ΟΟΣΑ: 1 στα 7 παιδιά στις πλουσιότερες χώρες ζει στη φτώχεια – Πολύ αυξημένος ο δείκτης στις ΗΠΑ – Αύξηση και στην Ελλάδα

Σχε­δόν ένα παιδί στα επτά στα κρά­τη-μέ­λη του Ορ­γα­νι­σμού Οι­κο­νο­μι­κής Συ­νερ­γα­σί­ας και Ανά­πτυ­ξης ζει στη φτώ­χεια και η παι­δι­κή φτώ­χεια αυ­ξή­θη­κε τα τε­λευ­ταία δέκα χρό­νια στα δύο τρίτα των χωρών αυτών, επι­σή­μα­νε ο ΟΟΣΑ χθες.
Κατά μέσον όρο, το πο­σο­στό των φτω­χών παι­διών ανερ­χό­ταν την πε­ρί­ο­δο 2015-2016 στο 13,4% στα κρά­τη-μέ­λη του ΟΟΣΑ, δη­λα­δή η ανέ­χεια έπλητ­τε ένα παιδί στα επτά, ένα­ντι πο­σο­στού έν­δειας 11,8% στον γε­νι­κό πλη­θυ­σμό, υπο­γράμ­μι­σε ο ορ­γα­νι­σμός σε ση­μεί­ω­μα που έδωσε στη δη­μο­σιό­τη­τα την Τε­τάρ­τη, με αφορ­μή την πα­γκό­σμια Ημέρα κατά της Φτώ­χειας.
Οι δεί­κτες παι­δι­κής φτώ­χειας είναι ιδιαί­τε­ρα υψη­λοί στη Χιλή, στην Ισπα­νία, στις ΗΠΑ, στο Ισ­ρα­ήλ και στην Τουρ­κία, όπου πάνω από το ένα παιδί στα επτά ζει σε κα­τά­στα­ση έν­δειας, πο­σο­στό σχε­δόν επτα­πλά­σιο από εκεί­νο που κα­τα­γρά­φε­ται στη Δανία ή στη Φιν­λαν­δία.
Κατά το ση­μεί­ω­μα, στο οποίο ως έτος ανα­φο­ράς χρη­σι­μο­ποιεί­ται το 2007, η παι­δι­κή φτώ­χεια αυ­ξή­θη­κε σχε­δόν στα δύο τρίτα των κρα­τών-με­λών του ΟΟΣΑ μέσα σε μια δε­κα­ε­τία.
«Η Σλο­βα­κία γνώ­ρι­σε τη με­γα­λύ­τε­ρη αύ­ξη­ση από το 2007, ένα 5,4%», όμως «χώρες όπως η Γαλ­λία, η Ουγ­γα­ρία, η Ελ­λά­δα, η Ιτα­λία, η Λι­θουα­νία και η Σου­η­δία» είδαν επί­σης το πο­σο­στό της παι­δι­κής φτώ­χειας «να αυ­ξά­νε­ται κατά δύο μο­νά­δες ή πε­ρισ­σό­τε­ρο», το­νί­ζε­ται.
Το 2014, ο πα­τέ­ρας του ενός φτω­χού παι­διού στα δύο δεν είχε πλήρη απα­σχό­λη­ση όλη τη χρο­νιά — και η μη­τέ­ρα των οκτώ στα δέκα βρι­σκό­ταν στην ίδια κα­τά­στα­ση.
«Αν όλοι οι γο­νείς των φτω­χών οι­κο­γε­νειών διέ­θε­ταν θέ­σεις απα­σχό­λη­σης και λάμ­βα­ναν μι­σθούς, το πο­σο­στό της φτώ­χειας των προ­σώ­πων που είναι μέλη οι­κο­γε­νειών με παι­διά θα μειω­νό­ταν από το 11% σε λι­γό­τε­ρο από το 6% κατά μέσον όρο», επι­σή­μα­νε στο Γαλ­λι­κό Πρα­κτο­ρείο ο Ολι­βιέ Τε­βε­νόν, οι­κο­νο­μο­λό­γος του ΟΟΣΑ και συ­ντά­κτης του ση­μειώ­μα­τος, ενώ υπο­γράμ­μι­σε επί­σης πως για να το­νω­θεί η απα­σχό­λη­ση, πρέ­πει να γί­νουν «μα­ζι­κές επεν­δύ­σεις» στους βρε­φο­νη­πια­κούς και παι­δι­κούς σταθ­μούς.
Τα παι­διά μο­νο­γο­νεϊ­κών οι­κο­γε­νειών αντι­προ­σω­πεύ­ουν με­γά­λη με­ρί­δα εκεί­νων που ζουν στη φτώ­χεια: απο­τε­λού­σαν το 39% κατά μέσον όρο το 2014 στις χώρες του ΟΟΣΑ, πο­σο­στό αυ­ξη­μέ­νο κατά 4 μο­νά­δες εν συ­γκρί­σει με το 2007.
Αν κα­τα­βλη­θούν προ­σπά­θειες να κα­τα­πο­λε­μη­θεί η ανερ­γία των μελών αυτών των οι­κο­γε­νειών, στις οποί­ες προ­στά­τι­δα είναι στη με­γά­λη πλειο­νό­τη­τα των πε­ρι­πτώ­σε­ων η μη­τέ­ρα, το πο­σο­στό της φτώ­χειας στις τά­ξεις τους θα μειω­θεί από το 33% στο 22%, κατά τους υπο­λο­γι­σμούς του ΟΟΣΑ.
Για να μειω­θεί η παι­δι­κή φτώ­χεια, ο ορ­γα­νι­σμός ει­ση­γεί­ται να γίνει «κα­λύ­τε­ρη στό­χευ­ση» ως προς τη χο­ρή­γη­ση των οι­κο­γε­νεια­κών επι­δο­μά­των και των επι­δο­μά­των στέ­γης, ιδίως να αλ­λά­ξει το κέ­ντρο βά­ρους των κρι­τη­ρί­ων για την κα­τα­βο­λή τους, ώστε να επι­κε­ντρω­θούν στις φτω­χό­τε­ρες οι­κο­γέ­νειες, που δεν κα­λύ­πτο­νται επαρ­κώς, κα­τέ­λη­ξε ο Τε­βε­νόν.

Διαβάστε περισσότερα

Δυσκολεύεται το παιδί να συγκεντρωθεί; 6 τρόποι για να το βοηθήσετε

Η έλλειψη συγκέντρωσης είναι ένα ζήτημα που αντιμετωπίζουν πολλά παιδιά, ωστόσο είναι αρκετά σημαντικό και ως γονείς δεν πρέπει να το προσπεράσουμε, διαφορετικά καθώς μεγαλώνουν οι τάξεις και αυξάνονται οι απαιτήσεις, το παιδί θα δυσκολεύεται να αποδώσει στις σχολικές του υποχρεώσεις. Με υπομονή, συνέπεια και μερικές απλές συμβουλές θα τα βοηθήσετε να προοδεύσουν και στη σχολική, αλλά και στην προσωπική τους ζωή.
Boηθήστε το να εκτονώσει την ενέργειά του πριν το διάβασμα
Τα περισσότερα παιδιά ιδιαίτερα στις μικρές τάξεις του δημοτικού, δυσκολεύονται να συγκεντρωθούν την ώρα του διαβάσματος κι αυτό συμβαίνει επειδή έχουν έξτρα αποθέματα ενέργειας. Πόσες από εμάς έχουμε πει την έκφραση «σκουλήκια έχει ο ποπός σου;», όταν με το ζόρι κάθονται στην καρέκλα; Η λύση, λοιπόν, είναι να αφήνετε το παιδί να αποβάλλει την υπερένταση, πριν ξεκινήσει τα μαθήματά του. Αν έχετε χρόνο, κάντε μια βόλτα στην γειτονική παιδική χαρά, ώστε να τρέξει και να παίξει. Ή αν είστε στο σπίτι επιτρέψτε του να παίξει με τα παιχνίδια του( όχι ηλεκτρονικά!) για συγκεκριμένη ώρα.
Απομακρύνετε τους αντιπερισπασμούς
Και με αυτό εννοούμε να απομακρύνετε όλες τις ηλεκτρονικές συσκευές που βρίσκονται στο οπτικό του πεδίο. Είναι σημαντικό να διαχωρίσετε την ώρα της οθόνης, από την ώρα του διαβάσματος γιατί με αυτόν τον τρόπο προετοιμάζετε το έδαφος για την μελέτη. Το ίδιο, όμως, ισχύει και για οτιδήποτε άλλο μπορεί να τραβήξει το ενδιαφέρον και την προσοχή του. Μπορεί για παράδειγμα να είναι ένα παιχνίδι ή πολλά είδη γραφικής ύλης. Φροντίστε, λοιπόν, ο χώρος στον οποίο διαβάζει να έχει τα απολύτως απαραίτητα. Επιπλέον, ένα τακτοποιημένο γραφείο, «προσκαλεί» τον μαθητή να διαβάσει.
Φτιάξτε μία λίστα μελέτης
Πριν ξεκινήσετε το διάβασμα, αφιερώστε λίγη ώρα για να φτιάξετε ένα πρόγραμμα, που θα καταγράφετε τις ασκήσεις κάθε μαθήματος. Για παράδειγμα: Πρώτα γράψτε το μάθημα, λόγου χάρη Μαθηματικά, κι ακριβώς από κάτω ποιες ασκήσεις πρέπει να γίνουν. Μόλις τελειώνετε με το μάθημα, ζητήστε από το παιδί να βάλει ένα τικ. Με αυτόν τον τρόπο, όχι μόνο το βοηθάτε να μάθει να συγκεντρώνεται, αλλά και να οργανώνει τον χρόνο του.

Παραμείνετε σταθεροί στο πρόγραμμα μελέτης
Αυτό σημαίνει ότι καλό θα ήταν να τηρείτε με συνέπεια τη ρουτίνα που εσείς οι ίδιοι έχετε διαμορφώσει και το παιδί συμφωνήσει. Φροντίστε να ακολουθείτε μια συγκεκριμένη γραμμή, χωρίς να κάνετε εξαιρέσεις, διαφορετικά το παιδί λαμβάνει μπερδεμένα μηνύματα.
Kάντε τα απαραίτητα διαλείμματα
Πολλοί γονείς πιστεύουν ότι αν τα παιδιά αφιερώσουν 2-3 ώρες συνεχόμενες στο διάβασμά τους, θα τελειώσουν γρήγορα και μετά θα έχουν όσο χρόνο χρειάζονται για να ξεκουραστούν. Στην πραγματικότητα, όμως, αυτός ο τρόπος μπορεί φέρει αντίθετα αποτελέσματα. Τα παιδιά θα κουραστούν, δεν θα συγκεντρώνονται  και δεν θα είναι αποδοτικά. Κάντε λοιπόν τα απαραίτητα, ολιγόλεπτα διαλείμματα: αφήστε το να πάει για νερό, να τσιμπήσει κάποιο σνακ και γενικώς να κινηθεί στον χώρο και συνεχίστε με την μελέτη.
Αποφύγετε το κουβεντολόι
Προσπαθήστε να μην συζητάτε με τα παιδιά την ώρα της μελέτης, γιατί αφενός αποσπάται η προσοχή τους κι αφετέρου θα κάνουν τα πάντα προκειμένου να καθυστερήσουν το διάβασμά τους. Πριν ξεκινήσετε να κάνετε τα μαθήματα του σχολείου, μιλήστε για την ημέρα του και πώς πέρασε στο σχολείο, αλλά όταν έρθει η ώρα, εφαρμόστε αυτό που λέμε «τα κεφάλια μέσα». Αν δείτε ότι το παιδί επιμένει και προσπαθεί να τραβήξει την προσοχή σας, εξιστορώντας για παράδειγμα ένα σκηνικό που έγινε στο σχολείο του, μην ενδώσετε. Κρατήστε την ψυχραιμία σας και μη φωνάξετε, αντίθετα πείτε του ότι θα το συζητήσετε, μόλις τελειώσει τις ασκήσεις του.
Μην απογοητευτείτε αν δεν τα καταφέρετε από την πρώτη εβδομάδα, χρειάζεται υπομονή, συνέπεια και σιγά-σιγά το παιδί θα μάθει να συγκεντρώνεται και να είναι τυπικό απέναντι στις σχολικές του υποχρεώσεις. Βάλτε κι εσείς το χεράκι σας, εφαρμόζοντας τις παραπάνω συμβουλές και θα δείτε σημαντική πρόοδο.
Πηγή: mama365.gr

Διαβάστε περισσότερα

Δεν την λένε «κάτεργο», την λένε «COSCO»

ΝΙΚΟΣ ΜΠΟΓΙΟΠΟΥΛΟΣ

• facebook.com/mpogiopoulos
• mpog@imerodromos.gr

    Ο «Ημεροδρόμος» αποκαλύπτει το εργασιακό καθεστώς που επικρατεί στην Cosco και αφορά στο 90% και πλέον των εργαζόμενων στην πολυεθνική μέσω των εργολαβικών εταιρειών που ουσιαστικά την «πλαισιώνουν».
    Ο «Ημεροδρόμος» αποκαλύπτει τις δεσμεύσεις που υπαγορεύονται στους εργαζόμενους μέσα από τις συμβάσεις που έχουν υπογράψει με τους εργολάβους, συμβάσεις που τελούν αυτή την ώρα εν ισχύ.
    Σημείωση: Η Cosco είναι η πολυεθνική που έχουν επισκεφθεί ένας πρόεδρος της Δημοκρατίας, δυο πρωθυπουργοί (Σαμαράς, Τσίπρας) και πλειάδα υπουργών, απ’ όπου και φρόντισαν να μιλήσουν για τους «ευτυχείς εργαζόμενούς της» και για την εν γένει… προσφορά της στον τόπο.

«Πίστη και επιμέλεια στις υποθέσεις του εργοδότη»!

    Σύμφωνα με την σύμβαση εργασίας που υπογράφουν οι εργαζόμενοι, οι «ΥΠΟΧΡΕΩΣΕΙΣ ΕΡΓΑΖΟΜΕΝΟΥ» είναι μεταξύ άλλων οι εξής:

«Ο Εργαζόμενος υποχρεούται έναντι του Εργοδότη σε υποχρέωση πίστης που αναλύεται σε απαγόρευση διάδοσης εταιρικών μυστικών και πληροφοριών σε οποιοδήποτε φυσικό ή νομικό πρόσωπο (…) απαιτείται από τον Εργαζόμενο να συναινεί πλήρως και να υλοποιεί άμεσα και χωρίς την παραμικρή κωλυσιεργία ή πλημμέλεια τις εντολές και οδηγίες του Εργοδότη, καθώς επίσης και να επιδεικνύει ιδιαίτερη επιμέλεια και προσοχή της διαχείρισης των καθημερινών υποθέσεων του Εργοδότη (…)».

    Μάλλον δεν χρειάζεται κάποιο σχόλιο…

Εργαζόμενοι «από εκμετάλλευση σε εκμετάλλευση»!

    Στο εδάφιο «ΠΡΟΣΛΗΨΗ ΚΑΙ ΚΑΘΗΚΟΝΤΑ» μεταξύ άλλων διαβάζουμε:

«Κάθε εργασία παρεμφερής με την άνω κύρια απασχόληση του Εργαζόμενου ή εν γένει κάθε απασχόλησή του σε εργασία που θεωρείται συναφής με αυτήν (…) δεν θεωρείται πρόσθετη εργασία και ρητά συμφωνείται ότι δεν θα οφείλεται γι’ αυτήν περαιτέρω αμοιβή για πρόσθετη εργασία (…)».

