι εξελίξεις.
18. Φροντίζουν τον εαυτό τους
Φροντίζουν την υγεία τους, το σώμα και το πνεύμα τους. Προσέχουν τη διατροφή τους, ασκούνται, ξεκουράζονται, κάνουν προληπτικούς ελέγχους την υγεία τους και κρατούν το μυαλό τους σε εγρήγορση. Αφιερώνουν χρόνο στον εαυτό τους και στα ενδιαφέροντα τους.
19. Έχουν αυτοπεποίθηση
Οι ευτυχισμένοι άνθρωποι αποδέχονται τον εαυτό τους για αυτό που είναι – δεν προσπαθούν να προσποιηθούν κάτι διαφορετικό. Γνωρίζουν τον εαυτό τους, τις επιθυμίες τους, τα πιστεύω και τα θέλω τους, τα όρια και τις αδυναμίες τους. Αισθάνονται σίγουροι για τον εαυτό τους και τις επιλογές τους και δεν διαμορφώνουν τη ζωή τους προσπαθώντας να ευχαριστούν τους γύρω τους.
20. Είναι υπεύθυνοι
Πάνω από όλα, οι ευτυχισμένοι άνθρωποι αντιλαμβάνονται ότι είναι 100% υπεύθυνοι για τη ζωή τους. Αναλαμβάνουν την ευθύνη για τη διάθεσή τους, τη νοοτροπία τους, τις σκέψεις, τα συναισθήματα, τις πράξεις και τα λόγια τους. Παραδέχονται τα λάθη τους και αναλαμβάνουν την ευθύνη εξίσου για τις επιτυχίες και τις αποτυχίες τους.
Σας φαίνονται .απλοϊκά και προφανή; Ίσως στη θεωρία – δοκιμάστε, όμως, να τα εφαρμόσετε στη ζωή σας και .θα αναθεωρήσετε! Σε κάθε περίπτωση, η ευτυχία είναι απόφαση. Το πρώτο βήμα είναι

Διαβάστε περισσότερα

Λυπάμαι για τη δημόσια τηλεόραση, αλλά για ποιά;

 Θα ξεκινήσω με κάποιες επισημάνσεις και ξέρω ότι θα δεχτώ διαφωνίες, κριτική, αλλά και ύβρεις (λογικό):
α) η ΕΡΤ έπρεπε εδώ και πολλά χρόνια να έχει αλλάξει
β) η ΕΡΤ είχε πάρα πολλούς απαίδευτους, ανίκανους και αργόσχολους εργαζόμενους και αρκετούς πολύ ικανούς και μορφωμένους που έβγαζαν τη δουλειά.
γ) όλοι οι εργαζόμενοι της ΕΡΤ (πλην ελαχίστων εκατοντάδων που είχαν μπει μέσω ΑΣΕΠ ή διαγωνισμών) είχαν μπει στην εταιρεία με αδιαφανείς διαδικασίες. Επιπλέον έως φέτος, εκατοντάδες συμβασιούχοι μπαινόβγαιναν με επίσης αδιαφανείς συνθήκες, προκειμένου να βγάζουν τη δουλειά που αδυνατούσαν να βγάλουν οι μόνιμοι.
δ) η ΕΡΤ ουσιαστικά συνδιοικούνταν από τους συνδικαλιστές που επέβαλαν τους κανόνες τους και μπλόκαραν τα προηγούμενα χρόνια τα όποια σχέδια εξυγίανσης γιατί δεν ήθελαν να αλλάξει τίποτα.
ε) αναίμακτος τρόπος εξυγίανσης δεν υπήρχε εδώ που είχε φτάσει
η κατάσταση,  αλλά αυτός ήταν σίγουρα ο χειρότερος.
στ) το σύνολο των ευθυνών για το χάλι της ΕΡΤ ανήκει σε ΠΑΣΟΚ και ΝΔ και δευτερευόντως στα υπόλοιπα συστημικά κόμματα. Επιπλέον, δεκάδες εργαζόμενοι είχαν στήσει παραμάγαζα εντός της ΕΡΤ (εταιρείες παραγωγής στο όνομα συγγενών, βόλεμα παιδιών και συγγενών μέσω  εταιρειών παραγωγής, αργομισθίες, μίζες κλπ)

Αυτό που με σόκαρε όμως σήμερα είναι η αδυναμία των εργαζομένων της ΕΡΤ την ύστατη ώρα να εκπέμψουν ένα έκτακτο πρόγραμμα με ειρμό, νόημα και ουσία προκειμένου να δείξουν τι πραγματικά είναι η ΕΡΤ και σε τι διαφέρει. Καταλαβαίνω το σοκ και την έκπληξη, αλλά δεν μπορεί -οι συνηθισμένοι εδώ και τόσους μήνες σε κινητοποιήσεις 600 δημοσιογράφοι της ΕΡΤ και 2200 τεχνικοί και διοικητικοί υπάλληλοι να μην μπόρεσαν να στήσουν μια ομάδα έκτακτης ανάγκης, ώστε να σχεδιάσει και να βγάλει σε πέρας ένα 6ωρο πρόγραμμα αντάξιο της περίστασης. Αντ΄αυτού είδαμε μια άθλια μετάδοση, χωρίς αρχή, μέση και τέλος, γεμάτη αερολογίες και συναισθηματισμούς, αντί επιχειρημάτων, με τεράστια τεχνικά προβλήματα, διακοπές εικόνας και ήχου, κακοφωτισμένα πλάνα, πρόβλημα στις συνδέσεις, αλλαγές παρουσιαστών on air κλπ, εικόνα που έδινε την αίσθηση  ασύντακτου ασκεριού σε υποχώρηση, αντί για μια ομάδα υψηλών επαγγελματιών που είναι ταγμένοι στην ενημέρωση ανεξαρτήτως της περίστασης, δικαιώνοντας έτσι τους κακόβουλους.
Οι  εργαζόμενοι της ΕΡΤ έχασαν τη μοναδική τους ευκαιρία να ξεσηκώσουν τους πολίτες και να πείσουν για τους λόγους που πρέπει να υπάρχει η ΕΡΤ. Δηλαδή,
- δεν είδαμε το βασικό της πλεονέκτημα. Το γεγονός ότι φτάνει στις εσχατιές της Ελλάδας και τις 5 ηπείρους. Γιατί δεν ακούσαμε τους ανταποκριτές που έχει το κανάλι σε όλη τη χώρα; Γιατί δεν βγήκαν στον τηλεοπτικό αέρα τα 19 περιφερειακά ραδιόφωνα; Γιατί δεν είδαμε δορυφορικές συνδέσεις από τα στούντιο στην Κομοτηνή, στην Πάτρα, στην Πάρο, την Αλεξανδρούπολη, τη Φλώρινα και όπου αλλού είχε στήσει κομματικά μαγαζάκια όλα αυτά τα χρόνια; Που χάθηκαν οι ανταποκριτές σε Κέρκυρα, Ρόδο, Πύργο, Σέρρες, Φλώρινα, Λάρισα, Βόλο, Γιάννενα κλπ;  Τι απέγιναν οι μόνιμοι ανταποκριτές εξωτερικού σε ΗΠΑ, Αυστραλία, Αλεξάνδρεια, Βρυξέλλες, Μονπελιέ (ναι Μονπελιέ!);
- Γιατί δεν είδαμε τους πολυδιαφημισμένους και ακριβοπληρωμένους αστέρες των εξωτερικών παραγωγών; Που ήταν ο Κούλογλου, ο Βαξεβάνης, ο Αυγερόπουλος, ο Σπύρος Παπαδόπουλος και οι λοιποί όσο ήταν στον αέρα το κανάλι;
- Γιατί όλοι οι πρώην πρόεδροι, διευθύνοντες και λοιποί δεν βγήκαν να πουν τα προβλήματα και τις δυνατότητες της ΕΡΤ; (Παν-Παν, Στάγκος, Παναγόπουλος, Γαμπρίτσος, Ταγματάρχης, Καλημέρης κλπ;)
- Γιατί οι τεχνικοί της ΕΡΤ δεν υπερασπίστηκαν τα κέντρα εκπομπής στον Υμηττό και την Πάρνηθακαι δεν έστησαν ούτε ενα λινκ για να δώσουν ζωντανή εικόνα από την άφιξη των ΜΑΤ;
- Γιατί οι μουσικοί της ΕΡΤ δεν κατέβηκαν στο Σύνταγμα να δώσουν συναυλία, ώστε να προσκαλέσουν τον κόσμο να συμπαραταχθεί μαζί τους;
- Που κρύφτηκαν οι ακριβοπληρωμένοι και μη παρουσιαστές της ΕΡΤ; Γιατί χάθηκαν οι τρικομματικά διορισμένοι Κοττάκης, Παπαναγιώτου, Λιάρος, Κουβαράς, Λιάτσος, κλπ; Που κρύφτηκαν οι πρώην εργαζόμενοι της ΕΡΤ - νυν και πρώην βουλευτές ;  Καραμανλή,  Κοντογιάννης, Κανέλλη, Κουίκ, Πιπιλή, Ευθυμίου, Αράπογλου, Γιαννακά, Ασπραδάκης, Μαυρομάτης, Αγάτσα κλπ;
- Γιατί δεν εξέπεμψαν από το πρωί απευθείας το Euronews από τις συχνότητες της Ψηφιακής ΕΡΤ; Γιατί δεν προετοιμάστηκαν για εναλλακτικούς τρόπους μετάδοσης;
- Γιατί αντί των δακρύων των παρουσιαστών, των δηλώσεων των πολιτικάντηδων, τις κραυγές περιθωριακών ομάδων περί Ταχρίρ και χούντας δεν είδαμε μια συζήτηση επιχειρημάτων, μια παρουσίαση του έργου της ΕΡΤ και των δυνατοτήτων της; Γιατί δεν μίλησε ο υπεύθυνος του αρχείου να πει πόσες χιλιάδες ώρες σπάνιου υλικού έχει σώσει; Γιατί δεν βγήκαν οι μουσικοί επιμελητές τους Γ’ προγράμματος να μιλήσουν για το δύσκολο έργο τους, γιατί δεν βγήκαν οι εναερίτες να που πως συντηρούν αναμεταδότες στα 1000 μέτρα υψόμετρο; Γιατί δεν εξήγησε κανείς ότι η ΕΡΤ έχει γεωγραφική κάλυψη 99%; Γιατί δεν μίλησε κανείς για τα μουσικά σύνολα, τον Φιλία, την ιστοσελίδα; Γιατί δεν εξήγησε κανείς ότι τώρα πια δεν θα υπάρχουν εκπομπές όπως το Ουράνιο τόξο, το μικροφίλμ, οι Αληθινές ιστορίες, η μετάδοση της λειτουργίας; Γιατί δεν εξήγησε κανείς τις υποχρεώσεις της ΕΡΤ απέναντι στα κόμματα και την κυβέρνηση και πόσες χιλιάδες ώρες προγράμματος παρείχε δωρεάν και αφειδώς στα ιδιωτικά κανάλια;
Άλλη μια χαμένη ευκαιρία. Αν το καλύτερο της ΕΡΤ είναι αυτό που είδα τις τελευταίες ώρες, ίσως καλύτερα που τέλειωσε εδώ.
Αν τέλειωσε… Και αν αυτό που ανοίξει δεν είναι μια μικρογραφία της σημερινής ΕΡΤ.
Α, για την ιστορία. Μια υπενθύμιση. Τα τελευταία ρουσφέτια που οδήγησαν εδώ ήταν οι διορισμοί από τη ΝΔ του γυμναστή κ. Καμπανέλη, της ευβοιώτισσας κ. Ρέτσα,, από το ΠΑΣΟΚ του πολιτευτή κ. Λιάρου και του προέδρου κ. Τέλλη, από τη ΔΗΜΑΡ του κ. Σπυρόπουλου και του κ. Μπράμου, μεταξύ άλλων…
mediablog

