Παρακολουθήστε live τον αγώνα μεταξύ ΚΑΕ ΛΑΡΙΣΑ Bread Factory και Γ. Σ. Χαρίλαος Τρικούπης.

Παρακολουθήστε σε #livestream τον αγώνα για το Κύπελλο Ελλάδας μεταξύ ΚΑΕ ΛΑΡΙΣΑ Bread Factory και Γ. Σ. Χαρίλαος Τρικούπης Μεσολογγίου ζωντανά από το Κλειστό Νεάπολης με ώρα έναρξης
⏰ 17.00.

Παρακολουθήστε από εδώ 🔗 LINK -> https://youtu.be/s61JuFmnuLM

Η μετάδοση είναι μια προσφορά της γνωστής αλυσίδας εστίασης Bread Factory

Διαβάστε περισσότερα

Τι συνέβη στον πτυχιούχο του Harvard;

ΚΩΣΤΑΣ ΛΟΥΛΟΥΔΑΚΗΣ (ΙΟΥΛΙΑΝΟΣ)

Ας ξεκινήσω λίγο ανορθόδοξα.

Πάτρα:Μια πόλη με ανεστραμμένη πραγματικότητα…

Μα ας μείνει ημιτελής η φράση μου να αντικρίζει το κενό γιατί αγαπητέ αναγνώστη θα ήθελα να αφεθείς στην εικόνα. Σε αυτήν την απτή δύναμη που θα σου προσφέρει μια αλληλουχία συλλογισμών ικανών να καταστήσουν τα πάντα σαφέστατα.

Αφιέρωσε μόνο δυο λεπτά:

Το έργο υλοποιήθηκε από τον Δήμαρχο Κώστα Πελετίδη την Δημοτική Αρχή μαζί με τους εργαζόμενους του Δήμου Πατρέων, και τα μηχανήματα του Δήμου, χωρίς να χρεωθεί ο δημότης σε εταιρείες μελετών και ιδιώτες εργολάβους. Με κόστος μόνο την αγορά του εξοπλισμού οι κάτοικοι απέκτησαν τον δικό τους καθημερινό πολυχώρο όπου λειτουργούν 5 των παιδικές χαρές, ποδηλατοδρόμοι, υπαίθριοι χώροι με όργανα γυμναστικής, 1 πίστα για pump trump 2 πίστες για παρκουρίστες και skaters ενώ οι χιλιάδες δεντροφυτεύσεις έδωσαν μια άλλη όψη σε όλη την πόλη…

Επιπροσθέτως στην Πάτρα το Παμπελοποννησιακό στάδιο, τα δημοτικά γήπεδα και άλλοι αθλητικοί χώροι, αφού συντηρήθηκαν και ανακαινίστηκαν παραδόθηκαν από τη δημοτική αρχή δωρεάν στους κατοίκους της πόλης. Μάλιστα, τις μελέτες των ιδιωτών που κόστιζαν πιο πολύ και από τα έργα, τις πραγματοποίησαν οι υπηρεσίες του δήμου. 

***

Όμως ας μεταφερθούμε στο Δήμο της Αθήνας ο οποίος διαθέτει ένα Δήμαρχο με βεβαιωμένο βιογραφικό αριστείας από το Harvard, «βαρύ» επίθετο και, επιπλέον, «πόρους» για  πολιτικό μάρκετινγκ. Όπως κατάλαβες αγαπητέ αναγνώστη η αναφορά γίνεται για τον Κώστα Μπακογιάννη, ο οποίος κάνει την προθέρμανση του ως Δήμαρχος Αθήνας. Γιατί δε πιστεύω να αμφιβάλει κανείς για την επόμενη στάση της άριστης σταδιοδρομίας του στο ελληνικό δημόσιο…

Όπως κάθε φιλόδοξος γόνος με λεφτά, που στην πραγματικότητα δεν είναι ευφυέστατος μόνο και μόνο επειδή κατέχει πτυχίο Harvard, αλλά πρέπει να πείσει τον κόσμο ότι είναι, διαθέτει ένα επιτελείο από δηµοσιοσχεσίτες,  ίματζ μέικερς,  και επικοινωνιολόγος οι οποίοι κατέχουν προχωρημένα προπαγανδιστικά κόλπα που επιτρέπουν τον επηρεασμό του δέκτη. Άλλωστε η σύγχρονη πολιτική είναι κυρίως διαμεσολαβημένη, εξαιρετικά δυσανάγνωστη και εξωανθρώπινη, μακριά από την κοινωνική πραγματικότητα κυρίως για να μην συνειδητοποιεί ο κόσμος την καθημερινή του δυστυχία.

Σύμφωνα λοιπόν με την στρατιά των «μεσολαβητών» του Κώστα Μπακογιάννη: «Ο δήμος έχει πλέον έναν νέο ρόλο σε μια νέα εποχή. Καλείται να λειτουργήσει ως καταλύτης μιας ευρύτερης συμμαχίας ανθρώπων, πέρα και πάνω από κόμματα και ιδεολογίες» (lifo.gr/articles/the_athenians/260804/kostas-mpakogiannis-den-ksereis-poso-tha-ithela-na-zei-o-pateras-moy-kai-na-me-exei-dei-dimarxo-tis-athinas).

Σωστά!

Εμείς που επιβάλλεται να είμαστε εύπλαστοι ως το κόκαλο στις βουλές του πτυχιούχου του Harvard  πρέπει να τις απορρίψουμε, ή ακόμα να βάλουμε ένα τέλος στις ιδεολογίες και όλοι μαζί ενωμένοι σαν μια ψυχή να προσχωρήσουμε σε μια συμμαχία που θα μεταμορφώσει την πόλη. Κι αν είναι μαζί μας το φορτηγό της Πρωτοψάλτη, ακόμα καλύτερα…

Και αυτή η συμμαχία δε μπορεί να είναι άλλη από την σύμπραξη δημόσιου και ιδιωτικού τομέα. FONTANA FOUNTAINS,  ΗΛΕΚΤΩΡ ΑΕ,  Ίδρυμα Ωνάση ΤΟΜΗ ΑΒΕΤΕ,  LANDCO ΕΠΕ,  AGROHOUM ΑΕ, την KERGON ΙΚΕ  Green Code – Γ. Χ. Μπακούλας & ΣΙΑ ΕΕ» και βέβαια το A C Laskaridis Charitable Foundation, γνωστό από την χορηγία του παγουρίνου (kathimerini.gr/k/k-magazine/1067291/kostas-mpakogiannis-exi-mines-dimarchos/).

Ειρήσθω εν παρόδω ο Ομίλος Λασκαρίδη δραστηριοποιείται στη ναυτιλία, τα ξενοδοχεία, γύρω από την πλατεία Ομονοίας  στην οποία κυριαρχούν τα νέα  hotels της Λάμψα, το real estate, το λιανεμπόριο,  τις αερομεταφορές με τη συμμετοχή στην Aegean, τα καζίνο. Μάλιστα στις αρχές Σεπτεμβρίου το ελληνικό δημόσιο ενέκρινε την μετεγκατάσταση της «Eλληνικό Καζίνο Πάρνηθας»,(Λασκαρίδης- Κόκκαλης) δηλαδή του Casino Mont Parnes στο Mαρούσι!!! (Περισσότερα για το Deal Λασκαρίδη -Κόκκαλη εδώ:  kathimerini.gr/economy/business/1007220/pos-katelixan-sto-deal-gia-to-kazino-parnithas-oi-oikogeneies-laskaridi-kokkali/).

Ναι, ξέρω τι θα πεις τώρα καλέ μου αναγνώστη…

Πως ένα στοιχείο συνδεθεί με ένα άλλο τότε αλλάζει η σκέψη μας και η όραση μας.

Είσαι όμως καχύποπτος…

Το κριτήριο όμως είναι τόσο απλό που δε πάει ο νους σου…

Να διάβασε την διατύπωση επί του θέματος του κατόχου αριστείας από το Harvard Κώστα Μπακογιάννη: «Εμάς δεν μας ενδιαφέρει τι χρώμα έχει η γάτα, αρκεί να πιάνει ποντίκια. Και βέβαια να μην είναι Ιμαλαΐων. Δεν υπάρχει καλό δημόσιο και κακό ιδιωτικό, και το ανάποδο. Πιστεύουμε στις συμπράξεις των δύο, κι αυτό είναι το μέλλον»

«Τώρα η Ομόνοια μπορεί να γίνει ένα ζωντανό σταυροδρόμι, ένα νέο κέντρο μιας πόλης που αλλάζει Το φροντισμένο γρασίδι γύρω γύρω είναι μια όαση πρασίνου στην τσιμεντένια Αθήνα, ενώ η πλατεία έχει ντυθεί με υλικό που προστατεύει από τη ζέστη και την κάνει πιο υποφερτή το καλοκαίρι. Τώρα όλο και περισσότεροι Αθηναίοι κάνουν εκεί την απογευματινή τους βόλτα. Σε λίγο οι τουρίστες θα κατακλύσουν την πλατεία, της οποίας η αναδιαμόρφωση είναι απλά η αρχή. Πεζόδρομοι και ποδηλατόδρομοι (σ.σ λόγω και του «Μεγάλου Περιπάτου) μήκους 6,8 χμ θα δημιουργηθούν. 50.000 τμ θα αποδοθούν σε πεζούς και ποδηλάτες» έγραφε το νεοφιλελεύθερο Liberal.gr.

Όμως το φροντισμένο γρασίδι φαίνεται πως δεν το φρόντισαν καλά. Σύμφωνα με τον Μπακογιάννη:«κάποια στιγμή ήρθε μια κάμπια και άρχισε να το σκοτώνει, να το καταστρέφει. Το αποτέλεσμα είναι ότι κιτρίνισε το γκαζόν». Όσο αφορά δε το φιάσκο της αριστείας που ονομάζεται «Μεγάλος Περίπατος» δήλωσε πως  «σε καμία περίπτωση δεν είναι ανάπλαση το βάψιμο του οδοστρώματος ή να βάλεις μία ζαρντινιέρα, παραδέχθηκε, ομολογώντας ότι όλο αυτό επρόκειτο για ένα πείραμα». (Ο Μεγάλος Περίπατος πάει περίπατο imerodromos.gr/o-megalos-peripatos-paei-peripato-xilonetai-i-panepistimioy)

Αλήθεια ε;

Βρε πως προσαρμόζονται οι άριστοι!