    Το… ειδυλλιακό εργασιακό καθεστώς εξειδικεύεται και λίγο παρακάτω στο εδάφιο «ΤΟΠΟΣ ΠΑΡΟΧΗΣ ΕΡΓΑΣΙΑΣ» όπου διαβάζουμε:

«Ο Εργοδότης δικαιούται να μεταθέτει ή αποσπά τον εργαζόμενο από εργασία σε εργασία, από βάρδια σε βάρδια, από τμήμα σε τμήμα, από μηχάνημα σε μηχάνημα, από εκμετάλλευση σε εκμετάλλευση κτλ. Ως τόπος (έδρα) της εργασίας του Εργαζόμενου συμφωνείται όλη η Ελλάδα»!

    Όποιος, λοιπόν, θέλει να μάθε τι σημαίνει εργαζόμενος – λάστιχο, εργαζόμενος – εξάρτημα, εργαζόμενος – περιουσιακό στοιχείο του αφεντικού, που μπορεί να τον στέλνει σε όποιο σημείο της Ελλάδας θέλει, να τον εκμεταλλεύεται όπως θέλει («από εκμετάλλευση σε εκμετάλλευση»!) και εκείνος, ο εργαζόμενος, να μην δικαιούται όχι να αρνηθεί αλλά ούτε και να σκεφτεί αποζημίωση για πρόσθετη εργασία, τότε ας κοιτάξει εκεί: Cosco.

16 μέρες δουλειά αλλά κάθε μέρα… απίκο!

    Στο εδάφιο «ΩΡΑΡΙΟ ΕΡΓΑΣΙΑΣ» αναφέρεται:

«(…) το ωράριο εργασίας του Εργαζόμενου θα είναι τριάντα δυο (32) ώρες την εβδομάδα (…) ήτοι δεκαέξι (16) ημέρες το μήνα (…). Ο Εργαζόμενος θα ενημερώνεται εγκαίρως για τις ώρες και τις ημέρες της εργασίας του (…). Η υπέρβαση του ημερήσιου ωραρίου απασχόλησης θα λαμβάνει χώρο μόνο κατόπιν προηγούμενης έγγραφης εντολής (…) άλλως θα λογίζεται οικειοθελής παραμονή στο χώρο εργασίας».

    Και παρακάτω:

«Επειδή για κάποια διαστήματα το χρόνο, οι δραστηριότητες της επιχείρησης παρουσιάζουν εποχική αύξηση, για την αντιμετώπιση των αναγκών αυτών, συμφωνείται ότι ο εργαζόμενος εφόσον το επιθυμεί θα παρέχει τις υπηρεσίες του καθ’ όλες τις ημέρες το μήνα (…) χωρίς αυτό να θεωρείται ότι μετατρέπει την εκ περιτροπής σύμβαση εργασίας σε πλήρη απασχόληση»

    Με άλλα λόγια,

• εκ περιτροπής εργασία,
• χωρίς σταθερές μέρες και ώρες,
• με τον εργαζόμενο, όμως, να είναι υποχρεωμένος να βαρέσει προσοχή κάθε μέρα και ανά πάσα στιγμή,
• και που όποτε τον καλέσουν, αν… ξεχαστεί η «ανωτέρα αρχή» και δεν εκδώσει έγγραφη εντολή, τότε η υπερωρία του θα λογίζεται σαν… οικειοθελής παραμονή στην εργασία.

    Δεν ξέρουμε αν το μοντέλο είναι… κινέζικο. Τόσο καπιταλιστικό, όμως, ώστε να το λατρεύουν οι απανταχού της Γης κεφαλαιοκράτες, σίγουρα είναι.   

Αποδοχές οι ανώτερες από τις… κατώτατες

    Στο εδάφιο «ΑΠΟΔΟΧΕΣ» είναι όλα τόσο ξεκάθαρα που μιλούν από μόνα τους. Διαβάζουμε:

«(…) στο παραπάνω ποσό (συμβατικές αποδοχές), το οποίο είναι ανώτερο από το νομίμως οριζόμενο ως κατώτατο (…) περιλαμβάνεται η αμοιβή για οποιασδήποτε φύσης επιδόματα, καθώς και για κάθε πρόσθετη πέραν της νομίμου εργασία που ήθελε παρασχεθεί (αμοιβή νυχτερινής εργασίας, αμοιβή Κυριακών, Αργιών, αμοιβή για εκτός έδρας εργασία, αμοιβή αναπληρωματικής εβδομαδιαίας ανάπαυσης κλπ), η οποία τυγχάνει συμψηφιστέα κατά νόμω οφειλόμενη μισθολογική παροχή και αποζημίωση».

    Αυτό είναι το καθεστώς που επικρατεί στην Cosco.

 Να, λοιπόν, γιατί είναι αναγκαίος, αλλά και σπουδαίος ο αγώνας των εργαζομένων εκεί.  Ενας αγώνας που κόντρα στο αντεργατικό νομικό πλαίσιο, τους αντιαπεργιακούς νόμους των κυβερνήσεων, τα δικαστήρια, κανάλια, εφημερίδες, ακόμα και εργοδοτικά “σωματεία” με στόχο τη διάσπαση των εργαζομένων, κατάφερε ήδη την πρώτη νίκη:
    Την κατάκτηση από τους εργάτες της έκδοσης της εγκυκλίου 4151/2018 με την εντάσσονται οι λιμενεργάτες στα Βαρέα και Ανθυγιεινά Επαγγέλματα (ΒΑΕ), γεγονός που σηματοδοτεί ότι η εργοδοσία της  “Cosco” οφείλει να διαμορφώσει ανάλογα και άμεσα τα μισθολογικά δικαιώματα των λιμενεργατών και τις κοινωνικοασφαλιστικές τους εισφορές.
    Να γιατί κανένας αγώνας δεν πάει χαμένος και να γιατί ο αγώνας αυτός πρέπει να συνεχιστεί έχοντας την αλληλεγγύη όλου του εργαζόμενου λαού.   

Διαβάστε περισσότερα

Σε 10 χώρες καταλήγουν τα 2/3 του παγκόσμιου πλούτου των 80 τρισ. δολαρίων

Οι τελευταίες εκτιμήσεις της Παγκόσμιας Τράπεζας δείχνουν ότι το 2017 η ονομαστική αξία του παγκόσμιου ΑΕΠ σχεδόν άγγιξε τα 80 τρισεκατομμύρια δολάρια.
Το γράφημα του HowMuch.net οπτικοποιεί τα δεδομένα των ισχυρότερων οικονομιών του κόσμου, με βάση τα στοιχεία που κυκλοφόρησαν το Σεπτέμβριο για το 2017. Κάθε κομμάτι του γραφήματος αντιστοιχεί σε μία χώρα και πάνω του αναγράφεται το ΑΕΠ της. Μαζί σημειώνεται και το ποσοστό του ΑΕΠ της χώρας ως προς το παγκόσμιο ΑΕΠ. Οι χώρες είναι χωρισμένες χρωματικά σε ηπείρους. Έτσι είναι πολύ εμφανές ποιες χώρες και ποιες ήπειροι κυριαρχούν στην παγκόσμια οικονομία.

 

Και όπως προκύπτει, οι δέκα ισχυρότερες οικονομίες αντιπροσωπεύουν τα δύο τρίτα του παγκόσμιου ΑΕΠ:

Οι Η.Π.Α., στην πρώτη θέση, έχουν το μεγαλύτερο ΑΕΠ, με 19,4 τρις δολάρια, που αντιστοιχεί στο 24,4% του παγκόσμιου ΑΕΠ. Η αμέσως επόμενη οικονομία, αυτή της Κίνας, αν και έχει μεγάλη απόσταση από τις Η.Π.Α., είναι η μεγαλύτερη σε αγοραστική δύναμη από το 2016. Συνολικά οι τέσσερις πρώτες χώρες, δηλαδή οι Η.Π.Α., η Κίνα, η Ιαπωνία και η Γερμανία, αντιστοιχούν σε περισσότερο από το 50% της παγκόσμιας οικονομίας.
Η λίστα με τις ισχυρότερες οικονομίες δεν έχει αλλάξει σημαντικά μέσα στα τελευταία χρόνια. Μάλιστα οι τέσσερις πρώτες βρίσκονται πάντα στην ίδια θέση και με την ίδια σειρά κατάταξης. Ωστόσο οι δυνάμεις που φαίνεται ότι θα καθορίσουν το μέλλον της παγκόσμιας οικονομίας αλλάζουν – και κυρίως οι αναδυόμενες αγορές.
Η Ινδία, για παράδειγμα, βρίσκεται πλέον σε θέση υψηλότερη από τη Γαλλία, ενώ μέσα στο τελευταίο τετράμηνο το ΑΕΠ της χώρας σημείωσε τη μεγαλύτερη αύξηση της τελευταίας διετίας. Επίσης η Βραζιλία, που βρίσκεται πλέον στην 8η θέση, ξεπέρασε την οικονομία της Ιταλίας στη διεθνή κατάταξη του ΑΕΠ. Η Τουρκία βρίσκεται πλέον πάνω από την Ολλανδία, στην 17η θέση, και η Σαουδική Αραβία πάνω από την Ελβετία στην 19η θέση.

Πηγή: info-war.gr  (από το VisualCapitalist)

Διαβάστε περισσότερα

Καπιταλιστικός οδοστρωτήρας: Για ραγδαία φτωχοποίηση των συνταξιούχων στις ΗΠΑ κάνει λόγο νέα έρευνα

Πρό­σφα­τη έρευ­να του Κέ­ντρου Οι­κο­νο­μι­κής Πο­λι­τι­κής και Ανά­λυ­σης «Schwartz» προ­μη­νύ­ει ιδιαί­τε­ρα δυ­σά­ρε­στες εξε­λί­ξεις για τους μελ­λο­ντι­κούς συ­ντα­ξιού­χους στις Ηνω­μέ­νες Πο­λι­τεί­ες. Όπως ανα­φέ­ρει η έρευ­να, ένα ση­μα­ντι­κό πο­σο­στό των ερ­γα­ζό­με­νων που ανή­κουν στα «με­σαία κοι­νω­νι­κά στρώ­μα­τα» ανα­μέ­νε­ται να βρε­θούν στο όριο της φτώ­χειας κατά την συ­ντα­ξιο­δό­τη­ση τους.

Πιο συ­γκε­κρι­μέ­να, 2 στους 5 αμε­ρι­κα­νούς πο­λί­τες με­σαί­ας κοι­νω­νι­κής δια­στρω­μά­τω­σης που πλη­σιά­ζουν στα ηλι­κια­κά όρια της συ­ντα­ξιο­δό­τη­σης πρό­κει­ται να αντι­με­τω­πί­σουν ιδιαί­τε­ρα με­γά­λες οι­κο­νο­μι­κές δυ­σκο­λί­ες. Σε πε­ρί­που 8.5 εκα­τομ­μύ­ρια υπο­λο­γί­ζο­νται οι πο­λί­τες των ΗΠΑ, το βιο­τι­κό επί­πε­δο των οποί­ων ανα­μέ­νε­ται τα επό­με­να χρό­νια να πέσει δύο φορές κάτω από το ομο­σπον­δια­κό όριο της φτώ­χειας!

Σύμ­φω­να με στα­τι­στι­κά στοι­χεία της κυ­βέρ­νη­σης των ΗΠΑ, υπο­λο­γί­ζε­ται πως το 2050, οι αμε­ρι­κα­νοί πο­λί­τες άνω των 65 ετών θα ξε­περ­νούν τα 83 εκα­τομ­μύ­ρια. Καθώς το κό­στος νο­σο­κο­μεια­κής και ευ­ρύ­τε­ρα ια­τρι­κής πε­ρί­θαλ­ψης και φρο­ντί­δας στις ΗΠΑ αυ­ξά­νε­ται (βλέ­πε­τε, σε αντί­θε­ση με τη γει­το­νι­κή Κούβα όπου το σύ­στη­μα Υγεία είναι δω­ρε­άν, οι ια­τρι­κές υπη­ρε­σί­ες στις ΗΠΑ κο­στί­ζουν και μά­λι­στα ακρι­βά), σε συν­δυα­σμό με τις πε­νι­χρές συ­ντά­ξεις και το σχε­τι­κά υψηλό κό­στος ζωής, προ­μη­νύ­ει δύ­σκο­λες επο­χές για τους μη προ­νο­μιού­χους ηλι­κιω­μέ­νους της υπερ­δύ­να­μης.

Τα ευ­ρή­μα­τα της πα­ρα­πά­νω έρευ­νας έρ­χο­νται να προ­στε­θούν στα ήδη πολύ ανη­συ­χη­τι­κά δείγ­μα­τα για τη διεύ­ρυν­ση των κοι­νω­νι­κών ανι­σο­τή­των στη μη­τρό­πο­λη του κα­πι­τα­λι­σμού. Να θυ­μί­σου­με πως στις ΗΠΑ, πε­ρί­που 43 εκα­τομ­μύ­ρια άν­θρω­ποι (13,5% του πλη­θυ­σμού) ζουν στο όριο της φτώ­χειας, με 20 εκα­τομ­μύ­ρια εξ’ αυτών να δια­βιούν σε συν­θή­κες ακραί­ας φτώ­χειας!

Είναι στην ίδια χώρα, στις Ηνω­μέ­νες Πο­λι­τεί­ες, που το 10% των πο­λι­τών ηλι­κί­ας άνω των 60 ετών (πε­ρί­που 5.4 εκα­τομ. άν­δρες και γυ­ναί­κες) ζουν σε συν­θή­κες δια­τρο­φι­κής ανα­σφά­λειας, αδυ­να­τώ­ντας να έχουν ένα πιάτο φα­γη­τό στο τρα­πέ­ζι τους κα­θη­με­ρι­νά.

Αν σε αυτά προ­σθέ­σου­με την αύ­ξη­ση των αστέ­γων στις με­γα­λου­πό­λεις, τα πε­ρισ­σό­τε­ρα από 14 εκα­τομ­μύ­ρια παι­διά (κάτω των 18 ετών) που ζουν στο όριο της φτώ­χειας και τα 6.3 εκα­τομ. νοι­κο­κυ­ριά που δια­βιούν σε συν­θή­κες εξαι­ρε­τι­κής επι­σι­τι­στι­κής ανα­σφά­λειας, τότε γί­νε­ται σαφές ποιο είναι το πραγ­μα­τι­κό πρό­σω­πο του πο­λυ­δια­φη­μι­σμέ­νου κα­πι­τα­λι­στι­κού «πα­ρά­δει­σου» των ΗΠΑ…

Διαβάστε περισσότερα

Το Φροντιστήριο ποτέ δεν πεθαίνει

Ο κύριος Γαβρόγλου ανοιχτά και ξάστερα είπε πριν λίγες εβδομάδες ότι διαμορφώνει ένα Νέο Λύκειο, το οποίο στην Β’ και κυρίως στην Γ’ Λυκείου θα λειτουργεί ως προπαρασκευαστικό τμήμα, ήτοι φροντιστήριο για τους μαθητές. Χαρακτηριστικό είναι ότι στην Γ’ Λυκείου πετάγονται εκτός όλα τα γνωστικά αντικείμενα Γενικής Παιδείας (πλην Θρησκευτικών, βεβαίως βεβαίως), ενώ τα εξεταζόμενα μαθήματα στις Πανελλήνιες θα διδάσκονται έξι ώρες έκαστον εβδομαδιαίως. Εννοείται ότι όλο αυτό το παραμυθάκι όχι μόνο δεν θα μειώσει την ανάγκη για εξωσχολική φροντιστηριακή εκπαίδευση, αλλά θα την αυξήσει και μάλιστα κατακόρυφα. Το φροντιστήριο στην αρχή του 21ου αιώνα στην Ελλάδα έχει γίνει πλέον επιστημονικά οργανωμένο σύστημα εισαγωγής στα ΑΕΙ και ΤΕΙ, στηριζόμενο όχι μόνο στην τεχνογνωσία μιας στρατιάς εκπαιδευτικών που έχουν αναπτύξει την δεξιότητα της εκγύμνασης για τις εξετάσεις, αλλά κυρίως στον μικρό αριθμό μαθητών ανά τμήμα. Αυτό το τελευταίο καθιστά το εγχείρημα του υπουργού Παιδείας εκ προοιμίου αποτυχημένο.
Υποτίθεται ότι για πρώτη φορά η επίσημη πολιτεία αποδέχεται την ανάγκη φροντιστηριακής εκπαίδευσης ενόψει εξετάσεων και με “ρεαλιστικό” τρόπο καταργεί το Λύκειο ως μέσο διαπαιδαγώγησης και το μετατρέπει σε προπονητήριο. Αν ρωτήσεις τον κύριο Γαβρόγλου και τους εμπνευστές της “μεταρρύθμισης”, θα σου πουν μάλιστα ότι αυτό θέλουν γονείς και παιδιά. Βέβαια, γονείς και παιδιά θέλουν αυτό που νομίζουν ότι θα τους βοηθήσει να αντιμετωπίσουν το φάσμα της ανεργίας, της επιβίωσης σε έναν κόσμο που απλά λέγεται καπιταλιστικός. Με αυτήν τη λογική πολύ σωστά ο… αριστερός υπουργός μας τα βλέπει αυτά ως απολύτως σύμφωνα με την περίφημη “κοινή λογική”.

