Μανώλης Καλομοίρης: 130 χρόνια από τη γέννησή του

Ο Μανώλης Καλομοίρης υπήρξε από τους σπουδαιότερους Έλληνες μουσικούς και συνθέτες και θεωρείται ιδρυτής της Εθνικής Μουσικής Σχολής καταφέρνοντας να συνδυάσει την κλασσική μουσική με το παραδοσιακό στοιχείο και το δημοτικό τραγούδι. Γεννήθηκε στη Σμύρνη το 1883 σε αστική οικογένεια. Ο πατέρας του ήταν γιατρός από την Σάμο και η μητέρα του είχε καταγωγή από τη Σμύρνη. Νεαρός ακόμα βρέθηκε στην Αθήνα όπου παράλληλα με το σχολείο του ξεκίνησε και μαθήματα πιάνου. Το 1899 θα ολοκληρώσει το γυμνάσιο στην Κωνσταντινούπολη και ενώ μετά τον θάνατο του πατέρα του η μητέρα του τον προορίζει για γιατρό εκείνος θα ακολουθήσει και με τη σύμφωνη γνώμη του θείου του το όνειρό του να σπουδάσει περαιτέρω μουσική. Ο Καλομοίρης θα βρεθεί στη Βιέννη να σπουδάζει πιάνο και ανώτερα θεωρητικά ενώ μετά το γάμο του με την σύζυγό του Χαρίκλεια Παπαμόσχου θα διδάξει μουσική στο Χάρκοβο της Ουκρανίας όπου θα παραμείνει από το 1906 μέχρι το 1910 όντας καθηγητής στο Λύκειο Ομπολένσκι. Το 1910 θα αποφασίσει να εγκατασταθεί πλέον μόνιμα στην Ελλάδα ενώ το 1908 είχε παρουσιάσει το πρώτο του συνθετικό έργο στο Ωδείο Αθηνών δημιουργώντας αίσθηση στα μουσικά πράγματα της εποχής. Με την επιστροφή του στα πάτρια εδάφη ο Καλομοίρης θα διοριστεί καθηγητής στο Ωδείο Αθηνών θέλοντας να δημιουργήσει μία εθνική σχολή όπως άλλα αντίστοιχα κινήματα σε ευρωπαϊκές χώρες. Επηρεασμένος από τις μουσικές των πιο εξελιγμένων μουσικά χωρών της Ευρώπης όπως η Γερμανία, η Ρωσία, η Νορβηγία και η Γαλλία, ο Καλομοίρης εργαζόταν αδιάκοπα ώστε να δημιουργήσει την εθνική μουσική με βασικά στοιχεία την παράδοση και το δημοτικό τραγούδι. Μάλιστα διαφωνούσε ανοιχτά με την επτανησιακή σχολή, την οποία κατηγορούσε για ‘ιταλισμό’ ενώ ήταν αντίθετος και σε πιο σύγχρονα ρεύματα όπως εκείνο του εξπρεσιονισμού. Οι εμπνεύσεις του πήγαζαν σε μεγάλο βαθμό και από την νεοελληνική ποίηση και ο ίδιος είχε αναπτύξει ιδιαίτερες σχέσεις με σημαντικές πνευματικές προσωπικότητες της εποχής. Υποστήριζε τον δημοτικισμό και διατηρούσε φιλίες με τον Παλαμά, τον Σικελιανό και τον Νίκο Καζαντζάκη. Αρχικά ίδρυσε το Ελληνικό Ωδείο το 1919 το οποίο και διεύθυνε ενώ το 1926 συνέστησε το Εθνικό Ωδείο όπου παρέμεινε μέχρι το τέλος της ζωής του. Κατάφερε να βάλει τη μουσική στην καθημερινότητα του Έλληνα καθώς μέχρι τότε υπήρχαν ωδεία μόνο στην Αθήνα. Στο Εθνικό Ωδείο του Καλομοίρη μαθήτευσε και η αξεπέραστη φωνή της όπερας Μαρία Κάλλας, ενώ πλήθος τραγουδιστών αποφοίτησαν από τις τάξεις του με λαμπρή πορεία στο μουσικό χώρο. Ο Καλομοίρης υπήρξε ένας αστείρευτος μουσουργός. Συνέταξε 222 έργα από ορχηστρικά κομμάτια, όπερες, μουσικές δωματίου και έργα για φωνή και ορχήστρα και για φωνή και πιάνο καθώς και έργα για παιδιά. Ιδιαίτερα σημαντικά είναι τα έργα του ‘Ο Πρωτομάστορας’ που συνέθεσε το 1915 αφιερώνοντάς το στον Ελευθέριο Βενιζέλο, ‘Το Δαχτυλίδι της Μάνας ’ το 1917, η ‘Συμφωνία της Λεβεντιάς’ το 1929 και τα ‘Μαγιοβότανα’ σε ποίηση Κωστή Παλαμά. Εκτός από την ενασχόλησή του με τις μουσικές συνθέσεις ασχολήθηκε και με την συγγραφή μουσικοπαιδαγωγικών έργων πάντα γραμμένα στη δημοτική ώστε να ανταποκρίνονται στις ανάγκες των Ελλήνων της εποχής εκείνης, ενώ ίδρυσε μελοδραματικό θίασο καθώς δεν υπήρχε από την κρατική σκηνή. Έγραψε κριτικές και άρθρα και αναδείχθηκε ακαδημαϊκός το 1946 όντας μάλιστα και ο πρώτος μουσικός μέλος της Ακαδημίας Αθηνών, ενώ το 1919 έλαβε και το Εθνικό Αριστείο Γραμμάτων και Τεχνών. Η μεγάλη αυτή μουσική προσωπικότητα που αγάπησε όσο τίποτα άλλο την ελληνική παράδοση και θέλησε να την ενσωματώσει και να την εξελίξει μέσα από την μουσική οδό άφησε την τελευταία του πνοή το 1962 πριν προλάβει να ακούσει ζωντανά το έργο του ‘Κωνσταντίνος Παλαιολόγος’ το οποίο είχε ολοκληρώσει το 1961 και το οποίο παίχτηκε πρώτη φορά το 1962 μετά το θάνατό του στο Ηρώδειο.

Πηγή:www.capital.gr

Διαβάστε περισσότερα

World Press Photo awards 2012: Αυτή είναι η συγκλονιστική, καλύτερη φωτογραφία της χρονιάς

Ένας Σουηδός φωτογράφος, ο Paul Hansen, κέρδισε το βραβείο «World Press Photo» για το 2012, χάρη σε μία -πραγματικά συγκλονιστική- φωτογραφία του, η οποία απεικονίζει δύο παιδιά από την Παλαιστίνη, τα οποία σκοτώθηκαν από έναν ισραηλινό πύραυλο, να μεταφέρονται στα χέρια για τις κηδείες τους. Τα θύματα, δύο αδέρφια, συνέλαβε ο φωτογραφικός φακός του Hansen -τυλιγμένα σε ένα λευκό ρούχο με μόνο τα πρόσωπά τους να φαίνονται- να μεταφέρονται από μία ομάδα ανδρών σε μία πόλη της Γάζας.

Ο διαγωνισμός προσέλκυσε συμμετοχές από επαγγελματίες φωτογράφους τύπου, φωτορεπόρτερ και φωτογράφους ντοκιμαντέρ, από ολόκληρο τον κόσμο. Συνολικά, υποβλήθηκαν 103.481 εικόνες από 5.666 φωτογράφους από 124 χώρες.

Δείτε κάποιες ακόμη από τις συμμετοχές που έφτασαν στην τελική φάση

O Ισπανός ταυρομάχος Juan Jose Padilla κατά τη διάρκεια μίας ταυρομαχίας, στην πόλη Olivenza στη νοτιοδυτική Ισπανία. Πρόκειται για μία σειρά φωτογραφιών του Daniel Ochoa de Olza, φωτογράφου του Associated Press που κέρδισαν τη δεύτερη θέση στην κατηγορία «Observed Portrait» στα World Press Photo Awards.


Ο Babar Ali, ένα 9χρονο παιδί από την Ινδία, στέκεται όρθιο, καθώς ο δάσκαλός του ελέγχει το γραπτό του σε ένα σχολείο στημένο πρόχειρα κάτω από μία γέφυρα στο Νέο Δελχί.



Ένας άνδρας από την Παλαιστίνη ξεσπά σε κλάματα δίπλα στο σώμα ενός νεκρού συγγενή του στο νεκροτομείο του νοσοκομείου Shifa στην πόλη της Γάζας. Ανήκουν σε μία σειρά εικόνων του φωτογράφου του Associated Press, Bernat Armangue, που κέρδισε το πρώτο βραβείο στην κατηγορία «Spot New Series».


Μία γυναίκα από την Παλαιστίνη δέχεται βοήθεια, αφότου έχει τραυματιστεί κατά τη διάρκεια μίας ισραηλινής επιδρομής σε ένα γήπεδο ποδοσφαίρου δίπλα στο σπίτι της στη Γάζα. Μία ακόμη φωτογραφία του Bernat Armangue που κέρδισε το βραβείο που προαναφέραμε.


Μία εικόνα του φωτογράφου Wei Seng Chen από τη Μαλαισία που κέρδισε το πρώτο βραβείο στην κατηγορία «Sports Action Single». Δείχνει έναν αναβάτη κατά τη διάρκεια του αγώνα ταχύτητας ταύρων Pacu Jawi στο Batu Sangkar στη Δυτική Σουμάτρα της Ινδονησίας.
Πηγή: Independent

Διαβάστε περισσότερα

Μανώλης Γλέζος για το θάνατο του Ηλία Κότσαρη

Ηλίας Κότσαρης

  Μανώλης Γλέζος: στον Ηλία Κότσαρη

Το καλό στοιχειό

Λεβέντη του Μεσολογγιού

ήλιε της αυγούλας μας ζωής

δεν είσαι ο Τάκη - Πλούμας

του Μαλακάση ποιητή

είσαι ο Ηλίας Κότσαρης

της εξορίας και των κατατρεγμών

Μανώλης Γλέζος

ο συναγωνιστής και φίλος καρδιακός

του Μεσολογγιού το καλό στοιχειό

ασυμβίβαστος αγωνιστής

που όποια πέτρα κι αν σηκώσεις

από το Βασιλάδι ώς τις ντάπιες της εξόδου

θα ’βρισκες τη φωνή σου την τρικυμισμένη να πάλλει

να κηρύχνει, να λαλεί

το δίκιο, την αλήθεια

στο ζοφερό το σκότος

Διαβάστε περισσότερα

Δήλωση Δήμαρχου Ι. Π. Μεσολογγίου Παναγιώτη Κατσούλη για την επίσκεψη του Ευρωβουλευτή κ. Σκυλακάκη στη περιοχή.

Πληροφορήθηκα μέσω των ΜΜΕ, ότι ο Ευρωβουλευτής κ. Σκυλακάκης επισκέφτηκε την Αιτωλοακαρνανία με σκοπό να αντιληφθεί τις παραγωγικές δυνατότητες της περιοχής μας.

Θ.Σκυλακάκης

Ορθώς πραγματοποίησε σύσκεψη εργασίας στο Δημαρχείο Αγρινίου με εκπροσώπους της Δημοτικής Αρχής του δήμου Αγρινίου, όμως κάτι αντίστοιχο δεν συνέβη στο Μεσολόγγι. Προφανώς με ευθύνη προσώπων που κατέχουν θέσεις ευθύνης στον Εμποροβιομηχανικό Σύλλογο Μεσολογγίου, αποκλείστηκε η δημοτική αρχή του δήμου μας και ούτε καν ενημερώθηκε για την έλευση του Έλληνα Ευρωβουλευτή στο δήμο μας.

Δυστυχώς ακόμη και σήμερα, σε εποχή κρίσης που η εξωστρέφεια είναι το ζητούμενο και το καθημερινά επιδιωκόμενο δυο χρόνια τώρα από πλευράς του δήμου μας, υπάρχουν «Μεσολογγίτες» που στο όνομα του ατομικού και μικροκομματικού συμφέροντος τους υποσκάπτουν την κοινή προσπάθεια. Πράγματι ο «εχθρός» ήταν και εξακολουθεί να παραμένει «εντός των τειχών».

Λυπάμαι..

