Κανένας κίνδυνος για αυτισμό από το τριπλό παιδικό εμβόλιο ιλαράς-παρωτίτιδας-ερυθράς

Τα παι­διά που κά­νουν το τρι­πλό εμ­βό­λιο ιλα­ράς-πα­ρω­τί­τι­δας-ερυ­θράς (MMR), δεν αντι­με­τω­πί­ζουν αυ­ξη­μέ­νο κίν­δυ­νο αυ­τι­σμού, κάτι που ισχύ­ει ακόμη και για όσα παι­διά με­ρι­κές φορές θε­ω­ρού­νται υψη­λού κιν­δύ­νου για κάτι τέ­τοιο.

Αυτό επι­βε­βαιώ­νει μια νέα με­γά­λη δα­νι­κή επι­στη­μο­νι­κή έρευ­να, που έρ­χε­ται για μια ακόμη φορά να κα­θη­συ­χά­σει όσους γο­νείς φο­βού­νται -λόγω πα­ρα­πλη­ρο­φό­ρη­σης από τους πο­λέ­μιους των εμ­βο­λί­ων- ότι το παιδί τους κιν­δυ­νεύ­ει με τη συ­γκε­κρι­μέ­νη νευ­ρο­α­να­πτυ­ξια­κή δια­τα­ρα­χή, αν κάνει το εμ­βό­λιο, το οποίο όλοι οι ει­δι­κοί θε­ω­ρούν απο­λύ­τως ανα­γκαίο, σε μια εποχή μά­λι­στα που πα­γκο­σμί­ως -και στην Ελ­λά­δα- αυ­ξά­νο­νται τα πε­ρι­στα­τι­κά ιλα­ράς και τόσο ο Πα­γκό­σμιος Ορ­γα­νι­σμός Υγεί­ας όσο και η Unicef έχουν απευ­θύ­νει πρό­σφα­τα σχε­τι­κές προει­δο­ποι­ή­σεις.

Οι ερευ­νη­τές, με επι­κε­φα­λής τον δρα ‘Αντερς Χβί­ιντ του Τμή­μα­τος Ερευ­νών Επι­δη­μιο­λο­γί­ας του Ιν­στι­τού­του Statens Serum της Κο­πεγ­χά­γης, που έκα­ναν τη σχε­τι­κή δη­μο­σί­ευ­ση στο αμε­ρι­κα­νι­κό ια­τρι­κό πε­ριο­δι­κό “Annals of Internal Medicine”, ανέ­λυ­σαν στοι­χεία για πε­ρισ­σό­τε­ρα από 657.000 παι­διά που γεν­νή­θη­καν την πε­ρί­ο­δο 1999-2010, με­τα­ξύ των οποί­ων ήσαν πε­ρί­που 6.500 που είχαν δια­γνω­σθεί με δια­τα­ρα­χή του φά­σμα­τος του αυ­τι­σμού.

Η νέα με­λέ­τη -όπως και άλλες στο πα­ρελ­θόν- δεν βρήκε καμία σχέση ανά­με­σα στο εμ­βό­λιο και στον κίν­δυ­νο αυ­τι­σμού. Δεν δια­πί­στω­σε να υπάρ­χει αυ­ξη­μέ­νος κίν­δυ­νος για καμία απο­λύ­τως ομάδα παι­διών που εξέ­τα­σε: αγό­ρια, κο­ρί­τσια, παι­διά που άρ­γη­σαν να κά­νουν το εμ­βό­λιο, παι­διά με με­γα­λύ­τε­ρης ηλι­κί­ας γο­νείς, παι­διά με πολύ χα­μη­λό βάρος, παι­διά που είχαν γεν­νη­θεί πολύ πρό­ω­ρα, παι­διά με μη­τέ­ρα που κά­πνι­ζε στην εγκυ­μο­σύ­νη και παι­διά με αδέλ­φια που έχουν δια­γνω­σμέ­νο αυ­τι­σμό (αν και πα­ρα­μέ­νει ακόμη ασα­φές ποιοι ακρι­βώς βιο­λο­γι­κοί μη­χα­νι­σμοί προ­κα­λούν τον αυ­τι­σμό, η δια­τα­ρα­χή έχει εν μέρει γε­νε­τι­κό υπό­βα­θρο). Μά­λι­στα βρέ­θη­καν εν­δεί­ξεις ότι το εμ­βό­λιο σχε­τί­ζε­ται με ελα­φρώς μι­κρό­τε­ρο κίν­δυ­νο αυ­τι­σμού στα κο­ρί­τσια και στα παι­διά που γεν­νή­θη­καν με­τα­ξύ 1999-2001.

«Υπάρ­χουν πραγ­μα­τι­κά ισχυ­ρά επι­στη­μο­νι­κά ευ­ρή­μα­τα ότι δεν υπάρ­χει καμία συ­σχέ­τι­ση», τό­νι­σε ο Χβί­ιντ και θύ­μι­σε ότι «πριν λίγα χρό­νια εί­δα­με ακόμη και τον Ντό­ναλντ Τραμπ κατά την προ­ε­κλο­γι­κή προ­ε­δρι­κή εκ­στρα­τεία του να στέλ­νει μη­νύ­μα­τα στο Twitter ότι ο εμ­βο­λια­σμός προ­κα­λεί αυ­τι­σμό».

Ο όλος θό­ρυ­βος είχε ξε­κι­νή­σει από μια μικρή με­λέ­τη του για­τρού ‘Αντριου Γου­έικ­φιλντ 1998 στο ια­τρι­κό πε­ριο­δι­κό “The Lancet”, η οποία τε­λι­κά είχε απο­συρ­θεί ως ανα­ξιό­πι­στη, καθώς, με­τα­ξύ άλλων, ο συγ­γρα­φέ­ας της βρέ­θη­κε να έχει πλη­ρω­θεί από δι­κη­γο­ρι­κή εται­ρεία, η οποία ήθελε να μη­νύ­σει μια εται­ρεία πα­ρα­γω­γής εμ­βο­λί­ων, ενώ ο ίδιος είχε πα­ράλ­λη­λα ήδη κα­τα­θέ­σει μια δική του πα­τέ­ντα για ένα υπο­τί­θε­ται ασφα­λέ­στε­ρο εμ­βό­λιο που είχε ανα­πτύ­ξει. Τε­λι­κά απα­γο­ρεύ­θη­κε στον Γου­έικ­φιλντ να ασκεί το ια­τρι­κό επάγ­γελ­μα.

Από το 1998 αρ­κε­τές με­λέ­τες δεν έχουν βρει καμία σχέση ανά­με­σα στο τρι­πλό εμ­βό­λιο και στον αυ­τι­σμό, αλλά το αντιεμ­βο­λια­στι­κό κί­νη­μα -που σε αρ­κε­τές χώρες συμ­βα­δί­ζει με έναν αντι­κα­θε­στω­τι­κό και αντιε­λι­τί­στι­κο λαϊ­κι­σμό- επι­μέ­νει να αμ­φι­σβη­τεί την ασφά­λεια του εμ­βο­λί­ου. Θα μπο­ρού­σε να υπο­θέ­σει κα­νείς ότι δύ­σκο­λα θα πει­στεί ακόμη και από τη νέα κα­θη­συ­χα­στι­κή με­λέ­τη, παρ’ όλους τους κιν­δύ­νους που κάτι τέ­τοιο ενέ­χει για τα παι­διά.

Διαβάστε περισσότερα

Τι είναι ηθική; Λίγα λόγια για τη φύση της ηθικής και του ρόλου της στην εξέλιξη της συνείδησης.

Η ηθική δεν είναι κάτι στατικό, αλλά εξελίσσεται και εμπλουτίζεται.

 

Κατιούσα

 

