Ποιος Σημίτης; Ο Τσίπρας!

Η ξεφτίλα – αν και αναμενόμενη – ξεπέρασε κάθε όριο. Ξεπέρασε κάθε προηγούμενο. Τόσο που αν υποθέσουμε ότι είχε κοπεί κάποτε (πότε;) το νήμα του αμερικανοτσολιαδισμού που ξεκίνησε με τις βόμβες ναπάλμ και τα «Στρατηγέ μου ιδού ο στρατός σας», η παρθενορραφή που του πέρασε ο Τσίπρας κάνει την επανασύνδεση να φαίνεται σαν καινούργια. Ευτυχείτε! Εχουμε ένα πρωθυπουργό που στέκεται δίπλα στον Ομπάμα και μέσα στην μικρότητα και την υπετροφική του κατωτερότητα αρχίζει να τραυλίζει τα ελληνικά με αμερικάνικη προφορά.

του Νίκου Μπογιόπουλου

Η ξεφτίλα – αν και αναμενόμενη – ξεπέρασε κάθε όριο. Ξεπέρασε κάθε προηγούμενο. Τόσο που αν υποθέσουμε ότι είχε κοπεί κάποτε (πότε;) το νήμα του αμερικανοτσολιαδισμού που ξεκίνησε με τις βόμβες ναπάλμ και τα «Στρατηγέ μου ιδού ο στρατός σας», η παρθενορραφή που του πέρασε ο Τσίπρας κάνει την επανασύνδεση να φαίνεται σαν καινούργια.

Θα μπορούσαν να γραφτούν σελίδες επί σελίδων. Αλλά το θέμα δεν ενδείκνυται για φιοριτούρες. Προέχει η καταγραφή της κατάντιας. Προέχει να αποτυπωθεί χωρίς φλυαρίες η κατάντια. Μετρήστε ξεφτιλίκια:

• Ένας πρωθυπουργός που στέκεται δίπλα στον Ομπάμα και μέσα στην μικρότητα και την υπετροφική του κατωτερότητα αρχίζει να τραυλίζει τα ελληνικά με αμερικάνικη προφορά.
• Μια «αριστερή» κυβέρνηση που για το χατίρι του επισκέπτη μετατρέπει την Αθήνα σε «νεκρή» πόλη κατά τα πρότυπα της εισόδου των Γερμανών το ’41, που απαγορεύσει διαδηλώσεις και φτάνει στο σημείο να στέλνει καρακόλια γα να θυροκολλήσουν την απαγόρευση στα γραφεία κομμάτων και οργανώσεων.
• Ένα υπουργικό συμβούλιο «αριστερής» κυβέρνησης να χειροκροτεί αντάμα με τους Γλίξμπουργκ και τους Λάτσηδες τον Ομπάμα την ώρα που αυτός εξυμνεί την υπέρ των ναζί πολιτική των ΗΠΑ στην Ουκρανία.
• Ένας πρόεδρος της Δημοκρατίας που παίρνει την έκκληση του Ελύτη προς τον Ηλιο της Δικαιοσύνης για να την προσφέρει με μορφή ζητιανιάς στον… «ήλιο» - (τέως) πλανητάρχη.
• Ένας αρχηγός αξιωματικής αντιπολίτευσης που ξελιγώνεται να του ρίξει μια ματιά ο Ομπάμα και να έχει μια κατ’ ιδίαν συνομιλία μαζί του διάρκειας… ενός λεπτού.
• Σωτήρες του τόπου τύπου Σταύρος Θεοδωράκης και Βασίλη Λεβέντη να διαμαρτύρονται γιατί δεν τους κάλεσαν στο δείπνο προς τιμήν Ομπάμα να φάνε αντάμα με τον Χριστόδουλο και την κυρία Μαριάνα τις συναγρίδες.

Τι «αριστερός» ήταν αυτός!

ο κ.Τσίπρας φρόντισε κατά την επίσκεψη του Μπάρακ Ομπάμα να διεκπεραιώσει και το ξέπλυμα της πολιτικής του αμερικανικού ιμπεριαλισμού

Ας επιστρέψουμε, όμως, στον (αριστερό) πρωθυπουργό μας. Αυτό που απολαύσαμε ήταν:

Ένας πρωθυπουργός που εξύμνησε την θητεία του Ομπάμα «κατά τη διάρκεια τη οποίας άλλαξε η
εικόνα των Ηνωμένων Πολιτειών σε ολόκληρο τον κόσμο».

Αλήθεια, ρώτησε ο κ.Τσίπρας πως φαντάζει η εικόνα των ΗΠΑ και στα μάτια των βομβαρδισμένων – επί Ομπάμα – παιδιών της Συρίας, της Λιβύης και όλης της Μέσης Ανατολής ή στα μάτια των λαών σε 130 χώρες του πλανήτη όπου οι ΗΠΑ διατηρούν στρατιωτικές επιχειρησιακές δυνάμεις; 

Ένας πρωθυπουργός που εξύμνησε τις αξίες της δημοκρατίας και της ελευθερίας για να καταλήξει ότι «η Ελλάδα υποδέχεται έναν Αμερικανό Πρόεδρο που καθ’ όλη τη διάρκεια της θητείας του υπερασπίστηκε με σθένος τις αξίες αυτές».

Μπα; Αυτός είναι ο λόγος, η… χρηματοδότηση των αξιών της ελευθερίας και της δημοκρατίας, που επί Ομπάμα οι ΗΠΑ δαπάνησαν 900 δισεκατομμύρια δολάρια περισσότερα από όσα δαπάνησαν επί Μπους σε πολέμους και για την δημιουργία Φρνακενστάιν τύπου ISIS;

Ενας πρωθυπουργός που δεν ξέχασε να γλύψει τον Ομπάμα επιδαψιλεύοντάς του δάφνες γιατί «αγωνίστηκε για τα δικαιώματα όλων των πολιτών ανεξάρτητα από το χρώμα, τη θρησκεία ή τον σεξουαλικό προσανατολισμό».

Αλήθεια; Αυτό καταλαβαίνει ο Τσίπραςότανακούει την λέξη «Γκουντανάμο», το οποίο θα έκλεινε ο Ομπάμα; Αυτό καταλαβαίνει όταν μαθαίνει για τους μαύρους που δολοφονούνται σαν τα κοτόπουλα από την αμερικανική αστυνομία επί Ομπάμα; Τα δικαιώματα των πολιτών που προστατεύει ο Ομπάμα βλέπει οΤσίπρας στο γεγονός ότι σήμερα στις ΗΠΑ οι φυλακισμένοι μαύροι είναι περισσότεροι από τον αριθμό των δούλων στα μέσα του 19ου αιώνα;

Ενας πρωθυπουργός που είδε στον Ομπάμα τον άνθρωπο «που συνέβαλλε με όλες του τις δυνάμεις και όλη του την επιρροή για μια ανθρωπιστική λύση στη μεγάλη Προσφυγική κρίση».

Αλλά αν δεν κάνουμε λάθος ο Τσίπρας είναι πρωθυπουργός μιας χώρας που στα νερά της πνίγονται προσφυγόπουλα – αυτά που βομβαρδίζει ο Ομπάμα και οι φίλοι του. Όχι;

Ενας πρωθυπουργός που ξεχείλισε από θαυμασμό για το γεγονός ότι υποδεχόταν «έναν Πρόεδρο που απέναντι στην οικονομική κρίση του 2008, οδήγησε την αμερικανική οικονομία σε έναν εντελώς διαφορετικό δρόμο από αυτόν που η Ευρώπη επέλεξε».

Αλλά γιατί ο Τσίπρας δεν ρωτάει τους φίλου του, τον Στίγκλιτς και τον Κρούγκμαν να του εξηγήσουν τι σημαίνει (και) αυτό το «άλλο μείγμα» πολιτικής επί κρίσης. Θα του επιβεβαιώσουν ότι το 95% των κερδών που παράχθηκαν από το «μοντέλο Ομπάμα» στις ΗΠΑ κατέληξαν στο πλουσιότερο 1% του πληθυσμού και από αυτά τα κέρδη το 60% πήγε στους μεγιστάνες που αποτελούν το μόλις 0,1% του πληθυσμού των ΗΠΑ

Ενας πρωθυπουργός που θυμίζοντας τα προ έτους δικά του Μνημόνια έφτασε να πει: «Και θέλω, με την ευκαιρία, να αναγνωρίσω και δημόσια τον ρόλο και την συνεισφορά του Προέδρου Ομπάμα, εκείνες τις κρίσιμες ώρες,  να αναγνωρίσω την ηθική και πολιτική στήριξη που παρείχε στην κυβέρνηση μου στην προσπάθεια να υπάρξει μια θετική διέξοδος».

Για όσους δεν κατάλαβαν, το Μνημόνιο που σαρώνει τη χώρα, το τρίτο Μνημόνιο, το «αριστερό» Μνημόνιο Τσίπρα, έχει τη σφραγίδα του Ομπάμα και των ΗΠΑ. Το ξέραμε. Το μόνο που δεν ξέραμε ήταν ότι ο Τσίπρας θα έφτανε σε σημείο ώστε το «ευχαριστούμε τις ΗΠΑ» του Σημίτη στα Ιμια να ωχριά απέναντι στα δικά του ξεφτιλίκια.

Ενας πρωθυπουργός που θα έδιωχνε το ΝΑΤΟ από την Ελλάδα να στέκεται σούζα στον Ομπάμα και να δηλώνει: «Στο πλαίσιο αυτό, υπογραμμίσαμε τη σημασία που έχει (…) η συνέχιση της επιχείρησης του ΝΑΤΟ στο Αιγαίο».

Είπαμε, μπροστά του ο Σημίτης ήταν ένα προσκοπάκι της αμερικανοδουλείας.

Με τούτα και με εκείνα, είδαμε ένανΈλληνα πρωθυπουργό να απευθύνεται στον Ομπάμα και – παραμονές του Πολυτεχνείου - να του λέει: «Κύριε Πρόεδρε σας υποδέχομαι ως πρόεδρο των ΗΠΑ που υπηρέτησε τον σεβασμό του ανθρώπου και την υπεράσπιση της Δημοκρατίας»...

Έτσι, λοιπόν, μετά το ξέπλυμα της πολιτικής των Μνημονίων, της τρόικας, του ξεπουλήματος της δημόσιας περιουσίας, μετά το ξέπλυμα της πολιτικής της ΝΔ και του ΠΑΣΟΚ την οποία η παρούσα κυβέρνηση συνεχίζει να εφαρμόζει με το εξόχως «αριστερό» επιχείρημα ότι «δεν υπάρχει εναλλακτική», ο κ.Τσίπρας φρόντισε κατά την επίσκεψη του Μπάρακ Ομπάμα να διεκπεραιώσει και το ξέπλυμα της πολιτικής του αμερικανικού ιμπεριαλισμού.

Συνεπώς μετά το ταξίδι Ομπάμα κατά το οποίο ήλθε, εξυμνήθηκε και απήλθε, εκείνο το οποίο απέμεινε για τα ελληνικού λεγόμενου ενδιαφέροντος θέματα ήταν τα κυβερνητική πανηγύρια. Που, όμως και για να το πούμε ευγενικά, είναι για τα πανηγύρια…

Εκείνο που έμεινε από το ταξίδι του Ομπάμα, είναι:

Πρώτο, η ΝΑΤΟική επικυριαρχία. Είστε παράδειγμα προς μίμηση που παρέχεται το 2% του ΑΕΠ σας στο ΝΑΤΟικό ταμείο, συνεχάρη τον κ.Τσίπρα ο Ομπάμα. Πράγματι. Η Ελλάδα των Παπανδρέου, Σαμαρά, Βενιζέλου και τώρα Τσίπρα, την τελευταία 7ετία των μειώσεων μισθών και συντάξεων, έχει προσφέρει στο ΝΑΤΟ «συμμαχικά» λύτρα που ξεπερνούν τα 30 δισ. ευρώ!