Διαβάστε περισσότερα

Πού πήγανε τα τραγούδια μας ;

Του Γιάννη Μακριδάκη Έχω ένα ραδιοφωνάκι κρεμασμένο μόνιμα στην αμυγδαλιά. Σόνυ είναι, παλαιό, παγκοσμίου λήψεως (!), αλλά πιάνει μόνο Δεύτερο Πρόγραμμα. Το ‘χω να κρέμεται εκεί σ’ ένα κλαρί και να το κουνά ο αέρας, με την κεραία του να βλέπει συνήθως κατά τον νοτιά αλλά να στρίβει κιόλας από δω κι από κει ανάλογα με τη δύναμη και τη φορά του ανέμου. Κάθε πρωί κατεβαίνοντας στο χωράφι, η πρώτη μου κίνηση είναι να πλησιάζω τη μυγαδαλιά και να πατάω το κουμπάκι του σόνυ της Παρέα με το Δεύτερο κάνω όλες τις δουλειές στο χωράφι. Ας παίζει τις περισσότερες ώρες δίχως να του δίνω σημασία, ας παίζει μόνο του αφού εγώ δεν ακούω ή δεν προσέχω, ακούει η μυγδαλίτσα και όλα τα φυτά και τα έντομα, τα πουλιά, τα γατιά και ο Μάρτης, ας λένε και βλακείες οι παραγωγοί του καμιά φορά, έρχεται όμως η στιγμή που θα βάλει ένα παλιό τραγούδι, που θα τ’ ακούσεις, θα σε αρπάξει από πολύ μέσα σου, θα σου κοπούνε τα πόδια, θ’ αράξεις στη γη ή στο κάθισμά σου και θα γείρεις το κεφάλι πίσω, θα γεμίσεις τα πνευμόνια σου με τη γλύκα της ζωής και της Τέχνης, της ανθρώπινης σοφίας. Έτσι ένιωθα προχτές, που άκουγα σε μια εκπομπή τραγούδια μιας περασμένης Ελλάδας, μιας πατρίδας που εξαφανίστηκε παντελώς, μιας εποχής όμορφης και τραχιάς, όχι ισοπεδωμένης όπως σήμερα. Και σκεφτόμουνα πως αυτά τα τραγούδια πλέον δεν έχουν λόγο να ακούγονται. Αυτή η Τέχνη μαρτυρά πως κάποτε υπήρχε μια χώρα με τις ιδιαιτερότητές της, με το τσαγανό της, με το φιλότιμο, την περηφάνεια, την τιμή, το καθαρό της κούτελο, τη φτώχεια, τον πλούτο της τον πραγματικό, την αρχοντιά της από το χωριό μέχρι το άστυ. Μια χώρα με τις γειτονιές της που σφύζανε από ζωή στους δρόμους, μια χώρα ανθρώπων ζωντανών κι όχι ατόμων νεκρωμένων Αυτά σκεφτόμουνα προχτές, Κυριακή μεσημέρι ήτανε, τρίβοντας ρίγανη αποξηραμένη και ακούγοντας Δεύτερο Πρόγραμμα και μάλιστα ήταν η πρώτη φορά μέσα σ’ αυτά τα τρία χρόνια απουσίας μου από την πόλη, που κάπως την νοστάλγησα. Που έπιασα τον εαυτό μου να ονειρεύεται μια βόλτα απογευματάκι καλοκαιριού στους πεζόδρομους των Εξαρχείων κι ως απάνω στις γειτονιές των Αμπελοκήπων και μια παγωμένη μπύρα στο πάρκο ή στο καφενείο. Νοστάλγησα την πόλη, μιαν άλλη πόλη όμως, μιας άλλης εποχής, αυτής που μου φερε στην ψυχή το Δεύτερο Πρόγραμμα με τις επιλογές του, μιας εποχής που δεν ισχύει πια. Τίποτα δεν ισχύει πια. Και μείνανε μόνο τα τραγούδια να μας θυμίζουν κάτι που χάθηκε, κάτι που αφήσαμε πίσω οριστικά, κάτι που καταστρέψαμε ολοσχερώς και ανεπίστροφα. Να μας θυμίζουνε τον εαυτό μας πριν τον ξεπεσμό, τότε που ήταν άλλος. Να μας θυμίζουνε την πατρίδα μας, την παιδική ηλικία μας. Κι έμεινε κι ένα ραδιόφωνο να τα μεταδίδει αυτά τραγούδια, που δεν έχουνε πια κανένα λόγο να μεταδίδονται, μιας και μονάχα στις ψυχές των τελευταίων που ξεμείνανε να ονειρεύονται πλούτο και όχι χρήμα, μιλάνε. Τα τραγούδια που δεν τα θέλει πια η εποχή μας, ούτε το μέλλον που σχεδιάζουμε τα χρειάζεται, ίσα ίσα ζημιά του κάνουνε, διότι ίσως μπορεί να βάλουνε κάνα δυο νέους ανθρώπους να ψαχτούνε μήπως και νιώσουνε Μέσα στην εποχή της ισοπέδωσης και της καπιταλιστικής απανθρωπιάς, δεν μπορούν να ακούγονται αυτά, ούτε να υπάρχει ραδιόφωνο και μάλιστα κρατικό που να τα μεταδίδει, έτσι ακριβώς σκεφτόμουνα καθώς μου είχε έρθει η έκλαμψη πως και μόνο η μετάδοσή τους αποτελεί πράξη αντίστασης και επανάστασης Σήμερα πήγα στο χωράφι και πάτησα όπως κάθε πρωί το κουμπί του ραδιοφώνου της μυγδαλίτσας αλλά ακούστηκε μονάχα ο ήχος των παρασίτων. Άντε τώρα να εξηγήσεις στα φυτά, στα πουλιά, στα γατιά και στον Μάρτη, πού πήγανε τα τραγούδια μας…