Τι είναι ηθική; Ηθική είναι η ενστικτώδης αντίδραση της σκέψης απέναντι σε μια δοσμένη (κοινωνική ή φυσική) κατάσταση. Αυτό είναι θετικό ή αρνητικό; Είναι αναγκαίο να δούμε και τις δύο πλευρές για να αντιληφθούμε την ολότητα, την ουσία της ηθικής. Διότι η ηθική δεν είναι κάτι στατικό, αλλά εξελίσσεται και εμπλουτίζεται.
Ας δούμε όμως ένα συγκεκριμένο παράδειγμα για να καταστήσουμε κατανοητά τα παραπάνω.
Έχουμε τον Κώστα που είναι 8 χρονών. Οι γονείς του του είπαν: «ο ναζισμός είναι κακό πράμα, χωρίζει τους ανθρώπους σε ανώτερους και κατώτερους». Έτσι λοιπόν ο Κωστάκης, όταν άκουσε τους φίλους του να μιλούν για το ναζισμό, εκείνος αντέδρασε ενστικτωδώς (ένα ένστικτο που του δημιούργησαν οι γονείς, επίκτητο) και προσπάθησε να τους εξηγήσει ότι ο ναζισμός είναι κακό για τους ανθρώπους. Κάθε φορά που άκουγε για αυτό ή έβλεπε κάποιον να συμπεριφέρεται με τρόπο που διαχωρίζει τους ανθρώπους, παρενέβαινε και δεν άφηνε τέτοιες συμπεριφορές να γίνονται δεκτές από αυτόν και τους φίλους του. Ωστόσο μία μέρα, όταν γύρισε από το σχολείο είπε στους γονείς του: «σήμερα ο δάσκαλος μας μίλησε για ένα μεγάλο φιλόσοφο, τον Τζον Λοκ, και μας είπε ότι ήταν πολύ ευφυής σε σχέση με τους άλλους ανθρώπους. Ο δάσκαλός μας είναι ναζί;». Και εδώ αρχίζουν να μπλέκονται τα πράγματα. Τι συμβαίνει;
Αυτό που στην αρχή λειτουργούσε θετικά για τη συνείδηση (καταδικάζοντας το ναζισμό), τώρα μετατράπηκε σε τροχοπέδη της, σε κάτι αρνητικό (με τον αυθόρμητο χαρακτηρισμό του δασκάλου ως «ναζί»). Οι γονείς, αρχικά, καθώς δεν μπορούν να εξηγήσουν στο παιδί το φαινόμενο σε βάθος (εξηγώντας του ότι τόσο ο Τζον Λοκ, όσο και ο ναζισμός, είναι προϊόντα κοινωνικών συνθηκών σε μία φάση της ιστορίας), αναγκάζονται να απλοποιήσουν τα διδάγματα της ιστορίας και να τα μεταφέρουν στο παιδί με ηθική μορφή (καλό και κακό). Ωστόσο γίνεται αναγκαίο όσο μεγαλώνει το παιδί να εμβαθύνει στη φύση του φαινομένου μέχρις ότου να μάθει τις βασικές του αιτίες, διαφορετικά αν εμμείνει σε μία επιφανειακή προσσέγγιση, αυτό όχι μόνο θα κρατήσει τη συνείδησή του στατικά σε ένα σημείο, μα είναι πολύ πιθανό (λόγω και των κοινωνικών συνθηκών μέσα στις οποίες ζει) να αντιδραστικοποιηθεί και να κυλήσει προς τα πίσω (π.χ με το να ανάγει το ναζισμό στη διεφθαρμένη φύση του ανθρώπου).
Έτσι γεννιέται η ανάγκη του εμπλουτισμού της συνείδησης με ιστορικά δεδομένα, οικονομικά στοιχεία, πολιτική και φιλοσοφική επεξεργασία, γενικά με έναν επιστημονικό εμπλουτισμό. Αυτό θα έχει ως αποτέλεσμα την εμφάνιση μιας νέας μορφής ηθικής. Τώρα κάθε φορά που ο (ενήλικος πλέον) Κώστας θα ακούει για ναζισμό θα αντιδρά εξίσου ενστικτωδώς και αυθόρμητα, μα σε πολύ ανώτερη βάση: τώρα κατευθείαν θα είναι σε θέση να εξηγεί τις υλικές αιτίες εμφάνισης του φαινομένου μέσα από μία σειρά επιστημονικών επιχειρημάτων (που αφορούν στην ιμπεριαλιστική οικονομία, στην πολιτική των μεγάλων δυνάμεων π.χ που με τη συνθήκη των Βερσαλλιών οι ίδιες στραγγάλισαν τη γερμανική οικονομία για να βγάλουν κέρδος, στο Κραχ του ‘29, στην αντιμετώπιση του κομμουνιστικού κινήματος κλπ). Τώρα λοιπόν έχουμε και πάλι μία ηθική, μία αυθόρμητη συμπεριφορά που όμως είναι κατά πολύ ανώτερη από την πρώτη παιδική ηθική, γιατί αυτή τώρα είναι εμπλουτισμένη με επιστήμη. Δημιουργείται ένα πολύ ανώτερο ένστικτο που είναι προϊόν της συνείδησης. Γεννιέται ένας νέος τύπος ανθρώπου που ο ίδιος πλάθει τα ένστικτά του.
(Το πώς πλάθεται αυτή η συνείδηση-ηθική φυσικά έχει πολύ μεγάλη σημασία να το εξετάσει κανείς, διότι το παιδί δεν γεννιέται εν κενώ, αλλά έρχεται σε έναν δοσμένο κόσμο, γεμάτο με πολιτικές-ιδεολογικές πρωτοπορίες και δεδομένες οικονομικές συνθήκες. Αλλά είναι κάτι που αφαιρούμε προς το παρόν, λόγω της εστίασής μας στο φαινόμενο της ηθικής.)

Επίσης το γιατί καθίσταται δύσκολη η εξήγηση της ουσίας ενός φαινομένου σε ένα παιδί (ή σε έναν άνθρωπο γενικά) είναι ακόμα ένα ζήτημα που προκύπτει από τα παραπάνω και καθορίζεται από τρεις βασικούς παράγοντες: 1) το υποκείμενο της γνώσης (το παιδί ή ο άνθρωπος, στον οποίο ακόμα το εργαλείο της συνείδησης βρίσκεται σε εμβρυακή-εύπλαστη ή δύσπλαστη μορφή, αλλά και οι ενήλικοι, η συνείδηση των οποίων μπορεί να μην αντιστοιχεί στο ώριμο της ηλικίας), 2) το αντικείμενο της γνώσης (δηλαδή η δυσκολία που φέρει ένα φαινόμενο ανεξάρτητα από το επίπεδο της συνείδησης του υποκειμένου, πράγμα που οφείλεται στην αντικειμενική συνθετότητά του που καθορίζεται από το περιεχόμενό του) και 3) το μέσο της γνώσης (δηλαδή η μέθοδος που καθιστά κατανοητό ένα φαινόμενο στη συνείδηση, αλλά και την καθιστά ικανή να αυτοαναπτύσσεται, κάτι που θα μπορούσαμε να ονομάσουμε με μια ευρύτερη έννοια παιδαγωγική). Οι τρεις αυτοί παράγοντες αφορούν στην αυτόνομη σφαίρα της συνείδησης. Φυσικά υπάρχει και η υλική σφαίρα, που αποτελεί τη βάση, αλλά έχει αφαιρεθεί εδώ, γιατί εξετάζουμε φαινόμενα της συνείδησης όπως η ηθική και η γνώση, αντικείμενο που έχει τη σχετική του αυτονομία.

Παρόλα αυτά, αν και εξηγήσαμε γενικά το φαινόμενο, ακόμα δεν το έχουμε εξηγήσει ειδικά, στη συγκεκριμένη του μορφή, όπως το δώσαμε στο παραπάνω παράδειγμα. Γιατί ο δάσκαλος ταυτίζεται με το ναζισμό;

Το πρόβλημα έγκειται στο εξής: στον επιφανειακό προσδιορισμό του ναζισμού ως «κακού», όπως και στον επίσης επιφανειακό προσδιορισμό του χωρισμού των ανθρώπων σε ανώτερου και κατώτερου ως γενικά «κακού». Αυτός ο τελευταίος προσδιορισμός που ορίζει την αντίθεση ανάμεσα σε ανώτερο και κατώτερο ως «κακή», αρχίζει σταδιακά να επεκτείνεται στη συνείδηση για όλα τα είδη των αντιθέσεων που υπάρχουν στην κοινωνία, δαιμονοποιώντας τα και τείνοντας πάντα να τα εξισώνει στη σκέψη (π.χ εξισώνει τον χειρώνακτα με τον πνευματικό εργάτη, επειδή αντιλαμβάνεται τη διάκριση ως κάτι κακό), χωρίς να αντιλαμβάνεται το λόγο εμφάνισής τους και την ουσία τους.

Γι’ αυτό εμφανίζεται ο δάσκαλος ως ναζί, διότι μιλώντας για την ευφυΐα του Τζον Λοκ εκείνη την ώρα ο δάσκαλος στην ουσία κάνει αναφορά, άσχετα αν το θέλει ή όχι, στη διάκριση πνευματικής και χειρωνακτικής εργασίας, της οποίας θετικό προϊόν είναι και ο Λοκ. Χωρίς αυτή τη διάκριση, του φιλοσόφου και του γεωργού, όσο «κακή» και αν φαίνεται, δεν θα μπορούσε να αναπτυχθεί ούτε το πνεύμα, ούτε η ύλη, δεν θα μπορούσε να αναπτυχθεί η εργασία. Η ταξική κοινωνία (και άρα και οι αντιθέσεις που φέρει μέσα της) αποτελεί αναγκαίο στάδιο ανάπτυξης της κοινωνίας και ωρίμανσης του ανθρώπου. Έτσι το θετικό συνυπάρχει με το αρνητικό και συνδέονται εσωτερικά. Η πρόοδος είναι συνυφασμένη με την εκμετάλλευση στην ταξική κοινωνία.

Όταν οι γονείς λοιπόν είπαν στο παιδί ότι ο χωρισμός σε ανώτερο και κατώτερο είναι κακός γενικά, χωρίς να προσδιορίσουν ότι μιλάνε για τον φυλετικό-ναζιστικό διαχωρισμό (που αφορά σε μια αντιεπιστημονική διάκριση των φυλών, η οποία έρχεται να υπηρετήσει συμφέροντα), τότε αναγκαστικά δαιμονοποίησαν στο παιδί ταυτόχρονα όλων των ειδών τους διαχωρισμούς και τις αντιθέσεις που υπάρχουν μέσα στην κοινωνία. Αυτό λοιπόν, κρύβει για μια στιγμή το θετικό και αναγκαίο ρόλο των ταξικών αντιθέσεων (κάτι που κάνει η ιδεολογία του Μεταμοντερνισμού στην εποχή μας, αλλά δεν θα μπούμε εδώ σε περαιτέρω ανάλυση).

Το ότι οι άνθρωποι βρέθηκαν χωρισμένοι σε φιλοσόφους και μαραγκούς, σε επιστήμονες και σε βιβλιοδέτες, δεν είναι γενικά ένας «κακός» διαχωρισμός, αλλά ένας ιστορρικά αναγκαίος για την ανάπτυξη της ταξικής κοινωνίας διαχωρισμός που δίνει τους όρους για μία ανώτερη αταξική κοινωνία, στην οποία παύουν αυτές οι αντιθέσεις. Είναι όμως κάτι που αντικειμενικά δεν μπορεί να συλλάβει κατευθείαν μία παιδική-αδαής συνείδηση, ούτε μπορεί να της δωθεί εύκολα από τους μεγαλύτερους-πρωτοπόρους. Για αυτό και η ηθική έχει τον δικό της αναγκαίο ρόλο, με το να απλοποιεί και ταυτόχρονα να αναγκάζει σταδιακά την εμβάθυνση. Τα προβλήματα που προκύπτουν εδώ στην ανάπτυξη της συνείδησης είναι αντικειμενικά (και οξύνονται ιδιαίτερα αν υπολογίσουμε το δοσμένο της πάλης στην ταξική κοινωνία) και καθορίζονται από την εσωτερική αντίφαση που προκύπτει ανάμεσα στο (δοσμένο) υποκείμενο και το (δοσμένο) αντικείμενο της γνώσης.
Κλείνοντας:
Η ηθική λοιπόν αποτελεί μία αναπόφευκτη φάση από την οποία περνάει η ανάπτυξη της συνείδησης, που ωστόσο αν δεν εμπλουτιστεί σταδιακά καταλήγει μονόπλευρη και στείρα.
Αποτελεί επίσης αναγκαία μέθοδο για την απλοποίηση του σύνθετου, έτσι ώστε η συνείδηση να μπορέσει να βγει από τον κόσμο της άγνοιας και να κάνει το πρώτο της γρήγορο βήμα προς τον κόσμο της γνώσης.
Τέλος πρέπει να προσθέσουμε το εξής:
Η ηθική αποτελεί την αρχή και το τέλος της ατομικής συνείδησης, εκκινώντας από το αυθόρμητο και διαμέσου του συνειδητού φτάνει σε ένα νέο, ανώτερο αυθόρμητο, από το οποίο θα ξεκινήσει και πάλι μία νέα φάση ανάπτυξης, μαθαίνοντας να εμπλουτίζει τον εαυτό της όλο και περισσότερο από τον πλούτο της κοινωνικής συνείδησης μέχρι να την υπερβεί και αυτή. Αποτελεί δηλαδή ταυτόχρονα μία πάλη με τον ίδιο τον εαυτό, μία εσωτερική διαλεκτική, όπου ο νέος εαυτός έρχεται σε αντίθεση με τις θέσεις του παλιού, και από την σύνθεσή τους θα προκύψει ένας νέος ανώτερος. Έτσι κατακτά την αυτοανάπτυξη και πετυχαίνει τη διαρκή επαναστατικοποίηση της σκέψης. Υποκείμενο, μέσο και αντικείμενο της ανάπτυξης γίνεται ο εαυτός, αποκτώντας μία αυτοτέλεια που τον καθιστά αντικειμενικά πρωτοπορία. Δεν ανεξαρτητοποιείται τελείως από τα πλαίσια της κοινωνικής συνείδησης, όμως ξέρει να αναπτύσσεται από αυτά και να τα αναπτύσσει.