Διαβάστε περισσότερα

Σαν σήμερα γεννιέται ο ποιητής Κώστας Βάρναλης (2 μέρος)

ΤΑ ΠΕΝΗΝΤΑ ΧΡΟΝΙΑ ΤΗΣ ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΗΣ ΔΗΜΙΟΥΡΓΙΑΣ ΤΟΥ ΚΑΙ Η ΑΝΤΙΔΡΑΣΗ ΤΟΥ

…Κάτι γλυκοχάραζε στον ορίζοντα. Οι φίλοι του Δάσκαλου, τα πνευματικά σωματεία, οι Δήμοι της Αθήνας και του Πειραιά… ετοίμαζαν μια Βαρναλική μέρα. Τα πενήντα χρόνια της πνευματικής του δημιουργίας.

Το μαθαίνει κείνος και βγαίνει απ΄ τα ρούχα του. Σηκώνεται και –μια και δυο- τραβάει ολόισα στα Γραφεία της Εταιρείας Λογοτεχνών.

-Έφτασαν στ΄ αφτιά μου κάτι άσκημες φήμες… λέει στον Κουκούλα που κείνον των καιρό ήταν πρόεδρος.

-Ουφ… τις φήμες ακούς καημένε Δάσκαλε;

-Όπου βγαίνει καπνός δε λείπει η φωτιά. Έννοια σου συ.

-Ε, καλά. Πες μας… Τι λένε αυτές οι φήμες;

-Ότι κάτι σκαρώνετε πίσω απ΄ την πλάτη μου. Γιορτές ή μνημόσυνα… κάτι τέτοιο. Για κοιτάτε καλά! Θα βγω να σας καταγγείλω! Δεν δέχομαι διασυρμούς.

-Μα τι διασυρμούς Δάσκαλε; Εσύ τι ανάμιξη έχεις; Εμείς τα ετοιμάζουμε αυτά.

-Άσε και  ξέρω γω πως τα ετοιμάζουνε όλα αυτά τα μασκαραλίκια.

-Εδώ είναι η Επιτροπή Εορτασμού.

-Ξέρω. Προβάλλεται η Επιτροπή Εορτασμού για να μη φανεί ο τιμώμενος που τρώει τα λυσσακά του για να επιδειχθεί. Έτσι γίνονταν πάντα!

-Να μα τώρα που δε γίνεται.

-Ποιος θα το πιστέψει ότι εγώ είμαι αθώος του εγκλήματος; Δε νομίζετε ότι πριν απ΄ την οργάνωση όλης αυτής της δυσφημιστικής εκστρατείας έπρεπε να ρωτηθεί και το…θύμα; […] Περιμένετε να πεθάνω μωρέ κι ύστερα κάνετε ό, τι θέλετε. Τότε δε θα μπορώ να σας εμποδίσω. Τώρα μπορώ. Και σας εμποδίζω!

Ο Κουκούλας προσπαθούσε να τον καλμάρει.

-Άκου Δάσκαλε. Θα σου πω κάτι που, φυσικά, το ξέρεις. Και το ξέρει κι ο κόσμος όλος. Ότι δε σ΄ αρέσουν τα τέτοια. Ότι δεν είσαι καθόλου –όπως λέει ο Λαός- «φιγουρατζής». Συνεπώς θα το καταλάβει ότι πραγματικά, εσύ δεν είχες καμία ανάμιξη.

-Χμ… ξέρει αυτό, αλλά ξέρει και κάτι άλλο. Ότι καμία τέτοια τιμητική γιορτή δεν έγινε ποτέ χωρίς ο τιμώμενος να χει χώσει το χεράκι του. Γι΄ αυτό δε θα πιάσει. Άσε. Η καλύτερη λύση είναι να περιμένετε να πεθάνω. Τότε κανένας δε θα στάξει το φαρμάκι του –όσο κακή γλώσσα κι αν έχει.

[…]

-Είδες τι ρεζιλίκια μου σκαρώσανε… μου λέει με παράπονο.

-Τα είδα και γέμισε η καρδιά μου αγαλλίαση.

-Έτσι; Καλά… Θα σε συγυρίσω κι εσένα. Αλλά τώρα δε σηκώνει ο τόπος.

Άρχισε η γιορτή σε ατμόσφαιρα αγάπης, πάθους και λατρείας λαϊκής.

Σε μια γωνιά φαινόταν καθισμένος κι εκείνος ν΄ ακούει (ευτυχώς… να μην ακούει) τα όσα του ξομπλιάζανε. Ένα έχω να συστήσω στους μελλοντικούς φίλους του. Να μην αρχίζουνε μπροστά του τα παινέματα. Θα τους βρίσει, θα τους κατσαδιάσει, και θα φύγει. Δε λέω υπερβολές.

Τέλος οι πανηγυρισμοί κάποτε πήραν τέλος. Και, στη σκηνή, κλήθηκε ο τιμώμενος –ίσα ίσα την ώρα που… το ‘σκαζε. Με τραβολογήματα τον γύρισαν πίσω και τον ανέβασαν απάνω. Τι ήταν εκείνο!… Τι σάστισμα… Τι ντροπαλοσύνη… Τι αμηχανία αγνού ανεπιτήδευτου ανθρώπου, και τι κάκιωμα μικρού παιδιού!

[…]

-Ακούστε… λέει στο κοινό σα ζεματισμένος. Εγώ… Εγώ δεν τα ήθελα αυτά. Τσακώθηκα και μαζί τους, τους φοβέρισα. Αν θέλετε ρωτήστε τους. Γιατί μου τα κάνανε όλα αυτά; Εγώ ακόμα ζω. Πάνε δηλαδή με το ζόρι να με κάνουνε «μεταστάντα»;

-Για να σε τιμήσουμε το κάναμε Δάσκαλε… λέει δυνατά απ΄ τη θέση του Προεδρείου ένα μέλος της Οργανωτικής Επιτροπής. Να τιμήσουμε το ζωντανό έργο ενός ζωντανού ανθρώπου.

-Και τότες γιατί βάλατε τη λέξη «πενηντάχρονα»! Όλοι αυτοί εκεί κάτω ξέρουνε αριθμητική και θα με βγάλουνε… γέρο!

Ήταν τόσο ειλικρινής… τόσο αγνός κι απροσποίητος στο παράπονό του που ολόκληρο το ακροατήριο σηκώθηκε όρθιο και τον χειροκροτούσε με λατρεία.

-Να τους πείτε να αναγνωρίσουν το λάθος τους… λέει στο κοινό δείχνοντας την Οργανωτική Επιτροπή. Έχω αρκετά δικά μου λάθη. Δε χρειάζεται να πληρώνω και ξένα. Εγώ ξέρω ότι το χρεός του ποιητή δεν είναι ν΄ ανεβαίνει στα παλκοσένικα και να κορδακίζεται σαν πυγμάχος. Είναι να βάζει τα δυνατά του ν΄ ανεβάσει τη ζωή ένα σκαλί πιο πάνω.

Ο ΒΑΡΝΑΛΗΣ ΚΑΙ ΟΙ ΓΥΝΑΙΚΕΣ

Ο Δάσκαλος δεν έκανε καμία απολύτως προσπάθεια –ίσα ίσα για ν΄ αποκρύψει την «κλίση» του στο θήλυ, κλίση απαρομοίαστα σφοδρή.

Πόσοι δεν πάσκισαν να γαντζωθούν απ΄ αυτό και να τον διασύρουν, να τον μειώσουν, για ν΄ ανακόψουν –έτσι νόμιζαν- την πλημμυρίδα του λαού που μαγνητιζόταν απ΄ τη λαϊκή του προσωπικότητα.

«Ε δεν είναι ντροπή σε μιαν τέτοιαν ηλικία ν΄ αγαπά;» ήταν η πληκτική και ανόητη επωδός κάποιων ξεπλυμένων τύπων που η μόνη τους δραστηριότητα ήταν να κατηγορούν την δραστηριότητα των άλλων.

Αλλά αυτό, ούτε λίγο ούτε πολύ, ήταν η αναγνώριση ότι ξόφλησαν. Ο Έρωτας είναι παράπτωμα; Ο Έρωτας είναι ντροπή; Μα… αρνούμαι να αγαπώ θα πει αρνούμαι να ζήσω. Εφόσον η ψυχή του ανθρώπου φέγγει η όψη του κόσμου οφείλει να είναι ηλιόλουστη. Μ΄άλλα λόγια ερωτευμένη. Ως πότε; Ώσπου να σβήσει –όχι το φως- το φως θα φέγγει- μα ώσπου να σβήσει ο άνθρωπος. Μερικοί προσπάθησαν να «διαιρέσουν» το Βάρναλη  -να καταδικάσουν τον μισό, και τον άλλον μισό να τον δοξάσουν. Κακορίζικη διαίρεση. Ήταν κι άλλοι που τον καταδίκαζαν χοντρικά όλον. Και άλλοι πάλι τον αθώωναν χοντρικά όλον.

Δε θέλω να περάσω από τέτοιες λογιστικές κατατάξεις. Επειδή όμως στο κεφάλαιο αυτό τον αδίκησαν πολύ, πλήγωσαν τον άνθρωπο, θα προσπαθήσω ν΄ ασχοληθώ με τον άνθρωπο.

Μια μέρα μια κοπέλα που ήξερε ότι τον είχα φίλο ήρθε να με βρει. Ήταν γεμάτη παράπονο. Ο ποιητής μας την απογοήτευσε.

-Συγνώμη… τη διέκοψα. Ο ποιητής ή ο άνθρωπος;

-Μα… δεν είναι το ίδιο;

Υποχρεώθηκα να της κάνω μια μικρή διάλεξη.

-Όχι, της είπα. Ο ποιητής είναι αυτός που ήθελε να είναι. Ο άνθρωπος είναι εκείνος που μ π ο ρ ε ί να είναι. Η ποίηση είναι αγώνας να γίνεις καλύτερος. Γιατί δεν εκτιμάται αυτόν τον ευγενικό αγώνα; Όσο κακός κι αν σας φάνηκε ο Βάρναλης τον σώζει κάτι: Η δίψα να γίνει καλύτερος. Προσέξτε όμως. Αν νικήσει χάθηκε. Θα ψευτίσει. Θα γίνει τ έ λ ε ι ο ς. Δεν το ξέρετε; Καλοσύνη δεν υπάρχει. Καλοσύνη είναι ο αγώνας να γίνεις καλός. Αλλά τι κακό σας έκανε αυτός ο άνθρωπος και σας απογοήτεψε;

-Μου έκανε… «κρούσεις». Καταλαβαίνετε τι είδους.

-Ερωτικές. Μα τότε θα πρεπε να σας απογοητέψει σαν άντρας, όχι σαν ποιητής.

[…]

-Σας ρωτώ όμως. Επιτρέπεται στην ηλικία του να χει έναν τέτοιον ερωτικό πληθωρισμό;

Άρχισα τα γέλια.

-Απευθυνθείτε στη μητέρα Φύση, της λέω. Και…συγχαρείτε την. Ως τώρα όλα τα «ασθενή» σημεία του Βάρναλη περιορίσθηκαν στο σ θ έ ν ο ς του. Κανένας δεν τον είπε «ιδιοτελή», «άρπαγα», «συκοφάντη», «μικροπρεπή», «ύπουλο», «μικρόψυχο». Κανείς. Όλοι τον είπαν «ερωτιάρη». Και νομίζουν ότι μ΄ αυτό ξοφλούν! Τι να κάνουν οι καημένοι; Έπρεπε να βρισκαν κι αυτοί κάτι. Αν δεν έβρισκαν θα μεναν απαρηγόρητοι. […] Αλλά για πέστε μου… θυμώσατε πολύ που σας έκανε αυτές τις… κρούσεις;

-Δε θύμωσα. Απογοητεύτηκα. Ένας τόσο μεγάλος ποιητής να φέρεται όπως ένας μανάβης.