Διαβάστε περισσότερα

Το Colpo grosso του Σαμαρά

του Γιώργου Καραμπελιά
Ο Σαμαράς με το κλείσιμο της ΕΡΤ επέλεξε τη στρατηγική του, όλα ή τίποτα. Μπροστά στα καθολικά αδιέξοδα που οδήγησε η ενδοτική πολιτική του –αδυναμία διεκπεραίωσης της συμφωνίας της ΔΕΠΑ, κυβερνητικό μπάχαλο, γεωπολιτικές αντιθέσεις, και συγκρούσεις συμφερόντων, συρρίκνωση των κυβερνητικών εταίρων και εκτίναξη της Χρυσής Αυγής– επέλεξε τη στρατηγική της έντασης και της κρίσης. Αυτή η πολιτική της πυγμής που φέρνει στον κόσμο μνήμες της δικτατορίας, έχει πολλούς αποδέκτες.
Πρώτον τον ίδιο το λαό, να σιγήσει να πάψει να διαμαρτύρεται και να δεχτεί μοιρολατρικά τους εκβιασμούς της Τρόικας και της κυβέρνησης. Και δαρμένος και σιωπηλός.
Δεύτερον, απευθύνεται στους Αμερικανογερμανούς, οι οποίοι συγκρούονται πάνω από το πτώμα της χώρας, και τους καλεί να επιλέξουν ανάμεσα σ’ αυτόν και το «χάος» δηλαδή το Συριζα. Καθόλου τυχαία, αυτή η ενέργεια πραγματοποιήθηκε την επόμενη μέρα της αποτυχίας με την Γκαζπρομ, η οποία αποτέλεσε συνέπεια πιέσεων των Αμερικανών και των Γερμανών ενάντια στη ρωσική παρουσία στον ενεργειακό τομέα στην Ελλάδα. Και τους καλεί είτε να τον στηρίξουν είτε  να αναλάβουν το «χάος», την ίδια στιγμή που αυτό εξαπλώνεται στη γειτονική Τουρκία.
Τρίτον, στρέφεται ενάντια στους κυβερνητικούς του εταίρους και τους καλεί είτε να υπακούσουν τυφλά, είτε να οδηγηθούν σε μια στρατηγική ήττα ακόμα και εξαφάνιση σε περίπτωση νέων εκλογών.
Ο Σαμαράς, μπροστά στα αδιέξοδα που έχουν συσσωρευτεί, κάνει μια κίνηση που είτε θα οδηγήσει στην έστω βραχυπρόθεσμη εδραίωσή του, είτε στην καταβαράθρωσή του. Παίζει τα ρέστα του. Σε αυτό το πλαίσιο, μπορούμε να ερμηνεύσουμε και το πρόσφατο μπάχαλο με το αντιρατσιστικό νομοσχέδιο, το οποίο αφού πρώτα το δέχτηκε και συμφώνησε, στη συνέχεια το απέρριψε, προκαλώντας ανοιχτά τους κυβερνητικούς του εταίρους. Παράλληλα, αναπτύσσει μια έντονη ρητορική εναντίον του ΣΥΡΙΖΑ, τον οποίον θεωρεί «εύκολο αντίπαλο», έτσι ώστε να δημιουργηθεί ένα διπολικό μοντέλο που θα του επιτρέπει να ενισχυθεί και να διαιωνίσει την κυριαρχία του, ως η μόνη «ρεαλιστική» εναλλακτική λύση.
Η ΕΡΤ και η στρατηγική του εκφασισμού
Η επιλογή της σύγκρουσης γύρω από την ΕΡΤ, και όχι έναν οποιοδήποτε άλλον οργανισμό δεν είναι τυχαία. Γνωρίζει πολύ καλά, ότι το κλείσιμο της δημόσιας τηλεόρασης και ραδιοφωνίας δεν θα προκαλέσει μόνον αντιδράσεις και συσπειρώσεις στο εσωτερικό της χώρας, αλλά θα πάρει και διεθνή έκταση (είναι ήδη πρωτοσέλιδο σε όλες τις μεγάλες εφημερίδες και πρώτο θέμα σε όλα τα διεθνή ΜΜΕ). Επομένως, δεν έκανε μόνο μία κίνηση απλώς για να λύσει το πρόβλημα των δύο χιλιάδων απολύσεων, που του λείπανε, αλλά και για να προκαλέσει τη μεγαλύτερη δυνατή αναταρραχή και σύγκρουση. Έχει δηλαδή ανοιχτό χαρακτήρα πρόκλησης-προβοκάτσιας. Επιζητά τη σύγκρουση και όχι τον κατευνασμό.
Η ΕΡΤ στα μάτια των συντηρητικών –ακόμα και λαϊκών– στρωμάτων αποτελεί το σύμβολο της μεταπολίτευσης, και της συγκυριαρχίας της εκσυγχρονιστικής αριστεράς, με το ΠΑΣΟΚ και την εκσυγχρονιστική Δεξιά, το σύμβολο της μεταπολιτευτικής πολιτικής ορθότητας. Και ταυτόχρονα, ένα χώρο απόλυτης αδιαφάνειας, διορισμών από το παράθυρο, και κατασπατάλησης του δημοσίου χρήματος. Έτσι, το χτύπημα στην ΕΡΤ και γενικότερα στα ΜΜΕ ικανοποιεί τα πιο βαθύτερα συντηρητικά αισθήματα που στρέφονται σε συνθήκες κρίσης ενάντια στους «επώνυμους» ενάντια στο «γυαλί», ενάντια σε όσους κατέχουν δημόσιο λόγο. Εξάλλου ένας από τους λόγους που εκτοξεύτηκε η Χ.Α. είναι η μη αναγνωρισιμότητα των βασικών στελεχών της, η αδυναμία να χειριστούν τον λόγο, η ψευδοπληβειατικότητά τους.
Έτσι ένα μεγάλο κομμάτι του κόσμου, ξεχνάει πως στην ΕΡΤ εδώ και πολλά χρόνια δεν διορίζουν μόνο οι Πασόκοι, αλλά και οι γαλάζιες κυβερνήσεις, αφειδώς τους κολλητούς και τις παλλακίδες τους. Πως την ίδια πολυπολιτισμική σούπα σερβίρουν αριστεροί, δεξιοί και πασόκοι δημοσιογράφοι, έχοντας κάνει έναν καταμερισμό εργασίας μεταξύ τους, και το ίδιο συμβαίνει και στο πληθωρικό διοικητικό προσωπικό. Ξεχνούν πώς παρ’ όλα ταύτα παρέμενε ποιοτικά υψηλότερη από τα τουρκοκάναλα και τα διαφημισάδικα της ιδιωτικής τηλεόρασης. Ξεχνούν εν τέλει πως οι «κολλητοί» και οι «παλλακίδες» θα βρεθούν και πάλι και στον νέο δημόσιο οργανισμό που θα δημιουργηθεί ενώ εκείνοι που θα την πληρώσουν εν τέλει είναι όσοι δεν έχουν μέσα, επαφές και κολλητιλίκια.
Μέσα από τη δημόσια αποκαθήλωση της ΕΡΤ που πραγματοποιήθηκε με τον πιο βίαιο και φασιστικό τρόπο, την κατάληψη των κεραιών και το κλείσιμο του σήματος, πραγματοποιείται και ένα βήμα –πολύ μεγάλο στη φασιστικοποίηση της δημόσιας ζωής και της ελληνικής κοινωνίας. Διότι, είναι κλασσική συνταγή του εκφασισμού η στροφή των λαϊκών στρωμάτων που πλήττονται από την κρίση ενάντια σε κάποια εξιλαστήρια θύματα. Ας θυμηθούμε πως ανέβηκε για πρώτη φορά η Χ.Α. με το χαστούκι του Κασιδιάρη στην Κανέλλη.
Για τι μπορεί να κάνει εκβιασμούς;
Η κίνηση Σαμαρά είναι μια ζαριά, με την οποία ένας πολιτικός που κορόιδεψε τον ελληνικό λαό και μεταβλήθηκε στον πιο δουλοπρεπή υποτακτικό των δανειστών, επιχειρεί να εκμεταλλευτεί την προνομιακή θέση στο κέντρο της πολιτικής σκηνής. Διότι, απέναντι στον Σαμαρά βρίσκεται ένα κόμμα όπως ο ΣΥΡΙΖΑ που θα χρειαστεί καιρό για να συνέλθει από το σοκ της εκτίναξής του σε αξιωματική αντιπολίτευση. Διότι απέναντί του, βρίσκεται ο Καμμένος ως εκπρόσωπος της λαϊκής Δεξιάς και οι νεαντερντάλιοι της Χ.Α. Κυρίως και πάνω απ’ όλα, διότι η ελληνική κοινωνία έχει χάσει το παραγωγικό και εργασιακό της ήθος, έχει χάσει τον πολιτισμικό της δυναμισμό, είναι γερασμένη και έχει μεταβληθεί σε μια σούπα θεατών του Σουλεϊμάν.
Σε ένα τέτοιο πλαίσιο, μπορεί ένας πολιτικός χαμηλών προδιαγραφών και δυνατοτήτων όπως ο Σαμαράς να εμφανίζεται ως «κυρίαρχος του παιγνιδιού» και να εκβιάζει τον ελληνικό λαό, γιατί δεν μπορεί να εκβιάσει την Τρόικα και την Μέρκελ! Έτσι, ακόμα και την «αγανάκτησή» του για το προφανές πούλημα που του έκαναν στο ζήτημα του φυσικού αερίου, δεν την εκφράζει απευθυνόμενος στα αφεντικά του, αλλά τη στρέφει ενάντια στον λαό και στα πιο εύκολα για την περίπτωση θύματα.
Και όμως η Ν.Δ. και ο Σαμαράς κρατιούνται πάνω από τον ΣΥΡΙΖΑ στις δημοσκοπήσεις και μπορεί να εκβιάζει ακόμα και με εκλογές τις οποίες δεν θέλει προφανώς ο Βενιζέλος και ο Κουβέλης, αλλά στην πραγματικότητα ούτε και ο ΣΥΡΙΖΑ;
Διότι, μέσα στα πλαίσια που ορίζουν τα μεγάλα συμφέροντα και οι ξένοι επικυρίαρχοι, οι οποίοι απλώς υπαλλήλους χρειάζονται, είναι δυνατό να συνεχίσουν να κυβερνάνε και μέτριοι πολιτικοί και κόμματα χαμηλού επιπέδου πλιατσικολόγων. Αν αντίθετα επιδιώκεις να αλλάξεις τη ρότα του σκάφους, να βγάλεις το τρένο από τις ράγες του συστήματος, να οδηγήσεις τον λαό σε σύγκρουση μαζί του, πρέπει να επιδεικνύεις μια άλλη αξιοπιστία και προπαντός να διαθέτεις ένα άλλο επίπεδο. Έτσι λοιπόν, οι Έλληνες, δεν είναι διατεθειμένοι να πάρουν το ρίσκο της ανατροπής της «κόλασης που γνωρίζουν» για να εισέλθουν σ’ ένα άγνωστο πέλαγος. Γι’ αυτό, μπορεί να δείχνουν μεγαλύτερη συμπάθεια και να επικροτούν πολλές από τις βασικές παραδοχές του αντιμνημονιακού χώρου –οι κυβερνήσεις είναι πουλημένες, το πρόγραμμα δεν έχει καμία διέξοδο κ.λπ.– και ταυτόχρονα να φοβούνται την έλευση των αντιμνημονιακών κομμάτων στην εξουσία.
Εκεί λοιπόν στηρίζεται και ο εκβιασμός του Σαμαρά. Στο ότι εμφανίζεται ως μονόδρομος. Και έτσι θα συνεχίσει να συμβαίνει όσο το κύριο αντιπολιτευτικό κόμμα, ο ΣΥΡΙΖΑ θα εξακολουθεί να υποστηρίζει πως πρέπει να δοθούν χαρτιά σε όλους τους μετανάστες («για να φύγουν στο εξωτερικό!), θα εξακολουθεί να αρνείται τη σημασία της νεο-οθωμανικής απειλής, θα συνεχίζει να μην παρουσιάζει κάποιο αξιόλογο οικονομικό πρόγραμμα, και προπαντός όσο θα συμπεριφέρεται σαν ένα συστημικό κόμμα, με αντισυστημικές απόψεις! Ένα κόμμα που δεν μπορεί να οργανώσει τον κόσμο στις γειτονιές και τα χωριά, γύρω από συγκεκριμένα και απτά αιτήματα, ενώ η εκφορά του αντισυστημικού λόγου περιορίζεται σε πάνελ, ομιλίες, ταξίδια στο εξωτερικό και συνέδρια.
Ο εκβιασμός του Σαμαρά θα συνεχίσει να λειτουργεί όσο μέσα από το λαϊκό σώμα δεν έχει αναπτυχθεί ένα αντίπαλο δέος. Ένα αντίπαλο δέος που να συνδυάζει τον πατριωτισμό, την κοινωνική δικαιοσύνη, την οικολογική ευαισθησία, τη δημοκρατία και την αξιοπιστία είτε μέσα από υπαρκτά σχήματα, είτε μέσα από νέες συνθέσεις, ή το πιθανότερο και τα δύο μαζί.
Και για να συγκροτηθεί κάποτε και αυτός ο περιβόητος πόλος δεν θα πρέπει να περιμένουμε, με σταυρωμένα χέρια, αλλά και στο συγκεκριμένο ζήτημα να απαντήσουμε στην πρόκληση, να οδηγήσουμε σε αποτυχία το colpo grosso του Σαμαρά, να απαιτήσουμε να ξανανοίξει άμεσα κάτω από δημόσιο έλεγχο η ΕΡΤ, να μην αφήσουμε την έρπουσα φασιστικοποίηση να κερδίσει μια ακόμα παρτίδα και να απαντήσουμε σθεναρά στο όλα ή τίποτα, απαντώντας τουτίποτε, όσο δεν στρέφεται επί τέλους ενάντια στη Μέρκελ, και τους τοκογλύφους, αλλά αντίθετα επιλέγει να στρέφεται ενάντια στο λαό, έστω και αν έχει και αυτός ευθύνες. Οι ευθύνες του δεν μπορεί να είναι το άλλοθι των κυβερνώντων και της φασιστικοποίησης της κοινωνίας.