ΥΓ* Το εργαλείο της αυτοανάπτυξης είναι προφανώς επίκτητο και ακούει στο όνομα Διαλεκτικός Υλισμός.

Γιώργος Βαξεβάνης

Διαβάστε περισσότερα

Όλο και λιγότερα παιδιά σε όλο και μεγαλύτερη ηλικία, γεννούν οι γυναίκες

Όλο και λι­γό­τε­ρα παι­διά σε όλο και με­γα­λύ­τε­ρη ηλι­κία, γεν­νούν οι γυ­ναί­κες όπως απο­τυ­πώ­νε­ται στο πό­ρι­σμα της Δια­κομ­μα­τι­κής Κοι­νο­βου­λευ­τι­κής Επι­τρο­πής για το Δη­μο­γρα­φι­κό που συ­ζη­τεί­ται στην Ολο­μέ­λεια της Βου­λής.

Η ανά­λυ­ση της γο­νι­μό­τη­τας των γε­νε­ών δεί­χνει ότι η ατε­κνία με­τα­ξύ των Ελ­λη­νί­δων δεν φαί­νε­ται να απο­τε­λεί συ­νει­δη­τή επι­λο­γή, όπως συμ­βαί­νει σε άλλες ανε­πτυγ­μέ­νες χώρες, όπως π.χ. η Γερ­μα­νία ή η Ια­πω­νία. Αντί­θε­τα, είναι μάλ­λον το απο­τέ­λε­σμα κα­τα­στά­σε­ων και συν­θη­κών που επι­βάλ­λο­νται από το ευ­ρύ­τε­ρο κοι­νω­νι­κό και οι­κο­νο­μι­κό πε­ρι­βάλ­λον και δυ­σκο­λεύ­ουν την από­φα­ση για τε­κνο­ποί­η­ση, η δε πρό­σφα­τη κρίση επι­δεί­νω­σε έτι πε­ραι­τέ­ρω το πε­ρι­βάλ­λον αυτό.

Ταυ­τό­χρο­να η συ­νε­χής αύ­ξη­ση της μέσης ηλι­κί­ας στην τε­κνο­γο­νία θα συμ­βάλ­λει και αυτή στην αύ­ξη­ση του πο­σο­στού της ατε­κνί­ας.

Στοι­χεία της Eurostat για τη μέση ηλι­κία στην γέν­νη­ση, δεί­χνουν ότι ενώ στην Ελ­λά­δα μια γυ­ναί­κα γεν­νού­σε το 1960, κατά μέσο όρο στα 28,7 έτη της ηλι­κί­ας της, το 2015 γεν­νού­σε στα 31,3 έτη.

Την ίδια ώρα νέες προ­σεγ­γί­σεις για τη δια­μόρ­φω­ση της δη­μο­γρα­φι­κής πο­λι­τι­κής στα χρό­νια που έρ­χο­νται απαι­τούν τα νέα οι­κο­γε­νεια­κά πρό­τυ­πα. Ο αριθ­μός των μο­νο­γο­νεϊ­κών οι­κο­γε­νειών έχει αυ­ξη­θεί, κυ­ρί­ως ως απο­τέ­λε­σμα της αύ­ξη­σης των δια­ζυ­γί­ων και, δευ­τε­ρευό­ντως, λόγω της αύ­ξη­σης των εκτός γάμου γεν­νή­σε­ων. Το φαι­νό­με­νο αφορά κυ­ρί­ως τις γυ­ναί­κες. Ο αριθ­μός αυτών που με­γα­λώ­νουν μόνες τα παι­διά τους είναι πε­ντα­πλά­σιος του αριθ­μού των πα­τέ­ρων. Οι εκτός γάμου γεν­νή­σεις αν και πα­ρα­μέ­νουν σε ένα χα­μη­λό για τα ευ­ρω­παϊ­κά δε­δο­μέ­να επί­πε­δο, έχουν σχε­δόν τρι­πλα­σια­στεί ως από­λυ­το μέ­γε­θος τα τε­λευ­ταία 25 χρό­νια. Έτσι ενώ το πο­σο­στό των εκτός γάμου γεν­νή­σε­ων ήταν 2% το 1990, το 2017 εγ­γί­ζει το 9%.

Ταυ­τό­χρο­να το μέσο μέ­γε­θος της οι­κο­γέ­νειας μειώ­νε­ται, ενώ πα­ράλ­λη­λα αυ­ξά­νε­ται ο αριθ­μός των οι­κο­γε­νειών χωρίς παι­διά. Σύμ­φω­να με τα στοι­χεία της απο­γρα­φής του 2001, οι συ­ζυ­γι­κές οι­κο­γέ­νειες είχαν στην πλειο­νό­τη­τά τους δύο παι­διά. Το 2011, άνω του 65% των ζευ­γα­ριών (πα­ντρε­μέ­νων και συμ­βιού­ντων) έχουν το πολύ ένα παιδί, το 27% έχουν δύο παι­διά και μόλις το 7% έχουν τρία ή πε­ρισ­σό­τε­ρα παι­διά. Το 37% των πα­ντρε­μέ­νων ζευ­γα­ριών και το 85% των ζευ­γα­ριών που συμ­βιώ­νουν, χωρίς να έχουν πα­ντρευ­τεί, δεν έχουν παι­διά.

Διαβάστε περισσότερα

Τα παιδιά του σεξοτουρισμού

Οι πατέρες τους επισκέφθηκαν τις Φιλιππίνες για να αγοράσουν σεξ, τώρα μια ολόκληρη γενιά παιδιών θέλει να τους εντοπίσει. Είναι τα παιδιά των τουριστών του σεξ στις Φιλιππίνες και είναι τα παιδιά ενός κατώτερου Θεού. Δεν έχουν μόνο τις προκαταλήψεις να αντιμετωπίσουν αλλά και τη μεγάλη φτώχεια και τον κοινωνικό αποκλεισμό.

Πολλοί τουρίστες που πηγαίνουν στις Φιλιππίνες «νοικιάζουν» γυναίκες για μερικές ημέρες ή για μερικές εβδομάδες. Οι γυναίκες ελπίζουν μέσω αυτής της επαφής και της οικειότητας που αναπτύσσεται να βρουν έναν άντρα που θα τις παντρευτεί και θα τις βγάλει από την φτώχεια μέσα στην οποία ζουν. Κάτι τέτοιο όμως πολύ σπάνια συμβαίνει. Αντίθετα, αυτό που συμβαίνει συχνά είναι από τις συνευρέσεις αυτές να γεννιούνται παιδιά. Πολλά από αυτά είναι ξανθά με λευκό δέρμα και είναι εύκολο να μαντέψει κανείς πως γεννήθηκαν.
Το Angeles City, η «εμπειρία φίλης» και οι «mongers»
Η Angeles City βρίσκεται 85 χιλιόμετρα βορειοδυτικά της Μανίλα, είναι η «πρωτεύουσα» του σεξουαλικού τουρισμού και διαθέτει ενεργές ομάδες Facebook και αποκλειστικές ιστοσελίδες που εξυπηρετούν τους άντρες που έρχονται εδώ. Όπως διαφημίζεται είναι ένας τόπος όπου «δεν δίνετε, αλλά παίρνετε».
Οι Ισπανοί αποικιοκράτες ονόμαζαν αυτό το μέρος Pueblo de los Angeles, ή «πόλη των αγγέλων». Κατά τη διάρκεια του πολέμου του Βιετνάμ, ήταν αμερικανική αεροπορική βάση, η μεγαλύτερη έξω από τις ΗΠΑ. Η βάση παρέμεινε ανοιχτή μέχρι το 1991, όταν μια έκρηξη ηφαιστείου στο Όρος Pinatubo την κατέστρεψε. Από την εποχή της αμερικανικής βάσης γεννήθηκαν πάρα πολλά παιδιά από Αμερικανούς πατεράδες και Φιλιππινέζες. Μάλιστα το 1982 οι ΗΠΑ θέσπισαν νόμο για τη χορήγηση υπηκοότητας των ΗΠΑ σε παιδιά Αμερικανών που στη διάρκεια του πολέμου γεννήθηκαν στο Βιετνάμ, στην Ταϊλάνδη, στο Λάος, στην Καμπότζη ή τη Νότια Κορέα, όμως αποκλείστηκαν τα παιδιά στις Φιλιππίνες, με την αιτιολογία ότι ήταν καρποί πορνείας και ότι γεννήθηκαν σε καιρό ειρήνης.
Σήμερα είναι το κέντρο του σεξουτουρισμού, διαθέτει αεροδρόμιο και επιχειρηματικό κέντρο, άφθονα ξενοδοχεία και εστιατόρια και φιλοξενεί πλέον σεξοτουρίστες από την Ευρώπη, τις ΗΠΑ, την Ιαπωνία και τη Νότια Κορέα.

