Γράφει ο ηθοποιός Αντώνης Καφετζόπουλος «Προς κύριαν Μενδώνην

«Γράφει ο ηθοποιός Αντώνης Καφετζόπουλος:
  «Προς κύριαν Μενδώνην
Να σας πω δυο κουβέντες για το θέμα της εξαπάτησης. Είμαι ειδικός.
Όλοι οι καλλιτέχνες είμαστε εξαπατητές. Μάλιστα όσο καλύτερα εξαπατήσουμε το κοινό μας τόσο περισσότερο θα γνωρίσουμε δόξα, χειροκροτήματα, αποθέωση – και γιατί όχι, κάποιες φορές γενναία οικονομική ανταμοιβή.
Η διαφορά – που ως φαίνεται δεν σας είναι και πολύ σαφής – είναι ότι εμείς πριν επιδοθούμε στην τέχνη της εξαπάτησης το δηλώνουμε φαρδιά πλατιά: «στο ρ ό λ ο του Άμλετ ο Χ. Ψ.», ή «Μόμπι Ντικ, η φάλαινα», μ υ θ ι σ τ ό ρ η μ α, «η Κάλπικη Λίρα» κινηματογραφική τ α ι ν ί α. Και ούτω κάθε εξής.

Έτσι, γνωρίζει ο εκ των προτέρων εξαπατούμενος – τίμια πράματα – ότι θα ε π ι δ ι ώ ξ ο υ μ ε να τον εξαπατήσουμε, με αποτέλεσμα, αν το πετύχουμε για μερικές στιγμές π.χ. στη διάρκεια μιας παράστασης, να δώσουμε το έναυσμα στη φαντασία του «εξαπατηθέντος» να συμπληρώσει αυτά που ελλειπτικά παρουσιάζουμε στη σκηνή και να φτιάξει μέσα του έναν μη-πραγματικό αλλά πολύ ισχυρό σε συμβολισμό κόσμο. Λέγεται «τέχνη». Και – αν είναι άξια λόγου – κάνει τον εξαπατηθέντα να φύγει χαρούμενος ή/και προβληματισμένος ή/και συγκινημένος ή/και «χτυπημένος απο την ομορφιά». Εν παση περιπτώσει να μην κλαίει τα λεφτά που έδωσε στο ταμείο. [μια και είστε του αρχαίου πιο πολύ παρά του σύγχρονου πολιτισμού, σας συστήνω να (ξανά)διαβάσετε τη θαυμάσια περιγραφή του Ξενοφώντα στο «Συμπόσιο» του. Τις σελίδες που περιγράφει πως ένας προαγωγός, μια αυλητρίδα-ηθοποιός κι ένας νεαρός συνάδελφος της, αναπαριστούν μια ερωτική σκηνή και την επίδραση που είχε αυτό στους συνδαιτημόνες, αριστούργημα]

Αυτό που υποστηρίζετε ότι πάθατε εσείς λέγεται α π ά τ η (η κοινή). Μην τα μπερδεύετε.
Μάλιστα σε άλλες χώρες οι έχοντες θέσεις ευθύνης παραιτούνται για πολύ μικρότερες αιτίες. (Π.χ.: «τα καλώδια που αγόρασα με τα χρήματα των φορολογουμένων ήταν κακής ποιότητας, με απάτησαν, παραιτούμαι για λόγους ευθιξίας»).