Επί της ουσίας κάνουν πάρτυ οι φροντιστηριάρχες, αφού η αύξηση των μαθητών ανά σχολικό τμήμα, που υπηρετεί τις μειωμένες εκπαιδευτικές κρατικές δαπάνες, αντιφάσκει φανερά με την φροντιστηριοποίηση του σχολείου. Το αποτέλεσμα είναι προφανές: Χωρίς ενοχές και προσχήματα πλέον το Λύκειο είναι για τους μαθητές ο προθάλαμος για ΑΕΙ και ΤΕΙ και τίποτε άλλο, μόνο που δεν είναι το ίδιο το Λύκειο που θα τους οδηγήσει εκεί, αλλά οι κινήσεις εκτός Λυκείου που θα κάνουν κατά τη διάρκεια των λυκειακών τους χρόνων. Ουσιαστικά, το μήνυμα είναι να ξεκινήσουν φροντιστήριο τα παιδιά από την Α’ Λυκείου, να φουλάρουν στην Β’ και να ακουμπήσουν τα περισσότερα (οι γονείς) στην Γ΄ για φροντιστήρια, γκρουπάδικα, ιδιαίτερα.
Χαρακτηριστικό είναι ότι ο μέγιστος αριθμός ανά φροντιστηριακό τμήμα στις αρχές της δεκαετίας του 2000 άγγιζε αριθμούς άνω των δώδεκα μαθητών. Τμήματα 4-5 ατόμων είχαν ή μικρά συνοικιακά φροντιστήρια που φυτοζωούσαν ή πανάκριβα “γκρουπάδικα”. Κατά την ίδια περίοδο ο μέγιστος αριθμός σχολικού τμήματος ήταν τα 25 παιδιά. Σήμερα, είναι κανόνας ο αριθμός των μαθητών στα τμήματα προετοιμασίας σε όλα σχεδόν τα φροντιστήρια να είναι μονοψήφιος, καθώς έχει συμπιεστεί σε βαθμό ασφυξίας για τους περισσότερους εργαζόμενους εκπαιδευτικούς το κόστος εργασίας, ενώ αντιθέτως ο αριθμός των μαθητών στις σχολικές τάξεις είναι πλέον 27 ή και παραπάνω. Με άλλα λόγια, μέσα σε αυτό το ανταγωνιστικό περιβάλλον, ακόμη και δέκα ώρες να διδάσκονταν οι μαθητές στο σχολείο το αντικείμενο στο οποίο θα εξεταστούν στις Πανελλήνιες Εξετάσεις, πάλι σε πλεονεκτική θέση θα ήταν οι μαθητές των φροντιστηρίων που θα εντάσσονται σε τμήματα με το 1/3 του αριθμού των μαθητών ενός σχολικού τμήματος. Το μήνυμα είναι σαφές: “Το σχολείο θα είναι ΣΑΝ φροντιστήριο, αλλά το κανονικό φροντιστήριο είναι ακόμη πιο απαραίτητο, ακόμη πιο νωρίς. Όποιος μπορεί να πληρώσει, αριστεύει”.
Ο σανός αφθονεί εκεί στην Νερατζιώτισσα.  Αριστεία αλά “αριστερά”.

Μανώλης Σαβοριανάκης

Διαβάστε περισσότερα

Προβληματίζει ο αριθμός των εκτρώσεων στην Ελλάδα

Θλιβερή πρωτιά κατέχει η Ελλάδα στις εκτρώσεις, καθώς χρόνο με το χρόνο αυξάνεται δραματικά ο αριθμός των γυναικών που προχωρά σε διακοπή κύησης. Είναι γεγονός πως η θλιβερή αυτή πρωτιά συνδυάζεται τα τελευταία χρόνια με όλο και λιγότερες γεννήσεις, σύμφωνα με στοιχεία που έχει φέρει στο φως η ΕΛΣΤΑΤ στο πέρασμα του χρόνου. Τα δεδομένα αυτά αναμφίβολα σχετίζονται και με παράγοντες που διαμορφώνουν η οικονομική κρίση και η αβεβαιότητα.

Διαβάστε επίσης

Για κινητά και καφέ δαπανούν περισσότερα οι Έλληνες

Σήμερα, σύμφωνα με τα πιο πρόσφατα δημογραφικά στοιχεία του πληθυσμού, στην Ελλάδα κατοικούν 2,2 εκατ. γυναίκες που βρίσκονται σε αναπαραγωγική ηλικία. Πιο συγκεκριμένα, ανάμεσα σε 1,5 εκατ. γυναικών (18-35 ετών) που βρίσκονται σε αναπαραγωγική ηλικία, μόνο το 4% αυτών γνωρίζει πώς να προφυλάσσεται από μία ανεπιθύμητη εγκυμοσύνη (λαμβάνοντας αντισυλληπτικά χάπια).
Την ίδια στιγμή, στην υπόλοιπη Ευρώπη το εν λόγω ποσοστό αφορά στο 22% των γυναικών, σύμφωνα με στοιχεία από έρευνα που διενεργήθηκε από το Τμήμα Γυναικολογίας του Πανεπιστημίου της Ιατρικής Σχολής Αθηνών, το 2013. Το σπουδαιότερο είναι πως οι Ελληνίδες «εκτινάσσουν» το μέσο όρο στις εκτρώσεις, καθώς το 22% αυτών έχει προχωρήσει έστω και μία φορά σε διακοπή κύησης, όταν στην υπόλοιπη Ευρώπη το αντίστοιχο ποσοστό αφορά μόνο στο 2% των γυναικών.
Τα ποσοστά, περά από το γεγονός ότι είναι καταγεγραμμένα, έχουν απόλυτη συνάφεια με την πραγματικότητα, αν αναλογιστεί κανείς την παντελή έλλειψη ενημέρωσης αναφορικά με τη σεξουαλική αγωγή που είναι ανύπαρκτη στα πιο κρίσιμα έτη των δύο φύλων, στη σχολική ηλικία. Ως εκ τούτου, τα στοιχεία που προκύπτουν από τις έρευνες είναι για ακόμη μία φορά αποκαρδιωτικά και δείχνουν τις συνέπειες από την ολοκληρωτική απουσία ενημέρωσης.
Την απάντηση στο συγκεκριμένο συμπέρασμα δίνουν οι 40.000 εκτρώσεις που καταγράφονται ετησίως στην Ελλάδα, οι οποίες και πραγματοποιούνται από κορίτσια κάτω των 18 ετών, σύμφωνα με στοιχεία του Ινστιτούτου Ψυχικής και Σεξουαλικής Υγείας, με το συνολικό αριθμό να υπολογίζεται ότι ανέρχεται στις 300.000.
Ιδιαίτερα σημαντικό είναι να σημειωθεί πως ένα στα τέσσερα κορίτσια (ηλικίας 14 έως 17 ετών) έχει κάνει έκτρωση, ενώ οι μισές έφηβες που προχωρούν σε διακοπή κύησης δεν έχουν ενημερώσει ούτε τη μητέρα τους, σύμφωνα με έρευνα του Αρεταίειου Νοσοκομείου. Πρόκειται για ένα ακόμη ποσοστό που καταδεικνύει την ελλιπή πληροφόρηση για σεξουαλικά θέματα όσον αφορά στους ανήλικους.

Αξίζει να υπογραμμιστεί πως μία στις 1.000 γυναίκες που προχωρούν σε διακοπή κύησης παρουσιάζει αιμορραγία κατά την επέμβαση ή τις πρώτες 24 ώρες μετά από αυτήν. Καθίσταται για ακόμη μία φορά σαφές το γεγονός πως η στάση και η συμπεριφορά των Ελληνίδων που καταλήγουν να ξαπλώνουν στο χειρουργικό κρεβάτι, αμελώντας την υγεία και την ψυχολογική τους κατάσταση, εξαρτάται άμεσα από το έλλειμμα ενημέρωσης σε θέματα που αφορούν στην εξέλιξη των μέσων αντισύλληψης.
Είναι εξαιρετικά σημαντικό να αναφερθεί πως οι γυναίκες που μπαίνουν στη διαδικασία να διακόψουν την κύηση, φαίνεται πως αντιμετωπίζουν σοβαρά ψυχολογικά προβλήματα, καθώς το 25% επισκέπτεται ψυχίατρο ενώ σχεδόν μία στις δύο (44%) που έχουν κάνει έκτρωση εμφανίζει νευρικές διαταραχές.
Σύμφωνα με έρευνες του Ινστιτούτου Ψυχικής και Σεξουαλικής Υγείας και τoυ Τμήματος Γυναικολογίας του Πανεπιστημίου της Ιατρικής Σχολής Αθηνών, που συγκλίνουν, το 80% των εκτρώσεων πραγματοποιείται σε ιδιωτικά ιατρεία, κάτι που αφήνει σαφή ερωτηματικά για το σύνολο των εκτρώσεων που λαμβάνουν χώρα στην Ελλάδα. Σημαντικό επίσης είναι πως το ποσό των 400 ευρώ, που υπολογίζεται ότι κοστίζει κάθε μία από αυτές, το επωμίζεται αποκλειστικά η γυναίκα.

Σοφία Μαυραντζά , για το CNN Greece

Διαβάστε περισσότερα

Νέα εξέταση αίματος προβλέπει την πρόγνωση της Πολλαπλής Σκλήρυνσης

Μια αιματολογική εξέταση, η οποία βρίσκεται ακόμη σε ερευνητικό στάδιο, έχει σοβαρές πιθανότητες να προβλέπει την πρόγνωση, δηλαδή την εξέλιξη της ασθένειας σε όσους νοσούν από Πολλαπλή Σκλήρυνση. Αυτό θα έχει ως αποτέλεσμα να μπορούν οι γιατροί να παρακολουθούν αν ένας ασθενής ανταποκρίνεται στη θεραπεία από την αρχή εφαρμογής της ή θα πρέπει να επιλέγεται ένα διαφορετικό θεραπευτικό σχήμα για την αντιμετώπιση και τον έλεγχο της νόσου.

Ο δείκτης αυτός έρχεται να προστεθεί σε ένα σύνολο κλινικών, εργαστηριακών και απεικονιστικών εξετάσεων που έως σήμερα χρησιμοποιούν με επιτυχία οι επιστήμονες. Ο νέος βιοδείκτης, ουσιαστικά καταγράφει την ποσότητα των Νευροϊνιδίων στο αίμα του ασθενούς. Ουσιών, οι οποίες εάν βρίσκονται σε χαμηλά επίπεδα στην κυκλοφορία του αίματος ενός ασθενούς, είναι ένδειξη για καλύτερη πρόγνωση της νόσου. Στην αντίθετη περίπτωση, αν δηλαδή τα Νευροϊνίδια εντοπίζονται σε υψηλά επίπεδα στο αίμα, αυτό σημαίνει ότι ήδη έχει αρχίσει η διαδικασία της απομυελίνωσης, τη φθοράς δηλαδή που προκαλεί η πολλαπλή σκλήρυνση, η οποία εκδηλώνεται στους ασθενείς με μια σειρά από σωματικά και γνωσιακά συμπτώματα.
Όπως τονίστηκε από τους επιστήμονες στο ετήσιο συνέδριο της Ευρωπαϊκής Επιτροπής για την θεραπεία και τη Μελέτη της Πολλαπλής Σκλήρυνσης, το οποίο γίνεται στο Βερολίνο, η τεχνογνωσία για την παρασκευή και διάθεση αυτού του τεστ στους ασθενείς ήδη υπάρχει. Όμως απομένει πολύς δρόμος ακόμη, καθώς χρειάζεται να γίνει μεγάλη έρευνα για να αξιολογηθεί η αξιοπιστία των αποτελεσμάτων του νέου ελπιδοφόρου αυτού τεστ, πριν αρχίσει η εφαρμογή του.
Εφόσον όλα εξελιχθούν όπως τα υπολογίζουν οι ερευνητές, ο νέος αυτός βιοδείκτης, οι τιμές του οποίου θα μετριούνται στο αίμα μετά από απλή αιμοληψία, θα αλλάξει σημαντικά την στρατηγική για την αντιμετώπιση της νόσου στο άμεσο μέλλον, υποστήριξαν οι επιστήμονες που συμμετέχουν στο συνέδριο.
Η αλλαγή στον τρόπο χορήγησης ενός σημαντικού φαρμάκου για τη σκλήρυνση, βελτιώνει ακόμη περισσότερο την ασφάλεια του. Το ενδιαφέρον των γιατρών που ασχολούνται με την αντιμετώπιση της πολλαπλής σκλήρυνσης, κέντρισαν και τα αποτελέσματα μιας κλινικής παρατήρησης που αφορά τον τρόπο χορήγησης ενός από τα πλέον γνωστά φάρμακα για την αντιμετώπιση της πολλαπλής σκλήρυνσης. Αλλάζοντας τον τρόπο χορήγησης του, βελτίωσαν σημαντικά το προφίλ ασφάλειας του.
Είδαν ότι η ενδοφλέβια χορήγηση του φαρμάκου στους ασθενείς, σε πιο αραιά χρονικά διαστήματα και συγκεκριμένα σε διάστημα πάνω από τις 4 εβδομάδες, μείωσε κατά πολύ τον ήδη χαμηλό κίνδυνο, να εμφανίσουν οι ασθενείς αυτοί μια σοβαρή μορφή εγκεφαλοπάθειας. Πρόκειται για την προϊούσα πολυεστιακή λευκοεγκεφαλοπάθεια, η οποία πυροδοτείται από τον ιό jsv που βρίσκεται σε περισσότερους από τους μίσους ανθρώπους αλλά παραμένει ανενεργός στους νεφρούς.
Η φαρμακευτική ουσία Ναταλιζουμάμπη που κυκλοφορεί στη χώρα μας από το 2007, με ένδειξη για χρήση σε ασθενείς με υψηλή δραστηριότητα νόσου και αποτελεί ένα από τα σημαντικότερα φάρμακα για την Υποτροπιάζουσα Διαλείπουσα Πολλαπλή Σκλήρυνση, σπάνια (σε ποσοστό περίπου 4 τοις χιλίοις ) ευθύνονταν για την ενεργοποίηση αυτού του ιού και την πρόκληση εγκεφαλοπάθειας.
Με την αραιή χορήγηση του φαρμάκου, φαίνεται να μειώνεται ακόμη περισσότερο ο κίνδυνος για την εμφάνιση αυτής της σοβαρής ανεπιθύμητης ενέργειας, τόνισαν οι ερευνητές που παρουσίασαν τα νεότερα δεδομένα. Βέβαια αξίζει να σημειωθεί ότι έως σήμερα η χορήγηση της θεραπεία, είναι απόλυτα εξατομικευμένη. Για τους θετικούς στον ιο jsv ασθενείς που έχουν πιθανότητες να αναπτύξουν ως παρενέργεια τη συγκεκριμένη εγκεφαλοπάθεια, υπάρχει σχέδιο ελαχιστοποίησης κινδύνου που στοχεύει στην ασφάλεια των ασθενών.
Όσον αφορά την αποτελεσματικότητα της, νεότερα δεδομένα που αφορούν στην παρατήρηση των τελευταίων 10 ετών και ανακοινώθηκαν στο συνέδριο, επιβεβαιώνουν την τη δράση της ιδίως στους ασθενείς που ξεκινούν έγκαιρα τη θεραπεία. Ημαγνητική τομογραφία παραμένει το πλέον αξιόπιστο διαγνωστικό εργαλείο για τους ασθενείς με Πολλαπλή Σκλήρυνση.
Η μαγνητική τομογραφία είναι ως γνωστό, η εξέταση που ουσιαστικά καταγράφει την απεικονιστική δραστηριότητα της νόσου, όσων πάσχουν από πολλαπλή σκλήρυνση. Για το λόγο αυτό, είναι σημαντική η ακρίβεια των αποτελεσμάτων που δίνει αυτή η εξέταση, τόνισαν οι επιστήμονες, εξηγώντας ότι συχνά υπάρχουν αποκλίσεις στις μαγνητικές τομογραφίες των ασθενών, ανάλογα με την τεχνολογία που χρησιμοποιείται.
Η σύσταση τους λοιπόν, είναι να χρησιμοποιείται το ίδιο διαγνωστικό πρωτόκολλο στις μαγνητικές τομογραφίες, για να αποφεύγονται τυχόν αποκλίσεις στα ευρήματα, οι οποίες μπερδεύουν ακόμη και τους ίδιους τους γιατρούς. Όπως επισημάνθηκε για μια ακόμη φορά, η αξία της μαγνητικής τομογραφίας είναι ανεκτίμητη στους ασθενείς με πολλαπλή σκλήρυνση, καθώς μπορεί να προλάβει (εφόσον υπάρχουν ευρήματα) την εξέλιξη της νόσου, χωρίς απαραίτητα την εμφάνιση συμπτωμάτων.
Το ερώτημα που εύλογα προκύπτει είναι πόσες μαγνητικές πρέπει να κάνει ένας ασθενής το χρόνο; Τουλάχιστον 1 απαντούν ειδικοί και ανάλογα με την κλινική εκτίμηση του γιατρού τους, ο αριθμός αυτός μπορεί να αυξηθεί. Θετικά αποτελέσματα για χάπι που δίνονται ως πρώτη θεραπεία για την Πολλαπλή Σκλήρυνση.
Χαμηλό αριθμό υποτροπών και απουσία εξέλιξης της αναπηρίας ή οποία σχετίζεται με το σύνολο των λειτουργιών του οργανισμού, παρατηρούν οι επιστήμονες, μετά από την πολυετή χορήγηση ενός φαρμάκου με δραστική ουσία τον Φουμαρικό Διμεθυλεστέρα, όπως ανακοίνωσαν επίσης στο ετήσιο συνέδριο της Ευρωπαϊκής Επιτροπής για την Θεραπεία και την Μελέτης της Πολλαπλής Σκλήρυνσης.
Ήδη, η από του στόματος αυτή θεραπεία, που αφορά κυρίως νεοδιαγνωσθέντες ασθενείς, χορηγείται εδώ και 9 χρόνια, ενώ στην Ελλάδα κυκλοφόρησε το 2015. Σύμφωνα με τα νεότερα δεδομένα φαίνεται ότι αναχαιτίζει σε μεγάλο αριθμό ασθενών, την έναρξη των συμπτωμάτων της Πολλαπλής Σκλήρυνσης και συμβάλει στο να μην εξελίσσεται γρήγορα η αναπηρία των ασθενών. Αναπηρία που δεν έχει να κάνει μόνο με το μυοσκελετικό τους σύστημα αλλά με το σύνολο των οργάνων που πλήττονται από τη νόσο, όπως επισημαίνουν οι ειδικοί. Στόχος των φαρμάκων αυτών, όπως ειπώθηκε είναι να καθυστερήσουν συνολικά την εξέλιξη της νόσου, με σκοπό ο ασθενής να μην περάσει στο επόμενο στάδιο της.
Οι ειδικοί τόνισαν τέλος ότι τα τελευταία χρόνια η ασθένεια θα πρέπει να αντιμετωπίζεται εξατομικευμένα από τους ειδικούς, καθώς διαφέρει η εξέλιξη της από ασθενή σε ασθενή. Ενδιαφέρον επίσης παρουσιάζει η διαπίστωση των επιστημόνων ότι συχνά τα αποτελέσματα των κλινικών μελετών συνάδουν με αυτά που προκύπτουν από τις ανοιχτές μελέτες παρατήρησης, δηλαδή αυτές που αξιολογούν το ασθενή και πώς αυτός βιώνει την ασθένεια του.