Διαβάστε περισσότερα

Live Stream: Η εκπομπή των εργαζομένων της ΕΡΤ

Live broadcast by Ustream

Διαβάστε περισσότερα

Εκδήλωση - «το μενού του ιστιοπλόου».

Φωτογραφία : Νίκος Αλευρομύτης / ΠΟΙΑΘ/49 Ράλλυ Αιγαίου

Την Παρασκευή 14 Ιουνίου στις 9 το βράδυ, ο Ναυτικός Όμιλος Μεσολογγίου διοργανώνει εκδήλωση με θέμα:  «το μενού του ιστιοπλόου», στην Τουρλίδα στην ψαροταβέρνα "Τουρλίδα" συμφερόντων Ν.Κοντογιώργου.

Οι γαστρονομικές συνταγές  και οι πολλές τερψιλαρύγγιες προτάσεις  «υπογράφονται»  από το Σχολή Μαγειρικής του ΟΑΕΔ Μεσολογγίου.

Θα υπάρχει δωρεάν μπουφές, προσφορά του ΝΟΜ και της Σχολής και πέραν αυτού, μπορεί να παραγγείλει ο καθένας ότι επιθυμεί.

Στα πλαίσια της εκδήλωσης θα γίνουν οι απονομές των πτυχίων στους νέους ιστιοπλόους των χειμερινών τμημάτων της ΣΙΑΘ του Ναυτικού Ομίλου.

 Η παρουσία σας θα αποτελέσει για εμάς εξαιρετική τιμή.

Διαβάστε περισσότερα

Το ΔΝΤ ζητάει νέα αύξηση φόρων, νέα μείωση προσωπικού, νέα μείωση στις κοινωνικές δαπάνες, νέα μείωση στις δαπάνες για την παιδεία, νέους φόρους για τους αυταπασχολούμενους, νέα αύξηση στο ΦΠΑ.

Πίσω από την έκθεση του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου για την Ελλάδα, που συζητήθηκε πολύ λόγω των επικρίσεων προς την Ευρωζώνη και την αναγνώριση των λαθών της τρόικα υπάρχει η Ειδική Έκθεση του Κλιμακίου του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου (StaffReportforthe 2013 ArticleIVConsultation).
Στην παράγραφο 28 που αναφέρεται στην Δημοσιονομική Προσαρμογή αναφέρει κατά λέξη τα εξής :
« Ενώ η Ελλάδα έχει κάνει πολύ σημαντική πρόοδο, ολοκληρώνοντας την Δημοσιονομική Προσαρμογή μέχρι το 2016 θα χρειαστεί : α) Να μεταφέρει κέρδη από τη φορολογική διαχείριση μέσα σε αυτήν την περίοδο της τάξης του 1,5% του ΑΕΠ. Και β) Να ταυτοποιήσει περαιτέρω μέτρα ίσα με περίπου το 2% του ΑΕΠ μέχρι το 2015-16. Η βασική πρόβλεψη υποθέτει ότι τα ανωτέρω κέρδη από τη μεταρρύθμιση στην φορολογική μεταρρύθμιση υλοποιούνται. Σε σχέση με το εναπομένον κενό του 2% του ΑΕΠ υπάρχει πεδίο δράσης για τις αρχές να αναπροσαρμόσουν περαιτέρω τα προγράμματα δαπανών και τις φορολογίες :
- Περικοπές Δαπανών.
Η μεταρρύθμιση της Δημόσιας Διοίκησης, που δεν έχει ακόμα αρχίσει στα σοβαρά και απαιτεί να κλείσουν οι αναποτελεσματικοί οργανισμοί και προγράμματα και να περιοριστεί το προσωπικό με ένα στοχοποιήμενο τρόπου μέσω της εξόδου του, θα μπορούσε να εξοικονομήσει 0,5% του ΑΕΠ. Εξοικονομήσεις της τάξης του 1% – 1,5% του ΑΕΠ μπορούν να γίνουν δυνατές από τον εξορθολογισμό της Εκπαίδευσης και των Κοινωνικών Δαπανών, που θα μπορούσαν να είναι ακόμη καλύτερα στοχοποιημένες. Περιθώριο για άλλες περικοπές φαίνεται περιορισμένο. Μετά τον καταποντισμό κατά 3,5% από το 2009, ο λόγος της πρωτογενούς δαπάνης είναι πλέον κάτω από τον μέσο όρο της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Οι δαπάνες για την υγεία, οι μισθοί του δημόσιου τομέα και η ενδιάμεση κατανάλωση έχουν περιοριστεί απότομα.
- Αυξήσεις Φόρων
Υπάρχει περιθώριο για περαιτέρω διεύρυνση της φορολογικής βάσης, ιδιαίτερα με περαιτέρω αύξηση των εσόδων από τομείς που δεν έχουν συμβάλει πλήρως στην προσαρμογή μέχρι τώρα. Για παράδειγμα με την αύξηση των αμέσων φόρων των αυτοαπασχολούμενων και με την κατάργηση μερικών μειωμένων ειδικών συντελεστών ΦΠΑ, που θα μπορούσαν να δώσουν κέρδη μέχρι 0,25% του ΑΕΠ. Το περιθώριο για περισσότερους πειραματισμούς με τους φορολογικούς συντελεστές είναι περιορισμένο. Οι άμεσοι φόροι στην εργασία ήδη συνιστούν ένα πολύ μεγάλο μερίδιο του εισοδήματος (πάνω από το 43% σε σύγκριση με το 30% που είναι ο μέσος όρος της Ε.Ε.)
Πέρα από το 1,5% από την αύξηση των εσόδων όπως παραπάνω, περαιτέρω θετικά στοιχεία για τη διαχείριση των εσόδων είναι εξαιρετικά σημαντικά προκειμένου να βελτιώσουν τη σύνθεση της δημοσιονομικής πολιτικής ώστε να γίνουν κάποτε δυνατές οι αναγκαίες μειώσεις των φορολογικών συντελεστών, ένα ισχυρότερο δίχτυ ασφαλείας και μια πιο σύγχρονη δημόσια διοίκηση.»
tometopo.gr