Θα έλεγα ότι σας τη χαρίζουμε, αν δεν είχατε βαρύ παρελθόν. (Δεν έχουμε ξεχάσει πόσο υπονομεύσατε την εφαρμογή του Νόμου Γερουλανου για το σινεμα όταν τα κανατε πλακάκια με κατι παλαιολιθικούς συνδικαλιστές ή την παντελή απουσία σας απο ότι αφορούσε οτιδήποτε άλλο εκτός απο τον μουσειακό πολιτισμό, την προσβλητική απουσία σας απο την ενίσχυση των καλλιτεχνών και των υπολοίπων δραστηριοποιούμενων στις τέχνες (τεχνικοί, βοηθητικοί εργαζόμενοι, επιχειρηματίες, μακρύς ο κατάλογος) που πλήγηκαν αφάνταστα απο την επιδημία (που μάλιστα συνοδεύτηκε απο την ακόμα προσβλητικότερη δήλωση σας ότι όλοι αυτοί δεν έχουν ανάγκη γιατί τα παίρνουν μαύρα…) Ακόμα, θα σας τη χαρίζαμε αν δεν είχατε επιχειρήσει να πετάξετε στις κερκίδες την καυτή πατάτα Λιγνάδη που έτυχε στη βάρδια σας, με δικαιολογίες που δεν έπειθαν ούτε τους αφελέστερους καλοπροαίρετους. Τέλος, μπορεί και να τα καταπίναμε όλα αν δεν δείχνατε αυτό το απεχθές πρόσωπο που πολιτικάντη που προσπαθεί πάση θυσία να σώσει το δέρμα του: μέσα σε δυο-τρεις μέρες πήγατε απο το ένα άκρο του «δεν ξέρω, δεν άκουσα», στο άλλο της μηνυτήριας αναφοράς, της εξαπάτησης απο έναν επικίνδυνο – όπως τώρα λέτε – άνθρωπο και της μεταφοράς σε άλλους της δικής σας ευθύνης να εποπτεύετε. Και μάλιστα να αφήνετε να εννοηθεί ότι μια και γνωρίσατε τον επικίνδυνο 3 μέρες πριν το διορισμό του, κάποιος άλλος, ίσως υψηλότερα ιστάμενος, έλαβε την απόφαση που έχει την υπογραφή σας;

Ντροπή
Κυρια Μενδώνη, θα παρακολουθούσα, σίγουρα όχι με συμπάθεια αλλά με κάποια κατανόηση την προσπάθεια να σώσετε τη δουλειά σας. Άλλωστε δεν θεωρώ ότι η δική σας απομάκρυνση έχει να προσφέρει κάτι ουσιαστικό στο σοβαρότατο θέμα που μας απασχολεί παρ´ εκτός να σημειωθεί ως πύρρεια νίκη των πολιτικών σας αντιπάλων, πράγμα που προσωπικά με αφήνει παγερά αδιάφορο.
Πλην όμως το «όφις με ηπάτησε» έχει απορριφθεί προ πολλού ως αιτία απαλλαγής.
Μ όλα τα παραπάνω έχετε αναδειχτεί σε πολλαπλά βλαβερή παράμετρο για το σύγχρονο ελληνικό πολιτισμό. Έτσι δεν μπορώ παρά να συνταχθώ αυτούς που ζητούν να αποχωρήσετε.

Αν με την ευκαιρία αυτή, του εξοστρακισμού 5-6 τοξικών ανθρώπων στις τέχνες ξεφορτωθούμε κι εσάς το όφελος θα είναι διπλό».

Διαβάστε περισσότερα

Αυξημένος ο κίνδυνος άμεσου θανάτου από έμφραγμα για όσους δεν ασκούνται

 

Οι σωματικά δραστήριοι άνθρωποι, ιδίως όσοι ασκούνται τακτικά, έχουν μικρότερη πιθανότητα να πεθάνουν αμέσως μετά από ένα έμφραγμα, σύμφωνα με μία νέα ευρωπαϊκή επιστημονική μελέτη με τη συμμετοχή Ελλήνων ερευνητών. Η καθιστική ζωή και η έλλειψη άσκησης αυξάνει αντίθετα τον κίνδυνο άμεσου θανατηφόρου εμφράγματος.

Οι ερευνητές, οι οποίοι έκαναν τη σχετική δημοσίευση στο περιοδικό Προληπτικής Καρδιολογίας «European Journal of Preventive Cardiology» της Ευρωπαϊκής Εταιρείας Καρδιολογίας, ανέλυσαν στοιχεία για 28.140 άτομα που είχαν υποστεί έμφραγμα, εκ των οποίων σχεδόν τα 5.000 (ποσοστό 18%) είχαν πεθάνει μέσα σε τέσσερις εβδομάδες μετά το έμφραγμα. Από αυτά τα θανατηφόρα εμφράγματα, σχεδόν δύο στα τρία (62,3%) είχαν οδηγήσει σε άμεσο θάνατο.

Διαπιστώθηκε ότι όσοι άνθρωποι είχαν μέτρια και υψηλά επίπεδα σωματικής δραστηριότητας και άσκησης στον ελεύθερο χρόνο τους, είχαν 33% και 45% μικρότερο κίνδυνο, αντίστοιχα, να πεθάνουν αμέσως μετά το έμφραγμα. Η πιθανότητα θανάτου μέσα στις επόμενες 28 ημέρες ήταν μικρότερη κατά 36% και 28%, αντίστοιχα.