-Θα θελα να ξέρω… τόσο διαφορετικοί ανατομικά είναι ένας ποιητής κι ένας μανάβης; Έίσθε σκληρή κοπέλα! Θα πρεπε λοιπόν να είναι «ανάπηρος» ένας ποιητής για να μη σας απογοητέψει;

«ΔΕΥΤΕΡΗΣ ΠΟΙΟΤΗΤΑΣ»

…Δεν υπήρχαν τερτίπια της ταβέρνας, νόμοι του κρασιού, που να μην τα ξερε. Και γι΄ αυτό σ΄ όλη του τη ζωή δεν υπέκυψε ποτέ. Δεν παραπάτησε, δεν μπέρδεψε τη γλώσσα του, ούτε τα βήματά του. Γνώρισα ανθρώπους με θλιβερά γεράματα. Άλλους μ΄ αισιόδοξα ή με γκρινιάρικα. Τα σφριγηλά όμως και θυμοειδή γεράματα του Βάρναλη δεν τα γνώρισα σε κανέναν. Δεν ήταν σε τίποτα αναρχούμενος. Ούτε και μισοήξερε κάτι. Ή το ξερε ή το αγνοούσε. Ήταν όμως και μερικά πράγματα που τα αγνοούσε θεληματικά. Βαριόταν να τα μάθει, γιατί τα θεωρούσε αδιαφόρετα  «νερομπούλια». Κείνος αναζητούσε πάντα την ουσία των πραγμάτων, την ψίχα τους. Και δεν την γευόταν μόνο με το στόμα. Την έπαιρνε με όλες του τις αισθήσεις, και με μία επιπλέον. Δεν γνώρισα ακόμα άνθρωπο που να χαράμισε λιγότερο τη ζωή. Και πως; Ψιλοβελονιά, με αργό και μερακλίδικο ρυθμό. Αργυραμοιβός του πάθους του. Μεράκι και στα ελάχιστα, σεβντάς και στα παραμικρά. Και στο τάβλι, και στο κουβεντολόι, και στην Τέχνη, και στη Γυναίκα.

Αποστρεφόταν πάντα τη δεύτερη ποιότητα. Άμα δεν είχε ψωμί έτρωγε «παντεσπάνι», δεν έτρωγε κουραμάνα. Το ίδιο έκανε και με την παρέα του. Δεν συναναστρεφόταν ποτέ μυξολόγιους. Ή θα ήταν αληθινοί λόγιοι ή θα ταν Λαός, αμόλευτος, χωρίς πασαλείμματα. Μεγαλύτερη ακαταστασία και μεγαλύτερη πληγή στη ζωή θεωρούσε την ημιμάθεια. Αποστρεφόταν φανατικά τους φανφαρόνους, τους ξιπασμένους, τους βερμπαλιστές, τους κούφιους ωραιολόγους και τους κακορίζικους. Σιχαινότανε προπάντων τους «αριστοκρατίζοντες» φτωχούς καθώς και του «πτωχοπροδρομικούς» αριστοκράτες.

[…]

Παστρικά λόγια, λαγαρές καταστάσεις, χωρίς ψευδώνυμα.

«ΚΛΕΙΔΩΣΕ ΤΟΝ ΠΟΙΗΤΗ ΚΑΙ ΚΡΑΤΗΣΕ ΤΟΝ ΠΟΛΙΤΗ…»

…Μερικοί απρόσεχτοι τον είπαν «ευδαιμονιστή», «φίλαυτο» (Κώστας κερνά-Κώστας πίνει). Θα τους φανεί πολύ απροσδόκητη αυτή η αποκάλυψη.

Μόνο στους βιαστικούς κι επιπόλαιους φαίνονταν έτσι. Αλλά –κι αυτοί- αναγνώριζαν τη «μαστοριά» του στο στίχο. Ηλιθιότητα. Σα να ταν τυχαία η μαστοριά, κάτι θεόπεμπτο και όχι προϊόν της τυράγνιας, της υπομονής και της αγρύπνιας. Αλλά ξέρω τι ήθελαν. Ήθελαν να βλέπουν τον Βάρναλη «ποιητή» και στην ταβέρνα, ποιητή και στο δρόμο, ποιητή και στις παρέες. Αλλά ο Βάρναλης όταν έβγαινε έξω άφηνε τον ποιητή στο σπίτι. Και κυκλοφορούσε με τον Κώστα, τον Κωσταντή (γεια σου Κωσταντή βαρβάτε!). Κυκλοφορούσε με τον απλό, λαϊκό πολίτη. Σαν τον έβλεπαν μερικοί που τον αγνοούσαν φυσιογνωμικά απόμεναν. «Αυτός είναι ο Βάρναλης; έλεγαν. Αδύνατο!»

Πως έπρεπε να είναι; Να χει δηλαδή τη «σφραγίδα» του θεού; Αυτό έπαθε κι ο Σικελιανός και σιγά σιγά έχασε το όνομά του. Όλοι τον έλεγαν «Ποιητή». Ο Σικελιανός δεν ήξερε να διχαστεί. Κάποτε βρέθηκε στο σταυροδρόμι… Ανακάλυψε ότι δε μπορούσε να ζει και με τις δύο μαζί ιδιότητες. Και πέταξε τη μία. Έμεινε ποιητής. Στο ίδιο σταυροδρόμι βρέθηκε κι ο Βάρναλης. Κάποιον έπρεπε να μανταλώσει. Από κάποιον ν΄ απαλλαγεί. Και δεν άργησε να διαλέξει. Κλείδωσε τον ποιητή και κράτησε τον πολίτη.

ΒΑΡΝΑΛΗΣ vs ΣΙΚΕΛΙΑΝΟΣ

…Ο Βάρναλης δεχόταν την ποίηση του Σικελιανού, δεχόταν τον Σικελιανό αλλά δε τον θαύμαζε. Ο Σικελιανός όμως δεν μπορούσε να ζήσει χωρίς θαυμασμό. Ε, αυτό ήταν το μυστικό.

-Είναι καμπανιστή…, έλεγε, περίτεχνη (εννοούσε τη Σικελιανή ποίηση), παίρνει πόζα. Ας κάτσει ήσυχα. Δε θα γίνει και Αισχύλος.

[…]

-Ήταν αριστοκράτης! φώναξε μια μέρα ο Βάρναλης.

-Γιατί; ρώτησα.

-Φαντάσου… Δεν είπε ποτέ τη λέξη «ρε». Φτουραίνει ποτές άνθρωπος που δεν ξέρει να βρίσει; Πόσο είχε δίκιο! Τόσα χρόνια και μόνο τότε το ανακάλυψα. Ο Σικελιανός δεν έβρισε ποτέ. Κοίτα ανακάλυψη! Και ποτέ δεν του φυγε απ΄ τα χείλη του κάτι αγοραίο. Ίσως όχι γιατί το αποστρεφόταν μόνο. Αλλά ίσως και να το αγνοούσε.

Η «ΑΠΟΣΙΩΠΗΣΗ» ΤΟΥ ΕΡΓΟΥ ΤΟΥ ΚΑΙ Ο ΚΟΣΜΟΣ ΤΟΥ ΒΑΡΝΑΛΗ

…Ο Δάσκαλος -τώρα που γράφω- είναι πολύ μακριά. Δεν ξέρω την στάση του. Υπάρχουν όμως άνθρωποι για τους οποίου και μόνη η αμφιβολία αποτελεί βρισιά. Για το Βάρναλη δεν έχουμε δικαίωμα ν΄ αμφιβάλλουμε. Δεν είναι βαρήκοος ο ίδιος. Είναι βαρήκοα τα αφτιά του. Η συνείδησή του ποτέ. Φτάνει να σκεφτεί κανείς ότι ενώ γι΄ άλλους η «τοποθέτησή» τους στάθηκε σωτήρια… Κι έδρεψαν απ΄ την έπαλξή τους πλούσιους καρπούς, και στεφάνους, και υμνολόγια… Ο Βάρναλης είχε μόνο παραμερισμούς, φαρμάκια και, πολλές, «τυχαίες»- αλλά όχι και τόσο αθώες- παρασιωπήσεις.

Όταν βγήκε η συλλογή του «Ελεύθερος Κόσμος» το 1966, απλώς συνεχίσθηκαν οι υστερικοί πανηγυρισμοί γύρω από ένα άλλο –το αιώνια και αηδιαστικά μονότονα προβαλλόμενο απ΄ την Αριστερά όνομα. Ο Βάρναλης τυλίχθηκε στα υφάδια της «διακριτικής» σιωπής. Και χρειάστηκε να υψώσουμε φωνή απ΄ την αφανή γωνιά μας εμείς οι ξενιτεμένοι για να τους υπομνήσουμε την παρουσία του πατριάρχη…ανάμεσά τους.

Σίγουρα δεν θα τολμούσαν να καταπιούν τη γλώσσα τους αν ο Βάρναλης ήταν από κείνους που συνηθίζουν να ξεσπαθώνουν σαν τους τρώνε το δικό τους δίκιο. Αλλά ήξεραν. Ο Βάρναλης δεν είναι ούτε από κείνους που κάνουν παφλασμούς γύρω από την «αφάνειά» τους. Ο Βάρναλης δεν καταδέχτηκε ποτέ να γίνει «πλασιέ» της δικής του αξίας. Κι αυτή τη στάση την κράτησε με συνέπεια απ΄ την χοχλακιασμένη νιότη του ως τα τιμημένα και άσπιλα γεράματά του.

[…]

Ο Ποιητής μας δεν ικέτεψε, δεν κολάκεψε, δεν κλαψούρισε. Έμεινε ως το τέλος αυτό που ήταν και έπρεπε να είναι: Ο ακέραιος, ο αδιάφθορος, ο αναπαλλοτρίωτος.

[…]

(Ο κόσμος του) ήταν και έμεινε ο κόσμος των χαμηλών σπιτιών και των ταπεινών κρασοπουλιών –όπου μοιράζουν το κρεμμύδι και την ελιά στη μέση.  Κι απ΄ τις νοθείες που υπάρχουν στον κόσμο τέσσερις μόνο δε δέχθηκε. Τη νοθεία στην Ιδέα, στο κρασί, στον Έρωτα και στην Ποίηση. Γι΄ αυτό όταν λέμε ποιητής δεν εννοούμε «ένας ακόμα ποιητής». Εννοούμε ο ποιητής. Ο ποιητής του Λαού, ο βάρδος, ο πρώτος μέσα σ΄ όλους τους βάρδους, υμνωδούς, μαστόρους και πελεκητές του. Και –το λέω άλλη μια φορά- δεν θα χρειαστούν αιώνες για να πάρει τη θέση του στη Λυρική μας πινακοθήκη. Είναι από τώρα βαλμένος εκεί πλάι στους κλασικούς και ανέσπερους όλης της πατρίδας μας.

ΜΕΝΕΛΑΟΣ ΛΟΥΝΤΕΜΗΣ, Ο Κονταρομάχος (Κ. Βάρναλης), Εκδόσεις Δωρικός.

Διαβάστε περισσότερα

Σαν σήμερα γεννιέται ο ποιητής Κώστας Βάρναλης (1 μέρος)

«Απ’ τα τσακάλια δε γλιτώνεις μ’ εφκές και παρακάλια»   «Κι αν είναι ο λάκκος σου πολύ βαθύς,  χρέος με τα χέρια σου να σηκωθείς.»

Σαν σήμερα το 1884 Γεννιέται στον Πύργο (Μπουργκάς) της Βουλγαρίας ο κομμουνιστής ποιητής Κώστας Βάρναλης. Μενέλαος Λουντέμης : «Η ποίηση του Βάρναλη δε μύριζε ποτέ γάλα. Μύριζε από την αρχή μπαρούτι».

Η φιλία του Λουντέμη και η αγάπη στον άνθρωπο πάνω απ΄ όλα Κώστα Βάρναλη, τον οδήγησε να γράψει το βιβλίο Ο Κονταρομάχος. Δε θα πω περισσότερα. Αφήνω να μιλήσουν τα αποσπάσματα που επέλεξα από το γραπτό του αγαπημένου μου Μενέλαου προς τον αγαπημένο του κυρ-Κώστα.

……………………………………………………………………………

Ο ΑΝΘΡΩΠΟΣ ΒΑΡΝΑΛΗΣ ΚΑΙ Η ΠΟΙΗΣΗ ΤΟΥ

«Υπάρχουν βιβλία γραμμένα απ΄τον Κώστα Βάρναλη. Πολλά. Δεν υπάρχει όμως κανένα βιβλίο για τον Κώστα Βάρναλη.