Διαβάστε περισσότερα

ΕΙΔΙΚΟΤΗΤΕΣ-ΕΓΓΡΑΦΕΣ ΕΠΑΣ ΟΑΕΔ ΜΕΣΟΛΟΓΓΙΟΥ

Με τρεις νέες ειδικότητες θα λειτουργήσει για το σχολικό έτος 2013-2014 η ΕΠΑ.Σ. Μαθητείας ΟΑΕΔ Μεσολογγίου (Πάροδος Σταυροπούλου, τηλ 26310 51013, 55788). Στις ειδικότητες αυτές θα εισαχθούν συνολικά 75 μαθητές – τριες.

 Ειδικότητες της ΕΠΑ.Σ. Μαθητείας Μεσολογγίου:

1)      Μαγειρικής Τέχνης (25 μαθητές - τριες)

2)      Τεχνίτες Υποστήριξης Συστημάτων Η/Υ (25 μαθητές - τριες)

3)      Υπαλλήλων Διοικητικών Καθηκόντων (25 μαθητές - τριες)

             Οι πιο πάνω σχολές ανήκουν στην Δευτεροβάθμια Επαγγελματική Εκπαίδευση (Ν.3475/06) είναι ΕΠΑ.Σ. που λειτουργούν με το σύστημα Μαθητείας, η φοίτηση σ' αυτές διαρκεί δύο (2) χρόνια (4 εξάμηνα) και παρέχεται εντελώς δωρεάν.

             Οι αιτήσεις των υποψηφίων για την ειδικότητα της επιλογής τους ξεκινούν από τις 17/06/2013 και λήγουν στις 30/08/2013, τις εργάσιμες μέρες και το ωράριο λειτουργίας της σχολής για τις αιτήσεις είναι από 8:30 έως και 15:00.

             Δικαίωμα εγγραφής στην Α' τάξη έχουν όσοι κατέχουν ενδεικτικό τουλάχιστον Α' Τάξης Λυκείου Γενικού ή Επαγγελματικού ή Α' Τάξης ΤΕΕ ή Α' Τάξης Εσπερινών Γενικών Λυκείων ή ΤΕΛ ή Ενιαίων Λυκείων ή είναι κάτοχοι πτυχίου ΤΕΕ, ΕΠΑΛ ή ΕΠΑΣ για την απόκτηση άλλης ειδικότητας.

Οι υποψήφιοι θα πρέπει να έχουν γεννηθεί τα έτη 1990 έως 1997 (έως 23 ετών).

 Η αίτηση εγγραφής θα πρέπει να συνοδεύεται από τα εξής δικαιολογητικά:

1)      Τίτλος σπουδών (πρωτότυπο ή φωτοτυπία επικυρωμένη) ή Πιστοποιητικό Σπουδών ή οποιονδήποτε άλλο σχολικό τίτλο που να αποδεικνύει τη μαθητική κατάσταση του υποψηφίου.

2)      Πιστοποιητικό γέννησης (Δήμου ή Κοινότητας) ή επικυρωμένο αντίγραφο ταυτότητας.

3)      Εκκαθαριστικό εφορίας κηδεμόνα

4)      Πρωτότυπο Πιστοποιητικό Οικογενειακής Κατάστασης του τελευταίου τριμήνου της Ανώτατης Συνομοσπονδίας Πολυτέκνων Ελλάδας (για τους πολύτεκνους)

5)      2 φωτογραφίες

             Η επιλογή των μαθητών γίνεται με το βαθμό Τίτλου Σπουδών και με κοινωνικά κριτήρια. Εάν κατά την ως άνω περίοδο υποβολής αιτήσεων προκύψει αριθμός αιτήσεων υποψηφίων μεγαλύτερος του προβλεπόμενου από την εγκύκλιο αριθμού, τότε θα ακολουθηθεί διαδικασία επιλογής και έκδοσης αποτελεσμάτων, μετά από μοριοδότηση συγκεκριμένων κριτηρίων.

 Οι απόφοιτοι των ΕΠΑ.Σ. Μαθητείας έχουν τη δυνατότητα:

1)       Άμεσης πρόσβασης στην αγορά εργασίας με την απόκτηση Πτυχίου Επιπέδου ΙΙΙ

2)      Εγγραφής στην Β' Τάξη Επαγγελματικού Λυκείου

3)      Εγγραφής στο Γ' εξάμηνο των ΙΕΚ, αντίστοιχης ειδικότητας.

Διαβάστε περισσότερα

Άρχισαν διαξιφισμοί του Δημάρχου Μεσολογγίου με τα μέλη της Σ.Ε. του τοπικού ΣΥΡΙΖΑ!

Απάντηση του Δημάρχου Ιεράς Πόλεως Μεσολογγίου προς τα μέλη της Σ.Ε. του τοπικού ΣΥΡΙΖΑ

Με έκπληξη πληροφορήθηκα μέσω τοπικών site, την «ΑΠΟΦΑΣΗ ΣΥΡΙΖΑ ΜΕΣΟΛΟΓΓΙΟΥ ΓΙΑ ΤΟ ΘΕΜΑ ΤΟΥ ΤΕΙ», παρ’ όλο που το μεγαλύτερο μέρος αυτής δεν αναφέρεται στο σημαντικό αυτό πολιτικό ζήτημα, καθώς αναλώνεται σε προσωπική επίθεση σε βάρος μου, ενώ είναι ολοφάνερο πως στοχεύει στις επερχόμενες δημοτικές εκλογές.

Παρ’ όλα επιλέγω να απαντήσω επί της ουσίας, καταθέτοντας και συγκεκριμένη πρόταση.

1^ον ) Ένας σοβαρός πολιτικός φορέας και δει της Αριστεράς που θέλει αύριο να κυβερνήσει, δεν ασκεί κριτική περιμένοντας το προεδρικό διάταγμα που «τυχαία» δημοσιεύτηκε την ίδια μέρα έκδοσης της ανακοίνωσης αυτής. Το κάνει στη διάρκεια του αγώνα, γιατί σκοπός του πρέπει να είναι να καταστεί αυτός νικηφόρος (εκτός και αν δεν ήταν αυτός ο στόχος σας κ.κ. συντάκτες της ανακοίνωσης…).

Αν ως ηγέτες του τοπικού ΣΥΡΙΖΑ είχατε διαπιστώσει πριν από περίπου τρεις μήνες ότι «στραβά αρμενίζαμε», τότε θα έπρεπε - τότε και όχι τώρα - είτε να μας υποβάλετε τις δικές της «αποτελεσματικές προτάσεις» για να «έρθουμε στον ίσιο δρόμο», είτε να μας καταγγείλετε γιατί έτσι όπως πορευόμασταν είχαμε «εγκλωβιστεί» και επομένως είχατε πολιτική ευθύνη να «απεγκλωβίσετε» το λαό από τη δική μου καταστροφική πολιτική. Δεν πράξατε το παραμικρό (υπάρχουν και τα πρακτικά του Δημοτικού Συμβουλίου για του λόγου το αληθές), υπογράφατε προσωπικά δήθεν συμπαραστεκόμενοι στον αγώνα μας και τώρα κατόπιν εορτής χύνετε προσωπική χολή για δημιουργία εντυπώσεων.