Οι οδηγίες των ειδικών συνιστούν οι υγιείς ενήλικες όλων των ηλικιών να κάνουν τουλάχιστον 150 λεπτά άσκηση μέτριας έντασης την εβδομάδα ή 75 λεπτά μεγάλης έντασης.

Από ελληνικής πλευράς, στη μελέτη συμμετείχαν ο καθηγητής Βιοστατιστικής-Επιδημιολογίας της Διατροφής Δημοσθένης Παναγιωτάκος και η Ματίνα Κούβαρη από το Τμήμα Επιστήμης Διαιτολογίας-Διατροφής του Χαροκόπειου Πανεπιστημίου Αθηνών, καθώς, επίσης, η Χριστίνα Χρυσοχόου της Ιατρικής Σχολής του ΕΚΠΑ και της Α' Καρδιολογικής Κλινικής στο «Ιπποκράτειο».

Διαβάστε περισσότερα

Μπομπ Μάρλεϊ: Το ποδόσφαιρο και η μουσική είναι ελευθερία

 Στις φτωχογειτονιές του Κίνγκστον, ο Μάρλεϊ γνώρισε από τα πρώτα του βήματα τις διακρίσεις. Αφοσιώθηκε σταδιακά στη μουσική και έπαιζε ποδόσφαιρο. Πολύ ποδόσφαιρο.

---

«Το ποδόσφαιρο είναι ελευθερία» έλεγε ο Μπομπ Μάρλεϊ.

Λάτρης της στρογγυλής θεάς και της τρομερής Σάντος του Πελέ, ο πιο δημοφιλής εκπρόσωπος της ρέγκε παγκοσμίως έπαιζε μπάλα όπου μπορούσε, όπου βρισκόταν, πίσω από συναυλιακούς χώρους, σε στούντιο, σε χώρους στάθμευσης, παντού.

Το ρασταφαριανό κίνημα που ο ίδιος οικοδόμησε είχε ως βασικές αρχές την ελευθερία στην έκφραση, τη ράστα κόμμωση, τη χρήση κάνναβης, την κατανάλωση φυτικών τροφών και την κοινωνική αλληλεγγύη. Στόχος του Μάρλεϊ ήταν το κίνημα να γίνει δημοφιλές σε όλες τις κοινωνικές τάξεις της τζαμαϊκανής κοινωνίας, να διαμορφώσει μια διαφορετική οπτική απέναντι στην ζωή, κυρίως όμως να «σπάσει» τα βαθιά ρατσιστικά κατάλοιπα της βρετανικής αποικιοκρατίας.

Στις φτωχογειτονιές του Κίνγκστον, ο Μάρλεϊ γνώρισε από τα πρώτα του βήματα τις διακρίσεις. Δούλεψε ως καθαριστής σε ξενοδοχεία, εργάστηκε μέχρι τα 14 του χρόνια σε σιδεράδικο, όταν παράτησε το σχολείο για να μπορέσει να στηρίξει οικονομικά την οικογένειά του. Αφοσιώθηκε σταδιακά στη μουσική και έπαιζε ποδόσφαιρο. Πολύ ποδόσφαιρο.

Διάβαζε τη Βίβλο, είχε 13 παιδιά, «πάντρευε» θρησκευτικά και μεσσιανικά με επαναστατικά μηνύματα στα τραγούδια του, πάντα φρόντιζε να στηρίζει τους αδύναμους, στήνοντας ένα μεγάλο δίκτυο αλληλεγγύης και προσφοράς στη Τζαμάικα. Έκανε πολλές μουσικές συνεργασίες, άλλαζε συχνά η σύνθεση των συγκροτημάτων, αλλά ποτέ το ύφος και τα μηνύματα που περνούσε μέσα από τα τραγούδια του.

Η αγάπη του για το ποδόσφαιρο δεν κρυβόταν, παρά το γεγονός ότι δεν αγωνίστηκε σε κάποια επαγγελματική ομάδα. Όπου έβρισκε έπαιζε ποδόσφαιρο, ακόμα και με πορτοκάλια και κονσερβοκούτια, σε πάρκα και αλάνες, ενώ όταν ηχογραφούσε έκανε διαλείμματα για να συγκεντρωθεί, παίζοντας μπάλα με τους συνεργάτες του. Ο κολλητός του,  Άλαν Κόουλ, επαγγελματίας ποδοσφαιριστής, εκθείαζε την ποδοσφαιρική του ευφύια και την τεχνική του κατάρτιση.