Ο Βάρναλης σαν ποιητής και προπάντων ο Βάρναλης σαν άνθρωπος δεν έγινε ακόμα βιβλίο. Να!… Αυτό το χρέος και, μαζί, αυτήν την αποστολή έρχομαι να εκπληρώσω σήμερα. Να δώσω δηλαδή στους ανθρώπους τον ά ν θ ρ ω π ο.

Τα βιβλία ενός ποιητή διαβάζονται και ξαναδιαβάζονται. Εκδίδονται και επανεκδίδονται. Τον άνθρωπο τον ίδιο όμως ποτέ δεν μπορείς να τον επανεκδώσεις. Έχει μια και μόνη έκδοση. Την εξαντλεί  και φεύγει.

Να γιατί καταπιάστηκα μ΄ αυτό το γραφτό. Θέλω να επαναλάβω τον άνθρωπο. Να τον χαρίσω στους ανθρώπους. Σ΄ όσους δεν τον γνώρισαν. Να τους κεράσω την απλότητά του, τη σεμνή του παλληκαριά και τη λαϊκή του σοφία.

Ο ποιητής πια πάει, κατοχυρώθηκε, θα μείνει. Δεν είναι όμως κρίμα να χαθεί ο άνθρωπος;

[…]

Διάβασα κάπου ότι ως και τα ξεκινήματα του Βάρναλη δεν ήταν απ΄  τα συνηθισμένα, ήταν κι αυτά πρωτότυπα. Πήρε την ποίηση  λέει για παιχνίδι, ήταν δα από έφηβος «πειραχτήριο». Πολύ αργότερα… έγινε ο κοινωνικός «ταραξίας» που άρχιζε ν΄ απασχολεί πια και τις Αστυνομίες. Το πρώτο του ψευδώνυμο ήταν… Δήμος Τανάλιας. Σαν του το θύμισα κάποτε ξέσπασε σε τρανταχτά γέλια.

-Σώπα… μου λέει. Για να ξέρεις γλύτωσα από χειρότερα…. Στην αρχή ήθελα να το κάνω Σφύρος Δρεπάνης. Αλλά πρόφτασε ένας βλάμης και μου είπε: Κάντο «Τανάλιας» και σώθηκα. Δηλαδή τι σώθηκα…

Αν τον εξετάσεις στο βάθος ο Βάρναλης δεν ήταν ποτέ πρωτολειακός. Μ΄ άλλα λόγια δεν έχει «νεανικά αμαρτήματα». Η ποίησή του δε μύριζε ποτέ γάλα. Μύριζε απ΄ την αρχή μπαρούτι. Κατέβηκε δηλαδή στο στίβο χωρίς πάρα πολλά «γυμνάσματα» και δοκιμές και περιπλανήσεις στους «λειμώνες των ασφοδέλων»… Μ΄ άλλα λόγια χωρίς αυτές τις πεισιθάνατες κραυγές που έβγαζαν όλοι οι λυρικοί του καιρού του. Όχι. Η ποίηση του Βάρναλη ήταν απ΄ την αρχή αρσενική, λάσια, μια βολίδα που πεσε μες στα στεκούμενα νερά του μελίπηχτου λυρισμού.

[…]

Ποιητής καθάριος, λαϊκός. Ποιητής των πικραμένων, των φουρκισμένων, των «αβόλευτων», είναι ο Βάρναλης. Ένας ποιητής που –για πρώτη φορά στην ιστορία της ποίησης μας- απαγγέλθηκε από εργατικά χείλη, μπήκε στις φτωχογειτονιές, κατέβηκε στα υπόγεια ταβερνάκια.

Η ΠΡΩΤΗ ΓΝΩΡΙΜΙΑ ΜΕ ΤΟΝ ΛΟΥΝΤΕΜΗ

Κάθομαι τώρα και σκέφτομαι και βασανίζω τη μνήμη μου. Που τον πρωτογνώρισα; Γιατί το παράξενο είναι ότι δεν θυμούμαι ποτέ που να μην τον γνώρισα. Κι ίσως να ναι και λίγο φυσικό αυτό. Γιατί –όταν μπήκα κι εγώ στον τυραννικό κόσμο των στίχων –τ΄ όνομα «Βάρναλης» ήταν πια κατακυρωμένο.

Πρώτα, φυσικά, είδα κάτι φωτογραφίες του, πιο σωστά κάτι σκίτσα του. Προεξείχε το σήμα κατατεθέν –το αφτί στην παλάμη. Έπειτα εκείνη η μορφή με την οικεία πνευματικότητα του λαϊκού ανθρώπου –όχι του ανθρώπου που ξεκίνησε απ΄ τον ποιητή, αλλά του ποιητή που ξεκίνησε απ΄ τον άνθρωπο. Σύνθεση σπάνια και εξαίσια ελληνική. Αλλά ό, τι γνώρισα ως τότε ήταν ριγμένο στο χαρτί. Σκίτσα και ποιήματα. Πίσω απ΄ αυτά χάνονταν, ή, μόλις μαντεύονταν ο άνθρωπος.

Κανείς ποτέ μέσα στο στενό κόσμο που κινούμουν κείνον τον καιρό –δεν το ήξερε… Το ότι δεν χρειάζονταν παρά να κατέβω μερικά σκαλοπάτια, να μπω σε κάποια λαϊκή ταβέρνα για να τον συναντήσω ανάμεσα στους απλούς και καλόγνωμους ανθρώπους, να τσιμπολογά μια μαρίδα και να ρουφάει γλυκά και συσταζούμενα το κρασί του… αυτό ποτέ δεν το διανοήθηκα.

Το λάθος μου ήταν ότι τον ζητούσα σε άλλες σφαίρες, στους κύκλους των ποιητών. Ποτέ δε μου πέρασε απ΄ το νου –αν συνέχιζα να τον αναζητώ σ΄ αυτούς τους κύκλους- δεν θα τον εύρισκα ποτέ.

Ήμουν τότε πολύ νέος, πολύ άμαθος για να πιστέψω ότι έναν ποιητή –και τέτοιον ποιητή- θα μπορούσα να τον βρω στον περίβολο των ταπεινών. Πίστευα ότι μόνο… σε ουράνια δώματα θα τον αντάμωνα, να μιλά μ΄ ονειροπόλα μάτια και μεθυστική φωνή για ό, τι ευγενικό κι εξαίσιο έχει μέσα του αυτός ο κόσμος.

Ε!… Εκεί τον πρωτόδα; Όχι φυσικά. Τον πρωτόδα σ΄ ένα παλιό, βαρύ, άχαρο θέατρο.

Χρονιά; Δεν την πολυθυμάμαι. Θαρρώ 1935. Τόπος το θέατρο «Κεντρικό» της πλατείας Κολοκοτρώνη. Οι εφημερίδες έλεγαν ότι θα μιλούσαν δεν… θυμούμαι ποιοι. Το ποιοι ήσαν το μαθα πια την επομένη. Ήταν και δύο γυναίκες. Η Γαλάτεια Καζαντζάκη  κι η Ελένη Ουράνη (Άλκης Θρύλος). Έπειτα… ο Στρατής Σωμερίτης, ο Βάρναλης, ο Βεάκης, και δε θυμάμαι και ποιοι άλλοι ούτε το θέμα θυμάμαι ακριβώς. Μου φαίνεται για τα Ανθρώπινα Δικαιώματα… Η αίθουσα ήταν ασφυχτικά γεμάτη. Άκουα –χωρίς να βλέπω- χωμένος κάπου στο καπνιστήριο. Απ΄ όλη αυτή την ιστορία μόνο ένα πράμα θυμάμαι. Ότι σε κάποια στιγμή ξέσπασαν στην αίθουσα τέτοια ξεφωνητά και χειροκροτήματα που παραλίγο να πεφτε το παμπάλαιο και άχαρο κείνο θέατρο.

(Ο συγγραφέας περιγράφει στη συνέχεια ότι προσπαθούσε να μάθει ποιος ήταν ο ομιλητής, κάποιος του είπε ένας Τούρκος, Αβράμ Αλής, ρώτησε κι άλλους, ώσπου στο τέλος διαπίστωσε ντροπιασμένος ότι επρόκειτο για τον Βάρναλη)

Το φιάσκο αυτό ακόμη το φυσάω και δεν κρυώνει.

Κι έτσι έχασα τη μοναδική ευκαιρία να τον δω.

Από τότε δεν άφηνα διάλεξη για διάλεξη. Φιλολογικές γιορτές στον Παρνασσό… Ρεσιτάλ ποίησης. Τίποτα. Κείνη η εμφάνισή του στο «Κεντρικό» ήσαν, καθώς φαίνεται, η πρώτη και η τελευταία δημόσια εμφάνιση του ποιητή.

[…]Μισοθυμάμαι θαμπά, ένα χλιαρό βράδυ της κατοχικής, πεινασμένης Αθήνας. Ένας φίλος, ένας άνθρωπος θυσιασμένος στη φιλία μου –ο Γιώργος Λιαρομάτης- έτρεχε όλη την ημέρα να με βρει αφήνοντας παντού παραγγελία: «Πέρνα το βράδυ απ΄  το σπίτι. Μην αμελήσεις. Θα σε φουρνίσω». Απ΄ αυτό έβγαινε ότι είχε ψωμί.

Ανησύχησα μη δε προλάβω κι έτρεξα. Σαν έμπαινα είχε πέσει πια η νύχτα. Το σπίτι όμως από μέσα ήταν φωτισμένο από κάτι λάμπες του παλιού αιώνα. Ένα τραπέζι στο βάθος του σαλονιού… Κουταλοπήρουνα, και στη μέση –ουρανοί!- μια πιατέλα μ΄ αχνιστά φασόλια! Ξαναζωντάνεψαν οι περασμένες εποχές των μεγάλων θαυμάτων. Ποιο χώμα ευλογημένο ζέστανε, επώασε και γέννησε αυτόν τον «άρτο» των Ελλήνων.

Στο τραπέζι δεν ήμουν ο μόνος καλεσμένος. Κάπου ήταν ένα πλάσμα ανάμεσα σε τρεις ηλικίες. Και λίγο πιο πέρα ένας στυφόγλυκος άνθρωπος με το χέρι στ΄ αφτί. Ήταν ασπρομάλλης, αδύνατος, ωραίος στον τύπο του.

-Γιώργο, λέω στον οικοδεσπότη, αν αυτός δεν είναι ο Βάρναλης θα σηκωθώ να φύγω και θα μείνω νηστικός.

(Έτσι έγινε η πρώτη γνωριμία τους, που έμελλε να εξελιχθεί σε μία στενή σχέση και φιλία)

Ο ΒΑΡΝΑΛΗΣ ΜΑΡΤΥΡΑΣ ΣΤΗ ΔΙΚΗ ΤΟΥ ΛΟΥΝΤΕΜΗ

…Είπαμε ότι ανάμεσα στους υπερασπιστές μου ήταν κι ο Δάσκαλος. Αλλά, πως ήρθε! Δεν είχε την υπομονή να περιμένει να τον ειδοποιήσουν. Μόλις το πληροφορήθηκε απ΄ τις εφημερίδες ντύθηκε τα γιορτινά του κι ήρθε μόνος του. Δε λογάριασε ούτε γηρατειά, ούτε φόβο, ούτε κρύο. Διέσχισε τα πυκνά στίφη των πραιτωριανών (που χανε κυκλώσει ολόκληρο το τετράγωνο) και μπήκε στην αίθουσα.

-Κωνσταντίνος Βάρναλης… φώναξε ο κλητήρας.

Ο Δάσκαλος τον κοιτούσε με χλευαστική απάθεια.

-Δάσκαλε… Εσένα φωνάζουν… του πε ο Νίκος Παππάς.

-Εμένα; Τότε τι «Κωνσταντίνος» λέει αυτός ο… άντε ας μην το πω.

-Περάστε κ. Βάρναλη… του είπε ο Εισαγγελέας Κατεβαίνης, που κανε τον διανοούμενο.

Ο Δάσκαλος πλησίασε κάτω απ΄ την έδρα με το χέρι στ΄ αφτί. Ο Πρόεδρος ρωτά:

-Πιο δυνατά! φώναξε ο Βάρναλης.