Αλήθεια κ.κ. συντάκτες της ανακοίνωσης, γιατί αναμένατε το εν λόγω ΦΕΚ για να ασκήσετε κριτική, αφού γνωρίζατε πως το μόνο που θα καθορίζονταν μέσω αυτού ήταν η έδρα του νέου ΤΕΙ; Η ουσία του σχεδίου «Αθηνά» είχε κριθεί όταν ψηφίστηκε η αντίστοιχη τροπολογία στη Βουλή και τότε υπήρξε «σιγή ιχθύος» από την πλευρά σας. Περιμένατε αυτή την κατ’ εσάς «μικροπολιτική επένδυση», την οποία υποστήριζε δημόσια ως ρεαλιστική διεκδίκηση τόσο η διοίκηση του ΤΕΙ Μεσολογγίου όσο και δικός σας τοπικός Βουλευτής για να μιλήσετε; Μήπως και αυτοί ασκούσαν μικροπολιτική και «αποκοίμισαν» την τοπική κοινωνία όπως εγώ;

2^ον) «Ο αγώνας δεν είχε πανδημοτικά χαρακτηριστικά», ενώ τον πολιτικό τόνο έδιναν οι «τοπικιστικές κορώνες». Καλά σε άλλο δήμο ήσασταν; Επί δυο μήνες συνεχώς ήμασταν στους δρόμους, με κοινό πλαίσιο με τους δήμους Αγρινίου και Ναυπακτίας και όλους τους συλλογικούς φορείς του Νομού. Θυμίζω τις κινητοποιήσεις, γιατί φαίνεται πως λόγω προσωπικής εμπάθειας έχετε πάθει και αμνησία. Γέφυρα Χ. Τρικούπης, ταυτόχρονα συλλαλητήρια σε Μεσολόγγι, Ναύπακτο, Αγρίνιο, συγκέντρωση στη Βουλή (η μεγαλύτερη όλων των εποχών), κλείσιμο εθνικής οδού, ξύλο και δακρυγόνα στο Θεοξένεια, μεγάλη συγκέντρωση την επομένη στην κεντρική πλατεία, 10ήμερη απεργία πείνας, κινητοποίηση στην Εφορεία, νέα συγκέντρωση στην κεντρική πλατεία τρεις μέρες μετά, κινητοποίηση την 25^η Μαρτίου. Τέσσερα Δημοτικά Συμβούλια, πλήθος συσκέψεων με όλους σας, ανοιχτές γενικές συνελεύσεις που και με δική σας ευθύνη γίνονταν «μπάχαλο».

Όλα αυτά ήταν «δημόσιες σχέσεις με κομματανθρώπους υπουργείων»; Υπάρχει κάποιος που να αμφισβητεί ότι έγιναν οι περισσότερες και μαζικότερες κινητοποιήσεις από τη μεταπολίτευση στην πόλη μας και μάλιστα σε κοινωνικές συνθήκες που δεν είναι ευνοϊκές;

Όσο για το πολιτικό πλαίσιο του αγώνα, αναζητήστε πόσα άλλα δημοτικά συμβούλια έλαβαν και υποστήριξαν συνολικά θέση ενάντια στο σχέδιο «Αθηνά». Ελάχιστα. Στην πλειοψηφία τους παζάρευαν τμήματα και σχολές. Εμείς δεν παζαρέψαμε, αγωνισθήκαμε και θα συνεχίζουμε να αγωνιζόμαστε για την αυτονομία του ΤΕΙ Μεσολογγίου, που η εξαφάνιση του από τον ακαδημαϊκό χάρτη ήταν κεντρική κυβερνητική επιλογή του σχεδίου «Αθηνά».

Αν δεν το έχετε ακόμη καταλάβει, συγκρουστήκαμε με τον σκληρό πυρήνα της κυβερνητικής πολιτικής και γι’ αυτό επιχείρησαν τη συντριβή μας. Αν ήταν για κάποιο μικρό τοπικιστικό αίτημα θα μας το είχαν δώσει απλόχερα. Φαντασθείτε όμως να βγει φταίχτης ο δήμαρχος Ιερισσού, διότι ενώ αγωνίζεται τα μεταλλεία προχωρούν ή εγώ να καταγγείλω την τοπική ΕΛΜΕ, την τοπική ΑΔΕΔΥ και το Εργατικό Κέντρο Μεσολογγίου γιατί δεν ανέτρεψαν τα νομοσχέδια για τις απολύσεις, τις ελαστικές εργασιακές σχέσεις κ.α. Δεν θα ήμουν τότε πολιτικά αστείος;

Δεν συνεχίζω και σας προτείνω είτε να μας εκφράσετε την κριτική σας στο Δημοτικό Συμβούλιο του Ιουνίου, το οποίο θα συζητήσει το όλο θέμα και θα λάβει αποφάσεις γι’ αυτό, είτε να διοργανώσετε εσείς εκδήλωση δημοσίου διαλόγου για το ζήτημα αυτό, όπως πράξατε για το θέμα της ιδιωτικοποίησης των Αλυκών.

Όσο για τις επερχόμενες δημοτικές εκλογές, μη βιάζεστε και κυρίως μη χρησιμοποιείτε ως τακτική την πρακτική του δικομματισμού που καταγγέλλατε. Να θυμάστε πως οι ψεύτικες διαχωριστικές γραμμές και οι τεχνητές αντιπαραθέσεις δεν πείθουν. Η κοινωνία θα αποφασίσει ξανά και όχι οι «κομματάνθρωποι» των παρασκηνιακών διαβουλεύσεων.

Διαβάστε περισσότερα

Το Νοσοκομείο Μεσολογγίου αργοπεθαίνει, η ζωή μας μπαίνει σε κίνδυνο.

ΠΡΟΣΚΛΗΣΗ

Το Νοσοκομείο Μεσολογγίου αργοπεθαίνει, η ζωή μας μπαίνει σε κίνδυνο.

Την Τετάρτη 12 Ιουνίου 2013 στις 8:00 το απόγευμα ,

στην κεντρική Πλατεία Μεσολογγίου σας προσκαλούμε

στην παρέμβαση του ΣΥΡΙΖΑ ΕΚΜ για το Νοσοκομείο.

Θα παραβρεθούν ομιλητές από τον χώρο της Υγείας.

Θα ακολουθήσει ανοικτός διάλογος.

ΜΑΣ ΑΦΟΡΑ ΟΛΟΥΣ

Διαβάστε περισσότερα

ΑΥΤΟ ΤΟ ΟΛΟΚΑΥΤΩΜΑ, ΥΠΗΡΞΕ;