Από την στιγμή που ο καρκίνος του χτύπησε την πόρτα, η κατάληξη του Μπόμπ ήταν γνωστή. Αν και είχε διαγνωστεί ήδη με μελάνωμα σε εκείνο στο φιλικό που συμμετείχε στο Ρίο ντε Τζανέιρο το 1980, δεν τον είχε εμποδίσει να σκοράρει, κόντρα στον αρχιγκολτζή Σέζαρ Λίμα της Σελεσάο του 1970. Σε αυτή την επίσκεψη στην Βραζιλία ο Μπομπ Μάρλεϊ είχε ζητήσει από τον Σέζαρ Λίμα να τον βοηθήσει στη δημιουργία ενός ποδοσφαιρικού σχολείου στη Τζαμάικα. Ο καρκίνος όμως επιδεινώθηκε και ο Μάρλεϊ την επόμενη χρονιά έφυγε από τη ζωή. Η μουσική του όμως θα μείνει για πάντα στη ζωή μας και στους αγωνιστικούς χώρους.

---

Πηγή: www.rosa.gr

Διαβάστε περισσότερα

“Πέτα τον έξω, ρε Σάββα, να τελειώνουμε. Σε παρακαλώ, παιδί μου”…

Η «επέτειος» της ντροπής: Πριν από 22 χρόνια ο Οτσαλάν έπεφτε στα χέρια των Τούρκων με εμπλοκή της κυβέρνησης ΠΑΣΟΚ – Σημίτη

ΝΙΚΟΣ ΜΠΟΓΙΟΠΟΥΛΟΣ

• facebook.com/mpogiopoulos
• mpog@imerodromos.gr

Στις 15 Φλεβάρη 1999, σαν σήμερα, ο Οτσαλάν έπεφτε στα χέρια των Τούρκων, με εμπλοκή της τότε ελληνικής κυβέρνησης του ΠΑΣΟΚ με πρωθυπουργό τον κ.Σημίτη.

Την επόμενη μέρα, κι ενώ ο ελληνικός λαός είχε σαστίσει μαθαίνοντας τι είχε συμβεί την προηγούμενη νύχτα στην ελληνική πρεσβεία στην Κένυα, τέθηκε στον τότε κυβερνητικό εκπρόσωπο μια ερώτηση που ουδέποτε είχε τεθεί μέχρι τότε σε εκπρόσωπο κυβέρνησης: «Ποιος είναι ο ορισμός που δίνει η κυβέρνησή σας στις έννοιες “φιλότιμο” και “αξιοπρέπεια”;»,ήταν η ερώτηση…

Η απάντηση του κ. Ρέππα, όπως και τότε έτσι και σήμερα, δεν είχε και δεν έχει καμία σημασία. Σημασία έχει ότι εκείνες τις μέρες η Ελλάδα είχε οδηγηθεί με την υπόθεση Οτσαλάν σε τέτοιον κατήφορο, που τίποτα δεν θεωρείτο δεδομένο. Ούτε ακόμα και το τι σημαίνουν λέξεις όπως «φιλότιμο» και «αξιοπρέπεια»…

Ο Οτσαλάν από τα χέρια της Ελλάδας είχε βρεθεί στα χέρια της τουρκικής ΜΙΤ. Και τούτο ενώ δύο μήνες πριν, τα 2/3 της κοινοβουλευτικής ομάδας του ΠΑΣΟΚ (ανάμεσά τους και υπουργοί…), είχαν υπογράψει ψήφισμα με το οποίο καλούσαν τον Οτσαλάν να έρθει στην Ελλάδα για να βρει άσυλο…

Δυο μέρες μετά την παράδοση του ηγέτη των Κούρδων, ο τότε πρωθυπουργός Σημίτης εξέδωσε μια μακροσκελέστατη ανακοίνωση για την υπόθεση Οτσαλάν. Το επισημαίνουμε: Εκείνη η ανακοίνωση του Κ. Σημίτη εκδόθηκε σε μια στιγμή που ο ηγέτης των Κούρδων βρισκόταν ήδη στις τουρκικές φυλακές, με – αν μη τι άλλο – εμφανέστατη την εμπλοκή και τις βαριές ευθύνες της ελληνικής κυβέρνησης σε αυτήν την εξέλιξη.