Σύμφωνα με τις τοπικές Αρχές, περισσότερα από 4,7 εκατομμύρια αλλοδαποί έρχονται στις Φιλιππίνες κάθε χρόνο. Από αυτά 1,2 εκατομμύρια είναι άνδρες που φτάνουν μόνοι τους. Οι περισσότεροι είναι τουρίστες από την Κορέα, τις ΗΠΑ, την Κίνα και την Αυστραλία. Το Ηνωμένο Βασίλειο είναι ένατο στον κατάλογο, ακολουθούμενο από άλλες ευρωπαϊκές χώρες. Το 2011, ο Αμερικανός πρεσβευτής στις Φιλιππίνες, Harry Thomas, δήλωσε σε συνέδριο ότι το 40% των ανδρών τουριστών επισκέφθηκε τη χώρα μόνο για σεξ.
Από αυτούς, σχεδόν όλοι επισκέπτονται το Angeles City ενώ συζητούν τις εμπειρίες τους και μοιράζονται συμβουλές στα blogs και τους ιστότοπους κοινωνικών μέσων που τους εξυπηρετούν. Σε ένα από αυτά, ένας άντρας γράφει: «Ποτέ δεν αντιμετώπισα προβλήματα με τις γυναίκες που έφερνα στο ξενοδοχείο. Δεν υπάρχει έλεγχος ταυτότητας. Θα μπορούσα να φέρω όσες γυναίκες ήθελα». Ένας άλλος σχολιάζει τον αριθμό των «εργαζόμενων κοριτσιών» που έχουν παιδιά από τους πελάτες τους, ή «mongers», όπως οι ίδιοι αποκαλούν τους εαυτούς τους. «Θα έλεγα ότι το 40% έως 50% των εργαζόμενων κοριτσιών έχει παιδί από έναν άνδρα, είτε Ευρωπαίο, Αυστραλό είτε Αμερικανό, και αυτοί οι άντρες δεν υποστηρίζουν μετά τα παιδιά τους, απλώς τα αφήνουν πίσω. Δεν ξέρω πώς κοιμούνται το βράδυ».
Η ειδικότητα της πόλης είναι η «εμπειρία φίλης» ή GFE. Που σημαίνει ότι κάποιος πληρώνει μια γυναίκα για να είναι η «φίλη» του για μια μέρα, μια νύχτα, μία εβδομάδα ή ένα μήνα. Αυτό μπορεί να περιλαμβάνει τη συνοδεία σε διακοπές σε ένα από τα θέρετρα που βλέπει από μακριά τη  φτώχεια των Φιλιππίνων, ή απλά να μείνει στο ξενοδοχείο του πελάτη, ικανοποιώντας κάθε επιθυμία του.
Οι άνδρες που ζουν εδώ είναι εργάτες σε εταιρείες που κατασκευάζουν ξενοδοχεία, που υποστηρίζουν τη βιομηχανία του σεξουαλικού τουρισμού ή κάνουν τους οδηγούς ή τους φρουρούς ασφαλείας. Τα παιδιά τρέχουν συνήθως πάνω στα τακούνια των μητέρων τους ή σε σχισμένες σαγιονάρες, παίζουν κοντά στις υδρορροές και βέβαια έχουν εγκαταλειφθεί από τους πατεράδες τους.

Η αντισύλληψη είναι σχεδόν άγνωστη λέξη, αφού όπως εξηγούν τα κορίτσια στο ρεπορτάζ του Guardian: «oι πελάτες θέλουν σεξ χωρίς προφυλακτικό, τι μπορούμε να κάνουμε;» διερωτάται η Τρίσα Βελάσκεζ, η οποία εργάζεται σε ένα «σαλόνι» μασάζ. Ο πατέρας της κόρης της, Σαμπρίνας, είναι Γερμανός. Όταν του μίλησε για την εγκυμοσύνη αυτός εξαφανίστηκε. Πολλές πάντως από τις γυναίκες δεν γνωρίζουν καν ποιοι είναι οι πατεράδες των παιδιών. Και με την άμβλωση να είναι απαγορευμένη και μάλιστα να τιμωρείται με έως έξι χρόνια κάθειρξη, ανθεί στη χώρα η βιομηχανία των παράνομων αμβλώσεων, με αποτέλεσμα οι γυναίκες να καταφεύγουν σε επικίνδυνες μεθόδους.
Περισσότερες από μισό εκατομμύριο γυναίκες κάθε χρόνο στη χώρα αποφασίζουν να «ρίξουν» το έμβρυό τους με μεθόδους που είναι άκρως επικίνδυνες: είτε λαμβάνουν δυνατά φάρμακα, είτε καταφεύγουν σε μαία για να αφαιρέσει το έμβρυο, είτε ζητούν από τον φίλο τους να τις χτυπήσει στην κοιλιά μέχρι αυτό να πεθάνει. Στη συνέχεια καταφεύγουν σε κάποιο νοσοκομείο και οι γιατροί ειδοποιούν την αστυνομία, η οποία κάνει την ανάκριση στο κρεβάτι της ασθενούς.

Τα Ηνωμένα Έθνη της καταγωγής
Αυτές είναι οι φτωχογειτονιές του Angeles City στις Φιλιππίνες, και τα παιδιά εδώ αντιπροσωπεύουν τα Ηνωμένα Έθνη της καταγωγής. Τα πρόσωπά τους λένε και την ιστορία τους. Από το δέρμα, τα χαρακτηριστικά, το πρόσωπο, καταλαβαίνει κανείς αν το παιδί είναι Αμερικανός, Αυστραλός, Ευρωπαίος, Ασιάτης ή Καυκάσιος.
Αυτή η διαφορετική εμφάνιση των παιδιών του σεξοτουρισμού, η πιο λευκή επιδερμίδα, τα ανοιχτόχρωμα μαλλιά ή μάτια τους, τα κάνουν να ξεχωρίζουν από τα άλλα παιδιά που παίζουν στους δρόμους της πόλης των Φιλιππίνων, και ζουν αποκλεισμένα ακούγοντας μια σειρά από υποτιμητικά παρατσούκλια. Πολλές είναι οι μητέρες που επιχειρούν να εντοπίσουν τον πατέρα του παιδιού τους, τις περισσότερες φορές χωρίς επιτυχία.
Oρισμένες καταφεύγουν ακόμα και στο Facebook για να τον βρουν και να του ζητήσουν με γραπτό μήνυμα να αναγνωρίσει το παιδί. Πολλοί από αυτούς έχουν ήδη οικογένεια και αρνούνται οποιαδήποτε σχέση μαζί του.
Παράλληλα, στο εργαστήριο γενετικών εξετάσεων της πόλης κατατίθενται δεκάδες αιτήματα για τεστ πατρότητας την εβδομάδα από γυναίκες που φτάνουν με μία τρίχα από τα μαλλιά ή δείγμα σπέρματος του άντρα που υποψιάζονται ότι τις άφησε εγκύους.
Λίγα είναι τα παιδιά σεξοτουριστών που γνωρίζουν το όνομα του πατέρα τους και προσπαθούν επί χρόνια να τον αναζητήσουν μέσω διαδικτύου. Τα περισσότερα δεν ξέρουν από πού να αρχίσουν το ψάξιμο ή εγκαταλείπουν σύντομα την προσπάθεια αναζήτησης.

Ο σεξοτουρισμός είναι η «βαριά βιομηχανία» για τις Φιλιππίνες, καθώς αποφέρει στη χώρα περίπου 400 εκατομμύρια δολάρια ετησίως.
Ο Ιρλανδός ιεραπόστολος Σέι Κάλεν, ο ποίος διευθύνει την οργάνωση προστασίας των παιδιών Preda, κουνάει το κεφάλι του όταν μιλάει για αυτή την κατάσταση: «Ο σεξοτουρισμός, ακόμα και στην χειρότερη μορφή του, χαίρει μεγάλης πολιτικής κάλυψης διότι είναι μια μεγάλη πηγή συναλλάγματος και κέρδους για τις τοπικές Αρχές, οι οποίες συχνά επενδύουν σε αυτόν. Είναι μια εθνική ντροπή».
Το 2014 η UNICEF και το περιοδικό GEO απένειμαν το βραβείο της φωτογραφίας της χρονιάς (η κεντρική φωτό που βλέπετε) στους Iνσα Χάγκεμαν και Στέφαν Φίνγκερ για το έργο τους «Wanna have love?! – Επιπτώσεις του σεξοτουρισμού» που απεικονίζει τη ζωή των χιλιάδων παιδιών του σεξοτουρισμού στις Φιλιππίνες.
Το βραβείο δόθηκε για να ανταμείψει την εύστοχη δημοσιοποίηση της κατάστασης. Στην κατάσταση βέβαια δεν δόθηκε ακόμη λύση.

Διαβάστε περισσότερα

Η Συνέλευση των Συνελεύσεων των Κίτρινων Γιλέκων

Το Μανιφέστο του Κομερσύ

Sorcy-Saint-Martin (Meuse), Γαλλία
του Δημήτρη Κωνσταντακόπουλου

O λαός εμπνέει τους ζωγράφους, οι ζωγράφοι τον λαό (Η Ελλάδα, η Γαλλία και ο αγώνας για Ελευθερία)

Ενας από τους σημαντικότερους ζωγράφους του 19ου αιώνα, ο Γάλλος Ευγένιος Ντελακρουά εμπνεύστηκε πολλά έργα του από τους αγώνες των συμπατριωτών του, αλλά και των Ελλήνων, για την Ελευθερία, επηρεαζόμενος και από τον Λόρδο Μπάυρον.
Κλασικοί έχουν μείνει οι πίνακές του για την ‘Εξοδο του Μεσολογγίου και την Σφαγή της Χίου.
Εδώ, βλέπουμε τα Κίτρινα Γιλέκα να έχουν ζωγραφίσει μια τοιχογραφία σε ένα δρόμο του Παρισιού διασκευάζοντας τον πίνακά του Ντελακρούα με θέμα την Γαλλική Επανάσταση του 1830 εναντίον του Βασιληά.