***

Ο «Μεγάλος Περίπατος» (δηλαδή το βαμμένο οδόστρωμα, οι ζαρντινιέρες από λαμαρίνα και τα σιδερένια παγκάκια)  ήταν, σύμφωνα με τον ξεχασιάρη Κώστα Μπακογιάννη «τουριστική απογείωση για το brand Αθήνα, και συμβάλει στον εθνικό τουριστικό στόχο, την αύξηση της διάρκειας παραμονής των επισκεπτών της πόλης» υπογραμμίζοντας ότι ο «Δήμος Αθηναίων θεωρεί τον «Μεγάλο Περίπατο» μία σπουδαία επένδυση για την Αθήνα και τους ανθρώπους της».

Πνευματικός πατέρας του σχεδίου «Μεγάλος Περίπατος» είναι η εταιρεία Marketing Greece. Μάλιστα η διευθύνουσα σύμβουλος της εταιρείας  Ιωάννα Δρέττα η οποία ως απόφοιτος και αυτή του Harvard  διαθέτει πιστοποιητικό αριστείας δήλωσε πως το πρότζεκτ «προσφέρει στον επισκέπτη την ευκαιρία να βιώσει από κοντά πώς ζουν οι Αθηναίοι, πέρα από τα τουριστικά μέρη, και να αποκτήσει την αίσθηση του Localhood, η έλλειψη του οποίου τώρα καταγράφεται ως μία από τις αδυναμίες της πόλης».

Δεν θα ντραπώ να ομολογήσω ενώπιον σου καλέ μου αναγνώστη πως πάντα ήθελα να αποκτήσω την «αίσθηση του Localhood». Μου είχε γίνει εμμονή!

Όμως ας δούμε τι άλλο μας έλεγαν, με εγωπάθεια μεγαλομανούς, ότι θα προσφέρει ο «Μεγάλος Περίπατος»:

• Μπορεί να μετατρέψει τμήματα του κέντρου της Αθήνας από σημεία διέλευσης σε «προορισμούς», αποδίδοντας πολύτιμο, δημόσιο χώρο στον επισκέπτη.
• Αυξάνει τους χώρους πρασίνου, μειώνει την ατμοσφαιρική ρύπανση και τα επίπεδα θορύβου, δημιουργώντας μια πόλη πιο φιλική και ελκυστική.
• Ενθαρρύνει εναλλακτικούς τρόπους μετακίνησης και ιδιαίτερα το ποδήλατο.
• Κάνει την πόλη πιο φιλική σε επισκέπτες ΑμεΑ.

(https://www.kathimerini.gr/society/1088020/apogeiosi-gia-to-brand-athina/)

Ωστόσο το πείραμα του «Μεγάλου Περιπάτου, κόστισε σχεδόν 2 εκατομμύρια ευρώ. Έγιναν δύο συμβάσεις, η μια που αφορούσε τα χρώματα και την σήμανση των δρόμων που υπέστησαν την δοκιμαστική ανάπλαση και η άλλη που αφορούσε τις ζαρντινιέρες, τα παγκάκια και τον λοιπό αστικό εξοπλισμό» (Ημεροδρόμος: Ο Μεγάλος Περίπατος πάει περίπατο)

Σωστά αναρωτιέται και θέτει μερικά ερωτήματα ο καλός φίλος Γεράσιμος Χολέβας (Monopoly με πραγματικούς δρόμους;): 

Ποιος πληρώνει;

Ποιος βγάζει;

Ποιος αξιοποιεί;

Ποιος κάνει χρήση;

Όμως αυτό που συνέβη στον πτυχιούχο του Harvard, με τα φιάσκα της ανάπλαση της πλατείας Ομονοίας και του «Μεγάλου Περιπάτου», είναι ότι πιθανά να επιφέρουν πολιτικές συνέπειες ικανές να καταπιούν τα σχέδια του Μπακογιάννη. Από πολιτικό τζετ που τον παρουσίαζαν τα περισσότερα φιλικά ΜΜΕ έγινε ο περίγελος των μέσων κοινωνικής δικτύωσης…

Τα γεγονότα, η πραγματικότητα, κατατρόπωσαν τις φιλοδοξίες του γόνου και της μαμάς του.

Αλήθεια;

Θα λογοδοτήσει κανείς από την τάξη αρίστων και των απόφοιτων του Harvard για αυτά τα 2 εκατομμύρια ευρώ;

Διαβάστε περισσότερα

Η «αόρατη αυτοκρατορία» της Γαλλίας στην Αφρική

Γιώργος Στάμκος

Η Γαλλία ήταν επί αιώνες μια ισχυρή παγκόσμια δύναμη με παρουσία και στις πέντε ηπείρους του πλανήτη μας. Στα τέλη του 19ου αιώνα ήταν η δεύτερη αποικιακή αυτοκρατορία στον κόσμο με τεράστιες κτήσεις, ειδικά στην Αφρική. Έναν αιώνα αργότερα η Γαλλία περιορίστηκε στα μητροπολιτικά της εδάφη και σε μια σειρά μικρών υπερπόντιων κτήσεων, που τις παρέχουν ωστόσο  πολύ ισχυρά γεωπολιτικά ερείσματα. Μόνο στην Αφρική, η Γαλλία συνεχίζει να διατηρεί το κύρος της, καθώς της ανήκει το νομισματικό σύστημα (CFA) που τέθηκε σε ισχύ σε αρκετές νοτιοαφρικανικές χώρες. 

 

Μια δεκαετία μετά τον Β' Παγκόσμιο Πόλεμο ο Φρανσουά Μιτεράν, ο οποίος αργότερα θα γινόταν πρόεδρος της Γαλλίας, είχε πει πως “χωρίς την Αφρική, η Γαλλία δεν θα έχει θέση στην ιστορία του 21ου αιώνα”. Ως μια πρόβλεψη που γίνεται πραγματικότητα, η σύγχρονη Γαλλία επιστρέφει ως παγκόσμια δύναμη και πάλι μέσω της Αφρικής, χρησιμοποιώντας μάλιστα και την “ήπια ισχύ” της γαλλικής γλώσσας προκειμένου να επικυρώσει την ηγεμονία της στη Δυτική Αφρική.

Η γαλλική υποχώρηση και η προώθηση ΗΠΑ, Κίνας και Τουρκίας στην Αφρική

Τη δεκαετία του 1990 οι παράγοντες που ένωναν προηγουμένως τα γαλλόφωνα έθνη άρχισαν να δείχνουν σημάδια φθοράς. Η αφρικανική νεολαία μεγάλωσε απελευθερωμένη από τις αδιάκοπες παρεμβάσεις της Γαλλίας στις εσωτερικές πολιτικές και οικονομικές υποθέσεις των χωρών τους.

Ήταν φανερό πως η πολιτική της Γαλλίας στην Αφρική δεν ήταν πλέον ρεαλιστικό να εφαρμοστεί επί του πεδίου. Μολονότι οι παλαιότερες γενιές των Αφρικανών συνέχιζαν να βλέπουν το Παρίσι ως θεματοφύλακα των αξιών τους, οι νεότερες γενιές όμως, στις οποίες πέρασε η σκυτάλη της εξουσίας, ήταν περισσότερο επικριτικές απέναντι στη Γαλλία. Άρχισαν μάλιστα να κοιτούν την Κίνα και τις ΗΠΑ για περισσότερες επενδυτικές ευκαιρίες. Ειδικά η Κίνα κατά την τελευταία εικοσαετία άπλωσε πάνω από την Αφρική μια “επενδυτική βεντάλια” αξίας άνω των 100 δισεκατομμυρίων δολαρίων σε στρατηγικούς τομείς, όπως οι υποδομές, τα ορυκτά, κατασκευές, σιδηρόδρομοι, λιμάνια κ.λ.π. Οι περισσότερες κινεζικές επιχειρήσεις ήρθαν στην Αφρική εις βάρος της Γαλλίας, της οποίας το μερίδιο αγοράς στη Μαύρη Ήπειρο μειώθηκε σε ιστορικά χαμηλό.

Τα τελευταία μάλιστα χρόνια άρχισε να διεισδύει και η Τουρκία στην αφρικανική ήπειρο και ειδικά σε περιοχές που η Γαλλία θεωρεί πως ανήκουν στη δική της σφαίρα επιρροής. Το γεγονός αυτό προκάλεσε ενόχληση και οργή στο Παρίσι, το οποίο και γι' αυτό το λόγο συμμετέχει ενεργά στον αντί-τουρκικό συνασπισμό στην Ανατολική Μεσόγειο ώστε να ανακόψει την γεωπολιτική εκ δίπλωση της Τουρκίας εν τη γενέσει της προτού εξαπλωθεί και στη Μαύρη Ήπειρο.

Επιστροφή στην Αφρική μέσω των Γαλλικών και η σύγκριση με τα Αγγλικά

Έπειτα από αυτές τις αρνητικές εξελίξεις, η Γαλλία ξεκίνησε να προσαρμόζει τον τρόπο διατήρησης της κηδεμονίας της στην Αφρική, πλέον όχι μέσω της κλασσικής ισχύος και της οικονομίας, αλλά κυρίως μέσω της γλώσσας. Το 2018 ο πρόεδρος Εμάνουελ Μακρόν αποκάλυψε το σχέδιο του να αναζωογονήσει τη σύνδεση της Γαλλίας με τις πρώην αποικίες της στην Αφρική. Ανάμεσα στα άλλα η Γαλλία θα επένδυε εκατοντάδες εκατομμύρια ευρώ στην δημιουργία χιλιάδων σχολείων πρωτοβάθμιας και δευτεροβάθμιας εκπαίδευσης στην Αφρική, που θα βασίζονται στη γαλλική γλώσσα και κουλτούρα. Οι πολιτικοί στο Παρίσι άρχισαν πλέον να βλέπουν τη γαλλική γλώσσα ως σημαντικό εργαλείο διαμόρφωσης της αφρικανικής πολιτικής.