ΠΡΟΕΔΡΟΣ: Έστω. Είναι ένοχος ο κατηγορούμενος;

ΒΑΡΝΑΛΗΣ (Με έμφαση): Ένοχος; Όχι! Για να ναι ένοχος ένας Συγγραφέας πρέπει να δίνει αρνητικές απαντήσεις στις τρεις παρακάτω ερωτήσεις; Πρώτον: Ζώντας σε μια κοινωνία αδικίας με ποιους θα πάει; Με τους αδικητές ή με τους αδικημένους; Δεύτερο: Αν ο Λαός πέσει στα δεσμά της τυραννίας με ποιους θα συνταχθεί; Με τον τυραγνισμένο ή με τον τύραννο; Και τρίτο και τελευταίο: Αν η Πατρίδα πάει σ΄ εθνική σκλαβιά ποιους θα βοηθήσει; Τους κατακτητές ή τους κατακτημένους; Δηλαδή με τους κιοτήδες θα πάει ή με τα παλικάρια; Γνωρίζω τον κατηγορούμενο από έφηβο. Τον γνωρίζω σαν συγγραφέα, και σαν Έλληνα. Και σας δηλώνω κατηγορηματικά: Και στις τρεις ερωτήσεις ο κατηγορούμενος έδωσε αυτές τις απαντήσεις. Δεν είναι ένοχος.

[…]

ΣΥΝΕΔΡΟΣ: Εις ένα από τα υπό κατηγορίαν κείμενά του και συγκεκριμένα εις το υπό τον τίτλον «Οι λύκοι ανεβαίνουν στον ουρανό»…

ΒΑΡΝΑΛΗΣ: Ε;…

ΣΥΝΕΔΡΟΣ: Ο Συγγραφεύς  -δια να σώσει την τρυφεράν Ειρηνούλαν από την βουλιμίαν των αφεντικών της- την παραδίδει εις τας χείρας των εργατών.

ΒΑΡΝΑΛΗΣ: Καλά κάνει.

ΣΥΝΕΔΡΟΣ: Δε θα μπορούσε , έξαφνα, να την παραδώσεις εις χείρας εκείνων οίτινες είναι εντεταλμένοι για την φρούρησιν της τιμής των…

ΒΑΡΝΑΛΗΣ: Ποιονών. Των χωροφυλάκων;

ΣΥΝΕΔΡΟΣ: Βεβαίως.

ΒΑΡΝΑΛΗΣ: Όχι! Θα την πουλούσαν στο μπουρδέλο.

ΣΥΝΕΔΡΟΣ: Κύριε Βάρναλη…

ΒΑΡΝΑΛΗΣ: Τη γνώμη μου δε ζητήσατε; Τη γνώμη μου είπα. Ξέρω, εσείς έχετε άλλην γνώμη. Αλλά δεν είσθε σεις ο μάρτυρας.

ΠΡΟΕΔΡΟΣ: Τίποτε άλλο κ. Βάρναλη. Μπορείτε ν΄ αποσυρθείτε.

ΒΑΡΝΑΛΗΣ (δυνατά): Κοιτάξτε μην τύχει και τον αθωώσετε «λόγω αμφιβολιών»! Αν οι Νόμοι σας καταδικάζουν αυτές τις αρετές καταδικάστε τον! Δεν έχει κανένα ελαφρυντικό. Κανένα! Σας το λέω εγώ!

Συνέχεια στο 2 μέρος.

Διαβάστε περισσότερα

ΑΝΕΡΓΙΑ ΠΑΝΩ ΑΠΟ 30%! ΚΑΤΑΡΡΕΥΣΗ ΙΚΑ ΚΑΙ ΟΑΕΕ!

ΑΚΟΜΑ ΚΑΙ ΤΟ «ΜΝΗΜΟΝΙΑΚΟ» ΚΕΠΕ ΕΠΙΒΕΒΑΙΩΝΕΙ ΠΡΟΗΓΟΥΜΕΝΗ ΠΡΟΒΛΕΨΗ ΤΟΥ ΙΝΕ ΓΣΕΕ
Τον κώδωνα του κινδύνου για την ελληνική οικονομία χτυπά η έκθεση του ΚΕΠΕ που πρόκειται να δημοσιοποιηθεί την ερχόμενη εβδομάδα. Από τα στοιχεία προκύπτει ότι η οικονομία βρίσκεται στο χαμηλότερο σημείο της, με την ύφεση να είναι πάνω από 4,1% για το 2013 και την ανεργία θα εκτιναχθεί στο επίπεδο σοκ του 30%.
Το μόνο ενθαρρυντικό στοιχείο για το ΚΕΠΕ είναι ο (σχεδόν) μηδενισμός του ελλείματος του εμπορικού ισοζυγίου εντός του έτους.
Ανάλογη πρόβλεψη για την ανεργία έχει διατυπώσει εδώ και μήνες το Ινστιτούτο Εργασίας της ΓΣΕΕ. H έκθεση του ΚΕΠΕ δεν είναι το μοναδικό «σημάδι»: Μετά τα στοιχεία του Γενικού Λογιστηρίου του Κράτους για τη συρρίκνωση των εσόδων του δημοσίου τον Ιανουάριο κατά 16% σε σύγκριση με το «ταμείο» του Ιανουαρίου του 2011 (ή 770 εκατ. ευρώ όπως ανακοίνωσε η Τράπεζα της Ελλάδος), ανάλογη εικόνα καταγράφηκε και για εισπράξεις των ασφαλιστικών ταμείων από εισφορές.
Κατά τις πληροφορίες, τα έσοδα του ΙΚΑ τον Ιανουάριο συρρικνώθηκαν σε ποσοστό μεγαλύτερο του 10% κι αντί της πρόβλεψης για είσπραξη 1,05 δισ. ευρώ κινήθηκαν λίγο πάνω από 900 εκατ. ευρώ!
Ακόμη μεγαλύτερη, πάνω από 15%, είναι η πτώση των εσόδων του ΟΑΕΕ (του ταμείου ασφάλισης των αυτοαπασχολουμένων) καθώς αυξάνεται ο αριθμός εμπόρων, βιοτεχνών, αυτοκινητιστών και ελεύθερων επαγγελματιών που δεν είναι σε θέση να καταβάλουν τις ασφαλιστικές τους εισφορές.
Και στις δυο περιπτώσεις οι επιμέρους δείκτες, όπως η πτώση των εσόδων από ΦΠΑ που ανήλθε σε 17% τον περασμένο μήνα ή η αύξηση του αριθμού των ανέργων σε ποσοστό πάνω από 26% στις αρχές του έτους, δείχνουν ότι η πραγματική οικονομία σαρώνεται από πρωτοφανές σε διάρκεια και ένταση κύμα ύφεσης.
Τα οικονομικά του ΙΚΑ επιδεινώνονται καθώς όσοι πληρούσαν τις προυποθέσεις συνταξιοδότησης ως το τέλος του 2012 έσπευσαν να συνταξιοδοτηθούν με αποτέλεσμα, όπως ανακοίνωσαν οι εργαζόμενοι, το 2012 να υποβληθούν 117.306 αιτήσεις συνταξιοδότησης (για κύρια και επικουρική σύνταξη) έναντι 61.530 το 2011, 18.772 το 2010 και 23.872 το 2009.
Αθροιστικά την τετραετία της μεγάλης ύφεσης συνταξιοδοτήθηκαν από το ΙΚΑ πάνω από 150.000 ασφαλισμένοι και απονεμήθηκαν περισσότερες από 221.000 συντάξεις (κύριες και επικουρικές).
iskra