Δεύτερο, το καθεστώς διαμόρφωσης των διεθνών σχέσεων της χώρας με πυξίδα το «ανήκομεν εις την Δύσιν».

Τρίτο, οι τουρκικές και κάθε λογής υποδαυλισμένες από τις ΗΠΑ προκλήσεις και κινήσεις κατά της Ελλάδας. Η σιωπή του Ομπάμα για τη Συνθήκη της Λοζάνης και τα προβλήματα με την ΠΓΔΜ (σσ: την αναγνωρισμένη από τις ΗΠΑ σαν «Μακεδονία»), αλλά και η επιμονή του για την «επίλυση» του Κυπριακού με όρους ξαναζεσταμένου σχεδίου Ανάν, ήταν χαρακτηριστικά.

Εκεί, δε, που η εγχώρια προπαγάνδα πνίγηκε από τα ίδια της τα σάλια είναι η περίφημη υπόθεση του χρέους. Η εγχώρια προπαγάνδα θέλησε να εμφανίσει τον Ομπάμα – τον μεταφορέα των απόψεων του ΔΝΤ, δηλαδή – σαν τον καλύτερο φίλο του ανθρώπου. Μόνο που φεύγοντας από την Αθήνα και κατά την άφιξή του στο Βερολίνο ήταν ο ίδιος Ομπάμαπου έπλεξε το εγκώμιο της Μέρκελ της οποίας δήλωσε… ψηφοφόρος και φανατικός οπαδός.

Συνεπώς δεν υπάρχουν περιθώρια παρερμηνειών. Η όποια διευθέτηση του χρέους, όποτε και αν γίνει, προοιωνίζεται για τον ελληνικό λαό ένα νέο μνημόνιο, όπως κι αν αυτό ονομαστεί. Αυτό το γνωρίζουν πρώτα και κύρια οι εγχώριοι φίλοι του κ.Ομπάμα που δεν έπαυσαν να τον χειροκροτούν με πάθος ακόμα κι όταν αυτός τους προέτρεπε να επιταχύνουν τις «μεταρρυθμίσεις» και ως γνωστόν οταν ο οι ΗΠΑ μιλούν για «μεταρρυθμίσεις» δεν εννοούν τίποτα λιγότερο απ’ ό,τι εννοεί το ΔΝΤ.

Ιστορικό, επομένως, το ταξίδι Ομπάμα στην Αθήνα. Πράγματι. Αλλά για άλλους λόγους.

Ο πρώτος είναι το κόστοςτης επίσκεψης, όπως αυτό θα αποτυπωθεί πολύ σύντομα στα ζητήματα της οικονομικής και εξωτερικής πολιτικής.

Ο δεύτερος – και απολύτως σχετικός με τη λέξη «φιλότιμο» που μνημόνευσε ο καλός μας καλεσμένος - δεν είναι παρά οι… αναξιοπρεπείς αμερικανιές στις οποίες επιδόθηκε το καθεστωτικό πολιτικό σύστημα της χώρας. Και το απόγειο αυτών: Η άνευ προηγουμένου καταγραφή του ΣΥΡΙΖΑ ως το κόμμα της ριζοσπαστικής αμερικανίλας.

https://www.thepressproject.gr

Διαβάστε περισσότερα

Πέθανε ο Φιντέλ Κάστρο σε ηλικία 90 ετών. Τέλος εποχής για τον κόσμο μετά την απώλεια του ιστορικού ηγέτη της Κούβας...

Την τηελευταί του πνοή άφησε σε ηλικία 90 ετών ο ιστορικός ηγέτης της Κούβας Φιντέλ Κάστρο, όπως μετέδωσε το BBC.
Ο Φιντέλ Κάστρο (ισπ. Fidel, προφορά: Φιδέλ), πλήρες όνομα Φιδέλ Αλεχάντρο Κάστρο Ρους (1926) υπήρξε πρωθυπουργός της Κούβας από το 1959 μέχρι το Δεκέμβριο του 1976 και αργότερα πρόεδρος της χώρας μέχρι τις 19 Φεβρουαρίου του 2008, όταν τον διαδέχτηκε ο Ραούλ Κάστρο.
Ο Κάστρο γεννήθηκε στο Μπιράν της Κούβας στις 13 Αυγούστου 1926, σπούδασε νομικά στο Πανεπιστήμιο της Αβάνας και για κάποιο χρονικό διάστημα άσκησε το επάγγελμα του δικηγόρου. Από φοιτητής ακόμα αναμείχτηκε στα επαναστατικά κινήματα εναντίον της δικτατορίας του Μπατίστα. Στην εξέγερση του Σαντιάγκο (26 Ιουλίου 1953) ήταν από τους αρχηγούς στην επίθεση κατά των στρατιωτικών καταυλισμών, συνελήφθη όμως και καταδικάστηκε σε φυλάκιση 15 ετών. Το 1955 αμνηστεύτηκε και κατέφυγε στις ΗΠΑ. Εκεί προσπάθησε να μυήσει στην επανάσταση τους εξόριστους Κουβανούς. Η αμερικάνικη κυβέρνηση όμως αντέδρασε κι έτσι ο Κάστρο διέφυγε στο Μεξικό. Από κει, με λίγους άντρες, αποβιβάστηκε στην Κούβα (2 Δεκεμβρίου 1956) και ανέβηκε στα βουνά.
Το επαναστατικό κίνημα πήρε μεγάλες διαστάσεις και οι αντάρτες, μετά από πολλές επιτυχίες, κατέλαβαν την 1η Ιανουαρίου 1959 την πρωτεύουσαΑβάνα. Ο Μπατίστα απέδρασε από την Κούβα και πρωθυπουργός ανέλαβε ο Φιδέλ Κάστρο (1959), αξίωμα το οποίο διατήρησε ως το 1976.
Η υποχώρηση του Σοβιετικού ηγέτη Νικίτα Χρουστσόφ στη μεγάλη κρίση της Κούβας τον Οκτώβριο του 1962 και η απομάκρυνση των σοβιετικών πυραύλων από το νησί προκάλεσε την οργή του Φιντέλ Κάστρο, με αποτέλεσμα να επέλθει ψυχρότητα στις σχέσεις Αβάνας–Μόσχας. Χρόνια αργότερα το ομολόγησε ο ίδιος ο ηγέτης της κουβανικής επανάστασης, στην εισήγησή του στο 1ο Συνέδριο του Κομμουνιστικού Κόμματος της Κούβας: «Οι Κουβανοί δυσκολεύτηκαν τότε να καταλάβουν σ’ όλη της την έκταση την αξία αυτής της λύσης. Σήμερα όμως βλέπουμε αντικειμενικά ότι η κρίση του Οκτωβρίου του 1962 σήμαινε μια νίκη του επαναστατικού στρατοπέδου… Αν και οι Ηνωμένες Πολιτείες εγκατέστησαν αργότερα πολεμικές βάσεις στην Κεντρική Αμερική και στη Φλόριδα για οργάνωση πειρατικών επιδρομών στις ακτές μας κι έγιναν πολλές τέτοιες επιδρομές, οι επιδρομές αυτές δεν αποτελούσαν παρά τα τελευταία χτυπήματα του τραυματισμένου αλλά ανίκανου αυτοκρατορικού γοήτρου«. Στα τέλη του Απριλίου του 1963 η Μόσχα έπεισε τον Φιντέλ να επισκεφτεί την Ε.Σ.Σ.Δ. Τις πρώτες πρωινές ώρες της 27ης Απριλίου του 1963 ένα σοβιετικό Τουπόλεφ-114, που μετέφερε τον Κουβανό ηγέτη, έφτασε στην πόληΜούρμανσκ, στον πολικό κύκλο^[1]. Την επομένη, 28 Απριλίου, η υποδοχή στη Μόσχα ήταν θριαμβευτική. Ο Νικίτα Χρουστσόφ και ο Λεονίντ Μπρέζνιεφ, πρόεδρος του Ανωτάτου Σοβιέτ, υποδέχθηκαν τον Κάστρο στο αεροδρόμιο Βνούκοβο. Στη συνέχεια επιβιβάστηκαν σε ανοικτό αυτοκίνητο, επευφημούμενοι από εκατοντάδες χιλιάδες Μοσχοβίτες στην πορεία προς την Κόκκινη Πλατεία, όπου έλαβε χώρα κολοσσιαία συγκέντρωση προς τιμήν του Κάστρο^[2]. Την Πρωτομαγιά ο Κάστρο και ο Χρουστσόφ παρακολούθησαν την παραδοσιακή συγκέντρωση από το μαυσωλείο της Κόκκινης Πλατείας, χαιρετώντας τα πλήθη που επευφημούσαν τον Κουβανό ηγέτη. Περίπου 100.000 άνθρωποι κατέκλυσαν και το Στάδιο Λένιν, όπου ο Κάστρο παρακολούθησε ποδοσφαιρικό αγώνα, αν και το αθλητικό πάθος του ήταν το μπέιζμπολ, το ερασιτεχνικό πρωτάθλημα του οποίου είχε εγκαινιάσει στην Αβάνα στις 13 Απριλίου, πριν ξεκινήσει για την Ε.Σ.Σ.Δ.^[3].
Το 1965 έγινε γενικός γραμματέας του Κομμουνιστικού Κόμματος Κούβας και το 1976 συγκέντρωσε στο πρόσωπό του τα αξιώματα του προέδρου του κράτους και του αρχηγού των Ενόπλων Δυνάμεων. Το 1991 επανεκλέχτηκε γενικός γραμματέας του κόμματος και το 1993, 1998 και 2003 το Συμβούλιο των Αντιπροσώπων ανανέωσε για πέντε χρόνια την προεδρική του θητεία. Αναδείχτηκε σε ηγετική μορφή του Τρίτου Κόσμου και ανέπτυξε τους δεσμούς της χώρας του τόσο με αφρικανικές όσο και με ασιατικές χώρες. Το 1975 έστειλε στρατεύματα στην Ανγκόλα στο πλευρό του Λαϊκού Κινήματος για την Απελευθέρωση της Ανγκόλας και το 1978 στην Αιθιοπίαγια την αντιμετώπιση της εισβολής της Σομαλίας. Το γεγονός αυτό, καθώς και η βοήθεια που πρόσφερε στους Σαντινίστας της Νικαράγουας το 1979, επιδείνωσε ακόμη περισσότερο τις σχέσεις του με τις Ηνωμένες Πολιτείες. Το 1991 η ανατροπή των καθεστώτων του υπαρκτού σοσιαλισμού και η διάλυση της Σοβιετικής Ένωσης σήμαναν την απαρχή μεγάλων οικονομικών δυσκολιών για την Κούβα και ο Κάστρο αναγκάστηκε να κάνει ορισμένα ανοίγματα προς την κατεύθυνση της φιλελευθεροποίησης της κουβανικής οικονομίας. Τιμήθηκε με το διεθνές βραβείο Λένιν (1961) και το χρυσό μετάλλιο Ζολιό-Κιουρί για την ειρήνη το 1972. Συνέγραψε πολιτικά έργα, τα νεότερα από τα οποία είναι Οκτωβριανή Επανάσταση και η Επανάσταση της Κούβας (1978), Φιδέλ (1987).
Ο ηγέτης της Κούβας, Φιδέλ Κάστρο, υποβλήθηκε σε εγχείρηση στο έντερο, καθώς έπασχε από καρκίνο, στο συγκεκριμένο σημείο, στις 31 Ιουλίου 2006 και μεταβίβασε προσωρινά την εξουσία στον αδελφό του, Ραούλ Κάστρο.
Στις 19 Φεβρουαρίου του 2008, έπειτα από μισό αιώνα στο τιμόνι της Κούβας, ο Κάστρο ανακοίνωσε^[4] την οριστική παραίτησή του.