Διαβάστε περισσότερα

Ζήτω οι βάσεις του θανάτου, που μας φέρνουν και πέντε δεκάρες…

Ο Υπουργός Εθνικής Άμυνας δεν κάνει του κεφαλιού του, αφού όπως λέει, όλα περνάνε από το ΚΥΣΕΑ. Στην πράξη μπορεί να έχει το πολύ το ρόλο του “κακού μπάτσου”, που δρα συμπληρωματικά και σε πλήρη αρμονία με τον “καλό, ευαίσθητο αριστερό” μπάτσο, που στην τελική είναι κι αυτός που τον διάλεξε, για να του φτιάχνει τον κόμπο στη γραβάτα.

Μπορεί κάποιοι να τις λένε “βάσεις του θανάτου”, αλλά έχουν μείνει κολλημένοι σε παλιά συνθήματα. Γιατί δεν είναι βάσεις του θανάτου, αφού οι ΗΠΑ είναι στρατηγικός μας σύμμαχος, κάτι που αλλάζει καθοριστικά το ρόλο τους και τις αναβαθμίζει σε κέντρα ζωής και υγείας, ακόμα και εν καιρώ ειρήνης, πχ πέριξ της Σούδας, που έχουν πολλαπλασιαστεί τα κρούσματα καρκίνου. Κατά δεύτερον αναβαθμίζουν την Εθνική μας Άμυνα, φροντίζουν για τη συντήρηση του εξοπλισμού, χαρίζοντάς μας πραγματική θωράκιση. Και συν τοις άλλοις θα αφήσουν και πέντε δεκάρες στις τοπικές κοινωνίες. Ας μην είμαστε λοιπόν αχάριστοι κι ας καλωσορίσουμε το δολάριο, για άλλη μια φορά. Τελικά πώς να είναι στα εγγλέζικα η φράση “καλώς τα ναυτάκια τα ζουμπουρλούδικα”;
Όλα αυτά δεν είναι κάποιο τυχαίο παραλήρημα, αλλά δηλώσεις του Υπουργού Εθνικής Άμυνας, στην ΕΡΤ. Κι αν εσχάτως ο Πάνος Καμμένος μπήκε στο στόχαστρο της ΕΦΣΥΝ, με τον ίδιο να εκτιμά πως η εφημερίδα εκτελεί συμβόλαια ως το βαρύ πυροβολικό της κυβέρνησης στον Τύπο, καθώς ο ΣΥΡΙΖΑ φαίνεται να προσανατολίζεται μετεκλογικά σε νέους συμμάχους και πιθανούς κυβερνητικούς εταίρους, δε σημαίνει σε καμία περίπτωση πως δρα αυτοβούλως, χωρίς συνεννόηση, σαν αυτόνομη μονάδα μες στην κυβέρνηση. Φρόντισε εξάλλου να το πει και ο ίδιος πως είναι σε πλήρη αρμονία με τον πρωθυπουργό, που έχει πει πολλές φορές πως οι ΗΠΑ είναι στρατηγικός μας εταίρος κι όχι κάποιος εχθρός -όπως έλεγε στα “χρόνια του αριστεροχωρίου”…
Κι αυτή είναι η καλύτερη απάντηση σε όσους προσπαθούν να τα ρίξουν όλα στον Καμμένο, για να ξεπλύνουν την καλή κυβέρνηση. Ο Υπουργός Εθνικής Άμυνας δεν κάνει του κεφαλιού του, αφού όπως λέει, όλα περνάνε από το ΚΥΣΕΑ. Στην πράξη μπορεί να έχει το πολύ το ρόλο του “κακού μπάτσου”, που δρα συμπληρωματικά και σε πλήρη αρμονία με τον “καλό, ευαίσθητο αριστερό” μπάτσο, που στην τελική είναι κι αυτός που τον διάλεξε, για να του φτιάχνει τον κόμπο στη γραβάτα. Όλα τα άλλα, είναι για να κοροϊδεύουν τον κόσμο…

Διαβάστε περισσότερα

Πρώτη φορά… Αμερικαριστερά!

ΝΙΚΟΣ ΜΠΟΓΙΟΠΟΥΛΟΣ

• facebook.com/mpogiopoulos
• mpog@imerodromos.gr

«Η Ελλάδα θεωρεί τις ΗΠΑ στρατηγικό εταίρο και σύμμαχο, τον μοναδικό θα τολμούσα να πω. Είναι σημαντικό για την Ελλάδα οι ΗΠΑ να αναπτύξουν στρατιωτικές δυνάμεις στη χώρα σε μία πιο μόνιμη βάση όχι μόνο στον κόλπο της Σούδας, αλλά επίσης στον Βόλο, στη Λάρισα και στην Αλεξανδρούπολη».

   Αυτή  ήταν η προχτεσινή δήλωση του κ.Καμμένου στις ΗΠΑ.

   Ακολουθεί η δήλωση του κ.Τσίπρα. Έγινε πριν από ένα χρόνο, μετά την συνάντησή του με τον Τραμπ:

«Σε ότι αφορά την Κρήτη και τη βάση της Σούδας είναι σε όλους γνωστό ότι έχει ιδιαίτερη γεωστρατηγική σημασία την οποία την αξιολογήσαμε από κοινού και πιστεύω ότι ήδη γίνεται μια πολύ σημαντική δουλειά εκεί η οποία μπορεί και πρέπει να αναβαθμιστεί».

   Το ενδιαφέρον δεν είναι ότι όλα αυτά – η μετατροπή δηλαδή της επικράτειας σε αμερικανική στρατιωτική βάση από Κρήτη μέχρι Έβρο – λέγονται και γίνονται από μια κυβέρνηση που η κυρίαρχη συνιστώσα της υποσχόταν αυτά:

«(…) κατάργηση των ξένων στρατιωτικών βάσεων» («Πολιτική Απόφαση» Ιδρυτικού Συνεδρίου ΣΥΡΙΖΑ – Ιούλιος 2013).

   Ούτε αυτά:

«(…) κλείσιμο όλων των ξένων βάσεων στην Ελλάδα. Αμεση κατάργηση των βάσεων της Σούδας και του Ακτίου. Δεν θέλουμε την Ελλάδα στο ΝΑΤΟ, ούτε το ΝΑΤΟ στην Ελλάδα και αγωνιζόμαστε για την διάλυσή του» («Εκλογικό Πρόγραμμα» ΣΥΡΙΖΑ – Μάης 2012).

   Το ενδιαφέρον είναι ότι έπρεπε να έρθει μια «πρώτη φορά (δήθεν) Αριστερά» για να διδάξει στις παραδοσιακές δυνάμεις του «ανήκομεν εις την Δύσην» τι θα πει αμερικανοΝΑΤΟισμός άνευ προσχημάτων.  

Πηγή: Εφημερίδα Real News – 15/10/2018 

*Το σκίτσο είναι του Βραζιλιάνου σκιτσογράφου Κάρλος Λατούφ

Διαβάστε περισσότερα

Η θεατρική ομάδα εκπαιδευτικών Ναύπακτου ¨¨Αυλαία΄΄ στο Τρικούπειο Πολιτιστικό κέντρο!

Η Α΄ΕΛΜΕ ΑΙτωλ/νιας σας προσκαλεί στην παράσταση που παρουσιάζει η θεατρική ομάδα εκπαιδευτικών Ναύπακτου ¨¨Αυλαία΄΄ στο Τρικούπειο Πολιτιστικό κέντρο στο Μεσολόγγι το Σάββατο 20 Οκτώβρη στις 9 το βράδυ.

Λίγα λόγια για την παράσταση

Το πέρασμα του χρόνου μας κάνει συχνά να ξεχνάμε ή να θάβουμε στη μνήμη μας τα όνειρα και τις επιθυμίες της παιδικής μας ηλικίας.
Η ζούγκλα της αγοράς εργασίας, όπου οι περισσότεροι επιβιώνουμε αλλά δεν ζούμε, σκοτώνει τη ζωντάνια και τη δημιουργικότητά μας.
Ο Νέστορας Βινιάλε, ένας τυπικός υπάλληλος μιας μεγάλης εταιρείας, αποφασίζει ένα βράδυ Κυριακής να βάλει τέρμα σε αυτή την ανιαρή              ζωή του κραυγάζοντας ‘’Βαριέμαι…’’!
Κι αρχίζει να θυμάται… να ονειρεύεται… να ερωτεύεται ξανά…
Και να διεκδικεί να τον καταλάβουν οι άνθρωποι με τους οποίους μοιράζεται τη ζωή του : η σύζυγος, η μητέρα, η συνάδελφός του.
Μέχρι να συνειδητοποιήσει στο τέλος πως το δικαίωμα σε μια ποιοτική ζωή, όπως του αξίζει, είναι ένα άπιαστο όνειρο.
Γιατί, το δικαίωμα αυτό δεν μπορεί να είναι υπόθεση ατομική..
Αλλά συλλογική!

Λαμβάνουν μέρος με σειρά εμφάνισης
Μάρθα Βινιάλε – Βάσω Μπεζαΐτη
Νέστορας Βινιάλε – Λάμπρος Ξύτσας
Περάλτα - Γιώτα Πολιτοπούλου
Μητέρα – Ανθή Κολεμένου
Χουαρέγγι – Ηρακλής Μπεζαΐτης 
Μπαλμπιάνι – Gerard van Hattem

Συντελεστές της παράστασης
Σκηνοθεσία - Σκηνικά: Μαρία Καλλιαμβάκου
Βοηθοί / κατασκευή σκηνικών: Λάμπρος Ξύτσας, Ανθή Κολεμένου
Μουσική: Γιάννης Αλτανόπουλος
Σχεδιασμός εντύπων: Ηρακλής Μπεζαΐτης, Τάκης Κερασιάς
Εικαστική επιμέλεια αφίσας: Χρήστος Φραντζόλας.

Διαβάστε περισσότερα

Πολιτικές για μια διαφορετική αντιμετώπιση της υγείας

Παναγιώτης Χριστοδούλου*
Σε μια περίοδο ραγδαίων πολιτικών και κοινωνικών εξελίξεων, η ποιότητα  ζωής βρίσκεται στο επίκεντρο της συζήτησης στην  Ευρώπη. Αυτή τη φορά, σε αντίθεση με προηγούμενες δεκαετίες, όμως υπό το πρίσμα της μετατόπισης προς τη μείωση του επιπέδου ποιότητας ζωής και όχι  περαιτέρω εξέλιξής του. Βασικός τομέας που απασχολεί είναι το ζήτημα της υγείας , καθώς είναι άρρηκτα συνδεδεμένο με την ποιότητα ζωής. Αλήθεια όμως πως μπορούμε να ορίσουμε την ποιότητα της υγείας και με ποιο μέτρο;
Σε αυτό το σημείο υπεισέρχεται ο υποκειμενικός παράγοντας (το πως βιώνουν δηλαδή οι ίδιοι οι πολίτες τη ζωή τους), στοιχείο το οποίο όμως δεν είναι ακριβώς μετρήσιμο. Αυτό που είναι μετρήσιμο είναι πως παρά το γεγονός ότι πλέον στην Ευρώπη έχουμε ξεφύγει από πανούκλα, φυματίωση και λοιπά 《 φαντάσματα 》 του μεσαίωνα και της εποχής προ βιομηχανικής επανάστασης, έχουμε συναντήσει νέα προβλήματα όπως προκύπτουν: αυξημένοι θάνατοι από καρκίνο , καρδιολογικά αίτιο,  κατάθλιψη, τροχαία ατυχήματα. Αιτίες που δηλαδή αφορούν και διαμορφώνουν  το σύγχρονο δυτικό lifestyle.
Θεωρητικά οι στόχοι που θέτει ο ΠΟΥ για την Ευρώπη είναι η μείωση της περιγεννετικής θνησιμότητας, η αύξηση του προσδόκιμου ζωής, η βελτίωση της ποιότητας ζωής και η μείωση των ανισοτήτων. Στόχοι οι οποίοι υποδηλώνουν ένα βήμα πέρα από τα βασικά επίπεδα διατήρησης της υγείας. Μπορούν όμως οι στόχοι αυτοί να διεκπεραιωθούν εν μέσω πολιτικών λιτότητας;
Το ποσοστό των ιδιωτικών δαπανών δε συσχετίζεται με την προσβασιμότητα σε δομές , οπότε  χώρες με υψηλό ποσοστό δαπανών στον ιδιωτικό τομέα παρουσιάζουν μικρό ποσοστό ανεκπλήρωτων αναγκών για τα μεσαία και ανώτερα στρώματα.