Καταρχάς τα Γαλλικά είναι διαφορετικά από τα Αγγλικά, τόσο στη χρήση τους ως γλώσσα της πολιτικής και της διπλωματίας, όσο και στο μέγεθος της διάδοσής τους ως διεθνείς γλώσσες. Με 1,5 περίπου δισεκατομμύρια χρήστες, που τη μιλούν είτε ως πρώτη είτε ως δεύτερη γλώσσα, τα Αγγλικά είναι μακράν η πιο διαδεδομένη γλώσσα παγκοσμίως. Η εκτεταμένη χρήση τους ως γλώσσα επικοινωνίας στις επιχειρήσεις, στις επιστήμες ακόμη και στην ψυχαγωγία, καθιστούν τα Αγγλικά μια γλώσσα δυναμική και παγκόσμια.

Ωστόσο καμιά χώρα δεν μπορεί να διεκδικήσει από μόνη της το ρόλο του de facto ηγέτη του Αγγλόφωνου κόσμου. Ούτε η Μεγάλη Βρετανία, ούτε οι ΗΠΑ. Ούτε φυσικά ο Καναδάς, η Αυστραλία, η Νότια Αφρική κ.λ.π. Αν και η κάθε μία τους προσπαθεί να διεκδικήσει μια “γλωσσική σφαίρα επιρροής”. Ακόμη και η Ινδία, η οποία εξελίσσεται στην πολυπληθέστερη χώρα του κόσμου και είναι ήδη η δεύτερη πληθυσμιακά Αγγλόφωνη χώρα παγκοσμίως, άρχισε να διεκδικεί το δικό της αυτόνομο ρόλο στη λεγόμενη “Αγγλόσφαιρα” (Anglosphere).

Η γλώσσα ως παράγοντας “ήπιας ισχύος”

Στη γεωπολιτική η γλώσσα θεωρείται παράγοντας “ήπιας ισχύος”, που επηρεάζει τις σχέσεις μεταξύ χωρών και λαών. Εξαιτίας λοιπόν της αποκεντρωμένης φύσης των Αγγλικών καμιά αγγλόφωνη χώρα δεν μπορεί από μόνη της να τα χρησιμοποιήσει ως παράγοντα “ήπιας ισχύος” προς όφελος της. Τα Γαλλικά αντίθετα είναι μια γλώσσα συγκεντρωτική και το αδιαμφισβήτητο κέντρο της είναι η μητροπολιτική Γαλλία. Για παράδειγμα στη Γαλλική Ακαδημία του Παρισιού έχει ανατεθεί ο ρόλος του επίσημου εκδότη και θεματοφύλακα του λεξικού της γαλλικής γλώσσας που χρησιμοποιείται παγκοσμίως (βέβαια στις γαλλόφωνες χώρες της Αφρικής έχουν ήδη δημιουργηθεί πολλές “κρεόλικες” διάλεκτοι των γαλλικών, διανθισμένες με ντόπιες λέξεις). Αυτό προσφέρει αυτομάτως στο Παρίσι ένα εργαλείο για να ρυθμίζει τη γαλλική γλώσσα πιο αποτελεσματικά και προς τα συμφέροντα του, σε σύγκριση με άλλες γαλλόφωνες χώρες. Έτσι -κάτι που δεν συμβαίνει στην περίπτωση των Αγγλικών- η εκάστοτε γαλλική κυβέρνηση μπορεί να ενεργεί ως κύριος εκπρόσωπος της γαλλικής γλώσσας στον γαλλόφωνο κόσμο, και να εποπτεύει τη χρήση της τόσο στην πολιτική και στο στρατό όσο στα media και στον πολιτισμό.

Μακρόν: “τα Γαλλικά θα γίνουν η υπ' αριθμόν ένα γλώσσα στην Αφρική”

Η Γαλλία λοιπόν είναι ο αδιαμφισβήτητος ηγέτης του γαλλόφωνου κόσμου, παρότι υπάρχουν οι μικρές αλλά πλούσιες, και μερικώς γαλλόφωνες, χώρες του Βελγίου και της Ελβετίας. Σήμερα η γαλλόφωνη κοινότητα περιλαμβάνει 280 εκατομμύρια ανθρώπους, που έχουν τα Γαλλικά είτε ως πρώτη (μητρική) είτε ως δεύτερη γλώσσα, και είναι εξαπλωμένη σε όλες τις ηπείρους. Είναι η έκτη σε αριθμό ομιλητών γλωσσά στον κόσμο πίσω από τα Μανδαρίνοι (επίσημη γλώσσα της Κίνας), τα Αγγλικά, τα Ισπανικά, τα Αραβικά και τα Ινδικά. Τον Νοέμβριο του 2017 ο πρόεδρος Μακρόν, μιλώντας σε φοιτητές στη Μπουρκίνα Φάσο, δήλωσε ότι “τα Γαλλικά θα γίνουν η υπ' αριθμόν ένα γλώσσα στην Αφρική, ίσως και σε όλο τον κόσμο, αν παίξουμε τα χαρτιά μας σωστά κατά τις επόμενες δεκαετίες”.

Μια μελέτη της γαλλικής επενδυτικής τράπεζας Natixis εκτιμά ότι, μέχρι τα μέσα του 21ου αιώνα, τα Γαλλικά θα ομιλούνται από 750 εκατομμύρια ανθρώπους. Θα σημειώσουν δηλαδή μια αύξηση της τάξεως του 143%, ενώ οι ομιλούντες τα Αγγλικά θα αυξηθούν κατά 62% την ίδια περίοδο. Αυτό καθιστά τα Γαλλικά την ταχύτερα αυξανόμενη γλώσσα παγκοσμίως. Αν και φαίνεται κάπως παράδοξη μια τόσο μεγάλη αύξηση, μιας και ο πληθυσμός της Γαλλία θα αυξηθεί με πολύ λιγότερο ρυθμό τις επόμενες δεκαετίες, εντούτοις υπάρχει βάση πίσω από αυτές τις προβλέψεις. Συγκεκριμένα 29 χώρες στον κόσμο έχουν ως σήμερα αναγνωρίσει τα Γαλλικά ως επίσημη γλώσσα τους. Από αυτές οι 21 είναι χώρες της Δυτικής και Κεντρικής Αφρικής, οι οποίες γνωρίζουν εκρηκτική πληθυσμιακή αύξηση.

 Αυτό θεωρείται από πολλούς ως το “εισιτήριο” για να καταστήσει τη Γαλλία και πάλι παγκόσμια δύναμη. Το 2050 οι γαλλόφωνοι θα αποτελούν το 8% του παγκόσμιου πληθυσμού (από 3% που είναι σήμερα) και από αυτούς το 80% θα είναι Αφρικανοί. Γιατί όμως αυτοί οι Αφρικανοί θα αγκαλιάσουν τη γαλλική γλώσσα;

Η χρήση των Γαλλικών στην Αφρική ως “γλώσσας-γέφυρας”

Ως γνωστόν τα Γαλλικά, τα Αγγλικά, τα Ισπανικά και τα Πορτογαλικά επιτελούν συχνά το ρόλο της “γλώσσας-γέφυρας” ή της “κοινής γλώσσας” ανάμεσα σε διαφορετικές αφρικανικές φυλές, που μιλούν διαφορετικές γλώσσες, αλλά ζουν σε ένα κοινό κράτος. Επίσης η χρήση αυτής της “γλώσσας-γέφυρας” λ.χ. τα Γαλλικά, επιτρέπει τους πολίτες διαφορετικών αφρικανικών κρατών να επικοινωνουν εύκολα και να συναλλάσσονται οικονομικά και πολιτιστικά μεταξύ τους. Τα Γαλλικά, λόγω της δομής, της ιστορίας και της διάδοσής τους, θεωρούνται πρακτική γλώσσα για την οικονομία, την πολιτική, τη διπλωματία και τον πολιτισμό στο μεγαλύτερο τμήμα της αφρικανικής ηπείρου.

Έτσι, ακόμη και αγγλόφωνες χώρες, όπως η Νιγηρία και η Γκάνα, που περιτριγυρίζονται από πολλές γαλλόφωνες χώρες, έχουν εκδηλώσει έντονο ενδιαφέρον για τα Γαλλικά, προκειμένου να ενσωματωθούν καλύτερα και να δραστηριοποιηθούν επιχειρηματικά στο γαλλόφωνο περιβάλλον της Δυτικής Αφρικής. Το ίδιο συμβαίνει και σε κάποιες πρώην ισπανικές αποικίες, οι οποίες και έχουν ήδη υιοθετήσει τα Γαλλικά ως δεύτερη επίσημη γλώσσα τους. Με αυτό τον τρόπο αυξάνεται και η επιρροή της Γαλλίας στην Αφρική.

Το αφρικανικό “σχέδιο Μάρσαλ” του Μακρόν

Τα Γαλλικά ως γλώσσα έχουν λοιπόν έναν “άσσο στο μανίκι” τους, όσο τα γαλλόφωνα αφρικανικά έθνη θα συνεχίσουν να παρουσιάζουν την υψηλότερη δημογραφική αύξηση παγκοσμίως. Αυτό προσφέρει τη δυνατότητα στους σχεδιαστές της γαλλικής πολιτικής να έχουν πρόσβαση σε μια τεράστια ανθρώπινη δεξαμενή μέσω της οποίας θα μπορούν να επεκτείνουν την επιρροή τους παγκοσμίως. Έτσι εξηγείται και το γεγονός ότι ο πρόεδρος Μακρόν, σε μια περίοδο λιτότητας, αποφάσισε να ξοδέψει η Γαλλία εκατοντάδες εκατομμύρια ευρώ σε γαλλικά σχολεία σε 20 αφρικανικές χώρες.