Πηγή: Βικιπίδια

Διαβάστε περισσότερα

Η ξεφτίλα, η καφρίλα και η «μαυρίλα»

Του Χρήστου Καλλιμάνη
Ομαλά βαίνει η «Μαύρη Παρασκευή», αυτός ο «εμπορικός θεσμός» όπως τον αποκαλούν οι ενδιαφερόμενες επιχειρήσεις και συγκεκριμένα ΜΜΕ. Ομαλά σημαίνει ότι δεν έπεσαν μπουνιές και κλοτσιές κατά την είσοδο στα καταστήματα ούτε υπήρξαν τραυματισμοί ή νεκροί, όπως έχει συμβεί πολλάκις στην Αμερική. Οι ουρές της ξεφτίλας, όμως, σχηματίστηκαν από τα ξημερώματα σε πολλά καταστήματα.
Γιατί μετά το Χάλογουιν, το οποίο εσχάτως κερδίζει όλο και περισσότερους ακόλουθους, στην χώρα μας εκείνο που είχαμε πραγματικά ανάγκη ήταν ένα ακόμη αμερικανικό «έθιμο» (ιδιαίτερα μετά την ευλογία που πήραμε από τον «πρόεδρο των προέδρων» Μπαράκ Ομπάμα).
Στα περισσότερα ΜΜΕ, βέβαια, επικρατεί μάλλον απογοήτευση, καθώς είχαν στηθεί από νωρίς έξω από καταστήματα με την ευχή να καταγράψουν σκηνές αλλοφροσύνης και ουρλιαχτά, αλλά οι καταναλωτές «στέκονται στο ύψος τους». Δυστυχώς για αυτά περιορίστηκαν στο να παρουσιάζουν την είδηση ως μια ακόμη lifestyle στιγμή (που επιτέλους ήρθε και στα μέρη μας) με τους πιτσιρικάδες να αναφωνούν πως «σήμερα έχει κοπάνα ελέω Black Friday» και τις… selfies να πέφτουν βροχή.
Οι καταναλωτές δείχνουν επίπεδο λοιπόν. Και λοιπόν;
Ένας ακόμη ντροπιαστικός «θεσμός», μια ακόμη στιγμή εξευτελισμού (οικειοθελούς βέβαια) του καταναλωτή έρχεται να προστεθεί και στην ελληνική πραγματικότητα για να επιβεβαιωθεί η απόλυτη κυριαρχία του κεφαλαίου (συγγνώμη των χαμηλών τιμών) στις περισσότερες πτυχές της ζωής μας.
«They say jump you say how high. You’re braindead» όπως τραγουδούσαν πριν από 24 χρόνια οι Rage Against The Machine (για άλλο σκοπό, αλλά με το ίδιο μήνυμα).
Ας μη μιλήσουμε για την υποτιθέμενη «ανάσα» στην αγορά εκτός κι αν εκτιμούμε ότι τα συγκεκριμένα καταστήματα θα βρουν την ευκαιρία να… ξελασπώσουν μέσα σε μία ημέρα.
Αποκτούν, όμως, ένα ακόμη πάτημα για να επιδοθούν σε μια επιπλέον στιγμή καφρίλας στις πλάτες των εργαζομένων. Κομμένα ρεπό. Κομμένες άδειες. Υπερωρίες. Υπάλληλοι που πηγαίνουν χαράματα για να ετοιμαστούν να αντιμετωπίσουν τις… ορδές.
Γιατί το ζήτημα δεν είναι μόνο οικονομικό, εργασιακό, εμπορικό. Είναι θέμα αισθητικής, πολιτισμού και αυτοεκτίμησης.
Και μετά από τον οργασμό και την στιγμιαία αυτοϊκανοποίηση… καλώς ήρθατε ξανά στη μαύρη ζωή σας.
efsyn.gr

Διαβάστε περισσότερα

Είναι η Ελλάδα έτοιμη να φύγει απ’ τη χώρα της;

Η Τουρκία, η κάθε Τουρκία, γνωρίζει ότι μπορεί να κατέχει έδαφος, αλλά δεν μπορεί να κατέχει λαό. Χωρίς να της ξεφυτρώσουν παρτιζάνοι, ΕΑΜ, μακί και άλλα ανάλογα. Για αυτό και η Τουρκία το 1974 εξανδραπόδισε τον λαό από τα κατεχόμενα. Αλλιώς δεν θα μπορούσε να τα κατέχει.

 

Στάθης 
Για να αντιμετωπίσει την κυρία Λεπέν η γαλλική Δεξιά ολισθαίνει προς τον εξίσου ακροδεξιό κ. Φρανσουά Φιγιόν – προσέτι δε και νεοφιλελεύθερο εξτρεμιστή. Στη Γερμανία η φράου Μέρκελ, αφού «εξημέρωσε» τους Χριστιανοδημοκράτες σε Σοσιαλδημοκράτες, πάει τώρα για νέα υποψηφιότητα, με τον «μεγάλο συνασπισμό» να αχνοφαίνεται στο βάθος του ορίζοντα. Στην Ιταλία τρίζει το ευρώ, ενώ ο κ. Ματέο Ρέντσι κάνει, εν όψει του δημοψηφίσματος, «εθνικιστικές μαγκιές» αφαιρώντας τη σημαία της Ενωσης από το πλευρό της ιταλικής σημαίας.
Με ένα τρανταχτό γέλιο (το ίδιο φρικτό όσο το γέλιο των θεών) φαίνεται η Ιστορία σαν να είναι έτοιμη να γεμίσει την τρύπα που άφησε η εξαφάνιση του ιταλικού Κομμουνιστικού Κόμματος με Μπέπε Γκρίλο. Στην Ολλανδία τα ευρωσκεπτικιστικά κόμματα κυριαρχούν, ενώ στις περισσότερες πρώην σοσιαλιστικές χώρες που έχουν γίνει μέλη της Ενωσης οι εξελίξεις οπισθοδρομούν διαρκώς και μονίμως. Βρισκόμαστε ήδη στην εποχή Τραμπ ή μάλλον η εποχή Τραμπ είχε έρθει πριν να καταφθάσει και ο ίδιος.