«Χαμογέλα και λίγο, δεν είσαι στην Αθήνα», μου λέει ο Στεφάν, καθώς ετοιμάζεται να με τραβήξει φωτογραφία στην αίθουσα που συνεδριάζουν, χωρισμένοι σε υποεπιτροπές, οι 300 εκπρόσωποι των Κίτρινων Γιλέκων από όλη τη Γαλλία, στην πρώτη εθνική τους συνάντηση, που έγινε το περασμένο Σαββατοκύριακο εδώ, στο χωριό Σορσύ-Σαιν-Μαρτάν, μερικά χιλιόμετρα από τη μικρή πόλη Κομμερσύ της Λωρραίνης.
Η κοπέλα δίπλα μου είναι αντιπρόσωπος από το Σαιν Ναζέρ, της περιοχής Λουάρ-Ατλαντίκ. «Το 1968», μου λέει, «μας πρόδωσαν και μας σταμάτησαν. Τώρα όμως δεν θα το καταφέρουν. Κανείς δεν θα μας σταματήσει. Θα πάμε μέχρι το τέλος!»
Μου δείχνει στο κινητό της το βίντεο που τράβηξε με τον γαμπρό της στο πεζοδρόμιο, χτυπημένο στο κεφάλι, με τους αστυνομικούς γύρω του να κάνουν κλοιό εμποδίζοντας τη μεταφορά του στο νοσοκομείο. «Στο τέλος», μου λέει, «όρμηξε ο πατέρας μου και έπιασε από τον λαιμό έναν αστυνομικό, για να τον αφήσουν, να μπορέσουμε να τον πάρουμε. Έπαθε εγκεφαλική αιμορραγία και νοσηλεύεται τώρα με σοβαρά προβλήματα στην όρασή του και άλλα».
Λίγα λεπτά αργότερα, παίρνοντας τον λόγο στη συγκέντρωση για να πει τι γίνεται στην περιοχή που αντιπροσωπεύει, η ίδια θα κλέψει την παράσταση. Η ομιλία της, λιτή, απλή και αποφασιστική, σαν τη λεπίδα του μαχαιριού, θα καταχειροκροτηθεί. Οι γυναίκες των γαλλικών λαϊκών τάξεων συμμετέχουν μαζικά στην πρώτη γραμμή του αγώνα των Κίτρινων Γιλέκων και, όπως έχει παρατηρηθεί σε πολλές εξεγέρσεις στην ιστορία, είναι πιο αποφασιστικές από τους άντρες.

Τρομοκρατία

Η αστυνομική βία στη Γαλλία έχει ξεπεράσει κάθε προηγούμενο στη χώρα εδώ και πενήντα χρόνια, αλλά και ότι έχουμε συνηθίσει στην Ελλάδα. Έντεκα άνθρωποι έχουν χάσει τη ζωή τους από τις 17 Νοεμβρίου που ξεκίνησε η εξέγερση των Κίτρινων Γιλέκων (αρκετοί, από θυμωμένους φορτηγατζήδες που τους πάτησαν), χιλιάδες έχουν τραυματισθεί, αρκετοί βαριά και μερικοί έμειναν ανάπηροι, χιλιάδες συνελήφθησαν και διώχθηκαν. Τα CRS (με βάση τα οποία δημιουργήθηκαν τα δικά μας ΜΑΤ) δεν χτυπάνε απλώς για να διαλύσουν τους διαδηλωτές, αλλά για να τρομοκρατήσουν τον πληθυσμό. Ρίχνουν στο ψαχνό βομβίδες δακρυγόνων πολύ υψηλής πυκνότητας και μεγάλης ταχύτητας, βγάζοντας μάτια και χέρια. «Ο Μακρόν είναι τρομοκρατημένος. Θέλει να αποδείξει στα αφεντικά ότι είναι αποφασισμένος να χρησιμοποιήσει όση βία χρειάζεται για να καταστείλει το κίνημα», μας λέει ένας φίλος με καλές προσβάσεις στην εξουσία. Πάλι καλά δηλαδή, γιατί ο πρώην υπουργός Παιδείας (τρομάρα του!) του Σιράκ, ο Λυκ Φερύ, ζήτησε να βγάλει η κυβέρνηση Μακρόν τον στρατό στους δρόμους να «πυροβολεί και να σκοτώνει», όπως επί λέξει είπε, τους διαδηλωτές. Η κυβέρνηση ετοιμάζεται τώρα να ψηφίσει νόμο που πρακτικά απαγορεύει τις διαδηλώσεις και έχει ξεσηκώσει θύελλα διαμαρτυριών, ακόμα και στους κόλπους της κυβερνώσας πλειοψηφίας, του κόμματος του Μακρόν.

Το λαϊκό πανηγύρι

Όλα αυτά όμως, αν αυξάνουν την οργή και την αγανάκτηση, δεν μειώνουν σε τίποτα ούτε την αποφασιστικότητα των ανθρώπων γύρω μου, ούτε και τη χαρά τους για το λαϊκό πανηγύρι στο οποίο συμμετέχουν. «Νίκησα τη μοναξιά μου», μου λέει ένας νεαρός εποχιακός εργάτης από το Κομμερσύ, που βοηθάει στην προετοιμασία της αίθουσας. «Αυτοί εδώ είναι η οικογένειά μου. Δεν τολμώ να πω οι φίλοι μου, τους θεωρώ όμως οικογένειά μου. Μαζί κάναμε Χριστούγεννα».
Η γαλλική εξέγερση ξεκίνησε από τις παρακμάζουσες αγροτικές περιοχές, από τη «βαθειά Γαλλία», γιατί εδώ είναι που οι άνθρωποι χρειάζονται κυρίως τα αυτοκίνητά τους και για τις πιο βασικές ανάγκες τους και δύσκολα μπορούσαν να ανεχθούν μια αύξηση της τιμής των καυσίμων. Ένα μέρος της υπαίθρου έχει εντελώς εγκαταλειφθεί, εξαιτίας των νεοφιλελεύθερων «μεταρρυθμίσεων». Κλείσανε νοσοκομεία, σχολεία και άλλες υποδομές, γιατί λέει δεν είναι «αποδοτικές» με κριτήρια «αγοράς», αφού δεν υπάρχουν αρκετοί κάτοικοι να εξυπηρετήσουν. Σε μερικά χωριά δεν βρίσκει κανείς πια ούτε ένα καφενείο να πιεί καφέ.  Οι άνθρωποι πρέπει να κάνουν δεκάδες χιλιόμετρα την ημέρα για να εξυπηρετηθούν, σε ορισμένες περιπτώσεις δεν υπάρχει ούτε ίντερνετ, γιατί οι εταιρείες έκριναν ότι δεν τις συμφέρει.  Αλλά πλέον δεν μπορείς να βγάλεις ούτε εισιτήριο στο τραίνο χωρίς να περάσεις από το ίντερνετ και την πιστωτική σου κάρτα. Μόνο στη συνέχεια, η εξέγερση επεκτάθηκε στις περιαστικές και σταδιακά επεκτείνεται στις αστικές περιοχές της χώρας, ενώ ταυτόχρονα το πρόγραμμά της μορφοποιείται σε μια συνολική αμφισβήτηση της κοινωνικής πολιτικής και του πολιτικού καθεστώτος, με αιτήματα που υποστηρίζονται από τη μεγάλη πλειοψηφία του γαλλικού λαού, εν δυνάμει ενωτικά των περισσότερων τάξεων και στρωμάτων, αλλά ερχόμενα σε ευθεία, μετωπική σύγκρουση με το νεοφιλελεύθερο καθεστώς που έχει επικρατήσει στη Γαλλία και στην Ευρώπη. (Το μόνο σημαντικό λαϊκό στρώμα που δεν είδαμε να εκπροσωπείται στο Κομερσύ είναι οι εργάτες και άνεργοι Γάλλοι πολίτες αφρικάνικης καταγωγής, ο «κόσμος των προαστίων», που παραμένει σήμερα πιο απομονωμένος από ποτέ, ακόμα και από την Αριστερά που κάποτε ήταν παρούσα στις γειτονιές του).
Δεν είναι μόνο οι ξεχασμένοι, είναι και οι περιφρονημένοι μιας Γαλλίας που λατρεύει την επιτυχία και θεωρεί τους χαμένους της κρίσης υπεύθυνους για τη μιζέρια τους. «Και χαμένοι και μαλάκες» δηλαδή. Είναι αυτοί που δεν έχουν λεφτά να βάλουν δόντια, οι «ξεδοντιασμένοι», οι «αγράμματοι», οι «αμόρφωτοι», οι «άγριοι», οι «τεμπέληδες» όπως τους αποκάλεσαν κατά καιρούς οι εκπρόσωποι της νέας μακρονικής πολιτικής ελίτ της χώρας, τα «τσογλάνια» εν ολίγοις που βρήκε και μάζεψε ο Μακρόν εκ του μη όντος σε ένα δικό του «κόμμα», αφού διέλυσε τα παραδοσιακά, όταν πήρε τις προεδρικές εκλογές. Κερδίζουν 10.000 ευρώ τον μήνα και θεωρούν ζώα τους φτωχούς.
Δεξιός κατά τα άλλα, ο Πρόεδρος Σιράκ μιλούσε ακόμα για το αναπτυσσόμενο «κοινωνικό ρήγμα», έστω και αν δεν έκανε τίποτα αξιοσημείωτο για να το αντιμετωπίσει. Με τον Σαρκοζύ και τον Ολλάντ, ο νεοφιλελευθερισμός πήρε το πάνω χέρι. Επί Μακρόν όμως, στην κοινωνική αναισθησία προστέθηκε και η έκδηλη, απροκάλυπτη περιφρόνηση της νέας πολιτικής ελίτ για την «πλέμπα».