Με παρουσία σε 131 χώρες το Υπουργείο Παιδείας της Γαλλίας διαθέτει ένα από τα μεγαλύτερα δίκτυα σχολείων παγκοσμίως και το γαλλικό κράτος χορηγεί 700 εκατομμύρια ευρώ ετησίως για την προαγωγή των γαλλικών. Το σχέδιο του Μακρόν είναι να ενισχύσει αυτές τις προσπάθειες και να ανεβάσει την ποιότητα των γαλλικών σχολείων, ώστε να γίνουν ακόμη πιο ελκυστικά και να διπλασιάσει τον αριθμό των μαθητών και φοιτητών που σπουδάζουν σε αυτά. Στα πλαίσια αυτά και προκειμένου να καλύψει τις ελλείψεις σε δασκάλους και καθηγητές στα αφρικανικά γαλλόφωνα σχολεία, το Παρίσι σχεδιάζει να φέρει στη Γαλλία περισσότερους Αφρικανούς φοιτητές στα γαλλικά πανεπιστήμια οι οποίοι, αφού αποφοιτήσουν, θα διδάξουν γαλλικά στην Αφρική προωθώντας ταυτόχρονα τον γαλλικό πολιτισμό και την επιρροή. Το αφρικανικό “σχέδιο Μάρσαλ” του Μακρόν δεν είναι απλώς μια επίδειξη καλής θέλησης, αλλά προωθεί ταυτόχρονα τα γαλλικά συμφέροντα στην Αφρική.

Το γεωπολιτικό ενδιαφέρον της Γαλλίας μετακινείται νοτιότερα

Το μεγάλο στοίχημα λοιπόν της αξιοποίησης της γαλλικής γλώσσας ως εργαλείο ήπιας ισχύος θα δοκιμαστεί επί του πεδίου και θα αποδειχθεί κατά πόσο το Παρίσι μπορεί να επεκτείνει κι άλλο τη σφαίρα της επιρροή του, προσελκύοντας στην francosphere και αγγλόφωνες χώρες όπως η Νιγηρία, η Γκάνα, η Γουινέα Μπισάου κ.ά. Γνωρίζει πάντως η Γαλλία πως η ήπια ισχύς από μόνη της δεν αρκεί, αν δεν συνοδεύεται από οικονομικές επενδύσεις, επιχειρηματικά πλάνα, αλλά και, σε ορισμένες περιπτώσεις, στρατιωτική παρουσία και αμυντική συνδρομή.

Όσο οι Αφρικανοί καθιστούν τα γαλλικά διεθνή γλώσσα, τόσο το “γεωπολιτικό κέντρο βάρους” της Γαλλίας θα μετακινείται νοτιοτερα, από τη Δυτική Ευρώπη στη Μεσόγειο κι από εκεί στη Δυτική και Κεντρική  Αφρική. 

Ένα δισεκατομμύριο γαλλόφωνοι ως το 2065!

Αναμφίβολα η γλώσσα αποτελεί μια μορφή επιρροής. Ωστόσο δεν είναι σίγουρο κατά πόσο η ήπια ισχύς της μπορεί να αποδώσει πραγματικά. Αν, τέλος, το Παρίσι δεν μπορέσει να διαχειριστεί αποτελεσματικά την εργαλειοποίηση της γαλλικής γλώσσας στην Αφρική, τότε ίσως να καταλήξει εκείνο αντικείμενο επιρροής προερχόμενης από μια, όλο και ισχυρότερη και πληθυσμιακά μεγαλύτερη, Αφρική. Κοντολογίς να “αφρικανοποιηθεί” γλωσσικά, ίσως και πολιτισμικά, με αφρικανικά Γαλλικά να υποκαθιστούν τελικά τα παριζιάνικα Γαλλικά.

Σύμφωνα με τις προβλέψεις το έτος 2065 στις γαλλόφωνες χώρες θα ζουν συνολικά ένα δισεκατομμύριο άνθρωποι. Αν το Παρίσι καταφέρει και “καβαλήσει” αυτό το δημογραφικό κύμα υπέρ της γαλλοφωνίας, και το δικό της νομισματικό σύστημα επικρατήσει στη Δυτική Αφρική, τότε, λίγο μετά τα μέσα του 21ου αιώνα, η Γαλλία θα έχει επιστρέψει στο προσκήνιο ως παγκόσμια δύναμη, που θα έχει απλά την έδρα της στην Ευρώπη.

Διαβάστε περισσότερα

Η φωτογραφία του Reuters που αποτυπώνει την πραγματικότητα των προσφύγων στη Λέσβο!

Αυτή η φωτογραφία τραβήχτηκε στη Λέσβο στις 21 Σεπτεμβρίου. Μια γυναίκα τραβάει μια παλέτα που πάνω της έχει μια ολόκληρη ζωή: όσα υπάρχοντα έχουν και μωρό. Μεταφέρει ότι της έχει απομείνει στο νέο -προσωρινό όπως λένε- ΚΥΤ στο Καρά Τεπέ, αφού η Μόρια κάηκε. Το μωρό κοιμάται και φαίνεται ήρεμο. Τι κι αν βρίσκεται πάνω σε ένα καφάσι με μια στοίβα σωλήνες; Ζει ακόμα και αυτό αρκεί.

Η συγκλονιστική φωτογραφία, που αποτυπώνει πολύ γλαφυρά την πραγματικότητα των προσφύγων στη Λέσβο, τραβήχτηκε από την φωτογράφο Γιάρα Νάρντι για το Reuters. Ανέβηκε στο Instagram του πρακτορείου και έχει αποσπάσει πάνω από 500 σχόλια και πάνω από 21.000 like.


 

Δείτε αυτή τη δημοσίευση στο Instagram.

A woman pulls a baby on a pallet as they prepare to move to a new temporary camp for migrants and refugees, on the island of Lesbos, Greece, September 21, 2020. REUTERS/Yara Nardi #greece #lesbos #reuters #reutersphotos #migrants #refugees

Η δημοσίευση κοινοποιήθηκε από το χρήστη Reuters (@reuters) στις 22 Σεπ, 2020 στις 2:42 πμ PDT

Διαβάστε περισσότερα

F. Scott Fitzgerald: «Δείξτε μου έναν ήρωα και θα σας γράψω μια τραγωδία»

O Αμερικανός συγγραφέας Φράνσις Σκοτ Φιτζέραλντ (24 Σεπτεμβρίου 1896 - 21 Δεκεμβρίου 1940), υπήρξε ένας από τους κύριους εκπροσώπους της «Χαμένης Γενιάς» των Αμερικανών λογοτεχνών όπως την αποκάλεσε η Γερτρούδη Στάιν, όπου συγκαταλέγονται μεγάλα ονόματα της αμερικανικής πεζογραφίας, μεταξύ των οποίων και αυτά των Έρνεστ Χέμινγουει και Τζον Ντος Πάσος.

Η ζωή του Σκοτ αντικατοπτρίζει τις δύο όψεις του Αμερικάνικου ονείρου. Από τη μία, η επιτυχία και η λάμψη και από την άλλη οι υπερβολές και η παρακμή. Ο Φράνσις Σκοτ Φιτζέραλντ γεννήθηκε στη Μινεσότα, γιος μιας οικογένειας της μεσαίας τάξης του Έντουαρντ Φιτζέραλντ και της Μαίρη Μακ Κουίλαν, αμφότεροι πιστοί καθολικοί.

Ξεκίνησε το 1913 σπουδές στο πανεπιστήμιο του Πρίνστον. Οι μέτριες ακαδημαϊκές επιδόσεις του, σε συνδυασμό με την απόφασή του να ασχοληθεί με τη λογοτεχνία, τον οδήγησαν να εγκαταλείψει τις σπουδές του, χωρίς να εξασφαλίσει το πτυχίο του.

Την ίδια χρονιά κατατάχθηκε στον αμερικανικό στρατό, με συμμετοχή στον Α’ Παγκόσμιο πόλεμο. Κατά τη διάρκεια της εκπαίδευσής του ολοκλήρωσε το μυθιστόρημά του The Romantic Egoist. Ο εκδοτικός οίκος, στον οποίο απευθύνθηκε, αφού τον επαίνεσε ως πρωτότυπη πένα, αρνήθηκε δύο φορές τη δημοσίευση του βιβλίου του.

Το 1918 ο Σκοτ ερωτεύεται την Ζέλντα Σάιρ και μετά το πέρας του πολέμου μετακομίζουν μαζί στη Νέα Υόρκη, προκειμένου να παντρευτούν. Ο αρραβώνας, τελικά, διαλύεται λόγω του ότι η Ζέλντα δεν πείθεται ότι ο Σκοτ είναι ικανός να συντηρήσει οικονομικά μια οικογένεια.

Έτσι, επιστρέφει στους γονείς του και καταπιάνεται πάλι με το πρώτο του μυθιστόρημα. Τελικά, υπό τον τίτλο «Αυτή η πλευρά του Παραδείσου», το βιβλίο βρίσκει το δρόμο για τα ράφια των βιβλιοπωλείων, το 1920, καθιστώντας τον έναν από τους πιο δημοφιλείς συγγραφείς της εποχής του. Η επιτυχία του, είχε επίσης ως συνέπεια την επανασύνδεσή του με την Ζέλντα, την οποία παντρεύτηκε μία εβδομάδα μετά την έκδοση του «Αυτή η πλευρά του Παραδείσου».

Η δεκαετία του 1920 υπήρξε καθοριστική για την εξέλιξη του Φιτζέραλντ. Το δεύτερο μυθιστόρημα που ολοκλήρωσε, με τίτλο «Όμορφοι και Καταραμένοι», δημοσιεύτηκε το 1922 ενώ το 1925 εκδόθηκε το κορυφαίο κατά πολλούς έργο του «Ο υπέροχος Γκάτσμπι». Στα ταξίδια του στο Παρίσι, τη μεσοπολεμική «εποχή της τζαζ», γνωρίζει και άλλους (αυτο)εξόριστους Αμερικανούς λογοτέχνες, όπως τον Έρνεστ Χέμινγουεϊ, τον οποίο θαύμαζε υπερβολικά.