Το ερώτημα είναι αν η έλευση το «Αντίχριστου» θα αντιστρέψει ή θα ολοκληρώσει τις διαδικασίες που έχουν ήδη κάνει τη ζωή πάνω στο πρόσωπο αυτού του πλανήτη, κόλαση. Ερώτημα μεν, αφελές δε. Η εποχή Τραμπ, Λεπέν (ή Φιγιόν) και λοιπών καλών παιδιών θα εμβαθύνει και θα ολοκληρώσει όσα έως τώρα κατόρθωσαν οι «συστημικοί» Μέρκελ και Μπλερ, Ομπάμα και σία (προστάτες, ας μην το ξεχνάμε, των «παρασυστημικών» Ερντογάν, Ορμπάν, Ποροσένκο και λοιπών φασιστών ουκρανικής κοπής ή άλλων τεράτων). Ας μην ξεχνάμε επίσης ότι οι συστημικοί που έχουν φρίξει με τον Τραμπ, κατασκεύασαν τους Αδελφούς Μουσουλμάνους και τους Ταλιμπάν, επινόησαν το ISIS, αιματοκύλισαν το Ιράκ, τη Συρία, τη Λιβύη, διαμέλισαν τη Γιουγκοσλαβία, προκάλεσαν εμφύλιο στην Ουκρανία, επέβαλαν μνημόνια στην Ελλάδα και συνεχίζουν να ληστεύουν τους εργαζόμενους, όλους! Ολους όσοι ζουν κάτω από το φως του ήλιου. Ωσπου να τους στείλουν στην Αδη (νεκρούς τους τυχερούς, ζωντανούς τους υπόλοιπους να ξεπληρώνουν χρέη. Στον αιώνα τον άπαντα)…Σε αυτήν τη συγκυρία της μετάβασης απ’ το κακό στο χειρότερο, ο κ. Ερντογάν υπάρχει ως εξέχων παράγων και για τους συστημικούς και για τους αντισυστημικούς. Ομως το πρόβλημα για τον ελληνισμό δεν σχετίζεται τόσο με τη συγκυρία, όσο με τη διαχρονία. Για να χρησιμοποιήσω ένα οξύμωρο, η Κύπρος θα βρίσκεται αντιμέτωπη με την όποια λύση του Κυπριακού (και θα κατατρύχεται απ’ αυτήν), όσον η Τουρκία παραμένει ο διεθνής υποϊμπεριαλιστικός ταραξίας της περιοχής. Οσον αυτή η κατάσταση ισχύει, η Κύπρος (και συνεπώς η Ελλάδα) θα αντιμετωπίζει συνεχώς (ενδεχόμενες) λύσεις που δεν θα είναι παρά το πρελούδιο της επόμενης κρίσης. Ακόμα κι αν επιτευχθεί η προτεινόμενη τώρα λύση (που οδηγεί όχι σε ομοσπονδία, αλλά σε συνομοσπονδία), στην επόμενη φάση θα συνεχίσουν να αναπτύσσονται στην Τουρκία όλες εκείνες οι δομές που της υπαγορεύουν την ανάγκη να ελέγχει την Κύπρο. Για ορισμένους ολιγοφρενείς Ελλαδίτες, «η Κύπρος είναι μακριά». Αυτή όμως ακριβώς η απόσταση είναι που κάνει σημαντική τη γεωπολιτική θέση και των δύο κρατών. «Το μέγα της θαλάσσης κράτος». Και ουδέποτε η Τουρκία θα ησυχάσει, αν δεν το κάνει κομμάτια.
Δεν είναι θέμα συγκυρίας, ούτε τρέλας του Ερντογάν. Ούτε είναι μόνον το δεδομένο ότι η Τουρκία έχυσε αίμα για να πάρει τη μισή Κύπρο. Είναι το απλό γεγονός ότι η Τουρκία μεγαλώνει (έστω και μόνο δημογραφικώς), ενώ η Ελλάδα μαραζώνει. Μέσα στην κατοχή και την υποτέλεια.
Οι ευσεβείς πόθοι ότι η Τουρκία θα διασπασθεί (αν αποτύχει στη Μοσούλη και το Χαλέπι) προσπαθούν απλώς να διασκεδάσουν τις προοπτικές να διαμελισθεί η Ελλάδα.
Θράκη, Αιγαίο, Κύπρος είναι ένα σύνολο αξόνων που αν τρωθούν, η Ελλάδα θα αντιμετωπίσει την αποσύνθεση και η Κύπρος την εξαφάνιση. Κι αυτό δεν είναι πρόβλημα συγκυριακό, αλλά διαχρονικό, στρατηγικό. Το οποίο στην παρούσα φάση δεν μπορεί να αντιμετωπίσει μια χώρα φυλακισμένη σε μνημόνια και απολύτως εξαρτημένη από προστάτες. Αν, λοιπόν, η παρούσα ισχύς της χώρας δεν ανταποκρίνεται στις ανάγκες, στο μέλλον θα ανταποκρίνεται ακόμα λιγότερο, διότι όσα συμβαίνουν τώρα δεν προοιωνίζονται καμιάν έγκαιρη ανάκαμψη.
Με έναν λόγο, αν εξαιρέσει κανείς τον έμψυχο αστάθμητο παράγοντα (και την τάση του προς το εύψυχο), όλα τα υπόλοιπα υποδηλώνουν ότι οι τύχες της χώρας μόνον στα χέρια τού από μηχανής θεού μπορούν να καταφύγουν, κι όχι στου Σόιμπλε, των μνημονίων, του Τραμπ και του ΝΑΤΟ.
Η Αριστερά, η πατριωτική Αριστερά είχε την ευκαιρία να οργανώσει τον λαό έτσι ώστε ουδείς να μπορεί να τον απειλήσει. Ο Τσίπρας απέτρεψε αυτό το ενδεχόμενο βιαίως! Η ιστορία έχει αποδείξει ότι ένας στρατός μπορεί να ηττηθεί. Ενας λαός ουδέποτε. Πόσω μάλλον ένας λαός 98% εθνικώς ομοιογενής όπως ο ελληνικός.
Η Τουρκία, η κάθε Τουρκία, γνωρίζει ότι μπορεί να κατέχει έδαφος, αλλά δεν μπορεί να κατέχει λαό. Χωρίς να της ξεφυτρώσουν παρτιζάνοι, ΕΑΜ, μακί και άλλα ανάλογα. Για αυτό και η Τουρκία το 1974 εξανδραπόδισε τον λαό από τα κατεχόμενα. Αλλιώς δεν θα μπορούσε να τα κατέχει.
Σήμερα, μπορεί η Τουρκία να κάνει το ίδιο; Μπορεί να καταλάβει έδαφος και να εξανδραποδίσει πολίτες; Αν σε αυτό απαντήσει κανείς αρνητικά, το στρατηγικό αδιέξοδο της Ελλάδας γίνεται στρατηγικό αδιέξοδο της Τουρκίας. Αντί η Ελλάδα να ακολουθεί όλα αυτά τα χρόνια πολιτική κατευνασμού (που αποθηριώνει τις τουρκικές ορέξεις), θα μπορούσε να φυλακίσει την Τουρκία στο στρατηγικό αδιέξοδο των επιλογών της, όσον αυτές παρέμεναν επιθετικές. Για τον απλούστατο λόγο ότι η επιθετικότητα αυτή κατά της Ελλάδας δεν μπορεί να ευδοκιμήσει περισσότερο από την επιθετικότητα κατά του Ιράν η κατά της Ρωσίας (αν υπήρχε ή όταν υπάρχει) ή κατά της Βουλγαρίας, ή κατά του Ισραήλ.
Η Τουρκία κάνει τον σμπίρο σε περιοχές όπως η διαλυμένη Συρία, αλλά ακόμα και εκεί κατέχει εδάφη, όχι αλλογενή πληθυσμό. Συνεπώς η Ελλάδα ή η Βουλγαρία, φέρ’ ειπείν, θα πρέπει πρώτα να διαλυθούν για να τους συμβούν τα ίδια. Με τα μνημόνια βεβαίως κάτι τέτοιο δεν αποκλείεται.
Ομως, να καταλάβει η Τουρκία εδάφη με συμπαγή πληθυσμό (λόγου χάριν Ελλήνων) και να τον κρατήσει υπό κατοχήν είναι αδύνατον. Κι αυτό είναι το αδιέξοδο της τουρκικής στρατηγικής που η Ελλάδα δεν εκμεταλλεύεται. Η Τουρκία μπορεί να απειλήσει με στρατιωτικά επεισόδια (αμφίβολης έκβασης). Κανένα μέρος της Ελλάδας ο διεθνής αυτός ταραξίας δεν μπορεί να μετατρέψει σε «κατεχόμενη Παλαιστίνη». Επίσης, η Τουρκία πολεμά μέσα στο ίδιο της το έδαφος τους Κούρδους δεκαετίες τώρα, χωρίς να μπορεί να τους καταβάλει.
Συμπέρασμα: η Ελλάδα αντιμετωπίζει τουρκική απειλή. Την αντιμετωπίζει με λάθος τρόπο από το 1974 και ύστερα. Η όποια λύση του Κυπριακού θα είναι η αρχή του επόμενου προβλήματος, όσον η Τουρκία παραμένει υποϊμπεριαλιστική δύναμη στην περιοχή. Η οριστική (έστω και ειρηνική) υποταγή της Κύπρου στην τουρκική ισχύ θα σημάνει την αρχή της αποδρομής για το σύνολο του ελληνισμού. Αυτά τα προβλήματα δεν αντιμετωπίζονται από μια χώρα υπό καθεστώς Εντολής (μνημόνια), ούτε από μια εθνική αστική τάξη χωρίς φιλοδοξίες, υποτελή στους ξένους επικυριάρχους. Ούτε επίσης από μια Αριστερά ενσωματωμένη στην παγκοσμιοποίηση. Που όχι μόνον δεν έχε καμιά σχετική στρατηγική (εκτός για την υπηκοότητα των ιχθύων στο Αιγαίο), αλλά προσέτι προμηθεύει με πελατεία την πατριδοκάπηλη, εθνικιστική ακροδεξιά. Ακρως εκπαιδευμένη να προκαλεί συμφορές στο έθνος και τον λαό.
Προς επίρρωσιν των ανωτέρω, θα αναφερθώ στον κ. Μητσοτάκη, ο οποίος μάχεται κατά του… λαϊκισμού υπό τα λάβαρα του «νέου πατριωτισμού της αλήθειας»(!!!), εκεί στη μακρινή χώρα των Αλλαντάλλων, πέρα από την έρημο της Μπαρούφας.
Είναι αλήθεια ότι η μπαρούφα έχει σκοτώσει πολλές χώρες, αλλά όχι όλες. Η αμφίπλευρη μπαρούφα όμως τις σκοτώνει όλες. Και η Ελλάδα, παρά τη μακρά ιστορία της, έχει απαυδήσει απ’ την πολλή κι αμφίπλευρη μπαρούφα. Και είναι έτοιμη να την κάνει απ’ αυτήν τη χώρα…
ΥΓ.: Κυριάκος Μητσοτάκης: «Είπα εγώ ποτέ ότι δεν θα κόψω συντάξεις και μισθούς;». Ιδού ο… πατριωτισμός της αλήθειας.
Αλέξης Τσίπρας: «Εμείς ποτέ δεν θα κόψουμε μισθούς και συντάξεις». Ιδού ο… πατριωτισμός του ψεύδους.
Διαλέξτε! Ή μήπως όχι;

Πηγή: enikos.gr

Διαβάστε περισσότερα

Ελευθερία και Ηθική

Από τον Δημήτρη Δημητριάδη
Ποιος μπορεί να δώσει έναν ορισμό που να περιχαρακώνει τον πυρήνα της; Είναι η δυνατότητα της ανεμπόδιστης επιδίωξης των επιθυμιών μας;
Είναι η δυνατότητα να επιδιώκουμε τους στόχους που θέτουμε κάθε φορά; Ή μήπως, αποφατικά οριζόμενη, είναι η έλλειψη οποιουδήποτε περιορισμού στις επιλογές μας;