Διαβάστε περισσότερα

Όταν το ΔΝΤ δολοφονεί: το πείραμα της υγείας

Φραγκίσκα Μεγαλούδη

Η πρόσβαση στην ιατροφαρμακευτική περίθαλψη αποτελεί βασικό και αναφαίρετo δικαίωμα του ανθρώπου. Όπως το έθεσε κάποτε ο Τσόρτσιλ, οι υγιείς πολίτες είναι η περιουσία και το μέλλον μιας χώρας.Φαίνεται όμως πως το μήνυμα αυτό δεν έχει περάσει στους διεθνείς χρηματοπιστωτικούς οργανισμούς, οι οποίοι σπρώχνουν τις χώρες σε όλο και μεγαλύτερη απαξίωση του κλάδου της υγείας, διαλύουν τα εθνικά συστήματα περίθαλψης και μειώνουν το προσδόκιμο ζωής των πολιτών. Για πάνω από δύο δεκαετίες η συνταγή του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου και της Παγκόσμιας Τράπεζας για την υγεία ήταν μία: ιδιωτικοποίηση. “Ο ιδιώτης είναι καλύτερος” ήταν το μότο, κάτι για το οποίο δεν είναι δύσκολο να πεισθεί ένας λαός όταν επί χρόνια οι κυβερνήσεις του αφήναν τη δημόσια υγεία βορά στους επιτήδειους και την διαφθορά ανεξέλεγκτη.
Το βιώνουμε ήδη στην Ελλάδα. Οι Έλληνες πολίτες, όμηροι ενός εθνικού συστήματος υγείας όπου η διαφθορά και ο χρηματισμός αποτέλεσαν επί χρόνια τον κανόνα, καλούνται τώρα να πληρώσουν τον λογαριασμό της κρατικής ανικανότητας: Η Τρόικα, ακολουθώντας πιστά την συνταγή, απαιτεί ως αντάλλαγμα της διάσωσης, μείωση των κρατικών δαπανών στο χώρο της υγείας κάτω από το 6% του ΑΕΠ, όταν ο μέσος όρος στις χώρες του ΟΟΣΑ είναι 9%. Παράλληλα προωθείται μείωση στις φαρμακευτικές και υλικοτεχνικές δαπάνες των νοσοκομείων, μείωση μισθών και ιατρονοσηλευτικού προσωπικού, λουκέτο ή συγχώνευση σε πενήντα νοσοκομειακά ιδρύματα και εισαγωγή εισιτηρίου στα δημόσια νοσοκομεία.
Οι νέες πολιτικές στο χώρο της υγείας οδηγούν ήδη σε κατάρρευση του συστήματος περίθαλψης με χιλιάδες ανασφάλιστους πολίτες να καταφεύγουν στις κλινικές των ανθρωπιστικών οργανώσεων για να εξεταστούν.
Παρόμοιες συνταγές εφαρμόστηκαν στο παρελθόν σε όποια χώρα αντιμετώπισε οικονομικές δυσχέρειες και σε όποιο κράτος είχε την ατυχία να πέσει στα νύχια των διεθνών αρπακτικών. Το χρήμα έρχεται με ένα τίμημα, ακόμα και αν αυτό καταδικάζει χιλιάδες ανθρώπους σε εξαθλίωση και θάνατο.
Από την Αφρική ως την Ασία
Αν η δεκαετία του ’70 ήταν η περίοδος που μπήκαν οι βάσεις του νεοφιλελευθερισμού, η δεκαετία του ’80 και ’90 ήταν η εποχή της δόξας του.
Στην Αφρική, οι πρώην αποικίες των δυτικών δυνάμεων είχαν αρχίσει να αντιμετωπίζουν τα πολιτικά και οικονομικά αδιέξοδα της αποικιοκρατίας. Διεφθαρμένες κυβερνήσεις, πόλεμοι και φυσικές καταστροφές αλλά και τα βρώμικα πολιτικά παιχνίδια της Δύσης, οδήγησαν δεκάδες αφρικανικά κράτη σε οικονομικό μαρασμό και απευθείας στην αγκαλιά του ΔΝΤ και της Παγκόσμιας Τράπεζας.
Το πρώτο που χτυπήθηκε ήταν το εθνικό σύστημα υγείας των χωρών. Αν και στα περισσότερα αφρικανικά κράτη η περίθαλψη ήταν ήδη σε κακή κατάσταση, με υποδομές που κατέρρεαν και οι ελλείψεις σε φάρμακα και προσωπικό ήταν μεγάλες, το ΔΝΤ πρότεινε ως βασικό μέσο εξυγίανσης την ιδιωτικοποίηση. Υποστηρίζοντας πως ο ιδιώτης προσφέρει ποιοτικότερες υπηρεσίες υποχρέωσε τις κυβερνήσεις να επιβάλουν αμοιβή στα δημόσια νοσοκομεία αλλά και να μειώσουν τις δαπάνες στον τομέα της περίθαλψης. Αυτό είχε δραματικές συνέπειες καθώς εκατοντάδες κλινικές και νοσοκομεία έκλεισαν στις περισσότερες αφρικανικές χώρες και όσα νοσοκομεία επιβίωσαν αντιμετώπιζαν ακόμα μεγαλύτερες ελλείψεις από πριν.
Με τις ευλογίες του ΔΝΤ και της Παγκόσμιας Τράπεζας, στα 42 φτωχότερα αφρικανικά κράτη οι δαπάνες για την υγεία μειώθηκαν κατά 50% στη δεκαετία του ’80.
Οι φτωχότεροι-η πλειοψηφία δηλαδή των Αφρικανών- έμειναν εκτός κάθε νοσηλευτικού σχήματος. Στην Κένυα όταν εισήχθη εισιτήριο 2,25 δολαρίων στις κλινικές αφροδισίων νοσημάτων, οι ασθενείς μειώθηκαν μέχρι και 70%. Στην Ουγκάντα, όταν η κυβέρνηση το 2001, αποφάσισε να καταργήσει το παράβολο στα δημόσια νοσοκομεία που της είχε επιβάλει το ΔΝΤ, είδε τα ποσοστά της ελονοσίας και των αφροδισίων νοσημάτων στον πληθυσμό να μειώνονται κατά 60% και τα ποσοστά των εμβολιασμένων παιδιών να φτάνουν μέσα σε 3 χρόνια από 26 σε 73%.
Στην Γκάνα υπό τις οδηγίες της Παγκόσμια Τράπεζας , η κυβέρνηση εισήγαγε ένα σύστημα ασφάλισης, το οποίο θεωρήθηκε ως μοντέλο για τις υπόλοιπες αφρικανικές χώρες. Η ασφάλιση χρηματοδοτείται μέσω ειδικού φόρου στα προϊόντα βασικής κατανάλωσης, κάτι που πρακτικά σημαίνει ότι κάθε πολίτης της χώρας συνεισφέρει οικονομικά στο σχήμα, αγοράζοντας το καθημερινό του φαγητό.
Παρόλα αυτά το 82% των κατοίκων της Γκάνα είναι ανασφάλιστοι. Επιπλέον η εισαγωγή χρηματικού εισιτηρίου που επιβλήθηκε στη Γκάνα από το ΔΝΤ-ήδη από τις αρχές της δεκαετίας του ’80-έχει ως αποτέλεσμα εκατομμύρια φτωχοί να μην πηγαίνουν στα νοσοκομεία καθώς αδυνατούν να πληρώσουν το αντίτιμο.
Το ίδιο μοντέλο ασφάλισης προωθείται κα σε άλλες αφρικανικές χώρες όπως η Ουγκάντα και η Τανζανία. Στην Ουγκάντα, αν και η κυβέρνηση κατήργησε το παράβολο στα δημόσια νοσοκομεία, ο ασθενής είναι υποχρεωμένος να πληρώσει για φάρμακα και αναλώσιμα. Μια γυναίκα που θα πρέπει να κάνει καισαρική τομή, οφείλει να πληρώσει 60 δολάρια για το κιτ της καισαρικής. Αποτέλεσμα χιλιάδες γυναίκες και βρέφη να πεθαίνουν στα νοσοκομεία περιμένοντας να εγχειριστούν, καθώς οι μητέρες αδυνατούν να εξασφαλίσουν το ποσό αυτό.
Παρόμοια ήταν και η κατάσταση στην ΝΑ Ασία. Η Ταϊλάνδη μέσα από ένα σύστημα κινήτρων και επιδομάτων είχε καταφέρει στα τέλη της δεκαετίας του ’80 να αυξήσει τον αριθμό των γιατρών στα νοσοκομεία των επαρχιών από 300 σε 1162. Μετά την ασιατική κρίση του 1997 και την έλευση του ΔΝΤ, η υγεία στην Ταϊλάνδη ιδιωτικοποιήθηκε. Η κυβέρνηση υποχρεώθηκε να περικόψει τα επιδόματα και τους μισθούς με αποτέλεσμα τα μεγάλα και πανάκριβα ιδιωτικά νοσοκομεία της Μπανγκόκ –που πολλαπλασιάστηκαν μετά το 1997- να απορροφήσουν την πλειοψηφία των γιατρών, απογυμνώνοντας τα δημόσια επαρχιακά νοσοκομεία στα οποία κατέφευγαν οι φτωχότεροι και με τα πιο σοβαρά προβλήματα υγείας Ταϊλανδοί.
Ρωσία και Αργεντινή: το χρονικό μιας κατάρρευσης
Τον Δεκέμβριο του 1991 η Σοβιετική Ένωση επισήμως διαλύεται. Στη θέση της έρχεται η Ρωσική Ομοσπονδία και μαζί της η μετατροπή της μεγαλύτερης κρατικά ελεγχόμενης οικονομίας του πλανήτη σε οικονομία ελεύθερης αγοράς. Το εμπόριο απελευθερώνεται, οι κρατικές επιχορηγήσεις παύουν και ο χορός των ανεξέλεγκτων ιδιωτικοποιήσεων ξεκινά. Μαζί με την νέα οικονομία όπως την σχεδίασε ο σκληροπυρηνικός θιασώτης της ελεύθερης αγοράς Yegor Gaidar, ήρθε και ο εφιάλτης για την πλειοψηφία των Ρώσων, το 50% των οποίων ζει το 1993 κάτω από τα όρια της φτώχειας (με λιγότερα από 18 ευρώ το μήνα). Το ποσοστό αυτό στη δεκαετία του ’80 δεν ξεπερνούσε το 1,5%.
Κατά τη διάρκεια της Σοβιετικής κυριαρχίας η Ρωσία είχε ένα από τα πιο αξιόλογα συστήματα υγείας παγκοσμίως. Από τις αρχές όμως της δεκαετίας του ’80 και ιδιαίτερα προς τα τέλη, η κατάσταση είχε αρχίζει να επιδεινώνεται με τα περισσότερα σοβιετικά νοσοκομεία να έχουν βασικές ελλείψεις στις υποδομές τους.
Τα διαρθρωτικά προγράμματα που επεβλήθησαν στην χώρα προέβλεπαν την δημιουργία ενός μικτού-πρωτίστως ιδιωτικού-συστηματος υγείας, μειώσεις μισθών και απολύσεις, κλείσιμο νοσοκομείων που δεν θεωρούνταν απαραίτητα και εισαγωγή εισιτηρίου για κάθε επίσκεψη στα δημόσια νοσοκομεία. Οι δημόσιες δαπάνες για την υγεία θα μειωθούν στο 1,8% του ΑΕΠ.
Τα νέα μέτρα δεν άργησαν να δώσουν καρπούς.Οι μειώσεις μισθών στους γιατρούς είχαν ως αποτέλεσμα την κατακόρυφη αύξηση της διαφθοράς στα νοσοκομεία. Εκατομμύρια Ρώσοι αδυνατώντας να πληρώσουν τις ασφαλιστικές εισφορές και το αυξημένο κόστος της υγειονομικής περίθαλψης έμειναν εκτός του συστήματος υγείας. Το 1994 το προσδόκιμο ζωής για τους άντρες είχε μειωθεί κατά επτά χρόνια και για τις γυναίκες κατά τρία, σε σχέση με το 1990. Εκατοντάδες χιλιάδες οικογένειες δεν είχαν πλέον ιατροφαρμακευτική περίθαλψη και τέσσερα στα πέντε παιδιά γεννιούνταν με προβλήματα υγείας.
Την ίδια περίοδο ξεχασμένες μολυσματικές ασθένειες επανεμφανίζονται. Η διφθερίτιδα θα σκοτώσει 482 παιδιά το 1993, αποτέλεσμα της έλλειψης εμβολίων αλλά και των κακών συνθηκών διαβίωσης. Η ιλαρά, η φυματίωση και η σύφιλη θα φτάσουν τα επίπεδα πανδημίας. Το 1995 ο τυφοειδής πυρετός και η χολέρα θα κάνουν την εμφάνιση τους στη Μόσχα. Παράλληλα τα καρδιακά νοσήματα, τα έλκη, ο καρκίνος και οι αναπνευστικές ασθένειες θα αυξηθούν κατά 50%. Η γονιμότητα θα μειωθεί κατά 35% και τα ποσοστά των αμβλώσεων θα τριπλασιαστούν.
Τα ποσοστά αλκοολισμού στη χώρα θα αγγίξουν το 60% το 1993 ενώ οι μολύνσεις με τον ιό του HIV-AIDS θα αυξηθούν επισήμως κατά 50% με οκτώ στους δέκα χρήστες ενδοφλέβιων ναρκωτικών να έχουν μολυνθεί από την ασθένεια. Ακόμα και σήμερα, η Ρωσία παραμένει η χώρα με τα μεγαλύτερα ποσοστά μολύνσεων από τον HIV-AIDS στον δυτικό κόσμο.
Το 1999 η οικονομία της Αργεντινής βρίσκεται σε κακά χάλια. Το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο αναλαμβάνει δράση και υπόσχεται στην κυβέρνηση δάνειο 10 δισεκατομμυρίων δολαρίων για να αναχρηματοδοτήσει τα χρέη της, με αντάλλαγμα σκληρή λιτότητα και αποκρατικοποιήσεις.
Η κυβέρνηση με περισσό ζήλο και για να αποφύγει τη χρεοκοπία –με το δημόσιο χρέος να ξεπερνάει τα 147 δισεκατομμύρια δολάρια-, καταρτίζει πρόγραμμα διαρθρωτικής προσαρμογής. Με προεδρικό διάταγμα, ο πρόεδρος της χώρας θα καταστρέψει ότι έχει απομείνει από το δημόσιο συνταξιοδοτικό σύστημα, θα διαλύσει την κοινωνική πρόνοια και θα απελευθερώσει τον χώρο της υγείας.
Μεταξύ 2001 και 2003 πέντε εκατομμύρια άνθρωποι θα μείνουν ανασφάλιστοι ενώ οι ιδιωτικές ασφαλίσεις θα αυξήσουν τις εισφορές κατά 25%. Οι τιμές στα φάρμακα θα αυξηθούν κατά 160% και οι μισθοί στο προσωπικό των νοσοκομείων θα μειωθούν κατά 68%. Τα νοσοκομεία στο Μπουένος Αιρες θα αντιμετωπίσουν τεράστιες ελλείψεις σε φάρμακα και αναλώσιμα φτάνοντας στο σημείο να εκτελούν μόνο επείγουσες επεμβάσεις επειδή τα αντιβιοτικά δεν επαρκούν. Τα φαρμακεία θα αρνηθούν να δώσουν φάρμακα στους πολίτες αν δεν πληρωθούν με μετρητά με το 55% των ασθενών να μην ακολουθεί καμία φαρμακευτική αγωγή καθώς αδυνατεί να πληρώσει τα φάρμακα του. Οι καρδιακές προσβολές θα εννεαπλασιαστούν και μεταξύ 1999 και 2002 πάνω από 20.000 άτομα θα πεθάνουν από καρδιοπάθειες.
Αποκορύφωμα της κατάστασης είναι η έκκληση του προέδρου Eduardo Duhalde στην κυβέρνηση της Βραζιλίας για άμεση δωρεά ινσουλίνης καθώς οι φαρμακευτικές εταιρείες δεν προμήθευαν πια τα νοσοκομεία της χώρας.
Το 2001 ένα στα τρία νεογέννητα παιδιά δεν εμβολιάζεται στην Αργεντινή ενώ μελέτη του 2010 έδειξε ότι τα βρέφη που γεννήθηκαν μεταξύ 2000-2003 είχαν μειωμένο σωματικό βάρος κατά τη γέννηση εξαιτίας της φτωχής διατροφής και του στρες της μητέρας λόγω της οικονομικής κρίσης.
Εάν όλα αυτά σας θυμίζουν κάτι, η ομοιότητα δεν είναι τυχαία. Μένει απλά να δούμε πόσα θύματα θα μετρήσουμε στην Νότια Ευρώπη….

Σκτίτσο τουSeppo Leinonen

αριστερό blog

Διαβάστε περισσότερα

Δήλωση προέδρου του Ν.Ο.Μ Γιάννη Κανή για τον Ηλία Κότσαρη.

Το Μεσολόγγι έχασε για πάντα μια ιστορική φυσιογνωμία, τον Ηλία Κότσαρη.