Στα τέλη της δεκαετίας του '20, επεξεργάζεται το τέταρτο μυθιστόρημά του, ωστόσο έρχεται αντιμέτωπος με οικονομικές δυσχέρειες και τη σχιζοφρένεια της συζύγου του, που εκδηλώθηκε εκείνη την εποχή. Μία από τις μεγαλύτερες εμμονές που συνόδευαν την ασθένεια της Ζέλντα, ήταν ότι ο Φιτζέραλντ ήταν ομοφυλόφιλος.

Το επόμενο μυθιστόρημά του «Τρυφερή είναι η νύχτα» αποτέλεσε εμπορική αποτυχία και το 1937 βρίσκει τον Φιτζέραλντ «πιστό» στον αλκοολισμό του και με μεγάλα οικονομικά προβλήματα να τον ταλανίζουν, αν και, όπως είχε δηλώσει και ο ίδιος, «Δείξτε μου έναν ήρωα και θα σας γράψω μια τραγωδία». Το σκηνικό ανατρέπεται όταν ξεκινάει να εργάζεται ως σεναριογράφος του Χόλυγουντ, αν και χωρίς ιδιαίτερη επιτυχία.

Το 1939 ξεκίνησε το πέμπτο μυθιστόρημά του, The Love of the Last Tycoon, το οποίο έμεινε ημιτελές και εκδόθηκε τελικά, για πρώτη φορά, μετά το θάνατό του, έπειτα από επιμέλεια των σημειώσεων του, από το φίλο του, Έντμουντ Γουίλσον. Το 1940 υπέστη δύο καρδιακές προσβολές, η τελευταία εκ των οποίων, ήταν και καθοριστική, αφού οδήγησε το συγγραφέα στο θάνατο, σε ηλικία 44 ετών.

Ο Φιτζέραλντ μπορεί να απέτυχε ως σεναριογράφος του Χόλυγουντ, αλλά μία από τις μεγάλες εμπορικές επιτυχίες της κινηματογραφικής βιομηχανίας, «Η απίστευτη ιστορία του Μπέντζαμιν Μπάτον», βασίστηκε σε διήγημα που είχε γράψει ο συγγραφέας το 1920 και το τελευταίο του μυθιστόρημα, μετά από διασκευή του Χάρολντ Πίντερ, έγινε ταινία, η τελευταία που σκηνοθέτησε ο Ηλίας Καζάν πριν πεθάνει.

Ο Ε. Χέμινγουει είχε περιγράψει ταλέντο του Φιτζέραλντ ως «τόσο φυσικό όσο το σχήμα που αφήνουν στη σκόνη τα φτερά μιας πεταλούδας».

Διαβάστε περισσότερα

Εξ αποστάσεως εκπαίδευση: Μια εικόνα από το μέλλον;

του Δημήτρη Αλεξάκη

Κατά την περίοδο του ολικού lockdown τα σχολεία σε όλη τη χώρα έκλεισαν για δύο περίπου μήνες και η παιδαγωγική διαδικασία συνεχίστηκε εξ αποστάσεως. Ήταν ένα τεράστιο σοκ για όλη την εκπαιδευτική κοινότητα· τους εκπαιδευτικούς, τους μαθητές και τους γονείς. Ταυτόχρονα, η πανδημία κατέδειξε με τον πλέον άμεσο τρόπο μια σειρά από παθογένειες του ελληνικού εκπαιδευτικού συστήματος μετά από χρόνια συστηματικής υποχρηματοδότησης και υποβάθμισης.

Πρώτα από όλα προέκυψαν σημαντικά τεχνικά προβλήματα. Ελλείψει σύγχρονων υπολογιστών και καλού δικτύου η εξ αποστάσεως εκπαίδευση έγινε με μέσα των ίδιων των εκπαιδευτικών. Η κυβέρνηση υποσχέθηκε τη διάθεση φορητών υπολογιστών. Η υπόσχεση μεταφράστηκε σε εγκύκλιο για 1 φορητό υπολογιστή ανά 50 μαθητές, η οποία δεν προχώρησε ποτέ. Επιπλέον, η ψηφιακή πλατφόρμα του υπουργείου – το Πανελλήνιο Σχολικό Δίκτυο (ΠΣΔ) – αδυνατούσε πλήρως να δεχτεί τον όγκο των εκπαιδευτικών και των μαθητών σε μεγάλη κλίμακα, με αποτέλεσμα να κρασάρει συστηματικά και να καθιστά πολύ δύσκολη ως αδύνατη τη χρήση των ψηφιακών τάξεων (e-class, e-me). Το υπουργείο αντί να προχωρήσει σε μια μεγάλη δημόσια επένδυση τεχνικής αναβάθμισης του ΠΣΔ, προτίμησε τη σύμβαση με την ιδιωτική εταιρεία cisco webex. Από αυτή τη συνεργασία προέκυψαν σημαντικά νομικά ερώτημα, αφού χιλιάδες προσωπικά στοιχεία εκπαιδευτικών, γονιών και μαθητών δόθηκαν σε μια εταιρεία χωρίς τη συγκατάθεσή τους.

Η κυβέρνηση δεν μπήκε ποτέ στον κόπο να απαντήσει στις ενστάσεις που διατυπώθηκαν. Αντιθέτως, νομοθέτησε τη δυνατότητα για on line μετάδοση του μαθήματος πολλαπλασιάζοντας τα ερωτήματα και τις ενστάσεις σε περίπτωση εφαρμογής του μέτρου. Φτάνοντας πια στον Σεπτέμβρη χωρίς να έχει ληφθεί κανένα ουσιώδες μέτρο πρόληψης της διασποράς του ιού στα σχολεία το Υπουργείο καθιστά υποχρεωτική τη ζωντανή μετάδοση του μαθήματος μέσα στην τάξη για να παρακολουθούν τα παιδιά που απουσιάζουν λόγω covid19 και τη σύγχρονη εξ αποστάσεως εκπαίδευση σε περίπτωση αναστολής λειτουργίας μιας τάξης ή ολόκληρου του σχολείου

Τα προβλήματα όμως δεν ήταν απλώς τεχνικά και νομικά. Έχοντας παραμελήσει συστηματικά εδώ και μια δεκαετία την επιμόρφωση των εκπαιδευτικών, οι εκπαιδευτικοί έμειναν χωρίς ουσιαστική παιδαγωγική καθοδήγηση για το πώς μπορεί να οργανωθεί και να πραγματοποιηθεί μια εξ αποστάσεως εκπαιδευτική διαδικασία. Το τελευταίο και ίσως το σημαντικότερο που προέκυψε ήταν η ψηφιακή φτώχεια μιας σημαντικής μερίδας των γονιών. Πίσω από τις κραυγές αγωνίας για τους νέους που είναι συνέχεια πάνω από  μια οθόνη, φάνηκε πως πολλοί γονείς δεν έχουν σύνδεση internet στο σπίτι, ούτε μπορούν να κινηθούν με ευκολία και υπευθυνότητα στο διαδίκτυο.

Η δημόσια συζήτηση που αναπτύχθηκε θέλησε να κρύψει αυτά τα προβλήματα κάτω από το χαλί ρίχνοντας την ευθύνη στις πλάτες των εκπαιδευτικών, οι οποίοι υποτίθεται δεν είχαν όρεξη να συνεργαστούν ή είναι ψηφιακά αναλφάβητοι. Η πραγματικότητα όμως ήταν εντελώς διαφορετική. Δεν είναι υπερβολή να ισχυριστεί κανείς πως ό,τι κατορθώθηκε εκείνο το διάστημα οφείλεται εν πολλοίς στο φιλότιμο των εκπαιδευτικών, οι οποίοι κατάφεραν, με τα όποια πενιχρά μέσα είχαν, να συνεχίσουν την επικοινωνία με τους μαθητές τους και τη λειτουργία των σχολείων.

Την ίδια στιγμή που αγωνιούσαν να μείνουν κοντά στους μαθητές τους και στις οικογένειες τους, να τους στηρίξουν ψυχολογικά και μαθησιακά, μια μεγάλη μερίδα των εκπαιδευτικών βίωναν μια βίαιη αλλαγή στον τρόπο με τον οποίο μέχρι τότε γνώριζαν και αντιλαμβάνονταν τη σημασία του σχολείου, της εκπαίδευσης και της σχέσης τους με τους μαθητές. Δεν μπορούσαν να επιβλέψουν από κοντά τον τρόπο που εργάζονταν τα παιδιά. Δεν μπορούσαν να ελέγξουν σε καθημερινή βάση την πρόοδό τους. Δεν μπορούσαν να επικοινωνήσουν μαζί τους δια ζώσης. Δεν μπορούσαν να δουλέψουν με τη γνωσιακή και κοινωνική δυναμική που έχει μια ομάδα, όπως η σχολική τάξη.