• Οι χώρες με χαμηλό ποσοστό δημόσιων δαπανών παρουσιάζουν μεγαλύτερο ποσοστό ανεκπλήρωτων αναγκών λόγω μη διαθεσιμότητας των δομών υγείας, κυρίως για τα χαμηλά στρώματα .
• Οι χώρες του θεσμικού μοντέλου (σκανδιναβικές) παρουσιάζουν υψηλά ποσοστά ανεκπλήρωτων αναγκών παρά τις σχετικά υψηλές δαπάνες .
• Οι χώρες του συντηρητικού μοντέλου παρουσιάζουν υψηλές ιδιωτικές δαπάνες , παρουσιάζουν και χαμηλές ανεκπλήρωτες. Να σημειωθεί βέβαια ότι παρουσιάζουν τις υψηλότερες δημόσιες.
• Οι χώρες του φιλελεύθερου μοντέλου παρουσιάζουν χαμηλές δαπάνες και σχετικά χαμηλές ανεκπλήρωτες ανάγκες, οι οποίες συμπίπτουν σε όλα τα κοινωνικά στρώματα.
• Οι χώρες του νότου παρουσιάζουν τις χαμηλότερες δαπάνες και τις υψηλότερες ανεκπλήρωτες ανάγκες, κυρίως στο επίπεδο του κόστους.

Με βάση τα παραπάνω, η απάντηση είναι όχι. Χωρίς σοβαρές και συγκροτημένες δημόσιες δαπάνες δεν είναι δυνατή όχι μόνο η προώθηση αλλά ούτε καν η διατήρηση του επιπέδου υγείας. Από μόνη της η θεσμική δικαιωμάτων είναι ένα προοδευτικό μεν, λαϊκίστικο δε τρικ. Είναι η   «αρχή της ενοχοποίησης του θύματος», η οποία αποτελεί μία ολόκληρη διαδικασία που καταλήγει να αναγορεύονται σε αιτίες του προβλήματος τα αποτελέσματά του (πχ. η υποβάθμιση, η παραβατική συμπεριφορά). Το επόμενο βήμα είναι να δημιουργηθεί ένα πρόγραμμα με τους κατάλληλους ειδικούς για να … διορθώσει αυτές τις διαφορές. Η θέσπιση κοινωνικών δικαιωμάτων  δεν συνεπάγεται απαραίτητα την εξάλειψη της κοινωνικής ανισότητας,  καθώς δεν αλλάζει τις κύριες σχέσεις ανισότητας στις οποίες αυτές οι κοινωνίες εδραιώνονται. Τα παραπάνω αποτελούν το  θεμελιώδες ζήτημα της σχέσης κοινωνικής πολιτικής και κοινωνικής αλλαγής, και την  διάκριση  σε «κοινωνιακή»  και κοινωνική πολιτική.
Η φύση και η ερμηνεία του αγαθού υγεία απασχολεί χρόνια τις κοινωνικές επιστήμες. Στο καπιταλιστικό σύστημα παραγωγής, η ένταξη των υπηρεσιών φροντίδας υγείας στην αγορά, δημιούργησε το φαινόμενο της προκλητής ζήτησης. Η προκλητή ζήτηση δημιούργησε το φαινομενικά παράδοξο φαινόμενο  της ταυτόχρονης αύξησης της προσφοράς και των τιμών. Ιδιαίτερα στην Ελλάδα, τα κενά του συστήματος υγείας και η έλλειψη κανόνων οδήγησε στη διεύρυνση του φαινομένου, εις βάρος των ασφαλιστικών ταμείων.
Σύμφωνα με τον ορισμό του Παγκόσμιου Οργανισμού Υγείας 《υγεία είναι η κατάσταση πλήρους φυσικής, διανοητικής και κοινωνικής ευεξίας, όχι απλώς η απουσία ασθένειας》. Ο ορισμός  δεν αφορά τη φύση του αγαθού υγείας, δηλαδή είναι εμπορεύσιμο ή δημόσιο; Είναι αλήθεια ότι η υγεία δεν είναι εύκολο να ποσοτικοποιηθεί ή να μετρηθεί. Υπάρχει η δυνατότητα όμως να γίνει μια βοηθητική διάκριση μεταξύ υγείας και φροντίδας υγείας. Η υγεία συνιστά θεμελιώδες αγαθό ενώ η φροντίδα υγείας είναι εμπορεύσιμο αγαθό, το οποίο περιλαμβάνει  υπηρεσίες και αγαθά που αποτελούν αντικείμενο συναλλαγής.
Εφόσον λοιπόν ένα ουσιώδες στοιχείο που αφορά την υγεία, εντάσσεται στην ανταλλακτική σφαίρα, αποτελεί κομμάτι της παραγωγικής διαδικασίας, τότε η υγεία εν μέρει υπόκεινται στους κανόνες της αγοράς. Ο καταναλωτής έχει ως στόχο την βέλτιστη επιθυμητή κατάσταση υγείας για τον εαυτό του ή την οικογένεια του και για να το πετύχει απευθύνεται στους επαγγελματίες υγείας για την παρεχόμενη φροντίδα. Συνέπεια του παραπάνω είναι να εμφανίζονται  φαινόμενα  που αφορούν την αγορά όπως ο ανταγωνισμός. Παρότι η κατανάλωση της φροντίδας υγείας μοιάζει με τα υπόλοιπα αγαθά, καθώς εξαρτάται από το εισόδημα, τις προτιμήσεις και τις σχετικές τιμές, παρουσιάζει σημαντικές διαφορές λόγω της ασυμμετρίας πληροφόρησης και της αβεβαιότητας
Στην παροχή φροντίδας υγείας λοιπόν δεν υπάρχει η κυριαρχία του καταναλωτή: ο ασθενής δεν έχει την ίδια γνώση   με τον πάροχο γιατρό. Δημιουργείται μια σχέση στην οποία η επαγγελματική εμπορευματική φύση του πάροχου υγείας υπερισχύει της λειτουργηματικής φύσης  της εργασίας του. Στον ευαίσθητο χώρο της υγείας η διαπίστωση αυτή γεννά ηθικές και οικονομικές παρενέργειες όσον αφορά το πως παράγεται κέρδος, με τι επιλογές, πια όρια και με τι κόστος.
Φρένο στο φαινόμενο του ασύμμετρου καταναλωτισμού στον τομέα των υπηρεσιών υγείας προσπάθησε να βάλει η ασφάλιση. Παρόλα αυτά διάφορες μορφές ασφάλισης δεν κατάφεραν να δώσουν λύση στο πρόβλημα. Για παράδειγμα στο ελληνικό μοντέλο ασφάλισης (μεικτό μοντέλο δημόσιας υγείας και συμβάσεων του δημοσίου με ιδιώτες παρόχους) αν και υπήρχε τις δεκαετίες 80 και 90 πλήρης σχεδόν κάλυψη των πολιτών, το κόστος διευρυνόταν δυσανάλογα. Η αναντιστοιχία αυτή στο σύστημα υγείας έγινε εμφανής με το ξέσπασμα της οικονομικής κρίσης όπου η απότομη κατάρρευση των οικονομικών μεγεθών, τόσο του δημοσίου όσο και των πολιτών, οδήγησαν στην όξυνση των ανισοτήτων και στον αποκλεισμό μερίδας ασθενών από την φροντίδα υγείας.
Η μεταρρυθμιστική πολιτική οφείλει να μην απαντά μόνο σε πρόσκαιρα ερωτήματα αλλά να αντιμετωπίζει διαχρονικά τα αίτια. Κομβικής σημασίας είναι η μελέτη του φαινόμενου της προκλητής ζήτησης.
Μια παρενέργεια που παρατηρείται στην παροχή φροντίδας υγείας είναι το φαινόμενο της προκλητής ζήτησης. Προκλητή ζήτηση υπηρεσιών υγείας είναι η ζήτηση που δεν αντιστοιχεί σε υπαρκτές ανάγκες υγείας, αλλά προκαλείται από άλλους παράγοντες, ο πιο σημαντικός εκ των οποίων είναι ο ίδιος ο γιατρός, που προκαλεί αύξηση της ζήτησης των ιατρικών υπηρεσιών, με σκοπό την άμεση ή έμμεση αύξηση των αποδοχών του. Οι γιατροί, εφόσον λαμβάνουν οι ίδιοι για λογαριασμό των ασθενών αποφάσεις σχετικά με τη θεραπεία, είναι πιθανό να ορίσουν θεραπεία ή διαγνωστικές εξετάσεις υψηλότερου κόστους από αυτές που θα επέλεγε ο ασθενής αν είχε την τέλεια γνώση και πληροφόρηση. Αυτό διευκολύνει τους γιατρούς να προσφέρουν διαγνωστικές εξετάσεις και θεραπεία μεγαλύτερης διάρκειας (περισσότερες επισκέψεις και εξετάσεις) και υψηλότερου κόστους, στα συστήματα ασφάλισης με αμοιβή κατά πράξη. Όταν μάλιστα οι ασθενείς έχουν πλήρη ασφαλιστική κάλυψη, ο συνδυασμός προκλητής ζήτησης και ηθικού κινδύνου επιτείνει το πρόβλημα.
Το φαινόμενο της προκλητής ζήτησης μπορεί να αντιμετωπιστεί με μια σειρά μέτρων που στοχεύουν στη μέθοδο της ασφαλιστικής κάλυψης, όπως ο σφαιρικός προϋπολογισμός για τη δημόσια παρεχόμενη υγεία με έλεγχο των συμβάσεων, η πλήρης δημόσια υγειονομική κάλυψη, το όριο στις επισκέψεις και στις αμοιβές στην αποζημίωση κατά πράξη. Είναι σαφές ότι σε κάθε σύστημα υγείας και ασφάλισης απαιτείται ο αντίστοιχος έλεγχος με τις αντίστοιχες δικλείδες ασφαλείας για την αποφυγή της υπερβολικής κατανάλωσης πέρα από το κοινωνικό άριστο επίπεδο. Όπως αναφέρθηκε προηγουμένως όμως η επικοινωνία του καταναλωτισμού με την υγεία, δημιούργησε κενά στο εκάστοτε ασφαλιστικό σύστημα.
Στην Ελληνική πραγματικότητα ο ημιτελής νόμος ίδρυσης του Εθνικού Συστήματος Υγείας απέτυχε να δημιουργήσει ένα δημόσιο σύστημα πρωτοβάθμιας περίθαλψης. Το ρόλο αυτό ανέλαβε ο ιδιωτικός τομέας στον οποίο όμως το κράτος επέλεξε να μην παρέμβει ώστε να θέσει κανόνες. Δημιουργήθηκε με αυτό τον τρόπο μια πληθώρα ιδιωτικών ιατρείων και εργαστηρίων το οποίο για χρόνια έδρασε με όρους καρτέλ. Η αυξημένη προσφορά δεν οδήγησε σε πτώση των τιμών: οι ιατρικοί σύλλογοι όριζαν ένα κατώτερο επίπεδο χρέωσης και στη συνέχεια πρακτικά ο καθένας χρέωνε ότι επιθυμούσε.
Η μη ελεγχόμενη λειτουργία του ελεύθερου ανταγωνισμού δημιούργησε και υπόγειες επικοινωνίες μεταξύ των επαγγελματιών υγείας, εις βάρος των ασφαλιστικών ταμείων. Οι επαγγελματίες υγείας στηριζόμενοι στο γεγονός ότι τα ταμεία αποζημίωναν τις ιατρικές πράξεις (και όχι ο πολίτης) συνταγογραφούσαν περισσότερες από τις απαιτούμενες διαγνωστικές εξετάσεις, με αποτέλεσμα να χρεώνονται υπερβολικά τα ταμεία και το κράτος. Στα νοσοκομεία η έλλειψη συγκεκριμένων πρωτοκόλλων οδήγησε επίσης στη χρήση υπερβολικού αριθμού διαγνωστικών εξετάσεων, καθώς με αυτό τον τρόπο ο γιατρός ένιωθε περισσότερο ασφαλής ως προς τη διάγνωση.
Ο τρόπος αυτός της άναρχης ανάπτυξης του ιδιωτικού τομέα υπηρεσιών φροντίδας υγείας στην Ελλάδα, δημιούργησε προκλητή ζήτηση υπηρεσιών για τρεις σχεδόν δεκαετίες, εις βάρος των ασφαλιστικών ταμείων και του κρατικού προϋπολογισμού. Οι πρώτες μεταρρυθμίσεις πάνω στα διεθνή πρότυπα των διεθνών πρωτοκόλλων και της ηλεκτρονικής καταχώρησης, πραγματοποιήθηκαν με άτακτο και βιαστικό τρόπο, λίγο μετά την οικονομική κρίση.
Η μελέτη της λειτουργίας των Δομών Υγείας εκτός από τα απαραίτητα ιδεολογικά στοιχεία, χρειάζεται και ορισμένα αντικειμενικά:

• η δομή του συστήματος, δηλαδή οι κτιριακές εγκαταστάσεις, ο εξοπλισμός, το ανθρώπινο δυναμικό που απασχολεί, οι οικονομικοί πόροι που διατίθενται αλλά και ο τρόπος οργάνωσης και λειτουργίας του
• οι διαδικασίες που εφαρμόζονται για την παροχή της υγειονομικής φροντίδας και περιλαμβάνουν τη λήψη του ιστορικού, τις εξετάσεις, τη διάγνωση, τη θεραπεία και την επανεξέταση
• τα αποτελέσματα του συστήματος, που συγκροτούν τα αποτελέσματα των υγειονομικών φροντίδων που παρέχονται.