   « Ο Ηλίας Κότσαρης με τίμησε  με την φιλία του απ΄την αρχή της ενασχόλησης μου με τα κοινά της Ιεράς μας Πόλεως. Ειλικρινώς αποτελούσε εξαιρετική τιμή για μένα , κατά πολύ νεότερό του, να είμαι μέλος της παρέας του. Μου έδινε την δυνατότητα να μετέχω σε υψηλού επιπέδου πολιτικές ζυμώσεις, ενώ με μύησε στις οινικές, ενθαρρύνοντας με στις αμπελουργικές μου δραστηριότητες. Μου ζήτησε να περιοδεύσουμε στην ορεινή Ναυπακτία, ανταποκρίθηκα προθύμως και φτάσαμε μέχρι Γραμμένη Οξιά και Λεύκα, το 1999 νομίζω.  Ήθελε να κάνει ένα flash back στα πεδία του εμφυλίου πολέμου. Σε όλη την διαδρομή μου εξιστορούσε  την δύσκολη και επικίνδυνη εκείνη  πολιτική κατάσταση. Υπήρξε καλοπροαίρετος και ευχάριστος άνθρωπος. Αιώνιος έφηβος όπως εύστοχα έγραφε ένα από τα στεφάνια. Ένθερμος υποστηρικτής των συναινετικών λύσεων με απεριόριστο σεβασμό στον πολιτικό αντίπαλο, ως Δημοτικός Σύμβουλος και ως Ενεργός Πολίτης μέχρι τα ‘91 του θα΄λεγα ! Απαντούσε χαριτολογώντας  σε όσους μικρόνοες απορούσαν, ότι είναι υπέρ της…. Βασιλευόμενης Ε.Δ.Α !! Αισθάνομαι την ανάγκη να εκφράσω δημοσίως τα ειλικρινή συλλυπητήριά μου στην κόρη του και τους συγγενείς του».

   

Στην φωτογραφία ο Πρόεδρος του Ναυτικού Ομίλου  Γιάννης Κανής στο σπίτι του αείμνηστου Ηλία με τον Μανώλη Γλέζο, τον Σεπτέμβριο του 1991 και με….. γνήσιους αριστερούς τότε.

 

Διαβάστε περισσότερα

Ο καρκίνος του πνεύμονος «προσπερνά» τον καρκίνο του μαστού

Το κάπνισμα βασική αιτία του φαινομένου που παρατηρείται στις γυναίκες της Ευρώπης

To κάπνισμα θεωρείται η βασική αιτία της αύξησης των κρουσμάτων καρκίνου του πνεύμονος στις γυναίκες

Ιταλοί ερευνητές μελέτησαν στοιχεία από όλη την Ευρώπη και διαπίστωσαν ότι ο καρκίνος του πνεύμονος καλπάζει στις γυναίκες και σύντομα θα έχει βρεθεί στην πρώτη θέση κρουσμάτων καρκίνου, ξεπερνώντας τον καρκίνο του μαστού. Αιτία, σύμφωνα με τους ειδικούς, είναι ότι στις δεκαετίες του 1960 και 1970 υπήρξε ραγδαία αύξηση του αριθμού των γυναικών που άρχισε το κάπνισμα.
Η μελέτη
Ερευνητές του Πανεπιστημίου του Μιλάνου μελέτησαν στοιχεία για τον καρκίνο στις γυναίκες στο σύνολο των 27 κρατών της Ευρωπαϊκής Ενωσης καθώς και μεμονωμένα σε έξι χώρες, τη Γαλλία, τη Γερμανία, την Ιταλία, την Ισπανία, τη Βρετανία και την Πολωνία. Διαπίστωσαν ότι τα ποσοστά των κρουσμάτων του καρκίνου του πνεύμονος στις γυναίκες αυξάνονται συνεχώς. Όπως αναφέρουν, το 2013 ο καρκίνος του πνεύμονος θα οδηγήσει στον θάνατο περίπου 83 χιλιάδες ευρωπαίες ενώ ο καρκίνος του μαστού περίπου 89 χιλιάδες.
Σύμφωνα με τους ερευνητές μέχρι το 2015 ο καρκίνος του πνεύμονος θα έχει «προσπεράσει» εκείνον του μαστού και θα βρεθεί στην πρώτη θέση της λίστας των θανάτων γυναικών από κάποιο είδος καρκίνου. Είναι ενδεικτικό ότι αν και υπάρχει μείωση του συνολικού αριθμού των θανάτων από καρκίνο τα ποσοστά των θανάτων από καρκίνο του πνεύμονος στις ευρωπαίες αυξάνονται συνεχώς.
Το μόνο είδος καρκίνου που «ζει και βασιλεύει»
«Είναι ιδιαίτερα ανησυχητικό. Είναι το μόνο είδος καρκίνου που δεν δείχνει κάποια σημάδια μείωσης των ποσοστών του στο κοντινό μέλλον αν και μειώνεται ο αριθμός των καπνιστών. Με βάση τα σημερινά δεδομένα αναμένουμε ωστόσο υποχώρηση του καρκίνου του πνεύμονος κάποια στιγμή μέσα στη δεκαετία του 2020 αφού η νέα γενιά γυναικών φαίνεται ότι καπνίζει λιγότερο από τις προηγούμενες» αναφέρει ο καθηγητής Κάρλο Λα Βέκια, επικεφαλής της έρευνας που δημοσιεύεται στην επιθεώρηση «Annals of Oncology».

Διαβάστε περισσότερα

Γράμματα στην Αλέϊδα Μαρτς του Τσε!

Παρακάτω παρατίθενται γράμματα και επιστολές που απέστειλε ο Τσε στην σύζυγο του Αλέϊδα Γκεβάρα-Μαρτς από διάφορα μέρη του εξωτερικού. Ως επι το πλείστον αναφέρονται στην περίοδο 1965-1966. Οι επιστολές  ανήκουν στο προσωπικό αρχείο της Αλέϊδα Μαρτς και μέρος αυτών δημοσιεύθηκαν στο πρόσφατο βιβλίο της με τίτλο “Αναπόληση: Η ζωή μου με τον Τσε” (2007).

★★★★★★★★

Αγαπημένη μου,

Σήμερα σου γράφω απ’ τη Χιροσίμα, την πόλη της βόμβας. Στο βάθρο που βλέπεις υπάρχουν τα ονόματα εβδομήντα οκτώ χιλιάδων νεκρών. Το σύνολο υπολογίζεται σε εκατόν ογδόντα χιλιάδες. Τέτοιες επισκέψεις κάνουν καλό, σε ωθούν να παλέψεις ακόμη πιό αποφασιστικά γιά την ειρήνη.

Σε φιλώ,
Τσε

★★★★★★★★

ΜΑΡΟΚΟ
Αλεϊδούλα,

Σου στέλνω έναν πιστό συζυγικό εναγκαλισμό απ’το τελευταίο επίσημο σταθμό αυτού του ταξιδιού. Σκόπευα να σου μείνω πιστός με τη σκέψη αλλά εδώ πέρα κυκλοφορούν κάτι Μαροκινές που τα θέλουν.

Φιλιά,
Τσε

★★★★★★★★

ΠΑΡΙΣΙ, Ιανουάριος 1965

Πέρα από κάθε αμφιβολία, έχω αρχίσε να γερνάω. Είμαι όλο και πιο ερωτευμένος μαζί σου και μου λείπει ολοένα και πιο πολύ το σπίτι, τα παιδιά, όλος αυτός ο μικρός κόσμος που περισσότερο τον μαντεύω παρά τον ζω. Σε τούτη την προχωρημένη ηλικία που κουβαλάω, αυτό ειναι πολύ επικίνδυνο’ εσύ μου είσαι αναγκαία κι εγώ είμαι μονάχα μιά συνήθεια…..

★★★★★★★★

1965

Κυρία,

Απ’ αυτές τις δύο πόρτες το έσκασε η μοναξιά και πήγα να τη βρω στο πράσινο νησί της. Δεν ξέρω αν θα μπορέσουμε μιά μέρα να σταθούμε πιασμένοι χέρι-χέρι, με τα παιδιά μας ένα γύρω, και να θαυμάσουμε η θέα, ανεβασμένοι σε κάποιο χνάρι του παρελθόντος. Αν δεν το καταφέρουμε, ονειρεύομαι να το πετύχετε εσείς.

Σας φιλώ με σεβασμό το χέρι.
Ο αντρούλης σας.

★★★★★★★★

Αγαπημένη μου,

Εκμεταλλεύομαι τα λιγοστά ελεύθερα λεπτά μου εν μέσω αυτής της ταραγμένης διαδρομής στο Στάλινγκραντ, γιά να σου στείλω αυτήν την κάρτα. Πράγματι, εδώ βρίσκεται μπροστά σε μία από τις μεγαλύτερες εποποιίες της ανθρώπινης ιστορίας. Σε δύο μέρες φεύγω γιά την Κίνα.

Φιλιά,

Τσε.

★★★★★★★★

ΣΑΓΚΑΗ, ΚΙΝΑ

Έμαθα τα νέα σε τούτη την πόλη, που το όνομα της μπορείς να διαβάσεις κάτω από αυτό το καινούργιο απόκτημα. Έχεις βαλθεί να με κάνεις πάντα ρεζίλι. Εν πάση περιπτώσει, στέλνω ένα φιλί στην καθεμιά σας και να θυμάσαι: ότι έγινε έγινε.

Φιλιά,

Τσε

★★★★★★★★

ΠΑΡΙΣΙ

Αγαπημένη μου,

Καθώς ονειρευόμουν μες στο Λούβρο, κρατώντας σε απ’ το χέρι, σε είδα να παριστάνεσαι σε μια ζωγραφιά. Στρουμπουλή, σοβαρή, μ’ένα χαμόγελο λιγάκι θλιμμένο (ίσως επειδή κανένας δε σ’αγαπάει) να περιμένεις τον μακρινό αγαπημένο (να είναι άραγε αυτός που νομίζω ή κάποιος άλλος;). Κι’ άφησα το χέρι σου για να σε δω καλύτερα και να μαντέψω τι κρύβεται στην καρπερή σου μήτρα. Αγόρι, σωστά;

Ένα φιλί και μια μεγάλη αγκαλιά γιά όλους και ιδιαίτερα για σένα, απ’ τον

Στρατάρχη Του
Τσε

★★★★★★★★

Αγαπημένη μου,

Είναι η τελευταία κάρτα εδώ και πολύ καιρό, ίσως. Σε σκέφτομαι, όπως σκέφτομαι και τα μικρά κεφτεδάκια που έχω αφήσει πίσω. Αυτή η δουλειά σου αφήνει τελικά πολύ λίγο χρόνο γιά σκέψεις.

Δε σου στέλνω το δαχτυλίδι, γιατί σκέφτηκα πως δεν ήταν σωστό να ξοδέψω χρήματα γιά κάτι τέτοιο, τώρα που τόσο τα έχουμε ανάγκη. Θα σου στείλω κάτι απ’ τη χώρα του προορισμού μας. Γιά την ώρα σου στέλνω δύο παθιασμένα φιλιά, ικανά να λιώσουν την κρύα σου καρδιά. Μοίρασε το ένα σε μικρότερα κομμάτια και δώσ’ το στα παιδιά. Δώσε άλλα πιό μετρημένα φιλιά στα πεθερικά μου και στους υπόλοιπους του σογιού. Στους νιόπαντρους μια αγκαλιά και την πρόταση μου τον πρωτότοκο να τον πουν Ραμόν.

Τις νύχτες των τροπικών, θα ξαναπιάσω την παλιά μου τέχνη, ή μάλλον κακοτεχνία, του ποιητή (κυρίως στον τομέα της σκέψης παρά σ’εκείνον της σύνθεσης), κι εσύ θα είσαι η μόνη πρωταγωνίστρια. Μη σταματάς να διαβάζεις. Να δουλέψεις αρκετά και να με θυμάσαι πότε πότε.

Ένα φιλί τελευταίο, παθιασμένο, δίχως ρητορείες, απ’ τον

Ραμόν σου

★★★★★★★★

ΚΟΝΓΚΟ

Μοναδική μου εσύ στον κόσμο, (Αυτό το δανείστηκα απ’ τον γερο-Χικμέτ.)