Του Ν. ΜΠΟΓΙΟΠΟΥΛΟΥ*
10 Ιούνη 1944: Οι Γερμανοί μπαίνουν στην κωμόπολη του Διστόμου. Αποκλείουν τις εισόδους και αρχίζουν τις έρευνες στα σπίτια, αναζητώνταςμαχητές του ΕΛΑΣ, χωρίς αποτέλεσμα.
Οι κατοχικές δυνάμεις συγκεντρώνουν όλους τους κατοίκους και ξεχωρίζουν 114 άνδρες και 114 γυναίκες, αρκετές μαζί με τα μωρά τους. Η σφαγή είναι ολοκληρωτική. Στη συνέχεια πυρπολούν τα σπίτια. Το Δίστομο ξεκληρίζεται.
Στα πτώματα, πάνω στα άψυχα κατακρεουργημένα κορμιά, έχει απομείνει αποτυπωμένη η ανείπωτη θηριωδία.
Ο Παναγιώτης Περγαντάς του Θωμά, 22 χρόνων τότε, αφηγείται (η καταγραφή της μαρτυρίας έγινε από τον Στάθη Σταθά):
«Κατά τις δέκα το πρωί στις 10 Ιουνίου 1944 μέρα Σάββατο κατέβηκα από το πατρικό μου και πήγα στο καφενείο του Μαράλιου. Καθόμουνα με δυο – τρεις άλλους. Περνάει από κει το μικρό ανιψάκι μου, ο Γιάννης της αδερφής μου Φρόσως Σταθά, το γένος Περγαντά. Το φώναξα και του έδωσα μια ρουφηξιά ούζο. Υστερα έφυγε να παίξει. Σε λίγο ακούμε φωνή τρομαγμένη “έρχονται οι Γερμανοί”. Πεταχτήκαμε και μέσα από το στενό του Μάριου προς τα Μεσινά ανέβηκα στου Καρσνά το ρέμα, προς τα λακκώματα. Εκεί έμεινα και είχα στραμμένη την προσοχή μου στο χωριό με αγωνία. Είδα (…) ώσπου όταν βασίλεψε ο ήλιος κι έπαιρνε να νυχτώσει οι γερμανικές φάλαγγες τράβηξαν για τη Λιβαδειά.
Τότε κατεβαίνω κι εγώ προς το χωριό. Φτάνω σε απόσταση διακόσια μέτρα από τα πρώτα σπίτια. Το σπίτι της αδερφής μου Φρόσως ήταν στην άκρη. Ακούω μια γυναικεία φωνή να σκούζει, να οδύρεται, να θρηνολογεί. Ηταν η μάνα μου. Φτάνω τρέχοντας και τι να δω! Την αδερφή μου κομματιασμένη, βιασμένη, κατακρεουργημένη. Κατασκισμένα ρούχα και σάρκες είχαν γίνει ένα. Το αίμα έτρεχε από τα σκέλια της. Τα βυζιά της κατασφαγμένα, φέτες. Το πρόσωπό της παραμορφωμένο και σ’ όλο το σώμα σημάδια άγριας πάλης. Δίπλα της σε μια κούνια το μικρό κορίτσι της τη Ζωή, εφτά μηνών, το είχαν ξεκοιλιάσει, του είχαν κόψει το λαιμό και κρέμονταν τα λαρύγγια του στο στήθος μπλεγμένα με τα βγαλμένα έντερα.
Το αγόρι της, αυτό που το πρωί του έδωσα λίγο ούζο στο καφενείο, έτρεξε να κρυφτεί στο διπλανό σπίτι του Νταγιαλή. Οι εγκληματίες το κυνήγησαν και το εκτέλεσαν τινάζοντάς του τα μυαλά στον αέρα κάτω από τη σκάλα. Επίσης και το άλλο κορίτσι της ίδιας αδερφής μου, την Ελένη, εφτά χρονών, το έσφαξαν κι αυτό. Τέλος, ο πεθερός της αδερφής μου εκτελέστηκε μπροστά στη Δημαρχία μαζί με τον Θανάση Πανουργιά.
Την επομένη το πρωί τους θάψαμε όλους σε ομαδικό τάφο μπροστά στην αυλή του σπιτιού τους».
Για το Δίστομο, ένα από τα πολλά ελληνικά ολοκαυτώματα που προκάλεσαν οι χιτλερικές ορδές, ο ιστορικός Τάκης Λάππας, στο βιβλίο του «Η σφαγή του Διστόμου», περιγράφει:
«Σαν και τούτο το κακό άλλο δεν ξαναγίνηκε… Τα βρέφη μέσα στις κούνιες τους και στο βυζί της μάνας τους, οι γκαστρωμένες, οι γέροντες, οι γερόντισσες, οι μάνες με τα παιδιά στην αγκαλιά τους…».
Για την ίδια σφαγή ο Δημήτρης Γατόπουλος, στο βιβλίο του «Ιστορία της Κατοχής», σημειώνει:
«Ιδού τώρα και τα επισημότερα στοιχεία της μεγάλης τραγωδίας, η έκθεσις του κατοχικού νομάρχου Βοιωτίας Ιωάννου, η έκθεσις του τότε νομάρχου Ιω. Γεωργόπουλου. Στην “έκθεσή” του στο υπουργείο Εσωτερικών σημειώνει και τα εξής. “Από δύο ημερών διανύω τας δραματικοτέρας της ζωής μου. Τα συμβαίνοντα εις την περιφέρειαν κατά τας δύο τραγικάς αυτάς ημέρας υπερβαίνουν και αυτήν τη νύχτα του Αγίου Βαρθολομαίου και αυτούς τους σικελικούς εσπερινούς… Λυσσαλέα η αγριότης δεν εφείσθη ούτε των νηπίων, τα οποία άταφα έτι σφίγγονται σπασμωδικώς στοργικά εις τους άψυχους κόλπους των μητέρων”».
Αυτή είναι η σχέση του ναζισμού με την Ελλάδα. Αυτή είναι η μόνη σχέση που μπορεί να έχει ο ναζισμός με την πατρίδα μας και με όλη την ανθρωπότητα. Αυτή είναι η κτηνωδία που εκπροσωπεί ο ναζισμός. Τότε, σήμερα και πάντα. Αυτές είναι οι «πατριωτικές» καταβολές των νεοναζιστικών αποβρασμάτων που μαγαρίζουν τον τόπο.

Από το περιοδικό «Χρυσή Αυγή» (τεύχος 34, 1988, σ. 7) και από το άρθρο με τίτλο «ΙΣΤΟΡΙΑ ΤΟΥ ΕΘΝΙΚΟΣΟΣΙΑΛΙΣΜΟΥ. ΣΥΝΟΨΗ ΤΩΝ ΙΔΕΟΛΟΓΙΚΩΝ ΘΕΣΕΩΝ ΤΗΣ ΧΡΥΣΗΣ ΑΥΓΗΣ», αντιγράφουμε:
«Τα SS αποτέλεσαν τον πρώτο συνειδητό Ευρωπαϊκό Στρατό υπερασπιστή της Φυλής και του πολιτισμού της, υπήρξαν οι αριστείς του Αίματος και της Τιμής, οι φορείς του ηρωικού πνεύματος των ιπποτώνκαι της Αρίας παραδόσεως. Τα SS περιέλαβαν στις τάξεις τους το εκλεκτότερο άνθος της Ευρωπαϊκής Νεολαίας όλων των εθνικοτήτων και είναι εκείνα που έδωσαν μέχρις εσχάτων τη μάχη του Πολιτισμού κατά της βαρβαρότητας, μάχη που την πλήρωσαν βαρύτερα από οιονδήποτε άλλον με ακριβό φόρο Αρίου Αίματος. Είναι γεγονός ότι τα SS υπήρξαν οι τελευταίοι υπερασπιστές της Ευρώπης που κατέρρεε και όταν οι άλλοι επρόδιδαν, αυτοί έπιπταν μέχρις ενός στον υπέρ όλων Αγώνα. Αυτή την ευγενή τάξη των μαχητών κατασυκοφάντησαν και διέβαλαν οι δημοκράτες και μπολσεβίκοι συστηματικά μετά το τέλος του πολέμου. Διότι γνώριζαν πως αν η αλήθεια πρόβαλε στο φως ο Εθνικοσοσιαλισμός θα ξανάνθιζε στην Ευρώπη».
Είναι κι αυτή μια από τις «ιδεολογικές θέσεις» των χρυσαυγιτών:
Πως τα SS, αυτά τα τάγματα της φρίκης και του εξανδραποδισμού, αυτά τα ανθρωποειδή του ναζισμού που κατέσφαξαν το Δίστομο, ήταν το «εκλεκτότερο άνθος» των «ιπποτών» και της «ευγενούς τάξης των μαχητών»…
Ο υμνητής του ναζισμού, ο φυρερίσκος της «Χρυσής Αυγής», ο Ν. Μιχαλολιάκος, στο βιβλίο του με τίτλο«Για μια μεγάλη Ελλάδα σε μια ελεύθερη Ευρώπη», ανάμεσα στα άλλα «πατριωτικά» που αναφέρει μιλά και για τα WAFFEN SS. Αυτές ακριβώς τις ορδές των στυγνών δολοφόνων που κατέσφαξαν το Δίστομο, τις περιγράφει σαν… «Μήνυμα Φωτεινό» στην Ελλάδα και την Ευρώπη!
Αντιγράφουμε από τη σελίδα 46 του ναζιστικού οχετού:
«Η Ελλάδα στη διάρκεια του πολέμου, χωρίς να έχει την ευθύνη γι’ αυτό, η ευθύνη ανήκει στην Ιταλία, ήταν από την πλευρά των συμμάχων. Σήμερα θα πρέπει επιτέλους χωρίς φόρτιση συναισθηματική να προβληματισθούμε σοβαρά εάν αυτή ήταν η σωστή επιλογή. Ο Γερμανικός Εθνικοσοσιαλισμός και η Νέα Ευρώπη των WAFFEN SS ήταν ένα Μήνυμα Φωτεινό σε μία σκοτεινή εποχή, που πιστεύω πως ο ελληνισμός θα έπρεπε να έχει δεχτεί».
*Δημοσιεύθηκε στο “ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗ” την Τρίτη 11 Ιουνίου 2013

Διαβάστε περισσότερα

Η ΕΕ οργανώνει το ξεπούλημα του νερού

Τάσος Σαράντης

H Ελλάδα προχωράει στην ιδιωτικοποί­ηση των εταιρειών ύδρευσης, η Πορτογαλία δέχεται πιέσεις να εκποιήσει την εθνική εταιρεία του νερού Aguas do Portugal και στην Ιταλία η Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα (ΕΚΤ) και η Ευρωπαϊκή Επι­τροπή πιέζουν για την ιδιωτικοποίηση του νε­ρού, ακόμη και αν με ένα εθνικό δημοψήφισμα τον Ιούλιο του 20ΐι ο λαός της Ιταλίας απέρριψε αυτό το ενδεχόμενο με ποσοστό 95%.