 

Τι επέλεξε να τονίσει σε κείνη την ανακοίνωση ο κύριος Σημίτης; Επέλεξε, μιλώντας για το «κουρδικό ζήτημα», να δηλώσει: «Είμαστε κατά των ένοπλων ανταρσιών και των πράξεων τρομοκρατίας και βίας»!

«Ένοπλη ανταρσία» (!), λοιπόν, ο αγώνας του κουρδικού λαού για ελευθερία! «Τρομοκρατία και βία» η πάλη των Κούρδων για τη διεκδίκηση των δικαιωμάτων τους! Αυτά ήταν τα λόγια του κυρίου Σημίτη, μόλις δύο 24ωρα από την παράδοση του Οτσαλάν!

Αυτά ήταν τα λόγια που ειπώθηκαν σε μια στιγμή που ολόκληρος ο ελληνικός λαός ένιωθε οργή και ντροπή. Οργή για το κατάντημα της κυβέρνησης, κατάντημα, όμως, για το οποίο η ίδια η τότε κυβέρνηση όχι μόνο δεν ένιωθε ντροπή, αλλά καυχιόταν κιόλας για την αποστολή που εκτέλεσε.

Εξάλλου, στην ίδια εκείνη ανακοίνωση, ο κ. Σημίτης, που θέλοντας να διασώσει εαυτόν είχε θυσιάσει τρεις υπουργούς (Πάγκαλο, Παπαδόπουλο, Πετσάλνικο), ισχυριζόταν ότι:

«Κάναμε το χρέος μας με τον καλύτερο τρόπο, απέναντι στην Ελλάδα και τα συμφέροντά της, απέναντι στο κουρδικό ζήτημα και τον ίδιο τον Οτσαλάν »!

Θα το επαναλάβουμε: Εκείνη η απίστευτη ανακοίνωση του ΠΑΣΟΚ και του πρωθυπουργού Σημίτη είχε εκδοθεί τη στιγμή που οι εικόνες του δέσμιου Οτσαλάν έκαναν το γύρο του κόσμου!

Αν προσπαθούσαμε να γυρίσουμε πίσω το χρόνο στο κλίμα εκείνης της εποχής θα λέγαμε ότι ακόμα κι αν κάποιος (ως υπόθεση εργασίας και μόνο) δεχόταν σαν ειλικρινή την εκδοχή της ελληνικής κυβέρνησης και του ΠΑΣΟΚ ότι δεν ευθυνόταν για την σύλληψη Οτσαλάν από την Τουρκία, το ερώτημα που ετίθετο ήταν: Μετά από εκείνη την ανακοίνωση του πρωθυπουργού Σημίτη, ποιος θα μπορούσε να πιστέψει ότι επρόκειτο για μια «αθώα» κυβέρνηση και όχι για μια «κυβέρνηση – καταδότη», όπως φώναζαν οι διαδηλωτές στους δρόμους της Αθήνας και σε όλες τις πόλεις της χώρας;

Μια κυβέρνηση που

• είχε ήδη στο ενεργητικό της τα «ευχαριστώ» προς τις ΗΠΑ μετά τα Ίμια,
• είχε συνυπογράψει την ελληνοτουρκική συμφωνία της Μαδρίτης κατ’ εντολήν της Ολμπράιτ,
• είχε ήδη αποδεχτεί τη συμφωνία για τη νέα δομή του ΝΑΤΟ που δημιουργούσε νέα αρνητικά δεδομένα όσον αφορά τη «διευθέτηση» των ελληνοτουρκικών προβλημάτων του Αιγαίου,
• είχε φερθεί με το γνωστό τρόπο στην υπόθεση των πυραύλων «S-300» μετά από απαίτηση των Αμερικανών,

ποιος θα μπορούσε να την πιστέψει την ώρα που ο Οτσαλάν έπεφτε στα χέρια των Τούρκων;…

Κανένας δεν πίστεψε τότε την κυβέρνηση Σημίτη. Και τούτο παρότι εκείνες τις πρώτες μέρες δεν είχε γίνει καν γνωστή η έκθεση του πρέσβη της Ελλάδας στην Κένυα. Η έκθεση, δηλαδή, που καταγραφόταν «χαρτί και καλαμάρι» ο ρόλος της κυβέρνησης στην υπόθεση Οτσαλάν .