Ο Ξεσηκωμός

Μόνο που αυτοί όλοι ξύπνησαν ξαφνικά στις 17 Νοεμβρίου 2018. Εδώ στο Κομερσύ, τα Κίτρινα Γιλέκα πήραν το τραγούδι των παρτιζάνων, της αντίστασης στους Ναζί κατά τη γερμανική κατοχή και του άλλαξαν τα λόγια. Τώρα καλεί τους «ξεδοντιασμένους», τους οι «τεμπέληδες» και τους «αγράμματους» να ξεσηκωθούν εναντίον του κόσμου του Χρήματος, να μη λογαριάσουν δάκρυα και αίμα, όπως κάποτε οι Γάλλοι πατριώτες κατά των Γερμανών. Μπορείτε να τους δείτε να το τραγουδούν εδώ, με τον εργάτη που μούδωσε την απάντηση που σας παρέθεσα πιο πάνω να παίζει ακκορντεόν και σε μια άλλη εκδοχή εδώ .
Προσέξτε τους έναν έναν. Αυτούς τους ανθρώπους χαρακτηρίζει τώρα σχεδόν σύσσωμος, και σχεδόν ουρλιάζοντας, ο γαλλικός Τύπος και οι τηλεοράσεις -μέσα συγκεντρωμένα όσο ποτέ άλλοτε στα χέρια του Χρήματος- «φασίστες», «αντισημίτες», «ακροδεξιούς», «λαϊκιστές», «ομοφοβικούς», «σεξιστές», «ρατσιστές», «οπαδούς της βίας» κι ότι άλλο μπορεί να φανταστεί κανείς. Συγκρίνετε την προπαγάνδα και την αλήθεια, για να πάρετε ένα ακριβές μέτρο του βαθμού επικράτησης του ολοκληρωτισμού μέσα στον οποίο ήδη ζούμε.
Καθώς μπαίνω στην αίθουσα, ενώ την ετοιμάζουν για να δεχτεί τους συνέδρους, βλέπω τους ανθρώπους που δουλεύουν να γυρνάνε περίεργοι να με κυττάξουν. Γρήγορα καταλαβαίνω ότι μάθανε κάπως ότι ήρθα και με λένε ήδη «ο κύριος από την Ελλάδα». Απλοί άνθρωποι είναι, δεν ξέρουν τίποτα από δημοσιογράφους, δελτία και συνεντεύξεις Τύπου και μάλλον δεν τους πολυενδιαφέρει και να μάθουν. Γι’ αυτούς, επιτακτική ανάγκη είναι τώρα πως θα συνεννοηθούν, πώς θα συντονίσουν τη δράση τους και θα αποφασίσουν τα κύρια αιτήματά τους.
Εχω παρακολουθήσει στη ζωή μου εκατοντάδες, ίσως και χιλιάδες συγκεντρώσεις κάθε τύπου, συνδικαλιστικές, πολιτικές, συσκέψεις κι ότι άλλο θες. Στις περισσότερες, ήταν έκδηλα τα διπλά κίνητρα, οι κρυφές ιδιοτέλειες, οι παθολογικές, υπερφίαλες εγωπάθειες, το κρύψιμο της ίντριγκας πίσω από δήθεν ευγενικά κίνητρα, έξυπνες ιδέες και στρατηγικές των ηγετών και ηγετίσκων, των αρχηγών και αρχηγίσκων, καιροσκόπων και τυχοδιωκτών «στελεχών» κάθε είδους που πρωταγωνιστούσαν εν τέλει σε αυτές τις μαζώξεις, εκμεταλλευόμενοι συχνά και την ειλικρινή διάθεση της «βάσης», των ανθρώπων που συμμετείχαν.
Αυτά ήταν, μαζί με την έλλειψη σοβαρότητας και γνώσης, μεταξύ των κύριων χαρακτηριστικών που βοήθησαν στον εκφυλισμό του ΠΑΣΟΚ και της Αριστεράς, που υπονόμευσαν το αντιμνημονιακό κίνημα, αλλά και πολλές «πατριωτικές» κινήσεις, πούκαναν τους ίδιους τους εργαζόμενους να μη θέλουν να δουν τα συνδικάτα και που οδήγησαν στη σημερινή, τόσο ακραία εξευτελιστική εικόνα που εμφανίζει ο ΣΥΡΙΖΑ. Αλλά βέβαια τέτοια χαρακτηριστικά δεν περιορίζονται στην Ελλάδα, απλώς στην Ελλάδα παίρνουν πιο έκδηλη και χονδροειδή μορφή.
Εδώ, σε αυτή την αίθουσα που ετοιμάζουνε τώρα πυρετωδώς τα Γιλέκα, δεν νοιώθεις τίποτα τέτοιο, όπως δεν το νοιώθεις κι ακούγοντας αργότερα τις ομιλίες και τις συζητήσεις. Σέβεται, εδώ, ο ένας τον άλλον και δεν σηκώθηκαν νάρθουν στο Κομερσύ από τις τέσσερις γωνιές της Γαλλίας για να ικανοποιήσουν πολιτικές φιλοδοξίες καρριέρας. Εδώ, η πολιτική ξανασυναντά το αρχικό ηθικό πρόσταγμα του εξεγερμένου ανθρώπου, το Εγώ διαχέεται στο Εμείς, κι αυτό που πρυτανεύει στους ανθρώπους δεν είναι να αποδείξουν ο ένας στον άλλο πόσο πιο έξυπνοι είναι, αλλά να ενώσουν τη θέληση και τα μυαλά τους για να πετύχουν την κοινή τους επιδίωξη.

Ένας Γίγαντας που θέλει να φτιάξει την Ιστορία του

Δεν ξέρω τι θα συμβεί στο μέλλον, πως θα εξελιχθούν κι αυτοί, ποιες ιδιότητες μπορεί να εκφράσουν σε μια περίοδο «καθόδου», αλλά τώρα νοιώθω ότι αυτή είναι μια από τις προνομιακές Στιγμές της Ιστορίας, όταν οι Πληβείοι, ο Λαός, η φυσική ενσάρκωση δηλαδή του Έθνους, υψώνονται ξαφνικά πάνω από τη μιζέρια τους για να εκφράσουν την ανάγκη της Ιστορίας, την ανάγκη που δεν υπάρχει τώρα κανείς άλλος να εκφράσει. Είναι, πως να το πω, η στιγμή της εγκυμοσύνης, η στιγμή που μπορεί, υπό όρους, να γεννήσει το Θάμα. Μου είναι εντελώς αδύνατο να προβλέψω από ποιους σταθμούς θα περάσει το ποτάμι ή που θα καταλήξει. Αυτό που ξέρω σίγουρα όμως είναι ότι θα αλλάξει οπωσδήποτε, και τη Γαλλία και την Ευρώπη, προς το καλό ή προς το κακό.
Μια γυναίκα κυττάει με μεγάλη περιέργεια τον «κύριο από την Ελλάδα», που ξεμπούκαρε ξαφνικά στο άσημο χωριουδάκι της. Πιάνουμε κουβέντα, «είμαι ζωγράφος» μου απαντάει όταν τη ρωτάω τι κάνει. Όταν όμως προσπαθώ να μάθω ποιες είναι οι πολιτικές προτιμήσεις των κατοίκων του Κομερσύ, τι ψηφίζουν, αρνείται να μου απαντήσει. «Μα» της λέω, «θέλω απλώς να καταλάβω το μπαγκράουντ της περιοχής, δεν με ενδιαφέρει να σας χαρακτηρίσω». «Σε καταλαβαίνω», μου λέει, αλλά εγώ δεν θέλω να πω τίποτα που μπορεί να μας χωρίσει, να μας διαιρέσει κι αν πιάσουμε τώρα αυτή τη κουβέντα, θα κάνουμε κακό, θα διαιρεθούμε. Κι εγώ θέλω να ενώσω τον κόσμο, όχι να τον χωρίσω».
Αυτό είναι ένα από τα μυστικά της απίστευτης ως τα τώρα επιτυχίας των Γιλέκων. Τηρουμένων των αναλογιών είναι αυτό που έκανε, σχεδόν χωρίς να το καταλαβαίνει, ο ΣΥΡΙΖΑ στο συμβολικό (και μόνο!) επίπεδο προσεγγίζοντας τους Αν.Ελλ. και ενώνοντας, το 2012, τις ταυτότητες του έθνους και της κοινωνίας, πίσω από το μείζον κοινωνικό και εθνικό αίτημα της κατάργησης των Μνημονίων, έστω κι αν η υπόθεση δεν απέκτησε ποτέ πραγματική υπόσταση, οδηγώντας σε μια μεγαλοπρεπή Φούσκα, ελεγχθείσα πολύ νωρίς από ξένες δυνάμεις, που στο τέλος έσκασε αφήνοντας τον ελληνικό λαό όσο ποτέ άλλοτε ορφανό και το έθνος αποκεφαλισμένο.
Χωρίς να το διεκδικούν, αυτό κάνουν στην πραγματικότητα τώρα, από τα κάτω όμως, από τη βάση, με την αυθόρμητη δράση τους και με το συλλογικό πολιτικό τους ένστικτο, πραγματοποιώντας ένα από τα σπουδαιότερα κοινωνικά και πολιτικά πειράματα της ιστορίας, τα Κίτρινα Γιλέκα, είναι να οικοδομούν το δικό τους εθνικό και κοινωνικό μέτωπο, χωρίς καμμία πρόθεση να το ονομάσουν έτσι. Είναι οι ίδιες οι λαϊκές τάξεις της Γαλλίας που το κάνουν αυτό, και μέχρι τώρα το κάνουν πολύ καλά, οι εργαζόμενοι, ο άνεργοι, οι συνταξιούχοι,  τα κατώτερα μεσαία στρώματα. Προκαλώντας τεράστια σύγχυση και αμηχανία όχι μόνο στην πολιτική εξουσία της χώρας, αλλά και στα πολιτικά της κόμματα και στους διανοούμενούς της, που απλώς σηκώνουν τα χέρια ψηλά ενώπιον μιας Ιστορίας που είναι, τώρα που ξεκίνησε, τόσο βιαστική που με το ζόρι καταδέχεται να τους ρίξει μια ματιά και αν…

Η Ιωάννα της Λωρραίνης και η δύναμη των Συμβόλων

Η ζωγράφος μου λέει ότι εδώ κοντά γεννήθηκε η Ζαν ντ’ Αρκ. Πετάγεται κι ένας άλλος από δίπλα και προσθέτει, σαν να είναι απαραίτητο να μου το πει κι αυτό: Κι εδώ κοντά είδε και τα οράματά της. Δεν υπάρχει ίχνος υπαινιγμού ή έπαρσης. Έτσι, απλά, μια πληροφορία.
Η Ζαν ντ’ Αρκ όμως δεν είναι ένα τυχαίο πρόσωπο, ούτε η πληροφορία τόσο ανώδυνη, όσο φαίνεται εκ πρώτης όψεως. Η γνωστή και ως Ιωάννα της Λωρραίνης είδε, μικρό κορίτσι ακόμα, τα οράματα που την καλούσαν να σώσει τη Γαλλία, όταν η ίδια η κρατική της ύπαρξη είχε σχεδόν καταλυθεί από την αγγλική εισβολή. Και έπαιξε σπουδαίο ρόλο για να αλλάξει υπέρ των Γάλλων την κατεύθυνση που είχε πάρει ο Εκατονταετής Πόλεμος. Δεν έζησε για να δει τα αποτελέσματα του έργου της, καθώς αιχμαλωτίσθηκε τον Μάιο του 1430 από τον δούκα Φίλιππο της Βουργουνδίας που την παρέδωσε στους Άγγλους. Στη Ρουέν δικάστηκε από εκκλησιαστικό δικαστήριο, που το είχε ορίσει το πανεπιστήμιο του Παρισιού και ενεργούσε σύμφωνα με τις διαταγές των Άγγλων και καταδικάστηκε σε θάνατο στην πυρά, με έναν Άγγλο στρατιώτη μόνο να φωνάζει τη ώρα που την έκαιγαν: «χαθήκαμε, σκοτώσαμε μια Αγία». Είκοσι χρόνια αργότερα, αποκαταστάθηκε και  αναγνωρίστηκε η συμβολή της στην απελευθέρωση της Γαλλίας.
Η Ζαν ντ’ Αρκ εμφανίστηκε στη βαθειά Γαλλία σε εκείνο το σημείο της ιστορίας της, γιατί ο Βασιληάς της και οι ευγενείς της δεν μπορούσαν ή και δεν ήθελαν να υπερασπιστούν τον λαό και τη χώρα τους. Σήμερα δεν απειλεί ασφαλώς τη Γαλλία μια αγγλική εισβολή. Αυτό που απειλεί τον γαλλικό λαό και τη χώρα του, μαζί και όλους τους ευρωπαϊκούς λαούς και τα έθνη της Ευρώπης, είναι η επιβολή ενός αδυσώπητου Ολοκληρωτισμού του Χρήματος.
Οσο για τον σημερινό της «Βασιληά», τον θεσμικά παντοδύναμο και πολιτικά ανίσχυρο Πρόεδρο Εμανουέλ Μακρόν, ο νεαρός τραπεζίτης των Ρότσιλντ όχι μόνο δεν έχει καμιά διάθεση να υπερασπίσει τον λαό και τη χώρα του από την «εισβολή»,αλλά μέχρι πρότινος πρόβαλλε αντίθετα τον εαυτό του ως το καλύτερο όργανό της, ως το κατ’ εξοχήν καλύτερο εργαλείο του Χρήματος και των Τραπεζιτών, ως τον μόνο που θα μπορούσε να αποτελειώσει την «γαλλική εξαίρεση», τσακίζοντας την αντίσταση του γαλλικού λαού και υποτάσσοντας την χώρα της Γαλλικής Επανάστασης, της Κομμούνας του Παρισιού και του Μάη του 68, στην εξουσία του νέου νεοφιλελεύθερου Ολοκληρωτισμού.