Αν και οι τρεις τομείς ουσιαστικά συγκροτούν μια ολότητα, η αρχή θα γίνει από τις διαδικασίες που εφαρμόζονται. Σε μια πολιτική ή όποια θα βασίζεται στη Διοίκηση Ολικής Ποιότητας και στους κύκλους ποιότητας μπορούν να  διαμορφωθούν οι ακόλουθες παρεμβάσεις:
° η  συγκρότηση μιας συλλογικής  λειτουργίας  των εργαζομένων μέσα από κύκλους ποιότητας, η οποία   θα αντιλαμβάνεται ότι η επιτυχής λειτουργία του οργανισμού βασίζεται στις αλληλεξαρτήσεις και στις σχέσεις που υφίστανται μεταξύ των μελών της ομάδας, καθώς η ομάδα εκτελεί τις αναγκαίες λειτουργίες της.
° η συγκρότηση ομάδων εργασίας με εργαζόμενους ταυτόσημων εργασιακών σχέσεων και καθημερινότητας, ώστε να υπερασπίζεται την ιδιαιτερότητα αυτών των σχέσεων, για να είναι δυνατό να επιτευχθεί ο μακροπρόθεσμος στόχος.
° προκαταρκτικός έλεγχος (καθοδήγησης) στην εκπόνηση του προγράμματος των εφημεριών, της λειτουργίας των κλινικών, των εξωτερικών ιατρείων και των χειρουργείων
° έλεγχος κατά τη διαδικασία ώστε να ταυτοποιείται αν τα συμφωνηθέντα κατά τον
° διαμόρφωση  ενός περιβάλλοντος το οποίο θα υποβοηθά ψυχολογικά τόσο τους εργαζομένους όσο και τους χρήστες  (απλή ανακαίνιση και ανανέωση των κτιριακών εγκαταστάσεων, χρωματισμός του εσωτερικού με φωτεινά απαλά χρώματα, την ένδειξη για την κατεύθυνση εντός του χώρου με απλές συνεχείς γραμμές που οδηγούν στο αντίστοιχο τμήμα έως πιο πολύπλοκα όπως την δημιουργία χώρου στάθμευσης).
Όμως η δημόσια υγεία δεν αφορά μόνο τις νοσοκομειακούς δομές. Στη σημερινή εποχή απαιτείται ευελιξία και αποφασιστικότητα. Στην Ελλάδα με βάση στοιχεία των Γιατρών Του Κόσμου μόνο τον Οκτώβρη 2015 5.500 μετανάστες κατάφεραν να φτάσουν στον ελληνικό χώρο μέσω θαλάσσης.  Ο σχεδιασμός/προγραμματισμός κάθε Μονάδας παροχής φροντίδας υγείας εντάσσεται στο πλαίσιο του κεντρικού υγειονομικού σχεδιασμού και οι αντικειμενικοί του σκοποί και στόχοι πρέπει να είναι απόλυτα εναρμονισμένοι με τους σκοπούς και τους στόχους του κεντρικού υγειονομικού σχεδιασμού –προγραμματισμού, να μη τους αντιστρατεύονται και να εντάσσονται στο πλαίσιο για την πολιτική υγείας. Η εξασφάλιση πρόσβασης στο σύστημα υγείας δίνει τη δυνατότητα καταγραφής των ασθενειών και έγκαιρης διάγνωσης τους. Η καταγραφή συμβάλει στη λήψη υγειονομικών μέτρων για τις συνθήκες διαμονής και κατανομής των μεταναστών αλλά και προστασίας του υπόλοιπου πληθυσμού (πχ εμβολιασμοί) ενώ η διάγνωση οδηγεί στη θεραπεία και την αποφυγή εξάπλωσης ασθενειών. Τα παραπάνω συντείνουν στη μείωση των δεικτών νοσηρότητας και στη μείωση του κόστους νοσηλείας που θα απαιτούνταν σε περίπτωση μη έγκαιρης διάγνωσης .
Συμπεραίνουμε λοιπόν πως η παροχή πρωτοβάθμιας φροντίδας υγείας στους πρόσφυγες και τους μετανάστες δεν καλύπτει μόνο τους ίδιους και τα δικαιώματα τους ως ανθρώπινες υπάρξεις αλλά συμβάλλει στην διατήρηση του επιπέδου υγείας του συνόλου του πληθυσμού, δηλαδή και των Ελλήνων. Με αναφορά τις πύλες εισόδου η εφαρμογή του συστήματος παρακολούθησης/καταγραφής του WHO 2010 (σύστημα καταγραφής , στατιστική ανάλυση , κατηγοριοποίηση, θεραπεία) είναι δυνατόν να εξορθολογήσει τις ανάγκες και τους κινδύνους αν προκύπτουν (αποτρέποντας μαζικές κρίσεις πανικού και φαινόμενα ρατσισμού) και να εμποδίσει την εξάπλωση λοιμωδών νοσημάτων στον πληθυσμό των προσφύγων.
Η διεθνής εμπειρία στοχεύει στο σχεδιασμό ενός συστήματος που θα εξασφαλίζει τα δικαιώματα στο υγειονομικό επίπεδο των μεταναστών και των προσφύγων στο σύνολο ενός κράτους. Στην περίπτωση μας όμως βρισκόμαστε σε μια κατάσταση όπου δεν υπάρχει καταγραφή και κατανομή των προσφύγων αλλά άτακτη συσσώρευση τους σε νησιωτικές περιοχές, στις οποίες επομένως θα αναφερθούμε. Η δομή αναφοράς είναι η χρήση κινητών μονάδων υγείας. Το σημαντικότερο πλεονέκτημα των κινητών μονάδων είναι η εύκολη μετάβαση τους στην περιοχή της ομάδας στόχου, ακόμα κι αν αυτή αλλάξει, σε σύντομο χρονικό διάστημα ( μέγιστη καλή τοποθεσία που εξασφαλίζει άμεση πρόσβαση στους εξυπηρετούμενους ). Υπόλοιπα πλεονεκτήματα της λειτουργίας των κινητών μονάδων είναι : Γρήγορη ετοιμασία, Λόγω της φύσης της δομής χρειάζεται ολιγομελές πλήρωμα, Προστασία από εξωτερικούς κινδύνους, Μοναδική δυνατότητα μετακίνησης και προσαρμογής σε νέα δεδομένα και καταστάσεις σε ελάχιστο χρόνο χωρίς περαιτέρω έξοδα.
Σε κάθε περίπτωση η εφαρμογή οποιασδήποτε μεταρρύθμισης δεν είναι απρόσωπη αλλά εξαρτάται σε μεγάλο βαθμό και από τα πρόσωπα που θα κληθούν να τις εφαρμόσουν. Η διοίκηση των οργανισμών υγείας απασχολεί εδώ και χρόνια την επιστήμη του management. Στην ελληνική πραγματικότητα πρόσφατα εισήχθησαν ορισμένα στοιχειώδη κριτήρια για την επιλογή των διοικητών στα νοσοκομειακά ιδρύματα. Πέρα από τα κριτήρια αυτά, υπάρχει μια σειρά θεωρήσεων στη διεθνή βιβλιογραφία που διαμορφώνουν ένα πλέγμα προσόντων που χρειάζεται να διαθέτει ένας διοικητής.
Η λειτουργία των δημόσιων νοσοκομείων προβληματίζει μεγάλο χρονικό διάστημα την κοινωνία. Ιδιαίτερα οι αλλαγές που επέφερε η οικονομική κρίση, όξυνε τόσο τα προβλήματα στην καθημερινότητα των νοσοκομείων, όσο και στην αντιμετώπιση τους από τους πολίτες. Προφανώς οι προβληματικές αυτές αφορούν ένα σύνολο αιτίων, από το ζήτημα των προσλήψεων έως την αποπλήρωση της εργασίας. Ηγεσία είναι η διαδικασία κατά την οποία ένα άτομο επηρεάζει με τη συμπεριφορά και τις πράξεις άλλων ανθρώπων με σκοπό την επίτευξη κάποιων επιθυμητών στόχων. Καθοδήγηση είναι η διαδικασία κατά την οποία εφαρμόζεται η ηγεσία σε έναν οργανισμό. Έμφαση θα δοθεί στον τομέα της καθοδήγησης, καθώς η διαδικασία διαχείρισης ενός οργανισμού δεν αφορά αποκλειστικά ένα πλέγμα τεχνοκρατικών στοιχείων και κριτηρίων, αλλά σε ένα πλέγμα σχέσεων, παγιωμένων αντιλήψεων και συγκρούσεων που επικαθορίζει τη λειτουργία του οργανισμού.
Τα ηγετικά στελέχη ενός Οργανισμού, στα οποία ανατίθεται η άσκηση της διοίκησης, δεν αρκεί να είναι καλοί επαγγελματίες, αλλά πρέπει να διαθέτουν ιδιαίτερες δεξιότητες. Αυτές οι δεξιότητες διακρίνονται σε τεχνικές, οι οποίες απαιτούνται για την ολοκλήρωση εξειδικευμένης εργασίας και προϋποθέτουν γνώση συγκεκριμένων τεχνικών και τρόπου λειτουργίας, σε διαπροσωπικές, δηλαδή αυτές που απαιτούνται για την αποτελεσματική διαπροσωπική επικοινωνία με τα άλλα στελέχη και τους εργαζόμενους, και σε δεξιότητες συνολικής θεώρησης, που έχουν σχέση με την ικανότητα να αντιλαμβάνεται κάποιος τον οργανισμό ως ολότητα. Κάθε ηγετικό στέλεχος του Οργανισμού, ανάλογα με τη θέση που κατέχει στη βαθμίδα της ιεραρχίας, πρέπει να διαθέτει την κατάλληλη σύνθεση από όλες αυτές τις δεξιότητες, ώστε να είναι αποτελεσματική η διοίκηση που ασκεί.
Όπως προκύπτει από τα κριτήρια του νόμου 4369/2016 (Εφημερίδα της Κυβέρνησης, 2016) ορισμένα αυτονόητα τοποθετούνται στα προαιρετικά (όριο ηλικίας, σπουδές σε σχέση με τη διαχείριση μονάδων υγείας), ενώ ορισμένα είναι αρκετά υποκειμενικά όπως η καταλληλόλητα για τη θέση, η οποία θα προκύπτει από τη συνέντευξη, χωρίς κάποια μετρήσιμα μεγέθη.
Με βάση τη διεθνή βιβλιογραφία προκύπτουν συγκεκριμένες θεωρήσεις για τα απαιτούμενα προσόντα που συμβάλλουν στην καθοδήγηση ενός οργανισμού υγείας:
–           Η δυνατότητα προσαρμογής σε νέες συνθήκες και μεταβαλλόμενα οικονομικά δεδομένα
–           Η ικανότητα να δομείς ένα όραμα-στόχο ο οποίος να εμπνέει τα μέλη του οργανισμού
–           Το ενδιαφέρον για τον άνθρωπο
–           Η λειτουργία ως πρότυπο, το οποίο δημιουργεί ισορροπία ανάμεσα στην εργασία και την προσωπική ζωή,  διαμόρφωση και διατήρηση της επικοινωνίας στον οργανισμό και δυνατότητα αντιμετώπισης και επίλυσης διακρίσεων εντός της υπηρεσίας, που αφορούν το φύλο, τις σεξουαλικές προτιμήσεις, τις θρησκευτικές πεποιθήσεις και την καταγωγή
–           Η χρήση της διαπραγμάτευσης των αποφάσεων με το προσωπικό, για την οποία χρειάζεται ο διαχωρισμός του προσώπου από  το πρόβλημα, η στοχοπροσήλωση στο αποτέλεσμα και όχι στις θέσεις και η χρήση αντικειμενικών κριτηρίων
–           Η ανάπτυξη καλά καθορισμένων αντικειμενικών σκοπών και στόχων, με σαφή προσδιορισμό αρμοδιοτήτων και έργων και την κατάλληλη επιλογή προσώπων στην ιεραρχική κλίμακα και τη χρησιμοποίηση σύγχρονων και αποτελεσματικών τεχνολογικών μέσων.
Ο κάθε οργανισμός προσδιορίζει τα αποτελέσματα που επιθυμεί να πετύχει ανάλογα με τη χρονική διάρκεια που αφορούν, διακρίνοντας τα σε βραχυπρόθεσμα (μέχρι ενός χρόνου), σε μεσοπρόθεσμα (μέχρι πέντε χρόνια) και μακροπρόθεσμα (πάνω από πέντε χρόνια). Κάθε νοσοκομείο προφανώς παρουσιάζει διάφορα τεχνικά και λειτουργικά προβλήματα, τα οποία όμως για να επιλυθούν σε συνολικό επίπεδο (και να μην επανεμφανίζονται) χρειάζεται πρώτα να επιλυθούν οι κανόνες της συνολικής λειτουργίας.
Οι βασικές αρχές που διέπουν τη φιλοσοφία της servant leadership είναι ο αλτρουισμός, η έμφαση στο συναίσθημα, η σοφία, η καθοδήγηση και κοινωφελής προγραμματισμός. Οι αρχές επικεντρώνονται στην έμφαση που δίνει ο υπεύθυνος στις ανάγκες των υπολοίπων, στην ικανότητα να επουλώνει συναισθηματικά τραύματα (τόσο δικά του όσο και των άλλων), η κατανόηση και η πρόβλεψη στις αλλαγές εντός του οργανισμού και η ικανότητα να κατευθύνει το προσωπικό προς την επίτευξη κοινωφελών στόχων.
Δηλαδή χρειάζεται η επιλογή των ηγετικών στελεχών των Νοσοκομείων να γίνεται με βάση αντικειμενικά μετρήσιμα μεγέθη και όχι με βάση τα κριτήρια του έκατσε κυβερνητικού μηχανισμού. Εκτός όμως από το υπόβαθρο αυτό απαιτούνται και οικονομικά κριτήρια πάνω στα οποία θα διαρθρώνεται το πλαίσιο αυτό.
Η οικονομική αξιολόγηση είναι συνάρτηση του ποιος και υπό ποια οπτική γωνία την παρακολουθεί. Η οικονομική αξιολόγηση από την οπτική της πολιτείας επιβάλλει την υιοθέτηση της ευρύτερης δυνατής οπτικής, δηλαδή της κοινωνικής. Η οικονομική αξιολόγηση υπό κοινωνική οπτική οφείλει να λαμβάνει υπόψιν δύο βασικά κριτήρια: την οικονομική αποδοτικότητα, η οποία αφορά την επίτευξη ή όχι του στόχου της μεγιστοποίησης των βελτιώσεων στην υγεία με ένα δεδομένο επίπεδο δημόσιας δαπάνης και την κοινωνική δικαιοσύνη, που αφορά τη δίκαιη (και όχι γενικά και αόριστα ίση) κατανομή των βελτιώσεων στο σύνολο του πληθυσμού.
Η οικονομική αξιολόγηση βασίζεται στον υπολογισμό του κόστους ευκαιρίας, το οποίο  αποτελεί βασική έννοια για την επιστήμη της οικονομίας: οι πόροι δεν είναι απεριόριστοι, δηλαδή η υλοποίηση κάποιου έργου ή δράσης οδηγεί στη μη υλοποίηση ενός άλλου, η μη υλοποίηση του οποίου ονομάζεται κόστος ευκαιρίας. Περαιτέρω το κόστος στις υπηρεσίες υγείας διακρίνεται σε τρεις κατηγορίες:

• το άμεσο κόστος, το οποίο αφορά το άμεσο ιατρικό κόστος (διαγνωστικές εξετάσεις, νοσοκομειακή λειτουργία, υγειονομικό υλικό, μισθοδοσία προσωπικού) και το άμεσο μη ιατρικό κόστος (έξοδα μετακίνησης ασθενούς, οικιακή βοήθεια).
• το έμμεσο, το οποίο περιλαμβάνει την αξία των αγαθών και των υπηρεσιών που θα μπορούσαν να παραχθούν από το άτομο ή την οικογένεια του, αν απουσίαζε η ασθένεια. Στο έμμεσο κόστος συμπεριλαμβάνεται και το κοινωνικό κόστος που αφορά κυρίως την απώλεια εισοδήματος των συγγενών και φίλων.
• το κρυφό (αόρατο) κόστος το οποίο περιλαμβάνει την υποβάθμιση της ποιότητας ζωής καθώς επίσης και τις επιπτώσεις της αρρώστιας στους ασθενείς και στο οικογενειακό και κοινωνικό τους περιβάλλον.