Η έκθεση του πρέσβη, που ήρθε στο φως περίπου ένα μήνα αργότερα, ήταν αποκαλυπτική: Εκεί, στην έκθεση – ομολογία και αποκάλυψη, καταγραφόταν ότι η εντολή από την Αθήνα προς τον πράκτορα της ΕΥΠ που συνόδευε τον Οτσαλάν στην ελληνική πρεσβεία της Κένυας ήταν: «Σάββα, παιδί μου, πέτα τον έξω»! Αυτή ήταν η εντολή…

Ας θυμηθούμε ορισμένα χαρακτηριστικά αποσπάσματα από την έκθεση του Έλληνα πρέσβη στην Κένυα, του κ. Γ. Κωστούλα, που ήρθε στο φως το Μάρτη του 1999, και στα οποία γίνεται αναφορά στους χειρισμούς του «Μεγάλου τραγουδιστή», των συνεργατών του, στελεχών της ΕΥΠ και κρατικών παραγόντων, που προηγήθηκαν της σύλληψης του Οτσαλάν από τους Τούρκους.

«(…) Συνομιλία με Κιθουρίμα (σσ: Κενυάτης αξιωματούχος), περίεργο τηλεφώνημα Αμερικανού και αναχώρηση δυο επισκεπτών αναφέρονται αμέσως σε κ. Παπαϊωάννου (σσ: διευθυντής διπλωματικού γραφείου υπουργού Θ. Πάγκαλου), οποίος λέγει ότι θα τα μεταφέρει σε «μεγάλο τραγουδιστή», δηλαδή κ. υπουργό (σσ: Θ. Πάγκαλο), και αναλαμβάνει υποχρέωση “να μας τραγουδήσει, αφού ακούσει τραγούδι μεγάλου τραγουδιστή” (…).

Περί ώρα 14.00, κ. Παπαϊωάννου επικοινωνεί με πρεσβεία και εντέλλει υπογράφοντα μεταφέρει με “δεσποινίδα Κατεχάκη”, δηλαδή κ. Καλεντερίδη, σε Οτσαλάν ότι πρέπει ταχύτερο δυνατόν απομακρυνθεί από “εθνικά χρώματα”. Σε ερώτησή μου “και να πάει πού;”, κ. Παπαϊωάννου απαντά ως εξής:

“Μεγάλος τραγουδιστής έχει εκνευριστεί. Κάναμε μια εξυπηρέτηση. Μην μας τη βγάζουν από τη μύτη. Να πάει σαφάρι. Να πάει όπου θέλει. Μακριά από εθνικά χρώματα” (…)

Περί 10.00, κ. Καλεντερίδης επικοινωνεί με αρχηγό του. Τελευταίος μόλις έχει πληροφορηθεί τα περί αιτήσεως ασύλου (σσ: από τον Οτσαλάν ) και εξαγριωμένος απαντά ως εξής: “Να του πεις ότι είναι ηλίθιος. Διέπραξε αθλιότητα. Αυτό που έκανε δεν είναι τίποτα. Δεν ισχύει. Να του πεις να τσακιστεί να φύγει γρήγορα και να πάει όπου θέλει. Εμείς δεν του τάξαμε τίποτα. Πέτα τον έξω, ρε Σάββα, να τελειώνουμε. Σε παρακαλώ, παιδί μου” (…)

Μετ’ ολίγον, κος Διακοφωτάκης απαντά σε τηλέφωνο, σε οποίο “κάποιος ονόματι Μιχάλης” ζητά κ. Καλεντερίδη. Κος Καλεντερίδης προσέρχεται και σε ανοιχτή ακρόαση λέγονται εξής:

“Σάββα άκουσέ με, είμαι ο Τζοβάρας, είναι εδώ τρεις υπουργοί και ο αρχηγός, κρέμονται τρεις υπουργοί από σένα, το καταλαβαίνεις; Να πας αμέσως και να τον πετάξεις έξω με τη βία” (…). Τζοβάρας συνεχίζει:

“Σε παρακαλώ Σάββα, πέτα τα έξω τα μ….πανα να τελειώνουμε. Μπορείς να το κάνεις. Πρόσεξε γιατί αν δεν το κάνεις, όταν έρθεις πίσω θα σε αποστρατεύσουν. Μπορείς να το κάνεις. Είναι τρεις υπουργοί εδώ» (…).