Η Συνέλευση των Συνελεύσεων

Καμία Ζαν ντ’ Αρκ δεν υπάρχει τώρα στην περιοχή του Κομερσύ. Αυτό που όντως υπάρχει είναι μια Συνέλευση Πολιτών. Και είναι αυτή που πήρε την πρωτοβουλία να καλέσει από όλη τη Γαλλία τους εκπροσώπους των τοπικών «Συνελεύσεων Πολιτών» που έχουν φτιάξει τα Κίτρινα Γιλέκα, να συζητήσουν την περαιτέρω πορεία του κινήματος και τα κύρια αιτήματά τους. Τριακόσιοι αντιπρόσωποι από όλη τη Γαλλία συγκεντρώθηκαν εδώ.
Η «Συνέλευση των Συνελεύσεων» ενέκρινε το κείμενο μιας έκκλησης, που είναι και το πρώτο, τρόπον τινά «επίσημο» ντοκουμέντο των Κίτρινων Γιλέκων.
Σε αυτό τα Γιλέκα εξηγούν τις αιτίες που τους έβγαλαν στους δρόμους και τους οδήγησαν στις καταλήψεις αυτοκινητοδρόμων και άλλων σημείων και στις διαδηλώσεις, αλλά και διατυπώνουν τα κύρια αιτήματά τους. Εξέχουσα θέση μεταξύ αυτών έχουν:
– παραίτηση  του Προέδρου Μακρόν
– άμεσα και γενναία μέτρα κοινωνικής ανακούφισης του γαλλικού λαού
– βαθειά δημοκρατική αναμόρφωση, περιλαμβανομένης της σύγκλησης Συντακτικής Συνέλευσης, της θέσπισης της δυνατότητας των πολιτών να προκαλούν δημοψηφίσματα και της κατάργησης των προνομίων των αιρετών εκπροσώπων
– διακοπή της αστυνομικής βίας και αμνήστευση των διωκόμενων και καταδικασθέντων

Στα εργοστάσια

Η «Συνέλευση των Συνελεύσεων» ήταν ένα πρώτο και πολύ σημαντικό βήμα για την οργανωτική και πολιτική συγκρότηση των Κίτρινων Γιλέκων, που επιδιώκουν όμως τώρα να βάλουν στο παιχνίδι και την εργατική τάξη της χώρας, αλλά και να επεκτείνουν τη δράση τους, από πράξεις συμβολικές και παρενόχλησης της μεταφοράς εμπορευμάτων ή, εκ του αποτελέσματος, της κατανάλωσης τα Σάββατα, σε ενέργειες που θα έχουν επιπτώσεις στην παραγωγή.
Η Έκκληση του Κομμερσύ καλεί σε γενική απεργία την Τρίτη 5 Φεβρουαρίου, καθώς και στη συγκρότηση επιτροπών στους χώρους δουλειάς για να διευθύνουν την απεργία οι ίδιοι οι απεργοί.
Να σημειώσουμε ότι την ίδια μέρα έχει προκηρύξει γενική απεργία στον ιδιωτικό και δημόσιο τομέα της Γαλλίας, υπό την πίεση της βάσης της, η ηγεσία ενός από τα μεγαλύτερα γαλλικά συνδικάτα, της Γενικής Συνομοπονδίας Εργασίας (CGT), ακολουθούμενη και από διάφορα μικρότερα συνδικάτα.
Μέχρι τώρα, τα γαλλικά συνδικάτα υποστήριζαν μάλλον τον Μακρόν εναντίον των Γιλέκων, δυσκολεύονται όμως να συνεχίσουν μια τέτοια στάση, γιατί αντιμετωπίζουν την εξέγερση τμήματος της βάσης τους.
Η επιτυχία ή μη της απεργίας θα μας δώσει μια ένδειξη για το πως εξελίσσεται τώρα η ψυχολογία των Γάλλων εργατών και αν είναι διατεθειμένοι να μπουν πιο άμεσα και μαχητικά στον αγώνα.
Παραθέτουμε στη συνέχεια αυτούσιο το κείμενο της Εκκλησης στα γαλλικά, όπως και τη μετάφρασή του στα αγγλικά από τον Καθηγητή Ουίλιαμ Μάλλινσον. Μπορείτε επίσης να δείτε στον ακόλουθο σύνδεσμο την εκφώνηση της Εκκλησης από τα Κίτρινα Γιλέκα στο Κομερσύ, με ένα διαφορετικό πρόσωπο να διαβάζει κάθε παράγραφο, στα πλαίσια μιας «υπερδημοκρατικής» αντίληψης που θέλει να εξαλείψει κάθε ιδιαίτερο ρόλο και να είναι όσο πλησιέστερα μπορεί στις αρχές της Αμεσης Δημοκρατίας και της Ισότητας: http://www.defenddemocracy.press/appel-de-la-premiere-assemblee-des-assemblees-des-gilets-jaunes/

Διαβάστε περισσότερα

Άλλος για… επανάσταση;

«Τον καιρό της Επανάστασης, τα σκυλιά ούρλιαζαν μέρα-νύχτα σε ολόκληρη τη Ρωσία» (Αντρέι Πλατόνωφ)

Παναγιώτης Κολέλης

 

«Ο Μακρόν μοιάζει να νομίζει πως θα μοιράσει λίγο χαρτζιλίκι και θα καλμάρει την εξέγερση των πολιτών που έχει ξεσπάσει», δήλωσε ο Ζαν-Λικ Μελανσόν, ηγέτης του κόμματος Ανυπότακτη Γαλλία, στις 11 Δεκεμβρίου του 2018, και γεννιούνται αυτόματα δύο ερωτήματα τα οποία θα επιχειρήσω να απαντήσω μέσα σε αυτό το κείμενο: πρώτον, είναι όντως εξέγερση; Και δεύτερον, τι σχέση έχει το «χαρτζιλίκι» με αυτήν;
Αλλά ας τα πάρουμε όλα με τη σειρά.

Για όσους δεν είχαν ακούσει τις εξαγγελίες του προέδρου της Γαλλίας, να ενημερώσω πως, μεταξύ άλλων, μίλησε για «αύξηση στον κατώτατο μισθό κατά 100 ευρώ χωρίς την επιβάρυνση του εργοδότη», ενώ παράλληλα «παρακάλεσε» όσους εργοδότες «μπορούν» να δώσουν ένα «πριμ» στους εργαζόμενους έως το τέλος του έτους. Φυσικά, δεν επανέφερε τον φόρο μεγάλης περιουσίας (ISF) την κατάργηση του οποίου είχε επιβάλει, δηλώνοντας: «Ξέρω ότι πολλοί ζητούν την επαναφορά του, όμως 40 χρόνια που ίσχυε, ποιο ήταν το κέρδος; Οι πιο πλούσιοι έφευγαν στο εξωτερικό και η χώρα ζημιωνόταν καθώς δεν επένδυαν στο εσωτερικό».
Τα παραπάνω – μαζί με μερικά ακόμα – «φιλεργατικά» μέτρα, οι οικονομολόγοι τα είχαν εκτιμήσει κοντά στα 8 με 10 δισεκατομμύρια ευρώ. Τόσο, φαίνεται, κοστολογούσαν την «εξέγερση» των Κίτρινων Γιλέκων, που πάσχιζαν μέσα στην ετερόκλητά τους να γίνουν κόκκινα.

Ο πρόεδρος της Γαλλίας, λοιπόν, δεν έκανε τίποτα παραπάνω από το να παραχωρήσει «το καπέλο του, για να μην του πάρουν το κεφάλι» ή όπως θα έλεγε ο δικός μας Ελευθέριος Βενιζέλος: «Αν δεν κάνουμε σήμερα τας νομίμους υποχωρήσεις στους εργαζόμενους, αύριο θα μας πάρουν με επανάστασιν πολύ περισσότερα».
Φυσικά, προσπαθώντας να δούμε τη μεγάλη εικόνα, δεν πρέπει να σταθούμε μόνο στα Κίτρινα Γιλέκα στη Γαλλία, αλλά και σε μία σειρά από απεργίες και διαδηλώσεις σε άλλες χώρες, που φαίνεται να δείχνουν (;) – παρά την έλλειψη οργάνωσης και ξεκάθαρου προσανατολισμού που τους διακρίνει – πως οι λαοί της Ευρώπης έχουν αρχίσει να αμφισβητούν τον μονόδρομο της λιτότητας που τους επιβάλλουν οι κυρίαρχες τάξεις.