Ένας παντοδύναμος αυτοκράτορας, που στέκεται στην κορυφή της εξουσίας και δεν λογοδοτεί πουθενά, είναι ελεύθερος;
Η μήπως η ελευθερία είναι κάτι το εσωτερικό, κάτι που απαντάται μόνο στα όνειρά; Ανάλογα με τα όνειρα, θα έλεγε κανείς, δηλαδή ανάλογα με το ασυνείδητο του καθενός.
Μήπως τελικά είναι μόνο ένα ιδανικό; Μια ιδανική κατάσταση ή ένας ορίζοντας που συμβολίζει το άφταστο και όσο τον προσεγγίζουμε τόσο απομακρύνεται; Ίσως μια μακρινή ανάμνηση καταχωνιασμένη στα άδυτα του μυαλού και δεν μπορούμε να την ανασύρουμε επειδή δεν ξέρουμε πού ακριβώς βρίσκεται.
Ελευθερία θα έλεγε κανείς δεν υπάρχει. Είναι έννοια αντίθετη με τη φύση του ανθρώπου. Απ’ τη στιγμή που αναγνωρίζεις τον εαυτό σου στον καθρέφτη, απ’ τη στιγμή που αποκτάς συνείδηση της μοναδικότητας σου, χάνεται και η όποια αίσθηση ελευθερίας.
Η ελευθερία είναι αίσθηση. Καθαρά υποκειμενική. Ο,τι είναι για σένα ελευθέρια, είναι για μένα σκλαβιά μεγάλη. Δεν υπάρχει έξω από εμάς. Αυτό λέει τουλάχιστον η λογική και το εργαλείο της, η αιτιοκρατία. Ιδού το γιατί.
Ελευθερία να κάνουμε τις επιλογές μόνοι μας και να τις πραγματοποιούμε ανεμπόδιστοι. Να ενεργούμε δηλαδή καθαρά από προσωπικά κίνητρα και προτιμήσεις. Να μην μας εξαναγκάζει τίποτα και κανένας. Ωραία. Κι αυτές οι προτιμήσεις και οι επιλογές που κάνουμε είναι στα αλήθεια δικές μας; Πώς δημιουργούνται δηλαδή αν όχι από το χαρακτήρα μας; Αλλά ο χαρακτήρας μας πως δημιουργείται; Είναι καθαρά δικό μας κτήμα που διαμορφώθηκε βάσει ελεύθερων επιδράσεων και εσωτερικών διεργασιών;
Μάλλον όχι. Ο χαρακτήρας είναι το σημείο τομής του γονότυπου και του φαινοτύπου, δηλαδή των κληρονομικών και των επίκτητων στοιχείων. Τα κληρονομικά στοιχεία δεν μπορούμε να τα επιλέξουμε εμείς. Αυτό είναι το μόνο σίγουρο. Μας δίνονται από τη φύση, από τους γονείς μας από τους παππούδες μας. Σ’ αυτό το σκέλος δεν υπάρχει καμία απολύτως ελευθερία. Κατά το ήμισυ ήδη ο χαρακτήρας δεν είναι δικός μας.
Άρα μένει να εξετάσουμε τα επίκτητα στοιχεία, αυτά δηλαδή που συνδιαμορφώνουν τον χαρακτήρα μας και αποκτώνται στο διάβα της ζωής μας.
Όμως, το ποια θα είναι αυτά τα στοιχεία που θα “επιλέξουμε”, ποια θα επιδράσουν πάνω μας και ποια θα μας αφήσουν παγερά αδιάφορους, γίνεται πάνω στη βάση ενός προϋπάρχοντος καμβά που δεν δημιουργήθηκε από μας. Δεν ξεπετιούνται δηλαδή οι επιλογές μας από το τίποτα. Κάνουμε επιλογές πάνω σε επιδράσεις του εξωτερικού. Η επίδραση που έχει όμως ένα χ ερέθισμα σε μένα και θα το «επιλέξω», θα δώσω δηλαδή σ’ αυτό μια σημασία, θα το νοηματοδοτήσω με μια βαρύτητα, δεν έχει την ίδια απήχηση σε σένα. Και γι αυτό θα αδιαφορήσεις εσύ ίσως. Γιατί; Μα γιατί σε μένα υπάρχουν άλλοι υποδοχείς ερεθισμάτων, άλλα «κουμπιά» πάνω στα οποία θα έρθει να δέσει το ερέθισμα.  Αυτά τα «κουμπιά» δεν τα επέλεξα εγώ. Διαμορφώθηκαν από τη βρεφικό, εμβρυακό, από το οικογενειακό περιβάλλον σε πολύ πρώιμη ηλικία. Δηλαδή σε υπαρξιακό χρόνο μου που δεν θα μπορούσα να έχω καν Λόγο.
Τούτων δοθέντων καθίσταται δύσκολο το εγχείρημα ορισμού της ελευθερίας.
Μπορεί όταν σηκώνομαι το βράδυ από τον ύπνο για να σβήσω τη δίψα μου να έχω στο ψυγείο χυμό και νερό. Και να είμαι ελεύθερος να διαλέξω ένα από τα δυο. Η επιλογή μου όμως αυτή είναι ελεύθερη;
Κατά τους επιστήμονες δεν είναι. Η επιλογή μου αν θα πιω πχ. χυμό εδράζεται σε λειτουργίες του εγκεφάλου που ενεργούν εκείνη ακριβώς τη στιγμή της επιλογής και ενεργοποιούν διάφορα τμήμα του εγκεφάλου. Φυσικά όλα αυτά ασυνείδητα και σε χρόνο μη συνειδητό. Μπορεί πχ. στη θέα του χυμού να ενεργοποιηθεί μια ανάμνηση όπου ήπια χυμό και ένιωσα καλά. Για αυτό και τώρα θα προτιμήσω τον χυμό έναντι του νερού. Ασυνείδητα ο εγκέφαλος θέλει να επαναλάβει το ευχάριστο συναίσθημα που καταχωνιάστηκε στη μνήμη μου. Όμως τούτο σημαίνει ότι η επιλογή μου δεν ήταν τελικά ελεύθερη stricto sensu, αλλά υποδείχτηκε από εξωτερικούς παράγοντες (από μια ανάμνηση).
Η ίδια συλλογιστική διατρέχει και τη σκέψη πολλών φιλοσόφων, κυρίως του Καντ που προσπαθώντας να απαντήσει στο θεμελιώδες ερώτημα πότε είμαστε ηθικοί, ασχολήθηκε επισταμένως με την έννοια της ελευθερίας ως προϋπόθεση των ηθικών μας πράξεων.
Σύμφωνα με τον Καντ, για να είμαστε ηθικοί, θα πρέπει πρώτα να είμαστε πραγματικά ελεύθεροι.
Περπατάμε φερ’ ειπείν στο δρόμο μαζί με την κοπέλα μας και ο προπορευόμενος χάνει από τη τσέπη του ένα χαρτονόμισμα. Το βλέπω, και του φωνάζω να του το δώσω πίσω, αντί να το βάλω στην τσέπη μου. Αυτή η πράξη, κατά τον Καντ, δεν είναι μια ηθική πράξη αν ειδοποίησα τον μπροστινό μου έχοντας ως  (συν-) κίνητρο να εντυπωσιάσω την κοπέλα μου. Μπορεί να είναι μια αξιέπαινη πράξη, ηθική όμως δεν είναι. Το ίδιο ισχύει και αν σε ένα αυτοκινητιστικό δεν εγκαταλείψω στον τόπο του ατυχήματος τον τραυματία αλλά σταματήσω για να τον βοηθήσω, έχοντας υπόψη μου ότι η εγκατάλειψη του θύματος τιμωρείται ποινικά.
Βλέπουμε σε αυτά τα δυο απλά παραδείγματα ότι και στις δυο περιπτώσεις τα κίνητρα μου ήταν (κύρια ή επικουρικά, αδιάφορα) εξωτερικά. Δηλαδή ετερόνομα κι όχι αυτόνομα. Δεν επέλεξα στην πραγματικότητα εγώ ο ίδιος. Την μια επέλεξα για να εντυπωσιάσω την κοπέλα μου, την άλλη για να αποφύγω τη φυλακή. Επίσης και στο πρώτο παράδειγμα (της δίψας) η επιλογή μου βασίστηκε σε ετερόνομη αιτία, στη δίψα μου.
Κατά τον Καντ ελεύθεροι δεν είμαστε σε αυτές τις περιπτώσεις. Οτιδήποτε δεν ριζώνει σε αυτόνομη επιλογή είναι ετερόνομο και μας στερεί την ελευθερία. Κατά συνέπεια, σε αυτές τις περιπτώσεις δεν μπορούμε να είμαστε ούτε και ηθικοί, αφού η ηθική θέτει ως προϋπόθεση την ελευθερία.
Όμως πότε τελικά είμαστε ελεύθεροι κατά τον Καντ για να μπορέσουμε να είμαστε και ηθικοί;
Όταν διαφοροποιούμαστε από τον φυσικό κόσμο, λέει ο Καντ, όταν αφήνουμε απ’ έξω τις ορμήσεις, τις επιθυμίες τις φοβίες μας (που έχουν εξάλλου και τα ζώα) και πράττουμε καθαρά βάσει αυτού που μόνο το δικό μας είδος το χαρακτηρίζει: Του Λόγου.
Μόνο όταν ενεργούμε από καθαρό Λόγο, είμαστε ελεύθεροι και μπορούμε να γίνουμε ηθικοί.
Και πώς νομοθετεί ο Λόγος;
Κατά τον Καντ, με την «κατηγορική προστακτική».
Θέτοντας δηλαδή έναν νόμο στον εαυτό μας απαρέγκλιτο, χωρίς προϋποθέσεις, όρους και αιρέσεις, εφαρμοζόμενο καθολικά έχοντας τον άνθρωπο καθ’ εαυτόν ως στόχο και ποτέ ως στόχο για επιδίωξη άλλων σκοπών.
Η κατηγορική προστακτική δυσκολεύει.
Αντιδιαστέλλεται από την υποθετική προστακτική. Αυτή λέει «κάνε το Χ αν θες να πετύχεις το Ψ». «Βοήθησε τον Α επειδή έκανε το Β»
Όχι, λέει ο Καντ. Η κατηγορική προστακτική πρέπει να  είναι απόλυτη.
Απαιτεί ο αυτόνομος νόμος να εφαρμόζεται σε όλους τους ανθρώπους ανεξαιρέτως που τους θέλει ως στόχους των πράξεων μας καθ’ εαυτούς. Και θα πρέπει να γίνουν στόχοι όχι επειδή είμαστε φιλάνθρωποι, συμπονετικοί, κοινωνικοί, ευαίσθητοί, αλλά επειδή ο άνθρωπος καθ’ εαυτός έχει αξιοπρέπεια. Είναι το μόνο ον που του δόθηκε η ικανότητα του Λόγου. Γι αυτό και έχει εγγενώς αξιοπρέπεια. Για αυτό και πρέπει να τεθεί ως στόχος των πράξεων μας για να είναι αυτές ηθικές.
Κατά τον Καντ και ένας μισάνθρωπος μπορεί να είναι ηθικός. Αντιθέτως πολλοί φιλάνθρωποι τη σήμερον μάλλον δεν θα περνούσαν το τεστ ηθικότητας του.
Στο πρόσωπό του ο κάθε άνθρωπος πρέπει να αναγνωρίζει όλη την ανθρωπότητα. Και να ενεργεί έχοντας αυτήν ως στόχο.
Η ηθική προϋποθέτει ελευθερία. Η ελευθερία βασίζεται μόνο στον Λόγο. Και ο Λόγος/αυτόνομος κανόνας επιβάλλει ο άνθρωπος να είναι το κέντρο, ο σκοπός των πράξεων μας γιατί έχει εγγενή αξιοπρέπεια. Ποτέ το μέσο.
Μόνο τότε μπορούμε να μιλάμε για ηθικότητα και ελευθερία.
Από την παραπάνω συλλογιστική του Καντ για την ηθική και τις απαιτήσεις που θέτει καταδεικνύεται ότι κάθε άλλο παρα έυκολη είναι εφαρμογή της στην πράξη. Πόσοι είναι οι άνθρωποι δεν ενεργούν έστω και για ένα προσωπικό όφελος. Ο καλύτερος Χριστιανός παραδείγματος χάριν, ενεργεί για να εξασφαλίσει μια θέση στον παράδεισο. Κατά τον Καντ δεν είναι ηθικός.
Ίσως τελικά το να γίνει κανείς πραγματικά ηθικός είναι μια ουτοπία. Ίσως το ξέρει ο άνθρωπος αυτό και κάνει ότι μπορεί. Όπως μπορεί.  Κυνηγά ένα ιδανικό που δεν θα μπορέσει ποτέ να κατακτήσει.
Γι’ αυτό και θα είναι πάντα τραγικός στην προσπάθειά του να γίνει ηθικός.
Γι’ αυτό και το κυνήγι της ελευθερίας θα είναι πάντα τόσο γοητευτικό.
Θα είναι ένας απέραντος ορίζοντας που θα οριοθετεί πάντα το άφταστο.