Και αυτό το αίσθημα δεν μπορεί να εξηγηθεί από τον ωκεανό προβλημάτων που έπρεπε να αντιμετωπίσουν ή που πιθανότατα θα αντιμετωπίσουν ξανά από Σεπτέμβρη. Άραγε αν μπορούσαμε ως δια μαγείας να επιλύσουμε τα τεχνικά και τα νομικά προβλήματα, θα παρέμενε αυτό το αίσθημα βίαιης αλλαγής; Έστω ότι μπορούσε το δημόσιο να εγγυηθεί ηλεκτρονικούς υπολογιστές, γρήγορα δίκτυα σε κάθε εκπαιδευτικό και μαθητή, ότι μπορούσε να διασφαλιστεί η νομική προστασία των προσώπων, ότι είχε προηγηθεί συστηματική και μακρόχρονη επιμόρφωση στα ζητήματα της εξ αποστάσεως εκπαίδευσης και είχαμε καταφέρει να ενημερώσουμε ψηφιακά τους πολίτες, θα συνιστούσε η εξ αποστάσεως εκπαίδευση μια ριζική αλλαγή του πυρήνα της παιδαγωγικής διαδικασίας;

Μπροστά σε αυτό το αίσθημα βίαιης αλλαγής πολλοί εκπαιδευτικοί στρέφουν τα βέλη της κριτικής τους στην ίδια την τεχνολογία εκφράζοντας σχεδόν αυτόματα ένα τεχνοφοβικό αντανακλαστικό. Υποστηρίζουν πως εκπαίδευση σημαίνει τάξη, ζωντανή αλληλεπίδραση με τους μαθητές. Δεν είναι εύκολο να διαφωνήσει κανείς. Έχουν ούτως ή άλλως την εμπειρία αρκετών δεκαετιών από “καινοτόμες” νέες τεχνολογίες που υπόσχονταν πως θα άλλαζαν ριζικά την εκπαιδευτική διαδικασία. Πρώτα είχαμε την εκπαιδευτική τηλεόραση. Έπειτα τα εκπαιδευτικά cd-rom και πολύ πρόσφατα τους διαδραστικούς πίνακες. Και ενώ όλα έμοιαζαν πράγματι να αλλάζουν, όλα παρέμεναν ίδια.

Είναι όμως έτσι τα πράγματα; Τι μας εμποδίζει να φανταστούμε πως σε μερικά χρόνια η περαιτέρω ανάπτυξη της τεχνολογίας και η καλλιέργεια μιας αντίστοιχης κουλτούρας θα καθιστούσε την εξ αποστάσεως εκπαίδευση κοινή καθημερινότητα; Γιατί η ζωντανή και όχι η ψηφιακή τάξη είναι η καρδιά της παιδαγωγικής διαδικασίας; Νομίζω πως για να απαντήσουμε στο ερώτημα πρέπει να σκεφτούμε ανεξάρτητα από την τεχνολογία. Σε όλα τα επίπεδα της κοινωνική ζωής η πανδημία δεν έκανε τίποτα άλλο από το να επιταχύνει τις τάσεις που προϋπήρχαν. Η εκπαίδευση δεν μπορεί να αποτελεί εξαίρεση.

Στα ταχύρυθμα σεμινάρια περί εξ αποστάσεως εκπαίδευσης που διοργάνωσαν άρον-άρον οι σχολικοί σύμβουλοι τις πρώτες εβδομάδες του lockdown η πρώτη αποσαφήνιση αφορούσε τους στόχους. Στην εξ αποστάσεως εκπαίδευση δεν έχουμε διδακτικούς στόχους. Έχουμε μαθησιακούς στόχους. Δεν μας ενδιαφέρει τι στοχεύει ο εκπαιδευτικός να διδάξει, αλλά τι θέλουμε ο μαθητής να μάθει. Συνεπώς, το κέντρο βάρους της εξ αποστάσεως εκπαίδευσης δεν είναι η διδασκαλία, αλλά η μάθηση. Το καθήκον του εκπαιδευτικού δεν είναι η διδασκαλία. Το καθήκον του είναι η προετοιμασία και η παροχή ενός πακέτου προς εκμάθηση, η υποστήριξη του μαθητή στη διαδικασία της μάθησης και η αξιολόγησή του.

Η λογική αυτή δεν είναι πρωτόγνωρη. Αρκετές δεκαετίες η εκπαιδευτική διαδικασία περιγράφεται αποκλειστικά με όρους μάθησης. Ο G. Biesta εντοπίζει τέσσερεις ετερόκλητες τάσεις που έχουν οδηγήσει σε αυτήν την όλο και αυξανόμενη έμφαση στη μάθηση. Πρώτον, οι κονστρουκτιβιστικές θεωρίες μάθησης ανέδειξαν τον ενεργητικό ρόλο του ατόμου στην κατασκευή της γνώσης προσφέροντας πολλαπλά εργαλεία στην κριτική της παραδοσιακής δασκαλοκεντρικής διδασκαλίας, η οποία προσέδιδε έναν παθητικό ρόλο στον μαθητή. Δεύτερον, το μεταμοντέρνο επηρέασε σημαντικά την εκπαιδευτική θεωρία αμφισβητώντας τη σύνδεση εκπαίδευσης και διαφωτισμού που υπήρξε κυρίαρχη κατά τη νεωτερικότητα. Τρίτον, υπήρξε μια «σιωπηρή έκρηξη μάθησης», δηλαδή μια δυναμική αύξηση των ενηλίκων που επιζητούν να αποκτήσουν νέες δεξιότητες. Η τελευταία και η σημαντικότερη τάση σχετίζεται με τον νέο-φιλελευθερισμό, ο οποίος προώθησε τον παιδαγωγικό λόγο περί μάθησης, διότι μπόρεσε με αυτόν να μεταφράσει την εκπαιδευτική διαδικασία με όρους μετρήσιμης αποδοτικότητας και κατά συνέπεια με όρους της αγοράς.[1]

Ως αποτέλεσμα της κυριαρχίας της γλώσσας της μάθησης η εκπαιδευτική διαδικασία περιγράφεται ως ένα είδος οικονομικής συναλλαγής. Ο μαθητευόμενος δεν είναι παρά ένας πελάτης ο οποίος ζητά να αποκτήσει νέες δεξιότητες και γνώσεις και ο εκπαιδευτικός είναι ακόμη ένας πάροχος υπηρεσιών. Η παραπάνω εικόνα ίσως φαίνεται υπερβολική. Μοιάζει να μην αντιστοιχεί στην εμπειρία που έχουμε συνήθως από το ελληνικό εκπαιδευτικό σύστημα. Και όμως με βάση αυτήν την εικόνα οργανώνεται τις τελευταίες δεκαετίες η εκπαίδευση στον αγγλοσαξονικό χώρο προωθώντας την ιδέα των εκπαιδευτικών κουπονιών και των σχολείων charter.[2] Στη χώρα μας η εικόνα εκφράζει πλήρως το επίπεδο των μεταπτυχιακών σπουδών και επιδιώκεται να κατέβει προς τα κάτω παρά τις όποιες μικρές ή μεγάλες αντιδράσεις.

Ποιες είναι όμως οι παιδαγωγικές συνέπειες μιας τέτοιας λογικής; Πρώτον, αν η γνώση είναι ακόμη ένα προϊόν, πρέπει να μπορεί να εκφραστεί με ποσοτικούς όρους. Ο,τιδήποτε γίνεται προϊόν πρέπει η ποιότητά του να μεταφραστεί σε μια μετρήσιμη ποσότητα. Και εδώ δεν αναφέρομαι στα δευτερεύοντα οφέλη ενός πτυχίου: εργασιακά δικαιώματα, μόρια για διορισμό κτλ. Η ίδια η γνώση πρέπει να μπορεί να μετρηθεί, ώστε να ελεγχθεί άμεσα αν ο μαθητευόμενος την έχει κατακτήσει. Έτσι, στα αναλυτικά προγράμματα όλων των βαθμίδων η γνώση μεταφράζεται σε συγκεκριμένες δεξιότητες ή πληροφορίες, οι οποίες περιγράφονται με παρατηρήσιμες αλλαγές συμπεριφοράς. Για αυτό και οι στόχοι πρέπει να καταγράφονται λεπτομερώς με ρήματα που δηλώνουν την επιθυμητή συμπεριφορά: Να σχεδιάζει μια κάθετη γραμμή, να απαριθμεί τις πρωτεύουσες των χωρών της Ευρώπης, να ξεχωρίζει τις προσωπικές αντωνυμίες από τα άρθρα κτλ.  Η γνώση γίνεται έτσι αντιληπτή ως ένα συνονθύλευμα πληροφοριών και δεξιοτήτων που παραμένουν ασύνδετες τόσο μεταξύ τους όσο και με την καθημερινή εμπειρία του παιδιού. Η γνώση βρίσκεται κάπου εκεί έξω και είναι στο χέρι του μαθητή να την αποκτήσει. Είναι ένα σύνολο από σκαλοπάτια που ο μαθητής πρέπει να ανέβει σιγά-σιγά. Κάθε τάξη του σχολείου είναι με τέτοιον τον τρόπο οργανωμένη ώστε ο μαθητής να ανεβαίνει κάθε χρόνο και από έναν όροφο.

Σε αυτήν την αντίληψη δεν υπάρχει χώρος για την κριτική σκέψη ή τη δημιουργική φαντασία. Απουσιάζει επίσης η στενή σύνδεση της γνώσης με την πράξη, με την ανασυγκρότηση της ήδη υπάρχουσας καθημερινής εμπειρίας του παιδιού. Όσο και αν υμνείται ο ενεργητικός ρόλος του μαθητή κατά τη διαδικασία της μάθησης, η γνώση ως δεξιότητα ή ως πληροφορία παραμένει ένα νεκρό υλικό. Και με το νεκρό υλικό δύσκολα μπορεί να αναπτυχθεί μια ζωντανή σχέση. Η προσπάθεια της σύγχρονης παιδαγωγικής θεωρίας να αναδείξει ως διακριτά αντικείμενα προς εκμάθηση τις λεγόμενες μετά-γνωστικές δεξιότητες αποκαλύπτει το μέγεθος του αδιεξόδου της.