Αρχίζουμε το οδοιπορικό μας από τη Βουδαπέστη του ακροδεξιού Όρμπαν και τις πολυπληθείς διαδηλώσεις που έλαβαν χώρα εκεί για τον «νόμο των σκλάβων», που επιτρέπει στους εργοδότες να απαιτήσουν μέχρι και 400 ώρες υπερωριακής απασχόλησης ετησίως.
Περνάμε, ύστερα, στη Βιέννη και τη μεγάλη διαδήλωση που έγινε εκεί τον περασμένο Δεκέμβριο με αφορμή την πρώτη επέτειο της ανάληψης της εξουσίας από τη συντηρητική, ακροδεξιά κυβέρνηση που σχηματίσθηκε στις 18 Δεκεμβρίου 2017. Πρόκειται για την ίδια κυβέρνηση, που αν θυμάστε, είχε προχωρήσει στην προώθηση αντεργατικών πολιτικών με προεξέχοντα τη νομοθέτηση της 12ωρης εργάσιμης μέρας, που έγινε για «να έχουν οι εταιρείες μεγαλύτερη ευελιξία», όπως υποστήριξε η αυστριακή κυβέρνηση.
Νωπές είναι ακόμα οι αναμνήσεις από τις μεγάλες μαθητικές διαδηλώσεις σε 30 πόλεις της Ιταλίας, αλλά κι από τις αντίστοιχες φοιτητικές στην Αλβανία, που ξεκίνησαν τον Δεκέμβριο του 2018 και συνεχίζονται μέχρι και σήμερα, λαμβάνοντας πρόσφατα άλλη μορφή με μία γενικότερη δυσαρέσκεια για την κυβέρνηση του Έντι Ράμα. Στο ίδιο μήκος κύματος κινείται και το Βελιγράδι, αλλά και άλλες πόλεις της Σερβίας, όπου συγκεντρώνονται εδώ και δώδεκα εβδομάδες χιλιάδες Σέρβοι για να διαδηλώσουν υπέρ της παραίτησης του προέδρου, Αλεξάνταρ Βούτσιτς, καθώς και το Μαυροβούνιο, όπου κι εκεί οι άνθρωποι είναι στους δρόμους ζητώντας τις παραιτήσεις του προέδρου, Μίλο Τζουγκάνοβιτς, και του γενικού εισαγγελέα. Πρόκειται γι’ αυτό που κάποιοι ονομάζουν ελαφρά τη καρδία «Βαλκανική άνοιξη», ξεχνώντας – ή κάνοντας πως ξεχνούν  – τα αποτελέσματα που επέφεραν η Ουκρανική και η Αραβική άνοιξη.
Επίσης, στη Λιθουανία πραγματοποιήθηκε το προηγούμενο χρονικό διάστημα η μεγαλύτερη απεργία των εκπαιδευτικών στα χρονικά της χώρας.
Αξίζει, βέβαια, να μεταφερθούμε και λίγο πιο μακριά από την περιοχή μας και να ρίξουμε μία ματιά στην Ινδία, όπου πραγματοποιήθηκε η μεγαλύτερη γενική απεργία στην ιστορία με 200 εκατομμύρια εργαζόμενους, αλλά και στην Αμερική, όπου το Γραφείο Εργατικών Στατιστικών δημοσίευσε μία έρευνα στις 15 Φεβρουαρίου του 2019 που δείχνει πως οι εργατικές κινητοποιήσεις στις ΗΠΑ το 2018 κυμάνθηκαν στα υψηλότερα επίπεδα από το 1986.

Όλα τα παραπάνω μπορούν να μας κάνουν να αισιοδοξούμε, όχι με μία χαζοχαρούμενη αισιοδοξία, αλλά με μία αισιοδοξία που πηγάζει από τις ίδιες τις αντιφάσεις του καπιταλιστικού συστήματος. Βέβαια, τα προβλήματα στη στρατηγική, καθώς και στη στόχευση πολλών από των παραπάνω προσπαθειών είναι κάτι παραπάνω από εμφανή, αλλά δεν μπορούν να κρύψουν το αυτονόητο που μοιάζει να ζητά όλος αυτός ο κόσμος που βγαίνει στους δρόμους: να ζήσει! Όχι με «χαρτζιλίκια», ελεημοσύνες ή επιδόματα, αλλά προσφέροντας από το δικό του μετερίζι, με τα δικά του μέσα και τις δικές του δυνατότητες στην κοινωνική αλυσίδα.
Η κατάσταση που ζούμε, άλλωστε, «θυμίζει την πρώτη 10ετία του περασμένου αιώνα, όταν ο μεγάλος ανταγωνισμός ολοκληρώθηκε με το ξέσπασμα του Α’ Παγκοσμίου Πολέμου», σύμφωνα με τις δηλώσεις που έκανε ο αρχηγός του βρετανικού στρατού, σερ Νικ Κάρτερ, τον Δεκέμβριο του 2018. Αυτό που ξέχασε να συμπληρώσει, όμως, είναι πως από τον Α΄ Παγκόσμιο Πόλεμο ξεπήδησε η Σοβιετική επανάσταση και το πρώτο εργατικό κράτος στον κόσμο. Το καζάνι της ιστορίας έχει αρχίσει να βράζει ξανά, λοιπόν, και οι επαναστάσεις του μέλλοντος αναμένεται να ξεπηδήσουν αργά ή γρήγορα, είτε αρέσει σε κάποιους είτε δεν αρέσει…

 

 

 

 

 

Διαβάστε περισσότερα

Γιάννης Μπεχράκης: Ιδέ άνθρωπος!

• 18k
• 0
• 
  
• 
  

του Δημήτρη Βεργίνη
Θα γράψουν πάρα πολλοί για τον Γιάννη Μπεχράκη σήμερα, αύριο, τις μέρες, τα χρόνια που θα ακολουθήσουν. Έφυγε νωρίς… Αλλά πότε, αλήθεια, ένας άνθρωπος που αγαπιέται επειδή απλά υπάρχει και δίνει έτσι credits στην ομορφιά, δεν φεύγει νωρίς; Για οικείους και μη.
Δε θα μιλήσω για την τέχνη του αν και ήταν ό,τι κοντινότερο σε αυτό που ο Σαλμάν Ρούσντι κάποτε στο “Η γη κάτω απ’ τα πόδια της” είχε περιγράψει περίπου (από μνήμης το μεταφέρω) ως “φωτογραφίζω γιατί βλέπω αυτό που οι άλλοι δε βλέπουν, λέω συνέχεια “-το είδες αυτό;” και κανείς δεν έχει δει ενώ ήδη έχω πατήσει το κλικ”. Ήταν ο άνθρωπος που στα κλικ του όριζε την “αποφασιστική στιγμή” του Καρτιέ-Μπρεσόν.

Από όσα έχει κάνει, ζήσει, φωτογραφίσει και δώσει σε όλους μας για να μην μπορούμε να πούμε ότι “δεν ξέραμε”, όπως αγαπούσε να λέει, κρατάω πάντα φυλαχτό αυτή τη φωτογραφία. Αυτήν παραπάνω.
Ήταν Σεπτέμβρης του 2015, στον πρώτο μήνα του το προσφυγικό μετά το ξέσπασμά του. Η Ειδομένη καν στημένη κι όλη η χώρα σε μια ημι-άγνοια, σε έναν ημι-παροξυσμό. Μόλις είχα επιστρέψει απ’ το νησί κι είχα ήδη πάει μια φορά ως τα σύνορα, σε πρώτη φάση “για να δω”. Την πέτυχα τυχαία μπροστά μου.
Αλλάζει μια φωτογραφία μια ζωή; Δεν ξέρω να πω αν την αλλάζει σε στροφή 180 μοιρών. Ξέρω όμως ότι μπορεί να την κάνει να διαλέξει δρόμο σε μια κρίσιμη στιγμή. Μια τέτοια ήταν τότε για μένα. Ένας πατέρας, ένα κορίτσι αγκαλιά, ένα αυτοσχέδιο αδιάβροχο, μια καταιγίδα. Ο δρόμος για την Ευρώπη, η σωτηρία, εν τέλει αυτό που τράφηκε μέρα τη μέρα, βήμα το βήμα από την αρχή: η ελπίδα. Το κλικ της αποτύπωσής της. Το “παρ’ όλα αυτά θα νικήσουμε, δεν έχει αλλιώς, δεν έχει πώς, θα τα καταφέρουμε, θα νικήσουμε αν εμείς μαζί”.
Με τα δικά του λόγια, δυο χρόνια μετά σε συνέντευξή του στον Γιώργο Αρχιμανδρίτη στην Καθημερινή αυτή η φωτογραφία ήταν αυτά:
“Ήταν στην Ειδομένη τον χειμώνα του 2015, όταν είδα αυτόν τον πατέρα που κουβαλούσε μέσα στη βροχή, για πολλά χιλιόμετρα, την κόρη του. Φορούσε μια αυτοσχέδια κάπα από σκουπιδοσακούλες για να προστατεύεται από τη βροχή. Και κάποια στιγμή, πηγαίνοντας προς αυτό που πίστευε ότι ήταν η ελευθερία και η λύτρωση, έσφιξε την κόρη του δυνατά στην αγκαλιά του και τη φίλησε. Όταν τον είδα να περπατά στη μέση του δρόμου έτσι με μια δύναμη και μια αγάπη, μου φάνηκε τεράστιος, σαν σούπερ ήρωας. Κι επειδή έχω κι εγώ μια κόρη στην ηλικία της δικής του, η σκηνή αυτή με συγκλόνισε. Λέω μάλιστα πολλές φορές χαριτολογώντας, ότι με αυτή τη φωτογραφία απέδειξα, ότι οι σούπερ ήρωες δεν υπάρχουν μόνο στη φαντασία μας. Υπάρχουν και στη ζωή. Μπορεί να είναι ένας απλός άνθρωπος, χωρίς μόρφωση, ένας φτωχός, ένας ζητιάνος, κάποιος που δεν του δίνεις ενδεχομένως καμία σημασία. Έρχεται όμως μια στιγμή, που αυτός ο άνθρωπος θα κάνει μια πράξη τόσο δυνατή, που θα σε αφήσει άναυδο με την ομορφιά της.”
Για μένα, απ’ την πρώτη στιγμή, απ’ το πρώτο μάγκωμα, το πρώτο δάγκωμα στο στομάχι, το πρώτο βούρκωμα, το πρώτο σοκ, την πρώτη συνειδητοποίηση του “τι ζούμε και τι πρόκειται να ακολουθήσει”, αυτή η φωτογραφία ήταν δυο λέξεις. Ακόμη και σήμερα δεν είμαι 100% σίγουρος αν αφορούσαν στον πατέρα ή τον φωτογράφο. Τείνω να πω και στους δύο: Ιδέ άνθρωπος!

Διαβάστε περισσότερα