Διαβάστε περισσότερα

Αμερικανιές…

    Μετά το ξέπλυμα της πολιτικής των Μνημονίων, της τρόικας, του ξεπουλήματος της δημόσιας περιουσίας, μετά το ξέπλυμα της πολιτικής της ΝΔ και του ΠΑΣΟΚ την οποία η παρούσα κυβέρνηση συνεχίζει να εφαρμόζει με το εξόχως «αριστερό» επιχείρημα ότι «δεν υπάρχει εναλλακτική», ο κ.Τσίπρας φρόντισε κατά την επίσκεψη του Μπάρακ Ομπάμα να διεκπεραιώσει και το ξέπλυμα της πολιτικής του αμερικανικού ιμπεριαλισμού.
    Η εικόνα της πρώτη φορά «Αριστεράς» να απαγορεύει διαδηλώσεις και μαζί με τους Γλίξμπουργκ να χειροκροτεί στο πρόσωπο του Ομπάμα τη συμβολή των ΗΠΑ και του ΝΑΤΟ στη… δημοκρατία - και τούτα παραμονή του Πολυτεχνείου – μιλούν από μόνα τους.
    Ακούσαμε λοιπόν τον («αριστερό» πάντα…) Έλληνα πρωθυπουργό να απευθύνεται στον απερχόμενο Αμερικανό πρόεδρο δηλώνοντας ότι με τη θητεία του «άλλαξε η εικόνα των Ηνωμένων Πολιτειών σε ολόκληρο τον κόσμο». Περίεργη προσέγγιση αν σκεφτεί κανείς ότι κατά την θητεία Ομπάμα αυξήθηκε κατά κοντά 1 τρισ. δολάρια (!) από την προηγούμενη θητεία Μπους το ποσό που παραχωρήθηκε από το αμερικανικό κράτος στο στρατιωτικοβιομηχανικό σύμπλεγμα για να διεξάγει τις «απελευθερωτικές» επιχειρήσεις του ανά τον κόσμο.
    Ακούσαμε, επίσης, από τον κ.Τσίπρα ότι οι ΗΠΑ επί Ομπάμα ήταν μια χώρα που έσπευσε «να υπερασπιστεί τις αξίες της δημοκρατίας και της ελευθερίας». Εξίσου περίεργη προσέγγιση αν ρίξει κανείς μια ματιά είτε στο Γκουαντανάμο – που παραμένει στη θέση του – είτε στη Συρία, στη Λιβύη και στη Μέση Ανατολή που στην προηγούμενη θέση τους βρίσκονται, πλέον, συντρίμμια, ή αν ρίξει μια ματιά στις στατιστικές των δολοφονημένων από μαύρων πολιτών από την αμερικανική αστυνομία στο εσωτερικό των ΗΠΑ…
    Αυτού του είδους η αποτίμηση της θητείας Ομπάμα που επιχείρησε ο κ.Τσίπρας δεν αντέχει σε καμία κριτική. Δεν έχει καμία σχέση με την πραγματικότητα, όπως την γνωρίζουν όχι μόνο οι κάτοικοι της Ελλάδας, αλλά οι κάτοικοι του πλανήτη Γη.
    Θα ισχυρίζονταν κάποιοι ότι ο Έλληνας πρωθυπουργός μπορεί να είπε και μια κουβέντα παραπάνω αφενός για τις ανάγκες της φιλοξενίας του υψηλού του καλεσμένου αφετέρου διότι έλαβε ως αντίδωρο τη βοήθεια του Ομπάμα στα θέματα ελληνικού ενδιαφέροντος.
    Αλλά μετά το ταξίδι Ομπάμα κατά το οποίο ήλθε, εξυμνήθηκε και απήλθε, εκείνο το οποίο απέμεινε για τα ελληνικού λεγόμενου ενδιαφέροντος θέματα ήταν τα κυβερνητική πανηγύρια. Που, όμως και για να το πούμε ευγενικά, είναι για τα πανηγύρια…
    Εκείνο που έμεινε από το ταξίδι του Ομπάμα, όπως σημειώσαμε και στη Realnews, είναι:
    α) Η ΝΑΤΟική επικυριαρχία με την δεδηλωμένη πρόθεση του κ.Τσίπρα για διατήρηση των ΝΑΤΟικών δυνάμεων στο Αιγαίο. Είστε παράδειγμα προς μίμηση που παρέχεται το 2% του ΑΕΠ σας στο ΝΑΤΟικό ταμείο, συνεχάρη τον κ.Τσίπρα ο Ομπάμα. Πράγματι. Η Ελλάδα των Παπανδρέου, Σαμαρά, Βενιζέλου και τώρα Τσίπρα, την τελευταία 7ετία των μειώσεων μισθών και συντάξεων, έχει προσφέρει στο ΝΑΤΟ «συμμαχικά» λύτρα που ξεπερνούν τα 30 δισ. ευρώ!
    β) Το καθεστώς διαμόρφωσης των διεθνών σχέσεων της χώρας με πυξίδα το «ανήκομεν εις την Δύσιν». Είναι ενδεικτικά τα «εύγε» του Ομπάμα για τη συμμετοχή της Ελλάδας στις κυρώσεις κατά Ρωσίας, αλλά και τα χειροκροτήματα του ακροατηρίου όταν ο Ομπάμα εκθείαζε την πολιτική των ΗΠΑ στην Ουκρανία, εκεί όπου η υφυπουργός επί των Εξωτερικών του, η κυρία Νούλαντ, ανέλαβε την προώθηση των ναζί στην διακυβέρνηση της χώρας…
    γ) Οι τουρκικές και κάθε λογής υποδαυλισμένες από τις ΗΠΑ προκλήσεις και κινήσεις κατά της Ελλάδας. Η σιωπή του Ομπάμα για τη Συνθήκη της Λοζάνης και τα προβλήματα με την ΠΓΔΜ (σσ: την αναγνωρισμένη από τις ΗΠΑ σαν «Μακεδονία»), αλλά και η επιμονή του για την «επίλυση» του Κυπριακού με όρους ξαναζεσταμένου σχεδίου Ανάν, ήταν χαρακτηριστικά.
    Σε ό,τι αφορά τώρα στο θέμα του χρέους, οι δηλώσεις Σόιμπλε ενώσω ο Ομπάμα βρισκόταν στην Αθήνα, αλλά και οι δηλώσεις Ομπάμα αμέσως κατά την άφιξή του στο Βερολίνο – εκεί όπου έπλεξε το εγκώμιο της Μέρκελ της οποίας δήλωσε… ψηφοφόρος και φανατικός οπαδός - δεν αφήνουν περιθώρια παρερμηνειών:
    Η όποια διευθέτησή του χρέος, όποτε και αν γίνει, προοιωνίζεται για τον ελληνικό λαό ένα νέο μνημόνιο, όπως κι αν αυτό ονομαστεί. Αυτό το γνωρίζουν πρώτα και κύρια οι εγχώριοι φίλοι του κ.Ομπάμα που δεν έπαυσαν να τον χειροκροτούν με πάθος ακόμα κι όταν αυτός τους προέτρεπε να επιταχύνουν τις «μεταρρυθμίσεις». Θυμίζουμε πως όταν ο οι ΗΠΑ μιλούν για «μεταρρυθμίσεις» δεν εννοούν τίποτα λιγότερο απ’ ό,τι εννοεί το ΔΝΤ…
    Εκείνο, επομένως, που θα απομείνει να θυμίζει στον ιστορικό του μέλλοντος την επίσκεψη Ομπάμα στην Αθήνα, πέραν του κόστους της όπως αυτό θα αποτυπωθεί πολύ σύντομα στα ζητήματα της οικονομικής και εξωτερικής πολιτικής, δεν είναι παρά οι… αναξιοπρεπείς αμερικανιές στις οποίες επιδόθηκε το καθεστωτικό πολιτικό σύστημα της χώρας.
    Αμερικανιές όπως ο αρχηγός της αξιωματικής αντιπολίτευσης να ξεροσταλιάζει για μια κατ’ ιδίαν συνομιλία… ενός λεπτού με τον απερχόμενο πλανητάρχη, αμερικανιές όπως των Θεοδωράκη – Λεβέντη να διαμαρτύρονται γιατί δεν τους προσκάλεσαν στο δείπνο με τον Ομπάμα, ή αμερικανιές όπως αυτές:

Διαβάστε περισσότερα

Aθλητές του... καναπέ οι Ελληνες

Στο «γκρουπ» των χωρών στις οποίες οι πολίτες τους γυμνάζονται λιγότερο ή καθόλου εξακολουθεί να βρίσκεται η Ελλάδα σύμφωνα με το Ευρωβαρόμετρο.

Ετσι, σύμφωνα με τα ευρήματα μεγάλης έρευνας, οι πολίτες των βόρειων χωρών – μελών της Ευρωπαϊκής Ενωσης γυμνάζονται περισσότερο από τους αντίστοιχους των νότιων χωρών, οι άνδρες επιλέγουν τον αθλητισμό περισσότερο από τις γυναίκες και φυσικά, όπως αναμενόταν, οι νέοι έναντι των ηλικιωμένων.

Η έρευνα διενεργήθηκε στα 28 κράτη-μέλη της E.Ε. στο διάστημα 23 Νοεμβρίου - 2 Δεκεμβρίου του 2013. Σε αυτήν συμμετείχαν σχεδόν 30.000 πολίτες (27.919), οι οποίοι εντάσσονταν σε διαφορετικές κοινωνικές και δημογραφικές ομάδες. Κατά βάση ακολουθήθηκε η μέθοδος της «πρόσωπο με πρόσωπο» συνέντευξης ενώ οι ερωτήσεις έγιναν στη μητρική τους γλώσσα.

Τα βασικότερα συμπεράσματα του Ευρωβαρομέτρου σ’ αυτήν τη σημαντική και αποκαλυπτική έρευνα για την «αθλητική και φυσική δραστηριότητα» είναι τα ακόλουθα:

• Το 41% των Ευρωπαίων αθλείται τουλάχιστον μια φορά την εβδομάδα, ενώ ένα υψηλό ποσοστό που αντιστοιχεί στο 59% των Ευρωπαίων πολιτών αθλείται σπάνια ή καθόλου. Η εικόνα δεν έχει αλλάξει άρδην σε σχέση με την έρευνα του 2009, ωστόσο το ποσοστό αυτών που απάντησαν ότι δεν γυμνάζονται «ποτέ» αυξήθηκε από το 39% στο 42%.

• Το 48% κάνει άλλες φυσικές δραστηριότητες όπως ποδήλατο, χορός, ή κηπουρική τουλάχιστον μια φορά την εβδομάδα, ενώ το 30% δεν κάνει «ποτέ» ούτε τέτοιου είδους δραστηριότητες.

• Οι άνδρες αθλούνται, κάνουν σπορ και άλλες φυσικές δραστηριότητες περισσότερο από τις γυναίκες. Ωστόσο, αυτή η διαφορά εντοπίζεται στις ηλικίες 15 έως 24 ετών στις οποίες οι άνδρες αθλούνται συχνότερα από τις γυναίκες σε ποσοστό 74% έναντι 55%. Αντιθέτως, στις μεγαλύτερες ηλικίες το ποσοστό της συχνής άσκησης μειώνεται. Ειδικότερα, το 71% των γυναικών και το 70% των ανδρών από 55 ετών και άνω «ποτέ ή σπάνια» αθλούνται.

• Οι κάτοικοι των βορείων χωρών της Ε.Ε είναι πιο δραστήριοι. Το ποσοστό αυτών που αθλούνται ή κάνουν σπορ τουλάχιστον μια φορά την εβδομάδα είναι 70% στη Σουηδία, 68% στη Δανία, 66% στη Φινλανδία, 58% στην Ολλανδία και 54% στο Λουξεμβούργο.

• Τα χαμηλότερα ποσοστά συμμετοχής καταγράφονται στις χώρες της νότιας Ευρώπης. Οι περισσότεροι που απάντησαν ότι «δεν αθλούνται ή δεν κάνουν σπορ ποτέ» βρέθηκαν στη Βουλγαρία 78%, στη Μάλτα 75%, στην Πορτογαλία 64%, στη Ρουμανία και στην Ιταλία με 60%. Ακολουθεί η Ελλάδα με 59%.

• Το 13% των κατοίκων της Ε.Ε. δεν περπατά ούτε δέκα λεπτά καθημερινώς σε διάστημα μιας εβδομάδας. Επιπρόσθετα, σε μια συνηθισμένη ημέρα περίπου τα 2/3 (69%) των συμμετεχόντων στην έρευνα «περνούν» 2,5 έως 8,5 ώρες καθήμενοι, ενώ το 11% κάθεται περισσότερες από 8,5 ώρες και το 17% 2,5 ώρες ή λιγότερες.

• Ο δημοφιλέστερος χώρος άθλησης είναι εκτός σπιτιού και κυρίως στα πάρκα σε ποσοστό 40%, στο σπίτι σε ποσοστό 36% ή στη διαδρομή μεταξύ σπιτιού και σχολείου, δουλειάς και καταστημάτων σε ποσοστό 25%.

• Ο πιο συχνός λόγος άθλησης είναι η βελτίωση της υγείας σε ποσοστό 62%. Αλλες δημοφιλείς αιτίες περιλαμβάνουν την εκγύμναση του σώματος (40%), την ξεκούραση (36%) και τη διασκέδαση (30%).

• Η έλλειψη χρόνου είναι η κυριότερη αίτια αποφυγής της άθλησης για το 42%. Αλλοι λόγοι είναι η έλλειψη ενδιαφέροντος (20%), η αδυναμία ή η ασθένεια (13%) αλλά και το κόστος (10%).
Το μήνυμα της άθλησης δεν έχει βρει ανταπόκριση
Αν εστιάσουμε  το ενδιαφέρον μας στα ευρήματα του Ευρωβαρόμετρου που μας αφορούν, θα διαπιστώσουμε ότι το πρόσημο για την Ελλάδα -όπως φαίνεται και στα σχετικά, γραφήματα- δεν είναι θετικό.

Ωστόσο, αν συγκρίνουμε στοιχεία της έρευνας του 2013 με αυτά της προηγούμενης που έγινε το 2009 (βλέπε «Κ» 25/4/2010) προκύπτουν, σε έναν βασικό τομέα, αποτελέσματα που δείχνουν βελτίωση των ποσοστών και άρα της συνολικότερης εικόνας.

Πιο αναλυτικά, στην έρευνα του 2009 στο ερώτημα «πόσο συχνά αθλείστε», το 67% των Ελλήνων απάντησε ότι δεν αθλείται ποτέ. Ηταν το υψηλότερο ποσοστό αρνητικής απάντησης.

Στην ίδια ερώτηση το 2013 το ποσοστό αυτών που απάντησαν ότι δεν αθλούνται ποτέ μειώθηκε στο 59% και η Ελλάδα από την αρνητική πρωτιά που είχε ανάμεσα στις χώρες τις Ε.Ε. βρίσκεται πλέον στην έκτη θέση.

Το 49% των Ελλήνων απάντησε «ποτέ» στην ερώτηση «πόσο συχνά κάνετε ήπιες φυσικές δραστηριότητες όπως ποδήλατο, χορός, κηπουρική».