Η κατανόηση της εκπαιδευτικής διαδικασίας με όρους οικονομικής συναλλαγής έχει σημαντικές συνεπαγωγές και για την ίδια την παιδαγωγική σχέση. Ο μαθητής (ή ο γονιός του) μπαίνει στη θέση ενός καταναλωτή που μπορεί να επιλέγει μαθησιακά πακέτα με τον ίδιο τρόπο που επιλέγει κινητά τηλέφωνα ή λαχανικά. Στην εκπαίδευση, όμως, ο μαθητής δεν είναι σε θέση να κάνει μια πραγματικά ελεύθερη επιλογή. Και αυτό διότι δεν γνωρίζει πραγματικά τις μαθησιακές του ανάγκες. Είναι ο εκπαιδευτικός εκείνος που μπορεί να προσδιορίσει τις μαθησιακές ανάγκες του μαθητή λαμβάνοντας υπόψη τόσο το ιδιαίτερο πολιτισμικό του κεφάλαιο όσο και το γενικό κεφάλαιο του ανθρώπινου πνεύματος. Με τον τρόπο αυτό ο εκπαιδευτικός μπορεί να ορίσει για τον μαθητή του μια τροχιά ανάπτυξης και να τον καθοδηγήσει για να την ακολουθήσει. Από εδώ προκύπτει η αναπόδραστη ανισότητα της παιδαγωγικής σχέσης. Η διάρρηξη αυτής της σχέσης δεν μας φέρνει πιο κοντά στη δημοκρατική εκπαίδευση, όπως φαντάζονται ορισμένοι. Μας οδηγεί απλώς στην έλλειψη προσανατολισμού για τα ίδια μας τα παιδιά.

Σε αυτή την κατεύθυνση η φύση της εργασίας του εκπαιδευτικού αλλάζει ριζικά. Κάθε γνήσιο ερώτημα της παιδαγωγικής πρακτικής παραγκωνίζεται, ώστε να εστιάσει στην τεχνική αρτιότητα του μαθησιακού πακέτου. Ο εκπαιδευτικός παύει να είναι παιδαγωγός. Γίνεται ένας μηχανικός της μάθησης. Ερωτήματα για την ιδιαιτερότητα των μαθητών, για τη συναισθηματική και κοινωνική τους ανάπτυξη, ερωτήματα για τη σχέση της γνώσης με συγκεκριμένες αξίες ή με το πρακτικό σύμπαν του παιδιού μένουν στο περιθώριο. Σημασία έχει πλέον η σαφήνεια και η διαβάθμιση του προς μάθηση υλικού, όπως και η ελκυστική παρουσίασή του.

Η εξ αποστάσεως εκπαίδευση δεν αποτελεί εξαίρεση. Ακολουθεί τις ράγες στις οποίες ο παιδαγωγικός λόγος περί μάθησης ήδη κινείται μετατρέποντας τον εκπαιδευτικό σε πάροχο μαθησιακών πακέτων και τον μαθητή σε απλό χρήστη τους. Αυτό που ένιωσαν οι εκπαιδευτικοί ως βίαιη αλλαγή των όρων εργασίας τους δεν αφορούσε τη χρήση ενός δήθεν ψυχρού τεχνικού μέσου, αλλά τη συμπύκνωση της λογικής βάσει της οποίας επιδιώκεται η οργάνωση και η λειτουργία του εκπαιδευτικού συστήματος. Από αυτήν την άποψη η εξ αποστάσεως εκπαίδευση μας προσέφερε την εικόνα ενός μέλλοντος που δεν είναι πολύ μακριά μας. Η δια ζώσης διδασκαλία και η στοιχειώδης παιδαγωγική ελευθερία που ακόμα απολαμβάνουν οι εκπαιδευτικοί δεν επιτρέπει, ίσως, να αντιληφθούμε τη σύνδεση αυτού του μέλλοντος με το εκπαιδευτικό μας παρόν. Τα ίχνη του μέλλοντος είναι όμως ήδη ανιχνεύσιμα. Ο λόγος περί μάθησης έχει ήδη εμποτίσει εκπαιδευτικές δομές και παιδαγωγικές πρακτικές, οι οποίες σήμερα θεωρούνται σχεδόν αυτονόητες και καθορίζουν τη σχολική μας καθημερινότητα. Τα ασφυκτικά αναλυτικά προγράμματα με αυστηρά προσδιορισμένους στόχους, η πίεση της ύλης, τα πρόσφατα θεσπισμένα εργαστήρια δεξιοτήτων, η διάσπαση του ενιαίου χαρακτήρα της προσχολικής αγωγής, η ιατρικοποίηση της παιδαγωγικής, η οποία αυστηροποιεί όλο και περισσότερα τα όρια της φυσιολογικής αναπτυξιακής πορείας των παιδιών, η μετατροπή της διδασκαλίας σε διδακτική τεχνική, η οποία αρνείται να θίξει τα ευρύτερα κοινωνικά και πολιτικά ζητήματα της εκπαίδευσης, είναι ορισμένες μόνο από τις εκφάνσεις αυτού του λόγου.

Η κριτική και η αντίσταση σε αυτόν το υπό διαμόρφωση μέλλον δεν μπορεί να στρέφεται αποκλειστικά ενάντια στη χρήση ορισμένων τεχνικών μέσων. Πρέπει να επικεντρωθεί πρωτίστως στο εκπαιδευτικό μας παρόν. Στον βαθμό που οι εκπαιδευτικοί δεν αμφισβητούν μέσα και έξω από τις τάξεις τους τον κυρίαρχο παιδαγωγικό λόγο και τις αντίστοιχες εκπαιδευτικές πρακτικές, στον βαθμό που ασχολούνται αποκλειστικά με τα τεχνικά ζητήματα της διδακτικής αγνοώντας τον ευρύτερο κοινωνικό και πολιτικό ρόλο της εκπαίδευσης, η αλλαγή της παιδαγωγικής διαδικασίας θα συντελεστεί. Έστω και αν οι ίδιοι δεν θα την βιώσουν τόσο βίαια όσο τον καιρό της πανδημίας…

[1] Βλ. G. Biesta, Beyond Learning. Democratic Education for a Human Future. Paradigm Publishers: Boulder, 2006.

[2] Βλ. Γ. Καλημερίδης, “Σχολική αυτονομία, κουπόνια και οι άγνωστες ιστορίες του εκπαιδευτικού νεοφιλελευθερισμού”, στο Σελιδοδείκτη, από https://selidodeiktis.edu.gr/2017/12/22/σχολική-αυτονομία-κουπόνια-και-οι-άγν/

Διαβάστε περισσότερα

Η συμβολή της καταστροφής του περιβάλλοντος στην εμφάνιση των επιδημιών

Του Βασίλη Ζουμπουρλή

Το κείμενο είναι απόσπασμα (η 13η ενότητα), του άρθρου «Η Πανδημία του SARS-CoV-2 ως επιστημονική και κοινωνική πρόκληση τον 21ο αιώνα»,  του μέλους του Συλλόγου Εμείς που σπουδάσαμε στον σοσιαλισμό, Β. Ζουμπουρλή, το οποίο δημοσιεύτηκε και στον Ημεροδρόμο.  Ο Βασίλης Ζουμπουρλής είναι Διδάκτωρ, Μοριακός Βιολόγος και Γενετιστής, Διευθυντής Ερευνών στο Εθνικό Ίδρυμα Ερευνών με εξειδίκευση στη Μοριακή Βιολογία του καρκίνου και των βλαστικών κυττάρων, πρόεδρος του Συλλόγου εργαζομένων του Εθνικού Ιδρύματος Ερευνών.

Συμπεράσματα και σκέψεις για μία καλύτερη σχέση
του ανθρώπου με το περιβάλλον.

Πολλοί σημαντικοί επιστήμονες όπως: οι καθηγητές Μάικλ Γκρέγκερ πρώην διευθυντής Δημόσιας Υγείας και Κτηνοτροφίας στο Humane Society των ΗΠΑ, και Ρόμπ Γουάλας εξελικτικός βιολόγος και φυλογεωγράφος δημόσιας υγείας, συνεργάτης του Ινστιτούτου Διεθνών Σπουδών στο Πανεπιστήμιο της Μινεσότα, συγγραφέας του Big Farms Make Big Flu και πρώην σύμβουλος του Οργανισμού Τροφίμων και Γεωργίας του ΟΗΕ”, θίγουν την γενεσιουργό αιτία της εμφάνισης των τελευταίων επιδημιών και την τωρινή πανδημία με τον κορωνοϊό SARS-COV-2. Το μήνυμα και από αυτή την πανδημία είναι ότι πρέπει να τερματιστεί η άνιση πρόσβαση στους φυσικούς πόρους, ώστε να αποτρέψουμε και την επόμενη πανδημία που θα έρθει με Μαθηματική ακρίβεια[1],[2].

Η προστασία της δημόσιας υγείας απαιτεί την επανεξέταση της σχέσης του ανθρώπου με όλα τα βιολογικά οικοσυστήματα ιδιαίτερα τα ζωικά και γενικότερα με το περιβάλλον. Τα υπάρχοντα γονιδιωματικά δεδομένα αποκαλύπτουν πλέον με σαφήνεια ότι, πίσω από την παγκόσμια πανδημία COVID-19 o ιός, πιθανότατα να έχει εισέλθει στον ανθρώπινο πληθυσμό μέσω της αλληλεπίδρασης με νυχτερίδες ή από κάποιον άλλον ενδιάμεσο ξενιστή με πιο πιθανό τη μοσχογαλή[3].

Φαίνεται ότι η αντιμετώπιση των πανδημιών χρειάζεται μία ολιστική προσέγγιση που θα επικεντρώνεται στην αιτιότητα τους δηλ. την γενεσιουργό αιτία τους, παρά στα μέτρα που παίρνονται κατά την εκδήλωσή τους, που έτσι και αλλιώς, θα πρέπει να παρθούν για να περιοριστούν οι απώλειες σε ανθρώπινες ζωές. Και για να γίνει αυτό πρέπει να επαναπροσδιορίσουμε τη σχέση μας με το περιβάλλον και τις ανισότητες που οδηγούν στην καταστροφή του.

Υπολογίζεται ότι το 75% των νέων μολυσματικών νόσων είναι αποτέλεσμα της επαφής μεταξύ ανθρώπων και ζώων. Όλοι θα θυμόμαστε μερικές εξ αυτών την τελευταία εικοσαετία όπως των Ζίκα, Εμπόλα, SARS, της γρίπης των πτηνών, της MERS και, φυσικά, τώρα, της COVID-19 .