Η οικονομική αξιολόγηση, η οποία συνιστά τη συγκριτική ανάλυση μεταξύ δύο ή περισσοτέρων παρεμβάσεων ως προς το κόστος και το αποτέλεσμα,  συνιστά μια περίπλοκη διαδικασία, αλλά και απαραίτητη για τον ορθό καταμερισμό των δαπανών στο χώρο της υγείας. Σε περίπτωση διεξαγωγής κλινικής δοκιμής συμβάλλει στη συλλογή δεδομένων ακριβείας, εφόσον για κάθε ασθενή που συμμετέχει, συμπληρώνονται ακριβή έντυπα  αναφοράς περιπτώσεων. Παράλληλα δίνεται η δυνατότητα για συλλογή περαιτέρω στοιχείων όπως η χρήση πόρων, οι προσωπικές δαπάνες, των ιδίων και των συγγενών τους. Σε περίπτωση μη διεξαγωγής κάποιας κλινικής δοκιμής οι κύριες πηγές δεδομένων είναι τα στατιστικά στοιχεία ρουτίνας και οι κλινικές σημειώσεις, στοιχεία τα οποία όμως αφενός δεν είναι πάντα αξιόπιστα και αφετέρου δεν συμπεριλαμβάνουν τη χρήση πόρων από τον ασθενή και το περιβάλλον του. Η ορθή αποτίμηση της κοστολόγησης έγκειται στο συνδυασμό το επίπεδο ακριβείας και προσπάθειας με το βαθμό σπουδαιότητας κάθε στοιχείου κόστους.
Υπάρχουν τρεις βασικές τεχνικές για τον συγκριτικό προσδιορισμό του  κόστους: η ανάλυση κόστους – αποτελεσματικότητας, η ανάλυση κόστους – οφέλους και η ανάλυση κόστους – χρησιμότητας.
Η ανάλυση κόστους αποτελεσματικότητας υπολογίζει τα οφέλη των υπό σύγκριση υγειονομικών παρεμβάσεων σε όρους κλινικών αποτελεσμάτων Άρα η ανάλυση αυτή χρησιμοποιείται μόνο όταν τα συγκρινόμενα προγράμματα είναι ποιοτικά συγκρίσιμα, δηλαδή έχει νόημα η έκφραση τους στην ίδια μονάδα κλινικής αποτελεσματικότητας. Μια συνήθη μονάδα μέτρησης για τη σύγκριση του κόστους είναι τα έτη ζωής που σώζονται (life years saved) ή τα έτη ζωής που κερδίζονται (life years gained). Ο όρος ανάλυση κόστους-αποτελεσματικότητας  ορισμένες φορές χρησιμοποιείται ως αναφορά σε όλες τις μορφές της οικονομικής αξιολόγησης. Στην πιο ακριβή του  έννοια, όμως, αναφέρεται σε εκείνες τις αξιολογήσεις που μετρούν τα αποτελέσματα  σε φυσικές μονάδες (κόστος ανά μονάδα αποτελέσματος). Μέχρι τις αρχές του 1980 η ανάλυση κόστους-αποτελεσματικότητας ήταν ίσως η πιο συχνά χρησιμοποιούμενη μορφή οικονομικής αξιολόγησης. Από τότε, ωστόσο, οι περιορισμοί που επιβάλλονται από  μετρήσεις μιας μόνο διάστασης  και άρα περιοριζόταν σε ομογενείς ασθένειες, οδήγησε στον παραγκωνισμό της.
Η ανάλυση κόστους-οφέλους ανάγει τόσο το κόστος όσο και το όφελος σε χρηματικές μονάδες, το οποίο επιτρέπει τη σύγκριση προγραμμάτων που αφορούν διαφορετικές νόσους. Η κύρια διαφορά μεταξύ της ανάλυσης κόστους-οφέλους και των άλλων δύο μεθόδων οικονομικής αξιολόγησης είναι ότι επιδιώκει να τοποθετήσει νομισματικές αξίες και στις εισροές (έξοδα) και στις εκροές (οφέλη) της υγειονομικής περίθαλψης. Αυτό δίνει τη δυνατότητα σύγκρισης των επενδύσεων υγείας με ενδεχόμενες επενδύσεις και σε άλλους τομείς της οικονομίας, γεγονός το οποίο συνιστά το πλέον δυνατό σημείο της εν λόγω ανάλυσης . Μέσα στον  τομέα της υγείας, η σύνδεση νομισματικών αξιών με τα αποτελέσματα καθιστά δυνατόν να διαπιστωθεί αν μια συγκεκριμένη διαδικασία ή πρόγραμμα προσφέρει συνολικό όφελος για την κοινωνία και όχι αποκλειστικά για τον τομέα που εφαρμόζεται η κλινική δοκιμή. Η ανάλυση κόστους-αποτελεσματικότητας και κόστους- χρησιμότητας αδυνατούν να το κάνουν, επειδή μετρούν το κόστος και τα οφέλη σε διαφορετικές μονάδες. Υπάρχουν τρεις γενικοί μέθοδοι για την χρηματική αποτίμηση του οφέλους:

• η μέθοδος του ανθρώπινου κεφαλαίου: η εφαρμογή ενός προγράμματος υγειονομικής περίθαλψης μπορεί να θεωρηθεί επένδυση στο ανθρώπινο κεφάλαιο ενός ατόμου. Η ανάλυση αυτή αποδίδει χρηματικές σταθμίσεις στον υγιή χρόνο με βάση τους μισθούς της αγοράς, ενώ η αξία του προγράμματος υπολογίζεται με βάση την παρούσα αξία των μελλοντικών αμοιβών. Ως μία από τις πρώτες προσπάθειες για να αποδοθούν νομισματικές αξίες στην ανθρώπινη, δημιούργησε έντονες αντιδράσεις και κριτική στο κατά πόσο ηθική είναι η σύνδεση αυτή. Αντίθετα, οι περισσότεροι οικονομολόγοι πιστεύουν ότι η σιωπηρή αποτίμηση των ανθρώπινων ζωών συμβαίνει σε όλο το φάσμα των αποφάσεων σχετικά με την κατανομή των πόρων στο δημόσιο τομέα και η προσέγγιση κόστους-οφέλους είναι απλά πιο σαφής σχετικά με τη διαδικασία. Ένα άλλο πρόβλημα είναι ότι ο υπολογισμός αυτός δε λαμβάνει υπόψη την υποκειμενική γνώμη του ατόμου για την αξία της εργασίας του, ενώ δεν υπολογίζει ούτε τις ψυχολογικές παραμέτρους που δεν αντιστοιχούν σε απώλεια δουλειάς .
• οι μελέτες αποκαλυπτόμενης προτίμησης: η αποτίμηση ου οφέλους γίνεται παρατηρώντας και αξιολογώντας τη στάση των ατόμων απέναντι στον κίνδυνο. Βασικό πρόβλημα είναι ότι δεν προκύπτουν συχνά ανάλογες καταστάσεις.
• οι μελέτες της ενδεχόμενης αποτίμησης στις οποίες ζητείται από τους υποψήφιους χρήστες του προγράμματος να δηλώσουν τι θα ήταν διατεθειμένοι να πληρώσουν για να λάβουν το πρόγραμμα. Κύριο μειονέκτημα της μελέτης είναι ότι η νομισματική μονάδα υπολογίζεται ως ποσοστό του εισοδήματος και επομένως εξαρτάται από το μέγεθος του εισοδήματος του ερωτώμενου, συνεπώς οι απαντήσεις διαφέρουν όχι λόγω της αξίας που προσδίδει ο ερωτώμενος στην υγεία του, αλλά και λόγω της οικονομικής του θέσης .

Η ανάλυση κόστους-χρησιμότητας υπολογίζει το κόστος και το όφελος σε κοινούς όρους, που δεν είναι όμως οι χρηματικές μονάδες. Με αυτό τον τρόπο επιτρέπει τη σύγκριση μεταξύ διαφορετικών κλινικών τομέων. Η ανάλυση κόστους-χρησιμότητας ουσιαστικά προκύπτει ως εξέλιξη της ανάλυσης κόστους αποτελεσματικότητας και είναι δυνατόν να χρησιμοποιηθεί  σε πεδία που δε μπορεί να καλύψει η ανάλυση αυτή, όπως για παράδειγμα οι κλινικές δοκιμές στις οποίες μετρούνται δύο ή παραπάνω μεγέθη. Η ανάλυση υπολογίζει τα οφέλη σε όρους βελτίωσης του επιπέδου υγείας, το οποίο θεωρείται συνάρτηση της επιμήκυνσης του χρόνου επιβίωσης με ταυτόχρονη βελτίωση της ποιότητας ζωής. Ο παραπάνω συνδυασμός δομεί μια μονάδα μέτρησης: τα ποιοτικά προσαρμοσμένα έτη ζωής, γνωστά διεθνώς ως QALY (Quality Adjusted Life Years).  Ο υπολογισμός των QALYs είναι ο υπολογισμός των τιμών χρησιμότητας με την έννοια των ισοδύναμων πλήρους υγείας που αντιστοιχούν σε διάφορα επίπεδα υγείας και προκύπτει με τους εξής τρόπους:

• τη μέθοδο του χρονικού αντίρροπου: τα άτομα επιλέγουν μεταξύ ενός συγκεκριμένου επιπέδου υγείας για μια ορισμένη χρονική περίοδο και του επιπέδου υγείας για μικρότερη χρονική περίοδο, από τον λόγο τον οποίων προκύπτει η μονάδα.
• τη μέθοδο του τυπικού παιγνίου: οι ερωτώμενοι επιλέγουν μεταξύ της βεβαιότητας ενός συγκεκριμένου επιπέδου υγείας για μια ορισμένη χρονική περίοδο και ενός παίγνιου με δύο πιθανά αποτελέσματα, πλήρη υγεία και θάνατο. Η πιθανότητα της πλήρους υγείας, που επηρεάζει την έκβαση του αποτελέσματος, δίνει την αποτίμηση του επιπέδου υγείας.
• η κλίμακα Rosser: αποτελεί βαθμονόμηση των επιπέδων υγείας που προκύπτουν από το συνδυασμό 8 διαβαθμίσεων αδυναμίας ή αναπηρίας και 4 διαβαθμίσεων ενόχλησης ή πόνου