Τι μάγια έχεις κάνει στο φτωχό σαρκίο μου και δε με νοιάζουν πια οι αληθινές αγκαλιές, παρά ονειρεύομαι τις κοιλότητες όπου μ’ έβαζες να φωλιάζω, τη μυρωδιά και τα τραχιά, χωριάτικα χάδια σου;

Ετούτο εδώ είναι μια άλλη Σιέρρα Μαέστρα αλλά δίχως τη γεύση της δημιουργίας ή, ακόμη λιγότερο, της ικανοποίησης του να νιώθω τον τόπο δικό μου. Όλα κυλούν με αργούς ρυθμούς, λες κι’ ο πόλεμος είναι μια δουλειά που μπορούμε ν’αφήσουμε για μεθαύριο. Γιά την ώρα, ο φόβος σου μην τυχόν και με σκοτώσουν είναι τόσο αβάσιμος όσο οι ζήλιες σου παλιότερα.

Η δουλειά μου περιορίζεται σε μαθήματα γαλλικών κάμποσες ώρες τη μέρα, εκμάθηση σουαχίλι και ιατρική. Σε λίγες μέρες από τώρα θα ξεκινήσει μια σοβαρή δουλειά, αλλά μόνο για εκπαίδευση. Κάτι σαν το Μίνας νιελ Φρίο, όπως ήταν στον πόλεμο. Όχι όπως όταν το επισκεφτήκαμε μαζί.

Δώσε ένα προστατευτικό φιλί στα παιδιά (και στην Ιλδίτα). Βγάλτε μιά φωτογραφία όλοι μαζί και στείλ’ τη μου. Μιά που να μην είναι πολύ μεγάλη κι’ άλλη μιά μικρούλα. Μάθε γαλλικά, ασχολήσου περισσότερο μ’ αυτά παρά με τη νοσηλευτική, και να μ’αγαπάς.

Ένα μεγάλο φιλί, σαν κι αυτό που θα σου δώσω όταν ξαναβρεθούμε.

Σ’αγαπώ,
Τάτου.

★★★★★★★★

Μη με εκβιάζεις. Δεν μπορείς να έρθεις εδώ πέρα τώρα, αλλά ούτε και σε τρείς μήνες. Μέσα σ’ ένα χρόνο τα πράγματα θα είναι αλλιώς και θα δούμε τι θα γίνει. Πρέπει να αναλύσουμε σωστά τις περιστάσεις. Το σπουδαιότερο είναι όταν έρθεις να μην είσαι “η κυρία” αλλα η μαχήτρια, και πρέπει να προετοιμαστείς γι’ αυτό, μαθαίνοντας τουλάχιστον γαλλικά [...]

Έτσι έχω περάσει ένα μεγάλο μέρος της ζωής μου – υποχρεωμένος να ανακόπτω τις στοργικές μου διαθέσεις εξαιτίας άλλων σκέψεων και στόχων κι’ ο κόσμος να πιστεύει πως έχει να κάνει μ’ ένα μηχανικό τέρας. Βοήθησε με τώρα, Αλέϊδα, να είσαι δυνατή και να μη μου θέτεις προβλήματα που δεν μπορούν να λυθούν. Όταν παντρευτήκαμε, ήξερες ποιός είμαι. Πράξε κι’ εσύ το δικό σου καθήκον κάνοντας πιο υποφερτό το δρόμο μου, που είναι μακρύς ακόμη. Να μ’αγαπάς, με πάθος αλλά και με κατανόηση. Ο δρόμος μου έχει ήδη χαρακτεί, κανένας δε θα με σταματήσει παρά μόνο ο θάνατος. Μη λυπάσαι τον εαυτό σου. Όρμησε στη ζωή και νίκησε την. Κάποια κομμάτια της διαδρομής θα τα διανύσουμε μαζί. Αυτό που κουβαλάω μέσα μου δεν είναι καμιά ανέμελη δίψα γιά περιπέτειες με ότι συνεπάγεται, κι’ εγώ το ξέρω. Εσύ θα έπρεπε να το μαντεύεις [...]

Μόρφωσε τα παιδιά. Μην τα κακομάθεις, μην τα παραχαϊδεύεις και κυρίως τον Καμίλο. Μη σκέφτεσαι να τα αφήσεις, γιατί δεν είναι δίκαιο. Είναι κι’ αυτά κομμάτι μας.

Σε αγκαλιάζει, με μια αγκαλιά μεγάλη και γλυκιά,
ο Τάτου σου.

★★★★★★★★

Αγάπη μου, ήρθε η ώρα να σου στείλω ένα αντίο με γεύση από κοιμητήριο (από φύλλα νεκρά, από κάτι τουλάχιστον μακρινό και παροπλισμένο). Θέλησα να το κάνω μ’ εκείνα τα αριθμητικά σημάδια που δεν φτάνουν στο περιθώριο και συνήθως τα ονομάζουν ποίηση, αλλά απέτυχα – έχω τόσες εξομολογήσεις γιά τ’ αυτιά σου που η λέξη γίνεται πια δεσμοφύλακας, κι ακόμη περισσότερο όσο αυτοί οι φευγαλέοι αλγόριθμοι αγαλλιάζουν στην παύση του ρυθμού μου. Δεν είμαι κατάλληλος για το ευγενές λειτούργημα της ποίησης. Κι όχι πως δεν έχω πράγματα γλυκά να πω. Να ήξερες μόνο πόσα απ’ αυτά στροβιλίζονται μέσα μου. Είναι όμως τόσο μακρύς ο δρόμος, τόσο περίπλοκο και στενό το κοχύλι που τα περικλείει, που βγαίνουν κουρασμένα απ’ το ταξίδι, κακόκεφα, συνεσταλμένα και τα πιο γλυκά απ’ όλα είναι τόσο εύθραυστα! Κομματιάζονται στο δρόμο κι απομένουν σκόρπιες δονήσεις και τίποτ’ άλλο [...]

Μου λείπει η καθοδήγηση, θα έπρεπε να διαλυθώ για να καταφέρω επιτέλους να στο πω. Ας χρησιμοποιήσουμε τις λέξεις με το καθημερινό τους νόημα κι ας φωτογραφίσουμε τις στιγμές. [...] Έτσι σ’αγαπώ, με την ανάμνηση του πικρού καφέ κάθε πρωί δίχως όνομα και με τη γεύση της καθαρής σάρκας στην κοιλότητα του γονάτου σου, μ’ ένα πούρο που η στάχτη του ισορροπεί και μια ασυνάρτητη γκρίνια προς υπεράσπιση του πάλλευκου μαξιλαριού [...] Έτσι σ’αγαπώ, κοιτάζοντας τα παιδιά σαν μια σκάλα δίχως ιστορία (κι εκεί υποφέρω γιατί οι μεταμορφώσεις τους δε μου ανήκουν), με μια σουβλιά θλίψης στα πλευρά, πολυάσχολος, αποστεφόμενος τη σχόλη, κλεισμένος στο κοχύλι μου [...]

Το τωρινό θα ‘ναι ένα πραγματικό αντίο – η λάσπη μ’ έχει γεράσει πέντε χρόνια, δε μένει πια παρά μόνο το τελευταίο άλμα, το οριστικό. Τελείωσαν πια τα τραγούδια των σειρήνων και οι μέσα μου μάχες, δένεται η κορδέλα για τον τελευταίο μου αγώνα δρόμου. Η ταχύτητα μου θα είναι τόση που κάθε κραυγή θα σβηστεί. Το παρελθόν τελείωσε. Είμαι το μέλλον που έρχεται.

Μη με φωνάξεις, δε θα σ΄ακούσω – μπορώ μονάχα να σε συλλογιέμαι τις ηλιόλουστες μέρες, κάτω απ’ το ανανεωμένο χάδι των πυροβολισμών [...] Θα ρίξω ένα βλέμμα λοξό, σαν το σκυλί που στρέφεται γιά τελευταία φορά πριν πέσει να ξεκουραστεί, και θα σας αγγίξω με τη ματιά μου, τον καθένα ξεχωριστά και όλους μαζί.

Αν κάποια μέρα νιώσεις ένα βλέμμα να πέφτει πάνω σου με βία, μη στραφείς, μη σπάσεις τα μάγια, συνέχισε να πίνεις τον καφέ σου κι άσε με να σε ζήσω για πάντα μές στην αιώνια στιγμή.

★★★★★★★★

2 Δεκεμβρίου 1966.
Μοναδική μου,

Εκμεταλλεύομαι το ταξίδι ενός φίλου για να σου στείλω ετούτες τις γραμμές. Θα μπορούσα φυσικά να στις στείλω με το ταχυδρομείο, αλλά μου φάνηκε πιό οικείος ο “μη επίσημος” δρόμος. Θα μπορούσα να σου πω ότι μου λείπεις τόσο που έχω χάσει τον ύπνο μου, αλλά ξέρω ότι δε θα με πίστευες, οπότε συγκρατούμαι. Είναι όμως κάποιες μέρες που η νοσταλγία ορμάει ασυγκράτητη και με κυριεύει. Τα Χριστούγεννα και την Πρωτοχρονιά, κυρίως, δεν ξέρεις πόσο μου έλλειψαν τα τελετουργικά σου δάκρυα, κάτω από τούτον τον ουρανό με τα καινούργια άστρα, που μου θύμιζε πόσο λίγο έχω χαρεί τη ζωή στον προσωπικό τομέα [...]

Γιά τη ζωή μου εδώ δεν έχω να σου πω πολλά ενδιαφέροντα, η δουλειά μου αρέσει αλλά απαιτεί απομόνωση και μερικές φορές γίνεται κουραστική. Μελετάω, όποτε μου μένει χρόνος, και πότε πότε ονειρεύομαι. Παίζω σκάκι, δίχως αξιόλογους αντιπάλους, και περπατάω αρκετά. Αδυνατίζω, λίγο απ’ τη νοσταλγία και λίγο απ’ τη δουλειά. Δώσε ένα φιλί στα κεφτεδάκια, και σ’ όλους τους άλλους. Για σένα ένα φιλί έμπλεο αναστεναγμών και λοιπών θλιβερών, απ’ τον φτωχό και φαλακρό σου

Σύζυγο

★★★★★★★★

ΤΟ ΤΕΛΕΥΤΑΙΟ ΓΡΑΜΜΑ
Μοναδική μου εσύ στον κόσμο, λαθραία έβγαλα απ’ το αρμάρι του Χικμέτ ετούτον τον ερωτευμένο στίχο μόνο, γιά να σου δείξω το ακριβές μέγεθος της αγάπης μου.
Παρ’ όλα αυτά, στον πιό βαθύ λαβύρινθο του μελαγχολικού κοχυλιού σμίγουν και απωθούνται οι πόλοι του πνεύματος μου: εσύ και ΟΛΟΙ.
Οι Όλοι απαιτούν την αμέριστη αφοσίωση μου, μόνη η σκιά μου να σκοτεινιάζει το δρόμο! Κι όμως, δίχως να ξεγελάω τους νόμους του εξαϋλωμένου έρωτα σ’ έχω φυλαγμένη στον ταξιδιωτικό μου σάκο.
(Σε κουβαλάω στο σάκο μου του ακούρατου ταξιδιώτη σαν τον άρτον ημών τον επιούσιο.)
Πάω να οικοδομήσω τις ανοίξεις του αίματος και του γουδιού κι αφήνω, στο κενό της απουσίας μου, ετούτο το φιλί το δίχως γνωστή διεύθυνση. Δε μου έχουν ανακοινώσει, όμως, την κρατημένη θέση στη θριαμβευτική παρέλαση της νίκης και το μονοπάτι που βγάζει στο δρόμο μου είναι φωτοστεφανωμένο από δυσοίωνες σκιές.
Αν προορίζουν γιά μένα τον σκοτεινό θώκο των τσιμέντων, φύλαξε τον στο ομιχλώδες αρχείο των αναμνήσεων – κατέφυγε σ’αυτόν τις νύχτες των δακρύων και των ονείρων …
Αντίο, μοναδική μου, μην τρέμεις μπροστά στην πείνα των λύκων ούτε στις παγωμένες στέπες της απουσίας, σ’ έχω στο μέρος της καρδιάς και θα πορευτούμε μαζί ώσπου ο δρόμος να σβηστεί …

Διαβάστε περισσότερα