Στο Περιβαλλοντικό Πρόγραμμα των Ηνωμένων Εθνών τονίζονται οι βασικοί παράγοντες της εξάπλωσης των ιών στον άνθρωπο και αυτοί είναι: 1) η αποψίλωση των δασών, 2) η εντατική καλλιέργεια και 3) η κλιματική αλλαγή. Ένας αριθμός μελετών έχουν διαπιστώσει ότι η παγκόσμια προσέγγιση στην παραγωγή αγαθών ― συμπεριλαμβανομένων βασικών γεωργικών και κτηνοτροφικών προϊόντων όπως το βόειο κρέας, το φοινικέλαιο, ο καφές και το κακάο ― διευκολύνει τη μεγαλύτερη εξάντληση των πόρων στις φτωχότερες χώρες από ό, τι στα πλούσια έθνη.

Η παραγωγή των προαναφερθέντων προϊόντων οδηγεί 1) στην αποψίλωση των δασών και 2) στην απώλεια της βιοποικιλότητας. Αυτοί είναι οι βασικοί παράγοντες της μετάδοσης νόσων μεταξύ των ειδών. Στα περισσότερα έθνη (Υποσαχάρια Αφρική, Νοτιοανατολική Ασία και Λατινική Αμερική) που παράγουν καφέ και κακάο, το 95% της παραγωγής εξάγεται στον Βορρά, κυρίως στη Βόρεια Αμερική και την Ευρώπη.

Όσον αφορά την κλιματική αλλαγή ο αναπτυγμένος οικονομικά κόσμος φέρει την μεγαλύτερη ευθύνη για τις παγκόσμιες εκπομπές αερίων που ευθύνονται για το φαινόμενο του θερμοκηπίου και για την παραγωγή άλλων επιβλαβών ρύπων. Τα φτωχά κράτη που ευθύνονται σε πολύ λιγότερο βαθμό για το φαινόμενο του θερμοκηπίου υποφέρουν περισσότερο από τις συνέπειες της κλιματικής αλλαγής που σχετίζονται με νόσους που μεταδίδονται με τα κουνούπια. Ακόμη και πολύ μικρές αυξήσεις της θερμοκρασίας, διευκολύνουν επί του παρόντος την εξάπλωση των κουνουπιών σε νέες περιοχές, όπου οι άνθρωποι στερούνται ανοσίας στις νόσους που αυτά μεταφέρουν(³).

Στα πιεσμένα οικοσυστήματα των λιγότερο αναπτυγμένων χωρών, εξαφανίζονται τα μεγάλα αρπακτικά ζώα. Έτσι δημιουργούνται ανισορροπίες στην κοινότητες των βιοσυστημάτων και αναπαράγονται και ευνοούνται έτσι οι νυχτερίδες, οι αρουραίοι και τα κουνούπια, δηλ. εκείνα τα είδη που συνήθως μεταδίδουν τις ζωονόσους σε ανθρώπους. Η έλλειψη τροφής για τα συγκεκριμένα είδη ζώων στα οικοσυστήματα που βίωναν με αρμονία προηγουμένως λόγω βίαιων παρεμβάσεων των ανθρώπων, ενισχύει τον ανταγωνισμό μεταξύ τους για την κάλυψη των διατροφικών τους αναγκών. Η απώλεια τροφής για τα ζώα αυτά τα οδηγεί να μεταναστεύσουν σε πιο πυκνοκατοικημένες περιοχές, και έρχονται σε όλο και πιο στενή επαφή με τους ανθρώπους (³).

Η νόσος COVID-19 θα πρέπει να ηχήσει σαν καμπάνα πολύ δυνατά στα αυτιά της παγκόσμιας οικονομικής ελίτ αλλά και του κάθε μεμονωμένου καταναλωτή. Εάν δεν αντιμετωπιστούν ολιστικά τα παγκόσμια ζητήματα σχετικά με το περιβάλλον, την υγεία και την ανάπτυξη, θα συνεχίσουν να εμφανίζονται νέες πανδημίες. Πρέπει να δοθεί νέα προτεραιότητα στην ελάττωση των επιπέδων κατανάλωσης, στην εξάλειψη των εμπορικών και οικονομικών ανισοτήτων και στη δημιουργία βιώσιμων συστημάτων παραγωγής για τους ανθρώπους και το περιβάλλον, και όλα αυτά, μόνο σε ένα διαφορετικό κοινωνικο – πολιτικό σύστημα.

Η τρέχουσα κρίση της πανδημίας του κορωνοϊού, μας παρέχει τη μοναδική και απαραίτητη ευκαιρία, για να σκεφτούμε πολύ σοβαρά τη σχέση μας με το περιβάλλον. Αυτό πρακτικά σημαίνει ότι οι μεγάλες εταιρείες της αγροδιατροφής και οι παγκόσμιες πολιτικές, θα πρέπει άμεσα να προβληματιστούν για το υπάρχον βιομηχανικό περιβάλλον, όπου παράγονται τα προϊόντα διατροφής στις μέρες μας. Η τρέχουσα διαδικασία παραγωγής τους τροποποιείται συχνά με την εισαγωγή νέων τεχνολογιών που στην ουσία οδηγούν σε σημαντικές παραβιάσεις της ισορροπίας των φυσικών οικοσυστημάτων. Αυτή η προσέγγιση ασφαλώς και αυξάνει τον ρυθμό παραγωγής και το μέγεθος του συνολικού προϊόντος, αλλά ταυτόχρονα ευνοεί τα μέγιστα την ενίσχυση των συνθηκών των ιογενών εξελίξεων, έτσι ώστε οι νέες μεταλλάξεις να παράγονται με μεγαλύτερο ρυθμό και με μεγαλύτερη λοιμογόνο δύναμη. Οι προειδοποιήσεις από τις μέχρι τώρα πανδημίες είναι πολλές, είναι στο χέρι της ανθρωπότητας να επιλέξει το μέλλον της.

Παρότι οι προειδοποιήσεις από τις πανδημίες είναι πολλές, ισχύει αυτό που τονίζει ο καθηγητής Ρόμπ Γουάλας «οι αγροεπιχειρήσεις εστιάζουν σε τέτοιον βαθμό στα κέρδη, που το ρίσκο ενός ιού που ίσως σκοτώσει ένα δισεκατομμύριο ανθρώπων αντιμετωπίζεται ως ένα ρίσκο που αξίζει να παρθεί»(²). Με άλλα λόγια αν μιλούσαμε τη γλώσσα της Μοριακής Βιολογίας η παγκόσμια οικονομική ελίτ με τις αγροδιατροφικές εταιρίες αυτοπροσδιορίζεται από το επικρατούν γονίδιο του κέρδους που καθορίζει τον κυρίαρχο φαινότυπό της, την συμπεριφορά της που είναι επιθετική απέναντι στο περιβάλλον και τους ανθρώπους. Το γονίδιο αυτό έχει τέτοια ισχύ, είναι κυρίαρχο στη γλώσσα της Βιολογίας, τόσο που καμία προσπάθεια πειθούς δεν έχει αποδώσει μέχρι σήμερα. Συνεπώς θα προβάλλει σε κάθε πανδημία όπως και στα τόσα προβλήματα που αντιμετωπίζει ο κόσμος της εργασίας παγκόσμια πιο καθαρά το ερώτημα, υπάρχει εναλλακτική λύση; Ασφαλώς και υπάρχει ας την αντλήσουμε από το ποίημα «εγκώμιο στη διαλεκτική»[4] του Μπέρτολτ Μπρέχτ:

Το άδικο προχωράει σήμερα με βήμα όλο σιγουριά.
Οι καταπιεστές προετοιμάζονται για δεκάδες χιλιάδες χρόνια.
Η βία εξασφαλίζει: Όπως ακριβώς είναι, έτσι θα μείνει. Καμιά φωνή δεν αντηχεί έξω από τη φωνή των κυρίαρχων
και στις αγορές λέει η εκμετάλλευση αδιάντροπα:
Τώρα εγώ πρώτη ξεκινάω.
Μα κι από τους καταπιεσμένους λένε τώρα πολλοί:
Αυτό που θέλουμε, ποτέ δεν πρόκειται να γίνει.

 Όποιος ακόμα ζει, δε λέει: Ποτέ! Το σίγουρο δεν είναι σίγουρο.
Όπως ακριβώς είναι, έτσι δεν μένει.
Όταν πουν ό,τι είχανε οι κυρίαρχοι να πούνε θα μιλήσουνε οι κυριαρχούμενοι.
Ποιος τολμάει να πει: Ποτέ;
Ποιος φταίει, σαν η καταπίεση παραμένει; Εμείς.
Ποιος θα φταίει σαν η καταπίεση συντριβεί; Εμείς πάλι.
Όποιος γονατισμένος είναι, όρθιος να σηκωθεί!
Όποιος χαμένος είναι, να παλέψει!
Όποιος την κατάστασή του έχει αναγνωρίσει, πώς να εμποδιστεί;
Γιατί οι νικημένοι του σήμερα είναι οι νικητές του αύριο
Και το Ποτέ γίνεται: Σήμερα ακόμα!

Και μετά όπως μας λέει ο ποιητής Κώστας Βάρναλης[5],[6] 

Θα γιορτάσουμε σαν ένας τη μεγάλη ανατολή
Κάθε τόπου …… κάθε γέννας

Κάθε γλώσσας οι καλοί

ΣΗΜΕΙΩΣΕΙΣ

[1] https://www.youtube.com/watch?v=YIJLjaZT8uU&feature=share.

[2] https://www.marx21.de/coronavirus-agribusiness-would-risk-millions-of-deaths/

[3] https://www.flash.gr/environment/1595287/koronoios-proeleysi-mipos-i-pandimia- einai-krisi-dikis-mas-kataskeyis

[4] https://searchingthemeaningoflife.wordpress.com/2016/11/09/praise-the-dialectic- of-bertolt-brecht/

[5] https://www.youtube.com/watch?v=-F2ouJR-MiY

[6] https://tvxs.gr/news/blogarontas/o-agnostos-barnalis

Διαβάστε περισσότερα