Λίγο αργότερα, μας τηλεφωνεί κ. Παπαϊωάννου και ζητά να “ερευνήσωμε αγορά” ώστε εξευρεθούν ντόπιοι “φουσκωτοί”, δηλαδή, μπράβοι, οποίοι αναλάβουν επιχείρηση βίαιης αποχωρήσεως Οτσαλάν και συνοδών του από κατοικία (…).

Ύστερα, δεχτήκαμε τηλεφωνήματα από κ. Παπαϊωάννου και ΕΥΠ και μας έγινε γνωστό ότι Αθήνα αποφάσισε εδώ έλευση τεσσάρων “φουσκωτών”, οποίοι αναλάβουν επιχείρηση βίαιης απομακρύνσεως (…)».

Αυτά αναφέρονταν μεταξύ άλλων στην έκθεση Κωστούλα. Ωστόσο οι τότε κυβερνώντες έλεγαν ότι πήγαν τον Οτσαλάν στην ελληνική πρεσβεία στην Κένυα για να τον σώσουν. Μόνο που ο Οτσαλάν – σύμφωνα με την έκθεση – «πετάχτηκε έξω» από την ελληνική πρεσβεία. Αλλά απ ‘ έξω ήταν οι Τούρκοι…

Και κάτι ακόμα: Το καλοκαίρι του 2004, στην εφημερίδα «Ελευθεροτυπία» (25/8/2004) αναδημοσιεύτηκε κείμενο της τουρκικής εφημερίδας «Ραντικάλ» στο οποίο γινόταν λόγος για την υπόθεση Οτσαλάν. Στο κείμενο υποστηριζόταν ότι:

«… ο τότε πρεσβευτής των ΗΠΑ στην Αθήνα, Νίκολας Μπερνς, πραγματοποίησε συνάντηση με τον κ. Πάγκαλο, ο οποίος του τόνισε ότι η ελληνική πλευρά επιδιώκει μεν να απομακρύνει από τη χώρα τον Οτσαλάν, αλλά αυτό δεν κατέστη εφικτό μέχρι στιγμής. Τότε – κατά τη “Ραντικάλ” – ο Μπερνς πραγματοποίησε μια κρίσιμη επέμβαση: “Φροντίστε να αποστείλετε τον Οτσαλάν στην Κένυα και τα υπόλοιπα είναι δική μας υπόθεση”, φέρεται ειπείν στον Θ. Πάγκαλο…».

Αυτά έγραφε η «Ραντικάλ» και αναδημοσιεύτηκαν στον ελληνικό Τύπο. Και, βεβαίως, δεν είναι δική μας πρόθεση να τα υιοθετήσουμε. Είναι όμως υπόθεση του καθενός να αναρωτηθεί: Υπήρξε η ευθιξία από τους πρωταγωνιστές εκείνης της ντροπιαστικής υπόθεσης να καταρρίψουν τους ισχυρισμούς των λόγω δημοσιευμάτων;

Τέτοια ευθιξία απέναντι στο συγκεκριμένο δημοσίευμα, δεν υπέπεσε στην αντίληψή μας, κι αν υπήρξε ήταν προφανώς πολύ μικρότερης έντασης από την ένταση με την οποία καταγράφηκε στην συλλογική μνήμη του ελληνικού λαού εκείνο το «Σάββα, παιδί μου, πέτα τον έξω»…

Αυτή η ντροπή, αυτή η μαύρη σελίδα που γράφτηκε σαν σήμερα από τους πρώην «ταγούς» αυτού του τόπου (σσ: πολλοί εξ αυτών πρωταγωνίστησαν σε μια σειρά ακόμα δράματα που ακολούθησαν) δεν θα ξεχαστεί ποτέ. Θα τους κυνηγάει για πάντα.

Το έχουμε ξαναγράψει και θα το επαναλάβουμε: Όποια κι αν θα είναι η τελική κρίση της Ιστορίας, πρώτα και κύρια του κουρδικού λαού, για το πρόσωπό του Οτσαλάν, το γεγονός παραμένει: Από τα χέρια μιας ελληνικής κυβέρνησης, της κυβέρνησης του ΠΑΣΟΚ, ο Οτσαλάν βρέθηκε στα χέρια της Τουρκίας. Κι αυτό, ως στιγμιότυπο της – ελληνικής – Ιστορίας, θα αποτελεί εσαεί κηλίδα ντροπής.  Για εκείνους τους «μεγάλους τραγουδιστές» που δια πράξεων ή παραλείψεων πρωταγωνίστησαν σε αυτή την εξέλιξη.

 

Διαβάστε περισσότερα