Το βασικό πλεονέκτημα της χρήσης QALYs είναι ότι δεν υπολογίζει απλά την επιμήκυνση ζωής αλλά και την ποιότητα ζωής που επιφέρει μια παρέμβαση. Με αυτό τον τρόπο η οικονομική ανάλυση καθίσταται πιο σφαιρική, υπολογίζοντας περισσότερους παράγοντες για την αξία που παρέχει μια παρέμβαση στο άτομο. Ταυτόχρονα όμως το παραπάνω σημείο αποτελεί και το κύριο   μειονεκτήματα της χρήσης των QALYs αφορούν φιλοσοφικά, μεθοδολογικά και πρακτικά προβλήματα όσον αφορά την αντιμετώπιση των ηλικιωμένων ασθενών, οι οποίοι ενδεχομένως αδικούνται στο πλαίσιο της μελέτης.
Όπως αναφέρθηκε παραπάνω οι πόροι που διαθέτει ένα κοινωνικό σύνολο για την επίτευξη στόχων, δεν είναι άπειροι, άρα χρειάζεται επιλογή το ποιοι πόροι θα διατεθούν και που. Η επιλογή αυτή όμως δε μπορεί να γίνει τυχαία ούτε με όρους προνομιακούς για συγκεκριμένες ομάδες. Η οικονομική ανάλυση κόστους ουσιαστικά έχει ως στόχο τη λήψη αποφάσεων που θα  ευνοούν το μεγαλύτερο δυνατό μέρος του κοινωνικού συνόλου. Ακριβώς όμως επειδή αφορούν ιατρικά δεδομένα, τα οποία είναι κοινά σε όλες τις χώρες, είναι χρήσιμη η καταγραφή των αναλύσεων σε 《κοινή γλώσσα》, ώστε τα αποτελέσματα των μελετών να μπορούν να χρησιμοποιούνται παντού. Η κυριότερη χρήση των δεδομένων των μελετών είναι η εκπόνηση των προϋπολογισμών που αφορούν την υγεία και εμπεριέχουν το σημείο της επιλογής όχι μόνο μεταξύ ιατρικών αλλά και άλλων επενδύσεων. Μια απλή μεθοδολογία σε βήματα είναι η εξής: ορισμός προγραμμάτων, υπολογισμός προϋπολογισμού προγραμμάτων, ορισμός υπό-προγραμμάτων, υπολογισμός ορίων, δημιουργία λίστας επιθυμιών στα ανώτατα και κατώτατα όρια και ορισμός προτεραιοτήτων. Αναπτύσσεται λοιπόν ένας συνδυασμός της εκπόνησης προϋπολογισμών και της οριακής ανάλυσης ώστε να γίνονται επιλογές που να συνυπολογίζουν τόσο τα κόστη όσο και τα οφέλη μιας παρέμβασης σε διαφορετικές ομάδες ασθενών και τη συνολική ωφελιμότητα στην κοινωνία.
Η σύνταξη σφαιρικών και αποδοτικών για το σύνολο της κοινωνίας  προϋπολογισμών καθίσταται κομβικής σημασίας σε μια περίοδο κρίσης τόσο οικονομικής, όσο και αξιών. Η οικονομική ανάλυση συμβάλλει στην επιλογή των παρεμβάσεων που έχουν το μεγαλύτερο δυνατό αποτέλεσμα στο μικρότερο δυνατό κόστος. Ένα πλήθος ερευνών αποδεικνύει τη χρησιμότητα των μεθόδων ανάλυσης του κόστους τόσο στην κλινική πράξη, όσο και στη σύνταξη προϋπολογισμών. Η κάθε μέθοδος έχει τα πλεονεκτήματα και τα μειονεκτήματα της, ανάλογα με την κλινική έρευνα στην οποία θα εφαρμοστεί. Δεν προκύπτει δηλαδή γενικά μια πιο ορθή μέθοδος, αλλά η επιλογή γίνεται κάθε φορά ανάλογα με το περιεχόμενο και τους σκοπούς της έρευνας.
Σε περιπτώσεις που το ενδιαφέρον στρέφεται αποκλειστικά στη μελέτη μιας θεραπείας για μια ασθένεια ή για μια κατηγορία ασθενειών είναι προτιμότερη η επιλογή της μεθόδου κόστους-χρησιμότητας καθώς τα στοιχεία είναι άμεσα προσβάσιμα από τη συνήθη κλινική έρευνα, χωρίς να χρειάζονται τροποποιήσεις για τη σύγκριση τους. Σε περιπτώσεις στις οποίες η σύγκριση αφορά παρεμβάσεις σε διαφορετικού τύπου ασθένειες στον τομέα της υγείας, πιθανά πιο αποδοτική επιλογή είναι η μελέτη κόστους χρησιμότητας, καθώς η μονάδα των QALYs αποτελεί μις επιλογή που επιτρέπει ευρέος φάσματος συγκρίσεις. Η ίδια μονάδα είναι δυνατόν να χρησιμοποιηθεί και ως δείκτης επιλογής προγραμμάτων παρέμβασης σε ένα κράτος, αντικειμενοποιώντας τα κριτήρια επιλογής και διευκολύνοντας το λήψη αποφάσεων. Σε περιπτώσεις που τα αποτελέσματα μιας έρευνας χρειάζεται να συγκριθούν με επιλογές παρέμβασης έξω από τον χώρο της υγείας, είναι προτιμότερη η επιλογή της μεθόδου κόστους-οφέλους καθώς αποτυπώνει τα συγκρινόμενα μεγέθη σε οικονομικά οφέλη και λαμβάνει ταυτόχρονα υπόψη τις προτιμήσεις των ατόμων που θα δεχτούν την παρέμβαση. Σε κάθε περίπτωση απαιτείται προσεκτική ανάλυση των δεδομένων, τήρηση των κριτηρίων της μεθόδου έρευνας, υπολογισμός των διάφορων παραμέτρων ώστε  να παράγεται αντικειμενικό αποτέλεσμα. Εξάλλου για τη λήψη ορθολογικών αποφάσεων χρειάζεται και ορθολογική ανάλυση τους.
Εφόσον λοιπόν ένα ουσιώδες στοιχείο που αφορά την υγεία, εντάσσεται στην ανταλλακτική σφαίρα, αποτελεί κομμάτι της παραγωγικής διαδικασίας, τότε η υγεία εν μέρει υπόκεινται στους κανόνες της αγοράς. Ο καταναλωτής έχει ως στόχο την βέλτιστη επιθυμητή κατάσταση υγείας για τον εαυτό του ή την οικογένεια του και για να το πετύχει απευθύνεται στους επαγγελματίες υγείας για την παρεχόμενη φροντίδα. Το επιχείρημα ότι η υγεία ως αγαθό δε θα μπορούσε να είναι και εμπορεύσιμο δε στέκει σε έναν πλήρως εμπορευματοποιημένο κόσμο όπου το νερό κσι η τροφή (επίσης βασικά για την επιβίωση αγαθά) είναι επίσης εμπορεύσιμα. Παρότι λοιπόν η κατανάλωση της φροντίδας υγείας μοιάζει με τα υπόλοιπα αγαθά, καθώς εξαρτάται από το εισόδημα, τις προτιμήσεις και τις σχετικές τιμές, παρουσιάζει σημαντικές διαφορές λόγω της ασυμμετρίας πληροφόρησης και της αβεβαιότητας.
Στην παροχή φροντίδας υγείας λοιπόν δεν υπάρχει η κυριαρχία του καταναλωτή: ο ασθενής δεν έχει την ίδια γνώση   με τον πάροχο γιατρό. Δημιουργείται μια σχέση στην οποία η επαγγελματική εμπορευματική φύση του πάροχου υγείας υπερισχύει της λειτουργηματικής φύσης της εργασίας του. Στον ευαίσθητο χώρο της υγείας η διαπίστωση αυτή γεννά ηθικές και οικονομικές παρενέργειες όσον αφορά το πως παράγεται κέρδος, με τι επιλογές, πια όρια και με τι κόστος. Εδώ έρχεται και ο ρόλος του γιατρού. Το αρχικό ερώτημα λοιπόν είναι γιατί κάποιος εμπορεύεται το αγαθό της φροντίδας υγείας;
Μια πολύ απλή απάντηση είναι για να μπορέσει και ο ίδιος να ανταποκριθεί στον εμπορευματικό κύκλο που συμμετέχει. Αλλά χρειάζεται πρώτα να διευκρινιστεί που γίνεται η παραγωγή της φροντίδας υγείας, δηλαδή που 《πωλείται》. Το βασικό κομμάτι είναι το σύνολο του ιδιωτικού τομέα: τα ιδιωτικά νοσοκομεία και τα ιδιωτικά ιατρεία. Όμως όπως αναφέρθηκε προηγουμένως, το φαινόμενο της παραοικονομίας και το φακελάκι συνιστά εμπορευματοποίηση της υγείας και στο δημόσιο νοσοκομείο, στο οποίο θεωρητικά η πρόσβαση είναι δωρεάν . Δυστυχώς όμως πολλές φορές η θεωρεία απέχει έτη φωτός από την πράξη. Μερίδα γιατρών διαπαιδαγωγήθηκε από τα στερεότυπα της “επιτυχίας” (από τις ιατρικές σχολές ακόμα) ώστε να θεωρεί ότι τα λεφτά που λαμβάνουν στο δημόσιο είναι λίγα (που είναι) και αντί να τα διεκδικήσουν από το κράτος, τα διεκδίκησαν από τους πολίτες με τη μορφή του φακελακίου. Στην ουσία λοιπόν τα νοσοκομεία στην Ελλάδα δεν είναι δημόσια αλλά μια ιδιόμορφη τερατογέννεση ιδιωτικού και δημοσίου. Με την παρατήρηση ότι οι γιατροί αυτοί δεν πήραν ποτέ το ρίσκο της ιδιώτευσης και ασκούσαν εμπορευματική λειτουργία με τα λεφτά του δημοσίου.
Ένα από τα στοιχεία του ανθρώπινου δυναμικού το οποίο μένει σε μεγάλο βαθμό αναξιοποίητο είναι το νοσηλευτικό προσωπικό. Μόλις το 2004, με το νόμο 3252/04 δίνεται η δυνατότητα στο νοσηλευτικό προσωπικό να αποκτήσει τη δική του ένωση, την Ένωση Νοσηλευτών- Νοσηλευτριών Ελλάδας (Εφημερίδα της Κυβέρνησης, 2004). Η αντίστοιχη πανευρωπαϊκή ένωση νοσηλευτών, η ΕFN (Ευρωπαϊκή Ομοσπονδία Συνδέσμων    Νοσηλευτών) το 2005 εξέδωσε κατευθυντήρια οδηγία για την εφαρμογή κοινοτικών οδηγιών στα κράτη-μέλη της ΕΕ, με θέμα τον εκσυγχρονισμό της εκπαίδευσης του νοσηλευτικού προσωπικού, με στόχο την προσαρμογή στο απαιτούμενο πλαίσιο δεξιοτήτων.
Ο όρος δεξιότητα ορίζεται ως η τομή μεταξύ γνώσεων, ικανοτήτων, στάσεων και αξιών με στόχο την κινητοποίηση των συστατικών αυτών, προκειμένου να χρησιμοποιηθούν σε ένα συγκεκριμένο πλαίσιο για την παροχή της καλύτερης δυνατής απάντησης, μέσω της χρήσης των διαθέσιμων πόρων. Σε αυτό το σκεπτικό προτείνεται μια σφαιρικότερη εκπαίδευση του νοσηλευτικού προσωπικού, σε ένα ευρύ πλαίσιο (ολοκληρωμένη γνώση βασικών επιστημών και λειτουργίας του ανθρώπινου οργανισμού, δεοντολογία, κλινική πρακτική, συνεργασία) με στόχο την δυνατότητα των νοσηλευτών στην ανεξάρτητη διάγνωση της νοσηλευτικής φροντίδας, το σχεδιασμό και την οργάνωση της θεραπείας, τη συμβουλευτική τόσο σε περιπτώσεις προληπτικής ιατρικής όσο και σε περιπτώσεις αποθεραπείας και τη διαχείριση επειγόντων περιστατικών και κρίσεων (EFN, 2005).
Το χρονοδιάγραμμα εναρμόνισης των κρατών-μελών ήταν ο Ιανουάριος του 2016. Σε αυτό το σημείο η σύγκριση με την ελληνική πραγματικότητα είναι απογοητευτική. Τα ισχύοντα προεδρικά διατάγματα δημιουργούν ένα πλαίσιο το οποίο αποκλείει το νοσηλευτικό προσωπικό από την λήψη αποφάσεων, τη συμμετοχή στην προαγωγή της υγείας και το διαγνωστικό-θεραπευτικό σχέδιο, ενώ το περιορίζει στο αμιγώς τεχνικό κομμάτι. Συγκεκριμένα  το Προεδρικό Διάταγμα 210 ενώ προβλέπει την κατοχύρωση των αντίστοιχων υποειδικοτήτων νοσηλευτικής με τις ευρωπαϊκές οδηγίες, περιορίζει το καθηκοντολόγιο ακόμα και των εξειδικευμένων νοσηλευτών σε καθαρά πρακτικό επίπεδο όπως η επιτήρηση μηχανημάτων, η διαχείριση εργαλείων, η επίδεση τραυμάτων, η διαχείριση υγρών (πρόκληση ούρησης και αφόδευσης) και η παρατήρηση της εφαρμογής του θεραπευτικού πλάνου, χωρίς καμία συμμετοχή πάνω σε αυτό (Εφημερίδα της Κυβέρνησης, 2001). Το Προεδρικό Διάταγμα 152, το οποίο προηγείται χρονολογικά, προβλέπει ουσιαστικά την παρακολούθηση των ασθενών και τη χορήγηση φαρμάκων , χωρίς όμως πάλι εποπτεία στο αποφασιστικό κομμάτι (Εφημερίδα της Κυβέρνησης, 1989).
Η μόνη προσπάθεια εναρμονισμού με τις κοινοτικές οδηγίες είναι το νομοσχέδιο 3567/2015. Το νομοσχέδιο διεύρυνε τα καθήκοντα των νοσηλευτών στην κλινική πρακτική, δίνοντας δυνατότητα άσκησης ενός φάσματος κλινικών πράξεων και παρέχοντας νομική κάλυψη για εργασίες που διενεργούταν ήδη από το νοσηλευτικό προσωπικό, όπως η λήψη αίματος. Επίσης έδινε τη δυνατότητα συνταγογράφησης τεχνικού υλικού και λήψης νοσηλευτικού ιστορικού, κλινικής εξέτασης και διάγνωσης (Εφημερίδα της Κυβέρνησης, 2015). Το νομοσχέδιο λίγες ημέρες μετά αποσύρθηκε, οπότε το σύστημα υγείας λειτουργεί με τα προαναφερθέντα προεδρικά διατάγματα. Συνέπεια αυτού όχι μόνο η Ελλάδα να λειτουργεί εκτός των διεθνών δεδομένων, αλλά και να μένει αναξιοποίητο ένα μεγάλο κομμάτι του προσωπικού των νοσοκομείων.
Είναι προφανής η ανάγκη διεύρυνσης των καθηκόντων του νοσηλευτικού προσωπικού ώστε να συμβαδίζουν καταρχήν με την πραγματικότητα. Τα απαρχαιωμένα προεδρικά διατάγματα στα οποία βασίζεται η λειτουργία του νοσηλευτικού προσωπικού δεν περιλαμβάνουν παρεμβάσεις, τις οποίες όμως καλούνται να διεκπεραιώσουν οι νοσηλευτές όπως η αιμοληψία και η απόφαση για χορήγηση φαρμακευτικής αγωγής ή η εκτίμηση της σοβαρότητας ενός περιστατικού, που πολλές φορές γίνεται στο τμήμα επειγόντων, κυρίως στα κέντρα υγείας. Σε δεύτερο επίπεδο χρειάζεται η αναβάθμιση του ρόλου του νοσηλευτή στο επίπεδο άσκησης συμβουλευτικής και προληπτικής ιατρικής και στη συμμετοχή στη λήψη αποφάσεων επί των θεραπευτικών και επεμβατικών πρωτοκόλλων. Η διεύρυνση των καθηκόντων θα επιδράσει θετικά σε τρία επίπεδα στο σύστημα υγείας:

• Την κατάργηση του διαχωρισμού των εργαζομένων στην υγεία σε δύο ταχύτητες, κάποιους που λαμβάνουν αποφάσεις και κάποιους που υλοποιούν, προωθώντας την ενότητα θεωρίας και πράξης και τη συναδελφικότητα μεταξύ του προσωπικού για την καλύτερη αντιμετώπιση του ασθενούς.
• Την βελτίωση της λειτουργίας των δομών υγείας. Με δεδομένο την έλλειψη ιατρικού προσωπικού, η αναβάθμιση του ρόλου του νοσηλευτικού θα βοηθούσε την αύξηση της απόδοσης της λειτουργίας των δομών με μείωση του χρόνου αναμονής λόγω της δυνατότητας ταυτόχρονων ενεργειών καθώς το νοσηλευτικό προσωπικό θα μπορεί να λαμβάνει ιστορικά και να πραγματοποιεί κλινική εξέταση, με δυνατότητα ασφαλούς εφημέρευσης των νοσοκομείων και των κέντρων υγείας.
• Τη διευκόλυνση διενέργειας προληπτικής ιατρικής και συμβουλευτικής που λόγω των ελλείψεων παραμελείται στις δομές.

Οι παραπάνω παρατηρήσεις επιβεβαιώνονται από τις εκθέσεις του OECD και τα πρακτικά αποτελέσματα που φέρουν στη λειτουργία των δομών υγείας, χωρίς να αυξάνεται το κόστος (OECD, 2015). Βέβαια η επίλυση του προβλήματος δε μπορεί να γίνει με την εμφάνιση μιας νομοθετικής ρύθμισης, όπως επιχείρησε το νομοσχέδιο που αποσύρθηκε, αλλά με τη δημιουργία ενός συνολικού πλαισίου λειτουργίας και συναπόφασης του υγειονομικού προσωπικού, το οποίο θα το υποκινεί στη βέλτιστη λειτουργία του.
Φυσικά η ιατρική και νοσηλευτική πράξη είναι περίπλοκη διαδικασία, η οποία δε χωρίζεται μονοδιάστατα σε κατηγορίες. Το μοντέλο αυτό έχει το πλεονέκτημα ότι αντιστοίχως δεν κατατάσσει τους εργαζόμενους σε τρεις απόλυτες κατηγορίες, γεγονός που βοηθάει αφού ένα αντικείμενο είναι δυνατό να καλύπτει και τις τρεις ανάγκες. Για παράδειγμα, η εκπαίδευση νέων νοσηλευτών ή η συμμετοχή σε σχήμα λήψης αποφάσεων, μπορούν να απευθύνονται σε εργαζόμενους που έχουν αναφορά στην επίτευξη στόχων, στη δημιουργία δεσμών ή στη δύναμη. Ουσιαστικά δεν υπάρχουν οι πλήρεις εκφράσεις της κάθε κατηγορίας αλλά ενδιάμεσες καταστάσεις οι οποίες πλησιάζουν περισσότερο σε κάποια κατηγορία.  Σε ένα υποθετικό τρίγωνο, με την κάθε κορυφή του να αποτυπώνει την πλήρη έκφραση μιας ανάγκης, οι εργαζόμενοι κατανέμονται εντός τριγώνου, με τον καθένα να πλησιάζει σε μια περιοχή.
Σε κάθε περίπτωση η υποκίνηση των νοσηλευτών, με βάση τη διεύρυνση των καθηκόντων τους και του ρόλου τους, καλύπτει ανάγκες όλου του φάσματος, όπως η αναβάθμιση του επαγγελματικού τους ρόλου, η διεύρυνση του επιστημονικού τους πεδίου μέσω της κατάρτισης και της συνεχούς εκπαίδευσης, η αύξηση του κύρους μέσω της συμμετοχής στις αποφάσεις. Η πραγματική πρόκληση είναι πως μπορεί να εφαρμοστεί το παραπάνω σχήμα στην πραγματικότητα ενός ελληνικού νοσοκομείου.
Όπως προαναφέρθηκε, η διεύρυνση των καθηκόντων δεν διασφαλίζεται με την ύπαρξη ενός νομοσχεδίου αλλά χρειάζεται την συγκατάθεση και την κινητοποίηση του ίδιου του προσωπικού. Άρα το πρώτο βήμα που θα γίνει, είναι η συγκέντρωση του νοσηλευτικού προσωπικού για να τους γίνει η παρουσίαση του νέου καθηκοντολογίου τους και να υπάρξει συζήτηση και απάντηση σε τυχόν ερωτήσεις και απορίες. Στο τέλος της παρουσίασης θα διανεμηθεί ερωτηματολόγιο ώστε να γίνει η εξατομίκευση του εργασιακού προφίλ του κάθε νοσηλευτή και της κάθε νοσηλεύτριας.
Ένα άλλο μεγάλο κομμάτι είναι το πως θα γίνεται η συνεχής εκπαίδευση όχι μόνο των νοσηλευτών αλλά του συνόλου του προσωπικού των Δομών Υγείας. Χρειάζεται αφενός το κράτος να στηρίζει οικονομικά τους επαγγελματίες υγείας ώστε να μη χρειάζεται να εξαρτιούνται από τις φαρμακευτικές εταιρίες για τη συμμετοχή σε συνέδρια, και αφετέρου να λάβουν πρωτοβουλίες οι ίδιες δομές για τη διεξαγωγή συνεδρίων.
Συμπερασματικά το πεδίο της υγείας είναι ιδιαίτερα περίπλοκο και χρειάζεται παρεμβάσεις σε πολλαπλά επίπεδα και κυρίως μελέτη των συνθηκών που επικρατούν.
*Ειδικευόμενος Ιατρικής Βιοπαθολογίας, MSc Διοίκησης Μονάδων Υγείας, μεταπτυχιακούς φοιτητής εφαρμοσμένης Βιοϊατρικής

Διαβάστε περισσότερα