Σε ερώτηση σχετικά με πιο εντατικές φυσικές δραστηριότητες όπως αερόβιες ασκήσεις, γρήγορο ποδήλατο, σκάψιμο, βάρη, το 64% απάντησε ότι δεν έκανε καμία τέτοιου είδους δραστηριότητα την εβδομάδα κατά την οποία διεξήχθη η έρευνα.

Η εικόνα αυτή προσομοιάζει με το 2009 αν και σ’ εκείνη την έρευνα οι φυσικές δραστηριότητες δεν είχαν χωριστεί σε «ελαφρές» και «σκληρές». Το 25% των Ελλήνων είχε απαντήσει ότι κάνει σωματικές δραστηριότητες «σπάνια», το 33% με «σχετική συχνότητα» και μόλις το 15% «συστηματικά». Τα ποσοστά αυτά μας είχαν φέρει στην προτελευταία θέση της σχετικής λίστας.

Τα στοιχεία δεν είναι τόσο ενθαρρυντικά όσον αφορά το περπάτημα. Στην έρευνα του 2009 οι Ελληνες ήταν στις πρώτες θέσεις στην άσκηση με περπάτημα π.χ. από το σπίτι στο σχολείο, τη δουλειά ή τα μαγαζιά, με ποσοστό 63%.

Στην έρευνα του 2013, αν και το ερώτημα δεν είναι ακριβώς το ίδιο, παρότι αφορά το περπάτημα, η Ελλάδα υποχώρησε από τις πρώτες θέσεις καταγράφοντας ποσοστό 13% σε όσους απάντησαν ότι περπάτησαν τουλάχιστον μια ώρα κατά την εβδομάδα της έρευνας, ενώ το 49% απάντησε ότι περπάτησε 30 λεπτά και λιγότερο.

Δύο ακόμα ενδιαφέροντα ευρήματα που αξίζουν προσοχής στην έρευνα είναι τα εξής:

• Οσον αφορά τα επαγγελματικά χαρακτηριστικά αυτών που αθλούνται προκύπτει ότι οι εργαζόμενοι σε εταιρείες και γραφεία αθλούνται περισσότερο από όσους είναι άνεργοι ή συνταξιούχοι και σε ποσοστό 72% και 63% αντίστοιχα απάντησαν ότι αθλούνται σπάνια ή καθόλου.

• Αφενός τα 3/4 των συμμετεχόντων στην έρευνα (76%) συμφωνούν ότι στην περιοχή τους υπάρχουν δυνατότητες άθλησης, αφετέρου υπάρχουν μεικτές απόψεις για το αν οι τοπικές αρχές κάνουν αρκετά για να εξασφαλίσουν αυτές τις δυνατότητες.

Συμπερασματικά, το Ευρωβαρόμετρο του 2009 χτύπησε ένα ηχηρό «καμπανάκι», αφού το 60% των Ευρωπαίων πολιτών απάντησε ότι ποτέ δεν αθλείται ή ποτέ δεν κάνει σπορ. Το 2013 το ποσοστό αυτό παραμένει πολύ υψηλό.

Επίσης από αυτήν την έρευνα προέκυψε ότι το 13% δεν περπατά ούτε 10 λεπτά σε μια ημέρα μέσα σε μια εβδομάδα.

Συνεπώς αυτά τα ευρήματα δείχνουν ότι το μήνυμα για τη σημασία της άθλησης στην υγεία του καθενός δεν έχει «περάσει» όπως θα έπρεπε σε μεγάλα τμήματα του πληθυσμού της Ευρωπαϊκής Ενωσης.
 http://www.kathimerini.gr

Διαβάστε περισσότερα

Ο βυθός του σεξισμού

Από τον Αλέξανδρο Λιτσαρδάκη
Ένα ψάρι, ο φίλος μας ο Βαγγέλης ας πούμε, περιπλανιέται κάπου στο σύγχρονο βυθό του 21ου αιώνα. Βρίσκεται πιθανόν κάπου στον Ατλαντικό. Επομένως είναι δυτικού πολιτισμού, έχει μία Α κουλτούρα.
Καθώς βολτάρει βλέπει φύκια, κοράλια, άλλα ψάρια, ενίοτε και κανά καβουροπάτι. Ακολουθεί την ίδια διαδρομή κάθε μέρα, εδώ και 30 χρόνια. Κάθε μέρα βλέπει τα ίδια πράγματα. Φύκια, κοράλια, μπορεί και τον Πάτρικ. Ωστόσο αυτό που δε βλέπει, γιατί είναι δεδομένο στο βυθό, είναι το νερό…
Έτσι ακριβώς είναι και ο σεξισμός !
Μία αόρατη πραγματικότητα, που έχει καταστεί καθημερινότητα. Η σεξιστική διάλεκτος μεταξύ των ανδρών, το σεξιστικό χιουμοράκι, η εγγενής αντιμετώπιση της γυναίκας ως υποδεέστερης και το ‘’πίσω στην κουζίνα’’ είναι ο απότοκος της πολυετούς κατήχησης στα πλαίσια της κοινωνίας και της οικογένειας.
Ο βυθός του σεξισμού σε αποπλανεί. Σ’ έχει μεγαλώσει με συγκεκριμένες νόρμες και στερεότυπα, που σε καθιστούν αόμματο στις πρακτικές του σεξισμού. Ο σεξισμός βρίσκεται στο γάλα μας. Όσο τον αγνοείς τόσο μεγαλώνει μέσα σου. Όσο η κοινωνία αδιαφορεί γι’ αυτά τα φαινόμενα στο μπαρ, στην πλατεία, στο γήπεδο και την ευρύτερη δημόσια ζωή, τόσο ο σεξισμός εδραιώνεται ως κυρίαρχη ιδεολογία.
Είναι η ιδεολογία του λειτουργισμού των φονξιοναλιστών που διαχωρίζει τη γυναίκα από τον άνδρα εργασιακά στο πλαίσιο ενός καταμερισμού εργασίας με βάση το φύλο(!).
Είναι η ιδεολογία της αγοράς που υποτιμά μισθολογικά τη γυναίκα και διώκει την μητρότητα, χάριν της μη καταβολής του επιδόματος.
Είναι η ιδεολογία των θρησκειών που βάλλουν κατά της χειραφέτησης υπενθυμίζοντας σε όλες την ιεράρχηση, της καθώς πρέπει πατριαρχικής οικογένειας. Είναι τέλος η ιδεολογία της ίδιας της γυναίκας που αυτοπροσδιορίζεται ως ερωτικό αντικείμενο, υποβαθμίζει την υπόστασή της, γκρεμίζει μέσα της κάθε φεμινιστικό τείχος αξιοπρέπειας και “δωρίζεται”.
Είναι η ιδεολογία της έμφυλης ανισότητας !
Το γυναικείο φύλο εγκαθίσταται στη σκέψη ως το “ωραίο φύλο”. Η γυναίκα πρέπει να είναι όμορφη, πρέπει να δείχνει όμορφη. Της το λέει η αγορά, η κοινωνία, ο άνδρας της και η φίλη της στο κομμωτήριο.
Η γυναίκα δεν αντιμετωπίζεται ως το έτερο φύλο, αλλά ως αντικείμενο ομορφιάς και κατ’ επέκταση αντικείμενο του πόθου, του σεξ, της κατανάλωσης και της ικανοποίησης. Εν ολίγοις η γυναίκα είναι το ψάρι στη γυάλα. Ο βυθός του σεξισμού δεν είναι άδικος ή κακός, είναι πατριαρχικός !
( Η αναλογία στην αρχή του άρθρου πηγάζει από την ομιλία της κα. Στέλλας Μπελλιά στη Βουλή για το σύμφωνο συμβίωσης-15/12/2015 )

Διαβάστε περισσότερα

ΠΑΜΕ ΚΑΤΑ ΔΙΑΟΛΟΥ

Σύμφωνα με πληροφορίες, οι νέοι πλειστηριασμοί θα ξεκινούν με την είσοδο του δικαστικού επιμελητή στο σπίτι για να εκτιμήσει από μέσα την αξία του, κάτι που δεν γινόταν μέχρι τώρα.

Δεν φτάνει όμως μόνον αυτό, αλλά θα επιτρέπεται και στους υποψήφιους αγοραστές – «κοράκια» να εισέρχονται στα σπίτια του κόσμου για να δουν αν αξίζει να τα κτυπήσουν στον πλειστηριασμό. Ρίχνοντας προφανώς ερευνητικά βλέμματα και στους ίδιους τους προς έξωση δυστυχείς ιδιοκτήτες, ωσάν αξιοθέατα ή εμπορεύσιμο είδος.

Αυτά τα πράγματα δεν έχουν γίνει ποτέ μέχρι τώρα. Λίγη αξιοπρέπεια και ανθρωπιά δεν θα έβλαπτε στην όλη διαδικασία. Εντάξει πληρώνουμε σαν αφελείς αυτά που έφαγαν κάποιοι, πληρώνουμε συνεχώς τις ανακεφαλαιοποιήσεις των τραπεζών, αλλά καλό θα ήταν να μην παραγίνει το πράγμα. Δεν είναι καλά πράγματα αυτά.

Όποιος ακόμα δεν το έχει αντιληφθεί, ΕΙΜΑΣΤΕ ΣΚΛΑΒΟΙ

Το αφήσαμε να γίνει και έγινε. Και ακόμα συνεχίζουμε απαθείς σαν να μην τρέχει τίποτα. Σαν να είμαστε ένα κανονικό κράτος. Ίσως στο μέλλον να πρέπει να συνεχίσουμε να ξεχρεώνουμε και με τίποτε άλλο κι εμείς δεν ξέρουμε με τι.

Εκφράζονται πάντως φόβοι για το πώς το κράτος με την αστυνομία του και με όλο τον καταναγκαστικό μηχανισμό του, που εμείς συντηρούμε με τους φόρους, θα σπεύδει να προλαβαίνει, σε όλες τις περιπτώσεις, τυχόν έκτροπα και να προστατεύει δικαστικούς επιμελητές και «κοράκια», αφού μόνο τον τελευταίο μήνα προσδιορίστηκαν 500 πλειστηριασμοί!!!

ΥΓ. Ποιος άραγε δημιούργησε το τεράστιο κρατικό χρέος που μας διαλύει και μας εξευτελίζει; Μήπως εσείς συμπατριώτες, γιατί εμείς δεν το δημιουργήσαμε;