Τον περασμένο Φεβρουάριο η εκπομπή της γερμανικής δημόσιας τηλεόρασης «Monitor» παρουσίασε μια έρευνα για τις πιέσεις που ασκεί η Ευρωπαϊκή Επιτροπή στις χώρες-μέλη της Ε.Ε. για να ιδιωτικοποιήσουν τις υπηρεσίες ύδρευσης. Το ρεπορτάζ αναφέρεται στην περιοχή Pacos de Ferreira της Πορτογαλίας όπου επιβλήθηκε η ιδιωτικοποίηση και μέσα σε λίγα χρόνια τα τιμολόγια αυξήθηκαν κατά 400%, ενώ συνεχίζουν να απογειώνονται με μια αύξηση 696 κάθε χρόνο. Στη συνέχεια, η έρευνα μεταφέρε­ται στις Βρυξέλλες και παρουσιάζει το παράρτη­μα των συμβάσεων που υπέγραψαν η Πορτογα­λία και η Ελλάδα με την τρόικα. Για την Ελλάδα το παράρτημα αναφέρει ότι οι μεγάλες εταιρείες ύδρευσης της Αθήνας και της Θεσσαλονίκης θα πρέπει να πωληθούν και για την Πορτογαλία ότι πρέπει να προωθηθεί η ιδιωτικοποίηση της εθνικής εταιρείας νερού.

Πρόσφατα, η Ευρωπαϊκή Επιτροπή, μέσω – του επιτρόπου Εσωτερικής Αγοράς και Υπη­ρεσιών, Μισέλ Μπαρνιέ, επέφερε ένα ακόμη μεγάλο πλήγμα με μια νέα πρόταση για την απο­καλούμενη «Οδηγία παραχωρήσεων» που υπο­κρύπτει το άνοιγμα της αγοράς για την παροχή νερού. Η πρόταση για την υιοθέτηση αυτής της Οδηγίας εμφανίζεται αναγκαία για τη ρύθμιση του τρόπου με τον οποίο οι δημόσιες αρχές των κρατών-μελών μπορούν να αναπτύσσουν συ­νεργασίες με τον ιδιωτικό τομέα για την παροχή υπηρεσιών γενικού οικονομικού συμφέροντος, δεδομένης της απουσίας συγκεκριμένων κανό­νων που να διέπουν την ανάθεση των συμβάσεων αυτών, με αποτέλεσμα να υπάρχουν φαινό­μενα όπως αυτά της απάτης, της ευνοιοκρατίας και της έλλειψης διαφάνειας.

«Πραγματικό άνοιγμα τns αγοράς»

Παρόλο που το προτεινόμενο κείμενο επα­ναλαμβάνει ότι καμία διάταξη της Οδηγίας δεν μπορεί να υπονομεύει το σύστημα ιδιοκτησί­ας των κρατών-μελών, κάνει αναφορά και για «ένα πραγματικό άνοιγμα της αγοράς» όσον αφορά το νερό, την ενέργεια, τις μεταφορές και τις ταχυδρομικές υπηρεσίες. Η διατύπωση που χρησιμοποιείται, αλλά και οι συνθήκες που επιβάλλονται από την Οδηγία θα οδηγήσουν τις δημόσιες αρχές να θεωρούν ευκολότερη και με μεγαλύτερη νομική υπόσταση την υποβολή προσφορών για τις συμβάσεις παραχώρησης της ύδρευσης, αντί να παρέχουν οι ίδιες τις υπη­ρεσίες.

Ο ισχυρός επίτροπος Μπαρνιέ μπορεί να δη­λώνει, σε ότι αφορά την Οδηγία, ότι η πολιτική του θα αναδιοργανώσει μόνο την αγορά. Όμως, το ρεπορτάζ του «Monitor» αποκαλύπτει ότι στην ομάδα των εμπειρογνωμόνων που συμ­βουλεύει την Ευρωπαϊκή Επιτροπή για τα θέμα­τα της πολιτικής των υδάτων (Steering Group) συμμετέχουν κυρίως εκπρόσωποι από τη βιομη­χανία του νερού και των συναφών κλάδων και συγκεκριμένα οι γενικοί διευθυντές των μεγαλύ­τερων πολυεθνικών του χώρου. «Το γκρουπ των εμπειρογνωμόνων δεν το επέλεξα προσωπικά εγώ» δηλώνει ο Μπαρνιέ σε σχετική ερώτηση. «Αν με ρωτάτε αν θα έπρεπε να είναι αυτό το γκρουπ πιο ισορροπημένο, απαντάω ναι», λέει όταν ο δημοσιογράφος του διαβάζει τη λίστα των συμμετεχόντων.

Η Heide Riihle, ευρωβουλευτής των Ευρω­παίων Πρασίνων, ειδικευμένη σε ζητήματα νερού, έχει μελετήσει προσεκτικά την πρότα­ση. Πιστεύει ότι η Επιτροπή είναι κοντά στην επίτευξη του στόχου της ιδιωτικοποίησης του νερού: «Η πολιτική παραχώρησης δεν το κά­νει άμεσα, δεν ανοίγει την πόρτα άμεσα στην ιδιωτικοποίηση του νερού, το κάνει από την πίσω πόρτα. Έτσι, ανοίγει την πιθανότητα της εισόδου στην αγορά των ιδιωτικών εταιρειών», επισημαίνει.

Εντούτοις, η ιδιωτικοποίηση του νερού δεν αποτελεί μια πρόσφατη στρατηγική της Ευρω­παϊκής Επιτροπής που προέκυψε με την κα­τάθεση της προαναφερόμενης οδηγίας. Όταν πέρσι αποκαλύφθηκε ότι οι πιστωτές της Ελλά­δας και της Πορτογαλίας -η Ε.Ε., η Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα και το Διεθνές Νομισματικό   Ταμείο- πιέζουν τις δύο χώρες να πουλήσουν τις δημόσιες επιχειρήσεις νερού, δόθηκε στη δημοσιότητα μία απάντηση που εκδόθηκε από την  Ευρωπαϊκή Επιτροπή σε επιστολή της Μη Κυβερνητικής Οργάνωσης Food & Water Europe και της Ευρωπαϊκής Ομοσπονδίας Συνδικάτων  Δημόσιων Υπηρεσιών, στην οποία αποδεικνύ­εται ότι ευνοεί την ιδιωτικοποίηση του νερού: «Η Επιτροπή θεωρεί ότι η ιδιωτικοποίηση των επιχειρήσεων κοινής ωφελείας, συμπεριλαμβα­νομένων των επιχειρήσεων ύδρευσης, μπορεί να προσφέρει οφέλη για την κοινωνία όταν γίνεται προσεκτικά», αναφερόταν στην απάντηση, ανα­γνωρίζοντας παράλληλα ότι «την ίδια στιγμή, η ή    δημόσια πρόσβαση σε βασικά αγαθά πρέπει να    διασφαλιστεί».

«Δωράκια»

Από την πλευρά τους, οι πολυεθνικές του νερού κάνουν ό,τι περνάει από το χέρι τους για να προσεγγίσουν τους ευρωπαϊκούς φορείς χά­ραξης πολιτικής. Χαρακτηριστικό παράδειγμα  αποτελεί η πρόσκληση που απέστειλε τον πε­ρασμένο Μάρτιο η ισπανική εταιρεία ύδρευσης  Agbar, (μέλος του ομίλου Suez Environment)- προς ορισμένους ευρωβουλευτές, να επισκεφθούν τις εγκαταστάσεις της στη Βαρκελώνη, πληρώνοντας τα έξοδα του ταξιδιού και της διαμονής, γεγονός που προκάλεσε τις αντιδράσεις ισπανικών οργανώσεων και του Ευρωπαϊκού  Κινήματος Νερού.

 Μάλιστα, σε ανοιχτή επιστολή τους προς τους  ευρωβουλευτές οι τελευταίοι τους εξηγούσαν  γιατί η αποδοχή μιας τέτοιας πρόσκλησης από την πλευρά τους δεν είναι «απλώς μια ωραία    ευκαιρία για ένα υπέροχο ταξίδι στην όμορφη Βαρκελώνη», αλλά και ση μαντική υποστήριξη  εις βάρος των λαών, σε όσους συνιστούν λόμπι     σε επίπεδο Ε.Ε. για την εμπορευματοποίηση του νερού και ένα νέο κύμα ιδιωτικοποιήσεων σε  όλες τις χώρες που μαστίζονται από το χρέος.

Οι αναλυτές εκτιμούν την αξία της αγοράς νε­ρού στην Ε.Ε. σε ποσό που ανέρχεται σε τριψήφια δισεκατομμύρια. Μεγάλες εταιρείες, όπως η Thames Water και Veolia, καθώς και οι γερμα­νικές εταιρείες RWE και Gelsenwasser, απλώς περιμένουν να υπάρξει ιδιωτικοποίηση. Κι όμως, η ιδιωτικοποίηση του νερού σπάνια έχει τα ανα­μενόμενα αποτελέσματα, όπως επιβεβαιώνει μια μελέτη του 2010 από το Πανεπιστήμιο της Βαρκελώνης, αφού σε αρκετές περιπτώσεις η ποιότητα του νερού υποβαθμίστηκε και η τιμή του ακρίβυνε.

Δημοσιεύτηκε στην  ΕΦΗΜΕΡΙΔΑ ΤΩΝ ΣΥΝΤΑΚΤΩΝ 9/6/13  με πρωτότυπο τίτλο ”Ο ρόλος της Ευρωπαϊκής Επιτροπής”

Διαβάστε περισσότερα