ΑΝΕΜΟΣ ΑΛΛΑΓΗΣ

Διαβάστε περισσότερα

Το διαχρονικό χρέος της παιδείας

Της Ιωάννας Μερκούρη
Οι μεταρρυθμίσεις στην παιδεία αποτελούσαν διαχρονικά ένα φλέγον ζήτημα για κάθε κυβέρνηση που με την εκλογή της έφερνε και νέες τροποποιήσεις. Αρκετές βέβαια συνέβαλαν στον εξευρωπαϊσμό και την απόσχιση από δικτατορικές μνήμες.
Μακροπρόθεσμα όμως υιοθετήσαμε μια a priori νοοτροπία εγκαθίδρυσης στην κοινωνία καθετί ξενόφερτου που θα μας προσέδιδε κύρος ενώ ταυτόχρονα αποκτήσαμε μια προγονολατρία και μια έπαρση για τους αρχαίους μας φιλοσόφους. Καταλήξαμε δηλαδή να παινευόμαστε για τα έργα που διδάσκονται τα παιδιά μας στο σχολείο, για την Ιλιάδα και την Οδύσσεια του Ομήρου, την Ελένη του Ευριπίδη, την Αντιγόνη του Σοφοκλή κ.α. Βασιστήκαμε όμως στο επιφανειακό, στο «φαίνεσθαι» και όχι στο «είναι», στην τυποποιημένη γνώση και όχι στο ουσιώδες. Έγινε λόγος για μείωση των ωρών διδασκαλίας των αρχαίων αλλά όχι για αλλαγή  του τρόπου διδασκαλίας τους. Αρκεί να κοιτάξουμε γύρω μας τα τεκταινόμενα και να κατανοήσουμε τη διαχρονικότητα λεγομένων που ειπώθηκαν χιλιάδες χρόνια πριν και εν τέλει να ακολουθήσουμε τον ανοδικό δρόμο έξω από το σπήλαιο. Ο πόλεμος ,η ξενιτιά,  η εκμετάλλευση, η κρίση που βιώνουμε είτε οικονομική είτε ανθρωπιστική είναι απόρροια της ημιμάθειας και της βαθμοθηρίας που μαστίζει το σχολείο.
Και είναι μια ευθύνη συλλογική να δουν οι εν δυνάμει πολίτες το αδιέξοδο και τον πόνο που γεννά ο πόλεμος  μέσα από  τα αντιπολεμικά μηνύματα που περνά ο Όμηρος. Από την άλλη είναι ευθύνη και η συνειδητοποίηση ότι αποτελούμε όλοι ένα σύνολο και πως  το ατομικό συμφέρον συμπορεύεται με το συλλογικό για την ευημερία όλων όπως αναφέρει ο Αριστοτέλης στα πολιτικά του. Γι αυτό ας παραμερίσουμε τα υπογραμμιστικά, τα SOS του καθηγητή, την άκριτη αποστήθιση από την οποία όλοι έχουμε περάσει και ας  δώσουμε βήμα στο διάλογο, την κριτική σκέψη, την πρακτική εφαρμογή μέσα από την εργασία και τα απτά παραδείγματα που πηγάζουν από τη σύγχρονη πραγματικότητα, από τα κοινωνικά προβλήματα. Όμως για να πάψει να επαναλαμβάνεται η ιστορία ο λαός οφείλει να προβεί σε μια ενδοσκόπηση, σε μια βαθύτερη και ουσιαστική κριτική γνωριμία με το παρελθόν. Γιατί όταν ξέρεις από πού προέρχεσαι ξέρεις σαφώς και που πηγαίνεις και ο κοινωνικός αγώνας γνωρίζουμε ότι αφετηρία έχει το σχολείο και σταδιακά εξαπλώνεται στην κοινωνία.

 http://www.nostimonimar.gr

Διαβάστε περισσότερα

Αφιερώστε χρόνο στα παιδιά σας γιατί θα είναι μόνο μια φορά μικρά...

Μπορεί να είναι πάντα για εμάς 'παιδιά', όμως μικρά παιδιά είναι στην πραγματικότητα μόνο μια φορά. Και τότε διαμορφώνουν χαρακτήρα, προσωπικότητα, συνειδήσεις. Και τότε είμαστε απαραίτητοι παιδαγωγοί και συνοδοιπόροι στη ζωή τους.

Η φυσική παρουσία ενός γονιού δεν μπορεί να αντικατασταθεί με κανένα υποκατάστατο. Ούτε τα δώρα, ούτε τα παιχνίδια, ούτε τα λεφτά.. Ούτε οι καλύτεροι δάσκαλοι, ούτε τα πιο ωραία ταξίδια..
Τα παιδιά χρειάζονται τους γονείς ως φυσική παρουσία, το λόγο τους, το σώμα τους, τη μορφή τους. Χρειάζονται την αγκαλιά, μια καλή κουβέντα ή απλώς να είμαστε εκεί να κοιτάμε που θα παίζουν με τους φίλους τους. Και αργότερα να είμαστε εκεί όταν γυρνάνε από το σχολείο να μας πουν πως πέρασαν, να φάμε όλοι μαζί, να πάμε μια βόλτα..
Και αργότερα να είμαστε εκεί όταν γυρνάνε από την βόλτα, από το φροντιστήριο, από ένα πάρτυ. Μας θέλουν δίπλα τους σαν στήριγμα, να ΄βάζουμε πλάτη' στα ξεκινήματά τους.
Προφανώς όσο μεγαλύτερα γίνονται μας χρειάζονται λιγότερο, ίσως κάποια στιγμή να μην μας θέλουν καν- και αυτό φυσιολογικό είναι. Θα έρθει όμως με την ώρα του. Θα έρθει όταν πραγματικά θα θέλουν να μείνουν μόνα τους. Να σταθούν στα δικά τους πόδια, στις δικές τους δυνάμεις.
Και τότε εμείς οι γονείς, σιγά σιγά πρέπει να τους δώσουμε το χώρο να δράσουν όπως τα ίδια επιθυμούν, όπως νομίζουν, περιορίζοντας τον ρόλο μας σε αυτόν του έμπιστου συμβουλάτορα..
Μέχρι τότε όμως ας δηλώσουμε παρόντες. Στις μικρές και τις μεγάλες στιγμές τους, στα εύκολα και στα δύσκολα, στις χαρές και τις λύπες.
Θυμηθείτε: Μόνο μια φορά, δεύτερη ζωή δεν έχει...

* Γράφει ο Γιάννης Ξηντάρας, Ψυχολόγος, paidi-efivos.gr
Ο Γιάννης Ξηντάρας είναι Ψυχολόγος- Σύμβουλος γάμου, απόφοιτος Πανεπιστημίου Αθηνών και Strathclyde University. Mέλος του Συλλόγου Ελλήνων Ψυχολόγων και της Ελληνικής Προσωποκεντρικής και Βιωματικής Εταιρείας , επιστημονικός υπεύθυνος στο Κέντρο Συμβουλευτικής και Ψυχολογικής Υποστήριξης “Επαφή”.
Πηγή: Thessaloniki Arts and Culture

Διαβάστε περισσότερα

Η Δίκη της Νυρεμβέργης παράδειγμα απενοχοποίησης για τον Ελληνισμό

Διερωτάται κανείς γιατί τόση αδικία έναντι του ελληνικού έθνους και τόση ασθενική βούληση εκ μέρους μας ώστε να αφήνουμε το κράτος να δουλεύει εναντίον του έθνους μας.

του Ηλία Σταμπολιάδη*

Κατά τον δεύτερο παγκόσμιο πόλεμο δεν φαντάζομαι να υπήρξε Γερμανός στρατιώτης που να μην σκότωσε με τον έναν ή τον άλλο τρόπο τουλάχιστον έναν και μερικοί χιλιάδες ξένους στρατιώτες αλλά και γυναικόπαιδα του κόσμου που αμύνονταν για την ελευθερία τους αλλά και την επιβίωση τους. Όλοι μαζί, καθοδηγούμενοι από τους αρχηγούς τους, μπόρεσαν να σφαγιάσουν αόπλους πολίτες και να καταστρέψουν την υποδομή ολόκληρων λαών.

Διαβάζοντας το βιβλίο του συμμαθητή μου Κωνσταντίνου Ρωμανού «Από την Εθνοκτονία στην Αφύπνιση» συνειδητοποίησα με πόση ενοχή έχουν επιφορτίσει τον Υπαρκτό Ελληνισμό τα κοράκια της παγκοσμιοποίησης με την βοήθεια των δικών μας προδοτών στην πολιτική ζωή και στα ΜΜΕ σε όλο το φάσμα της κομματικής σαπίλας από δεξιά έως τα αριστερά.

Στη δίκη της Νυρεμβέργης οι νικητές καταδίκασαν την τότε ηγεσία των Γερμανών αθωώνοντας στην ουσία έναν λαό που εξ ολοκλήρου είχε συμβάλει στην διάπραξη του απεχθέστερου εγκλήματος στην ανθρωπότητα. Και σαν να μην έφθανε αυτό, του παρείχαν την απαραίτητη οικονομική στήριξη για να επανορθώσει τις ζημιές που του είχαν προξενηθεί από δική του υπαιτιότητα.

Στην Ελλάδα που μόνη της κατόρθωσε να ανορθωθεί μετά τον πόλεμο ήλθαν τα δικά μας κοράκια με την μεταπολίτευση και αφού διέφθειραν την συνείδηση των πολλών με τον αμοραλισμό και τον ατομοκεντρισμό επιφόρτισαν τον ελληνισμό με ένα χρέος υπό ληστρικούς, τοκογλυφικούς όρους όχι για να δημιουργήσουν παραγωγικές υποδομές αλλά για να εξαγοράσουν με ρουσφέτια την παραμονή τους στην εξουσία. Όταν οι δανειστές, ιδιώτες τοκογλύφοι συνειδητοποίησαν ότι το χρέος μπορούσε να χαρακτηριστεί επαχθές και να αμφισβητηθεί σύμφωνα με το διεθνές δίκαιο το πούλησαν κοψοχρονιά σε ευρωπαϊκά κράτη που δεν έχασαν την ευκαιρία να κερδοσκοπήσουν απαιτώντας σήμερα την πλήρη ονομαστική αξία των ομολόγων τους υποβάλλοντας την Ελλάδα σε αποικιακό καθεστώς.

Αντί να υπάρξει η τιμωρία των ενόχων πολιτικών που δανείστηκαν και σπατάλησαν τα ακριβοπληρωμένα δάνεια και τελικά δέχθηκαν τον συμβιβασμό να μετατρέψουν το χρέος προς ιδιώτες σε χρέος έναντι κρατών, παραδίδοντας την εθνική μας ανεξαρτησία και βάζοντας υποθήκη την δημόσια και ιδιωτική μας περιουσία, είχαμε το φαινόμενο ανάλγητοι πολιτικοί όπως ο Θεόδωρος Πάγκαλος να βγουν και να ενοχοποιήσουν όλο τον λαό ότι τάχα μαζί τα φάγαμε.

Το έχουμε πει πολλές φορές ότι εάν δεν τιμωρηθούν οι ηθικοί αυτουργοί της σημερινής κατάντιας και του διασυρμού που υφιστάμεθα διεθνώς δεν θα μπορέσουμε να συνειδητοποιήσουμε το πώς βρεθήκαμε στην θέση που είμαστε και κυρίως δεν θα μπορέσουμε να φύγουμε από αυτή. Είναι ντροπή μας να επιτρέπουμε να προβάλουν ως δήθεν σωτήρες, αυτοί που μας πρόδωσαν και φθάσαμε έως εδώ, για να μας γλυτώσουν τάχα από τους σημερινούς εθνομηδενιστές που μας εξαπάτησαν και τους διαδέχθηκαν στην εξουσία.

Διερωτάται κανείς γιατί τόση αδικία έναντι του ελληνικού έθνους και τόση ασθενική βούληση εκ μέρους μας ώστε να αφήνουμε το κράτος να δουλεύει εναντίον του έθνους μας. Η διεθνής κοινότητα απάλλαξε έναν ιστορικά ένοχο λαό με την δίκη της Νυρεμβέργης τιμωρώντας μόνο τους ηθικούς αυτουργούς. Για εμάς που σταθήκαμε στο πλευρό της με χιλιάδες θύματα φαίνεται να αδιαφορεί παρά τα καλά λόγια του Μπαράκ Ομπάμα που όμως καλύπτουν τις λυκοφιλίες του βαθέως αμερικανικού κράτους με τους Τούρκους. Εμείς από μόνοι μας θα πρέπει να στήσουμε την Δίκη των Αθηνών για να απαλλαγούμε από την σαπίλα που κυβερνά τον τόπο, μας υπνωτίζει με το δηλητήριο του δεξιού και του αριστερού, την υποκρισία της ευρωπαϊκής αλληλεγγύης και την προπαγάνδα της πολυπολιτισμικότητας οδηγώντας στην εθνοκτονία έναν ιστορικό λαό μόνο και μόνο επειδή οι ελληνικές και χριστιανικές του καταβολές αποτελούν εμπόδιο στο επερχόμενο σκοτάδι της παγκοσμιοποίησης.

*Καθηγητής Πολυτεχνείου Κρήτης

20/11/2016

Διαβάστε περισσότερα